2010

www.jazzjantar.com.pl

3

8 listopada w ramach Festiwalu Jazz Jantar 2010 jedyny koncert w Polce zagra Terence Blanchard z zespołem. W czasie tego koncertu zaprezentuje m.in. materiał ze swojej najnowszej płyty Choices, która ukazała się w 2009 roku. Płyta jest kontynuacją nagrodzonej nagrodą Grammy A Tale Of God’s Will (Requiem For Katarina).

Życie to ciągła ekspansja i ewolucja. Codziennie dokonujemy wyborów, które nie są ani dobre, ani złe. To po prostu wybory, dzięki którym odkrywamy to, co nas czeka w przyszłości. Terence Blanchard

Płyta została nagrana w marcu w rodzinnym mieście Blancharda, Nowym Orleanie, w Muzeum Sztuki Południa Ogden. W nagraniu płyty towarzyszyli mu długoletni członkowie zespołu: Fabian Almazan na fortepianie, Derrick Hodge na basie oraz Kendrick Scott na perkusji. Dołączył do nich nowy w składzie Walter Smith na saksofonie. Artyści występujący gościnnie to Dr. Cornel West - pisarz, mówca, pedagog i aktywista; Lionel Loueke - uznany gitarzysta oraz uczeń Blancharda; oraz Bilal - wokalista, muzyk i kompozytor. W kilku utworach, West wykonuje partie mówione, a Bilal partie wokalne. Blanchard wybrał na miejsce nagrania Bibliotekę im. Patrick’a F.Taylora działającą przy Muzeum Sztuki Południa Ogden ze względu na jej niepowtarzalną akustykę oraz historyczne znaczenie dla Nowego Orleanu. Budowa Biblioteki została ukończona w roku 1889. Przetrwała ona huragany i dziesięciolecia kompletnego zaniedbania. Jest też jedynym istniejącym budynkiem na południu Stanów Zjednoczonych, zaprojektowanym przez nowoorleańskiego architekta H.H.Richardsona. Nie ma bardziej idealnego miejsca, w którym mogliśmy nagrać ten album, mówi Blanchard. Biblioteka jest

Terence Blanchard - trąbka Brice Winston - saksofon tenorowy Fabian Almazan - fortepian Michael Olatuja - kontrabas Kendrick Scott - perkusja Koncert poprowadzi: Przemek Dyakowski

8.1

1.2

010

| G

.20.0

0 |

OP

ER

A B

AŁTYC

KA

TER

EN

CE B

LAN

CH

AR

D

Główny Sponsor Festiwalu

2

54

sama w sobie ocalonym z katastrofy, podobnie jak to miasto. Moja ostatnia płyta, „Choices”, wyrosła z bólu i zniszczenia, jaki pozostał po huraganie Katrina jest więc naturalne, że jej zadaniem jest uczcić wszystko to, co ocalało, a nawet więcej.

Jako trębacz wyróżnia się pośród innych muzyków jazzowych stonowaną wyrazistością. Blanchard przeobraża gamę pomruków, świstów i ryków wydawanych przez swój instrument w zdumiewająco płynną muzyczną mowę - wysublimowaną i w pewien sposób poskromioną. Vanity Fair

Odważny, nowoczesny jazz, który zachowuje szacunek dla tradycji i podany jest ze stylem i z uczuciem… Wielki talent. Jego kompozycje są wyśmienite i napisane z sercem; jego gra to wirtuozeria… The Wall Street Journal

Znam tylu samo zwolenników concept-albumów ilu przeciwników tworzenia podobnych, programowych muzycznych form. Najnowszy, znakomity krążek mojego ulubionego trębacza Terence’a Blancharda zachwycił mnie nie mniej niż ten wydany wieki temu oparty na tematach filmowych. Zachwycił, ale i zdumiał swoją innością. Ten etatowy oprawca muzyczny filmów Spike’a Lee, trzykrotny zdobywca Grammy, pięknie połączył tu w jedność straight-ahead jazz z delikatnymi wątkami współczesnego elektrycznego jazzu spod znaku fusion. Raz lider wprowadza nas w bajkową, ulotną przestrzeń D’s Choice, by za chwilę wskoczyć w latynoską Journey, czy snuć balladę Hacia del Aire. Choices to album szczególny, nie tylko dlatego że otwiera nowy rozdział w jego karierze (podpisał kontrakt z potentatem Concord Jazz, do którego powraca po latach nieobecności), nie tylko dlatego że ta płyta w sposób piękny kontynuuje artystyczną progresję jego talentu, której doświadczyliśmy na poprzednich 29 albumach, ale pierwszy raz tak mocno, silniej niż na poprzednim krążku A Tale of God’s Will (A Requiem for Katrina), zmusza nas do refleksji. Refleksji zgoła filozoficznej, co tłumaczy obecność dr. Cornela Westa, aktywisty, filozofa, myśliciela i prawdziwego estety jazzu. Warto posłuchać jego anonsów kompozycji ukierunkowujących nasz tok myślenia w kategoriach stylistycznych (vide Jazz Man In The World Of Ideas). Są to rzeczy w swym przesłaniu tak proste i trafne, że Blanchard nadał im wagę samoistnych płytowych indeksów. (…)

Blanchard zdaje się być jazzmanem absolutnym i spełnionym. Jego grze towarzyszy wielka świadomość, pełna kontrola nad przebiegiem twórczym. Jest czas na aranżowane frazy, ale i miejsce na jazzowe szaleństwo, puszczenie wodzy fantazji. Lider w towarzyszących mu muzykach znalazł nie tyle akompaniatorów

wychodzących tu czy tam na solówki, ale równoprawnych dyskutantów, współbiesiadników usadowionych przy stole szczodrze nakrytym jazzem i w atmosferze suto zakrapianej wolnością improwizacji. W czasie rejestracji materiału zespół dał cykl koncertów, które zostały zarejestrowane i mają niebawem pojawić się w formie filmu dokumentalnego. Już się nie mogę doczekać. Piotr Iwicki | Jazz Forum

>Terence Blanchard Blanchard jest słusznie uznawany za jednego z najbardziej wpływowych muzyków jazzowych i kompozytorów filmowych swojego pokolenia. Jest on przedstawicielem stylu, który ukształtował całą współczesną muzykę jazzową. Blanchard nagrał ponad 29 płyt, za które był wielokrotnie nominowany do nagrody Grammy, zdobywając ją trzykrotnie m.in. za instrumentalny utwór solowy pod tułem Be-Bop, który znalazł się na płycie pod tytułem Live At The 2007 Monterey Jazz Festival. W roku 2008 Blanchard został ponownie nagrodzony za album A Tale of God’s Will (A Requiem for Katrina), porywający cykl utworów dedykowany ukochanemu miastu, zniszczonemu przez huragan oraz jego mieszkańcom.

Blanchard jest błyskotliwym technicznie muzykiem naznaczonym piętnem liryzmu charakterystycznego dla niektórych trębaczy wczesnego bopu, jak Clifford Brown. Ustępuje nieco popularnością swojemu ziomkowi, Wyntonowi Marsalisowi, choć łączy ich podobna, wyważona emocjonalnie stylistyka, przy czym Blanchard wykazuje więcej spontanicznego feelingu jazzowego. W roku 2000 wybrany został przez czytelników „Down Beatu” najlepszym

artystą i trębaczem roku. Trąbką zainteresował się w wieku ośmiu lat i zaczął uczęszczać do nowoorleańskiego Center For Creative Arts prowadzonego przez Ellisa Marsalisa, ojca Branforda i Wyntona. W latach 80. trafił do zespołu Lionela Hamptona i zajął miejsce Wyntona Marsalisa w Jazz Messengers Arta Blakeya. W tym samym czasie jego kolega z Nowego Orleanu, saksofonista Donald Harrison, zastąpił w Messengersach drugiego z braci Marsalisów, Branforda. Blanchard pozostał w Messengersach do 1986, potem wraz z Harrisonem utworzył własny zespół. W latach 90. zajął się też tworzeniem muzyki filmowej i telewizyjnej, między innymi do filmów Spike’a Lee Jungle Forever i Malcolm X oraz do filmu dokumentalnego telewizji BBC o ruchach migracyjnych Murzynów, pod tytułem The Promised Land.

Jako kompozytor filmowy, Blanchard skomponował muzykę do ponad 50 filmów, a także otrzymał nominacje do Złotego Globu za muzykę do filmu Spike’a Lee 25. godzina. Jako dyrektor artystyczny Thelonious Monk Institute of Jazz, którego przeniesienia z Los Angeles do Nowego Orleanu był głównym inicjatorem, Blanchard doskonali u swoich studentów rozwój artystyczny, aranżacje, kompozycję oraz techniki koncertowe. Muzyk często daje wykłady na całym świecie, a także udziela się w projektach skierowanych do lokalnych społeczności w swoim ukochanym mieście rodzinnym - Nowym Orleanie. opracowanie na podstawie materiałów prasowych oraz Encyklopedii Muzyki Popularnej - Jazz Dionizego Piątkowskiego

76

Joshua Redman - saksofonBrad Mehldau - fortepianKoncert poprowadzi Wojtek Staroniewicz

>Brice Winston Jeden z najbardziej pomysłowych i odważnych saksofonistów tenorowych na dzisiejszej scenie jazzowej. Brice Winston występował z takimi muzykami jak: Herbie Hancock, Marcus Miller, Terry Lynn Carrington, John Faddis, Slide Hampton, James Moody, Ellis Marsalis, Nicholas Payton, Kenny Barron, Chaka Khan, Roy Hargrove, Dizzie Gillespie, Branford Marsalis, Dianne Reeves, Bruce Hornsby, Bilal, Bruce Barth, Donald Harrison, Cassandra Wilson, Wynton Marsalis, Dave Holland, Lizz Wright oraz z wieloma innymi.

>Fabian Almazan Pianista i kompozytor, z pochodzenia Kubańczyk. Uczył się u Marka Levine’a, występował z Dave’m Brubeckiem i Christianem McBride. W roku 2003 Fabian przeprowadził się do Nowego Jorku, żeby kontynuować naukę u Kenny Barrona w Manhattan School of Music. W 2007 roku otrzymał nagrodę Fundacji ASCAP dla Młodego Kompozytora Jazzowego, a w 2009 został jednym z trzech finalistów nagrody Brandona Fradda dla kompozytorów, przyznawanej przez Cintas Foundation - organizację promującą sztukę kubańską. Nagroda ta została dotychczas przyznana wielu artystom, którzy stali się później ważnymi postaciami w procesie rozwoju kulturalnego dziedzictwa Kuby. Od dwóch lat Fabian Almazan gra na fortepianie w zespole Terence’a Blancharda. Almazan ma w swoim dorobku występy z takimi muzykami jak: Gretchen Parlato, Paquito D’Rivera, Kendrick Scott Oracle, Bilal oraz Ambrose Akinmusire.

>Michael Olatuja Brytyjsko-nigeryjski kontrabasista, kompozytor i producent muzyczny. Właśnie wydał swoją debiutancką płytę Speak, skupiającą się na nowoczesnej elektronice i muzyce inspirowanej groove’m. Opowiada ona historię muzycznej i osobistej podróży przez życie artysty. Wszyscy mówimy językiem muzyki - wyjaśnia Olatuja - to ona jednoczy różne kultury. Współpracuje z takimi artystami jak: Terence Blanchard, Patti Austin, Lisa Stansfield, Stevie Wonder, Chaka Khan, Brooklyn Tabernacle Choir, Gretchen Parlato.

>Kendrick ScottAmerykański perkusista, współpracujący m.in. z Jazz Crusaders, Patem Metheny, Joe Lovano i Kenny Garrettem, Dianne Reeves, Lizz Wright oraz Terence Blanchardem. Był również członkiem Berklee-Monterey Quartet i wystąpił na legendarnym Monterey Jazz Festival w latach 1999 - 2000, 2002 oraz 2007. W 2006 roku ukazała się jego debiutancka płyta The Source.

24

.11.2

010

| G

.20.0

0

PO

LS

KA F

ILH

AR

MO

NIA

BAŁTYC

KA

JO

SH

UA R

ED

MAN

B

RAD

MEH

LD

AU

DU

O

98

Na zakończenie Festiwalu Jazz Jantar 2010 jedyny koncert w Polce, na którym Joshua Redman i Brad Mehldau zaprezentują premierowy materiał.

>Joshua Redman jest jednym z najbardziej znanych i charyzmatycznych artystów jazzowych, o których zaczęło być głośno w latach dziewięćdziesiątych. Urodził się w Berkeley w Kalifornii jako syn legendarnego saksofonisty Dewey Redmana i tancerki Renee Shedroff. Od najmłodszych lat miał kontakt z najróżniejszymi gatunkami muzyki (jazz, muzyka klasyczna, rock, soul, muzyka indyjska, indonezyjska, środkowo-wschodnia i afrykańska) oraz instrumentami (flet prosty, fortepian, gitara, indyjski instrument perkusyjny ghatam oraz gamelan). Kiedy skończył dziewięć lat, rozpoczął grę na klarnecie, a rok później na saksofonie tenorowym, który sam nazywa swoim instrumentem głównym. Wczesne wpływy muzyki takich artystów jak John Coltrane, Ornette Coleman, Cannonball Adderley, ojciec muzyka - Dewey Redman - a także The Beatles, Aretha Franklin, the Temptations, Earth, Wind and Fire, Prince, The Police i Led Zeppelin sprawiły, że młody Joshua zainteresował się muzyką głębiej. Jednak mimo, że uwielbiał grać na saksofonie i w latach 1983 - 1986 był oddanym członkiem wielokrotnie nagradzanego zespołu Berkeley High School Jazz Ensemble and Combo, kariera akademicka była dla niego zawsze na pierwszym miejscu. Dlatego nigdy nie rozważał bycia profesjonalnym muzykiem.

W 1991 roku, Redman ukończył wydział nauk społecznych w Harvard College dyplomem summa cum laude oraz został przyjęty do grona honorowych absolwentów Phi Beta Kappa. Został już wówczas przyjęty do Yale Law School, ale postanowił zrobić sobie roczną przerwę

od nauki. Kilkoro jego przyjaciół (byli studenci Berklee College of Music, których Joshua poznał w Bostonie) przenieśli się właśnie na Brooklyn i poszukiwali współlokatora, żeby podzielić się czynszem. Redman przyjął propozycję kolegów i niemal od razu całkowicie zaangażował się w nowojorską scenę jazzową. Zaczął od wspólnych jam sesji i koncertów z największymi muzykami jazzowymi swojego pokolenia, takimi jak: Peter Bernstein, Larry Goldings, Kevin Hays, Roy Hargrove, Geoff Keezer, Leon Parker, Jorge Rossy i Mark Turner (żeby wymienić tylko kilku). W listopadzie tego samego roku, pięć miesięcy po przeprowadzce do Nowego Jorku, Redman został zwycięzcą prestiżowego Thelonious Monk International Saxophone Competition. To zresztą tylko jedno z ważniejszych wydarzeń, które miały miejsce w roku, kiedy Redman rozpoczął trasy koncertowe i sesje nagraniowe z takimi mistrzami jazzu jak: jego ojciec Dewey Redman, Jack DeJohnette, Charlie Haden, Elvin Jones, Joe Lovano, Pat Metheny, Paul Motian, czy Clark Terry. Dla Redmana był to okres niezwykłego rozwoju, zdobywania nieocenionego doświadczenia i niekończących się inspiracji.

Jako w pełni zaangażowany twórca muzyczny Redman szybko podpisał kontrakt z wytwórnią Warner Bros Records i wiosną 1993 roku wydał swój pierwszy album, który przyniósł mu pierwszą w życiu nominację do nagrody Grammy. Jesienią tego roku ukazała się płyta Wish, na której do Redmana dołączył zespół prawdziwych gwiazd na czele z Pat’em Metheny, Charlie’m Haden’em oraz Billy’m Higgins’em. Przez następne pół roku Redman zagrał wiele koncertów z Metheny’m. Jego następna płyta - MoodSwing - ukazała się w roku 1994. Zagrał na niej pierwszy stały zespół Redmana. W jego składzie znalazło się trzech innych młodych muzyków, którzy

już wkrótce mieli okazać się jednymi z najważniejszych i najbardziej wpływowych twórców nowoczesnego jazzu. Byli to: pianista Brad Mehldau, kontrabasista Christian McBride oraz perkusista Brian Blade. W późniejszym składzie tego zespołu grali również: gitarzysta Peter Bernstein, pianista Peter Martin, kontrabasista Chris Thomas oraz Blade. Po nagraniu kilku uznanych płyty, jak na przykład Spirit of the Moment Live at the Village Vanguard, Freedom in the Groove czy Timeless Tales (for Changing Times), Redman potwierdził swoją pozycję jednego z najbardziej konsekwentnych i uznanych liderów muzycznych. Do arsenału instrumentów, na których grał dołączył również saksofon sopranowy i altowy. W roku 1998 Redman założył swój drugi słynny kwartet. Tym razem do współpracy zaprosił takich muzyków jak: Aaron Goldberg na fortepianie, Reuben Rogers na kontrabasie i Gregory Hutchinson na perkusji. Zespół zadebiutował płytą pod tytułem Beyond wydaną w 2000 roku. Dynamiczne współbrzmienie i niespotykane porozumienie na poziomie muzycznym, jakim charakteryzował się ten zespół zainspirowały Redmana do napisania i nagrania pierwszej płyty koncepcyjnej pod tytułem Passage of Time, która została wydana w roku 2001.

Rok później, Redman zaczął wyrażać swą niezwykłą wrażliwość jazzową poprzez coraz to nowe instrumenty i założył The Elastic Band - grające elektryzująco świeżą muzykę trio, które wyrosło z trwającej od jakiegoś czasu współpracy Redmana z keyboardzistą Samem Yahel oraz perkusistą Brianem Blade. Zespół zadebiutował wydanymi w 2002 roku płytami yaya3 oraz Elastic. W tym samym roku do Elastic Band dołączył perkusista Jeff Ballard, który wraz z Blade’m i Yahel’em odegrali kluczową rolę w nagraniu kolejnej płyty zespołu - nominowanego do Grammy albumu pod tytułem Momentum, na którym wystąpiło wielu znakomitych gości. Wydanie płyty w roku 2005 było początkiem współpracy Redmana z wytwórnią Nonesuch Records.

W roku 2000, Redman został mianowany Dyrektorem Artystycznym promującej jazz organizacji non-profit SFJAZZ. Redman wraz z dyrektorem wykonawczym

1110

Daddy Kane, Geoff Keezer, B.B. King, The Lincoln Center Jazz Orchestra, DJ Logic, Joe Lovano, Yo Yo Ma, Branford Marsalis, Christian McBride, John Medeski, Brad Mehldau, Pat Metheny, Marcus Miller, Paul Motian, MeShell Ndegeocello, Leon Parker, Nicholas Payton, John Psathas, Simon Rattle, Dewey Redman, Dianne Reeves, Melvin Rhyne, The Rolling Stones, The Roots, Kurt Rosenwinkel, John Scofield, Soulive, String Cheese Incident, Clark Terry, Toots Thielemans, The Trondheim Jazz Orchestra, Mark Turner, McCoy Tyner, Umphrey’s McGee, US3, Bugge Wesseltoft, Cedar Walton, Stevie Wonder i Sam Yahel. Joshua Redman był dwukrotnie nominowany do nagrody Grammy i zajął wysoką pozycję w rankingach krytyków i czytelników takich magazynach muzycznych jak „DownBeat”, „Jazz Times”, „The Village Voice” i „Rolling Stone”. Napisał i wykonał muzykę do ostatniego filmu Louisa Malle Vanya on 42nd Street, można go też zobaczyć i usłyszeć w „Kansas City” Roberta Altmana. materiały prasowe artysty

Pianista jazzowy Brad Mehldau nagrywa i występuje nieprzerwanie od wczesnych lat 90. Talent Mehldau’a od lat ujawnia się w sposób najbardziej spekakularny w formacie trio. Od roku 1996, jego zespół nagrał serię pięciu płyt The Art of the Trio. Mehldau ma w swoim dorobku również nagranie solowego fortepianowego projektu pod tytułem Elegiac Cycle oraz płytę zatytułowaną Places, na której znalazły się zarówno utwory solowe na fortepian jak i utwory nagrane przez trio. Płyty Elegiac Cycle i Places można nazwać albumami konceptualnymi. Składają się wyłącznie z oryginalnego materiału, a ich główne tematy krążą wokół poszczególnych kompozycji. Inne nagrania Mehldau’a to: Largo, efekt współpracy z nowatorskim muzykiem i producentem Jonem Brionem; oraz Anything Goes -

płyta trio, jakie Mehldau stworzył z kontrabasistą Larry’m Grenadier’em i perkusistą Jorge’m Rossy. Jego pierwsza płyta dla wytwórni Nonesuch, Brad Mehldau Live in Tokyo, ukazała się we wrześniu 2004. Po dziesięciu produktywnych latach współpracy z Rossy’m, do trio w 2005 roku dołączył perkusista Jeff Ballard. Pierwszą płytą Brad Mehldau Trio wydaną przez Nonesuch był album Day is Done, który ukazał się 27 września 2005 roku. Porywające nagranie podwójnego trio grającego na żywo Brad Mehldau Trio Live ukazało się nakładem Nonesuch 25 marca 2008 roku i zostało wysoko ocenione przez krytyków muzycznych. 16 marca 2010 roku, Nonesuch wydało podwójną płytę muzyki skomponowanej przez Melhdau’a pod tytułem Highway Rider. Był to album, którego wyczekiwano z niecierpliwością - kontynuacja płyty Largo i efekt ponownie podjętej przez muzyka kolaboracji ze znanym producentem Jonem Brionem. Znalazły się na nim utwory trio Mehldau’a w składzie: perkusista Jeff Ballard, kontrabasista Larry Grenadier, a także grający na instrumentach perkusyjnych Matt Chamberlain, saksofonista Joshua Redman oraz orkiestra kameralna prowadzona przez Dana Colemana.

Muzyczna osobowość Mehldau’a jest bardzo dwoista. Przede wszystkim jest on improwizatorem wysoko ceniącym element zaskoczenia i nieprzewidywalności, jaki często wynika z możliwości bezpośredniego i spontanicznego wyrażenia muzycznego pomysłu w czasie realnym. Jednak, Mehldau’a głęboko fascynuje również formalne, „architektoniczne” podejście do muzyki, które odnaleźć można we wszystkich jego utworach. W najbardziej inspirujących momentach jego

SFJAZZ, Randallem Kline wpadli na pomysł, który The New York Times określił przełomowym, a mianowicie stworzyli SFJAZZ Collective - skład charakteryzujący się ogromnym potencjałem twórczym jego członków oraz rzadko spotykanym skupieniem przede wszystkim na układzie kompozycyjnym utworów. W składzie tego założonego w roku 2004 ośmioosobowego zespołu znaleźli się znani muzycy róźnych pokoleń. Repertuar kolektywu zawiera zarówno utwory pisane na zamówienie jak i nowe aranżacje utworów wielkich współczesnych kompozytorów jazzowych. W marcu 2007, Redman ogłosił przerwę w swojej działalności dyrektora SFJAZZ oraz członka SFJAZZ Collective w celu skupienia się na rozwijaniu nowych projektów.

Miesiąc później Nonesuch wydało pierwszy w karierze Redmana album trio, w którego składzie nie było fortepianu. Album nosił tytuł Back East, a grał na nim Redman wraz z trzema gwiazdorskimi duetami kontrabasu z sekcją perkusyjno-rytmiczną (Larry Grenadier & Ali Jackson, Christian McBride & Brian Blade, Reuben Rogers & Eric Harland) oraz z trzema występującymi gościnnie wielkimi gwiazdami saksofonu (Chris Cheek, Joe Lovano i Dewey Redman). Na płycie Compass, wydanej przez Nonesuch w styczniu 2009, Joshua Redman nadal eksploruje ekspansywną formułę trio.

Z grupą równie odważnych muzyków jak on (kontrabasiści Larry Grenadier i Rueben Rogers, perkusiści Brian Blade i Gregory Hutchinson) Redman w sposób dosłowny i figuratywny rozciąga i poszerza możliwości trio muzycznego; w najbardziej odważnych utworach nagranych z tą grupą, gra z całym składem jako trio podwójne. W drugiej części roku 2009, Redman założył kolejny zespół - James Farm - w składzie którego znaleźli się: pianista Aaron Parks, kontrabasista Matt Penman i perkusista Eric Harland. Zespół ten łączy cechy instrumentarium tradycyjnego akustycznego kwartetu jazzowego z dźwiękami nowoczesnymi. Powstaje w ten sposób muzyka złożona pod względem rytmicznym i technicznym, a jednocześnie harmonijna, bogata, melodyjna i odwołująca się do naszych emocji.

Oprócz własnych projektów, Redman ma na koncie nagrania i występy z takimi muzykami jak: Brian Blade, Ray Brown, Dave Brubeck, Chick Corea, The Dave Matthews Band, Jack DeJohnette, Bill Frisell, Aaron Goldberg, Larry Goldings, Charlie Haden, Herbie Hancock, Roy Hargrove, Roy Haynes, Billie Higgins, Milt Jackson, Elvin Jones, Quincy Jones, Big

1312

w wielu projektach, które niewiele mają wspólnego z jazzem, na przykład: Teatro Willie Nelsona czy Scar singer-songwritera Joe Henry’ego. Jego muzyka została wykorzystana w kilku produkcjach filmowych, między innymi: Oczy szeroko zamknięte Stanley’a Kubricka i Million Dollar Hotel Wima Wendersa. Skomponował również oryginalną ścieżkę dźwiękową do francuskiego filmu Ma Femme Est Une Actrice. Mehldau napisał dwa utwory na głos i fortepian The Blue Estuaries i The Book of Hours: Love Poems to God, które zostały wiosną 2005 roku wykonane przez uznanego sopranistę klasycznego Renee Fleminga.

W 2006 roku utwory ukazały się na płycie pod tytułem Love Sublime. W tym samym czasie, Nonesuch wydało też album trio Mehldau’a z kompozycjami jazzowymi House on Hill. W marcu 2007 Mehldau zadebiutował w Theatre du Chatelet w Paryżu koncertem fortepianowym pod tytułem The Brady Bunch Variations for piano and orchestra z udziałem Orchestre national d’Ile-de-France.

Mehldau został powołany jako kurator odbywających się co roku w prestiżowej sali koncertowej Wigmore Hall serii czterech koncertów jazzowych w sezonie 2009 - 2010 oraz 2010 - 2011. Mehldau ma wystąpić na co najmniej dwóch z czterech corocznych koncertów. Pod koniec stycznia 2010, Carnegie Hall uhonorowała Mehldau’a tytułem głównego kompozytora sezonu 2010 - 2011. Jest on pierwszym muzykiem jazzowym, który dostąpił tego zaszczytu od momentu ustanowienia tego stanowiska w roku 2005. Wcześniej stanowisko to objęły takie znakomitości jak: Louis Andriessen (2009 - 2010), Elliott Carter (2008 - 2009) i John Adams (2003 - 2007). materiały prasowe artysty

gry, struktura muzycznych pomysłów zamienia się często w środek przekazu. Grając, jednocześnie nasłuchuje nowych elementów, które wyłaniają się z wykonywanej przez niego muzyki - bacznie obserwuje konstelacje tworzone przez te elementy. Każdy jego utwór charakteryzuje silna podbudowa narracyjna - zaznaczona na początku, na końcu czy też pozostawiona przez muzyka celowo otwartą. Dwie osobowości Mehldau’a jako muzyka - improwizatora i formalisty - wsłuchują się niejako w siebie nawzajem tworząc efekt swoistego kontrolowanego chaosu.

Mehldau regularnie występuje na scenach światowych ze swoim trio oraz w projektach solowych od połowy lat 90. Jego występy przekazują szerokie spektrum emocji i wartości. Często w konkretnym utworze artysta narzuca sobie intelektualny rygor w nieustannie generowanym przez jego muzykę przekazie abstrakcji i informacji. Po takim utworze czasem następuje emocjonalnie bezpośrednia i pozbawiona kodów ballada. Melhdau lubuje się w skrajnych przeciwieństwach. Przez lata kariery doceniła go stale rosnąca publiczność, która spodziewa się po jego występach intensywnego, osobistego doświadczenia muzyki.

Poza trio i projektami solowymi, Mehldau ma w swoim dorobku współpracę z wieloma wybitnymi muzykami jazzowymi takimi jak: saksofonista Joshua Redmanem, Pat Matheney, Charlie Haden, Lee Konitz, Michael Brecker, Wayne Shorter, John Scofield, oraz Charles Lloyd. Przez ponad dziesięć lat współpracował z kilkoma muzykami i swoimi rówieśnikami, których zawsze darzył wielkim szacunkiem, m.in: gitarzystą Peterem Bernsteinem, Kurtem Rosenwinkel’em i saksofonistą tenorowym Markiem Turnerem. Mehldau uczestniczył też

MaMuGe 3 wykonuje muzykę z pogranicza awangardy z elementami free jazzu. W Żaku zagra muzykę z najnowszej płyty Three (Ars Cameralis, 2010). Granie z Sorgenem i Lindbergiem to dla Obary lot w hiperprzestrzeń. Dzięki wspólnej sesji nagraniowej Polak miał okazję „dotknąć” wielkiej historii muzyki i poznać własnych idoli. Nagranie okazało się wielkim sukcesem artystycznym, wyzwoliło z trójki potężną i szczerą energię. Grają mocno i bezkompromisowo, ale z ogromną świadomością swych korzeni. A nawiązują do najlepszego okresu freejazzu - czasów świetności Ornette Colemana, Alberta Aylera czy Steve’a Lacy’ego.

Już pierwsze dźwięki najnowszej płyty Macieja Obary wzruszyły mnie, wprowadziły w czar tej muzyki (...) Jego muzyka jest silna, dojrzała, głęboka, pełna czaru, piękna. Jest jego własna. Tomasz Stańko

>Maciej Obara - jeden z najzdolniejszych, najbardziej ambitnych i świadomych polskich muzyków młodego pokolenia. Konsekwentnie rozwija swój język i wykorzystuje każdą szansę, by uczyć się od mistrzów. Dzięki temu zagrał trasę z Antoine Roney’em i dołączył do składu różnych projektów Tomasza Stańki (nagrania do spektaklu Terminal 7 w Teatrze Narodowym, Tomasz Stańko Special Project, New Balladyna Quartet). Był też odpowiedzialny za oprawę muzyczną ceremonii odsłonięcia Dwaj ludzie z szafą Pawła Althamera i Jacka Adamasa. Zadebiutował w roku 2006, od tamtego czasu nagrał cztery albumy autorskie. Przedostatnia płyta (Four) została nagrana również w Nowym Jorku z udziałem Ralpha Alessi’ego, Marka Heliasa oraz Nasheeta Waitsa. Obara ma na koncie także współpracę z Antoine Roney’em oraz Tomaszem Stańko. Udział w projekcie New Balladyna Quartet miał istotny wpływ na kierunek obranej przez niego drogi artystycznej.

6.11.2010 | G. 20.00 SALA SUWNICOWA KLUBU ŻAK

MaMuGe 3 - AVANT DAYMasayoshi Fujita & Jan Jelinek - AVANT DAYHomemade Quintet - MŁODA SCENA JAZZOWAKoncerty poprowadziRafał Bryndal

MaMuGe 3Maciej Obara - saksofon altowyJohn Lindberg - kontrabasHarvey Sorgen - perkusja

1514

Masayoshi Fujita & Jan Jelinek Na pierwszym koncercie w Gdańsku artyści zaprezentują materiał z płyty Bird, Lake, Objects (Faitiche, 2010). Fujita, zapytany o płytę Bird, Lake, Objects, odpowiedziałby, że jest ona getragen, tak właśnie brzmi jego ulubione słowo w języku niemieckim. Getragen oznacza ekspansywny, głęboki, ciemny, powolny, rozmarzony. To właśnie wielość znaczeń jednego słowa tak bardzo fascynuje Japończyka, bo i muzyka zawarta na tej płycie jest wieloznaczna. Twórczość duetu ma charakter bardzo intymny, introspekcyjny.

Interakcja między Jelinkiem a Fujitą to idealna, „bezszwowa” mieszanka instrumentów żywych i elektroniki. Wydaje się być jednym strumieniem świadomości. To subtelna robota, zawieszona w statycznym napięciu loopów Jelinka, otoczona wybrzmiewającymi dźwiękami wibrafonu. ForestGospel.Blogspot.com

>Masayoshi Fujita (znany także jako El Fog) - japoński eksperymentator mieszkający w Berlinie. Znany z eksplorowania muzyki na pograniczu ambientu, dubu, improwizacji elektroakustycznych i... ciszy. Wypracował własną technikę grania na wibrafonie, preparując dźwięk za pomocą metalowych przedmiotów, folii i innych materiałów, zachowując jednocześnie jego oryginalny charakter.

>Jan Jelinek - niemiecki producent zajmujący się transformacjami dźwięku polegającymi głównie na redukcji muzyki popularnej do abstrakcyjnych tekstur elektronicznych. Rezygnując z tradycyjnych metod tworzenia preferuje konstruowanie kolaży dźwiękowych zawierających mikrofragmenty dźwięków, trudne do rozpoznania porzucone sample i przetworzone wycinki. W 2001 roku ukazał się jego wybitny debiut Loop Finding Jazz Records definiujący jego styl muzyczny. Nagrał 10 albumów, pracował miedzy innymi dla Centrum Pompidou w Paryżu czy wiedeńskiej Kunsthalle.

Homemade Quintet powstał w 2009 roku. W jego skład wchodzą studenci Akademii Muzycznej w Gdańsku, którzy po licznych jam sessions w trójmiejskich klubach postanowili wspólnie poznawać, grać i tworzyć muzykę. Zespół jest laureatem III miejsca na I Student Jazz Festival w Bydgoszczy oraz finalistą XIII Ogólnopolskiego Przeglądu Młodych Zespołów Jazzowych i Bluesowych w gdyńskim Uchu.

>Michał Ciesielski - saksofonista; ukończył SM II st. w Gdańsku w klasie klasycznego saksofonu pod kierunkiem Adama Wendta, obecnie student Akademii Muzycznej

Michał Ciesielski - saksofon altowyEmil Miszk - trąbka Jakub Ostrowski - instrumenty klawiszowe Piotr Lewańczyk - kontrabas Sławomir Koryzno - perkusja

Masayoshi Fujita & Jan Jelinek

Maciej Obara

Masayoshi Fujita - wibrafon, elektronika Jan Jelinek - elektronika

w Gdańsku w klasie Macieja Sikały. Członek takich zespołów jak: White Tie Orchestra, Big Band Jana Konopa, Big Band Akademii Muzycznej w Gdańsku, No Quartet. Współpracował z zespołami: Fra Fra Sound, Tangueros Balticos, chórem Jana Łukaszewskiego (trasa koncertowa po Japonii). Uczestnik warsztatów miedzy innymi z: Seamusem Blake, Tylerem Hornbym, Adamem Makowiczem, Leszkiem Żądło, Eddie Danielsem. Występował na festiwalach big bandowych w Bydgoszczy (II miejsce, wyróżnienie) i Nowym Tomyślu (II miejsce), jak również na festiwalach Jazz Jantar, Jazz w Lesie, Komeda Jazz Festival.

1716

11.1

1.2

010 |

G.

20.0

0

SALA S

UW

NIC

OW

A K

LU

BU

ŻAK

Leszek K

uła

kow

ski Ensem

ble

Pic

colo

-

TR

ÓJM

IEJS

KA S

CEN

A J

AZZO

WA

Jazz B

ig B

and A

kadem

ii M

uzycznej im

. S

tanis

ław

a M

oniu

szki

w G

dańsku

Dyrygent: L

eszek K

uła

kow

ski -

MŁO

DA S

CEN

A J

AZZO

WA

Koncerty

poprow

adzi Leszek K

uła

kow

ski Leszek Kułakowski jest ważną postacią

naszego muzycznego środowiska. Jednak, zawsze trudny do zaklasyfikowania, stał niejako obok rozmaitych jazzowych koterii. Nigdy też nie mieścił się do końca w szufladkach - zarówno jazzowych, jak i klasycznych. Bo przecież gdzieś pomiędzy tymi światami rozciąga się jego twórczość. (…) Tym razem mamy do czynienia z Ensemble Piccolo, czyli po prostu triem złożonym z lidera, Piotra Kułakowskiego na kontrabasie i Krzysztofa Gradziuka na perkusji. Koncepcja muzyki jednak nie uległa zmianie. Nadal jest to indywidualna wizja człowieka i jego miejsca w świecie wyrażona dźwiękami. Utwory zawarte na „Code Numbers” stworzone są z myślą o zbudowaniu harmonii ze słuchaczem. Nie mają na celu pobudzać, wytrącać z równowagi, czy ewokować agresję. To raczej próba ustanowienia pomostu pomiędzy tajemniczą i nieprzewidywalną rzeczywistością a poszukującą i wartościującą naturą człowieka. Głównym tematem płyty są kody cyfrowe, których coraz większe ilości wypełniają życie współczesnego mieszkańca cywilizacji. I być może właśnie w tej zaawansowanej matematycznie technologii, jaka nas otacza, tkwi nadzieja na osiągnięcie harmonii, bo przecież nic jej lepiej nie wyraża niż matematyka. Dlatego próżno tu szukać dysonansów, nagłych skoków interwałowych, czy poszarpanych, nerwowych linii. Jak to bywa u Kułakowskiego, środki harmoniczne często wywodzą się z muzyki klasycznej. Akordy są szeroko rozpięte, wiele dzieje się tu w płaszczyźnie wertykalnej. Znakomicie w tej koncepcji odnajdują się młodzi muzycy towarzyszący liderowi. Dzielą z nim wrażliwość kolorystyczną i umiejętność kształtowania dźwięku. Są nie tylko partnerami, ale także inspiratorami, uczestnikami dialogu. Marek Romański „Jazz Forum”

>Leszek Kułakowski - kompozytor, pianista jazzowy, teoretyk muzyki, pedagog, zwany przez krytykę „wizjonerem jazzu”. Autor ponad 150 utworów jazzowych. Kułakowski chętnie wkracza na teren „trzeciego nurtu” - łączącego muzykę współczesną z jazzem. Nagrał dziewięć płyt autorskich. Jest organizatorem Komeda Jazz Festival w Słupsku.

Klasyczna obsada Jazz Big Bandu Akademii Muzycznej - 5 saksofonów, 4 trąbki, 4 puzony, gitara, fortepian, kontrabas i perkusja - predestynuje do grania klasyki jazzu. Dlatego zespół chętnie grywa klasykę swingu takich autorów jak: Count Basie, Glenn Miller, Duke Ellington, Charles Parker i Miles Davis. W repertuarze posiada także utwory najwybitniejszych współczesnych aranżerów jak: Sammy Nestico, Roger Holmes czy Jerry Nowak oraz współczesną muzykę latynoamerykańską. Big Band gra także kompozycje i aranżacje lidera, Leszka Kułakowskiego, piosenki jazzowe do tekstów krakowskiego poety Zbigniewa Książka. Dodatkową atrakcją orkiestry są wokaliści i zespoły wokalne kierunku: Jazz i muzyka estradowa. Big Band ma w programie utwory w stylistyce bluesa, samby, bossa novy, funky, fusion, hip-hopu.

Big Band Akademii Muzycznej powstał w 2006 roku z inicjatywy prof. Leszka Kułakowskiego. Ma na koncie wiele nagród, m.in. na Konkursie Big Bandów w Nowym Tomyślu, Bydgoszcz Big Band Festiwal czy International Swingfestival 2010 w Glauchau w Niemczech.

Ensemble PiccoloLeszek Kułakowski - fortepian Krzysztof Gradziuk - perkusja Piotr Kułakowski - kontrabas

Jazz Big Band Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku | Dyrygent: Leszek Kułakowski

1918

12.1

1.2

010

G.

20.0

0

SALA S

UW

NIC

OW

A K

LU

BU

ŻAK

AuAuA

- TR

ÓJM

IEJS

KA S

CEN

A J

AZZO

WA

The S

ain

t B

ox

- TR

ÓJM

IEJS

KA S

CEN

A J

AZZO

WA

Koncerty

poprow

adzi

Wojtek M

azole

wski Dominik Bukowski

Joonatan Rautio QuartetW programie materiał z płyty Vice Versa (2009). Kompozycje kwartetu utrzymane są w konwencji mainstreamu i hardbopu, choć niepozbawione elementów innych gatunków muzycznych. O sile tej muzyki stanowi fakt, że wyrosła na gruncie przyjaźni, niezwykłej więzi, która połączyła Bukowskiego i Finów podczas trasy z Goranem Larsenem.

To nowoczesny jazz akustyczny z otwartą harmonią, swobodnym rytmem, muzyka grana z fantazją, ale i dużą dyscypliną. Bukowski wciąż potrafi tworzyć nowe konteksty dla wibrafonu, sprawiać, ze ten instrument znakomicie sprawdza się w każdej muzycznej sytuacji. Bogdan Chmura „Jazz Forum”

Dominik Bukowski imponuje doskonałym przeglądem sytuacji, kiedy trzeba daje wolną rękę kolegom, a swoje nie pozbawione szlachetności partie na wibrafonie gra z dojrzałością Gary Burtona z późnych płyt ECM-u. Mimochodem narzuca się porównanie z ostatnią płytą Stańki „Dark Eyes” równie zdystansowaną i nasączoną podobnymi „północnymi” emocjami. Paweł Kujawa „Dziennik Nowy”

>Dominik Bukowski - wibrafonista, od kilku lat zaliczany do ścisłej czołówki polskich wibrafonistów. Nagrał ponad 10 płyt. Współpracował i nagrywał z takimi muzykami jak: Tim Hagans, Ulf Adaker, Brian Melvin, Janusz Muniak, Leszek Możdżer, Piotr Wojtasik, Zbigniew Namysłowski, Jan „Ptaszyn” Wróblewski i inni. Nominowany do Fryderyków za album Vice Versa.

Gaba Kulka - głos, fortepian, skrzypce, ukulele Olo Walicki - kontrabas, gitara basowa, głos Maciek Szupica - obiekt video, głos, laptop

Dominik Bukowski - wibrafon Joonatan Rautio - saksofon tenorowy Piotr Lemańczyk - kontrabas Ville Pynssi - perkusja

Joanna Duda - instrumenty klawiszowe Maciek Szczyciński - gitara basowa Michał Bryndal - perkusja

The Saint BoxW programie: materiał prapremierowy. Pomysłodawcą The Saint Box (pudełka na świętych) jest Olo Walicki. Do jego kompozycji teksty napisała Gaba Kulka, a autorem obiektu video jest Maciek Szupica. Prapremiera projektu odbędzie się na specjalne zamówienie organizatorów Jazz Jantar. Materiał nawiązuje w sposób niekonwencjonalny do powszechnie towarzyszących nam w życiu wątków sakralnych i przewrotnie hołduje istniejącym od wieków tradycjom w sztuce. Program oparty jest o muzykę improwizowaną, piosenki oraz wyszukaną oprawę wizualną. Artyści szczegółów nie chcą zdradzać. Szykują niespodziankę.

>Olo Walicki - kontrabasista, kompozytor, producent. Debiutował w zespole Niebieski Lotnik, z Jerzym Mazzolem i Jackiem Olterem. Współpracował z Tymańskim, Trzaską, a także z Możdżerem i Namysłowskim, grał w zespołach Oczi Cziorne i Szwagierkolaska. Niezwykle wszechstronny, brał udział w realizacji kilkudziesięciu różnorodnych stylistycznie albumów oraz w nagraniach muzyki teatralnej i filmowej. Od 2003 współpracuje z dramaturgiem i reżyserem Ingmarem Villqistem.

AuAuA to eklektyczny twór muzyczny, próbujący zdefiniować pojęcie neo-yassu. Koncept opiera się na awangardowym podejściu do kompozycji, przewrotności myśli muzycznej, wychodzeniu poza konwencjonalne bariery wszystkiego, co nazywane jest stylem. Nawiązując do korzeni muzyki lat 70. i 80., jazzu, disco i punkrocka AuAuA korzysta z technik współczesnej muzyki poważnej (dodekafonia, aleatoryzm, konstruktywizm).

W duchu, projekt jest konsekwencją trójmiejskiego nurtu free i swą wielobarwnością nawiązuje do twórczości zespołów takich jak Miłość, Kury czy Pink Freud. Muzykę, którą gra AuAuA, cechuje ogromna żywiołowość, kontrasty, poczucie humoru i świetny kontakt z publicznością. Ich motto brzmi: muzyka do bólu. AuAuA przygotowało premierę swej debiutanckiej płyty specjalnie na festiwal Jazz Jantar.

13.11.2010 | G. 20.00 SALA SUWNICOWA KLUBU ŻAK

Dominik Bukowski | Joonatan Rautio Quartet - TRÓJMIEJSKA SCENA JAZZOWA Ircha Clarinet Quartet - TRÓJMIEJSKA SCENA JAZZOWA Unknow Quartet - MŁODA SCENA JAZZOWA Koncerty poprowadzi Wojtek Mazolewski

2120

Unknown Quartet zaprezentuje swój autorski materiał (utwory Michała Ciesielskiego i Maćka Milewskiego). Materiał, który wykonają muzycy można uznać za nu-jazz, choć z wyraźnymi wpływami muzyki fusion czy rocka. Jedną z cech charakterystycznych dla Unknown Quartet jest brak lidera. Zespół powstał z inicjatywy Maćka Milewskiego (gitara) i Michała Ciesielskiego (instr. klawiszowe), którzy zaprosili do współpracy Jacka Prościńskiego (perkusja) i Michała Góreckiego (bas).

>Michał Ciesielski - kompozytor, aranżer i pianista jazzowy. Student Kompozycji i Aranżacji Jazzowej na AM w Gdańsku w klasie prof. Leszka Kułakowskiego. Założyciel zespołu Pour Group, laureat III nagrody w obu kategoriach konkursu kompozytorskiego im. Krzysztofa Komedy w Słupsku. Oprócz jazzu pisze muzykę poważną, piosenki, muzykę do spektakli teatralnych czy filmów. Jako pianista udziela się w licznych projektach związanych z muzyką poważną, jazzem, muzyką gospel, czy poezją śpiewaną.

Maciej Milewski - gitara Michał Ciesielski - instrumenty klawiszowe Michał Górecki - gitara basowa Jacek Prościński - perkusja

współpracuje z takimi artystami, jak Peter Brotzmann, Ken Vandermark czy Joe McPhee. Inspiruje go literatura, ma na koncie współpracę z Jurijem Andruchowyczem, Marcinem Świetlickim oraz Andrzejem Stasiukiem. Ostatnio dał się poznać, jako autor świetnej ścieżki dźwiękowej do filmu Dom Zły.

14.1

1.2

010 |

G.

20.0

0

SALA S

UW

NIC

OW

A K

LU

BU

ŻAK

Pio

tr M

ania

Trio

- T

RÓ

JM

IEJS

KA S

CEN

A J

AZZO

WA

Jazz O

ut -

TR

ÓJM

IEJS

KA S

CEN

A J

AZZO

WA

Koncerty

poprow

adzi W

ojtek M

azole

wski

Piotr Mania TrioW programie materiał z płyty Pearl, zawierającej 10 kompozycji zdefiniowanych jazzowym sznytem i świadomie nieawangardowych. Jej sensem jest pozostanie w jazzowej przestrzeni, korzystanie z jej zawartości i wieloznaczności. Płyta jest wysoce gatunkowa: wyrasta na wyznacznikach jazzowego stylu, ale i rozwija je, nadając brzmieniu odrębny charakter.

Mania gra tu niemal jak Keith Jarrett (...) z maestrią buduje kontemplacyjny nastrój albumu, a jego powściągliwa wirtuozeria wróży kolejne udane płyty. Marek Dusza audio.com.pl

Piotr Mania jest na pewno pianistą uniwersalnym, ale jego muzyczne sympatie krążą wokół stylistyki spod znaku Billa Evansa, Keitha Jaretta i Esbjörna Svenssona. Bardzo dobrze spisuje się sekcja, której gra wtapia się w brzmienie fortepianu; dotyczy to zwłaszcza basu, „dopowiadającego”, „opisującego” dźwięki tematu. Bogdan Chmura „Jazz Forum”

>Piotr Mania - pianista, kompozytor, aranżer. Jako 19-latek został zaproszony przez Leszka Możdżera do udziału w musicalu Hair w Teatrze Muzycznym w Gdyni. Ich bliska współpraca trwa do dziś. Koncertował i nagrywał z Grażyną Łobaszewską, uczestniczył w produkcji teatralnej w Wiedniu, w spektaklu Der Lowe im Winter Grzegorza Jarzyny.

Piotr Mania - fortepian Adam Żuchowski - kontrabasTomasz Sowiński - perkusja

Ircha Clarinet QuartetMikołaj Trzaska - klarnet altowy, basowy Gebhard Ullmann - klarnet basowy Wacław Zimpel - klarnety, taragota Michał Górczyński - klarnet

Ircha Clarinet Quartet to instrumentalny zespół, powołany do życia przez Mikołaja Trzaskę, składający się z czterech osobowości, znakomitych muzyków oraz improwizatorów, władających różnymi rodzajami klarnetów. Główną ideą grupy jest przedstawienie współczesnego spojrzenia na muzykę żydowską w Polsce, która to od kilku lat jest twórczą inspiracją każdego z muzyków. Celem jest także odnalezienie wspólnego mianownika w tradycyjnej muzyce chasydzkiej i współczesnym jazzie. Repertuar to magiczne utwory, nieznanych kompozytorów, pochodzących z terenów dzisiejszej Ukrainy i Polski, uzupełnione o utwory własne oraz bogato rozbudowane improwizacje.

W programie żakowskiego koncertu premiera płyty Lark Uprising (Multkulti, 2010). Przedstawiane na płycie nagranie zostało zarejestrowane podczas trzeciej edycji Tzadik Poznań Festiwal. Muzycy nie korzystali z komponowanych tematów - wszystko, co mamy okazję usłyszeń na płycie jest owocem chwili, w której o palmę pierwszeństwa rywalizują zgranie, porozumienie, kreatywność, otwartość i wirtuozerskie umiejętności. Surowe piękno wyimprowizowanej harmonii. Cztery klarnety, cztery postaci, cztery podejścia, cztery głowy, cztery usta i aż czterdzieści palców - a z tego wszystkiego jedna muzyka, jedna linia, jedna prawda, jedna energia. Innymi słowy 4 x 1 = 100%.

>Mikołaj Trzaska - saksofonista altowy i klarnecista basowy, współzałożyciel zespołu Miłość, sprawcy największego fermentu w polskim jazzie przełomu lat 80. i 90. Założyciel zespołu Łoskot. Czołowa postać europejskiej sceny muzyki improwizowanej,

2322

Irek Wojtczak - saksofony, klarnet basowy Tomasz Ziętek - trąbka Tymon Tymański - kontrabas Kuba Staruszkiewicz - perkusja gościnnie: Dariusz Herbasz - saksofony

19.11.2010 | G. 20.00 SALA SUWNICOWA KLUBU ŻAK

Wojtek Mazolewski Trio feat. Dennis Gonzalez - ALL THAT JAZZDan Berglund’s TONBRUKET - ALL THAT JAZZGosia Szmuda Band - MŁODA SCENA JAZZOWAKoncerty poprowadzi Olo Walicki

Jazz OutW programie: premiera płyty Deep Fried Monk (Biodro). Muzyka grupy miała być wypadkową doświadczenia muzyków: kontynuacją stylistyk grup Miłość, Pink Freud tudzież Polish Brass Ensemble. Pomimo przemożnej pokusy nagrania debiutanckiego albumu z autorskim materiałem, muzycy postanowili zacząć od zmierzenia się z idiosynkratycznym repertuarem Theloniousa Monka. Monk, jeden z najwybitniejszych kompozytorów jazzowych wszech czasów, charyzmatyk, ekscentryk, sonorystyczny aforysta, był twórcą podziwianym i studiowanym przez tuzów pokroju Johna Coltrane’a, Erica Dolphy’ego czy Steve’a Lacy’ego. Echa jego oryginalnego stylu pobrzmiewają po dziś dzień w muzyce starszego i młodszego pokolenia improwizatorów. Specjalnie na festiwal Jazz Jantar zespół Jazz Out przygotował premierę płyty, sowizdrzalsko zatytułowanej Deep Fried Monk.

>Ryszard Tymon Tymański - kompozytor, multi-instrumentalista, autor tekstów. Współpraca Tymańskiego z Totartem zaowocowała transformacją jego muzyki i radykalną zmianą koncepcji występu scenicznego i dała podwaliny pod rozwój yassu. Założyciel zespołu Miłość najważniejszego zespołu polskiego jazzu lat 90., z którym nagrał siedem albumów, w tym trzy z udziałem legendarnego amerykańskiego trębacza Lestera Bowiego. Lider legendarnej formacji Kury. Obecnie prowadzi zespoły Tymon & The Transistors, Tymański Yass Ensemble, Polish Brass Ensemble.

Wojtek Mazolewski Trio feat. Dennis Gonzalez

W programie materiał prapremierowy. Krzysztof Komeda, Tomasz Stańko, płyty Astigmatic i Twet to główne drogowskazy tego projektu. Usłyszymy więc odniesienia, cytaty i utwory pochodzące z tamtego okresu w zupełnie nowej przestrzeni muzycznej. Marek Pospieszalski i Dawid Fortuna to najświeższa fala progresywnego jazzu i gwarant ognistego, energetycznego grania. Szaleństwo młodości uzupełni swym doświadczeniem stary mistrz z Teksasu - Dennis Gonzalez.

>Wojtek Mazolewski - trójmiejski kompozytor i basista młodego pokolenia. Zanim zaczął grać muzykę improwizowaną, grał punk rocka. Grał w kapelach yassowych takich jak: Inżynier Kaktus i Arythmic Perfection. Zyskał popularność jako lider zespołów Pink Freud, Bassisters Orchestra, Freeyo, Wojtek Mazolewski Quintet.

>Dennis Gonzalez - trębacz, kompozytor, pedagog, lingwista, poeta. Nagrał 35 płyt jako lider. Koncertował z artystami z Europy (Bugge Wesseltoft, Nils Petter Molvaer), jak również z takimi artystami jak Henry Grimes, Roy Campbell czy Hamid Drake. Lider tria Yells at Eels, w którym gra z synami.

Wojtek Mazolewski - bas Marek Pospieszalski - saksofon Dawid Fortuna - perkusjaDennis Gonzalez - trąbka

2524

Gosia Szmuda Band

>Funky Jazz Show - rytmicznie, energetycznie, optymistycznie, śpiewająco… Dwa niebanalne głosy, w tle sekcja dęta, genialny klawiszowiec, a wszystko podparte niezawodną sekcją rytmiczną. Oprócz tego kolorowo i tanecznie. Taka dawka optymizmu potrzebna jest każdemu. Grupa oprócz utworów autorskich zagra przeboje gwiazd fuka takich jak James Brown, Georg Clinton, Wind and Fire, Sly and the Family Stone, Tower of Power, Prince… we własnych aranżacjach. Projekt powstał specjalnie na potrzeby Festiwalu Jazz Jantar 2010, ale to dopiero początek. Mamy nadzieję, że uda nam się „rozkręcić” i będziemy grać „długo i szczęśliwie”...

>Małgorzata Szmuda - wokalistka śpiewająca ciepłym altem, absolwentka Akademii Muzycznej w Gdańsku, specjalność wokal jazzowy. Uczelnię ukończyła z wyróżnieniem. Laureatka wielu konkursów w tym telewizyjnej Szansy na Sukces. W czerwcu 2007 podczas XII Big Band Festiwalu w Nowym Tomyślu jury pod przewodnictwem Jana Ptaszyna Wróblewskiego przyznało jej nagrodę dla najlepszej wokalistki. Pojawia się również na deskach gdańskiego Teatru Wybrzeże. Obecnie to głos trójmiejskiej grupy Tio łączącej elementy muzyki etnicznej, jazzowej i funkowej. Najnowszy projekt wokalistki to Jazz dla dzieci - projekt muzyczny dla najmłodszych i tych trochę starszych. Utwory autorskie oraz znane, oryginalnie zaaranżowane „przeboje” muzyki dziecięcej, oczarowują najmłodszą publiczność przyjemną, lecz nie banalną melodią, różnorodnością brzmień i zaskakującą dynamiką. Całości dopełnia jazzowa harmonia. Ambitnie, ale nie za trudno. Teksty, mówiące o bliskich dzieciom sprawach pobudzają wyobraźnię i zachęcają do „ciekawskiego” i odkrywczego spojrzenia na świat.

Małgorzata Szmuda - głos Joanna Kniter - głos Artur Jurek - instrumenty klawiszowe Tomasz Przyborowicz - gitara basowa Grzegorz Sycz - perkusja Robert Jakubiec - trąbka Piotr Żarnoch - puzon

nowofalowo-industrialnej przełomu lat 70. i 80. (Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire), europejskiej awangardy rockowej połowy lat 70. (Can, Amon Düül, Camel), amerykańskiego rocka psychodelicznego początku lat 70. (Jefferson Airplane, Grateful Dead). Gitara Lindströma czasami brzmi jak struny Frisella, Coodera. Artur Pawelec „Nordic Jazz Forum @ Golden Line”

>Dan Berglund - kontrabasista znany z Esbjorn Svensson Trio (e.s.t.), uznanego za jeden z najważniejszych zespołów jazzowych, o którym zwykło się mówić, że zredefiniował pojęcie jazzu i wyznaczył zupełnie nową jakość w tej muzyce. Tragiczna śmierć Esbjorna Svenssona przerwała błyskotliwą karierę tria, które przyjmowane było na całym świecie z otwartymi ramionami i sprzedawało płyty w milionowych nakładach. Kontrabas Berglunda był kluczowy dla brzmienia e.s.t., łączył w sobie ciemny, potężny dół a’la Charles Mingus i drapieżność gitary Jimi’ego Hendrix’a, na którym wzorował się Berglund w doborze efektów elektronicznych.

Dan Berglund - kontrabasJohan Lindstroem - gitara, elektryczna gitara stalowa Martin Hederos - fortepian, rhodes, syntezatorAndreas Werliin - perkusja

Dan Berglund’s TONBRUKETTonbruket to nowy zespół Dana Berglunda, kontrabasisty znanego z Esbjorn Svensson Trio, zespołu, o którym zwykło się mówić, że zredefiniował jazz przełomu wieków. Tak jak e.s.t. czerpał z wielu niejazzowych inspiracji, tak i Tonbruket sięga po zgoła niejazzowe brzmienia. W skład nowego zespołu weszli starzy znajomi Dana z okresu przed e.s.t. Tonbruket to szwedzki neologizm i oznacza „wytwórnię dźwięków”. Kluczową postacią na tym albumie jest Johan Lindstroem serwujący szeroki wachlarz gitarowych dźwięków - od hawajskiej gitary stalowej, przez gitarę elektryczną, po gitarę akustyczną. Lindstroem jest także producentem płyty i to właśnie produkcja brzmienia (wytwórnia brzmienia), nie zaś skomplikowane kompozycje, czy karkołomne solówki, stanowią nadrzędną ideę tego albumu.

Berglund mocno dystansuje się od jazzowych inklinacji i patrzy w kierunku elektroniki, rocka, popu, nowoczesnego brzmienia. Fani szeroko pojętej alternatywy mogą zaś zacierać ręce. Mieczysław Burski Polskie Radio

Utwory brzmią trochę, jak bardziej akustyczna i instrumentalna wersja angielskiej awangardy

2726

W konfrontacji z takim gigantem ( jak James Carter - przypis redakcji) trudno nawet marzyć o zwycięstwie. A jednak polska grupa poradziła sobie znakomicie. Odwołując się do afrykańskich korzeni jazzu, świetnie skomponowana i bogato zaaranżowana muzyka Staroniewicza wzbudziła zachwyt publiczności. Tomasz Handzlik „Gazeta Wyborcza”

>Wojciech Staroniewicz - saksofonista, kompozytor. Grał na głównych scenach Jazz Jamboree, WSJD poprzedzając koncerty Kenny Garett’a, Chick’a Corei i Davida Sancheza. Jest jedynym polskim saksofonistą, który zakwalifikował się do półfinału Międzynarodowego Konkursu Improwizacji Jazzowej w Waszyngtonie. Jako sideman grał między innymi z Włodzimierzem Nahornym i Loud Jazz Band. Koncertował jako solista z Polską Filharmonią Kameralną Sopot. Autor projektów muzycznych takich jak: Hand-made czy Conversession.

21.11.2010 | G. 20.00 SALA SUWNICOWA KLUBU ŻAK

Wojciech Staroniewicz - A’FreaK-aN Project - TRÓJMIEJSKA SCENA JAZZOWAZbigniew Namysłowski Quintet - ALL THAT JAZZKoncerty poprowadzi Przemek Dyakowski

Wojciech Staroniewicz - A’FreaK-aN ProjectW programie premiera płyty A’FreaK-aN Project. A’FreaK-aN Project to projekt multimedialny, na który składa się muzyka, wizualizacje Rafała Chomika powstałe na bazie grafik autorstwa Agnieszki Ledóchowskiej. To wirtualna podróż do Afryki. Posługując się własnym językiem i wyobraźnią, artyści stworzyli nową wizję tego bogatego kulturowo kontynentu. Nazwa zespołu stanowi grę słowną w skojarzenia. African - oznacza, że mamy do czynienia z muzyką zakorzenioną w Czarnym Lądzie. Freak - insynuuje szaleństwo, pozytywnie zakręcone dźwięki. Gdzieś w środku pobrzmiewa jeszcze słówko free - ale to sprawa oczywista, jeśli jazz, to muszą być wolne improwizacje. Tytuły poszczególnych utworów pochodzą od imion w różnych językach południowoafrykańskich. Na przykład Dingane to męskie imię, które oznacza tego, który poszukuje w języku Zulu (RPA), a Chisisi znaczy sekret w języku Yao (Malawi). Imiona te definiują każdy utwór ze strony muzycznej, wizualnej i interpretacyjnej.

Wojciech Staroniewicz - saksofon tenorowyPrzemek Dyakowski - saksofon tenorowy Darek Herbasz - saksofon barytonowy Irek Wojtczak - saksofon tenorowy, sopranowy Dominik Bukowski - marimba, wibrafon Janusz Mackiewicz - gitara basowa Adam Czerwiński - perkusja Larry Okey Ugwu - instrumenty perkusyjne

2928

muzykom możliwość własnej autokreacji. Najlepszymi przykładami są grupy Air Condition, Namysłowski-Śmietana Band, The Q.

Był muzykiem Studia Jazzowego PR, SPTT Chałturnik, grup Jana Ptaszyna Wróblewskiego, Marka Blizińskiego, grał w zespole, który towarzyszył grupie Novi Singers w najdłuższej podróży artystycznej polskich jazzmanów, do Indii, Nowej Zelandii i Australii, nagrywał i koncertował z jazzmanami zagranicznymi i zespołami rockowymi, między innymi z grupą Niebiesko-Czarni i Niemen Enigmatic. Z własnymi zespołami koncertował na najważniejszych festiwalach jazzowych w kraju i za granicą. Zasadniczy wpływ na stylistykę muzyki Namysłowskiego ma jego fascynacja polskim folklorem oraz znajomość sonorystyki amerykańskiego jazzu. Jego styl gry odznacza się swoistym, intensywnym żarem i napięciem i przypomina do pewnego stopnia Jackiego McLeana i Mike’a Osborne’a. Znajdziemy w muzyce Namysłowskiego, zarówno w kompozycjach jak i improwizacjach, wiele śladów polskiego folkloru. Pod koniec lat 70. i na początku 80. porzucił co bardziej awangardowe elementy swego stylu i nie roniąc nic ze swej indywidualności zaczął posługiwać się elementami jazzu rock-fusion. Pod koniec lat 80. Namysłowski powrócił do hardbopowego mainstreamu, roniąc może nieco młodzieńczego zapału, zachowując jednak szczerość wypowiedzi i inwencję. Choć jazz Namysłowskiego poddawany jest nieustannym zmianom to jego charakterystyczny styl, „jazzowo-słowiańskie” kompozycje i perfekcja wykonawcza doskonale precyzują „jazz Namysłowskiego”. Z dużym uznaniem spotkały się w ostatnich latach wspólne nagrania Namysłowskiego z zespołem górali oraz album z jazzującą muzyką Mozarta. diapazon.pl

Zbigniew Namysłowski QuintetKwartet Namysłowskiego istnieje od 1963 roku. Już w latach sześćdziesiątych nagrywał dla wytwórni Decca, tej samej, która w owym czasie wydawała m.in. Rolling Stonesów. Jak mówi Tomasz Stańko, już wtedy grał podziały (Piątawka, Siódmawka), o których nie śniło się McLaughlinowi.

W nieustannie poszerzającym się repertuarze Zbigniew Namysłowski Quintet znajdują się prawie wyłącznie kompozycje lidera, uznawanego za jazzowego kompozytora nr 1 w Polsce. Muzyka, którą wykonuje zespół to nowoczesny jazz łączący elementy folkloru, rytmów rockowych, latynoskich, bałkańskich.

Brzmienie Namysłowskiego, choć wymyka się definicji, jest wyraźnie rozpoznawalne, a zarazem unikalne jak linie papilarne czy kod DNA. Lekkie, śpiewne, eleganckie i radosne, sprawia przy tym wrażenie, jakby Namysłowski osiągał wszystko bez wysiłku. Kwintet złożony z „mistrza i młodych wilków” łączy perfekcyjna więź. W jego muzyce wyraźnie czuć polskie korzenie - folkowe, klasyczne i romantyczne. Nie zmienia zbyt często współpracowników, dzięki temu jego kwintet ma szansę rozwijać własne brzmienie. Jakkolwiek skomplikowane tematy, zawiłe rytmy i wymyślne harmonie dostarczałby Namysłowski swemu zespołowi, ten zachowuje swój energetyczny flow i lekkość. Słuchacz ma wrażenie, że wszystko idzie „Nice & Easy” (łatwo i przyjemnie). Bert Noglik Radio MDR Figaro

>Zbigniew Namysłowski - ikona polskiego jazzu, stawiany w szeregu z Komedą i Stańką. Wybitny saksofonista w Europie równany takim sławom jak Jan Garbarek czy John Surman. Multiinstrumentalista - z wykształcenia wiolonczelista, z wyboru puzonista, saksofonista altowy i sopranowy, flecista a także wyśmienity kompozytor i aranżer. W 1955 roku zadebiutował na koncercie jako pianista jazzowy w zespole Five Brothers, utworzonym w studenckim klubie Hybrydy. Był to jedyny występ tego zespołu. W 1957 roku związał się jako wiolonczelista z bardzo jak na tamte lata nowatorskim zespołem Krzysztofa Sadowskiego Modern Combo i w tym samym roku z grupą wystąpił na legendarnym festiwalu jazzowym w Sopocie’57. W 1958 powrócił do puzonu i wstąpił w szeregi Hot Club Melomani, by wraz z nimi wziąć udział w historycznym wydarzeniu, jakim był pierwszy koncert jazzowy

Zbigniew Namysłowski - saksofon Sławomir Jaskułke - fortepian Michał Barański - kontrabas Grzegorz Grzyb - perkusja Jacek Namysłowski - puzon

w warszawskiej Filharmonii Narodowej. Wziął także udział w pierwszym po wojnie wyjeździe polskich jazzmanów do Europy Zachodniej. W szeregach Polish All Stars grał w Danii, a zespołem Modern Dixielanders we Francji. Jako puzonista dixielandowy grał do 1959 roku między innymi z zespołami Traditional Jazz Makers, New Orleans Stompers i Zygmunta Wicharego. Na festiwalu Jazz Jamboree’59 Namysłowski wystąpił w podwójnej roli: jako puzonista Modern Dixielanders oraz saksofonista Modern Jazz Group.

Po rozstaniu z zespołami jazzu tradycyjnego Namysłowski diametralnie zmienił swoje oblicze muzyczne. Początkowo związał się z grupą The Wreckers Andrzeja Trzaskowskiego, w której grał na saksofonie altowym (współpracował z nią do 1963). W 1962 roku wyjechali też na pierwsze koncerty polskiego zespołu jazzowego w USA, biorąc udział w prestiżowym festiwalu Newport’62. W 1961 utworzył (i wystąpił na Jazz Jamboree’61) swój pierwszy znaczący zespół Jazz Rockers (pianista Krzysztof Sadowski, basista Adam Skorupka, saksofonista Michał Urbaniak oraz perkusista Andrzej Zieliński). Realizując swoje zamierzenia i projekty autorskie Namysłowski zawiązywał coraz to nowe zespoły. A kolejne projekty zyskiwały uznanie krytyków i słuchaczy. Pozyskiwał też najlepszych muzyków. Pracował między innymi z Czesławem Bartkowskim, Tomaszem Szukalskim, Pawłem Jarzębskim, Kazimierzem Jonkiszem, Sławomirem Kulpowiczem, Jose Torresem, Januszem Skowronem, Zbigniewem Wegehauptem, Cezarym Konradem, z Leszkiem Możdżerem. Jako pierwszy polski muzyk jazzowy nagrał za granicą płytę: w 1967 londyńska wytwórnia Decca zarejestrowała płytę Zbigniew Namysłowski Modern Jazz Group: Lola. Wziął udział w realizacji historycznego filmu Kalatówki’59. W 1965 roku Joachim Berendt zaprosił go do udziału w swoim dokumentalnym obrazie kręconym na zlecenie telewizji zachodnioniemieckiej Jazz aus Polen. Przez wiele lat Namysłowski był artystą, który nie tylko kreował nowe jazzowe stylistyki, ale promował muzyków, którzy w jego zespołach zdobywali największe, muzyczne doświadczenie (np. Cz. Bartkowski, L. Możdżer, S. Kulpowicz). Namysłowski otaczając się najlepszymi polskimi muzykami miał łatwość budowania nowych zespołów, w których dawał innym

30

wystawy fotografii Paweł Wyszomirski

>Paweł Wyszomirski (urodzony 1980) - niezależny fotograf z Trójmiasta. Wykładowca Sopockich Szkół Fotografii WFH . Od 2006 stale współpracuje z Klubem Żak dokumentując najważniejsze imprezy, m.in. Jazz Jantar i Gdański Festiwal Tańca. Uczestnik międzynarodowego projektu fotograficznego Wie du es siehst? (2006). Autor dwóch wystaw indywidualnych Duet (2003) i Ludzie przez szkło i papier (2007). Jest autorem fotografii do albumu Gdańsk Lwie - Miasto (2007). Brał udział w zbiorowej wystawie historycznej w Deutsches Historisches Museum Deutsche und Polen 1.9.39. Współzałożyciel grupy fotografów dokumentalnych Testigo.

ALL M

AD

JAZZ |

kaw

iarnia

| o

d 2

lis

topada

FR

A F

RA W

AK

AD

EM

II |

Gale

ria

Żak |

11

- 3

0.1

1.2

010

Dzieciństwo spędził trochę w Polsce, trochę na Bliskim Wchodzie (u boku pracujących tam rodziców). Jako nastolatek dał się uwieść iluzji, że w życiu liczą się tylko góry i plecak. Już studiowanie geografii (wbrew oczekiwaniom) nie polegało na podróżowaniu i robieniu zdjęć. Obecnie jest wolnym strzelcem, człowiekiem bez umowy o pracę i bez kredytu na 40 lat. A wszystko zaczęło się od małego niebieskiego aparatu Miranda - prezentu na 11 urodziny. Potem był Zenit od wujka. Nasilenie choroby, nazywanej usilnie pasją, nastąpiły w Sopockiej Szkole Fotografii WFH. Inhalacje z chemikaliów w ciemnym pomieszczeniu, noce przy komputerze, wpatrywanie się w twarze ludzi, by zobaczyć w nich coś, czego nie widzą inni. Mrużenie oczu pod światło, krzywy kręgosłup, okulary, grupa wsparcia. Uparcie szczęśliwy do granic możliwości.

BILETY NA FESTIWAL JAZZ JANTAR 2010

BILETY STUDENCKIE*: - koncerty 8.11.2010 i 24.11.2010: 30 zł - studenci szkół artystycznych i 40 zł - studenci- pozostałe koncerty: 10 zł - studenci szkół artystycznych i 20 zł - studenci* sprzedaż biletów wyłącznie w Klubie Żak, za okazaniem ważnej legitymacji studenckiej przy zakupie biletów (1 legitymacja - 1 bilet)

INFONa koncertach w Operze Bałtyckiej i Polskiej Filharmonii Bałtyckiej wszystkie miejsca numerowane. Na koncertach w Klubie Żak miejsca nie są numerowane, liczba miejsc

siedzących ograniczona, w przypadku dużego zainteresowania koncertem wszystkie miejsca stojące. Liczba biletów w danej cenie limitowana. Zakupione bilety nie podlegają zwrotom. Bilety obejmują wszystkie koncerty danego dnia.

Na koncertach obowiązuje zakaz fotografowania i rejestrowania.

SPRZEDAŻ BILETÓW:- tylko w Klubie Żak, na www.eventim.pl (tylko koncerty w Operze Bałtyckiej i Filharmonii, tylko bilety normalne, na zasadach zgodnych z regulaminem eventim.pl)- kasa czynna codziennie w godzinach: 15.00 - 21.00 (pn - pt) i 16 - 21.00 (sb - nd) kontakt: kasa@klubzak.com.pl | 58 344 05 73 w.117

8.11.2010 G.20.00 TERENCE BLANCHARD Opera Bałtycka, Gdańsk, Al. Zwycięstwa 1580 zł

24.11.2010 G.20.00 JOSHUA REDMAN BRAD MEHLDAU DUO Polska Filharmonia Bałtycka im. Fryderyka Chopina, Gdańsk, ul. Ołowianka 175 zł - przedsprzedaż w dniach 1 - 31.10.2010 100 zł - sprzedaż od 2.11.2010

6.11.2010 G.20.00 Klub Żak40 zł

11.11.2010 G.20.00 Klub Żak10 zł

12 - 14.11.2010 G.20.00 Klub Żak30 zł

21.11.2010 G.20.00 Klub Żak30 zł

19.11.2010 G.20.00 Klub Żak 50 zł

31

ORGANIZATOR: Klub Żak | 80-266 Gdańsk, ul. Grunwaldzka 195/197 www.klubzak.com.pl | www.jazzjantar.pl | biuro@klubzak.com.pl | 58 344 05 73 i 58 345 15 90

FESTIWAL JAZZ JANTAR 2010 | ORGANIZATORZYSelekcja: Borys Kossakowski, Karolina Rec, Magdalena Renk-Grabowska | Promocja festiwalu: Agnieszka Szczypska-Ranuszkiewicz, Magdalena Renk-Grabowska | Sponsoring: Anna Korzeniewska-Gigiel | Tłumaczenia: Natalia Cyrzan, Borys Kossakowski | Sprzedaż biletów, informacja: Maria Kempińska, Aleksandra Roslan, Małgorzata Pankau, Aleksandra Siniecka, Joanna Majchrzak | Szef ekipy technicznej: Radek Firlej | Światła: Józef Leoniuk | Koordynacja: Magdalena Renk-Grabowska, Natasza Garczyńska-Zienowicz | Obsługa finansowa: Anna Wicka, Beata Wiktorska | Obsługa prawna: Kancelaria Radców Prawnych K. Białkowska-Andrzejewska i M. Andrzejewski SC | Projekty graficzne: www.acrobat.com.pl

Sponsor Festiwalu Partner Festiwalu