ZWIERZĘTAJustyna Utracka

Małe jest piękne

Miłość nie zna granic

Koń domowy- sak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych. Koń został udomowiony prawdopodobnie na terenie północnegoKazachstanu w okresie kultury Botai tj. około 3,5 tys. lat p.n.e.[1][2]. Przodkami koni orientalnych, od których pochodzą konie gorącokrwiste, były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan; konie zimnokrwiste pochodzą natomiast od konia leśnego z Północnej Europy. Koń Przewalskiego jest obecnie jedynym przedstawicielem gatunku koni dzikich. Rasa konik polski wykazuje bardzo duże podobieństwo do tarpana, lecz nie jest genetycznietą samą rasą (chociaż poza Polską koniki polskie bywają określane mianem tarpan). W styczniu 2007 zespół naukowców z Massachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda poinformował, że stworzył wstępną mapę genomu konia.

Kot domowy– udomowiony gatunek ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych. Koty zostały domuowione ok. 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie. Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem. Jest uznawany za gatunek inwazyjny.

Cocker spaniel angielski został wyhodowany jako pies myśliwski do wypłaszania ptactwa łownego.Początkowo słowo "spaniel" było terminem ogólnym i oznaczało psa myśliwskiego określonego typu. W końcu zaczęto rozróżniać spaniele służące do pracy w wodzie (dowodne) i inne, które pomagały myśliwym na lądzie (lądowe). Spaniele lądowe zostały później podzielone na wystawiające zwierzynę (setery) i springery, które wypłaszały ptaki z zarośli, umożliwiając myśliwym ich ustrzelenie. Te dawne springer spaniele są przodkami wszystkich obecnie uznawanych ras spanieli użytkowanych. Zdarzało się, że z jednego miotu szczeniąt pochodziły psy większe - springery, używane do wypłaszania dużych ptaków, i mniejsze których zadaniem było zmuszanie do lotu drobniejsze ptactwo, takie jak słonki. Właśnie od słonki (ang. woodcock) pochodzi pierwszy człon nazwy rasy

Sarny w okresie od późnej jesieni do wiosny żyją w stadach (rudlach) złożonych z kilku do kilkudziesięciu osobników prowadzonych przez doświadczoną samicę. Po tym okresie rudle się rozluźniają i rozbijają na mniejsze grupy. Największą aktywność wykazują we wczesnych godzinach rannych, południowych i wieczornych. Mogą żerować w nocy. Sarna jest gatunkiem roślinożernym. Żywi się trawami, ziołami, liśćmi, grzybami i owocami leśnymi. Samce wykazują zachowania terytorialne i związaną z tym agresję.

Koala (Phascolarctos cinereus) – gatunek torbacza z rodziny koalowatych, nadrzewne zwierzę roślinożerne, zamieszkujące wschodnią Australię. Koala schodzi na ziemię tylko po to, by przejść na kolejne drzewo. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samca i kilku samic. Jest jedynym współcześnie żyjącym przedstawicielem rodzaju Phascolarctos.

Panda wielka, niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca)

– dgatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwieziowatych (Ursidae).

Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1600-3500 m 

mpn.m (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność

do drapieżnych nie ulega wątpliwości, lecz w rzeczywistości zwierzę

odżywia się prawie wyłącznie pędami bambusa, choć – podobnie jak

większość zwierząt drapieżnych – nie gardzi jajami i gryzoniami, które

zjada wraz z pokarmem roślinnym. Panda je bardzo dużo – na dobę

potrzebuje ok. 38 kilogramów pożywienia[4]. Przez długi czas była zaliczana

do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania

genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z

niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju

rodziny hniedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź

andyjski.

Delfin – ogólne określenie

wodnych ssaków z rzędu waleni, z

rodzin Delphinidae (delfiny

oceaniczne) i Platanistidae (delfiny

słodkowodne) obejmujące średniej

wielkości walenie charakteryzujące

się wydłużonym pyskiem i

obecnością ”melonu”. Żyją od 7 do

21 lat

Delfiny są zwierzętami społecznymi. Według współczynnika

encefalizacji inteligencja delfina wynosi 4–5 i jest wyższa niż u

szympansa (dla porównania inteligencja według tego kryterium

dla człowieka wynosi 7, a szympansa 2,5). Tresuje się je do

sztuczek w delfinariach. Zdarza się, że pomagają innym

delfinom, rannym lub chorym, a czasami nawet człowiekowi.

W Indiach delfiny otrzymały prawny status „non human person”

czyli osób poza ludzkich, co m.in. powoduje prawne

sankcjonowanie ich prawa do wolności.

Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku

drapieżnika, przede wszystkim rekina. Samice ze swoimi

młodymi otoczone są szczególną ochroną, ponieważ zawsze

znajdują się wewnątrz stada.

Zamieszkują morza obu półkul i wiele rzek strefy równikowej

Często przebywają w gromadach (stadach) od kilku do

kilkuset osobników, o wyraźnie zaznaczonej hierarchii.

Odbywają dalekie wędrówki. Mają zdolność do echolokacji[1],

a przynajmniej jeden gatunek (Sotalia guianensis) także

doelektrorecepcji. Porozumiewają się za pomocą

dźwięków[ określanych jako język delfinów. Oddycha

wynurzając się co 30 sek. na powierzchnię, nie budząc się.

Delfiny często polują ławicami. Czasami nawet polują

z rekinami. Żywią się rybami, kalmarami i skorupiakami. Ich

głównym naturalnym wrogiem jest orka. Delfin śpi, unosząc

się w wodzie na głębokości około 50 cm, z jednym okiem

otwartym. Żyją od 7 do 21 lat.