AIDS 1. AIDS- oznacza zespół nabytych niedoborów odpornościowych. Jest

to schorzenie układu immunologicznego spowodowane zakażeniem retrovirusem HIV.

2. Jak dochodzi do zakażenia? a)przez kontakt seksualny,

b)przez kontakt z zakażona krwią,

c)z matki na dziecko podczas ciąży , porodu

i karmienia piersią.

Atak wirusa

3. Przyczyną wywołującą chorobę

AIDS jest HIV, czyli ludzki wirus

upośledzenia odporności. Istnieją

dwa typy odpowiedzialne na AIDS:

HIV-1 i HIV-2.

4. Objawy wirusa HIV:

*zaburzenia czucia,

*zaburzenie równowagi,

*bóle głowy

*zmiany zanikowe w korze mózgowej,

*guzy chłonne (chłoniaki),

*gruźlica,

*bóle brzucha, biegunki

* w jamie ustnej opryszczka

*na skórze często pojawiają się wykwity półpaśca

5. Jak leczyć?

W leczeniu stosuje się najczęściej leki tzw. antyretrowirusowe, które

hamują namnażanie się wirusów wewnątrz zdrowych komórek. Jednakże

leczenie często powoduje wystąpienie skutków ubocznych -od nudności

do poważnych kłopotów z wątrobą, uszkodzenia nerwów i trzustki.

5. Występowanie wirusa:

* Afryka Subsaharyjska

* Europa

* Ameryka Południowa

* Azja

Budowa wirusa HIV

1. nić RNA

2. enzym odwrotna transryptaza

3. enzym integraza

4. zewnętrzna otoczka wirusa

utworzona:

a. ze struktur lipidowych,

b. z białka,

5. rdzeń zbudowany z białka,

6. otoczka rdzenia

Źródła : http://www.psseswidnica.pl/szczepienia/hiv.php, www.wikipedia.pl,

www.aids.gov.pl

Ebola

Co wywołuje Ebole?

Wywoływana jest przez wirus Ebola, który jest zaliczany do rodziny filowirusów.

Sklasyfikowano cztery jego biotypy, z których trzy (Ebola-Zaire, Ebola-Sudan, Ebola-Ivory Coast) są

chorobotwórcze dla człowieka i wywołują afrykańską gorączkę krwotoczną. Jest to jedna z

najgroźniejszych chorób zakaźnych. Większość przypadków kończy się śmiercią z wykrwawienia.

Naturalnym rezerwuarem są prawdopodobnie gryzonie i małpy Saba. Najczęściej występuje w krajach

tropikalnych. Okres choroby trwa do ok. 2 tygodni, przy czym śmiertelność waha się w granicach 60 - 90%.

Objawy

Pierwsze objawy gorączki krwotocznej przypominają objawy grypy - wysoka temperatura, bóle mięśni,

biegunka. W miarę postępu chory odczuwa wymioty, bóle brzucha i klatki piersiowej, pojawia się wysypka.

W szczytowej fazie choroby, wirus powoduje zatkanie naczyń włosowatych, co objawia się obfitymi

krwawieniami ze wszystkich jam ciała, a nawet porów skóry. Chory umiera z powodu zbyt wysokiej

temperatury i/lub licznych krwotoków wewnętrznych. Reakcja immunologiczna ze strony organizmu

przychodzi zbyt późno i jest zbyt słaba, aby zahamować postęp wirusa.

W jaki sposób można się zarazić?

Zarażenie następuje po bezpośrednim kontakcie z chorym. Jedyny znany szczep, który przenosi się drogą

kropelkową - Ebola Reston - nie jest szkodliwy dla człowieka.

Gdzie można się zarazić?

Największą liczbę zachorowań zanotowana na terenie Afryki centralnej, w czasie ostatniego

pięćdziesięciolecia wybuchło tam prawdopodobnie sześć epidemii wywołanych różnymi szczepami, w

których zmarło około 750 osób na 1000 zainfekowanych.

Jak leczyć?

Choroba ta jest nieuleczalna, nie ma znanych szczepionek. Jedynym sposobem, aby się nie zarazić jest

profilaktyka. Przyczyny epidemii leżały głównie w obyczajach ludności i bardzo niskim standardzie służby

zdrowia w krajach rozwijających się - używano wielokrotnie tych samych igieł i strzykawek, brak było

podstawowych środków medycznych i przeszkolenia personelu.

Źródła:

www.biolog.pl

www.ebola.medserwis.pl

www.portalwiedzy.onet.pl

GRYPA

Grypa jest chorobą zakaźną, którą wywołują wirusy. Wirusy grypy ulegają częstym zmianom

genetycznym (tzw. mutacjom), co powoduje, że w każdym sezonie wiele osób może zachorować na grypę.

Jak można się zrazić?

Zarażenie grypą następuje drogą kropelkową. Gdy osoba chora na grypę mówi, kaszle lub kicha

wydala niewielkie kropelki śliny razem z wirusem, które trafiają do dróg oddechowych innych osób. W ten

sposób wirus dostaje się do organizmu, a potem zaczyna się rozwijać i powoduje grypę.

Zarażenie może również nastąpić poprzez kontakt bezpośredni. Jeśli chora osoba na grypę dotyka

swoich ust lub nosa, np. podczas oczyszczania nosa chusteczką, na rękach pozostają jej mikroskopijne

ślady śluzu wraz z wirusem. Dotknięcie tą ręką innej osoby powoduje przekazanie wirusów, a następnie ich

rozsiew podczas dotykania ust i nosa np. podczas ziewania.

Osoba chora na grypę zaraża inne osoby już na 2-3 dni przed wystąpieniem objawów grypy, zaraża

także w trakcie występowania objawów ostrej choroby, oraz około 3-5 dni po ich ustąpieniu.

Objawy

Objawy grypy pojawiają się nagle tj. w ciągu kilku godzin. Do najważniejszych należą: wysoka gorączka

(powyżej 38°C), dreszcze, suchy i męczący kaszel, katar, mogą wystąpić krwawienia z nosa, silne

bóle głowy, bóle mięśni, uczucie rozbicia i wyczerpania, brak apetytu . Zwykle nie ma kataru ani

zapalenia spojówek. Nie wszystkie objawy muszą być obecne dla stwierdzenia grypy. Objawy

niepowikłanej grypy ustępują po około tygodniu. Najdłużej utrzymującym się objawem jest kaszel, który

może trwać kolejny tydzień po ustąpieniu ostrych objawów. Również niektóre osoby po przechorowaniu

grypy mogą odczuwać osłabienie przez dłuższy czas.

Mogą wystąpić powikłania. Do najczęstszych należą: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie

zatok, zapalenie ucha, zaostrzenie już istniejących chorób np. chorób układu krążenia (niewydolność

krążenia), chorób układu oddechowego (astma, przewlekłe zapalenie oskrzeli i inne).

Jak leczyć?

W niepowikłanych przypadkach grypy o łagodnym przebiegu można zastosować postępowanie

objawowe. Można zażywać środki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe, środki zmniejszające obrzęk

błony śluzowej jam nosowych. Przy wystąpieniu suchego i męczącego kaszlu można stosować środki

przeciwkaszlowe. Należy odpoczywać w domu, wypijać dużą ilość płynów, zwłaszcza w pierwszej

fazie choroby i podczas gorączki. Uwaga ta odnosi się głównie do dzieci i osób starszych, szczególnie

narażonych na odwodnienie.

Dostępne są leki przeciwwirusowe działające na wirus grypy. Jednak warunkiem powodzenia terapii

jest ich zastosowanie najpóźniej w ciągu czterdziestu ośmiu godzin od pojawienia się pierwszych objawów.

Stosowanie tych leków może być uzasadnione tylko w okresie epidemii grypy.

Źródło: www.grypa.pl

Kłykciny kończyste

Kłykciny kończyste (grec. condyllomata accuminata) to drobnobrodawkowate wykwity najczęściej na

śluzówce przedsionka pochwy, ścianach pochwy i odbycie. U mężczyzn typową lokalizacją jest rowek

zażołędny penisa, ale występują również na napletku i w ujściu cewki moczowej. Nietypową lokalizacją

kłykcin kończystych może być śluzówka czerwieni wargowej, jamy ustnej, migdałków podniebiennych, a u

noworodków urodzonych przez matki z rozległymi kłykciami sromu opisywano kłykciny gardła i krtani

mogące stanowić przyczynę niewydolności oddechowej noworodka. Wykonanie ciecia cesarskiego nie

eliminuje ryzyka przeniesienia infekcji HPV na noworodka, gdyż wirus bez trudu pokonuje barierę

łożyskową. Wielkość ich waha się od 1 mm do 2 cm. W obrazie kolposkopowym pojedyncze kłykciny

wyrastają bezpośrednio z poziomu nabłonka, układają się w rzędy, są prawie równej wysokości, a we

wnętrzu każdej kłykciny można dostrzec naczynie krwionośne o kształcie przypominającym wsuwkę do

włosów.

Czynnikami patogennymi jest w 60% wirus HPV 6, a w 30% wirus HPV 11 przenoszone drogą

płciową. Rzadziej spotykane są infekcje wirusami HPV 16 i 18.

Objawem choroby może być występowanie niekiedy kilku niewielkich grudek (narośli) w okolicach odbytu

lub narządów płciowych. W przypadku większego zaawansowania mogą to być twory "kalafiorowate",

rozległe wykwity wokół i/lub wewnątrz odbytu, również głęboko naciekający guz mogący ulegać

zezłośliwieniu. Zmiany przyodbytowe można zaobserwować samemu. Zmiany wewnątrz odbytu mogą

powodować pieczenie, świąd, uczucie wilgotności, niekiedy niewielkie krwawienie przy defekacji,

sporadycznie niewielki ból. Objawy często pacjenci mylą z dolegliwościami hemoroidalnymi.

Chorobę rozpoznajemy na podstawie badań klinicznych oraz histopatologicznych (wycinek tkanki badamy

pod mikroskopem). Część zakażeń może przebiegać bezobjawowo (bez widocznych dla oka zmian). Duża

część zakażeń wirusami z grupy HPV ustępuje samoistnie dzięki odporności organizmu. Bezobjawowe

zakażenie oraz możliwość wystąpienia naturalnej reakcji odpornościowej u jednego człowieka powoduje, iż

możemy nigdy się nie dowiedzieć, iż zakażenie miało miejsce. Utrzymywane w tym czasie kontakty płciowe

nie dają tej samej gwarancji partnerowi.

Leczenie jest trudne i długotrwałe, istnieje możliwość nawrotów choroby i współistnienie z innymi

chorobami. Leczeniem miejscowym najczęściej zajmują się dermatolodzy. Lekarz może wybrać specjalną

maść lub roztwór przeznaczone do stosowania miejscowego na kłykciny. W przypadku nieskuteczności

leczenia farmokologicznego stosuje się metody chirurgiczne: krioterapia, wycięcie, koagulacja, laser.

Obecnie kriochirurgia jest metodą preferowaną, dzięki niej otrzymujemy najlepsze wyniki w leczeniu kłykcin

kończystych. Innym sposobem jest immunoterapia (rzadziej stosowana - niewielki odsetek odpowiedzi i

koszty). Polega ona na stosowaniu autoszczepionki szczególnie w przypadku zmian rozległych, nawrotów,

nieskuteczności innych metod oraz na podawaniu interferonu (blokowanie replikacji wirusa).

Profilaktyka to m.in. ograniczenie liczby partnerów seksualnych, brak kontaktu z osobami zarażonymi,

regularne wizyty u ginekologa i wykonywanie cytologii u kobiet.

Bibliografia:

1) Tadeusz Pisarski, Położnictwo i ginekologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL,

Warszawa 2002

2) http://www.zdrowemiasto.pl

3) http://www.kolposkopia.pl

Opryszczka

Opryszczka(febra, zimno, skwarka)- to powszechnie występujące i nawracające schorzenie skóry i błon

śluzowych. Wywołuje ją Herpes simplex – wirus, którego nosicielem jest większość z nas.

potrafi „żyć” w naszym organizmie przez kilka lat, aby objawić się w najmniej spodziewanym

momencie(pod wpływem bodźców takich jak stres, zmęczenie czy obniżenie odporności)

lekceważenie jej może być przyczyną różnorakich powikłań

do zakażenia pierwotnego dochodzi zwykle w dzieciństwie

dzięki swej budowie wirus jest samowystarczalny i może atakować wiele typów komórek

ma tendencje do nawrotów

Herpes simplex produkuje białka, które zaburzają prawidłowe działanie układu odpornościowego,

dlatego nie jest on przez niego wykrywalny

groźne może być przeniesienie wirusa z ust do oka, może wtedy dojść do wirusowego zapalenia

spojówki i rogówki, w skrajnych przypadkach prowadzącego nawet do trwałego uszkodzenia wzroku

lub całkowitej jego utraty

Typy:

HSV-1, który wywołuje tzw. opryszczkę wargową. zazwyczaj atakuje jamę ustno-gardłową,

mózg i opony mózgowo-rdzeniowe. Nieleczona dziecięca opryszczka jest bardzo

niebezpieczna i grozi śmiercią.

HSV-2- wywołuje zakażenie narządów płciowych i pozostałych części ciała umiejscowionych

poniżej pasa; mogą nim być też zarażone noworodki, dlatego jeżeli u ciężarnej zostanie on

wykryty lekarz decyduje się na cesarskie cięcie;

narażone na powikłania przy zakażeniu wirusem opryszczki są niemowlęta, osoby starsze,

chorzy na AIDS, cierpiący na białaczkę oraz osoby, które przeszły operację przeszczepu

organów; najpierw na narządach płciowych pojawiają się swędzące pęcherzyki, które

przeobrażają się w bolesne ranki. U kobiet owrzodzenia mogą powstać również w pochwie,

szyjce macicy i w cewce moczowej. Opryszczce płciowej może towarzyszyć gorączka, ból

przy oddawaniu moczu, złe samopoczucie i powiększenie węzłów chłonnych

Drogi zarażenia:

Droga płciowa

Droga kropelkowa

Objawy:

mrowienie-zakażone miejsce zaczyna swędzieć i piec, okres ten trwa

ok1-2 dni

pęcherzyk-w miejscu tym powstaje grudka, która przekształca się w bolesne i łatwo

rozprzestrzeniające się pęcherzyki

sączenie-z pękających pęcherzyków sączy się przezroczysty płyn

strup-pęcherzyk zaczyna zasychać i goić się, nie wolno go wtedy zdrapywać, gdyż może pozostać

blizna

Leczenie:

W walce z tą chorobą skuteczny jest acyklowir. Jest to substancja, która

działa po wniknięciu do komórki zarażonej wirusem, skutecznie hamując

namnażanie i rozwój wirusa. Warto też zastosować preparat antywirusowy

Warto wzbogacić dietę o produkty zawierające naturalne kultury bakterii

(jogurty, kefiry, maślanki) oraz duże ilości witamin: C, B6, B12. Należy

unikać wyziębienia i przegrzania ciała, a w słoneczne dni wielokrotnie

smarować usta pomadką z filtrem UV.

Występowanie:

Umiarkowana strefa klimatyczna, gdzie gwałtowne nieraz zmiany pogody sprzyjają infekcjom

Szacuje się, że z powodu dolegliwości wywołanych przez Herpes simplex cierpi ok. 40% ludzi na

świecie, a 80% jest jego nosicielami. Szczególnie dużo przypadków zachorowań notuje się w

krajach Dalekiego Wschodu, w Ameryce Północnej oraz w Europie. W Polsce odsetek chorych jest

nawet o 50% wyższy niż w innych krajach europejskich

Bibliografia:

WWW.poradnikzdrowie.pl

WWW.biomedical.pl

RAK SZYJKI MACICY

GDZIE ROZWIJA SIĘ RAK SZYJKI MACICY I JAKI WIRUS GO POWODUJE?

Rak szyjki macicy – jeden z około 200 różnych typów raka rozwija się w obrębie szyjki macicy, tej części macicy w kształcie stożka,

która łączy górną część macicy (trzon macicy) z pochwą. Rak szyjki macicy rozwija się, kiedy uszkodzone komórki nabłonka

zakażone wirusem HPV zaczynają się dzielić bez kontroli. Komórki te mogą się gromadzić w jednym miejscu tworząc guz. Guzy

łagodne nie naciekają i z reguły są nieszkodliwe. Guzy złośliwe mogą naciekać okoliczne tkanki i stanowić poważne zagrożenie dla

życia.

Za powstawanie raka szyjki macicy odpowiedzialne są niektóre typy wirusa brodawczaka ludzkiego – HPV. Wirus ten występuje

powszechnie we wszystkich populacjach na całym świecie. Około połowa populacji w jakimś punkcie swojego życia ulega

zakażeniu HPV.

KTO JEST NARAŻONY NA INFEKCJĘ HPV I JAK CZĘSTO DOCHODZI DO ROZWOJU RAKA?

W skali całego świata rak szyjki macicy jest drugim co do częstości rakiem, który dotyka kobiety [10]

i drugą, co do częstości

przyczyną zgonów wśród kobiet z powodu raka [11]

.

Prawie 80% przypadków raka szyjki macicy dotyczy krajów rozwijających się[12]

.

Globalnie, co roku notuje się ok. 500 000 nowych zachorowań, a około 300 000 kobiet umiera z powodu raka szyjki macicy.

Szacuje się, że na świecie liczba kobiet chorych na raka szyjki macicy sięga 1,4 miliona. W Polsce zapada na ten typ raka ponad 3

600 kobiet rocznie, z czego umiera co roku ok. 2000 – jest to jeden z najwyższych wskaźników w Europie (9,4/100 000). Rak szyjki

macicy atakuje cicho i powoli. Średni czas rozwoju choroby wynosi od 5 do 10 lat. Przez wiele lat choroba rozwija się niemal

bezobjawowo.

Wszystkie aktywne płciowo kobiety narażone są na ryzyko infekcji HPV. Do zarażenia wirusem dochodzi poprzez bezpośredni

kontakt skórny narządów płciowych.

Ryzyko zakażenia HPV rozpoczyna się z chwilą pierwszych kontaktów z partnerem i trwa przez cały okres aktywności płciowej. W

zarażeniu HPV istotne są czynniki dodatkowe, w tym np. palenie tytoniu czy liczba wcześniejszych partnerek partnera.

JAKIE SĄ OBJAWY?

Zazwyczaj jako pierwszy sygnał nieprawidłowości pojawia się krwawienie niezwiązane z miesiączką, mogą także występować

krwawienia po stosunku. W następnym okresie dołączają się upławy i bóle w okolicy krzyżowo-lędźwiowej lub pośladków. W

bardzo zaawansowanych stadiach choroby występuje obrzęk kończyny dolnej.

JAKA JEST MOŻLIWA PROFILAKTYKA?

Rak szyjki macicy nie musi być wyrokiem.Cytologia pozwala na wykrycie zmian, które w następstwie długotrwałegozakażenia HPV

już zdążyły się rozwinąć i najczęściej wymagają leczenia. Badania cytologiczne warto robić co roku, a najrzadziej co trzy lata -

korzystając także z bezpłatnego ogólnopolskiego programu profilaktyki raka szyjki macicy. Niestety, zaledwie co piąta Polka chodzi

regularnie do ginekologa i wykonuje badania cytologiczne. W ubiegłym roku, mimo bardzo wielu apeli, nieznaczna grupa kobiet w

wieku od 25 do 59 lat skorzystała z bezpłatnych badań cytologicznych w ramach Narodowego Programu Profi laktyki Raka Szyjki

Macicy finansowanego przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Od 2006 roku kobiety mają też jeszcze jeden oręż w walce z rakiem

szyjki macicy. Mogą zaszczepić się przeciwko typom wirusa HPV najczęściej odpowiedzialnym za rozwój tej choroby. Ponieważ

szczepionki przeciw HPV są najbardziej skuteczne u kobiet, które nie zetknęły się jeszcze z wirusem, programy szczepień powinny

być skierowane przede wszystkim do dziewczynek w wieku od 9-10 do 13 lat.

Wirus brodawczaka ludzkiego

Wykres przedstawiający zachorowalność i umieralność na raka szyjki macicy:

Źródła wykorzystane w pracy:

http://www.profilaktykahpv.pl

http://www.profilaktykarsm.pl

http://www.cmp.med.pl

http://www.profilaktykarakaszyjkimacicy.pl

(łac. rubella) – choroba zakaźna wieku dziecięcego wywoływana przez wirus

różyczki. Zapadalność na tę chorobę jest bardzo duża. Często przebiega ona

bezobjawowo. Szczególnie uważać na tą chorobę muszą kobiety, które są w

pierwszych tygodniach ciąży, gdyż dla nich staje się śmiertelnie

niebezpieczna.

Zakażenie różyczką

Dochodzi do niego drogą kropelkową. Okres wylęgania wynosi od 2-3 tygodni,

a 7 dni przed wystąpieniem wysypki zaczyna się okres zaraźliwości, który

kończy się 3-5 dni po wystąpieniu wysypki. Choroba powoduje trwałą

odporność.

Objawy różyczki

Początkowym i zarazem bardzo charakterystycznym objawem dla tej choroby

jest drobna, różowa wysypka, która jest widoczna od czoła w dół ciała.

Dodatkowo występuje gorączka, a z czasem małe plamki zlewają się w jedną,

dając wrażenie czerwonej skóry. Różyczce nieodłącznie towarzyszy

powiększenie węzłów chłonnych i ból przy ich dotykaniu.

Leczenie różyczki

Różyczka nie wymaga specjalnych leków do jej zwalczenia. Choremu podaje

się przeważnie leki, które powodują spadek gorączki, a w łóżku powinien

przeleżeć, co najmniej 4 dni. Ciężarnym kobietą, które miały kontakt z osobą

chorą zaleca się podanie gamma-globuliny. Aby zapobiec różyczce stosuje

się odpowiednie szczepienia dla dzieci w wieku do 13 lat ze szczególną

uwagą na dziewczynki.

Źródło:

www.bionotatki.biolog.pl

www.e-medycyna.net

www.forumzdrowia.pl

www.biomedical.pl

www.sekretyzdrowia.eu

WZW

Najczęściej wątrobę atakują wirusy zapaleń wątroby A(wirus HAV), B(HBV), C(HCV), D(HDV) i E(HEV).

Wirusy zapalenia wątroby można dzielimy na dwie grupy. Należące do pierwszej (wirusy A i E ) to takie,

którymi zakazić się można drogą pokarmową(fekalno-oralna) i powodują one tak zwane żółtaczki pokarmowe. Należące do drugiej(B,C,D) drogą krwiopochodną lub przez kontakty seksualne. Wirusowe zapalenie wątroby typu A (WZW A) czyli „Żółtaczka pokarmowa" Do zakażenia tym wirusem dochodzi na drodze pokarmowej. Po wniknięciu wirusa do organizmu następuje okres wylęgania choroby - objawy pojawiają się dopiero po kilku tygodniach - najczęściej po około sześciu. Objawy. Typowe dolegliwości to: męczliwość, nudności, wymioty, ból brzucha, bóle mięśni i stawów. Jeśli wystąpi żółtaczka, towarzyszy jej ciemne zabarwienie moczu i jasne, odbarwione stolce. Żółtaczkę najwcześniej można zaobserwować na twardówkach oczu, które przybierają żółty odcień.

Rozpoznanie. Stawia się je na podstawie typowych dolegliwości oraz wyników badań laboratoryjnych. Przede wszystkim, należy potwierdzić obecność wirusa w organizmie.

Zapobieganie. Zalecane jest ścisłe przestrzeganie zasad higieny. Przed spożywaniem posiłków a także podczas ich przygotowywania należy obowiązkowo myć ręce. W 1992 roku wprowadzono szczepionkę chroniącą przed zakażeniem wirusem HAV. Jej skuteczność wynosi od 94% do 100%. Wirusowe zapalenie wątroby typu E Ma podobny przebieg jak WZW A. Występuje w krajach Dalekiego Wschodu. Rokowanie jest dobre, z

wyjątkiem kobiet w III trymestrze ciąży, dla których choroba może się skończyć ostrą niewydolnością wątroby. Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW B) Wirus HBV jest bardzo wysoce zakaźny. Do zakażenia może dojść nawet w wyniku kontaktu uszkodzonej skóry ze skażonym materiałem. Wiele osób zakaża się nim podczas drobnych zabiegów kosmetycznych. Choroba ujawnia się po 1-6miesiącach od zakażenia, a jej przebieg jest zwykle cięższy niż w przypadku WZW A. Objawy. W początkowym okresie uporczywe bóle mięśni i stawów, które ustępują z chwilą pojawienia się żółtaczki i

objawów ze strony przewodu pokarmowego (patrz: WZW A). Rozpoznanie. Podobnie jak w przypadku WZW A, ustala się je na podstawie objawów i badań wykrywających antygeny wirusa i skierowane przeciwko nim przeciwciała. Przebieg, leczenie, rokowanie. Ostre zapalenie wątroby z żółtaczką i rozległym uszkodzeniem komórek wątrobowych trwa przeciętnie 4-6 tygodni, ale może się wydłużyć nawet do 24 tygodni. Leczenie ostrego zapalenia wątroby typu B jest takie samo, jak zapalenia typu A

Przebieg WZW B może być różny: 1.Około 90% pacjentów po przechorowaniu ostrej fazy powoli wraca do zdrowia, a organizm zwalcza wirusa w ciągu 6 miesięcy. W części przypadków wirus nie zostaje jednak wyeliminowany całkowicie. Pacjent jest wówczas zdrowy fizycznie, ale pozostaje nosicielem wirusa i może zakażać innych. 2.W około 10% przypadków układ odpornościowy nie jest w stanie zwalczyć wirusa i ostre zapalenie wątroby

przechodzi w zapalenie przewlekłe. Ich wątroba jest powoli, ale konsekwentnie niszczona. Efektem jest marskość wątroby. Będąca jej konsekwencją niewydolność wątroby stanowi wskazanie do przeszczepu tego narządu, który jest jedyną szansą na ocalenie życia. W marskiej wątrobie może także rozwinąć się rak. Dzięki rozwojowi medycyny od kilku lat przewlekłe WZW typu B można leczyć. Jednak skuteczność leczenia

nie zawsze udaje się osiągnąć zamierzony efekt. 3.Około 1% przypadków WZW typu B ma przebieg piorunujący i w ciągu kilku tygodni, a nawet dni, u chorych

dochodzi do niewydolności wątroby. Ponieważ nie można żyć bez sprawnej wątroby, jedynym ratunkiem w tych przypadkach jest jej przeszczep.

Zapobieganie. Nieocenioną korzyść w zapobieganiu WZW typu B przyniosło opracowanie szczepionki chroniącej przed tą groźną chorobą. W profilaktyce WZW typu B nie należy lekceważyć prezerwatyw, które w dużym stopniu zabezpieczają przed szerzeniem się drogą płciową wirusa HIV.

Wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW C) Wirus HCV jest przenoszony w ten sam sposób, co HBV. Jest jednak znacznie mniej zakaźny. Wirus łatwo szerzy się wśród narkomanów.

Objawy. Zdecydowana większość infekcji przebiega bezobjawowo. Po okresie wylęgania choroby, który trwa do 6 miesięcy, mogą pojawić się objawy grypopodobne, bóle mięśni i stawów lub łagodne zaburzenia gastryczne. Żółtaczka

występuje rzadko, u około 20% chorych. Przewlekłe zapalenie wątroby typu C może manifestować się nieswoistymi

objawami, takimi jak: osłabienie, bóle mięśniowe, świąd skóry, suchość błon śluzowych, obniżony nastrój. Rozpoznanie. Ze wzgląd na bezobjawowy lub skąpoobjawowy przebieg, większość osób nie jest świadoma

zakażenia wirusem HCV. Rozpoznanie stawia się często przypadkowo, podczas innych badań. Część

pacjentów dowiaduje się, że chorują na przewlekłe zapalenie wątroby typu C, dopiero po kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu latach od zakażenia, gdy mają już zaawansowaną marskość wątroby.

Przebieg , leczenie, rokowanie. Ostre zapalenie wątroby typu C daje skąpe objawy i dlatego najczęściej nie jest wykrywane. Niestety, większość przypadków ostrych (50-80%) przechodzi w przewlekłe zapalenie wątroby. Tylko kilkanaście procent pacjentów eliminuje wirusa z organizmu samoistnie. Przebieg jest skryty i cechuje się powolną progresją. Po 20-25 latach trwania choroby u 5-20% pacjentów rozwija się marskość wątroby. Przewlekle zapalenie wątroby typu C można leczyć. Leczenie jest obarczone znacznym odsetkiem skutków ubocznych i dość trudno dostępne. Chorych obowiązuje całkowity zakaz spożywania alkoholu. Zapobieganie. Niestety, dotychczas nie opracowano skutecznej szczepionki chroniącej przed zakażeniem HCV. Trudno też liczyć na absolutną sterylność narzędzi szpitalnych. Przed zakażeniem na drodze kontaktów płciowych można się ustrzec dzięki stosowaniu prezerwatyw. Podsumowanie Coraz wyższy poziom higieny, a także coraz lepsze metody sterylizacji sprzętu chirurgicznego oraz dostępność szczepionek przeciw WZW B i WZW A sprawiły, że do zakażeń wirusowym zapaleniem wątroby dochodzi coraz rzadziej. Niestety, ciągle duży problem stanowią infekcje wywołane przez HCV. Szczególnie ważną rolę w profilaktyce WZW odegrało wprowadzenie obowiązkowych szczepień dzieci przeciwko WZW B.

Źródła: Forumzdrowia.pl

INACZEJ:

Ostre zapalenie migdałków podniebiennych i błony śluzowej gardła.

PRZYCZYNY:

Angina wywołana jest przez bakterie paciorkowców (głównie przez paciorkowce ropne grupy A) . U wielu

osób drobnoustrój ten bytuje na migdałkach w sposób bezobjawowy, ale w przypadku gwałtownego

oziębienia czy przegrzania, czy innego osłabienia lokalnej odporności – a więc w niesprzyjających warunkach

– z niewinnego kolonizatora staje się groźnym agresorem i powoduje anginę paciorkowcową. Anginie służy

ponadto zapalenie gardła.

JAK SIĘ MOŻNA ZARAZID?

Angina to choroba zakaźna – roznosi się drogą kropelkową. Możemy zarazid się nią także przez dotyk (gdy

dotkniemy jakiś przedmiot, który wcześniej dotykał chory, bakterie anginy przedostaną się na nasze ręce, a

następnie po dotknięciu własnego nosa czy ust nastąpi zakażenie).

OBJAWY:

Ból gardła nasilający się przy połykaniu

Przekrwione gardło

Wysoka gorączka

Powiększone i bolesne węzły chłonne szyi

Ból ucha, głowy

Złe samopoczucie

Przekrwione i powiększone migdałki, może wydobywad się z nich ropa

Brak apetytu

Nieprzyjemny zapach z ust

Możliwe wymioty i bole brzucha

BŁONICA:

Ta postad anginy dotyczy przede wszystkim dzieci. Na szczęście większośd z nich jest na nią odporna dzięki

szczepieniu di-te-per (przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi). Błonica objawia się tak samo jak każda inna

angina, ale dodatkowo na migdałkach dziecka pojawia się białawy nalot.

Chore dzieci leczy się w szpitalu antybiotykami i surowicą.

JAK LECZYD?

Angina bakteryjna wymaga porady lekarza. Wczesne podanie antybiotyku w anginie paciorkowcowej może

zapobiec powikłaniom. Brak poprawy po 3-4 dobach antybiotykoterapii może świadczyd o nieskuteczności

stosowanego leku. Leczenie anginy paciorkowcowej, którego celem jest przede wszystkim eliminacja

drobnoustroju, powinno byd prowadzone przez 10 dni. Niestety bakterie wywołujące anginę potrafią

nabywad opornośd zarówno na leki jak i na działania obronne ludzkiego układu odpornościowego.

Należy pamiętad, że gorączka może powodowad odwodnienie organizmu, w związku z czym osoba chora

powinna więc dużo pid.

WYSTĘPOWANIE:

Zakażenia najczęściej występują w klimacie umiarkowanym z kumulacją zachorowao w miesiącach zimowych

i wczesną wiosną.

Na anginę możemy jednak zachorowad także latem z uwagi na występowanie nagłych różnic temperatur

związanych np. z piciem schłodzonych napojów, jedzeniem lodów czy kąpielami w zimnej wodzie podczas

upalnych dni.

ŹRÓDŁA:

www.pfm.pl

www.biomedical.pl

BORELIOZA

1. Informacje ogólne:

Krętkowica kleszczowa, zwana też boreliozą lub chorobą z Lyme, jest przewlekłą infekcją

bakteryjną, w której przebiegu dochodzi do zajęcia przez proces chorobowy skóry i/lub

wielu narządów i układów wewnętrznych. Wywoływana przez bakterie należące do krętków.

2. Cykl rozwojowy i objawy:

Czynnikiem etiologicznym jest krętek z rodziny Spirochetaceae. Wyróżnia się 4 subtypy krętków: Borrelia burgdorferi, Borrelia

garini, Borrelia afzeli i Borrelia japonica. Do infekcji dochodzi w wyniku ukąszenia przez kleszcza z rodzaju Ixodes, zakażonego

patogennymi krętkami. Choroba z Lyme występuje na całym świecie. Różnice w częstości pojawiania się pewnych objawów

choroby w USA i Europie przypisuje się różnicom w budowie molekularnej Borrelia.

Nieleczona borelioza przebiega u człowieka w 3 etapach:

etap infekcji zlokalizowanej: o erythema migrans - rumień wędrujący - w miejscu ukąszenia przez kleszcza pojawia się rumieniowa zmiana na

skórze (często przemieszczająca się obwodowo); występuje nie we wszystkich przypadkach choroby. o objawy grypopodobne.

etap infekcji rozproszonej: o nawracające dolegliwości stawowe, o objawy podrażnienia lub zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i nerwów obwodowych, o zapalenie mięśnia sercowego.

etap infekcji przewlekłej: o niedowład, porażenie nerwów obwodowych, o zaburzenia czucia, o zaburzenia psychiczne, o zaburzenia pamięci, o zanikowe zapalenie skóry, o bóle mięśniowo-stawowe, o przewlekłe zmęczenie.

3. Zapobieganie:

noszenie odpowiedniego ubioru (koszula z długimi rękawami, długie spodnie, zakryte buty), unikanie wypraw w rejony, w

których jest dużo kleszczy, unikanie chodzenia w wysokiej trawie i krzakach, unikanie chodzenia po lesie, łące, niesiadanie na

zwalonych pniach drzewnych (jest to ulubione miejsce przebywania młodocianych form kleszczy, tzw. nimf), stosowanie

środków odstraszających kleszcze, zwłaszcza tych zawierających DEET, sprawdzanie ciała po pobycie w lesie.

4. Leczenie:

W leczeniu boreliozy podstawowe znaczenie mają antybiotyki, głównie penicyliny i cefalosporyny, a w postaci wczesnej skórnej

także doksycyklina i erytromycyna. Czas leczenia uzależniony jest od postaci i długości trwania zakażenia. W ECM trwa 21 dni,

a zmiany skórne mogą ustąpić już po kilku dniach. Jednak terapię należy kontynuować, ponieważ zdarzają się nawroty.

Bibliografia:

Borelioza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Borelioza - choroba przenoszona przez kleszcze (Sluzba Zdrowia nr 57-60; 20-31 lipca 2000)

Dur brzuszny (Łac.: typhus abdominalis) jest ostrą chorobą zakaźną,

bakteryjną wywoływaną przez pałeczkę duru brzusznego

(Salmonella typhi). Najczęściej występuje w krajach o niskim

standardzie sanitarno-epidemiologicznym.

Częstość zachorowań :

Dur brzuszny stał się chorobą rzadko spotykaną w Europie

Środkowej. Stosunkowo duże jest niebezpieczeństwo

zachorowania w Afryce Północnej i Środkowej. W sprzyjających

warunkach, przy zaistnieniu dodatkowych czynników, dur

brzuszny może rozprzestrzeniać się w postaci epidemii

Źródła zakażeń i drogi szerzenia się duru brzusznego obejmują:

wodę - zwłaszcza zakażenie źródła zaopatrzenia w wodę lub naturalnych zbiorników wodnych może

doprowadzić do wybuchu epidemii,

zakażone produkty spożywcze - lody, sałatki, mięso, a zwłaszcza mleko, które jest wyjątkowo

korzystnym środowiskiem dla rozwoju bakterii,

owady - zwłaszcza muchy,

bezpośredni kontakt z chorym lub nosicielem - przy nieprzestrzeganiu zasad higieny.

Pałeczki duru brzusznego po wniknięciu do przewodu pokarmowego umiejscawiają się w dalszym odcinku

jelita cienkiego (tzw. jelicie krętym), skąd - wnikając przez nabłonek jelitowy - dostają się do układu

limfatycznego, w którym się mnożą. Okres wylęgania to ok. 2 tygodnie.

Objawy :

Początkowe objawy są niecharakterystyczne, takie jak pogorszenie samopoczucia, niezbyt silne bóle głowy,

utrata łaknienia, stany podgorączkowe. W ciągu 4-6 dni objawy te stosunkowo szybko przybierają na sile.

Gorączka ustala się na stałym poziomie 39 – 40 oC. Wtedy też rozpoczyna się okres pełnego rozwoju choroby,

trwający ok. 2-3 tygodni. Chory jest apatyczny, odurzony, aż do całkowitego zamroczenia. Typowy dla duru

brzusznego jest wygląd języka (w środku pokryty suchym brunatnym nalotem, na krawędziach żywoczerwony).

Powiększeniu ulega wątroba i śledziona. Brzuch jest wzdęty, bolesny. Początkowo występują zaparcia, następnie

pojawia się biegunka i częste oddawanie grochowatych stolców. Około 10 dnia choroby na skórze dolnej części

klatki piersiowej i brzucha pojawia się charakterystyczna wysypka, tzw. różyczka durowa. Są to drobne,

bladoróżowe plamki, nieznacznie uniesione ponad otaczającą skórę, znikające przy ucisku i rozciąganiu skóry.

Wysypka utrzymuje się kilka dni, po czym znika, pozostawiając lekkie przebarwienie skóry. Około 4 tygodnia

choroby temperatura ciała zaczyna ulegać wahaniom i w końcu normalizuje się. Następujący okres zdrowienia

cechuje znacznie wzmożone łaknienie, chwiejność usposobienia, drażliwość oraz zmiany troficzne skóry,

włosów i paznokci.

Zagrożenie :

Dur brzuszny może spowodować zapalenia: jelit, mięśnia sercowego, płuc, opon mózgowych i pęcherzyka

żółciowego. Mimo leczenia 1% osób chorych na dur brzuszny umiera.

Zapobieganie :

czynne – polega na okresowym szczepieniu, szczególnie w okresach epidemicznych lub przy

planowanym wyjeździe na tereny o większej zachorowalności.

bierne – dotyczy skrupulatnego przestrzegania higieny osobistej (mycie rąk przed jedzeniem,

gotowanie wody pitnej, itp.).

Odporność po szczepieniu :

Szczepienie chroni przed zachorowaniem na dur brzuszny przez okres co najmniej jednego roku,

przypuszczalnie do trzech lat. Jednak szczepionka uodpornia niewiele ponad 60% szczepionych.

Zalecenia :

Szczepienie przeciw durowi brzusznemu jest konieczne tylko w przypadku osób specjalnie narażonych

na zakażenie tą chorobą.

Źródła :

www.biomedical.pl

www.nasze-choroby.pl

Co to za choroba? Kiła to przewlekła choroba zakaźna przenoszona głównie drogą płciową.

Czynniki wywołujące kiłę Chorobę tę wywołują bakterie o nazwie krętki blade, które rozprzestrzeniają się po całym

organizmie. Dlatego krętek blady może być obecny w wydzielinie błony śluzowej jamy ustnej, sromu, a

także na skórze okolic narządów płciowych i odbytu.

Jak można się zarazić? Kiłą najłatwiej zarazić się przez bezpośredni kontakt z owrzodzeniem pierwotnym najczęściej w

czasie stosunków seksualnych. Krętki wnikają do organizmu przez drobne uszkodzenia naskórka lub błon

śluzowych. Chora matka może przenieść zakażenie na płód, co powoduje duże ryzyko zgony płodu lub

urodzenia dziecka z poważnymi wadami układu nerwowego i narządów (tzw. kiła wrodzona). Przez to, że

krętki blade rozprzestrzeniają się po całym organizmie, zarazić się możemy nawet przez pocałunek.

Przebieg i objawy

Stadium

kiły Objawy Czas występowania

Kiła pierwotna Bezbolesne owrzodzenie pojawiające się w

okolicach narządów płciowych, na języku, wargach lub innych częściach ciała

3 - 90 dni od zarażenia (najczęściej ok. 3 tygodni)

Kiła wtórna

Zakaźna wysypka skórna w postaci plamek i grudek występująca głownie na dłoniach i stopach;

gorączka, bóle głowy i gardła, zapalenie opon mózgowych, utrata włosów, powiększenie węzłów

chłonnych, utrata wagi

3 - 6 tygodni po wystąpieniu owrzodzenia pierwotnego

Kiła utajona Brak objawów Ok. 1 rok od zarażenia

Kiła późna Objawy ze strony wielu narządów np. serca,

mózgu, kości, stawów, oczu, wątroby Nawet do 30 lat od zarażenia

Jak wykryć chorobę? Należy wykonać badanie serologiczne krwi na odczyn VDRL lub USR.

Leczenie Krętki blade są wrażliwe na penicylinę, która jest w pełni skutecznym lekiem w kile. Leczenie musi

być prowadzone pod kierunkiem lekarza. Im wcześniej przeprowadza się leczenie, tym jest ono krótsze. Po

ukończeniu leczenia konieczna jest zawsze kontrola lekarska.

Źródła:

http://www.wenerologia.info/art/wen_art007.html

http://www.vns.pl/_zdrowie/plciowy/kila.html

http://www.poradnikzdrowie.pl/

KRZTUSIEC (Dawniej i potocznie KOKLUSZ)

A oto bakteria, która wywołuje tę chorobę:

Bordetella pertussis (pałeczka krztuśca)

Jak można się zakazid?

Krztusiec przenosi się drogą kropelkową. Do zakażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą

lub zakażonymi przedmiotami.

Objawy choroby można podzielid na 3 fazy:

FAZA OBJAWY CZAS TRWANIA

Faza kataralna - katar - suchy kaszel - kichanie - niewysoka gorączka

- zapalenie spojówek

1-2 tygodnie

Faza

napadowego

kaszlu

- kaszel stopniowo nasila się przechodząc w kaszel napadowy

- ciężkie ataki kaszlu często kooczą się wymiotami - napady występują najczęściej w nocy, zwłaszcza

nad ranem

Nawet do 10 tygodni

Faza zdrowienia - zmniejszenie częstości i nasilenia kaszlu - systematyczna poprawa stanu chorego

Ok. 2 tygodnie

Leczenie krztuśca to długotrwały proces:

- Antybiotykoterapia połączona z leczeniem objawowym łagodzącym kaszel, zmniejszającym wymioty i

uspokajającym - Częste wietrzenie i nawilżanie pokoju chorego, gdyż chłodne i wilgotne powietrze prowokuje mniej ataków

kaszlu, niż powietrze ciepłe i suche - Leczenie trwa kilka tygodni, a objawy mniej nasilone mogą się utrzymywad miesiącami

Możliwe powikłania:

Co robid, by się nie zarazid, czyli profilaktyka:

Zapobiegad wystąpieniu choroby możemy wyłącznie przez szczepienia, ale niestety nawet po pełnym ich cyklu,

odpornośd zmniejsza się po upływie 5 –10 lat.

Odpornośd zdobywamy także po przechorowaniu, ale ona też nie trwa wiecznie

Bibliografia:

www.ochoroba.pl

www.linemed.pl

www.grabieniec.pl

www.zakazne.choroby.biz

www.doz.pl

Bakteryjne Neurologiczne

Zapalenie płuc

Zapalenie ucha środkowego

Odmiedniczkowe zapalenie

nerek

Biegunka

Drgawki Zaburzenia świadomości Uszkodzenia wzroku i

słuchu Niedowłady i porażenia

kooczyn Zapalenie mózgu i opon

mózgowo-rdzeniowych

LISTERIOZA (łac. Listeriosis) - bakteryjna choroba zakaźna zwierząt i ludzi. Odzwierzęcą

chorobę u ludzi, czyli zoonozę, wywołują Gram-dodatnie pałeczki Listeria monocytogenes,

które charakteryzują się szerokim rozpowszechnieniem (występuje na całym świecie),

szybkim wzrostem i znaczną liczbą gatunków, które atakują. Chorują: owce, świnie, bydło,

konie, zające, króliki, kury, świnki morskie, szynszyle.

Znanych jest obecnie 13 odmian serologicznych gatunku Listeria monocytogenes

patogennego dla człowieka. Inne gatunki bakterii rodzaju Listeria nie mają istotnego

znaczenia w wywoływaniu choroby u ludzi.

Epidemiologia

Rezerwuarem bakterii są zwierzęta, dlatego chorobę określa się mianem zoonozy. Zakażenia u ludzi wywoływane są najczęściej przez żywność zawierającą bakterie L.

monocytogenes (nabiał, surowe owoce i warzywa). W 2005 roku w Polsce zanotowano

22 zachorowania na listeriozę. Najczęściej chorują osoby z grupy ryzyka: kobiety w

ciąży, noworodki, ludzie starsi i osoby z upośledzeniem odporności. Zakażenie Listeria monocytogenes należy do grupy zakażeń oportunistycznych.

Przebieg choroby

Okres wylęgania choroby wynosi od kilku dni do 3 miesięcy. Przebieg choroby może być ciężki i prowadzić do śmierci.

Objawy w okresie noworodkowym:

zakażenie wczesne (objawy w 1 tygodniu życia): posocznica, ropna ziarnica noworodków, ostra niewydolność oddechowa

zakażenie późne (objawy po ukończeniu 2 tygodnia życia): zapalenie opon mózgowo-

rdzeniowych.

Objawy w późniejszym okresie życia:

wymioty

biegunka posocznica

zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Zakażenie może być bezpośrednią przyczyną

poronień u kobiet. Powoduje niepłodność,

nieprawidłowy przebieg ciąży, powstawanie u

noworodków wad rozwojowych.

Pałeczki Listeria monocytogenes

Diagnostyka

Chorobę u ludzi rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych oraz badań

diagnostycznych (np. posiew, PCR), które udowodnią obecność Listeria monocytogenes we

krwi, płynie mózgowo-rdzeniowym, wydzielinie z pochwy, stolcu czy smółce u noworodków,

innym materiale tkankowym

objawy grypopodobne.

Leczenie

Jedyną metodą leczenia jest

antybiotykoterapia. Stosuje się

amoksycylinę z aminoglikozydem,

kotrimoksazol, makrolidy.

Zapobieganie

Podstawą profilaktyki jest przestrzeganie

zasad higieny. Osoby z obniżoną

odpornością nie powinny spożywać

produktów wytworzonych z surowego mleka.

Bakterie Listeria

Źródła

http://images.google.pl/imgres?imgurl=http://veterynaria.pl/uploads/galery/listerioza/1.jpg&

imgrefurl=http://www.veterynaria.pl/articles.php%3Fid%3D8&usg=__5Ez4QBV9qB5FW8zOm

vscO4mrxRo=&h=270&w=250&sz=21&hl=pl&start=12&sig2=x5vRlQ8pe519PXcNxaCS2g&tb

nid=YiS87VmkmxwdcM:&tbnh=113&tbnw=105&prev=/images%3Fq%3Dlisterioza%26gbv%3

D2%26hl%3Dpl&ei=6bXMSrfdEsixsga_jMmVDQ

http://special.novinky.cz/2007/foto/ekonomika/hracky-listerioza2.jpg

http://veterynaria.pl/uploads/galery/listerioza/1.jpg

Rzeżączka

Rzeżączka to jedna z najbardziej rozpowszechnionych chorób przenoszonych drogą płciową

(wenerycznych). Chorobę wywołuje

bakteria dwoinka rzeżączki, zwana po

łacinie Neisseria gonorrhoeae. Ten

drobnoustrój żyje w wilgotnych i ciepłych

okolicach ciała, włączając w to drogi

moczowo-płciowe, jamę ustną i odbytnicę.

Tam znajduje warunki do szybkiego

wzrostu i rozmnażania. Zakażenia drogą

pozapłciową spotykane są niekiedy u

dziewczynek przed okresem pokwitania,

ponieważ w tym wieku wrażliwa jest również na zarazki błona śluzowa przedsionka pochwy. Może ona

zaatakowad cewkę moczową, genitalia, odbyt, oczy, jamę ustną i gardło. U kobiet początkowym miejscem

zakażenia jest zwykle szyjka macicy, natomiast u mężczyzn cewka moczowa. Stamtąd infekcja

rozprzestrzenia się dalej. U kobiet może prowadzid do zapalenia narządów miednicy mniejszej, ciąży

pozamacicznej, problemów z menstruacją, infekcji oczu, zapaleo. U mężczyzn powoduje prostatę,

bezpłodnośd, zapalenie jąder, rany cewki moczowej.

Zarażeni rzeżączką często nie wiedzą o swojej chorobie, a niektórzy nawet przy występowaniu jej objawów

nie zgłaszają się do lekarza. Początkowe objawy u kobiet bywają bardzo dyskretne i słabo wyrażone więcej,

może zdarzyd się, że kobieta w ogóle nie będzie odczuwała żadnych dolegliwości (nawet 80% zakażeo), a

mimo to infekcja będzie ciągnąd się miesiącami. W przypadkach przebiegających z objawami rozwijają się

one do 10 dni po stosunku seksualnym z zarażonym partnerem. Początkowo chora odczuwa ból lub

pieczenie przy oddawaniu moczu i może pojawid się krwista bądź żółtawa wydzielina z pochwy (upławy).

Zdarza się i tak, że wydzielina występuje bez sensacji w oddawaniu moczu, lub odwrotnie - ból i pieczenie

bez wydzieliny. Jeśli zakażenie postępuje dalej, rozprzestrzeniając się w tkankach miednicy, to pojawia się

ból w dole brzucha, krwawienia między miesiączkowe, wymioty i gorączka.

U mężczyzn choroba jest zwykle bardziej widoczna. Okres wylęgania choroby (czyli od momentu zakażenia

do pierwszych objawów) wynosi od 2 do 6 dni. Pojawia się wydzielina z cewki moczowej oraz palenie i ból

podczas oddawania moczu. Objawy mają zwykle większe niż u kobiet nasilenie. Na szczęście leczenie

rzeżączki jest bardzo łatwe. Zakażenie rzeżączkowe może byd leczone wyłącznie antybiotykami. Ze względu

na to, że niektóre szczepy rzeżączki stają się oporne na niektóre antybiotyki (penicylinę, tetracyklinę),

dlatego też, jeżeli objawy nie przechodzą mimo pełnego kursu leczenia, czasem kurację antybiotykami

trzeba powtórzyd po wykonaniu oznaczenia antybiotykowrażliwości bakterii. Wszyscy partnerzy osoby

zakażonej muszą byd także poddani leczeniu. Najlepszym sposobem uniknięcia zakażenia jest używanie

prezerwatywy. Nieleczona rzeżączka zarówno u mężczyzn, jak i kobiet zajmuje coraz wyższe odcinki układu

moczowo-płciowego, doprowadzając do rozmaitych powikłao (np. zapalenia przydatków u kobiety,

najądrzy u mężczyzn, zapalenia stawów, a nawet posocznicy). Z powodu dużego ryzyka i możliwości

łatwego przeoczenia choroby bardzo ważnym zagadnieniem staje się jej zapobieganie. Najważniejszym

środkiem wydaje się tutaj regularne i prawidłowe stosowanie prezerwatywy przez mężczyzn. Należy dodad,

że podstawowym czynnikiem ryzyka są stosunki seksualne z więcej niż jednym partnerem lub z osobą,

która sama ma wielu innych partnerów.

Tężec

Łukowate wyprężenie ciała wywołane tężcem (obraz z 1809 roku)

Nie trzeba wyjeżdżać w tropiki, aby zarazić się groźnymi chorobami. Jedną z nich jest tężec. Ryzyko czai się

wszędzie, bo ta ostra choroba zakaźna występuje na całym świecie. Uwaga! Nawet drobne skaleczenie może

prowadzić do groźnego dla życia zakażenia tężcem. W Polsce w 1999 roku zarejestrowano 21, a w 2000 14

zachorowań na tężec. Śmiertelność w wypadku zachorowania wynosi ok. 30% .

Do zakażenia tężcem dochodzi podczas zranienia i zabrudzenia rany, najczęściej ziemią. Najbardziej narażone

na zakażenie są osoby, które uległy zranieniu podczas prac rolnych, w ogrodzie lub działce. Do rany wraz z brudem i

ziemią wnikają zarazki powodujące tężec - bakterie zwane laseczkami tężca. Produkują one silną truciznę, zwaną

tetanospazminą. Już 0,01 mg tej toksyny stanowi dawkę śmiertelną dla człowieka. Toksyna wędruje wzdłuż nerwów i

uszkadza centralny układ nerwowy, powodując objawy choroby po kilku do kilkunastu dniach od zakażenia.

Tężec może przybrać trzy formy. Najłagodniejsza w przebiegu jest postać miejscowa. Charakteryzuje się

bólem, sztywnością i skurczem mięśni w okolicy zranienia. Objawy te utrzymują się do kilku tygodni. Mogą ustąpić

samoistnie lub też poprzedzać objawy tężca uogólnionego.

Druga postać jest najczęstsza. Objawy, niestety są niecharakterystyczne i utrudniają szybkie rozpoznanie.

Infekcja zaczyna się od rozdrażnienia, bólów głowy, uczucia napięcia w różnych grupach mięśniowych. Czasem w

okolicy zranienia pojawiają się drętwienia czy mrowienia. W połowie zachorowań początkowym symptomem jest

także szczękościsk spowodowany skurczem mięśni twarzy. Tworzy on na buzi chorego przymusowy uśmiech, zwany

"uśmiechem sardonicznym"

Wraz z rozwojem zakażenia pojawia się sztywność karku, zaburzenia połykania, skurcz mięśni grzbietu powodujący

odgięcie ciała ku tyłowi. Uszkodzenie układu nerwowego i mięśniowego prowadzi też do drgawek. Niekiedy skurcze

są tak silne, że powodują m.in. złamania kręgosłupa, wylewy do mięśni i uszkodzenia języka.

Ostatnią formą jest postać mózgowa tężca. Rozwija się gdy do infekcji dochodzi w obszarze twarzy i głowy.

Występuje wówczas porażenie nerwów tej okolicy.

Leczenie

Leczenie przeżuwaczy i świń nie daje efektów, w związku z tym zwierzęta te poddaje się ubojowi. U koni

śmiertelność wynosi ponad 50%.

Człowieka leczymy poprzez oczyszczenie zakażonego miejsca, podanie surowicy przeciwtężcowej

(antytoksyny) oraz anatoksyny. Leczenie ludzi odbywa się w warunkach szpitalnych, na oddziałach intensywnej

opieki medycznej.

Zapobieganie

Jedyną metodą zapobiegania tej chorobie są szczepienia przeciw tężcowe. Szczepienia te są bardzo skuteczne,

a zarazem bezpieczne.

Wszystkie dzieci w Polsce szczepione są bezpłatnie przeciw tężcowi. Najczęściej chorują natomiast osoby

starsze, u których przebieg choroby jest bardzo ciężki i często kończy się zgonem. Aby uchronić osobę dorosłą przed

zachorowaniem, konieczne jest powtarzanie podawania dawek tej szczepionki w odpowiednich odstępach czasu w

ciągu całego życia, nie rzadziej niż co 10 lat. Szczepienie jest ważne 8 lat.

U osób skaleczonych podstawowym elementem profilaktyki jest właściwe chirurgiczne opracowanie rany,

dzięki czemu usuwa się zarodniki tężca, ciała obce, tkanki martwicze oraz przywraca się ukrwienie, zatem

utlenowanie tkanek - wiadomo, że tężec rozwija się w środowisku beztlenowym. Podaje się również antybiotyki

(penicyliny, cefalosporyny, tetracykliny) W wybranych przypadkach istnieje celowość podanie profilaktyczne

surowicy przeciwtężcowej czyli anty-toksyny.

Źródła:

http://www.odyssei.com/pl/Tezec.php

http://pl.wikipedia.org/wiki/Tężec

Drożdżyca, zwana również kandydozą jest przewlekłym zakażeniem wywołanym przez drożdżaka (Candida

Albicans). Atakuje on skórę, paznokcie oraz błony śluzowate układu moczowo-płciowego, oddechowego i

pokarmowego. Grzyb ten jest wszechobecny w naszym

środowisku, ale stwarza zagrożenie dopiero przy obniżonej

odporności organizmu i jednoczesnym zaburzeniu składu

flory bakteryjnej jelit. Rozprzestrzenia się wówczas po

całym organizmie. Z 196 znanych rodzajów Candida tylko

15 ma właściwości chorobotwórcze.

Głównym czynnikiem (poza obniżeniem odporności) który

sprzyja chorobie, jest nadmierne spożywanie antybiotyków

o szerokim spectrum działania. Jest to środek, który usuwa

bez wyjątku wszystkie bakterie, także spełniające

pozytywną rolę w naszym organizmie. Jest to początek

problemów z równowagą mikroflory jelitowej.

Inne powody to:

Nieprawidłowa dieta, tzn. zawierająca produkty bogate w cukry proste, wysokosłodzone (słodycze, cola),

mięso nafaszerowane sterydami, hormonami i antybiotykami (stosowane, ponieważ powodują one szybszy

wzrost i wydajność zwierząt). Nie psująca się żywność zawiera wiele konserwantów, a przy tym żadnych składników odżywczych. Brak w diecie warzyw i owoców, konsumpcja produktów typu fast food.

Używki. Alkohol jest produktem połączenia cukrów i drożdży, wobec tego jest doskonałą pożywką dla

grzybów, kawa natomiast ma zły wpływ na pozytywne bakterie w naszym organizmie. Liście tytoniu są

maczane w melasie cukrowej w celu podwyższenia walorów smakowych. W krajach takich jak Indie czy

Chiny, gdzie tytoń nie jest słodzony, zapadalność na raka płuc wśród palaczy jest wielokrotnie niższa.

Niewydolność nerek

Leki antykoncepcyjne

Picie nieprzegotowanej wody

Hormony sterydowe

Używanie wspólnych ręczników, mydła, kostiumów kąpielowych

Przebywanie i praca w pomieszczeniach wilgotnych, zakurzonych, klimatyzowanych

Wielokrotne ciąże

Stres

Brak snu

Objawy drożdżycy można podzielić na układy, które atakują.

W przypadku układu pokarmowego, może występować: suchość

w ustach i gardle, metaliczny smak, biały nalot na języku,

nieprzyjemny zapach z ust, zaparcia, biegunki, alergie

pokarmowe, zgaga, bóle brzucha.

Narządy rozrodcze: zapalenie pęcherza i dróg moczowych,

prostaty, uczucie swędzenia i pieczenia przy oddawaniu moczu,

częste oddawanie moczu, zanik popędu płciowego, impotencja,

poronienia, bezpłodność.

Skóra: potliwość, obniżona temperatura ciała, egzema, grzybice skórne, pseudołuszczyca, wypryski skórne, trądzik.

W przypadku zaburzeń psychicznych, mogą pojawić się trudności z koncentracją, zmienność nastrojów, napady

paniki i lęku, chroniczne zmęczenie i sen ność, brak energii, stany depresyjne, bóle głowy, zaburzenia snu i choroby

psychiczne (kiedy drożdżaki rozrastają się nadmiernie, w organizmie

uwalniane są toksyny, które działają na centralny układ nerwowy, może to

spowodować wiele zaburzeń psychicznych, a u dzieci opóźnienie w

rozwoju)

Proces przerostu candidy może trwać nawet dziesiątki lat, ponieważ często

nie zostaje on wykryty, a pacjent jest leczony na inne dolegliwości (tak jak

np. przy chorobach psychicznych)

Leczenie zakażenia drożdżakami jest długotrwałym procesem,

wymagającym cierpliwości. Można je podzielić na poszczególne etapy

1.Zmiana diety celem zagłodzenia drożdży i powstrzymania ich

rozwoju.

2. Eliminacja nadmiaru candidy przy użyciu lekarstw i ziół.

3. Oczyszczenie organizmu z nagromadzonych trucizn i obumarłych drożdży.

4.Naprawa przeciekającego jelita i systemu immunologicznego.

Najczęściej stosowane leki antygrzybicze to m.in. Lamisil, Diflucan, Sporanox, Nystatin.

Niektóre z nich mogą jednak spowodować uszkodzenie wątroby. Dlatego podczas leczenia ważne jest regularne

robienie testów wątrobowych. Można też spróbować wyeliminować drożdże przy pomocy nie dających efektów

ubocznych ziół. Podczas kuracji ważne jest też przyjmowanie priobiotyków, które odbudują florę bakteryjną.

Aby uniknąć drożdżycy należy przestrzegać kilku prostych zasad.

-unikać chodzenia boso w publicznych łaźniach, basenach, sanitariatach

-unikać bezpośredniego kontaktu skóry odsłoniętej z przedmiotami stale wilgotnymi (np. -kafelkami na obrzeżach

basenów, wykładzinami w kabinach prysznicowych, itp.)

-badać swoją skórę, śluzówki, paznokcie po długotrwałej antybiotykoterapii, sterydoterapii,

-podczas antybiotykoterapii zażywać probiotyki

-unikać kontaktów seksualnych z zakażonymi partnerami

-używać jedynie osobistych przyborów toaletowych

-używać przewiewnej, wykonanej z włókien naturalnych bielizny osobistej,

Drożdżyca jest chorobą na skalę światową, jest bardzo rozpowszechniona, zwłaszcza w krajach rozwiniętych.

Bibliografia: www.candida.info.pl , www.candida.peet.pl

Skłonnośd do rozwoju grzybicy może mied różne przyczyny. Infekcji grzybiczej sprzyja przyjmowanie dużej

ilości leków i nieodpowiedni styl życia. Wszędzie czyhają na nas niebezpieczeostwa:

ALKOHOL: Nie dostarcza błonnika, witamin, ani innych wartościowych składników odżywczych. Ponadto alkohol zabija “dobre” bakterie, słabnie odpornośd organizmu i drobnoustroje chorobotwórcze mają ułatwione zadanie. Dotyczy to zwłaszcza grzybów ponieważ alkohol należy do ich ulubionych pokarmów, stąd w trakcje kuracji antygrzybicznej alkohole są surowo zabronione! CUKIER: Grzyby fermentują cukier do alkoholu, stwarzając sobie w ten sposób idealne warunki do życia. Powinien zostad wyeliminowany podczas leczenia. PALENIE: Osłabia organizm co ułatwia zaatakowanie go przez grzyby. LEKI: Antybiotyki niszczą nie tylko bakterie chorobotwórcze ale również bakterie pożyteczne - te, które żyją we wszystkich błonach śluzowych, na skórze i pomagają organizmowi zachowad zdrowie! Zniszczenie pożytecznych bakterii -

naturalnego wroga grzybów chorobotwórczych ułatwia tym ostatnim dostęp do ludzkiego organizmu. BŁĘDY ŻYWIENIOWE, STRES: Powodują przeciążenie organizmu, jego osłabienie, a niedobór w diecie nie pozwalają rozwijad się bakteriom „dobrym”, których potrzebujemy. Grzybica paznokci to schorzenie skóry spowodowane przez różne gatunki grzybów. Grzybicę można złapad przez kontakt z jej zarodnikami. Grzybicą można się zarazid w banalny sposób. Rozprzestrzenia się w miejscach, które są ciepłe i wilgotne. Szczególnie zagrożone są osoby aktywne zawodowo, które większośd dnia spędzają w ściśle przylegających do stóp, nieprzewiewnych butach. Znakomite warunki dla grzybicy panują też w internatach, akademikach, ale też na basenach czy siłowniach. Można się zarazid nawet przez chodzenie boso po dywanie, po którym wcześniej chodziła zarażona osoba. Czasami wystarczy jedno wyjście na basen czy siłownię, a nawet przymierzanie w sklepie butów, które mierzyła wcześniej chora osoba czy użycie jej ręcznika. Paznokcie stóp są bardziej zagrożone od palców dłoni. Zakażenie najpierw obejmuje duży palec, następnie rozprzestrzenia się na kolejne palce. Objawy grzybicy nie są przyjemne. Zaczyna się od przebarwienia bocznej części płytki paznokcia na mętny biały , żółty lub czarny kolor. Następnie płytka zaczyna grubied i unosid się, a zmiana zabarwienia zaczyna powoli rozchodzi się na cały paznokied, który boli przy najmniejszym ucisku. Dochodzi do sytuacji, kiedy trudno jest chodzid, bo nawet najwygodniejsze buty urażają chore palce, trudno wykonywad najprostsze prace domowe czy biurowe. Często zastanawiamy się jak leczyd? W zdecydowanej większości przypadków zastosowanie leku

przeciwgrzybicznego skutecznie eliminuje grzybicę. Leczenie należy rozpocząd, gdy tylko zauważymy pierwsze objawy grzybicy –

najczęściej to zaczerwienienie lub złuszczanie naskórka. Błędne jest przekonanie, że grzybicę można wyleczyd domowymi metodami.

Częste mycie nóg czy ich moczenie mogą nawet nasilid objawy choroby, bo to właśnie wilgod jest najlepszym środowiskiem dla rozwoju grzybów. Ważne jest jak najszybsze zastosowanie leku przeciwgrzybicznego. Skuteczne preparaty przeciwgrzybiczne, pozwalają uporad się z chorobą już po siedmiu dniach. Co bardzo ważne w przypadku grzybicy, która - nieleczona - systematycznie nawraca, środki przeciwgrzybiczne mogą na długi czas minimalizowad ryzyko nawrotu choroby.

Grzybica skóry stóp, a w szczególności grzybica paznokci

jest wysoce zakaźna. Dopóki zmiany znajdujące się na

paznokciach nie ustąpią, stanowią potencjalne źródło

zakażenia.

Profilaktyka:

nie korzystanie ze wspólnego ręcznika posiadanie swoich nożyczek lub cążków do paznokci i nie pożyczanie ich korzystanie z publicznych miejsc (np. basen, siłownia) tylko we własnych klapkach dokładne mycie i odkażanie wanny po każdej kąpieli krótkie obcinanie paznokci noszenie wygodnego, przewiewnego obuwia i bawełnianych lub wełnianych skarpet Nie chodzid boso w miejscach skupisk bakteryjnych (np. kąpieliska, sanatoria, akademiki itd.)

Źródła z których korzystałam to:

www.grzybica.info.pl www.grzybica.org.pl www.grzybica.e-zdrowie.info www.choroby.paznokci.com

Grzybica skóry

Grzybica skóry jest wywołana przez pasożyty świata

roślinnego, którymi są grzyby chorobotwórcze. Głównie

oddziaływują ze zrogowaciałymi tworami skóry, np.:

paznokciami, włosami czy naskórkiem, aczkolwiek mogą

przenikać też do głębiej położonych tkanek. W

zakażeniach skóry biorą udział gł.. dermatofity,

pasożytujące na zrogowaciałych strukturach. Patogennych

dla człowieka jest 40 znanych gatunków dermatofitów, z

których najczęstszą przyczyną zachorowań jest

Trichophyton.

Rozpoznajemy kilka odmian grzybicy ze względu na lokalizacje przebiegu choroby. Są to grzybice

m.in.: skóry owłosionej, nieowłosionej, stóp, paznokci czy rąk. Przyczyny choroby są bardzo różne,

zależą głównie od miejsca w którym się zakaziliśmy. Zarazić możemy się poprzez :

kontakt z innym człowiekiem, zwierzęciem lub zainfekowaną glebą,

drogą pośrednią przez dotykanie przedmiotów powszechnego użytku (również stąpanie

boso po podłożu ogólnego dostępu jak np.: podłogi w szatniach czy na basenach),

wspólne ubrania, obuwie, szczotka do włosów.

Infekcji grzybiczej sprzyjają:

schorzenia metaboliczne i endokrynologiczne,

zaburzenia odporności związane z infekcją wirusem HIV lub stosowaniem leków

immunosupresyjnych

atopia,

nadmierna potliwość,

uszkodzenia naskórka,

miejscowa aplikacja preparatów kortykosteroidowych,

warunki klimatyczne (im cieplej, i im bardziej wilgotno, tym większa możliwość

zakażenia).

Zarazić się może każdy, niezależnie od płci i wieku, jednak najbardziej podatne na trichofity są dzieci,

a zakażenie nie powoduje odporności na zachorowania w przyszłości. Grzyby mogą przeżyć nawet rok

bez kontaktu z żywą istotą.

Objawy:

zaczerwienione, swędzące ogniska chorobowe,

stopniowo powiększające się,

łuszczenie się naskórka na brzegach oraz na środku

ognisk (przypomina to drobne pęcherzyki),

zmiany skórne przypominające łuszczycę,

zmacerowana skóra pod piersiami, fałdami skóry, bądź

po wewnętrznej stronie ud,

wysypka,

łamliwość włosów w obrębie ogniska złuszczającej się

skóry, bądź w odmianie głębokiej zakażeniu ulega włos

i mieszek włosowy, tworząc zapalny, guzowaty naciek ropny (grzybica skóry owłosionej),

tarczki woszczynowe(kolnie grzybów wokół torebki włosowej), zmiany we włosach(brak

połysku i barwnika, przejściowe łysienie), blizny (grzybica woszczynowa),

rumienie, swąd (grzybica owłosionej skóry brody),

okrągłe/owalne wykwity szerzące się obwodowo a ustępujące i zanikające w części

środkowej, stan zapalny i obrzęki chorych obszarów,

pojawiające się na wykwitach strupy, nadżerki, krostki czy łuski.

Sposoby leczenia są bardzo różne, można stosować specjalne maści, jednak przynoszą one tylko

chwilową poprawę co prowadzi do nawrotów choroby. Najlepiej zacząć od zniszczenia grzybic

wewnętrznych (kuracja oczyszczająca), następnie należy podnieść odporność organizmu przez

dostarczenie mu naturalnych suplementów diety i składników makro- i mikroelementów w postaci

chelatowej oraz nienasyconych kwasów tłuszczowych. Ważna też jest nasza dieta, powinna być

niskowęglowodanowa najlepiej bez cukru. Musimy też w niej uwzględnić składniki zawierające błonnik

i bakterie z rodziny Acidophilus. Zainfekowane obszary należy przemywać roztworem wody i octu lub

smarować maścią nagietkową. Najważniejsza mimo wszystko jest konsultacja z lekarzem, który

doradzi co najskuteczniej poradzi sobie z daną grzybicą (zaleci kremy, zasypki, płyny, bądź najlepsze

na grzybicę skórną leki doustne). Według specjalistów największe efekty uzyskuje się dzięki lekom z

terbinafiną, które nie tylko hamują rozwój grzybów, ale również działają grzybobójczo, skracając czas

leczenia i zmniejszają możliwość nawrotów choroby.

Co robić, aby nie zarazić się grzybicą? Musimy pamiętać o ciągłym wzmacnianiu systemu

odpornościowego( dostarczanie witamin ), jak również o higienie (mycie rąk, miejsc bardziej potliwych i

in.). Należy pamiętać, o noszeniu obuwia w miejscach przez, które przewija się sporo ludzi (i raczej nie

pożyczać swoich pantofli) , a w czasie lata nosić lekkie buty, aby stopa mogła ‘’oddychać”. Zimą nośmy

bawełniane skarpety (nie sztuczne!) i zmieniajmy je przynajmniej raz dziennie. Pamiętajmy o

dokładnym wycieraniu stóp po ich umyciu oraz o tym, aby każdy członek rodziny miał własny ręcznik.

Bardzo ważnie jest także uczęszczanie do sprawdzonych zakładów fryzjerskich czy innych lokali z

usługami tego typu, gdyż wiemy, że nie wszędzie przestrzegane są zasady higieny i sterylizacji

sprzętów. Nie można zapomnieć tez o unikaniu bezpośredniego kontaktu z bezdomnymi zwierzętami.

Bibliografia :

www.e-grzybica.com

www.grzybica.net.pl

www.biomedical.pl

MALARIA - ZIMNICA

Malaria (polska nazwa - zimnica) jest jedną z trzech najważniejszych, oprócz AIDS i gruźlicy, chorób zakaźnych w

świecie oraz groźnym i bardzo złożonym problemem zdrowotnym XXI wieku.

Co to jest malaria?

Choroba zakaźna, którą wywołują drobne pasożyty atakujące czerwone krwinki organizmie.

Nie bezpieczna choroba pasożytnicza grożąca turystom w ciepłych strefach klimatycznych.

Wystarczy jedno ukąszenie przez zakażonego komara by zachorować.

Śmierć może nastąpić w ciągu 24 godzin od pierwszych objawów choroby.

Zarażonych jest około 300 milionów ludzi na całym świecie, a rocznie umiera 1,5 miliona z nich.

Zarażeniu ulec można w ponad 100 krajach świata, niewykluczone więc, że jeden z nich znajdzie się na trasie Twojej

podróży.

Jak przenosi się malaria?

* Rozprzestrzenia się za pośrednictwem zakażonych komarów- np. widliszek. Takich niebezpiecznych komarów jest około

60 gatunków, w różnym stopniu wrażliwych na środki zwalczające owady.

* Przenosić się z człowieka na człowieka, gdy dochodzi do kontaktu z zakażoną krwią.

* Największe ryzyko ukąszenia przez ten gatunek komara występuje pomiędzy zachodem a wschodem słońca.

* Jeśli zdrowy komar ukąsi chorego na malarię, będzie przenosił chorobę na innych ludzi przy kolejnych ukąszeniach.

* Odmiany malarii dotyczące człowieka są wywoływane przez 4 różne odmiany pasożytów Plasmodium: Plasmodium

falciparum- wywołuje najcięższą odmianę malarii najczęściej prowadzi do zgonu, Plasmodium vivat,, Plasmodium ovale,

Plasmodium malariae.

Największe ryzyko zarażenia występuje pod koniec pory deszczowej.

Obszary występowania malarii!!

Na zielono zaznaczono obszary występowania malarii. Jasnozielonym

kolorem oznaczone są obszary ograniczonego ryzyka.

Obszar występowania malarii obejmuje 40% kuli ziemskiej – głównie

najbiedniejsze kraje Afryki, Ameryki Południowej oraz południowo -

wschodniej Azji.- w ponad 100 krajach, które rocznie odwiedza ponad

125 mln turystów.

Najnowsze badania pokazują, że co trzeci przypadek zachorowania na malarię ma miejsce w południowo-

wschodniej Azji a ponad 2/3 przypadków w Afryce.

Niestety zdarza się, że w niektórych przypadkach malaria ma ciężki i gwałtowny przebieg a nawet prowadzi do

śmierci, zwłaszcza u osób chorujących po raz pierwszy w życiu.

Należy także pamiętać o

(profilaktyka):

1.Zwracaniu uwagi na przykrycie ciała podczas snu.

2.Spryskiwaniu odkrytych części ciała oraz ubrania środkami odstraszającymi owady.

3.Używaniu siatki przeciw owadom (która najpierw powinna zostać spryskana środkami odstraszającymi owady).

4.Używaniu klimatyzacji w pokoju i utrzymywaniu niskiej temperatury powietrza, (komary nie lubią zimna); ważne

jest utrzymanie tej samej temperatury przez cały dzień a w nocy nie otwieranie okien.

Rozwój zarodźca malarii

Pasożyty rozwijają się w jelicie komarów, a później są przenoszone z

ich śliną za każdym razem, kiedy samica pobiera swoją kolejną porcję

krwi. Z krwią trafiają do komórek naszej wątroby i bardzo intensywnie

się tam mnożą. Po 9-16 dniach wracają do krwi i przechodzą do

czerwonych ciałek (erytrocytów), gdzie po raz kolejny ulegają

podziałom, doprowadzając w końcu do zniszczenia całej komórki.

Wywołuje to gorączkę i niedokrwistość. W szczególnie niebezpiecznej

mózgowej postaci malarii( zarodziec sierpowaty- Plasmodium

falciparum ) zarażone erytrocyty blokują naczynia krwionośne w

mózgu, co doprowadza do jego niedokrwienia i śmierci.

Rozpoznanie malarii potwierdza badanie tzw. grubej

kropli krwi!

Objawy malarii:

Dolegliwości pojawiają się po okresie około 7dni.

-Początkowe objawy malarii mogą być łagodne i trudne do rozpoznania. Mogą mylić się z objawami grypy.

-Wraz z rozwojem choroby mogą wystąpić: gorączka, dreszcze, bóle mięśni, osłabienie, wymioty, kaszel, biegunka,

ból brzucha.

-W najcięższych przypadkach malarii, mogą także dołączyć objawy ostrej niewydolności nerek, drgawki,

niewydolność układu krążenia w konsekwencji wywołujące śpiączkę i śmierć.

-Pasożyty malarii mogą być obecne w organizmie od tygodnia do roku po ukąszeniu przez zakażonego komara.

Leczenie: chinina- podawana tylko w przypadku wykrycia najcięższej postaci malarii(nawet dożylnie), mepakryna,

chlorochina- wywołuje niewiele działań ubocznych w porównaniu z wcześniej wymienionymi lekami, Malarona-

95% skuteczne w zwalczaniu opornych na inne leki szczepów Plasmodium falciparum.

Profilaktyka: lekiem stosowanym w profilaktyce może być znana i szeroko stosowana w Polsce doksycyklina, poza

tym używa się preparatów meflochiny. Niektórzy lekarze proponują też zabieranie ze sobą leczniczej dawki Malarona

- nowego leku, który jest bardzo skuteczny w leczeniu malarii, nawet tej opornej na inne leki. Niestety jest on również

bardzo drogi.

Źródła z których korzystałam:

http://resmedica.pl/archiwum/zdart8997.html

http://abc.onet.pl/32312,kontent.html

http://abc.onet.pl/32833,1472693,,co_to_jest_malaria_i_jak_sie_mozna_nia_zarazic,kontent.html

http://www.africangamesafari.com/malaria.html

http://www.szczepienia.pl/media/index.php?id=446

Rzęsistkowica

Jak zarazić się rzęsistkiem? Zarażenie rzęsistkiem odbywa się łatwo i

niezauważalnie. To sprytny, bezlitosny i podstępny pasożyt. Wczesne stadium

zarażenia rzęsistkiem to wczesne stadium raka. Można się nim zarazić, poprzez:

Kontakt bezpośredni – podczas kontaktów płciowych i pocałunków, w życiu płodowym,

podczas porodu (w drogach rodnych zakażonej matki)

Kontakt pośredni – woda (łaźnie, baseny, wanny, woda pitna)

Żywność – zarażone mięso i ryby, warzywa, owoce i przetwory mleczne

Przedmioty codziennego użytku – wspólna wanna, gąbka, ręczniki, naczynia, pościel,

bielizna itp.

Skupiska ludzi – szkoła, żłobek, rodzina zarażona, karmienie piersią. Koty, psy i inne

zwierzęta domowe to szczególnie niebezpieczne źródła zakażenia rzęsistkiem.

W niekorzystnych warunkach dla siebie np. w wyniku działania naszego systemu

immunologicznego rzęsistki posiadają wyjątkową zdolność tj. mogą wydzielać

substancje rogowe lub galaretowate, które tworzą dookoła ochronną otoczkę.

Rezultatem jest nowotwór - kolonia rzęsistków upodabniająca się do chrząstki

(włókniak, mięśniak) lub gęsty “kisiel” (torbiel).

Objawy zarażenia.

To podstępny i najgorszy jednokomórkowy pasożyt podobnie jak lamblie, toksoplazma, ameba.

Dlaczego? Powoduje on wolno rozwijającą się chorobę zakaźną. Takiej choroby człowiek nawet

nie zauważa. Powoli traci zdolność do pracy, blednie, chudnie, staje się markotny i

obojętny. Kolejne wizyty u lekarza nie przynoszą żadnych wyjaśnień naszego złego

samopoczucia. A te jednokomórkowe pasożyty będą żyć w organizmie człowieka przez 10, 20,

30 lat powoli kolonizując go i tworząc dla siebie dogodne warunki do rozmnażania. Zakażenie

rzęsistkiem powoduje chorobę zwana rzęsistkowica (trichomonaza, trichomonodoza). Objawy

rzęsistkowicy pochwowej u kobiet: żółtawozielonkawe upławy - bardzo obfite, pieniste,

cuchnące, o barwie przeważnie żółtej lub zielonkawej, świąd i pieczenie w pochwie,

niekiedy ból w okolicy krocza, bolesne parcie na mocz, bóle w podbrzuszu.

Występowanie.

Protisty te występują na całym świecie. Natomiast częstość występowania rzęsistkowicy jest

zmienna. Osoby mające stałych partnerów seksualnych i znajdujące się pod dobrą opieką

ginekologiczną chorują rzadko (5%). Natomiast schorzenie to występuje aż u 35 -50% osób

nie przestrzegających higieny i często zmieniających

partnerów seksualnych.

Profilaktyka i leczenie.

Leczenie polega na zniszczeniu pasożytów oraz

usuniecie toksyn ich przemiany materii z naszego

organizmu. W przypadku rzęsitkowicy pochwowej

powinno się leczyć oboje partnerów jednocześnie. W

przeciwnym wypadku kuracja nie ma sensu. Łatwość

zakażeń cewki moczowej oraz gruczołów okołocewkowych u kobiet decyduje o konieczności

ogólnoustrojowego stosowania chemioterapeutyków jako jedynej metody umożliwiającej

trwałe wyleczenie. Możliwe jest też wyleczenie samoistne, lecz szansa na to jest bardzo

niska.

By uniknąć zakażenia, należy nie używać tych samych ręczników, których używają inni

domownicy, utrzymywać kontakty seksualne z jednym, zdrowym partnerem, unikać

publicznych basenów. Należy co najmniej raz do roku wykonywać badania kontrolne.

Źródła:

www.gronkowiec.eu

www.e-pasozyty.pl

www.pfm.pl

www.elif.pl

www.forum.gazeta.pl

zdjęcia: wikipedia, insomnia.pl

Bąblowica

U człowieka bąblowica jest wywołana przez pęcherzykowatą postać larwalną tasiemca z rodzaju Echinococcus. Istnieją co najmniej 4 gatunki Echinococcus; spośród nich najbardziej powszechnie występujący jest E. granulosus, a najbardziej złośliwy w sensie klinicznym – E. multilocularis.

Nosicielami tego pasożyta są leśne zwierzęta mięsożerne, głównie lisy. Bąblowce przenosić mogą także psy i koty. Człony tasiemca i jego jaja są przez zwierzęta wydalane na leśne runo i pozostają na jagodach, poziomkach, grzybach, trawie. Gdy te zostają zjedzone przez myszy, nornice i szczury, w jelitach gryzoni wylęgają się larwy, przedostają do krwi, potem do wątroby, gdzie przechodzą przekształcenie w kolejną formę rozwojową. Jeśli gryzonia zje teraz lis, w jego organizmie larwa zamienia się w tasiemca i cykl się zamyka. Człowiek zaraża się niejako przy okazji, jedząc niemyte jagody i owoce leśne (poziomki, borówki, maliny itp.), do których mogą być przyczepione jaja bąblowca. Larwa tasiemca wieńcogłowego osiedla się w narządach wewnętrznych człowieka, dając objawy kliniczne guza (torbieli). Torbiele rozwijają się najczęściej w wątrobie, płucach i mózgu, ale mogą tworzyć się także w nerkach, śledzionie, kościach i oku.

Postać dojrzała Tasiemca Bąblowcowego występuje w jelicie cienkim psa. Jest ona bardzo mała, nie przekracza 6 mm długości, składa się z uzbrojonej główki i 3 członów. Jajo jest podobne do jaj T. saginata. Pęcherzykowata postać larwalna, nosząca nazwę bąblowca, składa się z 3 rodzajów pęcherzy: macierzystego, potomnych i torebek lęgowych.

Pęcherz macierzysty rozwija się z onkosfery. Ściana jego składa się z 2 warstw: zewnętrznej grubej, oskórkowej, i wewnętrznej- twórczej, cienkiej i syncytialnej. Warstwa twórcza daje początek pęcherzom potomnym; u człowieka występują tylko pęcherze potomne wewnątrz macierzystego (endogenna forma bąblowca). W obydwu rodzajach pęcherzy mogą powstać torebki lęgowe uszypułowane, zawierające wewnątrz kilkanaście główek tasiemca. Delikatne torebki lęgowe często ulegają rozerwaniu, a uwolnione z nich główki wchodzą w skład piasku bąblowcowego, osadzającego się na dnie pęcherza macierzystego lub potomnych.

Bąblowiec rośnie bardzo wolno; po miesiącu ma średnicę 1 mm, wielkość 1 cm uzyskuje w ciągu ½- 1 roku, do rozmiarów maksymalnych – średnicy kilkunastu lub kilkudziesięciu centymetrów – bąblowiec dorasta w ciągu kilku do kilkudziesięciu lat. Główki zawarte w torebkach lęgowych lub piasku bąblowcowym dają początek postaciom dojrzałym tasiemca, jeżeli trafią do przewodu pokarmowego psa. Z główek uwolnionych do jam ciała lub narządów wewnętrznych człowieka mogą powstawać nowe pęcherze, powodując wtórną bąblowicę.

Torbiele w płatkach zastawek dwu- i trójdzielnej w sercu bydła, stwierdzone w badaniu poubojowym

Bibliografia:

1) http://magwet.pl

2) http://www.pasozyty.eu

3) http://taenia-saginata.blog.onet.pl

Glistnica = askarioza

Sposoby zakażenia: Jaja dostają się do układu pokarmowego najczęściej z ziemi, spożyte z zainfekowanym pokarmem.

Ma to miejsce również w przypadku spożywania niedomytych warzyw, podlewanych nawozem ludzkim lub pokarmów,

na których siadały muchy przenoszące jaja tego pasożyta. Jaja dostają się do światła jelita, z których wykluwają się

larwy.

Objawy:

Objawy ze strony płuc związane z wędrówką larw, to :

- kaszel

- plwocina podbarwiona krwią

Więcej objawów jest ze strony układu pokarmowego:

- bóle brzuch

- brak łaknienia

- wzdęcia wymioty

- biegunki lub zaparcia

- tłuszczowe stolce

- zmniejszone wchłanianie witaminy A

- objawy niedrożności jelit (w przypadku dużej ilości pasożytów)- silne, kolkowe bóle brzucha, wymioty podbarwione

żółcią

Mogą również wystąpić objawy, jako skutek działania toksyn:

- gorączka

- spowolnione tempo wzrostu dziecka

- wychudzenie

- zaburzenia ze strony układu nerwowego

- nadmierne pobudzenie (np. zgrzytanie zębami podczas snu)

- alergizacja ( obrzęk powiek, zapalenie spojówek, nieżyt nosa, wysypki skórne)

Oprócz tego w stolcu można czasem zauważyć obecność robaków ok.25-cio centymetrowych, różowych.

Profilaktyka:

Jest to dosyć trudne, a jedynym sposobem jest dostateczna dbałość o higienę, czyli mycie rąk przed każdym

posiłkiem, spożywanie tylko umytych warzyw i owoców.

Leczenie:

Jest farmakologiczne polega najczęściej na jednorazowym podaniu leku (czasem leczenie

należy powtórzyć po 3-6 miesiącach).

Lekami w leczeniu askariozy są:

- mebendazol

- zentel

- pyrantelum

Występowanie:

Na całym świecie, jednak przeważa w rejonach o cieplejszym i wilgotnym klimacie.

http://www.poradnikmedyczny.pl/mod/archiwum/840_glistnica_askarioza.html

Autor: Marzena Piątkowska

Recenzent: Doc. dr hab.n.med. Halina Woś

Owsica to choroba inwazyjna przewodu pokarmowego, wywołana owsikiem ludzkim. Inwazja owsika ma

zwykle przebieg przewlekły. Jest to choroba powszechna.

W jaki sposób można się zarazić?

Owsik przenosi się łatwo drogą pokarmową i inhalacyjną. Do zakażenia

dochodzi przez styczność z kurzem, który zawiera cząstki stolca wraz z

jajami owsików, mogą przyczynić się do niego również zanieczyszczone

palce, co spowodowane jest brakiem nawyków higienicznych (ssanie

palców, obgryzanie paznokci, niemyte ręce szczególnie po toalecie) oraz

przedmioty, jak np. bielizna, ręcznik, zanieczyszczone pożywienie.

Kto jest najbardziej podatny na zakażenie i gdzie najłatwiej się zarazić?

Zarażenie szerzy się często w środowisku rodzinnym oraz w placówkach dziecięcych, szczególnie u dzieci

w wieku przedszkolnym i szkolnym. Może być również traktowana jako inwazja zawodowa u nauczycieli,

personelu oddziałów dziecięcych, sprzątaczek. Inwazyjne jaja owsika zachowują żywotność co najmniej

przez kilka tygodni, zwłaszcza w pomieszczeniach klimatyzowanych, o stałej temperaturze i odpowiedniej

wilgotności. Stąd też środowisko zewnętrzne, np. mieszkania, sypialnie internatów, klasy szkolne lub

pomieszczenia przedszkolne, może być traktowane jako rezerwuar inwazji.

Objawy:

świąd odbytu, nasilający się zwykle w godzinach wieczornych

zaczerwieniona skóra w okolicy odbytu oraz zmiany wypryskowe

niepokój i podniecenie ruchowe

zgrzytanie zębami

obgryzanie paznokci

trudności w skupieniu uwagi

bezsenność

ból głowy

osłabienie

brak apetytu

nudności, bóle w jamie brzusznej

anemia

podkrążone oczy

zmiany zapalne narządu rodnego- gdy owsiki dostaną się do sromu i pochwy

Białawe samice owsików o kształcie nitkowatym można dojrzeć gołym okiem w świeżym kale lub

przy oglądaniu wieczorem okolicy odbytu śpiącego dziecka (najlepiej 2 godziny po zaśnięciu, gdy

odbywa się proces składania jaj).

Profilaktyka oraz postępowanie w przypadku zarażenia owsikiem:

Przestrzeganie higieny osobistej (regularna zmiana bielizny, mycie

rąk),

Utrzymywanie mieszkania w czystości

Osobne łóżko, oddzielne pomieszczenia sypialne

Spanie w pidżamach (spodnie utrudniają rozprzestrzenianie się

inwazyjnych jaj pasożyta)

Podmywanie w okolicy odbytu rano po obudzeniu się (letnia woda

i mydło zmywają 90% jaj pasożyta złożonych w okolicy odbytu w ciągu nocy).

Gotowanie pościeli i ręczników

Podczas kuracji na noc należy zakładać dziecku obcisłe majtki, które rano należy wyprać i

wygotować

Mycie zabawek, dezynfekcja przedmiotów osobistego użytku

Obcinanie krótko paznokci, aby nie dopuścić do wtórnego zakażenia

Leczenie:

Oprócz wyżej wymienionych sposobów na walkę z pasożytem, w celu jego wyeliminowania z organizmu

należy sięgnąd po kuracje odpowiednimi lekami. Bez nich nie jesteśmy w stanie zakooczyd choroby.

Ważne jest, aby zastosowad je możliwie jak najszybciej.

Jeżeli choroba nie będzie wyleczona, łatwo dochodzi do kolejnego

samo zarażenia się, gdyż wydalane z kałem jaja owsików są

inwazyjne już po kilku godzinach.

Bibliografia:

www.pasozyty.eu/choroby-pasozytnicze/owsica-owsik-ludzki

www.sekretyzdrowia.eu\chorobypasozytnicze

Schistosomatoza

Co ją wywołuje? Przywra krwi ! Pierwszym stadium rozwoju jest miracidium. Larwa ta żyje ok. 48

godzin. W tym czasie wnika do organizmu ślimaka. Tam przekształca się w sporocystę. Sporocysta

rozmnaża się partenogenetycznie dając

drugie pokolenie sporocyst, a następnie

cerkarie, które opuszczają ciało ślimaka i

wwiercają się w skórę żywiciela

ostatecznego. Wędrują z krwią do płuc,

potem do serca a na koniec do dużego

obiegu krwi. Tam osiągają dojrzałość. Po

kopulacji samice wędrują do naczyń

włosowatych pęcherza moczowego i tam

składają jaja. Jaja posiadają kolec, dzięki

któremu dostają się do wnętrza pęcherza

moczowego, a potem z moczem do wody,

gdzie wykluwa się z nich miracidium.

Jak się zarazić? Kontakt człowieka z

wodą jest niezbędny do zarażenia się przywrami, Zarażamy się więc poprzez kąpiel w wodach na obszarach

endemicznego występowania choroby.

Objawy : Często przebiega bezobjawowo. Ostra schistosomatoza może wystąpić wiele tygodni po

zarażeniu. Objawia się niecharakterystycznie: gorączką, kaszlem, bólem brzucha, biegunką,

hepatosplenomegalią i eozynofilią. Niekiedy występuje zajęcie ośrodkowego układu nerwowego; choroba

ziarniniakowa mózgu , choroba ziarniniakowa rdzenia kręgowego, może doprowadzić do poprzecznego

zapalenia rdzenia z porażeniem wiotkim. Przedłużająca się infekcja może wywołać reakcję ziarniniakową i

włóknienie w zajętych narządach, co prowadzi do polipowatości jelit z krwistą biegunką., nadciśnienia

wrotnego z krwawymi wymiotami i splenomegalią, przewlekłe

zapalenia pęcherza i cewki moczowej z dyzurią i krwiomoczem

(niekiedy prowadzącego do raka pęcherza moczowego),

nadciśnienia płucnego, kłębuszkowego zapalenia nerek, zmian w

ośrodkowym układzie nerwowym. Rzadkim powikłaniem jest

przypadkowe dostanie się jaj pasożyta do przysadki mózgowej i w

efekcie rozwinięcie karłowatości przysadkowej.

Wysypka pęcherzykowa w

początkowym okresie

schistosomatozy.

Występowanie: Północna

Afryka, Bliski Wschód, Indie,

Australia, Ameryka Południowa,

Ameryka Środkowa, Chiny,

Indonezja. Szczególnie wokół

naturalnych i sztucznych

zbiorników wodnych głównie na

polach ryżowych.

Profilaktyka:

~Aby uniknąć zarażenia przywrą należy

myć się jedynie przegotowaną lub

przefiltrowaną wodą i unikać kąpieli w

otwartych zbiornikach wodnych na

obszarach endemicznego występowania

choroby.

~ Przecięcie dróg szerzenia – usuwanie

wydalin zawierających jaja pasożyta w taki

sposób, aby nie mogły się dostać do

zbiorników wodnych zamieszkałych przez

żywicieli pośrednich Schistosoma;

osuszanie terenów stanowiących lęgowiska

ślimaków oraz stosowanie środków

ślimakobójczych; zaopatrywanie ludności w wolną od cerkarii wodę zarówno do picia, kąpieli, jak i do

celów gospodarczych; dostarczanie odzieży ochronnej osobom zmuszonym do pracy w wodzie

zanieczyszczonej cerkariami, np. na ryżowiskach; krzewienie oświaty sanitarnej z zakresu sposobów

szerzenia się inwazji i metod ochrony przed zakażeniem. zwiększenie odporności, nie można wypasać też

bydła na terenach podmokłych.

~Szczepionka przeciwko schistosomatozie

Korzystałam z :

http://www.medycyna.czytaj-szybko.pl/?title=Przywra_krwi

http://www.pasozyty.eu/choroby-pasozytnicze/bilharcjoza/ wikipedii i pobierałam obrazki z różnych stron

Świerzb

O chorobie

Świerzb to zakaźna choroba pasożytnicza skóry, która wywoływana jest przez roztocze (Sarcoptes

hominisi) zwane świerzbowcem ludzkim. Tylko żeńskie osobniki wnikają w naskórek. Zapłodniona na

powierzchni skóry samiczka, drąży w naskórku norę świerzbowcową przypominającą korytarzyk w

kształcie litery C lub S o długości 0,3-0,4 mm (chociaż u osób dbających o higienę nie będą one

widoczne) i tam składa jaja. W ciągu kolejnych 4-6 dni z jaj wylęgają się larwy, które przedostają się na

powierzchnię skóry i tam przechodzą kilka przeobrażeń aż do momentu osiągnięcia dorosłej, dojrzałej

płciowo postaci.

Objawy i występowanie

Objawia się przede wszystkim poprzez silny świąd, nasilający się w porze nocnej po rozgrzaniu ciała w pościeli i zaczerwienienie. Jako wtórne

zmiany pojawiają się przeczosy (linijne nadżerki naskórka spowodowane intensywnym drapaniem), grudki oraz plamy.

Najczęściej świerzbowiec umiejscawia się w okolicy pępka, pośladków, narządów płciowych i pach oraz na zewnętrznych powierzchniach łokci oraz

okolicach międzypalcowych. Natomiast u małych dzieci tj. do 3 roku życia świerzbowiec umiejscawia się na dłoniach i podeszwac h (szczególnie

boczne powierzchnie palców rąk). Zakażeniu sprzyja obniżenie odporności. Chorują najczęściej dzieci, które zarażają się głównie

podczas zabaw. W ciężkich chorobach układowych (np. AIDS, choroby hematologiczne oraz psychiczne) może wystąpić ciężka

postać, charakteryzująca się nadmierną hiperkeratozą, jest to tzw. świerzb norweski.

To nie prawda, że świerzb występuje tylko u osób zaniedbanych, nie dbających o higienę osobistą – może wystąpić u wszystkich mających

styczność ze świerzbowcem.

W ostatnim czasie na świecie wzrosła liczba zakażeń świerzbowcem, zakazić się można przez:

- kontakt bezpośredni z osobą chorą – wystarczy zwykłe podanie ręki

- kontakt z zakażonymi przedmiotami - ręczniki, pościel itp. (rzadko). Choć świerzbowce poza skórą człowieka mogą przeżyć tylko 3-4 dni

Rozpoznanie i leczenie

stwierdzenie charakterystycznych norek świerzbowcowych (dobrze widoczne po zabarwieniu nalewką jodową) charakterystyczny świąd nasilający się w nocy przeczosy w miejscach typowych wywiad ukierunkowany na występowanie podobnych objawów wśród osób z otoczenia chorego

nie zajmuje okolicy międzyłopatkowej oraz twarzy, z wyjątkiem świerzbu norweskiego.

Należy wtedy bardzo dbać o higienę całej rodziny. Częste kąpiele, pranie bielizny i odzieży oraz ich prasowanie (wystarczy tej bielizny i ubrań nie

nosić przez 2 tygodnie bez dodatkowej dezynfekcji). Bieliznę należy zmieniać codziennie na nową.

Leczenie trwa kilka dni 3-4, rozpoczyna się je i kończy kąpielą. Świerzb najczęściej zwalcza się stosując maści zawierające lindan.

Smarowanie przez kolejne 3 dni, stosowanie kąpieli i zmiana bielizny. Bieliznę, pościel, ręczniki używane podczas choroby należy

po wypraniu odstawić i nie stosować przez okres 2 tygodni.

Profilaktyka

Należy pamiętać o leczeniu całej rodziny, aby zapobiec ponownym zakażeniom.

Źródło: Wikipedia

Autor: Marzena Piątkowska

Recenzent: Doc.dr hab. Halina Woś

Weryfikacja merytoryczna : Lek. med. Jan Paradowski

TASIEMIEC NIEUZBROJONY

1. Informacje ogólne

Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) jest pasożytem człowieka gnieżdżącym się w

jelicie cienkim. Do rozwoju potrzebuje dwóch żywicieli: bydło rogate (larwy) i człowieka (dorosłe

osobniki tasiemca). Dojrzały tasiemiec zbudowany jest z główki, którą przytwierdza się do ściany

jelita (ma 4 przyssawki), i ok. 2000 członów. Jego ciało jest taśmowate i podzielone na segmenty,

może osiągnąć nawet 15m długości. Nie posiada układu pokarmowego, potrzebne substancje

wchłania całą powierzchnią ciała bezpośrednio z mleczka pokarmowego. Wywołuje tasiemczycę

(cestodozę).

2. Cykl rozwojowy

Bydło zaraża się roślinnością lub wodą zanieczyszczoną odchodami ludzkimi z segmentami

tasiemca, zawierającymi jaja. W żołądku następuje oswobodzenie wągrów. Przebijają one ścianę

przewodu pokarmowego i wnikają do naczyń krwionośnych lub limfatycznych. Prąd krwi lub limfy

przenosi je do tkanki łącznej i mięśni. W mięśniach osiedlają się w formie pęcherzyków z

czerwiochem. Człowiek zakaża się po spożyciu surowego (metka, tatar), niedogotowanego lub

niedosmażonego (np. na grillu) mięsa wołowego. W przewodzie pokarmowym człowieka zachodzi

rozwój wągra w postać dorosłą z członami.

3. Objawy

Ból brzucha

Mdłości

Zwiększone łaknienie

Wymioty

Chudnięcie lub duża nadwaga

4. Profilaktyka

Jedzenie mięsa z pewnego źródła (przebadanego przez służbę sanitarno –

weterynaryjną)

Jedzenie dobrze dogotowanego lub przesmażonego mięsa

Poprawienie warunków hodowli bydła (nie wylewanie ludzkich odchodów na łąki, na

których pasie się bydło)

5. Leczenie

Kuracja odrobaczania powinna trwać minimum kilka miesięcy, ponieważ za pierwszym

razem nie zawsze udaje się usunąć całego robaka. Często wydostają się na zewnątrz same

człony, a w jelicie pozostaje mocno przytwierdzona główka, z której po pewnym czasie mogą

wyrosnąć nowe człony i po 3 – 4 miesiącach z pozostałej główki tasiemca odrasta nowy pasożyt.

Bibliografia:

http://www.igya.pl/pasozyty/tasiemiec_nieuzbrojony_taenia_saginata.html

http://gronkowiec.eu/pasozyty-jelita-tasiemiec-nieuzbrojony-objawy-zakazenia-tasiemczyca-taenia-

saginata-kuracja-odrobaczanie-ziola.html

TASIEMIEC UZBROJONY (Taenia solium) – Pasożyt dwudomowy: żywicielem pośrednim jest świnia lub dzik, żywicielem ostatecznym jest człowiek. Jeden z dwóch głównych gatunków tasiemców (Cestoda), które pasożytują w przewodach pokarmowych kręgowców, w tym człowieka. W przeciwieostwie do tasiemca nieuzbrojonego posiada on haczyki, za pomocą których przytwierdza się do ściany jelita cienkiego.

Tasiemce mają długie, płaskie ciało, przypominające wyglądem tasiemkę. Są wysoce wyspecjalizowane do pasożytniczego trybu życia. Ciało tasiemca składa

się z szeregu powtarzających się segmentów zwanych proglotydami. Każdy taki segment jest kompletną maszyną rozrodczą, wyposażoną w narządy męskie i żeoskie, produkującą do 100 tys. jaj. Przyczyną produkcji tak dużej ilości jaj jest skomplikowany cykl rozwojowy pasożyta. Proglotydy najdalej odsunięte od główki, zwane macicznymi, zawierają dojrzałe jaja. Segmenty te odrywają się kolejno od ciała tasiemca i wraz z kałem opuszczają organizm żywiciela ostatecznego. Długośd dorosłego pasożyta może wynosid nawet 20 metrów.

CYKL ROZWOJOWY

Żywicielem pośrednim jest świnia, która zaraża się spożywając pokarm zarażony jajami tasiemca (1) znajdującymi się w odchodach ludzkich. W przewodzie pokarmowym świni powstają larwy - onkosfery (2). Taka larwa ma sztyleciki, dzięki którym przebija ścianki przewodu pokarmowego, a następnie naczyo krwionośnych i wraz z krwią dostaje się do mięśni. Tam otorbia się i przekształca w wągra (3) - kolejne stadium larwalne. Wągier przypomina pęcherzyk, a wewnątrz niego znajduje się główka tasiemca. Zarażone wągrami tasiemca mięso wieprzowe (4), z reguły pochodzące z pokątnego uboju i nie poddane badaniom kontroli sanitarnej, staje się źródłem zarażenia człowieka. W przewodzie pokarmowym człowieka z wągra wycofuje się główka tasiemca, pęcherzyk zaś opada (5). Główka zaopatrzona w przyssawki i wieniec haczyków (6) przyczepia się do ściany jelita cienkiego. Szyjka rozpoczyna produkcję członów (7), z których ostatnie, dojrzałe człony (8) zawierają silnie rozbudowany układ rozrodczy (w szczególności macicę wypełnioną jajami). Podczas defekacji (wypróżniania) kał wraz z jajami czy nawet oderwanymi członami tasiemca wydalany jest na zewnątrz. Tasiemiec żyje około 20 lat.

OBJAWY CHOROBOWE:

anemia awitaminoza słabośd bule brzucha nudności zgaga wychudzenie

PROFILAKTYKA

Środki ostrożności zapobiegające zarażeniu się tasiemcem uzbrojonym to przestrzeganie czystości na terenie gospodarstwa i miejsca chowu świo

Spożywad mięso tylko dobrze ugotowane lub usmażone (wieprzowina, wołowina, szaszłyki, steki i inne), dużym zagrożeniem jest spożywanie surowego miesa mielonego

W każdej chwili naszego życia jesteśmy narażeni na infestacje pasożytami, należy przynajmniej 2-3 razy w roku systematycznie dokonywad profilaktyki oczyszczania organizmu z pasożytów oraz odtruwania z toksyn.

LECZENIE

Zalecenia ogólne Leczenie prowadzi się w domu. Badanie kału powinno się wykonad również u członków rodziny chorego. Dieta nie ma znaczenia. Nie ma ograniczeo odnośnie aktywności fizycznej. Leczenie farmakologiczne Preparaty stosowane w zakażeniu tasiemcem są bardzo skuteczne. W leczeniu stosuje się prazykwantel lub niklozamid; lek przyjmuje się jednorazowo. Po 3-6 tygodniach sprawdza się skutecznośd leczenia badając kał. W razie niepowodzenia kurację się powtarza.

WYSTĘPOWANIE

Tasiemiec uzbrojony jest pasożytem kosmopolitycznym występującym na całym świecie w jelicie cienkim człowieka głównie w krajach o niskim stopniu higieny,

źródła:

http://www.pasozyty.eu/choroby-pasozytnicze/tasiemczyce/tasiemiec-uzbrojony/

http://www.e-pasozyty.pl/pasozyty-dzieciece/tasiemce/tasiemiec-uzbrojony/

http://gronkowiec.eu/pasozyty-tasiemiec-uzbrojony-objawy-zakazenia-wagrzyca-ordobaczanie-kuracja-naturalna-

ziola.html

http://www.igya.pl/pasozyty/tasiemiec_uzbrojony_taenia_solium.html

Włosień kręty (Trichinella spiralis) należy do nicieni. Jest jednym z najgroźniejszych pasożytów człowieka

- wywołuje chorobę włośnicę (trychinozę), która może mieć ciężki przebieg, kończący się niekiedy

śmiercią.

Cykl rozwojowy

Należy do pasożytów poliksenicznych (wielodomowych) tzn. może występować u różnych gatunków

mięsożernych lub wszystkożernych (świnia, lis, kot, niedźwiedź, wilk, szczur czy człowiek).

Zakażenie następuje po zjedzeniu zakażonego mięsa świni lub dzika albo jego przetworów zawierających

inwazyjne larwy włośnia krętego, nie poddanych odpowiedniej obróbce termicznej. Gotowanie kilograma

mięsa w całości musi trwać przeszło pół godziny, aby zginęły wszystkie larwy. W żołądku człowieka, pod

wpływem enzymów trawiennych, otorbione larwy (znajdujące się wcześniej w mięśniach zwierzęcia)

wydostają się z otoczek, a następnie przedostają się do jelita cienkiego. Tam w ciągu 48-72 godzin osiągają

dojrzałość płciową i kopulują. Samice rodzą żywe larwy, każda samica około 1500. Z węzłów chłonnych

larwy dostają się do krwi, a wraz z nią do mięśni poprzecznie prążkowanych. Po wniknięciu do włókna

mięśniowego zwijają się spiralnie i otorbiają. Niektóre giną, inne zachowują zdolność do zarażania nawet

przez kilkadziesiąt lat (nawet 50). Te, które przetrwają mogą powodować poważne zaburzenia w

organizmie, a nawet prowadzić do śmierci.

Zapobieganie zakażeniu

spożywanie mięsa pochodzącego z pewnego źródła, które było poddane badaniu poubojowemu na

obecność larw włośni, kupowane w sklepach

wystrzeganie się wyrobów z dziczyzny niewiadomego pochodzenia

unikanie mięsa i jego przetworów niedogotowanych oraz półsurowych wędlin np. metka, biała

kiełbasa z nieznanego źródła.

Wykrywanie włośni w produktach spożywczych

Wykrywanie włośni w mięsie jest stosunkowo łatwe, choć czasochłonne. Do punktu badań trafia najczęściej

próbka zbiorcza, którą poddaje się obróbce mechanicznej, trawi się je w specjalnym roztworze składającym

się z enzymów trawiennych oraz wody. Podczas wirowania dochodzi do ostatecznego rozpuszczenia osłonki

wapniowej i larwy swobodnie opadają na dno. Próbkę umieszcza się na szkiełku podzielonym na sektory i

pod powiększeniem trychinoskopu szuka się larw.

Objawy i przebieg

Objawy uzależnione są od stopnia inwazji i charakteryzują się m.in. wysoką gorączką, bolesnością mięśni, bólami brzucha, biegunką i charakterystycznym dla ludzi obrzękiem twarzy (reakcja alergiczna). We krwi stwierdza się

wysoką leukocytozę i eozynofilię. Choroba może być śmiertelna. Jedynym sposobem zapobiegania zarażeniu jest

poubojowe badanie mięsa świń, dzików czy koni.

Możliwe są ciężkie powikłania: zapalenie mięśnia sercowego (myocarditis), zapalenie płuc (pneumonia), zapalenie

mózgu (encephalitis).

Leczenie włośnicy:

Celem leczenia jest wyeliminowanie lub ograniczenie do minimum (eliminacja) obecności pasożytów w ustroju oraz łagodzenie objawów choroby. Chorego leczy się zwykle w domu, jedynie powikłania choroby wymagają

hospitalizacji. W ostrej fazie choroby należy leżeć w łóżku. Dieta nie ma znaczenia dla skuteczności terapii.

U większości osób odpowiednie leczenie prowadzi do wyzdrowienia, chociaż ciężkie powikłania mogą stanowić

zagrożenie dla życia.

Leczenie farmakologiczne :

W leczeniu włośnicy stosuje się leki przeciwpasożytnicze (tiabendazol). W przypadku nasilonej gorączki i bólów

mięśniowych leki przeciwgorączkowe i przeciwzapalne. Ponadto w przypadku nasilonych objawów uczuleniowych

kortykosterydy.

Źródła: Wikipedia, pasożyty.com.pl

Cysty włośnia krętego

Larwa włośnia krętego

Zwinięta otorbiona larwa włośnia krętego

Pluskwa domowa

Pluskwa domowa występuje praktycznie we wszystkich krajach (kiedyś nazywana problemem krajów trzeciego świata). Pluskwy są to niestety szkodniki niezwykle odporne na przeciwności losowe. Dowiodły tego, przetrzymując pożary, mróz i głód podczas II Wojny Światowej. Objawiły się i szybko rozmnożyły natychmiast po powrocie pierwszych mieszkańców stolicy.

Żyją one w środowisku ludzkim. Najczęściej można je spotkać w szparach łóżek, tapczanów, w szczelinach ścian, pod ramami obrazów, na wyściełanych częściach mebli, zasłonach i żaluzjach na przedmiotach domowych, pod krzesłami, kanapami, pomiędzy poduszkami kanap i foteli, pod chodnikami, dywanikami i brzegami dywanów, pomiędzy fałdami firanek, szufladach, za listwami przypodłogowymi i wokół futryn okiennych i drzwiowych.

Jest to owad brunatny, spłaszczony, o skrzydełkach zredukowanych i czułkach; owłosiony, dorastający do 5

mm długości. Żywią się krwią ludzi, podobnie jak ich larwy. W razie braku człowieka atakują inne ssaki, a nawet ptaki. Pluskwa nie fruwa, bo nie ma skrzydeł. Utraciła je w związku z przystosowaniem się do pasożytniczego trybu życia. Za to biega doskonale. W ciągu jednej minuty może pokonać odległość 1 m. Obecność pluskw w pomieszczeniu zdradza charakterystyczny, nieprzyjemny zapach. Pochodzi on od substancji wydzielanych przez pasożyty ze specjalnych gruczołów tułowiowych. W miejscach przebywania pluskwy pozostawiają kał w postaci brunatnych plamek, które trudno jest usunąć. Ponadto, pościel może być zakrwawiona. Jaja są składane wiosną, po kilkadziesiąt sztuk. Larwy wylęgają się z jaj po 3 tygodniach. Okres larwalny trwa około 2 miesiące.

Pluskwy aktywne są jedynie nocą, a za dnia siedzą w ukryciach. Na człowieka napadają w nocy, podczas jego snu. Przebijają skórę w najdelikatniejszych miejscach i pobierają krew z naczyń włosowatych. Krew pije prze 1-15 minut (najczęściej 3-5 minut). Ilość pobranej krwi może przewyższać ciężar pasożyta. Samice pobierają częściej krew i w większych ilościach niż samce, gdyż

im jest potrzebna do produkcji znacznej liczby jaj. Moment ukłucia nie jest bolesny, gdyż podczas ssania wpuszczana jest do ranki znieczulająca wydzielina gruczołów ślinowych, która jednocześnie zapobiega krzepnięciu krwi. Po upływie kilku minut (do kilku godzin) występuje uczucie swędzenia i pieczenia, a w miejscach ukłuć pojawiają się białawe pęcherzyki. Rozdrapywanie tych pęcherzyków może być powodem innych chorób skóry. Na szczęście, pluskwa domowa nie przenosi groźnych chorób zakaźnych. U niektórych osób wywołują miejscowe, a czasem ogólne odczyny uczuleniowe.

Czy pluskwy przenoszą choroby zakaźne? Nie są znane przypadki przekazania choroby zakaźnej przez pluskwy. Drapanie pogryzionych miejsc może spowodować infekcję.

Jak należy się chronić przed pluskwami?

Należy często i bardzo dokładnie sprzątać mieszkanie, zachować ostrożność podczas kupowania nowych mebli (należy je dokładnie obejrzeć zwłaszcza kupując używane meble), również podczas podróży należy wracać uwagę na czystość pokoju oraz na to, czy nie ma pluskw w bagażu. Należy także często zmieniać posłanie na łóżku oraz po podróży wyprać wszystkie ubrania. Bardzo ważne jest też, aby zaklejać wszystkie szpary i dziury w ścianach, ponieważ często chodzą one po rurach i przewodach wentylacyjnych. Jak wyglądają ugryzienia pluskiew? Gryząc, pluskwy wstrzykują ślinę, przez co w miejscu ugryzienia skóra staje się podrażniona lub pojawia się stan zapalny. Zmiany skórne po ugryzieniu pluskwy mogą być niezauważalnie lub podobnie do ugryzień komara. Ukąszenia najczęściej pojawiają się na odsłoniętych częściach ciała np. ręce, nogi czy twarz. Jak leczyć ugryzienia pluskiew? Zazwyczaj ugryzienia nie wymagają leczenia, znikają same po kilku dniach. Miejsce ugryzienia należy szczególnie utrzymywać w czystości i nie drapać swędzących miejsc. W przypadku szczególnie uciążliwego swędzenia i gdy ugryzienie to nie znika należy udać się do lekarza. Zazwyczaj przepisywany jest krem bądź doustny antybiotyk. Co robić, gdy ma się w domu pluskwy? Najlepiej się zwrócić do specjalnej grupy zajmującej się dezynsekcją. http://www.pasozyty.com.pl/Pluskwa-domowa-Cimex-lactularius.html http://pl.wikipedia.org/wiki/Pluskwa_domowa

Wszawica

Co wywołuje? szy - pasożyty żywiące się krwią. Samica (pasożyt dł. 2-3mm) w ciągu miesiąca (średnia długośd życia wszy)

składa od 100 do 300 jaj, w rytmie od 8 do 10 dziennie (tzw. gnidy, widoczne przy nasadzie włosów). Młode

osobniki wykluwają się z jaj po mniej więcej 3 tygodniach. Wesz występuje w kolorach w zależności od koloru

włosów "gospodarza", pasożyty są jednak widoczne gołym okiem.

Objawy ilny świąd oraz odczyn zapalny skóry towarzyszący wszawicy

spowodowany jest toksynami, które wesz wprowadza wraz z

ukłuciem podczas pożywiania się krwią. Uczucie świądu skłania

do intensywnego drapania podrażnionego miejsca, w wyniku

czego dochodzi najczęściej do uszkodzenia naskórka, z których

sączy się wydzielina surowicza, co z kolei jest pożywką dla

bakterii. W przypadku zaniedbao może dojśd do wtórnych

infekcji bakteryjnych powodujących powiększenie wezłów

chłonnych okolic głowy. Częste drapanie głowy u dzieci może byd

oznaką wszawicy. Zmian najczęściej szukad należy w okolicy

potylicy, skroniowej oraz zausznej głowy. W przypadku wszawicy

łonowej głównym objawem jest silny świąd wzgórka łonowego, a

sama wesz i jej jaja widoczne są w okolicy łonowej.

Jak można się zarazid? akażenie wszawicą odbywa się najczęściej przez kontakt bezpośredni (np. wszawica łonowa) lub pośredni (np.

wspólne nakrycia głowy, szaliki, szczotki, grzebienie, odzież, wspólne posłanie itp.). Pośredni kontakt najczęściej

przyczynia się do wystąpienia wszawicy w przedszkolach i szkołach. Wesz łonowa może rozprzestrzeniad się na inne

części ciała, ale głównie na kooczyny dolne (włosy brzucha, ud, pach, brwi).

Występowanie owszechne przekonanie, że występowanie wszy związane jest z brudem, ubóstwem oraz brakiem przestrzegania

podstawowych zasad higieny, spowodowało, że temat wszawicy jest w naszym kraju tematem tabu. A fakty są

takie, że wszawica od zawsze, występuje na całym świecie. Problem dotyczy wszystkich kontynentów, stref

klimatycznych i populacji. Wszawica głowowa częściej dotyczy dzieci niż osób dorosłych. Rozprzestrzenianiu się

zakażenia sprzyjają duże skupiska ludzkie, a możliwości jej przenoszenia są bardzo różnorodne. Miejscem gdzie

wszawica występuje najczęściej są szkoły i przedszkola.

Jak się leczy? leczeniu wszawicy stosuje się preparaty owadobójcze na skórę owłosioną głowy w postaci szamponów,

kremów lub żelu, dostępnych w aptece, w Polsce - bez recepty. Leczenie należy wykonywad pod opieką lekarza

W

S

Z

P

W

(w przypadku powikłao bakteryjnych konieczna będzie terapia antybiotykowa) lub zgodnie z zaleceniami zawartymi

na ulotce dołączonej do leku. Należy jednak pamiętad, że leczeniem powinno się objąd wszystkich domowników.

Odzież osoby chorej, bieliznę oraz pościel należy wyprad i wyprasowad (wysoka temperatura i wilgotnośd zabijają

owady). Bieliznę osobistą, pościelową, odzież, koce dezynsekujemy również preparatami pylistymi. Szczotki,

grzebienie oraz jakiekolwiek ozdoby noszone we włosach albo wyrzucid, albo starannie wymoczyd w preparacie

wszobójczym.

Gnidy można usunąd z głowy płucząc umyte wcześniej włosy ciepłym 6% octem. Po kilku godzinach należy wyczesad

gnidy gęstym grzebieniem. Zabieg należy powtórzyd po 2 tygodniach.

Wszawicy łatwiej zapobiegad niż ją leczyd. Należy zatem dbad o higienę osobistą wszystkich domowników,

m.in. kontrolowad dzieciom skórę głowy podczas czesania włosów (również okolice za uszami i skronie, gdzie

najczęściej występują gnidy).

Źródła: www.abcgospodyni.pl

www.zdrowemiasto.pl

www.handsomemen.pl