zima 2019 - Centralny Bank Pomysłów...

1

zima 2019

Drużynowemu pod rozwagę

Drużynowemu pod rozwagę

Czujnik na...

Z teki metodyka

Sprawność indywidualna

Zuchmistrz numeru

Autyzm oczami dziecka

Błąd nasz dobry przyjaciel

Zuchowa zima

Zuchowy teatr

Saneczkarz

Karolina PotempaWW

2

Wstępniak

Szefowa Zespołu Zuchowego Wydziału Wsparcia Metodycz-nego GK ZHP, członkini ZKKHufca Łódź-Górna. Z wy-kształcenia pedagog. Przez 6 lat drużynowa GZ „Promycza-ki”.

hm. MagdalenaTurbasa

3

Z radością oddajemy w Wasze ręce kolejny zimowy numer Zuchowych Wieści. Numer jakzwykle naszpikowany tekstem i pomysłami na nadchodzący rok :) Co w nim znajdziecie? Nie zabraknie inspiracji zimo-wych. W dziale „Czujnik na…” skupiamy się na zimowiskachzuchowych i tym, dlaczego warto je organizować i o czym należy pamiętać. W tekście napisanym przez Kasię Hordziejewicz znajdzie-cie kilka praktycznych wskazó-wek na tą zimową aktywność z gromadą. Kasia napisała też o popełnianiu błędów i tym, jak często się to nam zdarza jako kadrze gromady. Tekst wart przeczytania i rozważe-nia. W tym numerze drużynowe-mu pod rozwagę podaliśmy dwa tematy: obcokrajowców w gromadzie oraz autyzmu. To dwa całkiem różne, ale wartościowe teksty, które do-tyczą wielu gromad zucho-wych w naszym Związku. Warto tu zajrzeć i wyciągnąć coś dla siebie.

W „Skarbcu inspiracji” tej zimy odnajdziecie nie tylko propo-zycje do wykorzystani z zuchami, ale także praktycz-ne wskazówki dla kadry gro-mady. Szukajcie więc pomy-słów na Dzień babci i dziadka, majsterki zimowe czy pracę z zuchem nad jego umundu-rowaniem! Poczytacie też co nieco o zuchowym teatrze oraz o tym, co działo sięna wrześniowej konferencji metodycznej „Wyzwania” z punktu widzenia metodykizuchowej”.

Numer jak zwykle pełen zu-chowej energii i inspiracji :) Dlatego z radością przekazu-jemy go Wam przed Świętami, jednocześnie życząc najwspa-nialszych przygód zuchowych w nadchodzącym roku!

5

Drodzy Czytelnicy ”Zuchowych Wieści”

Z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzeniażyczymy Wam wspaniałych chwil z Waszymi zuchami!

Mnóstwa inspiracji, niezwykłych pomysłów i sukcesów w pracy wychowawczej wnadchodzącym roku.

Nie zapomnijcie o odpoczynku i chwili dla siebie, zregenerowani sił i naładowaniu baterii. O spędzaniu czasu z tymi najbliższymi i naj-ważniejszymi.

Niech te Święta będą ciepłe i pełne magii!

Redakcja „Zuchowych Wieści”

6

Wieścize związku Rola i odpowiedzialność pracydrużynowego gromady zuchowej

Kierownik Referatu Zucho-wego Chorągwi Białostockiej, za-ca komendanta 15 SzDHiZ „Płomień”, członek ZKK Hufca ZHP Białystok. Wcześniej dru-żynowa 15 BGZ „Świetliki”, 115 BGZ „Rajska Dolina” oraz namiestnik zuchowy Hufca ZHP Białystok

phm. PaulinaBąkowska

7

Misją ZHP jest wychowywa-nie młodego człowieka, czyli wspieranie go we wszech-stronnym rozwoju i kształto-waniu charakteru przez sta-wianie wyzwań.

Rolą drużynowego gromady zuchowej niewątpliwie jest wychowanie, wraz z tym cią-ży na nim ogromna odpowie-dzialność. Wódz gromady ma ogromny wpływ na kształ-towanie oraz rozwój swoich podopiecznych. W teorii każdy instruktor Związku Harcerstwa Polskiego jest tego świadomy, ale czy podczas codziennej pracy drużynowego gromady zuchowej jest on wspierany w pełnieniu tak ogromnej roli?

Podczas tegorocznej konfe-rencji metodycznej „Wyzwa-nia”, która odbyła się w War-szawie 29 września 2018 roku wspólnie wraz z uczestnikami pochyliliśmy się nad tym pro-blemem. Poruszyliśmy temat świadomości młodych dru-żynowych, która dotyczy ich roli w gromadzie zuchowej, zastanawialiśmy się jak wódz gromady jest spostrzegany dla tle drużynowych pozostałych

metodyk, szukaliśmy rozwią-zań jak instruktorzy, którzy pracują z „Zuchmistrzami”, mogą ich wspierać w codzien-nej pracy.

Dzięki spotkaniu wysunęliśmy kilka wniosków oraz pomy-słów jak wspierać drużynowe-go gromady zuchowej:

Obszar współpracy gromady zuchowej z rodzicami jest bar-dzo ważny z punktu widzenia rodziców, jak i samego dru-żynowego. Każdy drużynowy wie jak istotny jest dobry kon-takt z rodzicami, ale czy wie jak odpowiednio wytłumaczyć im czym jest harcerstwo, albo jak przedstawić fakt, że jest drużynowym i może samodzielnie prowa-dzić zbiórki gromady nie ma-jąc 18 lat. Powyższe kwestie powinny być poruszone na każdym kursie drużynowych zuchowych, ponieważ druży-nowy który będzie potrafił roz-mawiać z rodzicami i wyjaśnić im ideę harcerstwa z pewnością będzie spostrze-gany jako odpowiedzialny młody instruktor a nie jako osoba, która „tylko bawi dzieci”.

8

Umiejętność wypowiadania się oraz współpracy z rodzicami kształtuje się przez lata, osoba odpowie-dzialna za wsparcie młodego drużynowego powinna pa-miętać o kształtowaniu go w tym kie-runku. Kursy drużynowych gromad zuchowych powinny być pro-wadzone w formie wędrowni-czej, mowa tu szczególnie o obrzędowości kursu. Taka forma jest najbardziej od-powiednia dla przyszłych wodzów, wzmacnia ona po-czucie odpowiedzialności peł-nionej funkcji oraz chęć do własnego samorozwoju. Zatrzymując się na chwile przy kursach, każdy uczestnik otrzymujący dyplom ukoń-czenia powinien nie tylko znać oraz potrafić stosować elementy metodyki zuchowej od A do Z, ale również mieć świadomość jak wpływa każ-dy z nich na rozwój dziecka, przykładowo powinien wie-dzieć czego nauczą się zuchy realizując teatr samorodny, lub jakie umiejętności kształtu-

jemy jako drużynowi podczas systematycznego stosowania kręgu rady w gromadzie. Sa-moświadomość drużynowych z pewnością wpłynie na zwiększenie poczucia ich odpowiedzialności jako wychowawców, co przełoży się na efektywniejszą pracę śródroczną w jednostkach.

Kursy przewodnikowskie są doskonałą okazją, aby po-kazać przyszłym instruktorom szczególnie tym którzy nigdy nie mieli kontaktu ani nie pra-cowali z metodyką zucho-wą – kto to jest drużynowy gromady zuchowej i czym tak naprawdę się zajmuje. Należy więc pamiętać o zaję-ciach, które przedstawią każdą metodykę ZHP przez osoby doświadczone w danym za-kresie. Świadomość młodych instruktorów tego kim jest „Zuchmistrz” i na czym opie-ra się jego praca z pewnością wpłynie pozytywnie na wi-zerunek drużynowego gro-mady zuchowej. Zatrzymując się na zajęciach z metodyk funkcjonujących w ZHP, na-leży podkreślać fakt, że dzia-łając w różnych metodykach

10

łączy nas wszystkich metoda harcerska która jest wspólna bez względu na wiek naszych podopiecznych.

Na każdym kursie zarówno drużynowych gromad zucho-wych jak i harcerskich, powi-nien być moment, kiedy kur-sanci porozmawiają na temat wzajemnej współpracy oraz jaką rolę w wychowaniu „przy-szłych harcerzy” pełni wódz zuchowy. Idealną sposobem na wymianę doświadczeń oraz rozwianie wszelkich wąt-pliwości będą zajęcia wspólne w tym zakresie.

Istotną kwestią jest również stosowanie odpowiedniego nazewnictwa określając funk-cję drużynowego gromady zuchowej szczególnie na stro-nach internetowych, tzn. uni-kanie nazw typu „animator”.

Programy pracy, rzeczą oczy-wistą jest, że musi on być cie-kawy czy pomysłowy. Niestety aspekt wychowawczy często zanika na rzecz atrakcyjno-ści programu. Drużynowy jest oczywiście świadomy, że

11

kluczem do sukcesu. Wszyscy instruktorzy, którzy wspierają pracę drużynowych gromad zuchowych powinni pamiętać, że kurs drużynowych jest to dopiero początek drogi i osoba, która zdała go nawet z wyróżnieniem, w swojej bezpośredniej pracy z pod-opiecznymi napotka wiele problemów oraz będzie miała wiele pytań i tutaj właśnie po-winniśmy pojawić się my!

zbiórki gromady zuchowej w głównej mierze mają kształ-tować właściwe postawy zu-chów, ale zdarza się ze zapominają o tym na etapie planowania. Osoby, odpowie-dzialne za wspieranie i nadzo-rowanie procesu budowania programu gromady powinny zwracać uwagę oraz przypo-minać młodym drużynowym o łączeniu atrakcyjności z wy-chowaniem. Należy przypomi-nać o tym, że wszystkie dzia-łania programowe gromady powinny być zgodne z obszarami przedstawionymi w „Podstawach Wychowaw-czych ZHP”, do których m.in. należą cechy takie jak: patrio-tyzm, prawość i uczuciowość, otwartość, radość, dzielność i zaradność.

Efektywne wsparcie drużyno-wego gromady zuchowej jest nie lada wyzwaniem, osobi-ście widzę tu ogromną rolę namiestnictwa zuchowego wraz ze wsparciem Hufcowe-go Zespołu Kadry Kształcącej, innych zespołów oraz samej Komendy Hufca. Ich wzajem-na współpraca i wymiana do-świadczeń czy pomysłów jest

12

Wieścize związku



13

Ruszyły zgłoszenia do Plebi-scytu Niezwyczajni 2018 Po raz ósmy kapituła oraz in-ternauci wybiorą tych, którzy swoją codzienną pracąpokazują, że są „Niezwyczajni”. Organizatorzy poszukują nie-zwykłych osobowości –instruktorów i harcerzy Związ-ku Harcerstwa Polskiego, któ-rzy codziennie zmieniają światna lepsze!

W tym roku Kapituła Głów-na Plebiscytu przyzna również wyróżnienia „Niezwyczajneświętowanie 100. rocznicy od-zyskania niepodległości”.Kandydatów oraz przed-sięwzięcia zgłaszać można od 3 do 31 grudnia 2018 r. (do godziny 23:59) poprzez formularze online.

Kandydatem w plebiscycie może być każdy instruktor ZHP oraz osoba pełniąca funk-cję instruktorską. W przypadku wyróżnienia „Niezwyczajne świętowanie 100. rocznicyodzyskania niepodległości” nominowanie są inicjatywy.

Do plebiscytu zgłaszane sąosiągnięcia i wydarzenia, któ-re miały miejsc od 1 stycznia do 30 listopada 2018 r. Kandy-datów i inicjatywy do plebi-scytu mogą zgłaszać drużyny harcerskie, inne jednostki or-ganizacyjne ZHP, pojedynczy harcerze i instruktorzy, rodzice, przyjaciele i sympatycy har-cerstwa.

W tym roku poszukiwane są osobowości w kategoriach:

Efektywne zarządzanie,Harcerska służba, Harcerski specjalista, Komendant szczepu, Młody lider.

Więcej info na stronie: www.zhp.pl

15

Przed nami VI Zlot Kadry ZHP

Rozpoczęły się zgłoszenia n a Zlot Kadry ZHP, który organi-zowany jest co dwa lata dla instruktorów naszej orga-nizacji. Jest on świetną okazją do wymiany doświadczeń, poznania osób z całej Polski, a także do zdobywania nowej wiedzy i umiejętności. W przy-szłym roku odbędzie się on w terminie 14-18.08.2019 roku w ośrodku Perkoz.

Co będzie się działo podczas Zlotu? Będziecie mieć prze-strzeń do budowy nowych relacji i więzi międzyludzkich oraz wymiany doświadczeń. Wśród wielu warsztatów, dys-kusji i zlotowych zajęć poru-szone będzie również promo-wanie prostych form pracy oraz upowszechnianie do-brych praktyk, upowszechnie-nie w ZHP świadomości, czym jest program drużyny/szczepu/hufca, rozwijanie wśród ka-dry umiejętności obozowania w warunkach polowych ze zwróceniem uwagi na istotną rolę ogniska w życiu obozo-wym, upowszechnianie zasa-

dy: „Nie podejmujemy działań pozornych – robimy rzeczy autentycznie albo wcale” oraz promowanie wśród kadry ZHP zasad etyki środowiskowej.

Koszt udziału w Zlocie Kadry: 210 zł – w przypadku zgłosze-nia i płatności do 31 grudnia 2018 r.230 zł – w przypadku zgłosze-nia i płatności między 1 stycz-nia 2019 r. a 31 marca 2019 r.

W ramach VI Zlotu Kadry od-będzie się: Obóz Drużynowych,Letnia Akcja Szkoleniowa:– kurs komendantów hufców,– rajd komend szczepów,– kurs dla metodyków hufco-wych,– zagranica Level up! – kurs hufcowych i chorągwianych instruktorów ds. zagranicz-nych,– promoLAS – kurs dla osób zajmujących się promocją.Zlot Harcmistrzów.

Więcej szczegółów na stronie: https://zhp.pl/zlot-kadry/

16

Czujnik na...Zuchowa zima

Wieloletnia drużynowa druży-ny zuchowej, namiestniczka i komendantka szczepu.Zwolenniczka edukacji alterna-tywnej, pedagog Montessori, dyrektor żłobka i przedszkola działającego według tej meto-dy.

Katarzyna Hordziejewicz

17

Zimowisko Zuchowe

Kolejna niezwykła okazja do przeżycia wspaniałej przy-gody. Wprawdzie dopiero rozpoczęliśmy rok harcerski, jeszcze w głowie szum obo-zowych drzew, ale czas naj-wyższy zająć się organizacją zimowiska.

Dlaczego warto organizować zuchom wyjazdy zimowe?

Dla naszych pierwszorocznych to debiut jeśli chodzi o tak długie wyjazdy bez ro-dziców. Zimowisko zwykle trwa dłużej niż standardowy biwak. Możemy lepiej poznać nasze zuchy przed wyjazdem na kolonie. Dowiedzieć się ja-kie są ich potrzeby, poznać ich mocne i słabe strony. Pozwala nam to lepiej spojrzeć na pracę z gromadą w ko-lejnym półroczu. Możemy odpowiednio zmodyfikować plan naszej pracy opierając się na zdobytej na wyjeździe wiedzy. Rodzice nabierają do nas większego zaufania, dzięki temu kolejne półrocze idzie z górki.

Zimowisko to również niesa-mowita okazja, żeby zintegro-wać zuchy z całego namiest-nictwa, hufca, szczepu. Zwykle jesteśmy w stanie tak zorgani-zować pracę swojego środo-wiska, żeby zima była napraw-dę zuchowa.

Ruszamy – czyli jak właści-wie zorganizować to zimo-wisko. Zasady organizowania i nad-zorowania wypoczynku dzieci i młodzieży określają przepisy:1) ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty , zwanej dalej „ustawą”;2) rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wy-poczynku dzieci i młodzieży, zwanego dalej „rozporządze-niem”.

Nie ma się co bać. Taki doku-ment zawsze brzmi groźnie, ale umówmy się, że czytanie ze zrozumieniem harcerze ra-czej mają w małym paluszku. Jednak zanim zabierzemy się za artykuły i ustępy warto zaj-rzeć do Poradnika bezpiecz-nego wypoczynku wydanego

19

przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Znajdziemy go na stronie men.gov.pl/wypoczy-nek/. Ten jasny i przejrzysty dokument wyjaśnia kto może organizować wypoczynek, kto może zostać wychowawcą na zimowisku, ilu wychowawców powinniśmy mieć na wyjeź-dzie, jakie warunki lokalowe musimy spełniać itp.Każdy wypoczynek musi zo-stać zgłoszony i zatwierdzony przez Kuratora Oświaty. Budy-nek, w którym organizujemy zimowisko powinien mieć po-zytywną opinię straży pożar-nej oraz sanepidu. Nie można zapomnieć o odpowiednim doborze kuchni. Jeśli organi-zujemy taki wyjazd pierwszy raz to warto wybrać miejsce specjalnie dedykowane do takich imprez. Jeśli mamy wię-cej doświadczenia to możemy pokusić się o szkołę, która oka-zyjnie gości zuchy na takich wyjazdach. Po prawidłowej rejestracji wy-jazdu powinniśmy niezwłocz-nie przekazać numer zgłosze-nia do rodziców. Dzięki temu będą mieli pewność, że wy-jazd jest organizowany zgod-nie z obowiązującymi przepi-

sami prawnymi.Zaopiekowany rodzic to spokojny rodzic.

Żeby zuchy mogły jechać z nami na zimowisko musimy przede wszystkim przekonać do siebie ich rodziców. Praca z rodzicami to nie jest bułka z masłem. Z roku na rok są co-raz bardziej wymagający. Po okresie naboru i formowa-nia się gromady w nowym roku szkolnym warto zorga-nizować pierwsze spotkanie z rodzicami. Między innymi po to aby przekazać im kalen-darz działania i umieścić tam wszystkie planowane przez nas wyjazdy. Jeśli rodzic do-statecznie wcześnie dostanie informację na temat naszych planów na ferie zimowe tym większa szansa, że nasze zu-chy pojadą.

NIE zapomnij o:

Ulotce dla rodziców – przygo-tuj krótką informację na temat zimowiska. Czas trwania, miej-sce, koszt oraz harmonogram działania. W harmonogramie umieść informację kiedy będą rozdawane karty do kiedy są

20

wpłaty, kiedy wyjeżdżacie i kiedy wracacie. Informacji dla rodziców – to już dokument skierowany kon-kretnie do osób, które wysyłają swoje dzieci na zimowisko. Co powinno się w nim zna-leźć? Konkretne godziny wy-jazdu i miejsce zbiórki. Ważne telefony kontaktowe np. do komendanta i wychowawcy. Lista rzeczy, które zuch po-winien zabrać na zimowisko. Lista rzeczy, których zuch nie powinien zabierać ;) Informa-cja dotycząca przyjmowania leków na wyjeździe.

Zgoda na podawanie leków – więcej informacji poniżej.

Apteczka, która zmienia się w aptekę.

Wszyscy kompletujemy na wyjazdy apteczkę pierwszej pomocy. Biwaki, rajdy, wy-cieczki, zimowiska i kolonie - nic nie jest nam straszne. Tylko w dzisiejszych czasach ap-teczka nie zawsze wystarcza. Coraz częściej dzieci przyj-mują na stałe różne leki. Nie musimy im wcale odmawiać

wyjazdu, wystarczy że odpo-wiednio przygotujemy się do opieki nad nimi. Często pojawia się pytanie czy wychowawca wypoczynku może podawać zuchom leki? Może, jednak tylko na wyraźną prośbę i za zgodą rodziców. Ważne jest aby na pierwszym spotkaniu dotyczącym orga-nizacji zimowiska chwilę po-rozmawiać z rodzicami dzieci przewlekle chorych. Wytłuma-czyć im jak ważne jest prawi-dłowe wypełnienie przez nich zgody na podawanie leków. W dniu wyjazdu dobrze mieć przygotowane pudełko z góry przeznaczone tylko na leki dzieci. Jedna osoba z kadry zbiera wszystkie leki i zgody i zabezpiecza je na czas po-dróży. Nigdy nie zgadzajmy się, żeby rodzice chowali leki dzieci do toreb. Zuchy nie po-winny mieć dostępu do leków bez opieki dorosłych. Trzeba to wyraźnie podkreślić. Nie ma aktu prawnego regu-lującego kwestie konkretnego sposobu organizacji opieki medycznej w ramach wypo-czynku. Organizując dłuższe wyjazd powinniśmy:

21

znać dane teleadresowe, go-dziny przyjęć oraz zakres świadczeń opieki zdrowotnej właściwego szpitala, przy-chodni lub najbliższego ośrod-ka zdrowia

lub

zapewnić opiekę lekarza, pie-lęgniarki lub ratownika me-dycznego na terenie zimowi-ska.

Diabeł tkwi w szczegółach – czyli kilka ważnych wskazó-wek.

Mała rzecz, a cieszy. Czasami te drobne szczegóły sprawiają, że pracuje nam się lepiej. O co warto zadbać przed wyjazdem na zimowisko?Zwróć uwagę rodziców, żeby podpisali wszystkie rzeczy swojego dziecka. Ubrania rów-nież. Jeśli na zimowisko jedzie dużo zuchów z różnych gromad to przygotuj karteczki z imie-niem i nazwiskiem zucha oraz numerem gromady. Karteczki należy rozdać rodzicom na ostatniej zbiórce przed wyjaz-

dem lub w dniu wyjazdu. Uła-twi to zapakowanie i rozpako-wanie autokaru.Przygotuj konkretną informa-cję dla rodziców z najważ-niejszymi informacjami m.in. check lista co należy zabrać na zimowisko, ważne telefony, in-formacja o lekach, jak można pobrać fakturę z hufca oraz w jaki sposób zapłacić za zimo-wisko. Jeśli jedzie więcej niż jeden autokar wyznacz opiekuna autokaru. Jego zadaniem jest sprawdzenie listy obecności tak, żeby o nikim nie zapo-mnieć. Przygotuj taką listę wcześniej z gotowym miej-scem na sprawdzanie obec-ności. Nie zapomnij umieścić na liście wszystkich niepełno-letnich uczestników wyjazdu, również harcerzy. Poradnik dla kadry (bardzo przydatny jeśli na wyjazd je-dzie dużo zuchów i kadra młodzieżowa do pomocy, któ-ra zwykle nie pracuje w gro-madzie). Taki poradnik to nic szczególnego. Zawiera pod-stawowe informacje o zimo-wisku, porach posiłków, har-

23

monogramie poszczególnych dni. Umieśćcie tam wszystko to, co może się przydać prze-ciętnemu żółtodziobowi żeby lepiej poznać funkcjonowanie zimowiska. Czasami taka drob-na pomoże komuś żeby nie zwariować w gąszczu zucho-wych spraw, a co więcej jeśli takie zimowisko zostanie do-brze przez Ciebie zaplanowa-ne masz szansę znaleźć nową kadrę do swojej gromady zu-chowej.

Zuchowa Zima – nie dajmy się marazmowi!

Myślisz, że organizacja zimo-wiska to coś poza Twoim za-sięgiem? Nic bardziej mylnego! Nie daj się marazmowi jesieni. Pomyśl ile cudownych przy-gód czeka Ciebie i Twoje zu-chy na zimowym wyjeździe. Zadbaj o bezpieczeństwo, od-powiednio przygotuj rodziców, wprowadź zuchy na zbiórkach i przeżyj zimową przygodę!

24

Drużyno- wemu pod rozwagę Błąd nasz dobry przyjaciel.



25

Każdy z nas lubi być nieomyl-ny, ba większość z nas chodzi po świecie napełnienionych pychą i przekonaniem o swo-jej wyższości. Niewiele jest sytuacji w życiu, w których posiadamy prawo do popeł-niania błędów. Błąd jest czymś złym potępianym, najczęściej wpuszczającym nas w poczu-cie winy. Zapominamy jednak na czym tak naprawdę polega proces uczenia się. Popełnianie błędów jest naturalne rozwo-jowo i prowadzi do doskonale-nia się.

Czym tak naprawdę jest błąd? Niczym innym jak komunika-tem „muszę jeszcze nad tym popracować”. To od nas zależy, jak zuch spojrzy na popełnia-ne przez siebie błędy. Może je przekuć w sukces lub zniechę-cić się i zaprzestać działania. Ogromnie ważna jest w tym procesie nasza postawa. Zuchy są już w wieku, kiedy wiele dotychczasowych do-świadczeń ukształtowało ich pogląd na popełnianie błędów. Często są zniechęcone i przy pierwszej porażce porzucają daną aktywność. Dla nas bar-dzo trudne jest niepoprawia-

nie zuchów. Dostrzegamy ich błędy i w naturalny sposób chcemy je zniwelować. Pa-miętaj, że wtedy nie pomagasz dziecku, tylko samemu sobie. Nie powinniśmy pomagać, jeśli nie zostaniemy o to po-proszeni. Jak w takim razie reagować?

Zimowisko, najmłodszy zuch nie może się ubrać. Usilnie próbuje zrobić to samodzielnie. Co możemy zrobić? Możemy podejść i go ubrać, najprostsze i najszybsze rozwiązanie. Mo-żemy również podejść i dać mu delikatne wskazówki: „Ma-teusz widzę, że się ubierasz. Potrzebujesz pomocy?” Jeśli odpowie, że tak to krok po kroku pokazujmy mu co po-winien zrobić. Młodsze zuchy często fiksują się na czymś czego nie potrafią i gubią wte-dy sens wykonywanej czyn-ności. My chcemy, żeby nasze zuchy osiągały sukcesy. Jeśli naprawdę tak myślimy powin-niśmy wyzbyć się oceniania i dawania prztyczków w nos, a skupić się na tym jak pomóc dziecku w danej sytuacji.Wzrastanie bez błędów nie istnieje. Zuchmistrzowie

27

popełniają błędy i nie wiedzą wszystkiego. Przyznawanie się do niewiedzy oraz szukanie rozwiązań jest zachowaniem odpowiedzialnym. Dziecko najczęściej samodzielnie do-strzega swój błąd wtedy, kiedy jest gotowe to zrobić. Jeśli nie dostrzega błędu, to znaczy, że jest jeszcze na zbyt wcze-snym etapie rozwojowym. Poprawienie błędu przez nas zabierze mu cały wysiłek, któ-rą musi włożyć, żeby wyko-nać jakieś zadanie poprawnie. Jednocześnie pozbawi zucha radości, która towarzyszy suk-cesowi na koniec wykonania zadania.

Zaakceptujmy to, że nikt z nas nie jest doskonały. Podarujmy naszym zuchom to co naj-ważniejsze, czyli czas i cierpli-wość. Błąd to nasz przyjaciel, dzięki niemu stajemy się lep-szymi ludźmi.

28

Drużyno- wemu pod rozwagę Autyzm oczami dziecka

Instruktor Dolnośląskiego Referatu Zuchowego, trener umiejętności społecznych, student psychologii klinicznej

hm. Michał Marcyniuk

29

Cześć, jestem Szymek. Mam 8 lat, rude włosy i przeciętny wzrost. Znajomi moich rodzi-ców mówią, że jestem nie-grzecznym i rozpieszczonym młodym chłopcem. Część z nich twierdzi, że codziennie wstaję lewą nogą, wiecznie mam muchy w nosie i jestem źle wychowany. Mamusi jest przykro, gdy tak mówią... Ona tłumaczy im, że ja po prostu jestem wyjątkowym i jedy-nym w swoim rodzaju mło-dym dżentelmenem, którego życie już na starcie mocno doświadczyło. W sumie to nie wiem co to znaczy... Ja po prostu jestem jaki jestem. Czy coś w tym złego? Jakiś czas temu pani psycholog powie-działa rodzicom, że mam au-tyzm. Nie wiem co to takiego, ale myślę, że to chyba jest jakaś choroba. I wiecie co? Nie martwię się tym, bo prze-cież prawie każde choróbsko można wyleczyć tabletkami. To proste, nie? Nie rozumiem tylko, dlaczego rodzice nie podzielają mojego optymi-zmu? Czy wiedzą coś, o czym ja nie mam pojęcia? Mamusia popłakała się, gdy pani Kasia jej o tym powiedziała. A ta-

tuś? On zniósł to dzielnie, ale po wizycie u specjalisty dużo czasu spędzał przed kompu-terem, by zobaczyć czym ten autyzm jest. To ponoć jakieś nieuleczalne zaburzenie roz-woju, w którym zmysły funk-cjonują trochę inaczej niż u ludzi zdrowych. No ale co w tym złego? Ja lubię swój świat, bo jest inny niż ten, który mnie otacza. W środowisku rodzi-ców jest dużo hałasu, obcych ludzi, brzydkich zapachów i dużych obiektów, które mnie bardzo przerażają. Nie rozu-miem więc, dlaczego na siłę starają się, bym opuścił znane mi lądy i popłynął na głęboką wodę? Mój świat jest spokojny, kolorowy i ciepły. Czuję się w nim komfortowo i bezpiecz-nie. Cały czas staram się im o tym mówić, ale... oni chyba mnie nie rozumieją. I wiecie co? To chyba działa w dwie strony, bo ja też czasami za bardzo nie wiem, co oni chcą mi przekazać. Jesteśmy więc tak blisko siebie i za razem bar-dzo daleko, bo nie wiemy jak ze sobą rozmawiać. Szczerze powiedziawszy to ja w sumie bardzo niewiele mówię, gdyż mój aparat mowy nie potrafi

31

wygenerować odpowiednich głosek lub sylab. Dlatego też staram się porozumiewać z moimi rodzicami w inny spo-sób. Pani psycholog uczy mnie różnych piktogramów, dzięki którym mogę oznajmiać świa-tu moje potrzeby. W pracy ze mną pomaga jej logopeda. Nie lubię jej, bo na siłę każe mi ćwiczyć mówienie, a to mnie bardzo stresuje. A jeszcze bar-dziej denerwuje mnie, gdy nie mogę dogadać się z innymi ludźmi. Wiecie co? Ci wszyscy dorośli to chyba są jacyś głupi - niby tacy duzi i mądrzy a z dzieckiem nie po-trafią po ludzku porozmawiać. Ja nie lubię obcych. Kocham mamusię i tatusia, lubię się do nich przytulać, wąchać ich. No ale to nie zawsze. Wku-rzam się, gdy tata przychodzi spocony z siłowni. Uciekam wtedy od niego, bo przeszka-dza mi jego zapach. On bar-dzo często wtedy na siłę stara się mnie dogonić, złapać i ca-łować. Nie lubię tego. Dlacze-go on tego nie rozumie? Czy on nie wie, że strasznie śmier-dzi? Mówiłem o tym mamusi, ale ona chyba też nie wie o co mi chodzi!!! Bardzo się

wtedy denerwuję i skaczę po łóżku lub biegam w koło stołu, by dać im do zrozumienia, że to mi się nie podoba. Bardzo mi się nie podoba... No dobra, koniec żalenia się, inni przecież mają w życiu gorzej. Dlate-go opowiem Wam co nieco o moich mocnych stronach. Mamusia mówi, że jestem bar-dzo samodzielny. Potrafię sam umyć ząbki, skorzystać z toale-ty i założyć na siebie koszulkę ze smokiem z ulicy Sezamko-wej. Czasem tylko muszę robić to dwa razy, bo obrazek znaj-duje się na moich plecach. Za bardzo nie wiem jednak, co w tym złego? Smok ma przecież skrzydła, a każde dziecko wie, że skrzydełka służą do latania i trzeba mieć je na pleckach by się unieść. Czy widział ktoś kiedyś skrzy-dła na brzuchu? No właśnie! Powiedzcie proszę mojej ma-mie, aby następnym razem nie kazała mi się przebierać, bo to mnie złości! Macham wtedy rękami i tupię noga-mi. Mamusia mówi, że jestem kapryśny! Kapryśny? Kapryśny? To ona jest kapryśna, bo cią-gle zakłada mi tę bluzkę tył na przód i nie rozumie, że przez

32

nią nie jestem w stanie latać jak ptaki po niebie. Ja lubię ptaszki. Lubię patrzeć, jak latają wysoko w chmurach. I wiecie co mnie jeszcze kręci? Dźwięk suszarki do włosów... On mnie uspokaja, wycisza. Lubię su-szyć włosy. Jest mi wtedy cie-pło i tak przyjemnie jak w lecie. A w lecie jeżdżę z ro-dzicami na wieś do babci. Naj-bardziej uwielbiam, jak razem z mamusią kładziemy się na kocu na trawie i obserwujemy, co dzieje się dookoła. Bardzo fascynują mnie owady. One podążają własnymi ścieżkami - to tak jak ja! Najfajniejsze są mrówki, bo czasem przez kilka godzin chodzą w kółko i robią to samo! Czasem myślę, że ja też jestem taką mrówką, bo bardzo długo bawię się moimi samochodzikami. Jeżdżę nimi do przodu i do tyłu, do tyłu i do przodu, do tyłu i do przo-du... A wiecie co jest najlepsze w autach? Kółka! Mogę go-dzinami patrzeć, jak się kręcą. Tatuś tego nie rozumie i bar-dzo często mi je zabiera. Po-kazuje mi wtedy, jak mam się nimi bawić. Tylko po co? Je-stem dużym chłopcem i sam najlepiej wiem, gdzie powinny

33

jeździć! Czy tatuś nie wie, że samochody jeżdżą po auto-stradzie głównie do przodu a nie na boki? A no tak, zapo-mniałem... Dorośli nie widzą dróg, które sam sobie wymy-śliłem. W ciągu roku szkolnego chodzę do szkoły i na zajęcia z pieskami. W szkole są dzieci takie jak ja – autystyczne. Cza-sem mam ochotę się z nimi pobawić, ale one chyba mnie nie lubią, bo nie reagują na moje zaproszenia do zabawy. Pani wychowawczyni tłuma-czy mi wtedy, że każdy z nas ma swój własny świat. Coś w tym jest, mówię Wam, bo mój świat pachnie słodkościami, trawą i moim psem, labrado-rem Fado, który pomaga mi w radzeniu sobie z trudnościa-mi. Właściwie to się bez niego nigdzie nie ruszam. On jest moim przewodnikiem, przy-jacielem i włochatą zabawką. Przytulam się do niego, gdy jest mi smutno, gdy inni nie wiedzą o co mi chodzi. Fado jest najmądrzejszym psem na świecie, kocham go tak samo mocno jak mamę i tatę. Cza-sem może bardziej bo... on się nigdy na mnie nie złości i za-wsze cieszy się jak mnie widzi.

I on wie, że nie jestem jeszcze gotowy, by wkroczyć do świa-ta dorosłych.... Mam nadzieję, że z czasem mi się to zmieni.

34

Drużyno- wemu pod rozwagę Obcokrajowcy w gromadzie zuchowej

Od 11 lat Drużynowy 23 Świd-nickiej Gromady Zuchowej „Leśne Duszki”. Gromada wy-grała Turniej Gromad w 2015 r. i 2016 r. Członek komendy hufca ZHP Świdnica ds. gro-mad zuchowych. Szczęśliwy małżonek żony Karoliny oraz tato Wiktora.

hm. Michał Działowski HR

35

Ten tekst będzie o zjawi-sku, które staje się coraz powszechniejsze w naszej organizacji, czyli obecności obcokrajowców w ZHP. Osoby pochodzące z innych krajów będą zasilać nasze szeregi, ponieważ coraz więcej obco-krajowców przyjeżdża do na-szego kraju w celu pracy, nauki i życia w Polsce. Część z nich po tym okresie zostanie w na-szym kraju na stałe. Część, co naturalne, wyjedzie do swoje-go kraju lub innego, aby budo-wać swoje życie.

Samo słowo “obcokrajowiec” jest przeze mnie rozumiane bardzo szeroko. Do naszego kraju przybywają imigranci ekonomiczni, uchodźcy wo-jenni, polityczni, osoby po-jedyncze oraz całe rodziny, repatrianci ze wschodu, osoby z naszego kręgu religijnego i kulturowego, ale też osoby wywodzące się z całkowicie odmiennego. Rodziny przy-bywające do naszego kraju mogą się składać z małżeństw mieszanych lub oboje mogą być obywatelami innego kraju. Każdy z tych przypadków na-leży rozpatrywać osobno

i swoje podejście nacechować indywidualnie. Każdy z tych typów obcokrajowców może zapisać swoje dziecko do na-szej gromady czy drużyny. Warto już wcześniej być goto-wym na takie spotkanie.

Rodzice pragnący zapisać swojego syna czy córkę mogą być już dłuższy czas w Polsce, ale mogą też dopiero przyje-chać. Różnie może wyglądać ich sytuacja materialna, zna-jomość języka polskiego czy stopień legalizacji pobytu po-przez uzyskanie odpowiednich dokumentów.

Zanim usiadłem to tego tek-stu, zadałem na łamach gru-py Harcmistrzowie na portalu społecznościowym poniższe pytanie:“Czuwaj! Chciałbym poznać doświadczenia Druhów i Dru-hen w temacie przynależności obcokrajowców do ZHP. W moim przypadku na przestrze-ni ostatnich kilku lat miałem w swojej gromadzie zucho-wej Brazylijczyka, ale przede wszystkim już pięcioro Ukra-ińców. Wiadomym jest, iż nie zawsze młode dzieci w pełni

37

posługują się językiem pol-skim, różnie wygląda sytuacja legalności pobytu w kraju i stopnia załatwiania dokumen-tów, kwestia odmienności wy-znania, ale u mnie pojawiały się też trudne pytania jak na przykład: „Druhu skoro zuch kocha Boga i Polskę, to czy ja mogę również kochać moją Ukrainę? „ , “Druhu, a ja jestem Ukraińcem czy Polakiem?”, „Dlaczego w moim kraju jest wojna?”, „ Czy muszę wybierać pomiędzy Ukrainą, a Polską?” oraz moje ulubione: „Dlacze-go na Ukrainie nie ma szynki i kabanosów ?” Nie ukrywam, iż chciałbym wykorzystać Wa-sze spostrzeżenia i uwagi do napisania artykułu na łamach Zuchowych Wieści. Dziękuję z góry za opinie.”

Poniżej wybrałem dla Was kil-ka odpowiedzi, które uzyska-łem od członków grupy:

1. Zuch może kochać i Polskę, i Ukrainę jednocześnie. W ZHP Świat mają takie rozwiązania choć nieco w innej sytuacji. Dla nich ich krajem jest np. i Polska, i Kanada.

2. Bardzo dobre pytanie... Przed tą kwestią dopiero sto-imy jako Związek, nie mamy jeszcze wypracowanych jed-noznacznych standardów. Ale dobrą wskazówką wydają mi się wytyczne brytyjskiego The Scout Association do Przyrze-czenia:

„For people of other natio-nalities resident in the United Kingdom taking the Cub Scout or Scout Promise, the phra-se „duty ...to the Queen” may be replaced by „duty...to the Country in which I am now living”. However, British sub-jects must promise to do their „duty...to the Queen”.

Czyli harcerz narodowości np. ukraińskiej nie musi uznać Polski za swoją ojczyznę, co więcej – nie powinniśmy mu tego nawet sugerować. Jego ojczyzną jest Ukraina i to sza-nujemy. Oczekujemy tylko lojalności wobec Polski i jej za-sad w czasie, gdy tu mieszka.

3. Nie mamy nic o uznawaniu Polski za ojczyznę. Może ktoś uznawać Polskę za Ojczyznę i nie mieć do niej oczekiwanych

38

pozytywnych emocji. Może też być z innego kraju a przez to że tu żyje być z Polską bar-dzo emocjonalnie związany. Znam wiele takich ludzi i wielu Polaków co kochają dwa kraje. :) W żadnym wypadku nie jest praca ani z Prawem ani z Obietnicą zmuszaniem do czegokolwiek. Jest tłuma-czeniem, wyrabianiem postaw, rozwijaniem wiedzy i umiejęt-ności. To rozwój i dobrowol-ność. Lecz mimo tego Prawa ani Obietnicy nie można zmie-niać indywidualnie. Trzeba raczej rozwijać rozumienie w szerszym kontekście i umiejęt-ność tłumaczenia. A u zuchów też zbytnio nie komplikować i sformalizować. U wędrowni-ków zaś to doskonały pretekst do głębszego zrozumienia i historii, i teraźniejszości .

4. Był taki czas kiedy to w moim hufcu było kilkoro Gre-ków - dzieci greckich azylan-tów urodzone już w Polsce. Traktowani byli tak samo jak każde inne dziecko w druży-nie, czyli indywidualnie. Jeden z nich dosłużył się stopnia harcmistrza (zuchmistrza na 6). Część z nich wróciła do Grecji,

a część została w Polsce i są greckimi Polakami lub polski-mi Grekami. Świadoma praca metodą harcerską sprawdza się bardzo dobrze właśnie tam, gdzie z pozoru jest najtrudniej.

5. A propos „kochania Ukra-iny” - to znam przypadki, kie-dy inne organizacje skautowe (Szwajcaria, Francja, Irlandia) pozwalały na noszenie harce-rzom naszego Krzyża Harcer-skiego. W jednym przypadku nawet chłopiec chodził przez jakiś czas w naszym mundu-rze na ich zbiórki - póki nie zapragnął mieć takiej bluzy, jak reszta drużyny. Bardzo tolerancyjnie podchodzili do kwestii patriotyzmu - po-zwalali na „dodawanie” pol-skich akcentów w różnych działaniach. I nawet (Irlandia) powstał polski szczep. Nie ograniczano także dostępu do władz, wręcz zachęcano. Więc chyba i my powinniśmy znaleźć sposób na przyjęcie obcokrajowców do naszego grona.

6. My (jako organizacja) do Obietnicy czy Przyrzeczenia podchodzimy bardziej formal-

39

nie, nie mamy opcji dostoso-wywania treści do konkretne-go zucha/harcerza. Wystarczy spojrzeć na dyskusję wokół Służby Bogu/„zuch kocha Boga”, (-) to jest identyczna sytuacja.

7. Zgadzam się, ale do tego do-dałbym jedno - marzy mi się powiedzenie na głos, że Polska nie musi być moją ojczyzną, abym był Polakiem. Chciał-bym promować polskość, jako wspólnotę idei i kultury, a nie więzi etnicznych. W mojej optyce dziecko ukraińskich ro-dziców, będące również Ukra-ińcem, może być i Polakiem, jeśli tylko z Polską poczuje więź i Polakiem się poczuje.

Powyższe odpowiedzi poka-zują sposób patrzenia na oma-wiane zagadnienie, kiedy do polskiej organizacji przychodzi obcokrajowiec. Jednak jak jest kiedy sytuacja ma się odwrot-nie, czyli Polacy przychodzą do na przykład holenderskiej organizacji? Tutaj świetnie sprawdza się podejście: traktuj innych tak, jakbyś sam chciał być traktowany.

Dla potrzeb artykułu udało mi się dotrzeć do Szczepu składa-jącego się z Polaków, ale przy-należnego do holenderskiej organizacji skautowej.

A-Autor artykułu: Na począ-tek opisz proszę szczep – od kiedy działa, ile członków w jakich grupach wiekowych.

S-Szczep: W roku 2012 przy Polskiej Parafii Rzymskokato-lickiej w diecezji Breda została założona drużyna harcerska. Swoją działalność prowadzi w strukturach Scouting Neder-land (SN), do którego należy od 2016 r. pod nazwą Scout-sgroep „Generaal Maczek” im. 1. Polskiej Dywizji Pancernej. Drużyna działa w oparciu o metodykę Związku Harcerstwa Polskiego.Drużyna kultywuje tradycje 1. Polskiej Dywizji Pancernej dowodzonej przez gen. Sta-nisława Maczka i otrzyma-ła imię tejże dywizji. Swoim umundurowaniem nawiązuje do tradycji 8. Batalionu Strzel-ców Brabanckich i Strzelców Podhalańskich, które wchodzi-ły w struktury dywizji.W 2016 roku obok drużyny

41

została powołana gromada zuchowa. Ze wzgledu na róż-nice w systemie edukacji ho-lenderskij, do gromady zucho-wej przyjomwane są dzieci z grupy 3 szkoły podstawowej, tzn. ok. 6-7 roku życia.W 2018 roku rada drużyny podjęła decyzję o zmianie struktury w szczep. W 2018 przy szczepie został powołany Krąg Instruktorski oraz patrol starszoharcerski.

W roku harcerskim 2017/2018 do drużyny należało 30 zu-chów i 30 harcerzy.

A: Strona formalna – jak wy-gląda wasz status formalny w skautowej organizacji?

S: Od 2015 drużyna została przyjęta do grona członków Scouting Netherlands. Tak jak inne organizacje, została za-rejestrowana jako niezależne stowarzyszenie pod nazwą Scoutsgroep „Generaal Ma-czek” im. 1. Polskiej Dywizji Pancernej.

A: Wasze mundury, a przyna-leżność do organizacji skau-

towej.

S:W ramach uchwalonego statutu Scouting Netherlands mamy zgodę na używanie przez nas polskich mundu-rów oraz prowadzenia zbiórek w języku polskim. Scouting Netherlands chce naszej inte-gracji ze swoją organizacją i rozumie, że polskie dzieci, któ-re należą do naszej drużyny są dwukulturowe.W ramach Scouting Nether-lands, najważniejszym ele-mentem ubioru scouta jest jego chusta skautowa, ewen-tualnie koszula.Aby nawiązać do naszej przy-należności do SN, na lewej kieszeni munduru, zamiast plakietki WAGGS lub WOSM, nosimy plakietkę SN.Dodatkowo drużyna upamięt-nia bohaterstwo polskich żoł-nierzy, którzy wyzwolili Bredę, obrała gen. Stanisława Maczka za swojego patrona oraz pod-trzymuje tradycje 1. Polskiej Dywizji Pancernej oraz 8. Ba-talionu Strzelców Brabanckich. Szczególny wyraz pamięci o bohaterach można odnaleźć również w umundurowaniu drużyny. Nawiązując do trady-

42

cji 1. Polskiej Dywizji Pancernej wszyscy członkowie drużyny noszą czarny lewy naramien-nik, czarne berety oraz odzna-kę „skrzydła husarskiego” na lewym rękawie. Kolej-nym nawiązaniem do tradycji maczkowych w Bredzie i Bra-bancji Północnej jest chusta noszona podczas zbiórek oraz zajęć harcerskich. W hołdzie bohaterom 8. Batalionu Strzel-ców Brabanckich drużyna nosi czerwone chusty z czarną la-mówką lub/oraz białymi krzy-żami św. Andrzeja.W 2015 roku wprowadziliśmy pięć rodzajów chust, które charakteryzują nasze środowi-sko. Przy przyjęciu do drużyny, harcerze otrzymują czerwoną chustę, następnie po okresie próbnym otrzymują chustę czerwoną z czarną lamówką, która wręczana jest pełno-prawnym członkom drużyny. W momencie objęcia funkcji w drużynie lub zastępie otrzy-mują chustę z czarną lamów-ką i jednym białym krzyżem. Kadra i honorowi członkowie drużyny noszą czerwoną chustę z czarną lamówką i trzema krzyżami.Gromada zuchowa swoim

umundurowaniem również nawiązuje do tradycji 1. PDP. Zuchy otrzymują czerwona chustę z czerwono-czarnym pomponem przyszytym na szczycie chusty. W momencie przejścia do drużyny harcer-skiej pompon będzie odcięty a zuchy stają się członkami drużyny i noszą czerwona chustę. Nasze środowisko wprowadziło zasadę, że mundury są zakupywane w ramach funduszy drużyny i pozyskiwanych dotacji, a po-tem zostają zawsze na stanie drużyny. Nie chcemy, aby sy-tuacja finansowa dzieci unie-możliwiła im zakup munduru.

A: Z tego co wiem w Waszej skautowej organizacji są jed-nostki, które określają się czy są religijnie otwarte czy ukierunkowane na kon-kretny rodzaj doktryny (rzymskokatolicki, prote-stancki) . Zatem czy przyj-mujcie nie tylko Polaków oraz jak wygląda współpraca z takimi osobami.

S: Nasza drużyna powstała przy Polskiej Parafii w diece-

43

zji Breda. Członkami drużyny mogą być jedynie dzieci mó-wiące po polsku.

A: Chciałbym, abyście na-pisali mi w kilku zdaniach relacje, które mają odzwier-ciedlenie jak na naszym „po-dwórku”. Tj. zuch Ukrainiec składa obietnicę zuchową „Obiecuję być dobrym zu-chem i przestrzegać Prawa Zucha”, a pierwszy punkt brzmi: Zuch Kocha Boga i Polskę.

S: Przyznam szczerze, że nie mieliśmy do tej pory takiej sy-tuacji. Zauważamy natomiast, że będąc poza granicami kraju, miłość do Polski i Boga nabiera nowego wymiaru. Tęsknota za krajem pochodzenia wpływa na chęć bardzo silnego zbliże-nia się do tradycji.

A:Być może macie u siebie wypracowane jakieś praktyki współpracy z samorządem lokalnym, może rozwiązania metodyczne jak sprawność czy próba, której celem jest poznanie kraju gospodarza.

S: Niestety nie. Do tej pory

naszym głównym celem było wypracowanie odpowiednich form pracy w drużynie i gro-madzie, pracy z kadrą, rozwoju kadry, szukania sponsorów.W 2018 roku chcemy zacząć aktywnie uczestniczyć w ak-tywnościach organizowanych przez SN dla różnych grup wiekowych.

Narazie współpracujemy z samorządem lokalnym jedy-nie w ramach projektów do-finansowujących aktywności młodzieżowe . Również co roku przynosimy do Burmi-strza Bredy Betlejemskie Świa-tło pokoju.

A: Jak wygląda Wasz udział w skautingu lokalnym i wy-darzeniach?

S: Do tej pory funkcjonowali-śmy dość niezależnie od dzia-łalności SN, mimo że wynaj-mujemy harcówkę na nasze zbiórki od lokalnych szczepów.W 2018 plan pracy szczepu przewiduje uczestniczenie różnych grup wiekowych w imprezach organizowanych przez SN na szczeblu lokalnym

44

oraz krajowym. Nie zmienia to faktu, że nasza kadra chce szkolić się wyłącznie w Polsce lub w Holandii ale z polskimi szkoleniowcami.

A: Dziękuję za wywiad! Czu-waj!

Podsumowując wywiad, drogi Czytelniku, można zauważyć w nim bardzo ważne rzeczy. W obcym kraju Polacy zakła-dają swoją własną drużynę i uczestniczą w Holenderskim Związku Skautowym. Mają swobodną możliwość wyzna-wania swojej religii, noszenia harcerskiego polskiego mun-duru i nie mają narzuconego z góry nakazów praw itp. Jed-nym słowem “ traktuj obcego jak ty chciałbyś być traktowa-ny”. Myślę, że jest to bardzo dobra forma wyjściowa do budowania własnych relacji z kandydatami na członków naszych gromad czy drużyn.

Zatem teraz mamy już cało-ściowy ogląd na uczestnictwo obcokrajowców w organiza-cjach harcerskich. Zarówno od strony kraju gospodarza i Polaków, oraz Związku Har-

cerstwa Polskiego i obecności w niej ludzi z zagranicy. Nasza organizacja póki co nie wy-kształciła rozwiązań i standar-dów w omawianym temacie artykułu. Jednak nic nie zastą-pi zdroworozsądkowego i in-dywidualnego podejścia. Tam gdzie brak przepisów i regula-cji trzeba wykazać się dojrza-łością i umiejętnością zorga-nizowania uczestniczenia w harcerstwie obcokrajowcowi w przyjaznym i tolerancyjnym otoczeniu.

Póki co omówiliśmy bardzo szeroko część - nazwijmy to - teoretyczną zagadnienia. Teraz przejdźmy do konkret-nej sytuacji kiedy na pierwszą zbiórkę naborową przychodzi na przykład rodzina z Ukrainy z chęcią zapisania swojego syna do gromady zuchowej. Osobiście miałem kilka takich sytuacji. Na początku oczy-wiście trzeba takiego kandy-data powitać i umożliwić na spokojnie poznanie naszej jednostki. Rodzicom należy wytłumaczyć co oznaczają zapisy w deklaracji członkow-skiej do ZHP i zamiast nume-ru PESEL wystarczy wpisać

45

numer i serię paszportu oraz wpisać narodowość. Oczywi-ście już od razu dowiemy się w jakim stopniu nasz przyszły zuch posługuje się językiem polskim. Gdyby pojawiły się w tej kwestii utrudnienia warto na chwilę przydzielić mu star-szego zucha lub przyboczną, która będzie na spokojnie tłu-maczyć co w danym momen-cie trzeba zrobić. Podczas po-witania nowego zucha warto też przedstawić nową osobę przed grupą i powiedzieć, iż naszym obowiązkiem jako go-spodarzy jest powitać nowego zucha i stworzyć mu możli-wość wspólnej zabawy z nami w przyjaznych i to-lerancyjnych warunkach. Po kilku zbiórkach trzeba poroz-mawiać z rodzicami w jakim obrządku religijnym wycho-wują swoje dziecko. Choć jest to temat delikatny i wyma-gający rozwagi podczas roz-mowy warto poruszyć go już na początku lub kiedy pojawi się pierwsza okazja wspólne-go pójścia do kościoła lub in-nej formy związanej z wiarą: zbiórki pierwszego miesiąca o pierwszym punkcie Pra-wa Zucha. Ja spotkałem się

z trzema różnymi warianta-mi. Dziecko było niewierzące, rodzice prawosławni wycho-wywali dziecko w obrządku rzymskokatolickim oraz rodzi-ce prawosławni wychowali w obrządku prawosławnym i dziecko mogło z nami uczestniczyć we mszach świętych, ale biernie. Osobi-ście spotkałem się z różnymi stanowiskami i prośbami ro-dziców. Każdą z nich trzeba zaakceptować i możliwie do-stosować się do ich woli. W toku poznawania prawa zucha i realiów gromady pojawią się pytania o Polskę, Ukrainę i patryjotyzm. Pamiętajmy, iż dziecko narodowości np. ukra-ińskiej nie musi uznać Polski za swoją ojczyznę, co więcej – nie powinniśmy mu tego nawet sugerować. Jego ojczy-zną jest Ukraina i to szanuje-my. Oczekujemy tylko lojalno-ści wobec Polski i jej zasad w czasie gdy tu mieszka.W żadnym wypadku praca z Prawem Zucha oraz z Obie- tnicą zmuszaniem do czego-kolwiek i narzucania wzorców. Jest to tłumacze, wyrabianie postaw, rozwijanie wiedzy i umiejętności. To rozwój ido-

47

browolność. Lecz mimo tego Prawa ani obietnicy nie można zmieniać indywidualnie. Trze-ba raczej rozwijać rozumienie w szerszym kontekście i umie-jętność tłumaczenia. Gdy ro-dzice oddadzą nam deklarację członkowską i zapłacą składkę zapisujemy naszego nowego zucha do systemu ewidencja ZHP. Tutaj wystarczy tylko nu-mer paszportu i narodowość. Powinniśmy też nauczyć się poprawnie zapisywać nazwi-sko i mówiąc do dziecka uży-wać jego poprawnego imienia, a nie spolszczać. Czyli na przykład zamiast Mi-kaela, nie mówmy Michalina bo tak jest nam łatwiej. Na-szym obowiązkiem jest dbać o zachowanie odrębności na-rodowej naszego zucha. Z czasem u naszego zucha mogą się pojawiać pytania czy wątpliwości związane z przynależnością narodową. Podczas rozmów należy wy-kazać się przede wszystkim tolerancją i zrozumieniem. W odpowiedziach udzielanych podopiecznemu pamiętajmy, iż polskość to indywidualny wybór, a nie narzucona posta-wa. Oczywiście nie przeczy

to oddaniu należytego szacun-ku dla kraju gospodarza, czyli w tym przypadku Polski.

W końcu nasze zachowanie i słowa będą jednym ze skład-ników tego, co takie osoby będą myślały i jakie zdanie wyrobią sobie o naszym kraju i naszej gościnności. Nieza-leżnie jak długo będzie trwała przygoda dziecka w naszej gromadzie zuchowej, naszym obowiązkiem jest stawiać na zrozumienie, tolerancję i odpowiednie podejście do takiej osoby. To jak bytność zucha w naszej gromadzie będzie z perspektywy czasu odebrana przez ukraińską ro-dzinę będzie przekładać się na postrzeganie naszego kraju w całości. Podsumowująć działajmy tak, jakbyśmy sami chceli być trak-towani. Być może po jakimś czasie spotkasz się z sytuacją jak ja, w której dowiedziałem się o wymieniu mojej groma-dy na ukraińskich forach o mieście jako miejscem przyj aznych dla Ukraińców.

48

Zuchmistrznumeru



Karolina Potempa

49

Zastanawialiście się kiedyś nad tym, jak wygląda codzienna praca specjalnościowej gro-mady zuchowej? Bohaterką naszego cyklu jest Karolina Po-tempa - drużynowa GZ „Od-krywcy Bergamutów”. Groma-dy nie byle jakiej, bo wodnej!

Zuchowe Wieści: Gromady specjalnościowe to w ska-li naszego Związku wcale nieczęste zjawisko. Skąd po-mysł, by Twoja gromada zo-stała właśnie specjalnościo-wą?

Karolina: Wodna Gromada Zu-chowa to szalony pomysł po-przedniej drużynowej To ona wymyśliła, że zuchy będą pły-wały po wszechwielkim oce-anie i odkrywały nowe lądy, co oznacza nowe sprawności. Z tego co wiem, wtedy dużo żeglowała. I może właśnie to zaważyło na decyzji o specjal-ności gromady.

Zuchowe Wieści: Czyli nie działaliście wcześniej w śro-dowisku wodnym? To był świeży pomysł i zapoczątko-wany właśnie przez druży-

nową?

Karolina: Dokładnie tak, Od-krywcy to była pierwsza wod-na gromada, która powstała w naszym środowisku.Co więcej, w naszym hufcu nigdy nie było „wodniaków”.

Zuchowe Wieści: O rany! To faktycznie duże wyzwanie. Powiedz nam w takim razie, jak wygląda realizowanie tej specjalności w gromadzie zuchowej. Jak to się w prak-tyce objawia?

Karolina: Specjalność wod-na w gromadzie to przede wszystkim bardzo rozbudo-wana obrzędowość, u nas powiązana z Panem Kleksem i wyspami Bergamutów (stąd też nazwa gromady). Zuchy poznają tradycje marynarskie, zachowanie na statku, zamiast szóstek mamy wachty, zamiast szóstkowych wachtowych. We wszystkie realizowane tematy wplatamy jakiś ele-ment żeglarski, ale to wszystko zabawa, można powiedzieć teoria. Zuchy są za małe, żeby samodzielnie pływać, więc gromada to jest taki wstęp, ma

51

na celu przybliżyć tematykę wodną. Ostatnio jednak czę-sto udawało się nam pływać kajakami na obozie czy prze-kazaniu do wodnej drużyny harcerskiej. Niedawno powstał szczep wodny, w którym oczywiście działamy i jest to dla nas ogromna szansa i wie-le możliwości do pływania z zuchami, bo starsi opiekują się młodszymi.

Zuchowe Wieści: Miałam właśnie dopytać o ciąg wy-chowawczy :). Czyli zuchy po odpowiednim czasie spę-dzonym w gromadzie prze-chodzą do wodnej drużyny harcerskiej?

Karolina: Dokładnie tak, czwar-toklasiści przechodzą do wodnej drużyny harcerskiej „Pogoria”, która powstała 2 lata po gromadzie, żeby nasi wod-niacy mogli zostać z nami na dłużej. Od września mamy też Wodnych Harcerzy Starszych „Baksztag”. W październiku świętowaliśmy 5-lecie wod-niaków w Andrychowie (licząc od pierwszej zbiórki gromady zuchowej) i oficjalnie zostali-śmy 2 Andrychowskim Szcze-

pem Drużyn Wodnych.

Zuchowe Wieści: Super! Czyli środowisko wodne w Andry-chowie rośnie w siłę! Powie-działaś, że realizacja specjal-ności opiera się głównie na obrzędowości gromady. Czy mogłabyś nam ją bardziej opisać?

Karolina: Pan Ambroży Kleks, słynny badacz i profesor po-stanawia wysłać ekspedycje dzielnych, młodych odkryw-ców na niezbadany dotąd, zagadkowy Archipelag Berga-mutów. W tym celu odszukuje gromadę dzielnych zuchów z Andrychowa, która po nara-dzie decyduje się wybrać na tę wyprawę. Dzieci postana-wiają zostać marynarzami i jako „Odkrywcy Bergamutów”, popłynąć w ten niebezpiecz-ny rejs. Wszystkie wyspy są oznaczona na Wielkiej Starej Mapie, jednakże nikt wcześniej nie przybijał do ich brzegów. Pan Kleks zostaje honorowym członkiem załogi i przewodni-kiem zuchów po baśniowym świecie morskiej żeglugi.Na powitanie w gromadzie mamy specjalną piosenkę:

52

Kto niebieski mundur na sobie dziś ma? Odkrywcy Bergamu-tów!I na wielkim statku ku przygo-dom gna? Odkrywcy Berga-mutów!Kto grzyby i fale ze śmiechu chce gryźć? Odkrywcy Berga-mutów!Ten jak ryba w wodzie poczu-je się dziśOdkrywcy Bergamutów, Od-krywcy Bergamutów Odkryw-cy Bergamutów!

I na końcu gramy na nosie jak na trąbce siadając w kręgu po turecku.Mamy totem gromady - Skunksobrodego. Jest to wy-rzeźbiona w drewnie twarz pirata z brodą przyczepioną do kija, która ozdobiona jest mnó-stwem kolorów i sprawnościa-mi.

Mamy też Misia Wodniaka Ber-gamutka, który co tydzień po zbiórce zabierany jest do do domu przez najgrzeczniejsze-go zucha.

Nasza skrzynia skarbów to wielki drewniany kufer, w któ-rym trzymamy przeróżne wy-

nalazki i przedmioty znalezio-ne podczas podróży.

Jest też nasza Wielka Stara Mapa - wiadomo, co rok tro-chę aktualizowana przez fakt, że sprawności wciąż przyby-wa. Zaznaczamy na niej kie-runki, w które płyniemy oraz wyspy, które już poznaliśmy i ciekawych ludzi, których spo-tkaliśmy.

Zuchowe Wieści: Wow! Im-ponujący opis, gratulacje, to wymagało pewnie ogromnej pracy kadry gromady. Jak liczna obecnie jest Wasza gromada? W jakich szóstkach działacie?

Karolina: Obecnie liczy ok. 25 dzieci i jestem bardzo zado-wolona z tej liczby. Były mo-menty, że gromada liczyła 40 zuchów i to było szaleństwo. We wrześniu 18-stu czwarto-klasistów przeszło do drużyny harcerskiej, musieliśmy zrobić duży nabór do gromady i te-raz mamy najmłodsze dzieci, które dopiero co zaczęły swo-ją przygodę z harcerstwem. Mamy 3 stałe wachty i 2 takie, które co tydzień zmieniają

55

szyki. Ale, tak jak wspomniałam, do-piero wprowadzamy system szóstek.

Zuchowe Wieści: Trzymam zatem kciuki, na pewno zro-bicie to koncertowo! Ok, opowiedziałaś nam o zu-chach, ale nie wiemy nic o Was, czyli o kadrze. Jak w specjalności wodnej rozwija się kadra Waszej gromady? Staracie się pływać, robić patenty, zdobywacie spraw-ności żeglarskie?

Karolina: Do tej pory współ-pracowaliśmy z instruktorami żeglarstwa, część naszej kadry jest w trakcie robienia paten-tów, w tym ja. W tym roku, umocnieni szczepem, całą ka-drą robimy patenty żeglarskie. Chcemy też, żeby najstarsi HS je zrobili.

Zuchowe Wieści: Czy mogła-byś udzielić jakiś wskazówek co do pracy ze specjalnością wszystkim zuchmistrzom, którzy zastanawiają się nad otwarciem gromady specjal-nościowej? Na czym warto się skupić, a z czym trzeba

uważać?

Karolina: Na pewno ważne jest wsparcie pilota chorągwi oraz innych środowisk wodnych w hufcu/chorągwi czy okolicy. Dobrze, żeby w pobliżu było jakieś jezioro/zalew, cokolwiek, co pozwoli bezpiecznie i re-gulaminowo pływać. Dobrze mieć zaufanych instruktorów żeglarstwa, jeśli samemu się nim nie jest. Polecam podpa-trzeć, jak robią to inne gro-mady. I najważniejsze, by w śródrocznej pracy nie zatracić specjalności, żeby wplatać ją w zbiórki, właściwie w każdy temat poprzez zuchowe formy pracy.

Zuchowe Wieści: Dziękuję za te rady. Dobrnęłyśmy niemal do końca. To jest moment, kiedy poproszę Cię, byś opo-wiedziała nam coś o sobie. Jak długo jesteś drużynową, co robisz harcersko i prywat-nie?

Karolina: Jestem drużynową już prawie 3 lata i to niesamo-wite, że od mojego powoła-nia na funkcję minęło już tyle czasu. Harcersko, oprócz bycia

57

drużynową, jestem progra-mowcem szczepu wodnego i od niedawna członkiem wła-ściwie nowo powstałej Rady Drużynowych. Prywatnie studiuję iberystykę, w między-czasie przygotowuję się do półmaratonu, a jak tylko mam wolne chwile to podróżuje.

Zuchowe Wieści: Czy chcia-łabyś coś przekazać zuch-mistrzom czytającym nasz kwartalnik?

Karolina: Kiedyś, będąc w dru-żynie wędrowniczej, uslysza-łam od drużynowej takie sło-wa: „Najważniejsze jest, by w oczach zucha rozpalić iskierkę, która w przyszłości zapło-nie jako wędrownicza watra”. Wzięłam to sobie do serca już wtedy, a od kiedy jestem dru-żynową to zdanie ma dla mnie znaczenie jeszcze większe. Ży-czę wszystkim zuchmistrzom, żeby te słowa prowadziły ich i pomagały w tym ciężkim, ale jak bardzo satysfakcjonującym zadaniu jakim jest prowadze-nie gromady zuchowej.

58

Skarbiecinspiracji

Od 11 lat Drużynowy 23 Świd-nickiej Gromady Zuchowej „Leśne Duszki”. Gromada wy-grała Turniej Gromad w 2015 r. i 2016 r. Członek komendy hufca ZHP Świdnica ds. gro-mad zuchowych. Szczęśliwy małżonek żony Karoliny oraz tato Wiktora.

hm. Michał Działowski HR

59

Popcorn z ogniska

Przedstawiam Wam pomysł na ciekawą i zdrową przeką-skę podczas zuchowych wy-darzeń. Kupcie jak największą chochlę wojskową i pasującą do tego pokrywkę. Pokrywkę połącz drutem z chochlą. Kie-dy rozpalisz ognisko wlej do chocholi olej i zasyp dno syp-kimi ziarnami kukurydzy do robienia popcornu na patelni. Połóż chochlę bezpośrednio na ogniu i po chwili usłyszysz przyjemne strzelanie. Potrząsaj co jakiś czas i po chwili masz świetny popcorn, który zuchy będą uwielbiają!

Porządek z rzeczami gromady Każdy z nas po kilku latach w gromadzie zacznie groma-dzić końcówki różnych akce-soriów zuchowych. Plakietki, gwiazdki, przypinki i dziesiątki innych małych, ale przydat-nych akcesoriów. Co z nimi zrobić? Już za kilka złotych można kupić małe drewniane pudełka i pomalować je na wybrany kolor odpowied-ni dla danej obrzędowości w gromadzie. Wydawanie rze-czy czy akcesoriów z takiego pudełka zamiast plastikowej reklamówki wygląda o wiele lepiej i bardziej profesjonalnie.

63

Porządek ze sprawnościami

Kto z nas nie ma worka ze wszystkimi sprawnościami, które zostają po każdym roz-daniu czy zdobyciu ich przez zuchy? Czy Wy też co jakiś czas musicie wszystkie prze-glądnąć, aby sprawdzić czy gdzieś nie ma tej konkretnej, którą właśnie zdobył zuch? Jest sposób, aby w końcu sprawnościowy chaos był uporządkowany. Już za kilka złotych można kupić bardzo funkcjonalne organizery z dwudziestoma dwoma prze-gródkami, które pomieszczą wszystkie sprawności. W taki sposób sprawności bardzo łatwo przechowywać i od razu widać wszystko jak na dłoni. Serdecznie polecam Wam wszystkim ten sposób na przechowywanie sprawności

64

SkarbiecinspiracjiUmundurowanie

Drużynowa 29 ŚGZ „Leśni Tropicie-le”. Instruktorka Hufca ZHP Świdnica. Prywatnie studentka Technologii Chemicznej na Politechnice Wro-cławskiej

pwd.Małgorzata Kolasa HO

65

Umundurowanie. Temat, który powinien być ważny dla każ-dego zucha, harcerza, instruk-tora. Nasza duma, wizytówka, znak rozpoznawczy, element łączący wszystkich harcerzy w całej Polsce. Wzór umun-durowania jest taki sam dla wszystkich w naszej organiza-cji, a jednak każdy mundur jest inny, wyjątkowy i to jest w nim właśnie niezwykłe. Warto jed-nak zadbać o to, aby zuch dbał o mundur z należytą uwagą oraz nosił go w odpowiedni sposób. Zwracanie na tą kwe-stie uwagi jest bardzo ważne, bo przecież jak nas widzą tak nas piszą. Przykład idzie z góry Jak już zapewne wiemy, zu-chy to takie stworzenia, które patrzą, słuchają i naśladują. Myślę, że nie raz się o tym przekonaliśmy. Zresztą prze-cież w naszej codziennej pra-cy z tą metodyką wykorzystu-jemy właśnie te 3 elementy. Skoro na nas patrzą, to patrzą również na nasz mundur. Dla-tego zwracanie uwagi na to czy przychodzimy na zbiórkę w czystym i wyprasowanym

mundurze jest bardzo waż-ne. Mamy również nieustanny kontakt na zbiórce z rodzicami, a dobry wizerunek to podstawa. Przed wyjściem na zbiórkę przejrzyjmy się w lustrze, zwróćmy uwagę czy mamy wszystkie elemen-ty umundurowania, odpo-wiednie buty, czy plakietki na pewno są aktualne, czy nasz mundur nie wygląda jak przysłowiowa choinka. Kiedy my już jesteśmy gotowi i wyglądamy tak jak każdy instruktor zuchowy powinien wyglądać, czas przyjrzeć się krytycznym okiem swoim przybocznym. Przecież za-równo zuchy jak i rodzice mają z nimi styczność. Je-śli coś jest źle, poprośmy ich zmianę, pokażmy jak wielką rolę w prawidłowym umundu-rowaniu zucha mają również oni. Ważne, żeby zacząć od siebie i swoich przybocz-nych, bo przecież nikt z nas nie chce usłyszeć od zucha podczas wygłaszania naszego monologu o umundurowaniu: A druh/druhna ma inaczej. To mocno może obniżyć na-szą wiarygodność.

67

Każdy zuch wie, że o mundur trzeba dbać A przynajmniej powinno tak być, a nasza rola w tym żeby tak było. Wpajanie zuchom od początku, że dbanie o mundur jest rzeczą napraw-dę ważną jest naszym obo-wiązkiem. Warto poświęcić część zbiórki na wyjaśnienie zuchom dlaczego mundur jest ważny, przy tej okazji warto również zapytać zuchy co im się kojarzy ze słowem mundur i jak powinno się o niego dbać, przecież one też mają swoje przemyślenia w tym temacie. Podkreślamy, że mundur wyróżnia zucha, bo przecież jego rówieśnicy z ławki szkolnej go nie mają i że jest to powód do dumy. Pokażmy jak prawidłowo go nosić, że koszula munduro-wa powinna być zawsze | w spodniach lub w spódnicy, że getry są niezbędnym ele-mentem w przypadku założe-nie przez chłopców krótkich spodenek ZHP i spódnic przez dziewczynki. Zwróćmy uwagę, że dresy to nie są spodnie od-powiednie do munduru, a różowe buty można przecież

założyć do szkoły, a nie na zbiórkę. Doceńmy i wyróż-nijmy na tle gromady te zuchy, które są dobrze umundurowa-ne, wtedy usłyszymy pytania: A ja?! A ja ?! i to jest dobry mo-ment, żeby indywidualnie po-wiedzieć, który element warto poprawić. Poprośmy swoich przybocznych, żeby jeszcze przed rozpoczęciem zbiórki „wyłapywali” zuchy do poprawki umundurowania, a zuchy włączajmy w ten ry-tuał, przecież mogą nam po-móc chociażby w zwinięciu chusty. Zobaczymy, że one szybko załapią o co chodzi i same nawzajem będą poprawiać sobie umundu-rowanie. Niestety mundur w przypadku zuchów ma jedną straszą wadę: ilość małych elementów, które tylko czekają aby zgubić się naszemu zu-chowi. Każdy zuch prowadzi nieustanną walkę, aby jego mundur był kompletny, co w przypadku wyjazdów gro-mady jest prawdziwą batalią. Warto na obozach i zimowi-skach zwracać uwagę zu-chom, aby jego mundur od razu po zdjęciu znalazł się ze wszystkimi jego elementami

68

na wieszaku lub złożony pięk-nie na półce. Proces ten jest dość długi, ale konsekwencja i upartość się opłacą i po pew-nym czasie zuch zrobi to sam, bez naszego uprzedniego pro-szenia. Nie dość, że to ułatwi nam pracę następnego dnia, kiedy nie będziemy musieli szukać zgubionego suwaka lub getry do pary, to jeszcze jest duże prawdopodobień-stwo wyrobienia przez zuchy nawyku na przyszłość. Przy tej okazji warto sprzedać sprytne patenty, które przez lata sami wypracowaliśmy na niezgu-bienie elementów umundu-rowania, np. wkładanie su-waka zaraz po zdjęciu go z chusty do kieszeni munduru. Kolejnym elementem, który może zachęcić zuchy do od-powiedniego noszenia mun-duru może być prowadzenie współzawodnictwa. Większość gromad stosuje obrzędowe sprawdzanie obecności, moż-na również do tego dołączyć sprawdzanie stanu umundu-rowania. Niech w zuchówce zawiśnie lista zuchów, do któ-rej co tydzień każdy z zuchów będzie przyklejał naklejkę jeśli jego mundur wygląda dobrze.

Zuchy uwielbiają współza-wodnictwo i na pewno będzie to dobra motywacja do popra-wienia tego co jest źle, a jeśli przygotujemy małe upominki dla najlepiej umundurowanych zuchów, to efekt poprawy umundurowania w naszej gro-madzie może być zadziwia-jący. Pamiętajmy, że na stan mundurowy naszych zuchów musimy zwracać uwagę cały czas, a nie tylko od wielkiego święta.

Druga połowa sukcesu Jeśli wprowadziliśmy już wszelkie poprawki u naszych zuchów, to tak naprawdę mamy połowę sukcesu. Druga zależy od naszego pomysłu, jak przekonać rodziców do prawidłowego umunduro-wania jego dziecka. Powinno się to odbywać równolegle z przekonywaniem zuchów | o ważności munduru. | Wiemy przecież doskonale, że w dużej mierze w jakim stanie umundurowania przy-chodzi nasz zuch na zbiórkę zależy od rodziców. Dobrą okazja do wyjaśnienia zawiło-ści mundurowych jest spotka-

69

nie z rodzicami, powinno się ono odbyć na początku roku. Warto rozpocząć swoje wystą-pienia o umundurowaniu od pokazania dokumentu jakim jest regulamin mundurowy, nie chodzi o to żeby rodzice go przeczytali lub zaglądali do niego. Niech to będzie dla nich informacja, że to o czym mówisz nie jest twoim wymysłem. Przy okazji w naszej ludzkiej naturze, leży to że jeśli mamy jakiś regu-lamin, kodeks czy zbiór praw to łatwiej się nam się do tego stosować, niż jeżeli zostanie coś tylko powiedziane. War-to zacząć od kwestii, że zuch prędzej czy później powinien posiadać swój mundur, powin-niśmy powiedzieć jak ważne w ZHP jest utożsamianie się z nim oraz jak ważnym ele-mentem jest mundur w kon-tekście przywiązania się zu-cha do gromady. Powinniśmy jasno przedstawić wszelkie formalne kwestie zakupu munduru, aby żaden rodzic nie miał wątpliwości w tym temacie. Ważne również jest przedstawienie rodzicom tych samych rzeczy, o których bę-dziemy później mówić na-

szym zuchom, takich jak: od-powiednie ciemne buty do munduru, spodnie itp. W dużej mierze od tego w jaki sposób o tym opowiemy, zależy nasze powodzenie w wpajaniu wartości munduru u zuchów. Warto również, przy okazji tego spotkania pokazać nasze najlepiej umundurowa-ne zuchy, przedstawić jak i gdzie powinny być przyszyte sprawności, plakietki, bo prze-cież rodzic nie musi wiedzieć, że sprawności zuchowe przy-szywamy na lewym rękawie tworząc romby. Wszystko o czym powiesz rodzicom na spotkaniu, będzie ułatwie-niem twojej pracy w przyszło-ści, ważne aby ten temat był poruszany co roku. Musisz się jednak przygotować, że w niektórych przypadkach rodzic wie najlepiej i ciężko będzie go przekonać np. do kwestii, że rajstopy w paski nie pasują do munduru i po-winny jednak być czarne. Takie sytuacje niestety będą miały miejsce, trzeba się na-uczyć dyskretnie i w umie-jętny sposób zwrócić uwagę na takie tematy. Nie zrażaj się jeśli efekt twoich działa nie

71

będzie natychmiastowy, kon-sekwentnie mów, podpowia-daj, pokazuj jak być powinno. Wrzucaj zdjęcia z wszelkich wyjazdów, zbiórek na Facebo-oka lub bloga (jeśli posiadasz), to też pomoże Ci pokazać rodzicom jak ładnie mogą być umundurowane zuchy. Podej-muj też działania, które ułatwią zakup munduru, bo jak wiemy nie jest to dla wszystkich ła-twa sprawa. Organizuj zbiór-ki mundurów używanych w swojej gromadzie, czy akcje zarobkowe, spraw aby widzie-li, że tobie też na tym zależy. Warto również zaproponować rodzicom, aby zuch dołożył się do zakupu swojego munduru. Sprawi to że będzie on bar-dziej szanował rzecz, na którą sam wydał pieniądze. Pamiętaj, że rodzice nie mają obowiąz-ku znać wszelkich zawiłości umundurowania w ZHP i to Ty powinieneś im podpowiedzieć jak powinno to wygląda Podsumowując Droga do wyrobienia w zu chach i rodzicach poczucia ważności munduru nie jest prosta. Wszystko jednak zależy

od tego jak bardzo nam zale-ży. Mając na uwadze, fakt że umundurowanie naszej gro-mady jest naszą wizytówką, a sam mundur powinien być dla każdego zucha czy har-cerza ważną rzeczą, warto włożyć wysiłek w pozytywne oddziaływanie na zuchy jak również na ich rodziców. Po-może nam to nie tylko w pięknym wyglądaniu naszej gromady na wszelkich przed-sięwzięciach naszego hufca, chorągwi czy wydarzeniach ogólnopolskich. Będzie też świetną okazją do pokaza-nia się środowisku szkolnemu czy ludziom w mieście, dzięki temu być może przybędzie nam kilkoro nowych zuchów, a już na pewno usłyszymy wiele miłych i ciepłych słów o tym jak wspaniale się pre-zentujemy.

72

SkarbiecinspiracjiDzień Babci i Dziadka w gromadzie zuchowej

Aleksandra Sławińska Poprzed-nio przyboczna i drużynowa 22 Kieleckiej Gromady Zucho-wej „Księżycowe Biedronki” , obecnie namiestnik zuchowy w Hufcu Kielce- Południe. Pry-watnie zakochana po uszy w swoim psie studentka psycho-logii w zarządzaniu w Akade-mii Leona Koźmińskiego w Warszawie.

Aleksandra Sławińska

73

Nie trudno zauważyć, że dla naszych zuchów babcia i dziadek to skarbnice wiedzy i relacje z nimi nie są im obo-jętne. Zwykle w szkołach i przedszkolach dzieciaki przy-gotowują przedstawienie z tej okazji, ale czasem warto wyjść poza schemat. Poniżej znaj-dziecie niesztampowy pomysł na zbiórkę w towarzystwie babć i dziadków.Druhu! Druhno! Pamiętajcie, że podany czas jest przybliżo-ny i powinniście go dostoso-wać do swojej gromady i jej potrzeb.

Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki

ZZZOiT 5 min zgodnie ze zwyczajem przyję-tym w gromadzie

Powitanie gości i przedsta-wienie zasad zbiórki.

Gawęda10 min Cała zbiórka będzie miała for-mę turnieju, w którym zespół, biorący udział w rywalizacji, stworzy zuch i jego rodzina.

Warto uprzedzić wcześniej, jaka będzie forma zbiórki, żeby ograniczyć do minimum sy-tuacje, w których jakieś zuchy nie będą miały swoich dziad-ków/babć oraz żeby zaprosze-ni goście mogli się na to przy-gotować chociażby mentalnie. Jeśli trafi się zuch, w którego babcia z dziadkiem nie mogli się pojawić, warto stworzyć team z paru zuchów w po-dobnej sytuacji lub stworzyć grupę z zucha/zuchów i kadry.

Cup pong

Gra 30 min

Do przeprowadzenia zabawy będziemy potrzebować 1 pi-łeczki ping-pongowej i 12 ku-beczków na 2 drużyny. Najlepiej będzie, gdy będziemy mogli przeprowadzać grę na dość długim stole, ale mo-żemy to zrobić też na ziemi. Ustawiamy po 6 kubeczków po dwóch stronach stołu wg schematu:

75

Drużyny rzucają na zmianę piłeczką próbując trafić do kubeczków przeciwników. Jeśli trafią – mają kolejny rzut a kubeczek, w którym piłka się znalazła zostaje wyelimino-wany. Wygrywa zespół, który szybciej pozbawi kubeczków przeciwną drużynę.

Proponuję, żeby parę drużyn grało jednocześnie a osoby, które będą czekały na swoją kolej dostały dodatkowe punk-ty za kibicowanie.Co więcej zuchy dość szybko się znudzą rozgrywkami, jeśli będą musiały czekać na kolejne drużyny (a bardzo prawdopodobne, że będzie ich dużo), dlatego proponuję włą-czyć stoper i przyznać punkty za szybkość wyeliminowania przeciwników.

Marshmallow Challange

Majsterka30 min

Zadanie wydaje się być pro-ste. Chodzi o to, by w zespole zbudować jak najwyższą bu-dowlę, która utrzyma na samej górze piankę, mając do dyspo-

zycji 20 sztuk surowego maka-ronu spaghetti, 1m sznurka i 1m taśmy malarskiej. Czas na wykonanie zadania wynosi 18 minut. Oczywiście wygrywa zespół z najwyższą wieżą.Tom Wujec, specjalista do sty-mulowania kreatywności i wyobraźni, przeprowadził ten test z dość dużą ilością osób należących do różnych grup społecznych. Najgorzej wypa-dli studenci szkół biznesowych a najlepiej poszło przedszkola-kom! Ciekawe jak pójdzie ze-społom zuch + babcie/dziad-kowie…

Zamiana ról

Teatr zuchowy 45 min

Każda grupa ma za zadanie przygotować krótką scenkę z życia codziennego, w któ-rych kluczową rolę odgrywa babcia/dziadek i dziecko (mo-żemy narzucić grupom kon-kretne sytuacje typu babcia przychodzi po wnuczka do szkoły albo dać im dowolność w wyborze. Zadanie nie jest takie proste, bo to zuchy mu-

76

szą udawać, że są babciami/ dziadkami a dziadkowie i bab-cie przejmują rolę wnuczków.

Zespoły muszą uważnie oglą-dać scenki pozostałych, po-nieważ po zakończeniu wy-zwania każda grupa dostaje 2 kolory karteczek, które mają określoną wagę (np. zieloną – 2 punkty i czerwoną 1 punkt) i przyznają je dwóm najlep-szym przedstawieniom. Przy-znane punkty dopisujemy do zdobytych w turnieju.

Krąg Rady - podsumowanie turnieju

ZZZOiT 15 min

Wręczenie nagród dla wygra-nych, podsumowanie zbiórki i podziękowanie za przybycie zaproszonym gościom.Jeśli nie chcecie zapraszać babć i dziadków do Kręgu Rady proponuję wyjątkowo ominąć ten element i podsu-mować zabawę po prostu w kręgu. Miłym gestem będzie wręczenie prezentów dla babć i dziadków, które można przy-gotować z zuchami zbiórkę wcześniej.

Obrzędowe zakończenie zbiórkizgodnie ze zwyczajem przyję-tym w gromadziea kubeczek, w którym piłka się znalazła zostaje wyelimino-wany. Wygrywa zespół, który szybciej pozbawi kubeczków przeciwną drużynę.

Obrzędowe zakończenie zbiórki

ZZZOiT 5 min

zgodnie ze zwyczajem przyję-tym w gromadzie

78

SkarbiecinspiracjiMajsterka



79

Kartki z niespodziankąPaszcza z wyobraźnią

Lista zakupów:• kartki papieru (blok techniczny, brystol lub inny twardszy papier)• nożyczki• flamastry• kredki

Kartkę składamy NacinamyNacinamy

Składamy rogi do wewnątrz

80

Otwieramy kartkę Podkreslamy zagięcia palcami

Składamy kartkę i mocno przyciskamy zgięcia

A potem zostaje nam tylko wyobraźnia!

81

Kartki z niespodziankąChoinki

Lista zakupów:• kolorowe kartki papieru (blok techniczny, brystol lub inny twardszy papier)• nożyczki• dziurkacz do wzorków – opcjonalnie

Kartkę składamy i nacinamy Wciskamy nacięte części kartki do środka

82

Naklejamy wycięte wcześniej elementy

Dlaczego warto użyć dziurkacza?

Przede wszystkim ułatwia nam pracę. Jeśli mamy młod-sze zuchy sprawie, że mogą w bardziej samodzielny spo-sób wykonać majsterkę. Mo-żemy również wydrukować gotowe szablony, które dzieci wytną. Im większy element przykleimy do kartki tym bar-dziej spektakularny efekt. Na-leży jedynie pamiętać, żeby nie wystawał kiedy kartka jest złożona. Jeśli dajemy zu-chom wolną rękę w dobiera-niu elementu wyskakującego uprzedźmy je wcześniej, żeby dopilnowały granic kartki.

83

Śnieżny słoik

Lista zakupów:• słoik z nakrętką• mocny klej (może być klej na gorąco)• plastikowa figurka• gliceryna (kupisz ją w aptece)• sypki brokat• woda destylowana lub przegotowana• wstążka do ozdoby - opcjonalnie

84

Napełniamy słoik wodą.

Pamiętajmy jednak o prawie Archimedesa i nie napełniajmy słoika po sam brzeg, bo wtedy po włożeniu tam figurki, zbyt dużo cieczy zwyczajnie nam ucieknie. Należy także zwrócić uwagę na to, aby po zamknięciu w kuli nie zostało powietrze.

85

Napełniamy słoik wodą i dodajemy glicerynę.

Gliceryna jest cieczą, która w połączeniu z wodą sprawia, że „płatki śniegu” wolniej opadają. Im więcej gliceryny tym proces opadania jest dłuższy. Uwaga nie można z nią przesadzić. 2/3 krople gliceryny zupełnie wystarczą. Zbyt duża ilość może spowodować zbrylenie się brokatu.

86

Zakręcamy słój nakrętką z przyklejoną figurką

Dla pewności brzeg pokrywki można posmarować klejem i dopie-ro wtedy zakręcić. Będziemy mieć pewność, że słoik nie przecieka oraz, że nikt go przypadkiem nie otworzy

88

Piosenka

Drużynowa 34 Kieleckiej Gro-mady Zuchowej „Strażnicy Żywiołów” w latach 2008-2012, instruktorka Harcerskie-go Szczepu Buki (Hufiec Kielce Południe). Prywatnie fizjotera-peutka, pracuje w klubie spor-towym oraz w szkole podsta-wowej w Islandii.

pwd. Marta Ziętal

89

Dziś za moim oknem silny sztorm, jedyna okazja, żeby zobaczyć miasto opustoszałe. Ulicami wędrują jedynie fale deszczu, miotane podmucha-mi wiatru i liście tańczące w świetle latarni. Wieje od oce-anu, więc do domów wdziera się delikatny zapach mokrych, czarnych plaż i ryb z pobli-skiego portu. Dziś odwołane są wszystkie loty, nie pływają promy, ale poza tym wyspa funkcjonuje normalnie. Sklepy są otwarte, choć mało kto do nich zagląda, obsługa stacji benzynowych nadrabia zale-głości w serialach, a na parkin-gach pod domami i blokami dziś wyjątkowo ciężko zna-leźć wolne miejsce. Dla mnie to idealny wieczór na gorącą herbatę z miodem i cytryną, ciastka i gitarę. Trzy lata temu przeprowadzi-łam się tu, do Reykjaviku i choć wydaje mi się, jakby było to wczoraj, jedno zmie-niło się na pewno - polubiłam się z kiepską pogodą. Silny wiatr za oknem i deszcz pa-dający nieprzerwanie od ty-godnia lub dwóch, nie robią już na mnie takiego wrażenia,

jak na początku mojej przy-gody z Islandią. Przyleciałam tu z ogromną ilością ciepłych ubrań, grubych skarpet, w sza-fie mam osiem czapek i niezliczoną ilość rękawiczek-Dziś większość z tych rzeczy spakowana jest w kartony. Trzy lata temu dygotałam na samą myśl, że mam wyjść z domu, na przystankach zamarzałam (i na pewno wyglądałam) jak sopel lodu, tymczasem obok mnie przebiegały dzieci w sa-mych bluzach. Wtedy nie mo-głam tego zrozumieć. Dziś już rozumiem, ponieważ dwa lata temu zaczęłam pracę w szko-le podstawowej, gdzie dzieci spędzają codziennie godzinę czasu na świeżym powietrzu w przerwach między lekcjami, a te, które po lekcjach idą na świetlicę, najczęściej mają do-datkowo jedną lub nawet dwie godziny na zewnątrz.

Kiedy na rozmowie kwalifika-cyjnej usłyszałam, że jednym z moich obowiązków będzie pilnowanie dzieci na placu wokół szkoły, szczerze w sie-bie zwątpiłam. Wyobraziłam sobie siebie ubraną jak Eski-mos, stojącą tuż przy wejściu

91

do szkoły, żebym mogła jak najszybciej wbiec do środka, gdy tylko zadzwoni dzwonek na lekcje. Pierwsza moja jesień w szkole z resztą tak właśnie wyglądała, chowałam się za winklem, a miejsca wybie-rałam w zależności od kie-runku wiatru. Tam zaliczyłam najlepszy kurs języka islandz-kiego, rozmawiając z małymi leniuchami, które wolały po-stać ze mną, niż grać w piłkę, czy bawić się na placu zabaw. Pamiętam taki dzień, kiedy musieliśmy dzieci do szkoły wprowadzać za ręce, łączy-liśmy się w długie łańcuszki zmierzające do drzwi wejścio-wych, ponieważ wiatr porywał nam dzieci. Te najmłodsze nie miały siły się mu przeciw-stawić, próbowały na czwora-ka i na wszelkie inne sposoby, oczywiście wszyscy w świet-nych humorach. Dziwiłam się, że taki wiatr nie jest powo-dem, żeby zabronić dzieciom wyjścia na zewnątrz. W ciągu dwóch lat dzieci nie wyszły na „frímínútur” maksymalnie pięć razy. Jednym z takich dni był sztorm, podczas którego na moim osiedlu z tarasu na trzy-nastym piętrze wiatr wyrwał

jacuzzi, które następnie spadło na teren przedszkola. Zimą wiatry słabną, więc wy-ściubiłam nos zza szalika, a że lubię puchatą zimę, bu-dowałam ochoczo bałwany z dziećmi, jeden za drugim, drugi za trzecim, oczywiście obowiązkowo w ocieplanych spodniach. Mimo wszystko w przerwach na dworze na-dal najbardziej lubiłam to, że po nich miałam półgodzinną przerwę kawową. Na Islandii ogrzewanie jest praktycznie darmowe (wyspa aktywna wulkanicznie), więc w szkole jest bardzo ciepło, choć poło-wa okien zwykle jest otwarta. Pod dostatkiem jest też kawy w każdym zakładzie pracy, sklepach, bankach i innych instytucjach, za darmo dla każdego, kto ma ochotę przy-stanąć na ciepły napój. Moje zmarznięte policzki zawsze więc szybko odmarzały przy kanapkach i świeżej kawie z ekspresu. Dziś nadal pracuję w szkole i jestem na zewnątrz średnio dwie godziny dziennie, bez względu na pogodę, ponieważ

92

zaprowadzam pierwsze i dru-gie klasy na salę gimnastyczną i na basen (rok temu zamknię-to budynek szkoły klas 1-4, gdzie była też hala sportowa, ponieważ wiał tak silny, mokry wiatr od oceanu, że spleśniała cała jedna ściana szkoły. Dzieci trzeba było przenieść, a szkołę wyburzyć). Pogoda na szczę-ście nie robi mi już różnicy, od czasu do czasu zakładam tylko gumowe spodnie prze-ciwdeszczowe, jeśli deszcz pada „bokiem” przez silny wiatr. Na placu szkolnym czę-sto gram ze starszymi chłop-cami w koszykówkę, a zimą organizuję pierwszakom śli-zgawki na kartonach i oczy-wiście wojny na śnieżki. I dla odmiany często jest mi żal, że dzwonek dzwoni tak szybko. Mój mąż śmieje się ze mnie weekendami, gdy zaczynam nerwowo dreptać po domu, ponieważ wie, że ja po prostu potrzebuję wyjść na „frímínútur”. Spacer, rower, obojętnie, po prostu przyzwyczaiłam się do łapania dużej ilości zimnego, islandz-kiego powietrza. Mimo to, od dłuższego czasu rzadko jestem choćby przeziębiona.

Na takim spacerze nigdy nie jestem sama, czy słońce, czy deszcz, czy trzydzieści cen-tymetrów topniejącego śnie-gu, po osiedlu zawsze biegają grupki dzieci, spacerują ro-dziny z wózkami, a po dro-dze wesoło kłaniają się starsi ludzie, witając się z każdym przechodniem serdecznym „góðan daginn – dzień dobry”. I choć mało który dzień wy-gląda na „dobry”, nauczyłam się już, że tu jedyna istotna pogoda, to pogoda ducha. Po ogrodach i placach zabaw przemykają zakapturzone gro-madki w kolorowych płasz-czach przeciwdeszczowych i za szerokich kaloszach, a gdy nadchodzą długie noce i słoń-ce nie wychodzi nawet w ca-łości ponad horyzont, rodzice jedynie dopinają swoim po-ciechom odblaski. Nikt też nie chodzi z parasolami, ponieważ szybko porwałby je i powygi-nał wiatr. Zimą natomiast nie da się nie zauważyć, że każde dziecko na Islandii ubrane jest w jednoczęściowy kombine-zon „kuldagallę”, co niespe-cjalnie im się podoba. Czemu? „Bo jest mi za gorąco!”. Obser-wując pełne energii islandzkie

93

dzieci widzę, że to bez wątpie-nia szczęśliwe dzieciństwo. W tym właśnie klimacie napi-sałam dla Was piosenkę „Przy-szła jesień”. Gdybym nadal była drużynową gromady zucho-wej, pewnie śpiewałabym ją z dziećmi na rozgrzewkę przed wyjściem na zbiórkę poza szkołę. Wymyślilibyśmy gesty do każdego wersu i śpie-walibyśmy ile sił w płucach. Drużynową byłam cztery lata i teraz już wiem, że gdybym mogła cofnąć czas i coś zmie-nić, z pewnością robiłabym moim zuchom więcej zbiórek poza harcówką. Nie tylko dla-tego, że jestem praktycznie pewna, że one nie odczuwają zimna aż tak dotkliwie, jak my, ale dlatego, żeby nie zabierać im dzieciństwa. Być może dla Waszych zuchów zbiórka jest jedną z niewielu okazji, żeby tak jak my kiedyś ubru-dzić się w błocie, nazbierać kasztanów, żołędzi, koloro-wych liści, czy poczuć jak pachnie las jesienią. Sami wie-cie, jak dużo czasu dzieci spę-dzają dziś przed telewizorem, z telefonami, ale też na dodatkowych zajęciach,

95

dobrym przykładem tego, że nie ma złej pogody, jest tylko złe nastawienie. Powodzenia! Czuj!

korepetycjach i nad lekcjami. A my jesteśmy osobami, któ-re mają pokazać im ten nasz piękny świat. Więc czy może-my to zrobić, zamykając dzieci w harcówce, gdy tylko pojawią się pierwsze deszcze, wichu-ry i przymrozki? Ja już wiem, że z jesienią, nawet tą późną, burą, zimną i ponurą, można się bardzo polubić. Wystar-czy dobrze rozgrzać się przed wyjściem na chłód i kroczyć przez świat taki, jakim jest.Zachęcam Was do podjęcia takiego wyzwania o każdej porze roku, oczywiście we współpracy z rodzicami Wa-szych zuchów. To da Wam pewność, że każde dziecko jest do takiej zbiórki dobrze przygotowane, ma odpowied-nie ubrania, buty, a jesienią i zimą może nawet dodatkowe suche skarpetki czy rękawiczki. Nic nie stoi też na przeszko-dzie, żeby po powrocie w Kręgu Rady napić się wspólnie herbatki z sokiem malinowym, pokazać swoje jesienne zdo-bycze, powspominać desz-czowe wojaże. A na koniec jeszcze raz zaśpiewać jesieni, żeby wkraczała śmiało w Wasz zuchowy świat, bo jestem

96

„Przyszła jesień”

Kap kap kap kap, zapukał deszcz nieśmiało Dzień dobry zuchy, czy mnie wam brakowało? Dzień dobry deszczu! To całkiem dobra chwila Już późna jesień zbiórki nam umila. Ref. Ja jeszcze sporo pomysłów mam na je-sień Ciepłe kalosze, kasztanów pełną kieszeń Nie straszne mi, kałuże i wichury Ja jestem zuch - do lasu chcę i w góry!

Szu szu szu szu! Zaszumiał wietrzyk na to...Dzień dobry zuchy, przespałem całkiem lato!Dzień dobry wietrze, czekaliśmy na ciebieChcemy by liście fruwały nam po niebie!

Ref. Ja jeszcze sporo pomysłów mam na jesień (…)

Ho ho ho ho! Nad głową chmur nie małoDzień dobry zuchy! Czy słońce dokuczało?Dzień dobry chmurom! Rozgośćcie się nad namiJuż czas na wspólną zabawę pod chmurami.

Ref. Ja jeszcze sporo pomysłów mam na jesień (…)

Nie straszne mi, kałuże i wichury Ja jestem zuch - do lasu chcę i w góry! Szu szu szu szu!

CFCaF CGC

FCGC

aFCGC

97

Zaszumiał wietrzyk na to.. Dzień dobry zuchy, przespałem całkiem lato! Dzień dobry wietrze, czekaliśmy na ciebieChcemy by liście fruwały nam po niebie!

Ref. Ho ho ho ho! Nad głową chmur nie mało Dzień dobry zuchy!Czy słońce dokuczało?Dzień dobry chmurom! Rozgośćcie się nad nami Już czas na wspólny spacer pod chmurami.

98

SprawnośćindywidualnaSaneczkarz

Drużynowa 29 ŚGZ „Leśni Tro-piciele”. Instruktorka Hufca ZHP Świdnica. Prywatnie studentka Technologii Chemicznej na Poli-technice Wrocławskiej

pwd.Małgorzata Kolasa HO

99

Saneczkarz

1. Wiem jak ubrać się kiedy wychodzę na sanki. Narysowałem swój strój.

2. Potrafię kierować sankami, swoje umiejętności zaprezentowałem podczas wyjścia z gromadą na sanki.

Data wydarzenia oraz miejsce: Podpis druha lub druhny:

Podpis druhny lub druha:

100

Saneczkarz

3. Posiadam sanki, na których bezpiecznie zjeżdżam. Oto one:


4. Brałem udział w zawodach saneczkowych mojej gromady.Data zawodów:Miejsce, które zająłem:Podpis druha lub druhny:

101

Saneczkarz

1. Wiem jak ubrać się kiedy wychodzę na sanki. Narysowałem swój strój.


2. Urządziłem pokaz jazdy na sankach (jazda w różnych pozycjach, w kuligu, slalomem, zaprzęgiem).Data wydarzenia oraz miejsce: Podpis druha lub druhny:

102

Saneczkarz

3. Stworzyłem tor do slalomu na sankach, na którym gromada mo-gła ćwiczyć swoje umiejętności kierowania sankami. Podpis druha lub druhny:

4. Pomogłem w organizacji zawodów saneczkowych w mojej gro-madzie.Data zawodów:Miejsce:Liczba uczestników:Nagrodzeni:Podpis druha lub druhny:

5. Posiadam sanki, na których bezpiecznie zjeżdżam. Wiem jak o nie dbać, opiszę jak je konserwuje.


103

Saneczkarz

1. Narysowałem swoje wymarzone sanki:


2. Stworzyłem tor do slalomu na sankach, na którym gromada mogła ćwiczyć swoje umiejętności kierowania sankami. Zaprezentowałem jak prawidłowo powinno to wyglądać.Podpis druha lub druhny:

104

Saneczkarz

3. Zorganizowałem zawody saneczkowe dla mojej gromady. Przy-gotowałem drobne upominki dla zwycięzców.Data zawodów:Miejsce:Sędzia główny zawodów:Liczba uczestników:Nagrodzeni:1.2.3.Podpis druha lub druhny:


105

Saneczkarz

4.Narysowałem plan bezpiecznej górki, gdzie zaznaczyłem podej-ścia dla saneczkarzy, zjazd dla bardziej i mniej zaawansowanych, poczekalnie dla rodziców. Uwzględniłem bezpieczną odległość od ulicy, chodników, płotów, drzew.


106

Saneczkarz

5. Napisałem plan prawidłowej konserwacji i dbania o sanki, który przedstawiłem swojej gromadzie. 1.

2.

3.

4.

5.

6.


107

Saneczkarz

6. Znam jednego znanego saneczkarza, narysowałem jego podobi-znę i przedstawiłem go zuchom na zbiórce.


Krótki opis:

108

Z tekimetodykaZuchowy teatr



109

Jakby tak się zastanowić to większość naszych zabaw z dzieciństwa to był teatr. Zwykły patyk zamieniał się w galopującego rumaka, a z prześcieradła i krzeseł można było zbudować bazę. Zabawa w teatr to esencja dzieciństwa, pobudza wy-obraźnię i napędza nasz mózg do ciężkiej pracy. Ćwiczymy umiejętność rozwiązywania problemów, kontakty społecz-ne, budowanie relacji z innymi ludźmi.

W zuchowej metodyce rozróż-niamy teatr samorodny i teatr wielki. Pierwszy z nich jest bardzo spontaniczny i szybki. Zuchy po zapoznaniu się z tematem szybko ustalają jego ogólny zarys, dobierają potrzebne przedmioty z tego co je otacza. Nie uczą się tek-stu na pamięć – mówią to, co czują w danej chwili lub to, co wcześniej ustaliły w czasie krótkiego przygotowania do inscenizacji. Teatr samo-rodny uczy nas myślenia i szybkiego dostosowywania się do sytuacji. Zuchy muszą ubrać w słowa swoje myśli, czyli mocno pracują nad swo-

imi kompetencjami językowy-mi i prezentacją tematu przed grupą. To cenne umiejętności miękkie, które przydadzą im się w dalszej edukacji szkolnej oraz dorosłym życiu.

Zuchowy teatr wielki to znacz-nie bardziej skomplikowane przedsięwzięcie. To odwzoro-wanie w zabawie z gromadą prawdziwej sztuki teatralnej. Wymaga od nas dłuższego przygotowania i zaangażowa-nia w dekoracje, stroje oraz naukę tekstu. Zwykle zajmuje nam to więcej niż jedną zbiór-kę i jest przygotowywane ze specjalnej okazji lub na podsu-mowanie cyklu sprawnościo-wego czy ważnego wydarze-nia z kolonii zuchowej.

Korzyści płynące z zabaw w teatr:budowanie szacunku do samych siebie,efektywne komunikowanie się,współdziałanie,rozwijanie wyobraźni, pomysłowości i inicjatywy,ćwiczenie pamięci, dykcji, płynności ruchów, gracji,zgranie zespołu i nauka współpracy,

111

przełamywanie nieśmiałości,wychodzenie poza schematy. Teatr zuchowy, zwłaszcza ten samorodny, uczy samorząd-ności. Zuchy samodzielnie do-konują podziału na role, same decydują, jak ma wyglądać ich przedstawienie. Poprzez za-bawę uczą się pracy w grupie, rozwiązywania problemów. Teatr rozwija ich wyobraźnię, twórcze myślenie, daje dzie-ciom okazję do wykazania się na wielu polach.Jaka jest rola drużynowego w tym całym zamieszaniu? Przede wszystkim dostarcza inspiracji swoim podopiecz-nym. To bardzo ważne, żeby znać prawidłowy balans mię-dzy podawaniem narzędzi, a zbytnim wtrącaniem się do pracy zuchów. Większego przygotowania wymaga od kadry gromady stworzenie wielkiego teatru, jednak jeśli mamy czas, warto również mocno zaangażować w tworzenie przedstawienia zuchy. Żeby dzieci czerpały jak najwięcej korzyści z tej formy pracy musi być ona jak naj-mocniej wolna od naszej in-gerencji. Pamiętajmy dla dzie-

ci nie liczy się efekt, a sama zabawa i dążenie do celu. Im lepiej się bawimy tym łatwiej się uczymy. Zamiast drobiazgowo przej-mować się idealnością przed-stawienia warto wpleść w zbiórki ćwiczenia, które dosko-nalą w dzieciach umiejętności teatralne.Zabawy rozwijające umiejęt-ności teatralne:

Lodowe pomniki:Zuchy poruszają się po sali, na ustalony znak wszyscy muszą zamarznąć. Przykłady znaków: dzwonek, tamburyn, muzyka. Ćwiczenie doskonali koncen-trację i koordynację ciała.

Raz, dwa, trzy zabierz klucze baba-jadze:Wariant klasycznej gry raz, dwa, trzy baba jaga patrzy. Jeden zuch– „baba-jaga” – stoi w końcu sali tyłem do groma-dy. Dzieci powoli i po cichu skradają się z drugiego końca pomieszczenia i próbują za-brać klucze śpiącej baba-jadze. Najdrobniejszy dźwięk budzi ją, która odsyła całą grupę na start.

112

Słuchanie:Zuchy siadają w wybranych przez siebie miejscach zu-chówki. Zamykają oczy. Jeden wybrany zuch porusza się bezszelestnie po pomiesz-czeniu. Reszta grupy musi wskazać palcem, gdzie jest poruszająca się osoba. Za pierwszym razem poruszać może się przyboczny lub dru-żynowy, tak żeby stopniować trudność dla dzieci. Na po-czątku kroki powinny być dość głośne, a potem coraz bardziej bezgłośne.

Farma:Zuchy losują małe karteczki z obrazkami różnych zwie-rząt. Na znak drużynowego powinny po cichu wydawać dźwięki zwierząt i dobrać się w odpowiednie zagrody. Aby zwiększyć poziom trudno-ści możemy zawiązać oczy uczestnikom zabawy.

Groźna laguna:Dzielimy zuchy na dwie gru-py. Jedna z nich jest skałami, druga statkami. Skały siadają na podłodze – ich zadaniem jest wydawać dźwięki ostrze-gawcze, kiedy statek zbliża się

niebezpiecznie. Statki poje-dynczo z zamkniętymi oczami płyną przez lagunę. Jeśli statek usłyszy dźwięk ostrzegawczy powinien zmienić kurs, je-śli mimo to wpłynie na skałę zmienia się w nią.

Spacer:Na podłodze lub arkuszu sza-rego papieru napisz w czte-rech polach: szczęśliwy, smut-ny, przestraszony, zły. Wspólnie z zuchami stajemy na jednym z pól odczytujemy uczucie i pokazujemy je w dowolny sposób. Można zmodyfikować zabawę dzieląc zuchy na czte-ry grupy. Każda z nich staje na odpowiednim polu i musi pokazać w formie pantomimy daną emocję. Reszta gromady zgaduje.

Naśladowanie:Podziel zuchy na dwie grupy. Dzieci ustawiają się w dwóch rzędach naprzeciwko siebie. Drużynowy pokazuje, który rząd jest „lustrami”. Lustro na-śladuje ruchy zucha, który stoi naprzeciwko. Na znak druży-nowego rząd zuchów przesu-wa się o jedno lustro w prawo.

113

Plastelina:Jeden zuch jest „rzeźbiarzem”, drugie plasteliną. Najpierw proponujemy dzieciom, by wałkowały plastelinę, ugniata-ły, rozciągały ze zwróceniem uwagi na delikatność ruchów. Następnie „rzeźbiarz” two-rzy swój model, po wykona-niu rzeźby opowiada, co ona przedstawia.

Etapy zajęć teatralnych:

1. Rozgrzewka2. Rozwijanie podstawo-wych umiejętności3. Rozwijanie wyobraźni4. Opowiadanie historii i odkrywanie ról

114

Podsumowanie w pigułce:

Teatr samorodny Teatr wielki

Co to? Krótka spontaniczna inscenizacja tego co zuchy przeżyły lub zobaczyły.

Przygotowane przedstawienie z napisanym scenariu-szem.

Przygotowania Spontaniczne scen-ki odgrywane przez zuchy z minimalnym udziałem kadry.

Przygotowania roz-poczynamy od wy-boru tematu przed-stawienia, najlepiej z zuchami w kręgu rady. Następnie dzie-limy się rolami oraz funkcjami w teatrze, Zuchy tworzą sce-nografię i dekora-cje, robią rekwizyty, stroje, lalki lub inne elementy pozebne do gry, Przygotowa-nia rozciągnięte są na kilka zbiórek, w międzyczasie zuchy uczą się swoich tek-stów na pamięć.

115


Przebieg Zuchy w szóstkach lub innych małych grupach odgrywają krótkie scenki. Naj-częściej jest to ele-ment zbiórki, ściśle związany z cyklem sprawnościowym lub tematem zbiórki pojedynczej.

Zuchy wcześniej przygotowują stroje, dekoracje i uczą się swoich kwestii. Przed przedstawieniem odbywają się próby, a sam teatr odbywa się w uroczysty spo-sób np. z zaproszoną widownią.

Czas trwania Przedstawienie jed-nej scenki ok. 2-4 min.

Długość przedsta-wienia zależy od wa-szej inwencji twór-czej jednak lepiej, żeby nie było dłuż-sze niż 20/30 minut.

Rola drużynowego Zainicjowanie sce-nek, wymyślenie tematu, kontrola czasu trwania przed-stawienia. Daje zu-chom wolną rękę w podziale na role i wymyślaniu scenek. Angażuje się tylko jeśli to koniecznie.

Aktywnie uczest-niczy w zabawie. Drużynowy koordy-nuje przebieg przy-gotowań. Pomaga w tworzeniu scenografii i rekwizytów.

116


Pomysły Szóstki przedstawia-ją:po jednym punkcie Prawa Zucha,po jednej postaci po-znanej na zwiadzie,po jednym przysło-wiu,najlepszą przygodę z rajdu,jedną pożyteczną pracę wykonaną między zbiórkami.

Przedstawienia:gwiazdkowe na spo-tkanie z rodzicami lub szczepem,prezent dla dziadków i babć,zakończenie roku szkolnego, występ na akademii w szkole,z okazji urodzin szczepu.

118

Hydepark

Depresyjna Drużynowaz różowym gwizdkiem

120

Copyright © 2018

Główna Kwatera ZHPul. Marii Konopnickiej 600-491 Warszawawww.zhp.pl

Redakcja:hm. Magdalena Turbasahm. Michał Działowski HR hm. Michał Marcyniukphm. Paulina Bąkowskapwd. Sylwia Twardowskapwd.Małgorzata Kolasa HOpwd. Marta ZiętalKatarzyna HordziejewiczAleksandra Sławińska

Korekta:Wikoria Niedźwiedzcka Opracowanie graficzne:phm. Marta Paluszyńska

Fotografie i grafiki:Agnieszka Madetko-KurczabAleksandra SławińskaMałgorzata KolasaKatarzyna Hordziejewiczhttps://pixabay.com/pl/ https://unsplash.comhttps://zhp.filecamp.comhttp://www.flaticon.com

zima 2019 - Centralny Bank Pomysłów...

Documents

Transcript of zima 2019 - Centralny Bank Pomysłów...