O czterech wymiarach porzucania ograniczeń umysłowych

Trads.Krystyna Dudzik,

Patrycja Iwańczyk,Małgorzata Raatz,Paulina Gregulska.

Jeśli antropologia epokowa nie jest tylko ogłoszeniem jednej matki, ale również jednej metody, sposób rozwoju poszerzenia epokowego, klucz do rozwoju tego zagadnienia jest w zarządzaniu, mniej niż pewny punkt widzenia, oddział. Jednostka - tak się opisuje w drugim tomie mojego Kursu z teorii poznania - jest dokładnie mówiąc obecnością umysłową. A czym jest obecność umysłowa? Rozważanie działania umysłowego. I to - jak również się tam mówi - jest ograniczeniem umysłowym. No dobrze, metoda dokładnie zgodna z tym jak można mówić o metafizyce i o antropologii bez wzajemnego zastępowania lub wzajemnej wyłączności jest porzuceniem ograniczeń umysłowych. Porzucenie ograniczenia umysłowego jest dokładnie mówiąc metodą odwrotną do tej, którą można studiować człowiek bez wzajemnej wyłączności z byciem wszechświata.

Porzucenie ograniczeń umysłowych - wykryć je i porzucić- El acceso al ser (książka z 1964 roku) się tym właśnie zajmuje. Tam sformuowane jest to zagadnienie w następujący sposób: porzucenie ograniczeń umysłowych otwiera cztery wielkie tematy, podczas gdy to porzucenie może stać się na cztery sposoby - cztery możliwości. Te sprawy, które robią się dostępne albo te albo do tych spraw, na które się zgadza w wymiarze, w którym porzuca się ograniczenie umysłowe: to, co zwykle nazywa się byciem ekstra umysłowym, mówi się, bycie, które zajmuje się metafizyką, i istotą ekstra umysłową, z jednej strony. Z drugiej, inne obszary tematyczne: współistnienie ludzkie i istota ludzkości. Z tego, po powiedzeniu, co oznacza porzuceniem ograniczenia umysłowego, może być, z tłumaczenia i zakładania metodologii, musiałem napisać cztery książki. El ser I, zajmuje się egzystencją ekstremalną, El ser II miała traktować o istocie ekstremalnej; El ser III, o współistnieniu ludzkim i El ser

IV o istocie ludzkiej. To były projekty publikacji. Pozostało tylko EL acceso al ser i El ser I: la existenciaextremal. El se I składa się z tematów metafizycznych od porzucenia ograniczeń umysłowych. Jest powiedziane, studium bycia, jako podstawa, co jest wytłumaczone, jako temat, którym zajmuje się metafizyka. Można też powiedzieć w inny sposób jest to temat podstawowych, są trzy takie: podstawa tożsamości - która nie jest podstawą jednostkową ( jednostka, jest obecnością umysłową, którą się porzuca, aby móc sformułować podstawę do tożsamości) -, podstawę przyczynowości i podstawę z niezaprzeczania. To są trzy wielkie tematy istnienia metafizycznego. Metafizyka traktuje o istnieniu, jako o tożsamości, o istnieniu, jako o podstawie pozazmysłowej przyczynowości i o istnieniu, jako nie o sprzeczności.

Istota ekstra umysłowa - która miała być tematem El ser II - jest dokładnie tą istotą, której istnienie jest zasadnicze; istota powiązana z istnieniem głównym stworzonym. Podczas gdy istotę rozpoznaje się przez jej istnienie (jest to realna różnica, tomista essentia – esse) istota ekstra umysłowa jest zasadniczą zależnością, mówi się, że jest zasadniczą predicamental. Z wynika, istota ekstra umysłowa jest tymi czterema powodami, podczas gdy concausales, mogłoby, przyczynowość. Można było opublikować książkę El ser II, ale nie zrobię tego, ponieważ jej zawartość została zebrana w tomie IV z Curso de teoria del conocimiento. W tej książce przedstawia się, w jaki sposób porzuca się ograniczenia umysłowe, aby zwrócić uwagę pierwsze podstawy (istnienie, o której opowiada metafizyka) i powody predicamentales ( jest powiedziane, że istota ekstra umysłowa w czterech określonych realiach bycia ekstra umysłowego). Pozostaje, więc przedstawienie współistnienia ludzkiego - el ser humano - i istota człowieka, sprawy, którymi zajmuje się inna książka kiedyś już opublikowana - Antropologia trascendental - w której zbierają się dwa tomy (El ser III y El ser IV) wcześniej cytowane.

Wspominam o tym programie publikacji, ponieważ jest dokładnie porzucaniem ograniczenia umysłowego, mianowicie, porzucenie wyjątkowości, nawiązując do określonych kierunków, to, na co pozwala porzucenie tych czterech tematów i po części, dostęp tematyczny do współistnienia u do istoty ludzkiej. Traktuje o spojrzeniu jak na porzucenie lub monizm jest porzuceniem jednostki, i to jest porzuceniem ograniczeń

umysłowych i które ma jak to się mówi cztery wymiary, można robić na cztery sposoby, każdy jeden, z których otwiera inny konkretny temat.

Podsumowując, uzasadnienie antropologii trnacendentalnej jest poniższym: jeśli porzucenie ograniczeń umysłowych osiąga się z jednym z tych kierunków bycia określonego przez istnienie, jako podstawa, osiąga się istnienie ludzkie (które nie jest istnieniem jako początek). Z innym się odkrywa też bycie, jako początek: metafizyka. W ten sposób zgodność lub koordynacja istnienia ludzkiego, które studiuje antropologia z istnieniem ludzkim, jako metafizyka, która jest, co można porzucić jednostkę na cztery sposoby, była jednostką ograniczenia mentalnego. To jest to, na co trzeba spojrzeć, czym jest porzucenie jednostki, i dlaczego można to zrobić na cztery sposoby, (co koresponduje z czterema wielkimi tematami): istnienie u istota, o której traktuje metafizyka i fizyka i istnienie i istota ludzka.

2. To, co nazywam wykrywaniem ograniczenia umysłowego w warunkach porzucenia go i z tego powodu, w sposób, żeby weszły, jako warunki gry poznawczej, to jest metoda, która pozwala na odkrycie i mieć dostęp do czterech wielkich tematów: dwóch metafizycznych i dwóch antropologicznych. Z tego powodu mówię, że porzucenie ograniczenia umysłowego ma cztery wielkie wymiary lub co oznacza to samo, że można przeprowadzić to na cztery wielkie linie. Zobaczymy czy eksponuję to w spójny sposób.

Porzucenie ograniczenia i pewnych precedensów.

W ograniczeniu umysłowym jest operacja intelektualna taka jak działanie poznawcze, informujące o inteligencji. Możliwe jest wykrycie tego i przy wykryciu porzucić ( lub gorzej się podnosi. Wolę używać pojęcia podnoszenia). Jego porzucenie otwiera tematykę bardziej złożoną, która koresponduje z działaniami wyższego intelektu w operacjach. Takie porzucenie można sprawić na cztery sposoby, z tego, co mówię z czterech wymiarów porzucenia umysłowego, co koresponduje z czterema wielkim tematami: istnienie ekstra mentalne, co jest tematem metafizycznym i istota ekstramentala, która jest tematem fizyczno0metafizycznym. Później

istnienie ludzkie, które nazywam współistnieniem i istota ludzka, którą nazywam - yasevera por que - rozporządzeniem.

Dlaczego cztery tematy? Po pierwsze, dlatego że na te cztery sposoby przeprowadza się porzucenie ograniczenia. Ale z innego punktu widzenia, dlatego ten sposób jest sposobem łączącym tematykę metafizyczną i fizyczną jak też tematykę antropologiczną ze znaleziskiem filozoficznym Tomasza z Akwinu. Jest powiedziane, to jest jedyne nowe przedstawienie realnego rozróżnienia z istoty i esse. Realna różnica między istotą i czynem istnienia jest charakterystyczna dla każdej istoty, to, co ją odróżnia od Boga. Ta teoria jest szczytem tomizmu i z tego wynika filozofia klasyczna. Filozofia klasyczna osiąga szczyt w tym zdaniu: Istota i esse realnie rozróżnia in creatis.

Teraz, zatem, skoro istnienie ludzkie jest stworzone i rozróżnia się od isntnienia ekstraumysłowego - też stworzonego - są dwa poczucia stworzenia: fundamentalny i współistniejący - o propiamentedonal-. Stworzenie człowieka, nie jest odczuciem fundamentalnym tworzenia, ale odpowiednio DONAL. Z tego wynika, że są też inne różnice między realnymi różnicami istoty ludzkiej i istnienia ludzkiego i różnica realna essentia -esse w stworzeniu fundamentalnym. Realna różnica jest odkryta u źródeł, o czym traktuje metafizyka, jak również w antropologii - w sposób, w którym się ostrzega i zgadza się na nie w ich sposób idący do operacji: poznanie czegoś więcej niż poznanie operacji. Podsumowując, podstawowym poprzednim podejściem przedstawionym w realnej różnicy essenria- eese rak jak przedstawia to Tomasz z Akwinu. Proponuje nową wystawę uważaną za różnicę między istnieniem ludzkim - i jego obecnością i z istnieniem wszechświata i jego obecność fizyczna. Z tego zdobywa się wyższą inteligencję z dwóch poczuć istnienia i obecności, wyższa z tego, co się rozumie działanie.

I co zna działania? Cele. Później to jest poznanie transobiektywne. Poznanie transcendentalne i surowo mówiąc, trzeba być trans obiektywnym, tak mi się wydaje. Cel przejściowy, ponieważ jest on osiągnięty przez porzucenie limitu psychicznego: z powyższych czynności. Aby zakończyć operację, a cele nie są znane, ale więcej niż cele. I wiedza o celu przejściowym jest czterokrotna.

Co więcej, proponowana wiedza na temat celu przejściowego, czyli

do "pokonania" często była formułowana z frekwencją w historii filozofii. Na przykład u Platona. Kiedy on mówi, że pantelos, czyli pełnia rzeczywistości jest dobra,dobre jest też poza pomysłami, można wskazać ideał przejściowy lub cel przejściowy. Dobry jest cel przejściowy lub ideał przejściowy. Jest to powtarzane bardziej radykalnie, ale w tym samym czasie w dość niezrozumiałej formie przez Plotinusa. Co więcej, właśnie ze względu na wpływ platonizmu i neoplatonizmu jest to również przedstawione w filozofii średniowiecznej. Na przykład, gdy Thomas Aquinas mówi o wiedzy na temat wspólnoty z naturą, która nie jest celowa.

Tymczasem we współczesnej filozofii pojęcie celu przejściowego poczyniło pewne postępy. Czasami w formie zwykłej dyskwalifikacji obiektywnej wiedzy -coś, co nie podzielam- ponieważ obiektywna wiedza jest zamierzona i jest ważna choć nie jest lepsza. Inni mówią, że wiedza obiektywna jest tylko wiedzą, ale że nie można dostać się do wszystkiego. Dlatego należy odwołać się do emocji w drodze intuicji i wartości emocjonalnych Maxa Schelera, empatia itp. Niektórzy mówią o nowoczesnym celu przejściowym w sensie irracjonalnym. Można dotrzeć do celu przejściowego dobrowolnie. Bóg Ockhama z pewnością nie jest celem; nie można mówić obiektywnie o Bogu, ponieważ Ockham został zdyskwalifikowany na uprzedmiotowienie, wartościzałożonych ideologii. Arbitralna wola Boga, coś co jest oczywiście nieracjonalne. Irracjonalizm często jest dyskwalifikacja obiektywnej wiedzy. Inni, tacy jak Jaspers, mówią o celu przejściowym w sensie przekraczania lub wykraczania poza. Jednak Jaspers nie posiada żadnych kontroli na temat działania.

Moja propozycja jest sposobem na kontrolowanie wiedzy celu przejściowego. Jeśli zostanie wykryty limit i jest opuszczony to znaczy, że można celować przejściowo, ponieważ limitem jest obecność celów. Jeśli opuścimy obecność, a nie cel. Ale nie ma kontroli, ponieważ nie wiąże się irracjonalności, albo nic nie wiemy, ale możemy kontrolować akty intelektualnych powyższych czynności.

Heidegger odwołuje się również do celu przejściowego w tym sensie, że dla niego celem jest, jak to było oddzielenie od znanego w celu zrozumienia egzystencjalnego, poczucie siebie, i to, co nazywa on przed zrozumieniem: Vor- begriff; Vor-haben. To, jak mówi, jest takie same, jak człowiek. Ale dla egzystencji człowieka i Heidegger nie współisnieje, mimo

jego odniesienie do Mit- sein, nie jest wystarczająco rozwinięte. Wiedząc, że będzie to droga człowieka: człowiek wie, jak on nadal się nazywa. A następnie, jeśli jest jak wiadomo to, co nazywa się istotą jeśli wiedza pokrywa się z istnieniem to jest poza celem, ponieważ celem jest to, co jest reprezentowane. To jest przyszłość, ale zostaje trafiona przez impuls poznawczy, który jest zintegrowany z podziałem i samym istnieniem. Można więc powiedzieć, że obiektywizm Heidegger’a jest uważane za niewłaściwy sposób rozumowania.

Nawet dla Hegel’a absolutna wiedza nie jest tylko celem, ale podmiotem-orzeczeniem. Tak mówi sam. Jednak, moim zdaniem, nie jest to cel przejściowy oczywiście, jak widać u Platona, mówiąc o dobrych lub egzystencjalnych autorach wpływem Kierkegaarda, którego podejście byłoby również próbą celu przejściowego.

Prawda jest taka, że ta kwestia obiektywnej wiedzy nie jest najważniejsza, czy coś się dzieje lub pojawia się w historii filozofii, często związane jest z spekulacyjną wersją celu. Dyskwalifikacja prowadzi do wyższego uznania, iżchęć życialub emocje sąirracjonalne. To także u Nietzschego, twierdząc, że obiektywna prawda jest sprawą człowieka, ale nie super człowieka. Oczywiste jest także, że problem pojawia się w całej historii filozofii bez kontroli intelektualnej. Proponuję po prostu taką kontrolę: ograniczenie obiektywnej wiedzy jest wykrywane z wyższych aktów intelektualnych immanentną pracy. Bez tych najlepszych aktów ograniczenie obiektywnej wiedzy nie dzieje się bez uprzedzenia. Nie jest zatem stwierdzone, że tylko człowiek znany obiektywnie, z uwagi na ludzką potrzebę zdobywania wiedzy. To twierdzenie, że aby osiągnąć ludzkie-go osiągnąć należy limit psychicznie pokazany. Ale zrozumienie, że porzucenie limitu psychicznego nie tylko mogą osiągnąć ludzie, ale i istota człowieka. Jeśli człowiek jest równoważny współistnienia osiągnąć musi także dostęp do istnienia wyjątkowo psychicznego i istoty, czyli tematyki metafizyki i fizyki metafizyki.

Uczucie tych czterech wymiarów jest równieżdlatego, że antropologia nie zmniejsza metafizyki, a ponadto nie wydziela się, ponieważ zarówno antropologia i metafizyka –dla zrozumienia sytuacji- dają wiele dla stworzenia tezy, jaka jest prawdziwa różnica między byciem i istotą. Następnie dostępne są tematy metafizyczne, koncentruje się od

realnego rozróżnienia, w ten sposób: rezygnację z limitu. Temat antropologiczny jest rozszerzeniem.

Cztery obszary tematyczne

Teraz pokrótce składnia, lub szkic, czterech głównych obszarów tematycznych.

Jak granica zostaje przerwana, aby ostrzec umysłowe istnienie? Pozostawia granice, to znaczy operacje, i przechodzi do następnego zdarzenia, które jest zwyczaj pierwszą zasadą. Ponadto pojęcie to, nawyk pierwszych zasad, jest całkowicie poważne. Jednakże w klasycznym sensie tego pojęcia należy dodać: wiedza z pierwszych zasad, które same są często są sposobem na opuszczenie granic, bo przyzwyczajenie jest kolejnym aktem intelektualnym, niż powyższa operacja. Zwyczaj pierwsze zasady mówią o poznaniu istoty w fundamentalnym znaczeniu. W związku z tym nawykiem znaczy to, że rezygnacja z ograniczenia umysłowego jest znana ściśle aksjomatycznie metafizycznie.

Jako pierwsze zasady występują aksjomaty, które formułują aksjomatycznie wiedzę trybu podstawy i jest to najlepszy sposób, aby zebrać metafizykę, ponieważ wraz z nim można wyraźnie odróżnić akt tworzenia z nie tworzeniem.Żadna arystotelesowskaentelékheia, poczuciem ustawy powinna zostać zmieniona, ponieważ nie jest nadzmysłowa, a ze względu na pomoc fundacji, będącą nieodłączną, nie mogą być obecne (co obecnie jest celem którego znajomość jest opuszczona).Zauważ, że Arystoteles nie mówi, że Bóg jest entelékheia: nazywa enérgheia, nóesis noéseos nóesis. To określenie nie jest prawidłowe, ponieważ operacja poznawcza jest ograniczona umysłowo i nie zna się, ale jest to niezwykle istotne. Ostatecznie, Arystoteles nie jest filozofem substancji. Jego dwa zmysły ustawy - enérgheia y entelékheia -, pierwszy całkowicie poprawny, należy odróżnić od aktu świętości. Nazwany akt tworzony ku utrzymywaniu wszechświata, a ja opisuje go, jak na początku, że ani się nie zatrzymuje ani nie ma kontunuacji. Jest to pierwsza zasada sprzeczności. Nazwany akt jest boskiego pochodzenia. Jest to pierwsza zasada tożsamości.

Jak istota umysłowa wie jak opuścić granicę? Wyjaśnieniem jest

badanie umysłowej kolejności. Zobacz, znajdź umysłową kolejność, która jest poznaniem przyczyn. Wyjaśnieniem jest również pewne odejście od granicy psychicznej, którą ja nazywam walką pracy z umysłowością pierwszych zasad lub powrotem przedmiotu do rzeczywistości. Przyczyny są, ale nie należą do operacji, lecz jest to sprzeczne z nimi. Konflikt jest możliwy poprzez utrzymywanie manifestacji obecności psychicznej zwyczaju pierwszych zasad nawyków. Jeśli uważność jest priorytetem, lecz nie umysłowym lub fizycznym, to ma do czynienia z konfliktem lub przyczynami naturalnymi.

Istotą poznania jest wyjaśnienie wszystkich przyczyn podczas przyczynowości (przyczyny są ogłoszone). Istnienie umysłowe ostrzega; istota umysłowa -to kolejność przyczyn-to jest, lub bierze się pod uwagę. Znalezienie przyczyn jest równie ważne. Ponadto, jak przyczyny są przyczynowościowe (ogłoszone) przyczynowość jest poczwórna, która jest istotą umysłową, ale także istnieje przyczynowość podwójna lub potrójna albo hilemórfica. Więc pojęć ruchu fizycznego, substancji i charakteru, które są niższe niż w istocie umysłowej. Istota jest opisany jako dokonana przez jednostkę; ale kolejność nie jest spełniona w całości ponieważ egzekucja jest prowadzona przez różne powody, dla których istotą jest umysłowa moc, która różni się od aktu istnienia.

Z kolei rezygnacja z granicy ludzkiej egzystencji zna swoje osiągnięcia. Egzystencja ludzka nie jest zauważony, ale jest osiągnięty. To jest osiągnięcie tego, co nazywam dobrem. Zasięg jest osiągnięcie statusu "dobra".

Cóż, jeśli chodzi o współistnienia, czyli ekspansję transcendentalnej kolejności i, z drugiej strony, jeśli współistnienie jest jednocześnie najbardziej intymne i nieredukowalne–nie tylko samo-to jest znane tylko w takim stopniu, że zostaje osiągnięte. Jednak nie można powiedzieć dokładnie, która umysłowość istnienia zostanie osiągnięta, ale ostrzega (umysłowa istota zostanie onaleziona) bo to jest tym co odróżnia umysłowość zakresu danej osoby. Ale dana osoba wie co osiągnęła.

Jeśli rezygnacja z limitem psychicznym pozwala mi spełnić moje współistnienie, a następnie osiagnięcia: ściśle mówiąc, nie wiem, bo istota człowieka znaczy osiągnięcie (osoba ludzka jest stworzona, nie oryginalne tożsama). Osiągnięcie oznaczamy akompaniament, brak terminu (istota

nie jest wynikiem).Żadna ludzka osoba znaczy to samo, ponieważ sama jest myśl celu.

Osiągnięcie dołącza współistnienia, to jest po prostu stanie i bycie określane jako przyszłość bez przyszlościowe. Przyszłość oznaczamy docierającego: bez przyszłościowo, by nie stać, to jest zbędne jak atencja akompaniamentu.

W związku z tym osoba jest otwartą prywatnością. I to światło, przyczynowa wolność. Zasadnicza wolność jest ściśle wspierana: przytakuje. Przytakując jest dostępna. Zgodnie z potencjalnością istoty człowieka -naprawdę osobny akt człowieka- niezbędne wolności połączone do wspólnej manifestacji.

Jednak w tej linii melodycznej ludzkiego współistnienia jest opisany jako coś, co nazywam charakter. Jest to spójne, ale nie jest łatwe do wyjaśnienia, a na pierwszy rzut oka wydaje się sztucznością czysto językową, jak "dobro" to przysłówek. Co to znaczy, że ludzkie współistnieją jest przysłówek? Eckhart sugeruje, gdy mówi, że Syn Boży jest Słowem, a człowiek jest przysłówkiem7. Przysłówek istnieje z czasownika. Jakie stworzenie współistnieje względem czasownika?

Ja nazywam to "dobro", a żadna istota nie wnosi nic nowego do Boga, więc jest to również w stworzeniu: dotrze współistnienie bez dodatku, ale dodatkowa nihilum. Należy zatem rozróżnić dwa zmysły tego przysłówka. Ponadto, na przykład, jest najechana na twarzy operacji: wyczerpanie operacyjnie nie wiedząc, że jest to pierwsze poczucie dobra.

Dlatego też można powiedzieć, że przyzwyczajenie jest również operacją, nie spowodowane przez to, ale światło intellectus ut actus jako manifest. Wystarczy, że światło jest współistnieniem ludzkim8.

Charakter ludzkiej egzystencji musi być –powiedzmy- postać całego przekroczenia światła intelektualnej stworzonej względem unikalności limitu, czyli w odniesieniu do operacji. Będąc aktem extra nihilum jest także odrębna ustawa naprawdę istota człowieka (lub inny akt Boga niż nic, a inne od wszystkiego ustawy istotą. Choć różni się od wszystkiego, to jest aktem dodatkowym lub współistnienia. Gdy różni się od istoty, światła. Istotą człowieka jest zwykła manifestacja).7 Należy zauważyć, że w tym sensie, "dobro" jest przysłówkiem

wyrażającym czystą przysłówkowość.8Intellectus ut habitus, czyli intelekt arystotelesowskiej antropologii jest przejściową personą.

Wreszcie, rezygnacja z limitu, który umożliwia dostęp do istoty człowieka jest to, co ja nazywam zatrzymaniem. Zatrzymanie na granicy jest zwykle objawem. Lub jeśli chcesz, droga przechodzi z przyzwyczajeń brzegowych. Bo to nawyki, gdzie natura człowieka jest istotą. Umysłowość zasadniczo różni się od natury fizycznej, ponieważ jest ona przyczynościowo czterokrotna i to są przyczyny potrójne.

Zatem umysłowa istota dodana do natury jednostki rzędu (czyli ostateczne przyczyny). Dlatego umysłową istotą opisana jest jako doskonałości natury. Taka doskonałość jest wszechświatem fizycznym9. Tymczasem istotą człowieka jest doskonałość jego natury; ale ta doskonałość jest powszechne, a nie ostatecznej przyczyny (nawyki nie są przyczynami fizycznymi). Umysłowe rozróżnienie pomiędzy istotą i esencją człowieka jest wymagane, jeżeli akt bycia człowiekiem nie jest pierwszą zasadą (zgodnie z proponowanym rozszerzeniem przyczynowo-przejściowych). Istotą człowieka jest nierozerwalnie doskonałość natury jako akt bycia współ-egzystencjalnym. Jest to całkowicie normalne, a zatem jest opisane jako dostępne.

Oglądane od istoty, ćwiczenia działalność człowieka są warunkami operacyjnymi, które odpowiadają na to co jest dostępne. Dostępność nie należy mylić z tym, co jest dostępne. Obowiązek moralny nie wymaga podjęcia takiego zamieszania, w którym człowiek zaciąga gdy stara się o samorealizację. Twierdzenie to jest złudne, ponieważ istota ludzka, a istota człowieka jest naprawdę wybitna. W tym sensie istotą nazywane jest zatrzymanie.

W skrócie, trzecia teza mówi, że jeśli nie porzucamy ograniczenia umysłowego, czyli nie możemy zdać sobie dokładnie, co to znaczy obecność, wyjątkowość i iść dalej, to nie możemy podnieść przyczynowej antropologii. Ale ściśle mówiąc, nie możemy sformułować aksjomatycznie metafizykę lub opracowania studium fizyki przyczynowej. Ze swojej strony,

poznanie Boga jako zasada tożsamości albo pochodzenia jest metafizyczna. Ale jest to poznanie Boga z antropologii.

Wystawa zawiera schematyczny sposób -zwięźle- globalne myślenie filozofii, które proponuję to rozwój, który odpowiada mniej lub bardziej na żywo, wszystkie zapisane. Powiedziano, że staram się usprawiedliwić ich równoważność współistnienia i "dobro", które odkryto, jako jeden ze sposobów, aby zostawić limit nie pozwala na to, co nazywa się "autorealizacja", o ile termin ten nie jest stosowany w obecnym użytku, co jest dość niejasne. Jako istoty, wszechświat fizyczny można odróżnić od aktu bytu, który jest wytrwały, pierwsza zasada, jak już wskazano.

Pewne oznaki klasycznych poprzedników wyjaśnione w sposób schematyczny duże problemy stają się dostępne z tym, co ja nazywam porzucenie granicy psychicznej. Ponieważ są to znacząco różne tematy, konieczne jest ograniczenie umysłowe na różne sposoby lub pozostawienie, jak mówię, ma kilka wymiarów.

Jest to metoda liczby mnogiej, dzięki której rzeczywiste rozróżnienie Tomasa z Aquinu jest zbierane i stosowane w antropologii, które nie jest używane do robienia, mimo że tam, zwłaszcza dzisiaj, rozróżnienie między essentia i esse jest bardziej istotne. Stąd też rozróżnienie między antropologią i metafizyką bez konieczności uznawania drugiej filozofii.Istota ludzka jest lepsza od istnienia wszechświata. Wydaje się zatem zastosowanie realnej różnicy między essentia i esse antropologii, ponieważ przez tę windę bycia i istoty człowieka, niebezpieczeństwo pozostawia trochę ciemnych stworów biegnąc.Powiedzieliśmy, że jest dostępna, gdy umysłowość istnienie lub pozostawiając limit na drodze ostrzegając w ścisłym znaczeniu pierwszych zasad.

Znajomość podstawowych zasad nazywana jest intellectus principiorum lub nawykiem pierwszych zasad. Do tej pory, przy czym granica ta rezygnuje z limitów, choć z innej terminologii, wydaje się zgadzać -a w drodze czynników rozwojowych z postępowań osiągniętych przez filozofię klasyczną.

Z kolei, jak mówi, esencja umysłowa wyjaśniona. Jest to odejście od limitu w drugim wymiarze. Umysłowość jest tematem

przyczynowościzbadania przyczyny i korelacji itp. Fizyka przyczynowa została sformułowana przez Arystotelesa. Korekty, które uważam za niezbędne skupiają się na pojęciu entelékheia. Były już podane.W niektórych tekstach Thomasa z Aquino zawartych w Expositio w Boetii De Trinitate jest powiedziane, że znajomość zasad może mieć dwa znaczenia: fizyczne i metafizyczne. Sens fizyczny jest znajomością zasad, które się dopiero zaczynają. W terminologii religijnej, najważniejsze są zasady, poza tym nie ma powodu aby powiedzieć, że są sprawiedliwe.

To jest kwestia fizyki: zasady głoszone. A to jedynie, że: przyczyny, które wydają się oczywiste z tych tekstów. Ale wtedy można zapytać, dlaczego mówimy o istocie, ponieważ wydaje się, że istota ma do czynienia z tym, co jest adekwatne. Jednak, moim zdaniem, istota fizyczna, w rzeczywistości jest uwzględnieniem ogólnej przyczynowości nazywanej czteroosobowo. Wynika z tego, że rezygnującz limitu oraz sprostowania. Wyczerujące rozpatrzenie fizyczne jest kiedy wszystkie zasady zostały wyjaśnione. Ale jeśli chodzi o zasady metafizyczne Tomasz z Akwinu twierdzi, że musimy rozróżnić jego zasadę znaków, co jest istotne dla tego, co zaczął, jego charakter, który jest jakościowy lub ilościowy. Dlatego znajomość tych zasad jest podwójna, to nie jest to samo, wiedza, że zaczynasz, (którą otrzymuje się z rozpoczęciem) i wiedza jego istoty, (co nie zawsze jest możliwe). Tomasz z Akwinu mówi, że są trzy: Bóg, dusza i - podążając za arystotelesowskim podejściem gwiazdy - substancja wytworzona i substancja czysta-: sfer niebieskich. Cóż, odrzucając sfery (gwiazdy nimi nie są, tak myśli Arystoteles), pozostaje dusza i Bóg, jako esencja. W Bogu jest to, aby stać się istotą z oryginalnej tożsamości, bez niego jest to niedostępne. Ze swojej strony, dusza jest antropologicznym problemem. Czy możesz powiedzieć dokładnie to, że dusza jest zasadą i istotą, czy coś innego, że zasadą? Metafizycznie sam w sobie, (chociaż nie jest to pierwsza zasada). Jednak w antropologii należy traktować inaczej. Bo rzeczywiście, dusza jest nieśmiertelną częścią natury człowieka. Ale to jest tak naprawdę różni się istotą ludzką esse zwykle poprawie. Z kolei ludzkie esse esse jest na tyle różne od wszechświata, który studiuje metafizykę i nie można powiedzieć, że jest to pierwsza zasada, i jest znany w zwyczaju pierwszych zasad. Dlatego główny bohater dusza, ma być traktowany z ostrożnością. W odniesieniu do hominis esse, to nie odnosi

się do zasady w pierwszej kolejności. Przyznał, nieśmiertelność duszy, to nie przestaje być lepsze, a należy zauważyć, że bez poznania Boga jest łatwo o spustoszenie nieśmiertelności. Jeśli ktoś rozumie, że dusza jest substancją, to sprowadza się do osobowości i oddziela współistnienia. Jeśli przyjąć, że jest capax Dei, to pozostaje dookreślenie aktu, który nasyca te zdolności.

Co więcej, z zaprzestaniem granicy psychicznej, która jest unicidad- można dotrzeć do ludzkiego współistnienia (tak, że może być zatrzymany lub opóźniony w istocie, to jest istotna zbieżność z samej natury). W każdym razie, można powiedzieć, że osiągnięcie ludzkiego współistnienia, epistemologicznie, jest zwyczaj mądrością. Cel przejściowy hominis wiedza esse jest również, jak powszechnie wiadomo, zwyczaj, ale to więcej niż zwyczaj pierwszych zasad przyzwyczajenia.

Zwyczaj mądrości jest również znany z filozofii klasycznej. Jednak, moim zdaniem, to badano bardzo krótko lub poprzez zwracanie uwagi na ich implikacje etyczne. Sama nazwa "filozofia" to oznaczenie odległość mądrości. Co więcej, ten zwyczaj nie jest nadprzyrodzonym i średniowieczni teologowie powinni zwrócić większą uwagę na mądrość i nadprzyrodzony dar. Ale, że nie konkuruje tutaj, ponieważ nie jest to wiara, a antropologia, jako eksponat. Zwyczaj mądrości mówi, że istota ludzka nie jest repliką człowieka i problemów, które za sobą pociąga.

3.Jeżeli opuścimy limity psychiczne, aby poznać początek i być predicamentales zasad? Tak; i właśnie, dlatego, że ludzkie myślenie nie jest przyczynowy. Dlatego też nie będzie rezygnacja z wymiarów granicznych, wnosi ona ostrzeżenia rozróżnienia na granicy i przyczynowego, lub niezbędnego. Ograniczenie umysłowe jest immanentną pracą. I nie immanentnie ona rozpoczyna działalność, ponieważ ma celowość. Ten sposób posiadania nie ma absolutnie nic wspólnego z produkcją lub z pojęciem przyczyny. Metafizyczne pytania wymagają dostatecznego rozróżnienia zasad dotyczących immanentnego działania. A to oznacza, że wyraźne rozróżnienie funkcjonowania zostanie rozpoznane, jako granica.

Przez tuszowanie czterech wymiarów granicy można ustalić tę tezę: podstawy wiedzy to wiedza o tym, jak różne są ograniczenia, ponieważ

limit psychiczny jest bezzasadny. Funkcjonowanie jest granicą psychiczną, a działanie jest wiedzą na temat obiektu; ale obiekt jest zamierzony i nie jest całkowicie prawdziwy. Nie możemy zamierzyć w żaden sposób tego, co jest prawdziwe. I mniej ma nawet początek. Dlatego też, porzucamy limit tutaj, aby uświadomić sobie, że jeśli istnieją zasady, zasady te są extramental. Dlatego też można powiedzieć, że przedmiotem metafizyki (i fizyki) jest extramental extramental istota i istota.

Dlatego, aby zaspokoić ludzką potrzebę opuszczenia granicy w sposób, który nie prowadzi do extramental ale niejako, aby utrzymać nas w człowieka. W jaki sposób jeden człowiek pozostaje, jeśli chodzi o byt? Mówiąc, że człowiek nie jest zasadą i fundamentem (działania), ponieważ odpowiada to, co extramental i człowiek nie jest extramental, ale także psychiczne. To również nie jest pierwsza zasada i inversivamente, nie można powiedzieć, że pierwsza zasada jest dobra.

Metafizyka jest istnieniem -w bycie, jako istnieniu; antropologii, jako przedłużeniu transcendentalnym, jak w współistnieniu lub bycie współistnień. Dojdziesz ludzkiej egzystencji, jako psychicznej, a nie, jako extramental. I dalej przekształcisz w koegzystencji. Spójność antropologii i metafizyki przejawia się wyróżnieniem; oraz rezygnacja z granicy psychicznej, jako środek dostępu do wielkich tematów samopoczucia i istoty.

Jeśli działanie oparte na myśleniu i celowym obiekcie nie wykracza poza, nie można dostać się do prawdy, jak to naprawdę. Zamierzona wiedza jest ważnym sposobem poznania; ale ma aspectual. Pozostawienie ograniczenia umysłowego nie jest odwołaniem się do woli i uczuć, a następnie dokonaniem metafizycznym antropologicznie czy dobrowolnym lub sentymentalnym. Nic z tego. Arystoteles przyjął radykalny intelektualizm, ale nie sądzę, że ludzka wiedza jest tylko operacyjna, lub, że transakcja jest najwyższym sposobem poznania. Mówi się często, że wiedza obiektywna jest ograniczona.