SAKRAMENTY

KATECHEZAOJCAŚW

PapieżFranciszek2014

Tekstypochodzązwww.vatican.va

©LibreriaEditriceVaticanaTłumaczeniazPortaluWiara.pl

2018BiuroInformacyjneOpusDei

www.opusdei.org

SpisTreści

–Chrzest(I).

–Chrzest(II).

–Bierzmowania.

–Eucharystía(I).

–Eucharystía(II).

–SakramentPokuty.

–Namaszczeniechorych.

–Sakramentświęceń.

–Małżeństwo.

Chrzest(I)

Tojestdzeńświęta

AudiencjaOgólnazdnia8stycznia2014r

DrodzyBraciaiSiostry,dzieńdobry,

Dziśrozpoczynamyserięsiedmiukatechezosakramentach.WpierwszejznichbędziemowaoChrzcie.SzczęśliwymzbiegiemokolicznościwnajbliższąniedzielęprzypadawłaśnieświętoChrztuPańskiego.

1. Chrzest jest sakramentem, na którym budowana jest nasza wiara i którywszczepianasjakożyweczłonkiwChrystusaiJegoKościół.WrazzEucharystiąiBierzmowaniem tworzy tak zwane „wtajemniczenie chrześcijańskie”, stanowiącejakgdyby jednowielkiewydarzenie sakramentalneupodabniającenasdoPana iczyninasżywymznakiemJegoobecnościiJegomiłości.

Alemożezrodzićsięwnaspytanie:czychrzestjestnaprawdękonieczny,byżyćjako chrześcijanie,by iść zaJezusem?Czynie jestw istocie zwykłymobrzędem,formalnym aktem Kościoła, by nadać imię dziecku? Takie pytanie może siępojawić. Pouczające jest to, co w związku z tym pisze Apostoł Paweł: „Czyż niewiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający wChrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzestzanurzającynaswśmierćzostaliśmyrazemzNimpogrzebanipoto,abyśmyimywkroczyliwnoweżycie-jakChrystuspowstałzmartwychdziękichwaleOjca”(Rz6,3-4).Nie jest towięc formalność! Jest to akt, który dogłębnie dotyka naszegoistnienia. Nie jest tym samym dziecko ochrzczone i nie ochrzczone, osobaochrzczona i nie ochrzczona. Poprzez chrzest jesteśmy zanurzeni w tymniewyczerpanym źródle życia, jakim jest śmierć Jezusa, będąca największymaktemmiłościwcałejhistorii.Dzięki tejmiłościmożemyżyćnowymżyciem,niewewładzyzła,grzechuiśmiercialewkomuniizBogiemizbraćmi!

2.Wieluznaswcaleniepamiętacelebracjitegosakramentu,ajesttooczywiste,jeślizostaliśmyochrzczeniwkrótcepourodzeniu.Dwalubtrzyrazypostawiłemtuna placu pytanie: kto z was zna datę swego chrztu? Podnieście ręce! Niewielu!Ważna jest jednakznajomośćdnia,kiedyzostałemzanurzonywtymJezusowymnurcie zbawienia. Pozwalam sobie dać wam radę, więcej - zadanie na dziś: popowrocie do waszych domów poszukajcie daty waszego chrztu. Dzięki temu

będziecie dobrze wiedzieli, kiedy był ten piękny dzień waszego chrztu. Czy tozrobicie? - Tak! Bo chodzi o poznanie szczęśliwej daty naszego chrztu! Jeśli niebędziemy jej znali, grozi nam zatracenie pamięci tego, co Pan w nas uczynił,pamięciootrzymanymprzeznasdarze.Wtedyostatecznieuważamygojedyniezapewnewydarzenie,któremiałomiejscewprzeszłości–iniezpowodunaszejwoli,ale woli naszych rodziców. Dlatego też nie ma on żadnego wpływu nateraźniejszość.Musimy rozbudzić pamięć naszego chrztu. Jesteśmywezwani, byżyćnaszymchrztemkażdegodnia,jakorzeczywistościąaktualnąwnaszymżyciu.Jeśli udaje się nam iść za Jezusem i trwać w Kościele, pomimo naszychograniczeń,słabościigrzechów,todziejesiętojedyniezewzględunasakrament,w którym staliśmy się nowymi stworzeniami i zostaliśmy przyobleczeni wChrystusa. To właśnie na mocy chrztu uwolnieni od grzechu pierworodnegozostaliśmywszczepieniwrelacjęJezusazBogiemOjcem;niesiemynowąnadzieję,bochrzestdajenamowąnowąnadzieję,nadziejępodążaniadrogązbawieniaprzezcałe życie, a tej nadziei nic i nikt nie może zgasić, bo nadzieja nie zawodzi.Zapamiętajcietodobrze:nadziejawPanunigdyniezawodzi!Dziękisakramentowichrztuśw.jesteśmywstanieprzebaczaćikochaćnawettych,którzynasobrażająiczyniąnamzło;udajesięnamrozpoznaćwostatnichiubogichobliczePana,którynasnawiedza i staje siębliskim.Chrzestpomaganamrozpoznaćwobliczuosóbpotrzebujących, cierpiących, także w naszym bliźnim oblicze Jezusa, dzięki tejmocychrztu.

3. Jeszcze ostatni, bardzo ważny element: postawię pytanie - czy ktoś możeochrzcićsięsam?Niktniemożesamsięochrzcić!Możemyotopoprosić,pragnąć,ale ciągle potrzebujemy kogoś, kto namudzieli tego sakramentuw imię Jezusa,ponieważ chrzest jest sakramentem, który jest udzielany w kontekście troski ibraterskiego dzielenia się. W dziejach zawsze jeden chrzci drugiego, powstajełańcuch łaski.Ale jasamniemogęsięochrzcić.Muszępoprosićdrugąosobę,byudzieliła mi chrztu. Jest to akt braterstwa, akt usynowienia w Kościele. Wcelebracjisakramentuchrztuśw.możemyrozpoznaćnajbardziejautentycznerysyKościoła, który jako matka nieustannie rodzi nowe dzieci w Chrystusie, wowocnościDuchaŚwiętego.

Prośmywięc z całego sercaPana,abyśmymogli corazbardziejdoświadczaćwżyciucodziennymłaski,jakąotrzymaliśmywrazzechrztemśw.Niechnasibraciaspotykając nas napotkają prawdziwe dzieci Boże, prawdziwych braci i siostryJezusa Chrystusa, prawdziwych członków Kościoła. Nie zapominajcie też odzisiejszymzadaniu:poszukanie,zapytanieodatąmegochrztu.Takjakznamdatęmoichurodzin,takteżpowinienemznaćdatęmegochrztu,bojesttodzieńświęta!

Dziękuję!

powrótdoSpisutreści

Chrześt(II)

ChrzestczyniczłonkamiCiałaiLudu

AudiencjaOgólnazdnia15stycznia2014r

DrodzyBraciaiSiostry,dzieńdobry,

W ubiegłą środę rozpoczęliśmy krótki cykl katechez o sakramentach,rozpoczynając od chrztu. Dzisiaj także chciałbym się skupić na chrzcie, abypodkreślić bardzo ważny owoc tego sakramentu: czyni on nas członkami CiałaChrystusa iLuduBożego. ŚwiętyTomasz zAkwinumówi, że ten, ktoprzyjmujechrzest jest włączony w Chrystusa, stając się jakby Jego członkiem i zostajeprzyłączony do wspólnoty wiernych, to znaczy do Ludu Bożego. (por. SummaTheologiae,III,q.69,art.5;q.70,art.1).WszkoleSoboruWatykańskiegoII,mówimydziś,żechrzestwprowadzanasdoLuduBożego,sprawia,żestajemysięczłonkamiLuduwdrodze,pielgrzymującegowdziejach.

Rzeczywiście, tak jak z pokolenia na pokolenie przekazuje się życie, tak też zpokolenianapokolenie,poprzezodrodzeniewźródlechrzcielnymprzekazywanajest łaska, a z tą łaską Lud chrześcijański podąża w czasie, jak rzeka, któranawadniaziemię iupowszechniawświecieBożebłogosławieństwo.OdkądJezusnakazał to, co słyszeliśmywEwangelii, uczniowiewyruszyli, by chrzcić.Od tegoczasu aż po dziś dzień istnieje pewien łańcuch przekazywania wiary, z powoduchrztu.Każdyznasjestogniwemtegołańcucha,nieustanniekrokiemnaprzód,jaknawadniająca rzeka. Tak też jest z naszą wiarą, którą powinniśmy przekazywaćnaszym dzieciom, aby, kiedy staną się dorosłymi,mogły ją przekazywać z koleiswoimdzieciom.Takimjestwłaśniechrzest,wprowadzającynasdoLuduBożego,któryprzekazujewiarę.Tobardzoważne:kroczącyLudBożyprzekazujewiarę.

Namocy chrztu stajemy sięuczniamimisjonarzami, powołanymidoniesieniaEwangelii w świat (por. adhort. apost Evangelii gaudium, 120). „Każdyochrzczony, niezależnie od swojej funkcji w Kościele i stopnia wykształcenia wwierze, jest aktywnym podmiotem ewangelizacji… nowa ewangelizacja powinnapociągać za sobą nowy protagonizm Ludu Bożego, każdego z ochrzczonych”(tamże). Lud Boży jest ludem uczniów, bo otrzymuje wiarę i misjonarzy, boprzekazuje wiarę. To w nas czyni chrzest, sprawia, że otrzymujemy wiarę iprzekazujemy wiarą. Wszyscy w Kościele jesteśmy uczniami, i jesteśmy nimi

zawsze, przez całe życie. Wszyscy jesteśmy też misjonarzami, każdy w miejscu,które wyznaczył mu Pan. Wszyscy, nawet najmniejszy z nas jest zarazemmisjonarzem.Ten,którywydajesięnajwiększym, jestuczniem.Możektośzwaspowiedziałby, “Ojcze, ale przecież biskupi nie są uczniami!, Wiedzą wszystko,papieżwiewszystko!”.Nie,takżebiskupipapieżpowinnibyćuczniami!Bogdybynie byli uczniami, to nie mogliby czynić dobra, nie mogliby być misjonarzami,przekazywaćwiary.Czytozrozumieliście?Toważnewszyscyjesteśmyuczniamiimisjonarzami!

Istnieje nierozerwalny związek między wymiarem mistycznym a wymiaremmisyjnym powołania chrześcijańskiego, obydwoma zakorzenionymi we chrzcie.„Otrzymując wiarę i chrzest my, chrześcijanie przyjmujemy działanie DuchaŚwiętego, który prowadzi do wyznania Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego inazywania Boga «Abba, Ojcze». Wszyscy ochrzczeni i ochrzczone … jesteśmywezwani, by żyć i przekazywać jedność z Trójcą Świętą, ponieważ ewangelizacjajest zaproszeniem do udziału w komunii trynitarnej” (Dokument końcowy zAparecidy,n.157).

Niktnie zbawia się sam - toważne. Jesteśmywspólnotąwierzących, jesteśmyLudem Bożym i w tej wspólnocie doświadczamy piękna dzielenia siędoświadczeniemmiłości, która naswszystkich uprzedza, ale która równocześniedomaga się od nas bycia „kanałami” łaski jedni dla drugich, pomimo naszychograniczeń i naszych grzechów. Wymiar wspólnotowy jest nie tylko jakąś„otoczką”, „dodatkiem”, ale jest integralną częścią życia chrześcijańskiego,świadectwa i ewangelizacji.Wiarachrześcijańska rodzi się i żyjewKościele, awchrzcierodzinyiparafieświętująwłączenienowegoczłonkawChrystusaiwJegoCiało,którymjestKościół(por.tamżen.175b),doLuduBożego.

Przykładem znaczenia chrztu dla Ludu Bożego jest historii wspólnotychrześcijańskiej w Japonii. Doznała ona okrutnego prześladowania na początkuXVIIwieku.Byłowniejwielumęczenników,duchownizostaliwygnani,atysiąceludzi zabitych. Nie pozostał w Japonii żaden kapłan - wszystkich wydalono.Wówczas wspólnota schroniła się w podziemiu, zachowując wiarę imodlitwęwukryciu.Akiedyrodziłosiędzieckotatuślubmamusiachrzciłoje,bokażdyznasmożechrzcić.Kiedydwaipółwiekupóźniej,po250latach,misjonarzepowrócilido Japonii, tysiące chrześcijanwychodziły z ukrycia iKościółmógł się rozwijać.Przeżylidziękiłascechrztu!Towspaniałe!LudBożyprzekazujewiarę,chrzciswojedzieci podąża naprzód. I zachowali, pomimo ukrycia, silny duch wspólnotowy,ponieważchrzestuczyniłichjednymciałemwChrystusie:byliizolowaniiukryci,alezawszebyliczłonkamiLuduBożego,Kościoła.Wielemożemysięztejhistorii

nauczyć!Dziękuję

powrótdoSpisutreści

Bierzmowania

Bezbierzmowania-półdrogi

AudiencjaOgólnazdnia29stycznia2014r

DrodzyBraciaiSiostry,dzieńdobry,

Wtejtrzeciejkatechezieosakramentachzastanowimysięnadbierzmowaniem,którenależypojmowaćwrazzchrztem,zktórymjestnierozerwalniezwiązany.Tedwa sakramenty, wraz z Eucharystią, tworzą wyjątkowe wydarzenie zbawczenazywane„wtajemniczeniemchrześcijańskim”-wktórymjesteśmywszczepieniwJezusa Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał i stajemy się nowymistworzeniami i członkami Kościoła. Właśnie dlatego początkowo te trzysakramenty były sprawowane w jednym wydarzeniu, na zakończenie procesukatechumenalnego, zazwyczaj podczas Wigilii Paschalnej. W ten sposóbprzypieczętowywanoproceskształtowania istopniowegowłączaniadowspólnotychrześcijańskiej,którymógłtrwaćnawetkilkalat.Czynionokrokzakrokiem,abydotrzećdochrztu,następniebierzmowaniaiEucharystii.

Powszechnie mówi się o sakramencie „Krzyżma”, słowo, które oznacza„namaszczenie”. I rzeczywiście, przez olej nazywany „krzyżmem świętym”zostajemyupodobnieni,wmocyDuchaŚwiętegodoJezusaChrystusa,który jestjedynym prawdziwym „namaszczonym”, „Mesjaszem”, „Świętym Boga”. WEwangelii czytanej na początku obecnej audiencji (Łk 4,16-21) słyszeliśmy jakJezus czyta proroctwo Izajasza i odnosi je do siebie: Ja jestem posłany,namaszczonynatęmisję.

Określenie „konfirmacja” - umocnienie przypomina nam, że sakrament tenprzynosiwzrost łaski chrzcielnej: ściślej jednoczynas zChrystusem;udoskonalanasząwięźzKościołem;udzielanamspecjalnejmocyDuchaŚwiętegodoszerzeniai obrony wiary, do wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy niewstydzić się Krzyża (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 1303). Dlategotrzebasięzatroszczyćabynaszedzieci,naszamłodzieżotrzymałatensakrament.Oczywiściewszyscytroszczymysię,żebyzostaliochrzczeni,itodobrze.Alemożenietroszczymysiętaksamooto,byotrzymalibierzmowanie.Wówczaspozostająw pół drogi i nie otrzymują Ducha Świętego, który jest tak ważny w życiuchrześcijańskim, bo daje nam moc, byśmy szli naprzód. Pomyślmy trochę: czy

rzeczywiścietroszczymysię,abynaszedzieciimłodzieżotrzymałabierzmowanie?Tonaprawdęważne!

Oczywiście ważne jest zapewnienie kandydatom do bierzmowania dobregoprzygotowania, które powinno zmierzać, by ich doprowadzić do osobistegoprzylgnięcia dowiary w Chrystusa i obudzić w nich poczucie przynależności doKościoła.

Bierzmowanie, tak jak każdy sakrament, nie jest dziełem ludzi, ale dziełemBoga,którytroszczysięonaszeżycie,abynaskształtowaćnaobrazJegoSyna,abynas uczynić zdolnymi domiłowania, tak, jakOn. Bóg czyni towylewając swegoDuchaŚwiętego,któregodziałanieprzenikacałąosobęicałeżycie,coukazujesięw siedmiu darach, na które zawsze wskazywała tradycja, w świetle PismaŚwiętego. Nie mam zamiaru was dzisiaj pytać, czy pamiętacie jakie to są dary.Możewszyscybytopowiedzieli,aleniejesttokonieczne.Jatopowiemwwaszymimieniu.Sątodary:mądrości,rozumu,rady,męstwa,umiejętności,pobożnościibojaźni Bożej. Te dary otrzymujemy odDucha Świętegowłaśniew sakramenciebierzmowania. Zamierzam im poświęcić katechezy, które nastąpią po tychobecnych,osakramentach.

KiedyprzyjmujemywnaszymsercuDuchaŚwiętegoipozwalamymudziałać,tosamChrystusstajesięobecnywnasiprzybierarealnekształtywnaszymżyciu.ToOn, sam Chrystus będzie się poprzez nas modlił, przebaczał, wlewał nadzieję ipocieszenie, aby służyć naszym braciom, stać się bliskim dla potrzebujących iostatnich, aby tworzyć komunię, rozsiewać pokój. Pomyślcie jakie to ważne, żeprzezDuchaŚwiętegoprzychodzisamChrystus,abywszystkotoczynićpośródnasidlanas.Dlategotakważnejestto,abydzieciimłodzieżotrzymalitensakrament.

Drodzy bracia i siostry, pamiętajmy, że wszyscy otrzymaliśmy bierzmowanie!Pamiętajmyotymprzedewszystkim,abydziękowaćPanuzatendar,atakże,byGoprosić, żebynampomógł żyć jakoprawdziwi chrześcijanie, zawsze kroczyć zradościąDuchaŚwiętego,któryzostałnamdany.

powrótdoSpisutreści

Eucharystía(I)

EucharystiatoobecnyChrystus

Audiencjaogólna·5lutego2014

DrodzyBraciaiSiostry,dzieńdobry,

Chociażżyczęwamdobregodnia,toniestetypogodajestdzisiajraczejokropna.DziśbędąmówiłoEucharystii.

Eucharystia wraz z chrztem i bierzmowaniem znajduje się w centrum„wtajemniczenia chrześcijańskiego” i stanowi źródło życia Kościoła. Z tegosakramentumiłościwypływawistociewszelkaautentycznadrogawiary,komuniiiświadectwa.

To, co widzimy, kiedy gromadzimy się na sprawowanie Eucharystii pozwalanamjużprzeczuć,cobędziemyprzeżywać.Wcentrumprzestrzeniprzeznaczonejna celebrację znajduje się ołtarz, który jest stołem nakrytym obrusem, a to nasskładniadomyślenia o uczcie.Na stole znajduje się krzyż, bywskazywać, żenatym ołtarzu sprawowana jest ofiara Chrystusa: On jest pokarmem duchowym,który tam się przyjmuje, pod postacią chleba i wina. Obok ołtarza znajduje sięambona, to znaczymiejsce, z którego głosi się SłowoBoże:wskazuje to, iż tutajgromadzimy się, by słuchać Pana, który przemawia przez Pismo Święte, a więcotrzymywanymprzeznaspokarmemjesttakżeJegoSłowo.

Słowo iChlebweMszyśw.się jednością, tak jakpodczasOstatniejWieczerzy,kiedywszystkiesłowaJezusa,wszystkieznaki,jakieuczyniłkondensująsięwakciełamania chleba i ofiarowania kielicha, antycypując ofiarę krzyża, w owychsłowach: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje … Bierzcie i pijcie, to jest krewmoja”.

Gest Jezusa dokonany podczas Ostatniej Wieczerzy jest najwyższymdziękczynieniem Ojcu za Jego miłość, za Jego miłosierdzie. „Dziękczynienie”nazywa się po grecku „eucharystia” - najwznioślejsze dziękczynienieOjcu, którytak bardzo nas umiłował, że z miłości dał nam swojego Syna. Dlatego termineucharystia podsumowuje cały ten gest, który jest zarówno gestem Boga iczłowieka,gestemJezusaChrystusa,prawdziwegoBogaiprawdziwegoczłowieka.

Takwięccelebracjaeucharystyczna jest czymśznaczniewięcejniż tylkoucztą:

jest pamiątką Paschy Jezusa, centralnej tajemnicy zbawienia. „Pamiątka” nieoznacza jedynie jakiegoś wspomnienia, ale pragnie powiedzieć, że za każdymrazem, kiedy sprawujemy ten sakrament, uczestniczymy w tajemnicy męki,śmierci i zmartwychwstaniaChrystusa.EucharystiastanowiszczytBożegodziełazbawienia:PanJezusstającsięchlebemłamanymdlanas,wistocieobdarzanascałą swoją łaską i miłosierdziem, aby odnowić nasze serca, nasze życie i naszsposób relacji z Nim i z braćmi. Z tego względu zwykle, gdy przyjmujemy tensakrament mówimy, że „przyjmujemy Komunię Świętą”, „przystępujemy doKomunii”: to znaczy, że w mocy Ducha Świętego uczestnictwo w stoleeucharystycznym upodabnia nas w sposób wyjątkowy i głęboki do Chrystusa,dającnam już terazprzedsmakpełnejkomunii zOjcem,którabędzie cechowałaucztęniebieską,gdziewrazzewszystkimiświętymibędziemymiećniewyobrażalnąradośćkontemplowaniaBogatwarząwtwarz.

Drodzyprzyjaciele,nigdyniebędziemywstaniedostateczniepodziękowaćBoguzadarjakinamdałwEucharystii!Jesttobardzowielkidar.Dlategotakważnejestuczestniczeniew niedzielnejMszy św., nie tylko, żeby sięmodlić, ale także, abyotrzymać Komunię, ten chleb, który jest Ciałem Jezusa Chrystusa, które naszbawia, przebacza, jednoczy z Ojcem. Piękne jest uczestniczenie w niedzielnejMszy św. Co niedziela chodzimy na Eucharystię, bo jest to dzieńZmartwychwstania Pana. Właśnie dlatego niedziela jest dla nas tak ważna.Uczestnicząc w Eucharystii odczuwamy przynależność do Kościoła, do LuduBożego,doCiałaPańskiego,doJezusaChrystusa. Inigdyniepojmiemywpełnijego wartości i bogactwa. Prośmy Go więc, aby ten sakrament mógł nadalutrzymywać w Kościele żywą Jego obecność i kształtować nasze wspólnoty wmiłości i jedności,wedługsercaOjca.Czynisiętoprzezcałeżycie,alezaczynawdzień Pierwszej Komunii św. Ważne, aby dzieci dobrze przygotowały się doPierwszej Komunii i aby nie było takich, które by jej nie otrzymały, bo jest topierwszy intensywny krok przynależności do Jezusa Chrystusa po chrzcie św. ibierzmowaniu.Dziękuję.

powrótdoSpisutreści

Eucharystía(II)

Eucharystiawprowadzanawżycie

Audiencjaogólna·12lutego2014

Drodzybraciaisiostry,dzieńdobry!

Wpoprzedniejkatecheziewyjaśniłem,żeEucharystiawprowadzanaswrealnąkomunię z Jezusem i Jego tajemnicą. Teraz możemy zadać sobie kilka pytańdotyczących relacji między sprawowaną Eucharystią a naszym życiem jakoKościoła i jakoposzczególnychchrześcijan.Pytamy: jakżyjemyEucharystią?Jakprzeżywamy niedzielą Mszę św.? Czy jest to jedynie chwila święta, ustalonatradycja,okazjadospotkania,lubżebypoczućsięwporządku,czyteżjestczymświęcej?

Istniejąbardzokonkretnesygnały,byzrozumiećjaktąrzeczywistościążyjemy,znaki czy dobrze żyjemy Eucharystią, czy też nie aż tak dobrze. Pierwsząwskazówką jest sposób, w jaki patrzymy i traktujemy innych. W EucharystiiChrystusnieustannieponawiadarz siebie,uczynionynakrzyżu.CałeJegożyciejest aktem całkowitego udzielania siebie ze względu na miłość i stąd lubił Onprzebywać z uczniami i ludźmi, których mógł poznać. Oznaczało to dla Niegodzielenie ichpragnień, problemów, tego, coporuszało ichdusze i ich życie.My,gdy uczestniczymy obecnieweMszy Świętej spotykamy się z ludźmiwszelkiegorodzaju: młodymi, starszymi, dziećmi, ubogimi i zamożnymi, pochodzącymi zdanegomiejsca i obcymi,którym towarzyszą członkowie rodziny i samotnymi…Ale czy sprawowana Eucharystia sprawia, że czuję, iż oni wszyscy są naprawdębraćmiisiostrami?Czyrozwijawemniezdolnośćradowaniasięztymi,którzysięweseląipłakaniaztymi,którzypłaczą?Czypobudzamnie,bywyjśćdoubogichichorych, zepchniętych na margines? Czy pomaga mi rozpoznać w nich obliczeJezusa? Wszyscy chodzimy na Mszę św., bo kochamy Jezusa i chcemy wEucharystiimiećudziałwJegoMęce iZmartwychwstaniu.Aleczykochamy, takjak tegopragnieJezusbraci i siostrynajbardziejpotrzebujących?NaprzykładwRzymiewtychminionychdniachbyliśmyświadkamiwieluklęskspołecznych,czytozpowodudeszczu,którywyrządziłsporoszkódwcałychdzielnicach,czyteżzpowodubrakupracy-ówkryzysspołecznyobejmującycałyświat.Niechkażdyznas postawi sobie pytanie: jak ja, chodzący co niedziela na Mszę św. żyję tym

wyzwaniem? Czy troszczę się, by pomóc, być blisko, modlić się za nich, ludziprzeżywających ten problem, czy też jestem trochę obojętny? Albo też możezajmujęsięplotkami:jaktenczytamtajestubrany?CzasamitaksięrobipoMszyśw. - prawda? A to nie powinnomiećmiejsca.Musimy się troszczyć o naszychbraciisiostrypotrzebującychpomocy:chorych,czyprzeżywającychjakiśproblem.Pomyślmy o tych naszych braciach i siostrach, którzy dziś tutajwRzymiemająproblemy spowodowane ulewnymi deszczami czy też problemy społeczne, brakpracy. Prośmy też tego Jezusa, którego przyjmujemy w Eucharystii, aby nampomógłwniesieniuimpomocy.

Drugą bardzo ważną wskazówką jest łaska poczucia, że nam przebaczono igotowości, by przebaczyć innym. Czasem ktoś pyta: „Dlaczego trzeba iść dokościoła,skoroci,którzyregularnieuczestnicząweMszyŚwiętejsągrzesznikami,tak jak inni?”. Ile razy to słyszeliśmy? Rzeczywiście ten, kto uczestniczy wEucharystiinieczynitego,boczujesię,lubchcesięzdawaćlepszymodinnych,alewłaśnie ponieważ uznaje siebie zawsze za potrzebującego przyjęcia i odrodzeniaprzezBożemiłosierdzie,którestałosięciałemwJezusieChrystusie.Jeślikażdyznas nie czuje potrzeby łaski Bożegomiłosierdzia, nie czuje się grzesznikiem, tolepiej, żebynie chodził naMszę św.!Bomy idziemynaMszę św. gdyż jesteśmygrzesznikami i chcemy otrzymać Jezusowe przebaczenie, mieć udział w Jegoodkupienie,wJegoprzebaczeniu.Owo „spowiadamsię”, jakiewypowiadamynapoczątku nie jest „pro forma”, ale jest prawdziwym aktem pokuty! jestemgrzesznikiem spowiadam się - tak rozpoczyna sięMsza św.! Nigdy niemożemyzapominać, że Ostatnia Wieczerza Jezusa odbywała się „tej nocy, kiedy zostałwydany” (1 Kor 11, 23). W tym ofiarowanym przez nas chlebie i winie, wokółktórych się gromadzimy, za każdym razem jest ponawiany dar ciała i krwiChrystusanaodpuszczenienaszychgrzechów.MusimyiśćnaMszęśw.wpokorze,jakogrzesznicy.APannasjedna.

Ostatniącennąwskazówkędajenamrelacjamiędzycelebracjąeucharystycznąażyciem naszych wspólnot chrześcijańskich. Trzeba zawsze pamiętać, żeEucharystianiejestczymś,comyczynimy,niejestnaszymupamiętnieniemtego,coJezuspowiedział iuczynił.Nie, jestwręczdziałaniemChrystusa!ToChrystusjejdokonuje,toOnjestobecnynaołtarzu,Chrystus,któryjestPanem.JestdaremChrystusa, który uobecnia się i gromadzi nas wokół siebie, aby nas nakarmićSwoim Słowem i Swoim własnym życiem. Oznacza to, że stąd, z EucharystiiwypływająizawszewniejnabierająkształtumisjaitożsamośćKościoła.Takwięcmusimy zwrócić uwagę: jakaś celebracja możne zdawać się nienaganna zzewnętrznego punktu widzenia, ale jeśli nie prowadzi nas ona na spotkanie z

Jezusem, może nie przynosić naszemu sercu i życiu jakiegokolwiek pokarmu.NatomiastprzezEucharystięChrystuspragniewejśćwnaszeżycieiprzeniknąćjeSwoją łaską, tak abyw każdejwspólnocie chrześcijańskiej była spójnośćmiędzyliturgiąażyciem.

Serce napełnia się ufnością i nadzieją, gdy pomyślimy o słowach Jezusa,zapisanychwEwangeliiśw.Jana:„KtospożywamojeCiałoipijemojąKrew,mażycie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (6,54). PrzeżywajmyEucharystię w duchu wiary i modlitwy, przebaczenia, pokuty, radościwspólnotowej, troski o potrzebujących, i potrzeb wielu braci i sióstr będącpewnymi,żePandokonatego,coobiecał-życiewieczne.Niechsiętakstanie.

powrótdoSpisutreści

S.Pokuty

Franciszekospowiedzi

Audiencjaogólna·19lutego2014

DrodzyBraciaiSiostry,dzieńdobry!

Przez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego, chrzest, Eucharystię ibierzmowanie człowiek otrzymuje nowe życie w Chrystusie. Ale, wszyscy o tymwiemy życie to nosimy „wnaczyniach glinianych” (2Kor 4,7), nadal podlegamypokusie, cierpieniu i śmierci i z powodu grzechu możemy nawet utracić noweżycie. Dlatego Pan Jezus chciał, aby Kościół kontynuował swoje zbawcze dziełotakże wobec swoich członków, zwłaszcza poprzez sakrament pojednania oraznamaszczenia chorych, które można połączyć pod nazwą „sakramentówuzdrowienia”.Sakramentpojednania jest“sakramentemuzdrowienia”.Kiedy idędo spowiedzi, topragnę sięuleczyć,uleczyćmojąduszę, serce, zpowoduczegośniedobrego,czegosiędopuściłem.Biblijnyobraz,którywyrażatonajlepiejwichgłębokimpowiązaniu,towydarzenieprzebaczeniaiuzdrowieniaparalityka,gdziePanJezusobjawiasięrównocześniejakolekarzdusziciał(por.Mk2,1-12;Mt9,1-8;Łk5,17-26).

1. Sakrament Pokuty i Pojednania, który nazywamy też spowiedzią, wypływabezpośrednioz tajemnicypaschalnej.BowiemwwieczórZmartwychwstaniaPanukazał się uczniom zamkniętym wWieczerniku i powitawszy ich „Pokój wam”,tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuściciegrzechy, są imodpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,21-23). Ten fragment ukazuje nam głębszą dynamikę zawartą w tym sakramencie.Nade wszystko fakt, że odpuszczenie grzechów nie jest czymś, co możemy daćsobie sami, nie mogę powiedzieć “odpuszczam sobie grzechy”. O przebaczenieprosimydrugąosobę,awspowiedziprosimyJezusaoprzebaczenie.Przebaczenienie jest wynikiem naszych wysiłków, ale jest darem Ducha Świętego, którynapełnia nas obmyciem miłosierdzia i łaski, nieustannie wypływającego zprzebitego serca Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Ponadtoprzypomina nam, że tylko jeśli damy się pojednać w Panu Jezusie z Ojcem i zbraćmi, to możemy być naprawdę w pokoju. To odczuwamy wszyscy, kiedyudajemy się do spowiedzi, z ciężarem w duszy, odrobiną smutku. A kiedy

odczuwamy przebaczenie Jezusa, to jesteśmy w pokoju, z tym pokojem duszy,bardzopięknym,którymtylkoJezusmożeobdarować,tylkoOn.

2.Zbiegiemczasusprawowanie tegosakramentuprzeszłoz formypublicznej,bonapoczątkugrzechywyznawanopublicznie-doosobistejipoufnej.Niemożetojednakprowadzićdoutratykościelnegocharakteru,stanowiącegojegokontekstżyciowy.Tobowiemwspólnota chrześcijańska jestmiejscemwktórymuobecniasięDuch odnawiający sercawmiłości Boga i czyniącywszystkich braci jednowChrystusieJezusie.Właśniedlategoniewystarczaprośbaoprzebaczeniewswoimumyśle i sercu, ale trzeba z ufnością i pokorą wyznać swoje grzechy słudzeKościoła.WsprawowaniutegosakramentukapłanniereprezentujejedynieBoga,lecz całą wspólnotę, która rozpoznaje siebie w słabości każdego ze swychczłonków, która zewzruszeniemwysłuchuje jego skruchy, która się z nim jednaoraz dodajemu otuchy i towarzyszy na drodze nawrócenia a także dojrzewanialudzkiegoichrześcijańskiego.

Ktośmożepowiedzieć:jaspowiadamsięjedynieBogu.Tak,toprawda,możeszpowiedzieć: “wybacz mi Boże!”, i wyznać twoje grzechy. Ale nasze grzechywymierzonesątakżeprzeciwnaszymbraciom,przeciwKościołowiidlategotrzebaprosić o wybaczenie grzechów braci i Kościół w osobie kapłana. Jednak ktośpowie: “Ojcze, ja się wstydzę”. Także wstyd jest dobry. To zdrowo mieć trochęwstydu,bowstyd jest także zbawienny.Kiedybowiemktośniemawstydu, towmojejojczyźniemawiamy,żejestbezwstydnikiem.Wstydjestdlanastakżeczymśdobrym,boczyninaspokorniejszymi.AkapłanprzyjmujetowyznaniegrzechówzmiłościąiczułościąiprzebaczawimięBoga.Takżezludzkiegopunktuwidzenia,abynamulżyć,dobrzerozmawiaćzbratem iwyznaćkapłanowi tesprawy,któretakbardzo ciążąnamna sercu, a człowiekodczuwaulgęwobecBoga,Kościoła ibrata. Nie lękajcie się spowiedzi! Ktoś stojąc w kolejce do spowiedzi odczuwawszystko to, co mu ciąży na sercu a także wstyd, żeby się wyspowiadać. Kiedyskończy się spowiedź odchodzi wolny, wspaniały, odczuwając przebaczenie,nieskalany, szczęśliwy. Towłaśnie jest piękno spowiedzi! Chciałbymwam zadaćpytanie,naktóreniechkażdyzwasodpowiewswoimsercu:kiedyporazostatnisię spowiadałem?Czy dwa dni temu? dwa tygodnie? dwa lata? dwadzieścia lat?czterdzieści lat? Niech każdy sobie policzy. Niech każdy zapyta siebie: kiedyspowiadałemsięporazostatni?Minęłowieleczasu.Nietraćanidnia.Śmiałoidźsięwyspowiadać!Kapłanbędziedlaciebiedobry.JesttamteżPanJezus,któryjestlepszy,niżksięża!Jezusciebieprzyjmiezwielkąmiłością!Bądździelny i śmiałoidźsięwyspowiadać.

Drodzy przyjaciele, sprawowanie sakramentu pojednania oznacza bycie

otoczonym serdecznym uściskiem: jest to uścisk nieskończonego miłosierdziaOjca. Przypomnijmy sobie tę przepiękną przypowieść o synu, który odszedł zdomu z pieniędzmi jakie należały się jemuw spadku, roztrwonił jewszystkie, akiedynicnie zostałopostanowiłpowrócićdodomu, alenie jako syn, lecz sługa.Byłownimwielkiepoczuciewinyiwstydu.Niespodziankąbyłoto,żekiedyzacząłprosić o przebaczenie, ojciec nie pozwolił mu mówić, lecz objął go, ucałował iwyprawił ucztę.Mówięwam, za każdym razem, kiedy się spowiadamy, Bóg nasobejmuje w uścisku, wyprawia ucztę. Podążajmy tą drogą. Niech Pan wambłogosławi.

powrótdoSpisutreści

Namaszczeniechorych

Chrystuspochylasięnadcierpiącym

Audiencjaogólna·26lutego2014

DrodzyBraciaiSiostry,dzieńdobry!

Dzisiajchciałbymwampowiedziećosakramencienamaszczeniachorych,którypozwala nam namacalnie dotknąć współczucia Boga. W przeszłości był onnazywany „ostatnim namaszczeniem”, ponieważ był pojmowany jako duchowapociecha w bezpośredniej bliskości śmierci. Natomiast kiedy mówimy o„namaszczeniu chorych” łatwiej nam poszerzyć spojrzenie na doświadczeniechorobyicierpieniawperspektywieBożegomiłosierdzia.

1.Istniejepewienobrazbiblijnywyrażającywcałejgłębitajemnicęukazującąsięw namaszczeniu chorych: jest to przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie wEwangeliiśw.Łukasza(10,30-35).Ilekroćsprawujemytensakrament,PanJezusw osobie kapłana staje przy tych, którzy cierpią i są poważnie chorzy, lub wstarszymwieku.Przypowieśćpowiada,żeMiłosiernySamarytaninzatroszczyłsięoczłowiekacierpiącego,zalewającjegoranyoliwąiwinem.Olejkażenammyślećotymoleju,który jestświęconycorokuprzezbiskupawWielkiCzwartekpodczasMszyśw.Krzyżma,właśniezewzględunanamaszczeniechorych.Natomiastwinojestznakiemmiłości i łaskiChrystusawypływającychzdaruJegożyciadlanas iwyrażających się w całym swym bogactwie w życiu sakramentalnym Kościoła.Wreszcieosobacierpiącapowierzonajestwłaścicielowigospody,abymógłsięniądalej opiekować,niebaczącnawydatki.Ale kim jest tenwłaściciel gospody?ToKościół, wspólnota chrześcijańska, to my, którym każdego dnia Pan Jezuspowierzacierpiącychnacieleinaduchu,abyśmymoglinadalwylewaćnanichbezograniczeńcałeJegomiłosierdzieiJegozbawienie.

2.Nakaz ten jestpodkreślonywyraźnie idokładniewLiścieśw.Jakuba,gdziesię zaleca, jak słyszeliśmy: „Chorujektośwśródwas?NiechsprowadzikapłanówKościoła,bysięmodlilinadnim inamaściligoolejemw imięPana.AmodlitwapełnawiarybędziedlachoregoratunkiemiPangopodźwignie,ajeślibypopełniłgrzechy,będąmuodpuszczone”(5,14-15).Jesttozatempraktyka,któraistniałajużw czasach apostolskich. Jezusw istocienauczał swoichuczniów, aby tak jakOnszczególniemiłowali chorych i cierpiących i przekazał im zdolność i zadanie, by

nadal udzielali w Jego imię i według Jego serca ulgę i pokój, poprzez specjalnąłaskę tego sakramentu. Nie powinno to nas jednak prowadzić do obsesyjnegoposzukiwaniacudulubdomniemania,żezawszeitakczyinaczejmożemyzyskaćuzdrowienie, ale jest to pewność obecności Jezusa przy osobie chorej, takżestarszej, bo każdy, kto ukończył 65 latmoże otrzymać ten sakrament. To Jezusprzynasstaje.Czasami,kiedyktośjestchoryiproponujemy,bywezwaćksiędza,słyszymyczasami.“nie,boprzyniesienieszczęście,czychorysięprzestraszy”-Jestbowiem taka mentalność, że zaraz po księdzu przyjdą pracownicyprzedsiębiorstwapogrzebowego,atoniejestprawdą.Kapłanprzybywapoto,abypomóc choremu, czy osobie starszej. Z tego względu tak bardzo ważne jestodwiedzanie chorych przez księży. Trzeba księdza poprosić, żeby przyszedł dodomuiudzieliłnamaszczenia,błogosławieństwa,bo tosamJezusprzybywa,abypodnieśćchoregonaduchu,obdarzyćnowymisiłami,nadzieją,żebyjemupomóc,aletakżeabyodpuścićmugrzechy.Jesttoniezwyklepiękne.Niemyślcie,żejesttojakieś tabu, bo zawsze warto wiedzieć, że w chwili cierpienia i choroby niejesteśmysami.

Drodzy przyjaciele, dobrze wiedzieć, że w chwili bólu i choroby nie jesteśmysami:kapłaniosobyobecnepodczasnamaszczeniachorychreprezentująwistociecałąwspólnotęchrześcijańską,którajakojednociałogromadzisięwokółchoregoijego rodziny, podsycając w nich wiarę i wspierając ich modlitwą i braterskąserdecznością. Ale największa pociecha wypływa z faktu, że w sakramencieobecnym staje się sam Pan Jezus, który bierze nas za rękę, obdarzając jakbypieszczotą i przypomina nam, że teraz doNiego należymy i że nic - nawet zło iśmierć – niemoże nas nigdy odłączyć odNiego.Miejmy ten zwyczaj wzywaniakapłana, aby naszym poważnie chorym i osobom starszym udzielił tegosakramentu,tejpociechy,mocyJezusa,byśmiałoiśćdalej.Czyńmyto!Dziękuję!

powrótdoSpisutreści

Sakramentświęceń

Bystawalisięświętymi

Audiencjaogólna·26marca2014

Drodzybraciaisiostry,dzieńdobry:

Mieliśmy okazję przypomnieć, że trzy sakramenty Chrztu, Bierzmowania iEucharystii stanowią razem tajemnicę „inicjacji chrześcijańskiej”, jedno wielkiewydarzenie łaski,którenasodradzawChrystusie.Towłaśnie jestpodstawowympowołaniem,którejednoczynaswszystkichwKościele,jakouczniówPanaJezusa.Istnieją następnie dwa sakramenty odpowiadające dwóm specyficznympowołaniom: chodzi o sakrament święceń i małżeństwa. Stanowią one dwiegłównedrogi,przezktórechrześcijaninmożeuczynićswojeżyciedaremmiłości,nawzóriwimięChrystusaiwtensposóbwspółpracowaćwbudowaniuKościoła.

Sakrament święceń, obejmujący trzy stopnie, episkopatu, prezbiteratu idiakonatu, umożliwia wypełnianie posługi powierzonej przez Pana Jezusaapostołom,bypaśćJegoowczarnięmocąJegoDucha iwedługJegoSerca.PaśćowczarnięJezusamocąniesiłyludzkiejczywłasnychsił,alemocąDuchaŚwiętegoi według Jego Serca, Serca Jezusa, które jest sercem miłości. Kapłan, biskup idiakonwinnipaśćowczarnięPańskązmiłością.Jeślinieczynitegozmiłością,niesłuży. I w tym sensie szafarze, którzy są wybierani i wyświęceni do tej usługiprzedłużają w czasie obecność Jezusa. Czynią to mocą Ducha Świętego w imięBogaiJegomiłości.

1. Pierwszy aspekt. Ci, którzy są wyświęceni, zostali postawieni na czelewspólnoty. Tak, stoją na czele, ale należy pamiętać, że dla Jezusa „na czele”oznacza, że nasza władza ma służyć tak, jak On sam to ukazał i uczył uczniównastępującymisłowami:„Wiecie,żewładcynarodówuciskająje,awielcydająimodczućswąwładzę.Nietakbędzieuwas.Leczktobymiędzywamichciałstaćsięwielkim,niechbędziewaszymsługą.Aktobychciałbyćpierwszymmiędzywami,niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nieprzyszedł,abyMusłużono,leczabysłużyćidaćswojeżycienaokupzawielu”(Mt20, 25-28;Mk 10, 42-45).Biskup, który nie służywspólnocie, nie czyni dobrze.Kapłan,ksiądz,któryniesłużyswejwspólnocie,nieczynidobrze.Popełniabłąd.

2. Inną cechą, wywodzącą się również z tej sakramentalnej jedności z

Chrystusem,jestżarliwamiłośćdoKościoła.PomyślmyotymfragmencieListudoEfezjan,wktórymśw.Pawełmówi,że„ChrystusumiłowałKościółiwydałzaniegosamegosiebie,abygouświęcić,oczyściwszyobmyciemwodą,któremutowarzyszysłowo,abyosobiściestawićprzedsobąKościół jakochwalebny,niemającyskazyczyzmarszczki,czyczegośpodobnego,leczabybyłświętyinieskalany”(5,25-27).Namocy święceń szafarz poświęca całego siebie swojej wspólnocie i kocha ją zcałego serca: ona jest jego rodziną. Biskup, kapłan kochają Kościół w jegowspólnocie,itokochajągomocno.Jak?TakjakChrystuskochaKościół.Tosamopowie św. Paweł o małżeństwie: mąż kocha swą żonę tak, jak Chrystus kochaKościół.Tajemnicaświęceńitajemnicamałżeństwajestwielkątajemnicąmiłości–obatesakramentysądrogą,którąosobyludzkiekroczązwykle,jaksakrament,doPana.

3. I ostatni aspekt. Św. Paweł Apostoł zaleca swemu uczniowi Tymoteuszowi,abyniezaniedbywał,alewręczabyrozpalałciąglenanowocharyzmat,któryjestwnim,dar,któryzostałmuudzielonyprzeznałożenierąk(por.1Tm4,14;2Tm1,6).Jeśli posługa biskupa czy kapłana nie karmi się modlitwą, słuchaniem SłowaBożego, codziennym sprawowaniem Eucharystii, a także częstymprzystępowaniemdoSakramentuPokuty,tonieuchronnietracisięwkońcuzpolawidzeniaprawdziweznaczeniewłasnejposługiiradość,którapochodzizgłębokiejkomuniizPanemJezusem.

Biskup,którysięniemodli,biskup,którynieczuje iniesłuchaSłowaBożego,który nie odprawia mszy przez wszystkie dni, który nie chodzi regularnie dospowiedzi i tak samo kapłan, który nie czyni tych rzeczy, na dłuższąmetę tracąjednośćzJezusemistająsięśredniakami,coniesłużydobrzeKościołowi.Dlategopowinniśmy pomagać biskupom, kapłanom modlić się, słuchać Słowa Bożego,które jest codzienną strawą, sprawować codziennie Eucharystię i mieć zwyczajspowiadaniasię.Jesttobardzoważne,ponieważprowadzidouświęcaniasamychbiskupówikapłanów.

Chciałbymzakończyćpewnymspostrzeżeniem,którenasuwamisięnamyśl:aco trzeba zrobić, aby stać się kapłanem, gdzie sprzedaje się drzwiwejściowe dotego?Niesprzedajesięich,jesttoinicjatywa,któraznajdujesięwrękachPana.ToOn wzywa, wzywa każdego, kto chce zostać kapłanem i być może jeśli są jacyśmłodzieńcy,którzyusłyszeliwswymsercutowezwanie,chęćzostaniakapłanami,chęć służenia innym tym, co pochodzi od Boga, chęć służenia przez całe życie,katechizując, chrzcząc, odpuszczając grzechy, sprawując Eucharystię, leczącchorych– służenia całe życiew ten sposób, jeśli ktoś zwasusłyszał towswoimsercu,niechwie,żetoJezusgowoła.Pielęgnujcietowezwanieimódlciesię,aby

wzrastałoonowwasiprzynosiłoowocewcałymKościele.Dziękuję.

powrótdoSpisutreści

Małżeństwo

WspólnotamałżeńskaodblaskiemjednościTrójcy

Audiencjaogólna·2kwietnia2014

Drodzybraciaisiostry,dzieńdobry!

Dzisiaj kończymy cykl katechez o sakramentach mówiąc o małżeństwie.SakramenttenprowadzinasdoistotyBożegoplanu,któryjestplanemprzymierzaBoga ze swoim Ludem, z nami wszystkimi, planem komunii. Na początkupierwszejksięgiBiblii,KsięgiRodzajuukoronowaniemopisudziełastworzeniasąsłowa: „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył:stworzył mężczyznę i niewiastę… Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego imatkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz1,27; 2,24).Małżonkowie są obrazemBoga, obydwoje,mężczyzna i kobieta.Niesamjedenmężczyzna,czytylkokobieta,aleobydwojesąobrazemBoga.Amiłość,przymierze Boga z nami obecna jest w tym przymierzu zawartym międzymężczyznąakobietą. Jest tobardzopiękne. Jesteśmy stworzenibykochać, jakoodblask Boga i Jego miłości. A w jedności małżeńskiej mężczyzna i kobietarealizują to powołanie w znaku wzajemności oraz pełnej i ostatecznej komuniiżycia.

1.Kiedymężczyzna i kobieta zwierają sakramentmałżeństwa, jeśli takmożnapowiedzieć Bóg „odzwierciedla się” w nich, odbija w nich swoje rysy iniezniszczalnycharakterswojejmiłości.MałżeństwojestbardzopięknymobrazemmiłościBogaznami.TakżeBógjestbowiemwistociekomunią:trzyOsobyBoże:Ojciec, Syn iDuchŚwięty żyją od zawsze i na zawszewdoskonałej jedności.Towłaśniejesttajemnicąmałżeństwa:Bógczynizdwojgaoblubieńcówjednojedyneistnienie–Bibliapowiada„jednociało”.Takbardzointymnajestjednośćkobietyimężczyznywmałżeństwie.Na tymwłaśniepolega tajemnicamałżeństwa.MiłośćBoga,odzwierciedlającasięwmałżeństwie,wparze,postanawiającejżyćwspólnie.Dlategomężczyznaopuszczadomswoichrodziców,byzamieszkaćwspólniezżonąiłączysięzniątakściśle,żestająsięjakmówiBiblia-jednymciałem.Niesąjużdwoje,alejedno.

2. Święty Paweł w Liście do Efezjan uwypukla, że w chrześcijańskichmałżonkach odzwierciedla się tajemnica, którąApostoł określa jako „wielką”, to

znaczy relacja, jaką Chrystus ustanowił z Kościołem, relacja typowo małżeńska(por.Ef5,21-33).Oznaczato,żemałżeństwoodpowiadanaspecyficznepowołaniei powinno być uważane za konsekrację (por. Gaudium et spes, 48; Familiarisconsortio, 56). Mężczyzna i kobieta przez swoją miłość są konsekrowani.Rzeczywiściemałżonkowie,namocysakramentuotrzymująprawdziwąiwłaściwąsobie misję, gdyż mogą ukazywać, począwszy od rzeczy prostych, zwyczajnych,miłośćjakąChrystusmiłujeswójKościół,nieustanniedajączaniegoSweżycie,wwiernościisłużbie.

3. Naprawdę zadziwiający jest ten plan, jaki jest nierozerwalnie związany zsakramentemmałżeństwa!Realizujesięonwprostocieatakżekruchościludzkiejkondycji. Dobrze wiemy jak wiele trudności i prób zaznaje życie dwojgamałżonków…WażnejestutrzymywanieżywejwięzizBogiem,którajestpodstawąwięzimałżeńskiej.PrawdziwawięźjestzawszewięziązPanem.Kiedyrodzinasięmodli,tomożnautrzymaćwięź.Kiedymałżonekmodlisięzażonę,amałżonkazamęża,towięźtastajesięmocna.Jednomodlisięzadrugie.Toprawda,żewżyciumałżeńskim jest wiele trudności. Problemy z pracą, fakt, że pieniądze niewystarczają,dziecinapotykająnaproblemy.Takwiele trudności,żeczęstomąż iżona stają się zdenerwowani i kłócą sięmiędzy sobą.Amożenie?Oj, kłócą się,kłócą! Czasami “latają talerze”. Nie powinno to nas jednak zasmucać. Taki jestczłowiek.Tajemnicapolegajednaknatym,żemiłośćjestsilniejszaodchwilkłótni.Dlatego zawsze zalecam małżonkom, by nigdy nie kończyli dnia, w którym siępokłócili bez pojednania. A żeby się pojednać nie trzeba wzywać NarodówZjednoczonych,byprzybyłydodomuizaprowadziłypokój!Wystarczymałygest,pieszczota,dojutra.Ajutrozaczynasięnowydzień.Takiejestżycie,trzebatakiśćnaprzódmężniepragnącżyćrazem.Życiemałżeńskiejestwspaniałe,jestświetne!Izawszemusimygostrzec,opiekowaćsiędziećmi.Kilkarazymówiłemtutaj,naplacu św. Piotra, że życiu małżeńskiemu pomagają trzy słowa. Nie wiem, czypamiętacie te trzy słowa,które zawszenależywypowiadać, którepowinnybyćwdomu:czymogą?,dziękuję,przepraszam.Sątotrzymagicznesłowa!Czymogę?-żebywżyciumałżonkówniebyćnachalnym.Czymogę,coTobiesięzdaje?Cootymmyślisz?Dziękuję: podziękowaniewspółmałżonkowi. Dziękuję za to, co dlamniezrobiłeś,dziękujęza to.Chodzio topiękno,gdypotrafimypodziękować.Aponieważ wszyscy popełniamy błędy jest też i to słowo, które nieco trudnopowiedzieć,aletrzebajewypowiedzieć:“Wybaczmi,proszę!Przepraszam”.Jaktobyło?-Czymogę?,dziękujęiprzepraszam.Powtórzmyjerazjeszczewszyscy!Czymogę?,dziękujęiprzepraszam.Ztymitrzemasłowami,zmodlitwąmążzażonę,żonazamężainieustannympojednaniem,zanimzakończysiędzieńmałżeństwo

będziesięrozwijało.Trzymagicznesłowa,modlitwa izawszezawieraniepokoju.NiechPanwambłogosławiimódlciesięzamnie.

Dziękuję.

powrótdoSpisutreści

Tekstypochodzązwww.vatican.va

©LibreriaEditriceVaticanaTłumaczeniazPortaluWiara.pl

BiuroInformacjiOpusDei2018

www.opusdei.org