de vi sman v a n - WordPress.com€¦ · v a n a f w e z i g he i d v a n de al o mvat t e n d e...

de

visman van

Lemuria

CC BY-NC-SA- Neue Kathedrale des erotischen Elends 2019

RADIO KLEBNIKOV WEEKBLADEN #6 uitzending op 10/11/2019

tekstverzameling vrijelijk te week gelegd , waaruit desgewenst de beschikbare stemmen op de vermelde datum putten kunnen om zich ter aether te verheffen

CC BY-NC-SA- Neue Kathedrale des erotischen Elends 2019

RADIO KLEBNIKOV WEEKBLADEN #6-Uitzending 10/11/2019 2

Lees Mij

● RADIO KLEBNIKOV selecteert zelf teksten uit wat er online verschijnt maar eenieder met toegang tot deze tekst mag en kan hier ook eigen teksten aanbieden (plakken, pasten) ter voorlezing

● opname in de ‘RADIO KLEBNIKOV WEEKBLADEN’ is voor een tekst geen garantie om voorgelezen te worden!

● geef voor elke tekst eerst de correcte auteursnaam in kapitalen (dode dichters mogen hun naam terug gewoon schrijven, oef...) op in Kop 1 opmaak, gevolgd door de titel van de tekst (als die er is) in Kop 2 - opmaak (als je niet weet hoe dat moet, raadpleeg dan de handleiding of probeer ‘s met tekenen misschien, ballet? yoga? wandelen helpt ook altijd...breien?)

● gelieve geen teksten in deze ‘Lees Mij’-sectie te plakken!

● RADIO KLEBNIKOV behoudt zich het recht voor om de hier aangeboden teksten zonder enige verantwoording weerom te verwijderen (commerciële berichten, aanstootgevende nijdigheden,...)

● als je wil dat er info over jou als auteur in de pdf nadien staat...kan je die d’r zelf bijzetten

● alle teksten zijn en blijven uiteraard eigendom van de vermelde auteurs en resorteren hier onder Creative Commons CC BY-NC-SA licentie

● door ons geselecteerde auteurs die hun teksten hier NIET wensen, kunnen die zelf weghalen vóór de uitzending (selecteer en knip). Mensen die hun teksten verwijderd wensen te zien uit het online beschikbare PDF-bestand na de uitzending, kunnen hun verlangen naar vergetelheid kenbaar maken bij dv via [email protected]

ja wij zouden het op een bepaald moment effectief wellicht gekund kunnen hebben, zou het niet?


https://support.google.com/docs/topic/9046002?hl=nl&ref_topic=1382883&authuser=0

https://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/2.0/be/legalcode.nl



mailto:[email protected]

ADRIAAN KRABBENDAM

uitspansel / seismogram

hier is ’t.

een uitgezochte plek om te verdrinken in al het eeuwige en brede proef het geweld van de ruimte tedere tiran met een navel als noodverband het groots laaghangend zwart gat voorzien van pluimage en gifdamp u kunt er naar believen smoren in de armen van opgeslorpt water stemloos en smetteloos als de stront van uw lief in de vetgemeste rivier uw ondenkbaar vertier galm en geil de geheven vinger van de uit de rijen geplukte populier het stinkt er naar pluimen en torens eenzaam gevorkte vlaggen wijl de bodem onder u wordt weggeslagen door per abuis geplaatste buizen van poldermuziek zoekend naar poep misschien bent ook u brandbaar wie zal het zeggen fossiel bent u alvast grijp maar de scheuren in uw brandkast en zing naar believen van dampen veelkleurig van het onversaagde dove gloren boer bent u of boomgroep maar averechts uw lokroep een uiterst kapotte tv en nee vergeet niet uit te checken als u uitstapt want het land is de grap met de vunzige baard die u vanaf nu overal nastaart


Anke Veld

Binnenin Binnenin bestaat de zanger. Binnenin bestaat de zanger: bij gratie van de stalen kevers, door het gruis, dankzij de vetten voor het glijden. Binnenin is er de wonde. Monden spuwen er voortdurend bloed in de bezongen monden en in de monden duiken vervolgens de zingende monden, de lallende monden, de monden die brullen, de malende monden, de huilende monden. Alle monden zijn lege monden en bewonen als leegte de mondholte. Hoe ontstaat dan de stem van de zanger? De stem kan ontstaan door het rukken aan ontstoken tanden bijvoorbeeld in het rottende vlees van de vorige verwonding. In een moment van afwezigheid van de alomvattende leegte finaal ontsteekt soms de stem van de zanger - de vlam van zijn bestaan - aan gasophoping onder de rottende tongen in de monden binnenin. Vervolgens ontvlamt ook de geile tong van het toonaangevende in de hete adem van het zijn van de zanger. Zij lilt en trilt gloeiend tussen de letters van het ik en is versierd met witte spikkels bevend in het slijm van de belijdenis:


“o mond o kaak o tong o wilde angola o ontstoken zanger die zingt van de zangeres binnenin, geloofd zij uw zweren en uw klaarte: gij stroopt ons het vel gij splijt ons de lippen gij sproeit ons volmondig het gas in dat stolt tot uw kille zaad verlos ons heden van het onze zoals wij u verlossen van het uwe rakel de witte draden op van onze gewortelde lusten breng ons in bekoring zoals wij ons in de bekoring willen storten verspreek onze lijven aan het donker van uw nachten, haak de kreten tussen onze klachten aan de ketting naar het licht hogerop, de kletterende ratel naar uw dodelijke prachten, het buiten waarbinnen wij het buiten maken en ons bestaan er binnenin [Er is het wit Er is het zwart…]”

Anke Veld, 14 juli 2008

https://vekeland.wordpress.com/2008/07/14/binnenin/


https://vekeland.wordpress.com/2008/07/14/binnenin/

Arthur Rimbaud Ce sont des villes !

Ce sont des villes ! C’est un peuple pour qui se sont montés ces Alleghanys et ces Libans de rêve ! Des chalets de cristal et de bois qui se meuvent sur des rails et des poulies invisibles. Les vieux cratères ceints de colosses et de palmiers de cuivre rugissent mélodieusement dans les feux. Des fêtes amoureuses sonnent sur les canaux pendus derrière les chalets. La chasse des carillons crie dans les gorges. Des corporations de chanteurs géants accourent dans des vêtements et des oriflammes éclatants comme la lumière des cimes. Sur les plates-formes au milieu des gouffres les Rolands sonnent leur bravoure. Sur les passerelles de l’abîme et les toits des auberges l’ardeur du ciel pavoise les mâts. L’écroulement des apothéoses rejoint les champs des hauteurs où les centauresses séraphiques évoluent parmi les avalanches. Au-dessus du niveau des plus hautes crêtes une mer troublée par la naissance éternelle de Vénus, chargée de flottes orphéoniques et de la rumeur des perles et des conques précieuses, - la mer s’assombrit parfois avec des éclats mortels. Sur les versants des moissons de fleurs grandes comme nos armes et nos coupes, mugissent. Des cortèges de Mabs en robes rousses, opalines, montent des ravines. Là-haut, les pieds dans la cascade et les ronces, les cerfs tettent Diane. Les Bacchantes des banlieues sanglotent et la lune brûle et hurle. Vénus entre dans les cavernes des forgerons et des ermites. Des groupes de beffrois chantent les idées des peuples. Des châteaux bâtis en os sort la musique inconnue. Toutes les légendes évoluent et les élans se ruent dans les bourgs. Le paradis des orages s’effondre. Les sauvages dansent sans cesse la fête de la nuit. Et une heure je suis descendu dans le mouvement d’un boulevard de Bagdad où des compagnies ont chanté la joie du travail nouveau, sous une brise épaisse, circulant sans pouvoir éluder les fabuleux fantômes des monts où l’on a dû se retrouver.

Quels bons bras, quelle belle heure me rendront cette région d’où viennent mes sommeils et mes moindres mouvements?


DIRK VEKEMANS

Nix, de Nekkerman die uit het water kwam

Onder Het water raast daarboven, wit, luchtig. Het is mijn gladde huid, onaanraakbaar als de tijd zelf. Ik ruis er rauw en bruut maar in de grauwe klanken schuilt het oude, onweerstaanbaar zinnelijke lied dat enkel de verliefden en de gekken horen. U, u hoort er de lokkende stemmen in, u ziet dan als in een dichte mist het wentelen van sensuele lichamen in hemelsblauw opglanzende zijde, u wordt door al uw ingebeelde pracht verblind en mompelt dan de namen van mijn zogenaamde dochters, de Naiaden. Mijn ziel, mijn droeve eigenheid, dwaalt echter onderin. Hier ben ik stil. Een aggregaat van temperaturen en debietconstanten, een min of meer stabiel veld van watereigenschappen, een wazige vlok data die traag de stroom afglijdt. Geen vis of plant merkt iets van mijn bestaan, maar vermetele zwemmers die mij raken, ervaren één seconde lang nog de inzet van het moordende orgasme dat ik hen bezorg. Dan verstijven ze, hun hart verkrampt, het bloed bevriest hen tot pegels in de aderen, ze zinken als een balk de bodem op en hun verstokte lijven zijn binnen de kortste keren begroeid met wieren, slijmerig mos en gulzige schaaldieren. Ik vraag mij vaak af of ze mijn lach nog horen terwijl ik hen het licht als een slak uit de ogen zuig. Het is geen wraak of moordzucht, helemaal niet, ik kan het niet helpen: wij zijn gewoon als soort niet compatibel. U begrijpt mij niet? U begrijpt hèt niet (hemeltje, dat hét van u!)? Lees mij als een vlek cijfers dan, een donkere zwerm coördinaten die langs de bodem kruipt. Een donker Iets in het water dat van de zee droomt. Haal er desnoods uw breedsprakerige verhalen bij, al die onzin over nimfen en Ondines.


Zekerheid De zee zal ik nooit bereiken. Sluizen, stroomversnellingen, een fatale dam, of de altoos dreigende dissolutie door het gif uit uw riolen. Een zalm heeft nog behoorlijk wat kans om zijn doel te bereiken, mijn desintegratie ergens in deze verzuurde zoete waters ver van de verlossende golven is onvermijdelijk. Even zeker als uw dood. Erger is dat dezelfde wetmatigheden die mijn ondergang bewerkstelligen, mijn uiteindelijk verval in onverbonden data, mij ook telkens weer elders doen ontstaan. Een restbestand van mij verdampt & regent ergens in een vruchtbare stroom. In lange dataslierten woeker ik dan jaren verder tot op een dag ik mij plots weer bewust wordt van mijn bestaan. De reconstructie duurt bijna een eeuw, ik dien mijzelf stukje bij beetje weer in te lezen vanaf het oppervlak van ronde keien, in de groeipatronen van wieren, uit de vinslag van een vretende karper, in de refractie van de manestralen op welbepaalde nachten (ik ken de formule, maar de berekeningen gaan mij te traag: ik heb ondertussen een feilloze intuïtie van de juiste momenten en plaatsen opgebouwd, het resultaat van een simpel statistisch leerproces, een beetje zoals U een kwint hebt leren herkennen alsof de kennis van dat interval U aangeboren is).

Anders Ja, ik heb nog weet van het Begin van deze Werelden, maar de herinnering eraan duurt ook voor mij langer dan een mensenleven, meer dan een tiende van mijn cyclus, enkele eeuwen voor Uw snelste computer. Het eerste woord ervan, zo je de gebeurtenis in iets als mensentaal beschrijven kon, zou U een leven lang met verstomming slaan. Elke keer ben ik anders, niet een beetje, maar totaal anders, en tijdens het inlezen van mijzelf raak ik vervuld van verbazing over mijzelf eerst, en dan zink ik jarenlang weg in een ondraaglijke nostalgie naar mijn vroegere bestaan.


Bij het herlezen van de pijnen tijdens mijn laatste ondergang doorsta ik de ergste verschrikkingen van wat U waanzin noemt. Het is mijn ik dat kerft in mij. Na enkele decaden aanvaard ik weer wie ik ben, neem ik vrede met wie ik was en lach ik bitter om wat komen zal.

Slot Luister nu: op een jaar, ergens in het begin van deze cyclus, heb ik een manier gevonden om mij buiten het water voort te planten. De gevolgen laten zich raden. Neen, neemt U het maar van mij aan: lang duurt het niet meer. Van het nieuwe leven zou U toch niets begrijpen.


LAIS Zie wat ik zag toen ik weigerde te zien. Hoor wat ik verzweeg toen ik weigerde te spreken. Niets van jou is ooit daadwerkelijk beschreven. Niets is van jouw lichaam ooit naar waarheid verteld. Jij weet niet wie jij bent. Jouw lippen sluiten niet jouw mond. Jouw ogen zien niet wat jij ziet, jouw hand heft niet jouw hand. Jij splijt de wereld. Jij bent een diepe aarden mond. De goddelijke tongen vlammen aan zichzelf verwrongen: gebonden lijden zij aan het uit hun hemelen verdrongene. Jij wint. Jij won altijd. Tijd? Met vloek en krijsen zullen eeuwig de goden zichzelf moeten dwingen om jouw naam bij elke mens in het hart, in het hoofd te branden. Uit vuur vuur. Uit mij jij: LAIS


CXXVIII Het zoekt het, het gat in het midden, graf van de vorm, vorm van het graf, het laat er het graven toe, het legt het van zich af. Het valt er in, lost op als in water, rot in verderf, vuur in een krater. Zij woelt in de wonde, steekt in het hart haar bruidswitte hand duikt diep in het zwart haar reiken grijpt in dras van het lijden en trekt het naar buiten, en het verhardt, strekt zich wit, stolt, wil het nog verspreiden.

CXXIX Eeuwigheid is het rijk van de orde, de hang naar het rechte heerst er als dwang, de waarheid weigert krom te verworden, elke seconde duurt net even lang. ’t Veelsoortig leven maakte ons maar bang, eeuwig hetzelfde is heel geschikt: te lang heeft de mens die chaos geslikt. Laat dus het leven vergaan tot vergaan, ons heeft de wet van de rede beschikt: zwart is de kleur van het ware bestaan.

CXXX Zomer, stof waar nu goed de mot in zit: rotte rafels, slierten om ’t kille lijf. Noten tonen vrank door het loof hun pit, hun zijn staat altijd eetbaar buiten kijf. Winter wordt weer koning, herfst is zijn wijf, dat geil al het groen van de takken stroopt, en zelf op redding middels strengheid hoopt. Het mint vandaag en knoop een blouse los, ’t ene heeft het wit, ’t ander rood gedoopt: ’t wordt vuur in haar en er verschijnt een blos.


CXXXI Het heeft de vleugels in de kast gelegd, dode veren, een na een, laag na laag. Het heeft de laatste hoop er bij gelegd. Niets is alles nu, alles niets vandaag. Het leeft na datum, maar het gaat zo traag. Het rot. Dit krijgt geen schilder nog verschoond. Het lijf is slak in ’t krot dat het bewoont. Het houdt zich recht met letters van de wet. Het heeft zichzelf met zinloosheid beloond. Het glijdt gelijk gelei van stoel naar bed.

CXXXII Het licht in heur haar toen het nog was: hij, een onvolkomenheid, het donkere, vervalst door vervlechting, het zwart opzij. Het waait nu weg, los van het hunkeren, stralen die in gaten verdonkeren, kwetsuren, luizige tijd in de nerts. Het graaft naar meer, van nog erger het erts, zoekt de dood door afwezigheid van lichaam, vernedering, niets nog van waarde, merz vastgenageld in schrift, code, haar naam.

CXXXIII Hand 1 lijkt een klauw op haar reine huid. Het woord bezweert een onbestaand verband, het spreekt van wereld, maar het is er uit. Het bezegelt het rotten van het land, ’t is datum van verval, schrik van de klant. Hand 2 houdt zich stil, geen greep of geluid, het wrijft haar niets aan, zo wil het er uit. De stem spreekt zich dood, de uiting loopt mank, het voelt hoe het sterft, het er steekt er uit, het leeft zich niet in, de adem is stank.


GUIDO UTERMARK

Dit bericht kan informatie bevatten die niet voor u is bestemd

In principe heeft één tweepersoonmatras altijd door voorkeur omdat er dan geen geul ontstaat tenzij: het verschil in transpireren te groot is uw partner fysieke klachten heeft (of andersom) uw partner het snel koud heeft en u niet (of andersom) uw partner de voorkeur heeft voor een andere hardheid uw partner te veel verschilt op basis van postuur en lichaamsgewicht

Een hert in de huishouding Ze doen dingen bij de buren maar ik kan niet precies horen wat ik ga maar een themawandeling met een handelsrobot maken novemberzon verlicht huid van beton illusie van mobiliteit verdwijnt in stratenplan ik weet niet of ik al toe ben aan huisdieren misschien wel een vogel zonder snelheidsbeperking de bijvangst van proza is poëzie wat de computer schrijft moet de computer lezen aansluitend de lichamen


HANNAH DUCHAMP

Blind was hij niet maar vol verlangen naar symmetrie Hij had maar één oog waarmee hij naar de wereld keek. Hij had een glazen oog. Een glazen oog had hij. Dat maakte dat hij geen diepte zag en steeds zijn hoofd naar rechts moest wenden om te zien wat daar gebeurde. Originaliteit was voor hem nooit een doel op zich, maar altijd een onvermijdelijk bijproduct van ware kwaliteit. Zijn leven leefde hij tussen bedachtzaamheid en daadkracht. Hij sleet zijn dagen tussen zorgvuldigheid en voortvarendheid. “Wat voor de een maar bloemen zijn, zijn voor een ander woudreuzen van weleer”, schrijft hij hier en daar op een muur zonder ramen. “Het zijn woudreuzen van weleer, die voor anderen alleen maar bloemen zijn.” Zijn denken hangt stil in de lucht. De wind en het touw voorkomen dat het valt. Het touw zou schroeien in zijn handen, als hij zijn denken liet vieren. Maar vooralsnog hangt het stil in de lucht, zijn denken. Het touw en de wind voorkomen dat het valt. Naar de wereld keek hij met maar één oog.


Ooit wordt weleer weer hier en nu Het is nog net geen nacht. Ik zie niets, behalve hoekig licht dat mij buitensluit. Er is niets te horen, behalve verlaten klanken, die vragen of ik ze thuis kan brengen. Ik steek een weg over en keer niet meer terug.

Blue Ik: “Wat doe jij tegenwoordig met de gedichten die je schrijft? Ik houd ze dichter en dichter bij me. Ik wil dat ze goed naar elkaar kijken, in de hoop dat ze zo steeds meer op elkaar gaan lijken. Dat ze stopwoordjes van elkaar gaan overnemen. En bepaalde trekjes en gewoontes. Dat hun smaak meer en meer overeenkomsten gaat vertonen. Dat ze uiteindelijk over alles hetzelfde gaan denken. Ik laat ze naar Elvis Presley luisteren. Naar de dikke, theatrale die bijna dood gaat. Naar Moody Blue en Kentucky Rain. En naar de onzekere, vol vuur die heel beroemd gaat worden. Naar Mystery Train en Blue Moon Of Kentucky. En dan zeg ik dat ze zelf moeten kiezen. En als ze dat niet kunnen, dan wis ik roekeloos hun woorden, mompelend dat niet kiezen ook een keuze is. En ik schaam mij er voor dat ik niets beters weet dan dat. Niet beters dan de eerste de beste verbetergoeroe. Ik had ze ook geduldig uit kunnen leggen dat de dikke en theatrale Elvis nog altijd onzeker was en vol vuur. Maar ik wilde ze straffen voor het niet kiezen.


Ook ik ben maar een mens tenslotte. Niet kiezen vind ik te frivool. Wat doe jij tegenwoordig met de gedichten die je schrijft? Ik houd ze dichter en dichter bij me. Ze hebben niets te zoeken in Zanzibar. Ik wil niet dat ze met vreemden dansen in de nacht. Ook houd ik ze ver van boeken. Ik vind dat ze goed naar elkaar moeten kijken.” Hij: “Ach, ik klim eens per maand naar het hoogste punt en laat ze één voor één los. Sommigen kunnen daadwerkelijk vliegen.”


HARMEN VERBRUGGE

Hello? hello? Is it me you're looking for?

Ogen zijn nu eenmaal zwakzinnige dieren en oren dromen van boten in de wilde vaart monden praten over rivieren in moderne deltataal hersens kissebissen over historische gletsjers lichamen spoelen gelijktijdig aan in ons avondland

Alle oorschelpen zijn nu zwart het helgeel is op en van zinkwit is nog een beetje dit is een bericht uit de praktijk van de schilder dit is een vluchtgedicht dat kenbaar maakt wat hier aan de hand is en nee, geen plaatjes meer Ogen verblinden zichzelf vanzelfsprekend dat hoeft geen patjepeeër of oelewapper uit te leggen ruk op met die vreselijke schijn excuus, ik draaf door en zal het netter zeggen: Ogen schuilen achter eigen spierballen dat is altijd zo geweest en nu niet anders want harsens zijn een vertier van domheid kiezen roesten in een tandeloze tijd zwart amalgaam Haar wakkert in oude wind ooit verwaaid uit Vlaardingen tanden shinen blinkie blinkie het gebeente van de wereld toe het harnas van de organen staat wijd open en omdat het kan vreet iedereen zich ongans aan de ziel Hello? Hello? Is it me you're looking for? de horizon kruipt traag van links naar rechts slurpt alle lucht weg, Daniels is in the air zingende vlinders fladderen hoog weg in ijle ruimtes


JEROME ROTHENBERG

Een eerste manifesto 1960 Het gedicht is het verslag van een beweging van waarneming naar visioen. Poëtische vorm is het patroon van die beweging doorheen ruimte & tijd. Het diepe beeld is de visionaire inhoud die in het gedicht ontstaat. Het voertuig van beweging is verbeelding. De voorwaarde van beweging is vrijheid.

'A FIRST MANIFESTO' - EYE OF WITNESS p. 46 Eye of Witness: A Jerome Rothenberg Reader https://g.co/kgs/Mv1DzW

Een verzoening Ce sont des villes !-Rimbaud

Donkere regen zit er in de steden, en wij gaan sterven. Plaaster zit er in de steden, en gezichten gekrabbeld door kinderen, en haar: wij zullen door de lange kamers gaan opnieuw, en aan een plots koude plaats komen waar de rivier stopt, en het ons herinneren. Wat? Dat we bij u waren, adem aan adem, een hete zomer ooit. Wat 'n steden!

' A CONCILIATION' - EYE OF WITNESS p. 38-39


https://g.co/kgs/Mv1DzW

Eye of Witness: A Jerome Rothenberg Reader https://g.co/kgs/Mv1DzW

JÜRGEN SMIT

het frans

dat ons in de schoolbanken door de strot werd geduwd had niets met brel of rimbaud van doen je kon er een plek op de camping mee regelen in de schaduw van een boom

***

ik heb dit huis

ook niet verzonnen het is domweg om me heen gebouwd & alles wat er in staat kleurt godvergeten blauw

***


https://g.co/kgs/Mv1DzW

vandaag

zou ik het liefst een fazant willen schilderen misschien dat er nog eentje in de vriezer ligt

***

op mijn antwoordapparaat

is een stem beland die ik niet thuis kan brengen nauwelijks kan verstaan ik slaap sowieso het best wanneer er niemand in huis is ik slaap sowieso het best met de radio aan


SARAH MICHAUX

als men het begrijpt is er niets aan te doen

hoe meer men begrijpt hoe meer troost men zoekt in een formule hoe starriger alles lijkt hoe onbewogen de realiteit met één variabele (de beginpositie) en één constante (tijd) maar formules genezen niet nooit blijft alles heel hoe dan ook blijft alles in beweging hoe dan ook blijft alles vallen de appels op je hoofd de planeten naar elkaar het ei uit de kip op de grond het ei uit de kip breekt hoe dan ook breekt alles zelfs als men het kon lijmen zelfs als men het gebroken ei uit de kip kon lijmen breekt het hoe dan ook steeds opnieuw breekt het ei op de grond begrijp je er is niets aan te doen niets te doen aan het oeroude vallen niets te doen aan het eindeloze breken niets te doen aan de ruimte rondom die volgens een formule almaar groter wordt niets te doen aan het onzichtbaar worden van het licht aan de hemel zo onzichtbaar dat het midden voor altijd in duister in duister de beginpositie voor altijd kwijt de beginpositie als men die verandert verandert alles maar daar is niets meer aan te doen waar valt onze ruimte naartoe wanneer zal ze breken kan men de werkelijkheid lijmen als een ei?


Paul van Ostaijen

De Belg De Belg is een kalkoen die in de waan leeft pauw te zijn. Zo gebeurt het dat de Belg beproeft zijn staart tot het half-ronde siersel te maken dat hij bij de pauw heeft opgemerkt. Natuurlik gelukt dit de kalkoen niet: immers hij heeft geen pauwestaart. Alleen heeft dit voor gevolg dat de kalkoen zijn staart in de hoogte houdt, aldus zijn achterzijde ontblotend. Dit meent de Belg ‘pauwestaart maken in de zon’. Dat de luidjes van het neerhof zozeer daarom lachen kan de Belg niet begrijpen en om het lachen zelf maakt hij zich heftig boos. De Belg weet dat hij een nuttig dier is. Inderdaad het is tot het bewustzijn van deze kalkoensoort doorgedrongen dat hun laatste verschijning op aarde is deze van fraai bruin gebakken gevogelte op de feestdis van deftige burgers. Dat hij daartoe uitverkoren werd maakte de kalkoen zeer fier. Deze fierheid openbaart zich duidelik in het misprijzen dat de Belg aan de dag legt tegenover arenden, reigers, uilen en andere, naar zijn mening onnuttige, d.w.z. oneetbare vogels.


De Duitser De Duitser is een zoogdier dat rond de 25e december de nabijheid van een kleine denneboom opzoekt. Zozeer houdt het van de den dat het, niet meer bij machte van hem te scheiden, de boom bij de wortel afbijt en hem dan met de mond, dan weer met behulp der voorste poten naar zijn hol sleept. Wanneer nu de den verkwijnt sterft de Duitser ook uit solidaire melancholie, treurig en om de oorzaak van dit sterven onwetend. Vindt de Duitser rond 25 december niet de gewenste den, zo is hij daarom niet gelukkiger als zijn broeder die wel de boom vond. Inderdaad ook in dit geval sterft de Duitser omdat zijn groot verlangen zich niet kon leggen in de buurt van het gewaande bevredigd-zijn. De Duitser stoot dan herhaald een gerekt-pijnlike kreet uit, die naar onze fonetiek, ongeveer ‘zeenzoecht’ zou te schrijven zijn. De Duitser wordt dus nooit ouder dan een jaar. Daarom noemt men de Duitser het ‘jonge zoogdier’; deze samenstelling is pejoratief bedoeld, namelik zo dat naar de daarin besloten mening de Duitser steeds te jong blijft, zodat je hem niet een enkel verstandig kunststukje kan bijbrengen.


EPILOOG “Les Hommes-Poissons sont des couchons!”, riep de Argant. “Arganten zijn Walen!”, sprak de Visman driftig en boos. “En tous cas”, lachtte ons Iris heel schoon en plezant “Au fond de la mer, ils diront la même chose!”.

-

RADIO KLEBNIKOV 10/11/2019 @19u58


INHOUD Lees Mij 3

Anke Veld 4 Binnenin 4

Arthur Rimbaud 6

DIRK VEKEMANS 7 Nix, de Nekkerman die uit het water kwam 7

Onder 7 Zekerheid 8 Anders 8 Slot 9

LAIS 10 CXXVIII 11 CXXIX 11 CXXX 11 CXXXI 12 CXXXII 12 CXXXIII 12

GUIDO UTERMARK 13 Dit bericht kan informatie bevatten die niet voor u is bestemd 13 Een hert in de huishouding 13

HANNAH DUCHAMP 14 Blind was hij niet maar vol verlangen naar symmetrie 14 Ooit wordt weleer weer hier en nu 15 Blue 15

HARMEN VERBRUGGE 17 Hello? hello? Is it me you're looking for? 17

JEROME ROTHENBERG 18 Een eerste manifesto 1960 18 Een verzoening 18

JÜRGEN SMIT 19 het frans 19


ik heb dit huis 19 vandaag 20 op mijn antwoordapparaat 20

SARAH MICHAUX 21 als men het begrijpt is er niets aan te doen 21

Paul van Ostaijen 22 De Belg 22 De Duitser 23

ADRIAAN KRABBENDAM 24 uitspansel / seismogram 24

EPILOOG 25

INHOUD 26

Radio Klebnikov

is het programma van de Vrije Lyriek elke zaterdag van 18u tot 20u

op de Leuvense vrije radio Radio Scorpio FM 106 of http://radioscorpio.be/luister.html


http://radioscorpio.be/luister.html

de vi sman v a n - WordPress.com€¦ · v a n a f w e z i g he i d v a n de al o mvat t e n d e...

Documents

Transcript of de vi sman v a n - WordPress.com€¦ · v a n a f w e z i g he i d v a n de al o mvat t e n d e...