Inne obiekty układu słonecznego- Prezentacja

PLANETY KARŁOWATE,

PLANETOIDY, KOMETY

CZYLI INNE OBIEKTY

UKŁADU SŁONECZNEGO.

PLANETA KARŁOWATA

Rodzaj obiektu astronomicznego, pośredni

między planetami a małymi ciałami niebieskimi.

Planety karłowate, wbrew nazwie, nie zaliczają się

do planet.

PLANETĄ KARŁOWATĄ JEST OBIEKT, KTÓRY:

znajduje się na orbicie wokół Słońca,

posiada wystarczającą masę, by własną grawitacją pokonać siły ciała sztywnego tak, aby wytworzyć kształt odpowiadający równowadze hydrostatycznej (prawie kulisty),

nie oczyścił sąsiedztwa swojej orbity z innych względnie dużych obiektów,

nie jest satelitą planety lub innego obiektu niegwiazdowego.

PLANETY KARŁOWATE UKŁADU SŁONECZNEGO

Pluton

Ceres

Eris

Haumea

Makemake

PLUTON

Został odkryty w 1930 roku przez amerykańskiego astronoma Clyde’a Tombaugha. Od odkrycia do 2006 r. Pluton był uznawany za dziewiątą planetę Układu Słonecznego. 24 sierpnia 2006 r. Międzynarodowa Unia Astronomiczna odebrało Plutonowi status planety, co oznacza, że w Układzie Słonecznym jest teraz tylko 8 planet. Pluton należy do szerszej grupy obiektów transneptunowych. Płaszczyzna, po której się porusza, jest mocno nachylona do płaszczyzny ekliptyki, z silnie ekscentryczną orbitą, która częściowo przebiega wewnątrz orbity Neptuna. Plutona obiega co najmniej pięć księżyców, z których jeden, Charon, jest tylko o połowę mniejszy od niego.

WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE

Średnica- 2302 km

Masa - 1,3×1022 kg

Średnia gęstość - 2,0 g/cm3

Okres obrotu- 153,3 h

Albedo - 0,3

Jasność absolutna- (-0,7m)

Średnia temperatura powierzchni - 44 K

Satelity naturalne - 5

CERES

Planeta karłowata krążąca wewnątrz pasa planetoid między orbitami Marsa i Jowisza. Ma średnicę 950 km i jest największym z ciał krążących wewnątrz tego pasa. Została odkryta 1 stycznia 1801 przez włoskiego astronoma Giuseppe Piazziego. Początkowo była określana jako planeta, po kilkudziesięciu latach zaczęto określać ją jako planetoidę. W sierpniu 2006 wprowadzono termin planeta karłowata i Ceres została zaliczona do tej grupy obiektów.


Średnica - 975×909 km

Masa - 9,5 × 1020 kg


Okres obrotu - (9 h 4 m 30 s) h

Albedo - 0,090

Jasność absolutna - 3,34m

Typ spektralny - Typ C

Średnia temperatura powierzchni - śred. ~167 K

max. 239 K

Satelity naturalne -brak

ERIS

Jeden z obiektów dysku rozproszonego. Eris

została odkryta 5 stycznia 2005 roku na

zdjęciach, które wykonano 21 października 2003

roku. Odkrycie tego obiektu ogłoszono 29 lipca

2005. Odkrywcy nadali jej nieoficjalną nazwę

„Xena”. 13 września 2006 roku uzyskała stałą

nazwę Eris, od imienia greckiej bogini niezgody.


Średnica - 2326 ± 12 km

Masa –b 1,65 × 1022 kg


Okres obrotu - 25,9 h

Albedo - 0,96

Jasność absolutna – (– 1,2m)

Satelity naturalne- 1 – Dysnomia

HAUMEA

Planeta karłowata z Pasa Kuipera, należąca do

grupy plutoidów. Jej tymczasowe oznaczenie to

2003 EL61, a wcześniejsza nieoficjalna nazwa –

„Santa” (Święty Mikołaj). Została odkryta 7 marca

2003


Średnica - ok. 1150 km

Masa - (4,006 ± 0,040) × 1021 kg

Średnia gęstość - 2,6 – 3,3 g/cm3


Albedo - ok. 0,84

Jasność absolutna - 0,0m

Satelity naturalne - 2 księżyce:Hi'iaka i Namaka

MAKEMAKE

Trzecia co do wielkości rozpoznana planeta karłowata i drugie co do wielkości znane ciało z pasa Kuipera. Zalicza się do ciał typu cubewano. Jego średnica to około ⅔ średnicy Plutona. Nie zaobserwowano dotąd księżyca, który krążyłby wokół Makemake, co jest nietypowe wśród plutoidów. Jego ekstremalnie niska średnia temperatura (około 30 K) sprawia, że jego powierzchnię pokrywa najprawdopodobniej metanowy i etanowy lód. Obiekt ten nie posiada atmosfery.


Średnica - biegunowa: 1430 ± 9 km

równikowa:1502 ± 45 km

Masa - ~4 × 1021 kg

Średnia gęstość - 1,7 ± 0,3 g/cm3


albo 22,48 h

Albedo 0,77 ± 0,03

Jasność absolutna -0,4m

PLANETOIDY

Ciało niebieskie o małych rozmiarach – od kilku

metrów do czasem ponad 1000 km, obiegające

Słońce, posiadające stałą powierzchnię skalną

lub lodową, bardzo często – przede wszystkim w

przypadku planetoid o mniejszych rozmiarach i

mało masywnych – o nieregularnym kształcie,

często noszącym znamiona kolizji z innymi

podobnymi obiektami.

Obecnie znanych jest ponad 620 tys. planetoid (w tym ponad 360 tys. ponumerowanych) z których większość porusza się po orbitach nieznacznie nachylonych do ekliptyki, pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza – w tzw. głównym pasie planetoid oraz w pasie Kuipera. W przypadku tej ostatniej grupy nachylenie do ekliptyki może być znaczne. Trudno oszacować całkowitą liczbę występujących w Układzie Słonecznym planetoid; wynosi ona zapewne wiele milionów. Sam główny pas planetoid zawiera według aktualnych szacunków od 1,1 do 1,9 miliona planetoid o średnicy co najmniej 1 km oraz dziesiątki milionów mniejszych.

KOMETY

Małe ciało niebieskie poruszające się w układzie planetarnym, które na krótko pojawia się w pobliżu gwiazdy centralnej. Ciepło tej gwiazdy powoduje, że wokół komety powstaje koma, czyli gazowa otoczka. W przestrzeń kosmiczną jądro komety wyrzuca materię, tworzącą dwa warkocze kometarne – gazowy i pyłowy, skierowane pod różnymi kątami do kierunku ruchu komety. Gazowy warkocz komety jest zawsze zwrócony w kierunku przeciwnym do gwiazdy, co spowodowane jest oddziaływaniem wiatru słonecznego, który zawsze jest skierowany od gwiazdy. Pyłowy warkocz składa się z drobin zbyt masywnych, by wiatr słoneczny mógł znacząco zmienić kierunek ich ruchu.

Kometa wykazuje aktywność, kiedy przebywa w pobliżu gwiazdy, a potem znika w odległych rejonach układu planetarnego, gdzie przyjmuje postać zamarzniętej kuli skalno-lodowej. Jądro komety zbudowane jest z mieszaniny pyłów i drobnych odłamków skalno-lodowych, składających się z lodu wodnego, zestalonego dwutlenku węgla, amoniaku i metanu. Ruch komet jest podatny na wpływy grawitacyjne innych ciał. Niekiedy komety pojawiają się niepostrzeżenie w centrum układu planetarnego i zderzają się z innymi ciałami. Komety okresowe stale tracą materię podczas każdego przelotu w pobliżu gwiazdy, co prowadzi do ich powolnego niszczenia. Kometa, która zanadto zbliży się do gwiazdy lub planety gazowej, może zostać rozerwana na wiele mniejszych ciał, tworzących formację obiektów mknących z ogromną prędkością. Na swoim torze komety pozostawiają drobiny materii. Przejście jakiejś planety przez taki obszar może być przyczyną wystąpienia roju meteorów.

Wielka Kometa Wrześniowa z roku 1882

Kometa Hale'a-Boppa widziana z Chorwacji

29 marca 1997

KONIEC

Inne obiekty układu słonecznego- Prezentacja

Documents

Transcript of Inne obiekty układu słonecznego- Prezentacja