Klarnet – instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych z pojedynczym stroikiem. Do tej samej rodziny należą także: saksofony, flety poprzeczne, oboje i fagoty.

ODMIANY

Istnieje też kilka innych rzadziej stosowanych odmian klarnetów takich jak: klarnet piccolo, klarnet altowy, klarnet basowy, klarnet kontrabasowy, rożek basetowy i klarnet Es. SKALA Dzisiaj skala klarnetu wynosi od e do g³. Są też możliwości wykonania wyższych dźwięków, aż do c4, ale tylko przez muzyków z dużym doświadczeniem. BUDOWA Klarnet składa się z prostej, cylindrycznej drewnianej rury z otworami zamykanymi klapami. Klarnet podzielony jest na 5 części: ustnik, baryłkę, korpus górny, korpus dolny, oraz czarę głosową. Części te w futerale przechowuje się osobno, a do grania montuje się je składając i wkładając odpowiednio toczone końcówki jednych części w drugie. MUZYKA Klarnet zaczął być używany jako instrument orkiestralny i solowy już od połowy XVIII wieku. Bardzo szybko stał się jednym z głównych instrumentów orkiestry o dużej skali i znacznej ruchliwości. Klarnet często zastępował altówkę w zespołach instrumentalnych. Począwszy od początków XIX wieku, wraz z nadejściem romantyzmu w muzyce wzrastała popularność klarnetu. W szczególności w twórczości Carl Maria von Webera zajmuje on poczesne miejsce. XIX wiek to także czas pierwszych wirtuozów klarnetu. Należeli do nich: bracia Anton i Johann Stadler, Richard Muhlfield. Późniejsi: Stanley Drucker, Richard Stolzman, Larry Combs, James Pyne, Anton Giglitti, Jon Manasse. Klarnet stał się także istotnym instrumentem w muzyce rozrywkowej. W szczególności w jazzie, a także w żydowskiej muzyce klezmerskiej (mistrzem klezmerskiego klarnetu jest David Krakauer). HISTORIA Nazwa instrumentu pochodzi od dodania przyrostka -et (czyli mały) do włoskiego słowa clarino (oznaczającego typ trąbki). Klarnet ma swoje korzenie w arabskich instrumentach ludowych, np. w arabskim flecie stroikowym. Twórcą współczesnego klarnetu był Johann Cristoph Denner w początkach XVIII wieku.Udoskonalił on istniejący instrument chalumeau (mylony często z podwójnostroikową szałamają), dodając klapy i wydłużając go. Mimo postępu w stosunku do poprzedniego instrumentu klarnet był rzadko używanym instrumentem w pierwszej połowie XVIII wieku. W 1720 roku dodano lejkowate rozszerzenie u końca instrumentu (czarę głosową). W 1812 roku Ivan Mueller zaprezentował nowy model klarnetu wyposażony w trzynaście klap. Dokonane udoskonalenia klarnetu uczyniły go instrumentem w pełni funkcjonalnym i w takim kształcie pozostał praktycznie niezmieniony do współczesnych czasów.