Bajkowych przygód szukaj w sklepiku ‚ońce, ognisko, latarnia morska, łuczywo (pochodnia),...

Misyjne Materiały Formacyjne dla Dzieci 2013/2014

świata

Jesteśmy

światłością

Bajkowych przygód szukaj w sklepiku www.missio.pl

MF_okl13-14.indd 2-3 2013-08-09 14:45:13

Misyjne Materiały Formacyjne dla Dzieci

Jesteśmy światłem świata

Warszawa 2013

Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci01-015 Warszawa, Skwer Kard. Stefana Wyszyńskiego 9tel. (22) 838-29-44, (22) 536-90-20; fax (22) 838-00-08e-mail: [email protected], [email protected]: PKO BP SA I/0 Warszawa72 1020 1013 0000 0102 0002 7169

Redakcja:Irmina Janus

Skład:Krzysztof Kopania

Opracowanie:s. Urszula Bayer UK, Eliza Łoniewska, Anna Sobiech, Joanna Stefańska, s. Michaela Szczepańska UK, ks. Krzysztof Wąchała TChr

Konsultacja:dr Aneta Rayzacher-Majewska

ISBN 978-83-61859-21-5

33

Wrzesień

I. SpotkanIe formacyjne

Temat: Moja misja – być „światłem świata”

MoJa MisJa – być „śWiatłeM śWiata”

Ty, Panie Jezu, tak mnie nazwałeś, bo do świętości mnie powołałeś!

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – Mt 5, 13-16

„Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świecz-niku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie.”

➢ Przygotowujemy zdjęcia lub przedmioty związane z oświetleniem: słońce, ognisko, latarnia morska, łuczywo (pochodnia), kaganek, świeca, lampa naftowa, żarówka, latarka. Uczestnicy zajęć uporządkowują je od najstarszych do najnowszych wynalazków. Korzystamy z informacji zawartych w załączniku nr 1.

44

➢ Dyskusja: Dlaczego człowiekowi zawsze bardzo zależało, żeby mieć dużo światła?

3. Działanie➢ Doświadczenie z pryzmatem➢ Prezentacja zdjęć, slajdów ukazujących działanie pryzmatu.

4. Zagadnienia dotyczące tematu

Wprowadzenie ➢ Kiedy do kościoła przynosimy świece? Podczas chrztu św., I Komunii Świętej, w Wigilię Paschalną.➢ Jak nazywa się świeca, którą ksiądz zapala w czasie Wigilii

Paschalnej? Kiedy jeszcze ją zapalamy? Czemu ma służyć jej światło?Świeca nazywa się paschał. Można przypomnieć, co się na nim

znajduje: znaki alfa i omega, rok, pięć otworów z czerwonymi ziaren-kami kadzidła symbolizujące zbawcze rany Chrystusa. Podczas chrztu od paschału zapala się świecę, która jest znakiem przyjęcia światła Chrystusa. Gest ten równocześnie wiąże się z pewnym zadaniem. Uczeń Pana Jezusa powołany jest, by być „światłem świata”. Tego światła nie mamy sami z siebie, ale od Jezusa.

➢ Spójrzmy na mapę świata. Każdemu kontynentowi przyporząd-kowany jest pewien kolor. Europie – biały, Afryce – zielony, obydwu Amerykom – czerwony, Australii i Oceanii – niebieski i Azji – żółty. Jesteśmy misjonarzami Pana Jezusa, dlatego musimy uważnie patrzeć na ludzi i uczyć się od tych, którzy swoje życie poświęcili dla misji.

➢ Przypomnijmy sobie, kim jest misjonarz? Jakie są jego zadania? Jak możemy pomagać misjonarzom pracującym na wszystkich kontynen-tach?

Burza mózgów. Wypowiedzi dzieci zapisujemy na szarym papierze. Staramy się tak kierować dyskusją, by padło nawiązanie do tematu bycia światłem dla świata. Misjonarze zanoszą światło Ewangelii na wszystkie


55

kontynenty. Poświęcają życie, żeby wszyscy ludzie na ziemi usłyszeli, że są dziećmi jednego Ojca; że Jezus umarł i zmartwychwstał, aby każde-mu z nas dać życie wieczne; aby mocą Ducha Świętego, otrzymanego na chrzcie, wszyscy stawali się braćmi i siostrami. Niosą też pomoc materialną, dbają o edukację i służbę zdrowia. Troszczą się o „całego” człowieka. A te wszystkie ich wysiłki wspierają dzieci z ognisk misyjnych na całym świecie.

– Czy my także mamy w sobie moc światła? Rozwinięcie➢ Wiemy już, że każdy z nas ma w sobie światło, które pochodzi od

Boga. Pryzmat rozszczepia światło. A na jakie promienie rozdziela się światło płynące z misyjnego serca?

Dzieci rysują plakat. Mogą skorzystać z ilustracji znajdujących się w Świecie Misyjnym. Na środku rysują serce, od którego odchodzi dziesięć promieni, a na końcu każdego z nich piszą jedno z zadań małego misjona-rza. Do każdego z nich szukają ilustracji.

– Misjonarz w każdym człowieku dostrzega brata.– Misjonarz poznaje Jezusa, kocha Go i mówi o Nim.– Misjonarz codziennie modli się za dzieci całego świata.– Misjonarz za wszystko dziękuje.– Misjonarz jest szczęśliwy, że może dzielić się z innymi.– Misjonarz cieszy się, że może służyć innym.– Misjonarz zawsze przebacza.– Misjonarz jest hojny i gotowy do wyrzeczeń.– Misjonarz szuka pomocy u Jezusa.– Misjonarz zawsze myśli o innych. Prace zawieszamy w widocznym miejscu, żeby towarzyszyły grupie

przez cały rok.


66


Podsumowanie➢ Nawiązujemy do ewangelicznego zdania przeczytanego na począt-

ku spotkania. Dzieci uczą się na pamięć słów: Wy jesteście światłem świata.

➢ Informujemy uczniów, że przez cały rok szkolny będą się uczyć na pamięć krótkich zdań ze spotkań formacyjnych. Na zakończenie można będzie zorganizować konkurs sprawdzający opanowanie pamięciowe tekstów z Pisma Świętego.

➢ Zapoznajemy dzieci z pracą zaplanowaną na cały rok.➢ Korzystając z naklejki „Dekalogu Małego Misjonarza” nr 1 –

Misjonarz w każdym człowieku dostrzega brata – przypominamy, że sens działania w Papieskim Dziele Misyjnym Dzieci wynika z faktu, że od chwili swojego chrztu wszyscy, niezależnie od rasy, kultury czy języ-ka, jesteśmy dla siebie braćmi i siostrami.

II. SpotkanIe modlItewne

1. Na rozpoczęcie roku szkolnego, katechetycznego i formacyjnego przygotowujemy liturgię Mszy św. W naszych modlitwach będziemy dziękować Panu Bogu za dar wakacji oraz za 170 lat istnienia PDMD na świecie. Wszystkie dzieci uczestniczące w liturgii, a także nauczycieli i wychowawców zapraszamy do włączenia się w to Dzieło.

2. Zachęcamy dzieci do uczestnictwa w pierwszych piątkach miesiąca.

III. „Świat Misyjny”

W numerze 5/2013 „Świata Misyjnego” znajdziemy informacje na temat życia wspólnoty Kościoła w Wenezueli. Zadania:

➢ Dzielimy dzieci na 2-4 grupy. Każda przygotowuje quiz z 5 pytania-mi dotyczącymi kraju (na podstawie informacji ze str. 6-9). Następnie wymieniamy pytania pomiędzy grupami i przeprowadzamy konkurs.

➢ Odpowiadamy na listy wenezuelskich dzieci z PDMD. Można

7


dołączyć zdjęcie ogniska. List wraz ze zdjęciem lub rysunkiem można zeskanować i przesłać na adres [email protected]

iV. Budowanie wspólnotę

1. Przygotowujemy gazetkę misyjną, która będzie aktualizowana przez najbliższy rok.

2. W Sekretariacie Krajowym PDMD zamawiamy legitymacje i indek-sy dla nowych uczestników ogniska misyjnego.

3. Nowym członkom rozdajemy indeksy i wyjaśniamy, jak mają z nich korzystać. Pozostałym dzieciom przypominamy o wypełnianiu zadań i zdobywaniu sprawności.

4. Przypominamy o całorocznej zbiórce zużytych znaczków poczto-wych.

Załączniki

✓ Załącznik nr 1Krótka historia światła

Przez długi czas Słońce było jedynym źródłem światła dla całej rasy ludzkiej. Następnie, około trzysta tysięcy lat temu, prehistoryczny człowiek odkrył ogień jako źródło ciepła i światła. Ogniska, a później sosnowe pochodnie, lampy olejowe i łojowe, przyniosły światło i życie w jaskiniach, gdzie promienie słońca nigdy nie docierały.

Wspaniałe rysunki w jaskini Altamira pochodzące z około piętnastu tysięcy lat temu prawdopodobnie zostały wykonane przy sztucznym oświetleniu.

Źródła światła nie tylko rozświetlały zamknięte pomieszczenia, ale

8

również ciemność na zewnątrz. Latarnia morska w Aleksandrii zaczęła wysyłać sygnały około 260 r. p.n.e. Istnieją też dowody z 378 r. n.e., że w starożytnej Antiochii istniało „oświetlenie uliczne”.

Dowody na istnienie ozdobnych i funkcjonalnych lamp wytwarza-jących cenne światło za pomocą płomienia sięga bardzo wczesnych czasów. Lampy zasilane płynnymi substancjami były używane od tysięcy lat. Przełomowym wydarzeniem było wynalezienie w 1783 r. okrągłego palnika przez Aimé Argand.

Lampy naftowe, pochodnie i świece pozostały w użyciu aż do XIX wieku – wszystkie źródła światła zasilane olejem lub gazem. Zapach był nieprzyjemny i powstawało niebezpieczeństwo używania otwartego ognia.

Era oświetlenia elektrycznego

Wiek oświetlenia elektrycznego rozpoczął się w roku 1879, w któ-rym to Thomas Edison Alvara wynalazł znaną nam do dzisiaj żarówkę. Wyprodukował pierwszy egzemplarz, chociaż wcześniej, bo w 1854 r, projekt żarówki opracował również niemiecki zegarmistrz Johann Hein-rich Goebel. Światło żarówki z włóknem wolframowym weszło na rynek. Niedługo potem zostało ono dołączone do pierwszych lamp wyładowczych.

Dzisiaj życie byłoby nie do pomyślenia bez sztucznego oświetlenia. W ostatnich latach rozwój lamp i opraw nabrał dużego tempa. Wydajne technologie, nowe materiały i optyczne systemy tworzą nowe możli-wości – poza wzrostem komfortu i wygody użytkownika oraz ochrony środowiska, wpływają pozytywnie na rozwój gospodarki.

http://ledmagazyn.pl/technologia/historia-led/421


9

trWaM W przyJaźni z JezuseM

październik


Temat: Trwam w przyjaźni z Jezusem

Nie świecę sobą, ale, Panie Jezu, Tobą!

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – J 15, 4-5

„Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeśli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić?”

➢ Przypominamy sobie ewangeliczne zdanie z poprzedniego spotka-nia. Pytamy, kto już je zna na pamięć. Powtarzamy je w celu utrwalenia.

➢ Dyskusja: Co to jest latorośl? Jaki warunek trzeba spełnić, żeby na latorośli pojawiły się winogrona? Kto siebie nazwał winnym krzewem? Kim są ludzie, których Pan Jezus nazywa latoroślami?

10


3. Działanie 1. Prezentacja przedmiotów, które same z siebie nie potrafią działać –

potrzebują podłączenia do źródła, np. żarówka, odtwarzacz CD, telefon z ładowarką, ładowarka do baterii, lampa solarna.

2. Uczestnicy przeglądają egzemplarze Biblii, każdy wybiera fragment, który mu się podoba i zapisuje go kartce (mogą być po 2 fragmenty na 2 kartkach). Następnie przypina/przykleja je na bluzkę – z tyłu i z przodu. Dzieci spacerują, zapoznając się ze słowami Jezusa wybranymi przez kolegów i koleżanki (kartki mogą być żółte, by kojarzyły się z niesieniem światła orędzia Bożego.

4. Zagadnienia dotyczące tematuWprowadzenie ➢ Nawiązując do poprzedniego spotkania formacyjnego, przypomi-

namy, że uczeń Pana Jezusa, czyli każdy z nas, powołany jest do tego, żeby być „światłem świata”. Wszyscy jesteśmy jak pryzmat, przez który przechodzi Światło (Jezus) i staje się widoczne w kolorach tęczy. Kiedy inni patrzą na nas, powinni widzieć Pana Jezusa.

➢ Wyjaśniamy dzieciom, że skuteczność misyjna zależy od świętości każdego chrześcijanina. Można to porównać do żarówki, która świeci tylko wtedy, kiedy podłączona jest do źródła prądu.

Rozwinięcie tematu➢ Jako uczniowie Pana Jezusa jesteśmy „światłem świata”. Tego świa-

tła jednak nie mamy sami z siebie. Otrzymaliśmy je od Jezusa. I tylko wówczas, kiedy jesteśmy do Niego „podłączeni”, przez swoją osobistą świętość możemy wskazywać innym ludziom właściwą drogę. Podobnie jak żarówka, która nie zaświeci bez podłączenia do źródła prądu, tak też my nie „zaświecimy” bez Jezusa, nie przekażemy nikomu światła Dobrej Nowiny o zbawieniu. Jeśli trwamy w Nim, to wtedy jesteśmy światłem dla świata, stajemy się „piątą Ewangelią”, którą będą czytać ludzie i dzięki temu będą się do Niego zbliżać.

11


A gdzie jest szczególne źródło świętości? Oczywiście, w Eucharystii. To ona najściślej jednoczy nas z Jezusem. On – obecny w Komunii św. – staje się dla nas pokarmem. Przychodząc do nas, ładuje nasze „baterie” i jest „paliwem, bez którego daleko nie zajedziemy”.

Podsumowanie➢ Warto zachęcić dzieci do częstej Komunii św. Należy je uwrażliwić,

że osoba, która nie przyjmuje Komunii św., naraża się na utratę Bożej łaski i „nie ma czym świecić”.

Wracamy do tekstu biblijnego o krzewie winnym i podkreślamy, jak ważna jest więź każdego człowieka (latorośli) z Jezusem (Winnym Krzewem), który nas karmi w Eucharystii. Uczymy dzieci tekstu na pamięć lub zachęcamy do nauczenia się go w domu.

➢ Pogłębiamy temat korzystając z naklejki „Dekalog Małego Misjonarza” nr 2: Misjonarz poznaje Jezusa, kocha Go i mówi o Nim.

Wiarygodnie można mówić tylko o kimś, kogo się dobrze zna, dlatego tak ważne jest, abyśmy starali się poznawać Pana Jezusa i Jego Ewangelię, a także rozpoznawać Jego obecność w naszym życiu. Rozpoznawania obecności Pana Jezusa uczymy się poprzez częste spotkania z Nim w Eucharystii i spowiedzi, na osobistej modlitwie w domu i w koście-le, przez czytanie Pisma Świętego i dobrej prasy (np. Świat Misyjny). Misjonarze to ludzie, którzy zachwycili się Jezusem i nauczyli się roz-poznawać Jego obecność. Tak bardzo Go pokochali, że już nie mogli tej miłości zatrzymać tylko dla siebie. Zapragnęli o Nim mówić ludziom na innych kontynentach i ukazywać Go poprzez swoje życie. Również my mamy tak czynić. Mały misjonarz poznaje Jezusa, kocha Go i nie wstydzi się o Nim mówić...


1. Włączamy się – podobnie jak członkowie PDMD na całym świe-cie – w inicjatywę Światowego Apostolstwa Fatimskiego pt. „Dziecięca

12


godzina święta”. W pierwszy piątek miesiąca (w tym roku 4 paździer-nika) wszystkie dzieci będą adorować Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, prosząc Go o pokój w rodzinach i na świecie.

2. Wspólnie z dziećmi przygotowujemy liturgię Mszy św. na Niedzielę Misyjną (można skorzystać z Misyjnych Materiałów Liturgicznych na Tydzień Misyjny 2013).

3. Na Tydzień Misyjny przygotowujemy nabożeństwo różańca misyj-nego dla całej parafii, np. w różnych językach (Materiały Liturgiczne na Tydzień Misyjny 2013 oraz na stronie internetowej www.pdmd.missio.org.pl w zakładce „Tydzień Misyjny” oraz „Nabożeństwa misyjne”).


➢ Korzystając z rubryki „Kuchnia Misjonarza” i „Warsztat Małego Misjonarza” przygotowujemy atrakcje na Tydzień Misyjny (w szkole lub parafii). Więcej propozycji na www.warsztatmisyjny.blogspot.com

➢ Dzielimy się wiarą z innymi – piszemy krótką notkę o działalności naszego ogniska w październiku i zamieszamy na stronie internetowej www.pdmd.missio.org.pl w zakładce „Informacje z kraju” wraz ze zdję-ciem (zamieszczając zdjęcie na stronie, pamiętamy o zmniejszeniu jego wielkości do min. 200 KB)

IV. BudowanIe wSpólnoty

1. Ogłaszamy konkurs na wykonanie różańca misyjnego. Z najcie-kawszych prac przygotowujemy wystawę.

2. W plenerze organizujemy ognisko, na które zapraszamy – jeśli to możliwe – misjonarza oraz członków ogniska misyjnego z innej szkoły lub parafii.

3. W Tygodniu Misyjnym – z pomocą rodziców – przygotowujemy kiermasz ciast.

13

ufaM i innych uMacniaM W Wierze

Listopad


Temat: Ufam i innych umacniam w wierze

Ufam Tobie! Chcę być „światłem”, gdy nadziei innym braknie.

1. Modlitwa


„Wzmoże się nieprawość, oziębnie miłość wielu. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. A ta Ewangelia o królestwie będzie głoszo-na po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom..”

➢ Pytania do przeczytanego fragmentu: – Na podstawie cytatu z Ewangelii św. Mateusza powiedzcie, co będzie

tematem naszych dzisiejszych zajęć? Wytrwanie i zbawienie– Co to znaczy: „będzie zbawiony”?To znaczy, że ktoś zobaczy Boga i że będzie żył wiecznie.

14


– Czy zbawienie kojarzy się wam z czymś dobrym? Co oznaczają słowa: „czekać na coś jak na zbawienie”?

Tak, zbawienie kojarzy się z czymś dobrym. Powiedzenie to oznacza: czekać na coś niecierpliwie, usilnie pragnąć, by coś się spełniło.

Skoro już dziś tak bardzo czekamy na zbawienie, że pojawia się to w naszym języku jako wyraz tęsknoty, to narysujcie, jak – według was – wygląda świat zbawionych.

3. DziałanieDzieci malują obraz przedstawiający świat zbawionych. Na końcu

zdarzeń posłuży on do szukania drogi, jak do niego dojść.

4. Zagadnienia dotyczące tematuWprowadzenie➢ Czytamy załącznik nr 1 – bajka z Oceanii.➢ Sprawdzamy zrozumienie tekstu:– Jak nazwa się miejsce, w którym toczy się akcja?– Wymieńcie bohaterów opowiadania.– Znaczenia jakiego słowa nie znał człowiek?– Jakie przeszkody napotkał w swojej wędrówce?– Jakiej rady udzielił mu mędrzec?My również w swoim życiu napotykamy na różne przeciwności losu.

Tak to już bywa. Zamiast się jednak poddawać, musimy wychodzić naprzeciw wszelkim trudnościom i nauczyć się je pokonywać.

– Co pomogło człowiekowi w znalezieniu krainy słońca?Cel, który mężczyzna sobie wyznaczył; ludzie, których napotkał, nie

odciągali od celu, ale dawali dobre rady, jak pokonać przeszkody; wielkie samozaparcie; że się nie poddawał i aż trzy razy robił łódź, byle tylko dopłynąć do celu, czyli BYŁ WYTRWAŁY – podkreślamy to, by nawią-zać do tematu.

Akcentujemy ważność posiadania celu, dla którego warto się trudzić, a także konieczność wzajemnej pomocy w drodze do wyznaczonego celu.

1515


Rozwinięcie➢ Czy ktoś z was wie, jaki cel stawiają sobie misjonarze, którzy opusz-

czają ojczyznę, rodzinę i przyjaciół, i wyjeżdżają do dalekich, nieznanych krajów? Czy napotykają tam na jakieś trudności? Czy łatwo im realizo-wać cel, który sobie wyznaczyli?

➢ Dyskusja kierowana poniższymi uwagami:Poprzez analogię do bajki z Oceanii przedstawiamy sytuację misjona-

rzy jako tych, którzy chcą zanieść światło wiary w miejsca, gdzie ludzie żyją w mrokach niewiary. Rozmawiamy o trudnościach, które misjonarz musi pokonywać, żeby wypełnić to zadanie. Podkreślamy, jak bardzo ważną jego cechą jest ufność Jezusowi, bo tylko wtedy udziela On swoich łask. To ufność pozwala otwierać się na Boże dary i natchnienia. Drugą cechą, konieczną w posłudze misyjnej, jest wierność Jezusowi. Misjonarze gotowi są oddać za Niego życie.

Przedstawiamy wybraną postać misjonarza – męczennika (np. ks. Marka Rybińskiego, kl. Roberta Gucwę lub ks. Jana Czubę). Pomoce dostępne na pdmd.missio.org.pl w zakładce „Spotkania formacyjne”.

➢ Teraz powróćmy do waszych prac z początku zajęć. Narysowaliście swoje wyobrażenie świata ludzi zbawionych. Czy ten świat jest waszym celem, tak jak kraina słońca była celem wędrówki mężczyzny z bajki?

– Dlaczego chcecie się do niego dostać? Kto tam na was czeka?Ponieważ ten świat jest piękny, bo czeka tam Bóg, a On jest dobry i nas

kocha.– A czy łatwo będzie się tam dostać? Jakie niebezpieczeństwa czyhają

na was po drodze?Na samoprzylepnych karteczkach dzieci wypisują to wszystko, co im

przeszkadza w drodze do zbawienia: kłótnie, nieodrabianie zadań, rozmo-wy na lekcjach, złe zachowanie w kościele, obgadywanie itd.(oczywiście, wykaz przeszkód dostosowany jest do poziomu uczestników).

– Co zatem musimy zrobić, żeby zostać zbawionym? – nawiązanie do celu zajęć z początku.

16


Wytrwale nad sobą pracować, korzystać z sakramentów i NIGDY SIĘ NIE PODDAWAĆ

➢ Wnioski:– Wybór Jezusa wiąże się z podjęciem wielu trudów, ale cel jest nie-

porównywalnie ważniejszy i piękniejszy, bo jest nim życie wieczne dla siebie i innych.

– Mali misjonarze Jezusa niosą innym Jego światło – niosąc je potrze-bują ufności, wytrwałości i wierności, nawet wtedy, gdy to boli, ponieważ trzeba podjąć trudną drogę.

– Czasem, żeby osiągnąć zamierzony cel, trzeba z czegoś zrezygnować (wstaję rano na roraty, bo chcę się dobrze przygotować na przyjście Pana Jezusa na świat; chcę się modlić za tych, którzy jeszcze nie wiedzą o Bożym narodzeniu).

– Przezwyciężanie strachu (przyznaję się do błędu i przyjmuję karę, ponieważ dla mnie ważniejsze jest czyste serce, o które troszczę się z miłości do Jezusa, niż strach przed karą).

– Gotowość narażenia się na nieprzyjemności (idę z kolędnikami misyjnymi, choć koledzy mnie wyśmiewają).

Dzieci mogą podać swoje propozycje.Podsumowanie ➢ Nawiązując do tekstu biblijnego, przypominamy wartość wytrwa-

łości w trosce o zbawienie swoje i innych, zachęcamy do codziennej modlitwy za misje i wierności Jezusowi nawet wtedy, gdy wiąże się to z podjęciem trudu, bo Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.

➢ Powtarzamy fragmenty z Ewangelii z poprzednich spotkań; zachę-camy do nauczenia się na pamięć dzisiejszej sentencji.

➢ Korzystając z naklejki „Dekalog Małego Misjonarza” nr 3 – Misjonarz modli się codziennie za dzieci całego świata – podkreślamy wartość codziennej, wytrwałej modlitwy za misje. Dzieci losują konty-nent do modlitwy na najbliższy tydzień/miesiąc.

17



1. Listopad jest czasem, w którym szczególnie pamiętamy o zmar-łych z naszych rodzin, a także o misjonarzach i tych wszystkich, którzy przekazali nam wiarę oraz miłość do Kościoła. W naszych modlitwach pamiętamy o dzieciach z krajów misyjnych, które zginęły podczas wojny lub zmarły z głodu i braku opieki lekarskiej.

2. Na cmentarzu porządkujemy zaniedbane groby. Zapalamy znicze przyniesione przez dzieci.

iii. „Świat Misyjny”

Na podstawie „Świata Misyjnego” 6/2013 przygotowujemy materiał na gazetkę szkolną lub parafialną o dzieciach z Republiki Demokratycznej Konga i Republiki Konga. Dzieci z tych afrykańskich krajów będziemy wspierać modlitwą i ofiarą podczas tegorocznego misyjnego kolędowania.


1. Włączamy się w obchody „Dnia solidarności z Kościołem prześla-dowanym”.

2. Na roraty przygotowujemy misyjne lampiony.3. Wysyłamy życzenia świąteczne do misjonarzy.4. Przygotowujemy do sprzedaży wigilijne sianko, własnoręcznie

wykonane karty i stroiki świąteczne.5. Rozpoczynamy przygotowania do jasełek i „Kolędników Misyjnych”.

18


Załączniki

✓ Załącznik nr 1

W poszukiwaniu słońca – bajka z Oceanii Gdzieś na krańcu świata leży zielona, słoneczna wyspa. Nie zawsze

jednak taka była. Dawno, dawno temu spowijał ją półmrok. Była szara i smutna. Nazywano ją Krainą Cieni. Mieszkańcy wyspy nawet nie wie-dzieli, że istnieje słońce. Nauczyli się żyć w ciemnościach.

Pewnego dnia na wyspie zatrzymało się stadko dzikich gęsi. Chciały odpocząć przed dalszą drogą. Usiadły na polanie i zaciekawione rozglą-dały się wkoło.

– Co za ponura kraina? Tak ciemno, że prawie nic nie widać – rzekła jedna z nich.

– Brrr... A jak zimno – dodała druga. – Dobrze, że na naszej wyspie jest jasno i ciepło.

– To dzięki temu, że mamy słońce – wtrąciła trzecia.Rozmowę gęsi usłyszał młody człowiek. Wyszedł więc na polanę

i zapytał:– Mówicie o czymś, czego zupełnie nie rozumiem! To gdzie indziej

jest inaczej niż u nas?– Tak! – odpowiedziały. – Daleko, daleko stąd, za siedmioma morza-

mi krainy są jasne i piękne, bo świeci tam słońce... – Słońce!? – zdziwił się. – A co to jest słońce?– Jest to coś, co sprawia, że wszystko wokół żyje – odpowiedziały.Młody człowiek bardzo zapragnął ujrzeć ten inny świat. Udał się

więc natychmiast do chaty i zaczął budować łódź. Postanowił bowiem wyruszyć na poszukiwanie słońca. Pewnego ranka wyniósł gotową łódź na brzeg oceanu i nie oglądając się za siebie, wypłynął na pełne morze. Płynął już dość długo, kiedy nagle fale zaczęły się burzyć. Mężczyzna wypadł z łodzi. Ostatkiem sił dopłynął do maleńkiej wysepki. Nie poddał

19


się jednak. Znowu zbudował łódź i popłynął dalej. Płynął niestrudzenie dzień i noc, i znowu dzień i noc... Już myślał, że wszystko co najgorsze jest już za nim, ale jakże się mylił. Raptem niebo zaszło czarnymi chmu-rami, a lekki dotąd wiatr niespodziewanie zamienił się w gwałtowny huragan. Błyskawice rozdzierały niebo. Maleńka łódka nie miała żad-nych szans na przetrwanie, rozerwało ją na kawałki. Tym razem mężczy-zna nie wierzył, że ujdzie z życiem. A jednak udało się. Woda wyrzuciła go na brzeg jakiejś wysepki.

I tym razem nie ostudziło to jego zapału. Wydrążył z pnia drzewa kolejną łódź. Zanim jednak wypłynął, poprosił o radę miejscowego mędrca.

– Co mam robić, dobry człowieku, żeby dopłynąć do kraju słońca? – Przeszkadza ci w tym władca mórz, burz i wiatrów. Nazwij łódź jego

imieniem, może wtedy będzie dla ciebie łaskawszy.I tak też młody człowiek zrobił. Odtąd już fale były spokojne, a wiatr

sprzyjał mu przez całą drogę. Z dnia na dzień pozostawiał za sobą chłód i ciemności. Na horyzoncie pojawiła się jasność i ciepło, a w pewnej chwili powoli – jakby nieśmiało – wyszło z wody słońce, by zaraz zabły-snąć w całej krasie.

Młodzieniec oniemiał z zachwytu. Zaśpiewał na jego cześć radosną pieśń. Odtąd też mieszkańcy Krainy Cieni nie żyli już w ciemności, bo młody człowiek sprowadził im słońce.

20

JesteM Wdzięczny bogu i LudzioM

grudzień


Temat: Jestem wdzięczny Bogu i ludziom

Gdy szczerze „dziękuję”, Twoim światłem promieniuję.

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – 1 Tes 5, 16-18

„Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.”

➢ Pytania do przeczytanego tekstu:– Jakie dwie zachęty kieruje do nas Pan Bóg w swoim słowie?Aby dziękować i modlić się.– Za kogo się modlicie?Za dziadków, rodziców, księdza…

21


– Zatem najczęściej modlicie się o coś, co jest ważne. A czy nie powinniśmy też pamiętać, żeby w swoich modlitwach za coś Panu Bogu podziękować? Jak myślicie, za co polskie dziecko na początku XXI wieku może dziękować?

Za rodzinę, zdrowie, mądrość, że ma co jeść, że ma ładne ubrania, że może chodzić do szkoły…

– Jaka modlitwa łączy dzieci na wszystkich kontynentach?Ojcze nasz – modlitwa, której nas nauczył Pan Jezus➢ Posłuchajcie teraz tej modlitwy w różnych językach świata i wybierz-

cie te, które wydają się wam najciekawsze albo najbardziej egzotyczne.http://adgentes.misjonarze.org/index.php/modlitewnik/rozaniec-misyjny/

3. Działanie➢ Wiemy już, że wszystkie chrześcijańskie dzieci na świecie modlą się

do Pana Boga tymi samymi słowami. I choć żyją na różnych kontynen-tach i mówią innymi językami, a czasem mają inny kolor skóry, to jednak stanowią jedną wielką rodzinę Bożą.

➢ Wszystkie dzieci łączy także to, że bardzo lubią rozwiązywać różne łamigówki i rebusy. Spróbujcie teraz odpowiedzieć na kilka afrykańskich zagadek.

Zgadnij, kim jestem?1. Jestem dosyć dużym zwierzęciem.2. Najczęściej mieszkam na sawannie.3. Jestem ssakiem.4. Żyję w niewielkim stadzie.5. Samce i samice mojego gatunku różnią się od siebie wyglądem,

jednak wszyscy mamy płową sierść.6. Jestem silny i szybki.7. Jestem drapieżnikiem z rodziny kotów.8. Poluję w grupie.

22


9. Jestem samcem, więc mam wspaniałą grzywę i głośno ryczę.10. Nazywają mnie „królem zwierząt”. (lew)

Co to jest?– Soba ukalakala kyavulu maji kakate myongo! – Wódz, który dużo

pracuje, ale plecy go od tego nie bolą! (język)– Makamba ayadi akalakala kumoxi maji kudimenekena! – Dwóch

przyjaciół, którzy razem pracują, ale nigdy się nie pozdrawiają. (oczy)– Awutho, aring aringi kinde duto – Cały czas biegnie przed siebie.

(woda)– Thoul ma yweyo iro (Gare) – Smok wypuszczający dym. (pociąg)

Zagadki w języku Maasai (Kenia, Tanzania):– Parkinyeyie oinyeyie iloreren (Enkakenya) – Kto budzi wszystkich

ludzi? (poranek)– Murrum lainei kumok naa emua nabo eeta – Wielu wojowników

w czerwonym kolorze. (czerwone mrówki)(zagadki za stroną www.pracowniawielokulturowa.pl)


Wprowadzenie ➢ Czytamy bajkę z Mozambiku (zał. 1). ➢ Sprawdzamy rozumienie tekstu – metoda dramy.Przedstawcie postać hieny i chłopca (wybieramy dwoje dzieci, które

będą przyjmować taki układ ciała, jaki im wskażą pozostali uczestnicy zajęć. Należy zwrócić uwagę, jak pokazać zło, wyrachowanie, brak uczuć, ale także wdzięczność za doświadczone dobro. Ustawiający mówią, jak ma stanąć wybrana osoba i uzasadniają dlaczego).

– Jak zachowali się bohaterowie opowiadania? Oceńcie ich postępo-wanie.

Hiena – bardzo źle, nie potrafiła docenić wyświadczonej pomocy, wolała żywić urazę w sercu do ojca chłopców. Chłopcy – bardzo dobrze,

23


pomogli komuś, kto był w potrzebie, zając – uczciwie wymierzył spra-wiedliwość.

– Jaka prawda została przypomniana w opowiadaniu?Wdzięczność to wielka cnota.– A co to jest cnota? Burza mózgów, odpowiedzi zapisujemy na kartce, dążymy do ustalenia

definicji, że cnota to utrwalone w nas dobro. ➢ Wykonujemy doświadczenie. Zapalamy małą świeczkę, po czym przy-

krywamy ją szklanką lub przezroczystym kubkiem, żeby odciąć dopływ powietrza (kubek owijamy kartką w taki sposób, żeby w rozwinięciu tematu zdjąć ją i odczytać napisy. Na szklankę możemy też nakleić karteczki samo-przylepne, żeby doświadczenie było widoczne). Obserwujemy, jak świeca gaśnie.

– Dlaczego świeca zgasła?Zabrakło jej tlenu.– Świeca jest jak nasza wiara, brak tlenu to nasze grzechy. A co jest

„gaśnicą” w naszym życiu?Rozwinięcie➢ Ściągamy z kubka kartkę i odczytujemy zapisane na niej zdania, co

w naszym życiu jest taką „gaśnicą”. Przykłady: To jest za trudne..., Trzeba się wysilić..., Nie chce mi się...,

Mnie też się coś od życia należy..., Nie muszę myśleć o innych..., Chcę odpo-cząć, i tak nie warto się starać..., Będą się ze mnie śmiać,.... Jeszcze będę musiał potem wszystkim podziękować, że mi łaskawie pomogli…. Nie cier-pię być komuś wdzięcznym za pomoc, to takie poniżające… I tak mi się nie uda… wszyscy mi mówią, że jestem do niczego, to po co się starać… I tak niczego nie robię doskonale… wolę krytykować niż być krytykowanym… łatwiej jest komuś powiedzieć, że źle robi, niż samemu źle zrobić.

– Dlaczego te słowa nas gaszą?Bo zabierają sens działania.

24


– Co zatem zrobić, by nadać sens naszej pracy, naszemu życiu? Które z zdań – powiązanych z tematem – będzie dla nas wskazówką, co należy zmienić w naszym postępowaniu?

Później będę musiał wszystkim podziękować, że mi łaskawie pomogli… Nie cierpię być komuś wdzięcznym za pomoc, to takie poniżające.

➢ MUSIMY NAUCZYĆ SIĘ DZIĘKOWAĆ DRUGIEMU CZŁO-WIEKOWI ZA POMOC, MUSIMY NAUCZYĆ SIĘ WDZIĘCZNOŚCI. Wdzięczność podtrzymuje nasz zapał, podobnie jak powietrze podtrzy-muje płomień świecy. To wdzięczność pozwala, by płonął w nas misyjny płomień, by „chciało nam się chcieć”; bez niej „gaśniemy”. Narzekaniem i postawą roszczeniową gasimy światło w sobie i w innych. Te postawy są zaraźliwe, są jak „gaśnice”, które odcinają dopływ tlenu. Jeśli przeby-wamy w towarzystwie „marudy”, zaczynamy narzekać jak on. Jeśli sami marudzimy, zarażamy innych wokół siebie. Jesteśmy egoistami.

➢ Poszukajmy recepty na nasz problem. Na arkuszu naklejcie kartkę zdjętą z kubka, a obok dopiszcie pomysły, jak nie dopuścić do ugaszenia płomienia (zał. 2).

Podsumowanie➢ Powietrze jest potrzebne, żeby świeca płonęła. Tym, co pod-

trzymuje nasz wewnętrzny ogień – zapał misyjny – jest wdzięczność. Kiedy dziękuję za to, co mam, kim jestem, co potrafię, wtedy zaczynam dostrzegać, jak Bóg działa w moim życiu, zaczynam widzieć Jego obec-ność. To sprawia, że jestem szczęśliwy i radosny. To również otwiera moje oczy i serce dla innych – chce mi się wówczas poświęcać czas, starać się, wysilać, widzę cel, który chcę osiągnąć, wierzę, że warto podjąć trud.

➢ Korzystając z naklejki „Dekalogu Małego Misjonarza” nr 4 – Misjonarz za wszystko dziękuje Jezusowi – kończymy spotkanie

modlitwą, która powinna mieć charakter dziękczynny.Metoda – opowiadanie, drama, doświadczenie ze świecą.

25



1. Zachęcamy dzieci do udziału w roratach.2. Przygotowujemy z dziećmi liturgię Mszy św. roratniej, podczas któ-

rej w sposób szczególny będziemy się modlić za ludzi trwających jeszcze w adwencie wiary.

3. Uczestniczymy we Mszy św., podczas której nastąpi rozesłanie kolędników misyjnych.

4. Przygotowujemy nabożeństwo przy żłóbku.


Na podstawie różnych numerów „Świata Misyjnego” (np. listów od dzieci z krajów misyjnych, rubryki „Na alarm” i „Oczami misjonarza”) oraz materiałów ze strony pdmd.missio.org.pl (w zakładce „spotkania formacyjne”) przygotowujemy pokaz multimedialny o radości dzieci w krajach misyjnych. Staramy się w nim pokazać, jak wiele prostych, niezauważalnych przez nas rzeczy inne dzieci przyjmują z wdzięcznością (wschód słońca, które ogrzewa ciało po chłodnej nocy / skromny posiłek / możliwość nauki w szkole / jeden zeszyt i ołówek / dzień przeżyty bez przemocy itp.).


1. Organizujemy kiermasz świąteczny, na którym sprzedajemy sianko, karty i stroiki.

2. W szkole i w parafii wystawiamy jasełka misyjne.3. Wyruszamy z kolędą misyjną. Tegoroczne ofiary będą przekazane

dla dzieci z Republiki Demokratycznej Konga oraz Republiki Konga.

Załączniki

26


✓ Załącznik nr 1Hiena i pułapka – bajka z MozambikuZdarzyło się kiedyś, że pewien myśliwy zastawił pułapkę na zwierzynę

żyjącą w puszczy. Rankiem następnego dnia dwaj jego synowie poszli sprawdzić, czy coś się złapało. W potrzasku znaleźli hienę. Chłopcy bardzo się jej przestraszyli i już mieli zawrócić do domu, kiedy zwierzę przemówiło ludzkim głosem.

– Nie bójcie się! Podejdźcie bliżej, a obiecuję, że nic wam nie zrobię.Podeszli więc ostrożnie do klatki i delikatnie pogłaskali hienę po

sierści.– O, jacy jesteście mili! – rzekła przymilnie. – Wypuście mnie na

wolność, bo moje mięso nie bardzo nadaje się do jedzenia. Jest twarde i łykowate. Nie będzie ze mnie żadnego pożytku.

– Moglibyśmy cię wypuścić, ale czy nie zrobisz nam krzywdy? – spytał jeden z chłopców.

– Daję wam słowo honoru, że nie – przysięgło zwierzę.Hiena skłamała bez mrugnięcia okiem, w rzeczywistości bowiem

żywiła w sercu nienawiść do ich ojca. A teraz nadarzała się doskonała okazja, żeby się na nim zemścić. Chłopcy, słysząc takie zapewnienie, uwolnili zwierzę z pułapki. Oszustka półżywa legła na trawie.

– Och, nie mam nic siły – westchnęła. – Nie dam nawet rady dojść do swego domu. A może wy byście mnie tam zanieśli? Mam tam spore zapasy żywności, to podzielę się z wami.

Chłopcy bez wahania wzięli hienę na ramiona i ruszyli przed siebie. Droga była daleka, z trudem więc dotarli we wskazane miejsce. Jednak nie znaleźli tam żadnych zapasów.

– A niech to! – zawołała hiena. – Widać ktoś mi je ukradł, kiedy sie-działam w pułapce. Na szczęście nad brzegiem rzeki mam inną kryjówkę. Chodźmy tam!

Chłopcy ostatkiem sił wzięli ją na ramiona i ruszyli w drogę. Ona tymczasem myślała sobie tak: „Każę im nosić się tak długo, aż padną

27


z wyczerpania, a wtedy ich zjem”.W pewnej chwili ten dziwny korowód ujrzał zając. Natychmiast

domyślił się, że hiena coś knuje.– Co ci dolega, moja droga? – zapytał.– Wpadłam w pułapkę, którą założył ich ojciec – wyjaśniła. – To niemożliwe! Nigdy nie uwierzę, że ty, taka bystra, nie zauważyłaś

klatki! – kontynuował zając.– Ależ to święta prawda, zającu.– Uwierzę dopiero wtedy, gdy zobaczę to na własne oczy! Pokaż, jak

to się stało – nie ustępował zając.Hiena natychmiast zarządziła powrót na miejsce zdarzenia. Tam

chłopcy otworzyli pułapkę, żeby zwierzę mogło wejść do środka. Kiedy już tam się znalazła, zając powiedział:

– Jesteś niewdzięczna. Nie doceniłaś dobroci tych chłopców. Chciałaś zrobić im krzywdę, żeby zemścić się na ich ojcu. Teraz za karę posiedzisz sobie w tej klatce.

Jeśli ktoś wyświadczy ci coś dobrego, nigdy nie odpłacaj mu złem. Wdzięczność to wielka cnota.

28

JesteM radosny i budzę radość

styczeń


Temat: Jestem radosny i budzę radość

Nie szukaj szczęścia w przyjemności, bo cię ominą prawdziwe radości.

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – 2 Kor 9, 6-7

„Tak bowiem jest: kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszo-nym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg.”

➢ Nawiązując do słów z Ewangelii, spróbujcie dopasować pytania do odpowiedzi (rozsypanka):

– Kto? (ja, ty...)– Co robić? (dziel się, dawaj...)– Gdzie? (tutaj, wszędzie...)

29


– Kiedy? (teraz, często, zawsze...)– Komu? (bliźnim, potrzebującym, bliskim...)– W jaki sposób? (radośnie)➢ Z rozsypanych wyrazów ułóżcie poprawne zdanie:Zawsze i wszędzie radośnie dziel się z bliźnim.Robienie czegoś z radością pozwala nam czuć się szczęśliwymi.

3. Działanie➢ Narysujcie, kim chcielibyście zostać, kiedy dorośniecie.Dzieci robią schematyczne, szybkie rysunki. ➢ Uzasadnijcie, dlaczego wybraliście takie zawody.Odpowiedzi będą różne, należy jednak podkreślać przy każdym zawo-

dzie, że wybrana praca będzie dawała satysfakcję i na pewno będzie służyć innym ludziom, a to daje zadowolenie i poczucie bycia potrzebnym.


Wprowadzenie ➢ Czytamy bajkę buszmeńską (zał. 1). Sprawdzamy zrozumienie tek-

stu. Dzieci odpowiadają na pytania „prawda” lub „fałsz”.• Zajączek poszedł na spacer ciemną nocą. F• Niebo usiane było gwiazdami. P• Jezioro leżało na rozległej równinie. F• Zajączek zobaczył złocisty księżyc. P• Zajączek był zachwycony pięknem księżyca. P• Księżyc znikł w jeziorze. P• Zajączek tęsknił za księżycem, ale nie płakał za nim. F• Następnego dnia księżyc znów pojawił się nad jeziorem. P• Księżyc czasami może zostać z zajączkiem. F• Księżyc zaproponował zajączkowi, że zostaną przyjaciółmi. P• Księżyc zwrócił się do zajączka z prośbą. P• Zajączek spełnił prośbę księżyca. F

30


– Jak został ukarany zajączek za nieposłuszeństwo wobec prośby księżyca?

Twoja górna warga zostanie przecięta. Będzie to znak, że jesteś egoistą i nie potrafisz dzielić się radością z innymi; stracił przyjaźń księżyca.

– Jaki morał zawarto w bajce?Przyjaźni nie można zatrzymać tylko dla siebie. Prawdziwy przyjaciel

nie zawłaszcza sobie drugiego człowieka. Nie wolno być egoistą. Trzeba się dzielić z innymi.

Rozwinięcie➢ Cieszę się, że zrozumieliście, jak ważne jest, żeby się dzielić.

W nagrodę mam dla was cukierki.Cukierki kładziemy na stół, ale jest ich mniej niż dzieci. Prosimy, by ktoś

je podzielił. Czekamy na reakcję, co się będzie działo, kiedy okaże się, że zabrakło cukierków. Być może niektóre dzieci oddadzą swoje, a inne będą zdezorientowane i powiedzą, że słodyczy jest za mało. Podsumowujemy eksperyment. Wyrażamy uznanie dla tych, które umiały oddać to, co dostały.

– Czy łatwo jest się dzielić? Co czuły dzieci, które oddały swojego cukierka?

Sprawiłam komuś radość; ona chciała tego cukierka bardziej niż ja; było mi przyjemnie, gdy usłyszałam pochwałę.

➢ Powinniśmy chętnie dzielić się, ponieważ dawanie sprawia o wiele więcej radości niż branie. Są tacy ludzie, którzy poświęcają się dla innych w ramach wolontariatu misyjnego.

Wolontariusze misyjni działają przy zgromadzeniach takich jak sal-watorianie, salezjanie, kombonianie czy SMA (Stowarzyszenie Misji Afrykańskich).

Kim jest świecki wolontariusz misyjny? To osoba, która ofiarowuje swój czas, wiedzę i umiejętności, aby słu-

żyć najbardziej potrzebującym w krajach Afryki, Ameryki Południowej, Europy Wschodniej lub Azji. Najważniejszym aspektem pracy takiego

31


wolontariusza jest dzielenie się świadectwem chrześcijańskiego życia. Żyjąc wśród tych, do których jesteśmy posłani, wykonujemy konkretną pracę na rzecz innych i jesteśmy żywymi świadkami miłości Jezusa Chrystusa.

Co robią wolontariusze misyjni? – Dzielą się świadectwem codziennego życia Ewangelią.– Są wychowawcami w domach dla dzieci i domach dla dzieci ulicy.– Uczą w szkołach i przedszkolach.– Prowadzą świetlice i oratoria dla dzieci i młodzieży.– Animują życie parafii.– Organizują obozy wakacyjne dla dzieci.– Uczą przedmiotów technicznych, języków oraz nowoczesnych metod

stosowanych w edukacji.– Przygotowują i kształcą lokalnych animatorów i nauczycieli.– Projektują i budują szkoły, przedszkola, internaty, przychodnie

medyczne i oratoria.– Pracują jako lekarze, pielęgniarki, rehabilitanci.– Szkolą personel medyczny itp.Warunki, jakie trzeba spełnić, żeby wyjechać na misje:– co najmniej roczny okres formacji i przygotowania do wyjazdu,

obejmujący uczestnictwo w spotkaniach wolontariuszy oraz indywidualne przygotowanie;

– aktywna współpraca i udział w działaniach wolontariatu na terenie Polski;

– silna motywacja i predyspozycje do wykonywania danego rodzaju pracy;

– zgromadzenie funduszy na pokrycie kosztów podróży, ubezpieczenia i szczepionek;

– dobra znajomość języka obowiązującego w danym kraju misyjnym;– ukończone 18 lat.Ostateczną decyzję o wyjeździe podejmuje duszpasterz wolontariatu.

(źródło: swm.pl)

32


PodsumowanieZachęcam was, abyście uczyli się dawać. W przyszłości, być może,

któreś z was zostanie wolontariuszem misyjnym, a później przyjdzie na zajęcia naszego ogniska misyjnego i opowie dzieciom o swojej pracy?

Metoda – rozsypanka wyrazowa, opowiadanie, analiza tekstu.

III. SpotkanIe modlItewne

1. Przygotowujemy liturgię Mszy św. na Misyjny Dzień Dzieci (pomo-ce znajdują się Materiałach Liturgicznych pt. Kolędnicy Misyjni 2013).

IV. „Świat Misyjny”

– Na podstawie „Świata Misyjnego” przygotowujemy gazetkę szkol-ną o dzieciach świata i Misyjnym Dniu Dzieci. Pomoce także na www.pdmd.missio.org.pl

– Dla parafian lub społeczności szkolnej przygotowujemy insceniza-cję lub bajkę z kraju misyjnego.

V. BudowanIe wSpólnoty

1. Podsumowujemy kolędowanie misyjne.2. Do Sekretariatu Krajowego PDMD przesyłamy sprawozdanie

z kolędowania wraz ze zdjęciami.3. Bierzemy udział w konkursie „Moje kolędowanie misyjne”. Szcze-

góły na www.pdmd.missio.org.pl .4. Organizujemy koncert kolęd dla rodziców.5. Wspieramy polskich misjonarzy.

33


Załączniki

✓ Załącznik nr 1Dlaczego zając ma rozciętą wargę? – bajka buszmeńska Ta noc była niezwykle jasna. Mały zajączek nie mógł zasnąć, wymknął

się więc z legowiska i przykucnął na szczycie góry. Z zachwytem obser-wował niebo, które nocą było zupełnie inne niż w dzień – całe usiane jasnymi punkcikami.

Nagle zza góry wyłonił się srebrzysty księżyc. Jego światło odbiło się w jeziorze położonym u podnóża góry. Zajączek patrzył zauroczo-ny. Po raz pierwszy w życiu zobaczył takie wspaniałe zjawisko. Przez długie godziny obserwował drogę srebrnego krążka. W pewnej chwili z przerażeniem zauważył, że księżyc zaczął maleć, by w końcu zniknąć w wodach jeziora. Zajączek rozpłakał się z żalu, że nigdy więcej nie ujrzy już nic równie pięknego. Z bijącym sercem następnej nocy wszedł na szczyt góry. Tym razem nie cieszył go widok gwieździstego nieba, tęsknił bowiem za jasnym światłem księżyca. Jakież więc było jego zdumienie, kiedy nagle pojawił się on na niebie. Srebrna tarcza zdawała się lśnić jeszcze bardziej niż poprzedniej nocy.

– Krążku, srebrny krążku! – zawołał z radością. – Jak to się stało, że znowu jesteś? Przecież wczoraj utonąłeś w jeziorze!

Księżyc uśmiechnął się szeroko, aż roziskrzyła się cała woda.– Nie zatonąłem. Jestem księżycem i każdej nocy przebywam taką

drogę.– Ale ja nie chcę, żebyś odchodził. Zostań ze mną na zawsze – prosił

zajączek.– To niemożliwe. Jednak mogę zostać twoim przyjacielem. Powierzę

ci też pewne zadanie. Idź i powiedz wszystkim zwierzętom, że jestem waszym sprzymierzeńcem i każdej nocy będę rozświetlał wam drogi. Nie zapomnij im tego powtórzyć!

34


Kiedy księżyc odszedł, zajączek bardzo posmutniał. Tym razem z innego powodu. Otóż za nic w świecie nie chciał z nikim dzielić się swoim nowym przyjacielem. Pragnął mieć go tylko dla siebie. Nie powtórzył zatem nikomu słów księżyca, jednak po pewnym czasie praw-da wyszła na jaw. Kiedy księżyc dowiedział się o tym, wpadł w straszny gniew.

– Bardzo mnie zawiodłeś, zajączku! Prawdziwi przyjaciele tak nie robią. Musisz ponieść za to karę. Odtąd twoja górna warga będzie prze-cięta na znak, że jesteś egoistą i nie potrafisz dzielić się radością z innymi – powiedział do zajączka i zasmucony skrył się za chmurami.

35

JesteM piękny(a) i tWórczy(a)

Luty


Temat: Jestem piękny(a) i twórczy(a)

Jest we mnie obraz Stwórcy, mogę być piękny i twórczy!

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – 1P 4, 10

„Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał.”

➢ Wyjaśniamy pojęcie „szafarz” (można pobawić się w skojarzenia: szafa – miejsce przechowywania rzeczy; coś z niej wyciągam, gdy potrze-buję; mogę wyjąć coś dla kogoś...).

➢ Czym w naszym życiu jest „różnoraka łaska Boża”?

3. Działanie ➢ Bóg stworzył mnie pięknym, jedynym i niepowtarzalnym. Żeby

podkreślić tę naszą wyjątkowość, zapraszamy dzieci do eksperymentu:

36


Wszyscy malują farbą dłonie i odciskają je na kartce. Ewentualnie na sztywnej, przezroczystej folii rysują kontur swojej dłoni. Następnie nakła-dają folie jedna na drugą i zastanawiają się, dlaczego poszczególne obrysy nie pasują do siebie idealnie.

➢ Każdy z nas ma inną dłoń, nawet jeśli kontur wydaje się być podob-nym (mamy pięć palców, zbliżony układ dłoni), to jednak jest ona jedyna i niepowtarzalna.

Niepowtarzalne są również nasze zdolności, nasz wygląd (nawet bliź-niaki czymś się różnią). Czasem jesteśmy niezadowoleni ze swego wyglą-du, ale Pan Bóg zawsze patrzy na nas z zachwytem. To On nas stworzył. Dał nam też talenty, o których może jeszcze nie wiemy, ponieważ nie mieliśmy okazji ich odkryć. Żebyśmy jednak mogli się nimi dzielić, musimy nie tylko je poznać, ale także rozwijać.


Wprowadzenie ➢ W temat dzielenia się swoimi umiejętnościami wprowadzamy dzieci

poprzez bajkę Hansa Christiana Andersena Pięć ziarnek grochu (zał. 1). ➢ My także powinniśmy być podobni do ziarnka grochu, którym Pan

Bóg posłużył się, by przywrócić radość i zdrowie chorej dziewczynce. (Jeśli ta forma jest zbyt długa na wprowadzenie, istnieje inna możli-

wość. Można skorzystać z komputera i pokazać dzieciom kilka stron inter-netowych z działalności różnych ognisk misyjnych).

Rozwinięcie➢ Dzielimy się z innymi swoimi talentami, darami i życiem, ponieważ

„Nikt nie jest samotną wyspą”. Wszyscy jesteśmy stworzeni do dzielenia się, bo tylko wtedy sami również się rozwijamy.

Dzieci spotykają się w ognisku od prawie pół roku, mogą zatem wypisać na kartkach, jakie inicjatywy udało im się już podjąć i jakie ich talenty zostały przy tym wykorzystane. Tworzą plakat. W jednej kolum-

37


nie wypisują dotychczasowe zaangażowania w parafii i szkole, w drugiej talenty, które wykorzystały podczas przygotowań. Na przykład:talent plastyczny przy tworzeniu gazetek i plakatów; talent muzyczny, pamięć przy nauce tekstów do misyjnego nabożeństwa, talent aktorski w inscenizacji misyjnej.

– Skąd mamy talenty?– Jak to się dzieje, że każdy z nas jest inny, ma inne dary i zdolności?➢ Podsumowujemy wypowiedzi dzieci oraz ich spostrzeżenia doty-

czące talentów. Podkreślany wysiłek, jaki niejednokrotnie towarzyszył im podczas przygotowywań różnych inicjatyw. Zwracamy także uwagę na radość, jaką może mieć tylko ktoś, kto cokolwiek zrobił dla innych. Nawiązujemy do hasła: Nie szukaj szczęścia w przyjemności, bo cię ominą prawdziwe radości.

➢ Przechodzimy do tematu wykorzystywania swoich talentów na rzecz wspólnoty, którą tworzy rodzina, przyjaciele, parafia. Jeśli ogni-sko istnieje od dłuższego czasu, wówczas nawiązujemy do znanego dzieciom misyjnego MOSTU i przypominamy, co oznacza literka T (twórczość).

➢ Przypominamy słowo Boże przeczytane na początku spotkania. Powtarzamy, by dzieci zapamiętały je jako wskazówkę od Pana Jezusa dla dobra wspólnoty Kościoła.

➢ Dzieci dobierają się parami. Każda para otrzymuje kartkę z trzema kołami wpisanymi w siebie. W środku wpisują swoje imię i nazwisko, a na kreskach odchodzących promieniście – imiona członków rodziny. Następnie wpisują, czym mogą się podzielić z poszczególnymi osobami (np. na kresce do rodzeństwa – nauczę brata gry w warcaby; znajdę czas, by się z nim pobawić itp.). Po zakończeniu pracy pary wymieniają się pomysłami i pod kołami zapisują myśli kolegów, których same nie napi-sały, a mogą je wykorzystać w swojej rodzinie. W drugim kole zapisują hasło „koledzy, przyjaciele”, w trzecim „parafia”, po czym dopisują pomy-sły – jak w pierwszym kole (zał. 2).

38


➢ Dekalog Małego Misjonarza nr 6: Misjonarz cieszy się, że może służyć innym.

➢ W oparciu o świadectwo misjonarza podkreślamy wartość bezinte-resownej służby dla innych jako źródła głębokiej radości.

Metoda: eksperyment, opowiadanie, analiza utworu, pogadanka.


1. W miarę możliwości włączamy się w przygotowanie liturgii Mszy św. na Światowy Dzień Chorego.

2. Modlitwą obejmujemy wszystkich chorych i samotnych. Pamiętamy również o chorych, cierpiących dzieciach z krajów misyjnych.

3. W święto Cyryla i Metodego, patronów Europy, modlimy się o powołania kapłańskie i zakonne w krajach Europy, a także za misjona-rzy przygotowujących się w Centrum Formacji Misyjnej w Warszawie.


W różnych numerach „Świata Misyjnego” odnajdujemy informacje i przykłady pomysłowości polskich dzieci, ale także dzieci w krajach misyjnych.

– Przygotowujemy naszyjnik dzieci z Ugandy („Warsztat Małego Misjonarza” w „Świat Misyjny” 2/2013, str. 32) lub opracowujemy „prze-pis” na jego wykonanie (opis i zdjęcia) do rubryki „Warsztat małego misjonarza”. Wysyłamy do redakcji „Świata Misyjnego” na adres [email protected]. Najciekawsze prace ukażą się w czasopiśmie i na stronie internetowej PDMD.


1. Organizujemy „misyjny bal karnawałowy” (dzieci przychodzą w strojach „kontynentalnych”), na którym będą konkursy oraz sprzedaż ciast i misyjnych potraw.

39


2. Organizujemy zabawę w plenerze: kulig, lepienie misyjnego bałwa-na, gry zespołowe.

3. Zachęcamy dzieci, żeby odwiedziły kogoś chorego (kolegę, członka rodziny – w domu, szpitalu, domu opieki).

Załączniki


Bajka Pięć ziarnek grochu – Hans Christian Andersen

Było sobie pięć ziarnek grochu w jednym strączku; wszystkie były zielone i strączek był zielony, myślały więc, że cały świat jest zielony; to całkiem zrozumiałe. Strączek rósł i ziarnka groszku rosły, mimo że coraz ciaśniej było im w ich mieszkaniu, jakoś sobie radziły i siedziały rzędem, jedno przy drugim. Słońce świeciło i ogrzewało strączek, deszcz go spłukiwał, było ciepło i dobrze, jasno w dzień i ciemno w nocy, tak jak powinno być; ziarnka groszku stawały się coraz większe i coraz więcej myślały, bo czymś trzeba się przecież zająć.

– Czyż zawsze mamy tu tkwić? – pytały – stwardniejemy od tego dłu-giego siedzenia. Wydaje nam się, że tam na dworze coś się dzieje; mamy jakieś przeczucia!

Upłynęły tygodnie. Ziarnka grochu zrobiły się żółte i strączek także pożółkł.

– Cały świat żółknie – mówiły. I miały słuszność.Nagle poczuły silny wstrząs; zerwano strączek, dostał się w ludzkie

ręce, wraz z wieloma pełnymi strąkami znalazł się w kieszeni kurtki.

40


– Teraz już nam wkrótce otworzą – powiedziały i czekały na tę chwilę.– Chciałbym teraz wiedzieć, który z nas zajdzie najdalej – powiedział

najmniejszy groszek. – Zaraz się to okaże.– Niech się stanie, co się ma stać – oświadczył największy. Trach!

Strączek pękł i wszystkie pięć groszków potoczyło się w jasnym blasku słońca: leżały w dziecięcej dłoni, pewien chłopczyk trzymał je i mówił, że byłyby to doskonałe naboje do jego procy; zaraz potem jeden z groszków dostał się do procy i został wystrzelony.

– Teraz lecę w daleki świat! Niech mnie schwyta, kto potrafi! – krzyk-nął groszek i poleciał.

– A ja lecę prosto do słońca – powiedziało drugie ziarnko groszku. Słońce to wspaniały strąk, w sam raz odpowiedni dla mnie. I poleciało.

– Gdziekolwiek się dostaniemy, będziemy sobie spały – powiedziały następne dwa ziarnka – ale mimo to potoczmy się trochę.

I rzeczywiście potoczyły się naprzód, po podłodze, wkrótce włożono je jednak do procy.

– My zajdziemy najdalej! – krzyknęły.– Niech się stanie, co się ma stać – powiedziało ostatnie ziarnko

i wystrzeliło w powietrze, poleciało na starą deskę pod okno na podda-szu, wpadło do szpary wypchanej mchem i miękką ziemią, mech otulił je; leżało tam zapomniane, ale Bóg o nim nie zapomniał.

– Niech się stanie, co ma się stać – powiedziało.W maleńkim pokoiku na tym poddaszu mieszkała biedna kobieta,

która ciężko pracowała, chodziła po domach i czyściła piece, rąbała drze-wo – miała dużo sił i chęci do pracy, ale mimo to była wciąż w biedzie.

W domu, w małej izdebce na poddaszu, zostawiała swą jedyną nie-dorosłą córeczkę, delikatną i wątłą; dziewczynka przez cały rok leżała w łóżku i zdawało się, że nie może ani żyć, ani umrzeć.

– Pójdzie do swojej siostrzyczki – mówiła kobieta. – Miałam dwoje dzieci, było mi ciężko pracować na dwoje, ale Bóg podzielił się ze mną i jedno zabrał do siebie, teraz chciałabym bardzo zatrzymać sobie drugie;

41


ale Bóg nie chce, aby dzieci były rozłączone, więc ta także odchodzi do siostrzyczki.

Ale chora dziewczynka nie odeszła. Leżała cierpliwie i spokojnie przez cały dzień, gdy matka wychodziła, aby coś zarobić.

Była wiosna i kiedy matka wczesnym rankiem szła do pracy, a słońce tak pięknie świeciło przez okno i promienie padały na podłogę pokoiku, chora dziewczynka wpatrywała się w najniższą szybę.

– Co to jest, to zielone, co wygląda zza szyby i porusza się na wietrze?Matka podeszła do okna i uchyliła je.– Ach – powiedziała – to mały groszek, który wypuścił zielone listki!

W jaki sposób mogło się to ziarnko dostać do szpary? Masz teraz mały ogródek, na który możesz sobie patrzeć.

Przesunięto łóżko chorej bliżej okna, aby dziewczynka mogła patrzeć na kiełkujący groch, a matka poszła do roboty.

– Mamo, wydaje mi się, że wyzdrowieję – powiedziała dziewczynka wieczorem. – Słońce grzało mnie dzisiaj tak mocno. Groszek przyjął się tak dobrze i ja na pewno także wyzdrowieję, wstanę i wyjdę na słońce.

– Daj Boże! – powiedziała matka, chociaż nie wierzyła, aby to się mogło stać; kijkiem podparła kiełkujący groch, który obudził tyle rado-snych myśli w dziewczynce; nie chciała, aby go wiatr połamał. Koniec nitki przywiązała do parapetu okna i do górnej części ramy, aby pędy groszku miały się na czym oprzeć i piąć, strzelając w górę; widać było, jak groszek rozwija się z każdym dniem.

– Doprawdy, ma pączki! – powiedziała pewnego ranka kobieta i zaświtała jej nadzieja, że mała, chora dziewczynka wyzdrowieje; uprzy-tomniła sobie, że w ostatnich czasach mała ożywiła się, więcej mówiła, a w ciągu ostatnich dni sama siadała na łóżku i błyszczącymi oczami patrzała na maleńki ogródek, który składał się z jedynego ziarnka gro-chu. W tydzień później chora dziewczynka po raz pierwszy wstała na godzinę z łóżka. Uszczęśliwiona siedziała w promieniach ciepłego słońca; okno było otwarte, a przed oknem rósł w pełnym rozkwicie czerwono-

42


-biały kwiatek groszku. Dziewczynka pochyliła główkę i pocałowała ostrożnie delikatne płatki. Dzień ten był prawdziwym świętem.

– Pan Bóg sam posadził to ziarnko i pozwolił rozkwitnąć roślince, aby dodać nadziei tobie, moje drogie dziecko, i mnie – powiedziała uszczę-śliwiona matka i uśmiechnęła się do kwiatka, jak do dobrego anioła zesłanego przez Boga.

A co się stało z innymi ziarnkami?To, które poleciało w daleki świat, wołając: „Niech mnie schwyta, kto

potrafi”, wpadło do rynny na dachu i dostało się do gołębnika, leżało tam jak Jonasz w brzuchu wieloryba. Dwa leniwe ziarnka zostały pożarte przez gołębia. Przynajmniej na coś się przydały. Ale czwarte ziarnko, to, które chciało się dostać do słońca, wpadło do rynsztoka, leżało tam dnie i tygodnie w stojącej wodzie i pęczniało.

– Utyłem porządnie – powiedział groszek. – Pękam! Dalej nie może zajść i nie zaszło dalej chyba żadne ziarnko grochu. Jestem najniezwy-klejsze ze wszystkich pięciu ziarnek w strączku.

A rynsztok podzielił to zdanie.Przy oknie w pokoiku na poddaszu stała dziewczynka z błyszczącymi

oczami, zdrowymi, rumianymi policzkami, patrzyła na kwiatek grochu i dziękowała za niego Panu Bogu.

– A ja jednak upieram się przy moim ziarnku – powiedział rynsztok.


✓ Załącznik 3

DLA ANIMATORA:

Ciało człowieka składa się z około 50 mld komórek. To 10 tys. razy więcej niż liczba ludzi na Ziemi. Komórki te zbudowane są z 6 mld czą-steczek – białek, tłuszczów, cukrów i aminokwasów. To 60 razy tyle co gwiazd w widocznej części wszechświata.

Wszystkie te komórki tworzą 800 tkanek, 211 kości, 450 par mięśni szkieletowych, parę kostek słuchowych, 12 par nerwów czaszkowych, 2 półkule mózgowe. Całość – u człowieka o wadze 70 kg – zanurzona jest w 45 litrach wody. Żeby odżywić, natlenić i oczyścić organizm, pięć litrów krwi krąży po labiryntach 160 mln tętnic i tętniczek oraz 500 mln żył i żyłek o łącznej długości 950 km. To więcej niż odległość ze Szczecina do Zakopanego! Dziennie krew pokonuje tę trasę 1440 razy!

Żeby sprawować władzę nad tym skomplikowanym mechanizmem, miliony impulsów nerwowych przepływają przez 100 tys. km włókien. Można by nimi dwa i pół raza otoczyć kulę ziemską.

Ile jesteś w stanie zjeść w ciągu 75 lat życia? – około 600 kg masła i oleju, 1125 kg sera, 825 kg cukru, 900 kg jaj, 7 t owoców i warzyw, 3 t chleba, klusek i ryżu, 250 kg ryb, 400 kur, 6000 l mleka, 8 owiec, 20 świń i 4 krowy, czyli równowartość wagi od 7,5 do 10 słoni. Dostarczy ci to ilość energii porównywalną z tą, która uwalnia się przy eksplozji 65 t trotylu.

Energię traci się ciągle, nawet w czasie jedzenia, koniecznego dla odnowienia nadwątlonych sił, zużywasz 440 kJ: 140 kJ na gryzienie i przeżuwanie oraz 300 kJ na trawienie.

Godzina surfowania po Internecie kosztowała cię 500 kJ, czyli 120 kcal (potocznie – ale nieprawidłowo – mówi się 120 cal). 500 kJ energii może dostarczyć szklanka mleka lub kilo jabłek.

W czasie wakacji straciłeś ponad 6 mln neuronów. Nie ma powodu

43


44


do paniki! Nawet gdybyś nadal tracił je w tym tempie, masz rezerwę na najbliższe 2739 lat! Potem zostałaby ci w mózgu tylko jedna komórka...

Zakładając, że od chwili, kiedy zacząłeś czytać ten dział, minęło 5 minut, w tym czasie obumarł miliard Twoich komórek, a ich budulec został rozłożony przez białe krwinki i ponownie wykorzystany. W tym samym czasie w wyniku podziałów przybyło ci około miliarda innych, nowych komórek. Oczywiście jedne komórki żyły dłużej, inne krócej. Te, które tworzą skórę lub żołądek, wymieniają się co 3-4 dni, komórki: rogówki oka żyją tydzień, krwinki czerwonej – 2 miesiące, zaś włókna mięśniowego – 7 lat. Komórki mięśnia serca i nerwowe w zasadzie nie odnawiają się wcale, chodź i od tej zasady są wyjątki.

Podczas wakacji odnowiona została około 1/3 twojego ciała. Bez two-jej wiedzy. Składające się na twoje ciało cząsteczki i atomy są nieustan-nie rozmontowywane, przerabiane, wymieniane, przemieszczane... a ty wciąż jesteś sobą.

A zatem! W ciągu 10 minut, odkąd czytałeś ten dział, straciłeś bez-powrotnie 700 neuronów. W tym samym czasie przybyło ci jednak 2 mld nowych komórek, czyli około 0,004% Twojego ciała! Zmieniłeś się! – ale nie patrz w lustro...

http://www.zss5dg.com/strona_zss5dg/pomoce/znalezione/cialo_czlowieka.htm

45

przebaczaM i proszę o przebaczenie

Marzec


Temat: Przebaczam i proszę o przebaczenie

Ciemności zwyciężam z łatwością, gdy przepraszam i wybaczam z miłością.

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – (Mt 18, 21-22)

„Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?» Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy.”


Wprowadzenie ➢ Nawiązując do przeżywanego czasu Wielkiego Postu, wprowadza-

my temat przebaczenia. Pokazujemy dzieciom krzyż i pytamy, w jaki

46


sposób Pan Jezus przyjął zadawane Mu cierpienie. Podkreślamy, że prze-baczył ludziom, którzy doprowadzili Go do ukrzyżowania: Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią.

➢ Ciekawą formą aktywizacji byłoby ukrycie w sali karteczek z lite-rami hasła z jednej strony i odpowiadającymi im numerami z drugiej strony, a następnie ich poszukiwanie i układanie. Wskazane by było, żeby karteczki miały kształt płonącej świecy. Zachęcamy dzieci, by odnalazły w sali ukryte litery, z których powinny utworzyć hasło

P R Z E B A C Z E N I E.Rozwinięcie tematu➢ Zapalamy lampkę i stopniowo zasłaniamy ją coraz większą ilo-

ścią czarnych kartek, aż jej światło będzie zupełnie niewidoczne. Rozmawiamy o tym zjawisku. Następnie powracamy do ewangelicznego zdania: Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Wyjaśniamy, że nawet jednorazowy brak przebaczenia przysłania w nas światło Chrystusa, a tym bardziej powtarzające się trwanie w gnie-wie. Gasi to w nas radość, pokój i wzajemną miłość. Krzywdzi nie tylko innych, ale również nas samych. Słowa Pana Jezusa uczą nas przebaczać wiele, wiele razy. Przebaczając wnosimy promień Jezusowego światła w mroki gniewu, nienawiści i niezgody.

➢ Rozmawiamy z dziećmi o ich doświadczeniach związanych z tema-tem przebaczenia. Pytamy o sytuacje, kiedy trudno im było coś przebaczyć.

➢ Wcześniej przygotowujemy planszę z napisem W SZKOLE JEZUSA, wokół którego piszemy hasła: Co? Jak? Dlaczego? (zał. 1). W zależności od liczby dzieci (w parach, trójkach lub wszystkie razem) na małych, kolorowych kartkach wpisujemy ich odpowiedzi i przyklejamy je pod pytania. Podsumowujemy wyniki pracy.

➢ Ukazujemy postać brata Krzysztofa, trapisty z Algierii, i jego świa-dectwo przebaczenia zanim spotkała go śmierć z ręki tego, którego nazwał „bratem ostatniej chwili” (zob. „Świat Misyjny” 2/2014 str. 12-13).

47


➢ Inne propozycje: – Praca w grupach. Przygotowanie i zaprezentowanie scenek dotyczą-

cych sytuacji, w których przebaczamy. Wspólna analiza pracy.– Praca w grupach. Wykonanie (do wyboru) plastyczne hasła, plaka-

tu, komiksu lub ilustracji na temat przebaczenia. Prezentacja twórczości przez poszczególne grupy. Wystawa w parafii lub szkole.

Podsumowanie➢ Podsumowanie i wnioski z zajęć. Zawsze należy przebaczać, ponie-

waż pokonuje ono ciemność nienawiści i w skłócony świat wnosi światło pojednania. Zachęcamy do wielokrotnego przebaczania, gdyż tego uczy nas Pan Jezus i takie świadectwo dają nam misjonarze.

➢ Korzystając z naklejki nr 7 – Misjonarz zawsze przebacza – zachę-camy dzieci, żeby podczas misyjnego przeżywania Wielkiego Postu skupiły się na wprowadzaniu w życie zachęty Pana Jezusa, by przebaczać „siedemdziesiąt siedem razy”.

Metody – rozsypanka literowa, doświadczenie, pogadanka, przygoto-wanie i wystawienie scenek, praca plastyczna.


1. Zachęcamy dzieci, aby w czasie Wielkiego Postu ofiarowały modli-twę i wyrzeczenia (np. zrezygnowały ze słodyczy, komputera, telewizji) w intencji cierpiących rówieśników w krajach misyjnych.

2. Przygotowujemy misyjną drogę krzyżową (patrz Misyjne Materiały Liturgiczne na Wielki Post 2014).

3. Przygotowujemy adorację przy Grobie Bożym. Modlitwą obej-mujemy dzieci, które nie doświadczyły jeszcze radości ze spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem.

4. W Dniu Modlitwy i Postu za Misjonarzy Męczenników (obchodzo-ny 24 marca) w sposób szczególny pamiętamy o misjonarzach męczen-nikach.

48


Korzystając z rubryki „Na alarm” oraz z innych czasopism misyjnych (zob. także www.missio.org.pl w zakładce „Spotkania formacyjne”) przy-gotowujemy plakat na Wielki Post – drogę krzyżową w intencji dzieci świata. Każdą stację drogi krzyżowej obrazujemy zdjęciem z misji i wpi-sujemy intencję. Pod intencją zapisujemy podjęte przez nas wyrzeczenia lub dobre uczynki. Gotową pracę zamieszczamy w widocznym miejscu w szkole lub parafii.


1. Wysyłamy życzenia świąteczne do misjonarzy.2. Przygotowujemy karty, palemki i stroiki wielkanocne.

Załączniki


W SZKOLE JEZUSACo przebaczam? Jak? Dlaczego?


4949

cieszę się WoLnością dziecka bożego

kwiecień


Temat: Cieszę się wolnością dziecka Bożego

Mam serce wolne od chciwości, jestem stworzony do miłości.

1. Modlitwa


„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną. Gromadźcie sobie skarby w nie-bie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.”

Wprowadzenie ➢ Na stoliku umieszczamy różne przedmioty. Zapraszamy dzieci, by

wzięły do rąk jak najwięcej rzeczy. Następnie wykładamy po jednym cukierku dla każdego dziecka. Może go wziąć tylko ta osoba, która ma w rękach jeszcze trochę wolnego miejsca.

50


Po chwili pozwalamy wszystkim dzieciom opróżnić ręce i poczęsto-wać się cukierkiem. Następnie rozmawiamy o tym, kiedy łatwiej było sięgnąć po słodycze i dlaczego warto mieć wolne ręce, gdy ktoś chce nas obdarować?

3. Rozwinięcie tematu➢ Nawiązujemy do słowa Bożego. Na przeciwległych stronach sali

rozwieszamy dwa arkusze. Na jednym znajduje się rysunek skrzyni, na drugim zaś chmurka z napisem „niebo”. Dzieci wypisują na paskach papieru to, co dla nas stanowi skarb, który będziemy mogli zabrać do nieba – wartości duchowe. Następnie przyklejają je na plansze, do któ-rych pasują ich propozycje. Planszę „niebo” odwracamy na drugą stronę, ale wcześniej umieszczamy na niej duże serce. Pytamy, co łączy obie strony planszy. Kierujemy rozmową tak, żeby wysnuły wniosek, że serce trzeba wypełniać skarbami, które później zabierzemy do nieba. Można również – korzystając z ilustracji i napisów – ukazać, że jeśli w sercu nagromadzi się dużo rzeczy zbędnych lub złych, to nie będzie w nim miejsca na dobre. Wyciągamy kartki z napisami: chciwość i egoizm. Naklejamy je na serce, zasłaniając „skarby dobra, modlitwy”, itd.

➢ Podkreślamy hojność i gotowość do wyrzeczeń, które są cechami chrześcijanina – misjonarza i człowieka szczęśliwego.

➢ Symbolicznie pakujemy „plecak misjonarza” i planujemy czynności, które są konieczne, żeby dotrzeć na placówkę misyjną – do nieba:

• Bilet na samolot to „bilet” do nieba otrzymany na chrzcie św., który daje dzieciom Bożym prawo do nazywania Boga swoim Ojcem.

• Bagaż – liczy się tylko miłość (do nieba zabierzemy to, co rozdamy). • Nadbagaż stanowią wszystkie zbędne przywiązania do rzeczy mate-

rialnych oraz chciwość i egoizm – to kłopot z wejściem na pokład. ➢ Zachłanność i niezgoda na uwolnienie się od nadbagażu spowoduje

pozostanie na lotnisku, co w konsekwencji uniemożliwi dotarcie do celu.Świadectwo misjonarza (zał. 1).

51


Podsumowanie➢ Mówimy o konieczności kształtowania w sobie postawy wolności

wobec dóbr materialnych, które przez pokusę chciwości i egoizmu mogą zapychać nam serca. Zachęcamy do pokonywania egoizmu przez wybór postawy dzielenia się i otwartości na potrzeby innych.

➢ Korzystając z naklejki „Dekalogu Małego Misjonarz” nr 8: – Misjo-narz jest hojny i gotowy do wyrzeczeń, – wyznaczamy zadanie, które dzieci wykonają na następnym spotkaniu. Rozdajemy kartki z tabelką – Skarbiec – i prosimy, by wpisywały na nich sytuację, którą mogłyby zaliczyć do skarbów gromadzonych w niebie.

Metoda – eksperyment, skrzynia skarbów, pogadanka, świadectwo misjonarki.


1. Odmawiamy Koronkę do Miłosierdzia Bożego w intencji prześla-dowanych za wiarę i doświadczanych różnymi cierpieniami naszych dalekich braci (dzieci ulicy, dzieci wojny, dzieci niewolników, dzieci żoł-nierzy, dzieci wykorzystywanych do ciężkiej pracy).


Wspólnie lub z podziałem na grupy przygotowujemy reklamę „Świata Misyjnego”. Wybieramy formę reklamy telewizyjnej (spot), radiowej (dźwięk) lub plakat. Pierwszą możemy przedstawić w formie scenki, w drugiej posługujemy się tylko głosem i muzyką, a w trzeciej obrazem. Prace przesyłamy drogą elektroniczną na adres [email protected] do 20 maja. Najciekawsze prace zostaną nagrodzone i zaprezen-towane na stronie PDMD.


1. Organizujemy kiermasz wielkanocny.

52


2. Włączamy się w Tydzień Miłosierdzia – odwiedzamy chorych, star-szych, samotnych. Zanosimy im prasę misyjną.

3. W Sekretariacie Krajowym PDMD dla dzieci pierwszokomunij-nych zmawiamy koperty wraz z pamiątkowymi obrazkami.

Załączniki

✓ Załącznik 1

Kim jest Ashol? To kilkuletnia dziewczynka ze szczepu Dinka, która głęboko zapadła w moją pamięć i moje serce. Spotkałam ją w nadzwy-czajnych i bardzo dla niej przykrych okolicznościach. Pewna wioska została doszczętnie zrujnowana podczas napadu. Kiedy dowiedzieliśmy się o tym, pojechaliśmy tam, aby przyjść z pomocą tym, którym udało się przeżyć, a także by pomodlić się i pogrzebać zamordowanych. Kiedy przybyliśmy na miejsce, z krzaków wyszła przerażona dziewczynka. Trzęsła się ze strachu, ale w jej oczach widać było determinację. „Matko, daj mi wody” – zwróciła się do mnie. Wyjęłam z torby wodę i powie-działam „Proszę, napij się”. Jednak ona przecząco pokręciła głową. „Nie, to nie dla mnie” – powiedziała. „A dla kogo? Kto tam jeszcze jest?” – zapytałam.

Później okazało się, że prosiła o wodę dla młodszego braciszka, któ-rego ukryła podczas masakry. Wyjście z ukrycia po tym, co widziała, wydawało się nie do wykonania. A mimo to znalazła w sobie dość odwa-gi, bo młodszy brat potrzebował wody... Ocaliła mu życie, a teraz znów zaryzykowała dla niego własne.

Dzieci siedziały w buszu całą noc, bojąc się poruszyć, a nawet głośniej oddychać. To było ich pierwsze spotkanie z ludźmi po napadzie. Przeżyły tylko one.

53


Dzieci Sudanu potrafią zadziwić dobrocią, odwagą i radością. Tak bardzo chciałabym, aby mogły chodzić do szkoły i z nadzieją patrzeć w przyszłość. Otworzyć dla nich szkoły i dać im szansę na naukę – to najlepsza droga dla tego nowego kraju, który jest ich ojczyzną. Tutejsi ludzie liczą na Kościół. On nigdy ich nie zdradził, nie zawiódł. Ufają misjonarzom i liczą na nich.

Kochani, wiem, jak wiele dobra i miłości niesiecie poprzez Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci. Wiem też, że dla sudańskich dzieci podjęliście trud kolędowania [w 2011 roku]. Jestem wzruszona i bardzo Wam za to dziękuję w imieniu własnym i wszystkich małych Sudańczyków.

Odważna Ashol, Świat Misyjny 6/2011, str. 16 s. Aleksandra Bartoszewska, salezjanka

Sudan Południowy

54

uczę się Mądrości bożeJ

Maj


Temat: Uczę się mądrości Bożej

Nawet taki mały szkrab może z Bogiem zmieniać świat!

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – 2 Kor 4, 7

„Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy.”

Pokazujemy gliniane naczynie z ukrytą w nim kartką z dzisiejszym tekstem biblijnym. Po jej wyjęciu i odczytaniu słowa Bożego pytamy dzieci, co może oznaczać ukrycie tekstu w naczyniu. Podkreślamy kru-chość naczynia, łatwość, z jaką można je stłuc.

55


3. Działanie➢ Metoda PUZZLE: Przygotowujemy układankę z niewielką liczbą

elementów (ok. 10). Jeśli nie mamy oryginalnej gry, można pociąć ilu-strację w formacie A4. Ochotnik wykonuje zadanie, które będzie pole-gało na złożeniu puzzli w jak najkrótszym czasie. Po zakończeniu pracy czynność można powtórzyć.

➢ Następnie puzzle układane będą w grupach do 10 osób (jeśli jest więcej dzieci, wtedy trzeba przygotować dwa obrazki). Każdy z uczestni-ków wybiera jeden fragment układanki i zastanawia się, jak czuje się sam na sam z tą nieokreśloną cząstką ilustracji. Po przystąpieniu do składania obrazka (może to być również zdanie) dzieci zwracają uwagę na własne przeżycia, które towarzyszą wspólnej pracy.

➢ Podejmujemy rozmowę na temat roli jednostki pozostawionej samej sobie, jej roli we wspólnocie, wartości współdziałania itp. Wypowiedzi dzieci można zapisać.

4. Rozwinięcie tematu➢ Przechodzimy do kluczowego momentu spotkania: Moc Jezusa

– kruchość człowieka. Pomimo swoich słabości mogę być światłem Jezusa – warunkiem jest zaufanie mądrości Bożej. Pomimo słabości mogę być światłem, ponieważ wiem, że źródło siły, światła nie jest we mnie, lecz w Bogu. Wie o tym każdy misjonarz. Gdyby on chciał dzia-łać według własnych pomysłów, to dzieło misyjne zbuduje na samym sobie, a gdy odejdzie, to ono runie. Jeśli jednak opiera je na Bogu, to również u Niego będzie szukał mądrości w rozwiązywaniu wszelkich spraw i problemów. Będzie pamiętał, że zawsze trzeba czerpać z Bożej mądrości, a nie z własnej.

➢ Z listu misjonarza (zał. 2).➢ Przywołujemy postać Matki Teresy z Kalkuty i jej słowa: Jestem

świadoma, że jesteśmy maleńką kroplą w wielkim oceanie nędzy i cier-

56


pienia, ale jeżeli nie byłoby tej kropli, to ludzkie cierpienie i nędza byłyby jeszcze większe.

Matka Teresa wiedziała, że to jej „niewiele” jest częścią wielkiego dzieła.

➢ Prosimy dzieci, by opowiedziały, jakie zadania podejmują samo-dzielnie jako mali misjonarze Jezusa (modlitwa osobista za misje, skar-bonka misyjna itd.), a jakie mogą się udać tylko wtedy, gdy będą ze sobą współpracować. Wnioski można zapisywać w kolumnach na kartce.

➢ Pokazujemy kartki A4, na których znajduje się kilka nazw i liczb dotyczących projektów misyjnych zrealizowanych dzięki dzieciom z PDMD. Prosimy, by uczestnicy im się przyjrzeli, a po odczytaniu liczb powiedzieli, jakie myśli towarzyszyły im w tym momencie.

➢ Na stole kładziemy złotówkę. Wyjaśniamy, że na obecnym spotka-niu jest ona symbolem tych niewielkich możliwości, jakie każdy z nas posiada. Jeśli jednak połączymy siły i z wiarą oddamy nasze wysiłki Panu Bogu, to uczynione dobro pomnoży się wielokrotnie. W każdej trudnej sytuacji staramy się znaleźć dobre rozwiązanie.

Prezentujemy dzieciom słownik ortograficzny, mapę, receptę, instruk-cję obsługi, stronę internetową z prognoza pogody itp. Uświadamiamy je, że kiedy mamy z czymś problem, porady szukamy u specjalisty z danej dziedziny, odwołujemy się do dorobku tychże ludzi. Tak samo misjo-narz powinien zawsze szukać pomocy u Jezusa – w Biblii, w modlitwie, w sakramentach (tu można wskazać Biblię, różaniec, modlitewnik, obraz-ki lub zdjęcia z przyjmowanych sakramentów itp.). Ta pomoc sprawi, że nawet w trudnych sytuacjach znajdzie rozwiązanie i siłę do pomyślnego wyjścia z trudnych sytuacji.

Podsumowanie ➢ Wracamy do fragmentu biblijnego o skarbie w naczyniach glinia-

nych. Ukazujemy współzależność pomiędzy skutecznością działania misyjnego a więzią z Panem Jezusem. Podkreślamy, że gliniane naczynie

57


może pozostać puste i bezużyteczne, jeśli nie pozwoli się napełnić albo będzie chciało tylko stać na półce i „ładnie wyglądać”.

➢ Przypominamy zabawę w puzzle, która pomogła nam zrozumieć skuteczność współpracy w dziele ewangelizacji.

➢ Korzystając z naklejki „Dekalogu Małego Misjonarza” nr 9 – Misjo-narz szuka pomocy u Jezusa – zapraszamy dzieci do ułożenia modlitwy, w której wyrażą swoją ufność i wiarę w moc Boga, poproszą też o tę umiejętność zawierzenia dla wszystkich misjonarzy. Na czas pisania modlitwy można włączyć cichą muzykę.

➢ PlakatMetoda – puzzle, pogadanka.


1. Uczestniczymy w nabożeństwach majowych.2. W Niedzielę Dobrego Pasterza (11 maja) modlimy się o liczne

powołania kapłańskie i zakonne, zwłaszcza na terenach misyjnych.3. Przygotowujemy misyjny dzień w Białym Tygodniu.4. Uczestniczymy we Mszy św. z okazji Dnia Matki. W modlitwie

pamiętamy o naszych mamach, a także mamach misjonarzy.


Na podstawie rubryki „Dzieci pomagają dzieciom” (str. 10) odnajdu-jemy miejsca na mapie świata, gdzie dotarła pomoc od polskich dzieci w danym roku.

Dodatkowa pomoc: zestawienie na www.missio.org.pl w zakładce „Projekty PDMD”.


1. Przygotowujemy inscenizację dla mam, którą dzieci przedstawią w kościele w Dniu Matki.

58


2. Ogłaszamy konkurs (np. poezji maryjnej; plastyczny nt. „Maryja – Matką dzieci całego świata”, „Moja przydrożna kapliczka”, „Matka Boża ma wiele twarzy”). Organizujemy wystawę najciekawszych prac.

3. Układamy litanię do Matki Bożej. Wokół obrazu Maryi umiesz-czamy tytuły, jakie wymyśliły dzieci (np. Pani majowa, Królowa naszych serc). Całość możemy zaprezentować w gazetce misyjnej.

4. W Sekretariacie Krajowym PDMD zamawiamy znaczki kontynen-talne dla dzieci, które ukończą kolejne stopnie formacji misyjnej.

Załączniki


59


✓ Załącznik 2

Z listu misjonarza Nazywam się o. Giorgio, jestem Włochem, misjonarzem Matki Bożej

Pocieszenia. Od 10 lat pracuję w Mongolii. To bardzo mała wspólnota, liczy zaledwie 15 ochrzczonych i 50 katechumenów tzn. osób, które przygotowują się do przyjęcia chrztu świętego. Takie przygotowanie trwa czasem kilka lat. To prawdziwie misyjna praca, to znaczy, że głosimy Jezusa tym, którzy dotąd jeszcze o Nim nie słyszeli. Trudności nie bra-kuje. Po pierwsze – klimat (zimą temperatura spada do -40⁰ C). Latem jest bardzo gorąco, ale nocą temperatura czasem spada nawet poniżej zera. Po drugie – warunki życia. Żyjemy pośród nomadów i dostosowu-jemy się do ich stylu życia. Mieszkamy tak jak oni – w namiotach. Dla Europejczyka taki sposób życia jest bardzo trudny. Niemal codziennie doświadczamy tego, że Pan Bóg jest źródłem siły i potrafi w naszych słabościach objawiać swoją moc. Czy pamiętacie historię powołania św. Piotra? Jezus go wybrał na „skałę Kościoła”, na pierwszego papieża. Czy dlatego, że św. Piotr był najinteligentniejszym, najzdolniejszym, naj-bardziej wykształconym człowiekiem w Izraelu? Nie. Jezus go wybrał, choć dobrze znał jego charakter i słabości (św. Piotr wielokrotnie był upominany przez Jezusa i stchórzył w najtrudniejszej chwili). To dla nas bardzo ważna lekcja. To nie na naszym geniuszu, talentach, wspaniałych cechach osobowości czy nawet ciężkiej pracy opiera się misyjna praca, ale na działaniu Boga. My jesteśmy tylko narzędziem w Jego rękach. Jeśli oddajemy Mu się całkowicie do dyspozycji, spełniamy Jego wolę, a nie naszą – wówczas On może przez nas działać i dokonywać rzeczy prawdziwie wielkich.

Jest w naszej wspólnocie pewna dziewczyna, Lucija. To wolontariusz-ka. Wnosi do wspólnoty wiele radości i piękna. Opiekuje się innymi, wspiera, umacnia w wierze. Brak rąk i nóg nie stanowi dla niej prze-szkody. Nie zawsze była taka, bo przed chrztem, przygnieciona ciężarem

60


choroby, nie wstawała z łóżka. Oto przykład jak Pan Bóg może działać w człowieku.

Nie mamy pensji za swoją pracę, a przecież żyjemy tu i prowadzimy wiele projektów edukacyjnych i charytatywnych. To wszystko działanie Bożej Opatrzności. Wspiera nas wielu dobrych ludzi. Bez Niego nic nie bylibyśmy w stanie uczynić. Praca misjonarza w Mongolii jest bardzo trudna pod wieloma względami, dlatego najważniejsza w naszym życiu jest modlitwa, zaufanie Panu Bogu. Każdy dzień zaczynamy Adoracją Najświętszego Sakramentu od wczesnego rana aż do południa. To bardzo ważne, aby życie moje i innych misjonarzy było przeniknięte modlitwą. Bez tego wszystkie nasze wysiłki będą „gonieniem za wiatrem” – bez-owocne, nietrwałe, puste. Proszę Was o modlitwę, aby życie każdego misjonarza było całkowitym przylgnięciem do Jezusa, aby mógł powie-dzieć „już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus”. Tylko wtedy będziemy mogli głosić Ewangelię.

o. Giorgio, Mongolia, listopad 2012

61

JesteM Miłosierny

czerwiec


Temat: Jestem miłosierny

Kto nie boi się ciemności? Ten, kto w Bożej trwa światłości!

1. Modlitwa

2. Słowo Boże (do odczytania na początku spotkania, po zapaleniu świecy) – Ef 5,8-10

„Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości. Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie, co jest miłe Panu”.

➢ W życiu chrześcijanina bardzo ważna jest prawda. Stąd też każde-go dnia czynimy rachunek sumienia, czyli „stajemy w prawdzie” przed Panem Bogiem, aby razem z Nim rozróżniać dobro i zło. W przeciwnym razie stajemy się ślepi. Wielu ludzi niszczy życie swoje i innych nie dlatego, że pragną zła, ale właśnie dlatego, że nie rozróżniają dobra i zła. Pismo Święte nazywa szatana „ojcem kłamstwa”, bo nieustannie próbuje oszukać ludzi, nazywając dobrem (wolnością, miłością, radością) to, co nas niszczy. Dlatego tak ważne są słowa św. Pawła: „Badajcie, co jest miłe Panu”.

62

JesteM Miłosierny


Wprowadzenie➢ Tworzymy 3 plakaty: „sprawiedliwość”, „prawość” i „prawda”. Pod

głównym hasłem wypisujemy synonimy danego słowa. Możemy także je zobrazować (opis sytuacji, przysłowie/powiedzenie). Po prawej stronie hasła wypisujemy to, co je buduje, a po lewej to, co je niszczy.

➢ Do zabawy można wykorzystać cytaty świętych, błogosławionych lub świadków wiary (zał. 1). Wybór należy uzasadnić: Moim zdaniem to powiedzenie/cytat nawiązuje do hasła „sprawiedliwość”, ponieważ...

Rozwinięcie➢ Przypominamy hasło z dekalogu małego misjonarza: Misjonarz

zawsze myśli o innych. Pytamy dzieci, jak odczytany fragment z Listu do Efezjan łączy się z hasłem dekalogu.

Sprawiedliwość i prawość nie dotyczy tylko i wyłącznie nas, i konse-kwencji, które poniesiemy w tym i w przyszłym życiu. Nasze postępowanie ma wpływ na życie innych.

➢ Być sprawiedliwym i prawym to często angażować się dla dobra innych, stawać w obronie krzywdzonych, oszukiwanych, prześladowa-nych. Jednym z pięknych przykładów takiej postawy jest s. Dorothy Mae Stang, obrończyni rdzennych mieszkańców Amazonii (zał. 2). Możemy pozwolić dzieciom na odszukanie postaci (lub postaw) „sprawiedliwych” ze swojego środowiska.

➢ Przedstawiając postać s. Dorothy, możemy dotknąć problemu ochrony środowiska – dbałości o to, co nas otacza, miejsca, w których przebywamy i z których korzystamy (szkoła, dom, podwórko, las, jeziora, góry, rzeki itp.).

➢ Wykorzystujemy metodę „mapa mentalna”. Rozpoczynamy od burzy mózgów: – Po co i jak dbamy o nasz wspólny dom – planetę/kraj/region.

Klasyfikujemy pomysły według ustalonego klucza, np. woda, powie-

63

JesteM Miłosierny

trze, surowce naturalne, zwierzęta, rośliny, ziemia. Tworzymy mapę na dużych arkuszach papieru i umieszczamy na niej hasła, rysunki, wycinki z gazet itp.

Do tematu można wykorzystać obrazy z filmu „SOS Ziemia („Home”) w reżyserii Yann Arthus-Bertrand (2009).

Jak będzie wyglądał nasz dom, planeta, jeśli każdy będzie myślał tylko o sobie? (zał. 3)

➢ Sprawiedliwość, do jakiej wzywa nas Jezus, jest pełna miłosierdzia. Jeśli chcemy, aby Bóg był dla nas miłosierny, to my również my mamy być miłosierni dla naszych bliźnich.

Dyskusja: Co by było, gdyby sprawiedliwość była pozbawiona miłosier-dzia?

➢ Przed wakacjami możemy przypomnieć „Wakacyjne drogowskazy misyjnego wędrowca” (zał. 4).

Podsumowanie➢ Podsumowujemy pracę formacyjną całego roku. Przypominamy

Dekalog Małego Misjonarza i hasła z poszczególnych miesięcy. Prosimy dzieci, aby na kartkach wypisały to, co na spotkaniach PDMD im się podobało, a co nie (z uzasadnieniem).

Metoda: plakat, burza mózgów, mapa mentalna. ➢ Zaproszenie na MIVA PŁYWA, reklama „wioski świata”.


1. Uczestniczymy w nabożeństwach czerwcowych, podczas których modlimy się w intencji słabszych, krzywdzonych, opuszczonych i cho-rych, a także o potrzebne siły dla pracujących wśród nich misjonarzy.

2. Przygotowujemy liturgię Mszy św. dziękczynnej za cały rok pracy w PDMD.

64


W „Świecie Misyjnym” nr 4/2014 odnajdujemy grę planszową. Nawiązując do treści spotkania formacyjnego, tworzymy własną grę planszową (podstawą jest mapa świata). Na polach specjalnych (cofasz się/przeskakujesz/czekasz) zaznaczamy np. problemy społeczne (dostęp do wody, zasobów naturalnych, opieki lekarskiej, analfabetyzm, niespra-wiedliwy podział dóbr, korupcja, wyzysk itp.), ale także piękno przyrody oraz wartości kulturowe i duchowe: solidarność, gościnność, poszano-wanie starszych, wdzięczność, otwartość na dar życia itp. Staramy się wprowadzić sprawiedliwe zasady gry.


1. Organizujemy spotkanie podsumowujące kolejny rok działalności oraz „Studiów misyjnych dla najmłodszych”.

2. Każdy z uczestników spotkania zabiera ze sobą na wakacje płomyk z wypisaną nazwą kraju misyjnego. W swojej codziennej modlitwie będzie pamiętał o jego mieszkańcach i misjonarzach wśród nich pracu-jących.

3. Przygotowujemy sprawozdanie z działalności ogniska misyjnego i wraz ze zdjęciami oraz świadectwami dzieci przesyłamy do Sekretariatu Krajowego PDMD.

Załączniki


„Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe.” „Twoje dobro lub zło nie umiera, lecz powraca jak bumerang.”

T. Ruciński FSC

JesteM Miłosierny

65

„Nie ma pokoju bez sprawiedliwości, nie ma sprawiedliwości bez przebaczenia.

Jan Paweł II„Wszelkie dobro jest tylko pożyczką od Boga, za którą będziemy kie-

dyś odpowiadać i z której będziemy się rozliczać przed Nim. Joseph Ratzinger

„Lepsza cnota w błocie niż niecnota w złocie. Mikołaj Rej

„Nie ten jest mądry, kto wiele spraw umie, lecz kto złe od dobrego rozeznać rozumie.

Mikołaj Rej„Cywilizacja bardziej sprawiedliwa i braterska zaczyna się od prze-

miany serca, a serce każdego może się zmienić, jeśli zostanie dotknięte przez Chrystusa.

Papież Franciszek„To nie kultura egoizmu, indywidualizmu, która często panuje

w naszym społeczeństwie, buduje świat bardziej ludzki i do niego pro-wadzi, ale kultura solidarności.

Papież Franciszek „Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za uczucia, które ma dla

innych, ale i za te, które w innych budzi. Stefan Kardynał Wyszyński


Światełko w dżungli – s. Dorota Stang Siostra Dorothy Mae Stang była Amerykanką (stan Ohio). W roku

1948 wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr od Najświętszej Panny z Namur. Była nauczycielką i katechetką. Do Brazylii przybyła w sierpniu 1966 r. Miała wówczas 35 lat. Zamieszkała w zachodniej części stanu Para, w regionie lasów tropikalnych na północy Brazylii i zajmowała się

JesteM Miłosierny

66

projektami socjalnymi, walcząc o prawa dla rolników i reformy rolne. Pracowała wśród ludzi skrajnie ubogich i upośledzonych społecznie. Starała się, aby ona i jej współsiostry nie tylko pracowały z ubogimi, ale też żyły ubogo. W podstawowych wspólnotach parafialnych poznały mieszkańców i ich codzienne problemy. Ewangelia była dla sióstr moty-wacją do zaangażowania się w ludzkie sprawy, walki o sprawiedliwość społeczną, ich prawo do czystej wody, opieki zdrowotnej, edukacji i ziemi. Siostry spotykały się z przemocą reprezentowaną zarówno przez wielkich właścicieli ziemskich, zagraniczne korporacje, agencje rządowe i wojsko, jak i przez ludzi przybywających za pracą i chlebem, którzy zaborczo karczowali dziewiczy las amazoński.

Siostrę Dorothy nazywa się „misjonarzem ekologicznym”, bo wal-czyła o ocalenie dżungli przed rabunkowym wyrębem. Przekonywała osadników do zachowania naturalnego środowiska i ochrony lasów ska-zywanych na wycinkę. Walczyła o zmianę ich mentalności, tłumaczyła działanie ekosystemu lasów tropikalnych i przekonywała do idei ekoro-zwoju. Pokazywała, że zamiana lasów na pastwiska nie jest jedyną drogą ich sukcesu ekonomicznego i projektowała rezerwaty leśne. W końcu naraziła się tym miejscowym władzom i okolicznym właścicielom ziem-skim. Jeden z nich, któremu siostra Stang zarzucała wykorzystywanie ludzi do niewolniczej pracy oraz nielegalny wyręb lasów tropikalnych, wynajął płatnych zabójców. Żadna z osób zamieszanych w jej zabójstwo nie przypuszczała jednak, że ta śmierć stanie się zwycięstwem misjonar-ki i głoszonych przez nią idei. Siostra Dorothy stała się symbolem walki o sprawiedliwość, pokój i ochronę przyrody w Amazonii oraz ważnym „światłem” rozświetlającym mroki przemocy i bezwzględnej eksploata-cji. Pomimo licznych gróźb nie opuściła swej placówki. Została zamor-dowana 12 lutego 2005 r. w Anapu w Amazonii.

Za działalność na rzecz praw człowieka i ochrony środowiska w lasach Amazonii przyznawano jej międzynarodowe nagrody. Pośmiertnie uho-norowała ją Izba Reprezentantów Kongresu Stanów Zjednoczonych.

JesteM Miłosierny

67

„Przeżyła swe życie zgodnie z Ewangelią, trwała w modlitwie i oddaniu wspólnocie. Głosiła Bożą dobroć i miłość biednym, wstawiała się za nimi, a szczególnie za kobietami i dziećmi w najbardziej opuszczonych miejscach” – czytamy w rezolucji Izby Reprezentantów.

Źródło: W dżungli zabija się anioły, Binka Le Breton, Wydawnictwo Znak

✓ Załącznik 3

Pewien człowiek chciał zobaczyć niebo i piekło. Pewnego dnia poja-wił się jego Anioł Stróż.

– Pokażę ci niebo i piekło – rzekł do człowieka. – Chodź ze mną. Człowiek podążył za aniołem, a w miarę upływu drogi krajobraz

wokół się zmieniał: sucha, spalona trawa, kikuty martwych drzew, spę-kana, wyschnięta ziemia... W końcu doszli do wielkiej posiadłości, która kiedyś musiała być piękna, lecz teraz odstraszała brzydotą – była pusta, zniszczona i zaniedbana. Dom i ogród był w opłakanym stanie. Z domu dochodziły przykre odgłosy: ktoś jęczał, ktoś klął, ktoś komuś urągał. Człowiek zajrzał do wnętrza i zobaczył ludzi siedzących przy suto zastawionym stole. Choć potraw było wiele, ludzie ci byli wynędzniali, przeraźliwie głodni i spragnieni. Kłócili się zajadle, wydzierali sobie wzajemnie jedzenie lub pomstowali na okrutny los. Człowiek przyjrzał się uważnie i dostrzegł, że każdy z nich ma przymocowane do rąk łyżki z bardzo długimi trzonkami i każda próba podniesienia do ust choćby kęsa kończyła się niepowodzeniem. Mimo to ludzie wciąż z zachłan-nością próbowali zagarnąć jak najwięcej i jak najlepsze kęsy dla siebie, obserwując podejrzliwie swego sąsiada.

– To straszne – powiedział wstrząśnięty tym widokiem człowiek.– A teraz zobaczysz niebo – powiedział Anioł Stróż i poprowadził

człowieka w przeciwną stronę. Im bardziej oddalali się od piekła, tym krajobraz coraz bardziej

JesteM Miłosierny

68

się zmieniał. Pachniała zielona łąka, szumiały drzewa, śpiewały ptaki. Aż doszli niemal do takiej samej posiadłości, lecz... jakże wspaniałej! Człowiek nie mógł się nadziwić pięknem ogrodu, różnorodnością kwia-tów, owocujących drzew... Widać było, że ktoś dba o to wszystko z wielką miłością i oddaniem. Z pięknem lśniącego czystością domu dobiegały czułe nawoływania, radosny śmiech i śpiew. Człowiek zajrzał do środka i zobaczył podobną scenerię: ludzi, którzy siedzieli obok siebie przy suto zastawionym stole, a w powietrzu unosił się zapach potraw. I tutaj także ludzie mieli przywiązane do rąk łyżki z bardzo długimi trzonka-mi... Ale nie byli głodni. Nie próbowali nimi sami jeść, lecz nałożone na łyżki kęsy podawali swym towarzyszom. Karmiąc się nawzajem, byli syci i... wdzięczni. A życzliwość i miłość udzielała się wszystkiemu, co ich otaczało, bo we wszystkie prace angażowali się z taką samą troską i wrażliwością.

A to jest niebo – powiedział Anioł Stróż. – Widzisz różnicę?

✓ Załącznik 4

Wakacyjne drogowskazy misyjnego wędrowcaźródło: „Świat Misyjny” 4/2009, str. 4-5

JesteM Miłosierny

69

ofiary

Sekretariat Generalny PDMD w Rzymie wskazał projekty oraz kraje, do których zostały przekazane ofiary:

Egipt – 12 projektów

Indie – 11 projektów

Madagaskar – 8 projektów

Pakistan – 12 projektów

Sri Lanka – 8 projektów

Wietnam – 11 projektów

RAZEM – 62 projekty

W roku 2011 polskie dzieci należące do Papieskiego Dzieła Misyjnego zebrały 1 783 524,43 zł

Ofiary z ich osobistych wyrzeczeń – 183 941,61 zł (z 36 diecezji)

Ofiary z I Komunii Świętej – 848 330,47 zł (z 38 diecezji)

Ofiary z „Kolędników Misyjnych” – 751 252,35 zł (z 41 diecezji)

Fundacja Orszak Trzech Króli zaprasza

na uliczne jasełka w Gdańsku, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie, Wrocławiu i wielu innych miastach

www.orszak.org

Wyjdźmy na ulice naszych miast 6 stycznia 2014 r., aby wspólnie:

•pielęgnować i promować wartości chrześcijańskie i prorodzinne • świętować we wspólnocie wiary

• celebrować uroczystość Trzech Króli.

spis treści

Wrze sieńMoja misja – być „światłem świata” ................................................................ 3Paździer nikTrwam w przyjaźni z Jezusem ........................................................................ 9Li sto padUfam i innych umacniam w wierze ............................................................ 13Gru dzieńJestem wdzięczny Bogu i ludziom ............................................................... 20Sty czeńJestem radosny i budzę radość ....................................................................... 28Lu tyJestem piękny(a) i twórczy(a) ....................................................................... 35Ma rzecPrzebaczam i proszę o przebaczenie .......................................................... 45Kwie cieńCieszę się wolnością dziecka Bożego .......................................................... 49MajUczę się mądrości Bożej ................................................................................ 54Czer wiecJestem miłosierny ............................................................................................ 61

nie BĄdŹ oBojętnyMPewna dwunastoletnia dziewczynka napisała kiedyś w swoim dzien-

niczku:

„Jesteśmy ludźmi przyszłości, to my musimy ulepszać świat.Najgorszą rzeczą jest nic nie robić i patrzeć, jak ten biedny świat się rozpada.Wołamy: „Niech żyje pokój!”, a prowadzimy wojny.Powtarzamy: „Precz z narkotykami!”, a zabijamy sprawiedliwych.A przecież nie jest powiedziane, że nie można z tym wszystkim skończyć.Chciałabym Ci powiedzieć:jeżeli jesteś smutny z powodu nienawiści w świecie,nie płacz i nie trać nadziei, ale zrób coś,choćby coś małego!”

Nie chowaj pod korcem

Dokumentujemy działalność misyjnego ogniska. Zdjęcia ze spotkań formacyjnych i działalności ogniska nadsyłamy na adres [email protected], aby służyły animatorom i innym grupom (wielkość zdjęcia mini-mum 1 MB).

Bajkowych przygód szukaj w sklepiku ‚ońce, ognisko, latarnia morska, łuczywo (pochodnia),...

Documents

Transcript of Bajkowych przygód szukaj w sklepiku ‚ońce, ognisko, latarnia morska, łuczywo (pochodnia),...