Jak uchronić dziecko

przed pułapką odurzania?

2

Dlaczego dzieci sięgają po alkohol, narkotyki lub inne środki odurzające?

Rodzice często odpowiadają na to pytanie obwiniając:

- szkołę,

- innych rodziców,

- grupę rówieśników,

- dealerów i właścicieli lokali dyskotekowych czy sklepów,

- media,

- policję,

- idoli.

3

Dlaczego dzieci sięgają po alkohol, narkotyki lub inne środki odurzające?

Dzieci odpowiadają najczęściej:

- „Chciałem zobaczyć, jak się poczuję”

- „Chciałem się po prostu zabawić”

- „Lubię ryzykować”

- „Nie jestem dzieckiem. Mogę sam o sobie decydować”

- „Lubię eksperymentować z nowościami, które są w modzie”

- „Chciałem poczuć się dorosły”

- „Chciałem należeć do grupy”

- „Nie chciałem być dziwakiem”

4

Wyjaśnienia dzieci kierują na wnętrze.

Rodzice natomiast zwracają uwagę na czynniki zewnętrzne, tak jakby

dzieci były bezwolne i pozostawały w mocy ogromnych, niekontrolowanych

sił.

Czy tak jest rzeczywiście?

Prawda jest na szczęście taka, że ani my ani nasze dzieci nie podlegamy

kontroli jakichś zewnętrznych sił, to znaczy, że zarówno my jak i nasze

dzieci możemy kierować własnym życiem i dokonywać własnych

wyborów.

Jako rodzice możemy kształtować nasze życie rodzinne według takich

zasad, które umożliwiają naszym dzieciom wystrzeganie się środków

odurzających.

5

„PRZYZWALANIE” - co to takiego i czym to grozi?

Przyzwalanie to proces, w wyniku którego rodzice, mając dobre intencje,

nieświadomie umożliwiają swoim dzieciom nieodpowiedzialne zachowania

lub nawet sami do nich zachęcają, a także chronią je przed

konsekwencjami ich własnych czynów.

Przyzwalanie jest nieefektywnym rodzajem wychowania, które uczy dzieci

dokonywania złych wyborów w kwestii używek.

Jest jak podlewanie chwastów w ogrodzie.

6

Jak przejawia się przyzwalanie?

- Lęk rodziców (zwłaszcza matki) przed niedopełnieniem obowiązków

(przyjmowanie zbyt wielkiej odpowiedzialności za osiągnięcia lub brak

osiągnięć dzieci),

- gniew – wyzywanie i straszenie (powoduje, że dzieci uczą się „wyłączać”

i nie przyjmować żadnych informacji od rodziców, a ich tłumione emocje

mogą pchnąć do sięgania po używki),

- przekonania rodziców i „ludzi mediów”,

- uleganie w celu uniknięcia konfliktów,

- chronienie dzieci przed konsekwencjami ich własnych czynów,

- wyręczanie dzieci w ich obowiązkach.

7

Wzorce przyzwalających zachowań rodzicielskich

zwykle zaczynają występować na długo przed tym, nim młody człowiek

sięgnie po alkohol, narkotyki, lub inne substancje odurzające.

Dlatego ważne jest, byśmy jako rodzice:

- zrozumieli czym jest przyzwalanie,

- rozpoznali związane z tym uczucia, przekonania i zachowania w ich

najwcześniejszym stadium,

- przyznali się otwarcie do popełnianych błędów,

- zaniechali niewłaściwych zachowań.

Dzięki temu będziemy na dobrej drodze, do uchronienia naszych dzieci przed

destrukcyjnymi wzorcami, które mogą doprowadzić je do problemów

związanych z sięganiem po środki odurzające.

8

Pytanie: jak uchronić dziecko przed pułapką odurzania?

jest pytaniem: jak wychować szczęśliwe dziecko?

Odurzanie jest zawsze wynikiem jakiegoś deficytu, jakiegoś braku:

miłości, ciepła, poczucia własnej wartości, bezpieczeństwa,

akceptacji..... w rodzinie.

Z tym pytaniem Państwa pozostawiam, bo nie sposób odpowiedzieć na

nie uogólniając.

Każdy z nas musi odpowiedzieć sobie na pytanie:

- czy nasze dzieci w naszych rodzinach są szczęśliwe i

- czy ich potrzeby psychiczne i emocjonalne są zaspokojone?

9

Literatura, którą polecam:

1. D.J.Wilmes, Jak wychować dziecko, które mówi: nie!!! alkoholowi

i narkotykom, GWP, Gdańsk 2002,

2. G.Castillo, Twoje dziecko w okresie dorastania, Apostolicum, Ząbki 2008,

3. A.Faber, E.Mazlisch, Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać,

żeby dzieci do nas mówiły, Media Rodzina, 1998,

4. M.Gajda, M. Gajda, Rodzice w akcji, Edycja Św. Pawła, 2008.

Kontaktul. Mydlarska

430-703 Kraków

Biuraul. Wiśniowa 36

m. 2

02-520 Warszawaul. Iwana Pawłowa 1/1

53-604 Wrocław

ul. Kościuszki 31a/8

10-503 Olsztyn

sekretariat@ud.edu.pl

www.uniwersytetdzieci.pl

Dziękuję!

Agnieszka Szeliga-Żywioł