ZGRZYT

1

ZGRZYT

2

PO CO CI TEN WOLONTARIAT?!

TY SERIO PRACUJESZ ZA DARMO?! Tegoroczna piętnasta już edycja

Festiwalu Filmowego Tofifest już za

nami. Informuje Was o tym z wielkim

smutkiem, ponieważ dla mnie był to

tydzień wspaniały, pełny emocji i

pozytywnych wrażeń. Chcę podzielić

się moimi przeżyciami z festiwalu z

perspektywy wolontariuszki, którą w

tym roku byłam po raz pierwszy, ale

na pewno nie ostatni.

Jak w ogóle się tam znalazłam? W

wakacje razem z moją przyjaciółką

Kamilą znalazłyśmy ogłoszenie o

rekrutacji dla wolontariuszy i bez

zastanowienia wypełniłyśmy

formularz. Zajęło nam to dosłownie

pięć minut. Czekanie na odpowiedź

było czasem stresujące, ponieważ

interesuję się filmem i bardzo

zależało mi na tym wolontariacie. E-

mail z zaproszeniem na wstępną

rozmowę był najlepszą wiadomością

dnia. Możecie się nabijać, ale do

dzisiaj nie usunęłam go ze skrzynki

odbiorczej i trzymam na pamiątkę :D

Co dalej? Dalej już tylko same

przyjemności :D Moim pierwszym

zadaniem w ramach wolontariatu

była pomoc przy gali otwarcia. Już od

popołudnia prace przygotowawcze

trwały bardzo intensywnie, ale przy

nowo poznanym towarzystwie każda

praca była zabawą. Gośćmi gali byli

między innymi Konsul Honorowy

Republiki Finlandii (patronat

honorowy pasma filmowego „100 x

Finlandia”), Ambasador Indii

(Patronat honorowy pasma

filmowego „Retrospective of India

Film Festival”) i prezydent Torunia

Michał Zaleski. Cała oprawa

wydarzenia była niesamowita i

wprowadzała w klimat

niepokorności twórczej, której

poświęcony jest cały festiwal i za

który przyznawany są nagrody.

Nagrody, właśnie! Już tamtego

wieczoru zostały przyznane pierwsze

statuetki. Swojego „Złotego anioła”

odebrała piosenkarka Katarzyna

Nosowska i znany polski reżyser

Marek Koterski.

Prawdziwy filmowy świat

otworzył się przede mną już na

pierwszej projekcji Tofifestu. Jako

opiekun sali miałam wiele

możliwości oglądania filmów nawet

podczas zmiany, co starałam się jak

najlepiej wykorzystać, nie

zaniedbując przy tym swoich

obowiązków. Wolontariat oprócz

dwudziestu dwóch seansów i ośmiu

spotkań z ludźmi kina, podczas

których mogłam porozmawiać o

procesie tworzenia ruchomych

obrazów i wyrazić swój podziw dla

wybitnych produkcji (np. po

spotkaniu po filmie „Najlepszy”

nawiązałam taki oto dialog z

producentem filmu: Ja: Dobry

wieczór, czy mogę zająć panu pięć

ZGRZYT

3

sekund? Producent: Ależ oczywiście.

Ja: Muszę to panu powiedzieć.

Niesamowity film pan zrobił!), dał mi

możliwość innego spojrzenia na kino

i na cały otaczający mnie świat.

To jednak luzie są najlepszym, co

mi się przydarzyło! Nie pamiętam,

kiedy ostatnio miałam okazję być z

tyloma ludźmi pełnymi pasji, energii i

chęci do życia. Każdy wolontariusz to

niepowtarzalne marzenia,

nieprzeciętna osobowość,

indywidualne, wspaniałe cele oraz

całe pokłady energii. Codzienne

rozmowy w „bawialni” (naszym

pomieszczeniu, w którym

spędzaliśmy przerwy, piliśmy dobrą

kawę i jedliśmy pizze oraz

urządzaliśmy turnieje tańca i sesje

zdjęciowe, z tego miejsca

pozdrawiam Julię Bohr) budowały

niesamowitą atmosferę. Oprócz ludzi

mniej-więcej w moim wieku w tym

wielu uczniów naszej szkoły, miałam

okazję poznać osoby uczęszczające

na zajęcia Uniwersytetu III wieku.

Nieporównywalnym z niczym

doświadczeniem były rozmowy z

tymi wspaniałymi ludźmi, którzy dają

od siebie światu mnóstwo dobroci.

Na każdym kroku czułam ich

wsparcie i sympatię, a zwykła

konwersacja potrafiła nauczyć mnie

czegoś nowego lub skłonić do

zastanowienia się nad rzeczami, nad

którymi wcześniej się nie

zastanawiałam.

Na zakończenie szybkie podsumowanie Tygodnia Tofifestu

Dwadzieścia dwa seanse

Osiem spotkań z ludźmi kina

Dwie fotki z Agnieszką, Dawidem i Michałem z YouTube’a „Sfilmowani”

Dziewięć dni ciągłej euforii i miłości do całego świata

Niezliczona ilość nowych, wspaniałych znajomości na dłużej niż tylko dziewięć dni.

ZUZA RYGIELSKA

ZGRZYT

4

DIABEŁ NA WAKACJACH

Wszystkim nam należy się

chwila odpoczynku i beztroskich

wakacji… nawet istocie

pozaziemskiej, którą jest główny

bohater serialu o nieprzypadkowym

tytule - “LUCYFER”. Motyw banalny,

ale jakże efektowny!

Władca piekieł za miejsce

swojego wymarzonego urlopu

wybiera

Los

Angeles,

czyli

paradoksal

nie “Miasto

Aniołów”.

Postanawia

porzucić

swoją

pracę,

która polegała głównie na karaniu

grzeszników oraz pilnowaniu, aby nie

wydostali się oni z królestwa

ciemności. Można się zmęczyć taką

robotą, prawda? Tak było w

przypadku Morningstara, więc

spakował manatki i zabrał ze sobą

swoją demoniczną przyjaciółkę -

Mazikeen, będącą największym

postrachem piekieł.

Lucyfer to typowy macho, a także

właściciel najbardziej luksusowego

klubu nocnego w mieście. Woń

perfum, którą po sobie pozostawia i

jego niecodzienna aura oraz urok

osobisty przyciągają nie jedną

kobietę. Mężczyzna wyróżnia się też

magnetycznym wzrokiem, idealnie

skrojonymi garniturami, a przede

wszystkich pociągającym głosem z

brytyjskim akcentem. Czego chcieć

więcej? Z wierzchu twardziel, stawia

na swoim, a w środku? Jego wnętrze

pomoże

nam

odkryć

detektyw

Chloe

Decker,

która

wbrew

woli

naszego

bohatera

namieszała mu w głowie i bez dwóch

zdań możemy powiedzieć, że ma on

do niej ogromną słabość… Ich

historia zaczyna się w mało

romantycznych okolicznościach, a

mianowicie poznają się w momencie,

gdy Pani detektyw zaczyna

prowadzić śledztwo, którego główną

przyczyną jest przyjaciółka upadłego

anioła. Od tamtej sytuacji ich

znajomość nabiera tempa.

Rozpoczynają wspólną pracę, której

nieoderwalnym elementem są

ZGRZYT

5

docinki, cięte riposty, dziwne aluzje i

oczywiście sarkazm.

Oglądając wspólnie ten serial

stwierdzamy, że warto go zobaczyć,

nie tylko ze względu na przystojnego

Toma Ellisa, ale również na ostry

język oraz komiczne sytuacje. Idealny

na piątkowe wieczory przy

nachosach!

Gwarantujemy wam - nie znudzicie

się, bo jest on pełen różnych wątków

i historii, które dopełnia świetnie

dobrana ścieżka dźwiękowa.

Z kolei kreacje bohaterów są jak

najbardziej przemyślane i

przebojowe! W serialu spotykamy się

z zabawną i charyzmatyczną Panią

psycholog, zazdrosnym mężem

policjantki Decker czy rodziną

Władcy Piekieł. Aby nie być

gołosłownym - Filmweb przyznaje

mu 8 na 10 gwiazdek! :)

A tak na poważnie nic nie może być

idealne i tak jest, i w wypadku tego

serialu. My, jako odbiorcy niczym

jasnowidzowie wyprzedzamy akcję i

przewidujemy, co stanie się w życiu

bohaterów, lecz nie zawsze, bo serial

potrafi też zaskoczyć jakimś zwrotem

akcji.

Jeśli szukaliście serialu, który połączy

wątek kryminalny, romantyczny,

ironiczny oraz fantastyczny to

idealnie trafiliście! “Lucyfer” jest

zlepkiem tych elementów, które

razem tworzą super mix! Co

najważniejsze - po prostu przyjemnie

się go ogląda, szczególnie dzieląc

wrażenia z drugą osobą (lub wersja

dla preferujących samotność - z

pizzą)!

WIKTORIA KARWASZEWSKA & WIKTORIA TOBOLEWSKA

ZGRZYT

6

Bieganie - po co to komu? Bieganie to na pewno czynność, którą każdy z nas wykonał już wiele razy w

życiu. Do Polski moda na bieganie dotarła z pewnym opóźnieniem – na

Zachodzie popularna już w latach 70. XX w., w naszym kraju pojawiła się

dopiero na początku wieku XXI. Badania CBOS pokazują, że aż 18 proc.

Polaków uprawia ten sport i jest to już trzecia pod względem popularności

– po jeździe na rowerze i pływaniu – dyscyplina rekreacji ruchowej. W

Narodowym Spisie Biegaczy z 2014 r. wzięło udział ponad 60 tys. osób, a co

roku w Polsce organizowanych jest ponad 3 tys. imprez biegowych na

różnych dystansach, dostępnych dla amatorów, w tym również w Toruniu.

W niektórych uczestniczy po kilkanaście tysięcy osób. Spis Biegaczy

pokazał, że kobiety stanowią ok. 40 proc. populacji biegaczy w Polsce,

natomiast wśród startujących w zawodach stanowią one już tylko ok. 1/4, a

maksymalnie 1/3 uczestników.

Czy mając do wyboru tyle różnych dyscyplin sportowych warto wybierać

bieganie, czy ma to sens? Oczywiście, że tak!

1. Jest to chyba najtańszy sport, jaki istnieje. Aby zacząć biegać potrzebne są

tylko wygodne buty, koszulkę, spodenki i można ruszać w drogę.

2. Często mówi się, że nie ma żadnego innego sportu, który tak świetnie

działałby mentalnie. Jeżeli biegniesz długo i wolno, masz czas na

przemyślenia i rozważania.

3. Bieganie jest sportem bezkontaktowym. Tutaj nie ma ryzyka, że ktoś

sfauluje. Jedyne co nam grozi to potknięcie czy ewentualne przetrenowanie,

które będzie wynikało z pewnego braku rozwagi.

4. Dzięki bieganiu możemy mieć lepszy kontakt z naturą i naszym

otoczeniem, zwiedzimy okolice i być może poznamy wiele ciekawostek

dotyczących odwiedzanych terenów.

5. Bieganie czyni nas szczęśliwszymi (podczas biegania nasz organizm

wydziela endorfiny – hormony szczęścia) i zdrowszymi poprawiając naszą

kondycję oraz odporność.

Porady dla początkujących:

ZGRZYT

7

1. Zaczynaj spokojnie, nie ma co się śpieszyć. Nie zależnie od twojej

kondycji fizycznej nie możesz zaczynać ostro, bo twój organizm może nie

być na to gotowy i możesz nabawić się kontuzji, która spowoduje utratę

motywacji.

2. Ułóż sobie cykliczny plan treningów tak, aby nie kolidowały z innymi

zajęciami. Staraj się jak najmniej rezygnować z ćwiczeń.

3. Pamiętaj o rozgrzewce przed treningiem i rozciąganiu po zajęciach. Brak

rozgrzewki może spowodować naciągnięcie mięśni, a odpuszczenie części

rozluźniającej to ryzyko, że następnego dnia obudzisz się z nogami jak z

ołowiu.

4. Odpowiednie nawodnienie organizmu to podstawa. Pij małymi łykami

przez cały dzień, jeśli zamierzasz iść biegać, napij się więcej. Po treningu

zawsze uzupełniaj poziom wody w organizmie.

5. Na początku lepiej wyznaczyć sobie czas treningu, a nie dystans. Kiedy

będziesz już w stanie biec bez przerwy, równym tempem przez 30 minut

wtedy możesz zacząć używać miar odległości zamiast czasu.

6. Bezpieczeństwo to podstawa pamiętaj o tym. Słuchając muzyki, ureguluj

odtwarzacz tak, aby słyszeć otoczenie, szczególnie przebiegając przez ulicę.

Ćwicząc wieczorem, zakładaj odblaski, żeby kierowcy mogli cię dostrzec. Na

wszelki wypadek informuj bliskich, gdzie zamierzasz trenować.

7. Nie bój się odpoczynku, lepiej odpuścić sobie jeden trening niż się

przetrenować.

Jeśli nie masz pomysłu na trasę, możesz znaleźć go na stronie internetowej:

www.traseo.pl

WERONIKA PESZYŃSKA

ZGRZYT

8

PUBLICYSTYCZNA KARTKA Z PAMIĘTNIKA, CZYLI TOFIFEST OD KUCHNI

W tym roku miałam okazję być

członkiem Jury Młodych toruńskiego

Festiwalu Filmowego „Tofifest”, a

tym samym poznać to wydarzenie od

tak zwanej kuchni. Naszym zadaniem

było ocenienie 11. filmów

konkursowych, a następnie

wyłonienie zwycięzcy i nagrodzenie

go podczas gali zamknięcia. O ile z

początku wydawało się to lekkie i

przyjemne, o tyle już po pierwszym

pokazie okazało się, że nie będzie tak

łatwo, ponieważ, jak wiadomo, co

człowiek, to opinia, a nas była

siódemka.

Decyzja pozostawała niepodjęta do

dosłownie ostatniej chwili, ponieważ

zmienialiśmy zdanie co średnio 3

sekundy. Dochodziło do gróźb i

rękoczynów, ale ostatecznie, poprzez

niekończące się kompromisy,

doszliśmy do konsensusu i

wysłaliśmy do organizatorów

lakonicznego, choć treściwego e-

maila o treści „Mobile Homes”.

Odbiorcy zapewne nie mają pojęcia,

iloma hektolitrami krwi okupione

zostały te dwa słowa.

Zwycięzcą Jury Studenckiego została

przecudna wizualnie i fabularnie w

mojej opinii animacja pod tytułem

„Teheran tabu”, o którą toczyłam

zacięte boje, ale pokonał mnie

nieśmiertelny argument brzmiący

„jesteśmy starsi, zaklepujemy”.

O NASZYM ZWYCIĘZCY SŁÓW KILKA

Wybrany przez nas „Mobile homes”

to film trudny, głównie ze względu na

swoją problematykę. Wydaje mi się,

że tym, co najbardziej skłoniło nas do

wyboru, był fakt, że bohaterami tej

opowieści są ludzie wiekiem zbliżeni

do nas, członków jury. Z tego powodu

od samego początku dało się odczuć

więź z postaciami i naturalną ludzką

empatię. Kompozycja ta to

przesycona symboliką, aluzjami i

metaforami historia o odrzuceniu i

poszukiwaniu swojego miejsca na

tym wielkim świecie, a także o

usilnym staraniu się za wszelką cenę

wykorzystać wszystkie szanse na

inne (lepsze?) życie, które stają na

drodze młodym ludziom.

Życie pary i ich ośmioletniego syna,

ze względu na brak dachu nad głową,

nazwać można wieczną tułaczką.

Trudna sytuacja ulega zmianie, gdy

dowiadują się o mobilnych domach

przypominających przyczepy

kempingowe. Poprzez wzruszającą,

trzymającą w napięciu historię,

bogactwo zabiegów artystycznych,

niedopowiedzeń i symboli, a także

przepiękną kolorystykę utrzymaną w

pastelowych tonacjach, opowieść ta

ZGRZYT

9

stara się udowodnić, że dom to nie

budynek z określonym metrażem,

dachem i kominkiem, lecz ludzie,

przy których człowiek czuje się „jak u

siebie”.

O ZWYCIĘZCY STUDENTÓW SŁÓW

KILKA

„Teheran tabu” już od pierwszych

sekund wyróżnia się spośród innych

filmów konkursowych, choćby ze

względu na formę, jaką przybiera.

Jest to tak zwana animacja

rotoskopowa, w której sceny grane są

przez prawdziwych aktorów, a

następnie na uzyskany obraz nakłada

się odpowiednie filtry, aby uzyskać

rysunkowy efekt. Całość kompozycji

jest niezwykle barwna, co w sposób

metaforyczny kontrastuje z realiami

Teheranu, stolicy Iranu, w którym to

życie nie wygląda na tyle kolorowo,

aby mógł tam powstać film ukazujący

prawdę. Taki, jak ten.

„Teheran tabu” to poruszająca

historia czwórki mieszkańców stolicy

Iranu, którą charakteryzuje

niezwykle restrykcyjne prawo

religijne oparte głównie na zakazach.

Na pierwszy rzut oka każdy zdaje się

posłusznym obywatelem, jednak z

każdą filmową minutą ujawnione

zostają kolejne fakty z życia

bohaterów i wychodzi na jaw, że nic

nie jest tam takim, jak państwo

nakazuje. Gdy reżyser, Ali Soozandeh,

splata ze sobą losy

postaci, okazuje się, że

łączy ich przede

wszystkim jedno –

pragną wolności, która

została im odgórnie

odebrana. Jak jednak

wiadomo, zakazany

owoc smakuje najlepiej,

dlatego robią oni

wszystko, aby żyć

według własnych zasad, nie

narażając się przy tym na karę

śmierci ze strony Iranu. Babak marzy

o tworzeniu muzyki elektronicznej,

jednak w jego państwie nikt nie

wyraża na to zgody z powodu

niezgodności tego przedsięwzięcia z

Koranem. Sara, z pozoru niezwykle

rodzinna, moralna i ciepła kobieta,

która bez zgody męża nie jest w

stanie podjąć wymarzonej pracy,

zdaje się być w pełni pogodzona ze

swoim losem. Jest tu także Pari,

która, aby zapewnić byt sobie i

swojemu niememu synkowi,

zmuszona zostaje do podjęcia się

prostytucji oraz Donyia, pragnąca

odzyskać dziewictwo utracone przez

zapomnienie na imprezie na tydzień

przed swoim ślubem.

Iran ukazany zostaje jako państwo o

dwóch obliczach– oficjalnym oraz

tym ukrytym, w którym rządzą

sprzeczności. Z zewnątrz wydaje się

być miejscem, w którym obywatele,

ZGRZYT

10

podporządkowani władzy, żyją

zgodnie z religią i wynikającymi z

niej prawami. Reżyser jednak

ukazuje odbiorcom ciche bunty

Irańczyków, kolejne, niewidoczne na

pierwszy rzut oka wewnętrzne

warstwy kraju pokrytego fałszem.

Przedstawia obraz Teheranu, w

którym nielegalne aborcje,

prostytucja, przestępstwa, przekręty

oraz narkotyki przybierają miano

emblematów dnia codziennego

mieszkańców.

Utwór zwraca także uwagę na

sytuację kobiet traktowanych w

krajach islamskich jak własność

mężczyzn. Pisemna zgoda męża

potrzebna jest do czynności nawet

tak prozaicznych, jak wizyta u

lekarza. Z pozoru szczęśliwe,

otoczone bliskimi i pieniędzmi

kobiety, takie jak Sara, pod osłoną

hidżabu skrywają żal i pragnienie

zwykłej wolności. Tej, która

przysługuje innym na świecie.

O ZWYCIĘZCY GŁÓWNYM SŁÓW

KILKA

Tegoroczny zwycięzca konkursu

głównego na festiwalu, to przypadek

nieprzeciętny. Nieczęsto przecież

zdarza się, aby po pokazie, zamiast

natychmiastowych oklasków ze

strony publiczności, zapadała

zupełna cisza. Tak, jakby każdy

potrzebował chwili na zebranie

myśli, oderwanie się od ekranowej

historii i powrócenie do sali kinowej,

czyli rzeczywistości. Jednak gdy po

tych kilkunastu sekundach oklaski

ostatecznie rozległy się, nie było im

końca. Tuż po seansie odbyło się

spotkanie z francuskim reżyserem,

Xavierem Legrandem, na którego

spłynęła fala podziękowań za tak

wartościowy i otwierający widzom

oczy materiał. Zachwyt publiki

potęgował fakt, że produkcja ta to

debiut reżyserski. Jeden z tych, po

których zostaje się z sercem bijącym

tak głośno, że słychać je na kinowych

siedzeniach dwa rzędy dalej.

Dramat z elementami thrillera pt. „

To jeszcze nie koniec” to historia

ukazująca problem przemocy wobec

kobiet, męskich kompleksów,

nieprawi

dłowych

wartości

przyświe

cających

prawnik

om,

jednowy

miarowe

go

oglądu

spraw sądowych i wreszcie

tragicznych w skutkach rodzinnych

perypetii francuskiej rodziny

mogącej stanowić uniwersalny

ZGRZYT

11

odpowiednik małżeństw na całym

świecie.

Udział w toruńskim Tofifeście to, z

mojego punktu widzenia, przede

wszystkim bardzo wartościowe

doświadczenie, a przy tym jedna z

najciekawszych przygód w moim

dotychczasowym życiu. Jednocześnie

równa się on siedmiu dniom

bieganiny z Cinema do CSW, a

stamtąd prosto na Jordanki. Mimo że

nie było czasu na kawę, o obiedzie już

nie wspominając, to jeden z tych

pełnych wrażeń tygodni, od których

wymaga się, żeby trwały dłużej, niż

ustawa przewiduje.

Jako że mieliśmy wstęp na wszystkie

wydarzenia i festiwalowe projekcje,

żal było z tego nie skorzystać, dlatego

nagle wszelkie obowiązki, myśli

przelatujące przez głowę i

dotychczasowe czynności niezbędne

do funkcjonowania, takie jak

jedzenie, straciły na znaczeniu i

odeszły w niepamięć, tworząc finalny

bilans, czyli 22 filmy

pełnometrażowe w ciągu 6 dni.

Pisząc to, uświadamiam

sobie jedną rzecz, która

idealnie, choć z lekka

ironicznie

podsumowuje całą tę

przygodę. Pierwszym,

co zrobiłam po

powrocie do domu po

tak długiej

nieobecności, nie było

nadrobienie szkolnych

zaległości ani

odsypianie godzinami, lecz włączenie

filmu w domowym zaciszu. Takie oto

piętno pozostawia Tofifest.

Byłam zupełnym laikiem wśród

studentów filmoznawstwa i

recenzentów filmowych w jury, co z

początku przysparzało presji, ale z

czasem straciło na znaczeniu, bo w

końcu w krytyce utworów filmowych

najważniejsze są naturalne odczucia

towarzyszące odbiorowi.

Doświadczenie to z całą pewnością

przysporzyło mi nowych

zainteresowań i pozwoliło zakochać

się w świecie kinematografii. Im

bardziej zagłębiałam się w tę

dziedzinę sztuki, tym bardziej mnie

ona wciągała i nie chciała wypuścić

ze swoich sideł. Kto wie, być może

zostanę tu na dłużej.

JULIA BOHR

ZGRZYT

12 Narodziny

ZGRZYT

13

ZGRZYT

14

Narodziny “S.T.A.L.K.E.R.a” - recenzja książki “Piknik na skraju drogi”

Uniwersum

“S.T.A.L.K.E.R.a” jest bardzo

ciekawym przypadkiem, jak

teksty kultury zataczają koło.

Wszystko zaczęło się w 1972

r. od braci Arkadija i Borysa

Strugackich i ich “Pikniku na

skraju drogi”. Na podstawie

tej powieści w 1979 r. powstał

film “Stalker”, na podstawie

którego powstała seria gier

komputerowych

“S.T.A.L.K.E.R.”, na podstawie

której powstają książki z serii

o tym samym tytule,

utrzymane w duchu tych gier.

Wszystkie te dzieła mają

wspólną rzecz: postać, czy też

profesję stalkera. I tu należy

się zatrzymać na chwilę i

wyjaśnić co to za niepisany

zawód. Stalkerzy są ludźmi,

którzy nielegalnie wkraczają

na tereny zakazane, tzw.

Strefy w poszukiwaniu

cennych znalezisk. Skoro

najistotniejsze jest już

wyjaśnione, czas przejść do

recenzji.

Akcja “Pikniku na skraju

drogi” kręci się wokół Reda

Shoeharta, byłego stalkera

oraz cennych przedmiotów ze

Strefy Lądowania, czyli

terenu, na którym

przeprowadziła inwazję obca

supercywilizacja. Treść

podzielona jest na etapy życia

głównego bohatera, w których

opowiadane są przygody od

przemierzania Strefy w

poszukiwaniu konkretnego

znaleziska, przez załatwianie

ciemnych interesów z

artefaktami z terenu inwazji w

roli towaru aż do pojmania

jego osoby za nielegalną,

stalkerską działalność. Klimat

powieści utrzymany jest w

ciągłej tajemniczości, a siatka

machlojek, która otacza

niemal wszystkie dziedziny

życia społecznego, potrafi

ZGRZYT

15

wywołać uczucie pewnego

niepokoju. Według mnie ten

klimat jest niesamowicie

wciągający i zatrzymał mnie z

lekturą na całe godziny. W

odróżnieniu od gier czy

późniejszych książek, “Piknik

na skraju drogi” zawiera małe

ilości akcji na rzecz

budowania nastroju i

ukazania głównego bohatera,

Reda Shoeharta. Pomimo

swojego młodego wieku, były

stalker nosi ze sobą, rosnący

latami bagaż doświadczeń,

pewności siebie, paczek

papierosów i umiejętności

radzenia sobie w

najróżniejszych sytuacjach. W

swoim dziele bracia Strugaccy

dają upust swojej fantazji,

wrzucając bohatera w

najdziwniejsze i najbardziej

niecodzienne incydenty, dając

mu szansę na wykazanie się i

przeprowadzenie

wewnętrznej przemiany. W

mojej opinii Red jest

zarysowany świetnie i

sprawdza się doskonale jako

uczestnik wydarzeń oraz okno

na świat przedstawiony dla

czytelnika. Niestety w całym

moim zachwycie powieścią

Strugackich, jedna kwestia

spotkała się z moim

niezadowoleniem. Jest to

zdecydowanie za krótka

książka, mająca niecałe 200

stron, a ze sposobu jej pisania

z łatwością można było ją

przedłużyć i na pewno by na

tym nie straciła. Pomimo tego

“Piknik na skraju drogi” jest

na tyle satysfakcjonujący i

intensywny, że długość tekstu

nie jest takim problemem.

Można by rzec, że

“Piknik na skraju drogi” jest

czymś w rodzaju “Biblii dla

fanów S.T.A.L.K.E.R.a”.

Uważam, że takie

stwierdzenie jest trochę na

wyrost, niemniej ma w sobie

dużo prawdy. Przede

wszystkim myślę, że każdy

entuzjasta dzisiejszych

książek i gier z serii

“S.T.A.L.K.E.R.” powinien

przeczytać powieść braci

Strugackich, i samemu

zobaczyć skąd twórcy wyżej

wymienionych dzieł czerpali

całymi wiadrami inspiracje

oraz motywy. Natomiast

ludzie, którzy nie mieli

ZGRZYT

16

wcześniej z tym uniwersum

styczności, powinni się

wstydzić i szybko to nadrobić,

zaczynając właśnie od

“Pikniku na skraju drogi”. No i

ten zapach starych książek...

MICHAŁ JANISZEWSKI

ZGRZYT

17

Parada Wolności W XXI wieku dużo słyszymy o inności. Cały czas przewija się obok nas ta

nieco już wymuszona i „naciągana” oryginalność. W tych czasach każdy pragnie na

swój sposób zostać indywidualistą, każdy chce być niepowtarzalny i wyjątkowy.

Czasem aż da się zauważyć, że wieczne dążenie do odmienności staje się

czymś, co dostrzegamy już na porządku dziennym i przestaje nas interesować.

Myślę, że śmiało można pokusić się o stwierdzenie, że dzisiejsza oryginalność stała

się nudna.

Jednak chyba każdy z nas może powiedzieć, że zna choć jedną osobę, która

rzeczywiście jest pozornie „inna”. Inność ludzie postrzegają bardzo różnie i w tym

przypadku rzeczywiście punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Najczęściej jako innego czy obcego postrzegamy kogoś o innym kolorze

skóry, innej religii, orientacji czy chociażby o odmiennym wyglądzie czy stylu.

Niestety, w wyżej wymienionych przypadkach często ta inność wiąże się z

byciem gorzej traktowanym.

Osoby o innym kolorze skóry niż biały muszą liczyć się z średnio przyjemnymi

żartami na swój temat, a czasem zdarza się, że nawet z agresją. Podobnie dzieje się

w sytuacji, gdy ktoś jest innej religii (chociaż tu panują już większe luzy i tutaj

ludzie są nieco łaskawsi).

Prawdziwa zabawa zaczyna się wtedy, gdy ktoś w dość średnio

„przystosowanym” do tego środowisku powie, że jest innej orientacji niż hetero.

Gdy mówi to dziewczyna to jeszcze pół biedy, w końcu, idąc tokiem myślenia

stereotypowego Polaka (a chyba każdy z nas zna kogoś takiego) „na dziewczyny to

jeszcze można popatrzeć” Natomiast trochę gorzej ma w tym przypadku płeć

przeciwna, bo tutaj nasz stereotypowy kolega nie będzie już tak łaskawy. Mogą

polecieć wyzwiska, obelgi, zmieszanie z błotem do któregoś pokolenia. W

ZGRZYT

18

skrajnych przypadkach delikwent może nawet porządnie oberwać. Niestety, w

naszym kraju „legalizacja miłości” to wciąż dość powolny i żmudny proces.

Miejmy nadzieję, że w końcu dostosujemy do siebie nasz mały, otaczający

nas świat. I w końcu on dostosuje się do nas.

JULIA SZYJAKOWSKA

ZGRZYT

19

Porozmawiajmy o morderstwie

Gdy myślimy- Agatha Christie-

myślimy- kryminały. Dużo

kryminałów, cała masa kryminałów.

Kryminały wydane w, dosłownie,

miliardach egzemplarzy, kryminały

przetłumaczone na 45 języków. I,

chociaż książki o morderstwach

wcale nie były jedynymi pozycjami w

dorobku autorki, to

trudno dziwić się, że

to właśnie to

skojarzenie na

zawsze jest już

zapisane w

zbiorowej

świadomości, w

kulturze. Christie

napisała ponad

sześćdziesiąt

powieści

kryminalnych,

stworzyła dwóch z

trzech najbardziej

chyba

rozpoznawalnych

detektywów

literatury- pannę

Marple i Herkulesa Poirota (na

podium umieściłam jeszcze

Sherlocka Holmesa, któremu

popularności i rozpoznawalności

odmówić zdecydowanie nie można).

Na podstawie jej prac powstawały i

nadal powstają słuchowiska, seriale

oraz, rzecz jasna, filmy.

Filmowa „kariera” kryminałów

Christie jest dość ciekawa, ale

najlepiej chyba skupić się będzie na

jej fragmencie- Morderstwie w Orient

Expressie, nie bez przyczyny z resztą-

nie jest tajemnicą, że na 24 listopada

zaplanowana jest premiera nowej

adaptacji tej książki, a

przedpremierowa projekcja odbyła

się już na gali otwarcia bydgoskiego

festiwalu filmowego Camerimage. W

produkcję zaangażowało się wielu

aktorów zdobywających dopiero

popularność, na przykład znana

głównie z nowej odsłony Gwiezdnych

wojen Daisy Ridley, oraz wiele

ZGRZYT

20

znanych nazwisk. W tym momencie

wspomnieć można o Judi Dench,

Penelope Cruz, Michelle Pfeiffer,

Dereku Jacobim i odtwórcy głównej

roli oraz, równocześnie, reżyserze

produkcji sir Kennethcie Branaghu.

Ten ostatni to postać wybitnie

interesująca nie tylko ze względu na

wybory filmowe ale również na

karierę teatralną, zarówno aktorską

jak i reżyserską, bo w końcu nad

iloma zespołami odgrywającymi

Szekspira patronat obejmuje książę

Karol? Popularyzacja dzieł

dramaturga wszechczasów to jednak

temat na osobny, długi artykuł,

wróćmy więc do Morderstwa…

Morderstwo w Orient Expressie

uważane jest ogólnie za najlepszy

kryminał pióra Agathy Christie i w

przeprowadzonej w 2015 roku

ankiecie zajęło drugie miejsce w

rankingu najbardziej lubianej

powieści pisarki (na pierwszym

miejscu uplasowało się I nie było już

nikogo, które, notabene, doczekało

się w 2015 roku ponownej adaptacji,

tym razem w postaci mini serialu).

Popularność ta nie powinna dziwić,

biorąc pod uwagę jej oryginalną

konstrukcję oraz, nie spoilerując za

dużo, zakończenie oferujące

naprawdę niezwykłe rozwiązanie

zagadki. Mówi się, że historia

przedstawiona w książce została

częściowo zainspirowana

prawdziwym, przerażającym

wydarzeniem- porwaniem niespełna

dwuletniego synka sławnego pilota

Charlesa Lindbergha w 1932 roku.

Mimo że okup został zapłacony,

dziecko nigdy nie zostało

odnalezione. Autorka czerpała

prawdopodobnie inspirację również

z wypadku z 1929 roku, kiedy to

właśnie Orient Express utknął w

zamieci śnieżnej w Çerkezköy na

parę dni. Poza niezwykłymi

rozwiązaniami w tej powieści widać

niesamowite przywiązanie Christie

do szczegółów- to właśnie gra

detalami zapewnia zarówno sprytne

zawiązanie fabuły jak i atmosferę

gęstą jak marmolada.

Ta najnowsza ekranizacja nie jest,

oczywiście, pierwszym podejściem

do przełożenia owego najbardziej

chyba znanego kryminału Agathy

Christie na język filmu. W 1974 roku

do kin weszła produkcja pod tytułem,

a jakże, Morderstwo w Orient Expresie

w reżyserii Sidneya Lumeta. Tak

samo jak w najnowszej wersji, w

obsadzie znaleźć można jedynie

wielkie nazwiska, takie jak Sean

Connery i Ingrid Bergman, która za

swój występ otrzymała Oscara, do

których to nagród cały film był

nominowany w wielu kategoriach.

Odtwórca głównej roli detektywa

Poirota, Albert Finney, podczas

kręcenia występował również na

deskach teatru, przez co często nie

miał czasu na sen. Podobno

Herkulesowe wąsy i resztę

charakteryzacji umieszczano na

twarzy aktora, podczas, gdy ten spał.

Mimo tak trudnych warunków

Finney poradził sobie znakomicie, co

widać zwłaszcza podczas jednej z

ostatnich scen, kiedy to monolog jego

postaci zajmował osiem stron

scenariusza. Ten moment filmu

ogólnie jest bardzo ciekawy, bo

ZGRZYT

21

zapewnienie dynamizmu, kiedy

wszystkie postacie po prostu siedzą

w ciasnym pomieszczeniu, a jedna

osoba mówi i mówi, z pewnością było

trudnym zadaniem, wymagającym

wielokrotnego nagrywania sceny

oraz rozmaitych konfiguracji

ustawienia kamer. Na premierze

filmu pojawiła się sama Agatha

Christie, która podobno pierwszy raz

była usatysfakcjonowana z adaptacji

swojej powieści. Co ciekawe,

zwłaszcza w kontekście narzekań

publiczności na najnowszą wersję,

autorka przyznała, że nie podobały

się jej wąsy Herkulesa Poirota,

ikoniczne przecież i nierozerwalnie

związane z postacią. Pojawienie się

na premierze filmu było niestety

ostatnim publicznym wystąpieniem

Christie, która zmarła rok później.

Dużo mniej znaną adaptacją filmową

Morderstwa w Orient Expressie,

również pod tym samym tytułem,

jest ta z 2001 roku z Alfredem Moliną

jako Poirotem. W tej odsłonie

historia oraz jej otoczenie zostały

uwspółcześnione, co wywołał

podzielone reakcje. Większości

widzów nie przekonała jednak

wersja à la XXI wiek i produkcja

raczej nie była hitem.

Nic dziwnego więc, że Morderstwo... z

2017 roku powraca do ubiegłego

stulecia. Jednak podejrzenia, że

Kenneth Branagh umieścił w swojej

adaptacji nieco tropów

współczesnych, w samej swojej

formie, mogą być uzasadnione.

Sugeruje to neonowy tytuł i piosenka

Imagine Dragons w tle… Mieszanka

może okazać się naprawdę strzałem

w dziesiątkę. Chociaż na razie tkwić

można jedynie w domysłach, to

niecierpliwe czekanie nie potrwa

długo- premiera już 24 listopada.

ANTONINA SZWEDA

ZGRZYT

22

Jesienne inspiracje

Jesień już pełną parą. Za oknami możemy zauważyć opadające,

kolorowe liście, same gałązki na drzewach i odlatujące ptaki.

Pewnie każdy z Was wie, że jesień zaczyna się 23 września i trwa

trzy miesiące. Dla jednych jest to symbol powrotu do szkoły,

zimna, deszczu, wiatru i początku zimy. Dla innych jesień to

piękna pora roku, idealna na popołudniowe spacery, na picie

gorącej herbaty z cytryną i na szukanie życiowych inspiracji. Od

razu nasuwa się pytanie: Co można robić w taką pogodę i o tej

porze roku? Spróbuję Wam na nie odpowiedzieć

1. Jesienne spacery.

Gdy świeci słońce i kreska na termometrze pokazuje 14 stopni, nie ma co siedzieć w domu tylko brać pupila i na spacer. Nic nie wygląda piękniej jak mieniące się w blasku słońca liście. W mieście są piękne parki z alejkami i wyznaczonymi miejscami na jesienny spacer. Poza miastem, na przykład w Kamionkach, są piękne lasy. Dzięki takim spacerom zaczerpniemy świeżego powietrza, uspokoimy i wyciszymy się. Taki spacer to sama przyjemność!

ZGRZYT

23

2. Jesień w domu.

Jak sprawić, żeby w naszym domu zagościł jesienny klimat? To bardzo proste! Wystarczy ze spaceru nazbierać kolorowe liście, wstawić bukiet do wody (jak nie mamy wazonu może być zwykła szklanka przepasana wstążką) i postawić na biurku, półce czy szafce. W naszym pokoju od razu poczujemy jesień w domu.

ZGRZYT

24

ZGRZYT

25

3. Jesienne fotografie

Jesienią wychodzą naprawdę piękne zdjęcia. Liście i drzewa aż się proszą o zrobienie zdjęcia. Jeżeli ktoś się nudzi, niech bierze aparat, uda się w jakieś piękne i ciekawe miejsce, a zdjęcia na pewno wyjdą znakomicie. Jesień to nie czas na smutki i zmęczenie, to czas na spełnianie się i korzystanie z tego, co daje nam przyroda.

OLIWIA SZCZEPAŃSKA

ZGRZYT

26

KĄCIK Z HUMOREM

Rys.Anna Wiecińska