Swoją historię II Korpus Andersa rozpoczyna 21 lipca 1943 z jednostek Armii Polskiej na Wschodzie po decyzji Wodza Naczelnego Władysława Sikorskiego. Co ciekawe korpus zmobilizowano na terenie obecnego Iraku.

• Jeszcze w tym samym roku, II Korpus Polski został oddelegowany na teren mandatu Brytyjskiego Palestyny i tutaj szykował się do swej przyszłej, niezwykle niebezpiecznej misji. Najpierw jednak ponowne decyzje, wyznaczyły mu drogę do newralgicznego Egiptu. Stamtąd Kanałem Sueskim Korpus, wyruszył do miejsca przeznaczenia – ostatniego niegdyś opierającego się Rzymianom miasta-państwa – Tarentu.

• Podobnie jak gros oddziałów tego okresu, został zorientowany w obrębie większej jednostki sił sprzymierzonych – brytyjskiej Armii 8. Zadaniem tego konglomeratu koalicji antyhitlerowskiej, było przełamanie linii oporu nazistów na terenie Półwyspu Apenińskiego, oraz przyszykowanie łatwiejszego dostępu do dróg wiodących wprost na tereny południa III Rzeszy, dla pozostałych aliantów.

Generał Anders w następujących słowach wezwał swych żołnierzy, w sercu prawdziwego patrioty do dziś wywołują one

nieopisywalne uczucie dumy:

• „Żołnierze ! Kochani moi Bracia i Dzieci !Nadeszła chwila bitwy. Długo czekaliśmy na tę chwilę odwetu i zemsty nad odwiecznym naszym wrogiem. Obok nas walczyć będą dywizje brytyjskie, amerykańskie, kanadyjskie, nowozelandzkie walczyć będą Francuzi, Włosi oraz dywizje hinduskie. Zadanie, które nam przypadło zasławi na cały świat imię żołnierza polskiego. W chwilach tych będą z nami myśli i serca całego narodu, podtrzymywać nas będą duchy poległych naszych towarzyszy broni. Niech LEW mieszka w Waszych sercach! Żołnierze! - za bandycką napaść Niemców na POLSKĘ, za rozbiór POLSKI wraz z bolszewikami, za tysiące zrujnowanych miast i wsi, za morderstwa i katowanie setek tysięcy naszych sióstr i braci, za miliony Polaków, jako niewolników wywiezionych do Niemiec, za niedolę i nieszczęście Kraju, za nasze cierpienia i tułaczkę. Z wiarą w sprawiedliwość Opatrzności Boskiej idziemy naprzód ze świętym hasłem w sercach naszych : "BÓG! HONOR i OJCZYZNA!" Dziś nadeszła dla nas godzina krwawego odwetu. Tej godziny długo czekaliśmy, oczekuje jej umęczony KRAJ NASZ i Polacy rozsiani po całym świecie. A więc, Żołnierze do czynu! - Do broni!- I w łeb lub serce PAL!‘”

Zwycięstwo – Monte Cassino, wzgórze martwe, lecz pełne nadziei.

• Tak umocnienia klasztorne zdobyto, nieprzeniknione, ostępy pól minowych i przepastne leje po pociskach, wszystko to spotęgowane reakcją zdziesiątkowanych oddziałów, które nawet w ¾ miały zostać na tej wiecznej mogile. Czy św. Benedykt z Nursji zakładając to opactwo XIV wieków wcześniej mógł przewidzieć jak bardzo zmieni się jego obraz i symbolika.

• W bitwie pod Monte Cassino i Piedimonte poległo 860 żołnierzy, 2822 zostało rannych, a 97 zaginęło.

• Również w walkach nad Adriatykiem korpus stracił 1358 żołnierzy i oficerów. Poległych żołnierzy polskich pochowano na cmentarzu polskim w Loreto w pobliżu bazyliki. Jednakże straty te nie powstrzymały go w natarciu na Ankonę. Bitwa ponownie zwycięska ostatecznie miała przesądzić o upadku Linii Gotów.

• Następne zmagania wojenne miały ieć miejsce w Apeninie Emiliańskim, gdzie 2 Korpus Polski ostatecznie po długim okresie cierpień otrzymanych zadawanych przez klimat i konspirację niemiecką, osiągnął rzekę Senio. Zima oraz umocnienie się nieprzyjaciela na północnym brzegu rzeki Senio — zatrzymały działania bojowe.

• Bitwa o Bolonię przesądziła ostatecznie o wielkiej chwale polskiego II Korpusu, umiejętność organizacyjna i spartańska odwaga mimo licznych strat ludzkich, wybitnie unaoczniła tezę, iż „Polacy są romantykami” i „Nie znają pojęcia pokoju za wszelką cenę”.

• Po tych wydarzeniach reszta Korpusu, trafiła do Wielkiej Brytanii, gdzie uległa deformalizacji. Jednak pamięć o niezłomnych będzie trwać wiecznie.