Załącznik 2
dr n. med. Andrzej RubajKlinika Kardiologii
Uniwersytet Medyczny w Lublinie
AUTOREFERAT
Lublin 2014
Andrzej Rubaj
1. Imię i Nazwisko.
2. Posiadane dyplomy, stopnie naukowe - z podaniem nazwy, miejsca i roku ich uzyskania oraztytułu rozprawy doktorskiej.
2009 Dyplom specjalisty w dziedzinie kardiologii,Centrum Egzaminów Medycznych w Łodzi
2004 Dyplom specjalisty w dziedzinie chorób wewnętrznych,Centrum Egzaminów Medycznych w Łodzi
2000 Dyplom specjalisty w dziedzinie chorób wewnętrznych (st. I),Lubelski Urząd Wojewódzki
1999 Stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy doktorskiej:"Wpływ receptorów NMDA i AMPAIKA na drgawki i zaburzenia pamięci
wywołane hipoksją" (praca wyróżniona), Wydział Lekarski AM w Lublinie1995 Dyplom lekarza (ocena celująca), Wydział Lekarski,
Akademia Medyczna (obecnie Uniwersytet ~edyczny) w Lublinie
3. Informacje o dotychczasowym zatrudnieniu w jednostkach naukowych.
2000 - obecnie Katedra i Klinika Kardiologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie- asystent, starszy asystent, adiunkt
1996 - 2000 Katedra i Klinika Kardiologii Uniwersytetu Medycznego w Lublinie- specjalizacja (wolontariat)
1995 - 1999 Katedra i Zakład Farmakologii Akademii Medycznej w Lublinie- studia doktoranckie
4. Wskazanie osiągnięcia* wynikającego z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniachnaukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595 zezm.):
a) tytuł osiągnięcia naukowego
Cykl 4 publikacji:
"Wybrane efekty hemodynamiczne, neurohumoralne i immunologiczne różnych typówwielopunktowej stymulacji serca."
b) (autorzy, tytuły publikacji, rok wydania, nazwa wydawnictwa)
...• / " V '"
Rubaj A, Ruciński P, Kutarski A, Dąbrowska-Kugacka A, Oleszczak K, Zimoń B, Trojan M,Zapo ski T, Drozd J, Tarkówski A, Wysokiński A, Cardiac hemodynamics and proinflammatorycytokines during biatrial and right atrial appendage pacing in patients with interatrial block, J IntervCard Electrophysiol., 2013 Aug; 37(2):147-54
Rubaj A, Ruciński P, Oles;czak K, Tr~jnar MK, Wójcik M, Wys;kiński A, Kutarski A,Inflammatory activation following interruption of long-term cardiac resynchronization therapy,Heart Vessels, 2013 Sep; 28(5):583-8
~ \ v v ,
Rubaj A, Ruciński P, Rejdak K, Oleszczak K, Duma D, Grieb P, Kutarski A, Biventricular versusright ventricular pacing decreases immune activation and augments nitric oxide production inpatients with chronic heart failure, Eur J Heart Fail., 2006 Oct; 8(6):615-20
Rubaj A, Ruciński P, SodoIski T, Biłan A, Gułaj M, Dąbrowska-Kugacka A, Kutarski A,Comparison of the acute hemodynamie effect of right ventricular apex, outflow tract, and dual-siteright ventricular pacing, Ann Noninvasive Electrocardiol., 2010 Oct; 15(4):353-9
c) omówienie celu naukowego ww. prac i osiągniętych wyników wraz z omówieniem ichewentualnego wykorzystania.
Celem wyżej wymienionego cyklu prac była ocena wpływu różnych typów wielopunktowej
stymulacji serca, zarówno przedsionkowych jak i komorowych, na hemodynamikę układu krążenia
oraz markery prognostyczne ryzyka sercowo- naczyniowego takie jak stężenia prozapalnych
cytokin oraz neurohormonów (BNP, ANP). Od czasu zastosowania w 1958 roku po raz pierwszy
stałej stymulacji serca, u pacjenta z blokiem całkowitym, obserwuje się ciągły wzrost liczby
wskazań do leczenia elektrostymulacją. Obecnie, oprócz terapii bradykardii i bradyarytmii
elektrostymulacja serca znalazła zastosowanie, w leczeniu tachyarytmii oraz niewydolności serca.
11echanizmy korzystnego działania elektrostymulacji serca w zaburzeniach rytmu i terapii
niewydolności serca nie zostały jak dotąd w pełni wyjaśnione.W ostatnich latach udowodniono
wielokierunkowy, ogólnoustrojowy wpływ stymulacji serca na różne parametry homeostazy,
miedzy innymi na układ hormonalny, neurohormonalny oraz immunologiczny. Narastająca liczba
doniesień naukowych sugeruje, że procesy zapalne odgrywają istotną rolę nie tylko w patogenezie
choroby wieńcowej, nadcisnienia tetniczego, ale również w patogenezie niewydolności serca oraz
zaburzeń rytmu serca. W niewydolności serca stwierdzono zwiększone stężenie mediatorów stanu
zapalnego, czyli prozapalnych cytokin takich jak IL-1, IL-6, TNF-a, które pobudzają syntezę białek
ostrej fazy takich jak CRP. Prozapalne cytokiny uczestniczą w patogenezie niewydolności serca
(HF), wywołując niekorzystny remodeling lewej komory poprzez indukcję apoptozy
kardiomiocytów, nasilanie włóknienia i rozstrzeni a lewej komory, co ostatecznie prowadzi do
zmniejszenia kurczliwości mięśnia sercowego, ponadto przyczyniaja się do rozwoju niewydolności
śródbłonka i kacheksji sercowej. Cytokiny prozapalne zwiększają produkcję reaktywnych postaci
tlenu, a tym samym stres oksydacyjny, który miedzy innymi aktywuje geny zależne od potencjału
oksydoredukcyjnego, przyczyniajac sie do dalszej zwiększonej syntezy cytokin prozapalnych.
Wolne rodniki regulują funkcję wielu białek, między innymi białek związanych z procesem
przetwarzania pobudzenia elektrycznego na skurcz miofibryli (białek kanałów jonowych oraz
miofilamentów). Wolne rodniki zmniejszają biodostępność tlenku azotu, przez co przyczyniają się
do powstania wspomnianej wcześniej niewydolności śródbłonka, ponadto pobudzają proliferację
fibroblastów, syntezę kolagenu, oraz aktywują i zwiększają ekspresję metaloproteinaz biorąc udział
w regulacji procesów włóknienia. Interleukiny prozapalne mogą bezpośrednio stymulować
produkcję molekuł adhezyjnych, prokoagulantów i innych mediatorów procesu zapalnego. Indukują
one ekspresję wątrobowych genów kodujących białka ostrej fazy takie jak CRP i osoczowy
amyloid-A. Cytokiny wydaja się być ważnym czynnikiem rokowniczym zarówno u zdrowych jak i
chorych z szeregiem chorób kardiologicznych, takich jak stabilna dusznica bolesna, zawał serca,
niewydolność serca , nadciśnienie tętnicze czy zaburzenia tymu serca. Zwiększone stężenie
prozapalnych cytokin IL-6, TNF-a, CRP i neopteryny okazało sie negatywny czynnik rokowniczy, o
większym znaczeniu prognostycznym niż stopień klasyfikacji klinicznej NYHA, czy frakcja
wyrzutowa lewej komory serca.
CRP białko ostrej fazy, produkowane przez wątrobę pod wpływem prozapalnych cytokin m.in.
interleukiny 6 (IL-6) wywołuje niewydolność śródbłonka zmniejszając uwalnianie tlenku azotu,
zwiększa ekspresję białek adhezyjnych oraz nasila wytwarzanie wolnych rodników.
W licznych, prowadzonych na dużą skalę, prospektywnych badaniach wykazano, że stężenie CRP
jest niezależnym czynnikiem ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, takich jak zawał serca,
nagła śmierć sercowa i udar niedokrwienny. Wykazano, że poziom CRP koreluje ze stopniem
niewydolności serca w klasie NYHA oraz jest niezależnym czynnikiem prognostycznym
zwiekszonej smiertelności. Obserwacje te stały się podstawą rekomendowania CRP jako
wskaźnika ryzyka sercowo-naczyniowego przez Centers for Disease Control and Prevention i
Arnerican Heart Association. Przytoczone poniżej, wybrane wyniki dużych badań, świadczą o
zdolności rokowniczej prozapalnych cytokin oraz białek ostrej fazy. Siedemnastoletnia obserwacja
zdrowych, bezobjawowych osób wykazała, że zwiększone stężenie CRP pozwala zidentyfikować
pacjentów z podwyższonym ryzykiem nagłej śmierci sercowej. Natomiast 5,5 letnie badania
przeprowadzone na grupie 2656 zdrowych osób w średnim i starszym wieku dowiodły, że wzrost
poziomu hs-CRP (powyżej 2 mg/l) jest niezależnym predyktorem zwiększonego ryzyka powikłań
sercowo-naczyniowych, choroby wieńcowej i udaru mózgu.
W badaniu Copenhagen City Heart Study, na podstawie 16 lat obserwacji 10388 osób
wylosowanych z ogólnej populacji, wykazano, że podwyższony poziom CRP wiąże się ze
zwiększonym ryzykiem śmiertelności z różnych przyczyn w tym także z powodów sercowo -
naczyniowych. Osoby ze stężęniem CRP>3 miały dwukrotnie wyższe ryzyko zgonu w porównaniu
z osobami z CRP<1. Podwyższone stężenie CRP przy przyjmowaniu do szpitala wiązało się ze
zwiększoną śmiertelnością, zarówno krótko- jak i długoterminową stwierdzono analizując ponad
200 tysięczną grupę kolejnych chorych hospitalizowanych z różnych przyczyn.
Obserwacja 5811 wybranych osób z populacji miejskiej, u których powtarzano w ciągu roku
pomiary CRP wykazała, że wzrost wartości CRP (z norma1nego<3 do podwyższonego >3) wiązał
się z 6.7 krotnie większym ryzykiem śmierci chorych [Currie CJ 2008]. Podwyższony poziom hs-
CRP przed zabiegiem CABG i PCl okazał sie predyktorem zwiększonego ryzyko śmierci i zawału
serca. W badaniu PEACE w ciągu 4,8 lat obserwacji 3771 chorych ze stabilną dusznicą bolesną
stwierdzono, że podwyższony poziom hs-CRP (nawet powyżej 1 mg/l) był związany z istotnie
większym ryzykiem śmierci z powodów sercowo - naczyniowych, zawału serca lub udaru mózgu.
Podobnie u chorych z kardiomiopatią rozstrzeniową poziom hs-CRP większy niż 1 mg/l okazał sie
istotnym predyktorem niekorzystnych zdarzeń sercowo naczyniowych.
W badaniu ABC na podstawie obserwacji 2225 zdrowych osób w starszym wieku stwierdzono, że
podniesiony poziom lL-6 wiązał się ze zwiększonym ryzykiem rozwoju niewydolności serca i
zgonu. W badaniu VEST, przeprowadzonym na podstawie obserwacji 1200 chorych z
zaawansowaną niewydolnością serca, stwierdzono, że podwyższony poziom TNF, lL-6 oraz
receptorów dla TNF związany ze wzrostem wskaźnika śmiertelności chorych. Dowiedziono także
istnienia dodatniej korelacji pomiędzy poziomem lL-6 a nasileniem objawów niewydolności serca
ocenianej w skali NYHA. Zwiększony poziom lL-6 okazał się istotnym predyktorem zwiekszonej
smiertelności u pacjentów zarówno z ostrą jak i przewlekła niewytdolnością serca. Udowodniono,
że stężenie neopteryny rośnie wraz ze stopniem zaawansowania niewydolności serca ocenianej w
skali NYHA a jej podwyższony poziom stanowi niekorzystny czynnik rokowniczy ryzyka zdarzeń,
sercowo - naczyniowych. Ponadto u chorych z podwyższonym stężeniem wykladników procesu
zapalnego (IL-6 i CRP) stwierdzono zwiększoną częstość występowania letalnych komorowych
zaburzeń rytmu serca [Streytner F 2009]. U chorych z migotaniem przedsionków zwiększony
poziom lL-6 i hs-CRP dodatnio korreluje z częstością nawrotów arytmii. Niewydolność śródbłonka
występująca w niewydolności serca jest skutkiem zmniejszonej biodostępności tlenku azotu (NO)
spowodowanej między innymi spadkiem aktywności syntazy NO i reakcją NO z wolnymi
rodnikami nadtlenkowymi (ROS) oraz nadprodukcją ROS. Niewydolność śródbłonka prowadzi do
upośledzenia zarówno perfuzji wieńcowej jak i obwodowej czego następstwem jest upośledzona
tolerancja wysiłku fizycznego.
W pracy .Biventricular versus right ventricular pacing decreases immune activation and augments
nitric oxide production in patients with chronic heart failure" opublikowanej na łamach European
Journal of Heart Failure (IF 3.2) w 2006 r. udowodniliśmy korzystny wpływ stymulacji
dwukomorowej (BiV), w porównaniu z klasyczną jednomiejscową stymulacją koniuszka prawej
komory (RV) u chorych z zaawansowaną niewydolnością serca. Stwierdziliśmy ,że stymulacji BiV
oprócz zwiększenia rzutu serca powodowała istotne zmniejszenie stężenia prozapalnych cytokin:,
lL-6, TNF -alpha, oraz CRP i markera stresu oksydacyjnego MDA. W grupie responderów
stwierdzono ponadto istotne zmniejszenie poziomu NT-proBNP i wzrost stężenia metabolitów
tlenku azotu NOx.
Była to jedna z pierwszych prac, w których udowodniono zdolność stymulacji resynchronizującej
BiV do zmniejszenia aktywności procesu zapalnego. Praca stanowi istotny wkład w zrozumienie
mechanizmu korzystnego działania i skuteczności klinicznej stymulacji dwukomorowej,
resynchronizuj ącej.
Kontynuacją tych badań była ocena w jaki sposób utrata efektywnej terapii resynchronizujacej
(CRT) wpływa na stężenie prozapalnych cytokin CRP, IL-6 i neopteryny oraz neurohormonów
BNP i ANP. Prowokowano pojawienie się zaburzeń stymulacji lewej komory, prowadzących do
zmiany trybu stymulacji z dwukomorowej (resynchronizującej) na prawokomorową.
Zaburzenia stymualcji resynchronizującej występują u około 30% chorych leczonych CRT, w
przypadkach: dyslokacji i narastania progu stymulacji elektrody lewokomorowej, tachyarytmii czy
niewłaściwego zaprogramowania urządzenia. U niektórych pacjentów utrata stymulacji
resynchronizującej przebiega bardzo burzliwie i może doprowadzić do nagłego stanu zagrożenia
życia.
Stwierdziliśmy, że nawet krótkotrwała przerwa w terapii resynchronizującej u responderów
powoduje istotne zwiększenie stężenia prozapalnych cytokin: IL-6, neopteryny oraz CRP i BNP.
Wzrost stężenia tych niekorzystnych prognostycznie markerów: CRP, IL-6, neopteryny oraz BNP
korelował dodatnio ze stopniem nasilenia zawartości płynu w klatce piersiowej (TFC), zaś ujemnie
ze zmianą rzutu serca. U nonresponderów nie zaobserwowano istotnych zmian po przerwaniu
terapii CRT.
Wyniki opublikowano w pracy .Jnflammatory activation following interruption of long-term
cardiac resynchronization therapy" opublikowanej w Heart and Vesse1s w 2013r. Praca była jedną z
pierwszych na świecie opisujących zmiany hemodynamiczne oraz ich wpływ na wykładniki
procesu zapalnego zachodzące w wyniku utraty stymulacji resynchronizującej.
Równolegle prowadziliśmy badania dotyczące efektu hemodynamicznego stymulacji dwupunktowa
prawej komory (DuRV) jest metodą stymulacji resynchronizującej, stosowaną czasem jako "łatwo
dostępna" alternatywa stymulacji dwukomorowej, w przypadkach w których nie ma możliwości
uzyskania klasycznej terapii CRT. Efektywność hemodynamiczna stymulacji DuRV jest wciąż
przedmiotem badań a uzyskiwane wyniki są niejednoznaczne.
Przy użyciu reografii impedancyjnej porównywaliśmy efekty hemodynamiczne stymulacji
dwupunktowej prawej komory w porównaniu do efektów stymulacji konwencjonalnych miejsc,
czyli drogi odpływu (RVOT) i wierzchołka prawej komory (RVA). Wyniki opublikowano w 2010 r.
w Annais Noninvasive Electrocardiology (IF 1.5) w pracy zatytułowanej "Comparison of the acute
hemodynamie effect of right ventricular apex, outflow tract and dual-site right ventricular pacing".
Zidentyfikowano podgrupy chorych, u których stymulacja dwupunktowa prawej komory daje
lepszy efekt hemodynamiczny w porównaniu do klasycznych stymulacji jednopunktowych. W
grupie z prawidłową frakcja wyrzutową (EF>50%) stwierdzono istotnie większy indeks sercowy
(CI) podczas stymulacji DuRV w porównaniu do RVOT i RVA, nie stwierdzono za to różnicy
pomiędzy efektem stymulacji RVOT i RVA. Natomiast u pacjentów z obniżoną frakcja wyrzutową
(EF<50% ) wykazano korzystny hemodynamicznie wpływ DuRV i RVOT w porównaniu do RVA
oraz nie stwierdzono korzystnego efektu stymulacji DuRV w porównaniu do stymulacji RVOT. Jest
to jedna z nielicznych prac, w których wykazano korzystny wpływ stymulacji dwupunktowej
prawej komory w porównaniu do konwencjonalnych miejsc stymulacji, wyróżniając podgrupy
chorych, u których badane miejsca stymulacji wywierają najlepszy efekt hemodynamiczny. Praca ta
określa również, w której podgrupie pacjentów stymulacja RVOT jest bardziej korzystna
hemodynamicznie od stymulacji RVA.
Stymulacja dwuprzedsionkowa (BiA) jest jedną z metod stymulacji polegającą na równo czasowej
stymulacji uszka prawego przedsionka oraz lewego przedsionka poprzez elektrodę zaklinowaną w
dystalnym lub środkowym odcinku zatoki wieńcowej. Stymulacja resynchronizujaca przedsionki
miała w założeniu przeciwdziałać arytmogennemu wpływowi zaburzeń przewodnictwa śród- i
miedzyprzedsionkowego.
Blok międzyprzedsionkowy (lAB) powodowany jest zaburzeniem szerzenia się pobudzenia z
prawego do lewego przedsionka, co skutkuje opóźnioną aktywacją lewego przedsionka
wydłużeniem czasu trwania załamka P 2:110 ms. Oszacowano, że lAB występuje aż u około 47%
pacjentów u których wykonywano rutynowe ekg w czasie przyjmowania do szpitala z różnych
przyczyn. Częstość lAB zwiększa się wraz z wiekiem i występuje u 60% pacjentów w wieku
powyżej 59 lat.
Wykazano istotny związek pomiędzy występowaniem bloku międzyprzedsionkowego a
trzepotaniem i migotaniem przedsionków, z powiększeniem i dysfunkcją lewego przedsionka,
zwiększonym ryzykiem udaru niedokrwiennego mózgu i rozwojem niewydolności serca. lAB jest
związany z elektromechaniczną dysfunkcją przedsionków, pogorszeniem ich zdolności skurczowej,
a także opóźnionym skurczem lewego przedsionka w stosunku do skurczu lewej komory, co
wpływa na jego zmniejszony udział w napełnianiu lewej komory i może przyczyniać się do spadku
rzutu serca i zwiększać ryzyko rozwoju niewydolności serca. Pojedyncze prace jedno-ośrodkowe
wykazywały efekt antyarytmiczny stymulacji dwuprzedsionkowej, zmniejszenie ryzyka
wystąpienia epizodów migotania przedsionków nawet o 50-60%, zmniejszenie liczby hospitalizacji
z powodu arytmii oraz liczby kardiowersji. W pierwszym randomizowanym badaniu,
SYNBIPACE, nie wykazano istotnego statystycznie korzystnego antyarytmicznego działania
stymulacji resynchronizującej przedsionki. W badaniu DAPPAF udowodniono korzystny efekt
antyarytmiczny stymulacji dwuprzedsionkowej w porównaniu do stymulacji prawego przedsionka,
ale jedynie w połączeniu z lekami antyarytmicznymi klasy l i III. Badania na temat efektów
hemodynamicznych stymulacji dwuprzedsionkowej są bardzo skąpe i niejednoznaczne. Dotychczas
nie określono również jednoznacznie wpływu stymulacji BiA na wykładniki świadczące o
długotrwałym rokowaniu . miedzy innymi markery stanu zapalnego. Pomimo częstego
występowania bloku miedzyprzedsionkowego jest on rzadko rozpoznawany, nawet przez
kardiologów. U chorych z lAB mających wskazania do stymulacji przedsionkowej często stosuje
się tradycyjną stymulację uszka prawego przedsionka, pomimo iż udowodniono, że ten typ
stymulacji może nasilać zaburzenia przewodnictwa międzyprzedsionkowego i występowanie jego
negatywnych nastepstw.
Postanowiliśmy zbadać czy stymulacja biatrialna u chorych z blokiem międzyprzedsionkowym
okaże się korzystniejsza hemodynamicznie w porównaniu z tradycyjną stymulacją uszka prawego
przedsionka oraz ocenić pośrednio czy może ona poprawiać rokowanie u tych chorych.
Opublikowana w 2013 r. praca "Cardiac hemodynamics and proinflammatory cytokines during
biatrial (BiA) and right atrial appendage (RAA) pacing in patients with interatrial block (IAB)"
zawiera porównanie hemodynamiki serca, ocenionej na postawie badań inwazyjnych oraz istotnych
prognostyczni e markerów stanu zapalnego (hs-CRP, lL-6, neopteryny) i neurohormonów (ANP,
BNP), podczas stymulacji uszka prawego przedsionka (RAA) i dwupunktowej stymulacji
przedsionków: RAA+CS. Badania wykazały, że u pacjentów z blokiem międzyprzedsionkowym
stymulacja biatrialna (BiA=RAA+CS) wiąże się z lepszą czynnością hemodynamiczną,
zwiększeniem rzutu serca i zmniejszeniem ciśnienia zaklinowania w tętnicy płucnej w porównaniu
do klasycznej stymulacji uszka prawego przedsionka. Stymulacji biatrialnej towarzyszy także
istotne zmniejszenie stężenia prozapalnych cytokin :hs-CRP, lL-6, neopteryny oraz ANP. Należy
podkreslić, że jest to unikalna praca wskazująca pośrednio na mozliwość poprawy rokowania u
chorych z blokiem miedzyprzedsionkowym poprzez zastosowanie stymulacji dwuprzedsionkowej
zamiast standardowej stymulacji uszka prawego przedsionka.
5. Omówienie pozostałych osiągnięć naukowo - badawczych.
W trakcie studiów doktoranckich w Katedrze i Zakładzie Farmakologii AM w Lublinie podjąłem
badania z zakresu stanów niedotlenienia mózgu oraz ich powikłań, takich jak drgawki wywołane
hipoksją (najczęszczy typ drgawek u osób, które przebyły nagłe zatrzymanie krążenia) i zaburzeń
pamięci.
W związku z tymi badaniami powstała praca doktorska pt. "Wpływ receptorów NMDA i
AMPNKA na drgawki i zaburzenia pamięci wywołane hipoksją", którą obroniłem z
wyróżnieniem w 1999 r.
Wyniki uzyskane w okresie studiów doktoranckich zaowocowały szeregiem publikacji. W 2000
roku w czasopiśmie Pharmacology, Biochemistry and Behavior ukazała się publikacja pt.: "The
role of opioid receptors in hypoxic preconditioning against seizures in brain". Celem pracy było
zbadanie potencjalnej roli receptorów opioidowych w zjawisku tzw. kondycjonowania -
mechanizmu adaptacyjnego, wywoływanego przez krótkie okresy hipoksji / ischemii, w wyniku
których uzyskuje się ochronę przed następnym epizodem niedokrwiennym i rozwojem drgawek.
Uzyskane wyniki świadczą o zaangażowaniu receptorów opioidowych kappa i mu w zjawisku
wytworzenia protekcji, będącej następstwem krótkotrwałej hipoksji. Wykazano również możliwość
wywołania zjawiska kondycjonowania przez stymulację receptorów opioidowych kappa i mu przez
podanie agonistów w/w receptorów.
W pracy pt. "Effect of adenosine Al and A2 receptor stimulation on hypoxia-induced convulsions in
adult mice", opublikowanej w 2001 roku na łamach Polish Journal of Pharmacology, wykazaliśmy,
że wystąpienie drgawek indukowanych hipoksją zwiększało podatność na drgawki wywoływane w
modelach doświadczalnych poprzez użycie związków chemicznych. Uzyskane wyniki udowodniły
rolę aktywacji receptora Al w ochronie przed zwiększoną pobudliwością drgawkową wywołaną
hipoksją. Podczas kolejnych badań dowiedliśmy znaczenia receptora orfaninowego OP4 w
modelach doświadczalnej epilepsji. Na łamach Peptides w roku 2002 ukazała się publikacja pt.:
"Nociceptin, OP4 receptor ligand in different model s of experimental epilepsy". Było to pierwsze
oryginalne doniesienie stwierdzające, że nocyceptyna-agonista receptora orfaninowego wywiera
działanie protekcyjnie w stanach drgawkowych wywoływanych hipoksją oraz zaburzeniami funkcji
układu GABA-ergicznego i glutaminergicznego.
W pracy opublikowanej w 2003 na łamach Pharmacology Biochemistry and Behaviorpt. "The
epileptogenic effect of seizures induced by hypoxia: the role ofNMDA and AMPNKA antagonists"
próbowaliśmy wyjaśnić rolę receptorów NMDA i AMPNKA w zjawisku epileptogenezy
powodowanej przez drgawki indukowane hipoksją. Stwierdziliśmy, że epizod drgawek
wywołanych hipoksją znacząco zwiększa podatność drgawkową, co wskazuje na epileptogenne
działanie drgawek hipoksemicznych. Wykazaliśmy protekcyjny wpływ antagonisty AMPNKA w
tym modelu epilepsji.
W roku 2003 na łamach Behavioural Brain Research ukazała się praca oryginalna dotycząca
znaczenia receptorów adenozynowych A3 w zaburzeniach pamięci. "The influence of adenosine A3
receptor agonist: IB-MECA, on scopolamine- and MK-801-induced memory impairment".
Zbadaliśmy wpływ agonisty receptora A3 IB-MECA w doświadczalnych modelach zaburzeń
pamięci, indukowanych skopolaminą i MK-801. Uzyskane wyniki wskazują, że receptory
adenozynowe A3 mogą brać udział w zapobieganiu ubytkom pamięci zależnym od deficytów
cholinergicznych i glutaminergicznych.
Cykl prac, po uzyskaniu pozytywnych recenzji w 2004 r., został uhonorowany nagrodą zespołową
Ministra Zdrowia.
Efektem moich zainteresowań była także próba znalezienia kardiologicznych markerów nagłego
zgonu u chorych na padaczkę. Uzyskane wyniki przedstawiliśmy w pracy pt.: .Analysis of
ventricular late potentials in signal-averaged ECG ofpeople with epilepsy" opublikowanej w 2011r.
w miesięczniku Epilepsia (IF 3.95).
Top Related