Anyten Mlek 20 - Serwis chwilowo niedostępnykostecki/anyten/Anyten_Mlek_20.pdf · wydanie...

numer 20nieregularnik artystyczny

wydanie jubileuszowe — warszawa, listopad 2004

Anyten Mlek numer 20 strona 2AnytenMleknumer20strona2

ImpressionPiotrek Witek/Przejœcie_09Zuzia Pacholczyk/Kruki_16

Rysiek Kostecki/Astronomy_16Ania Galuhn/W³óczykije_43

£ukasz Degórski/Nx24_04Zuzia Pacholczyk/Opowieœæ dla Basi_27Piotrek Witek/O przechodzeniu mimo_16

Zuzia Pacholczyk/Wszyscy walczymy z ulotkami_04Olek Koziarski/La granda metafora_21

Rysiek Kostecki/Etiudy_34Zuzia Pacholczyk/Czo³g_37

Rysiek Kostecki/£oœ_13

KulinariaZuzia Pacholczyk/Ciasto_12

Rysiek Kostecki/Znad pomarañczy_12Tereska Szczepiñska/Chleb z rodzynkami_26

Magda Rogowska/Qchnia fizyka_10Marcin ¯ebrowski/Regulamin szkolnej sto³ówki_11

Olek Koziarski & Bartek Ko³odziejek/Kalafior_14Konrad Grochowski/Coœ_31

LabolatoriumKonrad Grochowski/Pamiêtnik nieznanego naukowca_15

Zuzia Pacholczyk/Zjawisko fotoelektryczne zewnêtrzne_14Zuzia Pacholczyk/Wzglêdnoœæ up³ywu czasu_09

Pawe³ Lubowiecki/Fabryka intelektualistów_10Kasia £a¿ewska/Stasiek psycholog_38

Piotrek Traczyk/Vars³ownik jêzyka polskiego_18Konrad Grochowski/Spl¹tanie_42

PerypetieKrzysiek Miernik/Opowieœæ o rycerzu bez skazy_32

Pawe³ Lubowiecki/Bardziej prawdziwa historia Youki Pouka_22Przemek Witrowy/Alergia_17

Konrad Grochowski/Jak rozpêta³em I wojnê kosmiczn¹_18Adam G¹siewicz/Wspomnienia Vadera_19

Konrad Grochowski/Przeminê³o z fal¹ uderzeniow¹_40Zuzia Pacholczyk/Antonio_13

Rysiek Kostecki & Konrad Grochowski/Dziadek Triceratops_39Pawe³ Lubowiecki/Rozdwojenie – Równoleg³y œwiat Youki Pouka_33

Konrad Grochowski/Psychoza_35

PoeticaAnia Galuhn/Zielone wst¹¿ki ciszy_16

Ania Galuhn/O naturze py³u który znika_30Tsukinoshi/Ka³u¿e, * * *, * * *_30

Piotrek Witek/Milczenie_29Ola Talarska/Miasto_30Ania Galuhn/Proszê_32

Drama Rysiek Kostecki/2001_27

Piotrek Witek/Krfawa niedziela_31Konrad Grochowski/Sreberko_05

VariaRegulamin sprawnoœci zuchowych_42

Odnó¿e redakcyjne_43

Anyten MlekNumer 20

Anyten powsta³ piêæ lat temu wHoffmanowej jako eksperymentalnagazetka o doœæ abstrakcyjnych i nie-

jasnych za³o¿eniach bycia "czymœ innym".I wraz z up³ywem czasu rzeczywiœcie –stawa³ siê, przekszta³caj¹c z alternatywnej(choæ jedynej) gazetki szkolnej w nieregu-larnik intelektualno-artystyczny, a ostate-cznie artystyczny, na ³amach którego twór-czoœæ sw¹ daleko nie raz zamieszczalirównie¿ absolwenci, jak i ludzie spoza krêgujednego liceum. Wielkim problememAnytena by³a zawsze niemo¿noœæ pogodze-nia za³o¿eñ (twórczoœæ na wysokim pozio-mie) z realiami wydawniczymi, bowiem jegorynek zbytu, jak i Ÿród³a, nie by³y dot¹d natyle obfite, by sta³ siê periodykiem zamiastnieregularnika. Jednak¿e mimo rozmaitychperypetii (takich jak przerwy wydawnicze,programowa likwidacja oraz rezurekcjadokonana przez nowy zespó³ redakcyjny),Anyten istnieje ju¿ dwadzieœcia numerów,trzy tysi¹ce egzemplarzy, piêæ lat. Numerniniejszy stanowi wybór tekstów z mi-nionych lat, choæ s¹ w nim równie¿ utworywczeœniej nie publikowane. Autorzy tychtekstów w przyt³aczaj¹cej wiêkszoœci s¹ ju¿studentami, wiêc tym samym przedAnytenem otworzy³a siê mo¿liwoœæ bycianieregularnikiem o zasiêgu znacznie wiêk-szym ni¿ dot¹d. Zreszt¹ szko³a czy studia topozór, tak naprawdê jest tylko autor i czytel-nik, dwoje ludzi przy jednym stole,mo¿liwoœæ wspó³uczestniczenia. Zaœ to, czyzechcesz w Anytenie wspó³uczestniczyæ, czyto jako czytelnik, czy to jako autor, czy te¿jako kolporter (których równie¿ potrzeba),zale¿y od Ciebie. Zapraszamy!

Red. naczelny, korekta: Ryszard Pawe³ Kostecki ([email protected])

Sk³ad, dystrybucja: Mariusz Czarnocki-Cieciura([email protected])

Anyten Mlek numer 20 strona 3

Wczoraj spad³ œnieg. Puszystyi mokry, osiad³ na drzewach, przy-tuli³ siê do nich i powiedzia³: oto

ja. Dzisiaj w promieniach s³oñca b³yszczy siêi trochê topi,m ó w i ¹ ckrótko: jestp i ê k n i e .Siedzê terazw pokojui p o p i j a mmate, zaœw tle graj¹panowie JoeS a m p l ei Chris Botti.Czas napisaæwstêpniak do

jubileuszowego numeru Anytena.Zadziwiaj¹ce jest, ¿e Eskimosi maj¹

kilkadziesi¹t nazw na ró¿ne gatunki œniegu.Ich jêzyk w ten sposób oddaje ró¿norodnoœæich ¿ycia, ich rzeczywistoœci. Jad¹c na sa-niach poœród mlecznobia³ych przestrzeni,cz³owiek któremu przysz³o siê tam urodziæopiewa rzeczy mu bliskie, marzenia, radoœci,troski i historie swojego œwiata.

By³em wczoraj w centrum Warszawy.Spotka³em tam bardzo du¿o ludzi id¹cychw ró¿ne strony. Pomyœleæ – ka¿dy z nichniesie ze sob¹ swój w³asny œwiat, swoj¹w³asn¹ poetykê, prozê i dramat dnia codzien-nego; ten jedyny i wyj¹tkowy œmiech, p³acz,przesz³oœæ i przysz³oœæ...

Czytamy ksi¹¿ki i uczymy siê z nichwielu s³ów, obrazów i myœli. Jeszcze wiêcejprzychodzi od ¿ywych ludzi których spo-tykamy wci¹¿. Zmiana trwa, a nasze œrodkiwyrazu, jak te¿ i samo wnêtrze, przemieniaj¹siê. Otwieramy kolejne drzwi, mamyw rêkach wci¹¿ nowe klucze.

Idziemy wiêc, p³yniemy wraz z innymiwzd³u¿ trajektorii up³ywu czasu, poœród ulicmiasta, a czasem górskich ucieczek-wycieczek, kreœlimy freski dni i chwilniepowtarzalnych, z ha³asem telewizorów,rytmem szkó³, zajêæ i innych wielu rzeczyw tle. I wci¹¿ pozostajemy ludŸmi. Zazwy-czaj.

"Tak wynik³o z ko³a zdarzeñ, ¿e mieliœmyswój egzamin w czasach kiedy jeszcze s³owos³ychaæ by³o jak dynamit" – œpiewa³ niegdyœpan Jan Kelus. Trzeba przyznaæ, ¿e dziœznacznie trudniej byæ us³yszanym. Wygl¹da

te¿ na to, ¿e trudniej jest nawi¹zaæ kontakti porozumienie poœród reklam, ulotek, pro-mocji, pó³nagich kobiet, kurczaków czwartejœwie¿oœci i wszystkich tych mrocznych dzi-wactw wspó³czesnoœci, postmodernizmui japoñskich kreskówek w internecie. A prze-cie¿ w³aœnie teraz ma³y po¿ó³k³y listek oder-wa³ siê od drzewa i opad³ na ziemiê.Oczywiœcie – ma³o kto ma czas czy chêæs³uchaæ i czytaæ. To jasne. Nie bêdziemy jed-nak wdzieraæ siê z tego powodu paznokciamiw oczy, bo po co? Przecie¿ za oknem œnieg nadrzewach. Plum.

Twórczoœæ zaœ jest otwarciem na to, coprzychodzi z zewn¹trz. Jakiego zewn¹trz?Sk¹d? – Ba! – Jak to narysowa³a pani profe-sor Zofia Rosiñska na wyk³adzie filozofiikultury, z jednej strony mamy transcen-dencjê, z drugiej naturê i nijak tego muruintelektualnie nie przebijemy. I dobrze. Bo poczêœci tylko poznajemy i po czêœci tylkorozumiemy. Wróæmy wiêc do twórczoœci.Jeœli jest prawdziwa – innej nie liczê – jestwspó³prze¿yciem, odczuciem, a nastêpnie:daniem wyrazu. Mo¿e byæ te¿ zabaw¹,uk³adaniem klocków i zamków z piasku –lecz wówczas te¿ stanowi porozumienie,wspóln¹ grê. Inaczej: szuflada, piwnica,kamieñ, – milczenie. A zatem: wyraz. Jednipowiedz¹, ¿e najwa¿niejsze ¿e w ogóle siê godaje, inni podkreœl¹ to jak, inni co w owychkszta³tach siê rodzi i powstaje. Jeszcze innipoprzez zas³ony form, zapewne doceniaj¹cich warsztat czy strukturê, bêd¹ ³apczywiek¹saæ treœæ za nimi ukryt¹, chc¹c zanurzyæ siêw jej soczystym mi¹¿szu, lub te¿ den po-dwójnych i n-krotnych zg³êbiaæ symboliczneprzestrzenie, zreszt¹ kto ich tam wie. A inniprzejd¹ obok.

Ale przecie¿ i tak nie jesteœmy zbawieniani z poezji, ani z literatury, ani z uczynków,ani z kwantowej grawitacji, ani z medytacjitranscendentalnej, ale z ³aski.

I to jest piêkne.

WstêpniakRyszard Pawe³ Kostecki

AnytenMleknumer20strona3


Wszyscy walczymy z ulotkami...Zuzia Pacholczyk


Wychodz¹c z przejœæ podziem-nych na du¿y plac przedstacj¹ Metro Centrum,

natykamy siê – jak¿e czêsto! – na ludzirozdaj¹cych ulotki. Od tego momentumo¿na by by³o pisaæ w³aœnie o nich,przekszta³ciæ ten tekst w esej o ich tra-gicznym ¿yciu. Ale nie, nic z tych rzeczy.S¹ zwyczajnymi ludŸmi, chodz¹ po tymplacu w kó³ko, rozdaj¹c ulotki. Ostatniojednak to zjawisko zaczê³o przybieraæniepokoj¹ce rozmiary, sta³o siê niemalplag¹. Odnoszê takie wra¿enie, ilekroætamtêdy przechodzê, a zdarza mi siê toprzecie¿ rzadko, du¿o rzadziej, ni¿ tymwszystkim, którzy metrem doje¿d¿aj¹do Hoffmanowej. Tutaj autor znowuzmuszony jest przerwaæ, jako ¿e tekstwyraŸnie d¹¿y do powrotu na stareursynowskie szlaki, a my nie mo¿emymu na to pozwoliæ z powodów dla jed-nych jasnych, a dla innych wy³o¿onychpewnie gdzieœ indziej.

Id¹c tamtêdy – przez plac nazy-waj¹cy samego siebie niezas³u¿eniePlacem Once (nie pytajcie, czemu;pewnie czyta³ za du¿o Cortázara) –jestem zasypywana ulotkami; na dworcuWarszawa Œródmieœcie mam ich nagle –niepojêtym sposobem – pe³ne kieszenie.

Pomyœla³am sobie kiedyœ, ¿e czascoœ z tym zrobiæ, wykorzystaæ tê masêkolorowego papieru. Od tamtej poryka¿da ulotka staje siê w moich rêkachsercem; mam teraz kieszenie pe³newydzieranych (!) z papieru serc. Dajê je

znajomym i rozdawcom ulotek,dajê im wszystkimserca z cich¹ nadziej¹, ¿e choæ nachwilê siê uœmiechn¹.

Wszyscy walczymy z ulot-kami, ka¿dy na swój sposób:uciekamy, zape³niamynimi kosze, oddajemy na maku-laturê. Ale my, nauczenidoœwiadczeniem Cortázara zez³otymi rybkami, nauczeni his-toriami Rankina o œrubkach –o, my boimy siê ulotek, rozu-miemy, ¿e nie mo¿na po pros-tu ich wyrzuciæ, ¿e onezawsze wróc¹; aby pozbyæsiê ich naprawdê, nale¿yzmieniæ ich to¿samoœæ, zro-biæ z nich serce albosamolocik. Tutaj doopowieœci wkraczaPiotrek, co zdaje siênadawaæ jej w³aœciwykszta³t, teraz mamy ju¿ niemalpewnoœæ, ¿e tekstpodda siê woli auto-ra. To bardzo wa¿ne,trzeba koniecznie na-pisaæ o samolocikach,mo¿e chocia¿Wy zrozumie-cie... Piotrek podj¹³walkê z ulotkami,by³ jednymz pierwszych,którzy odkryli

prawdê. Zacz¹³ wiêc zamie-niaæ je w samolociki, choæ teraz

nasuwa siê pytanie: robi³ to przeciwkonim czy te¿ podstêpnie umo¿liwia³ im

opanowanie ca³ego œwiata, dawa³im skrzyd³a, aby mog³y dotrzeæ jak

najdalej? Tego siê nie dowiemy, pokrêt-ny umys³ Piotrka prawdopodobnie samju¿ nie pamiêta motywacji i tak czy

inaczej zmusza do robienia coraz tonowych samolocików. Samolo-

ciki wiêc powstaj¹, poja-wiaj¹ siê na ulicach, w parkach,

w szkole. Pojawiaj¹ siê u mnie, na stacjiWarszawa Œródmieœcie oprócz ulotekznajdujê samolociki. Le¿¹ potem u mniew domu – du¿e samoloty i ma³esamolociki. Nadal otwieraj¹c zeszytyznajdujê w nich PiXela (nie pytajcie,czemu; po prostu tam bywa), ale zarazpotem widzê na biurku samolocik, razpomarañczowy, innym razem ¿ó³ty.Szukaj¹c mojej "Jedynej i ostatniejmi³oœci" przerzucam tony kolorowychsamolocików, przek³adam je z miejsca

na miejsce. Ginê w nich, gubiê d³u-gopisy i kartki, samolociki opanowuj¹powoli ka¿d¹ sferê mojego ¿ycia,pojawiaj¹ siê nawet w ka¿dym zdaniu

i nied³ugo zajm¹ miejsce PiXela,zapomnê wiêc o nim, tak jak zapomnêo Piotrku, który je tworzy i wpuszcza domnie do domu przez otwarte okna, za-pomnê o "Jedynej i ostatniej", wszêdzie

dooko³a bêd¹ tylko samolociki,samolociki, samolociki...

N x 24£ukasz Degórski (Ryba)

Przez 24 lata wszyscy nalegali, byJimmy by³ dobry. Mamusia, tatuœ,babcia, nauczyciele i ksi¹dz,

wszyscy jak jeden m¹¿. Sam Jimmy te¿postawi³ sobie za cel byæ dobrym. Sz³o munieŸle.

Wsta³ rano, zjad³ tosty na œniadanko,wzi¹³ teczkê i poszed³ do pracy. Po drodzesypn¹³ ziarenek ptaszkom w parku, rzuci³dolara ¿ebrakowi w metrze i pogwizdywa³weso³o. Pó³ godziny póŸniej, gdy z poczu-ciem dobrze spe³nianego obowi¹zku

wobec Dobrazasiad³ przy swoim ma³ym biureczku,w okno uderzy³ samolot pe³en ludzi.

Przez 24 lata wszyscy nalegali, bySalem by³ dobry. Tatuœ, wuj, stryj, nauczy-ciele w szkole koranicznej, wszyscy jakjeden m¹¿. Sam Salem te¿ postawi³ sobieza cel byæ dobrym. Sz³o mu nieŸle.

Wsta³ o œwicie, pomodli³ siê, spêdzi³owocnie kilka chwil na czytaniu Koranu,i pojecha³ na lotnisko aby nie spóŸniæ siêna samolot. Po dziesiêciu minutach od

startu zabi³ pilota, przej¹³ steryi skierowa³ samolot nad miasto, gdziez poczuciem dobrze spe³nionego obowi¹z-ku wobec Dobra uderzy³ nim w biurowiec.

Przez 24 lata wszyscy nalegali, byOmar by³ dobry. Dziadek, tatuœ, wuj,nauczyciele i imamowie, wszyscy jakjeden m¹¿. Sam Omar te¿ postawi³ sobie zacel byæ dobrym. Sz³o mu nieŸle.

Wsta³ rano, pomny na wezwaniez pobliskiego minaretu pomodli³ siê, przezokno pozdrowi³ s¹siada wychodz¹cego


w³aœnie przed dom, w³¹czy³ radioi s³uchaj¹c wiadomoœci przygotowywa³œniadanko. Pan w radiu powiedzia³, ¿ewczoraj wieczorem dzielni policjanciz komisariatu ko³o jego domu obronili goprzed atakiem policji Z³ych. Omar ucieszy³siê, ¿e Dobro znów zwyciê¿y³o.Wtedyw³aœnie rakieta spad³a na jego podwórko.Przez 24 lata wszyscy nalegali, byBeniamin by³ dobry. Mamusia, tatuœ, bab-cia, nauczyciele i rabin, wszyscy jak jedenm¹¿. Sam Beniamin te¿ postawi³ sobie zacel byæ dobrym. Sz³o mu nieŸle.

Wsta³ rano, zrobi³ dziesiêæ przysiadówi wzi¹³ siê za pompki, przy czym jak zwyk-le w³¹czy³ telewizor. Pan w telewizorzemówi³, ¿e aby ostrzec policjê Z³ychi zniechêciæ ich do nieuzasadnionegoatakowania policji Dobrych, co mia³omiejsce wczoraj wieczorem, ostrzelanolekko ich komisariat. Beniamin ucieszy³siê, ¿e Dobro znów zwyciê¿y³o i podzieli³siê szybko sw¹ radoœci¹ z ukochan¹ma³¿onk¹, która w³aœnie wróci³a z ³azienki.

Przez 24 lata wszyscy nalegali, byGordon by³ dobry. Mamusia, tatuœ, babcia,nauczyciele i pastor, wszyscy jak jedenm¹¿. Sam Gordon te¿ postawi³ sobie za celbyæ dobrym. Sz³o mu nieŸle.

Zerwa³ siê rano z ca³¹ jednostk¹i wybieg³ na plac, gdzie dowiedzia³ siê ¿eto dziœ. Po apelu i œniadaniu wsiad³ dosamolotu i godzinê póŸniej z poczuciemdobrze spe³nionego obowi¹zku obser-wowa³ jak wrzeciona bomb spadaj¹ nadolinê, w której ukrywa siê Z³y.

Przez 24 lata wszyscy nalegali, byMuhmad by³ dobry. Ojciec, dziadek, wuj,nauczyciel który uczy³ go co mówi Ksiêga,wszyscy jak jeden m¹¿. Sam Muhmad te¿postawi³ sobie za cel byæ dobrym. Sz³o munieŸle.

Wsta³ rano, zjad³ szybko kawa³ek plac-ka i poszed³ na pole, które jak co jesieniwymaga³o jeszcze wiele pracy, abyMuhmad i jego coraz liczniejsza rodzinanie g³odowali w przysz³ym roku. I gdy takw pocie czo³a pracowa³ z poczuciemdobrego spe³niania obowi¹zku wobec

rodziny i Dobra, na ma³e poletko, mu³ai jego g³owê spad³y trzy bomby.

Przez 24 lata wszyscy nalegali, byAndrzej by³ dobry. Dziadek, mamusia,babcia, pani od polskiego, wszyscy jakjeden m¹¿. Sam Andrzej te¿ postawi³ sobieza cel byæ dobrym. Sz³o mu nieŸle.

Wsta³ rano, kroj¹c pomidory w³¹czy³telewizor. Na ekranie jakiœ wa¿ny panmówi³ jak wa¿ne jest to, ¿eby by³a spra-wiedliwoœæ i nikt nie œmia³ zak³ócaæ spoko-ju jego obywateli. Potem inny pan mówi³,¿e tamten pierwszy pan pierwszy zak³óca³spokój jego obywateli i ¿e to w³aœnie by³asprawiedliwoœæ. Potem pan w garniturzemówi³ ¿e to ci z komisariatu zaczêli. Potemwzburzony pan w szarym pokaza³ p³acz¹c¹matkê. Potem by³y zdjêcia zbombar-dowanego poletka, martwy mu³, a potemwal¹cy siê wie¿owiec.

Byæ dobrym... – pomyœla³ – Najpro-stsza rzecz w œwiecie, nie?

Zaœmia³ siê gorzko i wy³¹czy³telewizor. Ale to nic nie pomog³o.

Mowa jest srebrem, wiêc Wam, drodzyczytelnicy, polecam to, co chcia³em tymtekstem Wam powiedzieæ.

Milczenie zaœ z³otem, wiêc to, co myœla³emi czu³em, i co z myœli i uczuæ tych zawar³emw tym tekœcie, czyli w³aœciwie ca³y tekst,dedykujê jedynej osobie, która rozumiemnie, gdy milczê. Jest cenniejsza ni¿ z³oto.

Spokojna tafla oceanu migota³a sre-brzyœcie blaskiem srebrnego ksiê-¿yca. Srebrna Flota powoli p³ynê³a

ku swemu celowi. Srebrne ¿agle wisia³yw bezruchu oczekuj¹c na najmniejszy po-dmuch wiatru. Statki porusza³y siê tylkodziêki sile wiose³, napêdzanych przez 40tysiêcy œwistaków, 24 godziny na dobêzawijaj¹cych sreberko w sreberko.Karmione co 5 godzin kanapkami zawiniê-tymi w sreberko, maj¹ wystarczaj¹co si³y,by powios³owaæ dok¹d tylko ka¿e kapitan– z czterema srebrnymi orderami i jedn¹srebrn¹ gwiazd¹. Wios³uj¹ wiêc, przeci-naj¹c srebrn¹ taflê. P³yn¹ w stronêwy³aniaj¹cego siê w³aœnie zza horyzontus³oñca.

Tymczasem na Wyspie w komnacieNadwornego Lizusa usta³o chrapanie.Mieszkaniec komnaty zerwa³ siê gwa³-

towniez ³ó¿kaotoczonego wyp³owia³ym srebrnym bal-dachimem. Ochlapa³ twarz wod¹, którejkropelki migota³yby srebrzyœcie w powiet-rzu, gdyby nie fakt, ¿e woda od czasusrebrnych godów króla nie by³a wymienia-na. Poniewa¿ spa³ w ubraniu (te¿ niezmienianym od srebrnych godów) niemusia³ marnowaæ czasu na ubieranie siê,tylko od razu pobieg³ do komnaty króla, byjak zwykle byæ pierwszym kogo królzobaczy po obudzeniu.

Król otworzy³ jedno oko i, jak zwykle,zobaczy³ rozdziawion¹ w cudnymuœmiechu gêbê Nadwornego Lizusa.Chcia³ powiedzieæ, te¿ jak zwykle rano,¿eby ta gêba zniknê³a raz na zawsze,najlepiej pod toporem kata, ale (te¿ jakzwykle) uda³o mu siê tylko zabulgotaæ.Niestety biedakowi szósty podbródek taksilnie œciska³ szczêki, ¿e od 10 lat (swoichsrebrnych godów, tak dla odmiany), niemóg³ otworzyæ ust. Od tego czasu przy-czepi³ siê do niego Lizus, który wytarciekrólewskich r¹k z t³uszczem o jego w³osyb³êdnie uzna³ za namaszczenie. Lizusoczywiœcie wyt³umaczy³ wszystkim têwielk¹ ³askê króla, a w³adca nie zaprzeczy³(bo nie móg³) i tak ju¿ zosta³o. Oczywiœcie

codziennie król próbowa³ daæ wszystkimdo zrozumienia co chcia³by zrobiæz Lizusem, ale tamten wszystko t³umaczy³na oznaki królewskiej ³aski. Tak by³o i tymrazem. Król z wysi³kiem podniós³ t³ust¹³apê i pukn¹³ w nos Lizusa. Tylko pukn¹³,gdy¿ gdyby chcia³ uderzyæ, musia³by siêzamachn¹æ, a zamachniêcie siê rêk¹ królawymaga³oby spalenia chyba po³owykrólewskiej tuszy i dlatego Lizus by³pukany to w jeden policzek to w drugi.Lizus t³umaczy³ to jako rozkaz do usuniê-cia ze stanowiska i œwiata kogoœ, a toz lewicy (lewy policzek), a to z prawicy(prawy policzek), gdy¿ pañstwo w którymrzecz siê dzia³a by³o monarchi¹ konsty-tucyjn¹, z dobrze (do niedawna)funkcjonuj¹cym parlamentem. I tak,z powodu dziwnych znikniêæ pos³ów, trze-ba by³o zmniejszyæ dwukrotnie iloœæ man-datów w parlamencie. A tego pamiêtnegoporanka król postanowi³ pukn¹æ Lizusaw nos, wiêc ten mia³ problem z interpre-tacj¹. W koñcu zrozumia³, albo tak mu siêwydawa³o, i w przera¿aj¹co szybkim tem-pie za³atwi³ usuniêcie marsza³kasejmu. Ju¿ nastêpnego dnia znaæ by³oefekty: parlament siê rozpad³, nikt nie

SreberkoKonrad Grochowski (Groch)


chcia³ zostaæ pos³em, ludzie nie chcielig³osowaæ, bo po co, jak i tak znikn¹wybrañcy. Tak wiêc szarawo-srebrzystaeminencja dworu – Lizus – doprowadzi³do wprowadzenia w Pañstwie monarchiiabsolutnej. Bynajmniej nie oœwieconej,bo PKP wy³¹czy³o telefony barkomi samochody w zwi¹zku z tym nie lata³y,wiêc w elektrowniach atomowychzabrak³o wêgla*.

Ale wróæmy teraz do naszego bohat-era, do którego w³aœciwie jeszcze niedoszliœmy, a który w miêdzyczasie...W³aœciwie by³ w miêdzyczasie, nie bard-zo wiedzia³ co z sob¹ zrobiæ i czy w³aœci-wie istnia³. Doprowadzi³o go to dodepresji i postanowi³ pope³niæsamobójstwo. Poniewa¿ jednak nie by³ogo teraz, ani wczeœniej, a tym bardziejpóŸniej, tylko gdzieœ pomiêdzy, trudnoby³o stwierdziæ czy powiod³o siêsamobójstwo, gdy¿ w danej CHWILI,której nie by³o, nie mo¿na by³o stwier-dziæ czy ¿yje czy nie. I w tej niepew-noœci pozostawiamy go tu by...

Powróciæ do czasu i na nasz¹ Wyspê.A tutaj dop³ywa w³aœnie Srebrna Flotai rozpoczyna szturm. Po krótkiej walcekról zosta³ zawiniêty w sreberkoi wywieziony z Wyspy. (W pañstwie,sk¹d pochodzi Srebrna Flota, znudzi³osiê œwistakowe Ÿród³o energii i wybu-dowano pierwsz¹ elektrowniê olejow¹na œwiecie. Nie wiedziano tylko co z ni¹zrobiæ. Wyruszono wiêc na poszuki-wanie czegoœ, co mog³o byæ jej paliwem,byæ dostatecznie t³uste. I tak pierwszymonarcha absolutny w historii Wyspyzapewni³ dostawy energii dla ca³egoSrebrnego Pañstwa na najbli¿sze 20 lat.)Ostatni gest obronny króla spowodowa³,¿e spad³a mu korona, spadaj¹c wprost nag³owê Lizusa. Mam nadziejê drogiczytelniku, ¿e nie muszê wyjaœniaæ jakzinterpretowa³ to Lizus. Zreszt¹ na co jaliczê. A wiêc, Lizus stwierdzi³, ¿eostatni¹ wol¹ króla by³o uczynienie gonastêpc¹ tronu. Jak nietrudno siêdomyœliæ, nastêpnego dnia odby³a siêoficjalna koronacja: na tron Wyspywst¹pi³ Zepperus I.

Tymczasem w miêdzyczasie, gdzieczas oczywiœcie p³yn¹co-stoi, nad g³ow¹¿yj¹co-martwego bohatera wypad³asuperpozycja jakiegoœ czo³gu. Niestetynie mo¿na by³o ustaliæ czy dowódcaczo³gu (odznaczony Srebrnym OrderemSrebrnej Krwi) by³ winien czy nie, bo jakmo¿na sprawdziæ winê kogoœ kto jest,ale go nie ma, poza tym nie wiadomoby³o i nie wiadomo nadal, czy bohater to

trup, czy nie. I teraz nie pozostaje namnic innego jak pozostawiæ obydwu(dowódcê i bohatera) z ich problemaminatury egzystencjonalnej i przenieœæ siêdo prawdziwego bohatera tej opowieœci,czyli:

Pch³y G¿eg¿ó³ki (ale Was zmyli³emz tymi bohaterami, he, he), który w³aœniepostanowi³ ugryŸæ psa. I, proszê pañst-wa!, jakim cudownym wgryzem tegodokona³! Proszê zwróciæ uwagê na trzeciz¹b od lewej! Kunszt mistrza! A terazznowu zmy³a i okazuje siê, ¿e bohateratej opowieœci nie ma. Mo¿e...

Nasz Zepperus rz¹dzi³ g³upio przez20 lat, po czym do brzegów Wyspy znówprzyp³ynê³a Srebrna Flota. Od razu po-szli po króla licz¹c na dobrzewyhodowany okaz, a tu ledwo brzuszekwidaæ. Zez³oœcili siê i œciêli ³ebZepperusowi, bo uznali go za z³y przy-rost w ich hodowli t³uszczu. Nanieszczêœcie dla pañstwa, król prze¿y³jeszcze dwa tygodnie, po czym zmar³z g³odu, bo nie mia³ zêbów. Wiêkszoœæmieszkañców zala³a siê ze szczêœcia nastypie po Zepperusie, pij¹c srebrnymiszklankami, ze srebrnego królewskiegoserwisu, napój pana £yko. Otó¿ pan£yko na zapleczu swojej farbiarni wyra-bia³ ulubiony napój wyspiarzy. Musieligo tylko szybko piæ, bo gdy £yko(w barze £yknij Sobie) sprzedawa³ swójeliksir bogów, zawsze wczeœniej siêœciemnia³o...

A w miêdzyczasie, jak to w miêdzy-czasie, nic siê nie dzia³o, a przynajmniejnikt kto ¿yje w czasie tego nie zauwa¿y³.

Gdy ostatni z goœci £yknij Sobiezsun¹³ siê pod stó³ (zapewne w celuz³o¿enia ho³du bogom podziemi, którzymusieli mieæ zwi¹zek z magicznymzapleczem farbiarni pana £yko, gdy¿by³o ono w jaskini), pan £yko, jak conoc, poszed³ do swej jaskini, aby wraz zeswymi myszami planowaæ jak opanowaæœwiat. Od kilku miesiêcy pracuj¹ nadsk³adem Mega Eliksiru.

Nasz bohater, który w³aœciwie niejest bohaterem bo nic nie robi, marnujetylko czas którego nie ma, za³amanysw¹ obecn¹ miêdzyczasow¹ sytuacj¹,postanowi³ siê upiæ. Jednak na prze-dostanie siê alkoholu do krwi potrzebaczasu, a nasz bohater go nie mia³, wiêcza³ama³ siê tak, ¿e a¿ nabi³ sobie guza natyle g³owy, uderzaj¹c o piêtê. Schowa³wiêc srebrn¹ piersiówkê w kieszeñi poszed³ rozmawiaæ z czo³gist¹o bezsensie ich istnienia.

A wracaj¹c do miejsca, w którym

czas siê jeszcze porusza (niemrawo,coraz wolniej, nied³ugo i tu zemrzeznudzony sw¹ bezsensown¹ egzystencj¹,ewentualnie sam siê zabije patrz¹c w lus-tro), mo¿emy przyjrzeæ siê jak pan £ykosiêga po ostatni sk³adnik Eliksiru, skrytypomiêdzy farb¹ srebrn¹ metaliczn¹,a srebrn¹ matow¹. Sk³adnik trochê siêwyrywa, gdy¿ s¹ to mysi wspó³pracown-icy £yka. Farbio-karczmarz uzna³, ¿ew³adz¹ lepiej siê nie dzieliæ, a tymbardziej nie robiæ (jak uczy historia) tri-umwiratu, wiêc po chwili wnêtrznoœcimyszek wrza³y wspólnie z reszt¹ kocichi smoczych jêzyków, itd. Dopiero teraz£yko móg³ przyjrzeæ siê swemu dzie³u,w blasku œwiecy p³on¹cej w srebrnymlichtarzyku. Tak! To by³o coœ. Smakujejak zwyk³y napój pana £yka, aledzia³anie ma piorunuj¹ce. Poszerza hory-zonty mózgu, stawia wszystko w pe³nymœwietle i powoduje, ¿e ¿ycie i jego sensstaje siê zrozumia³e. Cz³owiek, któryspo¿yje eliksir, gdy pojmie sens œwiata,przyjmie, ¿e jedynym sensownymdzia³aniem ludzkim jest zawijanie w sre-berko (œwistaki jako istoty wy¿ejrozwiniête zrozumia³y sens ¿ycia ju¿wczeœniej). A pan £yko, wykupuj¹cjeszcze dziœ Œwistak Incorporated sta³ siêmonopolist¹ importu sreberek! Ludzieokrzykn¹ go w³adc¹, byleby dostarcza³sreberka! Jeszcze tylko znaleŸæ sposóbna to, by upiæ wszystkich wyspiarzy...

Miêdzyczas. Godzina: gdzieœ pomiêdzyt¹, a ka¿d¹ inn¹. Osoby: Bohater,Czo³gista. Osoby dramatu: przyjd¹za 5 minut, czyli nigdy. Czo³gistaz bohaterem prawie koñcz¹ kolorowanieczo³gu w srebrne kwiatki i motylki, gdysuperpozycja tego¿ wypada gdzieœw Ob³oku Magellana i nasi artyœcipozostaj¹ z pêdzelkami zawieszonymiw powietrzu. CZO£GISTA: (opuszczaj¹c pêdzel)

Kurde! Znikn¹³! A ja?! BOHATER: (coœ mówi, ale my go nie

s³yszymy, bo to bardzo tajemniczybohater opowiadania)

CHOCHO£: Mnie tu nie ma! Ubieramsiê w com tam mam! Bêdê za5 minut, czyli nigdy!

ŒWISTAK: (zawija w sreberka) Zawi-jam, zawijam, zawijam,...

W¥GLIK: (machaj¹c weso³o ³apkami)Zabijam, zabijam, zabijam,...

CZAS: Mnie tu nie ma! Jestemz Chocho³em na kawie!

CHOCHO£: To pomówienie! Ja siêubieram...


AUTOR: Ja tu jestem, jeszcze! MÓZG AUTORA: A ja nie, he he. A ja

nie!JAN: Kto mnie wzywa³, czego chcia³? CHOCHO£: Wy****dalaj z mojej

piaskownicy! To moja kwestia! JAN: (za³amany odrzuceniem przez

spo³eczeñstwo pope³nia samo-bójstwo)

T£UM: (patrz: Rysieq, "2001") KAZIMIERZ TETMAJER: Lubiê,

kiedy œwistak... ŒWISTAK: Zabijam, zabijam, zabi-

jam,... (zabija K. Tetmajera, zawijago w sreberko i wysy³a doAfganistanu jako racjê ¿ywnoœ-ciow¹. Talibowie myœl¹, ¿e tobomba i wybuchaj¹)

CZO£GISTA: (rozwi¹zuj¹c krzy¿ówkê)A dajcie wy se wszyscy siana!

MÓZG AUTORA: Ja siê g³ówniez niego sk³adam!

AUTOR: Wypraszam sobie (zabija mózgi ¿yje krótko i nieszczêœliwie)

CHOCHO£: (patrz¹c przez s³omkê naCzo³gistê) Ma racjê. A dajcie wy sewszyscy siana!

T£UM: (rozrywa Chocho³a i daje sobienawzajem jego szcz¹tki)

DUCH CHOCHO£A: Edukacja w tymkraju kiepska, s³omy od siana nieodró¿niaj¹.

EGZORCYSTA: Ave Satana Belzebu-ba! Zaraz, zaraz... nie ten psalm...

CZO£GISTA: (wracaj¹c z toalety)Jeszcze tu jesteœcie?! A poszliwon!

BOHATER: (znów nie s³yszalny) AUTOR: Mój ci on! Mój! BOHATER: (daje w mordê Autorowi) AUTOR: OK! Zrozumia³em! Ju¿

idziemy.

Wróciwszy tutaj gdzie jesteœmy,pomimo uwierania dolnej wargi, jestemw stanie stwierdziæ, ¿e Czaspowiedzia³by tu: "Jestem tu! Alewola³bym nie". Nastêpnego poranka popogrzebie króla naród stwierdzi³, ¿e czasw demokratycznych wyborach wybraænowego tyrana. Mimo ogólnego bólug³owy ludnoœæ dochodzi do wniosku, ¿eosob¹ która najlepiej potrafi zaspokoiæjej potrzeby i czyniæ szczêœliw¹ jest(oprócz Elziry spod 6) pan £yko. I takpan £yko, bez ¿adnych krêtactw i elik-sirów móg³ zostaæ królem. Jednak niezosta³, gdy¿ powiesi³ siê na sznurze sre-brnych pere³** na swym zapleczu, tu¿obok efektu swej dwudziestoletniejpracy i utraty dwóch przyjació³.

CZO£GISTA: Poniewa¿ Autor sobieposzed³, ja przejmujê w swoje rêcelosy bohatera tego opowiadania.(bierze w rêce losy Bohatera i idziedo siedziby Lotto odebraænagrodê)

LOTTO: W miêdzyczasie nieczynne. CZO£GISTA: A pies ci... (pali losy

Bohatera, Bohater zostaje skazanyna wieczn¹ tu³aczkê i ¿ycie bezprzysz³oœci, jeœli to vogóle mo¿liwew miêdzyczasie)

BOHATER: (jesteœmy na tyle blisko, ¿emoglibyœmy go us³yszeæ, ale nicnie mówi)

ŒWISTAK: (robi¹c to, co ka¿dy przyz-woity œwistak robiæ powinien)Zawijam, zawijam, zawijam, zaw-ijam, zawijam, zabijam!

Na Wyspie panuje anarchiai przygnêbienie. Anarchia bo nie makróla, a przygnêbienie gdy¿ nieznaleziono przepisu na eliksir pana£yko. £yknij Sobie upad³o. Farbiarniaupad³a. Gospodarka siê wali. Pozosta³eprzy ¿yciu grono mêdrców dziwi siê fak-towi wessania przez dziurê w bud¿ecieczarnej dziury. Postanawiaj¹ doprowa-dziæ do zakoñczenia z³ego okresukrólestwa (w te lub we w te). Trzebawybraæ now¹ dynastiê rz¹dz¹c¹.Wszyscy mieszkañcy stolicy (uprawnie-ni do g³osowania: mê¿czyŸni w wiekupowy¿ej 50 lat, z podpisan¹ zgod¹ oby-dwojga rodziców) mieli zebraæ siê naSrebrnym Dziedziñcu i uzgodniæ formêwyborów. Skoñczy³o siê tym, ¿e dow³adzy doszli £e³opy (bez wyborów) bokrzyczeli najg³oœniej.

A w miêdzyczasie: BOHATER: (znudzony gr¹ w szachy

z Czo³gist¹, która trwa³a by wieki,gdyby nie brak czasu) Po co mamcoœ mówiæ? I tak mnie nie us³yszy-cie. Przecie¿ nawet teraz tylkoczytacie.

CZO£GISTA: (wstaje i jak zwykle idziedo toalety, po drodze poœlizgn¹³ siêna Mózgu Autora) A fe! A to czyje?Kto nie zd¹¿y³?

AUTOR: (wracaj¹c) Eee, to moje, ale jazd¹¿y³em, bo jestem!

CZO£GISTA: (oburzony) Jak mog³eœzd¹¿yæ, czyli "przyjœæ na czas"?!Przecie¿ sam nas umieœci³eœw miêdzyczasie, ty idioto!Skleroza ciê napad³a, co? Za du¿ogrzybków z tej œciany zjad³eœ***,co? Ty vogóle spójrz na siebie! Ty!

Moim autorem?! Zabi³bym siêgdybym móg³, gdybym nie mia³siedmiu nóg.

AUTOR: Veni, vidi, morti. (ca³kowiciezrezygnowany pozostawia utwórswojemu losowi i odchodzi)

ŒWISTAK: Zawijam, zawijam, zawi-jam, hej!

Kilka lat rz¹dów £e³opówdoprowadzi³o kraj do rozkwitu, ale napoziomie epoki kamienia ³upanego.Oczywiœcie przywódcy wyt³umaczyliludziom, jakie¿ to cudowne zmianyzasz³y w ich ¿yciu, oraz ¿e mieszkaniew chlewie jest zdrowsze ni¿ w lepian-ce. W pewnym momencie (gdy rz¹dzachwala³ p³atki œniadaniowe "Kozie-bobki") ludzie jednak zauwa¿yli, ¿enawet za Zepperusa by³o lepiej.Wezwali wiêc najlepszego znanego imfachowca do rozwi¹zania tego proble-mu (czyli do usuniêcia z urzêdu). By³to Larry Botter – wielokrotny morder-ca, szanta¿ysta, dwulicowiec, sadystaitp. – zawsze usprawiedliwiany za³adny uœmiech i dokonania z dzie-ciñstwa. Otó¿ by³ on jedynym miesz-kañcem Wyspy, który kiedykolwiekwygra³ walkê i zabi³ kogoœ zeSrebrnej Floty (by³o to te¿ pierwszezabójstwo na jego koncie). Bohaterskiten niemowlak, doprowadzi³ do œmier-ci z³ego najeŸdŸcy w sposób genialnyw swej prostocie – zgubi³ pieluszkê(gdy¿ puœci³a srebrna agrafka) nadrodze Srebrnego, który poœlizgn¹³ siêi upad³, g³ow¹ uderzaj¹c o kant sto³u.I tak Larry Botter zosta³ bohateremnarodowym. A teraz w³aœnie naródznów go potrzebowa³. A teraz jamóg³bym zakoñczyæ ten tekst i nienudziæ Was wiêcej, ale lajf iz brutalend ful of zasadzkas, wiêc zaspokojêwasz¹ ciekawoœæ (o ile jest...).

A teraz skoñczê zaczynaæ zdania od"a teraz" i wrócê do miêdzyczasu.Poniewa¿ jestem Autorem, a ten jakpamiêtacie, sobie stamt¹d poszed³, wiêcwracam tam tylko duchem, jako niemyobserwator faktów.

BOHATER: (poniewa¿ chcepowiedzieæ coœ wa¿nego doCzo³gisty, miejscowy bóg od-klika³ na pilocie MUTE)Czo³gisto! Czy zdajesz sobiesprawê, co los da³ nam w naszerêce?!

CZO£GISTA: Spali³em los. BOHATER: (nie zwracaj¹c na niego


uwagi) Los da³ nam siebie! Jeœlinie ma Autora, to w naszychrêkach jest formowanie tegoœwiata. Nie ma dla nas ju¿¿adnych ograniczeñ. My – treœæ –staliœmy siê w³adc¹ formy. Mamyw rêku moc kreacji i anihilacji,zarówno materii jak i ¿ycia. Nieograniczaj¹ nas ¿adne wskazaniaformalne tamtego, eee... "real-nego" œwiata. Nasza myœl jestmyœl¹ œwiata. Czy czujesz jak tenœwiat – miêkka, bezkszta³tnaglina – przemyka miêdzy palca-mi, czekaj¹c a¿ go uformujesz?

CZO£GISTA: Gówno czujê! BOHATER: Tak! Mo¿e i masz racjê!

Mo¿e to i gówno! Ale to tymo¿esz ukszta³towaæ je w naj-doskonalsz¹ rzeŸbê œwiata –Nowy Œwiat! Nie tylkozewnêtrzny wygl¹d – by zach-wyciæ gapiów, ty... my mo¿emystworzyæ ca³e wnêtrze NowegoŒwiata, jakim gównem by ononie by³o, bo to my jesteœmy tymwnêtrzem!

CZO£GISTA: (udaj¹c zaintere-sowanie, z ironi¹) A kto ci zajrzydo wnêtrza stolca?! Przecie¿zauwa¿¹, nawet na najpiê-kniejszej figurce, ¿e nie wziê³asiê z g³owy.

BOHATER: Ludzie zobacz¹, co bêd¹chcieli i na to wp³ywu nie masz.A jeœli uwa¿asz, ¿e myœlzamkn¹æ mo¿na tylko w formiepolitycznie, etycznie, moralniei estetycznie poprawnej i ¿ew przeciwnym razie ta myœl niebêdzie mia³a pozytywnego,w ka¿dym rozumieniu tegos³owa, wp³ywu na twórcêi odbiorcê, to co robisz na tejkartce? Pomyœl przynajmniej cosiê sta³o! Staliœmy siê wolni! Nietylko mogê decydowaæ o swoim¿yciu, ale mogê jekreowaæ. Nie czekaæna nap³ywaj¹cezdarzenia, którewywo³aj¹ zero-

jedynkowe pytanie – skrêciæw lewo czy w prawo?, zjeœæ to czynie?, prze¿yæ..., itd., ale samemutworzyæ to zdarzenie i oczekiwaæod œwiata odpowiedzi z zakresuliczb rzeczywistych, a samemucieszyæ siê w³adz¹ nad œwiatemurojonym. Pomyœl! Wybiliœmysiê ze œwiata urojonegocz³owieka, na którego ¿ycie niemieliœmy wp³ywu. On chcia³,kieruj¹c naszym ¿yciem,wp³yn¹æ na myœli innych. Terazto my mamy ¿ycie. Dla nasMiêdzyczas sta³ siê Czasem.Przestaliœmy ¿yæ dla kartki,oceny krytyków, a zaczêliœmyjak ludzie – ¿yæ dla siebie, bymóc siê dzieliæ siê ¿yciem grupk¹ludzi, których nazwaæ mo¿emyprzyjació³mi, kochanymi, itp.Mo¿emy wykreowaæ to gównotak, by wnêtrze dosz³o do tych,o których myœleæ bêdziemytworz¹c je, a zewnêtrzny wygl¹dtrafia³ do ludzi. Mo¿e nawetwywo³aæ u nich chêæ zajrzenia doœrodka...

CZO£GISTA: (mniej ironicznie ni¿wczeœniej) Ale ka³ to ka³ i ¿adnaforma ani treœæ tego nie zmieni.

BOHATER: Nie? Przecie¿ ty jesteœtreœci¹ i form¹, alf¹ i omeg¹ tegogówna. Przecie¿ od chwili, gdytwoje neurony, w wyniku dzi-wnego niepowtarzalnego po³¹-czenia, stworzy³y twoj¹ œwiado-moœæ, masz wybór – pozwoliæ siêformowaæ – wyci¹gaj¹c rêcew oczekiwaniu, czy formowaæ –wyci¹gaj¹c rêce by z³apaæ. Jeœlinie uwierzysz w to, to œwiat dlaciebie pozostanie gów-nem; jak

uwierzysz –stanie siê ¿yciem. Sen-

sem ¿ycia nie jest poszuki-wanie (lub oczekiwanie) lep-szego materia³u – jest nam danyjeden, ale obracanie go w pal-cach do koñca.

CZO£GISTA: (otwiera usta byspuentowaæ tê scenê, gdy¿ Zrozu-

mia³, ale jego superpozy-

cja wypad³a tym razem w Miê-dzymiejscu)

BOHATER: (pozosta³ sam zeŒwistakiem) Zawijaj brachu dalejw to sreberko i czekaj na zmianê œwiata. Mo¿e jednak jestem odciebie m¹drzejszy maj¹c Wiarê.Wiarê w ¯ycie i Œwiat lubw Kogokolwiek. (robi krok naprzód i opuszcza Miêdzyczas)

ŒWISTAK: (na chwilê jakby zwolni³zawijanie, na sreberko spad³as³ona kropla, a po chwili proceswróci³ ju¿ do zwyk³ego tempa)

Bohater nasz wyszed³ z Miêdzyczasui stan¹³ oko w oko z Larrym. Botterzniszczy³ w³aœnie £e³opów, czytaj¹cprzez dwie godziny ksi¹¿ki wyma-gaj¹ce myœlenia. W ten sposób stanêlinaprzeciw siebie – Œmieræ za ¯yciai Odzyskane ¯ycie. Biedni wyspiarzepo dziœ dzieñ niesieni przeró¿nymifalami myœli i uczuæ, przep³ywaj¹ odjednego do drugiego.

KONIEC

Chcia³bym podziêkowaæ wszystkim,dziêki którym pod koniec wielo-dniowego procesu pisania tego tekstuuda³o mi siê odzyskaæ, a nawetprzewy¿szyæ, nastrój jaki mia³em, gdywymyœla³em pocz¹tek. Tylko dziêki nimsilniejsza fala popchnê³a mnie wstronê samego siebie. I tylkodziêki nim omijam wszelkiefale wsteczne i pozostanêsob¹ przez d³ugic z a s .

Jestemd u m n y

mog¹c nazwaæ ichPrzyjació³mi.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -* Wbrew pozorom to nie jest takiebezsensowne. Spora czêœæ reaktora ato-mowego to grafit. (Ale i tak nie radzêtraktowaæ w jakimkolwiek stopniu tegotekstu jako fantastyczno-naukowego, conajwy¿ej fantastycznego.)** Makuszyñski nie napisa³ tylko"Awantury o Basiê". Radzê poszperaæ.Has³o: "Per³y i wieprze".*** Patrz: "Spl¹tanie".**** Wbrew pozorom to nie jest czwartyprzypis, lecz cenzura! [przyp. red.]

AnytenMleknumer20strona9Anyten Mlek numer 20 strona 9

Zauwa¿yliœcie, ¿e czas nie p³ynierównomiernie? Pomijam tutaj takoczywiste przyk³ady, jak niektóre

filmy, czy lekcje matematyki, które dlajednych s¹ przygnêbiaj¹co d³ugie, a dlainnych koñcz¹ siê zbyt szybko. To mo¿najeszcze t³umaczyæ podejœciem, subiekty-wnym postrzeganiem œwiata. Ale copowiecie na matki mówi¹ce "chodŸ naobiad", dzieci odpowiadaj¹ce "zachwilê", przychodz¹ce za chwilêi wys³uchuj¹ce wyk³adu o tym, ¿estrasznie siê grzeba³y i ca³y obiad ju¿wystyg³? Co wiêcej, obiad okazuje siêwcale nie zwracaæ uwagi na czas i jeszczebardzo d³ugo pozostaje gor¹cy! A to, ¿emoje "dwadzieœcia po dziewi¹tej" jest"prawie dziesi¹t¹" mojej Mamy i zamiastczytaæ o Gombrowiczu, co jest przyp-isane do godziny 21:20, nale¿y iœæ spaæ?Albo urodziny, kiedy nieraz miesi¹camiczas p³ynie bardzo wolno po to, by nakilka dni przed nimi gwa³townieprzyspieszyæ, nie daj¹c absolutnie szansyna wymyœlenie i wykonanie w³aœciwegoprezentu? Albo mi³oœæ: gdy siê nie kocha,nie istnieje czas – a mo¿e istnieje w nad-miarze... T³oczy siê i piêtrzy w moichdniach, wylewa brzegami moich nocy,przep³ywa mi przez palce, ucieka. Goniêza jak¹œ chwil¹, za dawno wywietrza³ym

zapachem, a inne ju¿ wskakuj¹ mi naplecy, wchodz¹ do szaf i ksi¹¿ek. Czaszawraca, nawarstwia siê; pl¹czê siêw nim i gubiê. Dzieñ siê koñczy, a ja zo-stajê z pustymi rêkami. Mam wra¿enie,¿e on nie p³ynie dla mnie, przeze mnie, ¿epo prostu przep³ywa gdzieœ obok.

Takie przyk³ady mo¿na by mno¿yæ,dzieliæ, dodawaæ, ca³kowaæ.

I co Wy na to?Wiem, o czym myœlicie. Ci z Was,

którzy s¹ raczej filozofami, powiedz¹pewnie, ¿e wszystko odbieramy subiek-tywnie, nie ma wiêc nic dziwnego w tym,¿e nasze czasy p³yn¹ inaczej. Ci zaœ,którzy s¹ bardziej fizykami, bêd¹ siêdoszukiwaæ przyczyn w ró¿nicy prêdkoœ-ci, z jakimi siê poruszamy i równie¿znajd¹ zadowalaj¹ce wyt³umaczenie.

Ale prawda jest znacznie gorsza.Wszystkie budziki, zegary œcienne, ze-garki damskie, zegary s³oneczne, klep-sydry, nawet stare zegary z wahad³ami –one wszystkie k³ami¹! Z³oœliwizegarmistrzowie zmieniaj¹ czas trwaniatykniêæ i w efekcie niektóre sekundy s¹d³u¿sze ni¿ inne. Co wiêcej, ka¿dy zegarchodzi inaczej, wiêc niemo¿liwe jest, abydwie osoby umawiaj¹ce siê na dan¹ godzi-nê zjawi³y siê na miejscu jednoczeœnie.

Do tej pory by³o to zjawisko utrudnia-

j ¹ c etrochê

¿ycie,a l e

n i e g r o Ÿ n e .WyobraŸcie sobie jednak co siê stanie,gdy szajka zegarmistrzów postanowiopanowaæ œwiat i ró¿nice miêdzyposzczególnymi sekundami stan¹ siêwiêksze. Zapanuje totalny chaos i bez³ad,z nikim nie bêdziemy mogli siê umówiæani spotkaæ, trafienie na w³aœciwy poci¹gbêdzie spraw¹ przypadku, zatem trasynaszych podró¿y bêd¹ wyznacza³y ruchybrownowskie, co zreszt¹ nie bêdzie mia³owiêkszego znaczenia, poniewa¿ i tak niktnie bêdzie wiedzia³ gdzie w³aœniepowinien siê znajdowaæ. Takfunkcjonuj¹ce spo³eczeñstwo nie prze-trwa d³ugo i bêdzie musia³o oddaæ w³adzêw rêce Wielkiego Zegarmistrza. A on ju¿zadba o to, aby nasz czas by³uporz¹dkowany i nie zawiera³ ¿adnychprzerw, ¿adnych luk, ¿adnej ciszy miêdzydwiema myœlami – w ogóle ani ciszy, animyœli.

Chyba ¿e wyrzucimy wszystkiezegarki, póki mamy na to czas.

Wzglêdnoœæ up³ywu czasuZuzia Pacholczyk

D³uga ulica opadaj¹ca w dó³,kroczysz powoli kanionemludzkiej rzeki, dziœ wysch³ej

i przycupniêtej na ³aweczce, spogl¹daszw niebo, które zsy³a ci krople,sp³ywaj¹ce z wolna po policzku.

Czarne kraty dnia, zwieñczone ostrza-mi trzeŸwo patrz¹cymi w dal, wiêzieniebardziej twoje ni¿ ich, na zewn¹trz pros-tok¹ta minionych godzin, a oni s¹ tam,wolni w swoich gestach, nieœwiadomi,szczêœliwi, 2, 2+1, 2, 2, 1. Id¹c przesuwaszlekko d³oñ po czarnym metalu, wygry-waj¹c cicho muzykê duszy, takt szeptów.

Brama jest chwil¹ wahania, czymœnieuchwytnym, co pozostaje zawsze podrugiej stronie. Brodzisz wœród liœci, a oneodpowiadaj¹ ci cichym szelestem, jesteœ

czarnym œpiewem kruka poœród ogni œwia-ta, spojrzeniem jeziora pod szarym niebem,jednym niebem spajaj¹cym wszystko.

P³yniesz powietrzem alejek, zapachamijesieni, gubi¹c sen codziennoœci, smakiemdeszczu, chcesz nie byæ, móc padaæ naziemiê z ka¿d¹ kropl¹, otrzeŸwia ciê bóls³ów, zimnego ostrza uœmiechu zwró-conego ku czemuœ innemu, ale dlaczego,przecie¿ œwiat³o na wodzie, d³ugie alejki,krzyk, krzyk, krzyki ptaków zewsz¹d, tu¿obok, za tob¹, odwróæ siê, odwróæ! I cisza.

Liœcie gasn¹.Cisza strzepuje wilgoæ z piór. Drzewa

umilk³y, ich gotyckie d³onie b³ogos³awi¹bezg³oœnie coœ niezmiernie odleg³ego...

Powiew przywraca ciê œwiatu, stajeszsiê trzaskiem ga³¹zki, odg³osem kroków

którychnie ma, mo¿e nigdy nie by³o, jest w tymniema proœba, nie dziœ, ale dlaczego, tak citego przecie¿ potrzeba, nim wszystko skujelód, nie dziœ, – powtarza wiatr.

Te drzewa, woda, dalekie alejki,odchodz¹ z ka¿dym krokiem, taknieosi¹galne, jak tamte chwile, które ju¿minê³y, a dalej jest ju¿ tylko wiatr, wiatr,brama i œwiat, œwiat a¿ po horyzont, pokres.

Siadasz na przystanku, wœród opatu-lonych w d³ugie szale liœci, spogl¹daszz okien autobusu, choæ nie ma ju¿dok¹d, têsknota, poza s³owami i gaze-towym papierem, i wiesz, ¿e wrócisz.

PrzejœciePiotrek Witek

5 xx +

Marcin sta³ przed wysokimbudynkiem fabryki. WyraŸnieodró¿nia³y siê cztery kondy-

gnacje budowli. Przed wejœciemt³oczy³o siê mnóstwo ludzi. Wszyscyczekali na wejœcie. Pierwszy dzieñ pracyzapowiada³ siê na bardzo ekscytuj¹cy.Gdy by³ tu ostatnim razem, na rozmowiewstêpnej, odniós³ niezwykle pozytywnewra¿enie. Widzia³ m³odych ludzi,rozpromienionych mo¿liwoœci¹kszta³cenia, œmiali siê, byli serdeczni,dowcipni i inteligentni. Wyczu³ to pokrótkich rozmowach jakie z nimprzeprowadzili. Teraz i on mia³ szansêdo³¹czyæ do tego cudownego grona.W koñcu nadesz³a jego kolej. Wszed³ dod³ugiego korytarza. Szare œciany niczymnie przypomina³y wnêtrz z poprzedniejwizyty. Podszed³ do recepcji znajduj¹cejsiê na koñcu korytarza.

– Proszê, oto wasz uniform –powiedzia³ recepcjonista, wysoki gburw zielonym mundurze z etykiet¹ na pier-si – Wasz numer seryjny to 55021.Zapamiêtaliœcie? – Marcin skin¹³ g³ow¹ –Tymi drzwiami prosto. Nastêpny.

Marcin ruszy³ dalej. Wszed³ do ma³ejsali, gdzie wszyscy siê przebierali w uni-formy, on te¿ tak zrobi³. Wrzuci³ swojestare ubranie do przygotowanego koszai przeszed³ do nastêpnej sali. Fryzjer? –zdziwi³ siê, ale o nic nie pytaj¹c usiad³na wolnym siedzeniu. Od razu podszed³do niego cz³owiek w mundurze i bezzapowiedzi zgoli³ mu w³osy. Ch³opakz ¿alem patrzy³, jak fryzjer obcina jegod³ugo zapuszczan¹ fryzurê. Nie mia³pojêcia, o co w³aœciwie tu chodzi: uni-formy, numery, a teraz to? Tego nie by³ow umowie. Po goleniu wszed³ dowielkiej sali. Zaj¹³ miejsce ze swoimnumerem i czeka³. W pomieszczeniubyli inni podobni do Marcina. Po chwilipojawi³ siê mê¿czyzna w bia³ym far-tuchu. Jakiœ doktor.

– Witajcie. Jestem tu oddelegowanyaby poinstruowaæ was o programiepracy w naszej fabryce. Musicie przejœæprzez cztery poziomy. Pierwszy toodzwyczajenie was od starych z³ychnawyków, drugi nauczenie waspoprawnego myœlenia, trzeci wpojeniewam pewnej niezbêdnej wiedzy, no

i czwarty – umocnienie i zatwierdzeniewaszej wiedzy testami. Pytania?

– Gdzie s¹ ci ludzie, którychwidzia³em w czasie spotkania kwali-fikuj¹cego? – zapyta³ ktoœ z ty³u.

– Dzia³ reklamowy znajduje siêz drugiej strony trzeciej kondygnacji.Jeœli nie ma wiêcej pytañ zapraszam dosal pracy. – zakoñczy³ doktor, po czymwyszed³. Wszyscy rozeszli siê poró¿nych pomieszczeniach. Marcin te¿poszed³. Rok pracy siê zacz¹³...

To by³ naprawdê ciê¿ki czas. Marcinharowa³ jak wó³. Nie mia³ czasu na nicinnego poza fabryk¹. Na przerwachposi³kowych spotyka³ ludzi z wy¿szychpoziomów. Wygl¹dali okropnie.Wszyscy mieli p³askie czo³a, pewnie odumacniania wiedzy p³askimi deskami,którymi wszyscy zakuwali siê wieczora-mi. Ich niegdyœ jasne oblicza mia³y terazszary kolor. Oczy w³aœciwie nie-widoczne zasz³y cieniem i patrzy³yz jakiejœ wielkiej oddali. Nic nigdy niemówili, bo ich wargi jakby zszyte,zros³y siê zamykaj¹c im usta.Porozumiewali siê za pomoc¹ krótkichmrukniêæ. Nie przyjmowali te¿ prakty-cznie ¿adnych niepotrzebnych informa-cji, gdy¿ ich uszy skurczy³y siê i nasta-wione by³y na g³osy ludzi w bia³ych far-tuchach, doktorów. Marcin z pocz¹tkuba³ siê tych manekinów, jak ich nazywa³.Nie chcia³ byæ jak oni. Dawny mit o fab-ryce znikn¹³ gdzieœ bezpowrotnie. Starsikoledzy, g³usi, œlepi i niemi na resztêœwiata, o sztywnych ramach myœlenianarzuconych im przez doktorów, budziliw Marcinie odrazê. Nie chcia³ byæw³aœnie takim manekinem o ma³ymmózgu, roœlin¹, która umie pobieraæwiedzê z tylko jednych korzeni. Marcinzamyka³ swe myœli i nie dawa³ doktoromzrobiæ sobie prania mózgu. Codzienniepatrzy³ w lustro i obserwowa³ swoj¹twarz, czy nie pojawiaj¹ siê pierwszeœlady cienia na niej. Dobrze mu sz³o,ca³y czas mia³ jasne spojrzeniei zachowywa³ zdrowy rozs¹dek. Jegoznajomi, którzy z nim weszli pierwszegodnia do fabryki, dawno ju¿ upadlii zaczêli ciemnieæ. Doktorzy szybkospostrzegli, ¿e Marcin stawia opóri czêsto karcili go za to.

Fabryka intelektualistówPawe³ Lubowiecki (Pavlo)


Qchnia fizyka cz. 1Magda Rogowska

¯e z fizykami nie wszystko jestzawsze tak jak nale¿y – wiêk-szoœæ ludzi zdaje sobie sprawê.

Nie wszyscy jednak wiedz¹, ¿e nawettak prozaiczna sprawa jak jedzeniemo¿e powodowaæ u fizyka (tutajszczególnie podatni s¹ teoretycy) reak-cje, delikatnie mówi¹c, dziwne. Otó¿(dla niewtajemniczonych) wiele teoriiwziê³o swój pocz¹tek w³aœnie przyobiedzie. Przy czym szczególn¹ popu-larnoœci¹ cieszy³y siê desery (tu pragnêzauwa¿yæ pewien ludzki odruch u fizy-ka – "normalny" cz³owiek te¿ wolidesery). Przyk³adów mo¿na znaleŸæwiele:

Zapewne czêœæ z was s³ysza³akiedyœ o doktorze Galvanim, który mia³dosyæ spory wk³ad w rozwój nauki.Otó¿ zyska³ on w rodzimych W³oszechs³awê nie tylko jako naukowiec, alei jako specjalista od przygotowywaniabardzo... jakby rzec... pora¿aj¹cychpotraw z ¿abich udek. A wszystkozaczê³o siê od tego, ¿e dr Galvanidowodzi³ jakim to jest troskliwymmê¿em i gotowa³ pyszny ¿abi roso³ekdla ukochanej acz chorej ¿ony. W sumienie by³oby w tym nic dziwnego, gdybynie robi³ tego w swojej pracownilecz w kuchni. Jednak mo¿napowiedzieæ, ¿e w³aœciwie tylko dziêkitej jak¿e uroczej niewiedzy o tym gdzienale¿y gotowaæ, Galvani trafi³ do pan-teonu wielkich fizyków. A wszystkodzia³o siê tak: doktorek w³aœniez umiejêtnoœci¹ godn¹ chirurgaobdziera³ ze skóry umiêœnione (tenepitet jest tu znacz¹cy) ¿abie udko,kiedy jednoczeœnie jego asystentw³¹czy³ maszynê elektrostatyczn¹i (obrazowo ujmuj¹c) strzela³ pioruna-mi (czytaj: wytwarza³ d³ugie iskry elek-tryczne). Wszyscy obecni w pracownipanowie chórem wykrzyknêli, ¿e ¿abieudka ¿yj¹ i wiadome ju¿ by³o, ¿e naukazamiast obiadu zyska³a nowe fas-cynuj¹ce zjawisko do wyjaœnienia.Niestety Ÿród³a nie podaj¹ co na to paniGalvani...

To tyle co do gotowania, a jeœlichodzi o jedzenie:

Có¿... wyobraŸmy sobie (tym razembez zbêdnych szczegó³ów)... podwie-czorek. Ot tak, pewien fizyk trafi³ doswojej (albo cudzej) babci na podwie-

5 xx +

– Numerze 55021 d³ugo bêdzieciejeszcze robiæ z nas idiotów? Za karêch³osta i trzy tygodnie karceru – brzmia³wyrok.

Dwóch mundurowych wyprowadzi³och³opca. Zamknêli go w izolatce gdziepod³¹czono go specjalnej aparaturyi poddano jego mózg szczegó³owymdoœwiadczeniom. Ch³opaka niezwykleto mêczy³o. Traci³ ci¹gle przytomnoœæ,a z nosa co chwila ciek³a mu krew. Gdyz nim skoñczyli, jakiœ wielki mundu-rowy wych³osta³ go i wrzuci³ do ciemnejpiwnicy. By³o tu zimno i wilgotno. Nadodatek w karcerze by³o mnóstwoszczurów, które, gdy tylko Marcin zasn¹³,obgryza³y mu skórê. Rzadko dostawa³coœ do jedzenia, a gdy ju¿ dosta³ to tylkojakieœ resztki. Po trzech tygodniachwróci³ do zajêæ. Nie mia³ si³ by cokol-wiek robiæ. Chudy i wynêdznia³yws³uchiwa³ siê w s³owa doktorów.

Nawet nie rozumia³ co do niego mówi¹.Na przerwach patrzy³ po twarzachswoich znajomych. Cieñ na ichobliczach by³ ju¿ niezwykle gêsty. Ichusta, w prawdzie jeszcze nie zroœniêtewydobywa³y z siebie tylko mrukniêcia.Mówi³ coœ do nich, ale nie reagowali najego g³os. Zosta³ sam. Po zajêciach pad³na swoje ³ó¿ko, nie by³ wstanie nic zro-biæ. Chcia³o mu siê spaæ. Resztkamiœwiadomoœci siêgn¹³ po lusterko doszafy. Na swojej wynêdznia³eji poszarza³ej twarzy zobaczy³ wyraŸnyzarys cienia...

P.S. Witam wszystkich pierwszokla-sistów w naszej szkole. Mam nadziejê,¿e szybko siê zadomowi¹ w murachHoffmanowej. ¯yczê im, jak równie¿ich rodzicom i nauczycielom, abywyroœli na prawdziwych intelektua-listów.

Szkolny program przygotowaniado ¿ycia w spo³eczeñstwiesocjalistycznym

1. Wszyscy jedz¹ to samo. 2. ¯ywnoœæ jest na kartki. 3. Aby otrzymaæ jedzenie, trzeba staæ w kolejce. 4. Wszyscy s¹ równi, wiêc dostaj¹ po równo. 5. Punkty 3 i 4 nie dotycz¹ osób uprzywilejowanych.

Tylko na ich stoliku mog¹ staæ przyprawy. 6. Wszyscy jedz¹ razem, buduj¹c poczucie równoœci i braterskoœci.

Ka¿dy wie, co je s¹siad. 7. Sztuæce s¹ aluminiowe w obawie przed dywersj¹ (kradzie¿¹)

przez elementy reakcji. 8. Sto³ówka jest dla nas sprawdzianem praktycznych ¿yciowych umiejêtnoœci. 9. Codziennie jest jedno smaczne danie (do wyboru). Wybieramy je z menu.

10. Jedzenie jest zawsze smaczne i przyrz¹dzone w sposób higieniczny. Jest go du¿o. Kolejki s¹ krótkie, posi³ki wydawane szybko, a krzese³ zawsze starcza dla wszystkich.

Uwagi i uzupe³nienia do regulaminu: pkt. 6 – Usuniêto wyraz "solidarnoœæ" zastêpuj¹c go s³owem "braterstwo". pkt. 7 – Dawniej sztuæce by³y "przyzwoite", ale by³y kradzione przez agentów

kontrrewolucji. pkt. 8 – "¯yciowe umiejêtnoœci" to np. "po¿yczenie" sobie czyjegoœ krzes³a,

zatrudnienie kolejkowego "stacza", lub po prostu wepchniêcie siê do kolejki.

pkt. 9 – Z menu na ka¿dym stoliku zrezygnowano z powodów takich, jak w punkcie 7. Ponadto zaleca siê nie u¿ywania w jad³ospisie s³owa "hamburger", jako wysoce niew³aœciwego. Banany i inne owocetropikalne s¹ sprowadzane ze Zwi¹zku Radzieckiego.

pkt. 10 – Punkt 10 jest prawdziwy.

Regulamin sto³ówkiMarcin ¯ebrowski (Prezes)


czorek, czyli przys³owiow¹ herbatkêi ciasteczka. Co jest tym razem istotne:ciasteczka te by³y z rodzynkamii koniecznie by³y na tyle dobre, ¿e rze-czony fizyk by³ nimi urzeczony. Jakwiadomo, fizycy to naród zawziêty i jakcoœ siê im spodoba to ju¿ przys³owiowy"koniec". I tak po owym podwieczorkuwróci³ nasz bohater do domui postanowi³, ¿e sam stworzy dzie³o takdoskona³e jak ciasteczka babuniz rodzynkami (podkreœlam – z rodzyn-kami). Pomijaj¹c problem sk¹d wytrza-sn¹³ przepis i inne niezbêdne rzeczy –zabra³ siê do roboty i ugniata³ to swojeciasto i doda³ rodzynki i by³ bardzociekaw czy siê uda³o i spróbowa³...Efekt tego by³ taki, ¿e zakrztusi³ siêrodzynk¹ i wymyœli³ now¹ teoriêbudowy atomu. Pewnie myœlicie, ¿e totrochê g³upio: dostaæ kaszlu i wymyœliæjak¹œ tam teoriê? – ja te¿ mam pewnew¹tpliwoœci, ale wiem jedno: fizyk nicnie robi bez powodu, wiêc jak ju¿ wzi¹³siê za pieczenie ciasteczek to musia³omu byæ to do czegoœ potrzebne. Takmiedzy nami, to akurat te ciasteczka niewysz³y mu na dobre bo dzisiaj mamyo atomach trochê inne pojêcie. I rzadkokto (a ja mam prywatnie nadziejê, ¿e ju¿nikt) uwa¿a, ¿e atom to "ciasto"z materii dodatniej z poutykanymiw nim ujemnymi "rodzynkami"... Jakbysiê zastanowiæ, to chyba raczej trochêg³upio by by³o (ale o tym to mo¿e nafizyce...).

Dobra – wiem ¿e Was meczê t¹ ca³¹fizyk¹, ale to wy³¹cznie (orkiestra –tusz!) ku chwale nauki, a poza tymmo¿e zwiêkszy to czyj¹œ tolerancjêwobec ludzi "myœl¹cych inaczej"...Bêdê siê streszczaæ, jeszcze tylko jednabardzo istotna teoria – o plazmie.Wprawdzie historycznie nie nadano jejnazwy zwi¹zanej z jedzeniem, ale poz-woli³am sobie na ma³e nadu¿yciejêzykowe, które szczególnie powinienpolubiæ pewien nauczyciel fizyki. Dorzeczy: plazma to pewien specyficzny"stan skupienia materii", przez niek-tórych porównywany do ognia – jed-nego z czterech ¿ywio³ów tworz¹cychWszechœwiat. Bardziej po lapoñskuoznacza to zjonizowany gaz powsta³yw skrajnie wysokiej temperaturze, za-wieraj¹cy przybli¿eniu równe iloœci³adunków dodatnich i ujemnych.Ca³kiem niedawno poszerzono mi t¹definicjê o tzw. plazmê gluonowo-kwarkow¹, któr¹ pewien wybitny,

10 xx +

AnalitycznoœæLe¿a³a przed nim bogata, pe³na ¿ycia, lecz zarazem bezbronna. On siêgn¹³ po

s³owa. B³ysk w oku – i pierwsze naciêcie. Przeci¹³ j¹ na wpó³. I ujrza³ jej wnêtrze.I ju¿ nie by³o ca³oœci. Ale on chcia³ wiedzieæ. Wiêc przeci¹³ j¹ znów. I jeszcze!I jeszcze! Nagle zatrzyma³ siê i spojrza³ na swe dzie³o. I przerazi³ siê. Ju¿ jej nie by³o.W miejscu piêknej postaci znajdowa³a siê poszatkowana bezkszta³tna masa...

Zosta³ sam ze swoimi s³owami.

Znad pomarañczyRysiek Kostecki (Rysieq)

Robi³ ciasto. Dodawa³ po koleiwszystkie sk³adniki. W ca³ymdomu pachnia³o zapowiedzi¹

wieczoru przy kominku i s³odyczyzmieszanej z lekk¹ gorycz¹ herbaty.Formowa³ ciasto – jego twór, odpocz¹tku do koñca. Nie mia³o nikogoinnego, by³o ca³kowicie zdane na ³askêi nie³askê swojego twórcy. Ca³¹ ufnoœæpok³ada³o w tym, którego d³ugie palcedelikatnie miesza³y masê i z wyczuciemdodawa³y po trochu ró¿nych rzeczy.Nieopodal grza³ siê piekarnik –zapowiedŸ nieba, zapowiedŸ spe³nienia.W du¿ej misce powoli powstawa³o piê-kno. G³adka masa pachn¹ca kakaem,m¹k¹, cukrem. Ufnie spa³a pod okiemtego, który by³ bogiem dla ciasta w jegopó³sferycznym œwiecie. Œni³a o spe³nie-niu i szczêœciu, o tej chwili, w którejciszy i spokoju wszyscy siedz¹ wpa-trzeni w ogieñ; kiedy spory odk³ada siêna póŸniej po to, by rozkoszowaæ siêdelikatn¹ s³odycz¹ ciasta, a wzajemnaakceptacja unosi siê delikatn¹ mgie³k¹w powietrzu. Piekarnik siê ju¿ nagrza³,do nieba by³o tak blisko...

Obudzi³o siê. Trwa³o w niemymoczekiwaniu pe³nym radoœci i ekscy-tacji.

Gwa³townie wbi³ rêce w ciasto.Rozgrzeba³ je a¿ do œrodka, do samegownêtrza. Z rêkami oblepionymi ciemn¹mas¹ wbija³ paznokcie w coraz to nowemiejsca, a¿ miska by³a umazana mas¹,a¿ porani³ sobie palce do krwi, a¿ jegorêce zniknê³y pod warstw¹ ciasta. I krzy-cza³, tam w œrodku krzycza³. Potemuniós³ miskê i cisn¹³ ni¹ o ziemiê,póŸniej depta³, a¿ ze œwiata zosta³y tylkookruchy, a¿ z jego poranionych

od³amkami stópla³a siê krew, a¿drobinki ciastale¿a³y martwo nazimnej pod³odze.

Sta³ poœrodku tego ogro-mu zniszczenia, z³y na tê ufn¹ masê, dlaktórej by³ jedynym bogiem. Jej spokojnaobecnoœæ w domu by³a nie do wytrzy-mania. Wiedzia³, ¿e to ciasto mog³o tamstaæ, ca³e ¿ycie bêd¹c gdzieœ na skrajujego œwiadomoœci, ca³y czas patrzeæufnie, ze spokojem, z jakimœ œlademzrozumienia w oczach. O tak, ono mia³ooczy, setki oczu; w niektórych widzia³smutek, w innych radoœæ, nawet teraz,nawet na zimnej pod³odze. Poczucieobecnoœci jakiejœ innej, niezrozumia³ejistoty, któr¹ sam stworzy³, by³o straszne.Musia³ to zrobiæ, musia³ zniszczyæ,inaczej wszêdzie by go œciga³y te spo-kojne oczy z blaskiem oczekiwania. Niezniós³by powrotów do domu, do tejcichej masy patrz¹cej ze swojego k¹ta.Musia³ j¹ zniszczyæ a¿ do œrodka, dosamego sedna istnienia, musia³ siêupewniæ, ¿e w ka¿dej drobinie jest ju¿tylko zimna œmieræ.

Jak to? Jak to? Czy to jest w ogólemo¿liwe? Ale dlaczego? Stworzy³eœmnie, aby zniszczyæ? Dlaczego? Zimno,bo¿e, jak zimno, jak strasznie... Gdzie jajestem, co siê dzieje, czemu tak boli?Czemu znikn¹³ œwiat, czemu jest takjasno, bo¿e, ju¿ nic nie widzê, co siêsta³o? Czy jeszcze w ogóle istniejê?Umieram! Odchodzê... Nie by³o szczêœ-cia, nie by³o spe³nienia... Bo¿e, ratujmnie!

Twoja nienawiœæ dusi z trudemz³apany oddech.

CiastoZuzia Pacholczyk


m¹dry i uczony fizyk okreœli³ mianemkisielu gluonowo-kwarkowego. Takw³aœciwie, to by³o to bodaj¿e nazesz³orocznym Festiwalu Nauki i tow³aœnie wtedy dosz³am do wniosku, ¿efizycy lubi¹ wszystko (to mo¿e za du¿opowiedziane...) sprowadzaæ dojedzenia. Ale si³¹ rzeczy – có¿ impozostaje? B¹dŸmy szczerzy – ludziez regu³y nie widuj¹ na co dzieñ plazmy,ale w³aœnie kisiel.

Ma³a refleksja na koniec: mo¿e popu-laryzacja nauki powinna sprowadzaæ siêw³aœnie do t³umaczenia zjawisk poprzezto, co widujemy na co dzieñ? Bo mniesiê czasem wydaje, ¿e niektórzy Wa¿nii Uczeni Panowie Naukowcy s¹ zbytzajêci wymyœlaniem du¿ej iloœci nic nieznacz¹cych terminów zamiast poœwiê-ciæ chwilê temu, ¿eby jak najwiêcejludzi mog³o po prostu niektóre rzeczyzrozumieæ.

Balszoje spasiba za cierpliwoœæ.

Qchnia fizyka 2Magda Rogowska

Tym razem bêdzie krótko (hur-rra!), treœciwie (buuuu!) i o kilkusprawach (³otewer). Zacznijmy

mo¿e od tego, ¿e po ostatniej dawceteorii nale¿a³oby przejœæ do rêkoczynui w koñcu ugotowaæ coœ samemu.

Przepis na d¿ondro atomowe:

I. Dla amatorów:14556874340) Potrzebne bêd¹: protony

i neutrony w iloœci dowolnej.log24) Wykonanie: zbieramy wszystko

do kupy i czekamy co siê stanie.3!/2!) Je¿eli jesteœ farciarzem, to twoje

d¿ondro ma szansê nie rozpaœæ siê,zanim zd¹¿ysz je obejrzeæ.

II. Dla – powiedzmy – specjalistów:i4) Zadanie na pocz¹tek: wysêpiæ od

przyrody pewn¹ iloœæ uk³adówkwarków {uud} i {udd}.

3 8) Skonfrontowaæ zebran¹ liczbê pro-tonów i neutronów z tzw. tablic¹nuklidów i sprawdziæ, jakie ich iloœ-ci daj¹ razem d¿ondro le¿¹ce naœcie¿ce stabilnoœci (cokolwiek tooznacza... (ale przecie¿ to przepisdla specjalistów...)).

x; x2=9 i x>0) Wybraæ dowolny zestawprotonów i neutronów ze œcie¿kii zebraæ do kupy.

10 xx +

AntonioZuzia Pacholczyk

Antonio siedzia³ nad pó³przezroczyst¹szklank¹ herbaty. P³ywaj¹ce w niej b¹dŸ to¿abk¹, b¹dŸ to crawlem idee nieprzygl¹da³y mu siê ani z zaintere-sowaniem, ani z zawiœci¹. Po prostubezczelnie go ignorowa³y, co zmusi³oAntonia do poci¹gniêcia jeszcze jednego³yka. O³ówek przeci¹gn¹³ siê, rozgrzanyciep³ym p³ynem, którego atomypozostawa³y niedookreœlone zgodniez regu³¹ nieoznaczonoœci Heisenberga.Z cichym westchnieniem kolejna niebieskakartka podda³a siê szaleñczym dzia³aniomAntonia. Ów skroba³ coœ na niej tyle¿gor¹czkowo, co lekko, zostawiaj¹c wij¹c¹siê liniê nitki, przêdzionej cicho i wdziêcz-nie. Promienie wpadaj¹ce przez zma-towia³e w oczekiwaniu szyby pe³z³y pokolejnej niebieskiej kartce, zape³nianejdok³adnie s³owami, które bieg³y, goni³y,dalej, dalej... Litery sunê³y w powolnym,pe³nym gracji tañcu, tworz¹c swój w³asnypoemat ukryty za zdaniami dla tych wszyst-kich, którzy nie znali Antonia doœæ dobrze.Ale tych kilka osób, którym dane by³os³uchaæ czasami opowieœci z poddasza –o, do nich tekst, który wykracza poza egzys-tencjê grafitu na papierze, uœmiecha siê nawpó³ przyjaŸnie, wpó³ tajemniczo, zachê-caj¹c do odczytania go jeszcze raz, doujrzenia raczej s³oñca na stole, herbatyi kota na poddaszu. Kot zreszt¹ przypa³êta³siê tylko na chwilê i do tej pory nie móg³poj¹æ, ¿e Erwin nie mieszka w Pary¿u.

Rozumia³ za to doskonale, ¿e herbata pa-rzona przez jak¹œ inn¹, ¿e s³oñce ni¿ej nadhoryzontem, ¿e graj¹cy na gitarze Lorca - - -

Wtedy te same s³owa by³yby czymœzupe³nie innym, poemat drugiej pochodnejgdzie indziej spotyka³by siê z osi¹ OX i ju¿nie Pary¿, ale mo¿e Andaluzja gra³aby tamg³ówn¹ rolê. Nieœwiadomy tego Antoniorzuca³ w wyszukane formy swoimi myœla-mi, burz¹c, a potem buduj¹c z gruzów nanowo – i choæ pozornie nie mia³o to sensu,kot po³o¿y³ siê na zielonym kocu, œledz¹cspod pó³przymkniêtych powiek rucho³ówka.

Chwila ciszy potrzebnej na powtórneodczytanie tego, co zdawa³o siê nieru-chomo tkwiæ przed oczami, i oto Antoniozaczyna kreœliæ, a potem nagle osamot-nione litery sun¹ce jêkliwie w resztkachtañca wydaj¹ mu siê niew³aœciwymi,wymazuje je wiêc z b³êkitu i z pamiêci.Czyta zaniepokojonemu kotu to, co jeszczekurczowo trzyma siê papieru, co wo³ao ³askê. Ale nie ma przebaczenia, o³ówekzmuszony do pos³uszeñstwa i oddaneLorce jego w³asne s³owa.

Naje¿one drewno biurka z niepokojemwpatruje siê w ostatnie wyrazy, w poematokrojony z kszta³tu, smutno oddaj¹cy siêpromieniom zachodz¹cego s³oñca.

Nie pamiêtaj kolców temu, kto daje cikwiat ró¿y.

Popo³udnie. Godzina szczytu. Jest duszno, gdy¿ letnie s³oñcezaczê³o ju¿ pra¿yæ. Do zape³nionego po brzegi poci¹gu zWarszawy do Wo³omina wchodzi stara babcia z zab³oconym i odrapanym rowe-

rem. Konsternacja. Rower zajmuje du¿o miejsca, którego i tak w przedziale brakuje.W dodatku babcia utknê³a w przejœciu pomiêdzy przedzia³ami i wystawi³a sw¹ g³owê zaokno. Pasa¿erowie z niechêci¹ spogl¹daj¹ to na babciê, to na rower. Jakiœ maluchz g³upawym uœmieszkiem na ustach odkrêci³ wentyl z ko³a i z radoœci¹ patrzy na ucie-kaj¹ce z sykiem powietrze. W drugim koñcu przedzia³u robotnicy w pochlapanych farb¹ubraniach graj¹ w karty. Zewsz¹d s³ychaæ urywki rozmów. Na twarzach ludzi maluje siêwyraŸne niezadowolenie. Babcia zupe³nie niechc¹cy zahacza o sukienkê jakiejœ paniw modnym stroju. Tamta natychmiast podnosi lament. Z innego przedzia³u s³ychaæ krzykma³ego dziecka. Za oknem ³osie. Poci¹g hamuje. Wszyscy wychodz¹ na rykowisko.Babcia wsiada na rower i przez okno wyje¿d¿a z poci¹gu. Panowie w roboczych spod-niach przestaj¹ graæ w karty i odfruwaj¹, zostawiwszy niedopity sok marchewkowo-bananowy. £osie wsiadaj¹ do przedzia³u. Jeden z nich wchodzi z rowerem...

£oœRysiek Kostecki

Gratulacje! Uzyska³eœ stabilned¿ondro, zrób takich wiêcej i poroz-mawiaj z chemikiem, jakie zestawyobiadowe mo¿esz z nich wykonaæ.

Dobra, to tyle o d¿ondrach. W sumiejest to przydatne jak ktoœ ma zamiarzostaæ stwórc¹ œwiata, ale nie próbujcietego w kuchni (!). A na koniec kilkaog³oszeñ: Q Spó³ka "Qchnia Fizyka" z.o.o. po-

szukuje wspólnika z quazi-du¿¹iloœci¹ kapita³u inwestycyjnego dootworzenia nie przynosz¹cegozysków lokalu bardzo quazi-gastro-nomicznego.

Q Dam pracê: – Fizyka dobrze znaj¹cego ruch po

elipsoidzie w 3 wymiarach do obie-rania kartofli.– Fizyka teoretyka, jako szefa admi-nistracji i trzymaj¹cego kasê w tymca³ym interesie (dla fizyka teoretykanawet niemo¿liwe jest mo¿liwe).– Matematyka – planisty przestrzeni

do u³o¿enia posadzki w Qchni.– Goœcia, który zunifikuje wszystko

co siê da i zaoszczêdzi nam zbêd-nego rozdrabniania siê.

Q Wynajmê lokal, najchêtniej w pob-li¿u elektrowni j¹drowej i jakiegoœprzyspieszacza (mile widzianyprzyzwoity akcelelator).

No to tyle. Pamiêtajcie, ¿ebyod¿ywiaæ siê zdrowo, bo nadmiar(s)kwarków prowadzi do przedwczes-nej sklerozy...


7lat w Tybecie i proszê, jaki ba³agan!Nagle okazuje siê, ¿e œwiat ma 11wymiarów i w ogóle mamy tutaj

wielk¹ kaszê... Szczerze powiedziawszy,to mo¿na by³o to wszystko przewidzieæ:znane jest przecie¿ powszechnie powie-dzenie, ¿e "lenistwo matk¹ wynalazku"(czy jakoœ tak). Zgodnie z tym fizycymieli zbyt du¿o zajêæ z opisywaniemwszystkiego z osobna i postanowili zaj¹æsiê "wielk¹-unifikacj¹-wszystkiego-co-siê-da-i-nie-da". Wynikiem tego by³a(a w³aœciwie ci¹gle jest) najbardziejurocza ze wszystkich teorii w fizyce:teoria strun (ostatnio znana jako pod-teoria M-teorii). Niejaki pan Wittman(podobno guru teorii strun) musi byæ


10 xx +

...I wszêdzie dooko³a jony dodatnie:Nie odczuwasz, ¿ebyœ by³ przyci¹gany –wszystko jest tak samo interesuj¹ce, ka¿dauliczka wabi kolorowymi fasadami,mo¿esz iœæ w dowolnym kierunku. Jesteœwolny. Nikt ciê do niczego nie zmusza,nawet twoje w³asne uczucia s¹ tak samoobojêtne w stosunku do wszystkiego.Jesteœ wolny.

A¿ któregoœ dnia dojdziesz zadaleko. Zobaczysz nad sob¹ inne niebo,bardziej niebieskie. I zrozumiesz, ¿edot¹d ¿y³eœ w klatce, ca³e ¿yciewierzy³eœ w wolnoœæ, a to tylko twojelabirynty dawa³y ci wybór; nigdy niewyszed³eœ poza nie, poza swój œwiat.I teraz widzisz niebo.

Wybiegasz na ³¹kê. Biegniesz przedsiebie, opêtañczo biegniesz przed siebie,byle dalej od przeklêtej klatki, lecz pochwili twój bieg staje siê radosny, bieg-niesz po trawie, biegniesz w kierunkunieba; uciekasz do, a nie od.

Widzisz przed sob¹ miasto. Dostrze-gasz znajome kszta³ty, znane uliczki.

Przera¿ony chcesz siê zatrzymaæ, ale niepotrafisz, biegniesz za szybko i z rozpê-du wpadasz do miasta. Jeszcze chceszsiê wyrwaæ, jeszcze wierzysz w lepszyœwiat, wiêc zawracasz, ale znowu niepo-jêtym sposobem zataczasz ³uk, znowuznajdujesz siê w mieœcie.

Patrzysz na znajome uliczki, ci¹gn¹ciê wszystkie jednakowo, niczego niemusisz robiæ, mo¿esz pójœæ, gdziechcesz – jesteœ wolny. Idziesz swoj¹drog¹ przez miasto i obiecujesz sobienigdy wiêcej nie patrzeæ w górê.

I czekaæ na foton.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -* Metal, jak wiemy, zbudowany jest tak,¿e j¹dra atomowe tworz¹ sieæ w którejswobodnie poruszaj¹ siê elektrony.Zjawisko fotoelektryczne zewnêtrznepolega na wybijaniu takich elektronówprzez fotony.

Zjawisko fotoelektrycznezewnêtrzne*Zuzia Pacholczyk

Przeciêtny po¿eraczu fraktali! Czy w tej chwili z³ej gdy siêod¿ywiasz, nie dostrzegasz z³a,

które wyrz¹dzaj¹ tacy jak Ty przysz³ympokoleniom? Miliony maleñkich,niewinnych i bezbronnych istotekodchodz¹ w ciszy przerywanej tylkoTwoim g³oœnym miarowym mlas-kaniem, tylko po to, byœ Ty móg³zaspokoiæ swój wiecznie nienasyconyg³ód. Nie myœlisz o przysz³ych pokole-niach fraktalnych warzyw, które rozwi-jaj¹c siê na równych sterylnychgrz¹dkach, pod sztucznym s³oñcem,w dzieñ czy w nocy, nigdy nie zaznaj¹rodzicielskiej mi³oœci. Cz³owieku,czym¿e Ty siê ró¿nisz od najgorszegoskazañca – mordercy, mordercy niewi-ni¹tek!? Kwiat boskiego gatunku

stworzy³by nowe, doskonal-sze osobniki, które mia³yby szansêewoluowaæ w doskonalsze fraktalnebry³y. Niestety, Ty sprzeciwiasz siê pra-wom przyrody i sam chcia³byœ kierowaæewolucj¹ tworz¹c w laboratoriachdowolne fraktalne twory, których nieprzewidzia³ naturalny rozwój gatunku.Wciel siê w rolê fraktalnej jarzynypozbawianej intymnoœci, ogo³oconejz tego, co dla niej najwa¿niejsze, nieposiadaj¹cej ju¿ ani jednej cz¹stki natu-ralnego bia³ka. Nie potrafisz, nie wieszco to empatia i prze³ykasz nastêpne³y¿ki kalafiorowej.

Muszê ju¿ koñczyæ, bo mama wo³amnie na obiad. Dziœ znowu KALAFIOR...

KalafiorOlek Koziarski &Bartek Ko³odziejek


chyba wielkim wielbicielem w³oskiegopapu i naleœników. Zreszt¹ nie tylko on– ca³e rzesze fizyków teoretykówrównie¿. Ale czy mo¿na ich winiæ za to,¿e nagle mo¿emy zwijaæ wymiary cza-soprzestrzenne (w koñcu 11 to, jakbynie liczyæ, trochê za du¿o jak na codzieñ), a i struny ju¿ nie wystarczaj¹ –teraz pora na membrany i w dodatkudrgaj¹ce (!). Moja ulubiona czêœæ tejteorii to ta mówi¹ca jak to czaso-przestrzeñ (niczym ser szwajcarski)z pewn¹ iloœci¹ dziur mo¿e zmieniæ siêw inn¹ z ró¿n¹ liczb¹ czarnych dziur. Jato bym nazwa³a "urocze". I tak towygl¹da. Zreszt¹ sami mo¿ecie oceniærozmiar tragedii na dzieñ dzisiejszy: 1` Ze strun zrobi³y siê pêtelki, mem-

brany, brany, skwarki i ró¿ne inneprodukty m¹czno-t³uszczowe: po-zostaje tylko czekaæ na ciep³e klu-chy rewolucjonizuj¹ce œwiatow¹fizykê;

2` Wszystko sprowadza siê do poszu-kiwania rodzynki w cieœcie, czylicz¹stki grawitonu nios¹cej oddzia-³ywanie grawitacyjne (¿yczê szczêœ-cia);

3` Poza tym pozostaje jeszcze problemsera, a w³aœciwie dziur (w dodatku czarnych), które sprawiaj¹ fizykomproblemy koncepcyjne (podwa¿aj¹podstawy mechaniki kwantowej);

4` Na koniec dodam przez kogo to ca³ezamieszanie – winni mog¹ poczuæsiê panowie naukowcy od mechani-ki kwantowej i poczciwy Einstein (to ten od ogólnej teorii wzglêd-noœci...), którzy nie uzgodnili swo-ich zeznañ (s¹ trochê sprzeczne)i mamy teraz ba³agan.

Ale przecie¿ nie mo¿e byæ bardzo Ÿle(no dobra, mo¿e). Nie nale¿y siê tym poprostu przejmowaæ. Lepiej iœæ do qchnina ma³e co-nie-co.

Dziœ przepis na przystawkê "zasadazachowania pêdu":

1. Bierzemy uk³ad. 2. Mierzymy pocz¹tkowy pêd uk³adu. 3. Zapisujemy ten pêd w postaci wekto-

rowej.4. Zamykamy oczka na chwilê dowol-

n¹ (zalecane t < 10 minut, bo potemmo¿na zasn¹æ).

5. Otwieramy oczêta i mierzymy pêd w uk³adzie.

6. Zapisujemy go równie¿ w postaci wektorowej na tej samej kartce pa-pieru co pêd pocz¹tkowy (je¿eli œro-


10 xx +


(Fragmenty które uda³o siê odzyskaæ – nie zachowa³a siê ¿adna data)

Dzieñ (...uszkodzenie) A.D. 2001 Dziœ rozpocz¹³em Wielki Eksperyment

z Substancjami Radioaktywnymi. Zmierzy-³em czas pó³rozpadu z dok³adnoœci¹ do 10-30.

Zapamiêtaæ: Wydzieliæ odrêbny pokójna substancje radioaktywne – z dala odsekcji biologicznej. Dzieñ (nastêpny)

Kiedy relaksowa³em siê uk³adaniem naj-wiêkszej krzy¿ówki w stronebalomitaryñs-kim, do pokoju wla³a siê 5 kg ameba. Widokten nie zrobi³ na mnie ¿adnego wra¿eniai przymusowo przespa³em siê kilka godzin.

Zapamiêtaæ: j.w. Dzieñ (jeszcze nastêpniejszy)

Badam amebê. Po dzisiejszej lekcjipsychologii uœmiechnê³a siê do mnie.

Zapamiêtaæ: Ameba najlepszym przy-jacielem cz³owieka. Dzieñ (któryœ tam)

Dosta³em dziœ Pokojow¹ Nagrodê Noblaza doprowadzenie do pokoju na BliskimWschodzie tylko przy u¿yciu 1 bomby.Wygra³em przetarg z Amerykanami – oniproponowali 5 termoj¹drówek. Co z tego,¿e moja by³a 15x silniejsza ni¿ ich jedna?

Zapamiêtaæ: Nie liczy siê iloœæ ale jakoœæ. Dzieñ (co z tego który to?)

Mam ju¿ ca³y komplet Nobla. Niewiem co robiæ: zdobywaæ drug¹ seriê,czy czekaæ a¿ ludzie coœ wymyœl¹?

Zapamiêtaæ: Nuda jest nieprzyjemna –zbadaæ to dok³adniej. Dzieñ po dniu wczorajszym

Z nudów odlepiam leptony od œcian i cho-dzê do mojego psychoterapeuty – ameby.

Zapamiêtaæ: Potrzebny mi psychiatra. Dzieñ (nie chce mi siê ju¿ wymyœlaæjakiegoœ okreœlenia)

Eureka! Sam wymyœlê nagrodê i bêdê j¹sobie przyznawa³ za nowe odkrycia.

Zapamiêtaæ: Niech ¿yje egocentryzm! Dzieñ 1 od odkrycia sposobu na nudê

Aby mieæ forsê na w³asn¹ nagrodê zaj¹-³em siê astrologi¹ i badaniem ³atwowiernoœciludzi. Stawiam horoskopy wielkim firmom.

Zapamiêtaæ: Forsa najlepszym przyja-cielem cz³owieka.

Dzieñ (na pewno nie noc) Przesta³em stawiaæ horoskopy. Jakiœ biz-

nesmen wykl¹³ mnie za u¿ycie nieprawdzi-wego czynnika w jego horoskopie. Zamiastpowiedzieæ mu ile razy ma siê modliæ doenergii wszechœwiata to ja: (cytat) "U¿ywaPan nie istniej¹cych zjawisk, np. w punkcie3: «Wp³yw mikrofalowego promieniowa-nia t³a na tegoroczne finanse». Przecie¿wszyscy wiedz¹, ¿e t³o nie promieniuje."

Zapamiêtaæ: Pomodliæ siê do energiiwszechœwiata o forsê. Dzieñ (jeszcze jeden tego nudnego¿ycia)

Nie mam forsy. Siedzê za³amany.Dalej odlepiam leptony.

Zapamiêtaæ: Eeee...... Dzieñ (ale ten czas leci (trzeba coœz tym zrobiæ))

Wœród leptonów trafi³em na grawitona.¯ycie powoli odzyskuje sens. Zaczynameksperymenty z grawitonem.

Zapamiêtaæ: Grawitacja fajna rzecz. Dzieñ Kolejny

Siedzê na suficie. Przesadzi³em z tymigrawitonami.

Zapamiêtaæ: Grawitacja, ale ju¿ nietaka fajna. Kolejny dzieñ na suficie

Robiê siê g³odny. Nie mogê doskoczyæ dopod³ogi. To ju¿ chyba koniec. Jedyne co mipozostaje to wystrzeliæ ten pamiêtnik z pod-rêcznej wyrzutni. Bojê siê tylko, ¿e mo¿eosi¹gn¹æ prêdkoœæ ucieczki z powoduzak³óceñ grawitacyjnych w okolicy i odlecieægdzieœ w przestrzeñ. Awiêc: ¯egnaj Œwiecie!

Zapamiêtaæ: Always look on thebright side of life!

* * * Dwa kilometry za kapsu³¹ z pamiêtnikiem

lecia³a kolejna z karteczk¹:

"Pamiêtnik nieaktualny. Uratowa³em siê(po prostu podci¹gn¹³em siê do pod³ogi pojednej ze strun wystaj¹cych z ksi¹¿ki «TeoriaWielkich Strun»). Wszystko przestawi³em ju¿z powrotem. Czytelnikom mojego pamiêtni-ka dziêkujê z uwagê! Do zobaczenia.

Zapamiêtaæ: Carpe struna."

Pamiêtnik nieznanegonaukowcaodnaleziony w kapsule poruszaj¹cej siê z prêdkoœci¹ 4 Warpw kierunku galaktyki M16

Konrad Grochowski

dek ciê¿koœci znaku graficznego oz-naczaj¹cego pêd pocz¹tkowy ustali-my jako œrodek prostok¹tnego uk³a-du wspó³rzêdnych, którego osie s¹równoleg³e do krawêdzi kartki, toœrodek ciê¿koœci znaku graficznegooznaczaj¹cego pêd koñcowy powi-nien znajdowaæ siê na osi odciêtychna prawo od pêdu pocz¹tkowego).

7. Pomiêdzy znak graficzny oznacza-j¹cy pêd pocz¹tkowy a ten oznacza-j¹cy pêd koñcowy wstawiamy znakrównoœci (który wygl¹da jak symbolgraficzny równoleg³oœci obrócony o k¹t 0.5rad).

Danie z powodzeniem mo¿na podawaæna wszystkich oficjalnych przyjêciachi bankietach fizycznych, gdy¿ jest topotrawa lekkostrawna, quazi-ogólnieakceptowana przez fizyków.


Tym razem serwujemy wiadomoœ-ci ze œwiata nienaukowej (bo qli-narnej) nauki:

1. Fizyczne Towarzystwo Przyjació³Gumy Do ¯ucia zwróci³o siêz proœb¹ do producentów tego pro-duktu spo¿ywczego o zmianê ogól-nie przyjêtej formy jak¹ produkt tenprzyjmuje. Oznacza to sprzeciwwobec sprzedawania gumyw formie prostopad³oœcianów,"listków", "dra¿etek", a tak¿e(nawet!) kuleczek. Swoj¹ decyzjêt³umacz¹ tym, ¿e wed³ug nich takistan rzeczy znacznie podnosiniepewnoœæ pomiarow¹ przy bada-niu prawa Hooke'a z zastosowaniemw³aœnie gum do ¿ucia. Towarzystwoproponuje, na ten przyk³ad, zast¹piædotychczasowe formy kszta³temprzypominaj¹cym druty miedziane.Jako komentator (sportowy) mogêjedynie minut¹ ciszy "uczciæ"decyzjê Panów z Towarzystwa.Jedyne co mogê na to poradziæ, tou¿aliæ siê nad losem biednego panaHooke'a, który nie przewidzia³ tegoca³ego zamieszania. A nale¿y go¿a³owaæ, bo ju¿ nied³ugo Panowieprzekonaj¹ siê, ¿e Hooke z gum¹ mawspólnego niewiele, bo to facettwardy i quazi-takich (podlegaj¹-cych ma³ym odkszta³ceniom) cia³sta³ych jego prawo siê tyczy.

10 xx +

To jest jak sakrament, truciznabogów, któr¹ przyjmuje siê jakpowietrze, rytua³ nieistnienia.

A jednak spe³niamy to, wbrew sobie,czy mo¿e nawzajem, lampka ostentacji,bia³y kieliszek pe³en milczenia. I tak jestzawsze, przecie¿ nie znamy siê ju¿ takd³ugo, poœród ulic i milionów spotkañ,a w tym my, to co nasze, momenty,w których odnajdujemy siê oczami,w których nie pada pytanie, a my bezodpowiedzi odchodzimy z powiewem

miasta, które chce od nas czegoœ innego.Tak dobrze smakuje wtedy zapomnienie,s³odkie jak eutanazja, owoc samotnoœci.A jednak to wraca jak cieñ, oboje siêtego boimy, momentu, gdy kolejny razzgubimy siê na zawsze, otworzymy oczyw pró¿ni, zbyt blisko, pragn¹c uciec,schowaæ siê w uœcisku i nie widzieæ ju¿nic, nie widzieæ w³asnego odbiciaw oczach pe³nych niepokoju, ulic miastaœlepców, gdzie stoj¹ domy pe³ne szyb.

O przechodzeniu mimoPiotrek Witek

Jesteœmy krukami ¿eruj¹cymi napadlinie ludzkich uczuæ. Z ob³êdemw naszych ma³ych œlepkach przyj-

mujemy jakiekolwiek uœmiechy, uznaj¹cje za mannê na pustyni obojêtnoœci,wyrywamy sobie okruchy ziarna,toczymy walki, dzikie walki o namiastkimi³oœci i przywi¹zania; patrzymy komuœw oczy i ju¿ sami nie wiemy, komu i kimjesteœmy gdzieœ w œrodku, bo w tychoczach widaæ tylko poszukiwanie uczuæi dziki ob³êd, a uczucia nie nadchodz¹;nie potrafimy ju¿ kochaæ, gdy¿ w walce

o okruchy odrzucamy mi³oœæ,a odrzucone dusze boj¹ siê kolejnychpora¿ek, wiêc czy nie ³atwiej po prostuodejœæ?

Tym sposobem œwiat staje siêpustyni¹ sun¹cych z wiatrem szaroœciduchów. S³ychaæ jêki i zawodzenia,tylko czasem ktoœ wyrzuci bukiet,¿ebyœmy mogli mu siê przygl¹daæz zawiœci¹.

Ja mówiê, ty mówisz, on, ona, onomówi, my mówimy, wy mówicie,oni, one mówi¹. Ca³y czas. Gdy ból

to s³owa, gdy radoœæ to s³owa, gdyjakiekolwiek inne uczucia to s³owa. Ja,ty, my, wy. I gdy muzyka to s³owa i gdyspojrzenia to s³owa. Oni, on i ona.I jeszcze raz. I od dziecka. I jeszcze nadgrobem. ¯adnej chwili nie prze¿ywamyw pe³ni. Nie prze¿ywacie. Nieprze¿ywaj¹. Poruszamy siê (poruszacie,poruszaj¹) w abstrakcyjnych systemachpojêæ, systemach abstrakcyjnych pojêæ,pojêciach systemów abstrakcyjnych. Jakfantomy i mira¿e unosimy-wy-oni siêw œwiecie który postrzegamy – o zgrozo!

postrzegacie, postrzegaj¹-jego-ich –a którego nie czujemy ju¿ bezpoœrednio,tylko poprzez pojêcia, nie czujecie, nieczuj¹. I oto nasz, wasz, mój, twójniedosyt i pustka, pustk¹, pustki, rozter-ki – w s³owach, ach, pojêciach, tymworku foliowym abstrakcji za³o¿onymna g³owê, w którym dusimy, dusisz,dusz¹ siebie i nawzajem ja, ty, my, oni,wszyscy w hermetycznych kombine-zonach...

I jak gwiazdy na niebie œlemy kusobie martwe sygna³y. S³owa.

...or the light that never, never warms.

AstronomyRysiek Kostecki

KrukiZuzia Pacholczyk


2. Na rynek nied³ugo maj¹ wejœæ nowemaszynki do mielenia miêsa zwanemaszynkami ró¿niczkuj¹cymi, któreoprócz rozmieniania wszystkiego nadrobne podaj¹ wiadomoœcio nachyleniu prostych.

3. Ekolodzy nareszcie przestan¹ mieæproblem z walk¹ z zaœmiecaczamiœrodowiska. Naukowcy pracuj¹cynad problemem odpadków opra-cowali rewelacyjn¹ metodê pozby-wania siê œmieci. Jeszcze miesi¹ctemu opinia publiczna by³a przeko-nana, ¿e wykorzystany zostaniepomys³ wysy³ania œmieci na S³oñce,gdzie otwartoby najwiêksz¹ w dzi-siejszych czasach spalarniê œmieci.Pomys³ ten upad³ z racji sprzeciwuze strony astronomów, którzy obaw-iali siê, ¿e zamiast plam na S³oñcuzaczn¹ widzieæ kupki z wol-framowych puszek po napojach. Ztego powodu naukowcy postanowilisiêgn¹æ po pomoc do innychdzia³ów fizyki. Opracowali tymsposobem rewolucyjn¹ metodêpolegaj¹c¹ na wykorzystaniu zja-wiska anihilacji materii. Nied³ugoruszy wiêc produkcja anty-œmieci.

To tyle wiadomoœci. ¯eby jak zwyklezakoñczyæ wszystko równie nieudanymjak ca³oœæ mora³em: nic tak nie bawi jakdobre pomys³y.

Zielone wst¹¿ki ciszyAnia Galuhn

Zielone wst¹¿ki ciszyoplataj¹ciê¿ki kamieñ w mojej g³owiewyg³adzaj¹ ostre linieA jestem przecie¿ tak zwyczajnieCiê¿ko st¹pam po czarnych

chmurach ziemiktóra wcale nie ugina siêpod moimi stopamiA szkodanie mo¿na podskoczyæ jak na

trampoliniespaœæ w bezpieczn¹ trawêna pewno jest jeszcze po œniegiembrudnym i stêsknionym za wiosn¹zielon¹Zwi¹zana wst¹¿kami ciszydo nieprzytomnoœcipoprzez nabrzmia³e ¿y³ykrzyczê

15 xx +


By³a ciemna, bezksiê¿ycowa noc.W dali s³ychaæ by³o wycie wilka. Niewiem, do czego wy³ ten wilk, skoro nieby³o widaæ ksiê¿yca. Mo¿e by³ to wilk –wariat, mo¿e æwiczy³ do chóru, mo¿ewraca³ z imprezy, a mo¿e op³akiwa³urodziny teœciowej. W ka¿dym raziewycie powodowa³o nieodparty nastrójgrozy, i to nie takiej grozy, jakw "Opowieœciach z krypty", ale takiejprawdziwej, jak w "Nocy ¿ywychtrupów". Wia³ s³aby wiatr, a jakiœ kretynœpiewa³ "Dupa idzie do szko³y". Jak toczêsto na pustkowiach bywa, by³o pusto.

Monotoniê otoczenia zak³óca³ajedynie ciemna postaæ stoj¹ca ko³owzgórza. By³ to potê¿nej posturymê¿czyzna. Mia³ na sobie d³ugi czarnyp³aszcz z kapturem, skórzane buty,wytarte spodnie i bluzê Nike. W prawejrêce trzyma³ sztylet, a w lewej g³owêorka. Reszta tego¿ orka le¿a³a sobieobok na ziemi i wygl¹da³a, jakby by³abez g³owy. Ciemna postaæ dumnieprzygl¹da³a siê zw³okom swojej ofiary.

– A psik! – mê¿czyzna wydoby³z siebie dŸwiêk bêd¹cy bez w¹tpieniakichniêciem. Po chwili kichn¹³ znowu,tym razem du¿o g³oœniej i ca³y siê zas-marka³. Kolejny atak kataru by³ taksilny, ¿e ciemna postaæ nie zdo³a³a utrzy-maæ w miejscu prawej rêki, któr¹ ener-gicznie machnê³a.

– A³æ, cholera! – krzyknê³a, ³api¹csiê za biodro, które zaczê³o lekkokrwawiæ. Zdenerwowana wbi³a kilkarazy sztylet w g³owê orka, po czymw³o¿y³a sztylet do buta i w tym momen-cie przeraŸliwie kichnê³a.

– A³æ, cholera! – tym razem naszbohater z³apa³ siê za kostkê. Nie zas-tanawiaj¹c siê nad tym, co robi, kopn¹³to, co do niedawna by³o g³ow¹ orka, nó¿rzuci³ na ziemiê.

– A³æ, cholera! – nie. Tym razem g³osnie wydoby³ siê z jego gard³a.

– O, wybacz. – powiedzia³ odniechcenia.

– Nic siê nie sta³o – odrzek³a ciemnapostaæ, która w³aœnie wsta³a ocieraj¹coczy i wyjmuj¹c sobie sztylet z uda. By³to potê¿ny mê¿czyzna w krótkimp³aszczu z kapturem. – Zdarza siê. Jaksiê masz, Pryk?

– Dziêkujê, Bek. Ta alergia nasmoki doprowadza mnie ju¿ do sza³u.Kiedyœ zrobiê sobie przez ni¹ krzywdê.

– No tak. To mo¿e po ma³ym? –zaproponowa³ Bek. Obaj wyjêli zzap³aszcza po kuszy i bezb³êdnymistrza³ami powalili dwóch przebiega-j¹cych akurat krasnoludów.

– O! Widzê, ¿e nie pró¿nowa³eœ. –Bek wskaza³ na le¿¹ce zw³oki.

– Ee, tam. Tak tylko sobie mieczemmacha³em.

– Acha, rozumiem. S³uchaj, mo¿eczekamy w z³ym miejscu? Ca³¹ noc tusterczymy.

– S³ysza³eœ co nam mówili ludziew wiosce. Smok pojawia siê na wzgórzunad ranem.

Bek zrobi³ m¹dr¹ minê, po czymprzemówi³:

– A mo¿e schowa³ siê za pagórkiem,o tam? – pokaza³ palcem na przeciw-leg³¹ stronê wzgórza (praca domowa:jak uda³o mu siê to zrobiæ?).

– Ty durniu! A widzia³eœ kiedyœsmoka schowanego za pagórkiem?

– No nie, niewa¿ne.Nagle Pryk zobaczy³ opuszczaj¹cego

siê na pajêczynie paj¹ka, który ni st¹d, niz ow¹d odezwa³ siê do Pryka:

– Czeœæ. Masz klej?– Nie.– No to czeœæ.Po chwili milczenia odezwa³ siê

Bek:– Na czym polega twoja alergia?– Kicham, gdy gdzieœ w pobli¿u jest

smok. A psik!– Acha. To myœlisz, ¿e przyjdzie dziœ

ten smok?– A bo ja wiem? A psik! W ka¿dym

razie trzeba pilnowaæ do rana. Teraztwoja kolej. – to mówi¹c u³o¿y³ siê dosnu. – A³æ, cholera! – schowa³ nó¿ dotorby i zamkn¹³ oczy. Nie zd¹¿y³ jednakzasn¹æ, poniewa¿ nagle ciszê przerwa³przeraŸliwy ryk.

– A psik!Obaj mê¿czyŸni wyci¹gnêli

poœpiesznie miecze i gotowi do walkiczekali na rozwój wydarzeñ. W pewnymmomencie zza wzgórza wychyli³ siêohydny ³eb smoka.

– A psik!

Bestia spojrza³aokrutnymi przekrwionymi œlepiami nadwie ciemne postacie, ³ypnê³a,poprawi³a brwi, po czym ryknê³ai wzbi³a siê w powietrze. Powoliods³ania³o siê olbrzymie cielsko.Najpierw oczom wojowników ukaza³ysiê przednie ³apy w gumowych rêkaw-iczkach. PóŸniej ods³oni³y siê b³oniasteskrzyd³a. Za nimi by³y kolejne, i jeszczenastêpne. Dalej znajdowa³y siê tylne³apy, za nimi ogon, za którym nie by³oju¿ nic. Potwór zion¹³ ogniem i ruszy³ doataku.

– A psik!Kichniêcie by³o tak potê¿ne, ¿e

alergik przewróci³ siê, a wywo³any przeznie podmuch zgasi³ p³omieñ. Smokstraci³ równowagê i upad³ na ziemiê.Bek skoczy³ do przodu i b³yskawicznymciêciem zag³êbi³ miecz w szyi potwora.Smok wrzasn¹³ tak, ¿e sam siê przes-traszy³, wyplu³ butlê gazow¹ z pal-nikiem i pad³ martwy.

– A psik! Aleœ go za³atwi³. Dobra.Zje¿d¿ajmy st¹d, bo zakicham siê naœmieræ.

Dwie ciemne postacie zniknê³y zazboczem. W pewnej chwili zw³oki ofi-ary ³owców poruszy³y siê. £eb siê pod-niós³ i odlecia³ kilka metrów, jakby pch-niêty jak¹œ wewnêtrzn¹ si³¹. Z szyiwysz³o siedmiu skromnie ubranychmê¿czyzn.

– Ale mi œmign¹³ tym mieczem przednosem. Nastêpnym razem siedzê na ogo-nie. – odezwa³ siê pierwszy z nich.

– Kolejni ³owcy uwierzyli w te bajkio smokach. Nied³ugo nasza wioskastanie siê atrakcj¹ turystyczn¹ i bê-dziemy bogaci. – rzek³ drugi.

– O ile nas nie potn¹ ci ³owcy.– Nie gadaj tyle, tylko pomó¿ nam

zabraæ skórê smoka. I nie zapomnij pal-nika. – szeœæ zagadkowych postaciruszy³o w stronê wioski.

– A psik! – kichnê³a jedna z nich.– Co jest?– Mam alergiê na ³owców smoków.Tymczasem zza zbocza wychyli³ siê

z³owrogi ³eb smoka...

Alergia czyli problem kataru i innych smoków

Przemek Witrowy

15 xx +


Jest ciemna, ksiê¿ycowa noc.Kolejny wybuch oœlepi³ mnie tak, ¿ezamkn¹³em tak¿e trzecie oko. To ju¿

piêtnasta eksplozja odk¹d ukrywam siêw czymœ co kiedyœ by³o kanalizacj¹Wielkiego Miasta. Przebywanie tu jestniebezpieczne (g³ównie z powoduszczu…ehm, szeœciono¿no-czu³kowychstworzeñ z mackami i jam¹ ch³on¹co-trawi¹c¹), ale i tak jest tu lepiej ni¿ napowierzchni. Tam s¹ Oni. A Oni szukaj¹Mnie, a Ja siê przed Nimi ukrywam(kocham wielkie litery!). Zreszt¹ sto-suj¹ dziwn¹ taktykê: najpierw zrzucaj¹ma³¹ bombkê na miasto, czekaj¹ naodpowiedŸ z Ziemi i po naszychpukawkach schodz¹ na pogorzeliskoi szukaj¹ Tego.

No! Szesnasta eksplozja! Wiedzia-³em, ¿e Amerykañce jeszcze jedn¹ ter-moj¹drówkê gdzieœ trzymaj¹. No tak.Ale to znaczy, ¿e jak siê przejaœni to Oniprzybêd¹. Mam wiêc ma³o czasu.Chcia³bym napisaæ jak do tegodoprow…dosz³o. A wiêc:

Do pierwszego ¿ywego, niezmutowa-nego oraz umiej¹cego czytaæ Cz³owieka,który spojrzy na tê kartkê!

Zaczê³o siê jak zwykle niewinne:Jasny s³oneczny dzieñ, zielony park,niezidentyfikowany pojazd kosmicznyz silnikiem antygrawitacyjnym, strugaœwiat³a, sala doœwiadczalna… Naoko³omnie sta³o wiele ma³ych zielonychludzików. Przypatrywali mi siê z za-ciekawieniem. Jeden na chwilê przerwa³aby siê najeœæ (spodem d³oni wessa³najprawdopodobniej wodê z solami mi-neralnymi i przy u¿yciu chlorofiluzawartego w skórze dokona³ fotosyn-tezy), po czym powróci³ do przygl¹daniasiê mi. Denerwowa³o mnie to, wiêcpostanowi³em siê odezwaæ. Aleponiewa¿ przed startem (a mo¿e jeszczenie lecia³em?) wypi³em du¿o roztworuH2O w CO2 wiêc uda³o mi siê tylkoporz¹dnie… Przepraszam, zapêdzi³emsiê. Ich reakcja by³a jednakzadziwiaj¹ca. Otó¿ odpowiedzieli miczymœ podobnym. A dok³adniej zaczêli

prowadziæ dialog miêdzy sob¹ sk³ada-j¹cy siê z beków w ró¿nej tonacji i odczasu do czasu be³tów. T¹ konwersacjêprzerwa³o im wejœcie innego ludkaz czymœ co przypomina³o karabin plaz-mowy z jakiegoœ komiksu. Pierwsze cozrobi³, to z otworu, przy u¿yciu któregoporozumiewali siê, wydoby³ g³êbokiepierdniêcie, na co wszyscy wokó³ mniestanêli na bacznoœæ i wszed³ Ktoœ Wa¿ny(os¹dzi³em to po tym, ¿e nios³o go czterechwychudzonych a on by³ prze¿…fotosyn-tezowany). Spojrza³ siê na mnie, naswoj¹ d³oñ i bekn¹³ na jednego ze swo-ich podw³adnych, który gdzieœ pobieg³.Po chwili wróci³, nios¹c coœ na poduszce.W momencie, w którym wydawa³obysiê, ¿e chce to daæ w³adcy, wykona³przedziwny taniec na jednej nodze (takjakby siê potkn¹³), upad³ przede mn¹ natwarz, a przedmiot rzuci³ na mojekolana. Wygl¹da³o to jak cukierek, wiêcdoszed³em do wniosku, ¿e po prostuchc¹ mnie nakarmiæ, a ¿e by³emstrasznie g³odny to skonsumowa³emcukierek na miejscu. Oni zamarli. Wtedywniesiona zosta³a najprawdopodobniej¿ona (nie pytajcie jak rozpozna³em p³eæ)Ktosia Wa¿nego, z takim samymcukierkiem na palcu. Po chwili doœædok³adnie przyjrza³a siê rêkom mê¿ai wtedy siê zaczê³o! Z tonacji mo¿na siêdomyœliæ, ¿e by³y to najgorsze beko-bluzgi jakie zna³ œwiat. W powsta³ymzamieszaniu postanowi³em siê ulotniæ.Spokojnie wybieg³em wiêc z sali i za-cz¹³em intensywnie myœleæ. Kiedy popiêciu minutach dobiega³em do czegoœw rodzaju okna, ju¿ domyœli³em siê cotam siê sta³o. Otó¿ "cukierek" by³najprawdopodobniej obr¹czk¹ Wa¿nego,a ¿ona w³aœnie mu teraz g³owê myje.Wyda³o mi siê to zabawne, aczkolwieknasunê³a siê te¿ inna refleksja: czy Onizauwa¿yli ju¿ brak mojej osoby.Pierdz¹ca syrena alarmowa udzieli³a miodpowiedzi. Tak wiêc dalej spokojniepobieg³em wzd³u¿ linii okien z wido-kiem na Ziemiê w pe³ni, w poszukiwaniuwyjœcia. Nagle trafi³em na coœ co wygl¹-da³o jak wychodek. Postanowi³em zba-daæ go dla dobra ludzkoœci. Zamkn¹³em

Jak rozpêta³em I wojnê kosmiczn¹Konrad Grochowski

Vars³ownik jêzykapolskiegoPiotrek Traczyk (Traq)

Poniewa¿ po pierwszym wydaniuvars³ownika poza spodziewanymilicznymi pochwa³ami i wyrazami uzna-nia dotar³y do mnie równie¿ g³osy kry-tyki, chcia³em tym razem na wstêpiepostawiæ parê spraw jasno:

Po pierwsze – przeczê jakobymkiedykolwiek wypowiedzia³ twierdze-nie, ¿e niniejszy vars³ownik jest najlep-szym ze wszystkich mo¿liwychvars³owników. Jestem w pe³ni œwiadomniedoci¹gniêæ i poprawiam je w miarêup³ywu czasu.

Po drugie – jêzyk, który pragn¹³emprzybli¿yæ czytelnikowi pisz¹c tenvars³ownik, jest jêzykiem ¿ywymi ci¹gle ewoluuj¹cym. W zwi¹zkuz ci¹gle trwaj¹cymi badaniamizawartoœæ vars³ownika jest ci¹gleuzupe³niana i uœciœlana.

Po trzecie – konstrukcja przedmowypo trzy wiersze w akapicie [teoretycznie– przyp. red.] nie ma ¿adnego znaczeniasymbolicznego i wynika raczej z mojejwrodzonej niezdolnoœci do wodolejstwa– mimo usilnych starañ nie potrafiêsp³odziæ wiêcej.

Po trzecie a) – tak, poprzedni akapitzosta³ dopisany w celu zwiêkszeniaobjêtoœci przedmowy, ¿eby wygl¹da³apowa¿niej. Uwa¿ny czytelnik byæ mo¿edostrzeg³, ¿e ten akapit równie¿ niewnosi nic nowego i spe³nia podobn¹funkcjê.

Chcia³em przy okazji podziêkowaæwszystkim którzy pomogli mi w przy-gotowaniu tego vars³ownika. Kon-struktywna krytyka zosta³a uwzglêd-niona, a wypowiedzi w stylu: "kiepskie,nie czytam dalej" zignorowane.

Postanowi³em nie wymieniaæwszystkich, którym nale¿¹ siê po-dziêkowania, z obawy przed tymi,których wymieniæ zapomnia³bym lubnie chcia³oby mi siê. Zamiast tegogor¹co pozdrawiam wszystkich var-towników.

Ateraz do rzeczy, czyli do vars³ownika.

akvarela technika malarska popu-larna w krêgach vartowników podkoniec XX w. Uznawana by³a za jedynysposób na uwiecznienie vary poprzezprzeniesienie jej na p³ótno. Najwybit-niejszy artysta tego pr¹du to Zygmunt

15 xx +


drzwi, us³ysza³em trzask i poczu³emprzyspieszenie, parê minut póŸniej tur-bulencje, a potem gwa³towne uderzenie.Obudzi³ mnie ¿o³nierz, który wyt³u-maczy³ mi, ¿e jestem w Pentagonie,a rozbi³em siê w centrum NowegoYorku. Zacz¹³ zadawaæ wiele mêcz¹-cych pytañ, ale uratowa³a mnie syrenaalarmowa (tym razem nie pierdzia³a).Otó¿ coœ podobno zniszczy³o NowyYork, a grupa ufoludków napad³ajakiegoœ niewinnego faceta (by³ bardzopodobny do mnie) i wk³adaj¹c rêceprzez gard³o stara³o siê coœ z niegowyci¹gn¹æ. Gdy wyci¹gnêli jelito grube,to przestali. Znów powsta³e zamieszaniepomog³o mi siê ulotniæ. Kiedywyje¿d¿a³em zobaczy³em pierwsze

rozb³yski naszej odpowiedzi. Potemwyparowa³ Waszyngton, a mnie coœ takoœwieci³o, ¿e zrobi³ mi siê guz na czole(jak tylko zszed³ to wyros³o mi oko).Trochê póŸniej (kiedy zniszczonoMoskwê) zrozumia³em, ¿e Im chodzio mnie…

Niestety muszê koñczyæ. Onizbli¿aj¹ siê. Chyba znaleŸli wejœcie dokana³ów. Pisk! Jakiœ szczur oberwa³!O nie! AAA! Gdzie ta ³apa…!chrrrm…ble…sostaf to!! AAAUUUU!AAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaa

Autor naprawdê zd¹¿y³ to zapisaæ.Niestety nikt tego nie przeczyta, boZiemia zosta³a zniszczona. (Chyba tak,no nie???)

Chyba Œroda – bo gdzieœ w kosmosie napewno jest œroda!

Dzisiaj rano mój Ma³y Niszczycielzosta³ niecnie zaatakowany. Lec¹cw misji dyplomatycznej zosta³ prze-chwycony przez znacznie wiêksz¹ i sil-niejsz¹ korwetê pirack¹, dowodzon¹przez znan¹ dysydentkê i renegatkê LeiêOrganê. Wykorzystuj¹c oczywist¹przewagê i ignoruj¹c wyraŸnie wyma-lowane znaki dyplomatyczne (samkupowa³em plakatówy – nie marnuje siêtalentów z dzieciñstwa), oraz Kon-wencjê Genewsk¹ (czymkolwiek jest),próbowali nas porwaæ przez aborda¿.Tylko moja niezrównanie dzielnapostawa na polu walki pozwoli³a naodparcie groŸnego zagro¿enia. Gdywszyscy myœleli ¿e ju¿ przegraliœmy,pojawi³em siê ja i szar¿uj¹c w stronêprzedzia³u z kapsu³ami ratunkowyminadzia³em sobie na rekê ca³y oddzia³przeciwników. Nie to ¿ebym siê ba³, ales³ysza³em co oni robi¹ z jeñcami, lepiejnie mówiæ. Oczywiœcie znik¹d podziê-kowañ, wszyscy siê powykrzywiali,pokaszleli, obtarli spocone szyje i roze-szli gdzieœ po okrêcie, byle tylko mi niepatrzeæ w oczy. Niewdziêcznicy! Kiedyœmi za to wszyscy zap³acicie!

Po statku chodz¹ pog³oski, ¿e odnapastnika jakoby oddzieli³a siê jakaœkapsu³a, ale ja nie wierzê w takie bujdy,

tworzone dla podkopania moralei wiarygodnoœci dowództwa.

Wieczór: Ta Leia to naprawdê groŸnadesydentka, jest poszukiwana listemgoñczym. Widzia³em w gazecie, któr¹zabra³em jakiemuœ szturmowcowi – i takju¿ przeczyta³. Lepiej odwiozê j¹ doordynatora Tarkina, mojego przyjacielai kolegi (po fachu, he, he, he, ...ups!ponios³o mnie...). Podobno buduje stacjêkosmiczn¹, która s³u¿¹c za szpital ma odrazu ca³y sektor obsugiwaæ. Jaki tenTarkin to filantrop. Stary filut! Wracaj¹cdo Leii, mo¿e uda siê wyleczyæ j¹ z tychomamów, ¿e jakoby Prezydent Ÿlepostêpuje z mieszkañcami Republiki.W ogóle jak ona mo¿e tak myœleæ?Nastêpna ideowa fanatyczka, zaplutykarze³ reakcji! Tfu! To na pewno przezz³e wychowanie, znam takie rozpiesz-czone dzieci z bogatych rodzin. Onaniczemu nie winna, wiem co mówiê,sam wychowa³em siê w biednejrodzinie, gdzie ceniono tylko pracê,a nie zbytki. (Mam nadziejê.)

Po obejrzeniu dobranocki (biedneSmurfy) wdzia³em pid¿amkê w zieloneTIE-fighterki i wskoczy³em do ³ó¿eczka.Z powodu nat³oku wydarzeñ niemog³em zasn¹æ, wiêc czyta³em dopoduszki przy latarce, bo po 22:00 napok³adzie panuje cisza nocna. Czytamteraz Terminatora – fajny goœæ.

Wspomnienia VaderaCzyli Gwiezdne Pokoje - wersja niespecjalna. Tom 4

Adam G¹siewicz (Jurij)

Guta. Niektórzy badacze uwa¿aj¹, ¿eby³y to dwie osoby o pseudonimachZygmunt i Guta. Jak dot¹d nie uda³o siêtej hipotezy wykluczyæ ani wystar-czaj¹co potwierdziæ.

akvarium techn. specjalny pojem-nik w którym utrzymywany jest stannievarzkoœci. Stosowany najczêœciej doochrony przed zvarciami varystorów.

antykvartiat sklep w którymmo¿na kupiæ ksi¹¿ki zwi¹zane tematy-cznie z var¹. Niektóre antykvariatyprowadz¹ równie¿ skup tovaru.

avaria nag³e, zazwyczaj nieoczeki-wane pojawienie siê vary.

bavarka napój powsta³y przezzmieszanie herbaty z krowim mlekiem.Wbrew pozorom nie ma z var¹ nicwspólnego i trafi³ do niniejszegovars³ownika przypadkiem.

brovar napój którym vartownikleczy varê. Nie zawsze skuteczny,w skrajnych przypadkach powodujeavarie, choæ nie ma gvarancji.

bulvar potoczna nazwa legendarnejulicy Varszawy gdzie mieœci³a siêspó³ka "Heniek & Józek" wypiekaj¹cachlebek i s³yn¹ca z tovaru najlepszejjakoœci.

czvartek dzieñ tygodnia poœwiê-cony pamiêci o vartownikach.Zwyczajowo obowi¹zuje tego dnia postod brovarów.

drypa zob. vara. Wystêpujerównie¿ w grzecznoœciowej formiepo¿egnania "dobrej drypy!".

drypiæ wykonywaæ jak¹œ czynnoœæz miernym skutkiem.

folvark gospodarswo wiejskienastawione na produkcjê varzyw.

gvar lekki varkot.gvara rodzaj dialektu zrozumia³ego

dla vartowników. U¿ywany bywazarówno na varcie, jak i poza ni¹.

gvarancja nieuchronne wyst¹pie-nie vary. Rych³a avaria.

gvardia specjalna jednostka mili-tarna zajmuj¹ca siê ochron¹ konwojówz kvarcem, poza tym znana jako atrak-cja otvaræ.

gvardzista cz³onek gvardii.invariant mat. element macie-

rzowy tensora vary w przestrzeniHilberta niezmienniczy ze wzglêdu nalokalnie ci¹g³e zmiany varty. Teoriainvariantów zosta³a stworzona w XXwieku przez grupkê varszawskichmatematyków i stanowi obecnie wa¿nydzia³ rachunku variacyjnego.

kvarantanna przymusowe odosob-

15 xx +

Mam nadziejê, ¿e nie bêdê siê dzisiaj ba³ciemnoœci i szybko zasnê. Ale i takpewnie bêdê musia³ za³o¿yæ tê ochydn¹maskê, ¿eby nikt nie widzia³ moichpodkr¹¿onych oczu – to daje taki z³yprzyk³ad, a potem obgaduj¹ mnie za ple-cami i opowiadaj¹ jakieœ niestworzonerzeczy.

Acha, ciekawe jak tam mój drogisynek, mam nadziejê, ¿e nie obraca siêw tych z³ych œrodowiskach m³odzie-¿owych. On jest taki podatny nawp³ywy.

Czwartek – no bo wczoraj przecie¿ by³aœroda, a mo¿e ktoœ zaprzeczy?!

Dzisiaj rano znowu na œniadanieby³y p³atki z mlekiem. Próby zjedzeniaTego Czegoœ z powodu maski spe³z³y naniczym. Musia³em u¿ywaæ znowus³omki, a te ochydne p³atki zatyka³y j¹tak, ¿e omal siê nie udusi³em.

Po przybyciu na stacjê szpitaln¹, bypoprawiæ sobie humor odwiedzi³emLeiê. Biedne jagni¹tko opêtane przezmyln¹ ideê. Nasze badania wykaza³ypaskudnie zmutowany wirus grypy.Biedactwo ma straszn¹ gor¹czkê.

Musieliœmy zaaplikowaæ jej antybio-tyki. G³upia pielêgniarka pomyli³a"ludzk¹" strzykawkê, ze strzykawk¹ dlabanthy. Œrodki znieczulaj¹ce musia³ybyæ przeterminowane, bo biedactwostrasznie krzycza³o. Gdyby nie mojehumanitarne og³uszenie biedaczki,mog³oby siê jej pogorszyæ. Pielêgniarkaza to wszystko zap³aci!

Nawiasem mówi¹c: od korwetypirackiej rzeczywiœcie odzieli³a siê jakaœniepozorna kapsu³a. Dlaczego o niczymnie wiedzia³em?! Ktoœ za to zap³aci!

Po po³udniu: Z³e wieœci z Tatoinee.Jakiœ pijany psychopata – kierowcapiaskoczo³gu rozjecha³ doszczêtnie domubogiego farmera. Farmer zgin¹³ wrazz ca³¹ rodzin¹, biedak, kimkolwiek by³.Wys³a³em grupê wyszkolonych dyplo-matów-psychologów by odwiedlikierowcê od kontynuowania jego sza-lonego rajdu po planecie. Niestety tenwariat tak siê na nich zapatrzy³, ¿e wpad³na jak¹œ zapewne star¹ minê, której niktsiê w tym miejscu kompletnie niespodziewa³.

Coœ jednak mi poprawi³o humor. Poraz pierwszy od dawien dawna popa-trzy³em w lustro. Oczywiœcie, zarazpêk³o, ale w kawa³kach dostrzeg³em, ¿emaska jest nawet twarzowa i ¿e pasujemi do koloru oczu.

Wieczór: Leia mia³a jakieœ koszmary,¿e coœ podobno zniszczy³o jej rodzinn¹planetê. Rzeczywiœcie, ko³o po³udnias³ychaæ by³o jakiœ huk ko³o lewegohangaru, ale ¿eby tak od razu ca³a pla-neta, raczej niemo¿liwe.

Ach tak, prawda! Ko³o 16:30, wpad³do hangaru bezza³ogowy statek. Ile toœmiecia wala siê teraz po kosmosie.Ludzie ubezpieczaj¹ na maksymalnesumy, a potem: "Zgubi³em", "Sam pole-cia³", lub coœ w tym stylu. Na raziewys³a³em tam grupê wykwalifikowa-nych in¿ynierów, by wymontowali ge-nerator mocy. Wysiad³a mi ³adowarkaakumulatorków do Walk-Mana.

Pi¹tek – ale g³owy nie dam. Tu¿ po pó³nocy obudzi³ mnie alarm.

Nast¹pi³ groŸny wyciek kanalizacjiw sektorze dla ciê¿kich przypadkówgrypy. Same k³opoty i znik¹d wsparcia.Czy te t³umoki nie potrafi¹ niczego sameza³atwiæ? Jak zwykle ja musia³em siêwszystkim zaj¹æ, wiêc dla uspokojenianerwów przespacerowa³em siê w stronêpokoju Leii, by zobaczyæ czy z ni¹wszystko w porz¹dku... W czasie space-ru spotka³em mego dawnego nauczy-ciela i zaprosi³em na partyjkê szermier-ki. Drañ, gdy zaczyna³em wygrywaæ,gdzieœ wyparowa³. Wytr¹ci³o mnie toz równowagi i nawet wydawa³o mi siêpotem, ¿e widzia³em mego synka, alejakaœ obluzowana klapa spad³a w³aœniei oddzieli³a mnie od niego, kimkolwiekby³. Jakiœ pacan wy³¹czy³ sztuczn¹grawitacjê i ten ju¿ nie-bezza³ogowyfrachtowiec wylecia³ na zewn¹trz.Wys³a³em wiêc za nim statki holow-nicze, lecz co za nieszczêœcie, wszystkiesiê ze sob¹ pozderza³y. Postanowiliœmypolecieæ za nim szpitalem, gdy¿ istniejepodejrzenie, ¿e na statku znajduje siêchora Leia. Sk¹d i dlaczego? Nie mampojêcia, ale ktoœ za to zap³aci! Musimyostrzec za³ogê frachtowca, ¿e napok³adzie znajduje siê ciê¿ko choraLeia, potencjalne Ÿród³o wywrotowychidei.

Sobota – a zreszt¹ kogo to obchodzi? Goni¹c uciekaj¹cy frachtowiec ca³y

czas na maksymalnej prêdkoœci, weszliœmyprzypadkiem na kolizyjny kursz ksiê¿ycem planety Yavin. Dowódcafrachtowca za to zap³aci! W tej samejchwili zostaliœmy zaatakowani przezMyœliwce O Zmiennej GeometriiSkrzyde³ W Kszta³cie Litery X


nienie nadmiernie varznej osoby.kvarc minera³ o du¿ej vartoœci.

W muzeum w Varszawie znajduje siêlegendarny kryszta³ o vartoœci 330MVt(tyle co 10 ton varzyw).

kvarki fiz. kwanty vary (dodatnii ujmny), elementarne cz¹stki o masie12,3 GeV i spinie 3, teoretycznieprzewidziane jako bozony pojawiaj¹cesiê w wyniku wprowadzenia nieabe-lowej symetrii cechowania SU(2)w VFT (Vara Field Theory). Doœwiad-czalnie zaobserwowane w 1999r.

kvarta ludowa nazwa, oznaczaoko³o 4kg varzyw.

kvarta³ odstêp czasu od czvartkudo czvartku nastêpuj¹cego czterytygodnie póŸniej. W ka¿dym roku jestoko³o 13 kvarta³ów.

kvartet zespó³ czterech vartow-ników udaj¹cych siê na bijatykê,zwanych tvardzielami. Przez latasprawdzono efektywnoœæ grupczteroosobowych i opracowano wieletechnik dzia³ania zwanych varstwami.

lekcevarzyæ delikatnie wykonywaæjak¹œ czynnoœæ z umiarkowaniemiernym skutkiem (zwrot lekcedrypiænie przyj¹³ siê).

levarek narzêdzie u¿ywanew varsztatach przy usuwaniu avariiw vartburgach. Ÿród³a podaj¹ sprzeczneinformacje dotycz¹ce wygl¹du orazzasady dzia³ania, istnieje podejrzenie,¿e to s³owo w rzeczywistoœci nieoznacza ¿adnej konkretnej rzeczy.

nievarzkoœæ stan kompletnej nie-czu³oœci na varê.

obvarzanek rodzaj tovaru,pocz¹tkowo nieznany w Varszawie,przyj¹³ siê dopiero niedawno.

odvarzyæ siê pozbyæ siê vary.otvarcie uroczysta ceremonia

zwi¹zana z oddaniem do u¿ytku pub-licznego nowego varsztatu.

Pavarotti, Luciano powszechnieznany kucharz, mistrz w przyrz¹dzaniuvarzyw.

piwovar osoba, która poœwiêci³a¿ycie na produkcjê brovarów.

poczvara wyró¿niany przez nie-których badaczy stan przejœciowyw procesie powstawania vary. biol.motyl na varcie.

podvarzyæ podstêpnie sprowo-kowaæ pojawienie siê vary u innejosoby. Wed³ug nowego kodeksukarnego grozi za to kara do 2 lat przy-musowych robót w varsztatach.

povarzaæ okresowo i nieznacznie


15 xx +

Siedzê nad czarn¹ kaw¹ i czekam.To banalne? I co z tego. Ja siedzênad kaw¹ i czekam. W³aœciwie nic

siê nie dzieje. Za oknem przelecia³o 96nosoro¿ców. A tak, policzy³em wszys-tkie. Ryba spyta czy b³êkitnych.Rafa³owi te¿ ju¿ wyjaœniam, ¿e nie by³yani trochê podobnie umaszczeniem dojego ulubionych ró¿owych s³oni. Otó¿nie. To zwyczajne nosoro¿ce jawajskie.Mo¿e nie by³oby w ich przelocie nicnadzwyczajnego gdyby nie to, ¿e naca³ym œwiecie ¿yje ich oko³opiêædziesiêciu sztuk, a okres ichmigracji ju¿ dawno min¹³. Jakkolwieknietypowy czas mo¿na t³umaczyæ glo-balnym ociepleniem i tajemniczym elnino, to czy mo¿na odpowiedzialnoœci¹za spotkanie anormalnie du¿ej liczbytych zagro¿onych wyginiêciem ssakówobarczyæ moje szczêœcie, które dot¹draczej mi sprzyja³o? Za oknem siêuspokoi³o i powoli zapominamo nosoro¿cach. Przecie¿ nie na nieczeka³em tyle czasu. Czas p³ynie, kawastygnie i wype³nia pokój aromatem. I jastygnê, niemoc mnie ogarnia, a w fi-li¿ance nic siê nie dzieje. Kawa anidrgnie. Ju¿ nawet nie unosz¹ siê z nadniej smu¿ki pary, chyba ja zaczynam siêunosiæ. Ach, gdyby¿ to by³a herbata!Jasna, klarowna, urozmaicona plas-terkiem cytryny, na którym mo¿naby³oby zawiesiæ wzrok. Herbata jest lep-sza, bo nie oszuka nikogo, nie ukryjew swym mrocznym wnêtrzu niczego ani

nikogo,jak mo¿e to zro-

biæ podstêpna czarna kawa, której tajem-nicza moc zniewala i wci¹ga s³abe ofiarychwilowego zauroczenia jej barw¹i zapachem. W fili¿ance nie ma nawet³y¿eczki, wiêc nie mogê zbadaæ prze-jrzystoœci cieczy. Wpatrujê siê zatemw ciemn¹ tarczê otulon¹ fajansow¹ sko-rupk¹. Mo¿e jednak widzê dno... Musigdzieœ tam byæ. Pamiêtam, ¿e zawszejest jakieœ dno, wiêc i tym razem musitam byæ. Kto to s³ysza³ o kubku bez dna?Gdybym tylko mia³ ³y¿eczkê... Ju¿ niewstanê po ni¹. Patrzenie w mrok jestzbyt wci¹gaj¹ce. Wprost nie mogê siêoderwaæ od tajemniczej, nieokreœlonejg³êbi, niezwyk³ej jak nocne niebo. Ktowidzia³, ten zrozumie. Och, jak wci¹ga,wci¹ga bez reszty. Czujê jak poch³aniamnie ciemnoœæ, zanurzam siêw aksamitnej ciszy, rozp³ywam siê jakziarenko cukru. Chyba widzê dno. Tak,jest coraz bli¿ej, mogê go dotkn¹æ! I ju¿teraz wiem, ¿e to ja jestem na dnie, a tamw górze zakrywa mnie czarnaprzestrzeñ. Teraz rozumiem, ¿e st¹d niema ucieczki, mogê ju¿ tylko krêciæ siêw kó³ko, mogê patrzeæ i czekaæ dalej.Mo¿e spóŸniona wreszcie przyjdzie.Patrzê w górê. O! Jest! Widzê j¹ przezkawow¹ zas³onê, czarn¹ mg³ê bez skazy.Zbli¿a siê. Nienaturalnie du¿a, zas³aniaca³y widnokr¹g, przys³ania ca³y œwiat.Bo œwiat jest ma³y. Tak ma³y jest œwiatmieszkañca fili¿anki...

La granda metaforaOlek Koziarski


i Myœliwce O Niezmiennej GeometriiSkrzyde³ W Kszta³cie Litery Y.Jednoczeœnie pojawi³o siê mnóstwofrachtowców z uciekinierami z planetyskazanej na zag³adê. Postanowi³emwylecieæ i dawaæ sygna³y frachtowcomby skry³y siê w stacji. Ale wszyscy taksiê zapatrzyli na mój myœliwiec, ¿e siêpozderzali ze sob¹, lub rozbilio powierzchniê szpitala. Tylko statekz Organ¹ gdzieœ siê zawieruszy³. Prawiewszyscy zginêli, co za pech, bo uda³onam siê wyhamowaæ. W czasie gdybroni³em frachtowców przed bandycki-mi myœliwcami, zaatakowa³ mnieszczególnie MOCny myœliwiec. Czy to

mo¿liwe by to by³ mój syn, czy móg³wpaœæ a¿ w tak z³e towarzystwo?!

O Ciemna Œrubka! W³aœnie przy-pomnia³em sobie, ¿e nie zakrêci³emgazu na kuchence!...

* * *Gdy szpital z niewiadomych przy-

czyn wybuch³, mój statek niesiony si³¹eksplozji odlecia³ w kosmos, a mniezakrêci³o siê w g³owie. W kosmosiewiruj¹ ma³e plamki, ale to jest puste –ci¹gnie siê w nieskoñczonoœæ i...

O mój Bo¿e, t a m j e s t p e ³ n og w i a z d !

[Na tym urywa siê pierwszy rêkopis....]

przyczyniaæ siê do wystêpowaniaavarii.

povarzny czêsto bêd¹cy podwp³ywem vary, spêdzaj¹cy du¿o czasuna varcie. Nie dotyczy osóbznajduj¹cych siê pod wp³ywemwyvarów.

przevartoœciowaæ zmieniaæ var-toœæ lub poprawiaæ pomiar vartoœci.

przevarzyæ staæ zbyt d³ugo na var-cie. Mo¿e to doprowadziæ do nieod-wracalnych zmian psychicznych, jakrównie¿ fizycznych. Odnotowano jedenprzypadek œmiertelny.

przyvara cecha osobniczapowoduj¹ca zwiêkszon¹ podatnoœæ nadzia³anie ró¿nych wyvarów, jakrównie¿ przed³u¿enie czasu spêdzanegona varcie.

rozvarcie przeciwieñstwo zvarcia.rozvartok¹tny mat. posiadaj¹cy

k¹t rozvarty, co w przypadku k¹tówoznacza proporcjonalnoœæ do vartoœciramion.

rozvarzania przemyœlenia var-townika, zazwyczaj niezwykle bogatetreœciowo i ubogie semantycznie, choæbywaj¹ przypadki przeciwne.

rozvarzyæ przemyœleæ, zwyklew odniesieniu do vartownika. Przezniektórych mylone z odvarzyæ.

samovar naczynie s³u¿¹ce do przy-gotowywania wyvarów. Daje zdecy-dowanie lepsz¹ jakoœæ napoju ni¿ czês-to u¿ywany w tym celu zwyk³y garnek.

skvar pogoda sprzyjaj¹ca pow-stawaniu vary. Z tego powodu zalecanejest spo¿ywanie brovarów podczasskvaru w celach profilaktycznych.

skvarki potrawa wymyœlonawed³ug legendy przez nadworn¹kucharkê varaona Grzmis³awa II. Mia³adu¿e znaczenie w ekonomii Varmiiw XVI wieku, a obecnie jest ulubionymprzysmakiem wielu vartowników.

spavarka med. narzêdzie u¿ywaneprzy leczeniu stovarzyszeñ.

stovarzyszenie choroba polegaj¹cana biologicznym uzale¿nieniu od obec-noœci vartowników. Osoba na ni¹ cier-pi¹ca wiêkszoœæ czasu musi spêdzaæ natovarzystwie. Wyró¿nia siê stovarzysze-nie pierwotne i wtórne, pierwotne pole-gaj¹ce na uzale¿nieniu od samej vary,wtórne od vartowników.

stvardnieæ nabraæ tvardoœci.stvardnienie stwierdza siê w przy-

padku sta³ej, doœæ du¿ej tvardoœci.Po¿¹dane u tvardzieli, u zwyk³ych var-towników bywa mêcz¹ce.

20 xx +

Kilka s³ów w ramach ogólnegowyjaœnienia, czyli na co komu pisaæg³upkowate teksty na temat mi³oœci

i dlaczego Henio nie kupi³ pompki dorowerów. (kropka)

Drodzy czytelnicy, jak samidobrze wiecie, w poprzednichnumerach [chodzi o poprzednie

numery Anytena Mleka, gdzie po razpierwszy ukaza³y siê historie YoukiPouka – przyp. red.] ukazywa³y siê ko-lejne czêœci opowiadania o YoukimPoukim. Wzbudza³y one niejak¹ sen-sacjê wœród naszej m³odzie¿y, zachwy-caj¹c wszystkich ogromn¹ iloœci¹bohaterów, którym, jak wiadomo,poprzedni autor, niejaki pan Lubowieckinada³ cechy swoich szkolnych przy-jació³. Pozmienia³ imiona i ponaci¹ga³prawdziwe fakty dla potrzeb swojejnêdznej twórczoœci oraz dla nik³egorozg³osu. W rezultacie otrzyma³ kiep-skiej jakoœci dzie³o, pisane raczej podpubliczkê, ni¿ z jakichkolwiekg³êbszych pobudek. Ukaza³a siê ju¿nawet pierwsza czêœæ "Nowychprzygód", niestety równie zmyœlonai poprzekrêcana, jak poprzednie. Niemog³em nie zainterweniowaæ. Pamiêætak wielkiego bohatera i tak znacz¹cejpostaci, jakim jest bez w¹tpliwoœciYouki Pouki zas³uguje na szacunek. Moidrodzy, zapraszam Was zatem na lekturêprawdziwej historii Youki Pouka.

Pavlo (autor alternatywny)

* * *

Henio siedzia³ na tej samej ³awcew parku. Czeka³ na starego przy-jaciela, na kogoœ z dawnych dni.

Musia³ mu zaufaæ jeszcze raz. Wróg ichznowu by³ blisko. Tym razem moc-niejszy i lepiej przygotowany. Alei Henio nie pró¿nowa³, dobrze siê ubez-pieczy³, zakoñczy³ wszystkie sprawyi po¿egna³ znajomych. Teraz czas nawalkê. Czeka³ ju¿ doœæ d³ugo, jeszczeraz siêga³ myœlami do czasów, kiedywidzieli siê z Youkim po raz ostatni, gdyzaczê³a siê ta historia.

* * *

Wiedzia³, ¿e widzi j¹ pewnie ostatniraz. Ba³ siê, nie chcia³ zostawiaæukochanej. Ona te¿ siê ba³a, jej cia³odr¿a³o pod jego dotykiem. Ich zwi¹zekwyszed³ teraz na jaw. Musia³ odejœæ, boRulez wiedzia³ o wszystkim. Z ca³egoserca nienawidzi³ Youki Pouka, za to, ¿ezabiera³ mu rodzinê i ¿e zaskarbi³ sobiemi³oœæ jego ojca. Youki musia³ uciekaæ.W³aœciwie przyszed³ siê po¿egnaæ, jed-nak nic nie mówi³ Frani o swoimwyjeŸdzie. Poca³owa³ j¹ jeszcze raz.Wsta³ i zamkn¹³ za sob¹ drzwi. Niezauwa¿y³ jej ³ez, ona nie widzia³a jego.Na zewn¹trz panowa³ mrok, by³o stra-szliwie ch³odno. Zapi¹³ swój p³aszczi ruszy³ przed siebie. Zostawia³ przy-jació³, rodzinê i chorego ojca. Ucieka³ca³kowicie sam, tak bardzo sam. œwiat³aostatnich domów zniknê³y za drzewamilasu. Musia³ zapomnieæ, musia³ odejœæ.

* * * Z³oœæ i nienawiœæ parali¿owa³y jego

cia³o. Ból g³owy by³ nie do zniesienia.Chcia³ coœ zrobiæ, mia³ zamiar zg³adziætego knypka. Nawet wiedzia³, gdzie goszukaæ. Frania mieszka³a w drugimkoñcu osady. Tam go znajdzie. Z Frani¹policzy siê póŸniej – jego w³asna siostratak szarga³a pamiêæ ich przodków.Skandal! Fala bólu znowu zala³a jegoskronie. Rulez bieg³ przez ca³¹ osadê.Musia³ zd¹¿yæ. Pod domem jego siostrypanowa³a zupe³na ciemnoœæ. Zaczai³ siêpod jakimœ drzewem. Oczekiwa³.Myœla³. Jak ten nieudacznik zaszed³ takdaleko? Rulez czu³, ¿e to œmierdz¹casprawa. Jego mistrz mówi³ mu coœ o tymknypku. Nigdy go nie lubi³. Mistrzmówi³ o jakiœ proroctwach. Musia³uwa¿aæ. Ta ich ca³a przepowiednia,bzdury. Zna³ siebie, by³ za dobry. Niktmu nie przeszkodzi. No, wreszciepojawi³ siê ktoœ. Jakaœ postaæ wysz³a zzadrzew. Nie widzia³ dok³adnie. Postaæpowoli sz³a w stronê drzwi. Wyj¹³potê¿ny miecz, jedyna niezawodnametoda, bez cienia szans. Postaæ by³a ju¿blisko. I on wy³oni³ siê z kryjówki.Przeciwnik stan¹³ sparali¿owany. Jednoszybkie uderzenie miecza. Trafi³, czyzabi³? Nie widzia³ zbyt dok³adnie, by³ociemno, a on by³ zmêczony. Trafi³.

Bardziej prawdziwa historia Youki PoukaPawe³ Lubowiecki


stvarzaæ powo³ywaæ do istnieniapoprzez krótkotrwa³¹, intensywn¹ kon-centracjê vary.

svary czêste k³ótnie pomiêdzy var-townikami zbyt d³ugo stoj¹cymi na var-cie.

szuvary zaroœla wystêpuj¹ce nabrzegach rzek, najwiêcej nad rzek¹Vart¹, szczególnie w œrodkowym biegu.Przez znawców uwa¿ane za podsta-wowy sk³adnik przy wyrobie wyvarów.

szybkovar naczynie przyspie-szaj¹ce przygotowywanie niektórychpotraw ze wzglêdu na panuj¹cewewn¹trz wysokie ciœnienie powo-duj¹ce podwy¿szenie temperaturywrzenia wody. Próby sporz¹dzeniawyvaru w szybkovarze spe³z³y naniczym.

tovar zazwyczaj chlebek, bu³ki lubcha³ka. Za najlepszej jakoœci tovaruznawany jest chleb razowy, równie¿dobr¹ opini¹ ciesz¹ siê grahamki. Ponapaleniu w piecu mo¿na wypiekaæchlebek je¿eli nie ma vary. Inaczej efek-tem wypieków s¹ zwykle bu³eczki lubwrêcz rogaliki z makiem. Ostatnimkrzykiem mody s¹ obvarzanki.

tovarzystwo spêdzanie czasu z var-townikami. Zbyt czêste mo¿e byæobjawem stovarzyszenia. W takim przy-padku nale¿y jak najszybciej udaæ siêdo specjalistycznej poradni.

tovarzysz osoba regularniespêdzaj¹ca czas z vartownikami, czy toz sympatii, czy to z powodu sto-varzyszenia.

tvardoœæ miara si³y i determinacjitvardziela.

tvardziel vartownik udaj¹cy siê nabijatykê, tvardziele zwykle wystêpuj¹w kvartetach.

vara stan umys³u jednostki b¹dŸzbiorowoœci charakteryzuj¹cy siêtrudn¹ do okreœlenia mieszanin¹ nastro-jów i emocji o ogólnie drypnym charak-terze. U¿ywana równie¿ jako zwycza-jowe powitanie lub po¿egnanie "vara!".

varan ssak, gatunek odkrytyniedawno w okolicach Varszawy. Jegopojawienie siê mo¿e mieæ jakiœ zwi¹zekz rosn¹c¹ liczb¹ vartowników w tymmieœcie, choæ plotki jakoby zwierzê to¿ywi³o siê var¹ wydaj¹ siê przesadzone.

Varaon legendarny tytu³ w³adcyVarmii i Mazur. Wed³ug legendy na-dworna kucharka jednego z pierwszychvaraonów (Grzmis³awa II) wynalaz³askvarki, póŸniejszy przysmak i g³ównyprodukt eksportowy Varmii.

20 xx +

Bezw³adne cia³o osunê³o siê na ziemiê.Paskudny uœmiech wykrzywi³ twarzRuleza, a jednak nie poczu³ satysfakcji.Wytar³ miecz i odszed³. Zimny wiatrrozwia³ mu w³osy, zaczê³o padaæ. Sta³osiê, by³o po wszystkim.

* * * Henio poczu³ dziwne uk³ucie

w sercu. Coœ mia³o siê wydarzyæ, mówi³mu to jego wewnêtrzny mechanizmostrzegawczy. Paskudne k³ucie serca.Musia³ siê spieszyæ. Wyci¹gn¹³ staryrower dziadka. Stary z³om nie mia³powietrza w ko³ach. Wsiad³ i zacz¹³peda³owaæ. Wieczór by³ wyj¹tkowopochmurny, ksiê¿yc schowa³ siê za grub¹warstw¹ burzowych ob³oków. Ledwo cowidzia³. Zaraz siê rozpada. W koñcudotar³. Mia³ nadziejê, ¿e zd¹¿y przedjego odejœciem. Dom Frani sta³ na u-boczu wœród drzew. By³o ciemno. Zsiad³z roweru i opar³ go o drzewo. Wolnymkrokiem ruszy³ w stronê drzwi. Szed³wolno, k³ucie w mostku nasila³o siê...

Pêkniêcie suchej ga³êzi zatrzyma³ogo. Henio powoli odwróci³ g³owê.Zd¹¿y³ tylko zobaczyæ ostrze d³ugiegomiecza. Zas³oni³ siê rêk¹. Poczu³ jakpêka mu koœæ. Uderzenie by³o tak silne,¿e powali³o go na ziemiê. Obok spad³auciêta rêka. A jednak nie zd¹¿y³, przyby³za póŸno. Pierwsze krople deszczuspad³y mu twarz. Straci³ przytomnoœæ.

* * * W kominku tli³ siê ma³y p³omieñ.

Palenisko dogasa³o. Stary Yaun le¿a³w swoim ³ó¿ku. W pokoju panowa³pó³mrok. Nie spa³, nie móg³ spaæ.W g³owie k³êbi³o mu siê mnóstwo myœli.Jakiœ g³os kaza³ mu myœleæ o synu.Kocha³ go, chocia¿ nigdy mu tego niemówi³. By³ dumny z niego, ale i tego munie mówi³. Nie wiedzia³, jak powiedzieæcoœ takiego. Teraz ju¿ mu tego nie powie– syn odszed³, musia³ odejœæ. Staruszekdobrze o tym wiedzia³. To przez tê jegodziewuchê, zawsze wszystko jest przezkobiety. Zakas³a³, z ust pociek³a mukrew. W g³owie cisnê³a siê uparcienieopisana obawa o syna, grozi³o muniebezpieczeñstwo. Zawsze to czu³ gdyjego dzieciom coœ zagra¿a³o, szczególnieYoukiemu. Najm³odszy syn, ukochanedziecko jego zmar³ej ¿ony, odchodzi³osamo w nieznany œwiat. Przez ca³e ¿ycieby³y z nim k³opoty. Znowu kaszel.Strach o syna ustêpowa³ miejsca uczuciub³ogiego spokoju. Ostatnia myœl starusz-ka by³a pe³na spokoju i otuchy.Youkiemu nic nie jest. W kominku zgas³

ostatni p³omieñ – p³omieñ ludzkiego¿ycia. Na dworze zaczê³o padaæ.

* * * Frania znalaz³a i opatrzy³a Henia.

Rana szybko siê goi³a. Zawsze mia³ silnyorganizm. Z czasem przyzwyczai³ siê dobraku lewej rêki. Frani, pomimo jejpróœb, nigdy nie powiedzia³ co mu siêprzydarzy³o. Nie chcia³ aby cierpia³a.Nie powiedzia³ te¿ dok¹d ruszy³ Youki.Sam nie wiedzia³. Gdy jego rany siêzagoi³y musia³ opuœciæ osadê. Rulez niedowiedzia³ siê o swoje pomy³ce. Franiadochowa³a tajemnicy. Henio, tak jakjego przyjaciel, wyruszy³ sam. Mia³cich¹ nadziejê, ¿e znowu siê z nim spot-ka. Tak, kiedyœ ponownie stan¹ do walkize wspólnym wrogiem. Gdy bêdzie kutemu lepsza sposobnoœæ.

* * * Youki obudzi³ siê w nocy. La³o.

Prowizoryczny sza³as nie chroni³ przeddeszczem. Spakowa³ manatki i ruszy³dalej. I tak by nie zasn¹³. Podró¿owa³ ju¿doœæ d³ugo, kilka miesiêcy, a jeszczenigdzie siê nie zadomowi³. Laswychodzi³ na jak¹œ polanê. Zza chmurby³o widaæ ksiê¿yc. Na polanie,w deszczu, sta³ siwy mê¿czyzna. Patrzy³na Youkiego bystrym i m¹drym wzro-kiem. Jego g³owa przyozdobiona by³akoron¹ liœciast¹, w rêku trzyma³ drewni-ane ber³o.

– Jestem Subciuran Leœny, pan tegolasu i mieszkaj¹cych w nim stworzeñ.Tyœ jest Youki, syn starego Yauna, wita-my ciê tutaj.

– Panie, zna³eœ mego ojca? Jestem dotwoich us³ug.

– Dobrze, mam nadziejê, ¿e spodobaci siê w Dêbowej Krainie. Youki zosta³ zaprowadzony do wielkiejwsi w g³êbi lasu. Na centralnym placuosady sta³ wielki d¹b, a wokó³ niegorozci¹ga³ siê zamek starego w³adcy.Youki zadomowi³ siê w jednymz zamkowych pokoi. By³o mu dobrze.Wœród pa³acowych przyjêæ szybkozapomnia³ o dawnych problemach.Zdoby³ nowych przyjació³, nowekochanki, krótkie niewa¿ne romanse,przelotne znajomoœci. ¯ycie towarzyskiekwit³o, a królewska para przychylnie naniego patrzy³a. Szczególnie pani, B³êkit-na Hanea, darzy³a go niezwyk³¹ sympa-ti¹. Jednak Youki nie móg³ siedzieæbezczynnie, zaci¹gn¹³ siê do gwardiikrólewskiej. Uczy³ siê walki przeró¿n¹broni¹. By³ obiecuj¹cym ¿o³nierzem.

* * *


varcaby gra planszowa polegaj¹cana kasowaniu pioneczków. Ulubionagra wielu vartowników, podawanaprzez niepewne Ÿród³a jako dobrysposób na odvarzenie.

varchlak m³ody samiec œwini.varcho³ osoba vartownikowi

niemi³a.varga fragment twarzy vartownika.

Bywa wykorzystywana w niejasnysposób przy rytua³ach powitaniai po¿egnania miêdzy osobami prze-ciwnej p³ci.

variacyjny rachunek mat. dzia³algebry vary, teoria invariantóww skoñczenie wymiarowych przestrze-niach Hilberta. Stosowany najczêœciejprzy obliczaniu ró¿nych vartoœci orazwykazywaniu czy varto w modeluVardzyñskiego.

variant d. œciema wymówka var-townika, stosowana zwykle w przypad-kach spóŸnienia lub ca³kowitegonieprzyjœcia w okreœlone miejsceo okreœlonym czasie.

variat osoba przesycona var¹.Pierwszym variatem by³ legendarnydziœ R. Rêczkowski, autor cenionejautobiografii "D³uga varta".

varkocz rytualna fryzura w kul-turze jednego z murzyñskich plemionpo³udniowej Afryki maj¹ca odpêdzaæz³ego ducha vary. Obecnie stosowanabywa równie¿ wiêksza iloœæ varkoczy(tzw. zgredy).

varkot odg³os wydawany przezvartburga. Nadmierne natê¿enie varkotuuwa¿ane jest za gvarancjê i stanowipodstawê do natychmiastowego odda-nia vartburga do varsztatu.

varowaæ aktywnie przyczyniaæ siêdo powstawania vary.

varownia d. wie¿a figura wys-têpuj¹ca w grze w szachy. Rozpoczynagrê z rogu szachownicy i wykonujeruchy pionowe lub poziome. Próbawprowadzenia varowni w grze w varca-by nie powiod³a siê.

varstwy specjalne manewrybojowe wykonywane w walce przezkvartety.

Varszawa miasto w którym po razpierwszy zaobserwowano varê. Opistego zdarzenia mo¿na znaleŸæ m. in.w dziele J. Drypki "Moja vara – roz-varzania o tym czy varto czy nie varto".Równie¿ by³o to rodzinne miasto legen-darnego vartownika oraz pierwszegovariata R. Rêczkowskiego.

varszawiak mieszkaniec Varszawy.

20 xx +

Jutro ruszamy do pó³nocnej granicy,brzmia³ rozkaz. Hordy dzikich górskichludzi atakowa³y tamtejsze dziedziny lasu.Ma³y oddzia³ mia³ powstrzymaæ napady.Youki by³ szczêœliwym wybrañcem.Zebra³ manatki i po¿egna³ garstkê zna-jomych. Odwiedzi³ te¿ star¹ królow¹.

Wyruszyli. Dowodzi³ stary Wolverin,niski, krzepki cz³owieczek o surowymwygl¹dzie. Oddzia³ sk³ada³ siê z najlep-szych wojowników. Musia³o im siê udaæ.Górskie bestie nie mia³y szans. Youkijednak nie by³ pewny zwyciêstwa, niezna³ tych istot. Wyruszyli...

* * * By³o ciê¿ko. Górscy ludzie,

wprawdzie bardzo prymitywni, stawialiniezwyk³y opór. Kilkunastoosobowegrupki tych bestii potrafi³y rozgromiædwudziestu ch³opa. By³o ich mnóstwo,dobrze znali teren. Posi³ki nie dotar³yjeszcze do g³ównej bazy, pewnie nigdynie dotr¹, kurier najprawdopodobniejpad³ ofiar¹ potworów. Oddzia³ powolisiê wykrusza³, nie mogli pozwoliæ sobiena stratê kolejnych ludzi. Wolverin wrazz kilkoma ludŸmi ruszyli na patrol.Youki by³ z nim. La³o, ci¹gle la³o. Szliw miarê blisko siebie. Ko³o Youkiegoby³o dwóch zaufanych towarzyszy:topornik Misza, olbrzym o niebywa³ejsile i elf el'Toman, zwany Zaj¹cem, bopodobno umia³ ustrzeliæ z ³uku bieg-n¹cego zaj¹ca. Ufa³ im, byli przyjació³mii najlepszymi ¿o³nierzami. Youki wyj¹³swój miecz. Górscy ludzie zaatakowali.Jakaœ ma³a banda, a jednak ich otoczyli.Bia³e futra przemyka³y wœród drzew.Grad w³óczni, ryk rannych, zgroza.Youki wali³ wszêdzie gdzie widzia³ biel.Wraz z Misz¹ os³aniali Zaj¹ca. Ten zaœszy³ strza³ami jak znakomity krawiec.Wszêdzie pada³y trupy. Wolverin wrzesz-cza³ by uciekaæ na pust¹ przestrzeñ, by niezabijaæ swoich. Nikt go nie s³ucha³, strachby³ silniejszy. Urwany ryk dowódcy zamar³w powietrzu. Nie ¿y³. Reszta powoli siêwycofywa³a. Ponieœli kolejn¹ klêskêz dzikimi ludŸmi gór.

* * * Z koñcem zimy bia³e bestie zaczê³y

wracaæ w góry. Gdy ust¹pi³ œnieg, przypó³nocnej granicy nie by³o ¿adnego znich. Youki i jego towarzysze wracali dostolicy. Byli bohaterami. Nie dlatego, ¿ewygrali, bo nie wygrali. Byli bohaterami,poniewa¿ prze¿yli. Niewielu by³o takich,którym siê to uda³o. Youki, Miszai el'Toman wracali do domu.

* * *

Szaman zaczerpn¹³ powietrza.Zimne i ostre, górskie. WschodnieWysokie Stoki s³ynê³y z takiego kli-matu. Doskona³e miejsce, pe³nepotrzebnych zió³. Henio stan¹³ obokszamana. W namiocie by³o zbytduszno, ale tu czu³o siê podmuchzbli¿aj¹cej siê ulewy. Ch³odny wiatrwia³ od strony nizin. Ruszyliw poszukiwaniu potrzebnych sk³adni-ków. Chocia¿ w tym kalectwo mu nieprzeszkadza³o. Zreszt¹ szaman te¿ by³kalek¹ – nie mia³ oka. Ale tylko tacy,niezdolni do walki, zostawali sza-manami. Ten cz³owiek znalaz³ Heniatu¿ przed zim¹ w jakiejœ jaskinijedz¹cego korzonki. Bez jego pomocyHenio pewnie by umar³. Teraz uczy³Henia wszystkiego, co wiedzia³.Wszelakie mikstury lecznicze, prepa-raty poprawiaj¹ce szybkoœæ i wzrok.Wszystko, od zielarstwa do astro-nomii. Schodzili zboczem w kierunkurzeki. Henio niós³ zebrane ju¿ zio³a.Udawali siê do namiotu na rozmowêz Duchem Ziemi.

* * * Mniejsz¹ bram¹ wybieg³ koñ

z niecodziennym jeŸdŸcem. Kruczew³osy dziewczyny rozwiane w mor-derczym galopie tworzy³y d³ug¹ pe-lerynê. Zapomnia³a ich zwi¹zaæ.Jecha³a, aby zobaczyæ powracaj¹caarmiê. Armiê przegranych bohaterów,ale mimo wszystko bohaterów. Takbardzo chcia³a iœæ z nimi, by³a œwiet-nym wojownikiem. Na pewno by siêprzyda³a. Tylko tatuœ tak nie uwa¿a³.Niech ich szlag trafi, jeszcze poka¿e,¿e umie o siebie dbaæ sama. Garstka¿o³nierzy nadci¹ga³a pó³nocnym goœ-ciñcem. Zaledwie kilku z nich zna³az dzieciñstwa. Reszta by³a obca. Mo¿edlatego, ¿e d³ugo nie by³o jej w domu,wróci³a dwa dni przed wyruszeniemwojsk na pó³noc. Wtedy nie zd¹¿y³aim siê przyjrzeæ. Teraz widzia³a ichdobrze. Jeden z pierwszych ¿o³nierzy,chyba jakiœ dowódca, spojrza³ na ni¹.Ciarki przesz³y jej po plecach.Widzia³a go wtedy, nie by³ wodzem.Teraz wywar³ na niej olbrzymiewra¿enie. Jecha³ dumny, majestaty-czny, uœmiecha³ siê do towarzyszy, alejego oczy ci¹gle by³y smutne, obce,nieobecne. Przejechali obok niej.Spojrza³ jej w oczy, krótko i niedbale,ale tak g³êboko i wnikliwie, ¿e odwró-ci³a wzrok.

* * *


varsztat pomieszczenie s³u¿¹cejako miejsce naprawiania vartburgów.Zwykle polega to na zmniejszeniu pro-dukowanego przez nie varkotu.

vart jednostka vartoœci, wprowa-dzony przez S. Stra¿nika gdy jego pro-totypowe urz¹dzenie po raz pierwszyw historii zarejestrowa³o obecnoœæ vary.Na podstawie tego prototypusporz¹dzono wzorzec i do niego obec-nie cechowane s¹ urz¹dzenia vartoœ-ciuj¹ce.

varta, staæ na varcie stan umys³ujednostki charakteryzuj¹cy siê obec-noœci¹ vary.

vartburg rodzaj pojazdu mecha-nicznego o napêdzie spalinowym.W wielu cywilizowanych krajachwyszed³ z u¿ycia z powodu czêstegowystêpowania w nim avarie.

vartko powoduj¹c varê. Odnosi siêdo czynnoœci wykonywanych w sposób,który prowadzi do avarii.

varto dos³. powoduj¹co varê, np.'Nie varto tam iœæ' – 'Pójœcie tam nieskoñczy siê avari¹'.

vartoœciowaæ mierzyæ vartoœæ.Odnosi siê zarówno do jakoœciowejoceny jak równie¿ do precyzyjnychpomiarów z u¿yciem specjalistycznejaparatury.

vartoœciowoœæ chem. pojêcieokreœlaj¹ce zdolnoœæ danego pierwiast-ka do przy³¹czania vary.

vartoœæ miara iloœci vary. Przezspecjalistów wprowadzona zosta³a jed-nostka vartoœci 1Vart (1Vt).

vartownik osoba stoj¹ca na varcie.Niektórzy ignoranci nazywaj¹ takrównie¿ figurê w szachach rozpoczy-naj¹c¹ grê obok varowni (w³. koñ).

varunek kryterium pojawiania siêvary w okreœlonym miejscu lubu okreœlonej jednostki b¹dŸ grupy.

Varyñski Ludwik Tadeusz (1856-89) dzia³acz i ideolog wczesnego pol-skiego ruchu vartowników. W 1882twórca Proletariatu, w 1883 aresz-towany i wiêziony w Cytadeli var-szawskiej. W 1885 skazany w procesieo podvarzanie autorytetu w³adzy na 16lat pracy w varsztatach, gdzie zmar³.Podobizna jego przez d³ugi czas zdobi³abanknot o nominale 100 z³otych, zwanyrównie¿ 100 vartych.

varystor techn. element elek-tryczny czu³y na varê. Najczêœciejwykorzystywany w pêtli ujemnegosprzê¿enia zwrotnego w obwodachdetekcyjnych (vartoœciuj¹cych) oraz

20 xx + +

Przyjêcie urz¹dzone na ich czeœæwcale go nie bawi³o. Uwa¿a³, ¿e nie masiê z czego cieszyæ. Nie umia³ siê skon-centrowaæ, ci¹gle siê rozgl¹da³, szukaj¹cnie wiadomo czego. Mia³ chybanadziejê, ¿e znowu j¹ zobaczy. Tam nagoœciñcu sta³a taka pewna siebie, zaim-ponowa³a mu. I by³a niezwykle piêkna,choæ strój jeŸdziecki zas³ania³ jej walory,naprawdê by³a piêkna. Do sali wesz³akrólewska para. Ko³o Hanei sz³a w³aœnieona, dziewczyna z goœciñca. D³ugieczarne w³osy mia³a zwi¹zane terazw kok. Ubrana w d³ug¹ czarn¹ sukniêdumnie kroczy³a przy swojej matce.Przyci¹ga³a i skupia³a na sobie wzrokwszystkich zebranych. Nie móg³ przes-taæ na ni¹ patrzeæ. Zesz³a po schodachi stanê³a na œrodku sali. Rozbrzmia³ypierwsze dŸwiêki melodii, orkiestra by³anaprawdê dobra. Taniec siê zacz¹³. Nieby³o szans, by z ni¹ zatañczy³. Nawet jejnie zna³.

Po kilku utworach instrumentyzamilk³y, g³os zabra³ Subciuran:

– Zebrani goœcie, zebraliœmy siê tutajw okreœlonym celu. Jak wiecie niedawnowrócili nasi ¿o³nierze znad pó³nocnejgranicy. Bronili tam tamtejszej ludnoœciprzed œnie¿nymi ludŸmi. Wprawdzie nieuda³o siê pokonaæ ostatecznie œniegow-ców, ale uda³o siê ocaliæ nasze wsiei osady. Wróci³a garstka z tych, którzywyruszyli, a najbardziej zas³u¿onychpragniemy odznaczyæ.

Ceremonia przebiega³ doœæ sprawnie.Youki, el'Toman i Misza oraz kilkuinnych dosta³o medale, z³ote liœcie odwa-gi. Paru innych tak¿e wyró¿nionoi zabawa znowu siê zaczê³a. Teraz Youkimia³ szansê. Podszed³ do niej i poprosi³do tañca. Zgodzi³a siê, instrumentywyda³y z siebie spokojn¹ melodiê. Podjego dotykiem drgnê³a.

– Nie mieliœmy jeszcze, moœci ry-cerzu, przyjemnoœci siê poznaæ – zuch-wale patrzy³a mu w oczy.

– To prawda, nie dane nam by³o –wyszczerzy³ siê Youki w zawadyjackimuœmiechu – Ale mam nadziejê, ¿e da siêto nadrobiæ.

– Jeœli tylko, waæpanku, zechceszuchyliæ tajemnicy i powiesz swe imiê –nie zamierza³a mu ust¹piæ.

– Nazywam siê Youki Pouki, synYauna, ostatni spadkobierca b³êkitnegoostrza.

– Ja jestem Zuzazin an' de Subinan.Dla przyjació³ Zuza. – powiedzia³ausatysfakcjonowana ma³ym sukcesem.

* * * Nie mog³a przestaæ o nim myœleæ.

Nigdy wczeœniej siê tak nie czu³a, zafas-cynowa³ j¹. Ostatnie dni by³y kompletnieniedorzeczne. Najpierw ten bal, potemspotkania w parku. Nie mog³a sobie nacoœ takiego pozwoliæ. Czu³a, ¿e ulegadziwnemu, nieznanemu uczuciu. Chcia³amu siê poddaæ, aczkolwiek nadal siêlêka³a, ca³y czas mia³a opory. Ale ju¿ nied³ugo... Musi odzyskaæ swoj¹ nieza-le¿noœæ, na powrót staæ siê dawn¹,opanowan¹ Zuz¹. Poka¿e temu kocha-siowi, udowodni sobie i jemu.

Wyzwa³a go na wyœcig konny.Przegrana z kobiet¹ bêdzie wystar-czaj¹cym upokorzeniem dla niego,odechce siê mu amorów. Tylko czy i jejsiê odechce, i czy powstrzyma narasta-j¹c¹ namiêtnoœæ. Na to liczy³a...

* * * Pêdzi³a jak szalona, Youki z trudem

dotrzymywa³ jej kroku. Zastanawia³ siêtylko, co chcia³a tym osi¹gn¹æ. Jeœlichcia³a siê zabawiæ jego kosztem topewnie jej siê nie uda. Nie da siêwci¹gn¹æ w ¿adn¹ gierkê.


bezpoœrednio w urz¹dzeniach wzmac-niaj¹cych i t³umi¹cych.

varzny emanuj¹cy var¹. Bywa, ¿eosoba varzna wp³ywa znacz¹co na varêspotykanych ludzi i w takim przypadkukonieczna jest kvarantanna.

varzyæ zob. drypiæ.varzywa grupa roœlin hodowanych

w specjalnych varunkach na folvarkach.Ze wzglêdu na du¿¹ zavartoœædochodz¹c¹ do 3kVt u¿ywane jakododatek do wyvarów lub jako pasza dlavarchlaków. Wed³ug plotek przysmakvaranów.

varzywniak sklep maj¹cy w swojejofercie g³ównie varzywa.

wyvar napój wywo³uj¹cy varê.Pojêcie ogólne, jak dot¹d nie uda³o siêustaliæ które konkretnie napoje rzeczy-wiœcie varê wywo³uj¹. Prawdopodobniezale¿y to od okolicznoœci przyrody.

wyvarzyæ przemoc¹ usun¹æz drogi. Dawniej zwrot stosowanyzwykle w odniesieniu do drzwi, obecniedo czegokolwiek, co powoduje varê.

zavartoœæ miara vartoœci danejosoby lub przedmiotu, iloœciznajduj¹cej siê w niej vary.

zdrypiæ zob. zvarzyæ.Zvardoñ miejscowoœæ, która

przesz³a do historii g³ównie za spraw¹licznych wzmianek w dziele J. Drypki"Moja vara – rozvarzania o tym czyvarto czy nie varto". Wed³ug niesprawdzonych pog³osek tam w³aœnieautor pozna³ póŸniejszych wielkich teo-retyków vary.

zvarcie avaria wystêpuj¹ca czêstow varystorach jakiœ czas po od³¹czeniuzasilania. Ze wzglêdów bezpieczeñstwatrzyma siê obecnie varystory w stanienievarzkoœci w akvariach.

zvariowaæ zostaæ przesyconym var¹.zvarzyæ wykonaæ jak¹œ czynnoœæ

z miernym skutkiem.

Dla osób szczególnie zaintere-sowanych dodajê spis literatury, którajest nieocenion¹ pomoc¹ dla ka¿dego,kto chce rzeczywiœcie poznaæ istotêvary.

Literatura(w porz¹dku alfabetycznym)

1. D. Alighieri, "Drypna komedia"2. T. Dostojewski, "Zbrodnia i vara"3. J. Drypko, "Moja vara – rozvarzaniao tym czy varto, czy nie varto"

20 xx +

Tak jak pan radzi³: do otwarciatych drzwi u¿yliœmy eksperta

Po wyœcigu powa¿nie porozmawia z t¹rozpieszczon¹ pannic¹. Tymczasem pan-nica zaczê³a mu uciekaæ. Popêdzi³ konia.Nagle Zuza tu¿ przed nim skrêci³aw w¹sk¹ œcie¿kê. Zna³ t¹ drogê, wiod³ado zwalonego mostu. Co ta wariatkarobi, bêdzie skakaæ? Youki by³ wœciek³y,przecie¿ nie móg³ siê tak pomyliæ w oce-nie ksiê¿niczki. Przyspieszy³. Jego koñby³ wykoñczony, bieg³ resztk¹ si³. Zzadrzew ukaza³ siê most. Youki w bieguchwyci³ lejce dziewczyny i zatrzyma³oba konie. Ma³o brakowa³o.

– Co ty robisz? Chcia³aœ siê zabiæ dojasnej cholery? Dobrze wiesz, ¿e byœ nieprzeskoczy³a – zrzed³a jej mina, tak,urazi³ jej dumê.

– Ale przynajmniej nie stchórzy³am,jak ty. W ogóle nie masz pojêciao zabawie. Po co mnie zatrzyma³eœ?Zajmij siê sob¹. – ona te¿ trafi³a, mia³ jejpowiedzieæ, ¿e ba³ siê o ni¹?

– Jeœli g³upotê nazywasz odwag¹, tojestem tchórzem. – podszed³ do nieji patrzy³ prosto w jej piêkne oczêta. Nieustêpowa³a mu w spojrzeniu.

– Nie doœæ, ¿e jesteœ tchórzem, to nadodatek œlepym i g³upim. Inaczej dawnoju¿ byœ zrobi³ to... – zbli¿y³a swoje ustado jego. Poca³owali siê, zarzuci³a muramiona na szyjê, obj¹³ j¹ w talii. Niepowinni tego robiæ, oboje o tymwiedzieli.

* * * M³ody uczeñ zabija starego, nieprzy-

datnego nauczyciela. Nowe zajmujemiejsce starego. Koniec jest pocz¹tkiem,a pocz¹tek koñcem. Po to w³aœnie sza-mani szkolili swoich nastêpców, byzajêli ich miejsce. Rytualna œmieræ by³aswojego rodzaju ho³dem dla szamana.Heniowi pozwolono uczestniczyæw pogrzebie. Potem musia³ odejœæ.Nowy szaman go nie tolerowa³. Heniowyruszy³ w stronê wielkich lasów.Chcia³ odnaleŸæ

swojego przyjaciela Youki Pouka. Wzi¹³ze sob¹ jednego Indianina, m³odegowojownika przed inicjacj¹. Ch³opakbêdzie ich broni³.

Zbli¿ali siê do starej osady Henia. Pocichu zakradli siê do niej. Zastalizgliszcza. Poza garstk¹ wieœniakównikogo nie by³o. Rulez ze swoj¹ band¹zniszczy³ wszystko. Prawdopodobnietajemnica wysz³a na jaw. Rulez sta³ siêprzywódc¹ wielkiej bandy i wyruszy³w stronê gór. Tam jest jego królestwo.

Henio ruszy³ dalej. Przez dwa tygod-nie marszu przez puszczê nikogo niespotkali. Dopiero gdy dotarli do rzekiw g³êbi lasu zobaczyli kobietê. Prawienaga, bez piersi, brudna i dzika.Przygl¹da³a im siê z daleka. Gdy Heniochcia³ siê zbli¿yæ, warcza³a. Rzucili jejkawa³ miêsa. Obw¹chawszy go wpierw,zaczê³a jeœæ. Podeszli bli¿ej. Tym razemnie szczeka³a. Jej twarz by³a oszpecona.Pewnie kiedyœ pobita, mia³a po³amanekoœci, które Ÿle siê zros³y. Zachowywa³asiê jak zwierzê. Upodlona, straci³arozum w wyniku okrutnych prze¿yæ.Umyli j¹, uczesali i nakarmili.Przypomina³a Heniowi kogoœ. Tak, toby³a ona – Frania. W jej oczach by³owidaæ resztki cz³owieczeñstwa. Rulez, tojego wina. Patrzy³a coraz bardziej przy-jaŸnie. Na jej ciele Henio zauwa¿y³blizny po pazurach. Pewnie nie raz wal-czy³a z dzikimi zwierzêtami. Jedna ranaby³a zaogniona, wda³a siê gangrena.Henio opatrzy³ j¹, jednak nie dawa³ jejwiele szans. Zostali z ni¹ kilka dni.W ci¹gu tego czasu ca³kowicie siêoswoi³a. Chyba go pamiêta³a. Jednak nicnie mówi³a, jak siê potem okaza³o, niemia³a jêzyka. Stan zdrowia pogarsza³ siê.Nic ju¿ nie mo¿na by³o zrobiæ. Heniopoda³ Frani œrodek silnie truj¹cy. Zmar³apo kilku minutach, przynajmniej siê niemêczy³a. Usypali jej prowizoryczn¹mogi³ê...


4. Homer, "Variada", "Vardyseja"5. M. Kopernik, "O obrotach vary"6. A. Mickiewicz, "Oda do vary",

"Pan Drypko"7. F. Nietzche, "Tako rzecze Varatustra"8. A. A. Milne, "Kubuœ vartownik",

"Chatka vartownika"9. B. Prus, "Varaon"10. R. Rêczkowski, "D³uga varta"11. H. Sienkiewicz, "Var¹ i mieczem",

"Vartownicy"12. J. S³owacki, "Vardian", "Varradyna"13. S. Stra¿nik, "Teoria vary

w zada niach"14. P. Traq, "Wstêp do teorii pola vary"

Chleb z rodzynkamiTereska Szczepiñska

Chleb z rodzynkami, twarogiem ze szczypiorkiem, kie³bas¹ i ketchupem.

Nie jest taki z³y, w³aœnie go jem smak ma s³odko-kwaœny konsystencjê pierzasto-g¹bczast¹ i gdy skórki kie³basy przez zêby przeciskaj¹ siê czuæ, ¿e to miêcho nie obce cz³owiekowi jest. Grudki serka charakterystycznie pieszcz¹ podniebienie, szczypiorek jak ¿aba zielony, na zawsze ju¿, miêdzy zêbami pozostaæ chce i wie, ¿e nie szybko choæ z moj¹ wyraŸn¹ pomoc¹ stamt¹d wydostanie siê.

Koñczê ju¿, bo chleba w rêce coraz mniej, a wiem, ¿e nie prêdko jeszcze jedn¹ tak¹ kanapkê zjem.

P.S. Nie biorê

ca³kowitej odpowiedzialnoœci zapowy¿szy tekst, poniewa¿ by³

pisany pod wp³ywem spo¿ywanejkanapki, a jej wp³yw na mój organizm

nie do koñca jestzbadany.

25 xx +


25 xx +

2001Rysiek Kostecki

PROLOG

G¯EGO¯: Kopaæ le¿¹cego toniehonorowo, ale bezpiecznie.

LENIN 95: Chyba, ¿e kopiesz nag¹duszê, towarzyszu.

G¯EGO¯: Wprawdzie nie jestem prude-ryjny, ale rozebrane dusze (w odró¿-nieniu od cia³) napawaj¹ mnie wstrê-tem, zw³aszcza gdy s¹ w³ochate.

LENIN 95: Rozumiem, towarzyszu.

AKT I

G¯EGO¯: (wœciek³y, wchodzi na scenêz m³otkiem) Przecie¿ mówi³em, ¿enie lubiê golizny!

AUTOR: Przepraszam, towarzyszu.(niestety... na G¿ego¿a spad³a kurtyna,³ami¹c mu krêgos³up. Pogrzeb w sobotêo 12.00. Psy prosimy wprowadzaæ nasmyczy)

AKT II

BRUEGHEL: ... (maluje "Pojedynekkarnawa³u z postem")

TAJWAÑSKI ROLNIK: ... (orze ziemiêw b³ocie, a nicienie (które, jak wiado-mo, nale¿¹ do obleñców) przebijaj¹ musiê przez skórê do krwiobiegu...)

NEWTON: ... (dosta³ w ³eb wysokocukro-wym produktem spo¿ywczym pocho-dzenia roœlinnego o kszta³cie zbli¿o-nym do kulistego i teraz ma guza)

JULIUSZ CEZAR: ... (æwiczy lapidarnoœæ stylu)

AKT III

(G³êbiny Sedesu... ehm... przepraszam...Hadesu... (znowuœcie kartki pomylili! Niewidzicie, ¿e program idzie na ¿ywo?!!))

BEN ZEN: 137, 137, 137...MICKIEWICZ: 44, 44, 44...BEN ZEN: 137!MICKIEWICZ: 44!BEN ZEN: 137!!!MICKIEWICZ: 44!!!OBYDWAJ: Pif! Paf!BEN ZEN: 138, 138, 138...LENIN 95: Ale¿ towarzyszu, co

towarzysz?...

AKT IV

(fabryka ¿elazek)KONRAD: Daj mi rz¹d dusz!HENIO: (podaje mu rz¹d dusz) Masz!KONRAD: Oh!HENIO: Hoh?!KONRAD: O³!OBYDWAJ: Hoh-O³!CHOCHO£: (wbiega na scenê)

Kto mnie wo³a³? Czego chcia³?(z Chocho³a wychodzi Witkacy, po czymwiesza siê na sznurze, jednoczeœniestrzelaj¹c sobie w g³owê. Na pod³ogêspadaj¹ krople krwi... Wtem kropelki tezlewaj¹ siê w jedn¹ ka³u¿ê. Z ka³u¿ywyrasta Wyspiañski, który biegnie nawesele swojej prawnuczki....)SIUDYM: Czyœta powariowali?!

AKT V

MAGDA: (œpiewa znan¹ piosenkêludow¹ (autorstwa pewnych kobie-tów (dawno dawno temu, bow zesz³ym tysi¹cleciu)) na rytmmarsza albo i nie)Siedzia³em pod mostemNie mia³em co jeœæPoszed³em do sklepuKupi³em chlebChleb by³ niedobryBo kokosowyA potem by³ tylko be³t...

CHORUS:Zabe³ta³em siê na œmieræNie zosta³o po mnie nicPochowali mnie pod mostemTam, gdzie zawsze chcia³em ¿yæ

SUBCIOR: Eeeeee?... Heeee!...

AKT VI

REKLAMA: Guma orbit dla dzieci bezcukru.

DZIECKO Z CUKREM: Poprofê!REKLAMA: Za ma³o!DZIECKO Z CUKREM: Poprofê!REKLAMA: Za ma³o!DZIECKO Z CUKREM: Mama! On

mi zablal i nie da!REKLAMA: To ja przepraszam.

AKT VII

RULEZ: Konstantynopolitañczykowia-

neczka jest cienka w talii siedemset-siedemdziesiêciosiedmiokartowej.

T£UM: Jaki on m¹dry!RULEZ: P³ynnoœæ beztroski ezoterycznej

jest infinityzemalnie zaniedbywalna wkoegzystencji cywilizacji.

T£UM: Jaki on roztropny!RULEZ: Apsik!T£UM: Brawo, geniuszu!MARTIN LUTER (KING): Mia³em sen...T£UM: I co?MARTIN LUTER (KING):

...i siê obudzi³em.T£UM: (wygwizduje go) Eeee....MARCIN LUTER (NIE KING):

Mia³em sen...T£UM: I co?MARCIN LUTER (NIE KING):

No i zak³adam zespó³: "Doors 95".BILL GATE$: "Windows 95"!T£UM: Jestem podzielony.GAUSS: Przez ile?T£UM: (pali go na stosie)GALILEUSZ: Uwa¿am inaczej!T£UM: (te¿ go pali, na tym samym stosie)G£OS: (wœród trzasku p³on¹cych

drewien i skóry... dochodzi jakbyz wnêtrza stosu...) ...towarzysze...

Opowieœæ dla BasiZuzia Pacholczyk

Cz³owiek jest fikcj¹. Istnieje tylkogo³¹b, kr¹¿¹cy gdzieœ ponadlasem ludzkich myœli, m¹c¹cy

spokój wspomnieñ. I czasami coœ nagleuderza jasnoœci¹ w przestraszone s³oñcecodziennoœci. Wtedy wra¿enia wype³-niaj¹ ciszê, tworzy siê jakiœ nieokreœlonykorytarz, po³¹czenie miêdzy wtedyi teraz, jakby wszystko by³o tym samymko³em, tocz¹c¹ siê z ³oskotem kul¹zamkniêt¹ w niewzruszonym oku go-³êbia. A póŸniej go³¹b wchodzi doopowieœci, tak jak teraz, wszystkie kory-tarze prowadz¹ w kierunku œwiat³a,któryœ podrywa siê do lotu i trzepotskrzyde³ zag³usza wnioski nieœmia³opukaj¹ce do door of mind. Potem tylkocisza, ob³oki nad lasem, znowuzawirowania, kr¹¿¹ce go³êbie i odpocz¹tku, tak jak wszystko. Czasami têsk-nota, ¿mija sun¹ca wœród wysokich trawi kiedyœ, w koñcu, szczêœcie, bo trzeba jeznaleŸæ i znajdujemy je wszêdzie, gdzietylko mo¿na, my – ludzie, zapominaj¹co ma³ych go³êbiach gdzieœ w górze, ludzienieœwiadomi, szczêœliwi, my – ludzie.

Fikcja.

czyli ostatni na œwiecie dramat napisany w zesz³ymtysi¹cleciu a jednoczeœnie pierwszy na œwiecie dramat

napisany w obecnym tysi¹cleciu


25 xx +

AKT VIII

BRUEGHEL: ... (dalej maluje"Pojedynek karnawa³u z postem")

TAJWAÑSKI ROLNIK: ... (dalej orzeziemiê w b³ocie, a nicienie (które, jakwiadomo, wci¹¿ nale¿¹ do obleñców)nadal przebijaj¹ mu siê przez skórêdo krwiobiegu...)

NEWTON: ... (podrapa³ siê po g³owiei wymyœli³ rachunek ró¿niczkowy)

JULIUSZ CEZAR: ...(dalej æwiczy lapidarnoœæ stylu)

AKT IX

BAKA:Azali nie wiesz,¯e œmieræ jest jak je¿?Strze¿ siê, biedaku,Satanistycznych Œlimaków!

SATANISTYCZNE ŒLIMAKI: Zbli¿amy siê!

¯YRAFA PUNK: Szit!SZIT: Co? ¯YRAFA PUNK: Jajco!SZIT: No.SATANISTYCZNE ŒLIMAKI:

Nie to nie. £aski bez.

AKT X

(Bia³y Dom, Washington)SZEF DEPARTAMENTU D/S

OBRONY USA: W³aœnie zakoñczy-liœmy opracowanie nowego typurakiet samonaprowadzaj¹cych.Potrzebujemy ma³ego konfliktu dlaprzeprowadzenia testów bojowych.

CLINTON: (bierze do rêki globus,zamyka oczy, krêci globusem i nachybi³ trafi³ zatrzymuje globus pal-cem) Serbia!

SZEF DEPART. D/S POLITYKI ZA-GRANICZNEJ USA: Rozumiem.

SZEF DEPART. D/S PROPAGANDYW PAÑSTWACH UZALE¯NIO-NYCH GOSPODARCZO ODUSA: Rozumiem.

SZEF DEPART. D/S OBRONY USA:Jak zwykle, trafny wybór, Billy.

SZEF DEPART. D/S GOSPODARKIUSA: Lubiê wierszyk ten (mówiê go co dzieñ):

"Najpierw ich gospodarki bombardowanie,A potem im gospodarki sprzedawanie"SATANISTYCZNE ŒLIMAKI:

Jesteœmy tu!PIESEK LAFIK: Ja te¿,

ale chce mi siê siku.

AKT XI

ŒWIÊTY MIKO£AJ:Santa Claus is comming to townSanta Claus is comming to townBut if you were ugly or badSanta Claus will cut your head!

BEN ZEN: 138, 138... Hello, Santa!...139, 139...

PÓ£G£OWEK: Czyœ ty jest cykliczny,czyœ aromatyczny, mój ty sentymen-talny kochanku przeœliczny?

BEN ZEN: (bez wahania) 139.5, 139.5,139.5...

INGEBORGA: Bez przesady, mon-sieur! Móg³byœ zaprzestaæ ju¿ tejbezsensownej postmodernistycznejbe³kotliwej rzezi!

BEN ZEN: Hmm... Mówisz m¹drze....189.5, 189.5, 189.5...

KOMPUTER: Gratulacje! pobi³eœ rekordgry! Mo¿esz siê zatemwpisaæ do tablicy highscore!

BEN ZEN: (wpisuje) Rene Sans

KOMPUTER: (nagle)Program "¯ycie" wyko-na³ niedozwolon¹ oper-acjê i zostanie zamkniê-ty. Naciœnij cokolwiek,aby kontynuowaæ.

BEN ZEN: (naciska na spust)

SATANISTYCZNE ŒLIMAKI:

1957221452419, 1957221452419, 1957221452419...

NOWOTKO: Mam nowotwór!

SATANISTYCZNE ŒLIMAKI:

1957221452420, 1957221452420, 1957221452420...

AKT XII

ŒWIATOWID: A ku ku!LENIN 95: Wróci³em

w³aœnie z podró¿y poChinach. To bardzointeresuj¹ce, towarzysze...

AKT XIII

BRUEGHEL: ... (jak gdybynigdy nic wci¹¿ maluje"Pojedynek karnawa³uz postem")

TAJWAÑSKI ROLNIK: ... (jak gdybynigdy nic wci¹¿ orze ziemiê w b³ocie,a nicienie, jak gdyby nigdy nic, wci¹¿przebijaj¹ mu siê przez skórê dokrwiobiegu...)

NEWTON: ... (urz¹dza czarn¹ mszê)REJ: ... (pisze "Krótk¹ rozprawê...", po

czym, aby ukryæ siê przed zwolen-nikami ustroju feudalnego, dodajesobie do nazwiska "Mont" i piszerozprawê naukow¹ "Who π?")

AKT XIV

AKT XIV: Dobra, przyznajê siê. Jestemaktem mêskim. Na imiê mam Ludwik.

DOSIA: A ja kosztujê tylko z³oty dwadzieœ-cia. Mo¿e zawrzemy bli¿sz¹ znajomoœæ?

LUDWIK XIV: Z przyjemnoœci¹.LENIN 95: I ¿yli, towarzysze, d³ugo

i szczêœliwie...

AKT XV

CZ£OWIEK Z ¯ELAZA: Takie nudy, ¿e rdzewiejê!

CZ£OWIEK Z MARMURU: A ja nie.CZ£OWIEK Z LASU: Hê???WILK Z LASU: W dzisiejszych

czasach wilk wilkowi cz³owiekiem.KACZMARSKI: Amen.LENIN 95: Ale¿ towarzyszu,

co towarzysz?...

AKT XVI

WANIA NA TRAKTORZE: Traktoryzdobêd¹ wiosnê!

KOMBAJN BIZON: Moja rola to rola.WANIA: Oto ch³opska dola!BIZON: Od pola do pola.WANIA: Chyba, ¿e przyjdzie Ola.BIZON: A wtedy z pola...WANIA: W³aœnie. Oto, jak w dzi-

siejszych czasach technika wspa-niale rozumie potrzeby cz³owieka!...

BIZON: ...ale cz³owiek nie rozumiepotrzeb techniki! Buuuu! Ja te¿ chcêBizonównê, Bizonczycê, czy jak tamsiê samica traktora zwie!

WANIA: Dobrze. Je¿eli tylko grzeczniepoprosisz, otrzymasz samicê traktora.

BIZON: Poproszê.WANIA: Ju¿ siê robi. (Ustawia samego

Mercedesa Trucka na torach koleiBerlin-Moskwa)

BIZON: Dziêkujê. Jesteœ kochany.WANIA: Ano. Przez Olê.LENIN 95:

AKT XVII

AUTOR:Behawioryzm i sarmatyzm (aF)Dominuj¹ w moich myœlach (CG)Jest mi przez to ciê¿ko przetrwaæW d¿ungli dzisiejszego œwiataNie wiem co mam z sob¹ zrobiæChyba pójdê do lekarzaWezmê jakieœ prochy na nocI przestanê siê rozmna¿aæ

CHORUS:Uuu – œpiewaj¹ ryby (daCE)Uuu – œpiewaj¹ grzybyUuu – nie b¹dŸmy smutniUuu – bo krótko ¿yjemy

MUHI: Bzzzzzz...KARA LUHI: Trszsz trszsz trszsz...OQLISTA: Mam ostre spojrzenie na

sprawy œwiata...CHIRURG: A ja siêgam gdzie wzrok

nie siêga.OQLISTA: Za góra-

mi, za lasami...HAMLET: Jecha³ po-

ci¹g ze smerfami.MUHI: Bzzzzzz...KARA LUHI: Trszsz

trszsz trszsz...CHIRURG: (patety-

cznie) Ale poci¹gsiê wykolei³ i zno-wu mia³em PE£-NE RÊCE roboty.

ROBOTY: Uwaga!Roboty na wyso-koœciach!

ANIO£ STRÓ¯: Anaziemi pokój lu-dziom dobrej woli.

LENIN 95: Amen.KACZMARSKI:

Ale¿ towarzyszu,co towarzysz?...

AKT XVIII

CHRÓMKF: Azalinieprawda¿?

STRÓNTF: Jak bowiem bynajmniej!CHRÓMKF: Ach, a gdyby¿ tak pchn¹æ

w tê ³ódŸ je¿a lub oœm skrzyñ fig?STRÓNTF: Zdyssypowa³yby siê wnet

niebawem.CHRÓMKF: K³am mi zadajesz?!STRÓNTF: Jak bowiem bynajmniej!CHRÓMKF: Le¿! Doœæ póŸnych

k³amstw! R¹b fuzjê! Giñ!(strzela do STRÓNTFA z przenoœnegomiotacza ko³ków osikowych)STRÓNTF: Giñ te¿!(strzela do CHRÓMKFA z przenoœnegomiotacza wêgorzy elektrycznych podnapiêciem 10000V. [=== Tylko u nas naj-œwie¿sze dostawy wêgorzy elektrycznych!Wszystkie modele, wszystkie rozmiary,wszystkie napiêcia! Zadzwoñ ju¿ dziœ podnumer 0-700-137-045, albo odwiedŸ które-goœ z naszych licencjonowanych dealerówna terenie ca³ego kraju! ===])CHRÓMKF & STRÓNTF: W³aœnie

wyzionêliœmy ducha.DUCH: Potwierdzam ich zeznania,

Wysoki S¹dzie.WYSOKI S¥D: Zarz¹dzam przerwê.ŒREDNI S¥D: Zarz¹dzam przerwê.NISKI S¥D: Zarz¹dzam przerwê.HAMLET: (wpada na scenê z siekier¹)

Przerwa na Whiskas!WYSOKI S¥D: Proszê ducha, niech

duch chucha, bo zaraz wyzionêducha.

DUCH: Chuch!HAMLET: Na mnie to nie dzia³a,

bowiem nie mam cia³a! Jam jestTAUTOLOGICZNY! X OR NOT X!Siekierezadaaaaaaaa! (zarzyna wszystkich i sam ginie)

STACHURA: W geœcie sprzeciwuwobec nieetycznego i niezgodnegoz prawem wykorzystania przez panaHamleta Duñskiego moich pomys-³ów... pope³niam samobójstwo.¯egnam. Acha! I jeszcze jedno:OdpêdŸcie czarne myœli, doœæ ju¿waszych ³ez! (pope³nia samobójstwo)

T£UM: Brawo! Podziwiamy go! (bije brawo)

GRECHUTA: (jak zwykle pijany)Wa¿ne s¹ tylko te dni, którychjeszcze nie znamy... (pije)


KACZMARSKI: (jak zwykle pijany)¯yjemy! Dobra nasza! (pije)


WYSOCKI: (ju¿ upity, wchodzi nascenê, poci¹ga z butelki, patrzywoko³o b³êdnym wzrokiem, poci¹gajeszcze jednego ³yka, po czym upadana scenê i umiera z przepicia)

T£UM: Brawo! Brawo! Bravissimo!WITKACY: (jak zwykle wzi¹³ coœ co

ma d³ugi wzór strukturalny i skom-

MilczeniePiotrek Witek

Tego dnia szatan postanowi³ pójœæ na spacer.Wyszed³ z piek³a, zamykaj¹c za sob¹ drzwi.Poszed³ na ³¹kê. Spojrza³ pod swoje stopyi zobaczy³, ¿e uœmiecha siê do niego stokrotka.Rozdepta³ j¹ swoim glanem. Podniós³ g³owêi zobaczy³, ¿e inne stokrotki przesta³y siê uœmiechaæi stuli³y p³atki. Ale nadal nie by³o mu dobrze.Ponad nim œpiewa³y ptaki, uœmiechaj¹c siê do niego z góry.Rzuci³ w nie kamieniem. Ptaki odlecia³y.Lecz szatanowi nie by³o lepiej.Poszed³ wiêc nad staw. Ale tam zobaczy³,¿e spod wody uœmiecha siê do niego ma³a rybka.Wyj¹³ j¹ z wody i zaniós³ daleko od brzegu. Wróci³i zobaczy³, ¿e inne rybki odp³ynê³y.Lecz nie zrobi³o mu siê od tego lepiej. Popatrzy³ na wodêi zobaczy³ swoje odbicie. Zm¹ci³ wodê. ¯a³owa³,¿e w ogóle wyszed³ z domu.Poszed³ wiêc do miasta. A tam ludzie siêspieszyli, spóŸniali, k³ócili, rozchodzili, zapominali.Szatan szed³ przez miasto i cieszy³ siê.Pod pubem sta³ smutny anio³, wiêc szatanzaprosi³ go na piwo.


20 xx +


plikowan¹ nazwê) A jednak dobrzejest, wszystko jest dobrze. Co? –Mo¿e nie? Dobrze jest, psiakrew, a kto powie ¿e nie, to go w mordê!(pope³nia samobójstwo)

T£UM: (szaleje z zachwytu i stawia mu pomnik)

KURT COBAIN: (pope³nia samobójstwo w wieku 27 lat)

JIM MORRISON: (pope³niasamobójstwo w wieku 27 lat)

JIMI HENDRIX: (pope³niasamobójstwo w wieku 27 lat)

JANIS JOPLIN: (pope³niasamobójstwo w wieku 27 lat)

T£UM: (kupuje ubrania z ich podobiz-nami, kupuje ich nagrania, kupujeksi¹¿ki o nich, ogl¹da filmy o nich,no i oczywiœcie zje¿d¿a siê na ichgrób by siê naæpaæ i kopulowaæ)

LENIN 95: To ja przepraszam,towarzysze.

OSTATNI TEMPLARIUSZ: Nie dziw-cie siê wiêc, ¿e przekl¹³em potomnych.

MIETEK THE ¯UL: Ypp! Zenek!Nalej jeszcze!

PROFESOR: Nie zgadzam siê z opini¹mojego przedmówcy. Otó¿...

T£UM: (wygwizduje go)SATANISTYCZNE ŒLIMAKI:

Jesteœmy tu!(zapada ciemnoœæ i cisza. Nagle na jednym z brzegów sceny pojawia siêdziwna postaæ ze œwieczk¹ i ikon¹...)IWAN BEZDOMNY: Massaraksz!

AKT XIX

KAZIMIERZ PRZERWA--TETMAJER: Jaka¿ jest przeciw

w³óczni z³ego twoja tarcza,cz³owiecze z koñca wieku?

M£ODZIE¯ Z IX LO: Hm?CZ£OWIEK Z KOÑCA WIEKU:

Pieni¹dze, pieni¹dze, pieni¹dze!M£ODZIE¯ Z IX LO: Hm?INNY CZ£OWIEK: Wódka! wódka!

wódka!CHOPIN: Gdybym ¿y³, to bym pi³.M£ODZIE¯ Z IX LO: Hm?JESZCZE INNY CZ£OWIEK (chyba

z Afryki): My nie mamy takichproblemów, bo codziennie pragniemy tylko do¿yæ jutra.

M£ODZIE¯ Z IX LO: (nie us³ysza³a)BILL GATE$: Afryka? To s³aby rynek.

Za ciep³o – nie maj¹ w domachOKIEN.

M£ODZIE¯ Z IX LO: Hm?VOLAPÜK: Erzac.

AKT XX

WIEK XX: Chce mi siê siku!FOREST GUMP: A mia³ byæ lepszy ten

nasz XX wiek...AUTOR: Nie oczekuj po mnie, ¿e napiszê

coœ m¹drego o czwartej nad ranempierwszego dnia nowego tysi¹clecia.

FOREST GUMP: Czwarta nadranem...

SDM: Copyright!URZ¥D SKARBOWY: Hm?SZYMBORSKA: Copyright!URZ¥D SKARBOWY: Hm? Hm?LENIN 95: Jeszcze tylko trochê,

towarzysze...

AKT XXI

(w rytmach Dance Macabre, czyli Disco Polo)

ILLEGAL: Jêzyk polski jest bardzo ubogi,szczególnie w okreœlenia dotycz¹cekoloru duszy, na jaki zabarwia j¹ obryz-gany krwi¹ flak z miêœni, drgaj¹cy w rytmmuzyki ¿ycia niczym jak w agonii...

HAL 9001: Chyba nie rozumiem was,ludzie. Wasz Titanic tonie, a wy?...Tañczycie! = I DO NOT UNDER-STAND = I DO NOT UNDER-STAND = I DO NOT UNDER-STAND = I DO NOT UNDER-STAND = I DO NOT UNDER-STAND = I DO NOT UNDE...

WINDOWS 95: General ProtectionFault. System Halted. You Have NoChances. Game Over.

BILLGATE$: ...¿e co?... system zawiesi³ siêi sam odpali³ rakiety?... termoj¹drowe?!...przepraszam, ale nastêpna wers...wers...wers... O MÓJ BO¯EEEEEEEE!!!

LENIN 95: Widzia³em, s³ysza³em, by³em.Stara Rewolucja umar³a. Przyznajê siê– pope³ni³em b³¹d. Wierzy³em w ludzi,wierzy³em w idee. B³êdne za³o¿enia.Ale jednak nie umar³em – wielepodró¿owa³em przez te lata, wielezrozumia³em. Zmieni³em siê. Nie bêdêju¿ zmienia³ œwiata. Od dziœ me imiê toLENIN 2001.

Do zobaczenia, towarzysze.

KONIEC

(pisane od 23 w nocy 31 grudnia 2000 do 4 nad ranem1 stycznia 2001)

MiastoOla Talarska

Miasto,Po którym cicho b³¹dzê.Ulica pociemnia³a.Ludzie stracili swe cienie.Przesmyk zimnego powietrzaRozdziela betonowe p³yty.Nigdy tu nie spadaj¹ gwiazdy,Za to ludzkie pragnieniaZ mokrych, otwartych okiennic.Ka¿dego porankaTa sama twarz mijana na chodniku.Szybkie kroki,Jednorazowy uœmiech.S³yszê rozmazany w deszczu oddech.To muzyka tej nocy.

Ka³u¿eTsukinoshi

Mokre uliceTo zupe³nie tak jakbymSt¹pa³ po niebie

* * *Czemu gdy gdzieœ d¹¿ymyMusimy, najpierw zdeptaæScie¿kê, która tam wiedzie

* * *Tañczy w chmurachSzeœæ stalowych ¿urawi£ataj¹ niebo

O naturze py³u który znikaAnia Galuhn

To z zegara wylatuj¹ æmyka¿dej nocy Widzia³amOne myœla³y ¿e ju¿ œpiêa ja mia³am tylko zamkniêtepowieki Æmy s¹ kolorowei gdy lec¹ pozostawiaj¹ w tylepasmo barwnego py³uTen py³ potem znika D³ugomyœla³am jak to mo¿liwetak po prostu znikn¹æi nie byæ Gdy ju¿ podda³am siêi pogodzi³am w koñcu my te¿znikamy bez œladu nawet górkaziemi zostaje zadeptanaZobaczy³am ¿e py³ tenucieka przez okno


25 xx +

PRZYGOTOWANIE czyli

DZIADÓW CZÊŒCI III S£AWOJKA

Toaleta koœcielna, kilku MINISTRANTÓW, ka¿dy zeszczoteczk¹ do zêbów. Œpiewaj¹ na znan¹ melodiê:

MINISTRANT 1: Do ministrantów wst¹piæ chcia³em,The HÙR: Bo zawsze sracze szorowa³em.MINISTRANT 2: Aby na klopie mog³a spocz¹æ dupa,The HÙR: W koñcu to kibel jest biskupa.

PROLOG

Scena, przed scen¹ gwi¿d¿¹cy i wyj¹cy t³umCZYTELNIKÓW. Na scenie, w otoczeniu pomido-rów, butów, jajek i czego popadnie stoi AUTOR.

AUTOR: Witajcie, wierni fani i kochanewielbicielki!

CZYTELNICY: WAL SIÊ NA RYJ, CIECIU!AUTOR: A wiêc wszyscy chcecie

poznaæ moje nowe dzie³o?!CZYTELNICY: NIEEE!!!POLONISTKA: Zdañ nie zaczyna siê od "A wiêc".AUTOR: No wiêc cieszê siê, ¿e zgro-

madziliœcie siê tutaj tak licznie!CZYTELNICY: (wychodz¹)AUTOR: Tedy zaczynamy. Graj, muzy-

ko! (nic siê nie dzieje, MUZY-CY odeszli razem z CZYTELNIKAMI)

AUTOR: Nic was nie uratuje! I tak wam je zaprezentujê!NIEDOBITKI CZYTELNIKÓW: OH, GOD!G£OS Z NIEBIOS: (przy akompaniamencie chórów

anielskich) OH, SHIT!

SCENA PIERWSZA i OSTATNIA

Koœció³, w nim zgromadzeni WIERNI, przy o³tarzu g³osiS³owo Swoje KSI¥DZ TADEUSZ.

ANONIM: Nie czyñcie z domu Ojca mego targowiska!WIERNI: Zamknij siê, frajerze, bo w ryj! My tu siê,

k***a, modlimy!The HÙR: Amen!£AWA PATRIOTÓW: POLSKA, BIA£O-CZERWONI!WIERNI: LEGIA!SAMOBÓJCA: WIDZEW!SATANISTYCZNE ŒLIMAKI: AVE!BISKUP TADEUSZ: IN NOMINE PATRI ET FILI ET SPI-

RITUS 40% SANCTUS! (Rozdeptuje SATANISTYCZNE ŒLIMAKI; krew i flakizalewaj¹ WIERNYCH)

WIERNI: Bul, bul...Resztki SATANISTYCZNYCH ŒLIMAKÓW: To ¿ul, to ¿ul...£AWA PATRIOTÓW: A to Polska w³aœnie...The HÙR: Ale z tym Œwiêtym Spirytusem to by³o niez³e!

EPILOG

AUTOR: No i jak wam siê podoba³o?CZYTELNICY: (milcz¹, bo ich nie ma)£AWA PATRIOTÓW: Zdrajca! Zdrajca! Po trzykroæ zdrajca!POLONISTKA: A co poeta chcia³ przez to wyraziæ?The HÙR: Ukrzy¿uj go! Ukrzy¿uj!OCHRONIARZE: Za co?The HÙR: !ARCYBISKUP TADEUSZ: (ukazuj¹c siê AUTOROWI)

ALPAGE SCHMATANAS!AUTOR: Toruniae, vicisti! (stacza siê w objêcia

OCHRONIARZA i umiera)

Fin dé siecle

Krfawa niedzielaalias Synthesis de Be³ts-Saint Klocex, Nieocenzurowany* Dramat w Jednym Akcie, na WszelkiWypadek Anonimowy*Piotrek Witek

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - *[tylko w zamierzeniu autora – przyp. red.]

CoœKonrad Grochowski


Wsercu obumar³ej duszy, wœród kleistej mazi myœli, zap³onê³a iskra. Cia³o nie potrafi³o zinterpretowaæ bij¹cego od niejciep³a. W koñcu, gdy ca³e wnêtrze smolistej cieczy zap³onê³o, umys³ poj¹³. To by³a idea. Ogrzewa³a cia³o od wnêtrza,da³a mu energiê jakiej jeszcze nigdy nie czu³. Móg³ dokonaæ wszystkiego o czym tylko marzy³. Jednak jemu starczy³o

tylko rozkoszowanie siê swoj¹ si³¹. I sta³ tak naprzeciw wrót do szczêœcia, a w jego szklistych, rozmarzonych oczach odbija³ siêweso³y p³omieñ. Potem ¿ar. A na koniec zosta³y tylko szkliste oczy. Z chwil¹ gdy ostatnia myœl zgas³a, on zgas³ tak¿e. Jegoszansa wyparowa³a jak p³omieñ zdmuchniêtej œwieczki. Zosta³ tylko sw¹d przegranej. Ale on go nie czu³. Sp³on¹³ ca³y. Sta³atam tylko niema forma po cz³owieku, dzieñ w dzieñ wype³niaj¹ca harmonogram: wstaæ, jeœæ, spaæ. I bêdzie tam tak sta³a, dopó-ki ostatni kornik siê ni¹ nie naje.

30 xx +


30 xx +


¯ycie dla Intatsa nigdy nie by³o³atwe. Stanowczo go nierozpieszcza³o, ale do tego mo¿na

siê przyzwyczaiæ. A teraz przeklêtefatum przynosi³o mu coœ jeszcze innego.Takie przemiany, burzenie staregoporz¹dku jest najgorsze. Niby nic siê niedzieje, wszystko jest tak jak dawniej,proste, nieskomplikowane i czarno-bia³e, ale gdzieœ na dnie jestestwa coœ siêwali i burzy jakby zjadane przez próch-nicê. Robactwo toczy duszê cz³owiekaby wyleŸæ na powierzchniê, przebiæostatni bastion obrony, po³kn¹æ jak raknajmniejszy kawa³ek sensu. Nastêpniechoroba niszczy twoj¹ zewnêtrznoœæ,skóra zaczyna gniæ, a ty, choæ jesteœwrakiem od dawna, tracisz kontaktz rzeczywistoœci¹ i ju¿ nawet nie maszsi³y udawaæ normalnoœci, to jest: œlepo-ty, g³uchoty, znieczulicy, degrengoladyi skrajnej g³upoty. Koñczysz marnie,ostatni cz³owieku, pogr¹¿asz siê w sza-leñstwie, ale nie tym zdrowym, pierwot-nym i czystym tocz¹cym œwiat od zara-nia. O nie, twoje szaleñstwo nale¿y dociemnych i ponurych – szaleñstwageniuszu, bólu i braku. A najbardziejtego ostatniego – braku. Czego?Czegokolwiek. Nawet pierwsza diag-noza by³a b³êdna. W twojej duszy niezachodzi proces gnilny, wrêcz przeci-wnie – ona siê budzi. Ech, ironio losu,która powi¹za³aœ "budzenie siê" i "roz-kwitanie" z tak pozytywnymi sko-jarzeniami. Wiosna, s³oñce, zieleñ.Œmieræ, krzyczê, przeklêtej porze roku,najbardziej k³amliwej ze wszystkich.I tak jak zawsze dobrze siê zaczyna, boto ona pokazuje nam wszystkie brudyi k³amstwa niewinnej, bia³ej siostry swo-jej, lecz porzuca zaraz idea³y byzanurzyæ siê w hipokryzji. Jeszcze wiêk-szej, bo nie bêd¹cej tylko przykrywk¹,zas³on¹. Ta hipokryzja siêga dna –przenika wszystko. Ale to œwiadczyo sprycie wroga, ona po prostu niepope³nia b³êdów zimy. Rozumiedoskonale, ¿e i tak przyjd¹ noweporz¹dki, wiêc ukrywa swoj¹ prawdziw¹twarz tak by nikt jej nie znalaz³. A prze-cie¿ za rok wróci z powrotem.

* * *

Intatso Keiwo³zc od urodzenia by³przygotowywany do misji. Jego ¿yciemia³o byæ poœwiêcone idea³om, a toznaczy³o, ¿e mia³ zostaæ rycerzem.S³u¿y³ dobru i chroni³ prawo. Zabija³kiedy trzeba by³o, a kiedy indziejdarowywa³ ¿ycie. Tak nakazywa³ mujego król Skedok Iksrecyr XIX. Lecz¿ycie rycerza pad³o w gruzach pewnegodnia. Walczy³ wtedy ze zdrajcami pañst-wa. Biedni g³upcy buntuj¹cy siê prze-ciwko porz¹dkowi, morduj¹cy uczci-wych ludzi, musieli ponieœæ karê, a taby³a jedna – œmieræ. Nie wiedzieli co tohonor, wiêc walczyli zupe³nie nie porycersku. Strzelali w plecy, chowali siêpo lasach. Nie zdawa³o siê to na wieleprzeciwko rycerzom, wiêc cia³a rebe-liantów ozdabia³y drzewa, a ich koœcibiela³y po polach.

Intatso spotka³ grupê takich bun-towników podczas podró¿y z listem odkróla do jednego z baronów. By³o ichdziesiêciu. Rycerz spuœci³ przy³bicêi ruszy³ do boju pochylaj¹c lancê. Nieuciekli w las tak jak przepuszcza³. To by³ich b³¹d. Dwóch zginê³o pod kopytami,trzech pok³utych lanc¹ le¿a³ow ka³u¿ach krwi, kolejnych czterechmocno ucierpia³o od d³ugiego rycer-skiego miecza. To by³ koniec, zosta³tylko jeden, trzymaj¹cy kurczowo sztan-dar, m³odzieniec. Intatso podniós³przy³bicê, krzykn¹³:

– Rzuæ to buntowniku i uznaj swo-jego prawowitego króla!

Granatowo-czerwony proporzecozdobiony g³ow¹ niedŸwiedzia za³opota³na wietrze, kruk na dêbie zakraka³donioœle, a m³odzieniec ani mrugn¹³, sta³jak wmurowany. Rycerz ruszy³,pocz¹tkowo wolniej, nastêpnie nabra³prêdkoœci, wychyli³ siê z siod³a i ci¹³. Zakróla, ojczyznê i sztandar ze z³otymlwem. M³odzieniec pad³ z potê¿n¹ ran¹w klatce, nawet nie jêkn¹³. A sztandarsta³, tylko niedŸwiedŸ patrzy³z wyrzutem. Czy mia³ za z³e, ¿e wybra-no jego, króla puszczy na symbol prze-granych, a mo¿e zdegustowany by³postaw¹ m³odzieñca, który nie wykona³¿adnego ruchu?

– Co zrobi³eœ! – wrzasn¹³ jedenz pozosta³ych przy ¿yciu – Zabi³eœ go, ty

zakuty baranie!– Czy ty wiesz jak on mia³ na imiê?

To by³ Aedi. Teraz nie ma ju¿ nic, tokoniec Eidzule, koniec marzeñ.

* * *Eidzul, œmieszne imiê, myœla³ sobie

Intatso. To od imienia przywódcy bun-townicy nazywali siebie Eidzulami. Aleoto nagle na drodze pojawi³ siê dziwnystarzec – Có¿esz g³upcze uczyni³? –powiedzia³ z wyrzutem i schowa³ siêw lesie. Intatso nie wiedzia³ czy by³a tozjawa, czy te¿ aby nie przespa³ siê w sio-dle, czy ktoœ w koñcu naprawdê by³ natym trakcie. Na wszelki wypadekchwyci³ za rêkojeœæ miecza, rozejrza³ siêuwa¿nie po lesie i splun¹³ mówi¹ctrzykrotnie: – Uch, na psa urok. I wtedy,zanim trzecia flegma osi¹gnê³a pod³o¿edozna³ olœnienia. Zszed³ natychmiastz konia i uklêkn¹³. Wyj¹³ mieczz pochwy i powiedzia³: – Nie jestemgodzien by ¿yæ. W tym momencie be³tprzebi³ jego napierœnik jakby ów by³zrobiony z papieru. Intatsowi pociem-nia³o w oczach, pad³ na drogê. I tylkooczy niedŸwiedzia popatrzy³y na niegoz wyrzutem.

* * *

– Masz tu talara moœci Ñard – rzek³król – Nale¿y ci siê za tak celny strza³.I niech bêdzie to przestrog¹ dla tychg³upców, którzy próbuj¹ czytaæ imionawspak.

Opowieœæ o rycerzu bez skazykoñcu ¿ycia szczêœliwego i innych wynaturzeniach autora

Krzysiek Miernik (Pan Mierniczy)

ProszêAnia Galuhn

Daj mi latarkêabym mrok czarny rozjaœniæ mog³aProwadŸ mnie za rêkêwskazuj mi chmury i drzewaKa¿ dzieñ nawlekaæ na nitkêi ka¿dego ranka wk³adaæœwie¿y kwiatek do wazonuNaucz mnie rozmawiaæ z ptakami i ludŸmimówiæ do nich bez ¿alu i pretensjibez ironii bez œmiechu w g³osieOtwórz mi oczy na brudne ulicezaplute klatki schodoweI nie zas³aniaj mi gwiazd


By³ piêkny jesienny dzieñ, s³oñceju¿ dawno wzesz³o nad drzewa-mi, a zwierzêta zaczê³y codzien-

ne zajêcia. Las têtni³ ¿yciem, o ile¿po¿yteczniejszym i bogatszym, ni¿ toludzkie, nêdzne ¿ycie. Polana w g³êbilasu by³a pusta; poza ma³ymi owadaminie by³o na niej ¿adnego ¿ywego ducha.Na skraju polany sta³a obdarta cha³upa,bez okien i ze spróchnia³ymi drzwiami.Z komina wydobywa³ siê szary ob³oczekdymu. Youki stan¹³ przed chatk¹, zas-tanawiaj¹c siê, co dalej zrobiæ. Dziwnyniepokój nachodzi³ go na sam¹ myœlwejœcia do tego domu. W koñcuprze³ama³ ostatecznie strach i post¹pi³do przodu...

# # #W ciemnym pomieszczeniu prawie

w ogóle nie by³o mebli, z wyj¹tkiemstarego tapczanu w prawym rogu ko³okominka. Z sufitu zwisa³y podarteszmaty, pewnie po to, aby wype³niædziury w popsutym dachu. Przedkominkiem sta³ cz³owiek. Jego przygar-biona postaæ zdawa³a siê trwaæ w tymbezruchu od wieków. Mia³ szar¹, mocnozniszczon¹ twarz. Youki odniós³wra¿enie, ¿e zamiast mê¿czyzny jest tozwyk³y cieñ puszczany przez szmaty.Cz³owieczek odwróci³ g³owê w stronêYouki Pouka i z prawie niewidocznymuœmiechem, spojrza³ mu w oczy.Ch³opcu siê zdawa³o, ¿e staruszek czytaw jego duszy i opanowa³o go nieznaneuczucie wstydu. Chcia³ zamkn¹æ swojemyœli, wytê¿y³ umys³, ale starzec tozauwa¿y³ i znowu siê uœmiechn¹³.

# # #"Witaj Youki. Czeka³em na ciebie,

bo wiem, ¿e mnie szuka³eœ" – Youkius³ysza³ w swojej g³owie jakiœ g³osi poczu³ natarczywy ból. Ale starzec nierusza³ ustami. "Co siê dzieje, kimjesteœ?" – spyta³ swych myœli. "Jeszczesiê nie domyœlasz? Rozczarowujeszmnie ch³opcze..."– Rulez. – wyszepta³ Youki. – "Zgadzasiê", ból stawa³ siê coraz bardziejnieznoœny...

– Przestañ, proszê."Myœla³em, ¿e siê nie boisz bólu" – g³oswy³agodnia³, a nieznoœne uczucieminê³o. Youki dopiero teraz zauwa¿y³,¿e od staruszka bije coraz to silniejszapoœwiata, a on sam zaczyna jakby siêunosiæ.– Jesteœ czarodziejem? – spyta³ Youki.Nie tak wyobra¿a³ sobie Ruleza.– Czarodziejem? – Rulez po raz pier-wszy odezwa³ siê swoim g³osem – Takzwani czarodzieje s¹ gatunkiemwymar³ym. Zginêli œmierci¹ naturaln¹.– To niemo¿liwe, czarodzieje przecie¿od dawna s¹ popularni.– A kiedyœ byli ca³kiem popularni, boznali tajn¹ wiedzê, tê ich magiê. Ale dziœnie ma ju¿ magii, wiêc nie ma ju¿ czaro-dziejów. Ich miejsce zajêli oszuœci, takzwani biznesmeni, bankierzy, naukowcyi informatycy. Magiê wypar³a naukai pieni¹dz. Teraz nic nie jest ju¿ mag-iczne, tylko tanie lub drogie, odkryte lubnieznane, zbadane doœwiadczalnie lubwyprowadzone teoretycznie. Ludzichyba ju¿ nic nie uratuje... – zasêpi³ siêpo ma³ej przerwie starzec – Ca³a nadzie-ja w tym, ¿e któregoœ dnia osi¹gn¹kraniec swojej wiedzy, a wtedy znówwróci magia.

# # #Na dworze zaczyna³o zmierzchaæ,

przez ma³e okna wpada³o coraz mniejœwiat³a, a pomieszczenie wype³nia³pó³mrok. Youki z trudem widzia³ rysystarca, który teraz jeszcze bardziejsprawia³ wra¿enie cienia. Ogieñw kominku powoli dogasa³, wiêc Rulezdorzuci³ trochê drew. Da³o to odrobinêciep³a i jasnoœci, Youki poczu³ siêraŸniej. Staruszek od d³u¿szego czasunic nie mówi³, tylko siedzia³ milcz¹cyi wpatrywa³ siê w ciemne okno. Ch³opakzaœ zastanawia³ siê, co ma powiedzieæRulezowi, bo przecie¿ po tylu trudachw koñcu go odnalaz³. Zdawa³o mu siê,¿e Rulez wie o wszystkim, co Youkinosi³ w sercu. – Tak, mój drogi – zacz¹³ Rulez –dotar³eœ do koñca swej drogi i kogozasta³eœ? Starca. A co dalej? Nie mogê ci

pomóc rozwi¹zaæ problemów, sam siênauczy³eœ z nimi walczyæ. A mi³oœæ? –Frania nie jest jedyn¹ kobiet¹ na œwiecie,s¹ inne, ale i to ju¿ wiesz. Podró¿ poz-woli³a ci trzeŸwiej spojrzeæ na ¿ycie i naotaczaj¹cych ciê ludzi. Zerwa³eœ zewszystkimi kontakt, chc¹c nie chc¹c.Twoi przyjaciele okazali siê ma³ymipostaciami w twojej smutnej historii,niczym bohaterowie kiepskiej powieœci.A twoje ¿ycie i twoja przysz³oœæ, no có¿,nie zapisana karta – co tylko chcesz. –Uœmiechn¹³ siê nieznacznie i bardzos³abo zmêczony ju¿ staruszek.

# # #Tej nocy Rulez porzuci³ pow³okê

starca. Ostatni jego uczeñ przeszed³drogê czerstwoty totalnej. Jego pobyt natym nêdznym œwiecie dobieg³ koñca.Nic nie móg³ dlañ zrobiæ. Ludziew swych egoistycznych skorupachodrzucili go i ofiarowan¹ im pomoc."Ha! Myœl¹, ¿e s¹ coœ warci, zamkniêcina tej ma³ej planecie w samym koñcuwszechœwiata. ¯egnaj Youki..." B³êkitnapoœwiata przez chwilê unosi³a siê nadchatk¹ staruszka...

# # #Youki mia³ dziwny sen, pierwszy raz odd³u¿szego czasu œni³ mu siê ojciec.Patrzy³ na niego, jak na trzyletniedziecko bawi¹ce siê klockami.Uœmiecha³ siê dumnie. Youki chcia³ mucoœ powiedzieæ, przytuliæ siê do niego,ale on wsta³ i zacz¹³ odchodziæ. Potempojawi³a siê matka Youki Poukai chwyci³a mê¿a za rêkê. Jeszcze razspojrzeli na syna i czule siê uœmiechnêli:"Ty teraz jesteœ spadkobierc¹ Ruleza.Tatuœ i mamusia licz¹ na swojegosyneczka". Nagle ich twarze zaczê³y siêzmieniaæ, starzeæ, niszczeæ. W koñcuoboje odeszli – umarli, zostawiaj¹c swojedziecko na pastwê ludzi – psów, którzywyroœli w tej chwili spod ziemi. Wtemobraz siê zmieni³, a Youki znalaz³ siêw lesie. Sta³ i patrzy³ na œciête drzewo,drzewo odciête od swoich korzeni, jakon od swojej przesz³oœci...

π

Rozdwojenie – Równoleg³y œwiat Youki Poukaczyli legenda nudnego cz³owieka

Pawe³ Lubowiecki

30 xx +


* * * Youki sta³ na œrodku jakiejœ polany

i nie móg³ zrozumieæ jak siê tu znalaz³.Wiedzia³ jedno, ca³a ta historia straszniego wnerwia³a. W ogóle od rana bola³ gobrzusio i chcia³o mu siê kupkê.– Chce mi siê kupkê. – powiedzia³ samdo siebie.– To wal, stary, byle nie na mnie. –odpowiedzia³ mu g³os z do³u.– Jejku, kto to?– To ja, twój dawny towarzysz Czubek. –odpar³ grzybek.– Ale ja ciê zjad³em dawno temu.– Zd¹¿y³em siê rozmno¿yæ, no wieszprzez zarodniki, he he.– Ta – Youki zdepta³ natrêta – przykromi.

* * * W tym momencie Youki przerzuci³kana³.– Hej, ogl¹da³em ten film! – powiedzia³

autor.– Zawsze ogl¹dasz w³asne g³upoty.– Zawsze. A ty nie musisz byæ taki z³oœliwy.– Wiem, ¿e nie muszê. – odpar³ obojêtnieYouki Pouki.– No wiêc?– No wiêc nudzi mi siê ta twoja historia.Mam ochotê zrobiæ ci psikusa i pozbyæsiê twojego g³ównego bohatera. – Dlaczego?– Tak, by zadrwiæ z naiwniaków, którzywierz¹ w szczêœliwe zakoñczenie twojejopowieœci.Autor przestraszony spojrza³ na drewn-ian¹ kuk³ê, na jej ma³e nó¿ki, grubiutkibrzuszek i du¿¹ g³ówkê. Youki Poukistrzeli³...

* * * Autorowi ostatni raz przelecia³y przedoczami wszystkie sceny z koñcz¹cegosiê w³aœnie ¿ycia. Jeszcze raz spojrza³wstecz. Wszystko widzia³ z podwójnej

perspektywy – swojej i Youka. Ale teraznareszcie znowu by³ sam, bo cz³owiek,gdy rodzi siê i umiera, jest ca³kowiciesam... Tu¿ przed zaœniêciem pomyœla³o Ojcu i siê nawróci³. Ostatnia ³zasp³ynê³a mu po policzku.

* * * Na pogrzeb autora nikt nie przyszed³.Byli tylko ksi¹dz i stró¿ cmentarza.Ksi¹dz odprawi³ mszê ¿a³obn¹, stró¿po³o¿y³ na grobie autora star¹ popsut¹lalkê o g³upim imieniu...

* * * Youki opuszcza³ to miejsce. Zostawia³ tucz¹stkê samego siebie, swoje wspom-nienia. Przenosi³ siê gdzie indziej, mo¿etam spotka go coœ nowego. O to miejscejednak by³ spokojny, bo jak ktoœ kiedyœpowiedzia³: "Pieœñ bohaterów roz-brzmiewa siê echem w czynach nastêp-nych pokoleñ".

Y.P.

EtiudyRysiek Kostecki

l'existence

Upi³ resztkê wina. Wyszed³. Nigdynie wiedzia³ dok¹d zaprowadz¹ go tenocne wêdrówki. Czasem by³ to klasztor,czasem jakaœ leœna polana skryta wœródszponów drzew. Zawsze jednak by³ tenwydobywaj¹cy siê z wnêtrza czaszkizew – coœ jakby pieœñ nieskoñczeniesmutna, wiej¹ca groz¹ nieuniknionego,a zarazem potwornego zakoñczenia.

Dniem wycieñczony funkcjonowa³na granicy nieprzytomnoœci, œni³ najawie fragmenty poprzednich nocy – dniw³aœciwych. To one z coraz wiêksz¹drapie¿noœci¹ i bezwzglêdnoœci¹po¿era³y jego osobê. Czu³, i¿ przestajebyæ nawet obserwatorem tego co siêz nim dzia³o – jego to¿samoœæ w obliczunocy zanika³a. Wraz z ni¹ rozsypywa³osiê jego ¿ycie – przesta³ przychodziæ dopracy, a kontakty z innymi ludŸmi, surre-alistycznie wykrzywione w faluj¹cymstanie pó³œwiadomoœci, zredukowa³y siêwnet do widoku osoby barmana, bezs³ów i cienia zainteresowanianape³niaj¹cego kolejne kieliszki wina.

Tak te¿ by³o dzisiaj – zbudziwszy siê(a w³aœciwie pó³zbudziwszy – trudnooddaæ s³owami ten stan, kiedy cz³owiekprzechodzi z nieistnienia w istnieniew stopniu u³amkowym) dostrzeg³, i¿

le¿y w ubraniu i ub³oconych butach.Nastêpn¹ rzecz¹ jak¹ zarejestrowa³ by³oju¿ wnêtrze tej knajpy, w którejprzewegetowa³ resztê dnia, fluktuuj¹cgdzieœ pomiêdzy smakiem ciemnegok¹ta, latami nie mytych sto³ów,a obrazem taniego wina. A mo¿e to by³oinaczej? – nie wa¿ne, zapomnia³.

W pewnej chwili poczu³ to. Jakieœniewyra¿alne uk³ucie. Smutek? – nie, coœjakby zarodek strachu, zm¹cenie stanuprawie beztrwania – chocia¿ nic siê wokó³niego nie zmieni³o. Nic? A jednak. Zasz³os³oñce. Powoli stawa³a siê noc, a wrazz ni¹ narastaj¹cy szept, przyswajaj¹cyka¿dy skrawek mocy, oddawanej przezustêpuj¹c¹ szaroœæ agonii dnia. Jegoniepokój rós³ w zatrwa¿aj¹cym tempie,przerywaj¹c w pewnej chwili ³añcuchy,którymi skuta by³a œwiadomoœæ. Znowumyœla³! Znowu czu³! Znowu istnia³! Gdziejestem? Co robiê? – Ach, tak! Pamiê-tam!... Och... Nieee!...

Ten okrzyk by³ jego ostatnimœwiadomym czynem. Zrozumia³, wiedzia³– ale by³o ju¿ za póŸno. Zew, bezwzglêd-ny oprawca œwiadomoœci, przej¹³ nad nimkontrolê. Nie myœla³, nie czu³, nie istnia³.Upi³ resztkê wina. Wyszed³.

Tej nocy szed³ d³ugo, d³u¿ej ni¿kiedykolwiek. Szept natarczywie pcha³ go

przed siebie – tam. Gdzie? Tam. Po pros-tu. Zawsze by³o jakieœ tam. PóŸniej (lecznie tak bardzo, zreszt¹ czy mo¿na mówiæo zegarze w monotonii bezczasu?) nogiodmówi³y mu pos³uszeñstwa. Zacz¹³ iœæna czworakach. Potem ju¿ tylko pe³z³...

Nad ranem na peryferiach metropoliiznaleziono martwego cz³owieka. Z brakudanych œledztwo umorzono.

la ddestination

A wiêc nasta³ czas. Bêdziemy dziœw³óczyæ siê po spelunach, po pustych nad-brze¿ach, taplaæ siê w b³ocie, upadlaæ naka¿dym rogu. Dziœ ka¿dy zau³ek stanie siêœwi¹tyni¹ rozpusty, ka¿dy ³yk wina herety-cznym aktem naszej mszy w œwi¹tynigrzechu. Dziœ rozpalimy p³omieniepo¿¹dañ i zagotujemy w nich nasz¹ krew.Sprzedamy czas za rozkosz, ¿ycie zaniemoc.

A wiêc chodŸcie, wype³znijmyz mroków rur kanalizacyjnych, studzie-nek, cieni latarñ. Uka¿my sw¹ si³ê,uka¿my swoje prawdziwe oblicze. Zer-wijmy œciany, baldachimy, zas³onyk³amliwych oczu. To nasz czas!

A wiêc weŸcie ze sob¹ robactwo,weŸcie choroby, œmieræ, weŸcie te¿rozk³adaj¹ce siê zw³oki, ka³.

30 xx +


Stan¹³ pod p³otem. By³ on (p³ot) podnapiêciem, a od chodnika odgradza-³y go zasieki. Wszed³ na teren pod-

stawówki obok – przy p³ocie granicznymnie by³o zasiek, jeszcze. Podszed³ do starej,zaspawanej furtki. Na szczêœcie spawy nieby³y kwasoodporne. Lekcje chemii na coœsiê jednak przyda³y. Po chwili by³ w œrod-ku. Boisko przebieg³ bez wiêkszychprzeszkód. Potem szybko, uciekaj¹c przedœwiat³ami szperaczy, prawie skokamidotar³ za budynek gospodarczy. Czujnikidymu, rozpylacze gazu pieprzowegoi chemikalii znacz¹cych nieostro¿nychpalaczy wygl¹da³y w ciemnoœci przera¿a-j¹co. To by³y pozosta³oœci po pocz¹tkachprojektu. Zaczê³o siê od zwyk³ych identy-fikatorów...

Oficjalnie by³o to dla bezpieczeñstwauczniów. Teraz ju¿ nikt nie pamiêta, jakieby³y prawdziwe motywy. Doœæ szybkododano do identyfikatorów karty magnety-czne w celu u³atwienia procesu legity-mowania przy wejœciu. Jednoczeœnieunowoczeœniono system fotokomórek tak,¿e mo¿na by³o stwierdziæ czy ktoœ wchodzi³czy wychodzi³ z korytarza i z grubszamo¿na by³o oszacowaæ gdzie i ile jestosób...

Dostanie siê do kot³owni nie zajê³o muwiele czasu – chroni³y j¹ tylko stare k³ódki– 2 minuty wytrychem. W œrodku przy-pomnia³ sobie swój pierwszy plan:pod³o¿yæ tu bombê i czeœæ. Ale po ostatnimremoncie Centrum Dowodzenia ze wszys-tkich stron otoczone jest metrowej grubo-œci murem. Pod³oga niestety te¿...

Rozwój systemu kamer oraz g³oœniki"do zwracania uwagi" na ka¿dym piêtrze toby³ pierwszy krok, który wywo³a³ du¿ysprzeciw uczniów. Ale, ¿e ju¿ dawno ich¿ycie ograniczy³o siê do wegetacji i zerowejinicjatywy, protesty szybko ucich³y. Ci cokrzyczeli za d³ugo i za g³oœno po week-endzie po prostu nie przyszli, a w ichdomach nikt nie odbiera³ telefonów.

Podszed³ do œciany i dok³adnie j¹opuka³ (ale nie za g³oœno). W odpowied-nich miejscach pod³o¿y³ ma³e ³adunki.

Na pocz¹tku nikt nie wierzy³ abykamery by³y te¿ w toaletach, ale gdy g³oswoŸnej z megafonów zosta³ zast¹pionykomputerem pod³¹czonym do bardzodok³adnego systemu fotokomórek i mikro-fonów, a przed wejœciem lub wyjœciem z salitrzeba by³o u¿ywaæ karty magnetycznej,wszyscy byli gotowi uwierzyæ, ¿e s¹ obser-wowani nawet po wyjœciu ze szko³y. Nikt ju¿wtedy nie protestowa³. Zastraszenieosi¹gnê³o stopieñ, przy którym zaczê³y siêpojawiaæ pierwsze donosy w skrzynce"Listy do dyrekcji".

Obudzi³y go s³owa "R¹czki, r¹czkiKloss". Najpierw siê przestraszy³, potemoprzytomnia³ i uœwiadomi³ sobie, ¿e s³yszy"Stawkê...", któr¹ w stró¿ówce ogl¹daCiocia Adela*. Odk¹d wczepiono chipyi ci¹g³e patrzenie przez kamery sta³o siêniepotrzebne, monitor znalaz³ nowe zas-tosowanie...

Potem rozpoczê³o siê przeszkalaniei wypo¿yczanie woŸnych, oficjalnie byzaoszczêdziæ na ochronie. Wkrótce ka¿da

mia³a shocker,gaz pieprzowyi cyklon B dlab a r d z i e jopornych, orazzastrzyk anty-biegunkowy. Te zastrzyki to by³ efektnowego oprogramowania na g³ównymkomputerze sytemu ochrony. Po prostupewnego dnia z megafonów, z którychzazwyczaj s³ychaæ by³o komunikaty kom-putera w stylu: "Uczeñ ¯ebrzydowicki niemo¿e wyjœæ na korytarz – liczba osób nakorytarzu osi¹gnê³a maksimum – 10","Dlaczego uczeñ Be³towski próbuje wejœædo sali 214, przecie¿ nie ma tam lekcji?Niech uczeñ odejdzie od drzwi i nie bloku-je przejœcia", itd., wydoby³ siê (jeœli, drogiczytelniku, zapomnia³eœ ju¿ o co chodziw tym zdaniu to napij siê herbatki nasklerozê z tego... no... eee... ten tego...wiecie o co mi chodzi**) komunikat:"Uczeñ Kowalski po raz trzeci dzisiejszegodnia korzysta³ z kabiny nr 3 w toalecie na2 piêtrze. WoŸna X54 (uproszczenie imiondla opró¿nienia pamiêci komputera) masprawdziæ co takiego jest w tej kabinie.Jeœli nic, proszê zaaplikowaæ uczniowi20 miligramowy zastrzyk antybiegun-kowy." A by³ to ju¿ czas zasady: g³os zmegafonu ka¿e, cz³owiek robi. Wiêc woŸnaX54 wziê³a i posz³a do apteki po zastrzyk...

Dzwonek na pierwsz¹ lekcjê wyrwa³ goz zamyœlenia. Znów sta³ siê czujny. A nu¿któraœ woŸna pójdzie na obchód i zajrzy dokot³owni? By³ to jeden z dwóch s³abychpunktów jego planu. Tych dwóch s³abychpunktów, z których zdawa³ sobie sprawê...

PsychozaKonrad Grochowski

Wywleczemy je na powierzchniê, z nichi z waszych rozpadniêtych twarzy, zru-jnowanych gestów, obumar³ych s³ówtworz¹c dekoracjê dla naszego tañcazmys³ów, bezbo¿nej ekstazy wra¿eñ.I ju¿ na zawsze bêdziemy tak pulsowaæzjednoczeni ze œwiatem.

A¿ ktoœ st³ucze lustro.

l'amour

W szeleœcie liœci opadaj¹cychz drzew, go³êbich piór, przewracanychkartek opowiadañ sta³aœ siê. A przedtemCiebie nie by³o. Mo¿e jest to stwierdze-niem trywialnym, choæ...

Twoje narodziny zbieg³y siê z nastaniemdnia, dnia który nie mia³ siê zakoñczyæ(a przynajmniej tak o nim zdawa³aœ siêmówiæ). I by³aœ. A Twoje s³owa, zarównote wypowiedziane, jak i te, które by³yrozumiane w ich bezdŸwiêcznymbrzmieniu, rozœwietli³y ulice, parkimieni¹ce siê ptasi¹ obecnoœci¹, noi oczywiœcie ów kieliszek wina, o¿y-wiony Tob¹.

Obudzony Twoim œwiat³em (a mo¿eœwiat³em dnia, zreszt¹ te na pocz¹tkuró¿ne jasnoœci wnet zla³y siê w jedennierozró¿nialny strumieñ) patrzy³ onw Ciebie, s³ucha³, czu³ i – nie potrafi¹cuczyniæ wiêcej – radoœnie rzuca³ refleksy

dooko³a, tworz¹c abstrakcyjny kola¿promieni na drewnianej posadzce.

Twoje s³oñce oœwietli³o wielu.Niektórzy z nich te¿ podnieœli rêcew górê, by czerpaæ ¿yciodajne uœmiechy,inni zdezorientowani kr¹¿yli po zau³kachpróbuj¹c dojœæ o co chodzi, jeszcze innizaœ (tych by³o najwiêcej) nie dostrzegliCiebie w ogóle i dalej kroczyli w pas-mach cienia rzucanych przez uschniêtedrzewa.

Lecz to nie wa¿ne, bo Ty przecie¿by³aœ. I...

30 xx +


35 xx +


Namalowania pasów na korytarzachnie trzeba by³o ju¿ uczniom t³umaczyæ.Sami siê przekonali, ¿e to w celuusprawnienia ruchu. Miejsca "parkin-gowe" na korytarzach zosta³y najpierwograniczone, a potem ca³kowicie zlik-widowane. Wszyscy ju¿ tak przywykli donierozmawiania (ze wzglêdu na pod-s³uchy), ¿e od razu przechodzili do sali zostawali w nich do koñca przerwy.Przerwy zosta³y wiêc skrócone do mini-mum, a zaoszczêdzony w ten sposób czaszosta³ wykorzystany na dodatkowe lekcjeideologiczne (wyjaœniaj¹ce uczniom cudo-wne zmiany zachodz¹ce w ich otoczeniu).

Pierwsza przerwa. Chwilê podzwonku po szkole przeszed³ odg³osci¹gle otwieranych i zamykanychautomatycznych drzwi oraz tupot nóg.Wykorzysta³ ten ogólny szum do odpale-nia ³adunków. Nikt nie us³ysza³g³uchego t¹pniêcia w szatni 2-Fu wyci-szonego przez grube zimowe kurtki.

Te automatyczne drzwi te¿ ewolu-owa³y. Najpierw karty magnetyczne,potem by³o... tak, chyba od razu,Ujednolicenie Fryzur. Niby ¿eby nikt siênie wyró¿nia³. Ale kiedy wszyscy byli ju¿³ysi, okaza³o siê (a oficjalnie dopierowtedy pojawi³ siê ten pomys³), ¿e tak³atwiej jest po prostu wytatuowaæ naczole i tyle g³owy kod kreskowy. Toprzyspieszy³o procedurê przechodzeniaz klasy do klasy. Ale czytniki ³atwo siêpsu³y lub uczniowie ustawiali siê nietak... Wszczepienie chipów pod czaszkênaprawdê u³atwi³o ¿ycie. By³o te¿

tañsze. Zamiast czytników przedka¿dymi drzwiami, 3 czujniki na piêtrodok³adnie okreœlaj¹ce pozycjê ucznia.Jeœli znajdowa³ siê przed drzwiami dosali w której mia³ lekcje i by³a przerwa,otwiera³y siê. A jak nie to nie.

Wyszed³ na korytarz. Kilka osóbjeszcze bezcelowo siê szwenda³o. Ktoœsiê z kimœ wita³: "Czeœæ 3C/5!". Tak,odk¹d dla dalszego zwolnienia pamiêcikomputera u¿ywa³ on oznaczeñ zamiastnazwisk, uczniowie sami zaczêli tak nasiebie wo³aæ. Ba³ siê, ¿eby go ktoœ nierozpozna³. Wiedzia³, ¿e jako bez-chipowy uciekinier jest poszukiwanyi wypowiedziane jego imiê lub oznacze-nie wywo³a cichy alarm. WoŸne dostan¹o nim komunikat bezpoœrednio dos³uchawek, prawie ju¿ wroœniêtychw ich uszy. Spokojnym krokiem pod-szed³ do automatów z col¹. Obawia³ siêczy ktoœ nie zwróci uwagi na to, ¿eautomat nie zapali zielonej lampki, cooznacza: mo¿esz korzystaæ. Nawetzakupy coli by³y kontrolowane, a on,bezchipowiec, nie móg³ korzystaæz automatów. Ktoœ mo¿e go wsypaænawet nieœwiadomie, pytaj¹c czyautomat siê nie zepsu³. To by³ drugis³aby punkt.

Dzwonek, koniec przerwy. Lekkiezamieszanie (tego nie uda³o siê usun¹æ,jeszcze). Wœlizgn¹³ siê za automat,wspi¹³ siê na podest CentrumDowodzenia, w slangu, ze wzglêdu nakarabiny maszynowe, zwany Redut¹.Nim automaty zd¹¿y³y siê odwróciæ,

unieszkodliwi³a je eksplozja granatu.W szkole zapali³o siê czerwone œwiat³oi megafony zaczê³y wyæ. Drzwi chcia³otworzyæ z kopa, ale zamontowanochyba ju¿ pancerne. Ale skorzysta³z zasady: gdzie glan nie pomo¿e, tamz pancerfausta poœlij. Po sekundzie by³ju¿ w œrodku i stan¹³ przy g³ównymkomputerze. Wyj¹³ z plecaka DrMSW(Domowej Roboty Mieszankê SilnieWybuchow¹). Ostatni rachunek su-mienia. Ostatni raz przekonuje siê, ¿edzia³a dla dobra innych. Teraz tylkoz³apaæ za detonator (ale zimny!)i poci¹gn¹æ. 3...2... B³ysk! Ale to nieDrMSW. Nie móg³ przewidzieæ, ¿e nalekcji ktoœ zostanie w Poko... CentrumDowodzenia i bêdzie mia³ przy sobiedzia³ko plazmowe...

Nim sta³ siê czêœci¹ szkolnej atmos-fery, zastanawia³ siê, czy DrMSW te¿wyparuje i czy zd¹¿y³ poci¹gn¹æ... Tegoon ju¿ siê nie dowie.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -* Autorowi chodzi³o o herbatkê"Nascle-Rose" firmy Rysion & Rysion.** A w³aœciwie to nie Ciocia Adela,tylko woŸna X4i4.

P.S. Drogi Czytelniku! Czy gdy czyta³eœten tekst, to œmia³eœ siê, czy...? P.P.S. Dziêkujê za inspiracjê i kilkapomys³ów Agnieszce i Magdzie – cu-downym dziewczynom, oraz Rysiowi,bez którego poparcia artyku³ ten niewyszed³by poza œciœle prywatne krêgi.

Pamiêtnik nieznanego naukowcaCi¹g dalszy

Konrad GrochowskiPróbuj¹c odtworzyæ tor lotu kapsu³,

dotarliœmy do nieca³kowicie zbadanejgalaktyki spiralnej. Znaj¹c prêdkoœækapsu³ i badaj¹c ruchy gwiazd (bywiedzieæ jak zachowywa³y siê wczeœniej),obliczy³em na komputerze jak trajektorialotu zmieni³a siê pod wp³ywem grawi-tacji. Doprowadzi³o to nas do pewnejgwiazdy, która posiada³a bardzo rozbu-dowany (jak na t¹ galaktykê) uk³ad pla-netarny. Kapsu³a wystartowa³a najpraw-dopodobniej z 3 planety od gwiazdy cen-tralnej. Jest to ma³a niebiesko-zielonaplaneta. Sporo czasu (a¿ 2h!) zajê³onam obliczenie, z którego miejsca te

kapsu³y wystartowa³y. W miêdzyczasiewys³aliœmy próbnik. Planeta ta okaza³asiê bogata w tlenek wodoru (w stanieciek³ym) i tlen (a¿ 49% atmosfery, dospó³ki z azotem (49%)). Nad H2O wys-tawa³o kilka wiêkszych form skalnych.Miejscem startu by³a prawdopodobniejedna z mniejszych, wygl¹daj¹ca jakcypelek. Tam wys³aliœmy nasz l¹downik.

Koniec wpisu.Dziennik Kapitana

Miêdzygalaktycznej RakietyKosmicznej

ΕΝΤΕΡΠΡΑΙΣ.

Z zapisów Kapitana L¹downika X-30z misji o kryptonimie "Pamiêtniki"

Wyl¹dowaliœmy w ruinach jakichœstaro¿ytnych budowli, stworzonych przezcywilizacjê raczej inteligentn¹. NieznaleŸliœmy jednak ¿adnych œladów¿yj¹cych cz³onków tej spo³ecznoœci.Jedyne co po nich zosta³o to wapiennestruktury, które wykazywa³y podobieñst-wo do naszych szkieletów. Pozeskanowaniu radarowym okolicy do-szliœmy do wniosku, ¿e by³o to œredniejwielkoœci miasteczko (ok. 2 mln.mieszkañców). Udaliœmy siê na miejscestartu kapsu³. By³ to budynek tylko kilku-

nastopiêtrowy, w centrum miasta, zbu-dowany z piaskowca. W wynikudzia³ania robotów archeologicznych,odnaleŸliœmy kolejne notatki, nale¿¹cezapewne do tej samej osoby.

Ci¹g Dalszy pamiêtnikówOto pamiêtnik datowany najwczeœniej. Dzieñ (¿e te¿ ten facet nie potrafi³zapisaæ daty!) A.D. 2002

W koñcu ukoñczy³em przenoszeniesekcji biologicznej z powrotem w po-bli¿e mogielnika odpadów radioakty-wnych. Wczeœniej nie zdawa³em sobiesprawy jakie to daje mo¿liwoœci.Najpierw rozpocznê badania nad roœli-nami.

Zapamiêtaæ: Kupiæ w kwiaciarni kilkadoniczkowców. Dzieñ (no comment)

Dziêki sprytnym mutacjom chemicz-no-genetyczno-radioaktywnym uda³o misiê uzyskaæ odmianê roœliny tropikalnej,która przetwarza 2x wiêcej CO2 w O2.czy¿by koniec problemu z zanieczysz-czeniem atmosfery?

Zapamiêtaæ: Wyrzuciæ resztê ekspery-mentów do œmietnika.Dzieñ (jak zwykle, czy ten facet niemóg³by zrobiæ czegoœ w nocy?)

Moja mutacja okaza³a siê powtarzalnai skuteczna na kilku tropikalnychgatunkach. Jutro lecê do Brazyliirozpyliæ trochê œrodka mutuj¹cegow d¿ungli.

Zapamiêtaæ: Sprawdziæ ha³asy przyœmietniku. Noc z dnia na dzieñ (w koñcu!)

Akcja zakoñczona pe³nym sukcesem!Lasy tropikalne Ameryki P³d. bêd¹nied³ugo wytwarzaæ 2x wiêcej O2.

Zapamiêtaæ: Jestem wielkim geniu-szem.

Dalsza czêœæ sk³ada siê z wycinków z gazet

1. "Niezidentyfikowany obiekt lataj¹cypochodzenia ziemskiego, dokona³ wczo-raj mutacji czêœci lasów tropikalnych.Dziêki tym zmianom lasy wytwarzaj¹dwukrotnie wiêcej tlenu ni¿ wczeœniej!Chwa³a geniuszowi!"2. "Mutacja rozprzestrzenia siê corazszybciej!"3. "Nieznane zwierzêta zaatakowa³ywioskê Indian w puszczy amazoñskiej.Nikt nie prze¿y³."4. "Kolejny morderczy atak! Tym razemmamy pewnoœæ ¿e by³y to Krwio¿erczeSekwoje. Co za imbecyl rozpocz¹³ t¹mutacjê!?!"

No có¿ muszê przyznaæ siê do czêœ-ciowej pora¿ki. Nie przewidzia³em dal-szych mutacji. Mam nadziejê, ¿e na tymzmiany siê skoñcz¹.

Zapamiêtaæ: Jestem geniuszem?

Notatka z nastêpnego tygodnia: Mutacja posunê³a siê dalej ni¿

s¹dzi³em. Roœliny przystosowuj¹ siêszybko do innych klimatów. Atakuj¹w³aœnie Meksyk z¿eraj¹c wszystko ¿ywena swej drodze. Jest ich zbyt du¿o i zaszybko siê przemieszczaj¹ by mo¿naby³o je zaatakowaæ jak¹kolwiek broni¹.Muszê tam lecieæ i je zwalczyæ. Now¹broñ testowa³em ju¿ na tym co biega poœmietniku.

(Du¿y Miêdzyczas)

Kolejna notatka Przegra³em. S¹ za silne, za liczne i za

szybko siê zmieniaj¹. Dochodz¹ ju¿ doKanady. Jak d³ugo nie naucz¹ siê p³ywaæ,jesteœmy bezpieczni.

Zapamiêtaæ: Na wszelki wypadekspisaæ testament.

Nastêpnego dnia: To jest straszne! Zbada³em próbkê

roœliny. One przetwarzaj¹ y razy wiêcejCO2 w O2 (przy czym y jest funkcj¹kwadratowo rosn¹c¹ w czasie). Falaude-rzeniowa tlenu nied³ugo dojdzie domego miasta. W miastach przez któreprzesz³a ludzie umieraj¹ na chorobêhiperwentylacyjn¹. Jedyn¹ nadziej¹zostaj¹ ludzie ze wsi. W dodatku temutanty przetwarzaj¹ (przy u¿yciureakcji j¹drowych) azot w tlen. Ostatnia notatka:

To chyba jednak nie by³ dobrypomys³. Wczoraj u wybrze¿y Islandiiwidziano wielkiego zmutowanegoMorszczyna po¿eraj¹cego wieloryba.Fala tlenu dojdzie tu za 10 minut.Zabra³em zapasy konserwy tyrolskieji paprykarza oraz Zwyk³ego Powietrzaw Proszku (wystarczy zalaæ!) i siadamna suficie.

&&&

Odruchowo spojrza³em siê na sufit.Siedzia³ tam szkielet z przyczepion¹karteczk¹ "Nie wzi¹³em otwieracza!"

W tym momencie Borg przerwa³ lekturêi g³êboko (12 cm) siê zamyœli³. W koñcuzapyta³ kap. Teodora: Dlaczego my czy-tamy o tym, jak g³upia rasa czyta³ao wyginiêciu jeszcze g³upszej rasy? Teo:z tych samych powodów co oni. Próbujemysobie udowodniæ ¿e jesteœmy lepsii m¹drzejsi. Stokrotka! Nie wy¿erajmi mojego lunchu!


35 xx +

Czo³gZuzia Pacholczyk

Przed Pa³acem Kultury sta³ czo³g.Przechodz¹cy obok niego neu-rotycy – b¹dŸ to obojêtnie, b¹dŸ

to z zainteresowaniem – nie byli w staniewp³yn¹æ na iloœæ posiadanych przezeñ kó³.(– Trzynaœcie! Trzynaœcie! – krzycza³ojakieœ dziecko.

– Nie, czternaœcie.Po sie-

dem z ka¿dej strony. –poprawi³a je jakaœ znerwicowanadziewczyna.)

Tkwi¹cy bezradnie nad bia³ymnapisem "Rudy" równie bia³y orze³ekpatrzy³ na to wszystko z rosn¹cym zdzi-wieniem. Wiêc to s¹ ci neurotycy,o których tyle mówiono? A wygl¹daj¹zupe³nie normalnie...

Metrem nadje¿d¿a³ anio³.


35 xx +


– Stasiek, mo¿esz zamkn¹æ tenbalkon?! Strasznie wieje! Robisz prze-ci¹g!

– ...– Stasiek, do jasnej ciasnej, zamknij

drzwi i wyrzuæ papierosa. Mia³eœ rzuciæ!– kobieta przesta³a na chwilê prowadziæswój docieraj¹cy do ka¿dego monologi z³apa³a wiêkszy oddech. – Je¿eli zaraznie wyrzucisz tego peta, to nie wpuszczêciê do ³ó¿ka, bêdziesz spa³ na dworze! –ponownie przerwa³a, aby dobraæ s³owa,które lepiej dotr¹ do g³uchego na jejwrzaski mê¿ulka – Zaraz oddam s¹sia-dowi ca³y twój zapas cygar z... sk¹dœ tam!

Jednak krzyki biednej kobietypragn¹cej jedynie odrobiny ciep³a wew³asnym mieszkaniu nie dzia³a³y na jejtowarzysza. Mê¿czyzna sta³ na balkonie.Opar³ siê leniwie o balustradê i zaci¹ga³siê cieniutkim papierosem o dŸwiêcznejnazwie "O Pycha". Praw¹ rêkê ze smo-lakiem trzyma³ luŸno spuszczon¹ w dó³,natomiast lew¹ przyg³adza³ sobie w³osy.

Mieszkali na siódmym i ostatnimpiêtrze niskiego bloku. Z balkonurozpoœciera³ siê piêkny widok nazanieczyszczon¹ rzeczkê i ogromnewysypisko œmieci, które by³osiedliskiem okolicznych mêtów. Jednaknawet ów cudowny krajobraz nie by³w stanie zak³óciæ spokoju ¿ycia Staœkai jego ¿ony. Sta³ i patrzy³ w dal podzi-wiaj¹c zgrabne kszta³ty górek œmieciwznosz¹cych siê na wysokoœæczwartego piêtra. Szuka³ wzrokiem dziwnych przedmiotów, które w promie-niach zachodz¹cego s³oñca wygl¹da³yinteresuj¹co. Lubi³ nacieszyæ swe oczynowymi wyobra¿eniami tych starychsprzêtów.

S³ucha³ strzêpków rozmowy dwóchbezdomnych, która przeradza³a siêw za¿art¹ k³ótniê. Ich poruszona roz-mowa dotyczy³a chyba pot³uczonej¿arówki znalezionej przez jednegoz nich na szczycie œmieciowego pagór-ka. Stanis³aw niewiele z tego rozumia³,gdy¿ w tej samej chwili jego wyrozu-mia³a i potrafi¹ca znaleŸæ odpowiednimoment ¿ona zaczê³a coœ do niego krzy-czeæ. W³aœciwie nie móg³ nic us³yszeæprzez œcianê, choæ drzwi balkonu by³yotwarte. Nie przej¹³ siê tym jednak.

– Czy ta kobieta chocia¿ raz nie

mog³aby daæ mi spokoju? – zapyta³ samsiebie.Lekki wiaterek otar³ siê o jego twarzi rozwia³ w³osy, które z takim mozo³emstara³ siê wczeœniej u³o¿yæ.

– ...Oddam s¹siadowi... zapas cygar...– doszed³ go z oddali g³os ¿ony. DŸwiêkiwyrwa³y jego umys³ z zadumy, a ca³ecia³o z odrêtwienia, które dopiero terazda³o o sobie znaæ. Wyprostowa³ siêi przybra³ now¹ pozycjê opieraj¹c siêo barierkê plecami. S³owa ko³ata³y musiê w g³owie "...oddam s¹siadowi... zapascygar..." – powtórzy³ w myœlach. Sk¹dona ma cygara i dlaczego chce jepodarowaæ s¹siadowi? Przecie¿ jamóg³bym je wzi¹æ... – myœli prze-wraca³y mu siê w g³owie – Cygara, hm.Cygara – powtórzy³. – O jasny gwint,moje cygara! Ta kobieta chce oddaæs¹siadowi moje cygara! Po moim trupie!– krzykn¹³ g³oœno i z furi¹ w oczachzacz¹³ zmierzaæ w stronê drzwibalkonowych.

– Moje cygara kupione za ciê¿kozarobione pieni¹dze w³asnoœci¹ tegotypa spod dwudziestki?! Nigdy! Co jejdo g³owy strzeli³o! Chyba nawdycha³asiê za du¿o œwie¿ego powietrza!

S³oñce prawie schowa³o siê za hory-zontem. Ostatnie promienie zatrzyma³ysiê na twarzy Staœka i nagle zapad³a dziw-na cisza. Ptaszki przesta³y æwierkaæ,a k³ótnia bezdomnych urwa³a siê w pó³zdania. Krzyki ¿ony przybra³y tonpodobny do odg³osów wydawanychprzez wieloryby na zwolnionych obro-tach. Brzmia³o to tak, jakby ktoœ naglezacz¹³ siê topiæ. Dziwne bulgotanie jed-nak równie¿ powoli ucich³o. Wokó³czu³o siê jakiœ niepokój. Gêstniej¹cacisza przybiera³a obezw³adniaj¹cegocharakteru. Powietrze sta³o siê zimne,wrêcz lodowate. Wszystko porusza³o siêbardzo wolno, jakby zaci¹³ siê obraz.

Stasiek stan¹³ w pó³ kroku. Zanimzorientowa³ siê, ¿e coœ jest nie tak, niemóg³ ju¿ zrobiæ ¿adnego ruchu. Zatrzyma³siê w jednej pozie, jakby skamienia³. Niepojmowa³ co siê dzieje. Œwiat dooko³asta³ siê nieznany i nieosi¹galny.

To przysz³o nagle. Poczu³ lodowateno¿e przeszywaj¹ce jego cia³o w ró¿-nych miejscach. Ostrza wbija³y siêw rêce, nogi, brzuch. Sta³ i nie móg³ nic

zrobiæ. Niemóg³ nawet

poruszyæ g³ow¹, abyzobaczyæ narzêdzia,których dzia³ania

jawnie doœwiad-cza³. Nie potrafi³

dojrzeæ ¿adnego na-pastnika. Czu³ jedynie otêpiaj¹cy

i przenikaj¹cy do szpiku koœci ból.Uczucie to przybiera³o coraz wiêkszejmocy. Wiedzia³, ¿e ju¿ d³u¿ej niewytrzyma. Chcia³ krzyczeæ i próbowa³to robiæ, ale nie s³ysza³ nic, choæ jegousta by³y otwarte. Pragn¹³ ustami daæupust swemu cierpieniu, lecz w ¿adensposób nie móg³ wydobyæ dŸwiêków.

Pomyœla³, ¿e to koniec. Kiedyœ czês-to zastanawia³ siê jak to bêdziewygl¹daæ. Rozmyœla³ jak ta chwila dao sobie znaæ. Czy bêdzie odczuwa³ ból,radoœæ, smutek, a mo¿e coœ ca³kieminnego? Spêdzi³ du¿o czasu rozma-wiaj¹c z ludŸmi o ich spojrzeniu na t¹sprawê, w koñcu by³ psychologiem.Umia³ siê dogadaæ z cz³owiekiem i poz-naæ jego naturê. Rozmowy du¿o mudawa³y, wiele siê nauczy³. Inni ludzieukazali mu now¹ perspektywê dotycz¹c¹tej sprawy. Ka¿dy na ró¿ny sposóbopisywa³ swe wyobra¿enia, z czegowielu bardzo dok³adnie. Przeprowadza³nawet pewne badania razem z pacjenta-mi szpitali, którzy prze¿yli œmieræ kli-niczn¹. Pozna³ wiele doznañ, którenigdy wczeœniej nie przysz³y mu namyœl, ale nie spodziewa³ siê, ¿e ta chwilabêdzie wygl¹daæ w ten sposób.

Myœla³, ¿e odejœcie, jego odejœcie,bêdzie jakby zaœniêciem, wejœciemw inny, lepszy œwiat, w którym poznaprawdziwe i niewyobra¿alne szczêœcie.Œmieræ sta³a siê dla niego odpoczynkiempo ciê¿kiej pracy. Stanem, który prze-rodzi siê w nowe ¿ycie bez problemów.Odejœciem w zapomnienie, gdzie niebêdzie siê musia³ niczym martwiæ. Tojednak by³o czymœ zupe³nie nieznanym,wrêcz przera¿aj¹cym. Stanowi³o przed-smak straszliwego cierpienia, któremia³oby siê ju¿ nigdy nie skoñczyæ.

Po chwili do ogromnego bóludo³¹czy³o równie¿ nowe uczucie. Poczu³siê strasznie ciê¿ki. G³owa ci¹¿y³a mu naszyi, ale nie potrafi³ zrobiæ ruchu, który

Stasiek psychologKasia £a¿ewska


ul¿y³by jego zbola³emu cia³u. Wydawa³omu siê, ¿e jego ramiona i nogi wa¿¹ tonêtak, jakby dopiero, co wyszed³ z wodypo forsuj¹cym treningu p³ywania.

Ogarnê³y go md³oœci. Czu³ w ustachmetaliczny posmak. Pomyœla³ o krwi,gdy nagle wszystko usta³o. Ból razemz wra¿eniem ciê¿koœci opuœci³ go.Nadesz³y jednak ca³kiem inne doznania.Zmys³y odmówi³y mu pos³uszeñstwai przesta³y prawid³owo funkcjonowaæ.

Zapanowa³a ciemnoœæ. Nic nie widzia³,nie s³ysza³. Uleg³ z³udzeniu, ¿e jestduchem i nie ma cielesnych problemów.Nie móg³ siê ruszyæ, ale nawet o tym niewiedzia³. Ogarnê³a go euforia. Cieszy³siê, lecz nie mia³ pojêcia, czym.Wszystkie myœli opuœci³y jego umys³.Nie potrafi³ siê zorientowaæ czy stoi, czyle¿y. Po prostu by³. Czu³ siê leciutki tak,jakby unosi³ siê w powietrzu i nic pozatym go nie dotyczy³o. Doœwiadczy³

przyjemnego ciep³a, które wyzwoli³o goz side³ myœlenia, rozlewaj¹c siê przy-jemnie po organizmie jak gor¹ca czeko-lada. Podœwiadomie czu³ siê bezpieczny.

Bêd¹c w stanie otêpienia, mimowol-nie otworzy³ usta i zacz¹³ mówiæ niewiedz¹c o tym. S³owa g³ucho odbija³ysiê w jego g³owie, ale nie s³ysza³ tego,nie rozumia³. Mówi³.

Dziadek Triceratops podrapa³ siêpo plecach. Nie pytaj siê mnieczytelniku, dlaczego, bo nie

wiem. Ludowa legenda g³osi, ¿e jedyn¹istot¹ która to wiedzia³a by³ jego (pra)30-wnuk Hendryk Gryzipiórek herbuCiupaga i Dwa GwoŸdzie, ale ten nieste-ty umar³ bezp³odnie (cokolwiek by tonie znaczy³o) podczas Bitwy PodGrunwaldem, na g³êbokoœci -200 mn.p.m., gdzie poleg³ jako ostatniz prawego skrzyd³a 12 Oddzia³u 15Korpusu 37 Dywizji 4 Armii ChomikówZmotoryzowanych, licz¹cej notabenedwóch ¿o³nierzy. Jego dzieci bardzozdziwi³y siê na wiadomoœæ o tym, ¿e ichojciec zgin¹³ bezp³odnie, ale wtedy by³yone pos³uszne, wiêc jak tato kazali towyginê³y.

Drugim ¿o³nierzem oprócz Hen-dryka Gryzipiórka, by³ Adefons GryzofilM³odszy herbu Placebo i Pi SzóstychPietruszki, zas³u¿ony kawaler orderuZajêczego Bobka. Adefons by³ tegopamiêtnego dnia bardzo niezadowolonyz ¿ycia, bowiem jakieœ potwory zdepta³ymu doszczêtnie grz¹dkê œrubokrêtówzasadzon¹ nad modrym ruczajemjeszcze zesz³¹ wiosn¹. Nie ¿eby by³o tocoœ bardzo cennego – w sumie w okoli-cy by³y a¿ trzy Spó³dzielnie ProdukcjiŒrubokrêtów Dla 12 Oddzia³u 15Korpusu 37 Dywizji 4 Armii ChomikówZmotoryzowanych – ale Aldek (takmówili na niego przyjaciele) ju¿ siê doswoich œrubusiów przyzwyczai³.Dlatego w³aœnie, kiedy zobaczy³nadje¿d¿aj¹cy Yage-Lone'owóz, zakl¹³szpetnie: $@#^%# (na szczêœcie dla naschomiki zmotoryzowane, nawet w wer-sji podstawowej, mia³y wówczas wbu-dowany szyfrator DES56x2, w zwi¹zku

z czym nie dowiemy siê nigdy ktojest kim i dlaczego...). Ale 18 od-dzia³ 40 Korpusu 44 Dywizji 8 D¿edyji(Armii D¿edaj) Miêsa Armatniegozdeszyfrowa³ stwierdzenie i poczu³ siêlekko ura¿ony (mieli problemy z deszyf-rowaniem podmiotu, ale to im nieprzeszkadza³o). Poniewa¿ nie uzyska³odpowiednich przeprosin w ci¹gu0.00001s, ruszy³ do natarcia.

Na widok nacieraj¹cego MiêsaArmatniego, w gotowoœci bojowejstan¹³ 25 Odzia³ 60 Korpusu 1 Dywizji4 Armii Królików Artyleryjskich.Niestety Miêso Armatnie D¿edaj korzys-ta³o z najnowszych baterii i mia³o 7 razywiêcej Mocy co pozwoli³o mu poszat-kowaæ œwiet(l)nie Aldeka nim Królikiotworzy³y ogieñ. Tak to zgin¹³ ostatniz 12 Oddzia³u 15 Korpusu 37 Dywizji4 Armii Chomików Zmotoryzowanych.Nie umar³ jednak bez sensu, gdy¿zapocz¹tkowa³ ostateczne starcie tejpiêknej bitwy, która trwa³a jeszcze d³ugoi doskonale u¿yŸni³a pobliskie pola. Takte¿ zgin¹³ ostatni z tych, co wiedzieliczemu podrapa³ siê dziadek Triceratops.Nie znane jest te¿ jego miejscepochówku, bo pijany grabarz – weteran¯ó³wi Lotniczych, który tego dnia dora-bia³ jako ksi¹dz na pogrzebie, stwierdzi³:"Zebraliœmy siê tu, aby uczciæ œmieræpaciorkowca, który powiesi³ siê na12745 kosmku jelitowym. By³ onwspania³ym cz³owiekiem w prawdzi-wym znaczeniu tego s³owa". Zdezorien-towa³o to rodzinê, której nie uda³o siêdowieœæ, ¿e Aldek nie powiesi³ siê, azgin¹³ w honorowej walce.

Ale wracaj¹c do powodów drapaniadziadka Triceratopsa. Nikt wiêc nigdynie dowiedzia³by siê tego, gdyby nie to,

¿e jestem narra-torem trzecioosobo-

wym i wszystko wiedz¹cym (coprawda na pocz¹tku tekstu jeszcze tegonie wiedzia³em, ale w miêdzyczasiedosta³em SMSa). Otó¿ powodem drapa-nia by³o swêdzenie, które to wynika³oz ugryzienia przez pch³ê. Pch³a ta, tegodnia rano wychodz¹c do pracy, poinfor-mowa³a sw¹ ¿onê, ¿e dziœ dokonaczegoœ co przejdzie do historii (zaintere-sowanych innymi zdolnoœciami paranor-malnymi pche³ zapraszam do lekturymojej ksi¹¿ki pt.: "Pch³y, które lecz¹").Jednak nie dane by³o tej pchle dojœæ dopracy w kamienio³omie "Naskórek i S-ka", gdy¿ po drodze potknê³a siêi wpad³a pod fa³dê t³uszczu. Uzna³a, ¿ejedyny sposób wydostania siê to prze-gryzienie siê na zewn¹trz. No i dziadekTriceratops siê podrapa³, zabijaj¹c pch³êi niszcz¹c najwiêksze miasto Za³opacieWielkie. Rz¹d pche³, który natychmiastprzeniós³ siê do Poœladkowa Dolnego,natychmiast wypowiedzia³ wojnêwszystkim Triceratopsom. Rozpoczê³oto krwaw¹ walkê. Pch³y przesta³yw sposób ³agodny i ochronny pracowaædla ¿ywiciela, ale przesz³y na gospo-darkê ekspansyjn¹, poczynaj¹c ododwiertów. Jednak¿e pch³y nie by³y zbytdobre z biologii i nie odró¿nia³yTriceratopsów od innych dinozaurów. Todoprowadzi³o do wymarcia wszystkichdinozaurów, a skoro wymarli ¿ywicieleto i Pch³y Dinozaurowate te¿ wymar³yi przetrwa³y tylko ma³e, pokojowonastawione Pch³y Zwyczajne. A potemwszystkie ssaki ¿y³y d³ugo i szczêœliwie,a¿ przyszed³ cz³owiek.

Ale to zupe³nie inna historia.

Dziadek TriceratopsRysiek Kostecki & Konrad Grochowski

35 xx +


Micha³owi Fataliœcie, bo zawsze gdyfatalizuje przypomina mi, ¿e w moimrozumieniu œwiata nie warto byæ fata-list¹. (wbrew pozorom ta dedykacja jestjak najbardziej pozytywna).

[godz. 0:00]...naprawdê mi siê nie podoba³o,

wiêc z luboœci¹ przerwa³em czytanieprzygód Szkielet O'Hary, by podrapaæsiê po lewej brodawce na górnejwypustce, przy trzeciej rêce. Niestetymusia³em wróciæ do lektury, gdy¿ by³aona obowi¹zkowa jako pierwszy melo-dramat ery postnuklearnej. Pierwszyi jak na razie jedyny. Pewnie tylko dla-tego obowi¹zkowy, bo osobiœcie uwa-¿am, ¿e autorce/autorowi (to jednoz tych ludzi, którym promieniowaniezniszczy³o... no wiecie, ten tego)przemin¹³ z fal¹ uderzeniow¹ mózg (niemówi¹c o organach opisanych w po-przednim nawiasie). Jednak poczucieobowi¹zku doprowadzi³o mnie do koñcarozdzia³u. Poczucie obowi¹zku by³o jed-nak s³absze od koniecznoœci zachowaniamózgu w czterech kawa³kach. Poszed-³em siê wiêc przewietrzyæ, wczeœniejszczelnie zamykaj¹c ksi¹¿kê – tak nawszelki wypadek. Pierwszy dobry ³yktlenku azotu przywróci³ mnie do normal-nego œwiata. Postanowi³em siê przejœæ.Id¹c ulicami Warszawy (choæ ciê¿koby³o stwierdziæ ró¿nicê miêdzy ulic¹a wie¿owcem) i potykaj¹c siê co trochêo jakieœ od³amki budynków, dotar³em naStarówkê (omijaj¹c Park oczywiœcie, boodk¹d widzia³em wybiegaj¹ce stamt¹ddrzewo, na którym bawi³em siêw dzieciñstwie, ogarnia³o mnie dziwneuczucie (nie strach bynajmniej!) na myœlo przejœciu przez Park). Szwenda³em siêpo gruzach, odtwarzaj¹c w myœlachuk³ad ulic, takie ma³e æwiczenie dlapamiêci. Zamyœli³em siê tak bardzo, ¿enie zauwa¿y³em nawet jak dotar³em naBednarsk¹. Uœwiadomi³o mnie o tymuczucie zje¿d¿ania w dó³, po du¿ej stro-miŸnie, z niebagateln¹ prêdkoœci¹.Zapomnia³em, ¿e Skarpa poczê³a siêosuwaæ i jest trochê bardziej stroma. Odniechybnej œmierci w bajorzewype³nionym "wod¹" wiœlan¹, le¿¹cymw leju u podnó¿a Skarpy, uratowa³ mniewielki metalowy palec. Tak, to brzmi

dziwnie i mnie te¿ zdziwi³o, szczegól-nie, ¿e po bli¿szych oglêdzinach okaza³siê byæ palcem ze Statuy Wolnoœci. Pog³êbszym zastanowieniu doszed³em jed-nak do wniosku, ¿e przy odpowiednimczasoprzestrzennym uk³adzie eksplozjimóg³ on dotrzeæ a¿ tutaj. Poniewa¿zawsze lubi³em zagadnienia fizyczne,a to by³o szczególnie ciekawe, nawet niezauwa¿y³em, ¿e tak id¹c na pamiêætrafi³em do Parku.

[godz. 0:40. Muszê iœæ spaæ, bo jut... dziœjestem umówiony z Magd¹. Na Starówce.Pójdê przez Park.]

[godz. 0:45. Piszê jednak dalej. Wena towena.]

Zorientowa³em siê gdzie jestemdopiero stoj¹c w œrodku Parku. Wracaænie by³o sensu, wiêc poszed³em naprzód.Poniewa¿ mój umys³ by³ wci¹¿ zm¹conytras¹ Nowy Jork – Warszawa przez obabieguny, oraz zalany adrenalin¹ (dziwne,ale niezmutowan¹), niewiele pamiêtamz tej wizyty. Pewien jestem tylko, ¿edrzewa okaza³y siê o wiele przy-jaŸniejsze ni¿ siê mi wydawa³o. Nanastêpny dzieñ umówi³em siê z nimi napartiê szachów, a z kilkoma krzakami nabierki (muszê æwiczyæ zrêcznoœæ trzeciejrêki). Kiedy dotar³em w koñcu do domu,jak zwykle na ³aweczce, na ma³ym pla-cyku zabaw siedzia³a ma³a grupka. Im todobrze: czy to deszcz, czy œnieg, czy falauderzeniowa, faceci siedz¹ na ³awcei kln¹, a dziewczêta przy nich siê wdziê-cz¹ i rechocz¹, ewentualnie próbuj¹przebiæ ich bluzgi. Jedyne co siê w ostat-nim czasie zmienia, to ich wygl¹dzewnêtrzny. Wyros³o im trochê wiêcejkoñczyn. Ale dziœ przyjrza³em im siêlepiej i przesta³em im zazdroœciæ.Zauwa¿y³em, ¿e coraz trudniej odró¿niæWdziêcz¹ce od Kln¹cych. Zamieniaj¹siê w jednolit¹, bezkszta³tn¹, rechocz¹c¹galaretê. Im bardziej galaretowiej¹, tymbardziej ich nigdy nie u¿ywany mózgrozpuszcza siê, a oni robi¹ siê weselsi,wiêc bardziej galaretowiej¹ i ko³o siêzamyka. Nied³ugo stan¹ siê jedn¹ wielk¹kluch¹, przeroœniêtym pantofelkiem.Bo¿e! Jak to dobrze po ciê¿kim dniupodbudowaæ siê optymistyczn¹ wizj¹.Zastanowi³o mnie tylko, gdzie ta kluchabêdzie mieszkaæ. Chyba codziennieu innego swego sk³adnika. Brr... to

oznacza, ¿e czasem wpe³Ÿnie na moj¹klatkê. Byleby nie zosta³o po niej wieleœluzu. Ale nale¿y siê Wam odpowiedŸ napytanie, dlaczego napisa³em o klatce,skoro wczeœniej o gruzach. Otó¿ mójblok to dobra socrealistyczna robota latpiêædziesi¹tych – wielkie kolumnyi pó³metrowej gruboœci œciany (œredniaz przedzia³u jedna ceg³a – dwa metry).I wytrzyma³. Metro siê zawali³o, a onwytrzyma³ (przepraszam! – w metrzewytrzyma³y drzwi przeciwatomowe).Kiedy w koñcu wzi¹³em do rêki"Przemin¹³o z fal¹ uderzeniow¹",zda³em sobie sprawê z tego, jak bardzojestem zmêczony, wiêc zostawiwszy okootwarte tylko na podczerwieñ, po-szed³em spaæ.

[Ju¿ 1:00, a ja nie chcê siê spóŸniæ doMagdy, bo po drodze jeszcze czeka mniepartia szachów z klonem. Nie! Zaraz! Jao tym tylko piszê! Aaa! Czujê utratê w³asnejosobowoœci. Lepiej pójdê spaæ. Zreszt¹ rêkamnie boli od pisania, powieki wa¿¹ tonê,a jeœli spóŸniê siê godzinê, to Magda mo¿emnie nie zabije, ale chyba sobie pójdzie. No,od³ó¿ w koñcu ten d³ugopis. Spaæ!]

[22:30 Dziêki ró¿nym cudownym zjawiskomuda³o mi siê nie spóŸniæ i nawet wróciæ, aleju¿ nie przez Park. Nie mam si³y robiæmatmy, wiêc bêdê pisa³. No to zaczynamy.]

Moje oko na podczerwieñ zosta³orano mocno pobudzone (zreszt¹ jakzwykle) przez przemarsz protestantówz pochodniami przeciw wspó³istnieniuich – normalnych – i mutantów na jednejZiemi. Biedacy, chyba dawno lustra niewidzieli... Z radosnymi okrzykami zatrzy-mali siê na skwerku po drugiej stronieulicy. Spotkali tam na ³awce œpi¹cegoniezmutowanego. Facet mia³ szczêœcie.Dobre tanie polskie wino zapewnia³o mub³ogi sen praktycznie codziennie. Poprostu przespa³ falê uderzeniow¹i mutacjê. Radosne okrzyki t³umu te¿ niezrobi³y na nim wra¿enia. Uœmiechn¹³ siêtylko b³ogo i mocniej przytuli³ butelkêdo piersi. Jakiœ obudzony krzak pocz¹³krzyczeæ na ludzi, by sobie poszli i niebudzili ca³ego parku. T³um entuzjasty-cznie rzuci³ siê z pochodniami na krzak.Po rytualnym oczyszczeniu ogniemkrzaka z mutacji i rozsypaniu popio³ówna cztery wiatry, przewodnicz¹cy tegozgromadzenia wyg³osi³ przepiêkn¹mowê na temat roli ich ugrupowania

Przeminê³o z fal¹ uderzeniow¹Konrad Grochowski

35 xx +


w cywilizowanym œwiecie i ich humani-tarnych celach. Swoj¹ drog¹, przewod-nicz¹cy chyba najd³u¿ej nie patrzy³w lustro. Przys³uchuj¹c siê jego oracjomzd¹¿y³em siê ubraæ i sp³ukaæ co wiêkszebakterie HClem. Staraj¹c siê nie myœleæo krzaku, uda³em siê na partyjkêszachów.

[Ble! Mój mózg chce chwilkê odpocz¹æ.Spakujê siê na jutro i piszê dalej.]

[23:15. Dobra, chcê dziœ jeszcze poczytaæcoœ (dla przyjemnoœci), wiêc napiszê tylko otym, co chcia³em napisaæ siadaj¹c do tegozeszytu.]

Wychodz¹c zaobserwowa³em cieka-we zjawisko. Po pierwsze: przysz³aklucha siedzia³a na zewn¹trz, gdy by³ojasno. Po drugie: przesiad³a siê na ³awkêbli¿ej piaskownicy. Doszed³em downiosku, ¿e nie muszê ju¿ baæ siê œluzuna klatce. Przysz³a kluchabêdzie tu najwyraŸniej sie-dzieæ przez dwadzieœcia czterygodziny na dobê. To mi³e.Szczególnie, ¿e ³awka przypiaskownicy jest dalej. Jeœliktoœ zastanawia siê, czemusiê przesiedli, to niech przy-pomni sobie, ¿e niektórepierwotniaki (bodaj¿e ameba)wykazuj¹ chemotaksjê kwa-sow¹ dodatni¹, czyli pe³zn¹do kwasu. A wiecie: przezsiedemnaœcie lat moich obser-wacji wspomniana wczeœniejpiaskownica s³u¿y³a tylko zakuwetê dla wszystkich psiór-ków z okolicy, wiêc samirozumiecie. Tak vogóle to poczu³em siêwinny nazywaj¹c galaretê pantofelkiem.Przecie¿ on mia³ fototaksjê, a poza tymgalareta od razu powinna kojarzyæ siêz nibynó¿kami. Ech, nigdy nie by³emdobry z biologii, biedny mat-fiz. Tomo¿e ja umówi³em siê na te szachyz dêbem, a nie z klonem? Tak czy siak,wola³em siê poœpieszyæ, bo przezobserwacjê tej kolonii pierwotniakówstraci³em du¿o czasu. Szybkimmarszem, z podskokiem na ogonie,pod¹¿y³em do Parku.

[23:30. Czy naszemu bohaterowi uda siêtam dojœæ? Czy wygra w szachy? Ile wynosilogarytm o podstawie 1999! z pierwiastkastopnia -2/3 z -2? Na niektóre z tych pytañodpowiem Ci, drogi zeszycie, przy nastêp-nym pisaniu. Czas zjeœæ kolacjê.]

[23:20. Liczy³em, ¿e dziœ napiszê coœw dzieñ. Ale niestety. I tak jest wczeœnie. Nieprzed³u¿am wiêc.]

W parku, niestety, nie zasta³emmojego partnera do gry. Okoliczne krza-

ki twierdzi³y, ¿e przez noc bardzorozwinê³y mu siê miêœnie, podobnokosztem mózgu. Dziœ rano odezwa³ siêw klonie zew natury i pobieg³ polowaæna gepardy. Zrobi³o mi siê trochê smut-no. Widaæ roœlinom nie by³a pisanainteligencja. Nie przeszkadza³o mi tojednak graæ z nimi pó³ dnia w bierki. Popo³udniu znów odezwa³o siê poczucieobowi¹zku i wróci³em czytaæ "Prze-minê³o fal¹ uderzeniow¹". Musia³em toprzeczytaæ. Jutro trzeba bêdzie iœæ doszko³y.

[Tak, rozumiem ból mojego bohatera, jednaknie przerwê pisania i doprowadzê jego trag-iczne losy do koñca.]

W szkole, oprócz (o dziwo)znudzenia, pojawi³o siê we mnie noweuczucie. By³a to chêæ wybiegniêcia nazewn¹trz i wydania z siebie donoœnego

krzyku. Na szczêœcie w szkole nie by³oju¿ wewn¹trz i zewn¹trz. Ale gdy podob-ne uczucie dopad³o mnie na matmie,pocz¹³em siê zastanawiaæ. Znudzeniewyt³umaczy³em tym, ¿e lekcjêprowadzi³a biedna istota, która chcia³azakoñczyæ sw¹ edukacjê niezale¿nie odsytuacji na œwiecie (zreszt¹ jak ciwszyscy, którzy tu zostali, po to chybatylko, by nie zg³upieæ i mieæ co robiæ),a resztê odczuæ uzna³em za efektyuboczne. Jednak gdy sytuacjapowtórzy³a siê na fizyce, poczu³em siêpowa¿nie zaniepokojony. Szczególnie,¿e do³¹czy³o siê do tego wszystkiegopragnienie z³apania dwóch cegie³i t³uczenia ich o siebie. Ze szko³ywyszed³em, delikatnie rzecz ujmuj¹c,wytr¹cony z równowagi. Gdy na ulicyspotka³em ludzi, s³uchaj¹cych wywodujakiejœ kobiety o biosyntezietermoj¹drowej w ludzkim mózgu*,

poczu³em siê totalnie zagubionyi w³aœciwie biegiem pod¹¿y³em kuswym rodzinnym stronom, by tamszukaæ wytchnienia. Poniewa¿ potrze-bowa³em jakiegoœ towarzystwa z IQ > 0,uda³em siê do parku. Tam panowa³a jed-nak ca³kowita anarchia, a roœliny sta³ysiê nie tyle co drapie¿ne, ale bezsen-sownie agresywne. Drzwi zatrzasn¹³emz sercem w gardle. Trzês¹cymi siê rêko-ma ³apa³em siê czegokolwiek, co odwró-ci³oby moj¹ uwagê od œwiatai pobudza³o do myœlenia (ksi¹¿ek,krzy¿ówek, nawet pracy domowej).Jednak bezskutecznie. Moje oczy wci¹¿same kierowa³y siê na dwie ceg³y le¿¹cena parapecie. W koñcu, nie wiedz¹c corobiê, wsta³em i zacz¹³em zbli¿aæ siê donich z wyci¹gniêtymi rêkoma i uczu-ciem b³ogoœci na sercu. Gdy stukn¹³em

nimi pierwszy raz,uœmiechn¹³em siê i po-czu³em jak nosem, napod³ogê, skapuje mi reszt-ka mózgu...

W centrum miasta, powielowiekowej nieobec-noœci na Ziemi, pojawi³ siêmonolit. Od kilku ostat-nich godzin zbiera³ dane.By³ dziœ czarniejszy ni¿gdy pierwszy raz zawita³na B³êkitnej Planecie. Podokonaniu ostatniegorachunku, pocz¹³ czernieæwci¹¿ bardziej i bardziej.Kilka cz³ekokszta³tnych

stworów spojrza³o siê na niego, trzy-maj¹c kamienie w rêkach, z nadziej¹ woczach. On jednak pociemnia³ jeszczebardziej, przekraczaj¹c nawet granicêczerni. Po chwili wszystko w okolicypoczê³o czernieæ, a stwory poczu³ywielk¹ si³ê wpychaj¹c¹ je do wnêtrzciemnoœci...

[23:57 Finito. Jestem z siebie dumny. Mo¿enie odda³em wszystkich uczuæ towa-rzysz¹cych mi przy pisaniu ostatniego aka-pitu (który jest swoistym ho³dem sk³adanymArthurowi C. Clarkowi), ale podnios³y mi onenieŸle poziom adrenaliny. Wizja czarnejdziury w centrum miasta by³a fajna! Chybacoœ jeszcze napiszê, ale tego ju¿ nieprzeczytacie... Dziêkujê za uwagê.]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -* Z³¹czone i ciut przekszta³cone autenty-czne wypowiedzi jednej ze s³uchaczekFestiwalu Nauki – przyp. autora.

40 xx +


40 xx +


"Aurora"1. Staramy siê byæ sprawiedliwii odwa¿ni jak rewolucjoniœci. Chcemyjak najwiêcej wiedzieæ o Zwi¹zkuSocjalistycznych Republik Radzieckich– kraju naszych serdecznych przyjació³.2. Wiemy, kiedy wybuch³a WielkaSocjalistyczna Rewolucja PaŸdzierni-kowa i kto by³ jej wodzem. Znamynazwê miejscowoœci w Polsce, w którejprzebywa³ W. I. Lenin. Wiemy, dlaczegohistoria upamiêtnia dzieje kr¹¿ownika"Aurora". Wiemy, kto z Polaków walczy³w szeregach Wielkiej SocjalistycznejRewolucji PaŸdziernikowej.3. Urz¹dziliœmy muzeum WielkiejSocjalistycznej Rewolucji PaŸdzierni-kowej. Zebraliœmy lub wykonaliœmypotrzebne eksponaty. Do muzeumzaprosiliœmy naszych kolegów, rodzicówi nauczycieli.4. Poznaliœmy naszych radzieckichkolegów – oktiabriat. Wiemy, jak nazy-wa siê ich organizacja. Znamy ichznaczek organizacyjny i ich pozdrowie-nie. Nauczyliœmy siê piosenki oktiabriato maleñkiej gwiazdce.5. Znamy kilka zabaw radzieckichoktiabriat i chêtnie siê w nie bawimy.

"Czerwony bratek"1. Staramy siê byæ prawdziwymi przy-jació³mi. Pomagamy sobie i szanujemysiê nawzajem. Jesteœmy z tymi, którzypragn¹ pokoju i szczêœcia wszystkichludzi na œwiecie.2. Znamy legendê o czerwonym bratku.Wiemy, co znaczy braterstwo, soli-darnoœæ, wspó³praca, przyjaŸñ. Wiemy,co na ca³ym œwiecie oznacza bia³y go³¹bna niebieskim tle. Wiemy, co znaczyhas³o "Proletariusze wszystkich krajów,³¹czcie siê". Wiemy, kiedy œpiewana jest"Miêdzynarodówka" i jak nale¿y siêwtedy zachowaæ. Znamy opowiadaniao ¿yciu i dzia³alnoœci rewolucjonistów.3. Przedstawiliœmy legendê o czerwonymbratku w zuchowym teatrzyku. Zorgani-zowaliœmy spotkanie z weteranami ruchurobotniczego. Opiekujemy siê grobempartyzanta, rewolucjonisty, bojownikao wolnoœæ i sprawiedliwoœæ spo³eczn¹.4. Wykonaliœmy gazetkê lub albumo tematyce rewolucyjnej. Wykonaliœmydekoracje, rekwizyty, zaproszenia nakominek. Zilustrowaliœmy legendêo czerwonym bratku.5. Umiemy zaœpiewaæ piosenkêo braterstwie i przyjaŸni dzieci.

"Iskra"1. Jesteœmy prawdomówni i ¿yczliwi dlainnych. Staramy siê braæ przyk³adz wodza Rewolucji PaŸdziernikowej –W³odzimierza Ilicza Lenina, który jestwzorem prawdziwego cz³owieka.2. Poznaliœmy ¿ycie i dzia³alnoœæ W. I.Lenina. Wiemy, dlaczego nazywano goprzyjacielem dzieci. Wiemy, jak by³atworzona i co zawiera³a gazeta "Iskra".Nauczyliœmy siê co najmniej 10 s³ów porosyjsku. Wiemy, w co i jak bawi¹ siêradzieckie zuchy – oktiabriata.3. Bawiliœmy siê w redakcjê gazety"Zuchowa Iskierka". Z okazji rocznicyrewolucji wydaliœmy specjalny numergazety.4. Wykonaliœmy zuchow¹ drukarniê,czcionki drukarskie i farby do druku"Zuchowej Iskierki". Zrobiliœmy laurki,na których wys³aliœmy pozdrowienia doradzieckich oktiabriat z okazji rocznicyRewolucji PaŸdziernikowej.5. Opracowaliœmy w³asny szyfr, zapomoc¹ którego potrafimy siê porozu-mieæ i przekazaæ wiadomoœci.Nauczyliœmy siê piosenki o W. I.Leninie. Œpiewamy piosenkê oktiabriato maleñkiej gwiazdce.

Regulamin sprawnoœci zuchowychzatwierdzony przez Radê Naczeln¹ ZHP dn. 14 XI 1987 r.

(dostarczy³a Zuzia Pacholczyk)

Dedykowane Zuzi i Rysiowi, którychmia³em przyjemnoœæ spotkaæ niegdyœ na

wyk³adzie o spl¹taniu kota z m³otkiem,czyli o fizyce kwantowej dla ubogich.

System mi siê zawiesi³. Resztkimózgu le¿a³y na pod³odze. Wraz zeswymi ceg³ami pod¹¿y³em w kie-

runku czarnej dziury. Mój mózg ju¿zgin¹³, a serce pragnê³o œmierci. Ci¹gnê³omnie do tej przeroœniêtej gwiazdy coœwiêcej ni¿ si³a grawitacji. Horyzontzdarzeñ by³ ju¿ na Bankowym. Gdy gomin¹³em, poczu³em jak wyrwa³o mi mojeceg³y z r¹k. Dopiero wtedy poczu³em, ¿ecoœ straci³em. Uœmiech znikn¹³ z mojejtwarzy.

Obudzi³em siê z letargu. Wizja znów

musia³a byæ gwa³towna.Poczu³em to po zbyt mocnozaciœniêtym kaftanie.

W celi nie by³o nikogo. Wsta³emi podszed³em do okna. Widaæ by³obramê. Tê, któr¹ go wwieŸli w dniu gdywyparowa³em. Mia³ pecha. Sta³ za blisko.Nawdycha³ siê za wiele mnie. Z pocz¹tkuw jednym ciele by³o nam ciasno. Ale do-szliœmy do porozumienia. Noc nale¿a³a domnie. I teraz, by spe³niæ powo³anie swychimienników, co noc w celi zgryzam reszt-ki farby i grzyba ze œcian... i mam wizje...

Ten dŸwiêk. Sk¹dœ go znam. Kojarzymi siê z parkiem, spacerem z Ni¹... Nie,to ju¿ nie moje. Teraz jestem wampiremspijaj¹cym ¿ycie z nieszczêœnika, któregodo koñca ¿ycia uwiêzi³em w tej celi. A za

c o ?Za splot kilku marnych

s³ów, który u ludzi zwie siê wypowiedzi¹,a u mnie be³kotem wariata. I tak jak wam-pir muszê kryæ siê przed s³oñcem. Tyms³oñcem, którego blaskiem liczy³emcieszyæ siê, a¿ do ostatniego mrugniêciapowiek. S£OÑCE! Tak, to ono jestsprawc¹ tego dŸwiêku. To œpiew ptakówszczêœliwych, ¿e do¿y³y kolejnegowschodu. To œpiew w którego nutê mojadusza ju¿ nie zaœpiewa... S³oñce! Toznaczy dzieñ! Mój czas siê koñczy! Niechcê! Jeszcze minutkê. Chcê wyjrzeæprzez okno... na s³oñce... Nie, proszê! Poco panu ta strzykawka?! Ja chcê myœleæ,widzieæ, czuæ... kochaæ.... NIE! Aaaa!...lub wyparowaæ do konnnnnnnnn...

Spl¹tanieKonrad Grochowski


40 xx +

Anyten nie istnia³by do dziœ i nie by³by tym czym jest, gdyby nie praca,zaanga¿owanie i poœwiêcenie plejady redaktorów (w kolejnoœci alfabetycznej):

Agatka Chiliñska/korekta: #17. Marta Cieœlikowska/fotograf: #12,#13.Mariusz Czarnocki-Cieciura (Czarny)/sk³ad: #18-#20. Tomek Fruboes (Fru)/redaktor: #1; autor nazwy "Anyten Mlek".Adam G¹siewicz (Jurij)/redaktor: #1-#6; grafik: #1-#13. Marek Górski (Góral)/sprzedawca: #5,#6.Konrad Grochowski (Groch)/sprzedawca: #4-#6; redaktor: #7; sk³ad: #8-#14; redaktor naczelny: #13-#16.Rafa³ Gutaker/korekta: #18,#19. Rysiek Kostecki (Rysieq)/za³o¿yciel; redaktor naczelny: #1-#3,#20; sk³ad: #1-#4,#7; korekta: #1-#7,#13,#14,#20;Karolina Kuczyñska (Qczyna)/redaktor: #1-#4; redaktor naczelny: #5-#11.Pawe³ Lubowiecki (Pavlo)/redaktor: #11; redaktor naczelny: #12,#13.£ukasz Omasta (Skaven)/sk³ad: #1; redaktor: #1-#6; redaktor naczelny: #4; sprzedawca: #1-#13. Marcin Mrzyg³ocki (Szczurek)/redaktor naczelny: #19.Marcin Sawicki (Savik)/redaktor: #2-#14; sk³ad: #2-#6; redaktor naczelny: #4i1/2; mened¿er finansowy: #5-#14. Grzesiek Smulko (Okli)/sk³adacz: #15-#17. Zuzia Stankiewicz/redaktor naczelny: #18.Hania Szuszkiewicz/korekta: #9,#11.Mateusz Wolski (Figlarz)/redaktor finansowy: #15-#17; redaktor naczelny: #17. oraz...W³odzimierz Natorf/honorowy cz³onek redakcji, z uprzejmoœci¹ kseruj¹cywszystkie dotychczasowe numery AM (za co bardzo, ale to bardzo, dziêkujemy!)

Autorami grafik zamieszczonych w tym numerze s¹ Marta Czarnocka-Cieciura,Ania Galuhn, Adam G¹siewicz (Jurij), Konrad Grochowski (Groch), Jacek Kopeæ,Kasia Kluge (Koszatka), Ania Rogowska, Sebastian Zakrzewski (Bastek), orazmo¿e ktoœ jeszcze.

Autorem anytenowego byczka z ró¿¹ w zêbach jest Ania Rogowska. Grafika nastronie tytu³owej bie¿¹cego numeru to micro/mezo/macro autorstwa RPK.Powsta³a ona z po³¹czenia zdjêæ kolizji cz¹stek elementarnych w akceleratorze,ludzkiej czaszki oraz dysku akrecyjnego wokó³ czarnej dziury.

Wraz z numerem 20 zosta³a wydana p³yta CD, zawieraj¹ca:* Pe³ne archiwum wszystkich numerów Anytena (w formacie pdf),* Antologiê przygód Youki Pouka, autorstwa Paw³a Lubowieckiego,* Bajki matematyczne Zuzi Pacholczyk,* Zebran¹ edycjê komiksów z przygodami kapitana Malesha Witka Za³ogi,* Program analizy danych Panda 5, autorstwa Ryœka Kosteckiego oraz

Konrada Grochowskiego (który przej¹³ kod i pieczê nad programem),* Kilka utworów muzycznych Piotrka Traczyka (zespó³ Vara oraz Traq & friends),* Ró¿ne ró¿noœci i inne rozmaitoœci

Na zakoñczenie chcia³bympodziêkowaæ MariuszowiC-C (na zdjêciu obok), bezzaanga¿owania któregonumer ten, jak i p³yta, nigdyby nie powsta³y, bo to onz³o¿y³ w ca³oœæ wszystkieteksty, przerobi³ archiwalneAnyteny do plików pdf, atak¿e wprowadza³ kolejnepoprawki zg³aszane przezemnie w niekoñcz¹cym siêpasa¿u korekt. Temu panudziêkujemy.

W³óczykijeAnia Galuhn

W³óczykije, w³óczykije!Jak siê wam na œwiecie ¿yje?Stare porzucacie miejsca,by gdzie indziej szukaæ szczêœcia.

Dok¹d ci¹gle wêdrujeciepo calutkim chyba œwiecie?Œrodkiem losu niespodzianek,których nie jesteœcie panem.

Odkrywacie tajemnicê,która siê nazywa ¿yciem.Dni s¹ piêkne i niczyje,kiedy jesteœ w³óczykijem.

B³yskawica tañczy z gromem.Ona w³óczykija domem.W³óczykije, w³óczykije!Jak siê wam na œwiecie ¿yje?

W³óczykija mo¿na spotkaæ nie tylkow lesie. Pe³no jest wokó³ w³óczykijów.W³óczykije graj¹ na flecie zrobionymz ga³¹zki. Ale mog¹ te¿ graæ na skrzyp-cach, tr¹bce, bêbenku czy fortepianie.

By³o zimno i wietrznie, kiedy po razpierwszy zobaczy³am takiego prawdzi-wego w³óczykija. Otworzy³ mi drzwii zaprosi³ do œrodka. A potem parzy³herbatê przez ponad dwie godziny –wcale nie dlatego, ¿eby by³a wyj¹tkowa,

dok³adnie zaparzona... Tymbardziej, ¿e by³a ekspresowa,z torebki. G³os mia³ tak miêkki,tak mi³y dla ucha, ¿e czu³amsiê jak na tratwie ko³ysanejprzez fale.

By³ œmieszny i zielony.Zmyty z górami i drzewami,z ³¹k¹ i traw¹... Tak! Pachnia³traw¹, soczyst¹ i wiosenn¹.Opowiada³ niesamowite his-torie. Mówi³ o ksiê¿ycu,który siê œmieje i o lawiniespadaj¹cej niespodzianie,ale przed któr¹ mo¿naukryæ siê w namiocie.

Postawi³ sza³as w pokoju i rozpali³w nim ognisko. Od ma³ej, wiœniowejœwieczki tl¹cej siê pod oknem. Nie usiad³przy ognisku ani na moment. Ci¹gleprzynosi³ nowe ga³¹zki i wrzuca³ jew ogieñ. Wtedy pojawia³y siê iskry. I le-cia³y w niebo jak ma³e baloniki. By znik-n¹æ gdzieœ w powietrzu, umkn¹æ.

Potem szed³ nad rzekê. Zanurza³wzrok w horyzoncie i marzy³ o ko-lejnych podró¿ach. I czeka³ na deszcz,

który spadnie z góry na ziemiêi po³¹czy rozgwie¿d¿one otch³anie

z ziemskimi.

Czêsto siê modli³. Prosi³i dziêkowa³. Mówi³ o swoich lêkach,choæ pozornie nie ba³ siê niczego.Pragn¹³ wolnoœci, ale nie wierzy³w szczêœcie. Ci¹gle coœ przep³ywa³o mumiêdzy palcami. I ¿adne si³y nie by³yw stanie tego zatrzymaæ. Chcia³ kochaæ,ale nie potrafi³ komuœ siebie oddaæ,zostawiæ w jakimœ miejscu. A nie wierzy³w to, ¿e pewnego dnia ktoœ zechceruszyæ z nim w œwiat.

Odnó¿e redakcyjne(sporz¹dzi³ Ryszard Pawe³ Kostecki) [email protected]

Anyten Mlek 20 - Serwis chwilowo niedostępnykostecki/anyten/Anyten_Mlek_20.pdf · wydanie...

Documents

Transcript of Anyten Mlek 20 - Serwis chwilowo niedostępnykostecki/anyten/Anyten_Mlek_20.pdf · wydanie...