8 styczeń 1884 rok to czas narodzin

Kornela Makuszyńskiego jako siódmego

potomka Julii z Ogonowskich i Edwarda

Makuszyńskiego.

Swoje pierwsze boje o swoje zaczął od satyry

na duchownego, który nie pochwalał ryzykowanych

zabaw nastolatków i za ten czyn został wyrzucony

ze szkoły. „ Na próżno jędza w ubraniu księdza z lodu

nas spędza! W pierwszej B klasie w zimowym czasie nikt

mu nie da się”.

Przeniósł się do krewnych

w Przemyślu.

Tam rozkochany w złotowłosej

Kazi pojedynkował się

o nią z przyjacielem

pistoletami ponabijanymi

przeróżnymi ostrymi

materiałami. Za tę oznakę

romantyzmu został wyrzucony

ze szkoły po raz drugi.

Jako nastoletni wyrostek uczęszczający

do IV Gimnazjum Jana Długosza we Lwowie opublikowane

zostały jego pierwsze wiersze napisane w cukierni.

„ Na pierwszym miejscu w dodatku literackim jaśnieją,

błyszczą, promienieją, krzyczą, wrzeszczą na cały świat

moje wiersze, moje sonety”.

Na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie studiował

polonistykę i romanistykę. Później pogłębiał filologię romańską

na paryskiej Sorbonie. Do serca przypadła Kornelowi Emilia

Bażeńska, którą poślubił w 1913 roku w Warszawie. W czasie

I wojny światowej Makuszyńscy byli aresztowani jako wrogowie

Rosji i internowani. Po zakończeniu I wojny światowej Makuszyńscy

przenieśli się do Warszawy, gdzie Kornel współpracował

m.in. z „ Rzeczpospolitą”, „ Kurierem Warszawskim”.

Zauroczeni Zakopanem Makuszyńscy spędzali tam dużo czasu, gdzie

chorowita żona leczyła się na płuca. Zmarła w 1926 roku na gruźlicę. Rok po śmierci

swojej pierwszej żony Kornel ożenił się po raz drugi ze śpiewaczką

Janiną Gluzińską. Willa „ Ustronie” była nowym azylem pisarza.

„ Urok pobytu w Zakopanem na tym polega, że chodzi się tam zawsze pod górę”.

Na stokach Gubałówki założył sanatorium dla młodzieży. Z inicjatywy

pisarza zorganizowano zbiórkę na sprzęt narciarski. W 1930 r.

w Zakopanem odbyły się pierwsze zawody „O Puchar Kornela

Makuszyńskiego”. Czas okupacji niemieckiej przeżył pisarz w Warszawie

współpracując z prasą powstańczą. W listopadzie 1944 roku zamieszkał

już na stałe w Zakopanem.

Pisarz z humorem w herbie. Usposobiony do świata,

skory do żartów, nie sposób było go nie lubić. „ Jego pióro,

jak dłoń Midasa, wszystko zamieniało w złoto„.

Jan Twardowski pisał o Makuszyńskim tak: „ Urzekł mnie

humor autora, typu dickensowskiego,, określany jako

uśmiech przez łzy. Makuszyński potrafił dostrzec dobro

pod powłoką zła, piękno pod pozorną brzydotą, a prawdę

tam, gdzie inni widzieli jedynie fałsz”.

Szczególną rolę odegrały wierszowane opowieści

przeznaczone dla najmłodszych dzieci. Rodzice w imieniu swych

pociech domagali się kontynuacji przygód sympatycznego,

acz niekoniecznie bystrego bohatera- Koziołka Matołka.

Do Matołka dołączyli nowi bohaterowie m.in. „ Awantury i wybryki

małej małpki Fiki- Miki”. Natomiast znane książki dla dzieci

i młodzieży to między innymi: „Szatan z siódmej klasy”, „ Awantura

o Basię”, „Panna z mokrą głową”, „ Szaleństwa panny Ewy”.

Po 1945 nieakceptowany i skazany na zapomnienie.

Zakazano jego publikacji. Poddany został szykanowaniom.

Dla człowieka sukcesu, jednego z najweselszych

i optymistycznych pisarzy zabrakło miejsca.

Kornel Makuszyński zmarł 31 lipca 1953 roku w Zakopanem.

Pisarz miał prawo czuć się człowiekiem i twórcą spełnionym.

Wszystko osiągnął przed wojną. Dziś żyje uśmiechem twarzy

dzieci. „Są ludzie, którzy nie powinni umierać, którzy nie

pasują do śmierci, o których trudno myśleć jak

o zmarłych”. Do takich należał Kornel Makuszyński.