INFORMATOR P I Ą T E K - struna.edu.pl · norm i ideii społecznych w Instytucie Stosunków...

INFORMATOR

P I Ą T E K

PLAN KONFERENCJI

P I Ą T E K

Sala 200, Budynek Samorządu

9:30 – 11:00 Problemy Globalne I

14:00 – 15:30 Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze I

15:45 – 17:15 Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze II

17:30 – 19:00 Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze III

PLAN KONFERENCJI

P I Ą T E K

Sala 308

9:30 – 11:00 Obszar poradziecki V

11:15 – 12:00 Historia myśli ekonomicznej

14:00 – 15:30 Polityka Zagraniczna I

15:45 – 17:15 Polityka Zagraniczna II

17:30 – 19:00 Teoria Stosunków Międzynarodowych

12:15 – 13:45 Panel specjalny

PLAN

KONFERENCJI

P I Ą T E K

Sala Brudzińskiego, Pałac Kazimierzowski

15:00 – 16:30 Studia azjatyckie I

16:45 – 18:15 Studia azjatyckie II

9:30 – 11:00 Sala 200

Problemy globalne

Ochrona zabytków i dzieł sztuki w czasie konfliktu zbrojnego –

puste słowa czy realne działania?

Aleksandra Szkodzińska, Uniwersytet Wrocławski

Miasto. Źródło innowacyjności czy miejsce uwidaczniające

problemy współczesnego świata?

Joanna Jancz, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza

Przyszłość Grenlandii w kontekście zmian zachodzących w Arktyce

Karolina Chyla, Uniwersytet Wrocławski

Mali – od państwa o największych postępach w transformacji

demokratycznej w Afryce Zachodniej do państwa targanego

konfliktami wewnętrznymi

Olga Kwiatkowka, Uniwersytet Jagielloński

Globalizacja z perspektywy feministycznej teorii stosunków

międzynarodowych

Maria Głowacka, Uniwersytet Szczeciński

Problemy globalne

Aleksandra Szkodzińska

Uniwersytet Wrocławski

Studentka drugiego roku studiów stacjonarnych II stopnia, na kierunku administracja oraz Administration in

International Organisations na Uniwersytecie Wrocławskim. Jej zainteresowania naukowe to

międzynarodowa współpraca w zakresie ochrony zabytków a prywatnie zainteresowana archeologią.

Zaangażowana w życie publiczne na uczelni. Obecnie członek Wydziałowej Rady Samorządu Studentów oraz

Koła Naukowego AIO (Administration In International Organisations)

.


słowa czy realne działania?

Referat swój poświęcę zagadnieniu ochrony zabytków w czasie konfliktu zbrojnego, więc w głównej mierze-

konwencji haskiej z 1954 r. Zabytki oraz dzieła sztuki uważane są za dobro wspólne ludzkości. To właśnie dzięki

zabytkom oraz pracy osób zajmujących się ich ochroną poznajemy i pamiętamy historię ludzkości. W świetle

międzynarodowych przepisów przedstawię czy ochrona zabytków to wzniosłe hasła bez pokrycia czy też

realne działania. Temat w dobie konfliktów w krajach arabskich jest niezwykle aktualny ale często pomijany

ze względu na wąskie grono zainteresowanych osób. Nawiążę również do restytucji zabytków oraz dzieł

sztuki. Postaram się przywołać historię tego zagadnienia prawnego, ponieważ wciąż odzyskiwanie dzieł sztuki

budzi wiele emocji. Poruszę również temat nielegalnego handlu zabytkami ruchomymi. Dla uchodźców jest

to często „waluta”, którą starają się opłacić swoje przekroczenie granicy.

Problemy globalne

Joanna Jancz

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza

Ukończyła studia na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM, kierunek politologia, specjalność promocja i

reklama oraz administracja europejska. Aktualnie doktorantka tego samego Wydziału w Zakładzie Badań nad

Integracją Europejską. Uczestniczka oraz współorganizatorka konferencji naukowych o charakterze ogólnopolskim i

międzynarodowym. Do zainteresowań naukowych należą: Prawa człowieka ( kara śmierci, ludobójstwo, współczesne

niewolnictwo), Funkcjonowanie korporacji transnarodowych, outsourcing, offshoring, reshoring, networking,

globailzacja, glokalizacja, regionalizacja, problemy i potencjał współczesnych miast, Unia Europejska – polityka

zagraniczna i polityka bezpieczeństwa, polityki sektorowe, funkcjonowanie Trybunału Sprawiedliwości Unii

Europejskiej, programy i fundusze europejskie

Miasto. Źródło innowacyjności czy miejsce uwidaczniające

problemy współczesnego świata?

Dyskusja dotycząca rozwoju miast w ramach polityki prowadzonej przez Unię Europejską trwa już od ponad 20 lat. W

latach 90. zaczęto dostrzegać znaczenie miast w rozwoju państw członkowskich ich wpływ na funkcjonowanie Unii

Europejskiej jako całości. Współcześnie, w związku z procesami globalizacji oraz glokalizacji debaty na ten temat

jedynie zintensyfikowały. W związku z nowymi wyzwaniami jakim są m.in. kwestie demograficzne, energetyczne,

globalizacja, zmiany klimatyczne, a co za tym idzie liczne problemy, które mają miejsce w miastach, dla przykładu:

wzrost ubóstwa i segregacja, kongestia tj. utrudnienia na szlakach komunikacyjnych spowodowane nadmiernym

nagromadzeniem środków lokomocji w tym samym czasie, czy emisja gazów cieplarnianych do atmosfery, sprawiają,

iż dyskusja nad kompleksową polityką dla miast staje się coraz bardziej potrzebna. Z drugiej jednak strony, to same

miasta stają się istotnym elementem dla wzrostu gospodarczego, który w efekcie pozytywnie wpływa na rozwój całej

Unii Europejskiej. Miasta to m.in. centra innowacji, życia społeczno-kulturalnego oraz miejsc pracy. To w nich mieszczą

się uniwersytety kształcące kadrę dla przedsiębiorstw, które chętniej zakładają w nich swoją działaność mając dostęp

do wykwalifikowanych pracowników. Rola miast została podkreślona w Karcie Lipskiej:„Nasze miasta mają unikalne

wartości kulturowe i architektoniczne, silne mechanizmy integracji społecznej oraz wyjątkowe możliwości rozwoju

gospodarczego. Są one centrami wiedzy oraz źródłem wzrostu i innowacji. Jednocześnie jednak wystepują w nich

problemy demograficzne, nierówność społeczna, wykluczenie społeczne niektórych grup ludności, brak tanich i

odpowiednich mieszkań oraz problemy ekologiczne”1. Celem zaproponowanego referatu będzie próba zobrazowania

miasta we współczesnym świecie przy posłużeniu się wybranymi przykładam

Problemy globalne

Karolina Chyla


Absolwentka Uniwersytetu Humanistyczno- Przyrodniczego im. Jana Kochanowskiego w

Kielcach i Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Doktorantka na I roku Nauk o Polityce,

Filozofii i Socjologii na Wydziale Nauk Społecznych na Uniwersytecie Wrocławskim. Zajmuje

się kwestią bezpieczeństwa w regionie arktycznym, rywalizacją o zasoby surowcowe,

geopolityką. Jest autorką "Program nuklearny Iranu jako przejaw aspiracji mocarstwowych i

jego konsekwencje dla bezpieczeństwa" [w:] Polityka i Bezpieczeństwo, UJK 2012. a także:

"Autonomia Grenlandii- otwarciem drogi do rywalizacji o surowce mineralne", recenzja

Łuszczuk M. "Arktyka na początku XXI wieku. Miedzy współpracą a rywalizacją" w ramach

współpracy z internetowym wydaniem miesięcznika Stosunki Międzynarodowe,

www.stosunki.pl.

Przyszłość Grenlandii w kontekście zmian zachodzących w

Arktyce

Kluczowym obszarem w dyskusjach o ociepleniu klimatu jest biegun północny i ściśle z nim związana

przyszłość Grenlandii. Z jednej strony wyspa ta może uzyskać szansę na dużo szerszą autonomię i

suwerenność. Ale jednocześnie konsekwencje przewidywanych wydarzeń mogą zachwiać jej strukturami

państwowymi i społecznymi. Postępujące zmiany klimatu wpływają bezpośrednio na wysokość dochodów

Grenlandii i wywołują konieczność poszukiwania innych jego źródeł. Cofająca się pokrywa lodowa

odsłaniając niemały potencjał surowcowy duńskiej autonomii wywołuje także konieczność sformułowania

wielotorowej, precyzyjnej, skrojonej na miarę specyfiki regionu polityki i rozwiązań m.in. instytucjonalnych i

technologicznych. Ze względu na fakt, iż obecna struktura społeczna oraz uwarunkowania środowiskowo-

technologiczne nie są korzystne, sformułowanie takiej polityki i stworzenie odpowiedniego zaplecza będzie

procesem trudnym i długotrwałym, aczkolwiek niezwykle pilnym, także ze względu na rosnące

zainteresowanie podmiotów zewnętrznych- m.in. Chin. Jako najważniejsza jawi się kwestia wykorzystania

rosnącej dostępności cennych surowców, co sprawi, iż znaczenie Grenlandii jako czynnika przemian

geopolitycznych w regionie będzie rosło, co z kolei podkreśla zasadność przeanalizowania proponowanego

tematu

Problemy globalne

Olga Kwiatkowska

Uniwersytet Jagielloński

Uzyskała tytuł licencjata w zakresie kulturoznawstwa: studiów bliskowschodnich na Wydziale Studiów Międzynarodowych i

Politycznych UJ. Obecnie kończy studia na poziomie studiów magisterskich na dwóch kierunkach: stosunkach

międzynarodowych i studiach bliskowschodnich na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. Uczennica

letniej szkoły językowej w Marrakeszu, uczestniczka wypraw badawczych w Syrii (2010) i w Kurdystanie Irackim (2010). Była

Przewodnicząca Bliskowschodniego Koła Naukowego w latach 2011-13 oraz członkiem Sekcji Kultury Wydziałowej Rady

Samorządu Studenckiego w latach 2010-13. Organizatorka dwóch edycji Dni Arabskich w Krakowie w latach 2012 i 2013.

Obecnie prowadzi badania nad kryzysem w Mali oraz polityzacją dążeń Berberów w Maghrebie.

Mali – od państwa o największych postępach w transformacji

demokratycznej w Afryce Zachodniej do państwa targanego

konfliktami wewnętrznymi

Celem wystąpienia będzie przedstawienie przemiany Mali z państwa o największych postępach w transformacji

demokratycznej w Afryce Zachodniej do państwa targanego konfliktami wewnętrznymi. Od rozpoczęcia procesu

decentralizacji władzy w Mali po wyborach w 1993 aż do wydarzeń w 2012 roku Mali miało być przykładem dla innych krajów

Afryki Zachodniej jak z sukcesem dokonać demokratycznych przemian. Od dłuższego czas indeks Freedom House dawał Mali

najwyższą ocenę w zakresie demokratyzacji wśród wszystkich państw Afryki Zachodniej. Krótko po objęciu urzędu prezydenta

w nowej demokratycznej Republice Mali w 1992, Alpha Oumar Konare zdecydował się wprowadzić ogólnokrajową politykę.

decentralizacji. Mali zostało zaliczone do tzw. ”trzeciej fali demokracji”. Nowy rząd Konare zaproponował liczne nowe

inicjatywy, a program decentralizacji zasługiwał na uwagę z powodu jego dogłębności i obszerności. Program ten był bardzo

ambitny zarówno w zakresie jak i stopniu przekazania władzy. Ta zachodnioafrykańska republika od odzyskania niepodległości

mierzy się z licznymi powstaniami tuareskimi i niepokojami w północnej części kraju. Tak też było na początku 2012 roku,

kiedy to w ciągu dwóch miesięcy separatystom tuareskim z Narodowego Ruchu Wyzwolenia Azawadu udało się podbić

północną część Mali. Wydarzenie to doprowadziło do wojskowego przewrotu na szczytach władzy tego demokratycznego

kraju i przejęcie rządów przez sfrustrowanych wojskowych w marcu 2012. Już 6 kwietnia Tuaregowie z Narodowego Ruchu

Wyzwolenia Azawadu ogłosili powstanie nowego państwa Azawad na północy Mali. Szybko grupy islamistyczne takie jak:

Ansar Dine czy Al-Kaida Islamskiego Maghrebu rozpoczęły walkę z Tuaregami w celu ustanowienia państwa, w którym życie

toczyło, by się zgodnie z prawem szariatu. Władze centralne Mali szybko poprosiły o interwencję militarną Francji i państw

ECOWAS. Mimo początkowych trudności działania zbrojne się powiodły. Największym sukcesem wydaje się fakt, że już latem

tego roku w Mali udało się zorganizować demokratyczne wybory na urząd prezydenta i do parlamentu. Tak szybkie

odradzanie się Mali po poważnym kryzysie wydaje się zasługą wcześniejszych reform. Zjawisko to wydaje się bardzo

interesujące i zaskakujące dlatego w artykule chciałabym podjąć próbę jego wyjaśnienia opisując i analizując szczegóły

przemian w latach 90-tych, okres przed wojną domową oraz wydarzenia ostatnich dwóch lat

Problemy globalne

Maria Głowacka

Uniwersytet Szczeciński

Maria Głowacka - absolwentka medioznawstwa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz

Akademii „Artes Liberales” w Warszawie. Od 2011 r. doktorantka na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu

Szczecińskiego. Pod opieką naukową prof. Ingi Iwasiów pisze pracę poświeconą kobiecej prozie science

fiction. Od 2013 r. członek zespołu badawczego realizującego projekt Nagroda Nobla jako symbol globalnych

norm i ideii społecznych w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego.

Globalizacja z perspektywy feministycznej teorii stosunków

międzynarodowych

Celem referatu jest przedstawienie problematyki globalizacji w feministycznej teorii stosunków

międzynarodowych. Referat ten obejmuje zarówno deskryptywne omówienie poszczególnych stanowisk

feministycznej teorii stosunków międzynarodowych pod kątem ustosunkowania się do problemu

globalizacji, jak również przedstawienie praktycznych odniesień do wyzwań, jakie niesie ze sobą globalizacja.

W tym miejscu autorka tego referatu, zainspirowana pytaniem Cynthii Enloe ‘Where are the women’, stara

się przedstawić miejsce kobiet w procesie globalizacji. Zastosowane w pracy feministyczne teorie stosunków

międzynarodowych nie tylko stosują gender jako konstrukcję społeczną, poprzez którą analizują m.in.

międzynarodowe stosunki gospodarcze, ale także uwzględniają inne czynniki determinujące sytuację kobiet,

jak klasę społeczną czy rasę. Jednym z głównych celów feminizmu w zakresie badań nad globalizacją staje się

wykazanie nierówności kobiet oraz innych marginalizowanych grup (tj. kobiet Trzeciego Świata, imigrantów

czy kolorowych) w sferze gospodarczej i społecznej.

14:00 – 15:30 Sala 200

Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze

Od Pax Japonica do Pax Sinica? Zmiana gospodarczego systemu

międzynarodowego w regionie Azji Wschodniej i jej implikacje dla

państw rozwijających się regionu

Agnieszka Tarnik, Uniwersytet Warszawski

Razem, ale osobno – zależności ekonomiczne między Chinami a

USA

Joanna Majdak, Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu

Bankowość międzynarodowa w UE a globalny kryzys finansowy

Arktyce

Małgorzata Pazura, Uniwersytet Warszawski

Liberalizacja handlu światowego a globalny problem głodu i

niedożywienia

Maciej Szysz, Główna Szkoła Handlowa

Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze I

Agnieszka Tarnik

Uniwersytet Warszawski

Absolwentka studiów I stopnia Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku stosunki międzynarodowe, obecnie studentka ostatniego roku studiów magisterskich w Instytucie Stosunków Międzynarodowych UW, specjalność międzynarodowa polityka handlowa. W skład jej zainteresowań badawczych wchodzą: rozwój gospodarczy państw Azji Południowo-Wschodniej, historia gospodarcza i komparatystyka rozwoju gospodarczego Azji Wschodniej i Ameryki Łacińskiej, mocarstwowość ekonomiczna i konsekwencje wynikające z danego systemu regionalnego dla rozwijających się państw regionu. .


słowa czy realne działania? „Zmiana” jest kluczową kategorią dla badań nad systemami międzynarodowymi. Można mówić o antonimicznej z pozoru zależności – „stałej zmienności” układu sił i translokacji potęg między państwami. Choć zmiany zachodzą stale, a transpozycja potęgi dokonuje się także między państwami o niższej randze w systemie, to jednak najbardziej widoczne, spektakularne i o największej sile oddziaływania na otoczenie są przekształcenia reżimów na poziomie głównych decydentów systemu – mocarstw. Obecnie jesteśmy świadkami dokonywania się takiej systemowej transformacji w zakresie globalnej i regionalnej (wschodnioazjatyckiej) gospodarki, gdzie niegdysiejsze hegemoniczne mocarstwo regionu, Japonia, zmuszone zostało do podziału posiadanej potęgi z nowym mocarstwem, Chinami. U progu lat dziewięćdziesiątych w Azji Wschodniej istniały wysoce asymetryczne relacje gospodarcze nastawione na stworzenie regionu zależnego od japońskich BIZ, handelu i oficjalnej pomocy rozwojowej. Japońska neomerkantylistyczna hegemonia była krytykowana w regionie co najmniej tak mocno jak amerykańska w zachodniej hemisferze. Jednak dynamiczny rozwój Chin ostatnich kilkunastu lat i ich umacniająca się pozycja w globalnej gospodarce zmniejszają skalę oddziaływania Japonii na wschodnioazjatyckie stosunki gospodarcze oraz na pozycję jednostronnego decydenta w finansowaniu rozwoju państw tego regionu. Jaki jest układ potęg w obecnym systemie regionalnym? Czy rozwijające się państwa Azji Południowo-Wschodniej powinny obawiać się przekształcenia niegdysiejszego Pax Japonica w Pax Sinica? Punkt widzenia jak zwykle zależy od punktu siedzenia – chińscy stratedzy są przekonani, że Chiny dokonają zmiany globalnego układu sił już w drugiej połowie XXI wieku detronizując dotychczasowe mocarstwo uniwersalne, Stany Zjednoczone. Obecnie państwa Azji Południowo-Wschodniej funkcjonują w najdogodniejszym od lat, choć wciąż in statu nascendi, układzie sił – japońska potęga równoważona jest przez chińską i odwrotnie a rosnące wpływy Chin hamowane są przez Stany Zjednoczone. Nie bez znaczenia pozostaje fakt zacieśniania współpracy tych państw w ramach ASEAN - ugrupowaniu coraz bardziej dojrzałym i kompleksowym, gdzie mówiąc jednym głosem państwa są w stanie pozyskiwać większe korzyści ekonomiczne niż przy partykularnej retoryce i działaniu. Jak zatem nazwać można obecny system międzynarodowy Azji Wschodniej? Być może dobrym określeniem będzie Pax Asiatica in statu nascendi, gdzie zaczyna panować parcelacja potęgi gospodarczej i pluralizm mocarstw ekonomicznych w regionie, bez uzależniania rozwoju od mocarstw zewnętrznych (USA dekady wcześniej). Konkurowanie o wpływy i zyski przynosi rozwijającym się państwom regionu korzyści, które mądrze zaczynają wykorzystywać.


Joanna Majdak

Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu

Urodzona 25 sierpnia 1991 roku w Goleniowie, w województwie zachodniopomorskim. W

czerwcu 2013 roku uzyskała tytuł licencjata na kierunku Stosunki międzynarodowe,

specjalność Gospodarka światowa i biznes międzynarodowy, na Wydziale Nauk Politycznych

i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Obecnie studentka III

roku studiów licencjackich na kierunku Wschodoznawstwo, na Wydziale Historycznym

Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz I roku SUM na kierunku

Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze, na Wydziale Gospodarki Międzynarodowej

Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu.

Interesuje się sytuacją polityczno – gospodarczą państw wschodnich, ze szczególnym

wyróżnieniem krajów Azji Środkowej, Mongolii, Indii oraz Gruzji. Obszarem badań obejmuje

również konkurencyjność polskiej gospodarki na wyżej wymienionych terytoriach.

Razem, ale osobno – zależności ekonomiczne między

Chinami a USA

Reformy ekonomiczne w Chinach wprowadzone od końca lat 70 XX wieku, pozwoliły, zaraz

po USA, stać się temu państwu drugą główną potęgą gospodarczą świata. Dzięki temu ChRL

jednocześnie staje się pełnoprawnym konkurentem dla Stanów Zjednoczonych w wyścigu o

miano hegemona, z drugiej strony relacje gospodarcze między tymi dwoma państwami

zmuszają je do kooperacji. Czy można już dzisiaj mówić o duopolu gospodarczym? Jak bardzo

siła gospodarcza przesuwa się w stronę Wchodu i czy ma realny wpływ na kształtowanie się

gospodarki Europy? Niniejszy referat stanowi próbę analizy stosunków gospodarczych

między dwoma silnymi gospodarczo państwami.


Małgorzata Pazura


Studentka II roku Stosunków Międzynarodowych oraz I roku Finansów, Rachunkowości

i Ubezpieczeń na Uniwersytecie Warszawskim. Interesuje się zagadnieniami ekonomicznymi,

finansowymi i społecznymi obszaru Unii Europejskiej oraz Wspólnoty Niepodległych Państw.

Jest członkiem Koła Wschodniego UW, współpracuje z Przeglądem Spraw

Międzynarodowych NOTABENE.

Bankowość międzynarodowa w UE a globalny kryzys

finansowy

Od lat 70. XX wieku jesteśmy świadkami pogłębiania się procesu internacjonalizacji systemów bankowych

poszczególnych państw. Bankowość krajową zastąpiła bankowość międzynarodowa, co było naturalnym

skutkiem międzynarodowej integracji gospodarczej, rozwoju informatyki i nowoczesnych technologii

komunikacyjnych, liberalizacji międzynarodowych przepływów kapitałowych oraz wprowadzenia wspólnej

waluty europejskiej. Nie mniejsze znaczenie miały strategie ekspansji zagranicznej banków, które z jednej

strony nie chciały utracić swoich klientów inwestujących poza granicami państwa, a z drugiej – dążyły do

powiększenia dochodów przez działalność w krajach o dogodnych regulacjach prawnych, niskich podatkach,

ale o wysokich stopach procentowych.

Internacjonalizacja bankowości odgrywa szczególną rolę na terenie Unii Europejskiej, gdzie relacja aktywów

sektora bankowego do PKB wynosiła w 2010 roku niemal 350%. Tak silna zależność gospodarek krajów

unijnych od banków nie mogła przejść bez echa w zderzeniu z globalnym kryzysem finansowym. Większość

banków, prowadzących działalność poza granicami macierzystego kraju, musiała ograniczyć stopień

aktywności gospodarczej z powodu spadku wartości papierów wartościowych oraz ogólnego pogorszenia

jakości portfela kredytowego.

Jednak kondycja systemów bankowych działających w ramach UE ustabilizowała się stosunkowo szybko

dzięki wsparciu rządów i banków centralnych. Należy się spodziewać, że nasycenie europejskiego rynku

usługami bankowymi oraz dynamiczny rozwój handlu międzynarodowego w najbliższych latach

zdecydowanie pobudzą działalność międzynarodową banków, w szczególności na najszybciej rozwijających

się rynkach wschodzących.


Maciej Szysz

Szkoła Główna Handlowa

Maciej Szysz – student I roku studiów magisterskich w warszawskiej Szkole Głównej Handlowej na kierunku

Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze. Licencjat ze stosunków międzynarodowych zdobył na Uniwersytecie Adama

Mickiewicza w Poznaniu. Jego zainteresowania naukowe to głownie liberalizacja handlu w kontekście globalnym i

regionalnym, a także sposoby i modele internacjonalizacji przedsiębiorstw. Doświadczenie praktyczne i teoretyczne w

tych dziedzinach zdobywał podczas stypendium na Uniwersytecie Ankarskim w Turcji oraz podczas pracy w

międzynarodowych przedsiębiorstwach w Niemczech i Polsce. Prywatnie jest pasjonatem podróży. Jako wolontariusz

pracował w Maroko i Norwegii, a za swoje najwspanialsze doświadczenie uważa 3 tygodniowy pobyt w Iranie.

Liberalizacja handlu światowego a globalny problem

głodu i niedożywienia

Autor wystąpienia stara się wykazać, że liberalizacja handlu światowego, w obecnym wymiarze, prowadzona

pod egidą organizacji takich jak Światowa Organizacja Handlu faworyzuje kraje rozwinięte przyczyniając się

do powiększania różnic rozwojowych między krajami „Północy” i „Południa” oraz pokazuje jak

nierównomierna i niesprawiedliwa liberalizacja handlu prowadzi do klęk głodu i niedożywienia w krajach

„Trzeciego Świata”. Autor przytaczając przykłady udowadnia, że nadużywanie swojej pozycji przez kraje

rozwinięte i wielkie korporacje pochodzące z tych krajów oraz korzystanie przez wytwórców żywności w

krajach o najwyższym stopniu rozwoju z potężnych rządowych subwencji przyczynia się do nieprawidłowej

liberalizacji handlu światowego, która w konsekwencji wywołuje klęski głodu i prowadzi do niedożywienia

milionów ludzi w najbiedniejszych państwach globu.

15:45 – 17:15 Sala 200

Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze II

Jak zaradzić wyczerpującym się rezerwom wzrostu gospodarczego?

Paradygmaty rozwoju gospodarki wolnorynkowej we

współczesnym świecie

Malwina Walenda, Uniwersytet Mikołaja Kopernika

„Nowi” gracze na arenie międzynarodowej: zjawisko

multilatinas

Paulina Kupisz, Uniwersytet Wrocławski

Koncerny energetyczne jako specyficzny typ niepaństwowych

uczestników stosunków międzynarodowych – Gazprom vs.

EDF

Rafał Rudźko, Uniwersytet Wrocławski

Międzynarodowe uwarunkowania eksportu produktów

polskiego przemysłu szczeciniarskiego w okresie

międzywojennym

Mateusz Borysiuk, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej


Malwina Walenda

Uniwersytet Mikołaja Kopernika

Malwina Walenda – studentka prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, decyzją Dziekana studiująca w trybie Indywidualnego Planu Studiów przyznanego za szczególne osiągnięcia naukowe. Zwolenniczka gospodarki wolnorynkowej, prowadząca badania związane z analizą oddziaływania prawa na procesy ekonomiczne. Faworyzowanymi przez studentkę gałęziami prawa są prawo bankowe oraz prawo rynku kapitałowego. Aktywny członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego oraz Klubu Austriackiej Szkoły Ekonomii. Na macierzystej uczelni pełni funkcję Prezesa dwóch organizacji studenckich: Koła Naukowego Prawa Handlowego oraz Studenckiego Koła Naukowego Prawa Rynku Kapitałowego. Prelegentka licznych konferencji naukowych. Pasjonatka historii sztuki oraz piłki nożnej.

Jak zaradzić wyczerpującym się rezerwom wzrostu gospodarczego? Paradygmaty rozwoju gospodarki wolnorynkowej we współczesnym

świecie „Demokracja jest najgorszą formą rządu, jeśli nie liczyć wszystkich innych form, których próbowano od czasu do czasu.”. Słowa Churchilla do dziś dnia utwierdzają nas w przekonaniu, że demokracja jest zdecydowanie najlepszym ustrojem jaki może przybrać państwo. Każdy medal ma jednak dwie strony, o czym informuje stan gospodarki światowej. Politycy zapominają często o licznych problemach, jakie generuje demokracja. Możemy do nich zaliczyć ogromny dług publiczny, wysokie podatki, czy bezrobocie. Niwelowanie tych i innych problemów w gospodarce jest możliwe. Nie trzeba przy tym rezygnować z demokracji, chociaż warto poświęcić uwagę coraz częściej pojawiającym się głosom, jakoby ustrój demokratyczny nie jest warunkiem sine qua non istnienia wolności gospodarczej. Jak bowiem tłumaczyć fenomen potęgi gospodarczej Szanghaju? W swoim wystąpieniu pragnę wskazać na możliwości reform, które pozwolą zahamować rozkręcanie spirali kryzysu w gospodarce polskiej i światowej. Postaram się udowodnić, iż państwo poprzez swoje działania (a raczej wycofanie się z pewnych stref aktywności) może znacząco poprawić sytuację ekonomiczną w kraju. Poruszone zostaną takie kwestie, jak m.in.: kierunki reformy systemu emerytalnego, konieczność deregulacji zawodów, czy dylemat podziału zasobów pomiędzy sektor prywatny i publiczny. Wystąpienie wzbogacone zostanie również o rozważania na temat prawno-ekonomicznych aspektów nowelizacji kodeksu pracy, a także konieczności zliberalizowania systemu podatkowego w Polsce. Problematyka poruszona w referacie przedstawiona zostanie zarówno z perspektywy ekonomicznej, prawnej jak również socjologicznej, co pozwoli słuchaczom na dokładniejsze zapoznanie się z poruszanym tematem i dogłębniejsze zrozumienie istoty problemu. Wystąpienie przygotowane zostanie w duchu założeń Austriackiej Szkoły Ekonomii oraz w swej treści przywoływać będzie poglądy jej najważniejszych przedstawicieli. Niniejszy zabieg będzie miał na celu przybliżenie historii myśli wolnościowej, tak aby podczas omawiania poszczególnych przykładów reform uwaga słuchaczy została zwrócona jednocześnie na etapy rozwoju gospodarki wolnorynkowej w wybranych krajach świata. Mając na uwadze powyższe, niniejsze wystąpienie będzie próbą odpowiedzi na następujące pytania: dokąd zmierza gospodarka światowa, jakie są prognozy rozwoju dla państw Europy Wschodniej oraz dlaczego państwa najpierw usilnie dążą do demokracji a następnie hamują gospodarkę wolnorynkową?


Paulina Kupisz


Prelegentka jest doktorantką w Instytucie Studiów Międzynarodowych na Wydziale Nauk

Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego. Jej rozprawa doktorska, realizowana w Zakładzie

Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych, skupia się na zarządzaniu publicznymi

sektorami strategicznymi na rynkach wschodzących na przykładzie sektora wydobycia

surowców naturalnych w Kolumbii. Jej zainteresowania badawcze to rynki wschodzące

Ameryki Łacińskiej (ze szczególnym uwzględnieniem Kolumbii), państwowe koncerny

naftowe oraz klimat inwestycyjny. Jej ostatnim większym przedsięwzięciem naukowym był

wyjazd do Bogoty na grant w celu realizacji projektu pt. „Potencjał inwestycyjno-handlowy

gospodarek wschodzących na przykładzie sektora przemysłowego Kolumbii”. Aktualnie

trwają prace nad artykułem naukowym przedstawiającym wyniki projektu.

„Nowi” gracze na arenie międzynarodowej: zjawisko

multilatinas

Prezentacja ma na celu przedstawić fenomen, który w ciągu ostatnich lat nabrał dużego

znaczenia dla gospodarki światowej: rosnąca waga latynoamerykańskich koncernów na

arenie międzynarodowej. Przez swoje pochodzenie z rejonu Ameryki Łacińskiej oraz

podobieństwo do koncernów typu multinationals, nazwane zostały one multilatinas.

Wywodzą się ze wschodzących gospodarek Ameryki Południowej i Środkowej, takich jak

Brazylia, Chile, Meksyk, Kolumbia czy Peru, a ich szybki rozwój jest istotny nie tylko w

wymiarze narodowym, lecz także regionalnym oraz globalnym. Wielu badaczy tematu uważa,

że proces ich internacjonalizacji ma wiele wspólnych cech, a rozpoczął się poniekąd

przymusowo w latach 90., tuż po wprowadzeniu w życie zasad konsensusu

waszyngtońskiego. Multilatinas urosły jednak w siłę zwłaszcza w ciągu ostatnich kilku lat,

stając się doskonałą wizytówką dla dynamicznie rozwijających się gospodarek rodzimych

rynków. W obliczu tego zjawiska ciekawa wydaje się głębsza analiza przyczyn, przebiegu i

skutków ich ekspansji, a także odpowiedź na pytanie o profil gospodarczy krajów, z których

się wywodzą


Rafał Rudźko


Student II roku studiów magisterskich na kierunku stosunki międzynarodowe oraz absolwent

kierunku bezpieczeństwo narodowe w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu

Wrocławskiego. Dwukrotny stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Były stażysta

Biura Bezpieczeństwa Narodowego oraz spółki TAURON Dystrybucja S.A.. Jego

zainteresowania badawcze dotyczą polityki energetycznej oraz wpływu podmiotów sektora

energetycznego na stosunki międzynarodowe.

Koncerny energetyczne jako specyficzny typ

niepaństwowych uczestników stosunków

międzynarodowych – Gazprom vs. EDF

Dynamika procesów zachodzących we współczesnym świecie każe na nowo definiować struktury, zasady

oraz mechanizmy rządzące stosunkami międzynarodowymi. Jednym z najistotniejszych wyzwań stojących

przed dyscypliną naukową, badającą tę materię jest wyznaczenie roli, jaką odgrywają w niej niepaństwowi

aktorzy stosunków międzynarodowych. Przemawia za tym przede wszystkim rosnący stopień zależności

pomiędzy kwestiami politycznymi i gospodarczymi, reprezentowanymi głównie przez korporacje

transnarodowe. Za doskonały przykład przenikania się tych dwóch sfer uznać można sektor energetyczny.

Przedsiębiorstwa funkcjonujące na tym niezwykle złożonym rynku z jednej strony kierują się logiką czysto

ekonomiczną, zgodnie z którą ich podstawowym celem działania jest maksymalizacja zysków. Z drugiej

jednak strony, ze względu na charakter swojej działalności polegającej na zaopatrzeniu odbiorców w energię

lub jej nośniki, a co za tym idzie – zapewnieniu im bezpieczeństwa oraz możliwości rozwoju, spółki te

traktowane są jako strategiczny element gospodarki państwa i często znajdują się pod ścisłą kontrolą,

realizując przy tym jego interesy. Przykład dwóch koncernów energetycznych – rosyjskiego Gazpromu oraz

francuskiego EDF - świadczy o tym, jak istotną rolę w polityce gospodarczej państw pełnią spółki tego

sektora. Jeżeli doda się jednak do tego aspekt polityczny, związany z funkcjonowaniem tych przedsiębiorstw

na rynkach zagranicznych, rodzi się pytanie o możliwy wpływ oraz zakres kreowania przez nie współczesnych

stosunków międzynarodowych.


Mateusz Borysiuk

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Student II roku Nauk o Polityce oraz absolwent politologii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie.

Swoją działalność naukową koncentruje wokół stosunków etnicznych i dziejów Południowego Podlasia do

1945 roku ze szczególnym uwzględnieniem działalności społeczno-politycznej mniejszości żydowskiej.

Zainteresowanie z dziedziny szeroko pojętych stosunków międzynarodowych koncentruje wokół

międzynarodowych stosunków gospodarczych Polski w okresie międzywojennym.

Międzynarodowe uwarunkowania eksportu produktów

polskiego przemysłu szczeciniarskiego w okresie

międzywojennym

Referat w swoim założeniu ma na celu przybliżenie charakterystyki funkcjonowania przemysłu

szczeciniarskiego w Polsce w okresie międzywojennym. Celem szczegółowym będzie określenie

determinantów wpływających na tonaż produkcji produktów przemysłu szczeciniarskiego i element ten

stanowić będzie pierwszą część referatu. Drugą część stanowić będzie diagnoza czynników wpływających na

charakterystykę wywozu produktów szczeciniarskich za granicę wraz z charakterystyką rynków zagranicznych

stanowiących punkt docelowy eksportu. Celem pobocznym referatu będzie dookreślenie jak sytuacja na

arenie międzynarodowej w latach 1918-1939 wpływała na charakterystykę działalności polskich szczeciniarni

ze szczególnym uwzględnieniem korelacji pomiędzy ową sytuacją międzynarodową a tonażem i zasięgiem

eksportu produktów szczeciniarskich do 1939 r.

17:30 – 19:00 Sala 200

Międzynarodowe Stosunki Gospodarcze III

Nadzór bankowy w Unii Europejskiej w świetle nowych

aktów prawa wspólnotowego – założenia, cele, instrumenty

Mariusz Kociszewski, Uniwersytet Warszawski

Ryzyko systemowe – przyczyny, skutki, przeciwdziałanie

Renata Pluta, Akademia im. Jana Długosza

Unia Bankowa jako nowy wymiar integracji ekonomicznej

Tomasz Lisowski, Uniwersytet Wrocławski


Mariusz Kociszewski


Mariusz Kociszewski, student II roku prawa na Uniwersytecie Warszawskim, uczestnik konferencji naukowych o zasięgu krajowym i międzynarodowym, w których podejmuje się analizy tematów związanych z prawem międzynarodowym, prawem finansowym i zagadnieniami historyczno-prawnymi. Interesuje się ponadto historią gospodarczą i historią powszechną.

Nadzór bankowy w Unii Europejskiej w świetle nowych aktów prawa wspólnotowego – założenia, cele, instrumenty

Referat podejmuje zagadnienie najnowszych zmian w systemie europejskiego nadzoru bankowego, dokonanych pod wpływem negatywnych doświadczeń kryzysu finansowego (problemy banków z utrzymaniem płynności, publiczne pakiety pomocowe, brak jednolitych mechanizmów likwidacji, zarzuty o stronniczość i nacjonalizm pod adresem instytucji europejskich, status banków brytyjskich i inne, zasygnalizowane w wystąpieniu), opartych przede wszystkim o założenia tzw. unii bankowej, uzupełniającej istotnie dotychczasowe regulacje w ramach UGiW i inne. Autor analizuje przede wszystkim najnowsze akty prawne: Dyrektywę Parlamentu i Rady 2013/36/UE, Rozporządzenie Parlamentu i Rady 575/2013, a także ustalone w marcu 2014 r. zasady wspólnego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków (SRM).

Autor przedstawia przesłanki przyjęcia omawianych aktów prawnych, wskazując na dotychczasową praktykę i kształt regulacji w zakresie nadzoru, nie unikając poruszenia znaczenia politycznych nacisków i roli niektórych państw w procesie konstruowania unii bankowej. Po prezentacji celów dokonano omówienia najważniejszych założeń nowego mechanizmu nadzoru i kontroli, w tym kluczowych aspektów likwidacji niezdolnych do funkcjonowania banków, kształtu funduszu ratunkowego oraz sytuacji banków tych krajów, które nie zdecydują się na przystąpienie do unii bankowej. W tym celu dokonano przeglądu pakietu sankcji i restrykcji, w jakie zostaną wyposażone organy nadzorcze – postawiono pytanie o ich potencjalną skuteczność, a także rzeczywistą dolegliwość.

Osobną część pracy poświęcono krytyce rozwiązań, określanych jako niepełne, niekonsekwentne i okraszone licznymi wyjątkami, co może skutkować paraliżem systemu. W tym celu posłużono się poglądami wybitych znawców tematu.

Zasadniczym celem pracy jest nie tylko prezentacja założeń prawnych nowego europejskiego nadzoru bankowego na tle unii bankowej, ale także postawienie pytania o rolę tego kroku w procesie integracji europejskiej, przez prominentnych polityków określanego niekiedy mianem najważniejszego od czasów przyjęcia wspólnej waluty. Na to i inne pytania Autor postara się udzielić odpowiedzi. Ponieważ proces nie został jeszcze zakończony, Autor pragnie również wysunąć postulaty de lege ferenda, które mogą się stać przyczynkiem interesującej dyskusji.


Renata Pluta

Akademia im. Jana Długosza

Członek Koła Naukowego Politologów Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie.

Studentka V roku politologii Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie.

Ryzyko systemowe – przyczyny, skutki, przeciwdziałanie

Ryzyko systemowe to problem, na który zwrócono uwagę w trakcie kryzysu finansowego

2008+. Okazało się bowiem, że konieczny jest nadzór makroostrożnościowy. Celem artykułu

jest przedstawienie ryzyka systemowego, próba zdefiniowania, a także ukazanie jego źródeł

i skutków do jakich może prowadzić. Następnie opisane zostały pokryzysowe działania BCBS

oraz UE mające na celu zapobiegać ryzyku systemowemu.


Tomasz Lisowski


Doktorant na II roku Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego w Katedrze

Studiów Europejskich. Student II roku studiów magisterskich Ekonomii na Uniwersytecie

Wrocławskim o specjalności Rynki Finansowe.

Unia Bankowa jako nowy wymiar integracji ekonomicznej

Niedawny kryzys finansowy ujawnił problemy z funkcjonowaniem Unii Europejskiej w

szczególności na poziomie stosowania procedur nadzorczych w stosunku do banków strefy

Euro. Słabość procesów integracyjnych wynikała z braku zintegrowania poszczególnych

sektorów bankowych euro landu. Wprowadzone reformy mają przyczynić się do większej

odporności gospodarek Unii Europejskiej na przyszłe kryzysy finansowe ( bankowe)

występujące na rynkach finansowych. Celem referatu jest próba odpowiedzi na pytanie czy

wprowadzone zmiany w infrastrukturze finansowo – bankowej państw strefy Euro są w

rzeczywistości wystarczające, w zapewnieniu bezpieczeństwa finansowego dla krajów Unii

Europejskiej .

PLAN KONFERENCJI

P I Ą T E K

Sala 308

9:30 – 11:00 Obszar poradziecki V

11:15 – 12:00 Historia myśli ekonomicznej

14:00 – 15:30 Polityka Zagraniczna I

15:45 – 17:15 Polityka Zagraniczna II

17:30 – 19:00 Teoria Stosunków Międzynarodowych


9:30 – 11:00 Sala 308

Obszar poradziecki V

Najrówniejszy pośród nierównych. Polityka Kazachstanu w

kontekście rosyjskiej strategii wobec obszaru WNP

Michał Szczygielski, Uniwersytet Warszawski

Stan, wyposażenie i doktryna współczesnych Sił Zbrojnych

Republiki Litewskiej

Piotr Piss, Uniwersytet Wrocławski

Siły Zbrojne Republiki Kirgiskiej – organizacja i współpraca

międzynarodowa

Aleksandra Kalinowska, Uniwersytet Warszawski

Polityka zagraniczna Federacji Rosyjskiej. Deklaracje a

rzeczywistość

Dagmara Moskwa, Uniwersytet Adama Mickiewicza


Michał Szczygielski


Urodzony w 1988 roku w Radzyniu Podlaskim. Absolwent Instytutu Stosunków Międzynarodowych

Uniwersytetu Warszawskiego (tytuł magistra w 2012 roku), obecnie doktorant w Wydziale Dziennikarstwa i

Nauk Politycznych UW. W 2012 roku stażysta Ośrodka Studiów Wschodnich im. Marka Karpia, w 2013 roku

uczestnik wymiany doktoranckiej pomiędzy ISM UW i Wydziałem Stosunków Międzynarodowych

Uniwersytetu Państwowego w Petersburgu. Interesuje się stosunkami międzynarodowymi na obszarze WNP

(szczególnie w regionie Kaukazu), przygotowuje rozprawę doktorską na temat kultury strategicznej Rosji.

Najrówniejszy pośród nierównych. Polityka Kazachstanu w kontekście rosyjskiej strategii wobec obszaru WNP

Na tle relacji Rosji z sąsiadami z tzw. „bliskiej zagranicy”, stosunki Moskwy z Kazachstanem jawią się jako

partnerstwo zupełnie innego typu. Współpraca Astany z Kremlem charakteryzuje się o wiele większym

stopniem równoprawności, niż jakiegokolwiek innego ośrodka politycznego na obszarze WNP. Dzieje się tak

nie tylko ze względu na potencjał ekonomiczny Kazachstanu i jego znaczenie w rosyjskiej strategii

utrzymywania wpływów w sąsiedztwie, ale przede wszystkim z uwagi na rozsądną, zrównoważoną politykę

kazachskich władz. Można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że Nursułtan Nazarbajew jest dziś jedynym

postsowieckim liderem, z którym Moskwa rzeczywiście musi się liczyć, a Kazachstan jedynym krajem obszaru

WNP pełniącym rolę podmiotu w dwustronnych stosunkach z Rosją. Podmiotu zdolnego do zrealizowania

nawet kilku alternatywnych scenariuszy w przypadku nagłego załamania stosunków z Moskwą, z czego

kremlowscy decydenci świetnie zdają sobie sprawę. I w związku z tym, podczas najważniejszych

państwowych uroczystości konsekwentnie rezerwują Nazarbajewowi miejsce tuż obok prezydenta Rosji,

wskazując tym samym na nieformalną hierarchię obowiązującą w poradzieckim świecie. Warto jednak

pamiętać, że hierarchia dotyczy tutaj też priorytetowych kierunków, na których Kreml po prostu musi

zachowywać zdolność oddziaływania.

W czym tkwi tajemnica długotrwałej, efektywnej współpracy Kazachstanu z Moskwą na zasadach, o jakich

może tylko marzyć np. Białoruś? W jaki sposób była i jest realizowana kazachska strategia wielowektorowości

i gdzie znajduje się w niej miejsce dla Rosji? Dlaczego Kreml „przymyka oczy” na posunięcia Astany trudne do

wyobrażenia w przypadku pozostałych kluczowych partnerów? Wreszcie – czy w dającej się przewidzieć

przyszłości Kazachstanowi będzie opłacało opowiadać się po stronie Moskwy?

Na wszystkie te pytania, a także wiele innych udzielę odpowiedzi podczas mojego wystąpienia.


Piotr Piss


Absolwent Wydziału Nauk Historycznych i Pedagogicznych (magisterium z historii) oraz Wydziału Nauk Społecznych (licencjat z bezpieczeństwa narodowego). Doktorant w Instytucie Studiów Międzynarodowych UWr. Zajmuje się współpracą wojskową Polski z Litwą, Łotwą oraz Estonią. Zainteresowania badawcze: historia wojskowości, konflikty zbrojne w XX wieku, szeroko pojęte bezpieczeństwo, Europa Wschodnia. Redaktor na stronie psz.pl.

Stan, wyposażenie i doktryna współczesnych Sił Zbrojnych Republiki

Litewskiej

Wobec zmian zachodzących na Ukrainie, które wciąż nie wiadomo jak się zakończą, zwiększył się stan zagrożenia w Europie Środkowo-Wschodniej. Rosyjska interwencja na Krymie przypomniała Europie, że czynnik wojskowy wciąż jest jednym z kluczowych w relacjach międzynarodowych. Mimo negliżowania w Europie Zachodniej działalności sił zbrojnych, ostatnie lata pokazują, że posiadanie sprawnych, dobrze wyposażonej armii jest potrzebne do zapewnienia bezpieczeństwa państwa. Rosyjska interwencja w Gruzji a teraz na Ukrainie wykazuje, że sytuacja w naszym regionie nie jest stabilna, jak się wydawało. A rozwiązywanie dylematów bezpieczeństwa jest wciąż jedynym z głównych problemów Państw.

W swoim referacie chciałbym przybliżyć obecny stan Litewskich Sił Zbrojnych. Opisać strukturę, wyposażenie, możliwości wykonywania powierzonych im zadań (obrona terytorium, udział w misjach zagranicznych, dbanie o stabilność regionu krajów Bałtyckich). Oraz poddać te czynniki analizie, aby postarać się odpowiedzieć na pytania: czy siły zbrojne RL są wystarczające do obrony państwa, czy mogą ulec zwiększeniu, czy wojsko Litewskie przyjęło odpowiednią strategię działań. Oczywiście, wszystko trzeba zbadać przez pryzmat możliwości tego małego państwa o niekorzystnym dla siebie położeniu geopolitycznym.

Referat będzie składał się z następujących część:

1. Stan liczebny i struktura Sił Zbrojnych RL

2. Uzbrojenie, wyposażenie. Standardy NATO czy dalej Układu Warszawskiego?

3. Doktryna obronności RL z 2010. Główne punkty

4. Analiza w/w czynników. Czy Armia RL spełnia swoje zadanie?

Uważam, że będzie to interesujący referat na OZIS-ie, gdyż Litwa jest sojusznikiem Polski, o którym mało wiemy. A wobec zwiększenia zagrożenia w naszym regionie, dobrze jest wiedzieć jakie możliwości militarne mają państwa NATO. Stąd chęć przybliżenia osobom zainteresowanym stosunkami międzynarodowymi tego tematu.


Aleksandra Kalinowska


Aleksandra Kalinowska – studentka I roku studiów II stopnia na Wydziale Stosowanych Nauk

Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego, absolwentka studiów I stopnia na

kierunku bezpieczeństwo wewnętrzne, uczestniczka krajowych konferencji naukowych,

autorka kilku artykułów poświęconych zagadnieniom bezpieczeństwa wewnętrznego.

Zainteresowania badawcze: stosunki międzynarodowe w przestrzeni poradzieckiej,

kryminalistyka, historia społeczna II Rzeczypospolitej.

Siły Zbrojne Republiki Kirgiskiej – organizacja i

współpraca międzynarodowa

Referat dotyczy w szczególności zasad funkcjonowania Sił Zbrojnych Republiki Kirgiskiej.

Poruszone zostaną kwestie związane z historią i kształtowaniem się wojska kirgiskiego oraz

podstawy prawne, na których opiera się ich działalność. Dodatkowo zwrócono uwagę na

aktywność kirgiskich Sił Zbrojnych w ramach światowego i regionalnego systemu

bezpieczeństwa. Analizie poddane będzie również funkcjonowanie tej formacji w ramach

ONZ, OBWE, Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża, WNP, OUBZ i SOW.


Dagmara Moskwa

Uniwersytet Adama Mickiewicza

Dagmara Moskwa – doktorantka w Instytucie Wschodnim Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu.

Absolwentka Instytutu Wschodniego oraz Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM. Badania

naukowe poświęca polityce historycznej Federacji Rosyjskiej. Interesuje się manipulacjami nad pamięcią

zbiorową, propagandą historyczną oraz sytuacją polityczno-społeczną Federacji Rosyjskiej.

Polityka zagraniczna Federacji Rosyjskiej. Deklaracje a

rzeczywistość

Proponowanym tematem wystąpienia jest analiza polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej (FR) na podstawie

Koncepcji polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej z 2013 r. Jego celem jest natomiast próba odpowiedzenia

na pytanie czy nowy dokument pokrywa się z działaniami Rosji na arenie międzynarodowej oraz czy stanowi

szansę na realną zmianę kierunku rosyjskiej polityki zagranicznej i poprawę jej efektywności.

W Federacji Rosyjskiej ścierają się dwie tendencje: potrzeba zachowania specyfiki rosyjskiej cywilizacji z

jednej strony, z drugiej zaś otwarcie na wartości Zachodu. Jest to cecha charakterystyczna odreagowania

okresu radzieckiego, który w ogromnej mierze wpływa m.in. na rosyjską politykę zagraniczną (doskonale

widoczne jest to chociażby w licznych nawiązaniach do silnej pozycji Rosji na arenie międzynarodowej oraz

jej mocarstwowego charakteru). Zgodnie z Koncepcją, FR prowadzi wielosektorową politykę zagraniczną,

zwracając się zarówno w kierunku Zachodu, jak i Azji oraz obszaru byłego Związku Socjalistycznych Republik

Radzieckich (ZSRR). Co więcej, po raz pierwszy w dokumencie tego rodzaju wskazano na wykorzystanie przez

Rosję w dużo większym stopniu miękkiej siły (soft power).

W swoim wystąpieniu autorka przedstawi główne cele (globalne i regionalne) rosyjskiej polityki zagranicznej,

które zawarte zostały w Koncepcji z 2013 roku oraz dokona próby skonfrontowania ich z rzeczywistością.

Nawiąże przy tym do zaangażowania Rosji w sytuację na Ukrainie (w dokumencie nacisk położono na

konieczność budowania dobrych relacji z Ukrainą, która traktowana jest jako priorytetowy partner Rosji we

Wspólnocie Niepodległych Państw), jej relacje z Unią Europejską (stworzenie jednolitego rynku i

mechanizmów współpracy w sferze polityki bezpieczeństwa) oraz NATO (negatywne stanowisko objęto

wobec jego ekspansji i zbliżenia infrastruktury wojskowej do granic Rosji) a także jej stosunku do Organizacji

Narodów Zjednoczonych (podkreśla się jej centralną rolę w regulowaniu stosunków międzynarodowych).

11:15 – 12:00 Sala 308

Historia myśli ekonomicznej

Historia myśli ekonomicznej w Rosji w XIX

wieku

Adam Wawrzyk, Uniwersytet Jana Kochanowskiego

O popieraniu rozwoju ludów – zagadnienia

międzynarodowych stosunków gospodarczych encykliki

Pawła VI oraz wybranych encyklik jego poprzedników

Nina Bartosiewicz, Uniwersytet Warszawski

Ora et labora - rzecz o wolności religijnej w miejscu pracy.

Case study

Hanna Banaś, Uniwersytet Wrocławski


Michał Wawrzyk

Uniwersytet Jana Kochanowskiego

W 2002 roku rozpocząłem studia na Wydziale Humanistycznym Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach na kierunku Historia w zakresie historii społeczno-ekonomicznej, które ukończyłem w 2007 roku uzyskując tytuł zawodowy magistra. Rok później – w 2008 – na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego w Kielcach uzyskałem tytuł zawodowy magistra na kierunku Geografia. W październiku 2007 roku rozpocząłem studia doktoranckie w zakresie Historii na Wydziale Humanistycznym Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach, które zmuszony byłem przerwać w 2010 roku. Od października 2013 roku rozpoczynam ponownie studia doktoranckie z zakresu Historii.

Rozpocząłem też studia II stopnia na Wydziale Zarządzania i Administracji Uniwersytetu

Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego w Kielcach z Ekonomii.

Historia myśli ekonomicznej w Rosji w XIX wieku

Mówiąc o historii myśli ekonomicznej Rosji w XIX wieku nie sposób pominąć też polskiego wkładu. Królestwo

Polskie było częścią Imperium carów, stolicą tych ziem była Moskwa. Mamy zatem wspólną politykę

ekonomiczną realizowaną stanowionym prawem z Rosji. Na terenie Królestwa Polskiego głównym

przedstawicielem myśli ekonomicznej jest Fryderyk Skarbek żyjący w latach(1792-1866) jest słuszne określany

jako pierwszy polski ekonomista, który opracował tak kompletny i logicznie spójny system poglądów

ekonomicznych, który opiera się głównie na ekonomii klasycznej, z licznymi cechami narodowymi. W samej

Rosji, z racji zapóźnienia cywilizacyjnego, rewolucja przemysłowa dociera niemal ze stuletnim opóźnieniem.

Podobnie jest z myślą ekonomiczną. Mianowicie kiedy na zachodzie Europy dominowała myśl klasyczna to w

Rosji wciąż fizjokratyzm był wyznacznikiem polityki państwowej. Myśl socjalistyczna pojawiła się w tym samym

czasie co i w pozostałej części Europy. Natomiast ekonomia klasyczna nie ma rosyjskich przedstawicieli, została

jakby pominięta. Uzyskujemy w ten sposób odpowiedź, dlaczego w Rosji nie ukształtował się kapitalizm.


Nina Bartosiewicz


Studentka III roku prawa na Wydziale Prawa i Administracji UW oraz absolwentką studiów

pierwszego stopnia w Instytucie Stosunków Międzynarodowych UW. W obszarze moich

zainteresowań znajduje się obszar proradziecki, z naciskiem na Rosję.

O popieraniu rozwoju ludów – zagadnienia międzynarodowych stosunków gospodarczych encykliki Pawła VI oraz wybranych

encyklik jego poprzedników

Encyklika Populorum progressio z 1967 roku autorstwa papieża Pawła VI jest jedną z kanonu encyklik, których treść wpłynęła na kształt katolickiej nauki społecznej. KNS w całej swojej rozciągłości kładzie duży nacisk na miejsce człowieka w systemie społecznym, w tym gospodarczym. Z perspektywy badaczy historycznej i współczesnej myśli ekonomicznej to właśnie stosunek KNS do kwestii gospodarczych wydaje się najistotniejszy.

W proponowanym referacie autorka chciałaby skupić się na omówieniu encykliki Populorum

progressio – jako tej, która bazując na dorobku poprzedników Pawła VI odnosi się wprost do międzynarodowych stosunków gospodarczych. Papież Paweł VI w swoim dziele porusza problem nierówności między zamożnym światem Zachodu oraz ubogą Afryką, Ameryką Południową czy Indiami. Zauważa znaczny postęp techniki ułatwiający rozwój i życie ludziom zamieszkującym państwa bogate oraz przepaść jaka tworzy się między nimi a ludźmi pozbawionymi możliwości wzrostu. Chęć pomnażania bogactwa na poziomie jednostkowym, ale również globalnym jest według autora Populorum progressio ogromnym zagrożeniem dla słabszych podmiotów.

Oprócz zauważenia przez Pawła VI problemów trawiących współczesne mu społeczeństwa proponuje

on rozwiązania zgodne z katolicką nauką społeczną. To właśnie nad tymi rozwiązaniami autorka referatu

chciałaby pochylić się analizując je w oparciu o poprzednie encykliki kanonu katolickiej nauki społecznej

(m.in. Rerum novarum, Quadresimo anno, Mater et magistra) oraz poglądy przedstawicieli innych nurtów

myśli ekonomicznej. Wszystko to w poszukiwaniu racjonalności oraz możliwości realizacji postulatów

papieża Pawła VI oraz próbie odpowiedzenia na pytanie czy aby na pewno wszelki nadmiar krajów

bogatszych powinien służyć krajom biednym2?

2 Cytat zaczerpnięty z encykliki Populorum progressio Pawła VI.


Hanna Banaś


Uczestniczka II roku studiów doktoranckich nauk prawnych. W zakres jej zainteresowań

naukowych wchodzą kwestie praw człowieka, zwłaszcza wolności religijnej i bioetyczne.

Aktywnie działa w kołach naukowych (studenckim oraz doktoranckim) oraz Samorządzie

Doktoranckim.

Ora et labora - rzecz o wolności religijnej w miejscu

pracy. Case study

Referat dotyczyć będzie realizacji wolności przekonań religijnych w miejscach w pracy,

omówionej na przykładzie spraw rozpatrywanych przez Europejski Trybunał Praw Człowieka

w Strasburgu. Wielokrotnie dochodzi do konfliktów między wolnością religijną (i prawem

manifestacji swoich przekonań) a oczekiwaniami pracodawców bądź wolnością innych osób

rozumianych jako wolność od religii. Rzecz dotyczy przede wszystkim zewnętrznych oznak

kultu, takich jak symbole religijne czy ubiór. Ważnym jest ustalenie jak najbardziej ostrego

kryterium rozróżniającego kwestię wolności do i wolności od, pozwalającego na realizację

zarówno interesu jednostki, jak i pozostałych osób mających z nią styczność.

Organizatorzy VII Ogólnopolskiego Zjazdu Internacjologów Studentów ( Koło Wschodnie

UW oraz Koło Notabene) we współpracy z Zakładem Historii i Teorii Stosunków

Międzynarodowych Instytut Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego

mają zaszczyt zaprosić na panel specjalny zatytułowany ,,Polityka zagraniczna Polski w

roku jubileuszy: 25 lat rozpoczęcia przemian demokratycznych, 15 lat akcesji do NATO i

10 lat członkostwa w Unii Europejskiej".

W panelu będącym zwieńczeniem VII Ogólnopolski Zjazdu Internacjologów Studentów

(OZIS) wezmą udział i wygłoszą referaty:

Przewodniczący: prof. dr hab. Ryszard Zięba – ,,W poszukiwaniu

nowych priorytetów polskiej polityki zagranicznej''

Prof. dr hab. Ryszard Zięba - Jean Monnet Chair, kierownik Zakładu Historii i Teorii

Stosunków Międzynarodowych (ISM UW), członek Komisji Strategicznego Przeglądu

Bezpieczeństwa Narodowego powołanej przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego;

jego zainteresowania badawcze obejmują: bezpieczeństwo międzynarodowe, politykę

zagraniczną Polski i państw Europy Środkowej i Wschodniej, integrację europejską,

teorie polityki zagranicznej i stosunków międzynarodowych, autor licznych publikacji

naukowych z tych dziedzin.


Sala 308

Dr hab. Justyna Zając – ,,Opcja zachodnia w polskiej polityce

zagranicznej"

Dr hab. Justyna Zając - adiunkt w Zakładzie Historii i Teorii Stosunków

Międzynarodowych (ISM UW), Członek Komisji Strategicznego Przeglądu Bezpieczeństwa

Narodowego, powołanej przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, ekspert w

zakresie EMP/UfM w Institut Europeu de la Mediterrània (IEMed.) w Barcelonie (od 2009

r.). Zainteresowania badawcze: stosunki międzynarodowe w regionie Bliskiego Wschodu i

Afryki Północnej, polityka zagraniczna Polski, Unii Europejskiej i USA.

Prof. UW dr hab. Stanisław Bieleń – ,,Opcja wschodnia w polskiej

polityce zagranicznej"

Prof. UW dr hab. Stanisław Bieleń - doktor habilitowany nauk humanistycznych w

zakresie nauk o polityce, specjalność: stosunki międzynarodowe. Zatrudniony w Instytucie

Stosunków Międzynarodowych od 1976 roku. W latach 1984-1987 i 2002-2008 zastępca

dyrektora Instytutu, w latach 1993-1999 i 2008-2012 prodziekan Wydziału

Dziennikarstwa i Nauk Politycznych; w latach 1999-2002 senator Uniwersytetu

Warszawskiego. Od 1999 roku redaktor naczelny czasopisma „Stosunki Międzynarodowe-

International Relations”. Zainteresowania badawcze: problemy tożsamości w stosunkach

międzynarodowych; polityka zagraniczna Rosji; role mocarstw w świecie

pozimnowojennym; negocjacje międzynarodowe. Autor licznych publikacji w tych

dziedzinach.

Dr Maciej Raś – ,,Jak ułożyć stosunki polsko-rosyjskie?"

Dr Maciej Raś - w ISM UW od 1999 r., koordynator współpracy z uczelniami rosyjskimi;

zainteresowania badawcze: stosunki międzynarodowe w regionie WNP, polityka

zagraniczna i bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, udział Rosji w procesach

integracyjnych, „Wymiar Wschodni” UE i polskiej polityki zagranicznej, organizacje

międzynarodowe. Opiekun Koła Wschodniego UW.

Dr Marcin Kaczmarski – ,,Bezpieczeństwo energetyczne w polskiej

polityce zagranicznej"

Dr Marcin Kaczmarski - absolwent Instytutu Stosunków Międzynarodowych (2003) i

Studium Bezpieczeństwa Narodowego (2003). Doktor nauk humanistycznych w zakresie

nauki o polityce (2007). Adiunkt w ISM. Przebywał jako visiting scholar na Aberystwyth

University oraz American University of Central Asia w Biszkeku. W latach 2006-2012

pracował jako analityk w rządowym Ośrodku Studiów Wschodnich. Prowadzi bloga o

relacjach rosyjsko-chińskich (www.russiachinarelations.blogspot.co.uk).

14:00 – 15:30 Sala 308

Polityka Zagraniczna I

Zarys stosunków polsko-holenderskich

Agnieszka Kołodziejak, Uniwersytet Warszawski

Potencjał polskiego członkowstwa w grupie

Wyszenhradzkiej i Trójkącie Weimarskim

Alexander Parmee, Uniwersytet Warszawski

Oficjalna Pomoc Rozwojowa Polski na przykładzie Gruzji

Katarzyna Trzpis, Uniwersytet Warszawski


Agnieszka Kołodziejak


Studentka stosunków międzynarodowych – specjalność dyplomacja współczesna. Wiceprzewodnicząca Koła

Naukowego Polskiej Służby Zagranicznej. Stażystka w Europejskiej Akademii Dyplomacji. Ukończona z oceną

celującą praktyka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz udział w organizacji spotkania na szczeblu

międzynarodowym w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych – Forum Salzburg. Mam na koncie także kilka

wolontariatów w organizacjach pozarządowych, m.in. w Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana oraz

Fundacji Pomysłodawcy – Organizatora Festiwalu „O Holender!”. Zainteresowania naukowe: dyplomacja we

współczesnym świecie, historia polskiej służby zagranicznej, kraje europejskie, problematyka praw człowieka,

rola soft power w budowaniu potęgi państw, historia Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Zarys stosunków polsko-holenderskich

Cóż wiemy o Królestwie Niderlandów oprócz tego, że jest to kraj tulipanów, wiatraków i rowerów? Jakie związki

łączą Holandię z Polską? Jak zmieniały się relacje tych państw na przestrzeni lat? Na powyższe pytania, a także

wiele innych starałam się odpowiedzieć w niniejszym artykule. Skupiłam się przede wszystkim na kontaktach

dyplomatycznych między tymi krajami, ale również na postaciach, które łączyły te kraje lub odegrały ważną

rolę w historii.

Swoje badania motywuję, po pierwsze, zainteresowaniami, które oscylują wokół polskiej dyplomacji, a przede

wszystkim relacji Polski z wybranymi krajami europejskimi. Po drugie, moim celem jest przybliżenie jak

najszerszemu gronu odbiorców stosunków polsko-holenderskich, które tak mało znane są w Polsce i raczej

rzadko są przedmiotem szerszych badań. A Holandia, mimo tego, że jest to małe państwo, jest niezwykle

różnorodna, a nasze relacje mają około 700 letnią i bardzo ciekawą historię. Któż z nas wie, że stolica

Niderlandów wybudowana została na palach z polskich lasów, a w Gdańsku stoją kamienice z holenderskich

cegieł? Obu krajom w tym czasie dosyć dobrze się wiodło, ale Polskę czekały burzliwe dzieje, przez co zaczęły

się pojawiać i pogłębiać dysproporcje między tymi krajami. Pozycja międzynarodowa Holandii bardzo spadła w

porównaniu z np. XVII wiekiem, ale nadal pozostała bogatym krajem, przez co może być dla Polski ważnym

partnerem w stosunkach gospodarczych. Ponadto, dzięki udogodnieniom związanym z członkostwem obu

krajów w Unii Europejskiej, coraz więcej Polaków wyjeżdża do Holandii, ale także coraz więcej Holendrów

pojawia się w Polsce. Dlatego warto wiedzieć co nas łączy.


Alexander Parmee


Alexander Parmee studiował w latach 2010-2013 stosunki międzynarodowe na

Uniwersytecie Łódzkim. Obecnie studjuje stosunki międzynarodowe II stopień I

rok, specjalizacja: Dyplomacja Współczesna na Uniwersytecie Warszawskim. Jest

przewodniczącym Koła Naukowego Polskiej Służby Zagranicznej na Uniwersytecie

Warszawskim oraz członkiem stowarzyszenia Forum Młodych Dyplomatów.

Interesuje się polityką zagraniczną Wielkiej Brytanii oraz Polski. Ponadto, jest

autorem paru publikacji na temat Wielkiej Brytanii na

portalu: http://www.stosunkimiedzynarodowe.pl.

Potencjał polskiego członkowstwa w grupie Wyszenhradzkiej i Trójkącie Weimarskim

Z punktu widzenia polskiej polityki zagranicznej głównym zadaniem grupy

Wyszenhradzkiej oraz Trójkąta Weimarskiego była akcesja Rzeczpospolitej do

Unii Europejskiej. Obydwie struktury zatraciły sens istnienia po 2004 roku, jednak

nadal są ważną platformą polityczną, która służy do wymieniania poglądów na

najwyższym szczeblu państwowym. Polska jest w wyjątkowej sytuacji, ponieważ

jest elementem łączącym obydwie organizacje. Zadaniem niniejszej pracy jest

przedstawienie szans i możliwości wykorzystania polskiego potencjału w tych

dwóch organizacjach.


Katarzyna Trzpis


Katarzyna Trzpis, urodzona 19.02.1990 roku w Bydgoszczy, studentka I roku studiów

magisterskich na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku Stosunki Międzynarodowe,

specjalizacja Dyplomacja Współczesna. Studia licencjackie realizowała na Uniwersytecie im.

Adama Mickiewicza w Poznaniu na kierunku Stosunki Międzynarodowe oraz

Wschodoznawstwo. Odbyła roczne stypendium naukowe na paryskim l’ l'Université Paris-

Sorbonne. Zainteresowania naukowe: prawo międzynarodowe, dyplomacja, polityka

rozwojowa.

Oficjalna Pomoc Rozwojowa Polski na przykładzie Gruzji

Jednym z najważniejszych wyzwań dzisiejszego świata są problemy rozwojowe. W 2000 roku

światowi przywódcy zobowiązali się do wspólnego osiągnięcia ośmiu Milenijnych Celów

Rozwoju ( Millenium Development Goals, MDG). Ustanowili oni 8 celów, które wedle założeń

miały być osiągnięte do roku 2015.

Oficjalna Pomoc Rozwojowa, świadczona przez Polskę swoje podstawy prawne znajduje w

ustawie o współpracy rozwojowej z dnia 16 września 2011 roku. W rozumieniu niniejszej

ustawy pomoc rozwojowa to „ogół działań podejmowanych przez organy administracji

rządowej w celu udzielania państwom rozwijającym się, zgodnie z zasadą solidarności

międzynarodowej pomocy polegającej na promowaniu i wspieraniu rozwoju demokracji i

społeczeństwa obywatelskiego, w tym rozwoju parlamentaryzmu, zasad dobrego rządzenia i

przestrzegania praw człowieka, a także wspieraniu ich trwałego rozwoju społeczno-

gospodarczego, podejmowaniu działań zmierzających do redukcji ubóstwa i poprawy stanu

zdrowia ludności oraz podnoszenia poziomu wykształcenia i kwalifikacji zawodowych

ludności”.

Wśród krajów, którym Polska udziela pomocy rozwojowej, który należy do priorytetów

polskiej polityki pomocowej jest Gruzja. Liczne programy świadczą o współpracy Polski i

Gruzji, która rozwija się na płaszczyźnie społecznej, gospodarczej i politycznej.

15:45 – 17:15 Sala 308

Polityka Zagraniczna II

Polityka wschodnia w myśli politycznej Stronnictwa

Konserwatywno-Ludowego

Piotr Szczepanik, Uniwersytet Rzeszowski

Potencjał polskiego członkowstwa w grupie

Wyszenhradzkiej i Trójkącie Weimarskim

Arkadiusz Krawcewicz, Uniwersytet Szczeciński

Dziedziczni wrogowie? Stosunki polsko-niemieckie w

publikacjach Aleksandra Bregmana

Kamila Świdzińska, Uniwersytet Opolski

Krzysztof Skubiszewski i etyczny wymiar dyplomacji – prawa

człowieka w polityce zagranicznej Polski 1989-1993

Przemysław Brzuszczak, Uniwersytet Warszawski


Piotr Szczepanik

Uniwersytet Rzeszowski

Piotr Szczepanik – doktorant w Instytucie Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Absolwent Katedry Politologii

i Kierunku Administracji UR. Swoje badania naukowe koncentruje na tematyce związanej z wysiedleniami

Niemców. Interesuje się bilateralnymi stosunkami dyplomatycznymi pomiędzy Polską a Niemcami w

kontekście działalności Związku Wypędzonych

Spór o upamiętnienie „wysiedleń” w bilateralnych stosunkach polsko-niemieckich

Mimo, iż od zakończenia II wojny światowej minęło blisko 70 lat, to pamięć

o przeszłych wydarzeniach pozostała. Tematem wystąpienia będzie spór dotyczący kwestii upamiętnienia

wysiedlonych Niemców, który rozpoczął się w latach dziewięćdziesiątych. Kontrowersyjna idea lansowana przez

Erikę Steinbach, (przewodniczącą Związku Wypędzonych), wpływała i wpływa nadal na stosunki dyplomatyczne

pomiędzy Polską a Niemcami. Sam problem nie dotyczy tylko relacji międzypaństwowych, lecz również

stosunków pomiędzy dwoma narodami. Autor w swoim wystąpieniu przedstawi proces ewolucji konfliktu

począwszy od momentu powstania idei Centrum Przeciwko Wypędzeniom, a skończywszy na „kompromisie”

w postaci „Widocznego Znaku”. Istotnym zagadnieniem jest również ukazanie, w jaki sposób omawiany spór

wpływał na polskie partie polityczne, które musiały zmierzyć się z tym problemem.


Arkadiusz Krawcewicz

Uniwersytet Szczeciński

Arkadiusz Krawcewicz – doktorant w Instytucie Politologii i Europeistyki

Uniwersytetu Szczecińskiego na kierunku nauki o polityce; prezes Koła

Naukowego Politologów „Pro Res Publica”; zainteresowania naukowe: myśl

polityczna, ruchy społeczne, polski system partyjny, najnowsza historia Polski.

Polityka wschodnia w myśli politycznej Stronnictwa

Konserwatywno-Ludowego

Celem wystąpienia jest zaprezentowanie myśli politycznej Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (SKL) w zakresie polityki wschodniej. SKL powstało w 1997 r. z połączenia Partii Konserwatywnej, Stronnictwa Ludowo-Chrześcijańskiego oraz części posłów Unii Wolności. W 1997 r. Stronnictwo zdobyło mandaty w wyborach do Sejmu RP. Autor zaprezentuje koncepcje SKL wobec Białorusi, Litwy, Rosji i Ukrainy. Zostaną przeanalizowane dokumenty programowe, czasopisma partii i poglądy liderów SKL (m. in. Aleksandra Halla, Bronisława Komorowskiego). Omówione zostaną także nawiązania SKL do historycznych koncepcji geopolitycznych takich jak prometeizm czy poglądy Jerzego Giedroycia.

Zdaniem Stronnictwa dla bezpieczeństwa Polski istotne znaczenie miała polityka wschodnia. W wejściu Polski do NATO i Unii Europejskiej widziano zabezpieczenie Polski na wschodzie. SKL dostrzegało specyficzną rolę jaką mogli odgrywać wschodni sąsiedzi Polski. Zdaniem B. Komorowskiego Białoruś zdążała do sojuszu z Rosją, dlatego proponowano zachowanie dużej ostrożności w relacjach polsko-białoruskich. Ukraina miała być łącznikiem między Europą Zachodnią i Europą Środkową, a obszarem euroazjatyckim. W niepodległości Ukrainy SKL dostrzegało gwarancję stabilności w Europie Środkowo-Wschodniej.

Autor zaprezentuje także współpracę SKL i Młodych Konserwatystów (organizacja młodzieżowa Stronnictwa) z organizacjami opozycyjnymi z Białorusi i Ukrainy, m. in. Białoruskim Frontem Ludowym, Ruchem Młodych Ukrainy


Kamila Świdzińska

Uniwersytet Opolski

Absolwentka Instytutu Historii Uniwersytetu Opolskiego. Doktorantka w Instytucie Historii UO. Specjalizuje się w historii najnowszej, historii powstania styczniowego oraz historii piłki nożnej (ewolucja i natężenie patologii towarzyszących spotkaniom piłkarskim). Prowadzi badania nad publicystyką polskiej emigracji politycznej w Wielkiej Brytanii oraz historią stosunków polsko – niemieckich, ze szczególnym uwzględnieniem wzajemnych relacji w latach 1945-1990. Nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie w Publicznym Liceum Ogólnokształcącym nr III im. Marii Skłodowskiej – Curie w Opolu.

Dziedziczni wrogowie? Stosunki polsko-niemieckie w

publikacjach Aleksandra Bregmana

Historia wzajemnych relacji pomiędzy Polską a Niemcami jest skomplikowana i powoduje liczne dyskusje, w

których rolę nierzadko odgrywają emocje. Jednym z najczęściej omawianych problemów jest kwestia

powojennego ułożenia stosunków między Republiką Federalną Niemiec a Polską Ludową.

Wśród polskich emigrantów niepoślednią rolę w procesie zbliżenia obu państw odegrał Aleksander Bregman.

Będąc czołowym publicystą polskim w Wielkiej Brytanii podjął się on próby przedstawienia przeszkód jakie

stały na drodze normalizacji wzajemnych relacji. W artykułach publikowanych w „Dzienniku Polskim” na

bieżąco relacjonował wypowiedzi niemieckich polityków, dziennikarzy, artystów, studentów czy działaczy

ziomkostw. Starał się przedstawiać pojednawcze gesty, inicjatywy podejmowane przez Niemców, które miały

za zadanie zbliżyć do siebie oba narody.

W 1964 roku ukazała się książka A. Bregmana: Jak świat światem? Stosunki polsko – niemieckie wczoraj, dziś

i jutro, która wywołała burzliwą dyskusję w prasie emigracyjnej. Pierwszą część pracy stanowi reportaż

autora, oparty na jego rozmowach z przedstawicielami różnych warstw społecznych. Druga część składa się z

analizy tych spotkań oraz wniosków z rozwoju obecnej polityki zagranicznej RFN. A. Bregman podjął się także

oceny historycznych relacji polsko-niemieckich i odpowiedzi na pytanie czy państwo niemieckie można uznać

za dziedzicznego wroga Polski. W konkluzji książki postawił zaś tezę, że w razie uznania przez rząd RFN granicy

na Odrze – Nysie, przyjazne współżycie jest możliwe, a polska emigracja polityczna może odegrać przy tej

okazji pożyteczną rolę. Największe kontrowersje wzbudził jednak rozdział, w którym autor udawadnia, że

roszczenia niemieckie do ziem „utraconych” na wschodzie straciły na swej aktualności i ostrości oraz pisze,

że: „bez niepodległej Polski nie ma niepodległych i zjednoczonych Niemiec. Tak samo bez niepodległych i

zjednoczonych Niemiec nie ma niepodległej Polsk"i”.

Referat stanowi próbę przybliżenia poglądów A. Bregmana na stosunki z zachodnim sąsiadem Polski oraz

reakcje publicystów, którzy zdecydowali się polemizować z tezami przez niego postawionymi (T.

Piszczkowski, Z. Grabowski, E. Heinterhoff, A. Pragier, T. Nowakowski, Z. Wieliczka, J. Giertych, K. Kantak, W.

Tomaszewski, J. Garliński, K. Trębicki). Czego by nie powiedzieć o publikacjach Bregmana dotyczących

Niemiec, zgodzić należy się z T. Nowakowskim, że „zasługa Bregmana w tym że jego praca jest zręcznym

zagajeniem dyskusji” o perspektywach rozwoju stosunków polsko-niemieckich.


Przemysław Brzuszczak


Przemysław Brzuszczak – członek kilku kół naukowych, m. in. Zespołu Prawa

Międzynarodowego „Ius Gentium” (prezes 2010-2012), Interdyscyplinarnego Koła

Naukowego Dyplomacji i Prawa (członek zarządu – pełnomocnik ds. naukowych 2010-2011),

uczestnik czynny międzynarodowych i ogólnopolskich konferencji naukowych, autor

publikacji z zakresu praw człowieka (ze szczególnym uwzględnieniem ich kulturowych i

cywilizacyjnych kontekstów), prawa konstytucyjnego, prawa międzynarodowego, prawa i

postępowania administracyjnego, stosunków międzynarodowych, stypendysta Ministra

Nauki i Szkolnictwa Wyższego 2010/2011, 2011/2012 i 2012/2013, członek Rady

Konsultacyjnej ds. Studenckiego Ruchu Naukowego przy Rektorze UW XIV i XV kadencji.

Krzysztof Skubiszewski i etyczny wymiar dyplomacji –

prawa człowieka w polityce zagranicznej Polski 1989-1993

Wystąpienie będzie mieć charakter porządkujący. Celem referatu jest przedstawienie na przestrzeni lat 1989-1993 (w okresie kierowania przez Krzysztofa Skubiszewskiego Ministerstwem Spraw Zagranicznych) aktywności prawnomiędzynarodowej Polski w zakresie ochrony praw człowieka, aksjologii polskiej polityki zagranicznej w tej sferze oraz – pokrótce – wpływu stosunków międzynarodowych z sąsiadami Polski na działalność na rzecz praw człowieka. Jednocześnie wystąpienie nie będzie opierać się na linearnym streszczeniu działań polskiej dyplomacji po 1989 r. w obszarze ochrony praw człowieka, zakłada raczej próbę syntezy poprzez poczynienie – za Zdzisławem Kędzią – czterech założeń:

1. Polska, ze względu na doświadczenia pokojowej transformacji i brak dziedzictwa kolonialnego, ma etyczny mandat do promocji praw człowieka na arenie międzynarodowej. Wytyczne polskiej polityki zagranicznej w zakresie ochrony praw człowieka ufundował w latach 1989-1993 minister Krzysztof Skubiszewski. Działalność kolejnych ministrów spraw zagranicznych RP potwierdziła ich trafność oraz dowodzi, że w tym obszarze została zachowana pewna ciągłość.

2. Kluczowe – zdaje się – jest właściwe wyważenie priorytetów. Z jednej strony pewnej bezkompromisowości, gdy idzie o prawa fundamentalne, z drugiej strony natomiast dążenie do pewnej koncyliacyjności na płaszczyźnie wyboru metod, środków, kanałów porozumienia co do międzynarodowej współpracy na rzecz praw człowieka.

3. Prawa człowieka jako instrument polityki zagranicznej są obarczone ryzykiem związanym z możliwością naruszenia np. interesów gospodarczych w relacjach dwustronnych. Ów fakt wymaga wskazania jasnych i precyzyjnych celów polskiej dyplomacji.

Jakkolwiek koordynacją działań na rzecz międzynarodowej ochrony praw człowieka zajmuje się Ministerstwo Spraw Zagranicznych, to prawa człowieka – trawestując słynną tezę postawioną przez Adamantię Pollis i Petera Schwaba – są konstruktem o dużym stopniu użyteczności i jako takie powinny być przedmiotem zainteresowania innych agend państwowych.

17:30 – 19:00 Sala 308

Teoria Stosunków Międzynarodowych

Wyłaniający się porządek i system międzynarodowy – próba

konceptualizacji

Piotr Mieteń, Uniwersytet Warszawski

Elementy teorii stosunków międzynarodowych w

libertarianizmie

Przemysław Hankus, Uniwersytet Wrocławski

Teoria sekurytyzacji - analiza krytyczna

Robert Siudak, Uniwersytet Jagielloński

Dziedzictwo Ernsta Haasa. Neofunkcjonalistyczne przesłanki

wykrystalizowania się paradygmatu konstruktywistycznego na

gruncie stosunków międzynarodowych

Marta Hoffmann, Uniwersytet Jagielloński


Piotr Mieteń


Student I roku, II stopnia stosunków międzynarodowych specjalizacji Bezpieczeństwo i Studia Strategiczne na

Uniwersytecie Warszawskim, z szerokimi zainteresowaniami skupiającymi się na historii (nie tylko stosunków

międzynarodowych), bezpieczeństwie międzynarodowym szczególnie zaś bezpieczeństwie energetycznym i

żywnościowym. Poza tym obszarem uwagi są również teorie stosunków międzynarodowych oraz

współczesne konflikty zbrojne i ich wpływ na rozwój porządku i systemu międzynarodowego, a także stosunki

między państwami Bliskiego Wschodu i obszaru poradzieckiego.

Wyłaniający się porządek i system międzynarodowy – próba konceptualizacji

Formułujący się po zimnej wojnie porządek międzynarodowy doczekał się wielu pomysłów na określenie i

opisanie. Jednak współczesny wyłaniający się ład światowy jest już zupełnie inny od tego określanego mianem

„pozimnowojennego”. Wymaga on konceptualizacji opartej na porównaniu tez czołowych internacjologów z

całego świata, wśród których występują rozbieżności w jego postrzeganiu. Hipotezą wystąpienia będzie

wkraczanie świata w ramy wielobiegunowe według amerykańskich koncepcji z początku lat 90. XX w. z

uwzględnieniem rosyjskiej wizji porządku międzynarodowego. Zdecydowało się to za sprawą dominacji USA w

stosunkach międzynarodowych od upadku Związku Radzieckiego do roku 2008, a także za przyczyną rosyjskich

działań, począwszy od wojny z Gruzją w 2008 roku, aż do aneksji Krymu na początku roku 2014.

Na gruncie polskiej nauki o stosunkach międzynarodowych, w przeciwieństwie do anglosaskiej rzadko wyróżnia

się pojęcie systemu międzynarodowego, a nie jest on tożsamy z porządkiem i warto określić także jego stan

dzisiaj oraz jak wpłynął na niego rozwój porządku międzynarodowego. Na ile nowy ład będzie stabilny, na ile

system międzynarodowy będzie mógł poradzić sobie z coraz większą liczbą wyzwań w skali globalnej? Także na

te pytania i odpowiedzi na nie, będzie miejsce w wystąpieniu.


Przemysław Hankus


Przemysław Hankus – doktorant w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego. Zajmuje się dążeniami niepodległościowymi oraz procesami secesjonistycznymi w Europie, ze szczególnym uwzględnieniem przypadków Katalonii oraz Szkocji (które to stanowią przedmiot rozprawy doktorskiej), a także możliwością zastosowania koncepcji libertariańskich w sferze stosunków międzynarodowych i ich implikacjami. Uczestnik oraz organizator krajowych konferencji i debat naukowych, autor artykułów poświęconych tematyce secesjonizmu katalońskiego oraz koncepcji libertariańskich w sferze międzynarodowej. Członek i aktywny działacz Stowarzyszenia Libertariańskiego.

Elementy teorii stosunków międzynarodowych w libertarianizmie

Zdominowana przez myślenie państwocentryczne internacjologia stara się konstruować aposterioryczne teorie wyjaśniające funkcjonowanie systemu międzynarodowego, projektować alternatywy, mające na celu usprawnienie mechanizmów współpracy i minimalizowanie ryzyka pojawienia się potencjalnych sytuacji kryzysowych. Najczęściej jednak przyjmuje bezrefleksyjnie a priori za pewnik konieczność funkcjonowania świata w oparciu o system większej lub mniejszej liczby państw, o różnym zakresie kompetencji i możliwości. Zastanówmy się jednak nad takim konstruktem teoretycznym, który odrzucałby pośrednika w relacjach międzyludzkich jakim jest państwo, a mianowicie libertarianizm.

Celem wystąpienia pt. Elementy teorii stosunków międzynarodowych w libertarianizmie jest zaprezentowanie libertariańskiego stanowiska w tak istotnych aspektach teoretycznych dla stosunków międzynarodowych, jak: wojna i konflikt (oraz powiązana z nimi kwestia poboru do wojska), istnienie broni masowej zagłady, gospodarka i handel międzynarodowy, organizacje międzynarodowe, prawo międzynarodowe, imperializm, polityka zagraniczna, secesjonizm czy też możliwość pokojowej koegzystencji, pokojowego funkcjonowania jednostek.

Po zwięzłym wprowadzeniu w przedmiotowy nurt teoretyczny zaprezentuję interpretacje zasygnalizowanych uprzednio kwestii, opierając się (z niewielkimi wyjątkami) głównie na pracach teoretyków zaliczanych do spektrum anarchokapitalistycznego (w szczególności Murraya Newtona Rothbarda, Hansa-Hermanna Hoppego czy Lindy i Morrisa Tannehillów), by w podsumowaniu wykazać, dlaczego właśnie ten konstrukt idei oraz myśli winien być atrakcyjny dla badacza stosunków międzynarodowych.


Robert Siudak


Robert Siudak - Student studiów magisterskich na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunkach

Europeistyka oraz Stosunki Międzynarodowe. Zainteresowania ogniskuje wokół studiów nad

bezpieczeństwem oraz Bliskiego Wschodu. Prywatnie miłośnik twórczości Czesława Miłosza.

Teoria sekurytyzacji - analiza krytyczna

Teoria sekurytyzacji niewątpliwie jest jedną z najbardziej dyskutowanych koncepcji w

pozimnowojennych badaniach nad bezpieczeństwem. Prawie dwie dekady działalności Szkoły

Kopenhaskiej oraz jej krytyków przyniosło znaczący rozwój pierwotnej teorii oraz

wprowadziło nowe wątki do krytycznych studiów nad bezpieczeństwem. W toku prezentacji

postaram się początkowo przedstawić podstawowe założenia teorii sekurytyzacji oraz ich

ewolucję, zwracając przy tym szczególną uwagę na najnowsze głosy w debacie nad teorią.

Następnie zanalizuję założenia ontologiczne, epistemologiczne oraz metodologiczne wpisane

w teorię oraz podstawy filozoficzne wynikające z dzieł Carla Schmitta, Hanny Arendt oraz

Michela Foucault. Głównym punktem prezentacji będzie próba krytycznego prześledzenia

problemów metodologicznych ale i praktycznych jakie związane są z koncepcją sekurytyzacji.

W zakończeniu postaram się ocenić wartość naukową oraz poznawczą teorii.


Marta Hoffmann


Marta Hoffmann – studentka II roku studiów II stopnia na kierunkach: stosunki międzynarodowe oraz kulturoznawstwo międzynarodowe. Przewodnicząca Koła Naukowego Studentów Kulturoznawstwa Międzynarodowego. Jej publikacje obejmują artykuły naukowe m.in. w „Jagiellońskim Forum Europejskim”, „Naukach Politycznych” (nr 9) oraz tomiku „Dziedzictwo romantyczne. O (nie)obecności romantyzmu w kulturze współczesnej”. Zainteresowania naukowe: teorie stosunków międzynarodowych, filozofia polityki, filozofia kultury, teoria nauki. Zainteresowania pozanaukowe: szeroko rozumiana kultura romantyzmu w Europie, historia sztuki, kultura polityczna XVIII-wiecznych Prus oraz filozofia Michela Foucaulta

.Dziedzictwo Ernsta Haasa. Neofunkcjonalistyczne przesłanki wykrystalizowania się paradygmatu konstruktywistycznego na gruncie stosunków międzynarodowych

Głównym celem artykułu jest wskazanie kluczowych obszarów w obrębie paradygmatu konstruktywistycznego, w

których można zaobserwować obecność elementów łączących refleksje zarówno konstruktywistów, jak i

neofunkcjonalistów. Autorka zakłada, iż podstawowe założenia neofunkcjonalizmu, będącego wcześniej

wykrystalizowanym podejściem w zakresie stosunków międzynarodowych niż konstruktywizm, stanowiły jedną z

głównych przesłanek dla ukonstytuowania się tego drugiego na gruncie dyskursu teoretycznego dotyczącego

rzeczywistości międzynarodowej. Rozdział pierwszy koncentruje się na krótkim scharakteryzowaniu genezy i cech

charakterystycznych obydwu perspektyw teoretycznych, wskazując jednocześnie na podobieństwa między nimi, jeśli

chodzi o zewnątrz dyscyplinarne przesłanki ich wykrystalizowania się. Mowa tutaj przede wszystkim o inspiracjach

dokonaniami socjologów i psychologów oraz przeniesieniu ich na grunt stosunków międzynarodowych. Rozdział drugi

obejmuje charakterystykę konstruktywistycznych inspiracji neofunkcjonalizmem w zakresie ontologii, epistemologii

oraz metodologii. Tym co wydawało się szczególnie inspirującym dla reprezentantów pierwszej orientacji, jeśli chodzi

o założenia ontologiczne neofunkcjonalistów, było m.in. poszerzenie grona aktorów międzynarodowych branych pod

uwagę przy analizie rzeczywistości międzynarodowej, sproblematyzowanie pojęcia interesu narodowego, zwrócenie

uwagi na rolę kultury i tożsamości w stosunkach międzynarodowych oraz skupienie się na procesach uczenia się i

socjalizacji zachodzących w ramach międzynarodowych interakcji. W zakresie epistemologii, konstruktywiści mogli

czerpać z neofuncjonalistycznego przekonania o intersubiektywizmie wiedzy badacza, podlegającemu ciągłym

procesom uczenia się oraz o postulowanym przez nich dynamicznym charakterze wiedzy aktora międzynarodowego,

przekładającej się na jego posunięcia na arenie międzynarodowej. Jeśli chodzi zaś o metodologię, to warto zauważyć

rolę „czynnika ludzkiego” w badaniach neofunkcjonalistów oraz zwrócenie ich uwagi na te metody, które były w stanie

uchwycić element społecznej tożsamości decydentów będących reprezentantami aktorów międzynarodowych.

Dokonania te zostały następnie rozwinięte i zaadaptowane dla potrzeb badawczych konstruktywistów. Rozdział został

podsumowany wskazaniem na rolę bezpośrednich kontaktów pomiędzy neofunkcjonalistami a konstruktywistami w

dalszym rozwoju konstruktywizmu, czego wydatnym przykładem była korespondencja pomiędzy Ernstem Haasem a

Peterem Katzensteinem. Rozdział trzeci skupia się na uchwyceniu relacji pomiędzy jednym a drugim paradygmatem,

w których dominuje element inspirowania się oraz twórczego rozwijania refleksji neofunkcjonalistów przez

konstruktywistów. Podsumowanie zawiera streszczenie głównych tez artykułu, wnioski płynące z dokonanej analizy

oraz prognozy dalszego rozwoju stosunków pomiędzy obydwoma orientacjami.

PLAN

KONFERENCJI

P I Ą T E K

Sala Brudzińskiego, Pałac Kazimierzowski

15:00 – 16:30 Studia azjatyckie I

16:45 – 18:15 Studia azjatyckie II

15:00 – 16:30 Sala Brudzińskiego

Studia azjatyckie I

Półwysep Koreański – obszar współpracy czy rywalizacji

amerykańsko-chińskiej?

Oskar Pietrewicz, Uniwersytet Warszawski

Polityczno-militarna rywalizacja Japonii i Chin. Casus wysp

Senkaku/Diaoyu

Paweł Schmidt i Tomasz Nowalski, Uniwersytet Warmińsko-

Mazurski

Czy China dream to real dream?

Magdalena Stanisławska, Uniwersytet Warszawski

Czy największe imperium w historii powróci? Mongolski cud

gospodarczy.

Dawid Wojciechowicz, Uniwersytet Wrocławski

Studia azjatyckie I

Oskar Pietrewicz


Doktorant na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, absolwent

studiów pierwszego i drugiego (specjalizacja wschodnioazjatycka) stopnia w Instytucie Stosunków

Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego, członek zespołu Centrum Studiów Polska-Azja.

Zainteresowania naukowe: stosunki międzynarodowe w Azji Północno-Wschodniej, polityka zagraniczna

Chińskiej Republiki Ludowej, polityka zagraniczna państw koreańskich i polityka zagraniczna USA w regionie

Azji i Pacyfiku, stosunki amerykańsko-koreańskie, chińsko-koreańskie i międzykoreańskie.

Półwysep Koreański – obszar współpracy czy rywalizacji

amerykańsko-chińskiej?

Wybór tematu podyktowany jest chęcią przeanalizowania i przedstawienia roli, jaką odgrywa Półwysep

Koreański w polityce zagranicznej Chin i USA. Zwrócenie uwagi na wybrane elementy polityki zagranicznej

USA i Chin wobec problemu koreańskiego ma służyć zastanowieniu się nad różnicami i podobieństwami w

interesach narodowych i polityce zagranicznej obu państw. W wystąpieniu autor przyjrzy się wybranym

problemom badawczym i postara się odpowiedzieć na pytania, takie jak: Jakie jest miejsce szeroko pojętego

problemu koreańskiego w polityce zagranicznej USA i Chin? Jak Półwysep Koreański prezentuje się na tle

innych wyzwań dotyczących strategii Chin i USA w regionie Azji Wschodniej? Jakie są podstawowe interesy

Chin i USA na Półwyspie Koreańskim? W jakim stopniu się pokrywają, a w jakim są sprzeczne i nie do

pogodzenia? W czym Chiny i USA dostrzegają największe wyzwania i ograniczenia w realizacji swojej polityki

zagranicznej wobec Półwyspu Koreańskiego? Czy możliwe jest, aby Chiny i USA porozumiały się w kluczowych

kwestiach na Półwyspie Koreańskim? Czy więcej elementów wskazuje na rywalizację czy współpracę Chin i

USA? Jakie znaczenie może mieć rozgrywka między dwoma mocarstwami na Półwyspie Koreańskim dla

przyszłych stosunków amerykańsko-chińskich i sytuacji w regionie Azji Wschodniej?

Studia azjatyckie I

Paweł Schmidt, Tomasz Nowalski

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski

Paweł Schmidt – student II roku studiów magisterskich w specjalizacji Marketing Polityczny i Media na

kierunku Politologia oraz III roku studiów licencjackich na kierunku Bezpieczeństwo Narodowe na Uniwersytecie

Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Trzykrotny stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Zainteresowania

badawcze: przywództwo polityczne, teoria i praktyka sztuki negocjacji, studia strategiczne, studia nad

bezpieczeństwem ekonomicznym oraz bilateralne relacje polsko-rosyjskie.

Mgr Tomasz Nowalski – absolwent kierunku Teologia oraz student II roku studiów II stopnia na kierunku

Politologia spec. Marketing Polityczny i Media na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Stypendysta

Rektora dla najwybitniejszych studentów Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie

Polityczno-militarna rywalizacja Japonii i Chin. Casus wysp Senkaku/Diaoyu

Mocarstwowość państwa w przestrzeni międzynarodowej może mieć wiele obliczy. Pośród najważniejszych dla

bezpieczeństwa i ładu międzynarodowego jest jednak układ sił na dwóch płaszczyznach: militarnej oraz politycznej.

Zdolności militarne państwa bowiem, tworząc jego hard power, dają podstawy budowania stabilnego rozwoju państwa

nie zakłócanego zagrożeniami zewnętrznymi. Jednocześnie jego polityczne soft power pozwala na poszerzanie

wachlarza narzędzi wpływu w bezpośrednich relacjach bilateralnych, jak również poprzez układy zbiorowe różnego

typu. Na kontynencie azjatyckim istnieją współcześnie dwa państwa o statusie mocarstwa w obu wyżej przytaczanych

aspektach: Chiny oraz Japonia. Druga i trzecia największa gospodarka świata, będące bliskimi geograficznie sąsiadami

są jednocześnie największymi rywalami w walce o dominację na kontynencie. Mająca podłoże historyczne (japońska

okupacja w latach 30-tych XX w.) oraz gospodarcze, rywalizacja zaczyna mieć oblicze zdecydowanie bardziej

konfrontacyjne niż dotychczas. W ostatnich latach zauważalne są coraz częstsze chińskie roszczenia terytorialne wobec

państw sąsiednich. Z początkiem 2013 r. objęły one również posiadane przez Japonię wyspy archipelagu Senkaku

(według Chin: „Diaoyu). Liczne incydenty w tym rejonie pomiędzy flotami obu państw oraz ustanowienie w drugiej

połowie listopada 2013 r. przez Chiny „strefy obronnej identyfikacji powietrznej – ADIZ” powoduje dalszy wzrost napięć.

W perspektywie wydarzeń wewnętrznych w obu państwach: a) nowej koncepcji rozwoju sił zbrojnych Japonii po

objęciu urzędu premiera przez Shinzō Abe w 2012 r. i zwiększenia budżetu obronnego tego państwa; b) ujawnienie

planów rozbudowy chińskiej floty morskiej o lotniskowce własnej produkcji i posiadania przezeń myśliwców

wielozadaniowych piątej generacji oraz przeprowadzenie przez ChRL testu pojazdu hipersonicznego. konieczne wydaje

się przeanalizowanie tych wszystkich wydarzeń oraz próba odpowiedzi na pytania badawcze: Jakie są możliwe

scenariusze dalszego rozwoju stosunków bilateralnych w kontekście sporu o wyspy Senkaku/Diaoyu? Jaki jest charakter

polityczno-militarnej rywalizacji Chin i Japonii w perspektywie tych wydarzeń? oraz Jakie są polityczne, historyczne oraz

ekonomiczne podstawy zmagań obu państw? Realizacja założeń badawczych możliwe będzie poprzez analizę

systemową, analizę instytucjonalno-prawną, zastosowanie metody historycznej oraz metody symulacyjnej na

podstawie uzyskanych wcześniej wyników.

Studia azjatyckie I

Magdalena Stanisławska


Studentka Stosunków Międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. Jest członkinią Koła Młodych

Dyplomatów UW w departamencie Azji i Pacyfiku, uczestniczką z ramienia KMD konkursu „Watching Foreign

Affairs”, organizowanego przez TeamEurope i EurActive, a także stypendystką UW za osiągnięcia naukowe.

Od listopada 2013 roku bierze także udział w X edycji Akademii Młodych Dyplomatów. Od rana do nocy śledzi

polskie i zagraniczne portale informacyjne, by wychwytywać ciekawostki w szczególności o Azji i umieszczać

je na facebooku, a gdy tego nie robi, oddaje się przyjemnościom oglądania przedstawień teatralnych,

musicali i podążaniu za nowymi trendami w modzie.

Czy China dream to real dream?

Deng Xiaoping jako przywódca Chińskiej Republiki Ludowej, polityk oraz inicjator reform, określany jest mianem

największego patrona przemian w tym państwie. Przechodząc przez dwa etapy przekształcania Chin – reformę wsi oraz

reformę przemysłu, równoległe zmiany administracyjne, wprowadzanie „polityki jednego dziecka”, a także otwartość

na świat po rozpadzie Związku Radzieckiego, zapewniły Chinom silną i regularnie wzrastającą pozycję na arenie

międzynarodowej. Wkrótce Chińska Republika Ludowa była jednoznacznie utożsamiana ze wschodzącym mocarstwem,

a także z ogromnym potencjałem i konkurencją nie tylko w regionie, ale również globalnie. Czy u podstaw tego sukcesu

stała „socjalistyczna gospodarka rynkowa”, dopasowana niczym sukienka szyta na miarę do potrzeb i możliwości Chin?

Na potwierdzenie trendów o wschodzącym mocarstwie, Chiny nie ugięły się w obliczu kryzysu azjatyckiego ani roku

2008, który był trudnym momentem dla tego państwa. Według ogólnych badań kondycji gospodarki Chin w obliczu

kryzysu ekonomicznego, wynikało, że zadłużenie publiczne wzrosło niemal o 200% wartości PKB, ale to „jedynie”

nieznacznie spowolniło gospodarkę Tygrysa Azjatyckiego. Mówi się jednak, że 6% rocznego wzrostu gospodarczego jest

już dla Chin kryzysem. Czy to prawda? Współczesne Chiny to miejsce akumulacji kapitału innych mocarstw, ośrodek

wielu przedsiębiorstw i fabryk, ogromnej produkcji i kultu pracy. Jednak państwo to boryka się też z wieloma

problemami m.in. (nie)uregulowaną demografią, wyraźnym rozwarstwieniem społecznym, potencjalnym pęknięciem

bańki na rynku nieruchomości, niewielkim popytem na rynku wewnętrznym, dużą skłonnością do oszczędzania czy

wątłym systemem socjalnym. Do tego dokłada się także coraz bardziej nadwyrężony akronim BRICS, z którego już dziś

można by wykreślić niektóre państwa. Czy w grupie wykluczonych powinny znaleźć się Chiny? A jeśli tak to z jakiego

powodu - może nie pasują już do tej typologii, gdyż ich znacznie nie wzrasta, ale maleje? Jak z tymi i innymi dylematami

radzi sobie aktualnie serce Azji Wschodniej i czy China dream to real dream?

Studia azjatyckie I

Dawid Wojciechowicz


Student stosunków międzynarodowych oraz ekonomii na Uniwersytecie Wrocławskim. Jego zainteresowania

naukowe skupiają się wokół szeroko rozumianych międzynarodowych stosunków gospodarczych i

problematyki prawa własności intelektualnej we współczesnym świecie. Prywatnie miłośnik sportów

rakietowych.

Czy największe imperium w historii powróci? Mongolski cud

gospodarczy.

Mongolia stała się w ostatnich latach jednym z najdynamiczniej rozwijających się państw świata. W ubiegłym

roku krajowe PKB wzrosło o 11,8%, tym samym mongolska gospodarka rozwijała się o połowę szybciej od

chińskiej. Bank Światowy przewiduje, że w najbliższych pięciu latach mongolski PKB wzrośnie o kolejne 50%.

W swoim wystąpieniu omówię przyczyny mongolskiego sukcesu oraz obecną kondycję ekonomiczną kraju.

Przybliżę kontrowersje związane z mongolskim cudem gospodarczym, jak również spróbuję dokonać

prognozy rozwoju Mongolii w najbliższych latach. Zważywszy na intensyfikację wymiany handlowej

pomiędzy Polską a Mongolią, i zaciśnięciem współpracy dyplomatycznej (czego dowodzi zeszłoroczna wizyta

prezydenta Komorowskiego w Ułan Bator), sytuacja u „mongolskiego wilka” ma coraz większe znaczenie dla

Polski i krajowej gospodarki.

16:45 – 18:15 Sala Brudzińskiego

Studia azjatyckie II

Analiza relacji indyjsko-rosyjskich. Kontynuacja czy stagnacja?

Piotr Kraś, Uniwersytet Warszawski

Polityka Indii wobec Afganistanu po 2001 roku

Katarzyna Osuchowska, Uniwersytet Wrocławski

System ochrony praw człowieka w Indiach – system quasi-

regionalny?

Dominika Gmerek, Uniwersytet Warszawski

Korea Północna a wybrane światowe i regionalne mocarstwa

Mikołaj Wiśniewski, Uniwersytet Warszawski


Piotr Kraś


Aktualnie jestem studentem III roku stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim. Ponadto

do swojego Curriculum Vitae mogę doliczyć wymianę stypendialną na University of Calcutta w Indiach. W

swojej pracy naukowej na uczelni, zajmuję się głównie szeroko rozumianą problematyką Azji Południowo-

Wschodniej oraz polityką zagraniczną i wewnętrzną Indii. Swoje zainteresowania dotyczące wspomnianego

wyżej regionu, realizuje poprzez aktywne członkostwo w kole naukowym ‘Koło Wschodnie UW’. Ponadto

jestem jednym z założycieli i członkiem zarządu koła naukowego ‘Inicjatywa’ na Uniwersytecie Warszawskim.

Analiza relacji indyjsko-rosyjskich. Kontynuacja czy stagnacja?

Wystąpienie w głównej mierze, będzie skoncentrowane na analizie zmienności relacji pomiędzy

ZSRR/Federacją Rosyjską, a Republiką Indii. Schemat pracy będzie się opierał na podziale historycznym,

wynikającym z przesunięcia stref wpływów po upadku idei państw realnego socjalizmu. Poruszone zostaną

kwestie dotyczące współpracy radziecko-indyjskiej w sferze geostrategii, gospodarki oraz wojskowości.

Ponadto część odnosząca się do relacji Indii ze Związkiem Radzieckim, będzie zawierała analizę osobowości

decydentów indyjskich pod kątem ich sympatii komunistycznych oraz opis kompleksu regionalnego

bezpieczeństwa w Azji Wschodniej, przeprowadzony w duchu realizmu politycznego. Kolejna część będzie

bazować na polityce dwustronnej prowadzonej przez oba państwa po 1991 roku. Uwzględnione w niej

zostaną czynniki wpływające na zmianę wzajemnego postrzegania oraz aspekty kontynuacji współpracy.

Elementem kończącym pracę, będzie dygresja dotycząca reakcji Indii na napiętą sytuację na Ukrainie.


Katarzyna Osuchowska


Doktorantka w Instytucie Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego, Zakład Komunikowania

Międzynarodowego. Absolwentka stosunków międzynarodowych na Wydziale Nauk Społecznych UWr (2006-

2009 studia licencjackie, 2009-2011 studia magisterskie) oraz Filologii Indyjskiej i kultury Indii na Wydziale

Filologicznym UWr, (2009-2012 studia licencjackie). Zainteresowania badawcze: komunikowanie

międzynarodowe, miękka siła i dyplomacja publiczna, system medialny Indii, zagadnienia społeczno-

polityczne Indii współczesnych, polityka zagraniczna Indii.

Polityka Indii wobec Afganistanu po 2001 roku

Sytuacja w Afganistanie i jego otoczeniu jest bardzo istotna z punktu widzenia bezpieczeństwa Indii.

Odbudowa i demokratyzacja tego kraju stały się po 2001 roku dla indyjskich władz jednym z istotnych celów

polityki zagranicznej. Indyjscy decydenci założyli, że demokratyczny, pro-indyjski Afganistan zapewni nie

tylko regionalną stabilizację, ale ograniczy także tradycyjny sojusz afgańsko-pakistański.

Po upadku Talibów, Indie starały się odegrać istotną rolę w Afganistanie, przede wszystkim

wykorzystując narzędzia miękkiej siły. Na projekty związane z budową infrastruktury i wzmacnianiem

demokracji, w latach 2001-2011, Indie przekazały Afganistanowi 1,5 miliarda dolarów, co czyni je jednym z

głównych dawców pomocy rozwojowej dla tego kraju. W 2011 roku podpisano także umowę o

strategicznym partnerstwie pomiędzy oboma państwami.

Celem prezentacji jest przedstawienie założeń i sposobów realizacji polityki Indii wobec Afganistanu

po 2001 roku, oraz próba oceny roli jaką odgrywają Indie w procesie jego stabilizacji i odbudowy.


Dominika Gmerek


Absolwentka Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW (2012) oraz Wydziału Prawa i Administracji UW

(2013), doktorantka na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW. Członkini Koła Naukowego

Doktorantów Bezpieczeństwo Międzynarodowe; Uczestniczka projektu naukowego - „Development,

Security, Democracy. The cases of microfinancing programs in West Bengal and Kerala states”, Indie 2012

System ochrony praw człowieka w Indiach – system quasi-

regionalny?

Wystąpienie ma na celu odpowiedź na pytanie, czy przyjęte w Indiach instytucjonalne mechanizmy ochrony

praw człowieka mają charakter kompleksowy i mogą w związku z tym zostać uznane za system quasi-

regionalny. Jednocześnie, z uwagi na charakter zastrzeżeń formułowanych przez Indie w trakcie ratyfikacji

traktatów z zakresu ochrony praw człowieka w ramach systemu uniwersalnego ONZ, a także zalecenia i

rekomendacje formułowane w ramach Powszechnego Okresowego Przeglądu Praw Człowieka, istotne jest

również stwierdzenie, czy system indyjski może być uznany za komplementarny wobec uniwersalnego

systemu ochrony praw człowieka ONZ. Z uwagi na specyfikę Indii – tj. przede wszystkim obszar, liczbę

ludności, a także m.in. wielokulturowość – uzasadnionym wydaje się ograniczenie analizy jedynie do

rozwiązań odnoszących się do tego kraju, a w przypadku pozytywnej odpowiedzi na przedstawione pytanie

badawcze, uznanie systemu indyjskiego za system quasi-regionalny. Istotnym punktem odniesienia w toku

analizy będą istniejące regionalne systemy ochrony praw człowieka, przede wszystkim zaś system ochrony

praw człowieka w ramach Rady Europy oraz Organizacji Państw Amerykańskich.


Mikołaj Wiśniewski


Student II roku Stosunków Międzynarodowych na WDiNP UW, członek zarządu Koła Wschodniego UW,

pasjonat Azji Centralnej, ze szczególnym uwzględnieniem regionalnej polityki bezpieczeństwa, oraz Korei

Północnej.

Korea Północna a wybrane światowe i regionalne mocarstwa

Wystąpienie przybliży i scharakteryzuje pozycję Korei Północnej we współczesnych stosunkach

międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem determinanty politycznej i historycznej.

Zaprezentowana zostanie relacja na linii światowe mocarstwa (członkowie Rady Bezpieczeństwa, UE,

wybrane kraje BRICS) – Korea Północna, jak i problem recepcji szeroko pojętej zagranicy przez pryzmat

koreańskiej polityki zagranicznej, z akcentem na Chiny i USA. Ponadto referat poruszy zagadnienie aktywności

kraju w regionalnych i globalnych organizacjach rządowych i pozarządowych.

INFORMATOR P I Ą T E K - struna.edu.pl · norm i ideii społecznych w Instytucie Stosunków...

Documents

Transcript of INFORMATOR P I Ą T E K - struna.edu.pl · norm i ideii społecznych w Instytucie Stosunków...