Alice Clayton- Z Tobą Się Nie Nudzę

8/18/2019 Alice Clayton- Z Tobą Się Nie Nudzę

1/250


2/250


3/250


4/250

Nie dajesz mi spać –

pierwsza część przygód Caroline i Simona

„Klasyczny romans z wieloma wywołującymi śmiech scenami i interesującymibohaterami” – Jennifer Probst, autorka bestsellera Searching for Perfect wydanego

przez New York Times

„Soczysta, seXXXowna, niesamowita… UWIELBIAMY ją!” – Perez Hilton

„Zabawna, frywolna i sprośna, z głównym bohaterem, który sprawi, że ugną

się pod wami kolana. Nie dajesz mi spać to idealna mieszkanka seksu, romansu

i smakowitych wypieków” – Ruthie Knox, autorka bestsellera About Last Night

„Alice Clayton ponownie zaskakuje, uwodząc prawdziwie kobiecym

seksapilem, niezrównanym poczuciem humoru i hipnotyzującym sarkazmem;

wywołuje śmiech i rumieniec na policzkach oraz nieodpartą chęć do zrzucenia

wszystkich obrazów ze ścian” – bloggerka Brittany Gibbons

„Nareszcie znalazła się kobieta, która wie, jak obchodzić się zarównoz mężczyzną, jak i z robotem Kitchen Aid. Uwiodła nas chlebem cukiniowym!”

Curvy Girl Guide

„Zabawna, szalona i nowocześnie romantyczna. Szybka akcja i łagodnie

kreślona historia przyprawią was o dreszcze rozkoszy…” – Smexy Books


5/250

Dla Petera

za to, że był przy mnie przed, w trakcie

i później – już zawsze.Dziękuję za trzymanie mnie przy zdrowych zmysłach.

Choć to pojęcie względne.

XOXO


6/250

T

PODZIĘKOWANIA

a książka w stu pro

centach stano

wi efekt mo

je

go pragnie

nia, aby dać dziew‐czy

nom z Banger Nation nie

co wię

cej chwil z ich Si

mo

nem i Caro

li

ne. Zo

sta‐

ła ona wy

dana dzię

ki wam, moi wspaniali czy

tel

ni

cy. Dzię

ku

ję za cier

pli

we ocze

ki

‐

wanie, za paplanie o niej z przy

jaciół

kami, za nie

zachwianą wiarę w to, że sło

wa

„sek

sowna” i „roztar

gnio

na” idą ze sobą w parze. Banger Nation, urze

kły

ście

mnie. Ta książka jest dla was. Dzię

ku

ję z głę

bi mo

je

go zrzę

dli

we

go ser

ca.

Dzię

ku

ję mo

je

mu re

dak

to

ro

wi, Mickie

mu Nu

dingo

wi, i całe

mu ze

spo

ło

wi Gal

‐

le

ry Bo

oks za kre

dyt zaufania, któ

rym obdarzy

li po

cząt

ku

jącą pi

sar

kę. Prawie każ‐

de

go dnia szczy

pię się w po

li

czek, aby upewnić się, że nie śnię.Dzię

ku

ję mo

jej oso

bi

stej wni

kli

wej po

li

cji z San Franci

sco/Sau

sali

to – je

dy

nej

w swo

im ro

dzaju Staci Re

il

ly. I tak, winda na zbo

czu wzgó

rza naprawdę ist

nie

je,

a Staci mo

głaby opo

wie

dzieć o niej co nie

co…

Dzię

ku

ję mo

jej ro

dzi

nie za nie

samo

wi

tą cier

pli

wość do mnie, kie

dy wszyst

kie

‐

go od

mawiam, bo zbli

ża się ter

min od

dania książki, i za wiarę w moją pracę,

mimo że czasem pracu

ję w pi

żamie.

Dzię

ku

ję blo

ge

rom, któ

rzy każde

go dnia, trąbiąc gło

śno, pro

mo

wali nas, pi

sa‐rzy, i pod

su

wali wam, czy

tel

ni

kom, nasze książki. W końcu je

stem przede wszyst

‐

kim czy

tel

niczką, a do

pie

ro później pi

sar

ką. Nawet nie przy

puszczacie, jak bar

dzo

do

ce

niam sym

patię, któ

rą darzy

cie nasze gawę

dziar

stwo i chęć dzie

le

nia się nową

ulu

bio

ną lek

tu

rą.

Dzię

ku

ję moim kil

ku ulu

bio

nym pi

sar

kom tej plane

ty za sło

wa, któ

re uwiel

‐

biam, i za to, że są mo

imi przy

jaciół

kami. Kri

sten Pro

by, Tif

fany Re

isz, Jenni

fer

Probst, Ru

thie Knox, Kre

sley Cole, Samantha Young, Sy

lvia Day, He

le

na Hunting,

De

bra Anastasia, Mina Vau

ghn, Le

isa Ray

ven, EL James, Katy Evans, Jasinda Wil

‐der – dzię

ki, dziewczy

ny.

Składam tak

że wy

razy wdzięczno

ści Chri

sti

nie Ho

gre

be, mo

jej agent

ce i przy

‐

jaciół

ce oraz prze

wod

niczce po szalo

nym świe

cie Ali

cji na Pół

kach Księ

gar

ni. Je

‐

steś od

ważną ko

bie

tą i ogrom

nie cię ce

nię. Nie mogę do

cze

kać się nasze

go ko

lej

‐


7/250

ne

go wspól

ne

go po

sił

ku w Mo

honk, kie

dy po

nownie bę

dzie

my świę

to

wały coś

ważne

go!

Dzię

ku

ję również jed

nej z mo

ich naj

wier

niej

szych i naj

ser

deczniej

szych przy

ja‐

ció

łek Jessi

ce Roy

er-Ocken, któ

ra do

słownie prze

szła pie

kło, aby ta książka mo

gła

się ukazać. Pie

kło to wy

bru

ko

wane było moją igno

rancją w dzie

dzi

nie inter

punk

‐cji i nie

wie

dzą w zakre

sie for

mato

waniu tek

stu. Nie wspo

mi

nając o tym, że cho

‐

ler

nie do

bra z niej po

wier

niczka. I nie

zła ku

char

ka.

Dzię

ku

ję Cap

tain Ho

okers, współ

sprawcom zbrod

ni, PQ i Lo (znacie ich jako

Chri

sti

na Lau

ren). Za pod

casty, za ese

me

sy, za Wie

żę Strachu. Za mi

łość do

myszki.

Dzię

ku

ję Ni

nie, to najsmako

wit

szy kąsek, jaki dziewczy

na może do

stać. Dzię

‐

ku

ję za nie

ustające mo

ty

wo

wanie mnie, za zdję

cia Ro

ber

ta Pat

tinso

na i żel

ki, któ

‐

re mi dajesz, gdy zrzę

dzę. Czy

li, spójrzmy prawdzie w oczy, prawie zawsze. Cze

‐kam na two

ją książkę!

I wreszcie dzię

ku

ję, dzię

ku

ję i raz jeszcze dzię

ku

ję moim Fantastycznie Wier

‐

nym Czy

tel

ni

kom. Tym, któ

rzy są ze mną od po

cząt

ku, i tym, któ

rzy do

pie

ro co

wsko

czy

li do tego zwario

wane

go po

ciągu. Dzię

ku

ję. To po

czątek po

dró

ży ży

cia.

Trzy

maj

cie się, moi mili – ru

szamy!

Ali

ce

XOXO


8/250

T

PROLOG

o były naj

wspanial

sze, naj

bar

dziej rozne

gli

żo

wane chwi

le…

GRUDZIEŃ

Ni

gdy nie spę

dzi

łam świąt z dale

ka od ro

dzi

ny. Dla mnie Boże Naro

dze

nie to

ro

dzi

na: naj

bliższa, po

więk

szo

na, a później stwo

rzo

na. Spo

ty

kam się z krewny

mi

i przy

jaciół

mi, ubie

ramy cho

inkę, paku

je

my pre

zenty, przy

go

to

wu

je

my poncz

i pi

je

my go. Jak na obrazach Nor

mana Rockwel

la z pi

janym wujkiem. Ni

gdy niezre

zy

gno

wałabym z takiej gwiazd

ki.

Wy

jątek stano

wił ten rok. To Boże Naro

dze

nie było zu

peł

nie inne. Po

łącze

nie

sty

lu Rockwel

la i Wal

l

bange

ra.

Si

mon jako fo

to

graf fre

elancer miał naprawdę fajną pracę. Objeżdżał świat na

zle

ce

nie „Natio

nal Geo

graphic” i Di

sco

ve

ry Channel oraz każde

go, kto po

trze

bo

‐

wał fo

to

grafa w naj

od

le

glej

szych zakąt

kach zie

mi. W te świę

ta ro

bił zdję

cia w kil

‐

ku eu

ro

pej

skich miastach. Miało go nie być przez prawie cały gru

dzień.

Od

kąd ofi

cjal

nie stali

śmy się „my”, wy

praco

wali

śmy nasze własne zwy

czaje. On w ramach pracy wy

jeżdżał, re

zer

wo

wał loty we wszyst

kie stro

ny świata: Peru, Chi

‐

le, Anglia, a nawet dłu

gi week

end w Los Ange

les, aby zro

bić se

sję w po

siadło

ści

Hugh Hef

ne

ra. Ciężka orka.

Ale kie

dy mój obie

ży

świat wraca, zamie

nia się w zwie

rzę do

mo

we. Je

ste

śmy ze

sobą w moim albo w jego mieszkaniu. Wy

cho

dzi

my na ko

lacje z Jil

lian i Benjami

‐

nem albo gramy w po

ke

ra z Mimi, So

phią, Ry

anem i Ne

ilem, któ

rzy również są

naszy

mi naj

lep

szy

mi przy

jaciół

mi. Jest ze mną w moim lub swo

im łóżku, w mo

jej

lub swo

jej kuch

ni, na moim lub swo

im blacie – w naszym domu.

Wszyst

ko wskazu

je na to, że Si

mon zawsze wy

jeżdżał w czasie świąt. Brał zle

‐

ce

nia w Rzy

mie, gdzie ro

bił mate

riał o paster

ce na placu św. Pio

tra. Albo na Va‐

nu

atu na po

łu

dnio

wym Pacy

fi

ku, czy

li pierwszej stre

fie czaso

wej, w któ

rej zaczy

‐

nają się obcho

dy Bo

że

go Naro

dze

nia. Kie

dyś po

je

chał nawet na bie

gun pół

nocny

i zro

bił anioł

ka na śnie

gu o pół

no

cy.


9/250

Dziwne, co? Nie cał

kiem. Jego ro

dzi

ce zgi

nę

li w wy

pad

ku samo

cho

do

wym, kie

‐

dy był w ostat

niej klasie li

ceum. Miał osiem

naście lat i cały świat wy

wró

cił mu się

do góry no

gami. Nie miał innej ro

dzi

ny, więc kie

dy kil

ka mie

się

cy później zapi

sał

się na Uni

wer

sy

tet Stanfor

da, prze

pro

wadził się do Fi

ladel

fii. Ni

gdy nie oglądał

się za sie

bie. Więc tak, świę

ta to dla nie

go trud

ny czas. Zaczy

nałam co

raz le

piej ro

zu

mieć

mo

je

go Wal

l

bange

ra, obalałam ste

reo

ty

po

wy obraz mężczy

zny. Okres świąteczny

ge

ne

ral

nie prze

bie

gał pod znakiem ckli

wo

ści. A spę

dze

nie Bo

że

go Naro

dze

nia

z mo

imi ro

dzi

cami by

ło

by Naprawdę Wiel

ką Sprawą dla takiej świe

żej pary jak

my. Nawet ich jeszcze nie po

znał, więc świę

ta u Rey

nold

sów chy

ba nie były naj

lep

‐

szym mo

mentem na ko

lej

ny krok jako „my”.

Dlate

go nie zasko

czy

ło mnie, kie

dy zaczął ro

bić plany wy

jazdo

we na cały mie

‐

siąc. To raczej on się zdzi

wił, kie

dy bezczel

nie wpro

si

łam się na wspól

ną wy

ciecz‐kę.

– Z Pragi jadę do Wied

nia. Po

tem Sal

zburg i tam pewnie zo

stanę na świę

ta.

Od

by

wa się tam fe

sti

wal, na któ

rym…

– Chcę.

– Zno

wu? Cho

le

ra, do

bry je

stem. Go

dzi

nę temu skończy

li

śmy… – Po

ło

żył dłoń

po

mię

dzy mo

imi no

gami. Była noc pod ko

niec li

sto

pada i le

że

li

śmy w łóżku. Kil

‐

ka dni temu przy

je

chał do domu przed ko

lej

nym wy

jazdem, więc ciągle się tu

li

li

‐

śmy.

– Nie, pro

szę pana. Chcę po

je

chać z tobą do Eu

ro

py. Chciałabym, że

by

śmy na‐

sze pierwsze świę

ta spę

dzi

li razem. Bę

dzie su

per!

– A co z two

imi ro

dzi

cami? Nie po

czu

ją się uraże

ni?

– Pewnie tak, ale szybko im mi

nie. Bę

dzie tam śnieg?

– Śnieg? Jasne! Ale je

steś tego pewna? Więk

szość świąt w ostat

nich latach spę

‐

dzałem sam. To nic takie

go. Nie prze

szkadza mi – po

wie

dział, nie patrząc mi

w oczy.Uśmiech

nę

łam się i po

gładzi

łam go po twarzy.

– Ale mi prze

szkadza. Zresztą mię

dzy świę

tami a No

wym Ro

kiem mam ty

‐

dzień wol

ne

go. Jadę. Po

stano

wio

ne.

– Caro

li

ne Rey

nolds, jest pani bar

dzo wład

cza – zauważył i prze

su

nął dłoń po

moim bio

drze.


10/250

– Owszem, panie Par

ker. Nie prze

stawaj ro

bić tego, co ro

bisz tam na dole…

Mmm…

I w ten spo

sób znalazłam się w baj

ce. Po

le

ciałam do Au

strii. Zatrzy

mali

śmy się

w uro

czym, przy

tul

nym zajeździe w centrum stare

go miasta w Sal

zbur

gu. Padał

śnieg, drze

wa były oświe

tlo

ne ty

siącami drobnych białych świate

łek, a Si

mon wy

‐glądał nie

do

rzecznie cu

downie w czap

ce nar

ciar

skiej z pom

po

nem. Zacho

wy

wał

się jak ty

po

wy tu

ry

sta. Nawet zor

gani

zo

wał dla nas ku

lig z dzwo

neczkami. W wi

‐

gi

lię opatu

lo

na cie

płym ko

cem i wtu

lo

na w Si

mo

na, wyj

rzałam przez okno na

miasto i rze

kę, w któ

rej od

bi

jał się blask księ

ży

ca.

– Tak się cie

szę, że tu je

steś – wy

szep

tał i lek

ko ugryzł mnie w ucho.

– Wie

działam, że tak bę

dzie. – Zachi

cho

tałam, kie

dy wsu

nął mi rękę pod swe

‐

ter.

– Ko

cham cię – szep

nął słod

ko jak miód. – Ja cie

bie bar

dziej – od

po

wie

działam, a w oczach zakrę

ci

ły mi się łzy. Nowy

zwy

czaj? Zo

baczy

my…

14 LUTE GO

Wy

miana ese

me

sów po

mię

dzy Si

mo

nem a Caro

li

ne:

Właśnie zapar

kowałem. Gotowa? Prawie. Mu

szę się ubrać. Chodź na górę.

Jestem na schodach. Spóź nimy się.

Nie. Pod warunkiem że zo

staniesz w spodniach.

W ży ciu czegoś takiego nie sły szałem.

Prze

stań ko

pać w drzwi i wchodź!

Wy

słałam wiado

mość i opar

łam się o ku

chenny blat. Sły

szałam, jak prze

krę

ca

klucz w drzwiach, i stłu

mi

łam sze

ro

ki uśmiech. Za dwadzie

ścia mi

nut mie

li

śmy spo

tkać się z naszy

mi znajo

my

mi na ro

mantycznej ko

lacji. Przy takim ru

chu bę

‐

dzie

my mieć spo

ro szczę

ścia, je

śli do

je

dzie

my tam za czter

dzie

ści mi

nut. A jak

do

pi

sze mi szczę

ście, to nie do

trze

my tam w ogó

le.

– Ko

chanie! Co ty ro

bisz? Mu

si

my iść! – zawo

łał. Sły

szałam, jak rzu

cił tor

bę na

pod

ło

gę w ko

ry

tarzu.


11/250

Kie

dy szedł w stro

nę kuch

ni, westchnę

łam te

atral

nie i od

krzyk

nę

łam:

– Po

stano

wi

łam dziś nie wy

cho

dzić. Nie czu

ję się za do

brze.

Stanął jak wry

ty i mogę zało

żyć się o mój szybko

war Le Creu

set, że prze

cze

sał

wło

sy pal

cami i wstrzy

mał od

dech.

Od ty

go

dni mę

czy

łam go o to, aby zabrał mnie gdzieś na walentynki. Nale

ga‐łam, aby spę

dzić ten wie

czór z naszy

mi przy

jaciół

mi. Ale on był w domu do

pie

ro

od ty

go

dnia i wie

działam, że ni

cze

go tak nie pragnął, jak zo

stać tu, po

le

niu

cho

‐

wać na kanapie i ko

chać się ze swo

ją dziewczy

ną.

Dziewczy

ną.

Ciągle do

staję gę

siej skór

ki, gdy o tym my

ślę. Je

stem dziewczy

ną Si

mo

na. Kie

‐

dyś był Panem Hare

mu, a te

raz je

stem jego dziewczy

ną.

Więc od po

ło

wy stycznia rzu

całam alu

zjami, chcąc upewnić się, że bę

dzie

w domu na walentynki. Później całe go

dzi

ny wi

siałam na te

le

fo

nie z So

phią i Mimi, omawiając wspól

ny, ide

al

nie ro

mantyczny wie

czór. Pewnie przez to, że

zmie

ni

łam zdanie, zastanawia się, czy na pewno chce mieć dziewczy

nę.

– Je

steś pewna? My

ślałem, że zale

ży ci na…

Zatrzy

mał się, kie

dy wy

szedł z przed

po

ko

ju. Na blacie w ku

chennym far

tu

chu,

z pro

miennym uśmie

chem i pięt

nasto

centy

me

tro

wy

mi szpil

kami na sto

pach sie

‐

działam ja. Na ko

lanach trzy

małam szar

lot

kę.

– Moje pragnie

nie się zmie

ni

ło – po

wie

działam. – I nie obej

mu

je zatło

czo

nej

re

stau

racji. Chy

ba nie mo

głabym mieć na so

bie tyl

ko tego?

Ze

sko

czy

łam z blatu i od

wró

ci

łam się. O, tak, miałam na so

bie far

tuch i tyl

ko

far

tuch. Ach, i szpil

ki, nie zapo

mi

naj

my o szpil

kach.

– Caro

li

ne. Nie

źle – wy

do

był z sie

bie.

Uśmiech

nę

łam się jeszcze sze

rzej.

– Mam coś pyszne

go.

– W to nie wąt

pię.

– Głup

tasie, upie

kłam ci ciasto. Two

ja własna go

rąca szar

lot

ka. Wy

star

czy, żetu po

dej

dziesz i ją so

bie weźmiesz.

Odłamałam kawałek kru

szonki i zamo

czy

łam w wy

pły

wającym soku. Się

gnie

naj

pierw po ciasto czy po mnie?

Okazało się, że chciał oby

dwu jed

no

cze

śnie.


12/250

K WIE CIEŃ

– Wi

dzisz, my

ślałem, że ro

bi

my po

stę

py. Razem oglądamy me

cze base

bal

la, od

czasu do czasu prze

my

cam dla cie

bie masło orze

cho

we, a ty wy

skaku

jesz z czymś

takim? Cze

mu? Cze

mu ciągle to ro

bisz? A co ważniej

sze, cze

mu ja ciągle na to się

go

dzę?Pod

słu

chałam tę rozmo

wę, do

bie

gającą z mo

je

go mieszkania, kie

dy stanę

łam

pod drzwiami. Si

mon był sam w domu – może rozmawiał przez te

le

fon. Jed

nak

kie

dy we

szłam do środ

ka i dyskret

nie wyj

rzałam z przed

po

ko

ju, zo

baczy

łam go

sie

dzące

go naprze

ciwko mo

je

go kota, Cli

ve’a. Na sto

le mię

dzy nimi le

żała blu

za

z napi

sem „Stanford”. Cli

ve zaznaczał na niej swój te

ren już kil

kadzie

siąt razy

w czasie trwania nasze

go związku, ale jakiś czas temu po

rzu

cił ten zwy

czaj przy

‐

po

mi

nania Si

mo

no

wi, kto tak naprawdę jest panem domu. Oby

dwo

je po

my

śle

li

‐śmy, że skończył z tym drobnym wy

bry

kiem, ale wy

glądało na to, że nie.

Rozbawi

ła mnie po

waga, z któ

rą Si

mon patrzył na kota, i jak bar

dzo Cli

ve

miał gdzieś to, co się działo, i beztro

sko machał ogo

nem, jak

by nie nale

żał do jego

ko

cie

go ciała. Wy

co

fałam się ci

cho w głąb przed

po

ko

ju i naro

bi

łam hałasu, udając,

że otwie

ram zamek, aby dać panom znać, że je

stem w domu.

Kie

dy we

szłam do jadal

ni, Si

mon z nonszalancją czy

tał gaze

tę. Nawet nie

wspo

mniał o rozmo

wie, któ

rą od

był z ko

tem.

Po

zwo

li

łam mu na zacho

wanie tej tajem

ni

cy i gdy kil

ka go

dzin później znala‐złam jego blu

zę w ko

szu na śmie

ci, udałam, że nic nie wi

dzę.

M AJ

Sy

pial

nię wy

peł

niał hałas, rozdzie

rając noc i dud

niąc mi w uszach. Gło

śne pi

ło

‐

wanie wy

do

by

wające się z nie

okre

ślo

ne

go źró

dła wy

bu

dzi

ło mnie ze snu o Clo

‐

oneyu. Było mi go

rąco i duszno. Za mo

imi ple

cami, wtu

lo

ny we mnie i nie

samo

‐

wi

cie cie

pły, le

żał ten, z któ

re

go ust wy

do

by

wały się prze

raźli

we dźwię

ki, prze

szy

‐ wające moją gło

wę. Rozpaczli

wie szu

kałam chłod

niej

sze

go miej

sca na po

duszce.

Cie

pło jego ciała otaczało mnie falami, a chrapanie – o słod

ki Jezu, chrapanie

wstrząsało całym moim wnę

trzem.

Cli

ve scho

wał się w bezpiecznym miejscu na ko

mo

dzie. Wy

ko

nałam bar

dzo

idio

tyczny ruch na po

zio

mie pod

stawówki: pod

ciągnę

łam ko

lana do sie

bie, a po

‐


13/250

tem kop

nę

łam spo

co

ne, chrapiące ciel

sko chło

paka, któ

re zaj

mo

wało moje łóżko

i wy

bi

jało mnie ze snu.

– Auuu! – Obu

dził się i od

ru

cho

wo jeszcze mocniej przy

ci

snął swo

je rozgrzane

ciało do mo

je

go. Wy

grze

bałam się z łóżka i stanę

łam nad nim. Zamaszy

ście zabra‐

łam po

duszkę, któ

ra była cała prze

po

co

na. – Kot

ku, co ro

bisz? Kop

nę

łaś mnie? – Z po

wro

tem zwi

nął się w kłę

bek.

– Mu

sisz z tym skończyć! – wrzasnę

łam.

– Z czym? Wracaj do łóżka – wy

mam

ro

tał, zapadając na nowo w sen, w któ

rym

naj

wy

raźniej był drwalem.

– Ani mi się waż zasy

piać! Ko

niec! Z chrapaniem! – ciągle krzy

czałam, ogar

‐

nię

ta wście

kło

ścią. Okradzio

na ze świę

te

go snu zacho

wy

wałam się jak opę

tana.

– Chrapanie? Daj spo

kój, nie może być aż tak źle. Co, do diabła?

Wy

rwałam mu po

duszkę spod gło

wy, tak że opadła na mate

rac. – Je

śli ja nie mogę spać, to nikt nie zmru

ży oka! Je

steś gło

śny! I go

rący! – kon‐

ty

nu

owałam.

– Cóż, że je

stem nie

zły, to wie

my, co nie?

– Ani sło

wa wię

cej!

– Ej, masz PMS? – spy

tał i od razu zdał so

bie sprawę, że po

peł

nił błąd, bo na

jego twarzy po

jawi

ło się prze

raże

nie.

Resztę nocy Si

mon spę

dził po dru

giej stro

nie ko

ry

tarza, w swo

im własnym

mieszkaniu. Ja po

trze

bo

wałam snu.

LIPIEC

– Cho

le

ra, Caro

li

ne. To było cu

downe.

– Mhm – mru

czałam, pro

stu

jąc nogi wzdłuż jego ciała i przy

ciągając go bli

żej.

Nadal był we mnie. Nasze od

de

chy się zsynchro

ni

zo

wały. Rozluźnio

ny Si

mon za‐

padał się we mnie, kie

dy głaskałam go po wło

sach i opuszkami pal

ców ry

so

wałam

de

li

kat

ne wzor

ki na ple

cach. Po chwi

li wsparł się na łok

ciu i przy

kle

pał rozczo

‐chrane wło

sy.

– Nie do

szłaś, prawda?

– Nie, skar

bie, ale i tak było mi fantastycznie.

– Po

zwól, że ci to wy

nagro

dzę – nale

gał, wsu

wając dłoń po

mię

dzy nas. Zdzi

wił

się, gdy go po

wstrzy

małam. – Kot

ku?


14/250

– Nie zawsze cho

dzi o to. Nawet tak może być cu

downie, ro

zu

miesz? Są takie

noce, kie

dy two

ja bli

skość to wszyst

ko, cze

go mi trze

ba – po

wie

działam, cału

jąc

go po

nownie, po

wo

li i namięt

nie. – Tak bar

dzo cię ko

cham.

W od

po

wie

dzi na mój szept on uśmiech

nął się sze

ro

ko.

Czy po Dłu

giej Prze

rwie Bez Or

gazmu, jak we

dług mnie ten okres po

wi

nienbyć ofi

cjal

nie nazy

wany, po

jawiał się już zawsze? Oczy

wi

ście, że nie. Nie za każ‐

dym razem. Ale w więk

szo

ści przy

pad

ków był, i to wie

lo

krot

nie. Czasem nawet

ocie

rał się o punkt G. W takie noce prawie traci

łam przy

tom

ność.

I o ile uwiel

białam zbli

że

nia na blacie, pod pryszni

cem, na pod

ło

dze w kuch

ni

i na scho

dach – tak, zdarzy

ła się jed

na namięt

na przy

go

da na scho

dach – to moim

ulu

bio

nym sek

sem był ten spo

koj

ny. Kie

dy Si

mon le

żał na mnie, kie

dy mo

głam

czuć jego cię

żar i spły

wającą na mnie mi

łość, wy

peł

niającą mnie, otaczającą mnie

całą. A je

śli aku

rat „O” nie przy

szedł, to nie szko

dzi. Wie

działam, że wcze

śniej czy później zno

wu się po

jawi.

Si

mon wró

cił do łóżka z bu

tel

ką wody i ko

tem, któ

ry pałę

tał mu się mię

dzy

no

gami. Cli

ve do

brze wie

dział, że w trak

cie sto

sunków nale

ży trzy

mać się z dale

‐

ka. Raz zaatako

wał i o mały włos nie zo

stał sko

pany. Dlate

go te

raz uni

kał miejsca

ak

cji. Si

mon przy

no

szący wodę był znakiem, że kot może wró

cić i wtu

lić się

w nas.

Si

mon po

dał mi wodę, a ja włączy

łam te

le

wi

zor, aby sprawdzić po

go

dę na na‐

stęp

ny dzień. Chciałam wie

dzieć, czy będę po

trze

bo

wała parasol

ki. Każde z nas

zaję

ło swo

ją stro

nę łóżka, Cli

ve wsko

czył po

mię

dzy nas i oglądali

śmy pro

gno

zę

po

go

dy. Nasze złączo

ne dło

nie le

żały na po

duszce mię

dzy nami.

Me

gazaje

bi

ście.

SIERPIEŃ

– No dalej, wiem, że chcesz to po

wie

dzieć.

– Wy

daje mi się, że nie mu

szę, Caro

li

ne. Two

je po

mru

ki mó

wią same za sie

‐bie.

– Nie, nie. Wi

dzę, że masz ocho

tę. No dawaj.

– Do

bra. A nie mó

wi

łem.

– Le

piej ci?

– Tak.


15/250

– To do

brze. A te

raz zamknij się i daj mi do

kończyć makaron.

Si

mon śmiał się, kie

dy sior

bałam pho, smako

wi

tą wiet

nam

ską zupę z makaro

‐

nem. Przez lata sądzi

łam, że nie lu

bię wiet

nam

skie

go je

dze

nia. Przy

puszczam, że

konsu

mo

wanie go w Wiet

namie ma znacze

nie.

Po raz ko

lej

ny fakt, że by

łam dziewczy

ną Si

mo

na, okazał się mieć nie

ocze

ki

wa‐ne konse

kwencje. Zapro

sił mnie na wy

cieczkę po Azji Po

łu

dnio

wo-Wschod

niej:

Laos, Kam

bo

dża, a na ko

niec Wiet

nam. Nie udało mi się to

warzy

szyć mu w czasie

całej po

dró

ży, ale mo

głam do

łączyć do nie

go w Hanoi, gdzie ro

bił zdję

cia dla „Na‐

tio

nal Geo

graphic”, i spę

dzić z nim ty

dzień. Jeździ

li

śmy po miastach i wio

skach,

piaszczy

stych plażach i ci

chych gó

rach. Co

dziennie je

dli

śmy nie

samo

wi

te po

trawy

i ko

chali

śmy się każdej nocy.

Ak

tu

al

nie w zachwyt wprawiało nas pły

wanie po zato

ce He Long i je

dze

nie

smako

wi

te

go po

sił

ku, któ

ry zo

stał dla nas przy

rządzo

ny w ło

dzi mieszkal

nej,gdzie no

co

wali

śmy. Patrzy

łam na małe wy

spy wy

stające z mo

rza ni

czym wy

łania‐

jące się z toni grzbie

ty smo

ków. Słońce zacho

dzi

ło, a Si

mon dla ochło

dy po nie

‐

zno

śnie par

nym dniu wy

sko

czył z ło

dzi pro

sto do wody. Opły

wała jego skó

rę,

szor

ty przy

le

pi

ły mu się do ciała, a na wi

dok jego nagiej klat

ki zaczę

łam się śli

nić,

i to bar

dziej, niż je

dząc zupę. Ży

cie było pięk

ne.

Ze wszyst

kich wy

jazdów, na któ

rych by

li

śmy razem – szybkie wy

pady week

en‐

do

we albo ty

go

dnio

we wy

cieczki do egzo

tycznych miejsc – ten zachwy

cił mnie po

‐

nad miarę. Wiet

nam był magiczny, odu

rzający i wspaniały. Chciałam tu wró

cić.

Chciałam, aby on po

nownie mnie tu zabrał.

Ciągle chli

pałam zupę, a Si

mon otwo

rzył piwo. Uśmie

chali

śmy się do sie

bie.

W ciągu tych mie

się

cy razem nie po

trze

bo

wali

śmy słów, aby się po

ro

zu

mie

wać.

Kie

dy obró

ci

łam się, żeby patrzeć na zacho

dzące słońce, Si

mon wciągnął mnie na

ko

lana. By

li

śmy rozgrzani, nasze sło

ne od wody ciała le

pi

ły się do sie

bie. Od pra‐

wie dwóch dni cho

dzi

łam tyl

ko w stani

ku od zie

lo

ne

go bi

ki

ni i w sarongu. Si

mon

obej

mo

wał mnie za bio

dra, lek

ko wsu

wając pal

ce pod mate

riał okry

cia. – Pięk

nie, prawda? – spy

tał.

– Bar

dzo. – Patrzy

łam, jak słońce nur

ku

je w wo

dach zato

ki, a po

tem obró

ci

łam

się i po

cało

wałam go. W brzu

chu czu

łam mo

ty

le, któ

re ni

gdy nie znik

nę

ły. Mam

nadzie

ję, że nie od

le

cą.


16/250

WRZE SIEŃ

– Hej.

– Cześć.

– Obu

dzi

łaś się?

– Nie cał

kiem. Mo

ment, co ty tu ro

bisz? – Złapałem wcze

śniej

szy lot. Stę

sk

ni

łem się.

– Mmm, ja też.

– Och, Caro

li

ne. Co masz na… albo i nie masz?

– Jest za go

rąco na pi

żamę.

– To bar

dzo do

brze – szep

nął.

Cie

szy

ło mnie cie

pło jego ciała obok mo

je

go po

mi

mo panu

jące

go go

rąca. Prze

‐

su

wał dłońmi po mo

jej talii w dół, do bio

der. Po

ję

ku

jąc, wy

gię

łam się w jego stro

‐nę. Moje ciało zawsze re

ago

wało na jego do

tyk. Na chwi

lę prze

rwał pieszczo

ty, aby

po

to

warzy

szyć mi w nago

ści. Przy

war

łam do nie

go, kie

dy po

nownie po

ło

żył się za

mną, pod

nie

co

ny i go

to

wy, aby mnie ko

chać.

Pewny

mi i po

bu

dzający

mi ru

chami gładził moje pier

si. Wie

dział, jaką re

ak

cję

wy

wo

ła. Lek

ko wsu

nął rękę mię

dzy moje uda i kładąc moją nogę na swo

im bio

‐

drze, otwo

rzył mnie.

– Tak? – spy

tał szep

tem. Po

czu

łam cie

pło jego od

de

chu na skó

rze.

– Tak – po

twier

dzi

łam i wplo

tłam dło

nie w jego wło

sy. Z ję

kiem wszedł wemnie. Westchnę

łam, czu

jąc, jak twar

dy i nie

ustę

pli

wy wdzie

rał się tam, gdzie jego

miej

sce.


17/250

O

ROZDZIAŁ PIERWSZY

, tak.

Łup.

– O, tak.

Łup, łup.

– Caro

li

ne, nie mów w ten spo

sób, kie

dy je

stem tak dale

ko od cie

bie – wy

du

sił

z sie

bie Si

mon stłu

mio

nym gło

sem. Brzmiał jak zawsze odu

rzająco.

– Głup

tasie, cho

dzi mi o wale

nie w ścianę po dru

giej stro

nie.

– Kto tam jest? – Facet z mło

tem. Szko

da, że go nie wi

dzisz. Jest wiel

ki.

– Bar

dzo cię pro

szę, nie mów mi o mło

cie inne

go face

ta.

– To wracaj do domu i zaskocz mnie swo

im – rzu

ci

łam ze śmie

chem, zamy

ka‐

jąc drzwi do gabi

ne

tu, aby zmi

ni

mali

zo

wać hałas. Już nie

dłu

go to po

mieszcze

nie

prze

stanie być moim biu

rem. Prze

no

si

łam się do inne

go świata. A do

kład

nie na

dru

gi ko

niec ko

ry

tarza. Stąd to wale

nie: re

mont mo

je

go no

we

go miejsca pracy.

Więk

sze po

mieszcze

nie, biu

ro narożne, tuż obok gabi

ne

tu Jil

lian – mo

jej sze

fo

weji właści

ciel

ki fir

my. Dzię

ku

ję bar

dzo. Lep

szy wi

dok na zato

kę i prawie dwa razy

wię

cej prze

strze

ni z małym przed

po

ko

jem, któ

ry miał być miej

scem dla ewentu

al

‐

ne

go przy

szłe

go staży

sty.

Pewne

go dnia mogę do

stać staży

stę. Czy to naprawdę moje ży

cie?

– Będę w domu ju

tro. Dasz radę do tego czasu my

śleć o moim mło

cie? – spy

‐

tał. Po

patrzy

łam na kalendarz sto

jący na biur

ku z zakre

ślo

ną datą po

wro

tu Si

mo

‐

na.

– Zro

bię, co w mo

jej mocy, ko

chany, ale nie masz po

ję

cia, jak po

kaźny ze

stawnarzę

dzi ma ten facet. Ni

cze

go nie obie

cu

ję. – Si

mon jęk

nął, a ja się ro

ze

śmiałam.

Uwiel

biam znę

cać się nad nim po

przez te wszyst

kie stre

fy czaso

we. – I nie zapo

‐

mnij o pre

zencie dla mnie.

– Czy kie

dy

kol

wiek zapo

mniałem?

– Nie, je

steś tro

skli

wy, prawda?


18/250

– Ty tak

że nie zapo

mnij o moim pre

zencie – rzu

cił roznamięt

nio

nym to

nem.

– Ró

żo

wa ko

szul

ka nocna jest przy

go

to

wana. Będę ją miała na so

bie, kie

dy

wró

cisz.

– A ja będę w, na, pod… Kur

czę, mu

szę le

cieć. Tak

sówka przy

je

chała.

– Do

kończy

my tę fi

ne

zyj

ną konwer

sację twarzą w twarz. Ko

cham cię – rzu

ci

‐łam na po

że

gnanie.

– Też cię ko

cham, skar

bie – po

wie

dział i rozłączył się.

Przez chwi

lę wpatry

wałam się w te

le

fon i wy

obrazi

łam so

bie Si

mo

na na dru

‐

gim końcu świata w To

kio. Tego roku zgro

madził wię

cej punk

tów w pro

gramie

dla czę

sto po

dró

żu

jących niż więk

szość lu

dzi w czasie całe

go swo

je

go ży

cia, a miał

już zare

zer

wo

wane ter

mi

ny do końca roku.

Nadal uśmie

chałam się do aparatu, kie

dy do drzwi zapu

kała Jil

lian, od razu

wcho

dząc i siadając na rogu biur

ka. – Co ci cho

dzi po gło

wie? – zapy

tałam, od

ry

wając zwię

dły płatek róży z bu

kie

‐

tu, któ

ry stał w wazo

nie obok miejsca, gdzie Jil

lian po

sadzi

ła swój odziany

w kaszmir ty

łek.

– Wi

dzę, że to

bie cho

dzi coś po gło

wie. Czy to Si

mon dzwo

nił? – spy

tała, kie

‐

dy uśmiech

nę

łam się sze

ro

ko. – Tyl

ko on sprawia, że two

ja twarz tak pro

mie

nie

je.

– Po

wtó

rzę: co ci cho

dzi po gło

wie, Jil

lian? – po

no

wi

łam py

tanie, wbi

jając

w nią lek

ko ołó

wek.

– Coś, co może rozpro

mie

nić cię jeszcze bar

dziej, cho

ciaż już te

raz masz cie

ka‐

wy od

cień zupy po

mi

do

ro

wej – dro

czy

ła się.

– Czy twój narze

czo

ny, tak jak każdy, kto z tobą pracu

je, również uważa, że je

‐

steś bar

dzo iry

tu

jąca?

– On ma mnie za znacznie bar

dziej wku

rzającą. Go

to

wa na ważne wie

ści czy

wo

lisz nadal się mnie cze

piać?

– Zaskocz mnie – po

wie

działam z westchnie

niem.

Uwiel

biam moją sze

fo

wą, ale ma skłonność do nie

co te

atral

nych zacho

wań. Naprzy

kład w ze

szłym roku, kie

dy bawi

ła się w swat

kę dla mnie i Si

mo

na, przez cały

czas udawała, że o ni

czym nie wie. Ale miała do

bre ser

ce, któ

re w stu pro

centach

i bezgranicznie nale

żało do Benjami

na, spe

cjali

sty od ventu

re capi

tal. Byli ze sobą

od lat i w końcu za kil

ka ty

go

dni mie

li wejść w związek mał

żeński, a o ich ślu

bie

mó

wi

ło całe San Franci

sco. Benjamin był nie

zaprze

czal

nie go

rącym to

warem, przy


19/250

któ

rym razem z przy

jaciół

kami chi

cho

tały

śmy i zapo

mi

nały

śmy słów. Jil

lian wie

‐

działa, że wszyst

kie pod

ko

chu

je

my się w jej mężczyźnie, i dla żar

tów wy

ko

rzy

sty

‐

wała tę wie

dzę prze

ciwko nam. Nareszcie miała zo

stać żoną face

ta naszych ma‐

rzeń, a po

tem wy

je

chać w wy

marzo

ną po

dróż po

ślubną po Eu

ro

pie.

– Pamię

tasz zle

ce

nie, któ

re ro

bi

ły

śmy ze

szłej wio

sny dla Mak

sa Cam

de

na? Ten wik

to

riański dom nad mo

rzem, któ

re

go od

no

wie

nie pro

jek

to

wały

śmy przed ślu

‐

bem jego cór

ki?

– Tak, dał jej go w pre

zencie. Kto robi takie rze

czy?

– Max Cam

den, któżby inny. W każdym razie ma również stary ho

tel Clare

‐

mont w Sau

sali

to i szu

ka fir

my pro

jek

to

wej, któ

ra go od

świe

ży i tro

chę uno

wo

‐

cze

śni.

– Su

per! Zło

ży

łaś już ofer

tę? – zapy

tałam, wy

obrażając so

bie nie

ru

cho

mość.

Ho

tel od po

cząt

ku ubie

głe

go wie

ku stoi tuż przy głównej dro

dze w Sau

sali

to i jestjed

nym z nie

wie

lu, któ

re prze

trwały wiel

kie trzę

sie

nie zie

mi.

– Nie, bo ty to zro

bisz. Bę

dziesz głównym pro

jek

tantem, je

śli ofer

ta zo

stanie

przy

ję

ta – wy

jaśni

ła. – My

ślisz, że mo

głabym się pod

jąć takie

go cze

goś? Tuż przed

własnym we

se

lem? Nie zre

zy

gnu

ję z po

dró

ży po

ślubnej dla pracy, zbyt wie

le wa‐

kacji w ciągu ostat

nich lat od

puszczałam.

– Ja? Nie, nie, nie. Nie je

stem go

to

wa. Ty też zresztą nie. Jak mo

głaś o tym

w ogó

le po

my

śleć? – Jąkałam się, a ser

ce pod

cho

dzi

ło mi do gar

dła. To two

ja

chwi

la, ko

chana.

– Pro

szę cię, dasz radę. – Jil

lian lek

ko szturch

nę

ła mnie sto

pą. – Czu

jesz? To ja

wy

ko

pu

jąca cię z gniazda.

– Hmm, tak. Już dawno z nie

go wy

fru

nę

łam, ale to co inne

go – bro

ni

łam się,

przy

gry

zając ołó

wek, któ

ry sze

fo

wa wy

ję

ła mi z ust.

– Sądzisz, że dałabym ci zle

ce

nie, gdy

byś nie była na to go

to

wa? Przy

znaj, że

cho

ciaż tro

chę je

steś pod

ekscy

to

wana.

Przy

łapała mnie. Zawsze chciałam zre

ali

zo

wać coś am

bit

ne

go, ale zo

stać głów‐nym pro

jek

tantem przy od

nawianiu całe

go ho

te

lu?

– Wiem, że pro

szę o wie

le, bo bę

dziesz miała też na gło

wie całą tę szop

kę pod

‐

czas mo

jej po

dró

ży. Naprawdę my

ślisz, że to za dużo do ogar

nię

cia?

– No, ja, no – wy

du

kałam, bio

rąc głę

bo

ki wdech. Kie

dy naj

pierw zapro

po

no

wa‐

ła mi zaję

cie się biu

rem pod

czas jej nie

obecno

ści, cho

dzi

ło o sprawy typu do

pil

no

‐


20/250

wanie, czy alarm był włączo

ny na ko

niec dnia i czy Ash

ley zamó

wi

ła mleczko do

kawy. W miarę napły

wania zle

ceń li

sta obo

wiązków się wy

dłu

żała, ale nadal była

do okieł

znania. A te

raz to.

Po

zwo

li

łam, żeby jej sło

wa do mnie do

tar

ły. Czy po

trafi

łabym to zro

bić? Wy

‐

glądało na to, że Jil

lian tak uważała. – Hmm.

Wy

obrazi

łam so

bie ho

tel: wspaniałe światło, świet

na lo

kali

zacja, ale wy

magał

ge

ne

ral

ne

go re

montu. Już zastanawiałam się nad do

bo

rem ko

lo

rów. Jil

lian dźgnę

‐

ła mnie ołówkiem.

– Dalej, Caro

li

ne. Halo. – Sze

fo

wa po

machała mi ręką przed oczami.

Uśmiech

nę

łam się do niej.

– Wcho

dzę w to. Zgadzam się – po

wie

działam, a w gło

wie miałam już mnó

‐

stwo po

my

słów.Sze

fo

wa od

wzajem

ni

ła uśmiech i stuk

nę

ły

śmy się pię

ściami.

– Po

infor

mu

ję ze

spół, że bę

dziesz nas re

pre

zento

wać.

– Raczej wy

mio

to

wać – rzu

ci

łam, tyl

ko czę

ścio

wo żar

tu

jąc.

– Do

bierz od

po

wied

nie zasło

ny, a wszyst

ko bę

dzie do

brze. A te

raz uczci

my tę

de

cy

zję, wy

bie

rając pio

senkę, w rytm któ

rej pój

dę do oł

tarza. – Z kie

sze

ni wy

ję

ła

iPo

da i zaczę

ła prze

wi

jać li

stę utwo

rów.

– Czy mam to w zakre

sie obo

wiązków służbo

wych?

– Że speł

niasz moje zachcianki? Tak, prze

czy

taj swo

ją umo

wę. Więc, kie

dy

będę szła do oł

tarza, w tle po

winno brzmieć…

Gdy zaczy

nała gadać o ślu

bie, nie można było jej po

wstrzy

mać. Po

mi

mo że ko

‐

tło

wało mi się w my

ślach, od

prę

ży

łam się nie

co. To two

ja wiel

ka chwi

la, dziewczy

‐

no, i dasz so

bie radę.

Prawda?

***

Po

po

łu

dnie spę

dzi

łam na przy

go

to

waniach do opraco

wania chwy

tli

wej ofer

ty

dla Mak

sa Cam

de

na. Kie

dy prze

glądałam ar

chi

wal

ne zdję

cia ho

te

lu i jego oto

cze

‐

nia, po

my

sły same przy

cho

dzi

ły mi do gło

wy. Jeszcze nie w peł

ni ukształ

to

wane,

ale ukie

runko

wu

jące mnie w stro

nę cie

kawych rozwiązań. Wiem, że re

pu

tacja Jil

‐

lian nada im więk

szej mocy. Każdy, kto był na tyle do

bry, aby dla niej praco

wać,


21/250

zazwy

czaj do

stawał w pakie

cie do

dat

ko

we zaufanie. Ale i tak cho

dzi o to, czyj po

‐

mysł okaże się naj

lep

szy, i chcę, aby mój był im

po

nu

jący.

Nadal zamy

ślo

na nad pro

jek

tem, prze

krę

całam klucz w drzwiach do mieszka‐

nia, kie

dy z jego wnę

trza do

bie

gło mnie głu

che tąp

nię

cie i zbli

żający się od

głos

stu

kających o pod

ło

gę pazu

rów.Cli

ve.

Kie

dy we

szłam, przy

wi

tał mnie mój cu

downy kot, mój mały kawałek nie

ba.

Mię

dzy no

gami ko

tło

wała mi się po

mru

ku

jąca kul

ka szare

go fu

tra.

– Cześć, sło

dziaku. By

łeś dziś grzeczny? – spy

tałam i schy

li

łam się, aby po

gła‐

dzić jego mięk

kie fu

ter

ko.

Zro

bił koci grzbiet, pod

su

wając się pod moją dłoń i po

twier

dzając, że był

grzecznym i ko

chanym kot

kiem. Po

mru

kami i świer

go

tami dał mi re

pry

mendę za

po

zo

stawie

nie go same

go na ty

siąc lat i zapro

wadził mnie do kuch

ni.Rozmawiali

śmy, kie

dy przy

go

to

wy

wałam mu je

dze

nie, co oczy

wi

ście mu

siało

nastąpić natych

miast. Konwer

sacja do

ty

czy

ła zwy

kłych, co

dziennych te

matów, czy

‐

li jakie ptaki dziś wi

dział przez okno, czy kłę

by ku

rzu wy

szły spod łóżka i czy zna‐

lazłam ukry

te w panto

flach zabawki. Co do ostat

nie

go te

matu okazał się raczej

mało rozmowny.

Jak już miał kar

mę w mi

sce, zaczął mnie zu

peł

nie igno

ro

wać, więc skie

ro

wa‐

łam się do sy

pial

ni, żeby prze

brać się w coś wy

god

ne

go. Zdej

mu

jąc golf, po

de

‐

szłam do ko

mo

dy z lu

strem, aby wy

jąć z niej spodnie dre

so

we. Kie

dy wy

ciągnę

‐

łam ręce z rę

kawów bluzki, ser

ce zamar

ło mi w pier

siach, bo w lu

strze zo

baczy

‐

łam od

bi

cie ko

goś, kto sie

dział na moim łóżku. Zadziałał instynkt samo

zacho

waw‐

czy i obró

ci

łam się w jego stro

nę z zaci

śnię

ty

mi pię

ściami, go

to

wa do pod

nie

sie

‐

nia rabanu.

Wraz z pierwszym cio

sem do

tar

ło do mnie, że na łóżku sie

dzi Si

mon.

– Spo

koj

nie, Caro

li

ne. Co to ma być, do diabła?! – wrzasnął, do

ty

kając swo

jej

szczę

ki. – Co to ma być? Do cho

le

ry, Si

mon! Co ty tu ro

bisz?! – również krzy

czałam.

Do

brze wie

dzieć, że w razie rze

czy

wi

ste

go ataku nie sparali

żo

wało

by mnie.

– Wró

ci

łem wcze

śniej, żeby zro

bić ci nie

spo

dziankę – wy

jaśnił, masu

jąc twarz

i krzy

wiąc się.


22/250

Ser

ce nadal biło mi jak oszalałe. Kie

dy pró

bo

wałam się uspo

ko

ić, w rogu zo

ba‐

czy

łam walizkę, któ

rą prze

oczy

łam, wcho

dząc do po

ko

ju. Po

patrzy

łam na sie

bie

i zo

riento

wałam się, że nadal mam na so

bie golf, któ

ry opatu

la moją szy

ję jak sza‐

lik.

– Mo

głabym cię zabić! – po

nownie krzyk

nę

łam, mocno po

py

chając Si

mo

na naple

cy. – Wy

straszy

łeś mnie na śmierć, głup

ku!

– Chciałem zawo

łać, że

byś wie

działa, że tu je

stem, ale wte

dy omi

nę

łaby mnie

cała rozmo

wa z Cli

ve’em. Nie chciałem prze

szkadzać. – Uśmie

chał się i gładził

mój brzuch.

– Zdraj

ca! – wrzasnę

łam w stro

nę kuch

ni. – Mo

głeś dać mi znać, że ktoś tu

jest, ty nędzny fu

trzany stró

żu!

W od

po

wie

dzi usły

szałam beznamięt

ne miauk

nię

cie.

– Nie je

stem zwy

kłym kto

siem. Wy

daje mi się, że jed

nak mam nie

co więk

szy status niż to – po

wie

dział, cału

jąc de

li

kat

nie moją szy

ję. – To jak? Przy

wi

tasz się

ze swo

im chło

pakiem, któ

ry prze

le

ciał pół świata, aby po

kazać ci swój mło

tek, czy

może zno

wu mi przy

ło

żysz?

– Jeszcze nie wiem. Nie ochło

nę

łam. Ser

ce mi wali, czu

jesz? – spy

tałam, przy

‐

kładając jego dłoń do swo

jej pier

si.

Tyl

ko po to, aby po

czuł bi

cie mo

je

go ser

ca. Jasne, że tak. Tyl

ko po to. Tak na‐

prawdę ser

ce było prze

szczę

śli

we, że Si

mon wró

cił wcze

śniej. Ono lu

bi

ło takie ro

‐

mantyczne spo

tkania. Inne czę

ści mo

je

go ciała również wy

dawały się zado

wo

lo

ne.

– Wi

dzisz, a ja my

ślałem, że ono tak bije z mo

je

go po

wo

du – od

parł, tłu

miąc

śmiech, wo

dząc no

sem po mo

jej szyi i ciągle wsłu

chu

jąc się w moje ser

ce.

– Mo

żesz po

marzyć, Wal

l

bange

rze – od

po

wie

działam, udając obo

jęt

ność. A se

‐

rio? Ser

ce we

szło w rytm Si

mo

na i stu

kało dla nie

go. A sko

ro mowa o stu

kaniu.

– Czy

li wró

ci

łeś wcze

śniej, aby zo

baczyć swo

ją starą Caro

li

ne? – wy

szep

tałam

mu do ucha, lu

bieżnie go cału

jąc. Mocniej złapał mnie za bio

dra i po

prawił się na

łóżku. – Tak.

– Mo

żesz po

móc mi z tym gol

fem?

– Tak.

– A po

tem po

każesz mi swój mło

tek? – zapy

tałam, wtu

lając się w nie

go i siada‐

jąc na nim okrakiem. W od

po

wie

dzi wy

piął bio

dra w górę, dając mi po

czuć to na‐


23/250

rzę

dzie. Ro

ze

śmiałam się. – Mmm, zapo

wiedź wale

nia?

Zdjął ze mnie golf i rozpiął stanik, a moje pier

si rozlały się przed jego rozpalo

‐

nym spoj

rze

niem.

– Żad

nych py

tań wię

cej – rozkazał i usiadł pode mną, przy

ciągając mnie bli

żej.

Tuż przed tym, jak po

ło

żył mnie na ple

cach, ge

stem po

kazałam, że zamy

kambu

zię na kłód

kę. Mat

ko, ko

cham tego face

ta.

Jego usta tańczy

ły na mo

jej skó

rze, od czasu do czasu kąsał mnie, wie

dząc, że

w ten spo

sób szybko mnie rozpali. Zro

zu

miałam. Też się za nim stę

sk

ni

łam. Wy

‐

gię

łam się pod nim, przy

wie

rając mocniej do jego ciała. Wier

ci

łam się i krę

ci

łam,

aby wejść z nim w jak najwięk

szy kontakt. Chciałam czuć do

tyk jego skó

ry. Po

roku nadal po

trafił po

walić mnie na ko

lana jed

nym do

ty

kiem, po

całunkiem lub

spoj

rze

niem.

Pchnę

łam go, po

nownie zmie

niając po

zy

cję i szar

piąc za spodnie. – Zdjąć, te

raz – rozkazałam.

Kie

dy od

piął zamek i gu

zi

ki, zdar

łam z nie

go dżinsy i zo

baczy

łam, że po

now‐

nie mój mężczy

zna przy

szedł bez maj

tek.

Od

no

si

łam wraże

nie, że uro

dził się po to, aby do

pro

wadzać mnie do białej go

‐

rączki.

Jed

ną ręką mocno złapałam jego pe

ni

sa. By

łam go

to

wa na oso

bi

stą po

dróż do

‐

oko

ła świata.

– Cho

ler

nie się stę

sk

ni

łem – wy

szep

tał.

Jak wy

głod

niała cało

wałam i li

załam jego szczu

płe i sil

ne ciało. Gładził mnie po

po

liczkach, aż w końcu od

gar

nął mi wło

sy z twarzy. Chciał mnie wi

dzieć.

Wzię

łam go w usta, całe

go. Zaci

snął wple

cio

ne w moje wło

sy dło

nie, zatrzy

mu

‐

jąc mnie w tej po

zy

cji, tak jak tego pragnął.

– Mmm, Caro

li

ne – ję

czał, de

li

kat

nie po

ru

szając bio

drami. De

li

kat

nie, aku

rat.

Nie tak bę

dzie prze

bie

gało to przed

stawie

nie.

Wy

ję

łam go z ust, a po

tem mocno wsu

nę

łam z po

wro

tem. Pie

ści

łam Si

mo

nadłońmi, zmie

niając siłę uści

sku, aby nie mógł prze

wi

dzieć, co go cze

ka. Drażni

łam

ję

zy

kiem i ustami. Uwo

dzi

łam. Ku

si

łam, aż z jego nie

ziem

skich ust zaczę

ły wy

do

‐

by

wać się ci

che wul

gar

ne sło

wa. Wie

działam też, że te same war

gi do

ko

nają słod

‐

kiej ero

tycznej ze

msty na każdym fragmencie mo

je

go ciała.


24/250

Uwiel

białam Si

mo

na w takim stanie. Uwiel

białam to, że po

trafi

łam go do

pro

‐

wadzić do szaleństwa. Zanim do

szedł, pod

ciągnął mnie w górę i zdjął mi majt

ki,

nie cze

kając na ewentu

al

ne pro

te

sty.

Po

tem zadarł mi do góry spód

ni

cę i rozwarł moje nogi. Przy

glądał mi się

prze

szy

wająco tymi swo

imi szafi

ro

wy

mi oczami. Pie

ścił mnie pal

cami, pro

wadzącje we mnie, aż zaczę

łam ję

czeć, dy

szeć i cała się trząść z rozko

szy.

– Pięk

nie tak wy

glądasz – wy

szep

tał, a ja krzyk

nę

łam.

– Chcę cię, Si

mon. Pro

szę. Chcę! – By

łam go

to

wa wy

rwać so

bie wło

sy z gło

wy,

gdy

bym wie

działa, że dzię

ki temu wej

dzie we mnie szybciej.

Kie

dy wsu

nął się do środ

ka, zu

peł

nie prze

stałam my

śleć. Tyl

ko czu

łam jego

twar

dość i siłę, gdy mocno się we mnie po

ru

szał.

– Chry

ste, to jest nie

samo

wi

te – po

ję

ki

wałam, po

zwalając, aby całą mną za‐

wład

nął.Zmie

nił po

zy

cję, tak że ja by

łam na gó

rze, i wbi

jał się we mnie mocno, co bar

‐

dzo mi się po

do

bało.

Później, kie

dy le

że

li

śmy spo

ce

ni, Si

mon zapy

tał mnie, jak po

do

bał mi się jego

mło

tek.

Do

sko

nałość tego wszyst

kie

go prze

cho

dzi

ła ludzkie po

ję

cie.


25/250

R

ROZDZIAŁ DRUGI

ano wy

do

stałam się spod cię

żaru ciała śpiące

go Si

mo

na. Wie

czo

rem po dru

‐giej rundzie z młot

kiem mój mężczy

zna opadł na mnie wy

czer

pany i… Mo

‐

ment. Wie

cie, jak w ro

mansi

dłach pi

szą, że wy

kończo

ny facet bez sił opadł na

dziewczy

nę? Do

rzućcie do tego wie

lo

go

dzinny lot, a zro

zu

mie

cie, co stało się z Si

‐

mo

nem. Do

słownie padł, zaspo

ko

jo

ny i zmę

czo

ny zmianą czasu. Le

d

wo udało mi

się nastawić bu

dzik przed tym, jak prawie dzie

więćdzie

siąt kilo cie

płe

go ciała

przy

gnio

tło mnie do mate

raca.

Ale je

śli spę

dzacie dłu

gie ty

go

dnie bez tych dzie

więćdzie

się

ciu ki

lo

gramów

w łóżku, to prawda jest taka, że spanie pod takim przy

kry

ciem to miłe uczu

cie. A przy

naj

mniej le

że

nie obok nie

go. Uwiel

białam Si

mo

na, ale ko

chałam tak

że swo

‐

je ciało.

Po nakar

mie

niu Cli

ve’a wzię

łam szybki prysznic. Ubrałam się, a on już zdążył

zająć swo

je miejsce w oknie, pil

nu

jąc oko

li

cy. Zawiązu

jąc wil

got

ne wło

sy w ku

cyk,

po

dzi

wiałam Si

mo

na, któ

ry pi

ło

wał drewno w śnie o drwalu. Ciem

ne, rozczo

chra‐

ne prze

ze mnie wło

sy opadały mu na czo

ło. Mocno zary

so

wany nos, nie

samo

wi

cie

kształt

ne po

liczki, kil

ku

dnio

wy zarost wart grze

chu i peł

ne usta, któ

re wie

lo

krot

‐nie wy

śpie

wy

wały moje imię, zanim… mmm.

Prze

ciągnę

łam tę chwi

lę po

dzi

wu dla le

żącej przede mną mar

twej natu

ry: wy

‐

ciągnię

tej, z ramio

nami nad gło

wą, umię

śnio

ną klat

ką i słod

ką obiet

ni

cą ukry

tą

pod cienkim nakry

ciem.

Po

trząsnę

łam gło

wą, aby się ogar

nąć, i usiadłam na łóżku obok nie

go. Coś wy

‐

mam

ro

tał przez sen i się

gnął w moją stro

nę. Uśmiech

nę

łam się i dałam się złapać

w senny uścisk niedźwie

dzia. Cało

wałam go w czo

ło, do

pó

ki nie otwo

rzył swo

ich

pięk

nych nie

bie

skich oczu. – Dzień do

bry, ko

chanie – po

wie

działam z uśmie

chem, kie

dy przy

tu

lił się do

mnie jeszcze mocniej. Znałam tę zagrywkę. Nie miałam te

raz czasu na taką zaba‐

wę. – Nie, nie. Mu

szę iść. Dziewczy

ny na mnie cze

kają.

Na śniadanie z mo

imi dwie

ma naj

lep

szy

mi przy

jaciół

kami, Mimi i So

phią, za‐

wsze znaj

dy

wałam czas nie

zależnie od tego, czy Wal

l

banger był w domu, czy nie.


26/250

– Co? Zamie

rzasz wyjść? Do

pie

ro co wró

ci

łem – narze

kał wciąż zaspany.

– Umó

wi

łam się na śniadanie z dziewczy

nami. Miałeś wró

cić do domu do

pie

‐

ro ju

tro, pamię

tasz?

– Ale je

stem tu te

raz – mam

ro

tał, le

d

wie utrzy

mu

jąc otwar

te oczy.

– Zo

stań i wy

śpij się. Wiem, że je

steś bar

dzo zmę

czo

ny – szep

nę

łam, po

now‐nie cału

jąc go w czo

ło, i opatu

li

łam go koł

drą. Bez wąt

pie

nia była to pewna strata,

bo, sami wie

cie, Si

mon w łóżku? To grzech zakry

wać takie ciało.

W końcu po

wier

cił się na po

duszkach i wy

god

nie uło

żył.

– Masz rację – po

wie

dział, sze

ro

ko zie

wając.

Uśmiech

nę

łam się, a on po

nownie zapadł w sen.

Po

de

szłam do wyj

ścia i wkładając kurt

kę, ski

nę

łam gło

wą na kota.

– Wszyst

ko w po

rząd

ku? – Cli

ve patrzył przez okno, ale od

wró

cił się w moją

stro

nę. Mru

gnął i dałabym gło

wę, że wzru

szył ko

ci

mi ramio

nami.Uśmie

chając się, zo

stawi

łam mo

ich chłop

ców i po

szłam na śniadanie z przy

ja‐

ciół

kami.

***

– Po

pro

szę o jajeczni

cę z dwóch jajek, do

brze ścię

tą. Tost z chle

ba wie

lo

ziar

ni

‐

ste

go z masłem orze

cho

wym, ku

bek owo

ców i kawę.

– Dla mnie omlet z białek ze szpi

nakiem, po

mi

do

rami i se

rem feta. Bez chle

‐

ba. I jeszcze tru

skawko

we smo

othie.

– Ja pro

szę duży talerz go

frów z po

le

wą jago

do

wą i bitą śmie

taną, plaste

rek

be

ko

nu, tro

chę kieł

basy i mle

ko cze

ko

lado

we. Czy mogę tak

że do

stać osobno pud

‐

ding ry

żo

wy?

Na śniadania z Mimi i So

phią spo

ty

kały

śmy się od pierwsze

go roku w Ber

ke

‐

ley. Znały

śmy się na wy

lot, tak do

brze, że na pod

stawie zamó

wio

nych dań po

trafi

‐

ły

śmy okre

ślić swo

je nastro

je.

Wy

mie

ni

ły

śmy z Mimi zdzi

wio

ne spojrze

nia, sły

sząc, co zamawia So

phia, aleszybko zaję

ły

śmy się bu

do

waniem dom

ków z żel

ków. Było to skom

pli

ko

wane za‐

danie, a kil

ka bu

dowli już stało przed nami. Wzru

szy

łam ramio

nami, kie

dy Mimi

kiwnę

ła gło

wą w stro

nę So

phii, pró

bu

jąc zachę

cić mnie do pod

ję

cia te

matu.

– Skończmy już rozmo

wę o mnie i po

daj

cie mi żel

ki ze sto

łu za wami – od

‐

szcze

kała So

phia, pod

no

sząc wzrok znad swo

je

go żel

ko

we

go miasta. Westchnę

‐


27/250


28/250

Dlate

go razem z Mimi po pro

stu wspie

rały

śmy przy

jaciół

kę, kie

dy rozpadł się

jej świat.

Wszyst

ko zaczę

ło się pewnej nocy, kie

dy So

phia do mnie zadzwo

ni

ła. Było już

po pół

no

cy. Cały czas prze

kli

nała. Szewcy całe

go świata by

li

by dum

ni. Udawało mi

się wy

łapy

wać po

je

dyncze zwro

ty w ro

dzaju „pie

przo

ny zdraj

ca” i „zadu

fany gno

‐jek” oraz „urwę mu jaja”. Kie

dy do mnie szła, prze

kleństwa nie

co słabły, a łzy pły

‐

nę

ły rzę

si

ście. Od

rzu

ci

ła moją pro

po

zy

cję zaparze

nia her

baty, wzię

ła łyk szkockiej

i opo

wie

działa, co się stało. Zanim do

łączy

ła do nas Mimi, wszyst

ko już wie

dzia‐

łam.

Neil spo

tkał się na ko

lacji z dawną dziewczy

ną. Po

si

łek prze

szedł w drinki,

a te prze

ro

dzi

ły się w cało

wanie. Albo w po

cału

nek – w zależno

ści od tego, kto

opo

wiadał tę hi

sto

rię. Nie

mniej jed

nak to dlate

go wrzu

ci

ła mu klu

czy

ki od samo

‐

cho

du do to

ale

ty i spu

ści

ła wodę. Wszy

scy by

li

śmy bar

dzo zasko

cze

ni. Sprawiali wraże

nie takich szczę

śli

wych,

do

sko

nale do

branych i po

zy

tywnie zakrę

co

nych. Neil był ko

mentato

rem lo

kal

nych

wy

darzeń spor

to

wych dla NBC. Przy

stoj

ny, słod

ki, lu

biany, mający sze

ro

kie zain‐

te

re

so

wania, wspaniały facet. Któ

ry okazał się zdraj

cą. Nikt się tego nie spo

dzie

‐

wał.

Wście

kła So

phia ze

rwała z nim od razu. Od

mawiała spo

tkań, nie od

bie

rała te

‐

le

fo

nów oraz zakazała jakich

kol

wiek kontak

tów przez Si

mo

na albo Ry

ana. Była

wku

rzo

na, po

tem stała się bar

dzo smut

na, a te

raz…

Cóż, mi

nę

ło kil

ka ty

go

dni, a ona sie

działa w re

stau

racji w pi

żamie, z rozczo

‐

chrany

mi wło

sami opadający

mi na opuch

nię

tą od płaczu twarz, bez maki

jażu

i z kil

ko

ma ki

lo

gramami wię

cej, układając miasto z żel

ków. Cu

downe dziecko sce

‐

ny mu

zycznej, wio

loncze

list

ka or

kie

stry sym

fo

nicznej San Franci

sco. Jed

na z naj‐

pięk

niej

szych i naj

bar

dziej speł

nio

nych ko

biet w całym stanie właśnie zrzu

cała

śnieg na żel

ko

we miasto. O rany, nie łu

pież, ale cu

kier z to

re

bek.

– So

phia, prze

stań. Prze

stań. Prze

stań! – wrzasnę

łam i złapałam ją za dłoń,przez co białe kryształ

ki rozsy

pały się do

oko

ła. – Wy

star

czy. Ko

niec ze skwaszo

ną

miną. Ko

niec z cho

waniem się. To że

nu

jące.

– Właśnie! – wtrąci

ła Mimi.

– Po

ważnie, to trwa zde

cy

do

wanie za dłu

go. Nie zamie

rzam bawić się w szkol

‐

ną hi

gie

nist

kę, ale, ko

bie

to, umyj wło

sy!


29/250

– Właśnie! – po

wtó

rzy

ła Mimi.

– Je

steś cho

ler

nie pięk

na, wspaniała, zaje

bi

sty z cie

bie kąsek. I je

śli pie

przo

ny

Neil nie bę

dzie już z tobą, to kogo to obcho

dzi! Prze

cież i tak je

steś nie

samo

wi

‐

ta! – zakończy

łam ty

radę.

– Właśnie, cho

le

ra! – do

dała Mimi.Przy sto

le zro

bi

ło się ci

cho. So

phia bawi

ła się ostat

nią to

rebką cu

kru, prze

bie

‐

gając po niej pal

cami. W końcu prze

stała i do

kład

nie przyj

rzała się swo

im pa‐

znok

ciom – nie

równo obgry

zio

nym, bez lakie

ru. Westchnę

ła i spoj

rzała na nas. Po

po

liczkach spły

wały jej dwie duże łzy.

– Nie

nawi

dzę go – szep

nę

ła, bio

rąc gło

śny wdech. – I tę

sk

nię za nim.

– Wie

my, ko

chana – po

wie

działa Mimi i złapała ko

le

żankę za rękę.

Po

dałam So

phii ser

wet

kę, któ

rą wy

tar

ła oczy. Po

patrzy

ła na swo

ją blu

zę – po

‐

mię

tą i po

plamio

ną. – Chy

ba śmier

dzę – zauważy

ła, krzy

wiąc się.

– Wie

my, ko

chana – po

wtó

rzy

ła Mimi, co wy

wo

łało pierwszy od ty

go

d

Alice Clayton- Z Tobą Się Nie Nudzę

Documents

Transcript of Alice Clayton- Z Tobą Się Nie Nudzę