Blok operacyjny Dr n.med. Michał Kamiński Europejskie Stowarzyszenie Dyrektorów Medycznych

1

Blok operacyjny generuje od 6 do 15% technicznych kosztów funkcjonowania szpitala.

Ponieważ nie ma unijnych przepisów dotyczących projektowania szpitali niezwykle ważne są tworzone przez Ministerstwo Zdrowia i NFZ regulacje prawne.

BO koszty robót

Ile może kosztować budowa bloku ? - koszty

robót budowlano montażowych ( - grupa 6 inwestorów Warszawa, Wrocław, Trójmiasto) koszt od 4800 do 8200 PLN za metr kwadratowy

Dwa lata temu wg danych „Blok operacyjny…….” 3700 -6000 zł za metr kwadratowy

Ogólne wyposażenie kolumny anestezjologiczne, stoły około miliona zł

Specjalistyczne wyposażenie około pół miliona zl

Blok operacyjny – projektowanie w Polsce i krajach unijnych

Podejście do projektowania szpitali jest różne w takich krajach, jak Francja, Anglia Niemcy, czy Szwecja

Podstawowe problemy funkcjonalne

Układ jedno, czy dwukorytarzowy ? Blok operacyjny z dwoma korytarzami „czystym”

i „brudnym” jest preferowany w Niemczech. W Anglii o sposobie projektowania decyduje się wydając tak zwane „elementy funkcjonalne”, czyli rysunki precyzujące układ i wyposażenie pomieszczeń zgodne z aktualnymi wymaganiami państwowymi. We Francji całkowicie zrezygnowano z korytarza „brudnego” na korzyść transportu materiałów zużytych w szczelnie zamykanych pojemnikach, które można usuwać przez korytarz „czysty”. Projekt jest tu oceniany przez komisję ekspertów i porównywany z już funkcjonującymi obiektami, aby eliminować rozwiązania, które się nie sprawdziły

W Szwecji postawiono na bardzo bogate wyposażenie w sprzęt, które umożliwia sterylizację narzędzi na styku sali operacyjnej i przyległych do niej pomieszczeń. Jest to rozwiązanie kosztowne i wymagające ścisłego stosowania procedur

W Polsce rozwiązania w zależności od wymagań NFZ. Problemem staje się stosunek do tych zagadnień rzeczoznawców i instytucji dokonujących odbioru, które mogą działać według dawnych przyzwyczajeń. Zakres wymagań może być inny w każdym z regionów kraju

Jednodniówka a pełna hospitalizacja

Jednodniówki

6) w ramach zespołu chirurgii jednego dnia zapewniać w miejscu udzielania świadczeń blok operacyjny, w skład którego wchodzą:

a) co najmniej jedna sala operacyjna, mająca bezpośrednie połączenie z częścią brudna bloku operacyjnego dla usuwania zużytego materiału, z zachowaniem ruchu jednokierunkowego,

b) śluza dla pacjenta, przez którą pacjent jest dowożony do bloku operacyjnego,

c) śluza szatniowa, przez którą przechodzą pracownicy, d) śluza materiałowa przeznaczona do dostarczania oraz

krótkotrwałego przechowywania czystych i sterylnych materiałów

e) pomieszczenie przygotowawcze dla pracowników wyposażone w stanowisko chirurgicznego mycia rąk , przez które pracownicy wchodzą do sali operacyjnej,

f) pomieszczenie przygotowania pacjenta,

h) sala wybudzeń, o ile nie została zorganizowana poza blokiem operacyjnym, wyposażona w:

- źródła : tlenu, powietrza i próżni, - aparat do pomiaru ciśnienia krwi, - kardiomonitor, - pulsoksymetr, i) pomieszczenia dla pracowników z

pomieszczeniem hogieniczno- sanitarnym, j) magazyn sprzętu i aparatury, k) magazyn czystej bielizny, l) magazyn brudnej bielizny, m) pomieszczenie porządkowe,

Wysokość sali operacyjnej. Usunięcie zapisu na ten temat z rozporządzenia

ministra spowodowało konieczność odniesienia się do aktu prawnego o wyższym stopniu ogólności, czyli warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Skutkiem jest wymóg projektowania sal o wysokości 3.3m. We wszystkich krajach unijnych dopuszcza się sale o wysokości 3.0 m

Skutki dla budżetu są katastrofalne. Jeśli podczas operacji ilość wymian powietrza na godzinę wynosi 11 a w pozostałym czasie 6 (wentylacji sal nie można wyłączać z uwagi na cechy filtrów absolutnych) to łatwo obliczyć, że do sali wyższej o 30 cm trzeba w ciągu każdej godziny wtłoczyć dodatkowo 110 m3 powietrza. Powietrza ogrzanego, nawilżonego lub schłodzonego. Pochłania to ogromne ilości energii i kosztuje

Obecne zapisy prawne w rozporządzeniu ministra zdrowia należy sprecyzować ustalając wysokość sali na 3.0 m dopuszczając ewentualne dalsze obniżenia za zgodą san-epid.

Sprawa niezwykle istotna w kontekście modernizacji funkcjonujących szpitali publicznych

Recyrkulacja powietrza

Dotychczas wymagano, aby cale powietrze tłoczone do sali operacyjnej pochodziło z zewnątrz. Oznacza to, jak wspomniano, ogromne koszty eksploatacji. Obecnie można niekiedy otrzymać zgodę na recyrkulację, czyli zastosowania urządzenia, które po przefiltrowaniu tłoczy ogrzane i nawilżone już powietrze z powrotem do sali operacyjnej. Oszczędność

kosztów ogromna i oczywista.

Obecne zapisy prawne w rozporządzeniu ministra zdrowia należy zmienić wpisując tam możliwość zastosowania recyrkulacji tak, by rozwiązanie to nie wymagało specjalnych zgód. W krajach unijnych to standard. Znacznie przyspieszy to uzyskiwanie pozwolenia na budowę i uporządkuje wymagania.

Podręczna sterylizacja. Obecnie nie dopuszcza się projektowania

podręcznych sterylizatorni wymagając rozwiązań trójstrefowych.Tymczasem większość publicznych szpitali przez lata funkcjonowała z takimi rozwiązaniami (niezależnie od centralnej sterylizatorni).

Rozwiązanie to jest korzystne i bezpieczne technicznie ( patrz uwagi o szwedzkim podejściu do zagadnienia). Jednocześnie znacznie wpływa na ilość wykonywanych operacji. Optymalizuje to czas amortyzacji sprzętu i wydatków inwestycyjnych.

Obecne zapisy prawne w rozporządzeniu ministra zdrowia należy zmodyfikować zezwalając na projektowanie podręcznej sterylizacji.

Rezerwowanie napięcia

Obecnie sale operacyjne wymagają rezerwowania napięcia poprzez zastosowanie agregatów prądotwórczych. Przy czym agregaty te nie muszą obsługiwać wentylacji.

Ponieważ dysponujemy już dobrymi urządzeniami typu UPS należy rozważyć, czy nie zrezygnować z wymagań dotyczących agregatów w przypadku małych zespołów operacyjnych mających od 1 do 3 sal.

Obecne zapisy prawne w rozporządzeniu ministra zdrowia należy zmodyfikować precyzując czas podtrzymania napięcia np. 3 godziny oraz wielkość bloku od której

wymaga się agregatu

Proponowane zmiany. Rozporządzenie Ministra Zdrowia powinno być

zmodyfikowane po raz kolejny. Tym razem pod kątem kosztów eksploatacji obiektu i maksymalnego przyspieszenia procedury uzyskiwania pozwolenia. Zmian tych nie mogą dokonywać wyłącznie wiekowi rzeczoznawcy san-epid. Konieczny jest udział inżynierów wszystkich specjalności – praktyków.

Należy przyjąć, że w szpitalach publicznych wykonuje się zaawansowane procedury medyczne a pozostałe (70%) może być wykonywana w małych zakładach opieki zdrowotnej zorganizowanych w różnych formach prawnych. Tak jak w krajach unijnych.

Każdy nowy publiczny projekt powinien być koreferowany w zakresie wszystkich rozwiązań funkcjonalnych i technicznych. Przyjęte i przedyskutowane zalecenia powinny być obowiązujące. Mogą to wykonywać wynajęci specjaliści.

Wydaje się, że bardzo istotną rolę mógłby odegrać departament inwestycji przy Ministrze Zdrowia. Jednostka gromadząca doświadczenia eksploatacyjne, zalecane wymagania i ewentualnie biorąca udział w odbiorach dużych inwestycji. Korzyści materialne mogą być ogromne.

W czasach błyskawicznego postępu technologicznego nie da się precyzyjnie ustalić wymagań w formie zapisów prawnych. Można jednak efektywnie nadzorować proces inwestycyjny. Sytuacja w której Minister Zdrowia precyzuje swoje wymagania, NFZ swoje a sanepid swoje generuje dodatkowe koszty inwestycyjne.

Badania marketingowe

.

.

.

Przegląd sytuacji firmy

System organizacyjny Produkcja/urządzenia Plany strategiczne

Struktura

Wartości

Cele ogólne

Oczekiwany wzrost

Poziom decyzyjny

Kontrola i nadzór

Produkcja

●Wielkość

●Zdolność

●Wykorzystanie

●Koszty urządzeń

Inwestycje kapitałowe

Poziom integracji

Kontrola jakości

Koszty stałe i zmienne

Krótkofalowe

Długofalowe

Podstawowy produkt:

ekspansja czy stabilizacja

Przejmowanie przedsiębiorstw

S-mocne strony organizacji ,W- słabe strony organizacji, O- szanse, T- zagrożenia

FORMUŁOWANIE

STRATEGII MARKETINGOWEJ

Cele marketingowe

.