Carroll Lee

Królestwo czarnego łabędzia

Garet James nie jest taka jak inni młodzi, przebojowi single z Nowego Jorku. Tyle tylko, że jeszcze o tym nie wie. Zaczyna się od starej srebrnej szkatułki zamkniętej na amen. Garet ma ją po prostu otworzyć na prośbę słabowitego właściciela sklepu z antykami. Któż by nie odmówił pomocy? Jednak zaraz potem, ni stąd, ni zowąd, wszystko się zmienia. Miasto, w którym się wychowała, zaczyna ukazywać długo skrywane oblicze – mroczne i niebezpieczne: równoległy świat chaosu, dymu i krwi. Puszka Pandory została otwarta, a to, co z niej wyszło, wcale nie zamierza wracać z powrotem…

Srebrna szkatulka

Nigdy dotąd nie byłam w tym sklepie z antykami. Zadziwiający zbieg okoliczności, przecież znałam Greenwich Village jak własną kieszeń.

Wychowałam się w domu w West Village, który jak się właśnie dowiedziałam, miał tak mocno

obciążoną hipotekę, że nawet gdybyśmy z ojcem zdecydowali się go sprzedać, wciąż przywalałaby nas góra długów. Ta wiadomość w połączeniu z fatalną sytuacją gospodarczą kraju wprawiła mnie w

szok i z kancelarii prawnika na Dolnym Manhattanie wracałam oszołomiona i zdezorientowana. Nie

zauważyłam nawet, że zaczęło mżyć, a znad Hudsonu nadciągała mgła. Dopiero kiedy gwałtowna ulewa zmusiła mnie do schronienia się w bramie, zorientowałam się, że

zabłądziłam. Byłam na wąskiej brukowanej uliczce zbyt daleko od obu jej końców, by przez gęsty

deszcz dostrzec drogowskaz. To West Village, a może Tribeca? Przechodziłam przez Canal Street? Ta część miasta w ostatnich latach stała się modna, ciągłe zmiany zupełnie odmieniły jej wygląd. Ale

chyba jestem blisko rzeki, wiatr z południa niósł

zapach Hudsonu i wód Atlantyku. W chłodne jesienne dni jak dzisiejszy, gdy niskie chmury zasłaniały

górne piętra wieżowców, a mgła łagodziła kanty cegieł i granitu, lubiłam sobie wyobrażać, że to Manhattan z przeszłości, holenderski port, do którego ze Starego Świata przybywali kupcy, by zdobyć

fortunę, a nie centrum finansowe świata na skraju krachu ekonomicznego.

Zadrżałam z zimna, bo przemokłam do nitki, i odwróciłam się do drzwi, by sprawdzić, czy widnieje na nich nazwa sklepu. Zamiast tego zobaczyłam wysoką kobietę o dzikim spojrzeniu i bladej twarzy

otoczonej długimi czarnymi włosami - wyglądała jak mściwy upiór z japońskiego horroru. To ja

odbijałam się w szybie. Miałam pewność, że kiedy rano wychodziłam z domu, byłam atrakcyjną dwudziestosześciolatką, i proszę, co ze mnie zrobiły złe wiadomości i deszcz. Założyłam włosy za

uszy i pochyliłam się, by odczytać adres, ale złocony napis dawno się wytarł, pozostał tylko

połyskliwy kurz, jak na welonie magika, oraz kilka wyraźnych liter. Jedyny cały wyraz brzmiał mist, pewnie końcówka słowa chemist. Ale teraz nie mieściła się tu apteka, tylko sklep z antykami, o czym

świadczyła witryna: srebro z czasów króla Jerzego, pierścionki z szafirami i brylantami, złote zegarki

z dewizką, wszystkie piękne, choć na mój gust zbyt cenne. Zaglądając do środka, zobaczyłam, że sam sklep wygląda jak puzderko na biżuterię: wyłożone ciemną boazerią ściany, migotliwe szklane

gabloty wyściełane granatowym aksamitem, adamaszkowa zasłona koloru wina za rzeźbionym w

wąskie łuki mahoniowym kontuarem w stylu art nouveau. Siedzący za nim siwy mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby umieszczono go tu z taką starannością jak perłę na onyksowej broszy. Badał coś przez

szkło powiększające. Podniósłszy głowę (jedno oko miał groteskowo powiększone), zobaczył mnie

stojącą w progu. Sięgnął pod kontuar i nacisnął guzik zwalniający zamek.

Mogę zapytać, jak dojść do najbliższej stacji metra, pomyślałam, choć nie zamierzałam od tego

zaczynać. Nie znosiłam, kiedy turyści wsadzali głowę do naszej galerii i pytali o drogę. Postanowiłam, że najpierw się rozejrzę, aczkolwiek nie przypuszczałam, że znajdę tu sygnety, których używałam do

odlewów, a dla siebie rzadko coś kupowałam, zresztą wszystko wskazywało, że w najbliższej

przyszłości będę to robiła jeszcze rzadziej. Na prawej dłoni miałam sygnet, który dostałam od matki na szesnaste urodziny. W srebrze wyryty był łabędź z wygiętą szyją i rozpostartymi skrzydłami - w

terminach używanych w heraldyce był to „łabędź zrywający się do lotu". Wokół biegło wypisane

odwrotnie (do odbijania w wosku) motto: Rara avis in terris, nigroque simillima cygno. - „Ptak rzadko spotykany na ziemi, podobny w tym do czarnego łabędzia" - przetłumaczyła mi matka.

- Oto, czym jesteś, Garet, rzadkim ptakiem. Wyjątkowym. Nie pozwól, by ktoś cię przekonał, że

musisz być taka sama jak inni. Ktoś tak często przesuwał palcem po napisie, że stał się prawie nieczytelny, wzór przecinały

pęknięcia, ale kiedy przycisnęłam sygnet do rozgrzanego wosku, obraz i słowa odbiły się z niezwykłą

wyrazistością. Moja matka, która pracowała u Aspreya w Londynie, pokazała mi, jak wiele osób pytało mnie o niego, zaopatrzyłam się więc w zapas sygnetów i odlewałam medaliony, które

sprzedawałam uczniom i nauczycielom w moim liceum, a także klientom w galerii. Zarobiłam dość,

by wystarczyło na studia na Fashion Institute of Technology w Nowym Jorku i założenie małej firmy.

Nazwałam ją Cygnet Desings od łacińskiej nazwy łabędzia. Po czterech latach działalności firma

radziła sobie całkiem dobrze, ale nie przynosiła dochodów pozwalających na spłatę ogromnych długów zaciągniętych przez ojca.

Ilu klientów będzie mogło sobie pozwolić na drobiazgi w rodzaju moich medalionów, zastanawiałam

się, wchodząc do sklepu. Jak długo przetrwają małe firmy jak moja albo ta tutaj, jeśli sprawy przybiorą fatalny obrót?

Jeśli właściciel tego sklepu niepokoił się perspektywami zakładu, nie okazywał tego po sobie.

Spokojnie zajmował się naprawą zegarka, podczas gdy ja przyglądałam się półkom. Asortyment towarów był dziwaczny: zamykane wisiorki z sepiowymi fotografiami pod pokrytym plamami

szkłem, broszki uplecione z włosów nieboszczyków. Biżuterię w większości zdobiły urny, wierzby,

goździki - tradycyjne symbole żałoby. Cała jedna półka zawierała wyłącznie broszki z malowanych oczu.

Czytałam o nich na zajęciach z historii biżuterii. Nosiły nazwę oko kochanka i pochodziły z czasów

króla Jerzego. Widziałam zdjęcia takich brosz w książkach, raz czy dwa trafiłam na jakąś w sklepie z antykami, ale niepokojący był widok tylu pojedynczych oczu w jednym miejscu.

- Czy szuka pani czegoś konkretnego?

Pytanie padło tak cicho, iż przez chwilę mi się wydawało, że zabrzmiało tylko w mojej głowie. Nie mogłam się powstrzymać, by w myślach nie odpowiedzieć: „O tak, sposobu na rozwiązanie

problemów".

- Zawsze rozglądam się za starymi sygnetami - odparłam na głos. - Wykorzystuję je do wyrobu biżuterii.

- Uniosłam medalion, by staruszek mógł go obejrzeć. Przystawił do oka szkło powiększające i

przechylił się przez kontuar.

Zerknąwszy na wzór, opuścił dłoń ze szkłem i spojrzał na mnie. Jego oczy miały dziwny odcień

umbry i robiły tym większe wrażenie, że kontrastowały z brunatną twarzą, starannie przystrzyżoną bródką i białymi jak śnieg włosami.

- Czyżbym miał przyjemność z panią Garet James, właścicielką Cygnet Designs? - zapytał.

- Tak - odparłam z zadowolenia. Doczekałam się pochlebnych ocen w prasie, ale nie przywykłam, że mnie rozpoznawano. - To ja. Jestem zaskoczona, że wie o tym ktoś zajmujący się antykami.

- Lubię dotrzymywać kroku współczesności. Kiedy staruszek się uśmiechnął, milion cienkich

zmarszczek poznaczyło jego ciemnobrązową twarz. Wyglądał na wilka morskiego, który przez lata spędzone za sterem musiał mrużyć oczy przed słońcem i deszczem, choć bardziej prawdopodobne, że

nazbyt często odwiedzał pole golfowe. - W zeszłym tygodniu czytałem artykuł w „New York". Po-

dziwiam sposób, w jaki wykorzystuje pani stary przedmiot i zamienia w coś nowego. Jest pani prawdziwą artystką.

- Tylko rzemieślniczką - sprostowałam pośpiesznie.

- Jest pani skromna. - Właściwie nie. Znam różnicę. - Wychowałam się pośród malarzy i rzeźbiarzy, wiedziałam, co to

znaczy być prawdziwym artystą, ale nie musiałam o tym wszystkim mówić nieznajomemu - ani też

wspominać, że wcale nie pragnę takiego życia. Przymrużył oczy.

- Obejrzałem pani wzory na stronie internetowej, lecz nie wydaje mi się, żeby pośród nich był ten z

medalionu. - Nie. To był pierwszy medalion, jaki zrobiłam... z pierścionka. - Wyciągnęłam do niego dłoń z

sygnetem. - Nie powtórzyłam go więcej.

Ujął moją rękę i przysunął do szkła powiększającego. Palce miał zimne, jakby pokryte kurzem.

Przyglądał się sygnetowi dłużej, niż to było konieczne. Może nie mógł odczytać napisu. - Słowa wyryto od prawej do lewej. Napis znaczy: „Rzadki ptak..."

- Dobrze znam ten cytat - przerwał, puszczając moją dłoń. - Rzecz w tym, że już wcześniej widziałem

taki herb... Proszę zaczekać, pokażę pani. Zanim zdążyłam zaprotestować, jubiler wstał. Był wyższy, niż sądziłam, a także postawniejszy. Kiedy

siedział, długi luźny sweter maskował jego posturę, za to stojąc, prezentował się imponująco. Musiał

mieć mniej więcej tyle lat, ile mój ojciec - osiemdziesiąt kilka - ale ojciec ostatnimi czasy zaczął wyglądać krucho, a ten mężczyzna sprawiał wrażenie potężnego, niemal niepokojąco potężnego,

jakby białe włosy i sweter były przebraniem.

Przeprosił i zniknął za adamaszkową zasłoną. Znów obeszłam sklep, choć w gruncie rzeczy brakowało w nim miejsca, żeby się obrócić, miałam wrażenie, że przez cały czas śledzą mnie

wyłupione oczy. Patrzyłam więc przez zamglone okno na deszcz. Dlaczego czekam? Z całą pew-

nością nie miałam zamiaru nic kupować, zwłaszcza po tym, czego rano się dowiedziałam. Prawnik mojego ojca, Charles Chennery, wyłożył mi sytuację; miał akcent z Connecticut. Pięć

miesięcy temu ojciec wziął na Wall Street kredyt w wysokości dwóch i pół miliona dolarów pod wart

cztery miliony dolarów dom na Jane Street. Wykorzystał pieniądze na zakup obrazów - „Prawdziwa okazja", zapewnił Charlesa - które zostały wycenione na pięć milionów dolarów. Ale to było, zanim

jesienią nastąpił krach w świecie finansowym i rynek

sztuki się załamał. Większość obrazów nie znajdowała nabywców na aukcjach, a jeśli jakiś się trafił,

cena była dużo niższa od tej, której spodziewał się ojciec. Obecnie nawet w wypadku dobrze zabezpieczonych kredytów bank wzywa do przyśpieszonego zwrotu („Nikt nigdy nie czyta akapitów

pisanych małym drukiem", odparł z powagą Chennery, kiedy oburzyłam się na takie postępowanie

banków inwestycyjnych). Ceny domów w mieście spadały na łeb na szyję i żaden pożyczkodawca nie zamierzał ryzykować. Firma z Wall Street groziła, że przejmie dom i galerię za trzydzieści dni

(jedenastego stycznia, przypomniałam sobie w myślach), jeśli nie będziemy w stanie zwrócić kredytu.

Chuck Chennery przedstawił różne sposoby restrukturyzacji długu, ale żadna z możliwości nie sprawiała wrażenia prawdopodobnej. Gdybyśmy zrestrukturyzowali kredyt, mielibyśmy więcej czasu

na spłatę, chociaż przy znacznie wyższym oprocentowaniu. Co miesiąc musielibyśmy płacić

pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Skąd mam wziąć takie sumy przy obecnym rynku? A gdybyśmy sprzedali galerię, żeby spłacić całość, z czego byśmy żyli? I gdzie? Ta kamienica była naszym domem

oraz miejscem pracy. Na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze. Nic dziwnego, że zabłądziłam.

- Tak, miałem rację, ten herb jest identyczny z herbem na pani pierścionku i medalionie. - Głos właściciela wdarł się w rosnący strach przed finansową ruiną, który wypełniał mi myśli. - W gruncie

rzeczy jestem przekonany, że to ten sam herb.

Odwróciłam się i spojrzałam na przedmiot, który jubiler położył na granatowym aksamicie. Była to płytka srebrna szkatułka rozmiarów mojego trzydziestocentymetrowego MacBooka, tak zaśniedziała,

że z trudem rozpoznawałam

ryte wzory, nawet gdy się nad nią pochyliłam. Zaskoczyło mnie, że właściciel pedantycznie czystego

sklepu dopuścił do takich zabrudzeń. Przyjrzałam się zdobieniu na wieku, szukając herbu, o którym mówił, ale zobaczyłam abstrakcyjny wzór z koncentrycznych owali.

- Herb jest tutaj - wskazał przednią ściankę szkatułki w miejscu, gdzie powinno być zamknięcie.

Zamiast niego, a może na nim, znajdował się zaokrąglony romb łączący wieko ze ścianką. Krawędzie miał nieregularne, wychodzące poza obrzeża, i wyglądał jak plama wosku, w której odbito pieczęć.

Rzeczywiście bardzo przypominał medaliony, które odlewałam z woskowych form. I wzór miał

dokładnie taki sam jak mój sygnet: łabędź rozpościerający skrzydła, łacińskie motto, a nawet... czy to możliwe?

Nachyliłam się nad szkatułką, a jubiler bez słowa podał mi lupę. Drgnęłam, przystawiając ją do oka, w

kościach czoła, nad brwiami i na policzku poczułam prąd, jakby jubiler naelektryzował metal. Nakierowałam lupę na pieczęć. W metalu dostrzegłam cienkie rysy; z doświadczenia wiedziałam, że

pochodzą od pęknięć w pieczęci. Spojrzałam na sygnet, znowu na szkatułkę. Rysy były identyczne.

- To niezwykłe. - Ze szkłem na oku wyprostowałam się i popatrzyłam na jubilera. Obraz starca rozmazał się, zarys jego postaci migotał i połyskiwał jak słoneczne flary. Nagle pojawił się w sklepie

obłok lśniących iskier niczym chmara świetlików i zawisł nad jego głową. Odłożyłam szkło i

zamknęłam oczy, by oczyścić wzrok. - Przepraszam, mam... - Mroczki migocące? Aurę? - Jubiler wymienił symptomy migreny ocznej, na którą cierpię od

wczesnej młodości.

- Właśnie. Pewnie pan też na to cierpi. - Jak wielu z nas - odparł enigmatycznie.

Kogo miał na myśli, mówiąc „nas"? Ten człowiek bez dwóch zdań był dziwny. Powinnam zapytać go

o drogę i natychmiast wyjść. Nie planowałam zakupu szkatułki, co nie znaczy, że nie miałam ochoty. Czułam, że powinna do mnie należeć. Jakie jest prawdopodobieństwo trafienia na przedmiot

wykonany przy użyciu tego samego pierścienia, który dała mi matka? I to w dzień, gdy całe moje

życie wydawało się okropnie przygnębiające? Ale właśnie dlatego nie powinnam nawet myśleć o kupieniu rzeczy tak nieistotnej, zachowałabym się głupio i nierozważnie, wziąwszy pod uwagę

okoliczności. Mimo to... wyobrażałam sobie, jak poleruję srebro, aż zaczyna błyszczeć... Dotknęłam

palcem szkatułkę, oczami wyobraźni widziałam wirujący wzór uwolniony od warstwy śniedzi... I nagle misterne linie zapłonęły na niebiesko. Zafascynowana obserwowałam, jak promienie światła

marszczą się i falują, biegną od mojego palca, jakby szkatułkę zrobiono z wody, nie srebra, a mój

dotyk był kamieniem, który zmącił taflę. Cofnęłam palec, linie znieruchomiały i straciły połysk. Uniosłam wzrok i zobaczyłam, że jubiler

wpatruje się w szkatułkę. Wolno przeniósł spojrzenie na mnie. Jego oczy zdawały się lśnić tym

samym światłem, które chwilę wcześniej widziałam na szkatułce. Patrzył na mnie z takim natężeniem, że się przeraziłam: coś zrobiłam źle, może uszkodziłam szkatułkę? Ale on mi jej nie odebrał, tylko

przesunął w moją stronę.

- Mam dla pani propozycję. - Co takiego? - Przestraszył mnie dobór słów.

- Chciałbym dokonać wymiany. - Trzymał dłonie pomiędzy pieczęcią na szkatułce a moim sygnetem.

Mocno drżały. Kiedy weszłam do sklepu, bez najmniejszego problemu posługiwał się delikatnymi zegarmistrzowskimi

narzędziami, ale teraz jego dłonie trzepotały niczym skrzydła motyla.

-Bardzo przepraszam. - Bałam się, że go zdenerwuję. - Nie rozumiem. W gruncie rzeczy nie mam nic na zamianę.

- Zależy mi na pani usługach. - Splótł dłonie i z wysiłkiem przywołał na usta uprzejmy uśmiech.

-Jakich usługach? - Nagle uświadomiłam sobie, że jesteśmy odizolowani w tym małym sklepie na opustoszałej ulicy, za zamkniętymi frontowymi drzwiami, ulewny deszcz, jak zasłona ze srebrnej

siatki odgradzał nas od reszty świata. Czy ten człowiek jest szalony? W oczach miał gorączkowy

płomień i wykręcał dłonie, jakby się bał, że odfruną. - Usługach lutowniczych. Widziałem, jakie piękne prace wykonuje pani w Cygnet Designs... Zajmuje

się też pani rzeźbieniem w metalu, prawda? Wydaje mi się, że w zeszłym roku miała pani wystawę w

Chelsea... Szukałem kogoś takiego jak pani. Mam do wykonania bardzo delikatną pracę... - Rozplótł dłonie i wskazał wieko szkatułki. Zauważyłam dwie rzeczy. Nie dotykał szkatułki, a jego paznokcie

miały taki sam odcień żółci jak oczy.

- Szkatułka została szczelnie zamknięta. Zobaczyłam, o co mu chodzi. Pomiędzy wiekiem a ścianką znajdowała się cienka warstewka metalu,

która w przeciwieństwie do reszty nie zaśniedziała, ale błyszczała jak roztopiona rtęć. Ktoś zalutował

szkatułkę, potem odcisnął pieczęć, jakby była listem, który otworzyć może tylko adresat wybrany przez nadawcę. A ja miałam identyczną pieczęć.

- To dziwne.

- Tak, i dość niewygodne. Nie mogę sprzedać zalutowanej szkatułki. Jeśli ją pani otworzy, oddam pani pieczęć i zapłacę tysiąc dolarów.

- To strasznie dużo...

- Nie, zważywszy na precyzję pracy. Opłaca mi się zatrudnić kogoś z pani umiejętnościami, poza tym wierzę, że to los dzisiaj sprowadził panią do mnie, a kimże jesteśmy, by odrzucać okazje, które

podrzuca nam przeznaczenie?

Rzeczywiście, kim jestem? Dlaczego po tych strasznie ponurych rewelacjach o mojej sytuacji finansowej nie miałabym przyjąć daru, który los gotów jest mi dzisiaj wręczyć? Tysiąc dolarów nie

rozwiąże moich problemów, ale czy mogę sobie pozwolić na rezygnację z dodatkowych zarobków?

- Dobrze. - Wyciągnęła rękę po szkatułkę. - Dobił pan targu. Dzisiaj wieczorem otworzę i jutro rano będzie ją pan miał z powrotem.

Podniósł szkatułkę otuloną błękitnym aksamitem; dopiero teraz zobaczyłam, że jest to woreczek.

Kiedy mi ją podawał, usłyszałam, że w środku coś szeleści, jak jesienne liście podrywane podmuchami wiatru.

- Chciałbym też otrzymać papiery, które są w środku - dodał jubiler. Szkatułka była cięższa, niż się

spodziewałam. Spojrzałam na nią i zobaczyłam, że linie znowu się poruszyły. Pewnie wzór zaprojektowano tak, by dawał wrażenie trompe d'oeil. Tym razem jednak linie nie rozbiegały się na

zewnątrz, ale zwijały, wybrzuszały i toczyły jak fale oceanu przyciągane siłą księżyca. Przez chwilę

sklep był pełen słonawego oddechu odpływu. Potrząsnęłam głową, by wrócić do rzeczywistości, a potem, zanim jubiler zdążył zrezygnować ze zlecenia - i zanim ja zdążyłam wycofać się z umowy -

wsunęłam szkatułkę do woreczka i wrzuciłam do przepastnej torby (moja przyjaciółka Becky

nazywała ją torbą Mary Poppins). Podziękowałam jubilerowi i wyszłam na deszcz.

W chwili gdy postawiłam stopę na chodniku, pojawiła się taksówka, przez mgłę i deszcz światełko na

jej dachu połyskiwało niczym latarnia morska. Zapominając o postanowieniu, że będę oszczędzać, zatrzymałam ją i z ulgą wsunęłam się na tylne siedzenie. Podałam kierowcy adres i zamknęłam oczy,

by powstrzymać zaburzenia wzroku towarzyszące migrenie. Dopiero kiedy taksówka zatrzymała się

przed domem, uświadomiłam sobie, że nie znam nazwiska ani adresu jubilera, nawet nie wiem, przy jakiej ulicy mieści się jego sklep. Nie miałam pojęcia, jak mu zwrócę otwartą szkatułkę.

Zaśnieżone pole we Francji

Chociaż galeria była zamknięta, Maja, nasza recepcjonistka, jeszcze nie poszła do domu. Dziwne, ale wyglądało, że poświęca pracy więcej energii i czasu teraz, gdy mogliśmy sobie pozwolić na płacenie

jej tylko za trzy dni w tygodniu plus niewielki procent od każdej sprzedaży. Stanowisko

„konsultantki" jak widać jej odpowiadało, mimo że nie robiliśmy sekretu z zagrożenia, jakie dla galerii stanowi recesja.

- Wiesz, obrazy Pissarra wróciły od Sotheby'ego - oznajmiła, wkładając płaszcz z popielatego brokatu,

który mogłyby nosić dworki z okresu restauracji, choć pewnie nie z aksamitną minispódniczką w hinduski wzór i butami UGG. - Pan James zabrał je na zaplecze, ale nie jestem pewna, czy zdążył

schować do sejfu... W tym samym czasie przyszedł pan Reese.

- Oczywiście z butelką stolicznej - odparłam. Zach Reese był jednym z najstarszych i najbliższych przyjaciół mojego ojca, malarzem abstrakcjonistą, którego obrazy sprzedawały się świetnie na

początku lat osiemdziesiątych.

Teraz też świetnie się sprzedawały, tylko że Zach ostatnimi czasy jakoś nie chwytał za pędzel. Wolał

siedzieć na zapleczu naszej galerii i wspominać cudowne czasy Basąuiata i Davida Hockneya. - A jaka okazja jest tym razem?

- Impreza powitalna dla obrazów Pissarra. - Maja wywróciła oczami. - Fatalnie, że nie znalazły

nabywcy, ale wiesz, co mówią o krajobrazach ze śniegiem... - Nie sprzedają się dobrze w okresie recesji. A skoro o tym mowa, był ruch?

- Tylko dwie panie domu z Long Isłand, które zabijały czas po wyprzedaży u Marka Jacobsa. Cały

czas porównywały swoje nowe metody oszczędzania: łapówka dla kolorysty, żeby przyszedł do domu za ułamek sumy, którą biorą w salonie, i ograniczenie córek do jednej torebki Marca Jacobsa.

- Ha, gdziekolwiek spojrzeć, sprawy naprawdę układają się źle! - Zmusiłam się do śmiechu, chociaż

na myśl 0 oszczędzających paniach domu z Long Island zrobiło mi się niedobrze. Robiłam świetny interes na

wisiorkach z monogramem, a okazji przez cały rok było mnóstwo: Boże Narodzenie, urodziny

słodkich szesnastolatek, bar miewa, konfirmacja. - Sprawdzę, czy obrazy Pissarra są pod kluczem. Dzięki, że na mnie czekałaś.

- Żaden problem. Idę na spektakl w Knitting Factory

i musiałam gdzieś spędzić ten czas. Miłego weekendu. Poszłam za Mają do frontowych drzwi, które po jej wyjściu zamknęłam na podwójny zamek.

Przytłumiłam światła i przełączyłam system alarmowy na tryb nocny, uruchomiłam czujniki ruchu,

potem weszłam do wąskiego korytarza prowadzącego do klatki schodowej i na zaplecze. Gdy zamykałam na klucz drzwi do galerii, słyszałam tubalny śmiech Zacha Reese'a.

- ...i wtedy on powiedział: „Towar obsikany uważa się za sprzedany" i dał mu rachunek.

To była stara historia z początków Zacha w Warhol's Factory; zwykle ją opowiadał, by rozbawić Romana w szczególnie trudnych okresach, a ojciec zwykle nie mógł powstrzymać się od śmiechu, ale

dzisiaj wieczorem z zaplecza dochodził tylko głos Zacha - mówił z rozlewnym akcentem ze

środkowego zachodu Na mój widok ojciec podniósł głowę i z napiętego wyrazu jego twarzy domyśliłam się, że czekał na

mnie. Złe się odżywia albo marnie sypia, pomyślałam, patrząc na jego zapadnięte policzki i

gorączkowy blask ciemnych oczu. Nigdy mi nie przeszkadzało, że mam starych rodziców (kiedy się urodziłam, Roman miał pięćdziesiąt osiem, a matka czterdzieści pięć lat), ponieważ ojciec tryskał

siłami witalnymi, a matka... Cóż, aż do śmierci w wieku sześćdziesięciu jeden lat wyglądała, jakby

miała trzydzieści i ani dnia więcej. Dom zawsze był pełen artystów i pisarzy, których mama gościła. Odkąd jednak dziesięć lat temu zginęła w wypadku samochodowym, zaczęłam bardziej dbać o

zdrowie ojca. Jego bliscy w większości zginęli w Polsce podczas wojny, matka zerwała kontakty z

krewnymi we Francji i Roman był jedyną rodziną, jaka mi pozostała. Zrobiło mi się przykro, że przez całe popołudnie kazałam mu czekać na rezultaty rozmowy z prawnikiem. Powinnam była od razu

wracać do domu, zamiast bez celu wałęsać się po mieście, oglądać towary w sklepach z antykami i

gawędzić z ekscentrycznymi jubilerami. - Chwała bohaterowi! - Zach Reese uniósł szklankę pełną po brzegi przezroczystego płynu, który

kołysał się w jego drżących dłoniach. - Obawialiśmy się, że połknęli

cię bogowie mamony. Złożyli w ofierze na ołtarzu kościoła Świętej Trójcy sukubom Chciwości i

Kredytów hipotecznych. - Tak długo ciebie nie było - Roman uśmiechnął się z wysiłkiem. Przesunął sękatą dłonią po łysej

czaszce; w tym geście nauczyłam się rozpoznawać oznakę stresu. - Myśleliśmy, że bank zatrzymał cię

jako zastaw pod kredyt. - Gdybym tylko była na tyle wartościowa. - Machnęłam dłonią, odrzucając propozycję szklaneczki ze

strony Zacha. Podeszłam do pieca i nastawiłam czajnik, jako że zaplecze mieściło się w starej kuchni.

Teraz w szafkach zamiast talerzy i garnków znajdowały się dokumenty i materiały biurowe, a spiżarka została przekształcona w ognioodporny, stalowy sejf z nowoczesnym zamkiem i systemem alarmo-

wym. Drzwi sejfu były otwarte, a wyjęte ze skrzyń zimowe krajobrazy Pissarra stały na kuchennych

krzesłach w taki sposób, że zasłaniały okna i drzwi balkonowe do ogrodu, zastępując widok deszczowego zmierzchu na Manhattanie krystalicznymi połaciami zaśnieżonych pól. Dlaczego pod-

czas recesji śnieg nie sprzedaje się dobrze? Kupiłabym te obrazy dla siebie, jeślibym miała pieniądze.

Gdybym mogła, wkroczyłabym w ten spokojny, lawendowy śnieg. Gwizd czajnika wyrwał mnie z dziecięcego marzenia o możliwości wejścia w ukochany obraz.

Większą część dzieciństwa spędziłam, śniąc na jawie o spacerach po słonecznikowych polach van

Gogha i schludnych holenderskich uliczkach. Nasypałam czarnej rosyjskiej herbaty do dzbanka i zalałam wrzącą wodą. Postawiłam dzbanek na złożonej biało-niebieskiej ściereczce, przyniosłam

dwie filiżanki.

- Powiedz, jak jest źle? - zapytał Roman, kiedy nalałam herbaty i podałam mu filiżankę.

- Porozmawiamy później. - Zerknęłam na Zacha.

- Oho, widzę, że przeszkadzam w rodzinnej konferencji. Lepiej już pójdę. Jeden z moich uczniów ma wernisaż, pomyślałem, że powinienem tam wpaść. - Podniósł się niepewnie, prostując wysoką na metr

osiemdziesiąt sześć postać barczystego szwedzkiego farmera w pokrytych farbą martensach. Chociaż

od dwudziestu lat nie namalował żadnego obrazu, jego ubrania zawsze są poplamione farbą, pomyślałam, stając między nim a obrazami. Nie byłam pewna, czy zdołałby utrzymać pędzel w

wiecznie drżących dłoniach.

- Zostaw w spokoju studentki, Zach. - Wyciągnęłam szyję, by przyjąć cmoknięcie w policzek. - To nie w porządku wobec studentów.

- Do zobaczenia, Jaszemski! - Używał prawdziwego nazwiska mojego ojca. Odprowadziłam Zacha do

frontowych drzwi i zamknęłam je za nim. Kiedy wróciłam do kuchni, ojciec popijał herbatę. Obrazy zniknęły, drzwi sejfu były zamknięte, ale ojciec wciąż wpatrywał się w miejsce, gdzie przedtem stały.

- W zeszłym roku za każdy dostałbym sześć milionów - powiedział. - Nawet po krachu z

osiemdziesiątego siódmego interes wciąż się kręcił. - Obecna sytuacja chyba jednak się różni od tej z osiemdziesiątego siódmego. - Usiadłam i oburącz

ujęłam kubek z herbatą, choć tak samo mogłam przebywać na tamtym śnieżnym polu we Francji, bo

ciepło nie zdołało przepędzić uczucia chłodu, który przeszywał mnie do szpiku kości. Dwie godziny później poszłam na piętro, wyczerpana udawaniem fałszywego optymizmu.

Przedstawiłam ojcu plan restrukturyzacji kredytu, który zdaniem Chucka

Chennery'ego był dla nas ostatnią deską ratunku. Ojciec go zaakceptował, ale nawet on musiał

rozumieć, że jeśli sytuacja ekonomiczna będzie się pogarszać, nie mamy najmniejszej szansy na wydobycie się z długu. Mimo to przez całą rozmowę okazywał beztroskę niepoprawnego hazardzisty.

- Coś na pewno się zdarzy! - zawołał za mną, kiedy zostawiłam go przed drzwiami jego mieszkania na

pierwszym piętrze. Zanim doszłam do swojej kawalerki na drugim piętrze, miałam wrażenie, jakby całe moje ciało zakute

było w metal. Zdjęłam torbę, z ulgą rzuciłam ją na podłogę... i usłyszałam głośny szczęk.

Srebrna szkatułka. Zupełnie o niej zapomniałam, chciałam pokazać ją ojcu, ale tyle finansowych szczegółów musieliśmy omówić. Ojciec niedługo po drugiej wojnie zajął się handlem przedmiotami

dekoracyjnymi i pewnie mógłby określić jej wiek. Ja z całą pewnością tego nie potrafiłam.

Wyjęłam szkatułkę z torby i zaniosłam na warsztat, który stał na drugim końcu pokoju. Świetlik i wysokie od podłogi do sufitu okna wychodzące na usytuowany przy południowej ścianie ogród

dawały mnóstwo światła, to było idealne miejsce do pracy. Stary sekretarzyk mieścił się w małej niszy

na prawo od warsztatu, po lewej w wysokiej metalowej biblioteczce przechowywałam materiały do wyrobu biżuterii oraz resztki metalu, które zostawały po rzeźbach. Jedna z nich, długi na dwa metry

smok zrobiony z metali i łańcuchów znalezionych na złomowisku, wisiał na haku wbitym w sufit. W

świetle dnia jego czerwone oczy łapały promienie słoneczne i żarzyły się złowrogo, ale dzisiaj wieczorem rzucał wydłużony cień na pokryte kroplami szyby. Ten widok mnie niepokoił.

Zapaliłam mocne lampy po obu stronach stołu i natychmiast dostrzegłam to, czego nie widziałam w

sklepie: wyhaftowane na aksamicie srebrnymi i złotymi nićmi okręgi, trójkąty i półksiężyce zdobione łukami i zawijasami. Kształty wydały mi się jakby znajome.

Odwróciłam się do biurka, otworzyłam laptopa i włączyłam. Czekając, aż komputer się załaduje,

wyjęłam szkatułkę z woreczka i przesunęłam palcami po misternie wyrytych koncentrycznych owalach. W mocnym świetle linie zapłonęły na niebiesko, pewnie pociągnięto je delikatną warstwą

emalii. Będę musiała uważać, żeby jej nie zniszczyć przy otwieraniu szkatułki.

Odstawiłam szkatułkę, położyłam palce na dotykowym panelu... i odskoczyłam, bo z moich palców posypały się iskry. Ekran zamigotał, laptop zapiszczał gardłowo jak syjamski kot w rui.

Cholera! Potrząsając ręką, patrzyłam, jak komputer się resetuje. Zbliżyłam się do urządzenia

ostrożnie, ledwo muskałam klawisze. Tym razem nic się nie stało. Wywołałam stronę Symbole.com i wpisałam parametry wzoru na aksamicie: z pojedynczą osią, symetryczne, otwarte, kształty proste i

zaokrąglone, zachodzące na siebie, po czym nacisnęłam klawisz „szukaj". Na ekranie pojawiły się

najrozmaitsze symbole. Kliknęłam na jeden, który odpowiadał znakowi na aksamicie: przecięty dwiema poziomymi liniami półokrąg z pionową linią na czubku, i otrzymałam opis: „Jeden z symboli

amalgamatu wykorzystywanego w alchemii i wczesnej chemii. Amalgamaty to stopy powstałe w

wyniku łączenia rtęci z innymi metalami, najlepiej ze srebrem". Jasne, widziałam ten symbol na zajęciach z metalurgii. Do Google'a wpisałam „alchemia" i

wywołałam

Wikipedię. Dowiedziałam się, że słowo „alchemia" pochodzi od arabskiego słowa oznaczającego

„sztukę przekształcania", że od niego wzięło się określenie „chemik", że celem alchemii było dążenie do przemiany metali w złoto. Przewinęłam listę sławnych alchemików i nacisnęłam na link do listy

symboli. Porównując aksamit z ekranem, zidentyfikowałam symbole srebra, złota, miedzi i ołowiu,

kilku planet, pór roku i czterech żywiołów: ziemi, powietrza, ognia i wody. Czyżby białowłosy jubiler był ukrytym alchemikiem? Wcale by mnie to nie zaskoczyło. Jubilerstwo

pełne jest romantyzmu i ekscentryczności. Na zajęciach w FIT poznałam całkiem sporo profesorów i

studentów, których intrygowało starożytne mistyczne badanie natury. Zagorzali wyznawcy lubili podkreślać, że pewne procesy wciąż są wykorzystywane we współczesnej metalurgii. A komu w

dzisiejszych czasach nie wydałby się atrakcyjny system obiecujący poznanie tajemnic przemiany

ołowiu w złoto? Dopóki jednak szybko nie opanuję tej sztuki, będę potrzebować każdego cen ta, który uda mi się

zarobić. Obiecałam jubilerowi, że jutro oddam mu otwartą szkatułkę. Miałam nadzieję, iż się ze mną

skontaktuje, kiedy sobie uświadomi, że nie podał mi swoich namiarów. A jeśli nie, będę musiała tak długo chodzić po West Village i Tribece, aż znajdę jego sklep. Na razie zabiorę się do pracy.

Poszłam do sypialni, malutkiego pokoju utkniętego pod skośnym dachem, i szybko przebrałam się ze

spódnicy i bluzki, w których byłam u prawnika, w stare dżinsy, bluzę i skórzane buty. Dość wcześnie na zajęciach z jubilerstwa i spawalnictwa przekonałam się, że iskra może zniszczyć moją ulubioną

koszulę i przez delikatny materiał sparzyć

skórę. Mój roboczy strój był poznaczony wypalonymi dziurkami i cuchnął gazem, metalem,

popiołem. Włożywszy go, natychmiast poczułam się bardziej sobą. Zebrałam włosy w koński ogon, wróciłam do pokoju i włączyłam radio nastawione na WROX, stację

nadającą rock alternatywny, której lubiłam słuchać przy pracy. Jedwabisty głos spikerki - jej program

nazywał się Nocny lot z Ariel Earhart - zawsze mnie odprężał. Uśmiechnęłam się, kiedy z radia popłynęła piosenka kapeli London Dispersion Force. Należało do niej dwoje moich przyjaciół i

cieszyłam się, że zyskują popularność. To była ich nowa piosenka, zatytułowana „Trubadur".

„Trubadurzy pisali piosenki, by ukoić złamane serce", śpiewała wokalistka Fiona. „By ukochane poznały ich wieczny ból". Włączyłam lutownicę, kołysząc się do melodii i czułam, jak ogarnia mnie

spokój, którego przez cały dzień mi brakowało. Dzięki Bogu za pracę, pomyślałam. Wciągnęłam

grube rękawice i przysunęłam do siebie szkatułkę. Do diabła, jak mam ją otworzyć, nie niszcząc całości?

Przyjrzałam się spawowi wokół wieka. Krawędzie szkatułki nie zostały uszkodzone, musiałam

założyć, że zrobiono go z metalu miększego niż srebro, które w przeciwnym razie by się roztopiło. To samo dotyczyło pieczęci na zamknięciu. Jeśli roztopię spaw, powinnam bez trudu wsunąć weń ostrze.

Wybrałam stalowe ostrze i najcieńszą dyszę do lutownicy, następnie wyregulowałam poziomy

acetylenu i tlenu. Po zakończeniu przygotowań włożyłam okulary ochronne i skierowałam lutownicę na spaw. Na początku nie dostrzegłam żadnej zmiany. Gdyby pieczęć była z ołowiu, już powinna się

topić. To musi być inny materiał. Wyregulowałam płomień.

Nic.

- No, dalej - szepnęłam do metalu; oddech zaparował okulary. - Nie bądź wredny.

Jakby w odpowiedzi metal w miejscu, na które skierowałam lutownicę, zrobił się jedwabisty i połyskliwy, przypominał czerwoną wstążkę. Zaczynał się topić.

- Grzeczny chłopczyk - pochwaliłam śpiewnie. W żarze z palnika metal bulgotał. Drugą dłonią

wbiłam ostrze pod wieko i przesunęłam wzdłuż trzech ścian, a potem pod okrągłą pieczęcią. Metal wokół pieczęci zapłonął na biało - cały z wyjątkiem zrywającego się do lotu łabędzia, który nie

zmienił barwy i kontrastował z jasnym tłem, jak czarny łabędź odrywający się od tafli połyskliwego,

zalanego słońcem jeziorka. Przysięgłabym, że słyszę szum skrzydeł w powietrzu, a potem oślepiło mnie światło.

Niemal je czułam, było energią, od której wibrowało mi w kościach, mrowiło w żyłach. To było jak

skok do lodowatego jeziora w upalny letni dzień, jak gorąca kąpiel z musującymi solami, jak... nie, niczego podobnego wcześniej nie odczuwałam. Miałam wrażenie, jakbym po raz pierwszy naprawdę

żyła. Od razu wiedziałam, że jeśli wyjdę cało z tej sytuacji, do końca moich dni będę starała się

odtworzyć to doznanie. Kiedy światło zblakło, spojrzałam na swoje ręce i nogi, niemal spodziewając się oparzeń, ale byłam

cała i zdrowa.

Nic ci nie jest, nic ci nie jest, powtarzałam sobie, klepiąc się po ciele. W tych słowach usłyszałam echo głosu mojej matki. Tak mówiła, kiedy się przewróciłam albo uderzyłam w głowę. Nic ci nie jest,

powiedziałam raz jeszcze, próbując uspokoić rozszalałe serce. Żadnych uszkodzeń, nawet...

Spojrzałam na szkatułkę i serce mi stanęło.

Była otwarta. Z jej wnętrza smuga błękitnego dymu unosiła się ku sufitowi i owijała wokół

metalowego smoka niczym latający wąż. W dymie trzepotały płatki sadzy. Ale powodem mojej gwałtownej reakcji było to, co zobaczyłam na wewnętrznej stronie wieka. Błękitne kształty

połyskiwały na tle roztopionego srebra, poruszały się jak ikony na ekranie komputera.

Zbliżyłam się i drżącą dłonią dotknęłam wieka. Niebieski półksiężyc najpierw zmienił się w okrąg przecięty dwiema krzyżującymi się liniami, a potem w trójkąt z kropką w środku. Odwrócone oko

przekształciło się w literę Z, z litery powstała cyfra 7, z cyfry coś, co wyglądało jak pantofelek.

Zamknęłam oczy z rozpaczliwą nadzieją, że gdy je otworzę, złudzenie zniknie. Kiedy w wieku szesnastu lat zaczęłam cierpieć na migrenę oczną ze wszystkimi jej objawami, myślałam, że wariuję.

Dorastając w domu często odwiedzanym przez artystów, mimo woli słuchałam

0 ludziach, którzy „przekroczyli granicę". Życie na owej granicy wydawało się darem, a zarazem brzemieniem artysty. A przecież matka zawsze mi powtarzała, jak bardzo jestem utalentowana. Czy to

znaczyło, że ja także mogłam przekroczyć granicę dzielącą świat racjonalny od szaleństwa?

Odczułam kolosalną ulgę, kiedy okulista mi powiedział, że błyski światła, poszarpane mroczki i zamazane aury są typowe dla tej dolegliwości. A jeśli się mylił? Jeśli te symptomy były zaledwie

początkiem i teraz naprawdę tracę rozum?

Otworzyłam oczy. Symbole zniknęły, szkatułka z białej zmieniła się w srebrną. Wypolerowaną, bez śladu patyny. W porządku, pomyślałam, wieko pokryto jakimś środkiem chemicznym, symbole

wyryto w każdej warstwie, więc je zobaczyłam - gdy szkatułka się rozgrzała, a potem stygła - w taki

sam sposób, w jaki sok z cytryny ujawnia się

na papierze przystawionym do płomienia. To wyjaśnienie trochę poprawiło mi samopoczucie.

Zdjęłam maskę i rękawice, dotknęłam szkatułki. Była ciepła, ale nie parzyła. Uniosłam ją i zajrzałam do środka. Była pusta.

Znowu popatrzyłam na płatki unoszące się w powietrzu. To nie była sadza, jak sądziłam, ale

poczerniałe kawałki papieru. Papiery znajdujące się w środku zapaliły się, kiedy wieko się otworzyło. (Ale jak się otworzyło?) Jeden fragment spadł kolo szkatułki; pokryty był ozdobnym archaicznym

pismem, którego nie byłam w stanie odczytać, bo wzrok miałam zamazany i ręce mi dygotały.

Odcyfrowałam jedynie podpis: Will Hughes, skreślony wielkimi literami z zawijasem tuż pod woskowym odbiciem pieczęci z łabędziem. Reszta zmieniła się w konfetti, lekkie płatki w odcieniach

bieli i jasnego różu, zmieniły mój stół w śnieżne pole we Francji malowane przez Pissarra ponad sto

lat temu.

Ludzie cienie

Zebrałam strzępy i wrzuciłam do szkatułki, żeby jutro pokazać jubilerowi, co zostało z zawartości. Zamknęłam wieko i zostawiłam szkatułkę na stole. Zastanawiałam się, czy nie schować jej do sejfu, w

którym przechowywałam zapasy złota i srebra, ale w domu był system alarmowy. Nie istniał żaden

racjonalny powód, by ją tam zanosić, chyba że w rzeczywistości pragnęłam uchronić przed nią siebie... a to było niemądre.

Zabrałam do sypialni największy kawałek papieru i srebrną pieczęć, bo chciałam obejrzeć, kiedy

wzrok mi się oczyści. Położyłam je na nocnym stoliku i zaczęłam się rozbierać. Halucynacje mijały, i nie spaliłam się, pomyślałam. Okrywałam się kołdrą i przycisnęłam ręce do piersi, by powstrzymać

drżenie. To dziwne odczucie, kiedy błysnęło światło... Pewnie był to rodzaj rozładowania

elektrycznego, porażenie, nic więcej. A dreszcze, które teraz czułam, to skutek zmęczenia. Miałam za sobą długi dzień. Zanim wyłączyłam lampę na nocnym stoliku, zdjęłam medalion, który zrobiłam jako

szesnastolatka

(zwykle z nim spałam), i wzięłam pieczęć ze szkatułki, by je porównać. Tak, były niemal identyczne,

ale przypuszczalnie wykonano wiele sygnetów z takim herbem. To nic nie znaczyło, chociaż miło było trafić na przedmiot, który przypominał mi matkę. Jakbym dostała wiadomość od niej. Zasnęłam z

pieczęcią w dłoni, palcami gładząc łabędzia z rozpostartymi skrzydłami.

We śnie stałam na brzegu okrągłego jeziorka. Słońce wisiało nisko po drugiej stronie, zachodząc za starą kamienną wieżę i zmieniło wodę w połyskliwą taflę roztopionego złota, po której pływał czarny

łabędź. Scena była przepojona spokojem, ale wiedziałam, że zaraz zdarzy się coś strasznego. Ptak

także to wyczuwał. Wyciągnął długą szyję, rozpostarł skrzydła i zaczął się wzbijać do lotu. Zobaczyłam wtedy, że na piersi ma ciężki wisior na srebrnym łańcuchu. A potem, kiedy jego skrzydła

oderwały się od wody, coś świsnęło mi koło ucha i straszliwy krzyk zburzył złotą taflę. Powietrze

pociemniało od czarnych piór, w jednej chwili stałam na brzegu, w następnej byłam w wodzie... i z przerażeniem stwierdziłam, że nie jestem już sobą, tylko rannym łabędziem. To ja tak straszliwie

krzyczałam, a mój głos przypominał trąby w dzień Sądu Ostatecznego.

Obudził mnie ryk trąby. Wystarczyła sekunda, bym rozpoznała dźwięk alarmu dobiegający z parteru - i krew zastygła mi w

żyłach. Zerwałam się na równe nogi, wciągnęłam dżinsy, bluzę i robocze buty, które rzuciłam koło

łóżka. Po chwili byłam już na podeście. Usłyszałam, jak piętro niżej otwierają się drzwi, i nad balustradą zobaczyłam łysą głowę ojca.

- Tato! - krzyknęłam, próbując przebić się przez wycie syreny. - To pewnie fałszywy alarm.

Poczekajmy na przyjazd policji.

Ale on mnie nie słyszał - albo wolał nie słyszeć. Zbiegł po schodach, poły jego czerwonego szlafroka

w turecki wzór wydymały się w przeciągu. A to znaczyło, że frontowe drzwi są otwarte.

Popędziłam za nim. Serce waliło mi ze strachu, gdy brałam po dwa stopnie naraz. Roman w nocnym

stoliku trzymał broń, pamiątkę z drugiej wojny światowej. Czy był niemądry i ją wziął? W połowie pierwszego piętra usłyszałam krzyk - to był głos ojca - a potem wystrzał. Ostatnie

półpiętro pokonałam dwoma susami i wylądowałam na kolanach. Nie zważając na ból, biegłam w

stronę otwartych na oścież kuchennych drzwi na końcu korytarza. Dopadłam progu w dwóch nie-zgrabnych skokach i zastygłam. Widok był niesamowity i dziwny, przez chwilę myślałam, że w końcu

udało mi się zrealizować dziecięce marzenie o wkroczeniu w obraz, surrealistyczny obraz Dalego lub

de Chirico. Trzej mężczyźni ubrani na czarno w identyczne golfy, spodnie, rękawice i narciarskie maski mogliby

być cieniami, nie ludźmi. Jeden klęczał przed otwartym sejfem i nożem wycinał obraz z ramy, obok

niego na ziemi leżał kłąb czerwonej tkaniny. Kiedy skończył, podał płótno drugiemu, który zwinął je w ścisły rulon i wręczył trzeciemu, a ten włożył je do podłużnej okrągłej torby. Z mdlącym poczuciem

absurdu dostrzegłam, że jest to worek na matę do jogi. Omal się nie roześmiałam. Dopiero kiedy

przyjrzałam się dokładniej, stwierdziłam, że ten czerwony tobół koło sejfu to mój ojciec: szlafrok zsunął się na podłogę, krew wsiąkała w biały kołnierz piżamy.

Jęknęłam cicho i wszyscy trzej jednocześnie podnieśli głowy, w tym samym momencie na mnie

spojrzeli. Wpatrywali się we mnie przez czas wydający się wiecznością,

na tyle długo, by przez głowę przebiegły mi dziesiątki myśli: Powinnam uciec? Ale jak mogłabym

zostawić ojca? Czy ojciec nie żyje? Czy mnie zabiją? A potem, co przyznaję z zażenowaniem, pomyślałam: Jak zdołamy spłacić dług, skoro zabierają wszystkie nasze obrazy?

Wszyscy równocześnie się odwrócili. Mężczyzna, który wycinał płótna z ram, schował nóż i wstał,

drugi zamknął sejf, trzeci zapiął worek. Ruszyli w moją stronę. Przycisnęłam się do ściany ogarnięta odrazą na myśl, że mnie dotkną, ale nie mogłam uciekać,

musiałam dostać się do ojca. Ludzie cienie minęli mnie, jakbym nie istniała. Korytarz wypełnił się

odrażającym odorem zgniłych jaj i spalenizny, smród wdarł się w moje nozdrza, usta i płuca. Kiedy szli, korytarz ciemniał, jakby cienie w kątach wyciągały się ku nim. Doszli do schodów i ruszyli na

piętro.

W tej samej chwili podbiegłam do ojca i uklękłam. Sprawdziłam puls na szyi i odsłoniłam szlafrok, szukając rany po kuli.

Znajdowała się pod lewym obojczykiem, trzy centymetry nad sercem, w każdym razie miałam

nadzieję, że pocisk ominął serce. Pod palcami poczułam słaby, trzepoczący puls. Podniosłam się tylko po to, by złapać telefon bezprzewodowy ze ściany i szarpnięciem wyciągnąć ścierkę spod czajnika,

który zostawiłam na stole. Poczułam ukłucie żalu, kiedy lakierowany imbryk mamy stoczył się na

podłogę i rozbił, ale odpędziłam tę myśl, przyciskając ścierkę do rany i zadzwoniłam na 911. Powiedzieli mi, że karetka i policja już jadą. Rozłączyłam się i nasłuchiwałam kroków włamywaczy

na schodach, ale przy włączonym alarmie nie potrafiłam stwierdzić, czy się zbliżają. Wrócą tu i nas

zastrzelą? Powinnam wywlec ojca z domu? Ale jak daleko zdołam z nim uciec? Zrobię mu krzywdę, jeśli go przeniosę? Wreszcie po ciągnącym się w nieskończoność oczekiwaniu drzwi wejściowe

otworzyły się z trzaskiem i w holu rozległy się ciężkie kroki. Uniosłam głowę i zobaczyłam dwóch

umundurowanych funkcjonariuszy, którzy celowali do mnie z broni.

- Włamywacze są na piętrze! - krzyknęłam. - Jest ich trzech. Przynajmniej jeden musiał mieć broń, bo strzelili do mojego ojca.

Mówiąc to, usiłowałam sobie przypomnieć, czy u któregoś z mężczyzn widziałam broń, ale policjanci

już opuścili kuchnię. Usłyszałam, jak biegną po schodach. Odwróciłam się do ojca. Jego twarz miała chorobliwie szary odcień.

- Tato! - zawołałam. - Romanie? Słyszysz mnie? Uniósł powieki, ale nie potrafił skupić na mnie

wzroku. Powiedział coś, czego nie zrozumiałam. Nachyliłam się i przystawiłam ucho do jego ust.

- Śmierć... śmierć... - wychrypiał.

-Nie, tato, nie umrzesz. Obiecuję. Kula ominęła serce. - Usiłowałam go skłonić, by na mnie spojrzał, ale jego oczy błądziły po pokoju, jakby czegoś szukał. Podążyłam za jego wzrokiem i pod kuchennym

stołem zobaczyłam stary wojskowy rewolwer. Pewnie go upuścił, kiedy włamywacze strzelili do

niego. - Och, tato. - Gładziłam go po głowie. - Powinieneś był zostawić broń na piętrze. Może nie zrobiliby ci

krzywdy.

Pokręcił głową i poruszył ustami, próbując coś mi powiedzieć. Pochyliłam się nad nim, żeby nie musiał tak bardzo się męczyć.

- Dybuk - wykrztusił wreszcie. Zdawało się, że wypowiedzenie tego słowa pochłonęło całą jego

energię. Oczy

uciekły mu w głąb czaszki i stracił przytomność. Czułam nieregularny puls pod palcami. Gorączkowo

przeniosłam dłonie z rany na serce i z całej siły nacisnęłam, raz, dwa, trzy, usiłując sobie przypomnieć, jak resuscytacja wygląda na filmach. Nie przestałam tego robić do chwili, gdy obok mnie ukląkł

ratownik i oderwał mi ręce. Nie widziałam, jak wchodzi, a mimo to kuchnia nagle pełna była ludzi.

Policjanci, ratownicy, mężczyzna w szarym prochowcu, z którego woda kapała na podłogę. Utworzyli krąg wokół ojca, odpychając mnie na bok. Czułam się jak w moim śnie, gdy stałam na brzegu jeziora

i patrzyłam na łabędzia sunącego w stronę śmierci, jakbym unosiła się wysoko w powietrzu.

Mężczyzna w prochowcu stał obok mnie i coś mówił, ale go nie słyszałam, wszystko zagłuszało bicie łabędzich skrzydeł.

- Co? - zapytałam, patrząc mu w oczy.

- Powiedziałem, że bardzo pani zbladła. Powinna pani usiąść. Kiwnęłam głową, zgadzając się z jego rozsądną radą, ale tak jak w tamtym śnie czułam, że już

wpadam do jeziora, połyskliwa woda otacza mnie wybuchem białego światła, które było - tylko na tę

myśl starczyło mi czasu - dziwnie znajome. Ocknęłam się w karetce.

- Straciła pani przytomność - powiedział ratownik, kiedy usiadłam. - Więc zabraliśmy panią z ojcem.

- Jak on się czuje? - Twarz ojca zakrywała maska tlenowa, oczy miał zamknięte. - Stracił sporo krwi i ma niskie ciśnienie. Ojciec choruje na serce?

- Cierpi na chorobę niedokrwienną. Rok temu poddał się angioplastyce. Czy on... czy...?

- Ma spore szanse. Kula trafiła tuż nad sercem, rana wylotowa znajduje się kilka centymetrów wyżej w barku. Myślę, że ominęła serce, więc można powiedzieć, że miał szczęście. Strzelec musiał być

pochylony, kucał albo coś w tym rodzaju. Ojciec zaskoczył włamywaczy?

- Tak przypuszczam. Weszłam tam, kiedy już leżał. Jeden z rabusiów klęczał na podłodze...

niewykluczone, że to on strzelił do ojca. - W takim razie gdzie miał broń? Widziałam tylko rewolwer ojca. - Ojciec zbiegał po schodach. O mało na nich nie wpadł.

- Bieg i wstrząs bardzo osłabiły jego serce, przy upadku uderzył się w głowę, ale wygląda na twardego

staruszka, gonił złodziei! - Ratownik spojrzał na mnie z uśmiechem, ale zaraz spoważniał. - Nie wygląda pani najlepiej. Proszę się położyć, nie chcę, żeby pani upadła i zrobiła sobie krzywdę.

Rozbiłaby sobie pani głowę, gdyby detektyw pani nie złapał.

Posłuchałam się rady. Tak jak przed omdleniem miałam wrażenie, że nie do końca jestem złączona z własnym ciałem, jakbym z góry obserwowała karetkę pędzącą do szpitala Świętego Wincentego, a

potem siebie - podążam za nieprzytomnym ojcem do izby przyjęć i trzymam jego bezwładną rękę, gdy

szyją mu bark i podłączają kroplówkę. Pragnęłam głośno krzyknąć: Kim jest ta spokojna kobieta? To nie mogłam być ja, bo moje napięte nerwy strzelały jak sztuczne ognie, a serce gwałtownie waliło.

Widocznie ten rzekomy spokój nie wszystkich zwiódł, bo pielęgniarz zobaczywszy kolor mojej

twarzy, posłał salowego po krzesło dla mnie. - Nie chcę, żeby mdlała pani na mojej zmianie - zganił mnie ze śpiewnym akcentem z Karaibów, który

w anty-septycznej izbie przyjęć był niczym ciepły wietrzyk. Miał

skórę barwy herbaty ulung i związane kolorową bandaną długie dredy. Na identyfikatorze widniało

nazwisko O. Smith. - Czy ojciec odzyska przytomność, panie Smith?

- Nie po tych wszystkich środkach przeciwbólowych, które mu zaaplikowałem, kochana. A jeśli

odzyska, będzie mówił od rzeczy. Najlepiej pani zrobi, jeśli trochę odpocznie. - Mówił tak, jakby przywykł do tego, że ludzie wykonują jego polecenia, ale ja pokręciłam głową.

- Zostanę tutaj. Nie chcę, żeby był sam, kiedy odzyska przytomność.

Po mniej więcej godzinie ojca przeniesiono do sali szpitalnej. Było tam wolne łóżko i O. Smith powiedział, że mogę z niego skorzystać, ale ja się bałam zasnąć, bałam się, że kiedy przestanę

pilnować ojca, on mi się wymknie. Usiadłam więc na twardym krześle pomiędzy jego łóżkiem a

oknem z widokiem na Siódmą Aleję. Niebo nad dachami budynków pozostawało ciemne, ale w oknach na najwyższych piętrach odbijało się perłowoszare światło poranka. Deszcz, który padał od

wczoraj, wreszcie ustał, powietrze było przezroczyste i zimne, z kratek na ulicach unosiły się kłęby

pary. Jako dziecko myślałam, że każde miasto ozdabiają takie dryfujące obłoczki, dopiero ojciec mi wyjaśnił, że Nowy Jork ma niezwykły system podziemnych rur parowych z okresu poprzedzającego

elektryczność.

- Myślałem, że miasto unosi się na chmurze, kiedy po raz pierwszy je zobaczyłem - wspominał Roman dzień, gdy pod koniec lat czterdziestych wpłynął do nowojorskiego portu. - Byłem przekonany, że

śnię.

W dzieciństwie uważałam, że opary z kratek i tunele są dowodem na istnienie innego świata pod powierzchnią naszego. Może świata, o którym mama opowiadała mi na dobranoc, nazywała go Letnią

Krainą albo Baśniowym Krajem. Tam zawsze panowało łato, kwiaty kwitły przez cały rok i

krystaliczne źródła tryskały z głębi ziemi, znaczyły zielone łąki białą koronką strumyków spływa-

jących do jeziora, po którym pływały łabędzie. Niekiedy można dostrzec Letnią Krainę w zielonym blasku na końcu leśnej ścieżki, w odbiciu góry w tafli stawu, a czasami nawet przez otwarte drzwi na

miejskiej ulicy, gdzie nigdy przedtem żadnych drzwi nie było, a kiedy wracasz tam później, widzisz

tylko gładki kamień. Wrota do Letniej Krainy otwierają się na okamgnienie, w żadnym razie nie zdołasz drugi raz ich zobaczyć. Nie znajdziesz ich, specjalnie szukając, ale możesz znienacka wsunąć

się do środka. Spędzisz tam dzień, a po powrocie do tego świata przekonasz się, że minęło wiele lat,

twoi przyjaciele i rodzina postarzeli się, choć ty wcale się nie zmieniłaś. - Dlatego ty nie starzejesz się nawet o dzień? - żartował ojciec, gdy słyszał, jak mama mi to opowiada.

Śmiała się, ale w dzieciństwie wierzyłam, że mama dysponuje kluczem do tego magicznego miejsca.

Wierzyłam też, że jeśli będę obserwować kształty, które tworzy para wczesnym zimowym porankiem, zdołam dojrzeć tamten świat, gdzie białe łabędzie suną po krystalicznych jeziorach i zaczarowane

wierzchowce wychodzą ze spienionych fal. Dzisiaj rano jednak podobne do wieńców kształty w

cieniach szpitala wcale nie zapowiadały niosących dobrą wiadomość emisariuszy z Baśniowego Królestwa, kazały mi natomiast myśleć o potępionych upiorach wstających z piekła w dzień Sądu

Ostatecznego. Nie sądzę, by kiedykolwiek wcześniej para wywołała we mnie takie skojarzenia.

Zadałam sobie pytanie, czy przez noc zaszła jakaś zmiana w mieście lub we mnie.

- Panno James? - Głos wyrwał mnie z ponurych rojeń. Odwróciłam się i przy łóżku ojca zobaczyłam

detektywa, który był u nas w domu. Nie słyszałam, jak wchodził, i zastanawiałam się, czy specjalnie chciał mnie zaskoczyć, ale odrzuciłam idiotyczną myśl. Ten człowiek był nowojorskim policjantem, a

nie indiańskim tropicielem.

- Detektyw Joseph Kiernan, wydział przestępstw dotyczących sztuki - przedstawił się, wręczając mi wizytówkę. - Nie chciałem obudzić pani ojca, z całą pewnością potrzebny mu wypoczynek. Lekarz

powiedział, że jego stan jest stabilny.

- Ale nie odzyskał przytomności. - To chyba nie jest dobry znak. - Więc nie powiedział pani, co się stało?

- Nie, choć sądzę, że to dość oczywiste. Zaskoczył włamywaczy, którzy do niego strzelili.

- Widziała pani, że do niego strzelali? - Nie, biegłam za nim po schodach. Kiedy wpadłam do kuchni, ojciec leżał na podłodze.

- A jeden z włamywaczy trzymał broń?

- Nie, ale mógł ją upuścić. Pakowali płótna. Wszystkie oprócz jednego wycięli z ram. Wyglądało, że kiedy włączył się alarm, chcieli jak najszybciej uciec.

- Tak, to kolejna sprawa, której nie rozumiem. - Detektyw rzucił płaszcz na wolne łóżko i przystawił

sobie krzesło. Sprawiał wrażenie, jakby szykował się do długiej rozmowy. - Alarm w sejfie się włączył, ale w drzwiach wejściowych nie. Czy ktoś poza panią i ojcem znał kod do tego alarmu?

- Kilka osób. Nasza gospodyni, recepcjonistka... Rzeczy wartościowe zawsze przechowywaliśmy w

sejfie, więc...

- A kto zna tę kombinację?

- Tylko ja i ojciec. Włamywacze pewnie skorzystali z materiału wybuchowego... - Urwałam, wspominając chwilę, kiedy mężczyźni minęli mnie w korytarzu. To nie była rzecz, którą chciałabym

pamiętać. Poczułam się tak, jakby coś naciskało mi na piersi. - Kiedy koło mnie przechodzili,

poczułam siarkę... i odór spalenizny. - Nie było śladów użycia materiałów wybuchowych. Albo znali kombinację, albo...

- Albo co? - rzuciłam ostro.

Przekrzywił głowę i uśmiechnął się. Wciąż w odrętwieniu, jeszcze mi nie przeszło, odkąd zobaczyłam ojca na podłodze - dostrzegłam, że jest przystojny na chłopięcy, schludny sposób: kręcone ciemne

włosy, kwadratowa szczęka, dziurka w brodzie, szerokie ramiona, głębokie piwne oczy. Nie ulegało

wątpliwości, że inspektor wie, iż swoją urodą może oczarować każdą kobietę, ale dlaczego próbuje oczarować mnie? Przecież jestem ofiarą?

- Nie wiem. Niech pani mi powie.

- Nie mam pojęcia. - Mówiłam szczerze. - To możliwe, że pani ojciec podał im kombinację?

- Tylko w sytuacji, gdyby trzymali go na muszce.

- Ale mówiła pani, że na schodach biegła pani tuż za ojcem, a oni już zdążyli wyciąć z ram wszystkie obrazy prócz jednego. Wynika z tego, że ojciec nie miał czasu podać im kombinacji. W każdym razie

nie wtedy.

Musiała minąć chwila, nim dotarł do mnie sens jego słów, ale kiedy to nastąpiło, wpadłam w furię. - Sugeruje pan, ze ojciec miał jakiś udział we włamaniu? Wzruszył ramionami.

- Usiłuję zrozumieć, co zaszło. Jest pani pewna, że sejf był zamknięty?

- Tak, poszłam na zaplecze i go zamknęłam... - Urwałam. Przypomniałam sobie, że kiedy po

odprowadzeniu Zacha Reese'a wróciłam do kuchni, ojciec już schował obrazy Pissarra i zamknął sejf. W każdym razie tak założyłam. - Prawdę mówiąc, ojciec zamknął sejf, kiedy odprowadzałam do

drzwi przyjaciela...

- Przyjaciela? - To stary przyjaciel mojego ojca, Zach Reese.

- Malarz? - Kiernan wyjął z kieszeni marynarki notatnik, odsłaniając przy tym ruchu broń.

- Tak. W ustach miałam sucho. - Musiał pan studiować sztuki piękne, żeby przyjęto pana do tego wydziału?

- Studia pomagają. - Wygiął usta w krótkim uśmiechu. - Ale nie trzeba być ekspertem, by znać

nazwisko Zacha Reesego. Jego wyczyny w latach osiemdziesiątych przyniosły mu sławę. No i zdarzył się ten wypadek samochodowy w Hamptons. Utonęła młoda dziewczyna.

- Tak, straszna sprawa. Byłam wtedy mała, ale mama mówiła, że Zach bardzo się zmienił. Zaczął

sporo pić, co nie znaczy, że przedtem pił mało. -1 przestał malować. Kilka lat później miał problemy z długami hazardowymi.

- Tak, coś o tym słyszałam. - Mgliście pamiętałam, że rodzice się kłócili, bo Roman po raz kolejny

wykupił Zacha, ale odepchnęłam to wspomnienie, teraz przede wszystkim musiałam zniechęcić Kiernana do kierunku, w którym zdążał. - Chyba pan nie sądzi, że Zach miał coś wspólnego z

włamaniem? To jeden z najstarszych przyjaciół ojca.

- Musimy zbadać wszystkie ewentualności, panno James. Jestem przekonany, że chce pani, żebyśmy znaleźli sprawców, którzy zranili pani ojca. - Brodą wskazał

Romana i znieruchomiał. Podążyłam za jego spojrzeniem i zobaczyłam, że powieki ojca znowu się

poruszają. Podeszłam szybko do łóżka.

- Tato? Słyszysz mnie? - Roman otworzył oczy i skupił je na mnie. Rozciągnął usta, próbując się

uśmiechnąć, ale zaraz jego twarz wykrzywił grymas bólu. - Tato, wszystko w porządku. Jesteś w szpitalu. Postrzelili cię, ale wyjdziesz z tego. - Spojrzałam na detektywa Kiernana, który stanął po

drugiej stronie łóżka i bacznie przyglądał się ojcu. - Może pan wezwać pielęgniarkę? - poprosiłam.

Kiernan zawahał się na ułamek sekundy, potem szybkim krokiem wyszedł z sali. Kiedy zostaliśmy sami, ujęłam ojca za rękę.

- Tato, było włamanie. Trzej mężczyźni ukradli obrazy z sejfu. Pamiętasz, czy po wyjściu Zacha

zamknąłeś sejf? - Zniżyłam głos do szeptu. - Podałeś kombinację Zachowi? - Wszystko w porządku, kochanie - odparł Roman. Czułam, jak jego palce się poruszają, chciał

poklepać mnie po dłoni, ale nie miał dość siły. - Jeśli tobie nic się nie stało, Margot, to wszystko...

wszystko... - To ja, tato. - Wzdrygnęłam się, słysząc imię matki. - To ja, Garet. Mama... mamy tu nie ma.

Znowu spróbował się uśmiechnąć, ale i tym razem skrzywił się z bólu.

- Garet. Z dnia na dzień coraz bardziej jesteś do niej podobna... - Powieki mu zatrzepotały i opadły. Do sali wrócił detektyw z lekarzem i pielęgniarką, którzy zbadali Romana i oznajmili, że funkcje życiowe

są silne.

- Więc panna James może bezpiecznie zostawić ojca na godzinę? - Kiernan zwrócił się do lekarza. - Mieszka kilka przecznic stąd, a ja muszę razem z nią obejrzeć miejsce przestępstwa.

Lekarz nie tylko się zgodził, ale wręcz nalegał, żebym wyszła na świeże powietrze. Zapewnił, że

pielęgniarka oddziałowa zadzwoni do mnie na komórkę, gdyby nastąpiła jakaś zmiana. Po paru minutach szliśmy do mojego domu. Przyjemnie było na dworze. Wczorajsza burza pozostawiła czyste

niebo i rześkie chłodne powietrze, a poranne słońce przepędziło złowieszcze cienie z alei. Kiernan nie

podjął wątku Zacha Reese'a, pytał natomiast 0 obrazy, które były w sejfie.

- Naturalnie muszę zajrzeć do spisu - odparłam. - Ale wszystkie pamiętam. - Wymieniłam każde

płótno wraz z przybliżoną wartością. Zakończyłam na pejzażach Pis-sarra. - Wartość to oczywiście termin relatywny na rynku sztuki, prawda? - zapytał. - Pejzaże Pissarra nie

sprzedały się na aukcji. To z pewnością obniżyło ich wartość.

- Podaję wycenę dokonaną przez firmę ubezpieczeniową, kiedy parę miesięcy temu odnawialiśmy polisę.

- Czyli przed obecnym załamaniem rynku. Można założyć, że obrazy ubezpieczono na wyższą

wartość niż ta, którą osiągnęłyby na rynku? Doszliśmy już do schodów prowadzących do drzwi, ale pytanie detektywa sprawiło, że stanęłam jak

wryta. Ubezpieczenie. Przed chwilą ojciec zapewnił mnie, że obrazy są ubezpieczone, a wczoraj

wieczorem przed pójściem spać powiedział: Coś na pewno się zdarzy. Ale czy mógłby?... Kiernan nie sądzi chyba, że mój ojciec zaaranżował kradzież i własne postrzelenie, by odebrać pieniądze z

ubezpieczenia? Uśmiechał się do mnie, twarz miał tak łagodną i spokojną jak to poranne słońce.

Odwróciłam się, nie odpowiadając na jego pytanie, i weszłam po schodach. Chciałam być w swoim domu, jedynym miejscu, w którym zawsze czułam się

bezpieczna, a przecież zaledwie wczoraj przekonałam się, że w gruncie rzeczy nawet już do nas nie

należy. Przekroczyłam próg... i momentalnie zaczęłam drżeć. Obecność tamtych trzech ubranych na

czarno mężczyzn była namacalna, powietrze zdawało się od niej nabrzmiewać. Kiernan minął mnie i skierował się do kuchni.

- Technicy już tu skończyli, więc może pani posprzątać - mówił. Ruszyłam za nim, ale zatrzymałam

się w progu. Nie byłam jeszcze gotowa wejść do pomieszczenia, w którym postrzelono ojca. Kiernan podszedł do mnie, w dłoni trzymając plastikowy worek na dowody.

- Znaleźliśmy to na podłodze. Poznaje pani ten przedmiot?

- Tak. Wojskowy rewolwer mojego ojca z drugiej wojny światowej. I nie, nie przypuszczam, że ojciec ma pozwolenie. Szczerze mówiąc, nie przypuszczam, że ta broń działa.

- Aha - mruknął, jakby nic nie mogło go już zaskoczyć. - Jeszcze jedno. Mówiła pani, że stała w

korytarzu i włamywacze przeszli koło pani, czy tak? -Tak.

- Czyli nie blokowała pani wejściowych drzwi?

- Nie. Nie sądzę, żeby im to przeszkodziło. Sprawiali wrażenie, że w ogóle nie zwracają na mnie uwagi. To było niemal tak, jakby mnie nie widzieli. - Przerwałam, usiłując coś sobie przypomnieć. -

Było coś niesamowitego w ich oczach.

Ale detektywa nie zainteresowały oczy rabusiów. - Hm... Jak pani sądzi, dlaczego nie wyszli frontowymi drzwiami?

Pokręciłam głową.

- Nie wiem... może się bali, że policja już jedzie... a może chcieli zabrać coś z piętra.

- Są tam jakieś wartościowe przedmioty? - Pamiątki ojca...

- Mieszka na piętrze, tak? Wszystko wskazuje, że nie weszli do jego mieszkania. Ale na drugim

piętrze... Byłam na schodach, zanim Kiernan zdążył skończyć zdanie. Na myśl o tych upiornych

włamywaczach wdzierających się do mojej sypialni i pracowni zrobiło mi się niedobrze. Pędziłam na

górę, Kiernan biegł kilka stopni za mną. Co zrobili w moim studiu? Kiedy stanęłam w otwartych drzwiach, przez chwilę myślałam, że przez pokój przeszła zamieć. Podłoga była biała.

Klękłam i dotknęłam płatka. Był suchy i zostawił na palcu szarawy ślad. Oczywiście. Papiery, które

znajdowały się w srebrnej szkatułce... Na pewno wszystkie zebrałam i włożyłam do środka, zamknęłam szkatułkę i zostawiłam na stole.

Przebyłam pokój trzema długimi susami, stopami miażdżąc konfetti. Lutownica leżała tam, gdzie ją

zostawiłam, ale srebrna szkatułka zniknęła.

Powietrze i mgła

- Co się stało? Coś zginęło? Podniosłam głowę znad stołu. Zauważyłam, że strzępek papieru zaczepił się w koszyku, który opadał

detektywowi na czoło. Papiery dryfowały po pokoju, niesione powiewem wiatru.

- Srebrna szkatułka - odparłam, szukając źródła przeciągu. - Pracowałam nad nią wczoraj w nocy. - Była wartościowa?

- Właściwie nie wiem. Nie należała do mnie. - Ograniczając się do absolutnie niezbędnych

szczegółów, opowiedziałam, jak natrafiłam na szkatułkę. - Nie wygląda, że była cenna, skoro jubiler pozwolił pani z nią wyjść.

- Nie, pewnie nie. - Pomyślałam o błękitnych symbolach, które wczoraj wieczorem przesuwały się po

wewnętrznej stronie wieka, ale w żadnym razie nie zamierzałam wspominać o nich detektywowi. To było zaburzenie widzenia, nowy element w zespole objawów migreny ocznej.

- Przypuszczalnie zabrali ją, gdy wychodzili. - Kiernan uniósł palec. Patrzyłam na niego

zdezorientowana. Takim gestem pokazuje się człowieka wstępującego do nieba, ale włamywacze nie umarli. Potem podniosłam wzrok i zobaczyłam, co miał na myśli. Świetlik nad naszymi głowami

został rozbity, metalowa szafka przy ścianie nieco przesunięta, kawałki metalu zepchnięte na bok.

Włamywacze musieli wykorzystać ją w charakterze drabiny, żeby dostać się do świetlika i na dach. - Musi ją pani dodać do listy skradzionych przedmiotów i jak najszybciej powiadomić właściciela.

- Zrobiłabym to, gdybym miała jego nazwisko i adres. - Od razu pożałowałam tych słów. Mogłam po

prostu powiedzieć, że później się z tym człowiekiem skontaktuję. Detektyw wpatrywał się we mnie, jakbym postradała rozum.

- Wiem, to brzmi idiotycznie, ale musi pan zrozumieć, że głowę miałam zaprzątniętą czymś innym.

Wracałam od prawnika, który przekazał mi złe wiadomości. - Tak? - Wyjął notatnik, przysiadając na stole. - Może mi pani o tym opowie?

Godzinę później pozbyłam się wreszcie detektywa, choć udało się to tylko dlatego, że zadzwonili ze

szpitala z informacją, że ojciec odzyskał przytomność i chce się ze mną widzieć. Powiedziałam Kiernanowi, że naprawdę potrzebuję kilku chwil dla siebie, zanim pójdę do ojca, więc z ociąganiem

wyszedł, a właściwie niemal wypchnęłam go za drzwi. Kiedy skręcił w najbliższą przecznicę,

poszłam pieszo do szpitala, przeklinając siebie w duchu, że dałam się mu omamić i szczerze przedstawiłam naszą sytuację finansową. Prawda, i tak by się dowiedział

0 konieczności spłaty kredytu, ale teraz ta sprawa ukierunkowała dochodzenie. Kiernan skupił się na

tym, jak dogodnie się złożyło (powtarzał to często), że pieniądze z ubezpieczenia będziemy mogli wykorzystać na spłatę kredytu, a w każdym razie jego części. Jasne, że podejrzewał mojego ojca o

zaaranżowanie włamania. Teraz musiał tylko odkryć, że Roman już raz był aresztowany za oszustwo

ubezpieczeniowe. Stało się to jedenaście lat temu, kiedy miałam piętnaście lat. Wiedziałam, że brakuje nam pieniędzy,

bo rok wcześniej musiałam ze szkoły prywatnej przejść do państwowej. Nie przeszkadzało mi to,

dostałam się do szkoły LaGuardia i uwielbiałam zajęcia ze sztuki, ale nienawidziłam, kiedy rodzice kłócili się o pieniądze. Zwłaszcza

gdy słyszałam, jak mama narzeka, że Roman wykorzystał kwotę odłożoną na moje studia na kupno

jedwabnego ekranu Warhola od jednego z przyjaciół Zacha Reese'a. Pewnego wieczoru podsłuchałam, jak ojciec mówi: - Dostanę za niego dwa razy więcej, niż

zapłaciłem, a Garet będzie mogła iść do Harvardu, jeśli zechce.

Potem jednak rada Fundacji Warhola podważyła autentyczność ekranu. Twierdziła, że Zach Reese zrobił kopię, nie mając na to zgody Warhola, a bez certyfikatu autentyczności rzecz była właściwie

bezwartościowa. Trzy dni po otrzymaniu tej wiadomości galerię obrabowano. Zabrano kilka obrazów

pomniejszych malarzy, ale przedmiotem najcenniejszym był ekran Warhola, ubezpieczony na kwotę, za którą go kupiono. Kiedy przyjaciel Zacha Reese'a, od którego Roman kupił Warhola, próbował

sprzedać to samo dzieło japońskiemu kolekcjonerowi sztuki, Romana także aresztowano za udział w

spisku mającym na celu wyłudzenie ubezpieczenia. Sprawa ciągnęła się przez rok,

w tym czasie reputacja galerii została niemal doszczętnie zrujnowana, a matka zginęła w wypadku

samochodowym. Jej nekrolog ukazał się w „Timesie" tego samego dnia, gdy dochodzenie przeciwko Romanowi Jamesowi zamknięto z braku dowodów. Wygrzebanie tej informacji nie zajmie wiele

czasu Kiernanowi. W gruncie rzeczy dziwne było, że jeszcze się do niej nie dokopał.

Chyba że wiedział i czekał, aż sama o tym powiem. Czy milcząc, wyglądałam na bardziej podejrzaną? Ale z drugiej strony dlaczego miałabym to robić? Obie te sprawy różniły się diametralnie. Przecież w

czasie włamania Roman został postrzelony. Gdyby sam je zaaranżował - w głowie mi się nie mieściło,

że ojciec mógłby mieć coś wspólnego z tymi zbirami - z całą pewnością by do niego nie strzelali. Można powiedzieć, że miał szczęście, bo do niego strzelili.

Skarciłam się za tę myśl, wchodząc do sali. Na szpitalnym łóżku ojciec wydawał się bardzo stary i

drobny. Skóra była chorobliwie żółta w zestawieniu z białymi bandażami na ramieniu, w świetle jarzeniówek siniaki na łysej czaszce nabrały jaskrawych kolorów. Oczy miał otwarte, ale patrzył w

okno i nie zauważył mnie, dopóki nie pochyliłam się nad nim i nie pocałowałam go w czoło.

- Tu jesteś! - wykrzyknął, jakbyśmy się bawili w chowanego i znalazł mnie kucającą za kanapą. - Powiedziałem pielęgniarce, że w każdej chwili wrócisz. Moja Margaret nie zostawiłaby starego ojca.

- Przepraszam, że tak długo to trwało, tato. - Przysunęłam krzesło do łóżka. - Musiałam porozmawiać

z policją, dać im spis przedmiotów... - Nasze piękne pejzaże Pissarra! - powiedział płaczliwie, złożywszy dłonie jak do modlitwy. - Musiało

im o nie

chodzić. - Zniżając głos do chrypliwego szeptu, dodał: - Założę się, że dostali cynk od kogoś z

Sotheby'ego. Bo skąd ci ganovim wiedzieliby, że obrazy właśnie wróciły? Uśmiechnęłam się, gdy usłyszałam słowo z jidysz oznaczające złodzieja. W kuchni Roman nazwał ich

innym słowem z jidysz, ale nie potrafiłam go sobie przypomnieć.

- Może, tato. Nie powinieneś był próbować ich powstrzymać. Mogli cię zabić. Pamiętasz, który do ciebie strzelał?

Zmarszczył czoło, jego dłonie zatrzepotały nad kołdrą.

- Wszyscy wyglądali tak samo. Ubrani na czarno... jak naziści... - Splatał i rozplatał palce, jakby próbując uchwycić jakieś na wpół zapamiętane wrażenie. Położyłam rękę na jego dłoniach.

Powinnam była wiedzieć, że włamywacze skojarzą mu się z niemieckimi żołnierzami, którzy całą

jego rodzinę wywlekli z domu w Polsce. - Nie przejmuj się nimi, tato. To bez znaczenia, który z nich do ciebie strzelił...

- A ich oczy! Widziałaś ich oczy? Nic, tylko pustka, jakby się patrzyło w czarną otchłań... w otchłań

piekła! To właśnie było dziwne w ich oczach: czarne, pozbawione białek. Zadrżałam.

- Wiem, tato, byli naprawdę przerażający. Jestem pewna, że policja ich złapie.

Ojciec otworzył szeroko oczy i zaczął gorączkowo wodzić wzrokiem po pokoju, jakby się bał, że czarni włamywacze kryją się w cieniach.

- Nie, nie znajdą ich... czy raczej znajdą tylko ich powłoki.

- Powłoki? Głowa Romana podskakiwała, a jego niespokojne dłonie ścisnęły moje z taką siłą, że omal nie

krzyknęłam.

Uwolniłam jedną rękę i nacisnęłam guzik wzywający pielęgniarkę. Ojciec pewnie źle zareagował na

leki, które mu podano. Mówił bez sensu. - Dybuki wybierają słabych łudzi i biorą ich ciała w posiadanie.

- Dybuk? - Tego słowa użył Roman, kiedy w domu odzyskał przytomność. - Co to znaczy, tato?

- To demon - odparł, uciekając spojrzeniem w kąty pokoju. - Czuję, jak próbują wedrzeć mi się do środka, przejąć nade mną kontrolę...

- Widok tych ludzi był dla ciebie straszliwym szokiem. Naturalnie, że się przeraziłeś. A potem do

ciebie strzelili i upadając, uderzyłeś się w głowę. Postaraj się o tym nie myśleć. Z ulgą powitałam pielęgniarkę. To nie była tamta miła siostra, którą widziałam wczorajszego

wieczoru, ale kobieta w średnim wieku z jasnymi włosami barwy brudnej wody i udręczonym

wyrazem twarzy. Niosła tacę ze strzykawką. - Wygląda, że ktoś się bardzo zdenerwował. - Popatrzyła z naganą nie na Romana, a na mnie. - Nie

możemy na to pozwolić. - Wbiła strzykawkę do kroplówki. Roman wciąż wodził wzrokiem po

pokoju, choć jego oczy zataczały coraz mniejszy łuk, aż wreszcie wróciły do mnie. - Dopilnowałem, żeby nie weszły we mnie. - Uśmiechnął się przebiegle, zamykając oczy. -

Oszukałem... - Stracił przytomność, zanim zdążył skończyć zdanie.

- No właśnie - powiedziała pielęgniarka. - Dość tych bzdur. Wcześniej mamrotał o jakichś okropnych rzeczach.

- Mój ojciec zwykle jest bardzo rozsądny. - Rozumiałam, że pielęgniarka jest zmęczona i

przepracowana, ale

nie podobało mi się, że podała mu lek, żeby go uciszyć. - Czy to możliwe, że doszło do uszkodzenia

mózgu przy upadku? A może leki powodują halucynacje? Cmoknęła i wygładziła koc na wąskiej, zapadniętej klatce piersiowej Romana.

- Pani ojciec ma osiemdziesiąt cztery lata. Nawet najmądrzejsi osiemdziesięciolatkowie po takim

wstrząsie doznają pewnych zaburzeń. Teraz chodzi o to, by miał spokój. Nie należy go denerwować. - Będę o tym pamiętać. Mimo to chciałabym porozmawiać z lekarzem o jego lekach.

- Doktor Monroe jest w swoim gabinecie, rozmawia z policjantem. Wydaje mi się, że są starymi

kumplami z czasów, kiedy doktor pracował na izbie przyjęć. Może pani tam zajrzy? Z narastającymi złymi przeczuciami poszłam do gabinetu doktora Monroe krętą drogą, której celem

było zapewne powstrzymanie krewnych od wyśledzenia lekarzy zajmujących się ich chorymi

bliskimi. Detektyw Kiernan i doktor Monroe może i byli „starymi kumplami", a to z pewnością nie przeszkodzi lekarzowi w powtórzeniu jakichś strasznych rzeczy, które mówił Roman. Bóg tylko wie,

co ojciec może wygadywać w obecnym stanie. Wciąż nie potrafiłam uwierzyć, że zaplanował

kradzież, ale mogłam sobie wyobrazić, jak się cieszy, że szczęśliwym trafem obrazy były ubezpieczone. Pozostało mi tylko mieć nadzieję, iż nie zwierzał się z przekonania, że włamywacze

byli opętani przez demony.

Przed gabinetem doktora przystanęłam i nadstawiłam ucha. Lekarz i policjant nie rozmawiali o Romanie, ale niedzielnym meczu Jetsów.

- To znak, że wszystko wraca do normy - mówił Kier-nan. - Kiedy Favre przyzwyczai się do nowego

systemu, będzie „bombardował" co niedziela. Rewelacja. - No, nie wiem - sprzeciwił się lekarz. - Favre znakomicie potrafi przechwytywać w najgorszych

momentach.

- Mam nadzieję, że nie przerywam ważnej medycznej dyskusji - powiedziałam, wsuwając głowę w drzwi.

Doktor Monroe, z wyglądu mój rówieśnik, powitał mnie uśmiechem, a policjant zaprosił do środka.

- Jak rozumiem, nie jest pani kibicem - skomentował Kiernan. - Martwię się o ojca. - Patrzyłam tylko na lekarza. - Sprawia wrażenie zdezorientowanego. Czy rana na

głowie jest poważna?

- Muszę iść. - Detektyw podniósł się z krzesła. - Może pan zostać - powiedziałam. To była wątpliwa decyzja, ale odnosiłam wrażenie, że powinnam

zrobić absolutnie wszystko, by pokazać, że nie mamy nic do ukrycia.

- Rentgen czaszki wygląda dobrze. - Monroe, postukał w jedno ze zdjęć przypiętych do podświetlonej tablicy za jego biurkiem. - Dezorientacja jest przypuszczalnie skutkiem morfiny, to typowy skutek

uboczny, zwłaszcza w przypadku starszych pacjentów. Czy przed tym wypadkiem zauważyła pani u

niego jakieś poznawcze zaburzenia? - Absolutnie żadnych. - Mój ojciec rozwiązuje krzyżówkę w niedzielnym „Timesie" w dwadzieścia

minut, a także pamięta nazwiska klientów i artystów, którzy przewinęli się przez jego galerię przez

ostatnie czterdzieści lat. - I nie dostrzegła pani objawów depresji ani myśli samobójczych? - To pytanie zadał Kiernan.

Poczułam dreszcz niepokoju na kręgosłupie, ale nie potrafiłam odgadnąć, o co mu chodzi.

- Nie. Ojciec nie ma skłonności do depresji. Naturalnie był w żałobie, kiedy dziesięć lat temu umarła moja matka, ale jest silny. Widział, jak cała jego rodzina ginie w Holokauście.

- Mnóstwo ocalałych z Holokaustu cierpi na depresję...

- zaczął Monroe. - Ale nie mój ojciec. Zawsze wierzył, że jego obowiązkiem jest żyć dla tych, którzy zginęli. A w ogóle

o co tu chodzi? Jaki ma związek stan umysłu mojego ojca z faktem, że został postrzelony przez

włamywacza? Przez chwilę obaj milczeli. Zauważyłam, że wymienili spojrzenia, a potem, kiedy Kiernan kiwnął

głową, Monroe wskazał kolejne zdjęcie rentgenowskie na tablicy.

- To jest prześwietlenie barku. Widzi pani ranę wlotową, tuż nad sercem... - Stuknął w następne zdjęcie. - A tu jest rana wylotowa, poniżej mięśnia trójgłowego. Wziąwszy pod uwagę trajektorię kuli

i pozostałość prochu na jego piersi i dłoni...

- Dłoni? - Tak, dłoni.

- Kula pochodzi z wojskowego rewolweru, który znaleźliśmy na podłodze - wtrącił Kiernan. -

Zidentyfikowała go pani jako własność ojca. W gruncie rzeczy możemy wyciągnąć tylko jeden prawdopodobny wniosek. Pani ojciec sam się zranił. Strzelił do siebie.

Dwadzieścia minut później wyszłam ze szpitala, przeszłam na drugą stronę Siódmej Alei i ruszyłam

Greenwich tak szybko, jak potrafiłam. Byłam zbyt wstrząśnięta i zdenerwowana, by wracać do galerii. Nie zdołałabym

spojrzeć w twarz Mai, zatroskanym klientom czy sąsiadom, którzy na wieść o włamaniu nas

odwiedzą. Kiedy rozejdą się plotki, że Roman James sam zaplanował tę kradzież, wszyscy pożałują okazanego nam współczucia. A przecież to jedyny wniosek, jaki będą mogli wyciągnąć: sam się

postrzelił, żeby sprawiać wrażenie ofiary. Mimo to nie potrafiłam wyobrazić sobie ojca, który celuje

do siebie. - Ciało jest świątynią duszy - powiedział mi, kiedy oznajmiłam, że chcę sobie zrobić tatuaż; byłam

wtedy w college'u. - Nie namalowałabyś sprayem graffiti na ścianie synagogi, prawda? Więc dlaczego

zamierzasz tak potraktować dom swojej duszy? Jak mógłby strzelić do siebie? Musi być inne wyjaśnienie.

Przeszłam przez Ósmą Aleję i ruszyłam na zachód Horatio Street. Na końcu ulicy widziałam

połyskliwą smugę Hudsonu. Mogłabym przejść na drugą stronę West Side Highway i przez wiele kilometrów wędrować po Hudson River Greenway... chodzić, aż byłabym zbyt wyczerpana, żeby

myśleć... Zatrzymałam się i rozejrzałam po Hudson Street. Sklep jubilera musi znajdować się na

jednej z tych nadrzecznych uliczek. Gdybym je wszystkie obeszła, pewnie bym go znalazła. Mogłabym mu powiedzieć, że szkatułkę ukradziono, a detektywowi Kiernanowi podać adres.

Zachowywał się tak, jakby nie wierzył, że szkatułka i jej właściciel istnieją. Jakby sądził, że

zwariowałam. Ruszyłam na południe wąskimi brukowanymi uliczkami, które leżały pomiędzy Hudson Street a West

Side Highway. Gdy przemierzyłam Horatio, Jane, Bethune i nie znalazłam jubilera, wpadłam w

panikę. A jeśli detektyw Kiernan ma rację? Jeśli ojciec postrzelił się sam i zaaranżował włamanie, by otrzymać ubezpieczenie? Chociaż w sprawie Warhola

nie został oskarżony, nie mogłam nie pamiętać, że tuż przed kradzieżą kłócili się z mamą o pieniądze.

A teraz, kiedy mu powiedziałam, jak fatalny jest stan naszych finansów, doszło do następnego włamania, chociaż to akurat zdarzyło się ledwie kilka godzin po naszej rozmowie. Wykluczone, by

miał dość czasu na zaplanowanie czegokolwiek. Nienawidziłam siebie za te myśli, ale nie mogłam się

pozbyć wątpliwości. Cichy wewnętrzny głos powtarzał: Jeśli jest winny, pójdzie do więzienia, a ty zostaniesz sama.

Stanęłam na środku Cordelia Street. Łzy cisnęły mi się do oczu. Nic ci nie jest, powiedziałam sobie -

próbowałam zastąpić kojącym głosem mamy głos pesymisty, który przejmował kontrolę nad moim umysłem. Nic ci nie jest.

Otarłam oczy, parę razy zamrugałam... i zobaczyłam, że stoję przed szklanymi drzwiami, które w

słonecznych promieniach połyskują złotem. Wyglądały znajomo. Podeszłam i przesunęłam palcami po resztkach. Zadawałam sobie pytanie, czy nie może to być część słowa alchemist. Tak czy owak to

był ten sklep.

Próbowałam zajrzeć do środka, ale jakimś sposobem szklane drzwi w ciągu nocy pokryły się warstwą brudu. Starłam go i odkryłam więcej złotych liter. A, i, r, poniżej znak &. Air & Mist. Powietrze i

mgła. Nic i nic. Słowa zdawały się kpić ze mnie. Wytarłam do czysta kółko na szybie i zajrzałam do

środka, ale wciąż widziałam szarość. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to wnętrze sklepu jest szare. Był tam ten sam kontuar z łukami w stylu art nouveau i te same szklane gabloty, tylko że

popękane i pokryte warstwą kurzu. Na adamaszkowej zasłonie za kontuarem, zapleśniałej i podartej,

wisiały pajęczyny. Szarego kurzu na podłodze nie mąciły odciski stóp. Wyglądało, że w tym sklepie od lat nikogo nie było.

Herbata i rogaliki

Wpatrywałam się przez szklane drzwi do chwili, gdy moją uwagę zwrócił głos z ulicy: - ...napijemy się herbaty i zjemy rogaliki, popatrzymy na szczeniaczki w oknie i odbierzemy rzeczy

tatusia z pralni...

Głos należał do młodej kobiety pchającej spacerowy wózek. Mała dziewczynka, przypuszczałam, że ma dwa, trzy latka, nie więcej, była ubrana w szydełkowany oliwkowo-różowy sweterek, bluzę i

jaskraworóżowe rajstopy. Wymachiwała lalką zrobioną z tej samej włóczki co sweter.

- Przepraszam! - zawołałam, ale kobieta nie usłyszała. - ...a potem wrócimy do domu i położymy się spać...

Weszłam na ulicę, o mało nie wpadając na wózek. Kobieta jęknęła i spojrzała na mnie tak, jakbym

zamierzała porwać jej dziecko. - Przepraszam - powiedziałam. - Nie miałam zamiaru pani przestraszyć. Chciałam tylko zapytać, czy

wie pani coś o tym sklepie. Niedawno go zamknięto?

- Jakim sklepie? - Pochyliła się, by poprawić idealnie leżący na córeczce sweterek.

- Tym. - Palcem pokazałam brudną witrynę, która wczoraj połyskiwała złotem i srebrem. Kobieta zerknęła przelotnie, ale sprawiała wrażenie, jakby nie próbowała dokładnie się przyjrzeć. Gaworząc,

dziewczynka machnęła lalką w stronę drzwi.

- Wczoraj był tu jubiler - powiedziałam. Kobieta pokręciła głową. - Mieszkamy przy tej ulicy ponad rok i nigdy go nie zauważyłam. Przepraszam.

Patrzyłam, jak kobieta odchodzi. Na rogu otworzyła drzwi, nad którymi wisiał malowany szyld PUK.

Pojawiła się druga kobieta z wózkiem, siedzący w nim chłopczyk entuzjastycznie machał plastikową ciężarówką. Więc to jest miejsce spotkań młodych mam z sąsiedztwa.

Przez ramię obejrzałam się na zaniedbaną witrynę. Powinnam przynajmniej ustalić adres. Na

drzwiach nie było numeru, sprawdziłam więc budynek położony na zachód od niego: 123. Budynek na wschód nosił numer

121. Czy to możliwe, że po tej samej stronie są numery parzyste i nieparzyste? Ale kiedy przeszłam na

drugą stronę, znalazłam nieco dalej na zachód dom z numerem 122. Dobra, 121 Yz. Ha, to nie był jedyny połówkowy adres w mieście.

Zatrzymałam się przed szklanymi drzwiami, za którymi zobaczyłam długi wąski pokój ze

staroświeckim metalowym sufitem, zastawiony stołami ogrodowymi z surowego drewna i najróżniejszymi krzesłami; były tam metalowe ogrodowe krzesełka w wyblakłych, pastelowych

kolorach, podniszczone leżaki, pękate fotele i krzesła, które wyglądały, jakby zrobiono je z wygiętych

konarów wciąż

pokrytych korą. Na stołach stały czajniki, porcelanowe talerze i trzypiętrowe tace z rogalikami,

kanapkami i ciastkami. Herbaciarnia z rustykalnym wystrojem. W mieście lokale tego rodzaju zdobywały coraz większą popularność.

Kiedy otworzyłam drzwi, aromat stopionego masła i cukru przypomniał mi, że nie jadłam od ponad

dwudziestu czterech godzin. Coś tu przegryzę i dzięki temu będę miała pretekst do wypytania innych gości, przecież ktoś musiał zauważyć sklep z antykami na końcu ulicy. Opadłam na leżak;

podejrzewałam, że się zapadnę, ale okazał się zaskakująco wygodny. Kobieta, którą zaczepiłam na

ulicy, spojrzała na mnie i szepnęła coś do znajomej. Uznałam, że lepiej od razu zacząć rozmowę, zanim dojdą do wniosku, że mam niezdrowe skłonności do małych dzieci.

- Przepraszam, że panią przestraszyłam. Szukam jubilera na Cordelia Street. Widzi pani, naprawiał

zegarek mojego ojca, a teraz wygląda, że zakład został przeniesiony. Perspektywa utraty rodzinnej pamiątki momentalnie poruszyła matki.

- To straszne - powiedziała matka chłopczyka w czerwonej bluzie z kapturem. - I na drzwiach nie

podano nowego adresu? - Nie. Nawet nie znam nazwiska tego jubilera. Czy któraś z was była kiedyś w tym sklepie? Jest w

połowie ulicy po południowej stronie.

Kobiety chwilę konferowały, po czym oznajmiły, że nie, żadna wcześniej nawet nie zauważyła jubilera, sklepu z antykami czy zegarmistrza na Cordelia Street, chociaż regularnie przemierzają ulicę,

chodząc z dziećmi do przedszkoli, parków i na zakupy. Kobieta, która swojego synka nazywała

Busterem, przemówiła w imieniu wszystkich:

- Dziwne, że jest tu sklep, którego żadna z nas nigdy nie widziała.

Zgodziłam się, to dziwne. - Ale powinna pani zapytać Fen - odezwała się inna. - Ona tu pracuje.

Miała na myśli kobietę za kontuarem, a ponieważ dotarło do mnie, że jest tu samoobsługa,

podziękowałam matkom i podniosłam się z leżaka. Kobieta za kontuarem wyciągała blachę z rogalikami z niewielkiego pieca konwekcyjnego. Nosiła brązowy sztruksowy fartuszek i taki sam

czepek z zielonym obszyciem na jasnobrązowych włosach. Na drobnym nosie miała małe okulary w

okrągłych oprawkach. Wyglądała, jakby uciekła z ilustracji Beatrix Potter. Gdyby się odwróciła, pokazując gęsty szary ogon, nie byłabym zdziwiona.

- Żadna z nich nie pamięta sklepu, bo wczoraj ukryła go mgła - powiedziała, zanim zdążyłam się

odezwać; nie ulegało wątpliwości, że przysłuchiwała się mojej rozmowie z klientkami. - Jak pani go znalazła?

- Schowałam się przed deszczem w drzwiach.

- Ach. - Fen poprawiła okulary, by baczniej mi się przyjrzeć. - Rozumie pani, wszystkie miały parasole, peleryny i ochrony na wózki, więc nie musiały kryć się w bramach przed deszczem. Ale pani

nic nie miała, prawda? - Jej wzrok powędrował z mojej twarzy do moich dłoni i tam pozostał.

- Nie. Prognozy nie zapowiadały deszczu. - Nie byłam pewna, dlaczego czuję, że muszę się przed tą kobietą bronić.

- To prawda. - Znowu spojrzała mi w twarz. - Nie zapowiadano też mgły. Kiedy zobaczyłam tuman

nadciągający znad rzeki, od razu wiedziałam, że coś się szykuje,

a teraz widzę, że chodziło o panią. „Naprawa zegarów i alchemia doktora Johna Dee" od dość dawna

nie mieści się pod tym adresem. - On się nazywa John Dee? - Z mglistych słów kobiety wychwyciłam jedną konkretną informację.

Nazwisko wydało mi się znajome, ale nie potrafiłam nigdzie go umiejscowić.

- To jedno z jego nazwisk. Och! Moje rogaliki są gotowe. A przy okazji, wyglądasz na wygłodniałą. Spakuję ci kilka, żebyś wzięła do domu dla siebie i przyjaciół.

- Nie potrzebuję... - Chciałam powiedzieć, że nie potrzebuję jedzenia dla nikogo poza mną, ale kobieta

już zniknęła na zapleczu. Męski głos, głęboki bas, który brzmiał tak, jakby należał do spikera ze złotej ery radia, zapytał:

- To ona wczoraj poszła do sklepu Dee?

Nie dosłyszałam, co kobieta odpowiedziała, ale jej słowa widocznie poruszyły mężczyznę. - Łabędź? - huknął. - Czarny łabędź? Spojrzałam na swój sygnet z łabędziem. Na niego wcześniej

patrzyła kobieta. Wczoraj także zauważył go jubiler

- John Dee. Gdzie ja wcześniej słyszałam to nazwisko? Ale co wspólnego z czymkolwiek mógł mieć stary sygnet, który dała mi matka?

Fen wróciła z dwiema wielkimi brązowymi torbami. Sięgnęłam do kieszeni płaszcza po portfel, ale

ona pokręciła głową. - Na koszt firmy. Wyśmienite herbatniki i rogaliki.

- Podniosła najpierw torbę w prawej, potem w lewej dłoni. Zanim zdążyłam zaprotestować,

wepchnęła mi obie w objęcia. Były ciepłe, a zawartość cudownie aromatyczna. - Dziękuję, to strasznie miłe z pani z strony... - Urwałam w obawie, że się rozpłaczę.

- Nie, nie, nie! - Kobieta machnęła rękami. - Proszę mi nie dziękować. Potrzebujesz czegoś na

wzmocnienie po tych wszystkich przejściach. Już miałam zapytać, skąd wie, że coś mi się przydarzyło, ale zadzwonił piec i zajęła się wypiekami.

Na pewno wyglądam, jakbym przeszła piekło, powiedziałam sobie, i to była prawda. Teraz jednak

czułam się wyczerpana, znużona... i głodna. Powinnam wrócić do domu, jakoś uporządkować to, czego się dowiedziałam, i spróbować odnaleźć Johna Dee. Idąc do wyjścia, przypomniałam sobie,

gdzie widziałam to nazwisko: znajdowało się na liście sławnych alchemików na Wikipedii, kiedy

szukałam symboli ze szkatułki. John Dee był sławnym alchemikiem i astronomem. Elżbietańskim alchemikiem i astronomem. Nie żył od prawie czterech wieków.

Wracałam do domu, tuląc ciepłe torby do piersi. Tak bardzo osłabłam z głodu, że o mało nie

przysiadłam na krawężniku, żeby od razu wszystko zjeść, ale do przejścia zostało mi tylko kilka przecznic. Na miejscu z ulgą zobaczyłam, że Maja, do której wcześniej dzwoniłam, przykleiła do

drzwi informację, że galeria jest chwilowo zamknięta z powodu remontu. Weszłam do domu i

skierowałam się do kuchni, ale... znieruchomiałam, kiedy z głębi domu dobiegł głośny trzask. Przymusiłam się do przejścia przez hol, przyciskając do siebie torby z ciastkami, jakby mogły mnie

ochronić.

Zamiast włamywaczy zobaczyłam Becky Jones i Jaya Fine, moich najlepszych przyjaciół od czasów licealnych. Jay klęczał koło sejfu i szorował podłogę, Becky zamiatała potłuczone naczynia. Drzwi do

ogrodu były otwarte na oścież i podparte przewróconym krzesłem - to bez

wątpienia narobiło hałasu. Na mój widok Becky rzuciła miotłę i wyciągnęła ręce. Ledwo zdążyłam

odstawić torby na stół, już mnie obejmowała, brodą trafiając pod pachę. Cofnęła się i solidnie trzepnęła mnie w ramię.

- Dlaczego do nas nie zadzwoniłaś? - zapytała. -1 dlaczego wyłączyłaś komórkę?

Jak większość naszego pokolenia Becky nie potrafiła sobie wyobrazić pięciu minut bez sprawdzania komórki. Może dlatego, że wychowali mnie starsi rodzice z bardziej staroświecką wrażliwością w

domu pełnym nakręcanych zegarów i fonografów, nie byłam aż tak przywiązana do nowoczesnych

technologii. Becky zarzucała mi, że jestem luddystką, Jay uważał, że to jest super, całkiem w stylu steampunk.

- Zapomniałam wziąć telefon, kiedy wróciłam do szpitala - odparłam. -1 chciałam zadzwonić, ale tyle

się działo. Skąd się dowiedzieliście? - Maja do nas zadzwoniła. - Jay przysiadł na piętach, upuszczając gąbkę do wiadra z wodą. Czerwoną

wodą. -Od razu przyjechaliśmy, ale nie mieliśmy pojęcia, gdzie jesteś. Maja nas wpuściła.

Powiedziała, że policja pozwoliła posprzątać. - Gdzie byłaś? - Becky znów trzepnęła mnie w ramię. Jak na drobną dziewczynę - twierdziła, że ma

metr pięćdziesiąt trzy wzrostu, ale wiedziałam, że w rzeczywistości metr pięćdziesiąt jeden - potrafiła

mocno walnąć. Kłębiła się w niej energia, zdawało się, że iskrzą od niej końcówki jej lekko kręconych brązowych włosów. Kiedy na scenie grała na perkusji, czasami jakby się unosiła w powietrzu. Jay dla

odmiany był powolny i wszystko robił z namysłem. Często się zastanawiałam, jak mogą razem grać,

ale ich zespół, London Dispersion Force, istniał nieprzerwanie

od czasów college'u. Niedawno wrócili z tournee po Anglii i nagrywali pierwszy album w jakiejś

małej wytwórni indie. - Po wizycie u ojca w szpitalu wybrałam się na spacer... i dostałam jedzenie. - Wskazałam torby. - A

przypadkiem nie gracie dzisiaj w Irving Plaza? Dziwię się, że Fiona was puściła. - Fiona, wokalistka i

menedżerka London Dispersion Force, zawsze ściśle przestrzegała terminów prób. - Fiona kazała ci powtórzyć, że gdy znajdziesz tych drani, którzy zrobili to tobie i Romanowi,

osobiście się nimi zajmie - powiedziała Becky.

Po raz drugi tego dnia w oczach wzbierały mi łzy. Świeże wypieki i groźba zemsty wprawiły mnie w sentymentalny nastrój.

- Siadaj. - Jay podsunął mi krzesło. Zawsze dostrzega, kiedy ktoś ma problemy. Z pozoru beztroski i

swobodny był w zespole tym wrażliwym - pisał teksty i pilnował, żeby wszyscy czuli się dobrze. - Opowiedz nam o wszystkim.

- Zaparzę herbatę. - Becky już stała przy zlewie, nalewając wody do czajnika. Na widok łez zawsze

znajdowała sobie zajęcie. - Dobrze. Przyniosłam jedzenie. - Wskazałam torby na stole. - Wystarczy dla nas wszystkich... -

Wpatrując się w nie, poczułam nagły skurcz pustego żołądka. Skąd kobieta w ciastkarni Puka

wiedziała, że przyda mi się jedzenie dla przyjaciół? - Nie wierzę, że twój ojciec zaplanował włamanie. - Ewentualność, że Roman James może być winny,

Becky odrzuciła z taką samą stanowczością, z jaką zmiotła okruchy ze stołu. Bo tyle pozostało z

zawartości toreb z pasztecikami

i rogalikami. Były wyśmienite, pełny asortyment przysmaków z mięsem, jajkami, serami, porami i

czymś z curry oraz rogalików ze śmietaną i dżemem jeżynowym; musiałam się powstrzymywać, żeby nie oblizać masła nie tylko ze swoich palców, ale też z palców oraz bród Becky i Jaya. Wrażenie ciepła

z żołądka rozprzestrzeniło się na całe moje ciało. Niezachwiana wiara przyjaciół w niewinność ojca

miała spory udział w przyjemności, którą czułam. - Wykluczone. - Jay oparł się, masując napęczniały brzuch. - Nie wpuściłby tych zbirów do domu w

czasie, gdy ty tam byłaś. Moim zdaniem za całą sprawą stoi ten Dee. Gdyby był w porządku, dlaczego

miałby nagle likwidować sklep i męczyć się nadawaniem mu wyglądu opuszczonego od łat? A także używać nazwiska zmarłego alchemika? To z całą pewnością pseudonim. Na milę czuć oszustwo.

Założę się, że włożył do szkatułki jakiś narkotyk, który zwalił cię z nóg.

Uśmiechnęłam się. Zagorzały fan brukowych powieści, Doc Savage'a i The Shadow, uwielbiał skomplikowane wyjaśnienia codziennych zdarzeń.

- Ale wiesz, nawet gdyby to było możliwe, Jay, to przecież do jego sklepu trafiłam przez przypadek. -

W uszach zabrzmiały mi słowa kobiety z piekarni, że na próg Johna Dee doprowadził mnie deszcz, którego nie zapowiadały prognozy, ale odpędziłam tę myśl. Cieszyłam się, że żadne z moich

przyjaciół nie zasugerowało, że trafiłam pod zły adres, ani że całą tę historię wymyśliłam. Nie

zamierzałam wystawiać ich wiary na próbę opowiadaniem o pogodzie wywołanej nadnaturalnymi czynnikami, dybukach czy błękitnych symbolach, które mi się przywidziały na wieku srebrnej

szkatułki. - Poza tym, jak Dee zdołałby zrealizować ten skomplikowany plan w takim krótkim czasie?

- No, na pewno był dobrze zorganizowany, zdążył opróżnić sklep i nadać mu wygląd opuszczonego od

wielu lat - powiedziała Becky. - Według mnie mamy do czynienia z przebiegłym umysłem. - Geniuszem zła! - dodał Jay złowieszczym, niskim głosem.

- Dzięki, Orsonie Welles. - Becky trzepnęła go ścierką do naczyń. - Musisz podać detektywowi

Kiernanowi nazwisko Johna Dee i adres sklepu. Może to jakiś znany oszust. - Jasne. Po prostu mu powiem, że kobieta z piekarni Puka oznajmiła mi, że John Dee, elżbietański

alchemik, który rezyduje przy Cordelia Street 121 Vi w opuszczonym sklepie, ma nasze pejzaże

Pissarra. Jestem pewna jak cholera, że od razu zrezygnuje ze śledztwa przeciwko mojemu ojcu. Becky i Jay wymienili spojrzenia, a mnie zrobiło się przykro, że zdradziłam się ze swoim

rozgoryczeniem i przygnębieniem. Zwłaszcza przed Jayem. Wiedziałam, że odbiera smutki innych i

sam się nimi dręczy. - Musisz odpocząć, James - powiedziała Becky. - Zostaniemy i dotrzymamy ci towarzystwa. Nie

powinnaś być sama. A jeśli te zbiry wrócą?

- To nie wchodzi w grę! Dzisiaj wieczorem macie koncert w Irving Plaza, na który... cholera! - Spojrzałam na zegar wiszący nad piecem i wstałam. - Na który się spóźnicie. A ja muszę pójść do

szpitala i zobaczyć, co u taty. Przyrzekam, że dam sobie radę.

Becky wyglądała, jakby miała zamiar wygłosić przemowę, ale Jay uciszył ją spojrzeniem, co było wyczynem nie lada.

- W takim razie odprowadzimy cię do szpitala i przyjedziemy po koncercie - powiedział. - To zresztą

wygodniejsze wyjście niż wleczenie całego sprzętu do Williamsburga.

Nie mogłam sprzeciwić się jego propozycji. Prawdę mówiąc, nie podobała mi się perspektywa

samotnego spędzenia nocy z myślą, że ludzie z pustymi oczami mogą tutaj wrócić.

Szczęki

Ojciec spał, kiedy przyszłam do św. Wincentego, a mój ulubiony pielęgniarz (dowiedziałam się, że ma na imię Obie), zapewnił, że dobrze sobie radzi.

- Proszę się nie martwić, dzisiaj wieczorem ja będę się nim opiekować. Niech pani wraca do domu. -

Spojrzał w okno. - Wygląda, że od południa idą opady. Obie Smith miał rację. Zimny, ostry jak igły deszcz padał, kiedy wyszłam ze szpitala. Podniosłam

kołnierz płaszcza i schyliłam głowę, żałując, że nie mam parasola albo czapki, ale przecież było

pogodnie i sucho, kiedy wychodziłam z domu. Na rogu Siódmej Alei i Dwunastej Ulicy spojrzałam na północ, w stronę śródmieścia. Światła ulicznych lamp lśniły jasno na tle kobaltowego nieba. Kiedy

jednak spojrzałam na południe, mgła nie pozwalała mi dojrzeć najbliższego skrzyżowania. Jakby

południowy kraniec Manhattanu połknęła chmura. Niesamowita pogoda, pomyślałam, przechodząc przez aleję, może to kolejny symptom globalnego

ocieplenia, ale na pewno nie powód do niepokoju. Mnóstwo ludzi szło w moj ą stronę alej ą

Greenwich...

Przystanęłam na rogu Jane i rozejrzałam się. Wszyscy przechodnie na Greenwich kierowali się do

Siódmej Alei, nikt nie szedł w kierunku Ósmej. Czy to jakaś parada albo impreza, o której nie wiem? Ale kto urządza parady w środku grudnia? Może idą do Irving Plaza na koncert London Dispersion

Force, uznałam, zdecydowana myśleć pozytywnie.

Na Jane mgła była jeszcze gęstsza, złowrogi tuman wyglądał jak śmietana, miał żółtawy kolor i lekko cuchnął zgniłymi jajami - podobny odór wydawali ludzie cienie. A to nie mogło być anomalią

pogodową, musiało dojść do awarii kolektora ścieków albo instalacji gazowej. Może powinnam

wrócić... Ale dokąd? Byłam wyczerpana. Pragnęłam być w domu, leżeć we własnym łóżku. Balustrada na naszym ganku wyłaniała się z mgły. Pomyślałam, że włączę telewizor i dowiem się, co

się dzieje.

Kiedy weszłam do środka i wbiłam kod alarmowy, oparłam się o drzwi, jakbym chciała zatrzymać mgłę na zewnątrz. Tylko że mgła już dotarła do środka. W holu panował mrok, kąty z zalegającymi

cieniami były niewyraźne i zamazane. Pewnie to początek migreny. Plama o poszarpanych

krawędziach, która zawsze zwiastowała ból głowy, przesuwała mi się przed oczami. Nie powinnam się dziwić, wziąwszy pod uwagę ostatnie przeżycia. Muszę połknąć dwa adavile i przez dziesięć

godzin poleżeć w ciemnym pokoju. To wszystko.

Z trudem pokonałam dwa piętra, wspominając, jak mama zawsze powtarzała, że powinniśmy zainstalować windę na czasy, kiedy będzie staruszką.

- Ty nigdy nie będziesz staruszką - odpowiadał Roman, mając na myśli naturalnie to, że moja piękna

matka nigdy nie będzie wyglądać staro, a nie to, że zginie w wypadku

w wieku sześćdziesięciu jeden lat. Roman w jednej sprawie się nie mylił: w dniu śmierci Margaret

James wciąż wyglądała jak trzydziestolatka. Kiedy otworzyłam drzwi mieszkania, przekonałam się, że Jay i Becky tu także byli. Któreś

pozamiatało papierowe konfetti, starło proszek do zdejmowania odcisków, a nawet (pewnie Becky, bo

doskonaliła ciesielskie umiejętności podczas letnich prac na rzecz Habitat for Humanity) zabiło deską stłuczony świetlik. Pomiędzy deską a framugą widziałam jednak skrawek nieba i miałam nadzieję, że

Becky była trochę dokładniejsza, budując domy w Ekwadorze. Wyglądało, że Becky zrealizowała

swoją wygłaszaną od lat groźbę: odkurzyła i wypastowała moje półki z zapasami biżuterii i metalu. Wygięte drogowskazy, porzucone koła rowerowe, łańcuchy i części samochodowe, które zbierałam z

ulic i opuszczonych magazynów, lśniły jak nowiutkie zabawki. Przetarła nawet pojemniki z

acetylenem i tlenem. Nie tknęła tylko metalowego smoka wiszącego nad warsztatem. Mówiła, że na jego widok ma dreszcze. Nie mogłam jej winić.

Głowa była zrobiona z hydraulicznego przecinaka, który znalazłam na wysypisku w Greenpoint.

Nawet kiedy tam leżał, wyglądał jak pysk gadziego potwora. Co noc widywałam tego potwora w moich snach. W życiu po raz ostatni widziałam go w dzień, gdy umarła moja matka.

Miałam szesnaście lat. Mama wynajęła samochód, żeby odwieźć mnie na rozmowę w Rhode Island

School of Design. Kłóciłyśmy się przez całą drogę powrotną w szalejącej zamieci. Byłam na nią taka zła, że kiedy zatrzymałyśmy się na stacji benzynowej, przesiadłam się na tylne siedzenie.

Postanowiłam, że zostanę w Nowym Jorku i będę się uczyć w FIT. Koszty stanowiły ułamek tego, co

w szkole

prywatnej w rodzaju RISD, i było tam mniej pretensjonalnie. Mama powtarzała, że znajdzie środki.

- Możesz być, kim tylko zechcesz, Garet. Musisz mieć wolność wyboru... lepiej będzie, jeśli wyprowadzisz się z domu.

- Żebym nie musiała słuchać, jak kłócicie się z tatą? - Włożyłam słuchawki walkmana na głowę i

patrzyłam w okno, zupełnie zakryte śniegiem. Wciąż odwrócona byłam do prawego okna, kiedy kierowca czerwonego forda expedition zmienił pas, nie biorąc pod uwagę martwego pola matki, i

uderzył w nasz samochód, który dachował i przesunął się przez trzy pasy. Drugi SUV trafił pod kątem

w lewy tylny błotnik, przez co nasze auto okręciło się i zatrzymało na betonowym murze. Byłam uwięziona między ścianami stali, drzwi z obu stron zamieniły się w harmonijkę. Widziałam tył głowy

matki i słyszałam, jak ciągle powtarza moje imię.

- Garet, słyszysz mnie? Nic ci nie jest? Garet? -Jestem, mamo. Nic mi nie jest, ale nie mogę się ruszyć. A ty jesteś ranna?

Dopiero po chwili usłyszałam, że nie. Powiedziała, iż jest jej przykro, że się kłóciłyśmy z powodu

college'u. Wierzyła, że podejmę właściwą decyzję. - Marguerite. - Francuską wersję mojego imienia zawsze wypowiadała jak czułe słowo. - Ufaj swojej

intuicji. Jesteś rzadkim ptakiem... wyjątkowym... myśl samodzielnie...

Mówiła coś jeszcze, ale zagłuszyło ją nagłe wycie syren. Przy drzwiach od strony kierowcy pojawiła się twarz człowieka w strażackim kasku, mama powiedziała coś do niego, ale nie dosłyszałam. Potem

strażak stanął koło mnie, jego twarz miała złowrogi czerwony koior od pulsujących wokół niego

kogutów.

- Muszę jeszcze o czymś ci powiedzieć! - krzyknęła matka.

- Wszystko w porządku, mamo, zaraz nas wyciągną! - odkrzyknęłam. - Tak, tak, ale na wszelki wypadek, kochanie... Cokolwiek mówiła, utonęło w rozdzierającym trzasku

przecinanego metalu. Coś uderzyło w wykrzywione drzwi. Wyglądało jak pysk potężnej bestii; kiedy

z przerażeniem patrzyłam, otworzyło szczęki i wydało gniewny wrzask. Później zrozumiałam, że ratownicy korzystali z hydraulicznego przecinaka, zwanego Szczękami

Życia, żeby uwolnić mnie ze zmiażdżonego samochodu, a dźwięk, który słyszałam, był odgłosem

rwanego metalu. Mnie jednak zawsze będzie się wydawać, jakby ta rzecz otworzyła szczęki i wrzasnęła.

Kiedy strażnik mnie wyciągnął, też na niego wrzeszczałam, żeby wrócił po moją matkę. Odeszliśmy

zaledwie na dziesięć metrów i samochód eksplodował kulą płomieni, które minęły nas o włos. Potem się dowiedziałam, że matkę przebiła kolumna zmiażdżonej kierownicy. Nie przeżyłaby, nawet gdyby

ją wyciągnęli. Domyślając się tego, powiedziała ratownikom, żeby zajęli się mną. Zawsze jednak

miałam wrażenie, że od matki rozdzieliła mnie przemocą ta wrzeszcząca, kłapiąca rzecz: Szczęki Życia.

Kilka lat później (byłam na ostatnim roku FIT) znalazłam przecinak i od razu wiedziałam, co chcę z

nim zrobić. Zabrałam go do domu i zespawałam z łańcuchami oraz zapasowymi częściami samochodowymi, tworząc zionącego ogniem smoka. Nazwałam go Szczęki. Myślałam, że

zamieniając moje najgorsze koszmary w dzieło sztuki, przeżyję katharsis. Przecież o to chodzi w

sztuce, prawda? O przekształcenie chaosu i bólu w coś, co ma znaczenie?

Ale kiedy teraz patrzyłam na rzeźbę, widziałam tylko własne przerażenie z tamtych dni po śmierci

mamy, kiedy się bałam, że jeśli ojciec pójdzie do więzienia, w gruncie rzeczy będę sierotą. A teraz wróciłam właściwie w to samo miejsce. Ubiegłej nocy o mało nie straciłam ojca. Jeśli Romana

oskarżą o zaaranżowanie włamania, pójdzie do więzienia. Jak długo człowiek w jego wieku zdoła tam

przetrwać? Od śmierci mamy upłynęło dziesięć lat, ale ja wcale nie byłam bardziej przygotowana na samotność. Na to, by być sierotą.

Słowa rozbrzmiały w mojej głowie, ale wypowiedział je syczący głos, który nie należał do mnie.

To był głos potwora. Jego oczy z czerwonych samochodowych świateł wpatrywały się we mnie, ostre, zardzewiałe zęby odsłaniały się w uśmiechu, kpiąc z mojej nadziei, że dam sobie radę sama.

Jesteś rzadkim ptakiem, zawsze powtarzała mama.

Jesteś kulawym kaczątkiem, warknęły Szczęki. ...wyjątkowym...

...odmieńcem...

...tak wiele osiągnęłaś...

...skończysz na ulicy, samotna, bez grosza przy duszy...

Odwróciłam się od metalowego potwora, spojrzałam na warsztat. W zamglonym oknie złapałam

swoje odbicie, długie czarne włosy splątanymi kędziorami otaczały bladą napiętą twarz, oczy były niczym płytkie czarne kałuże. Wiedźma, czarownica, syknął potwór. Wzięłam lutownicę, którą

używałam wczoraj wieczorem, ale zaraz ją odłożyłam. Nie, za mała. Potrzebny mi palnik. Roztopię tę

przeklętą rzecz, zmienię w kupę złomu. Bo tym była, nie sztuką. Nie wydobyłam znaczenia z bólu, żadnego znaczenia nie było, tylko chaos.

Włożyłam maskę i rękawice, wyregulowałam poziom acetylenu i tlenu w palniku, następnie weszłam

na stół, zdjęłam rzeźbę z drutów, na których wisiała, i rzuciłam dwumetrowe metalowe monstrum na stół. Głowa podskoczyła na szyi z łańcucha, ostre zęby musnęły moje rękawice i całość z okropnym

hałasem upadła na metalowy blat. Kiedy schodziłam na podłogę, zdawałam sobie sprawę, że w

obecnym stanie wyczerpania i rozpaczy nie powinnam posługiwać się palnikiem. Ta myśl jednak mieściła się w dziwnie niejasnym zakątku mózgu, jakby otulonym mgłą, która napierała na okna i

zdawała się wkradać do pokoju przez szpary w świetliku zostawione przez Becky. Jasno myśląca

część mózgu pragnęła zniszczyć metalowego potwora. Cęgami złapałam jego szczęki i skierowałam płomień na łańcuch u podstawy głowy. Najpierw przetrącę mu kark. Iskry posypały się z rozgrzanego

metalu, unosząc się nad łbem monstrum, opadały na jego szklane oczy i żarzyły się krwistą czerwienią

na ostrych jak igły zębach. Z paszczy mgła wydobywała się jak dym. Nim przecięłam łańcuch na dwie części, coś błysnęło w czerwonych ślepiach. To było niemal tak, jakby się śmiał.

Łańcuch tworzący kark zsunął się na podłogę.

Cholera! Krzyknęłam, bo dziesięć kilogramów nierdzewnej stali uderzyło w moją stopę. Cofnęłam się o krok i zaplątałam w łańcuch. Przewróciłam się na plecy, a za mną poleciał palnik, ześlizgując się na

ziemię jak wąż. Zakręcił się na podłodze, plując ogniem. Uwolniłam nogę i szarpnęłam się do tyłu. Na

stole łeb monstrum się odwrócił. To niemożliwe, pomyślałam zamgloną częścią mózgu, której nie sparaliżował strach, przecież łeb nie

jest połączony z łańcuchem. Ale tak właśnie było. Łeb odwrócił

się do mnie, oczy płonęły, straszliwe szczęki otworzyły się szeroko.

Plecami trafiłam w zbiorniki acetylenu i tlenu. Wyprostowałam się i odwróciłam (choć bardzo nie chciałam stawać tyłem do tej rzeczy), po czym wyłączyłam oba zbiorniki.

Usłyszałam syk. Kiedy spojrzałam w stronę, skąd dochodził, zobaczyłam, że wyłączony palnik leży

kilka kroków od zwiniętego łańcucha Szczęki Życia przechylały się przez krawędź stołu. W powietrzu unosiły się płatki czarnego popiołu, który się pojawia, kiedy poziom acetylenu jest za wysoki.

Mgła napierała na okno, jakby zaraz miała stłuc szybę, ale potem cofnęła się w noc niczym ranne

zwierzę czołgające się do nory.

Święty Lew

Kiedy obudziłam się nazajutrz rano, miałam kaca, jakbym poprzedniego wieczoru wypiła kilkanaście kolejek teąuili. Chwiejnie weszłam do pracowni, gdzie powitało mnie złowrogie oko Szczęk,

wpatrujące się we mnie z poczerniałego stołu. Co mnie opętało? Co mnie opętało?

Roman mówił, że włamywacze byli we władaniu demonów. Wczoraj wieczorem czułam się, jakbym była we władaniu demonów rozpaczy i pogardy do siebie, a potem Szczęki ożyły i mnie zaatakowały.

Przynajmniej tak mi się zdawało. To mogło być dziełem mojej wyobraźni, podobnie jak kształty na

szkatułce mogły być złudzeniem optycznym. Może dzieje się coś złego z moim wzrokiem... albo głową. A jeśli mam guza mózgu? Powinnam zgłosić się do szpitala Świętego Wincentego na

tomografię? Odnosiłam jednak wrażenie, że gdybym powiedziała lekarzowi o rzeczach, które

widziałam w ostatnich dniach, nieprędko pozwoliłby mi wrócić do domu. Zeszłam na dół z nadzieją, że poskromię ogarniającą mnie rozpacz dzbankiem mocnej herbaty. W

kuchni Becky

siedziała przy stole i czytała „Timesa". Była pogrążona w lekturze, zauważyła mnie dopiero, gdy

stanęłam przy mej. Podskoczyła i zmięła gazetę, próbując się schować na kolanach. - Co? Skrytykowali was? A to dranie. Pokaż.

- Nie, to nie krytyka. Wieczór był rewelacyjny, przyszedł facet z wielkiej wytwórni i powiedział, że na

nasz dzisiejszy koncert w Apollo przyprowadzi producenta. Więc nie, nie chodzi o złą krytykę. Naprawdę.

- To wspaniale. - Uważnie przyjrzałam się Becky. Nie widziałam jej tak zdenerwowanej od egzaminu

LSAT, kiedy wciąż miała zamiar spełnić marzenia matki o karierze prawniczej. - Taa... Wiesz, włożyłam do piekarnika rogaliki i zaparzyłam herbatę. Powinnaś się napić, wyglądasz

okropnie.

- Dzięki, Becky. Napiję się. - Już chciałam otworzyć piekarnik gołą ręką, ale Becky zerwała się i powstrzymała mnie od sparzenia sobie dłoni. Gazeta spadła na podłogę, więc ją złapałam i

otworzyłam na stronie, którą czytała" Becky. To był artykuł w dziale miejskim opisujący włamanie do

James Gallery. „Druga w ciągu dziesięciu lat kradzież w galerii w Village". - „Druga kradzież" - przeczytałam na głos. - Jakbyśmy byli jedyną firmą w Nowym Jorku, którą w

ciągu dziesięciu lat okradziono więcej niż raz.

- A to dranie. - Becky zaklęła, wyjmując rogaliki z piekarnika. - Nie daj się im, mała. Nie mają pojęcia, o czym mówią.

Czytałam artykuł z rosnącym przygnębieniem. Dziennikarz wygrzebał sprawę o oszustwo sprzed

dziesięciu lat. Nie twierdził, że w tej kradzieży jest coś podejrzanego, ale trudno było nie wyciągnąć takiego wniosku. Artykuł

kończył się zdaniem: „W galerii nie odbierano telefonu, choć dzwoniłem często".

- Jakbyśmy nie mieli nic lepszego do roboty niż odbieranie telefonów od dziennikarza. - Z wyrzutami sumienia zerknęłam na światełko migające na automatycznej sekretarce. Wcześniej lub później będę

musiała odsłuchać wiadomości.

- A to dranie - powtórzyła Becky, podsuwając mi talerz z rogalikami. - Uhm. - Sięgnęłam po rogalika. - Nie sądziłam, że wczoraj wieczorem zostawiliśmy tyle rogalików.

Myślałam, że zjedliśmy wszystkie.

- Ja też, ale kiedy rano przyszłam do kuchni, torba była prawie pełna. - Ugryzła kawałek, zamknęła oczy i jęknęła.

- Boże, Becky, daj spokój. - Ale kiedy sama ugryzłam, też nie mogłam ukryć zachwytu. Natychmiast

poczułam się lepiej. Artykuł nie jest ważny. Gdybym zdołała odnaleźć Johna Dee, mogłabym skierować dochodzenie policyjne na inne tory. Jedyny problem polegał na tym, że nie miałam

zielonego pojęcia, gdzie go szukać.

Otworzyłam oczy i wyciągnęłam rękę po okruchy rogalika, które spadły na gazetę. Moje palce wylądowały na nazwisku. Niedawno gdzieś je widziałam, ale przez sekundę nie potrafiłam sobie

przypomnieć gdzie.

Will Hughes, menedżer funduszu hedgingowego na trudne czasy. Hughes informuje, że jego fundusz, Black Swan Partners LP, osiągnął roczny zysk w wysokości czternastu procent, pomimo

dramatycznego spadku wszystkich indeksów rynkowych.

- Will Hughes - powtórzyłam na głos. - Jego nazwisko było na dokumentach w szkatułce. Dziwne, że jego

fundusz nosi nazwę Black Swan... - Odwróciłam na następną stronę, gdzie znajdował się dalszy ciąg

artykułu. Willa Hughesa sfotografowano stojącego w łukowej bramie budynku w stylu Tudorów. - Hm, przystojniak - powiedziała Becky. Rzeczywiście był przystojny: kręcone jasnobrązowe

włosy, wydatne kości policzkowe, jasne oczy z ciemnymi rzęsami, pełne zmysłowe usta, ale nie

patrzyłam na niego, tylko na herb w łuku nad jego głową. Był identyczny z herbem na moim sygnecie i na szkatułce.

Becky sceptycznie odnosiła się do pomysłu, że będę mogła tak po prostu zadzwonić do menedżera

funduszu hedgingowego, który jest miliarderem, i umówić się na spotkanie. - Skąd niby weźmiesz jego numer?

- Od Chucka Chennery'ego.

Zadzwoniłam do Chucka. Najpierw wysłuchałam, jak uprzejmie troszczy się o zdrowie Romana (dzięki Bogu za jego wyniosłą rezerwę, ani razu nie dał do zrozumienia, że coś podejrzanego jest w

tym włamaniu, choć z całą pewnością znał dzieje mojego ojca), potem zapytałam, czy mógłby podać

mi numer telefonu Willa Hughesa. - Tego z Black Swan Partners? A mogę zapytać, do czego ci jest potrzebny?

- W dzisiejszej gazecie rozpoznałam herb, pod którym stoi na fotografii - odparłam zgodnie z prawdą.

- Mam taki sam i pomyślałam, że może kupiłby ode mnie medalion. - Ha! Namów go, żeby kupił równe sto, Garet. Może rozdawać je na Boże Narodzenie swoim

wspólnikom.

Kazał mi czekać, sam natomiast poprosił sekretarkę, by znalazła numer. Uniosłam kciuki do Becky

i pomachałam do Jaya, który wtoczył się do kuchni zaspany i nieogolony. Zapisałam numer, a Becky

wyjaśniła Jayowi, o co chodzi. - Więc tak - powiedziała, kiedy skończyłam rozmowę z Chuckiem. - Zastanówmy się, jak powinnaś tę

sprawę rozegrać.

Ale ja już wybrałam numer. Odezwała się poczta głosowa. - Panie Hughes - powiedziałam do słuchawki - nazywam się Garet James i jestem przekonana, że mam

sygnet pańskiego przodka. - Podyktowałam swój numer i rozłączyłam się.

-1 to wszystko? - Becky wierciła się na krześle. - Tak jest. - Podałam swoją komórkę. - Idę pod prysznic. Zawołaj, gdyby oddzwonił.

Wzięłam długi prysznic, dwa razy umyłam włosy i nałożyłam lawendową płukankę. Zapach zawsze

przypominał mi matkę. Tego najbardziej jej brakowało, gdy wspominała wioskę we Francji, gdzie się wychowała - pól lawendy. W naszym małym ogródku hodowała lawendę w donicach, wiązała bukiety

fioletową wstążką i wieszała w kuchni na hakach. Kiedy zaschły, zaszywała suche płatki w woreczki,

które wkładała do bieliźniarki i szuflad z ubraniami. Wdychanie tego aromatu sprawiało, że czułam się czysta i spokojna.

Włożyłam czarne spodnie, wykrochmaloną koszulę z białej bawełny i zielony kaszmirowy sweter; to

był wygodny strój, wyglądał dostatecznie modnie na wypadek, gdybym w szpitalu musiała rozmawiać z policją albo dziennikarzami. Zanim wróciłam na parter, usiadłam na łóżku i przeczytałam artykuł o

Wilfu Hughesie do końca.

„Moja strategia oparta jest na historycznych wzorach partnerstwa", powiedział naszemu

dziennikarzowi, „i podejrzewam, że analizuję dane dotyczące giełdy bardziej szczegółowo i w szerszej perspektywie czasowej niż większość menedżerów". Kiedy poprosiliśmy, by rozwinął tę

myśl, stwierdził tylko, że jego rodzina od dawna zajmuje się giełdą, dzięki czemu dysponuje

prywatnymi archiwami finansowymi, które nie są dostępne dla innych inwestorów. Doskonałe wyniki Hughesa przyniosły w tym roku skutek w postaci napływu kapitału; Hughes nie chciał wchodzić w

szczegóły, cieszy się jednak opinią człowieka zarządzającego pięcioma miliardami dolarów i jak

oznajmił, dodatkowe fundusze są „znaczące". „Kontaktuje się ze mną tak wielu inwestorów, że zaczynam się zastanawiać nad założeniem drugiego funduszu, Green Hills Partners, odznaczającego

się społecznie świadomą, środowiskową orientacją, której brak w Black Swan", ujawnia Hughes.

„Może też zainteresowaną ochroną zwierząt. To moje marzenie od wielu lat". Zapytany o powtarzaną często opinię, że inwestowanie świadome społecznie jest mniej zyskowne od odmian z głównego

nurtu, odpowiedział oschle, że nie nazwałby inwestowania w obecny rynek „zyskownym".

„Inwestorowi potrzebny jest doskonały menedżer, który uczy się od przeszłości i bada przyszłość, a nie taki, który fantazjuje na jej temat, podejmując niemądre ryzyko. I tylko to się liczy".

Odłożyłam gazetę i sięgnęłam po wisiorek, który wczoraj wieczorem zostawiłam na nocnym stoliku,

ale zamiast na niego moje palce trafiły na srebrną pieczęć ze szkatułki. Zostawiłam ją tutaj dwa dni temu razem z dość sporym kawałkiem papieru, na którym widniało nazwisko Willa Hughesa.

Wzięłam skrawek i próbowałam odczytać wersy

ponad podpisem i pieczęcią, ale litery były maleńkie i nie potrafiłam ich odcyfrować. Jakby autor

chciał zaszyfrować swoje przesłanie. Poszłam do pracowni, z torebki wyjęłam lupę i położyłam papier na stole w kałuży słonecznych

promieni. Przez lupę wyrazy były większe, ale wciąż nie do odczytania. Podniosłam skrawek i

delikatny papier okazał się przezroczysty, czarne litery kołysały się w powietrzu niczym skrzydła. Wciąż nic mi nie mówiły, ale kiedy odwróciłam kawałek na drugą stronę, enigmatyczne znaki okazały

się angielskimi słowami. Odczytałam dwa wersy, fragment wiersza.

A potem łabędź zrywa się do nagłego lotu, wzbija wysoko

Ipanuje na niebie swymi czarnymi skrzydłami.

Obraz w niesamowity sposób przypominał moje sny, w których czarny łabędź ze srebrnego jeziora wzbija się do lotu. Przez chwilę wydawało mi się, że znowu słyszę szum skrzydeł, ale pokręciłam

głową i dźwięk ucichł. Usłyszałam natomiast bicie swojego serca. Czy to możliwe, że ten człowiek,

prezes funduszu hedgingowego o nazwie Black Swan Partners, który pozował pod herbem identycznym z pieczęcią na szkatułce, jest w jakiś sposób powiązany z autorem tych wersów? Znowu

potrząsnęłam głową, tym razem dlatego, iż ogarnęło mnie dziwne, klaustrofobiczne wrażenie, że krąg

spraw się zacieśnia. Za dużo tych zbiegów okoliczności... Za dużo związków. A z drugiej strony... Jeśli Will Hughes jest związany ze szkatułką, może będzie w stanie pomóc mi ją odszukać.

Zeszłam na dół, czując się dziwnie podniesiona na duchu. Słońce świeciło, ojciec wraca do zdrowia, a

ja trafiłam na trop, który przypuszczalnie dowiedzie jego niewinności.

Mimo to kiedy popatrzyłam na Jaya i Becky, pomyślałam że stało się coś złego. Okazało się jednak, że

to nic złego, tylko zaskakującego. - Will Hughes dzwonił dziesięć minut temu... - zaczął Jay, ale przerwała mu zniecierpliwiona Becky.

- O trzeciej przyśle po ciebie samochód. Powiedział, żebyś wzięła sygnet.

Dobre samopoczucie towarzyszyło mi w drodze do szpitala. Dzień był rześki i pogodny, ciepły jak na środek grudnia, z błękitnego nieba zniknęły wszelkie ślady po cuchnącym deszczu i mgle z

wczorajszego wieczoru. Jedynymi pozostałościami po nienormalnej pogodzie były kałuże brudnej

wody, które właściciele sklepów na Greenwich zmiatali na ulice. Pomachałam do pary prowadzącej Tea & Sympathy i życzyłam im dobrego dnia, bo przyjemność sprawiał mi ich brytyjski akcent i to, jak

wymawiali, zwracając się do mnie „kochana". Dałam kilka dolarów bezdomnej, która siedziała po

turecku na krawężniku i prowadziła gorącą dyskusję z obłokiem pary wydobywającym się z kratki kanalizacyjnej. Uniosła brunatną jak orzech twarz, a potem splunęła w monety na dłoni i pomachała

do mnie. Minęłam szpital przy Siódmej i poszłam dalej do francuskiej piekarni Lafayette przy

Greenwich po strudel, który ojcu przypominał strudel pieczony przez jego matkę. W drodze do piekarni minęłam Tibet Kailash, tybetański sklep odzieżowy, gdzie kupowałam

prezenty. Witryna była pełna jaskrawych jedwabi; przypomniały mi opaskę na głowę, którą wczoraj

wieczorem nosił Obie Smith. Zwykle nie otwierano sklepu tak wcześnie, ale kiedy właściciel zobaczył, że zaglądam do środka, wpuścił mnie. W środku unosił się cudowny aromat drzewa

sandałowego i wody

różanej. Wybrany wielobarwny szal ze złotymi i srebrnymi nitkami położyłam na kontuarze.

- Nie przypominam sobie, żebym wcześniej spotkała się z takim kadzidełkiem - zauważyłam, kiedy właściciel zawinął szal w fioletowy papier i włożył do małej pomarańczowej torby (lubiłam kupować

tu prezenty, także dlatego, że były ładnie opakowane, często uzupełnione poezją Dalajlamy).

- Rano na ulicy dziwnie śmierdziało. Kadzidełko usuwa odór. Proszę. - Wrzucił do torby kilka kadzidełek. - Proszę je zapalić, jeśli znowu pojawi się taka mgła.

- Dziękuję. Ale mam nadzieję, że taka pogoda się nie powtórzy. Wywołuje u mnie migrenę.

Pokręcił głową. - A ja myślę, że często będziemy mieć z nią do czynienia - z taką i jeszcze gorszą. - Wsunął do torby

trzy kartki z modlitwami.

Wyszłam, próbując odpędzić jego słowa; znowu wpadałam w przygnębienie. Zapachy z piekarni poprawiły mi trochę nastrój, a poczułam się bardzo dobrze, kiedy weszłam do sali i zobaczyłam, że

ojciec siedzi na łóżku. Wróciły mu kolory, wzrok miał przenikliwy.

- Margaret - powiedział śpiewnie. Nigdy nie zgadniesz, kto wczoraj wieczorem mnie odwiedził! - Wczoraj wieczorem? Przecież byłam z tobą do końca pory odwiedzin.

Machnął ręką, kiedy chciałam poczęstować go strudlem, i przytrzymał moją dłoń.

- Sante Leone! - Sante Leone? - powtórzyłam, siadając na skraju łóżka

- Pamiętasz go, prawda? Pochodził z Haiti i malował olbrzymie płótna pełne tropikalnych kolorów...

- Pamiętam go, tato, chodzi tylko o to, że...

- Cudownie było znowu się z nim zobaczyć! A najlepsze jest to... - przyciągnął mnie ku sobie: - ...że znowu maluje' Ubranie miał pochlapane świeżymi barwami we wszystkich odcieniach tęczy.

Powiedział, że ma dla mnie kilkanaście nowych obrazów. Wiesz, ile ludzie zapłacą za nowego Sante

Leone? - Miliony, tato. Jestem pewna, że zapłaciliby wiele milionów.

- Możesz się założyć! Mówiłem ci, że coś się pojawi Koniec z naszymi problemami finansowymi. -

Puścił moją dłon i opadł na poduszkę. - Dobrze, tato. - Dotknęłam jego czoła. Było ciepłe ale nie rozpalone gorączką. - To wspaniale. Poleź

sobie spokojnie, a ja pójdę poszukać lekarza.

Zamknął oczy i momentalnie zasnął, cicho pochrapując. - Od czwartej rano czeka na panią, żeby opowiedzieć o wizycie Świętego Lwa - powiedział

mężczyzna stojący w progu. Dopiero po sekundzie rozpoznałam Obiego Smitha bez pielęgniarskiego

stroju. Miał na sobie długi płaszcz z czarnej skóry, czarne dżinsy i koszulę z pomarańczowego jedwabiu. Długie dredy, wczoraj wieczorem związane bandaną, spadały mu luźno na plecy.

- Święty Leon. Od lat nie słyszałam, by ktoś tak go nazywał. - Sante Leone, Święty Leon, na początku

lat osiemdziesiątych przyjechał z Haiti na stypendium do Pra-ta. Zrezygnował z nauki i zaczął malować świetliste murale na całym Manhattanie, sygnując je swoim znakiem szczególnym:

stylizowanym lwem z jedną łapą uniesioną i aureolą nad łbem. Święty Leon. Ojciec odszukał go w

spalonej kamienicy na Lower East Side, gdzie Sante

Leone mieszkał, a właściwie obozował, i wrócił do domu z sześcioma obrazami. Dbał o jego karierę,

zapraszał do nas na posiłki, wprowadził do świata sztuki i urządził pierwszą wystawę. W noc poprzedzającą wernisaż jego dzieł na Whitney Biennale Sante umarł z przedawkowania heroiny. -

Tata zawsze myślał, że mógł w jakiś sposób go uratować. - Wstałam i podeszłam do Obiego Smitha. -

Mam nadzieję, że te wspomnienia o nim nie znaczą, że ojciec na nowo przeżywa wyrzuty sumienia. Obie Smith pokręcił głową.

- Powiedział, iż Sante przyszedł, żeby mu udowodnić, że nie żywi urazy.

Pochyliłam głowę, by ukryć łzy. - To dla pana. - Podałam mu pomarańczową torbę. Kolorem pasowała do jego koszuli. - Jest pan taki

dobry, chciałam...

- Proszę mi nie dziękować - przerwał, biorąc torbę. - Robię, co do mnie należy. - Rozwinął pakunek i uśmiechnął się na widok wielobarwnego szala. Wyjął go i szal przez chwilę unosił się w powietrzu

niczym egzotyczny motyl, a potem opadł na jego kark.

- Do twarzy panu w nim. - Nie wątpię w to. - Obie Smith uśmiechnął się. Skłonił się, okręcił na pięcie (poły jego czarnego

płaszcza wydęły się niczym peleryna) i odszedł. Sprężystość w jego krokach kazała mi pomyśleć, że

idzie w takt muzyki, którą tylko on słyszy. Odprowadzałam go wzrokiem; tuż przed zakrętem odwrócił się do mnie z szerokim uśmiechem.

Zarumieniłam się, bo zauważył, że go obserwuję, i szybko zawróciłam w drugą stronę, wpadając na

detektywa Joego Kiernana.

- Och, świetnie, że pani tu jest. - Ujął mnie za łokieć i poprowadził w stronę poczekalni.

- Przyszłam, żeby zobaczyć się z ojcem, proszę pana. - Uwolniłam rękę i chciałam pójść do sali, ale zagrodził mi drogę. - O co chodzi? O coś, co powiedział ojciec? Wie pan, nie sądzę, by to, co mówił

pod wpływem leków, które mu aplikują, było wiarygodne...

- Nie chodzi o to, co powiedział pani ojciec, ale o to, co mówią ludzie, którzy włamali się do waszego domu.

- Naprawdę? Złapaliście ich? - zapytałam ze szczerym zdziwieniem, ucieszona z takiego obrotu

spraw. To jednoznacznie zakończy kwestię udziału mojego ojca we włamaniu, a co więcej, odzyskamy obrazy. - Cudownie! Mieli srebrną szkatułkę?

Obrzucił mnie dziwnym spojrzeniem.

- Mieli pejzaże Pissarra, panno James, ale szkatułki nie. - Och... to fatalnie... ale dzięki Bogu są obrazy. To naprawdę bardzo dobra wiadomość.

- Obawiam się, że niezupełnie. Obaj mężczyźni oddzielnie zeznali, że pani ojciec wynajął ich do tego

włamania. W szpitalu nie można korzystać z komórek, więc po rozmowie z detektywem Kiernanem wyszłam na

zewnątrz, żeby zadzwonić do Chucka Chennery'ego.

- Nie mogę w to uwierzyć - odparł Chuck ze swoim kojącym śpiewnym akcentem. - Ktoś go wrabia. Porozmawiam z Dave'em Reissem z naszego wydziału kryminalnego, a przed południem

przyjedziemy do szpitala.

Podziękowałam mu i poszłam do ojca. Nie spał, kłócił się z pielęgniarką o śniadanie.

- Ja się nim zajmę - powiedziałam.

Po wyjściu siostry odstawiłam tacę ze stygnącymi jajkami i wodnistą galaretką, w zamian podałam ojcu strudel z piekarni Lafayette. Nie pamiętał, że przyniosłam go wcześniej, w gruncie rzeczy nie

pamiętał, że już się ze mną widział, więc nie wspominałam o wizycie Sante Leone. Kiedy skończył

jeść strudel, strzepnęłam okruchy z pościeli i powiedziałam, że chcę go o coś zapytać. - Ale musisz mi obiecać, że się nie zdenerwujesz, tato. Zadam ci to pytanie tylko raz i nie będę wątpić

w twoją odpowiedź. - Odetchnęłam głęboko. - Policja złapała włamywaczy...

- To wspaniała wiadomość... - ...którzy twierdzą, że ich wynająłeś.

Z twarzy ojca odpłynęła krew, kurczowo zacisnął dłonie na pościeli. Żałowałam, że musiałam mu to

powiedzieć, ale lepiej, żeby usłyszał to ode mnie, nie od policjanta. - Margaret - używał mojego pełnego imienia tylko w sytuacjach, gdy zdarzało się coś poważnego albo

doniosłego - myślisz, że sprowadziłbym... takie upiory do naszego domu?

- Uwierzę we wszystko, co mi powiesz, tato. Zrobiłeś to?

- Na pamięć twojej matki przysięgam, że nie mam z tym nic wspólnego.

Uścisnęłam jego dłoń, rozluźniając palce wbite w pościel. - W porządku, tato, mnie to wystarczy. Chuck Chennery przyjdzie tutaj z adwokatem ze swojej

kancelarii, specjalistą od prawa karnego. Zajmiemy się tym. Nie rozmawiaj o włamaniu z nikim poza

mną, Chuckiem i tym drugim prawnikiem, dobrze?

Ojciec wyciągnął palec w geście, który zawsze wykonywał, by podkreślić swoje słowa. -1 naturalnie z

twoją matką. - Co z mamą?

- Z nią mogę o tym rozmawiać, prawda? Poklepałam go po dłoni. Przynajmniej nie zapytał, czy

może porozmawiać z Sante Leone. - Jasne, tato, z mamą możesz rozmawiać. Wygładziłam pościel i zatknęłam końce pod materac.

Moje dłonie natrafiły na coś szorstkiego, jakby plamę po rozlanym płynie. Przyjrzałam się uważniej i

na prześcieradle zobaczyłam smugi farby koloru limonki, koralu, wyblakłej żółci i akwamaryny. Ulubione barwy Sante Leone.

Wieża strażnicza

Do wczesnego popołudnia byłam w szpitalu. O dwunastej przyszedł Chuck Chennery z młodym eleganckim prawnikiem w garniturze od Hugo Bossa i lśniących butach, skrzypiących na szpitalnych

podłogach. Rozmawiali z ojcem przez pół godziny, potem Chuck wziął mnie na bok i powiedział, że

wystąpi o nakaz sądowy uniemożliwiający policji przesłuchiwanie ojca jako świadka w czasie, gdy leży w szpitalu i bierze środki przeciwbólowe. Nie zapytałam, czy ojciec wspomniał o rozmowie z

Sante Leone albo mamą, ale Chuck poklepał mnie po ramieniu i powiedział, że kiedy jego

osiemdziesięciosześcioletnia matka leżała w szpitalu po wszczepieniu protezy biodrowej, odbyła długą dyskusję z Mamie Eisenhower.

Po wyjściu Chucka wypełniłam formularze ubezpieczeniowe i próbowałam się dowiedzieć, czy

Medicare pokryje domowe wizyty pielęgniarki, kiedy ojca wypiszą ze szpitala. Około pierwszej pojawił się Zach Reese z daniami na wynos z Sammy's Noodle Shop.

- Będę miał na niego oko - obiecał, wyjmując z torby pojemnik z gorącą zupą. Cieszyłam się, że ojciec

będzie miał towarzystwo mniej eteryczne niż zmarli malarze, ale kiedy Zach nie patrzył, upewniłam się, czy oprócz jedzenia nie przyniósł też alkoholu.

O wpół do trzeciej mogłam wreszcie wyjść ze szpitala. Miałam czas tylko na to, by pobiec do domu i

na spotkanie z Willem Hughsem przebrać się w wąską czarną spódnicę, burgundowy kaszmirowy sweterek, jedwabny szal i buty na wysokim obcasie. Włożyłam stary płaszcz przeciwdeszczowy

marki Jaeger, który mama kupiła w Londynie dwadzieścia lat temu, i wzięłam parasol. Prognozy nie

zapowiadały deszczu, ale w ostatnich czasach niewiele to znaczyło. Niebo było czyste, kiedy wyszłam z domu, i przy krawężniku zobaczyłam czekającego na mnie

rolls-royce'a silver cloud. Kierowca otworzył dla mnie drzwi, a mnie ogarnęło przelotne pragnienie

ucieczki. Nie wiedziałam nic o Willu Hughesie. Jechałam do niego, bo sądziłam, że może będzie mógł mi powiedzieć, gdzie znaleźć Johna Dee, ale co, jeśli Will Hughes jest wspólnikiem Johna Dee? Jeśli

ma coś wspólnego z włamaniem? Potem jednak dostrzegłam, jak głupie są te myśli. Dlaczego

miliarder, prezes funduszu hedgingowego, miałby kraść dwa pejzaże Pissarra i starą srebrną szkatułkę? Wsunęłam się na tylne siedzenie, powtarzając sobie w duchu, że muszę się opanować.

Samochód ruszył na zachód ulicą Jane, a potem skręcił na północ i wjechał na West Side Highway.

- Jedziemy do biura pana Hughesa? - zapytałam. - Pan Hughes pracuje w swojej rezydencji - odparł kierowca.

- Och. - Znowu zaczynałam się denerwować. - A gdzie mieszka?

- Na przedmieściu. - Spojrzał we wsteczne lusterko. Oczy miał ciemne i ku mojej uldze zupełnie

normalne. Usiadłam wygodnie na luksusowej tapicerce i przez okno patrzyłam na wody Hudsonu, połyskujące w

popołudniowym słońcu. Na Hudson River Greenway ludzie spacerowali i jeździli na rowerach,

rozkoszując się wyjątkowo łagodną grudniową pogodą. To był absolutnie normalny dzień w Nowym Jorku. Mówiłam sobie, że powinnam cieszyć się tą przejażdżką.

Ale kiedy zobaczyłam, że zaraz skręcimy z autostrady na most George'a Washingtona, ogarnął mnie

niepokój. - Jedziemy do New Jersey? - zapytałam głosem bardziej drżącym, niż zamierzałam. Przed oczami

mignęła mi wyrazista wizja moich zwłok porzuconych gdzieś na New Jersey Meadowlands, ale po

chwili kierowca zmienił pas i kierowaliśmy się na północ, do Henry Hudson Parkway. Skręciliśmy w zjazd na Cloisters. - Niech pan nie mówi. Pan Hughes mieszka w Cloisters. Wiedziałam, że jest bo-

gaty, ale nie sądziłam, że mieszka w zamku.

Dostrzegłam, że kierowca patrzy na mnie we wstecznym lusterku, ale nic nie powiedział. Okrążyliśmy cichy park, minęliśmy kamienne średniowieczne wieże Cloisters. Kiedy byłam mała,

często w soboty badałyśmy z mamą pełne ech sale i otoczone krużgankami ogrody muzeum. Zbierała

tam materiały do pracy magisterskiej ze średniowiecznej literatury francuskiej i podobnie jak lawenda to miejsce przypominało jej rodzinną Francję. Wskazując nazwę, mówiła: „Te kamienie przybyły zza

oceanu tak samo jak ja". Kiedy studiowałam w college'u, przychodziłam szukać inspiracji w tutejszej

kolekcji średniowiecznej biżuterii. Podczas pisania pracy dyplomowej zaprzyjaźniłam się z bibliotekarzem, którego znała moja matka.

Samochód wjechał do parku na Fort Washington Avenue, na Sto Osiemdziesiątej Pierwszej skręcił w

prawo, potem znowu w prawo na Cabrini Boulevard i zatrzymał się przed Tudor Castle Apartaments. - Więc jednak mieszka w zamku - powiedziałam do wciąż milczącego kierowcy, przyglądając się

jedena-stopiętrowemu apartamentowcowi z czerwonej cegły, zdobionemu białym granitem, który

nadawał mu wygląd średniowiecznego angielskiego zamku. Czytałam 0 nim w dziale nieruchomości w „Timesie" i wiedziałam, że powstał na miejscu zbudowanego przez

brytyjskiego finansistę na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku prawdziwego zamku,

który doszczętnie spłonął w latach trzydziestych. Apartamenty były przestronne i wysokie, miały czynne kominki i rozciągał się z nich cudowny widok na rzekę. Mimo to zdziwiłam

się, że Will Hughes wybrał właśnie to miejsce.

- Myślałam, że prezesi funduszy hedgingowych mieszkają na Park Avenue. - Kierowca otworzył drzwi i podał mi rękę. - Co nie znaczy, że ten budynek nie jest wspaniały. Ma niesamowicie

romantyczny charakter.

- Pan Hughes będzie zachwycony, że pani tak uważa. Jest przywiązany do tego domu, zwłaszcza że to jego własność.

Przeprowadził mnie przez kamienny portyk zdobiony tarczą heraldyczną, którą widziałam w gazecie.

Weszliśmy do holu, gdzie kiwnięciem głowy przywitał się z portierem w liberii. Wyglądało, że się mnie spodziewano. Zamiast do głównych wind zaprowadził mnie do pojedynczej z napisem

PRYWATNA, gestem dał znać, bym weszła do środka, i ukłonił się, kiedy drzwi zaczęły się zasuwać.

- Proszę poczekać, które piętro? - krzyknęłam, ale zaraz zobaczyłam, że nie ma w niej guzików. Winda ruszyła

w górę; zamknęłam oczy i brałam głębokie oddechy ujjayi (mój nauczyciel jogi nazywał je oddechami

oceanicznymi), żeby się uspokoić. Kiedy winda się zatrzymała, byłam opanowana. Otworzyłam oczy i z windy wyszłam prosto do pałacowego salonu, z trzech stron otoczonego oknami od podłogi do

sufitu. Jakbym znalazła się na szczycie wysokiej wieży. Pode mną płynął Hudson i rozciągały się New

Jersey Palisades, na południu w niebo wzbijały się drapacze chmur Manhattanu, a na północy kwadratowa kamienna budowla Cloisters. Szyby były lekko przyciemnione, pewnie, żeby zmniejszyć

blask. Zrobiłam krok w stronę okien wychodzących na północ, ale zatrzymał mnie obraz wiszący

niedaleko windy. Przedstawiał młodego mężczyznę w elżbietańskim stroju. Coś w jego szeroko rozstawionych,

srebrnoszarych oczach sprawiło, że znieruchomiałam. Miał długie kręcone blond włosy i usta w

kształcie łuku Kupidyna wygięte w okrutnym uśmiechu. Na tle czarnego kołnierza aksamitnego dubletu jego szyja wydawała się biała, podobnie jak dłoń spoczywająca na otwartej książce, która

leżała na marmurowym piedestale. Zbliżyłam się i zobaczyłam sygnet z łabędziem. Mój sygnet. Czy

to naprawdę może być ten sam, który noszę na palcu? Uniosłam dłoń tak, że mój sygnet znalazł się na tym samym poziomie.

- Niezwykłe - odezwał się za moimi plecami głos - to ten sam pierścień.

Odwróciłam się i spojrzałam w świetliste srebrne oczy, identyczne jak na portrecie. Ten mężczyzna miał na sobie mokre ubranie, szytą na miarę białą koszulę i spłowiałe czarne dżinsy, włosy o odcień

lub dwa ciemniejsze i krótko ostrzyżone, i takie same usta. W pierwszej chwili pomyślałam, że

dostrzegam w jego twarzy podobny potencjał

okrucieństwa jak na twarzy z portretu, ale kiedy uprzejmy uśmiech gospodarza stracił na

intensywności, zobaczyłam wyraz, który mógł odzwierciedlać zaskoczenie lub bezbronność. - Bardziej niezwykłe jest, że pan wygląda dokładnie tak jak on. - Zastanawiałam się, dlaczego

poruszył go mój widok. Spodziewał się kogoś innego?

- Przekleństwo rodziny Hughesów. - Wyciągnął do mnie dłoń. Wpatrywał się we mnie z niepokojącym natężeniem. Usłyszałam, jak mój sygnet ze szczękiem trafia

w jego, i spuściłam wzrok, by przełamać siłę, którą wyczuwałam w jego wzroku. Myślałam, że

zobaczę kopię sygnetu z łabędziem, ale on miał złoty pierścionek z płaskim czarnym kamieniem. - Proszę usiąść. - Gestem wskazał niską aksamitną sofę przy zachodnich oknach. Wszystkie meble

były niskie i dyskretne, dzięki czemu w oczy rzucała się przede wszystkim panorama miasta. Na

szklanym stoliku przy sofie stały tylko dwie szklanki, kryształowa karafka i otwarty laptop, po ekranie przesuwały się liczby i znaki. Symbole giełdowe, pomyślałam, choć były dla mnie tak samo

tajemnicze, jak symbole na wieku srebrnej szkatułki. Hughes zamknął komputer, nalał do szklanek

bursztynowego płynu i usiadł w skórzano-chromowym fotelu Eames dokładnie naprzeciwko mnie. Pochylił się i wziął mnie za rękę. Intymność tego gestu niemal zaparła mi dech, ale zaraz

uświadomiłam sobie, że chodzi mu o sygnet. Złapałam się na tym, że wcale nie próbuję uwolnić dłoni.

- Rzeczywiście wygląda identycznie jak pierścień mojego przodka - powiedział Hughes. - Gdzie go pani znalazła?

- Dostałam od matki.

Spojrzał na mnie, ale nie wypuścił mojej dłoni, a ja też jej nie cofnęłam. Miałam dziwne wrażenie, że nie mogę tego zrobić, dopóki mi nie pozwoli. Czułam się bezbronna, podobnie, jak wtedy, gdy

włamywacze mijali mnie w holu, ale im towarzyszył ohydny zapach, a to było... uwodzicielskie. Nie

wiedziałam, co jest bardziej niebezpieczne. - Jak nazywała się pani matka?

- Margot James. Jej panieńskie nazwisko brzmiało D'Arqués.

- Była Francuzką? - Tak. Jej rodzice zginęli podczas drugiej wojny światowej i zajęła się nią angielska rodzina. Mojego

ojca poznała w Anglii już po wojnie.

-1 dała pani swoje imię. Garet to zdrobnienie od Margaret, prawda? - Tak, ale mama od samego początku nazywała mnie Garet.

- Powiedziała pani, co to imię znaczy?

- Margaret oznacza „perłę". - Zastanawiałam się, o co tu chodzi. Przyszłam, żeby wydobyć od niego informacje, tymczasem to on zadawał mi pytania. Z wysiłkiem uwolniłam dłoń (trzymał ją lekko),

wzięłam torbę, wyjęłam z niej mały flanelowy woreczek i odwróciłam do góry nogami. Srebrna

pieczęć, która była przymocowana do szkatułki, zawirowała na szklanym blacie i zatrzymała się awersem do góry.

Will Hughes spojrzał na mnie, jego oczy błyszczały jak srebrna pieczęć.

- Skąd to pani ma? - Z zapieczętowanej srebrnej szkatułki. - Opowiedziałam mu całą historię: jak zawędrowałam do

jubilera przy

Cordelia Street, jak otworzyłam szkatułkę (pominęłam ruchome symbole), jak się do nas włamano i

jak znalazłam opuszczony sklep. - A teraz mojego ojca oskarżają o oszustwo ubezpieczeniowe. Wiem, to może wydać się naciągane, że ten John Dee...

- Kto pani podał jego nazwisko?

Nie odrywałam od niego wzroku. Nie wspomniałam, że jubiler się nie przedstawił. - Osoba w piekarni na rogu...

- Puk? Sam Puk pani je podał? Roześmiałam się.

- Nie mam pojęcia, czy to był Puk we własnej osobie. Rozmawiałam z kobietą imieniem Fen... - Fenodoree. - Uśmiechnął się. - Jak się miewa?

- Uch... wyglądała dobrze. - Zdumiało mnie, że zna pracowników piekarni. - Tak czy owak, to, że ten

John Dee może mieć coś wspólnego z włamaniem, pewnie wyda się zwariowane... - Wcale nie. - Hughes gwałtownie wstał, podszedł do zachodniego okna i odwrócił się do mnie.

Słońce, które zaczynało zachodzić nad Palisades, zamieniło rzekę we wstęgę połyskliwego złota.

Nawet przy przyciemnianych szybach światło było tak jaskrawe, że musiałam przymknąć oczy... Pod powiekami pojawił się obraz ze snu, kiedy stałam na brzegu i obserwowałam czarnego łabędzia

pływającego po jeziorze. Kiedy otworzyłam oczy, po Hudsonie pływało tylko odbicie słońca,

ogarnęło mnie jednak to samo przeczucie bliskiego nieszczęścia. - Co się stało, kiedy otworzyła pani szkatułkę? - zapytał Hughes. Wrócił do fotela, ale nie usiadł. Z

jaskrawym blaskiem słońca za plecami był ciemną sylwetką, widziałam tylko te dziwnie magnetyczne

oczy.

Nie miałam zamiaru mówić mu o błękitnych kształtach... ale zrobiłam to, patrząc w jego hipnotyczne

srebrne oczy. Zdawało się, jakby wysysał ze mnie słowa. Powiedziałam mu o zmieniających się symbolach, o błękitnym dymie, jaki wydobywał się ze szkatułki, o pustych oczach włamywaczy, o

odorze siarki snującym się za nimi, o mgle zeszłej nocy, o tym, jak moja metalowa rzeźba ożyła, o

wizycie u mojego ojca malarza Sante Leone, który umarł w roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym siódmym.

Kiedy skończyłam, pochylił się nade mną, aż zobaczyłam wyraźnie jego twarz; srebrne oczy

połyskiwały niczym monety. - Moja droga Garet, czy po tym wszystkim masz jeszcze jakąś wątpliwość, że dzieje się coś

odbiegającego od normy?

- Nie wiem, co rozumiesz przez odbiegające od normy - odparłam ostrożnie. Westchnął i usiadł w fotelu. Znowu wziął mnie za rękę.

- Matka dała ci pierścień, ale nie powiedziała, skąd go ma ani co oznacza?

- Niedługo potem umarła. - Z zakłopotaniem poczułam, że oczy zachodzą mi łzami. Odwróciłam się do północnego okna, za którym wznosiła się bryła Cloisters.

- To wszystko wyjaśnia - stwierdził Hughes. - Nie miała czasu. Zakładając, że matka zdążyła jej

powiedzieć. Mówiłaś, że jej matka także umarła młodo... w czasie wojny? - Tak. Złapano ją na ukrywaniu Żydów i została rozstrzelana.

- To straszne. Niewykluczone, że twoja matka także nie wiedziała.

- O czym? - Spojrzałam na Willa Hughesa. Przez te kilka minut, gdy na niego nie patrzyłam, zebrałam się na odwagę,

by zadać mu pytanie. - Co to wszystko ma wspólnego z moją matką?

- Twoja matka pochodzi z długiej linii kobiet pełniących bardzo ważną rolę. Popatrz na mój pierścień. - Zdjął go i podał mi. Przekonałam się, że kamień był w rzeczywistości intaglio z herbem. Wzięłam

jubilerską lupę, z którą się nie rozstawałam, i przystawiłam do pierścienia. Obraz ożył: kamienna

wieża otoczona przez oko, z którego wychodziły promienie. Wokół wieży biegł łaciński napis, ale wyryty od prawej do lewej i nie byłam w stanie go odczytać.

- Inskrypcja brzmi następująco: Quis custodiet ipsos custodes? - powiedział Hughes.

- „Kto pilnuje strażników?" - przetłumaczyłam. Przekrzywił głowę i uśmiechnął się do mnie. - Studiowałam heraldyczne motta. - Pokazałam mu mój wisiorek. - Mam wrażenie, że już to gdzieś

widziałam.

- Może matka pokazała ci zdjęcie. Jesteś pewna, że nie opowiadała o Strażnicy? - Nie... co to takiego? Brzmi jak cytat ze świadków Jehowy.

- Ten sam symbol, odmienny cel. - Hughes usiadł. - Strażnica jest starożytnym symbolem ochrony

przed złem. Stoi na granicy widzialnego i niewidzialnego, pomiędzy światem naturalnym a nadnaturalnym, pomiędzy złem a dobrem.

- To poważne zadanie. Ale wciąż nie rozumiem. Co to jest?

- Nie co, ale kto. Ty jesteś Strażnicą, Garet James. Próbowałam się roześmiać - to zdanie było strasznie pompatyczne! - ale w gardle mi zaschło, więc tylko zakaszlałam. Podał mi kieliszek sherry i poczekał,

aż się napiję.

- O czym ty właściwie mówisz? - zapytałam, kiedy znowu byłam w stanie wydobyć z siebie głos.

- Po pierwsze to właśnie znaczy twoje imię. Ze starofrancuskiego garite, strażnica. To znaczy, że jesteś strażniczką...

- Strażniczką czego? - Nie kryłam zniecierpliwienia. Popatrzył na mnie - założyłabym się, że nie

przywykł, by mu przerywano - i westchnął.

- Trudno to wyjaśnić. Pewnie można powiedzieć, że strażniczką przeciwko złu. Jest to funkcja

przekazywana z matki na córkę. - Coś w rodzaju sekretnego stowarzyszenia? - Nie mogłam uwierzyć. To było coś żywcem wyjęte z

książek Jaya, Centralna Rada Anarchistów albo Liga Niezwykłych Dżentelmenów. - Zdajesz sobie

sprawę, jak to idiotycznie brzmi? - Zaczęłam się podnosić z fotela, ale on nagle znalazł się przy mnie i położył mi dłoń na ramieniu. Od szybkości, z jaką się poruszał, zakręciło mi się w głowie. Usiadłam,

wolałam nie wstawać w tym stanie oszołomienia.

- Wiem, że to wszystko musi wydawać ci się zwariowane, ale dlaczego po prostu mnie nie posłuchasz? Udawaj, że to legenda, którą czytasz, dobrze?

- Legenda?

- Tak, legenda, która zaczyna się na początku siedemnastego wieku, kiedy twój przodek spotkał mojego... - Głową wskazał portret na ścianie. - ...i wymienili się pierścieniami. Dlatego ty masz sygnet

z łabędziem, a ja z wieżą. Will Hughes, mój przodek, spisał szczegółową relację ze spotkania z

Francuzką imieniem Marguerite. Marguerite miała srebrną szkatułkę, która zawierała... Cóż, powiedzmy, że zawierała cenne informacje... szczególnie cenne dla alchemika Johna Dee. Rzeczą

niezwykle ważną było, żeby

John Dee nie wszedł w posiadanie tych informacji, dlatego Marguerite i Will Hughes zapieczętowali

ją przy użyciu tego sygnetu. - Dotknął pierścionka na moim palcu. - To niesamowita historia, panie Hughes, ale nawet jeśli jubiler, którego wczoraj spotkałam, był

potomkiem pierwszego Johna Dee, skąd mógł wiedzieć, że zawędruję do jego sklepu? I dlaczego

miałby potrzebować właśnie mnie do jej otwarcia? - Po raz drugi w czasie bytności w tym salonie byłam na skraju łez. Nie chciałam, żeby Will Hughes widział, jak płaczę. Z wielkim wysiłkiem

wstałam z fotela. - Cała ta opowieść o strażnikach, Strażnicach i alchemikach to po prostu za wiele.

Nie potrafię w to uwierzyć. A nawet gdybym uwierzyła, jaką będę miała z tego korzyść? Chcę się tylko dowiedzieć, czy możesz mi pomóc odnaleźć człowieka nazwiskiem John Dee, żebym mogła się

przekonać, czy maczał palce we włamaniu, bo wtedy będę mogła udowodnić, że mój ojciec nie miał z

tym nic wspólnego. Możesz to zrobić? Możesz mi pomóc? Zdawało się, że połyskliwe światło w jego oczach na moment wybucha płomieniem, który objął całą

twarz. Niemal zaparło mi dech w piersiach. Wyglądał na młodszego - wyglądał jak mężczyzna z

portretu - ale potem płomień zbladł jak gasnąca iskra. - Nie - odparł. - Nie mogę ci pomóc w odnalezieniu Johna Dee.

-1 to wszystko? - zapytałam piskliwie. - Opowiadasz mi tę szaloną historię o strażniczkach,

Strażnicach i alchemikach, ale nie możesz mi pomóc? - Przykro mi. - Nie patrzył na mnie, ale w północne okno, na Cloisters, gdzie na szczycie wieży

zapaliło się czerwone światło. Ja też na nie patrzyłam, przyciągnięta do niego z taką siłą, z jaką

wcześniej przyciągały mnie

oczy Willa Hughesa. Kiedy znowu na niego spojrzałam, wstał z fotela. Koniec spotkania.

- Naprawdę bardzo mi przykro, że nie mogę ci pomóc - powiedział przy drzwiach do windy. - Nie tak bardzo jak mnie - odparłam, patrząc mu w oczy; niech mnie piekło pochłonie, jeśli będę się

kulić przed jego spojrzeniem. Musiałam jednak zbyt długo wpatrywać się w czerwone światło na

szczycie Cloisters, ponieważ znowu je zobaczyłam, migotliwe i bliźniacze, w źrenicach Willa Hughesa.

Mantykora

W holu zatrzymał mnie kierowca i powiedział, że dostał od pana Hughesa instrukcje, żeby mnie odwieźć, gdzie będę chciała.

- Nie, dziękuję panu - odparłam. - Pojadę metrem.

Szybkim krokiem przemierzyłam Cabrini Boulevard, mijając liceum matki Cabrini i kaplicę, w której ją pochowano, i wyszłam na Margaret Corbin Circle oraz stację metra na Sto Dziewięćdziesiątej, która

była położona blisko bramy parku Fort Tryon. Chociaż słońce chyliło się ku zachodowi, mnóstwo

ludzi wciąż cieszyło się nietypowo łagodną pogodą. To była ta sama normalna scena, którą oglądałam, jadąc samochodem Hughesa, ale teraz wydawała mi się nierealna. Naprawdę wysłuchałam historii

0 czterystuletnich strażnikach i alchemikach? Byłam zbyt zdenerwowana i zdezorientowana, żeby

przez pół godziny usiedzieć w metrze. Musiałam się poruszać. Włączyłam się w sunący do parku strumień późnopopołudniowych spacerowiczów, niań z podopiecznymi, zakochanych par

i biegaczy.

Przez jakiś czas błądziłam po Heather Garden, gdzie ostatnie letnie kwiaty płonęły fioletem i błękitem

w rudawym świetle zachodzącego słońca, i usiłowałam czerpać spokój z idyllicznego otoczenia. Mama uwielbiała ten ogród, pewnie dlatego, że fioletowy wrzos przypominał jej lawendowe pola z

dzieciństwa, a ja przychodziłam tu często, kiedy zbierałam materiały w Cloisters. To było miejsce,

gdzie czułam jej bliskość, ale dzisiaj nie potrafiłam znaleźć tu spokoju. Historia Willa Hughesa była szalona, nie ulegało wątpliwości, ale mnie najbardziej dręczyła kwestia,

że jeśli tkwiło w niej ziarno prawdy, a mama ją znała, o niczym mi nie powiedziała. Jak mogła

utrzymywać w tajemnicy rzecz tak wielkiej wagi? Jakby ukrywała przede mną swoją prawdziwą naturę. Więc to nie może być prawda. A z drugiej strony, dlaczego Will Hughes miałby zmyślić taką

opowieść? Czy to możliwe, że jednak coś w niej jest?

Dotarłam do słupa nad Linden Terrace, najwyższym naturalnym wzniesieniu w mieście, gdzie kilkoro nastolatków w bluzach i opadających dżinsach jeździło na deskach. Grzecznie zrobili mi przejście,

gdy szłam w stronę kamiennego muru, skąd rozciągał się widok na miasto. Na południu burzowe

chmury gromadziły się nad wieżowcami Manhattanu, na północy znajdowała się forteca Cloisters, czerwone światło na szczycie połyskiwało niczym latarnia morska.

„Zawsze będę nad tobą czuwać, Marguerite", mówiła czasem matka. I zawsze wtedy używała

francuskiego. Mama znała tę historię o swojej rodzinie? A jeśli tak, to czy chciała mi ją opowiedzieć, zanim umarła?

Wpatrywałam się w wieżę, jakby ona mogła mi powiedzieć... To przecież niewykluczone. Mama

zbierała

materiały w Cloisters, kiedy robiła dyplom z francuskiej średniowiecznej literatury na Barnard, i

zaprzyjaźniła się z wieloma kustoszami i bibliotekarzami. A kiedy ja studiowałam tutaj wzory biżuterii, bardzo mi pomógł jeden z jej przyjaciół, doktor Edgar Tolbert, specjalizujący się we

francuskiej średniowiecznej ikonografii. Nie miałam pojęcia, czy nadal tu pracuje, ale może będzie

mógł mi powiedzieć, czy moją matkę szczególnie interesowały tradycje związane ze strażnicami. Zdawałam sobie sprawę, że nawet jeśli znajdę historyczną podstawę dla zwariowanej opowieści Willa

Hughesa, nie pomogę przez to ojcu, ale coś kazało mi ze spuszczoną głową ruszyć w stronę alejki

prowadzącej do Cloisters. Może chodziło o to, że jednego dnia podważono moją wiarę w oboje rodziców.

Kiedy się odwróciłam, by opuścić krąg wokół słupa, zauważyłam, że skateboardzistów nie ma, ale

obserwuje mnie mężczyzna w czerwonej bluzie z kapturem. W każdym razie stał twarzą do mnie. Kaptur miał tak mocno naciągnięty, że nie widziałam jego oczu. Mówiłam sobie, że pewnie jest

nieszkodliwy, ale lepiej bym się poczuła, gdybym miała obok siebie ludzi.

Alejka do Cloisters była jednak pusta. Pomyślałam, żeby zawrócić i wejść do parku przy Margaret Corbin Circle, ale wtedy zrezygnowałabym z okazji porozmawiania z doktorem Tolbertem.

Obejrzałam się i zobaczyłam, że mężczyzna w czerwonej bluzie jest jakieś dwa metry za mną.

Przyśpieszyłam, wręcz pobiegłam w stronę trawników otaczających Cloisters, gdzie dostrzegałam spacerowiczów. Kiedy się do nich zbliżyłam, okazało się, że wszyscy wychodzą z muzeum. Gdzie się

schronię, jeśli muzeum jest zamknięte? Jak się pozbędę człowieka, który za mną idzie?

Strażnik przy drzwiach na dole powiedział, że muzeum będzie zamknięte za kwadrans.

- Jestem znajomą doktora Edgara Tolberta, jednego z bibliotekarzy - wydyszałam. - Chciałam zamienić z nim parę słów. Orientuje się pan, czy doktor wciąż tu jest?

Uśmiechnął się.

- Doktor Tolbert zawsze ostatni idzie do domu. Wydaje mi się, że wygłasza wykład w krużganku. Proszę wejść.

Zanim przekroczyłam próg, obejrzałam się, szukając mężczyzny w czerwonej bluzie, ale nigdzie go

nie było. Poszłam długim sklepionym korytarzem do głównego holu i strażnikowi w recepcji powiedziałam, że

szukam doktora Edgara Tolberta. Skierował mnie do krużganków Cuxa. Przemierzyłam Salę

Romańską i weszłam przez łukową bramę, przy której po obu stronach stały posągi przyczajonych lwów. Od razu zobaczyłam doktora Colber-ta; burza białych jak śnieg włosów i twarz o królewskich

rysach sprawiały, że rzucał się w oczy. Prowadząc wykład dla małej grupy, wskazywał figurę wyrytą

na kapitelu jednej z kolumn, które wspierały arkady głównego dziedzińca. Usiadłam na niskim marmurowym murku otaczającym ogród, wdzięczna za chwilę na złapanie oddechu i otrząś-nięcie się

ze strachu, jaki czułam w parku. Zachowałam się głupio, wybierając się samotnie do miejskiego parku

0 zmierzchu, ale to wszystko, mówiłam sobie, po prostu jakiś kieszonkowiec wypatrywał okazji okradzenia samotnej kobiety, która sprawia wrażenie roztargnionej. Z całą pewnością dał sobie

spokój, kiedy weszłam do muzeum.

Odetchnęłam głęboko, rozejrzałam się po krużgankach i próbowałam z otoczenia zaczerpnąć spokój. Przecież mnisi przychodzili tutaj medytować.

Krużganki pierwotnie były częścią dwunastowiecznego klasztoru benedyktynów.

Nawet teraz, kiedy znajdowały się w środku nowojorskiego muzeum, w swoich różowych

marmurowych murach zachowały ciszę stuleci. Ostatnie promienie słońca napełniły dziedziniec niczym miód wlany do kamiennego pojemnika. Szklana ściana oddzielała arkadę od głównego

ogrodu, ale słońce wciąż ogrzewało mur. Oparłam się o niego, patrząc na figury wyrzeźbione na

kolumnach. Fantastyczne bestie pożerały zwierzęta i ludzi. Z wykładów o historii sztuki pamiętałam, że motywy przedstawiają walkę pomiędzy dobrem a złem, a ich celem było przypominanie mnichom,

by pozostawali czujni wobec sił ciemności. Z całą pewnością wyglądało, że w bitwach toczonych

przez marmurowe stwory zwycięża niewłaściwa strona. - Niezwykle imponująca kolekcja potworów zdobi tę dwunastowieczną łukową bramę z Narbonne we

Francji - usłyszałam głos doktora Tolberta zbliżającego się do kąta, gdzie siedziałam. Grupa

zgromadziła się pod łukiem, przez który weszłam na dziedziniec, i słuchała, jak Tolbert opisuje mityczne stwory. Po gryfie, harpii i centaurze przesunął laskę na pierwszą figurę po lewej stronie łuku.

W tej samej chwili mały chłopiec zaczął oddalać się od grupy i doktor Tolbert podniósł głos: - A to

potwór prosto z waszych najgorszych koszmarów! Chłopiec odwrócił się i podniósł wzrok na łuk.

- Oto mantykora, stwór z twarzą człowieka, płonącymi czerwonymi oczami, trzema rzędami zębów i

ogonem, który żądli jak śmiertelnie jadowity ogon skropiona. Potrafi skoczyć jak lew i ma ostre pazury. - Tolbert pochylił się do chłopca, który teraz słuchał z wielką uwagą. - O manty-korze można

powiedzieć tylko jedną dobrą rzecz: ma piękny głos, jak doskonały flet. Ale nie dajcie się zwieść jej

pieśni, ponieważ gustuje też w ludzkim mięsie.

- Jak zombie! - odezwał się chłopiec, dygocząc z zachwytu i przerażenia. Grupa się roześmiała, doktor

Tolbert zakończył oprowadzanie. Poczekałam, aż wszyscy się rozejdą, i wtedy przed nim stanęłam. - Margaret James! - powiedział śpiewnie, objął mnie i pocałował w policzek. Kiedy odsunął mnie na

długość ramienia, zobaczyłam, że w jego niebieskich oczach błyszczą łzy. - Ach, z dnia na dzień coraz

bardziej jesteś podobna do matki. Właśnie dzisiaj o niej myślałem... Zaraz, co mi ją przypomniało? - Może artykuł w „Timesie" o włamaniu do galerii? - podpowiedziałam.

Twarz mu pociemniała.

- Nie! Włamano się do galerii? Nie miałem pojęcia. Strasznie mi przykro. Czy komuś coś się stało? - Ojciec został postrzelony, ale wyjdzie z tego... - Nie potrafiłam mu powiedzieć, iż policja

podejrzewa Romana, że sam do siebie strzelił. - Ale skoro nie czytał pan tego artykułu, to co

przypomniało panu moją matkę? Pytanie odwróciło jego uwagę od włamania. Zamknął oczy i dwoma palcami postukał się w czoło w

sposób bardzo podobny do tego, w jaki ja klepię laptopa, żeby obudzić twardy dysk.

- To był materiał w pewnym czasopiśmie - odparł wreszcie. - Mam go na górze w bibliotece. Chcesz zobaczyć?

- Tak, oczywiście. Prawdę mówiąc... przyszłam zobaczyć się z panem. Mam kilka pytań dotyczących

matki i badań, które tu prowadziła. - W takim razie sprzyja nam szczęście. Artykuł dotyczy jednego z jej ulubionych tematów: strażnicy

w średniowiecznym obrazowaniu.

Kiedy szliśmy z Tolbertem przez główny hol, powiedziałam, że chciałam zobaczyć wszelkie

materiały dotyczące średniowiecznych strażnic, z których mama korzystała przy pisaniu pracy. - Tak, istotnie korzystała z pewnej książki. - Machnął do strażnika, który wyprowadzał ostatnich

zwiedzających; muzeum zamykano na noc, ale personel jak widać przywykł do tego, że doktor

Tolbert zostaje po godzinach. Otworzył kluczem ostro zakończoną metalową bramę, za którą były schody. Po drodze minęło nas kilku jego kolegów, życząc dobrej nocy. Tolbert wprowadził mnie do

kwadratowego pokoju z kolebkowym sklepieniem, w którym na wszystkich czterech ścianach stały

regały z książkami, a środek zapełniały długie drewniane stoły. Okrągłe okno z szybami z ołowiowego szkła połyskiwało słabo, oświetlone ostatnimi promieniami słońca. W jego środku

znajdował się witraż przedstawiający anioła z trąbą - jednego z aniołów Apokalipsy dmących w dzień

Sądu Ostatecznego. - Usiądź, a ja poszukam artykułu - powiedział doktor Tolbert. - Chyba był w „Comitatus"... a może w

„Medieval Studiem"... hm... może zostawiłem go w gabinecie...

Wyszedł z biblioteki i słyszałam go coraz słabiej. Usiadłam na końcu długiego stołu i zapaliłam lampę z zielonym abażurem. Krzesła były te same, które zapamiętałam: szerokie, drewniane, z oparciami w

kształcie U, obite spłowiałym zielonym aksamitem z dekoracyjnymi gwoździami z brązu. Zawsze

przypominały mi krzesło, na którym siedział pogrążony w zadumie Lawrence Olivier w roli Hamleta. Jeśli tamto było tak samo niewygodne, to rozumiałam, dlaczego Hamlet wolał błądzić po zamku

Elsynor.

Doktor Tolbert wrócił z czasopismem i grubą, oprawną w płótno książką.

- To jedna z pozycji, z których korzystała twoja matka. Obawiam się, że nie mogę jej wypożyczyć, ale

jeśli ci zależy, przejrzyj ją tutaj. - Nie chciałabym pana zatrzymywać. - Wzięłam od niego ciężki tom.

- Och, wcale mnie nie zatrzymujesz. Miałem zamiar pisać w krużganku Cuxa.

- Pisze pan tutaj? - Tak. Po wyjściu zwiedzających panuje absolutny spokój. Strażnicy tolerują moje drobne dziwactwa.

Kiedy skończysz, po prostu zostaw tu książkę i poszukaj mnie. Jeśli chcesz, możemy pójść na drinka.

W Inwood jest urocza nowa knajpka o nazwie Indian Road Cafe. - Z przyjemnością. Zajmie mi to godzinę.

- Bez pośpiechu, bez pośpiechu - powiedział śpiewnie, wychodząc z biblioteki.

Jego kroki ucichły na schodach. Spojrzałam na materiały, które mi przyniósł. Artykuł w czasopiśmie był zaznaczony żółtą samoprzylepną kartką i dotyczył roli strażnika w prowansalskiej poezji.

Zawierał dwunastowieczną albę, tradycyjną formę, w której kochanek wyraża żal z powodu nadejścia

świtu. Do wtóru śpiewu słowika Spędzam z ukochaną wonną noc, A potem wartownik z wieży woła:

„Kochankowie, wstawajcie! Słowik przestał śpiewać, Teraz skowronek Ogłasza nadejście dnia"

Wiersz ilustrowany był ryciną, przedstawiała strażnicę, pod którą tulą się do siebie kochankowie, a z

okna wychyla się ku nim wartownik. Sam artykuł był interesujący i rozumiałam, dlaczego Tolbertowi przypomniał moją matkę, która spędzała letnie wakacje w wiosce w południowej Francji, ale nic mi

nie powiedział o rodach strażników.

Odłożyłam czasopismo, wzięłam książkę... i skamieniałam na widok tytułu: „John Dee i cztery strażnice". Musiałam sobie powiedzieć, że związek elżbietańskiego alchemika z symbolem, który

zdaniem Hughesa jest częścią historii mojej matki, to tylko dziwny zbieg okoliczności. To właśnie

Hughes znalazł ten związek. Zanim odwróciłam na zaznaczoną przez doktora Tolberta stronicę, przejrzałam parę pierwszych

rozdziałów, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o Johnie Dee. W Wikipedii podano niewiele ponad to,

że był oficjalnym astronomem królowej Elżbiety I. Teraz odkryłam, że zgromadził największą bibliotekę w Europie, wykładał algebrę na uniwersytecie w Paryżu i utworzył termin „Imperium

Brytyjskie". Pod koniec życia zajął się sprawami nadnaturalnymi i usiłował nawiązać kontakt z

aniołami przy pomocy medium nazwiskiem Edward Kelly. Później, pod rządami Jakuba I, wypadł z łask dworu i podobno umarł w biedzie w swoim domu w Mortlake (chociaż nie zachowały się żadne

dokumenty świadczące o jego śmierci, a na cmentarzu w Mortlake nie ma grobu z jego nazwiskiem).

Otworzyłam książkę w zaznaczonym miejscu. Zobaczyłam ilustrację, która przedstawiała cztery strażnice; o nich Dee dowiedział się z nauk „aniołów", przekazywanych mu przez Edwarda Kelly'ego.

Każda odpowiadała jednemu z żywiołów: ziemi, wodzie, powietrzu i ogniu. Przeczytałam cały

rozdział, coraz bardziej zniecierpliwiona kwiecistym

językiem i skomplikowanymi konstrukcjami wymyślanymi przez Kełly'ego, ale nie natrafiłam na

wzmiankę o rodzie strażniczek. Już miałam odłożyć książkę, kiedy spomiędzy stronic wysunęła się pożółkła karta katalogowa i spadła na podłogę. Pochyliłam się, żeby ją podnieść, i usłyszałam cichy

odgłos dobiegający z dołu. Znieruchomiałam, nasłuchując i zastanawiałam się, czy przypadkiem

doktor Tolbert mnie nie woła, tylko że to nie był ludzki głos, ale muzyka. Ktoś grał na flecie zniewalającą melodię. Pewnie na wieczór przewidziano koncert.

Wzięłam kartę. Zawierała rysunek strażnicy otoczonej przez oko, pod którą biegły słowa Quis

custodiet ipsos custodes? Dokładnie taki sam obraz widniał na sygnecie Willa Hughesa, według którego należał kiedyś do mojej przodkini. Bardziej jednak poruszył mnie charakter pisma. Wyglądał

jak pismo mojej matki.

Odwróciłam kartę. W prawym górnym rogu znajdowała się liczba 303 - domyśliłam się, że to numer strony w książce. Poszukałam jej i zobaczyłam upiorny biały kwadrat na pożółkłej stronie

odpowiadający wielkością karcie, którą trzymałam. Znałam nawyki matki, z pewnością położyła kartę

pod fragmentem, który ją interesował, przeczytałam więc stosowny akapit. Strażnicy strzegli ludzkości z czterech strażnic w rogach stworzenia, lecz uwiodła ich uroda kobiet i

zeszli na ziemię, by wziąć je na swoje nałożnice. W zamian stowarzyszenie strażników nauczyło

kochanki zaklęć, uroków i wszelkiego rodzaju praktyk ezoterycznych. Spojrzałam na kartę. Pod numerem strony matka napisała: Pomimo błędnego określenia nałożnice

przypuszczalnie to echo naszej tradycji związanej ze strażnicami. Uderzyło mnie użycie słowa „nasz".

Matka jednak wiedziała

o strażnicach - nie tylko w sensie naukowym (poza tym z pewnością by się oburzyła, gdyby którąś z

jej prapra-prababek nazwano nałożnicą!). Ta sprawa dotyczyła jej rodziny (zakładałam, że to miała na myśli, pisząc o „naszej tradycji"), ale nigdy o niej nie mówiła. Przypomniałam sobie, jak czytała mi na

dobranoc stare klasyczne baśnie francuskie w rodzaju „Piękna i bestia" i „Kopciuszek", ale też dziwne

celtyckie opowieści o fokach, które zamieniały się w dziewice, i o dziewicach, które zamieniały się w łabędzie mieszkające w magicznej krainie o nazwie Letnia Kraina albo Odległe Ziemie, gdzie zawsze

było lato i nikt się nie starzał. Dlaczego nigdy nie opowiedziała mi tej historii? Z przykrością musze

stwierdzić, że odbierałam to jako zdradę. Przejrzałam książkę, szukałam innych fiszek, ale nic nie znalazłam. Wyjęłam notatnik i przepisałam

akapit ze strony 303, potem wsunęłam do niego fiszkę. Byłam pewna, iż doktor Tolbert nie będzie

miał mi za złe, że ją wzięłam, przecież należała do mojej matki. Pokażę mu fiszkę i zapytam, czy wie coś więcej o historii strażnic i o mamie. Może zatrzymała tę sprawę w tajemnicy przede mną, bo był to

wstydliwy sekret dotyczący jej rodziny i czuła, że musi mnie przed nim chronić.

Nie mogłam jednak dłużej kazać czekać doktorowi Tol-bertowi. Nawet jeśli miał coś do zrobienia, nie sądziłam, by dla człowieka w jego wieku dobre było zbyt długie siedzenie na zimnym kamiennym

murze w pełnym przeciągu krużganku. A nawet w bibliotece panowało zimno. Pewnie wyłączają

ogrzewanie po zamknięciu muzeum, pomyślałam; włożyłam kurtkę i przewiesiłam torbę przez piersi. Starannie ułożyłam książkę i czasopismo w promieniu czerwonego światła, który padał na stół.

Uniosłam głowę

i przekonałam się, że światło pochodzi z aureoli anioła na witrażu... Ale jak to możliwe? Spojrzałam

na zegarek. Było wpół do szóstej, dobrą godzinę po zachodzie słońca. Jakie światło wpadało przez okno?

To musi być zewnętrzne światło z systemu alarmowego, powiedziałam sobie, wychodząc z pokoju. Na

korytarzu spojrzałam w okno, by sprawdzić, czy na dworze palą się jakieś lampy, ale nic nie widziałam, jakby budynek otulony był mgłą. Znowu anomalia pogodowa? Schodziłam po schodach,

mówiąc sobie, że przecież nie jestem sama. Są strażnicy, doktor Tolbert... i muzycy, przypomniałam

sobie, bo znowu ktoś grał na flecie. W głównym holu rozejrzałam się za strażnikiem, ale recepcja była pusta. Odwróciłam się i poszłam do krużganku Cuxa, skąd dobiegała muzyka.

Kiedy weszłam pod łuk z Narbonne, zobaczyłam, że pod krużgankami panuje mrok, ale za szklaną

ścianą, teraz opalizującą od wilgoci, zamknięty ogród rozświetlony jest dziwną żółtą poświatą. Za szkłem widziałam siedzącego doktora Tolberta. Nie mogłam zobaczyć jego twarzy, ale widziałam, że

głowę uniesioną ma ku łukowi nad moją głową.

- Wciąż pan studiuje mitologiczne bestie, doktorze Tolbert? - zapytałam, przechodząc pod łukiem. Nie odpowiedział ani nie odwrócił głowy w moją stronę. Postąpiłam o krok i zobaczyłam przerażenie

na jego twarzy.

- Doktorze Tolbert! - krzyknęłam, biegnąc do niego. Położyłam mu dłoń na szyi, ale nie wyczułam pulsu, a skórę już miał zimną. Dotknęłam jego dłoni, wciąż zaciśniętej na lasce. Bezwładne pałce

poluźniły uchwyt, laska spadłaby, gdybym jej nie złapała.

Nie ulegało wątpliwości, że umarł na atak serca albo udar, ale z jakiego powodu? Godzinę temu czuł

się doskonale. Jego wykrzywiona twarz sugerowała, że coś nim wstrząsnęło, tylko co mogło go przerazić w tym spokojnym miejscu? Siedział tak, jakby zamierzał kontemplować swoje ulubione

rzeźby... Podążyłam za jego wzrokiem.

Na łuku z Narbonne po lewej stronie, gdzie wcześniej była mantykora, teraz znajdowało się puste miejsce, jakby figurę odłupano albo...

Za plecami usłyszałam flet.

Odwracając się, przypomniałam sobie słowa doktora Tolberta: „A oto potwór z waszych najgorszych koszmarów!" Musiałam wkroczyć w świat nocnych koszmarów. Niewielki skrzydlaty stwór, mniej

więcej rozmiarów dobrze odżywionego szczura, frunął ku mnie, odsłaniając trzy rzędy zębów.

Podniosłam laskę w samą porę, by wymierzyć cios. Laska uderzyła w szklaną ścianę z taką siłą, że szkło pękło, wpuszczając do środka mgłę. Stwór przeraźliwie i przerażająco pisnął, a ja się

odwróciłam i popędziłam przez Salę Romańską do holu głównego, a stamtąd długim sklepionym

korytarzem. W połowie drogi potknęłam się 0 ciało strażnika, który wcześniej wpuścił mnie do muzeum. Padając na kolana, poczułam, jak szpony

mantykory drapią mnie po głowie. Gdybym się nie przewróciła, już by mnie dopadła. Zakręciła przy

schodach, syczała i machała zakończonym ostro ogonem jak rozgniewany domowy kot. Ale to nie był kot. Widziałam

żylaste mięśnie tylnych nóg zginające się do skoku. Złapałam laskę oburącz i zamachnąwszy się nią,

trafiłam potwora w pysk. Ostre jak igły zęby przesunęły się po moich włosach. Pokonałam resztę schodów jednym skokiem i uderzyłam w drzwi ramieniem. Wpadłam w mgłę, potknęłam

się i odzyskałam równowagę w chwili, gdy mantykora wylądowała na moich plecach. Padłam na

ziemię. Przy akompaniamencie niewiarygodnie słodkiej nuty mantykora zatopiła zęby w mojej szyi.

To skowronek

Próbowałam oderwać bestię; zacisnęłam dłonie na końcu pokrytego łuskami skrzydła, ale coś wyrwało je z uchwytu. Przetoczyłam się po ziemi i podniosłam ramiona w obronie przed następnym

atakiem, lecz ten jednak nie nastąpił. Wysoki mężczyzna w ciemnym ubraniu trzymał mantykorę za

kark. Nie widziałam jego twarzy, zasłaniały ją trzepoczące skrzydła bestii. Machnęła ogonem, próbując mężczyznę użądlić w dłoń, ale on miał skórzane rękawice. Błyskawicznym ruchem drugiej

ręki złamał mantykorze kark. Skrzydła uderzyły jeszcze dwa razy, potem znieruchomiały, ale ogon

wciąż się wił. Mężczyzna rzucił stwora na ziemię i butem rozgniótł jak skorpiona. Kiedy podniósł głowę, zobaczyłam, że to Will Hughes. W zlanej krwią twarzy nawet oczy wydawały

się czerwone. Rysy miał wykrzywione, ściągnięte wargi odsłaniały zęby... Wpatrywałam się w nie,

nie wierząc własnym oczom. W miejscu czwórek były dwa ostre kły. Skuliłam się z przerażenia, słysząc w głowie głos: Jasne, tylko potwór może zniszczyć potwora.

Gorączkowo usiłowałam się podnieść, ale nogi miałam zupełnie odrętwiałe. Hughes przeniósł wzrok

z ciała mantykory na mnie, choć nie byłam pewna, czy naprawdę mnie widzi, oczy miał nabiegłe krwią. Jakimś sposobem wiedziałam, że takimi oczami może widzieć tylko krew, krew pulsującą w

moich żyłach. Utkwił wzrok w mojej szyi, tam gdzie czułam krew płynącą z rany po zębach

mantykory. Chciałam się cofnąć, teraz jednak cała odrętwiałam. Will Hughes mrugnął, pojedyncza krwawa łza

spłynęła mu po policzku. Czerwona mgła zaczęła znikać, w oczach znowu pojawił się srebrny błysk.

Próbowałam krzyknąć, lecz tylko chrapliwie jęknęłam. Odrętwienie ogarnęło także moje gardło. - Użądlenie mantykory jest jadowite - powiedział Hughes. - Umrzesz, jeśli nie usunę trucizny. -

Klęknął obok mnie. - Potrzebuję jednak twojej zgody.

Znowu chciałam krzyknąć i tym razem także nie wydobyłam z siebie głosu. - Kiwnij głową, jeśli się zgadzasz, ale zrób to szybko. Kiedy trucizna dotrze do mózgu...

Nie musiał kończyć. Z wielkim wysiłkiem szarpnęłam głową. Musiało mu to wystarczyć, bo

natychmiast przycisnął się do mnie, przytykając usta do szyi. Nie czułam jego ciała na swoim, ale czułam jego zęby wbijające się w moje ciało. Po pierwszym bolesnym ugryzieniu ból zmienił się w

coś innego, w ciepło rozlewające się w moich piersiach i brzuchu, rękach i nogach, jakby w żyłach

płynęła gorąca ciecz, która wypaliła odrętwienie. Ciało napierało na moje, czułam usta i język na swojej szyi, srebrna nitka ciągnąca się z jego warg dotarła w samo jądro mojej istoty.

Jęknęłam, gdy mięśnie gardła się rozluźniły. Gdy Hughes delikatnie dmuchał na ranę, przeszedł mnie

dreszcz.

Kiedy się odsunął, srebrna poświata wypełniła przestrzeń pomiędzy nami, rozpaliła jego oczy i skórę.

Przysiadł na piętach i wytarł usta wierzchem dłoni. - Nic ci nie będzie. Myślę, że usunąłem całą truciznę...

Nie skończył, zaczął dygotać. Kiedy padł na ziemię, chciałam mu pomóc, ale uniesioną ręką dał mi

znak, żebym się cofnęła. Jego cera, i tak blada, przybrała odcień mlecznej si-ności, na jej tle żyły wydawały się granatowe.

Mogłam odejść, kiedy Will Hughes wił się na ziemi. Powinnam była odejść. Strasznie się bałam.

Chociaż teraz leżał bezbronny, wcześniej widziałam, z jaką siłą złamał kark mantykorze. Widziałam jego żądzę krwi. Odważyłam się pomyśleć, kim naprawdę jest. To wampir. Samo to słowo sprawiało,

że pragnęłam uciec i udawać, że nic się nie stało. Ale tego nie zrobiłam. Nieważne, jakim był

potworem (to wampir, powtórzył głos w mojej głowiej, uratował mi życie, wysysając jad mantykory z żył. Nie zostawię go, kiedy cierpi z mojego powodu, ani nie będę się przekonywać, że wyobraziłam

sobie ożywiony posąg. Mantykora rzeczywiście ożyła i rzeczywiście zabiła biednego, niewinnego

doktora Tolberta. Will Hughes jest wampirem i uratował mi życie. Wszystko, co zdarzyło się w ciągu ostatnich dwóch dni, odkąd weszłam do tego sklepu na Cordelia Street, jest realne. Srebrna szkatułka

otworzyła się w błysku niesamowitego białego światła, błękitne alchemiczne symbole przesuwały się

po jej wieku, opętani ludzie cienie włamali się do mojego domu, żeby ją ukraść, metalowa rzeźba ożyła i zaatakowała mnie, a mój ojciec rozmawiał z umarłym, który na jego pościeli zostawił smugi

farby. To wszystko się zdarzyło. Nie jestem wariatką. To nie

ja przekroczyłam granicę, lecz świat. Może nic nie rozumiem i jestem śmiertelnie przerażona, ale

poczekam, aż wampir, który uratował mi życie, poczuje się lepiej i wszystko mi wyjaśni. Kiedy ustały dreszcze, Hughes usiadł i objął się za kolana. Głęboko odetchnął.

- Dziękuję, że zostałaś.

- Dziękuję, że uratowałeś mnie przed tym... czymś. - Spojrzałam na miejsce, gdzie leżała mantykora, ale zobaczyłam tylko stosik marmurowych resztek.

- Powietrze i mgła. - Hughes nabrał garść kamieni i przesypał je przez palce. - Dee wysłał mgłę, żeby

ożywić stwora. Zobaczyłem mgłę, kiedy wyszłaś, ale musiałem czekać do zmroku, żeby opuścić mieszkanie. - Skrzywił się. - Byłbym tu szybciej, tylko że Dee wysłał też emisariusza, z którym

najpierw musiałem się rozprawić.

- Człowiek w czerwonej bluzie? Hughes potaknął. - Widziałaś go?

- Szedł za mną z drugiego końca parku. Czy on... czy ty...

- Żyje. Kiedy się obudzi, nie będzie pamiętał, co się stało. Dee rzucił na niego połowiczny urok, pewnie się śpieszył. Wszczepił mu przekonanie, że musi iść za tobą, i to właściwie wszystko.

- Potrafisz czytać w myślach? - Ciekawe, czy coś jeszcze mnie zaskoczy?

- Tylko w myślach człowieka, którego krew piję. Uniosłam dłoń do rany na szyi. - Spokojnie. - Uśmiechnął się. - Dowiedziałem się tylko o twoim strachu przed mantykorą i smutku z

powodu śmierci przyjaciela. Przepraszam, że nie byłem w stanie go uratować.

- Doktor. Edgar Tolbert. Byl przyjacielem mojej mamy. - Twarz bibliotekarza wykrzywiona

straszliwym przerażeniem boleśnie przesunęła się przed moimi oczami. Spojrzałam na bryłę Cloisters. - Musimy zawiadomić policję, żeby zabrali ciało. - Zaczęłam się podnosić, ale chociaż teraz czułam

nogi i ręce, byłam osłabiona, w głowie mi się zakręciło. Zachwiałam się i Hughes, oddalony o co

najmniej dwa metry, znalazł się przy mnie w mgnieniu oka. - Nie możemy tego zrobić - powiedział. Miałam wrażenie, że jego głos wypełnia moją głowę,

usuwając z niej wszystkie inne myśli. - Nie pomożesz mu. Kontakty z policją spowodują tylko więcej

utrudnień na twojej drodze, a wierz mi, już masz ręce pełne roboty. Poprowadził mnie przez trawnik, mocno obejmując za ramiona; jego głos brzmiał w moim uchu

słodko i nagląco. Znowu poczułam to szarpnięcie, jak wtedy, gdy jego usta przywarły do mojej szyi...

Przemierzyliśmy już trawnik oddzielający Cloisters od lasu. Jak to się stało, że tak szybko oddaliliśmy się od budynku? Hughes jakimś sposobem skłaniał mnie do posłuszeństwa, wywierał na mnie wpływ.

- Stój! - krzyknęłam, zapierając się w miejscu. - Przestań to robić... zmuszać mnie...

Odwrócił się do mnie. Był tak blisko, że dostrzegałam pulsowanie błękitnej żyłki na jego skroni... Jak to? Przecież jest wampirem, powinien być martwy? A potem zrozumiałam. W jego żyłach płynie moja

krew. Znowu zrobiło mi się słabo i znowu mnie podtrzymał.

- W porządku. Nie będę cię zmuszać, ale pomyśl rozsądnie. Musimy stąd odejść. Jak chcesz wytłumaczyć to wszystko policji?

Czekał na moją odpowiedź. Wciąż czułam jego wpływ, ale zniknęło poczucie, że muszę spełniać jego

wolę. Sam

zrezygnował ze swojej władzy. Dawał mi możliwość przedyskutowania wszystkich za i przeciw.

Niesamowicie cywilizowany jak na wampira, zauważył opanowany głos w mojej głowie. Ode mnie zależało, czy przedstawię swoje racje.

- Policja dowie się, że tu byłam. Jeśli ucieknę, będzie to wyglądało niedobrze - zaczęłam, usiłując

nadać głosowi ton spokojny i racjonalny. - Widział mnie strażnik. - W muzeum wszyscy zginęli. - Wpatrywał się we mnie nieruchomym wzrokiem. - Zabiła ich

mantykora. - Przesunął prawą dłonią po moim ramieniu. Zadrżałam, ale się nie cofnęłam... a potem

zrozumiałam, że Will wskazuje torbę, którą wciąż miałam przewieszoną na ukos przez pierś. Przypomniałam sobie mgliście, jakby działo się to w innym życiu, jak w bibliotece wkładam pasek

przez głowę i poprawiam klamrę.

- Torbę masz. Zostawiłaś coś jeszcze? -Nie, ale... laska doktora Tolberta... Złapałam ją, żeby się bronić przed mantykorą.

Uniósł ramię, na którym zawieszona była laska.

- Pomyślałem o tym. Nie ma tam nic, co łączyłoby cię ze śmiercią przyjaciela. Wiem, że zostawiając go, czujesz się tak, jakbyś go zdradziła, ale jeśli chcesz, by mordercę spotkała zasłużona kara, musisz

teraz odejść. - Ręką wskazał leśną alejkę. Lampy, jeśli nawet były, nie działały, i alejka tonęła w

mroku. Miałam poczucie, że jeśli zejdę z oświetlonego trawnika w ciemny las, zaangażuję się... w coś. Kilka minut wcześniej patrzyłam, jak Will Hughes wije się z bólu i sądziłam, że najgorsze mam za

sobą. Teraz jednak uświadomiłam sobie, że to dopiero początek. Istota nadnaturalna prosiła, bym ujęła

ją za rękę i wkroczyła w mrok. Spojrzałam na Willa Hughesa. W ciemności jego

oczy błysnęły srebrno niczym bliźniacze latarnie morskie. Jeśli one mnie poprowadzą, ciemność nie

będzie nieprzenikniona. Weszłam w las, po fakcie uświadamiając sobie, że od tej chwili jestem całkowicie zdana na niego.

Myliłam się jednak, po przejściu kilku metrów widziałam doskonale, chociaż nie dlatego, że moje

oczy przyzwyczaiły się do ciemności, raczej ciemność przyzwyczaiła się do mnie. Z każdym krokiem otwierała się, dopuszczając mnie do swoich tajemnic. Najgłębsze cienie mieniły się kolorami, których

nigdy dotąd nie widziałam, ciemnymi błękitami i fioletami, delikatnymi różami. W głębi parku mrok

rozwijał się niczym pąki pękające w promieniach słońca, tylko że tutaj wyciągał się do ciemności. Z tych węzłów atramentowej czerni tryskały kaskady złota i srebra, zmieniały się w fale światła wirujące

wokół i zdawały się pchać nas niczym powiewy wiatru. A mimo to nie czułam zimna ani strachu,

tylko przemożne wrażenie cudowności. Popatrzyłam na Willa Hughesa, jego oczy żarzyły się jak srebrne gwiazdy.

- Dlaczego to wszystko widzę? - zapytałam. - Ty mi to zrobiłeś?

- Kiedy wypiłem twoją krew, odrobina mojej dostała się do twojego krwiobiegu. Dzięki temu zyskałaś zdolność widzenia w ciemności.

Stanęłam jak wryta. Poczucie cudu znowu ustąpiło miejsca strachowi.

- Czy to znaczy, że będę taka jak ty? Zmienię się w wampira? Patrzył na moją przerażoną twarz, potem odwrócił oczy, które znowu błysnęły czerwienią.

- Nie - odparł po chwili. - Nie wypiłem dostatecznie dużo twojej krwi. Musiałbym wypić całą i dać ci

do wypicia

mojej... - Urwał, gdy mimowolnie jęknęłam. - To budzi w tobie niesmak, prawda? A jednak kropla

mojej krwi zmieszana z twoją pozwala ci to wszystko widzieć. - Rozpostarł ręce, jakby chciał objąć wirujące wokół nas barwy, a mnie zrobiło się przykro, że niechętnie potraktowałam jego dar.

- To przydarza się każdemu, kogo ugryziesz? - powiedziałam, wyprzedzając go; nie chciałam, by

zobaczył, że krzywię się przy ostatnim słowie. - Nie. Człowiek musi mieć w sobie odrobinę magii, żeby widzieć to, co ty widzisz. Ty ją masz, wielu

artystów ją ma, poetów, malarzy...

- Nie jestem artystką - stwierdziłam z namysłem - ale to mi przypomina obraz van Gogha „Gwieździsta noc". W taki sposób ją widział.

- Biedny Vincent. Zakochał się w barwach nocy, były dla niego jak narkotyk. Uzależnił się od nocy.

W ostatecznym rozrachunku przez to oszalał. Już chciałam go zapytać, czy znał osobiście malarza, ale do mojej świadomości dotarło coś innego.

- Co masz na myśli, mówiąc o magii? Chodzi o wróżki? Roześmiał się, a z opuszek jego palców

posypały się iskry.

- Chcesz powiedzieć, że po spotkaniu z mantykorą i wampirem wzdrygasz się przed wróżkami?

Rozejrzyj się, są wokół nas.

Doszliśmy do Heather Garden, skąd dzisiaj wieczorem rozpoczęłam swój spacer - a może to było

wczoraj? Kompletnie straciłam poczucie czasu. Najpierw zobaczyłam oszałamiające smugi koloru i światła pomiędzy ostatnimi jesiennymi kwiatami, później dostrzegłam, że w świetle jakieś kształty

poruszają się niezwykle szybko - mogłam

tylko przelotnie złapać ich obraz: łuk uśmiechu, krągłość biodra, nagłe uderzenie skrzydeł.

- Poruszają się tak szybko! - poskarżyłam się. - Nie, to tylko kwestia twojej wyobraźni. Musisz zwolnić bicie serca. - Stanął za mną, objął mnie i

wsunął dłoń pod mój sweter. Wyczuwałam puls na jego przegubie i odpowiadające mu bicie mojego

serca. To moja krew, przypomniałam sobie, moja krew pulsuje w jego żyłach. - Oddychaj wolno i głęboko - szepnął mi do ucha, jego oddech muskał szyję i wciąż otwartą ranę po ugryzieniu. Już

miałam zamknąć oczy, ale coś zobaczyłam. Z barw nocy, błękitu, fioletu i srebra, wyskoczyła istota,

przemknęła pomiędzy krzewami wrzosu na skrzydłach poznaczonych niebieskimi żyłkami, pochylając drobną, lisią twarz ku każdemu kwiatkowi w kształcie dzwonka. Myślałam, że spija nektar

jak pszczoła albo koliber, ale potem się przekonałam, że pożywia się światłem i kolorami. Kiedy

przytykała twarz do płatków, jej przezroczyste ciałko wibrowało ich kolorem. Odwróciłam się.

- To jest prawdziwe? A może ty sprawiasz, że to widzę?

- Są prawdziwe. Świetlne sylfy, nazwane tak, bo piją światło. Nabierają kształtów tylko nocą, nikną w jasności dnia.

Sylf z wargami poznaczonymi fioletem spojrzał znad kwiatu i napotkał mój wzrok. Przekrzywił małą

główkę i już miał się uśmiechnąć, ale zaraz uśmiech zmienił się w gniewny grymas odsłaniający ostre jak igły ząbki i sylf odfrunął.

- Dlaczego?...

- Nie przejmuj się. - Will prowadził mnie dalej. - Nie boi się ciebie, tylko mnie. Świetlne sylfy nie przepadają

za wampirami, ponieważ jednak i one, i my jesteśmy istotami nocnymi, zwykle nie wchodzimy sobie

w drogę. Pociągnął mnie w dół zbocza. Wiedząc, że noc pełna jest stworzeń z ostrymi zębami, trzymałam się

blisko niego, bo był większy od innych.

- Twierdzisz, że widzieć to może tylko ktoś, kto ma w sobie magię. Skąd wiedziałeś, że mam? - Ponieważ pochodzisz od Marguerite D'Arqués. A ona była jedną z nich. - Zadrżał przy ostatnich

słowach. Czego boją się wampiry? Zaraz jednak do głowy przyszła mi inna myśl: przecież wampiry

żyją wiecznie, a on wspomniał o Vincencie van Goghu... - To znaczy, że znałeś pierwszą Marguerite? Doszliśmy do kamiennego muru, skąd rozciągał się

widok na Henry Hudson Parkway i rzekę. Will oparł się

0 mur. Srebrne światło w jego oczach zblakło, żarzyło się mętnie jak pokryta patyną taca, jak niebo przed burzą. Czułam, że gromadzi się w nim coś, co może mnie zaatakować.

- Tak, znałem ją. Znałem, kochałem i utraciłem. Przez nią dzisiaj jestem taki. - Roześmiał się. - Ha,

powinienem raczej powiedzieć: w nocy. - Podciągnął się na mur i usiadł twarzą do rzeki. Gdyby rozpostarł ręce i pofrunął, nie zdziwiłabym się, ale on poklepał mur. -

Chodź tutaj, wszystko ci opowiem. W końcu to także twoja historia.

-Jako młodzieniec, co przyznać muszę z przykrością, byłem niezwykle próżny, dumny ze swojej urody i płytki. - Patrzył na rzekę, widziałam tylko jego profil na tle nocnego nieba niczym biała kamea

osadzona w onyksie. Rozumiałam, że można go usprawiedliwić za próżność. Ale płytki? Jeśli nawet,

to stulecia z pewnością nadały mu

głębi. - Do tego stopnia próżny, że chociaż wiele pięknych kobiet obdarzało mnie uczuciem, a ojciec

błagał, żebym się ożenił i dał mu następcę, nie zamierzałem wiązać się z jedną i tracić uwielbienie wielu. Ojciec taki był zdesperowany, że zatrudnił poetę, który miał swoimi wierszami skłonić mnie do

zapewniającej nieśmiertelność prokreacji. Poeta przychodził regularnie uczyć mnie o poezji, miłości i

obowiązkach związanych z moją pozycją... a potem się we mnie zakochał. - Zaraz - przerwałam. - To brzmi znajomo. Uśmiechnął się i mówił dalej:

- Przestał mi powtarzać, że muszę spłodzić syna, by zyskać życie wieczne, a zaczął przekonywać, że

może zapewnić mi nieśmiertelność, uwieczniając mnie w poezji. Byłem próżny, dlatego spodobał mi się ten pomysł, a kiedy poetę odesłano, pojechałem za nim do Londynu i przyłączyłem się do jego

aktorskiej trupy.

- Nie mów. Twoim poetą był William Szekspir. Spojrzał na mnie kpiąco. - Nie mów. Widziałaś mantykorę, wampira, wróżkę, ale wzdragasz się przed Szekspirem?

- Tak! To jak te seanse spirytystyczne, kiedy wszystkie duchy okazują się Kleopatrą albo Napoleonem.

- Rozumiem, o co ci chodzi. Powinienem nazywać go poetą, by nie nadwerężać twojej wiary? - Och, nazywaj go, jak chcesz! - wykrzyknęłam, unosząc ręce w geście poddania. Jaki sens ma

kwestionowanie szczegółów, skoro zaakceptowałam założenie? Poza tym tyle spraw mnie ciekawiło.

- Ten poeta naprawdę to Szekspir? Jaki on był? - Opętany. Szalony. I mówić tu o szczypcie magii! Czasami myślałem, że jest czarnoksiężnikiem, tak

potrafił

czarować słowami. Płonął w nim ogień, który sprawił, że to... - Machnął ręką w stronę miliona świateł

Manhattanu. - ...wygląda jak chmara świetlików. Czyż mogłem nie poddać się jego urokowi, nawet kiedy się przekonałem, że w Londynie mam rywalkę ubiegającą się o jego uczucia?

- Nie masz przypadkiem na myśli Straford-upon-Avon?

Przekrzywił głowę i uniósł brew. Przez chwilę zobaczyłam w nim okrutnego młodzieńca, którym w przeszłości był, i zrobiło mi się żal zakochanych w nim dziewcząt z czasów Elżbiety I.

- Nie. Kobieta, która zdobyła jego serce, musiała mieć więcej niż tylko okrągły tyłeczek i majętnego

ojca. Ona musiała obdarzać go inspiracją, magią tworzenia obrazów ze słów. - Więc to była muza?

- Można tak powiedzieć. Poeta wiele razy tak ją nazywał. Była tajemniczą ciemnowłosą kobietą. Nikt

nie znał jej pełnego nazwiska, nikt nie wiedział, skąd pochodziła. Niezwykle rzadko pokazywała się publicznie, a gdy już to robiła, zdawało się, że jakimś sposobem wtapia się w cienie.

- Mroczna Dama.

- Tak. Zawsze uważałem za słuszne, że potomność tak ją nazwała. To zresztą było dość bliskie jej prawdziwego nazwiska: Marguerite D'Arqués.

- Nazwisko mojej matki? Więc to była ta Marguerite, o której mówiłeś, że była moją prapraprababką?

Ale przecież nikt nie znał jej prawdziwego nazwiska? - Nikt z wyjątkiem mnie, a ja je poznałem, ponieważ się w niej zakochałem. - Urwał; milczenie trwało

długo,

myślałam, że już nic więcej nie powie, ale odetchnął (brzmiało to jak wiatr szeleszczący we wrzosach

za naszymi plecami) i podjął opowieść: - Była ze mną. William naturalnie wpadł we wściekłość. Zwrócił się przeciwko niej i napisał te okropne wiersze, stawiające ją w bardzo brzydkim świetle.

Jestem przekonany, że wszystkie obelgi na temat kobiet, które zawarł w swoich dziełach, swój

początek biorą w gniewie na Marguerite. Nigdy nie miała do niego pretensji o te ataki na nią. Nigdy nie odebrała mu daru magicznego widzenia. Jak myślisz, skąd mu się wzięły te sceny z wróżkami w

„Śnie nocy letniej"? Albo postaci Kalibana i Ariela w „Burzy"?

Na początku byliśmy szczęśliwi... aż odkryłem, że potrafiła zainspirować Szekspira do pisania o wróżkach, ponieważ sama nią była. Należała do świata magii. Była nieśmiertelna. Nie starzała się, nie

zmieniała. Miała to, o czym ja marzyłem, co obiecywał mi Szekspir w swoich wierszach: wieczną

młodość i nieśmiertelność. Błagałem ją, by mnie także uczyniła nieśmiertelnym, ale odmówiła. Była szczęśliwa, że spędzi ze mną moje życie, ale ja w swojej próżności nie potrafiłem znieść myśli, że się

zestarzeję, podczas gdy ona będzie młoda. Powiedziała mi, że nie mam pojęcia o brzemieniu

wiecznego życia. Pokłóciliśmy się - i odeszła. Po jego twarzy przebiegło drżenie, na moment odwrócił się do mnie plecami. Kiedy znowu spojrzał na

rzekę, rysy miał nieruchome jak kamienna rzeźba na tle czerni. Piękne, ale dziwnie zimne, bez życia.

- Byłem na nią zły, a równocześnie desperacko pragnąłem być z nią, więc by jej udowodnić, że się myliła, chodziłem do każdego alchemika i czarnoksiężnika, o którym usłyszałem. Szekspir znał ich

wszystkich, ale sytuacja

wyglądała inaczej w czasach, gdy na tron wstąpił król Jakub I. Podejrzenie o czarną magię było bardzo

niebezpieczne, wszyscy się ukrywali. Ja jednak wyśledziłem większość najsławniejszych. - Johna Dee? - Samo wypowiedzenie tego nazwisko sprawiło, że zadrżałam, jakbym w ten sposób

mogła go przywołać.

- Tak. Wiedziałem, że z Edwardem Kellym kontaktowali się z duchami, że John Dee poszukuje tajemnicy wiecznej młodości. Kiedy mu powiedziałem, dlaczego tego pragnę i kim jest Marguerite,

kazał, bym pojechał za nią do Francji, ukradł jej pierścień i srebrną szkatułkę, z którą się nigdy nie

rozstaje. Dzięki tym dwom przedmiotom będzie mógł uczynić mnie nieśmiertelnym. -Uśmiechnął się smętnie. - Pewnie się zastanawiasz, dlaczego mu uwierzyłem? Byłem w rozpaczy. Pojechałem za

Marguerite do Paryża, stamtąd szukałem jej po całej Francji, aż wreszcie znalazłem. Ukradłem

szkatułkę i sygnet... - Powiedziałeś mi, że ty i Marguerite zamieniliście się pierścieniami.

- Drobne kłamstwo, wybacz mi. To była swego rodzaju wymiana. Zostawiłem jej swój pierścień z

listem, że wkrótce wrócę i na wieczność będziemy razem. Tymczasem doszła mnie wieść, że John Dee także przybył do Francji. Spotkałem się z nim, dałem mu pierścień i szkatułkę. Wykorzystał je, by

wezwać z cieni demona, wampira, który mnie zaatakował i uczynił takim, jakim teraz jestem. Kiedy

odzyskałem przytomność, John Dee śmiał się ze mnie: „Teraz żyć będziesz wiecznie, o ile co noc będziesz pił krew, a w dzień krył twarz przed słońcem".

Chciałem go zabić, lecz przedsięwziął środki ostrożności i zdołał uciec. Włóczyłem się po ulicach

Paryża, na wpół

oszalały z żądzy krwi i rozpaczy. Wkradłem się nawet w katakumby... - Urwał i znowu smutno się

uśmiechnął. -Ale o tym nie chcesz słuchać. W końcu Marguerite mnie odnalazła. Bałem się, że wzbudzę w niej odrazę. - Znowu na długą chwilę zamilkł. Położyłam dłoń na jego ręce.

- Odwróciła się od ciebie? Pokręcił głową.

- Nie, właściwie nie. Nie budziłem w niej odrazy, nie bała się mnie, tylko była smutna... Kazała mi usiąść i opowiedziała mi historię. - Spojrzał na mnie z uśmiechem. - Właściwie tak samo jak my teraz,

tylko że wtedy siedzieliśmy nad Sekwaną, nie nad Hudsonem. Powiedziała, że znalazła sposób na

bycie śmiertelną, ponieważ jednak dla jej rodzaju była to rzecz zakazana, dobiła targu ze swoimi władcami. Przyrzekła, że w zamian za śmiertelność ona i jej potomkowie będą strzec granic pomiędzy

światami i chronić ludzkość przed demonami nocy. Następnie cierpliwie mi wyjaśniła, że jednym z

owych demonów nocy jestem ja. Jak możesz sobie wyobrazić, to utrudniło nasz... związek. Roześmiał się, choć nie było w tym ani krzty wesołości. Zmieniłam ułożenie nóg, bo ścierpłam,

siedząc na kamiennym murze. Jak długo tu jesteśmy? Jak długo wędrowaliśmy po parku, zanim tu

doszliśmy? Ile czasu zostało do świtu? Miałam wrażenie, że rzucono na mnie urok. Czy przy pierwszych promieniach słońca wszystko wyparuje?

- Spotkałeś się z nią jeszcze?

Pokręcił głową, otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zrezygnował. Wziął kamień z muru i zamaszystym gestem rzucił go do rzeki. Ulepszonym wzrokiem (Will nazwał go wzrokiem

magicznym) śledziłam, jak kamień wielkim

łukiem przecina powietrze i ląduje w rzece - żaden człowiek nie byłby zdolny do takiego rzutu.

Przypomniałam sobie siłę, z jaką pokonał mantykorę, jego zęby na mojej szyi. I to ja zgodnie z przysięgą Marguerite mam chronić ludzką rasę przed nim? Jak niby mam to zrobić?

- A spotkałeś którąś z jej potomkiń... poza mną?

- Moje drogi skrzyżowały się z niektórymi, choć tylko przelotnie. Z żadną nigdy nie byłem tak blisko. Doznałem szoku, kiedy weszłaś do mojego mieszkania i poprosiłaś o pomoc. Rozumiesz teraz,

dlaczego musiałem odmówić.

- Mimo to przyszedłeś do Cloisters, żeby mi pomóc. - Kiedy zobaczyłem gęstniejącą mgłę, wiedziałem, że Dee wysłał kogoś, żeby cię nie zabił. On w taki

sposób działa. Potrafi przekazywać swoje uroki przez mgłę. - Pomyślałam o mgle, która opadła na

miasto ostatniej nocy, gdy Szczęki ożyły, i o mgle, która otuliła Cloisters, gdy ożyła mantykora. Powietrze i mgła, powiedział Will. Jak ktoś może się przed czymś takim bronić? -1 od razu pojąłem,

że bez żadnego przygotowania będziesz całkowicie bezbronna. Nie mogłem pozwolić, żebyś zginęła...

Choć nie planowałem też... - Dotknął mojej szyi, a ja musiałam przygryźć wargę, by głośno nie jęknąć.

- Coś ty mi zrobił?

Pogładził mnie po szyi i włosach, jednym palcem uniósł mi brodę. - Sobie też to zrobiłem. Wypiłem twoją krew i to nas połączyło. Nic nie mogę na to poradzić. Jedno

jest w tym dobre: twój wzrok się udoskonalił. Będziesz go potrzebować, kiedy Dee znowu cię

zaatakuje... - Znowu? - Byłam przerażona. Jakie inne potwory może na mnie nasłać?

- Tak. Teraz nic go nie powstrzyma. Wie, że będziesz próbowała odebrać mu szkatułkę.

- A jeśli tego nie zrobię? Jeśli pozwolę mu ją zatrzymać? Zmierzył mnie przeciągłym spojrzeniem.

- Nie sądzę, byś chciała żyć w świecie, który stworzy Dee dzięki mocy szkatułki. Chociaż nie potrafił

jej otworzyć, przez wieki powodował nieszczęścia, był z Cromwellem w tysiąc sześćset czterdziestym dziewiątym roku, w latach czterdziestych dziewiętnastego wieku sprowadził zarazę na irlandzkie

ziemniaki. Jeden z jego ludzi cieni zastrzelił arcyksięcia Franza Ferdynanda, a on sam siedział obok

Hitlera i szeptał mu do ucha. - Ale dlaczego? Co zyskuje na wywoływaniu takich nieszczęść na świecie?

- Nigdy do końca nie byłem pewien. Wygląda, że karmi się chaosem i przerażeniem. Każda wojna,

każde ludobójstwo, każda potworność zwiększa jego potęgę... a teraz, kiedy szkatułka jest otwarta, będzie potężniejszy niż kiedykolwiek. Wykorzysta ją do wezwania demonów Rozpaczy i Niezgody.

- Może już jest za późno - powiedziałam.

-Przemawia przez ciebie rozpacz. Nie. Otwarcie szkatułki to dla Dee tylko pierwszy krok. Nie potrafił zrobić tego sam, potrzebował kobiety z rodu Marguerite. Czekał przez stulecia na tę, która nie wie, że

szkatułka musi pozostać zamknięta, a potem podstępem skłonił cię do otwarcia jej z dala od niego.

Pamiętasz światło, które wydobyło się ze szkatułki? Dla Dee oznaczałoby destrukcję. Musiał skorzystać ze swoich bezwolnych pachołków, by ją odzyskać. Nawet teraz przebywanie w jej pobliżu

jest dla niego bardzo niebezpieczne, ale musi mieć ją otwartą

przez siedem dni z rzędu, by sprowadzić demony Rozpaczy i Niezgody na świat. Ty otworzyłaś

szkatułkę dwa dni temu, więc masz tylko pięć dni na znalezienie go i zamknięcie wieka, w przeciwnym wypadku Rozpacz i Niezgoda zawładną miastem.

Gapiłam się na niego, próbując przetrawić fantastyczne informacje. Jedną rzeczą jest zaakceptowanie

istnienia świata nadnaturalnego, zupełnie inną uwierzenie, że mam w nim do odegrania ważną rolę. - Tylko że jak wcześniej sam zauważyłeś, nie jestem przygotowana. Mama umarła, zanim zdążyła

mnie nauczyć, co powinnam robić... - Oczy wypełniły mi się łzami. Otaczające cienie jakby na nas

naparły. Poczułam zapach miedzi w powietrzu i usłyszałam, jak w krzakach coś syczy. Biedna sierota, zdawało się mówić, biedna, pozbawiona matki sierota.

Will ujął mnie za ramię i odwrócił twarzą do siebie.

- Nie możesz pogrążyć się w rozpaczy. O to mu chodzi. Są inni, którzy mogą cię nauczyć, przewodnicy. Otaczają ciebie. Musisz tylko otworzyć oczy, a zobaczysz ich.

- Ale ty nie możesz mi pomóc? - zapytałam i natychmiast znienawidziłam lamentujący ton w swoim

głosie. Nie miałabym do Willa pretensji, gdyby z niesmakiem się ode mnie odwrócił. - Zrobiłem wszystko, co mogłem, by otworzyć ci oczy. Zrobiłem więcej, niż powinienem. Musisz

znaleźć innych nauczycieli. Przyrzekam jednak, że będę cię chronił, kiedy to będzie możliwe... -

Urwał i przekrzywił głowę, nasłuchując. Ja także wytężyłam słuch, ale usłyszałam tylko śpiew ptaka, czysty, słodki świergot przypominający mi wiersz, który zaledwie kilka godzin temu czytałam w

bibliotece w Cloisters. Tak wiele się zdarzyło, tyle cudów i rzeczy

przerażających, że wydawało się, iż minęły lata od tamtej chwili. Słowik już nie śpiewa, teraz

skowronek obwieszcza nadejście dnia. Spojrzałam na wschód i zobaczyłam, że niebo zaczyna jaśnieć, a potem się przekonałam, że jestem

sama na kamiennym murze. Will Hughes zniknął tak niepostrzeżenie jak noc.

KROl księżycowej poświaty,

książę snów Kiedy wracałam na stację przy Sto Dziewięćdziesiątej Ulicy, zauważyłam, że ostatnie kwiaty wrzosu,

które nocą żarzyły się głębokim błękitem i fioletem, teraz zwarzone mrozem zblakły do perłowej

szarości i jasnego różu. Rozejrzałam się za świetlnymi sylfami, ale zniknęły, bez wątpienia upite kolorem i światłem. Ale dokąd idą w dzień? I czym będą się odżywiać, kiedy wypiją wszystkie barwy,

a zima sprawi, że krajobraz będzie ogołocony i biały?

Zatrzymałam się w bramie parku i obejrzałam na ogrody; zdumiałam się, że takie sprawy zaprzątają mi myśli, a nie pytanie, czy to, co wydarzyło się nocą, było prawdziwe. Wsunęłam dłoń pod szal,

którym owiązałam szyję, by ukryć ślady po zębach Willa Hughesa. Kiedy dotknęłam tego miejsca,

przeszedł mnie dreszcz. Nie. Nie wyobraziłam sobie tego. Poprawiłam szal. Will Hughes powiedział, że znajdę przewodników. Ale jak? Gdzie?

Nie tutaj, odezwał się głos w mojej głowie. To głos nadnaturalny? A może po prostu głos rozsądku

przypomina, że jestem zmęczona, głodna, zziębnięta i powinnam wrócić do domu? Nie potrafiłam tego stwierdzić - a jeśli tego nie potrafiłam, jak znajdę przewodników, którzy nauczą mnie

wszystkiego, co muszę wiedzieć?

Opuściłam park z poczuciem, że w chwili, gdy wyjdę z bramy, może nigdy nie uda mi się odszukać wrót do świata, który w nocy zdołałam dostrzec. Bo cóż może być zwyczaj-niejszego niż zejście do

stacji metra i czekanie na peronie w tłumie podróżnych wczesnym świtem? Z włączonymi iPodami, z

papierowymi kubkami kawy w dłoni, wypatrujący pociągu - kto z nich uwierzyłby, gdybym opowiedziała, co przydarzyło mi się w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin? Z pewnością nie

kobieta w szarym kostiumie zajęta pisaniem wiadomość na iPhonie ani ziewająca licealistka, która

próbuje się skupić na podręczniku do chemii. I jak mogłabym wspomnieć komukolwiek, że byłam w Cloisters, kiedy zabito Edgara Tolberta? Pomyśleliby, że jestem tak samo zwariowana jak ten

mężczyzna w czapce Daniela Boone'a, który mrucząc pod nosem, chodzi po peronie ze zniszczonym

papierowym kubkiem i prosi o drobne. Miał na sobie wiele warstw znoszonych i spłowiałych ubrań we wszystkich odcieniach tęczy, które wisiały na jego drobnym ciele i przy każdym kroku drżały jak

liście osiki. Kiedy zbliżył się do mnie, usłyszałam jego paplaninę:

- Wyglądasz ślicznie jak królowa Egiptu - powiedział do kobiety w szarym kostiumie. - Żagle z purpury, a tak woniejące, że wiatry przy nich mdlały zakochane!* - krzyknął. Wykonał piruet, przy

którym jego luźne ubranie

* Przekład Leona Ulricha

wydęło się jak perfumowane żagle Szekspira i zmieniło w smugę kolorów. Kiedy się zatrzymał,

smuga pozostała - drżące pasy barw jak tęcza odbijająca się w zraszaczu w letni dzień. Już prawie krzyknęłam z zachwytu dla tej sztuczki, ale uświadomiłam sobie, że kobieta w szarym kostiumie nie

widzi tego co ja. Patrzyła na żebraka, lecz jej twarz wyprana była z emocji i tak szara jak kostium...

albo... przyjrzałam się uważniej. Szarość nie kończyła się na jej ubraniu. Warstwa szarości gruba niemal na trzy centymetry otaczała ją jak druga skóra.

Żebrak znowu wykonał piruet i tym razem kobieta złagodniała, jej twarz rozjaśniła się uśmiechem.

Szarość zmieniła się w błękit. Kobieta wyjęła portmonetkę i rzuciła garść monet na dłoń żebraka, który zdjął kapelusz i nisko się skłonił. Powietrze zaiskrzyło się kolorami. Rozejrzałam się, by

sprawdzić, czy ktoś poza mną był świadkiem tego świetlnego pokazu, ale inni z udaną obojętnością

ignorowali żebraka i kobietę. Teraz jednak przekonałam się, że wszystkich otacza słaba poświata, każda innego koloru. U wielu była słaba, u niektórych zabrudzona. Wcześniej widywałam taką aurę,

ale sądziłam, że to objawy migreny ocznej.

Mój instruktor jogi ciągle mówił o aurach, o tym, jak je zobaczyć u siebie i innych, jak na jej podstawie rozpoznawać, czy człowiek jest zrównoważony i szczęśliwy, czy też przygnębiony i chory.

Zawsze sądziłam, że to jedna z bredni New Age, ale pewnego razu, kiedy czekałam w TekServe, aż

naprawią mi laptopa, koło mnie usiadł mężczyzna. - Jest pani artystką? - zapytał po chwili.

Zdawałam sobie sprawę, że takim pytaniem pewnie próbuje mnie poderwać, ale zaraz przyszło mi do

głowy,

że akurat tego dnia byłam ubrana bardzo konserwatywnie, jako że później szłam z ojcem na aukcję do

Sotheby'ego. Ani mój strój, ani dodatki nie wyglądały na szczególnie artystyczne. Odparłam, że nie, chociaż projektuję biżuterię, a także rysuję i rzeźbię.

- Jest pani artystką - oznajmił. - Widzę to po pani aurze.

Przez kilka minut rozmawialiśmy (nie podrywał mnie ani nie prosił o datek), a potem wywołano mój numerek. Nastrój mi się nie zepsuł nawet wtedy, kiedy usłyszałam, że naprawa twardego dysku, na

który poprzedniego wieczoru wylałam kieliszek białego wina, kosztować będzie osiemset dolarów.

Wsiadając do metra, zastanawiałam się, co tamten mężczyzna zobaczył. Zieloną poświatę, która otaczała siedzącą po drugiej stronie przejścia młodą Latynoskę w zielonym szpitalnym uniformie i

butach na grubej podeszwie? Żółte błyski emitowane przez ładną ciemnowłosą dziewczynę, której

głowa podskakiwała w rytm muzyki z iPoda? Miałam nadzieję, że nie widział błotnistego szarego miazmatu sączącego się ze zgarbionego starszego mężczyzny w płaszczu, gdy ten pochylony nad

starszą krzywiącą się z bólu kobietą dotykał jej prawej skroni za każdym razem, kiedy hamulce

nieprzyjemnie piszczały. Łatwo było zobaczyć, kto czuje się dobrze, a kto jest chory, kto jest szczęśliwy, a kto pogrążony w rozpaczy. Zauważyłam też, że czasami aury dwóch osób stykały się i

ulegały zmianie.

Po raz pierwszy zobaczyłam to na stacji przy Sto Siedemdziesiątej Piątej. W pociągu zaczynał się robić tłok, więc kiedy wsiadł mężczyzna w brązowym płaszczu przeciwdeszczowym, nie było

wolnych miejsc. Łapiąc

uchwyt nad głową, skrzywił się z bólu. Nie był aż tak stary, by młodsi zerwali się i ustąpili mu

miejsca, ale nie ulegało wątpliwości, że coś mu dolega. Otaczała go ciemnoczerwona chmura, krwista mgła, która zdawała się całkiem go okrywać. Kilka osób odsunęło się od niego, jakby w obawie, że się

zarażą. Już chciałam się podnieść, ale Latynoska w szpitalnym uniformie wstała i delikatnie dotknęła

jego ramienia. Spojrzał na nią z takim gniewem, że bałam się, iż ją uderzy, ale ona chwyciła go zdecydowanie i gestem wskazała opuszczone przez siebie miejsce. Mruknął coś pod nosem, wciąż

poirytowany, ale usiadł i zobaczyłam, że czerwona poświata blaknie, staje się jasnoróżowa. Latynoska

wciąż miała zieloną aurę, ale większą i jaśniejszą. Zetknęła się z poświatą staruszki z bólem głowy, zamieniając musztardową żółć w czyste złoto żonkili. Dziewczyna z żółtą aurą zaśpiewała na głos

linijkę piosenki z iPoda i staruszek z szarą aurą głośno się roześmiał. W wagonie zaiskrzyło od

kolorów bardziej jaskrawych i czystych, jakby ten jeden czyn - dotknięcie przez Latynoskę ramienia chorego mężczyzny i ustąpienie mu miejsca - był kamykiem rzuconym w wodę i powodował

rozchodzenie się kręgów. Zastanawiałam się, jak długo potrwa taki stan rzeczy i czy coś będzie w

stanie to powstrzymać. Wkrótce się przekonałam. Na stacji przy Sto Sześćdziesiątej Ósmej Latynoska wysiadła (domyślałam się, że pracuje w szpitalu

New York Presbiterian), a w pociągu robiło się coraz tłoczniej. Otyły mężczyzna stracił równowagę i

upadł na kolana starego człowieka, który mruknął niepochlebną uwagę o grubasach. Tamten zarumienił się, jego aura zapłonęła fioletem i zaczął przepychać się przez wagon, potrącił łokciem

dobrze ubraną kobietę, która prychnęła i posypały

się z niej iskry koloru siarkowej żółci, a powietrze nasyciło się ciemnym dymem. Wyczuwałam

napięcie rosnące w wagonie i zastanawiałam się, czy nie wysiąść na następnej stacji i dalej pojechać taksówką, ale o tej porze dotarcie do śródmieścia potrwałoby wieki i kosztowało fortunę. Na myśl o

pieniądzach, które musiałabym zapłacić taksówkarzowi, znowu zaczęłam się martwić naszą sytuacją

finansową. Wydarzenia ostatnich dwóch dni przytłumiły takie przyziemne troski, ale kiedy wszystko się uspokoi, nadal będziemy mieć kolosalne długi. Na dodatek to, że policja podejrzewa ojca o

oszustwo ubezpieczeniowe, wcale galerii nie pomoże. Ciekawe, co się stanie z obrazami, które policja

skonfiskowała włamywaczom. Zostaną zatrzymane jako dowody? Będziemy mogli je sprzedać, gdyby trafił się chętny?

W głowie mi się kręciło. Pomysł, że podobno mam uratować świat od złego Johna Dee, wydawał się

absurdalny, bardziej nawet absurdalny od wiary w istnienie mantykor, wampirów i wróżek. Nie potrafiłam uratować ojca i siebie od bankructwa, nic nie mogłam zrobić, by uratować Edgara Tolberta.

Na wspomnienie doktora zalała mnie potężna fala wstydu. Zabawiam się rozważaniami o aurach i

wróżkach, a ten człowiek z mojego powodu nie żyje. Jestem potworem? Jak osoba tak słaba i egoistyczna jak ja może przeciwstawić się komuś tak potężnemu jak John Dee?

Kiedy pociąg wjechał na stację przy Czternastej Ulicy, ogarnął mnie ten sam ponury nastrój, który

zdawał się być wszechobecny. Humor wcale mi się nie poprawił, kiedy wyszłam na ulicę. Świt był pogodny, teraz niebo się zachmurzyło. Przechodnie, kulili się i przemykali ze wzrokiem utkwionym w

chodniku, a nad ich głowami unosiły się wieńce szarej lub brunatnej mgły.

W szpitalu było jeszcze gorzej. Z frontowych drzwi wyszła blada i przygnębiona kobieta. Zakryła

twarz dłońmi, odwracając się do ściany. Towarzyszący jej mężczyzna stał bezradnie obok niej. Dłoń uniesiona w zamiarze pogładzenia jej po plecach zawisła w powietrzu. Nie miałam pojęcia, jakie

straszne wiadomości usłyszeli, ale wyczuwałam ich żal w swoich ustach - to był smak metalu i krwi.

Taki sam odór unosił się w całym szpitalu. Kiedy przechodziłam przez hol, czułam fale przerażenia i rozpaczy, które ledwo mogłam znieść. Ludzie w poczekalni otoczeni byli chmurami ciemnej brudnej

czerwieni i brązu, chociaż tu i tam pojawiały się plamy jaśniejszych kolorów i światła. Mężczyzna,

który trzymał rękę swojej starszej wiekiem żony, emitował fioletową aurę, dziewczynka z lalką i recytująca mamie abecadło otoczona była różową poświatą. A kiedy weszłam na piętro, gdzie leżał

ojciec, momentalnie poczułam, jak powietrze robi się lżejsze.

Mimo że nie powinno. Przebywali tu chorzy w stanie krytycznym, ale panował spokój nieobecny na innych piętrach. Odetchnęłam głęboko, uświadamiając sobie, że robię to po raz pierwszy od wyjścia z

metra. Na oddziale unosił się odór przypominający stęchłe środki dezynfekujące, ale pod nim - a może

nad nim albo wokół niego - wyczuwałam świeży prąd, jakby powietrze przesunęło się przez gałęzie sosen i czystą wodę. Zapach przybrał na sile, gdy zbliżałam się do sali ojca. Widziałam wręcz, jak z

drzwi sączy się zielona poświata. Przystanęłam, po prostu ją wdychając, i poczułam, że ogarnia mnie

spokój i wraca nadzieja. Jakie znaczenie mają wszystkie finansowe problemy świata, skoro oboje z ojcem żyjemy? Przez głowę przebiegło mi jedno z moich ulubionych łacińskich powiedzeń

(znalazłam je na starym sygnecie,

którego używałam do wyrobu medalionów): Dum spiro, spero. „Dopóki oddycham, nie tracę nadziei".

Znajdę sposób na rozwiązanie naszych problemów i zrobię, co w mojej mocy, by powstrzymać Dee. Najpierw jednak się dowiem, kto rozsiewa tę uzdrawiającą aurę.

Weszłam do sali i zobaczyłam, że przy łóżku siedzi Obie Smith i gra w karty z moim ojcem i Zachem

Reesem. Zach i ojciec śmiali się z czegoś, co pielęgniarz powiedział. Nie zauważyli mnie, tylko Obie Smith uniósł głowę. Z jego oczu i opuszek palców posypały się zielone iskry, gdy rozdawał karty,

błyski złota rozpaliły powietrze wokół niego. Wcześniej uznałabym te błyski za mroczki, symptom

migreny ocznej, ale nigdy dotąd nie widziałam, by przybierały kształt skrzydeł wróżki. - Garet - ojciec wreszcie zobaczył, że stoję w progu - dlaczego tam sterczysz z otwartymi ustami?

Wchodź! Okazało się, że ten młody człowiek... zaraz, zaraz, mówiłeś, że jak masz na imię?

- Oberon. - Patrzył na mnie, odpowiadając na pytanie ojca. - Oberon Smith. Oberon, król wróżek, pomyślałam zaskoczona, że wciąż coś potrafi mnie zaskoczyć. Dokonał tego

widok postaci ze „Snu nocy letniej" Szekspira.

- Oberon znał Sante Leone na Haiti - dodał ojciec. Spojrzałam na niego. Czy można przebywać obok tej...

istoty, świetlistej istoty... i nie zdawać sobie sprawy, kim ona jest? Ale przecież wcześniej spotkałam

Obiego Smitha trzykrotnie i nie podejrzewałam, że jest kimś innym niż sprawnym pielęgniarzem i uczciwym człowiekiem. Tymczasem wcale nie był człowiekiem. Pojęłam to jasno, kiedy wstał. Z jego

pleców rozwijały się półprzezroczyste zielone i złote skrzydła na wzór rozkładającego się pawiego

ogona. Miałam wrażenie, że powinnam dygnąć, ale to on pierwszy mi się ukłonił i ręką wskazał

krzesło. - Panno James, proszę usiąść. Wygląda pani, jakby miała za sobą nieprzespaną noc.

Patrzył na moje gardło. Owinęłam szyję szalem, ale wyczuwałam siłę jego wzroku na dwóch rankach

i zalałam się rumieńcem. - Rzeczywiście wyglądasz na wyczerpaną, Garet. Nie możesz się przemęczać, kiedy nie ma mnie w

domu i nie mogę się tobą opiekować.

O mało nie wybuchnęłam śmiechem na widok troski na twarzy ojca. Kiedy po raz ostatni czułam, że ktoś się mną opiekuje? Od śmierci mamy nigdy. Przypomniałam sobie, jak wróciliśmy z pogrzebu i

ojciec usiadł w fotelu bujanym (ulubionym meblu mamy, który kupili w sklepie z antykami na

Czwartej Alei, kiedy była ze mną w ciąży) i fotel się pod nim załamał. Rozpłakał się wtedy, choć nie płakał na pogrzebie, ale ja powstrzymałam się od łez. Wiedziałam na pewno, że jeśli oboje będziemy

płakać, nigdy nie przestaniemy. Od tamtego dnia ja się nim opiekowałam. Czy on przez cały ten czas

myślał, że jest odwrotnie? - Za bardzo się przejmujesz galerią - stwierdził.

- Maja doskonale nas zastępuje - zapewniłam go. - Naprawdę musimy wysupłać skądś pieniądze i

płacić jej więcej teraz, kiedy pracuje po godzinach. - Z niechęcią podejmowałam temat pieniędzy w czasie rekonwalescencji Romana, ale Maja robiła dużo więcej, niż wynikało z jej zakresu

obowiązków.

Ojciec kiwnął głową. Usiadłam na krześle Oberona, on tymczasem odsunął się nieco i oparł o ścianę, zwijając skrzydła. Jak to możliwe, że nie dostrzegłam znaków? Oczy w kształcie migdałów uniesione

w kącikach jak u kota, nie

po prostu zielone, ale szmaragdowe, poznaczone złotymi cętkami, koniuszki uszu lekko zaostrzone,

skóra o złotym odcieniu. Nawet w szpitalnym stroju wyglądał jak król. Przypomniałam sobie wiersz, nie pióra Szekspira, lecz innego poety, tak opisujący Oberona: Król księżycowej poświaty, książę

snów. Wers trafiał w sedno. Ta istota zdawała się być stworzona z księżycowej poświaty i snów.

- Pochodzi pan z Haiti? - zapytałam, patrząc mu prosto w oczy. Z baśni, które czytała mi mama, pamiętałam, że wróżki nie potrafią skłamać na zadane wprost pytanie.

- Moja rodzina przyjechała na wyspę z innego kraju

- odparł, uśmiechając się chytrze. -1 naprawdę znał pan Sante Leone? Wygląda pan młodo, w latach siedemdziesiątych, kiedy Sante

mieszkał na Haiti, musiał być pan małym dzieckiem.

-Jestem starszy, niż z pozoru może się wydawać. Przyjechałem do Nowego Jorku mniej więcej w tym samym czasie, kiedy on się pojawił. Przed chwilą opowiadałem pani ojcu, że Sante przez jakiś czas u

mnie mieszkał. Tuż przed śmiercią zostawił obraz przedstawiający piękną ciemnowłosą kobietę przed

kamienną wieżą. Nosi tytuł Marguerite. - To musi być portret twojej matki - odezwał się Zach.

- Sante ją uwielbiał... naturalnie my wszyscy też.

Spojrzałam na niego. Zebrał karty i teraz zręcznie je tasował wielkimi, kościstymi dłońmi. Był jakiś inny. Nie widziałam aury jego i ojca, ponieważ zielona poświata Oberona stłumiła wszystkie inne

barwy, ale teraz dostrzegłam, że Zacha otacza mgiełka barwy świeżych wiosennych liści, szeroka

najwyżej na centymetr. Mimo iż nigdy dotąd świadomie nie oglądałam aury Zacha, byłam pewna, że kiedyś nie taki miała kolor.

Zauważyłam też, że dłonie Zacha nie drżą. Nie sądzę, bym kiedykolwiek widziała go tak spokojnego.

Z całą pewnością nie w sytuacji, gdy mówił o mojej matce. -Jasne, że to Margot - oznajmił ojciec. - Zawsze nazywał ją Marguerite. „Marguerite, moja wieżo siły,

czuwaj nade mną", powtarzał. Miło mi, że malował ją pod koniec życia, że jej nie zapomniał. -

Spojrzałam na niego zdziwiona, że pamięta o śmierci Sante. Nie wyglądał jednak na zdenerwowanego.

- Chciałabym zobaczyć ten obraz - zwróciłam się do Oberona Smitha.

- Obiecałem pani ojcu, że go tu przyniosę, ale może pani pójść ze mną i przynieść go sama. Kończę dyżur. Jeśli nie jest pani zajęta, proszę mi towarzyszyć. Mieszkam dość blisko.

- Dopiero tu przyszłam. Chcę posiedzieć z ojcem... - Nie zdążyłam skończyć zdania, bo w sali rozległ

się cichy gardłowy dźwięk. Zerknęłam na ojca i zobaczyłam, że zasnął i spokojnie pochrapuje. - Obawiam się, że go zmęczyliśmy opowiadaniem historii przez całą noc - powiedział Oberon

śpiewnie. Położył dłoń na ramieniu Zacha i ten wielki mężczyzna momentalnie zgarbił się na krześle i

także zasnął. Seledynowa poświata wokół niego pulsowała, rozszerzając się o kolejny centymetr. - Proszę iść ze mną. Mamy sporo do omówienia.

Wstałam i wyszłam za nim z sali. Pragnęłam zapytać go o milion rzeczy. Czy takich istot jak on jest

więcej? Naprawdę jest tym samym Oberonem, o którym pisał Szekspir w „Śnie nocy letniej"? Potrafi latać na skrzydłach? A może to tylko iluzja, sztuczka? To wszystko jest sztuczką? Tracę rozum?

Zamiast tego jednak złapałam się na tym, że zadaję mu dość przyziemne pytanie o jego zawód.

- Co król księżycowej poświaty, książę snów robi w szpitalu?

Odchylił głowę i korytarzem poniósł się jego głęboki donośny śmiech. Fala zielono-złotego światła wytrysnęła przed nim kaskadą, zalewając salowego i skurczonego, wysuszonego staruszka na wózku

inwalidzkim, który podniósł głowę i uniósł drżącą dłoń do twarzy, jakby sobie przypomniał, kim jest.

- Ten stary łotr Horace Walpole! Mówiłem mu, że jego kwieciste pochwały kiedyś wprawią mnie w zakłopotanie. A odpowiadając na twoje pytanie, kochana, powiem ze sprawy wszędzie układają się

fatalnie. A będzie jeszcze gorzej.

Zejście pod ziemię

Poszłam za Oberonem do szatni pielęgniarzy. Patrzyłam, jak zarzuca na ramiona płaszcz, który zsunął się między skrzydła, zupełnie ich nie mnąc. Zauważywszy, na co patrzę, powiedział:

- Na początku musisz się nauczyć, że magia i rzeczywistość, to, co przyzwyczaiłaś się brać za

rzeczywistość, nakładają się na siebie. Nie zawsze dokładnie wiadomo, gdzie jedno się kończy, a drugie zaczyna.

- Myślałam, że moim zadaniem jako Strażnicy jest strzeżenie bramy pomiędzy tymi dwoma światami.

Obrzucił mnie badawczym spojrzeniem, ale nic nie powiedział. Z jednej kieszeni wyjął długopis, z drugiej stos wielokolorowych kartek samoprzylepnych. Skreślił coś na zielonej, jakiś rodzaj

spiralnych gryzmołów, potem na następnej powtórzył ten sam symbol.

Milczeliśmy w windzie i w holu, który Oberon przemierzał szybko, poły jego długiego płaszcza obijały mu się o pięty. Na zewnątrz przeszedł na drugą stronę Dwunastej Ulicy w niedozwolonym

miejscu. Musiałam uskoczyć

przed samochodem, by dotrzymać mu kroku. Czyżbym rozgniewała go jakimś słowem? Może nie

powinnam mówić o sobie jako o Strażnicy? W połowie przecznicy gwałtownie się zatrzymał. Skrzydła zatrzepotały, kiedy odwrócił się, złapał

mnie i wciągnął do bramy z dwiema kolumnami. Wepchnął mnie za siebie i rozpostarł ramiona. Do

obu dłoni przymocowane miał kartki samoprzylepne. Narysowane przez niego symbole zaczęły żarzyć się zielenią, potem błękitem, wreszcie bielą jak rozgrzany metal, by na koniec uniósł się z nich

dym. Wnętrze spirali płonęło jak oko. Oberon objął kolumny. Usłyszałam syczenie i poczułam odór

przypalonego ciała. Kiedy cofnął dłonie, spiralne oczy odbite były na kolumnach i miały srebrny połysk. Świetlna sieć, wyglądająca jak pajęczyna utkana ze srebrnej nitki, połączyła obie kolumny.

Chciałam go zapytać, czy zranił się w dłonie, ale kiedy się do mnie odwrócił, jego oczy płonęły

złotem, zielenią i gniewem. Ściągnął szal z mojej szyi, odsłaniając rany. - Opowiedz mi wszystko, co wydarzyło się pomiędzy tobą a wampirem - polecił stanowczo; z jego

głosu zniknął uroczy karaibski akcent. -1 powtórz wszystko, co mówił ci o Strażnicy.

Zaczęłam od chwili, gdy przyjechał po mnie kierowca Willa Hughesa, skończyłam na zniknięciu wampira w parku. Podczas naszej rozmowy do bramy zbliżyło się dwoje ludzi, kobieta z torbami na

zakupy, która chyba tu mieszkała, oraz kurier UPS z paczką i dokumentami. Obojgu wzrok się

zamglił, zatrzymali się, odwrócili i odeszli. Kurier stanął tuż koło mnie, spojrzałam mu w oczy, ale nie widziałam w nich siebie, tylko odbicie pustej bramy.

Kiedy skończyłam opowiadać, Oberon zadał mi jedno pytanie:

- Więc on podał ci imię Fendoree? Potaknęłam. - W porządku - stwierdził po chwili. - Najlepiej jesh pójdziemy porozmawiać z Pukiem.

Zdarł dwie samoprzylepne kartki z bramy. Spiralne oczy zamrugały i zniknęły, srebrna sieć zasyczała

i rozpłynęła się w grad iskier, które Oberon zamieszał rękami, a potem przez nie przeszedł. Na Siódmej Alei zignorował czerwone światło, taksówka z piskiem opon zatrzymała się kilka

centymetrów przed nami. Obrzucił gniewnym spojrzeniem kierowcę, a ten wybąkał przeprosiny.

Szliśmy na zachód Greenwich Avenue. Zielona aura Oberona skurczyła się do twardej malachitowej skorupy, ale płonęła silniejszym ogniem, jak pożar. Ludzie schodzili mu z drogi, alarmy w trzech

samochodach zawyły, dog zapiszczał i pociągną! właściciela do kratki ściekowej.

- Nie rozumiem, na czym polega problem - powiedziałam - Will Hughes uratował mnie przed mantykorą. Kazai szukać magicznego przewodnika. Wydawał się... miły.

- I to właśnie jest problem - huknął Oberon, odwracając się ku mnie. - Uważasz, że czterystuletni,

wysysający krew wampir, stwór ciemności, wydaje się miły. Ty... potomkini Strażnicy. - Z tego co mi opowiadał, pierwsza Marguerite byta w nim zakochana. To z jej powodu stał się

wampirem.

- Uwierzyłaś we wszystko, co ci mówił? Zastanowiłam się nad tym pytaniem. Przekonałam się, że kiedy myślę o Willu Hughesie, czuję mrowienie na szyi w miejscu, gdzie mnie ugryzł. Mrowienie

powędrowało do gardła, przesunęło się do piersi i sprawiło, ze serce

zabiło mi szybciej, a stamtąd rozprzestrzeniło się niżej Przypomniałam sobie jego ciało przyciśnięte

do mojego usta na szyi, srebrną nitkę, która z jego warg dotarła do samego jądra mojej istoty. Czułam ją teraz. Uniosłam dłoń i zobaczyłam srebrną poświatę otaczającą moje palce Jesteśmy połączeni,

powiedział. Czy po tym wszystkim mógł mnie okłamać?

-Jestem przekonana, że wierzył w to, co mi mówił Oberon dotknął mojej dłoni. Srebrne światło zapłonęło posypały się iskry srebrne i złote, a potem zawirowały i poleciały w niebo jak miniaturowe

tornado.

- W porządku. - Pokiwał głową. - Myślę, że w tym względzie masz rację i nie dałaś się do tego stopnia omamie, by me kwestionować jego słów. Jest z tobą związany w takim samym stopniu jak ty z nim...

a to może się przydać. Nie zapominaj jednak, to stwór mroku. Może nie stoi po stronie Dee, ale nie stoi

też po naszej. Doszliśmy do skrzyżowania Cordelia Street i Hudson gdzie znajdowała się ciastkarnia Puka. Oberon

zatrzymał się i spojrzał w stronę rzeki.

- Co mówił Hughes o demonach, które wezwie Dee? Zamknęłam oczy, by dokładnie sobie przypomnieć

Usłyszałam jego głos tak wyraźnie, że kiedy uniosłam powieki, po części spodziewałam się zobaczyć

go przed sobą. W jasnym świetle dnia. Na myśl, że przez czterysta lat nie wyszedł na słońce, w oczach wezbrały mi łzy.

- Powiedział, że Dee wykorzysta szkatułkę do sprowadzenia demonów Rozpaczy i Niezgody.

- Rozpaczy i Niezgody? Tak je nazwał? - Tak.

- Chciałbym coś zobaczyć. - Ruszył ulicą. Tym razem nawet me próbowałam dotrzymać mu kroku.

Kiedy go

dogoniłam, stał przed numerem 121 Vź na Cordelia Street, wpatrując się w szklane drzwi ze

spłowiałymi złoconymi literami. Byłam pewna, że wcześniej napis brzmiał Air & Mist, ale teraz się zmienił. Nad wyrazem air pojawiły się litery d, e, s oraz d nad słowem mist, tylko że i w tym ostatnim

zniknęło, podobnie jak część znaku &, który teraz przypominał d. Litery cor i d pojawiły się w

ostatniej linii, gdzie można by się spodziewać adresu firmy. Wiedziałam, że na pewno ich nie było. Objęłam spojrzeniem całe drzwi, odczytując litery, aż nabrały sensu.

- Despair. Discord. Rozpacz. Niezgoda. Oberon odwrócił się do mnie.

- Spóźniliśmy się. Już przywołał demony. - Will Hughes stwierdził, że przed wezwaniem demonów szkatułka musi być otwarta przez siedem dni

- odezwałam się, gdy wracaliśmy do Puka.

Pokręcił głową. - Zdołał sprowadzić je na świat pod bezcielesną postacią mgły. Wciąż można je odwołać, o ile uda się

nam zamknąć szkatułkę przed upływem siedmiu dni, ale skoro Dee tego dokonał, musi być

potężniejszy, niż ktokolwiek z nas przypuszczał - albo też szkatułka nabrała większej mocy przez czas, gdy była zamknięta. Mówiłem Marguerite, że nie można zapieczętować magii, nie spodziewając

się jakichś skutków.

- Znałeś pierwszą Marguerite... - zaczęłam, ale Oberon, który otwierał drzwi ciastkarni, położył palec na ustach.

- Cicho. Puk wciąż jest trochę zazdrosny o Marguerite. Lepiej o niej nie wspominać.

- Za późno - dobiegł nas kobiecy głos z głębi sklepu. Rozejrzałam się za sprzedawczynią, ale za kontuarem

nikogo nie dostrzegłam. W całym sklepie nikogo nie było, chociaż wczoraj o tej samej porze nie

mogłam znaleźć wolnego miejsca. Ciekawe, jaka myśl wdarła się w głowy wszystkich matek, że wolały pójść gdzie indziej zamiast do swojego ulubionego lokalu.

- Puk sprowadził wysypkę na dzieci - wyjaśniła Fen, prostując się za kontuarem z tacą różowych

ciasteczek w rękach. - Każdy przechodzień będzie drapał się w głowę. Dosłownie. Dzieciom to nie przeszkadza, ale dorośli, którzy zbliżą się do nich na odległość pół metra, odczują swędzenie.

- To okropne - powiedziałam. Fen wzruszyła ramionami.

- Wysypka jest całkowicie nieszkodliwa, do jutra śladu po niej nie będzie. I tak mamy szczęście, że nie zdecydował się na wszy. Od dawna nie widziałam go tak zdenerwowanego.

- Mam nadzieję, że to nie ja jestem powodem - odparłam. - Och, i przy okazji dziękuję...

Fen uniosła obie ręce. - Duszki nie lubią podziękowań. Cokolwiek robisz, nigdy nie dawaj im ubrań - szepnął mi do ucha

Oberon.

- Więc jesteś duszkiem? - zapytałam, podchodząc bliżej. Z wszystkich rewelacji, które usłyszałam w ciągu ostatnich dwunastu godzin, ta była najmniej zaskakująca. Od pierwszego spojrzenia

wiedziałam, że w Fen jest coś nadnaturalnego, a teraz dostrzegałam ciepłą, żółtą jak masło poświatę,

która ją otaczała. Widziałam też, że pod sztruksowym czepkiem ma spiczaste uszy. - Jestem duszkiem manx czy raczej fenodoree, jak nazywają nas na wyspie Man.

- Garet ma dla ciebie pozdrowienia od przyjaciela - powiedział Oberon, stając obok mnie.

- Naprawdę? Och, mówisz o Willu Hughesie. Pytał, jak ci się wiedzie.

Fen zalała się rumieńcem tak różowym jak lukier na ciasteczkach. - Nie potrafię sobie wyobrazić, dlaczego o mnie pytał.

- Zabrała się do mieszania ciasta w niebieskiej misie.

- Od lat go nie widziałam... musiały minąć dekady... - Wyjęła ciasto na posypaną mąką stolnicę i zaczęła energicznie je wyrabiać. - Chyba nawet stulecia.

- A kiedy widziałaś go po raz ostatni? - zapytał Oberon.

Podniosła głowę. Jej okrągłe okulary błysnęły na zielono od światła emitowanego przez Oberona. - W zeszłym tygodniu - odparła potulnie. - Przypadkiem wpadłam na niego na wykładzie w

żydowskim centrum przy Dziewięćdziesiątej Drugiej.

- O czym był ten wykład? - dopytywał Oberon. - „Tajemnice nauki" - wyrecytowała Fen, zadzierając wyzywająco brodę, jakby to, że dokładnie

pamięta tytuł wykładu, stanowiło dowód na absolutnie przypadkowy charakter jej spotkania z Willem

Hughesem. - „Nanotech-nologia w dwudziestym pierwszym wieku". Przekrzywił głowę i przyjrzał się jej sceptycznie.

- Na wykłady o nauce przychodzą głównie mężczyźni

- dodała, teraz tonem bardziej obronnym niż wyzywającym. - A spróbuj poznać miłego samotnego mężczyznę w Nowym Jorku! Zresztą wykład nawet mnie

zainteresował. Te malutkie atomy przypominają mi ferńshyn, wróżki.

- Will Hughes często bywa w centrum na Dziewięćdziesiątej Drugiej? - Mógł wiedzieć, że tam będę - przyznała Fen cichutko.

- Od jak dawna się z nim spotykasz?

Nim Fen zdążyła odpowiedzieć, rozległ się dzwonek.

- To mój biszkopt - wyjaśniła, biegnąc na zaplecze. - Chodźmy. - Oberon podniósł kontuar. - Zeszła pod ziemię.

- Zeszła pod ziemię? - powtórzyłam. - Ale co...

On jednak już był na zapleczu, w niewielkim pomieszczeniu, w którym dominował ogromny żeliwny piec. Z odstawionego do wystygnięcia żółtego biszkopta unosiła się para, ale nie było śladu po Fen.

Oberon rozejrzał się po małej kuchni. Oczekiwałam, ze zajrzy do pieca, ale on podniósł pleciony

chodnik z podłogi, odsłaniając okrągłą drewnianą klapę z mosiężną klamką. Kiedy ją otworzył, zobaczyłam spiralne schody niknące w półmroku.

- Idziemy - polecił.

- W dół? - wychrypiałam, niezdolna ukryć strach. W ostatnich dwudziestu czterech godzinach broniłam się przed mitologiczną bestią i z wampirem przy boku szłam przez park, w którym roiło się

od wróżek, ale w żadnym razie nie zamierzałam zstępować w czarną otchłań pod ulicami Nowego

Jorku. Kto wie, jakie koszmary z miejskich legend mogą się tam czaić: krokodyle albinosy, potężni ludzie szczury, zmutowane karaluchy... Lista możliwości nie miała końca. Nie, to wykluczone.

Najwyższa pora, żeby się sprzeciwić. - Poczekam tutaj. Dla mnie jest tam za ciemno.

W odpowiedzi pstryknął palcami i z jego kciuka uniósł się żółtozielony płomyk. - Proszę, też możesz się tego nauczyć - oznajmił. - Pracujesz z ogniem codziennie, więc wyczarowanie

go nie powinno być dla ciebie trudne. - Odwrócił mi dłoń tak, że wnętrzem oddalona była o niecałe

piętnaście centymetrów od mojej twarzy. - A teraz skup się na aurze.

Już na ulicy widziałam srebrną poświatę otaczającą moją dłoń, ale wtedy wspominałam Willa

Hughesa. Trochę się zaniepokoiłam, jaki kolor ma moja aura, kiedy o nim nie myślę. Ostatnio wiele przeszłam. Nie zważając na stan ojca, powiedziałam mu o konieczności zwiększenia wynagrodzenia

dla Mai, a to zupełnie do mnie niepodobne...

- Skup się! - huknął Oberon, wdzierając się w rozmyślania, które z pewnością zaraz by się zamieniły w kolejną sesję rozczulania się nad sobą. Wpatrywałam się w swoją dłoń, oczyszczając myśli ze

wszystkiego poza aktualnym zadaniem, czyli dostrzeżeniem swojej aury. Po kilku sekundach

zobaczyłam błękitnobiałą poświatę otaczającą moje ręce. Z każdego palca unosiła się krętą smużką w powietrze.

- Widzę!

- To dobrze. - W głosie Oberona znowu pojawił się karaibski zaśpiew i poczułam ciepło, którego przed sekundą nie było. Ciekawe, czy wykorzystuje głos, by dosłownie rozgrzać różne rzeczy? - A

teraz zetknij kciuk z wielkim palcem, koncentrując się na gorącu wytwarzanym przez twoją aurę.

Kiedy poczujesz iskrę, pstryknij palcami. Pstryknęłam - bez rezultatu.

- Za wcześnie. Musisz poczekać, aż poczujesz iskrę. Ponowiłam próbę, choć dopiero wtedy, gdy

poczułam iskrę, niewielkie wyładowanie podobne do statycznego. Kiedy jednak strzeliłam palcami, iskra

strzeliła w górę, by zaraz spaść na ziemię.

- Po strzeleniu trzymaj kciuk wyprostowany, dzięki temu płomień będzie równy. Spróbowałam raz jeszcze. Iskra powędrowała w górę kciuka i zapłonęła maleńkim, sinobiałym

płomykiem. Widok własnego palącego się kciuka tak mnie przestraszył, że potrząsnęłam dłonią, by

zgasić ogień.

Oberon jęknął.

- To pali się twoja własna siła życiowa - powiedział, jakby tłumaczył coś przedszkolakowi. - Ogień nie zrobi ci krzywdy. Spróbuj jeszcze raz.

Wpatrując się w dłoń, skupiłam się na aurze, zetknęłam kciuk i środkowy palec, poczekałam na iskrę,

pstryknęłam, po czym wyprostowałam kciuk. Płomień wystrzelił z kciuka i zakołysał się jak tancerka hula. Oberon miał rację - to nie bolało.

- Dobra robota - pochwalił. Uśmiechnęłam się do niego.

- W życiu nie zrobiłam takiej superrzeczy. Niemal żałuję, że nie palę, mogłabym się popisywać. Pokręcił głową i ruszył po schodach. Poszłam za nim; nie czułam strachu, stłumił go zachwyt nad

nowymi mocami... dopóki Oberon nie dał mi kolejnego powodu do zmartwienia.

- Tylko nie próbuj tej sztuczki podczas menstruacji. W tym czasie kobiety mają tendencję do podpalania się.

Ciekawe, skąd wie, że dzisiaj nie mam okresu? Oberon na tej jednej przestrodze nie poprzestał.

- Trzymaj się blisko mnie i nie wchodź w żaden z bocznych korytarzy. Zastanawiałam się, ile bocznych korytarzy może być w piwnicy na Manhattanie. Wciąż schodziliśmy

po krętych schodach i zaczynałam podejrzewać, że to jednak nie jest zwykła piwnica. Ściany były

wyłożone połyskliwym różowym kwarcem, a kiedy przysunęłam do nich płonący kciuk, zobaczyłam, że w kamieniu wyryte są symbole i piktografy, a także figury pięknych kobiet i mężczyzn, którzy

konno jadą przez góry i lasy albo tańczą wokół kamiennych kręgów lub potężnych ognisk. W

powietrzu

fruwały skrzydlate stwory, smoki, gryfy i mantykory (na widok tych ostatnich przeszedł mnie

dreszcz). Smoki były też w jaskiniach usytuowanych głęboko w górach, gdzie małe pomarszczone istoty wydobywały kamienie szlachetne i minerały. Obrazki te były zdobione prawdziwymi

klejnotami: diamentami, rubinami, szafirami i szmaragdami, które połyskiwały w świetle mojego

płonącego kciuka. W college'u dowiedziałam się dość na temat gemmologii, by nie wątpić w ich prawdziwość, choć nie potrafiłam ocenić finansowej wartości zgromadzonych tu skarbów.

Były wśród nich cztery ogromne kamienie, szafir, szmaragd, rubin i topaz, każdy wyrzeźbiony w

kształcie oka, każdy umieszczony na szczycie wieży. - Chodźmy! - zawołał oddalony o kilka stopni Oberon.

- Nie możemy pozwolić, by Puk i Fen zbyt długo byli sami...

- Urwał, widząc, że wpatruję się w ścianę, i zawrócił. - Czy to strażnice? - zapytałam.

- Tak. - Patrzył nie na obrazki, lecz na mnie. - Zbudowano je, by broniły ludzkość przed mocami

ciemności. Każda ma strażniczkę, jedną z wróżek, która poświęciła życie strzeżeniu wieży. - Co się z nimi stało?

- Wybuchła wojna. Wieże zburzono, jedna ze strażniczek zginęła...

- Myślałam, że jesteście nieśmiertelni. Pokręcił głową. - Nie starzejemy się, ale można nas zabić na kilka szczególnych sposobów, a czasami... słabniemy. -

Ostatnie słowo wymruczał z tak złowieszczą intonacją, że nie ośmieliłam się prosić o wyjaśnienia.

Zamiast tego zapytałam, co się stało ze strażniczkami.

- Jedna się ukryła, druga wybrała człowieczy los.

- To była twoja przodkini Marguerite. - A ostatnia?

- O niej nie mówimy. - Ruszył w dół po schodach.

- Przyłączyła się do przeciwnej strony i z tego powodu umieszczono ją w najgłębszej otchłani piekła.

Król cieni

Kiedy zaczynałam się bać, że istotnie schodzimy w najgłębszą otchłań piekła, znaleźliśmy się w okrągłym pomieszczeniu na dole schodów, z którego wychodziły cztery wąskie korytarze. Nie

zauważyłam, żeby były jakoś oznaczone, ale Oberon bez wahania wybrał jeden z nich. Idąc, przytykał

swój płomień do pochodni na ścianie, które momentalnie się zapalały, oświetlając sklepiony łukowo korytarz. Próbowałam odgadnąć, w jakim kierunku zmierzamy, ale schodzenie po krętych schodach

kompletnie mnie oszołomiło. Tak czy owak trudno było sobie wyobrazić, że wciąż jesteśmy pod

ulicami Manhattanu, że nad nami w „prawdziwym" świecie jeździ metro, że ludzie idą do pracy, jedzą lunch, ćwiczą w siłowni, wyprowadzają psy, kładą marudne dzieci na popołudniową drzemkę - bo to

wszystko wydawało się iluzją. Prawdziwe były te solidne kamienne mury, łukowy sufit... Przyjrzałam

się mu bliżej. Ułożone w jodełkę ceramiczne płytki wydawały się znajome.

- Hej! - zawołałam w stronę oddalającego się Oberona. - Ten sufit wygląda jak sufit w Oyster Bar na

Grand Central i kopuła w katedrze św. Jana. - Bo robił je ten sam człowiek, Rafael Guastavino - wyjaśnił, nie oglądając się. - Sprowadziliśmy go

tutaj w latach dziewięćdziesiątych dziewiętnastego wieku. Wcześniej zawsze przeciekała woda.

- Naprawdę? Chcesz powiedzieć, że zwykły śmiertelnik lepiej sobie poradził niż banda nieśmiertelnych wróżek?

Zatrzymał się tak gwałtownie, że o mało na niego nie wpadłam. Na jego twarzy malował się ból, ale

głos miał łagodny, wręcz smutny. - W śmiertelnych nie ma nic zwyczajnego, jest mnóstwo rzeczy, które wy potraficie, a my nie.

Niegdyś byliśmy może wspaniałym ludem, niektórych z nas czczono jak bogów, ale przez stulecia

zamknęliśmy się w sobie, przestaliśmy rozwijać. Iskra, która w nas pozostała, pochodzi z kontaktów z przedstawicielami twojego gatunku, od wielkich myślicieli i twórców. Dzięki tej iskrze wciąż żyjemy.

Karmimy się nią.

- Mówisz, jakbyście byli pasożytami. Pokręcił głową. - Ludzie, z którymi się kontaktujemy, rozkwitają. Tworzą najlepsze dzieła, kiedy spijamy ich sny. To

związek korzystny dla obu stron.

- A co się z nimi dzieje, kiedy ich opuszczacie? Spojrzał na mnie z ukosa. W świetle pochodni wyglądał

na starego. Jakby miał za sobą wiele stuleci.

- Dlaczego myślisz, że opuszczamy tych, których kochamy? - Ponieważ wychowałam się w domu w noc i dzień wypełnionym artystami. Słuchałam opowieści o

takich,

którzy oszaleli, jak van Gogh, widziałam takich, którzy płonęli taką namiętnością, że zdawali się

świecić... i widziałam, jak to światło w nich gaśnie. Dlaczego Ray Johnson skoczył z mostu Sag Harbor? Dlaczego Sante Leone przedawkował heroinę? Dlaczego Zach Reese nie namalował niczego

od dwudziestu lat?

- To prawda - przyznał Oberon. - Czasami nasz dotyk to dla nich zbyt wiele. Ogień ich wypala, pozostaje tylko skorupa. Czasami beztroska wróżka odchodzi bez ostrzeżenia, a człowiek do końca

swojego życia szuka tamtego światła. Ty jednak nie powinnaś osądzać nas wedle naszych porażek.

Wychowaliśmy ludzi pokroju Szekspira, Beethovena, Tołstoja, sióstr Bronte, Picassa i Einsteina. A przecież nie wszystko od nas zależy. Bywa, że człowiek jest bardziej kruchy, niż sądzimy... czasami

zbyt chciwy. Niekiedy opuszcza nas i wybiera mrocznego towarzysza. - Spojrzał znacząco na moją

szyję. - Nie jesteśmy jedynymi graczami. Wszedł pierwszy do okrągłej wysokiej sali, na której środku stał okrągły dębowy stół, połyskujący w

świetle setki iskier płonących na żyrandolu zrobionym z wygiętych gałązek. Stół otaczało ponad

dwadzieścia krzeseł, ale siedziały przy nim tylko dwie osoby (o ile tak można je nazwać): Fen i odziany w tęczowe ubranie żebrak ze stacji przy Sto Dziewięćdziesiątej. Ponieważ zdjął futrzaną

czapkę, widziałam, że uszy ma spiczaste. Kiedy się uśmiechnął, zobaczyłam, że zęby także ma ostre.

- Dobry przywiódł cię księżyc! * - wykrzyknął na nasz widok. - Witaj, córko Strażnicy, pięknej Marguerite. Jesteśmy zaszczyceni twoim towarzystwem.

* Według przekładu S. Koźmiana

- Spotkanie z tobą to prawdziwa przyjemność - odparłam, odwzajemniając mu ukłon, i usiadłam na

krześle, które mi przysunął. - Ponowne. Gdybym wiedziała, kim jesteś, wrzuciłabym datek do twojego kubka.

- Puk, znowu żebrzesz? - Oberon skrzywił się. - Przecież sowicie cię opłacam.

-Nie chodzi o pieniądze, mój panie, ale o iskrę. Kiedy uda mi się rozbawić znużonego podróżnego i zapomina o swoich troskach, jego światło ogrzewa mnie po czubki palców u stóp. - Zamachał

stopami. Właściwie spodziewałam się pantofli z ostrymi noskami, ale Puk miał czerwone buty marki

Nike Air Jordan. -1 przez zwykły przypadek wpadłeś na Garet?

- Powiedziałam mu, że będzie wychodziła z Fort Tyron Park - odezwała się Fen. - Choć nie

zdradziłam, od kogo o tym usłyszałam. - To prawda - potwierdził Puk. - Nie miałem pojęcia, że nasza Fenodoree kilka chwil wcześniej

rozmawiała z wampirem. Ale nie możesz traktować jej zbyt surowo. Był naszym przyjacielem, zanim

stał się mroczną istotą - i ukochanym naszej Marguerite.

- Prosiła mnie, żebym miała na niego oko - wtrąciła Fen.

- Więc przez wszystkie te lata byłaś jego szpiegiem? - ryknął Oberon; zdawało się, że jego cień na rzeźbionej kamiennej ścianie rośnie. Zauważyłam też

inne cienie, choć nie widziałam nic, co mogłoby je rzucać.

- Nie szpiegiem! - zaprotestowała Fen. - Opiekunką. Obserwatorką. Przypomnieniem, kim kiedyś był. Will nigdy nie odbiera życia, chyba że musi, nie zamienia tych, których krew pije, w istoty mroku.

Prawdę mówiąc, po spotkaniu z nim są szczęśliwsi, niż byli wcześniej.

Przypomniałam sobie, jak się czułam, kiedy Will Hughes pił moją krew - jak czuję się teraz, kiedy o

nim myślę - i odwróciłam się plecami do stołu, by nie widzieli mojego rumieńca. Zdawało się, że cienie zbliżyły

się do stołu.

- Jakie to słodkie. Będę pamiętał, żeby zgłosić go na wampira roku. Przypuszczam, że to ty powiedziałaś mu o ponownym pojawieniu się Strażnicy?

- Nie! Dzisiaj zadzwonił do mnie o świcie i powiedział, że Garet wychodzi z parku. Poprosił, żebym

posłała za nią kogoś, kto będzie jej pilnował, więc zwróciłam się do Puka. Widzisz? Nic złego jej się nie stało.

Bałam się, że Oberon zerwie szal z mojej szyi i odsłoni ranki po kłach, ale tego nie zrobił. Westchnął

tylko i opadł na krzesło. - Co się stało, to się nie odstanie. Musimy postanowić, co będziemy robić. Dee wezwał demony

Rozpaczy i Niezgody.

- Już? - zdziwiła się Fen. - Myślałam, że mamy siedem dni od otwarcia szkatułki. - Teraz zostały nam cztery dni na pozbycie się demonów - odparł Oberon.

- Ale jak tego dokonamy, skoro już przybierają kształt?

- zapytała Fen. Podczas tej wymiany zdań dostrzegłam, że cienie zbliżyły się jeszcze bardziej do stołu. Jeden po

drugim odrywały się od ściany, przemykały i wsuwały na krzesła. Przy stole zaczynały nabierać

kształtu - czy raczej kształtów. Jednemu wyrosły rogi i ogon, innemu tuzin oczu i pazurów. Sporo rozłożyło skrzydła tak śliskie i czarne, jakby właśnie wyszły z kokonu. Gobliny. Słowo nieproszone

pojawiło się w moich myślach, jakbym zawsze wiedziała o istnieniu takich stworów... nie tylko w

baśniach. Przypomniałam sobie,

jak mama czytała mi swój ulubiony wiersz zatytułowany „Goblin Market" i drżała przy opisach

występujących tam stworów. „Jeden jak wombat otyły i futrzasty, jeden jak ratel pędzi tu i tam". Oberon nazwał Willa mrocznym, jakby odróżniając go od istot w rodzaju siebie, Puka i Fen, ale gdzie

jest miejsce tych groteskowych stworów? Są mroczne czy jasne? A może nie da się wytyczyć ostrej

granicy pomiędzy nimi? Spojrzałam uważniej, ale w migotliwym świetle trudno było wyraźnie je zobaczyć... Uświadomiłam sobie, że światło migocze, ponieważ ono także się porusza. Płomienie

pochodni syczały i chybotały, dzieliły się i frunęły, by wylądować na stole, gdzie zamieniały się w

maleńkie osóbki ze skrzydłami. Wyglądały jak świetlne sylfy, które widziałam wczoraj w nocy, tylko że były jaskrawsze i miały skórę poznaczoną pomarańczowymi i żółtymi plamkami jak u salamandry,

a nie przezroczystą jak tamte. Głowy lizały im żółte i pomarańczowe płomyki. Niektóre trzepotały

wokół mnie, nim wylądowały na stole, i słyszałam odgłos przypominający cykanie cykad i kumkanie rzekotek. Jedna z istot zbliżyła się tak bardzo, że czułam muskanie jej skrzydeł na policzkach.

Musiałam z całej siły się powstrzymywać, by jej nie odpędzić.

- Nie martw się - szepnęła Fen, spoglądając na mnie. - To ogniste wróżki. Całkowicie nieszkodliwe. Jedna wylądowała na mojej ręce. Spojrzałam na nią, wspominając, jak wczoraj w nocy sylf prychnął

na mnie z gniewem, ale to stworzenie tylko ziewnęło, usadowiło się w zagłębieniu mojego łokcia i

zaczęło mruczeć jak kot. Kiedy inne zobaczyły, że jej nie odganiam, co najmniej kilkanaście przysiadło mi na kolanach, ramionach i rękach, a jedna na głowie.

- Nie podpali mi włosów, prawda? - zwróciłam sie do Fen.

- Nie, chociaż fryzura może ci się nie spodobać. Lol

- powiedziała do wróżki na mojej głowie - żadnych tapirowanych koków! Lata sześćdziesiąte dawno minęły.

Coś zachichotało mi koło ucha.

- Lol? - powtórzyłam. - Aha. Ona zaczęła LOL w internecie. Taki żarcik...

- Jeśli skończyłyście plotkować - przerwał jej Oberon - może Garet zechce się skupić na aktualnych

zadaniach. - Tylko co mogę poradzić przeciwko Dee i dwóm demonom? - zapytałam. - Nawet nie wiem, jak

wyglądają.

- Inaczej za każdym razem, gdy przybierają kształt - wyjaśnił Oberon. - W średniowieczu często przybierały postać smoków. W starożytności ukazywały

się jako lewiatany z dna morza. Nikt nie wie, jaki kształt przybiorą teraz, ale łatwo będzie je rozpoznać

po skutkach ich działań. Gdy staną się potężniejsze, rozsieją rozpacz i niezgodę w całym mieście, kraju, wreszcie na świecie. Ludzie posmutnieją, a potem wpadną w gniew. Stracą nadzieję, zaczną się

kłócić... Nie upłynie dużo czasu, a niektórzy w desperacji będą zabijać swoje rodziny i siebie. Jeśli

szkatułka pozostanie otwarta przez siedem dni, Dee przejmie kontrolę. Kiedy ostatnim razem pojawiły się demony, Hitler zdobył władzę. Gdyby ich nie zabito, nigdy nie poniósłby klęski.

- Pytam jednak, co ja mogę na to poradzić? Nie mam żadnych mocy ani doświadczenia. - Pragnęłam

dodać, że przypuszczalnie brakuje mi też odwagi i odpowiedniego morale. Przecież zostawiłam martwego Edgara Tolberta, który zginął przeze mnie, i pozwoliłam, by znaleźli go obcy ludzie. Nie

odważyłam się jednak wspomnieć o swoich słabościach.

- Tak, to fatalnie, że nie zostałaś przygotowana. Każda kobieta z twojego rodu ma zdolność stania się

potężną strażniczką przeciwko złu, obrończynią ludzkości. W twoim DNA zakodowane są sekrety, jak pokonać demony, ale musisz przejść odpowiednie przeszkolenie, by rozpoznać i wykorzystać

tkwiące w tobie moce. Na to nie jest jeszcze za późno.

Pokręciłam głową. Po wszystkim, czego byłam świadkiem i w co pozwoliłam sobie uwierzyć, ta część wciąż wprawiała mnie w osłupienie: moim przeznaczeniem jest odegranie roli w niezwykłych

wypadkach. Zaczynałam przyzwyczajać się do myśli, że moja matka mogła prowadzić sekretne życie,

że bez wątpienia była wyjątkowa. Ale ja? Wychowałam się w otoczeniu ludzi obdarzonych nie-zwykłymi talentami, malarzy i rzeźbiarzy, którzy potrafili swoim marzeniom nadać konkretny kształt,

ale różniłam się od nich. Byłam zwykłą rzemieślniczką, spawaczką i jubilerem, a nawet tworząc

biżuterię, powtarzam tylko stare symbole i wzory. Nie jestem wyjątkowa. - Myślę, że trafiliście na niewłaściwą osobę - powiedziałam.

Szelest wydawany przez zgromadzonych, gobliny, ogniste wróżki i stwory, które wciąż czaiły się w

cieniach, nagle ucichł. Oberon spojrzał na mnie i poruszył skrzydłami, których szelest rozszedł się echem po cichej sali, jakby do lotu zrywała się chmara ptaków.

- Naturalnie rozumiemy, że się boisz przejąć dowodzenie. Masz prawo do strachu. Nie istnieje żadna

gwarancja, że nawet po odpowiednim przeszkoleniu zdołasz odnaleźć Dee, odebrać mu szkatułkę i odesłać demony do piekła.

Przełknęłam ślinę. Odesłać demony do piekła? Miał rację, bałam się. Do diabła, byłam przerażona.

Popatrzyłam

na siedzące przy stole dziwne stworzenia, jedne piękne, inne groteskowe, inne zbyt pogrążone w

cieniu, by wyraźnie je zobaczyć. Wszystkie czekały na moją odpowiedź. Te zadziwiające istoty czekały, aż powiem, czy im pomogę, czy nie. Czułam, jak w moim wnętrzu czekają także inni: Edgar

Tolbert, którego tak okrutnie zamordowano, i ojciec, który ranny leży w szpitalu. Ile jeszcze osób

zostanie skrzywdzonych, jeśli nic nie zrobię? - Dobrze - odparłam głosem, który w tej wielkiej sali wydał się cichy, pozbawiony głębi. - Zrobię, co

w mojej mocy.

Następną godzinę Oberon, Puk i Fen spędzili na kłótni, które z nich wyszkoli mnie w umiejętnościach niezbędnych do odnalezienia Dee, pokonania go i odebrania mu szkatułki. Nie miałam pojęcia, jak

tego dokonać, ale oni byli przewodnikami, którzy mogli mnie nauczyć potrzebnych rzeczy. Od czasu

do czasu do kłótni przyłączały się gobliny i ogniste wróżki. Nie mogąc jednak zrozumieć ich języka, przestałam zwracać uwagę na dyskusję. I od razu ogarnęła mnie senność. Nie spałam od... Ile

właściwie czasu minęło? Nie wiedziałam nawet, która jest godzina. Tu, pod ziemią, straciłam

wyczucie czasu. Powieki zaczęły mi ciążyć, światła ognistych wróżek zamazywać się, głowa opadać... ale zaraz poczułam, jak maleńka dłoń podnosi mi brodę. To była ognista wróżka. Patrzyłam, jak frunie

do Oberona i szepcze mu coś do ucha, a jej skóra w pomarańczowe plamki faluje w poświacie

rzucanej przez włosy i skrzydła, na których miała znaki wyglądające jak wielkie brązowe oczy z żółtymi źrenicami - tygrysie oczy. Gdyby przelotnie dostrzec je wśród listowia, można by pomyśleć,

że czai się groźny drapieżca. Poczułam większy respekt dla tej małej

istotki, pojęłam też, że nie należy jej lekceważyć. Oberon z całą pewnością brał poważnie jej słowa.

- Lol mówi, że kiedy my będziemy decydować, kto nauczy Garet niezbędnych rzeczy, ona sama powinna wrócić do domu i odpocząć. Co ty na to, Garet?

Ziewnęłam. Słyszałam, jak Lol świergocze coś, fruwając wokół mojej głowy. Wstałam, by z

Oberonem wyjść z sali. Puk skłonił się na pożegnanie, Fen odprowadziła mnie na korytarz. - Przekaż Willowi moje pozdrowienia - szepnęła mi do ucha.

- Naprawdę nie wiem, kiedy znowu się z nim spotkam - odszepnęłam.

Usłyszałam piskliwy śmiech - Lol wciąż czepiała się moich włosów. Fen obdarzyła mnie cierpliwym uśmiechem.

- Och, na pewno się z nim spotkasz - zapewniła. - Nie sądzę, by któreś z was miało w tej kwestii

wybór. Na ulicę wyszliśmy innymi schodami. Te były bardziej użytkowe, ze stali, która miejscami całkiem

skorodowała. Jęczały przy każdym moim kroku. Kiedy się zatrzymałam, zauważyłam, że Oberon,

który miał co najmniej metr osiemdziesiąt wzrostu i musiał ważyć około osiemdziesięciu kilogramów, nie powodował żadnych odgłosów. Jakby był lżejszy od powietrza.

Schody zaprowadziły nas na parking przy Bethune Street. Przeżyłam szok, widząc, że jest prawie

ciemno. Spędziłam pod ziemią cały dzień! Pamiętałam, jak mama mówiła, że w Letniej Krainie człowiek może stracić poczucie czasu. Zaczynałam podejrzewać, że to samo się odnosi do czasu

spędzonego z wróżkami.

Od mojego domu dzieliło nas tylko parę przecznic, mimo to ruszyliśmy na zachód, a potem

skręciliśmy na północ i doszliśmy do skrzyżowania West Street z Jane Street, gdzie usytuowany był stary hotel SRO. Mijałam go wiele razy, podziwiając wieżyczkę, i zawsze się zastanawiałam, czy ktoś

tam mieszka. W holu Oberon pomachał do jas-noskórego, siwowłosego mężczyzny w

pleksiglasowym boksie, a potem pięścią zastukał w szybę. Tamten odpowiedział tym samym. - Jak leci, stary? - Oberon wrócił do akcentu karaibskiego.

- Po staremu, po staremu. - Recepcjonista wysunął przez otwór kilka kopert i katalogów. - Winda

znowu się popsuła. - Powiedz mi coś nowego, bracie. - Oberon wziął pocztę. Gdy szliśmy po schodach, przeglądał ją.

Zauważyłam „Sport Illustrated" i rachunek z Con Edison.

- Więc płacisz rachunki jak każdy? - zagadnęłam. - Nie możesz po prostu... - pstryknęłam palcami, ale nie pojawił się płomień, pewnie byłam zbyt

zmęczona

- ...wykorzystać swoich magicznych mocy do zapewnienia sobie światła i ogrzewania? - Mógłbym. - Przez ramię rzucił mi smętne spojrzenie.

- Tylko że pewnie wysadziłbym bezpieczniki na całym wschodnim wybrzeżu.

Stanęliśmy przed drzwiami na najwyższym piętrze. Znajdował się na nich błyszczący srebrny symbol podobny do tych, które Oberon umieścił na kolumnach w bramie naprzeciwko szpitala, tylko że ten

składał się z koncentrycznych kręgów. Musnął symbol dłonią, kręgi zafalowały i rozlały się w dysk

wielkością zbliżony do miski na sałatę. Pojawiła się na nim twarz starej kobiety w papilotach

i znoszonym kwiecistym płaszczu kąpielowym. Zapukała do drzwi, a kiedy nikt nie otworzył, z

zachmurzoną miną odeszła. - Moja sąsiadka, pani Mazele - przedstawił Oberon.

Po niej w srebrnym lustrze zobaczyliśmy twarz mężczyzny w ciemnych okularach i kolczyku w nosie.

Też się zirytował, ale zaraz powiedział: „Zadzwoń do mnie, kiedy wrócisz. Dzieje się coś dziwnego". - Ojej, to jak poczta wideo. - Ale dysk na drzwiach skojarzył mi się z czymś jeszcze. - Linie na

szkatułce przesuwały się tak samo.

- Masz rację. - Oberon machnął dłonią i srebrny talerz wrócił do poprzedniego rozmiaru. - To jasnowidzące lustro, rejestruje obrazy, natomiast szkatułka zawiera portal pomiędzy światami.

Wpadła w ręce Dee w szesnastym wieku i wtedy nauczył się porozumiewać z duchami z innych sfer.

Oberon otworzył dwa zamki i zasuwę. Weszliśmy do przestronnego pokoju, który kończył się kolistą absydą narożnej wieży z czterema wysokimi od podłogi do sufitu oknami. Wpadające przez nie

pomarańczowe światło zachodzącego słońca rozpraszało półmrok. Z okien rozciągał się widok na

Hudson, dziwnie podobny do widoku z apartamentu Willa Hughesa na Washington Heights. Czy wszystkie te nadprzyrodzone stwory lubią mieć oko na rzekę? A może po prostu wykorzystują magię,

by zająć najlepsze nieruchomości w mieście?

- Miłe mieszkanie - powiedziałam. - Dzięki. - Wrzucił klucze do miski na biurku przy oknie, po czym włączył światło. Dopiero teraz

ujrzałam, że ściany od podłogi do sufitu zawieszone są oprawnymi fotografiami, rysunkami,

akwarelami, pastelami i obrazami

olejnymi. Moją uwagę zwrócił prosty szkic - przedstawiał męską twarz przekształcającą się w

skrzydło motyla. Twarz niewątpliwie należała do Oberona, a podpis bez cienia wątpliwości nakreślony został dłonią Picassa. Były też inne portrety: na olejnym jego głowa w turbanie, z

perłowym kolczykiem w uchu, wyłaniała się z bogatych tapiserii stanowiących tło obrazu, na

jedwabnym ekranie czterokrotnie powtarzała się jego podobizna z dredami, każda w innym odblaskowym kolorze, na rysunku ołówkiem spoczywał na chmurze, wyciągając palec wskazujący,

na czarno-białej fotografii był nagi, owinięty wokół białej lilii na długiej łodydze.

- Spotkałeś wszystkich tych artystów? - zapytałam z podziwem, bardziej onieśmielona tymi dowodami na wiek i znajomości Oberona niż jego magicznymi sztuczkami.

- Mówiłem ci wcześniej, związek pomiędzy artystami a światem nadprzyrodzonym jest korzystny dla

obu stron. To wszystko - dłonią wskazał bezcenne dzieła sztuki - to są dowody uznania. Zbliżyłam się do obrazu namalowanego przez Sante Leone. Wszędzie poznałabym te kolory. Kobieta

w jasno-różowej sukni stała na wzgórzu okrytym purpurowymi kwiatami, w jej długich do pasa

czarnych włosach odbijały się barwy słońca zachodzącego za kamienną wieżę na drugim planie. Tak, kobieta była podobna do mojej matki - ale kiedy Sante Leone widział ją na kwiecistej łące pod

kamienną wieżą?

- Mówił, że to mu się śniło - odezwał się Oberon, jakby w odpowiedzi na pytanie, którego nie zadałam. - Nie rozumiem jednej rzeczy. - W moim głosie brzmiał gniew, chociaż powodem było to, że nie

chciałam okazać, jak niewiele brakuje mi do płaczu. - Skoro znałeś Sante

i widziałeś ten obraz z moją matką, musiałeś też wiedzieć o moim istnieniu. Mieszkasz kilka przecznic

ode mnie! Musiałeś się orientować, że mama przed śmiercią nie opowiedziała mi o całej tej sprawie ze strażnicami. Dlaczego nie próbowałeś mnie przygotować?

- Ponieważ twoja matka kazała mi przysiąc, że tego nie zrobię. Nie chciała, byś przyjęła rolę

strażniczki. Przez moment nie potrafiłam zebrać myśli. Przypomniałam sobie powrót z RISD do domu i słowa

mamy, że mogę być, kim tylko zechcę, że nie zamierza mnie ograniczać, że muszę mieć wolność

wyboru. Takie rzeczy mówią córkom wyzwolone matki. Skąd mogłam wiedzieć, że jej chodziło o to, bym nie czuła się zmuszona do wypełnienia złożonej przed czterema wiekami przysięgi?

- Więc dlaczego zmieniłeś zdanie?

- Wcale go nie zmieniłem, uczynił to za mnie Will Hughes... a także to. - Brodą wskazał okno. Spojrzałam na rzekę połyskującą w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Niebo nad New

Jersey było czyste, poznaczone pierwszymi gwiazdami, ale na południu port i Statuę Wolności

okrywała brudna żółta mgła; rozprzestrzeniała się na północ znad rzeki... a właściwie wiła się i wydymała, jakby była workiem zawierającym coś, co ze wszystkich sił próbowało się wydostać.

- Co to jest? - zapytałam.

- Rozpacz i Niezgoda. - Po raz pierwszy w aksamitnym, melodyjnym głosie Oberona usłyszałam strach. - Demony są we mgle.

Wędrujące oko

Oberon dał mi obraz Sante i poradził, żebym zamiast do ojca najpierw poszła do domu. - Zaopiekuję się nim, ty musisz odpocząć. Jutro zaczynamy szkolenie.

Nie miałam sił się kłócić. Marzyłam o długim prysznicu i dwunastogodzinnym śnie. Niestety gdy

przekroczyłam próg domu, od razu wiedziałam, że nic z tego. - Gdzieś ty była? - wrzasnęła Becky, wypadając z kuchni. Otaczała ją ognista, pomarańczowa aura.

Zastanawiałam się, jak to możliwe, że przez wszystkie te lata nic nie dostrzegałam. - Odchodziliśmy

od zmysłów ze zmartwienia! - Mówiłem, że pewnie potrzebujesz trochę czasu dla siebie. - Do holu wszedł Jay z rękami w

kieszeniach obcisłych dżinsów. Tylko z jego lekko przygarbionych ramion i nerwowego spojrzenia

wywnioskowałam, że on także się niepokoił... co potwierdziła jego szaroniebieska aura. - Nie odbierałaś komórki!

-Cholera! Wyłączyłam ją, kiedy byłam w... -Już chciałam powiedzieć: „w bibliotece w Cloisters", ale

z kuchni wyłoniła się jeszcze jedna osoba: detektyw Joe Kiernan. - Gdzie pani była? - zapytał.

- Co pan tutaj robi? Stało się coś z moim ojcem? - Zdjęłam kurtkę i przewiesiłam przez oparcie

krzesła, ale szał zostawiłam. W kuchni panował chłód, więc było to uzasadnione, poza tym uważałam, że fatalnie by się stało, gdyby detektyw albo ktokolwiek inny zobaczył na mojej szyi ślady po

ugryzieniu.

- Ależ nie - odparł pośpiesznie Kiernan - chociaż dziwię się, że wyłącza pani telefon, kiedy ojciec leży w szpitalu.

- Zrobiłam to, bo jechałam metrem, a bateria była na wyczerpaniu.

- Rozumiem. - Splótł ramiona na piersiach i oparł się o ścianę. Wyglądał, jakby zamierzał wziąć mnie w krzyżowy ogień pytań, na szczęście jednak wtrąciła się Becky, niech Bóg jej błogosławi.

- Nie widzi pan, że biedaczka jest wyczerpana? Nie powinniśmy trzymać jej na stojąco w holu. -

Becky wciągnęła mnie do kuchni. - Tak bardzo się martwiliśmy, że zadzwoniliśmy do detektywa Kiernana. Baliśmy się, że porwali cię ci okropni włamywacza.

- Ja naturalnie wyjaśniłem pannie Jones, że włamywacze siedzą w areszcie. - Kiernan wszedł za nami

do kuchni, usiłując przejąć kontrolę nad sytuacją, Jay tymczasem nastawił czajnik i zapalił gaz pod wielkim garnkiem z zupą. Ale Kiernan nigdy dotąd nie musiał radzić sobie z Becky Jones.

- Wyjaśniłam detektywowi Kiernanowi, że ci ludzie z pewnością zostali wynajęci - oznajmiła Becky.

- Pana

zadaniem jest odnalezienie zleceniodawcy, capo, herszta. I niech pan nie próbuje mnie przekonywać,

że wynajął ich pan James. To kompletny absurd. - Kiernan otworzył usta, by skomentować dokonaną przez Becky analizę sytuacji, ale mu na to nie pozwoliła, choć tym razem nie było to dla mnie

korzystne. - Skoro jednak cię nie porwali, to gdzieś się podziewała? Strasznie się martwiliśmy, no nie,

Jay? Jay, który postawił przede mną dymiący talerz zupy, potwierdził.

- Przecież nie mogłaś całego tego czasu spędzić z Willem Hughesem. - Pewnie się zarumieniłam, bo

Becky zakryła usta dłonią, a potem pisnęła: - A może spędziłaś? Złapałam na sobie spojrzenie Jaya. Mruknął, że musi iść po mleko, i uciekł z kuchni. Co się z nim

dzieje?

- Spędziła pani? - Kiernan wykorzystał zaskoczenie Becky jako okazję do zadania pytania. - Pani Jones powiedziała mi, że wczoraj po południu pojechała pani do rezydencji pana Hughesa w

Washington Heights...

- A z kolei detektyw Kiernan powiedział nam o morderstwie, do którego doszło w Cloisters. Ofiarą był Edgar Tolbert, a ja wiem, że to mediewista, który pomagał ci w zbieraniu materiałów do pracy

dyplomowej.

Zanim się odezwałam, spojrzałam na detektywa Kiernana. Obserwował mnie uważnie. Nie ucieszyło mnie przesadnie, że Becky z nim gawędziła, choć bardziej martwiłam się jego wyraźnym brakiem

zaufania do mnie.

- Edgar Tolbert nie żyje? - zapytałam. - To straszne. Jak to się stało? - Miał atak serca. Myślimy, że zaskoczył złodzieja w muzeum. Kamienny łuk został poważnie

uszkodzony, dwaj strażnicy zabici. Kiedy widziała go pani po raz ostatni?

- Nie pamiętam dokładnie. - Rozpaczliwie próbowałam odpędzić wizję przerażonej twarzy Edgara

Tolberta sprzed oczu. Zerknęłam na swoją dłoń i zobaczyłam, że jasnoniebieskie światło wokół moich palców poznaczone jest plamami szarości - bez wątpienia skutek moich kłamstw. Mogłam tylko mieć

nadzieję, że Joe Kiernan nie potrafi odczytywać aury. - Parę miesięcy temu. Latem w zeszłym roku

zbierałam materiały dotyczące wzorów biżuterii... - Więc nie skorzystała pani z okazji i nie odwiedziła wczoraj wieczorem doktora Tolberta, choć była

pani w pobliżu muzeum?

- Myślałam o tym - odparłam w nadziei, że szczypta prawdy wzmocni moje kłamstwa - ale zasiedziałam się u Willa Hughesa i zrobiło się późno. - Policzki zalał mi rumieniec; liczyłam, że

Kiernan założy, iż spędziłam noc z Hughesem i jestem zakłopotana, bo przyłapano mnie na

rozwiązłości. Nie mógł przecież wiedzieć, że zaczerwieniłam się na wspomnienie zębów Willa na mojej szyi.

- Musimy skontaktować się z panem Hughesem i poprosić go o potwierdzenie pani zeznania...

- Mogę to zrobić od razu - odezwał się głos z holu. Odwróciłam się i zobaczyłam Willa Hughesa wypełniającego kuchenne drzwi. W mojej małej kuchni wyglądał na większego niż w swoim

przestronnym mieszkaniu czy w parku. Może sprawił to jego długi czarny płaszcz. W świetle lampy

wilgotny kaszmir połyskiwał jak zwierzęca sierść. Kiedy przekroczył próg, poczułam iskrę, srebrną nitkę, która go ze mną połączyła. Trudno było uwierzyć, że Becky i Kiernan jej nie widzą, ale zerkając

na nich, stwierdziłam, że Kiernan się krzywi, a Becky wpatruje się w Willa Hughesa w pełnym

podziwu milczeniu - w takim

stanie nigdy dotąd jej nie widziałam. Pierwszy odezwał się Jay, który wsunął się do kuchni za naszym

gościem. - Facet stał na schodach, więc mu powiedziałem, że może wejść.

Will uśmiechnął się krzywo, napotykając moje spojrzenie. Byłam pewna, że wie, o czym myślę: więc

prawdziwy jest stary przesąd, że wampir bez zaproszenia nie może przekroczyć progu domu. Odnosiłam wrażenie, że Will zna wszystkie moje myśli i odczucia.

- Gotów jest pan przysiąc, że Garet James była z panem przez całą noc? - zapytał Kiernan,

przestępując z nogi na nogę odsłonił przy tym ruchu kaburę przypiętą do paska. Przyjrzałam się obu mężczyznom i stwierdziłam, że są mniej więcej tego samego wzrostu. Hughes był szczuplejszy, ale

emanował mocą, która sprawiła, że detektyw się zjeżył. Wyczuwałam, że ma nerwy napięte jak

postronki, ale nie potrafiłam dostrzec jego aury. - Tak - odparł Will, stając przy moim boku. - Od zmierzchu do świtu. - Uśmiechnął się do mnie (w

gruncie rzeczy skrzywił kpiąco), a ja nie wiedziałam, czy powinnam być mu wdzięczna za alibi, czy

wściekła, że mówi bez ogródek, zwłaszcza że bez dwóch zdań robił to ze względu na Kiernana. Zaraz jednak wesoło dodał: - Biedaczka zasnęła jak kamień na mojej sofie, a ja nie miałem serca jej budzić,

wziąwszy pod uwagę to, co przeszła.

- To niezwykle uprzejme z pana strony - zauważył Kiernan. - I jakże poręczne dla pani. Ma pani niepodważalne alibi. Cóż za szczęśliwy traf, że odwiedziła pani pana Hughesa wczoraj wieczorem,

prawda?

Widziałam, jak Becky otwiera usta, na pewno chciała powiedzieć detektywowi coś do słuchu, ale uprzedził ją Will.

- Pani James przyszła do mnie, ponieważ znalazła moje nazwisko, czy raczej nazwisko mojego

przodka, w szkatułce, której otworzenie jej zlecono. Sądziła, że może doprowadzę ją do człowieka, który jej zdaniem stoi za włamaniem i który wrobił w nie jej ojca. Miała rację. Z jej opisu od razu się

zorientowałem, że człowiek, którego wczoraj spotkała, to John Dee, znany w wielu krajach złodziej

dzieł sztuki. - Nigdy o nim nie słyszałem - burknął Kiernan.

- Używa wielu nazwisk - odparł Hughes. - Zapewne zna pan sprawę włamania w Nimes sprzed kilku

lat? Detektyw Kiernan pobladł. Cały świat sztuki znał tę sprawę. Z Nimes Musée des Beaux Arts

skradziono sześć obrazów, w tym Rubensa i Bouchera, oraz bezcenne antyki. Do tej pory nie udało się

ich odzyskać. - Tak, naturalnie, ale nie słyszałem, żeby z tą sprawą łączono człowieka nazwiskiem John Dee.

Will wzruszył ramionami.

- Proszę porozmawiać o tym z przełożonymi. A na razie może pan zechce przeszukać ostatnią znaną firmę prowadzoną przez Johna Dee, na wypadek gdyby znalazły się tam jakieś ślady dotyczące

włamania do James Gallery. - Will wyjął z kieszeni wizytówkę i podał detektywowi, który podsunął

mi ją pod nos. Na grubym kremowym papierze widniał wytłoczony adres: John Dee, Zegarmistrz & Alchemik, Cordelia Street 121 y2, Nowy Jork. Poniżej znajdował się trójkąt z okiem.

Kiernan prychnął.

- Alchemik? To jakiś świr? - Ekscentryk - skorygował Will. - Niech to jednak pana nie zmyli. Nie należy go lekceważyć.

- Czy to jest adres sklepu, który odwiedziła pani w dniu włamania? - zwrócił się do mnie Kiernan.

- Tak mi się wydaje - odparłam.

- Okej - powiedział Kiernan energicznie. - To mi wystarczy. Obejrzymy sobie ten sklep. - Teraz? - Przypomniałam sobie, że sklep Dee pokryty był pajęczynami i kurzem.

- Nie ma lepszej pory. Jeśli pan Hughes sądzi, że mogą tam być dowody oczyszczające pani ojca, to

nie chcę marnować ani minuty... chyba że ma pani jakiejś ważniejsze zajęcia. Owszem, spotkanie z moim łóżkiem, chciałam odpowiedzieć, ale tego nie zrobiłam. Przede wszystkim

przestałam odczuwać zmęczenie. Może sprawiły to prądy łączące mnie i Willa Hughesa.

- Dobrze, ale muszę się przebrać. W tym stroju chodzę od dwudziestu czterech godzin. - Naturalnie. - Rozpostarł szeroko ręce. - Proszę się nie śpieszyć, mamy całą noc do dyspozycji. A pan,

panie Hughes?

Will uśmiechnął się do detektywa, ale miałam wrażenie, że mówi do mnie. - O tak, ja bez wątpienia mam do dyspozycji całą

noc.

Musiałam zmienić ubranie, koniecznie włożyć golf, by dłużej nie nosić szala, choć liczyłam też na kilka minut samotności. Becky jednak poszła za mną na górę. Kiedy chciałam ją wyminąć i wejść do

łazienki, zagrodziła mi drogę, krzyżując ręce na piersi. Cała mierząca sto pięćdziesiąt jeden

centymetrów postać emanowała ledwo powstrzymywaną energią. - W porządku, Margaret Eleanor James, nie ustąpię, dopóki nie powiesz mi prawdy.

- Prawdy? - Usiłowałam przybrać niewinną minę. Becky uderzyła mnie w ramię.

- Naprawdę się spodziewasz, że uwierzę, że przespałaś całą noc w mieszkaniu tego oszałamiającego faceta?

- Och - westchnęłam z ulgą, że Becky podejrzewa mnie

0 seks na pierwszej randce, a nie o spotkania z wampirami i wróżkami. - No, niezupełnie spałam.

- Wiedziałam! Między wami jest taka chemia, już myślałam, że czyjaś głowa zaraz stanie w

płomieniach! - Przez całą noc rozmawialiśmy, Rebecco Ruth Bader Ginsburg Jones. - Obie możemy grać w tę grę z

drugimi imionami, zwłaszcza jeśli jedna z nas miała matkę, która gorąco pragnęła, by jej córka

wyrosła na prawniczkę. Uchyliłam się przed kolejnym ciosem Becky (nienawidziła pełnego brzmienia swojego nazwiska bardziej niż ja swojego), ale zamiast mnie uderzyć, uśmiechnęła się.

- Wiedziałam, że nie przespaliście całej nocy. O czym rozmawialiście? On nie jest żonaty, prawda?

Ma bogatego przyjaciela, który też jest prezesem funduszu hedgingo-wego? Pomyślał kiedyś o zainwestowaniu w obiecującą kapelę grającą indie rock?

- Cholera, Becky, zupełnie zapomniałam, że na ostatni koncert miał przyjść ten producent. I co?

Kiedy Becky szła tropem potencjalnego romansu, tylko jedno mogło odwrócić jej uwag - przyszłość zespołu.

- Był bardzo zainteresowany, ale jego zdaniem musimy być trochę mniej hardcorowi, złagodzić nieco

brzmienie shoegaze. Fiona i ja uważamy, że to nie problem, ale Jaya trzeba będzie przekonać... - Opowiadała radośnie

0 perspektywach kapeli, ja tymczasem przecisnęłam się obok niej do łazienki, umyłam się i

przebrałam w dżinsy i golf, chociaż kiedy w lusterku sprawdziłam rany na szyi,

przekonałam się, że prawie zniknęły. Dotknęłam je i poczułam dziwny dreszcz, jakby moja arteria

szyjna zmieniła się w strefę erogenną bezpośrednią połączoną z... no cóż, z innymi strefami erogennymi.

Kiedy wyszłam z łazienki, Becky wciąż rozwodziła się nad szczegółami kontraktu płytowego.

- Bardzo się cieszę ze względu na ciebie, Jaya i Fio-nę - powiedziałam, ściskając ją pośpiesznie. - Wygląda, że zespół rusza do przodu.

Schodząc na dół (Becky popędziła pierwsza), pomyślałam, że na tę jedną rzecz demony Rozpaczy i

Niezgody nie miały wpływu. Przybycie Willa Hughesa, który dał mi alibi na ostatnią noc, to kolejny szczęśliwy zbieg okoliczności. Może Oberon się mylił, kiedy mówił, że wszystko układa się fatalnie, a

jeśli nawet miał rację, to może się mylił w ocenie Willa Hughesa.

Hughes i Kiernan stali w holu, pogrążeni w kamiennym milczeniu, które na moment przygnębiło nawet Becky. Ale zaraz odzyskała panowanie nad sobą.

- Gdzie jest Jay? Jay! - krzyknęła w stronę kuchni.

- Pani przyjaciel poszedł na górę ćwiczyć - odparł Kiernan. - Kazał pani przypomnieć, że wieczorem macie koncert w Musie Hall w Williamsburgu.

- Ale dopiero po północy. Nie zamierzam przegapić wizyty w norze sławetnego Johna Dee - hej! Wie

pan, że tak się nazywał sławny elżbietański mag... - Becky gawędziła z detektywem, owijając szyję szalem dłuższym niż ona sama. Mrugnęła do mnie, odprowadzając go do drzwi.

- Wydaje mi się, że twoja przyjaciółka zapewniła nam chwilę sam na sam. - Will przytrzymał przede

mną drzwi.

- Nie jestem pewna, czy Becky zna znaczenie tego wyrażenia. - Nastawiłam alarm i przekręciłam

klucz w zamku. - Ale zagada detektywa na śmierć, zanim dojdziemy na miejsce. Na widok samochodu Kiernana zaparkowanego przed domem pojęłam, że nie możemy liczyć na

prywatność, jeśli upchniemy się wszyscy do niego. Will najpewniej myślał tak samo.

- Proszę jechać za nami - powiedział do Kiernana, unosząc dłoń. Natychmiast też pojawił się silver cloud. Becky otworzyła szeroko oczy i wiedziałam, że umiera z chęci przejechania się rolls-roycem,

mimo to uśmiechnęła się promiennie do Kiernana.

- To nieoznakowany wóz policyjny? Ma radio? Mogę zobaczyć, jak działa? Możemy włączyć syrenę? Will otworzył przede mną drzwi royce'a, Becky wsiadła do samochodu detektywa. W chwili, gdy

wsunęłam się do szarego, eleganckiego wnętrza, zadałam sobie pytanie, czy nie popełniam błędu.

Kierowcę od tylnych siedzeń oddzielała szklana ścianka, która wczoraj nie była podniesiona. Drzwi zamknęły się z ciężkim hermetycznym sykiem, brzmiącym tak ostatecznie jak szczęk zamykanego

sarkofagu, i samochód bezszelestnie ruszył Jane Street. Hughes siedział dobre pół metra ode mnie i nie

próbował mnie dotknąć, ale ja czułam się zanurzona w jego obecności. Świat zewnętrzny się odsunął. - No tak - przerwał milczenie po chwili. - Jak minął ci dzień?

To było takie zwyczajne, przyziemne pytanie, że wy-buchnęłam śmiechem - bardziej

przypominającym parsknięcie, bo tak się śmieję, gdy jestem zaskoczona. - Burzliwie - zdołałam wykrztusić. - Poznałam Oberona, który zdaje się za tobą nie przepadać.

Pokręcił głową i spojrzał w okno. Widziałam jego odbicie w ciemnej szybie: marszczył czoło.

-Nie. Uważa, że ponoszę odpowiedzialność za decyzję Marguerite, by zostać śmiertelną. - Ale Fen nie czuje do ciebie antypatii. Mówiła, że Marguerite prosiła ją o opiekę nad tobą.

- Naprawdę? - zapytał, patrząc na mnie. W mroku jego oczy błysnęły srebrem. Pochylił się i poczułam

szarpnięcie tej srebrnej nitki, która nas połączyła. Bez widzialnego ruchu z jego strony nagle był obok mnie, czułam jego dłoń na włosach i ciało przyciśnięte do mojego. Ustami musnął mój policzek,

potem ucho. Czułam jego ciepły oddech na szyi.

- Czy Oberon mówił ci, żebyś się ze mną nie spotykała? - Tak - odparłam. - Ale Fen powiedziała, że i tak się spotkamy, bo w tej sprawie nie mamy wyboru.

Dłoń Willa zastygła na moim golfie. Odsunął się i spojrzał na mnie. Teraz jego srebrne oczy żarzyły

się czerwienią. Ta przemiana tak mnie przestraszyła, że także się cofnęłam. -1 tak właśnie czujesz? - zapytał. - Ze nie masz wyboru?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, ale okazało się, że nie muszę też robić. Samochód się zatrzymał,

ktoś zapukał w okno. Hughes je otworzył i do środka wsunął głowę detektyw Kiernan. - Jesteśmy już na miejscu - powiedział, omiatając bacznym spojrzeniem wnętrze rolls-royce'a, jakby

szukał przemycanych narkotyków albo trupów. - Myślę, że będzie chciała pani to zobaczyć, pani

James.

Do tego stopnia znajdowałam się pod urokiem Willa Hughesa, że nawet do głowy mi nie przyszło,

żeby zapytać, na co liczy, sprowadzając Kiernana do sklepu Dee. Zobaczywszy wieloletni kurz, policjant w żadnym razie nie uwierzy, że zaledwie parę dni temu sklep normalnie funkcjonował.

- To miejsce wygląda na opuszczone - powiedział Kiernan, kiedy wysiadłam z samochodu. - Jest pani

pewna, że właśnie tu pani była w dzień włamania? Weszłam po schodach do szklanych drzwi. Złocone litery połyskiwały w świetle ulicznej lampy,

słowa rozpacz i niezgoda zdawały się do mnie znacząco mrugać.

- Tak, to tutaj - odparłam, wzdychając. - Wiem, że wygląda tu inaczej niż trzy dni temu... - Urwałam, bo moje oczy przywykły do ciemności, i zobaczyłam wnętrze sklepu. Tak, półki i kontuar

(niezłamany) były puste, ale nie pokrywała ich gruba warstwa kurzu. Brokatowe draperie, wczoraj

podarte i wystrzępione, dzisiaj wyglądały porządnie. Becky wepchnęła się obok mnie.

- Tak, musiał tu posprzątać po włamaniu. Zaraz, zaraz, co leży na podłodze? Wygląda jak oddarty

kawałek płótna. Niech pan patrzy, detektywie Kiernan, nie wydaje się panu, że to kawałek płótna? - To może być strzęp starej gazety - odparł detektyw. - Trudno to uznać za podstawę do wydania

nakazu przeszukania.

- Nie ma takiej potrzeby - wtrącił Will Hughes. - Zadzwoniłem do administratora... no proszę, już tu jest.

Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy zgarbionego, łysiejącego mężczyznę, który biegł od strony Hudson

Street. Lewą dłonią przyciskał do ucha komórkę, w prawej niósł pęk kluczy. - Wolałbym raczej skontaktować się z administratorem osobiście - mruknął Kiernan.

- Przepraszam, detektywie, próbowałem tylko pomóc. Od tej chwili się usuwam, a pan przejmuje

dowodzenie. - Will się cofnął, gdy administrator, który burkliwie przedstawił się jako Lochan Singh, otworzył drzwi i zapalił światło. Na próżno wypatrywałam kurzu sprzed dwóch dni, półki lśniły

czystością. Jedynym śladem po przedmiotach, które na nich się znajdowały, były jaśniejsze koła na

granatowym aksamicie. Przestraszyłam się na widok „oka kochanka" leżącego na materiale i wpatrującego się we mnie. Podeszłam bliżej, pochyliłam się... i odskoczyłam, kiedy powieka z

długimi rzęsami zamrugała. Obejrzałam się przez ramię, by sprawdzić, czy ktoś zauważył moją

reakcję, ale pozostali obserwowali Kiernana, który klęczał na podłodze i badał skrawek płótna. Zrobiłam krok na prawo.

Oko śledziło moje ruchy.

Z pewnością sztuczka pozostawiona przez Dee. W porządku, pomyślałam, może da się ją zwrócić przeciwko niemu. Upewniłam się, że nikt na mnie nie patrzy, wróciłam do półki i schowałam broszkę

do kieszeni dżinsów. Przed oczami mignęła mi mdląca wizja rozlewającego się oka, ale ją odpędziłam

i spojrzałam na grupę wokół Kiernana. Końcem długopisu podniósł z podłogi kawałek płótna i położył na kontuarze.

To nie był fragment obrazu, ale brzeg, na którym artysta sprawdza kolory. Od razu rozpoznałam te

odcienie bzu, różu i miodowej żółci. To barwy zaśnieżonych pól we Francji, które malował Pissarro. - Ten kawałek pochodzi z naszego obrazu - odezwałam się. - Jestem o tym przekonana. Kiedy

sprawdzicie płótna, zobaczycie, w którym miejscu został oddarty.

Kiernan wsunął skrawek płótna do plastikowej torebki, po czym zaczął przesłuchiwać administratora.

Okazało się, że sklep został wynajęty na nazwisko Johna Blacka zaledwie trzy tygodnie temu, czynsz zapłacono do końca roku. John Black jako adres kontaktowy pozostawił numer skrytki pocztowej w

Astorii. Przysłuchiwałam się im przez kilka minut, potem dostrzegłam, że Will Hughes wyszedł.

Wybiegłam na ulicę, bojąc się, że zniknął tak niespodziewanie jak rano, ale on stał oparty o balustradę schodów i patrzył na rzekę. Na końcu ulicy wzbierał tuman mgły, całkowicie zasłaniając widok na

West Side Highway i rzekę.

- Jak myślisz, gdzie on jest? - zapytałam. Pokręcił głową. - Może na rzece, w podziemnych kanałach albo na morzu. Wykorzystuje cieki wodne do

rozprzestrzeniania swojej trucizny. - Spojrzał na mnie. - Dlaczego nie słuchasz rady Oberona, żeby się

ze mną nie spotykać? Mogłabym mu powiedzieć, że to on dzisiaj wieczorem przyszedł do mojego domu, ale wiedziałam, że

nie w tym rzecz. Cieszyłam się z jego wizyty - prawdę mówiąc, ulżyło mi. Gdyby się nie pojawił,

poszłabym go poszukać. - Oberon nie wie wszystkiego - odparłam zirytowanym tonem i natychmiast poczułam, że jestem

nielojalna. - Ale nauczył mnie tego. - Rozejrzałam się, by sprawdzić, czy nikt nie patrzy, i pstryknęłam

palcami. Z kciuka wyskoczyła iskra i zmieniła się w płomyk. Will roześmiał się, widząc mój zachwyt nad nową sztuczką. Położył dłoń na mojej i delikatnie

dmuchnął na ogień, który wcale nie zgasł, ale zapłonął. Fala ciepła przepłynęła mnie od czubka głowy

do stóp. Płomień

zatańczył, powiększył się, a potem z mojej głowy uniósł się w powietrze niczym raca.

- Super! Jak to zrobiłeś? - Powiem ci, ale musisz mi przyrzec, że jeśli będziesz w kłopotach, wyślesz do mnie flarę.

- Jasne. Mów.

- To łatwe. Musisz tylko ściągnąć usta i dmuchnąć. - Uniósł moją dłoń do ust, na knykciach poczułam dotyk jego kłów. - Czas na mnie. Niedługo

otwierają się rynki azjatyckie. Ale pamiętaj... jeśli będziesz mnie potrzebować...

- Wypuścił moją rękę. Zanim zdążyłam się odezwać, wsiadł do samochodu. Silver cloud zniknął we mgle na końcu ulicy, a ja wciąż czułam gorąco jego warg na skórze. Miałam dość czasu, by zadać

sobie pytanie, skąd to ciepło się wzięło.

Nocny lot

Po powrocie do domu byłam zadowolona, że Becky musi iść na koncert. Fiona i Jay czekali na ganku, kuląc się przed zimnem. Fiona mocno mnie uściskała, na policzku poczułam muśnięcie jej długich do

ramion włosów, w tym tygodniu jaskrawoczerwonych; kiedy ostatnio ją widziałam, były

niebiesko-czarne. Pewnie je ufarbowała pod kolor sztucznego futerka i botków. Przy krawężniku stała jej honda wypakowana instrumentami.

- Przykro mi, że masz takie kłopoty, Garet - powiedziała ze swym śpiewnym irlandzkim akcentem. W

ramach studenckiej wymiany przyjechała na semestr do Pratta i została, kiedy założyli kapelę. - Wczoraj odwiedziłam w szpitalu twojego ojca. Strasznie się cieszył z wizyty jakiegoś malarza.

Nie miałam serca jej mówić, że ten malarz od dawna nie żyje.

- Cudownie, że do niego wpadłaś. Powodzenia na koncercie. Założę się, że producent zaproponuje wam wielocyfrowy kontrakt.

Jay, który poprawiał bagaże na dachu, jęknął. Becky solidnie go szturchnęła. Postanowiłam, że sobie

pójdę, zanim mnie wplączą w awanturę. Pożegnałam się, życząc im szczęścia, po czym poszłam do pracowni. Kiedy rzuciłam torbę na stół, zdawało mi się, że coś pisnęło, ale nie potrafiłam odnaleźć

źródła tego odgłosu i uznałam, że to wytwór mojej nadmiernie pobudzonej wyobraźni. Wyjęłam „oko

kochanka" z kieszeni, położyłam na biurku i przyjrzałam się mu uważnie. Było absolutnie nieruchome. W sklepie mi się przywidziało, że na mnie patrzy?

Obserwując je (nie podobał mi się pomysł, że mnie szpieguje), sięgnęłam do torby po jubilerską lupę...

i poczułam, że coś mnie ugryzło. Torba wyleciała mi z rąk i eksplodowała, pomarańczowo-żółte płomienie strzeliły do sufitu, osmaliły

sklejkę przybitą do świetlika i wróciły na stół gradem iskier. Przede mną wylądowała ognista kulka,

okręciła się i wyprostowała. -Lol?

Maleńka istotka, potrząsała skrzydełkami, otrzepując się z kłaczków, paplała coś, ale nie rozumiałam

ani słowa. Wydawała się rozgniewana, więc przeprosiłam za bałagan w torbie (do ognistych włosów wróżki przykleiła się miętowa guma do żucia) i za to, że ją zaskoczyłam, a potem zapytałam, czy

mogę jakoś jej pomóc. Nie byłam pewna, czy mnie zrozumiała. Ujmując się pod wąskie biodra,

wędrowała po moim stole, oglądała narzędzia spawalnicze i zerkała do pudeł z zapasami. Na widok „oka kochanka" stanęła jak wryta. Syknęła i pofrunęła na moje kolana.

- Przerażające, co? - zapytałam. - Nie mam pojęcia, dlaczego zabrałam je ze sklepu Dee. Pewnie

pomyślałam, że może się przydać.

Lol zamruczała... czy raczej zawibrowała i wróciła nad stół. Wisząc w powietrzu, przyglądała się

broszy. Nie byłam pewna na sto procent, ale wydało mi się, że oko rozszerzyło się, jakby zaskoczone. Lol ostrożnie szturchnęła je spiczastym pomarańczowym palcem.

Oko zamrugało i zaszło łzami.

Lol zaświergotała i znowu je dźgnęła. - Przestań! - Zabrałam broszkę. - Nie ma potrzeby torturować... tej rzeczy. - Oko leżące na mojej dłoni

spojrzało na mnie. - Lepiej na razie gdzieś je schowam, potem zdecyduję, co z nim zrobić.

Cenniejsze wyroby pakowałam do skórzanych pudełek z wytłoczonym znakiem firmowym Cygnet, które zamówiłam we Włoszech. Wyjęłam czerwone, w środku wyłożone białym aksamitem, ostrożnie

umieściłam w nim oko, zamknęłam wieko i schowałam do metalowej szafki, w której

przechowywałam srebro i złoto. W tym czasie Lol zwiedzała pokój. Sprawdziła półki z książkami, kichając z powodu kurzu, i półki z różnymi drobiazgami, przewróciła puszkę po kawie z gwoźdźmi.

Uznałam, że najlepiej będzie ją ignorować. Poszłam do łazienki i wzięłam długi, mocno spóźniony

prysznic. Po kąpieli nigdzie jej nie widziałam, choć zauważyłam, że drzwi sypialni są otwarte. Lol leżała w szufladzie zwinięta na moim najlepszym kaszmirowym sweterku i głośno chrapała.

Pomyślałam, że to doskonały pomysł. Położyłam się i zgasiłam lampę. Przez chwilę się dziwiłam,

czemu w pokoju nie jest ciemno, ale potem zrozumiałam, że to Lol emanuje różowo-pomarańczową poświatą, i także zasnęłam.

Spałam do południa. Kiedy się obudziłam, Lol nigdzie nie było, chociaż rzeczy we wszystkich

szufladach zostały inaczej poukładane, a na biurku odbite w talku widniały ślady maleńkich stóp. Schodząc na dół, czułam zapach świeżej kawy i masła. Jay i Becky siedzieli w kuchni, smarując

rogaliki gęstą śmietaną.

- Przespałaś się ostatnio z cukiernikiem? - zapytała Becky z ustami pełnymi jedzenia.

- Myślałem, że to był prezes funduszu hedgingowego - mruknął Jay. - Więc na nim nie koniec?

- Ha, ktoś wyrobami cukierniczymi wyraża swoje uczucia. - Becky podniosła zatłuszczoną brązową

torbę. - Rano znalazłam ją na progu... razem z liścikiem. - Podała mi purpurową karteczkę samoprzylepną,

na której było napisane: „Spotkajmy się w Empire State Building o pierwszej po północy". - Empire

State Building, całkiem jak w „Bezsenności w Seattle". Nieważne, co robisz i z kim, ale jeśli nagrodą są te ciastka, nie przestawaj!

- Niczego nie robię, Becky - odparłam z irytacją. - Cicho bądź! Powiedzcie mi lepiej, jak wczoraj

poszło wam z producentem. - Chce nas wziąć do swojej stajni, ale Jay ma zastrzeżenia artystyczne. - Becky przewróciła oczami.

- Już mamy wytwórnię - oznajmił Jay, zbierając ze stołu okruszki. - Co ważne, nie dyktuje nam stylu.

Nie jestem pewien, czy ci faceci nas wezmą. - A jeśli zaproponują siedmiocyfrową zaliczkę... Słuchałam, jak Jay i Becky przerzucają się

argumentami,

dyskutując o zaletach aktualnej wytwórni, małego producenta z Brooklynu specjalizującego się w muzyce indie, oraz nowej oferty. Nie ulegało wątpliwości, kto zwycięży. Becky była kapitanem

zespołu dyskusyjnego w naszym

liceum i studiowała prawo na nowojorskim uniwersytecie, zanim z Jayem i Fioną założyli kapelę. Po

swojej stronie miała liczby, przykłady i zdrowy rozsądek, a Jay tylko złe przeczucia. Udzielał coraz krótszych odpowiedzi i garbiąc się na krześle, sam wydawał się kurczyć.

- Porozmawiaj z producentem o swoich pomysłach na zespół, Jay - poradziłam. - A przy okazji, wasz

nowy numer bardzo mi się podoba. Niedawno słyszałam go w radiu WROX. To taka smutna piosenka o miłości. Podoba mi się sposób, w jaki zastosowałeś charakterystyczny dla poezji trubadurów motyw

nieodwzajemnionej miłości do niedostępnej damy.

Moja pochwała sprawiła, że zaczerwienił się jak burak, wymamrotał coś i uciekł z kuchni. - Becky, powiedziałam coś nie tak?

- Nie. Chodzi o to... wiesz, wydaje mi się, że Jay myślał o tobie, pisząc tę piosenkę, i nie ucieszyło go,

że jego uczucia nazwałaś „nieodwzajemnioną miłością do niedostępnej damy". - O mnie? Dlaczego miałby myśleć o mnie... - wybąkałam. Becky rzuciła mi zirytowane spojrzenie. -

Cholera, jestem idiotka.

- No tak... masz mnóstwo spraw na głowie. - Powinnam z nim porozmawiać?

- Nie, na twoim miejscu na razie zostawiłabym go w spokoju. Myślę, że lubi się smucić. Może napisze

nowe piosenki. Skorzystałam z rady Becky i zostawiłam Jaya w spokoju, choć idąc do szpitala, nie mogłam opędzić

się od myśli, że postąpiłam jak tchórz. Jay był moim najlepszym przyjacielem, bliższym nawet niż

Becky. To on pomógł mi przetrwać okres po śmierci mamy. Przez cały rok codziennie spędzał ze mną czas po lekcjach, siedział przy mnie, kiedy robiłam biżuterię, zabierał na przegląd filmów SF do Film

Forum albo zamawiał chińskie dania na wynos, które jedliśmy, oglądając TCM. Stanowił idealne

towarzystwo dla emocjonalnie wyczerpanego zombie, którym wtedy byłam. Kojący, nieprzesadnie wesoły, zawsze do mojej dyspozycji. Nigdy nie myślałam o nim w aspekcie romantycznym, ale też nie

myślałam tak o nikim. Chociaż w college'u nie narzekałam na brak zainteresowania ze strony

chłopaków, żaden związek nie przetrwał długo. Artyści, których poznawałam na studiach i w galerii, zawsze okazywali się niegodni zaufania i zbyt niepewni siebie, biznesmeni spotykani w domach

aukcyjnych sprawiali wrażenie, że czegoś im brakuje. A może to mnie czegoś brakowało. Przyszło mi

do głowy, że przez ostatnie dziesięć lat spotykałam się z sympatycznymi, niekiedy nawet bardzo sympatycznymi mężczyznami, a jednak do żadnego nic nie czułam. Pierwszym jest ten czterystuletni

wampir. Co ze mną nie tak?

Pogrążona w żalu nad sobą, na rogu Dwunastej Ulicy i Siódmej Alei wpadłam na idącego w przeciwną stronę człowieka w średnim wieku, który miał na sobie płaszcz przeciwdeszczowy marki Barbour i

tweedową czapkę. Niósł poskładany „Wall Street Journal" i kubek z kawą ze Starbucksa.

Zanim zdążyłam go przeprosić, warknął: - Idziesz po złej stronie, głupia cipo!

Tak mnie oszołomiła wulgarność nieznajomego i pomysł, że na chodniku mogą obowiązywać jakieś

zasady ruchu, że z otwartymi ustami długo się za nim gapiłam. Rozejrzałam się, szukając współczucia u przechodniów, ale choć róg był zatłoczony, nikt nie zauważył incydentu.

Stałam na rogu przez pięć minut i nie zobaczyłam ani jednej osoby, która wyglądała na zadowoloną.

Nawet studenci akademii sztuki sprawiali wrażenie, że ciążą im teczki z pracami. Prawda, to był najmroźniejszy dzień tej zimy, ale nie przypominałam sobie bardziej ponurej atmosfery w mieście od

czasu ataku na WTC, tylko że wtedy panował nastrój wspólnie przeżywanej tragedii, a nie

jednostkowego przygnębienia. Powodem jest recesja czy też działalność demonów Johna Dee? Tak. Napiętą atmosferę czułam też w szpitalu. Pobiegłam do windy, ale nikt nie przytrzymał dla mnie

drzwi. Usłyszałam, że lekarz wrzeszczy na pielęgniarkę, bo przyniosła mu niewłaściwą kartę, a

kobieta ostro napomina zapłakanego kilkulatka, żeby „przestał marudzić". Od progu sali wiedziałam, że marazm wiszący nad miastem zawładnął także ojcem. Leżąc w łóżku, wydawał się drobny, spod

ciężkich powiek niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w sufit. Nie poruszył się na odgłos moich

kroków, choć kiedy go zawołałam, odwrócił głowę i zdobył się na słaby uśmiech. - Oto moja piękna córka - powiedział. Ten odważny uśmiech po smutku, który widziałam na ulicach,

niemal doprowadził mnie do łez, ale zdołałam także się uśmiechnąć.

- Popatrz, tato, co ci przyniosłam. - Wyjęłam obraz Sante z teki i postawiłam na krześle. Ojciec momentalnie pojaśniał.

- To niezwykłe. Wygląda dokładnie jak w dniu, gdy ją poznałem. - Zmarszczył czoło. - Jak Sante

zdołał uchwycić jej urodę? - Ober... Obie Smith powiedział, że Sante ten obraz się przyśnił.

Ojciec się roześmiał, ale śmiech przekształcił się w kaszel. Nalałam wody do kubka z plastikowej

karafki, która stała na tacy przy łóżku. Ojciec napił się i pogroził mi palcem. - Ten Sante opowiadał mnóstwo bredni. Wiem, jak namalował ten obraz. W mojej sypialni na

komodzie stoi fotografia z czasów, gdy twoja matka była młodą dziewczyną we Francji. Wiesz, o

czym mówię. - Nie, tato, chyba nie wiem. Machnięciem dłoni skwitował moje protesty.

- Ależ wiesz. Sante i twoja matka uwielbiali rozmawiać

0 Francji. Powtarzała mu, że powinien się tam przenieść... powinien malować na południu, gdzie tworzyli van Gogh

1 Cezanne. Musiała pokazać mu swoje zdjęcie zrobione w wiosce, w której się wychowała... - Jego

głos tracił na sile. - Ale Sante nie pojechał do Francji. - Czy ty i mama byliście kiedyś w jej rodzinnej wsi? - zapytałam w nadziei, że to odwróci jego uwagę

od Sante.

- Nie. - Pokręcił głową. - Jeździliśmy do Paryża kilkanaście razy, proponowałem, żebyśmy wybrali się na południe, ale mama mówiła, że nigdy nie wybaczy ludziom z wioski.

- Dlaczego?

- Chyba dlatego, że nie ochronili jej matki przed Niemcami. Nigdy nie opowiedziała mi całej historii, ale wiem, że jej matka zginęła w ostatnim roku wojny. Nie chciała o tym rozmawiać, a ja to

szanowałem.

- Jasne, tato. - Ujęłam ojca za rękę. Sam ledwo się zdobywał na mówienie o rodzinie, którą stracił w czasie wojny.

- Czasami się zastanawiam, czy w ogóle znałem Margot.

- O czym ty mówisz, tato? Nikt nie znał jej lepiej niż ty. Znowu pokręcił głową.

- W dniu, gdy zginęła... - wychrypiał. Oblizał wargi i gestem poprosił o wodę. - Tato, nie mów o tym teraz.

Kiedy pociągnął przez słomkę, policzki mu się zapadły. Stracił na wadze w czasie pobytu w szpitalu.

Wyglądał na starszego. - W dniu, gdy zginęła... zamierzała mnie opuścić.

- Co? Tato, o czym ty mówisz? Mama pojechała ze mną do college'u w Providence. Wracałyśmy do

domu, kiedy zdarzył się wypadek. - Przed wyjazdem powiedziała mi, że musi odejść. Tobie miała zamiar powiedzieć w drodze do domu.

Przez jakiś czas się zastanawiałem, czy to zrobiła. W szpitalu byłaś w histerii, więc nie wiedziałem.

Czekałem, czy o tym wspomnisz. Kiedy sobie uświadomiłem, że nie masz o niczym pojęcia, uznałem, że jest za późno... ta wiadomość tylko by cię przygnębiła... Byłem tchórzem. Bałem się, że jeśli się

dowiesz, że twoja matka zamierzała mnie opuścić, ty też to zrobisz.

- Och, tato. - Pogładziłam go po dłoni. - Nawet jeśli to prawda, nawet jeśli mama planowała cię opuścić, ja nigdy bym ciebie nie zostawiła. Ale dlaczego... - Umilkłam, przypominawszy sobie kłótnie

o pieniądze w tygodniach poprzedzających naszą podróż, jej gniew, gdy się dowiedziała, że ojciec za

oszczędności przeznaczone na moje studia kupił Warhola, i zamęt spowodowany oskarżeniem o oszustwo ubezpieczeniowe po kradzieży obrazu. Mama z pewnością miała mnóstwo powodów, by

gniewać się na ojca, mimo to nie mogłam sobie wyobrazić, że od niego odchodzi. Z drugiej strony

nigdy też nie wyobrażałam

sobie, że jest potomkinią starożytnego rodu nadprzyrodzonych strażniczek.

- Może chciała odseparować ciebie ode mnie - powiedział ojciec. - Pewnie miała rację. Popatrz na bałagan, w jaki nas wpakowałem.

- Będzie dobrze, tato. Policja trafiła na ślad człowieka, który przypuszczalnie stoi za włamaniem.

Wczoraj wieczorem w jego sklepie znaleźli kawałek płótna obrazu Pissarra. Wszystko się ułoży. Chciałam dodać coś kojącego o mamie; że przecież doskonale ją znał, przez czterdzieści lat była jego

żoną, ale nie potrafiłam. Nie byłam pewna, czy sama ją znałam. Siedzieliśmy w milczeniu, wpatrując

się w twarz kobiety, którą oboje kochaliśmy, a która przed nami miała tyle tajemnic. Większość dnia spędziłam z ojcem, rozmawiałam też z jego lekarzem. Doktor Monroe powiedział, że

rana po kuli dobrze się goi, ale martwi go ciśnienie krwi. Chciał, żeby przed wypisaniem ze szpitala

ojciec poddał się badaniu psychiatrycznemu. - Ponieważ sądzi pan, że sam się postrzelił.

- Ponieważ wiem, że sam się postrzelił - skorygował

- Ojciec nie miał i nie ma skłonności samobójczych. Myślał... - Zawahałam się. Ha, jeśli powiem, że ojciec uznał postrzelenie siebie za jedyny sposób powstrzymania dybuków, duchów, które opętały

włamywaczy, przed wtargnięciem do nas, lekarz naprawdę pomyśli, że ma do czynienia z wariatem. A

jeśli dam do zrozumienia, że właściwie zgadzam się z ojcem, to nie tylko on zostanie poddany badaniu psychiatrycznemu. - Był zdezorientowany.

- W takim razie musimy rozważyć możliwość, że jest chory na alzheimera. Wyraża pani zgodę na

tomografię mózgu? Potaknęłam. Miałam nadzieję, że to nie przestraszy ojca, i uważałam też, że obecnie szpital może być

dla niego najlepszym miejscem.

W Sammy's Noodle Shop kupiłam obiad dla niego, siebie i Zacha, później wróciłam do domu i zdrzemnęłam się przed spotkaniem z Oberonem o pierwszej w nocy. Zwykle kładłam się wcześnie.

Ku mojemu zaskoczeniu w Empire State Building wciąż stała kolejka na taras widokowy. Miałam

jednak wrażenie, że my z Oberonem nie będziemy w niej czekać, w każdym razie na to liczyłam. Jak większość nowojorczyków żywiłam awersję do turystycznych atrakcji. Byłam na tarasie, ale tylko

dlatego, że zmusiła mnie Becky w ostatnim dniu liceum: „Musimy to uczcić czymś naprawdę

spektakularnym". Uważałam pomysł za niemądry, mimo to jej uległam, bo jak Becky raz się przy czymś uparła, nie dawała się odwieść od swojego zamiaru. Okazało się, że miała rację: podziwianie

całej wyspy Manhattan rozciągającej się przed nami było niezwykłym przeżyciem.

- Możemy ją zdobyć, James - powiedziała, niezrażona porywami wiatru. - Możemy z nią zrobić, co tylko będziemy chciały.

Becky zastosowała się do swojej rady. Założyła kapelę rockową, zamiast realizować marzenia matki o

karierze prawniczej - i opłaciło się. Zespół miał podpisać kontrakt z wielką wytwórnią płytową. Ale czego ja dokonałam przez te osiem lat od skończenia liceum? Tak, otworzyłam wytwórnię biżuterii,

która dobrze sobie radziła, lecz nie mieszkałam sama ani nie zaangażowałam się w żaden poważny

związek,

który przetrwałby dłużej niż pół roku. Prawdę mówiąc, od tamtego wypadku byłam bardzo ostrożna.

Z tego najnowszego przypływu żalu nad sobą wyrwało mnie pojawienie się Oberona na Piątej Alei. Długie dredy powiewały na wietrze, sięgający kostek płaszcz falował jak peleryna. W każdym calu

wyglądał na króla. Otaczała go połyskliwa purpurowa aura; ludzie stojący w kolejce na taras

widokowy prostowali się, gdy ich dotykała, ale nie patrzyli na Oberona. - Jak ty to robisz? - zapytałam, kiedy stanął przede mną. - W jaki sposób mieszasz się z tłumem?

- Ludzie widzą to, co chcą widzieć. Zdziwiłabyś się, jak wiele istot niepostrzeżenie przemyka po tym

świecie. Większość z nas woli się nie wyróżniać, w przeciwieństwie do stworzenia, które dzisiaj odwiedzimy.

- Stworzenia? - zapytałam nerwowo, podążając za Oberonem do lobby. Pamiętałam, jak Fen i Puk

niepokoili się przewodnikami, do których być może będę musiała się zwrócić o pomoc. Wybuchnął śmiechem.

- Nie przejmuj się, to akurat jest dość nieszkodliwe. Na początek zapoznam cię z bardziej łagodnymi

przedstawicielami naszego rodzaju. Szliśmy wzdłuż wind, podzielonych na zestawy prowadzące na różne piętra; przed każdym były

bramki bezpieczeństwa. Przy ostatnim - na samą górę - wziął karteczkę samoprzylepną, napisał coś na

niej i przesunął koło czujnika, który zapłonął na zielono. Oberon przeszedł i podał mi karteczkę. Spodziewałam się ezoterycznych symboli, tymczasem zobaczyłam słowa „Sezamie, otwórz się!"

Parsknęłam śmiechem, a ponieważ Oberon mnie wyprzedzał, schowałam karteczkę do kieszeni.

W drodze na górę czułam, jak bębenki w uszach mi pękają, ale radziłam sobie nieźle. Wreszcie drzwi

windy się otworzyły; byliśmy na setnym piętrze przed szklaną ścianą, za którą ciągnął się widok na Dolny Manhattan, Zatoka Nowojorska połyskiwała pod czystym nocnym niebem. Wychodząc z

windy, miałam wrażenie, że zaraz uniosę się nad miastem, i na sekundę znieruchomiałam. Oberon

musiał mnie szturchnąć, żebym otrząsnęła się z transu. Zauważyłam wtedy, że studio nagraniowe mieści się pomiędzy pierwszą szklaną ścianą a zewnętrznym oknem. Na ścianie widniał srebrny napis

WROX.

- Ciągle ich słucham - powiedziałam. - Zwłaszcza programu nocnego. Skupiłam wzrok na postaci w studiu, która siedziała za stołem montażowym tak skomplikowanym, że

mógłby to być panel sterujący boeinga 747. W ogromnych słuchawkach na głowie didżejka

wyglądała, jakby rzeczywiście siedziała w kokpicie samolotu. - Czy to Ariel Earhart, gospodyni „Nocnego lotu"? Oberon potaknął.

- Mówiłem jej, że to nazwisko jest zbyt oczywiste, ale nie chciała mnie słuchać. Uwielbia własny głos.

- Przystanął z dłonią na klamce, patrząc na świecący się nad drzwiami czerwony napis: NAGRANIE. Ariel Earhart, która siedziała plecami do nas w dźwiękoszczelnym boksie, pokazała nam środkowy

palec. Oberon się roześmiał.

- Chcesz powiedzieć, że jest Arielem z „Burzy" Szekspira? - zapytałam, ale Oberon położył palec na ustach i otworzył drzwi. W studiu otoczył nas melodyjny kobiecy głos, Ariel zawsze rozpoczynała

swój program tym wierszem:

Noc jest istotą, cichym nietoperzem lub sową -

Zmienna w nastroju, czasem wiatrem wyje Do balsamicznych gwiazd,

czasem w czerwcu żarzy się jak ogień -

I gości inne skrzydlate stworzenia: Pierzasty lot pieśni, lot ducha

Niewidzialny jak myśl, lecz będący czystą rozkoszą.

Wy, skrzydlaci nocni wędrowcy, razem ze mną pofruńcie w noc.

Miasto pod nami migocze na do widzenia,

A my kierujemy się prosto w księżyc! Fruniemy szybko jak jastrzębie.

- Dobry wieczór, Nowy Jorku, Ariel Earhart wita was na pokładzie „Nocnego lotu". Dzisiaj startujemy

z nowym utworem jednego z moich ulubionych debiutujących zespołów, London Dispersion Force. Nacisnęła klawisz i studio wypełniła piosenka Jaya o nieodwzajemnionej miłości. Fiona śpiewała:

Równie dobrze mógłbym się wspinać po gładkiej, Sięgającej nieba wieży

Co próbować zdobyć twe serce, które z każdą godziną Oddala się, zostawiając mnie samego. Becky miała rację? Jay pisze o mnie?

- Ha, obawiam się, że tak. - Didżejka okręciła się na obrotowym krześle i zdjęła słuchawki. Słuchając

jej uwodzicielskiego głosu, zawsze wyobrażałam sobie Ariel Earhart jako seksbombę, tymczasem zobaczyłam osóbkę w obcisłych czarnych dżinsach, trampkach Converse i długim czarnym T-shircie,

która bardziej niż kobietę przypominała

nastoletniego chłopca. W dodatku z gotyckimi upodobaniami. Miała sterczące jasne włosy i ciężkie

łańcuchy na szyi, w talii i na przegubach. - Ty jesteś dziewczyną z tej piosenki, Garet James - oznajmiła miękko. - Nie mogłam się doczekać, kiedy cię poznam.

- Naprawdę? - zapytałam wytrącona z równowagi jej słowami. - Od lat jestem wielbicielką twojego

programu... ale skąd wiesz, że Jay śpiewa o mnie? Znasz go? - Nie. - Podwinęła nogi i gestem dała znać, żebym usiadła koło niej. - Ale od jakiegoś czasu śledzę

dokonania London Dispersión Forcé. - Przekrzywiła głowę, jakby nasłuchiwała. - Tak, twoim

przyjaciołom zaproponowano kontrakt w wytwórni Vista Records. Mam tylko nadzieję, że konflikt między Jayem i Becky nie doprowadzi do rozpadu zespołu. Wiesz, jak to bywa. - Uśmiechnęła się i

podniosła prawą dłoń, rozpościerając palce. Łańcuszki na przegubie ręki zadźwięczały głośno.

- Och, jestem pewna, że znajdą rozwiązanie, ale skąd... - Zanim zdążyłam skończyć zdanie, Ariel odwróciła się do panelu i włożyła słuchawki.

- To był „Trubadur" kapeli London Dispersión Forcé

- szepnęła zmysłowo do mikrofonu. - Jutro wieczorem wybierzcie się na ich koncert do Mercury Lounge. A teraz mam specjalną prośbę Obiego Smitha do wszystkich przyjaciół w mieście. Zbliża się

burza, dzieci, więc nie załamujcie rąk i nie pozwólcie, żeby owładnęły wami najgorsze obawy.

Pamiętajcie, najciemniej zawsze jest przed świtem. - Nacisnęła klawisz i pomieszczenie wypełniło się szumem padającego deszczu i grzmotem, a potem rozległy się pierwsze dźwięki „Riders in the

Storm". - Przygotowałam dwadzieścia minut muzyki o burzy. Tyle czasu powinno nam wystarczyć.

- Pamiętaj, to jej pierwszy raz - powiedział Oberon, idąc za Ariel do windy. - Tym lepiej. - Uśmiechnęła się do mnie i ścisnęła za rękę. - Pierwszy raz jest najlepszy, a noc mamy

idealną. Wieje wiatr z południa, czysty jak kryształ.

- A co mam zrobić pierwszy raz? - Zaczęłam się denerwować. Nie rozumiałam, dlaczego musieliśmy

wyjść ze studia. - Noc jest idealna do czego? - To nasza winda - Ariel zostawiła moje pytanie bez odpowiedzi. - Ostatni goście już wyszli z tarasu

widokowego.

Chciałam zauważyć, że jeśli ostatni goście wyszli, to taras na pewno jest zamknięty, poza tym byłam pewna, że trzeba wrócić na dół do holu, jeśli chce się tam pojechać, ale Oberon na karteczce napisał

liczbę 86, obwiódł ją kółkiem i przykleił do ściany obok innych numerów. Napis na karteczce palił się

na zielono, tak jak pozostałe guziki. Nacisnął karteczkę i winda zjechała na osiemdziesiąte szóste piętro. Wyszliśmy na opustoszały taras.

Kiedy mijaliśmy pociemniały sklep z pamiątkowymi modelami Empire State Building i

widokówkami z panoramą miasta, Ariel zdejmowała łańcuchy z szyi i rąk, które wieszała na kontuarach. Przed drzwiami prowadzącymi na taras Oberon odwrócił się do mnie:

- Wydaje mi się, że masz klucz.

- Och. - Z wyrzutami sumienia wyjęłam z kieszeni karteczkę z napisem „Sezamie, otwórz się!" i przycisnęłam ją do drzwi, które natychmiast się otworzyły. - Proszę. - Podałam mu kartkę. -

Przepraszam, że ją wzięłam.

- Nie ma za co. - Podniósł ręce. - Cieszę się, że myślisz perspektywicznie. Zatrzymaj ją. Będzie ci potrzebna każda możliwa pomoc.

Wychodząc na otwarty taras, schowałam kartkę do kieszeni; zdążyłam w samą porę, jeszcze moment i

wiatr wyrwałby mi ją z dłoni. Wiało, kiedy przyszłyśmy tu z Becky, ale zupełnie nie dało się tego porównać z tym, co działo się teraz. Także widok oglądany w świetle dnia nie był tak oszałamiający.

Pod nami rozpościerały się światła niczym drugie nocne niebo - galaktyka wirująca nad samą ziemią.

- Hm... Może wychodzenie na taras przy takiej wichurze nie jest najlepszym pomysłem. - Podniosłam głos, by przekrzyczeć porywy wiatru.

- Nonsens, wiatr jest idealny. - Ariel nie musiała się wysilać, żeby ją słyszano. Wręcz przeciwnie,

wydawało się, że wiatr porwał jej słowa i przyniósł wprost do moich uszu. - Wieje z południa, więc proponuję, żebyśmy zaczęli od strony północnej.

- Co zaczniemy? - wrzasnęłam.

- Niedługo sama zobaczysz. Poszliśmy tarasem na północ. Drapacze śródmiejskie wyglądały jak klify wykute ze światła. Ariel

stanęła na krawędzi, dłonie zacisnęła na stalowej barierze. Wiatr rozwiał jej włosy, odsłaniając kark z

małym tatuażem w kształcie dwóch rozpostartych skrzydeł. Oberon dołączył do niej, wokół jego twarzy długie dredy kołysały się gwałtownie jak węże.

- Słyszysz? - Poryw wiatru przyniósł słowa Ariel prosto do mojego ucha.

-Co? - Zamknij oczy. - Wzięła mnie za rękę. -1 słuchaj. Zamknęłam oczy i słuchałam, jak wiatr nabiera

mocy,

wiruje... a potem słabnie. Nabiera mocy, prędkości... i słabnie. Z wolna zaczęłam rozróżniać w nim głos, który nie należał ani do mężczyzny, ani do kobiety, nie był młody ani stary, głośny ani cichy.

Nucił i lamentował, krzyczał i szeptał. Śpiewał pieśń starą jak czas, ale dążącą do czegoś nowego.

Szarpał mnie za włosy i ręce, wypełniał płuca, bił w serce i gwizdał w żyłach. Przebiegał przeze mnie, jakbym była instrumentem. Otworzyłam oczy i zobaczyłam rozciągające się poniżej miasto. Całe

stanowiło instrument: wieżowce były klawiszami, a długie aleje piszczałkami potężnych organów, na

których grał wiatr. Wiał przez miasto i przez każdego człowieka, łącząc molekuły. Poczułam, jak wzbierają we mnie emocje - nie potrafiłam stwierdzić, czy to strach, czy rozkosz - i unoszą mnie na

grzbiet tej rozśpiewanej wielości. Rzeczywiście mnie uniosły ponad kręconą stalową balustradę, a

potem nad miasto. Złapałam się poręczy, ale Ariel oderwała moją dłoń, cmokając językiem. Wziął cię, usłyszałam w głowie jej głos. Mój głos jest w wietrze, a teraz wiatr jest w twoim wnętrzu.

Nie bój się. Pozwól się nieść i słuchaj uważnie. Dopóki słyszysz jego pieśń, nie spadniesz... a jeśli

spadniesz, jestem tu po to, żeby ciebie złapać. Zerknęłam na Ariel, ale obok mnie było tylko powietrze. Mój paniczny strach zagłuszył pieśń wiatru.

Spadałam, ale czyjaś dłoń szarpnęła mnie w górę.

Latanie w widzialnej postaci to zawsze jest fatalny pomysł, zadźwięczał w mojej głowie głos Ariel. Wystraszylibyśmy na śmierć ludzi patrzących w gwiazdy.

Razem z Ariel (Oberona zostawiłyśmy w tyle) z wielką prędkością przecinałyśmy powietrze, kierując

się na północ. W wietrze rozpoznawałam wplecione inne głosy: ciche rozmowy par wracających do domu taksówkami, pożegnalne słowa pijaków opuszczających zamykane bary, westchnienia

pogrążonych we śnie mieszkańców drapaczy chmur. Minęłyśmy iglice katedry św. Patryka i zielony

mansardowy dach hotelu Plaża, za którymi rozciągał się Central Park. Było coś dziwnego w jego wyglądzie. Mimo suchej i pogodnej nocy tuman mgły wisiał nisko nad ziemią. Trzymaj się, poleciła

Ariel.

Pomyślałam, że właśnie to robię, ale potem poczułam szarpnięcie i zaczęłyśmy się zniżać ku koronom drzew. Rozpoznałam ślizgawkę Wollmana, pustą o tej porze, i Great Lawn, oślizgłe od szarej mgły,

która przypominała kożuch mleka na wystygłej kawie. Na początku myślałam, że trawniki też są

puste, ale potem dostrzegłam słabe, wielobarwne światełka pomiędzy drzewami. - Sylfy świetlne?

- Tak - odparła głośno Ariel tonem poważniejszym niż poprzednio. - Poruszają się wolniej, niż

powinny. - Chcę się przyjrzeć... Obniżyłyśmy lot tak gwałtownie, że bębenki o mało mi nie popękały. Frunęłyśmy pośród drzew,

uchylając się przed konarami. Jaki kolor spijają tutaj sylfy? Tylko kilka mdłych brązowych listków

wisiało na wiązach wzdłuż promenady. - O tej porze powinny wracać do domu - odpowiedziała Ariel na moje zadane w myślach pytanie. -

Zwykle daje im schronienie wystawa eksponatów z lasu deszczowego w zoo albo kopuła z motylami

w Muzeum Historii Naturalnej... - Urwała. Przelatywałyśmy pod gołym konarem, na którym coś leżało, jakiś śmieć przywiany wiatrem... ale kiedy się zbliżyłyśmy, zobaczyłam, że to sylf świetlny,

zupełnie pozbawiony koloru. Leżał szary i nieruchomy na szorstkiej korze. Jego poruszane wiatrem

skrzydełka szeleściły jak celofan.

- Co się mu stało?

- Nie wiem... tu jest następny. - Fruwałyśmy od drzewa do drzewa, znajdując kolejne bezbarwne, bezwładne istoty. Gorzej, niektóre spadły na ziemię, gdzie wiatr rzucał nimi na wszystkie strony

razem z pustymi reklamówkami, opakowaniami i niedopałkami. Te już się rozpadały, zmieniały w

szary kurz, który mieszał się z pokrywającą wszystko mgłą. - Co je zabiło? - zapytałam.

Odpowiedź Ariel znowu usłyszałam w głowie: Mgła. Napiły się mgły i umarły. Na głos dodała:

- Lepiej wracajmy. Musimy powiedzieć o tym Oberonowi. Pofrunęłyśmy pod wiatr. Tak było trudniej, nie marnowałyśmy energii na rozmowę prowadzoną na

głos lub w myślach. Uniesienie, które wcześniej czułam, całkiem minęło. Teraz w pieśni wiatru

słyszałam tylko cichy lament, jakby ktoś szlochał.

Pociąg do Tarascon

Gdy wylądowaliśmy w Empire State Building, Ariel powiedziała Oberonowi o masakrze sylfów. - To ta mgła - zakończyła.

- Tak, Rozpacz i Niezgoda wkroczyły do Nowego Jorku

- odparł donośnie Oberon. - Z mojego okna oboje z Garet widzieliśmy mgłę nad Hudsonem, a teraz nie ma mgły ani nad zatoką, ani nad rzeką. Zakładam, że demony przybrały inną postać. - Dłonią wskazał

połyskliwe miasto u naszych stóp. Byliśmy teraz na południowej stronie tarasu, skąd widzieliśmy

Hudson Wschodni i Zachodni aż do Zatoki Nowojorskiej i mostu Verrezano Narrows. Nigdzie nie było śladu mgły, którą dostrzegliśmy na końcu Jane Street.

- Jakimś sposobem Dee musiał wysłać ją do parku. Ale nie wiemy, jak nią kieruje.

- Może sam ukrywa się w parku - zasugerowała Ariel. Oberon pokręcił głową.

-Niekoniecznie. Wygląda, że potrafi przesuwać mgłę. Musimy odkryć, jak to robi, i po jej śladach

dotrzeć do niego.

- Może ktoś w Central Parku widział, skąd nadciągnęła mgła - powiedziała Ariel.

- Ale mgła zabiła wszystkie sylfy - zauważyłam, drżąc na wspomnienie ich maleńkich bezbarwnych ciał. - Czy to możliwe, że ktoś przeżył i może nam opowiedzieć?

Wymienili spojrzenia. Oberon kiwnął głową. -Jutro odwiedzimy Mel. Planowałem tę wizytę na na-

stępną lekcję, ale nie ma sensu tego odkładać. - Następną lekcję? - powtórzyłam. - Chcesz powiedzieć, że umiejętność fruwania i nadnaturalny słuch

nie wystarczą? - To miał być żart, ale z troski w oczach obojga wywnioskowałam, że chyba się

zastanawiają, czy cokolwiek będzie wystarczające. Na Piątej Alei Oberon zatrzymał dla mnie taksówkę. Zanim wsiadłam, podał mi karteczkę z

wypisanym adresem ze śródmieścia i powiedział, że spotkamy się tam o dwunastej w południe.

Zamykając za mną drzwi, poradził: - Prześpij się. Zapowiada się długi dzień.

Nie potrafiłam sobie wyobrazić dnia dłuższego od tego, który właśnie przeżyłam - ani jak zdołam

przyswoić sobie więcej umiejętności. Kiedy taksówka toczyła się po pustej ulicy, bombardowały mnie głosy. Taksówkarz się martwił, czy zdoła wysłać dość pieniędzy żonie i trójce dzieci w Bombaju.

Kierowca w fordzie explorerze niepokoił się, czy zdoła dojechać do domu w Englewood, zanim żona

się obudzi i zacznie podejrzewać, że to nie praca zatrzymuje go tak długo w nocy w mieście - prawdę mówiąc, pracę stracił trzy tygodnie temu, ale nie miał odwagi powiedzieć jej o zwolnieniu i o

kochance.

Staliśmy obok siebie na światłach mniej niż minutę, ale to wystarczyło, bym wplątała się w życie tego mężczyzny.

Z nieba głosy były nazbyt rozproszone, na ulicy nabierały siły. Mijając parę, która szła Czternastą

Ulicą, dowiedziałam się, że ona się boi, że on jej nie kocha, a on z jeszcze większym strachem myśli, że ją kocha. Późnowieczorny tłum w Meatpacking District zalał mnie strachem i niepokojem, żądzą i

poczuciem niepewności. Zadawałam sobie pytanie, czy ludzie zawsze byli tacy przerażeni, czy też jest

to dzieło Dee? I jak mogę z jasnym umysłem się zastanawiać, gdzie powinnam go szukać, skoro w taksówce o trzeciej nad ranem moje myśli zagłuszają głosy innych ludzi? Co będzie, gdy w południe

pójdę przez śródmieście?

Byłam tak pogrążona w głosach w mojej głowie, że nawet nie zauważyłam, że taksówka zahamowała przed moim domem.

- Jesteśmy na miejscu - powiedział taksówkarz głośno. Kurwa, dodał w myślach. Przeraziłam się i o

mało nie upuściłam banknotów, które mu podawałam przez szczelinę w przegrodzie z pleksiglasu. W jego głowie zobaczyłam Oberona, potężnego czarnego mężczyznę w długim płaszczu z czarnej skóry,

który o trzeciej w nocy wsadza mnie do taksówki. Miałam ochotę rzucić: „On nie jest alfonsem, ty

dupku, tylko królem cieni!", ale nie sądziłam, że to by mi pomogło. Zmniejszyłam jednak napiwek i wysiadłam, nie życząc dobrej nocy. Starałam się nie słyszeć epitetów, którymi w duchu mnie

obrzucał, kiedy szłam po schodach do drzwi.

Przekręciłam klucz w zamku, marząc o spokoju, ale kiedy weszłam do środka i wystukałam kod alarmu, usłyszałam dobiegające z góry dźwięki gitary. Więc Jay i Becky jeszcze nie śpią. Wchodząc

po schodach, zadawałam sobie pytanie, jak będę się czuła w towarzystwie moich przyjaciół.

Usłyszę ich myśli? Dowiem się więcej, niż kiedykolwiek chciałam wiedzieć?

Przystanęłam przed uchylonymi drzwiami do mieszkania ojca i słuchałam. Jay śpiewał, akompaniując sobie na gitarze. To była ta sama piosenka, którą niedawno słyszałam w radiu, ale jakimś sposobem w

jego wykonaniu brzmiała na smutniejszą niż w wykonaniu Fiony i reszty zespołu.

Równie dobrze mógłbym fruwać po niebie Lub być rybą, która nurkuje na dno oceanu. Jak zdobyć twoją miłość. Po co się oszukiwać? Nie da się podnieść po klęsce miłości.

Poczułam łzy pod powiekami, choć równocześnie piosenka mnie przyciągała. Miała taki sam żałosny

ton, jak pieśń wiatru. Cichutko pchnęłam drzwi i na palcach weszłam do salonu ojca. Jay w dżinsach i T-shircie siedział sam na sofie; długie kręcone włosy kleiły mu się do czoła i karku po wysiłku, który

włożył w granie na koncercie. Z zamkniętymi oczami śpiewał refren:

Trubadurzy pisali pieśni, by leczyć złamane serca, By ukochanym powiedzieć o swym cierpieniu bez końca, Ale słowa nie potrafią rzucić mostu nad otchłanią,

mym wielkim miłosnym zawodem. Pójdę dalej w ulewnym deszczu.

Słuchając, zobaczyłam obrazy... obrazy w jego myślach. Widział mnie. Becky miała rację. Jay był śmiertelnie, bez reszty we mnie zakochany. Wzruszyłam się, bo wspominał najszczęśliwsze chwile

mojego życia... drobiazgi, o których

prawie zapomniałam, jak urwanie się ze szkoły na wagary i jazda metrem do Brighton Beach, żeby

tam spacerować po plaży i wymyślać skomplikowane historie o rosyjskich parach, które siedziały na leżakach w słabym zimowym słońcu, popołudnia spędzone w sklepach ze starymi płytami w

poszukiwaniu rzadkich jazzowych nagrań i słuchanie ich w letnie wieczory na dachu, oglądanie

powtórek Monty Fythona późno w noc - tak bardzo się śmiałam z hiszpańskiej inkwizycji, że mleko poleciało mi nosem. Jay pielęgnuje wspomnienie, jak mleko leci mi nosem. Cholera.

Musiałam wydać jakiś dźwięk, bo otworzył oczy. Przez moment nie sprawiał wrażenia, że jest

zaskoczony moim widokiem, później jednak upuścił gitarę. - Och, nie słyszałem, jak wchodzisz.

- Nie chciałam, żebyś przerywał. - Siadałam na drugim końcu sofy. - Czy Becky jest...

- Wróciła z Fioną do Williamsburga. - Wiesz, że nie musisz tu zostawać. Policja złapała włamywaczy.

- Wyprowadzę się, jeśli chcesz.

- Nie! Nie o to mi chodziło. Zawsze możesz tu mieszkać. Jesteś moim najlepszym przyjacielem... - Nie potrzebowałam zdolności parapsychicznych, by zobaczyć, jak krzywi się na słowo „przyjaciel". -

Jay...

Przerwał mi, na szczęście, bo nie miałam zielonego pojęcia, co mu powiedzieć. - Prawdę mówiąc, Garet, chciałem cię prosić o przysługę.

- Tak? - Przygotowałam się na wyznanie o wiecznej miłości.

- Mogę zostać dłużej? Wiesz, nawet kiedy twój tata wróci ze szpitala? Będę spał na kanapie i opiekował się nim. Gotował mu zupy i takie tam.

- Jasne, Jay, możesz zostać, jak długo chcesz, ale dlaczego...?

Znałam odpowiedź, zanim się odezwał. Zobaczyłam całą scenę: wielka kłótnia z Becky, Fioną i

producentem płytowym po dzisiejszym koncercie. Becky nazwała stanowisko Jaya w tej kwestii kacem po latach sześćdziesiątych, Fiona mówiła, żeby dorósł, producent z protekcjonalnym

uśmiechem poradził: „Idź do domu i prześpij się z tym, stary. Rano zobaczysz sprawę w innym

świetle". Kiedy Jay wychodził z klubu, odprowadził go wybuch śmiechu przy ich stoliku. - Chyba odejdę z zespołu - powiedział, brzdąkając w strunę. -1 kto by przewidział, że będę Stuartem

Sutc-liffem naszej kapeli?

Skrzywiłam się na wspomnienie „piątego Beatlesa", który umarł na wylew krwi do mózgu niedługo po zerwaniu z grupą.

- Och, Jay - poklepałam go po ręce - teraz czasy nie są najlepsze. Ludzie są... spięci. Może powinieneś

dać im trochę czasu. - Jasne. Czasu akurat mam mnóstwo. - Posłał mi odważny uśmiech, tym bardziej wzruszający, że

słyszałam, jak w głowie dodaje: I nic poza nim.

Kiedy weszłam do swojego pokoju, byłam wyczerpana, ale od razu wiedziałam, że nie zasnę. Zamknąwszy oczy, widziałam bezwładne, bezbarwne ciała świetlnych sylfów albo twarz Jaya, z

której uszło całe szczęście. Siedziałam przy warsztacie i z roztargnieniem rozważałam, czy nie odlać

form na medaliony. Zalegałam z zamówieniami. Ale kiedy sobie przypomniałam, co się stało ostatnim razem, kiedy do ręki wzięłam lutownicę, ogarnęło mnie

znużenie. Odchyliłam się i spojrzałam w okno, potem odchyliłam się jeszcze bardziej i spojrzałam w

świetlik. Deski, które przybiła Becky, poluzowały się. Naprawa tego leżała w moich możliwościach. Przecież młotkiem nie zrobię sobie strasznej krzywdy, prawda?

Wgramoliłam się na stół i wyciągnęłam rękę do deski, ale ledwo musnęłam ją palcami. Jakimś cudem

Becky, niższa ode mnie o piętnaście centymetrów z hakiem, zdołała tego dokonać. Musiała zrobić to, co włamywacze - i my, kiedy w liceum chcieliśmy wyjść na dach: wspiąć się po metalowych półkach

na książki. Stawiając na regale stopę, zastanawiałam się, czy wytrzyma mój ciężar, bo chyba w liceum

ważyłam mniej, ale zaraz pomyślałam, że przecież utrzymał włamywaczy. Poza tym przed chwilą płynęłam nad Manhattanem. Czego mam się bać?

Młotek znalazłam na górnej półce, gdzie pewnie zostawiła go Becky, i zaczęłam nim wyciągać

gwoździe, które ze szczękiem spadały na metalowy stół. Potem położyłam deskę na górnej półce. Do pokoju wpadł powiew zimnego powietrza. Nad sobą widziałam czyste niebo wybite gwiazdami. Czy

kiedykolwiek wydawały się takie jasne nad miastem - a może to mój ulepszony wzrok sprawiał, że

wyglądały jak milion brylantów na aksamitnej pelerynie? Już nie myślałam o naprawie świetlika. Wspięłam się wyżej po regale, podciągnęłam i wyszłam na

dach, na szczęście Becky usunęła rozbite szkło. Nie byłam na dachu od czasu tych letnich nocy, kiedy

z Jayem braliśmy adapter i przedłużacz, żeby słuchać jazzu i popijać bourbon, który zwędziliśmy z barku Romana. Zapomniałam, jaki piękny tu widok i jakim wyzwalającym doznaniem jest

przebywanie pomiędzy budynkami z wieżami ciśnień i ukrytymi ogrodami

na dachach. Ten podniebny świat miasta, podobnie jak podziemny, złożony z rur i tuneli ciągnących

się pod ulicami, zawsze wydawał mi się tajemny. Nie miałam pojęcia, jak bliska byłam prawdy! Wróżki i gobliny miały swoje dwory pod ziemią, duszki i sylfy nad nią.

Wpatrywałam się w gwiazdy tak długo, że zdawały się wirować niczym potężne kule ognia. Kiedy

mrużyłam powieki, niebo wyglądało jak „Gwieździsta noc" van Gogha; przypomniałam sobie, co Will Hughes powiedział

0 miłości malarza do nocnych barw. Teraz przychodził mi na myśl gorszy los. Zamknęłam oczy i

rozpostarłam ręce. Czułam wiatr wiejący pomiędzy palcami i włosami. Znowu słyszałam jego pieśń, a w niej miliony głosów miasta. Nasłuchiwałam tylko jednego, chociaż dotąd słyszałam go tylko dwa

razy; czy zdołam przywołać go teraz?

Nie sprawiło mi to trudności. Skupiłam się na jego głosie, aż wybił się nad inne, a potem wypowiedziałam imię, rzucając je w wiatr.

Czekałam, czując się jak idiotka... i śmiałek. Oberon mnie przed nim przestrzegał, nazwał go stworem

ciemności... i miał rację. Ja jednak czułam jego wpływ niczym mroczny nurt w mojej krwi, srebrne spojrzenie było

księżycem poruszającym oceany. Ostatniej nocy w samochodzie zapytał, czy mi się wydaje, że w

kwestii uczuć do niego nie mam wyboru, i nie potrafiłam odpowiedzieć. Nadal nie potrafiłam. Czy wzywam go teraz, bo swoją krwią zatruł moją i zdobył władzę nade mną? Czy wabi mnie w świat

mroku, gdzie stanę się taka jak on - zmienię się w wampira? Czy na samą myśl nie powinnam czuć

wstrętu? Czy nie powinnam uciekać od niego, zamiast go wołać? Nieważne, powiedziałam sobie, to pewnie i tak nie zadziała...

Powiew w moich włosach był teraz ciepły, pieścił mi szyję... a potem przemówił:

- Wołałaś? Okręciłam się na pięcie tak szybko, że straciłam równowagę. Chwycił mnie za ramię, zanim zdążyłam

dostrzec jego rękę.

- Nie wiedziałam, czy to się uda. Naprawdę mnie słyszałeś? - Wyraźnie jak grzmot. Pewnie spotkałaś Ariel.

- Tak. Zabrała mnie na lot... A ty potrafisz latać? Dlatego tak szybko tu przybyłeś?

Uśmiechnął się, w ciemności jego oczy błysnęły srebrno. - Niezupełnie, ale potrafię bardzo szybko się poruszać. W sytuacjach wyjątkowych cząstki mojego

ciała, to znaczy atomy, przenoszą się szybciej niż ja. Choć rzadko z tego korzystam. Tak czy owak,

byłem niedaleko. Miał na sobie czarne dżinsy i czarny płaszcz. Z podniesionym kołnierzem wtapiał się w noc.

- Wciąż mnie śledzisz? - Usiłowałam nadać głosowi ton dezaprobaty.

- Mam cię na oku. Chyba zapomniałaś, że Dee już próbował cię zabić. - Nie zapomniałam. - Zadrżałam na wspomnienie man-tykory i mężczyzny, który szedł za mną w

parku. - Ale myślę, że miał inne zajęcia. - Powiedziałam o sylfach świetlnych. Zmrużył oczy, słysząc

o ich martwych, szarych ciałach. Nie potrafiłam stwierdzić, czy było to współczucie, czy dezorientacja.

- Nie rozumiem, dlaczego Dee miałby tracić czas na takie słabe i bezbronne stworzenia - odparł. -

Niewykluczone, że nie były jego prawdziwym celem.

- Chcesz powiedzieć, że zginęły przypadkowo? W takim razie kogo Dee chciał zabić?

- Nie kogo, ale co. Dokąd Oberon zabiera cię jutro? - W południe spotykamy się na Czternastej.

- Ach, Dzielnica Diamentowa... to ma sens. Oberon się nie śpieszy...

- Nie śpieszy? Dzisiaj wieczorem skoczyłam z Empire State Building. - Uwierz mi, Ariel to mały kotek w porównaniu z pewnymi stworzeniami, które spotkasz. Oberon

buduje twoje moce wolno, żebyś była przygotowana na spotkanie z przewodnikami o bardziej...

gwałtownym usposobieniu. Ja tak bym zrobił, gdybym mógł. - A dlaczego nie możesz? - zapytałam, zanim zdążyłam pomyśleć. - Obdarzyłeś mnie moją pierwszą

mocą, nadnaturalnym słuchem. I wystarczyło małe ukąszenie.

- Tak to zapamiętałaś? - Wierzchem dłoni muskał moją szyję. - Jako jedno małe ukąszenie? Zadrżałam.

- Właściwie nie takie małe. - Poddałam się jego pieszczocie. - Ale nie stałam się taka... jak ty.

Przechylił na bok głowę, uważnie mi się przyglądał. - Czy tego właśnie chcesz? Stać się taka jak ja? - Przysunął się do mnie, srebrne światło w jego oczach

nabrało mocy. Czułam, jak wypełnia przestrzeń pomiędzy nami, przyciągając mnie niczym magnes.

Wszystkie włosy na moim ciele stanęły dęba, krew w żyłach popłynęła ku niemu. - A to byłoby takie złe? - Wydawało się, że pytanie zadał ktoś inny, ale kiedy je wypowiedziałam,

dostrzegłam w nim logikę. - Byłabym silniejsza, prawda? Dee nie mógłby zrobić mi krzywdy.

Will gwałtownie odrzucił głowę, w jego źrenicach zapaliły się czerwone ogniki.

- Istnieją inne sposoby na chronienie ciebie - powiedział zduszonym głosem. - Mniej kosztowne. - Więc wieczne życie jest takie straszne? Westchnął. Na szyi poczułam jego oddech - nie ciepły

jak przedtem, ale lodowaty.

- Musiałabyś patrzeć, jak wszyscy, których znasz i kochasz, starzeją się i umierają. - Już widziałam śmierć matki. Niemal straciłam ojca, to tylko kwestia czasu, kiedy rzeczywiście go

stracę. - Wydało mi się, że Will się wzdryga, słysząc mój chłodny ton, ale powodem mogło być to, że

stał bardzo sztywno. Położył dłonie na moich ramionach, choć miałam wrażenie, że nie trzyma mnie, lecz próbuje siebie utrzymać w ryzach. Wyczuwałam napięcie w jego ciele jak w odciągniętej cięciwie

łuku.

- A co z twoimi przyjaciółmi? Jesteś gotowa z nich zrezygnować? - Lepiej im będzie beze mnie. Narażam ich na niebezpieczeństwo... ale jeśli mnie nie chcesz...

- Wręcz przeciwnie, Garet. Pragnę cię, jestem przekonany, że przez te czterysta lat czekałem na ciebie.

Ale wieczność to bardzo długi okres na żal. Nie chcę, żebyś zrobiła coś, czego nie chcesz zrobić. - Ale ja chcę to zrobić. - Przestraszyła mnie własna pewność. Skąd się brała? Inny głos w mojej głowie

szeptał: Wstrzymaj się, ale był zbyt słaby. Przysunęłam się bliżej do Willa, po mojej skórze

przeskakiwały elektryczne iskry. Teraz jego oczy całe żarzyły się czerwienią. Uśmiechnął się i powoli odsłonił kły. Wtedy poczułam strach, ale nie byłabym w stanie wykonać ruchu, nawet gdybym chciała

- a nie chciałam. W tamtej chwili pragnęłam, by Will wypił ze mnie ludzką krew, by wyssał ze mnie

wszelkie ludzkie uczucia strachu i bólu. Pragnęłam być zimna i niepokonana jak on. Po części moje pragnienia mnie przerażały, po części miałam wrażenie, że zawsze do tej chwili dążyłam.

Pochylił się nad moją szyją. Skóra mi odrętwiała od jego oddechu, ale reszta ciała zdawała się płonąć.

Krzyknęłam, kiedy zęby przecięły mi skórę. Chwycił mnie mocniej za ramiona i przyciągnął do siebie. Zachowywał się gwałtowniej niż poprzednim razem, ssał mocno, a ja uświadomiłam sobie, że

teraz się nie pilnuje, by nie wypić za dużo krwi. Zaczęłam słabnąć. Oparłam głowę o jego ramię i spoj-

rzałam w niebo, w wirujące fale koloru emitowane przez gwiazdy. Teraz bardziej niż kiedykolwiek niebo wyglądało jak „Gwiaździsta noc" van Gogha i poczułam, że pragnę tych gwiazd z taką samą siłą

jak on.

Van Gogh na rok przed śmiercią napisał do brata Theo: „Dlaczego światełka na firmamencie miałyby dla nas być mniej dostępne niż czarne plamki na mapie Francji? Wsiadamy w pociąg, by pojechać do

Tarscon czy Rouen, umieramy, by dotrzeć do gwiazd".

Czy odbierając sobie życie, van Gogh myślał, że tam pójdzie? Czy ja też tam szłam? Gwiazdy migotały, wirowały, zmieniały barwy... i tak, wydawały się zbliżać. Jedna, pomarańczowa

kula ognia, pędziła wprost na nas.

Eksplodowała na ramieniu Willa. Cofnął się tak szybko, że jego zęby wyrwały kawałek mojej skóry. Poza odrętwiałym miejscem poczułam ostry ból. Otoczyło mnie zimne nocne powietrze. Will oganiał

się od kulki ognia, ale ona uciekła i zaraz rzuciła się na jego twarz. Jękną! i znowu

się zamachnął. Pamiętając, jak wyrywał kamiennej man-tykorze kończyny, złapałam go za rękę.

Warknął na mnie gniewnie. Cofnęłam się, dłonią próbując zatamować krew płynącą z szyi. Lol trzepotała skrzydłami pomiędzy nami, popiskując jak rozgniewana wiewiórka. Rozgniewana, płonąca

wiewiórka.

Will patrzył to na mnie, to na ognistą wróżkę, potem rzucił mi ostatnie, pełne żalu spojrzenie, dwoma susami znalazł się na krawędzi dachu i zniknął. Patrzyłam za nim, zadając sobie pytanie, co znaczył

wyraz jego oczu? Było mi przykro, że źle mnie potraktował? A może żałował, że nie zdążył wypić

wszystkiej mojej krwi?

Brylantowa Mleczarnia

Nazajutrz rano obudził mnie czyjś krzyk. Tak się przeraziłam, że byłam już na schodach (w spodenkach i T-shircie, w tym spałam), kiedy sobie uświadomiłam, że przecież nikt nie krzyczał na

głos, tylko w mojej głowie. Hałas dochodził z galerii.

Wspominając ostatnią noc, złapałam z wieszaka żakiet i długi szal, którym owinęłam szyję. Wsunęłam stopy w buty zostawione w holu i przekręciłam klucz w zamku z nadzieją, że nie wyglądam

nazbyt dziwnie. Po raz pierwszy od włamania wchodziłam do galerii i nasza reputacja bardzo by

ucierpiała, gdyby córka właściciela wyglądała jak chora na umyśle bezdomna. Maja siedziała w recepcji, jak zawsze śliczna i opanowana. Miała na sobie krótką sukienkę z dzianiny

w kolorze czekolady, ozdobne meksykańskie srebrne kolczyki i zamszowe botki w tym samym

odcieniu rdzawego brązu co rajstopy. Uśmiechała się uprzejmie do kobiety pochylonej nad biurkiem, ale w głowie wrzeszczała: Zamknij się! Zamknij się! Zamknij się!

Spojrzałam na kobietę, która powodowała zamęt w głowie Mai. Groziła mojej pracownicy? Ale

nieznajoma nie wyglądała na groźną, bardziej przypominała panie domu z Long Island, którym czasami sprzedawałam wisiorki: włosy ułożone w drogim salonie opadały na kurtkę Burberry, na

ramieniu wisiała torba od Louisa Vuittona na tyle wielka, że mogłaby pomieścić worek ryżu.

- Czy mogę jakoś pomóc? - zapytałam. - Zastępuję właściciela galerii. Kobieta spojrzała podejrzliwie na moje spodenki i skonfundowana zmarszczyła czoło. Przeniosła

wzrok na Maję, ale kiedy ta nie zdemaskowała mnie jako oszustki, westchnęła.

- Próbowałam wyjaśnić gallerinie, że trwa recesja. Krzyk w głowie Mai się nasilił. Nie znosiła określenia

gallerina.

- Doprawdy? - powiedziałam, jakbym od roku nie miała w ręku gazety. -1 biorąc pod uwagę recesję, większość firm próbuje przyciągnąć klientów... No cóż... obniżając ceny.

- Pani Birnbach podoba się akwarela Dufy'ego - wyjaśniła Maja, kiedy wciąż gapiłam się na klientkę.

- Ale uważa, że jak na obecny rynek, cena jest za wysoka. - Mam ją na oku od jakiegoś czasu - dodała pani Birnbach. - Wyglądałaby cudownie w moim

mieszkaniu w Boca. Zastanawiałam się tylko, czy nie moglibyście zmienić ceny.

Nie po raz pierwszy klient się targował. Zwykle negocjacje prowadził Roman - i zwykle ustępował. Ale na myśl, że ta kobieta z torbą za osiemset dolarów i mieszkaniem w Boca może wykorzystywać

złą sytuację gospodarczą kraju, żeby zdobyć Dufy'ego, który dla niej jest tylko elementem wystroju

wnętrza, krew mi zawrzała.

Już otworzyłam usta, żeby wygłosić miażdżącą tyradę, kiedy usłyszałam cichy dziewczęcy głosik:

Proszę, nie wrzeszcz na mnie!, który dobiegał z głowy pani Birnbach. Tak mnie to zaskoczyło, że przez minutę stałam z otwartymi ustami. Przed oczami przesunęły mi się chaotyczne obrazy:

zmęczony mężczyzna, który w ręku trzyma rachunek i krzyczy, śliczna nastolatka domagająca się

drogiej torebki, młodszy od niej chłopiec z aparatem na zębach... Aaron pójdzie na studia medyczne albo prawnicze... całe życie balansujące na granicy katastrofy. Więc dlaczego chce kupić tę akwarelę?

Spojrzałam na obraz: przedstawiał scenę na plaży pełną jaskrawych parasoli. Pani Birnbach także na

niego spojrzała. Kiedy się dó niej odwróciłam, w jej wspomnieniach zobaczyłam scenę całkiem podobną do tej z akwareli. Plaża pewnie znajdowała się w New Jersey albo na Long Island, ale była

tak słoneczna jak każda plaża we Francji. Na linii wody bawiły się dzieci, po błękitnym niebie latały

mewy, staruszek... papa Rosenfeld... podawał dziewczynce połyskliwą różową muszelkę. Zauważyłam, że paznokcie pani Birnbach pomalowane są na ten sam odcień różu co muszelka, którą

dał jej dziadek.

Obniżyłam cenę o trzydzieści procent. Maja gapiła się na mnie, nawet pani Birnbach sprawiała wrażenie zaskoczonej, choć od razu sięgnęła

po portmonetkę. Kiedy podawałam Mai kartę American Visa, zadawałam sobie pytanie, czy

którejkolwiek z nas wyświadczam przysługę. Mąż wścieknie się na panią Birnbach, Roman z pewnością będzie się zastanawiał, dlaczego tak mało wzięłam za Dufy'ego, Maja słusznie może mieć

pretensje o moją wielkoduszność, jako że dostanie mniejszą prowizję, na razie jednak pani Birnbach i

ja uśmiechałyśmy się do siebie, jakbyśmy były wolne od wszelkich trosk.

Pomimo uniesienia zdawałam sobie sprawę, że muszę coś zrobić z tą prowizją. Kiedy pani Birnbach

wyszła z Dufym pod pachą, powiedziałam Mai, że dostanie prowizję od ceny pierwotnej. Jej pełen wdzięczności uśmiech poprawił mi nastrój. Poszłam do siebie, żeby wziąć prysznic i ubrać się na

spotkanie z Oberonem. Przy drzwiach do mieszkania ojca przystanęłam, nasłuchując, czy ze środka

dobiega jakiś dźwięk - fizyczny lub umysłowy, ale panowała absolutna cisza. Jay pewnie jeszcze się nie obudził. Powinnam być wdzięczna, że nie słyszę ani nie widzę snów, pomyślałam.

W moim mieszkaniu także było cicho, Lol zniknęła bez śladu. Odgoniwszy wczoraj w nocy Willa

Hughesa, przez kilka minut coś świergotała, a potem odleciała, żeby bez wątpienia złożyć Oberonowi relację o mojej niedoszłej konwersji na wampiryzm. Gdyby nie jej interwencja, czy teraz byłabym

wampirem? W jasnym świetle dnia, świetle, z którego chciałam zrezygnować, nie mogłam uwierzyć,

jak niewiele mnie od tego dzieliło. Pochyliłam się nad umywalką i zebrałam włosy na bok, żeby obejrzeć rany. Tuż nad żyłą szyjną widniały dwa gniewne ślady, a obok niewielkie rozdarcie, które

pozostawiły kły Willa, kiedy się ode mnie odsunął. Rany nie zblakły jak ostatnim razem,

przypuszczalnie nie miał czasu, żeby je zabliźnić. Widok przeciętego ciała, które ofiarowałam mu z własnej woli, wstrząsnął mną do głębi. Naprawdę tego pragnęłam? Żeby ten mężczyzna... ten stwór...

przebił kłami moje ciało i wyssał ze mnie życie?

W uszach jak nagana zabrzmiały mi słowa ojca: „Ciało jest sanktuarium duszy". Zbladłam na myśl, co by pomyślał, widząc te rany, zadane niemal własną ręką! Czy gdyby Will Hughes wyssał moją krew,

straciłabym duszę?

Czy Will Hughes ma duszę?

Pomyślałam o tym, co czułam, patrząc w jego oczy,

0 srebrnej nici, która pomiędzy nami jest rozciągnięta. A cóż ta nić może łączyć, jeśli nie dusze? Przemyłam rany i posmarowałam je neosporinem, a potem spojrzałam w lustro... i zabrakło mi tchu.

W moich źrenicach płonęły czerwone ogniki, rosły i kołysały się, gdy wstrzymywałam powietrze w

płucach. Kiedy je wypuściłam, zgasły. Z lustra patrzyły na mnie moje szeroko otwarte z przerażenia oczy, choć na moment ogarnęło mnie dziwne wrażenie, że ktoś jeszcze przez nie spogląda.

Pod adresem, który podał mi Oberon, mieściła się Krajowa Giełda Jubilerów w Dystrykcie

Diamentowym. Czy istoty nadnaturalne działają w branży jubilerskiej?, zastanawiałam się, krążąc po salonie wystawowym. Zawsze sądziłam, że pierwsze skrzypce grają w nim Żydzi. Do kogokolwiek ta

giełda należała, nie mógł narzekać na interesy. W sklepie było tłoczno, tu nie dostrzegało się śladów

recesji. Coś jednak zauważyłam, idąc od boksu do boksu. Chociaż część klientów dokonywała zakupów -

młode pary korzystały z przerwy na lunch, żeby wybrać pierścionek zaręczynowy, pracownicy z

okolicznych biur szukali prezentów na Boże Narodzenie i Chanukę - wielu sprzedawało. Nie zawsze łatwo było stwierdzić, kto jest kim, ponieważ kupujący często zaczynali od oglądania wystawionych

towarów, prosząc o pokazanie zegarka lub pierścionka, a potem jakby po namyśle wyciągali z torebki

czy kieszeni woreczek i mimochodem pytali jubilera, czy także skupuje biżuterię. Jakby tabliczki z napisem SKUPUJEMY ZŁOTO

i BRYLANTY nie były dobrze widoczne gołym okiem.

Przyglądałam się, jak znużona kobieta po pięćdziesiątce sprzedaje pierścionek zaręczynowy.

- Od mojego byłego męża, nieudacznika - powiedziała. - Komu potrzebne złe wspomnienia? - odparł jubiler. Był niski, z łysiną otoczoną białymi kędziorami

i długą białą brodą. Czarną kamizelkę wypychał spory brzuszek. Kiedy się uśmiechnął, w świetle

jarzeniówek błysnęły złote zęby. - Niech sobie pani zafunduje rejs, bubeleh -powiedział, wkładając lupę, by obejrzeć dwukaratowy brylant. - Spotka pani nowego mężczyznę, który kupi pani dwa razy

większy pierścionek.

Kobieta roześmiała się, młodniejąc o wiele lat. Dzisiaj nie skupiałam się na aurach, ale zobaczyłam, jak pod żartobliwym spojrzeniem jubilera jej aura jaśnieje do odcienia krystalicznego błękitu. Jego

aura była biała jak śnieg.

- Może tak zrobię. - Oparła się łokciami o kontuar, podczas gdy staruszek mierzył brylant suwmiarką. - Co pan sądzi o Bahamach o tej porze roku?

- Za zimno. - Wyjął lupę z oka. - Aruba jest lepsza. Zapisał coś na skrawku papieru - liczbę z wieloma

zerami - i przesunął go po kontuarze. Przez kilka minut kobieta przenosiła wzrok od papierka do pierścionka, mierząc dystans pomiędzy nimi, jakby były dwoma punktami na mapie. Może

oznaczającymi miejsca, skąd wyszła i dokąd doszła. W jej głowie nie słyszałam żadnych słów, tylko

liczby. - Cena wydaje się dobra - powiedziała wreszcie.

- Oczywiście, że jest dobra, kochanie! I coś ci jeszcze powiem, dam ci dwudziestoprocentowy opust,

kiedy na rejsie spotkasz tego jedynego i w przyszłym roku przyjdziesz do mnie po nowy pierścionek.

Kobieta się uśmiechała, gdy jubiler wypisywał dla niej czek. Kiedy po niego sięgnęła, ujął jej dłoń i

przycisnął do ust. Łysa czaszka zalśniła w świetle jak brylant. Jubiler wcisnął czek w dłoń kobiety. - Za lepsze czasy, kochanie.

Kiedy kobieta mijała mnie w drodze do wyjścia, usłyszałam, że jej myśli pełne są liczb: rachunki za

prąd, czynsz, żywność, telefon. Usiłowała obliczyć, na jak długo wystarczą jej pieniądze za pierścionek. Rejsu w tych kalkulacjach nie było.

Zaraz po jej wyjściu pojawił się Oberon. Po raz pierwszy w czasie naszej znajomości - czy to możliwe,

że spotkałam go ledwo cztery dni temu? - wyglądał na zmęczonego. Skórę miał popielatą, jakby część sił opuściła go wraz ze śmiercią świetlnych sylfów.

Kiwnął mi głową, ale odezwał się do siwobrodego jubilera za moimi plecami:

- Witaj, Noamie. Jak interesy? Starzec wzruszył ramionami, unosząc dłonie do nieba.

- Nie mogę narzekać. A zresztą co by mi z tego przyszło, co? Kupuję więcej, niż sprzedaję, to nigdy

nie jest dobry znak, ale przynajmniej mam kapitał na przetrwanie trudnych czasów. Inni nie mają takiego szczęścia.

- Nie, inni wcale nie mają szczęścia. - Oberon rozejrzał się po salonie, potem gestem dał mi znać,

żebym podeszła do kontuaru. - Noamie Erdmann, przedstawiam ci Garet James.

-Ach, Strażnica. Myślałem, że to możesz być ty. - Oburącz ujął moją dłoń (ręce miał chłodne i zimne),

pochylił głowę i musnął moją skórę ustami, także zimnymi i chłodnymi. - Poznanie cię jest prawdziwym zaszczytem.

- Prawdziwym zaszczytem jest poznanie pana. - Uniósł głowę i uśmiechnął się. Złoty ząb zamigotał w

świetle,

ale w brązowych oczach malowała się melancholia. Otaczały je zmarszczki tak głębokie, że

wyglądały jak bruzdy na wyschniętym polu. Patrząc w nie, miałam wrażenie, że spoglądam w głęboką studnię, która prowadzi do samych trzewi ziemi. Chociaż lekko trzymał moją dłoń, wyczuwałam prąd;

biegł od jego palców przez moje ciało do podłogi i dalej, do skalistego podłoża pod budynkiem. -

Erdmann? Czy to nie znaczy... - „Człowiek ziemi" - dokończył za mnie, wypuszczając moją rękę i klepnął się w podobną do beczki

klatkę piersiową. - Mój lud od tysiącleci wydobywa skarby ziemi. - Wzruszył ramionami. - Takie

życie. A skoro mowa o życiu, wszyscy musimy jeść. Może w czasie rozmowy coś przegryziemy? - Kciukiem pokazał antresolę, na której mieściła się koszerna restauracja serwująca wegetariańskie

dania. - Chodźmy. Jedna z kelnerek robi do mnie słodkie oczy. Da nam dodatkową porcję pikli i

sałatki coleslaw. Mrugnął do mnie, zsuwając się z taboretu, i wyszedł zza kontuaru. Zdziwiłam się, widząc, że czubek

jego łysej głowy sięga mi ledwo do ramienia. Nie był wyższy od Becky, ale prowadził nas jak książę

wizytujący swoje ziemie, wymieniał uprzejmości i machał dłonią do znajomych. Może i Oberon jest królem wróżek, ale tutaj bez wątpienia było królestwo Erdmanna.

- Rozumiem tę część z Erdmannem - szepnęłam do Oberona, kiedy ruszyliśmy po schodach na

antresolę - ale jego imię... Noam brzmi bardzo podobnie do... - Gnoma? Tak, właśnie tym jest: żywiołakiem strzegącym skarbów i zasobów ziemi.

- A jakiej mocy mam się od niego nauczyć? - zapytałam, spoglądając na małego, kwadratowego

człowieczka. Kiedy teraz o tym myślałam, potrzebował tylko spiczastej czapki, żeby wyglądać jak figurki, które ludzie ustawiają w ogrodach.

Na szczycie schodów Oberon odwrócił się do mnie. Noam kilka kroków od nas entuzjastycznie witał

piersiastą kelnerkę z włosami ufarbowanymi na kolor dojrzałej oberżyny. - Poprosimy go, żeby cię uziemił - powiedział. - Ale na razie byłbym szczęśliwy, gdybyś nauczyła się

staranniej dobierać towarzystwo.

Znacząco spojrzał na moją zakrytą golfem szyję. Zanim zdążyłam zapytać, czy Lol opowiedziała mu o zeszłej nocy, dołączył do Noama. Usiadłam na winylowej kanapie obok Oberona i naprzeciwko

Noama, bo wolałam patrzeć w smutne brązowe oczy jubilera, niż znosić oburzone spojrzenie

Oberona. - Bliny są pyszne - powiedział do mnie Noam, kiedy kelnerka o włosach jak bakłażan i z imieniem

SADIE na identyfikatorze przyniosła nam plastikowe miseczki z letnią wodą. - Tak samo jak barszcz.

- W takim razie poproszę o jedno i drugie, a także o herbatę - zwróciłam się do Sadie. - Ta dama ma dobry gust. - Noam mrugnął do mnie znacząco. - Dla mnie to samo, ale z napojem

gazowanym.

Oberon zamówił chow mein (odniosłam wrażenie, że zrobił to na przekór nam) i mrożoną herbatę. Kiedy Sadie, przyjąwszy nasze zamówienia, odeszła, Noam odwrócił się do Oberona. Na jego twarzy

malowała się powaga.

- Słyszeliśmy, co wczoraj w nocy stało się w parku. To prawda, że Dee zabił sylfy? Oberon przeniósł wzrok na chasyda jedzącego zupę przy kontuarze, potem na starszą parę w

sąsiednim boksie,

i uniósł brwi. Noam pokiwał głową, po czym z kieszeni wyjął woreczek z szarego aksamitu.

Rozwiązał sznurki i wysypał zawartość na szeroką, pobrużdżoną dłoń. Na ogorzałej skórze zalśniły brylanty i inne wielobarwne kamienie, jedne gładkie, inne szlifowane. Wybrał czysty kryształ w

kształcie rombu i umieścił na środku stołu. Przyjrzałam się uważniej i zobaczyłam, że znaczą go

pierzaste czarne linie przypominające miniaturowe łodyżki mchu. - Kwarc dendrytyczny - powiedziałam. - Jeden z moich ulubionych kamieni.

Z kursu gemmologii w college'u wiedziałam, że taki wzór mchu tworzyło żelazo uwięzione w skale

podczas jej formowania, mimo to zawsze wyglądał dla mnie jak skamieniała roślina. - Tak, i bardzo użyteczny, jeśli komuś zależy na prywatności. - Noam ze swojej miseczki wylał kroplę

wody na kamień, mrucząc coś gardłowo. Kamień zasyczał, zawibrował, dwukrotnie obrócił się

zgodnie z ruchem wskazówek zegara i znieruchomiał. Przez minutę nic się nie działo, później zauważyłam, że zniszczony blat z linoleum oplatają cienkie pierzaste linie odgałęziające się ku

krawędzi stołu. Nie zatrzymały się tam, ale biegły dalej, pokrywały nasz boks kryształową kopułą

wspartą na cieniutkich czarnych konarach. Oczarowana pięknem tego widoku aż westchnęłam; mój głośny oddech odbił się echem od ścian. Rozejrzałam się po restauracji, by sprawdzić, czy ktoś

zauważył nowy element wystroju, ale chasyd dalej spokojnie jadł zupę, starsza para grzebała w

omletach, kelnerki plotkowały przy okienku do kuchni. - Co masz mi do powiedzenia? - Noam wsypał resztę kamieni do szarego woreczka.

- Zginęło co najmniej sto sylfów. Wszystko wskazuje, że umarły po wypiciu mgły, którą, jak sądzimy,

nasłał John Dee.

Noam Erdmann pokręcił głową. Jego oczy były teraz

pełne smutku. - To prawdziwa tragedia. Jaką trzeba być bestią, żeby coś takiego zrobić? Wiesz, jak przesunął mgłę?

- Miałem nadzieję, że może ty coś wiesz. Twoi pobratymcy spędzają dużo czasu pod ziemią.

-Już nie, w każdym razie nie w mieście. Ostatnio zrobiło się strasznie tłoczno, tyle prac wykonuje się pod ziemią, począwszy od budowy w Strefie Zero, na nowym tunelu wodnym i pociągu Trans-Hudson

Express skończywszy. Ledwo słyszysz własne myśli. W weekendy jeżdżę do Cat-skills, żeby znaleźć

trochę spokoju i ciszy - większość naszych przeniosło się tam na cały rok. Niestety, prowadzą odwierty w poszukiwaniu gazu, ale na razie hałas nie jest ogłuszający.

- Więc tunele w Nowym Jorku są do wyłącznej dyspozycji Dee - zauważył Oberon.

- Masz rację, ale jeśli wezwę mój lud do pilnowania tuneli, skąd wiemy, żev strażnicy nie zostaną otruci jak sylfy?

- Nie wiemy, ktoś jednak musi zająć się tunelami wodnymi. Jeśli Dee się do nich dostanie... -

Oberonowi przerwało pojawienie się Sadie, która przyniosła zamówione przez nas dania. Zastanawiałam się, jak zdoła podać je przez kopułę, ale talerze przechodziły przez kryształ, jakby w

ogóle nie istniał. Chociaż Sadie poruszała ustami, nie słyszałam ani słowa.

Noam uśmiechnął się i uniósł kciuki, po czym zwrócił się do Oberona:

- Okej. Mogę sprowadzić robotników do ochrony zbiornika Croton oraz linii metra Independent do

śródmieścia, ale nikt nie zejdzie pod Czternastą Ulicę, skoro pod ratuszem jest wiesz kto. - To zrozumiałe. A co z linią IRT?

Podczas gdy oni dyskutowali o najlepszym sposobie ochrony podziemnych ciągów wodnych i linii

metra, ja zajęłam się jedzeniem. Barszcz był intensywnie czerwony i winny, miejscami różowy od kwaśnej śmietany, bliny chrupiące na krawędziach i wypełnione miękkim słodkim serem. Zjadłam

wszystko do ostatniego okruszka, potem wygodnie usiadłam, żeby napić się herbaty z plastikowego

kubka. Mężczyźni podzielili większość podziemnego Manhattanu; niewiele miałam do roboty, żaden nie wspominał o „uziemieniu" mnie, z czymkolwiek to się mogło wiązać. Odnosiłam wrażenie, iż

rzecz nie w tym, żebym została w swoim pokoju na czas bitwy z Johnem Dee, choć wziąwszy pod

uwagę ich ponure miny, to chyba nie byłby zły pomysł. Noam spojrzał na mnie.

- Na dole można się zgubić - powiedział do Oberona. - Jeśli przyjdzie jej walczyć z Dee pod ziemią,

będzie potrzebować pomocy, żeby znaleźć drogę. Walczyć z Dee pod ziemią? To mi się nie podobało. Mimo że się bałam, frunąc nad miastem,

wolałabym to, niż stawiać czoła przeciwnikowi pod poziomem ulicy, gdzie poza pachołkami Dee

mogą być też gigantyczne szczury i zmutowane karaluchy. - Hm... Pewnie możesz mi dać mapę - zasugerowałam.

Noam uśmiechnął się lekko i znowu wyjął szary woreczek.

- Nawet lepiej, bubeleh. - Wytrząsnął kamyki na dłoń. Może dostanę magiczny diament, pomyślałam, nachylając się ku Noamowi. Ale on nie wybrał diamentu, tylko szary i lśniący kamień w kształcie łzy.

- Hematyt - powiedziałam. - Krwawnik.

- Tak! - Ujął moją prawą dłoń w swoją lewą i położył mi na niej kamień. Był cięższy, niż z pozoru się

wydawało. - Nazywamy go kamieniem magnetycznym. Posiada właściwości ferromagnetyczne i antyferromagnetyczne. Idealny do wskazywania kierunku.

Poczułam ruch na dłoni: kamień się kręcił. Kiedy się zatrzymał, wskazywał salon poniżej.

- Pokazuje północ, tak? - zapytałam. Pchnęłam kamień w przeciwnym kierunku. Kiedy cofnęłam palec, znowu się obrócił. - Super! Więc mogę go ze sobą nosić?

Noam przeniósł melancholijne spojrzenie z mojej dłoni na Oberona. Zerknęłam na niego i

zobaczyłam, że kiwa głową. Noam, który wciąż trzymał mnie za rękę, położył na niej swoją drugą dłoń i ścisnął. Mocno jak imadło. Jego krótkie grube palce były zimne i sztywne jak stal. Pomyślałam,

że połamie mi kości. Hematyt wbijał mi się w skórę niczym strzała wykuta z lodu.

- Hej! - krzyknęłam, próbując się uwolnić, ale Oberon zagradzał mi wyjście z boksu i nie mogłam wyrwać ręki z uścisku Noama. Rozpaczliwie rozejrzałam się po sali, szukając kogoś, kto by mi

pomógł, ale oczywiście nikt nie słyszał mojego krzyku bólu. Błagalnie spojrzałam w smutne brązowe

oczy Noama. Były w nich łzy, ale tylko zwiększył uścisk. - Przepraszam, bubelah - powiedział, po raz ostatni ściskając mnie tak mocno, że straszliwy ból z ręki

powędrował mi do serca. Potem zwolnił uścisk i wciąż trzymając moją pulsującą bólem dłoń, pochylił

głowę.

Jeśli mnie pocałuje, uderzę go, pomyślałam.

Ale on tylko rozprostował mi palce i dmuchnął na dłoń. Spodziewałam się, że zobaczę ranę, lecz dłoń miałam całą i nieuszkodzoną, skórę gładką i białą, jakbym przed chwilą zrobiła sobie manikiur, tylko

że pod nią żarzył się kształt łzy. Uniosłam rękę, żeby się lepiej przyjrzeć, i łza się przesunęła,

wskazując północ. Poczułam przy tym, jak całe moje ciało, krew w żyłach, włosy na skórze, każdy atom w tkankach także się w tym kierunku poruszają. Noam nie tylko umieścił kamień kompasowy w

mojej dłoni, całą mnie zmienił w kompas.

Aniol Wód

— To naprawdę było konieczne? - zapytałam Oberona, kiedy wyszliśmy na ulicę. - Nie mogliśmy po prostu kupić pieprzonego GPS-u?

Złapał mnie za rękę i odwrócił ku sobie.

- Według ciebie tylko na tym polega? Na wskazywaniu kierunku? - Nie. - Cofnęłam dłoń. - Ale też cholernie boli. Całą rękę mam odrętwiałą. Czuję to tu. - Postukałam

się po klatce piersiowej nad sercem.

- Oczywiście, że tam to czujesz. - Nachylił się tak blisko, że na twarzy poczułam jego oddech jak rozgniewany wiatr. - Twoje serce bije w harmonii z grawitacyjną siłą przypływów i ruchem

obrotowym ziemi. To oznacza termin „uziemienie". Teraz potrafiłabyś bez kompasu wędrować po

puszczy amazońskiej. - Świetnie. Tylko że ja mieszkam w Nowym Jorku. Północ jest tam. - Kiedy wskazałam na Piątą Aleję,

moja ręka przesunęła się o kilka stopni w lewo. - Okej, nigdy nie miałam idealnego wyczucia, ale

nigdy nie

potrzebowałam kompasu. No dobra, może na Brooklynie...

- Tam, dokąd pójdziesz, jest trudniej i bardziej niebezpiecznie niż na Brooklynie - oznajmił Oberon, ruszając na północ (no, na północny wschód) Piątą Aleją. Chociaż szłam, ile sił w nogach, nie mogłam

go dogonić. Udało mi się to dopiero wtedy, gdy na Pięćdziesiątej Siódmej zatrzymało go czerwone

światło. - Przynajmniej powinieneś mnie uprzedzić - powiedziałam.

Spojrzał gniewnie na światła uliczne przy Piątej Alei i nagle z zielonych zmieniły się na czerwone,

jadące jedna za drugą taksówki zahamowały z piskiem opon. - Czy to naprawdę by pomogło? - Zerknął na mnie z ukosa, gdy przechodziliśmy na drugą stronę ulicy.

- Wielokrotnie się przekonałem, że dla pacjentów świadomość, iż czeka ich ból, jest często gorsza od

samego bólu. - Więc się zakradasz i znienacka wbijasz im igłę?

- Nie. Stanął i odwrócił się do mnie. - Nigdy więcej by mi nie zaufali. - Uważnie przyjrzał się mojej

twarzy. - Przepraszam. Masz rację. Zasługujesz, by wiedzieć, co będzie... Rzecz w tym, że wiele z tego, co widzę, jest poplątane i niejasne. Nie wiem, ile ci powiedzieć.

- Widzisz przyszłość? - Ta informacja zdumiała mnie tak samo, jak i to, że wciąż potrafię się dziwić

jego słowom. Staliśmy przed świątecznymi witrynami Bergdorf Goodman. Na tle arktycznej scenerii Oberon z jednej strony miał grającą na akordeonie kobietę w białej wieczorowej sukni, z drugiej

grającego na puzonie białego wilka z czarnym krawatem. W ich stronę frunął biały łabędź z arkuszem

nutowym na grzbiecie. Oberon należał do tamtego świata, nie powinien być tu, na chodniku, i przepraszać zwykłej śmiertelnićzki jak ja. Po raz pierwszy, odkąd go poznałam, dostrzegłam smutek

w jego oczach, tę samą melancholię, która dręczyła Noama Erdmanna i którą słyszałam wczorajszej

nocy w pieśni wiatru. Przypomniałam sobie, co powiedział mi w podziemnym korytarzu pod piekarnią Puka: „Niegdyś byliśmy wspaniałym ludem, niektórych z nas czczono jak bogów". Jak to

jest, kiedy w przeszłości byłeś bogiem, a teraz na ruchliwej manhattańskiej ulicy nikt na ciebie nie

zwraca uwagi? - Widzę przebłyski przyszłości, ale podlegają nieustannym transformacjom. Kiedy ktoś zmienia

kierunek swojej drogi, jego przyszłość także ulega zmianie.

- Dostrzegasz w tych obrazach, czy będę w stanie odnaleźć Dee? - Nie, widzę cię wędrującą w mroku, dlatego chciałem, żebyś miała kamień kompasowy, bo on

uchroni cię przed zabłądzeniem. Ale masz rację, powinienem był cię uprzedzić i dać ci wybór.

Uniosłam dłoń. Kamień znowu zmienił położenie. Poruszał się pod skórą, ale nagle przestało mi to sprawiać ból. Jakbym w dłoni trzymała ptaszka, pisklę gołębia, które swym lotem pokaże mi drogę do

domu.

- Dobrze, wybaczam ci - powiedziałam. - Ale następnym razem nic nie ukrywaj. Uśmiechnął się tak szeroko jak wilk na witrynie.

- Naturalnie. Zacznę od razu. Lepiej odbierz telefon. Dzwoni twoja przyjaciółka Becky. Jest bardzo

zdenerwowana. - Kiedy znowu poszedł Piątą Aleją, zadzwoniła moja komórka. Wyjęłam ją z torby, idąc za Oberonem.

- Garet?! - zawołała piskliwie Becky. - Dzięki Bogu! Wydzwaniam do ciebie od rana, ale ciągle

zgłasza się poczta głosowa. Znowu wyłączyłaś telefon?

- Nie, byłam w... - Spojrzałam na Oberona, żeby sprawdzić, czy może mi zaproponować możliwą do

przyjęcia wersję wyrażenia „kopuła ciszy z dendrytowego kwarcu". Bezgłośnie powiedział: „metro", ujmując mnie pod łokieć, żebym nie potknęła się o krawężnik przy przechodzeniu na drugą stronę

Pięćdziesiątej Dziewiątej. - Byłam w metrze, przepraszam. Coś się stało? Coś z tatą?

- Nie, z twoim tatą wszystko w porządku. Wpadłam do niego wcześniej, on i Zach byli wesolutcy jak skowronki, planowali jakiś wernisaż. Nie, chodzi o Jaya. Rozmawiałaś z nim wczoraj wieczorem?

- Zamieniłam kilka zdań - przyznałam ostrożnie. Zawsze starałam się nie angażować w kłótnie Jaya i

Becky. - Powiedział, że różnicie się co do kierunku, w którym zmierza zespół. - Zmierza? - prychnęła Betty. - On chce się cofnąć. Gdyby postawił na swoim, gralibyśmy na

bałałajkach i korzystali z ośmiościeżkowych magnetofonów.

- No tak, Jay jest nieco staroświecki, wiesz o tym. - Spojrzałam na Oberona i przewróciłam oczami, by wyrazić, jak bardzo irytują mnie przyjaciele. Weszliśmy do parku, kierowaliśmy się do zoo.

Minęliśmy ulicznego artystę rysującego na chodniku wielobarwnymi kredami, zespół calypso grający

na stalowych bębnach i kobietę na szczudłach przebraną za Empire State Building. Trudno mi było skoncentrować się na Becky, skoro wokół tyle się działo.

- Tym razem to nie jest tylko staroświeckość. On tkwi w przeszłości. To nie jest zdrowe. Myślę, że ma

depresję. Odsunęłam telefon, żeby Becky nie usłyszała, jak wzdycham. Od czasu, gdy w drugiej klasie liceum

uczęszczała na zajęcia z psychologii, była domorosłym psychoanalitykiem i poddawała wiwisekcji

psyche wszystkich znajomych. Z jakiegoś powodu ta tendencja przybierała na sile, kiedy była w stresie, jakby Becky musiała kontrolować i katalogować neurozy reszty świata, żeby swoją utrzymać

w ryzach. Słuchałam, jak wymienia symptomy Jaya: brak snu (nie miałam pojęcia, kiedy

którekolwiek z nich śpi przy takim napiętym planie koncertów), unikanie przyjaciół (o ile się orientowałam, Becky była jedyną przyjaciółką, której unikał), niezdolność do utrzymania związku (to

samo mogła powiedzieć o mnie albo o sobie) i czułam rosnącą troskę, ale nie o Jaya, tylko o nią. Zeby

się jednak upewnić, postanowiłam wykorzystać niedawną obietnicę Oberona. -Poczekaj chwilkę, Becky. - Zasłaniając telefon, zwróciłam się do Oberona: - Widzisz, że coś złego

przydarza się Jayowi?

Oberon przystanął i zamknął oczy, unosząc twarz do nieba. Byliśmy na początku obrośniętej drzewami głównej alei i na jego policzkach igrały cienie bezlistnych wiązów. Ciekawe, czy tak w jego

wizjach wygląda przyszłość: cienie konarów sięgające w pustkę?

Po chwili otworzył oczy. - Nie, Jayowi nic nie grozi.

- Dzięki. - Zdjęłam dłoń z telefonu. - Becky, myślę, że Jayowi nic nie będzie. I prawdę mówiąc, mam

w tej chwili zbyt wiele na głowie, żeby rozstrzygać spory w waszej kapeli. Może ty powinnaś się martwić o kierunek, w którym zmierzasz.

W słuchawce zapadła długa cisza. Już myślałam, że połączenie się przerwało, kiedy Becky

powiedziała: - Och. Chyba masz rację. Porozmawiamy później. Na tym skończyła rozmowę. Rzadko się zdarzało,

żeby

Becky tak szorstko reagowała.

- Myślisz, że potraktowałam ją zbyt surowo? - zapytałam, chowając komórkę, ale Oberon był zbyt

pochłonięty widokiem, żeby odpowiedzieć. Dopiero po kilku minutach pojęłam, na co właściwie patrzy. W miejscach, gdzie słońce przeświecało przez gałęzie, chodnik połyskiwał wielobarwnymi

smugami brokatu. Wyglądało to jak fatalnie zrealizowany trzeciorzędny projekt graficzny.

- Tylko tyle zostało z sylfów? - zapytałam. Potaknął. Przykląkł i zebrał garść brokatu. Powąchał go.

- Żelazo. Dee wysłał mgłę naładowaną molekułami żelaza, które zabiło sylfy. Mniejsze żywiołaki nie

znoszą żelaza. - Powiedział coś w języku, którego nie rozumiałam, i rzucił brokat w powietrze. Powiew wiatru porwał drobinki i zaniósł na korony drzew. Znowu usłyszałam jego pieśń, lament tak

żałosny, że włosy stanęły mi dęba. Powietrze wokół nas zawirowało, poderwało liście i śmieci, które

kręcąc się coraz szybciej, utworzyły kolumnę unoszącą się do nieba. W miejscu, gdzie staliśmy, panowała absolutna cisza. Byliśmy w oku cyklonu. Patrzyłam jak zahipnotyzowana, niezdolna

wykonać ruch. Tak musi być w środku tornada, pomyślałam. Gdybym przesunęła się nawet o

milimetr, wiatr porwałby mnie i rozdarł na strzępy. Mogłam tylko obserwować prądy szalejące nad naszymi głowami. W jednej chwili były przezroczyste, w następnej gęstniały - jak gęstnieje budyń,

kiedy go mieszasz na ogniu. Powietrze zmieniło się w lśniące wstążki, w których sylfy z rozdętymi

ciałami i twarzami ściągniętymi z bólu wędrowały do nieba. Spojrzałam na Oberona i zobaczyłam, że jego usta się poruszają, ale go nie słyszałam. Potem uszy mi

się odblokowały i niczym fala powróciły dźwięki.

- Odeszły - powtórzył Oberon. - Wysłałem je z powrotem w eter. Ruszył promenadą w kierunku północnym. Poszłam za nim. Ruch sprawił, że z jego włosów uniósł się

obłok brokatu i rozświetlił powietrze wokół jego głowy jak psychodeliczna aureola.

Na końcu promenady Oberon z wyższej części tarasu Bethesda zszedł na niższą, gdzie nad jeziorem

majestatycznie królowała fontanna. Anioł wód był jednym z moich ulubionych posągów w parku. Mama opowiedziała mi biblijną historię o aniele, który poruszał wody świętego źródła w Jerozolimie,

by leczyć chorych. Posąg wystąpił w sztuce „Anioły w Ameryce", a ostatnio w telewizyjnym

programie „Gossip Girl", ale mnie nigdy się nie nudziło patrzenie na spokojną twarz anioła, który wyciągał rękę nad fontanną, jakby błogosławił wodę. Dzisiaj fontanna była nieczynna, ale mnóstwo

ludzi siedziało na jej brzegu, jadło lunch, rozmawiało albo po prostu pławiło się w zimowym słońcu.

Oberon także usiadł na brzegu i podniósł twarz do słońca. Na jego skórze połyskiwał brokat. - Czy to, co zrobiłeś z sylfami... to był pogrzeb?

- Uwolniłem ich dusze z tego świata. Atomy ich ciał wchłonie ziemia i pojawią się znowu w kwiatach,

roślinach i drzewach, z których pewnego dnia będą pić inne sylfy. - Otworzył oczy i uśmiechnął się. Już prawie zapomniałam, co czuję na widok jego uśmiechu: jakby ciepła tropikalna bryza owiewała

mi twarz. - Sylfy wyznają taką ideę reinkarnacji: odrodzenie w postaci kwiatów, które dają

pożywienie innym sylfom, tylko że... - Spoważniał, zmarszczył brwi. Odwrócił wzrok. - Tylko że co?

- Z roku na rok jest mniej sylfów. Każdej zimy ich populacja kurczy się o setki istnień. Kiedy ostatni

sylf umrze, nikt nie wypije odrodzonego ducha i ich rasa przejdzie do przeszłości. Jak sleigh beggy z wyspy Man i irlandzkie syreny.

- Chcesz powiedzieć, że istoty magiczne mogą wymrzeć?

- Oczywiście. Mówiłem, że jest nas coraz mniej. Dla większości z nas przetrwanie na tym świecie jest za trudne... chociaż są pomiędzy nami tacy, którzy pomimo przeszkód wciąż się trzymają. - Znowu

uśmiechnięty patrzył ponad moim ramieniem na górny taras. Podążyłam za jego spojrzeniem i na

schodach zobaczyłam okutaną w wiele warstw postać (nie potrafiłam stwierdzić, czy to kobieta, czy mężczyzna), która wlokła przeładowany sklepowy wózek. Na dole postać uniosła głowę i

rozpoznałam bezdomną, którą trzy dni temu rano widziałam na Greenwich Avenue: rozmawiała

wtedy z parą wydobywającą się przez kratkę i witając mnie, pluła na dłoń i machała. Jakby chcąc mi przypomnieć tamto spotkanie, odchrząknęła i wypluła wielką kulę śliny, która wylądowała dziesięć

centymetrów od wypolerowanych butów biznesmena jedzącego lunch. Ten zwrócił się do kolegi i

udał, że zbiera mu się na wymioty, po czym zmiął opakowanie po kanapce i ponad głową bezdomnej rzucił do kosza na śmieci. Kiedy papier był w połowie drogi, powiew wiatru złapał go i rzucił z

powrotem na mężczyznę. Pocisk eksplodował mu na piersi, obryzgując garnitur majonezem,

ketchupem i kawałkami sałaty. Biznesmen wytarł się z niesmakiem, potem uciekł. Wybuchnęłam śmiechem, zanim zdążyłam się powstrzymać. Kobieta posłała mi bezzębny uśmiech i

ruszyła w naszą stronę. Siedzący na brzegu fontanny ludzie zaczęli

odchodzić, gdy się ku nim zbliżała - w obawie przed opluciem, a może z powodu wyraźnego rybiego

odoru, wyczuwalnego na dziesięć kroków. Kiedy przed nami stanęła, na tarasie zostaliśmy tylko we troje.

- Mel. - Oberon splunął na dłoń i podniósł ją w geście powitania. - Miło widzieć, że wciąż celnie

strzelasz. - Celowałam w jego twarz - burknęła. Wypluła ślinę na swą pomarszczoną artretyczną rękę i dotknęła

dłoni Oberona, potem spojrzała na mnie.

- To ona? - Wyciągnęła ku mnie skrzywiony palec. - Wygląda dość mizernie. - Przysunęła się tak, że jej twarz od mojej dzieliły centymetry. Pachniała jak East River podczas odpływu. Stałam nieruchomo

i modliłam się, żeby na mnie nie splunęła.

- To jest Garet James, potomkini Marguerite D'Arqués, Strażnicy. Garet, to jest Mel. Mel prychnęła na moje referencje - a może wąchała zapach barszczu w moim oddechu. Cieszyłam się,

że nie zamówiłam ryby w galarecie.

-1 ona ma stanąć przeciwko Johnowi Dee? - Najpierw musimy go znaleźć. Zeszłej nocy przysłał tu mgłę. Masz pojęcie, skąd nadciągnęła?

-Niewykluczone, że z kanałów. Wczoraj zauważyłam, że para wychodząca na ulice jest

zanieczyszczona. - Znowu pociągnęła nosem. W jej gardle zabulgotała flegma. - Byłaś na Greenwich Avenue? - Dyskretnie cofnęłam się o krok w obawie przed kolejnym

splunięciem. - Myślałam, że rozmawiasz z parą.

Roześmiałam się z własnej głupoty, ale Oberon i Mel nie przyłączyli się do mnie. - Mel posiada zdolność porozumiewania się z wodą - wyjaśnił Oberon, po czym zwrócił się do Mel. -

Liczyłem,

ze się rozejrzysz i spróbujesz odkryć, w jaki sposób Dee przesuwa mgłę po mieście i skąd to robi.

Myślałem też, że może wprowadzisz Garet w tajemnice wody. - Czy jego lordowska mość jeszcze ma jakieś prośby? - zapytała Mel z afektacją. - Może mam odebrać

rzeczy z pralni i wypucować mu buty?

Słysząc, jak flegma bulgocze jej w gardle, natychmiast się cofnęłam. Kulka poleciała prosto w twarz Oberona, ale on spokojnie ściągnął usta, dmuchnął i skierował ją do pustej fontanny. Myślałam, że się

wścieknie, lecz on z uśmiechem wyciągnął ręce do winowajczyni.

- Mel - powiedział śpiewnie - kogóż innego mógłbym 0 to prosić? Komu innemu zaufać, jeśli nie córce Elinasa

i Pressiny, królowej Columbiers i Poitou, banshee nawiedzającej zamek w Lusignan?

Burknęła i odwróciła wzrok, ale wydało mi się, że jej twarz rozjaśniła się uśmiechem od pochlebstw Oberona.

- Meluzyno! - Zaśpiewał to imię jak hymn i twarz Mel odmłodniała o parę lat. Znałam je.

Występowało w jednej z historii, które opowiadała mi mama. Książę wędrujący po lesie, napotkał przy fontannie piękne dziewczę. Poprosił ją o rękę i dziewczyna przyjęła oświadczyny, ale pod jed-

nym warunkiem: książę nigdy przenigdy nie spojrzy na nią w sobotę. Książę się zgodził i odbył się

ślub. Dziewczyna przyniosła księciu dobrobyt, powiła dziesięcioro dziatek i zbudowała dla niego zamek w Lusignan. Byli bardzo szczęśliwi, ale pewnej soboty ciekawość księcia zwyciężyła.

Podglądając żonę w kąpieli, zobaczył, że od pasa w dół jest wężem. Zachował jej sekret, lecz tylko do

dnia, gdy ich syn, potwór z kłami, dokonał rzezi stu mnichów. Wówczas zwrócił się przeciwko żonie, oznajmiając, że to przez nią syn ma zatrutą krew. Pojmując, że jej sekret został odkryty,

Meluzyna zmieniła się w skrzydlatego węża i odleciała. Wracała jednak nad zamek zawsze wtedy,

gdy jeden z jej potomków umierał, zyskując tym sobie przydomek Banshee z Lusignan. Czy to możliwe, że to ta sama istota, pokryta szlamem i zgarbiona pod ciężarem wieku? Jakby w

odpowiedzi na to pytanie Mel wyprostowała się i lekkim krokiem weszła do fontanny. Uniosła

pokrzywione dłonie do postaci anioła, a wtedy woda popłynęła z fontanny na jej twarz. Zaczęła zdzierać warstwa po warstwie ubrania, koszule i swetry, spodnie i ciepłą bieliznę, aż była kompletnie

naga... i piękna. Pod strumieniem wody jej skóra błyszczała opalizującymi odcieniami fioletów i

szarości jak muszla słuchotki, długie, zielone jak morze włosy spadały do zgrabnej talii, na której w promieniach słońca połyskiwały niebieskie i turkusowe łuski. Długi silny ogon uderzył w wodę i

wyrzucił ją z fontanny nad brzeg jeziora, gdzie przysiadła, podziwiając swoje odbicie.

- Mel nie patrzy w swoje odbicie, tylko szuka Johna Dee - odezwał się Oberon, odczytując moje myśli. - Ma moc widzenia w wodzie. Idź, nauczy cię tej sztuki.

Zdjął mi torbę z ramienia i lekko szturchnął. Ostrożnie ruszyłam w stronę Mel. Ze wszystkich

napotkanych przeze mnie stworzeń ona była najbardziej zdumiewająca. Żadne wyobrażenie rusałki, które widziałam, w najmniejszym stopniu nie potrafiło oddać niezwykłości tego perłowego ciała

zakończonego ogonem... chociaż kiedy się do niej zbliżyłam, zauważyłam, że skórę ma niezupełnie

ludzką. Przypominała chitynę jak u... Po kolejnym kroku nachyliłam się, by obejrzeć jej ręce założone pod piersiami. Odwróciła się ku

mnie, mrugając zielonymi jak wodorosty oczami, i dostrzegłam cienkie

skrzela na gardle i długie ostre szczypce zamiast dłoni. Zaczęłam się cofać, ale wtedy na wodnej tafli

uformowała się twarz - i nie była to twarz Meluzyny. Uklękłam obok niej na brzegu jeziora. Przez moment sądziłam, że patrzę na swoje odbicie, ale potem pojęłam, że to moja matka. Poruszała ustami,

mówiąc do mnie. Pochyliłam się, żeby usłyszeć... albo odczytać słowa z ruchu warg... ale zaraz

zniknęła i na jej miejscu pojawiło się oblicze Johna Dee; patrzył wprost na mnie, śmiał się ze mnie. Cofnęłam się przerażona. Obok mnie Meluzyna wydała odgłos - wrzask, jaki wydaje drapieżny ptak,

nim rzuci się na ofiarę. Zanim się zorientowałam, swoimi szczypcami jak u homara mocno złapała

mnie za rękę i wciągnęła w wodę.

Źródlo

Westchnienie zaskoczenia było moim ostatnim oddechem, zanim woda zamknęła mi się nad głową. Próbowałam zatrzymać powietrze w płucach, podczas gdy Meluzyna ciągnęła mnie przez lodowatą,

mroczną otchłań. Chciałam się uwolnić, ale trzymała mocno i wyrywając się, tylko sprawiałam sobie

ból. Rozejrzałam się zaintrygowana, dokąd Meluzyna tak szybko płynie. Przecież to sztuczne jeziorko nie może być aż tak głębokie. Promienie słoneczne przenikały do dna, nadając wodzie kolor błotnistej

zieleni znaczonej złotymi cętkami. Z mroku zaczął wyłaniać się kształt: okrągła dziura przykryta

kratownicą z girlandami pierzastych alg. Odpływ? Rura dostarczająca wodę do jeziora? Cokolwiek to było, zetrze nas na kawałki jak ser, kiedy z tą prędkością w nią uderzymy.

Zamknęłam oczy i zasłoniłam twarz przedramieniem. Było gorzej, niż się spodziewałam, gorzej niż

wtedy, gdy ford expedition wjechał na samochód mamy. Miałam wrażenie, jakby każda część mojego ciała równocześnie uderzyła w stal, jakby kratownica rozdarła mnie

na kawałki, i nie chodziło o zwykłe rozczłonkowanie, lecz o rozpad na atomy. A potem, kiedy już

myślałam, że stracę przytomność ze straszliwego bólu, minął bez śladu. Czułam tylko przepływ wody i bezcielesną lekkość.

Otworzyłam oczy - w każdym razie tak mi się wydawało. Otaczała mnie nieprzenikniona czerń.

Umarłam? Nie, odparł jedwabisty głos. Jesssteś wodą.

Próbowałam odnaleźć źródło głosu, ale otaczał mnie zewsząd... Uświadomiłam sobie, że zewsząd

znaczy, iż przenika przez całe moje ciało... Nie, to niezupełnie tak, ponieważ nie miałam ciała. Niesie cię prąd wodny. Czujesz? Jesteśmy w zbiorniku, stąd dostaniemy się do głównego tunelu

wodnego i popłyniemy przez miasto. Dee jest gdzieś w sssystemie kanalizacyjnym. Musimy go

znaleźć. Jak?, zapytałam w myślach. Przecież nic nie czuję i nie widzę.

Ale zobaczysz. Przystosowanie się do stanu bezcieles-ności musi trochę potrwać. Ssspędziłam

stulecia w źródłach sssączących się między warstwami skał głęboko pod ziemią pod lasami Broceliande. Zanim jednak wejdziemy do zbiornika, wpierw wyparujemy.

Wyparujemy? Zabrzmiało groźnie. Ale już czułam, że staję się lżejsza, unoszę ku powierzchni.

Uświadomiłam sobie obecność światła, a potem frunęłam nad połyskliwą tarczą, stapiałam się z powietrzem, unikając zderzenia z ważkami i nartnikami, wzbiłam się coraz wyżej. Byłam nad Central

Parkiem. Widziałam biegaczy, którzy okrążali zbiornik i wieże Dakoty rysujące się na tle nieba.

Wieże się zbliżyły, kierowałyśmy się prosto w chmury... I nagle znowu nabrałam ciężaru. Wpadłyśmy do zbiornika, silny prąd wciągnął nas do rury. Mimo ciemności wiedziałam, gdzie

jesteśmy. Kompas, który Noam Erdmann umieścił w mojej dłoni, pulsował w każdej cząsteczce,

orientowałam się więc, że przemierzamy wyspę Manhattan w kierunku południowo-zachodnim w

szerokim tunelu wodnym... Nagle pojęłam, że to Tunel Wodny nr 1. Kompas nie tylko wyposażył mnie w wyczucie kierunku, ale też podawał szczegółową lokalizację, jakby w moim ciele

wydrukowano mapę miasta. Naprawdę miałam własny GPS! Chociaż znajdowałyśmy się głęboko pod

ziemią, znałam nazwy ulic biegnących nad nami. Kiedy pędziłyśmy pionowymi korytarzami, pchane strumieniem wody z gór, znałam numery mijanych mieszkań. W zbiornikach na dachach mogłam

wymienić każdy charakterystyczny obiekt w promieniu piętnastu kilometrów. A kiedy labiryntem rur

wróciłyśmy do głównego tunelu, mogłam podać dokładną długość i szerokość geograficzną. Zwiedziłyśmy każdy cal miasta w czasie, który zwykle zajmowała mi podróż metrem z Village do

śródmieścia, nigdzie jednak nie natrafiłyśmy na ślad Johna Dee. Na końcu wyspy skręciłyśmy na

południowy wschód i zanurzyłyśmy się głębiej w mroku. Słyszałam szum wody i warkot statków nad głową. Byłyśmy pod zatoką, kierowałyśmy się do Brooklynu. Meluzyna niewiele mówiła,

wyczuwałam w niej napięcie, którego wcześniej nie było. Gdyby miała płuca zamiast skrzeli,

powiedziałabym, że wstrzymuje oddech. Kiedy dotarłyśmy do Brooklynu, odprężyła się, chociaż musiałyśmy płynąć pod prąd w kierunku północno-wschodnim przez Brooklyn i Queens, a potem na

północny zachód do Bronksu.

W zbiorniku Hillview Meluzyna poprowadziła mnie wokół jeziora. Wyczuwałam, jak się cieszy z pobytu w tym

rozległym akwenie, gdzie uwolniłyśmy się od ciśnienia obecnego w tunelu.

Wracamy do miasta?, zapytałam. Zamiast odpowiedzi poprowadziła mnie do akweduktu Delaware, a stamtąd do zbiornika Kensico w

Vallhalla. Mimo że walczyłyśmy z prądem, płynęłyśmy coraz szybciej. Meluzyna uparcie milczała,

ale teraz wyczuwałam jej pragnienie - było to możliwe, ponieważ nasze cząsteczki mieszały się, plotły i rozplatały jak długie pasma DNA. Pragnęła powędrować na północ, do górskich źródeł, które dawały

początek rzekom i strumieniom. Czuła niepokój w słonych wodach zatoki, ponieważ była istotą żyjącą

w słodkich źródłach, ich boginią i duchem. Oddawano jej cześć przy rzymskich źródłach i celtyckich studniach, słyszałam imiona, którymi nazywali ją wyznawcy... Sulis, Seąuana, Coventina, Egeria,

Sinann, Laga. Odczuwałam jej miłość do Raimouda de Lusignana i udrękę zdrady, kiedy ukochany ze

wstrętem się od niej odwrócił. Widziałam, jak przez długie lata nawiedza chateau de Lusignan, sły-szałam lamenty Banshee towarzyszące ostatnim chwilom jej potomków. Czułam jej smutek

wygnania, pragnienie, by wrócić do źródła.

Taka byłam pogrążona (dosłownie) w dziejach Meluzyny, że zapomniałam o naszej misji, zapomniałam, że musimy wrócić do miasta. Chciałam popłynąć na północ do czystych źródeł

Catskills tryskających pod szczytami nakrytymi śniegową czapą. Ale nasze cząsteczki się zmieszały,

to sprawiło, że gdy poznawałam życie Meluzyny, ona słuchała mojej historii. Zobaczyła wszystko: twarz mojej matki, wypadek samochodowy, przeraźliwy pisk rozdzieranego metalu, załamanie ojca...

W chwili, gdy weszłam do sklepu Dee, przestała się śpieszyć. Z uwagą obserwowała, jak alchemik

pochyla się nad srebrnym puzderkiem, jak jego pachołki wpadają do mojego domu, jak żółta mgła wkrada się do mojej pracowni i ożywia demona drzemiącego w Szczękach, jak mgła ożywia

mantykorę w Cloisters. Usłyszałam szloch Meluzyny na widok martwych sylfów i poczułam jej

rosnący gniew na Johna Dee. Wdarł się w jej wody niczym wirus, wykorzystał jej strumienie do siania

zniszczenia. Ten gniew sprawił, że zawróciła, ciągnąc mnie za sobą. Płynącym na południe akweduktem Delaware dotarłyśmy do zbiornika Hillview, a stamtąd do Tunelu numer 1.

Chociaż poruszałyśmy się bardzo szybko, zatrzymywała się przy każdym odpływie i sprawdzała, czy

nie czuje tam zapachu Dee. Chyba była blisko ustalenia jego miejsca pobytu. Ja także wyczuwałam ów słaby odór siarki, który cztery dni temu był we mgle. Trafiłyśmy na niego blisko parku, a potem

pod West Village. Meluzyna poprowadziła mnie do głównego tunelu, zmuszając do przyśpieszenia

tempa; świadoma byłam jej obrzydzenia, kiedy znalazłyśmy się pod East River. Chciała jak najszybciej zostawić za sobą słoną wodę i w tym pośpiechu odrzuciła możliwość, że Dee tu jest. Nie

było tu kominów prowadzących na powierzchnię, tylko prosty tunel pod rzeką, który prowadził do

Brooklynu, nie było odpływów... w każdym razie nie powinno być. W połowie drogi pod rzeką znowu poczułam zapach siarki, utrzymujący się na metalowej złączce. Meluzyna także go poczuła i

gwałtownie się zatrzymała. Widziałam, jakie to dla niej trudne. Jak wtedy, gdy metro zatrzymuje się

między stacjami, gasną światła i w powietrzu unosi się zapach dymu... Tu nie ma kominów, więc jak on może tu być?, pomyślałam.

Nie powinno ich być, ale jeśli Dee wdarł się w umysły robotników pracujących przy tym tunelu, mógł

ich zmusić do zbudowania komina. Nie ma lepszego ssschronienia niż tunel głęboko pod rzeką... Widzisz?

Ponieważ nie miałyśmy ciał, Meluzyna nie mogła mi wskazać miejsca, o które jej chodzi, wyczułam

jednak, jak jej uwaga kieruje się na ścianę. W płynącej wodzie żarzył się słabo znajomy symbol, oko otoczone spiralą. Ten sam symbol Oberon umieścił na kolumnach po obu stronach bramy przed

szpitalem Świętego Wincentego, żeby nikt nas nie widział.

Zaklęcie kierujące na niewłaściwą drogę, wyjaśniła Meluzyna. Tu jest coś, czego nie powinnyśmy zobaczyć, ale jeśli usunę zaklęcie... Strumień wody uderzył o ścianę, spiralne oko zamigotało i

zniknęło, odsłaniając metalowy zawór.

Nie rozumiem, pomyślałam, po co zadawać sobie trud i ukrywać go? Nikt tu nie przychodzi. Czasami pływają tu ondyny... i powinnam regularnie patrolować wszystkie tunele, ale tego akurat

unikam, ponieważ jest pod sssłoną wodą. Głupia, syknęła Meluzyna, zła na siebie. Wiedziałam, że

wylicza wszystkie błędy, które popełniła w czasie swego bardzo długiego życia. Pośród nich było małżeństwo z księciem, chociaż wyczuwałam też, że wciąż tęskni za śmiertelnym, którego poślubiła i

któremu urodziła dzieci.

Nie powinnaś się obwiniać. Wszyscy popełniamy błędy. W wodzie pojawił się ciepły prąd, a potem światło, jakby otoczyła nas ławica fosforyzującego

planktonu.

Tak, ale ten potrafię naprawić. Prąd zawirował wokół zaworu z taką prędkością, że woda się zapieniła. Koło zaczęło się obracać,

skrzypiało i jęczało, jakby nikt go nie ruszał od lat. Ściany tunelu także

pojękiwały. Ogarnęło mnie przerażenie na myśl, dokąd ten tunel może prowadzić. Co się wtedy z

nami stanie? Rozbijemy się na skale czy wypłyniemy w morze? Próbowałam zbadać umysł Meluzyny, ale natrafiłam na mur. Nie miała ochoty zastanawiać się nad tym, co tylko zwiększyło mój

strach.

Wreszcie koło przestało się obracać, zawór się otworzył. Pionowy komin wessał nas z taką siłą, że nie miałyśmy czasu się zastanawiać, co to jest. Komin wyglądał jak pysk potężnej kałamarnicy opisanej

przez Juliusza Verne'a: straszliwy zakrzywiony dziób z ostrymi jak brzytwa zębami. Składał się z sit z

perforowanej stali, które spieniały wodę. Płynęłyśmy przez spiralę przeplatających się przegród. Po raz pierwszy poczułam, że tracę więź ze świadomością Meluzyny... że zaczynam tracić kontakt z

własną. Ułamki przeszłości i teraźniejszości pojawiały się jak przynęty - mama opowiadająca mi na

dobranoc 0 wróżkach, które mnie strzegą, gdy śpię, portret mamy pędzla Sante, roześmiany Jay na molo w

Brighton Beach, Becky z rozpostartymi ramionami na szczycie Empire State Building. To było coś

więcej niż wspomnienia. Przez ułamek sekundy istniałam w nich, a potem jakaś siła wyrzucała mnie na zewnątrz. Jakby wygłodniała bestia pożerała moje wspomnienia i wysysała z nich soki. Kiedy ze

mną skończy, zostanie tylko pusta skorupa. Chwile oddzielały się od siebie w taki sam sposób, w jaki

myśli na granicy snu i jawy stają się coraz bardziej przypadkowe i chaotyczne. Jedna za drugą umykały...

Nie pozwól im odejść!

Otrzeźwił mnie krzyk w spienionej wodzie. Jak?, zapytałam, ale głos Meluzyny zniknął. Łapałam uciekające wspomnienia - ojciec trzyma mnie za rękę, gdy w deszczowy

dzień wchodziliśmy po schodach do Metropolitan Museum, Jay wsuwa płytę Elli Fitzgerald do

zniszczonej tekturowej okładki, włosy Becky rozwiane na wietrze... Chwytałam wspomnienia, ratowałam je z wiru, i skupiałam całą uwagę na twarzach, które się oddalały: mamy, ojca, Jaya, Becky,

Zacha Reese'a, Sante Leone, a także pojawiającej się coraz częściej Willa Hughesa. To były tworzące

mnie elementy, dopóki je zatrzymam, nie będę zgubiona. Wreszcie pysk bestii wypluł nas do płytkiego stawu pod stalową kopułą. Przez otwarty oculus

wpadało cytrynowe światło.

Jesteś cała?, zapytała Meluzyna. Tak, odpowiedziałam, ale czy na pewno? Skąd mogłam wiedzieć? Czy cząstki mnie wciąż dryfowały

w tunelu wodnym płynącym do Brooklynu? Wizję, w której moje molekuły nawadniają geranium w

Carroll Gardens i sączą się do kanału Gowanus, przerwało syczenie Meluzyny: I co z tego? Myślisz, że przez ssstulecia nie pozbyłam się cząstek siebie? Musssisz zachować

najważniejsze elementy. Takie, których nie chciałabyś utracić. Zbieraj się, ruszamy w górę.

Uniosłyśmy się na pokrytą brudnym różowym kożuchem powierzchnię i wyparowałyśmy. Panowała taka duchota, że bez trudu przez oculus dostałyśmy się do marmurowej komnaty w kształcie skorupy

łodzika. Wnętrze stanowiło replikę domu Gianniego Versace w Miami Beach z początku

dwudziestego wieku. Podłogę przykrywały ciężkie perskie dywany, na rzeźbionych mahoniowych meblach tłoczyły się antyki, greckie amfory i rzymskie brązy, ściany wyłożone były złotem. Wisiały

na nich obrazy, w których rozpoznałam zaginione arcydzieła: „Leda z łabędziem" Leonarda da Vinci,

„Koncert" Vermeera, „Portret doktora Cacheta" van Gogha. Pomiędzy tym bogactwem nad kominkiem dostrzegłam niewyróżniający się portret kobiety w sukni w stylu empire. Było w niej coś

znajomego. Przysunęłam się i spojrzałam w jej łagodne migdałowe oczy, ale wciąż nie potrafiłam jej

umiejscowić. - Jest piękna, prawda?

Głos tak mnie przeraził, że o mało nie roztopiłam się w kałużę. Wcześniej słyszałam go tylko raz i

wtedy nie brzmiała w nim moc. Spojrzałam na siedzącego pode mną mężczyznę. Wyczuwałam każdy gram potęgi, która go otaczała; takiej aury z konturami ostrymi niczym słoneczne promienie nie

widziałam u nikogo. Miał na sobie ten sam brązowy sweter, który teraz nie maskował jego

muskularnej budowy. Siedząc w wielkim czerwonym fotelu, sprawiał wrażenie, że gotuje się do ataku. Jedna dłoń z żółtymi paznokciami niczym długonogi pająk spoczywała na podłokietniku, w

drugiej trzymał cygaro. Zaciągnął się i wydmuchał długi strumień dymu prosto na mnie. Poczułam,

jak krawędzie moich cząsteczek twardnieją pod wpływem żaru. Meluzyna stanęła obok mnie. Trzymaj się z dala od moich kanałów, syknęła. Ty tu nie należysz.

- Doprawdy? - Dee przebiegał długimi palcami. - Mam to małe pied-a-terre*, choć powinienem je

raczej nazwać pied-a-mer, od ponad pięćdziesięciu lat, a ty się nie zorientowałaś. Może to ty tu nie należysz, Meluzyno. Woda na twój gust nie jest odrobinę za słona?

Obłok, którym była Meluzyna, zgęstniał w skrzydlatego węża, spomiędzy ostrych zębów wysuwał się

język, szczęka kłapała kilka centymetrów od twarzy Dee.

* (franc.) - Mieszkanie, z którego korzystam dorywczo.

Zmierzył ją chłodno bursztynowymi oczami i strzepnął popiół do popielniczki obok fotela. Ten gest

zwrócił moją uwagę, powiodłam wzrokiem za jego ręką i dostrzegłam błysk srebra. Obok popielniczki stała srebrna szkatułka. Dee uśmiechnął się i położył na niej dłoń.

- Po to przyszłaś, Garet James? Chcesz jeszcze raz zerknąć do środka? - Gładził palcami wieko,

wprawiając w ruch linie. Wiły się jak gniazdo węży. Poczułam, że się do nich zbliżam, że podążam za wszystkimi liniami... gdybym potrafiła dotrzeć do celu każdej z nich, wiedziałabym...

Otrząsnęłam się z tych myśli. O czym bym wiedziała?

- Zdobyłabyś władzę nad żywiołami i poznała tajemnicę wiecznego życia - powiedział Dee. - A co ważniejsze, wiedziałabyś, jak uciec przed tym wiecznym życiem. Na tym sekrecie zależy twojemu

chłopakowi. Myślisz, że ci pomaga tylko dla twojej ślicznej buzi? On także pragnie zdobyć szkatułkę.

To jedyny sposób, żeby znowu mógł się stać śmiertelny... chociaż nie potrafię sobie wyobrazić, dlaczego tak mu na tym zależy. Liczy, że go doprowadzisz do szkatułki. Może wezwiesz go teraz,

przekonasz się, jak szybko przybędzie... och, zapomniałem. Trudno ci wykonać tę ogniową sztuczkę

w obecnym stanie. Więc dlaczego się nie zmaterializujesz? Nie sssłuchaj go! Meluzyna otoczyła mnie tumanem.

Nie zdawałam sobie sprawy, że mogę się zmaterializować z własnej woli. Z chwilą gdy Dee mi to

uzmysłowił, poczułam, jak moje komórki stają się cięższe, i zatęskniłam za ciałem. - Zawsze uważałem, że żywioł wodny jest zimny i nieprzyjemny. - Wzdrygnął się gwałtownie. - Nie

wolałabyś siedzieć przy kominku ze szklaneczką brandy w dłoni?

Rzeczywiście byłam zmarznięta. I pusta w środku. Tak strasznie pusta.

- Ty i ja mamy wiele spraw do omówienia, Garet James. Nie musisz się mnie obawiać. Mogłem swym

cieniom rozkazać, żeby cię zabiły, kiedy wysłałem je do twojego domu. Strzeliłeś do mojego ojca!

- Nie, moja droga. - Cmoknął i pokręcił głową jak miły wujek poprawiający ulubioną siostrzenicę. -

Twój ojciec sam się postrzelił. Pożałowania godny incydent. Ale skąd miałem wiedzieć, że się boi dybuków?

- Wysłałeś mantykorę, żeby mnie zabiła. Przez nią zginął Edgar Tolbert!

- Doprawdy? Kto tak twierdzi? Wampir? Wygodnie się dla niego złożyło, że dzięki ukąszeniu mantykory mógł wypić twoją krew, nie sądzisz?

Pokręciłam głową - czy raczej cząsteczkami, które niegdyś tworzyły moją głowę.

- Will mnie uratował... - Urwałam, wspominając usta Willa na szyi, to, że wczoraj w nocy omal nie uczynił mnie taką jak on... Ale z drugiej strony sama o to prosiłam, błagałam...

-Jasne, że go o to prosiłaś. Zatruł ci krew i zatęskniłaś za więcej. Złapał cię na haczyk.

Próbuje cię ssskłonić do zmaterializowania, bo wtedy będzie mógł cię zniszczyć, szepnęła mi do ucha Meluzyna. Nie zapominaj, co zrobił z sssylfami.

- O tak, sylfy. Dobrowolnie przyznaję się do tego czynu, ale to była samoobrona. Spotkałaś kiedyś

sylfa, moja droga? Nieprzyjemne stworzenia, takie same jak te, które widziałaś kryjące się w cieniach, gdy byłaś z Oberonem i Pukiem. Jak myślisz, dlaczego Oberona

nazywają Księciem Ciemności? On też cię wykorzystuje, chce zdobyć szkatułkę, żeby zapanować nad

ludzką rasą. Sądzisz, że poddanym Oberona podoba się obecne życie w cieniach? Ze twoim wodnym przyjaciołom przyjemność sprawia życie w ściekach? Niegdyś rządzili światem i tęsknią za tamtymi

czasami. Ile miejsca zostanie dla ludzi, jeśli im się to uda?

Czy to prawda?, zwróciłam się do Meluzyny. Nie odpowiedziała, zamiast tego zobaczyłam mężczyznę w królewskim stroju i koronie na głowie. Z

twarzą wykrzywioną odrazą stał w komnacie zalanej krwią.

- To wszystko twoja wina! - krzyknął. - Popchnęła go do tego twoja splamiona krew, która płynie w jego żyłach.

To wy, ludzie, nie zostawiacie dla nasss miejsca, odparła wreszcie.

- Do czego jesteś zdolna, by pomścić zło wyrządzone twojemu ludowi, Meluzyno? Wysunęła długi język, syknęła. Przez ostatnie minuty ona też nabierała ciała, gniew i gorycz ściągały

w dół jej cząstki niczym ropa skrzydła mewy. Meluzyna miała rację, Dee nas prowokował, chciał,

żebyśmy obie się zmaterializowały. Czułam pokusę, by wykorzystać okazję i spróbować go zniszczyć, zdawałam sobie jednak sprawę, że nie jestem odpowiednio przygotowana do ataku,

zwłaszcza że Dee miał dostęp do moich niematerialnych myśli, co mogło zniweczyć korzyść

wynikającą z zaskoczenia. Musimy iść. Starałam się, by zabrzmiało to jak szept, jak leciutki wiatr marszczący wodę, ale

Meluzyna zbyt pogrążyła się w gniewie, by słyszeć cokolwiek cichszego od ryku. W przeciwieństwie

do Dee. - Tak, chyba powinnaś iść, moja droga. Przyjaciele ciebie potrzebują. Jestem przekonany, że w twojej

poczcie głosowej jest jedenaście telefonów od Becky. Obawiam się, że kłótnia z Jayem przybrała dość

niemiły obrót. - Otworzył wieko szkatułki. Jego wewnętrzną stronę pokrywała mgiełka, którą Dee

zmazał dłonią, i zobaczyłam Jaya i Becky siedzących w mojej kuchni - czy raczej Jay siedział, chude ramiona miał zgarbione, włosy spadały mu na twarz. Becky na wpół siedziała, na wpół stała na

przygiętych nogach, machając rękami jak wiatrak, jakby w każdej chwili gotowa była zaatakować

Jaya. Obrazowi nie towarzyszył dźwięk, ale ze sposobu, w jaki Jay zapadał się w sobie, mogłam się domyślić, co Becky wykrzykuje.

Przestań!, wrzasnęłam. Ty im to robisz! Nigdy wcześniej w taki sposób się nie kłócili. Każ jej

przestać! - Chcesz tego? - zapytał Dee rozbawiony. - Może rzeczywiście. Wiesz, jaką kruchą psychikę ma twój

przyjaciel, chyba można go nazwać typem samobójczym. Mam ją powstrzymać? - Palcem

wskazującym dotknął postaci Becky na srebrnym ekranie takim samym ruchem, jakim obsługuje się iPhone'a. Becky momentalnie padła na krzesło, opuściła ręce. Z twarzy odpłynęła jej cała krew. Nigdy

nie widziałam jej w takim sztywnym bezruchu.

Dee ponownie dotknął ekranu tuż nad sercem Becky, która otworzyła usta, łapiąc powietrze jak ryba. Nie! Pędząc w stronę Dee, czułam, jak moje cząsteczki nabierają ciężaru. Meluzyna mi towarzyszyła,

wpierw jako woda rozbryzgująca się o mnie, potem kształt coraz bardziej materialny. Kiedy

dotarłyśmy do Dee, obie miałyśmy ciało - w przeciwieństwie do niego. Rozpłynął się razem z fotelem, zostawiając po sobie dziurę, która nas

wciągnęła. Znalazłyśmy się w rurze tak ciasnej, że ledwo mogłyśmy oddychać. Mełuzyna usiłowała

się zdematerializować, ale zanim zdążyła proces zakończyć, wyrzuciło nas do lodowatej słonej wody i niczym porcja ścieków wpłynęłyśmy do East River.

Rozpłynięcie

Bardzo długo przebywałam pod wodą bez konieczności oddychania i liczyłam, że nadal tak będzie, ale nacisk na piersi wkrótce mnie przekonał, że jest inaczej. Musiałam jak najszybciej dotrzeć na

powierzchnię, a nawet jej nie widziałam. Usiłowałam płynąć w górę, poruszałam się jednak wyłącznie

na południowy zachód. Zaczynał się odpływ i ciągnął mnie w morze. Przez kilka minut bezskutecznie walczyłam z prądem, potem dałam spokój. Przypomniałam sobie, jak

w dzieciństwie podczas wypraw na plaże Long Island ojciec powtarzał mi, że jeśli kiedykolwiek

porwie mnie fala, mam z nią nie walczyć, przyniesie mnie na brzeg. Czy to jednak było prawdą także w wypadku East River? Co mi z tego, skoro się utopię, zanim fala wyrzuci mnie gdzieś w New Jersey?

Ale przecież wcześniej, w dodatku dość blisko, jest Governors Island. Jeśli zdołam się odprężyć i

pozwolę, by nurt mnie tam zabrał, mam szansę na ratunek. Skupiłam się na rozluźnianiu mięśni, członek po członku, tak jak na koniec ćwiczeń zalecał instruktor

jogi - to była

shavasana... pozycja trupa. Myśl, że niedługo naprawdę mogę być trupem, utrudniała relaks, ale

odpędziłam tę wizję. Nauczyciel jogi mówił: „Wyobraź sobie, że wtapiasz się w ziemię, po kolei rozpływają się stopy, łydki, uda..." Coś otarło się o moją nogę.

Wzdrygnęłam się i przekręciłam, gorączkowo bijąc w wodę rękami; bałam się, ale musiałam

zobaczyć, co jest za mną. W mroku połyskiwał srebrzysty kształt.

Rekin. Słowo mną wstrząsnęło, budząc głęboko ukryty pierwotny strach. Ale kiedy kształt się zbliżył,

dostrzegłam ręce, nogi i śmiertelnie bladą twarz. Zwłoki, pomyślałam, nim ujrzałam szczypce i skrzele. To była Mełuzyna. Myślałam, że zdążyła

ponownie wyparować, ale w słonej wodzie straciła przytomność. A może już nie żyła. Pewnie nic nie

mogę zrobić... Muszę jednak spróbować. W czasie, gdy nasze cząsteczki pozostawały splecione, polubiłam to

dziwne stworzenie. Pomimo okazywanej szorstkości otaczającej ją na wzór chitynowej skorupy wciąż

płakała po mężczyźnie, który ją zdradził, i dzieciach, które musiała opuścić. Przez stulecia nawiedzała chateau Lusignan, by choć zerknąć na wnuki, nawet jeśli krzyczały z przerażenia na jej widok, aż

wreszcie uciekła do innego kraju. Nie mogłam pozwolić, by zginęła w zanieczyszczonej toni East

River, skoro narodziła się z najczystszych krystalicznych źródeł. A Meluzyna umierała, czułam to. Więcej, rozpływała się. Perłowa skóra pozostawiała w nurcie

fosforyzujący kurz jak ogon komety. Kiedy mnie mijała z szeroko otwartymi oczami wpatrzonymi w

nicość, złapałam ją za rękę, ale jej dłoń wysunęła się z mojej. Bałam się, że odpadnie całe ramię, kiedy ją do siebie przyciągałam i objęłam pod pachami. Była lekka jak pusta muszla. Starałam się o lym nie

myśleć, walcząc z prądem, ale dręczyły mnie obrazy ślimaków wyczołgujących się z pustych

oczodołów i węgorzy żywiących się topielcami. Jedynym plusem było, że fluorescencja otaczająca

Meluzynę działała jak potężna latarka. Widziałam kamienie przed sobą, dryfujące butelki i drewno nad głową. Gdybym zdołała złapać się któregoś z tych kamieni, może wygramoliłabym się z wody.

Nie podejrzewałam jednak, jaką przeszkodą będzie Meluzyna. Miałam wolną tylko niezgrabną lewą

rękę. Łapałam się skał i zostawała mi tylko garść pełna zielonego mchu. Puść ją, przemówił głos w mojej głowie. I tak jej nie pomożesz.

Mimo to trzymałam Meluzynę, może dlatego, że się bałam zostać sama w mroku. Nurt cisnął mną o

poszarpaną skałę. Obtarłam sobie lewe biodro, ale byłam w stanie zarzucić na nią rękę i dzięki takiemu podparciu jakoś wygramolić się z wody. Wciąż nie widziałam światła nad sobą. Zaczynałam

myśleć, że otaczająca mnie czerń jest otchłanią głębszą niż dno East River. Może już nie żyłam.

Wciąż się wspinałam, ciągnąc puste ciało Meluzyny jak ślimak, który wlecze na grzbiecie skorupę. Straciłam poczucie czasu i odległości. Chyba zemdlałam. Kiedy odzyskałam świadomość, otaczała

mnie czerń, ale to była czerń nocy, na gołej skórze czułam grudniowy wiatr. Leżałam na skale obok

smugi srebrnej galarety, przypominającej ostrygę wyciągniętą z muszli. Do gardła podeszła mi żółć, odwróciłam się, by zwymiotować słoną wodę. Nudności targały mną długo, aż gardło mnie paliło, a

żołądek bolał, jakby wywrócony na drugą stronę... Przypomniałam sobie, że koło mnie jest ta kałuża

obrzydliwej breji,

i znowu zrobiło mi się niedobrze. Nie byłam w stanie znów na to coś spojrzeć, więc zaczęłam się

czołgać w stronę sąsiedniego głazu. Marguerite... nie zostawiaj mnie...

Głos rozległ się równocześnie w mojej głowie i za mną, dobiegł z kałuży, która niegdyś była

Meluzyną. Wciąż żyła, ale zostało jej niewiele czasu. Nie potrafiłam się zmusić, żeby na nią patrzeć i wiedzieć, że w tej mazi kołacze się świadomość. Odsunęłam się na kilka centymetrów...

Marguerite... siostro...

Siostro? Nie zatrzymując się, bez przekonania mówiłam sobie, że to tylko figura retoryczna, chociaż przed

moimi oczyma zaczął się formować obraz: dziewczyna klęczy na brzegu leśnego jeziorka i patrzy w

swoje odbicie... tylko że to nie jest odbicie, z krystalicznej toni spogląda na nią druga dziewczyna, obie podobne jak dwie krople wody, różni je tylko kolor włosów.

Odwróciłam się. Blade ciało wiło się na skale, w fałdach coś błysnęło. Nachyliłam się i ku swemu

przerażeniu stwierdziłam, że to oczy. Wpatrzone we mnie zielone oczy. - Ty i Marguerite, ta Marguerite, od której się wywodzę, byłyście siostrami?

Poczułam, jak przechodzi mnie ten sam dreszcz, który zmarszczył powierzchnię galarety.

Tak... siossstrami... Ale ją wezwano do Ssstrażnicy, a ja... ja zmieniłam się w to. Tej części historii Oberon mi nie opowiedział.

A kiedy Marguerite stała się śmiertelna... Meluzyną znów wstrząsnął dreszcz, przez rozpływające się

w nicość ciało przebiegły bańki powietrza.

- Co? Co się wydarzyło, kiedy stała się śmiertelną? Pomagałam jej... pokazywałam... drogę... Zielone

oczy zakręciły się w breji, potem rozsunęły na boki, ale wciąż utkwione były we mnie. Teraz ty... ty mi

pomóż!

- Jak? Jak mogę ci pomóc? Złap mnie!, syknęła Meluzyną. Sssprowadź mnie z powrotem!

- Mam cię złapać? Ale jak? - Teraz znikała błyskawicznie, spływając w zagłębienie w skale, a stamtąd

do szczeliny od strony morza. Bałam się, że jeśli wpadnie do słonych wód zatoki, stracę ją na zawsze. Rozglądając się gorączkowo, zobaczyłam plastikową butelkę, która utkwiła między kamieniami.

Zanurkowałam po nią. Okazało się, że to w połowie opróżniona butelka wody Poland Spring, w

dodatku z zakrętką. Zmora ekologów na całym świecie, choć mnie jej widok ucieszył. Opróżniłam butelkę do ostatniej kropli. Przynajmniej to źródlana woda, pomyślałam, obchodząc kamień.

Postawiłam butelkę pod szczeliną.

- Wszystko w porządku - powiedziałam. - Złapię cię. Możesz... - Szukałam odpowiedniego słowa. Na myśl przyszło mi określenie „roztapianie", ale go nie użyłam. Powiedziałam tylko: - Nie musisz dłużej

walczyć. Złapałam ciebie.

Zakręciwszy butelkę z resztkami Meluzyny, córki Elinasa i Pressiny, królowej Columbiers i Poitou, Banshee z Lusignan, wstałam i rozejrzałam się. Stałam na nawisie skalnym dość blisko brukowanej

ścieżki. Za nią ceglane budynki rysowały się ciemnymi sylwetami na tle nieba. Byłam na Governors

Island na szkolnej wycieczce i wiedziałam, że niegdyś znajdowała się tu baza wojskowa, teraz prze-kształcona w muzeum. Budynki wyglądały na opuszczone - całe szczęście, bo przecież byłam

kompletnie naga.

Ale wyspę z pewnością patrolują ochroniarze, jeden kiedyś się na mnie natknie. Będę musiała

przekonująco wyjaśnić, dlaczego goła wałęsam się po Governors Island, która jak sobie teraz przypomniałam, o tej porze roku jest zamknięta dla zwiedzających. Pomyśli, że jestem wariatką,

niedoszłą samobójczynią albo jedną i drugą, a skutek będzie taki, że wyląduję na oddziale

psychiatrycznym w Bellevue. I nie będę w stanie powstrzymać Johna Dee.

Bez wątpienia taki miał zamiar, wypluwając Melu-zynę i mnie ze swojej jaskini, gdy się przekonał, że

nie kupuję jego twierdzeń o niewinności. Bo nie kupowałam, prawda? Odpędziłam tę myśl. Nie miałam czasu na wątpliwości, musiałam jakoś wydostać się z wyspy,

unikając aresztowania czy zamknięcia w szpitalu psychiatrycznym.

Wędrowałam w głąb wyspy, ściskając butelkę z pozostałościami Meluzyny. Po drugiej stronie brukowanej ścieżki trawnik prowadził do ceglanego domu. Trawa stanowiła przyjemną odmianę po

mokrych kamieniach, ale byłam przemarznięta do szpiku kości. Jeśli wkrótce nie znajdę sposobu na

rozgrzanie się, grozi mi hipotermia. Mogłabym się włamać do jakiegoś starego domu? Zerwać z okna zasłonę i owinąć się w nią? Przypomniał mi się stary skecz Carol Burnett - Jay pokazał mi go na

YouTube: aktorka ubrana w draperię z karniszem na ramionach parodiowała Scarlett 0'Harę. Mimo że

brzuch miałam obolały, zaczęłam się śmiać, rzecz tak samo nieprawdopodobna jak wszystko, co mi się przydarzyło, i nie mogłam się uspokoić. Zgięta wpół osunęłam się na trawnik koło sosny. Jay

byłby zachwycony, że się śmieję z tego skeczu. I zaraz przypomniałam sobie słowa Dee, że Jay jest

kruchy, że wręcz ma skłonności samobójcze. Dee kłamał? Czy jay rzeczywiście może się targnąć na własne życie?

Potrząsnęłam głową, z włosów na ramiona pociekła mi woda. Nie ma sensu myśleć teraz o tym.

Objęłam mocno kolana, by jakoś powstrzymać szczękanie zębami. Gdybym tylko mogła się rozgrzać, znowu zaczęłabym jasno myśleć... Ale przecież mogłam, Oberon nauczył mnie tej sztuczki.

Zetknęłam palce, lecz za bardzo drżały i nie byłam w stanie nimi strzelić. Próbowałam raz po raz,

skupiając się na resztkach ciepła, które pozostały w moim ciele, aż wreszcie pojawiła się iskra. Płomyk zamigotał... i zgasł. Nie miałam nic, co mogłabym nim podpalić.

Biegiem wróciłam na brzeg po drewno, które wyrzuciło morze. Nazbierałam całe naręcze i zaniosłam

na trawnik. Dygoczącymi dłońmi ułożyłam je niedaleko sosny, ale w takiej odległości, by nie zajęła się od ogniska, po czym znowu pobiegłam na brzeg poszukać papieru. Kucnęłam przed stosem,

strzeliłam palcami i podpaliłam strony giełdowe „Wall Street Journal". Płomień z trzaskiem strzelił i

przeskoczył na drewno. Dopiero kiedy sięgnął mi nad głowę, uświadomiłam sobie, że na sto procent sprowadzi ochronę.

Ale Oberon mimo woli nauczył mnie jeszcze jednej sztuczki. Pstryknęłam palcami i wypaliłam w

trawie symbol: oko otoczone spiralą. Wzór rozżarzył się na złoto, potem zmienił barwę na srebrną. Wstałam i wokół ogniska nakreśliłam jeszcze trzy. Kiedy skończyłam, nad ogniem uformowała się

srebrna piramida. Zauważyłam, że dym wymyka się przez otwór w jej szczycie, ale pozostało mi li-

czyć, że nikt tego nie zauważy. Usiadłam przy ognisku, rozcierając dłonie. Teraz przynajmniej nie groziła mi śmierć z wyziębienia, choć to wcale nie rozwiązywało dylematu,

jak wrócę

do domu. Przez jakiś czas obserwowałam dym spiralnie unoszący się w nocne niebo. Gdybym

potrafiła za nim podążyć - nie sądziłam jednak, że bez Ariel byłabym w stanie latać, tak samo jak nie sądziłam, że umiałabym zmienić się w wodę bez Meluzyny. Zresztą nawet gdyby to było możliwe, na

samą myśl, że miałabym to zrobić po tym, gdy widziałam rozpływające się ciało Meluzyny,

zadrżałam. Nie, pragnęłam ciepła, i to nie tylko ciepła ognia, ale pociechy, jaką daje ciało. Odpowiedź krążyła mi w głowie, ale jej unikałam. Will Hughes. Pokazał mi, jak go wezwać.

Powinnam to zrobić? Słyszałam oskarżenia Dee tak wyraźnie, jakby siedział obok mnie: Zatruł ci

krew i teraz łakniesz więcej. Złapał cię na haczyk. To prawda, zeszłej nocy zachowywałam się jak opętana. Taki jest plan Willa? Wykorzystuje mnie, bo zależy mu na szkatułce? Chcę go wezwać, bo

tym pierwszym ukąszeniem zdobył nade mną władzę?

Raz po raz przesuwałam kciukiem po palcach, zastanawiając się, jak powinnam postąpić. Głos w mojej głowie powtarzał: A jaki inny masz wybór? Należał do Willa Hu-ghesa, zdawałam sobie

sprawę, że może mnie okłamywać... no cóż, w gruncie rzeczy to było jedyne wyjście, ale nie dlatego

pragnęłam go przywołać. To czysta i nieskomplikowana żądza sprawiła, że pstryknęłam palcami. Ogień skoczył wyżej niż poprzednim razem i przestraszył mnie. Pewnie dlatego, że tak długo

pocierałam kciukiem o palce - a może mocy dodało mu żądza. Dmuchnęłam na płomień i posłałam w

niebo przez otwór w piramidzie, poza jej ściany, gdzie eksplodował jak fajerwerki - moje pożądanie wypisane wielkimi literami na niebie, żeby cały świat mógł się o nim dowiedzieć. To tak, jakbym

umieściła tę informację na Twitterze.

Pozostało mi tylko czekać, a zniecierpliwienie rosło z każdą minutą. Może Will nie zobaczy wiadomości. Może zobaczy i nie przyjdzie...

Poczułam jakiś ruch w nocnym powietrzu, pod konarami sosny przesunął się cień. Mroczny kształt

oddzielił się od cienia, które drzewo rzucało na trawnik. Will w długim czarnym płaszczu wydymającym się jak peleryna zbliżał się do mnie, ciemna postać, która mimo bliskości ognia

pozostawała ciemna. Czy stworzony jest z tak mrocznej materii, że nawet światło się go nie ima?

Zaraz jednak pojęłam, że od ogniska odgradza go piramida. Will z twarzą bladą i czujną rozglądał się po trawniku, nie widząc mnie. No, przynajmniej nie muszę się wstydzić nagości.

- Garet? - zawołał.

- Tu jestem. Odwrócił głowę i z instynktem tropiącego zwierzęcia spojrzał mi prosto w oczy (byłam pewna, że

mnie zobaczył), a potem przesunął wzrok nieco na prawo i uśmiechnął się.

- Ach, więc opanowałaś zaklęcie mylnego kierunku. Szybko się uczysz. Wydawało mi się, że w jego głosie słyszę nutę rozgoryczenia. Bał się, że wiem już dość, by mu nie

ufać? W uszach zabrzmiały mi przestrogi Johna Dee.

- Nie dość szybko, żeby się stąd wydostać... Hm... Mógłbyś pożyczyć mi płaszcz? - Płaszcz? Rozumiem, spotkałaś Meluzynę i nauczyłaś się sztuki transformacji w wodę. - Zdjął

płaszcz i przesunął dłonią po materiale. - Obawiam się, że będzie zbyt szorstki dla twojej delikatnej

skóry. Proszę. - Odpiął białą koszulę i zsunął z ramion. Skórę miał białą jak tkanina i lśniącą niczym zimny marmur w świetle gwiazd. - Musisz znowu się odezwać, żebym wiedział, gdzie jesteś.

- Marco - powiedziałam.

- Polo - odparł z uśmiechem, rzucając koszulę o centymetr od piramidy. Wyciągnęłam rękę. Szeroko otworzył oczy, gdy koszula zniknęła. Miękka bawełna otuliła mnie

niczym chłodna woda. Dłonie mi drżały, kiedy zapinałam guziki, ale nie byłam już zmarznięta.

- Zaprosisz mnie do swojej komnaty? - Nie jestem pewna, czy wiem, jak to zrobić - odparłam dwuznacznie. W rzeczywistości nie byłam

pewna, czy powinnam to zrobić.

- Po prostu podaj mi rękę. Podniosłam się. Stał tylko kilka centymetrów ode mnie, ale byłam dla niego niewidzialna. Spojrzałam

w jego srebrne oczy, przesunęłam wzrokiem po rzeźbionych kościach policzkowych i szczęce,

obojczyku, po szerokiej klatce piersiowej, twardych mięśniach brzucha... Nie wyglądał jak stwór martwy od czterech stuleci. Wyglądał na żywego... i niebezpiecznego. Czy dobrym pomysłem jest

zaproszenie go do mojej „komnaty", jak ją nazwał? Ale z drugiej strony sama go tu wezwałam i wciąż

potrzebowałam jego pomocy. Wyciągnęłam rękę. Oczy mu błysnęły, ale tylko się ukłonił.

- Dziękuję, wielmożna pani - powiedział. Dopiero wtedy chwycił mnie za rękę i wszedł do wnętrza

srebrnej piramidy. Natychmiast też jego biała jak kreda skóra w poświacie ogniska przybrała złotą barwę. Czułam

płynące od niego ciepło.

- Nie jesteś zimny. - Usiadłam na powrót przy ognisku. - Czy to znaczy...

- Tak, to znaczy, że niedawno się pożywiałem. - Usiadł kilka centymetrów ode mnie. - Nie musisz się

mnie obawiać. - Rozumiem. Nie mam nic, na czym ci zależy.

- Tego bym nie powiedział. - Uniósł dłoń do mojej twarzy, ale się cofnęłam, nim zdążył mnie dotknąć.

- Zależy ci na szkatułce, prawda? Jego dłoń znieruchomiała w powietrzu. - Powiedział ci o tym Dee?

- Powiedział, że chcesz zdobyć szkatułkę, żeby uwolnić się od nieśmiertelności. Czy to prawda? Czy

szkatułka ma moc uczynienia cię... - spojrzałam mu w twarz - ...uczynienia cię człowiekiem? Skrzywił się, w jego srebrnych oczach przemknął czerwony błysk podobny do promieni

zachodzącego słońca, ale zaraz zgasł.

- Tak, to akurat jest prawda. Dee wykorzystał szkatułkę do wezwania demona, który zmienił mnie w... to. Ale Marguerite za jej pomocą przywołała istotę, która uczyniła ją śmiertelną. Wierzę, że szkatułka

może mnie do tej istoty doprowadzić... a przynajmniej do miejsca, w którym zamieszkuje. Dziwisz

się, że pragnę znowu być człowiekiem, ale patrzysz na mnie, jakbym był potworem. - W moich oczach nie jesteś potworem. Choć może ja jestem dla ciebie tylko środkiem do celu.

- Przyznaję, kiedy przyszłaś do mnie pierwszy raz i powiedziałaś, że znalazłaś szkatułkę, zadawałem

sobie pytanie, czy nie jesteś nowym wcieleniem Marguerite, która wróciła, by mnie uratować. Ale twoje przerażenie na wieść o tym, kim naprawdę jestem, kazało mi się zastanowić, czy nie przysłano

cię, żebyś mnie torturowała. Bo prawdziwą torturą jest możliwość przebywania z tobą

i świadomość, że nie mogę z niej skorzystać. Jeśli rzeczywiście znalazłaś szkatułkę, jeśli wzięłaś ją od

Dee... czy możesz mnie obwiniać, że pragnę jej użyć, by znowu stać się człowiekiem? - Westchnął i jego dłoń, wciąż zawieszona w powietrzu jak koliber, oświetliła moją twarz. Jego dotyk wywołał

wizję podobną do tej, w której ujrzałam Marguerite i jej siostrę Meluzynę. Teraz Marguerite była

starsza, stała na brzegu jeziora, tego samego jeziora koło wieży, po którym w moim śnie pływały dwa łabędzie. W dłoniach trzymała srebrną szkatułkę. Wzywała istotę mieszkającą w jeziorze, która mogła

uczynić ją śmiertelną. Była przerażona, ale robiła to, żeby być z Willem. Wyczuwałam jej miłość do

niego każdą cząsteczką ciała, jakby zapisano ją w moim DNA. Pochyliłam się ku niemu. Uniósł mi twarz, musnął ustami policzek.

- Będziesz mnie obwiniać, bo pragnę z tobą w taki sposób być? - mruknął. -Spodziewałam się, że jego

usta zsuną się na moją szyję, ale on przycisnął je do moich ust. Rozchyliłam wargi, poczułam żar jego ciała na swoim. Żar, który się bierze z wypicia cudzej krwi.

Cofnęłam się i przesunęłam palcem po żyle na jego gardle.

- Czy możemy... - zaczęłam, czując, jak policzki zalewa mi rumieniec. - Możemy być razem bez... - Bez uczynienia ciebie taką jak ja? To... trudne. Podczas aktu miłosnego będę chciał pić twoją krew.

Ale tutaj nie mam nad tobą władzy. - Wskazał srebrną piramidę. - Ty ją stworzyłaś, moja moc jest tu

bezużyteczna. Wybór należy do ciebie. Nie musisz stać się taka jak ja. - Nawet jeśli będziesz pił moją krew? Wziął gwałtowny wdech, zadrżał.

- Nie, jeśli będę bardzo ostrożny... tylko że...

- Tylko że co?

Ukrył głowę na mojej szyi, zębami musnął skórę. Zesztywniałam.

- Trudno mi będzie przerwać, jeśli raz zacznę - odparł chrapliwie. Drżąc, zamknęłam oczy. Znowu zobaczyłam Marguerite, która na brzegu jeziora wzywała magiczną

istotę, bo dla ukochanego mężczyzny pragnęła stać się śmiertelną. Ja miałam o wiele mniej powodów

do obaw. - Ufam ci - powiedziałam. - Ufam, że mnie nie skrzywdzisz.

Uniósł głowę. Oczy miał szeroko otwarte, źrenice płonące czerwienią, skórę złotą od ognia i

rozchylone usta, odsłaniające kły. Jednym płynnym ruchem położył mnie na ziemi i przycisnął się do mnie. Gładziłam go po plecach, czując, jak jego skóra zaczyna stygnąć mimo żaru bijącego od

ogniska. Przesunęłam rękę na jego biodro, położyłam ją na pasku od spodni. Ujął moją dłoń i po-

prowadził do guzików i zamków, a potem niżej. Wówczas zrozumiałam, dlaczego skórę ma chłodną i gdzie spłynęła cała jego krew. Przytulił się do mnie, a ja wygięłam się w łuk. Kiedy we mnie wszedł,

poczułam, jak jego kły przecinają moją skórę. Fala żaru zalała moje ciało... a potem poczułam, że ten

sam żar zalewa jego. Will był w każdej cząsteczce mojego ciała... ja byłam w nim. Poruszaliśmy się jak jedna osoba kołysana przypływem, jak woda wiecznie odbijająca się od brzegu.

Kiedy oderwał usta od mojej szyi, oboje równocześnie krzyknęliśmy. To był krzyk łabędzia, który

poderwał się z jeziora, gdy zastrzelono jego partnerkę, krzyk banshee odbijający się echem do ścian zamku Lusignan. Krzyk, który sprawił, że każda kosteczka w moim ciele zmieniła się w wodę.

Czerwone pantofelki

Przykryci płaszczem Willa jak kocem leżeliśmy przy ognisku, aż całkiem zgasło. Tulił się do moich pleców, a jego ciało było gorętsze od ognia. Opowiedziałam mu, jak z Meluzyną znalazłyśmy

kryjówkę Dee, jak zniknął, a potem wyrzucił nas do wody.

- Fizycznie mogło wcale go tam nie być - odparł. - Przez lata się przekonałem, że potrafi projektować swoją postać w różne miejsca. Wykorzystuje je jako punkty obserwacyjne.

- Ale to znaczy, że wcale się nie zbliżyliśmy do znalezienia go, tak?

- Może były tam pewne tropy wskazujące na miejsce jego prawdziwego pobytu. Niesamowite, że w ogóle znalazłaś jeden z jego punktów obserwacyjnych.

- Choć to wydaje się małym zyskiem, zważywszy na cenę. - Opowiedziałam, jak zawlokłam

Meluzynę na wyspę, gdzie musiałam patrzeć, jak się roztapia, a także o wizji, w której Marguerite klęczy nad jeziorkiem i wpatruje się w Meluzynę. Pokazałam mu butelkę po wodzie Poland Spring.

- Chyba rzeczywiście mogły być siostrami. Marguerite niewiele mówiła o swoim pochodzeniu, ale to

by wyjaśniało... - Urwał. Milczał tak długo, aż się odwróciłam, by na niego spojrzeć. Wpatrywał się w niebo, ale sprawiał wrażenie, jakby przyglądał się scenie jeszcze bardziej oddalonej niż gwiazdy.

- Wyjaśniało co?

- Pamiętasz, mówiłem ci, że pojechałem za Marguerite do Francji? - Kiwnęłam głową, choć na mnie nie patrzył. Pogrążony w przeszłości, nie potrzebował jednak mojej odpowiedzi. - Kiedy opuściła

Londyn, poszedłem do jej mieszkania. Zobaczyłem tam obraz przedstawiający stary kościół w Paryżu.

To był jedyny trop, więc tam pojechałem. Przez wiele tygodni chodziłem do tego kościoła w nadziei, że Marguerite się tam pojawi, ale na próżno. Kiedy już miałem zrezygnować, otrzymałem następny

znak, który mnie doprowadził do innego miejsca. Myślałem, że ona tam będzie, ale to był tylko

kolejny znak wskazujący na kolejne miejsce. Wierzyłem, że Marguerite zostawia te znaki dla mnie, że wymyśliła pościg jako próbę mojego uczucia i kiedy ją znajdę, ustąpi i obdarzy mnie

nieśmiertelnością. W ślad za nią objechałem całą Francję. Znaki doprowadziły mnie między innymi -

nie na końcu, ale prawie - do chateau Lusignan, legendarnego domu Meluzyny. - I sądzisz, że zostawiła ten znak, bo była spokrewniona z Meluzyną?

- Niewykluczone. Znaki prowadziły mnie do źródeł albo świętych studni, nad którymi zbudowano

kościoły. Ostatecznie znalazłem Marguerite w wieży nad świętym jeziorem, zamieszkanym przez istotę, która ma moc obdarzania życiem wiecznym, a także cofania tego daru. Myślę, że to także była

siostra Marguerite.

Pomyślałam o wizji, w której Marguerite stała nad jeziorem i wzywała istotę żyjącą w wodzie, bo

pragnęła być śmiertelna. - Chyba śniłam o tym miejscu.

-Ja śnię o nim codziennie, gdy tylko o świcie zamykam oczy. To było ostatnie miejsce na świecie,

gdzie byłem szczęśliwy. Spędziłem tam trzy dni z Marguerite w przekonaniu, że odkryłem źródło młodości. - Roześmiał się z goryczą, a mnie ogarnął nagły chłód. - Trzeciej nocy kazała mi zostać w

wieży, a sama poszła nad jezioro. Wróciła wyczerpana i zapadła w głęboki sen. Wtedy ukradłem

srebrną szkatułkę i pierścień, i udałem się do Johna Dee. Myślałem, że to konieczne, jeśli chcę zyskać nieśmiertelność i być z Marguerite na wieki.

- Ale ona już była śmiertelną - powiedziałam. - To musiała być noc, kiedy wezwała istotę z jeziora i

zrezygnowała z wiecznego życia. Tak było w mojej wizji. Wyczuwałam jej wielkie przerażenie, ale zrobiła to, bo cię kochała.

Dopiero teraz na mnie spojrzał.

- Musisz uważać mnie za głupca. - Wszyscy robimy głupie rzeczy. Wydaje mi się, że ty za swoje błędy cierpisz bardziej i dłużej niż

większość ludzi.

- Tak, to jeden z punktów widzenia tej sprawy. - Will roześmiał się. - Noc, kiedy Marguerite odnalazła mnie w Paryżu i powiedziała, że ze względu na mnie zrezygnowała z nieśmiertelności i złożyła

przysięgę, że będzie walczyć z przedstawicielami mojego rodzaju, była najgorsza w całym moim

krótkim wówczas życiu. Szukałem jej lata, dziesięciolecia. Miesiącami wyczekiwałem w kościele, w którym znalazłem pierwszy znak, ale nowych nie było. Powiedziała mi, że ścieżka do Letniej Krainy

podlega

ciągłym zmianom, można ją znaleźć tylko pod warunkiem, że z tego kościoła podąża się za znakami,

mimo to usiłowałem odszukać jezioro, nad którym spędziliśmy tamte trzy noce. Na próżno. Jakby jezioro nie istniało. To doprowadzało mnie do szaleństwa. Bywały okresy, kiedy myślałem, że

naprawdę zwariowałem. Zadawałem sobie pytanie, czy nie wyśniłem sobie Marguerite. - Położył mi

dłonie na policzkach i spojrzał w oczy. - Kiedy weszłaś do mojego mieszkania, po raz pierwszy od czterystu lat zacząłem odczuwać coś na podobieństwo nadziei, że jednak znowu będę mógł być

śmiertelny.

Wpatrywał się we mnie płonącym wzrokiem, ale jego dłoń była zimna. Moja krew już stygła mu w żyłach, wkrótce znowu będzie odczuwał chłód grobu. Myśl o takim cierpieniu była nie do zniesienia.

- Jest jakiś powód, dla którego nie możesz nadal... - Z wysiłkiem szukałam odpowiednich słów - żywić

się mną? Odgarnął włosy z mojej szyi, ustami musnął świeżą ranę.

- Coraz trudniej mi będzie nie pić więcej za każdym następnym razem. Już się uzależniłem od twojego

smaku. - Kiedy przesunął językiem po śladach, poczułam na skórze dreszcz, który rozlał się w moich żyłach. - A im więcej będę pił, tym bardziej ty się uzależnisz od jadu, który wpuszczam do twojego

krwiobiegu. Teraz jad leczy rany i tłumi ból, ale jak w przypadku opiatów będziesz chciała więcej i

więcej. Obawiam się, że intymny związek pomiędzy wampirem i człowiekiem dla tego drugiego kończy się źle.

Pomyślałam, jakby to było za dnia nigdy nie wychodzić z domu, polować na krew i wiecznie żyć.

Wczoraj w nocy

wydawało mi się to całkiem przyjemnym rozwiązaniem, ale później miałam wgląd w świadomość

Meluzyny i wiedziałam, jaka jest tym znużona. W krótkiej wizji, w której Marguerite stała nad brzegiem Jeziora Łabędziego (bo tak zaczęłam je w myślach nazywać), wyczuwałam jej chęć

zrezygnowania z nieśmiertelności w zamian za życie u boku ukochanego mężczyzny.

-Jeśli uda mi się odebrać Dee szkatułkę, możesz ją wykorzystać do odzyskania śmiertelności? - Myślę, że tak... tylko twojemu przyjacielowi Oberonowi ten pomysł się nie spodoba. Zawsze mnie

obwiniał

0 decyzję Marguerite. Nie zgodzi się, żebym dostał szkatułkę choć na sekundę. Przypomniałam sobie, co Dee powiedział o Oberonie: że pragnie szkatułki dla siebie, bo chce

przywrócić żywiołakom dawną potęgę i z ludzi uczynić swoich poddanych.

- Cóż, to nie będzie zależało od niego - odparłam, ściskając dłoń Willa. - Skoro beze mnie nie jest w stanie odzyskać szkatułki, musi się pogodzić z każdą moją decyzją o jej wykorzystaniu. A ja pragnę...

- przycisnęłam usta do jego ust - móc ciągle to robić.

- Ciągle? - Pogładził mnie po biodrze. - W tym tempie będziesz wampirem w ciągu tygodnia. - Objął mnie

i mocno do siebie przytulił. - Lepiej jak najszybciej odnajdźmy szkatułkę.

Chociaż ja nie dostrzegałam żadnych zmian na niebie, Will wiedział, że zbliża się świt. - Musimy iść - powiedział. - Zostało akurat tyle czasu, żebym dostarczył ciebie do domu.

Ognisko się wypaliło, ale cztery spiralne oczy wciąż żarzyły się w trawie. Nie byłam pewna, jak je

zgasić,

kiedy jednak machnęłam nad nimi dłonią, srebro poszarzało, potem zbielało, wreszcie zmieniło się w

mgiełkę, nie zostawiając śladu na trawie. Wzięłam butelkę z Meluzyną i odwróciłam się do Willa, po raz pierwszy zadając sobie pytanie, jak właściwie zamierza odwieźć mnie do domu.

- Łódź czeka za zakrętem - wyjaśnił.

- Łódź? Nie wiedziałam, że przypłynąłeś łodzią. -Jak może wspominałem, nie latam, ale przy Zachodniej

Siedemdziesiątej Dziewiątej trzymam łódź. Jest bardzo szybka.

Kiedy doszliśmy na brzeg, zrozumiałam, co miał na myśli. Każdą linię smukłej motorówki zaprojektowano z myślą o prędkości. Nawet zacumowana niecierpliwie podskakiwała na falach. Na

dziobie widniała nazwa Marguerite.

Pomógł mi wejść na pokład, potem zniknął pod pokładem. Wrócił, niosąc dżinsy i pasiasty rybacki sweter, który wciągnęłam na koszulę. Zadzwonił z komórki i dopiero potem odcumował łódź i

skierował ją na wody zatoki.

- Powiedziałem kierowcy, żeby czekał na nas na pirsie Chelsea. Odwiezie ciebie do domu. Bardzo żałuję, ale nie mogę cię odprowadzić.

- Wiesz, jesteś bardzo staroświecki. - Roześmiałam się, potrząsając włosami w ostrej słonej bryzie. -

Nie potrzebuję eskorty. - Odkryłaś jeden z punktów obserwacyjnych Dee. Wie, że jesteś coraz bliżej. Kiedy się zorientuje, że

wciąż żyjesz, będzie chciał cię zabić, zanim znowu go wyśledzisz. Nie podoba mi się, że będziesz

sama. - Wcale nie będę sama. W domu jest Jay. Chociaż podejrzewam, że to nie najlepsza ochrona.

Will pokręcił głową.

- Jay jest bardzo do ciebie przywiązany. Nie wątpię, że broniłby cię do śmierci, obawiam się tylko, że

nie byłby w stanie długo przeciwstawiać się Johnowi Dee. Słowa Willa zabrzmiały mi w uszach, kiedy wróciłam do domu. Wchodząc po schodach, zawołałam

Jaya i mój głos odbił się nieprzyjemnym echem w pustej klatce schodowej. Nie znalazłam go w

salonie, sypialni ani małym pokoju, który ojciec wykorzystywał jako gabinet. Drzwi do łazienki były zamknięte.

- Jay! - Zapukałam. - Jesteś tam? - Wizja Jaya, który zasnął w kąpieli i zsuwa się do wody, sprawiła, że

ręka mi drżała, kiedy przekręcałam gałkę. Najpierw spojrzałam na staroświecką wannę na lwich łapach. Zasłonka prysznicowa była odsunięta na tyle, że od razu zobaczyłam, że wanna jest pusta.

Ktoś jednak niedawno brał kąpiel, bo na podłodze leżały ręczniki... Czy Jay przywiózł swoje? Byłam

przekonana, że ojciec korzysta wyłącznie z białych, a te były w różowe i czerwone kwiaty. I kom-pletnie mokre. Zauważyłam, że zasłonka prysznicowa lekko się kołysze, poruszana wiatrem z

otwartego okienka nad wanną. Może woda dostała się do środka... chociaż wczoraj w nocy na

Governors Island nie padało... więc Jay rozłożył ręczniki. Zamknąwszy okno, uklękłam, żeby je pozbierać. Kwiecisty wzór zmienił się w plamy krwi.

Przyjrzałam się podłodze. Kafelki, nawet fugi, były czerwone od krwi.

Z walącym sercem podniosłam się i wyszłam z łazienki do salonu. Chciałam zadzwonić na pogotowie, ale kiedy podniosłam słuchawkę, uświadomiłam sobie, że przecież nie mogę wzywać karetki do

skrwawionego ręcznika. Spojrzałam na telefon: światełko sekretarki automatycznej

migało. Rozdygotanym palcem nacisnęłam klawisz odtwarzania. Mechaniczny głos poinformował

mnie, że mani dwadzieścia dwie nowe wiadomości. Odetchnęłam z ulgą, słysząc głos Jaya. Nic mu nie jest, pomyślałam, słuchając charakterystycznych

pomruków i przerw między zdaniami, może się zaciął przy goleniu albo coś w tym rodzaju i dzwoni,

żeby mi powiedzieć, żebym nie szalała na widok krwi w łazience. „Hm... Garet... dzwoniłem na twoją komórkę... tak, mówi Jay". Jay, niech Bóg ma go w opiece, był mistrzem długich i niespójnych

wiadomości. Raz zostawił mi na poczcie głosowej piętnastominutowe streszczenie niemego filmu,

który widział na zajęciach z filmu. „Przypuszczam, że jej nie sprawdziłaś, bo do tej pory już byś się odezwała. Więc kiedy odsłuchasz tę wiadomość..." Przerwał mu odgłos w tle, który brzmiał jak

zapowiedź przez mikrofon w wypełnionym echem korytarzu. „Hm... taa... dobrze... powinnaś

natychmiast tutaj przyjechać". Na tym nagranie się skończyło. - A gdzie jest to „tutaj", Jay? - krzyknęłam, czekając na kolejną wiadomość. Była także od Jaya.

„Hej, Garet, jak odłożyłem, zorientowałem się, że jeśli nie odsłuchałaś moich poprzednich

wiadomości, nie będziesz wiedziała, gdzie jestem... i co się stało. Jestem w szpitalu Świętego Wincentego. Chodzi o Be..." Głos mu się załamał. „Próbowała się zabić. Proszę, przyjedź tak szybko,

jak to możliwe".

Pobiegłam do szpitala, nie tracąc czasu na zmianę ubrania. Dopiero kiedy jechałam windą (na oddział psychiatryczny - w informacji powiedziano mi, że tam leży Becky), uświadomiłam sobie, że cuchnę

szlamem East River, który idealnie pasuje do mojej sytuacji. Powoli się

zapadałam. Dee dobrał się do mojego ojca i najlepszej przyjaciółki. Kto będzie następny? Utracę

wszystkich, jeśli nadal będę próbowała go powstrzymać? Znalazłam salę Becky, ale kiedy przekroczyłam próg, byłam pewna, że pomyliłam numer. Osoba na

łóżku to nie mogła być Becky. Jasne, Becky trudno zaliczyć do wysokich, ale tę pacjentkę ledwo było

widać pod mocno naciągniętą pościelą. I kiedy Becky leżała tak nieruchomo? Nieraz spałam z nią w jednym łóżku i całą noc musiałam się bronić przed jej wierzgającymi kończynami. A ręce tej kobiety

były obandażowane i na pościeli wyglądały jak potężne patyczki do uszu. Nawet włosy, zwykle

naelektryzowane, leżały płasko na białej poduszce. Potem jednak dostrzegłam zgarbioną postać na krześle. Na mój widok Jay skoczył na równe nogi -

Jay, który wlókł się przez życie, skoczył i zarzucił mi ręce na szyję.

- Garet, dzięki Bogu. Myślałem, że tobie też się coś stało. - U mnie wszystko w porządku. Zgubiłam telefon i wczoraj w nocy nie mogłam wrócić do domu...

Cholera, Jay! Co się stało? Becky wyjdzie z tego? Jest nieprzytomna, odkąd... - Spojrzałam na grube

bandaże na rękach Becky. Sięgały od przegubów do łokci. - Była nieprzytomna, kiedy ją znalazłem. Ratownik powiedział, że straciła mnóstwo krwi, ale po

transfuzji na chwilę odzyskała świadomość.

- Ty ją znalazłeś? - Spojrzałam uważnie na Jaya. Zemdlał na lekcji biologii, kiedy musieliśmy ukłuć się w palec, żeby zbadać grupę swojej krwi. Dopiero teraz zauważyłam ciemne plamy na kolanach

jego dżinsów i czerwoną smugę na mankiecie flanelowej koszuli. - Och, Jay, tak mi przykro. Co się

stało?

Pokręcił głową. Przy tym ruchu włosy spadły mu na blade policzki. Miał ciemne kręgi pod oczami.

- Przyszła wczoraj wieczorem pogadać o kontrakcie. Myślałem, że będzie się kłócić, ale ona była... skruszona.

- Skruszona? Becky?

- Właśnie. To niesamowite. Przyniosła wino i powiedziała, iż bardzo przeprasza, że próbowała mnie zmusić do podpisania kontraktu. Ze największy kontrakt nie jest wart tyle, ile nasza przyjaźń. Nic się

nie stanie, jeśli do końca życia pozostaniemy supportem sławnych kapel, a na koncerty będą nas

zapraszać tylko do małych miasteczek. Wypiliśmy całą butelkę i obejrzeliśmy film w telewizji... „Czerwone pantofelki"... co było dziwne, bo w programie kablówki go nie zapowiadali. Becky bardzo

się ucieszyła, mówiła, że to jej ulubiony film, chciała nawet, żebyśmy go dla ciebie nagrali. Otworzyła

następną butelkę wina, którą znaleźliśmy w barku twojego taty, w mikrofalówce uprażyliśmy kukurydzę. Było fajnie... jak w czasach liceum, kiedy do późnego wieczoru oglądaliśmy stare filmy.

Na dworze była mgła i Becky powiedziała, że to tworzy przytulny...

- Mgła. Tam, gdzie ja byłam, mgły nie było. - Wspomniałam czyste niebo nad Governors Island. Jay rzucił mi dziwne spojrzenie.

- Nie wiem, gdzie się podziewałaś wczoraj w nocy, ale w Village była mgła. Nie widzieliśmy nic za

oknem. Becky powiedziała, że to dobrze, że nie oglądamy horroru... tylko że zapomniałem, jaki ten film jest straszny... Pamiętasz scenę, kiedy dziewczyna wkłada czerwone pantofelki i tańczy tak

długo, aż umiera? Becky powiedziała, iż czasami jej się wydaje, że nosi takie czerwone pantofelki, i

marzy, żeby się zatrzymać... przestać jeździć w trasy, przestać

promować kapelę, przestać się martwić, czy odniesiemy sukces, czy nie. Po prostu przestać. A potem

była ta scena, kiedy Moira Shearer rzuca się pod pociąg, i zobaczyłem, że Becky płacze. Powinienem był się zorientować, że coś jest nie tak, ale poczułem się śmiertelnie zmęczony. Właściwie miałem

wrażenie, jakbym tańczył do upadłego jak Moira Shearer. Zasnąłem na kanapie, a gdy się obudziłem,

Becky nie było w pokoju. Już zasypiałem, kiedy usłyszałem jakiś odgłos z łazienki. Stukanie. Wszystko mi się pomieszało, myślałem, że to tańczy balerina z filmu. Ale odgłos strasznie mnie

irytował, więc wstałem i poszedłem zobaczyć...

Schował twarz w dłoniach, jakby w ten sposób mógł zablokować wspomnienie tamtej chwili. - Odgłos wydawała zasłonka poruszana przez wiatr. Becky musiała otworzyć okno, bo jestem prawie

pewien, że wcześniej było zamknięte. Może chciała wyskoczyć, ale to okienko nawet dla niej jest za

wąskie. W szafce z lekarstwami znalazła brzytwę. Wyłożyła podłogę ręcznikami, żeby krew nie zalała kafelków. Wiesz, jaka jest pedantyczna. - Zaszlochał. Objęłam go i poklepałam po plecach. Po chwili

mówił dalej: - Owinąłem jej przeguby ręcznikami tak mocno, jak się dało, i natychmiast zadzwoniłem

po karetkę. Ratownik powiedział, że jeszcze pół godziny i by umarła. Kiedy pomyślę, że o mało nie obróciłem się na drugi bok i nie zasnąłem...

- Ale tego nie zrobiłeś, Jay! Wstałeś i uratowałeś ją. - Nie miałam pojęcia, jak wyjaśnić Jayowi, z

czym musiał walczyć, żeby nie zasnąć. Byłam pewna, że mgła, którą Becky wpuściła do mieszkania, ją skłoniła do targnięcia się na życie, a Jaya ukołysała do snu. -1 to nie twoja wina, że Becky to

zrobiła...

- To moja wina... - dobiegł nas głos od strony łóżka. Becky miała otwarte oczy. Sprawiały wrażenie

ogromnych w białej jak kreda twarzy. - Tak mi przykro... - Wszystko w porządku. - Usiadłam na łóżku i ujęłam ją za rękę. Palce miała bezwładne i lodowate. Te

ogromne oczy w białej twarzy przypomniały mi o Meluzynie rozpływającej się na skale. Ścisnęłam

dłoń Becky, jakbym przez to mogła ją powstrzymać od odejścia. - Nie wiedziałaś, co robisz. Oblizała wyschnięte, popękane usta.

- Wiedziałam. Pomyślałam, że tak będzie łatwiej... Byłam zmęczona tym ciągłym wysiłkiem. No

wiesz, kogo oszukuję, próbując zostać wielką gwiazdą rocka? Powinnam była pójść na studia prawnicze, jak mówiła mama... O cholera! Moja mama tu jest? Wie?

- Jedzie tu z Fort Lauderdale - powiedział Jay. - Przepraszam, Becky, musiałem do niej zadzwonić.

Po twarzy Becky pociekły łzy. Z pudełka na stoliku wyjęłam chusteczkę higieniczną i otarłam jej twarz.

- To ją zabije. Co ja sobie myślałam?

- Nie myślałaś, słoneczko. Byłaś... - Do głowy wpadły mi słowa „rzucono na ciebie urok", ale ugryzłam się w język. - Byłaś pod zbyt wielką presją. Odpoczniesz... Pomożemy ci i poczujesz się

lepiej, obiecuję.

Potaknęła, ale powieki już jej opadały. Siedziałam przy niej, trzymając ją za rękę i starałam się wymyślić sposób na zrealizowanie tego przyrzeczenia.

Spędziłam prawie całe przedpołudnie, na zmianę z Jayem siedząc przy łóżku Becky. Kiedy przyszła

jego kolej, odwiedziłam ojca. Poczułam się fatalnie na widok pustego pokoju, ale pielęgniarka powiedziała, że mój ojciec i jego

przyjaciel są w świetlicy. Pobiegłam tam: Roman w fotelu na kółkach grał w brydża z Zachem i

dwiema Chinkami, które przedstawił jako Minnie i Sue. Miał rumieńce i był wesoły. Po skończonej partii wzięłam Zacha na bok i powiedziałam mu o Becky.

- Biedactwo. - Pokręcił głową. - Wiem, że była pod wielką presją.

- Naprawdę? - zapytałam, ale nie czekałam na odpowiedź. - Nie wiem, czy powinniśmy mówić Romanowi. Boję się, że to mu przypomni o samobójstwie Sante. - Jeszcze nie skończyłam, gdy

uświadomiłam sobie, że może nie powinnam była mówić Zachowi. Zawsze martwiłam się, że ma

skłonności samobójcze. Chociaż jednak wiadomość go zasmuciła, sprawiał wrażenie niezwykle spokojnego.

- Wiem, o co ci chodzi. To istotnie podobne sprawy. Sante zabił się tuż przed największą wystawą, a

zespół Becky jest na granicy osiągnięcia wielkiego sukcesu. - Uśmiechnął się smętnie. - Czasami myślę, że łatwiej być nieudacznikiem.

Ta uwaga mnie poruszyła. Przez wszystkie te lata, kiedy nie malował, sądziłam, że brakuje mu

inspiracji. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że rezygnując z wysiłków, chroni siebie przed ewentualnym zawodem.

- Nie jesteś nieudacznikiem, Zach. - Położyłam mu dłoń na ramieniu. - Jesteś... członkiem rodziny.

Nie mam pojęcia, co przez te ostatnie dni poczęłabym bez ciebie. Oczy mu błysnęły. Przestraszyłam się, że się rozpłacze, ale on wyprostował zwykle zgarbione plecy.

- Nie martw się o Romana i Becky. Będę oboje pilnował. Rób, co musisz robić. Zastąpię ciebie.

Pomimo zapewnień Zacha nie chciałam zostawiać Becky samej, ale o jedenastej pielęgniarka

przyniosła mi wiadomość od Oberona: „Spotkajmy się o drugiej na stopniach ratusza. Ubierz się w strój do spawania".

Strój do spawania? Ale potem sobie przypomniałam, że jedynymi żywiołakami, których nie

poznałam, były istoty zrodzone z ognia. Will powiedział, że Oberon zostawia „najgorętszych" przewodników na koniec. Nie potrafiłam sobie wyobrazić rzeczy bardziej niebezpiecznej od skoku z

Empire State Building czy wędrówki przez system wodny miasta w postaci molekularnej, ale

wiedziałam, że lepiej się przygotuję na to, co mnie czeka, jeśli wcześniej się prześpię. Ale tak naprawdę do wyjścia skłonił mnie widok Joego Kiernana. Wracałam z barku, kiedy go

zobaczyłam, szedł do pokoju Becky. Zatrzymałam się w holu i machnęłam na Jaya, który zaraz potem

wyszedł. - Co on tu robi? - zapytałam. - Myśli, że to, co stało się z Becky, ma jakiś związek z włamaniem?

Jay gapił się na mnie.

- Co ty wygadujesz? - Wzruszył ramionami. - Już wcześniej tu był. Powiedział, że chciał jako przyjaciel sprawdzić, co u Becky.

Nie wierzyłam, by detektyw Kiernan cokolwiek robił bez ukrytych intencji, ale nie potrafiłam sobie

wyobrazić, skąd miałby wiedzieć, że próba samobójcza Becky ma związek z Johnem Dee - a ja nie miałam zamiaru mu tego wyjaśnić.

- Lepiej miej go na oku - powiedziałam. - Muszę na jakiś czas wrócić do domu.

Jay potaknął. - Rzeczywiście, powinnaś odpocząć. Zaczynasz bredzić jak paranoiczka.

Wróciłam do domu i wzięłam długi, gorący prysznic (w łazience na drugim piętrze, nie sądziłam, że

szybko zacznę korzystać z łazienki ojca). Włożyłam spodnie od dresu, stary T-shirt i bez żadnego uzasadnionego powodu koszulę Willa. Kiedy się położyłam, w uszach brzmiał mi głos Jaya

opisującego zdarzenia ubiegłej nocy.

Becky i ja oglądałyśmy „Czerwone pantofelki" na przeglądzie w Film Forum, kiedy miałyśmy szesnaście lat. Film tak ją zachwycił, że zaciągnęła mnie na drugi seans, a sama poszła jeszcze na

trzeci. Mnie też się spodobał, ale ta jej obsesja wydawała mi się dziwna. Niezwykłe, że wczoraj go

pokazano w telewizji, skoro program tego nie przewidywał. „Becky bardzo się ucieszyła... Chciała go nagrać dla ciebie".

Wstałam z łóżka i boso poszłam na pierwsze piętro. W progu mieszkania ojca w nozdrza uderzył mnie

miedziany zapach krwi. O mało nie uciekłam, ale się przemogłam. Weszłam i usiadłam na kanapie przed telewizorem. Na stoliku stały dwie otwarte butelki, dwa puste kieliszki i wielka miska. Na

jednej butelce widniała etykietka: Woop Woop, australijski shiraz, który sprzedawano w sklepie z

alkoholami przy Hudson; Becky zawsze go kupowała, bo był tani i uwielbiała wymawiać na głos jego nazwę. Więc to wino ona przyniosła. Przyjrzałam się drugiej butelce, tej, którą znaleźli w barku

mojego ojca. Była zakurzona, musiałam wytrzeć etykietkę, żeby ją odczytać. Le Vin du Temps Perde.

Wino utraconego czasu. Byłam pewna, że ojciec go nie kupił, ale jak Johnowi Dee udało się przeszmuglować butelkę do domu? Czy któryś z jego pachołków zostawił ją w noc włamania? Kiedy

ją podniosłam, zauważyłam, że na dnie trochę zostało. Nalałam odrobinę do kieliszka i powąchałam.

Poczułam oszałamiający aromat czekolady

i cynamonu. Zanim zdążyłam sobie powiedzieć, dlaczego to nie jest dobry pomysł, upiłam łyk.

Wino było tak wytrawne, że zdawało się parować w chwili, gdy zetknęło się z językiem, i usta wypełniła mi mgiełka... o smaku czekolady, lawendy i jakiejś nienazwanej przyprawy. Upiłam drugi

łyk, próbując utrzymać smak na języku. Zamknęłam oczy i zobaczyłam siebie w winnicy w

południowej Francji. Czułam słońce na skórze i zapach lawendy w powietrzu... Gwałtownie uniosłam powieki, odsuwając kieliszek. Le Vin du Temps Perdu, rzeczywiście! I mówić

tu o niebezpieczeństwach alkoholu! A Becky wypiła całą butelkę... oglądając film, którego nie

powinno być w telewizji. Szukałam pilota, wreszcie znalazłam go między poduchami kanapy. Włączyłam telewizor i

wywołałam menu nagrywarki. Najnowszą pozycją było „Drapieżne maleństwo" z Katherine Hepburn

i Carym Grantem, ponieważ jednak film został nagrany wczoraj wieczorem, wybrałam go i nacisnęłam klawisz odtwarzania. Przewinęłam reklamy do czołówki Turner Classic Movies, po której

na ekranie pojawił się krytyk filmowy Robert Osborne, jak zwykle stojący przed ceglanym

kominkiem w swoim klubowym gabinecie pełnym obrazów i głębokich czerwonych foteli. Becky i Jay na pewno oglądali wstęp - Jay uwielbiał Roberta Osborne'a i potrafił doskonale przedrzeźniać jego

mowy. Nacisnęłam klawisz PLAY.

- Witam, jestem Robert Osborne i dzisiaj obejrzymy... - Ekran na pół sekundy zamigotał, szeroka, przyjacielska twarz Osborne'a znieruchomiała. Jego przykryte ciężkimi powiekami oczy (od razu

widać, że spędza życie w mrocznych kinowych salach, zawsze powtarzał Jay) jakby pociemniały. -

...Obejrzymy „Czerwone pantofelki"

Michaela Powella i Emerica Pressburgera z niezrównaną Moirą Shearer w roli nieszczęsnej baletnicy

Victorii Page oraz uroczym Antonem Walbrookiem jako diabolicznym impresariem Borisem Lermontovem.

Nachyliłam się do telewizora. Coś było nie tak z dźwiękiem. Słowa Osborne'a nie do końca

odpowiadały ruchom jego warg. A może po prostu byłam zmęczona. Narzuciłam na kolana stary barwny pled i usadowiłam się wygodnie, kołysana melodyjnym głosem krytyka, który mówił, że

intencją producentów filmu był manifest o potędze sztuki. Z lubością opowiadał, jak diaboliczny (użył

tego słowa kilka razy) Lermontov doprowadził Victoriç Page do samobójstwa. Śmieszne, pomyślałam, Robert Osborne zwykle nie psuje przyjemności, zdradzając zakończenie,

choć mnie to nie przeszkadzało, film już widziałam. Zapomniałam natomiast, jak wyraziste i

oniryczne są sekwencje snu, w którym Vicky Page wkłada pantofelki zrobione przez tajemniczego szewca i tańczy, aż umiera. To było niezwykle psychodeliczne... i freudowskie. Twarz szewca

najpierw była twarzą jej kochanka, potem Lermontova. Wcześniej nie zauważyłam, jak bardzo

Lermontov jest podobny do Johna Dee... ale oczywiście nie znałam Johna Dee, kiedy pierwszy raz widziałam film.

Rozumiałam teraz, jak film musiał wpłynąć na Becky. Na swój sposób dążyła ze wszystkich sił do

sukcesu jak Vicky Page. Nawet wyglądała jak Moira Shearer ze swoimi gęstymi rudymi lokami. Nagle uderzyło mnie, że aktor grający kompozytora, który zakochuje się w Vicky, bardzo przypomina

Jaya.

Pewnie zapadłam w drzemkę, bo kiedy się ocknęłam, siedziałam z kieliszkiem w dłoni i oglądałam

przedostatnią scenę - Lermontov mówi Vicky, że musi wybrać pomiędzy życiem wielkiej tancerki a życiem kury domowej. Mgliście pamiętałam, że kiedy pierwszy raz obejrzałyśmy film, pokłóciłyśmy

się z Becky o tę scenę.

- Dlaczego Vicky musi wybierać? - zapytałam. - Bo musi! - odparła. - Nie można mieć jednego i drugiego.

Teraz rozumiałam punkt widzenia Lermontova i Becky. Większość sławnych artystów miała nieudane

życie osobiste - chyba że związali się z osobami, które zrezygnowały z własnych pragnień i dążeń. Ci, którzy próbowali prowadzić normalne życie, jak Zach, Jay i ja, ponosili klęskę artystyczną. Prawdę

mówiąc, ponosiliśmy klęskę we wszystkim. Ja byłam tak zajęta ratowaniem świata, że zignorowałam

oznaki świadczące, że moja najlepsza przyjaciółka ma problemy. Teraz leży w tym samym szpitalu co mój ojciec. Ile osób, które kocham, będzie cierpiało z powodu mojej beztroski? Rzeczywiście byłam

do niczego w sztuce i w życiu. Patrzyłam, jak Vicky Page wybiega z teatru i rzuca się pod pociąg

jadący do Paryża. Rozumiałam, dlaczego to robi: wybór okazał się dla niej za trudny. Przynajmniej mogła zdjąć czerwone pantofelki i odpocząć.

Już chciałam wyłączyć telewizor, gdy na ekranie znowu pojawił się Robert Osborne. Siedział w

czerwonym fotelu przed płonącym kominkiem z kieliszkiem czerwonego wina w ręku. - „Czerwone pantofelki" były klapą, kiedy w roku tysiąc dziewięćset czterdziestym ósmym pojawiły

się na ekranach - powiedział. - Dla większości kinomanów zbyt trudne do przełknięcia okazało się

przesłanie filmu, że lepiej umrzeć dla sztuki, niż żyć bez celu. Ale my wiemy,

jakiego wyboru należy dokonać, prawda? - Uśmiechnął się, nawet kobieta na portrecie nad

kominkiem zdawała się uśmiechać, i kiwnąć głową. Siedziałam na skraju kanapy tak blisko telewizora, że dostrzegałam bursztynowy błysk w oczach Roberta Osborne'a. Patrzył prosto na mnie i

czekał, aż postąpię właściwie. Rozumiałam, co należy zrobić. Robert Osborne wiedział wszystko.

Przyszło mi na myśl, że przysłano go do mnie jako duchowego przewodnika. To wrażenie było obce i mgliście niewygodne, ale niezwykle pociągające. Muszę postąpić zgodnie ze wskazówkami

Osborne'a.

Wstałam i poszłam do łazienki. Brzytwa, której użyła Becky, wciąż leżała na umywalce. Biorąc ją do ręki, zobaczyłam w lustrze swoje oczy. Rozszerzone źrenice niemal całkowicie zakrywały tęczówki,

przez co wydawały się czarne i puste. Poczułam, jak w moim wnętrzu wzbiera lodowata nicość

niczym woda wypełniająca mroczną studnię. Utonę w tej nicości, jeśli zaraz czegoś nie zrobię. Spuściłam wzrok - lewą dłonią trzymałam brzytwę nad prawym przegubem. Śmieszne, pomyślałam,

ostrożnie przesuwając ostrzem po skórze, przecież jestem praworęczna. Na ręce pojawiła się cienka

szkarłatna linia. Uwolnienie mroku. Słyszałam, jak krew pulsuje mi pod skórą, jakby pragnąc się wydostać. Ale ten odgłos dobiegał z wanny. Zasłonka prysznicowa grzechotała na drążku. Jay mówił

coś o zasłonie... obudził go odgłos zasłony poruszającej się na wietrze... tylko że teraz okno nie było

otwarte. Zamknęłam je, to pierwsze, co zrobiłam rano po wejściu do łazienki. Ze zdziwieniem wpatrywałam się w zasłonkę, a dłoń, w której trzymałam brzytwę, wisiała nieruchomo nad

przegubem. Później próbowałam pojąć, dlaczego zastanowiła mnie właśnie ta anomalia, zasłonka

prysznicowa kołysząca się w zamkniętym pomieszczeniu, a nie pojawienie się butelki wina o nazwie

Utracony czas, nowy wystrój w TCM czy osobliwe zachęty do popełnienia samobójstwa wygłaszane przez Roberta Osborne'a. Wciąż nie jestem pewna dlaczego, ale właśnie to przebiło się przez czarną

mgłę, która zaległa w moim mózgu.

Odłożyłam brzytwę na umywalkę, weszłam do wanny i rozejrzałam się. Na dnie zobaczyłam miniaturową wersję Vicky Page z ostatniej sceny „Czerwonych pantofelków", doskonałą w każdym

szczególe, od kręconych rudych włosów do porwanej, poplamionej spódniczki i czerwonych

pantofelków. Pochyliłam się i rozpoznałam Lol. Leżała bezwładnie, jedną dłonią szarpiąc zasłonkę. Na mój widok otworzyła usta, ale nie wyszedł z nich żaden dźwięk. Wypuściła zasłonkę i wskazała

swoje stopy.

Czerwone pantofelki w rzeczywistości były gołymi stopami umazanymi w krwi. „Mniejsze żywiołaki nie znoszą żelaza", przypomniałam sobie słowa Oberona, kiedy w parku zbierał

szczątki sylfów. A krew jest pełna żelaza.

Pośpiesznie wzięłam ją na dłoń i zaniosłam do umywalki. Wpierw spłukałam jej stopy pod bieżącą wodą, potem napełniłam umywalkę, żeby mogła je wymoczyć. W szafce znalazłam plaster i

przykleiłam do rany na przegubie. Kiedy spojrzałam do umywalki, zobaczyłam, że w wodzie tworzą

się obrazy, takie same jak te, które widziałam w parku z Meluzyną. Więc jednak zostawiła mi jedną umiejętność, tylko że zamiast widzenia przyszłości, ja w wodzie widziałam przeszłość: Lol znalazła

Becky w łazience i próbowała zatamować krwotok, ale kiedy krew doszła jej do stóp, wpadła do

wanny. I wtedy zaczęła szarpać zasłonką, żeby obudzić Jaya.

- Dziękuję ci - powiedziałam. - Uratowałaś Becky i mnie. - Pisnęła i chlapnęła mi wodą w twarz. - Nie

mam pojęcia, co mnie opętało. Lol założyła ręce na piersi i prychnęła naburmuszona, potem rozpostarła skrzydła i poleciała do

salonu, gdzie zatrzymała się nad telewizorem. Nieruchomy kadr przedstawiający Roberta Osborne'a

wciąż wypełniał ekran, tylko że to wcale nie był Robert Osborne, ale John Dee. - Próbował skłonić Becky do samobójstwa, a potem to samo zrobił ze mną.

Lol zatrzepotała skrzydłami, pokazując coś na ekranie.

- Tak, widzę. To kryjówka Johna Dee. Obrazy i dywany są takie same jak w jaskini pod rzeką. Powiem Oberonowi... Cholera! - Spojrzałam na zegar na dekoderze: 1:33. Na dotarcie do ratusza pozostała mi

niecała godzina. - Idę na spotkanie z żywiołem ognia. - Przypomniawszy sobie, że Lol należy do

ognistych żywiołaków, dodałam: - Chcesz pójść ze mną? Smagła skóra wróżki zbielała. Pokręciła głową, nie wydając z siebie ani słowa. Zaatakowała wampira

i ryzykowała zatrucie krwią, zadawałam więc sobie pytanie, co też mogło ją tak śmiertelnie

wystraszyć.

Skarbnik

Jadąc metrem do ratusza, nie potrafiłam pozbyć się z myśli brudnej obecności Johna Dee. Jeśli ludzi cieni włamujących się do mojego domu odebrałam jako naruszenie prywatności, to odczuwałam jak

gwałt na mózgu. Najgorsza była wątpliwość, czy Dee jest wciąż w moim wnętrzu i subtelnie wpływa

na myśli w sposób, którego nie potrafię sobie wyobrazić. Patrząc na współpasażerów, wyczuwałam zmęczenie i rozpacz, ale czy nie projektowałam na nich własnego złego nastroju? Czy błotniste aury

to halucynacje? Czy głosy, które słyszę od tamtego lotu z Ariel, są głosami moich demonów? Czy

wszystko sobie wyobraziłam?Być może po prostu tracisz rozum, rozległ się w mojej głowie głos ni to Johna Dee, ni to Roberta Osborne'a. Wszystko, czego doświadczyłam, a były to rzeczy widowiskowe,

traktowałam jako dowód realności wydarzeń, ale jeśli to były halucynacje? Skąd mogłam to wiedzieć?

Wysiadłam przy Park Place. Wychodząc ze stacji metra, minęłam kilka mozaik w kształcie oczu na ścianie.

Widziałam je wcześniej, ale dzisiaj zerkałam na nie nerwowo, jakby mnie obserwowały. Nie

potrafiłam otrząsnąć się z wrażenia, że jestem śledzona, kiedy szłam na wschód Park Place. Nawet widok Oberona, który w beżowej bluzie i baseballówce czekał na mnie przy bramce bezpieczeństwa

na Broadwayu, nie przekonał mnie, że jestem przy zdrowych zmysłach. Mógł być elementem całej tej

skomplikowanej halucynacji. Mimo to na wszelki wypadek grzecznie się z nim przywitałam. - Przykro mi z powodu twojej przyjaciółki Becky - powiedział. - Zdawałem sobie sprawę, że Dee

będzie próbował cię dopaść poprzez bliskich tobie ludzi, ale myślałem, że to będzie twój ojciec,

którego przez większość czasu pilnowałem w szpitalu, albo Jay - jego z mojego polecenia pilnowała Lol.

- Becky umarłaby, gdyby nie Lol. - Opowiedziałam mu, jak znalazłam Lol w wannie ze stopami

umazanymi w krwi, ale nie wspomniałam, jak niewiele brakowało, żebym wbiła brzytwę w swój nadgarstek (plaster zakryłam długim rękawem). Ponieważ Oberon uważnie mi się przyglądał,

pośpiesznie zaczęłam zdawać mu obszerną relację z tego, co wczoraj przydarzyło się Meluzynie. Cień

bólu przemknął mu po twarzy, gdy mówiłam, jak Meluzyna roztapiała się na skale, ale nie miał pojęcia, co należy zrobić, by nadać jej poprzednią postać. Jedyne pytanie, jakie mi zadał, dotyczyło

kryjówki Johna Dee.

- Były tam jakieś okna? - Okna? A skąd miałyby się wziąć? Pod East River? Pokręcił głową.

- To projekcja rzeczywistej kryjówki w miejscu, gdzie mógł zwabić ciebie i Meluzynę, a potem

wyrzucić do rzeki. Wiedział, że słona woda ją zniszczy.

- Skoro ty też o wszystkim wiedziałeś, dlaczego jej nie powstrzymałeś? - Z gniewu podniosłam głos.

Grupa kobiel, także w beżowych bluzach i czapkach, spojrzała na nas, gdy przechodziły przez bramkę wykrywającą metal, ale żadna nie zwróciła na nas większej uwagi.

Oberon skwitował śmiechem moje oburzenie.

- Powstrzymać żywiołaka? Tak samo skutecznie mógłbym powstrzymać przypływ oceanu albo unieruchomić ziemię. Meluzyna wiedziała, co robi. Jeśli zdołałaś poznać jakiś użyteczny szczegół w

trakcie pobytu w kryjówce Dee, chciałaby, żebyś go wykorzystała. Z okien mogłaś dostrzec coś, co

wskazywało na jej prawdziwe położenie. Zaprzeczyłam

- Na ścianach wisiało pełno obrazów. Jeśli nawet były okna, to zakryte.

- Z czego zrobiono ściany? - Pokrywała je jakaś złota boazeria. Cała ta wyprawa okazała się kompletną stratą czasu, w dodatku

doprowadziła do destrukcji Meluzyny.

Oberon przekrzywił głowę i przyjrzał mi się skośnymi zielonymi oczami. - Wątpię. Coś sobie uzmysłowisz. Ale na razie mamy inne zajęcie. - Podał mi bluzę i czapkę. - Proszę,

włóż to.

Zobaczyłam, że na obu widnieje logo Bibliotek Publicznych Queens. - To nasze przebranie?

- Nie jest mi potrzebne, ale pomyślałem, że miło będzie, jeśli okażemy wsparcie. Mnóstwo

żywiołaków pracuje w bibliotekach publicznych albo korzysta z ich zasobów. Fatalnie by się stało, gdyby je zamknięto.

Strażnikowi powiedzieliśmy, że przyłączamy się do protestu na schodach, i przez bramkę do

wykrywania metalu

weszliśmy na dziedziniec. Nie byłam w ratuszu od czasów wycieczki w trzeciej klasie i zapomniałam,

jaki piękny jest ten budynek. Fasada z wapienia połyskiwała w popołudniowym świetle. Kiedy jednak spojrzałam w górę, przekonałam się, że chociaż posąg Sprawiedliwości na szczycie wieży zegarowej

wciąż lśni, od wschodu zaczynają nadciągać ciemne chmury. Posąg na szczycie Municipal Building

już otulała mgła. Kiedy mijaliśmy protestujących na schodach, którzy trzymali banery z napisami POWOLNA

GOSPODARKA = PEŁNE BIBLIOTEKI i NIE POZWÓLCIE, BY W BIBLIOTEKACH

ZAPANOWAŁA CIEMNOŚĆ, Oberon zaczął skandować: „Uratujcie nasze biblioteki! Uratujcie nasze biblioteki!" Inni momentalnie podchwycili hasło, ale my się nie zatrzymaliśmy. Przeszliśmy

przez łukową bramę, minęliśmy posąg Jerzego Waszyngtona z brązu i marmurową rotundę, ale

zamiast wejść po schodach na górę, Oberon poprowadził mnie do służbowej windy jadącej na pierwszy poziom podziemia. Wyszliśmy z niej na słabo oświetlony korytarz, gdzie były drzwi z szybą

z mrożonego szkła, na której widniał złoty napis BIURO SKARBNIKA ASESORA. Nad szybą

wisiała drewniana tabliczka z informacją PROSIMY WCHODZIĆ POJEDYNCZO, a na ozdobnym żeliwnym stojaku znajdowała się następna z napisem POCZĄTEK KOLEJKI. Przed drzwiami

grzecznie czekało kilkanaście osób, wszyscy w dłoniach ściskali żółtawe arkusze papieru. Oberon

minął kolejkę i położył dłoń na klamce. - Hej, koleś! - zawołał mięsisty mężczyzna, który stał pierwszy. - Tu jest kolejka!

- Tak, wiem, panie... - Oberon wyjął mu z dłoni papier, niemal przezroczysty i barwy starych ścinek z

paznokci,

który zaszeleścił, jakby go rozdarto, choć był cały. - Pan Arnold A. Herkimer, Kissena Boulevard,

Flushing, Nowy Jork - powiedział, nie patrząc na arkusz. Spojrzałam i przekonałam się, że nazwisko i adres były prawidłowe.

- Sprawdźmy, w jakie kłopoty się pan wpakował.

Szanowny panie Herkimer W związku ze złamaniem paragrafu 73197-PYT-C2 jest pan proszony do stawienia się w Biurze

Skarbnika Asesora, pokój B7 w Ratuszu, w celu ustalenia wysokości grzywny.

Uwaga: wszystkie grzywny należy płacić gotówką. Z poważaniem Ignatus T. Ashburn III Skarbnik Asesora

Skończywszy czytać, Oberon uniósł list do światła. Znak wodny w kształcie spiralnych linii zaczął

wirować. Odwróciłam wzrok, bo zaczęło mi się kręcić w głowie, i zobaczyłam, że oczy Herkimera biegają na boki.

- Dobrze. - Oberon oddał Arnoldowi Herkimerowi list.

- Wszystko jest w porządku. Zamienię ze skarbnikiem słówko w pańskiej sprawie. - Dziękuję panu - odparł tamten; wzrok wciąż miał rozbiegany, jakby obserwował mecz tenisa

stołowego.

- Doceniam to. Nie mam pojęcia, co źle zrobiłem... - Och, doprawdy, Arnie? - Oberon cmoknął. - Więc może spróbuj sobie przypomnieć.

Arnold Herkimer zalał się rumieńcem, a Oberon szepnął mi do ucha:

- Wydaje emeryturę dziewięćdziesięciosiedmioletniej matki w kasynach Atlantic City i mówi jej, że

płaci czesne syna w college'u. Otworzył drzwi, zostawiając Arnolda Herkimera kontemplującego swoje grzechy. W środku był

krótki korytarz i następne drzwi, podzielone poziomo na pół. Górna część otwierała się na kontuar, za

którym siedział mężczyzna po trzydziestce w sztruksowej koszuli w czerwone pasy z łysiejącymi rudymi włosami i skórą gęsto poznaczoną piegami. Mosiężna tabliczka informowała, że to

IGNATIUS T. ASHBURN III, SKARBNIK. Odbitka ksero na różowym papierze ostrzegała: JEŚLI

PETENT MARUDZI, DENERWUJE SIĘ ALBO PO PROSTU JEST NIEPRZYJEMNY, OPŁATA ZA ZNOSZENIE JEGO HUMORÓW WYNOSI 10 DOLARÓW. Oberon zamknął za mną pierwsze

drzwi i pociągnął mnie na bok wąskiego korytarza. Przed kontuarem stała młoda dziewczyna w

obcisłych dżinsach, skórzanej kurtce i butach UGG, grzebiąc w przepastnej torebce. - Miałam to w ręce sekundę temu - powiedziała. - Może pan sprawdzić po nazwisku?

- Nie mogę. - Urzędnik przechylił tak mocno głowę do tyłu, że dosłownie patrzył na czubek swojego

nosa. W tej pozycji było widać jego niezwykle duże nozdrza, które jeszcze się powiększyły, kiedy dziewczyna zaczęła wyrzucać zawartość torebki na kontuar. Na blacie wylądowały iPhone,

kosmetyczka i garść opakowań po gumie do żucia, zanim znalazła papier barwy kości słoniowej.

- Proszę. - Przesunęła list do urzędnika. - Ale nie mam pojęcia, o co chodzi. Mieszkam u rodziców, kiedy nie jestem na studiach, mój samochód zarejestrowany jest na nich, więc sprawy, które go

dotyczą, powinny trafić na adres domu w Searsdale.

- To nie ma nic wspólnego z pani rodzicami, Jenno Abigail Lawrence - oznajmił urzędnik, unosząc list

do światła. - Złamanie paragrafu 4901929-XNT-SR. Chodzi o pogwałcenie ustawy o prywatności. - Spojrzał na Jennę Lawrence i z jego nozdrzy wydobyła się cienka strużka dymu. Oczy barwy

cynamonowej gumy do żucia zaczęły wirować tak samo jak linie znaku wodnego. Patrząc w nie,

poczułam wyrzuty sumienia. Przypomniałam sobie oszukiwanie na teście z francuskiego w siódmej klasie, list z podziękowaniem, którego nie wysłałam, i książkę z biblioteki, której nie oddałam. - Kara

ulegnie złagodzeniu, jeśli dobrowolnie się przyznasz.

Jenna Lawrence przerzuciła torebkę z jednego ramienia na drugie i poprawiła idealnie proste jasne włosy z pasemkami.

- Naprawdę nie mam pojęcia, o czym pan mówi, ale jeśli to ma coś wspólnego z moją współlokatorką,

powinien pan wiedzieć, że nie można wierzyć w ani jedno jej słowo. Na pewno nie czytałam tej jej głupiej pracy o Dantem...

- Nie, nie czytałaś, w przeciwnym razie miałabyś niejakie pojęcie o karze. Nie, to dotyczy czytania

wiadomości na komórce twojego chłopaka Scotta, kiedy poszedł do 7-Eleven po mrożoną kawę dla ciebie.

Otworzyła szeroko usta.

- Skąd...? Ale... - wyjąkała. Kiedy odzyskała panowanie nad sobą, zapytała: - Czy Scott panu powiedział?

- Scott nie wie, że czytasz wiadomości na jego komórce, chociaż się zastanawiał, dlaczego byłaś na

niego zła. - Nazwał mnie rozpuszczonym bachorem! - poskarżyła się Jenna. -1 powiedział tej swojej tak zwanej

najlepszej przyjaciółce z liceum, Angie, że obchodzą mnie wyłącznie ciuchy. - Znowu zaczęła

grzebać w torbie, ale Ignatius

wyjął chusteczkę z pudełka i podał jej. Czekał cierpliwie, aż dziewczyna wytrze nos.

- Nie mam zielonego pojęcia, skąd pan o tym wie, ale co zamierza pan zrobić? Chyba nie powie pan Scottowi?

- Ja nie, ale ty powiesz, Jenno. I spędzisz wakacje, pracując jako wolontariuszka w domu dla kobiet,

ofiar domowej przemocy, zamiast wylegiwać się na plaży w Hamptons. - Dobrze. - Pociągnęła nosem. - Przypuszczam, że to będzie dobrze wyglądać w moim CV.

Ignatius westchnął, wysyłając smugę dymu z nozdrzy.

-1 będziesz spędzać więcej czasu z babcią Ruth. - Drewnianym młotkiem przybił na liście pieczątkę. - Naturalnie jest jeszcze grzywna... - Wychylił się, zaglądając do torby Jenny. Za kontuarem

dostrzegłam błysk pokrytego łuskami ogona. - Czy to nowy iPhone?

- Tak... - jęknęła Jenna - ale nie może pan.... Ogon wystrzelił ponad głowę Ignatiusa, sięgnął do torebki i zabrał iPhone'a.

- Ach, Peggle. Ucieszył się.

Ogon zniknął. Ignatius oddał list Jennie, uniosła go i przyglądała się stemplowi. Stempel miał kształt czerwonego smoka, który zionął ogniem układającym się w spiralny wzór. Spirala żarzyła się na

czerwono i rosła, aż wreszcie wybuchnęła płomieniem, spopieliła list i przypaliła włosy Jennie. Kiedy

dziewczyna odwróciła się do wyjścia, twarz miała tak pozbawioną wyrazu jak niemowlę. - Czy ona coś zapamięta? - zapytałam Oberona, ale odpowiedzi udzielił mi Ignatius.

- Tylko tyle, ile powinna. Będzie myślała, że spędziła całe przedpołudnie w Bloomingdale i w

taksówce zgubiła

telefon. Potrzebujesz czegoś, Oberonie? Jak widzisz, dzisiaj rano mam sporo petentów.

Oberon otworzył wejściowe drzwi i przesunął dłonią po złotych literach, które zblakły i zniknęły, a na ich miejsce pojawił się napis SŁUŻBÓWKA DOZORCY. Ludzie w kolejce ruszyli korytarzem,

skrobiąc się po głowach. Usłyszałam, jak Arnold Herkimer pyta kogoś o drogę do Tropicano Casino.

- Przepraszam, Nate, ale to nie może czekać - powiedział Oberon. - Czy jest Jego Wysokość? - Jego Wysokość? - powtórzyłam. - Zdawało mi się, iż mówiłeś, że nie idziemy do burmistrza.

Ignatius i Oberon uśmiechnęli się.

- Och, on jest o wiele ważniejszy od burmistrza. - Ignatius otworzył drzwi. Wchodząc do środka, zobaczyłam, że dolna połowa jego ciała pokryta jest

miedzianymi łuskami. Kiedy się odwrócił, masywny ogon przesunął się zygzakiem po linoleum.

Pomieszczenie, i tak niewielkie, było zagracone wypchanymi workami, kartonami z papierem barwy kości słoniowej oraz na oko rocznym zapasem zup ram en. Ignatius ogonem usunął karton stojący

przy niskich łukowych drzwiach zaopatrzonych w kilka mosiężnych zamków, które otworzył trzema

różnymi kluczami z pęku zawieszonego na szyi. Drzwi wychodziły na słabo oświetloną klatkę schodową. Ignatius wziął worek i gestem dał nam znać, żebyśmy poszli za nim.

- Nie wydaje się taki zły - szepnęłam do Oberona.

- Dlaczego wszyscy się go boją? - To nie jego się boją. On jest tylko skarbnikiem. Przejmować się powinnaś asesorem. To z nim

idziemy się zobaczyć.

Asesor

Chociaż już byliśmy w podziemiach budynku, schody z biura Ignatiusa zaprowadziły nas dwa piętra w dół na mroczny korytarz, a stamtąd zeszliśmy jeszcze po kilku stopniach. Na końcu spodziewałam się

piwnicy, ale kiedy Ignatius otworzył drzwi i zobaczyłam okrągłe pomieszczenie z cegłami ułożonymi

w jodełkę, zielone i białe kafelki oraz oculus z mrożonego szkła, od razu wiedziałam, gdzie jestem. - Ojej! Stacja metra pod ratuszem. Zawsze chciałam ją zobaczyć! - Czytałam o niej w historii miasta.

Otwarta w roku tysiąc dziewięćset czwartym i zaprojektowana przez Rafaela Guastavino, nazywana

była perłą w koronie metra. - Podobno ją zamknięto, bo tory są tu kręte i nie da się ich przedłużyć. Ignatius i Oberon wymienili spojrzenia.

- To był oficjalny powód. - Ignatius zmierzał do zamkniętych na kłódkę drzwi.

- Poza tym dochodziło do incydentów - dodał Oberon.

- Incydentów? - zdziwiłam się.

Ignatius przekręcił klucz w zamku, ale nie otworzył drzwi. W słabym świetle jego oczy żarzyły się czerwono.

- Kradzieże torebek, porwania dzieci, wypadki robotników, oparzenia...

- Oparzenia? - Z otworów wentylacyjnych - wyjaśnił Oberon. - Tajne służby uznały, że stację zbudowano na

„geologicznie niestabilnym obszarze" i najlepszym wyjściem jest jej zamknięcie.

- Od tamtej pory liczba incydentów drastycznie spadła - wytrącił Ignatius. - Jeśli przynoszę mu odpowiednią liczbę łupów, rzadko wychodzi na zewnątrz.

- Rzadko? - zdumiał się Oberon. - Myślałem, że zabezpieczyłeś teren, Ignatiusie.

- Tu są tunele, o których nawet ja nie wiem. Jestem tylko smokiem. Jeśli ci zależy na lepszych usługach, zatrudnij większy personel.

- Bardzo bym chciał, Nate, ale my też musieliśmy obciąć budżet. Ale teraz tu jest, prawda?

Ignatius powąchał powietrze, rozdymając wielkie nozdrza. - Tak sądzę.

Otworzył drzwi i poprowadził nas na kolejne schody wykute w granitowej skale; srebrne i szare żyłki

połyskiwały w poświacie padającej z czerwonych oczu Ignatiusa. Kiedy schodziliśmy, czułam silny odór unoszący się z dołu, mieszaninę spalonej grzanki, miedzi i czegoś słodkawego. Zauważyłam też,

że z każdym stopniem Ignatius się zmienia. Plecy mu się garbiły, schylał się coraz bardziej ku ziemi,

aż zaczął iść na czworakach. Przez sztruksową koszulę przebił się rząd ostrych łusek pokrywających kręgosłup,

pod rozdartym materiałem połyskiwała miedź. Kiedy przy drzwiach na dole schodów odwrócił się do

nas, zobaczyłam, że jego twarz przekształciła się w długą paszczę smoka. Wciąż rozpoznawałam czerwone oczy, wielkie nozdrza i głos, który ponaglał nas do pośpiechu.

- Czymś jest poirytowany - powiedział, odemknąwszy trzy zamki. - Lepiej sprawdźmy dlaczego.

Kiedy otworzył drzwi, klatkę schodową wypełnił ryk, jakby warkot zbliżającego się pociągu metra. Ciekawe, ile razy dudnienie pociągu, które słyszałam pod stopami, w rzeczywistości było pomrukami

tego stwora.

- To na pewno jest dobry pomysł? - szepnęłam do Oberona. - Bo wiesz, jeśli jest zirytowany... -Jeśli Ddraik jest zirytowany, najlepiej jeśli się dowiemy, o co chodzi. On jest bardzo... wrażliwy.

Wrażliwy? Nie użyłabym tego słowa na opisanie istoty, którą ujrzałam, kiedy przekroczyłam próg.

Pomieszczenie było ogromne, wysokie na dwa piętra, i podobnie jak stacja nad nim miało beczkowate sklepienie oraz ściany wyłożone kafelkami w charakterystyczny dla Guastavino wzór jodełki, tutaj

jednak zdobiony metalami i kamieniami szlachetnymi. Przykucnięty na środku stwór zajmował

prawie całą przestrzeń. Jego miedziane łuski były wielkości drzwi do hammera, a rozżarzone czerwone oczy, utkwione we mnie, rozmiarami przypominały pokrywę do włazu kanalizacyjnego.

Najbardziej przestraszyło mnie, że był podobny jak dwie krople wody do Szczęk, smoka, którego

zespawałam ze swoich najgorszych koszmarów. - Aaach - westchnął i jego gorący oddech owiał mi twarz. - Garet James. Od dawna chciałem... -

Urwał, wysuwając z paszczy rozdwojony na końcu język. - ...Ciebie spotkać.

- Trzykrotnie pośpiesznie sapnął, co jak przypuszczałam, było w jego wydaniu śmiechem.

- Skąd on wie, kim jestem? - Odwróciłam się do Oberona, ale zobaczyłam, że obaj z Ignatiusem stoją kilka metrów za mną.

- Asesor Ddraik wie wszystko - odparł Oberon. - Kolekcjonuje informacje.

- Wiedza to władza - ryknął smok. - Przyniosłaś mi coś? Ignatius rzucił Ddraikowi worek. Smok zaczął w nim grzebać, pieniądze i biżuteria (dojrzałam roleksa

uderzającego o podłogę i błysk kilku ślubnych obrączek) rozsypały się dokoła, ale on ze stosu wybrał

iPhone'a, którego Ignatius skonfiskował Jennie Lawrence. Trzymając go w długich na piętnaście centymetrów szponach, czubkiem ogona dotknął ekranu. Roześmiał się.

- Ćwierkanie Snoop Doga naprawdę mnie rozwala.

- Wystukał coś dwoma szponami i znowu zarechotał. Przesunął ogonem po ekranie i burknął: - Euro znowu idzie w górę. Sprzedaj dolary. Zadziwia mnie chciwość tych handlarzy walutą. Smok mógłby

się wstydzić. - Zgniótł iPhone'a jak muszlę i używając dwóch szponów niczym pincety, delikatnie

wyjął obwód drukowany. Powiódł wzrokiem po suficie, po czym zionął ogniem w jeden punkt, a kiedy metal się rozgrzał do czerwoności, wcisnął weń obwód. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że

całe pomieszczenie wyłożone jest obwodami drukowanymi, upchanymi pomiędzy monety i kamienie

szlachetne. Miedziane połączenia tworzyły skomplikowany wzór filigranu. - Co on robi? - spytałam szeptem Ignatiusa.

- Superkomputer - odparł z westchnieniem.

- Przyniosłeś mi karty RAID? - burknął Ddraik.

- Jeszcze nie, sir, ale wezwałem dwóch pracowników Maca, którzy są hakerami, i zasugerowałem,

żeby grzywnę zapłacili w terabajtach. - Ha, ha, powiedz im, że ich mamy! - Ddraik zarechotał. Koniuszkiem szpona dotknął jednej z

miedzianych linii w obwodzie drukowanym i cała sieć zapłonęła. Obejmowała sklepiony sufit,

kolumny i podłogę niczym pulsująca czerwona pajęczyna. Obrazy i liczby błyskały w powietrzu, ale następowało to zbyt szybko, żebym mogła je odczytać.

- Tradycyjnie smoki gromadzą złoto - powiedział Oberon. - Ale odkąd nastał wiek informacji, Ddraik

gromadzi dane. - Wiedza to władza - powtórzył smok - w każdym razie przez większość czasu. Nieraz, jak ubiegłej

jesieni, wy, ludzie, fatalnie pieprzycie wiedzę i wzory, które wiedza odsłania, przestają funkcjonować.

- Znowu dotknął szponem wyżłobienia. Sieć zaczęła pulsować i wyrzucać obrazy z jeszcze większą szybkością, aż zmieniły się w niebieską smugę. Na milisekundę pomieszczenie zalało białe światło,

jakby chaos przekształcił się w wizję, potem sieć jak przedtem zaczęła wypluwać obrazy i liczby, choć

teraz wolniej. Niemal słabo. Ddraik uśmiechnął się. - Trend jest twoim przyjacielem - huknął. - Aż kończy się bez ostrzeżenia. Ale nie przejmuj się. -

Utkwił we mnie płonące czerwone oko. - Zapytaj mnie o coś.

- Gdzie jest Dee? - zapytałam bez wahania. Ddraik wyciągnął łapy, przecinał strumień jasnego światła. W powietrzu zadrżał obraz Johna Dee siedzącego w czerwonym fotelu przy kominku. W

takim samym otoczeniu widziałam go pod rzeką, a także (teraz to pojęłam) w studiu TCM: wszystkie

szczegóły się zgadzały, łącznie ze srebrną szkatułką na stoliku koło fotela i portretem smutnej osiemnastowiecznej damy nad kominkiem.

- Ale z tego nie wynika, gdzie mam go znaleźć - poskarżyłam się.

- Nie? - Ddraik z przekrzywionym łbem przyglądał się obrazowi. - Ja tylko dostarczam dane. Co z nimi zrobisz, twoja sprawa.

Wpatrywałam się w Johna Dee. Chociaż ogień trzaskał na kominku, sam Dee siedział bez ruchu.

- To nie jest film, prawda? Wygląda, jakby pozował do zdjęcia. - Myślę, że możemy to potraktować jako coś w rodzaju „podpowiedzi" - wtrącił Oberon. - Ale Ddraik

ma rację. Znając Dee, jestem przekonany, że umieścił w tym obrazie tropy prowadzące do miejsca

jego prawdziwego pobytu. Uważniej wpatrzyłam się w obraz, studiując każdą cegłę kominka. Potem przeniosłam wzrok na

portret. Dama odwzajemniła mi się smętnym spojrzeniem migdałowych oczu. Byłam pewna, że już

widziałam to spojrzenie, choć za skarby świata nie potrafiłam sobie przypomnieć, gdzie. Zauważyłam jednak, że do ramy przymocowana jest miedziana tabliczka z napisem MADAME DUFAY. Czy jej

nazwisko może nas doprowadzić do kryjówki Dee? Znowu spojrzałam w jej oczy i coś zaświtało w

głębi mojej świadomości, ale w tym samym momencie obraz zaczął blaknąć. - Dość! - ryknął Ddraik. - Nie rozdaję informacji za darmo. Co możesz mi zaoferować?

- Ja? - Spojrzałam na Oberona i Ignatiusa, ale oni cofnęli się ku drzwiom. - Nie wydaje mi się, żebym

miała coś, co ciebie zainteresuje. Wyciągnął szyję, zbliżając nos do mojej twarzy. O mało nie zwymiotowałam od ostrego odoru

spalonych włosów w jego oddechu, ale się nie poruszyłam.

- Hm... Chyba masz kilka bardzo smakowitych wspomnień. Jeśli pozwolisz, żebym je trochę

podgrzał... - Pamiętaj, Ddraik, to jest potomkini Strażnicy - przypomniał Oberon. - Potrzebujemy jej.

- Jeśli naprawdę jest potomkinią Strażnicy, nic jej nie grozi. A ty co powiesz, Garet James? Ruszymy

wspólnie na odkrywanie przeszłości? - Oberon, czy to jest... bezpieczne?

Ignatius wydał odgłos, który mógł być zduszonym chichotem. Po chwili zbyt długiej, żebym mogła

zachować spokój ducha, Oberon westchnął. - Przede wszystkim należy pamiętać, że ogień ujawnia prawdę - i tylko prawdę.

- Ogień? - zapytałam, ale jedyną odpowiedzią był cichy trzask zamykanych drzwi. Obejrzałam się:

Oberon i Ignatius wyszli. Szczęknęły zasuwane rygle, potem usłyszałam westchnienie i coś pociągnęło mnie do tyłu. Okręciłam się na pięcie i zobaczyłam, że Ddraik z wydętymi policzkami i

brzuchem stoi na tylnych łapach, pochylając głowę pod wysoką kopułą. Przyciągnął mnie siłą

wdechu, a teraz wypuścił powietrze w moją stronę. Ogień uderzył mnie z taką siłą, że padłam na drzwi. Otworzyłam usta, by krzyknąć, ale tylko

wpuściłam żar do organizmu. Poczułam, jak przypala rzęski w moim gardle i wnętrze płuc. Przeniknął

do krwi, pędził przez serce jak ogień pochłaniający suche liście, trafił do czubków palców u rąk i nóg. Ból był potworny, ale dopiero kiedy żar dotarł do mojego mózgu, znów zaczęłam krzyczeć. Objął

wszystkie synapsy, a każda po kolei wybuchała jak fajerwerki i wywoływała wspomnienia: mam trzy

lata, siedzę na huśtawce w parku, mama mocno trzyma mnie za ramię i popycha ku koronom drzew. Mam sześć lat,

na ganku jem lody. W wieku dwunastu łat przerażona budzę się z koszmarnego snu i chcę zawołać

mamę, ale wiem, że jestem na to za duża. Chaotyczne wspomnienia przelatywały przed moimi oczami zbyt szybko, żebym mogła dokładnie się im przyjrzeć. Jako szesnastolatka palę papierosa w barze w

East Village, jako siedemnastolatka stoję z Becky na szczycie Empire State Building, jako

dwudziestosześciolatka błagam Willa Hughesa, żeby wypił moją krew. Ogień na krótko zatoczył krąg i znowu popędził. Mam cztery lata, budzę się w ciepłej kałuży w łóżku, mam osiem lat, stłukłam drogi

wazon Lalique - ojciec podarował go mamie na rocznicę ślubu - i ukryłam kawałki, żeby nikt się nie

dowiedział, a potem okłamałam mamę i patrzyłam, jak jej twarz ściąga się rozczarowaniem, jest ubiegła noc i leżę w ramionach Willa Hughesa na Governors Island. Nie wstydzę się tego!, zawołał

głos - mój własny?

Ze wstrząsem uświadomiłam sobie, że ten słaby, daleki głos to ja w teraźniejszości. Ogień całkowicie zamknął mnie w przeszłości, musiałam dokładać wielkich starań, by usłyszeć siebie z teraźniejszości -

mój głos brzmiał jak sygnał radiowy przebijający się przez trzaski w zimową zawieję. Rozpaczliwie

pragnęłam go zachować, ale pojawiał się tylko od czasu do czasu. Czepiałam się go w taki sposób, w jaki Meluzyna czepiała się swojej roztapiającej się postaci, przerażona wizją nicości, która czyha

tuż-tuż.

Ogień tylko się roześmiał i skoczył do przodu. Czułam, jak szaleje w moim mózgu, szukając tego, na czym mu zależy. Miałam czternaście lat i szłam na randkę z chłopakiem, którego właściwie nie

lubiłam, miałam dwadzieścia lat i nakrzyczałam na kasjerkę w ShopRite, miałam szesnaście lat i

siedziałam na tylnym siedzeniu wynajętego samochodu, życząc matce śmierci...

Ogień zatoczył krąg i rzucił się na to wspomnienie.

Nie!, krzyknął cichy głos w mojej głowie. Nigdy nie pragnęłam, żeby mama umarła. Ku mojej uldze ogień opuścił samochód i zawrócił ku wspomnieniom o mamie: jej dłoni na moim ramieniu, kiedy

bujałam się na huśtawce, jej radości, kiedy w szkole dostałam nagrodę, jej rozczarowaniu, kiedy ją

okłamałam, jej oczom we wstecznym lusterku obserwującym mnie naburmuszoną na tylnym siedzeniu.

Aaach, westchnął z satysfakcją ogień (słyszałam jego myśli z tej samej pełnej statycznych trzasków

odległości co swoje, ale je odróżniałam), znowu tu wróciliśmy. Zawsze tu wracamy, co? Miał rację. Siedziałam na tylnym siedzeniu wynajętego samochodu, którym wracałyśmy z

Providence, obserwowałam śnieżną mgłę za oknem i menawidziłam matki... Tak, życzyłam jej

śmierci. Wiedziałam, że w końcu zrobię to, co będzie chciała, w przeciwnym razie znienawidzę samą siebie. Za mocno ją kochałam. Do końca jej życia nie byłabym wolna.

Ale to nie to samo, co pragnienie, by umarła!, zawołał mój głos teraźniejszy, ledwo słyszalny w

szumie wycieraczek i rozmrażacza. - Gęsta ta mgła - powiedziała mama. - Chyba zjadę z autostrady przy następnym zjeździe.

Nie odzywałam się. Wiedziałam, że mama postąpi jak trzeba, zawsze tak postępowała. Zawsze

wiedziała, co należy zrobić. Wolę już raczej do końca jej życia spełniać jej życzenia, niż patrzeć na jej rozczarowanie.

Wyprzedził nas czerwony ford expedition.

Każ jej zjechać natychmiast!, krzyknął mój obecny głos, ale ja jako szesnastolatka tylko podkręciłam głośność na walkmanie.

Kiedy expedition w nas uderzył, rozpaczliwie usiłowałam wyzwolić się z tego wspomnienia,

przekonać siebie, że to tylko wspomnienie, ale uwięzłam w tej rozpędzonej metalowej skorupie tak samo jak moje szesnastoletnie ciało; dodatkowa świadomość, którą zyskałam w jaskini Ddraika, tylko

sprawę pogarszała. Wiedziałam, że ogień otoczy tę chwilę na długo i wypali dziurę w moim mózgu.

Już czułam, jak żar się rozprzestrzenia, zamieniając inne wspomnienia w popiół. Czy to ważne, jak bardzo kochałam mamę? Życzyłam jej śmierci i umarła. Ta prawda zapisana jest w samym jądrze

mojej istoty. W taki sposób spędzę wieczność.

- Garet, słyszysz mnie? Nic ci się nie stało? To mama wołała do mnie z przedniego siedzenia. Ja jako szesnastolatka odpowiedziałam, że nic mi

nie jest. Ja dwudziestosześcioletnia krzyczałam, że to nieprawda. Twoja matka umrze, a ty do końca

swoich dni pozostaniesz uwięziona w tej chwili! Ale ten głos utonął w przeraźliwym pisku Szczęk Życia przecinających metal. Z wnętrza samochodu wyciągał mnie strażak...

I znowu byłam na tylnym siedzeniu samochodu, patrzyłam na śnieżną mgłę za oknem, życzyłam

mamie śmierci, podkręcałam walkmana, obserwowałam wyprzedzającego nas czerwonego forda expedition... Oglądałam to samo raz po raz i nic nie mogłam zrobić, by zmienić bieg wydarzeń,

nieważne, jak głośno wrzeszczałam. Ogień radośnie trzaskał. Znalazł idealne paliwo, dzięki któremu

może płonąć przez wieczność: moje wyrzuty sumienia. Za dziesiątym - a może setnym? - razem przestałam krzyczeć i tylko słuchałam, ukołysana

melodyjnym głosem mamy, która kłamała, że wszystko będzie dobrze.

- Zawsze ufaj intuicji - powiedziała. Jasne, popatrz, jak cudownie się to skończyło!

- Jesteś rzadkim ptakiem... wyjątkowym... myśl samodzielnie...

Nigdy jednak nie potrafiłam dosłyszeć jej następnych słów, które zagłuszał ryk syren. Pomimo przerażenia ten fakt zaczął mnie irytować. Co mama powiedziała? Będę skazana na przeżywanie tej

chwili przez całą wieczność i nigdy się nie dowiem, co chciała mi przekazać?

Wytężyłam słuch, ale na próżno, syreny były za głośne. Może w gruncie rzeczy mama nic nie mówiła. Potem jednak przypomniałam sobie, że moje starsze wcielenie w ciągu ostatnich kilku dni posiadło

parę umiejętności. Wiedziałam, jak odnaleźć północ, widziałam obrazy w tafli wody... i nauczyłam się

słuchać myśli. Czy potrafię usłyszeć myśli matki we wspomnieniu? A jeśli tak, czy spodoba mi się to, co usłyszę?

Przypomniałam sobie słowa Oberona: „Ogień ujawni prawdę i tylko prawdę". Jeśli nie dowiem się nic

nowego, pozostanie mi świadomość, że jestem dziewczyną, która zabiła własną matkę, życząc jej śmierci. A od tego wszystko byłoby lepsze.

Przy następnym razie skupiłam się na próbie odczytania myśli mamy... Bez skutku. Podobnie było za

drugim, ale za trzecim tuż po tym, jak powiedziała: „Ta mgła jest gęsta, chyba zjadę przy następnym skręcie", usłyszałam w jej głowie dwa wyraźne słowa: John Dee.

John Dee? Moje myśli potknęły się na tym nazwisku. Co z nim?

Garet? Czy to ty? Słyszałam ryk ognia w głowie, próbujący ją zagłuszyć. Musiałam go przekrzyczeć: Tak! Mamo, to ja,

po dziesięciu latach - zaraz będzie wypadek...

Kątem oka dostrzegłam wyprzedzającego nas czerwonego forda, ale nie mogłam go obserwować.

Wpatrywałam się w wypełnione łzami oczy matki we wstecznym lusterku. Ale ty przeżyjesz? Nic złego ci się nie stanie?

Ja tak, ty nie. Mamo, musisz się zatrzymać...

Ford już w nas uderzył, nasz samochód obrócił się w powietrzu. Ale przecież tym razem coś zmieniłam. Jeśli przy następnym bardziej się postaram...

- Garet, słyszysz mnie? - Głos mamy zabrzmiał w mojej głowie, nie we wspomnieniu. - Wszystko w

porządku? -Jestem tutaj - odparło moje szesnastoletnie wcielenie. - Nic mi nie jest, ale nie mogę się ruszać. A ty?

Z nią nie jest w porządku! Nie jest!, krzyknęłam do siebie, ale odpowiedziała mama; w króciutkiej

przerwie, nim znowu się odezwała, usłyszałam w głowie jej głos: Wszystko w porządku, kochanie, nie można zmienić przeszłości.

- Marguerite - powiedziała na głos - zawsze ufaj intuicji. - Tak bardzo cię kocham, słoneczko, taka

jestem z ciebie dumna, pomyślała. - Jesteś rzadkim ptakiem... wyjątkowym... myśl samodzielnie... Następne słowa utonęły w ryku syren; nie odrywałam wzroku od twarzy mamy we wstecznym

lusterku, widziałam poruszające się usta i słyszałam, jak słowa, które wypowiada na głos, odbijają się

echem w jej myślach. Wiesz, że cię kocham. Nie bój się, powiedziała mi mama.

- Jest coś, o czym musimy porozmawiać - krzyknęła na głos.

Chciałam ci powiedzieć o Strażnicy. Nie powinnam była ukrywać tej sprawy przed tobą, ale widziałam, jak z jej powodu zginęła moja matka. Myślałam, że jeśli będę udawała, że nie istnieje,

uwolnię się. Lecz znowu mnie odnalazła...

Szczęki Życia rozdzierały karoserię samochodu.

Dlatego chciałam, żebyś wyjechała do college'u. Strażak wyciągał mnie ze środka.

Dlatego chciałam odejść. Powiedz ojcu, że opuściłam go tylko dlatego, by ciebie chronić... powiedz

mu... Ja jako szesnastolatka szarpałam się ze strażakiem, ale wewnątrz byłam spokojna. Musiałam poczekać

na następną pętlę i wcześniej wkroczyć w umysł mamy. Każę jej zjechać. Nie dopuszczę do wypadku.

Uratuję jej życie. Powiesz mu sama, pomyślałam, gdy mnie wyciągano z samochodu. Kocham cię, mamo. Następnym razem cię uratuję.

Ale zamiast znaleźć się w samochodzie, coraz bardziej się od niego oddalałam. Odwróciłam się i

ujrzałam eksplozję, świst wybuchu w niesamowity sposób nakładał się na trzaskanie smoczych płomieni w mojej głowie. Wyczuwałam jednak, jak ogień we mnie gaśnie, cofa się z mózgu, maleje w

żyłach. Krzyczałam wraz ze swoim szesnastoletnim wcieleniem, rozpaczliwie pragnąc pozostać w tej

chwili. Mogłam wrócić! Mogłam to zmienić! Utkwiłam wzrok w płomieniach, siłą woli przywołując smoczy ogień do mózgu, ale powoli znikał. Na skórze czułam zimną podłogę jaskini Ddraika.

Ale zanim scena całkiem zblakła, zauważyłam po drugiej stronie drogi pośród ratowników, którzy

przyjechali pomóc właścicielowi forda expedition, pewną postać. Kołysała się i drżała w gorących falach powietrza, przez co sprawiała wrażenie mirażu. Nie było to jednak złudzeniem. Stała tam koło

ognia, który zabił moją matkę, i przez płomienie patrzyła prosto na mnie.

Oko Kochanka

Ocknęłam się na podłodze jaskini Ddraika i wrzeszczałam: - Poślij mnie tam z powrotem! Poślij mnie z powrotem! Rzuciłam się na smoka, waląc pięściami w

jego pokrytą

łuskami skórę. Zamiast odpowiedzi owinął mnie mocno ogonem. - Wyzwolenie się od najgorszego wspomnienia wymaga wielkiej siły, ale ty okazałaś jeszcze większą,

pragnąc tam powrócić. Naprawdę jesteś potomkinią Strażnicy, Margaret James. Dumą mnie napawa,

że mogłem poznać twoje wspomnienia. - Więc mnie tam odeślij! - zaszlochałam.

- Tego nie mogę uczynić. Zresztą nic by to nie dało. Twoja matka miała rację: nie można zmienić

przeszłości. Lecz ty dokonałaś rzadkiej rzeczy, wysłałaś w przeszłość wiadomość. - Naprawdę? - dobiegł zza moich pleców głos Oberona. W którymś momencie obaj z Ignatiusem

wrócili do pokoju.

- Tak. Jest silniejsza, niż sądzisz - odparł Ddraik, po czym zwrócił się do mnie: - Twoja matka umarła,

wiedząc, że ocalałaś z wypadku i wyrosłaś na silną kobietę. Żadna matka nie może prosić o więcej. - Zaskakująco miękkim końcem ogona wytarł mi łzy z policzków. Jego dotyk rozpalił płomień w moim

brzuchu i uświadomiłam sobie, że smoczy ogień wcale nie opuścił mojego ciała, lecz wycofał się w

jego wnętrze, gdzie żarzył się niczym kominek załadowany drewnem na długą zimową noc, bym mogła z niego czerpać, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Zrobiłam to, prowadząc go do opuszek palców. Przywołałam obraz Dee, stał za płonącym

samochodem, w którym zginęła mama. Teraz rozumiałam, dlaczego na widok mgły pomyślała o Dee. Wysłał tuman, który zepchnął forda expedition na nasz samochód, a potem przez płomienie

pożerające żywcem moją matkę przyglądał mi się, żeby ustalić, czy stanowię dla niego zagrożenie.

Jak widać uznał, że nie. Wyobraziłam go sobie wewnątrz ognia, który sprowadziłam do palców. Z moich opuszek strzeliła ogromna kula ognia i wypełniła pokój. Oberon i Ignatius cofnęli się

pośpiesznie, ale Ddraik tylko się zaśmiał.

- Tak! O wiele silniejsza, niż myślicie! Uśmiechnęłam się do Ddraika, zmniejszając ognistą kulę do wielkości iskry, która wróciła do moich żył.

- Dziękuję ci - skłoniłam się smokowi, po czym dopowiedziałam do Oberona i Ignatiusa, którzy kulili

się koło drzwi: - Wracajmy do domu. Myślę, że wiem, jak odnaleźć Dee. W metrze Oberon zapytał, czy dowiedziałam się czegoś, co pozwoli mi odszukać Johna Dee, ale

odparłam tylko, że będę musiała mu to pokazać. To była połowiczna prawda. W rzeczywistości

chciałam rozmawiać o czymś innym.

- Wiedziałeś, że Dee zabił moją mamę?

- Dlaczego tak uważasz? - Z oburzeniem spoglądał na mężczyznę, który tak szeroko rozstawił nogi, że zajmował trzy siedzenia. Mężczyzna wstał i poszedł na koniec wagonu.

- Widziałam go na miejscu wypadku.

Oberon pocieszająco poklepał mnie po ramieniu. - Obawiałem się, że Ddraik właśnie tam cię zabierze. To musiało być bardzo bolesne. - Położył rękę na

mojej dłoni. Jego dotyk chłodził moją rozgrzaną skórę, dodawał otuchy. Zielona poświata przeniknęła

od niego do mnie, dusząc ogień, który wciąż płonął w moich żyłach. Odsunęłam rękę. Nie byłam jeszcze gotowa na wyzwolenie się z gniewu.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Podejrzewałem. Na kilka dni przed śmiercią twoja matka przyszła do mnie i powiedziała, iż przypuszcza, że John Dee jest w Nowym Jorku. Zamierzała odesłać cię na studia i wyjechać z kraju,

miała coś do załatwienia we Francji.

- Powiedziała co? - Nie. Obawiam się, że nie do końca mi ufała. Nie potrafiła się pogodzić ze sposobem, w jaki Strażnica

decydowała o życiu jej matki, i była przekonana, że z jej powodu matka umarła. Kazała mi przysiąc,

że ciebie nie wtajemniczę, gdyby coś się jej stało. Podejrzewałem, że Dee mógł stać za wypadkiem, ale po wypadku nie znalazłem śladu jego obecności w Nowym Jorku. Później z zagranicznych

kontaktów dowiedziałem się, że widziano go we Francji. Może się zorientował, że tam chciała

wyjechać twoja matka, i postanowił odkryć dlaczego. Pociąg zatrzymał się na naszej stacji. Kiedy wyszliśmy na ulicę, zaskoczyło mnie, że już jest ciemno.

Spojrzałam

na zegarek: wpół do piątej, zachód słońca o tej porze roku, mimo to światła powinno być więcej.

Uniosłam wzrok ku niebu i już wiedziałam, skąd się bierze ten mrok. Gęsta mgła zakrywała niebo na zachodzie, tłumiąc ostatnie promienie zachodzącego słońca.

- Lepiej się pośpieszmy - powiedział Oberon. - Jeśli we wspomnieniach zobaczyłaś Dee, to pewnie już

wie, że byłaś u Ddraika. Teraz nie będzie się fatygował próbami zrobienia krzywdy twoim przyjaciołom, przyjdzie prosto do ciebie.

Szliśmy szybko, ale na ostatnim skrzyżowaniu przed moim domem musieliśmy się zatrzymać,

ponieważ zebrał się tam tłum, blokując cały chodnik. Na początku ludzie i gęste pasma mgły zasłaniali nam widok, wkrótce jednak zobaczyliśmy, że przy krawężniku kilku policjantów otoczyło dwóch

dobrze ubranych mężczyzn z zakrwawionymi twarzami. Policjanci zakładali im kajdanki, ale wyższy

wciąż obrzucał obelgami niższego. Pod nogami tego drugiego leżała otwarta aktówka, stosy papieru już rozwiewał wiatr. Na jego twarzy oprócz krwi dostrzegłam też łzy. Chciałam mu pomóc w

zbieraniu dokumentów, ale kiedy zrobiłam krok w jego stronę, nowo przybyli policjanci zacieśnili

krąg. Razem z Oberonem zaczęliśmy przedzierać się przez tłum. Podsłuchałam, jak blada, szczupła kobieta

w czerwonej kurtce mówi do swojej towarzyszki:

- Przeklęty dzień, Angélique. Dzisiaj rano widziałam podobną bójkę, kiedy w Queens szłam do metra. To też byli ludzie wyglądający na normalnych biznesmenów. Gdy byłam w pracy, zadzwonił Chris -

ma dzisiaj wolne - i powiedział, że na obu końcach naszej przecznicy wybuchły

pożary. Co za ponury zbieg okoliczności, na naszej ulicy nie było pożaru od dziesięciu lat! Oba

zgaszono, ale zaczynam się bać. Coś jest w powietrzu? - Na wyspach nazywamy to wiatrem voodoo - odparła Angélique łagodnym, ale w jakiś sposób

współczującym głosem. - Rzeczywiście człowieka przechodzą ciarki, choć poza tą bójką na nic

dziwnego nie natrafiłam. - Niezgoda - mruknął Oberon pod nosem. - Niekiedy chaotyczny, ale zawsze najbardziej jadowity z

demonów. - Spojrzał na mgłę, którą zaczynał rozwiewać wiatr, ale wciąż wiła się wokół ulicznych

lamp i drzew niczym węże. Na wschodzie niebo szarzało. - Niewykluczone, że Angélique nie będzie długo czekała na kolejne dziwne zdarzenie - burknął, ściskając mnie za rękę.

Kiedy przyszliśmy do domu, powiedziałam Oberonowi, żeby został na piętrze, a sama pobiegłam do

siebie. Gdy wróciłam, siedział na sofie i wąchał puste kieliszki po winie. - Mandragora i ciemiernik - stwierdził. - Mieszanka powoduje melancholię i sprawia, że ten, kto ją

wypił, staje się podatny na sugestię.

Usiadłam obok niego, włączyłam telewizor i wybrałam film, który oglądali Jay i Becky. Przewinęłam do miejsca, gdzie pojawia się Robert Osborne, i nacisnęłam pauzę.

- Proszę. - Wskazałam portret madame Dufay. - Oczy tej kobiety wydawały mi się znajome, ale teraz

wiem, że widziałam tylko jedno. - Otworzyłam dłoń i pokazałam mu broszkę „oko kochanka". Skoczył na równe nogi, przewracając kieliszki.

- Skąd to masz? Natychmiast je zakryj! Zamknęłam dłoń.

- Znalazłam je w sklepie Dee. Dlaczego tak się go boisz?

- Dee przez nie widzi. - Oberon przysunął się do telewizora. - Tak, chyba masz rację, to oko istotnie pasuje do portretu. Zaklęcie zostało rzucone na portret i miniaturę, więc jeśli popatrzysz przez oko na

portrecie, zobaczysz rzecz, którą widzi „oko kochanka"; to coś w rodzaju zdalnej kamery. Pamiętam,

kiedy namalowano ten portret. - Naprawdę? Znałeś ją? Jest taka smutna.

- Madame Dufay? O tak, miała powody do smutku. Znałem ją w Paryżu tuż przed nastaniem

Wielkiego Terroru. Ha, to był okres, kiedy demony Niezgody i Rozpaczy szalały bez umiaru! Madame Dufay była młodą damą na dworze Ludwika XVI. Zakochała się w tajemniczym młodym

człowieku nieznanego pochodzenia i wątpliwej reputacji, który zamówił jej portret u pewnego

malarza. Wiedziała, że król nie pochwala romansów, więc obrazu nie będzie można pokazać, dlatego poprosiła malarza o wykonanie miniatury jej oka. Ukochany będzie nosił broszę, ale nikt się nie

dowie, kto jest obiektem jego uwielbienia. Podczas malowania oka powiedziała do malarza: „Gdybym

tylko mogła widzieć przez to oko, zawsze towarzyszyłabym ukochanemu". A malarz, który się w niej zakochał, pomyślał: „Gdyby mogła zobaczyć, jak się zachowuje jej ukochany, kiedy nie jest z nią,

zrozumiałaby, że nie jest jej wart". Udał się do człowieka, o którym w Paryżu krążyły pogłoski, że

potrafi rzucać zaklęcia. Czarnoksiężnik zgodził się dać mu magiczny barwnik, ale pod warunkiem, że malarz w testamencie uczyni go swoim spadkobiercą. Malarz przystał na warunek, ukończył pracę,

portret dał madame Dufay, a oko jej ukochanemu. Ale pierwszego wieczoru, kiedy młodzieniec

włożył broszę, doszło

do zamachu na jego życie. Widząc to przez oczy na portrecie, madame Dufay, która znajdowała się w

pobliżu, pobiegła mu na ratunek i sama zginęła. Na wieść o tym malarz się powiesił i jego obrazy, włącznie z portretem, za który madame Dufay jeszcze nie zapłaciła, przeszły na własność

czarnoksiężnika...

- Zaraz, nic nie mów... czarnoksiężnikiem był John Dee. Oberon przekrzywił głowę. - Pewnie zostawił oko w sklepie, bo miał nadzieję, że je znajdziesz i dzięki temu będzie mógł ciebie

szpiegować. Musisz je zniszczyć. - Wyciągnął rękę po broszkę.

- Nie! - Cofnęłam dłoń. Spojrzał na mnie zaskoczony. Ja też byłam zaskoczona. Od strasznych przeżyć w jaskini Ddraika wyczuwałam zmianę w relacjach z Oberonem, ale aż do tej chwili nie

zdawałam sobie sprawy, że wiem o czymś, o czym on wie... a przynajmniej takie odnosiłam wrażenie.

- Myślę, że oko chciało pozostać w sklepie, że ono - ona czekała, aż je znajdę. Jest między nami więź, wyczuwam ją.

Oberon głośno nabrał powietrza, patrząc na mnie przez zmrużone powieki.

- Ddraik miał rację, jesteś silniejsza, niż sądziłem, ale nie masz mojego doświadczenia. Zgadzam się, że może istnieć więź pomiędzy tobą a madame Dufay, tylko jak nam to pomoże w odnalezieniu Dee?

- W taki sposób. - Rozprostowałam palce, oko zamrugało, oślepione światłem. Oberon cofnął się.

Ciekawe, dlaczego tak się go boi?, pomyślałam. Coś w sposobie, w jaki opowiedział mi historię, wydało mi się... nie w porządku. Jakby recytował wyuczoną rolę. To jednak nie była odpowiednia

pora, żeby się nad tym zastanawiać. Oberon

w jednej sprawie miał słuszność: Dee może wykorzystywać portret do śledzenia nas, liczyłam jednak,

że obraz wciąż wisi nad jego kominkiem. Ujęłam „oko kochanka" w dwa palce i spojrzałam w nie. Piwne migdałowe oko zwęziło się, jakby

uważnie mi się przyglądało, a potem ku mojemu zdumieniu mrugnęło znacząco. Wybuchnęłam

śmiechem i odwracając je, umocowałam na własnym jak lupę. Przez moment widziałam niewyraźnie i podwójnie, w polu mojego wzroku jak w kalejdoskopie

przesuwały się obrazy. Kiedy zakryłam drugie oko, chaotyczne wyobrażenia nabrały wyrazistości.

Nie widziałam jednak kryjówki Johna Dee. Stałam nocą w ogrodzie oświetlonym kolorowymi lampionami, w którym spacerowali ludzie w osiemnastowiecznych strojach i perukach. Koafiury

kobiet były wysokie, zdobione kwiatami i ptasimi piórami.

- Co widzisz? - usłyszałam głos Oberona. - Myślę, że oglądam jedno z jej wspomnień - powiedziałam. -Jestem w ogrodzie... - Szłam ciemną

alejką obrośniętą białymi różami. Na jej końcu stała marmurowa fontanna oświetlona setką pochodni.

- Chyba jestem w Wersalu! To jakieś przyjęcie. - Obok mnie przebiegła dziewczyna w sukni z żółtego jedwabiu, którą gonił odziany w błękity młodzieniec. Oboje nosili maski. - Bal maskowy! Mówiłeś, że

madame Dufay była na dworze Ludwika XVI. Znaczy, że zobaczę Marię Antoninę?

- To nie jest wycieczka krajoznawcza - odparł sztywno Oberon. - Możesz poprosić madame Dufay, żeby pokazała ci Johna Dee?

- Mogłabyś pokazać mi Johna Dee? - zapytałam, po czym wskrzeszając swoją licealną

francuszczyznę, powtórzyłam: -Je voudrais voir John Dee, s'il vous plait.

Poczułam, jak ciało, w którym jestem, potyka się. Ha, nic dziwnego, pomyślałam, spoglądając na

delikatne różowe pantofelki na wysokich obcasach, kto potrafiłby w czymś takim chodzić? Ale są prześliczne.

Madame Dufay podniosła stopę, pokazując liście nabite na obcas. Wiedziała o mnie! Słyszała mnie.

-John Dee, s'il vous plait - powtórzyłam. Uniosła głowę i ruszyła w stronę fontanny na końcu ścieżki, gdzie grupa hulaków otaczała mężczyznę

w brązowym fraku, czarnej pelerynie i masce sowy. Robił magiczne sztuczki. Machnął dłonią nad

kryształowym kielichem i pojawił się bukiet róż. Tłum nagrodził go aplauzem, magik skłonił się nisko, ujawniając przy tym łysinę na czubku głowy. Kiedy się wyprostował, w otworach maski

zobaczyłam błysk bursztynowych oczu.

- John Dee! - Dech mi zaparło. - Jest na balu. - Powiedz jej, że chcesz zobaczyć Johna Dee teraz! W dwa tysiące ósmym roku!

- A ona to zrozumie? - zapytałam, ale madame Dufay już zostawiła Dee i szła w stronę otwartego

pawilonu, gdzie pary tańczyły menueta. Podeszła do mężczyzny w granatowym fraku, żabocie z białej koronki i zasłaniającej oczy masce z czarnych piór. Skłonił się nisko, a ja - czy raczej madame Dufay

- dygnęłam. Zaraz też położyłam dłoń na jego dłoni i zaczęliśmy tańczyć. Jaskrawe lampiony zmieniły

się w tęczowy krąg, szare oczy za maską były jedynym pewnym punktem w wirującym świecie. Miałam wrażenie, że znam te oczy.

- To musi być mężczyzna, w którym się zakochała. Ten, któremu dała portret.

Oberon westchnął. - Nie mogłabyś jej ponaglić?

- Nie sądzę. Myślę, że chce mi te wszystkie rzeczy pokazać. Przez ponad dwieście łat tkwiła

uwięziona na obrazie. Kim jestem, żeby ją ponaglać? Prawdę mówiąc, wcale nie chciałam tego robić. Czułam, jak moje ciało kołysze się w takt muzyki, jak

szare oczy obejmują mnie tak samo mocno jak ramiona. Pragnęłam tańczyć bez końca, ale nagle z

transu wyrwał mnie ktoś, kto wpadł na madame Dufay. Kiedy się odwróciła, dojrzałam przelotnie czarnego mężczyznę w długim kaftanie z zielonego jedwabiu, białym turbanie i wąskiej białej masce

na oczach.

- Hej... - zaczęłam, ale szturchnięcie przeniosło się do współczesnego Nowego Jorku. Broszka wypadła mi z oka, obraz rozbił się na milion fragmentów kwiatów, fontann i zamaskowanych twarzy.

Pośpiesznie umieściłam broszę na oku, ale scena się zmieniła. Ja - madame Dufay - siedziałam w

zimnym, gołym pomieszczeniu naprzeciwko ściany z oknami, za którymi ciągnął się widok na dachy. Na prawo ode mnie młody blady człowiek z rozwichrzonymi jasnymi włosami w poplamionym farbą

fartuchu stał przy sztaludze.

- Pozuje do portretu - poinformowałam Oberona. - Cudownie - odparł sucho. - Pewnie następnym razem poczęstuje nas wizytą u fryzjera.

- Nie, to jest ważne. Mówi malarzowi, że chciałaby widzieć oczami, które on maluje, bo wtedy

mogłaby patrzeć na jego lordowską mość, kiedy przebywa z dala od niego. Artysta spojrzał w jej - moje oczy.

- Być może, madame, nie spodobałoby ci się to, co byś ujrzała.

- Zawsze wolę znać prawdę - odparła madame Dufay.

Na twarz malarza padł cień, bo słońce skryło się za domem naprzeciwko pracowni.

- Musimy przerwać - powiedział. - Światło nie jest dobre. Scena pociemniała, a potem stałam na ulicy, czy raczej w bramie, i chroniłam się przed deszczem.

Przejeżdżający drogą powóz ochlapał mi stopy. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że rąbek sukni mam

zabłocony. Kiedy znowu uniosłam głowę, moją uwagę przyciągnął błysk błękitu po drugiej stronie ulicy. Młody malarz wchodził do sklepu, nad którego drzwiami wisiał symbol oka.

- To musi być sklep Dee - stwierdziłam dobitnie. - Malarz chce się dowiedzieć, jak nadać „oku

kochanka" moc widzenia. Gdybym mogła zobaczyć, co jest w środku... Jakby w odpowiedzi na moją prośbę madame Dufay wyszła na ulicę. Deszcz padał mi na głowę i

ramiona, czułam odór rynsztoka i odpadków. Witryna sklepu była zamglona, ale dostrzegałam przez

nią malarza podchodzącego do kontuaru, nad którym pochylał się mężczyzna. - Moździerz i tłuczek - powiedziałam na głos. - Sklepikarz coś uciera. To na pewno jest apteka.

- Tak! - potwierdził Oberon zniecierpliwiony. - Dee często podawał się za aptekarza. Teraz ją poproś,

żeby pokazała nam Dee w chwili obecnej! Ostatnie słowa wypowiedział tak głośno, że podskoczyłam. Na paryskiej ulicy madame Dufay się

potknęła. Widok mokrych kamieni brukowych podpłynął do mnie, potem scena uległa gwałtownej

zmianie. Z wysoka, jakby z balkonu, patrzyłam w dół na mały, bursztynowy pokój z perskimi dywanami na podłodze i obrazami na ścianach. Gdzieś pode mną trzaskał ogień, płomienie rzucały

refleksy na twarz mężczyzny w czerwonym fotelu.

- To jest to! - zawołałam, rozpoznając pokój, który widziałam pod East River i w telewizji, tylko że

teraz oglądałam go pod innym kątem. Patrzyłam na pokój z góry, ponieważ byłam na obrazie wiszącym nad kominkiem. Dostrzegałam, że jest ośmiokątny.

- Myślę, że to pokój w wieży - oznajmiłam.

- Są tam jakieś okna? - zapytał Oberon. Przyjrzałam się ścianie naprzeciwko. Była pokryta obrazami i bursztynową boazerią... zauważyłam jednak wąską lukę pomiędzy panelami.

- To wygląda jak wysokie wąskie okno w rodzaju tych, które są w średniowiecznej wieży... tylko...

Cholera jasna! - Co? - dopytywał się Oberon. - Nic nie widzisz?

- Nie. - Okno było ciemne. - Jasne, że nie, na dworze jest ciemno. - W tej samej chwili uświadomiłam

sobie, że jednak coś widzę. - W oddali błyska czerwone światło... jakaś lampa ostrzegawcza. Oberon burknął z niesmakiem.

-To może być cokolwiek! Wcześniej pokazała ci swoje wspomnienia, nie może pokazać pokoju w

świetle dziennym? - Nie sądzę. Wszystkie te wspomnienia są dla niej ważne, a nie wydaje mi się, by cokolwiek istotnego

zdarzyło się w tym pokoju. - Głos zaczął mi się łamać. Smutek ogarniał mnie niepostrzeżenie i powoli,

straszliwa męka uwięzienia na wieki w farbie i płótnie przeniknęła mnie na wskroś. Czułam, jak w oczach wzbierają mi łzy. Kiedy jedna spadła na broszę, kryjówka Johna Dee zakołysała się, czerwone

światło na zewnątrz nabrzmiało jak umierająca gwiazda. I nagle rozpoznałam to światło. Nie

potrafiłam powiedzieć, czy powodem był

widok, wspomnienie czy coś głębszego, może ukrytego w żarzących się węgielkach wiedzy, którą

zaszczepił we mnie Ddraik. - Wiem, gdzie jest to światło! To lampa na szczycie Cloisters. Widziałam ją z mieszkania Willa

Hughesa.

- Może John Dee ma kryjówkę w apartamentowcu Willa Hughesa - zasugerował Oberon. - Nie przypominam sobie ośmiokątnej wieży w jego domu. W tamtej okolicy jest tylko jedna taka

wieża. - Wstałam i podeszłam do półek z książkami ojca. Bardzo się interesował historią Nowego

Jorku, przez lata podarowałam mu wiele książek na ten temat. Teraz wzięłam jedną i szybko poszukałam informacji, o którą mi chodziło, po czym wróciłam do Oberona.

- Wieża ciśnień przy High Bridże. - Pokazałam fotografię wysokiej wąskiej wieży nad rzeką Harlem.

Zapytałam kiedyś o nią ojca, wyjaśnił mi, że zbudowano ją razem z akweduktem Croton, którego funkcja polegała na dostarczaniu wody do położonych wyżej obszarów Manhattanu. - Popatrz, jest

ośmiokątna i stanowi element systemu wodnego, w każdym razie tak było w przeszłości. Od lat jej nie

używano, ale przypuszczam, że tunele łączące ją ze starym akweduktem Croton wciąż istnieją. - A te tunele z kolei spotykają się z nowym systemem wodnym w zbiorniku w Jerome Park w Bronksie

- dokończył za mnie Oberon. - Może nie potrafiłby przesłać wody starymi tunelami, za to mgłę na

pewno. Tak, to ma sens. - Wyjął z kieszeni plik kartek samoprzylepnych i naszkicował ośmiokąt. - Skrzyżowanie Sto Siedemdziesiątej Czwartej i Amsterdam Avenue. - Wskazałam mapę koło zdjęcia,

bo sądziłam, że Oberon chce zapisać adres. On jednak w ośmiokącie

narysował ukośne S, jak połówkę symbolu nieskończoności, i w środku umieścił kropkę.

- Co... - zaczęłam, ale Oberon przycisnął mi kartkę do czoła i moje usta, struny głosowe, gardło, całe ciało zmieniło się w kamień.

Zla droga

- Tak mi przykro, Garet - powiedział Oberon - ale Ddraik ma rację: nabierasz sił szybciej, niż się spodziewałem.

Zbliżył swoją twarz do mojej. Instynktownie chciałam powiększyć odległość, ale nie mogłam nawet

drgnąć. - Nie przypuszczałem też, że uda ci się skomunikować z poprzednimi Strażnicami, które mogą ci

wyjaśnić, dlaczego nie powinnaś dopuścić mnie do szkatułki. Już spotkanie z twoją matką było

fatalne, ale kiedy nawiązałaś łączność z Marguerite Dufay, wiedziałem, że to tylko kwestia czasu, kiedy poznasz prawdę.

Gdybym mogła westchnąć i szeroko otworzyć oczy ze zdumienia, pewnie bym to zrobiła, ale nie

byłam w stanie nawet oddychać... Nie oddycham! Jak długo dam radę przeżyć? - Mniej więcej godzinę. - Oberon czytał w moich myślach. - O czym to ja mówiłem? A tak, Marguerite

Dufay, najmniej chętna do współpracy Strażnica i podobnie jak ty głupio zadurzona w tym wampirze.

Scena ze wspomnień madame Dufay pojawiła się przed moimi sparaliżowanymi oczami: mężczyzna

w granatowym fraku i pierzastej masce, który kłania się, a potem porywa nas do tańca, znajome srebrne oczy... To był Will! Jego kochała madame Dufay.

- Nie miałem wyjścia, musiałem ich rozdzielić - przyznał Oberon.

Przypomniałam sobie zalaną deszczem paryską ulicę, ale kiedy znowu spojrzałam przez zamglone okno, rozpoznałam mężczyznę za kontuarem: to Oberon, nie John Dee, sprzedał malarzowi magiczny

barwnik.

Oberon się uśmiechnął. - Czasami wydaje mi się, że całą wieczność spędzę na próbach rozdzielania was dwojga. Mija sto lat i

już myślę, że definitywnie zerwałem więź pomiędzy wami, a potem... - Położył dłoń na mojej szyi.

Zupełnie nic nie czułam, ale ze sposobu, w jaki przekrzywił głowę, domyśliłam się, że patrzy na ślady po ukąszeniu. Cofnął się i kącikiem oka dostrzegłam trzepotanie skrzydełek. - Voilà! Znowu jesteście

razem.

Usiadł na sofie. Trzepot skrzydeł się zbliżył. To była Lol, unosiła się nad regałem parę kroków za Oberonem.

- Odnajdujecie się w każdym wcieleniu.

Teraz większą uwagę zwracałam na Lol niż słowa Oberona, ale to zdanie mnie rozproszyło. Co to znaczy, że odnajdujemy się w każdym wcieleniu? Przecież Will powiedział, że prawie się nie

kontaktował z potomkiniami Marguerite po rozstaniu z nią na początku siedemnastego wieku. Nie

mogłam jednak o nic zapytać Oberona, a potem znowu zajęłam się Lol, która wyglądała, jakby na półce przybrała pozycję z jogi. Schyliła się, ręce wyciągnęła z tyłu jak pływak rozgrzewający się przed

zawodami, stanęła

na palcach i skoczyła w powietrze tak szybko, że została z niej żółtopomarańczowa smuga - meteor z

prędkością błyskawicy pędzący w stronę mojego czoła. Miała zamiar usunąć kartkę z zaklęciem, ale zanim zdążyła do mnie dolecieć, Oberon uniósł rękę i nie odrywając ode mnie wzroku, odrzucił Lol na

bok.

Usłyszałam mdlące tąpnięcie, kiedy w coś uderzyła, ale nie potrafiłam nawet odwrócić głowy, żeby sprawdzić, czy żyje.

- Biedna Lol. - Oberon cmoknął - była do ciebie przywiązana. Ale dobrze zna cenę przejścia na stronę

człowieka i przeciwstawienia się swojej rasie. - Wstał i straciłam z oczu jego twarz, ale kiedy się pochylił, by na mnie spojrzeć, ze zdumieniem zobaczyłam, że rysy ściągnięte ma w grymasie bólu. -

Ty też powinnaś to wiedzieć. - Wyprostował się. Wpierw usłyszałam kroki na schodach, potem trzask

otwieranych i zamykanych frontowych drzwi. Oberon zostawił mnie przed telewizorem, jakbym miała zamiar oglądać ulubiony program. Ale obraz

na ekranie był też nieruchomy jak ja i z pewnością nie wybrałabym go, gdyby zależało to ode mnie:

John Dee w przebraniu Roberta Osborne'a siedział przy kominku, Margaret Dufay spoglądała na mnie smutnymi oczami, jakby czekała na mój koniec. Oberon powiedział, że w tym stanie przeżyć mogę

około godziny - a już minęło pięć minut. Zegar na dekoderze wskazywał 5:34... 5:35. Czyli pozostanę

przy życiu do około 6:30. Czy specjalnie posadził mnie na wprost zegara, żebym mogła patrzeć, jak mijają ostatnie minuty mojego życia? To byłoby okrutne. Jak to możliwe, że tak bardzo się pomyliłam

w jego ocenie? W szpitalu wydawał się sympatyczny, kiedy swoją zieloną aurą uzdrawiał

Zacha Reese'a i mojego ojca - Cholera! Mój biedny ojciec! Kto się nim zajmie, jeśli ja umrę?

Poczułam kłucie pod powiekami, ale nawet kanaliki łzowe miałam sparaliżowane. Nie potrafiłam płakać, mogłam jednak myśleć. Musiałam się zastanowić, dlaczego Oberon tak ze mną postąpił.

Sprawiał wrażenie szczerze przygnębionego, jakby robił coś, do czego został zmuszony. Co on

powiedział? „To tylko kwestia czasu, kiedy sobie przypomnisz, dlaczego nie powinienem ponownie dostać szkatułki". Dee mówił, że Oberonowi zależy na szkatułce, bo chce zdobyć kontrolę nad ludzką

rasą i zyskać władzę dla królestwa żywiołaków. Przez cały czas mnie wykorzystywał, a teraz, kiedy

mu powiedziałam, gdzie jest szkatułka, przestał mnie potrzebować. Co więcej, nawiązałam kontakt z madame Dufay i bał się, że wreszcie się dowiem, dlaczego muszę chronić przed nim szkatułkę.

Wszystko to miało sens, wciąż jednak nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego zabił Lol, a mnie zostawił

na pewną śmierć. Zegar wskazywał 6:03. Miałam jeszcze pół godziny. Może Jay wróci ze szpitala, jest tam od północy,

z pewnością chce się przebrać i wziąć prysznic. Ale potem przypomniałam sobie jego ściągniętą

żalem twarz, gdy siedział przy łóżku Becky, i pojęłam, że raczej się stamtąd nie ruszy. A poza nim nikt nie miał kluczy do domu.

Była jednak pewna osoba, której klucz nie byłby potrzebny. Will powiedział, że spotka się ze mną

dzisiaj wieczorem, tylko o której? Słońce już zaszło, ale on musi się pożywić. Ile czasu to zajmie? Gdzie znajduje ofiary... A może ma dobrowolnych dawców? Na myśl, że Will pije krew innej kobiety,

podczas gdy ja siedzę tu i umieram, zalałabym się łzami, gdyby to było możliwe.

Gdybym mogła pstryknąć palcami, wysłałabym mu ognistą wiadomość, ale pozostało mi tylko myśleć

o nim z nadzieją, że jakiś wampirzy radar odbierze sygnały mojej rozpaczy. Oberon powiedział, że Will i ja odnajdujemy się w każdym wcieleniu. To znaczy, że łączy nas psychiczna więź?

Ale ta więź madame Dufay wcale nie pomogła. Pobiegła Willowi na ratunek i zginęła.

Cyfry na dekoderze zmieniły się z 6:15 na 6:16. Próbowałam przywołać obraz Willa z ubiegłej nocy, jego twarz w poświacie rzucanej przez ognisko,

głodne spojrzenie zwrócone na mnie... I zobaczyłam go, ale wyglądał zupełnie inaczej. Miał długie

włosy związane w kucyk, koronkowy żabot pod szyją, twarz oświetloną nie ogniskiem, ale pomarańczowymi promieniami zachodzącego słońca, oczy wypełnione żalem, nie pragnieniem.

Jakimś sposobem pojęłam, że to ostatnie wspomnienie madame Dufay: kochanek przybywający o

sekundy za późno, by ją uratować. Takie będzie też moje ostatnie wspomnienie?

Odpędziłam ten obraz i skupiłam się na mężczyźnie - no dobrze, wampirze - z którym spędziłam

wczorajszą noc. Zegar wskazywał 6:23.

Will, kocham cię, pomyślałam zaskoczona, że to prawda. Przyjdź szybko.

Z mojej pracowni dobiegł metaliczny szczęk, przypominający odgłos dzwonków wiatrowych. Czyżby przeciąg coś przewrócił?

Zegar bezgłośnie przesunął się z 6:25 na 6:26, czerwone cyfry żarzyły się niczym ostatnie promienie

zachodzącego słońca.

Teraz słyszałam wiatr. Był w domu, poświstywał na schodach. Może tak brzmi przychodząca po

człowieka śmierć - jak wielki wiatr. Ale przecież pozostało mi kilka minut? Nie byłam w stanie odczytać zegara, między telewizorem a mną zaległ cień niczym potężne czarne skrzydło rozpo-

ścierające się nade mną. Śmierć tu jest, dlaczego z nią nie pójść? Miała piękną twarz... anielską... białą

jak marmur, oczy srebrne niczym nowe monety. Śmierć dotknęła mojego czoła i poczułam, jak dusza wylewa się ze mnie przez punkt między oczami.

Mój nauczyciel jogi miał rację, trzecie oko rzeczywiście jest siedzibą oświecenia i wizji! Teraz

widziałam wszystko, miliony wspomnień z własnego życia i życia innych przelatywały mi przed oczyma z oszałamiającą prędkością, ale je rozpoznawałam. Byłam sumą wszystkich poprzednich

Marguerite. W końcu ten pokaz slajdów zatrzymał się na jednym obrazie: okrągłe jeziorko pod

kamienną wieżą, po którym płynie czarny łabędź. Tak, usłyszałam, jak ja, jak wszystkie moje wcielenia myślą: to zawsze się do tego sprowadza. Strzała przecina nieruchome powietrze,

rozpaczliwy krzyk mąci ciszę...

- Garet! Wołanie zmieszało się z krzykiem łabędzia, w obu brzmiała ta sama rozpacz. Czułam, jak wpadam w

mroczną toń, ale potem wyciągnęły mnie silne ręce i zaczęły mną potrząsać.

- Garet! Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą twarz Willa.

- Przyszedłeś - powiedziałam chrapliwie, jakbym od stu lat nic nie mówiła. - Usłyszałeś mnie.

- Usłyszałem. - Kręcił ze zdumieniem głową, że potrafiłam go przywołać. - Gdzie się tego nauczyłaś?

- Chyba od Marguerite Dufay - odparłam. Will pomógł mi usiąść.

- Dufay? - powtórzył szeptem. - Ale jak? Rozprostowałam palce prawej dłoni i oko spojrzało na mnie. Na jego widok biała skóra Willa przybrała odcień jasnego błękitu. Wziął broszę i przystawił

do oka. Zauważyłam, że w przeciwieństwie do Oberona nie bał się jej dotykać.

- Skąd ją masz? - zapytał głosem tak chrapliwym, jak mój chwilę temu. - Ze sklepu Dee. Uświadomiłam sobie, że brosza jest identyczna z oczami na portrecie, i

wykorzystałam ją, żeby się dowiedzieć, gdzie jest Dee.

- Tak myślałem, że brosza jest u niego. Podejrzewałem, że to on obdarzył biednego Auguste'a Regnaulta zdolnością namalowania widzących oczu.

- Dee bez wątpienia w którymś momencie ją ukradł, ale to Oberon dał malarzowi magiczny barwnik.

- Oberon? - zdziwił się Will. - Chciał rozdzielić ciebie i Marguerite.

- Ale Oberon nie chciał, żeby Marguerite umarła.

- Ha, z całą pewnością chciał, żebym ja umarła... i chyba zabił Lol! - Skoczyłam na równe nogi, zła na siebie, że od razu o niej nie pomyślałam. Powiodłam uważnym spojrzeniem po podłodze i wreszcie ją

znalazłam za doniczkową paprocią. Ciało miała bezwładne, skrzydła pomięte jak wyrzucony celofan.

Czubkiem palca dotknęłam jej mostka i poczułam leciutki trzepot. - Wydaje mi się, że żyje - powiedziałam do klęczącego obok Willa. - Możemy jakoś jej pomóc?

- Kiedyś widziałem, jak Marguerite opiekuje się chorą wróżką. Mówiła, że potrafią leczyć się same

energią płynącą

z pewnych roślin. - Wyciągnął rękę ponad moim ramieniem i wyrwał garść liści z paproci. - Proszę, ty

to zrób. Nie sądzę, żeby dotyk wampira jej pomógł. Owinęłam Lol liściem z całą delikatnością, na jaką było mnie stać, nie chcąc naruszyć złamanych

kości. Przypominała wietnamskie krokiety serwowane w Saigon Grill. Po chwili usłyszałam słabe

mruczenie i zobaczyłam, że otacza ją jasnozielona poświata - Chyba działa - stwierdził Will. - Najlepszą rzeczą, jaką możemy zrobić, to pozwolić jej odpocząć.

Mówisz, że zrobił jej to Oberon? Widywałem, jak zachowuje się bezwzględnie, ale żeby skrzywdzić

jedną ze swoich... -Powiedział, że zasłużyła, bo stanęła po stronie człowieka. Dodał coś jeszcze. - Zmarszczyłam czoło,

usiłując sobie przypomnieć pożegnalne słowa Oberona. - Że powinnam dobrze znać cenę

sprzymierzenia się z ludźmi. Chodziło mu o to, że pierwsza Marguerite dla ciebie zrezygnowała z wiecznego życia?

Odwrócił wzrok, na jego twarzy malował się ból.

- Tak przypuszczam. Czasami myślę, że Oberon dlatego mocno mnie nienawidzi, bo sam kocha Marguerite i obwinia mnie o jej decyzję. Mimo to nie potrafię pojąć, że zrobił ci krzywdę. - Spojrzał

na zgniecioną kartkę, którą zdarł z mojego czoła. Podniósł ją i wygładził. - Popatrz, narysował w

ośmiokącie tylko połowę symbolu nieskończoności. Gdyby chciał twojej śmierci, narysowałby cały. Wiedział, że dotrę do ciebie na czas.

- Naprawdę? Mógł mi o tym powiedzieć.

- Może chciał, żebyś mnie wezwała, a może po prostu bawił się z tobą. - Wzruszył ramionami. - On uwielbia sztuczki, ale nie jest zły. Zależało mu na przewadze. Więc mówisz, że odkryłaś kryjówkę

Dee?

- Jest w wieży ciśnień przy High Bridge, w każdym razie był tam godzinę temu. Podaj mi broszę.

Sprawiał wrażenie, że niechętnie się z nią rozstaje - a może, pomyślałam, nie chce, żebym znowu patrzyła oczami Marguerite Dufay. Niepotrzebnie. Tym razem madame Dufay nie poczęstowała mnie

wspomnieniami, tylko zaprowadziła wprost do kryjówki Dee. Siedział w fotelu przy kominku.

Zachowywał dziwny bezruch. - Jest tam.

- A szkatułka? - zapytał Will. Spojrzałam na stolik koło fotela.

- Też. - Co z Oberonem?

- Nie widzę go.

- W takim razie obawiam się, że Dee już się z nim rozprawił. Chodź, musimy się śpieszyć. Wyjęłam broszkę z oka i wsunęłam do kieszeni.

- Ale jak dostaniemy się do wieży? Potrafisz się wspinać?

Wpatrywał się w moją kieszeń, w której zniknęło oko. Wyrwany z zamyślenia uśmiechnął się i powiedział:

- Niestety nie, moja droga. Ale znam inną drogę. - Spojrzał na moje stopy. - Doskonale, będą ci

potrzebne. - Miał na myśli martensy; włożyłam je, bo Oberon kazał mi się ubrać w strój do spawania. - Droga, którą pójdziemy, jest cokolwiek błotnista.

Przed domem czekał w rolls-roysie szofer Willa. Mgła była tak gęsta, że powątpiewałam, czy

samochód na coś się przyda, ale szofer ze spokojem przyjął polecenie, by jechać do Van Cortland Park w Bronksie.

- Dlaczego tam? - zapytałam, gdy sunęliśmy w dół Jane Street. - Wieża ciśnień jest przy Sto

Siedemdziesiątej na Manhattanie. - Jeśli zbliżymy się do wieży od ulicy, Dee nas zobaczy.

- Jak może cokolwiek widzieć w tej gęstej zupie? Byliśmy na skrzyżowaniu Jane i West Side

Highway. Po prawej mieliśmy hotel, gdzie mieszkał Oberon, narożną wieżyczkę otulała mgła. Z holu wyszedł

mężczyzna. Zadrżał z zimna, podniósł więc kołnierz płaszcza marki Barbour i zakaszlał w dłoń. Jego

twarz poszarzała. Z przestrachem rozpoznałam w nim człowieka, na którego wpadłam kilka dni temu na Dwunastej Ulicy, tego, który nazwał mnie cipą, bo szłam „złą stroną". Ruszył do skrzyżowania, ale

zaraz gwałtownie zatoczył się na ulicę i wpadł na stojącego rollsa.

- Wygląda, jakby potrzebował pomocy - powiedziałam, otwierając drzwi. Will wyciągnął rękę i zatrzasnął drzwi.

- To nie jest dobry pomysł - syknął.

Tamten nagle przycisnął wykrzywioną z wściekłości twarz do mojego okna. -Jedziesz złą drogą, dupku! - wrzeszczał, waląc pięściami w szybę. - Myślisz, że jak masz wypasiony

wóz, to możesz jeździć po ludziach?

- Ruszaj - polecił kierowcy Will. -1 nie zatrzymuj się niezależnie od powodu. Kiedy skręciliśmy w West Side Highway, spojrzałam we wsteczne lusterko. Mężczyzna w płaszczu

wbiegł na środek szosy i wymachując pięściami, obrzucał obelgami nas i innych kierowców, którzy

okrążali go wielkim łukiem. - Pytałaś, jak Dee zobaczy nas w tej mgle. No cóż, oto odpowiedź. - Will wskazał mgłę wylewającą się

z pokrywy

tunelu koło wściekłego mężczyzny. Mgła zawisła nad jego głową, a potem przybrała prowizoryczny

kształt stwora z potężnymi, podobnymi do niedźwiedzich rękami i nogami. Jedyną wyraźnie uformowaną cechą mgielnego potwora były połyskujące żółte oczy. - Mgła ma oczy. Oczy Johna Dee.

Zadrżałam, gdy potwór zacisnął łapy na mężczyźnie i zaczął go wciągać przez otwory w pokrywie.

Chociaż całkiem zniknął mi z oczu, wciąż słyszałam jego wrzask: - Wszyscy jedziecie złą drogą, dupki!

Transmigracja atomów

Przez kilka minut jechaliśmy w relatywnym spokoju, chociaż na West Forties przestraszył mnie wielki tuman mgły na środku Hudsonu. Wpatrując się w niego, zobaczyłam, że jest dostatecznie solidny, by

unosić się na falach rzeki (Hudson na długości stu pięćdziesięciu kilometrów poruszany jest

oceanicznymi pływami), i jakoś przypomina samolot. Miał kształt cylindra długości co najmniej boiska do footballu, dwa podobne do skrzydeł wybrzuszenia w środku i coś na kształt podniesionego

ogona na końcu. Jakie to dziwne, pomyślałam, ale potem uzmysłowiłam sobie, że przecież samoloty

po starcie z lotniska La Guardia przelatują dość nisko nad rzeką. A ta mgła może się podnieść bez ostrzeżenia.

- Will. - Szturchnęłam go łokciem. - Co to jest ta rzecz na rzece?

Spojrzał w okno tak szybko, że ledwo zarejestrowałam ruch jego oczu. Rozszerzone z przerażenia źrenice prawie zasłoniły srebrne tęczówki.

- Dee w swoich planach na najbliższą przyszłość ma także masowe mordy. Tę mgłę zrobiły Niezgoda

i Rozpacz.

Nie sądzę jednak, by ktoś nam uwierzył, gdybyśmy zadzwonili pod 911 i zażądali odwołania

wszystkich lotów. Tym bardziej powinniśmy... - Kazał kierowcy przyśpieszyć. Ten nadepnął na gaz tak mocno, że rolls-royce'em, najstabilniejszym z samochodów, rzuciło do przodu. Ale pęd dość

szybko się skończył.

Już dostrzegałam wielki kształt jakieś osiemset metrów dalej unoszący się nad srebrną od księżycowej poświaty drogą. Na przedzie połyskiwały światła postojowe

- przypominały małe fosforyzujące kwiaty. Wpierw słabo, potem coraz wyraźniej słyszałam dudniące

trzaski, które dochodziły zza tego kształtu. Przysunęłam się do Willa, gdy rolls ostro zahamował. - Co jest... - mruknął Will. Oczy mu pojaśniały, spojrzenie pobiegło w mrok, jakby przekształcone w

reflektor, choć ja rzucanego przezeń światła nie widziałam. Uciszył mnie, kiedy zapytałam, co się

dzieje. Po mniej więcej dziesięciu metrach sama mogłam to zobaczyć. Kształt był piramidą wygiętych,

zmiażdżonych samochodów; jej środek znajdował się na pasie przeciwnym, prowadzącym na

południe, ale zaczynała zajmować także naszą część jezdni. Daleko na północy było słychać syreny wozów służb ratowniczych. Kształt piramidy zaskoczył mnie, jakby był objawem skłonności do

porządku tkwiącej w najbardziej nawet zniszczonym metalu, nie potrafiłam też pojąć, dlaczego do

wypadków dochodzi tylko po jednej stronie jezdni. - Do diabła, co to jest? - zapytałam.

- Masz rację, że przywołujesz diabła - odparł, choć równocześnie uścisnął mi rękę, próbując dodać

otuchy. - Niezgoda w swym najgorszym wydaniu. Demon ustawił na Dziewięćdziesiątej Szóstej pole siłowe,

niewidzialną

granicę, a Dee otoczył je mgłą, tak że jadący na południe kierowcy nie widzą, co się przed nimi dzieje,

i każdy następny wpada na poprzedniego. Albo demon nie jest jeszcze dość potężny, by zablokować obie części, albo zamierza doprowadzić do większej katastrofy, kiedy wzrośnie natężenie ruchu w

kierunku północnym. Nie mamy czasu, żeby czekać i przekonać się na własne oczy. Możesz

zadzwonić pod 911, kiedy pojedziemy objazdem? - Objazdem? - Otworzyłam szeroko oczy. Opustoszałe pasy po drugiej stronie autostrady wydawały

się doskonałe do zawrócenia, ale wjazd blokowała wysoka na półtora metra bariera. Po prawej

mieliśmy gołe drzewa, trawę pełną cierni i zdobione graffiti lampy Riverside Park; żadna z brukowanych alejek nie była dostatecznie szeroka, by zmieścił się w niej samochód.

Dzwoniłam na 911, podczas gdy kierowca rozważał opcje. Numer był zajęty, co nie powinno się

zdarzyć, wziąwszy pod uwagę powiększenie sieci po jedenastym września... Wolałam nie myśleć, do ilu wypadków doszło w mieście, jeśli jakimś odniesieniem było to, co widzieliśmy na krótkim

odcinku - dziesiątki tysięcy telefonów z pewnością zablokują sieć. Kierowca wciąż nie mógł się

zdecydować i Will stracił cierpliwość. Otworzył przegrodę, kazał mu się przesiąść i zgrabnie jak najzręczniejszy jaguar wsunął się na przednie siedzenie. Wcisnął gaz do dechy i ostro skręcił w prawo,

wmanewrował rollsa pomiędzy samochody na środkowym i prawym pasie części prowadzącej w

kierunku północnym w sposób, który z pozoru wydawał się niemożliwy, po czym przez krawężnik dość gładko skoczył do parku. Z zaskakującą łatwością prowadził samochód po trawie pomiędzy

ponurymi gołymi drzewami, jakby wybrał się na poranny bieg.

Pomimo jego sprawnej jazdy nie raz myślałam, że rozbijemy się o majestatyczny dąb, który nagle

pojawił się na naszej drodze. Przez sekundę odnosiłam wrażenie, że drzewo w istocie przesunęło się, by nam przeszkodzić, że ciągnęło korzenie jak skręcone kończyny w zamarzniętej ziemi, a w końcach

konarów ma maleńkie oczy, dzięki którym może zająć właściwą pozycję. Skuliłam się i zacisnęłam

mocno powieki, przygotowana na potężne zderzenie. W tej samej chwili poczułam, jak przez samochód wieje potężny wiatr, wsysając nas wszystkich w otchłań głębszą niż ciemność, a kiedy

otworzyłam oczy, nic nie widziałam. Temperatura obniżyła się drastycznie i jedynym ruchem

mącącym czerń było dygotanie mojego ciała: wiatr zniknął, przelotnie usłyszałam słabe, przeraźliwe poświstywanie. Przyszło mi na myśl, że zostałam zredukowana do rozmiaru subatomowego i znajduję

się na chłodnym jądrze pojedynczego atomu, a wokół wirują elektrony. Zlokalizowałam ów atom, był

tuż przy krawędzi wszechświata. A potem bez ostrzeżenia powróciła rzeczywistość samochodu, który przez moment nadal wirował wokół własnej osi, chociaż się nie rozbił, i Will znowu spokojnie

przeprowadził go przez następny krawężnik na Riverside Drive w kierunku północnym. Skręcił w

prawo na Zachodnią Siedemdziesiątą Szóstą z takim opanowaniem, jakby jechał do supermarketu na Broadwayu, a stamtąd w lewo na West End Avenue. Milczałam z ulgi i zdumienia. Kiedy na światłach

zatrzymaliśmy się w długim korku (bez wątpienia po tym strasznym wypadku na autostradzie ulice

były zatkane), głową dał znak kierowcy i obaj wrócili na swoje miejsca. - Cholera, co to było? - zapytałam.

- Transmigracja atomów - odparł i triumfalnie się uśmiechnął.

- Czyli co? - Jak mówiłem na Governors Island, właściwie nie potrafię latać, ale... - Objął mnie i serdecznie

uścisnął. - Migracja atomów jest druga po lataniu, może nawet lepsza od niego. Doświadczyłaś

podobnego zjawiska w wodzie z Meluzyną, ale migracja atomów przynależy do żywiołu powietrza. W tajniki wprowadziła mnie pewna wróżka, choć niezbyt dokładnie, dlatego rezultaty miewam różne.

Tak czy owak proces wymaga niezwykłego nasilenia woli, więc można go stosować tylko w razie

największego zagrożenia. Do tej kategorii z pewnością należy atak złośliwego, manipulowanego przez Niezgodę drzewa, zwłaszcza że Dee usiłuje zniszczyć cały Nowy Jork. A przy okazji, ten dąb to

jeden z eksperymentów francuskiego botanika Jeana Robina, który wymknął mu się spod kontroli.

Nasiona przywiały tu stulecia temu oceaniczne wiatry. Ale nawet w najbardziej dramatycznych okolicznościach transmigracja nie zawsze się udaje. Przez lata uzyskiwałem mieszane wyniki. Tak

czy owak prawidłowo przeprowadzona jest łagodna, wszyscy ją przespaliśmy. I bardzo dobrze. Te

podróże przez tryliony mil mogą się znudzić. - Roześmiał się, jakby odbył o jedną taką podróż za dużo.

Zastanawiałam się, czy mu powiedzieć, że nie całkiem spałam (bo w przeciwnym razie ta chwila na

powierzchni jądra byłaby snem, choć wydawała się rzeczywista), kiedy potężny huk sprawił, że zarówno samochody, jak i moje myśli znieruchomiały. Powoli moje bębenki wracały do równowagi.

Potrząsnęłam kończynami, by się upewnić, że wciąż stanowią jedność z tułowiem. Stanowiły. Na

kurtce nie widziałam krwi, co zawsze jest dobrym znakiem

świadczącym o wyjściu bez szwanku z katastrofy. Moi towarzysze także sprawiali wrażenie całych, a

samochód nie został uszkodzony, chociaż odgłos eksplozji rozległ się w jego wnętrzu z taką samą siłą, z jaką kilka minut temu szumiał wiatr transssubstantacji. O ile potrafiłam stwierdzić, dobiegł z

północy West End Avenue, nieco na lewo od nas albo po zachodniej stronie ulicy, albo blisko

skrzyżowania z podporządkowaną ulicą, na tyle jednak daleko, że nam nic się nie stało. Tylko że ruch drogowy znowu stanął. Kolejne zwycięstwo Johna Dee.

Prowadzącymi na południe pasami West End Avenue wozy strażackie pędziły pod prąd, zmuszając

samochody do gwałtownych skrętów albo szukania schronienia na przeciwległych pasach. Wyglądało to tak, jakby cały ten chaos miał jeszcze długo potrwać, jakby chaos wywołany przez Niezgodę i

Rozpacz tylko się pogłębił, jeśli nasze opóźnienie się przedłuży. Może dzisiaj wieczorem Nowy Jork

ulegnie zniszczeniu ulica po ulicy, przecznica po przecznicy. Wolałam nie myśleć, co wypadki w rodzaju eksplozji czy piramidy z samochodów oznaczają dla ofiar. Bardziej jeszcze obawiałam się

rozpaczy w oczach Willa, gdy na mnie spojrzał. Czyżby zabrakło mu pomysłów?

- Wejście do wieży znajduje się szesnaście kilometrów stąd - powiedział. - Nigdy tam nie dotrzemy. Po raz pierwszy w trakcie naszej znajomości widziałam, że traci nadzieję. Owszem, był smutny,

rozżalony, ale zawsze pełen optymizmu.

- A trans... co to było?... transmigracja? - Tylko takie rozwiązanie potrafiłam wymyślić. Może Will potrzebował mojej zachęty, by osiągnąć odpowiedni poziom natężenia woli. Jeśli raz się udało,

dlaczego nie może się udać dwa razy? Podróż okrążająca tamten dąb w gruncie rzeczy

zajęła nam ledwo sekundę, ale jeśli miałam rację co do lokalizacji atomu, na którym się znajdowałam,

to mogła się zakończyć gdziekolwiek. W czasie tej wędrówki było bardzo zimno, choć nie dało się tego porównać z bólem towarzyszącym wchodzeniu do wody z Meluzyną. Nie znałam dostatecznie

dobrze praw fizyki obowiązujących w świecie magii, by odkryć źródło problemu.

A potem tok moich myśli znowu został przerwany, kiedy kilka przecznic na wschód, przypuszczalnie nad Central Park West, dostrzegłam wzbijające się w niebo ogromne białe i złote płomienie, z których

sypały się iskry, jakby płonące cylindry. Kilka sekund później powietrzem wstrząsnęło niskie

dudnienie niczym grzmot następujący po błyskawicy. Widok ognia był tak intensywny, że obudził wspomnienia o chwilach spędzonych z Ddraikiem, jakbyśmy w podziemiach ratusza wytworzyli

więź. Fala żaru popędziła przez moje żyły, groziła podpaleniem ciała. Zadrżałam, bo z całą pewnością

nie mieliśmy chwili do stracenia, ale słowa, które padły z ust Willa, nie napawały optymizmem. - Nigdy nie słyszałem, żeby proces okazał się skuteczny, jeśli się go powtórzy w krótkim czasie. A ja

próbowałem.

Płomienie wybuchające na wschodzie wydobyły z mroku twarz Willa. Jego skóra nabrała niesamowitego odcienia, jakby srebrna nuta mieszała się z brązem, składnikiem alchemii Niezgody.

Zobaczył, że drżę, i dołożył starań, by zabrzmieć bardziej optymistycznie.

- Moglibyśmy wezwać helikopter, ale nie podoba mi się ta mgła nad rzeką. Szczególnie głośna i jaskrawa eksplozja odbiła się echem od dachu naszego samochodu; pomyślałam,

że to odłamki

z wypadku, do którego doszło blisko Central Park Wesl. Poczułam jednak zdziwienie i uniesienie,

kiedy w oknie od strony Willa zobaczyłam odwróconą twarz Lol. Czołgała się z dachu, dźgając palcem Willa, gestykulowała dziko i nieprzerwanie coś świergotała. Powoli, jakby z niechęcią, Will

uchylił okno. Lol wleciała do środka, po czym zatrzymała się w powietrzu, machając skrzydłami szyb-

ciej niż koliber. W dalszym ciągu zdecydowanym tonem wygłaszała Willowi kazanie. Pociągnęłam go za rękaw.

- Co ona mówi?

Odwrócił się do mnie, chociaż Lol nie zamykały się usta. - Mówi, że jeśli nam pomoże, druga transmigracja odbędzie się szybciej. Nie może z nami pójść,

ponieważ jej wiedza i umiejętności są niezbędne tutaj, w walce z pożarami. Ale pomoże nam w

wędrówce atomów. Twierdzi, że zna tę część zaklęcia, do której ja nigdy nie zdołałem dotrzeć. Przede wszystkim poczułam ogromną ulgę, że Lol w tak szybkim czasie odzyskała siły po ataku

Oberona. Jeśli zaś chodzi o jej propozycję, nie musiałam się nad nią zastanawiać.

- Możemy to zrobić! - zawołałam. Z wielką radością użyłam liczby mnogiej. Jakby to była moc, w której oboje mamy udział. Will nie mógł być zły do szpiku kości, niezależnie od tego, co twierdził

Oberon lub Dee albo co wynikało z reputacji wampirów.

Potem sprawy potoczyły się błyskawicznie. Will polecił wysiąść z samochodu szoferowi, który zniknął w strumieniu ludzi płynącym w górę West Side Avenue ku miejscu eksplozji. Bez wątpienia

pozbycie się go miało na celu

zmniejszenie liczby molekuł. Usiadł za kierownicą, a mnie kazał zająć miejsce obok siebie, po czym

otworzył okno. Lol utrzymywała się w powietrzu dokładnie w miejscu po szybie, gotowa do przekazania instrukcji Willowi i umknięcia w ostatniej chwili przed transmigracją. Will spojrzał na

Lol, po czym prawą dłonią mocno ujął kierownicę, a lewą ścisnął moją dłoń.

- Nie potrzebujesz jej do kierowania? - zapytałam żartobliwie, choć swojej ręki nie cofnęłam. Uśmiechnął się.

- Gdyby cała ta sprawa wymagała tylko obu rąk na kierownicy, oboje zwiedzalibyśmy kolejne

galaktyki! Nadepnął gaz do dechy i wjechaliśmy na opustoszałą, prowadzącą na południe część West End

Avenue. W siedzenie wcisnęła mnie prędkość, jakiej w życiu nie doświadczyłam. Powieki mi opadły.

W ostatnim ułamku sekundy wydawało mi się, że widzę zielono-złoty błysk, gdy Lol wznosiła się w niebo w kierunku przeciwnym niż my. Przylgnęłam do myśli, że Lol pędzi, by wałczyć z pożarem na

Central Park West wszelkimi dostępnymi sobie środkami, po czym znowu wkroczyłam w niezwykłe

zimno i ogarnęło mnie wrażenie, że stoję na jądrze, podczas gdy wokół mnie niczym odległe planety wirują elektrony, mimo że atom wraz z ich orbitami stanowił sam w sobie nikły skrawek materii. Ale

zaraz poczucie lodu minęło i stałam na niemal nieskończonym, pulsującym żarze, rozleglejszym niż

słońce, bardziej podobnym do pierwotnego białego błysku, który stworzył materię. Tym razem spłonęliśmy? To pytanie pojawiło się wbrew mojej woli, choć od wirujących elektronów kręciło mi

się w głowie. Ale jeśli je zadaję, znaczy, że żyję i potrafię też oddzielić i rozpoznać ciepło i życie dłoni

Willa od nagłego skwierczenia atomu.

A potem zdałam sobie sprawę, że atomowy krajobraz zniknął i gwałtownie się zatrzymaliśmy.

Bardziej nieprzyjemnie niż ostatnim razem, choć wyszłam z tego bez szwanku. Sądząc z rozmaitych metalicznych trzasków i jęków, które znałam z wypadku mojej matki, samochód nie miał takiego

szczęścia. Kiedy z wysiłkiem podniosłam powieki, zobaczyłam, że kolejne potężne drzewo otworzyło

silnik, pęknięcie kończyło się kilka centymetrów od przedniej szyby. I tym razem ogarnęło mnie niezwykłe ulotne wrażenie, że na końcach gałązek pokrywających przednią szybę niczym pajęczyna

są maleńkie oczy. Co jednak ważniejsze, Willowi nic się nie stało, o czym się przekonałam, rzucając

na niego szybkie spojrzenie. Już próbował otworzyć drzwi od strony kierowcy. Kiedy ustąpiły tylko na kilka centymetrów, rozbił szybę mocnym ciosem łokcia. Wyszedł przez pustą framugę z taką

zręcznością, z jaką wcześniej przeniósł się z tylnego na przednie siedzenie. Stanął na ziemi i

wyciągnął mnie przez okno ruchem tak zręcznym, że odłamki szkła nie zrobiły mi krzywdy. Will miał ręce dość silne, by łamać stal.

- Trochę straciłem wyczucie celu - powiedział nieśmiało, mając na myśli samochód.

Staliśmy w bramie do Van Cortland Park w pobliżu starego akweduktu Croton, jak poinformował nas drogowskaz. Zupełnie nie znałam tej okolicy, ale uderzyło mnie, że w zasięgu wzroku nie widać

człowieka. Wolałam się nie zastanawiać nad powodami, choć bez wątpienia im większa katastrofa,

tym liczniejsza widownia siedząca przed telewizorami. -Albo drzewo, które rozbiło samochód na pół, pojawiło się tu niedawno - ciągnął Will. - Z całą

pewnością nie było go na planie, który oglądałem w internecie, kiedy

obmyślałem takie zakończenie podróży. Jeśli tak, to Jean Robin ma kolejny powód do wstydu. Znałem

go i lubiłem, ale czasami jego botaniczne dokonania potrafią się wymknąć spod kontroli. Byłam zbyt wyczerpana, żeby zapytać o „przeszłe błędy" Jeana Robina.

Choć nie byłam dość wyczerpana, żeby się całować.

Wysoka Wieża

Weszliśmy do Van Cortland Park. Próbując dotrzymać kroku Willowi, który szedł coraz szybciej, zastanawiałam się, co zrobimy, kiedy odnajdziemy Dee. Skoro jest tak potężny, by dzięki

niewidzialnym polom siłowym powodować wypadki blokujące pół miasta, wysadzać budynki i

wywoływać wielkie pożary, jakie mamy szanse w starciu z nim? - Nie rozumiem, jak stąd dostaniemy się do wieży ciśnień - wrzasnęłam do Willa. Zatrzymał się przed

małym, kwadratowym kamiennym budynkiem z drzwiami zamkniętymi na kłódkę i zabitymi

deskami. - Co to jest? - Jaz - odparł, ramieniem napierając na drzwi. Drewno stęknęło, rozpadło się na kawałki i drzwi

przestały istnieć. W tumanie kurzu zobaczyłam kamienne schody pod ziemię. Will ujął mnie za rękę. -

Idziemy, nie mamy dużo czasu. - Poszedł pierwszy. Pstryknęłam palcami, by oświetlić sobie drogę. Na dole płomyk rzucił refleksy na taflę czarnej wody,

wydobywając z mroku łukowy ceglany tunel ze stalaktytami. Ze szczelin

wyrastały korzenie, oplatając łukowy sufit skomplikowanym wzorem. Wyglądało to jak wejście do

podziemia, ale już się zorientowałam, gdzie jesteśmy. - Stary akwedukt Croton.

- Tak, prowadzi prosto do wieży ciśnień przy High Bridge. - Will zszedł z ostatniego stopnia do wody;

ucieszyłam się, zobaczywszy, że jest głęboka tylko na kilka centymetrów, mimo to czułam wewnętrzny opór przed postawieniem stopy w ciemnej toni. - No, dalej. - Wyciągnął do mnie rękę. -

Przecież wczoraj przepłynęłaś przez cały system wodny.

-Jako pozbawiony ciała zbiór molekuł. - Ostrożnie za nim podążałam - i to była czysta pitna woda. To tutaj... - Woda zamknęła się wokół moich nóg, w świetle taflę zburzyły długie czarne i białe fale. - To

tutaj wygląda jak...

- Nic nie mów! - Will, złapał mnie za ramię i zmusił do przyśpieszenia kroku. - Zbliżając się do Dee, stajemy się podatni na jego wpływy. Odbierze strach w twoim głosie i urzeczywistni wszelkie twoje

obawy.

Cudownie!, pomyślałam; nie wypowiedziałam na głos słowa „węże", ale teraz tylko ono krążyło mi w głowie - no, może jeszcze „szczury" i „gigantyczne zmutowane karaluchy". - Wydawało mi się, iż

mówiłeś, że Dee nas nie zobaczy, jeśli do wieży dojdziemy pod ziemią.

- Mam nadzieję, że nas nie zobaczy, ale nawet jeśli tak będzie, z pewnością zastawił w tunelach pułapki. Nie myśl o tym, tylko trzymaj się mnie.

Szedł tak szybko, że brakowało mi tchu na mówienie, a to zostawiało pełną swobodę mojej rozszalałej

wyobraźni na przedstawianie ewentualnych horrorów czających się w tym nieużywanym tunelu. Usiłowałam skupić się na straszliwym gniewie, który mnie ogarnął na wieść,

że John Dee zabił moją mamę. Wyobraziłam go sobie, jak stał z zimną, obojętną twarzą przy

płonącym samochodzie. Ale zamiast gniewu poczułam przerażenie na myśl o mamie uwięzionej w płomieniach. To był jedyny obraz, którego postanowiłam do siebie nie dopuszczać. Powtarzałam

sobie, że już nie żyła, kiedy wybuchł pożar. Ale kiedy teraz wyobraziłam sobie Johna Dee przy

samochodzie, usłyszałam też krzyki mamy i wiedziałam, że jej ostatnie chwile na ziemi były piekłem. - Dochodzimy do mostu. - Głos Willa wyrwał mnie z bolesnych rozważań. Byłam mu za to

wdzięczna, ale kiedy spojrzałam przed siebie, serce mi się ścisnęło. Tunel schodził stromo w dół i

znikał w tumanie mgły. - To jest komora, która pompowała wodę do mostu. Musimy być szczególnie ostrożni. Są tu ślepe zaułki i syfony prowadzące w dół zbocza. Możesz wykorzystać swój płomień,

żeby oświetlić nam drogę przez mgłę?

Uniosłam kciuk i siłą woli powiększyłam płomyczek. Urósł na wysokość trzydziestu centymetrów, ale zamiast rozjaśnić mgłę, ujawnił czające się w nim kształty: obrzmiałe kule przypominające

gigantyczne ameby, wiły się, rosły, dzieliły... i znowu rosły.

- Co to jest? - Przeraziłam się, niektóre kule przypominały ludzkie sylwetki. - To komórki, z których zbudowana jest mgła. Sama mgła formuje się w kształty, wykorzystując

negatywną energię. Nadal znajduje się w stadium pierwotnym, ale nabierając sił, mgła będzie w stanie

przybierać kształt wszystkich mentalnych wyobrażeń, z którymi się zetknie. - A więc, ludzie w całym mieście psychicznie spotkają się ze swoimi najgorszymi koszmarami, nawet

jeśli zdołają uniknąć ich fizycznie.

- Właśnie. Już teraz mgła przybierze kształt odpowiednio silnego obrazu. Ponieważ odbyłaś szkolenie

u czterech żywiołów, twój umysł może wysyłać obrazy dostatecznie intensywne, by nadać im życie. Staraj się więc o niczym nie myśleć. - Odwrócił się i uśmiechnął, choć w upiornym żółtawym świetle

uśmiech wyglądał bardziej na nieprzyjemny grymas. -1 bardzo proszę, trzymaj się blisko mnie.

Musimy iść po omacku. Wsunął sobie pod ramię moją rękę i ruszyliśmy w dół zbocza. Podłoże było śliskie, a kiedy weszliśmy

w mgłę, całkiem niewidoczne. Kilka razy się pośliznęłam, ale Will zawsze mnie w porę łapał.

Próbowałam trzymać go mocniej, co jednak było trudne, bo dłonie miałam wilgotne i drżące z zimna. Jego ręce wydawały się lodowate i twarde jak kości, jak ciało martwe od stulecia, a on oczywiście był

martwy o wiele dłużej.

- Już niedaleko - dobiegł mnie jego bezcielesny szept. Mgła była tak gęsta, że nawet go nie widziałam... Rzeczywiście jestem pewna, że tak kurczowo czepiam się Willa? Wytężyłam wzrok, by

przez tuman zobaczyć jego twarz. Nawet twarz wampira, stwora z krainy nieumarłych, w tej sytuacji

byłaby widokiem bardzo pożądanym. Nachyliłam się bliżej... i z mgły wyłoniła się biała czaszka z pustymi oczodołami. Krzyknęłam i cofnęłam się, wyrywając dłonie z palców szkieletu, który teraz

wyraźnie zobaczyłam.

- Garet! - powiedziała kłapiąca szczęka. Cofnęłam się o następny krok... i przewróciłam. Will - lub czymkolwiek był ten stwór - znajdował się za daleko, żeby mnie złapać. Zsunęłam się po

stromym zboczu i wylądowałam w kałuży śmierdzącej wody na dole. Słyszałam, jak wysoko nade

mną woła mnie Will, ale wciąż widziałam tę straszną czaszkę.

To ta mgła, powiedziałam sobie, ale inny głos zaraz dodał: Ale przecież on tym naprawdę jest,

czterystuletnim trupem. Milczałam więc, nie odpowiedziałam na wołanie Willa. Na czworakach zaczęłam czołgać się w górę.

Sama dostanę się do wieży, odbiorę Johnowi Dee szkatułkę, a wtedy złośliwa mgła wyparuje i Will,

prawdziwy Will, mnie dogoni. Wszystko wróci do normy. Na tym powinnam się skoncentrować: na powrocie do dawnego życia i stabilizacji. Ojciec wróci do domu ze szpitala, znajdziemy sposób na

spłatę kredytu. Becky i Jay się pogodzą i kompromisowo ustalą kierunek dalszego rozwoju zespołu. A

ja udowodnię detektywowi Kiernanowi, że ojciec nie miał nic wspólnego z włamaniem. Wspinałam się, rozmyślając o tych wszystkich przyziemnych sprawach, które kilka dni temu wydawały się

przytłaczające, a teraz jakoś dodawały mi otuchy. W rzeczywistości stanowiły antidotum na mgłę.

Kiedy dotarłam na szczyt zbocza, mgła się podniosła i widziałam wejście do wieży przy High Bridge. Strzeliłam palcami, wytwarzając mały, chybotliwy płomyk, którym oświetliłam ujście tunelu... Stał w

nim mężczyzna.

Krzyknęłam. Mężczyzna się odwrócił, kierując na moją twarz światło latarki. - Garet James, czy to pani?

Głos był znajomy, a kiedy mężczyzna opuścił latarkę, zobaczyłam, że to detektyw Joe Kiernan.

- Co pan tu robi? - wykrztusiłam. - Widzieliśmy, że sprawdzała pani wieżę ciśnień przy High Bridge, i domyśliliśmy się, że tu pani

przyjdzie. - Detektyw odwrócił się i krzyknął w głąb tunelu: - Jest tutaj! Znalazłem ją!

Z mroku wyłoniły się dwie postacie: Jay i Zach Reese. Nigdy w życiu nie cieszyłam się bardziej z

czyjegoś widoku. - Domyśliliśmy się, co się dzieje - mówił Jay - i przyszliśmy ci pomóc.

- Nie powinnaś była załatwiać tego samodzielnie - dodał Zach.

- Nie próbowałam... - Spojrzałam za siebie. Co się stało z Willem? Zamiast skończyć zdanie, powiedziałam: - Nie przypuszczałam, że ktoś mi uwierzy.

- Bo rzeczywiście trudno w to uwierzyć - stwierdził Kiernan - ale niewiarygodne rzeczy dzieją się na

powierzchni. Wszędzie pożary i wybuchy. Chodźmy, znajdźmy tego Dee, trzeba przerwać to, co robi z miastem. - Uśmiechnął się zachęcająco. To był taki czysty, szczery uśmiech, że zadałam sobie

pytanie, dlaczego wcześniej nabrałam do niego takiej antypatii. On tylko próbował pomóc. Wziął

mnie pod ramię i poprowadził do tunelu. Jay ujął mnie pod drugą rękę, Zach szedł za nami. Słyszałam, jak jego kroki wibrują na żelaznych wspornikach mostu. Od tego dudnienia bolało mnie serce.

- Ten most jest super. - Jay skierował latarkę na ziemię.

- Patrz, pylony są puste w środku. Widać dokładnie rzekę. Przed nami otworzyła się przepaść, zakręciło mi się w głowie. Głośno westchnęłam.

- Nie martw się - powiedział Jay. - Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. - Pochylił się i szepnął mi do

ucha: - Wiesz, co do ciebie czuję, prawda? - Jego oddech miał miedziany zapach. Chciałam spojrzeć mu w

twarz, ale on już się odwrócił i widziałam tylko jego profil.

- Ale ona nie czuje tego do ciebie - oznajmił Joe Kiernan. - W gruncie rzeczy ani ty, ani Becky niewiele ją obchodzicie. Popatrz, co stało się z Becky - pozwoliła

na to.

-1 z ojcem - dodał z tyłu Zach. Próbowałam się na niego obejrzeć, ale Kiernan mocniej mnie chwycił.

- To prawda - stwierdził. - Sprowadziłaś tych mężczyzn do domu, żeby zastrzelili twojego ojca, prawda? Jego śmierć dogodnie rozwiązałaby wszystkie twoje problemy. I nie musiałabyś marnować

reszty życia na opiekowanie się zdziecinniałym starcem, który przegrał cały twój spadek.

- Życzyłaś mu śmierci tak samo jak matce - dopowiedział Zach. Ale to nie był Zach, a dwie postacie, które prowadziły mnie po moście, nie były Joem Kiernanem ani Jayem, tylko demonami, które

ulepiłam z mgły. Zamknęłam oczy i głośno powiedziałam:

- Nie jesteście prawdziwi. Wszyscy trzej wybuchnęli śmiechem. - Czyżby? - prychnął demon pod postacią Jaya. - Wiemy

0 tobie wszystko. Pamiętasz, jak urwaliśmy się ze szkoły

1 promem popłynęliśmy na Staten Island? Chciałem cię wtedy pocałować, ale ty przez cały czas gadałaś o chłopaku, w którym się zadurzyłaś.

- A pamiętasz, co twój ojciec powiedział na pogrzebie matki? - odezwał się Zach. - Tylko ja stałem na

tyle blisko, żeby to usłyszeć. Powiedział, że żałuje, że to nie ty zginęłaś. - To nieprawda! - krzyknęłam, usiłując się uwolnić i odwrócić do Zacha. - Powiedział, że zginęłabym,

gdybym siedziała z przodu.

- Ale to miał na myśli - Kiernan cmoknął. - Straszne, że ojciec tak pomyślał, ale z drugiej strony on zawsze był egoistą. Gdyby twoje dobro naprawdę leżało mu na sercu, nie zaryzykowałby wszystkich

pieniędzy.

Szarpnęłam się i nagle Kiernan i Jay mnie puścili. Zrobiłam krok do przodu, spojrzałam w dół i przekonałam

się, że stoję na krawędzi jednego z pylonów. Daleko w dole widziałam burzliwe wody Hudsonu.

- No, Garet - szepnęli wszyscy trzej. - Skacz! Zebrałam siły w oczekiwaniu, że mnie zepchną, ale nic takiego się nie stało. Nie mieli takiej mocy, przynajmniej na razie. Zbudowani byli z powietrza i wody,

a ja nagle sobie przypomniałam, że mam władzę nad tymi żywiołami. Odwróciłam się do nich.

-Jesteście tylko wodą - oznajmiłam dobitnie. Kształty poszarzały, zakołysały się w powietrzu. Uniosłam obie ręce, bo pamiętałam, że Ariel w taki sposób przyzywała wiatr, i nasłuchiwałam jego

pieśni. Poryw przeleciał nad High Bridge, zmącił wodę w dole, wkradł się w szczeliny między

cegłami, przeszedł przez tunel niczym pociąg towarowy, na moment unosząc mnie w górę. Postaci trzech mężczyzn zaczęły się rozpadać, aż pozostała z nich tylko smuga dymu, którą wiatr zwiał na

drugą stronę tunelu.

- Dziękuję - powiedziałam głośno. Westchnienie poruszyło powietrze i zapadła cisza. A potem usłyszałam swoje imię.

- Garet, jesteś tam? - zapytał Will.

-Jestem. - Widziałam, jak wychodzi z mroku z twarzą bladą i ściągniętą, ale całą. Mgła zniknęła, to był prawdziwy Will.

- Dzięki Bogu. - Wziął mnie w ramiona. - Już myślałem, że cię straciłem.

- To ta mgła. Pokazała mi straszne rzeczy, ale już jej nie ma. - Nie na długo. - Trzymając mnie na długość ramienia, odwrócił w stronę Bronksu, gdzie w wejściu

niczym zwinięty wąż leżała smuga mgły. - Musimy się pośpieszyć.

Na końcu mostu znajdowała się kolejna komora prowadząca do podstawy wieży. Bez utrudniającej

widoczność mgły łatwo było się poruszać, ale wspinaczka sprawiała trudność. Nogi mi drżały, kiedy dotarliśmy do podstawy wieży. Na chwilę oparłam się o ceglaną ścianę, żeby złapać oddech, a potem

podniosłam głowę. Spiralne schody z perforowanego żelaza wiły się w górę.

Na jednym z podestów zauważyłam wąski pionowy otwór w ścianie, podobny do tych, które w średniowiecznych fortecach służyły łucznikom do strzelania. Żarzył się na czerwono, co zbiło mnie z

tropu, więc postąpiłam parę kroków, by uważniej się przyjrzeć. Zaparło mi dech. Otwór wychodził na

przecznicę, gdzie stały kamienice - budynki na obu końcach płonęły. Zadrżałam na myśl, ile wysyłających iskry macek może oplatać

miasto i jaka jego część zmieni się w popiół, zanim pokonamy Dee

- o ile oczywiście zdołamy tego dokonać. Mimo wszystko musieliśmy spróbować. Spojrzałam na Willa, miał dość własnych zmartwień, udałam, że moją uwagę zwróciło jedynie obfite, gęste jak miód

bursztynowe światło, które spływa ze szczytu wieży.

- Przynajmniej nie ma mgły - powiedziałam. Potaknął, choć zauważyłam, że jest wyczerpany. - Posiliłeś się dzisiaj wieczorem? Pomyślałam, że tym się zajmowałeś, zanim do mnie przyszedłeś.

- Przerwałaś mi swoim wezwaniem.

- Musisz... Machnął dłonią. - Wszystkie siły są ci potrzebne. W wieży jest coś, co wysysa energię. Nie czujesz?

Teraz, kiedy o tym wspomniał, rzeczywiście poczułam. Jakby grawitacja stawała się silniejsza i

ściągała nas w dół.

Musiałam złapać się żeliwnej balustrady, żeby wciągnąć się na pierwszy stopień. Kiedy moje stopy

dotknęły żelaza, poczułam, jak prąd elektryczny z metalu uderza w moje ciało z siłą ciężarówki. - Ojej - jęknęłam, opadając na kolana. - Co to jest?

- Dee przygotował zwój energetyczny. Spiralne schody są do tego celu idealne. Zwój wypycha mgłę w

miasto, działa jak gigantyczny wentylator. - Jak go wyminiemy?

Will nie odpowiedział. Obejrzałam się i zobaczyłam, że z popielatą twarzą osunął się na podłogę.

- Will! - Wyciągnęłam do niego rękę. Strumień energii przeskoczył ode mnie do niego. Natychmiast jego cera straciła szary odcień. Otworzył oczy i usiadł, jego srebrne tęczówki

połyskiwały jak lusterka.

- Jak to zrobiłaś? - Nie mam pojęcia. - Nie puszczając jego ręki, odwróciłam dłoń i zobaczyłam, że kamień kompasowy

się żarzy. - Oberon powiedział, że kamień mnie uziemił. Wciąż czuję energię, ale teraz przepływa

przeze mnie. - Wstałam, bez wysiłku podniosłam Willa. Energia krążyła w moim ciele, ale teraz mnie nie przytłaczała. Miałam raczej wrażenie, jakbym stała koło chłodnego wodospadu. To było... no cóż,

było energetyzujące. - Chodźmy, trzymaj mnie za rękę.

Wchodzenie po spiralnych schodach szło łatwo. Jakbym jechała krętymi ruchomymi schodami. Cała klatka schodowa dudniła energią, wytwarzając cichy pomruk, który przypominał mi pieśń wiatru.

- Jednego nie rozumiem. Myślałam, że Dee wezwał demony, ale ta fala energii nie wydaje się

przepojona złem, wręcz przeciwnie, jest rewelacyjna.

Will się roześmiał.

- A właściwie dlaczego myślisz, że zło nie może wydawać się przyjemne? Wczoraj w nocy kochałaś się z demonem. Chcesz mi powiedzieć, że nie było wspaniale?

Spojrzałam na niego: lśnił jak alabastrowa waza wypełniona światłem. Bardziej przypominał anioła

niż demona. - Nie jesteś demonem - odparłam.

- Niektórzy nie zgodziliby się z tobą. - Ze smutnym uśmiechem dotknął mojej twarzy. Połączenie

energii sprawiło, że posypały się iskry. - Tak czy owak ta energia nie jest ani zła, ani dobra, to tylko przenośnik, motor kryjący się za tym, co nią wysyłasz. W porównaniu z dwoma stworzonymi przez

Dee demonami istotnie jestem aniołem. Pośpieszmy się.

Wyglądał tak pięknie, że niechętnie oderwałam od niego wzrok, ale oczywiście miał rację. Szłam dalej po schodach, choć na następnym podeście Will położył mi dłoń na ramieniu.

- Poczekaj. - Wskazał ponad moją głową. - Ktoś albo coś tam jest.

Zrozumiałam, o co mu chodzi, spojrzawszy na schody - perforowane, więc widać było aż do samej góry. Na przedostatnim poziomie coś blokowało przepływ światła, coś wielkiego i ciemnego.

Obserwowałam to coś przez kilka minut i nie zauważyłam żadnego ruchu.

- Lepiej sprawdźmy, co to jest - szepnęłam. Szliśmy powoli i cicho. Za ostatnim zakrętem zobaczyłam, że bezwładna ciemna masa to Oberon. Do

schodów przygważdżały go metalowe łańcuchy, jakby pająk uplótł sieć z żelaza i uwięził go w niej.

Wpatrywał się niedowidzącym wzrokiem w szczyt wieży.

- Nie żyje? - zapytałam.

- Nie tak łatwo zabić wróżkę. Myślę, że zaszkodziło mu żelazo. - Ale mówił, że małe wróżki źle je znoszą.

- Zwykle tak, ale tutaj jest mnóstwo żelaza. Dee pewnie specjalnie dla niego przygotował tę sieć.

Uklękłam i spojrzałam w oczy Oberona. Miały barwę mleka jak martwy marmur, twarz wykrzywiał grymas bólu. Oszukał mnie, zostawił na pewną śmierć, mimo to nie podobał mi się widok króla

wróżek złapanego w pułapkę niczym mucha. Położyłam mu dłoń na piersi, by sprawdzić, czy bije mu

serce, i ślepe mleczne oczy zwróciły się ku mnie. - Marguerite? - wychrypiał ledwo słyszalnie; usta miał popękane, wyschnięte.

-Jestem Garet. Poczekaj, uwolnię cię. - Złapałam łańcuch, ale był dziwnie ciężki. Pociągnęłam

mocniej - bez skutku. Poprosiłam Willa o pomoc, ale on tylko pokręcił głową. - Zostawił cię sparaliżowaną. Dlaczego mamy mu pomóc?

Oberon słabo poruszał głową.

- Ma rację. Nie masz powodu, by ponownie mi zaufać. Poza tym dopóki szkatułka jest otwarta, siła jej energii sprawia, że łańcuchy przywierają do żelaznych stopni. Kiedy zamkniesz szkatułkę, łańcuchy

same odpadną.

-1 wtedy on spróbuje odebrać ci szkatułkę - skomentował Will. - Powinniśmy go wykończyć. - Nie! - odparłam z większą żarliwością, niż zamierzałam. - Nie zabiję króla wróżek. Zrobił to, co

według siebie musiał, a poza tym uważam, że będzie zbyt słaby po kontakcie z żelazem, żeby mnie

powstrzymać, kiedy już zdobędę szkatułkę.

- Masz rację - przyznał Oberon. - Idź! Jedna sprawa... Kiedy dotrzesz do szkatułki... od razu ją

zamknij... Nie patrz do środka. Brzmiało to jak baśniowe napomnienie, ale z drugiej strony wygłosił je przecież król wróżek.

Poczułam pokusę, żeby zapytać dlaczego, ale nie było na to czasu. Wydawało się, że tę obietnicę

mogę złożyć całkiem bezpiecznie. - Dobrze - powiedziałam. - Wrócimy po ciebie. Oberon rozciągnął popękane usta, a ja uświadomiłam

sobie, że próbuje się uśmiechnąć.

- Jasne. Będę tu czekał, nie ruszę się ani o milimetr.

Bursztynowa Komnata

Pokój, gdzie weszłam, był tym samym, który widziałam pod dnem rzeki, w programie TCM i oczyma madame Dufay, ale to nie przygotowało mnie na jego prawdziwy wygląd. Wcześniej sądziłam, że

ściany miał w złotym kolorze, a teraz zobaczyłam, że wyłożone są taflami przezroczystego, połysk-

liwego bursztynu. Rozpoznałam je: pochodziły ze sławnej Bursztynowej Komnaty zbudowanej w osiemnastym wieku dla Pałacu Jekateryńskiego w Sankt Petersburgu; komnatę zrabowali naziści i po

drugiej wojnie tajemniczo przepadła. Widziałam zdjęcia ozdobnych tafli, nigdy jednak nie słyszałam,

że się żarzyły. Jakby jakieś źródło energii napełniało je światłem. Cały pokój pulsował miodową energią, od której zęby mi szczękały, a krew się burzyła.

Energia pochodziła z płytkiej srebrnej szkatułki stojącej na stoliku przed kominkiem. Przekonałam

się, że cała odbija się w bursztynowych oczach mężczyzny, który siedział w fotelu. - Witaj, Garet James. Miałem nadzieję, że ci się uda. Kiedy zobaczyłem Oberona, bałem się, że już się

ciebie pozbył.

- Uratował mnie Will. Myliłeś się, że nie będę w stanie mu zaufać... ale z drugiej strony sączenie

konfliktów i zwątpienia to twoja specjalność, prawda? To znaczy, kiedy nie jesteś zajęty fizyczną destrukcją.

Dee się uśmiechnął.

- Och, moja droga, nie znasz mnie na tyle długo, by móc ocenić, co jest moją specjalnością... nie powinnaś też z takim przekonaniem twierdzić, że nie mam racji co do Willa Hughesa. Widzę, że oddał

ci prowadzenie.

Obejrzałam się: Will stał w progu, trzymając się framugi. - Nie mogę wejść dalej - powiedział. - To pole siłowe za bardzo przypomina słońce. - Zilustrował

swoje słowa, wsuwając dłoń na kilka centymetrów do wnętrza pokoju. Momentalnie jego skóra

pokryła się pęcherzami i zaczęła pękać. - Nie ruszaj się z miejsca! - krzyknęłam, próbując do niego podejść, ale na próżno. Byłam

sparaliżowana. Bursztynowa poświata została utworzona z kleistej substancji jak prehistoryczna

żywica, z której powstał bursztyn, i tkwiłam w niej uwięziona niczym owad. A przynajmniej tak mi się wydawało. Chociaż nie potrafiłam podejść do Willa, mogłam odwrócić się do Dee. A kiedy

spróbowałam, przekonałam się też, że mogę zrobić krok w jego stronę - czy raczej w stronę szkatułki.

Wypływająca z niej energia zbudowała ścieżkę, więcej, przyciągała mnie do siebie. Musiałam zaprzeć się piętami, żeby pozostać w miejscu.

- Idź - Dee wolno uniósł prawą dłoń i rozpostartymi palcami wskazał szkatułkę. - Przecież po to

przyszłaś, prawda? Nie stanę ci na drodze. - Nie? Do tej pory mi przeszkadzałeś.

Dee się uśmiechnął... czy raczej cały czas się uśmiechał, jego usta zastygły w martwym uśmiechu.

Zauważyłam też, że dłoń wisi nieruchomo w powietrzu. - Byłem ciekawy, do czego jesteś zdolna, by odzyskać szkatułkę, i czy zdołasz tutaj dotrzeć. Jestem

bardzo stary, wiele lat przeżyłem. Mało rzeczy może mnie rozbawić, ale twoje działania w ciągu

ostatnich kilku dni były całkiem zajmujące. - I dlatego wypuściłeś demony Niezgody i Rozpaczy w miasto? Dla rozrywki?

Wzruszył ramionami. Gest miał wyglądać na swobodny, ale prawe ramię pozostało uniesione, dłoń

wciąż wisiała w powietrzu, twarz wykrzywiał ten sam uśmiech. - Powiedzmy, że co jakiś czas lubię potrząsnąć światem i zobaczyć, co z tego będzie. Tym razem ty

spadłaś na mój próg.

- Więc nie będziesz miał nic przeciwko temu, że wezmę szkatułkę? - Jeśli potrafisz to zrobić, moja droga, bardzo proszę. - Uniósł brew.

Brew zastygła. Zrozumiałam teraz, co jest nie tak z jego ruchami. W każdy gest wkładał sporo wysiłku

i pozostawał w tej pozycji. Siedział w bursztynowym polu elektrycznym tak długo, że był w nim uwięziony, podczas gdy ja wciąż mogłam się poruszać, o ile zmierzałam w stronę szkatułki. Dee w

żadnym razie nie przeszkodzi mi jej zabrać.

Zrobiłam kolejny krok. To było jak chodzenie po ruchomych chodnikach na lotnisku - jeden krok przesuwał mnie o trzy. Od otwartej szkatułki dzieliły mnie tylko centymetry...

Oberon zabronił mi patrzeć do jej wnętrza.

Jeśli jednak ją zamknę, pole siłowe może przestać istnieć i Dee odzyska swobodę ruchów. Chociaż powiedział,

że mogę ją wziąć, nie miałam powodu wierzyć, że nie skoczy na równe nogi, gdy tylko będzie to

możliwe. Zamknięcie wieka muszę odłożyć na ostatnią chwilę, co oczywiście nie znaczy, że mam w nią patrzeć.

Postąpiłam do przodu i uniosłam dłonie nad szkatułką, zasłaniając ją sobie przed wzrokiem. Kiedy

jednak dotknęłam wieka, ogarnęło mnie to samo uczucie, co wtedy w sklepie: że szkatułka do mnie należy. Jaką może mi wyrządzić szkodę? Spojrzałam w dół.

Oślepiło mnie jaskrawe światło, ale potem oczy mi przywykły do blasku i widziałam doskonale. W

rzeczywistości widziałam na wiele mil. Bo w szkatułce znajdował się inny świat, świat zielonych łąk zdobionych dzikimi kwiatami i poznaczonych czystymi strumieniami. Słyszałam szum płynącej wody

i czułam aromat kwiatów.

Pochyliłam się nad szkatułką i zobaczyłam, że łąki otaczają kamienną wieżę, która wydała mi się znajoma. Zbliżyłam się - miałam wrażenie, jakbym frunęła nad wzgórzami, muskając wysokie źdźbła

traw niczym skowronek - i dostrzegłam, że wieża odbija się w czystej nieruchomej tafli jeziorka. Z

dreszczem uświadomiłam sobie, że to wieża i jeziorko z moich snów, tylko że zamiast jednego czarnego łabędzia po krystalicznej wodzie sunęło kilkanaście białych.

- Poznajesz? - Głos Dee dobiegł z daleka, choć przecież siedział metr za mną.

- Śniłam o tym miejscu... - Kolejne wspomnienie pojawiło się na skraju świadomości. - ...I słyszałam o nim. To jest miejsce, o którym opowiadała mi mama. Nazywała je Letnią albo Magiczną Krainą.

Sądziłam, że je wymyśliła.

- Nie, to miejsce rzeczywiście istnieje i jest piękne, prawda? Panuje tam wieczne lato i nikt się nie starzeje.

Zobaczyłam teraz, że w lesie otaczającym jeziorko są kobiety i mężczyźni. Nie widziałam ich

wyraźnie, raz po raz padał na nich zielony cień, ale miałam wrażenie niezwykłego piękna. - Niegdyś nasz świat i Letnia Kraina egzystowały obok siebie, istoty magiczne i ludzie mogli

swobodnie się przemieszczać - ciągnął Dee - ale potem liczba ludzi wzrosła, przestali wierzyć w

Letnią Krainę i brama między światami zaczęła się zamykać. Jak ujęła to moja mama? „Brama do Letniej Krainy otwiera się na okamgnienie, nie zobaczysz jej, gdy

spojrzysz po raz drugi". A mimo to wpatrywałam się w samo jej serce - bo jakoś wiedziałam, że wieża

i jeziorko znajdują się właśnie tam. - Pozostało niewiele miejsc, przez które można wejść do Letniej Krainy, ale ta cudowna szkatułka

może otworzyć bramę gdziekolwiek, jeśli wiesz, jak jej użyć. Widzisz te srebrne naszyjniki łabędzi?

Przyjrzałam się uważniej. Każdy łabędź miał na szyi wielki owalny wisiorek na srebrnym łańcuchu. Pamiętałam, że czarny łabędź z moich snów też taki nosił. Dotknęłam medalionu na swojej szyi i

poczułam, że stał się cięższy.

- To są łabędzice. Może słyszałaś opowieści o nich. Po zdjęciu naszyjnika zmieniają się w kobiety i mogą wejść w świat ludzi. Jeśli chcą wrócić, muszą znowu włożyć naszyjnik. Dawno temu jedna z

łabędzic zawędrowała w świat ludzi i zakochała się w śmiertelnym, ale on ją zdradził i skradł jej

łańcuch z medalionem. Kazał je roztopić i ze srebra zrobić tę szkatułkę, dlatego posiada ona moc otwierania bramy pomiędzy światami.

Wyobraziłam sobie czarnego łabędzia sunącego po jeziorku o zachodzie słońca, w uszach zabrzmiał

mi jego

krzyk, gdy trafiła go strzała. Coś było nie tak w sposobie, w jaki Dee opowiedział tę historię, ale nie

potrafiłam stwierdzić, co to jest. - Jeśli chcesz, możesz wejść tam teraz - mówił Dee. Naprawdę mogę? Uzmysłowiłam sobie, że

światło

płynące ze szkatułki otoczyło mnie połyskliwą aureolą. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że nie stoję na perskim dywanie, tylko na zielonej trawie. Uniosłam wzrok i zamiast bursztynowych tafli ujrzałam

błękitne niebo. Stałam na progu Letniej Krainy, magicznym miejscu, o którym w dzieciństwie

opowiadała mi mama... A skoro słyszałam tę historię od niej?... Skoro o tym wiedziała?... Popatrzyłam przed siebie: na drugim brzegu łabędziego jeziorka stała kobieta o długich, czarnych włosach. To była

moja matka, tak wyglądała, kiedy byłam mała: młoda, piękna... bez ran i oparzeń, które odniosła w

wypadku, ale cała i zdrowa, czekająca na mnie w Letniej Krainie. Wyciągnęła rękę i zawołała mnie po imieniu: Garet, Garet...

- Garet! - Trzecie wołanie dobiegło zza moich pleców. To nie była moja matka, tylko Will. - Garet, nie

idź, nie będziesz mogła wrócić. I co z tego, chciałam zapytać, tylko że mówienie na głos wydawało się zbyt wielkim wysiłkiem.

Dlaczego miałabym pragnąć powrócić w ten świat cierpienia i nieszczęść? Będzie lepiej, jeśli

przyłączę się do mamy w krainie swobody i wiecznego lata. Znowu usłyszałam Willa, tylko że teraz zamiast „Garet" wołał „Marguerite". Niepokój w jego głosie

kazał mi się odwrócić. Will stał na skraju lasu, ubrany w zielony kaftan i wąskie brązowe spodnie.

Włosy miał dłuższe i jaśniejsze, skórę złotą od promieni zachodzącego słońca, a także (pojęłam to od razu) ogorzałą jak u śmiertelnego. Ten Will nie był

wampirem, ale nie był też młodzieńcem, który za czasów panowania Elżbiety I zakochał się w

Marguerite d'Arqués. Czułam niezachwianą pewność, że to jego przodek żyjący we wcześniejszym okresie. Nie znajdowaliśmy się w Letniej Krainie, lecz na granicy pomiędzy oboma światami i ten

mężczyzna nie powinien tu przebywać. Za moimi plecami zachodziło słońce; wiedziałam, że gdy

skryje się za horyzontem, zdarzy się coś, czego ów człowiek nie powinien oglądać. W tym dawno minionym czasie przyrzekł mi, że nigdy nie pójdzie za mną nad jezioro o zachodzie słońca,' ale złamał

przysięgę. Utracę go na zawsze. Już czułam, jak się zmieniam: szyja mi się wydłużała, ręce szeroko

rozpościerały, między palcami rosły błony, na karku pojawiały się pióra. Kiedy zsunęłam się na jezioro, mężczyzna uniósł wielki łuk i wypuścił strzałę.

Dlaczego? Sądził, że tylko w taki sposób zatrzyma mnie przy sobie? Słyszał historie o zaczarowanych

żonach, które w istocie były ondynami, łabędzicami, fokami, i odchodziły na zawsze, kiedy śmiertelny kochanek łamał jedyny zakaz: by nigdy nie oglądać wybranki w momencie przemiany?

Strzała przeszyła moje skrzydło i poczułam, jak wracam do ludzkiej postaci, nogi i ręce toną w

wodzie, ciężki srebrny łańcuch ciągnie mnie w toń... A potem wywleczono mnie z wody, zerwano mi łańcuch i wyrwano strzałę z ramienia.

Mężczyzna szlochał.

- Nie odchodź! - wołał głosem Willa. - Nie odchodź! Ja jednak odchodziłam. Zmieniałam się w coś innego.

- Muszę odejść - powiedziałam - ale zawszę będę opiekować się twoimi synami i całą rasą ludzką.

Stanę się Strażnicą strzegącą granicy pomiędzy dwoma światami.

Zapadła nagła ciemność... ale wciąż słyszałam Willa wołającego:

- Nie idź, Garet! Nie idź! Pojęłam, że znowu jestem w wysokiej wieży, wiedziałam też, kim jestem. Byłam Strażnicą, która

przysięgła stać na granicy światów i strzec ludzkości, a wszystko to z powodu miłości do człowieka,

którego kochałam nawet po tym, gdy złamał daną mi przysięgę. Otworzyłam oczy i w swoich dłoniach zobaczyłam srebrną szkatułkę. Świat Letniej Krainy wabił

zielenią i złotem, moja matka stała na dalekim brzegu z uniesioną ręką, choć nie wiedziałam, czy w

geście pozdrowienia, czy pożegnania. Zamknęłam wieko. Natychmiast też bursztynowe światło w pokoju zawirowało wokół mnie niczym

chmura lejkowata. Odwróciłam się w niej i poczułam, że jej moc porusza się ze mną, otacza mnie jak

niezwykle obszerna peleryna. John Dee zgiął palce, zebrał w dłonie połyskliwą substancję i rzucił we mnie jak Mariano Rivera rozstrzygający wyrównany mecz dobrze podkręconą piłką.

Kula uderzyła mnie w mostek i upadłam. Dee skoczył z fotela i rzucił się na mnie, wyrywając mi

szkatułkę. Twarz zbliżył do mojej, skórę owiał mi jego siarkowy oddech. - Ty idiotko! Będziesz żałować, że nie skorzystałaś z okazji opuszczenia tego świata, kiedy z nim

skończę. To, co do tej pory widziałaś, to pestka!

Poczułam, jak moje dłonie zaciśnięte na szkatułce słabną, ale niemal równocześnie osłabły dłonie Dee. Uniósł się nade mną, jakby złapany przez gigantyczny wózek widłowy, i uderzył w ścianę.

Bursztynowa tafla popękała i elektryczność, którą była nasycona, eksplodowała. Ciałem Dee

wstrząsnęły dreszcze, jakby porażono go prądem,

i nieprzytomny opadł na podłogę. Nad nim stał Will, odsłaniając kły w gniewnym grymasie. Rzucił się

na Dee, złapał go za szyję, ale zaraz się cofnął, bo między nimi posypały się iskry. Poczułam zapach spalenizny i pojęłam, że jego źródłem jest Will. Tafla bursztynu za plecami Dee stała w płomieniach,

od niej zajęła się sąsiednia. Pożar pędził wokół pokoju i światło płomieni paliło skórę Willa.

- Zostaw go! - krzyknęłam, z wysiłkiem podnosząc się na nogi. Szkatułkę wciąż trzymałam w objęciach. - Musimy stąd uciekać.

Odwrócił się do mnie i przez ułamek sekundy myślałam, że mnie nie poznaje. Oczy żarzyły się

czerwono w poranionej twarzy, zęby były odsłonięte. Ale potem czerwień przygasła, ustąpiła miejsca migotliwemu bursztynowemu płomykowi. Kiwnął głową i wyciągnął do mnie rękę, której jednak nie

mogłam chwycić, skoro oburącz trzymałam szkatułkę. Pozwoliłam, by wziął mnie na ręce. Kiedy wy-

szedł za próg, kazałam mu się zatrzymać. Rozkazujący ton mojego głosu sprawił, że mnie posłuchał. Podałam mu szkatułkę, a sama biegiem

wróciłam do pokoju, który teraz wyglądał jak piekło. Spojrzałam na miejsce, gdzie chwilę temu leżał

Dee, ale już go tam nie było. Zmienił się w parę przez całą tę energię, którą zaabsorbował? A może uciekł? Nie miałam czasu sprawdzać, zresztą nie po to wróciłam.

Podeszłam do kominka i wyciągnęłam ręce po portret madame Dufay. Ramy były przypalone, płótno

w jednym kącie zbrązowiało, ale sama postać pozostała nietknięta. Kiedy złapałam obraz, przypalił mi dłonie, mimo to wetknęłam go pod pachę i wybiegłam na metalowe schody w chwili, gdy całe

pomieszczenie stanęło w płomieniach. Wybuch wstrząsnął schodami i napełnił wieżę trującym

żółtym dymem. Ledwo dostrzegałam drugi koniec podestu, gdzie oparty o balustradę stał Will.

Pobiegłam ku niemu przerażona, że został ranny w czasie wybuchu, ale kiedy z bliska na niego spojrzałam, przekonałam się, że to nie Will, tylko Oberon. Był wolny od łańcuchów, ale wciąż słaby.

- Co zrobiłeś Willowi? Zaśmiał się żałośnie.

- Wyglądam na kogoś, kto może zrobić krzywdę wampirowi? Nie. Will uwolnił mnie z łańcuchów - powiedział, że robi to tylko dla twojego dobra - i poprosił, żebym cię bezpiecznie stąd wyprowadził. -

Uśmiechnął się do mnie smutno. Sprawiał wrażenie, że jest mu bardziej ciężko niż wtedy, gdy w

mieszkaniu mojego ojca zostawił mnie sparaliżowaną. - Kazał ci powtórzyć, że jest mu przykro, a potem odszedł, zabierając srebrną szkatułkę.

Letnia Kraina

Kiedy później rozmyślałam o tamtej nocy, największe trudności miałam z przypomnieniem sobie nie Letniej Krainy (pozostała boleśnie i kusząco wyraźna w mojej pamięci), ale drogi powrotnej przez

akwedukt z Oberonem. Pamiętałam tylko zejście po spiralnych schodach i to, co wtedy mówił o Willu.

- Wiedziałem, że jeśli będzie miał okazję, zabierze szkatułkę. Jest przekonany, że dzięki niej znowu będzie mógł stać się człowiekiem. Zabierze ją na granicę Letniej Krainy i wezwie bestię z jeziora - a

jeśli tej bestii uda się wkroczyć w świat, będzie gorzej, niż gdyby demony Dee odniosły pełny sukces.

Muszę iść za nim, żeby go powstrzymać. Szybkie spojrzenie przez wąskie okno, które mijaliśmy, nasuwało wniosek, że usiłowania Dee zostały

jednak powstrzymane. Nie dochodziło do pożarów. Budynek, który przedtem płonął, był w widoczny

sposób uszkodzony, ale inne pozostały nietknięte. Zamrugałam, zastanawiając się, czy dobrze widzę, ale tak, tylko jeden budynek nosił ślady pożarów.

Mogłam spekulować, że w chwili, gdy wzięłam szkatułkę w ręce - będącej równocześnie chwilą

destrukcji demonów - nastąpiło niejako gwałtowne cofnięcie w czasie, że minuty, w których drugi budynek zajął się ogniem, zostały wymazane. Poczułam, jak zalewa mnie poczucie triumfu. Nowy

Jork przestał płonąć, niewykluczone, że przez to cofnięcie w czasie wiele istnień ludzkich zostało

uratowanych. Kimże jestem ja, Garet James, by walczyć z najmroczniejszymi demonami wszechświata?, pytałam

siebie ledwo kilka godzin temu. Teraz miałam na to przynajmniej jedną odpowiedź. Sprostałam temu

zadaniu. Byłam Strażnicą, zasłużyłam na ten tytuł. Nawet jeśli wciąż byłam - równocześnie - najbardziej kruchą z ludzi, Garet James.

- Pójdę z tobą - zawołałam do Oberona, który nie zauważył, że przystanęłam, i maszerował w równym

tempie. Pobiegłam za nim. Nie od razu odpowiedział. Wchodziliśmy do komory i musieliśmy uważać, żeby się nie przewrócić na

śliskim zboczu... Potem szliśmy mostem i musieliśmy uważać, żeby nie wpaść w puste pylony.

Dopiero kiedy dotarliśmy do komory po drugiej stronie mostu, Oberon odwrócił się do mnie i powiedział:

- Najlepiej będzie, jeśli tu się rozstaniemy.

Następną rzeczą, którą pamiętałam, był jaz w Van Cortland Park, koło którego leżałam i patrzyłam, jak wschodzi słońce pomiędzy gołymi drzewami. Ubranie miałam przemoczone, podarte i ubłocone,

prawa dłoń pulsowała mi bólem. Spojrzałam na nią i zobaczyłam, że skóra jest spuchnięta i pokryta

pęcherzami. Przypomniałam sobie, że ją oparzyłam, zdejmując ze ściany portret madame Dufay, usiadłam więc i rozejrzałam się... ale w głowie

mi się zakręciło i musiałam się położyć. Poklepałam się po dżinsach, szukając „oka kochanka", i

wyczułam wybrzuszenie, nie mogłam jednak włożyć obolałych palców do kieszeni. To może poczekać. Nie ma powodu do pośpiechu. Dee został pokonany, Will odszedł. Nikt nie czeka na mnie

w domu.

Znowu zapadłam w drzemkę i jakiś czas potem obudził mnie kobiecy głos. - Proszę pani, dobrze się pani czuje? Jest pani ranna?

- Wygląda, jakby miała oparzone ręce - odezwał się mężczyzna. - Po mieście grasuje psychopata,

który podpala bezdomnych. Bezdomna? Ja? Chciałam mu powiedzieć, że mam dom, ale kiedy otworzyłam usta, mogłam tylko

rechotać jak zdenerwowana ropucha. Gardło mnie paliło. Otworzyłam oczy i zobaczyłam dwoje

młodych ludzi w mundurach parkowych strażników. - Wydaje mi się, że nawdychała się dymu. - Mężczyzna, przez walkie-talkie wezwał karetkę.

Próbowałam mu powiedzieć, że to nie jest konieczne, ale pewnie znowu zasnęłam, bo kiedy się

ocknęłam, wynoszono mnie z parku. A potem wszystko się całkiem poplątało. W karetce był ze mną ojciec z raną po kuli. Leżałam na łóżku w szpitalnej sali, z której rozciągał się widok na mgłę unoszącą

się nad ulicami - potężnymi białymi obłokami przybierającymi postać smoków i kobiet z wężowymi

ogonami. Nad łóżkiem pochylał się ojciec, twarz miał ściągniętą niepokojem i rozpaczą. - Nie martw się - powiedziałam mu szorstkim głosem, który wcale nie brzmiał jak mój. - Zajęłam się

Johnem Dee. Wszystko będzie dobrze.

Ale to jeszcze bardziej przygnębiło ojca, więc starałam się nic więcej nie mówić.

Przyszedł detektyw Kiernan i powiedział, iż bardzo mu przykro, że podejrzewał mojego ojca. - Ludzie, którym zlecono włamanie do waszej galerii, już nie twierdzą, że wynajął ich pani ojciec. Nie

pamiętają zleceniodawcy, ale kawałek płótna znaleziony w sklepie Dee pasuje do płótna jednego z

obrazów Pissarra. Człowiek odpowiadający rysopisowi Dee został powiązany z kradzieżą dzieł sztuki w Paryżu; śledztwo w tej sprawie prowadzi Interpol.

To mnie zmartwiło, ale milczałam. Nie mogłam przecież wyjaśnić detektywowi, że Dee zniknął w

czasie pożaru wieży. Wiedziałam za to, że sam pożar był prawdziwy. Z nagłówka na pierwszej stronie „New York Timesa"

dowiedziałam się, że wieża ciśnień przy High Bridge zostanie odbudowana po pożarze, który wybuchł

w noc nazwaną Nocą Podpaleń; po ugaszeniu ognia wyglądała jak „osmalony i tlący się ziggurat". Koszt odbudowy będzie wynosił około trzysta milionów dolarów, pisano dalej w artykule, chociaż jest

to tylko niewielki ułamek z ponad osiemdziesięciu pięciu miliardów dolarów, które Kongres,

Legislatura NYS oraz rada miejska Nowego Jorku przeznaczą na naprawę szkód wyrządzonych przez największe miejskie pożary od czasu wielkiego pożaru w Chicago w tysiąc osiemset

siedemdziesiątym pierwszym roku.

Cudownym zbiegiem okoliczności tylko czternaście osób (w tym pięciu strażaków) zginęło w ponad stu pożarach, natomiast zniszczenia oceniono na wiele miliardów, a ponad dwa tysiące osób zostało

pozbawionych dachu nad głową. Tej samej nocy dziewięć osób zginęło, a dwadzieścia

cztery odniosły poważne obrażenia w katastrofie na West Side Highway, największym wypadku

samochodowym w dziejach Nowego Jorku. Ojej, pomyślałam i musiałam przerwać lekturę, bo nagle zadrżałam. Gdybyśmy nie dotarli do Dee...

czy ktokolwiek zdołałby przeżyć?

Przyszła Becky; długimi rękami przykrywała bandaże na przegubach. - Walnęłabym cię, gdybyś nie była w takim stanie, James. - Przysiadła na łóżku. - Coś ty sobie

myślała, włócząc się nocą po nowojorskim parku? I to akurat w Noc Podpaleń! Ktoś mógł cię

zamordować. Twoja biedna ręka! - Ujęła moją zabandażowaną dłoń. - Przez wiele miesięcy będziesz musiała dać sobie spokój ze spawaniem!

Miałam oparzenia drugiego stopnia na prawej dłoni i obustronne zapalenie płuc od leżenia nocą na

trawie. - Joe... Detektyw Kiernan mówi, że jego zdaniem badałaś trop w sprawie włamania. Co to było?

Pokiwałam głową i udałam, że jestem za słaba, żeby mówić, ale kiedy detektyw Kiernan złożył mi

następną wizytę (a przychodził niemal codziennie, chociaż przestał podejrzewać ojca o udział we włamaniu), powiedziałam mu, że zauważyłam Dee w metrze i poszłam za nim do śródmieścia, a

potem do parku, gdzie napadły na mnie jego zbiry. Historyjka wydawała się dość głupia, ale była

bardziej wiarygodna niż prawda. Kiernan tylko ze smutkiem pokręcił głową i poradził, żebym przestała bawić się w detektywa. Obiecałam, że więcej nie będę.

Chociaż nie narzekałam na brak gości - Jay i Zach także często przychodzili - jedyna osoba, którą

najbardziej pragnęłam zobaczyć, nie pojawiła się ani razu. Wiedziałam, że niemądra jest nadzieja, iż Will pożałuje zabrania

szkatułki i wróci, ale co wieczór, kiedy przez wychodzące na zachód okno widziałam ciemniejące

niebo, czekałam. Upierałam się, żeby pielęgniarka zostawiała okno uchylone, chociaż ona twierdziła, że zimne powietrze nie jest dobre dla moich płuc. Czasami wyjmowałam „oko kochanka" (miałam w

kieszeni dżinsów) i usiłowałam przez nie spojrzeć w nadziei, że w najgorszym razie ujrzę Willa ze

wspomnień madame Dufay, ale kiedy je przykładałam do swojego oka, widziałam tylko srebrny lakier. Może Oberon zniszczył portret - a może dym zniszczył zdolność oka do widzenia.

Niewykluczone, że Will wolał nie odwiedzać mnie w szpitalu - podobnie jak Lol, Fen oraz inne istoty

magiczne i żywiołaki, które poznałam (kiedy pytałam o Obiego Smitha, odpowiadały mi puste spojrzenia szpitalnego personelu). Pragnęłam wrócić do domu, odszukać któreś z nich i zapytać, czy

wiedzą, dokąd mogli pójść Will i Oberon, ale ze szpitala zwolniono mnie dopiero w połowie stycznia.

Po powrocie do domu włączyłam nagrywarkę. Jedynym nagranym filmem było „Drapieżne maleństwo". Patrzyłam, jak Robert Osborne na swój zwykły jowialny sposób wygłasza wstęp w swym

zwykłym klubowym otoczeniu. Nie potrafiłam wyśledzić żadnych śladów demonicznych wpływów.

Następnego dnia udało mi się wymknąć z domu, kiedy ojciec był w galerii. Poszłam do hotelu na rogu Jane Street i West Side Highway, w którym mieszkał Oberon. Budynek był obstawiony

rusztowaniami, wielki znak obwieszczał, że będzie tu The Jane, elegancki hotel, jak wynikało ze

zdjęcia. Weszłam do środka i zapytałam mężczyznę w odnowionej recepcji (bez kuloodpornych ścian z pleksiglasu), czy poprzedni goście wciąż tu są. Odparł,

że owszem, niektórzy tak, ale na pytanie o pokój w wieży oznajmił, że teraz będzie tam bar.

- A co z człowiekiem, który tam mieszkał? - zapytałam. Recepcjonista wzruszył ramionami i powiedział, że pracuje tu dopiero od pierwszego stycznia.

Z hotelu poszłam do piekarni Puka - i zastałam Star-bucksa.

Metrem pojechałam do ratusza i wkradłam się do podziemi. W biurze Ignatiusa T. Ashburna III znowu mieściła się służbówka dozorcy.

W Narodowej Giełdzie Jubilerów stoisko Noama Erdmanna prowadził Żyd nazwiskiem Saul Levy;

powiedział, że poprzednik przeszedł na emeryturę i wyjechał do Miami. Nie miałam pojęcia, gdzie mieszka Lol - mogła mieszkać gdziekolwiek - więc nie było sensu jej

szukać. Byłam niezmiernie wdzięczna za pomoc, której mi udzieliła podczas drugiej transmigracji (i

nigdy nie zapomnę przelotnego widoku jej odwróconej twarzy w oknie rolls-royce'a), więc z tego powodu, a także z poczucia obowiązku często wpatrywałam się wiatr, w którym słyszałam szelesty,

ale nieodmiennie okazywało się, że ich źródłem są suche liście, poranne gazety, papierki po

cukierkach albo moja wyobraźnia. Jeśli nigdy nie spotkam Lol, to będzie jej decyzja, nie moja. Do domu wróciłam wyczerpana. Spodziewałam się, że ojciec będzie się denerwował moją

nieobecnością, ale on siedział przyklejony do telewizora.

- Przed chwilą podano, że samolot spadł do Hudsonu - powiedział. Ze ściśniętym sercem usiadłam obok niego. Może i zabrałam szkatułkę Dee, ale świat nadal był

groźnym

miejscem, w którym samoloty się rozbijały, a ludzie ginęli. Kiedy jednak na ekranie pojawił się

prezenter, okazało się, że samolot, rzecz niezwykła, bezpiecznie wylądował na rzece w pobliżu Zachodniej Czterdziestej Drugiej Ulicy. Prowadził go inteligentny i spokojny były pilot wojskowy

nazwiskiem Chesley „Sully" Sullenberger. Oboje z ojcem przez wiele godzin oglądaliśmy relację na

żywo, słuchając opowieści świadków cudownego lądowania samolotu na wodzie, oraz ludzi z promów i barek, którzy natychmiast ruszyli na pomoc pasażerom i załodze. Wyobrażałam sobie, jak ta

historia mogłaby wyglądać, ile osób straciłoby życie, gdyby samolot uderzył w manhattański

wieżowiec. - Coś takiego budzi w człowieku nadzieję - powiedział ojciec, ocierając łzę.

- Tak, to prawda - odparłam zduszonym głosem. Nie mogłam dodać, że we mnie rzeczywiście budzi to

zdarzenie nadzieję, że wszystko, co przeżyłam, było jednak ważne. Oglądając relację, uświadomiłam sobie, że pilot wylądował dokładnie w tym miejscu na rzece, w którym w Noc Podpaleń widziałam

mgłę w kształcie samolotu. Na samą myśl przeszedł mnie dreszcz. O ile się orientowałam, w Noc

Podpaleń nie było żadnej katastrofy lotniczej, przypuszczalnie więc ta złośliwa mgła nie zdołała osiągnąć masy krytycznej i rozpłynęła się w chwili destrukcji Rozpaczy i Niezgody. Ale teraz

wyglądało, że mogło nastąpić coś lepszego od destrukcji. Jakby pozytywne siły, te same, które

umożliwiły transport naszych atomów, byśmy szybciej stawili czoło Dee, ochroniły tę część rzeki i uczyniły z niej schronienie. Samolot je odnalazł.

A jeśli świat pod tym i wieloma innymi względami stał się lepszym miejscem, czy powodem nie jest

to, że odebrałam szkatułkę Johnowi Dee? Wiadomości jednak niezupełnie

to potwierdzały. Gospodarka wciąż kulała, ceny nieruchomości spadały na łeb na szyję, fabryki

samochodów marnie sobie radziły, wskaźniki bezrobocia osiągały nowe tygodniowe rekordy, ale zaczynał się pojawiać ostrożny optymizm. Pięć dni po lądowaniu kapitana Sulienbergera na Hudsonie

siedziałam na sofie między Jayem i Becky i oglądaliśmy, jak Barack Obama zostaje zaprzysiężony na

czterdziestego czwartego prezydenta. Poczułam wielkie uniesienie, kiedy powiedział: „Jesteśmy tu dzisiaj, ponieważ wybraliśmy nadzieję, a nie strach, jedność celu, a nie konflikt i niezgodę".

Były też bardziej osobiste oznaki nadziei. Tak szczęśliwej Becky nie widziałam od miesięcy - głównie

dzięki Joemu Kiernanowi. Odwiedzał ją codziennie w szpitalu, a potem, kiedy wróciła do domu, chodził na każdy występ London Dispersion Force. Na początku Becky kręciła nosem na randki z

gliniarzem, ale Joe zaskarbił sobie jej sympatię, nieustannie wyrażając radość z tego, że Becky nie jest

prawniczką. Zaskarbił też sobie sympatię Jaya, zgadzał się z nim, że kontrakt z wielką komercyjną wytwórnią byłby błędem i powinni raczej sami nagrywać swoje płyty. Miał kuzyna na Brooklynie,

który dysponował sprzętem i miejscem. Nie mogłam mieć żalu o szczęśliwy związek Becky i Joego,

chociaż tygodnie mijały bez wiadomości od Willa. Niewykluczone, że zachęcona pozytywnym przykładem Becky obudziłam się pewnego śnieżnego

poranka z ciepłą myślą, że Will się nie odzywa, bo się boi mojego gniewu z powodu kradzieży

szkatułki, więc najwyższa pora, żebym to ja zrobiła pierwszy krok. Może po prostu za bardzo się wstydzi. Rozważałam, czy pewnego wieczoru nie złożyć mu niespodziewanej wizyty, ale jego

milczenie sprawiło mi ból i skłoniło do ostrożności, zdecydowałam się więc

na kompromis: wyślę mu krótki liścik. Wybrałam widokówkę wydaną przez Barnes & Noble z młodą

parą trzymającą się za ręce na tarasie widokowym Empire State Building (fotografia pochodziła z lat czterdziestych dwudziestego wieku] i napisałam, że nasze przygody sprawiły mi wiele radości i teraz

mi go brakuje. Jedno zdanie, żadnej wzmianki o szkatułce. Po dłuższym zastanowieniu dodałam:

„Myślę o Tobie ciepło. Serdecznie pozdrawiam. Garet" i wysłałam na adres jego mieszkania. Po tygodniu widokówka wróciła ze stemplem ADRESAT SIĘ PRZEPROWADZIŁ - AKTUALNE

MIEJSCE POBYTU NIEZNANE.

To był nieprzyjemny wstrząs, cały następny dzień przepłakałam, ale potem uświadomiłam sobie, że zlikwidowanie Black Swan Partners pewnie jest trudniejsze od wyprowadzki z mieszkania. Nie

czułam się na siłach, żeby zadzwonić do jego biura, zatelefonowałam natomiast do Chucka

Chennery'ego. Dostałam od niego listę stron internetowych, na których podając się za inwestora, być może znajdę informacje, jak skontaktować się z funduszem Willa. Już z pierwszej strony, Hedge

World, dowiedziałam się, że Black Swan został zamknięty ostatniego dnia roku; podano numer

skrytki pocztowej na Kajmanach jako adres do dalszej korespondencji. Wysłałam tam starą widoków-kę w nowej kopercie, choć niewiele sobie obiecywałam. Czas pokazał, że miałam rację - szybciej niż

poprzednim razem, choć odległość wynosiła tysiące kilometrów, koperta wróciła z pieczątką

ADRESAT NIEZNANY. W ostatecznym akcie desperacji zadzwoniłam do biura Hedge World w nadziei, że jakimś dziwnym

zbiegiem okoliczności trafię na kogoś, kto zna Willa Hughesa i będzie w nastroju do rozmowy.

Recepcjonistka, sądząc z głosu bardzo młoda, była uprzejma.

- Will Hughes cieszył się sławą samotnika. Raz ktoś umówił z nim inwestora i pan Hughes zgodził się

z nim spotkać wyłącznie między drugą a trzecią nad ranem. Obawiam się, że teraz, kiedy zamknął fundusz, trudno będzie go znaleźć.

Zrezygnowałam z szukania Willa. Tak samo jak Lol odezwie się, kiedy sam będzie tego chciał - jeśli

kiedykolwiek. W ostatnim tygodniu lutego ojciec zabrał mnie do pracowni Zacha Reese'a.

- Od połowy grudnia maluje bez przerwy - powiedział w nietypowy dla siebie mglisty, pełen wahań

sposób, jakby nie był pewny, jak ma opisać to, co widział. - Jego obrazy są... inne... bardziej powściągliwe niż wcześniejsze prace, ale też jaśniejsze... więcej w nich światła. No cóż, sama

zobaczysz. Chcę, żebyś mi powiedziała, co o tym sądzisz... bo może jestem nieobiektywny.

Od końca lat siedemdziesiątych Zach Reese mieszkał i pracował w lofcie przy Mercer Street - to był jeden z pierwszych magazynów w okolicy przebudowanych na mieszkanie. Pamiętałam, że chodziłam

tu z ojcem, kiedy byłam mała. Bałam się wielkiego haka, jaki wisiał na parterze i grzechoczących

metalowych schodów, które prowadziły do pracowni, ale kiedy już tam weszłam, czułam się jak w cyrku albo tropikalnym ogrodzie. Ogromne płótna tryskały kolorami, puszki z farbami wyglądały jak

pojemniki z lodami i wszystko, ściany, podłogę, szmatki do wycierania pędzli, niczym konfetti

znaczyły wielobarwne kleksy. Wraz z upływem czasu obrazy zniknęły, puszki z farbą zostały zamknięte i ustawione pod ścianami, szmatki wyrzucone. Pozostały tylko pochlapane ściany i

podłoga, niemi świadkowie twórczego ducha,

który kiedyś tu mieszkał, ale zblakły, aż przybrały wygląd smug krwi po straszliwej rzezi. Zapach

terpentyny także wywietrzał, a w jego miejsce pojawił się odór wódki kojarzący się z lekami. Kiedy jednak weszłam po tych schodach w mroźny, słoneczny lutowy dzień, znowu poczułam

terpentynę i farbę. Zach powitał nas w drzwiach, w dłoni pewnie trzymał pędzel. Ubranie miał

pochlapane farbą, oczy błyszczące. Już od progu moją uwagę przyciągnął ogromny obraz... Zaparło mi dech w piersiach. Jaskrawe kolory płonęły na ciemnym tle, które nie było czarne, granatowe ani

fioletowe, ale jakimś sposobem łączyło wszystkie te trzy odcienie. Na początku plamy farby wydały

mi się abstrakcyjne, kiedy jednak przyjrzałam się bliżej, zobaczyłam kształty: postaci, kwiaty, skrzydła. Minęła chwila, nim pojęłam, z czym ta scena mi się kojarzy: z ogrodem w Fort Tyron Park

tamtego wieczoru, kiedy po raz pierwszy byłam tam z Willem i wzrok stał się bardziej przenikliwy -

miałam jego krew w swoich żyłach. W oczach wezbrały mi łzy. Odwróciłam się do Zacha:

- Jak to się stało... - zaczęłam, chcąc go zapytać, jak to się stało, że widzi oczyma wampira, ale

spojrzałam na ojca, który stał obok niego i w oczach także miał łzy. - Patrząc na ten obraz - powiedział Roman - widzę Ogród Luksemburski w ten pierwszy wieczór,

kiedy spacerowałem tam z Margot.

Zach pokiwał głową i uświadomiłam sobie, że jego widzenie nie jest nadnaturalne, że tak patrzy człowiek po raz pierwszy zakochany. Ale kogo Zach w taki sposób kochał? Obserwowałam go, gdy

pokazywał nam obraz za obrazem (od grudnia namalował kilkanaście), z których każdy był

zapierającą dech eksplozją koloru i formy. Dostrzegłam, że ojciec nie patrzy na obrazy, tylko na mnie.

Kiedy Zach pobiegł na drugi koniec pracowni po coś, co chciał mi dać, ojciec cicho powiedział: - Więc jak, zwariowałem, czy te obrazy - machnął dłonią na rozświetlone płótna - to naprawdę jest

coś?

- O tak. Jest w nich wszystko, całe światy. - Ja też mówiłam cicho. - Ale czy Zach kochał kogoś, kogo utracił?

Myślałam, że ojciec zapyta, skąd przyszedł mi do głowy ten pomysł, jak mogłam zobaczyć dzieje

utraconej miłości w abstrakcyjnych plamach farby, ale on tylko uśmiechnął się smutno i odparł: - Nie wiedziałaś? Zach kochał twoją matkę. Otworzyłam usta, by zarzucić go pytaniami: Jak długo

to trwało? Wiedziałeś? Byli kochankami?, ale nie zdążyłam, bo Zach wrócił ze zrolowanym arkuszem

papieru. - Znalazłem to, kiedy przeglądałem stare szkicowniki - powiedział, podając mi rulon. - Pomyślałem,

że powinnaś to mieć.

Wiedziałam, że studiował malarstwo klasyczne, zanim został abstrakcjonistą, ale nigdy nie oglądałam żadnych jego prac z tamtego okresu. To był portret mojej mamy zrobiony ołówkiem. Siedziała nad

jeziorem i patrzyła w swoje odbicie w wodzie.

- Dziękuję ci, Zach, jest piękny. Kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam, że ojciec uśmiecha się do Zacha. Zrozumiałam, dlaczego ci

dwaj mężczyźni są sobie bliscy - dlaczego mój ojciec stał przy Zachu przez wszystkie te lata twórczej

niemocy i dlaczego Zach codziennie odwiedzał ojca w szpitalu. Połączyło ich to, że obaj kochali tę samą kobietę i obaj ją utracili. Kiedyś może bym tego nie pojęła, ale teraz tak. Gdybym znała kobietę,

która

kochała Willa tak jak ja, powiedzmy Marguerite D'Arques czy madame Dufay, z radością stałabym

przy jej boku. Wreszcie długa zima ustąpiła miejsca wiośnie, a ja przekonałam się, że mam mnóstwo zajęć. Ku

naszemu zaskoczeniu oddział Sotheby w Paryżu był zainteresowany wystawieniem naszych trzech

płócien Pissarra na wiosennej aukcji impresjonistów, musiałam więc przygotować dokumenty, katalog i wysyłkę.

Poza tym miałam dużo zamówień na sygnety. Recesja nie zaszkodziła mojej firmie, wręcz przeciwnie,

sprawiła, że biżuteria za umiarkowaną cenę z mottami takimi jak NADZIEJA, WIARA i CIĘŻKIE CZASY UCZYNIŁY MNIE SILNIEJSZYM stała się popularniejsza niż kiedykolwiek. Na początku

trudno mi było pracować z poparzeniami na prawej dłoni, ale z czasem odzyskałam w niej sprawność

na tyle, by posługiwać się nitownicą. Nie potrafiłam pstryknąć palcami, więc nie wiedziałam, czy pozostała mi zdolność produkowania płomienia, chociaż nadal odczuwałam szarpnięcie w dłoni

wskazujące północ. To oraz umiejętność widzenia aur i słyszenia myśli stanowiły jedyne dowody na

prawdziwość moich przeżyć. Czasami zadawałam sobie pytanie, czy te talenty nie są wytworami mojej wyobraźni, ale tłumiłam je ciężką pracą (podobnie jak pokusę, by je sprawdzić, bawiąc się w

odgadywanie myśli albo skok z Empire State BuildingJ.

Najwięcej zajęć miałam z przygotowaniem galerii do wystawy obrazów Zacha, którą zaplanowaliśmy na ostatni tydzień maja w dniu aukcji w Paryżu. Martwiłam się, że ojciec dał nam za mało czasu na

reklamę, ale niepotrzebnie: wystawa reklamowała się sama. Cała społeczność artystyczna była

zafascynowana ideą powrotu dawnej gwiazdy.

- Myślę, że ludziom zależy na dobrych wiadomościach

- powiedział skromnie kapitan Sullenberger, odnosząc się do powszechnej reakcji na jego heroiczne lądowanie.

- Chcą znowu poczuć nadzieję.

Może widok malarza, który podnosi się z alkoholizmu i znowu tworzy piękne dzieła, był kolejnym znakiem nadziei. Tak wiele mówiono o wystawie, iż zaczęłam się bać, że Zach załamie się pod presją,

ale on przyjmował cały ten szum ze spokojem i humorem, czego dawno u niego nie widziałam. Kiedy

powiesiliśmy obrazy, przekonałam się ostatecznie, że nie ma powodu do obaw. Na kilku minut przed otwarciem wystawy obrazy emanowały w pustej jeszcze galerii atmosferą spokoju i piękna.

Podsłuchałam, jak profesor z Uniwersytetu Nowojorskiego mówi do swoich studentów:

- Zaskakujące, jeśli wziąć pod uwagę burzliwą przeszłość artysty. Ale to szaleństwo kolorów i ruchu wydaje się prowadzić widza przez wielki kataklizm doświadczeń do ciężko zapracowanego spokoju.

Ciekawe, jakie doświadczenia zobaczył profesor w tych obrazach? Wystawa nosiła tytuł „Żywioły", a

cztery największe obrazy nazywały się „Powietrze", „Ziemia", „Woda" i „Ogień". Widziałam w nich swoją podróż przez miasto, ból w oczach Noama Erdmanna, kiedy przycisnął kamień kompasowy do

mojego ciała, tęsknotę Mełuzyny za czystymi źródłami i płonące na Governors Island ognisko.

Zobaczyłam ostatni lot sylfów, gdy Oberon uwolnił ich dusze i wysłał w eter, oraz bal w oświetlonym pochodniami ogrodzie w osiemnastowiecznym Wersalu. Krążąc po galerii, słyszałam, jak zblazowany

krytyk sztuki z entuzjazmem mówi, że jeden z obrazów przypomniał mu ogród babci, a młoda

prezeska funduszu hedgingowego

wyznaje, że inny przywiódł jej na myśl idylliczne lato na wybrzeżu Jersey, kiedy jako nastolatka

pracowała tam w charakterze ratowniczki. Cokolwiek widzieli w obrazach Zacha, było przedmiotem ich pragnień. Przed końcem wernisażu wszystkie obrazy zostały sprzedane.

Pomogłam rozradowanej Mai (zarobiła na prowizjach tyle, że wystarczyło na depozyt na kawalerkę w

Williamsburgu) posprzątać i zamknąć galerię, po czym poszłam do kuchni, gdzie zastałam ojca i Zacha pijących szampana.

- Przyłącz się do toastu, kochanie - powiedział ojciec, gdy zmęczona usiadłam przy stole.

- Oczywiście. - Wzięłam kryształowy kieliszek Bacardi (jeden z kompletu, który rodzice przywieźli z Paryża) z pewnej dłoni Zacha. Spojrzałam na ojca, przypominając sobie, jaki spięty i zmartwiony był

pięć miesięcy temu w wieczór, gdy wróciłam do domu ze sklepu Johna Dee ze srebrną szkatułką.

Teraz mimo rany po kuli i tygodni spędzonych w szpitalu wyglądał na szczęśliwego, wypoczętego i ucieszonego z sukcesu Zacha.

- Za wernisaż! - Uniosłam kieliszek. - Te obrazy są niezwykłe, Zach. Prawie mi przykro, że wszystkie

zostały sprzedane. - Mówiłam szczerze, chociaż wiedziałam, że nasza prowizja pozwoli na spłatę sporej części długu, dzięki czemu znajdziemy się na drodze do finansowej stabilizacji. Zach ustalił

wysoką prowizję, a ceny obrazów poszybowały w górę jak szalone.

- To nie koniec dobrych wiadomości. - Ojciec i Zach wymieniali spojrzenia. - Przed chwilą - obwieścił ojciec - dzwonił Pierre Benoit z Sotheby. Obrazy Pissarra zostały sprzedane za podwójną cenę.

- Naprawdę? Wspaniale! Kto je kupił?

- Anonimowy nabywca - odparł Roman. - To tyle, jeśli chodzi o twierdzenie, że w czasie recesji

krajobrazy zimowe się nie sprzedają! Pomyślałam o lawendowym i błękitnym odcieniu śniegu, o tym, jak w wieczór włamania pragnęłam

wkraść się na te zaśnieżone francuskie pola, i żałowałam, że więcej nie zobaczę żadnego z tych

obrazów, mimo to podniosłam kieliszek: - Za Anonima, kimkolwiek jest!

Stuknęliśmy się, stary kryształ zadźwięczał jak kościelne dzwony.

- Jest jeszcze jedna dziwna sprawa. Anonim oprócz pieniędzy przesłał nam także prezent. Paczkę dostarczono dzisiaj. Byłem zbyt zajęty przygotowaniami do wernisażu i nie miałem czasu jej

otworzyć. - Ojciec wskazał drewnianą skrzynię koło drzwi.

- To dziwne - powiedziałam. - Musiał ją wysłać przed aukcją, więc był pewny, że kupi obrazy. I dlaczego posyłać sprzedającemu prezent? Nigdy o czymś takim nie słyszałam.

Roman wzruszył ramionami.

- Ja też nie. Może otworzymy? Zach z szuflady z narzędziami wziął śrubokręt i zajął się rozmontowywaniem skrzyni. Szukałam na

niej nalepki z adresem lub nazwą firmy przewozowej, ale nie znalazłam. Nie ulegało natomiast

wątpliwości, że prezent był małym, profesjonalnie zapakowanym obrazem. - Może to następny Pissarro i Anonim chce, żebyśmy godła niego sprzedali - zastanawiałam się

głośno, podczas gdy Zach usuwał ostatnią warstwę pianki. Widziałam, że złocone ramy pochodzą z

połowy dziewiętnastego wieku, ale obraz odwrócony był do mnie tyłem.

- To nie Pissarro - stwierdził Zach. - Może Vuillard? Nie ma podpisu. Ale to krajobraz paryski. Jestem

pewien, że widziałem to miejsce. Odwrócił obraz i oparł na krześle w taki sam sposób, w jaki w tamten grudniowy wieczór oparliśmy z

ojcem krajobrazy Pissarra. Tak jak wtedy miałam wrażenie, że obraz jest oknem do innego świata, ale

tym razem był to zalany deszczem paryski park w odcieniach błękitu i różu, ze światłem lamp połyskującym na marmurowych posągach i liściach drzew. Z mgły wyłaniał się stary kamienny

kościółek.

- Śliczny obraz. - Przysunęłam się bliżej. - Stary kościół w Paryżu. - Kiedy to mówiłam, coś mi się przypomniało.

- Najstarszy kościół w Paryżu - skorygował w zamyśleniu ojciec. - To Saint-Julien-le-Pauvre.

Zatrzymaliśmy się z twoją matką w mieszkaniu w Saint-Germain, które po wojnie użyczyła jej jedna z najdawniejszych przyjaciółek, Marie Du coś tam. Kościół był blisko i kiedy wieczorami wracałem z

galerii, twoja mama czekała tam na mnie, a potem szliśmy na kolację do kafejki po drugiej stronie

ulicy. Po wojnie Saint-Germain-des-Pres było dzielnicą, do której się chodziło słuchać jazzu albo Sartre'a i de Beauvoir dyskutujących o egzystencjalizmie...

Mówił dalej, wspominając lata pięćdziesiąte, kiedy z mamą mieszkali w Paryżu, i późniejsze podróże

do tego miasta po obrazy. Słuchałam z zadowoleniem, wpatrywałam się w obraz i popijałam więcej szampana, niż powinnam. Kiedy Zach poszedł do domu, a ojciec do swojej sypialni, zaczynało świtać.

Wciąż siedziałam przy kuchennym stole i patrzyłam na obraz, po którym wolno przesuwały się

pierwsze szare promienie światła.

Obraz starego kościoła w Paryżu. Taki obraz zostawiła Marguerite D'Arqués w swoim londyńskim

mieszkaniu dla Willa. Potraktował to jako zaproszenie, by ją odszukał, co mu się udało, bo skorzystawszy z podpowiedzi, znalazł w kościele trop prowadzący do kolejnego... i kolejnego, aż

wszystkie te ślady zaprowadziły go nad jezioro koło wieży, gdzie Marguerite wezwała istotę, która

uczyniła ją śmiertelną. Czy nie tam właśnie powinien Will zabrać srebrną szkatułkę? Powiedział, że przez lata na próżno próbował odtworzyć tamtą podróż, może jednak tym razem odnalazł drogę i

może zastanawiał się, czy jestem w stanie także tego dokonać, jeśli będę znać punkt wyjścia.

Sięgnęłam do kieszeni po lupę, ale zamiast niej wyjęłam „oko kochanka". Nabrałam zwyczaju noszenia tej broszki w kieszeni, co jakiś czas przystawiałam ją do oka w nadziei, że zobaczę coś

innego poza srebrną emalią. Teraz uniosłam ją nad obraz. Przez moment zadawałam sobie pytanie,

czy to jednak nie jest lupa, ponieważ jak przez szkło zobaczyłam scenę: zalany deszczem park, kamienny kościół... ale deszcz naprawdę padał, a alejką szła postać w czarnej pelerynie, butami

rozpryskując oświetlone lampami kałuże.

Mrugnęłam i obraz nagle się rozpłynął. Broszka znowu była nieprzejrzysta, malowidło nieruchome. Może to sobie wyobraziłam, a może oko madame Dufay, chociaż uszkodzone przez dym, na moment

ożyło, widząc znajome miejsce.

Zaniosłam obraz na piętro i oparłam o okno koło warsztatu, tak bym mogła na nie patrzeć, gdy będę szukać informacji w internecie. Kiedy poranne światło zalało moją pracownię, zarezerwowałam lot do

Paryża. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że butelka po Poland Spring, którą

przyniosłam z Grosvenors Island, ta z resztkami Meluzyny, żarzy się, jakby wiedziała, że wraca do

domu. Spojrzałam na obraz. W pełnym słońcu połyskiwał jak opal, każda kropla deszczu lśniła, jakby promienie wypełniające moją pracownię w rzeczywistości świeciły w zalanym deszczem parku. Jak

wizja, którą miałam przed chwilą, ta iluzja także trwała tylko moment, na tyle jednak długo, by

utwierdzić mnie w przekonaniu, że jeśli postawię stopę w tamtym parku, znajdę się na ścieżce prowadzącej do odnalezienia Willa Hughesa i Letniej Krainy.