Weeks Brent - Nocny Anioł 01 - Droga Cienia.pdf

BRENT WEEKS

DROGA CIENIA

PRZEŁOŻYŁA MAŁGORZATA STRZELEC

Wydawnictwo MAG

Warszawa 2009

Tytuł oryginału:

The Way of Shadows

Copyright © 2008 by Brent Weeks

Copyright for the Polish translation

© 2009 by Wydawnictwo MAG

Redakcja:

Urszula Okrzeja

Korekta:

Magdalena Górnicka

Projekt okładki:

Peter Cotton

Ilustracja na okładce:

Calvin Chu

Projekt typograficzny, skład i łamanie:

Tomek Laisar Fruń

ISBN 978-83-7480-150-8

Wydanie I

Wydawca:

Wydawnictwo MAG

ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa

tel. (22) 813-47-43, fax (22) 813-47-60

e-mail [email protected]

www.mag.com.pl

Wyłączny dystrybutor:

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Sp. z o.o.

ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.

tel. (22) 721-30-00

www.olesiejuk.pl

Druk i oprawa:

[email protected]

mailto:[email protected]

Dla Kristi -

powiernicy, towarzyszki, najlepszej przyjaciółki, panny młodej.

Wszystkie są dla ciebie.

Spis treści:

1 ....................................................................................................................................... 6

2 ..................................................................................................................................... 10

3 ...................................................................................................................................... 15

4 ...................................................................................................................................... 21

5 ..................................................................................................................................... 27

6..................................................................................................................................... 33

7 ..................................................................................................................................... 38

8 .................................................................................................................................... 44

9..................................................................................................................................... 50

10 ................................................................................................................................... 57

11 ................................................................................................................................... 63

12 ................................................................................................................................... 73

13 ....................................................................................................................................77

14 ................................................................................................................................... 84

15 ................................................................................................................................... 93

16 ................................................................................................................................. 100

17 ................................................................................................................................. 107

18 .................................................................................................................................. 112

19 .................................................................................................................................. 119

20 ................................................................................................................................ 124

21 ................................................................................................................................. 129

22 ................................................................................................................................ 134

23................................................................................................................................. 140

24 ................................................................................................................................. 147

25 .................................................................................................................................. 159

26 ................................................................................................................................ 166

27 .................................................................................................................................. 171

28 ................................................................................................................................. 175

29 ................................................................................................................................. 179

30 ................................................................................................................................ 186

31 ................................................................................................................................. 194

32................................................................................................................................. 205

33 .................................................................................................................................. 215

34 ................................................................................................................................ 221

35 ................................................................................................................................. 230

36 ................................................................................................................................ 235

37 ................................................................................................................................. 243

38 ................................................................................................................................ 246

39 ................................................................................................................................. 251

40 ................................................................................................................................ 259

41 ................................................................................................................................. 266

42 ................................................................................................................................ 272

43 ................................................................................................................................ 280

44 ................................................................................................................................ 290

45 ................................................................................................................................. 299

46 ................................................................................................................................ 310

47 ................................................................................................................................. 320

48 ................................................................................................................................ 327

49 ................................................................................................................................ 336

50 ................................................................................................................................ 344

51 ................................................................................................................................. 348

52 ................................................................................................................................. 357

53 ................................................................................................................................. 366

54 ................................................................................................................................. 372

55 ................................................................................................................................. 380

56 ................................................................................................................................. 393

57 ................................................................................................................................. 405

58 ................................................................................................................................ 413

59 ................................................................................................................................. 418

60 ................................................................................................................................ 421

61 ................................................................................................................................. 430

62 ................................................................................................................................ 436

63 ................................................................................................................................ 445

64 ................................................................................................................................ 456

65 ................................................................................................................................. 461

66 ................................................................................................................................ 467

EPILOG ....................................................................................................................... 473

PODZIĘKOWANIA ..................................................................................................... 482

1

Merkuriusz przykucnął w zaułku; zimne błoto wciskało mu się między palce stóp.

Gapił się na wąską przestrzeń pod murem, próbując zebrać się na odwagę. Słońce nie

wstanie jeszcze przez wiele godzin, a tawerna była pusta. Większość tawern w mieście

miała klepiska, ale tę część Nor zbudowano na podmokłym terenie, a nawet pijacy nie

chcieli pić, stojąc po kostki w błocie. Dlatego tawerny wznosiły się na podpórkach

kilka cali nad ziemią, a podłogę miały z grubych bambusowych tyczek.

Czasem w szczeliny między bambusami wpadały monety, a przestrzeń pod

podłogą była dla większości ludzi za mała, żeby po nie wpełznąć. Duzi z gildii byli za

duzi, a maluchy za bardzo się bały, by wcisnąć się w duszną ciemność zamieszkiwaną

przez pająki, karaluchy, szczury i złośliwe, na wpół dzikie kocury trzymane przez

właścicieli. Najgorszy był nacisk bambusa na plecy, rozpłaszczający cię za każdym

razem, gdy przeszedł nad tobą jakiś klient. Od roku to był ulubiony punkt

Merkuriusza, który jednak nie był już taki drobny jak kiedyś. Ostatnim razem

zaklinował się i całymi godzinami panikował, dopóki nie spadł deszcz i grunt nie

zmiękł pod nim na tyle, że zdołał się wygrzebać.

Dzisiaj było błotniście, zjawiło się niewielu klientów, a Merkuriusz widział, że

kocur gdzieś polazł. Powinno być w porządku. Poza tym Szczur będzie zbierał jutro

opłaty, a Merkuriusz nie miał czterech miedziaków. Nie miał nawet jednego, więc

wybór był niewielki. Szczur nie należał do wyrozumiałych i nie doceniał własnej siły.

Maluchy nie raz umierały po jego laniu.

Odgarniając na boki kopczyki błota, Merkuriusz położył się na brzuchu. Mokra

ziemia w jednej chwili przemoczyła mu cienką, brudną tunikę. Musiał szybko

pracować. Był chudy i gdyby się przeziębił, miałby marne szanse na wylizanie się z

choroby.

Poruszając się w ciemnościach, zaczął się rozglądać za błyskiem metalu. W

tawernie nadal płonęło kilka lamp, więc światło sączące się przez szczeliny oświetlało

błoto i stojącą wodę, rzucając na nie dziwne prostokąty. Ciężkie bagienne opary

unosiły się w snopach światła tylko po to, żeby zaraz znowu opaść. Pajęczyny

drapowały się na twarzy chłopca i rwały. Nagle Merkuriusz poczuł szczypanie na

karku.

Zamarł. Nie, tylko mu się wydawało. Powoli wypuścił powietrze. Coś zalśniło i

wreszcie złapał pierwszego miedziaka. Chłopak prześlizgnął się do nieoheblowanej

belki sosnowej, pod którą ugrzązł ostatnim razem, i odgarniał błoto, dopóki woda nie

zaczęła wypełniać zagłębienia. Szczelina była tak wąska, że musiał obrócić głowę na

bok, żeby się przecisnąć. Wstrzymując oddech i wciskając twarz w mulistą wodę,

zaczął powoli pełznąć.

Głowa i ramiona przeszły, ale wtedy kikut gałęzi zaczepił się o tunikę, rozerwał

materiał i dźgnął go w plecy. Merkuriusz omal nie krzyknął i natychmiast ucieszył się,

że tego nie zrobił. Przez szeroką szparę między bambusowymi tyczkami zobaczył

siedzącego przy barze mężczyznę, który nadal pił. W Norach trzeba szybko oceniać

ludzi. Nawet jeśli masz zręczne ręce jak Merkuriusz, gdy kradniesz dzień w dzień, w

końcu ktoś cię złapie. Wszyscy kupcy tłukli szczury z gildii, które ich okradały.

Musieli, jeśli miało im zostać coś z towarów na sprzedaż. Dowcip polegał na tym, żeby

wybierać tych handlarzy, którzy zdzielą cię tak, żebyś następnym razem nie dobierał

się do ich straganu. Niestety, zdarzali się też tacy, którzy bili tak mocno, że już nie

wchodził w grę żaden następny raz. Merkuriuszowi wydawało się, że dostrzega

życzliwość, smutek i samotność tego chudego mężczyzny. Mógł być około trzydziestki;

nosił niechlujną jasną brodę i ogromny miecz przy biodrze.

- Jak możesz mnie opuścić? - szepnął mężczyzna, tak cicho, że Merkuriusz

ledwo wychwycił słowa; w lewej ręce trzymał kufel, a w prawej coś, czego Merkuriusz

nie mógł dojrzeć. - Po tych wszystkich latach służby jak możesz mnie opuścić? To z

powodu Vondy?

Coś połaskotało Merkuriusza w łydkę. Zignorował to. Na pewno znowu mu się

wydawało. Sięgnął za siebie, żeby odczepić tunikę. Musiał poszukać monet i wynosić

się stąd.

Coś ciężkiego upadło na podłogę nad Merkuriuszem, wpychając mu twarz w

wodę i wyciskając dech z piersi. Sapnął i niewiele brakowało, a wciągnąłby do płuc

wodę.

- No, proszę, proszę, Durzo Blint, nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać -

usłyszał Merkuriusz.

Przez szpary nie było widać tego mężczyzny, tylko jego obnażony sztylet.

Musiał zeskoczyć z belki pod sufitem.

- Ej, pierwszy jestem gotów uznać, że ktoś blefuje, ale trzeba było widzieć

Vondę, kiedy się zorientowała, że nie zamierzasz jej ratować. Prawie sobie oczy

wypłakałem.

Chudy mężczyzna odwrócił się. Mówił powoli, łamiącym się głosem:

- Dzisiejszego wieczoru zabiłem sześciu ludzi. Na pewno chcesz powiększyć tę

liczbę do siedmiu?

Do Merkuriusza powoli dotarło, o czym mówią. Tykowaty mężczyzna był

siepaczem, Durzo Blintem. Można powiedzieć, że siepacz to zabójca, mniej więcej tak

jak tygrys jest kociakiem. Pośród siepaczy Durzo Blint był bezsprzecznie najlepszy.

Albo - jak to mówiła głowa gildii Merkuriusza - ci, którzy mieli na ten temat inne

zdanie, nie żyli zbyt długo. A ja pomyślałem, że Durzo Blint wygląda na życzliwego?

Znowu poczuł swędzenie na łydce. Wcale mu się nie wydawało. Coś pełzło w

nogawce jego spodni. Miał wrażenie, że to coś dużego, ale nie tak wielkiego jak

karaluch. Z przerażeniem ocenił ciężar - pająk, biały wilkosz. Jego jad rozpuszczał

ciało w powoli rozszerzającym się kręgu. Po ukąszeniu nawet z pomocą uzdrowiciela

dorosły mógł co najwyżej liczyć na to, że straci tylko kończynę. Szczur z gildii nie

miałby tyle szczęścia.

- Blint, będziesz miał fart, jeśli nie obetnę ci głowy po tym wszystkim, co

wypiłeś. Tylko przez ten czas, kiedy cię obserwowałem, wypiłeś...

- Osiem kufli. A wcześniej jeszcze cztery.

Merkuriusz się nie poruszył. Jeśli gwałtownie ściśnie nogi, żeby zabić pająka,

zachlupocze woda i mężczyźni zorientują się, że ktoś tu siedzi. Nawet jeśli Durzo Blint

wyglądał na miłego, nosił okropnie duży miecz, a Merkuriusz wiedział, że lepiej nie

ufać dorosłym.

- Blefujesz - powiedział mężczyzna, ale w jego głosie było słychać strach.

- Nie blefuję - odparł Durzo Blint. - Dlaczego nie zaprosisz do środka swoich

przyjaciół?

Pająk szedł po wewnętrznej stronie uda Merkuriusza. Trzęsąc się, chłopak

podwinął tunikę na plecach i rozciągnął pas spodni, zostawiając szczelinę i modląc

się, żeby pająk wyszedł tamtędy.

Nad nim zabójca przyłożył dwa palce do ust i zagwizdał. Merkuriusz nie

zauważył, żeby Durzo się poruszył, ale gwizd skończył się charkotem i chwilę potem

ciało zabójcy zwaliło się na podłogę. Rozległy się krzyki, kiedy otworzyły się frontowe i

tylne drzwi. Tyczki uginały się i podskakiwały. Skupiając się, żeby nie trącić pająka,

Merkuriusz nie drgnął, nawet kiedy upadek kolejnego ciała wepchnął mu na chwilę

twarz pod wodę.

Pająk przelazł mu po tyłku i potem na jego kciuk. Powolutku Merkuriusz

przeniósł rękę, żeby widzieć wilkosza. Miał rację. To był biały wilkosz o odnóżach

długich jak kciuk chłopaka. Strząsnął go i natychmiast roztarł palce, upewniając się,

że nie został ukąszony.

Sięgnął do drzazgi, o którą zaczepił tuniką, i oderwał ją. Dźwięk rozległ się

bardzo głośno w nagłej ciszy, która zapadła na górze.

Merkuriusz nikogo nie widział przez szczeliny. Kilka kroków dalej coś

skapywało z bambusa do kałuży. Było za ciemno, żeby zobaczyć co, ale nie

potrzebował wielkiej wyobraźni, by się domyślić.

Zapanowała upiorna cisza. Gdyby któryś z mężczyzn przeszedł po podłodze, jęk

deszczułek i uginanie się bambusa zdradziłyby go. Cała walka trwała może ze

dwadzieścia sekund, a Merkuriusz był pewien, że nikt nie wyszedł z tawerny.

Pozabijali się nawzajem?

Zrobiło mu się zimno, i to nie tylko od wody. Śmierć to chleb powszedni w

Norach, ale nigdy nie widział, żeby tylu ludzi zginęło tak szybko i tak łatwo.

Nawet uważając na pająka, w kilka minut Merkuriusz zebrał sześć miedziaków.

Gdyby był odważniejszy, obrobiłby trupy w tawernie, ale nie wierzył, że Durzo Blint

nie żyje. Może był demonem, jak mówiły inne szczury. Może stał na zewnątrz i czekał,

żeby zabić Merkuriusza za szpiegowanie.

Z piersią zaciśniętą ze strachu Merkuriusz zawrócił i popełzł do swojej dziury.

Sześć miedziaków to niezły wynik. Opłata wynosiła tylko cztery, więc będzie mógł

kupić jutro chleb, którym podzieli się z Jarlem i Laleczką.

Był raptem o stopę od wyjścia, kiedy coś jasnego zabłysło tuż przed jego nosem.

Znalazło się tak blisko, że Merkuriusz potrzebował chwili, by zogniskować wzrok. To

był ogromny miecz Durzo, który przebił się przez podłogę i wbił w błoto, zagradzając

chłopakowi drogę ucieczki.

Tuż nad Merkuriuszem, po drugiej stronie podłogi Durzo Blint szepnął:

- Nigdy nikomu o tym nie mów. Zrozumiano? Robiłem gorsze rzeczy niż

zabijanie dzieci.

Miecz zniknął, a Merkuriusz wypełzł spod podłogi. Przebiegł wiele mil, nim się

zatrzymał.

2

Cztery miedziaki! Cztery! To nie są cztery. - Twarz Szczura była tak czerwona z

wściekłości, że pryszcze wyglądały jak rozrzucone białe plamki. Złapał Jarla za tunikę

i podniósł. Merkuriusz schował głowę. Nie mógł na to patrzeć.

- To są cztery! - wrzasnął Szczur, aż trysnęła ślina.

Uderzył Jarla w twarz i Merkuriusz zdał sobie sprawę, że to jest przedstawienie.

Nie samo bicie - Szczur naprawdę uderzył Jarla - ale bił go otwartą ręką. Żeby był

głośniejszy dźwięk. Szczur nie zwracał uwagi na Jarla. Obserwował resztę gildii,

rozkoszując się ich strachem.

- Kto następny? - zapytał, puszczając Jarla.

Merkuriusz szybko wyszedł, żeby Szczur nie kopnął przyjaciela. Mając raptem

szesnaście lat, Szczur już był wielki jak mężczyzna, i tłusty, co wyróżniało go wśród

dzieci niewolników.

Merkuriusz podał cztery miedziaki.

- Osiem, śmieciu - powiedział Szczur, zbierając monety z jego dłoni.

- Osiem?

- Musisz zapłacić za Laleczkę.

Merkuriusz rozejrzał się, szukając pomocy. Paru dużych kręciło się i patrzyło po

sobie, ale żaden nie odezwał się nawet słowem.

- Jest za mała - powiedział Merkuriusz. - Maluchy nie płacą, dopóki nie skończą

ośmiu lat.

Uwaga wszystkich skupiła się na Laleczce, która siedziała w brudnym zaułku.

Dostrzegła spojrzenia i oklapła, skurczyła się w sobie. Laleczka była drobna i miała

ogromne oczy, ale pod warstwą brudu jej twarz była ładna, idealna, jak sugerowało jej

przezwisko.

- Mówię, że ma osiem lat, chyba że ona powie inaczej. - Szczur zerknął na nią

lubieżnie. - No, powiedz, Laleczko. Powiedz, albo zleję twojego chłopaka.

Oczy Laleczki robiły się coraz większe i większe, a Szczur tylko się zaśmiał.

Merkuriusz nie zaprotestował, nie wtrącił, że Laleczka jest niemową. Szczur o tym

wiedział. Wszyscy wiedzieli. Ale Szczur był Pięścią. Odpowiadał tylko przez

Ja’lalielem, a Ja’laliela tu nie było.

Szczur przyciągnął do siebie Merkuriusza i zniżył głos.

- Dlaczego nie dołączysz do moich ślicznych chłopaczków, Merkur? Oni już nie

muszą płacić.

Merkuriusz próbował się odezwać, ale gardło mu się zacisnęło i tylko pisnął.

Szczur znowu się zaśmiał i wszyscy dołączyli do niego, niektórzy ciesząc się z

upokorzenia Merkuriusza, inni mając nadzieję, że to wprawi Szczura w dobry humor,

nim przyjdzie ich kolej. Merkuriusz zapałał dziką nienawiścią. Nienawidził Szczura,

nienawidził gildii, nienawidził samego siebie.

Odchrząknął raz jeszcze. Szczur zauważył jego spojrzenie i uśmiechnął się

krzywo. Był wielki, ale nie był głupi. Wiedział, jak daleko może się posunąć. Wiedział,

że Merkuriusz się ukorzy ze strachu jak wszyscy inni.

Merkuriusz splunął mu w twarz.

- Goń się, Szczurza Mordo.

Zapadła cisza, która trwała wieczność. Złota chwila zwycięstwa. Merkuriusz

miał wrażenie, że słyszy, jak wszystkim opadają szczęki. Zaczął odzyskiwać zdrowy

rozsądek, gdy nagle Szczur rąbnął go pięścią w ucho. Czarne kleksy zaplamiły świat,

kiedy Merkuriusz padł na ziemię. Zamrugał, patrząc na Szczura, którego czarne włosy

jaśniały jak aureola na tle słońca, i zrozumiał, że zaraz umrze.

- Szczurze! Szczurze, jesteś mi potrzebny.

Merkuriusz przeturlał się i zobaczył Ja’laliela, który wychodził z domu gildii.

Jego bladą skórę pokrywały kropelki potu, chociaż dzień nie był upalny. Zakaszlał.

- Szczurze! Ale już!

Szczur otarł twarz, a widok jego wściekłości, kiedy tak nagle gasła, był niemal

równie przerażający jak widok, kiedy nagle wzbierała. Ze spokojną już twarzą tylko

uśmiechnął się do Merkuriusza. Po prostu się uśmiechnął.

***

- Hejka, Jay-Oh - powiedział Merkuriusz.

- Hejka, Merkur - odpowiedział Jarl, podchodząc do przyjaciela i Laleczki. -

Wiesz, jesteś mniej więcej tak samo mądry jak pudło kłaków. Latami będą go nazywać

Szczurzą Mordą za jego plecami.

- Chciał, żebym został jedną z jego dziewczynek.

Stali pod ścianą kilka przecznic dalej i dzielili się czerstwym bochenkiem, który

kupił Merkuriusz. Zapachy z piekarni, chociaż w południe już mniej intensywne,

zabijały smród ścieków, stosów gnijących śmieci na brzegach rzeki, zjełczały fetor

uryny i mózgów z garbarni.

O ile ceurańska architektura sprowadzała się do bambusa, ścian i przepierzeń z

ryżowych włókien, o tyle cenaryjska była surowsza, cięższa i brakowało jej

wyrafinowanej prostoty projektów ceurańskich. O ile alitaerańska architektura to sam

granit i sosna, o tyle cenaryjska nie robiła takiego wrażenia i nie miała wytrzymałości

budowli alitaerańskich. O ile osseińska architektura to były wysmukłe wieże i

wznoszące się łuki, o tyle cenaryjska architektura wzbijała co najwyżej na jedno piętro

w wypadku kilku dworków arystokratów po wschodniej stronie. Cenaryjskie budowle

były krępe, wilgotne, tanie i niskie, zwłaszcza w Norach. Nigdy nie używano dwa razy

droższego budulca, nawet jeśli był cztery razy trwalszy. Cenaryjczycy nie myśleli

perspektywicznie, bo i żyli krótko. Budowano często z bambusa i włókien ryżowych,

bo jedno i drugie rosło w pobliżu, zdarzał się też granit i sosna, które znajdowano

niewiele dalej, ale nie istniało coś takiego jak styl cenaryjski. W ciągu ostatnich

wieków zbyt wiele razy podbijano ten kraj, żeby jego mieszkańcy mogli się szczycić

czymś więcej niż tym, że przetrwali. A w Norach nawet nie wiedziano co to duma.

Merkuriusz z roztargnieniem rozerwał bochenek na trzy części i skrzywił się.

Dwa były mniej więcej tej samej wielkości, a trzeci mniejszy. Położył jeden większy na

nodze, a drugi duży kawałek podał Laleczce, która nie odstępowała go na krok. Już

miał podać mniejszą cząstkę Jarlowi, kiedy zobaczył, że Laleczka krzywi się z

dezaprobatą.

Westchnął i wziął mały kawałek dla siebie. Jarl nawet tego nie zauważył.

- Lepiej być jedną z jego dziewczynek niż nieboszczykiem - stwierdził Jarl.

- Nie skończę jak Bim.

- Merkur, gdy Ja’laliel wykupi apelację, Szczur zostanie głową gildii. Masz

jedenaście lat. Zostało pięć do apelacji. Nie dożyjesz tego. Szczur już zadba, żeby w

porównaniu z tobą Bim wyszedł na szczęściarza.

- Więc co mam zrobić?

Zwykle to była ulubiona chwila dnia Merkuriusza. Przebywał z dwiema

osobami, których nie musiał się bać, i uciszał uporczywe nawoływanie głodu. Ale teraz

chleb smakował jak wióry. Chłopak zagapił się na rynek, nawet nie dostrzegając

handlarki rybami, która biła męża.

Jarl uśmiechnął się - zęby błyszczały bielą na tle czarnej, ladeskiej skóry.

- Jeśli zdradzę ci sekret, nie wygadasz się?

Merkuriusz rozejrzał się i pochylił do przyjaciela. Głośne chrupanie chleba i

mlaskanie obok powstrzymało go.

- No, ja owszem, ale nie wiem, czy Laleczka.

Obaj spojrzeli na dziewczynkę, która gryzła piętkę chleba. Połączenie

okruszków na jej twarzy i wściekłej miny sprawiło, że zawyli ze śmiechu.

Merkuriusz zmierzwił jej blond czuprynę i, kiedy nadal się krzywiła, przytulił

ją. Odpychała go, ale gdy zabrał rękę, nie odsunęła się. Spojrzała na Jarla

wyczekująco.

Jarl uniósł tunikę i zdjął szmatę, którą obwiązał się jak szarfą.

- Nie będę taki, jak reszta. Nie pozwolę, żeby wszystko w życiu po prostu mi się

przydarzyło. Wyrwę się.

Rozwinął szarfę. W fałdach ukryto tuzin miedziaków, cztery srebrniki i - co

niewiarygodne - dwa złote gundery.

- Cztery lata. Oszczędzałem cztery lata. - Dorzucił kolejne dwa miedziaki do

szarfy.

- Chcesz powiedzieć, że za każdym razem, kiedy Szczur cię lał, bo się nie

opłacałeś, miałeś to?

Jarl uśmiechnął się i powoli Merkuriusz zaczynał rozumieć. Lanie to mała cena

za nadzieję. Po pewnym czasie większość szczurów z gildii więdła i pozwalała, żeby

życie ich zniszczyło. Stawali się zwierzętami. Albo wariowali jak Merkuriusz dzisiaj i

dawali się zabić.

Patrząc na ten skarb, część Merkuriusza chciała uderzyć Jarla, złapać szarfę i

uciec. Dzięki tym pieniądzom mógłby się wyrwać, kupić sobie ubranie zamiast tych

szmat, wpłacić czesne i zacząć terminować u kogoś, u kogokolwiek. Może nawet u

Durzo Blinta, jak wiele razy powtarzał Jarlowi i Laleczce. I wtedy zobaczył Laleczkę.

Zdawał sobie sprawę, jak by na niego patrzyła, gdyby ukradł tę szarfę pełną życia.

- Jeśli ktokolwiek z nas ma się wyrwać z Nor, to właśnie ty, Jarl. Zasługujesz na

to. Masz jakiś plan?

- Zawsze. - Jego brązowe oczy zabłysły. - Chcę, żebyś ty je wziął, Merkur. Jak

tylko dowiemy się, gdzie mieszka Durzo Blint, wyciągniemy cię stąd. W porządku?

Merkuriusz spojrzał na stos monet. Cztery lata. Dziesiątki ciosów. Nie tylko nie

wiedział, czy poświęciłby tyle dla Jarla, ale nawet kusiło go przez chwilę, żeby ukraść

te pieniądze. Nie potrafił powstrzymać łez. Tak strasznie się zawstydził. Tak bardzo

się bał. Bał się Szczura. Bał się Durzo Blinta. Zawsze się bał. Ale jeśli się wydostanie,

będzie mógł pomóc Jarlowi. A Blint nauczy go zabijać.

Merkuriusz spojrzał na Jarla, nie ośmielając się zerknąć na Laleczkę, bo bał się

tego, co może się kryć w jej wielkich, brązowych oczach.

- Wezmę je.

I wiedział, kogo pierwszego zabije.

3

Durzo Blint podciągnął się na niewysoki mur wokół posiadłości i obserwował

przechodzącego strażnika. Idealny strażnik, pomyślał Durzo: trochę powolny, bez

wyobraźni, obowiązkowy. Przeszedł swoje trzydzieści dziewięć kroków, podrapał się

po brzuchu pod przeszywanicą, rozejrzał się na wszystkie strony i znowu ruszył.

Trzydzieści pięć. Trzydzieści sześć. Durzo wychylił się z cienia, jaki rzucała

postać mężczyzny, i ostrożnie opuścił się nad krawędź chodnika. Trzymał się muru

koniuszkami palców.

Teraz. Puścił się i zeskoczył na trawę akurat, kiedy strażnik uderzył końcem

halabardy o drewniany chodnik. Durzo i tak wątpił, żeby strażnik go usłyszał, ale w

fachu siepacza paranoja rodziła perfekcję. Dziedziniec był mały, a dom niewiele

większy. Zbudowano go na modłę ceurańską z przeświecającymi ścianami z papieru

ryżowego. Bezlistne cyprysy i białe cedry tworzyły drzwi i łuki, a tańszej, miejscowej

sosny użyto do framug i podłóg. Dom był spartański, jak wszystkie ceurańskie domy,

co pasowało do natury wojskowego generała Agona i jego ascetycznego charakteru. A

co więcej, odpowiadało jego budżetowi. Mimo rozlicznych sukcesów generała, król

Davin nigdy nie nagrodził go należycie - po części z tego powodu zjawił się tu dziś

siepacz.

Durzo wypatrzył otwarte okno na pierwszym piętrze. Żona generała spała w

łóżku - gospodarze nie byli aż tak ceurańscy, żeby spać na marach. Ale byli

wystarczająco biedni, żeby korzystać z materaca wypchanego raczej słomą niż

puchem. Żona generała była prostą kobietą; pochrapywała cicho i wyciągnęła się

prawie pośrodku łóżka, zamiast trzymać się swojej połowy. Pościel po stronie, do

której leżała zwrócona twarzą, była wzburzona.

Siepacz wślizgnął się do pokoju, posługując się Talentem, aby wytłumić odgłos

kroków na drewnianej podłodze.

Ciekawe. Szybkie spojrzenie wystarczyło, by potwierdzić, że generał nie

przychodził do tej sypialni tylko po to, żeby dopełnić nocnych obowiązków

małżeńskich. Oni naprawdę sypiali razem. Może generał był jeszcze biedniejszy niż

podejrzewali ludzie.

Durzo zmarszczył brwi pod maską. Nie potrzebował takich szczegółów.

Wyciągnął krótki, zatruty nóż i podszedł do łóżka. Kobieta niczego nie poczuje.

Zatrzymał się. Kobieta spała odwrócona w stronę wzburzonej pościeli. Spała

blisko przy mężu. Nie na drugim krańcu łóżka, jak kobieta, która tylko wypełnia

małżeńskie powinności.

To było małżeństwo z miłości. Po zabiciu jej Aleine Gunder planował

zaproponować generałowi ponowny ślub z bogatą arystokratką. Ale generał, który

ożenił się z nisko urodzoną kobietą z miłości, zareaguje zupełnie inaczej na śmierć

żony niż mężczyzna, który ożenił się wiedziony ambicją.

Idiota. Księcia tak pożerały własne ambicje, że wszystkich innych oceniał tą

samą miarą. Siepacz schował nóż i wyszedł na korytarz. Musiał się dowiedzieć, gdzie

jest generał. Natychmiast.

- Niech to szlag, człowieku! Król Davin umiera. Zdziwiłbym się, gdyby został

mu jeszcze tydzień.

Ktokolwiek to mówił, miał świętą rację. Siepacz podał dzisiejszego wieczoru

królowi ostatnią dawkę trucizny. Władca umrze, nim nastanie świt, zostawiając tron

dwóm rywalom, z których jeden był silny i sprawiedliwy, a drugi słaby i zepsuty.

Półświatek Sa’kagé oczywiście był zainteresowany wynikiem sporu.

Głos dochodził z pokoju audiencyjnego na dole. Siepacz pospiesznie doszedł do

końca korytarza. Dom był tak mały, że pokój audiencyjny pełnił też funkcję gabinetu.

Durzo miał doskonały widok na obu mężczyzn.

Generał Brant Agon miał siwiejącą brodę, krótko przycięte włosy, których nie

czesał. Poruszał się nerwowo, zawsze mając wszystko na oku. Był szczupły i żylasty, a

nogi miał trochę krzywe po latach spędzonych w siodle.

Mężczyzną, który siedział naprzeciwko niego, był diuk Regnus Gyre. Fotel z

wysokim zagłówkiem zaskrzypiał, gdy diuk się poruszył. Był potężnie zbudowany,

wysoki i szeroki w barach, a niewiele z jego masy stanowił tłuszcz. Splótł palce na

brzuchu.

Na Anioły Nocy. Mógłbym zabić ich obu i od razu zakończyć zmartwienia

Dziewiątki.

- Oszukujemy samych siebie, Brant? - zapytał diuk Gyre.

Generał nie odpowiedział natychmiast.

- Mój panie...

- Nie, Brant. Potrzebuję twojej opinii jako przyjaciela, nie wasala.

Durzo podkradł się bliżej. Powoli, ostrożnie, wyjął zatrute noże do rzucania.

- Jeśli nic nie zrobimy - powiedział generał - Aleine Gunder zostanie królem. To

słaby, plugawy, zdradziecki człowiek. Sa’kagé już trzyma w ręku całe Nory; królewskie

patrole nie schodzą z głównych dróg, a dobrze wiesz, że na pewno będzie jeszcze

gorzej. Igrzyska Śmierci umocniły Sa’kagé. Aleine nie ma wystarczającej siły woli,

nawet nie zamierza przeciwstawić się Sa’kagé teraz, chociaż jeszcze moglibyśmy je

wykorzenić. Więc czy oszukujemy się, myśląc, że byłbyś lepszym królem? W żadnym

wypadku. Ze wszech miar tron należy się tobie.

Blint prawie się uśmiechnął. Panowie świata przestępczego, Dziewiątka Sa’kagé

zgodziłaby się z każdym słowem - i właśnie dlatego Blint miał zadbać, żeby Regnus

Gyre nie został królem.

- A od strony taktycznej? Dalibyśmy radę tego dokonać?

- Z minimalnym rozlewem krwi. Diuk Wesseros przebywa poza krajem. Mój

własny regiment stacjonuje w mieście. Ludzie wierzą w ciebie, mój panie.

Potrzebujemy mocnego króla. Dobrego króla. Potrzebujemy ciebie, Regnusie.

Diuk Gyre spojrzał na dłonie.

- A rodzina Aleine'a? Czy wlicza się do tego „minimalnego rozlewu krwi"?

- Chcesz znać prawdę? - Generał ściszył głos. - Tak. Nawet jeśli nie wydamy

takiego rozkazu, jeden z naszych ludzi zabije ich, żeby cię chronić, choćby to

oznaczało dla niego stryczek. Tak bardzo w ciebie wierzą.

Diuk Gyre westchnął.

- Więc pytanie: czy dobro wielu w przyszłości warte jest zabicia kilkorga w tej

chwili.

Ile czasu upłynęło, odkąd miałem takie skrupuły? Durzo ledwo zapanował nad

pokusą, żeby rzucić sztyletami.

Wstrząsnęła nim raptowna wściekłość. Co jest grane?

Chodziło o Regnusa. Ten człowiek przypominał mu innego króla, któremu

kiedyś służył. Króla, który był wart tej służby.

- Sam musisz odpowiedzieć na to pytanie, mój panie - odparł generał Agon. -

Ale, za pozwoleniem, czy to pytanie to naprawdę kwestia filozoficzna?

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Nadal kochasz Nalię, prawda?

Nalia była żoną Aleine'a Gundera.

Regnus spojrzał na niego zaskoczony.

- Byłem jej przyrzeczony przez dziesięć lat. Byliśmy dla siebie pierwszymi

kochankami.

- Mój panie, wybacz, to nie moja...

- Nie, Brant. Nigdy o tym nie mówiłem. A skoro mam zdecydować, czy być

mężczyzną, czy królem, pozwól mi mówić. - Wziął głęboki wdech. - Minęło piętnaście

lat, odkąd ojciec Nalii zerwał nasze zaręczyny i oddał jej rękę Aleine'owi. Powinienem

już to przeboleć. I rzeczywiście już mi przeszło, poza tymi chwilami, kiedy widzę ją z

dziećmi i muszę sobie wyobrażać, jak dzieli łoże z Aleinem Gunderem. Jedyna radość,

jaką dało mi własne małżeństwo, to mój syn, Logan. Wątpię, żeby jej układało się

dużo lepiej.

- Mój panie, zważywszy, że oboje zostaliście zmuszeni do ślubów, nie mógłbyś

się rozwieść z Catrinną i ożenić...

- Nie. - Regnus pokręcił głową. - Dzieci królowej zawsze będą stanowić

zagrożenie dla mojego syna, niezależnie od tego, czy je wygnam, czy adoptuję.

Najstarszy syn Nalii ma czternaście lat, za dużo, by zapomniał, że był mu pisany tron.

- Sprawiedliwość jest po twojej stronie, mój panie. I kto wie, kiedy już

zasiądziesz na tronie, może pojawi się jakieś rozwiązanie, którego na razie nie

dostrzegamy?

Regnus niechętnie pokiwał głową, najwyraźniej świadom, że trzyma w swoich

rękach życie setek, jeśli nie tysięcy ludzi, chociaż nie wiedział, że trzyma też własne.

Jeśli zaplanuje teraz rebelię, to przysięgam na Anioły Nocy, od razu go zabiję. Teraz

służę tylko Sa’kagé. I sobie. Zawsze sobie.

- Niech mi wybaczą ci, którzy dopiero mają się narodzić - powiedział Regnus

Gyre z oczami błyszczącymi od łez. - Ale nie popełnię morderstwa w imię tego, co

może się wydarzyć. Nie potrafię. Złożę przysięgę lenniczą.

Siepacz wsunął sztylety z powrotem do pochew, ignorując pomieszane uczucie

ulgi i rozpaczy.

To przez tę przeklętą kobietę. To ona mnie zniszczyła. Zniszczyła wszystko.

***

Blint dostrzegł zasadzkę z pięćdziesięciu kroków i wszedł prosto w jej paszczę.

Słońcu brakowała jeszcze godzina do wstania i jedyni ludzie na wijących się uliczkach

Nor to byli kupcy, którzy zasnęli tam, gdzie nie powinni, i teraz spieszyli do domów i

swoich żon.

Szczury z gildii - Czarnego Smoka sądząc po znakach, które minął - chowały się

przy przewężeniu w zaułku, skąd mogły wyskoczyć, zamknąć oba wyloty uliczki i

zaatakować z niskich dachów.

Udał, że ma chore prawe kolano, owinął się szczelnie płaszczem i naciągnął

kaptur na twarz. Kiedy, kuśtykając, szedł prosto w pułapkę, jeden ze starszych

dzieciaków - duży, jak je nazywano - wskoczył do zaułka przed nim i zagwizdał,

wymachując zardzewiałą szablą. Szczury z gildii otoczyły siepacza.

- Sprytnie - powiedział Durzo. - Trzymacie straż przed świtem, kiedy większość

gildii śpi, więc możecie dorwać paru klocków, którzy całą noc byli na dziwkach. Tacy

wolą nie tłumaczyć się z siniaków po bitce przed żonami, więc po prostu oddadzą

wam monety. Nieźle. Czyj to pomysł?

- Merkuriusza - powiedział duży, wskazując na postać za siepaczem.

- Zamknij się, Roth! - krzyknął szef gildii.

Siepacz spojrzał na małego chłopca na dachu. Trzymał uniesiony kamień, a

jego bladoniebieskie oczy uważnie patrzyły, gotowe. Wydawał się skądś znajomy.

- Och, i teraz go wsypałeś - oznajmił Durzo.

- Ty też się zamknij! - powiedziała głowa gildii, potrząsając szablą. - Oddawaj

sakiewkę, bo cię zabijemy.

- Ja’laliel - odezwał się czarny szczur gildyjny - on powiedział „klocki". Kupiec

by nie wiedział, że tak ich nazywamy. Musi być z Sa’kagé.

- Zamknij się, Jarl! Potrzebujemy kasy. - Ja’laliel zakaszlał i splunął krwią. -

Daj nam po prostu swoją...

- Nie mam na to czasu. Przesuń się - odparł Durzo.

- Oddawaj...

Siepacz skoczył naprzód, lewą ręką wykręcił Ja’lalielowi dłoń od szabli, złapał

broń i obrócił się. Prawym łokciem wyrżnął głowę gildii w skroń, ale powstrzymał cios

na tyle, żeby nie zabić dzieciaka.

Zanim szczury zdążyły się wzdrygnąć, było po walce.

- Powiedziałem, że nie mam na to czasu - powtórzył Durzo. Odrzucił kaptur.

Wiedział, że nie wygląda szczególnie imponująco. Był tykowaty, miał ostre rysy,

włosy ciemny blond i rzadką, jasną brodę na nieco ospowatych policzkach. Ale równie

dobrze mógłby mieć trzy głowy, sądząc po tym, jak dzieciaki się wzdrygnęły.

- Durzo Blint - mruknął Roth.

Kamienie uderzyły o ziemię.

- Durzo Blint. - Imię rozległo się echem wśród szczurów. Siepacz zobaczył

strach i podziw w ich oczach. Właśnie próbowali obrobić legendę. Uśmiechnął się

krzywo.

- Naostrz to. Tylko amator pozwala, żeby jego broń zardzewiała.

Rzucił szablę do rynsztoka pełnego ścieków. A potem przeszedł przez tłum.

Dzieciaki rozbiegły się, jakby mógł je zabić wszystkie naraz.

Merkuriusz patrzył, jak siepacz odchodzi, znika w porannej mgle, jak znikało

tyle innych nadziei w odpływie, jakim były Nory. Durzo Blint był wszystkim, czym nie

był Merkuriusz. Był potężny, niebezpieczny, pewny siebie, budził lęk. Był jak bóg.

Patrzył na całą gildię, która stanęła przeciwko niemu - nawet na dużych, takich jak

Roth, Ja’laliel czy Szczur - i był rozbawiony! Rozbawiony! Pewnego dnia, przysiągł

sobie Merkuriusz. Nie śmiał nawet pomyśleć całego zdania, bo a nuż Blint wyczułby

jego czelność, ale marzył o tym każdą cząstką ciała. Pewnego dnia.

A kiedy Blint oddalił się na tyle, żeby niczego nie zauważyć, Merkuriusz ruszył

za nim.

4

Dwóch mięśniaków strzegących podziemnej komnaty Dziewiątki obrzuciło Durzo

kwaśnym spojrzeniem. Byli bliźniakami i dwoma największymi facetami w Sa’kagé.

Każdy miał wytatuowaną błyskawicę na czole.

- Broń? - zapytał jeden z nich.

- Szmaja - powitał go Durzo, odpinając miecz, wyjmując trzy sztylety, strzałki

przymocowane do nadgarstka i kilka szklanych kulek, które nosił przy drugiej ręce.

- Ja jestem Szmaja - odparł drugi, obszukując Blinta.

- Byłbyś tak łaskaw przestać? Obaj wiemy, że gdybym chciał kogoś zabić,

zrobiłbym to z bronią albo bez.

Szmaja zarumienił się.

- A może tak huknę tym ślicznym mieczem...

- Szmaja chciał powiedzieć, że może byś tak udał, że nie stanowisz zagrożenia, a

my będziemy udawać, że to dzięki nam - wtrącił się Bernerd. - To czysta formalność,

Blint. Jak kiedy kogoś pytasz, jak się masz, ale wcale nie interesuje cię odpowiedź.

- Ja nie pytam.

- Przykro mi z powodu Vondy - powiedział Bernerd.

Durzo zamarł, jakby wbito mu w brzuch lancę.

- Serio - zapewnił go zwalisty mężczyzna. Przytrzymał mu drzwi. Zerknął na

brata.

Durzo wiedział, że powinien rzucić jakąś ciętą, ostrą albo zabawną odpowiedź,

ale język miał jak z ołowiu.

- Ehm, panie Blint? - odezwał się Bernerd.

Durzo otrząsnął się i wszedł do pokoju spotkań Dziewiątki, nie podnosząc

wzroku.

To miejsce miało wzbudzać lęk. Wyrzeźbiona w czarnym szkliwie

wulkanicznym platforma dominowała w pomieszczeniu. Na tym podwyższeniu stało

dziewięć krzeseł. Dziesiąte znajdowało się ponad nimi jak tron. Przed krzesłami była

tylko pusta podłoga. Ci, których odpytywała Dziewiątka, stali.

Komnata miała kształt wąskiego prostokąta, ale była przestronna. Sufit

znajdował się tak wysoko, że ginął w ciemnościach. Przez to przesłuchiwani mieli

wrażenie, że odpytuje się ich w samym piekle. Fakt, że krzesła, ściany, a nawet

podłogę ozdobiono rzeźbami małych, wrzeszczących gargulców, smoków i ludzi, nie

działał łagodząco.

Jednak Durzo wszedł ze spokojem bywalca. Noc nie kryła dla niego żadnych

strachów. Cienie powitały jego spojrzenie, niczego przed nim nie chowając.

Przynajmniej tyle mu zostało.

Cała Dziewiątka oprócz Mamy K nosiła kaptury, chociaż większość wiedziała,

że nie ukryje swojej tożsamości przed Durzo. Ponad nimi siedział na tronie Shinga -

Pon Dradin. Był cichy i nieruchomy, jak zawsze.

- Szona nie szyje? - zapytał Corbin Fishill.

Był mocnym, przystojnym mężczyzną, słynącym z okrucieństwa, zwłaszcza

wobec dzieci w gildiach, którymi zarządzał.

Śmiechy, które mogło sprowokować jego seplenienie, jakoś zgasły pod

wpływem złośliwości, która wiecznie malowała się na jego twarzy.

- Sprawy nie wyglądają tak, jak oczekiwaliście - odparł Durzo.

Zdał krótki raport. Król wkrótce umrze, a mężczyźni, którzy mogli - jak się

obawiało Sa’kagé - zająć jego miejsce, nie będą rościć pretensji do tronu. To oznacza,

że tron przypadnie Aleine'owi Gunderowi, który jest za słaby, aby ośmielić się wejść w

drogę Sa’kagé.

- Sugerowałbym, żebyśmy przekonali księcia, by awansował generała Agona na

lorda generała - powiedział Durzo. - Agon zadba, żeby diuk nie skonsolidował

wszystkich sił, a jeśli Khalidor wykona najmniejszy ruch...

Drobniutki człowieczek, niegdyś handlarz niewolników, przerwał mu:

- O ile uznajemy twoją... niechęć wobec Khalidoru, panie Blint, nie będziemy

trwonić naszego kapitału politycznego na jakiegoś generała.

- Nie musimy - wtrąciła się Mama K.

Pani Rozkoszy nadal była piękna, chociaż minęły lata od czasów, kiedy była

najznamienitszą kurtyzaną miasta.

- Możemy dostać, co chcemy, udając, że prosił o to kto inny.

Wszyscy zaczęli słuchać.

- Książę był skłonny kupić generała za pomocą strategicznego małżeństwa.

Więc powiedzmy mu, że cena Agona jest inna: polityczny awans. Generał nigdy się nie

dowie, a książę raczej o to nie zapyta.

- A to da nam punkt wyjścia do ponownego otwarcia kwestii niewolnictwa -

dodał handlarz niewolnikami.

- Niech mnie szlag, jeśli znowu wrócimy do handlu niewolnikami - odezwał się

ktoś inny.

To był wielki mężczyzna, który się roztył, o mocnej szczęce, małych oczkach i

pobliźnionych pięściach, pasujących do szefa mięśniaków Sa’kagé.

- Ta rosmowa mosze poczekać. Durzo nie musi być pszy tym - wtrącił się

Corbin Fishill. Spojrzał spod ciężkich powiek na Blinta. - Nie sabiłeś dzisiaj.

Pozostawił to stwierdzenie w zawieszeniu, bez dalszego komentarza.

Durzo spojrzał na niego.

- Nadal potrafisz sabijać?

Słowa są bezużyteczne w przypadku takiego człowieka jak Corbin Fishill. On

mówił językiem pięści. Durzo podszedł do niego.

Corbin nawet się nie wzdrygnął, nie odwrócił się, kiedy Durzo podszedł do

platformy, chociaż niektórzy z Dziewiątki zaczęli się denerwować. Blint dojrzał

napinające się mięśnie pod aksamitnymi spodniami Fishilla.

Corbin kopnął siepacza w twarz, ale ten już się przesunął. Durzo wbił igłę

głęboko w łydkę Corbina i się odsunął.

Zaraz potem rozległ się dzwonek i do komnaty wparował Bernerd ze Szmają.

Blint skrzyżował ręce i nie wykonał nawet jednego ruchu, żeby się bronić.

Był wysoki, ale cała jego masa to były smukłe mięśnie i ścięgna. Szmaja

szarżował jak koń bojowy. Durzo tylko wyciągnął ręce przed siebie, nawet nie zacisnął

pięści. A kiedy Szmaja wpadł na niego, stała się rzecz niemożliwa - bieg Szmai

zakończył się w jednej chwili.

Pierwsza zatrzymała się jego twarz, gdy Szmaja walnął nosem w otwartą dłoń

Durzo. Reszta ciała uniosła się równolegle do ziemi, a potem grzmotnęła na kamienną

posadzkę.

- Doszcz tego! - krzyknął Corbin Fishill.

Bernerd z poślizgiem wyhamował przed Durzo i zaraz przyklęknął koło brata.

Szmaja jęczał. Jego krwawiący nos wpasował się akurat w pysk wyrzeźbionego w

kamiennej podłodze szczura.

Krzywiąc się, Corbin wyciągnął igłę z łydki.

- Co to?

- Chcesz wiedzieć, czy nadal potrafię zabijać? - Durzo położył małą fiolkę przed

mięśniakiem. - Jeśli ta igła była zatruta, tu masz antidotum. Ale jeśli nie, odtrutka cię

zabije. Wypij albo nie.

- Wypij, Corbin - powiedział Pon Dradin. Shinga odezwał się po raz pierwszy od

wejścia Durzo. - Wiesz, Blint, byłbyś lepszym siepaczem, gdybyś nie wiedział, że jesteś

najlepszy. A jesteś. Jednak nadal przyjmujesz rozkazy ode mnie. Następnym razem,

kiedy tkniesz kogoś z mojej Dziewiątki, poniesiesz konsekwencje. A teraz wynoś się

stąd.

***

Z tunelem było coś nie tak. Merkuriusz chodził już wcześniej tunelami i nawet

jeśli nie przepadał za wędrowaniem w odpychającej ciemności z pomocą samego

dotyku, to był w stanie to zrobić. Tunel zaczął się jak każdy inny: szorstka

powierzchnia, zakręty, i, rzecz jasna, ciemność. Ale w miarę jak zagłębiał się bardziej

w ziemię, ściany stawały się prostsze, podłoga gładsza. Ten tunel był ważny.

Ale to tylko ciekawostka, jeszcze nic złego. Coś, co naprawdę nie pasowało

Merkuriuszowi, znajdowało się teraz krok przed nim. Przysiadł na piętach,

odpoczywając i się zastanawiając. Nie usiadł. Siada się tylko wtedy, kiedy się wie, że

przed niczym nie będziesz uciekać.

Nie wyczuł żadnej zmiany w zapachach, chociaż powietrze tu w dole było

ciężkie i gęste jak kleik. Gdy mrużył oczy, wydawało mu się, że coś widzi, ale był

pewien, że to tylko efekt zaciskania powiek. Znowu wyciągnął rękę. Czy powietrze

zrobiło się tu chłodniejsze?

A potem był prawie pewien, że powietrze się poruszyło. Nagle przeraził się.

Blint przeszedł tędy dwadzieścia minut temu. Nie niósł ze sobą pochodni. Merkuriusz

nie pomyślał o tym wtedy, a teraz przypomniały mu się różne opowieści.

Delikatny podmuch kwaśnego powietrza owiał mu policzek. Niewiele

brakowało, a Merkuriusz puściłby się biegiem, ale nie wiedział, w którą stronę może

bezpiecznie uciekać. Nie miał czym się bronić. Pięść Gildii trzymał całą broń. Kolejny

podmuch musnął jego drugi policzek. Powietrze pachniało... Czosnkiem?

- Istnieją sekrety na tym świecie, dzieciaku. Takie sekrety jak magiczne alarmy i

tożsamość Dziewiątki. Jeśli zrobisz następny krok, poznasz jeden z nich. A potem

znajdzie cię dwóch milutkich mięśniaków, którzy otrzymali rozkaz zabicia każdego

intruza.

- Pan Blint? - Merkuriusz rozglądał się w ciemnościach.

- Następnym razem, jak będziesz kogoś śledził, nie rób tego tak ukradkowo.

Wtedy wyglądasz bardziej podejrzanie.

Cokolwiek miał na myśli, nie brzmiało to dobrze.

- Panie Blint?

Usłyszał śmiech oddalający się tunelem.

Merkuriusz skoczył na równe nogi, czując, że nadzieja wymyka mu się wraz z

tym gasnącym śmiechem. Pobiegł tunelem w ciemności.

- Poczekaj!

Nie było odpowiedzi. Merkuriusz przyspieszył. Zaczepił stopą o kamień i padł

jak długi, zdzierając skórę z kolan i rąk na kamiennej podłodze.

- Panie Blint, proszę zaczekać! Muszę zostać pana uczniem. Panie Blint, proszę!

Głos rozległ się tuż nad nim, chociaż kiedy Merkuriusz się rozejrzał, niczego nie

zobaczył.

- Nie biorę uczniów. Wracaj do domu, mały.

- Ale ja jestem inny! Zrobię wszystko. Mam pieniądze! Nie było odpowiedzi.

Blint zniknął.

Cisza bolała, pulsowała rozcięciami na kolanach i dłoniach Merkuriusza. Nie

miał na to co zaradzić. Chciał się rozpłakać, ale zarazem czuł, że płaczą tylko małe

dzieci.

Merkuriusz wrócił na terytorium Czarnego Smoka, kiedy niebo jaśniało. Różne

kwartały Nor otrząsały się z pijackiej drzemki. Piekarze wstawali, terminatorzy u

kowala rozpalali ogień w kuźni, szczury gildyjne, dziwki, mięśniaki i pajęczarze szli

spać, a kieszonkowcy, oszuści, szulerzy i reszta tych, co pracowali za dnia, jeszcze

spała.

Zwykle zapachy Nor koiły. Nieodmiennie w powietrzu wisiał zapach zagród dla

bydła, przetykany smrodem ludzkich nieczystości płynących szerokimi rynsztokami

przy każdej ulicy i jeszcze gorszym smrodem rzeki Plith, zapach gnijącej roślinności

na płyciznach i zalewiskach leniwej rzeki, nieco mniej kwaśny aromat oceanu. Jeśli

szczęśliwie powiała akurat bryza, smród śpiących żebraków, którzy nigdy się nie myli

i potrafili zaatakować szczura bez żadnego powodu poza wściekłością na cały świat.

Po raz pierwszy dla Merkuriusza te zapachy zamiast oznaczać dom, kojarzyły się tylko

z brudem. Odrzucenie i rozpacz to odory unoszące się z każdej zatęchłej ruiny i dziury

z szambem w Norach.

Opuszczony młyn, w którym kiedyś łuskano ryż, nie był tylko pustym

budynkiem, w którym sypiała gildia. To był symbol. Młyny na zachodnim wybrzeżu

plądrowali tylko desperaci, gotowi przebić się przez wszystkich mięśniaków najętych

przez właścicieli. Gdziekolwiek się nie spojrzało, było widać upadek i zniszczenie, i

Merkuriusz stanowił część tego świata.

Kiedy wrócił do domu gildii, skinął głową do czujki i wsunął się do środka, nie

siląc się nawet na dyskrecję. W gildii przyzwyczajono się do dzieci, które wstają w

nocy wysikać się, więc nikt nie pomyśli, że był gdzieś dalej. Gdyby spróbował zakraść

się z powrotem, tylko zwróciłby na siebie uwagę.

Może o to chodziło z tą ukradkowością.

Kładąc się na swoje zwykłe miejsce obok okna, wsunął się między Laleczkę i

Jarla. Bywało tu zimno, ale podłoga była gładka, a w deskach nie było za wiele drzazg.

Szturchnął przyjaciela.

- Jay-Oh, wiesz, co to znaczy ukradkowo?

Jarl tylko przetoczył się na drugi bok, pomrukując. Merkuriusz szturchnął go

raz jeszcze, ale przyjaciel nawet nie drgnął. Pewnie ma za sobą długą noc.

Jak wszystkie szczury z gildii, Merkuriusz, Jarl i Laleczka spali blisko siebie,

żeby im było cieplej. Zwykle Laleczka lądowała pośrodku, bo była mała i łatwo marzła,

ale dziś wieczór Jarl i Laleczka nie leżeli blisko siebie.

Laleczka przysunęła się i objęła Merkuriusza, ściskając go mocno, a Merkuriusz

ucieszył się z jej ciepła. Zmartwienie gryzło go w głębi duszy jak szczur, ale był za

bardzo zmęczony. Zasnął.

5

Koszmar zaczął się, gdy tylko Merkuriusz się obudził.

- Dzień dobry - powiedział Szczur. - Jak się miewa mój ulubiony wypierdek?

Radość na twarzy Szczura ostrzegła Merkuriusza, że święci się coś naprawdę złego.

Roth i Zajęcza Warga stali po obu stornach Szczura i aż ich roznosiło podniecenie.

Laleczka zniknęła. Jarl też. Nigdzie nie było widać Ja’laliela. Mrugając,

oślepiony słonecznym światłem wpadającym przez dziurę po zerwanym dachu,

Merkuriusz wstał i spróbował zorientować się w sytuacji. Reszta gildii zniknęła -

szczury albo poszły do pracy, albo grzebały w śmieciach, albo doszły do wniosku, że to

dobry moment, by się ulotnić. Zatem widziały, że Szczur wchodzi.

Roth stał przy tylnych drzwiach, a Zajęcza Warga stanął za Szczurem, na

wypadek gdyby Merkuriusz chciał biec do frontowych drzwi albo okna.

- Gdzie byłeś ostatniej nocy? - zapytał Szczur.

- Musiałem się wysikać.

- Długo sikałeś. Przegapiłeś całą zabawę.

Kiedy Szczur odezwał się w ten sposób, całkowicie beznamiętnie, bez

jakiejkolwiek intonacji w głosie, Merkuriusz poczuł strach zbyt głęboki, by się z niego

otrząsnąć. Wiedział, co to przemoc. Widział mordowanych żeglarzy, widział

prostytutki ze świeżymi bliznami, miał przyjaciela, który umarł pobity przez

handlarza.

Okrucieństwo spacerowało wśród Nor ręka w rękę z biedą i wściekłością. Ale

śmierć w oczach Szczura ostrzegała, że jest większym dziwadłem niż Zajęcza Warga.

Zajęcza Warga urodził się bez kawałka ust. Szczur urodził się bez sumienia.

- Co zrobiłeś? - zapytał Merkuriusz.

- Roth! - Szczur skinął głową na dużego.

Roth otworzył drzwi i zawołał „Do nogi", jakby przywoływał psa, a potem coś

złapał. Wciągnął to do środka i wtedy Merkuriusz zobaczył, że to Jarl. Usta miał

spuchnięte, oczy tak podbite, że aż czarne, i powieki tak obrzmiałe, że ledwo coś

widział przez szparki. Brakowało mu paru zębów, a na twarzy miał zakrzepłą krew,

która spłynęła z miejsc, z których wyrwano mu garści włosów.

Jarl nosił sukienkę.

Merkuriuszowi zrobiło się gorąco i jednocześnie przebiegły go zimne ciarki.

Krew napłynęła mu do twarzy. Nie mógł okazać swojej słabości Szczurowi. Nie mógł

się ruszyć. Odwrócił się, żeby nie zwymiotować.

Za jego plecami Jarl zakwilił cicho:

- Merkur, błagam, Merkur, nie odwracaj się ode mnie. Nie chciałem...

Szczur uderzył go w twarz. Jarl padł na ziemię.

- Jarl jest teraz mój - oznajmił Szczur. - Myśli, że będzie walczył każdej nocy, i

rzeczywiście będzie. Przez jakiś czas. - Szczur uśmiechnął się. - Ale złamię go. Czas

działa na moją korzyść.

- Zabiję cię. Przysięgam - powiedział Merkuriusz.

- O, więc teraz terminujesz u pana Blinta?

Szczur uśmiechnął się, kiedy Merkuriusz rzucił Jarlowi spojrzenie, bo poczuł

się zdradzony. Jarl spuścił głowę; ramiona mu drżały, jakby bezgłośnie szlochał.

- Jarl powiedział nam o tym, chyba gdzieś pomiędzy Rothem i Davim. Ale

czegoś nie rozumiem. Skoro pan Blint przyjął cię na ucznia, to dlaczego tu jesteś?

Wróciłeś mnie zabić?

Jarl powstrzymał łzy i odwrócił się, chwytając się ostatniej nadziei.

Merkuriusz nie miał nic do powiedzenia.

- Nie przyjął mnie - przyznał się.

Jarl załamał się.

- Wszyscy wiedzą, że nie przyjmuje uczniów, głupku - odparł Szczur. - Więc oto

nasza umowa, Merkur. Nie wiem, co dla niego zrobiłeś, ale Ja’laliel powiedział, że nie

wolno mi ciebie tknąć, więc cię nie tknę. Tyle że prędzej czy później, to będzie moja

gildia.

- Pewnie prędzej niż później - wtrącił się Roth.

Uniósł brew, patrząc na Merkuriusza.

- Mam wielkie plany odnośnie do Czarnego Smoka i nie pozwolę, żebyś wszedł

mi w drogę - powiedział Szczur.

- Czego ode mnie chcesz? - Głos Merkuriusza brzmiał cieniutko i piskliwie.

- Chcę, żebyś był bohaterem. Chcę, żeby każdy, kto nie śmie mi się postawić,

patrzył na ciebie i zaczął mieć nadzieję. A potem zniszczę wszystko, co stworzyłeś.

Zniszczę wszystko, co kochasz. Zniszczę ciebie tak całkowicie, że nikt więcej nie

ośmieli mi się przeciwstawić. Więc staraj się jak najlepiej, nie staraj się wcale, albo w

ogóle nic nie rób. I tak wygram. Zawsze wygrywam.

Merkuriusz nie uiścił opłaty następnego dnia. Miał nadzieję, że Szczur go

uderzy. Wystarczyłby jeden cios i Merkuriusz spadłby z piedestału. Ale Szczur go nie

uderzył. Klął i wściekał się, a jego oczy się śmiały, i kazał Merkuriuszowi następnym

razem przynieść dwa razy więcej.

Oczywiście nic nie przyniósł. Wyciągnął tylko pustą rękę, jakby już oberwał. To

nie miało znaczenia. Szczur wściekł się, oskarżył go, że mu się stawia, ale nawet go nie

tknął. I tak to wyglądało każdego dnia wnoszenia opłat. Stopniowo Merkuriusz wrócił

do pracy, zaczął zbierać miedziaki i odkładać je do oszczędności Jarla. Te dni były

straszne: Szczur nie pozwalał Jarlowi rozmawiać z Merkuriuszem i po jakimś czasie

Merkuriusz nawet nie wiedział, czy Jarl jeszcze chce z nim rozmawiać. Jarl, którego

znał, po trochu znikał. Nawet nie pomogło, kiedy przestali go zmuszać do noszenia

sukienki.

Noce były jeszcze gorsze. Szczur zabierał Jarla co noc, kiedy reszta gildii

udawała, że nic nie słyszy. Merkuriusz i Laleczka kulili się razem, a potem w ciszy

przerywanej cichym płaczem Merkuriusz leżał godzinami na plecach, snując

wyrafinowane plany zemsty, których wiedział, że nigdy nie zrealizuje.

Stał się nieostrożny. Obrzucał Szczura wyzwiskami, kwestionował każdy rozkaz

i stawał w obronie każdego, kogo Pięść bił. Szczur odpowiadał przekleństwami, ale

zawsze w jego oczach płonął uśmieszek. Maluchy i frajerzy w gildii zaczęli kierować

się zdaniem Merkuriusza i patrzyli na niego oczami pełnymi uwielbienia.

Merkuriusz poczuł, że sytuacja w gildii przekroczyła masę krytyczną, w dniu,

kiedy dwóch dużych przyniosło mu lunch i usiadło razem z nim na ganku. To było jak

objawienie. W życiu nie uwierzyłby, że którykolwiek z dużych przyłączyłby się do

niego. Dlaczego mieliby to zrobić? Nie miał nic. I wtedy zrozumiał swój błąd. Nigdy

nie obmyślił planu, co zrobi, kiedy dołączą do niego duzi. Po drugiej stronie podwórza

Ja’laliel siedział bezradnie, kaszlał krwią i wyglądał żałośnie.

Ale jestem głupi. Szczur tylko na to czekał. Tak to zaaranżował, żeby

Merkuriusz został bohaterem. Nawet wprost mu to powiedział. To nie będzie

przewrót. To będzie czystka.

***

- Ojcze, proszę, nie jedź. - Logan Gyre złapał za uzdę rumaka, ignorując chłód

przed świtem i powstrzymując łzy.

- Nie, zostaw to - powiedział diuk Gyre do Wendela Northa, swojego rządcy,

który kierował służącymi niosącymi skrzynię pełną ubrań diuka. - Ale chcę, żeby w

ciągu tygodnia przesłano mi tysiąc wełnianych płaszczy. Skorzystaj z naszych

własnych funduszy i nie proś o zwrot z królewskiej kasy. Nie chcę dawać królowi

pretekstu do odmowy. - Splótł za plecami dłonie w rękawicach. - Nie wiem, w jakim

stanie są garnizonowe stajnie, ale chciałbym dostać wieści z Havermere, ile koni mogą

mi przesłać przed zimą.

- To już załatwione, milordzie.

Wszędzie kręcili się służący, ładując wozy, które pojadą na północ z zapasami

żywności i wszelkim zaopatrzeniem. Setka rycerzy Gyre'a zajmowała się ostatnimi

przygotowaniami, sprawdzając siodła, konie i broń. Służący, którzy mieli opuścić

rodziny, żegnali się pospiesznie.

Diuk odwrócił się do syna, a już sam widok ojca w zbroi sprawił, że w oczach

Logana zalśniły łzy dumy i strachu.

- Synu, masz dwanaście lat.

- Potrafię walczyć. Nawet pan Vorden przyznaje, że obchodzę się z mieczem

niemal tak dobrze, jak żołnierz.

- Loganie, nie każę ci zostać, dlatego, że wątpię w twoje zdolności. Przeciwnie,

naprawdę w nie wierzę. Prawda jest taka, że matka bardziej potrzebuje cię tutaj, niż ja

będę potrzebował cię w górach.

- Ale ja chcę jechać z tobą.

- A ja w ogóle nie chcę wyjeżdżać. To, czego chcemy, nie ma tu nic do rzeczy.

- Jasin powiedział, że Dziewiątak tylko próbuje cię upokorzyć. Powiedział, że to

obraza dla diuka powierzyć mu tak mały posterunek.

Nie wspomniał o innych rzeczach, które powiedział Jasin. Nie uważał się za

porywczego, ale w ciągu trzech miesięcy od śmierci króla Davina i przyjęcia przez

Aleine'a Gundera tytułu Aleine'a IX - zwanego protekcjonalnie Dziewiątakiem -

Logan wszczął już kilka bójek.

- A co ty myślisz, synu?

- Nie sądzę, żebyś kogokolwiek się bał.

- Więc Jasin powiedział, że się boję, tak? To dlatego zarobiłeś siniaki na

knykciach?

Logan nagle uśmiechnął się szeroko. Był wysoki jak ojciec, ale jeszcze nie

nabrał takiej same masy, ale dowódca ich straży, Ren Vorden, powiedział, że to tylko

kwestia czasu. Kiedy Logan bił się z innymi chłopcami, nie przegrywał.

- Synu, nie popełnij błędu. Przejęcie dowodzenia nad garnizonem w Wyjących

Wichrach to nic wielkiego, ale lepsze to niż wygnanie albo śmierć. Jeśli zostanę, król

w końcu zafunduje mi albo jedno, albo drugie. Każdego lata będziesz przyjeżdżał

trenować z moimi ludźmi, ale potrzebuję, żebyś tu został. Przez pół roku będziesz

moimi oczami i uszami w Cenarii. Twoja matka... - Urwał i spojrzał gdzieś za Logana.

- Uważa, że twój ojciec jest głupcem - oznajmił Catrinna Gyre, pojawiając się

nagle.

Wywodziła się z innego rodu książęcego - Graesinów - i miała typowe dla tej

rodziny zielone oczy, drobne rysy i temperament. Mimo wczesnej godziny była

ubrana w piękną suknię z zielonego jedwabiu obrębioną gronostajem, a jej włosy

błyszczały po wyszczotkowaniu.

- Regnus, jeśli wsiądziesz na tego konia, nie chcę cię nigdy więcej widzieć.

- Catrinna, nie będziemy teraz o tym rozmawiać.

- Ten szakal będzie cię judzić przeciwko mojej rodzinie, wiesz o tym. Zniszczy

ciebie, zniszczy ich, tak czy inaczej wygra.

- To jest twoja rodzina, Catrinno. I podjąłem już decyzję. - Głos diuka Gyre

zabrzmiał ostro i rozkazująco jak trzask bicza. Słysząc ten ton, Logan chciał się skulić i

stać niewidzialnym.

- Którą ze swoich nierządnic zabierasz ze sobą?

- Nie zabieram żadnej pokojówki, chociaż niektóre z nich trudno będzie

zastąpić. Zostawiam je z szacunku dla ciebie...

- Uważasz mnie za głupią? Znajdziesz sobie jakąś zdzirę na miejscu.

- Catrinna. Wracaj do domu. Natychmiast!

Posłuchała. Diuk obserwował, jak odchodzi. Przemówił, nie odwracając się do

Logana:

- Twoja matka... o pewnych sprawach powiem ci, kiedy będziesz starszy. Na

razie oczekuję, żebyś traktował ją z szacunkiem, ale to ty będziesz lordem Gyre, kiedy

ja wyjadę.

Logan wytrzeszczył oczy.

Ojciec poklepał go po ramieniu.

- To nie oznacza, że możesz uciekać z lekcji. Wendel nauczy cię wszystkiego, co

musisz wiedzieć. Przysięgam, ten człowiek lepiej się orientuje w kwestiach

dotyczących naszych ziem niż ja. Będę tylko cztery dni drogi stąd. Masz wspaniały

umysł, synu, i dlatego musisz tu zostać. To miasto jest gniazdem żmij. Są tutaj tacy,

którzy chcieliby nas zniszczyć. Twoja matka zauważyła oznaki tego i to po części ją

niepokoi. Wprowadzam cię do tej gry, Loganie. Wołałbym tego, nie robić, ale jesteś

jedynym pionkiem, jaki został mi w tej rozgrywce. Zaskocz ich. Bądź mądrzejszy,

lepszy, odważniejszy i szybszy niż ktokolwiek by się spodziewał. To nie w porządku, że

zrzucam na ciebie taki ciężar, ale muszę. Liczę na ciebie. Ród Gyre liczy na ciebie.

Cała nasza czeladź i wszyscy wasale liczą na ciebie, i może nawet całe królestwo.

Diuk Gyre wskoczył na ogromnego, białego rumaka.

- Kocham cię, synu. Ale nie zawiedź mnie.

6

Ciemność była wszechogarniająca i zimna jak objęcia śmierci. Merkuriusz przykucnął

pod ścianą w zaułku, mając nadzieję, że nocny wiatr zagłuszy dzwon jego serca. Piąty

duży, który dołączył do niego, ukradł nóż ze składu z bronią Szczura i teraz

Merkuriusz ściskał kawałek metalu tak mocno, że aż go rozbolała dłoń.

W zaułku nadal nie było żadnego ruchu. Merkuriusz wbił ostrze w ziemię i

wcisnął dłonie pod pachy, żeby je rozgrzać. Może minąć wiele godzin, nim cokolwiek

się stanie. Ale to nieważne. Miał coraz mniejsze szanse. Już zmarnotrawił zbyt wiele

czasu.

Szczur nie był głupi. Był okrutny, ale miał plan. A Merkuriusz nie. Miotał się w

strachu przez trzy miesiące, zamiast planować. Pięść jasno przedstawił swoje zamiary.

To wystarczająco ułatwiało sprawę. Merkuriusz domyślał się, co planował Szczur;

musiał tylko poskładać wszystkie kawałki do kupy. Teraz, kiedy myślał, potrafił wejść

w skórę Szczura aż zbyt łatwo i myśleć tak jak on.

Czystka to za mało. Czystka zapewni mi bezpieczeństwo tylko na kilka lat. Inne

głowy gildii też zabijały, żeby zachować władzę. Zabijanie nie wyróżni mnie w żaden

sposób.

Merkuriusz pracował nad pomysłem. Szczur miał wielkie ambicje. Potrafił

ukrywać nienawiść przez trzy miesiące. Dlaczego przez tyle czasu nie chciałby nawet

uderzyć Merkuriusza?

Zniszczenie. O to chodziło. Szczur zniszczy go w spektakularny sposób.

Zaspokoi własne okrucieństwo i wzmocni władzę. Zrobi coś tak potwornego, że

Merkuriusz stanie się legendą powtarzaną przez gildie. Może nawet go nie zabije,

pozostawi okaleczonego w straszliwy sposób, żeby każdy, kto spotka Merkuriusza, bał

się Szczura jeszcze bardziej.

W zaułku coś zaszurało i Merkuriusz zamarł. Powoli, bardzo powoli, wyciągnął

majcher. Zaułek był wąski, budynki pochylały się tak blisko siebie, że dorosły człowiek

mógł dotknąć obu ścian jednocześnie. Merkuriusz wybrał go nie bez powodu. Ale

teraz mury wydawały się złowrogie, jakby wyciągały ku sobie chciwe palce, odcinając

blask gwiazd, jakby sięgały po niego. Wiatr szemrał nad dachami, opowiadając

historie o morderstwie.

Merkuriusz znowu usłyszał szelest i się rozluźnił. Stary, przestraszony szczur

wyszedł spod kupy zatęchłych desek i węszył. Merkuriusz się nie poruszył, kiedy

szczur podreptał przed siebie. Obwąchał nagą stopę Merkuriusza, szturchnął go

mokrym nosem. Nie wyczuwając niebezpieczeństwa, zaczął się szykować do uczty.

Kiedy już miał ugryźć, Merkuriusz zatopił nóż za jego uszami i wbił ostrze tak

mocno, że zazgrzytało o ziemię. Szczur szarpnął się, ale nie zapiszczał. Merkuriusz

wyciągnął wąskie żelazo, zadowolony z tego, że załatwił sprawę tak cicho. Rozejrzał

się po zaułku raz jeszcze. Nadal nic.

Więc gdzie jest moja słabość? Co ja zrobiłbym na miejscu Szczura, żeby mnie

zniszczyć?

Coś połaskotało go w kark, strząsnął to ręką. Cholerne robaki.

Robaki? Przecież jest potwornie zimno. Na dłoni, którą dotknął szyi, poczuł coś

ciepłego i lepkiego.

Merkuriusz odwrócił się i wziął zamach, ale nóż wypadł mu z ręki, kiedy

oberwał w nadgarstek.

Durzo Blint kucał bliżej niż stopę od niego. Nie odezwał się. Po prostu patrzył, a

jego spojrzenie było lodowate.

Cisza przeciągała się, kiedy patrzyli się na siebie bez słowa

- Pan widział szczura - powiedział Merkuriusz.

Tamten uniósł brew.

- Zranił mnie pan tam, gdzie ja go zraniłem. Pokazał mi pan, że jest o tyle

lepszy ode mnie, o ile ja od szczura.

Ślad uśmiechu.

- Dziwny z ciebie szczurek gildyjny. Taki bystry, a taki głupi.

Merkuriusz spojrzał na nóż - który jak za sprawą magii znalazł się teraz w dłoni

Durzo - i zawstydził się. Rzeczywiście był głupi. Co sobie myślał? Że zagrozi

siepaczowi?

- Zamierzam u pana terminować - powiedział.

Blint otwartą dłonią uderzył go w twarz i chłopak wyciągnął się na murze.

Uderzył twarzą w kamień i klapnął ciężko. Kiedy się przeturlał, Blint już stał nad nim.

- Daj mi jeden dobry powód, dla którego nie powinienem cię zabić.

Laleczka. Była nie tylko odpowiedzią na pytanie Blinta, ale też słabością

Merkuriusza. Tam właśnie Szczur uderzy. Merkuriuszowi zrobiło się niedobrze.

Najpierw Jarl, teraz Laleczka.

- Powinien pan.

Blint znowu uniósł brew.

- Jest pan najlepszym siepaczem w mieście, ale nie jedynym. I jeśli nie przyjmie

mnie pan na ucznia, będę się uczył u Hu Szubienicznika albo Wrable'a Szramy.

Poświęcę całe życie na naukę do chwili, kiedy będę miał z panem szansę. Poczekam,

aż pomyśli pan, że zapomniałem o dzisiejszym dniu. Poczekam, aż pan uzna, że to

były tylko pogróżki głupiego szczura z gildii. A kiedy stanę się mistrzem, przez jakiś

czas będzie się pan bał własnego cienia. Kilka razy rzuci się pan na cień, ale mnie tam

nie będzie, w końcu jeden jedyny raz pan sobie odpuści, i właśnie wtedy tam będę.

Nie obchodzi mnie, czy przy tej okazji pan mnie zabije. Oddam swoje życie za pańskie.

Spojrzenie Durzo prawie się nie zmieniło, gdy z niebezpiecznego, ale

rozbawionego, stało się po prostu niebezpieczne. Ale Merkuriusz nie widział tego

przez łzy, które napłynęły mu do oczu. Widział tylko pustkę, która pojawiła się w

spojrzeniu Jarla, i wyobraził ją sobie w oczach Laleczki. Wyobraził sobie jej krzyk,

gdyby Szczur się pojawiał i zabierał ją każdej nocy. Krzyczałaby bez słów przez

pierwsze kilka tygodni, może by walczyła - gryzła i drapała przez chwilę - a potem już

by nie krzyczała, już by nie walczyła. Byłoby tylko słychać pojękiwanie, odgłosy ciała i

przyjemności Szczura. Jak to było z Jarlem.

- Czy twoje życie jest aż tak puste, chłopcze?

Będzie, jeśli odmówisz.

- Chcę być taki jak pan.

- Nikt nie chce być taki jak ja.

Blint wyciągnął ogromny miecz i przytknął go do gardła Merkuriusza. Przez

chwilę chłopcu było obojętne, czy ostrze wypije jego życie. Śmierć byłaby lepsza niż

patrzenie, jak Laleczka znika na jego oczach.

- Lubisz ranić ludzi? - zapytał Blint.

- Nie, panie.

- Zabiłeś już kogoś?

- Nie.

- Więc dlaczego marnujesz mój czas?

O co mu chodziło? Mówił poważnie? Niemożliwe.

- Słyszałem, że pan tego nie lubi. Nie trzeba tego lubić, żeby być dobrym -

odpowiedział Merkuriusz.

- Kto ci to powiedział?

- Mama K. Powiedziała, że tym różni się pan od niektórych.

Blint zmarszczył brwi. Wyciągnął ząbek czosnku z sakiewki i wrzucił do ust.

Przeżuwając, schował miecz do pochwy.

- No dobra, dzieciaku. Chcesz się wzbogacić?

Merkuriusz pokiwał głową.

- Szybki jesteś. A potrafisz liczyć punkty, myśląc jednocześnie i pamiętając o

pięćdziesięciu innych rzeczach? Masz zręczne ręce?

Za każdym razem Merkuriusz kiwał głową.

- To zostań szulerem. - Durzo się zaśmiał.

Ale nie Merkuriusz. Spojrzał na swoje stopy.

- Nie chcę się więcej bać.

- Ja’laliel cię bije?

- Ja’laliel to pryszcz.

- Więc kto?

- Nasza Pięść. Szczur. - Dlaczego tak trudno wypowiedzieć jego imię?

- Bije cię?

- Chyba że... chyba że się z nim robi... te rzeczy. - Zabrzmiało to słabo, ale Blint

nic nie powiedział, więc Merkuriusz dodał. - Nie pozwolę już więcej, żeby ktoś mnie

uderzył. Nigdy więcej.

Blint cały czas patrzył gdzieś w dal. Merkuriusz miał czas, żeby, mrugając,

pozbyć się łez z oczu. Księżyc w pełni zalał miasto złotym światłem.

- Stara dziwka potrafi być piękna. Mimo wszystko.

Merkuriusz podążył za wzrokiem Blinta, ale nikogo nie zobaczył. Srebrzysta

mgła podnosiła się znad ciepłego obornika w zagrodach i snuła wokół starych,

popsutych akweduktów. W ciemnościach Merkuriusz nie mógł widzieć Krwawiącego

Człowieka dopiero co nabazgranego na Czarnym Smoku, ale wiedział, że tam jest.

Odkąd Ja’laliel zaczął chorować, jego gildia systematycznie traciła terytoria.

- Proszę pana?

- W tym miejscu nie ma kultury. Poza kulturą ulicy. Budynki są z cegły na

jednej ulicy, z wikliny i błota na drugiej, a z bambusa na następnej. Tytuły są

alitaerańskie, ubrania callaeańskie, a muzyka to tylko sethyjskie harfy i liry

lodricarskie, nawet te cholerne pola ryżowe ukradliśmy Ceurze. Ale dopóki jej nie

tkniesz, ani nie przyjrzysz się jej z bliska, nadal jest piękna.

Merkuriusz pomyślał, że chyba rozumie. Trzeba uważać, czego się tknie i dokąd

pójdzie w Norach. Kałuże rzygowin i innych fizjologicznych płynów rozlewały się na

ulicach, a ogniska, na których palono obornikiem, i tłustawa para z nieustannie

gotujących się kadzi z łojem pokrywały wszystko tłustą sadzą. Ale nie potrafił

odpowiedzieć. Nawet nie był pewien, czy Blint mówił to do niego.

- Niewiele ci brakuje, chłopcze. Ale nigdy nie biorę uczniów i ciebie też nie

wezmę. - Blint urwał, bawiąc się nożem, przesuwając go między palcami. - Chyba że

zrobisz coś, czego nie potrafisz.

Nadzieja zapłonęła w piersi Merkuriusza po raz pierwszy od miesięcy.

- Zrobię wszystko.

- Musiałbyś to zrobić sam. Nikt inny nie może wiedzieć. Musiałbyś wymyślić

jak, kiedy i gdzie. Wszystko samodzielnie.

- Co muszę zrobić? - zapytał Merkuriusz.

Czuł, jak Anioły Nocy zaciskają palce na jego żołądku. Skąd wiedział, co powie

za chwilę Blint?

Siepacz podniósł martwego gryzonia i rzucił go Merkuriuszowi.

- Tylko to. Zabij swojego Szczura i przynieś mi dowód. Masz na to tydzień.

7

Solon Tofusin prowadził szkapę ulicą Sidlin między krzykliwymi, ciasno

upakowanymi rezydencjami wielkich rodów Cenarii. Wiele z tych domów miało mniej

niż dziesięć lat. Inne były starsze, ale ostatnio je przebudowano. Budynki wzdłuż tej

ulicy zasadniczo różniły się od reszty architektury cenaryjskiej. Te zbudowali ci,

którzy mieli nadzieję, że za pieniądze mogą kupić kulturę. Wszyscy oni, rywalizowali z

sąsiadami egzotycznymi projektami, popisując się fantazjami na temat ladeskich wież

albo pawilonów rodem z Friaku, albo też nawiązaniami do bardziej wyrazistych

rezydencji alitaerańskich lub wiernymi kopiami słynnych letnich pałaców

ceurańskich. Solon dostrzegł tu nawet coś, co chyba rozpoznawał z jakiegoś obrazu -

pękatą świątynię ymmurską do kompletu z chorągiewkami modlitewnymi. Pieniądze

z niewolnictwa, pomyślał.

Nie samo niewolnictwo go przerażało. Na jego wyspie niewolnictwo było

powszechne. Ale nie w takim stopniu jak tu. Te rezydencje wybudowano dzięki

walkom niewolników i dziecińcom. Nie było mu po drodze, ale przeszedł przez Nory,

żeby zobaczyć, jak wygląda milcząca część jego nowego miasta rodzinnego. Nędza

tamtego miejsca sprawiała, że tutejsze bogactwo było wręcz nieprzyzwoite.

Ledwo szedł ze zmęczenia. Był mężczyzną niezbyt wysokim, ale mimo

wydatnego brzucha szerokim w barach. Szkapa była zacnym koniem, ale był z niej

żaden rumak i równie często musiał ją prowadzić, jak na niej jeździł.

Wielkie posiadłości ciągnęły się przed nim, różniąc się od pozostałych nie tyle

rozmiarem budynków, ile obszarem ziemi w obrębie murów. O ile rezydencje stały

jedna obok drugiej, o tyle posiadłości były dość rozległe. Straże czuwały przy wrotach

ze wzmacnianego żelazem drewna zamiast przy zawiłych kratach, przy bramach,

które zbudowano dla obrony, a nie dla ozdoby.

Bramę pierwszej posiadłości zdobił pstrąg Jadwinów pokryty płatkami złota. Za

bramą Solon dostrzegł wystawny ogród pełen posągów. Niektóre były z marmuru,

inne pokryto złotą folią. Nic dziwnego, że mają tyle straży, pomyślał. Wszyscy

strażnicy byli zawodowcami i żadnego nie dało się posądzić o urodę, co potwierdzało

plotki na temat duchessy; z przyjemnością minął posiadłość Jadwinów. Był

przystojnym mężczyzną o oliwkowej cerze, czarnych oczach i włosach nadal ciemnych

jak noc, nietkniętych szarymi cieniami świtu. Dzielenie domu z wiecznie

niezaspokojoną duchessą, której mąż wyjeżdżał w częste i długie podróże

dyplomatyczne to kłopot, którego nie potrzebował.

Co prawda, tam dokąd zmierzam czeka mnie wcale nie mniej kłopotów.

Dorianie, mój przyjacielu, mam nadzieję, że to był genialny plan. Nie chciał brać pod

uwagę innej możliwości.

- Jestem Solon Tofusin. Przybyłem zobaczyć się z lordem Gyre - powiedział

Solon, kiedy stanął przed bramą posiadłości Gyre'ów.

- Z diukiem? - spytał strażnik.

Zsunął hełm i podrapał się po czole. Co za głupek.

- Tak, z diukiem Gyre - powtórzył wolniej i z większym naciskiem, niż to było

konieczne, ale już był zmęczony.

- To straszna szkoda - odparł strażnik.

Solon poczekał, ale mężczyzna nie rozwinął myśli. To nie głupek, tylko dupek.

- Lord Gyre wyjechał?

- Gdzieżby.

Więc o to chodzi. Powinienem był się zorientować, widząc rude włosy.

- Wiem, że po tysiącu lat najazdów mądrzejsi Ceuranie przenieśli się w głąb

kontynentu, zostawiając twoich przodków na wybrzeżu, i zdaję sobie sprawę, że

sethyjscy piraci, którzy napadali na wasze wioski, zabrali wszystkie znośne kobiety,

ponownie zostawiając twoich przodków, więc w tym, że jesteś i głupi, i brzydki, nie

ma twojej winy. Może jednak pokusiłbyś się o próbę wyjaśnienia mi, jakim cudem

lord Gyre może jednocześnie wyjechać i nie wyjechać? Możesz używać prostych słów.

Na przekór logice mężczyzna wyglądał na zadowolonego.

- Nie ma żadnych śladów na twojej skórze, nie masz skrzeli i nawet nie gadasz

jak ryba. I jesteś gruby jak na rybę. Niech zgadnę: złożyli cię w ofierze morzu, ale

bogowie morscy nie przyjęli cię, a kiedy fale wyrzuciły cię na brzeg, przygarnęła cię

trollica, która wzięła cię omyłkowo za swoje młode?

- Była ślepa - odparł Solon i, kiedy mężczyzna się zaśmiał, uznał, że lubi tego

strażnika.

- Diuk Gyre wyjechał dziś rano. Nie wróci - wyjaśnił strażnik.

- Nie wróci? Znaczy nigdy?

- Nie moja rzecz gadać o tym. Ale nie, nigdy, chyba że się mylę. Wyjechał objąć

dowództwo nad garnizonem w Wyjących Wichrach.

- Ale powiedziałeś, że lord Gyre nie wyjechał.

- Diuk wyznaczył swojego syna lordem Gyre do czasu powrotu.

- Który nie nastąpi.

- Szybko chwytasz jak na rybę. Jego syn Logan jest głową rodu.

Niedobrze. Za żadne skarby nie potrafił sobie przypomnieć, czy Dorian

powiedział „diuk Gyre" czy „lord Gyre". Solonowi nawet nie przeszło przez myśl, że

mogą być dwie głowy rodu Gyre. Jeśli przepowiednia mówiła o diuku Gyre, to

powinien od razu ruszyć w drogę. Jeśli jednak dotyczyła jego syna, Solon zostawiłby

swojego podopiecznego w czasie, kiedy chłopak najbardziej go potrzebuje.

- Mogę porozmawiać z lordem Gyre?

- A potrafisz posługiwać się tą stalą? - zapytał strażnik. - Bo jak nie, to

proponowałbym ją schować.

- Słucham?

- Nie mów, że cię nie ostrzegałem. Chodź za mną.

Wbrew sobie Solon był pod wrażeniem. W posiadłości Gyre'ów czuło się

trwałość, powagę starego rodu. Obie strony murów - zewnętrzną i wewnętrzną -

obsadzono akantem, wyrastającym z czerwonej gleby, o której Solon wiedział, że

musiano ją specjalnie po to sprowadzić. Tę ostowatą roślinę wybrano nie tylko po to,

by żebracy i złodzieje trzymali się z dala od murów, ale też ze względu na jej wiekowe

powiązania z arystokracją alitaerańską. Sama rezydencja była równie zniechęcająca -

z ciężkiego kamienia, z szerokimi łukami i grubymi drzwiami, które stawiłyby opór

ciężkiej maszynerii oblężniczej. Jedynym kompromisem między siłą a pięknem były

pnące róże w kolorze krwi, które obrębiały każde drzwi i każde okno na parterze. Na

tle czarnego kamienia i okratowanych okien ich idealny odcień czerwieni był

uderzający.

Solon nie zwracał uwagi na podzwanianie stali, dopóki strażnik nie minął

wejścia do rezydencji i nie ruszył na tyły budynku. Tutaj, na dziedzińcu z widokiem

ponad Plith na Zamek Cenaria kilku strażników obserwowało dwóch mężczyzn w

zbrojach treningowych okładających się nawzajem. Mniejszy cofał się, zataczając

kółka, podczas gdy ciosy większego trafiały na jego tarczę. Mniejszy potknął się, a jego

przeciwnik natarł jak byk, obalając przeciwnika tarczą jak trykający baran. Mężczyzna

uniósł miecz, ale następny cios sprawił, że broń wyleciała w powietrze, a kolejny

zadzwonił o hełm jak w dzwon.

Logan Gyre ściągnął hełm i roześmiał się, pomagając strażnikowi wstać. Serce

Solona się zacisnęło. To był lord Gyre? To raptem dziecko w ciele olbrzyma, nadal

miał dziecięcy tłuszczyk na twarzy. Nie mógł mieć więcej niż czternaście lat, pewnie

nawet był młodszy. Solon już wyobrażał sobie, jak Dorian się śmieje. Wiedział, że

Solon nie lubi dzieci.

Ceurański strażnik podszedł do lorda i powiedział coś do niego cicho.

- Witam - zwrócił się do Solona lord. - Marcus mówi mi, że uważasz się za

niezłego szermierza. Rzeczywiście?

Solon spojrzał na Ceuranina, który uśmiechnął się z zadowoleniem. Nazywa się

Marcus? Nawet z imionami w tym kraju nie doszli do ładu. Niespecjalnie przejmując

się pochodzeniem ludzi, mieszano imiona - alitaerańskie, jak Marcus czy Lucienne,

mieszały się swobodnie z lodricarskimi, jak Rodo czy Daydra, ceurańskimi, jak Hideo

lub Shizumi, i zwykłymi imionami cenaryjskimi w stylu Aleine albo Felene. Właściwie

jedyne imiona, jakich ludzie nie nadawali dzieciom, to przezwiska niewolników

powszechne w Norach, jak na przykład Blizna albo Zajęcza Warga.

- Radzę sobie, lordzie Gyre. Ale to słowami chciałem się posłużyć w spotkaniu z

tobą, nie bronią.

Jeśli ruszę teraz, dotrzemy z moją starą klaczką do garnizonu w sześć, może

siedem dni.

- Porozmawiamy wobec tego, jak już się zmierzymy. Marcus daj mu jakąś

zbroję treningową.

Mężczyźni wyglądali na zadowolonych, a Solon zobaczył, że kochali młodego

lorda jak własnego syna. Zbyt swobodnie się śmiali i rozpieszczali go. Nagle stał się

głową rodu, ale mężczyźni nadal jeszcze byli zadziwieni nowością tego faktu.

- Nie potrzebuję zbroi - odparł Solon. Chichoty urwały się i mężczyźni spojrzeli

na niego.

- Chcesz się mierzyć bez zbroi? - spytał Logan.

- W ogóle nie chcę się mierzyć, ale jeśli taka jest twoja wola, muszę się zgodzić.

Nie będę jednak walczył ostrzem treningowym.

Mężczyźni pokrzykiwali, szykując się na widowisko - walkę niskiego

Sethyjczyka, i to bez zbroi, z ich olbrzymem. Tylko Marcus i jeden, może dwóch

innych patrzyli zaniepokojeni. W grubym pancerzu, który nosił Logan, była niewielka

szansa, że zostanie poważnie raniony, nawet ostrym mieczem. Ale niebezpieczeństwo

zawsze istniało. Solon, patrząc Loganowi w oczy, dojrzał, że chłopak też zdaje sobie z

tego sprawę. Młody lord nagle zwątpił, czy powinien być tak zuchwały wobec kogoś, o

kim nic nie wiedział, kogoś, kto może mu źle życzyć. Logan przyjrzał się raz jeszcze

krępej sylwetce Solona.

- Milordzie - odezwał się Marcus - może najlepiej byłoby, gdybyś...

- Zgoda - odpowiedział Solonowi Logan.

Nałożył hełm i opuścił przyłbicę. Przygotował miecz i powiedział:

- Daj znać, kiedy będziesz gotowy.

Nim Logan zdążył zareagować, Solon wbił palce w otwory przyłbicy i złapał za

część chroniącą nos. Szarpnął Logana do przodu i obrócił. Chłopak walnął o ziemię z

jękiem. Solon wyciągnął nóż zza pasa Logana i przyłożył go do oka chłopaka, opierając

kolano obok hełmu i przytrzymując go w ten sposób w miejscu.

- Poddajesz się? - zapytał Solon.

Chłopak z trudem łapał oddech.

- Poddaję się.

Solon puścił go i wstał, otrzepując kurz z nogawek spodni. Nie pomógł lordowi

Gyre wstać.

Mężczyźni milczeli. Kilku wyciągnęło miecze, ale żaden nie zrobił kroku. Jasne

było, że gdyby Solon zamierzał zabić Logana, już by to zrobił. Bez wątpienia

zastanawiali się, co diuk Gyre zrobiłby z nimi, gdyby rzeczywiście coś takiego się

wydarzyło.

- Głupi z ciebie chłopak, lordzie Gyre - odezwał się Solon. - Bufon, pajacujący

przed ludźmi, których być może pewnego dnia będzie musiał posłać, żeby za niego

zginęli.

Powiedział „diuk Gyre", Dorian na pewno powiedział „diuk Gyre". Ale przysłał

mnie tutaj. Na pewno wysłałby mnie prosto do garnizonu, gdyby miał na myśli diuka.

W przepowiedni nie chodziło o mnie. Dorian nie mógł wiedzieć, że czeka mnie

opóźnienie w drodze, że trafię do miasta tak bardzo spóźniony. Prawda?

Logan zdjął hełm. Twarz miał czerwoną, ale nie pozwolił, żeby wstyd przerodził

się w gniew.

- Ja... zasłużyłem sobie na to. Zasłużyłem sobie na to, jak mnie sponiewierałeś.

Może nawet na coś gorszego. Przepraszam. Marny to gospodarz, co napada na gości.

- Wiesz, że celowo przegrywali, prawda?

Logan był zaskoczony. Zerknął na mężczyznę, z którym walczył, gdy zjawił się

Solon, a ten gapił się pod nogi. A potem, jakby to wymagało wielkiego wysiłku, lord

podniósł wzrok na Solona.

- Widzę, że mówisz prawdę. Chociaż to wstyd dowiedzieć się czegoś takiego,

dziękuję.

Jego ludzie byli zawstydzeni. Pozwalali mu wygrać, bo go kochali, ale teraz

upokorzyli swego pana. Nie zrobiło im się po prostu przykro, szczerze cierpieli.

Jak to jest, że ten chłopiec wzbudza taką lojalność? Czy to po prostu lojalność

wobec jego ojca?

Kiedy obserwował, jak Logan patrzy na każdego mężczyznę z osobna -

przygląda się tak długo, dopóki każdy nie spojrzy mu w oczy i nie odwróci

natychmiast wzroku - Solon zwątpił w drugą możliwość. Logan pozwolił, aby bolesna

cisza zapadła i trwała.

- Za sześć miesięcy - powiedział Logan, zwracając się do swoich ludzi - będę

służył w garnizonie mojego ojca. Nie będę siedział bezpiecznie w zamku. Będę walczył

tak jak wielu z was. Ale skoro najwyraźniej uważacie, że treningi to zabawa, bardzo

dobrze. Zabawicie się, trenując aż do północy, wy wszyscy. Jutro wszyscy zaczniemy

ćwiczyć. I oczekuję, że zjawicie się godzinę przed świtem. Zrozumiano?

- Tak jest, panie!

Logan odwrócił się do Solona.

- Przepraszam, panie Tofusin. Za to wszystko. Proszę mówić mi Logan.

Oczywiście zostanie pan na kolacji, ale czy mam też polecić służbie, by przygotowała

dla pana pokój?

- Tak - odpowiedział Solon. - Myślę, że to doskonały pomysł.

8

Vürdmeister Neph Dada spotykał się ze Szczurem za każdym razem w innym miejscu.

W pokojach zajazdów, w piwnicach warsztatów szkutniczych, w piekarniach, parkach

po wschodniej stronie, w ślepych uliczkach Nor. Odkąd Neph się zorientował, że

Szczur boi się ciemności, dbał, aby zawsze spotykali się nocą.

Dziś wieczorem Neph obserwował Szczura i jego ochroniarzy, jak wchodzą na

maleńki, stary i przepełniony cmentarz. Nie było tak ciemno, jak Neph miał nadzieję,

że będzie - tawerny, salony gier i burdele znajdowały się raptem trzydzieści kroków

dalej. Szczur nie zwolnił od razu ochroniarzy. Jak większość Nor cmentarz znajdował

się niecałą stopę powyżej poziomu wody. Króliki, jak nazywano mieszkańców Nor,

chowali swoich zmarłych prosto w błocie. Jeśli mieli pieniądze, wznosili grobowce

nad ziemią, ale imigranci - jako ignoranci - po jakichś zamieszkach czy czymś takim

parę lat temu pochowali swoich zmarłych w trumnach. Groby się wydęły, bo trumny

próbowały wypłynąć na powierzchnię. Kilka pękło, a ich zawartość pożarły dzikie psy.

Szczur i jego ochroniarze byli zieloni ze strachu.

- Chodźcie - powiedział w końcu Szczur do swoich dużych, podnosząc

nonszalancko czaszkę i rzucając ją jednemu.

Chłopak szybko się cofnął i czaszka, słaba ze starości albo od choroby,

roztrzaskała się o kamień.

- Witaj, mały - wychrypiał Neph prosto do ucha Szczura.

Szczur się wzdrygnął, a Neph uśmiechnął się, odsłaniając szczerbate uzębienie.

Jego długie rzadkie siwe włosy opadały tłustymi kosmykami na ramiona. Neph stał

tak blisko, że chłopak cofnął się o krok.

- Czego chcesz? Dlaczego tu jestem?

- Och, drażliwość i filozofia, dwa w jednym. - Neph się przysunął.

Dorastał w Lodricarze, na wschód od Khalidoru. Lodricarczycy uważali, że

ludzie, którzy odsuwają się tak, że nie czujesz zapachu ich oddechu, coś ukrywają.

Kupcy w Cenarii, którzy prowadzili interesy z Lodricarczykami, narzekali na to, ale

ochoczo przysuwali się, kiedy w grę wchodziły lodricarskie pieniądze. Neph jednak

nie stawał blisko z powodów kulturowych. Nie żył w Lodricarze od pół wieku. Stał

blisko, ponieważ lubił widzieć, jak Szczur się z tym męczy.

- Ha! - powiedział, wypuszczając podmuch zgniłego powietrza w twarz

chłopaka.

- Co? - Szczur starał się nie cofać.

- Jeszcze się nie poddałem, jeśli chodzi o ciebie, ty wspaniały, głupi chłopaku.

Czasem potrafisz nauczyć się czegoś wbrew sobie. Ale nie po to zjawiłem się dzisiaj. I

nie po to ty tu jesteś. Czas ruszać. Twoi wrogowie zebrali się przeciwko tobie, ale

jeszcze się nie zorganizowali.

- Skąd wiesz?

- Wiem więcej, niż sądzisz, Szczurza Mordo.

Neph znowu się zaśmiał i plwocina poleciała na twarz Szczura. Zauważył, że

chłopak o mało go wtedy nie uderzył. Nie bez powodu został Pięścią w gildii. Ale

oczywiście nigdy by nie uderzył Nepha. Stary człowiek wiedział, że sprawia wrażenie

kruchego, ale Vürdmeister miał swoje sposoby obrony.

- Wiesz, ilu szczeniaków ma twój ojciec? - zapytał Neph.

Szczur rozejrzał się po cmentarzu, jakby Neph nie sprawdził wcześniej, czy nikt

nie podsłuchuje. Chłopak był beznadziejnie głupi. Głupi, ale potrafił być sprytny i nie

miał absolutnie żadnych skrupułów. Poza tym Neph nie miał wielkiego wyboru. Kiedy

zjawił się w Cenarii, powierzono jego opiece czterech chłopców. Najbardziej

obiecujący zjadł jakieś zepsute mięso w czasie pierwszego roku i zmarł, nim Neph

choćby zorientował się, że chłopak jest chory. W tym tygodniu drugi zginął w walkach

o terytorium między gildiami. I tak Nephowi zostało tylko dwóch.

- Kiedy ostatnio liczyłem, Jego Świątobliwość był ojcem stu trzydziestu dwóch

chłopców. Większość z nich nie miała Talentu i musiała odpaść. Ty jesteś jednym z

czterdziestu trzech, którzy są z jego nasienia. Już ci to mówiłem. Ale nie powiedziałem

ci, że każdemu z was powierzono zadanie, próbę, w której macie dowieść swojej

użyteczności dla ojca. Jeśli ją przejdziesz, może pewnego dnia zostaniesz samym

Królem-Bogiem. Potrafisz odgadnąć, na czym polega twoje zadanie?

Oczy Szczura zalśniły jak paciorki na myśl o bogactwie i splendorze.

Neph go uderzył.

- Twoje zadanie, chłopcze.

Szczur potarł policzek, drżąc z wściekłości.

- Mam zostać Shingą - odpowiedział cicho.

Chłopak mierzył wyżej, niżby Neph kiedykolwiek podejrzewał. Dobrze.

- Jego Świątobliwość oświadczył, że Cenaria upadnie, tak samo jak reszta

południowych ziem. Sa’kagé to jedyna prawdziwa siła w Cenarii, więc tak, zostaniesz

Shingą. A potem oddasz swojemu ojcu Cenarię albo, co bardziej prawdopodobne,

zawiedziesz i zginiesz i jeden z twoich braci tego dokona.

- Są inni w tym mieście? - spytał Szczur.

- Twój ojciec jest bogiem, ale jego narzędziami są ludzie, a ci zawodzą. Jego

Świątobliwość ma więc plan awaryjny. A teraz, moja przyszła porażko, jak się

przedstawia twój genialny pomysł załatwienia sprawy z Merkuriuszem?

W oczach Szczura znowu zapłonęła wściekłość, ale zapanował nad sobą. Jedno

słowo Nepha, a Szczur stałby się kolejnym trupem dryfującym rano w Plith, obaj to

wiedzieli. Prawdę mówiąc, Neph go sprawdzał. Okrucieństwo było główną zaletą

Szczura. Neph widział, że jego pragnienie krwi budziło strach w starszych chłopcach,

którzy inaczej mogliby go zabić - ale byłoby bezużyteczne, gdyby dzieciak nie potrafił

nad nim panować.

- Zabiję Merkuriusza - odpowiedział Szczur. - Będzie krwawił jak...

- Jedno, czego ci nie wolno zrobić, to go zabić. Jeśli to zrobisz, wszyscy o nim

zapomną. Kto inny zajmie jego miejsce. Musi żyć złamany, żeby świat mógł go

oglądać.

- Pobiję go na oczach wszystkich. Połamię mu ręce i...

- A jeśli jaszczurki rzucą się w jego obronie?

- Nie zrobią tego. Za bardzo się boją.

- W przeciwieństwie do innych chłopców, których znam, Merkuriusz nie jest

głupi. Wiedział, co to znaczy, kiedy duzi do niego przyszli. Może od początku to sobie

planował. Pierwsze, czego się spodziewa, to że się przestraszysz i spróbujesz go pobić.

Zatem ułoży stosowny plan.

Neph patrzył, jak Szczur zaczyna rozumieć, że naprawdę mógłby stracić

panowanie nad gildią. Jeśli straci gildię, straci życie.

- Ale ty masz plan - powiedział Szczur. - Znasz sposób, w jaki mogę go

zniszczyć, prawda?

- Mogę się nim nawet podzielić.

***

To się zbliżało. Merkuriusz wyczuwał to, kiedy leżał na podłodze, otoczony

przez swoje jaszczurki, swoją gildię. Jego gildię. Piętnaście maluchów i pięciu dużych.

Połowa maluchów z Czarnego Smoka i ćwierć dużych było teraz jego. Spali spokojnie

wokół niego, pewnie nawet Borsuk, który miał tylko udawać.

Merkuriusz nie spał od czterech dni. Tej nocy, kiedy wrócił do domu po

rozmowie z Blintem, i każdej następnej leżał, knując, powątpiewając, gorączkowo

podekscytowany wizją życia bez Szczura. Ale światło jutrzenki obracało wszystkie jego

plany w pył. Dla żartu nazwał tych, co z nim trzymali, jaszczurkami - z pewnością to

nie były żadne smoki - ale dzieci przyjęły te nazwę z dumą, nie słysząc kryjącej się w

niej rozpaczliwości.

W ostatnich dniach działał, wydawał rozkazy, próbował przegrupować swoje

żałosne jaszczurki - wszystko, byle nie myśleć o zabiciu Szczura. Jak długo Szczur

będzie czekać? Nadszedł czas na czystkę. Wszyscy czekali, żeby zobaczyć, co Szczur

zrobi. Wszyscy byli pewni, że coś zrobi. Jeśli niczego nie zrobi, i to wkrótce, wierni mu

zaczną weń wątpić i w jednej chwili straci gildię.

Merkuriusz wydał nawet rozkaz trzem maluchom, którym najbardziej ufał,

żeby przez cały czas strzegli Laleczki. Nie najrozsądniej wykorzystywał siłę, jaką

rozporządzał. Potrzebował, żeby malcy dostarczali mu informacji: podsłuchiwali

innych w gildii, sprawdzali sąsiednie gildie, czy gdzieś któraś nie chciałaby, żeby

jaszczurki do niej dołączyły. Poza tym, co trzy maluchy mogły zdziałać przeciwko

dużym Szczura? Dzieci, które miały osiem, dziesięć i jedenaście lat nie powstrzymają

piętnasto- i szesnastolatków Szczura. W końcu wyznaczył dwóch dużych, którzy

dołączyli do niego na początku, żeby jej pilnowali, mieli ją na oku przez cały dzień.

Jednakże sprawy wymykały mu się z rąk. Noce bez snu mściły się na nim. W

głowie miał zamęt. To tylko kwestia czasu, kiedy popełni idiotyczny błąd. A wszystko

dlatego, że nie miał odwagi zabić Szczura.

Mógłby to zrobić dziś w nocy. To byłoby łatwe, naprawdę. Szczur wyszedł przed

północą z dwoma dużymi, ale kiedy wrócą, od razu zaśnie. Ten łajdak nigdy nie ma

problemów ze spaniem. Merkuriusz miał majcher. Miał nawet prawdziwy nóż, który

ukradł jeden z dużych. Musiał tylko podejść do Szczura i wbić mu ostrze. Wystarczy

gdziekolwiek w brzuch. Nawet jeśli smoki Szczura będą wystarczająco lojalne, żeby

zabrać go do uzdrowiciela, z pewnością zabiorą mu wszystkie pieniądze. Jaki

uzdrowiciel będzie pracował za darmo dla szczura z gildii? Merkuriusz musiał tylko

odczekać pięć minut po powrocie Szczura, a potem wstać, żeby się wysikać. W drodze

powrotnej zabiłby go.

To jedyny sposób by zapewnić Laleczce bezpieczeństwo.

Wiedział, co oznaczało zostanie siepaczem. Wszystko by się zmieniło. Siepacze

byli nożami w ciemnościach. Merkuriusz nauczyłby się walczyć, zabijać. Nie tylko

nauczyłby się, jak to robić, ale robiłby to. Blint oczekiwałby od niego, że będzie

zabijać. To go męczyło jak wzrok Laleczki, który można ignorować, dopóki nie

odpowie się na jej spojrzenie. Niewiele jednak myślał o konkretach dotyczących

zabijania. Trzymał się obrazu Durzo Blinta, śmiejącego się z całej gildii. Durzo Blinta

śmiejącego się ze Szczura i jego małej armii. Durzo Blinta, nieulękłego. Durzo Blinta,

którym Merkuriusz mógł się stać.

Blint zabrałby go. Merkuriusz nie musiałby przewodzić Czarnemu Smokowi.

Nawet swoim jaszczurkom. Nie chciał tego. Nie chciał, żeby maluchy patrzyły na

niego, jakby był ich ojcem, a duzi, którzy przewyższali go o co najmniej głowę, patrzyli

nań, jakby wiedział, co robi, jakby mógł zapewnić im bezpieczeństwo. Nie potrafił

zadbać nawet o własne bezpieczeństwo. To wszystko było oszustwem. On był

oszustem. Wrobiono go, a oni nawet tego nie zauważyli.

Charakterystyczny odgłos przesuwania frontowych drzwi oznajmił powrót

Szczura. Merkuriusz tak się bał, że popłakałby się, gdyby nie kazał Borsukowi czuwać.

Nie mógł płakać na oczach swoich dużych. Był przekonany, że Szczur podejdzie do

niego, każe dużym go podnieść i zabierze go gdzieś, żeby wymierzyć mu straszliwą

karę, przy której los Jarla wyda się lekki. Ale Szczur jak to on rozepchnął się w swoim

haremie, położył się i w ciągu kilku sekund zasnął.

Siepacz by nie płakał. Merkuriusz próbował spowolnić oddech. Nasłuchiwał,

czy ochroniarze Szczura też posnęli.

Siepacze się nie boją. To mordercy. To ludzie się ich boją. Wszyscy w Sa’kagé

się ich obawiają.

Jeśli będę tu leżał i próbował spać, to może zasnę i nic się nie wydarzy przez

jeszcze jedną noc, może jeszcze jeden tydzień, ale w końcu Szczur mnie dorwie.

Wszystko zniszczy.

Merkuriusz widział to w jego oczach. Wierzył, że Szczur go zniszczy i nie

wierzył, że ma jeszcze tydzień.

Albo to, albo zabiję go pierwszy.

W wyobraźni Merkuriusz widział siebie jako bohatera wyjętego z pieśni barda:

spłaci dług Jarlowi, da Ja’lalielowi wystarczająco dużo pieniędzy, żeby wykupił sobie

apelację, wszyscy w gildii będą go kochać za zabicie Szczura, a Laleczka przemówi po

raz pierwszy i aprobata zalśni w jej oczach, kiedy powie mu, jaki jest dzielny.

To było głupie, a on nie mógł sobie pozwolić na głupotę.

Musiał się wysikać. Wstał wściekły i wyszedł tylnymi drzwiami. Ochroniarze

Szczura nawet się nie poruszyli przez sen, kiedy ich mijał.

Nocne powietrze było chłodne i cuchnące. Merkuriusz wydał większość

uzbieranych pieniędzy, żeby nakarmić jaszczurki. Dzisiaj kupił rybę. Wiecznie głodne

maluchy dobrały się do wnętrzności, zjadły je i się pochorowały. Sikając do zaułka,

pomyślał, że powinien był zostawić kogoś, kto by ich przypilnował. Kolejna rzecz,

którą przegapił.

Dobiegł go zduszony dźwięk ze środka, odwrócił się więc, podciągając i

zawiązując spodnie. Spojrzał w ciemność, ale uznał, że niczego nie widzi. Nerwy go

ponosiły, podskakiwał przy byle dźwięku, kiedy z pięć tuzinów szczurów z gildii leżało

jedno przy drugim, spało, właziło na sąsiada, a przy tym grało im w pustych

brzuchach.

Nagle uśmiechnął się i dotknął majchra. Może i istniało sto spraw, o których

nie miał pojęcia, i tysiąc innych, nad którymi nie panował, ale wiedział, co musi teraz

zrobić.

Szczur musiał umrzeć. To było proste. Nieważne, co potem stanie się z

Merkuriuszem. Czy mu podziękują, czy go zabiją; musiał go zabić. Musiał go zabić,

zanim Szczur dorwie Laleczkę. Musiał go zabić teraz.

I w ten sposób podjął decyzję. Wszedł do środka, trzymając majcher wzdłuż

nadgarstka. Szczur powinien spać między swoim haremem. Raptem dwa kroki w bok

od trasy Merkuriusza. Uda, że się zatoczył, na wypadek gdyby duzi patrzyli, i zatopi

nóż w brzuchu Szczura. Będzie go dźgał tak długo, aż albo umrze Szczur, albo on.

Dzieliły go cztery kroki od ataku, kiedy zobaczył miejsce, w którym sam sypiał.

Borsuk leżał w ciemnościach na plecach. Cienka linia rysowała się na jego szyi,

czarna na tle skóry. Oczy miał otwarte, ale się nie ruszał.

Miejsce Laleczki było puste. Zniknęła tak samo jak Szczur.

9

Leżał w ciemnościach zbyt otępiały, żeby płakać. Mimo oślepiającego szoku

Merkuriusz wiedział, że duzi Szczura nie mogli spać. Czekali na właściwą chwilę.

Merkuriusz wyszedł zaledwie na minutę, a oni zabrali Laleczkę. Nic by nie pomogło

nawet, gdyby obudził całą gildię. W ciemnościach i zamieszaniu i tak nie

zorientowałby się, którzy duzi Szczura zniknęli. A nawet gdyby wiedział, to co by

zrobił? Nawet gdyby wiedział, kto zniknął, nie wiedziałby, dokąd poszli. A nawet

gdyby wiedział, co by to zmieniło?

Leżał w ciemnościach, plącząc się w myślach, gapiąc się w sufit. Słyszał ich.

Niech go szlag. Usłyszał ich i nawet nie poszedł sprawdzić.

Leżał w ciemnościach, skończony. Warta się zmieniła. Słońce wstało. Szczury

gildyjne zaczęły się kręcić, a on gapił się na uginający się sufit, czekając, aż zwali się

na niego jak wszystko inne. Nie mógł się ruszyć, nawet gdyby chciał.

Leżał w świetle. Dzieci wrzeszczały, maluchy szarpały go, coś wykrzykując. Coś

o Borsuku. Pytania. Same słowa. Słowa to wiatr. Ktoś nim potrząsnął, ale on był

daleko.

Dopiero długo, długo po tym obudził się. Był tylko jeden dźwięk, który mógł

wyrwać go z transu: śmiech Szczura.

Dreszcz przebiegł mu po całym ciele i Merkuriusz natychmiast usiadł. Nadal

miał majcher. Na podłodze była zaschnięta krew, ale ledwo ją widział. Wstał i ruszył

do drzwi.

Ten straszliwy śmiech zadźwięczał znowu i Merkuriusz puścił się biegiem.

Gdy tylko przekroczył próg, kątem oka dostrzegł cień framugi, który się

wydłużył i wystrzelił do przodu. Był tak szybki jak ptasznik, którego Merkuriusz

kiedyś widział, i równie skuteczny. Wpadł na cień, jak na ścianę. W głowie mu

zadzwoniło, kiedy ktoś wciągał go głębiej w mrok między domem gildii i sąsiednią

ruiną.

- Tak ci się spieszy umrzeć, mały?

Merkuriusz nie mógł pokręcić głową, nie potrafił się wyrwać. Dłoń cienia na

jego twarzy była jak z żelaza. Powoli zdał sobie sprawę, że to pan Blint.

- Pięć dni, dzieciaku. Miałeś pięć dni, żeby go zabić - szeptał Merkuriuszowi do

ucha, a w jego oddechu wyczuwało się delikatny ślad czosnku i cebuli.

Przed nimi Szczur rozmawiał z gildią, śmiał się i rozśmieszał resztę. Niektóre z

jaszczurek Merkuriusza też tam były, śmiały się, mając nadzieję, że Szczur nie zwróci

na nie uwagi.

Więc to już się zaczyna. Czegokolwiek Merkuriusz dokonał, to właśnie się

rozpadało. Reszta jaszczurek zniknęła. Bez wątpienia podkradną się później,

zobaczyć, co się stało. Merkuriusz nawet nie potrafił wściekać się na nich za to. W

Norach robi się co trzeba, żeby przetrwać. To nie oni zawiedli, tylko on. Blint miał

rację. Duzi po obu stronach Szczura byli już gotowi. Sam Szczur był gotowy. Gdyby

Merkuriusz tam wybiegł, zginąłby. Albo gorzej. W czasie, kiedy miał wymyślić plan,

nic nie zrobił. Zasłużył na tę śmierć.

- Już się uspokoiłeś, dzieciaku? - spytał Blint. - Dobrze. Bo zamierzam ci

pokazać, ile kosztuje twoje wahanie.

***

Solona zaprowadził do jadalni starszy mężczyzna o zgarbionych plecach, w

elegancko uprasowanej liberii, ozdobionej złotym sznurem i szybującym białym

sokołem Gyre'ów w czarnym polu, w którym z biegiem stuleci prawie przestano

rozpoznawać białozora - chociaż właśnie nim w istocie był. Sokół z północy. I to nie z

Khalidoru, czy Lodricaru - białozory spotykano tylko na Zmarzlinie. Więc Gyre'owie

nie są tu bardziej u siebie niż ja.

Kolację podano w sali głównej; dziwny wybór zdaniem Solona. Nie dlatego, że

sala główna nie robiła wrażenia - przeciwnie, robiła aż za duże. Musiała być niemal

tak wielka jak sala główna na Zamku Cenaria; ozdobiono ją gobelinami, chorągwiami,

tarczami dawno temu poległych wrogów, ogromnymi płótnami i posągami z marmuru

i złotych płatków, oraz freskiem na suficie przedstawiającym scenę z Alkestii.

Pośrodku tych wspaniałości stół niemal całkowicie tracił na znaczeniu, chociaż był

długi na piętnaście kroków.

- Lord Solon Tofusin, z rodu Tofusinów, Tropicieli Wiatrów w służbie

cesarskiego rodu Bra’aden z Wyspiarskiego Cesarstwa Seth - zaanonsował go starszy

mężczyzna.

Solon był zadowolony, że służący albo znał, albo odnalazł stosowne tytuły,

nawet jeśli Seth trudno było w ostatnich czasach nazywać cesarstwem. Solon podszedł

powitać lady Gyre.

Była kobietą wielkiej urody, o ciemnych, zielonych oczach, śniadej skórze i

delikatnych kościach typowych dla rodu Graesinów. Chociaż miała godną podziwu

figurę, ubierała się skromnie jak na standardy cenaryjskie: płytki dekolt, rąbek

sięgający niemal szczupłych kostek, a szara suknia dopasowana, ale niezbyt obcisła.

- Bądź błogosławiona, moja pani - powiedział Solon, skłaniając się przed nią w

tradycyjny, sethyjski sposób, z otwartymi dłońmi. - Niech słońce uśmiecha się do

ciebie, a każdy sztorm znajdzie cię w porcie.

To powitanie było nieco przesadne, ale tak samo jak kolacja dla trzech osób w

komnacie tak wielkiej, że mogłaby mieć własną pogodę.

Lady mruknęła, nawet nie racząc się odezwać. Usiedli, a słudzy przynieśli

pierwsze danie, zupę z kaczki mandarynki z koprem.

- Syn ostrzegł mnie, kim jesteś, ale mówisz całkiem dobrze i najwyraźniej nie

wpadłeś na pomysł wbicia sobie kawałka metalu w twarz. I masz na sobie ubranie.

Niezmiernie się cieszę.

Najwyraźniej dobra duchessa słyszała, jak się poszczęściło synowi w potyczce z

Solonem i nie podobało jej się, że syn musiał się ukorzyć.

- Więc to prawda? - zapytał Logan. Siedział przy jednym końcu stołu, a matka

przy drugim, Solon, niestety, wylądował pośrodku. - Sethyjczycy rzeczywiście pływają

nago na swoich statkach?

- Loganie - ostro rzuciła Catrinna Gyre.

- Nie, za pozwoleniem lady Gyre, to powszechne nieporozumienie. Nasza wyspa

rozdziela najgorętszy prąd na Morzu Wielkim, więc jest u nas całkiem ciepło nawet

zimą. Latem ledwo da się to znieść. Więc chociaż nie nosimy tak wielu rzeczy, ani tak

ciężkich jak ludzie tutaj, nie brakuje nam własnych standardów przyzwoitości.

- Przyzwoitość? Nazywasz kobiety, które biegają po łodziach półnago,

przyzwoitymi? - zapytała lady Gyre.

Logan wyglądał na zachwyconego tym pomysłem.

- Oczywiście, że nie wszystkie zachowują skromność w ubiorze. Ale dla nas

piersi są mniej więcej tak erotyczne, jak szyje. Może i przyjemne je całować, ale nie

ma powodu, żeby...

- Posunął się pan zbyt daleko! - zawołała lady Gyre.

- Z drugiej strony kobieta, która pokazuje kostki, bez wątpienia ma nadzieję, że

nie wróci pod pokład sama. W rzeczy samej, lady Gyre... - Solon uniósł brew i udał, że

patrzy na jej kostki, chociaż były zbyt daleko i po drugiej stronie nóg stołowych. -

Sethyjskie kobiety uznałyby panią za dość bezwstydną.

Twarz Catrinny Gyre spopielała. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Logan się

roześmiał.

- Kostki? Kostki? To takie... głupie! - Zagwizdał prowokacyjnie. - Ładne kostki,

matko. - I znowu się zaśmiał.

Zjawił się służący z drugim daniem, ale Solon nawet nie zauważył, jak stawia

półmisek. Dlaczego to robię? To nie byłby pierwszy raz, kiedy własny ostry język

prawie podciąłby mu gardło.

- Widzę, że pański brak szacunku nie ogranicza się jedynie do bicia lorda Gyre -

odparła duchessa.

Proszę, a teraz Logan jest dla niej lordem Gyre. Więc strażnicy nie byli głupi;

wcale nie pieścili się z Loganem. Duchessa pewnie wydała im rozkaz, że nie wolno

uderzyć Logana w czasie ćwiczeń.

- Matko, pan Tofusin nigdy nie okazał mi braku szacunku. Nie chciał okazać

braku szacunku również tobie. - Logan spojrzał na matkę, potem na Solona i zobaczył,

że oboje patrzą na siebie zimnym wzrokiem. - Prawda, lordzie Tofusinie?

- Milady - powiedział Solon - mój ojciec powiedział mi kiedyś, że nie ma lordów

w czasie ćwiczeń, ponieważ nie ma lordów na polu bitwy.

- Bzdura. Prawdziwy lord zawsze jest lordem. W Cenarii to rozumiemy.

- Matko, lord Tofusin miał na myśli to, że miecz wroga siecze arystokrację tak

samo, jak chłopów.

Lady Gyre zignorowała syna i powiedziała:

- Czego pan chce od nas, panie Tofusin?

To niegrzecznie pytać tak gościa, nie tylko dlatego, że zwróciła się do niego jak

do człowieka z pospólstwa. Solon liczył na uprzejmość Gyre'ów. Oczekiwał, że dadzą

mu dość czasu, by sam się zorientował, czego właściwie chce. Myślał, że będzie mógł

poobserwować i poczekać, jadać z Gyre'ami posiłki, że dostanie dwa tygodnie, a nawet

cztery, nim powie cokolwiek na temat swoich planów. Pomyślał, że może polubić

chłopca, ale ta kobieta... bogowie! Lepiej by mu było u uwodzicielki z rodu Jadwinów.

- Matko, nie uważasz, że jesteś nieco...

Nawet nie spojrzała w stronę syna; uniosła tylko dłoń i patrzyła na Solona,

nawet nie mrugnąwszy powieką. Więc to tak.

Logan nie był po prostu jej synem. Chociaż był tylko chłopcem, Logan był też

lordem Catrinny Gyre. W tym pogardliwym geście Solon wyczytał historię rodziny.

Uniosła rękę, a jej syn nadal był na tyle młody, na tyle niedoświadczony, żeby

ucichnąć, jak przystało na dobrego syna - zamiast ukarać ją, jak przystało na dobrego

lorda. Widząc jej pogardę dla syna i pogardę, z jaką go powitała, Solon zrozumiał,

dlaczego na czas swojej nieobecności diuk wyznaczył na lorda Gyre syna. Diuk nie

mógł zaufać żonie na tyle, by powierzyć jej władzę.

- Czekam - powiedziała Lady Gyre.

Chłód w jej głosie sprawił, że Solon podjął decyzję. Nie lubił dzieci, ale

nienawidził tyranów. Niech cię szlag, Dorianie.

- Przybyłem, aby zostać doradcą lorda Gyre - odpowiedział z ciepłym

uśmiechem.

- Ha! W żadnym wypadku.

- Matko - odezwał się Logan, a w jego głosie pojawiła się twarda jak stal nuta.

- Nie. Nigdy. Co więcej, panie Tofusin, chciałabym, aby pan nas opuścił.

- Matko.

- Natychmiast - dodała.

Solon się nie poruszył. Trzymał nóż i widelec o dwóch ząbkach - cieszył się, że

pamiętał, jak Cenaryjczycy używają tych rzeczy - nad talerzem, zmuszając się siłą woli

do pozostania w bezruchu.

- Kiedy pozwoli pani lordowi Gyre działać jak lordowi Gyre? - spytał ją.

- Kiedy będzie gotowy. Kiedy będzie starszy. Nie pozwolę, aby moje decyzje

kwestionował jakiś sethyjski dzikus, który...

- Tak właśnie polecił pani diuk, kiedy wyznaczył swojego syna na lorda na czas

swojej nieobecności? Powiedział, że Logan ma zostać lordem, kiedy będzie gotowy?

Ojciec powiedział mi kiedyś, że opieszałe posłuszeństwo to tak naprawdę

nieposłuszeństwo.

- Straże! - krzyknęła.

- Niech to szlag, matko! Dość tego! - Logan wstał tak gwałtownie, że krzesło

przewróciło się na podłogę.

Strażnicy byli w połowie drogi do Solona. Nagle, jakby ich przyłapano, poczuli

się zbyt widoczni. Spojrzeli po sobie, zwolnili i na próżno próbowali podejść cicho,

chociaż ich kolczugi dzwoniły przy każdym kroku.

- Logan, porozmawiamy o tym później - odparła Catrinna Gyre. - Tallan, Bran,

odprowadzić tego człowieka. Natychmiast.

- Ja jestem lord Gyre! Nie ruszać go! - krzyknął Logan.

Straże zatrzymały się. Oczy Catrinny zabłysły z wściekłości.

- Jak śmiesz kwestionować moją władzę? Podważasz decyzję matki przy

obcym? Przynosisz wstyd, Loganie Gyre. Przynosisz wstyd swojej rodzinie. Twój

ojciec popełnił straszliwy błąd, ufając ci.

Solonowi zrobiło się niedobrze, a Logan wyglądał jeszcze gorzej. Był

wstrząśnięty, wahał się, gotów się ugiąć.

Żmija. Niszczy to, co powinna chronić. Zdruzgotała pewność siebie syna.

Logan spojrzał na Tallana i Brana. Mężczyźni wyglądali żałośnie, pozostając

świadkami tak ewidentnego upokorzenia Logana. Skulił się, jakby spuszczono z niego

powietrze.

Muszę coś zrobić.

- Mój lordzie Gyre - powiedział Solon, wstając i przyciągając spojrzenia

wszystkich. - Ogromnie mi przykro. Nie chciałem nadużyć twojej gościnności.

Ostatnią rzeczą, jakiej pragnąłem, było stanie się przyczyną konfliktu w twojej

rodzinie i w rzeczy samej, zapomniałem się i rozmawiałem zbyt szczerze z twą matką.

Nie zawsze pamiętam, aby... przykrajać prawdę do cenaryjskiej wrażliwości. Lady

Gyre, przepraszam za wszelką zniewagę, jakiej moglibyście ty lub twój lord doznać.

Lordzie Gyre, przepraszam, jeśli poczułeś, że cię zlekceważyłem i oczywiście oddalę

się, za pańskim pozwoleniem.

Ostatnie słowa wypowiedział z lekkim naciskiem. Logan się wyprostował.

- Nie pozwalam.

- Mój panie? - Solon udał zdumienie.

- Zbyt wiele prawd przykraja się w tym domu, zbyt mało tu szczerości, lordzie

Tofusin - odpowiedział Logan. - Nie uczyniłeś niczego, co by mnie obrażało.

Chciałbym, abyś został. I pewien jestem, że moja matka zrobi wszystko co w jej mocy,

byś czuł się tu mile widziany.

- Loganie Gyre, w żadnym razie... - zaczęła Catrinna Gyre.

- Straże! - przerwał jej Logan. - Lady Gyre jest zmęczona. Odprowadźcie ją do

jej komnat. Byłbym wdzięczny, gdyby jeden z was został przy drzwiach tego wieczoru,

na wypadek gdyby czegoś potrzebowała. Rano siądziemy do posiłku w zwykłej sali.

Solon był zachwycony. Logan właśnie zamknął matkę w jej komnatach i

postawił straże u drzwi, żeby została tam aż do rana, i wszystko załatwił w taki sposób,

że nie miała nawet na co się poskarżyć. Ten chłopiec będzie wspaniały.

Będzie? Już jest. A ja właśnie przykułem się do niego. To nie była przyjemna

myśl. Solon nawet jeszcze nie zdecydował, czy zostanie. Właściwie to pół godziny

temu zdecydował, że nie będzie podejmował decyzji przez kilka następnych tygodni. A

teraz związał się z Loganem.

Wiedziałeś, że to się wydarzy, Dorianie? Dorian nie wierzył w zbiegi

okoliczności. Ale Solon nigdy nie miał wiary swojego przyjaciela. Teraz, z wiarą, czy

bez wiary, zobowiązał się. Przez to poczuł ściskanie w szyi, jakby mu założono obrożę

niewolnika dwa numery za małą.

Reszta wspaniałego posiłku upłynęła w milczeniu. Solon poprosił lorda o

wybaczenie i wyszedł poszukać najbliższego zajazdu, w którym podają sethyjskie

wino.

10

Jej twarz zmasakrowano. Merkuriusz widział kiedyś mężczyznę, którego kopnął w

twarz koń. Zmarł, charcząc krwią i poświstując przez połamane zęby. Twarz Laleczki

wyglądała gorzej. Merkuriusz odwrócił głowę, ale Durzo złapał go za włosy i zmusił do

patrzenia.

- Patrz, i niech cię szlag! Patrz! Popatrz, co zrobiłeś, chłopcze. Tyle właśnie

kosztuje twoje wahanie. Kiedy mówię: „zabij", zabijasz. Nie jutro, nie za pięć dni,

zabijasz w tej samej sekundzie. Bez wahania. Bez wątpliwości. Bez zastanowienia.

Posłuszeństwo. Rozumiesz to słowo? Wiem to lepiej niż ty. Ty nic nie wiesz. Jesteś

niczym. Oto czym jesteś. Jesteś słabością. Jesteś brudem. Jesteś krwią lejącą się z

nosa tej małej dziewczynki.

Z gardła Merkuriusza wyrwał się szloch. Młócił rękoma i próbował się

odwrócić, ale chwyt Durzo był jak ze stali.

- Nie! Patrz! To właśnie zrobiłeś. To twoja wina! Twoja porażka! Twój truposz

to zrobił. A truposz nie powinien nic robić. Truposz jest martwy. Nie za pięć dni -

truposz jest martwy, kiedy tylko przyjmiesz zlecenie. Rozumiesz?

Merkuriusz zwymiotował, ale Durzo nadal trzymał go za włosy, obracając go

tak, żeby jego wymioty nie obryzgały Laleczki. Kiedy skończył, Durzo go puścił.

Chłopak odwrócił się, nawet nie ocierając rzygowin z ust. Patrzył na Laleczkę. Nie

pożyje długo. Każdy jej oddech był wysilony. Krew zbierała się, sączyła, kapała i

ściekała na prześcieradła, na podłogę.

Patrzył, aż jej twarz zniknęła, aż widział tylko czerwone kąty i załamania w

miejscu, gdzie kiedyś była buzia śliczna jak u lalki. Te czerwone kąty stały się

rozżarzone do białości i wypaliły się w jego pamięci, wyryły się w nim. Pozostał w

całkowitym bezruchu, aby blizny w jego umyśle stworzyły idealny obraz tego, co

zrobił, idealnie odmalowały rany na jej twarzy.

Durzo nie powiedział nawet słowa. To już nie miało znaczenia. On się nie liczył.

Merkuriusz się nie liczył. Liczyła się tylko ta przeklęta dziewczynka leżąca na

zakrwawionych prześcieradłach. Chłopiec poczuł, że coś się w nim załamało, coś

wyciskało mu oddech z piersi. Jakaś część jego samego cieszyła się, była zadowolona,

kiedy poczuł się zmiażdżony, zgnieciony, poszedł w zapomnienie. Na to właśnie

zasłużył.

Ale to uczucie nagle zniknęło. Zamrugał i zauważył, że nie ma w oczach łez. Nie

zostanie starty na proch. Coś w nim nie zgadzało się na to. Odwrócił się do Durzo.

- Jeśli ją uratujesz, jestem twój. Na zawsze.

- Nie rozumiesz, chłopcze. Już zawiodłeś. Poza tym ona umiera. Nie możesz nic

zrobić. Teraz nie jest nic warta. Dziewczyna na ulicy jest warta dokładnie tyle, ile

może dostać jako dziwka. Z uratowania jej życia nie wyniknie nic dobrego. Nie

podziękuje ci za to.

- Znajdę cię, kiedy będzie martwy - odpowiedział Merkuriusz.

- Już zawiodłeś.

- Dałeś mi tydzień. Minęło dopiero pięć dni.

Durzo pokręcił głową.

- Na Anioły Nocy. Niech i tak będzie. Ale jeśli wrócisz bez dowodu, skończę z

tobą.

Merkuriusz nie odpowiedział. Już odchodził.

***

Nie umierała szybko, ale z pewnością umierała. Durzo nic na to nie mógł

poradzić, ale odezwała się w nim czysto zawodowa złość. To była spartolona i okrutna

robota. Sądząc po potwornych ranach na jej twarzy, jasne było, że miała żyć - żyć ze

straszliwymi bliznami, które na zawsze okryją ją hańbą. Ale zamiast tego umierała.

Życie uciekało z niej ze świstem przez połamany, krwawiący nos.

A poza tym nie mógł nic dla niej zrobić. To było widać jak na dłoni. Zabił obu

dużych, którzy strzegli jej po tej rzezi, ale podejrzewał, że żaden z nich nie ciął.

Wyglądali na zbyt przerażonych złem, w którym wzięli udział. Resztki przyzwoitości w

Durzo żądały, żeby natychmiast zabił popaprańca, który to zrobił, ale najpierw zajął

się dziewczynką.

Leżała na niskim łóżku w jednym z mniejszych azyli, jakie miał w Norach.

Obmył ją najlepiej, jak potrafił. Sporo wiedział o ratowaniu życia - nauczył się tego,

ucząc się zabijać. To tylko kwestia podejścia do linii odgraniczającej życie i śmierć od

drugiej strony. Szybko się zorientował, że jej rany daleko wykraczają poza jego

możliwości. Kopano ją i miała krwotok wewnętrzny. To by ją zabiło, nawet jeśli nie

zabiłaby jej utrata krwi z ran na twarzy.

- Życie jest puste - wypowiedział dla niej sztywną formułkę. - Życie jest

bezwartościowe, bez znaczenia. Życie to ból i cierpienie. Oszczędzę cię, jeśli pozwolę

ci umrzeć. Będziesz brzydka. Będą się z ciebie śmiali. Gapili na ciebie. Wytykali cię

palcami. Wzdrygali się na twój widok. Będziesz słyszała pytania, która zadają sobie

nawzajem. Poznasz ich egoistyczną litość. Będziesz dziwadłem, straszydłem. Teraz

twoje życie nie jest nic warte.

Nie miał wyboru. Musiał pozwolić jej umrzeć. To był jedyny dobry uczynek.

Może nie sprawiedliwy, ale dobry. Ale nie sprawiedliwy. Ta myśl go dręczyła. I

dręczyły go: jej brzydota, krew i świszczący oddech.

Może potrzebował ją uratować? Ze względu na chłopca. Może ona pobudzi go

do działania? Mama K powiedziała, że Merkuriusz może być zbyt dobry. Może teraz

chłopak nauczy się działać szybko, działać przed innymi, zabijać wszystkich, którzy

mu zagrażają.

Dzieciak za długo zwlekał. Tak czy inaczej to było ryzykowne. Chłopiec

przysiągł, że będzie należał do Durzo, jeśli on ją uratuje, ale jak wpłynie obecność

kaleki na chłopca? Będzie żywym przypomnieniem jego porażki.

Durzo nie mógł pozwolić, żeby Merkuriusz zniszczył siebie z powodu

dziewczyny. I nie pozwoli na to.

Świszczący oddech przeważył. Nie zabiłby jej sam i nie był takim tchórzem,

żeby uciec i zostawić ją, by umierała samotnie. W porządku. Zrobi co w jego mocy,

żeby ją ocalić. Jeśli umrze, to nie będzie jego wina. Jeśli mała przeżyje, Durzo zajmie

się Merkuriuszem.

Ale kto, u diabła, zdoła ją uratować?

***

Solon zagapił się na męty na dnie szóstego kieliszka kiepskiego - mówiąc

oglądnie - czerwonego wina z Seth. Każdy uczciwy winiarz na wyspie wstydziłby się

podać taki sikacz nawet na urodzinach najmniej lubianego siostrzeńca. A te męty?

Musiały wypełniać co najmniej połowę objętości kieliszka. Ktoś powinien powiedzieć

karczmarzowi, że to wino nie powinno się starzeć. Należy je podać w ciągu roku. Co

najwyżej. Kaede nie ścierpiałaby czegoś takiego.

Zatem powiedział karczmarzowi. I widząc wyraz jego twarzy, zdał sobie sprawę,

że powiedział mu to już wcześniej. Co najmniej dwa razy.

Do diabła z tym. Płacił konkretne pieniądze za kiepskie wino i cały czas miał

nadzieję, że po kilku kieliszkach może przestanie zauważać, jakie jest marne. Mylił

się. Z każdym kieliszkiem coraz bardziej irytowała go fatalna jakość wina. Po co ktoś

wiózł przez całe Morze Wielkie kiepskie wino? Rzeczywiście mieli z tego jakieś zyski?

Położył kolejnego srebrnika i zdał sobie sprawę, że to dzięki takim stęsknionym

za domem głupcom jak on zarabiano na tym sikaczu. Ta myśl przyprawiła go o

mdłości. A może to wino? Któregoś dnia musi namówić lorda Gyre, żeby

zainwestował w sethyjskie wina.

Zgarbił się i machnął, zamawiając następny kieliszek. Zignorował kilku innych

klientów i znudzonego karczmarza. To było naprawdę niewybaczalny akt użalania się

nad sobą, z gatunku tych, które wybiłby z głowy Loganowi Gyre, gdyby przyłapał go

na czymś tak dziecinnym. Ale Solon przebył tak długą drogę... I po co? Przypomniał

sobie uśmiech Doriana, szelmowski uśmieszek, nad którym dziewczyny wiecznie się

rozpływały.

- Los królestwa spoczywa w twoich rękach, Solonie.

- A co mnie obchodzi Cenaria? To na drugim końcu świata!

- Nie powiedziałem, że tym królestwem jest Cenaria, prawda? - I znowu ten

przeklęty uśmieszek. Który zaraz zgasł. - Solonie, wiesz, że nie prosiłbym cię, gdyby

istniał jakikolwiek inny sposób...

- Nie widzisz wszystkiego. On musi istnieć. Przynajmniej powiedz mi, co mam

robić. Wiesz, co zostawię za sobą. Wiesz, ile mnie to będzie kosztować.

- Wiem - odpowiedział Dorian. Jego arystokratyczne rysy wyrażały ból,

który mógłby odczuwać wielki pan wysyłający na śmierć swoich ludzi, by osiągnąć

jakiś ważny cel. - On cię potrzebuje, Solonie...

Wspomnienia Solona gwałtownie przerwało dźgnięcie sztyletem w kręgosłup.

Natychmiast usiadł prosto, rozlewając na stół męty z siódmego kieliszka.

- Wystarczy już tego, przyjacielu - usłyszał tuż przy uchu cichy głos. - Wiem,

kim jesteś, i potrzebuję, żebyś poszedł ze mną.

- A jak nie? - zapytał oszołomiony Solon.

Kto mógł wiedzieć, że tu jest?

- Tak. A jak nie. - Głos nieznajomego był rozbawiony.

- A jak nie, to co? Zabijesz mnie na oczach pięciu świadków? - spytał Solon.

Rzadko kiedy wypijał więcej niż dwa kieliszki wina za jednym podejściem. Był zbyt

osłabiony. Kim, u diabła, był ten człowiek?

- A podobno jesteście bystrzy - odparł mężczyzna. - Jeśli wiem, czym jesteś, a

mimo to grożę ci, to myślisz, że zabraknie mi woli, żeby cię zabić?

To przemówiło do Solona.

- A co powstrzyma mnie przed... Sztylet znowu dźgnął go w kręgosłup.

- Dość gadania. Zostałeś otruty. Rób, co ci mówię, a dam ci antidotum. Czy to

wystarczająca odpowiedź na resztę twoich pytań?

- Właściwie...

- Zorientujesz się, że naprawdę cię otrułem, ponieważ niedługo zacznie cię

swędzieć skóra na szyi i pod pachami.

- Yhm. Korzeń ariamu? - zapytał Solon, próbując zebrać myśli. Blef? Dlaczego

tamten miałby blefować?

- I parę innych rzeczy. Ostatnie ostrzeżenie.

Zaczęło go swędzieć ramię. Cholera. Poradziłby sobie z samym korzeniem

ariamu, ale w mieszance...

- Czego chcesz?

- Wychodzimy. Nie odwracaj się i nic nie mów.

Solon podszedł do drzwi, prawie się trzęsąc. Mężczyzna powiedział „czym

jesteś" a nie „kim jesteś". To jeszcze mogło odnosić się do bycia Sethyjczykiem, ale ten

drugi komentarz z pewnością nie. Sethyjczycy cieszyli się dobrą czy złą sławą z

różnych powodów, ale - słusznie czy nie - inteligencja do tych powodów nie należała.

Ledwo wyszedł na ulicę, a znowu poczuł sztylet na kręgosłupie. Mężczyzna

wyciągnął miecz z pochwy.

- To nie będzie konieczne - powiedział Solon. Wydawało mu się czy zaczynała

go swędzieć szyja? - Pokaż mi, czego chcesz.

Truciciel zaprowadził go za budynek, gdzie czekały dwa konie. Razem pojechali

na południe i przez most Vanden. Pochłonęły ich Nory i chociaż Solon nie sądził, by

mężczyzna skręcał raz za razem po to, by go zmylić, wkrótce stracił orientację.

Przeklęte wino.

Wreszcie zatrzymali się przed maleńką chałupką pośród wielu podobnych. Z

trudem łapiąc równowagę, zsiadł z konia i ruszył za mężczyzną do środka. Truciciel

nosił ciemne ubranie i obszerną szaro-czarną pelerynę z kapturem. Solon widział

tylko, że był wysoki, ewidentnie wysportowany, prawdopodobnie chudy. Mężczyzna

skinął na drzwi i Solon wszedł do środka.

Natychmiast uderzył go zapach krwi. Na niskim łóżku leżała mała dziewczynka,

ledwo oddychając, z krwawą jatką zamiast twarzy Solon się odwrócił.

- Ona umiera. Nic nie mogę zrobić.

- Zrobiłem co w mojej mocy - odpowiedział mężczyzna. - Teraz ty zrób, co

potrafisz. Zostawiłem wszelkie narzędzia, które mogą ci być potrzebne.

- Czymkolwiek twoim zdaniem jestem, myślisz się. Nie jestem uzdrowicielem!

- Jeśli ona umrze, ty umrzesz.

Solon poczuł na sobie ciężar jego spojrzenia. A potem truciciel odwrócił się i

wyszedł.

Solon popatrzył na zamknięte drzwi i poczuł narastającą rozpacz, jak dwie

bliźniacze fale ciemności nadchodzące z dwóch stron. A potem się otrząsnął. Dosyć

tego. Był zmęczony, nadal pijany, zatruty, wszystko go swędziało, a poza tym nigdy

nie był za dobry w leczeniu. Dorian powiedział, że ktoś go tutaj potrzebuje, prawda?

Na pewno Solon nie mógł jeszcze umrzeć.

No, chyba że jedyne, do czego Solon był potrzebny, to żeby Logan postawił się

swojej matce.

Cóż. Na tym polega kłopot z przepowiedniami, prawda? Nigdy nic nie

wiadomo. Solon przyklęknął przy dziewczynce i zaczął pracę.

11

Mama K skrzyżowała nogi w prowokacyjny sposób, z roztargnieniem, z jakim mogła

to uczynić tylko weteranka najstarszej profesji świata. Niektórzy ludzie mają nawyk

nerwowego kręcenia się. Mama K miała nawyk uwodzenia. Z figurą, której

pozazdrościłaby jej większość dziewcząt, mogła uchodzić za trzydziestolatkę, ale

Mama K nie wstydziła się swojego wieku. Urządziła ogromne przyjęcie z okazji

czterdziestych urodzin. Niewielu z tych, którzy powiedzieli jej, że przyćmiewa własne

kurtyzany, kłamało, ponieważ Gwinvere Kirena była największą kurtyzaną swoich

czasów. Durzo słyszał o kilkunastu pojedynkach z jej powodu. Co najmniej tylu

samych lordów jej się oświadczyło, ale Gwinvere Kirena nie dała się usidlić żadnemu

mężczyźnie. Znała ich aż za dobrze.

- Naprawdę zalazł ci za skórę ten Merkuriusz. Prawda? - powiedziała Mama K.

- Nie.

- Kłamczuch. - Mama K uśmiechnęła się, rozciągając pełne czerwone usta i

odsłaniając idealne zęby.

- Co mnie zdradziło? - zapytał Durzo, chociaż tak naprawdę nie interesowała go

odpowiedź.

Ale tak naprawdę denerwował się. Nagle sprawy wyrwały się spod kontroli.

- Gapisz się na moje piersi. Patrzysz na mnie jak na kobietę tylko wtedy, gdy

jesteś zbyt rozkojarzony, żeby mieć się na baczności. - Znowu się uśmiechnęła. - Nie

martw się, uważam, że to słodkie.

- Nigdy nie przestajesz?

- Jesteś prostszym mężczyzną, niż myślisz, Durzo Blint. Masz tak naprawdę

trzy miejsca ucieczki, kiedy świat cię przytłacza. Chcesz, żebym je wymieniła, wielki,

mocny siepaczu?

- O takich właśnie rzeczach rozmawiasz z klientami?

To był tani chwyt. Co więcej, takie komentarze dziwka słyszy tyle razy, że

doskonale się przed nimi broni. Nawet nie mrugnęła.

- Nie. Ale był pewien dość żałośnie wyposażony baron, który lubił, żebym

udawała, że jestem pielęgniarką, i kiedy był niegrzeczny, ja...

- Daruj sobie szczegóły.

Szkoda było jej przerywać, ale opowiadałaby przez dziesięć minut, nie

pomijając najmniejszego detalu.

- Więc czego chcesz Durzo? Teraz dla odmiany znowu patrzysz na swoje ręce.

Rzeczywiście gapił się na swoje ręce. Gwinvere mogła przynosić więcej

kłopotów niż była tego warta, ale jej rady zawsze były dobre. Była najbardziej

spostrzegawczą osobą, jaką znał, i zdecydowanie bystrzejszą od niego.

- Chcę wiedzieć, co robić, Gwinvere.

Po dłuższej chwili, uniósł wzrok.

- W związku z chłopcem? - zapytała.

- Nie sądzę, żeby się nadawał.

***

Kiedy Merkuriusz wyszedł zza rogu, Szczur siedział na tylnej werandzie ruiny,

którą nazywali domem. Serce Merkuriusza zacisnęło się na widok tego brzydkiego

chłopaka. Szczur był sam, czekał na niego. Obracał krótki miecz, wsparłszy jego

czubek na ziemi. Plamy rdzy przeplatały się z błyskami ubywającego księżyca

odbitego w czystej stali wirującego ostrza.

W tej jednej chwili, kiedy się nie pilnował, twarz Szczura wydawała się równie

zmienna jak obracająca się stal - w jednej chwili był potworem, którego Merkuriusz

znał, w następnej przerośniętym, przestraszonym dzieciakiem. Merkuriusz podszedł,

bardziej przestraszony tym mgnieniem człowieczeństwa niż uspokojony. Zobaczył

zbyt wiele.

Wyszedł ze śmierdzącego zaułka, z którego cała gildia korzystała jako toalety.

Nawet nie uważał, gdzie stawia nogę. Był pusty.

Kiedy uniósł wzrok, Szczur stał ze znajomym okrutnym uśmiechem na ustach,

mierząc zardzewiałym mieczem w gardło Merkuriusza.

- Nie podchodź bliżej - powiedział.

Merkuriusz się wzdrygnął.

- Szczurze. - Przełknął ślinę.

- Ani kroku. Masz majcher. Oddaj mi go.

Merkuriusz był bliski łez. Wyjął majcher zza paska i podał go trzonkiem do

przodu.

- Proszę - powiedział. - Nie chcę umierać. Przepraszam. Zrobię, co zechcesz.

Tylko mnie nie krzywdź.

Szczur wziął majcher.

***

- Przyznaję, że jest sprytny - powiedział Durzo. - Ale trzeba czegoś więcej niż

inteligencji. Widziałaś go tutaj z resztą szczurów. Czy on ma to... coś? - Pstryknął

palcami, nie mogąc znaleźć właściwego słowa.

- Większość z nich widuję tylko zimą. Przez resztę roku sypiają na ulicach.

Dałam im dach nad głową, nie dom.

- Ale widziałaś go.

- Widziałam. - Nigdy by go nie zapomniała.

- Gwinvere, czy on jest przebiegły?

***

Szczur wsadził majcher za pasek i przeszukał Merkuriusza. Nie znalazł więcej

żadnej broni. Jego strach zniknął i została tylko egzaltacja.

- Nie krzywdzić cię? - zapytał.

I uderzył na odlew Merkuriusza.

To było niemalże śmieszne. Merkuriusz upadł. Rozciągnął się na ziemi, po

czym powoli wstał z krwawiącymi rękoma i kolanami. Był taki mały!

Jak mogłem kiedykolwiek się tego bać? Oczy Merkuriusza wypełnił strach.

Płakał, szlochając cicho w ciemnościach.

- Zamierzam cię skrzywdzić, Merkuriuszu. Zmusiłeś mnie do tego. Nie

chciałem, żeby tak to wyszło. Chciałem, żebyś był po mojej stronie.

To było aż za łatwe. Merkuriusz wrócił do gildii już zniszczony. Szczurowi to się

nie podobało. Chciał zrobić coś, żeby przypieczętować upokorzenie chłopaka.

Podszedł i złapał go za włosy. Pociągnął go, żeby uklęknął, rozkoszując się

okrzykami bólu, jakie wydawał chłopak.

To, co miało za chwilę się wydarzyć, zawdzięczał Nephowi. Szczur nie przepadał

za chłopcami bardziej niż za dziewczynami. Nie widział szczególnej różnicy. Ale

Szczur nigdy nie pomyślałby o tym, jak o broni, gdyby Neph nie powiedział mu, jak

bardzo przymuszenie łamie ducha w człowieku.

To stało się jedną z ulubionych metod Szczura. Każdy mógł nastraszyć

dziewczynę, ale chłopcy w gildii bali się go jak nikogo innego. Patrzyli na Bima,

Weese'a, Poda albo Jarla i miękli. A im częściej to robił, tym bardziej go to nakręcało.

Już samo patrzenie na Merkuriusza na kolanach, z oczami okrągłymi ze strachu,

sprawiło, że poczuł poruszenie w lędźwiach. Nic nie równało się patrzeniu, jak ogień

buntu płonie w nich mocno, a potem szybko - a czasem dopiero po wielu nocach -

umiera, rozpala się znowu i gaśnie raz na zawsze.

***

- Siepacz musi się zatracić - powiedział Durzo. - Nie, całkowicie zrezygnować z

siebie. Żeby być idealnym zabójcą, musi nosić idealną skórę dla każdego zlecenia.

Rozumiesz to Gwinvere, prawda?

- Rozumienie to coś, co odróżnia kurtyzany od dziwek. Wchodzę w skórę

każdego mężczyzny, który przekracza mój próg. Jeśli poznam mężczyznę, wiem, jak

go zaspokoić. Wiem, jak nim manipulować, żeby próbował kupić moją miłość i

konkurował z pozostałymi, którzy chcą uzyskać to samo, ale oby nie był o nich

zazdrosny.

- Siepacz musi w ten sam sposób poznać swojego truposza - odparł Durzo.

- I myślisz, że Merkuriusz tego nie potrafi?

- Och, nie, myślę, że potrafi. Ale kiedy poznasz kogoś w taki sposób, kiedy

wejdziesz w ich skórę i przemierzysz w niej kilka mil, nic na to nie poradzisz, że

zaczynasz ich kochać...

- Ale to nie jest prawdziwa miłość - powiedziała cicho Gwinvere.

- ...a kiedy już się ich kocha, nadchodzi właściwy moment, żeby zabić.

- I tego właśnie Merkuriusz nie potrafi.

- Jest za miękki.

- Nawet teraz, po tym, co się stało z jego małą przyjaciółką?

- Nawet teraz.

***

- Miałeś rację - powiedział Merkuriusz przez łzy.

Spojrzał na stojącego nad nim Szczura, który w księżycową noc rzucał na niego

cień.

- Wiedziałem, czego chcesz, i ja też tego chciałem. I po prostu... nie mogłem.

Ale teraz jestem gotowy.

Szczur spojrzał na niego, a w oczach zapłonęło mu słabe światełko

podejrzliwości.

- Znalazłem dla nas specjalne miejsce... - Merkuriusz urwał. - Ale to nieważne,

możemy zrobić to tutaj. Powinniśmy zrobić to tutaj. - Spojrzenie Szczura było twarde,

ale nie do odczytania. Merkuriusz powoli wstał, trzymając się bioder Szczura. -

Zróbmy to tutaj. Niech cała gildia nas słyszy. Niech wszyscy wiedzą.

Cały się trząsł i nie sposób było tego ukryć. Odraza wzbierała w nim falą, ale

starał się, by na jego twarzy malowała się nadzieja. Udawał, że drżenie to czysta, pełna

naiwności niepewność. Nie mogę. Nie mogę. Niech mnie zabije. Wszystko, tylko nie...

Jeśli będzie myślał, jeśli jeszcze przez sekundę będzie się zastanawiał, będzie

stracony.

Merkuriusz wyciągnął dygocącą dłoń i dotknął policzka Szczura. Stał, potem

wspiął się na palce i pocałował go.

- Nie - powiedział Szczur, policzkując go. - Zrobimy to po mojemu.

***

- Aby uprawiać ten fach, człowiek nie może niczego cenić, musi poświęcić... -

Durzo urwał.

- Wszystko? - zapytała Gwinvere. - Ty sobie świetnie z tym poradziłeś, co? Moja

siostra miałaby co nieco do powiedzenia na ten temat.

- Vonda nie żyje, bo tego nie potrafiłem - odpowiedział Durzo.

Nie potrafił spojrzeć Gwinvere w oczy. Za oknem noc zaczynała wypuszczać ze

swych objęć miasto.

Patrząc teraz na Durzo, jego, ospowatą twarz, jarzącą się złocistym smutkiem w

świetle lamp, Gwinvere zmiękła.

- Więc zakochałeś się, Durzo. Nawet siepacze nie są odporni. Miłość to

szaleństwo.

- Miłość to porażka. Straciłem wszystko, bo zawiodłem.

- A co zrobisz, jeśli Merkuriusz zawiedzie? - zapytała Gwinvere.

- Pozwolę mu umrzeć. Albo go zabiję.

- Potrzebujesz go - powiedziała łagodnie. - Sam mi powiedziałeś, że przywoła

dla ciebie ka’kari.

Nim Durzo zdążył cokolwiek odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę - powiedziała Mama K.

Jedna ze służących Gwinvere, ewidentnie była kurtyzana - teraz już za stara na

burdel - wsunęła głowę przez uchylone drzwi.

- Przyszedł do pani chłopiec, milady. Nazywa się Merkuriusz.

- Wprowadź go.

Durzo spojrzał na nią.

- Co on, u diabła, tu robi?

- Nie wiem. - Gwinvere była rozbawiona. - Podejrzewam, że jeśli to chłopak,

którego możesz uformować na siepacza, nie może mu zabraknąć pomysłowości.

- Niech to szlag, zostawiłem go niecałe trzy godziny temu - powiedział Durzo.

- I co z tego?

- Powiedziałem, że zabiję go, jeśli go zobaczę bez dowodu. Wiesz, że nie mogę

rzucać czczych pogróżek. - Durzo westchnął. - Może i miałaś rację, ale sprawa

wymknęła mi się z rąk.

- Nie przyszedł tu do ciebie, Durzo. Przyszedł zobaczyć się ze mną. Więc może

wykręcisz ten swój mały numerek z cieniem i znikniesz?

- Mój mały numerek z cieniem?

- No już, Durzo.

Drzwi się otworzyły i wszedł zakrwawiony, nędzny chłopiec. Ale nawet tak

pobitego Gwinvere natychmiast rozpoznałaby wśród tysiąca innych szczurów z gildii.

Ten szczur miał ogień w oczach. Stał wyprostowany, chociaż twarz miał poobcieraną,

a z ust i nosa lała mu się krew. Spojrzał na nią śmiało, ale albo był zbyt młody, albo

zbyt mądry, bo patrzył jej w oczy, a nie w dekolt.

- Widzisz więcej niż większość, prawda - powiedziała Mama K. To nie było

pytanie.

Nawet nie pokiwał głową. Był za młody, żeby kpić z jej tendencji do tego, że

właściwie pytania przez nią wypowiadane brzmiały jak stwierdzenia.

Oczywiście.

- I właśnie zobaczyłeś coś strasznego, prawda?

Merkuriusz tylko spojrzał w jej wielkie oczy, drżąc. Był uosobieniem nagiej

niewinności, która właśnie tego dnia umarła w Norach. To poruszyło w Gwinvere coś,

o czym myślała, że umarło już dawno temu. Bez jednego słowa wiedziała, że mogłaby

oferować chłopcu ramiona matki, objęcia matki, bezpieczne miejsce. Mogła ofiarować

schronienie nawet temu dziecku z Nor, którego pewnie nikt nigdy nie przytulił.

Delikatne spojrzenie, muśnięcie policzka, jedno słowo i padłby w jej ramiona we

łzach.

A co zrobi Durzo? Vonda nie żyła raptem od trzech miesięcy. Kiedy zginęła,

stracił więcej niż ukochaną i Gwinvere nie wiedziała, czy Durzo kiedykolwiek się z

tego otrząśnie.

Czy zrozumie, że łzy Merkuriusza nie czynią go słabym?

Jeśli miałaby być szczera wobec siebie, musiała przyznać, że tulenie

Merkuriusza nie byłoby wobec niego sprawiedliwe. Nie przypominała sobie, kiedy

ostatni raz tuliła kogoś, kto nie płacił za ten przywilej.

A co zrobi Durzo, jeśli zobaczy teraz prawdziwą miłość? Czy to go uczyni

człowiekiem, czy też powie sobie, że Merkuriusz jest za słaby i raczej go zabije, niż

przyzna, że go potrzebuje?

Wystarczyła jej sekunda, żeby rozszyfrować chłopca i rozważyć możliwości.

Stawka była zbyt wysoka. Nie mogła sobie pozwolić na ryzyko.

- A więc, Merkuriuszu - zaczęła, krzyżując ręce na piersi - kogo zabiłeś?

Cała krew odpłynęła z jego twarzy. Zamrugał, kiedy strach nagle oczyścił mu

oczy z łez, które już do nich napłynęły.

- Więc to też pierwsze zabójstwo - dodała Mama K. - Dobrze.

- Nie wiem, o czym mówisz - zbyt szybko odpowiedział Merkuriusz.

- Wiem, jak wygląda zabójca. - Jej głos zabrzmiał ostro. - Więc kogo zabiłeś?

- Muszę porozmawiać z Durzo Blintem. Proszę. Gdzie on jest?

- Tutaj - odpowiedział Blint za plecami Merkuriusza. Chłopak wzdrygnął się. -

A skoro już mnie znalazłeś, lepiej, żeby ktoś nie żył.

- On... - Merkuriusz spojrzał na Mamę K, zastanawiając się, czy może przy niej

mówić. - Tak.

- Gdzie jest ciało?

- Jest... jest w rzece.

- Więc nie ma dowodu. Jak wygodnie.

- To pański dowód! - krzyknął Merkuriusz, nagle rozwścieczony. Rzucił czymś,

co trzymał, w Durzo, który złapał rzecz w locie.

- Nazywasz to dowodem? - Otworzył dłoń i Mama K zobaczyła zakrwawione

ucho. - Ja to nazywam uchem. Słyszałaś kiedyś o człowieku, który zmarł z powodu

utraty ucha, Gwin?

- Mnie w to nie mieszaj - odparła Mama K.

- Mogę pokazać ciało - wtrącił Merkuriusz.

- Powiedziałeś, że jest w rzece.

- Bo jest.

Durzo się zawahał.

- Niech cię szlag, Durzo. Idź - powiedziała Mama K. - Jesteś mu to winny.

***

Słońce wisiało już nad horyzontem, kiedy zjawili się w warsztacie szkutniczym.

Durzo wszedł do środka sam i wyszedł dziesięć minut później, podwijając mokry

rękaw. Nie patrzył na Merkuriusza, gdy zapytał:

- Synu, on był nagi. Czy on...

- Zacisnąłem pętlę wokół jego stopy, zanim, zanim mógł... zabiłem go przed

tym.

Chłodnym, beznamiętnym tonem opowiedział o wszystkim. Noc rozwiewała się

jak zły sen i nie potrafił uwierzyć w to, co pamiętał, że zrobił. To musiał być ktoś inny.

Kiedy opowiedział swoją historię, Blint spojrzał na niego tak, jak nikt nigdy wcześniej

nie spojrzał na Merkuriusza. To mogła być litość. Merkuriusz nie wiedział. Nigdy

wcześniej nie widział litości.

- Laleczka przeżyła?

Durzo położył dłonie na ramionach Merkuriusza i spojrzał mu w oczy.

- Nie wiem. Źle wyglądała. Znalazłem najlepszą osobę, jaką byłem w stanie

odszukać, by ją uratowała. Dzieciaku. - Blint odwrócił wzrok, mrugając. - Zamierzam

dać ci jeszcze jedną szansę.

- Kolejna próba? - Merkuriusz zgarbił się. Jego głos był obojętny, pusty. Nie

miał nawet siły na wściekłość. - Nie dam rady. Zrobiłem wszystko, co mi pan kazał.

- Żadnych więcej prób. Daję ci jeszcze jedną szansę na zastanowienie. Zrobiłeś

wszystko, co ci kazałem. Ale to nie jest życie, którego chcesz. Chcesz zniknąć z ulicy?

Dam ci worek srebra i zgłoszę cię na ucznia u kuszarza albo u zielarza po wschodniej

stronie. Ale jeśli pójdziesz ze mną, oddasz za to wszystko. Gdy zaczniesz w tym fachu,

nigdy już nie będziesz taki sam. Zostaniesz sam. Będziesz inny. Na zawsze. A to

jeszcze nie najgorsze. Nie próbuję cię nastraszyć. No dobra, może trochę. Ale nie

przesadzam. Nie okłamuję cię. Najgorsze w tym wszystkim, dzieciaku, jest to: związki

to sznury. Miłość to pętla. Jeśli pójdziesz ze mną, musisz wyrzec się miłości. Wiesz, co

to znaczy?

Merkuriusz pokręcił głową.

- To znaczy, że możesz bzykać tyle kobiet, ile zechcesz, ale nigdy nie możesz

żadnej pokochać. Nie pozwolę ci, żeby zniszczyła cię dziewczyna. - W głosie Durzo

pojawiła się gwałtowność. Zacisnął dłonie na ramionach Merkuriusza, a jego oczy były

oczami drapieżnika. - Rozumiesz?

- A co z Laleczką?

Merkuriusz musiał być zmęczony. Zrozumiał, że wspominanie o niej to błąd,

zanim jeszcze skończył pytanie.

- Masz dziesięć, jedenaście lat? Myślisz, że ją kochasz?

- Nie.

Za późno.

- Dam ci znać, czy żyje, ale jeśli pójdziesz ze mną, nigdy więcej z nią nie

porozmawiasz. Rozumiesz? Jeśli będziesz się uczył robić bełty albo zbierać zioła,

możesz widywać się z nią, ile zechcesz. Proszę, dzieciaku. Wybierz to. To może być

twoja ostatnia szansa na szczęście.

Szczęście? Ja po prostu nie chcę się więcej bać. Blint się nie bał. To ludzie się go

bali. Szeptali jego imię ze zgrozą.

- Pójdziesz teraz za mną i, na Anioły Nocy, będziesz do mnie należał. Kiedy już

zaczniemy, to albo zostaniesz siepaczem, albo umrzesz. Sa’kagé nie stać na inne

metody. Albo zostaniesz, a ja znajdę cię za parę dni i zabiorę do nowego mistrza.

Blint stał i wycierał mokre ręce. Po chwili odwrócił się gwałtownie i odszedł w

cienie zaułka.

Wychodząc z niszy, w której stał, Merkuriusz spojrzał w dół ulicy, w stronę

domu gildii, sto kroków dalej. Może nie musiał odchodzić z Blintem? Zabił Szczura.

Może mógłby wrócić i wszystko będzie dobrze.

Wrócić do czego? Nadal jestem za mały, żeby być głową gildii. Ja’laliel nadal

umiera. Jarl i Laleczka nadal są okaleczeni. Nikt nie powita go jak bohatera. Roth

albo jakiś inny duży przejmie gildię i Merkuriusz znowu będzie się bał, jakby nic się

nie zmieniło.

Ale on obiecał przyjąć mnie na ucznia! Tak, obiecał, ale każdy wie, że nie można

ufać dorosłym.

Nadal nie rozumiał Blinta. To, co mówił o Laleczce, wydawało się

niesprawiedliwe, ale Merkuriusz dostrzegł coś w siepaczu. Była w nim jakaś

troskliwość. W legendarnym zabójcy było coś, co życzyło Merkuriuszowi jak najlepiej.

Merkuriusz nie wierzył, że Laleczka była bezwartościowa, bo straciła urodę.

Wątpił, czy potrafiłby znowu zabić. Nie wiedział, co Blint mu zrobi, ani dlaczego. Ale

cokolwiek to było, co dostrzegł w siepaczu, było to o wiele ważniejsze dla Merkuriusza

niż wszystkie jego własne wątpliwości.

W głębi ulicy Jarl wyszedł przed dom gildii. Zobaczył Merkuriusza i nawet z tej

odległości Merkuriusz widział, że się uśmiecha - białe zęby lśniły na tle ladeskiej

skóry. Widząc krew na tylnym ganku i nieobecność Szczura, musieli już zgadnąć, że

nie żyje. Jarl pomachał do przyjaciela i pospiesznie ruszył w jego stronę oblany

oślepiającym blaskiem słońca.

Merkuriusz odwrócił się od najlepszego przyjaciela i wszedł w objęcia cienia.

12

Witaj w domu. - W głosie pana Blinta pobrzmiewał sarkazm, ale Merkuriusz go nie

dosłyszał. W słowie „dom" kryła się magia. Nigdy nie miał domu. Dom Durzo Blinta

był ukryty głęboko w Norach pod ruinami starej świątyni. Merkuriusz zagapił się, nie

kryjąc zachwytu. Z zewnątrz nic tego nie zdradzało, ale Blint miał tu kilka pokojów - i

żaden z nich nie był mały.

- Będziesz się tu uczył walczyć - powiedział Blint, zamykając, otwierając i

znowu zamykając każdy z trzech rygli w drzwiach.

Pokój był obszerny i zawalony różnymi sprzętami: tarczami strzelniczymi,

ochraniaczami wypchanymi słomą, najróżniejszymi rodzajami broni treningowej,

belkami zawieszonymi nad ziemią, dziwnymi trójnogami z drewnianymi przyczepami,

sznurami, linkami, hakami i drabinami.

- Nauczysz się tym posługiwać. - Blint wskazał na bronie wiszące na ścianach,

każda schludnie obrysowana białą farbą. Była tam broń wszelkiego rozmiaru i

kształtu, od prostych sztyletów do ogromnych szerokich tasaków. Ostrza proste i

zakrzywione, jednosieczne i obosieczne, jednoręczne i dwuręczne, o różnych kolorach

i wzorach na stali. Miecze z hakami, z karbami i zadziorami. Były tam też maczugi,

cepy, topory, młoty bojowe, pałki, kostury, wszelka broń drzewcowa, sierpy, włócznie,

proce, strzałki, garoty, łuki proste, łuki refleksyjne, kusze.

Następny pokój był równie niesamowity. Ściany obwieszono różnymi

akcesoriami do kamuflażu i wieloma innymi sprzętami, a każda rzecz została

skrupulatnie obrysowana. Stały tutaj także stoły zawalone książkami i fiolkami.

Książki jeżyły się od zakładek. W słoikach, które zastawiały ogromny stół, znajdowały

się nasiona, kwiaty, liście, grzyby, płyny i proszki.

- To są podstawowe składniki większości trucizn na świecie. Jak tylko Mama K

nauczy cię czytać, przeczytasz i nauczysz się na pamięć większości tych książek.

Sztuka trucicielska to naprawdę jest sztuka. Opanujesz ją.

- Tak jest, proszę pana.

- A za parę lat, kiedy twój Talent się ożywi, nauczę cię stosować magię.

- Magię? - Merkuriusz z każdą chwilą czuł się coraz bardziej wyczerpany.

- Myślisz, że przyjąłem cię z powodu wyglądu? Magia jest kluczowa w tym, co

robimy. Nie ma Talentu, nie ma siepacza.

Merkuriusz się zachwiał, ale nim padł, pan Blint złapał go za obszarpaną tunikę

na grzbiecie i zaprowadził do następnego pokoju. Było tam tylko jedno proste łóżko,

ale Blint nie ulokował go tam, tylko poprowadził do miejsca przy małym kominku.

- Pierwsze zabójstwo jest ciężkie - powiedział Blint. Wydawało się, że jego głos

dobiega z bardzo daleka. - Pewnie się jeszcze popłaczesz w tym tygodniu. Zrób to,

kiedy mnie nie będzie.

- Nie będę płakał - przysiągł Merkuriusz.

- Jasne. A teraz śpij.

***

- Życie jest puste. Kiedy odbieramy życie, nie zabieramy niczego

wartościowego. Siepacze są zabójcami. To wszystko, co robimy. To wszystko, czym

jesteśmy. Nie ma poetów w tym gorzkim fachu - powiedział Blint.

Musiał wyjść, kiedy Merkuriusz spał. Teraz chłopiec trzymał mały miecz,

odpowiedni dla jedenastoletniego chłopca, i czuł się niezręcznie.

- A teraz zaatakuj mnie - powiedział Blint.

- Co?

Blint zdzielił Merkuriusza w głowę płazem miecza.

- Rozkazuję. Ty wykonujesz. Bez wahania. Jasne?

- Tak jest, proszę pana.

Merkuriusz wstał i uniósł miecz. Podrapał się po głowie.

- Atakuj.

Merkuriusz zaatakował, zaciekle. Blint odchylił się, zrobił krok w bok i chłopak

się przewrócił, pociągnięty impetem własnego zamachu. W tym czasie Blint mówił:

- Nie chodzi o sztukę, chodzi o trupy. Martwe jest martwe. - Sparował szybko i

ostrze Merkuriusza przeleciało po podłodze. - Podnieś. - Blint poszedł za chłopcem i

znów podjął walkę. - Nie baw się z ofiarą. Nie nastawiaj się na piękny, pojedynczy

cios, którym ją dobijesz. Zadaj komuś dwadzieścia ran, daj mu paść z utraty krwi i

wtedy go dobij. Nie staraj się, żeby to było piękne. Nie chodzi o sztukę, chodzi o trupy.

I tak wyglądały lekcje - trening z nieustannym monologiem. A każda lekcja była

podsumowana, zilustrowana i jeszcze raz podsumowana.

W pracowni:

- Nigdy nie smakuj śmierci. Każda fiolka, każdy słoik tutaj to śmierć. Gdy

pracujesz nad śmiercią, masz proszki, pasty i balsamy na dłoniach. Nigdy nie zlizuj

śmierci z palców. Nigdy nie dotykaj śmiercią do oczu. Zawsze myj ręce tym alkoholem

i potem tą wodą, zawsze w miednicy, której nie używa się do niczego innego i którą

opróżnia się tylko w miejscu, które ci pokażę. Nigdy nie smakuj śmierci.

Na ulicy:

- Stań się cieniem... Oddychaj ciszą... Bądź zwyczajny, bądź niewidzialny...

Namierz cel... Miej plan ucieczki...

Kiedy Merkuriusz popełniał błędy, Blint nie wrzeszczał. Jeśli chłopak nie

zablokował ciosu prawidłowo, po prostu obrywał, kiedy drewniany miecz do ćwiczeń

walił go w goleń. Jeśli nie potrafił wyrecytować lekcji z danego dnia albo rozwinąć

tematu, o który zapytał Blint, obrywał za każdą rzecz, którą zapomniał.

Wszystko było bezstronne. Jak najbardziej sprawiedliwe. Jednakże Merkuriusz

nigdy się nie rozluźniał. Jeśli zbyt często będzie zawodził, pan Blint - równie

beznamiętnie jak go karał - może go zabić. Wystarczy tylko, że nie złagodzi jednego z

ciosów. Merkuriusz nawet nie będzie wiedział, że zawiódł, dopóki nie odkryje, że

właśnie umiera.

Nieraz chciał odejść. Ale nie było takiej możliwości. Nieraz chciał zabić Blinta.

Ale gdyby tylko spróbował, czekałaby go śmierć. Nieraz zbierało mu się na płacz. Ale

przysiągł, że nie będzie - i nie zapłakał.

***

- Mamo K, kim jest Vonda? - zapytał Merkuriusz.

Po lekcji czytania, przed przejściem do polityki, historii i etykiety dworskiej

Mama K wzięła filiżankę ootai. Po treningach z Blintem, zajmujących całe ranki,

popołudniami uczył się u niej. Cały czas był obolały i wyczerpany, ale przesypiał każdą

noc i budził się rozgrzany, a nie rozdygotany. Dręczący i osłabiający głos głodu stał się

tylko wspomnieniem.

Nigdy nie narzekał. Gdyby spróbował, mogliby mu kazać wracać.

Mama K nie od razu odpowiedziała.

- To bardzo delikatne pytanie.

- To znaczy, że nie powiesz?

- To znaczy, że nie chcę. Ale odpowiem, bo możesz tego potrzebować, a

człowiek, który powinien ci to wyjaśnić, nie zrobi tego.

Zamknęła na chwilę oczy, a kiedy znowu zaczęła mówić, jej głos był

beznamiętny:

- Vonda była ukochaną Durzo. Durzo miał skarb, którego pragnął Król-Bóg

Khalidoru. Pamiętasz, czego cię nauczyłam na temat Khalidoru?

Merkuriusz pokiwał głową. Mama K otworzyła oczy i uniosła brwi. Skrzywił się

i wyrecytował:

- Khalidor jest naszym północnym sąsiadem. Zawsze twierdzili, że Cenaria i

większość Midcyru należy do nich, ale nie mogą zagarnąć tych ziem z powodu diuka

Gyre i jego ludzi strzegących Wyjących Wichrów.

- Przełęcz Wyjących Wichrów jest łatwa do obrony - odparła Mama K. - A co do

możliwego zysku...

Kiedy Merkuriusz popatrzył na nią bezmyślnie, wytłumaczyła:

- Khalidor mógłby obejść góry dłuższą drogą, ale nie robi tego, bo...

- Bo tak naprawdę nie jesteśmy tego warci i wszystkim tu rządzi Sa’kagé.

- Cenaria jest skorumpowana, skarbiec pusty, Ceuranie najeżdżają nas od

południa, Lae'knaught trzyma większość naszych wschodnich ziem, a oni nienawidzą

Khalidoru jeszcze bardziej niż większości magów. Zatem owszem, nie jesteśmy warci

zachodu.

- Nie to powiedziałem?

- Miałeś rację, ale nie do końca dobrze to uzasadniłeś - odpowiedziała.

Napiła się łyk ootai i Merkuriusz pomyślał, że zapomniała już o jego pierwszym

pytaniu, albo miała nadzieję, że on zapomniał. I wtedy odezwała się:

- Aby zdobyć skarb Durzo, Król-Bóg porwał Vondę i zaproponował wymianę:

skarb za życie Vondy. Durzo uznał, że skarb jest ważniejszy, i pozwolił jej umrzeć. Ale

coś się stało i Durzo mimo to stracił skarb. Zatem Vonda zginęła bez żadnego powodu.

- Jesteś na niego zła.

Głos Mamy K był pozbawiony jakiegokolwiek wyrazu, a jej spojrzenie było

całkiem martwe.

- To był wspaniały skarb, Merkuriuszu. Na miejscu Durzo być może zrobiłabym

to samo, tyle że... - Odwróciła wzrok. - Vonda była moją młodszą siostrą.

13

Solon zablokował ostrze halabardy mieczem i odepchnął ją w bok, a potem zrobił krok

w przód i kopnął jednego z ludzi Logana w brzuch. Kilka lat temu sięgnąłby

kopniakiem do jego hełmu. Podejrzewał, że powinien być wdzięczny, że jeszcze w

ogóle jest w stanie pokonać straże Gyre'ów. Zawdzięczał to temu, że jego najlepszym

przyjacielem był prorok i arcyszermierz drugiego stopnia. Feir powiedziałby co nieco

na temat tego, jak się roztyłem. I jaki się zrobiłem powolny.

- Mój panie - powiedział Wendel North, podchodząc do walczących.

Logan odsunął się od przeciwnika, z którym przegrywał, a Solon ruszył za nim.

Rządca spojrzał na Solona chłodno, ale nie zaprotestował przeciwko jego obecności.

- Milordzie, twoja matka właśnie wróciła.

- Tak? A gdzie była, Wendel, ehm, znaczy panie North? - spytał Logan.

Ze strażą radził sobie w miarę dobrze, jednak zachowywanie się jak lord wobec

człowieka, który pewnie jeszcze kilka tygodni temu był odpowiedzialny za spuszczanie

mu lania, przekraczało na razie możliwości Logana. Solon nie pozwolił sobie na

uśmiech - wystarczy, że lady Gyre podkopuje autorytet syna, on nie będzie brał w tym

udziału.

- Rozmawiała z królową.

- Dlaczego?

- Przedłożyła petycję z prośbą o ustanowienie kurateli.

- Co? - wyrwało się Solonowi.

- Prosi koronę, by wyznaczyła ją duchessą do powrotu diuka albo do chwili,

kiedy mój lord osiągnie pełnoletność, co w tym kraju, panie Tofusin, oznacza

dwadzieścia jeden lat.

- Ale mam listy ojca, w którym mnie wyznacza na lorda - powiedział Logan. -

Król nie może wtrącać się w sprawy rodu, który nie jest oskarżony o zdradę.

Wendel North poprawił nerwowo okulary na nosie.

- To nie do końca prawda, milordzie.

Solon spojrzał za siebie na strażników, którzy powoli przerywali trening i

zaczynali podchodzić.

- Do roboty, obiboki!

Natychmiast skoczyli do walki.

- Król może wyznaczyć kuratelę nad małoletnim lordem, jeśli poprzedni lord

rodu nie zostawił stosownych wytycznych. To się sprowadza do następującego faktu:

twój ojciec zostawił dwie kopie listu wyznaczającego cię na lorda na czas jego

nieobecności. Jeden dał twojej matce, drugi mnie. Kiedy tylko usłyszałem, dokąd lady

Catrinna wyszła, chciałem sprawdzić swoją kopię, którą trzymałem pod kluczem.

Zniknęła. Wybacz mi, lordzie Gyre. - Rządca się zaczerwienił. - Przysięgam, że nie

biorę w tym udziału. Myślałem, że mam jedyny klucz.

- Co powiedziała królowa? - spytał Solon.

Wendel zamrugał. Jak zgadywał Solon, rządca wiedział, ale nie chciał, aby

Sethyjczyk zorientował się, jak rozległa jest jego „siatka oczu i uszu". Po chwili rządca

przyznał:

- Sprawa mogłaby zostać całkiem prosto załatwiona, ale król nie pozwala

królowej podejmować żadnych decyzji bez niego. Przerwał im rozmowę. Powiedział,

że weźmie tę kwestię pod rozwagę. Przykro mi. Nie wiem, co to oznacza.

- Obawiam się, że ja wiem - odparł Solon.

- Co? - spytał Logan.

- Kto jest radcą prawnym waszej rodziny?

- Ja zapytałem pierwszy - zaprotestował Logan.

- Chłopcze!

- Hrabia Rimbold Drake - odpowiedział Logan, lekko się dąsając.

- To znaczy, że musimy porozmawiać z hrabią Drakiem. Natychmiast.

***

- Muszę wkładać buty? - zapytał Merkuriusz.

Nie lubił butów. W butach nie czuło się ziemi i nie wiadomo było, jak bardzo

jest ślisko. No i cisnęły.

- Skąd, pójdziemy zobaczyć się z hrabią Drakiem, a ty będziesz w tunice

arystokraty i boso - odpowiedział Durzo.

- Serio?

- Nie.

Przez cały czas, kiedy Merkuriusz zazdrościł synom kuców i lordów widywanym

na targach, nigdy nie pomyślał, że ich ubrania są tak niewygodne. Ale Durzo był teraz

jego mistrzem i już się niecierpliwił tym, jak dużo czasu Merkuriusz potrzebuje, by się

wyszykować, więc chłopak zamknął buzię. Nie był uczniem Durzo zbyt długo i nadal

się bał, że siepacz go wyrzuci.

Przeszli mostem Vanden na wschodnią stronę. Dla Merkuriusza to było jak

objawienie. Nigdy nawet nie próbował przejść przez most Vanden i nie wierzył

szczurom z gildii, które twierdziły, że udało im się przemknąć obok strażników. Po

wschodniej stronie rzeki nie było żadnych ruder i pustych budynków. Nie było

żebraków na ulicach. Pachniało tu inaczej, obco, nieznajomo. Merkuriusz w ogóle nie

czuł zapachu obornika z zagród dla bydła. Nawet rynsztoki były inne. Znajdowały się

tylko na co trzeciej ulicy, a w ogóle nie było ich na głównych arteriach. Ludzie nie

wylewali pomyj i nieczystości z okien i nie czekali, aż uzbiera się tego tyle, że samo

spłynie. Tutaj wynosili je na trzecią ulicę i wylewali do kamiennych kanałów w

brukowanych ulicach, dzięki czemu można było bezpiecznie tamtędy chodzić. Ale

najbardziej niepokojące było to, że ludzie nie pachnieli tak, jak powinni. Mężczyźni

nie pachnęli potem i pracą. A kiedy mijały ich kobiety, pachniały perfumami

delikatnie, zamiast nimi powalać, a pod pachnidłami nie wyczuwało się zapachu potu

i seksu. Kiedy Merkuriusz zapytał o to Blinta, siepacz odpowiedział:

- Będzie z tobą mnóstwo roboty, co?

Minęli szeroki budynek, z którego buchała para. Wychodzili z niego

wyfiokowani mężczyźni i kobiety.

- To łaźnia - wyjaśnił mu Blint. - Kolejny ceurański wynalazek. Różnica polega

tylko na tym, że tutaj mężczyźni i kobiety kąpią się osobno. Oczywiście łaźnia Mamy K

to wyjątek.

Właścicielka Podchmielonej Ladacznicy powitała Blinta jako pana Tulii.

Odpowiedział jej z akcentem. Zmęczonym tonem polecił sprowadzić jego powóz.

Kiedy już jechali, Merkuriusz zapytał:

- Dokąd jedziemy? Kim jest hrabia Drake?

- To stary przyjaciel, arystokrata, który zarabia na życie. Jest radcą prawnym. -

Merkuriusz wyglądał na zakłopotanego, więc pan Blint dodał: - Radca prawny to taki

człowiek, który w ramach prawa robi gorsze rzeczy niż większość oszustów poza

prawem. Ale to dobry człowiek. Pomoże mi zrobić z ciebie kogoś użytecznego.

- Proszę pana... A jak się ma Laleczka?

- To już nie twój problem. Nie będziesz więcej o nią pytać.

Minęła minuta. Ulice przesuwały się obok nich. W końcu Durzo powiedział:

- Jest w kiepskim stanie, ale będzie żyła.

Nie odezwał się więcej, dopóki nie wpuszczono ich do maleńkiej posiadłości

hrabiego.

Hrabia Drake był mężczyzną około czterdziestki, robiącym sympatyczne

wrażenie. W kieszeni kamizelki miał binokle i utykał, gdy zamykał za nimi drzwi.

Potem siadał za biurkiem zawalonym wysokimi stosami papierzysk.

- Nigdy nie sądziłem, że weźmiesz ucznia, Durzo. Właściwie, chyba nawet

pamiętam, jak się zarzekałeś, i to niezwykle wymownie.

- I nadal wierzę w każde słowo, które wtedy wypowiedziałem - odparł

opryskliwie Durzo.

- Ach, więc albo jesteś niesamowicie subtelny, albo mówisz kompletnie bez

sensu, mój przyjacielu. - Mimo to hrabia Drake się uśmiechnął.

Merkuriusz widział, że to szczery uśmiech, bez złośliwości czy wyrachowania.

Wbrew sobie Durzo też się uśmiechnął.

- Niewiele ostatnio było cię widać, Rimbold.

- Serio? Nie wiedziałem, że ktokolwiek ma mnie na oku.

Durzo się roześmiał, a Merkuriusz omal nie spadł z krzesła. Nie pomyślał

nawet, że siepacz potrafi się śmiać.

- Potrzebuję twojej pomocy - powiedział Durzo.

- Służę wszystkimi swoimi umiejętnościami.

- Chcę, żeby ten chłopak był jak nowy.

- Co masz na myśli? - zapytał hrabia Drake patrząc pytająco na Merkuriusza.

- Jakiś arystokrata, względnie biedny. Z rodzaju tych, których się zaprasza na

różne spotkania towarzyskie, ale którzy nie przyciągają uwagi.

- Hm - mruknął hrabia Drake. - Wobec tego trzeci syn barona. Będzie

arystokratą, ale nikim ważnym. Albo czekaj. Baron ze wschodu. Moi kuzyni drugiego

stopnia mieszkają dwa dni jazdy za Havermere i większość ich ziem przejął

Lae'knaught, więc jeśli chcesz solidną tożsamość, to możemy zrobić z niego Sterna.

- To będzie dobre.

- A imię? - zapytał Merkuriusza hrabia Drake.

- Merkuriusz.

- Nie twoje prawdziwe imię, synu - wytłumaczył hrabia. - Twoje nowe imię.

- Kylar - powiedział Durzo.

Hrabia wyjął kawałek czystego papieru i założył binokle.

- Jak to chcesz pisać? K-Y-L-E-R? Czy K-I-L-E-R?

Durzo przeliterował imię, a radca prawny je zapisał, szczerząc zęby.

- Stary jaerański kalambur?

- Znasz mnie.

- Nie, Durzo, nie sądzę, żeby ktokolwiek cię znał. Mimo wszystko to dość

złowieszcze imię, nie sądzisz?

- Pasuje do życia.

Po raz setny Merkuriusz poczuł, że nie jest po prostu dzieckiem, ale kimś

obcym. Miał wrażenie, że wszędzie istniały sekrety, których nie mógł poznać,

tajemnice, których nie mógł przeniknąć. Teraz nie chodziło o jakąś przyciszoną

rozmowę z Mamą K na temat czegoś, co nazywa się ka'kari. Nie chodziło o politykę

Sa’kagé, intrygi dworskie, magię czy stworzenia ze Zmarzliny, które były wymyślone,

ale Durzo upierał się, że naprawdę istnieją albo inne, co do których upierał się z kolei,

że nie istnieją. Nie chodziło o odwołania do bogów, czy aniołów, których Blint mu nie

wyjaśniał, nawet kiedy chłopak o to pytał. Teraz chodziło o jego własne imię.

Merkuriusz już chciał zażądać wyjaśnienia, ale tamci przeszli do kolejnej kwestii.

- Jak szybko tego potrzebujesz i jak rzetelnie ma to wyglądać? - spytał hrabia.

- Rzetelnie. I jak najszybciej.

- Tak myślałem. Załatwię to tak dobrze, że dopóki prawdziwi Sternowie nie

zjawią się tutaj, nikt się nie zorientuje. Oczywiście nadal pozostanie ci całkiem spory

problem. Musisz go nauczyć być arystokratą.

- Nie, nie muszę.

- Ale oczywiście, że... - Hrabia urwał. Zacmokał. - Rozumiem. - Poprawił

binokle i spojrzał na Merkuriusza. - Kiedy mam go zabrać?

- Za kilka miesięcy, o ile pożyje tak długo. Są pewne rzeczy, których muszę go

najpierw nauczyć. - Durzo wyjrzał przez okno. - Kto to?

- Ach, to młody lord Logan Gyre. Młody człowiek, który pewnego dnia będzie

wspaniałym diukiem.

- Nie, ten Sethyjczyk.

- Nie wiem. Nigdy wcześniej go nie widziałem. Wygląda na doradcę.

Durzo zaklął. Złapał Merkuriusza za rękę i praktycznie wywlókł za drzwi.

- Gotowy jesteś być posłusznym? - zapytał go ostro Durzo.

Merkuriusz szybko pokiwał głową.

- Widzisz tego chłopca?

- Nazywasz go chłopcem? - zdziwił się Merkuriusz.

Młody człowiek, którego hrabia nazwał Loganem Gyre, miał na sobie zielony

płaszcz z czarną lamówką, wspaniałe, czarne skórzane buty wypolerowane na wysoki

połysk, bawełnianą tunikę i miecz. Stał około dwudziestu kroków od drzwi i portier

już wskazywał mu drogę. Jego twarz wyglądała młodo, ale sądząc po sylwetce był

sporo starszy od Merkuriusza. Był ogromny, wyższy niż Merkuriusz kiedykolwiek

będzie, potężniejszy i szerszy od wszystkich, których znał, ale nie wyglądał na

grubego. O ile Merkuriusz czuł się w swoich ubraniach niezręcznie i niezgrabnie, o

tyle Logan poruszał się w nich swobodnie, wyglądał na pewnego siebie, był przystojny

i bardzo arystokratyczny. Już od samego patrzenia na niego Merkuriusz poczuł się

nędznie.

- Zacznij z nim bójkę. Odwróć uwagę Sethyjczyka, żebym mógł wyjść.

- Logan! - zawołał dziewczyna z piętra.

- Serah! - odkrzyknął do niej młody lord, zadarłszy głowę.

Merkuriusz obejrzał się na pana Blinta, ale tamten już zniknął.

Nie miał czasu na to, by mu odpowiedzieć. Nieważne, zrozumiał, czy nie.

Istniały tajemnice, których nie wolno mu było na razie zrozumieć. Mógł tylko działać

albo czekać, być posłusznym albo nie.

Odźwierny otworzył drzwi i Merkuriusz cofnął się za róg, żeby nie było go

widać. Kiedy Logan wszedł do środka, spojrzał w górę schodów i uśmiechnął się,

Merkuriusz wyszedł zza rogu.

Wpadli na siebie i Merkuriusz padł na plecy. Logan omal się nie przewrócił, a

Merkuriusz przeturlał się na bok, tak że noga Logana uderzyła go w brzuch.

- Auć!

Logan złapał się poręczy.

- Bardzo przepraszam...

- Ty tłusta małpo! - Merkuriusz wstał, zataczając się i łapiąc za brzuch. - Ty

niezdarna ślamazaro... - Urwał, kiedy zdał sobie sprawę, że wszystkie przekleństwa,

jakie zna, zdradzają jego pochodzenie z Nor.

- Ja nie... - zaczął Logan.

- Co tu się dzieje? - zapytała dziewczyna ze szczytu schodów.

Logan spojrzał w górę. Na jego twarzy malowało się poczucie winy.

Merkuriusz uderzył go pięścią w nos. Głowa Logana odskoczyła do tylu.

- Logan! - krzyknął Sethyjczyk.

Jednakże łagodny wyraz twarzy młodego lorda zniknął. Zamiast niego pojawiła

się maska, zdradzająca napięcie, ale nie wściekłość. Złapał Merkuriusza za pelerynę i

uniósł nad ziemię.

Merkuriusz spanikował. Walił na oślep i wrzeszczał, ledwo muskając policzki i

podbródek Logana.

- Logan!

- Przestań! - krzyknął do Merkuriusza młody lord. - Przestań!

Merkuriusz oszalał, a napięcie na twarzy Logana zamieniło się w złość.

Przesunął ręce tak, żeby trzymać chłopaka nad ziemią tylko jedną dłonią, a drugą

uderzył go w brzuch, raz, potem drugi. Merkuriusz nie mógł złapać tchu. A potem

pięść wielkości młota rozpłaszczyła mu nos i natychmiast łzy i ból go oślepiły.

A potem pośród odległych krzyków poczuł, że kręci się w kółko i - przez chwilę -

leci.

Merkuriusz uderzył w coś głową i świat zniknął w jasnym rozbłysku.

14

Logan upierał się, że pójdzie na górę i pomoże hrabinie zająć się młodym Kylarem

Sternem. Był zażenowany, i to najwyraźniej nie tylko dlatego, że stracił panowanie

nad sobą na oczach ślicznej córki hrabiego Drake'a. Dla Solona było to dziesięć

niezwykle pouczających sekund.

Hrabia Drake i Solon zostali sami. Hrabia zaprowadził go do gabinetu.

- Może pan usiądzie - zaproponował, sadowiąc się za biurkiem. - Skąd pan jest,

panie Tofusin?

To była albo uprzejmość, albo prowokacja. Solon się zaśmiał.

- To pytanie zadano mi po raz pierwszy. - Wskazał na siebie, jakby mówił

„proszę spojrzeć na moją skórę".

- Nie widzę żadnych klanowych pierścieni, ani blizn po ich usunięciu - odparł

hrabia.

- Nie wszyscy Sethyjczycy noszą pierścienie.

- Odniosłem wrażenie, że jednak wszyscy.

- O co tu chodzi? Czego pan szuka?

- Jestem ciekaw, kim naprawdę pan jest, panie Tofusin. Logan Gyre jest nie

tylko wspaniałym, młodym człowiekiem, którego traktuję niemal jak własnego syna,

ale też nagle stał się lordem jednego z najpotężniejszych rodów na tych ziemiach.

Nigdy pana nie widziałem, ani o panu nie słyszałem, a teraz znienacka został pan jego

doradcą? To wydaje mi się dość osobliwe. Nie obchodzi mnie, czy jest pan

Sethyjczykiem - o ile pan nim jest - ale spędziłem trochę czasu na Hokkai i Tawgathu i

jedyni Sethyjczycy, którzy nie mieli przekłutych policzków, to wygnańcy pozbawieni

klanu i rodziny. Jeśli znalazł się pan na wygnaniu, powinien mieć pan blizny po

pierścieniach, a nie ma pan żadnych.

- Pańska wiedza o naszej kulturze jest godna podziwu, ale niepełna. Pochodzę z

rodu Tofusinów, Tropicieli Wiatrów rodziny królewskiej. Mojemu ojcu wyznaczono

placówkę przy Sho'cendi.

- Ambasador u czerwonych magów?

- Tak. Sho'cendi przyjmuje uczniów z całego świata. Ponieważ nie miałem

talentu magicznego, odebrałem edukację wśród kupców i arystokracji, którzy nie są

tak tolerancyjni. Brak pierścieni ułatwił mi życie. Chodzi tu też o coś więcej, ale nie

sądzę, by reszta historii mojego życia to była pańska sprawa.

- Rozumiem.

- Co sprowadziło pana do Seth? - spytał Solon.

- Niewolnictwo - odpowiedział hrabia. - Nim stałem się w pełni częścią ruchu,

który siedem lat temu wreszcie położył kres tutejszemu niewolnictwu, myślałem, że

może sprawdzi się bardziej wypośrodkowana droga. Pojechałem na Hokkai, żeby

zobaczyć, czy się dowiem, jak uczynić życie niewolników znośniejszym.

Sądząc ze skromnych rozmiarów jego domu - który był bardzo mały jak na

siedzibę arystokraty, nawet hrabiego - Solon zorientował się, że hrabia Drake nie był

jednym z niewolników, który czuł się winny z powodu niedawno zdobytego bogactwa.

Musiał od początku być prawdziwym bojownikiem o sprawę.

- W Seth wygląda to całkowicie odmiennie - powiedział Solon. - Rok Radości

wszystko zmienia.

- Tak, przedłożyłem ten pomysł tutaj, nawet udało mi się uzyskać

wprowadzenie stosownego prawa, ale Sa’kagé natychmiast je wypaczyło. Zamiast

tego, że każdy niewolnik będzie uwalniany siódmego roku, niewolników wyzwalano

po siedmiu latach od zniewolenia. Sa’kagé twierdziło, że tak jest prościej, że

idiotyzmem będzie kupowanie niewolnika w szóstym roku i trzymanie go tylko przez

miesiąc albo tydzień. Oczywiście w praktyce ludzie Sa’kagé zajmowali się rejestrami,

więc podczas gdy w pańskim kraju każdego siódmego roku macie wielkie święto, bo

każdy niewolnik jest wyzwalany, tutaj mijały lata, a niewolnicy nie odzyskiwali

wolności. Stali się niewolnikami na całe życie. Byli bici, chłostani, wysyłani na

Igrzyska Śmierci, a ich dzieci zamykano w dziecińcach.

- Słyszałem, że dziecińce były naprawdę straszne - powiedział Solon.

- Sa’kagé stworzyło je, mówiąc, że w tych miejscach dzieci prostytutek będą

mogły uzyskać wybawienie. Owszem, pozostaną niewolnikami, ale wybawionymi. To

brzmiało dobrze, ale w efekcie powstały takie miejsca jak Dom Miłosierdzia.

Przepraszam, nie powinienem o tym mówić. To były mroczne czasy. Czy ten chłopak

zejdzie wreszcie do nas?

- Może powinniśmy zacząć - odparł Solon. - Ta sprawa nie może czekać, a

sądząc po tym, jak Logan patrzy na pańską córkę, pewnie porozmawiają dłuższą

chwilę.

Hrabia się zaśmiał.

- Teraz pan mnie sprawdza?

- Diuk Gyre o tym wie?

- Tak. Jesteśmy przyjaciółmi. Regnus nie ścierpiałby kontrolowania flirtów

Logana, zważywszy na okoliczności własnego ślubu.

- Nic o tym nie słyszałem. Może mnie pan oświecić?

- To nie moja rzecz. W każdym razie Logan i Serah wyrosną z tego. W czym

więc problem?

- Catrinna Gyre.

- Ostrożnie.

- Czy diuk zostawił panu listy oznajmiające, że na czas jego nieobecności syn

jest lordem Gyre?

- Mówił o tym, ale musiał szybko wyjechać. Powiedział, że jego rządca je

przywiezie.

- Lady Gyre ukradła listy i zniszczyła je. A potem poszła do królowej.

- Do kogo? - Hrabia się zdziwił.

- To takie niezwykłe?

- Niezbyt się kochają. Co się stało?

- Lady Gyre poprosiła, by ustalić jej kuratelę nad Loganem. Król usłyszał ich

rozmowę. Wtrącił się i powiedział, że rozważy tę sprawę. Co to znaczy?

Hrabia Drake zdjął binokle i potarł grzbiet nosa.

- To oznacza, że jeśli będzie działał szybko, sam wyznaczy opiekuna Loganowi.

- Catrinna Gyre to aż tak zły wybór?

Hrabia Drake westchnął.

- Zgodnie z prawem król może wyznaczyć dowolną osobę na miejsce Logana,

pod warunkiem, że będzie z nim spokrewniona, co oznacza niemal każdego z

arystokracji. A kiedy już wyznaczy opiekuna, nawet Regnus nie będzie w stanie

unieważnić tej decyzji. Catrinna po prostu oddała ród Gyre królowi.

- Ale pan jest radcą prawnym diuka Gyre, a on osobiście przekazał panu swoje

życzenia. Czy to ma jakieś znaczenie?

- Owszem, gdyby król był zainteresowany prawdą. A tak, żeby uratować

Gyre'ów potrzebujemy rodowego pergaminu, Wielkiej Pieczęci diuka i brawury

objawiającej się gotowością do sfałszowania dokumentu państwowego. Król zwołuje

sąd za pół godziny. Podejrzewam, że sprawa kurateli to będzie pierwszy punkt

programu. Nie mamy czasu.

Solon odchrząknął i wyjął zwój ciężkiego pergaminu oraz dużą pieczęć.

Hrabia Drake wyszczerzył zęby w uśmiechu i złapał pergamin.

- Nagle bardzo pana polubiłem, panie Tofusin.

- Wendel North pomógł mi w doborze słów - powiedział Solon. - Pomyślałem,

że kwestię podpisu i pieczęci zostawię panu.

Hrabia Drake pogrzebał w biurku, znalazł list od diuka, położył go na

rozporządzeniu dotyczącym kurateli. Szybkim, pewnym ruchem nienagannie podrobił

podpis diuka. Zawstydzony podniósł wzrok i powiedział:

- Nazwijmy to pamiątką po błędach młodości.

Solon nakapał wosku na pergamin.

- Więc wznieśmy toast za błędy młodości.

***

- Następnym razem się ruszysz - powiedział Blint, kiedy Merkuriusz jęknął,

odzyskując przytomność.

- Chyba już nigdy się ruszę. Głowa mi pęka, jakbym rąbnął nią o ścianę.

Blint się zaśmiał - Merkuriusz już drugi raz w tak krótkim czasie słyszał jego

śmiech. Siepacz przysiadł na brzegu łóżka chłopca.

- Dobrze się sprawiłeś. Pomyśleli, że się zawstydziłeś, bo przewróciłeś się na

oczach córki Drake'a, więc uznali, że to niewinna, dziecinna bójka. Młody lord Gyre

był zażenowany tym, że cię uderzył. Najwyraźniej to naprawdę sympatyczny olbrzym,

nigdy nie traci nad sobą panowania. Fakt, że masz ćwierć jego wzrostu, a Serah

wściekła się na niego, dodatkowo go zawstydził. Wszyscy byli pod wrażeniem.

- Wrażeniem? To głupie.

- W ich świecie walka odbywa się według reguł, więc, walcząc, narażasz się na

wstyd albo ból, a w najgorszym wypadku ryzykujesz wygląd, jeśli skończysz ze

złamanym nosem albo niefortunną blizną. Nie oznacza śmierci ani zabijania. W ich

świecie możesz z kimś walczyć, a potem zostać jego przyjacielem. Więcej: rozegrasz to

tak, że Logan rzeczywiście zostanie twoim przyjacielem, bo w przypadku takiego

człowieka jak on, możesz wyjść z tej przygody albo zostając jego wielkim przyjacielem,

albo zażartym wrogiem. Rozumiesz to, Kylar? Niedługo razem popracujemy nad

twoją nową tożsamością.

- Tak jest, proszę pana. Proszę pana, dlaczego pan nie chciał, żeby zobaczył

pana pan Tofusin? To dlatego kazał mi pan sprowokować bójkę z Loganem, prawda?

Żebym odwrócił ich uwagę?

- Solon Tofusin jest magiem. Większość magów nie potrafi powiedzieć, czy

masz Talent, po prostu patrząc na ciebie. Z drugiej strony większość magów-kobiet -

wprost przeciwnie. Można ukryć się przed ich wzrokiem, czego cię później nauczę, ale

ja nie miałem na to czasu, i nie byłem w nastroju, żeby biec na górę i wyskakiwać

przez okno.

Merkuriusz nic nie rozumiał.

- Ale on nie zachowuje się jak mag.

- A skąd to wiesz?

- Ehm...

Merkuriusz pomyślał, że odpowiedź „bo nie wygląda jak mag z opowieści" nie

zadowoli Durzo.

- Prawda jest taka - powiedział Blint - że Solon nie powiedział Loganowi ani

nikomu innemu, że jest magiem, i ty też nikomu o tym nie powiesz. Kiedy znasz

sekret człowieka, masz nad nim władzę. Sekret człowieka to jego słabość. Każdy

człowiek ma jakąś słabość, niezależnie... - Pan Blint urwał i zapatrzył się w dal

martwym wzrokiem.

Wstał i wyszedł bez słowa.

Merkuriusz zamknął oczy, całkowicie zagubiony. Zastanawiał się nad swoim

nowym mistrzem. Zastanawiał się nad gildią. Zastanawiał się, czy Ja’laliel wykupił

apelację. Zastanawiał się, jak się wiedzie Jarlowi. A przede wszystkim zastanawiał się,

co z Laleczką.

***

- Hejka, Merkur.

- Hejka, Jay-Oh - powiedział Merkuriusz.

Chociaż wypowiedział te słowa tak samo jak zawsze, czuł, że jakaś część niego

bezpowrotnie umarła. To miało być jedno z jego ostatnich wyjść jako Merkuriusza.

Wkrótce będzie musiał stać się Kylarem. Będzie inaczej chodził, inaczej mówił. Nigdy

więcej nie odwiedzi starych kątów w Norach. Ale teraz zobaczył, że jego świat już

umiera i że już nigdy więcej nie będzie potrafił rozmawiać z Jarlem. To nie miało nic

wspólnego z kłamstwami Kylara, za to wszystko ze Szczurem. Teraz było inaczej. I tak

zostanie już na zawsze.

Merkuriusz i Jarl przyglądali się sobie przez dłuższą chwilę w świetlicy domu

Mamy K. Dochodziła północ i wkrótce szczury zostaną stąd przegonione. Wszyscy byli

mile widziani w świetlicy w ciągu dnia, ale wolno im było tu sypiać tylko zimą, i to pod

warunkiem, że przestrzegali zasad: żadnych bójek, żadnych kradzieży, żadnego

kręcenia się gdziekolwiek poza kuchnią albo świetlicą i żadnego zaczepiana dorosłych,

którzy odwiedzali dom Mamy K. Jeśli któryś szczur złamał jedną z zasad, całej jego

gildii zakazywano wstępu do Mamy K zimą. Zwykle oznaczało to karę śmierci dla

małego przestępcy, ponieważ, żeby nie zamarznąć, gildia musiała spać w kanałach i

była gotowa za to zabić.

Mimo to w świetlicy prawie zawsze panował tłok. Był tu kominek i podłoga

zarzucona miękkimi szmatami, na których wygodnie się spało. Te szmaty były już

stare i poplamione od brudnych ciał. Mimo szkód Mama K nigdy się nie złościła na

szczury i co parę miesięcy pojawiały się nowe szmaty. Stały tu wytrzymałe krzesła, na

których wolno im było siadać, leżały zabawki, lalki i stosy gier, którymi mogli się

bawić. Czasem Mama K przynosiła prawdziwe rarytasy. W świetlicy grali, przechwalili

się i plotkowali swobodnie z każdym, kto tu przebywał, nawet z członkami innych

gildii. Było to jedyne miejsce, gdzie szczury mogły zachowywać się jak dzieci, jedyne

bezpieczne miejsce, jakie znali.

Po powrocie wyglądało ono inaczej dla Merkuriusza. To, co jeszcze niedawno

wydawało się szczytem luksusu, teraz było zwykłym pokojem z prostymi sprzętami i

prostymi zabawkami, bo szczury z gildii zniszczyłyby lepsze rzeczy. Wszystko by

poplamiły, połamały każdą delikatną rzecz, nie ze złośliwości, ale z niezdarności.

Miejsce się nie zmieniło. To Merkuriusz się zmienił. Merkuriusz - czy raczej Kylar, czy

kimkolwiek był - zdziwił się, że szczury tak śmierdzą. Czy oni nie czuli własnego

smrodu? Nie wstydzili się go, czy to może tylko on się wstydził, widząc, czym był?

Zawsze po nauce czytania u Mamy K Merkuriusz rozglądał się za Jarlem. Ale

teraz stali twarzą w twarz i żaden z nich nie wiedział, co powiedzieć.

- Potrzebuję twojej pomocy - powiedział w końcu Merkuriusz. Nie mógł

udawać, że przyszedł po prostu w odwiedziny do przyjaciela. Miał zadanie do

wykonania.

- Mojej pomocy?

- Muszę wiedzieć, co się stało z Laleczką. Gdzie ona jest? I muszę wiedzieć, co

się dzieje z gildiami.

- No tak, pewnie nic nie wiesz.

- Nie wiem.

Gildie już nie były częścią jego życia. Wszystko się zmieniło.

- Twój nauczyciel cię bije? - zapytał Jarl, spoglądając na podbite oczy

Merkuriusza.

- Zarobiłem w bójce. Uderzy mnie czasem, ale nie jak... - Urwał.

- Nie jak Szczur?

- A co u niego? - Merkuriusz spróbował zmienić temat.

- Czemu sam mi nie powiesz? To ty go zabiłeś.

Merkuriusz otworzył usta, ale widząc dwóch maluchów w pokoju Mamy K,

powstrzymał się.

- Blint kazał ci zabić Szczura, żeby cię sprawdzić, zgadza się? - zapytał Jarl,

ściszając głos.

- Nie. Oszalałeś?

Ale w głowie usłyszał echo lekcji pana Blinta: „Wieść się rozniesie. Wieści

zawsze się roznoszą".

Jarl poczuł ból za oczami i przez dłuższą chwilę nic nie mówił.

- Nie powinienem był naciskać, Merkuriuszu, przepraszam. Powinienem po

prostu ci podziękować. Szczur... strasznie namieszał mi w głowie. Całkiem się

pogubiłem. Nienawidzę go, ale czasem... Kiedy Szczur zniknął i zobaczyłem cię, jak

odchodzisz z Blintem... - Jarl zamrugał gwałtownie i odwrócił wzrok. - Czasem cię

nienawidzę. Zostawiłeś mnie samego jak palec. Ale to nie w porządku. Nie zrobiłeś nic

złego. Po prostu Szczur... i ja.

Merkuriusz nie wiedział, co powiedzieć. Jarl znowu gwałtownie zamrugał.

- Zamknij się, Jarl. Zamknij się. - Pięściami otarł łzy. - Czego potrzebujesz?

Merkuriusz wiedział, że powinien coś powiedzieć. Dać jakieś zapewnienie, ale

nie wiedział jakie. Jarl był jego przyjacielem - przecież był, prawda? - ale się zmienił.

Merkuriusz się zmienił. Miał być teraz Kylarem, ale zamiast tego był po prostu

oszustem, który stał w rozkroku między dwoma światami i próbował oba utrzymać,

kiedy odrywały się od siebie. Czegokolwiek Merkuriusz się chwycił po kataklizmie

zwanym Szczurem, jedno było pewne. Pojawiła się przepaść między nim a Jarlem i

Merkuriusz bał się nawet do niej podejść; nie rozumiał, co to jest, nie wiedział nic

oprócz tego, że czuł się przez nią brudny i przestraszony. Jarl pozwolił mu znowu

postawić mur między nimi, zadając proste pytanie - proste pytanie, na które można

było prosto odpowiedzieć, problem, który rzeczywiście mogli rozwiązać.

- Laleczka - powiedział Merkuriusz. Ulżyło mu, że mógł się odsunąć od swojego

dawnego przyjaciela, i poczuł się winny z powodu tej ulgi.

- Och. Wiesz, że ona...?

- Dobrze się teraz czuje?

- Żyje. Ale nie wiem, ile wytrzyma. Nabijają się z niej. Odkąd ciebie zabrakło,

nie jest taka jak kiedyś. Dzielę się z nią jedzeniem, ale gildia się rozpada. Sprawy źle

wyglądają. Nie wystarcza nam jedzenia.

Po prostu: gildia, a nie: nasza gildia. Merkuriusz zachował obojętny wyraz

twarzy, nie chcąc pokazać, jak bardzo go to zabolało. To nie powinno boleć. Sam

chciał się wyrwać, sam odszedł, ale mimo to czuł się pusty. Będziesz sam. Będziesz

inny. Na zawsze.

- Ja’laliel ledwie zipie. Okazało się, że Szczur ukradł mu pieniądze na apelację.

Teraz stracili nabrzeże na rzecz Płonącego Człowieka, a pozostałe gildie już się

zbliżają.

- Oni stracili?

Jarl się skrzywił.

- Skoro musisz wiedzieć, wyrzucili mnie z Czarnego Smoka. Wyrzucili nas

wszystkich. Nie chcieli mieć u siebie panienek Szczura, tak powiedzieli.

- Nie masz gildii?

To była katastrofa. Szczur bez gildii to zwierzyna dla każdego. Fakt, że Jarl

przeżył mimo wyrzucenia, to rzecz niezwykła, że miał jedzenie, którym dzielił się z

Laleczką, było wręcz niesamowite, a to, że w ogóle chciał się dzielić, zawstydzało.

- Kilkoro z nas wyrzucono jakiś czas temu. Nazywają nas Panienkami. Będę

próbował przyłączyć się do Dwóch Pięści po północnej stronie. Plotki mówią, że

niedługo mogą przejąć targ Durdun - powiedział Jarl.

Cały Jarl. Zawsze miał plan.

- Zgodzą się przyjąć też Laleczkę?

Odpowiedzią było pełne poczucia winy milczenie.

- Pytałem. Naprawdę, Merkuriusz. Po prostu się nie zgodzą. Gdybyś... - Jarl

chciał powiedzieć coś więcej, ale zmilczał.

- Nie zamierzam cię zmuszać, żebyś ich prosił. Szukałem cię, żeby ci to oddać.

Merkuriusz uniósł tunikę i odwiązał szarfę pełną monet. Wręczył ją Jarlowi.

- Merkuriusz... jest dwa razy cięższa niż była.

- Zaopiekuję się Laleczką. Daj mi tylko parę tygodni. Możesz się nią zająć tak

długo?

Oczy Jarla wypełniły się łzami i Merkuriusz bał się, że sam się zaraz rozpłacze.

Teraz mówili do siebie Merkuriusz i Jarl, nie Jay-Oh i Merkur.

- Powiem Mamie K, jaki jesteś bystry, i zobaczę, czy nie znajdzie dla ciebie

pracy. No wiesz, jeśli sprawy nie ułożą się z Dwiema Pięściami - zaproponował

Merkuriusz.

- Zrobisz to dla mnie?

- Pewnie, Jay-Oh.

- Merkur?

- No?

Jarl zawahał się i przełknął ślinę.

- Chciałbym...

- Ja też, Jarl. Ja też.

15

„Karą za nieposłuszeństwo jest śmierć". Te słowa cały czas krążyły Merkuriuszowi po

głowie, kiedy planował swoje nieposłuszeństwo. Jego trening był sadystycznie ciężki,

ale nie sadystyczny. W gildii Pięść mógł cię zlać, żeby dać coś do zrozumienia, i przy

okazji popełnić jakiś błąd, okaleczając cię na resztę życia. Pan Blint nigdy nie

popełniał błędów. Merkuriusz obrywał dokładnie tak mocno, jak Blint chciał, żeby

oberwał. Zwykle to było bardzo mocno.

Ale co z tego? Merkuriusz dostawał dwa posiłki dziennie. Mógł zjeść tyle, ile

chciał, a Blint każdego dnia ćwiczył z nim tak długo, że znikał cały ból mięśni.

Na początku przekleństwa i lanie były na porządku dziennym. Merkuriusz nie

potrafił niczego zrobić jak trzeba. Ale przekleństwa to tylko powietrze, a ciosy to

chwilowy ból. Blint nigdy nie okaleczyłby Merkuriusza, a jeśli zdecydowałby się go

zabić, Merkuriusz i tak nie zdołałby w żaden sposób go powstrzymać.

W pewnym sensie po raz pierwszy w życiu czuł się niemal... bezpiecznie.

Po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że lubi ćwiczenia. Walki, stępioną broń do

ćwiczeń, tor przeszkód, nawet zielarstwo. Nauka czytania z Mamą K była trudna. Ale

co z tego? Dwie godziny frustracji dziennie to nic. Merkuriusz miał dobre życie.

W ciągu miesiąca zorientował się, że ma dar.

To nie było oczywiste i gdyby nie dostroił się do humorów i każdej reakcji pana

Blinta, nigdy by tego nie zauważył, ale od czasu do czasu dostrzegał subtelne oznaki

zdziwienia, kiedy opanowywał nową umiejętność szybciej niż pan Blint się

spodziewał. To sprawiało, że pracował jeszcze ciężej, mając nadzieję, że będzie

widywał ten wyraz twarzy nie raz w tygodniu, ale codziennie.

Z kolei Mama K kazała mu odcyfrowywać zawijasy coraz dłużej. Wiedziała, jak

się uśmiechać, i mówiła dokładnie to co trzeba, żeby jakoś przetrwał długie godziny.

Słowa to potęga, powtarzała. Słowa to kolejna broń dla człowieka, który dobrze nimi

włada. I będzie ich potrzebował, jeśli świat ma uwierzyć, że jest Kylarem Sternem,

więc Mama K pracowała z nim nad jego drugą tożsamością, zadając mu różne

pytania, które mogliby zadać inni arystokraci, pomagając mu wymyślić nieszkodliwe

historyjki o dorastaniu we wschodniej Cenarii i ucząc go podstaw etykiety.

Powiedziała mu, że hrabia Drake nauczy go reszty, kiedy zamieszka u niego. Gdy

Merkuriusz przekroczy próg Drake'ów, stanie się Kylarem na zawsze, tak powiedziała.

Blint będzie go trenował w kryjówce na wschodnim brzegu. Powróci do Nor dopiero,

kiedy zacznie towarzyszyć Blintowi w wykonywaniu zadań.

Merkuriusz pracował dla niej ciężko i bez skargi, poza jednym razem, kiedy

zdegustowała go własna głupota i cisnął książką przez pokój. Przez tydzień męczył się

w piekle niezadowolenia Mamy K, aż przyniósł jej kradzione kwiaty. Wtedy mu

wybaczyła.

Dałby Jarlowi mnóstwo pieniędzy, żeby zaopiekował się Laleczką, ale Jarl nie

będzie mógł po prostu przekazać jej tych pieniędzy, bo zaraz ktoś by je ukradł.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że Laleczka była sama. Niema i z potwornie

oszpeconą twarzą nie zdobędzie nowych przyjaciół.

Karą za nieposłuszeństwo jest śmierć, powiedział pan Blint. I raz jeszcze

zabronił mu widywać się z Laleczką. Raz na zawsze.

Mama K powiedziała mu, że pan Blint w końcu go polubi i zaufa mu, ale, kiedy

mówi takie rzeczy, Merkuriusz powinien traktować je jak prawo. To napełniło go

nadzieją, dopóki nie doprecyzowała: jak prawo ulicy, to znaczy niezmienne i

wszechmocne, a nie jak żałosne prawo króla. To było straszne, bo Merkuriusz chciał

zobaczyć Laleczkę ten jeden, ostatni raz.

Kiedy w końcu zyskał szansę, nie zawdzięczał tego własnemu sprytowi. Pan

Blint dostał zlecenie, więc po prostu zostawił Merkuriusza samemu sobie. Zostawił też

listę prac do wykonania, ale Merkuriusz wiedział, że jeśli się uwinie, to nadal zostanie

mu jeszcze kilka godzin do spotkania z Mamą K na lekcji czytania.

Rzucił się w wir pracy. Odkurzył zbrojownię, wspiął się na drabinę, żeby

dosięgnąć wyższych rzędów broni i sprzętu. Sprawdził i wyczyścił drewnianą broń

treningową. Naoliwił i wyczyścił broń, której pan Blint niedawno używał. Innym

olejem potraktował skórzane cele i manekiny, które pan Blint przez godzinę kazał mu

atakować. Sprawdził szwy kukły, którą pan Blint kopnął, i znalazł kilka pęknięć, więc

znowu je zaszył. Nie był najlepszy w pracy z igłą, ale w tym wypadku mistrz tolerował

pewne niedoskonałości - i chyba tylko w tym. Zamiótł podłogę i jak zawsze nie

wyrzucił śmieci na ulicę, tylko do małego pojemnika. Pan Blint nie chciał, żeby

opuszczał kryjówkę. Nigdy, chyba że na jego wyraźne polecenie.

Złapał się na tym, że czyści jeden ze sztyletów Blinta po raz drugi. To było

długie ostrze z delikatnym złotym filigranem. Przypadkiem, albo z powodu wieku

złoto leżało cieniutką warstwą w rowkach, które dla niego wytrawiono, więc krew

zbierała się w każdym wąskim zagłębieniu obok filigranu. Blint używał niedawno tego

ostrza i musiał się śpieszyć, kiedy chował je do pochwy. Merkuriusz musiał posłużyć

się czubkiem innego sztyletu, żeby wydrapać krew.

Powinien był namoczyć ostrze w wodzie i potem porządnie je wyszorować, ale

to było jego ostatnie zadanie. Nadal miał trzy godziny do lekcji u Mamy K. Gdyby

musiał pracować aż do lekcji, nie miałby do siebie pretensji, że się nie wymknął.

- Co się stanie, jeśli nic nie zrobisz? - zapytał go Blint. - Nic. To ma swoją cenę

i pociąga za sobą straszliwą wolność, chłopcze. Pamiętaj o tym.

Pan Blint mówił wtedy o zaatakowaniu truposza, kiedy sytuacja wygląda

ryzykownie, ale teraz te słowa powróciły do Merkuriusza.

Jeśli coś zrobię, co najgorszego może się wydarzyć? Pan Blint mnie zabije. To

nic dobrego. Ale to było mało prawdopodobne. W przeciwieństwie do innych

siepaczy, którzy spędzili całe życie w Norach, pan Blint przyjmował tylko zlecenia od

tych, których było na niego stać. To zwykle oznaczało arystokratów. To zawsze

oznaczało wschodni brzeg. Więc będzie po drugiej stronie miasta.

A najgorsza rzecz, jeśli nic nie zrobię? Laleczka umrze.

Skrzywił się, odkładając sztylet.

Jeśli idzie o odszukanie Laleczki, łatwiej było to powiedzieć, niż zrobić. Gildia

Czarnego Smoka przestała istnieć. Po prostu się rozpadła. Kylar wszedł na ich dawne

terytorium i odkrył, że pochłonęła je Czerwona Ręką, Płonący Człowiek i Zardzewiały

Nóż. Stary Czarny Smok nabazgrany na budynkach i akweduktach już zaczynał

blednąć. Merkuriusz miał przy sobie dwa sztylety, nie musiał z nich jednak korzystać.

Raz zatrzymało go kilku chłopaków z Płonącego Człowieka, ale jeden z dużych był

kiedyś jego jaszczurką. Chłopak rzucił kilka słów do pozostałych, którzy próbowali go

okraść, więc zostawili go w spokoju. Jaszczurka nie odezwał się do niego nawet

słowem.

Obszedł ich dawne terytorium kilkanaście razy, ale nie znalazł Laleczki. Raz

wydawało mu się, że widział Corbina Fishilla. Zawsze podejrzewał, że ten człowiek to

ktoś ważny, a teraz wiedział - bo powiedział mu pan Blint - że jest jednym z

Dziewiątki. Jednakże wszystkie szczury z gildii, które zobaczył, trzymały się z dala.

Czas uciekał. W końcu Merkuriusz pomyślał o starej piekarni. Laleczka była

tam. Sama. Siedziała zwrócona do niego plecami i na chwilę przystanął, bojąc się

zwrócić na siebie jej uwagę. A potem się odwróciła.

Sadyzm Szczura był ewidentny. Miesiąc to za mało, żeby rany się zagoiły.

Minęło akurat tyle czasu, by było widać, jak jej twarz musiała wyglądać w ciągu

ostatnich tygodni i jak będzie wyglądać przez resztę jej życia. Szczur najpierw ją pobił,

żeby nie stawiała oporu albo żeby padła nieprzytomna. A potem pociął nożem jej

twarz.

Jedno głębokie cięcie zakręcało od kącika lewego oka do ust. Zszyto je

dziesiątkami drobniutkich szwów, ale blizna na zawsze będzie wykrzywiała kącik jej

ust w nienaturalnym uśmiechu. Na drugim policzku miała dwa szerokie cięcia na

krzyż, które odpowiadały drugiemu, mniejszemu krzyżykowi rozcinającemu usta.

Jedzenie, uśmiechanie się, skrzywienie - każdy ruch ustami musiał być torturą. Jedno

oko nadal miała podpuchnięte i Merkuriusz nie miał pewności, czy jeszcze

kiedykolwiek będzie na nie widziała. Wydawało się, że reszta ran może się zagoić.

Strup na czole, żółty siniak pod okiem, który już przestał być fioletowy, i nos, który

poskładano, bo Merkuriusz był pewien, że Szczur go złamał.

Ogólnie rzecz biorąc, jej twarz była - i właśnie o to chodziło - świadectwem

okrucieństwa. Szczur chciał, żeby każdy, kto spojrzy na Laleczkę, wiedział, że to nie

był tylko wypadek. Chciał, aby wszyscy wiedzieli, że zrobiono to rozmyślnie. Przez

chwilę Merkuriusz żałował, że śmierć Szczura nie była straszniejsza.

A potem czas znowu zaczął płynąć. Merkuriusz patrzył na Laleczkę, która

spoglądała na swojego przyjaciela z czystym przerażeniem. Do jej oczu, w których

malowało się zaskoczenie i nagła nadzieja, napłynęły łzy. Zakryła twarz i odwróciła

się. Jej szczupłe ramiona drżały.

Usiadł obok niej.

- Przyszedłem tak szybko, jak mogłem. Mam teraz mistrza i musiałem złamać

jego zakaz, żeby tutaj przyjść, ale nie mogłem cię tak zostawić. Źle się działo ostatnio,

co?

Zaczęła szlochać.

Mógł sobie wyobrazić, jakimi wyzwiskami ją obrzucano. Czasem miał ochotę

zabić wszystkich w Norach. Jak mogli nabijać się z Laleczki? Jak mogli ją ranić? To

był cud, że nadal żyła. Cud i zasługa Jarla, który pewnie wiele razy musiał ryzykować

własnym życiem.

Merkuriusz przysunął się i przytulił ją mocno. Odwróciła się i przywarła do

niego, jakby własne łzy mogły ją zmyć jak fala. Tulił ją i płakał.

Minęło trochę czasu. Merkuriusz czuł się, jak wyciśnięta do sucha gąbka. Nie

był pewien, jak długo ją trzymał, ale wiedział, że zbyt długo.

- Mam dobrą wiadomość - powiedział.

Spojrzała na niego wielkimi piwnymi oczami.

- Chodź ze mną - dodał.

Laleczka wyszła razem z nim z Nor, przeszła przez most Vanden do domu

hrabiego Drake'a. Jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, kiedy weszli do posiadłości

hrabiego i dalej, kiedy stary odźwierny otworzył Merkuriuszowi drzwi i wpuścił ich do

rezydencji.

Hrabia Drake siedział w gabinecie. Wstał, zaprosił ich do środka i jakimś

cudem nie okazał najmniejszego zdziwienia tym, jak potwornie wygląda twarz

Laleczki. Był lepszym człowiekiem niż Merkuriusz.

- Czy Merkuriusz powiedział pani, dlaczego się pani tu znalazła, młoda damo? -

zapytał hrabia.

Merkuriusz zwrócił uwagę, że hrabia rozmyślenie użył starego imienia.

Laleczka była częścią życia Merkuriusza, nie powinna mieć nic wspólnego z Kylarem.

Nawet nie pozna jego nowego imienia.

Laleczka nieśmiało pokręciła głową, trzymając za rękę Merkuriusza.

- Znaleźliśmy dla ciebie rodzinę, Laleczko - powiedział hrabia Drake. - Ci ludzie

chcą, żebyś była ich córką. Zaopiekują się tobą. Nigdy więcej nie będziesz musiała

spać na ulicy. Służą w domu, tu, po wschodniej stronie. Jeśli tego nie zechcesz, nigdy

więcej nie będziesz musiała wrócić do Nor.

Oczywiście sprawa była nieco bardziej skomplikowana. Hrabia Drake znał tę

rodzinę od dłuższego czasu. W ciągu lat przyjęli wiele innych sierot urodzonych w

niewoli, ale nie stać ich było na wyżywienie jeszcze jednej. Dlatego Merkuriusz

przysiągł, że będzie ją utrzymywał ze swoich zarobków, które już były bardzo hojne, a

pan Blint powiedział mu, że wzrosną, gdy stanie się bardziej użyteczny. Hrabia Drake

nie był zachwycony robieniem czegoś w sekrecie przed panem Blintem, ale

Merkuriusz wyjaśnił mu, co się stało, i hrabia zgodził się pomóc.

Laleczka chwyciła się mocniej Merkuriusza, albo nie rozumiejąc, albo nie

wierząc w to, co przed chwilą usłyszała.

Hrabia wstał.

- Na pewno chcesz jej powiedzieć kilka rzeczy, a ja muszę przygotować powóz,

więc wybaczcie, że na chwilę was zostawię.

Wyszedł, a Laleczka oskarżycielsko spojrzała Merkuriuszowi w oczy.

- Nigdy nie byłaś niemową - powiedział.

Mocno ścisnęła jego dłoń.

- Mój mistrz zakazał mi się widywać z tobą. Dzisiaj widzimy się po raz ostatni.

Pociągnęła go za rękę, patrząc nań wojowniczo.

- Tak, nigdy więcej. Nie chcę, żeby tak było, ale zabije mnie, jeśli się dowie, że

mu się sprzeciwiłem. Przepraszam. Proszę, nie złość się na mnie.

Znowu płakała i nic na to nie mógł poradzić.

- Muszę teraz iść. On może w każdej chwili wrócić. Przepraszam. Oderwał od

niej wzrok i podszedł do drzwi.

- Nie zostawiaj mnie.

Jej głos sprawił, że po plecach przebiegła mu lodowa lanca. Odwrócił się

niedowierzając. To był głos małej dziewczynki, dokładnie taki, jakiego można by się

spodziewać, gdyby człowiek nie wiedział, że Laleczka jest niemową.

- Proszę - dodała.

To był ładny głos. Nie pasował do upiornej maski, którą sprawił jej zamiast

twarzy Szczur.

Oczy Merkuriusza znowu wypełniły się łzami, wybiegł przez drzwi...

I wpadł prosto na kogoś wysokiego, szczupłego i tak twardego, jakby go wycięto

z kamienia. Merkuriusz upadł na tyłek i spojrzał w górę przerażony.

Twarz pana Blinta była fioletowa z wściekłości.

- Jak śmiałeś?! - krzyknął. - Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem,

sprzeciwiasz mi się? Właśnie zabiłem jednego z Dziewięciu, a ty co? Kręcisz się po

spalonym terenie przez dwie godziny, tak żeby wszyscy wiedzieli, że uczeń Blinta tam

był. Możesz mnie kosztować wszystko!

Poderwał Merkuriusza z ziemi jak kociaka i uderzył. Tunika Merkuriusza pękła

w dłoniach Blinta, a chłopak poleciał do tyłu. Ale Blint doskoczył do niego i tym razem

uderzył pięścią Merkuriusza w szczękę.

Twarz chłopaka przywitała się z podłogą hrabiego. W ostatniej chwili

Merkuriusz zobaczył, że Laleczka pędzi na pana Blinta, który właśnie wyciąga z

pochwy ogromny czarny miecz.

- Nie rób jej krzywdy! - wrzasnął Merkuriusz.

Rzucił się na Blinta i złapał miecz Sędziego, ale siepacz był jak rozszalały

żywioł. Nawet nie zwolnił, łapiąc Laleczkę. Błyskawicznie zamknął zasuwę drzwi,

otworzył i znowu zamknął. Odwrócił się do Merkuriusza, ale cokolwiek chciał

powiedzieć, słowa zamarły mu na ustach. Merkuriusz nadal trzymał w dłoniach wielki

czarny miecz, tnący mu ciało do kości. Tyle, że teraz nie był już czarny. Ostrze jaśniało

błękitem.

Żarzący się błękitny ogień otoczył dłoń Merkuriusza, paląc zimnem pocięte

palce, rozlewając się na ostrze...

- Nie, tylko nie to! Jest moje! - krzyknął Blint.

Odrzucił miecz na bok, jakby to była żmija, z dala od nich obu. Jeśli wcześniej

w jego oczach płonęła furia, to teraz zamieniła się w absolutny, niepohamowany szał.

Merkuriusz nawet nie widział pierwszego ciosu. Nawet nie wiedział, że znowu uderzył

o podłogę. Coś mokrego i lepkiego zalało mu oczy.

A potem świat pobladł w kolejnych uderzeniach, eksplozjach światła i bólu, i w

ostrym czosnkowym oddechu pana Blinta, i w dalekich krzykach, i w łomotaniu do

drzwi, które wydawało się coraz bardziej i bardziej odległe.

16

Durzo gapił się w spienione, brązowe piwo, jakby tam kryły się odpowiedzi. A nie

kryły się i sam musiał podjąć decyzję. W burdelu, wokół niego panowała typowa,

wymuszona wesołość, ale nikt - żaden mężczyzna ani kobieta - nie zawracał mu głowy.

Może to przez Sędziego, który leżał na stole przed Blintem wyjęty z pochwy. A może

przez wyraz jego twarzy.

„Nie rób jej krzywdy!". Tak wrzasnął Merkuriusz. Jakby Durzo mógł zabić

siedmiolatkę. Za jakiego potwora brał go ten chłopak? Potem przypomniał sobie, jak

go pobił, jak walił bez wyczucia w miękkie, dziecięce ciało. Zlał go do

nieprzytomności, zanim hrabia Drake wyłamał drzwi i go powstrzymał. Prawie zabił

za to hrabiego, taki był wściekły. Hrabia rzucił mu takie spojrzenie... przeklęty hrabia

Drake i jego przeklęte oczy świętego.

Ten żarzący się błękit. Niech to szlag. Przeklęta magia. W tym rozbłysku błękitu

na Sędzim zobaczył własną nadzieję - jak umiera. Ta nadzieja umierała od śmierci

Vondy, ale błękit oznaczał, że drzwi zatrzasnęły się raz na zawsze. To oznaczało, że

Merkuriusz był coś wart, a Durzo nie, jakby te wszystkie lata służby wcale się nie

liczyły. Chłopiec odbierał mu wszystko, co czyniło Durzo specjalnym. Co więc zostało

Durzo Blintowi?

Popioły. Popioły i krew, nic więcej.

Nagle Sędzia leżący przed nim wydał mu się kpiną.

Sędzia? Który wymierza ludziom to, na co zasłużyli? Jeśli tak, to powinien wbić

sobie to przeklęte ostrze w gardło.

Ostatni raz był tak bliski szaleństwa, kiedy zginęła Vonda, cztery miesiące i

sześć tygodni temu. Wzdychając, zakręcił piwem w szklance, ale się nie napił. Później

będzie na to czas. Później, jak już podejmie decyzję, wtedy będzie musiał się napić.

Będzie potrzebował dwunastu szklanek, niezależnie od tego, co postanowi.

Dużo pił z Vondą. To wkurzało jej siostrę. Oczywiście cały ich związek wkurzał

Mamę K. Zabroniła Durzo widywać się z jej niewinną siostrzyczką. Zabroniła Vondzie

widywać się z siepaczem. Mama K, taka bystra w innych sprawach, pewnie bardziej

przyczyniła się do przetrwania ich związku niż cokolwiek innego. Otoczony łatwymi

kobietami, niezależnie od tego, czy płacił, czy nie, odkrył nagle, że młodsza siostra

Gwinvere go intryguje. Chciał się dowiedzieć, czy jej dziewictwo to tylko gra.

To była gra. Rozczarował się, ale to ukrył. Nie chciał być hipokrytą, a poza tym

Vonda miała mnóstwo innych tajemnic. Nie zawsze dobrze go traktowała, ale

przynajmniej nie bała się go. Nie sądził, żeby go rozumiała na tyle, by się go bać.

Wydawało się, że tylko ślizga się po powierzchni życia, podczas gdy inni nurkowali w

rynsztoku. Durzo nie rozumiał jej, i to go oczarowało.

Kiedy zaczął się ich romans, mógł go utrzymać w tajemnicy. Znał rozkład dnia

Gwinvere wystarczająco dobrze, żeby utrzymywać tajemnicę latami. Nawet przy

spostrzegawczości Gwinvere, Durzo wiedział, jak nie dać jej się rozszyfrować. Ale tak

się nie stało. Vonda jej powiedziała. Pewnie natychmiast, na ile znał Vondę. To mogło

być trochę nieczułe, ale Vonda nie wiedziała, co robi.

- Skończ z tym, Durzo Blint - całkiem spokojnie powiedziała mu Gwinvere. -

Ona cię zniszczy. Kocham moją siostrę, ale ona cię zrujnuje.

To wszystko były słowa. Słowa, których użyła, żeby dostać to, czego chciała. Jak

zawsze. Przy całej jej władzy do szału doprowadzało ją to, że nie mogła kierować

życiem tych, których naprawdę chciała kontrolować.

Oczywiście miała rację. Może nie tak, jak to sobie wyobrażała, ale miała rację.

Gwinvere zawsze rozumiała go lepiej niż ktokolwiek inny, a on rozumiał ją. Byli dla

siebie nawzajem zwierciadłami. Gwinvere Kirena byłaby dla niego idealna - gdyby

kochał to, co widzi w lustrze.

Dlaczego o tym myślę? To wszystko stare dzieje. To skończone. Musiał podjąć

decyzję: wychowa chłopaka, mając nadal nadzieję, czy od razu go zabije?

Nadzieja. Jasne. Nadzieja to kłamstwa, które sobie wmawiamy na temat

przyszłości. Już kiedyś miał nadzieję. Ośmielił się marzyć o innym życiu, ale kiedy

nadszedł czas...

- Wyglądasz na zamyślonego, Gaelanie - powiedział ladeski bard, siadając bez

zaproszenia naprzeciwko Durzo.

- Zastanawiam się, kogo zabić. Nazwij mnie tak raz jeszcze, a trafisz na

początek listy, Aristarchosie.

Bard uśmiechnął się z pewnością siebie mężczyzny, który wie, że ma idealne

zęby, podkreślające urodę przystojnej twarzy. Na Anioły Nocy.

- Byliśmy strasznie ciekawi, co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

- Ty i Stowarzyszenie możecie iść do diabła.

- Myślę, że lubisz być w centrum uwagi, Durzo Blint. - To imię wypowiedział z

naciskiem. - Gdybyś chciał, żebyśmy nie żyli, już byśmy byli martwi. Czy też naprawdę

wiąże cię ten kodeks zasłużonej kary? Sporo się o tym dyskutuje w Stowarzyszeniu.

- Nadal kłócicie się z powodu tych samych pytań, hę? Nie macie niczego

lepszego do roboty? Tylko gadacie i gadacie. Może chociaż raz zrobicie coś

użytecznego?

- Staramy się, Durzo. Właściwie to dlatego właśnie tu jestem. Chcę ci pomóc.

- Jak miło.

- Straciłeś to, nie? - zapytał Aristarchos. - Straciłeś to czy samo cię opuściło?

Kamienie naprawdę wybierają sobie panów?

Durzo zauważył, że znowu przekłada nóż między palcami. Nie dlatego, żeby

przestraszyć Ladyjczyka - który, co godne pochwały, nawet nie zerknął na ostrze -

tylko, żeby zająć czymś ręce. To nic takiego. Przestał.

- Oto dlaczego nigdy nie zaprzyjaźniłem się z żadnym z was, Aristarchosie: nie

wiem, czy wasze małe kółeczko interesowało się mną, czy tylko moją mocą. Raz

prawie dałem się namówić, żeby się podzielić częścią moich tajemnic, ale zdałem

sobie sprawę, że jeśli powiem tobie, to tak naprawdę powiem wam wszystkim. Więc

wytłumacz mi, po co mam dawać swoim wrogom taką siłę?

- To tym się staliśmy? Wrogami? Więc dlaczego nie zetrzesz nas z powierzchni

ziemi? Jak nikt nadajesz się do takiego zadania.

- Nie zabijam bez powodu. Strach nie wystarcza mi za motyw. Może nie mieści

ci się to w głowie, ale mogę mieć moc i nie używać jej.

Aristarchos pogładził się po brodzie.

- Więc jesteś lepszym człowiekiem, niż wielu się obawiało. Teraz widzę,

dlaczego cię wybrano. - Aristarchos wstał. - Wiedz jedno, Durzo Blint. Jestem z dala

od domu i nie mam takich środków, jakich bym pragnął, ale jeśli wezwiesz mnie,

pomogę ci w miarę swoich możliwości. A świadomość, że uważasz sprawę za godną,

wystarczy mi za wszelkie wyjaśnienia. Miłego dnia.

Mężczyzna odszedł w głąb burdelu, uśmiechając się i mrugając do dziwek, które

były rozczarowane, że nie skorzystał z ich usług. Używa uroku osobistego jak maski,

zauważył Durzo.

Maski się zmieniają, ale twarze pod maskami pozostają te same, prawda?

Durzo żył na dnie wśród wyrzutków tak długo, że widział brud w każdym sercu.

Wiedział, że brud tam jest, miał co do tego rację. Brud i mrok były nawet w sercu

Rimbolda Drake'a. Ale działania Drake'a nie płynęły z tego mroku, prawda? Nie. Ta

twarz - jeśli nawet tylko ta - zmieniła się.

„Strach nie wystarcza mi za motyw", tak powiedział, a planował zamordowanie

dziecka. Co ze mnie za potwór?

Teraz wpadł. Naprawdę i straszliwie wpadł. Właśnie zabił Corbina Fishilla.

Jego śmierć została zatwierdzona przez Shingę i resztę Dziewiątki. Corbin zajmował

się gildiami, jakby był w Khalidorze, nastawiał jedną przeciwko drugiej, zachęcał do

otwartej wojny i nawet palcem nie kiwnął, żeby uregulować przemoc wewnątrz gildii.

Khalidorczycy robili tak w przekonaniu, że w naturalny sposób zostaną wyłonieni

najlepsi. Ale Sa’kagé chciało nowych członków, a nie potworów.

Co gorsza, pewne rzeczy wskazywały, że Corbin rzeczywiście pracował dla

Khalidoru. To było niewybaczalne. Nie samo przyjęcie pracy, ale przyjęcie jej bez

zgłoszenia reszcie Dziewiątki. Lojalność winno się na pierwszym miejscu okazywać

Sa’kagé.

Zabójstwo było zatwierdzone i było też sprawiedliwe. Co nie oznacza, że

przyjaciele Corbina to zaakceptują. Durzo zabijał już wcześniej członków Dziewiątki,

ale zawsze szczególnie się starał, żeby ukryć, czyja to była robota. A teraz Merkuriusz

włóczył się w trefnej okolicy przez kilka godzin, chwilę przed tym, jak robota została

wykonana, i długo po tym. Wielu ludzi wiedziało, albo się domyślało, że Durzo wziął

Merkuriusza na ucznia, i musieli połączyć te dwa fakty. To była kiepska mokra robota,

tak powiedzą. Może Durzo Blint zaczyna nawalać.

Jako najlepszy stał się celem. Pozór słabości da każdemu drugorzędnemu

siepaczowi nadzieję, że mogą zająć jego miejsce. Oczywiście Merkuriusz nie miał

pojęcia. Nadal nie wiedział mnóstwa rzeczy. Ale w tym blasku błękitnego światła

bijącego z ostrza Sędziego, Durzo zobaczył własną śmierć. Jeśli pozwoli temu chłopcu

żyć, umrze. Prędzej czy później.

No i proszę. Boska ekonomia - żeby ktoś żył, ktoś musi umrzeć.

Durzo Blint podjął decyzję i zaczął pić.

***

- Pan Blint nie odwiedził mnie.

- Nie - odpowiedziała Mama K.

- Minęły cztery dni. Mówiłaś, że już nie jest wściekły - powiedział, zaciskając

dłonie w pięści.

Wydawało mu się, że je pociął, ale nic mu nie było. Był obolały na całym ciele,

więc nie wyobraził sobie lania, ale ręce miał zdrowe.

- Trzy dni. I nie jest zły. Wypij to.

- Nie. Nie chcę już tego. Po tym gorzej się czuję.

Pożałował tych słów, gdy tylko je wypowiedział. Mama K uniosła brwi, a jej

spojrzenie stało się zimne. Nawet kiedy kulił się pod ciepłymi kocami w dodatkowej

sypialni w jej domu, nic nie mogło go rozgrzać, gdy jej oczy stawały się lodowate.

- Dziecko, pozwól, że opowiem ci historię. Słyszałeś kiedyś o Wężu z Haranu?

Merkuriusz pokręcił głową.

- Ten wąż ma siedem głów, ale za każdym razem, gdy obetniesz jedną, na jej

miejsce wyrastają dwie nowe.

- Naprawdę? Naprawdę istnieje coś takiego?

- Nie. W Haranie nazywają go Wężem z Ladeshu. To wymyślone stworzenie.

- Więc czemu mi o nim opowiadasz?

- Rozmyślnie starasz się być taki tępy? - Kiedy nie odpowiedział, dodała: - Jeśli

dasz mi skończyć, zobaczysz, że ta historia to analogia. Analogie to kłamstwa, które

opowiadają dorośli.

- Dlaczego?

Odkąd ugrzązł w łóżku, zrobił się marudny.

- A dlaczego opowiada się kłamstwa? Bo są użyteczne. A teraz wypij lekarstwo i

zamknij gębę.

Merkuriusz wiedział, że posunął się za daleko, więc już więcej nie pytał. Wypił

gęsty napar o miętowo-anyżkowym aromacie.

- Teraz Sa’kagé ma swojego własnego Węża z Haranu, Merkuriuszu... Kylarze.

Znasz Corbina Fishilla?

Pokiwał głową. Corbin był przystojnym, robiącym wrażenie młodym

człowiekiem, który czasem przychodził porozmawiać z Ja’lalielem.

- Corbin był jednym z Dziewiątki. Zajmował się dziecięcymi gildiami.

- Tak? - zapytał piskliwym głosem Merkuriusz. Nie powinien wiedzieć, że

Corbin był w ogóle ważny, już nie wspominając o tym, że aż tak.

- Durzo zabił go trzy dni temu. Kiedy dziecińce zamknięto, Sa’kagé zyskało

szansę, żeby dosłownie wychować sobie armię. Ale Corbin pozwalał, albo nawet

zachęcał do wojen między gildiami, w których ginęło mnóstwo urodzonych w niewoli.

I był szpiegiem. Sa’kagé myślało, że był ceurańskim szpiegiem, ale teraz podejrzewa,

że brał pieniądze od Khalidoru. Khalidorczycy płacili mu ceurańskim złotem,

prawdopodobnie na wypadek, gdyby go zdemaskowano i żeby nie zaczął od razu

wydawać pieniędzy, ściągając na siebie uwagę. Teraz, kiedy Corbin nie żyje,

przeszukano jego rzeczy i, niestety, nie znaleziono żadnej jasnej odpowiedzi. Jeśli był

Khalidorczykiem, był o wiele groźniejszy, niż myśleliśmy. Sa’kagé powinno było go

pojmać i torturować, aż wszystko stałoby się jasne. Jednak w tamtym momencie

uznano, że lepiej zrobić z niego pouczający przykład, pokazać, co się dzieje z tymi,

którzy udaremniają wysiłki Sa’kagé. Teraz problem stał się poważniejszy. Nie

sądzimy, żeby Corbin był tu dostatecznie długo, by zaszczepić lojalność wobec

Khalidoru wśród gildii; szczury uliczne niespecjalnie przejmują się tym, od kogo

dostają posiłek, ale fakt, że Khalidor starał się o przejęcie gildii, oznacza, że jego plany

są szeroko zakrojone.

- Skąd wiecie, że nie był po prostu najłatwiejszą osobą, do której Khalidorczycy

mogli dotrzeć w Sa’kagé?

Mama K uśmiechnęła się.

- Nie wiemy. Khalidor tłumi właśnie jakieś rebelie i nie najlepiej im to idzie. Ale

Król-Bóg dorobił się reputacji człowieka, któremu chodzi o zwycięstwo. Osobiście

podejrzewam, że pewnie uważa, że miną lata, nim będzie gotowy pomaszerować na

południe, ale jak już tu dotrze, chce, żeby Cenaria padła przy najlżejszym uderzeniu.

Jeśli będzie kontrolował Sa’kagé, łatwo zajmie miasto. Nasz problem polega na tym,

że jeśli Khalidor był w stanie dotrzeć do człowieka tak wysoko postawionego jak

Corbin, to mogą być dziesiątki innych. W dowolnym momencie mogą się pojawić inne

łby węża. Każdy, komu ufamy, może pracować dla Khalidoru.

- Czemu to twój problem? - zapytał Merkuriusz.

- To mój problem, ponieważ ja też należę do Dziewiątki, Kylarze. Jestem Panią

Rozkoszy.

Merkuriusz rozdziawił usta. Wcześniej Sa’kagé było czymś groźnym,

ogromnym i dalekim. Teraz przyznał, że to pasuje: wszyscy wiedzieli, że Mama K była

dziwką i że jest bogata, ale on nigdy nawet o tym nie pomyślał. Jako Pani Rozkoszy

kontrolowała prostytucję w całej Cenarii. Każdy, kto parał się fachem związanym ze

zmysłowymi przyjemnościami, ostatecznie odpowiadał przed nią.

Uśmiechnęła się.

- Moje dziewczyny poza bardziej... forsownymi obowiązkami muszą też mieć

zawsze otwarte uszy. Zdziwiłbyś się, jacy gadatliwi potrafią być mężczyźni przy kimś,

kogo biorą za durną dziwkę. Dowodzę szpiegami Sa’kagé. Muszę wiedzieć, co robi

Khalidor. Jeśli ja nie wiem, Sa’kagé nie wie, a jeśli my nie wiemy, kraj może paść.

Uwierz mi, nie chcemy, by Garoth Ursuul został naszym królem.

- Dlaczego mi to mówisz? Jestem nikim.

- Merkuriusz był nikim. Ty staniesz się Kylarem Sternem - odparła. - I myślę, że

jesteś bystrzejszy, niż podejrzewa Durzo. Mówię to, bo potrzebujemy cię po naszej

stronie. Merkuriusz był głupi, że włóczył się tamtego dnia. To może kosztować ciebie i

Durzo życie. Ale gdybyś wiedział, co się dzieje, nie poszedłbyś tam. Źle zrobiłeś, ale

Durzo nie powinien był bić cię za to, że wykazałeś się inicjatywą. Więcej, jestem

pewna, że żałuje, że cię zbił, chociaż nigdy cię nie przeprosi. Ten człowiek nie przyzna

się do pomyłki. Potrzebujemy, żebyś był więcej niż uczniem, Kylarze. Potrzebujemy w

tobie sprzymierzeńca. Jesteś na to gotowy?

Merkuriusz - Kylar - powoli pokiwał głową.

- Co chcesz, żebym zrobił?

17

Kylar starał się gapić na właściwe rzeczy, kiedy wprowadzano go przez bramy

posiadłości Gyre'ów. Merkuriusz, jak powiedziała mu Mama K, gapiłby się na

wszystko, co jest wielkie albo złote. Baronet Kylar Stern gapiłby się tylko na to, co jest

i duże, i złote. No i na dzieła sztuki. Logan zaprosił go do siebie, żeby

zrekompensować mu uderzenie. Pierwszym zadaniem Kylara dla Sa’kagé było

zadbanie o to, by zostali z Loganem przyjaciółmi.

Odźwierny odprowadził go do następnego, lepiej ubranego człowieka. Kylar

prawie go przywitał jak samego diuka Gyre, zanim zdał sobie sprawę, że to musi być

szambelan Gyre'ów. Szambelan poprowadził go przez rozległy hol wejściowy z

podwójnymi schodami, które wspinały się na trzy kondygnacje, okalając z dwóch

stron ogromny, marmurowy posąg. Rzeźba przedstawiała dwóch mężczyzn,

bliźniaków, walczących ze sobą; każdy zauważył u drugiego ten sam słaby punkt w

obronie i każdy rzucał się do ciosu. To był jeden z najsłynniejszych posągów świata,

jak powiedziała Kylarowi Mama K: Zguba Bliźniąt Grasq. W rzeczywistości bracia

Grasq, jak powiedziała Mama K, nosili ciężkie zbroje i obaj stracili kasaki, noszone

wtedy na zbrojach płytowych, które były jedyną rzeczą identyfikującą żołnierzy, jeśli

oddalili się od chorążego. Rzeczywiście zabili się nawzajem, chociaż unikali się we

wcześniejszych bitwach. Tutaj mężczyźni byli nadzy i mieli tylko tarcze i miecze.

Trzymali tarcze tak, że każdy oglądał twarz przeciwnika dopiero zadając śmiertelny

cios.

Szambelan zabrał Kylara na górę i poprowadził długim skrzydłem rezydencji.

Korytarz był szerszy niż większość zaułków w Norach. Po obu stronach stało mnóstwo

marmurowych popiersi i wisiały obrazy, które przedstawiały mężczyzn

przemawiających, mężczyzn walczących, mężczyzn ściskających kobiety, a także

kobiety opłakujące bliskich, pokłosie bitew i straszliwe potwory rojące się ze szczelin

w ziemi. Każdy obraz był oprawiony w ciężkie, złocone ramy. Były ogromne. Idąc za

szambelanem, Kylar mógł się na nie gapić do woli i nie omieszkał skorzystać z okazji.

A potem zatrzymali się przed ogromnymi drzwiami. Szambelan zapukał w nie laską i

otworzył drzwi do biblioteki z dziesiątkami regałów stojących w uporządkowanych

rzędach i ścianami zastawionymi książkami i zwojami na wysokość dwóch pięter.

- Mój panie, baronet Kylar Stern.

Logan Gyre wstał od stołu, na którym leżał rozłożony zwój.

- Kylar! Właśnie kończyłem czytać, pożyczyłem ten zwój od... och, nieważne.

Witaj!

- Dziękuję za zaproszenie, diuku Gyre. Pańska posiadłość jest piękna. A posąg

bliźniaków Grasq zapiera dech - recytował w sposób, którego nauczyła go Mama K,

ale mówił szczerze.

- Proszę, mów mi Logan. Jesteś nad wyraz uprzejmy. Naprawdę ci się podoba?

Wyrażenie „nad wyraz uprzejmy" zdradziło go. Logan starał się zachowywać jak

dorosły równie mocno jak jego gość. Kylar denerwował się, bo był oszustem, ale

„diuk" Logan też się czuł jak oszust. Tytuł był dla niego zbyt wielki i zbyt nowy, żeby

potrafił przekonująco udawać swobodnego. Więc Kylar odpowiedział szczerze:

- Moim zdaniem jest niesamowity. Szkoda tylko, że obaj są nadzy.

Logan parsknął śmiechem.

- Wiem! Zwykle już nawet tego nie zauważam, ale od czasu do czasu staję w

drzwiach, i proszę, widzę dwóch ogromnych, nagich mężczyzn we własnym domu. Z

powodu moich nowych obowiązków spotykam się ze wszystkimi wasalami ojca i jego

przyjaciółmi. Tak naprawdę to jest szansa dla wielu dam, żeby przedstawić swoje

córki; mają nadzieję, że się szaleńczo zakocham. Właśnie witałem pewną lady i jej

córkę, nie będę wymieniał nazwisk, ale to bardzo piękne kobiety i bardzo skromne. A

ja jestem dość wysoki, nie? Więc obie muszą naprawdę zadrzeć głowy, żeby spojrzeć

mi w twarz. No i ja coś mówię, i właśnie jestem w połowie historii, kiedy widzę, że

matka chichocze, córka wpatruje się we mnie. Zaczynam się zastanawiać, czy mam

coś we włosach albo na uchu, bo cały czas zerkają trochę w bok.

- O, nie! - Kylar się zaśmiał.

- Zerkam przez ramię, i widzę... no cóż, trzy razy większe niż w rzeczywistości,

marmurowe... genitalia. I w tej chwili kobiety zdają sobie sprawę, że zauważyłem, że

przez cały czas zerkały mi ponad ramieniem, a ja zdaję sobie sprawę, że córka właśnie

po raz pierwszy zobaczyła nagiego mężczyznę... i kompletnie zapominam, o czym im

opowiadałem.

Śmiali się razem, a Kylar był niebotycznie wdzięczny Loganowi, że powiedział

wystarczająco dużo, by mógł się domyślić, co to są te „genitalia". Wszyscy arystokraci

tak mówią? A jeśli następnym razem Logan rzuci jakiś żart bez odpowiedniego

kontekstu? Logan wskazał na portret wiszący na ścianie biblioteki, przedstawiający

łysego mężczyznę o kwadratowej szczęce ubranego w nieznanym stylu.

- Jemu muszę za to podziękować. Mój praprapradziadek, miłośnik sztuki.

Kylar uśmiechnął się krzywo, ale poczuł się tak, jakby ktoś go spoliczkował.

Logan sporo wiedział o swoim praprapradziadku. Kylar nie wiedział nawet tego, kim

był jego ojciec. Zapadła cisza i Kylar zrozumiał, że teraz jego kolej, by coś powiedzieć.

- Słyszałem, ehm, że bliźniacy Grasq tak naprawdę poprowadzili sześć bitew

przeciwko sobie.

- Znasz ich historię? Niewielu ludzi w naszym wieku ją zna.

Zbyt późno Kylar zdał sobie sprawę, że to ryzykowne udawać wielbiciela

historii przed kimś, kto kocha książki... kto rzeczywiście potrafi je czytać.

- Naprawdę lubię stare historie - powiedział Kylar. - Ale moi rodzice nie

uważają, że będzie jakiś pożytek z tego mojego „marnowania czasu na zapychanie

sobie głowy historiami".

- Naprawdę je lubisz? Aleine zawsze udaje, że chrapie, gdy mówię o historii.

Aleine? Och, Aleine Gunder, książę Aleine Gunder X. Logan żył w całkiem

innym świecie.

- Popatrz na to - przywołał Kylara do stołu. - Masz, przeczytaj ten fragment.

Z dziką rozkoszą, gdybym tylko potrafił. Kylarowi zacisnęło się serce. Jego

przebranie nadal było takie kruche.

- Przy tobie czuję się jak z moimi guwernerami. - Zbył Logana machnięciem

ręki. - Nie chcę czytać przez godzinę, podczas gdy ty będziesz bawił się kciukami.

Może mi opowiesz najlepsze kawałki?

- Mam wrażenie, że ciągle mówię - zakłopotał się nagle Logan. - To trochę

niegrzeczne.

Kylar wzruszył ramionami.

- Nie uważam, żebyś był niegrzeczny. To nowa historia, czy co? Oczy Logana

zapłonęły i Kylar wiedział, że jest bezpieczny.

- Nie, to koniec cyklu Alkestia, tuż przed upadkiem Siedmiu Królestw. Mój

ojciec każe mi studiować losy wielkich przywódców z przeszłości. W tym wypadku

Jorsina Alkestesa, rzecz jasna. Kiedy byli pod oblężeniem na Czarnym Wzgórzu, jego

prawa ręka, Ezra Szalony... No, oczywiście wtedy to jeszcze nie było Czarne Wzgórze,

a Ezra nie ukrył się w Lesie Ezry na następne pięćdziesiąt lat, czy coś koło tego... W

każdym razie Ezra to pewnie największy mag wszech czasów, poza samym cesarzem

Jorsinem Alkestesem... Są więc oblężeni w miejscu, które teraz nazywa się Czarnym

Wzgórzem, i Ezra zaczyna robić najbardziej niesamowite rzeczy: młoty bojowe Orena

Razina; pułapki z ogniem i z błyskawicami, których mogą używać nawet żołnierze bez-

Talentu; Curoch, miecz mocy; Iures, kostur prawa, i wreszcie te sześć magicznych

artefaktów, ka'kari. Wszystkie wyglądają jak lśniące kule. Ale kiedy Sześcioro

Czempionów je ściska, roztapiają się i pokrywają całe ich ciała jak druga skóra i

każdemu dają władzę nad jednym żywiołem. Arikus Daadrul dostaje skórę z płynnego

srebrnego metalu, która czyni go odpornym na ostrza. Corvaer Blackwell staje się

Czerwonym Corvaerem, panem ognia. Trace Arvagulania z obrzydliwej zamienia się w

najpiękniejszą kobietę tamtych czasów. Oren Razin dostaje ziemię: waży tysiące

funtów, a jego skóra zamienia się w kamień. Irenaea Blochwei dostaje władzę nad

wszystkim, co jest zielone i rośnie. Shrad Marden włada wodą i potrafi wyssać cały

płyn z krwi człowieka. Zawsze mnie ciekawiło to, że Jorsin Alkestes był wielkim

przywódcą. Zebrał tylu utalentowanych ludzi. I chociaż większość z nich miała trudny

charakter i była egoistyczna, on zaprzągł ich razem, i naprawdę dla niego pracowali.

Ale pod koniec obraża jednego ze swoich najlepszych przyjaciół, Acaelusa Thorne i

daje ka'kari Shradowi Mardenowi, którego nawet nie lubi. Znasz Acaelusa Thorne?

- Słyszałem to imię - przyznał Kylar.

To nawet była prawda. Czasem szczury z gildii kuliły się pod oknem jakiejś

tawerny, kiedy odwiedzał ją bard, ale słyszały tylko kawałki i urywki historii.

- Acaelus był niesamowitym wojownikiem, ale szlachetnym głupcem. Żadnej

subtelności. Nienawidził kłamstwa, polityki i magii, ale jeśli tylko trzeba, brał miecz w

rękę i szarżował na wroga sam. Był tak szalony i tak dobry, że ludzie poszliby za nim

wszędzie. Ale najważniejszy był dla niego honor i kiedy zobaczył, że pomniejsi ludzie

zostali uhonorowani przed nim, odebrał to jako ogromną obrazę. I właśnie ta obraza

doprowadziła Acaelusa do zdrady. Jak Jorsin mógł tego nie zauważyć? Musiał

wiedzieć, że go obraża.

- A co ty myślisz? - spytał Kylar. Logan przeczesał włosy dłonią.

- Pewnie chodziło o coś nudnego. Wiesz, trwała wojna, wszyscy byli zmęczeni i

głodni, i nie myśleli jasno, Jorsin po prostu popełnił błąd.

- Więc jaki z tego wniosek dla ciebie jako przywódcy?

Logan wyglądał na zakłopotanego.

- Jedz warzywa i się wysypiaj?

- A może raczej: bądź miły dla podwładnych, bo inaczej mogą ci skopać tyłek? -

zasugerował Kylar.

- Zapraszasz mnie do potyczki, baronecie Stern?

- Wasza egzaltowana mość, z najwyższą przyjemnością pana załatwię.

18

Kylar wszedł do kryjówki zarumieniony po zwycięstwie. Zdobył trzy punkty, a Logan

dwa. Logan walczył lepiej, ale Mama K powiedziała Kylarowi, że młody lord urósł całą

stopę w ciągu roku i jeszcze nie przyzwyczaił się do nowego wzrostu.

- Nie tylko zaprzyjaźniłem się z Loganem Gyre, ale też pobiłem go w potyczce.

Durzo nawet nie podniósł wzroku znad kalcynatora. Podkręcił mocniej płomień

pod miedzianym naczyniem.

- Dobrze. Nigdy więcej z nim nie walcz. Daj mi to.

Urażony Kylar wziął butelkę spod pozwijanych rurek alembiku i podał ją.

Durzo nalał gęstej, niebieskiej mikstury na kalcynator. Przez chwilę siedział

nieruchomo. Maleńkie bąbelki zaczęły się formować i w ciągu kilku chwil mikstura

gwałtownie się zagotowała.

- Dlaczego nie? - spytał Kylar.

- Weź pomyje, chłopcze.

Kylar złapał miskę ze świńskimi pomyjami i postawił na stole.

- Walczymy inaczej niż uczą tego mistrzowie miecza w mieście. Jeśli będziesz

się potykał z Loganem, podłapiesz jego książkowy styl i nie będziesz nic wart w walce

albo zdradzisz się z tym, że uczono cię czegoś zupełnie innego. Albo jedno i drugie.

Kylar skrzywił się, patrząc na kalcynator. Oczywiście mistrz miał rację, a nawet

gdyby nie miał, jego słowo było prawem. Niebieska mikstura zamieniła się teraz w

ciemnoniebieski proszek. Durzo podniósł miedziany talerz znad płomienia, chwytając

go przez grubą wełnianą podkładkę i zdrapał proszek do michy z pomyjami. Złapał

inny miedziany talerz, wylał na niego więcej niebieskiej mikstury i postawił na

płomieniach, pierwsze naczynie odstawiając na bok, żeby ostygło.

- Proszę pana, a wie pan, czemu Jorsin Alkestes obraził swojego najlepszego

przyjaciela, nie dając mu ka'kari?

- Może zadawał za dużo pytań?

- Logan mówił, że Acaelus Thorne był najbardziej honorowym spośród

przyjaciół Jorsina, ale zdradził go i doprowadził do upadku Siedmiu Królestw -

powiedział Kylar.

- Większość ludzi nie jest dość silna, żeby udźwignąć taką wiarę jak nasza.

Dlatego wierzą w niosące pocieszenie iluzje, na przykład bogów, sprawiedliwość czy

zasadniczą dobroć w człowieku. Te iluzje zawodzą w czasie wojny. To sprawia, że

ludzie się łamią. To pewnie stało się z Acaelusem.

- Jesteś pewien? - zapytał Kylar.

Logan zupełnie inaczej odczytał tę historię.

- Pewny? - rzucił pogardliwie Blint. - Nie jestem pewien, co arystokracja zrobiła

tu siedem lat temu, kiedy skończyła z niewolnictwem. Jak można mieć pewność, co

się wydarzyło setki lat temu? Zanieś to świni.

Kylar wziął pomyje i zaniósł je świni, którą niedawno kupili do eksperymentów

pana Blinta.

Kiedy wracał, zauważył, że Blint patrzy na niego, jakby chciał coś powiedzieć.

Rozległ się przyciszony syk, kiedy z miedzianego talerza za plecami pana Blinta

buchnął płomień. Nim Kylar zdążył się choćby wzdrygnąć, Blint się obrócił. Widmowa

ręka wystrzeliła z jego dłoni, złapała stojące na ogniu metalowe naczynie i postawiła je

na stole. I zniknęła. To się stało tak szybko, że Kylar nie był pewien, czy sobie tego nie

wyobraził.

Z talerza się dymiło, a to, co powinno być niebieskim proszkiem było teraz

czarnym węglem. Węglem, który - Kylar nie miał co do tego żadnych wątpliwości -

wkrótce będzie osobiście zdrapywać, aż miedź znowu zalśni. Blint zaklął.

- Widzisz, dajesz się złapać przeszłości i stajesz się bezużyteczny w

teraźniejszości. Chodź, zobaczymy, czy ta śmierdząca świnia nadal żyje. A potem

będziemy musieli zrobić coś z twoimi włosami.

Świnia już nie żyła, a po ilości trucizny, jaką przetrawiła, nie można jej było

bezpiecznie zjeść, więc Kylar spędził pół dnia, tnąc ją i zakopując. Potem pan Blint

kazał, by się rozebrał do pasa i wtarł mu we włosy gryzącą pastę. Paliła go skóra

głowy, ale Blint kazał mu tak zostać przez godzinę. Kiedy w końcu ją spłukał, Blint

pokazał mu odbicie w lustrze i Kylar ledwo się poznał. Miał jasne włosy.

- Ciesz się, że jesteś mały, bo inaczej musiałbym też wetrzeć ci pastę w brwi -

powiedział Blint. - A teraz ubieraj się. W ubrania Merkuriusza. Wracasz do starej

tożsamości.

- Będę mógł z panem iść? Na robotę?

- Ubieraj się.

***

- Rozumiem, dlaczego rachunek za „rzekome suchoty" wynosi dziewięćset

gunderów. Jestem pewien, że trzeba podać truciznę wielokrotnie, żeby stworzyć pozór

choroby - powiedział arystokrata. - Ale tysiąc pięćset za rzekome samobójstwo? To

śmieszne. Zadźgaj człowieka i włóż mu do ręki nóż.

- Może zacznijmy od początku - powiedział cicho pan Blint. - Pan będzie

rozmawiał ze mną jak z najlepszym siepaczem w mieście, a ja będę rozmawiał z

panem, jakby po tej stronie piekła istniała szansa, że w ogóle przyjmę to zlecenie.

W pokoju na piętrze zajazdu napięcie było wręcz namacalne. Lord generał

Brant Agon nie był zadowolony, ale wziął wdech, przeczesał palcami siwe włosy i

zapytał:

- Dlaczego sfingowane samobójstwo kosztuje tysiąc pięćset sztuk złota?

- Właściwie zaaranżowane samobójstwo wymaga kilku miesięcy pracy -

wyjaśnił pan Blint. - Zależnie od historii życia truposza. Jeśli mam załatwić człowieka

znanego z melancholii, można to skrócić do sześciu tygodni. Jeśli próbował

samobójstwa już wcześniej, może wystarczyć nawet tydzień. W taki czy inny sposób

dotrę do niego i podam specjalny wywar.

Merkuriusz starał się uważnie słuchać, ale ponieważ znowu nosił swoje stare

ubrania, miał wrażenie, że iluzja ostatnich tygodni nagle się rozpadła w pył. Kylar

zniknął - i nie dlatego, że Merkuriusz wypełniał rozkazy i udawał, że jest

Merkuriuszem. Kylar był maską wyrażającą pewność siebie. Oszukała Logana i na

chwilę oszukała też Merkuriusza, ale teraz spadła. Był Merkuriuszem. Był słaby. Nie

rozumiał, co tu robi, ani dlaczego. I bał się.

Blint tłumaczył dalej, nawet nie zerkając w jego kierunku.

- Truposz staje się przygnębiony, wycofany, podejrzliwy. Objawy stopniowo się

pogarszają. Potem, na przykład, zdycha jego ulubiony zwierzak. Cel już jest

zgorzkniały i paranoiczny i wkrótce zacznie atakować swoich przyjaciół. A przyjaciele,

którzy go odwiedzą, a przynajmniej ci, którzy poczęstują się czymś u niego, będą coraz

bardziej poirytowani w towarzystwie truposza. Pokłócą się. Przestaną go odwiedzać.

Czasem nawet truposz sam pisze list pożegnalny. Czasem sam się zabija, chociaż

uważnie to obserwuję, żeby na pewno wybrał stosowną metodę i uzyskał zamierzony

efekt. Jeśli mamy odpowiednio dużo czasu, nikt nie będzie podejrzewał, że to nie było

samobójstwo. Sama rodzina często ukrywa szczegóły, zacierając ewentualne drobne

ślady.

- Na brodę Najwyższego Króla, to coś takiego jest możliwe? - zdziwił się lord

generał.

- Możliwe? Tak. Czy trudne? Bardzo. Wymaga to znacznej ilości ostrożnie

dobranych toksyn. Wie pan, że każdy reaguje inaczej na trucizny? I trzeba na to

bardzo dużo czasu. Jeśli potrzebny jest sfałszowany list, to należy przeanalizować

korespondencję i dzienniki truposza, żeby w liście zgadzał się nie tylko charakter

pisma, ale też styl pisania i nawet dobór słów. - Durzo uśmiechnął się drapieżnie. -

Zabójstwo to sztuka, milordzie, a ja jestem najwybitniejszym artystą w tym mieście.

- Ilu ludzi pan zabił? - zapytał lord generał.

- Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie siedzę bezczynnie.

Mężczyzna bawił się brodą i cały czas patrzył na rachunek, który przedstawił

mu pan Blint, najwyraźniej nadal niepewny.

- Czy mogę zapytać o inne cele, panie Blint? - zapytał nagle pełen szacunku.

- Wolałbym, żeby pytał pan tylko o tych truposzy, których rozważa pan na

poważnie - odparł pan Blint.

- A to dlaczego?

- Bardzo wysoko cenię sobie dyskrecję. W moim zawodzie muszę. Więc nie

lubię rozmawiać o swoich metodach. Szczerze mówiąc, zbyt rozległa wiedza sprawia,

że ci, którzy mnie zatrudniają, zaczynają się bać. Miałem jakiś czas temu klienta,

który był bardzo dumny z zabezpieczeń w swoim domu. Zapytał mnie, jak bym

wypełnił kontrakt na niego. Irytował mnie, więc mu odpowiedziałem. Potem

próbował zatrudnić innego siepacza, żeby mnie zabił. Odmówili mu wszyscy

zawodowcy w Cenarii. W końcu zatrudnił amatora.

- Nadaje pan sobie status legendy - stwierdził lord generał, krzywiąc się.

Oczywiście, że Durzo Blint był legendą! Kto by go zatrudnił, gdyby tak nie

uważano? Z drugiej strony, słuchanie, jak pan Blint mówi o swoim fachu z

arystokratą, kimś takim jak hrabia Drake, było dziwne. Jakby ściśnięto ze sobą dwa

światy Merkuriusza. Niemal czuł w sobie bojaźń arystokraty.

W gildii Durzo Blint był legendą, ponieważ miał moc, ponieważ ludzie się go

bali, a on sam nigdy nikogo nie musiał się bać. To właśnie przyciągnęło do niego

Merkuriusza. Ale ten arystokrata lękał się z całkiem innych powodów. Dla niego

Durzo Blint był stworzeniem nocy. Człowiekiem, który mógł się zjawić i zniszczyć

rzeczy drogie generałowi. Podkopać wszystko, co lord generał uważał za bezpieczne.

Właściwie nie wyglądał na przestraszonego, a raczej na zniesmaczonego.

- Nie sugeruję, że przerażam wszystkich siepaczy w mieście. - Pan Blint się

uśmiechnął. - Chodzi o to, że my, zawodowcy, może i nie jesteśmy zamkniętą grupą,

ale jednak dość małą. Jesteśmy kolegami, niekiedy przyjaciółmi. Drugim siepaczem,

do którego poszedł, był Wrable Szrama...

- Słyszałem o nim - powiedział Brant Agon. - Podobno drugi najlepszy zabójca

mieście.

- Siepacz - poprawił go Blint. - I mój przyjaciel. Powiedział mi, co zrobił ten

klient. Potem... Cóż, jeśli bardziej odpowiadają panu metafory wojskowe, to było tak,

jakby ktoś próbował najechać na miasto, które spodziewa się napaści. Z napaści przez

zaskoczenie może coś wyjść, ale w przeciwnym wypadku to samobójstwo.

- Rozumiem - odparł lord generał. Zamilkł na chwilę, najwyraźniej zaskoczony

tym, że pan Blint wie, kim jest, a potem nagle wyszczerzył zęby. - Jest pan też

taktykiem.

- Jak to?

- Niewiele zleceń przyjęto na pana, odkąd zaczął pan opowiadać tę historię,

prawda?

Pan Blint uśmiechnął się szeroko.

Merkuriusz zauważył, że ci dwaj mężczyźni doskonale się rozumieją.

- Ani jednego. W końcu dyplomacja to przedłużenie wojny.

- Zwykle mówimy, że działania wojenne to przedłużenie dyplomacji - odparł

Brant Agon. - Ale chyba się z panem zgodzę. Raz wróg miał przewagę liczebną i byłem

zmuszony utrzymać pozycję przeciw Lae'knaught przez dwa dni, czekając na posiłki.

Miałem paru jeńców, więc umieściłem ich w miejscach narażonych na atak i

powiedziałem ich strażnikom, że o świcie nadejdą posiłki. W czasie walk więźniom

pozwolono uciec, a ci natychmiast przekazali wieści zwierzchnikom. Armia

Lae'knaught upadła na duchu i wstrzymała się z atakiem tak długo, że w końcu

naprawdę nadeszły posiłki. Dyplomacja ocaliła nam życie. Co przypomina mi o naszej

sprawie. Potrzebuję innego rodzaju dyplomacji. Obawiam się, że nie byłem z panem

całkowicie szczery, panie Blint. Jestem tu w imieniu króla.

Twarz pana Blinta nagle całkowicie straciła wyraz.

- Rozumiem, że, mówiąc to panu, możemy stracić człowieka, który zdradził mi

pańskie nazwisko. Ale król uważa, że warto zaryzykować życie i naszego kontaktu, i

jednego z jego ministrów. A ściśle mówiąc, moje.

- Nie zrobił pan niczego tak głupiego jak na przykład obstawienie budynku

żołnierzami, prawda? - spytał pan Blint.

- Nic z tych rzeczy. Jestem tu sam.

- Więc podjął pan dzisiaj jedną mądrą decyzję.

- Więcej niż jedną. Wybrałem pana, panie Blint. I zdecydowałem się rozmawiać

z panem szczerze, co mam nadzieję, pan doceni. Jak pan wie, król jest bogaty, ale jest

słaby politycznie i militarnie. To gorzka pigułka, ale żadna nowina. Nasi królowie nie

byli mocni od stu lat. Aleine Gunder pragnie to zmienić. Pomijając wewnętrzne

zmagania, o których bez wątpienia wie pan więcej, niż ja pragnąłbym wiedzieć, król

niedawno dowiedział się o przebiegłym spisku, mającym na celu ukradzenie

ogromnych sum nie tylko ze skarbca, ale i - z pomocą najróżniejszych podstępów -

niemalże każdemu arystokracie w tym kraju. Jak sądzimy, chodzi o to, żeby Cenaria

stała się tak biedna, że nie będzie w stanie utrzymać wojska.

- To strasznie dużo pieniędzy jak na kradzież, której ma nikt nie zauważyć.

- Kanclerz Skarbu zauważył. On to wszystko zaaranżował. Ale nikt inny jeszcze

się nie zorientował. Intryga jest bez mała genialna. Minie jeszcze sześć, może nawet

dziesięć lat, nim dojrzeje. Ludzie są umieszczani na kluczowych stanowiskach i na

razie nie zrobili nic złego. To idzie głębiej, dużo głębiej, ale nie potrzebuje pan znać

tych szczegółów.

- A co potrzebuję wiedzieć? - zapytał Blint, patrząc spod ciężkich powiek.

- Przestudiowałem pana, panie Blint - odpowiedział lord generał. - Chociaż

trudno dotrzeć do informacji na pana temat. Każdy wie, że Sa’kagé ma tu ogromną

władzę. Ludzie spoza kraju to wiedzą. Khalidor to wie. Król potrzebuje pana do więcej

niż jednej roboty w ciągu najbliższych lat. Niektóre będą wymagały zwykłego

zabójstwa, niektóre będą się wiązały z podrzuceniem pewnej informacji, inne w ogóle

nie będą się wiązały z zabijaniem, wystarczy, że się pan gdzieś pojawi. Król-Bóg musi

uwierzyć, że Sa’kagé i jego ludzie sprzymierzyli się z nami.

- Chce pan, żebym stał się agentem rządowym.

- Nie... całkiem.

- I przypuszczam, że ofiarujecie mi ułaskawienie?

- Zostałem upoważniony, by zaproponować to panu.

Pan Blint wstał ze śmiechem.

- Nie, lordzie generale. Miłego dnia.

- Obawiam się, że nie mogę przyjąć odmowy. Król mi tego zabronił.

- Naprawdę mam nadzieję, że nie planujecie targnąć się na moje życie.

- Najpierw - powiedział lord generał, po raz pierwszy patrząc na Merkuriusza -

zabijemy chłopca.

19

Pan Blint wzruszył ramionami.

- No i?

- I zabijemy twoją kochankę. O ile się nie mylę, nazywa się Vonda.

- Możecie zabić tę sukę. Ale to chyba sprawi wam pewien kłopot, zważywszy, że

nie żyje od czterech miesięcy.

Lord generał mówił dalej jednym tchem:

- I zabijemy tę „Mamę" Kirenę, która najwyraźniej jest pańską jedyną

przyjaciółką. A potem dorwiemy pana. Nie chcę, żeby do tego doszło, ale to właśnie

proponuje król.

- Popełnia pan dwa błędy - odpowiedział pan Blint. - Po pierwsze zakłada pan,

że cenię życie innych ludzi bardziej niż własne. Jak może pan wierzyć w coś takiego,

wiedząc, czym się zajmuję? Po drugie, zakłada pan, że cenię własne życie.

- Proszę mnie zrozumieć. Jestem na rozkazach króla. Osobiście wolałbym nie

mieć z panem do czynienia. Uważam, że to poniżej godności króla zatrudniać

przestępców. Uważam, że to niemoralne i głupie wkładać pieniądze do pańskiej

sakiewki, zamiast założyć panu kajdanki. Uważam pana za odrażającego. Wrak

człowieka, który ledwo przypomina to, co kiedyś musiało być mężczyzną. Ale król

zdecydował, że potrzebujemy takiego najemnika jak pan. Ja jestem żołnierzem.

Posłano mnie po pana i nie zawiodę.

- I popełnia pan błąd taktyczny. Król może zabić mojego ucznia, moją

przyjaciółkę i nawet mnie, ale sam straci co najmniej lorda generała. Kiepski interes.

- Nie sądzę, żeby uznał moją śmierć za zbyt wielką stratę.

- Ach, to właściwie oczywiste, prawda? Pan może i widzi mnie po raz pierwszy,

Brancie Agonie, ale ja już pana oglądałem.

Lord generał uniósł brwi.

- Więc pan mnie widział. Jak połowa ludzi w tym mieście.

- A pana żona nadal wpycha się na pańską połowę łóżka? To takie słodkie,

prawda? I nadal nosi tę szarawą koszulę nocną ze stokrotkami wyhaftowanymi na

rąbku? Naprawdę pan ją kocha, co?

Lord generał zamarł.

- Mnie pan nazywa odrażającym? - spytał Durzo. - Zawdzięcza mi pan życie!

- Co?

- Nigdy się pan nie zastanawiał, dlaczego dostał pan awans zamiast noża w

plecy?

Widząc spojrzenie lorda generała, Merkuriusz zorientował się, że owszem,

zastanawiał się.

- Byłem w pana domu w tę noc, kiedy zmarł król Davin, gdy spotkał się pan z

Regnusem Gyre. Miałem zabić pańską żonę, dając tym panu ostrzeżenie. Później

książę zaproponowałby panu lepsze małżeństwo z młodą arystokratką, która mogłaby

dać panu synów. Miałem pozwolenie zabić was obu, jeśli planowalibyście zdradę.

Oszczędziłem was, a nie dostaję zapłaty, jeśli nie zostawiam ciał. Nie spodziewam się

wdzięczności, lordzie generale, ale domagam się szacunku!

Twarz lorda generała poszarzała.

- Ty... to ty powiedziałeś Aleine'owi, że moja cena to awans. Pomyślał, że

prędzej kupi mnie awansem niż nową żoną.

Merkuriusz obserwował, jak generał przypomina sobie wszystkie komentarze,

jakie słyszał przez ostatnie cztery miesiące, i robi mu się coraz bardziej i bardziej

niedobrze.

- Dlaczego?

- To pan jest sławnym generałem, starym bohaterem wojennym, niech pan mi

to powie - szydził Durzo.

- Postawienie mnie na czele wojsk podzieliło wrogów Sa’kagé. Król nie mógł już

uczynić głównodowodzącym kogoś, komu by ufał. O, łajdacy, wszędzie macie swoich

ludzi, co?

- Ja? Ja jestem tylko najemnikiem. Jestem tylko wrakiem człowieka.

Generał nadal był szary na twarzy, ale nawet na chwilę się nie przygarbił.

- Dał mi pan... dał mi pan wiele do myślenia, panie Blint. Chociaż nadal

uważam, że za popełnione morderstwa zasługuje pan na stryczek, obraziłem pana

zbyt pochopnymi słowami. Przepraszam. Moje przeprosiny jednak nie mają żadnego

wpływu na zdanie króla, który postanowił, że będzie mu pan służył. Ja...

- Wyjdź - powiedział pan Blint. - Proszę wyjść. Jeśli przemyśli pan swoje

groźby, będę tu jeszcze przez kilka minut.

Generał wstał i obserwując czujnie pana Blinta, podszedł do drzwi. Otworzył je,

nie spuszczając Durzo z oczu, dopóki nie zamknął drzwi za sobą. Merkuriusz słyszał

jego kroki rozlegające się echem w korytarzu.

Pan Blint, patrząc na drzwi, zerwał się od stołu. Zamiast się rozluźnić, kiedy

generał już wyszedł, spiął się jeszcze bardziej. Wszystko w nim zapowiadało jakieś

działanie. Wyglądał jak mangusta czekająca na atak węża.

- Merkuriusz, odsuń się od drzwi - powiedział. - Stań przy oknie.

Nie było chwili wahania. Merkuriusz dobrze zapamiętał sobie tę lekcję. Nie

musiał rozumieć. Musiał tylko słuchać.

Usłyszał huk na schodach i głośne przekleństwa. Stał obok okna i patrzył na

pana Blinta, ale jego ospowata twarz niczego nie zdradzała.

Chwilę potem drzwi otworzyły się z trzaskiem. Lord generał zatoczył się do

środka z wyciągniętym mieczem.

- Coś ty mi zrobił? - ryknął.

Kolana ugięły się pod nim i oparł się ciężko o framugę, żeby nie upaść.

Pan Blint nic nie powiedział.

Generał zamrugał, próbując się wyprostować, ale spazm przebiegł przez jego

ciało, kiedy zacisnął mu się żołądek. Gdy spazm minął, generał zapytał:

- Jak?

- Nałożyłem truciznę kontaktową na klamkę. Przesącza się przez skórę.

- Ale gdybyśmy się dogadali...

- Otworzyłbym panu drzwi. Gdyby włożył pan rękawiczki, miałem inny pomysł

w zanadrzu. A teraz proszę bardzo uważnie posłuchać. Król jest niekompetentnym,

zdradliwym dzieciakiem o niewyparzonej gębie, więc powiem to jasno i wyraźnie.

Jestem siepaczem pierwszej kategorii. On jest podrzędnym królem. Nie będę dla

niego pracował. Jeśli pan chce, może mnie pan sam wynająć. Zabiję króla, ale nie

będę zabijał dla niego. I nie ma sposobu, żeby mnie pan do tego zmusił. Wiem, że w to

nie uwierzy, ponieważ Aleine Gunder należy do tego rodzaju ludzi, którzy wierzą, że

dostaną to, czego chcą. Więc oto dlaczego będzie musiał uwierzyć. - Pan Blint wstał. -

Po pierwsze, zostawię mu dziś w nocy wiadomość w zamku. Po drugie, zbada pan, co

się przydarzyło hrabiemu Yosarowi Glinowi. Był klientem, który mnie zdradził. Po

trzecie, jest jeszcze to, co przydarzyło się panu. Po czwarte, proszę usiąść, Agonie, i

odłożyć miecz. To obraźliwe.

Lord generał padł na krzesło. Długi miecz wypadł mu z dłoni. Wyglądało na to,

że nie ma siły, by go podnieść. Nie mniej jego spojrzenie było przytomne i słyszał

każde słowo, które wypowiedział pan Blint.

- Lordzie generale, nie obchodzi mnie, kogo on zabije. Wiem, że kazał pan ten

zajazd otoczyć, że w okna tego pokoju celują łucznicy. To nie ma znaczenia. Co

ważniejsze, królewskie groźby nie mają znaczenia. Nie będę chodził na niczyjej

smyczy. Służę temu, komu chcę, a skoro mam coś do powiedzenia, nie będę służył

Aleine'owi Gunderowi. Merkuriusz, chodź tutaj.

Merkuriusz podszedł do swojego nauczyciela, zastanawiając się, dlaczego Blint

użył jego imienia. Stanął przed panem Blintem, który położył mu ręce na ramionach i

obrócił go twarzą do generała Agona.

- Merkuriusz to mój najlepszy uczeń. Jest zwinny. Jest bystry. Uczy się tego, co

mu raz powiem. W pracy jest niestrudzony. Merkuriusz, powiedz generałowi, czego

się nauczyłeś o życiu.

- Życie jest puste - odpowiedział chłopiec bez wahania. - Życie jest pozbawione

znaczenia. Kiedy odbieramy życie, nie zabieramy niczego wartościowego. Siepacze są

zabójcami. To właśnie robimy. Tym właśnie jesteśmy. Nie ma poetów w tym gorzkim

fachu.

- Lordzie generale, słyszy pan? - spytał Blint.

- Słyszę - powiedział generał, z ogniem płonącym w oczach.

Głos pana Blinta był lodowaty.

- Więc niech pan wie jedno: prędzej zabiję własnego ucznia, niż pozwolę użyć

go przeciwko mnie.

Generał szarpnął się w krześle. Patrzył się na Merkuriusza, który powędrował

za jego spojrzeniem, i zerknął na własną pierś.

Wystawało z niej kilka cali zakrwawionej stali. Merkuriusz zobaczył to i poczuł

nieprzyjemne uczucie rozpychania w plecach i przez cały tułów. Wydawało się zimne,

potem ciepłe i wreszcie bolesne. Zamrugał powoli i spojrzał znowu na generała,

którego oczy wypełniły się przerażeniem. Merkuriusz znowu popatrzył na stal.

Rozpoznał ostrze. Czyścił je tego dnia, kiedy poszedł szukać Laleczki. Miał

nadzieję, że pan Blint przynajmniej je otrze, nim znowu przyniesie mu do czyszczenia.

Na ostrzu był filigran, w którym zbierała się krew, jeśli dać jej zaschnąć. Merkuriusz

musiał ją wydrapać czubkiem innego sztyletu. Właśnie to mu zajęło tyle czasu.

A wtedy Merkuriusza zaintrygowało umiejscowienie sztyletu. Wbite pod tym

kątem w pierś dziecka musiało przeciąć grube naczynie nad sercem. Jeśli tak, truposz

padnie, gdy tylko sztylet zostanie wyciągnięty. Będzie mnóstwo krwi. Truposz umrze

w ciągu kilku sekund.

Ciało Merkuriusza szarpnęło się, kiedy sztylet zniknął. Chłopiec był mgliście

świadom uginających się pod nim kolan. Przewrócił się na bok i poczuł coś ciepłego

wylewającego się z piersi.

Deski podłogi uderzyły go bezlitośnie, kiedy wyciągnął się na nich. Leżał z

twarzą zwróconą do góry. Pan Blint trzymał zakrwawiony sztylet i coś mówił.

Czy pan Blint właśnie mnie dźgnął? Merkuriusz nie mógł w to uwierzyć. Co

takiego zrobił? Myślał, że pan Blint był z niego zadowolony. To pewnie przez Laleczkę.

Pewnie nadal był wściekły z jej powodu. A wydawało się, że sprawy tak dobrze się

układają. Wszędzie było biało-złote światło. Było mu tak ciepło. Tak ciepło.

20

- Wasza Wysokość, błagam!

Król Aleine Gunder IX klapnął na tron.

- Brant, to jeden człowiek. Jeden! - Wyrzucił z siebie potok przekleństw -

Wysłałeś moją rodzinę na wieś, bo obawiałeś się jednego człowieka?

- Wasza Wysokość... - zaczął lord generał Brant Agon. - Definicja „człowieka"

nie wystarcza do opisania Durzo Blinta. Rozumiem skutki...

- Rzeczywiście. Wiesz, co ludzie zaczną mówić, widząc, że nagle odesłałem

rodzinę? - Król znowu zaklął. - Wiem, co o mnie mówią. Wiem! Nie dam im powodu

do takiej paplaniny, Brant.

- Wasza Wysokość, ten zabójca nie rzuca słów na wiatr. Na wszystkie świętości,

zamordował własnego ucznia, tylko po to, żeby dać nam coś wyraźnie do zrozumienia.

- To sztuczka. Generale, daj spokój. Byłeś otruty. Nie wiedziałeś, co się dzieje.

- Moje ciało było zatrute, ale nie umysł. Wiem, co widziałem.

Król pociągnął nosem i skrzywił się, kiedy wychwycił delikatny zapaszek siarki

w powietrzu.

- Niech to szlag! Czy ci idioci nie potrafią niczego zrobić porządnie?

Jeden z przewodów, którym doprowadzano gorące powietrze ze Szczeliny na

wyspie Vos na północ od zamku, znowu się popsuł.

On nie docenia tego, ile inżynierowie oszczędzają rocznie, ogrzewając cały

zamek rurami osadzonymi w tych właśnie skałach. Nie obchodzi go, że turbiny

obracające się na wietrze ze Szczeliny, dają mu moc dwustu wiatraków. Zapach siarki

raz na dwa tygodnie doprowadza go do szału. Agon zastanawiał się, którego boga

Cenaria obraziła, że zasłużyła sobie na takiego króla. Powinien był popchnąć Regnusa

Gyre. Powinien był powiedzieć mu to bardziej dobitnie. Okłamać go co do losów

dzieci, które Nalia urodziła Aleine’owi. Regnusowi służyłby z dumą. Z dumą i

honorem.

- Może i widziałeś, jak zabił chłopaka - powiedział król. - Ale kogo to obchodzi?

Ciebie powinno obchodzić. Regnusa by obchodziło.

- To na pewno jakiś szczur z ulicy, którego zabrał specjalnie po to, żeby zrobić

na tobie wrażenie.

- Z całym szacunkiem, Wasza Wysokość się myli. Miałem do czynienia z

przerażającymi ludźmi. Stawiłem czoło Dorganowi Dunwalowi w pojedynku.

Walczyłem z lansjerami grafa Graeblana z Lae'knaught...

- Tak, tak. Tysiące zasranych bitew za czasów mojego przeklętego tatuśka.

Niezmiernie imponujące. Ale nigdy nie nauczyłeś się niczego o rządzeniu, co?

Generał Agon zesztywniał.

- Nie tak jak Wasza Wysokość.

- Cóż, bo gdybyś się czegoś nauczył, generale, wiedziałbyś, że nie wolno narażać

na szwank swojej reputacji. - Znowu wyrzucił z siebie rwaną i długą strugę

przekleństw. - Uciekać z własnego pałacu nocą!

Z tym człowiekiem nie dało się rozmawiać. Zawstydzał Agona, a to on powinien

się wstydzić. Agon jednak złożył mu przysięgę, a dawno temu uznał, że dotrzymanie

słowa jest miarą człowieka, który je dał. To było jak małżeństwo; nie złamałby ślubów

tylko dlatego, że żona nie mogła mu dać dzieci.

Ale czy śluby zobowiązują, kiedy twój własny król knuł, żeby odebrać ci życie? I

to nie w honorowej bitwie, ale za pomocą ostrza zabójcy w ciemną noc?

Jednakże to było, zanim Agon przysiągł wierność temu człowiekowi. Teraz,

kiedy już złożył przysięgę, nie miało znaczenia to, że gdyby wtedy wiedział to, co wie

teraz, wolałby raczej umrzeć niż służyć Aleine'owi Gunderowi IX.

- Wasza Wysokość, czy otrzymam chociaż pozwolenie, żeby urządzić dziś

wieczorem ćwiczenia dla straży i włączyć w to maga? Kapitan ma w zwyczaju

organizować takie manewry bez uprzedzenia, żeby trzymać ludzi w pogotowiu.

Chociaż nie wiem dlaczego chronię twój pusty łeb, dodał w myślach.

- Och, do diabła z tobą, generale. Ty i ta twoja przeklęta paranoja. Dobrze. Rób,

co uważasz.

Generał Agon odwrócił się, żeby wyjść z sali tronowej. Poprzednik króla, Davin,

też miał niewiele w głowie. Ale zdawał sobie z tego sprawę i stosował się do uwag

doradców.

Aleine X, syn obecnego króla, miał tylko czternaście lat, ale zapowiadał się

obiecująco. Wyglądało na to, że odziedziczył trochę inteligencji po matce. Gdyby X był

wystarczająco dorosły, żeby przejąć władzę, może sprowokowałby tego zabójcę. Dobry

Boże, może nawet bym go wynajął. Generał Agon pokręcił głową. To była zdrada, a na

to nie było miejsca w głowie generała.

***

Fergund Sa’fasti został wyznaczony, by służyć Cenarii raczej z powodu

politycznej spostrzegawczości niż ze względu na Talent. Prawda była taka, że ledwo

zasłużył sobie na niebieską szatę. Jednakże swoimi talentami - nawet jeśli nie

Talentem - dobrze służył Cenarii. Król był głupi, ale dało się z nim pracować, jeśli ktoś

nie miał nic przeciwko dąsom i strugom przekleństw.

Mimo to dzisiejszego wieczoru Fergund krążył po zamku, jakby był

strażnikiem. Apelował do króla, ale Aleine IX (nazywali go Dziewiątakiem - skrót od

dziewięciolatka, a nie od dziewiątego - pijąc z przyjaciółmi) sklął go i kazał robić to, co

mówi lord generał.

Zdaniem Fergunda, lord generał Agon był przeżytkiem. Wielka szkoda, że nie

potrafił dostosować się do Dziewiątaka. Ten staruszek miał jeszcze sporo do

zaoferowania. Ale z drugiej strony, im mniej doradców miał król, tym ważniejszy

stawał się Fergund.

Zniesmaczony swoim nocnym zadaniem - czego właściwie u licha szukał? -

Fergund krążył samotnie po dziedzińcu zamkowym. Zastanawiał się, czy nie poprosić

o obstawę, ale magowie mieli niby być bardziej niebezpieczni od setki ludzi. Nawet

jeśli w jego wypadku to nie do końca była prawda, było lepiej dla niego nie chwalić się

tym faktem.

Dziedziniec zamkowy miał kształt nieregularnego rombu, szerokiego na trzysta

kroków i długiego na niemal czterysta. Od północnego zachodu i południowego

wschodu graniczył z rzeką, w miejscu gdzie Plith - rozszczepiona na pół mili wyspą

Vos - łączyła się ponownie na południe od zamku.

Dziedziniec tętnił życiem - konie, psy i ludzie szykowali się do spoczynku. Było

na tyle wcześnie, że mężczyźni grali jeszcze w koszarach; dźwięki liry i pogodnych

przekleństw szybowały w gęstą mgłę.

Fergund owinął się ciaśniej płaszczem. Srebrny księżyc nie dawał rady przebić

się przez mgłę napływającą znad rzeki i przez bramy. Wilgotne powietrze muskało

kark Fergunda, który pożałował, że niedawno się ostrzygł. Król drwił z jego długich

włosów, ale kochanka Fergunda je uwielbiała.

A teraz, kiedy włosy miał krótkie, król nabijał się z niego, bo je ściął.

Mgła dziwnie się kłębiła przy żelaznej bramie i Fergund zamarł. Objął moc -

objął? (zawsze bardzie kojarzyło mu się to z zapasami) - i zerknął poprzez mgłę.

Trzymana moc uspokoiła go. Nie dostrzegł niczego groźnego, a jego słuch i wzrok się

wyostrzyły.

Oddychając głęboko, Fergund zmusił się do wyjścia za bramę. Nie wiedział, czy

to jego wyobraźnia, ale miał wrażenie, że mgła naciskała na mury zamku jak armia

najeźdźców i wlewała się przez wyłom bramy. Zebrała się niemal do wysokości ramion

maga i pochodnie umocowane nad głowami dwóch strażników niewiele mogły

przeciw niej zdziałać.

Skinąwszy głową wartownikom, Fergund zawrócił i ruszył z powrotem w stronę

zamku. Czuł ciężar między łopatkami - ciężar świdrującego go wzroku - i z trudem

zdławił potrzebę zerknięcia przez ramię. A gdy szedł w stronę stajni, to wrażenie

narastało. Powietrze było ciężkie, tak gęste, jakby brodził w zupie. Mgła owijała się

wokół niego i lizała mu odsłonięty kark, szydząc z Fergunda.

W miarę jak mgła się podnosiła, księżyc i gwiazdy całkiem zniknęły. Świat był

teraz zamknięty w chmurze.

Fergund potknął się, kiedy mijał róg stajni. Wyciągnął rękę, żeby się oprzeć o

drewno. Na chwilę poczuł coś plastycznego pod dłonią, ale to natychmiast zniknęło.

Zupełnie, jakby oparł się o stojącego tam człowieka.

Przerażony zatoczył się do tyłu, rozpaczliwie próbując się czegoś złapać.

Niczego nie widział. Nikogo tam nie było. Wreszcie obudził się w nim Talent.

Dostrzegł mgnienie ruchu przy wejściu do stajni - ale mogło mu się wydawać.

Poczuł zapach czosnku? Z pewnością to tylko wyobraźnia płatała mu figle. Ale

dlaczego miałby wyobrazić sobie coś takiego? Wahał się przez dłuższą chwilę. Był

słabym magiem, ale nie słabym człowiekiem. Przyszykował ognisty pocisk i wyciągnął

nóż. Wyszedł zza rogu szerokim łukiem, wytężając wszystkie zmysły magiczne i

zwykłe.

Wpadł do stajni i rozejrzał się nerwowo. Nic. Konie stały w boksach, ich zapach

mieszał się z ciężką mgłą. Słyszał tylko stukanie podków i równe oddechy śpiących

zwierząt. Fergund badał ciemność, szukając jakiegoś ruchu, ale niczego nie dostrzegł.

Im dłużej się rozglądał, tym bardziej idiotycznie się czuł. Jakaś część jego

uważała, że powinien wejść głębiej, druga chciała, żeby natychmiast wyszedł. Nikt nie

będzie wiedział, że wyszedł. Mógłby pójść na drugi koniec zamku i tam się kręcić. Z

drugiej strony, gdyby samodzielnie złapał intruza, król bez wątpienia dobrze by go

wynagrodził. Jeśli Dziewiątak był w czymś dobry, to w nagradzaniu przyjaciół.

Powoli Fergund nadał przygotowanemu ogniowi formę widzialną - chwilę

migotał, ale potem zapłonął równo na jego dłoni. Koń w pierwszym boksie parsknął,

nagle cofając się, a Fergund podszedł, by uspokoić zwierzę. Niestety, kiedy mag

trzymał ogień w jednej ręce, a lśniący nóż w drugiej, nie bardzo szło mu uspokajanie

zwierzęcia.

Rumak zarżał głośno i zatupał, budząc sąsiadów.

- Cii! - uspokajał go Fergund. - Spokojnie, to tylko ja.

Ale nieznajomy człowiek z magicznym ogniem to zbyt wiele dla zwierząt.

Zaczęły głośno rżeć. Ogier w drugim boksie zaczął kopać.

- Nie strachajże koni, dobra? - usłyszał za plecami.

Tak zaskoczył Fergunda, że mag upuścił nóż i stracił ogień. Obrócił się. To był

tylko główny stajenny, krępy, brodaty mężczyzna z wyspy Planga. Dorg Gamet zaszedł

Fergunda od tyłu z latarnią w ręku. Popatrzył na maga z pogardą, gdy tamten

ostrożnie podnosił nóż z kupy łajna.

Dorg szybko przeszedł wzdłuż boksów, a jego dotyk i głos natychmiast

uspokoiły konie. Fergund patrzył, czując się niezręcznie. Wreszcie Dorg go minął.

- Tylko patrolowałem...

- Używaj latarni, młotku. - Dorg włożył mu w dłoń latarnię.

Odszedł, mrucząc pod nosem - Stracha moje koniki czarogniem.

- Magicznym ogniem. To coś innego! - powiedział do jego pleców Fergund.

Dorg wypadł ze stajni, a Fergund obrócił się i w tym momencie usłyszał głośny

łomot.

Wybiegł na dziedziniec. Dorg leżał na ziemi nieprzytomny. Nim Fergund zdążył

cokolwiek krzyknąć, coś gorącego złapało go za kark. Sięgnął ręką i poczuł, że ktoś

delikatnie wyjmuje mu z drugiej dłoni latarnię. Mięśnie mu zesztywniały.

I światło zgasło.

21

- Coś ty, do licha, narobił? - spytała Mama K, podnosząc wzrok, gdy Durzo wparował

do pokoju.

- Odwaliłem kawał dobrej roboty - odpowiedział. - I jeszcze zostało mi trochę

czasu na rozrywkę nocą. - Uśmiechnął się niezbyt trzeźwo. Jechało od niego

alkoholem i czosnkiem.

- Nie obchodzą mnie twoje hulanki. Co zrobiłeś z Merkuriuszem? Spojrzała na

sztywny kształt leżący na łóżku w jej pokoju gościnnym.

- Nic. - Durzo szczerzył zęby jak głupi. - Sprawdź. Nic mu nie jest.

- Co masz na myśli? Jest nieprzytomny! Wróciłam do domu, a cała służba była

nakręcona, bo zjawiłeś się tutaj z... powiedzieli, że z trupem. Zajrzałam i zobaczyłam

Merkuriusza. Nie mogę go obudzić. Dla świata jest martwy.

Z jakiegoś powodu to rozbawiło Durzo. Zaczął się śmiać. Mama K

spoliczkowała go. Naprawdę mocno.

- Powiedz mi, co zrobiłeś. Otrułeś go?

To otrzeźwiło Durzo. Pokręcił głową, próbując oprzytomnieć.

- Nie żyje. Musi nie żyć.

- Co ty mówisz?

- Gwinvere, ślicznotko, nie mogę powiedzieć. Ktoś mi groził. Ktoś, kto może

spełnić swoje groźby. Powiedział, że najpierw dorwą Merkura, a potem ciebie... i

wiedzieli o Vondzie!

Mama K cofnęła się. Kto miał taką władzę, żeby grozić Durzo? Kto lub co

przestraszyło Durzo Blinta?

Durzo usiadł na krześle i schował twarz w dłoniach.

- Muszą myśleć, że jest martwy. Zwłaszcza po dzisiejszej nocy.

- Zainscenizowałeś śmierć Merkuriusza?

Durzo pokiwał głową.

- Żeby pokazać, że o nic nie dbam. Żeby pokazać, że nie mogą na mnie

naciskać.

Ale dbasz, pomyślała Mama K, i rzeczywiście mogą cię przycisnąć. Wiedziała,

że Durzo też o tym myśli. Siepacz nigdy nie był tak niezwyciężony, jak to się

wydawało. A kiedy tracił kontrolę i pojawiało się pierwsze pęknięcie w murze, zaraz

wybuchało na całą szerokość. Najlepsze, co Mama K mogła zrobić, to zadbać, żeby

Durzo trafił do jednego z jej burdeli, gdzie ktoś będzie go miał na oku. Spędzi tam

może dwa, trzy dni, ale przynajmniej będzie bezpieczny. Względne bezpieczny..

- Zaopiekuję się chłopcem - powiedziała. - Masz jakiś pomysł, co z nim zrobić,

kiedy się już obudzi?

- Zostanie u Drake'ów, jak planowaliśmy. Dla świata umarł.

- Czego użyłeś?

Durzo spojrzał na nią, nie rozumiejąc o co jej chodzi. - Jakiejś trucizny...

nieważne, powiedz mi tylko, jak długo będzie nieprzytomny.

- Nie wiem.

Mama K zmrużyła oczy. Miała ochotę znowu go spoliczkować. Ten człowiek

oszalał. Nawet tak utalentowany truciciel, jak Durzo, łatwo mógł pomylić się w dawce

dla dziecka. Dziecko nie jest po prostu małym dorosłym. Durzo mógł go zabić.

Merkuriusz może już nie dojść do siebie. Albo może odzyskać przytomność i być

idiotą. Albo nie mieć władzy w członkach.

- Wiedziałeś, że mógł umrzeć.

- Czasem trzeba zaryzykować. - Durzo poklepał się po kieszeniach, szukając

czosnku.

- Zaczynasz kochać tego chłopca, i to cię śmiertelnie przeraża. Po części chcesz

jego śmierci, prawda, Durzo?

- Skoro już muszę słuchać twoich pogaduszek, to mogę chociaż dostać coś do

picia?

- Powiedz mi.

- Życie jest puste. Miłość to porażka. Lepiej niech umrze teraz, niż później

doprowadzi do śmierci nas obydwu.

Po tych słowach z Blinta jakby uszło powietrze. Mama K wiedziała, że już nic

więcej nie powie.

- Ile czasu będziesz dupczył? - spytała.

- Nie wiem - odpowiedział Blint prawie bez zmieszania.

- Niech cię szlag! Dłużej czy krócej niż zwykle?

- Dłużej - odpowiedział po minucie Durzo. - Zdecydowanie dłużej.

***

Potok przekleństw wyprzedzał króla idącego do sali tronowej o dobre dziesięć

sekund. Lord generał Agon słyszał, jak służący schodzą mu z drogi, widział, jak

wartownicy przy wejściu do sali kręcą się niespokojnie, i dostrzegł, że wszyscy

dworzanie, którzy nie musieli koniecznie tu być, uciekali.

Król Aleine IX wparował do sali tronowej.

- Brant! Ty kupo...

Lord generał usunął w myślach długą listę odrażających rzeczy, które

przypominał, i skupił się na momencie, w którym Dziewiątak zapytał:

- Co się stało zeszłej nocy?

- Wasza Wysokość... - powiedział lord generał. - Nie wiemy.

Usłyszał kolejny stek wyzwisk. Niektóre były bardziej oryginalne niż zwykle, ale

Dziewiątak nie miewał weny twórczej i nikt nie śmiał przy nim przeklinać, więc jego

arsenał ograniczał się do wariacji na temat gówna.

- Wiemy jedno - powiedział Brant Agon. - Ktoś wtargnął do zamku. Myślę, że

możemy założyć, że to był człowiek, o którym rozmawialiśmy.

Wolał, żeby podsłuchujący szpiedzy nie dowiedzieli się za wiele.

- Durzo Blint - powiedział król, kiwając głową.

Lord generał westchnął.

- Tak, Wasza Wysokość. Wygląda na to, że pozbawił przytomności strażnika w

samym pałacu, Fergunda Sa’fasti i twojego głównego stajennego w stajniach.

Kolejne przekleństwa.

- Co masz na myśli, mówiąc „pozbawił przytomności"?

Król krążył w tę i z powrotem.

- Nie mają na ciele żadnych śladów, chociaż u strażnika na karku została

drobniutka rana od nakłucia, jak od igły.

Król znowu zaklął, a potem zwyzywał zażenowanego maga. Jak zwykle Agon

łapał się na tym, że bardziej go to nudzi niż obraża. Przekleństwa króla nie znaczyły

nic ponad „spójrzcie na mnie, jestem zepsutym dzieciakiem". Dziewiątak wreszcie

dobrnął do konkretu:

- Nic więcej się nie wydarzyło?

- Na razie nic nie znaleźliśmy, Wasza Wysokość. Żaden ze strażników przed

komnatami Waszej Wysokości, jego małżonki, córek i syna nie zameldował o niczym

niezwykłym.

- To nie w porządku - powiedział król, idąc z głośnym tupaniem do tronu. -

Czym sobie na to zasłużyłem? - Klapnął na siedzisko.

I kwiknął.

Wyskoczył do przodu jak wystrzelony z procy. Złapał się lorda generała Agona.

- Na bogów! Słabo mi. Umieram! Niech cię szlag! Umieram! Straże! Ratunku!

Straże!

Jego głos stawał się coraz bardziej i bardziej piskliwy i król już płakał, kiedy

straże dmuchały w gwizdki, biły w dzwony i cała sala tronowa ożyła.

Generał wyplątał się z rąk króla, pod którym uginały się nogi, i pchnął go

ostrożnie w ramiona jego pochlebcy, Fergunda Sa’fasti. Mag nie miał dość

przytomności umysłu, żeby go przytrzymać. Król zwalił się na podłogę i zaszlochał jak

dziecko. Generał Agon zignorował go i podszedł do tronu.

W jednej chwili zobaczył to, czego szukał: grubą, długą igłę, wystającą z

uklepanej poduszki na tronie. Spróbował ją wyjąć, ale ugrzęzła. Była podparta, żeby

się po prostu nie złożyła, gdyby król źle na niej usiadł.

Generał Agon wyjął nóż i rozciął poduszkę. Wyciągnął igłę, ignorując dzwony,

strażników wlewających się do sali, otaczających króla i wyganiających wszystkich do

sąsiedniego pomieszczenia, gdzie wszyscy zostaną przesłuchani.

Lord generał wyjął igłę. W liściku przymocowanym do niej napisano: „Mogła

być zatruta".

- Na bok! - krzyczał drobny człowieczek za tłumem, przepychając się między

żołnierzami.

To był królewski lekarz.

- Dajcie mu przejść - rozkazał lord generał.

Żołnierze odsunęli się od króla, który szlochał na posadzce. Brant przywołał

lekarza, pokazał mu liścik i szepnął:

- Królowi przyda się trochę wina z makiem, może nawet więcej niż trochę. Ale

nie został otruty.

- Dziękuję - odpowiedział mężczyzna.

Za jego plecami król ściągnął spodnie i wyginał się, żeby zobaczyć ranę na

pośladku. - Ale, proszę mi wierzyć, wiem jak sobie z nim poradzić.

Generał zdusił uśmieszek.

- Odprowadzić króla do jego komnat - polecił straży. - Postawić wartę przy

drzwiach i dwóch kapitanów umieścić w środku. Reszta niech wraca na swoje

posterunki.

- Brant! - wrzasnął król, kiedy strażnicy go podnosili. - Brant! Chcę, żeby

zginął! Niech to szlag, chcę jego śmierci!

Brant Agon nie poruszył się, dopóki sala tronowa ponownie nie opustoszała.

Król chciał rozpętać wojnę przeciwko cieniowi - cieniowi, który nie miał w sobie nic

cielesnego poza ostrzami. Tym byłoby zamordowanie siepacza. Jeśli nie czymś

gorszym. Ilu ludzi zginie dla ocalenia dumy króla?

- Milordzie? - zapytała ostrożnie jakaś kobieta. To była jedna z pokojowych.

Trzymała zawiniątko.

- Zostałam... wybrana, żeby zgłosić to do raportu w imieniu pokojowych. Ale

kiedy król wyszedł i w ogóle... Mogę...?

Generał przyjrzał jej się uważnie. To była starsza kobieta i najwyraźniej bała się

o swoje życie. Obstawiał, że została „wybrana", bo wyciągnęła najkrótszą słomkę.

- O co chodzi?

- Znalazłyśmy to. Ktoś je zostawił we wszystkich królewskich sypialniach.

Pokojowa wręczyła mu zawiniątko. W środku było sześć sztyletów.

- Gdzie? - z trudem wykrztusił Brant.

- Pod... pod poduszkami królewskiej rodziny.

22

Tupot drobnych stopek dotarł do świadomości Merkuriusza. To dziwne słyszeć takie

dźwięki, kiedy się nie żyje, ale Merkuriusz nie umiał inaczej go zinterpretować.

Drobne stopy na kamieniu. Musiał być gdzieś na dworze, bo dźwięk nie odbijał się

echem wśród ścian. Próbował otworzyć oczy, ale nie udało mu się. Może tak właśnie

jest, jak się umrze. Wcale nie opuszczasz ciała. Może leżysz wewnątrz własnego trupa i

po prostu czujesz, jak powoli się rozkłada. Miał nadzieję, że nie dorwą go psy. Albo

wilki. Miał straszny sen, że wilk szczerzy do niego zęby i patrzy płonącymi, żółtymi

ślepiami. Jeśli utknął w martwym ciele, to co się stanie, gdy zaczną rozrywać je po

kawałeczku? Znajdzie zapomnienie, jakby wreszcie zasnął, czy po prostu rozpadnie

się na urywki świadomości i powoli rozproszy w ziemi, po tym jak przejdzie przez

brzuchy kilkunastu stworzeń? Coś dotknęło jego twarzy i Merkuriusz gwałtownie

otworzył oczy. Usłyszał, że ktoś wziął nerwowy wdech, nim zdążył zogniskować wzrok

na tyle, by się zorientować kto. To była mała dziewczynka, może pięcioletnia, która

tak szeroko wybałuszyła oczy, że wypełniły jej połowę twarzy.

- Nigdy nie wiedziałaś trupa? - zapytał.

- Tato! Tato! - pisnęła z zadziwiającą głośnością, które są w stanie wygenerować

tylko małe dzieci.

Jęknął, kiedy pisk wbił się sztyletami w jego głowę, i opadł z powrotem na

poduszki. Poduszki? Więc nie był martwy. To pewnie miała być dobra nowina.

Kiedy obudził się znowu, musiało minąć trochę czasu, bo w pokoju było jasno i

przewiewnie. Szeroko otwarto wielkie okna, a meble z wiśniowego drzewa i

marmurowe posadzki lśniły w słońcu. Merkuriusz rozpoznał stiukowy sufit. Już się

kiedyś na niego gapił. Był w pokoju gościnnym hrabiego Drake'a.

- Powróciłeś z martwych, co? - zagadnął go hrabia. Uśmiechał się. Widząc

wyraz twarzy Merkuriusza, dodał: - Już nic, nic, przepraszam. Nie myśl o tym teraz.

Nie myśl w ogóle. Jedz.

Postawił przed Merkuriuszem talerz parujących jajek na szynce i szklankę

mocno rozcieńczonego wina. Jedzenie przemówiło wprost do żołądka Merkuriusza,

kompletnie omijając wyższe funkcje poznawcze. Kilka minut później zdał sobie

sprawę, że talerz i kieliszek są puste.

- Tak lepiej - powiedział hrabia. Przysiadł na brzegu łóżka i z roztargnieniem

przetarł binokle. - Wiesz, kim jestem i gdzie się znajdujesz? Dobrze. Pamiętasz, kim

jesteś?

Merkuriusz powoli pokiwał głową. Kylarem.

- Przekazano mi wiadomość dla ciebie, ale jeśli nie czujesz się dostatecznie

dobrze...

- Nie, proszę.

- Pan Tulii mówi, że teraz twoim zadaniem jest przygotować się do nowego

życia i wydobrzeć. A dosłownie: „Trzymaj tyłek w łóżku. Spodziewam się, że będziesz

gotowy, kiedy przyjdę po ciebie".

Kylar się zaśmiał. Cały pan Blint.

- Więc kiedy się zjawi?

Hrabia się zachmurzył.

- Nie w najbliższym czasie. Ale nie musisz się tym martwić. Zamieszkasz u nas.

Na stałe. Oczywiście będziesz uczył się ze swoim mistrzem, ale zrobimy co w naszej

mocy, żeby wyplenić z ciebie ulicę. Twój mistrz kazał ci przekazać, że nie dojdziesz do

siebie tak szybko, jak się spodziewasz. Ale chciałbym powiedzieć ci coś jeszcze. O

twojej małej przyjaciółce.

- To znaczy...?

- U niej wszystko dobrze, Kylarze.

- Tak?

- Jej nowa rodzina nazwała ją Elene. Ma porządne ubrania, trzy posiłki

dziennie. To dobrzy ludzie. Pokochają ją. Będzie miała teraz prawdziwe życie. Ale jeśli

ma z ciebie mieć jakiś pożytek, musisz szybko dojść do siebie.

Kylar miał wrażenie, że szybuje. Słońce wlewające się przez okna wydawało się

jaśniejsze, ostrzejsze. Bukiet z herbacianych róż i lawendy jaśniał na parapecie. Nie

czuł się tak dobrze, odkąd Szczur został Pięścią Czarnego Smoka.

- Zabrali ją nawet do magi, która powiedziała, że nic jej nie będzie, ale nie

mogła nic poradzić na blizny.

I właśnie dolano dziegciu do jego szczęścia.

- Przykro mi, synu - powiedział hrabia Drake. - Zrobiłeś co w twojej mocy i

obiecuję ci, że będzie miała lepsze życie, niż mogłaby kiedykolwiek mieć na ulicy.

Kylar ledwo go słuchał. Zagapił się za okno, odwrócił wzrok od hrabiego.

- Nie mogę panu jeszcze zapłacić. Dopóki nie zacznę znowu dostawać wypłat od

pana... od mojego mistrza.

- Nie ma pośpiechu. Zapłacisz mi, kiedy będziesz mógł. Och, i ostatnie, co mam

ci przekazać. Twój mistrz powiedział: „Ucz się od tych ludzi tego, co uczyni cię

mocniejszym, o reszcie zapomnij. Dużo słuchaj, mało mów, zdrowiej i baw się dobrze.

To może być jedyny szczęśliwy czas w twoim życiu".

***

Kylar leżał w łóżku tygodniami. Próbował spać tyle, ile kazali mu Drake'owie,

ale i tak zostawało mu zdecydowanie zbyt dużo czasu. Nigdy wcześniej nie miał go

tyle. Nie podobało mu się to. Kiedy żył na ulicy, każdą chwilę spędzał, martwiąc się o

następny posiłek, albo bojąc się Szczura czy innego starszego dzieciaka, który go

terroryzował. Przy panie Blincie był tak zajęty ćwiczeniami, że nie miał czasu

pomyśleć.

Teraz siedział w łóżku całymi dniami i nocami i nie miał nic poza czasem.

Trenować się nie dało. Czytać owszem, ale nadal była to nieznośna tortura. Część

czasu Merkuriusz spędził, stając się Kylarem. Zgodnie ze wskazówkami, które dał mu

pan Blint, wymyślił więcej historii o swojej rodzinie, okolicy, z której pochodził i

przygodach, jakie miał, starając się, by brzmiały nieszkodliwie, tak jak ludzie

wyobrażają sobie życie jedenastolatka.

Szybko je opanował i przez większość czasu myślał o sobie jak o Kylarze.

Poznawał też lepiej córki hrabiego Drake'a. Ilena był ładną pięciolatką, którą

śmiertelnie przeraził, kiedy obudził się pierwszy raz. Mags była chudą ośmiolatką, a

Serah na przemian niezręczną i powściągliwą dwunastolatką. Dostarczały mu nieco

rozrywki, ale hrabina zabraniała im „męczyć" Kylara, żeby mógł „należycie wypocząć".

Hrabia i hrabina byli fascynujący, ale hrabia Drake pracował przez większość

czasu, a hrabina miała sprecyzowane poglądy na temat jedenastolatków - które nie

zgadzały się w żaden sposób z tym, co Kylar wiedział na ich temat. Nie potrafił się

zorientować, czy wiedziała, kim jest, i tylko udawała, że nie ma pojęcia, żeby móc go

zmienić, czy też mąż nie wtajemniczył jej w sprawę.

Była smukłą, błękitnooką kobietą o jasnej cerze, ziemskim odpowiednikiem

niebiańskich istot, w które wierzyli Drake'owie. Jak hrabia, uważała, że osobiście

powinna usługiwać Kylarowi, jakby chciała udowodnić, że jej zdaniem nie jest ponad

to. Ale nie była to fałszywa pokora: kiedy Kylar straszliwe się rozchorował w

pierwszym tygodniu i wymiotował na podłogę, przyszła i trzymała go, dopóki nie

skończył cały rozdygotany, a potem podwinęła rękawy i sama wszystko posprzątała.

Jeszcze długo był zbyt chory, żeby stosownie przerazić się tym, co narobił.

Nie zliczyłby tych wszystkich razów, kiedy przychodziła, żeby go nakarmić albo

sprawdzić, jak się czuje, albo żeby poczytać mu głupie książeczki dla dzieci. Książki

pełne były mężnych bohaterów, którzy zabijali złych czarowników. Dzieci nigdy nie

musiały grzebać w stosach śmieci i rzygowin przed zajazdem, żeby znaleźć resztki

czegoś zjadliwego. Starsi chłopcy nie próbowali ich zastraszyć. Nigdy nie porzucali

przyjaciół. Księżniczki, które ratowali, nigdy nie miały tak poobijanych twarzy, że nie

dało się ich rozpoznać. Nikt nigdy nie miał tak potwornych blizn, że nawet mag nie

potrafił tego naprawić.

Kylar nienawidził tych opowieści, ale wiedział, że hrabina tylko chciała dla

niego jak najlepiej, więc kiwał głową i uśmiechał się, i cieszył, gdy bohaterowie

wygrywali - a wygrywali za każdym razem.

Nic dziwnego, że mali arystokraci chcą prowadzić wojsko do walki. Gdyby to

wyglądało tak jak w książkach, które czytają im matki, byłoby zabawnie. Byłoby

zabawnie, gdybyś czuł satysfakcję, bo zginął zły człowiek, a nie miał ochotę

zwymiotować jak ty - bo zobaczyłeś odsłoniętą chrząstkę i tryskającą krew po tym, jak

obciąłeś ucho. Krew płynącą milionem pięknych wirów w wodzie, kiedy wykrwawiał

się na śmierć, trzymany pod wodą liną, którą zawiązałeś mu wokół kostki.

Hrabina zawsze myślała, że jego drżenie i mdłości po czytaniu historyjek to

oznaka, że potrzebuje więcej odpoczynku, więc po tym, jak przywołała wspomnienia,

które nawiedzały pokój Kylara, zostawiała go samego ze wściekłymi duchami.

Każdej nocy Kylar stawał się Merkuriuszem. Każdej nocy Merkuriusz odwracał

się od zatoczki szkutniczej i widział idącego ku niemu Szczura, nagiego, owłosionego,

potężnego, z oczami płonącymi żądzą. Każdej nocy Merkuriusz patrzył, jak Szczur

wpada do wody, walczy z ciężarem uwiązanym do kostki. Każdej nocy patrzył, jak

Szczur rzeźbi twarz Laleczki.

Budził się z koszmarów i leżał w łóżku, walcząc ze wspomnieniami. Merkuriusz

był słaby, ale Merkuriusz już nie istniał. Kylar był silny. Kylar działał. Kylar będzie

taki jak pan Blint. Nigdy nie będzie się bał. Teraz było lepiej. I lepiej było leżeć w

łóżku i mieć koszmary, niż słuchać płaczu wykorzystywanego Jarla.

Kiedy znowu zasypiał, wędrował z jednego koszmaru w drugi. Dzień przynosił

pewną ulgę i powoli wspomnienia blakły. Każdego ranka mówił sobie, że zrobił to, co

musiał, że musiał zabić Szczura, że musiał porzucić Laleczkę, że musiał opuścić Jarla,

że lepiej, żeby nigdy więcej ich nie spotkał, że nie mógł wiedzieć, co przydarzy się

Laleczce. Mówił sobie, że życie jest puste, i nie zabrał niczego, co miało jakąś wartość,

kiedy je odebrał.

Nie dałby rady, gdyby nie wizyty Logana Gyre. Logan odwiedzał go co drugi

dzień, nieodmiennie w towarzystwie Serah Drake. Początkowo Kylar myślał, że Logan

przychodzi, bo nadal czuje się winny, ale wkrótce porzucił te przypuszczenia. Obaj

cieszyli się swoim towarzystwem i szybko stali się przyjaciółmi. Logan był dziwny: był

równie bystry jak Jarl i przeczytał setki książek. Kylar nie sądził, żeby przetrwał

choćby tydzień w Norach, ale jednocześnie rozmawiał o polityce dworskiej, jakby to

była prosta sprawa. Znał imiona, historie, przyjaciół i wrogów wielu krajów, znał

nawet najważniejsze wydarzenia w życiorysach wysoko postawionych arystokratów w

królestwie i najistotniejsze motywy, którymi się kierowali. Przez połowę czasu Kylar

nie był pewien, czy rozumie, o czym Logan opowiada, ponieważ to wszystko była ta

część życia w kraju, której nigdy nie poznał, albo dlatego, że Logan lubił się

posługiwać trudnymi słowami. Polihistor, tak siebie nazwał. Cokolwiek to znaczyło.

Niemniej przyjaźń trwała, a Serah Drake pomogła w tym, zaglądając do nich

często, żeby pobyć trochę z Loganem. Wypełniała chwile milczenia. Kylar nie zliczyłby

tych wszystkich razów, kiedy siedział w milczeniu, bo nie wiedział, do czego Logan

nawiązywał. Cisza się przeciągała, ale zanim Logan mógł zapytać, dlaczego Kylar nie

zrozumiał, Serah wcinała się z całkiem nowym tematem, bo czuła się niezręcznie. Jej

paplanina doprowadziłaby Kylara do szału, gdyby nie był jej za nią tak wdzięczny. A

poza tym może takie właśnie były szlachetnie urodzone dziewczynki.

Kylar siedział pewnego ranka na łóżku, po nocy, którą spędził, chowając się pod

kołdrą. Śniło mu się, że to on pobił Laleczkę, że to jego stopa ją kopała, w jego oczach

malowała się egzaltacja, kiedy jej uroda topiła się w żarze jego furii.

Wszedł hrabia Drake. Palce miał brudne od atramentu. Wyglądał na

zmęczonego. Przysunął sobie krzesło do łóżka.

- Wydaje nam się, że niebezpieczeństwo już minęło - powiedział.

- Słucham? - zdziwił się Kylar.

- Przykro mi, że musieliśmy trzymać cię w niewiedzy, ale chcieliśmy mieć

pewność, że nie zrobisz niczego w pośpiechu. W ciągu ostatnich kilku tygodni

kilkakrotnie czyhano na życie twojego mistrza. W efekcie teraz w mieście jest o

czterech siepaczy mniej. Po trzech próbach twój mistrz dał znać komu trzeba, że po

następnym zamachu zginie król.

- Pan Blint zabił króla?

- Cicho! Nie wymieniaj tego nazwiska. Nawet tutaj. Jeden z Dziewiątki, Dabin

Vosha, człowiek zajmujący się w Sa’kagé przemytem, usłyszał o groźbie twojego

mistrza. Uznał, że to dobry moment, żeby rozegrać własną grę o władzę, i posłał

siepacza na Durzo, myśląc, że ten albo zginie, albo zabije w odwecie króla. Durzo

dowiedział się o wszystkim i zabił siepacza oraz Voshę.

- Chce pan powiedzieć, że to wszystko wydarzyło się, kiedy ja leżałem w łóżku?

- W żaden sposób byś nie pomógł.

- Ale co Dabin Vosha miał przeciwko panu... mistrzowi? - Kylar nigdy nawet nie

słyszał tego imienia.

- Nie wiem. Może nic. Tak działa Sa’kagé: intrygi wewnątrz intryg i większość

donikąd nie prowadzi. Robi za to jeden krok do przodu i umiera, tak jak ta. A jeśli

martwisz się wszystkim, co inni próbują zrobić, stajesz się widzem, a nie graczem. W

każdym razie król dowiedział się o ostatnim zamachu na życie twojego mistrza i

potwornie się przestraszył. Normalnie to byłaby dobra wiadomość, ale on dosyć

niezręcznie gromadzi siły. Logan będzie musiał spędzić trochę czasu poza miastem.

- A już zaczynaliśmy się przyjaźnić.

- Uwierz mi, synu, taki człowiek jak Logan Gyre zostaje przyjacielem na całe

życie.

23

Ktoś klepnął Kylara w policzek. Niezbyt delikatnie.

- Obudź się, chłopcze.

Kylar wygrzebał się z koszmaru i zobaczył twarz pana Blinta, tuż obok niego,

gotowego uderzyć ponownie.

- Panie... - urwał. - Panie Tulii?

- Dobrze widzieć, że mnie pamiętasz, Kylarze - odparł pan Blint.

Wstał i zamknął drzwi.

- Nie mam dużo czasu. Doszedłeś już do siebie? Nie kłam, żeby mnie zadowolić.

- Nadal jestem trochę słaby, ale poprawia mi się. - Serce waliło mu młotem. Od

tygodni nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy pana Blinta, ale teraz, kiedy się zjawił,

Kylara nie wiadomo dlaczego ogarnęła złość.

- Pewnie będziesz się czuł okropnie jeszcze przez kilka tygodni. Albo dławisz i

pasta z avoridy weszły w interakcję, której się nie spodziewałem, albo to może mieć

coś wspólnego z twoim Talentem.

- Co to znaczy? Z tym Talentem? - zapytał Kylar. Jego słowa zabrzmiały ostrzej,

niż zamierzał, ale Blint najwyraźniej nie zwrócił na to uwagi.

- Cóż, o ile rzeczywiście chodziło o to. - Pan Blint wzruszył ramionami. -

Czasem za pierwszym razem ciało źle reaguje na magię.

- Co to właściwie znaczy? Będę potrafił...

- Latać? Stawać się niewidzialny? Wspinać się po ścianach? Rzucać ogniem?

Kroczyć jako bóg pośród śmiertelników? - Blint się skrzywił. - Wątpię.

- Chciałem zapytać, czy będę się poruszał równie szybko jak pan. W głosie

Blinta znowu pojawiła irytacja.

- Nie wiem jeszcze. Będziesz w stanie poruszać się szybciej niż większość ludzi

bez Talentu, ale niewielu jest tak uzdolnionych jak ja.

- Więc co będę w stanie robić?

- Jesteś jeszcze słaby. Porozmawiamy o tym później.

- Nie mam nic do roboty! Nie mogę nawet wyjść z łóżka. Nikt mi nic nie mówi.

- Dobrze. To znaczy wszystko i nic. W Waeddrynie albo Alitaerze nazwano by

cię magiem i sześć różnych szkół kłóciłoby się na temat tego, gdzie i co powinieneś

studiować i jaki kolor szat nosić. W Lodricarze albo Khalidorze nazwano by cię

meisterem, dorobiłbyś się na rękach viru jak tatuaży, czciłbyś swojego króla jak boga,

jednocześnie knując, jak go dźgnąć w plecy. W Ymmurze byłbyś wędrowcem,

szanowanym i honorowym łowcą polującym na zwierzęta, a czasem też na ludzi. We

Friaku byłbyś gorathi, Szalonym Wojownikiem, niezwyciężonym w swoim klanie i

pewnego dnia królem biegłym w sztuce podbijania i brania w niewolę. A na zachodzie,

cóż, wylądowałbyś w oceanie. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Kylar się nie uśmiechał.

- Magowie podejrzewają... mówią, że to hipoteza, żeby to brzmiało poważniej...

że w różnych krajach pojawiają się różne Talenty i dlatego ludzie o jasnej skórze i

niebieskich oczach stają się czarownikami, podczas gdy śniadzi wojownikami gorathi.

Mówią, że dlatego wszyscy magowie z Gandu to uzdrowiciele. Widzą człowieka o

żółtej skórze, który potrafi leczyć, i oznajmiają, że żółta skóra oznacza leczenie. Mylą

się. Nasz świat jest podzielony, ale Talent jest jeden. Wszyscy ludzie uznają jakiś

rodzaj magii... z wyjątkiem Lae'knaught; oni nienawidzą magii i jednocześnie w nią

nie wierzą, ale to całkiem inna sprawa... Wszyscy mają własne oczekiwania co do

magii. Gandu dał kiedyś światu najbardziej niszczycielskich arcymagów, o jakich

kiedykolwiek słyszano. Mieszkańcy Gandu przeżyli koszmary, jakich nawet sobie nie

wyobrażasz, i z tego powodu odrzucili magię jako broń. Cenią tylko magię, która

leczy. Więc w miarę jak upływały stulecia, bardzo wzbogacili swoją wiedzę na temat

uzdrawiania, a resztę magii niemalże zatracili. Gandyjczyk, który ma wielki Talent w

magii ogniowej, przyniesie wstyd samemu sobie i swojej rodzinie.

- Więc nigdy o nim nie usłyszymy.

- Właśnie. Istnieje punkt przecięcia między tym, co ludzie wokół ciebie znają

dostatecznie dobrze, by tego nauczać, w czym jesteś z natury dobry i czego jesteś w

stanie się nauczyć. Talent jest tym, czym jest, i tym, czym zarazem być musi. Jak

umysł.

Kylar tylko popatrzył na niego.

- Więc spójrz na to od tej strony: niektórzy ludzie potrafią sumować w głowie

długie ciągi liczb, prawda? A inni potrafią mówić w wielu językach. Żeby to umieć,

muszą być bystrzy, prawda?

- Zgadza się.

- To, że możesz się nauczyć dodawać ciągi liczb, nie oznacza, że będziesz to

robił. Ale kobieta, która zajmuje się księgowością i ma talent do liczb, będzie. Albo

dyplomata, który może nawet ma talent językowy - jeśli nie nauczy się innego języka,

to będzie znał tylko jeden.

Kylar pokiwał głową.

- Kobieta, która ma głowę do liczb, pewnie nauczyłaby się drugiego języka,

gdyby się bardzo postarała, ale nigdy nie będzie mówiła płynnie w kilkunastu, a z

kolei tamten dyplomata nigdy nie będzie potrafił sumować w pamięci długich kolumn

cyfr. Rozumiesz, do czego zmierzam?

Kylar się zastanowił, a pan Blint zaczekał.

- Wiemy, że mam Talent, ale nie wiemy do czego ani jak duży, więc nie może

pan powiedzieć, co będę w stanie robić.

- Zgadza się. Ponieważ będę cię uczył, z pewnością pewne rzeczy będziesz

potrafił robić. Musisz się schować? Twój Talent zagnie nieco światło. Musisz iść

cicho? Stłumi odgłos kroków. Ale jak każdy dar, on też ma swoje ograniczenia. Jeśli

będziesz szedł w pełnym słońcu, ludzie cię zobaczą. Jeśli będziesz szedł po suchych

liściach, usłyszą cię. Masz Talent, ale nie jesteś bogiem. Możesz być najbardziej

wygadanym człowiekiem na świecie, ale jeśli sklniesz króla, spotkasz się z katem.

- Jeśli będę znał dwanaście języków, a pan odezwie się do mnie w trzynastym,

nie zrozumiem, co pan mówi.

- Czasem rzeczywiście słuchasz. Muszę już iść. Hrabia Drake zajmie się tobą. To

dobry człowiek. Zbyt dobry. Możesz mu powierzyć własne życie, ale nie pozwól dobrać

się do twojej duszy. I zawsze myśl o sobie jak o Kylarze. Merkuriusz nie żyje.

- Nie żyje?

To wyzwoliło wspomnienia, strach i gniew, które narastały w Kylarze jak

napięcie w naciąganej kuszy. Nagle spadła maska i znowu był Merkuriuszem.

Merkuriusz złapał pana Blinta za rękę.

- Ja... ja naprawdę u...

- Nie! Pewnie, że nie. Czy to wygląda jak piekło? - Blint machnął ręką,

wskazując na pokój. - Ha. Bo do nieba by mnie nie wpuścili.

Ale Merkuriusz pamiętał, jak patrzył na ostrze wystające mu z piersi - to

wydawało się takie realne. Jak to możliwe?

- Nie mógłbym dla nich pracować - powiedział pan Blint. - Stałbym się

zakrwawionym mieczem. Nie potrafiliby mnie oczyścić, nie potrafiliby mnie schować

do pochwy. W końcu musieliby mnie zabić. Łatwiej mieć oko na swoich wrogów niż

na przyjaciół.

- Więc zabijałeś siepaczy? - spytał Merkuriusz, starając się panować nad sobą.

Całymi tygodniami starał się nie myśleć o tamtym popołudniu, ale teraz nie potrafił

się potrzymać. Przypomniał sobie wyraz oczu lorda generała, niewysłowiony szok.

Pamiętał, jak powędrował za jego wzrokiem ku własnej piersi...

- Nikt dobry nie przyjąłby zlecenia na mnie. Ludzie tacy jak Wrable,

Szubienicznik albo Brzytwa za dużo zarabiają na zwykłych zleceniach, żeby ryzykować

własne życie, walcząc z prawdziwym siepaczem. A teraz pamiętaj, jesteś Sternem.

Jesteś z tego dumny, nawet jeśli jesteś biedny. Sternowie to baronowie, arystokraci,

ale to najniższy tytuł...

- Wiem, wiem - przerwał mu Merkuriusz.

Czy mu się wydawało, czy też pan Blint naprawdę wyglądał, jakby miał wyrzuty

sumienia? Siepacz sięgnął do kieszeni i wrzucił do ust ząbek czosnku. Gdyby chodziło

o kogoś innego, Merkuriusz przysiągłby, że pan Blint próbuje odwrócić jego uwagę i

wyjść pospiesznie, zanim Merkuriusz zdoła go przyszpilić. Dlaczego tak bardzo

chciałem zadowolić człowieka, który gotów był mnie zamordować?

Myślałem, że mu zależy. W ciągu tygodni, które spędził w łóżku, Kylar był sam.

Porzucił wszystko, co było jego dawnym życiem. Miał prawdziwych przyjaciół w Jarlu

i Laleczce. Im naprawdę na nim zależało. Teraz udawał, że przyjaźni się z Loganem

Gyre, ale on wyjechał. Nawet Mama K go nie odwiedziła.

To niemal fizycznie bolało, kiedy hrabia i hrabina przychodzili razem. Było tak

oczywiste, że się kochali; byli bezpieczni i szczęśliwi, i byli naprawdę razem. Nawet

Logan i Serah zerkali czasem na siebie tak, że oczywiste było, że się lubią. Te

spojrzenia, ta miłość wypełniały Kylara tak głęboką tęsknotą, że miał wrażenie, że

pierś mu się zaciska. To nie był tylko głód; szczur z gildii znał głód równie dobrze jak

kanały, w których kulił się zimą, szukając ciepła. Głód nie był przyjemny, ale Kylar

dobrze go znał i wiedział, że nie trzeba się go bać. To było pragnienie, jakby całe ciało

miał wysuszone, spieczone tak, że zaraz się skruszy. Umierał z pragnienia na brzegu

największego jeziora na świecie.

Nic z tego nie było dla niego. Dla niego to jezioro było oceanem. Słonym

morzem. Gdyby się z niego napił, pragnienie tylko by rosło i rosło, aż w końcu by

oszalał i umarł. Miłość była śmiercią dla siepacza. Szaleństwem, słabością i śmiercią,

nie tylko dla samego siepacza, ale też dla każdego, kogo kochał. Wszystko, co wiązało

się z życiem Merkuriusza, umarło. Przysiągł, że nikogo nie pokocha, ale złożył to

przyrzeczenie, nie znając czegoś takiego jak to, co łączyło hrabiego i hrabinę. Dałoby

się to znieść, gdyby ktokolwiek chociaż trochę troszczył się o niego.

Kiedy był u pana Blinta, zaczął myśleć, że siepacz go lubi, zależy mu na nim.

Czasem nawet wierzył, że pan Blint jest z niego dumny. Chociaż wszystko w tym

siwym lordzie generale było obce Merkuriuszowi, zobaczył coś słusznego w oburzeniu

i niedowierzaniu, które pojawiło się w jego oczach, kiedy pan Blint dźgnął własnego

ucznia. Nie powinien był tego robić.

Merkuriusz wybuchł płaczem.

- Jak pan mógł to zrobić? Co z panem? To nie było w porządku.

W pierwszej chwili Blint był całkowicie zaskoczony, a potem nagle się wściekł.

Złapał Merkuriusza za tunikę i potrząsnął nim.

- Niech cię szlag! Rusz głową! Jeśli nie masz tyle rozumu, to rzeczywiście

powinienem był cię zabić. Uwierzył mi, kiedy powiedziałem, że nie obchodzi mnie, czy

cię zabiją?

Merkuriusz odwrócił wzrok, przyznając mu rację.

- Od początku pan to zaplanował.

- Oczywiście, że tak! Jak myślisz, dlaczego rozjaśniliśmy ci włosy? To był jedyny

sposób, żeby cię uratować. Merkuriusz musiał umrzeć, żeby mógł żyć Kylar. W

przeciwnym wypadku mieli haka. Wszystko, do czego przywiążesz się w tym życiu,

zostanie użyte przeciwko tobie. To dlatego jesteśmy silni. To dlatego czterech siepaczy

nie mogło mnie zabić. Bo do niczego się nie przywiązuję. To dlatego nie możesz się

zakochać. To cię osłabia. Kiedy tylko znajdziesz coś, od czego nie możesz odejść,

wpadłeś w pułapkę, twój los jest przesądzony. Jeśli ktokolwiek pomyśli, że twoje życie

obchodzi mnie choćby tyle co kłak na szczurzym zadku, staniesz się celem. Dla

każdego.

Jak on to robi? Jak robi to, że jest taki silny?

- Słuchaj. Patrz na moje ręce!

Blint uniósł je. Były puste. Zacisnął pięść i uderzył nią w drugą rękę.

Zakrwawiony sztylet wyszedł drugą stroną. Cofnął rękę i nóż wysunął się z ciała.

Potem rozsnuł się jak dym i zniknął.

- Mam mały Talent do iluzji. Z tobą bardziej się postarałem, bo musiałem to

sprzedać. Ale tak naprawdę uderzyłem cię tylko w plecy igłą ze środkiem usypiającym,

a potem utrzymywałem iluzję, aż trucizna zadziała.

- Ale ja to czułem.

Kylar powoli odzyskiwał równowagę. Łzy zniknęły. Znowu myślał o sobie jak o

Kylarze.

- Pewnie, że czułeś. Poczułeś, jak cię uderzyłem, i zobaczyłeś sztylet wychodzący

z piersi. Jednocześnie twoje ciało walczyło z kilkunastoma pomniejszymi truciznami.

Nadałeś wrażeniom sens w miarę swoich możliwości. To było ryzykowne posunięcie.

Na tę iluzję zużyłem prawie całą energię, jaką mogę zużyć w ciągu dnia. Gdyby ludzie

Agona wpadli do zajazdu, bylibyśmy skończeni. Trucizny, którymi się posłużyłem,

dokonały spustoszenia w twoim ciele. Mogły cię zabić. Ale to też było ryzyko, które

musiałem podjąć.

Pan Blint jednak przejmuje się tym, co się ze mną stanie. Ta myśl uderzyła go

jak grom z jasnego nieba. Zużył całą swoją moc, żeby ratować Merkuriusza. Nawet

jeśli to tylko uczucie, jakie może odczuwać mistrz do utalentowanego ucznia, to

jednak aprobata Blinta opłynęła Merkuriusza - Kylara! - jakby siepacz go przytulił.

Żaden dorosły nigdy nie przejmował się losem Kylara. Jedyną osobą, która

cokolwiek dla niego zaryzykowała, był Jarl, a Jarl należał do innego życia.

Prawda była taka, że Merkuriusz nienawidził Merkuriusza. Merkuriusz był

tchórzem, był bierny, słaby, lękliwy i nielojalny. Merkuriusz się wahał. Pan Blint nie

wiedział, że trucizny na igle naprawdę zabiły Merkuriusza. Teraz był Kylarem, a Kylar

stanie się wszystkim tym, o czym Merkuriusz nawet nie śmiał marzyć.

W tej jednej chwili Merkuriusz stał się Kylarem, a Kylar należał do Blinta. O ile

wcześniej był posłuszny mistrzowi bez pełnego przekonania, albo po prostu ze

strachu, o ile zdarzało mu się fantazjować, że pewnego dnia powróci i zabije go za

morderczy trening, teraz to wszystko zniknęło. Pan Blint nie cackał się z Kylarem, bo

życie też się nie cacka z ludźmi. Życie bywało okrutne, a Blint był jeszcze okrutniejszy,

mocniejszy i twardszy niż wszystko, co można napotkać w Norach. Zabronił mu

miłości, bo miłość zniszczyłaby Kylara. Pan Blint wiedział to lepiej niż Kylar. Był silny

i uczyni Kylara silnym. Był srogi i Kylar też będzie srogi. Ale to wszystko dla jego

dobra. Żeby go chronić, żeby uczynić go najlepszym siepaczem.

To nie była miłość. I co z tego? Ale to zawsze coś. Może arystokraci mogą żyć na

brzegu jeziora i pić z niego dla własnej przyjemności. Takie życie nie było pisane

szczurowi z gildii. Życie Kylara to życie na pustyni. Ale na pustyni też istnieje życie, a

pewna mała oaza nosi imię Kylara. Nie było tam miejsca dla Merkuriusza. Oaza była

za mała, a Merkuriusz był zbyt spragniony. Ale Kylar może sobie poradzić. Kylar sobie

poradzi. Sprawi, że pan Blint będzie z niego dumny.

- Dobrze - powiedział pan Blint.

Oczywiście nie mógł wiedzieć, o czym myśli Kylar, ale chłopak zdawał sobie

sprawę, że zapału w jego oczach nie sposób pomylić z czymkolwiek.

- A teraz, chłopcze, jesteś gotów zostać mieczem pośród cieni?

24

- Wstawaj, chłopcze. Czas na zabijanie.

Kylar natychmiast się obudził. Miał czternaście lat i szkolenie weszło mu tak w

krew, że natychmiast w myślach sprawdził punkt po punkcie listę przetrwania. Na

każde pytanie była zwięzła odpowiedź. Co cię obudziło? Głos. Co widzisz? Ciemność,

kurz, popołudniowe światło, chatę. Jakie zapachy czujesz? Zapach Blinta, ścieków i

Plith. Co czujesz? Ciepły koc, świeżą słomę, własne łóżko, żadnego ostrzegającego

mrowienia. Możesz się poruszyć? Tak. Gdzie jesteś? W kryjówce. Coś ci grozi?

Oczywiście ostatnie pytanie było najistotniejsze. Mógł się ruszać, a jego broń

znajdowała się w pochwach, wszystko było w porządku.

Bezpieczeństwa nie mieli zagwarantowanego nawet tutaj, w tej ciemnej

kryjówce w cieniu pod jednym z ocalałych fragmentów akweduktu. Nie raz Durzo

przymocował miecz do sufitu nad łóżkiem Kylara, a ta cholerna rzecz była niemalże

niewidzialna, kiedy spojrzało się prosto na czubek. Durzo budził Kylara, a jeśli

chłopak nie rozpoznał niebezpieczeństwa w ciągu trzech sekund, Durzo przecinał linę.

Na szczęście za pierwszym razem nałożył osłonkę na czubek. Za drugim razem też. Ale

za trzecim już nie.

Kiedy indziej Durzo kazał go obudzić Wrable'owi Szramie - Durzo mówił na

niego Ben. Wrable Szrama miał nawet na sobie ubrania Durzo i idealnie naśladował

jego głos - to część Talentu Wrable'a Szramy. Tym razem Kylar nie dał się nabrać.

Nawet potrawa z czosnkiem nie sprawiła, że zaczął pachnieć jak człowiek, który po

prostu żuje ząbki.

Na końcu dotarło do niego znaczenie słów. Czas na zabijanie.

- Myśli pan, że jestem gotowy? - zapytał z bijącym sercem Kylar.

- Byłeś gotowy rok temu. Potrzebowałem tylko właściwej roboty na twój

pierwszy solowy występ.

- Co to jest?

Byłem gotowy rok temu? Komplementy od Blinta padały właśnie w taki sposób,

o ile w ogóle się zdarzały. I zwykle nawet po tak niechętnej pochwale pojawiała się

jakaś krytyka.

- Robota jest na zamku i trzeba to załatwić dzisiaj. Twój truposz ma

dwadzieścia sześć lat, nie ma wojskowego przygotowania, nie powinien być

uzbrojony. Ale bardzo lubiana jest ta mała, pracowita pszczółka, wiecznie zajęta.

Zabójstwo może pociągać za sobą... dodatkowe ofiary śmiertelne. - Słowo „zabójstwo"

wypowiedział szyderczo, jak każdy siepacz. - Ale to nie jest istotne dla zlecenia.

Truposz ma umrzeć. Trzeba wykonać tę robotę.

Serce Kylara waliło jak młot. Więc tak to będzie. Nie jakiś prosty test. Nie

chodziło o to, czy Kylar zabije w pojedynkę, tylko czy zrobi to, co robią siepacze. Czy

wybierze stosowną taktykę, żeby się dostać na miejsce (do samego zamku, nie

inaczej), czy zabije sam, czy zrobi to, nie narażając niewinnych, czy wydostanie się po

robocie? Och, no i czy potrafi skorzystać z Talentu, bo tak naprawdę, to on odróżnia

siepacza od pospolitego zabójcy.

Jak, u diabła, Blint wpada na te wszystkie pomysły? Ten człowiek był genialny

w wyzyskiwaniu i wykorzystywaniu słabości Kylara, zwłaszcza tej największej - Kylar

nie potrafił korzystać ze swojego Talentu. Na razie. Nie udało mu się ani razu. Talent

powinien już się ożywić, stwierdził Blint. Ciągle popychał Kylara ku nowym zajęciom,

mając nadzieję, że jakiś wyjątkowy stres, nadzwyczajna potrzeba wydobędą Talent.

Na razie nic nie podziałało.

Durzo zastanawiał się na głos, czy nie powinien po prostu zabić Kylara. Zamiast

tego postanowił, że dopóki chłopak może robić wszystko, co robi siepacz, będzie go

dalej szkolił. Ale wiedział, że ostatecznie nic z tego nie będzie. Tego się nie da zrobić.

Bez Talentu siepacz nie jest siepaczem.

- Kto to zlecił?

- Shinga.

- I powierza mi pan coś takiego?

- Ruszysz dziś popołudniu. Jeśli to schrzanisz, pójdę tam wieczorem i zaniosę

Shindze dwie głowy.

Kylar nie musiał pytać, czyja będzie druga głowa.

- Co zrobił truposz?

- Nie musisz wiedzieć.

- A to ma jakieś znaczenie?

W dłoni Durzo pojawił się nóż, ale w jego oczach nie było agresji. Zastanawiał

się. Przerzucał nóż między palcami. Palec, palec, palec, pauza. Palec, palec, palec,

obrót. Kylar widział kiedyś, jak bard robił coś takiego z monetą, ale tylko Durzo

używał do tego noża.

- Nie, nie ma. Nazywa się Devon Corgi i powiedzmy tylko, że większość ludzi,

kiedy próbuje uciec od ciemności, chce zabrać ze sobą worek fantów. To ich

spowalnia. Nigdy im się nie udaje. Znałem tylko jednego człowieka, który był gotów

zapłacić pełną cenę za opuszczenie Sa’kagé.

- Kto to był?

- Chłopcze, za dwie godziny masz randkę z truposzem. Istnieją ważniejsze

pytania.

***

- Devon Corgi? - Strażnik zmarszczył czoło. - Nie, nie znam. Ej, Gamble, znasz

Devona Corgiego? - zapytał drugiego wartownika wchodzącego przez ogromną

zachodnią bramę do zamku.

To było wręcz za łatwe. Kylar dawno temu ukradł tunikę i torbę, które nosili

pracownicy najpopularniejszej w mieście firmy kurierskiej. Ludzie, którzy nie mieli

własnej służby, zatrudniali chłopców - chłopców ze wschodniego brzegu, nigdy

szczurów z gildii - żeby przekazali od nich wiadomości. Za każdym razem, kiedy

strażnicy wyglądali, jakby zamierzali o coś zapytać, Kylar podchodził do nich pierwszy

i pytał o drogę.

Nie wiedzą? Nie widzą? Ci ludzie byli strażnikami, mieli chronić Devona

Corgiego i wszystkich innych w zamku, a zamierzali skierować do Devona jego

mordercę? Jak mogli być tak tępi? To rodziło niepokojące uczucie władzy.

Świadomość, że wszystkie godziny ćwiczeń z Blintem robiły swoje, sprawiała mu

przyjemność. Kylar stawał się niebezpieczny. A jednak... jak mogli nie dostrzegać,

czym jest?

- Pewnie to ten, co przez cały ten tydzień chodził z tikiem w oku i bał się

własnego cienia. Wydaje mi się, że mieszka w północnej wieży. Jeśli chcesz, mogę mu

przekazać wiadomość od ciebie. Za dziesięć minut zaczynam służbę, a wieża to

pierwszy przystanek na moim obchodzie.

- Nie, dzięki. Mam nadzieję na dobry napiwek. Którędy to?

Kiedy strażnik tłumaczył Kylarowi drogę, chłopak próbował ustalić plan

działania. Samo zabicie nie powinno być trudne. Dzieciakowi znacznie łatwiej jest

podejść blisko, nie wzbudzając podejrzeń, a wtedy już będzie za późno. Najtrudniejsze

to znaleźć człowieka. Devon nie miał po prostu biura w konkretnym miejscu. Krążył.

To zwiększało ryzyko, zwłaszcza że Kylar miał załatwić sprawę dzisiaj. Słowa

„północna wieża" brzmiały dobrze. Miejsce na uboczu. Przystanek strażnika - to już

brzmiało gorzej. Kylar właśnie z nim rozmawiał i powiedział mu, kogo szuka.

Dzięki charakteryzacji, którą zafundował mu Blint, Kylar wyglądał zupełnie

inaczej i młodziej. Ale najlepiej, żeby każda śmierć pozostawała zagadką. Siepacze

zostawiają trupy, nie dowody. Zatem Kylar będzie musiał znaleźć Devona Corgiego i

schować się, dopóki strażnik nie przyjdzie i nie odejdzie, a dopiero potem będzie mógł

zabić.

Wejść i wyjść to żaden problem, nawet bez Talentu.

Zamek robił wrażenie. Chociaż Blint zawsze mówił o nim z pogardą, to był

najwspanialszy budynek, jaki Kylar kiedykolwiek widział. Zbudowano go z takiego

samego czarnego granitu co stare akwedukty w Norach; wydobywano go w górach na

granicy z Ceurą. Cały przemysł wydobywczy należał do Sa’kagé, więc teraz tylko

bogaci mogli pozwolić sobie na budowanie z kamienia. To jeden z powodów, dla

których zniknęła większość filarów podtrzymujących akwedukt. Nienależący do

Sa’kagé biedacy z Nor rozebrali kamień na własny użytek albo na sprzedaż na

czarnym rynku poza domeną Sa’kagé, gdzie kupowali go ludzie z klasy średniej

(chociaż kiwanie Sa’kagé pociągało za sobą konkretne zagrożenia).

Zamek wybudowano czterysta lat temu, kiedy przez trzydzieści lat rządów króla

Abinazae Cenaria stała się potęgą. Ledwo skończył zamek, postanowił ruszyć dalej na

wschód i zająć Oratorium, ale kilka tysięcy mag położyło kres jego ambicjom. Tak

naprawdę zamek istniał już sto lat wcześniej, tylko początkowo miał formę grodku z

nasypem ziemnym, wieżą i dziedzińcem. Na otoczonej naturalną fosą - rzeką Plith -

wyspie Vos usypano kopiec, na szczycie którego postawiono warownię. To, co teraz

było północną częścią Nor, na początku stanowiło dziedziniec. Nory znajdowały się na

wąskim półwyspie, który ostro opadał do morza, nie licząc ostatniej połowy mili,

kiedy urwisko wypłaszczało się i tworzyło brzeg. Taki projekt do tego stopnia sprzyjał

obronie, że ani drewniana warownia, ani otoczone palisadą Nory nigdy nie zostały

zajęte. Miasto rozrosło się wraz z dumą króla Abinazae, więc Zamek Cenaria

zbudowano z kamienia, a miasto przeniosło się na wschodni brzeg Plith. Akwedukty

jednak stanowiły zagadkę. Stały tam na długo przed królem Abinazae i nie służyły

żadnemu celowi, ponieważ źródłem słodkiej wody była Plith - nawet jeśli niezbyt

czystej.

Opuszczając dziedziniec w kształcie rombu, Kylar wszedł na kamienne schody,

po których przeszło przez wieki tyle stóp, że stopnie pośrodku były o kilka cali niższe

niż po bokach. Straże nie zwracały na niego uwagi, a on zachowywał się jak sługa. To

było jedno z jego częstszych przebrań. Blint lubił mówić, że dobre przebranie ukrywa

siepacza lepiej niż cienie. Kylar mógł przejść niezauważony niemal obok każdego,

kogo znał, z wyjątkiem hrabiego Drake'a. Temu niewiele umykało.

Wkrótce zostawił za sobą ruch panujący na wewnętrznym dziedzińcu i w

głównej sali. Minął kolejkę ludzi czekających na audiencję w sali tronowej, przeszedł

przez otwarte podwójne drzwi do ogrodów i ruszył do północnej wieży. Na wszystkich

korytarzach panował spory ruch, dopóki nie wszedł do antykamery w północnej

wieży.

Devona Corgiego tam nie było. Po raz pierwszy uważając, żeby nie hałasować,

Kylar otworzył drzwi, które prowadziły na schody, i wszedł po nich cichutko. Schodów

nie ozdobiono. Nie było tu żadnych wzorów, nisz, posągów, ozdobnych zasłon,

niczego, co pozwoliłoby Kylarowi się ukryć.

Wszedł na szczyt wieży. Znajdowała się tam po prostu wielka sypialnia, obecnie

nieużywana. Młody człowiek, balansując wielką księgą rachunkową, przeglądał

szuflady komody, robiąc inwentaryzację schludnie poskładanych powłok na wielkie

łoże i zmiany zasłon na wielkie okna. Kylar poczekał. Devon obrócił się bokiem do

drzwi. Bez Talentu, który ukryłby jego nadejście, było wielce prawdopodobne, że

młody człowiek zauważy wchodzącego Kylara.

Czekanie zawsze było najgorsze. Podenerwowany faktem, że nie ma gdzie się

schować, Kylar zaczął fantazjować, że zaraz na schodach zjawi się strażnik. Widząc go

tutaj, tak późno, na pewno go przeszuka. Przeszukując go, znajdzie rozcięcie w

spodniach. A znalazłszy rozcięcie na szerokość dłoni, odkryje długi nóż przywiązany

do wewnętrznej strony uda Kylara. Ale nic na to nie mógł poradzić. Kylar czekał,

trzymając się cienia, nasłuchując - tak nadstawiając uszu, że słyszał nawet zgrzytanie

pióra na papierze.

W końcu zajrzał znowu i zobaczył, że Devon znika w garderobie na drugim

końcu niemal kolistej komnaty. Kylar zakradł się do sypialni i rozejrzał za kryjówką.

Poruszał się bezszelestnie, nie było słychać nawet skóry szurającej o kamień. Pan

Blint nauczył Kylara, jak gotować sok kauczukowca, żeby robić z niego podeszwy,

które były miękkie i ciche. To był drogi, importowany towar, a podeszwy były tylko

trochę cichsze od dobrze przygotowanej skóry, ale dla pana Blinta liczyła się nawet

niewielka różnica. To dlatego był najlepszy.

Nie było tu dobrego miejsca na kryjówkę. Doskonałym byłoby takie, z którego

Kylar widziałby cały pokój, gdzie mógłby trzymać broń w pogotowiu i skąd udałoby

mu się szybko wyskoczyć, żeby uderzyć albo uciec. Dobre miejsce zapewniało

przyzwoity widok i możliwość ataku lub ucieczki bez większych trudności. W tym

niemal kolistym pokoju nie było ciemnych kątów. Były przepierzenia z ryżowego

papieru, ale złożono je i teraz stały pod ścianą. To żałosne, ale jedyną kryjówką

pozostawało miejsce pod łóżkiem. Gdyby Kylar był siepaczem, to może mógłby wspiąć

się po ścianie i zwiesić z łańcuchów, na których zamocowano żyrandol. To jednak nie

wchodziło w grę.

Pod łóżkiem? Pan Blint będzie się ze mnie nabijał przez resztę życia.

Nie miał wyjścia. Kylar opadł na czubki palców stóp i rąk i wpełznął pod łoże.

Dobrze, że nadal był drobny, bo nie było tam wiele miejsca. Gdy już znalazł się na

miejscu, usłyszał, że ktoś idzie po schodach.

Strażnik. Nareszcie. A teraz zerknij sobie i spadaj.

Wybrał tę stronę łóżka, skąd miał lepszy widok na garderobę, ale nie widział

schodów, jednakże słuchając odgłosu kroków, nabrał pewności, że to nie był strażnik.

Devon wyszedł z garderoby ze skrzynką. Na jego twarzy malowało się poczucie winy.

- Nie możesz tu przychodzić, Bev - powiedział.

- Wyjeżdżasz - odpowiedziała mu niewątpliwie kobieta. Jej głos zabrzmiał

oskarżycielsko.

- Nie.

Pojawił się nerwowy tik oka.

- Okradłeś ich, teraz okradasz króla, a mnie z jakiegoś powodu nadal dziwi fakt,

że mnie okłamujesz. Dupek.

Kylar słyszał, że się obróciła, a potem Devon podszedł do łóżka i odstawił

skrzynkę. Jego nogi znajdowały się raptem parę cali od Kylara.

- Bev, przepraszam.

Ruszył w stronę drzwi. Kylar lekko spanikował. A jeśli Devon wyjdzie za nią, a

ona zbiegnie na dół? Kylar musiałby zabić ich oboje na schodach, wiedząc, że w każdej

chwili może nadejść strażnik.

- Bev, proszę...

- Idź do diabła! - krzyknęła i zatrzasnęła za sobą drzwi.

Wedle życzenia. To był najczarniejszy humor, humor w stylu Durzo. Lubił

mawiać, że ironia podsłuchanych rozmów to jeden z największych plusów tego

gorzkiego fachu, chociaż powiedział, że zdecydowanie przecenia się mądrość

ostatnich słów. Wedle życzenia? Kylarowi nie podobało się to, że nawet tak pomyślał.

Wszystko, co ten człowiek zaplanował, miało się zaraz skończyć i Kylar skrzywił się na

myśl o tym.

Devon zaklął pod nosem, ale nie poszedł za kobietą. Gdzie właściwie jest

strażnik? Powinien już tu być.

To było tak, jak mówił Kylarowi Durzo. Przychodzisz na koniec przedstawienia

- niezależnie od tego, co właśnie się zaczęło, albo trwało przez lata, twoje pojawienie

się oznacza koniec, a ty rzadko kiedy dowiadujesz się, o czym była ta historia. Kim

była Bev dla Devona? Jego ukochaną? Wspólniczką przestępstwa? Tylko znajomą?

Siostrą?

Kylar nie wiedział. I nigdy się nie dowie.

Na schodach rozległ się brzęk, stłumiony, gdyż dobiegał zza zamkniętych drzwi.

Devon podniósł księgę. Drzwi się otworzyły.

- Hej, Dev - przywitał się strażnik.

- A, cześć, Gamble. - Devon wyraźnie się denerwował.

- Kurier cię znalazł?

- Kurier?

- Gnojek pewnie się zgubił. Tu wszystko w porządku?

- Pewnie.

- To do zobaczenia.

Devon odczekał pół minuty od wyjścia strażnika, a potem podszedł do łóżka i

zaczął napychać kieszenie. Kylar nie widział czym.

Teraz. Strażnik będzie już za daleko i nawet gdyby Devonowi udało się

krzyknąć, nikt go nie usłyszy. Devon odsunął się od łóżka i podszedł do komody, a

Kylar wypełzł spod łóżka jak robak. Wstał i wyciągnął nóż. Devon stał zaledwie kilka

kroków od niego. Kylarowi serce zabiło mocniej. Miał wrażenie, że słyszy szum krwi w

uszach.

Zrobił wszystko jak trzeba. Przyjął niską pozycję w gotowości do ataku,

podszedł cicho, lecz szybko, balansował tak, że gdyby w dowolnym momencie truposz

zareagował, nie zaskoczy go. Wzniósł nóż na wysokość oczu, gotowy złapać Devona i

zafundować mu coś, co Durzo nazywał krwawym uśmiechem - cięcie przez tętnicę

szyjną i głęboko przez tchawicę.

A wtedy wyobraził sobie, że Laleczka patrzy na niego jak wtedy, kiedy wziął

sobie największy kawałek chleba.

Co tu robisz, Merkuriusz? Wiesz, że to złe.

Otrząsnął się za późno, jakby zapomniał o całym szkoleniu. Stał kilka cali od

Devona, który dotąd go nie usłyszał, ale ta bliskość wywołała w Kylarze panikę. Wziął

zamach, ale musiał narobić jakiegoś hałasu, bo Devon zaczął się odwracać. Nóż trafił

w kark, uderzył w kręgosłup i się odbił. Ponieważ Kylar trzymał nóż mocno, wręcz

konwulsyjnie - za takie trzymanie broni Durzo nie raz go zlał - gdy się odbił, wypadł

mu z ręki.

Devon odwrócił się i krzyknął. Wyglądało na to, że jest bardziej zaskoczony

nagłym pojawieniem się Kylara niż uderzeniem w kark. Cofnął się w tej samej chwili,

co Kylar. Przyłożył dłoń do karku, spojrzał na palce i zobaczył krew. I wtedy obaj

spojrzeli w dół, na nóż.

Devon nie rzucił się po broń. Kylar podniósł nóż, a kiedy się wyprostował,

Devon padł na kolana. - Proszę, proszę, nie.

To wydawało się niewiarygodne. Oczy mężczyzny były wielkie ze strachu -

patrzył na małego Kylara, który w przebraniu wydawał się jeszcze drobniejszy i

młodszy. Nie było w nim nic przerażającego, prawda? Ale Devon wyglądał jak

człowiek, który właśnie zobaczył dzień swego sądu. Twarz miał białą, oczy okrągłe; był

żałosny i bezradny.

- Proszę.

Kylar w gniewie rozciął mu gardło. Dlaczego się nie bronił? Dlaczego nawet nie

próbował. Był większy od Kylara. Miał szansę. Musiał się zachowywać jak baran idący

na rzeź? Wielka, durna owca w ludzkiej skórze, zbyt tępa, żeby się nawet ruszyć.

Cięcie poszło przez tchawicę, ale ledwie drasnęło tętnicę. Było wystarczająco głębokie,

żeby zabić, ale niezbyt szybko. Kylar złapał Devona za włosy i ciął raz jeszcze, i drugi

raz, nieco wyżej, żeby krew popłynęła w dół, a nie trysnęła w górę. Nawet kropla nie

padła na Kylara. Zrobił to tak, jak uczył go Durzo.

Ktoś pojawił się na schodach.

- Devon, przepraszam - powiedziała Bev, zanim weszła do komnaty. - Musiałam

wrócić. Nie chciałam...

Weszła do pokoju i zobaczyła Kylara.

Zobaczyła jego twarz, sztylet w ręku, zobaczyła, jak trzyma umierającego

Devona za włosy. To była zwykła, młoda kobieta w białej sukni służącej. Szerokie

biodra, szeroko rozstawione oczy, rozdziawione usta i piękne kruczoczarne włosy.

Dokończ robotę.

Szkolenie wzięło górę. W jednej chwili Kylar przeskoczył przez pokój. Szarpnął

kobietę do przodu, podstawił stopę, obrócił się i przewrócił ją na ziemię. Był równie

nieubłagany jak Durzo Blint. Kobieta znalazła się pod nim, zwrócona twarzą do

dywanu, który pokrywał ten fragment podłogi. W następnym ruchu wsunie nóż

między jej żebra. Ona ledwo to poczuje, a on nie musiał widzieć jej twarzy.

Zawahał się. Albo jego życie, albo jej. Widziała go. Przebranie pomagało tylko

wtedy, gdy nikt nie wiedział, że w okolicy kręci się czternastoletni morderca. A ona

widziała jego twarz. Pojawiła się przy załatwianiu truposza. Była wypadkiem przy

pracy. Dodatkowa ofiara śmiertelna, jak to określał Blint. Siepacz zrobiłby co trzeba.

Nie było to zawodowstwo najwyższej klasy, ale czasem nie dało się tego uniknąć.

Nieważne, powiedział Blint, po prostu dokończ robotę.

Blint pozwalał mu żyć, dopóki Kylar udowadniał, że potrafi wszystko, co

powinien potrafić siepacz, nawet bez Talentu.

A jednak kiedy tak leżała twarzą do podłogi, a Kylar stał nad nią okrakiem,

czubkiem sztyletu dotykając karku, owijając jej włosy wokół swej lewej dłoni, starał

się nie wyobrażać sobie krwawej plamy rozkwitającej na białej sukni służki. Ona nic

złego nie zrobiła.

Życie jest puste. Życie jest pozbawione znaczenia. Kiedy odbieramy życie, nie

zabieramy niczego wartościowego. Wierzę w to. Wierzę w to.

Musiał istnieć inny sposób. Mógł jej powiedzieć, żeby uciekała? Żeby nikomu

nic nie mówiła? Wyjechała z kraju i nigdy nie wracała? Zrobiłaby to? Oczywiście, że

nie. Pobiegłaby do najbliższego strażnika. Kiedy tylko znalazłaby się w towarzystwie

krzepkiego zamkowego strażnika, strach, który mógł w niej wzbudzić Kylar, stałby się

równie mały i słaby jak szczur z gildii z nożem.

- Mówiłam mu, co się stanie, jeśli okradnie Sa’kagé - powiedziała dziwnie

spokojnym głosem. - A to łajdak. Wszystko mi zabrał i nie miał nawet tyle

przyzwoitości, żeby umrzeć samotnie. Przyszłam go przeprosić, a teraz mnie też

zabijesz, prawda?

- Tak - odpowiedział Kylar, ale kłamał.

Przesunął nóż we właściwe miejsce na jej plecach, ale nie chciał go wbić.

Kątem oka zobaczył ruch cienia na schodach. Nie poruszył się, nie zdradził się,

że coś zauważył, ale poczuł dreszcz. Był środek popołudnia. Nie paliły się żadne

pochodnie ani świece. Ten cień to mógł być tylko pan Blint. Śledził Kylara. Wszystko

obserwował. To była robota dla Shingi - nie można jej spartolić.

Kylar wbił nóż między żebra, pociągnął w bok, poczuł drżenie i westchnienie

kobiety umierającej pod nim.

Wstał i wyciągnął ostrze z jej ciała, nagle całkiem oderwany od tego, co się

stało, zupełnie jak tamtego dnia w warsztacie szkutniczym ze Szczurem. Otarł

czerwoną klingę o jej białą sukienkę, schował nóż do pochwy na udzie, zerknął na

siebie w lustrze, sprawdzając, czy nie pobrudził się krwią.

Poczuł cały smutek świata, widząc, że jest czysty. Nie splamił rąk krwią.

Kiedy się odwrócił, Blint stał w progu ze skrzyżowanymi rękami. Kylar tylko na

niego popatrzył, nadal oderwany od własnego ciała, zadowolony z otępienia, które go

ogarnęło.

- Żaden majstersztyk, ale do przyjęcia - powiedział Durzo. - Shinga będzie

zadowolony. - Zacisnął usta, widząc zdystansowanie w oczach Kylara. - Życie jest

pozbawione sensu - powiedział, obracając ząbek czosnku w palcach. - Życie jest puste.

Kiedy odbieramy życie, nie zabieramy niczego wartościowego.

Kylar popatrzył na niego.

- Powtórz to, do licha! - Durzo poruszył ręką i nóż śmignął w powietrzu,

wbijając się z brzękiem w komodę za Kylarem.

Chłopak nawet nie drgnął. Mechanicznie powtórzył słowa, z mrowieniem w

palcach, raz za razem czując łatwość, z jaką nóż rozcinał mięso. To było aż tak łatwe?

Tak proste? Wystarczy pchnąć i przychodzi śmierć? Nie było w tym nic duchowego.

Nic się nie stało. Nikt nie został zabrany do nieba albo piekła hrabiego Drake'a. Po

prostu przestali. Przestali mówić, oddychać, ruszać się, w końcu przestali drgać.

Przestali.

- Ból, który czujesz - powiedział niemal łagodnie pan Blint - to ból porzucanych

złudzeń. Sens jest złudzeniem. Nie istnieje wyższy cel. Nie ma bogów. Nie ma sędziów

tego co dobre i złe. Nie proszę, żebyś polubił rzeczywistość. Proszę tylko, abyś był

wystarczająco silny i stawił jej czoło. Nie ma nic poza tym. Istnieje tylko doskonałość,

jaką osiągamy, stając się bronią, równie mocną i bezlitosną jak miecz. Nie ma

elementarnego dobra w życiu. Życie samo w sobie jest niczym. To tylko miara

określająca, kto wygrywa, a my jesteśmy zwycięzcami. Zawsze jesteśmy zwycięzcami.

Nie ma nic poza wygrywaniem. Ale nawet ono nic nie znaczy. Wygrywamy, bo obrazą

byłoby przegrać. Koniec nie usprawiedliwia stosowanych środków. Środki nie

usprawiedliwiają końca. Nie ma przed kim się tłumaczyć. Nie ma żadnego

tłumaczenia. Nie ma sprawiedliwości. Wiesz, ilu ludzi zabiłem?

Kylar pokręcił głową.

- Ja też nie. Kiedyś wiedziałem. Pamiętałem imię każdej osoby, którą zabiłem

poza polem bitwy. A potem zrobiło się ich zbyt wiele. Pamiętałem tylko liczbę. A

potem pamiętałem tylko niewinnych. A potem zapomniałem nawet to. Wiesz, jaką

karę otrzymałem za moje zbrodnie, za moje grzechy? Żadnej. Jestem żywym

dowodem absurdalności najcenniejszego złudzenia, jakie żywią ludzie. Sprawiedliwy

wszechświat nie tolerowałby mojego istnienia.

Wziął Kylara za ręce.

- Na kolana.

Kylar ukląkł obok kałuży krwi, która sączyła się z ciała kobiety.

- To twój chrzest - powiedział pan Blint, zanurzając obie dłonie chłopaka we

krwi. - To twoja nowa religia. Jeśli musisz coś czcić, czcij to, co inni siepacze. Czcij

Nysosa, boga krwi, nasienia i wina. One przynajmniej mają moc. Nysos jest

kłamstwem, jak wszyscy bogowie, ale przynamniej nie uczyni cię słabym. Dzisiaj

stałeś się zabójcą. A teraz zmiataj stąd i nie myj rąk. A, jeszcze jedno: jeśli masz zabić

niewinnego, nie pozwól mu mówić.

***

Kylar szedł ulicą, zataczając się jak pijany. Coś było z nim nie tak. Powinien coś

czuć, ale zamiast tego była tylko pustka. Jakby krew na jego dłoniach trysnęła z jakiejś

rany w jego duszy.

Krew już wysychała i kleiła się, a jasna czerwień zamieniała się w brąz wszędzie

poza jego zaciśniętymi pięściami. Ukrył ręce, ukrył krew, ukrył siebie i swój umysł -

mniej odrętwiały niż serce - i wiedział, że był w tym cel. Jeśli zostanie siepaczem,

zawsze będzie się krył. Kylar sam w sobie był maską, tożsamością, którą przybrał dla

wygody. Ta maska jak i każda inna będą leżały jak ulał, nim zakończy się jego

szkolenie; każda cecha Merkuriusza zostanie wymazana.

Każda maska będzie pasować i zmyli każdego patrzącego, ponieważ pod nią nic

nie będzie się kryło.

Kylar nie mógł wejść do Nor w przebraniu kuriera - kurierzy nigdy tam nie

chodzili - więc poszedł na wschodnią stronę do kryjówki przy przecznicy, gdzie

tłoczyło się mnóstwo maleńkich domków rzemieślników i służących, którzy nie

mieszkali w posiadłościach swoich panów. Skręcił za róg i wpadł na dziewczynę.

Wyciągnęłaby się jak długa, gdyby nie złapał jej za ręce.

- Przepraszam - powiedział.

Zobaczył prostą białą sukienkę służącej, włosy spięte z tyłu, koszyk pełen

świeżych ziół. Ostatnie, co ujrzał, to krwawe smugi, które zostawił na jej rękawie. Nim

zdążył zniknąć, odbiec ulicą, nim dziewczyna zauważy plamy, łuki i krzyże blizn na jej

twarzy ułożyły się w całość jak kawałki układanki.

Teraz blizny były białe, chociaż w umyśle wypaliły mu się jako głębokie

czerwone zaognione cięcia, opuchnięta tkanka i sącząca się krew, otarcia do żywego i

zduszone bulgotanie przełykanej krwi, która musowała też wokół połamanego nosa.

Zdążył tylko rozpoznać te charakterystyczne blizny i charakterystyczne wielkie piwne

oczy.

Laleczka spuściła skromnie oczy, nie rozpoznając w tym mordercy swojego

Merkuriusza. I wtedy zauważyła krew na rękawach. Uniosła głowę. Na każdym

skrawku twarzy, którego nie pobruździły blizny, malowało się przerażenie.

- Mój Boże, ty krwawisz. Nic ci nie jest?

Ale on już biegł, pędził przez targ. Ale nieważne, jak szybko biegł, nie mógł

uciec zmartwieniu i przerażeniu w tych pięknych oczach. Te wielkie, piwne oczy

śledziły go. I wiedział, że tak już pozostanie.

25

- Jesteś gotowy zostać czempionem? - spytał pan Blint.

- O czym pan mówi? - zdziwił się Kylar.

Skończyli właśnie poranną potyczkę, w której poradził sobie lepiej niż zwykle.

Nawet nie sądził, żeby jutro czuł się jeszcze poobijany. Miał teraz szesnaście lat i miał

wrażenie, że wreszcie widać korzyści z treningu. Oczywiście nadal nie wygrał nawet

jednej walki z panem Blintem, ale zaczynał mieć nadzieję. Z kolei Durzo przez cały

tydzień miał podły nastrój.

- O królewskim turnieju - wyjaśnił pan Blint.

Kylar złapał szmatę i otarł twarz. Ta kryjówka była mała i szybko robiło się tu

duszno.

Król Aleine Gunder IX przekonał Arcyszermierzy, by zatwierdzili turniej w

Cenarii. Oczywiście mogą po obejrzeniu go uznać, że nawet zwycięzca nie jest

dostatecznie dobry, by zostać Arcyszermierzem, albo przeciwnie, wybiorą trzech lub

czterech uczestników. Nawet Arcyszermierz pierwszego stopnia może dostać

wspaniałą posadę na królewskim dworze w Midcyru. Blint jednak jak zwykle szydził z

całego przedsięwzięcia.

- Mówił pan, że królewski turniej jest dla desperatów, bogaczy i głupców.

- Hm.

- Ale i tak chce pan, żebym wziął w nim udział.

Zgadywał, że zalicza się do desperatów.

U większości dzieci Talent ożywia się na początku wieku dorastania. Jego

Talent nadal się nie odezwał i Blint tracił cierpliwość.

- Król urządza turniej, żeby zwycięzców zatrudnić jako ochroniarzy. Chce mieć

pewność, że nie zatrudni żadnego siepacza, więc na turnieju obowiązuje specjalna

zasada: nie jest dozwolony udział nikogo z Talentem. Na turnieju będzie maga, która

sprawdzi wszystkich uczestników, uzdrowicielka, która szkoliła się w Oratorium.

Będzie tam również po to, żeby zabezpieczyć miecze, dzięki czemu uczestnicy nie

pozabijają się, i żeby leczyć rannych. Dziewiątka postanowiła trochę się rozruszać.

Chce, żeby ktoś od nich wygrał i wszystkim przypomniał, kto jest panem w tym

mieście. Zatem pasujesz do tej sytuacji jak drewniany kikut pasuje kalece. Oczywiście

to nie jest zbieg okoliczności. Turniej nie odbyłby się, gdyby sami tego nie

zasugerowali. Dziewiątka wie o tobie i twoim małym kłopocie.

- Co? - Kylar nie wierzył własnym uszom. Nie podejrzewał nawet, żeby

wiedzieli, kim jest. A jeśli przegra?

- Hu Szubienicznik pokazał w tym tygodniu Dziewiątce swoją uczennicę

Viridianę. Dziewczynę, Kylar. Parzyłem, jak walczy. Oczywiście ma Talent.

Załatwiłaby cię bez kłopotu.

Kylar się zawstydził. Hu Szubienicznik był mordercą najpodlejszego rodzaju.

Uwielbiał mordować, uwielbiał okrucieństwo samo w sobie. Nigdy nie zawiódł, ale też

zabijał więcej, niż musiał. Blint pogardzał nim. Przez Kylara mistrz wypadał gorzej od

tego podrzędnego rzeźnika.

- Chwileczkę, a turniej nie zaczyna się dzisiaj? - spytał Kylar.

***

Było południe, kiedy Kylar zjawił się na stadionie po północnej stronie Nor.

Przez ostatnie dwanaście lat odbywały się na nim tylko wyścigi konne. Wcześniej

urządzano tu Igrzyska Śmierci. Kiedy Kylar się zbliżał, już słyszał zgromadzone tam

tłumy. Stadion mógł pomieścić piętnaście tysięcy ludzi i sądząc po odgłosach,

wypełnił się po brzegi.

Szedł pewnym siebie, swobodnym krokiem. W ten sposób nie tylko chciał

zasugerować, że jest aroganckim, młodym szermierzem, ale też ukryć prawdziwy

sposób chodzenia. Hrabia Drake nie mógł oglądać wydarzenia, które uważał za

powtórkę z Igrzysk Śmierci, ale Logan Gyre jak najbardziej, tak samo jak wielu innych

młodych arystokratów, z którymi Kylar musiał się regularnie stykać. Zwykle nie

denerwował się, gdy nosił przebranie. Po pierwsze, teraz był na tyle dobry w

przebieraniu się, że nie czuł już zagrożenia. Po drugie, niepokój przyciągał uwagę jak

magnetyt żelazo. Teraz jednak żołądek mu się burzył, ponieważ przebranie tak

naprawdę nie było żadnym przebraniem.

Pan Blint dał mu ubranie bez słowa komentarza. To były szarości siepacza,

równie wspaniałe, jak ubranie, które nosił sam pan Blint. Szare i czarne cętki

stanowiły lepszy kamuflaż w ciemnościach niż czysta czerń, a cętki dodatkowo

maskowały zarys sylwetki. Ubranie pasowało idealnie, ściśle przylegało do kończyn,

ale nie krępowało ruchów. Podejrzewał, że smukły krój miał jeszcze jeden cel:

Dziewiątka chciała, żeby wyglądał jak najmłodziej. Przysyłamy wam dzieciaka bez

Talentu jako naszego czempiona. A on was zmiażdży. Co by było, gdybyśmy przysłali

siepacza?

Strój uzupełniała czarna jedwabna - jedwabna! - peleryna i czarna jedwabna

maska z otworami na oczy i rozcięciem na usta. Ciemna burza włosów pozostała

odsłonięta. Wtarł w nie pastę, żeby wyglądały na smolistoczarne i ułożył je w krótkie,

potargane kolce. Zamiast normalnych czarnych pasów do broni Blint dał mu złote, ze

złotymi pochwami na sztylety, noże do rzucania i miecz. Odcinały się jaskrawo od

ponurych szarości stroju siepacza. Blint przewrócił oczami.

- Skoro zależy ci na dramatycznym efekcie, to zrób to chociaż jak należy.

Jakby to była moja wina!

Niewielu ludzi zostało jeszcze na ulicy, ale kiedy Kylar podszedł do bocznego

wejścia na stadion, widzowie i sprzedawcy gapili się na niego. Wszedł do środka i

znalazł się w pomieszczeniu dla walczących. Znajdowało się tam ponad dwustu

mężczyzn i kilkadziesiąt kobiet. Zebrało się tu najróżniejsze towarzystwo: od

ogromnych mięśniaków, których Kylar rozpoznawał, przez najemników i żołnierzy, po

niegroźnych młodych arystokratów i biedaków z Nor, których w ogóle nie powinno tu

być. Rzeczywiście: desperaci, bogacze i głupcy.

Natychmiast go zauważono i wśród głośno żartujących mężczyzn,

rozciągających się żołnierzy i kobiet, które raz za razem sprawdzały ostrza, zapadła

cisza.

- To już wszyscy? - zapytała kobieta wyglądająca na mola książkowego,

wyszedłszy z bocznego pomieszczenia.

Niemal wpadła na ogromnego mężczyznę, który wszedł razem z nią, gdy ten

zatrzymał się gwałtownie. Kylar wstrzymał oddech. To był Logan. Logan nie będzie

widzem, zamierzał wziąć udział w turnieju.

I wtedy maga zobaczyła Kylara. Ukryła zaskoczenie lepiej niż pozostali.

- Ehm, rozumiem. No dobrze, młody człowieku, chodź ze mną.

W pełni świadom, że musi zachować arogancki sposób chodzenia, Kylar minął

Logana i resztę. Dziwną przyjemność sprawiły mu szepty, które rozległy się za jego

plecami.

Pokój badań służył kiedyś do opatrywania rannych niewolników biorących

udział w walkach. Czuło się, że wśród tych ścian wielu umarło. Pod każdą były nawet

kanaliki, żeby łatwiej zmywało się krew.

- Jestem siostra Drissa Nile - przedstawiła się kobieta. - I chociaż

Arcyszermierze uczą się posługiwania każdą bronią sieczną, w tym turnieju możesz

się posługiwać tylko mieczem. Będę musiała poprosić, abyś zostawił wszelką inną

broń.

Kylar rzucił jej piorunujące spojrzenie w stylu Durzo Blinta.

Odchrząknęła.

- Chyba mogę je magicznie zablokować w pochwach. Nie będziesz mógł

wyciągnąć żadnego ostrza przez jakieś sześć godzin, a potem sploty znikną.

Kylar skinął głową zgadzając się. Kiedy pomrukiwała pod nosem, tkając sploty

wokół każdej pochwy, przyjrzał się listom wywieszonym na ścianie. Szybko znalazł

Logana, a potem przez dłuższą chwilę szukał swojego imienia.

Jasne, bo Dziewiątka na pewno zgłosiła mnie pod moim prawdziwym

imieniem.

- Jako kogo mnie zgłoszono? - spytał Kylar.

Drissa Nile wskazała imię.

- Zaryzykuję stwierdzenie, że to jesteś ty.

Imię na liście brzmiało „Kage". Drissa mruknęła i nad „e" pojawił się akcent.

- Kagé, cień. Jeśli to nie Sa’kagé cię przysłało, młody człowieku, to lepiej znajdź

sobie szybkiego konia.

Bez nerwów. Kylar ucieszył się, widząc, że wylądował na innej liście niż Logan.

Jego przyjaciel dorósł już do swojego wzrostu. Nie był już niezręczny, miał ogromny

zasięg, był silny, ale trenowanie przez godzinę co drugi dzień to nie to samo co

codzienny trening przez kilka godzin pod okiem pana Blinta. Logan był dobrym

wojownikiem, ale nie było mowy, żeby dotarł do finałowych walk, więc Kylar nie

będzie musiał się z nim mierzyć.

Wyciągnął miecz i siostra Nile go zabezpieczyła. Sprawdził ostrze - nie było po

prostu spłaszczone, ale stępione na półokrągło na każdej krawędzi, co oznaczało, że

siostra wiedziała, co robi. Nawet mieczem do ćwiczeń można ciąć, jeśli uderzy się

odpowiednio mocno. Jednocześnie sploty magii nie zwiększyły ciężaru ostrza ani nie

zmieniły tego, jak cięło powietrze.

- Nieźle - powiedział Kylar.

Starał się być lakoniczny jak Durzo i nie zdradzać się z głosem. Zwykle, kiedy

Kylar próbował zmienić głos, nadal brzmiało to tak, jakby dziecko próbowało udawać

mężczyznę, i było raczej żenujące niż skuteczne.

- Zasady turnieju mówią, że wygrywa pierwszy szermierz, który zaliczy trzy

trafienia. Na ciało każdego uczestnika nałożyłam zabezpieczenie, na które zareaguje

miecz przeciwnika. Za pierwszym trafieniem miecz jaśnieje na żółto. Za drugim

pomarańczowo. Za trzecim czerwono. A teraz ostatnia rzecz. Muszę się upewnić, że

nie masz Talentu. A, żeby to uczynić, muszę cię dotknąć.

- Myślałem, że to Widzicie.

- Tak, ale słyszałam plotki, że ludzie potrafią ukrywać Talent, a ja przysięgłam,

że walka będzie sprawiedliwa, i nie złamię przyrzeczenia nawet tu, nawet przy

Sa’kagé.

Drissa położyła dłoń na jego ręce. Cały czas coś mamrotała pod nosem. Jak

wyjaśnił mu to Blint, kobiety muszą mówić, żeby używać Talentu, ale najwyraźniej to

nie musiało być nic zrozumiałego.

Przerwała gwałtownie i spojrzała mu w oczy. Zagryzła usta, a potem znowu

dotknęła jego ręki.

- Wcale go nie ukrywa... - mruknęła. - Nigdy nie widziałam... Wiedzą o tym? Na

pewno, bo inaczej nie przysłaliby go, ale...

- O czym mówisz?

Siostra Nile odsunęła się niechętnie, jakby nie miała ochoty zajmować się

człowiekiem, kiedy miała w zasięgu coś o wiele bardziej interesującego.

- Jesteś popsuty.

- Idź do diabła!

Zamrugała.

- Przepraszam, chciałam powiedzieć... Ludzie potocznie mówią, że „ma się

Talent", jakby to było takie proste. Ale nie jest. Istnieją trzy rzeczy, którą muszą

działać razem, żeby ktoś mógł się stać magiem. Po pierwsze, glore vyrden, czyli, z

grubsza mówiąc, żywa magia. To magia, która wypływa z twoich procesów życiowych,

tak jak zyskujemy energię z jedzenia. Z procesów życiowych, albo może z duszy, nie

wiadomo, ale to coś wewnętrznego. Połowa wszystkich ludzi ma glore vyrden. Może

nawet wszyscy, tylko w większości przypadków jest jej za mało, żeby ją wykryć. Po

drugie, część ludzi ma kanał, albo coś, co przekłada tę moc w magię lub działanie.

Zwykle kanał jest bardzo cieniutki. Czasem zablokowany. Ale powiedzmy, że na brata

pewnego człowieka przewrócił się wóz pełen siana, w tak ekstremalnej sytuacji

człowiek mógł może skanalizować glore vyrden i podnieść wóz. Z drugiej strony,

mężczyźni, którzy mają glore vyrden i szeroko otwarty kanał, często są sportowcami

albo żołnierzami. Czasem radzą sobie daleko lepiej niż inni, ale jak wszyscy inni,

potrzebują czasu, by odzyskać siły. Ilość magii, którą mogą użyć, jest malutka i szybko

się wyczerpuje. Gdybyś powiedział im, że korzystają z magii, nie uwierzyliby ci. Żeby

zostać magiem, trzeba jeszcze trzeciej rzeczy: człowiek musi być w stanie absorbować

magię ze światła słonecznego albo ognia, żeby napełniać z powrotem glore vyrden.

Większość z nas absorbuje światło oczami, ale niektórzy robią to przez skórę. To

dlatego, jak podejrzewamy, gorathi z Friaku walczą nago: nie po to, żeby zastraszyć

wroga, ale żeby absorbować jak najwięcej magii.

- A jak to się ma do mnie?

- Młody człowieku, możesz absorbować magię, albo oczami jak mag, albo przez

skórę. Twoja skóra wręcz jaśnieje magią. Podejrzewam, że miałbyś naturalną

skłonność do magii cielesnej. A twoja glore vyrden? Nigdy takiej nie widziałam.

Mógłbyś korzystać z magii pół nocy i jeszcze byś jej nie zużył. Idealna dla siepacza.

Ale... - Skrzywiła się. - Przykro mi. Twój kanał.

- Co? Jest zablokowany? Jest bardzo źle?

Już wiedział, że jest zablokowany. Blint próbował przerwać blokadę od wielu

lat. To dlatego kazał mu leżeć na słońcu albo siadać nieprzyjemnie blisko ognia w

kuźni - próbował doprowadzić do tego, że magia przeleje się i Kylar będzie musiał się

nią posłużyć.

- Nie masz kanału.

- Możesz to naprawić? Pieniądze nie grają roli - powiedział z zaciśniętym

sercem Kylar.

- To nie jest kwestia wywiercenia dziury. To raczej coś jak zrobienie nowych

płuc. Żadna uzdrowicielka z Oratorium nigdy czegoś takiego nie widziała, nie mówiąc

już o leczeniu, a w przypadku Talentu o rozmiarach twojego podejrzewam, że wszelkie

próby skończyłyby się śmiercią twoją i uzdrowicielki. Znasz magę, która

zaryzykowałaby dla ciebie życie?


- Wobec tego przykro mi.

- A magowie z Gandu by mi pomogli? Oni mają najlepszych uzdrowicieli,

prawda?

- Nie uznam tego za osobistą obrazę, chociaż większość sióstr tak by to

potraktowała. Słyszałam szalone historie o szkole zielonych magów. Nie wierzę w nie,

ale słyszałam o magu, który uratował nienarodzone dziecko umierającej kobiety,

wkładając je do łona jej siostry. Nawet jeśli to prawda, chodziło o ciążę, a my,

uzdrowiciele, ciągle się stykamy z problemami przy ciąży. Czegoś takiego, co masz ty,

nigdy nie widziałam. Ludzie przychodzą do nas, bo są chorzy. Przynoszą dzieci do

Oratorium albo do jednej z męskich szkół, bo dziecko podpaliło stodołę, wyleczyło

drugie dziecko w czasie zabawy albo rzuciło w kogoś krzesłem samą siłą woli. Ludzie

tacy jak ty nie przychodzą do nas. Czują się tylko sfrustrowani życiem, jakby mieli być

kimś więcej, niż są, ale nie mogą się przebić.

- Dzięki.

- Przykro mi.

- Więc to tyle. Nic się nie da zrobić?

- Jestem pewna, że dawni magowie potrafiliby ci pomóc. Może pomógłby jakiś

zapomniany, stary rękopis w bibliotece na Gandu. Albo może w Oratorium jest ktoś,

kto bada zaburzenia Talentu, a ja zwyczajnie o tym nie wiem. Nie mam pojęcia.

Możesz spróbować. Ale na twoim miejscu nie odrzucałabym własnego życia po to,

żeby szukać czegoś, czego możesz nie znaleźć. Pogódź się z tym.

Tym razem Kylar nie musiał się wysilać. Piorunujące spojrzenie Durzo Blinta

samo się pojawiło.

26

Kylar szedł po piasku areny gotowy kogoś skrzywdzić. Widownia falowała. Kylar

nigdy nie widział tylu ludzi. Handlarze wędrowali między ławkami, sprzedając ryż,

rybę i bukłaki z piwem. Arystokraci i kobiety mieli służących, którzy ich wachlowali w

roszącym upale, a król siedział na tronie, popijając i śmiejąc się ze swoją świtą. Kylar

miał wrażenie, że dostrzegł skrzywionego lorda generała u boku króla. Tłum ożywił

się na widok Kagé.

I wtedy wrota na drugim końcu areny otworzyły się i wyszedł przez nie zwalisty

wieśniak. Rozległy się zdawkowe, znudzone okrzyki. Nikogo tak naprawdę nie

obchodziło, kto wygra, widzowie cieszyli się tylko, że zaraz się zacznie następna walka.

Zadźwięczał róg i wielki wieśniak wyciągnął długi zardzewiały półtoraręczny miecz.

Kylar wyciągnął swój miecz. Chłop rzucił się na niego, unosząc miecz nad głowę.

Kylar skoczył, uderzył mieczem z całej siły w brzuch mężczyzny, a kiedy

wieśniak potknął się i poleciał do przodu, Kylar ciął go przez nerki i ścięgno

podkolanowe. Ostrze jego broni zabłysło żółcią i czerwienią.

Zaskoczeni byli wszyscy oprócz Arcyszermierzy, którzy siedzieli w wydzielonej

części, ubrani w czerwone i stalowoszare peleryny. Natychmiast uderzyli w dzwon.

Rozległo się kilka okrzyków i gwizdów, ale większość widowni była przede

wszystkim zaskoczona. Kylar schował miecz do pochwy i wrócił do pomieszczenia dla

walczących, podczas gdy wieśniak wstał i otrzepał się, klnąc pod nosem.

Kylar czekał sam. Siedział nieruchomo, z nikim nie rozmawiał. Tuż przed jego

następną walką usiadł obok niego potężny mięśniak z wytatuowaną na czole

błyskawicą. Kylar pomyślał, że to Bernerd. Albo może Szmaja. Nie, Szmaja, to drugi z

bliźniaków, ten ze złamanym nosem.

- Masz fanów w Dziewiątce, którzy byliby zachwyceni, gdybyś następną walkę

rozegrał bardziej widowiskowo - powiedział mięśniak i wstał.

Kolejnym przeciwnikiem Kylara był Ymmurczyk. Władcy koni nieczęsto

pojawiali się w mieście, więc widownia była podekscytowana. Ymmurczyk był

drobnym człowiekiem, odzianym w brązową końską skórę - miał zasłoniętą nawet

twarz. On też zostawił sobie noże za pasem, wielkie, zakrzywione kukri. Walczył

bułatem, który świetnie nadawał się do walki na koniu, ale nie najlepiej do walki

wręcz. Co więcej, Ymmurczyk był pijany.

Jak mu rozkazano, Kylar bawił się z nim, uskakując przed ciosami w ostatniej

chwili, dokładając do walki kopnięcia z obrotu i trochę akrobacji, zasadniczo łamiąc

wszystkie zasady, których uczył go Durzo. W walce z dobrym przeciwnikiem nigdy nie

kop powyżej jego kolana. Taki cios jest zwyczajnie za wolny. I nie trać kontaktu z

ziemią. Gdy podskakujesz, to nie możesz zmienić już swojej trajektorii. Jedyny

moment, kiedy można skorzystać z kopnięcia w wyskoku, to w takich okolicznościach,

w jakich wypracowali je Ceuranie: żeby zrzucić jeźdźca z konia, kiedy sam jesteś

pieszo i nie masz innego wyjścia. Tym razem, kiedy Kylar wygrał, tłum szalał.

Wracając po walce, Kylar zobaczył, że na arenę wychodzi Logan. Jego

przeciwnikiem był albo Bernerd, albo Szmaja. Kylar miał nadzieję, że bliźniak nie

potraktuje chłopaka zbyt brutalnie. Jednakże kilka minut później Logan wrócił

zarumieniony po zwycięstwie. Możliwe, że Bernerd (albo Szmaja) był zbyt pewny

siebie.

W trzeciej walce Kylar stanął przeciwko miejscowemu szermierzowi, który

zarabiał na życie ucząc młodych arystokratów.

Mężczyzna patrzył na Kylara, jakby zobaczył najpodlejszego węża Midcyru, ale

zbyt gorliwie przykładał się do ripost. Zdobył jedno trafienie, a potem przegrał i zszedł

z areny wściekły.

Dopiero kiedy Logan wygrał trzecią walkę z kolejnym mistrzem miecza, Kylar

wyczuł, że coś tu śmierdzi. Potem Kylar wygrał czwartą walkę z wiarusem - co dziwne,

o dość niskiej randze i z niezbyt dobrej rodziny, ale z którym solidnie się namęczył.

Żołnierz kiepsko udawał. Kylar w zasadzie nie atakował w miejsca, które tamten

specjalnie odsłaniał. To były tak oczywiste zagrania, że musiały być pułapkami.

I wtedy zrozumiał. Wieśniak walczył naprawdę. Ymmurczykowi podano

narkotyk. Fechmistrza zastraszono. A żołnierza kupiono. W tym turnieju odpadało się

po pierwszej przegranej, więc teraz zostało już tylko szesnastu uczestników. Kylar

rozpoznał, że czterech z nich jest z Sa’kagé, co oznaczało, że pewnie byli tu też inni z

Sa’kagé, których nie znał. Sa’kagé ustawiło walki. To go rozwścieczyło. Ale zaliczył

kolejne pojedynki, jakby to miało jakiś sens. Popisywał się kopnięciami z wyskoku,

blokami, podcięciami, wyrafinowanymi technikami rozbrajającymi i wszystkimi

głupotami, które mu przyszły do głowy.

Myślał, że Dziewiątka wierzyła w niego, że dają mu prawdziwą szansę - wygra

albo zginie. To jednak był tylko kolejny numer. Byli tu wspaniali wojownicy, ale

zostali przekupieni. Niewątpliwie bukmacherzy błyskawicznie zarabiali pieniądze, w

miarę jak Kylar wygrywał kolejne walki w swojej grupie, a w drugiej zwyciężał Logan

Gyre. Wysoki, przystojny Logan, potomek przodującego rodu, był niezwykle

popularny. Pierwsze walki Logana tak upozorowano, żeby wyglądały na bardzo

wyrównane, przez co widzowie nie chcieli na niego stawiać. A potem Logan bez

najmniejszego kłopotu radził sobie z kolejnymi przeciwnikami. Wspaniali wojownicy

robili uniki w najmniej spodziewanych momentach, jeszcze bardziej napychając

kieszenie Sa’kagé.

W większości wypadków wyglądało to przekonująco. Kiedy względnie

kompetentny szermierz próbuje cię dźgnąć, nie trzeba wielkiego udawania, żeby źle

zablokować cios. Ale Kylar to widział i zauważył, że Arcyszermierze też to dostrzegali.

Byli wściekli i Kylar podejrzewał, że minie wiele czasu, nim ktokolwiek ich przekona,

żeby jeszcze raz urządzili turniej w Cenarii. Walki były w sposób tak oczywisty

ustawione, że Kylar wątpił, czy daliby mu tytuł Arcyszermierza, nawet gdyby dwa razy

na niego zapracował.

Niemalże tak samo oczywiste było to, że król niczego nie zauważył,

przynamniej do chwili, kiedy jeden z Arcyszermierzy podszedł do niego i z nim

porozmawiał. Aleine zerwał się na równe nogi i jego doradcy potrzebowali chwili, by

uspokoić go na tyle, żeby znowu usiadł. Zatem Dziewiątka dała co nieco do

zrozumienia królowi, ale nadal zostały pieniądze do zarobienia i jeśli Kylar się nie

mylił, Dziewiątka chciała też dać coś do zrozumienia całemu miastu.

Był zdegustowany, kiedy wyszedł na piach areny, by stawić czoło Loganowi. To

była ostatnia walka. O tytuł mistrza. Nie było dobrego wyjścia. Rozważał, czy nie

rzucić miecza pod nogi Loganowi i nie poddać się - ale wtedy król pomyślałby, że

Sa’kagé deklaruje swoje poparcie dla młodego Gyre'a. A wkrótce potem wynająłby

siepacza, żeby odwiedził posiadłość Gyre'ów - albo zwykłego zabójcę, jeśli Sa’kagé nie

przyjęłoby zlecenia. Kylar nie mógł mu też pozwolić wygrać po wyrównanej walce.

Teraz, kiedy król wiedział, że Sa’kagé ustawiła cały turniej, pomyślałby, że próbują

pokazać Logana w lepszym świetle. Zatem, co powinien zrobić Kylar? Upokorzyć

najlepszego przyjaciela?

Wcześniejsze uniesienie kompletnie zniknęło z twarzy Logana. Miał na sobie

wspaniałą lekką kolczugę z czarnymi ogniwami w kształcie białozora z przodu i z tyłu.

Tłum ryknął, kiedy obaj wyszli, ale żaden z młodych ludzi nie zwrócił na to uwagi.

- Nie jestem na tyle dobry, by dojść tak daleko. Wrobiliście mnie - powiedział

Logan. - Zastanawiałem się, co w związku z tym zrobić. Zastanawiałem się, czy nie

rzucić miecza i nie skapitulować, żeby popsuć wam szyki. Ale ty jesteś Sa’kagé, a ja

Gyre. Nigdy nie poddam się ciemności i zepsuciu. Więc co będzie? Masz schowane

inne ostrze, którego nie zabezpieczono? Zabijesz mnie na oczach wszystkich, żeby

przypomnieć Cenarii, kto trzyma but na jej gardle?

- Jestem tylko mieczem - odpowiedział Kylar głosem szorstkim jak głos Blinta.

Logan zaśmiał się pogardliwie.

- Mieczem? Nie możesz tak łatwo usprawiedliwić tego, czym jesteś. Jesteś

człowiekiem, który zdradził każdą część swojej lepszej natury, który na każdym

skrzyżowaniu wybierał ciemność, pogrążając się w niej coraz bardziej. I po co? Dla

pieniędzy! - Splunął. - Zabij mnie, jeśli za to ci zapłacili, Cieniu, bo powiem ci jedno:

zrobię co w mojej mocy, żeby cię zabić.

Pieniądze? A co Logan wiedział o pieniądzach? Miał pieniądze każdego dnia

swego życia. Gdyby sprzedać jedną jego znoszoną rękawiczkę, szczur z gildii miałby za

co jeść przez kilka miesięcy. Kylarowi krew zagotowała się z wściekłości. Logan nic nie

wiedział - a jednak nie mógł mieć więcej racji.

Kylar skoczył naprzód dokładnie w chwili, kiedy zagrał róg, chociaż nie

obchodziło go, czy będzie się stosował do reguł. Logan zaczął wyciągać miecz, ale

Kylar nie zawracał sobie tym głowy. Rzucił się, wymierzając kopniaka w rękę, którą

fechtował Logan.

Trafił, zanim Logan wyjął miecz do połowy z pochwy. Kopniak wytrącił mu

rękojeść z dłoni i obrócił Logana. Kylar wpadł na niego, oplótł nogami jego nogi i obaj

padli na ziemię.

Kylar wylądował na górze i usłyszał, jak ze świstem ucieka powietrze z płuc

Logana. Złapał go za obie ręce i wykręcił mu je na plecy. Przytrzymując nadgarstki

Logana jedną ręką, chwycił go drugą za włosy i uderzał jego głową o piasek z całej siły,

raz za razem, ale piasek był za miękki, żeby go ogłuszyć.

Wstając, Kylar wyciągnął miecz. Jęki Logana i jego własny ciężki oddech

wydawały się mu jedynymi dźwiękami na świecie. Na stadionie panowała cisza. Nie

wiał nawet wiatr. Było gorąco, piekielnie gorąco. Kylar ze złością ciął przeciwnika w

lewą nerkę, a potem w prawą. Miecz był zabezpieczony, więc oczywiście nie zranił

Logana, ale mimo to cios bolał, jakby chłopak oberwał pałką.

Logan krzyknął z bólu. Nagle wydał się taki młody. Mimo wielkiego ciała,

Logan miał ledwie osiemnaście lat. Ten krzyk zakłopotał Kylara. To była słabość. To

było upokarzające i doprowadzało do szału. Kylar rozejrzał się po stadionie. Gdzieś

siedzieli członkowie Dziewiątki i patrzyli, ubrani jak zwykli ludzie, udawali, że

podzielają przerażenie sąsiadów. Udawali, że przyjaźnią się z ludźmi, którymi

pogardzają, ludźmi, których zdradzą z tak marnego powodu jak pieniądze.

Kylar usłyszał za sobą hałas i zobaczył, że Logan zdołał podnieść się na

czworaki. Próbował wstać. Jego twarz krwawiła od setek drobnych ranek od piasku i

nie mógł skupić wzroku.

Kylar uniósł lśniący miecz, pokazując go publice. A potem obrócił się i uderzył

płazem w głowę Logana. Jego przyjaciel skulił się i padł nieprzytomny, a tłum

wstrzymał oddech.

Upokorzenie Logana to był jedyny sposób, aby go ocalić, ale upokarzając go w

tak niehonorowy sposób, Kylar nie skupił uwagi na jego przegranej, ale na Sa’kagé.

Było nikczemne, bezwstydne i wszechmocne, a dzisiaj jego ucieleśnieniem był Kylar.

Odrzucił miecz i raz jeszcze wzniósł ręce przed tłumem, tym razem salutując im

podwójnie, jednym palcem.

Do diabła z wami wszystkimi. Do diabła ze mną.

A potem uciekł.

27

Okna w Palarni Modaińskiej zrobiono ze szkła plangańskiego ciętego w kliny i

wymyślne zoomorficzne kształty. Kiedy się patrzyło na kształty w szkle, można było

całkowicie zignorować świat zewnętrzny, i o to właśnie chodziło. Kiedy się patrzyło na

te kształty, nie widziało się krat po drugiej stronie okna. Kylar stał przy oknie i gapił

się między prętami na dziewczynę na targu Sidlin.

Targowała się ze sprzedawcą. Laleczka - Elene - dorastała, miała teraz około

piętnastu lat, a Kylar miał osiemnaście. Była piękna - przynajmniej z bezpiecznej

odległości. Stąd widział jej sylwetkę, giętkie krągłości w prostej sukience służącej;

włosy miała związane z tyłu, w słońcu lśniły jak złoto; uśmiechała się swobodnie.

Chociaż z tej odległości nie dostrzegał blizn, przez zabarwione szkło jej biała sukienka

wyglądał jak przesiąknięta krwią. Obrębione ołowiem zoomorficzne spirale

przypominały krzywe linie jej blizn.

- Ona cię zniszczy - powiedziała stojąca za jego plecami Mama K. - Jest częścią

innego świata, którego ty nigdy nie poznasz.

- Wiem - odpowiedział cicho, zerkając na nią przez ramię. Mama K weszła do

pokoju z nową dziewczyną, młodą i ładną.

Mama K czesała jej jasne włosy. Palarnia Modaińska bardzo różniła się od

większości burdeli w mieście. Tutejsze kurtyzany zostały wyszkolone w sztuce

konwersacji i muzyce w takim samym stopniu jak w sztukach łoża. Nie było tu

wyuzdanych sukien, nagości, obmacywania przy ludziach, nie wolno tu było wchodzić

pospólstwu.

Rzecz jasna, Mama K dowiedziała się o wycieczkach Kylara dawno temu.

Niczego nie dało się przed nią ukryć. Kłóciła się z nim z ich powodu i nadal

komentowała je za każdym razem, kiedy akurat tu była, ale gdy się zorientowała, że

nie przestanie przychodzić, kazała mu przysiąc, że będzie wchodził do palarni i patrzył

ze środka. Jeśli ma być głupi, stwierdziła, to niech przynajmniej będzie bezpieczny.

Gdyby obserwował ją z ulicy, prędzej czy później wpadłby na nią, porozmawiał z nią,

poszedł z nią do łóżka, zakochał się w niej i dał się zabić z powodu nieposłuszeństwa.

- Nie wstydź się - powiedziała do dziewczyny Mama K. - Wkrótce będziesz

robiła o wiele więcej niż tylko przebierała się w obecności mężczyzny.

Kylar nie odwrócił się, gdy usłyszał szelest zdejmowanych ubrań. Tylko tego

było mu trzeba. Już był wystarczająco przygnębiony.

- Wiem, że się boisz pierwszego razu, Daydra - tłumaczyła łagodnie Mama K. -

Tu trzeba być twardym. Prawda, Kylar?

- Lepiej tak. Jak się jest miękkim, wiele się tu nie zdziała.

Daydra zachichotała nerwowo. Nie odwrócił się od zakratowanego okna.

Pożerał wzrokiem Elene. Co by ujrzał w jej czystych, brązowych oczach, gdyby

spojrzała na dziewczynę za nim, przygotowującą się dla pierwszego klienta?

- Na początku będziesz miała poczucie winy - powiedziała Mama K. -

Spodziewaj się tego. Zignoruj to. Nie jesteś zdzirą, nie jesteś kłamcą. Zabawiasz ich.

Mężczyźni nie kupują najlepszego sethyjskiego wina dlatego, że chce im się pić.

Kupują je, bo to im poprawia samopoczucie, bo kupując je, mają o sobie lepsze

mniemanie. I dlatego też przychodzą tutaj. Mężczyźni zawsze zapłacą za swoje

grzeszki, czy to będzie wino, czy zajrzenie ci pod spódnicę...

- Czy morderstwo - powiedział Kylar, dotykając wypchanego monetami

mieszka i sztyletu u pasa.

Niemal czuł chłód w powietrzu, ale Mama K zignorowała go i mówiła dalej:

- Sekret polega na tym, żeby zdecydować, czego nie sprzedasz. Nigdy nie

sprzedasz serca. Niektóre dziewczyny nie całują. Niektóre nie dają wyłączności

jednemu mężczyźnie. Niektóre nie wykonują specjalnych usług. Ja robiłam wszystko,

ale zachowałam swoje serce.

- Czyżby? - zapytał Kylar. - Naprawdę?

Odwrócił się i serce podeszło mu do gardła. Dzięki sztuce Mamy K, Daydra

wyglądała dokładnie jak Elene. Była podobnej budowy, miała równie wspaniałe

kształty, tak samo lśniące złote włosy, taką samą prostą sukienkę służki - była

podobna pod każdym względem, tyle że znajdowała się po tej stronie krat, tak blisko,

że mógł jej dotknąć, Elene zaś była na zewnątrz. Daydra uśmiechała się niepewne,

jakby nie mogła uwierzyć, że tak się odzywał do Mamy K.

Mama K była wściekła. Przeszła przez pokój i złapała Kylara za ucho jak

niegrzecznego chłopczyka. Wyciągnęła go z pokoju na półpiętro. Było tam pełno

wspaniałych dywanów i wyściełanych krzeseł. W kącie siedział ochroniarz i było

czworo drzwi prowadzących do pokojów kurtyzan. Schody prowadziły na dół do

salonu z sugestywnymi obrazami i oprawnymi w skórę książkami. Mama K w końcu

puściła ucho Kylara i cicho zamknęła za nimi drzwi.

- Niech cię diabli!. Daydra i tak jest przerażona. Co ty u licha wyprawiasz?

- Mówię przykrą prawdę. - Wzruszył ramionami. - Albo kłamstwa. Jak wolisz.

- Do diabła, gdybym chciała prawdy, spojrzałabym w lustro. W tym życiu nie

chodzi o prawdę, ale żeby jak najlepiej wykorzystać to, co się ma. Chodzi o tę

dziewczynę, co? To szaleństwo. Uratowałeś ją. A teraz daj jej żyć. Zawdzięcza ci

wszystko.

- Zawdzięcza mi blizny.

- Ty skończony głupcze! Widziałeś, co się stało ze wszystkimi pozostałymi

dziewczynami z twojej gildii? Żyją na ulicy niecałe dziesięć lat, a już są pijaczkami,

palaczkami ziela lubieżnicy, złodziejkami, kalekami, żebraczkami i tanimi dziwkami,

piętnastoletnimi matkami z dziećmi umierającymi z głodu albo niezdolnymi donosić

ciąży, bo za wiele razy piły herbatkę z wrotycza. Zapewniam cię, że Elene nie jest

jedyną dziewczyną z twojej gildii, której zafundował blizny jakiś zwyrodnialec. Ale jest

jedyną, która ma nadzieję i przyszłość. Ty jej to dałeś.

- Powinienem był...

- Jedyna rzecz, którą mogłeś lepiej rozegrać, to zabić wcześniej tego chłopaka,

zanim cokolwiek ci zrobił. Gdybyś był dzieckiem, które jest zdolne zamordować, nie

troszczyłbyś się też o to, co się stanie z pewną małą dziewczynką. Prawda jest taka, że,

nawet gdyby te blizny były twoją winą, to i tak stanowią one małą cenę za życie, której

jej dałeś.

Kylar się odwrócił. Na półpiętrze też było okno wychodzące na targ. Tu

wstawiono zwykłe szkło, nie cięte czy barwione jak szyby w pokojach kurtyzan. Tutaj

też wstawiono kraty, ale zwykłe, z prostych żelaznych prętów, o brzegach tak ostrych

jak noże Blinta. Elene zbliżyła się i teraz widział jej blizny, ale wtedy ona uśmiechnęła

się i blizny jakby zniknęły.

Jak często dziewczyny w Norach się tak uśmiechają? Kylar złapał się na tym, że

sam się uśmiechnął. Dawno nie czuł się taki lekki. Odwrócił się i uśmiechnął do

Mamy K.

- Nie spodziewałem się dostać od ciebie rozgrzeszenia.

Nie odpowiedziała uśmiechem.

- To nie jest rozgrzeszenie. To rzeczywistość. A to mogę ci dać jak nikt inny.

Poza tym radzisz sobie z poczuciem winy równie źle, jak Durzo.

- Durzo? Durzo nigdy nie czuje się winny.

Na jej twarzy mignął niesmak. Odwróciła się, by popatrzeć na Elene.

- Skończ z tą farsą, Kylar.

- O czym ty mówisz?

- Durzo powiedział ci, jakie są zasady. Możesz się pieprzyć, ale nie zakochiwać.

On nie widzi, co robisz, ale ja owszem. Wierzysz, że kochasz Elene, więc w ogóle się

nie pieprzysz. Dlaczego nie wyrzucisz tego z siebie? - zapytała łagodnie. - Kylar. Nie

możesz mieć tej dziewczyny. Dlaczego nie weźmiesz tego, co możesz mieć?

- O czym mówisz?

- Idź do Daydry. Podziękuje ci za to. Na koszt firmy. Jeśli się martwisz, że nie

jesteś doświadczony, to ona też jest dziewicą.

Też? Na bogów, Mama K naprawdę musi wszystko wiedzieć?

- Nie, dziękuję. Nie jestem zainteresowany.

- Kylar, na co czekasz? Na cudowną unię dusz z tamtą dziewczyną? Jest tylko

pieprzenie, i to wszystko, co dostaniesz. Taka jest umowa i wiedziałeś to od początku.

Wszyscy się na coś zgadzamy. Ja tak zrobiłam, Durzo i ty także.

Poddając się, Mama K machnęła na mięśniaka, żeby przepuścił klienta.

Gbur o owłosionych łapach wbiegł na górę. Chociaż bogato odziany, był gruby,

brzydki, śmierdział i uśmiechał się szeroko, odsłaniając czarne zęby. Zatrzymał się na

półpiętrze, oblizując usta - uosobienie żądzy z rozdziawioną gębą. Skinął głową do

Mamy K, mrugnął porozumiewawczo do Kylara i wszedł do pokoju dziewiczej

kurtyzany.

- Może to były złe umowy - stwierdził Kylar.

- To nieistotne. I tak nie ma odwrotu.

28

Feir Cousat zapukał do drzwi na wysokim piętrze w wielkiej piramidzie Sho'cendi.

Dwa razy, pauza, znowu dwa razy, pauza i jeden raz. Kiedy on, Dorian i Solon byli

uczniami w szkole magii ognia, nie zajmowali tak prestiżowych komnat. Ale jemu i

Dorianowi nie przydzielano tych pokoi, żeby im podziękować za wiekopomne zasługi,

ale żeby mieć ich na oku.

Drzwi uchyliły się i po drugiej stronie pojawiło się oko Doriana. Feir zawsze

uważał, że to zabawne: Dorian był prorokiem. Potrafił przepowiedzieć upadek

królestwa albo zwycięzcę wyścigu konnego - lukratywna sztuczka, kiedy Feirowi

udawało się przekonać go do zrobienia czegoś takiego - ale nie potrafił powiedzieć, kto

stoi za jego drzwiami. Mówił, że proroctwa dotyczą jego samego wiążą się z bardzo

nieprzyjemnym zjazdem po spirali ku szaleństwu.

Dorian zaprosił pospiesznie Feira do środka i zamknął za nim drzwi. Feir

poczuł, że przechodzi przez nieprawdopodobną ilość zabezpieczeń. Zerknął na nie.

Zgodnie z przewidywaniami znalazł zabezpieczenie przeciwko podsłuchiwaniu.

Stawianie zabezpieczeń przeciwko wejściu było dość niezwykłe, jeśli w pokoju było się

samemu. Ale naprawdę dziwne było zabezpieczenie, które zatrzymywało magię

wewnątrz pokoju. Feir przesunął palcami po wątkach splotu, kręcąc z zadziwieniem

głową. Dorian należał do tego rodzaju magów, którzy rodzą się raz na pokolenie.

Studiował w Hothsalar, w szkole uzdrowicieli na Gandu, a kiedy w wieku szesnastu lat

opanował wszystko, czego tam nauczano, zgłosił się do szkoły ognia i opanował magię

ogniową, nawet nie udając, że się tym interesuje. Został tu tylko z powodu przyjaźni z

Feirem i Solonem. Talenty Solona niemal wyłącznie ograniczały się do ognia, ale był

pośród nich najsilniejszy. Feir nie bardzo wiedział, dlaczego ci dwaj zaprzyjaźnili się z

nim. Może dlatego, że nie czuł się zagrożony przez ich doskonałość. To było tak

ewidentne, że obaj należeli do tych ludzi, których obdarzyli łaskami sami bogowie, że

Feir nawet nie pomyślał, by im naprawdę zazdrościć. Może pomagał też fakt, że

urodził się jako wieśniak. I pewnie też to, że za każdym razem, kiedy męczył się ze

studiami i zaczynał być zazdrosny, jeden z jego przyjaciół proponował małą potyczkę

dla treningu.

Feir wyglądał na grubego, ale potrafił się ruszać i codziennie ćwiczył z

Arcyszermierzami, którzy mieli swój główny ośrodek szkoleniowy kilka minut drogi

od Sho'cendi. Dla Solona i Doriana zgłoszenie się na ochotnika do potyczki było

proszeniem się o siniaki. Dorian potrafił je potem wyleczyć, ale mimo to bolały.

Na łóżku Doriana leżały częściowo spakowane sakwy.

Feir westchnął.

- Wiesz, że Zgromadzenie zabroniło ci wyjeżdżać. Nie obchodzi ich Cenaria.

Szczerze mówiąc, gdyby Solona tam nie było, też nic by mnie nie obchodziła.

Moglibyśmy wysłać mu wiadomość, żeby wracał.

Przywódcy szkoły nie wyrazili tego - rzecz jasna - w takich słowach. Obawiali

się wysłać jedynego w Midcyru - być może jedynego na całym świecie - proroka prosto

w ręce Króla-Boga.

- Nawet nie usłyszałeś jeszcze najlepszego kawałka - powiedział Dorian,

szczerząc zęby, jakby byli dziećmi.

Feir poczuł, że krew odpłynęła mu z twarzy. Nagle zabezpieczenia zatrzymujące

całą magię w pokoju nabrały sensu.

- Chyba nie zamierzasz go ukraść?

- Mógłby śmiało użyć argumentu, że i tak należy do nas. To my trzej go

wyśledziliśmy i sprowadziliśmy z powrotem. To oni nam go ukradli.

- Zgodziłeś się, że tu będzie bezpieczny. Pozwoliliśmy, by nam go odebrali.

- Więc teraz zabiorę go z powrotem - odparł Dorian, wzruszając ramionami.

- Znowu ty przeciwko całemu światu.

- Nie, to ja dla całego świata, Feir. Pójdziesz ze mną?

- Z tobą? To już szaleństwo?

Kiedy ujawnił się dar proroczy Doriana, jedną z pierwszych rzeczy, jaką

próbował przepowiedzieć, była własna przyszłość. Dowiedział się, że choćby nie

wiadomo co zrobił, pewnego dnia oszaleje. Szperanie we własnej przyszłości tylko ten

dzień przybliży.

- Wydawało mi się, że mówiłeś, że masz jeszcze jakieś dziesięć lat.

- Teraz już nie tak dużo - odparł Dorian.

Wzruszył ramionami, jakby to nie miało znaczenia, jakby to nie łamało mu

serca, dokładnie tak samo, jak wzruszył ramionami, kiedy poprosił Solona, żeby

pojechał do Cenarii, wiedząc, że przyjaciel straci miłość Kaede.

- Nim odpowiesz, Feir, wiedz jedno: jeśli wyruszysz ze mną, wiele razy będziesz

żałował i nigdy więcej nie będziesz kroczył korytarzami Sho'cendi.

- Potrafisz bardzo przekonująco prosić. - Feir wywrócił oczami.

- Oprócz tego, co najmniej dwa razy uratujesz mi życie, będziesz miał kuźnię i

zasłyniesz jako największy na świecie zbrojmistrz pośród żyjących, odegrasz skromną

rolę w uratowaniu świata i umrzesz szczęśliwy, chociaż może nie tak stary, jak miałeś

nadzieję.

- O, to już lepiej - odparł sarkastycznie Feir, ale żołądek mu się zacisnął. Dorian

rzadko mówił, co wie, ale jeśli już mu się zdarzało, nigdy nie kłamał. - Tylko skromną

rolę w ratowaniu świata?

- Feir, celem twojego życia nie jest twoje własne szczęście. Jesteśmy częścią

znacznie większej historii. Jak wszyscy. Jeśli twoja rola jest tylko epizodem, to czy to

oznacza, że nie jest nic warta? Naszym celem w tej podróży nie jest ratowanie Solona.

Musimy zobaczyć chłopca. Napotkamy wiele niebezpieczeństw, nim tam dotrzemy.

Śmierć jest całkiem prawdopodobna. A wiesz, czego ten chłopiec potrzebuje od nas?

Trzech słów. Może nawet dwóch, jeśli cały przydomek liczyć jako jedno. Chcesz

usłyszeć, jak one brzmią?

- Pewnie.

- Zapytaj Mamę K.

- To wszystko? Co to znaczy?

- Nie mam pojęcia.

Czasem jasnowidz jest jak wrzód na tyłku.

- Naprawdę dużo ode mnie oczekujesz - powiedział Feir.

Dorian pokiwał głową.

- Będę żałował, jeśli powiem: tak?

- Wiele razy. Ale ostatecznie nie.

- Byłoby łatwiej, gdybyś mi powiedział mniej.

- Uwierz, żałuję, że tak wyraźnie widzę, co cię czeka, zależnie od tego, co teraz

wybierzesz. Gdybym powiedział ci mniej, znienawidziłbyś mnie za to, że coś

przemilczałem. Gdybym powiedział ci więcej, zabrakłoby ci odwagi.

- Dość!

Bogowie, będzie aż tak źle?

Feir spojrzał na ręce. Będzie miał kuźnię. Będzie znany w świecie dzięki swojej

pracy. To było jedno z jego marzeń. Może się nawet ożeni i będzie miał synów.

Zastanawiał się, czyby nie zapytać o to Doriana, jednak nie śmiał. Westchnął i potarł

skronie.

Dorian uśmiechnął się szeroko.

- Dobrze! A teraz pomóż mi wymyślić, jak wyniesiemy stąd Curocha.

Feir był przekonany, że źle zrozumiał. A potem pobladł. Na drzwiach były

zabezpieczenia zatrzymujące magię w środku.

- Kiedy powiedziałeś „stąd" miałeś na myśli „stąd, czyli ze szkoły"? Więc jeszcze

mam szansę przekonać cię, żebyś nie wykradał najpilniej strzeżonego artefaktu w

Midcyru? Prawda?

Dorian ściągnął kołdrę z łóżka. Leżał tam miecz w pochwie. Wyglądał zupełnie

normalnie, tyle że pochwa był zrobiona z ołowiu i całkowicie skrywała miecz, nawet

rękojeść, tłumiąc całą magię. To jednak nie był zwyczajny magiczny miecz. To był

Curoch, miecz cesarza Jorsina Alkestesa. Miecz Mocy. Większość magów nie miała

wystarczająco dużo mocy, by go używać. Gdyby Feir (albo większość pozostałych)

spróbował, miecz zabiłby go w sekundę. Dorian powiedział, że nawet Solon nie może

go bezpiecznie używać. Jednakże po śmierci Jorsina Alkestesa pojawiło się kilku

magów, którzy byli w stanie - i zniszczyli więcej niż jedną cywilizację.

- Najpierw myślałem, że będę musiał przepowiedzieć własną przyszłość, ale

zamiast tego przepowiedziałem przyszłość strażników. Wszystko działało idealnie,

tylko korytarzem nadszedł strażnik, który miał jedną na tysiąc szansę, że coś powie.

Musiałem go ogłuszyć. Dobra wiadomość jest taka, że nim wróci do zdrowia, będzie

się nim opiekować śliczna dziewczyna, z którą się potem ożeni.

- Mówisz mi, że na górze leży teraz jakiś nieprzytomny strażnik i tylko czeka, aż

ktoś go znajdzie? Dlaczego jeszcze rozmawiamy? Dlaczego w ogóle to robisz?

- Bo on tego potrzebuje.

- On? Kradniesz Curocha dla chłopaka od „zapytaj Mamę K"?

- Och, nie, to znaczy, nie tak wprost. Chłopiec, który ma dzierżyć Curocha, ten,

który musi to zrobić dla świata, jeszcze się nie urodził. Ale to nasza jedyna szansa, aby

go zabrać.

- Bogowie, ty mówisz poważnie.

- Przestań udawać, że to cokolwiek zmienia. Już podjąłeś decyzję. Jedziemy do

Cenarii.

Jasnowidz jest czasem jak wrzód na tyłku? Powiedziałbym, że raczej zawsze!

29

- W czym problem?! - wrzasnął pan Blint.

- Ja nie... - zaczął Kylar.

- Znowu! - ryknął Blint.

Kylar zablokował cios nożem treningowym, krzyżując przed sobą nadgarstki.

Próbował złapać Durzo za rękę i wykręcić ją, ale siepacz mu się wyślizgnął.

Poruszali się po całej najnowszej kryjówce Blinta, odbijając się od ścian,

wskakując na belki pod sufitem, starając się wykorzystać każdą nierówność podłogi

na niekorzyść przeciwnika. Ale walka była wyrównana.

W ciągu dziewięciu lat spędzonych pod okiem Blinta Kylar zmężniał i wyrósł.

Miał teraz około dwudziestu lat. Nadal nie był tak wysoki jak Blint i pewnie nigdy nie

będzie, ale ciało miał gibkie i smukłe, a jego oczy miały ten sam kolor najjaśniejszego

błękitu. Kiedy się pocił i walczył, każdy mięsień jego rąk, piersi, brzucha odcinał się

wyraźnie i poruszał dokładnie tak jak należało, ale Kylar nie potrafił się naprawdę

zaangażować.

Durzo Blint widział to, i doprowadzało go to do furii. W długich i

wyrafinowanych przekleństwach pan Blint porównał jego postawę niezbyt pochlebnie

do nonszalanckiej prostytutki, jego twarz do nie najpiękniejszych części ciała, a

inteligencję do umysłów kilku gatunków zwierząt hodowlanych. Kiedy zaatakował

znowu, Kylar widział, że pan Blint postanowił przejść na wyższy poziom trudności.

Jedna z niebezpiecznych cech pana Blinta była taka, że nawet kiedy był

wściekły, nigdy to nie odbijało się na jego walce. Pozwalał sobie wyładować złość

dopiero wtedy, kiedy już przeciwnik leżał na ziemi i krwawił.

Teraz zmuszał Kylara do powolnego krążenia po pomieszczeniu, a nóż

treningowy rozbłyskiwał w błyskawicznych pchnięciach i szybkich cięciach. Jeden z

ciosów niepotrzebnie wydłużył o ułamek sekundy; Kylar zdołał ominąć ostrze i

uderzyć pana Blinta w nadgarstek.

Ale siepacz utrzymał nóż i kiedy cofnął rękę, tępe ostrze przejechało po kciuku

Kylara.

- Zapłaciłeś kciukiem za niecierpliwość, chłopcze.

Z ciężką piersią Kylar zatrzymał się, ale nie spuścił oczu z pana Blinta. Ćwiczyli

już bronią sieczną najróżniejszego rodzaju, nożami różnej długości. Czasem walczyli

taką samą bronią, czasem różną - pan Blint brał miecz obosieczny przeciwko ostrzu

gandyjskiemu albo Kylar walczył sztyletem przeciwko nożowi kukri.

- Każda inna osoba wypuściłaby nóż - odpowiedział Kylar.

- Nie walczysz z każdym innym.

- Nie walczyłbym z panem, gdyby pan miał broń, a ja nie.

Pan Blint wyciągnął nóż i cisnął nim tuż obok ucha Kylara. Chłopak nawet nie

drgnął. Nie dlatego, że przestał się zastanawiać, czy pan Blint któregoś dnia go nie

zabije. Po prostu wiedział, że i tak nie zdołałby go powstrzymać.

Kiedy Blint znowu zaatakował, zrobił to błyskawicznie. Każde kopnięcie trafiało

na blokadę, każdy cios był parowany, po każdym pchnięciu następował unik, siłę

uderzeń absorbowały ręce, nogi, biodra. Żadnych sztuczek, żadnych popisów. Tylko

szybkość.

Wśród ciosów zadawanych wszystkimi kończynami Kylar zdał sobie sprawę -

jak zwykle - że pan Blint wygra. Ten człowiek był zwyczajnie od niego lepszy. Kylar jak

zwykle spróbuje czegoś desperackiego i okaże się, że pan Blint tylko na to czekał.

Kylar zarzucił go gradem ciosów, szybkich i lekkich muśnięć, jak górska bryza.

Żaden z nich nie zraniłby pana Blinta, nawet gdyby sięgnęło celu, ale każdy sprawiał,

że trudnej było uniknąć następnego. Kylar walczył coraz szybciej i szybciej, każde jego

uderzenie było parowane, albo trafiało w napięte ciało, gotowe na przyjęcie ciosu.

Raz przedarł się przez obronę i wbił dłoń w brzuch pana Blinta. Kiedy tamten

odruchowo zgiął się wpół, Kylar wziął zamach, żeby trafić go w podbródek... i

zatrzymał się. Blint zasłonił się wystarczająco szybko, żeby zablokować uderzenie, ale

spodziewany cios nie padł, a Blint nie zdążył cofnąć ręki, kiedy Kylar zamachnął się

ponownie, celując pięścią w jego nos.

Ale nie trafił pana Blinta. Jakaś niewidoczna siła jak niewidzialna ręka

sparowała cios. Kylar się zatoczył, próbując dojść do siebie i zablokować kopnięcie

Durzo, ale uderzenie przebiło się przez jego ręce z nadnaturalną siłą. Kylar uderzył

mocno o belkę i usłyszał trzask. Padł na ziemię.

- Twoja kolej - powiedział Blint. - Jeśli nie zdołasz mnie dotknąć, wyznaczę ci

specjalną karę.

„Specjalną karę"? Pięknie.

Skulony na ziemi, z obolałymi rękami, nic nie odpowiedział. Wstał, ale kiedy się

odwrócił, w miejscu Blinta stał Logan. Jednakże szyderczy uśmieszek na jego twarzy

należał do Durzo Blinta. To była iluzja, iluzja mająca siedem stóp wzrostu, w pełni

oddająca każdy ruch Blinta. Kylar z wściekłością kopnął go w kolano - ale jego stopa

przeleciała przez postać, rozbijając iluzję i niczego nie dotykając. Blint stał dwie stopy

dalej. Kiedy Kylar zatoczył się, łapiąc równowagę, Blint uniósł rękę. Widmowa pięść

wystrzeliła ze świstem z jego ręki i przewróciła Kylara.

Chłopak skoczył z powrotem na nogi akurat na czas, żeby zobaczyć skok Blinta.

Sufit znajdował się dwanaście stóp wyżej, ale Blint uderzył w niego całymi plecami - i

przylgnął. Potem zaczął pełznąć, zniknął w wijących się cieniach i zlał z mrokiem

zasnuwającym sufit. Początkowo Kylar słyszał, jak Blint przesuwa się nad niego, ale

potem wszelkie odgłosy nagle ucichły. Talent Blinta ukrywał nawet ciche szuranie o

drewno.

Ciągle się poruszając, Kylar przeszukiwał sufit, próbując zobaczyć cień, który

nie pasował do reszty.

- Wrable Szrama potrafi nawet rzucić własnym głosem albo innym dźwiękiem -

powiedział Blint z drugiego końca sufitu. - Ciekawe, czy ty byś tak umiał.

Kylar zobaczył - albo pomyślał, że zobaczył - cień przesuwający się z powrotem

w jego stronę. Rzucił weń nożem i cień rozpadł się, a nóż z drżeniem wbił się w

drewno. To była kolejna iluzja. Kylar odwrócił się powoli, próbując mimo bijącego

głośno serca usłyszeć najlżejszy dźwięk niepasujący do otoczenia.

Tuż za nim rozległ się cichuteńki szelest ubrania opadającego na podłogę. Kylar

obrócił się i zaatakował. Ale tam niczego nie było, tylko tunika Blinta leżąca na

podłodze. Głuche uderzenie za plecami Kylara obwieściło lądowanie samego Blinta.

Chłopak znowu się obrócił, ale coś złapało go za lewą rękę, a potem za prawą.

Pan Blint stał z nagą piersią i patrzył morderczym wzrokiem, prawdziwe ręce

mając opuszczone po bokach. Kylara trzymała za nadgarstki magia. Powoli jego ręce

zaczęły się rozkładać na boki, coraz szerzej i szerzej. Kylar milczał póki mógł, ale w

końcu krzyknął, czując, że zaraz wypadną mu ze stawów.

Magia go puściła i Kylar skulił się pokonany.

Rozczarowany Durzo pokręcił głową. A Kylar zaatakował. Jego kopnięcie

zwolniło, zbliżając się do kolana Durzo, jakby natrafił stopą na sprężynę. Odbił się,

wywinął kozła i padł bezwładnie na podłogę.

- Widzisz, co się właśnie stało? - zapytał Durzo.

- Znowu skopał mi pan tyłek.

- Wcześniej.

- Prawie pana trafiłem.

- Zmyliłeś mnie i prawie mnie załatwiłeś, ale skorzystałem z Talentu, podczas

gdy ty nadal nie chcesz wykorzystać swojego. Dlaczego?

Bo jestem zepsuty. Od spotkania z Drissą Nile cztery lata temu, Kylar ze sto

razy myślał, czy nie powiedzieć Durzo Blintowi, co od niej usłyszał: że nie ma kanału i

nie da się tego naprawić. Ale zasady zawsze były jasne. Kylar albo zostanie siepaczem,

albo umrze. A Blint właśnie po raz kolejny udowodnił mu, że nie można zostać

siepaczem bez Talentu. Kylar robił wszystko, żeby uruchomić Talent, albo dowiedzieć

się czegokolwiek, co mogłoby mu pomóc, ale niczego nie odkrył.

Blint odetchnął głęboko. Kiedy odezwał się znowu, głos miał spokojny:

- Nadszedł czas na szczerość. Jesteś dobrym wojownikiem. Nadal nie najlepiej

radzisz sobie z bronią drzewcową, pałkami, kuszami i... - Już zaczął wykład, ale się

zorientował. - Niemniej nigdy nie widziałem lepszego od ciebie w walce wręcz,

zwłaszcza na te półtoraręczne, ceurańskie miecze. Dzisiaj prawie mnie załatwiłeś. Nie

wygrasz jeszcze następnym razem, ale w końcu zaczniesz zwyciężać. Twoje ciało wie,

co robić, a twój umysł też prawie pojął wszystko co trzeba. W ciągu następnych kilku

lat twoje ciało stanie się trochę szybsze, trochę mocniejsze, a ty zmądrzejesz. Ale twoje

szkolenie się zakończyło. Reszta to tylko kwestia ćwiczeń.

- No i?

- Chodź za mną. Mam coś, co może ci pomóc.

Kylar poszedł za Blintem do pracowni. Ta była mniejsza niż pracownia, którą

Merkuriusz zobaczył za pierwszym razem w starej kryjówce Blinta, ale tutaj

przynajmniej drzwi oddzielały klatki zwierząt od miejsca do pracy. I ładniej tu

pachniało. Poza tym dobrze poznał to miejsce. Książki stojące na półkach były jak

starzy przyjaciele. Z Blintem dodali do nich kilkadziesiąt receptur. W ciągu ostatnich

dziewięciu lat zaczął podziwiać mistrzostwo Blinta w pracy nad truciznami.

Oczywiście każdy siepacz używał trucizn. Cykuta, trojeść krwista, korzeń

mandragory i ariamu rosły na miejscu i były śmiertelnie trujące. Ale Blint znał setki

trucizn. W jego księgach całe stronice były przekreślone, na marginesach widniały

zdania nabazgrane wąskim, kanciastym charakterem pisma Durzo: „Idiotyzm. Tylko

rozcieńcza truciznę". Inne fragmenty poprawiono, pojawiły się dopiski, ile upłynie

czasu, nim trucizna zacznie działać, jaką metodą najlepiej ją podać, jak utrzymać

rośliny przy życiu w obcym klimacie.

Pan Blint wziął pudełko.

- Siadaj.

Kylar usiadł przy wysokim stole, opierając łokcie na drewnianym blacie i

podpierając brodę. Blint postawił przed nim pionowo pudło.

Biały wąż wyślizgnął się z głuchym odgłosem na stół. Kylar ledwie zdążył

zauważyć, co to jest, kiedy wąż zaatakował go, celując w twarz. Chłopak zobaczył

otwarty pysk i lśniące zęby jadowe. Cofnął się, ale za wolno.

I wtedy wąż zniknął, a Kylar zleciał ze stołka. Padł płasko na plecy, ale

natychmiast skoczył na równe nogi.

Blint trzymał węża tuż za głową. Przechwycił go w powietrzu, kiedy gad

próbował ukąsić.

- Wiesz, co to jest?

- Biała żmija.

Jeden z najbardziej śmiercionośnych węży na świecie. Były małe, rzadko kiedy

dłuższe niż przedramię człowieka, ale ich ofiary umierały w kilka sekund.

- Nie, to cena za niepowodzenie. Kylar, walczysz lepiej niż ktokolwiek bez

Talentu. Ale nie jesteś siepaczem. Opanowałeś trucizny, znasz techniki zabijania. Pod

względem szybkości reakcji nie masz sobie równych, masz dobre odruchy. Dobrze się

chowasz, dobrze przebierasz, dobrze walczysz. Ale robienie tego wszystkiego dobrze

jest gówno warte, nic. Zwykły zabójca też robi te rzeczy dobrze. To dlatego zabójcy

mają cele, a siepacze truposzy. Dlaczego nazywa się ich truposzami? Bo kiedy

przyjmujemy zlecenie, reszta krótkiego życia, jaka im została, to czysta formalność.

Masz Talent, Kylar, ale go nie używasz. Nie będziesz go używał. Widziałeś trochę z

tego, czego muszę cię nauczyć, ale nie nauczysz się tego, dopóki nie uruchomisz

Talentu.

- Wiem. Wiem. - Kylar nie chciał spojrzeć mistrzowi w oczy.

- Prawda jest taka, że nie potrzebowałem ucznia, kiedy się zjawiłeś. Nigdy nie

potrzebowałem. Ale usłyszałem plotki, że w Cenarii ukryto starożytny artefakt:

srebrne ka’kari. Mówią, że stworzył je sam Ezra Szalony. To mała srebrna kula, ale

kiedy ją zwiążesz, sprawia, że stajesz się odporny na każde ostrze i wydłuża ona twoje

życie w nieskończoność. Nadal można cię zabić w każdy sposób niewymagający użycia

metalu, ale nieśmiertelność, Kylar! I wtedy ty się zjawiłeś. Wiesz, czym jesteś? Maga

Drissa Nile powiedziała ci?

Durzo wiedział o Drissie Nile?

- Powiedziała, że jestem zepsuty.

- Ka’kari zostało stworzone dla takich „zepsutych" ludzi jak ty. Podobno ludzie

o wielkim Talencie, ale bez kanału, przyciągają ka’kari. Miałeś je wezwać, Kylar. Nie

wiesz, jak je związać, więc wezwałbyś je, oddał mnie, a ja stałbym się nieśmiertelny.

- A ja nadał byłbym zepsuty - dodał gorzko Kylar.

- Gdybym je miał, moglibyśmy pokazać je Drissie, żeby je zbadała. Jest wielką

uzdrowicielką. Nawet gdyby zajęło jej to kilka lat, nie szkodzi. Ale teraz tracimy czas.

Wiesz, dlaczego nie mogę ci pozwolić zostać zwykłym zabójcą? - Nawet teraz szydził.

Oczywiście Kylar zastanawiał się setki razy, ale doszedł do wniosku, że to duma

nie pozwalała Blintowi na ucznia, który zawiódł.

- Nasz Talent pozwalał nam złożyć Shindze magicznie wiążącą przysięgę. Dzięki

temu Shinga jest bezpieczny, a my jesteśmy poza wszelkimi podejrzeniami. To słaby

przymus, ale żeby go przełamać, siepacz musiałby zgłosić się do maga albo meistera.

Wszyscy magowie w mieście pracują dla Sa’kagé i tylko idiota oddałby się w ręce

meistera. Stałeś się zręcznym zabójcą i to zaczyna martwić Shingę. A on nie lubi się

martwić.

- Dlaczego kiedykolwiek miałbym zrobić coś przeciwko Shindze? Tylko

podpisałbym wyrok na siebie.

- Nie o to chodzi. Shinga, który nie jest paranoikiem, krótko żyje.

- Jak pan mógł nigdy mi o tym nie powiedzieć? - dopytywał się Kylar. - Przez

cały czas bił mnie pan za nieużywanie Talentu, a to jakby bić niewidomego, za to, że

nie potrafi czytać!

- Twoje desperackie pragnienie użycia Talentu przywołuje ka'kari. Pomagałem

ci. I pomogę raz jeszcze. - Wskazał na węża w dłoni. - To dla motywacji. To też

najbardziej miłosierna trucizna, jaką znam. - Pan Blint spojrzał Kylarowi prosto w

oczy. - Zdobycie ka'kari od początku miało być twoim ostatecznym sprawdzianem,

chłopcze. Zdobądź je. Bo jak nie...

Powiało chłodem. Więc to tak. Ostatnie ostrzeżenie dla Kylara.

Pan Blint odłożył węża, zebrał kilka rodzajów broni, złapał spakowaną torbę i

zdjął z kołków na ścianie Sędziego. Sprawdził długie czarne ostrze, a potem wsunął je

z powrotem do pochwy.

- Nie będzie mnie jakiś czas.

- Nie idę z panem?

- Przeszkadzałbyś.

Przeszkadzałbym? Naturalny ton, jakim Blint to powiedział, ranił niemal tak

samo jak fakt, że to była prawda.

30

- Nie podoba mi się to - powiedział Solon.

Regnus Gyre patrzył pod wiatr, który zdmuchiwał mu siwe włosy do tyłu. Dziś

było słychać tylko wiatr hulający wśród murów, bo Bliźnięta siedziały cicho. Diuk

nasłuchiwał wichru, jakby też próbował mu coś powiedzieć.

- Wezwanie. Po dziesięciu latach - powiedział Solon. - Dlaczego król zrobiłby

coś takiego w wigilię pełnoletności pańskiego syna?

- Jaki jest najlepszy powód, aby zgromadzić wszystkich wrogów w jednym

miejscu? - spytał Regnus, podnosząc głos na tyle, żeby go było słychać mimo wiatru.

Była późna wiosna, ale nadal wiało chłodem. W Wyjących Wichrach nigdy nie

robi się ciepło. Północny wiatr przenika wełnę, kpi sobie z bród i długich włosów,

które mężczyźni zapuszczają, żeby utrzymać odrobinę więcej ciepła przy ciele.

- Żeby ich zmiażdżyć - odpowiedział Solon.

- Lepiej ich zmiażdżyć, zanim się zbiorą. Król wie, że zrobię co w mojej mocy,

żeby być w domu na urodzinach mojego syna. To oznacza podróż w pośpiechu. A to

oznacza małą świtę.

- Sprytne z jego strony, że nie rozkazał zjawić się z małą eskortą - przyznał

Solon. - Nie spodziewałbym się po nim takiej subtelności.

- Miał dziesięć lat, żeby to sobie przemyśleć, mój przyjacielu, i pomoc tej swojej

łasicy.

Łasicą był Fergund Sa’fasti, mag, którego trudno uznać za największego

moralistę z Sho'cendi. Fergund znał też Solona z widzenia i z radością powiedziałby

światu, że Solon jest magiem, gdyby uznał, że narobi mu tym kłopotów. Właśnie z

powodu Fergunda Solon został na cały rok z Regnusem, kiedy Logan podjął więcej

obowiązków na dworze.

Zaczynał myśleć, że to był poważny błąd.

- Więc myśli pan, że zaatakują nas po drodze? - zapytał Solon.

Regnus pokiwał głową.

- Podejrzewam, że nie przekonam pana, żeby pan nie jechał?

Regnus uśmiechnął się, a Solon nie mógł na to nic poradzić, że kochał tego

człowieka. Objęcie dowodzenia w Wyjących Wichrach co prawda osłabiło ród Gyre'ów

i zniszczyło wszelkie nadzieje, jakie Regnus mógł żywić co do przejęcia tronu, ale dało

mu też nowy cel w życiu.

W Regnusie Gyre płonął ogień, srogość i duma jak w dawnych królach-

wojownikach. Nikt nie podważyłby jego rozkazów, a charyzma tego mężczyzny

sprawiała, że był ojcem, królem i bratem dla swoich ludzi. W prostej walce przeciwko

złu przodował, niemal się tym radował. Górale z Khalidoru, spośród których wielu

nigdy nie ugięło kolan przed żadnym człowiekiem, byli prawdziwymi wojownikami.

Żyli dla wojny, uważali, że śmierć we własnym łóżku to hańba, wierzyli, że jedyna

nieśmiertelność to nieśmiertelność zachowana w dokonaniach wojennych

opiewanych przez minstreli.

Nazywali Regnusa Rurstahk Slaagen - Diabeł za Murami. W ciągu ostatnich

dziesięciu lat młodzi Khalidorczycy rozbijali się o te mury, próbowali się na nie

wspiąć, próbowali się przez nie przekraść, próbowali dostać się za pomocą

przekupstwa, wspinali się na Bliźnięta i próbowali zejść do Wyjących Wichrów od

drugiej strony. Za każdym razem Regnus miażdżył ich. Często nie tracił przy tym

nawet jednego człowieka.

Wyjące Wichry to trzy pasma murów w trzech przewężeniach jedynej przełęczy

między Cenarią i Khalidorem. Między tymi murami znajdowały się pola śmierci, na

których inżynierowie Regnusa rozsiali gęsto kolczatki, jamy, sidła i inne pułapki. Dwa

razy klany przedarły się przez pierwszy mur. Pułapki zebrały tak krwawe żniwo, że

nikt nie przetrwał, by opowiedzieć, co tam napotkali.

- Może to szczere zaproszenie - zastanawiał się Solon. - Logan mówi, że

zaprzyjaźnił się z księciem. Może to efekt wpływów księcia.

- Nie mam wysokiego mniemania na temat księcia - odpowiedział Regnus.

- Ale on ma wysokie mniemanie na temat Logana. Możemy mieć nadzieję, że

książę poszedł w matkę. Może to nawet jej robota.

Regnus nic nie powiedział. Nawet teraz nie potrafił wypowiedzieć imienia Nalii.

- Mieć nadzieję na najlepsze, a przygotować się na najgorsze? - zaproponował

Solon. - Dziesięciu z pańskich najlepszych ludzi, dodatkowe konie dla nas wszystkich i

pojedziemy wzdłuż wybrzeża zamiast głównym traktem?

- Nie. Jeśli ustawili zasadzkę, to na pewno na obu drogach. Równie dobrze

możemy ich zmusić, aby zagrali w otwarte karty.

- Tak jest, panie.

Solon żałował tylko, że nie zna pozostałych graczy.

- Nadal pisujesz do tej kobiety, Kaede?

Solon pokiwał głową, ale nagle cały zesztywniał. W piersi poczuł pustkę.

Oczywiście, że dowódca wiedział. Solon wysyłał list co tydzień, ale nigdy nie dostał

odpowiedzi.

- Cóż, jeśli nie dostaniesz odpowiedzi po ostatnim liście, to przynajmniej

będziesz wiedział, że nie dlatego, że piszesz nudne rzeczy.

Regnus poklepał Solona po ramieniu.

Solon wbrew sobie uśmiechał się gorzko. Nie wiedział, jak diuk to robił, ale w

jego towarzystwie równie łatwo było stawić czoło złamanemu sercu, jak i samej

śmierci.

***

Mama K siedziała na balkonie posiadłości, która nie miała prawa znajdować się

w tym miejscu. Wbrew wszelkim zwyczajom i zdrowemu rozsądkowi, wystawną

rezydencję Rotha Grimsona wybudowano w samym centrum Nor.

Nigdy ni przepadała za Rothem, ale w swojej pracy spotkała niewielu ludzi,

których polubiła. Prawda była taka, że musiała mieć do czynienia z Rothem, ponieważ

nie było jej stać na ignorowanie go. Stał się jedną ze wschodzących gwiazd Sa’kagé.

Nie tylko był inteligentny, ale wydawało się, że wszystko, czego się tknie, zamienia w

złoto. Po wojnach między gildiami wyłonił się jako głowa Czerwonych Mięśniaków i

wkrótce przejął ponad połowę Nor.

Oczywiście Sa’kagé wtrąciło się w te rozgrywki, a zlecając Durzo zabicie

Corbina Fishilla dopiero zaczęło interwencję i trzeba było lat, by sprawy naprawdę się

uspokoiły. Oczywiście, Dziewiątkę zaciekawiło, jak to się stało, że Roth tak dobrze

dowodzi swoją gildią, że zajęła tak wielkie terytorium. A Rothowi najwyraźniej nie

podobały się pytania Mamy K, ale je akceptował. Wystarczyło jedno jej słowo i nigdy

nie dostanie się do Dziewiątki. Był wystarczająco bystry, żeby to wiedzieć.

Roth był dobrze po dwudziestce. Wysoki, piękny, młody człowiek, który

zachowywał się jak książę wśród psów. Miał niebieskie oczy, ciemne włosy i słabość

do ładnych ubrań - dzisiaj włożył tunikę ozdobioną plangańską plecionką, która

dopiero wchodziła w modę, do tego odpowiednie spodnie i wysokie buty wykończone

srebrem. Czarne włosy lekko natłuszczał i pozwalał, żeby falujące kędziory opadały

mu na oczy.

- Jeśli ci się znudzi pracować dla naszego Pana Pieniądza, to wiedz, że świetnie

by ci szło w jednym z moich burdeli. Mężczyźni by cię uwielbiali. - Rzuciła to tylko po

to, żeby zobaczyć, jak to przyjmie.

Roześmiał się.

- Będę o tym pamiętał.

Skinął ręką, dając znak służącym, żeby wnieśli śniadanie. Ich zgrabny stolik stał

na brzegu balkonu, a oni siedzieli obok siebie.

Najwyraźniej Roth chciał, żeby podziwiała jego posiadłość. Pewnie miał

nadzieję, że zapyta go, dlaczego wybudował sobie rezydencję w takim miejscu.

Nie chciała dać mu tej satysfakcji. Poza tym już to sprawdziła. Wiedziała, że

miał dobre powody. Należał do niego kawałek nabrzeża, więc mógł zajmować się

przemytem na niewielką skalę - port był za mały, żeby przynosić wysokie zyski i

przyciągnąć uwagę króla. Poza tym kupił ziemię za psi grosz, chociaż podczas budowy

musiał wynająć tylu mięśniaków, że stracił wszystko, co zaoszczędził. Kiedy

przesiedlono biedaków, i uczciwi, i złodzieje pośród przesiedlonych chcieli ukraść, co

się dało, głupcowi, który budował rezydencję po tej stronie rzeki. Mięśniacy pobili

pewnie setki ludzi. Mama K wiedziała, że co najmniej kilku zabili. Znalezienie się na

terenach Grimsona bez pozwolenia karano śmiercią.

Mury były wysokie, obsypane tłuczonym szkłem i zwieńczone metalowymi

kolcami, które przypominały spiczaste cienie w świetle jutrzenki. Tych murów

pilnowali mięśniacy - mężczyźni, którzy nie tylko sprawnie wykonywali swoją robotę,

ale też robili to z przyjemnością. Obecnie żaden z miejscowych nie próbował się tu

zakraść. Amatorzy albo już spróbowali i zapłacili za to swoją cenę, albo znali tych,

którzy próbowali. Zawodowcy wiedzieli, że mogą przejść mostem Vanden i znaleźć

łatwiejsze cele.

Ogrody były piękne, nawet jeśli kwiaty i inne rośliny musiały być niskie, żeby

nie przeszkadzały łucznikom w namierzaniu celu. Połacie cynobru, zieleni, żółci i

pomarańczu w ogrodzie kontrastowały boleśnie z szarościami i ciemnymi brązami

Nor.

Służący przynieśli pierwsze danie: połówki czerwonych pomarańczy z posypką

z karmelizowanego cukru. Roth zaczął od skomentowania pogody. Nieszczególnie

oryginalny wybór, ale Mama K nie spodziewała się niczego więcej.

Potem skomentował swój ogród, kiedy służący wnieśli gorącą nerkówkę. Miał

irytującą skłonność, typową dla nowobogackich, wyliczania, ile co kosztowało.

Powinien wiedzieć, że ona akurat, widząc jakość obsługi i posiłku, będzie w stanie

dokładnie wycenić, ile wydawał na tę swoją posiadłość. Kiedy wreszcie przejdzie do

rzeczy?

- Zatem w Dziewiątce zwolni się miejsce - powiedział w końcu.

Wyrwał się z tym znienacka. Powinien był zacząć od jakiejś zabawnej

anegdotki, dotyczącej pracy, i dojść do Dziewiątki. Mama K zaczynała w niego wątpić.

- Tak - przyznała.

Pozwoliła, by to stwierdzenie wybrzmiało między nimi. Nie zamierzała mu

niczego ułatwiać. Słońce wznosiło się nad horyzont i niebo zapłonęło oranżem. Będzie

upalny dzień; nawet o tej porze nie potrzebowała szala na ramionach.

- Pracowałem z Phineasem Seratsinem przez sześć lat. Znam tę robotę jak nikt

inny.

- Pracowałeś dla Trematira, a nie z nim.

Oczy Rotha rozbłysły, ale nic nie powiedział. Zatem to człowiek niebezpieczny i

z temperamentem. Pan Grimson nie lubił, gdy go ktoś poprawiał.

- Myślę, że twoi szpiedzy nie byli wystarczająco bystrzy, żeby zauważyć, ile

pracy ja wykonuję, a ile staruszek.

Uniosła brew.

- Szpiedzy?

- Wszyscy wiedzą, że wszędzie masz szpiegów.

- Cóż. Wszyscy wiedzą. Więc to musi być prawda.

- Och, rozumiem. To jedna z tych rzeczy, o której wszyscy wiedzą, ale nie

powinienem o niej wspominać, bo to niegrzeczne.

- W tej organizacji są ludzie, wobec których niebezpiecznie jest być

niegrzecznym, chłopcze. Jeśli prosisz o mój głos, lepiej byś zrobił, starając się

pozostawać ze mną w przyjaźni.

Machnął na służących, którzy zabrali talerze i zastąpili je miseczkami z

kawałkami doprawionego mięsa i lekko podgotowanymi jajkami z serem.

- Ja nie proszę - odpowiedział cicho.

Mama skończyła jeść jajka i wzięła się za duszone mięso. Cudowne. Ten

człowiek musiał sprowadzić kucharza z Gandu. Jadła i patrzyła na jaśniejące niebo,

słońce powoli wznoszące się nad wielką, żelazną bramą do posiadłości Grimsona.

Jeśli Roth cofnie ten komentarz, ona pozwoli mu żyć.

- Nie wiem, dlaczego masz taki wpływ na Dziewiątkę, ale wiem, że potrzebuję

twojego głosu i będę go miał. Albo dostanę twój głos, albo wezmę twoją siostrzenicę.

Mięso, które jeszcze chwilę temu wydało się tak cudownie doprawione, że

niemal rozpływało się w ustach, nagle zamieniło się w garść piachu.

- Ładna dziewczynka, prawda? Urocze ma te warkoczyki. To takie smutne, że

jej matka umarła, ale wspaniałe, że bogata ciotka znalazła jej miejsce, w którym może

mieszkać, i to proszę, nie gdzie indziej, jak w samym zamku! Ale z drugiej strony

bogata stara dziwka powinna móc więcej niż zapewnić siostrzenicy wychowanie u

służącej.

Matka K zamarła. Jak się dowiedział?

Księgi finansowe. Księgi były kodowane, ale Phineas Seratsin był Panem

Pieniądza w Sa’kagé. Pięć najważniejszych - zaraz po nim - osób w królestwie, które

zajmowały się tymi sprawami, nie miało łącznie takiego dostępu do rejestrów

finansowych jak on. Roth musiał przejrzeć rejestry i znaleźć wypłaty na rzecz służącej

na zamku. To była lękliwa kobieta. Jedna pogróżka ze strony Rotha wystarczyła, żeby

się ugięła.

Roth wstał od pustego talerza.

- Nie, siedź proszę. Skończ śniadanie.

Odruchowo kończyła jeść, wykorzystując ten czas na myślenie. Mogłaby

wywieźć dziewczynę po kryjomu? Nie mogła wykorzystać do tego Durzo, ale nie był

jedynym siepaczem, którego znała.

- Jestem okrutnym człowiekiem, Gwinvere. Odebranie życia jest... - Roth

zadrżał na wspomnienie rozkoszy. - Lepsze. Lepsze od wszelkich przyjemności, które

sprzedajesz. Ale panuję nad swoim apetytem. To właśnie czyni nas ludźmi, a nie

niewolnikami, prawda?

Wkładał grubą, skórzaną rękawiczkę. Krata w jego bramie właśnie się

podnosiła. Na zewnątrz Mama K zobaczyła kilkudziesięciu obszarpanych biedaków.

Najwyraźniej to był codzienny rytuał.

Na dole czterech służących wniosło do ogrodu stół obładowany jedzeniem.

Postawili go i wrócili do rezydencji.

- Ci nieszczęśnicy są niewolnikami swoich apetytów. Niewolnicy, nie ludzie.

Wygłodniałych wieśniaków pchnięto do przodu i stanęli w bramie. Spojrzeli na

kolczastą kratę nad sobą, a potem na Rotha i Mamę K. Ale przede wszystkim patrzyli

na jedzenie. Wyglądali jak zwierzęta; głód doprowadzał ich do szaleństwa.

Młoda kobieta rzuciła się pędem do stołu. Ledwie zrobiła kilka kroków i

dołączył do niej ktoś następny.

Byli tam starzy i młodzi, kobiety i dzieci, a jedyne, co ich łączyło, to rozpacz.

Mama K nie rozumiała, skąd ten szał. Dobiegli do jedzenia, rzucili się na nie,

napychając kieszenie kiełbasami, ładując do ust przysmaki tak bogato przyprawione,

że pewnie się później od nich pochorują.

Służący podał Rothowi kuszę. Naładowaną i naciągniętą.

- Co robisz? - spytała Mama K.

Wieśniacy zobaczyli go i rozbiegli się.

- Zabijam według bardzo prostego wzorca - powiedział Roth, unosząc broń.

Przycisnął spust i młody mężczyzna padł z bełtem w kręgosłupie.

Roth opuścił kuszę, ale zamiast napiąć ją lewarem, złapał cięciwę przez

rękawicę i naciągnął ją ręcznie. Na ułamek sekundy czarne, podobne do tatuażu

wijące się znaki wypłynęły jakby spod jego skóry, pulsując mocą. To niemożliwe.

Strzelił znowu i młoda kobieta, która pierwsza pobiegła do stołu, padła bez

wdzięku.

- Karmię moje małe stadko codziennie. W pierwszym tygodniu miesiąca

zabijam pierwszego dnia. W drugim, drugiego. - Urwał, znowu podnosząc kuszę.

Strzelił i kolejna kobieta padła z bełtem w głowie. - I tak dalej. Ale nigdy nie zabijam

więcej niż czworo.

Większość biedaków już zniknęła, z wyjątkiem jednego, starszego człowieka,

który wlekł się do bramy, ale nadal brakowało mu jakichś trzydziestu kroków. Bełt

przeciął mu kolano. Padł z krzykiem i zaczął pełznąć.

- Niewolnicy nigdy tego nie rozgryźli. Rządzą nimi brzuchy, nie rozum. - Roth

poczekał, aż starzec dotrze do bramy, strzelił niecelnie i spróbował raz jeszcze, tym

razem go zabijając. - Widzisz tego?

Mama K zobaczyła wieśniaka, który przeszedł pod kratą w bramie. Wszyscy

pozostali się rozpierzchli.

- To mój ulubieniec - powiedział Roth. - Rozgryzł wzorzec.

Mężczyzna wszedł bez lęku, skinął do Rotha, podszedł do stołu i zaczął jeść bez

pośpiechu.

- Oczywiście mógł powiedzieć pozostałym, uratować kilka żywotów. Ale wtedy

mógłbym zmienić wzorzec, a on straciłby przewagę. On przetrwa, Gwinvere. A ci,

którzy mają przetrwać, są gotowi na poświęcenia. - Roth oddał kuszę i rękawicę

służącemu. Przyjrzał się Mamie K. - Zatem pytanie brzmi: czy ty też należysz do tych,

co przetrwają?

- Przetrwałam więcej, niż sobie wyobrażasz. Masz swój głos.

Później go zabije. Teraz nie mogła okazać słabości. Niezależnie od tego, co się z

nią działo. Był zwierzęciem, więc wyczuje jej strach.

- Och, ja chcę więcej niż głos. Chcę Durzo Blinta. Chcę srebrnego ka'kari.

Chcę... dużo więcej. I dostanę to. Z twoją pomocą. - Uśmiechnął się. - Może dokładkę

duszonego żebraka?

Rozkojarzona pokręciła głową i spojrzała bezmyślnie na pusty talerz. I wtedy

zamarła. W ogrodzie służący zbierali ciała i zabierali je do środka.

- Powiedziałeś żeberka, prawda?

Roth uśmiechnął się.

31

- Wyglądasz jak koński zad - powiedział Logan, kiedy wpadli na siebie na dziedzińcu u

Drake'a.

- Dzięki - odpowiedział Kylar. Chciał minąć Logana, ale ten nawet nie drgnął. -

Czego chcesz?

- Hm? - spytał Logan.

Był ucieleśnieniem niewinności, o ile ucieleśnienie niewinności może być tak

wysokie. Tak samo jak nie przeszedł mu numer z wielkim tępakiem. Przede

wszystkim Logan był zbyt inteligentny, żeby ktokolwiek potraktował poważnie jego

udawanie głupiego. Po drugie był zbyt przystojny. Jeśli w królestwie istniał wzorzec

idealnej męskości, to był nim Logan. Wyglądał jak posąg herosa, ale z żywego ciała.

Dzięki sześciu miesiącom w każdym roku spędzanym u ojca jego potężne ciało to były

same mięśnie, a cała jego prezencja nabrała surowości, na widok której mdlały nie

tylko młode kobiety z Cenarii. Idealne zęby, idealne włosy i oczywiście absurdalna

ilość pieniędzy, które będą jego, kiedy skończy dwadzieścia jeden lat - już za trzy dni -

dopełniały obrazu. Przyciągał niemal tyle samo uwagi, co jego przyjaciel książę Aleine,

a nawet jeszcze więcej ze strony dziewcząt, które nie chciały tylko trafić do łóżka i

wylecieć z niego następnego dnia. Ratowało go to, że nie miał najmniejszego pojęcia,

jaki jest atrakcyjny, ani jak bardzo ludzie go podziwiają i jak mu zazdroszczą. To

dlatego Kylar przezywał go Ogrem.

- Logan, o ile nie stałeś po prostu na dziedzińcu, wyszedłeś tu, kiedy zobaczyłeś,

że wchodzę przez bramę. A to oznacza, że czekałeś na mnie. A teraz stoisz tu, zamiast

iść ze mną, co oznacza, że nie chcesz, żeby ktokolwiek usłyszał, co zamierzasz mi

powiedzieć. Serah nie stoi jak zwykle dwa kroki za tobą, co oznacza, że pojechała z

matką po sukienki albo coś w tym stylu.

- Po hafty - przyznał Logan.

- Więc o co chodzi?

Logan przestąpił z nogi na nogę.

- Nie cierpię, kiedy to robisz. Mogłeś mi pozwolić, żebym doszedł do tego w

swoim tempie. Zamierzałem... ej, a ty dokąd się wybierasz?

Kylar nie zatrzymał się.

- Grasz na zwłokę.

- No dobra. Poczekaj. Pomyślałem sobie, że powinniśmy czasem powalczyć na

pięści. Jak kiedyś.

Powalczyć. Ludzie spodziewali się, że ktoś tak duży musi być głupi.

- Sprałbyś mnie na kwaśne jabłko - skłamał z uśmiechem Kylar.

Gdyby zaczęli walczyć, Logan zadawałby pytania. Zastanawiałby się. To mało

prawdopodobne, ale mógłby nawet zgadnąć, że tak naprawdę nie upłynęło aż dziewięć

lat, odkąd ostatni raz walczyli ze sobą.

- Nie uważasz, że wygrałbym z tobą, co? - spytał Logan.

Odkąd został upokorzony w walce na stadionie, zaczął poważnie podchodzić do

treningów. Codziennie ćwiczył kilka godzin z najlepszymi spoza Sa’kagé mistrzami

miecza w mieście.

- Za każdym razem, kiedy walczymy, rozkładasz mnie na łopatki...

- Za każdym? Raz! I to było dziesięć la temu!

- Dziewięć.

- Nieważne.

- Jeśli mnie stukniesz jednym z tych kowadeł, które bierzesz za swoje pięści, to

w życiu już nie wstanę - odparł Kylar.

To niewiele odbiegało od prawdy.

- Będę uważał.

- Żaden ze mnie przeciwnik dla ogra.

Coś tu nie grało. Logan prosił go, żeby powalczyli mniej więcej raz do roku, ale

nigdy dotąd aż tak się nie upierał. Honor nie pozwalał mu naciskać na przyjaciela,

który podjął decyzję, nawet jeśli Logan jej nie rozumiał.

- O co chodzi, Logan? Dlaczego chcesz walczyć?

Lord Gyre spuścił wzrok i podrapał się po głowie.

- Serah zapytała mnie, dlaczego nigdy nie walczymy na pięści. Uważa, że to

byłaby ciekawa walka. Oczywiście nie chce, żeby któremuś coś się stało, ale... - Logan

urwał zakłopotany.

Ale nic na to nie poradzisz, że chcesz się trochę przed nią popisać, pomyślał

Kylar.

- A skoro już mowa o ciekawej potyczce, kiedy wreszcie położysz głowę na

katowskim toporze i ożenisz się z nią?

Ogr westchnął ciężko. Był duży, więc zawsze wzdychał głęboko, ale to

westchnienie było bardzo głębokie, nawet jak na jego rozmiary. Wziął stołek

stajennego i usiadł na nim, nie zauważając nawet, że jego wspaniały płaszcz ciągnie

się po ziemi.

- Właściwie to rozmawiałem na ten temat z hrabią Drakiem kilka dni temu.

- Tak? I co?

- Zgadza się...

- Moje gratulacje! Więc kiedy to będzie, ty łajdusie, wkrótce były kawalerze?

Ogr zagapił się w dal.

- Ale martwi się.

- Żartujesz?

Logan pokręcił głową.

- Przecież zna cię od urodzenia. Wasze rodziny bardzo się przyjaźnią. Pod

względem tytułu zyska na tym małżeństwie. I to jeszcze jak. Masz wspaniałe

perspektywy, a wy dwoje mieliście się ku sobie od lat. Czym się może martwić?

Logan spojrzał na Kylara.

- Powiedział, że będziesz wiedział. Czy ona jest w tobie zakochana?

Ożeż...

- Nie - powiedział Kylar po zbyt długiej pauzie.

Logan to zauważył.

- Na pewno?

Kylar się zawahał.

- Myślę, że ona sama nie wie, kogo kocha.

To było kłamstwo, które wynikało z przemilczenia. Logan był na złej drodze.

Serah nie kochała Kylara, a on nawet jej nie lubił.

- Kochałem ją całe moje życie - wyznał Logan.

Kylar nie miał co na to odpowiedzieć.

- Kylar? - Ogr świdrował go wzrokiem.

- Tak?

- Kochasz ją?

- Nie. - Kylar był wściekły i mdliło go, ale jego twarz niczego nie zdradzała.

Powiedział Serah, żeby wszystko wyznała Loganowi, zażądał tego. Obiecała, że to

zrobi.

Logan spojrzał na niego, ale jego twarz nie rozpogodziła się tak, jak Kylar się

spodziewał.

- Panie. - Za plecami Kylara rozległ się głos.

Kylar nawet nie słyszał, kiedy podszedł odźwierny.

- Tak? - Odwrócił się do starszego mężczyzny.

- Przed chwilą zjawił się posłaniec z wiadomością dla pana.

Kylar otworzył niezapieczętowany list, unikając wzroku Logana. „Musimy się

spotkać. Dziś wieczór o dziesiątej. Pod Niebieskim Odyńcem. Jarl".

Przeszedł go dreszcz. Jarl. Nie miał o nim żadnych wieści, odkąd przestał żyć na

ulicy. Jarl powinien myśleć, że jego przyjaciel nie żyje. To oznaczało, że albo szukał

go, bo potrzebował Kylara Sterna, albo wiedział, że Kylar to Merkuriusz. A nie

przychodził mu do głowy żaden powód, dla którego Jarl mógł szukać Kylara Sterna.

Jeśli Jarl wiedział, kim on jest, to kto jeszcze?

Pan Blint już wyszedł. Kylar będzie musiał się spotkać z Jarlem. Zajmie się tym

sam.

- Muszę wyjść - powiedział.

Ruszył do bramy.

- Kylar! - zawołał zanim Logan. Kylar odwrócił się i zapytał:

- Ufasz mi?

Logan bezradnie podniósł ręce.

- Tak.

- Więc niech tak pozostanie.

***

Pod Niebieskim Odyńcem był jednym z najładniejszych burdeli Mamy K.

Znajdował się na wschód od ulicy Sidlin, niedaleko mostu Tomoi. Słynął z tego, że

podaje jedne z najlepszych win w mieście, o czym wspomniał niejeden kupiec, kiedy

żona zadawała krępujące pytania. „Przyjaciółka mówiła mi, że widziała cię dzisiaj, jak

wchodziłeś do Niebieskiego Odyńca". „No tak, oczywiście, kochanie. Spotkanie w

interesach. Mają tam wspaniały wybór win".

Kylar był tam po raz pierwszy. Burdel miał trzy kondygnacje. Na parterze, gdzie

podawano jedzenie i wino, przypominał elegancki zajazd. Tabliczka informowała, że

na pierwszym piętrze znajduje się „salon", a na drugim „pokoje dla gości".

- Witaj mój lordzie - tuż obok Kylara, który stanął niepewnie w wejściu, rozległ

się zmysłowy głos.

Odwrócił się i policzki mu zapłonęły. Kobieta stała bardzo blisko niego, na tyle

blisko, żeby owiał go ostry zapach jej perfum. Mówiła głosem ściszonym i kuszącym,

jakby łączył ich sekret, albo mógł połączyć za chwilę. Ale to było nic w porównaniu z

tym, co miała na sobie. Nie wiedział, czy można to nazwać sukienką, bo chociaż strój

zakrywał ją od stóp po szyję, został uszyty z białej koronki, i to niezbyt gęstej, a pod

spodem kobieta nie miała nic.

- Słucham? - powiedział, unosząc wzrok i rumieniąc się jeszcze mocniej.

- Mogę coś dla pana zrobić? Mam przynieść kieliszek sethyjskiego czerwonego i

opowiedzieć, jakie usługi świadczymy? - Bawiło ją jego zakłopotanie.

- Nie, dziękuję pani.

- Może wolałby pan pójść do salonu, gdzie moglibyśmy porozmawiać bardziej...

na osobności - powiedziała, przesuwając palcem po jego szczęce.

- Właściwie to wolałbym nie. Ale bardzo dziękuję.

Uniosła brew, jakby zasugerował coś szatańskiego.

- Zwykle lubię, kiedy mężczyzna trochę mnie rozgrzeje, ale skoro chce pan iść

prosto do mojego pokoju, to...

- Nie! - Kylar zdał sobie sprawę, że podniósł głos i ludzie oglądają się na niego. -

To znaczy, nie, dziękuję. Przyszedłem zobaczyć się z Jarlem.

- Ach, jesteś jednym z tych - powiedziała nagle całkiem normalnym głosem.

Zmiana w jej zachowaniu była niemal wstrząsająca. Kylar dopiero teraz

zauważył, że dziewczyna nawet nie jest w jego wieku. Nie miała siedemnastu lat.

Wbrew sobie pomyślał o Mags.

- Jarl jest w biurze. Tędy.

Teraz, kiedy przestała go uwodzić, Kylar zobaczył ją w innym świetle. Robiła

wrażenie wyrachowanej, zimnej. Kiedy odchodził, usłyszał, jak mówiła:

- Wygląda na to, że ci przystojni zawsze orzą na drugim poletku. Nie wiedział,

co miała na myśli, ale szedł dalej, martwiąc się, że się z niego nabija. Kiedy był w

połowie drogi między stolikami, zerknął za siebie. Odwalała swoją robotę ze starszym

kupcem. Szepnęła mu coś do ucha. Mężczyzna się rozpromienił. Kylar zapukał.

Drzwi do biura się otworzyły.

- Wchodź, szybko - powiedział Jarl.

Kylar wszedł do środka, mając w głowie kompletny mętlik. Jarl - bo

niewątpliwie to był jego stary przyjaciel - wyrósł na przystojnego mężczyznę. Był

nienagannie ubrany według najnowszej mody. Nosił jedwabną tunikę w kolorze

indygo, obcisłe jasnobrązowe spodnie, z pasem ze srebra. Ciemne włosy miał

zaplecione w mnóstwo długich warkoczyków, każdy natłuszczony i odgarnięty do tyłu.

Oszacował Kylara spojrzeniem.

W kącie rozległ się cichy szelest ubrania. Ktoś zachodził Kylara od tyłu. Kylar

odruchowo kopnął.

Trafił ochroniarza w pierś. Chociaż był to potężny mężczyzna, Kylar poczuł, jak

łamią mu się żebra. Mężczyzna poleciał do tyłu na ścianę. Zsunął się po niej i padł bez

ruchu na podłogę.

Kylar błyskawicznie rozejrzał się po pokoju, ale nie zauważył żadnego więcej

zagrożenia. Jarl rozłożył ręce, pokazując, że nie ma broni.

- On cię nie atakował. Miał się tylko upewnić, że nie masz broni. Przysięgam. -

Jarl spojrzał na człowieka na podłodze. - Ożeż w mordę Najwyższego Króla, zabiłeś

go.

Krzywiąc się, Kylar spojrzał na mężczyznę wyciągniętego w kącie. Przyklęknął

obok niego, przyłożył palce do szyi. Nic. Przesunął dłońmi po piersi, sprawdzając, czy

któreś żebro mogło przebić serce. A potem uderzył pięścią w jego pierś. I jeszcze raz.

- Co ty, do licha... - Jarl urwał, kiedy pierś mężczyzny nagle się uniosła.

Ochroniarz zakaszlał i jęknął. Kylar wiedział, że każdy oddech będzie dla niego

torturą. Ale przeżyje.

- Niech ktoś się nim zajmie - powiedział. - Ma połamane żebra.

Z wytrzeszczonymi oczami Jarl wyszedł do głównej sali i wrócił po chwili z

dwoma innymi ochroniarzami. Podobnie jak pierwszy, i ci byli duzi, muskularni i

wyglądało na to, że wiedzą, do czego służą miecze. Zerknęli na Kylara i wynieśli swego

kumpla. Kiedy wyszli, Jarl zamknął za nimi drzwi.

- Nauczyłeś się paru sztuczek, co? Wcale cię nie sprawdzałem. Tamten się

uparł, że zostanie. Nie sądziłem, że... zresztą nieważne.

Przez chwilę gapił się na przyjaciela, aż w końcu Kylar powiedział:

- Dobrze wyglądasz.

- Chciałeś powiedzieć „Jak, u diabła, mnie znalazłeś, Jarl?" - Stary przyjaciel się

zaśmiał.

- Jak, u diabła, mnie znalazłeś, Jarl?

- Nigdy nie straciłem cię z oczu. Nigdy nie uwierzyłem, że umarłeś.

- Nie?

- Mnie nie nabierzesz, Merkuriusz.

- Nie nazywaj mnie tak. Tamten chłopak nie żyje.

- Tak? To szkoda.

Zapadła cisza. Mężczyźni przyglądali się sobie. Kylar nie wiedział, co zrobić.

Jarl był jego przyjacielem, a w każdym razie Merkuriusza. Ale czy był przyjacielem

Kylara? Fakt, że wiedział, kim jest Kylar, być może od lat, sugerował, że nie jest

wrogiem. Przynajmniej na razie. Po części Kylar wolał wierzyć, że Jarl chciał po

prostu się z nim zobaczyć, mieć szansę na pożegnanie, na które nie stać ich było na

ulicy. Spędził jednak zbyt wiele lat z panem Blintem, żeby być aż tak naiwnym. Jeśli

Jarl wezwał go teraz, to pewnie czegoś chciał.

- Obaj przebyliśmy długą drogę, prawda? - odezwał się Jarl.

- Wezwałeś mnie tu po to, żeby o tym porozmawiać?

- Długą drogę - powtórzył Jarl rozczarowany. - Po części miałem nadzieję, że

nie zmieniłeś się tak bardzo jak ja, Kylar. Od lat czekałem, żeby się z tobą zobaczyć.

Właściwie odkąd odszedłeś. Chciałem przeprosić.

- Przeprosić?

- Nie chciałem, żeby umarła. Po prostu nie mogłem się nigdzie dalej ruszyć.

Próbowałem, ale nie mogłem jej znaleźć. Musiała często zmieniać miejsce. A potem

po prostu zniknęła. Nigdy się nie dowiedziałem, co się z nią stało. Potwornie mi

przykro. - Odwrócił twarz i zacisnął zęby. W oczach Jarla zalśniły łzy.

Myśli, że Elene nie żyje. Wini za to siebie. Wiele lat żył z tym poczuciem winy.

Kylar już otworzył usta, żeby mu powiedzieć, że ona żyje, że świetnie się miewa, jak

mu donoszono, że on czasem obserwuje ją z daleka, w dni, kiedy robi zakupy, ale

zdusił te słowa. Jak mawiał Blint, tylko trup nie zdradzi sekretu. Kylar nie znał teraz

Jarla. Prowadził jeden z burdeli Mamy K, więc z pewnością odpowiadał przed nią, ale

może przed innymi też.

To było zbyt niebezpieczne. Kylar nie mógł mu powiedzieć. Związki to sznury,

które wiążą. Miłość to pętla. Jedyne, co zapewniało Kylarowi bezpieczeństwo, to fakt,

że nikt nie wiedział, że istnieje pętla z jego imieniem. Nawet on nie wiedział, gdzie

mieszka Elene. Żyła bezpiecznie gdzieś po wschodniej stronie. Może już wyszła za

mąż? W końcu miała pewnie jakieś siedemnaście lat. Może nawet była szczęśliwa.

Wyglądała na szczęśliwą, ale nigdy nie podkradł się bliżej. Pan Blint miał rację.

Jedyne, co zapewniało Elene bezpieczeństwo, to dystans, który zachowywał Kylar.

Bezpieczeństwo Elene było ważniejsze od poczucia winy Jarla. Było

najważniejsze. Do diabła, panie Blint, jak pan może tak żyć? Jak pan może być taki

silny, taki twardy?

- Nigdy nie miałem ci tego za złe - powiedział w końcu Kylar.

To było żałosne. Wiedział, że to nic nie pomoże, ale nic więcej nie mógł

zaoferować.

Jarl zamrugał, a kiedy spojrzał na Kylara, jego ciemne oczy były już suche.

- Gdyby chodziło tylko o to, nigdy bym cię nie prosił o spotkanie. Durzo Blint

ma wrogów, i ty też.

- To żadna nowina.

Nieważne, że on i Blint nigdy nie rozmawiali o wykonywanych robotach i że

każdy, kto wiedział o ich zleceniach z pierwszej ręki, już nie żył. Wieści się

rozchodziły. Wieści zawsze się rozchodziły. Jakiś inny siepacz przypisze im robotę.

Jakiś klient będzie się przechwalał, kogo wynajął. Mieli wrogów, wobec których

zawinili i jeszcze więcej wrogów, którzy tylko myśleli, że Durzo wobec nich zawinił. To

także cena bycia najlepszym. Rodziny truposzy nigdy nie przypisywały udanego

zamachu drugorzędnemu siepaczowi.

- Pamiętasz Rotha?

- Jednego z dużych Szczura? - upewnił się Kylar.

- Tak. Wygląda na to, że jest bystrzejszy, niż kiedykolwiek podejrzewaliśmy. Po

śmierci Szczura... cóż, wszyscy uciekli, jakby gildia stanęła w ogniu. Pozostałe gildie

zajęły nasze terytorium. Wszyscy walczyli, żeby przetrwać. Roth nie zdobył żadnych

przyjaciół, kiedy był prawą ręką Szczura. Kilka razy niewiele brakowało, a ktoś by go

zabił. Najwyraźniej wini za to ciebie.

- Mnie?

- Bo zabiłeś Szczura. Gdybyś go nie zabił, nikt nie ośmieliłby się podnieść ręki

na Rotha. On też nigdy nie uwierzył w twoją śmierć, ale nie miał takiej pozycji, żeby

się dowiedzieć, kim się stałeś. To się zmienia.

Kylarowi zacisnęło się serce.

- Wie, że żyję?

- Nie, ale w ciągu roku znajdzie się w Dziewiątce, może nawet szybciej. Zwolniło

się właśnie miejsce, o które się stara. Mając taką władzę, znajdzie cię. Nie spotkałem

go, ale słyszałem różne historie... To naprawdę chory człowiek. Okrutny. Mściwy.

Przeraża mnie. Przeraża mnie jak nikt od czasów wiesz kogo.

- Więc czemu mnie tu zaprosiłeś? Żeby mi powiedzieć, że Roth chce mnie

dorwać?

- Tak, ale chodzi o coś więcej. Będzie wojna.

- Wojna? Chwileczkę. Jaka twoja w tym rola? Skąd to wszystko wiesz?

Jarl milczał chwilę.

- Spędziłeś ostatnie dziesięć lat pod okiem pana Blinta. A ja swoje dziesięć lat

pod okiem Mamy K. I tak jak ty nauczyłeś się czegoś więcej niż tylko walki, ja

nauczyłem się czegoś więcej niż... cudzołożenia. Sekrety tego miasta płyną przez

sypialnie.

To rzeczywiście były słowa w stylu Mamy K.

- Ale dlaczego mi pomagasz? Wiele się zmieniło, odkąd byliśmy kradnącymi

chleb szczurami z gildii.

Jarl wzruszył ramionami i znowu odwrócił wzrok.

- Jesteś moim jedynym przyjacielem.

- Jasne, kiedy byliśmy dziećmi...

- Nie „byłeś". Jesteś. Jesteś jedynym przyjacielem, jakiego w życiu miałem.

Starając się stłumić własne poczucie winy - ile czasu upłynęło, odkąd ostatni

raz pomyślał o Jarlu? - Kylar odpowiedział:

- A co z ludźmi tutaj? Tymi, z którymi pracujesz?

- Współpracownicy, podwładni, klienci. Nawet związałem się z kimś. Ale nie

mam przyjaciół.

- Masz kochankę i ona nie jest twoją przyjaciółką?

- Ona nazywa się Stephan i jest pięćdziesięciotrzyletnim kupcem bławatnym z

żoną i ośmiorgiem dzieci. Zapewnia mi ochronę i piękne ubrania, a ja mu daję seks.

- Och.

Nagle słowa dziwki o oraniu innego poletka nabrały sensu.

- Jesteś tu szczęśliwy, Jarl?

- Szczęśliwy? Do diabła, co to za pytanie? Szczęście ma się do tego nijak.

- Przepraszam.

Jarl zaśmiał się gorzko.

- Kiedy odzyskałeś swoją niewinność, Kylar? Powiedziałeś, że Merkuriusz nie

żyje.


- Zamierzasz teraz wyjść, skoro już wiesz, kim jestem?

- Nie, jesteś moim przyjacielem.

- A ty moim. Ale gdybym nie zobaczył właśnie, jak prawie zabiłeś Gerka, to

zastanawiałbym się, czy naprawdę jesteś siepaczem. Jak to robisz, że zabijasz ludzi i

nadal masz czystą duszę, Kylar? - Wypowiedział jego imię z naciskiem.

- A jak ty możesz zachować czystą duszę, będąc dziwką?

- Nie zachowałem.

- Ja też nie.

Jarl zamilkł. Przyjrzał się uważnie Kylarowi.

- Coś się stało tamtego dnia?

Kylar wiedział, o co pyta Jarl. Przeszedł go dreszcz.

- Durzo powiedział mi, że jeśli chcę zostać jego uczniem, muszę zabić Szczura.

Po tym, co zrobił Laleczce... zrobiłem co trzeba.

- Tak po prostu, hę?

Kylar zastanawiał się, czy skłamać, ale jeśli ktokolwiek zasługiwał na prawdę, to

właśnie Jarl. Wycierpiał od Szczura więcej niż ktokolwiek inny. Skoro przemilczał

sprawę Laleczki, tego nie mógł mu odmówić.

Opowiedział całą historię jak nikomu innemu poza panem Blintem.

Opis krwi i tego, jak żałosny był Szczur, nie poruszył Jarla. Jego twarz

pozostała bez wyrazu.

- Zasłużył na to. Zasłużył na to i na jeszcze więcej - powiedział Jarl. - Żałuję

tylko, że sam nie miałem odwagi tego zrobić. Żałuję, że nie mogłem patrzeć. -

Machnął ręką zniewieściałym gestem. - Spodziewam się klienta, więc słuchaj.

Khalidor zaatakuje. Różne części Sa’kagé są mobilizowane, ale to głównie zasłona

dymna. Pewnie tylko Dziewiątka wie, co się naprawdę dzieje, może tylko Shinga.

Nawet nie mogę ci powiedzieć, po której stronie się opowiemy. Chodzi o to, że nie stać

nas na to, by Cenaria przegrała wojnę. Nie wiem, czy Dziewiątka zdaje sobie z tego

sprawę. Ursuulowie roszczą sobie pretensję do Cenarii od wielu pokoleń, ale kilka

miesięcy temu Król-Bóg Ursuul zażądał daniny w postaci jakiegoś specjalnego

klejnotu i wolnego przejścia, twierdząc, że jest bardziej zainteresowany wojną z Modai

niż z nami. Król Gunder powiedział mu, gdzie może sobie pójść, i nie były to

królewskie trakty. Według pewnych źródeł Król-Bóg przysiągł, że zrobi z nas przykład.

Ma więcej niż pięćdziesięciu czarowników, może wielu więcej. Wątpię, żeby król

Gunder zdołał zebrać dziesięciu magów, którzy stawiliby im czoło.

- Ale Sa’kagé przetrwa - powiedział Kylar.

Zresztą on i tak się tym nie przejmował. Myślał o Drake'ach i Loganie.

Khalidorczycy zabiliby ich.

- Sa’kagé przetrwa, a jeśli wszystkie interesy pójdą z dymem, od kogo wymuszą

pieniądze? Jeśli wszyscy kupcy splajtują, nie będą mogli grać hazardowo ani chodzić

na dziwki. Z niektórych wojen możemy mieć zyski. Ta nas zrujnuje.

- Więc czemu mi to mówisz?

- Durzo siedzi w centrum tego.

- Oczywiście, że tak. Pewnie połowa arystokracji na różnych szczeblach władzy

w armii próbuje sprzątnąć swoich przełożonych, żeby zająć ich miejsce. Ale pan Blint

nie przyjmie roboty, która wystawiłaby miasto na poważne niebezpieczeństwo. Nie,

jeśli sprawy mają się tak źle, jak mówisz.

Jarl pokręcił głową.

- Myślę, że pracuje dla króla.

- Pan Blint nigdy nie pracowałby dla króla.

- Owszem, jeśli mieliby jego córkę.

- Kogo?

32

Lord generał Agon stanął na wygrabionym białym żwirze w ogrodzie posągów przy

zamku i starał się nie zdradzać się z tym, jak bardzo się czuje się nieswojo. Niech to

szlag, wspaniałe miejsce na spotkanie z zabójcą.

Normalnie naprawdę uważałby, że to doskonale miejsce na spotkanie z zabójcą.

Blint przykazał mu nie zabierać żołnierzy, gdyby jednak zamierzał zrobić odwrotnie,

miałby tu mnóstwo miejsca do ukrycia ich. Oczywiście, fakt, że spotkanie odbywało

się na terenie zamku, powinien poprawiać samopoczucie Agonowi. I może by tak

było, gdyby nie to, że Blint sam je zaproponował.

Księżyc przysłoniła chmura i Agon nadstawił uszu, żeby usłyszeć najsłabszy

zgrzyt żwiru obwieszczający przybycie Blinta. Nie wątpił, że siepacz dostanie się do

zamku. Generał pamięć miał równie dobrą, jak ostre były sztylety, które znaleziono

pod królewskimi poduszkami. Mimo wszystko musiał wypełnić rozkazy.

Powiódł wzorkiem po posągach wokół. To byli bohaterowie, wszyscy, co do

jednego. Zastanawiał się, co robi w ich towarzystwie. Zwykle ten ogród był jak raj.

Normalnie, chodziłby po białych i czarnych kamykach, patrzyłby na marmurowych

herosów, zastanawiając się, jak zachowaliby się na jego miejscu. Dziś wieczór ich

cienie czaiły się groźnie. Oczywiście, to wszystko było jego wyobraźnią, ale nadal

pamiętał, że Blint był w jego sypialni dziesięć lat temu, gotów zabić. Przy takim

człowieku nikt nie był bezpieczny.

Rozległ się ledwo słyszalny zgrzyt żwiru obok jednego z posągów. Agon

odwrócił się i bez zastanowienia chwycił za miecz.

- Nie trudź się - powiedział Durzo Blint.

Agon znowu gwałtownie się obrócił. Durzo stał dwie stopy od niego. Lord

generał cofnął się.

- Hałasował jeden z twoich ludzi. Nie ja. - Blint uśmiechnął się drapieżnie. - Ale

chwileczkę, nie powiedziałem ci, żebyś nie brał ze sobą ludzi?

- Nikogo nie wziąłem.

- Hm.

- Spóźniłeś się.

Teraz już Agon odzyskał równowagę. To było niepokojące - zadawać się z

człowiekiem, który nie cenił życia. Teraz naprawdę wierzył, że Blint właśnie taki jest.

Stały też za tym konkretne przesłanki. On sam był w stanie zadawać się z Blintem

tylko dlatego, że zdał sobie sprawę, że można go zabić - jego, Agona - ale to nie jest

ważne; śmierć i życie nie stanowiły powodów, dla których wezwał Blinta; jego życie

lub śmierć nie były kluczowe w sprawie, o której porozmawiają. Nadal jednak

zastanawiał się, jak siepacze mogą żyć w ten sposób?

- Tylko się upewniałem, że wiem, gdzie ukryli się pańscy żołnierze -

odpowiedział Blint.

Ma na sobie strój do zabijania, zdał sobie sprawę Agon. To go przyprawiło o

lekkie mdłości. Bawełniana tunika w ciemnoszare cętki, cienka, ale skrojona tak, żeby

nie krępowała ruchów, spodnie z takiego samego materiału, pasy z najróżniejszą

bronią do rzucania; części z nich generał nawet nie rozpoznawał. Za to zorientował

się, że niektóre ostrza to coś więcej niż tylko stal. Była na nich też trucizna.

Blefuje? Agon nie sprowadził żołnierzy. Nie zamierzał się narażać.

- Dotrzymuję słowa danego nawet oprychowi Sa’kagé.

- Najzabawniejsze jest to, że panu wierzę, lordzie generale. Można powiedzieć o

panu różne rzeczy, ale nie jest pan ani tak niehonorowy, ani tak głupi, żeby mnie

zdradzić. Jest pan pewien, że nie chce pan, abym zabił króla? Ma pan wojsko. Jeśli

będzie pan mądry i dopisze panu szczęście, może sam pan zostać królem.

- Nie. Dotrzymuję złożonych przysiąg.

Gdyby tylko te słowa tak nie paliły, gdy je wypowiadam.

- Dałbym panu zniżkę. - Blint się zaśmiał.

- Jest pan gotów usłyszeć, jakie jest zlecenie?

- Mam wrażenie, że już o tym kiedyś rozmawialiśmy. Moja odpowiedź brzmi

tak samo. Przyszedłem tutaj tylko dlatego, że się stęskniłem za pana uśmiechniętą

twarzą, lordzie generale. I żeby panu pokazać, na wypadek gdybyście znowu

postanowili utrudnić mi życie, że wasze, bądźmy szczerzy, raczej żałosne

zabezpieczenia nie są w stanie mnie powstrzymać.

- Nawet pan nie usłyszał, co to za zadanie. Teraz król szanuje pańskie

umiejętności. Zapłaci lepiej niż ktokolwiek wcześniej. Życzy sobie...

- Żebym go chronił. Wiem. Hu Szubienicznik przyjął na niego zlecenie. - Durzo

zignorował wstrząśniętą minę Agona. - Przykro mi. Nie wezmę tej roboty. Nigdy nie

przyjmę zlecenia od tego wypierdka. Bądźmy szczerzy. Aleine Gunder, idiota, który

uznał się za „dziewiątego" jakby miał jakikolwiek związek z poprzednimi ośmioma

Aleine'ami, to marnotrawstwo skóry.

Ktoś wyskoczył spod wysokiego posągu księcia Gundera za plecami Agona.

Lordowi generałowi zacisnęło się serce, kiedy rozpoznał chód.

Aleine Gunder IX odrzucił kaptur.

- Straże! Straże!

Zza pomników i krzaków wyskoczyli łucznicy i kusznicy. Kolejni przybiegli

spoza ogrodu.

- Mój panie. Co za niespodzianka - powiedział Blint, składając bezbłędny

dworski ukłon. - Kto by się spodziewał znaleźć pana w cieniu własnego ojca?

- Ty śmierdzący... śmierdzący!... śmierdzielu! - wrzasnął król. - Co robicie?! -

ryknął na straże. - Otoczyć go!

Straże otoczyły Durzo, Agona i króla ciasnym kręgiem. Denerwowali się, że król

stoi tak blisko siepacza, ale żaden nie śmiał sprowokować królewskiego gniewu,

rozdzielając ich na siłę.

- Wasza Wysokość - powiedział Agon, stając przed królem, zanim ten

spróbowałby uderzyć Durzo Blinta. Uderzyć Durzo Blinta!

- Będziesz dla mnie pracował, zabójco - powiedział król.

- Nie. Powiedziałem to już raz, ale może musisz to usłyszeć osobiście. Mogę

zabić ciebie, ale dla ciebie zabijać nie będę.

Straże oczywiście nie były zachwycone tymi słowami, ale Agon uniósł rękę.

Kiedy straże stały tak blisko, łucznicy byli bezużyteczni. Genialnie, Wasza Wysokość.

Gdyby doszło do rozlewu krwi, obaj z królem by zginęli.

- Dobrze więc - powiedział król.

- Dobrze więc. - Blint uśmiechnął się bez cienia wesołości.

Król odpowiedział uśmiechem.

- Zabijemy twoją córkę.

- Kogo?

Król uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Sprawdź to.

I zaśmiał się.

Pełna napięcia chwila przeciągała się i Agon już się zastanawiał, czy zaraz

będzie trzymał na rękach martwego króla. A potem tylko coś śmignęło. Chociaż

patrzył prosto na niego, Durzo Blint poruszał się szybciej, niż mogło to zarejestrować

oko lorda generała. Przeskoczył nad kręgiem żołnierzy, przytrzymał się posągu i

zmienił kierunek lotu.

Chwilę potem rozległy się odgłosy ucieczki na murze zamkowym, coś jak

drapanie pazurków, gdy kot wspina się na drzewo.

Jeden z żołnierzy strzelił z kuszy - litościwie, bo celował w niebo. Agon rzucił

mu spojrzenie.

Mężczyzna przełknął ślinę.

- Przepraszam, panie.

Król wrócił na zamek i dopiero dwie minuty później Agon zdał sobie sprawę, że

niewiele brakowało, a Durzo doprowadziłby do tego, że generał zdradziłby króla na

jego oczach.

***

Kylar poczuł ruch powietrza, gdy ktoś otworzył frontowe drzwi do kryjówki.

Oderwał wzrok od książki i sięgnął po nagi miecz leżący na stole.

Oczywiście ze swojego miejsca miał idealny widok na drzwi. Pan Blint nie

urządziłby inaczej pracowni. Ale poznałby, że to pan Blint po dźwięku: stuk-STUK-

stuk. Stuk-STUK-stuk. Stuk-STUK-stuk. Pan Blint zawsze zamykał, otwierał i potem

raz jeszcze zamykał wszystkie zamki. Jeszcze jeden jego przesąd.

Nie zapytał mistrza o robotę. Blint nie lubił rozmawiać o zadaniu zaraz po

wykonaniu go. Mówił, że Aniołowie Nocy tego nie lubią. Kylar odczytywał to tak:

„Pozwól, niech wspomnienia wyblakną".

Fiolka z jadem białej żmii stała na stole razem z resztą kolekcji mistrza. Żeby

oderwać od niej uwagę Blinta i swoją, Kylar powiedział:

- Nie sądzę, żeby coś z tego wyszło. Sprawdzałem w pańskich książkach. Nic

tam na ten temat nie piszą.

- Napiszą nową książkę - powiedział Blint.

Zaczął chować zatrute ostrza do specjalnych etui, wycierając te, do których

użyto szybko rozkładającej się trucizny.

- Wiem, że zwierzęta potrafią zjeść różne trucizny i nie chorują od tego. I wiem,

że jeśli potem ktoś zje ich mięso, to choruje. Nasze eksperymenty dowiodły tego. Ale

wtedy truposz jest tylko chory. Do tego momentu wszystko rozumiem, ale tego

podwójnego otrucia nie.

Blint odwiesił pasy do broni.

- Truposz je wieprzowinę i nic nie czuje. Może robi mu się trochę niewyraźnie.

Je przepiórkę i ma zawroty głowy. Zjada obie rzeczy, umiera. To się nazywa

wzmocnienie. Trucizny działają razem, żeby osiągnąć swój pełen potencjał.

- Ale nadal cała świnia i stado przepiórek muszą przejść przez ręce kredencerza.

- W wielkich rezydencjach jedzenie sprawdza kilka osób. Zanim nabiorą jakichś

podejrzeń, truposz już nie będzie żył.

- Ale wtedy otruje pan wszystkich na sali. Nie może pan zapanować...

- Ja nad wszystkim panuję! - wrzasnął Blint.

Rzucił nóż i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi tak mocno, że zadzwoniła

wisząca na ścianach broń.

***

Elene zagapiła się na pustą stronę i ponownie zanurzyła wysychające pióro w

kałamarzu. Dalej, przy stole w jadalni Drake'ów Mags i Ilena Drake grały w domino.

Mags, starsza z sióstr, bardzo się skupiała, ale Ilena cały czas zerkała na Elene.

- Dlaczego - odezwała się Elene - zawsze podkochuję się w nieosiągalnych

mężczyznach?

Elene Cromwyll przyjaźniła się z Mags i Ileną Drake od wielu lat. Przepaść

między służącą i córkami hrabiego powinna uniemożliwiać przyjaźń, ale Drake'owie

uważali, że wszyscy są równi przed Bogiem Jedynym. W miarę jak dorastały,

dziewczynki zaczynały rozumieć, jak dziwna jest ich przyjaźń, więc stała się mniej

jawna, ale nie mniej prawdziwa.

- Ten ogrodnik Jaen był osiągalny - powiedziała Ilena, przesuwając kostkę.

Mags skrzywiła się, widząc jej ruch, a potem wykrzywiła się do piętnastoletniej

siostry.

- To trwało jakieś dwie godziny - powiedziała Elene. - A potem otworzył tę

swoją tłustą jadaczkę.

- W którymś momencie musiałaś durzyć się w Polu - powiedziała Mags.

- Nie do końca. On tak bardzo mnie kochał, że pomyślałam, że powinnam

odwzajemniać jego uczucie.

- Przynajmniej to z Polem nie było całkiem urojone - powiedziała Ilena.

- Ilena, nie zachowuj się jak rozpuszczony bachor - upomniała ją Mags.

- Wściekasz się na mnie, bo znowu przegrywasz.

- Nieprawda!

- Wygram w trzech ruchach.

- Tak? - Mags spojrzała na kostki. - Ty smarkulo. A ja muszę przyznać, że

bardzo się cieszę, że odrzuciłaś Pola - powiedziała do Elene. - To jednak oznacza, że

nie masz kawalera na przyjęcie.

Elene porzuciła pióro i ukryła twarz w dłoniach. Westchnęła.

- Macie pojęcie, co napisałam do niego w zeszłym roku?

Zagapiła się na pustą kartkę przed sobą.

- Nie wiedziałam, że Pol potrafi czytać - zdziwiła się Ilena.

- Nie Pol. Mój dobroczyńca.

- Cokolwiek napiszesz i tak nie przestanie przysyłać pieniędzy, prawda? -

spytała Ilena, ignorując mordercze spojrzenie siostry.

Ilena Drake miała tylko piętnaście lat, ale przez większość czasu kontrolowała

Mags, już nie wspominając o najstarszej siostrze Serah.

- Nigdy nie przestał. Nawet kiedy mu napisałam, że mamy więcej pieniędzy niż

nam trzeba. Ale nie chodzi o pieniądze, Lena - tłumaczyła Elene. - W zeszłym roku

napisałam mu, że go kocham. - Nie miała odwagi przyznać, że rozmazała atrament

własnymi łzami. - Napisałam mu, że będę go nazywała Kylar, bo Kylar jest miły, a ja

nigdy nie poznałam imienia mojego dobroczyńcy.

- Więc teraz lubisz też Kylara... do którego nigdy się nawet nie odezwałaś.

- Jestem beznadziejna. Dlaczego pozwalam wam rozmawiać ze mną o

chłopcach?

- Ilena nie może przestać mówić o Kylarze - odezwała się Mags tonem

zdradzającym, że zaraz wykorzysta fakt, że jest starszą z sióstr - bo sama się w nim

durzy.

- Nieprawda! - pisnęła Ilena.

- No to dlaczego napisałaś to w swoim pamiętniku? - spytała Mags.

Naśladowała melodyjny sposób mówienia Ileny: - „Dlaczego Kylar nie rozmawia ze

mną częściej?". „Kylar odezwał się dziś do mnie przy śniadaniu. Powiedział, że jestem

słodka. To dobrze, czy nadal uważa mnie za małą dziewczynkę?". To ohydne, Ilena.

Praktycznie jest twoim bratem.

- Ty czarownico! - wrzasnęła Ilena.

Skoczyła ponad stołem i rzuciła się na siostrę. Elene zamarła i patrzyła na nie

na poły z przerażeniem, na poły z rozbawieniem.

Dziewczyny krzyczały, Ilena szarpała Mags za włosy, a Mags zaczęła jej się

rewanżować. Elene zerwała się, uznając, że lepiej je rozdzielić, zanim komuś stanie się

krzywda.

Drzwi otworzyły się gwałtownie, niemal wylatując z zawiasów, i w progu stanął

Kylar z mieczem w ręku. W okamgnieniu atmosfera w pokoju całkowicie się zmieniła.

Kylar emanował w sposób wręcz namacalny niebezpieczeństwem i siłą. Był

ucieleśnieniem pierwotnej męskości. To wrażenie zalało Elene jak fala, która nieomal

zbiła ją z nóg i wciągnęła na głębokie morze. Ledwo łapała oddech.

Kylar wsunął się do pokoju na ugiętych nogach, trzymając nagi miecz w obu

dłoniach. Omiótł spojrzeniem całe pomieszczenie, zerknął na każde wyjście, okna,

cienie, nawet w kąty pod sufitem. Mocujące się na podłodze dziewczyny zamarły.

Ilena nadal trzymała w pięści garść włosów Mags. Obie miały winę wymalowaną na

twarzach.

Jego jasne bladoniebieskie oczy wydawały się takie znajome. Czy to tylko

wyobraźnia Elene, czy też naprawdę pojawił się w nich płomyk, jakby ją rozpoznał?

Ich oczy spotkały się i po plecach Elene przebiegł dreszcz. Patrzył na nią - nie na jej

blizny. Mężczyźni zawsze patrzyli na jej blizny. A Kylar widział Elene. Chciała się

odezwać, ale nie znalazła żadnych słów.

On też otworzył usta, jakby zamierzał coś powiedzieć, ale nagle pobladł.

Wsunął miecz z powrotem do pochwy i się odwrócił.

- Proszę o wybaczenie, moje panie - powiedział i skinął głową. A potem

wyszedł.

- Dobry Boże - powiedziała Mags. - Widziałyście to?

- To było przerażające - przyznała Ilena. - I...

- Upajające - dokończyła Elene.

Jej twarz płonęła. Odwróciła się od nich, kiedy dziewczyny wstawały. Usiadła i

wzięła pióro. Chociaż nadal nie była w stanie pisać.

- Elene, co się dzieje? - zapytała Mags.

- Kiedy zobaczył moją twarz, wyglądał jakby za chwilę miał paść trupem -

powiedziała Elene.

Dlaczego? Tylko zerknął na jej blizny. To właśnie przerażało większość

chłopców.

- Dojdzie do siebie. Jesteś aniołem. Daj mu szansę. Zaprosimy go na przyjęcie,

ze względu na ciebie i w ogóle - powiedziała Ilena.

- Nie. Nie, zabraniam. On jest baronetem, Lena.

- Biednym baronetem, którego ziemię zajął Lae'knaught.

- To jeszcze jeden nieosiągalny mężczyzna. Przejdzie mi.

- Nie musi być nieosiągalny. Jeśli przyjmie naszą wiarę... w oczach Boga

wszystkich ludzi stworzono równymi.

- Och, Lena, nie mam mnie takimi słowami. Jestem służącą. Służącą z bliznami.

Nieważne, co widzi Bóg.

- Nieważne, co widzi Bóg? - zapytała łagodnie Mags.

- Wiesz, o co mi chodziło.

- Logan być może poślubi Serah, a między nimi jest równie wielka przepaść jak

między biednym baronetem i tobą.

- Kiedy arystokrata żeni się z niżej urodzoną arystokratką, ludzie się krzywią,

ale arystokrata z kimś z pospólstwa?

- Nie mówimy, że masz za niego wychodzić za mąż. Pozwól nam tylko zaprosić

go na przyjęcie.

- Nie. Zabraniam.

- Elene...

- To ostateczna decyzja. - Elene patrzyła na dziewczęta, dopóki niechętnie nie

kiwnęły głowami. - Ale mogłybyście trochę mi o nim opowiedzieć.

***

- Kylar! - zawołał hrabia Drake, kiedy Kylar próbował przekraść się obok jego

gabinetu do schodów na górę. - Mógłbyś wstąpić do mnie na chwilę?

Nie miał innego wyjścia, jak posłuchać. Zaklął w duchu. Dzisiejszy dzień okazał

się bardzo długi. Miał nadzieję, że prześpi się chwilę, zanim będzie musiał wypełnić

przed świtem obowiązki wyznaczone przez pana Blinta. Domyślał się, o co może

chodzić, więc kiedy wszedł do gabinetu hrabiego, starał się nie czuć jak chłopiec,

któremu ojciec zaraz zacznie wyjaśniać, co to jest seks.

Czas nie tknął hrabiego. Miałby sto lat i nadal wyglądał na czterdzieści. Biurko

stało w tym samym miejscu, ubrania miały ten sam krój i kolor, a kiedy szykował się

do trudnej rozmowy, zawsze pocierał nasadę nosa, w miejscu gdzie zwykle opierały

się binokle.

- Kochałeś się z moją córką? - zapytał hrabia.

Kylar rozdziawił usta. Tyle, jeśli idzie o rozgrzewkę przed trudną rozmową.

Hrabia patrzył na niego beznamiętnie.

- Nawet nie tknąłem jej palcem, panie.

- Nie pytam o twój palec.

Kylar wytrzeszczył oczy. I to był człowiek, który mówi o Bogu tak często, jak

większość rolników mówi o pogodzie?

- Nie, nie martw się synu. Wierzę ci. Chociaż podejrzewam, że twoja

powściągliwość nie wynikała z braku wysiłków ze strony Serah.

Krew, która napłynęła mu do twarzy, była wystarczającą odpowiedzią.

- Czy ona cię kocha?

Pokręcił głową. Prawie mu ulżyło, że usłyszał pytanie, na które mógł

odpowiedzieć.

- Myślę, że Serah chce tego, czego nie może mieć.

- Czy to dotyczy też kochania się z wieloma młodymi arystokratami, z których

żaden nie jest Loganem?

- Doprawdy, nie sądzę, abym miał prawo albo pozwalał mi na to honor... -

bełkotał Kylar.

Zbolały hrabia uniósł rękę.

- Nie powiedziałbyś tego, gdybyś uważał, że to oskarżenie jest niesłuszne.

Powiedziałbyś, że w żadnym razie, a potem, że nie mam prawa pytać o takie rzeczy ani

że nie pozwala mi na to honor. I miałbyś rację. - Potarł nasadę nosa i zamrugał. -

Przepraszam, Kylarze. To nie w porządku z mojej strony. Czasem nadal w sposób

niehonorowy wykorzystuję spryt, którym obdarzył mnie Bóg. Staram się robić to co

słuszne, niezależnie od tego, czy ludzie uznają to za honorowe. Istnieje przepaść

między tymi dwiema rzeczami, wiesz?

Kylar wzruszył ramionami, ale nie była potrzebna żadna odpowiedź.

- Nie zamierzam potępiać swojego dziecka - powiedział hrabia. - Robiłem dużo

gorsze rzeczy w swoim życiu, o jakich ona nawet nie śniła. Ale chodzi o coś więcej niż

tylko jej szczęście. Czy Logan wie o jej... nieostrożnych poczynaniach?

- Prosiłem ją, żeby mu powiedziała, ale nie sądzę, by to zrobiła, panie.

- Wiesz, że Logan poprosił mnie o rękę Serah?

- Tak, panie.

- Powinienem udzielić mu błogosławieństwa?

- Nie może pan oczekiwać lepszego syna.

- Dla mojej rodziny to byłoby wspaniałe, ale czy to będzie dobre dla Logana?

Kylar się zawahał.

- Myślę, że ją kocha - odpowiedział w końcu.

- Chce usłyszeć odpowiedź w ciągu dwóch dni - powiedział hrabia. - Kiedy

skończy dwadzieścia jeden lat, przejmie posiadłość Gyre'ów i stanie się najbogatszym

i najpotężniejszym człowiekiem w królestwie, mimo wszystkich interwencji króla w

sprawy jego rodu w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Jest szósty w kolejce do tronu.

Pierwszy zaraz po królewskich dzieciach. Ludzie będą mówić, że wybrał poniżej

swoich możliwości. Będą mówić, że nie jest go warta. - Hrabia odwrócił wzrok. -

Zwykle mam w nosie to, co sobie myślą inni, bo nie mają pojęcia, co mówią. Obawiam

się, że tym razem będą mieli rację.

Kylar nie potrafił odpowiedzieć.

- Przez lata modliłem się, żeby moje córki znalazły odpowiednich mężczyzn na

mężów. Modliłem się, żeby Logan ożenił się z właściwą kobietą. Dlaczego mam

wrażenie, że to nie jest właściwa odpowiedź? - Znowu pokręcił głową i ścisnął nasadę

nosa. - Wybacz mi, zadałem ci tyle pytań, na które nie możesz odpowiedzieć, a nie

zadałem tego, na które znasz odpowiedź.

- O co chodzi, panie?

- Kochasz Serah?

- Nie, panie.

- A tę dziewczynę? Tę, której przesyłasz pieniądze od prawie dziesięciu lat?

Kylar się zarumienił.

- Przysiągłem nie kochać, panie.

- Ale czy ją kochasz?

Kylar wyszedł z gabinetu.

Kiedy już był w korytarzu, hrabia powiedział:

- Wiesz, Kylarze, że za ciebie też się modlę.

33

Burdel zamknięto kilka godzin temu. Na górze dziewczyny spały na brudnych

prześcieradłach pośród burdelowego smrodu przetrawionego alkoholu, zjełczałego

potu, starego seksu, dymu i tanich perfum. Drzwi były zamknięte. Wszystkie lampy

oprócz dwóch prostych miedzianych na dole zgaszono. Mama K nie pozwalała, żeby

marnować w jej burdelach pieniądze.

Na dole były tylko dwie osoby i obie siedziały przy barze. Wokół stołka

mężczyzny leżało kilkanaście potłuczonych szklanek.

Dopił trzynaste piwo, uniósł szklankę i cisnął ją na podłogę. Stłukła się.

Mama K nalała Durzo kolejną szklankę z beczki bez mrugnięcia okiem. Nie

odezwała się. Durzo zacznie mówić, kiedy będzie gotowy. Mimo to zastanawiała się,

dlaczego wybrał właśnie ten burdel. To była dziura. Wszystkie ładne dziewczyny

wysyłała gdzie indziej. Pozostałe burdele, które kupiła, były warte naprawy, ale ten

kulił się w głębi Nor, daleko od głównej drogi w labiryncie chałup i szop. Tu straciła

swoje dziewictwo. Dostała za to dziesięć srebrników i uważała się wtedy za

szczęściarę. Ten burdel nie zajmował wysokiej lokaty na liście miejsc, które chciałaby

odwiedzić.

- Powinienem cię zabić - powiedział w końcu Durzo.

To były pierwsze słowa, jakie wypowiedział od Sześciu godzin. Dopił piwo i

pchnął szklankę po barze. Przejechała kilka stóp, przewróciła się, sturlała z baru i

stłukła.

- Och, więc jednak potrafisz mówić - zdziwiła się Mama K.

Wzięła następną szklankę i odkręciła kurek.

- Też masz córkę?

Mama K zamarła. Za późno zakręciła kurek i piwo wylało się ze szklanki.

- Vonda kazała mi przysiąc, że ci nie powiem. Za bardzo się bała, a potem, kiedy

umarła... Możesz nienawidzić Vondy za to, co zrobiła, ale zrobiła to, bo cię kochała.

Durzo spojrzał na nią z takim niedowierzaniem i obrzydzeniem, że Gwinvere

miała ochotę uderzyć go w tę jego ohydną twarz.

- A co ty wiesz o miłości, ty kurwo?

Myślała, że nikt już nie będzie w stanie zranić jej tymi słowami. Słyszała każdy

możliwy komentarz na temat bycia dziwką i kilka dodatkowych. Ale sposób, w jaki

Durzo to powiedział, coś w tym komentarzu - i to z jego ust! - uderzyło ją do głębi. Nie

mogła się ruszyć. Nie mogła nawet złapać tchu.

- Wiem, że gdybym miała szansę na taką miłość, jaką ty miałeś, rzuciłabym ten

fach - powiedziała w końcu. - Zrobiłabym wszystko, żeby to utrzymać. Urodziłam się

w tym szambie. Ty je sobie sam wybrałeś.

- Jak ma na imię moja córka?

- Więc to tyle? Sprowadziłeś mnie tutaj, żeby mi przypomnieć, ile razy

pieprzyłam się w tej śmierdzącej dziurze? Pamiętam. Pamiętam! Dawałam dupy, żeby

moja młodsza siostra nie musiała. I wtedy ty się zjawiłeś. Pieprzyłeś się ze mną pięć

razy w tygodniu i powiedziałeś Vondzie, że ją kochasz. Zrobiłeś jej dziecko. I

odszedłeś. Mogłam jej powiedzieć, że to było do przewidzenia. Ta część historii była

tak przewidywalna, że nawet nie warto jej powtarzać, nieprawdaż? Ale nie, ty nie

byłeś przeciętnym kutasem. Ty doprowadziłeś do tego, że ją porwano. I co potem?

Ruszyłeś jej na ratunek? Nie, pokazałeś dokładnie, jak bardzo ją kochasz. Uznałeś, że

blefują, prawda? Zawsze byłeś gotowy stawiać na szali życie innych, co, Durzo? Jesteś

tchórzem.

Szklanka Durzo roztrzaskała się o baryłkę za plecami Mamy K. Drżał.

Wycelował w nią palec.

- Ty! Ty nie masz prawa. Ty byś to rzuciła dla miłości? Chrzanienie. Gdzie teraz

masz mężczyznę w swoim życiu, Gwin? Już nie dajesz dupy, więc facet nie musiałby

być zazdrosny. Ale nadal nikogo nie ma, co? Wiesz, dlaczego jesteś idealną kurwą? Z

tego samego powodu, dla którego nie masz mężczyzny. Bo nie potrafisz kochać.

Zwykła z ciebie dupa. Wysysasz każdego do sucha i każesz sobie płacić za tę

przyjemność. Więc daruj sobie głodne kawałki, nie chrzań mi „zrobiłam to, żeby

ratować moją siostrę". Tobie zawsze chodziło o władzę. Och, jasne, są kobiety, które

sprzedają się dla pieniędzy, albo dla sławy, albo dlatego że nie mają innej możliwości.

Ale one są dziwkami. A ty, nawet kiedy już nie będziesz się pieprzyć, zawsze będziesz

dziwką. No dobrze. Jak. Ona. Ma. Na. Imię? - Wyrzucał z siebie każde słowo jak kęsy

z zapleśniałego chleba.

- Uly - odpowiedziała cicho Gwinvere. - Ulyssandra. Mieszka z opiekunką na

zamku.

Spojrzała na piwo, które trzymała w ręce. Nie pamiętała, żeby je nalewała. Do

tego właśnie ją sprowadził Durzo? Do małej, uległej... Nawet nie wiedziała, jak to

nazwać. Czuła się jak wypatroszona, myślała, że jeśli spojrzy w dół, zobaczy sznury

własnych wnętrzności zwijające się wokół jej nóg.

Potrzebowała całej siły, żeby splunąć do piwa i postawić je na blacie z pewną

nonszalancją.

- Cóż, ciężko jest być ofiarą okoliczności - powiedział Durzo. W jego głosie

pobrzmiewała mordercza nuta.

- Ty nie... Nie zabiłbyś własnego dziecka? Nawet Durzo nie zrobiłby tego,

prawda?

- Nie muszę. Zrobią to za mnie.

Wziął piwo, uśmiechnął się, patrząc na pływającą ślinę Gwinvere i uniósł

szklankę do ust. Wypił połowę piwa jednym haustem i oznajmił:

- Wychodzę. Cuchnie tu starą dziwką.

Wylał resztę piwa na podłogę i ostrożnie odstawił szklankę na bar.

***

Kylar obudził się dwie godziny przed świtem i przez chwilę zastanawiał się, czy

śmierć byłaby zbyt wysoką ceną za sen przez całą noc. Jednakże prawidłowa

odpowiedź była oczywista, więc po kilku minutach zwlekł się z łóżka. Ubrał się cicho

w ciemnościach, sięgnął do trzeciej szuflady, gdzie jak zawsze leżały zwinięte jego

ubrania siepacza, i do słoja z popiołem, żeby pomazać na czarno twarz.

W ciągu ostatnich dziewięciu lat nauczył się kompensować brak Talentu. W

przypływie optymizmu - co zdarzało się niezmiernie rzadko - Blint chwalił za to

Kylara. Mówił, że zbyt wielu siepaczy polega na swoim Talencie we wszystkim, a on

szlifował zwyczajne umiejętności na wypadek nieprzewidzianej sytuacji. W tym

gorzkim fachu nieprzewidziane okoliczności stanowiły normę. Poza tym, jak mówił

Blint, jeśli nie robisz hałasu, który trzeba maskować, to nie musisz wykorzystywać

Talentu do tłumienia go.

Czasem jego umiejętność dostosowywania się objawiała się w bardziej

widowiskowy sposób, ale zwykle chodziło o drobiazgi, jak chowanie szarego

przebrania do tej samej komody, składanie go po praniu za każdym razem tak samo.

Przynajmniej miał nadzieję, że to jego zdolność do przystosowania wpływała na niego,

a nie mania Blinta do porządkowania wszystkiego. A tak naprawdę, co było z tym

człowiekiem, że zamykał zamki trzy razy, bawił się nożem i czosnkiem, i ciągle

powtarzał: Anioły Nocy to, Anioły Nocy tamto?

Okno otworzyło się bezszelestnie i Kylar wypełzł na dach. Lata praktyki mówiły

mu, którędy może iść, a gdzie musi pełznąć, żeby nie usłyszał go nikt z dołu.

Ześlizgnął się z budynku, opadł na kamienne płyty dziedzińca, odbił się i złapał

krawędzi muru. Podciągnął się, wyjrzał ponad murem, nie zobaczył nikogo, przelazł

przez mur i ruszył ukradkiem ulicą.

Pewnie mógłby po prostu pójść. Skoro już wydostał się z domu Drake'ów, nie

musiał się skradać, dopóki nie dotrze do zielarni, ale wolał nie nabierać złych

nawyków. Robota to robota, nie jest zrobiona, dopóki nie jest skończona. Kolejna

perełka Blinta. Wielkie dzięki.

Dzisiejszego wieczoru nie tylko z powodu zakorzenionej przez Blinta dyscypliny

skradał się od cienia do cienia, pokonując dwie mile spacerkiem w prawie godzinę.

Dzisiaj cały czas słyszał w głowie słowa Jarla: „Masz wrogów. Masz wrogów".

Może nadszedł czas, żeby wyprowadził się z domu Drake'ów? Dla ich dobra.

Miał dwadzieścia lat i chociaż, rzecz jasna, nie miał dochodów arystokraty, Blint płacił

mu więcej niż sowicie. Właściwie Blint niespecjalnie przywiązywał wagę do pieniędzy.

Nie wydawał wiele na siebie, poza bibami alkoholowymi od wielkiego dzwonu i

wynajmowaniem dziewczyn. Rzeczywiście kupował najlepszy sprzęt i składniki do

trucizn, ale to, co kupił, zatrzymywał na zawsze. Przy tym, ile brał za każdą robotę, i

przy częstotliwości, z jaką przyjmował zlecenia, Blint musiał być bogaty.

Prawdopodobnie obrzydliwie bogaty. Chociaż Kylara to nie obchodziło. Przejął wiele z

postawy Blinta. Oddawał hrabiemu Drake'owi część swoich zarobków i nadal

zostawało mu mnóstwo. Trzymał część w monetach i klejnotach, a resztę przelał na

inwestycje, które robili w jego imieniu Mama K i Logan. To dla niego nic nie znaczyło,

ponieważ pieniądze nie mogły mu niczego dać. Przykrywka w postaci zubożałego

arystokraty z prowincji i prawdziwa praca w charakterze czeladnika u siepacza nie

pozwalały mu na życie, które przyciągałoby uwagę innych. Więc nawet gdyby chciał

żyć rozrzutnie, nie mógł sobie na to pozwolić.

Ale mógł się wyprowadzić. Wynająć mały dom na południu po wschodniej

stronie, na obrzeżach mniej modnej okolicy. Blint powiedział kiedyś, że gdy kupuje

się najtańszy dom w okolicy - nieważne w jak drogiej okolicy - człowiek staje się dla

innych niewidzialny. Nawet jeśli sąsiedzi go zauważą, będą stawać na uszach, żeby go

nie dostrzegać.

Wreszcie dotarł do sklepu. Sa’kagé dawano temu zawarło umowę z zielarzami

w mieście. Zielarze dbali, by zawsze mieć pod ręką pewne rośliny, które właściwie nie

były legalne, a Sa’kagé dbało, żeby do sklepów zielarzy nikt się nie włamywał. Korona

wiedziała o tym, ale nic nie mogła na to poradzić.

Do zielarni Goodmana Aalyepa często zaglądali bogaci kupcy i arystokracja,

więc zielarz nie zgodził się trzymać nielegalnych ziół otwarcie w sklepie, obawiając się,

że takie bezczelne przeciwstawianie się władzy nie będzie ignorowane. Zdołał

odmówić Sa’kagé, ale nikt nie odmawiał panu Blintowi. Goodman Aalyep dostarczał

Durzo najrzadsze zioła. W zamian za to pan Blint dbał o to, żeby nikt inny z Sa’kagé

nawet nie zbliżył się do sklepu.

Na Kylara spadł obowiązek odbierania towaru i podrzucania pieniędzy, i to

miał zrobić właśnie tej nocy. Dzięki temu, że się tym zajmował, nie tylko dowiedział

się nieco o handlu ziołami i nawiązał kontakty z ludźmi, którzy w przyszłości mogą

dostarczać mu towarów, ale zaczął też tworzyć własną kolekcję. Na stworzenie tak

wyrafinowanego zbioru jak ten, którym dysponował pan Blint, potrzeba było lat i

tysięcy, jeśli nie dziesiątków tysięcy gunderów.

Minusem było to, że Kylar się nie wysypiał. Młodemu arystokracie nie

wypadało spać do południa, chyba że hulał z przyjaciółmi. Tak więc, chociaż wróci do

domu prawie o świcie, będzie musiał zerwać się razem ze słońcem.

Tylne drzwi do sklepu jak zawsze były zamknięte na zamek. Na dodatek

Goodman Aalyep założył u siebie porządne zamki. Chociaż nigdy go nie spotkał -

pisali sobie tylko liściki - Kylar miał wrażenie, że zna Goodmana Aalyepa, i uważał, że

to dziwny człowiek. Mając ochronę Durzo, zielarz mógłby zostawiać drzwi otwarte na

oścież. Nikt w mieście nie ośmieliłby się go okraść.

Ale, jak mawiał pan Blint, największym skarbem człowieka są jego złudzenia.

Jak na kogoś, kto twierdzi, że nie cierpi uczyć, miał aforyzm na każdą okazję. Kylar

wybrał odpowiedni wytrych i kotwiczkę z zestawu noszonego w pasie, przykląkł przed

drzwiami i zaczął pracować. Westchnął. To był nowy zamek, od pana Procia,

najlepszego ślusarza w mieście. Nowe zamki, nawet jeśli nie były najwyższej jakości,

zawsze były bardziej zwarte. I nawet jeśli utrata kotwiczki to nie koniec świata, Kylara

zawsze irytowało, gdy jakąś łamał.

Przesunął wytrychem nad bolcami. Cztery bolce, dwa miały trochę luzu. To

znaczy, że to robota czeladnika Procia, nie samego mistrza. W dziesięć sekund obrócił

kotwiczkę, wyginając ją i otworzył drzwi. Zaklął pod nosem - będzie musiał kupić

nową - i schował narzędzia. Pewnego dnia zamówi sobie komplet mistarillowych

wytrychów, jak pan Blint. A przynajmniej jedną kotwiczkę. Mistarill wygina się, ale

nie łamie, za to kosztuje więcej niż jego waga w brylantach.

Twierdzenie Goodmana Aalyepa, że jego interesy to zielarnia, nie było czczą

przechwałką. Składała się z trzech pomieszczeń: rozległego, wygodnego sklepu z

opisanymi słojami z ziołami na wystawie, maleńkiego biura i właściwej zielarni, w

której Kylar właśnie stał. W tym małym pomieszczeniu było wilgotno, a parne, żyzne

zapachy niemal obezwładniały.

Kylar sprawdził, jak rosną pewne grzyby, i z zadowoleniem skinął głową. Kilka

śmiertelnie trujących grzybów będzie gotowych w ciągu tygodnia. Grzyby to jedna z

tych rzeczy, które Goodman mógł hodować bezkarnie w swoim sklepie -

śmiercionośnych gatunków nie odróżniłby od jadalnych nikt poza wyszkolonym

zielarzem i, rzecz jasna, wyszkolonym trucicielem.

Klucząc ostrożnie, żeby nie stanąć na trzeszczącej desce, Kylar przeszedł przez

zielarnię, oceniając rośliny fachowym okiem. Podniósł trzecią skrzynkę w drugim

rzędzie i zobaczył sześć pakunków - każdy był zawinięty w osobną sakiewkę z

jagnięcej skórki. Sprawdził, czy zawierają zamówiony towar. Cztery zawiniątka były

dla pana Blinta, dwa dla niego. Kylar schował zioła do torby przymocowanej płasko

do jego pleców pod peleryną, a sakiewkę z pieniędzmi dla Aalyepa położył na wolnym

skrawku miejsca. Odstawił skrzynkę na miejsce.

I wtedy poczuł, że coś tu nie gra. W okamgnieniu wyciągnął dwa krótkie

miecze.

Nie zrobił kroku. Nadal czuł, że coś jest nie tak, nie coś złego samego w sobie -

po prostu coś nie pasowało do tego miejsca, i to coś się zbliżało. Nie rozległ się żaden

dźwięk. Nikt nie zaatakował. Kylar poczuł tylko delikatny nacisk, jak najlżejszy

możliwy dotyk palcem.

Skupił się na wrażeniach, rozglądając się po sklepie i nadstawiając uszu. To

było jak dotyk, ale przecisnęło się, mijając go, w stronę...

Zamek w drzwiach na tyłach zamknął się z trzaskiem. Kylar znalazł się w

pułapce.

34

Powstrzymując impuls, żeby pobiec do drzwi i otworzyć je, Kylar pozostał w

całkowitym bezruchu. Nikogo nie było razem z nim w pomieszczeniu. Tego był

pewien. Ale wydawało mu się... tak, z pewnością słyszał, że ktoś oddycha w sklepie.

I wtedy zdał sobie sprawę, że to więcej niż jedna osoba. Jedna oddychała

szybko, płytko, podekscytowana. Druga płytko, lecz wolno. Żadnego napięcia,

żadnego podniecenia. To przeraziło Kylara.

Kto mógł zaplanować zasadzkę na siepacza i się nie denerwować?

Bojąc się, że straci inicjatywę, Kylar przesunął się powoli pod ścianę, która

oddzielała zielarnię od sklepu. Jeśli się nie mylił, jeden człowiek stał tuż po jej drugiej

stronie. Włożył do pochwy krótki miecz - aby zrobić to cicho, musiał wsuwać ostrze

tak powoli, że to wręcz bolało - i wyciągnął ceurański miecz półtoraręczny, który nosił

w pochwie na plecach.

Przysunął czubek miecza do ściany i czekał na najlżejszy dźwięk.

Nic nie było słychać. Teraz już nawet nie słyszał oddechu podekscytowanego

mężczyzny. To oznaczało, że ten podniecony stoi po drugiej stronie ściany, a ten

spokojny dalej.

Kylar czekał. Drżał z wyczekiwania. Jeden z mężczyzn po drugiej stronie ściany

był czarownikiem. Czy byli Khalidorczykami, przed którymi ostrzegał go Jarl? Kylar

odepchnął od siebie tę myśl.

Kimkolwiek byli, zapędzili go w pułapkę. Nieważne, czy uważali go za pana

Blinta, czy za zwykłego złodzieja.

Ale który z nich to czarownik? Ten, co się denerwuje? Nie sądził, ale wrażenie,

że coś przecisnęło się obok niego i zamknęło drzwi, szło z tamtej strony.

W podłodze skrzypnęła deska.

- Feir! Do tyłu! - krzyknął mężczyzna stojący dalej od Kylara.

Kylar przebił mieczem grubą na palec sośninę.

Wyszarpnął ostrze i popędził do wejścia. Wypadł zza zasłony i wybił się z

framugi drzwi, przeskakując ponad ladą w stronę mężczyzny, którego próbował

dźgnąć.

Mężczyzna leżał na podłodze. Przetoczył się, kiedy Kylar chciał go ciąć w głowę.

Był ogromny. Większy nawet od Logana, ale miał proporcje pnia drzewa, wszędzie był

gruby, bez zaznaczonej szyi czy pasa. Poza tym, nawet leżąc na plecach, zdołał unieść

miecz i zablokować cios Kylara.

I zablokowałby, gdyby miecz Kylara był cały. Pół ceurańskiego ostrza leżało na

ziemi obok mężczyzny, strzaskane magią chwilę po tym, jak przebiło się przez ścianę.

Olbrzym nie natrafił na miecz tam, gdzie się go spodziewał, więc jego parada

poszła zbyt szeroko, kiedy Kylar zaatakował z wysokości kolan. Z kolei lżejszą połówką

miecza Kylar uderzył szybciej, niż wielki mężczyzna mógł zareagować, więc Kylar wbił

mu ostrze prosto w brzuch.

Wtedy Kylar poczuł się tak, jakby jego głowa znalazła się w środku dzwonu

świątynnego. Rozległo się uderzenie, głuche, ale skupione, jakby kamień narożny

spadł z pierwszego piętra i wylądował cal od jego głowy.

Jakaś siła odepchnęła go w bok, na regał ze słojami z ziołami, a potem na

kolejny; półki połamały się pod nim.

I nie było nic, tylko światło rozbłyskujące przed oczami. Jego miecz zniknął.

Kylar zamrugał, powoli odzyskując wzrok. Leżał zwrócony twarzą do podłogi, razem z

potrzaskaną półką, wśród szczątków potłuczonych słojów i rozrzuconych ziół.

Usłyszał pomruki wielkiego mężczyzny, a potem czyjeś kroki. Kylar leżał

nieruchomo; nie musiał zbytnio udawać, żeby wyglądać na obezwładnionego.

Zaczynał powoli dostrzegać leżące kilka cali od jego nosa rośliny. Nasiona pronwi,

pączki ubdal, korzeń krwawnika. Na tej półce powinny znajdować się - i proszę, są

obok jego ręki - delikatne nasiona Tuntun, zmielone na proszek. Jeśli się go wciągnie

z powietrzem, spowoduje krwotok w płucach.

Kroki zbliżyły się i Kylar szarpnął się w bok, obracając się i ciskając proszkiem

Tuntun. Zerwał się na równe nogi, wyciągając dwa długie noże.

- Dość tego, Nocny Wędrowcze.

Powietrze zakrzepło wokół Kylara jak galareta. Próbował zrobić unik, ale

galareta stała się twarda jak skała.

Obaj mężczyźni przyjrzeli się Kylarowi przez chmurę z nasion Tuntun

zamrożonych w powietrzu.

Olbrzym o jasnych włosach skrzyżował ogromne ręce na piersi.

- Nie mów mi, że tego się spodziewałeś, Dorianie - warknął do drugiego

mężczyzny.

Tamten wyszczerzył zęby.

- Nie ma nawet na czym oka zawiesić, co? - rzucił olbrzym.

Mniejszy mężczyzna, Dorian, nosił krótką czarną brodę i miał intensywnie

niebieskie oczy, ostry nos i proste białe zęby. Wyciągnął rękę i wziął w dwa palce

trochę szybującego proszku Tuntun. Czarne włosy miał lekko natłuszczone; niebieskie

oczy, jasna skóra. Zdecydowanie Khalidorczyk. Był czarownikiem.

- Nie marudź, Feir. Gdybym nie złamał jego miecza, źle by się to dla ciebie

skończyło.

Feir się skrzywił.

- Myślę, że poradziłbym sobie.

- Gdybym nie interweniował, to chłopak właśnie by się zastanawiał, jak wynieść

tak wielkiego trupa. A nawet nie użył Talentu.

To wywołało smętne pomruki. Mniejszy mężczyzna machnął ręką i proszek

Tuntun opadł na ziemię, tworząc schludny kopczyk. Spojrzał na Kylara i trzymające

go więzy przesunęły się, zmuszając go do stania prosto z rękoma opuszczonymi po

bokach, chociaż nadal trzymał w nich noże.

- Tak wygodniej? - zapytał, choć nie spodziewał się odpowiedzi. Dotknął ręki

Kylara palcem i spojrzał nań, jakby rozcinał go wzrokiem. Zmarszczył brwi. - Popatrz

na to - powiedział do Feira.

Feir pozwolił, żeby Dorian położył mu rękę na ramieniu, i spojrzał na Kylara w

podobny sposób. Chłopak po prostu stał, nie wiedząc, co powiedzieć albo co zrobić, a

jego umysł wypełnił się pytaniami, co do których nie był pewien, czy powinien je

wypowiedzieć.

Po dłuższej chwili Feir zapytał:

- Gdzie jego kanał? Wydaje się niemal ukształtowany, jakby tam była nisza... -

Wziął głośny wdech. - Na Światło, powinien być...

- Przerażające. Zgadza się - powiedział Dorian. - Jest urodzonym ka’kariferem.

Ale nie to mnie martwi. Popatrz na to.

Kylar poczuł, jak coś się w nim przekręca. Miał wrażenie, jakby przenicowano

go na wszystkie strony.

Cokolwiek Feir zobaczył, przeraziło go to. Twarz miał nieruchomą, ale Kylar

niemal czuł nagłe napięcie w jego mięśniach, delikatny zapaszek strachu w powietrzu.

- Tu jest coś, co mi się opiera - powiedział Dorian. - Strumień zwycięża.

Otulony Cieniem to pogarsza.

- Puść to. Zostań ze mną - powiedział Feir.

Kylar poczuł, że to, co go nicowało, puściło, chociaż nadal więzy krępowały mu

ciało. Dorian zakołysał się na piętach, a Feir przytrzymał go ogromnymi łapskami.

- Jak mnie nazwałeś? Kim jesteście? - dopytywał się Kylar.

Dorian uśmiechnął się krzywo, odzyskując równowagę.

- Pytasz, kim my jesteśmy, Bezimienny? Teraz to Kylar, prawda? Stary

jaerański kalambur. Podoba mi się to. To twoje poczucie humoru czy Blinta? - Widząc

zaskoczenie na twarzy Kylara, sam sobie odpowiedział: - Najwidoczniej Blinta.

Dorian znowu spojrzał przez Kylara, jakby chłopak miał w środku list, który

czarownik czytał.

- Bezimienny. Marati. Cwellar. Spex. Kylar. Nawet Kagé, chociaż to strasznie

mało oryginalne.

- Co? - zapytał Kylar.

To było śmieszne. Kim byli ci mężczyźni?

- Sa’kagé znaczy Panowie Cienia - wyjaśnił Dorian. - Wobec tego Kagé oznacza

cień, ale sądzę, że to nie był twój pomysł. W każdym razie powinieneś był się tym

zainteresować. Nigdy się nie zastanawiałeś, dlaczego twoi rówieśnicy mają zwykle

imiona, takie jak Jarl, Bim, albo przezwiska niewolników, jak Laleczka albo Szczur, a

ciebie obarczono imieniem Merkuriusz?

Kylarowi zrobiło się zimno. Słyszał, że czarownicy potrafią czytać w umyśle, ale

nigdy w to nie wierzył. I te imiona. To nie była przypadkowa lista.

- Jesteście czarownikami. Obaj.

Feir i Dorian spojrzeli po sobie.

- W połowie masz rację - przyznał Dorian.

- Trochę mniej niż w połowie - poprawił go Feir.

- Ale byłem czarownikiem - powiedział Dorian. - A gwoli ścisłości meisterem.

Gdybyś kiedyś miał to nieszczęście i spotkał takiego, lepiej żebyś nie używał tego

obelżywego określenia.

- Kim jesteście?

- Przyjaciółmi - wyjaśnił Dorian. - Przebyliśmy długą drogę, żeby ci pomóc.

Właściwie pomóc nie tylko tobie, ale też...

- Wymagało to od nas wielkich poświęceń i wiele przy tym ryzykowaliśmy -

wtrącił się Feir, patrząc ostro na Doriana.

- Mamy nadzieję, że nie masz wątpliwości, że moglibyśmy cię zabić. Że

gdybyśmy źle ci życzyli, już byśmy to zrobili - powiedział Dorian.

- Można skrzywdzić na różne sposoby, nie tylko zabijając. Siepacz to wie -

powiedział Kylar.

Dorian uśmiechnął się, ale Feir zachował czujność. Kylar poczuł, że więzy

puszczają. To go zaniepokoiło. Widzieli, jak szybko potrafi się poruszać, a mimo to

puszczali go, uzbrojonego.

- Pozwól, że się przedstawimy - powiedział Dorian. - Oto Feir Cousat, pewnego

dnia najsłynniejszy zbrojmistrz w całym Midcyru. Jest Vy'sanem i Arcyszermierzem

drugiego stopnia.

Cudownie.

- A ty? - spytał Kylar.

- Nie uwierzysz mi. - Dorian świetnie się bawił.

- Spróbuj.

- Jestem Saseuranem i Hothsalarem, a kiedyś byłem też Vürdmeisterem

dwunastego shura.

- Imponujące - odpowiedział Kylar, nie mając pojęcia, co to wszystko znaczy.

- To, co powinno być dla ciebie istotne, to fakt, że jestem prorokiem. Nazywam

się Dorian - powiedział to z ojczystym khalidorskim akcentem. - Dorian Ursuul.

- Miałeś rację - powiedział Feir. - Nie wierzy ci.

Poza nieostrożnością, jedyne, co mogło zabić siepacza, to drugi siepacz, mag

albo czarownik. Według oceny Blinta czarownicy byli najgorsi. Nie zaniedbał edukacji

Kylara.

- Pokaż mi swoje ręce - powiedział Kylar.

- Ach, więc słyszałeś o virach - powiedział Dorian. - Ile o nich wiesz?

Odsłonił ręce do łokci. Nie było na nich żadnych znaków.

- Wiem, że mają je wszyscy czarownicy, że rosną proporcjonalnie do mocy

czarownika, że ich zawiłość odzwierciedla biegłość w sztuce.

- Nie rób tego, Dorian - zaprotestował Feir. - Nie chcę cię z tego powodu

stracić. Powiedzmy mu co trzeba i wynośmy się stąd.

Dorian zignorował go.

- Tylko mężczyźni i kobiety, którzy mają Talent mogę korzystać z viru. Łatwiej

nim manipulować niż Talentem i jest potężniejszy. Jest też potwornie uzależniający i,

jeśli ktoś ośmieli się mówić w kategoriach moralnych absolutów, co zamierzam

właśnie zrobić, jest zły - powiedział Dorian, patrząc na Kylara jasnymi oczami. - W

przeciwieństwie do Talentu, który może być dobry albo zły jak każdy talent, vir jest zły

sam w sobie i niszczy tego, kto go używa. Dla mojej rodziny okazało się korzystne

oznaczenie wszystkich meisterów, więc są oznaczeni. Ale moi przodkowie nie widzieli

powodu, żeby znaczyć samych siebie, no, chyba że ktoś zdecyduje inaczej. Ursuulowie

mogą sprawić siłą woli, że ich vir znika, gdy z niego nie korzystają.

- Blint musiał przeoczyć to w swoich wykładach - powiedział Kylar.

- Wielka szkoda. Jesteśmy najbardziej niebezpiecznymi Vürdmeisterami,

jakich możesz sobie wyobrazić.

- Dorian, powiedz mu tylko te słowa i...

- Feir! Milcz. Wiem, co robię.

Wielki mężczyzna posłuchał, piorunując wzrokiem Kylara.

- Kylarze - odezwał się Dorian - prosisz właśnie pijaka, który rzucił picie, żeby

wypił jeden kieliszek wina. Tygodniami będę cierpiał z tego powodu. Feir będzie

musiał mnie nieustannie pilnować, żebym nie popadł w szaleństwo. Ale jesteś tego

wart.

Feir zacisnął usta, lecz nie powiedział ani słowa.

Dorian wyciągnął ręce i przebiegło po nich migotanie. Kiedy Kylar patrzył się

na nie, wyglądało to tak, jakby żyły głęboko w rękach mężczyzny wiły się, próbując

wyjść na powierzchnię skóry. I wtedy nagle wszystkie się wzniosły. Ręce Doriana stały

się czarne, jakby pokrył je milion świeżych tatuaży, jeden nałożony na drugi. Kolejne

warstwy przeplatały się ze sobą, każdy odrębny, wiążący się z tymi poniżej i powyżej,

ciemniejsze na jaśniejszych, a na nich jeszcze ciemniejsze. To było piękne i straszne.

Vir puchł mocą i poruszał się, nie tylko z rękoma Doriana, ale też niezależnie od nich.

Wyglądało to tak, jakby vir chciał się wyrwać z więzów skóry. Jego mrok rozszerzył się

na całe pomieszczenie i Kylar wiedział, że to nie jest tylko jego wyobraźnia: vir

wysysał światło z pokoju.

Źrenice Doriana rozszerzyły się, aż niebieskie tęczówki zamieniły się w

cieniutkie obręcze. Dzika radość malowała się na twarzy mężczyzny, który teraz

wyglądał na dziesięć lat młodszego. Vir zaczynał puchnąć, głośno trzeszcząc.

Feir podniósł Doriana, jak zwykły człowiek podniósłby lalkę, i zaczął nim

gwałtownie potrząsać. To byłoby śmieszne, gdyby Kylar nie był tak bardzo

przerażony. Feir potrząsał Dorianem dopóki pomieszczenie nie przestało być ciemne

od mocy. Posadził Doriana na krześle.

Mężczyzna jęknął i nagle wyglądał znowu staro i krucho. Odezwał się, nie

unosząc głowy:

- Cieszę się, że dałeś się przekonać, Nocny Wędrowcze.

Rzeczywiście, to co zobaczył, przekonało go, ale Dorian nie mógł tego wiedzieć.

- Skąd mam wiedzieć, że to nie była iluzja? - zapytał Kylar.

- Iluzje nie wysysają światła. Iluzje... - zaczął Feir.

- On jest tylko uparty. Wierzy. - Dorian zerknął na Kylara i szybko odwrócił

wzrok. Jęknął. - Teraz nie mogę nawet na ciebie patrzeć. Wszystkie twoje rysy... -

Zacisnął powieki.

- Czego chcecie ode mnie? - dopytywał się Kylar.

- Potrafię zobaczyć przyszłość, Bezimienny, ale jestem tylko człowiekiem, więc

modlę się, żebym mógł się mylić. Modlę się, żebym się mylił. Z tego, co widziałem,

jeśli do jutra nie zabijesz Durzo Blinta, Khalidor zajmie Cenarię. Jeśli nie zabijesz go

do pojutrza, wszyscy, których kochasz, zginą. Twój hrabia Sa’kagé, Shinga, twoi

przyjaciele starzy i nowi, wszyscy. Jeśli raz zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to

latami wyrzutów sumienia. Jeśli dwa razy zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to

życiem.

- Więc o to chodzi? Ustawiliście to wszystko tak, żebym zdradził pana Blinta?

Wasi panowie myślą, że to kupię? Wiele się o mnie dowiedzieliście, to musiało

kosztować fortunę, kupić te wszystkie informacje.

Dorian uniósł dłoń.

- Nie proszę, żebyś uwierzył w to wszystko teraz. To za wiele na raz. Przykro mi

z tego powodu. Myślisz teraz, że jesteśmy Khalidorczykami i chcemy, żebyś zdradził

Blinta, bo wtedy nas nie powstrzyma. Może to cię przekona, że się mylisz: nade

wszystko błagam cię, abyś zabił mojego brata. Nie pozwól, żeby zdobył ka’kari.

Kylar poczuł się tak, jakby został użądlony.

- Czego?

- Feir, wypowiedz słowa, które przybyliśmy przekazać.

- Zapytaj Mamę K - powiedział Feir.


- Czekajcie! Co? Zapytać ją o ka'kari?

- Zapytaj Mamę K - powtórzył Feir.

- A co z twoim bratem, kim on jest?

- Jeśli powiem ci teraz, przegrasz w walce z nim. - Dorian pokręcił głową, ale

nadal nie patrzył na Kylara. - Przeklęta moc. Na co mi ona, jeśli nie mogę ci

powiedzieć niczego tak, żebyś zrozumiał? Kylarze, czas jest rzeką, a większość ludzi

żyje pod wodą. Niektórzy wznoszą się do powierzchni i mogą odgadnąć, co stanie się

za chwilę, albo rozumieją przeszłość. Ja jestem inny. Jeśli się nie skupię, odrywam się

od strumienia czasu. Moja świadomość szybuje ponad rzeką. Widzę tysiące tysięcy

ścieżek. Zapytaj mnie, gdzie upadnie liść, a nie będę w stanie ci odpowiedzieć. Istnieje

zbyt wiele możliwości. Wokół panuje taki hałas, jakbym próbował śledzić ścieżkę

kropli z chmury do jeziora, przez wodospad i sześć mil w dół rzeki. Jeśli mogę kogoś

dotknąć, albo nucić jakieś rymy, to ułatwia mi koncentrację. Czasem.

Dorian patrzył poprzez ścianę zagubiony w myślach.

- Czasem - odezwał się znowu - czasem, kiedy wznoszę się ponad rzeką,

zaczynam widzieć wzór. Wtedy to nie przypomina wody; to jest jak tkanina, która

powstała z każdej nieznaczącej decyzji wieśniaka i z doniosłych decyzji królów. Kiedy

zaczynam ogarniać rozległość i zawiłość tej gmatwaniny, mój umysł zaczyna się

rozpadać. - Zamrugał i spojrzał na Kylara. Zmrużył powieki, jakby nawet patrzenie na

niego sprawiało mu ból. - Czasem to ledwie obrazy, w ogóle ze sobą niepowiązane.

Widzę cierpienie na twarzy młodego mężczyzny, który będzie patrzył, jak umieram, a

ja nie wiem, kim on jest, kiedy to się wydarzy, ani czemu będzie się przejmował.

Wiem, że jutro kwadratowy wazon da ci nadzieję. Widzę małą dziewczynkę płaczącą

nad twoim ciałem.

Próbuje cię odciągnąć, ale jesteś zbyt ciężki. Odciągnąć od czego? Nie wiem.

Kylara przebiegł dreszcz.

- Dziewczynkę? Kiedy? Czy to Ilena Drake?

- Nie potrafię powiedzieć. Poczekaj. - Dorian zamrugał, a jego rysy jego twarzy

stężały. - Idź, idź już. Zapytaj Mamę K!

Feir otworzył na oścież frontowe drzwi. Kylar popatrzył na jednego i na

drugiego maga, oszołomiony tym, jak nagle kazali mu odejść.

- Idź - powiedział Feir. - Idźże!

Kylar wybiegł w noc.

Przez długą chwilę Feir patrzył za nim. Splunął. Nadal patrząc w głębiny nocy,

zapytał:

- Dlaczego mu nie powiedziałeś?

Dorian odetchnął głęboko.

- On umrze. Choćby nie wiadomo co się wydarzyło.

- I jak to się ma do reszty?

- Nie wiem. Może nie jest tym, kogo mieliśmy nadzieję odnaleźć?

35

Kylar biegł, ale jego wątpliwości biegły jeszcze szybciej. Niebo jaśniało na wschodzie,

a miasto zaczynało wracać do życia. Szanse, że wpadnie na patrol, były małe,

zwłaszcza że Kylar miał dość rozsądku, by nie biec ulicami obok bogatych sklepów,

przy których, tak się jakoś składało, częściej widywano patrole niż na ulicach z

ubogimi sklepami. Gdyby jednak wpadł na straże, co by powiedział? Tylko sobie

wyszedłem na poranny spacerek, w ciemnoszarym ubraniu, z nielegalnymi roślinami,

małym arsenałem i z twarzą umazaną popiołem. Jasne.

Zwolnił do normalnego kroku. Do Mamy K i tak miał już blisko. Co właściwie

robił? Słuchał szaleńca i olbrzyma? Oczami duszy widział vir unoszący się z rąk

Doriana i żołądek wywrócił mu się na nice. Może jednak nie szaleńca. Ale o co im

szło? Jedyni ludzie, o których Kylar wiedział, że robili różne rzeczy tylko dlatego, że

powinni, to byli Drake'owie, i uznał, że stanowią wyjątek od reguły. W Sa’kagé, na

dworze, w prawdziwym świecie, ludzie robili to, co było dla nich najlepsze.

Feir i Dorian nie zaprzeczyli, że mieli też inne motywy przybycia do Cenarii, ale

z pewnością zachowywali się tak, jakby Kylar był dla nich najważniejszą sprawą.

Zachowywali się, jakby naprawdę wierzyli, że może zmienić bieg wydarzeń w

królestwie! To jakieś szaleństwo. Ale wierzył im.

Gdyby kłamali, to czy nie próbowaliby mu wmówić, jak wspaniale ułożą się

sprawy, gdy zabije Blinta? Czy po prostu byli o tyle sprytniejsi od większości

kłamców? Z tego, co powiedział Dorian, wynikało, że Kylar straci wszystko,

niezależnie od tego, co zrobi. Jaki wróżbita mówi takie rzeczy?

Kylar złapał się na tym, że znowu truchta, a potem puścił się biegiem,

wprawiając w przerażenie praczkę, która właśnie nalewała do wiader wodę. Zatrzymał

się przed drzwiami Mamy K, nagle znowu nabierając wątpliwości. Mama K kładła się

późno, wstawała rano każdego dnia i sypiała właśnie o tej porze. To były jedyne

godziny w ciągu doby, kiedy jej drzwi były zamknięte. Do diabła, zdecyduj się

wreszcie!

Zapukał cicho do drzwi, w myślach zarzucając sobie, że jest tchórzem, ale

jednocześnie obiecał sobie, że pójdzie sobie, jeśli nikt nie otworzy.

Drzwi otworzyły się niemal natychmiast. Pokojówka Mamy K wyglądała na

równie zaskoczoną jak Kylar. To była stara kobieta, ubrana w koszulę nocną, owinięta

szalem.

- Och, dzień dobry, mój panie. To musi być znak. Nie mogłam zasnąć, cały czas

z jakiegoś powodu myślałam, że kończy nam się mąka. I chociaż sprawdziłam wczoraj

wieczorem, to nie mogłam pozbyć się myśli, że cały zapas się skończył. Właśnie

mijałam drzwi, bo szłam sprawdzić, kiedy pan zapukał... na dwanaście sutków Arixuli,

ględzę jak stara głupia baba.

Kylar otworzył usta, ale nie mógł wpasować się słowem w przerwy w paplaninie

byłej prostytutki - ani wszerz, ani wzdłuż.

- „Czas, żeby ktoś strzelił mi w łeb i rzucił do rzeki, moja pani", tak jej mówię, a

ona się śmieje ze mnie. Naprawdę żałuję, że nie jestem już młoda, choćby po to, żeby

zobaczyć ten wyraz twarzy u pana, z jakim kiedyś na mnie patrzono. Kiedyś te stare

worki sprawiały, że mężczyźni wstawali i patrzyli. Wszedłbyś prosto na ścianę, bo nie

mógłbyś oderwać oczu. Kiedyś, jak nosiłam nocną bieliznę, to był dopiero widok,

oczywiście nie nosiłam tych szmat starej baby, ale gdybym teraz włożyła coś takiego

jak kiedyś, to obawiam się, że przeraziłabym dzieci. Od razu człowiek tęskni do...

- Mama K nie śpi?

- Co? Och, właściwie to chyba nie. Nie spała dobrze, biedaczyna. Może

odwiedziny dobrze jej zrobią. Myślę, że ta ostatnia wizyta Durzo tak jej leży na

wątrobie. Ciężko jest w jej wieku, kiedy z tego, kim była, zamienia się we mnie. Ma

prawie pięćdziesiątkę na karku. To mi przypomina...

Kylar przecisnął się obok niej i wszedł na górę. Nie był pewien, czy staruszka w

ogóle to zauważyła.

Zapukał i poczekał. Żadnej odpowiedzi. Jednakże wzdłuż progu kładł się wąski

pas światła, więc otworzył drzwi.

Mama K siedziała zwrócona do niego plecami. Tylko dwie świece, które

wypaliły się prawie do końca, oświetlały pokój. Nie poruszyła się, kiedy Kylar wszedł.

W końcu odwróciła się do niego. Oczy miała podpuchnięte i czerwone, jakby płakała

całą noc. Płakała? Mama K?

- Mamo K? Wyglądasz okropnie.

- Zawsze wiedziałeś, co powiedzieć damie.

Kylar zamknął za sobą drzwi. Dopiero wtedy zauważył lustra. Lustro na

toaletce, przy którym się malowała, małe lusterko z rączką, nawet wysokie lustro -

wszystkie stłuczone. Odłamki szkła migotały słabo na podłodze w świetle świec.

- Mamo K? Co tu się dzieje?

- Nie nazywaj mnie tak. Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj.

- Co się dzieje?

- Kłamstwa, Kylar - powiedziała, spuszczając wzrok na podołek, z twarzą

częściowo ukrytą w cieniu. - Piękne kłamstwa. Kłamstwa, które nosimy tak długo, że

już nie pamiętamy, co jest pod nimi.

Odwróciła się. Zmyła makijaż wzdłuż linii biegnącej przez środek jej twarzy. Po

raz pierwszy Kylar zobaczył jej lewą połowę twarzy wolną od kosmetyków. Wyglądała

staro i mizernie. Delikatne zmarszczki tańczyły na niegdyś gładkich płaszczyznach

twarzy Gwinvere Kireny. Ciemne sińce pod oczami sprawiały, że wyglądała widmowo

i zarazem krucho. Połowa jej twarzy, która prezentowała się idealnie, sprawiała, że

druga, naga, wyglądała absurdalnie, brzydko, niemal komicznie.

Kylar ukrył szok zbyt późno - chociaż i tak niewiele potrafił przed Mamą K

ukryć - ale jej najwyraźniej odpowiadało to, że ją zranił.

- Zakładam, że nie zjawiłeś się tutaj tylko po to, żeby pogapić się na dziwadło,

więc czego chcesz?

- Nie jesteś dziwadłem...

- Odpowiedz na pytanie. Wiem, jak wygląda mężczyzna z misją. Przyszedłeś po

pomoc. Czego potrzebujesz?

- Mamo K, do diabła, przestań...

- Nie, do diabła z tobą! - Głos Mamy K świsnął jak bicz. Jej oczy złagodniały i

Gwinvere zapatrzyła się gdzieś w dal. - Za późno już. Wybrałam to. Niech go szlag, ale

miał rację. Wybrałam to życie, Kylar. Wybrałam każdy kolejny krok. Nie zmienia się

dziwki w trakcie numerka. Jesteś tu w sprawie Durzo, prawda.

Kylar potarł czoło, zbity z tropu. Ale potrafił czytać z jej twarzy. Mówiła „koniec

dyskusji". Kylar poddał się. Był tu z powodu Durzo? Cóż, równie dobrze można zacząć

i od tego.

- Powiedział, że mnie zabije, jeśli nie znajdę srebrnego ka’kari. A tak naprawdę

nawet nie wiem, co to jest.

Wzięła głęboki wdech.

- Próbowałam zmusić go od lat, żeby ci powiedział. Sześć ka’kari stworzono dla

sześciu czempionów Jorsina Alkestesa. Ludzie, którzy posługiwali się ka’kari nie byli

magami, ale dzięki tym przedmiotom dysponowali mocami jak magowie. Z tym że nie

jak słabi magowie dzisiejszych czasów, tylko jak ci sprzed siedmiu wieków. Jesteś

tym, kim oni byli. Jesteś ka'kariferem. Urodziłeś się z dziurą w Talencie, którą tylko

ka'kari może zapełnić.

Mama K i Durzo wiedzieli o tym i mówili mu dopiero teraz?

- Wielkie dzięki. Możesz mnie skierować do najbliższego sklepu z magicznymi

artefaktami? - zapytał Kylar. - Nawet gdyby takie przedmioty istniały, znajdowałyby

się w posiadaniu magów, leżały na dnie oceanu, albo coś takiego.

- Albo coś takiego.

- Chcesz powiedzieć, że wiesz, gdzie jest srebrne ka’kari?

- Zastanów się: jesteś królem. Udało ci się zdobyć ka’kari, ale nie możesz z

niego skorzystać. Może nie znasz nikogo, kto mógłby, a komu byś ufał. Co robisz?

Chowasz to na ciężkie czasy albo dla potomków. Może nigdy nie napisałeś, co to jest,

bo wiesz, że ludzie będą grzebali w twoich rzeczach, kiedy umrzesz, i ukradną to co

najcenniejsze. Więc postanawiasz pewnego dnia powiedzieć swojemu synowi, nim

zasiądzie na tronie. Ale tak się układa, jak to często bywa z królami, że dajesz się

zabić, zanim zdążysz porozmawiać. Co się dzieje z ka’kari?

- Dostaje je syn.

- Zgadza się. I on nie wie, co to jest. Może nawet wie, że to coś ważnego, że to

coś magicznego, ale jak powiedziałeś, jeśli powie magom, prędzej czy później zabiorą

to jemu albo jego potomkom. Więc to trzyma, trzyma w sekrecie. Mija kilkaset lat,

przedmiot staje się raptem kolejnym klejnotem w królewskim skarbcu. Nim minie

siedemset lat, przechodzi z rąk do rąk kilkadziesiąt razy, ale nikt nie ma pojęcia, co to

jest. Aż pewnego dnia Król-Bóg Khalidoru żąda daniny w postaci tego właśnie

kamienia, a wyjątkowo głupi król oddaje ten właśnie kamień swojej kochance.

- Chcesz powiedzieć...

- Właśnie dzisiaj się dowiedziałam, że Dziewiątak dał srebrne ka’kari, Kulę

Ostrzy, lady Jadwin. Wygląda jak mały, dziwnie metaliczny kamień, jak diament o

srebrzystym odcieniu. Tak się składa, że to ulubiony klejnot królowej Nalii. Myśli, że

go zgubiła i jest wściekła, więc jutro w nocy ktoś, komu król ufa, nie wiem kto,

zostanie wysłany, żeby odzyskać klejnot. Jadwinowie urządzają tego wieczoru

przyjęcie. Jutro ka’kari znajdzie się na wyciągnięcie ręki. Żadnej królewskiej straży,

żadnych magów, magicznie chronionego skarbca. Lady Jadwin albo będzie klejnot

nosiła, albo zostawi go w swojej komnacie. Kylar, musisz zrozumieć, o jaką stawkę

toczy się gra. Ka’kari podobno wybiera sobie pana, ale Khalidorczycy wierzą, że mogą

je magicznie zmusić do związania się. Jeśli Królowi-Bogowi uda się... wyobraź sobie,

jakie spustoszenie będzie szerzył, jeśli będzie mógł żyć wiecznie. Kylarowi zjeżyły się

włosy na potylicy.

- Mówisz poważnie, prawda? Powiedziałaś Durzo?

- Durzo i ja... w tej chwili nie jestem skłonna mu pomóc. Ale jest coś więcej. Nie

tylko ja o tym wiem.

Cierpienie wykrzywiło jej twarz. Odwróciła wzrok.

- Co masz na myśli?

- Khalidor wynajął kogoś, żeby zdobył ka'kari. To dzięki temu moi szpiedzy

dowiedzieli się o wszystkim. Podobno ma to być błyskawiczna robota.

- Podobno?

- Wynajęli Hu Szubienicznika.

- Nikt nie wynajmuje Hu do błyskawicznej roboty. To rzeźnik.

- Wiem - przytaknęła Mama K.

- Kto jest truposzem?

- Zgaduj. Będzie tam połowa arystokratów z królestwa. Twój przyjaciel Logan

również przyjął zaproszenie, może nawet zjawi się książę. Ci dwaj wydają się

nierozłączni, chociaż różnią się od siebie jak dzień i noc.

- Mamo, kto jest twoim szpiegiem? Załatwisz mi zaproszenie?

Uśmiechnęła się tajemniczo.

- Mój szpieg ci nie pomoże, ale znam kogoś, kto może to zrobić. Właściwie

znasz tę osobę, mimo moich największych wysiłków.

36

Kylarowi zdarzało się działać w środku dnia, na wyciągnięcie ręki od strażników

miejskich. Wpełzał pod stoły, walcząc z kotem, podczas gdy strażnicy przeszukiwali

pokój w poszukiwaniu intruzów. Raz musiał włamać się do piwniczki z winem i ukryć

w beczce, czekając, aż podczaszy wybierze właściwą butelkę do kolacji. Czekał metr od

rozpalonego pieca, po tym jak zatruł gulasz, podczas gdy kucharz gadał do siebie,

zastanawiając się, jakiej przyprawy dodał za dużo, że tak dziwnie smakuje. Ale jeszcze

nigdy w życiu się tak nie denerwował. Z przerażeniem spojrzał na drzwi, wąskie

wejście dla służby. Dzisiaj był żebrakiem, przyszedł prosić o resztki. Włosy opadały w

tłustych strąkach, wysmarowane popiołem i łojem. Skórę miał stwardniałą i ogorzałą,

ręce pokrzywione od artretyzmu, z sękatymi palcami. Żeby dotrzeć do tych drzwi,

musiał minąć strażników przy wysokiej bramie posiadłości.

- Ej, staruszku, czego chceta? - zagadnął go krępy strażnik z halabardą.

- Słyszałem, że moja dziewczynka tu jest. Panna Cromwyll. Miałem nadzieję, że

znajdzie mi jakieś resztki, tylko tyle.

To obudziło drugiego strażnika, który zerknął pobieżnie na Kylara.

- Co mówisz? Jesteś krewnym panny Cromwyll?

Kylar wyraźnie wyczuł troskę o dziewczynę u tego mężczyzny, który miał już

około czterdziestki.

- Nie, nie, ona nie z moich - zaprotestował Kylar, śmiejąc się chrapliwie. - Tylko

stara przyjaciółka.

Strażnicy popatrzyli po sobie.

- Chceta tera jej szukać i wyciągać z domu przy tym, co się kroi wieczorem? -

zapytał Konus.

Drugi pokręcił głową i pomrukując, zaczął ostrożnie przeszukiwać Kylara.

- Przysięgam, że któregoś dnia złapię wszy od jednego z tych przybłędów panny

Cromwyll.

- Ach, gadanie, ale warta jest tego, co?

- Jakoś nie jesteś taki wspaniałomyślny, kiedy to ty musisz sprawdzać

żebraków, Birt.

- Aj, wypchaj się.

- Ruszaj. Do kuchni tędy - powiedział starszy strażnik do Kylara. - Birt, ja ci

pobłażam, ale jak jeszcze raz powiesz mi, żebym się wypchał, to ci sam wepchnę

gdzieniegdzie czubek mojego buta...

Kylar pokuśtykał do kuchni, oszczędzając sztywne kolano. Strażnicy,

niezależnie od tej całej gadaniny, byli zawodowcami. Trzymali broń tak, że widać

było, że wiedzą jak jej użyć i chociaż nie dostrzegli przebrania, nie zaniedbali

obowiązku i przeszukali go. Takie zdyscyplinowanie źle wróżyło Kylarowi.

Chociaż, idąc, dał sobie trochę czasu na nauczenie się na pamięć rozkładu

posiadłości, to i tak nie było go dość. Jadwinowie byli diukami od pięciu pokoleń i ich

rezydencja należała do jednych z najpiękniejszych w mieście. Posiadłość otwierała się

na rzekę Plith i miała widok bezpośrednio na Zamek Cenaria. Na północ od

posiadłości znajdował się Wschodni Most Królewski, który rzekomo służył celom

wojskowym, ale plotki głosiły, że częściej korzystał z niego król, udając się na swoje

nocne schadzki. Jeśli lady Jadwin rzeczywiście była kochanką króla, położenie

posiadłości Jadwinów było idealne pod względem łatwego dostępu. Król ponadto

dbał, aby diuk jeździł po całym Midcyru w misjach dyplomatycznych, o których

wszyscy prócz diuka wiedzieli, że są czystą fikcją.

Sama rezydencja wznosiła się na niewielkim centralnym wzgórzu, dzięki czemu

było z niej widać rzekę mimo wysokiego na dwanaście stóp muru z kolcami, który

otaczał całą posiadłość.

Drżącą ręką - udając, że to porażenie - Kylar zapukał do drzwi dla służby.

- Tak?

Drzwi otworzyła młoda kobieta. Otarła ręce o fartuch i popatrzyła wyczekująco

na Kylara.

Była piękną kobietą. Miała może z siedemnaście lat, figurę jak klepsydra i

mimo wełnianej sukienki służącej było widać, że mogłaby jej tej figury pozazdrościć

każda dziewczyna do towarzystwa od Mamy K. Blizny nadal były na swoim miejscu,

„X" na policzku, drugi taki krzyż na pełnych ustach i łuk od kącika ust do

zewnętrznego kącika oka. Z powodu tej blizny jej usta wykrzywiały się w nieustannym

leciutkim uśmieszku. Jednakże dobroć widoczna w jej uśmiechu łagodziła

okrucieństwo tej szramy.

Kylar pamiętał, jak wyglądało jej oko, potwornie opuchnięte. Bał się, że nigdy

nie będzie na nie widzieć. Na szczęście jej oczy były czyste i piwne, błyszczące

dobrocią i szczęściem. Nos Laleczki połamano na miazgę, więc teraz nie był całkiem

prosty, ale wyglądał nie najgorzej. I miała wszystkie zęby. No oczywiście - zdał sobie

teraz sprawę - była na tyle mała, że wybito jej tylko mleczaki.

- Wejdź, dziadku - powiedziała cicho. - Znajdę coś do jedzenia.

Podała mu ramię i nie uraziło jej to, że się jej przyglądał. Zabrała go do małego

pomieszczenia na uboczu, z długim stołem dla służących, którzy musieli być w zasięgu

słuchu od kuchni. Spokojnie powiedziała do kobiety dziesięć lat starszej od niej, żeby

ją zastąpiła, kiedy ona zajmie się swoim gościem. Sądząc po tonie i reakcji starszej

kobiety, Elene tutaj uwielbiano i pewnie często opiekowała się żebrakami.

- Jak się czujesz, dziadku? Przynieść balsamu na twoje ręce? Wiem, że bolą w

takie chłodne poranki.

Co zrobił, żeby zasłużyć sobie na coś takiego? Przyszedł jako żebrak najbardziej

odrażającego sortu, a ona okazała mu tyle dobroci.

Nie mógł jej nic dać, a jednak traktowała go jak istotę ludzką. To była kobieta,

która prawie umarła z powodu jego arogancji, jego głupoty, jego porażki. Wszelka

ohyda w jej życiu zaistniała z winy Kylara.

Myślał, że odsunął od siebie poczucie winy dwa lata temu, kiedy Mama K

pokazała mu prostą prawdę, że uratował Elene przed czymś gorszym niż blizny. Ale

kiedy patrzył z bliska na te szramy, niewiele brakowało, żeby znowu wpadł do piekła

wyrzutów sumienia.

Położyła na stole pajdkę chleba posmarowaną świeżym, gorącym sosem i

zaczęła kroić ją na mniejsze kawałki.

- Możesz dziadku tu usiąść? Pokroimy to trochę, żeby było łatwiej jeść, dobrze?

- Mówiła głośno, jak zwykli to robić ludzie, którzy zajmowali się starszymi osobami.

Uśmiechnęła się i blizny szarpnęły jej pełnymi ustami.

Nie. Umieścił ją tutaj, wśród ludzi, którzy ją uwielbiali, gdzie stać ją było na

podzielenie się chlebem. Elene dokonała własnego wyboru, dzięki któremu stała się

tym, kim jest, ale on umożliwił jej ten wybór. Jeśli zrobił cokolwiek dobrego, to

właśnie to. Zamknął oczy i odetchnął głęboko. Kiedy je otworzył i popatrzył na nią bez

poczucia winy zaciemniającego mu wzrok, zobaczył, że wygląda oszałamiająco. Włosy

Elene były jak lśniące złoto i, nie licząc blizn, skórę miała bez skazy, oczy wielkie i

błyszczące, wysokie kości policzkowe, pełne usta, białe zęby, smukłą szyję i doskonałą

figurę. Pochylała się, krojąc pajdkę dla niego, a stanik sukni rozchylał się...

Kylar oderwał wzrok, starając się uspokoić bicie serca. Zauważyła, że się

szarpnął, i spojrzała na niego. Patrzyła pytająco, szczerze. I on chciał prosić tę

dziewczynę, żeby zdradziła swoją pracodawczynię?

Splatany kłąb emocji, który Kylar upchnął w najciemniejszym zakamarku

duszy, wynurzył się i wyważył wszystkie drzwi. Kylar zakrztusił się szlochem.

Zamrugał. Weź się w garść.

Elene objęła go, nie zważając na brudne ubranie i smród. Nic nie powiedziała,

nie zapytała, po prostu go dotknęła. Przeszedł go dreszcz i emocje znowu wzięły górę.

- Wiesz, kim jestem? - zapytał Kylar.

Nie mówił już głosem żebraka.

Elene Cromwyll spojrzała na niego dziwnie, nie rozumiejąc. Chciał się dalej

garbić, ukryć się przed tym łagodnym spojrzeniem, ale nie mógł. Wyprostował się,

wstał i rozprostował palce.

- Kylar? To ty! Co tu robisz? Mags i Ilena cię przysłały? O mój Boże, co ci

powiedziały?

Zarumieniła się, a jej oczy rozbłysły. To nie w porządku, żeby kobieta była tak

piękna. Wiedziała, co mu robi?

Jej twarz była twarzą dziewczyny zaskoczonej przez chłopca w najlepszy

sposób. O, bogowie. Myślała, że zjawił się, żeby zaprosić ją na przyjęcie Mags.

Oczekiwania Elene za chwilę zderzą się z rzeczywistością tak boleśnie, jak szkrab,

który zaszarżował na kawalerię alitaerańską.

- Zapomnij o Kylarze - powiedział, chociaż to go zabolało. - Popatrz na mnie i

powiedz mi, kogo widzisz.

- Starego człowieka? To bardzo dobre przebranie, ale to nie jest kostium na

przyjęcie.

Znowu się zarumieniła, jakby pozwoliła sobie na zbyt śmiałe przypuszczenie.

- Popatrz na mnie, Laleczko - wykrztusił.

Zamarła jak zahipnotyzowana, patrząc mu w oczy. Dotknęła jego twarzy. Oczy

zrobiły jej się okrągłe jak spodki.

- Merkuriusz - szepnęła. Położyła dłoń na stole, by nie stracić równowagi. -

Merkuriusz!

Rzuciła się na niego tak szybko, że odruchowo chciał zablokować jej atak. A ona

uściskała go mocno. Stał nieruchomo, a jego umysł przez dłuższą chwilę nie chciał

tego opanować: obejmowała go.

Nie mógł się ruszyć, nie mógł myśleć; po prostu czuł. Gładką skórę jej policzka

dotykającą jego kłującej, nieogolonej twarzy. Jej włosy wypełniły jego nozdrza

czystym zapachem młodości i obietnicy. Tuliła go mocno; dotyk jej mocnych ramion

w połączeniu z giętkim, jędrnym brzuchem i plecami oraz miękkością przyciśniętych

do niego piersi składał się na objęcia, które wyrażały pełną akceptację.

Niepewnie uniósł ręce i dotknął jej pleców. Czuł sól na ustach. Łza, jego własna

łza. Poczuł ucisk w piersi i się rozpłakał. Uścisnął Elene, a ona objęła go jeszcze

mocniej. Czuł, że ona też szlocha, staccato jej oddechu wprawiało w drżenie całą

smukłą postać dziewczyny. I na chwilę cały świat sprowadził się do tych objęć, do

powrotu, radości i akceptacji.

- Merkuriusz, słyszałam, że nie żyjesz - odezwała się Elene. Zbyt szybko.

Zawsze będziesz sam. Kylar zamarł. Gdyby łzy mogły zatrzymać się w połowie

drogi na jego policzku, zrobiłyby to.

Wypuścił Elene z objęć i odsunął się. Kiedy ocierała łzy chusteczką, oczy miała

czerwone, ale nadal błyszczące. Nagłe pragnienie, żeby porwać ją w ramiona i

pocałować, uderzyło w niego jak fala. Zamrugał i nie poruszył się, dopóki

rzeczywistość nie powróciła na swoje miejsce. Otworzył usta, ale nie mógł powiedzieć

nawet jednego słowa, nie potrafił tego zniszczyć. Spróbował raz jeszcze, gotowy sypać

przygotowanymi kłamstwami, ale nie mógł. Związki to sznury. Miłość to pętla. Durzo

powiedział mi. Dał mi szansę. Mogłem być kuszarzem, zielarzem. Wybrałem to.

- Zakazano mi kiedykolwiek się z tobą zobaczyć. Mój mistrz mi zakazał. - Język

mu kołowaciał. - Durzo Blint.

Zauważył, że nawet Elene słyszała o Durzo Blincie. Zmrużyła oczy. Widział, jak

przetrawia jego słowa: Durzo był jego mistrzem, co oznaczało, że... Dostrzegł krótki,

niedowierzający uśmieszek, jakby chciała powiedzieć: „Ale siepacze to potwory, a ty

nie jesteś potworem". I wtedy uśmiech zgasł. W przeciwnym wypadku, dlaczego

Merkuriusz nigdy by się z nią nie skontaktował? Z jakiego innego powodu szczur z

gildii zniknąłby bez śladu?

Zapatrzyła się w dal.

- Pamiętam, że kiedy byłam ranna, kłóciłeś się z kimś, żądając, by mnie

uratował. Myślałam, że to sen. Rozmawiałeś z Durzo Blintem, prawda?

- Tak.

- I ty... jesteś teraz tym, kim on?

- Prawie.

Właściwie nie jestem nawet prawdziwym siepaczem, tylko zwykłym zabójcą,

wyrobnikiem.

- Terminowałeś u niego, żeby mnie uratował? - zapytała niemal szeptem. -

Przeze mnie stałeś się tym, kim jesteś?

- Tak. Nie. Nie wiem. Dał mi wybór, mogłem odejść, po tym jak zabiłem

Szczura, ale nie chciałem się już nikogo bać, a Durzo nigdy się nie bał, i nawet jako

uczniowi płacił mi na tyle dobrze, że mogłem... - Urwał.

Zmrużyła oczy, domyślając się, co chciał powiedzieć.

- Mogłeś mnie utrzymywać - dokończyła.

Zakryła usta dłońmi.

Pokiwał głową.

Twoje piękne życie zbudowano na zakrwawionych pieniądzach. Co robił?

Powinien ją okłamać, prawda może ją tylko zniszczyć.

- Przepraszam. Nie powinienem ci mówić. Ja...

- Ty mnie przepraszasz?! - przerwała mu Elene.

Wiedział, jak będą brzmiały jej następne słowa: „Zawiodłeś. Patrz, co mi

zrobiłeś".

- O czym ty mówisz? - pytała. - Dałeś mi wszystko! Karmiłeś mnie na ulicy,

kiedy byłam za mała, żeby samej znaleźć sobie jedzenie. Uratowałeś mnie przed

Szczurem. Uratowałeś mnie, kiedy twój mistrz zamierzał pozwolić mi umrzeć.

Umieściłeś mnie w dobrej rodzinie, która mnie kochała.

- Ale... nie jesteś na mnie zła?

Zaskoczył ją tym pytaniem.

- Dlaczego miałabym być na ciebie zła?

- Gdybym nie był taki arogancki, ten łajdak nie uwziąłby się na ciebie.

Upokorzyłem go! Powinienem był uważać. Powinienem był lepiej cię chronić.

- Miałeś jedenaście lat!

- Każda szrama na twojej twarzy to świadectwo mojej winy. Na bogów, popatrz

na siebie! Mogłabyś być najpiękniejszą kobietą w mieście! A zamiast tego jesteś tutaj i

rozdajesz resztki żebrakom.

- Zamiast być gdzie? - zapytała cicho. - Znasz jakieś dziewczyny, które były

prostytutkami od małego? Ja tak. Widziałam, przed czym mnie uratowałeś. I jestem

za to wdzięczna każdego dnia. Jestem wdzięczna za te blizny!

- Ale twoja twarz! - Kylar znowu był bliski łez.

- Jeśli to jest najbrzydsza rzecz w moim życiu, Merkuriusz, to uważam, że mam

sporo szczęścia. - Uśmiechnęła się i mimo blizn pokój się rozświetlił. Jej uroda

zapierała dech w piersi.

- Jesteś piękna - powiedział.

Zarumieniła się. Kylar pomyślał, że młodsze siostry Drake są jedynymi

dziewczętami, które się jeszcze czerwienią; nawet Serah już się nie rumieniła.

- Dziękuję - powiedziała, dotykając jego ręki.

Pod wpływem tego muśnięcia przeszły go ciarki. Spojrzał jej w oczy i sam się

zaczerwienił. Nigdy w życiu nie był równie zażenowany. Rumieniec! To jeszcze

pogorszyło sytuację. Roześmiała się - nie śmiała się z jego zakłopotania, ale tak

niewinnie i radośnie, że aż go to zabolało. Jej śmiech, jak i głos, był cichy i owiał go

jak chłodny wiatr w upalny dzień.

A potem śmiech ucichł i na jej twarzy pojawił się smutek.

- Przykro mi, Merkuriuszu... Kylarze. Przepraszam za to, co musiałeś przejść,

by mnie tu umieścić. Nie wiem nawet, co o tym myśleć. Czasem można odnieść

wrażenie, że ręka Boga nie sięga zbyt głęboko między Nory. Przepraszam.

Patrzyła na niego dłuższą chwilę i kolejna łza spłynęła jej po policzku.

Zignorowała ją i dalej przyglądała się Kylarowi.

- Jesteś złym człowiekiem?

Zawahał się, nim odpowiedział:

- Tak.

- Nie wierzę ci. Zły człowiek skłamałby.

- Może jestem uczciwym złoczyńcą. - Odwrócił się.

- Myślę, że nadal jesteś chłopcem, który dzieli się chlebem ze swoimi

przyjaciółmi, chociaż sam przymiera głodem.

- Zawsze brałem sobie największy kawałek - szepnął.

- Zatem inaczej to pamiętamy - powiedziała Elene. Wzięła głęboki wdech i

otarła łzy. - Jesteś tu... jesteś tu w związku z pracą?

To był cios prosto w splot słoneczny.

- Dziś wieczorem na przyjęciu zjawi się siepacz, żeby kogoś zabić i coś ukraść.

Potrzebuję zaproszenia, żeby się tu dostać.

- Co zamierzasz zrobić?

Szczerze mówiąc, Kylar nawet się nad tym nie zastanowił.

- Zabiję go - powiedział.

I to była prawda. Hu Szubienicznik był chorym typem, który zaczynał zabijać

żebraków, kiedy zbyt długo nie dostawał zlecenia. Potrzebował morderstw jak pijak

wina. Gdyby Kylar zjawił się pierwszy i ukradł srebrne ka'kari, Hu Szubienicznik

ścigałby go. Hu był prawdziwym siepaczem, słynącym z tego, że walczy równie dobrze

jak Durzo. Jedyna szansa dla Kylara, aby go zabić, to dorwać go przez zaskoczenie.

Dziś wieczorem.

Elene nadal na niego nie patrzyła.

- Jeśli jesteś siepaczem, znasz inne sposoby, żeby się tu dostać. Na pewno znasz

fałszerzy. Kylar Stern musi mieć jakieś kontakty. Może zaproszenie ode mnie to

najprostszy sposób, ale nie dlatego tu przyszedłeś. Przyszedłeś, żeby rozeznać się w

terenie, prawda?

Jego milczenie wystarczyło za odpowiedź.

- Przez wszystkie te lata - powiedziała Elene, odwracając się od niego -

myślałam, że Merkuriusz nie żyje. Może i nie żyje. Może pomogłam go zabić. Przykro

mi, Kylar. Oddałabym życie, żeby ci pomóc. Ale nie mogę ci dać tego, co do mnie nie

należy. Moja lojalność, mój honor, to należy do Boga. Nie mogę zdradzić zaufania

mojej pani. Obawiam się, że muszę prosić, żebyś wyszedł.

Wygnała go delikatniej, niż na to zasługiwał, ale mimo wszystko wygnała. Kylar

zgarbił się, podkurczył palce w artretyczne szpony i wyszedł. Odwrócił się raz, gdy

szedł do bramy, ale Elene nie patrzyła, jak odchodzi.

37

Jak każda dobra zasadzka i tę umiejscowiono w czasie i przestrzeni tam, gdzie jej się

najmniej spodziewano. Solon, Regnus i jego ludzie zjechali z gór, przebyli centralne

równiny i zbliżyli się do rozległego, północnego krańca Cenarii na dwie mile.

Diuk Gyre i jego ludzie znajdowali się między dwoma szerokimi ryżowiskami

na drodze biegnącej groblą, kiedy wyszli prosto na mężczyznę, który prowadził konia

zaprzężonego do wozu. Kilku chłopów pracowało na polach, ale byli ubrani prosto,

spodnie nosili podwinięte do kolan, i było widać, że nie mają ani broni, ani zbroi.

Mężczyzna ze szkapą zszedł na bok, przyglądając się z napięciem drużynie diuka.

Oczywiście Solon powinien był wcześniej to zauważyć. Chłopi nie wkładają

koszul z długimi rękawami do pracy na ryżowiskach. Dopiero kiedy znaleźli się

dwadzieścia kroków od wieśniaka, zorientował się. Vürdmeister puścił uzdę i złożył

nadgarstki. Zielony ogień buchnął wzdłuż jego viru i wypełnił obie dłonie. Mężczyzna

uderzył nadgarstkami o siebie i czarogień strzelił do przodu.

Czarogień uderzył gwardzistę na lewo od Solona i przeszedł prosto przez niego.

Czar miał się roztapiać warstwami jak sopel, gdy przebijał się przez kolejne osoby.

Kula ognia była wielkości ludzkiej głowy, gdy przeszła przez pierwszego, przy drugim

- wielkości pięści, a gdy uderzyła w trzeciego - rozmiarów kciuka. W jednej chwili

wszyscy trzej nie żyli, z ich ciał buchały płomienie, a krew paliła się jak oliwa.

Sekundę później czarogień uderzył w następnych gwardzistów, kiedy

zaatakowali ich Vürdmeisterzy stojący po obu stronach drogi. Kolejnych sześciu

padło.

Został tylko Solon, diuk Gyre i dwóch jego ludzi. Tylko ogromnej dyscyplinie

trzeba przypisywać fakt, że cokolwiek zrobili, ale Solon wiedział, że są skazani na

klęskę. Jeden gwardzista ruszył w prawo, diuk Gyre i drugi w lewo, zostawiając

Solona, żeby zajął się Vürdmeisterem na drodze.

Solon się nie ruszył. Vürdmeisterzy obmyślili zasadzkę tak, żeby mieć mnóstwo

czasu na wystrzelenie dwóch albo trzech kul czarognia. Dwunastu wojowników nie

miało szans z trzema czarownikami.

Nie było czasu na ważenie decyzji. Nie było nawet czasu, żeby wciągnąć

słoneczne światło zalewające ryżowiska i zamienić na magię. Solon zaczerpnął

bezpośrednio ze swojej glore vyrden i wystrzelił trzy maleńkie iskierki w powietrze.

Poleciały równie szybko jak strzały i jakoś udało im się ominąć diuka i jego ludzi. Obaj

Vürdmeisterzy już zbierali zielony ogień, kiedy iskierki, zaledwie wielkości opuszków,

dotknęły ich skóry.

Nie były nawet w przybliżeniu śmiertelnie niebezpieczne. Solon nie miał dość

magii, aby stawić czoło choćby jednemu Vürdmeisterowi, już nie mówiąc o całej trójce

naraz. Ale iskry wstrząsnęły nimi. Niezbyt mocno, ale wystarczająco, by na chwilę

napięli mięśnie i całkowicie stracili koncentrację. Nim znowu zebrali myśli, trzy

miecze uderzyły w nich z całą siłą trzech galopujących koni i trzech ramion

zahartowanych w walkach. Dwóch czarowników po obu stronach drogi zginęło.

Na czarownika na drodze Solon rzucił ostatnią iskierkę. Mężczyzna ją

zablokował. Właściwie nie tyle zablokował, ile zwyczajnie zgasił. Iskierka leciała do

niego i nagle zgasła, jak zapalona gałązka wrzucona do oceanu. W odpowiedzi

czarownik wypuścił podmuch ognia, który strzelił w Solona ze wściekłym rykiem.

Nie mógł tego zablokować. Solon zeskoczył z siodła i rzucił jeszcze jedną iskrę,

gdy spadał na ziemię. Sturlał się z drogi.

Czarownik nawet nie zawracał sobie głowy gaszeniem iskierki, kiedy przeleciała

bite dziesięć stóp obok niego. Odwrócił się, podporządkowując sobie prawie

pięćdziesiąt stóp ognia, jakby to było żywe stworzenie, i kierując go w ślad za

Solonem.

Iskra uderzyła w bok konia zaprzężonego do wozu. Biedna szkapa była

przerażona krwią, odgłosami i rozbłyskami nienaturalnego ognia. Szarpnęła wozem i

stanęła dęba, wierzgając kopytami.

Vürdmeister nie usłyszał rżenia konia ogłuszony rykiem ognia. W jednej chwili

kierował strumień płomieni poniżej grobli na Solona, a w drugiej oberwał kopytem w

plecy. Padł na czworaki, nie wiedząc, co się dzieje. Zorientował się tylko, że coś poszło

zdecydowanie nie tak. Zaczerpnął tchu i odwrócił się, akurat żeby zobaczyć, że koń

opada na przednie nogi. A potem szkapa i wóz przeleciały po nim, miażdżąc go.

Solon wygrzebał się z wody i błota na ryżowisku, kiedy minął go koń, w takim

pędzie, na jaki pewnie nie było go stać od dziesięciu lat. Wierzchowiec Solona

oczywiście nie żył, z jego łba zostały tylko tlące się resztki; smród spalonej sierści i

spalonego mięsa mieszały się nad ciałem stworzenia.

Czarogień już tylko się tlił na ciałach martwych gwardzistów. Na jego oczach

dogasał. Czarogień rozprzestrzeniał się potwornie szybko, ale trwał raptem dziesięć

sekund.

Dziesięć sekund? Tylko tyle to trwało?

Odgłos kopyt przerwał rozmyślania Solona, który spojrzał na diuka. Twarz

Gyre'a była nieruchoma i zacięta.

- Jesteś magiem - powiedział diuk.

- Tak, mój panie - przyznał się z ciężkim sercem Solon.

Milczenie Solona przesądziło sprawę. Diuk nie miał wyboru.

Wobec takiej niespodzianki sprytniejszy człowiek udałby, że od początku

wiedział, że Solon jest magiem. Potem mógłby zdecydować, co dalej zrobić. Diuk Gyre

był na to zbyt prostolinijny. To była jego siła i zarazem słabość.

- I donosiłeś na mój temat innym magom.

- Tylko, naprawdę, tylko przyjaciołom, mój panie.

To było nędzne wytłumaczenie i kiedy to powiedział, sam poczuł się nędznie.

Solon wiedział, ale nie mieściło mu się w głowie, że wszystko może stracić w jednej

chwili. Na pewno przyjaźń z Regnusem i dziesięć lat służby były warte więcej.

- Nie, Solonie. Lojalny wasal nie szpieguje swego pana. Uratowałeś mi dziś

życie, ale zdradzałeś mnie przez wiele lat. Jak mogłeś?

- Ja nie...

- Za moje życie, daruję twoje. Odejdź. Weź sobie konia i odejdź. Jeśli jeszcze

kiedykolwiek cię zobaczę, zabiję cię.

„Zostań z nim" - powiedział Dorian. „Od tego zależy jego życie. Losy królestwa

zależą od tego. Za sprawą twego słowa albo milczenia bratni król leży martwy".

Ale nigdy nie powiedział, jak długo ma służyć lordowi Gyre, prawda? Solon

skłonił się nisko przed swoimi przyjacielem i wziął uzdę od Gurdena, który był zbyt

osłupiały, żeby cokolwiek poczuć. Wsiadł na konia i odwrócił się od lorda Gyre.

Ocaliłem dziś Cenarię czy skazałem na klęskę?

38

Kylar miał tego popołudnia urwanie głowy. Musiał prosić Logana, żeby zdobył mu

przez kogoś zaproszenie, a potem próbował odnaleźć Durzo, ale siepacz zniknął,

zostawiając tylko zwięzły liścik: „W pracy". Durzo rzadko mówił o szczegółach

zlecenia, ale ostatnio Kylar czuł, że coraz bardziej i bardziej jest odsuwany na bok.

Zupełnie jakby Durzo starał się stworzyć między nimi dystans, żeby łatwiej mu

przyszło zabić ucznia, kiedy nadejdzie czas.

Nieobecność Durzo oznaczała, że Kylar nie musiał się przyznawać, że

rozmawiał z Elene, spartaczył sprawę i pewnie przy tej okazji doprowadził do

zacieśnienia ochrony w posiadłości Jadwinów. Może więc i dobrze, że Blint gdzieś

zniknął. Ponieważ Kylar powiedział Loganowi, że będzie na przyjęciu, musiał zjawić

się bez przebrania, a ponieważ uprzedził też Elene, dziewczyna, jak tylko go zobaczy,

natychmiast na niego doniesie.

Dlatego przyjechał powozem, chociaż to było dziwne, że młody arystokrata bez

towarzystwa nie przyjechał konno. Powóz zatrzymał się przy bramie i Kylar podał

zaproszenie Birtowi. Oczywiście mężczyzna go nie rozpoznał. Obejrzał tylko dokładnie

zaproszenie i machnął, żeby wjeżdżać do środka. Kylar ucieszył się na jego widok.

Skoro nadal pilnował wjazdu, oznaczało to, że Jadwinowie nie mieli wystarczająco

dużo straży, by zastąpić tych, którzy pracowali wcześniej i nadal mieć odpowiednią

obstawę podczas przyjęcia. Może nie uwierzyli Elene? W końcu co służąca może

wiedzieć o knowaniach siepaczy?

Kylar zrobił pierwszy krok, wysiadając z powozu, i zamarł. Powóz dokładnie

przed nim miał otwarte drzwi i wysiadał z niego chudy jak patyk mężczyzna. To był

Hu Szubienicznik, ubrany jak lord w skóry i jedwabie w czekoladowym odcieniu.

Uśmiechał się z pogardą człowieka, który uważa się za lepszego od innych. Kylar

cofnął się do powozu. A więc to prawda. Policzył do dziesięciu i obawiając się, że

woźnica zacznie się zastanawiać, co Kylar robi, i niepotrzebnie przyciągnie do niego

uwagę, wysiadł. Widział, jak Hu znika w rezydencji. Kylar ruszył za nim, znowu

pokazując zaproszenie strażnikom stojącym przy olbrzymich białych dębowych

drzwiach.

***

- Zatem dostałeś pozwolenie od starego kozła? - zapytał książę Aleine.

Logan spojrzał na przyjaciela po drugiej stronie długiego stołu uginającego się

pod stosami wszelkich smakołyków, jakimi zdaniem Jadwinów można było

zaimponować gościom. Stół stał pod jedną ze ścian rozległej sali z białego marmuru i

białej dębiny. Na monochromatycznym tle arystokracja błyszczała feerią barw. Kilku

najbardziej wpływowych hekatonarchów królestwa, kapłanów stu bogów, wmieszało

się w tłum w swych wielobarwnych szatach. Grupa minstreli w krzykliwych

pelerynach i z ekstrawaganckimi makijażami walczyła o uwagę lordów i dam z

wysokich i niskich rodów. Terah Graesin pojawiła się na ostatnim wielkim przyjęciu

dwa tygodnie temu w skandalicznie wydekoltowanej czerwonej kusej sukni. Terah

była ósma w kolejce do tronu, po księciu, córkach Gundera, Loganie, jej ojcu diuku

Graesinie, i uwielbiała to, że dzięki swej pozycji przyciągała tyle uwagi. Jej

wyzywający strój zapoczątkował nową modę, więc w tym tygodniu wszystkie suknie

były albo czerwone, albo wyzywające. Damy pokazywały więcej nóg lub piersi - albo

jednego i drugiego - niż większość prostytutek. Terah Graesin to pasowało, bo jakimś

sposobem wyglądała powabnie, a nie wulgarnie. Większość kobiet nie miała tyle

szczęścia.

- Rozmawiałem z hrabim dziś ra... - zaczął Logan i nagle umilkł na widok piersi

przechodzących obok. Nie, nie po prostu jakichś piersi. Nadzwyczajnych piersi. Były

idealne. Nie drastycznie odsłonięte, ale idealne w kształcie. Przesunęły się obok niego,

otulone lekką jak pajęczyna tkaniną, która rozkosznie przywarła do kobiecych

kształtów. Logan nawet nie widział twarzy kobiety. A potem, kiedy przeszła, zobaczył

słodkie krągłości kołyszących się bioder i błysnęły mu smukłe łydki.

- No i? - zapytał książę. Patrzył na Logana wyczekująco, trzymając talerz z

kęskami każdego smakołyku podanego na stół. - Co powiedział?

Loganowi zapłonęły policzki. Zbyt wiele czasu spędzał na pustkowiu. Tyle że to

nie do końca była prawda. Jego oczy jakby były zupełnie niezależne od umysłu, jakby

w ogóle ich nie kontrolował. Przesunął się wzdłuż stołu, próbując sobie przypomnieć,

co właśnie mówił. Talerz nadal miał pusty, bo odrzucił kilka frytowanych, płonących

albo zamrożonych frykasów.

- Powiedział... ach, moje ulubione! - Logan zaczął nakładać sobie na talerz

truskawki, złapał miseczkę i napełnił ją czekoladowym fondue.

- Jakoś jestem przekonany, że cokolwiek powiedział hrabia Drake, nie było to

„ach, moje ulubione" - powiedział książę Aleine, unosząc brew. - Jeśli odmówił, nie

masz czego się wstydzić. Wszyscy wiedzą, że hrabia Drake to trochę dziwak. Ich

rodzina zadaje się z pospólstwem.

- Zgodził się.

- Jak rzekłem, trochę z niego dziwak - powtórzył z uśmiechem książę, a Logan

się roześmiał. - Kiedy zamierzasz się oświadczyć?

- Jutro. To będą moje urodziny. Potem już nikt mnie nie powstrzyma.

- Serah wie?

- Podejrzewa, że mogę to niedługo zrobić, ale myśli, że potrzebuję czasu, żeby

uporządkować sprawy majątkowe i porozmawiać o tym z rodzicami.

- Dobrze.

- Co masz na myśli? - zdziwił się Logan.

Doszli do końca stołu. Książę podszedł bliżej do Logana.

- Sam chciałem ci dać prezent urodzinowy. Wiem, co czujesz do Serah, i

szanuję to, ale, Loganie, jesteś synem diuka. Jutro staniesz się jednym z

najpotężniejszych ludzi w królestwie, którego wyprzedzają jedynie inni diukowie i

moja rodzina. Mój ojciec byłby zachwycony, gdybyś poślubił Serah, i obaj wiemy

dlaczego. Jeśli ją poślubisz, odsuniesz swoją rodzinę od tronu o dwa pokolenia.

- Wasza Wysokość - bąknął Logan, czując się niezręcznie.

- Nie, taka jest prawda. Mój ojciec boi się ciebie. Ludzie cię podziwiają, szanują,

a nawet się obawiają. To, że co roku wyjeżdżałeś na sześć miesięcy, nie wyobcowało

cię, na co miał nadzieję mój ojciec. Zamiast tego uczyniło z ciebie postać

romantyczną. Bohatera, który walczy za nas na granicy, trzymając na dystans

Khalidorczyków. Król boi się ciebie, ale ja nie, Loganie. Szpiedzy patrzą na ciebie i nie

mogą uwierzyć, że jesteś tym, kim się wydajesz: uczonym, wojownikiem, lojalnym

przyjacielem księcia. To intryganci, więc widzą intrygi. A ja widzę przyjaciela. To

ludzie, którzy zniszczyliby twoją rodzinę, chwytając się wszelkich sposobów, i nie

zdradzą mi swoich planów, ale ja na to nie pozwolę. Więcej, zrobię co w mojej mocy,

by temu zapobiec. - Spojrzał na talerz i wziął kawałek smażonego banana. - Jestem tu

dzisiaj, żeby wyświadczyć ojcu przysługę. W zamian za to obiecał mi dać wszystko, o

co poproszę. Wszystko.

- To musi być spora przysługa. Książę machnął ręką.

- Król Idiota dał ulubiony klejnot mojej matki swojej kochance. Mam go

odebrać. To nic ważnego. Znasz moją siostrę?

- Oczywiście.

Jenine gdzieś tu była. Zwykle opisywano ją jako „promienną" - była bardzo

ładna i bardzo piętnastoletnia.

- Straciła głowę dla ciebie. Durzy się w tobie od dwóch lat. Przez cały czas o

tobie mówi.

- Żartujesz. Ledwo zamieniłem z nią ze dwa słowa.

- I co z tego? To świetny dzieciak. Jest ładna i jeszcze wyładnieje. Ma

inteligencję mojej matki, a wiem, jakie to dla ciebie ważne, mój impertynencki

przyjacielu.

- Nie jestem impertynencki.

- Widzisz? Nawet nie wiem, czy jesteś. Po prostu użyłem pierwszego dłuższego

słowa. Ale Jeni by wiedziała.

- Co Wasza Wysokość chce powiedzieć?

- Jenine to twój prezent urodzinowy. Jeśli ją zechcesz. Ożeń się z nią. Tylko

powiedz słowo.

Logan stał oszołomiony.

- To... to naprawdę niezwykły prezent urodzinowy.

- Twoja rodzina umocni pozycję. Nasze dzieci będą razem dorastały. Jedno z

twoich wnucząt może dzielić tron z moim wnukiem. Byłeś najlepszym przyjacielem, o

jakiego może prosić mężczyzna, a przyjaciele nie zdarzają się często książętom. Chcę

dla ciebie dobrze. Będziesz szczęśliwy, obiecuję ci to. Jenine staje się niezwykłą

kobietą. Myślę, że sam to zauważyłeś. - Książę skinął głową.

Wtedy Logan ją zobaczył. Stała na drugim końcu sali. Zdał sobie sprawę, że już

ją dziś widział. A przynajmniej jej piersi.

Policzki mu zapłonęły. Próbował znaleźć jakieś słowa, ale wszystkie wyleciały

mu z głowy. Jenine stała na drugim końcu sali, z elegancją kobiety o wiele starszej -

przynamniej do chwili, w której ktoś z jej przyjaciół coś powiedział, a ona

zachichotała.

Książę się roześmiał.

- Powiedz „tak", a będziesz mógł robić te wszystkie rzeczy, które wyobrażałeś

sobie minutę temu. Zgodnie z prawem.

- Ja... ja... - Logan poruszał ustami. - Kocham Serah, Wasza Wysokość.

Dziękuję za propozycję, ale...

- Loganie! Wyświadcz wszystkim przysługę. Twoi rodzice będą zachwyceni.

Twa rodzina uratowana. A Jenine zwariuje ze szczęścia.

- Nie powiedziałeś jej, prawda?

- Oczywiście, że nie. Ale zastanów się. Serah jest wspaniała. Tylko, szczerze

mówiąc, jest w miarę ładna, ale nie tak mądra, jak lubisz, a znasz też plotki, że

prowadza się...

- Jest przeciwieństwem rozwiązłej kobiety, Aleine. Nawet mnie nie pocałowała.

- Ale mówi się...

- Plotki krążą, bo ludzie nienawidzą jej ojca. Kocham ją. I ożenię się z nią.

- Przepraszam - odezwała się młoda blondynka. Wślizgnęła się między nich,

sięgając po słodką bułeczkę. Miała na sobie skandaliczną czerwoną toaletę. Kiedy

otarła się o księcia, jej piersi o mało nie wyskoczyły z sukni wydekoltowanej niemal do

pępka. Logan widział, że książę to zauważył. Ale Aleine zwykle zauważał takie rzeczy.

Tak samo jak Logan.

- Jestem Viridiana - przedstawiła się dziewczyna, kiedy spojrzenie księcia

powędrowało z powrotem ku jej twarzy. - Bardzo przepraszam, proszę o wybaczenie.

Ale to nie były przeprosiny. Ani to nie był przypadek.

Viridiana zniknęła z powrotem w tłumie, ale jej figura tancerki pociągnęła za

sobą spojrzenie księcia i jego myśli, odrywając je od Logana.

- No dobrze, przemyśl to sobie. Porozmawiajmy jutro, zanim się oświadczysz -

powiedział książę, patrząc, jak Viridiana idzie na tylną werandę. Zerknęła przez

ramię, a widząc, że książę na nią patrzy, uśmiechnęła się.

Książę spojrzał na swój talerz pełen kęsków najróżniejszych przysmaków ze

stołu. A potem spojrzał na talerz Logana napełniony tylko jedną rzeczą.

- To jest właśnie, mój przyjacielu, zasadnicza różnica między nami - powiedział.

- Proszę o wybaczenie, ale właśnie zobaczyłem półmisek, z którego po prostu muszę

nieco uszczknąć.

Logan westchnął. Jego spojrzenie znowu powędrowało ku Jenine, która nadal

na niego patrzyła. Wyglądało to, jakby jej przyjaciele namawiali ją, żeby podeszła i z

nim porozmawiała.

Niech to licho. Gdzie jest Serah?

39

Straże stały przy każdych schodach. To nie wróżyło nic dobrego. Kylar ukradkiem

przemykał się przez przyjęcie, starając się wyglądać przy tym tak zwyczajnie, żeby nikt

nie spojrzał na niego dwa razy, ale to nie było łatwe. Zwłaszcza gdy jednocześnie

starał się mieć na oku Hu Szubienicznika, który najprawdopodobniej robił dokładnie

to samo. Jeśli Hu go zobaczy, Kylar straci jedyną przewagę nad nim.

Ruszył na tylną werandę. Zwykle unikał tego rodzaju miejsc, ponieważ roiło się

w nim od par. Jeśli coś gwarantowało ci, że poczujesz się samotny, to widok ludzi

całujących się namiętnie w alkowie w świetle księżyca.

Teraz jednak Kylar szukał sposobu, żeby dostać się na pierwsze piętro. Balkon

zwisał dokładnie nad werandą i gdyby Kylar obmyślił drogę, zdołałby się wspiąć na

tyle szybko, żeby nikt go nie zauważył. Oczywiście, jak już wyląduje na piętrze, będzie

jeszcze musiał znaleźć ka'kari, ale obstawiał, że znajduje się w pokoju duchessy.

Ludzie lubią trzymać ulubione klejnoty blisko siebie.

Przy ścianach nie było treliaży. Może udałoby mu się skoczyć z poręczy

wystarczająco wysoko, żeby złapać się skraju balkonu, bite piętnaście stóp wyżej?

Pewnie dałby radę, ale musiałoby mu się udać za pierwszym podejściem. Gdyby

spadł, nikt nie byłby w stanie zignorować hałasu, jakiego by narobił, lądując na

krzakach róż poniżej.

Ale z drugiej strony lepsze to niż stanie tutaj. Kylar wziął głęboki wdech.

- Kylar?

To był kobiecy głos.

- Kylar, witaj. Co tu robisz?

Odwrócił się, zalany nagle falą wyrzutów sumienia.

- Serah! Witaj!

Wyglądała tak, jakby spędziła cały dzień, szykując się na dzisiejszy wieczór. Jej

suknia miała skromny krój, ale była klasyczna, piękna i ewidentnie droższa niż rzeczy,

na które było stać hrabiego Drake'a.

- Rety, Serah, ta suknia...

Uśmiechnęła się i rozpromieniła, ale tylko na chwilę.

- Dała mi ją matka Logana.

Odwrócił się i chwycił za poręcz. Po drugiej stronie rzeki wieże zamku

błyszczały w świetle księżyca, równie bliskie i równie nieosiągalne jak Serah.

Podeszła do niego i stanęła obok.

- Wiesz, że Logan zamierza...

- Wiem.

Położyła dłoń na jego ręce. Odwrócił się i spojrzeli sobie w oczy.

- Jestem taka zagubiona, Kylar. Chcę się zgodzić. Myślę, że go kocham. Ale

też...

Porwał ją gwałtownie w ramiona, obejmując i kładąc dłoń na jej karku.

Przyciągnął ją do siebie i pocałował. W pierwszej chwili zaparło jej dech, ale potem

odwzajemniła pocałunek.

W oddali, jakby po drugiej stronie rzeki, gdzieś w zamku, trzasnęły drzwi. Ale

to było tak daleko, że z pewnością nie miało żadnego znaczenia. A wtedy poczuł, że

Serah sztywnieje w jego objęciach i się odsuwa.

Czyjaś dłoń wylądowała na jego ramieniu, bynajmniej nie delikatnie.

- Co ty, do diabła, robisz?! - krzyknął Logan, obracając Kylara.

Głowy wychyliły się z zakamarków i wszyscy na werandzie znieruchomieli.

Kylar zobaczył wśród gości księcia.

- Coś, co powinienem był zrobić dawno temu - odparł Kylar. - Masz coś

przeciwko?

- O, cholera - zaklął książę.

Zaczął się wyplątywać z ramiona młodej blondynki, która owinęła się wokół

niego w alkowie.

Kylar odwrócił się od Logana, jakby zamierzał znowu pocałować Serah, ale

tamten go odciągnął. Pięść Kylara pierwsza wystrzeliła i trafiła lorda w szczękę. Wielki

młodzieniec zatoczył się i zamrugał.

Serah skuliła się przerażona, ale o niej już nikt nie pamiętał. Logan skoczył

naprzód, unosząc pięści jak bokser. Kylar przyjął niską pozycję do walki bez broni -

Wiatr w Osikach.

Logan walczył tak, jak Kylar się spodziewał - honorowo. Trafiał zawsze powyżej

pasa. Podręcznikowe ciosy proste i sierpowe. Był szybki, o wiele szybszy niż na to

wyglądał, ale kiedy tak trzymał się reguł walki, równie dobrze mógłby być kaleką.

Kylar lawirował między jego ciosami, parując je i powoli się cofając.

W jednej chwili zebrał się tłum. Ktoś krzyknął, że jest bójka, i ludzie zaczęli

wylewać się z wnętrza.

Trzeba im to przyznać, że jako pierwsi zjawili się strażnicy. Ruszyli, żeby

rozdzielić walczących.

- Nie, pozwólcie im walczyć - powiedział książę.

Strażnicy się zatrzymali. Kylar był tak zaskoczony, że nie uchylił się i następny

cios pozbawił go tchu. Zatoczył się, kiedy Logan przesunął się naprzód z całym

ciężarem na czubkach palców, przypierając go powoli do barierki.

Kylar z trudem złapał parę oddechów, ledwo blokując ciosy przyjaciela. Kiedy

wyrównał oddech, ogarnęła go wściekłość. Zablokował cios, zanurkował i zasypał

Logana czterema błyskawicznymi ciosami w żebra, odsuwając się jednocześnie od

barierki.

Logan obrócił się i w powietrzu rozległ się świst, kiedy wymierzył potężny

sierpowy, jednocześnie robiąc krok przed siebie. Kylar opadł poniżej linii ciosu i wbił

stopę w miednicę przyjaciela. Logan chciał zrobić krok naprzód, ale jego stopa nie

znalazła się tam, gdzie miała. Upadł. Wtedy pięść Kylara trafiła go w twarz i Logan

padł z hukiem na ziemię.

- Nie wstawaj - powiedział mu Kylar.

Wstrząśnięty tłum zamilkł, ale po chwili rozległy się pomruki. Nigdy nie

widzieli czegoś takiego jak walka Kylara, ale niezależnie od tego, jak bardzo to było

skuteczne, niehonorowo jest kopać kogoś w trakcie walki na pięści. Kylar miał to

gdzieś. Musiał to szybko skończyć.

Logan zaczął gramolić się na czworakach, potem ukląkł i najwyraźniej

zamierzał wstać. Na bogów, zupełnie jak na arenie. Logan nie wiedział, kiedy przestać.

Kylar kopnął go w skroń i lord z hukiem poleciał na ziemię.

Serah popędziła do Logana.

- No, Serah, zawsze chciałaś zobaczyć naszą walkę. Wygląda na to, że

wygrałem. - Kylar uśmiechnął się do niej triumfalnie. Natychmiast rozległy się

pomruki, wszystkie pełne dezaprobaty.

Serah spoliczkowała go z takim rozmachem, że zadzwoniły mu zęby.

- Nie jesteś nawet w połowie takim mężczyzną jak Logan.

Przyklęknęła przy Loganie i Kylar widział, że nagle przestał być częścią jej

świata.

Poprawił tunikę, pelerynę i przepchnął się przez tłum. Pierwszy szereg rozstąpił

się, jakby samo dotknięcie go przynosiło wstyd, ale w miarę jak przepychał się ku

centrum rezydencji, przybywało ludzi, którzy koniecznie chcieli zobaczyć bójkę, ale

nie wiedzieli, że już się skończyła. Kilka kroków od drzwi stał się raptem jeszcze

jednym arystokratą w tłumie. Poszedł wzdłuż ściany do schodów dla służby, których

teraz nikt nie pilnował, i wszedł na górę.

Cóż, trudno to uznać za powalający sukces. Kosztowało go to reputację i przy

okazji najpewniej zdradził swoją obecność Hu Szubienicznikowi. Ale dzięki temu

dostał się na górę, a na razie tylko to się liczyło. Konsekwencjami będzie się martwił

jutro. Reszta roboty powinna być łatwiejsza. Musi.

***

Hu Szubienicznika kusiło, żeby pójść na górę, gdy tylko straże porzuciły

schody, żeby przerwać jakąś bójkę między arystokratami. Niestrzeżone schody

wyglądały obiecująco, ale Hu był pewny swoich umiejętności. Poza tym jego plan

nadal działał, a dzięki niemu zdobędzie informacje, których by nie uzyskał, gdyby po

prostu poszedł na górę.

Lady Jadwin stała przy drzwiach prowadzących na werandę; była wstrząśnięta,

albo taką udawała. To była jedna z tych małych tajemnic życia: dlaczego król akurat ją

wybrał na kochankę. Z pewnością były atrakcyjniejsze kobiety, które chętnie

przespałyby się z królem, nawet z tym królem. Lady Jadwin stanowiła żywy dowód

niebezpieczeństw chowu wsobnego. Była wysoką kobietą o końskiej twarzy, dość

dobrze zbudowaną i na tyle dojrzałą, że z pewnością nie pasowała jej suknia, którą

dziś włożyła, a poza tym słynęła z nieposkromionego apetytu seksualnego, który

zaspokajała ze wszystkimi w królestwie oprócz męża.

Hu uznał, że jej zdenerwowanie to tyko gra. Lady Jadwin była namiętną

kobietą, ale generalnie niełatwo było wyprowadzić ją z równowagi. To pewnie tylko

pretekst, żeby pójść na górę.

No, proszę. Porozmawiała szybko z jednym ze strażników, a potem poszła

przeprosić gości wlewających się z powrotem do środka, z których większość była

rozczarowana, że przegapiła zabawę.

Strażnik, z subtelnością typową dla większości straży, podszedł prosto do

wartownika, który właśnie wrócił na swoje miejsce przy schodach dla służby.

Przysunął się i wyszeptał rozkaz. Mężczyzna pokiwał głową. W tym czasie duchessa

czekała, aż książę wróci z werandy. Wymieniła z nim kilka słów, a potem zaczęła

udawać, że jest jeszcze bardziej zdenerwowana, podczas gdy młodzieniec wyplątywał

się z młodej blondynki, która wieszała mu się u ramienia.

Kilka sekund później duchessa wymówiła się, powiedziała mężowi, że źle się

czuje, odmówiła, zapewne słysząc propozycję, żeby posłać z nią kogoś na górę, i sama

weszła po głównych schodach.

Bez wątpienia powiedziała, że musi się na chwilę położyć. „Baw się dobrze" -

powiedziała do męża, albo coś w tym stylu.

Książę był ostrożniejszy, ale nietrudno było go śledzić. Podszedł do słodyczy,

uprzejmie pogawędził z kilkoma paniami, przeprosił je i poszedł do umywalni, która

znajdowała się na końcu korytarza w pobliżu schodów dla służby. Minutę później

wyszedł na ciemny korytarz, rozejrzał się szybko, czy nikt go nie widzi i minął

strażników, którzy udawali, że go nie widzą.

Hu deptał księciu po piętach, otulając się cieniami. Strażnicy byli tak zajęci

niezauważaniem księcia, że siepacz pewnie prześlizgnąłby się obok nich i bez pomocy

mroku.

***

Schody dla służby wychodziły na wspaniały korytarz obok komnat diuka.

Posadzka była z takiego samego białego marmuru, a środkiem przez całą długość aż

do przeciwległego skrzydła z komnatami duchessy biegł czerwony dywan. Światła

przygaszono, żeby zdecydowanie zawrócić gości, którzy mogli brać udział w

poprzednich przyjęciach, kiedy oba piętra były dla nich otwarte.

Kylar nie miał pojęcia, ile ma czasu na zdobycie Kuli Ostrzy, ale był pewien, że

im szybciej się uwinie, tym lepiej. Dotarło do niego, że mógł nie być jedyną osobą,

która skorzystała z okazji i wbiegła po schodach, gdy zabrakło straży. Hu

Szubienicznik już mógł być na piętrze.

Hu pewnie wcale nie przyszedł na błyskawiczną robótkę, i to dawało Kylarowi

przewagę - a przynajmniej żywił taką nadzieję. Siepacz zjawił się najpewniej po to,

żeby kogoś zabić. Jeśli taki byłby cel Kylara, najprościej byłoby poczekać, aż duchessa

da ka'kari agentowi króla, ktokolwiek to jest, a potem zabić ich oboje. W ten sposób

Hu zaspokoiłby swoją potrzebą rozlewu krwi i usunął jedyne dwie osoby, które

wiedziałyby, co się stało. Król nie miałby pojęcia, czy klejnot skradziono, czy nie i nie

mógłby zapytać, nie przyznając publicznie, że lady Jadwin była jego kochanką.

Jeśli Kylar słusznie zgadywał, miał czas na zdobycie Kuli Ostrzy, dopóki lady

Jadwin nie przyjdzie na górę. To mogła być kolejna godzina albo raptem dwie minuty.

W połowie korytarza zobaczył idącego w jego kierunku strażnika. Kylar szybko

cofnął się za róg, gdzie cienie były głębsze. Ale wtedy strażnik zawrócił i zszedł

głównymi schodami. To była szansa dla Kylara. Ruszył szybkim krokiem przed siebie,

nawet nie próbując się skradać. Serce mu się zacisnęło, gdy minął jeden z dobrze

oświetlonych odcinków korytarza. Fragment u szczytu schodów był zalany światłem,

ale przemierzył go sześcioma krokami, ze wzrokiem utkwionym przed sobą.

Korytarz zdobiły niepokojące rzeźby i wspaniałe obrazy. O ile Kylar się nie

mylił, diuk miał artystyczne zacięcie. Genialne i zróżnicowane obrazy najwyraźniej

wybrał człowiek o dobrym oku i zasobnej kieszeni. Rzeźby, chociaż były równie

interesujące, bez wątpienia stanowiły owoc jednej wizji.

Pełne cierpienia rzeźby jakby wyrywały się z kamienia. Potykająca się kobieta

zerkała przez ramię z przerażeniem wyciśniętym w każdym rysie twarzy. Mężczyzna

wściekał się na chmurę czarnego marmuru, która zamykała się na jego rękach. Naga

kobieta leżała w erotycznej pozie w pochłaniającej ją chmurze, z rozkoszą malującą się

na twarzy.

Mimo swojego pośpiechu ta rzeźba sprawiła, że Kylar zatrzymał się w pół

kroku. Była piękna. Wstrząsająco piękna. Mieszała się w niej zmysłowość i coś

niepokojącego, czego Kylar nie potrafił zidentyfikować. I bez wątpienia była to Elene.

Więc to tak. Kylar miał wrażenie, że coś rozrywało mu żołądek. Czuł się pusty,

zraniony do żywego. Oczywiście, że z nim spała. Jest diukiem, a ona służącą, trudno

odmówić. Nawet gdyby chciała. A może nie chciała. Takie rzeczy ciągle się zdarzają.

Przyjrzał się uważnie posągowi, pobieżnie zerkając na giętkie członki, szczupłą

talię i jędrne piersi - i znalazł to, czego szukał. Chociaż dał jej idealny nos,

najdelikatniejszymi rysami diuk zasugerował blizny na twarzy. Zatem ten mężczyzna

nie widział w nich jedynie niedoskonałości. Był zainteresowany kryjącą się za nimi

tajemnicą.

Do diabła, nie czas teraz na podziwianie sztuki. Z gulą w gardle Kylar pobiegł

na paluszkach korytarzem. Zdjął woreczek ukryty na plecach i kiedy dobiegł do drzwi,

już trzymał w ręku wytrychy. Z pokoju nie wylewało się światło ani nie było słychać

żadnych dźwięków, więc szybko otworzył zamek. Wszedł do środka i zamknął za sobą

drzwi. Jeśli Hu tu przyjdzie, Kylar będzie miał trzy sekundy ostrzeżenia, nim siepacz

wejdzie do środka.

Wyciągnął sztylet nerkowy, który miał na plecach za paskiem. Ostrze było

długie na stopę. Osobiście wolałby coś dziesięć razy dłuższego, jeśli miałby walczyć z

Hu, ale tylko to był w stanie przeszmuglować na przyjęcie.

Szybko sprawdził pokój. Większość ludzi, świadoma jak ciężkie jest życie

złodzieja, była na tyle uprzejma, że chowała rzeczy w tych samych, typowych

miejscach. Kylar zajrzał za obrazy, sprawdził materac, nawet podłogę pod komodą i

kilka krzeseł, czy nie ma w nich skrytki. Nic. Sprawdził szuflady w biurku, czy nie ma

w nich fałszywego dna. Nadal nic.

Zwykle ludzie, którzy trzymają niezwykle cenne przedmioty, chcą móc zerknąć

na nie bez większego wysiłku, więc Kylar nawet nie zaglądał do gigantycznej

garderoby. Jeżeli duchessa nie miała nic przeciwko temu, by służba dotykała jej

najcenniejszych rzeczy, to Kula musiała leżeć gdzieś w zasięgu ręki.

Nie pomagał fakt, że duchessa była nie lada kolekcjonerką. Wszędzie stały

jakieś świecidełka. I kwiaty, pewnie wniesione z okazji powrotu diuka do domu.

Wyrastały na każdej płaskiej powierzchni, zasłaniając Kylarowi widok.

Zatem diuk kupił żonie trochę kwiatów. I sądząc po piżmowym zapachu w

powietrzu i pogniecionej pościeli, powitano go entuzjastycznie.

I wtedy jeden z wazonów przyciągnął spojrzenie Kylara. To była pięknie

rzeźbiona waza z jadeitu, ale co najważniejsze, miała kwadratową podstawę. Kylar

podniósł ją z biurka. Róże, lilie, małe różyczki i wężymordy rozpościerały się na

wszystkie strony. Nie zwracając uwagi na kwiaty, odstawił je na kominek i odsunął na

bok drewnianą szkatułkę na klejnoty.

Na półce nad kominkiem było wcięcie w kamieniu. Kwadratowe. Kylar poczuł

przypływ nadziei.

Prorok miał rację.

Wazon idealnie pasował do wycięcia. Kylar przekręcił go i rozległ się stłumiony

szczęk. Zdjął z kominka wszystkie świecidełka i odstawił je na ziemię. Na ukrytych

zawiasach otworzył się cały gzyms kominka.

Ignorując dokumenty i złotą sztabkę, Kylar chwycił szkatułkę na klejnoty. Była

duża, wystarczająco wielka, żeby schować w niej Kulę Ostrzy. Otworzył ją.

Pusta.

Zgrzytając zębami, odłożył kasetkę i zamknął skrytkę. Miał za sobą pierwszą

lekcję na temat proroków. „Kwadratowy wazon da ci nadzieję" - powiedział Dorian.

Nie dodał tylko, że to będzie fałszywa nadzieja. Niech to! Kylar zatrzymał się na

chwilę, żeby włożyć igłę ogłuszającą do małej pułapki, na wypadek gdyby Hu

przyszedł tutaj, zamiast śledzić duchessę.

Odstawiając wszystkie świecidełka i stawiając wazę z powrotem na biurku,

Kylar próbował myśleć. Gdzie może być ka'kari? Dzisiaj wieczorem nic nie szło

dobrze. Jedyny plus to fakt, że nie widział Elene.

Elene! Kylar poczuł ołowiany ciężar na żołądku i zrozumiał, że doskonale wie,

gdzie znajduje się ka’kari.

40

Książę poczuł, że chwytają go czyjeś ręce, gdy tylko wyszedł z klatki schodowej.

Chwilę potem lady Jadwin przywarła gorącymi ustami do jego warg. Przyciskała się

do niego, gdy on się cofał i wpadł na drzwi do komnat diuka.

Próbował ją odepchnąć, ale lady tylko sięgnęła za niego i pchnęła klamkę.

Prawie się przewrócił, kiedy drzwi otworzyły się za jego plecami. Duchessa zamknęła

je za sobą na klamkę i na zamek.

- Moja pani, przestań. Proszę.

- O tak, przestanę, kiedy będę miała dość. A będę miała dość, jak mi zrobisz

dobrze.

- Powiedziałem ci, że między nami wszystko skończone. Jeśli mój ojciec się

dowie...

- Och, chrzanić twojego ojca. Taki sam z niego patałach w łóżku, jak i poza nim.

Nigdy się nie dowie.

- Twój mąż jest na dole. W każdym razie, nie o to chodzi, Trudano. Wiesz, po co

przyszedłem.

- Jeśli twój ojciec chce z powrotem tę kulę, to niech sam po nią przyjdzie.

Położyła dłoń na przodzie jego spodni.

- Wiesz, że nie mógł tu przyjść i spotkać się z tobą. To byłby policzek dla mojej

matki.

- Dał mi ten kamień. To był prezent.

- - To magiczny przedmiot. Mój ojciec myślał, że to tylko klejnot, ale teraz żąda

go Khalidor. Po co by go chcieli, jeśli nie byłby... nie! - Odepchnął jej rękę, kiedy

zaczęła rozsznurowywać troczki.

- Wiem, że to lubisz - powiedziała duchessa.

- Lubię. Ale między nami wszystko skończone. To był błąd i nigdy więcej się nie

powtórzy. Poza tym Logan czeka na mnie na dole. Powiedziałem mu, co robię.

Łatwo skłamał. Zrobiłby wszystko, byleby uciec od tej kobiety. Najgorsze było

to, że seks z nią sprawiał mu dużą przyjemność. Może i była brzydka, ale w łóżku

potrafiła więcej niż wszystkie kobiety, z którymi sypiał. Mimo to nie chciałby się

budzić i widzieć jej tuż po otwarciu oczu. Wolał nawet o tym nie myśleć.

- Logan to twój przyjaciel. Zrozumie.

- To wspaniały przyjaciel, ale widzi wszystko czarno i biało. Masz pojęcie, jak

bardzo był zakłopotany, kiedy zostawiłem go na dole, a sam poszedłem na górę z

kochanką swojego ojca? Musisz przynieść klejnot. Teraz.

Czasem dziękował bogom, że Logan słynie z tego, że jest formalistą.

- No dobrze - odparła zjadliwym tonem.

- Gdzie jest klejnot? Twój mąż może tu przyjść lada chwila.

- Mój mąż wrócił dzisiaj do domu.

- Więc?

- Więc, cokolwiek by o nim mówić, to wierna świnia. I płonie z żądzy za każdym

razem, kiedy wraca z misji dyplomatycznej. Teraz dochodzi do siebie na dole.

Biedaczek, chyba go wykończyłam. - Roześmiała się; zabrzmiało to ostro i nieczule. -

Cały czas wyobrażałam sobie, że to ty...

Ze spojrzeniem, które, jak sobie wyobrażała, było uwodzicielskie, wzruszyła

ramionami i przód jej sukni się rozchylił. Otarła się o jego ciało i znowu szarpnęła za

troczki.

- Trudano, proszę. Zostaw to. Gdzie klejnot?

Nawet nie spojrzał na jej ciało i wiedział, że doprowadził ją tym do szału.

- Jak już mówiłam - powiedziała wreszcie - wiedziałam, że będziesz tu

dzisiejszego wieczoru, więc dałam kulę pokojówce. Jest dwoje drzwi dalej.

Zadowolony?

Poprawiła suknię i podeszła do komody z lustrem. Spojrzała na swoje odbicie.

Książę odwrócił się, nic nie mówiąc. Myślał, że to będzie łatwe - żaden wysiłek,

a ojciec będzie mu winien ogromną przysługę. Teraz zrozumiał, że Trudana Jadwin

stanie się jego wrogiem do końca życia. Nigdy więcej, przyrzekł sobie. Nigdy więcej

nie będę sypiał z mężatką.

Nawet nie zwrócił uwagi na odgłos otwieranej szuflady. Nie chciał patrzeć na

Trudanę. Nie zamierzał nawet zostać tak długo, żeby zawiązać spodnie. Jedna

sekunda dłużej to jedna sekunda za długo.

Już położył rękę na klamce, kiedy usłyszał, że nagle podeszła. A potem coś

gorącego wbiło mu się w plecy. Jakby użądliła go osa. Ciało Trudany naparło na niego

i poczuł, jak żądło zagłębia się mocniej. Uderzył głową w drzwi.

To nie było żądło. Wchodziło zbyt głęboko. Gwałtownie zaczerpnął tchu, gdy

ryk wypełnił mu uszy. Działo się coś dziwnego z jego płucami. Nie oddychał

normalnie. Dźganie trwało, a ryk cichł. Świat stał się zaskakująco klarowny.

Właśnie go zabijano. Zabijała go kobieta. To było naprawdę żenujące. Był

księciem. Jednym z najlepszych szermierzy w królestwie, a ta stara baba z tłustym

tyłkiem i zwisającymi, krzywymi cyckami zabijała go.

Dyszała mu do ucha tak samo, jak wtedy, kiedy się kochali. I gadała, płakała,

jakby każde dźgnięcie raniło i ją. Żałosna suka.

- Och, przepraszam, och, ojej, wybacz. Nie wiesz, jaki on jest. Muszę, muszę,

muszę.

Dźganie trwało i zaczynało go już irytować. Umierał, jego płuca wypełniały się

krwią. Kaszląc, próbował je oczyścić, ale one zamieniły się już w siekane mięso i krew

ciągle napływała do dziur.

Osunął się, walnął kolanami o drzwi i wreszcie dźganie ustało. Zrobiło mu się

ciemno przed oczami i uderzył twarzą w drzwi.

Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył przez dziurkę od klucza, było oko po drugiej

stronie, beznamiętnie obserwujące jego śmierć.

***

Bez kłopotu znalazł drzwi. Były zamknięte na zamek, ale poradził sobie z tym w

kilka sekund. Niech ona śpi. Błagam.

Ostrożnie otwierając drzwi do ciasnego pokoju, Kylar zobaczył przed sobą

ogromny tasak. Trzymała go Elene. W żadnym razie nie spała.

W ciemnościach nie rozpoznała go. Wyglądała na rozdartą, nie wiedząc, czy ma

krzyczeć, czy ciąć. Jej wzrok padł na ostrze, które trzymał. Postanowiła zrobić jedno i

drugie.

Wytrącił jej tasak, uderzając w dłoń Elene płazem sztyletu nerkowego.

Uskoczył, gdy machnęła ręką, i znalazł się za nią akurat na czas, żeby zdążyć zatkać jej

usta dłonią.

- To ja. To ja! - powiedział, skręcając się tak, żeby nie oberwać łokciami,

którymi wymachiwała. Nie mógł jednocześnie zatykać jej ust dłonią, przytrzymać jej

rąk przy bokach i jeszcze zablokować kopniaki, którymi mierzyła w jego pachwinę. -

Siedź cicho, bo inaczej umrze twoja pani!

Kiedy wydawało się, że oprzytomniała, Kylar wreszcie ją puścił.

- Wiedziałam! - rzuciła ze złością, ale cicho. - Wiedziałam, że nie mogę ci ufać.

Wiedziałam, że to będziesz ty.

- Miałem na myśli to, że twoja pani umrze, bo twoje krzyki ściągną tu siepacza.

Zamilkła, a potem tylko powiedziała:

- Och.

- Właśnie.

W oświetlonym tylko księżycowym blaskiem pokoju Kylar nie był pewien, ale

wydawało mu się, że Elene się zaczerwieniła.

- Mogłeś zapukać.

- Przepraszam. Stare nawyki.

Podniosła tasak z łóżka i schowała go pod poduszkę. Wyraźnie zażenowana

popatrzyła na swoją koszulę nocną, która była aż przesadnie przyzwoita. Złapała

szlafrok i zaczęła go wkładać, odwróciwszy się tyłem.

- Spokojnie - rzucił Kylar, kiedy odwróciła się z powrotem do niego. - Trochę za

późno na skromność. Widziałem twój posąg. Dobrze wyglądasz nago.

Dlaczego to ostatnie zdanie powiedział tak, żeby zabrzmiało, jakby była

dziwką? Nawet jeśli sypiała z diukiem, jaki miała wybór? Była służącą w jego domu.

Nie miał prawa, ale mimo wszystko Kylar czuł się zdradzony.

Elene skuliła się, jakby uderzył ją w brzuch.

- Błagałam ją, żeby go nie wystawiała - powiedziała. - Ale ona była z niego taka

dumna. Powiedziała, że ja też powinnam być dumna.

- Powiedziała?

- Duchessa.

- Duchessa? - powtarzał ogłupiały Kylar. Nie diuk. Nie diuk?

Natychmiast ogromnie mu ulżyło i jednocześnie jeszcze bardziej pogmatwało

mu się w głowie. Dlaczego mu ulżyło?

- Myślałeś, że pozowałam nago diukowi? Co ty sobie myślisz, że jestem jego

kochanką? - Oczy Elene zrobiły się okrągłe jak spodki, kiedy zobaczyła jego minę.

- No cóż...

Kylar czuł, że jest niesprawiedliwy, oskarżając ją, ale potem wściekł się, że

przez nią jest zakłopotany, chociaż wyciągnął absolutnie logiczny wniosek, a potem

się zezłościł, bo tracił czas na rozmowy z dziewczyną, kiedy siepacz pewnie już czekał

na korytarzu. To szaleństwo.

- Takie rzeczy się zdarzają - bronił się. Dlaczego to robię?

Z tego samego powodu, dla którego obserwowałem ją z daleka. Bo mnie

odurza.

- Nie mnie - odpowiedziała Elene.

- Chcesz powiedzieć, że jesteś... - Silił się na uszczypliwość, ale urwał.

Dlaczego w ogóle silił się na uszczypliwość?

- Dziewicą? Tak - odpowiedziała ze wstydem. - A ty?

Kylar zacisnął zęby.

- Słuchaj, tam jest morderca.

Elene zamierzała skomentować fakt, że Kylar nie odpowiedział na jej pytanie,

ale nagle spochmurniała.

- Dwóch - poprawiła go cicho.

- Co?

- Dwóch morderców.

Miała na myśli jego. Kylar pokiwał głową. Znowu miał gulę w gardle, nagle

zawstydzony tym, kim się stał.

- Tak, dwóch. Widziałem Hu, jak wchodził. Czy Kula jest bezpieczna?

Obserwował jej oczy. Jak się spodziewał, zerknęła w miejsce, gdzie ukryła Kulę

- na dnie szafy.

- Tak - powiedziała. - Jest... - Urwała. - Ukradniesz ją.

- Przykro mi.

- A teraz wiesz, gdzie ją schowałam. Podpuściłeś mnie. Była naiwna, ale nie

głupia.

- Tak.

Gniew zapłonął w jej piwnych oczach.

- W ogóle jest tu jakiś zabójca, czy to też było kłamstwo?

- Jest. Daję ci słowo - powiedział i odwrócił wzrok.

- Tyle, ile jest warte. Auć.

- Przykro mi, Elene, ale muszę ją mieć.

- Dlaczego?

- Trudno wyjaśnić.

- Przez cały dzień wstydziłam się tego wszystkiego, co napisałam do ciebie. Cały

dzień czułam się potwornie, myśląc, ile mi dałeś. Nawet nie powiedziałam straży, że

się zjawisz, bo myślałam... myślałam... Naprawdę niezły z ciebie numer, Kylar. - Jego

imię wypowiedziała z naciskiem. - Chyba Merkuriusz rzeczywiście nie żyje.

Nie tak. Tylko nie tak.

- Naprawdę muszę ją zabrać.

- Nie mogę ci na to pozwolić.

- Elene, jeśli tu zostaniesz, będą myśleli, że mi pomogłaś. Jeśli Hu cię nie

zabije, to Jadwinowie mogą. Mogą cię wrzucić do Paszczy. Elene, chodź ze mną. Nie

mógłbym żyć sam ze sobą, gdyby to zrobili.

- Jakoś byś sobie poradził. Przybrałbyś nowe imię. Wyrzucał pieniądze na coś,

co zmniejszyłoby twoje wyrzuty sumienia.

- Zabiją cię!

- Nie odpłacę się złem za dobro.

Czas uciekał. Kylar musiał się stąd wynosić. Odetchnął głęboko. Niestety, tego

wieczoru wszystko układało się w najgorszy możliwy sposób.

- Wobec tego bardzo mi przykro, ale muszę to zrobić, żeby cię ratować.

- Co takiego? - zdziwiła się.

Kylar uderzył ją. Dwa razy. Raz w usta, wystarczająco mocno, żeby poleciała

krew. I raz między oczy, żeby były solidnie podbite i tak opuchły, że Elene nie zobaczy,

co potem Kylar zrobi. Kiedy się zatoczyła do tyłu, obrócił ją i przydusił chwytem za

szyję. Na próżno machała rękami, żeby się wyrwać, bez wątpienia myśląc, że ją zabija.

Ale on tylko przytrzymał ją i wbił igłę w jej szyję. W ciągu kilku sekund padła

nieprzytomna.

Nigdy mi tego nie wybaczy. Ja sobie tego nigdy nie wybaczę. Kylar położył ją na

podłodze i wyciągnął nóż. Pociął sobie ręce i obryzgał twarz Elene krwią, żeby

upozorować pobicie. To było odrażające - kontrast jej urody i brzydoty tego, co robił,

sprawił, że poczuł się wyjątkowo jak na siebie nieswojo, ale nie miał wyjścia. Musiała

wyglądać jak ofiara. Kiedy na nią patrzył, nieprzytomną, miał wrażenie, że przełyka

całą gorycz swojego fachu. Ta gorycz była jedyną prawdą na temat tego zajęcia. Nawet

teraz, kiedy wcale nie zabił, kiedy nie musiał się pławić w przenikających wszystko

odorach śmierci, Kylar zamknął oczy i zobaczył prawdę na swój temat: zamknął oczy

światłu, które rozjaśniało mu ciemność, oślepił i zalał krwią oczy, których spojrzenie

go przeszywało.

I kto mówi, że nie ma poetów w tym gorzkim fachu?

Kiedy skończył, ułożył członki Elene w stosownie chaotyczny sposób.

Srebrne ka'kari było schowane w kapciu na dnie szafy. Kylar uniósł klejnot do

światła. To była prosta, metaliczna kula, pozbawiona wszelkich znaków. Szczerze

mówiąc, trochę się rozczarował. Mimo metalicznego połysku, przeświecała, a to było

niezwykłe. Kylar nigdy nie widział czegoś takiego, ale miał nadzieję, że ka’kari zrobi

coś spektakularnego.

Schował kulę do sakiewki i ruszył do drzwi. Jak na razie nie jest źle. Właściwie,

to jak do tej pory, wieczór był totalna katastrofą. Ale wydostanie się powinno być

względnie łatwe. Jeśli nie da rady prześlizgnąć się obok strażnika u stóp schodów, to

może podejść prosto do niego i udawać, że szuka toalety i że był w tak palącej

potrzebie, że poszedł do pierwszej wolnej. Strażnik ostrzeże go, że na piętro nie wolno

wchodzić, Kylar odpowie, że powinni mieć straże przy schodach, jeśli nie chcą, żeby

ludzie wchodzili na górę, strażnik zirytuje się, a Kylar pójdzie do domu. Może i nie

była to stuprocentowo niezawodna metoda, ale z drugiej strony tego wieczoru Kylar

nie wierzył w jakiekolwiek sprawdzone sposoby.

Zerkając przez dziurkę od klucza, sprawdził korytarz i przez pół minuty

uważnie nasłuchiwał. Nikogo tam nie było.

W chwili gdy uchylił drzwi, ktoś kopnął je z drugiej strony z siłą większą niż

zwykły śmiertelnik. Drzwi uderzyły w Kylara, najpierw trafiając go w twarz, a potem w

ramię. Wpadł z powrotem do pokoju.

Początkowo nie stracił równowagi, ale gdy poleciał do tyłu, potknął się o

nieprzytomną Elene i upadł. Prześlizgnął się po podłodze tak gwałtownie, że uderzył

głową w ścianę.

Niewiele brakowało, a straciłby przytomność. Mimo czarnych plam

wybuchających mu przed oczami, wyciągnął - kierując się tylko i wyłącznie odruchem

- parę sztyletów. Natychmiast zabolały go ręce, gdy wytrącono mu z nich broń.

- Chłopcze?

Kylar musiał kilka razy zamrugać, nim odzyskał wzrok. Kiedy przejrzał na oczy,

najpierw dostrzegł czubek noża cal od oka. Przesuwając wzrok wzdłuż ostrza,

dostrzegł odzianą w szarość rękę i zakapturzoną postać.

Zamroczony zastanawiał się, czy nie jest martwy. Ale jeszcze zanim Hu zdjął

kaptur, Kylar już wiedział.

Mama K zdradziła go. Wysłała go, żeby zabił niewłaściwego człowieka.

- Pan Blint?

41

- Co ty wyprawiasz?! - Pan Blint uderzył na odlew Kylara.

Wyprostował się wściekły, a iluzoryczne rysy twarzy Hu Szubienicznika

rozpłynęły się jak dym. Kylar zataczając się wstał; w głowie nadal mu się kręciło i w

uszach dzwoniło.

- Musiałem... pan wyszedł...

- Wyszedłem, bo miałem to w planach! - szepnął chrapliwie Blint. - Właśnie to

miałem w planach! Nieważne zresztą. Mamy trzy minuty, zanim straże zajdą tu przy

następnym obchodzie.

Szturchnął stopą bezwładne ciało Elene.

- Jeszcze żyje - powiedział Durzo Blint. - Zabij ją. Potem poszukaj ka’kari, a ja

załatwię truposza. Później porozmawiamy o twojej karze.

Już za późno.

- Zabił pan duchessę? - zapytał Kylar, rozcierając ramię, w które oberwał

drzwiami, gdy Durzo wparował do pokoju.

- Truposzem był książę. Ktoś inny dorwał go przede mną.

Na schodach rozległy się ciężkie kroki. Durzo wyciągnął Sędziego i sprawdził

korytarz.

Na bogów, książę? Kylar spojrzał na nieprzytomną dziewczynę. Jej niewinność

była bez znaczenia. Nawet gdyby jej nie zabił, pomyślą, że pomogła w kradzieży

ka’kari i zabiciu księcia.

- Kylar!

Otępiały spojrzał na Durzo. To było jak zły sen. To się nie mogło dziać

naprawdę.

- Ja już... - Podał Blintowi woreczek.

Krzywiąc się, Durzo wyrwał Kylarowi mieszek i odwrócił go do góry nogami.

Kula Ostrzy spadła mu do dłoni.

- Niech to. Tak jak myślałem - powiedział.

- Co? - spytał Kylar.

Durzo nie był w nastroju do udzielania odpowiedzi.

- Dziewczyna widziała twoją twarz?

Za odpowiedź wystarczyło milczenie Kylara.

- Zajmij się tym. Kylar, to nie jest prośba. To rozkaz. Zabij ją. Grube białe blizny

krzyżowały się na niegdyś pięknej twarzy.

Powieki Elene puchły, pojawiały się sińce - i to była wina Kylara, tak samo jak

liczące sobie już dziesięć lat blizny.

„Miłość to pętla" - powiedział mu Blint, kiedy zaczynał terminować dziesięć lat

temu.

- Nie - odparł Kylar.

Durzo odwrócił się do niego.

- Coś ty powiedział?

Czarna krew ściekała z Sędziego i zbierała się w kałuży na podłodze.

Nadal miał jeszcze czas, by to powstrzymać. Czas, żeby być posłusznym, by żyć.

Jeśli jednak pozwoli Elene umrzeć, Kylar na zawsze zagubi się w mroku.

- Nie zabiję jej. I nie pozwolę panu. Przykro mi.

- Masz pojęcie, co to znaczy? - warknął Durzo. - Kim jest ta dziewczyna, że

warto dla niej narażać się na to, by ścigano cię przez resztę twojego krótkiego... -

Urwał. - To Laleczka.

- Tak, proszę pana. Przykro mi.

- Na Anioły Nocy! Nie chcę twoich przeprosin! Chcę posłusze... - Durzo uniósł

palec i zamilkł.

Kroki się zbliżały. Durzo otworzył drzwi i wypadł na korytarz z nieludzką

szybkością, a Sędzia rozbłysnął srebrzyście w słabym świetle.

Strażnik padł po dwóch uderzeniach. To był Konus, towarzysz starszego

strażnika, który tak ostrożnie przeszukiwał Kylara tego ranka przy wejściu do

posiadłości.

Latarnia wisząca na korytarzu za plecami Durzo opatuliła ulubione dziecko

ciemności cieniem, który padł na Kylara i przesłonił twarz siepacza. Podświetlona,

czarna krew kapała z czubka Sędziego. Kap, kap. Głos Durzo zdradzał napięcie.

- Kylar, to twoja ostatnia szansa.

- Tak. - Sztylet nerkowy wysunął się z sykiem z pochwy. Chłopiec stawiał czoło

mężczyźnie, który go wychował, który był dla niego więcej niż ojcem. - Zgadza się.

Rozległ się dźwięk czegoś metalicznego turlającego się po marmurze w stronę

Kylara, który wyciągnął rękę i poczuł, że ka’kari uderzyło go w dłoń.

Obrócił rękę i zobaczył, że ka’kari płonie jasnym, żarzącym się błękitem.

Przywarło do jego dłoni. Na powierzchni kuli zaczęły płonąć runy. Zmieniały się,

przekształcały, jakby próbowały przemówić do Kylara. Błękitne światło oblało jego

twarz i teraz Kylar widział poprzez ka’kari. Wysysało krew z rozcięcia w jego dłoni.

Kylar podniósł wzrok i zobaczył przerażenie na twarzy pana Blinta.

- Nie! Nie, to jest moje! - wrzasnął Blint.

W jednej chwili ka’kari rozlało się niczym czarny olej.

Błękitne światło wybuchło jak supernowa. A potem nadszedł ból. Zimno w

dłoni Kylara stało się naciskiem. Zupełnie jakby jego ręka się rozpadała. Patrząc z

przerażeniem na jednorodną, palącą kałużę w dłoni, Kylar zobaczył, że ona drży.

Wpychała się w jego dłoń. Kylar czuł, jak ka’kari wnika do jego krwi. Każda żyła

wybrzuszała się i skręcała, zamarzając, gdy ka'kari przez nią przeszło.

Nie wiedział, jak długo to trwało. Oblał go zimny pot i drżał na całym ciele.

Stopniowo uczucie chłodu opuściło jego członki. Jeszcze wolniej w miejsce chłodu

pojawiło się ciepło. Może po kilku sekundach, może godzinę później Kylar

oprzytomniał, leżąc na podłodze.

Co dziwne, czuł się dobrze. Nawet z twarzą na kamiennej posadzce, czuł się

dobrze. Czuł się kompletny. Jakby wypełniono w nim dziurę, zatkano lukę. Jestem

ka'kariferem. Po to się urodziłem.

I wtedy sobie przypomniał. Spojrzał w górę. Sądząc po przerażeniu, w jakim

zamarła twarz Durzo, to wszystko musiało trwać tylko kilka sekund. Kylar zerwał się;

czuł się mocniejszy, zdrowszy i tak wypełniony energią, jak jeszcze nigdy w życiu.

Na twarzy Durzo nie było gniewu. Tylko rozpacz. Głęboki żal.

Kylar powoli obrócił rękę. Skórę na dłoni nadal miał rozciętą, ale już nie

krwawiła. Ka'kari najwyraźniej weszło w...

Nie. To niemożliwe.

Każdym porem jego dłoni wylewała się czerń, jak pot. Tężała. W jednej chwili

ka’kari znowu znalazło się na jego dłoni.

Dziwna radość wypełniła Kylara. A zaraz po niej nadszedł strach. Nie był

pewien, czy to była jego radość. To jakby ka'kari było szczęśliwe, że go odnalazło.

Spojrzał z powrotem na Durzo, czując się jak idiota - tak bardzo nie rozumiał tej

sytuacji, że nawet nie wiedział, jak się zachować.

I wtedy zdał sobie sprawę, jak wyraźnie widzi twarz Durzo. Mężczyzna nadal

stał w korytarzu, a za nim wisiała latarnia. Chwilę temu - przed ka'kari - twarz Blinta

była niewidoczna. Kylar nadal widział cień padający na podłogę, gdzie Durzo

przesłaniał światło, ale mógł patrzeć poprzez mrok. Zupełnie jakby patrzył przez

szkło. Wiedział, że szkło tam jest, ale nie przeszkadzało mu widzieć. Kylar rozejrzał się

po pokoiku Elene i zobaczył, że to dotyczyło wszystkiego, na co patrzył. Ciemność

witała teraz jego spojrzenie. Wzrok miał ostrzejszy, lepszy - widział dalej, widział

zamek po drugiej stronie rzeki, jakby był środek dnia.

- Muszę mieć ka'kari - powiedział Durzo. - Jeśli go nie dostanie, zabije moją

córkę. Niech Aniołowie Nocy się zmiłują. Kylar, coś ty narobił?

- Nic! Nic nie zrobiłem! - Wyciągnął rękę. - Weź je. Możesz je zabrać. Odzyskać

córkę.

Durzo wziął od niego ka’kari. Spojrzał Kylarowi w oczy i powiedział ze

smutkiem:

- Związałeś je. Ka’kari wiąże się na całe życie. Teraz twój Talent będzie działał,

niezależnie od tego, czy je trzymasz, czy nie, ale inne moce nie zadziałają dla nikogo

innego aż do twojej śmierci.

Rozległ się tupot stóp na schodach. Pewnie ktoś usłyszał, jak Durzo wrzeszczy.

Kylar musiał uciekać. Waga słów Durzo ledwo do niego docierała.

Durzo odwrócił się, żeby stawić czoło temu, kto nadbiegał schodami, a słowa

proroka powróciły echem do uszu Kylara: „Jeśli jutro nie zabijesz Durzo Blinta,

Khalidor zajmie Cenarię. Jeśli nie zabijesz go do pojutrza, wszyscy, których kochasz,

zginą. Jeśli raz zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to latami wyrzutów sumienia. Jeśli

dwa razy zrobisz właściwą rzecz, zapłacisz za to życiem".

W dłoni miał sztylet nerkowy. Durzo stał zwrócony do niego plecami. Kylar

mógł to teraz zakończyć. Nawet refleks siepacza nie uratuje go, kiedy Kylar stoi tak

blisko. To mogło oznaczać powstrzymanie inwazji, uratowanie wszystkich, których

kocha - w jego rękach właśnie ważyły się losy Elene. Logana. Może Drake’ów. Może

cały najazd zależał od tego. Może setki albo tysiące żywotów zawisły teraz na czubku

jego sztyletu. Szybkie, bezbolesne cięcie i Durzo umrze. Czyż sam nie mówił, że życie

jest puste, bez znaczenia, bezwartościowe, tanie? Nie straci niczego cennego, jeśli

straci życie. Sam by to przysiągł.

Durzo tak mówił, a nawet więcej niż to, ale Kylar nigdy mu tak naprawdę nie

uwierzył. Wystarczy, że Mama K zadała Durzo cios w plecy swoimi kłamstwami. Kylar

nie mógł zrobić tego samego własnymi rękami.

Nagle wszystko stało się zaskakująco klarowne. Chwila zamarła jak brylant i

wirowała przed jego oczami, a każda faseta lśniła, ścieżki przyszłości odrywały się,

migocząc. Kylar spojrzał na Elene po swojej prawej i na Durzo po lewej, wrócił

wzrokiem od Durzo do Elene i z powrotem od Elene do Durzo. To był jego wybór, ich

przyszłość. Mógł zabić Elene, kobietę, którą kochał, albo zabić Durzo, który wychował

go jak syna. W każdej fasecie prawda jaśniała bezlitośnie: jeśli jedno ma żyć, drugie

musi zginąć.

- Nie - powiedział Kylar. - Niech pan to zrobi. Proszę mnie zabić.

Durzo spojrzał na niego, jakby nie wierzył własnym uszom.

- Widziała tylko mnie. Nie będzie dla nikogo zagrożeniem, jeśli ja nie będę żył.

Może pan zabrać ka’kari i uratować córkę.

Oczy Blinta wypełniły się czymś, czego Kylar nigdy wcześniej nie widział.

Twarde rysy złagodniały i mistrz Kylara stał się innym człowiekiem - nie starym,

zmęczonym i znużonym, ale młodszym, który bardziej przypominał Kylara, niż

chłopak kiedykolwiek zdołałby sobie wyobrazić. Durzo zamrugał, gdyż ogromny żal

groził, że przeleje się w łzach. Pokręcił głową.

- Po prostu zmykaj, synu.

Kylar chciał uciec. Chciał odejść, ale miał rację. To był jedyny sposób. Stał jak

zamrożony, ale nie z powodu niezdecydowania. Modlił się tylko, żeby Durzo zrobił

swoje, nim Kylar straci odwagę.

Co ja mówię? Nie chcę umierać. Chcę żyć. Chcę zabrać stąd Elene. Chcę...

Drzwi do komnat diuka otworzyły się i zbroczona krwią duchessa wypadła

przez nie, potykając się i krzycząc:

- Zabójca! Zabójca! Zabił księcia!

Durzo zareagował natychmiast. Wpadł na Kylara, przez co obaj wylądowali w

pokoju Elene. Wszystkie myśli Kylara skupiły się na tym, żeby nie stratować Elene,

ale Durzo nadal pozostawał w ruchu. Złapał chłopaka za pelerynę i zakręcił nim z

zadziwiająca szybkością i z całą mocą swojego Talentu. Kylar wyleciał przez okno

prosto w noc.

Z bożą łaską - a może to było za sprawą okrucieństwa Boga, albo zwykłego

ślepego losu, albo nadnaturalnych umiejętności Durzo - Kylar wylądował na

żywopłocie. Uderzył w krzew, stoczył się i spadł na ziemię. To było wręcz śmieszne -

niczego sobie nie złamał, niczego nie nadwerężył, nawet się nie zadrapał. Spojrzał w

górę i zobaczył gości wyciągających szyje z werandy, na której niedawno całował

Serah, ale znajdowali się po drugiej stronie latarni, więc nie mogli go dostrzec.

A potem krzyki z wnętrza podjęli inni, rozległy się kobiece i męskie głosy,

wykrzykiwano rozkazy, uzbrojeni mężczyźni biegali, podzwaniając kolczugami. Kylar

spojrzał na pierwsze piętro z sercem podchodzącym do gardła. Nie wiedział, czy kląć,

czy się śmiać. Teraz już decyzja nie należała do niego. Żył, i to było dobre uczucie.

Nie mógł nic innego zrobić. Pobiegł do ogrodowej bramy do posiadłości,

rozwalił zamek i zniknął w ciemnościach.

42

Król-Bóg Garoth Ursuul obudził się, zanim famulus zapukał do drzwi jego sypialni.

Nikt nie mógł zbliżyć się do tej komnaty, nie budząc go. To oznaczało, że spał mniej,

niżby miał ochotę, ale teraz był już starym człowiekiem i nie potrzebował dużo snu.

Poza tym dzięki temu niewolnicy chodzili na paluszkach.

Pokój nie wyglądał tak, jak można by się spodziewać po Królu-Bogu. Było to

otwarte, jasne i przewiewne miejsce wypełnione pięknym barwionym szkłem

plangańskim, lustrami oprawnymi w kość słoniową, z sethyjską koronką na łożu i

dywanikami ze skóry niedźwiedzi ze Zmarzliny, świeżymi kwiatami na biurku i

kominku, a wszystko wybrane i rozstawione przez niewolnika z dobrym smakiem.

Garoth nie dbał o żadną z tych rzeczy, poza obrazami. Na ścianach wisiały portrety

jego żon. Kobiety wywodziły się z niemal każdej narodowości w Midcyru i z

nielicznymi wyjątkami wszystkie były piękne. Drobne albo wysmukłe, dorodne albo

chłopięce, blade i śniade - wszystkie wizerunki cieszyły Garotha Ursuula. Był

koneserem kobiecej urody i nie szczędził wydatków na zaspokojenie tej lubieżnej

słabości. W końcu służył rodzinie i całemu światu, starając się spłodzić jak

najlepszych synów. I w tym miejscu na sceną wkraczały brzydkie kobiety.

Eksperymentował z porywaniem kobiet z królewskich rodzin, w nadziei że dadzą mu

lepszych synów. Dwóch z obecnych dziewięciu potomków zrodziło się z takich kobiet,

więc Garoth przypuszczał, że arystokratki rodzą znośnych synów odrobinę częściej niż

kobiety z pospólstwa, ale to było o wiele nudniejsze - płodzić potomstwo z brzydką

kobietą.

Po części przez wzgląd na swoich synów, po części dla własnej rozrywki,

zabawiał się, wzbudzając w niektórych z tych kobiet miłość. To było zaskakująco

łatwe. Nie musiał kłamać tak bardzo, jak się spodziewał. Kobiety ochoczo same to

sobie robiły. Słyszał, że miłość sprawia, że seks jest lepszy, ale Garoth nie był pod

specjalnym wrażeniem. Dzięki magii potrafił sprawić, że kobiece ciało reagowało na

niego tak, jak tego zapragnął. Z przyjemnością patrzył, jak kobieta stara się nadal go

nienawidzić, podczas gdy jego magia zaspokaja ją na sposoby, których nigdy

wcześniej nie zaznała. Niestety, takie rozkosze miały swoją cenę: te żony należało

uważnie obserwować, dwie już stracił z powodu samobójstw.

Famulus zapukał do drzwi i Garoth otworzył je machnięciem dłoni. Sługa

wszedł na klęczkach, przesuwając się naprzód z rękoma skrzyżowanymi na piersi.

- Mój boże, mój dostojny królu... Garoth usiadł.

- Skończ z tym. Masz wieści od tej zdziry Jadwin.

- Donosi, że zabiła księcia, ale straciła ka'kari. Ogromnie przepraszam, Wasza

Świątobliwość.

- Niewątpliwie to kolejny falsyfikat - oznajmił Garoth, ale mówił do siebie, nie

do famulusa. - Statki do najazdu na Modai już dotarły?

Cenarią może się zająć, kiedy zechce, ale marsz prosto na południe uwiąże jego

wojska na wiele tygodni albo miesięcy. Przez tego przeklętego diuka Gyre garnizon w

Wyjących Wichrach stanowił poważną przeszkodę. Oczywiście mógł go zająć. W tej

chwili prawdopodobnie pokonałby każdą armię na świecie z wyjątkiem alitaerańskiej,

ale Król-Bóg nie marnował ludzi i meisterów we frontalnych atakach. Nie, kiedy miał

inne możliwości.

Poza tym, jaki zdobywca chciałby zgarnąć taki ul jak Cenaria? Już lepiej by

zrobił, gdyby wybił tam wszystkich i wysłał swoich ludzi, żeby zasiedlili miasto.

Garoth Ursuul nie był zainteresowany chwilową potęgą. Próba z Cenarią to była

tylko zabawa. Miał o wiele bardziej wiarygodne informacje, że czerwone ka'kari

znajduje się w Modai. Jak już tam wyląduje, Cenaria będzie otoczona. Pewnie mógłby

zająć państwo bez walki. A potem Ceura i cios prosto w serce magów, Sho'cendi. Nie

musiałby stawiać czoła Alitaerze, dopóki nie będzie pewny zwycięstwa.

- Dwa statki jeszcze płyną przez wody cenaryjskie.

- Dobrze, wobec tego...

- Wasza Świątobliwość... - Mężczyzna pisnął, gdy zdał sobie sprawę, komu

przerwał.

- Skoczek?

- Tak, Wasza Świątobliwość? - Skoczek ledwie wyszeptał.

- Nigdy więcej mi nie przerywaj.

Skoczek pokiwał głową z okrągłymi ze strachu oczami.

- Co chciałeś powiedzieć?

- Lady Jadwin twierdzi, że widziała, jak ktoś związał ka'kari w korytarzu przed

jej pokojem. Jej opis był... precyzyjny.

- Na krew Khali. - Garothowi zaparło dech.

Ka’kari, nareszcie. Ka'kari, które ktoś związał. To właściwie ułatwiało sprawę.

Samo ka’kari było na tyle małe, że mogło leżeć w ukryciu albo gdzieś przepaść, ale

związane ka'kari zawsze będzie blisko tego, kto je związał.

- Zawróć statki. I wydaj rozkaz Rothowi, żeby zaczął zabijać. Gyre'owie, Shinga.

Wszyscy. Powiedz mu, że ma dwadzieścia cztery godziny.

***

Coś było zdecydowanie nie tak. Regnus Gyre zorientował się, gdy tylko dotarł

do bram domu. Na zewnątrz nie stały żadne straże. Nawet biorąc pod uwagę, ilu

służących i strażników król zdołał zwolnić albo wypędzić w ciągu ostatniej dekady,

było to niepokojące. Lampy nadal paliły się w rezydencji, co było dziwne, bo minęła

już północ.

- Mam kogoś wezwać, lordzie? - zapytał jego gwardzista, Gurden Fray.

- Nie. - Regnus zsiadł z konia, pogrzebał w sakwach, aż znalazł klucz. Otworzył

bramę i wyciągnął miecz.

Wzdłuż bramy, poza światłem latarń leżało ciało. Obu strażnikom podcięto

gardło.

- Nie - powiedział Regnus. - Nie. Ruszył biegiem do rezydencji.

Wpadł przez frontowe drzwi i zobaczył wszędzie szkarłat. W pierwszej chwili

jego umysł nie chciał tego ogarnąć. W każdym pomieszczeniu znajdował ciała.

Wszyscy wyglądali, jakby zostali zaskoczeni. Nie było potłuczonych przedmiotów.

Żadnych śladów przemocy, poza ciałami. Nawet strażnicy nie walczyli. Prawie każdy

miał podcięte gardło. A potem ciała obracano tak, żeby wykrwawiały się najbardziej,

jak to możliwe. Tu stary Dunnel siedział do góry nogami w krześle. Tam Marienne,

mamka Logana, leżała na schodach z głową na ostatnim stopniu. Przez jego dom

przeszła sama śmierć i nikt nawet nie próbował jej powstrzymać. Wszędzie Regnus

widział zaufanych służących, przyjaciół. Wszyscy byli martwi.

Wbiegł po schodach, mijając posąg braci Grasq i kierując się do pokoju

Catrinny. W korytarzu zobaczył pierwsze ślady walki. Najprawdopodobniej cięcie

mieczem roztrzaskało gablotę. Przy portrecie jego dziadka brakowało kawałka ramy.

Tutaj strażnicy zginęli, walcząc - leżeli teraz ze śmiertelnymi ranami na piersiach i

twarzach. Ale jasne było, kto był zwycięzcą, ponieważ każde ciało miało podcięte

gardło, a nogi oparte o ścianę. Kałuże krwi kilkunastu mężczyzn zlały się, pokrywając

podłogę i tworząc jezioro krwi.

Gurden przykląkł, dotykając palcami szyi przyjaciela.

- Ciała są jeszcze ciepłe.

Regnus otworzył kopniakiem drzwi swojego pokoju. Trzasnęły z hukiem.

Czterech mężczyzn i dwie kobiety leżeli tam, rozebrani, zwróceni twarzami w

dół w otwartym kręgu. Nad nimi naga, przywiązana za jedną stopę do żyrandola, z

drugą nogą opadającą groteskowo, wisiała Catrinna. Na plecach trupów wypisano po

jednym słowie: POZDROWIENIA I CAŁUSY, HU SZUBIENICZNIK. Nóż wbity w

plecy rządcy Wendela Northa pełnił funkcję kropki.

Regnus zaczął biegać od pokoju do pokoju, sprawdzając martwych,

wykrzykując ich imiona, odwracając i sprawdzając twarze. Wreszcie dotarło do niego,

że Gurden potrząsa nim.

- Panie! Panie! Jego tu nie ma. Logana tu nie ma. Musimy stąd uciekać. Proszę

iść ze mną.

Pozwolił Gurdenowi wyciągnąć się na zewnątrz. Powietrze wolne od odoru krwi

pachniało słodko. Ktoś powtarzał raz za razem: „O mój Boże. O mój Boże. O mój

Boże". To on sam. Bełkotał. Gurden nie zwracał na niego uwagi, tylko ciągnął go za

sobą, potykającego się.

Dotarli do frontowych drzwi akurat, gdy sześciu lansjerów z elitarnego oddziału

króla nadjechało z opuszczonymi lancami.

- Stać! - zawołał ich porucznik. Jego ludzie otoczyli Regnusa i Gurdena. - Stać!

Pan jest Regnus Gyre?

Widok obnażonej stali i dźwięk własnego imienia otrzeźwiły Regnusa.

- Tak - powiedział, patrząc na swoje zakrwawione ubranie. A potem

pewniejszym głosem dodał: - Tak, ja nim jestem.

- Lordzie Gyre, rozkazano mi pana aresztować. Przykro mi, lordzie. - Młody był

ten porucznik. Oczy miał szeroko otwarte, jakby nie wierzył, kogo właśnie aresztował.

- Aresztujesz mnie?

Umysł Regnusa powoli wracał do siebie, jak koń, który poniósł, a teraz był

skłonny znowu słuchać poleceń.

- Tak, lordzie. Za zamordowanie Catrinny Gyre.

Fala zimna oblała Regnusa. Albo zbierze się w sobie, albo się rozpadnie.

Zacisnął zęby, a łzy, które napłynęły mu do oczu, dziwnie nie pasowały do

rozkazującego tonu jego głosu:

- Kiedy otrzymałeś ten rozkaz, synu?

- Godzinę temu, panie - odpowiedział porucznik, a potem zezłościł się, że

odruchowo posłuchał człowieka, którego miał aresztować.

- Catrinna nie żyje nie dłużej niż kwadrans. Więc powiedz mi, co to mówi na

temat twoich rozkazów?

Porucznik pobladł. Chwilę potem lance zaczęły drżeć.

- Nasz kapitan powiedział, że widziano pana, jak pan zabijał... jak pan to robił.

Powiedział to godzinę temu. - Porucznik spojrzał na Gurdena. - To prawda?

- Idź i sprawdź sam - odparł gwardzista diuka.

Porucznik wszedł do rezydencji, a jego podenerwowani ludzie pilnowali

aresztowanych. Paru zajrzało przez okna, ale szybko się cofnęło. Regnus się

niecierpliwił. Czuł, że gdyby dać mu chwilę, mógłby znowu zacząć myśleć, oderwać się

od własnego umysłu. Znowu łzy płynęły mu po policzkach. Musiał pomyśleć. Musiał

poznać imię kapitana. Ten człowiek po prostu wykonywał rozkazy. Albo od Sa’kagé

albo od króla.

Kilka minut później porucznik wrócił. Na brodzie miał ślady wymiocin i cały się

trząsł.

- Może pan odejść, lordzie Gyre. Przepraszam... Puśćcie go. Mężczyźni się

cofnęli, a Regnus wsiadł na konia, ale nie odjechał.

- Będziecie służyć ludziom, którzy wybili całą moją rodzinę? - zapytał Regnus. -

Zamierzam odnaleźć syna i zamierzam dowiedzieć się, kto... - Głos go zawiódł.

Odchrząknął. - Chodźcie ze mną, a przysięgam, że to będzie honorowa służba. - Głos

mu się załamał przy ostatnim słowie i wiedział, że kolejnego już nie wykrztusi.

Porucznik pokiwał głową.

- Jesteśmy z panem.

Reszta mężczyzn pokiwała głowami i tak Regnus zyskał pierwszy oddział.

- Lordzie - powiedział porucznik - od... odciąłem ją, panie. Nie mogłem jej tak

zostawić.

Regnus ściągnął ostro cugle i pogalopował, wyjeżdżając przez bramę.

Dlaczego ja tego nie zrobiłem? Była moją żoną. Co ze mnie za człowiek?

***

Lord generał był jednym z nielicznych arystokratów, którzy nie pojawili się na

przyjęciu u Jadwinów poprzedniego wieczoru. Nie zaproszono go. Chociaż nie czuł się

z tego powodu urażony.

Słońce wypełzało ponad horyzont, a sytuacja w dziennym świetle nie wyglądała

lepiej. Normalnie - rzecz jasna - sprawą morderstwa zajęłaby się straż miejska. Tyle że

zwykle ofiarami morderstw nie byli następcy tronu. Agon musiał osobiście

nadzorować dochodzenie.

- Może mi pani powie, co naprawdę się wydarzyło, milady - powiedział.

Niezależnie od tego, czego tu dokona, lord generał przegra.

Lady Jadwin pociągnęła nosem. Była naprawdę roztrzęsiona. Agon nie miał co

do tego wątpliwości. Nie wiedział jednak, czy dlatego, że ją złapano, czy z powodu

śmierci młodego księcia.

- Już powiedziałam. Siepacz...

- Co?

Milczała.

- Skąd wiesz, kim jest siepacz, Trudano?

Pokręciła głową.

- Dlaczego próbujesz namieszać mi w głowie? Mówię ci, był tu zabójca, stał w

tym korytarzu. Myślisz, że sama obcięłam głowy swoim strażnikom? Myślisz, że mam

do tego wystarczająco dużo siły? Może posłuchasz Elene? Ona ci powie.

Niech to. Pomyślał już o tym. Wątpił nie tylko w to, czy lady Jadwin miałaby

dość siły, by obciąć człowiekowi głowę, nie miała do tego też odpowiedniej broni. A

jeśli zamordowała po cichu księcia, to po co później krzyczała i ściągnęła ludzi na

górę, zanim zdążyła wytrzeć krew z rąk i twarzy?

- Wyjaśnij mi to - powiedział.

Podniósł czerwoną suknię, którą nosiła poprzedniego wieczoru. Jego ludzie

odkryli ją zwiniętą na dnie szafy. Nadal była wilgotna od krzepnącej krwi.

- Po tym... po tym jak zabójca zadźgał księcia, Aleine upadł, a ja... ja go

złapałam. Umarł w moich ramionach. Próbowałam wezwać pomoc, ale zabójca nadal

był na korytarzu. Byłam przerażona. Spanikowałam. Nie mogłam znieść jego krwi na

sobie.

- A co robiliście razem w sypialni?

Duchessa spojrzała na niego oczami jak pałające węgle.

- Jak śmiesz!

- Jak ty śmiesz, Trudano? Jak śmiesz zdradzać męża nie tylko z królem, ale też

z synem króla? Jaką chorą przyjemność ci to sprawiło? Lubiłaś zmuszać księcia do

tego, żeby zdradzał swojego ojca?

Chciała go spoliczkować, ale Agon się odsunął.

- Nie możesz spoliczkować wszystkich w królestwie, Trudano. Znaleźliśmy

zakrwawiony nóż w twoim pokoju. Służba poręczyła, że należy do ciebie. Rzekłbym, że

istnieje spora szansa, że zostaniesz ścięta. Chyba że król uzna, że zasłużyłaś na śmierć

zwykłego zdrajcy i zginiesz na kole.

Po tych słowach Trudana Jadwin pobladła, a potem pozieleniała. Nie

powiedziała już ani słowa. Agon ze złością machnął ręką i jego ludzie ją zabrali.

- To było poniżej pana - odezwała się kobieta.

Agon odwrócił się i zobaczył Elene Cromwyll, pokojówkę Jadwinów, którą

znaleziono pobitą i nieprzytomną w jej pokoju. Była kształtna i ładna, z wyjątkiem

blizn i siniaków na twarzy. Ale lady Jadwin uważała się za artystkę, więc lubiła

otaczać się ładnymi rzeczami.

- Tak - powiedział Agon. - Pewnie tak. Ale kiedy widzę, co zrobiła... co za strata.

- Moja pani podejmowała nie najlepsze decyzje. Zraniła wielu ludzi, zniszczyła

wiele małżeństw, ale nie jest morderczynią, lordzie generale. Wiem, co się stało

zeszłej nocy, lordzie.

- Naprawdę? Więc to ty.

Powiedział to ostrzej, niż zamierzał. Nadal próbował poskładać wszystkie

kawałki układanki. W jaki sposób strażnik, Konus - który skrócony o głowę jeszcze

bardziej zasługiwał na to przezwisko - został zabity? Dlaczego duchessa zabiła po

cichu księcia i zmieniła suknię, ale nie umyła dłoni i twarzy, nim zaczęła wołać na

pomoc?

Z pewnością, jeśli potrafiła zamordować księcia z zimną krwią - albo może w

gniewie, bo ją porzucił - a potem zapanowała nad sobą na tyle, żeby zacząć ukrywać

dowody, dokończyłaby robotę, zanim wezwałaby ludzi.

Ale z drugiej strony, część gości twierdzi, że słyszała na górze męski głos.

Strażnika? Wpadł na mordercę, wrzasnął i wtedy ścięto mu głowę? Niełatwo obciąć

komuś głowę. Agon to wiedział. Nawet jeśli tniesz między kręgami, potrzeba do tego

sporej siły. Agon obejrzał ciało Konusa i zobaczył, że ostrze przecięło krąg na pół.

Spojrzał z powrotem na Elene.

- Przepraszam - powiedział. - To była ciężka noc. Wszelka pomoc z twojej

strony będzie mile widziana.

Podniosła wzrok na lorda generała, a w jej oczach pojawiły się łzy.

- Wiem, kto zabił księcia. Siepacz przebrany za lorda. Wiedziałam, kim jest i

wiedziałam, że się zjawi, ale nie sądziłam, że kogokolwiek skrzywdzi. Nazywa się

Kylar. Kylar Stern.

- Co?

- To prawda. Przysięgam.

- Posłuchaj, młoda damo, twoja lojalność wobec pani jest godna podziwu, ale

nie musisz tego robić. Jeśli będziesz się trzymać tej wersji, pójdziesz do więzienia. Co

najmniej. Jeśli uznają cię za wspólniczkę, a nawet kogoś, kto pomógł wbrew swojej

woli w zamordowaniu księcia, zawiśniesz. Jesteś pewna, że chcesz tego, żeby ratować

Trudanę Jadwin?

- Nie chodzi o nią. - Łzy spłynęły po jej policzkach.

- Więc to z powodu Kylara Sterna? Tego młodego człowieka, który wdał się w

bójkę z Loganem Gyre? Musisz go nienawidzić z całej duszy.

Odwróciła wzrok. W świetle wschodzącego słońca łzy na jej policzkach lśniły

jak klejnoty.

- Nie, panie, w żadnej mierze.

- Lordzie generale - odezwał się cicho jeden z żołnierzy, stając w progu. Był

wstrząśnięty. - Właśnie wróciłem z rezydencji Gyre'ów. Tam panuje kompletny chaos.

Setki ludzi krążą po domu, lamentując. Nie żyją, panie.

- Weź się w garść. Co to znaczy „nie żyją"? Chcesz powiedzieć, że kogoś

zamordowano?

- To raczej rzeź niż morderstwo.

- Kogo zamordowano, żołnierzu?

- Wszystkich, panie.

43

Król wiercił się na tronie. To był wielki mebel z kawałka kości słoniowej i rogu,

inkrustowanych złotem, a on na nim wyglądał jak chłopiec. Sala audiencyjna była dziś

pusta, z wyjątkiem zwykłej straży, kilku strażników ukrytych w tajnych wyjściach z

sali i Durzo Blinta. Kiedy była taka pusta, wydawała się olbrzymia. Chorągwie i

gobeliny zdobiły ściany, ale nie mogły złagodzić permanentnego chłodu w tak

ogromnym kamiennym wnętrzu. Siedem par filarów podtrzymywało sufit, a do tronu

prowadziły dwa ciągi schodów o siedmiu stopniach.

Durzo stał, czekając, aż król zacznie rozmowę. Już miał plan walki, gdyby do

niej doszło. Dla niego to była druga natura. Meister stojący obok króla umrze

pierwszy, potem dwóch strażników po obu stronach tronu i wreszcie sam król.

Korzystając z Talentu, pewnie zdołałby wskoczyć z tronu do przejścia powyżej,

obecnie zasłoniętego przez chorągiew. Zabiłby stojącego tam łucznika i już nikt by go

nie złapał.

Jak wszystkie plany bitwy, i ten będzie istniał tylko do pierwszego ruchu, ale

zawsze dobrze mieć generalny zarys, zwłaszcza gdy nie ma się pojęcia, co wiedzą

wrogowie. Durzo złapał się na tym, że chce sięgnąć do sakiewki po czosnek, ale zmusił

się do zachowania bezruchu. To nie była dobra chwila, żeby zdradzać się z nerwami.

Trudniej, niż się spodziewał, było powstrzymać własną rękę; kawałek czosnku zawsze

pomagał, gdy się denerwował.

- Pozwoliłeś zginąć mojemu chłopcu - powiedział król, wstając. - Zabili mojego

chłopca zeszłej nocy, a ty nic nie zrobiłeś!

- Nie jestem ochroniarzem.

Król złapał włócznię od strażnika stojącego obok niego i cisnął nią. Durzo

zdziwił się, jak dobry był ten rzut. Gdyby się nie poruszył, dostałby prosto w mostek.

Ale oczywiście nie stał nieruchomo. Nawet nie przesuwając stóp, odchylił się w

bok z niefrasobliwą - i jak miał nadzieję doprowadzającą do szału - łatwością.

Włócznia odbiła się od posadzki i, gdy drewno i stal prześlizgnęły się po

kamieniu, z sykiem trysnęły iskry. Rozległ się szczęk zbroi i szept odciąganych cięciw

w całej sali, ale straże nie zaatakowały.

- Nie jesteś nawet zasrańcem! Chyba że tak powiem! - krzyknął król.

Ruszył przed siebie, zszedł po podwójnych schodach i stanął przed Durzo. Ze

względów taktycznych kiepski ruch. Blokował strzał co najmniej trzem łucznikom.

- Jesteś... jesteś zasraniec! Zasrany, zasrany zasraniec!

- Wasza Wysokość - odezwał się z powagą Durzo. - Słownik przekleństw

człowieka twojego formatu powinien sięgać poza nudne powtórzenia na temat

wydzielin, które wypełniają próżnię między jego uszami.

Na chwilę król kompletnie zgłupiał. Strażnicy popatrzyli po sobie osłupiali.

Król zauważył to spojrzenie i zorientował się, że go obrażono. Spoliczkował na odlew

Durzo, który nie zasłonił się przed ciosem. Każdy szybszy ruch mógłby sprawić, że

nerwowy łucznik wypuściłby strzałę.

Król nosił na palcach pierścienie i dwa z nich rozorały Durzo policzek.

Blint zacisnął zęby, żeby zdławić narastającą furię. Wziął jeden wdech, drugi i

odezwał się:

- Jedyny powód, dla którego jeszcze żyjesz, to moja niechęć, aby przypłacić

własną śmiercią twoją śmierć, Aleine. Naprawdę nie chciałbym zginąć z rąk

amatorów. Ale wiedz jedno: jeśli jeszcze kiedykolwiek mnie tkniesz, będziesz martwy

w niecałą sekundę później. Wasza Wysokość.

Król Aleine Gunder IX uniósł rękę, całkiem poważnie rozważając, czy nie zostać

martwym królem Aleinem Gunderem IX. Opuścił rękę, ale oczy rozświetlił mu

triumfalny blask.

- Nie chcę, żebyś teraz zginął, Durzo. Nie chcę, bo mam dla ciebie coś lepszego

niż śmierć. Widzisz, wiem coś na twój temat, Durzo Blint. Wiem. Masz sekret, a ja go

znam.

- Wybacz, że się cały trzęsę.

- Masz ucznia. Młodego człowieka, który przedstawia się jako arystokrata. Kyle

jakiś tam. Młody człowiek, który mieszka u przeświętych Drake'ów, niezły w

machaniu mieczykiem, co, panie Tulii?

Dreszcz przebiegł Durzo po plecach. Niech się zmiłują Anioły Nocy. Wiedzieli.

To źle. Gorzej niż źle. Jeśli wiedzieli, że Kylar jest jego uczniem, nie trzeba wiele

czasu, zanim przypiszą mu śmierć księcia. Zwłaszcza po tym przedstawieniu, jakie dał

Kylar, walcząc z Loganem Gyre. Jeśli uczeń Durzo był zamieszany w śmierć księcia,

król uzna, że stało się to za zgodą Durzo, jeśli nie wręcz na jego rozkaz.

Roth nie będzie zadowolony.

Czosnek rozpadł się w jego ustach, posyłając zmysłom kojący impuls. Wziął

wdech i zmusił się, żeby się rozluźnić. Jak tego dokonali?

Panie Tulii. Niech to szlag. Jeśli coś może pójść źle, to na pewno pójdzie. Nikt

nie zdradził Durzo. Nie było żadnego wielkiego spisku. To imię oznaczało, że któryś ze

szpiegów króla obserwował Drake'ów. Rutynowe szpiegowanie niegdyś wpływowego

człowieka. Szpieg widział, jak Durzo wychodził, i rozpoznał go. Pewnie szpiegiem był

jeden z wartowników, którymi król próbował nastraszyć Durzo w ogrodzie posągów.

To już nieważne.

- Och, szkoda, że nie ma tu teraz Branta, żeby mógł zobaczyć wyraz twojej

twarzy, Durzo Blint. A właściwie to gdzie jest Brant? - zapytał szambelana król.

- Panie, znajduje się teraz na zamku i idzie tu złożyć raport. Udał się do

rezydencji Gyre'ów po tym, jak badał... sprawę w posiadłości Jadwinów.

Gardło zacisnęło się Blintowi. Agon poskłada wszystkie kawałki układanki na

temat Kylara. Jeśli przyjdzie, a on nadal tu będzie, Durzo zginie.

Król wzruszył ramionami.

- Jego strata.

Przy tym słowie króla ogarnęły żałość i wściekłość i nagle wydał się całkiem

innym człowiekiem.

- Pozwoliłeś im zabić mojego chłopca, ty zasrańcu, więc ja zabiję twojego.

Śmierć zada mu ktoś, po kim najmniej by się tego spodziewał, a zjawi się... Och! Już

za chwilę.

***

- Słyszałem, że wczoraj wieczorem wdałeś się w małą bójkę z Loganem -

powiedział hrabia Drake.

Kylar zamrugał, bo oczy miał całkiem zmętniałe, i chociaż był śmiertelnie

zmęczony, w jednej chwili oprzytomniał. Spał tylko kilka godzin i znowu miał

koszmar. Każda śmierć, którą widział, sprawiała, że śniła mu się śmierć Szczura.

Siedzieli przy stole nakrytym do śniadania i Kylar właśnie podniósł do ust

widelec z porcją jajek. Żeby zyskać na czasie, włożył do ust porcję.

- O mic akiego - wymamrotał.

To była katastrofa. Jeśli hrabia Drake wiedział o bójce, mógł też wiedzieć o

śmierci księcia. Kylar myślał, że będzie miał czas spakować rzeczy i odejść rano,

zanim Drake'owie cokolwiek usłyszą. To, że musiał odejść, było bezsprzeczne. Myślał

tylko, że będzie miał odrobinę więcej czasu.

- Serah naprawdę się zdenerwowała - powiedział hrabia. - Zabrała Logana do

domu swojej ciotki w pobliżu posiadłości Jadwinów, żeby opatrzono mu rany. Wróciła

kilka minut temu.

- Och.

Kylar odruchowo przeżuł kolejną porcję jajek. Jeśli Serah wyszła zaraz po ich

bójce, ani ona, ani hrabia Drake nie wiedzieli jeszcze o księciu. Najwyraźniej

wyjątkowy pech, który prześladował Kylara, wreszcie się kończył. Ale teraz, kiedy

wiedział, że nie chodziło o sprawy życia i śmierci, zdał sobie sprawę, że powrót Serah i

jej relacja z wydarzeń z zeszłego wieczoru mogą mieć też inne konsekwencje.

- Wczoraj pozwoliłem Loganowi się oświadczyć. Wiedziałeś o tym, prawda?

W ten delikatny sposób hrabia pytał: „Dlaczego, do cholery, pocałowałeś Serah

i pobiłeś mojego przyszłego zięcia i swojego najlepszego przyjaciela, skoro

powiedziałeś mi, że nic do niej nie czujesz?".

- Ehm...

Kątem oka Kylar zobaczył, że ktoś szybko przeszedł za oknem, i chwilę potem

przydreptał stary odźwierny. Wyglądał na zdenerwowanego.

Ktoś z hukiem wparował przez frontowe drzwi. Drzwi do jadalni otworzyły się z

takim trzaskiem, że zadzwoniły naczynia na stole.

- Milordzie - zaprotestował odźwierny.

Logan wparował do pokoju z zaczerwienionymi oczami, ale z królewską

postawą. Trzymał w dłoni miecz dwuręczny alitaerańskich rozmiarów.

Kylar zerwał się na równe nogi, aż krzesło uderzyło o ścianę. Dał się zapędzić

do rogu. Hrabia Drake wstawał, coś krzycząc, ale był za wolny. Teraz już nic nie mogło

powstrzymać lorda Gyre.

Logan zważył w ręku miecz. Kylar zważył w ręku nóż do masła.

- Zaręczyłem się! - ryknął Logan. I z całej siły objął Kylara.

Nim Logan go wypuścił, serce Kylara znowu zaczęło bić. Hrabia Drake z ulgą

opadł na krzesło.

- Ty przerośnięty łajdaku! - wykrzyknął Kylar. - Moje gratulacje! A nie

mówiłem, że to zadziała, co?

- Zadziała? - zapytał hrabia, odzyskując głos.

Logan brnął naprzód, nie zważając na hrabiego.

- No tak, ale nie musiałeś bić mnie tak mocno.

- Musiałem ją przekonać.

- I przez ciebie prawie zostałaby wdową! Nie oberwałem tak mocno od czasu tej

walki na arenie.

- Przepraszam bardzo - wtrącił się hrabia. - Zadziała? Przekonać ją?

Urwali i spojrzeli na hrabiego pełni wyrzutów sumienia.

- No cóż - zaczął Logan - Kylar powiedział mi, że Serah naprawdę mnie kocha,

tylko trzeba jej o tym przypomnieć, no i... - Urwał.

- Kylar, chcesz powiedzieć, że ta walka była ukartowana? Publicznie zrobiłeś z

siebie głupca, oszukałeś moją córkę, kupczyłeś jej uczuciami jak tanią błyskotką?

- To niecałkiem tak... - Nie potrafił spojrzeć hrabiemu w oczy. - Tak, panie.

- I wciągnąłeś w to Logana? Logana, który powinien mieć więcej rozumu?

- Tak, panie.

Przynajmniej Logan wyglądał na równie zbolałego, jak on. Hrabia popatrzył to

na jednego, to na drugiego, a potem wyszczerzył zęby.

- Niech ci Bóg błogosławi! - powiedział i objął Kylara.

Kiedy już go puścił, hrabia się odwrócił. Miał łzy w oczach, gdy złapał Logana za

ręce.

- I tobie też niech Bóg błogosławi. Synu.

***

Lord generał Agon wpadł do zamku w otoczeniu swojej straży przybocznej.

Dzień już wydawał się długi, chociaż słońce wstało raptem trzy godziny temu.

Widząc wyraz jego twarzy, mężczyźni strzegący wejścia na zamek zadbali, by

lord nie musiał czekać na otwarcie drzwi. Służący szybko zniknęli z korytarzy.

Wchodząc do sali audiencyjnej, minął mężczyznę w płaszczu, który właśnie

wychodził i wydał mu się skądś znajomy, ale miał naciągnięty kaptur i jego twarz

pozostała niewidoczna. Bez wątpienia jeden ze szpiegów króla. Agon jednak nie miał

na to czasu.

Żadna wiadomość nie była dobra. Gyre'owie byli pierwszym rodem w

królestwie. Wymordowanie ich tej samej nocy, kiedy zabito księcia, to zbyt wiele do

udźwignięcia. Agon lubił księcia, ale Gyre'owie byli jego przyjaciółmi. A tego, co

zobaczył w posiadłości, nie życzyłby najgorszemu wrogowi. Kawałki układanki nie

pasowały do siebie.

To wszystko miało znamiona ruchu, poważnego ruchu w rozgrywce o tron. Ale

dlaczego w ten sposób? Zabicie księcia wstrząsnęło wszystkim, to jasne, ale zabicie

służących Gyre'ów i lady Gyre nie miało żadnego znaczenia politycznego. Prawda?

Dzisiaj, w dniu urodzin, Logan Gyre oficjalnie stawał się lordem Gyre na czas

nieobecności ojca. Kiedy ktoś chce zniszczyć cały ród, to zaczyna od spadkobierców, a

nie od pozostałych. Przy założeniu, że miał aktualne wieści, obaj lordowie Gyre nadal

żyli.

Śmierć księcia była nie tylko potwornym ciosem dla rodu Gunderów, ale też

ogromnym skandalem. Ignorowano romanse króla, ale znalezienie księcia martwego

po tym, jak najwyraźniej miał do czynienia z kochanką króla, stawiało cały rod

Gunderów w najgorszym świetle. To zabójstwo nie było tylko tragedią. Budziło

przerażenie i wstyd.

Lord generał zastanawiał się, czy przerażenie albo wstyd pojawią się w umyśle

króla. A co zrobi królowa?

Podszedł do tronu i wspiął się po schodach. Te same osoby co zwykle stały tam

i rozmawiały z królem. Agon nie ufał żadnej z nich.

- Wynosić się! - wrzasnął. - Wszyscy, wynosić się stąd!

- Proszę o wybaczenie - odezwał się Fergund Sa’fasti - ale jako główny

królewski...

- WYNOCHA! - ryknął mu prosto w twarz Agon.

Mag skurczył się i przyłączył do mężczyzn wychodzących z sali. Agon machnął

na swoją obstawę, żeby też się odsunęła. Król nawet nie podniósł wzroku. W końcu

powiedział:

- Jestem skończony, Brant. Co powie o mnie historia? Że byłeś słaby,

nieskuteczny, egoistyczny i niemoralny.

- Panie, są bardziej naglące sprawy.

- Wszyscy o tym mówią, Brant. Mój syn... ona zabiła mojego chłopca... - Król

zaczął szlochać.

Więc jednak ten człowiek potrafi myśleć o innych. Szkoda, że częściej nie

okazywał swojej ludzkiej strony.

- Wasza Wysokość, duchessa nie zabiła twojego syna.

- Co? - Król podniósł wzrok, ledwo dostrzegając załzawionymi oczyma Agona.

- Panie, to był siepacz.

- Nie obchodzi mnie, kto to naprawdę zrobił, Brant! Trudana stała za tym.

Trudana i Logan Gyre.

- Logan Gyre? O czym Wasza Wysokość mówi?

- Myślisz, że tylko ty jeden pracujesz dla mnie nad tą sprawą? Moi szpiedzy już

mi powiedzieli. Logan stał za tym. Ta suka Trudana tylko z nim współpracowała. Już

wysłałem ludzi, żeby go aresztowali.

Agon się zachwiał. To niemożliwie. Więcej, był pewien, że tak nie było.

- Dlaczego Logan miałby zrobić coś takiego? Logan był jednym z najlepszych

przyjaciół syna Waszej Wysokości. Nie miał żadnych ambicji. Na bogów, właśnie

zaręczył się z Serah Drake. Córką hrabiego!

- To nie ma nic wspólnego z władzą czy ambicją, Brant. To była zazdrość. Logan

czuł, że mój syn całkowicie go upokorzył w jakiejś trywialnej sprawie. Wiesz, jacy są

chłopcy. To typowe dla Gyre'ów, że pożądają każdego naszego sukcesu. Poza tym

mam świadka, który słyszał, jak Logan mu groził.

To wszystko składało się w całość, kawałki układanki krążyły i wpadały na

swoje miejsca. Kylar Stern, fałszywy baronet, siepacz, był bliskim przyjacielem

Logana. W przypływie złości Logan wynajął Kylara, żeby zabił księcia. Wszystko

pasowało - z jednym wyjątkiem: chodziło o Logana. Agon znał go i nie wierzył w tę

historyjkę.

- Którego siepacza wynajęli, Brant? - zapytał król.

- To był Kylar Stern - odpowiedział Agon.

Król parsknął.

- Ha. Chociaż raz bogowie mi sprzyjali.

- Tak, panie?

- Właśnie wynająłem uczennicę Hu Szubienicznika, żeby go zabiła.

Dziewczyna-siepacz, możesz w to uwierzyć? Kylar jest uczniem Blinta. A raczej był.

Prawdopodobnie już nie żyje.

Kylar jest uczniem Blinta? Obraz, który powoli składał się w całość, rozpadł się

na kawałki. Król wynajął Blinta! Uczeń Blinta nie zabiłby syna jego pracodawcy.

Prawda?

Imię Hu Szubienicznika wycięto na ciałach w posiadłości Gyre'ów. Oczywiście

tylko głupiec podpisałby się pod taką masakrą. Ale po kilku godzinach w posiadłości

Agon nabrał przekonania, że wszystkie morderstwa były dziełem jednego człowieka.

Nie przychodził mu na myśl nikt, kto potrafiłby zabić tylu ludzi poza siepaczem, a styl

z pewnością pasował do tego, co słyszał o Hu Szubieniczniku. Nie potrafił wyobrazić

sobie Durzo Blinta, jak okalecza ciała. Blint uznałby to za nieprofesjonalne.

Hu Szubienicznik podpisałby się tylko wtedy, gdyby myślał, że władze nie będą

miały szansy go ścigać. Król powiedział, że śmierć księcia nie miała nic wspólnego z

władzą, ale to była Cenaria. Tu we wszystkim chodziło o władzę.

Gdyby uczeń Durzo Blinta naprawdę zabił księcia, to zostawiłby świadka?

Uczeń Blinta byłby takim samym zawodowcem jak jego mistrz. Świadek to luźny

koniec, który łatwo można związać.

We wszystkim chodziło o władzę. Agon się skrzywił.

- Były jakieś wieści z garnizonu w Wyjących Wichrach?

- Nie.

- Więc wojska Khalidoru są co najmniej cztery dni stąd. Co Wasza Wysokość

planuje w związku ze świętem dziś wieczorem?

- Nie będę świętował letniego przesilenia dzień po śmierci mojego syna.

Lorda generała ogarnęło złe przeczucie.

- Mój królu, może jednak Wasza Wysokość powinna.

- Nie urządzę przyjęcia dla morderców mojego chłopca. - Oczy króla rozbłysły i

wyglądał mniej jak nadąsane dziecko, a bardziej jak król; Agon jeszcze go takim nie

widział. - Muszę coś zrobić! Wszyscy myślą, że...

Ciągnął, ale Agon go nie słuchał.

Wszyscy myślą. To był kluczowe. Co wszyscy myślą?

Książę nie żył, zabity w haniebny sposób albo przez kochankę króla, albo

siepacza. Ukochani Gyre'owie albo nie żyli, albo zostali uwięzieni. Agon podejrzewał,

że zabójca prawdopodobnie udał się do Wyjących Wichrów i zabił także Regnusa. Nie

miało sensu zostawianie go przy życiu. Nie, skoro ktoś tak się stara, żeby zrealizować

plan.

Wszyscy będą myśleli, że król kazał zabić własnego syna w przypływie zazdrości

i żeby zemścić się na swojej niewiernej kochance, wrobił ją.

Z pomocą odpowiednich plotek można było pokierować ludźmi zdumionymi

zamordowaniem Gyre'ów. Ludzie powiążą ze sobą te morderstwa, ale jak?

Gyre'owie byli następni w kolejce do tronu po Gunderach, chociaż ten ród

nigdy nie rzucił wyzwania królowi. Króla, słabego i zazdrosnego, aż zbyt łatwo można

było przedstawić jako paranoika. A Gyre'owie byli o niebo bardziej szanowani od

Gunderów. Ludzie uznają, że za wierną służbę lordowi Gyre'owi podziękowano zdradą

i morderstwem.

Logana - nowego lorda Gyre - aresztowano, a król, naturalnie, będzie skłonny

zatrzymać go w więzieniu. Logan jednak był znany z nieskazitelnej moralności,

pozbawionej nadmiernych ambicji. Na miłość boską, przecież zaręczył się z nisko

urodzoną Drake!

Zatem, gdyby król zginął, kto zostałby następcą?

Ogromnie popularny Logan Gyre wyląduje w więzieniu, gdzie łatwiej będzie go

zabić. Syn króla nie żył. Jego najstarsza córka miała piętnaście lat - pozostałe siłą

rzeczy były jeszcze młodsze - była za młoda, żeby utrzymać tron, gdy naród stanie w

obliczu wojny. Jego żona, Nalia, mogłaby spróbować utrzymać tron, ale król obawiał

się jej i marginalizował ją jak tylko mógł, a jej najwyraźniej odpowiadało to, że trzyma

się z dala od polityki. Jadwinowie byli skończeni po ich udziale w skandalu. Królestwo

przypadało więc dwóm pozostałym diukom. Władzę mógł przejąć albo diuk Graesin,

albo diuk Wesseros, ojciec królowej. Jednakże brat królowej Havrin przebywał za

granicą, więc to mało prawdopodobne, by był uzurpatorem. Diuk Graesin był słaby.

Dowolna z kilkunastu pomniejszych rodzin mogła walczyć o tron.

Ale nikt go nie utrzyma. To mogło oznaczać wojnę domową, w której cztery

główne strony były równie silne. O wiele gorszą wojnę domową niż ta, której Regnus

obawiał się dziesięć lat temu, kiedy pozwolił Aleine'owi przejąć tron.

W jakim miejscu stawiało to pozostałych graczy, którymi ostatnio tak się

martwił? Gdzie w tym wszystkim pasowali Sa’kagé i Khalidor? Przy właściwej cenie

Khalidor mógł kupić pomoc Sa’kagé.

I wtedy nagle wszystkie kawałki układanki znalazły się na swoim miejscu.

Lord generał zaklął. Tak rzadko przeklinał, że król zamilkł w połowie zdania.

Spojrzał na twarz Agona i, cokolwiek z niej wyczytał, przestraszył się.

- Co jest? O co chodzi, Brant?

Przez wszystkie te lata Agon i król tak skupiali się na Khalidorze, że nigdy się

nie spodziewali, że zostaną zaatakowani od wewnątrz. Khalidor niszczył ciągłość

sukcesji, manipulując królem. Kiedy już wszyscy następcy, którzy mieli prawo do

tronu albo odpowiednio duże wpływy, zostaną wyeliminowani, Khalidor zabije króla.

Khalidorczycy będą działali szybko, zanim król zdąży ustanowić nową sukcesję, zanim

zdąży skonsolidować władzę, albo naprawić stosunki, które za chwilę zniszczy. A

potem będą obserwowali chaos i wmaszerują do kraju.

- Wasza Wysokość, proszę mnie posłuchać. To preludium do przewrotu. Być

może zostało nam tylko kilka dni. Jeśli to się zacznie, wszystkie nasze przygotowania

przeciwko Khalidorowi okażą się bezużyteczne. A ty zginiesz jako pierwszy, panie.

Na twarzy króla malował się strach.

- Słucham uważnie - powiedział.

44

Kylar pogratulował Loganowi jeszcze kilka razy, a potem przeprosił i wyszedł,

umożliwiając młodemu księciu rozmowę z przyszłym teściem w cztery oczy. Serah

była na tyłach domu, przebierała się, a panowie uzgodnili, że lepiej, aby przed ślubem

nie widziała, jak przyjaźnie nastawieni są do siebie Logan i Kylar.

- Zrozumiem, jeśli nie zostanę zaproszony - powiedział Kylar. - Ale jeśli kiedyś

jej wyjawisz prawdę, będę oczekiwał przeprosin. Moje gratulacje.

Wszedł po schodach do swojego pokoju, rzucił tunikę w kąt i spojrzał w lustro.

- I tobie też gratuluję. Twój mistrz zabije cię, a wszystkie kobiety w twoim życiu

cię nienawidzą.

Obok lustra zobaczył paczuszkę listów związanych wstążką. Wziął je. Na

kawałku papieru pismem Blinta nakreślono: „Ponieważ przekroczyłeś granicę, chyba

już nie ma sensu ukrywać ich przed tobą".

Co? Kylar rozwiązał wstążkę i przeczytał pierwszy list. Napisało go dziecko,

wielkimi literami; myśli nie wiązały się nawet ze sobą. „Bradzo Bardzo dziękuję.

Dobrze mi tu. Pan jest kochany. Dzisiaj są moje urodziny. Kocham Pana. Elene". Pod

spodem ktoś dorosły dopisał: „Przepraszam, hrabio Drake, mała podsłuchała, jak

mówiliśmy o jej lordzie dobroczyńcy. Chciała napisać ten list, odkąd zaczęliśmy uczyć

ją pisać. Nie porzuciła tego pomysłu, jak już raz na niego wpadła. Proszę powiedzieć,

jeśli mamy jej nie pozwalać więcej pisać. Sługa Uniżony, Gare Cromwyll".

Kylar patrzył jak zaczarowany. Na każdy rok przypadał jeden list, każdy coraz

dłuższy, napisany coraz bardziej wyrobionym charakterem pisma. Miał wrażenie,

jakby obserwował na własne oczy dorastanie Elene. Ona też zmieniła imię, ale nie

wypierała się tego, kim była, nie odcinała się od dawnej słabości.

Kiedy miała piętnaście lat, napisała: „Pol zapytał mnie, czy złoszczę się z

powodu pociętej twarzy. Powiedział, że to niesprawiedliwe. Odpowiedziałam, że to

niesprawiedliwe, że wydostałam się z Nor, podczas gdy tylu innym się nie udało.

Trzeba popatrzeć na to wszystko, co mam! A mam to dzięki Panu...".

Kylar musiał przejrzeć pobieżnie listy, tylko je przebiegając wzrokiem. Czas mu

się kończył. Prędzej czy później wieść o śmierci księcia dotrze i tutaj. Niech to licho!

Dziewczyna potrafiła się rozpisać. Przejrzał ostatni list. Miał datę raptem sprzed kilku

dni.

„Nie ma Pan pojęcia, ile Pan dla mnie zrobił. Mówiłam Panu, ile razy pańskie

pieniądze ratowały moją rodzinę, zwłaszcza kiedy mój przybrany ojciec zmarł, ale

zrobił Pan więcej niż tylko to. Świadomość, że gdzieś tam jest młody lord, który

troszczy się o mnie (o mnie! córkę niewolników, z bliznami na twarzy!) wiele

zmieniła. Dzięki Panu czuję się kimś specjalnym. Pol oświadczył mi się w zeszłym

tygodniu". Kylar nagle zapragnął odnaleźć tego Pola i skopać mu tyłek. „Zgodziłabym

się, chociaż nie cierpię jego temperamentu i... innych rzeczy też. Chodzi o to, że

świadomość, że gdzieś tam jest Pan i dba o mnie, sprawiła, że uwierzyłam, że

zasługuję na coś więcej niż beznadziejne małżeństwo z pierwszym mężczyzną, który

oświadczy się dziewczynie z bliznami. To daje mi wiarę, że Bóg ma dla mnie coś

lepszego w zanadrzu". Och, więc wierzy w Boga. Cudownie. To tak poznała Drake'ów.

„Dziękuję Panu. I przepraszam za mój ostatni list, jestem zawstydzona tym, co

napisałam. Proszę zignorować wszystko, co tam powiedziałam".

Hę? Kylar wrócił do poprzedniego listu i nie mógł powstrzymać szerokiego

uśmiechu. Elene pogrążyła się w romantycznych, rozbujanych na całego fantazjach

typowych dla szesnastolatki. „Chyba się w Panu zakochałam. Właściwie to jestem tego

pewna. W zeszłym roku, kiedy poszłam do hrabiego Drake'a zostawić list - matka

nareszcie pozwala mi robić niektóre rzeczy samodzielnie - myślę, że Pana widziałam.

A może to nie był pan. Ale to mógł być pan. Tam mieszka pewien chłopiec, młody lord

jak pan. Jest taki przystojny i absolutnie się w nim zakochałam. W końcu widać, że

wszyscy wysoko go cenią, nawet hrabia Drake. Właściwie to wiem, że to nie może być

naprawdę Pan, bo nie jest bogaty jak Pan. Ponieważ jego rodzina jest biedna, ten

chłopiec mieszka z Drake'ami...". Kylarowi zaparło dech. Elene widziała go. Widziała

go rok temu i uznała, że jest przystojny. Uważała, że jest przystojny? „...Ale co znaczą

pieniądze, kiedy ma się miłość?".

Widać było... nie... tak, ślady łez na stronicy.

Cóż, Kylar dorastał przy trzech dziewczynach, zatem to go zbytnio nie

zaskoczyło. Zastanawiał się tylko, w którym momencie Elene zaczęła płakać. „Więc

skoro należy Pan do tego typu silnych, milczących mężczyzn, i nigdy nie odpisuje na

moje listy, postanowiłam, że będę Pana nazywać Kylar. Podejrzewam, że może być

pan gruby, brzydki i mieć wielki nos, i... Ogromnie przepraszam. Powinnam zacząć od

początku, ale matka mówi, że już zużyłam na ten list za dużo papieru. Przepraszam.

Strasznie ze mnie rozpuszczony dzieciak. Ale nie mógłby Pan chociaż raz mi odpisać?

Hrabia Drake przekazałby mi pański list, kiedy przyniosę swój? Pol mówi, że nie

zadurzyłam się w człowieku, tylko w worku pieniędzy". Elene nic o nim nie wiedziała,

ale bez przesady, miała raptem szesnaście lat, a Kylar nadal miał ochotę skopać

Polowi tyłek. „Ale to nieprawda. Nie zadurzyłam się. Kocham Pana, Kylarze.

Przy tych słowach przeszedł go dreszcz. Jak bardzo chciał usłyszeć te słowa! Jak

bardzo chciał je usłyszeć właśnie od niej. I oto one. Oto te słowa zaplątane w supłach

supłów jego obłudy. Wypowiedziała te słowa do niego, nie myśląc, że on to on, nie

wiedząc, że hrabia Drake przekaże jej listy Durzo, nie wiedząc, że Kylar naprawdę jest

jej młodym dobroczyńcą, nie wiedząc, że Kylar naprawdę jest Merkuriuszem, nie

wiedząc, że Kylar jest zabójcą, nie wiedząc, że chociaż ona widziała go tylko raz, on ją

widział setki razy: dwa razy w tygodniu, jeśli tylko mógł, na targu przy ulicy Sidlin.

Obserwował, jak dorasta na tym rynku, mówił sobie po raz tysięczny, że w następnym

tygodniu nie przyjdzie i już nie będzie próbował jej zobaczyć, ale zawsze ulegał.

Obserwował ją z daleka i sam się zadurzył, prawda? Mówił sobie, że ona jest po prostu

zakazanym owocem, i to wszystko co go w niej pociąga. Mówił sobie, że tylko

sprawdza, czy u niej wszystko w porządku. Kiedy to nie działało, wmawiał sobie, że

mu przejdzie.

Teraz miał dwadzieścia lat i nadal czekał, aż mu przejdzie. Jego nagła nadzieja -

zakochała się w nim! - zderzyła się z rzeczywistością jak gandyjska porcelana padająca

na podłogę. Delikatna koronka skromnych możliwości roztrzaskała się. W obliczu

tych informacji wstrząs na jej twarzy wczoraj nabierał większego sensu. Objawienie,

które mogło być dla niej tak przejmujące - jestem Kylarem i Merkuriuszem i twoim

młodym lordem, i też cię kocham! - zamiast tego uderzyło jak młotem. Jestem

Kylarem i Merkuriuszem, i twoim młodym lordem... i mordercą. Pomóż mi. Obdarz

mnie zaufaniem, abym mógł je zawieść.

Nie było czasu na użalanie się nad sobą, a Kylar i tak za dużo go zmarnował.

Zostawił za sobą świadka, który wiedział, że jest siepaczem i że jest Kylarem Sternem,

i który wierzył, że to on ukradł Kulę Ostrzy, o ile nie oskarżał go o coś znacznie

gorszego. Możliwe zatem, że zniszczył tożsamość, na budowanie której poświecił

dziesięć lat, z powodu kulki, której nawet nie zatrzymał.

Wiadra z gorącą wodą, które pokojówka stawiała zwykle rankiem w jego

pokoju, były puste. Z jakiegoś powodu to go wyprowadziło z równowagi. Oczy zaczęły

go piec i w każdej chwili mogły popłynąć z nich łzy. To było tak idiotyczne, że omal się

nie roześmiał. Te puste wiadra były najmniejszym kłopotem, ale wydawało się, że

bogowie albo Jedyny Bóg Drake'ów chcą go zniszczyć. Wszystko szło źle.

Pan Blint go zabije. Kobieta, dla której poświęcił życie, aby ją ratować,

nienawidziła go. Nawet Serah Drake, która jeszcze poprzedniego wieczoru nie była

pewna, czy kocha jego, czy Logana, teraz go nienawidziła. A najgorsze w tym

wszystkim było to, że rzeczywiście sam sobie był winny. Wszystko poszło nie tak. I

poszło nie tak z powodu decyzji, które podjął.

No dobra, przynamniej wiadra nie były puste z jego winy. Złapał je i wyszedł na

korytarz. Wpadł na pokojówkę, wspinającą się po schodach z dwoma kubełkami

parującej wody.

- Dzień dobry - powiedział.

Nie poznał jej, ale była ładniejsza od większości dziewcząt, które zatrudniała

pani Bronwyn.

- Dzień dobry, przepraszam, że się spóźniłam, to mój pierwszy dzień i jeszcze

nie wiem, gdzie co jest, strasznie przepraszam - rzuciła jednym tchem.

Przecisnęła się obok Kylara, który nie mógł nie zauważyć, że jej duże piersi

otarły się o jego nagi tors. Zniknęła w jego pokoju, a on wszedł za nią.

- Mogę je wziąć, jeśli...

- Nie jest pan na mnie zły, co? - zapytała. - Proszę nie mówić hrabiemu

Drake'owi i pani Bronwyn, że się spóźniłam. Ona chyba mnie nie lubi i jeśli zawalę coś

pierwszego dnia, to na pewno mnie wyrzuci, a ja strasznie potrzebuję tej pracy, proszę

pana.

Odstawiła wiadra i załamywała ręce.

- Rety - powiedział Kylar. - Spokojnie. Nie jestem zły. Nazywam się Kylar. -

Wyciągnął rękę i uśmiechnął się.

Dziewczyna w jednej chwili się rozpromieniła. Uśmiechnęła się i uścisnęła mu

rękę. Obrzuciła szybkim spojrzeniem jego nagi tors i brzuch. Tylko zerknęła, ale z

podziwem.

- A ja jestem Viridiana.

***

Odźwierny wprowadził przystojnego ladeskiego mężczyznę do salonu. Logan

wyszedł, żeby wziąć coś do jedzenia z kuchni, więc hrabia Drake był sam.

- Panie - powiedział odźwierny - ten człowiek nalegał, żeby osobiście przekazać

wiadomość.

- Bardzo dobrze. Dziękuję - odpowiedział hrabia.

Ladyjczyk miał taką prezencję, że dziwne było, że pełnił rolę posłańca.

Wyglądał raczej na dworzanina albo barda. Trzymał w ręku coś, co przyciągnęło

uwagę hrabiego. To była strzała. Na całej długości, łącznie ze stalowym grotem i

piórami, była pomalowana na lśniącą czerwień, kolor świeżej krwi.

Kiedy tylko odźwierny wyszedł, mężczyzna powiedział:

- Dzień dobry, lordzie. Żałuję, że nie spotykamy się w innych okolicznościach,

ale obawiam się, że mam naprawdę ważną wiadomość. To od Durzo Blinta.

Powiedział: „Jeśli nadal żyje, daj to chłopcu i powiedz mu, żeby spotkał się ze mną

przy kolacji U Podchmielonej Ladacznicy".

Mężczyzna skłonił się i podał hrabiemu czerwoną strzałę. Logan roześmiał się,

stając w progu.

- „Jeśli nadal żyje?". Pewnie ktoś z przyjaciół Kylara widział mnie, jak wpadłem

tu rano, hę? - rzucił wesoło.

Hrabia Drake zachichotał.

- Z pewnością przeraziłeś każdego, kto cię widział. - Zwrócił się do posłańca: -

Przekażę mu to, dziękuję.

- Lordzie - zwrócił się do Logana Ladyjczyk - bolejemy z powodu twojej straty.

Skłonił się raz jeszcze i wyszedł. Logan pokręcił głową.

- To był kawalerski żart?

- Nie wiem. Byłem kiedyś w Ladeshu i nigdy nie zrozumiałem ich poczucia

humoru. Może lepiej zaniosę to na górę.

- A już myślałem, że utniemy sobie poważną rozmowę jak ojciec z synem, na

temat małżeńskich powinności w sypialni.

Hrabia Drake uśmiechnął się.

- Ująłeś to w bardzo wyszukany sposób.

- Serah jest dość wyszukana.

- Wierz mi, nie ma nic wyszukanego czy sztucznego w kwestiach powinności

małżeńskich, Loganie. - Hrabia Drake spojrzał na strzałę i odłożył ją. - No cóż,

pierwsza rzecz, jaką musisz zrozumieć, gdy chodzi o kochanie się, to...

***

Viridiana rozmasowała ramiona i powiedziała:

- To miło spotkać kogoś miłego, myślałam, że to miejsce będzie okropne, po

tym jaka wredna była pani Bronwyn, nie uraziłam pana, prawda?

- Nie, wcale - odpowiedział Kylar. Nie do końca wiedział, czym miała go urazić,

ale był pewien, że nie powinien się czuć urażony.

Jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem, Viridiana

rozsznurowała stanik, który, jak już wcześniej zauważył Kylar, był wyjątkowo opięty.

- Och, tak lepiej - powiedziała, biorąc głęboki wdech. Zamknęła drzwi na zamek

i podeszła do wiader, zrzucając po drodze stanik.

- Hm - mruknął Kylar.

I wtedy Viridiana pochyliła się, żeby znowu podnieść wiadra z wodą.

Musiała mieć z sześć stóp obwodu w piersiach, bo Kylar kompletnie się zgubił,

już tylko patrząc. Rozdziawił usta, ale nie wykrztusił ani słowa. Sporo wysiłku

kosztowało go oderwaniu oczu od piersi i spojrzenie dziewczynie w twarz. Viridiana

patrzyła na niego, a kiedy dostał wypieków, zauważył, że wcale a wcale nie była

niezadowolona. Sprawnym ruchem rozpuściła włosy, które opadły kaskadą długich

loków wokół jej twarzy.

- Jest pan gotowy na kąpiel, lordzie?

- Nie! To znaczy... to znaczy...

- Wykąpiesz się po - stwierdziła, podchodząc do niego.

Sięgnęła ręką za plecy i zaczęła rozpinać guziki.

Po? Kylar odsunął się, ale jego opór słabł. Dlaczego nie? Na co ja, do cholery,

czekałem? Na Elene? Viridiana wypełniła jego pole widzenia. Pełne usta, cudowne

włosy, które już niemal czuł pod palcami i na swojej skórze. I te piersi. Te biodra. I

pragnęła go. To będzie tylko seks, po prostu seks, nie kochanie się. Nie jakieś głębokie

wyrażenie uczuć i zaangażowania. Po prostu namiętność. Prościej. Bardziej w stylu

Mamy K. Mniej w stylu hrabiego Drake a. Ale niech to szlag! Jej ciało było bardziej

przekonujące od pokoju pełnego uczonych.

Natrafił łydkami na łóżko i omal się nie przewrócił.

- Właściwie to nie... nie czuję się z tym zbyt do...

Położyła mu dłoń na piersi, a potem uderzyła go nią z całej siły. Poleciał do tyłu,

podczas gdy jej druga ręką wynurzyła się zza pleców rysując metalicznie lśniący łuk.

Padł plecami na łóżko. Dziewczyna już na nim siedziała, przygważdżając mu

kolanami ręce do boków, jedną ręką łapiąc go za włosy, a drugą przyciskając nóż do

jego szyi.

- Dobrze? - zapytała, kończąc jego zdanie.

Nie żartowała sobie z tym nożem. Oparła ostrze dokładnie na tętnicy, w miejscu

gdzie niewielki nacisk spowoduje przecięcie skóry. Wziął gwałtowny wdech, który

wypełnił mu całe płuca, i starał się nie poruszać.

- Ach, cholera - powiedział. - Jesteś uczennicą Hu Szubienicznika, Vi.

Viridiana, Vi, jak mogłem się nie zorientować?

Uśmiechnęła się ponuro.

- Dla kogo pracujesz?

Książę był moim truposzem.

- Serio. To żenujące. Żeby zaliczył mnie inny siepacz. Hm. A może raczej

siepaczka?

- Ale nie tak, jak sobie wyobrażasz.

Poruszyła biodrami, ocierając się o niego, i Kylar się zarumienił. Uszczypnęła

go w policzek.

- Nie jesteś taki brzydki, wiesz? Szkoda cię zabić.

- Mnie to bardziej zaszkodzi, wierz mi.

- Nie miej do siebie żalu. Mój Talent to wdzięk. Trzeba ci to przyznać, że

przynajmniej się nie śliniłeś.

- Chcesz powiedzieć, że te cuda to iluz...

- Rusz ręką, a zginiesz. Ciało jest prawdziwe, wielkie dzięki.

- Ja powinienem ci podziękować, ale nóż przy gardle trochę tłumi moje

uznanie.

- Jeśli próbujesz, czarując mnie, wyplątać się z tego, to musisz bardziej

poćwiczyć. Dla kogo pracujesz?

- Ty pracujesz dla króla. Prawda?

- Twardziel. To mi się podoba.

- Gdybym się teraz zsiusiał, to oboje kiepsko byśmy na tym wyszli - odparł

Kylar.

Zaśmiała się, a on odpowiedział na to tak czarującym uśmiechem, na jaki tylko

potrafił się zdobyć.

- Teraz było lepiej?

- Lepiej. Dam ci punkt za wysiłek. Przyjęłam to zlecenie od króla. Trochę się

zdenerwował, że zabiłeś mu syna. Więc biorę od niego pieniądze, ale rozkazy

przyjmuję od Rotha. Masz teraz ostatnią szansę. - Przycisnęła nóż do skóry, więc

musiał jak najbardziej obrócić twarz w bok, żeby go nie skaleczyła.

- Może docenisz mój dylemat - powiedział, napinając szyję. - Jeśli ci nie

odpowiem, zabijesz mnie w bolesny sposób, co chwilę ci zajmie. Jeśli odpowiem,

zabijesz mnie szybko, ale za to już za chwilę.

- Albo możesz to przeciągać tak długo, jak się da, mając nadzieję, że ktoś cię

uratuje. Sprytny jesteś. Pewnie nie masz wyjścia. Wszyscy byliśmy ciekawi, dlaczego

Blint wybrał ucznia bez Talentu. Pewnie dzięki temu, że byłeś sprytny.

- Wy wszyscy? Zakładaliście się o mnie? Czekaj, mówią, że nie mam Talentu?

- Jak to się mawia, w Sa’kagé nie ostaną się sekrety warte poznania - odparła

Vi. - Więc nie zamierzasz mi powiedzieć, dla kogo pracujesz, co? Pewnie ciebie też

wysłał Roth. Kiedy chce, żeby na pewno wykonano robotę, to potrafi zadbać, by tak

się stało. Plotkuje się, że zrobiła to lady Jadwin, ale potrafię rozpoznać robotę

siepacza.

- Lubisz sobie pogadać, co?

Gdyby miał wolną rękę, to sam by się strzelił w twarz. Zapamiętać: kiedy

próbujesz zyskać na czasie, nie krytykuj gadulstwa przeciwnika.

Jej śliczna twarz na pół sekundy stała się brzydka i Kylar zobaczył w niej Hu

Szubienicznika. A potem uśmiechnęła się, ale Hu nadal czaił się w jej oczach.

- W następnym życiu popracujesz sobie nad urokiem osobistym.

Kolejnym wrażeniem będzie ruch noża, uczucie, że ciało jego szyi poddaje się, i

ciepło. Kylar rozpaczliwie napiął wszystkie mięśnie. Ktoś zapukał do drzwi.

- Kylar?! - zawołał hrabia.

Vi wzdrygnęła się i odwróciła głowę.

Kylar odsunął szybko głowę na bok i szarpnął się, próbując zrzucić Vi. A

przynajmniej to kazał zrobić ciału, ale zamiast tego poczuł energię wypełniającą jego

ciało, jakby więził w sobie błyskawicę. Krótkotrwała euforia, poczucie mocy

wzbierającej w nim i tężyzna, jakby chorował całe życie i nagle ozdrowiał. To był

Talent, o którym Durzo zawsze mówił, że go ma, i teraz rzeczywiście się ujawnił.

Kylar podrzucił Vi, ona jednak trzymała się jego włosów i jedną stopą zdołała

zaczepić się o jego nogę. Zamiast zlecieć z niego, podskoczyła i spadła z powrotem na

tułów Kylara. Próbowała go ciąć, ale teraz uwolnił już obie dłonie, więc złapał ją za

ręce i przetoczyli się.

Spadli z łóżka. Kylar wylądował na górze. Dziewczyna sapnęła i wbiła mu

kolano między nogi. Poczuł się tak, jakby w spodniach eksplodowało mu słońce.

Jęknął i zdołał tylko nie wypuścić jej rąk, kiedy znowu przetoczyła się na niego.

- Kylar?! - krzyknął przez drzwi hrabia. - Jest tam z tobą dama?

Damą to bym jej nie nazwał. Klejnoty Kylara bolały go tak bardzo, że ledwo

mógł się ruszać, już nie mówiąc o walce.

- Ratunku!

- Żałosny jesteś - powiedziała Vi.

Tylko jęknął.

Zeskoczyła z niego. Próbował wstać, kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie, ale

był za wolny. Dziewczyna już rzuciła nożem w hrabiego Drake'a.

Hrabia uskoczył w bok i nóż przeleciał obok niego nie robiąc mu krzywdy. W

jednej chwili on również chwycił za nóż, ale się zawahał. Vi zobaczyła, jak unosi rękę, i

wyskoczyła przez okno.

Kylar wyrwał nóż z ręki hrabiego i rzucił nim w ślad za znikającą Vi. Wydawało

mu się, że trafił ją w ramię. Złapał miecz, który miał pod łóżkiem, ale kiedy spojrzał w

okno, jej już nie było.

Hrabia był roztrzęsiony. Trzymał w drugiej dłoni czerwoną strzałę.

- Zawahałem się - powiedział. W ustach każdej innej osoby to byłoby

przyznanie się do klęski, ale hrabia Drake czuł, że zwyciężył. - Po tych wszystkich

latach zastanawiałem się, ale jednak to prawda. Naprawdę się zmieniłem. Dziękuje ci,

Boże.

Kylar spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- O czym pan mówi?

- Kylarze, musimy porozmawiać.

45

Za dzień albo dwa nie będę żyła, więc słuchaj uważnie, Jarl - powiedziała Mama K.

Jarl zawahał się, ale potem wypił łyk ootai, której mu nalała. Niech to szlag, chłopak

naprawdę potrafi być zimny. Ale z drugiej strony, właśnie dlatego rozmawiała z nim, a

nie z kimś innym.

- Jutro albo pojutrze Kylar lub Durzo przyjdzie i zabije mnie - powiedziała.

Ponieważ wysłała Kylara, żeby zabił człowieka, o którym myślał, że jest Hu

Szubienicznikiem, ale tak naprawdę był Durzo udającym Hu. Którykolwiek przeżył tę

walkę, wie, że skłamała, że zdradziła ich obu. - Wiem, że kiedyś przyjaźniłeś się z

Kylarem...

- Nadal jest moim przyjacielem.

- Dobrze. Nie zamierzałam prosić, abyś mnie pomścił. Jestem gotowa na to, by

wymierzono mi sprawiedliwość. Zresztą, moje życie stało się serią rozczarowań.

Czy w oczach tego chłopca pojawiła się litość? Tak jej się wydawało, ale nie

obchodziło jej to. Zrozumie, jeśli dożyje jej lat.

- Jak mogę ci pomóc, Mamo K?

- Nie chcę, żebyś mi pomagał. Sprawy nabrały rozpędu. Może nawet zbyt

dużego. Roth zamierza zostać Shingą. Podejrzewam, że w każdej chwili możemy

usłyszeć smutną wiadomość, że Pon Dradin nie żyje.

- Nie zamierzasz go ostrzec? Po prostu pozwolisz, żeby Roth go zabił?

- Mam dwa powody, Jarl. Poznanie choćby jednego z nich kosztowałoby cię

życie. Jesteś gotowy odegrać swoją rolę w tym przedstawieniu?

Skrzywił się, bo właśnie się nad tym zastanawiał, i pokiwał głową.

- Po pierwsze, zamierzam pozwolić, by Pon Dradin zginął, ponieważ zostałam

do tego zmuszona. Roth szantażował mnie i zmusił, żebym zdradziła Durzo i Kylara.

Nie powiem, jak. Wystarczająco mnie upokorzono. Liczy się tylko to, że Roth ma mnie

w kieszeni. Nie mogę mu się przeciwstawić w żaden sposób, który zdołałby wykryć

albo o który mógłby mnie podejrzewać, bo kosztowałoby mnie to więcej niż cenię

własne życie. Dlatego umrę. I chcę, żebyś zajął moje miejsce.

- Chcesz, żeby zajął twoje miejsce w Dziewiątce?

Uśmiechnęła się do swojej filiżanki z ootai.

- Nigdy nie byłam tylko Panią Rozkoszy. Jestem Shingą od dziewiętnastu lat. -

Poczuła pewną satysfakcję, widząc, jak jej niewzruszony protegowany wytrzeszczył

oczy. Zapadł się głębiej w krześle.

- Bogowie - powiedział. - To wiele wyjaśnia.

Roześmiała się i miała wrażenie, jakby zrobiła to pierwszy raz od wielu lat -

naprawdę czuła, że się śmieje. Jeśli człowiek zawsze tak się czuł, nadstawiając gardła,

to wreszcie zrozumiała, dlaczego Durzo kochał niebezpieczeństwo w swojej pracy.

Człowiek docenia, że żyje, kiedy jest tak blisko śmierci.

- Powiedz mi, jak to działa - poprosił.

Na jego miejscu powiedziałaby to samo. Zaakceptowałaby to, co Shinga mówi o

swojej śmierci, i natychmiast zaczęłaby się zastanawiać, jak to wpłynie na nią, zamiast

wyrażać smutek, że Shinga będzie niedługo martwy. Albo może raczej na miejscu

Jarla skrzywiłaby się ze smutkiem z powodu przyszłej śmierci swojej pani, ale to by

było kłamstwo. Jarl nawet nie próbował udawać, może powinna go za to szanować.

Bardzo dobrze przyswoił sobie jej nauki. Ale mimo wszystko to bolało.

- Przykro mi - powiedział.

Zabrzmiało to szczerze. I może rzeczywiście mówił szczerze. A może było mu

przykro, bo zmiękła tak, że gdy zbliżała się śmierć, ona, która uczyła go jak

manipulować własną litością i miłością, oczekiwała, że teraz wykorzysta te

umiejętności na jej użytek. Nie umiała powiedzieć. Jarl był tym, kim go uczyniła. To

było gorsze niż patrzenie w lustro.

- Wszyscy w Sa’kagé wiedzą, kim jest ich szef. Bystrzejsi wiedzą, kim są ci,

którzy reprezentują ich w Dziewiątce. Oczywiście tożsamość Shingi to powszechnie

znany sekret, czyli żaden. Poskładaj to sobie do kupy, to z pomocą paru złodziei i

dziwek rozgryziesz całą strukturę władzy w Sa’kagé. To nie przeszkadzało przez

ostatnie czternaście lat, bo sytuacja była stabilna.

- Ta stabilność wynikała z twojego przywództwa czy to tylko łut szczęścia?

- Z mojego przywództwa - odparła szczerze. - Załatwiłam usunięcie ostatniego

króla i osadzenie na tronie Aleine'a, żeby nie było żadnych nacisków z góry, a z

naciskami wewnątrz sama sobie radziłam. Ale typowy stan w Sa’kagé to przewrót.

Złodzieje, mordercy, kieszonkowcy i dziwki zwykle nie pozostają zbyt długo

sprzymierzeni. Zabójstwa zdarzają się często. Za twojego życia było o wiele spokojniej

niż kiedyś. Przez pierwsze pięć lat, kiedy byłam Shingą, straciliśmy ośmiu „Shingów".

Sześć zabójstw to była robota z zewnątrz. Dwóch musiałam sama zabić, bo próbowali

odebrać mi władzę. Tylko dwa miejsca w Dziewiątce pozostały bez zmian. Przez

ostatnie czternaście lat Pon Dradin mógł folgować swoim słabościom, dopóki pojawiał

się na naradach, trzymał gębę na kłódkę i się nie wychylał. Nigdy nie spodziewałam

się, że tak długo się utrzyma.

- Więc tylko Dziewiątka wie, kto naprawdę jest Shingą?

- I siepacze, ale oni składają magicznie wiążącą przysięgę. Ten system ma swoje

wady. Pon jest niemal tak bogaty jak ja z samych procentów i łapówek, a każdy nowy

członek Dziewiątki dowiaduje się, że lizał niewłaściwe stopy przez cały ten czas, kiedy

piął się po szczeblach kariery. Niektórych to potwornie irytuje, ale to też sprawia, że

do Dziewiątki nie trafiają ci, którzy nie powinni. A najlepsze ze wszystkiego jest to, że

dzięki temu żyję i mam władzę.

- Co dla tego wszystkiego oznacza Roth?

- Roth właśnie dołączył do Dziewiątki. Nie zna sekretu. To dlatego Pon umrze

dziś albo jutro. Roth myśli, że jak go sprzątnie, zostanie Shingą. Ale to właśnie

odsłania największą wadę mojego sekretu: jeśli tylko ośmiu ludzi wie, kto jest

prawdziwym Shingą, wystarczy, że Roth przekona tych ośmiu, że teraz on jest Shingą.

- Jeśli reszta Dziewiątki tak się go boi, jak mam przejąć władzę? Mama K

uśmiechnęła się.

- Właśnie tak. Przejmiesz ją. Oczywiście, nie zostawię cię bezbronnego. -

Sięgnęła do biurka i wyciągnęła małą książeczkę. - Moi szpiedzy. Mam nadzieję, że nie

muszę ci mówić, że im dłużej będziesz zwlekał ze spaleniem jej, tym mniej warte jest

twoje życie.

Wziął książeczkę.

- Natychmiast nauczę się tego na pamięć.

Odchyliła się na oparcie krzesła.

- On ma mocną pozycję. Ludzie się go boją.

- Więc to wszystko? - upewnił się Jarl.

- Wybacz, że nie powiem ci, gdzie są ukryte wszystkie moje bogactwa. Stara

kobieta musi dbać o swoje bezpieczeństwo. To na wypadek, gdybym jednak przeżyła.

Poza tym, jeśli zginę, będziesz miał mnóstwo czasu, żeby wszystko znaleźć.

- Mogę cię prosić o radę?

Pokiwała głową.

- Śledziłem mężczyzn, o których mówiłaś.

Mama K skinęła głową. Nie naciskała Jarla pytaniami. Pracowali ze sobą na

tyle długo, że wiedziała, że wszystko sam jej powie.

- Z pewnością byli czarownikami. Urządzili zasadzkę na Regnusa Gyre z małą

drużyną na północ od miasta. Większość jego ludzi zginęła, a zginęliby wszyscy, gdyby

nie mag, który mu towarzyszył.

Mama K uniosła brew.

- Obserwowałem wszystko z daleka, ale Regnus i mag pokłócili się potem, i

pojechali w przeciwnych kierunkach. Obstawiam, że lord Gyre nie wiedział, że ten

człowiek jest magiem.

- Ten mag pokonał trzech czarowników?

- Wszystko, co spektakularne, to była robota czarowników, ale kiedy dym

opadł, i mam na myśli dosłownie dym, tylko on stał. Ten człowiek walczył, korzystając

ze sprytu. Zajął dwóch czarowników, dopóki żołnierze lorda Gyre ich nie załatwili. A

potem sprawił, że trzeciego stratował koń. Nie rozumiem magii, więc może było w

tym coś więcej, czego nie widziałem, ale tak to wyglądało.

- Mów dalej.

- Po kłótni z magiem lordowi Gyre został tylko jeden człowiek. Pojechali

okrężną drogą przez miasto i zajechali do rezydencji po północy. Słyszałaś, co tam się

wydarzyło?

- Dwadzieścia osiem ofiar. Hu Szubienicznik miał wolną rękę.

- Z rozkazu Rotha?

Pokiwała głową.

- Niestety, przysięga składana Shindze ma sporo luk.

- To było przerażające. W każdym razie lord Gyre przekonał ludzi, którzy zjawili

się go aresztować, żeby przyłączyli się do niego, i teraz ukrywają się w domu kuzyna,

starając się po cichu zgromadzić tyle wsparcia, ile zdołają. Mag to Sethyjczyk, ma na

imię Solon. Na razie nie dowiedziałem się niczego więcej. Jeszcze pół godziny temu

mieszkał w Białym Żurawiu.

- Nigdy mnie nie rozczarowałeś, Jarl.

Już chciała zadać jakieś pytanie, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Weszła

pokojówka i podała Mamie K kawałek papieru. Ta dała go Jarlowi.

- Szyfr jest na początku książki.

Minutę później odszyfrował wiadomość.

- Pon Dradin nie żyje. - Jarl spojrzał na nią. - Co mam teraz zrobić?

- A to już, mój drogi uczniu - powiedziała - twój problem.

***

- Kylar, chciałbym porozmawiać z tobą o twojej przyszłości. O, to będzie krótka

rozmowa.

Hrabia Drake wyjął binokle z kieszeni kamizelki, ale ich nie włożył.

Wymachiwał tylko nimi, mówiąc.

- Mam dla ciebie propozycję, Kylar. Sporo nad tym myślałem i uznałem, że nie

jesteś stworzony na siepacza. Nie, posłuchaj mnie, chcę ci dać szansę wycofania się,

synu. Chcę, żebyś ożenił się z Ileną.

- Panie?

- Wiem, że to jak grom z jasnego nieba, ale chcę, żebyś się nad tym zastanowił.

- Panie, ona ma tylko piętnaście lat.

- Och, nie mówię, że teraz, zaraz. Proponuję tylko, cóż, żebyś się zaręczył. Ilena

od lat się w tobie podkochuje, a ja proponuję, żebyśmy dali sobie jeszcze kilka lat i

zobaczyli, czy coś z tego wyjdzie. Podczas gdy ty będziesz... cóż, podczas gdy ty

będziesz się uczył mojego zawodu.

- Chyba nic z tego nie rozumiem, panie. Właściwie to na pewno nic z tego nie

rozumiem.

Hrabia uderzył binoklami o dłoń.

- Kylar, chcę, żebyś... chcę ci dać szansę zakończenia życia, które obecnie

prowadzisz. Naucz się mojego fachu i któregoś dnia przejmiesz moje obowiązki.

Rozmawiałem z królową i dowiedziałem się, że za jej pozwoleniem mogę przekazać ci

mój tytuł. Będziesz hrabim, Kylarze. To nic wielkiego, wiem, ale to będzie

prawomocne. Będziesz mógł być tym, kogo udawałeś przez tyle lat.

Kylar rozdziawił usta.

- Przekazać tytuł? Co pan ma na myśl? Jak to przekazać?

- Och, Kylarze, ten tytuł nie dał mi niczego dobrego. Ech! I tak nie mam synów,

którym mógłbym go przekazać. Tobie jest potrzebny, a mnie nie. Tak czy inaczej chcę

to zrobić, nawet jeśli pomysł zaręczyn z Ileną ci nie odpowiada. To da ci czas, Kylarze.

Czas na zorientowanie się, co chcesz zrobić ze swoim życiem. Uwolni cię. Uwolni cię

od nich.

Uwolni. Uwolni od Sa’kagé. To był najszlachetniejszy gest, o jakim Kylar

kiedykolwiek słyszał. Ale po ostatniej nocy było już na to za późno.

Kylar wbił wzrok w podłogę i pokiwał głową.

- Nic z tego nie będzie, panie. Przepraszam. Proszę mi wierzyć, jestem... był pan

dla mnie więcej niż dobry, o wiele lepszy niż sobie na to zasłużyłem. Ale nie sądzę,

żeby to... - Skinął głową na Logana i Serah, posilających się wspólnie - ...było dla

mnie.

- Wiem, że zamierzasz odejść, Kylarze.

Cały hrabia. Zawsze operował konkretami.

- Tak panie.

- Niedługo?

- Już nie powinno mnie tu być.

- Więc może Bóg sprawił, że teraz rozmawiam z tobą. Durzo pewnie kazał ci nie

słuchać moich kazań, co? - Hrabia Drake wyglądał przez okno, ale w jego głosie

pobrzmiewała uraza.

- Powiedział, że jeśli ci uwierzę, to mnie zabije.

- To chyba uczciwe postawienie sprawy - odparł hrabia Drake. Odwrócił się i

spojrzał na Kylara. - Kiedyś pracował dla mnie, wiesz?

- Słucham? Durzo?

Hrabia uśmiechnął się leciutko.

- Zanim został siepaczem? - Kylar z trudem wyobrażał sobie, że istniał czas,

kiedy Durzo Blint nie był siepaczem.

Hrabia pokręcił głową.

- Nie. Zabijał dla mnie ludzi. Tak się poznaliśmy. Stąd wiedział, że może mi

ciebie powierzyć. Sam wiesz, że Durzo nie ma zbyt bogatego życia towarzyskiego.

- Pan? Pan zlecał zabójstwa?

- Nie tak głośno. Moja żona wie, ale nie ma sensu straszyć pokojówek. Starałem

się nie prawić ci kazań, a raczej pozwolić, by moje własne życie dało świadectwo tego,

co wiem. Może się pomyliłem. Pewien święty powiedział kiedyś: „Nauczaj przy każdej

okazji. Kiedy trzeba, używaj też słów". Mogę zająć ci jeszcze minutę?

Jakaś część Kylara chciała odpowiedzieć: „Nie". Nie chodziło tylko o to, że

niezręczne było słuchanie, jak ktoś, kogo szanował, próbował mu sprzedać coś, o czym

wiedział, że tego nie kupi, ale też Kylarowi kończył się już czas. W każdej chwili mogły

nadejść nowiny oskarżające Kylara o kradzież zeszłego wieczoru i cały ten śliczny

obrazek pryśnie jak bańka mydlana. Logan dowie się, kim Kylar jest naprawdę. Serah

będzie miała jeszcze jedną szansę, żeby go skrytykować. Hrabia będzie miał tę swoją

rozczarowaną minę, która rani do żywego. Kylar wiedział, że hrabia poczuje się nim

rozczarowany, a nigdy się nie dowie, ile tak naprawdę dobrego zrobił Kylar tamtego

wieczoru i ile go to kosztowało. Hrabia będzie rozczarowany niezależnie od tego, co

teraz Kylar zrobi, ale Kylar nie musiał tego oglądać.

- Oczywiście - powiedział.

To była właściwa odpowiedź. Ten człowiek wychował Kylara, pozwolił mu żyć

życiem niedostępnym dla szczura z gildii. Kylar był mu winien przynamniej tyle.

- Mój ojciec odziedziczył ogromną fortunę po swoim ojcu, wystarczającą, żeby

mógł trzymać z Gordinem Graesinem, Brandem Wesserosem i Dandnem Makellem.

Pewnie nie słyszałeś o Makellach, bo cały ród został wybity w wojnie ośmioletniej. W

każdym razie próbował zaimponować tym synom diuków, trwoniąc pieniądze na

prawo i lewo. Wystawne przyjęcia, hazard, wynajmowanie całych burdeli. Nie

pomagał fakt, że jego ojciec zmarł, kiedy jeszcze był młody. Oczywiście wkrótce nasza

rodzina zubożała. Mój ojciec odebrał sobie życie. Zatem, mając dziewiętnaście lat,

przejąłem kontrolę nad rodem stojącym na skraju bankructwa. Miałem głowę do

interesów, ale uważałem, że to poniżej mojej godności. Jak w przypadku wielu, którzy

nie mieli powodu do dumy, już sam brak tego powodu czynił mnie jeszcze

dumniejszym. Jednakże pewne kwestie dawały mi się coraz bardziej we znaki, w tym

długi. Nic dziwnego, że jeden z wierzycieli mojego ojca znalazł dla mnie sposób na

zarobienie „łatwych pieniędzy". Zacząłem pracować dla Sa’kagé. Człowiek, który mnie

zwerbował, nazywał się Trematir. Gdyby był lepszy w tej robocie, sprawiłby, że tylko

tonąłbym w coraz większych i większych długach wobec Sa’kagé, ale wkrótce

odkryłem, że znam się na ludziach, pieniądzach i na tym, jak jedno z drugim działa

lepiej niż ten człowiek. Co dziwne, nie miałem specjalnych skrupułów.

Zainwestowałem pieniądze we wszystko, co przynosiło pieniądze. Zwłaszcza w

burdele, które zaspokajały wszelkie potrzeby, nieważne jak bardzo perwersyjne.

Zająłem się hazardem i sprowadziłem specjalistów z całego świata, żeby skuteczniej

oddzielać klientów od ich pieniędzy. Organizowałem wyprawy po rzadkie towary i

przyprawy i przekupywałem straże, żeby nie sprawdzały ładunku. Kiedy coś zagrażało

jednemu z moich interesów, miałem mięśniaków, którzy zajmowali się tym

problemem. Za pierwszym razem, kiedy posunęli się za daleko i przypadkiem zabili

człowieka, byłem zszokowany, ale przecież nie ginęli ludzie, których lubiłem, chodziło

o moją rodzinę, nie musiałem tego oglądać, więc dało się to przełknąć. Kiedy miałem

na pieńku z Trematirem, łatwo było zdecydować się na wynajęcie Durzo. Byłem na

tyle naiwny, że nie zdawałem sobie sprawy, że natychmiast poszedł do Shingi, aby

dostać pozwolenie. Dostał je, a ja zostałem Panem Pieniądza w Sa’kagé.

Kylar nie mógł w to uwierzyć. To nie mógł być hrabia Drake, przy którym

dorastał. Rimbold Drake był w Dziewiątce?

- Dużo podróżowałem, ze sporym powodzeniem zakładałem interesy w innych

krajach i wtedy doznałem tego straszliwego objawienia. Oczywiście w tamtym czasie

nie widziałem w nim nic potwornego. Widziałem tylko własną błyskotliwość. W ciągu

czterech lat spłaciłem długi rodziny, ale teraz zobaczyłem sposób na zarobienie

prawdziwych pieniędzy. Sprzedałem Sa’kagé ten pomysł. Potrzebowaliśmy dziesięciu

lat, ale mieliśmy ludzi we właściwych miejscach i w końcu zalegalizowaliśmy

niewolnictwo. Zostało wprowadzone w ograniczonej formie, rzecz jasna. Chodziło

tylko o skazańców i ludzi całkowicie pozbawionych środków do życia. Ludzi, którzy

nie mogą sami o siebie zadbać, jak mówiliśmy. Nasze burdele wypełniły się

niewolnicami, którym już nie musieliśmy płacić za pracę. Zapoczątkowaliśmy

Igrzyska Śmierci - mój kolejny błyskotliwy pomysł - a one stały się sensacją,

powszechną obsesją. Wybudowaliśmy arenę, pobieraliśmy opłaty za wstęp,

zmonopolizowaliśmy tam handel jedzeniem i winem, zajmowaliśmy się zakładami,

czasem sami obstawialiśmy. Zarabialiśmy szybciej, niż to sobie wyobrażaliśmy.

Wynajmowałem Durzo tak często, że staliśmy się przyjaciółmi. Nawet on nie brał

wszystkich zleceń, które mu proponowałem. Zawsze trzymał się swoich zasad.

Przyjmował zlecenia na ludzi, którzy próbowali przejąć moje interesy dla siebie, ale

jeśli chciałem, żeby ktoś zginął, bo po prostu próbował mnie powstrzymać, musiałem

wynająć Andersa Gurkę albo Wrable'a Szramę, Jonusa Brzytwę albo Hu

Szubienicznika. Musisz zrozumieć, że mimo to nigdy nie uważałem się za złego

człowieka. Nie lubiłem Igrzysk Śmierci. Nigdy ich nie oglądałem, nigdy nie

schodziłem do ładowni na galerach niewolniczych, gdzie ludzie żyli przy wiosłach i

przy nich umierali, nigdy nie odwiedziłem żadnego z dziecińców, które czasem

zamieniały się w burdele dziecięce, nigdy nie odwiedzałem miejsc zbrodni, gdzie

pracował Blint. Ja tylko mówiłem, a pieniądze spadały z nieba. Zabawne było to, że

nigdy nie miałem specjalnych ambicji. Byłem bogatszy od wszystkich w królestwie, z

wyjątkiem niektórych najwyższych rodów arystokratycznych, Shingi i króla, i było mi

z tym dobrze. Po prostu nie mogłem znieść niekompetencji. W przeciwnym wypadku,

jestem pewien, Shinga by mnie zabiła. Ale nie musiała, bo nie stanowiłem zagrożenia,

a Durzo jej to powiedział. - Hrabia pokręcił głową. - Gadam bez ładu i składu,

przepraszam, ale rzadko mogę o tym opowiadać. - Westchnął. - Popełniłem błąd,

kiedy zakochałem się w niewłaściwej kobiecie. Z jakiegoś powodu Ulana mnie

pociągała. Nie tylko pociągała: miałem obsesję na jej punkcie. Potrzebowałem dużo

czasu, żeby zrozumieć, dlaczego. Nawet jej unikałem, tak bolesne było przebywanie w

jej obecności. Ale w końcu zrozumiałem, że chodzi o to, że jest całkiem inna niż ja.

Widzisz, Kylarze, ona była czysta. I co dziwne, wydawało się, że też mnie kocha.

Oczywiście nie miała pojęcia, kim naprawdę byłem. Żadnego ze swoich interesów nie

prowadziłem pod prawdziwym nazwiskiem i tylko nieliczni arystokraci mieli pojęcie,

jakiego rodzaju bogactwo zdobywam. Im głębiej wsiąkałem w ciemność, tym bardziej

ją kochałem i tym bardziej rósł mój wstyd. Jak można kochać światło i żyć w

ciemności?

To pytanie przeszyło Kylara. Zawstydził się.

- Zaczęła pracować nad sprawą niewolnictwa i postanowiła odwiedzić

dziecince, galery niewolnicze i areny walk. Nie mogłem pozwolić jej udać się tam

samej, więc po raz pierwszy w życiu zobaczyłem dzieło swoich rąk. - Hrabia zapatrzył

się w dal. - Kylarze, ogromnie poruszył ją los tych nieszczęśników. W całym tym

smrodzie ludzkich nieczystości, wśród rozpaczy i zła była jak świeża chłodna bryza,

oddech nadziei. Była światłem w ciemności, którą stworzyłem. Widziałem mistrza

areny, mężczyznę, który zabił pięćdziesięciu ludzi, jak szlochał, gdy dotknęła go

dłonią.

Byłem rozdarty. Postanowiłem się wycofać, ale jak większość moralnych

tchórzy nie chciałem zapłacić pełnej ceny. Odwiedziłem więc Seth, gdzie niewolnictwo

wygląda zupełnie inaczej. Wróciłem i w tajemnicy zacząłem pomagać w przepchnięciu

prawa, które pozwoliłoby uwalniać niewolników co siedem lat. Sa’kagé pozwoliło

przejść temu prawu, ale dołączyło klauzulę, która sprawiła, że stało się ono

bezużyteczne. Pewnego dnia Ulana, która była wtedy moją narzeczoną, zjawiła się w

mojej posiadłości zapłakana. Jej rodzice mieli wypadek, jadąc powozem, i byli

poważnie ranni. Bała się, że jej matka umiera, i potrzebowała mnie. W tym samym

czasie Dziewiątka spotykała się w moim salonie, ponieważ król Davin był bliski

ponownego zniesienia niewolnictwa, co oczywiście kosztowałoby nas miliony. Wiesz,

kogo odesłałem?

- Odesłałeś Dziewiątkę? - Kylar osłupiał. Taka zniewaga oznaczała śmierć.

- Odesłałem Ulanę.

- Ożeż w mordę. Ehm, przepraszam.

- Nie, tak właśnie się czułem: jakbym dostał w twarz. I wtedy Bóg mnie

odnalazł. Już dłużej nie mogłem tego robić. Myślałem, że czeka mnie śmierć, jeśli

spróbuję odciąć się od Sa’kagé, zwłaszcza kiedy zdałem sobie sprawę, że nie

wystarczy, jeśli oddam swoje imperium nietknięte komuś, kto dalej je poprowadzi.

Zamiast tego wykorzystałem cały swój spryt, aby przekazać je ludziom, którzy rozedrą

je na strzępy. I to właśnie zrobiłem. Wykorzystałem zarobione pieniądze, aby

wspomóc tych, którzy odbudują dobro, które zniszczyłem, i zwalczą nieprawość, jaką

stworzyłem. Kiedy skończyłem, zostałem bez grosza, moja rodzina zbankrutowała, a

ja miałem dziesiątki potężnych wrogów. Poszedłem do Ulany, powiedziałem jej o

wszystkim i zerwałem nasze zaręczyny.

- A co ona zrobiła?

- Złamałem jej serce, kiedy się dowiedziała, kim byłem, i kiedy zrozumiała, że

tak niewiele o mnie wiedziała, myśląc, że zna mnie doskonale. Trzeba było czasu, ale

wybaczyła mi. Nie mogłem w to uwierzyć. Więcej czasu było trzeba, abym sobie sam

wybaczył, ale rok później, kiedy niewolnictwo znowu zostało zniesione, po części

dzięki moim wysiłkom, wzięliśmy ślub. Przez następne dwadzieścia lat musiałem

ciężko pracować. Często przeszkadzała mi moja dawna reputacja, czasem nowa.

Wiesz, jak większość arystokracji patrzy na tych, którzy rzeczywiście pracują. Ale

moje pieniądze są czyste. A Bóg był dla mnie dobry. Mojej rodzinie niczego nie

brakuje. Dzieci są moją radością. Logan oświadczył się Serah, a ona się zgodziła. Będę

miał Logana za syna. Mogło mnie spotkać większe błogosławieństwo? Powinienem

był ci opowiedzieć o tym dawno temu. Może już wiedziałeś część tego od kogoś z

Sa’kagé.

- Nie, panie. Nie miałem pojęcia.

- Synu, mam nadzieję, że teraz widzisz, że naprawdę rozumiem. Wiem, jakie

kłamstwa opowiada Sa’kagé, i wiem, ile kosztuje odejście od nich. Bóg mi

pobłogosławił. Nie kazał mi spłacić całego długu, ale może powinienem sam być

gotów zapłacić pełną cenę. Tym różni się skrucha od żalu. Było mi przykro, kiedy

widziałem, jaką formę przybrało niewolnictwo, ale nie byłem gotów wziąć za to

odpowiedzialności. Kiedy już ją przyjąłem, Bóg mógł działać poprzez mnie.

- Ale, panie, jakim cudem jeszcze żyjesz? Przecież nie tylko odszedłeś, ale też

zniszczyłeś interesy, które przynosiły im miliony!

Hrabia Drake uśmiechnął się.

- Bóg, Kylarze. Bóg i Durzo. Durzo mnie lubi. Uważa mnie za głupca, ale mnie

lubi. Chronił mnie. Takiemu człowiekowi nie wchodzi się w drogę.

Dzięki za przypomnienie.

- Chodzi o to, że jeśli chcesz zawrócić z drogi, którą obrałeś, to możesz. Może ci

brakować pracy. Wyobrażam sobie, że jesteś w niej doskonały, a doskonałość przynosi

radość. Nie dasz rady odpłacić za wszystko, co zrobiłeś, ale jeszcze możesz zostać

zbawiony. Zawsze jest droga wyjścia. Jeśli jesteś gotów na poświęcenie, Bóg da ci

szansę, żebyś uratował coś bezcennego. A ja tu jestem, żeby ci powiedzieć, że cuda się

zdarzają. Jak ten. - Wskazał za okno i pokręcił z niedowierzaniem głową. - Moja córka

wychodzi za tak wspaniałego człowieka jak Logan. Niech Bóg im sprzyja.

Kylar zamrugał, powstrzymując łzy. Zauważył, że hrabia wychylił się, zerkając

w stronę frontowej bramy. Szybko odzyskał ostrość widzenia, gdy dostrzegł żołnierzy

mijających starego odźwiernego. W jednej chwili Kylar zerwał się, ale żołnierze nie

podeszli do frontowych drzwi. Zatrzymali się, kiedy doszli do Logana i Serah. Hrabia

otworzył okno, żeby słyszeć kapitana, gdy zobaczył, że tamten rozwija zwój.

- Diuku Loganie Gyre, od tej chwili jest pan aresztowany pod zarzutem zdrady

stanu i zamordowania księcia Aleine'a Gundera.

46

Hrabia wybiegł z domu w jednej chwili. Kylar zawahał się dokładnie w tym samym

miejscu, w którym dziesięć lat temu wpadł na Logana i w którym zaczęła się ich

przyjaźń - od walki na pięści. Nie powinien wychodzić. Nie było czasu na

zastanawianie się, ile wiedzieli żołnierze, ale jeśli uważali, że Logan mógł być

zamieszany w śmierć księcia, to kto wie, co jeszcze myśleli? Król musiał dostać

kompletnej paranoi. Cokolwiek się dzieje, lepiej nie zwracać na siebie uwagi straży.

Jednakże widok dezorientacji na twarzy Logana wstrząsnął Kylarem. Młody

lord po prostu stał, podczas gdy mniejsi od niego mężczyźni rozbrajali go. Wyglądał

jak pies, który, gdy kopnie się go bez powodu, tylko patrzy z szeroko otwartymi

oczami. Przeklinając własną głupotę, Kylar wyszedł za hrabim.

- Żądam wyjaśnienia - powiedział hrabia Drake.

Chociaż kuśtykał, potrafił się poruszać z godnością. Wszyscy spojrzeli na niego.

- My właśnie... my właśnie aresztujemy diuka, panie. Obawiam się, że nic

więcej nie mogę powiedzieć - odparł kapitan.

To był mały, gruby człowieczek o złotej cerze i oczach jak migdały. Miało się

wrażenie, że musiał zebrać w sobie wszystkie siły, by stanąć przed hrabim i nie

poddać się emocjom.

- Usiłuje pan aresztować diuka, a nie ma pan takiej władzy, kapitanie

Arturianie. Zgodnie z trzecią poprawką w prawie zwyczajowym w ósmym roku

rządów króla Hurola II aresztowanie diuka wymaga habeas corpus, obecności dwóch

świadków i przedstawienia motywu. Aby uwięzić diuka, trzeba spełniać dwa z tych

trzech warunków.

Kapitan Arturian przełknął ślinę i trzymał się prosto tylko dzięki sile woli.

- My, ehm, habeas corpus to znaczy „mamy ciało", tak? Więc muszę

przyprowadzić dwóch świadków albo przedstawić motyw, nim pozwoli mi pan

aresztować diuka?

- O ile macie ciało - powiedział hrabia Drake.

Mężczyzna pokiwał głową.

- Mamy, owszem, mamy, panie. Ciało księcia znaleziono zeszłego wieczoru w

rezydencji Jadwinów, a motyw jest kwestią... ehm. Lepiej o tym nie mówić, panie.

- Jeśli próbujecie aresztować diuka Gyre w moim domu, omijając przepisy

prawa, jako pan tej ziemi mam prawo i jestem zobowiązany chronić diuka choćby z

użyciem siły.

- Wymordowalibyśmy was! - powiedział jeden z gwardzistów ze śmiechem.

- A wtedy byście rozpętali wojnę domową. Tego chcecie? - zapytał hrabia

Drake.

Mężczyzna, który się odezwał, zamilkł, a Vin Arturian zzieleniał.

- Albo przedstawcie motyw, który doprowadziłby człowieka znanego z

nieskazitelnej moralności do zabicia najlepszego przyjaciela, albo odejdźcie.

- Milordzie - powiedział kapitan, spuszczając wzrok. - Proszę o wybaczenie.

Motywem była zazdrość.

Z jakiegoś powody Kylar spojrzał na Serah. Wyglądała na zaszokowaną

wieściami, ale kiedy kapitan jeszcze bardziej się zmieszał, skurczyła się w sobie, jakby

wiedziała, jakie zaraz padną słowa.

- Diuk Gyre odkrył, że książę miał... stosunki seksualne z pańską córką.

- To niedorzeczne! - powiedział Logan. - To najbardziej idiotyczna rzecz, jaką w

życiu słyszałem. Na miłość boską, nie kochała się nawet ze mną! Jej narzeczonym!

Aleine lubi się zabawić, ale nigdy w życiu...

Logan spojrzał na Serah i nie dokończył zdania.

- Serah, ty... nie. Powiedz mi, że nie.

Poczuł się tak, jakby jego duszę obnażono i zatopiono w niej wszystkie ostrza

świata naraz.

Serah krzyknęła. Był to lament tak pełen żalu, że rozdzierał serce, ale żaden z

mężczyzn się nie poruszył. Odbiegła do domu, ale reszta stała jak zahipnotyzowana

bólem Logana.

Młody diuk odwrócił się do hrabiego.

- Wiedział pan?

Rimbold Drake pokręcił głową.

- Nie wiedziałem z kim, ale powiedziała mi, że wszystko ci wyjawiła. Że

wszystko wybaczyłeś.

Logan spojrzał na Kylara.

- To samo - odpowiedział mu cicho przyjaciel.

Logan przyjął to jak kolejny cios. Z trudem łapał oddech.

- Kapitanie, pójdę z panem.

Żołnierz, który odezwał się wcześniej, podszedł teraz na znak kapitana i zaczął

zakładać Loganowi kajdanki.

- Do diabła, chłopcze - mruknął, ale w bezruchu panującym na dziedzińcu jego

słowa doskonale się niosły. - Wyruchali cię, zanim sam sobie poruchałeś.

To był dopiero drugi raz, kiedy Kylar zobaczył, jak Logan stracił nad sobą

panowanie, ale ostatnim razem był chłopcem i nie miał nawet części obecnej siły.

Może siepacz zauważyłby napinające się mięśnie ramion i rąk Logana. Może siepacz

miałby dość refleksu, żeby zrobić unik, ale gwardzista nie miał szansy. Logan wyrwał

rękę, zanim spięto mu ją kajdankami i uderzył gwardzistę w twarz. Kylar chyba nigdy

w życiu nie widział, żeby ktoś oberwał tak mocno. Pan Blint ze wzmocnionymi

Talentem mięśniami pewnie mógłby uderzyć mocno, ale nie miał takiej masy jak

Logan.

Żołnierz poleciał do tyłu. Dosłownie - jego stopy oderwały się od ziemi. Przy

okazji powalił dwóch stojących za nim mężczyzn.

Kylar trzymał w dłoni ceurańskie ostrze, zanim gwardziści padli na ziemię, ale

nim zdążył przepchnąć się do walki, poczuł palce hrabiego wbijające się w jego ręce.

- Nie! - powiedział hrabia.

Straż zwaliła się na Logana, który ryknął.

- Nie - powiedział hrabia. - Lepiej... - Na jego twarzy malował się taki sam ból

jak na twarzy Logana; był rozdarty między smutkiem i przekonaniem. - Lepiej

ścierpieć zło, niż czynić zło. Nie zabijesz niewinnych ludzi w moim domu, Kylarze.

Logan nie podjął walki. Mężczyźni powalili go na ziemię, zapięli mu kajdanki

na rękach za plecami, założyli kajdany na nogi i wreszcie pomogli mu wstać.

- Czy hrabia powiedział, że pan nazywa się Kylar? Kylar Stern? - zapytał

kapitan Arturian.


- Korona oskarża pana o zdradę, przynależność do Sa’kagé, przyjmowanie

pieniędzy za morderstwa i zamordowanie księcia Aleine'a Gundera. Mamy świadka,

ciało i motyw, hrabio Drake. Aresztować go.

Kapitan może i był współczującym człowiekiem, ale nie głupcem. Kylar był tak

pochłonięty tym, co się działo z Loganem, że nie zauważył, kiedy ludzie stanęli w

półkolu za jego plecami. Na znak kapitana, poczuł, jak dwóch złapało go z tyłu za ręce.

Szarpnął rękoma przed siebie, mając jedynie nadzieję, że mężczyźni stracą

równowagę i wtedy poleci do tyłu między nich. Ale odkąd Talent czaił się w nim jak

zwinięta żmija, nagle stał się silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Mężczyźni

polecieli do przodu i zderzyli się wzdłuż ostrza miecza Kylara. Gdyby obrócił ostrze,

mógłby wypatroszyć jednego z nich, chociaż obaj mieli przeszywanice z gotowanej

skóry. Ale on schował miecz - jakim cudem zrobił to tak szybko? Jeszcze leciał do tyłu,

bo rzucił strażnikami mocniej niż zamierzał, a miecz już dawno był w pochwie.

Zmiana upadku w salto do tyłu z podparciem na rękach była już dziecinnie

łatwa. Kylar odwrócił się i pobiegł do muru okalającego mały ogród hrabiego. Skoczył,

żeby złapać się szczytu wysokiej na dwanaście stóp ściany, ale ku jego zaskoczeniu

krawędź wypadła na wysokości jego kolan. Przeleciał przez mur z niebezpiecznym

fikołkiem i tylko dzięki temu, że zwinął się w kłębek i miał sporo szczęścia, wylądował

po drugiej stronie, nie zabijając się przy tym.

Stanął i wtedy Talent odpuścił. Zza murów dobiegały krzyki, ale i tak żołnierze

go nie złapią. Teraz Kylar naprawdę był siepaczem. Zastanawiał się, co by powiedział

Blint. Kylar spełnił wreszcie marzenie życia, ale nigdy wcześniej nie był tak

nieszczęśliwy.

***

- Jak poszło? - zapytał kapitana Arturiana Agon, kiedy szli przez komnaty

zamkowe do Paszczy.

- To było... potworne. Gorzej niż potworne, panie. Rzekłbym, że to jedna z

najgorszych rzeczy, jakie zrobiłem w życiu.

- Żałuje pan, kapitanie? Mówią, że zabił jednego z pańskich ludzi.

- Jeśli mogę mówić prosto z mostu, pomógł mi pozbyć się głupca, którego nie

mogłem wykopać, bo jego siostra była baronową. Ten idiota sam się o to prosił.

Wiem, że to nie moja rzecz, lordzie generale, ale nie widział pan twarzy Logana. Nie

jest winny. Mógłbym przysiąc.

- Wiem. Wiem i zrobię co w mojej mocy, żeby go uratować.

Minęli strażników przy podziemnej bramie, która oddzielała tunele pod

zamkiem od tuneli Paszczy. Cele arystokratów znajdowały się na pierwszym poziomie.

Były małe, ale względnie luksusowe. Agon umieścił Elene w jednej z tych cel, chociaż

status jej tego nie zapewniał. Nie potrafił umieścić jej nigdzie niżej, a jeśli król zapyta,

powie, że chciał ją mieć pod ręką do dalszych przesłuchań.

Agon zatrzymał się przed celą Logana.

- Vin, czy on już wie o swojej rodzinie?

Krępy mężczyzna pokręcił głową.

- Już straciłem jednego człowieka, panie. Nie wiedziałem, jak by zareagował,

gdybyśmy mu powiedzieli.

- Rozumiem. Dziękuję.

Agon nie odprawiłby tak uprzejmie jednego ze swoich ludzi, ale chociaż ranga

lorda generała stawiała go na drugim miejscu po królu, formalnie kapitan straży

królewskiej nie podlegał Agonowi. Na szczęście, chociaż nie byli przyjaciółmi, żyli ze

sobą na tyle dobrze, że kapitan Arturian zrozumiał aluzję i się odmeldował.

To nie będzie żadna przyjemność, powiedzieć człowiekowi, którego właśnie

zamknięto za morderstwo, którego nie popełnił, że jego rodzinę wymordowano, ale to

był obowiązek Agona. A on zawsze wypełniał swoje obowiązki.

Nim otworzył zamek w drzwiach, zapukał, jakby przyszedł z wizytą. Jakby

znajdowali się w innym miejscu, nie w Paszczy. Nie było odpowiedzi.

Otworzył drzwi. Cele dla arystokratów miały dziesięć stóp kwadratowych. Całe

były z wypolerowanej na gładko skały, żeby uniemożliwić samobójstwo. W każdej

znajdowała się naga, kamienna ławka, która pełniła rolę łóżka, a co tydzień

przynoszono pęk świeżej słomy. To był luksus w porównaniu z resztą Paszczy, ale

nawet świeża słoma nie mogła zabić smrodu zepsutych jajek albo odoru ludzkich

tłumów w zamkniętej przestrzeni, który napływał z reszty cel. Logan nawet nie

zwracał na to uwagi. Wyglądał potwornie. Łzy płynęły mu po posiniaczonej twarzy.

Uniósł głowę, gdy Agon wszedł, ale potrzebował sporo czasu, by zogniskować na nim

wzrok. Wyglądał na zagubionego, zgarbił potężne ramiona, wielkie dłonie położył na

kolanach, włosy miał potargane. Nie był sam. Obok niego siedziała królowa,

trzymając go za wiotką rękę, jakby Logan był dzieckiem.

Błogosławiona kobieta. Sama przyszła mu powiedzieć.

Król Aleine IX nie docenił Nalii Wesseros. Mogła być jednym z jego

największych sprzymierzeńców. Jaką wspaniałą królową byłaby przy Regnusie Gyre.

A tak zaakceptowała fakt, że zepchnięto ją na ubocze Cenarii Aleine'a, nawet cieszyła

się z tego i zrobiła wszystko, co mogła zrobić matka dla jej czwórki - teraz trójki -

dzieci. Agon od dawna podejrzewał, że to właśnie dzieci trzymały ją przy życiu.

- Królowo. Lordzie - przywitał się.

- Proszę wybaczyć, że nie wstaję - odpowiedział Logan.

- Nie ma takiej potrzeby.

- Mówią, że mój ojciec też nie żyje. Albo że on to zrobił. Że król wysłał ludzi, by

go aresztowali za zabicie mojej matki. Co się stało? - zapytał Logan.

- Z tego co wiem, twój ojciec żyje. Zjawił się tylko z jednym albo dwoma ludźmi.

Zaatakowano go przed miastem. Ktoś próbował zniszczyć cały ród Gyre'ów z

wyjątkiem ciebie. Wysłano ludzi, żeby go aresztowali, ale nie na rozkaz króla. Nie

dowiedziałem się, kto wydał ten rozkaz. Na razie. A ci ludzie albo uciekli z miasta,

albo dołączyli do twojego ojca. Nie wiem jeszcze dokładnie.

- Lordzie generale, nie zabiłem Aleine'a - powiedział Logan. - Był moim

przyjacielem. Nawet jeśli... zrobił to, co mówią, że zrobił.

- Wiemy. My, królowa i ja, uważamy, że tego nie zrobiłeś.

- Rozmawiał ze mną zeszłego wieczoru, wiecie? Zorientował się, że chcę się

oświadczyć Serah. Próbował mnie odwieść od tego pomysłu. Przypomniał mi plotki

na jej temat. Wpadł na szalony pomysł, żebym ożenił się z Jenine. Uważałem, że to

dziwne, ale pomyślałem, że po prostu jest szlachetny. Ale to nie była szlachetność. To

było poczucie winy. Niech go szlag!

Logan spojrzał na królową.

- Przepraszam. Nie powinienem tak mówić, ale jestem wściekły... i

jednocześnie mam z tego powodu wyrzuty sumienia! Wybaczyłbym im, Wasza

Wysokość, wybaczyłbym. Na bogów! Dlaczego po prostu mi nie powiedzieli?

Oboje płakali w milczeniu, a królowa tylko ścisnęła dłoń Logana.

Po chwili Logan spojrzał na Agona.

- Mówią, że Kylar to zrobił. U hrabiego Drake'a widziałem, jak się porusza. Był

szybki. Za szybki. Ale czy jest pan pewien?

Na bogów. Tego chłopca dopiero co zdradziła narzeczona i książę. Teraz chciał

wiedzieć, czy zdradził go także najlepszy przyjaciel. Agon nie wiedział, czy Logan to

przeżyje, a był mu potrzeby. Z drugiej strony młody Gyre zasługiwał na prawdę. Agon

nie odmówiłby mu tego.

- Jestem pewien, że Kylar był na górze, kiedy Aleine zginął. Jestem pewien, że

jest siepaczem. Wątpię, czy naprawdę nazywa się Kylar i czy rzeczywiście Stern, ale

nie dowiem się tego w ciągu najbliższych dwóch tygodni. Wysłaliśmy jeźdźców do ich

posiadłości, to jednak tydzień jazdy w jedną stronę. Inaczej nie potrafię tego

wszystkiego złożyć w całość, synu, a próbowałem.

- Wasza obecność tutaj to uprzejmość - powiedział Logan. Wyprostował się. -

Nie chcę tego umniejszać, ale domyślam się, że chcecie czegoś ode mnie, bo inaczej

nie zjawilibyście się obydwoje. Nie teraz. Nie tak szybko.

Królowa i lord generał spojrzeli po sobie. Porozumieli się bez słów i generał

odezwał się:

- Masz rację, Loganie. Prawda jest taka, że królestwu grozi niebezpieczeństwo.

Żałuję, że nie możemy uszanować twojej żałoby. Wiesz, że twój przyjaciel był jednym z

moich najdroższych przyjaciół, a to, co wydarzyło się w twoim domu, to więcej niż

tragedia. To potworność. Ale musimy prosić, abyś odłożył swoje uczucia na bok na

jakiś czas. Nie wiemy, jak poważne jest zagrożenie, ale uważam, że bardzo. Kiedy

dziesięć lat temu król postanowił pozbyć się twojego ojca w taki czy inny sposób, to ja

zasugerowałem Wyjące Wichry. Wiedziałem, że twój ojciec sprawi, że garnizon stanie

się silną twierdzą, a wierzyłem, że Khalidor napadnie na nas prędzej czy później. Być

może dzięki temu, że wykonał tak doskonałą robotę, do najazdu nie doszło. Większość

ludzi chce wierzyć, że do niego nie dojdzie, bo wiedzą, że jeśli potęga Khalidoru tu

wkroczy, nie będziemy mieli szansy. Wierzę, że książę, twoja matka i słudzy byli

pierwszymi ofiarami wojny. Nowego rodzaju wojny, w której dla uzyskania celu

używa się zabójców zamiast wojska. Potrafimy zatrzymać armię, do tego się

przygotowywaliśmy. Zabójcy to zupełnie inna historia.

- Proszę o wybaczenie królową, ale dlaczego mam się przejmować, czy głowa

króla spadnie? Nie był przyjacielem dla Gyre'ów.

- Słuszne pytanie - przyznała królowa.

- Ze względów osobistych powinieneś się przejmować, bo jeśli król umrze, to

albo zostaniesz w więzieniu na zawsze, albo zostaniesz zabity. A jeśli idzie o państwo,

jeżeli król umrze, zacznie się wojna domowa. Żołnierze zostaną wezwani do rodów,

którym są winni lojalność, i wojska Khalidoru wleją się przez granice. Nawet kiedy

jesteśmy zjednoczeni, nie dalibyśmy sobie rady z potęgą Khalidoru. Nasza jedyna

strategia sprowadzała się do uczynienia ataku tak kosztownym, że zwyczajnie by się

nie opłacał. Kiedy nasze wojska się rozproszą, pozostaniemy bezbronni.

- Więc myśli pan, że grozi nam zamach na króla? - spytał Logan.

- W ciągu najbliższych dni. Ale plany Khalidoru opierają się na pewnych

założeniach. Jak do tej pory były to słuszne założenia. Wiedzieli, że zostaniesz

aresztowany. Bez wątpienia rozsiali już plotki, żeby podburzyć ludzi przeciwko

królowi, sugerując, że to wszystko wydarzyło się z jego winy albo z jego rozkazu.

Musimy zrobić coś, czego Khalidor w ogóle nie wziął pod uwagę.

- To znaczy?

- Khalidor wynajął Hu Szubienicznika - odezwała się królowa - być może

najlepszego siepacza w mieście. Jeśli będzie chciał zabić Aleine'a, to pewnie to zrobi.

Żeby ocalić życie królowi, trzeba sprawić, by zabicie go nic nie dawało Khalidorowi.

Może to jest jedyny sposób. Musimy zapewnić ciągłość sukcesji. W czasach pokoju,

albo gdyby była starsza, Jenine mogłaby zasiąść na tronie. A jak nie ona, to może ja,

ale teraz... To po prostu nie będzie możliwe. Niektóre z rodów odmówią pójścia na

wojnę pod przywództwem kobiety.

- A co możecie zrobić? Załatwić sobie następnego syna?

Agon spojrzał niepewnie.

- W pewnym sensie.

- Potrzebujemy kogoś, kto jest wystarczająco popularny, żeby zdobyć zaufanie

ludzi dla korony i którego pretensje do tronu nie podlegałyby żadnej dyskusji.

Logan spojrzał na nią i nagle zrozumiał. Na jego twarzy malowały się sprzeczne

emocje.

- Wasza Wysokość nie wie, o co prosi.

- Wiem doskonale - odpowiedziała cicho królowa. - Logan, czy twój ojciec

kiedykolwiek mówił o mnie?

- Tylko w słowach najwyższego uszanowania, Wasza Wysokość.

- Twój ojciec i ja byliśmy zaręczeni. Przez dziesięć lat wiedzieliśmy, że się

pobierzemy. Zakochaliśmy się w sobie. Wymyśliliśmy imiona dla dzieci, które

będziemy mieli pewnego dnia. Król umierał bezpotomnie i nasze małżeństwo miało

zapewnić rodowi Gyre tron. I wtedy mój ojciec zdradził Regnusa, złamał słowo dane

twojemu dziadkowi i potajemnie wydał mnie za Aleine'a Gundera. Było przy tym tylko

tylu świadków, ilu było niezbędnych, aby zapewnić prawomocność związku. Nie

pozwolono mi nawet wysłać wcześniej wiadomości twojemu ojcu. Król żył kolejne

czternaście lat, wystarczająco długo, żebym urodziła dzieci, wystarczająco długo, żeby

twój ojciec ożenił się i miał ciebie, wystarczająco długo, żeby uzyskał panowanie nad

rodem Gyre'ów. I wystarczająco długo, żeby ród Gunderów sfabrykował jakąś

idiotyczną historyjkę, która dawała Aleine'owi rzekomo prawo do nazwania się

Aleinem IX, jakby był prawomocnym królem. Kiedy król Davin zmarł, twój ojciec

mógł zacząć wojnę i przejąć tron. Mógł ją wygrać, ale nie zrobił tego przez wzgląd na

mnie i moje dzieci. Sprzedano mnie dla małżeństwa, którym gardziłam, mężczyźnie,

którego nigdy nie kochałam, dla którego nigdy nie zdołałam wzbudzić w swoim sercu

żadnych uczuć. Wiem, co to znaczy zostać sprzedanym ze względów politycznych.

Znam tę cenę, i to dosłownie, wyrażoną konkretnie w ziemiach i tytułach, które mój

ród otrzymał po śmierci króla. - Ironia rozbrzmiewała w słowach, wypowiadanych

spokojnie, wyraźnie, w każdym calu po królewsku. - Nadal kocham twojego ojca.

Niewiele rozmawialiśmy przez te dwadzieścia pięć lat. Musiał wżenić się w

Graesinów, kiedy ja wyszłam za Gundera, żeby ród Gyre'ów nie został wyizolowany i

zniszczony jak Makellowie. Zgodził się na małżeństwo, w którym mało było miłości, z

tego co słyszałam. Więc jeśli myślisz, że sprawia mi przyjemność zrobienie tobie tego,

co uczyniono mnie, nie możesz się bardziej mylić.

Ojciec Logana nigdy nie mówił o takich rzeczach, ale jego matka - nagle stało

się to jasne - latami wypominała to Regnusowi. Rzucane mimochodem komentarze.

Jej ciągłe podejrzenia, że Regnus ma kochanki, chociaż Logan wiedział, że nie. Pełna

złości raz tylko rzucona uwaga ojca, że istniała jedna kobieta, o którą miała prawo być

zazdrosna.

- Mam nadzieję, że twoje małżeństwo nie będzie taką agonią jak moje -

powiedziała królowa Gunder.

Logan ukrył twarz w dłoniach.

- Wasza Wysokość, żadne słowa nie są w stanie wyrazić... furii, jaką czuję

wobec Serah. Ale dałem jej ojcu słowo, że ją poślubię.

- Król może zgodnie z prawem rozwiązać taką umowę dla dobra królestwa -

powiedział Agon.

- Król nie może rozwiązać mojego honoru! Przysiągłem! I niech to szlag! Nadal

kocham Serah. Nadal ją kocham - powtórzył z naciskiem. - To wszystko komedia,

prawda? Jaki jest plan? Że król mnie adoptuje? Że będę jego następcą, dopóki nie

urodzisz następnego syna?

- Ta „komedia" pozwoli nam przetrwać kryzys - powiedział Agon. - I uchroni

twoją rodzinę przed zniszczeniem. I jeśli tego chcesz, musisz żyć. Przy okazji też

obroni cię przed hańbą i więzieniem, nawet jeśli mylimy się co do natury spisku.

- Loganie. - Królowa znowu mówiła bardzo cicho. - To nie jest odgrywanie

komedii, ale przekonaliśmy króla, że to właśnie tak będzie. Jest człowiekiem godnym

pogardy i gdyby to od niego zależało, nigdy nie pozwoliłby przejąć tronu synowi

Regnusa.

- Wasza Wysokość - przerwał jej Agon - Logan nie musi...

- Nie, Brant. Człowiek powinien wiedzieć, o co się go prosi.

Spojrzała mu w oczy i po chwili lord generał spuścił wzrok. Królowa popatrzyła

na Logana.

- Moją nadzieją były moje dzieci i składam śmierć Aleine'a u stóp mojego męża.

Gdyby się nie zadał z tą dziwką Jadwin... - Zamrugała, powstrzymując łzy. - Dałam

królowi wszystkich synów, jakich mógł ode mnie dostać. Nie będę z nim więcej dzielić

łoża. Nigdy więcej. Dowie się, że jeśli spróbuje siłą zaciągnąć mnie do łoża albo

zastąpić mnie inną królową, skorzystamy z usług siepacza i szybko trafi do grobu.

Prawda jest taka, że jeśli się zgodzisz, Loganie, pewnego dnia zostaniesz królem.

Nic nie powiedział.

- Większość ludzi rzuciłaby się, by skorzystać z szansy zdobycia takiej władzy -

powiedział Agon. - Oczywiście większość ludzi nie nadaje się na władców. Wiemy, że

nie prosiłbyś o nic takiego, ale nie jesteś po prostu jedynym właściwym człowiekiem.

Jesteś jedynym człowiekiem.

- Logan to imię, które wybraliśmy z Regnusem dla naszego pierwszego syna -

powiedziała królowa. - Wiem, o co proszę, Loganie. A mimo to proszę.

47

Gra nie szła za dobrze. Pionki stały rozstawione przed oczami Doriana jak armie. Nie,

nie „jak armie" - to naprawdę były armie, chociaż w tej grze niewielu żołnierzy nosiło

mundury. A nawet ci, którzy je nosili, poruszali się z oporami. Król-Głupiec ośmieszył

Dowódcę. Oporny Król gdzieś teraz klęczał. Sekret Maga w Ukryciu oddzielił go od

Króla Który Mógł Być Królem. Cień i Kurtyzana nie mogli się zdecydować, po której

stanąć stronie. Chłopiec do Towarzystwa poruszał się szybko, ale zbyt wolno, zbyt

wolno. Książę Szczurów gromadził swoje szkodniki - niedługo wyjdą z Nor w powodzi

ludzkiego śmiecia. Nawet Zbuntowany Książę i Kowal mogliby odegrać rolę, gdyby...

Szlag by to! Już samo wyobrażenie sobie pionków na ich miejscach było

wystarczająco trudne. Potem często mógł się skupić na jednym pionku i zobaczyć

wybory, przed jakimi stał: Dowódca kiedy pijany król wrzeszczy mu prosto w twarz,

Cień stawiający czoło Uczniowi w komnacie nowożeńców. Ale kiedy umiejscawiał

pionki w przestrzeni, ustalając ich względne położenie, zaczynał jeden albo więcej

pionków widzieć w różnym czasie. Ujrzenie, gdzie Kowal znajdzie się za siedemnaście

lat, jak będzie się pochylać nad ogniskiem kowalskim, popędzając syna, żeby wracał

do pracy, nie pomagało mu ustalić, co zrobić, żeby Feir dożył tego dnia. Wrócił do

pracy. No dobrze, a gdzie jest Porwana?

Czasem miał wrażenie, jakby był niczym więcej niż podmuch wiatru nad polem

bitwy. Mógł wszystko widzieć, ale najwięcej na co mógł liczyć, to że uda mu się

zdmuchnąć jedną albo dwie śmiertelne strzały z toru lotu. Gdzie jest Mag w Ukryciu?

Ach.

- Otwórz drzwi, szybko - powiedział Dorian.

Feir podniósł wzrok znad stolika, przesuwając osełką po ostrzu miecza.

Znajdowali się w domku, który wynajęli w okolicy Sidlin, gdzie Dorian powiedział, że

nikt nie będzie im przeszkadzał. Feir wstał i otworzył drzwi.

Mężczyzna właśnie je mijał, idąc pewnym krokiem. Jego włosy i chód były

znajome. Musiał dostrzec coś kątem oka - oczywiście trudno nie zauważyć

jasnowłosego olbrzyma takiego jak Feir - bo odwrócił się na pięcie, kładąc rękę na

głowni miecza.

- Feir?

Feir był niemal tak samo zaskoczony jak Solon, więc Dorian powiedział:

- Wy dwaj, do środka.

Weszli, a Feir jak zwykle burknął, że Dorian nigdy mu nic nie mówi, a Dorian

tylko się uśmiechnął.

Tyle trzeba zobaczyć, tyle trzeba się dowiedzieć. Łatwo było przegapić rzeczy

znajdujące się tuż pod nosem.

- Dorian! - wykrzyknął Solon. Objął przyjaciela. - Powinienem ci skręcić kark.

Wiesz, ile kłopotów kosztował mnie twój kawałek z „lordem Gyre"?

Dorian się zaśmiał. Wiedział.

- Och, mój przyjacielu - powiedział, odpowiadając na uścisk Solona. - Świetnie

się sprawiłeś.

- I dobrze wyglądasz - dodał Feir. - Byłeś tłusty, kiedy wyjeżdżałeś. A teraz

patrzcie na niego. Dziesięć lat służby wojskowej dobrze ci zrobiło.

Solon uśmiechnął się, ale uśmiech szybko zgasł.

- Dorian, mówię poważnie, muszę wiedzieć. Chciałeś, żebym służył Loganowi,

czy miałeś na myśli Regnusa? Wydawało mi się, że powiedziałeś „lord Gyre", a nie

„diuk Gyre", ale kiedy dotarłem na miejsce, okazało się, że jest dwóch lordów Gyre.

Zrobiłem właściwą rzecz?

- Tak, tak. Obaj cię potrzebowali i obu ocaliłeś kilka razy. O niektórych razach

wiesz, a o niektórych nie.

Być może najważniejszą rzeczą, której dokonał Solon, było coś, czego nigdy nie

doceni: zachęcił Logana do przyjaźni z Kylarem.

- Ale nie będę cię okłamywał. Nie przewidziałem, że zachowasz swój sekret.

Myślałem, że przyznasz się lata temu. Teraz widzę, że większość ścieżek prowadzi

Regnusa do śmierci.

- Jestem tchórzem - przyznał Solon.

- Skąd! - żachnął się Feir. - Można o tobie powiedzieć wiele rzeczy, Solonie, ale

nie to, że jesteś tchórzem.

Dorian milczał, a jego oczy wyrażały współczucie. Wiedział swoje. Milczenie

Solona było tchórzostwem. Kilkadziesiąt razy próbował powiedzieć, ale nigdy nie

zebrał się na odwagę. Bał się narazić przyjaźń z Regnusem Gyre. Najgorsze z tego

wszystkiego było to, że Regnus zrozumiałby i śmiał się z tego, gdyby usłyszał prawdę z

ust Solona. Ale odkrycie, że przyjaciel kłamał, było jak zdrada dla człowieka, którego

narzeczoną sprzedano innemu mężczyźnie.

- Twoje moce wzrosły - powiedział Solon.

- Tak, teraz już naprawdę nie sposób go znieść - przyznał Feir.

- Dziwi mnie, że bracia z Sho'cendi pozwolili ci tu przybyć - powiedział Solon.

Dorian i Feir spojrzeli po sobie.

- Wyjechaliście bez pozwolenia?

Cisza.

- Wyjechaliście wbrew ich zakazowi?

- Gorzej - powiedział Dorian.

Feir parsknął śmiechem i Solon zrozumiał, że przyjaciel znowu władował się w

plan Doriana, w który sam nie mógł uwierzyć.

- Co zrobiłeś? - dopytywał się Solon.

- Tak naprawdę to on należy do nas. To my go odnaleźliśmy. Nie mieli do niego

żadnych praw - tłumaczył Dorian.

- Nie może być.

Dorian wzruszył ramionami.

- Gdzie on jest? - spytał Solon. Widząc beznamiętne twarze przyjaciół,

zrozumiał. - Przywieźliście go tutaj?!

Feir podszedł do małego łóżka i odrzucił koce. Curoch leżał w pochwie z białej

skóry, zdobionej złotymi inskrypcjami w hyrylicy i wykończonej złotem.

- To z pewnością nie jest oryginalna pochwa.

- To właśnie takie rzeczy sprawiają, że odechciewa mi się zostać zbrojmistrzem

- powiedział Feir. - Pochwa jest oryginalna. Przetkana magią gęsto jak jedwab

gandyjski i podejrzewam, że to wszystko tylko po to, aby chronić skórę. Nie pobrudzi

się, nie zaplami. Złote inkrustacje też są prawdziwe. Szczere złoto. Tak utwardzone, że

stawi opór żelazu i stali. Jeślibym rozgryzł tę technikę, moi potomkowie byliby bogaci

do dwunastego pokolenia.

- Ledwo ośmieliliśmy się wyjąć go z pochwy. Oczywiście nie próbowaliśmy go

użyć - powiedział Dorian.

- No, ja myślę - odparł Solon. - Dorianie, po co go tu przywiozłeś? Widziałeś

coś?

Pokręcił głową.

- Artefakty o takiej mocy zniekształcają moje wizje. One same i pożądanie, jakie

budzą, są tak intensywne, że zacierają obraz.

Nagle znowu odpłynął, ale powiedzenie „odpłynął" to delikatne określenie.

Jego wizja zamknęła się wokół Solona i obrazy przepływały obok niego. Niemożliwie

wizje. Solon walczący z niezliczonymi przeciwnościami losu. Solon jako siwy starzec,

chociaż nie: siwy, ale nie stary... niech to szlag, wizja zniknęła, nim Dorian zdążył ją

zrozumieć. Solon Solon Solon. Solon umierający. Solon zabijający. Solon na targanym

sztormem statku. Solon ratujący Regnusa przed siepaczem. Solon zabijający króla.

Solon sprowadzający upadek na Cenarię. Solon wysyłający Doriana do Khalidoru.

Piękna kobieta w komnacie z setkami portretów pięknych kobiet. Jenine. Serce

Doriana zacisnęło się. Garoth Ursuul.

- Dorian? Dorian?! - dobiegał z daleka głos, a mag chwycił się tego dźwięku i

dał mu się ściągnąć z powrotem.

Otrząsnął się, łapiąc ustami powietrze, jakby wynurzał się z zimnego jeziora.

- To się staje coraz gorsze w miarę, jak stajesz się silniejszy, prawda? - zapytał

Solon.

- Płaci za te wizje własnym umysłem - powiedział Feir. - Nie chce mnie słuchać.

- Moje zdrowie psychiczne nie jest niezbędne do pracy, którą muszę wykonać -

odparł Dorian. - A moje wizje owszem.

Kości znajdowały się w jego ręku, nie tylko dwie, ale cała garść kostek, każda z

kilkunastoma twarzami. Ile dwunastek mogę wyrzucić? Rzuciłby na oślep. Już

widział, że Solon myśli, że powinien wyjść i że niezależnie od tego, jak wspaniale było

spotkać starych przyjaciół, musi spróbować uratować Regnusa Gyre. Ale Dorian miał

przeczucie. Przeklęta rzecz. Czasem wszystko układało się logicznie jak w grze sesch.

A czasem po prostu miał przeczucie.

- Przy czym byliśmy? - zapytał, grając niczego nieświadomego jasnowidza. -

Feir nie ma dość Talentu, by posługiwać się Curochem. Gdyby spróbował, to albo by

spłonął, albo wybuchł. Bez obrazy, przyjacielu, lepiej panujesz nad swoimi mocami

niż my obaj. Ja mógłbym się nim posłużyć, ale tylko jako meister, moje moce

magiczne prawdopodobnie nie okazały się dostatecznie silne. Oczywiście posłużenie

się nim z pomocą viru skończyłoby się kompletną katastrofą. Nawet nie wiem, co bym

zrobił. Spośród nas, Solonie, ty jesteś jedynym magiem w tym pokoju, albo nawet w

tym królestwie, który może mieć nadzieję, że nie umrze, biorąc do ręki Curocha,

chociaż niewiele by cię od tego dzieliło. Zginąłbyś, gdybyś spróbował użyć nieco

więcej niż tylko ułamek jego mocy. Hm. - Zapatrzył się w przestrzeń, jakby nagle

ogarnęła go kolejna wizja. Linia losu ustaliła się.

- Z pewnością nie przywieźliście go aż tutaj bez powodu - powiedział Solon.

Ustaliła się i zaczęła wypełniać.

- Nie. Musieliśmy zabrać go braciom. To była nasza jedyna szansa. Gdybyśmy

czekali do powrotu, wiedzieliby już, że nie mogą nam ufać. Trzymaliby go z dala od

nas.

- Dorianie; nadal wierzysz w swojego Jedynego Boga, prawda? - zapytał Solon.

- Myślę, że czasem myli z Nim własną osobę - wtrącił Feir.

To były niezwykle gorzkie słowa jak na Feira i zraniły Doriana do głębi. Zraniły

go, bo sobie na nie zasłużył. Właśnie bawił się w boga.

- Feir ma rację - przyznał Dorian. - Solonie, manipulowałem tobą, żebyś wziął

miecz. Nie powinienem robić tego w ten sposób. Zasługujesz na więcej i przepraszam

cię za to.

- Niech to szlag, wiedziałeś, że myślę o zabraniu go?

Dorian pokiwał głową.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł, czy nie. Nie wiedziałem, że przejdziesz obok

naszych drzwi, do chwili, kiedy rzeczywiście to się stało. Przy Curochu wszystko

zaczyna się plątać. Jeśli go użyjesz, Khalidor może go nam odebrać. To byłaby

katastrofa o wiele większa niż śmierć twojego przyjaciela Regnusa, a nawet upadek

całego tego kraju.

- Takie ryzyko jest nie do przyjęcia - powiedział Feir.

- A jaka korzyść z niego dla kogokolwiek, jeśli go nie użyjemy? - zapytał Solon.

- Dzięki temu nie trafi do rąk Vürdmeisterów! - odparł Feir. - To wystarczająco

dobra rzecz. Na świecie jest tylko garstka magów, którzy mogą dzierżyć Curocha, nie

ryzykując życia, sam to wiesz. Wiemy też, że jest kilkudziesięciu Vürdmeisterów,

którzy to potrafią. Jeśli Curoch trafi w ich ręce, co ich powstrzyma?

- Mam przeczucie odnośnie do tego - wtrącił się Dorian. - Może to Bóg mnie

szturcha. Po prostu myślę, że to słuszne. Czuję, że to się wiąże ze Strażnikiem Światła.

- Myślałem, że odrzuciłeś te stare przepowiednie - zdziwił się Solon.

- Jeśli weźmiesz Curocha, Strażnik narodzi się za naszego życia. - Kiedy tylko to

powiedział, Dorian pojął, że to prawda. - Żyłem tak długo, mówiąc, że wierzę, ale to

nie jest tak naprawdę wiara, kiedy się robi to, co się widzi, prawda? Myślę, że Bóg

chce, abyśmy podjęli to szalone ryzyko. Myślę, że wynagrodzi to czymś dobrym.

Feir rozłożył ręce.

- Dorianie, zawsze wymawiasz się Bogiem. Kiedy zawodzi cię logika, mówisz, że

Bóg do ciebie przemawia. To śmieszne. Jeśli ten twój jedyny Bóg stworzył wszystko,

jak mówisz, to dał nam też rozsądek, prawda? Dlaczego, do licha, zmuszałby nas,

żebyśmy robili coś irracjonalnego?

- Mam rację.

- Dorianie, naprawdę mogę go użyć? - zapytał Solon.

- Jeśli go użyjesz, będą o tym wiedzieli wszyscy w zasięgu pięćdziesięciu mil.

Może nawet ci bez daru. Jak każdy, podejmujesz ryzyko, że ściągniesz zbyt wielką

moc, ale granica twoich możliwości jest wyższa niż minimum, jakiego wymaga miecz.

Sprawy toczą się zbyt szybko, żebym dużo zobaczył, ale powiem ci jedno, Solonie.

Najazd był skierowany na Modai. - Dopóki Kylar nie zabił Durzo Blinta. - Więc byli

przygotowani na inny rodzaj walki. Łodzie przybędą dziś wieczorem. Mają

sześćdziesięciu meisterów.

- Sześćdziesięciu! To więcej niż liczą niektóre nasze szkoły! - zawołał Feir.

- I co najmniej trzech Vürdmeisterów potrafi przywołać poczwarca.

- Jeśli zobaczę jakiegokolwiek małego człowieczka ze skrzydłami, to ucieknę -

powiedział Solon.

- Oszalałeś - oznajmił Feir. - Dorianie, musimy wyjechać. To królestwo jest

skazane na klęskę. Przejmą Curocha. Złapią ciebie. A wtedy jaką nadzieję będzie

miała reszta świata? Musimy podjąć walkę, którą mamy szansę wygrać.

- Jeśli Bóg nie będzie nam sprzyjał, nie wygramy żadnej bitwy.

- Nie chrzań mi tu o Bogu! Nie pozwolę Solonowi wziąć Curocha i zabieram go

z powrotem do Sho'cendi. Pogrążasz się w swoim szaleństwie.

- Za późno - powiedział Solon.

Porwał miecz z łóżka.

- Obaj wiemy, że mogę ci go odebrać - powiedział Feir.

- W walce wręcz, oczywiście. Ale jeśli spróbujesz mi go zabrać, przywołam moc

poprzez niego i zatrzymam cię. A wtedy, jak powiedział Dorian, każdy meister w

promieniu pięćdziesięciu mil będzie wiedział, że mamy tu ten miecz i wszyscy zjawią

się po niego.

- Nie zrobiłbyś tego - powiedział Feir.

Na twarzy Solona malowało się przekonanie, jakiego Dorian nie widział u

niego, odkąd opuścił Sho'fasti w swojej pierwszej błękitnej szacie. Teraz, jak i wtedy,

ten krzepki mężczyzna wyglądał bardziej jak żołnierz, a nie jeden z największych

magów obecnych czasów.

- Zrobię to - oznajmił. - Poświęciłem tej dziurze dziesięć lat życia, i to były

dobre lata. To było cholernie dobre, stanąć w obronie czegoś, zamiast obserwować z

boku i krytykować wszystkich, którzy rzeczywiście coś robią. Powinieneś tego

spróbować. Kiedyś byłeś inny, wiesz? Co się stało z Feirem Cousatem, który zdobył

ten miecz? Zamierzam tu czegoś dokonać. Nie niszcz mojej szansy na zrobienie czegoś

pożytecznego. Feir, daj spokój, jeśli możemy pokonać Khalidor, to jak moglibyśmy nie

spróbować?

- Jak już raz coś sobie postanowisz, to równie łatwo cię od tego odwieść jak

Doriana - żachnął się Feir.

- Dziękuję - odpowiedział Solon.

- To nie był komplement.

48

Z człowieka, który rozkazał żołnierzom aresztować Regnusa, nie było wielkiego

pożytku. Złapali go, gdy wychodził z zajazdu po lunchu. Przesłuchanie było krótkie,

chociaż może niezbyt uprzejme. Podał im nazwisko swojego przełożonego, Thaddeusa

Blata.

Thaddeus Blat właśnie zabawiał się na piętrze w burdelu o nazwie Urocza

Ulicznica. Regnus i jego ludzie czekali na dole, usadzeni przy różnych stolikach, i nie

bardzo im wychodziło nierzucanie się w oczy.

Przez to wszystko Regnus się denerwował. Nie znał tego człowieka, ale

żołnierze odwiedzali burdele wczesnym popołudniem tylko wtedy, gdy szykowało się

coś wielkiego. Coś, z czego już mogą nie wrócić. Poza tym wolał nie pokazywać się

publicznie. Wiele lat temu ludzie wszędzie go rozpoznawali. W końcu zakładano, że

będzie następnym królem. Ale to było dawno temu. Teraz mało kto spojrzał na niego

dwa razy. Był wielkim, groźnym mężczyzną w Norach. Najwyraźniej to przeważało

nad tym, że był bogatym arystokratą w Norach.

Wreszcie mężczyzna zszedł z piętra. Był śniady, miał jedną grubą, czarną brew i

twarz stale ponurą i skrzywioną. Regnus wstał, kiedy mężczyzna go minął, i ruszył za

nim do stajni. Już wcześniej zapłacili małemu stajennemu, żeby zniknął na jakiś czas i

nim Regnus dotarł na miejsce, Thaddeus Blat krwawił już z nosa i kącika ust, był

rozbrojony i trzymało go czterech żołnierzy. Klął.

- Nie to chciałem usłyszeć z pańskich ust, poruczniku - powiedział Regnus.

Machnął ręką i mężczyźni kopnęli Blata w zgięcie kolan, więc padł przed korytem.

Regnus złapał go za włosy i wsadził mu głowę pod wodę.

- Zwiążcie mu ręce. To może potrwać dłuższą chwilę - powiedział Regnus.

Blat wynurzył się, łapiąc ustami powietrze i młócąc rękami, ale żołnierze zaraz

je związali. Thaddeus Blat splunął na Regnusa, nie trafił i znowu zaklął.

- Wolno się uczy - stwierdził diuk i pchnął go.

Głowa mężczyzny znowu się zanurzyła i tym razem Regnus poczekał, aż

Thaddeus przestanie młócić rękami.

- Jak już przestają walczyć - powiedział do swoich ludzi - to oznacza,, że

właściwie zrozumieli, że mogą naprawdę umrzeć, jeśli się nie skupią. Myślę, że tym

razem będzie trochę grzeczniejszy.

Wyciągnął Blata. Włosy miał ulizane do czoła aż po zrośnięte brwi. Tym razem

nie marnował powietrza, tylko przez dłuższą chwilę oddychał głęboko.

- Kim jesteś? - zapytał.

- Jestem diuk Regnus Gyre, a ty mi powiesz wszystko, co wiesz o śmierci moich

ludzi.

Mężczyzna znowu obrzucił go wyzwiskami.

- Obróćcie go trochę - powiedział Regnus.

Żołnierze zrobili, co kazał, i Regnus uderzył Thaddeusa pięścią w splot

słoneczny. Mężczyzna nie mógł złapać tchu. Ledwo udało mu się nabrać trochę

powietrza, gdy jego głowa znowu wylądowała pod wodą.

Regnus trzymał go tak długo, aż bąbelki zaczęły wypływać na powierzchnię.

Wyciągnął Thaddeusa, ale tylko na chwilę. Znowu wsadził mu głowę pod wodę.

Powtórzył to cztery razy. Kiedy wyciągnął Blata po raz piąty, puścił go.

- Czas ucieka, Thaddeusie Blat, a ja nic nie tracę, zabijając cię. Już zabiłem żonę

i całą służbę, pamiętasz? Więc jeśli raz jeszcze będę musiał wepchnąć twoją głowę pod

wodę, to tym razem będę trzymał ją tak długo, aż umrzesz.

Na mokrej twarzy porucznika malował się prawdziwy strach.

- Oni mi nic nie mówią, nie, poczekaj! Przysięgam. Nowe rozkazy dostanę

dopiero dziś wieczorem. Z samej góry. Od samej głowy Rodziny, rozumie pan?

- Sa’kagé?

- Aha.

- To nie wystarczy. Przykro mi.

Zanurzył jego głowę z powrotem, a porucznik rzucał się jak demon, ale klęcząc

ze związanymi rękami, niewiele mógł zrobić.

- Ustalacie limit, a potem go łamiecie - powiedział Regnus. - Większość ludzi

potrafi wytrzymać, jeśli ustalić jakąś granicę. Mówią sobie „tyle wytrzymam".

Podnieście go.

Mężczyzna parskał, kiedy się wynurzył, dysząc i wypluwając wodę, którą

wciągnął, walcząc o oddech.

- Coś jeszcze przychodzi ci do głowy? - zapytał Regnus, ale nie dał Thaddeusowi

czasu na odpowiedź.

Znowu go przytopił.

- Panie - zapytał żołnierz z niewyraźną miną. - Jeśli mogę zapytać, skąd pan

tyle wie o takich rzeczach?

Regnus wyszczerzył zęby.

- Kiedy byłem młody, wpadłem w łapy Lae'knaught w czasie rajdu

przygranicznego. Ale nie ma czasu, żebym wykorzystał wszystko, czego się od nich

nauczyłem. Podnieść go.

- Chwileczkę! - krzyknął Thaddeus Blat. - Podsłuchałem ich, jak mówili, że

następnym truposzem Hu Szubienicznika jest królowa. Ona i jej córki. To wszystko,

co wiem. Na bogów, tylko tyle wiem. Zabije je dziś wieczorem w komnatach królowej

po bankiecie. Proszę, nie zabijajcie mnie. Przysięgam, że tylko tyle wiem.

***

Obiecali Kaldrosie Wyn okręt wojenny, a zamiast tego wsadzili ją na krowę

morską. Sethyjski pirat nie potrafił odmówić pieniądzom. Niech szlag trafi matkę,

która mnie urodziła, dlaczego nie powiedziałam „nie"? Patrząc przez bakburtę, wydała

rozkaz i mężczyźni rzucili się poprawić żagle, żeby złapać kolejną odrobinę wiatru.

Żagle? Raczej prześcieradła. Żagle były za małe. Ten statek i jego brat byli za grubi i

niezgrabni, nie prześcignęliby nawet łodzi wiosłowej pilotowanej przez jednoręką

małpę. Jednym słowem, cenaryjskie okręty wojenne dopadną ich za kilka minut i

Kaldrosa Wyn nie mogła nic na to poradzić.

- Jeśli zamierzacie coś zrobić, to nadszedł właściwy moment - powiedziała do

wianuszka czarowników siedzących na pokładzie barki.

- Ladacznico, nikt nie mówi meisterowi, co ma robić - powiedział przywódca

czarowników. - Jasne?

Mężczyzna nie oderwał oczu od jej nagich piersi do ostatniego słowa.

- Więc do diabła z wami - żachnęła się Kaldrosa.

Splunęła za burtę, nie zdradzając się z mdłościami, narastającymi w niej pod

spojrzeniem czarownika. Te łajdaki gapiły się na jej piersi całą drogę. Zwykle przy

obcokrajowcach zakrywała się, ale lubiła wprawiać w zakłopotanie Khalidorczyków.

Czarownicy to inna sprawa.

Kaldrosa zrefowała żagle i kazała ludziom pod pokładem zacząć wiosłować, ale

nawet to nie dawało żadnej nadziei. Khalidorskie rzemiosło. Nawet wiosła źle

zaprojektowali. Były za krótkie. Mimo kilkuset ludzi, których wiozła, nie mogła

przełożyć ich siły na szybkość, bo za mało ludzi mogło na raz obsługiwać wiosła i nie

było na dole miejsca na pełen zamach. Przeklęła własną chciwość i czarowników - po

cichu.

W ciągu kilku minut dopadną ich trzy okręty wojenne Cenarii. Co za wstyd. Na

całym oceanie Cenaria miała w swojej flocie może kilkanaście statków, a Kaldrosa

musiała natknąć się na trzy najlepsze. Na swoim „Krogulcu" albo dowolnym innym

sethyjskim okręcie z sethyjską załogą byłaby bezpieczna.

Czarownicy wreszcie wstali, kiedy pierwszy z cenaryjskich statków zbliżył się na

sto kroków. Zamierzali staranować ich krowę morską pod kątem i połamać im wiosła.

Osiemdziesiąt kroków. Siedemdziesiąt. Pięćdziesiąt. Trzydzieści.

Czarownicy złapali się za ręce. Śpiewali i wydawało się, że na pokładzie zrobiło

się ciemniej niż chwilę temu, ale nic się nie działo. Żeglarze i żołnierze na cenaryjskim

statku krzyczeli do siebie i do Kaldrosy, szykując się do zderzenia i walki, która potem

nadejdzie.

- Niech was szlag! - wrzasnęła. - Zróbcie coś!

Wydawało jej się, że kątem oka dostrzegła, jak coś ogromnego przepłynęło pod

statkiem. Obróciła się, szykując się na uderzenie, ale zamiast tego dostała w twarz

wodą. Rozległ się potężny trzask i kiedy przejrzała na oczy, zobaczyła kawałki

cenaryjskiego statku wzlatujące w powietrze. Ale nie za wiele było tych kawałków. Nie

wystarczyłoby ich na cały statek.

I wtedy zobaczyła resztę statku przez błękitne wody na płyciźnie. Jakimś cudem

w jednej chwili został wessany pod wodę. Latające kawałki to były raptem odłamane

fragmenty pokładów i żagli.

Morze poczerniało, jakby gęsta chmura przepłynęła przed słońcem, ale nadal

falowało. Potrzebowała chwili, nim zdała sobie sprawę, że coś wielkiego przepłynęło

pod jej statkiem. Coś monstrualnie ogromnego. Widziała, że czarownicy śpiewają i już

nie tylko ich ręce przeplatają się ze sobą. Wydawało się, że ciemne tatuaże, które miał

każdy z nich, wyrwały się z ich rąk i teraz łączyły się, pulsując mocą. Czarownicy pocili

się w nieludzkim wysiłku.

Woda się wydęła, jakby ogromna strzała przeleciała tuż pod powierzchnią

morza - i zatrzymała się kiedy dotarła do drugiego cenaryjskiego statku. Ludzie na

jego pokładzie - raptem pięćdziesiąt kroków od Kaldrosy - krzyczeli, strzelali z łuków

w wodę, łapali za miecze, a kapitan próbował zawrócić statek.

Przez pięć sekund nic się nie działo, a potem dwa szare, ogromne kształty

uderzyły w pokład cenaryjskiego statku. Były za duże, żeby Kaldrosa potrafiła choćby

zgadnąć, co to jest - każdy kształt przesłonił blisko ćwierć kadłuba. Statek podskoczył

na dziesięć kroków w górę i Kaldrosa zobaczyła, że są to palce ogromnej, szarej dłoni.

A potem dłoń zanurzyła się i cały statek zniknął pod falami. Woda zmiażdżyła kadłub i

w fale posypały się odłamki.

Ciemny kształt znowu się przesunął. Był za wielki, żeby mógł być prawdziwy.

Tym razem ludzie na cenaryjskim statku krzyczeli. Kaldrosa słyszała wykrzykiwane

rozkazy, ale panował zbyt wielki chaos. Statek dryfował, zbliżył się do jej krowy

morskiej, kiedy pozostałe statki były atakowane, i teraz znajdował się niemal na

wyciągnięcie ręki.

Morze znowu się wybrzuszyło, ale tym razem się nie zatrzymało. Lewiatan

przepłynął pod cenaryjskim statkiem z nieprawdopodobną prędkością, unosząc się w

wodzie na tyle, że kolce na jego grzbiecie wznosiły się na trzydzieści stóp w powietrze.

Kolce przecięły statek na pół. Dwa machnięcia ogonem cisnęły każdą połówkę

w ocean. Khalidorscy żołnierze, którzy tłoczyli się na pokładzie - Kaldrosa nawet nie

zauważyła, kiedy wyszli - wiwatowali.

Już miała wydać rozkaz, żeby wracali na miejsca, kiedy wiwaty nagle się

urwały. Wszyscy żołnierze na coś wskazywali. Spojrzała w tym samym kierunku i

zobaczyła, że wybrzuszenie znowu się pojawia i tym razem kieruje prosto na nich.

Czarownicy pocili się potężnie, a na ich twarzach malowała się nieskrywana panika.

- Nie! - krzyknął młody czarownik - To nie zadziała. Trzeba tak.

Jakaś fala przebiegła od czarowników w stronę lewiatana. Napotkała zbliżającą

się bestię i nic się nie stało. Żołnierze krzyknęli przerażeni.

I wtedy ogromny kształt zawrócił i popłynął w morze. Żołnierze wiwatowali, a

czarownicy padli na pokład. Czegoś jednak nie dokończono. Kaldrosa natychmiast to

zauważyła. Nawet kiedy rozkazywała, by wciągnąć wiosła i znowu postawić żagle, nie

spuszczała oka z czarowników.

Przywódca rozmawiał z młodym człowiekiem który - o ile Kaldrosa dobrze się

domyślała - przejął kontrolę i uratował ich wszystkich. Młody mężczyzna kręcił głową,

wbijając wzrok w pokład.

- Posłuszeństwo aż po śmierć - powiedział.

Przywódca znowu się odezwał, zbyt cicho, żeby Kaldrosa go usłyszała, a

pozostałych jedenastu czarowników zebrało się wokół tej dwójki. Położyli ręce na ciele

młodego mężczyzny, który ich ocalił, i Kaldrosa zobaczyła, jak spod jego skóry

wypływają tatuaże. Wybrzuszały się i wydymały, aż całe jego ręce stały się czarne, i

nagle wybuchły - nie na zewnątrz, ale do środka, jakby to były przepełnione żyły, które

teraz przeciekały do wnętrza ciała. Popękane tatuaże krwawiły pod skórę młodzieńca,

który padł na pokład w gwałtownych drgawkach. W kilka chwil całe jego ciało

poczerniało. Rzucał się i dławił, i już wkrótce leżał martwy.

Wszyscy na statku udawali, że nie widzą czarowników. Kaldrosa spostrzegła, że

tylko ona obserwowała wydarzenie. Przywódca czarowników powiedział coś i

pozostali wyrzucili trupa za burtę. Potem odwrócił się i popatrzył na nią nienaturalnie

niebieskimi oczami.

„Nigdy więcej" - przyrzekła sobie Kaldrosa. „Nigdy więcej".

***

- Znasz sekret skutecznego szantażu, Durzo? - zapytał Roth.

Siedział przy wspaniałym dębowym stole, niepasującym do typowej rudery w

Norach. Durzo stał przed nim jak skarcony dworzanin przed królem. Nawet krzesło

Rotha ustawiono na podwyższeniu. Jaka arogancja.

- Tak - odpowiedział Durzo.

Nie miał nastroju do gierek.

- Przypomnij mi - powiedział Roth, podnosząc wzrok znad raportów, które

czytał.

Durzo sklął siebie i swój los. Zrobił wszystko, żeby temu zapobiec, zapłacił za to

własną niedolą, a jednak stało się.

- Wykorzystaj haka, żeby mieć lepszego haka.

- Utrudniłeś mi to, Durzo. Przekonałeś ludzi, że wszystko masz gdzieś.

- Dziękuję.

- Kłopot w tym, że jestem bardziej sprytny od ciebie.

- Sprytniejszy.

Roth zmrużył blisko osadzone oczy, słysząc niefrasobliwe, monosylabiczne

odpowiedzi Blinta. Roth był szczupłym młodym mężczyzną o kanciastej twarzy

ozdobionej natłuszczoną czarną bródką i przesłoniętej długimi włosami. Nie lubił

mówić po to, żeby mówić. Nie lubił ludzi. Wyciągnął otwartą dłoń. Poczekał.

Durzo rzucił mu kawałek ładnego srebrzystego szkła.

Roth zerknął na nie pobieżnie i odrzucił.

- Nie pogrywaj ze mną, zabójco. Wiem, że tam było prawdziwe. Mam dwóch

szpiegów, którzy widzieli, jak ktoś je związał.

- Więc powinni ci powiedzieć, że ktoś dotarł tam wcześniej.

- Naprawdę.

Roth naśladował skłonność Mamy K do wypowiadania pytań jak zdania

orzekające. Pewnie myślał, że to wzmacnia jego autorytet. Roth nie dorastał do tej ligi,

jeśli myślał, że naśladując Mamę K, utrzyma władzę. Jakaś część Durzo miała ochotę

powiedzieć Rothowi, że to Mama K jest Shingą. Roth najwyraźniej tego nie wiedział, a

Mama K zdradziła Durzo. Durzo jednak nie lubił wysługiwać się szczurami. Jeśli

zabije Gwinvere, to zrobi to osobiście.

Jeśli? Mięknę. Kiedy. Zdradziła mnie. Musi umrzeć.

- Naprawdę - odpowiedział Durzo bez żadnej intonacji.

- Myślę więc, że nadszedł czas, abyś poznał kolejną z moich kart.

Nie było żadnego sygnału, który Durzo by zauważył, ale do rudery natychmiast

wszedł stary człowiek - stworzenie niskie i dodatkowo zgarbione przez lata, których

przeżyło zdecydowanie więcej niż może znieść ludzka powłoka. Miał przenikliwe

niebieskie oczy i pas srebrzystych włosów sczesanych na łysą czaszkę.

Uśmiechnął się szeroko, pokazując braki w uzębieniu.

- Jestem Vürdmeister Neph Dada, doradca i jasnowidz Jego Wysokości.

Nie jakiś zwykły czarownik. Vürdmeister. Durzo Blint poczuł się staro.

- Jaka ważna persona. Myślałem, że nazywacie swoich psich królów Wasza

Świątobliwość.

- Jego Wysokości - wyjaśnił Neph Dada - Rotha Ursuula, dziewiątego księcia,

syna Króla-Boga. - Skłonił się przed Rothem.

Na Anioły Nocy. Nie żartował.

Neph Dada złapał Durzo za podbródek i pociągnął w dół, aż siepacz spojrzał mu

w oczy.

- On wie, kto wziął Kulę Ostrzy - powiedział.

Nie można było zaprzeczać. Nie w obecności Vürdmeistera. Vürdmeisterowie

podobno umieją czytać w myślach. To nie do końca była prawda, ale niewiele do niej

brakowało. Durzo wiedział, że większość z nich nie potrafiła. A nawet ci, którzy

potrafili, właściwie nie czytali w umyśle. Z tego, co Durzo słyszał - o wiele dawniej,

niżby chciał pamiętać - potrafili tylko dostrzec sugestie obrazów, które widzieli

badani. Ale najlepsi Vürdmeisterzy potrafili wyczytać wiele prawdy z kilku obrazów.

Zatem w zasadzie to się sprowadzało do czytania w myślach.

Jak mogę przełożyć na swoją korzyść różnicę między tym, co widziałem, a co

wiem?

- To był mój uczeń - powiedział Durzo.

Roth Ursuul - na Anioły Nocy, Ursuul? - uniósł brew.

- Nie wie, co to jest. Nie wiem, kto go wysłał. Nigdy nie przyjmuje zleceń, nic mi

nie mówiąc.

- Może nie powinieneś być tego taki pewien? - zasugerował Neph.

- Zdobędę dla ciebie ka’kari. Potrzebuję tylko trochę czasu.

- Ka’kari? - spytał Roth.

Roth nigdy nie użył tego słowa. To był głupi błąd. Zupełnie niepodobny do

Durzo. Blint się sypał.

- Kulę Ostrzy - poprawił się.

- Dałem ci szansę na szczerość ze mną. Więc to, co zrobię, to będzie twoja wina.

- Roth machnął na jednego ze strażników przy drzwiach do rudery. - Dziewczyna.

Kilka minut później wniesiono dziewczynkę. Była uśpiona jakąś substancją

albo za pomocą magii i strażnicy z trudem radzili sobie z jej bezwładnym ciałem.

Miała około jedenastu lat, był chuda i brudna, ale nie chuda i brudna jak szczur

uliczny - było widać, że jest zdrowa. Miała długie kręcone czarne włosy, a na jej twarzy

malował się ten sam na poły anielski, na poły demoniczny wyraz co u matki. Pewnego

dnia będzie ładniejsza od Vondy. Wzrost odziedziczyła po ojcu, ale, bogom dzięki, całą

resztę po matce. Uly była naprawdę ładnym dzieckiem. Durzo pierwszy raz widział

swoją córkę.

To wywołało cierpienie gdzieś w głębi niego, gdzie już był obolały.

- Zdecydowałeś, że będziesz współpracować bez entuzjazmu - powiedział Roth.

- Normalnie zrobiłbym z ciebie przykład. Obaj jednak wiemy, że nie mogę. Za bardzo

cię potrzebuję, przynajmniej przez kilka najbliższych dni. Więc może powinienem,

powiedzmy, odciąć jej ręce w ramach ostrzeżenia i niech mała się dowie, że to przez

ciebie. Że ty wybrałeś dla niej cierpienie. Być może coś takiego zmusiłoby cię do

współpracy?

Durzo zamarł, patrząc na córkę. Jego córkę! Jak mógł umieścić ją w rękach

tego człowieka? Król szantażował go nią, a Roth zabrał mu ją sprzed nosa.

- Co powiesz na to? - zaproponował Roth. - Odetniemy jej rękę albo palec.

Istniało wyjście. Nawet teraz miał wyjście. Jeden z jego noży był zatruty.

Nałożył na ostrze jad żmii. Dla Kylara. Śmierć byłaby bezbolesna, zwłaszcza dla tak

drobnej osoby. Umarłaby w kilka sekund. Może Roth byłby na tyle zaskoczony, że

dałby Durzo uciec. Może.

Mógłby zabić córkę i prawdopodobnie samemu dać się zabić, a Kylar by żył. Bo

inaczej Roth Ursuul zażąda, żeby zabił Kylara i odzyskał ka’kari. To dałoby się dość

łatwo odegrać, gdyby Roth nie miał Vürdmeistera.

Potrafiłby zabić własną córkę? Pozwoli im zabić Kylara, jeśli się okaże, że nie

potrafi.

- Ona nie zrobiła nic złego - powiedział Durzo.

- Och, daruj sobie. Masz zbyt wiele krwi na rękach, żeby się rozczulać nad

cierpieniem niewinnych.

- Nie musisz jej krzywdzić.

Roth uśmiechnął się.

- Wiesz, w przypadku każdej innej osoby roześmiałbym się. Pamiętasz, co się

stało ostatnim razem, kiedy uznałeś, że Ursuul blefuje?

Durzo nie potrafił zachować kamiennej twarzy. Rozbłysło na niej cierpienie.

- Mój ojciec bierze matkę, a ja biorę córkę. Wyuczyłeś się swojej lekcji, co,

Durzo Blint? Myślę, że tak. Mój ojciec będzie zadowolony, że domknąłem koło.

Próbował szantażować cię, żeby zdobyć fałszywe ka'kari i zawiódł. Ja zaszantażuję cię,

żeby zdobyć prawdziwe, i uda mi się.

Oczy Nepha rozbłysły przy tych słowach. Widać było, że nie pochwala arogancji

księcia, ale Durzo nadal się wahał. Nie widział sposobu, żeby wykorzystać maleńki

rozłam między tymi dwoma.

- Oto jak szantaż zadziała w twoim wypadku, Durzo Blint: jeśli uznam, że mi

stawiasz opór, twoja córka umrze. A poza tym istnieją inne, nazwijmy to przykrości,

które najpierw odczuje. Niech twoja wyobraźnia podpowie ci, co to może być; wiem,

że ja na pewno swojej dam poszaleć. Będzie pustą łupiną, nim skończymy. Spędzę

miesiące, wydzierając każdą kropelkę cierpienia z jej umysłu i ciała, nim ją zabiję,

rozkoszując się tym zajęciem. Jestem jednym z najbardziej oddanych uczniów Khali.

Rozumiesz mnie, Blint? Wyrażam się jasno?

- Bez wątpienia.

Zacisnął szczeki. Nie mógł jej zabić. Na Anioły Nocy, po prostu nie mógł.

Wymyśli coś. Zawsze wymyślał. Musiała istnieć jakaś droga wyjścia. Znajdzie ją i

zabije ich obu.

Roth się uśmiechnął.

- A teraz powiedz mi wszystko na temat tego twojego ucznia. Naprawdę

wszystko.

49

Kylar wynurzył się z cieni biura w Błękitnym Odyńcu i złapał Jarla jedną ręką za

gardło, a drugą położył mu na ustach.

- Mmm mmmf! - zaprotestował zduszonym głosem Jarl.

- Cicho, to ja - szepnął mu do ucha Kylar.

Obawiając się, że Jarl krzyknie, powoli puścił przyjaciela. Jarl roztarł gardło.

- Do licha, Kylar, spokojnie. Jak się tu dostałeś?

- Potrzebuję twojej pomocy.

- Ja myślę. Właśnie zamierzałem cię poszukać.

- Co?

- Zajrzyj do górnej szuflady. Przeczytasz równie szybko, jak ja ci powiem.

Kylar otworzył szufladę i przeczytał list. Roth był Rothem Ursuulem,

khalidorskim księciem. Właśnie wybrano go na Shingę. Kylar był podejrzany o zabicie

księcia. Ludzie króla już go szukali. Kylar rzucił list na bok.

- Potrzebuję twojej pomocy, jeszcze ten jeden raz, Jarl.

- Chcesz mi powiedzieć, że wiedziałeś o tym wszystkim?

- To nic nie zmienia. Potrzebuję twojej pomocy.

- Przez to zginę?

- Muszę wiedzieć, gdzie ukrywa się Mama K.

Jarl zmrużył oczy.

- Muszę zapytać, po co?

- Zabiję ją.

- Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiła? Ty...

- Zdradziła mnie, Jarl, i sam to wiesz. Manipulowała mną, żebym zabił Durzo

Blinta. Jest niezła, myślałem, że to mój własny pomysł.

- Może powinieneś poznać jej wersję historii, zanim ją zabijesz. Może

morderstwo nie powinno być pierwszą reakcją wobec ludzi, którzy ci pomagali.

- Przekonała mnie, że aby ratować przyjaciela, muszę zabić Hu Szubienicznika,

tyle że to nie był Hu. To był Durzo. Zdradziła nas. Przez nią zniszczyłem przyjaciela i

odebrałem mu wszystko, co kocha.

- Przykro mi, że nie mogę ci pomóc.

- Ja nie proszę - odparł Kylar.

- Zamierzasz wydusić to ze mnie biciem? - zapytał Jarl.

- Zrobię, co będę musiał.

- Ona się ukrywa - odpowiedział bez lęku Jarl. - Straszliwie pokłóciła się z

Blintem nie tak dawno temu. Nie wiem, o co poszło. Ale pomagała mi i nie zdradzę

jej.

- Wiesz, że ona poświęciłaby cię bez chwili wahania.

- Wiem. Może i sprzedaję ciało, ale robię co mogę, żeby zatrzymać resztę siebie.

Zostało mi już tylko kilka strzępków godności. Jeśli mi je odbierzesz, zabijesz nie

tylko Mamę K.

- Jedną rzeczą jest mówić, że zabierzesz sekret do grobu, a całkiem inną

rzeczywiście tego dokonać - odparł Kylar. - Nigdy nikogo nie torturowałem, ale wiem,

jak to się robi.

- Jeśli zamierzasz mnie torturować, to już zacząłeś, przyjacielu.

Popatrzyli sobie w oczy i w końcu Kylar odwrócił wzrok, pokonany.

- Jeśli potrzebujesz pomocy w czymkolwiek innym, zrobię to, Kylar. Mam

nadzieję, że to wiesz.

- Wiem. - Kylar westchnął. - Bądź gotów, Jarl. Sprawy potoczą się szybciej, niż

ktokolwiek by się spodziewał.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Tak? - zapytał Jarl.

Przez uchylone drzwi zajrzał łysy ochroniarz.

- D-Durzo Blint przyszedł do pana. Wyglądał na przerażonego.

Kylar próbował wykorzystać talent, żeby owinąć się cieniem, jak to robił, kiedy

wszedł do Błękitnego Odyńca.

Nic z tego. O, niech to szlag. Dał nura za biurko Jarla.

- Proszę pana? - zapytał ochroniarz, nie widząc Kylara przez leciutko uchylone

drzwi.

- Ehm, wprowadź go - odpowiedział Jarl.

Drzwi zamknęły się i po chwili otworzyły ponownie. Kylar nie śmiał spojrzeć.

Jeśli odsłoni tyle twarzy, żeby zobaczyć Durzo, to i Durzo zobaczy jego.

- Nie będę marnował ani twojego, ani swojego czasu - odezwał się Durzo.

Rozległy się ciche kroki i biurko jęknęło, gdy ktoś na nim usiadł.

- Wiem, że jesteś przyjacielem Kylara - powiedział Durzo kilka cali nad

Kylarem.

Jarl mruknął potwierdzająco.

- Chcę, żebyś jak najszybciej przekazał mu wiadomość. Już mu jedną

przesłałem, ale muszę mieć pewność, że na pewno do niego dotrze. Powiedz mu, że

muszę z nim porozmawiać. Będę u Podchmielonej Ladacznicy przez najbliższe dwie

godziny. Powiedz mu, że to jest arutayro.

- Proszę mi to przeliterować - powiedział Jarl, podchodząc do biurka i

wyjmując pióro z kałamarza.

Durzo przeliterował słowo, a potem Jarl zaprotestował zduszonym głosem,

kiedy siepacz go przytrzymał.

- Przekaż mu to szybko, chłopaczku do towarzystwa, to ważne. Będę uważał cię

za odpowiedzialnego, jeśli nie otrzyma wiadomości.

Biurko znowu zaprotestowało, kiedy Durzo z niego wstał i wyszedł.

Gdy drzwi się zamknęły, Kylar wypełzł spod biurka. Jarl wybałuszył oczy.

- Siedziałeś pod biurkiem?

- Czasem sięga się po proste metody.

Jarl pokręcił głową.

- Jesteś niewiarygodny. - Zwinął kartkę z wiadomością i zapytał: - Co znaczy

słowo arutayro?

- Bez krwi. To znaczy, że nie pozabijamy się w czasie spotkania.

- I ufasz mu? Po tym, jak próbowałeś go zabić zeszłej nocy?

- Blint zabije mnie, ale załatwi to jak zawodowiec. Uważa, że zasłużyłem na tyle.

Pozwolisz, że skorzystam z okna? Mam mnóstwo rzeczy do załatwienia przed

spotkaniem z nim.

- Nie krępuj się.

Kylar otworzył okno, a potem odwrócił się do przyjaciela.

- Przepraszam. Musiałem spróbować. Muszę ją zabić, a ty byłeś najszybszym

sposobem odszukania jej.

- Przykro mi, że nie mogłem pomóc.

Wypełzając przez okno, Kylar zniknął Jarlowi z oczu, a potem znowu spróbował

spowić się w cienie. Tym razem z łatwością mu się udało. Idealnie. Nawet nie potrafił

powiedzieć, co tym razem zrobił inaczej.

Na Anioły Nocy. Kylar zrozumiał, że nauka panowania nad Talentem byłaby

wystarczająco trudna, nawet gdyby Durzo wszystko mu wyjaśnił. Rozgryzienie tego

samodzielnie było zdaje się niemożliwe.

Wrócił do okna. Po minucie Jarl sprawdził okno, a potem podszedł do biurka i

napisał krótki list. Wezwał do biura chłopca i podał mu liścik.

Kylar okrążył budynek i ruszył za chłopcem, kiedy wyszedł bocznymi drzwiami.

Wiedział, że Jarl mu nie powie, i miał nadzieję, że przyjaciel nigdy się nie domyśli, że

Kylar i tak się nim posłużył.

Posłańcy byli różni. Niektórzy poruszali się tak, że Kylar ledwo dawał radę ich

śledzić. Inni po prostu oddawali list następnemu chłopcu.

Minęło pół godziny, nim dotarł do małego domu po wschodniej stronie. Kylar

rozpoznał strażnika, który wziął list od ostatniego chłopca. To był Ymmurczyk o

oczach jak migdały i prostych czarnych włosach. Kylar widział już tego człowieka w

domu Mamy K. Mama K była tam. Kylar zajmie się nią później.

Ruszył do Podchmielonej Ladacznicy.

Durzo Blint siedział pod ścianą. Na stole przed nim leżało zawiniątko. Kylar

dołączył do niego, zdjął szarfę, którą nosił w pasie, i zawinął w nią całą broń, jaką

miał: sztylet, wakizashi, które nosił za szarfą, półtoraręczny miecz ceurański, który

nosił na plecach, dwa sztylety z rękawa, noże do rzucania i strzałki zza paska oraz

tanto, które miał w bucie.

- To wszystko? - zapytał szyderczo Blint.

Kylar zawinął szarfę i położył ją obok zawiniątka Blinta, które było równie duże.

- Wygląda na to, że obaj niedługo wracamy do pracy.

Blint pokiwał głową i postawił kubek podłego, ladeskiego ciemnego piwa

dokładnie pośrodku deski, żeby nie stał na żadnej szczelinie.

- Chciałeś ze mną rozmawiać? - zapytał Kylar, zastanawiając się, dlaczego Blint

pije.

Mistrz nigdy nie pił, kiedy miał robotę.

- Mają moją córkę. Grozili jej. I to są bardzo wiarygodne groźby. Ten Roth to

naprawdę zwyrodnialec.

- Zabiją ją, jeśli nie dasz im ka'kari - zgadł Kylar.

Blint tylko się napił w odpowiedzi.

- Więc musisz mnie zabić - dodał Kylar.

Blint spojrzał mu w oczy. To była odpowiedź twierdząca.

- To tylko robota, czy zawiodłem? - zapytał Kylar, czując, jak zaciska mu się

żołądek.

- Zawiodłeś? - Blint spojrzał znad piwa i parsknął. - Mnóstwo siepaczy

przechodzi przez coś, co nazywamy Tyglem. Czasem to coś specjalnie pomyślanego

dla siepacza-czeladnika. Musi poradzić sobie z poważnym kłopotem, z czymś, co

utrudnia utalentowanemu uczniowi stać się utalentowanym siepaczem. Czasem to się

przydarza siepaczowi, kiedy już jest mistrzem. To jeden z powodów, dla których jest

tak niewielu starych siepaczy. Moim Tyglem była Vonda, młodsza siostra Gwinvere.

Myśleliśmy, że się kochamy. Myśleliśmy, że pewne aspekty rzeczywistości nas nie

dotyczą. Stałem się siepaczem, który miał oczywistą słabość, i Garoth Ursuul ją

porwał. Szukał ka'kari i nadal go szuka. Tak samo jak ja.

- Nie wiem, jak to działa. Nawet nie potrafię cały czas korzystać z Talentu.

Mogę posługiwać się ka'kari, kiedy go nie mam na własność?

- Przestań mi przerywać. Ta historia ma sens, a ty powinieneś mieć więcej

rozumu i nie spodziewać się, że zrobię ci wykład w dniu, w którym przyjdzie mi cię

zabić - skarcił go Durzo. - Wystarczy powiedzieć, że potęga ka'kari jest ogromna.

Latami pracowałem, by je zdobyć. Garoth Ursuul robił to samo. Myślał, że ka’kari da

mu przewagę nad książętami i Vürdmeisterami, dzięki czemu zostanie Królem-

Bogiem. Porwał Vondę i powiedział mi, gdzie ją trzyma. Powiedział też, że jeśli

wybiorę ka'kari, zabije ją.

- Nigdy nie radziłeś sobie najlepiej z pogróżkami - stwierdził Kylar.

- Myślę, że zawsze świetnie sobie z nimi radziłem - odparł Durzo. - Rzecz w

tym, że było niewiele czasu na zdobycie ka'kari. Człowiek, który rzekomo je związał,

leżał na łożu śmierci, więc należało je zdobyć natychmiast po jego śmierci. Naturalnie

Garoth trzymał Vondę daleko poza miastem. Wiedziałem, że Sa’kagé zamierza otruć

tego człowieka tej nocy. Zgadywałem, że Garoth też to wie. Nie mogłem być w dwóch

miejscach naraz, więc dokonałem wyboru. Znałem Garoth Ursuula. Jest mistrzem

pułapek. Jest sprytniejszy ode mnie. Bardziej przebiegły. Więc uznałem, że jeśli

pojadę po Vondę, to albo pułapki meisterów, albo jego własne zabiją mnie. Znałem

jedną z jego pułapek, którą wykorzystał wcześniej. Sprawiłaby, że wchodząc, zabiłbym

Vondę. To było w jego stylu, obrócić moją próbę ratunku w coś, co ją zabije. Zdobycie

przy okazji ka'kari tylko osłodziłoby mu już słodki interes. To był Tygiel, Kylarze.

Rzucę się w pułapkę, próbując być bohaterem, czy wykorzystam rozum, porzucę

Vondę i zdobędę ka'kari?

- Wybrałeś ka'kari.

- Nie było prawdziwe. - Durzo przyjrzał się blatowi. Głos mu zadrżał. - Potem

popędziłem, ukradłem konia, zajeździłem go na śmierć, ale było pół godziny po

świcie, kiedy dotarłem do domu, w którym trzymano Vondę. Nie żyła. Sprawdziłem

wszystkie okna, ale nie znalazłem żadnego śladu pułapek. Nigdy się nie dowiem, czy

dlatego, że je ktoś usunął, czy były czysto magiczne, czy może w ogóle ich nie było.

Łajdak. Specjalnie to zrobił. - Blint wypił solidny łyk piwa. - Jestem siepaczem. Miłość

to pętla. Jedynym sposobem, żeby odpokutować mój wybór, było stać się najlepszym

możliwym siepaczem.

Kylar miał gulę w gardle.

- To dlatego nie możemy mieć miłości, Kylar. To dlatego robiłem wszystko co w

mojej mocy, żeby trzymać cię z dala od tego. Popełniłem jeden błąd, pozwoliłem sobie

raz na chwilę słabości i teraz po tych wszystkich latach to powraca do mnie i mnie

prześladuje. Nie umrzesz dlatego, że zawiodłeś. Umrzesz, ponieważ ja zawiodłem. Tak

to właśnie się układa. Zawsze inni płacą za moje porażki. Zawiodłem, bo myślałem, że

przez Tygiel przechodzi się tylko raz. Myliłem się. Całe życie to tygiel.

Z tego, co Kylar widział, wybór, którego dokonał Durzo, nigdy nie przestał go

prześladować. Ten człowiek to pusta skorupa. Był legendarnym siepaczem, ale

poświęcił temu bogu wszystko. Kylar zawsze chciał być taki jak Durzo, zawsze

podziwiał jego umiejętności. Durzo był najlepszy, ale gdzie za legendą krył się

człowiek?

- Więc moim Tyglem była Elene - Kylar zaśmiał się, czując w sobie pustkę. - Nie

ma możliwości, żebyś walczył ze mną przeciwko nim?

- I pozwolił Rothowi torturować i zabić moją córkę? Oto jaki mam wybór,

dzieciaku: albo ty umrzesz, albo umrze moja córka. - Durzo wyciągnął złotego

gundera z sakiewki. - Korona: wygrywa Roth, zamek: przegrywam ja.

Rzucił monetą. Odbiła się od stołu i chociaż to niemożliwe, stanęła na krawędzi.

- Zawsze istnieje inne wyjście - powiedział Kylar, powoli uwalniając Talent.

Cholera, to naprawdę zadziałało.

Blint przesunął swój prawie pusty kubek w tę i z powrotem.

- Pracowałem prawie piętnaście lat, żeby zdobyć Kulę Ostrzy. Nie wiedziałem,

gdzie się znajduje. Nie wiedziałem, czy jest z kimś związana. Nie wiedziałem jakiego

rodzaju obrony magiczne ją chronią. Wiedziałem, że ludzie tacy jak ty powinni

przywołać ka’kari i że potrzeba wzmocni to wezwanie. To dlatego zabierałem cię do

zadań w każdym zakątku miasta. Skąd mogłem wiedzieć, że kulę miał król Gunder i

uważał, że to biżuteria? Nikt o niej nie mówił, bo nikt nie wiedział, że jest specjalna.

Nikogo nie obchodziła. I myślałem już, że może się myliłem, że może byłeś tylko

zablokowany. Że jeśli popchnę cię wystarczająco mocno, wykorzystasz swój Talent. Po

piętnastu latach pracy myślisz, że to byłoby takie proste, zwyczajnie ją oddać?

Myślisz, że to łatwo oddać piętnaście lat swojego życia?

- Ale taki miałeś zamiar - zdziwił się Kylar.

- Oczywiście, że nie. Jak już ją zdobędę, nigdy jej nie oddam.

Ale Kylar mu nie wierzył. Od początku Blint zamierzał oddać mu ka'kari, aż do

spotkania z Rothem.

- Mistrzu, pracuj ze mną. Razem damy radę załatwić Rotha.

Durzo milczał przez kilka chwil.

- Wiesz, kiedyś byłem taki jak ty. Przez długi czas. Szkoda, że mnie wtedy nie

znałeś. Polubiłbyś mnie. Moglibyśmy być przyjaciółmi.

„Lubię pana, mistrzu. Chciałbym być pana przyjacielem" - powiedział Kylar, ale

tylko w myślach. Jakoś te słowa nie mogły się przedostać do ust. Ale może to bez

znaczenia. Durzo i tak by nie uwierzył.

- Roth jest khalidorskim księciem, dzieciaku. Ma Vürdmeistera. Wkrótce

będzie miał więcej czarowników, niż wszystkie ziemie południowe mają magów, i

jeszcze na dodatek wojsko. Ma w kieszeni Sa’kagé. Nie ma żadnej nadziei. Nawet

Anioły Nocy by się nie ważyły spróbować.

Kylar uniósł ręce, mając już dość fatalizmu Blinta i jego przesądów.

- A ja myślałem, że są niezwyciężone.

- Są nieśmiertelne. To nie to samo. - Blint wrzucił do ust ząbek czosnku. -

Możesz zabrać wszystko co ci potrzebne z mojej kryjówki. Nie chcę, żebyś zginął, bo ja

miałem lepszy sprzęt.

- Nie będę z panem walczyć, mistrzu.

- Będziesz. I zginiesz. Będzie mi ciebie brakować.

- Panie Blint? - Kylar przypomniał sobie coś, co powiedział Dorian. - Co

oznacza moje imię?

- Kylar? Znasz słowo dzielić, prawda?

- Jasne, jak coś tniesz, to dzielisz na części.

- Tak, ale to słowo ma też inne znaczenie. Czasem się mówi, że na przykład mąż

i żona dzielą życie.

- Znaczy współżyją?

Blint uśmiechnął się krzywo, ale nadal miał pochmurną twarz.

- Też. Tak więc widzisz, że „dzielić" ma dwa właściwie przeciwstawne

znaczenia. Twoje imię jest podobne. Oznacza tego, kto zabija, i tego, kto jest zabijany.

- Nie rozumiem.

- Zrozumiesz. Niech cię Strzegą Anioły Nocy, dzieciaku. Pamiętaj, one mają trzy

twarze.

- Co takiego?

- Odpłata, Sprawiedliwość i Łaska. Zawsze wiedzą, którą pokazać. I pamiętaj o

różnicy między odpłatą i zemstą. A teraz zmiataj stąd.

Kylar wstał i sprawnie pochował broń. Wstając otarł się biodrem o stół i

moneta stojąca na krawędzi zadygotała i przewróciła się, nim zdążył sięgnąć Talentem

i ją zatrzymać. Zignorował ją, nie chciał nawet na nią spojrzeć, jakby to był zły omen.

- Panie Blint - powiedział, patrząc mistrzowi w oczy i skłaniając się - kariamu

lodoc. Dziękuję. Za wszystko.

- Dziękuję? - parsknął pan Blint. Podniósł monetę. To był zamek. Zamek:

przegram. - Dziękuję? Przeklęty dzieciaku.

50

Kylar miał godzinę, zanim Durzo wyruszy. Wiedział to, bo siepacz wypił cały kufelek

ciemnego piwa, a nigdy nie pracował, mając alkohol we krwi. To było akurat tyle

czasu, żeby pójść do kryjówki pana Blinta. Jeśli mu się poszczęści, to zorientuje się,

jak Durzo zamierza go zabić, widząc, których narzędzi brakuje.

Dla ostrożności skorzystał z bocznego zaułka, żeby dostać się do kryjówki.

Szybko rozbroił pułapkę w zamku, a potem poszukał drugiej. Gdyby był w pełni

widoczny, czułby się odsłonięty, ale Talent słuchał go tym razem i ukrył go w cieniu.

Kylar nadal nie miał pojęcia, na ile dobrze się ukrywa, ale w ciemnej i rzadko

używanej uliczce spokojnie mógł robić swoje. Drugą pułapkę założono na framudze

naprzeciwko zasuwki. Kylar pokręcił głową. A Blint mówił, że nie jest dobry w

pułapkach. Ustawienie pułapki, którą uruchamia brak nacisku rygla, nie było takie

łatwe.

Rozbroiwszy i tę pułapkę, Kylar zaczął otwierać zamek wytrychem. Blint zawsze

mówił, że ustawianie więcej niż dwóch pułapek na drzwiach to strata czasu. Powinno

się załatwić delikwenta pierwszą pułapką, ale jeśli została umieszczona tak kiepsko, że

delikwent nabierze zbytniej pewności siebie, to można go załatwić idealnie

umieszczoną drugą pułapką. Potem tylko idiota nie sprawdzi drzwi tak dokładnie, że

znajdzie wszystko, co przy nich ukryto.

Kylar nie musiał męczyć się z wytrychem. Ćwiczył na tych drzwiach od lat, więc

niemal natychmiast odblokował zamek. I wtedy poczuł, że coś jest nie tak. Rozłożył

palce i wypuścił wytrych akurat, gdy sprężyna puściła. Czarna igła śmignęła między

jego palcami, ocierając się o kostkę dłoni i prawie rozcinając skórę. - Rety.

Czarnym składnikiem mazi na igle był czarny lulek i dławisz. To nie była

śmiertelna mieszanka, ale człowiek mógł po tym chorować kilka dni i nie zdążyłby

nawet odejść, a trucizna zaczęłaby już działać. To był paskudny numer - i oznaczał, że

pan Blint go nadal sprawdza. „Tylko idiota nie sprawdzi dokładnie drzwi po dwóch

pułapkach". Bogowie.

Kylar ostrożnie wszedł do środka. Ta kryjówka nie była tak duża, jak tamta, w

której spędził pierwsze miesiące, terminując u pana Blinta, a ponieważ trzymali w niej

też zwierzęta, było tu bardzo głośno, brudno i na dodatek śmierdziało.

Teraz zwierzęta zniknęły. Kylar skrzywił się. Jeden rzut oka wystarczył, żeby

wiedzieć, że jeszcze rano tu były.

Idąc dalej, Kylar zobaczył list leżący na biurku Durzo. Wyciągnął nóż i otworzył

list nie dotykając papieru. Wątpił, żeby Durzo nałożył na kartkę truciznę kontaktową,

ale z drugiej strony nie spodziewał się, że siepacz ustawi na drzwiach trzecią pułapkę.

Wąskim, powściągliwym charakterem pisma Durzo napisał:

Kylar

Spokojnie. Zabicie Cię za pomocą trucizny kontaktowej byłoby straszliwie

niesatysfakcjonujące. Cieszę się, że trzecia pułapka Cię nie zabiła, ale jeśli

skorzystałeś z tego, co myślałeś, że wiesz o mnie, zamiast sprawdzić drzwi, to

zasłużyłeś sobie na to.

Będzie mi Ciebie brakować. Jesteś najbliższym odpowiednikiem rodziny, jaki

kiedykolwiek będę mieć. Przykro mi, że wprowadziłem Cię w takie życie. Zrobiliśmy

z Mamą K wszystko co możliwe, by zrobić z Ciebie siepacza. Podejrzewam, że to

Twoja zasługa, że nam się nie udało. Znaczysz dla mnie więcej, niż spodziewałem

się, że ktokolwiek może dla mnie znaczyć.

Kylar zamrugał, gdy łzy napłynęły mu do oczu. Nie ma mowy, żeby zabił

człowieka, który to napisał. Durzo Blint był kimś więcej niż jego mistrzem. Był jego

ojcem. Dalej w liście napisano:

Dziś wieczór to wszystko się kończy. Jeśli chcesz uratować bliską ci osobę,

lepiej mnie znajdź.

A. Thorne

Thorne jak cierń? Cóż, Blint na pewno jest wystarczająco kąśliwy, żeby nazwać

siebie cierniem, ale też bardzo dobrze znał ortografię. Co miał na myśli, mówiąc o

ratowaniu kogoś bliskiego? Durzo wiedział, gdzie jest Elene? Czemu jej groził? A

może mówił o Jarlu? Kylarowi krew odpłynęła z twarzy.

Zwierzęta zniknęły. Wszystkie inne rzeczy należące do Blinta nadal tam były,

więc się nie przeprowadzał.

Thorn (ang.) cierń, kolec (przyp. tłum.)

Z wyglądu zwierzęta doskonale nadawały się na stół, a kredencerz

sprawdzający potrawy nie poczuje skutków trucizny przez wiele godzin - akurat, by

potrawy podano do kolacji.

Blint pił dopiero po wykonanej robocie.

Zwierzęta zniknęły. Wszystkie. W niewielu miejscach wzięto by je wszystkie.

- Ożeż w mordę.

Blint truł arystokratów na bankiecie z okazji letniego przesilenia. Oczywiście

Elene tam nie będzie. Jarla też nie. Blint musiał wiedzieć coś, o czym Kylar nie miał

pojęcia. To musiało znaczyć, że Logan się tam pojawi.

Roth planował zamach stanu. Dzisiejszego wieczoru.

Kylarowi zakręciło się w głowie. Oparł się ręką o stół, żeby nie stracić

równowagi. Szklane fiolki i zlewki zadzwoniły o siebie. Spojrzał na jedną, która gapiła

się na niego od lat. W niej był jad żmii. Ubyło go. Blint naprawdę poważnie traktował

swoje pogróżki. Przez chwilę po rozmowie arutayro i po liście, Kylar myślał, że Blint

go nie zabije. Ale on to zrobi. Dla Blinta to wszystko była kwestia profesjonalizmu.

Wyznaczył granicę lata temu, kiedy pozwolił umrzeć Vondzie, i teraz już nie było

powrotu.

To był klasyczny Durzo Blint. Dawał Kylarowi szansę, dawał mu tyle informacji,

żeby się zjawił, wystarczająco go motywował, żeby podjął walkę, ale kiedy dojdzie do

starcia, Blint zrobi wszystko co w jego mocy, by wygrać. Zawsze tak robił.

Ciało Kylara wiedziało, co robić, chociaż jego umysł błądził gdzie indziej.

Przeplótł bawełnianą nić przez maleńkie dziurki noża truciciela i nałożył na nią jad.

Logan nie lubił królików, więc Kylar przygotował antidotum na trucizny,

którymi nakarmili bażanty i szpaki, i miał nadzieję, że Logan nie tknie wieprzowiny.

Sama w sobie nie była śmiertelnie trująca, ale na tę truciznę nie było antidotum. Jeśli

Logan naprawdę poważnie się pochoruje, nie było mowy, żeby Kylar go wyniósł.

Wyszorował ciało bez mydła, żeby jak najmniej pachnieć. Przymocował noże do

gołych przedramion, a tanto do łydki. Wciągnął obcisłe spodnie i dopasowaną tunikę,

z cętkowanej czerni, z gandyjskiej bawełny. Zapiął pasy z bronią. Sprawdził pas z

trutkami i kotwiczkami do liny. Wsunął zatruty nóż do specjalnej pochwy. Wziął też

kilka zwykłych sztyletów i ceurański półtoraręczny miecz.

I wtedy zobaczył Sędziego. Blint zostawił wielki czarny miecz pod ścianą.

Zostawił swój ulubiony miecz Kylarowi. Bez wątpienia rzuciłby jakiś cięty żarcik, że

albo odbierze ten miecz od trupa, albo - jeśli sprawy potoczą się inaczej - nie będzie go

już więcej potrzebował.

Naprawdę traktował to poważnie. To naprawdę kwestia życia i śmierci. Kylar

podniósł miecz z nabożeństwem i przewiesił go przez plecy. Był cięższy od ostrzy,

których zwykł używać, ale z pomocą Talentu sprawi się idealnie.

Wreszcie gotowy podszedł do drzwi i się zatrzymał. Oparł głowę o drewno i po

prostu oddychał. Jak do tego doszło? Dziś wieczorem zginie albo on, albo pan Blint.

Kylar nawet nie wiedział, co zrobi, gdy dotrze do zamku. Ale jeśli czegoś nie zrobi,

Logan umrze.

51

Durzo pełzł po wiązarach krokwiowych podpierających dach nad salą główną Zamku

Cenaria, spowity w cienie. Jego praca była bardzo urozmaicona. Lubił to. Ale nigdy

nie chciał zostać sprzątaczką.

A jednak teraz przesuwał wilgotną ścierkę po drewnie, drobiazgowo wycierając

kurz i powoli przesuwając się do przodu w miarę jak wycierał cal po calu. Czy to nie

dziwne, że wznoszące się pięćdziesiąt stóp nad podłogą sali dźwigary nie były od

dawna odkurzane? A Durzo nie cierpiał się brudzić.

Nadal jednak, choćby nie wiadomo jak był ostrożny, nie mógł nic poradzić na

to, że od czasu do czasu zrzucał kłęby kurzu. Te nadymały się jak chmury ciężkie od

śniegu i szybowały w dół, znacząc jego pod każdym innym względem niewidzialną

drogę.

Na szczęście arystokraci w dole nie gapili się na sufit. Świętowanie rozkręciło

się na dobre. Wydarzenia poprzedniej nocy sprowadziły tu dziś wszystkich. Głosy

szybowały pod belki stłumionym rykiem, kiedy mężczyźni i kobiety świętowali letnie

przesilenie, plotkując na temat tego, co może teraz zrobić król. Bez wątpienia

najgorętszym kąskiem było pytanie, co robi Logan przy głównym stole. Wszyscy

wiedzieli, że go aresztowano, i nie mogli oderwać od niego oczu. Dlaczego tu siedział?

Z kolei Logan siedział jak straceniec - Durzo podejrzewał, że właśnie nim był.

Znając Aleine'a, król wezwał młodego Gyre, żeby publicznie go upokorzyć przed

wszystkimi arystokratami królestwa. Może ogłosi wyrok śmierci. Może każe go stracić

od razu przy stole.

Durzo znowu się przesunął i strącił wielki kłąb kurzu, który zbierał się tu od

dziesiątek lat. Część kłębu rozsypała się w powietrzu, ale spory kawałek spadł na rękę

gestykulującej arystokratki.

Otarła rękę i opowiadała dalej, nie przerywając nawet na chwilę.

Wycierając kurz i powoli przesuwając się dalej, Durzo zacisnął zęby. Zaniedbał

się. Oczywiście zawsze powtarzał sobie, że się zaniedbuje. To go trzymało w ryzach.

Ale być może tym razem naprawdę tak było. Za dużo się działo. I wszystko to dotykało

go zbyt osobiście.

Durzo dotarł do miejsca, gdzie kilka belek łączyło się, wzmacniając dach. Nie

było możliwości, żeby przeszedł górą. Będzie musiał obejść złączenie, albo przejść

dołem. Ktokolwiek zaprojektował więźbę dachową, nie pomyślał o wygodnym

zakradaniu się.

Umocował haki wspinaczkowe na nadgarstkach i wcisnął palce w miejsce, gdzie

dwie belki spotykały się pod kątem. Zabolało, ale każdy siepacz uczył się ignorować

ból. Zawisł na rękach, odrywając stopy od dźwigara. Zastanawiał się, co gruba

arystokratka w dole pomyślałaby, gdyby na jej kolację spadł nagle z hukiem cień. Cały

ciężar ciała utrzymywał na czubkach palców i wykorzystał to, żeby zaklinować palce

mocniej w szczelinie, a potem uwolnił prawą rękę i przerzucił ją na drugą stronę

złącza.

Udało mu się to tylko dzięki długim rękom. Wbił trzy palce w szczelinę po

drugiej stronie. Kiedy się podciągał, kurz w rowku wystarczył, żeby palce zaczęły mu

się ześlizgiwać.

Blint obrócił nadgarstek, opadł o trzy cale, ale wtedy hak wbił się w szparę w

drewnie, z której wysunęły mu się palce. Hak wytrzymał. Blint uwolnił lewą rękę i

znowu zawisnął - teraz spadłby prosto na kobietę, zamiast na jej jedzenie. Podciągnął

się, chociaż hak wgryzał mu się w nadgarstek, i udało mu się sięgnąć na tyle wysoko,

żeby przytrzymać się palcami. Znowu rozkołysał się, wyciągnął hak i złapał się belki

drugą ręką.

Wisiał chwilę, cały ciężar ciała utrzymując na palcach po jednej stronie belki, a

opuszki ześlizgiwały mu się na kurzu grubym na cal. Jak on to sobie wyobrażał - że jak

może mu się udać?

Ale dzięki ćwiczonej latami zręczności rozhuśtał się i zaczepił o belkę stopą.

Sprawnie udało mu się wgramolić z powrotem na dźwigar. Nie zwracał nawet uwagi

na kurz, który przy tym strącił. Pewnego ryzyka nie da się uniknąć.

Ale części można. Nie zminimalizowałeś ryzyka, co? Durzo starał się o tym nie

myśleć. Jednakże kiedy przesuwał się wzdłuż belki, zmiatając kurz jak sprzątaczka,

nie był całkowicie skupiony. Zostawił Kylarowi wszystkie wskazówki, jakich

potrzebował, żeby przeszkodzić Rothowi w jego planach. Zapewnił mu motyw, żeby

raczej zjawił się tutaj, zamiast opuszczać miasto. A to pech, staruszku. Tylko co teraz

oznacza pech dla niego? Żeby nie wiadomo co, i tak przegra.

Za głównym stołem wstał król. Twarz miał zaczerwienioną i chwiał się lekko.

Uniósł kielich.

- Moi przyjaciele, moi poddani, dzisiaj mamy wigilię letniego przesilenia.

Mamy wiele do świętowania i wiele do opłakiwania. Ja... słowa opuściły mnie w

świetle tego, co się stało ostatniego dnia. Nasze królestwo doświadczyło bolesnej

straty Catrinny Gyre i wszystkich jej domowników, którzy zginęli z ręki jej

krwiożerczego męża, oraz straty naszego ukochanego księcia.

Król zadławił się słowami i jego uczucia były tak oczywiste, że niejedno oko

napełniło się łzami. Książę był młody i pełen fantazji, nawet jeśli niezbyt mądry,

Gyre'ów natomiast poszczególni arystokraci poważali od dziesięcioleci, a całe rody od

wielu pokoleń.

- Dzisiaj zebraliśmy się, by świętować przesilenie letnie. Niektórzy mogą się

zastanawiać, dlaczego świętujemy w cieniu tak mrocznych uczynków. Powiem wam

czemu. Pragnę celebrować życie naszych ukochanych, a nie opłakiwać ich śmierć.

Po lewej ręce króla lord generał Agon kiwał z aprobatą głową. Durzo

zastanawiał się, ile z tej przemowy napisał Agon. Podejrzewał, że większość.

Król wychylił kielich, zapominając, że jest w trakcie toastu. Arystokraci na całej

sali siedzieli zakłopotani. Powinni wypić czy król jeszcze nie skończył? Połowa

wybrała jedno, druga połowa drugie, ale król ciągnął przemowę, nieco głośniej.

- Powiem wam, czemu tu się zebraliśmy. Ponieważ ci łajdacy, którzy

zamordowali mojego chłopca, nie powstrzymają mnie. Nie dobiorą się do mnie. Nie

powstrzymają mnie przed tym, co sobie, do diabła, zaplanuję!

Lord generał wyglądał na zaniepokojonego. Aleine IX przeskoczył na pierwszą

osobę liczby pojedynczej z królewskiej liczby mnogiej. Widocznie wypił więcej niż

powinien.

- I powiem wam, co jest naszą królewską przyjemnością. Są tu dziś wśród nas

spiskowcy, konspiratorzy... zdrajcy! Tak! I przysięgam wam, zdrajcy, zginiecie! - Król

zrobił się siny ze złości. - Wiem, że tu jesteście. Wiem, co robicie! Ale psia wasza mać,

to się wam nie uda!

No proszę, ktoś się nauczył nowego słówka.

- Nie, siadaj, Brant! - krzyknął król, kiedy lord generał wstał.

Arystokraci nagle umilkli.

- Niektórzy z was zdradzili nas Khalidorowi. Zamordowaliście naszego księcia!

Zabiliście mojego chłopca! Loganie Gyre, wstań!

Serah Drake siedziała przy końcu stołu, zgodnie z jej rangą, ale nawet z góry

Durzo widział przerażenie na jej twarzy. Myślała, że król skaże Logana na publiczną

egzekucję i nie ona jedna to podejrzewała.

Logan Gyre wstał roztrzęsiony. Był przystojny i z tego, co Durzo wiedział,

groźny i lubiany zarówno wśród zgromadzonej tu arystokracji, jak i wśród pospólstwa

w mieście.

- Loganie! - krzyknął król. - Zostałeś oskarżony o zabicie mojego syna. A jednak

jesteś tu dzisiaj, świętujesz! Zabiłeś mojego chłopca?

Kilku zaniepokojonych arystokratów zawołało, że Logan nigdy w życiu nie

zrobiłby czegoś takiego. Żołnierze króla wyglądali na przerażonych. Patrzyli na

kapitana Arturiana, oczekując wskazówek. Skinął głową i dwóch strażników stanęło

po obu stronach Logana.

Cóż, pomyślał Durzo, wreszcie przesuwając się dokładnie nad głównym stołem,

gdzie siedzieli król i Logan, jeśli moje pogróżki nie zmuszą Kylara do zabicia mnie, to

te wydarzenia z pewnością podziałają. Niewinni zawsze przegrywają.

- Dajcie mu mówić! - ryknął król.

Wyrzucił z siebie strumień przekleństw i tłum ucichł. Atmosfera na sali

zgęstniała.

Logan przemówił głośno i wyraźnie.

- Wasza Wysokość, wasz syn był moim przyjacielem. Zaprzeczam wszelkim

oskarżeniom.

Król przez dłuższą chwilę milczał. A potem powiedział:

- Wierzę ci, diuku Gyre. - Zwrócił się do arystokratów. - W naszych oczach lord

Gyre jest oczyszczony z wszelkich zarzutów. Loganie Gyre, czy będziesz służył

naszemu krajowi, nie szczędząc sił?

Durzo zatrzymał się równie oszołomiony jak arystokraci.

- Tak - odpowiedział wyraźnie Logan, mimo napięcia na twarzy.

Patrzył prosto w oczy Serah Drake.

Co tu jest, do licha, grane? Można było odnieść wrażenie, że to wszystko zostało

zainscenizowane.

- Wobec tego, lordzie Gyre, ogłaszamy cię księciem i ogłaszamy twoje

małżeństwo zawarte dziś po południu z naszą córką Jenine. Lordzie Gyre, będziesz

naszym dziedzicem, dopóki nowy następca nie narodzi się w królewskim rodzie. Czy

przyjmujesz ten obowiązek i zaszczyt?

- Tak.

Lęk w głównej sali zamienił się w niedowierzanie, a potem w trwożny podziw.

Jenine Gunder podeszła do Logana, tak niezręcznie, jak tylko może to zrobić

piętnastolatka. Durzo usłyszał cichy okrzyk Serah Drake. Zasłoniła usta dłońmi. A

potem uciekła. Nikt poza Loganem i Durzo nie zauważył tego, bo kiedy wybiegała,

nagle rozległy się wiwaty, ogarniając stopniowo całą salę.

Król wypił wino i arystokraci dołączyli do jego toastu, oddając honory

Loganowi.

- Książę Gyre! Książę Gyre! Logan Gyre!

Król usiadł, ale wiwaty trwały. Wszyscy patrzyli na Logana i Jenine. Król

wydawał się poirytowany. Bo arystokraci wykrzykiwali „książę Gyre" zamiast

tradycyjnego „książę Logan" - może dlatego, że tak było im łatwiej, a może też

podkreślali, że Logan nie jest Gunderem i wszyscy się z tego cieszą.

Logan z wdziękiem, chociaż nieco sztywno, przyjął wiwaty, kiwając głową do

przyjaciół, a potem zarumienił się, biorąc nową żonę za rękę. Jej twarz jaśniała

zakłopotaniem własną śmiałością i uwielbieniem dla męża. Arystokraci byli

zachwyceni. Ale w miarę jak wiwaty narastały, król wyglądał na coraz bardziej i

bardziej poirytowanego.

A mimo to okrzyki trwały. Służba wiwatowała. Straże wiwatowały. Zupełnie

jakby arystokraci poczuli, że czarna chmura przestała wisieć nad ich przyszłością.

Niejeden powiedział: „Co to za król będzie z Logana Gyre!". Raz za razem

rozbrzmiewało „hura!".

Aleine Gunder zrobił się fioletowy na twarzy, ale nikt nie zwracał na niego

najmniejszej uwagi.

- Książę Gyre! Książę Gyre!

- Niech żyje książę Gyre! Hura!

Król zerwał się na równe nogi bliski apopleksji.

- A teraz idź! Idź skonsumować małżeństwo! - wrzasnął na Logana, który stał

raptem pięć kroków od niego. Lord generał Agon wstał, ale król bezceremonialnie

odepchnął go na bok.

Logan spojrzał zszokowany na Aleine'a. Arystokraci umilkli.

- Ogłuchłeś?! - ryknął król. - Idź zerżnąć moją córkę!

Księżniczka pobladła. Logan także. A potem poczerwieniała ze wstydu.

Wyglądała, jakby chciała się zapaść pod ziemię. W tym samym czasie wściekłość, nad

którą Logan z trudem panował, zalała jego twarz szkarłatną falą. Gwardziści honorowi

po obu jego stronach patrzyli na niego osłupiali. Durzo zastanawiał się, czy król

oszalał.

Arystokraci nie odezwali się nawet słówkiem. Wszyscy wstrzymali oddech.

- Wynoś się! Już! Idź ją rżnąć! IDŹ RŻNĄĆ! - wrzeszczał król.

Trzęsąc się z wściekłości, Logan odwrócił wzrok i wyprowadził żonę z sali. Za

nimi ruszyli nerwowi gwardziści.

- A co do reszty obecnych - powiedział król - jutro pożegnamy mojego syna. I

przysięgam, że dowiem się, kto zabił mojego chłopca, nawet jeśli będę musiał wielu z

was powiesić!

Król usiadł gwałtownie i zaczął łkać jak dziecko. Durzo zamarł w bezruchu na

całą tę scenę. Arystokraci byli zakłopotani i przerażeni. Powoli siadali, gapiąc się na

króla w milczeniu.

Durzo zastanawiał się gorączkowo. Roth tego nie przewidział. Nie mógł. Ale

Durzo był pewien, że Roth znajdował się na zamku, może nawet w tej sali. Gwardzista

jednego z pomniejszych arystokratów miał dać sygnał. Jeśli zdejmie hełm, zamach

stanu jest odwołany.

To dało Durzo chwilę, żeby przeanalizować to, co właśnie się wydarzyło. Nie

szaleństwo króla, ale ślub Logana. To było genialne posunięcie. Teraz, jeśli król

zginie, nie dojdzie do sporu czterech rodów mających równe prawa do tronu, w czasie

którego młody Gyre gniłby w Paszczy - teraz koronę przejmie Logan. Z jego reputacją

i poparciem ze strony Gunderów szybciej zdobędzie posłuch niż ktokolwiek inny z

rodów arystokratycznych i niż sam król Gunder.

To było genialne posunięcie, ale spóźnione. Roth miał ludzi wszędzie na zamku.

Pewnie nie było go stać na ponowienie próby później. Gdyby zamach został

zaplanowany na jutro, małżeństwo Logana mogłoby wszystko zmienić. A tak Logan i

Jenine po prostu dołączą do listy tych, którzy mają zginąć.

Podczas gdy Durzo czekał, Roth najwyraźniej się z nim zgodził. Sługa podszedł

do gwardzisty i porozmawiał z nim. Mężczyzna trzymał ręce z dala od hełmu.

Przewrót miał się odbyć.

Cokolwiek Roth musiał teraz zmienić w planach, na pewno będzie się to

wiązało z zabiciem księcia Logana Gyre, który - co bardzo wygodne - wyląduje w

północnej wieży, gdzie łatwo będzie go znaleźć. Roth pewnie chciałby zlecić tę robotę

Durzo, ale on nie zamierzał dać Khalidorczykowi tej szansy. Zrobi, co obiecał, ale nie

zabije przyjaciela Kylara.

Arystokraci zjedli już króliki, które przygotował Durzo. Karmił je cykutą przez

rok. Ilość trucizny w jednej porcji była na tyle małą dawką, że nic się nie stanie

stołownikom, chyba że jedli też szpaki na przystawkę. W niecałe pół godziny

arystokraci źle się poczują. Zatrucie cykutą zaczyna się dość łagodnie. Arystokraci już

powinni tracić czucie w nogach. A co najmniej powinni zauważyć, że wydają się

ciężkie. Wkrótce to wrażenie zacznie się rozlewać na resztę ciała. A potem zaczną

wymiotować. Każdy, kto pechowo zjadł dokładkę, dostanie konwulsji.

Trudno było dokładnie określić czas. Trucizny to nie jest nauka ścisła. W każdej

chwili ktoś może zauważyć coś dziwnego. Durzo musiał działać, zanim do tego

dojdzie.

Przywiązał jeden koniec liny do belki. To był czarny jedwab - absurdalnie

droga, ale najcieńsza i najmniej widoczna lina, jaką Durzo miał. Zakładając uprząż,

którą zaprojektował specjalnie do tej roboty, Blint przeplótł przez nią linę i ześlizgnął

się z belki.

Opierając się o dźwigar, żeby przestać się huśtać, spojrzał w dół na cel. Król

znajdował się dokładnie pod nim. Durzo podciągnął kolana i obrócił się głową w dół.

Uprząż wbiła mu się w ramiona, a on popuścił linę i zsunął się ku podłodze głową w

dół.

W tym momencie zgranie w czasie było najważniejsze. W jednej dłoni Durzo

trzymał linę. Zmieniając położenie liny i jej napięcie na uprzęży mógł szybko zjechać

albo równie szybko się zatrzymać. Kiedy już się poruszał, musiał to robić

błyskawicznie: był osnuty w cienie, więc ledwie widoczny, ale nie mógł ukryć liny.

W tak przepastnej sali lina zwieszająca się nad królem, napięta, jakby zwisało z

niej coś ciężkiego, zostanie zauważona. Straże królewskie były czujne. Vin Arturian o

to zadbał.

Drugą ręką Durzo wyciągnął dwie tabletki. Obie zrobiono z różnych grzybów.

Udało mu się zrobić naprawdę maleńkie tabletki, ale nie rozpuszczą się tak szybko jak

proszek, którego do tej roboty nie mógł wykorzystać.

Arystokraci nadal milczeli. Król już prawie nie płakał i zauważył, że wszyscy

patrzą na niego.

- Na co się gapicie?! - krzyknął i zaklął siarczyście. - To uczta weselna mojej

córki! Gadajcie! - Król znowu napił się wina.

Arystokraci udawali, że rozmawiają, i wkrótce ten pozór zamienił się w

gorączkę spekulacji. Durzo wyobrażał sobie, że zastanawiają się, czy król nie

zwariował. On również brał to pod uwagę.

Ciekaw był, co pomyślą, kiedy król wypije następny puchar wina.

Podszedł sługa i dolał królowi wina. Królewski podczaszy wypił najpierw łyk i

przepłukał nim usta. Potem podał kielich królowi, który odstawił go z hukiem na stół.

- Wasza Wysokość - powiedział lord generał Agon siedzący po lewicy króla -

mogę prosić na słówko?

Król się odwrócił, a Durzo popuścił linę. Opadł jak błyskawica. Dziesięć stóp

nad stołem pociągnął czarną linę i zatrzymał się gwałtownie. Dziesięć stóp to nadal

spora odległość, żeby wrzucić coś tak lekkiego, ale ćwiczył to. Kiedy jednak napiął

linę, zakręciła się i nagle Durzo zawirował. Nie za szybko, ale zawsze.

Nieważne. Nie ma czasu na drugą próbę.

Pierwsza pigułka wpadła z pluskiem w sam środek królewskiego pucharu.

Druga uderzyła o krawędź i odbiła się z brzękiem. Przeturlała się kilka cali i wpadła

pod talerz króla.

Durzo spokojnie wyciągnął następną tabletkę i ją upuścił.

Król wziął puchar i już miał się napić, kiedy lord generał powiedział:

- Wasza Wysokość, być może dość już wypiłeś. Sięgnął, żeby zabrać puchar.

Durzo nie marnował czasu na obserwowanie, co zrobi król. Wyciągnął krótką

rurkę i spojrzał za plecy Agona, na królewskiego maga, Fergunda Sa’fasti. Widział

tego człowieka, ale lina okręciła się, obracając nim, zanim zdążył wystrzelić strzałkę.

Próbował trafić go w nogę. Miał nadzieję, że cykuta osłabiła czucie w nogach

maga na tyle, że nie poczuje ukłucia. Ale po kolejnym obrocie nie mógł już wygodnie

strzelić, bo król i lord generał z zacietrzewieniem gestykulowali.

Cholerne szaty! Spod szat maga było widać ledwo sześć cali łydki. Durzo obrócił

się raz jeszcze i darował sobie strzał w łydkę. Mag zaszurał nogami, a Durzo miał tylko

jedną strzałkę - w czymkolwiek je unurzano, to był khalidorski sekret, który miał

zablokować moce maga.

Durzo dmuchnął w rurkę. Strzałka wbiła się w udo maga. Zobaczył nagłą

irytację na twarzy mężczyzny. Sięgnął ręką do uda... i nagle trącił go sługa z Sa’kagé.

- Przepraszam pana. Wina? - zapytał maga, zabierając strzałkę. Był dobry. Z

takimi dłońmi musiał być jednym z najlepszych kieszonkowców w mieście. Ale

oczywiście Roth posługiwał się tylko najlepszymi ludźmi.

- Mam pełen kieliszek, idioto - warknął mag. - Powinieneś podawać wino, a nie

samemu je żłopać.

Durzo zrobił obrót i zaczął się wspinać po linie, co nie jest takie łatwe, gdy jest

zrobiona z jedwabiu. Odpoczął, kiedy dotarł na belkę. Nie miał pojęcia, czy król wypił

wino, czy nie. Ale on swoje zrobił. Teraz musiał tylko poczekać.

52

- A spij się aż oślepniesz powiedział Agon.

Nie obchodziło go, czy król go słyszał. Miał gdzieś to, czy monarcha go zabije. A

już myślałem, że się dogadam z tym łajdakiem. Zhańbił własną córkę i obraził

człowieka, który oddał wszystko, co kochał, aby służyć koronie.

Agon zdołał namówić króla na ślub Logana Gyre i Jenine Gunder, ale król nie

mógł ścierpieć tego pomysłu. Zazdrościł Loganowi prezencji i inteligencji, zazdrościł

mu tego, jak ludzie pochwalili jego wybór, i wściekał się, bo Jenine cieszyła się na

myśl o ślubie z Loganem, zamiast z trudem się z tym pogodzić.

Ale jeśli Agon zrobił jedną dobrą rzecz w ciągu dziesięciu lat służby u tego

bachora z piekła rodem, to było nią przekonanie króla, by wyznaczył Logana na

księcia następcę.

Logan nigdy mu tego nie wybaczy, ale robiono to dla dobra królestwa. Czasem

obowiązki wymagały, by człowiek robił rzeczy, których chciałby uniknąć za niemal

wszelką cenę. To obowiązek kazał Agonowi służyć Aleine'owi IX, i tylko obowiązek.

Jak Agon, Logan nie był człowiekiem, który wymigiwałby się od obowiązków, ale

znowu, jak w przypadku lorda generała, nie znaczyło to, że podoba mu się ich

spełnianie.

Logan pewnie będzie nienawidził Agona za to przez resztę życia, ale Cenaria

zyska dobrego króla. Z inteligencją Logana, popularnością i prawością, kraj może się

stać nawet czymś więcej niż tylko meliną złodziei i morderców. Agon był gotów

zapłacić cenę, ale nie było mu z tym lekko na duszy. Widział siebie w oczach Logana -

gdy zdał sobie sprawę, że zgodził się na przeznaczenie, którego nigdy by sam nie

wybrał. Widział twarz Serah Drake. Logan będzie do końca swych dni żył z poczuciem

winy, bo ją zdradził. Ten widok go bolał. Agon ledwie tknął jedzenie tego wieczoru.

Król przełknął resztę wina. Wśród arystokratów nadal się gotowało. To nie był

przyjemny pomruk rozmów jak zwykle w wigilię przesilenia letniego. Mówili

przyciszonymi głosami, zerkali ukradkiem. Każdy miał zdanie na temat tego, co król

robi, dlaczego wyznaczył następcę i obraził go na jednym wydechu.

To było szaleństwo.

Powoli król wynurzył się z łez i milczenia. Rozejrzał się po głównej sali oczami

pełnymi nienawiści. Poruszał ustami, ale Agon musiał się przysunąć, żeby usłyszeć, co

mówi. Nie zdziwił się, kiedy zorientował się, że król mruczy pod nosem przekleństwa,

jedno po drugim, mamrocząc i mamrocząc, otępiały ze złości.

I wtedy nagle król wybuchnął śmiechem. Wszyscy w sali znowu ucichli, a król

zaśmiał się jeszcze głośniej. Wskazał na jednego z arystokratów, skromnego hrabiego

nazwiskiem Burz. Wszyscy spojrzeli we wskazanym kierunku i zagapili się na

hrabiego Burza.

Hrabia zesztywniał i poczerwieniał, ale król nic nie powiedział. Jego uwaga

powędrowała gdzie indziej i znowu zaczął kląć pod nosem. Przez dłuższą chwilę

arystokraci dalej gapili się na hrabiego Burza, a potem popatrzyli na króla.

Nagle kanclerz Stiglor, który siedział przy głównym stole, wstał z okrzykiem:

- Coś jest w jedzeniu!

Zachwiał się i padł z powrotem na krzesło, a oczy uciekły mu w głąb czaszki.

Obok niego, człowiek, którego król zawsze nienawidził, lord Ruel, nagle padł do

przodu. Uderzył twarzą w talerz i leżał nieruchomo.

A król się zaśmiał. Agon spojrzał na niego. Król nawet nie patrzył na lorda

Ruela, ale zaczął się śmiać w najgorszym możliwym momencie.

Ktoś krzyknął:

- Otruto nas!

- Król nas otruł!

Agon odwrócił się, zobaczyć, kto to krzyknął, ale nie potrafił powiedzieć.

Służący? Na pewno żaden służący by się nie ośmielił. Kolejny gość wykrzyknął:

- Król! Król nas otruł!

Śmiejąc się, król skoczył na równe nogi i zatoczył się. Wykrzykiwał

przekleństwa, a w głównej sali rozpętało się piekło. Krzesła trzeszczały, kiedy lordowie

i ich damy wstawali. Niektórzy chwiali się i padali. Staremu lordowi zaczęło zbierać

się na mdłości nad talerzem. Młoda lady upadła, wymiotując.

Agon zerwał się i wykrzykiwał rozkazy żołnierzom.

Boczne drzwi przy głównym stole otworzyły się gwałtownie i człowiek w liberii

Gyre'ów wszedł, unosząc ręce, żeby pokazać, że nie jest uzbrojony. Jego liberia była

podarta i zakrwawiona. Miał głęboką ranę obok oka i krew zalewała mu twarz.

Liberia Gyre'ów? Nie było tu dziś żadnego sługi Logana.

- Zdrada! - krzyknął. - Ratunku! Żołnierze próbują zamordować księcia

Logana! Królewscy żołnierze próbują zamordować księcia Logana! Mają przewagę

liczebną! Ratunku!

Agon zwrócił się do królewskich straży, wyciągając miecz.

- To musi być pomyłka. Ty, ty i ty. Za mną. - Odwrócił się do zakrwawionego

posłańca. - Możesz nas zabrać do...

- Nie! - ryknął król, a jego śmiech zamienił się w furię. - Ale, panie, musimy

chronić...

- Nie weźmiesz moich ludzi. Oni zostają tutaj! Zostaniecie tutaj! I ty, Brant!

Jesteś mój. Mój! Mój!

Agon miał wrażenie, że zobaczył króla po raz pierwszy. Widział w Aleine IX

odrażające, występne dziecko od tak dawna, że zapomniał, co odrażające, występne

dziecko w koronie może zrobić.

Spojrzał na straże królewskie. Na ich twarzach malowała się odraza. Widział, że

aż się rwą na ratunek Loganowi, ich księciu, ale obowiązek zabraniał im

przeciwstawić się królowi.

Logan, ich książę.

Nagle wszystko stało się jasne. Obowiązek i pragnienie stały się jednym po raz

pierwszy od lat.

- Kapitanie Arturianie - warknął Agon tonem dowódcy, żeby każdy lojalny

strażnik dobrze go słyszał. - Kapitanie! Jakie są wasze obowiązki, gdyby król umierał?

Krępy mężczyzna zamrugał.

- Panie! Moim obowiązkiem byłoby chronić nowego króla. Księcia.

- Niech żyje król - powiedział Agon.

Król spojrzał na niego, nic nie pojmując. Wybałuszył oczy, kiedy Agon

zamachnął się mieczem.

Aleine był w połowie przekleństwa, kiedy miecz Agona odciął mu głowę.

Ciało króla Aleine'a Gundera IX uderzyło o stół i przewróciło kilka krzeseł, nim

wylądowało na podłodze.

Zanim ktokolwiek ze straży go zaatakował, Agon podniósł miecz nad głowę,

trzymając go w obu rękach.

- Odpowiem za to, przysięgam. Zabijcie mnie, jeśli musicie, ale teraz waszym

obowiązkiem jest chronić księcia. Ratujcie go!

Przez sekundę nikt się nie ruszał. Wydawało się, że panika w sali rozgrywa się

gdzieś daleko. Damy krzyczały, mężczyźni wołali, słudzy uzbrojeni w noże stołowe

próbowali bronić swoich wymiotujących lordów, okrzyki „Zdrada!" i „Morderstwo!"

rozbrzmiewały w powietrzu.

I wtedy kapitan Arturian zawołał:

- Król nie żyje, niech żyje król! Do księcia! Do króla Gyre! Agon, straże

królewskie i kilkunastu uzbrojonych w noże arystokratów razem wybiegli z głównej

sali.

***

Zanim Kylar zbliżył się do Zachodniego Mostu Królewskiego, zwolnił kroku.

Kazał sobie być cieniem i popatrzył na siebie. Wyglądał jak nierówno wycięty kawałek

ciemności. Było dobrze; Durzo mówił mu, że nierówne kontury maskują ludzką

postać i siepacza trudniej rozpoznać. Kylar myślał, że Talent stłumi też odgłos jego

kroków - chciał tego, ale nie miał pojęcia, czy mu się udało. Nie stać go było na to,

żeby się przekonać na własnej skórze.

Wyszedł zza rogu i zobaczył straże. Zachodni Most Królewski był zamknięty

potężną bramą podobną do tych w zamku - z grubej na rękę dębiny wzmocnionej

żelazem, wysoką na dwadzieścia stóp i najeżoną kolcami na górze, z osadzonymi w

środku mniejszymi drzwiami. Wielcy strażnicy w kolczugach wyglądali na

niespokojnych. Jeden się wiercił, niezręcznie obracając głową, żeby się rozejrzeć.

Drugi był spokojniejszy i wyraźnie patrzył w każdym kierunku, byle nie na rzekę.

Kylar się zbliżył. Rozpoznał mężczyzn mimo hełmów, nie tylko dlatego, że bliźniacy

mieli takie same tatuaże w kształcie błyskawicy na twarzach. To byli mięśniacy, i to

dobrzy: Szmaja - ten z krzywym nosem - i Bernerd.

Kylar spojrzał w kierunku, w którym Bernerd nie patrzył. W ciemnościach

niezgrabna, przysadzista barka przycupnęła na rzece jak wyciągnięta na plaży krowa

morska. Drzwi na niej były pootwierane, ale nikt nie używał żadnych świateł.

Jednakże ciemność już nie wpływała na oczy Kylara. Gdyby miał więcej czasu,

pozachwycałby się tym faktem - kiedy noc zapadła, widział nawet lepiej, bo cienie

stały się bardziej jednolite.

Przez otwarte drzwi barki zobaczył długie szeregi żołnierzy. Każdy miał na

sobie cenaryjski mundur, ale z czerwoną chusteczką na ręce. Szeregowi żołnierze

mieli chusteczkę na lewej, oficerowie na prawej.

Żołnierze nie byli Cenaryjczykami. Pod hełmami Kylar dostrzegł ukryte w

mrokach nocy surowe, zimne rysy ludzi północy: włosy mieli czarne jak skrzydło

kruka i oczy niebieskie jak zamarznięte jeziora. To byli potężni, mocno zbudowani

mężczyźni, zahartowani w zmaganiach z żywiołami i w walkach na polach bitew. Więc

to nie byli po prostu Khalidorczycy. To byli khalidorscy górale, najzacieklejsi

żołnierze, oddziały elitarne Króla-Boga.

W świetle dziennym byłoby to oczywiste dla każdego Cenaryjczyka w zamku.

Ale nocą trzeba będzie czasu, nim cenaryjscy żołnierze się zorientują, że zaatakowała

ich obca armia. Cenaryjscy żołnierze zorientują się, że przepaski pomagają

Khalidorczykom się rozpoznawać, ale na to też trzeba chwili. Każda nowa grupa, która

natknie się na Khalidorczyków będzie musiała sama się zorientować.

Kylar zobaczył, że następna barka dobija do brzegu, raptem sto kroków dalej.

Khalidorscy górale zwykle byli szersi w piersi niż większość Khalidorczyków, i chociaż

część wolnych plemion nadal mieszkała w górach, ci, których pochłonęło cesarstwo,

stali się najbardziej przerażającymi wojownikami.

Cztery albo pięć setek górali. Kylar nie wiedział na pewno, ale domyślał się, że

na drugiej barce też są elitarne oddziały. Jeśli tak, to Khalidor zamierzał zająć zamek

tej nocy. Reszta kraju padnie jak ciało pozbawione głowy.

Kilku czarowników rozmawiało, kiedy zygzakiem wspinali się platformami na

most. Przyglądali się niebu nad zamkiem, jakby czekali na sygnał.

Niezdecydowanie sprawiło, że Kylar zamarł. Musiał dostać się do środka i

ratować Logana - Roth z pewnością kazał albo Hu, albo Durzo pozabijać wszystkich

diuków, a Logan jeszcze walczył z Khalidorczykami na granicy. Równie pewne było to,

że do zabójstwa dojdzie za chwilę, o ile już nie doszło. Kylar mógł wejść do środka i

spróbować powstrzymać atak, albo mógł spróbować przeciwstawić się

Khalidorczykom tutaj.

Samemu? To szaleństwo.

Już sam widok barki podpływającej do mostu doprowadzał go do pasji.

Wiedział, że nie powinien się czuć w żaden sposób związany z Cenarią, ale był lojalny

wobec Logana i hrabiego Drake'a. Jeśli to wojsko zajmie zamek, to będzie masakra.

Więc musiał walczyć i tu, i w zamku. Cudownie.

Kylar spojrzał na przebierańców z Sa’kagé pilnujących mostu. Mięśniacy nie

mieli pojęcia o systemie obronnym mostu, ani nie zawracali sobie nim głowy, już nie

mówiąc o tym, żeby się wysilić i go zdemontować. Obrócili tylko korbą, która

podnosiła masywne, żelazne wrota rzeczne.

I wtedy na niebie nad zamkiem Kylar zobaczył długi łuk z niebiesko-zielonego

płomienia. Ruszył.

Czarownicy się ucieszyli. Naradzili się z oficerem, który zaczął wykrzykiwać

rozkazy. Jeden z Khalidorczyków podniósł pochodnię i zamachał nią dwa razy.

Szmaja i Bernerd wzięli swoje pochodnie, podeszli do krawędzi mostu i też pomachali

dwa razy.

Droga wolna. Jasne.

Kylar wyciągnął Sędziego. Kiedy miecz z sykiem wysuwał się z pochwy,

mięśniacy się odwrócili. Szmaja zamrugał i pochylił się. Trzymając pochodnie w

rękach, utrudniające im widzenie w ciemnościach, dostrzegli tylko cieniutki pas

ciemnego metalu, podskakujący i szybujący w powietrzu. A potem metal ruszył z

przerażającą prędkością.

W jednej chwili obaj nie żyli. Kylar wyjął Bernerdowi z ręki pochodnię i zerknął

na mężczyzn na barkach. Już ustawili się w szyku i szli gęsiego wąskimi platformami

prowadzącymi na most.

Kylar zabrał klucze martwemu Bernerdowi, otworzył bramę i wślizgnął się

przez małe drzwiczki. Za nimi znajdowała się korba i mechanizm zwalniający wrota

rzeczne. Same wrota to była zwyczajna, ciężka krata, którą dzięki przeciwwagom

można było spuścić do wody. A w tym wypadku na statek.

Kylar odblokował mechanizm zwalniający. Wrota rzeczne opadły na dwie

stopy, ale nie rozległ się trzask. Wrota zadzwoniły. Uderzyły w magiczne blokady,

które jaśniały i skrzyły się w ciemnościach. Czarownicy stali na pokładzie pierwszej

barki, krzycząc.

Pobiegł na posterunek straży. Znalazł tam palenisko z kociołkiem pełnym

gulaszu, przybory kuchenne, hełm, kilka płaszczy, skrzynię na rzeczy osobiste i

komplet kości do gry na niskim stoliku. Była tam też szafa pełna starych, szerokich

dywanów upchniętych do wielkich wiader.

Wybiegł z posterunku. Król na pewno nie zostawiłby strategicznego mostu

tylko z taką obroną. Filary były z drewna obitego żelazem - odporne na ogień. Mimo

obicia drewno namakało, ale nie mogło oddychać i pozbywać się wody, którą

chłonęło, więc gniło w ciągu lat i systematycznie trzeba było je wymieniać.

Dlaczego król tak bardzo przejmował się ogniem?

I wtedy Kylar zrozumiał. Wzdłuż obu stron mostu znajdowały się długie belki

osadzone na trzpieniach. Na końcu każdej znajdowała się ogromna, gliniana kula

wielkości Kylara. Przynajmniej częściowo glinę uformowano na żelaznym szkielecie,

bo każda kula wisiała na cumie przywiązanej do żelaznego ucha na czubku. Z boków

wystawało kilka małych rączek.

Pociągnął za jedną i opary oleju owiały mu twarz.

Zmarnował kilka cennych sekund, gapiąc się na tę konstrukcję, nim wreszcie

zrozumiał. Ramiona mogły się odgiąć od mostu z kulami pełnymi oleju na końcu.

Kule można było spuścić na przepływający poniżej statek i - przy odrobinie szczęścia -

podpalić w spektakularny sposób.

Popędził do bramy i porwał pochodnie, które mieli strażnicy. Szybko zamknął

bramę. Pierwsza grupa Khalidorczyków była już prawie na moście.

Co ja wyprawiam?

Pierwsza barka właśnie przepływała pod mostem. Nie było czasu. Kylar

kopniakiem przesunął rygiel trzymający belkę na miejscu i pchnął ją. Nawet nie

drgnęła. Potknął się i omal się nie przewrócił o napięte liny; zaklął i znowu całym

ciężarem ciała rzucił się na belkę. Czy ci cholerni żołnierze nigdy nie oliwili tego

mechanizmu?

Wreszcie dotarło do niego, że powinien skorzystać z Talentu. Poczuł moc

przepływającą przez jego ciało - teraz dałby radę podnieść cały wóz. Pchnął belkę i

poczuł, jak poszarpana czerń cienia to go zakrywa, to znowu znika, gdy kierował

Talent do innego zadania.

Jeśli będę miał szczęście, to nawet się nie zorientują, że jestem tu na górze,

dopóki nie będzie za późno.

Kulka skwierczącego zielonego czarognia przefrunęła nad glinianą kulą,

chybiając celu o jard. Z dołu rozległy się krzyki. Niezależnie od tego, czy czarownicy

zobaczyli Kylara, czy tylko jego pochodnię, nie byli zadowoleni.

Kylar pchnął belkę, ale, nie mając się o co zaprzeć, poślizgnął się na drewnie.

Belka ledwie drgnęła.

Kulka czarognia odbiła się od gliny i poleciała w niebo. Kylar nie zwracał na to

uwagi. Coś białego rozkwitło nad pokładem barki - teraz znajdującej się dokładnie

pod nim. Małe stworzenie nabrało kształtu przed rudowłosym czarownikiem i zaczęło

się wznosić jak koliber. Czarownik nucił; wzory viru pociemniały od mocy, gdy

kierował istotą.

Kylar pchnął i potknął się o liny.

W miarę jak zbliżał się do Kylara, homunkulus nabierał kształtu. Był mały, miał

raptem stopę wzrostu i był blady jak ulepiony z ciasta. Miał w sobie coś z rudego

czarownika, jakieś zgrubne podobieństwo. Wylądował delikatnie na kuli, a potem

wbił stalowe pazury w żelazo jak w masło. Odwrócił się do Kylara i syknął, odsłaniając

kły.

Kylar gwałtownie cofnął się i omal nie spadł z mostu.

W dole rozległ się głuchy łoskot. Powietrze przed rudym czarownikiem

zafalowało jak woda w stawie, do którego wrzucono kamień. Coś się poruszało, jakby

tuż pod powierzchnią powietrza. Coś ogromnego. Rzeczywistość rozciągnęła się...

I pękła. Kylar zobaczył piekło, kiedy rzeczywistość rozdarła się pod naciskiem

prącego do przodu poczwarca.

Ruszył na Kylara.

Dwadzieścia stóp pod Kylarem rzeczywistość rwała się i strzępiła. Kylar w

mgnieniu oka dostrzegł ogromną, okrągłą paszczę jak u minoga. Miał wrażenie, że jej

wnętrze wybrzusza się niczym kolczasty stożek. I wtedy najwęższy krąg zębów trafił

homunkulusa. Zęby się zatrzasnęły, rozrywając ciastowate stworzenie. Każdy kolejny

krąg zębów wgryzał się z potworną siłą w to, co otaczało homunkulusa, a stożek jakby

zapadał się w sobie, teraz wciągając wszystko do środka.

Ostatni, najszerszy krąg zębów zamknął się na gliniano-żelaznej kuli w jej

najszerszym miejscu i poczwarzec śmignął z powrotem do swojej dziury równie nagle,

jak się z niej wynurzył. Powietrze znowu zafalowało, a potem znieruchomiało jakby

nigdy nic.

Homunkulus zniknął. Tak samo jak trzy czwarte kuli - została pokruszona glina

i poszarpane żelazo. Olej kapał do wody obok barki. Żołnierze wiwatowali. Pierwsza

barka przepłynęła pod mostem i właśnie wynurzała się druga.

Kylar poczuł się słaby. Cofnął się i znowu omal nie przewrócił o sznury. Zaklął

głośno. Podążył wzrokiem za linami. Łączyły się z wielokrążkiem... przymocowanym

do belki.

- Ale ze mnie idiota!

Złapał za linę i zaczął ją ciągnąć ręka za ręką, jak najszybciej. Ramię

podtrzymujące drugą kulę odgięło się od mostu gładko i z łatwością. Kylar usłyszał

krzyk i obok niego przeleciały dwa zielone pociski.

Obok wielokrążka była druga lina. Cienka. Pewnie ważna.

Kylar szarpnął ją i belka podtrzymująca kulę nagle opadła. Kula spadła. Przez

chwilę bał się, że właśnie zrzucił swoją jedyną broń do wody, ale kula kołysała się na

linie cumowej, jak wahadło, stopę nad rzeką. Uderzyła w drugą barkę na wysokości

linii wodnej.

Nie było wybuchu. Bok kuli, którym uderzyła o barkę, był żelazny, tylko pokryty

wypaloną gliną. Przebiła się przez burtę barki i przeleciała przez szeregi górali.

Ale reszta kuli była z gliny. Rozpadła się. Olej, który ją wypełniał, rozlał się

gwałtownie po mężczyznach, ich sprzęcie, wsiąkając w drewniany pokład.

Kylar patrzył na barkę z góry. Na wysokości wodnicy pojawiła się zgrabna

dziura, a ludzie na barce krzyczeli, miał jednak nadzieję na coś bardziej widowisko...

BUM!

Barka wybuchła. Płomienie wyskoczyły z dziury, którą wybiła kula, i rozdarły

ją, powiększając trzykrotnie. Ogień buchnął z iluminatorów. Nagły ryk płomienni

zagłuszył wrzaski i krzyki ludzi.

Wybuch zdmuchnął mężczyzn, którzy stali na pokładzie i wielu z nich

wylądowało w wodzie. Zbroje bezlitośnie wciągały ich pod łagodne fale.

Równie szybko jak się pojawił, ogień zniknął. Dym nadal buchał z

iluminatorów, a na pokład wylewali się ludzie. Barka się solidnie przechyliła. Oficer,

krwawiący z rany na głowie, wykrzykiwał rozkazy, ale na darmo się wysilał. Żołnierze

zeskakiwali z pokładu, żeby dopłynąć do brzegu, który wydawał się tak blisko - i szli

na dno jak kamienie. Woda nie była tu bardzo głęboka, ale przy ciężkiej zbroi

wystarczająco.

Ogień potrzebował kilku chwil, nim zaczął pożerać drewno, kiedy już pochłonął

olej, i teraz przesuwał się jak niezaspokojona bestia. Buchał na każdym pokładzie i

chociaż barka płynęła, Kylar widział, że nie ma szans dotrzeć do brzegu. Tylko kilku

mężczyzn miało tyle rozsądku, żeby zrzucić zbroje, nim skoczyli za burtę. Inni

przywarli do filarów mostu. Jednak co najmniej dwustu górali nigdy nie stanie do

walki na cenaryjskiej ziemi.

Wrota za Kylarem zadrżały, jakby coś w nie uderzyło. Zaklął. Nie powinien był

zostawać tu i patrzeć, skoro mógł już uciekać.

Żaden cenaryjski żołnierz nie pojawił się w czasie tej bitwy i nadal żaden nie

przybiegł, dwie minuty po pierwszym sygnale walki. Nawet jeśli tu działo się źle, w

zamku musiały dziać się znacznie gorsze rzeczy.

Brama wybuchła i czarownicy pałający mocą weszli po dymiących resztkach.

Kylar pobiegł do zamku.

53

Z Nephem Dadą i tuzinem żołnierzy w cenaryjskich mundurach biegnących za nim

Roth popędził kładką. Dotarł do małego pokoju, skręcił w prawo i wbiegł po wąskich

schodach.

To był przyprawiający o zawrót głowy labirynt korytarzy, przejść i schodów dla

służby, ale wiódł Rotha i jego ludzi do północnej wieży dwa razy szybciej niż

jakakolwiek inna droga. Tak wiele planów, które Roth zasadził, podlewał i

pielęgnował przez ostatnie lata, miało zaowocować dzisiejszego wieczoru. Jak pazerne

dziecko, chciał zakosztować każdego i marzył, żeby krwawy sok spłynął mu po

brodzie.

Królowa i jej dwie młodsze córki właśnie umierały, zdał sobie ze smutkiem

sprawę Roth. Wielka szkoda. Wielka szkoda, że nie będzie mógł tego zobaczyć. Miał

nadzieję, że nikt nie ruszy ciał, dopóki nie będzie mógł ich obejrzeć. Wydał rozkazy,

ale chociaż ufał Hu Szubienicznikowi, że wykona je dokładnie, to była wojna. Nie

sposób powiedzieć, co się wydarzy.

Nic nie dało się na to poradzić. Za żadne skarby nie chciał przegapić śmierci

króla.

To było wyśmienite! Gdyby Roth nie chował się po kątach, wybuchłby

śmiechem.

Zamierzał trzymać bełt w kuszy i mierzyć w głowę króla przez cały wieczór.

Zamierzał osobiście go zabić, ale kapitan Arturian zbyt dobrze zorganizował ochronę.

Roth zdołał dostać się do sali głównej, ale nie mógł wnieść broni. To była mała

katastrofa. Gdyby Durzo Blint nie spisał się, cały plan by upadł. Ojciec by go za to

zabił.

Ale udało się. Durzo wykonał zadanie i był to prawdziwy pokaz wirtuozerii.

Otrucie gości wypadło genialnie. Roth był w kuchniach, kiedy kredencarze próbujący

jedzenia sprawdzali każdą potrawę i żaden się nie skrzywił. A podanie trucizny

królowi było popisem sprawności. Sama mikstura podziała nawet lepiej niż obiecywał

Durzo. Roth znajdzie mu więcej zajęć. Mając takie narzędzie jak Durzo, Roth będzie

mógł zadawać wyrafinowane cierpienie, o jakim wcześniej nawet nie marzył. Zioła!

Nigdy nawet nie pomyślał, jaki to potencjał. Durzo będzie tym, który wprowadzi go

we wszystkie ich tajniki. Kto by pomyślał, że zioła podane królowi doprowadzą Agona

do takiej skrajności?

Naprawdę zachichotał, kiedy lord generał uwolnił głupiego króla od głowy. To

było lepsze niż zabicie go własnymi rękami. Nigdy nie doznał tego niezwykłego

dreszczyku, jaki wywołał widok mężczyzny popełniającego czyn, który sam musiał

odbierać jako zdradę. Było coś naprawdę wspaniałego w obserwowaniu człowieka,

który się pogrąża.

Roth i jego ludzie zabawili w sali głównej akurat tyle, żeby zobaczyć, jak lord

generał ze swoimi ludźmi złapali przynętę i wybiegli, po czym sami ruszyli biegiem.

Zaplanował to jak trzeba - Roth wszystko planował jak trzeba - i zasmakuje dziś

jeszcze wyśmienitszych owoców niż zdrada Agona. Ojciec będzie zadowolony.

Sześciuset elitarnych żołnierzy, górali Króla-Boga zjawi się w zamku w ciągu

pół godziny. Tysiąc kolejnych o świcie. Król powiedział Rothowi, że chciałby stracić

mniej niż połowę tych ludzi, zanim przybędzie następnego dnia z wojskami

okupacyjnymi.

Roth pomyślał, że straci mniej niż ćwierć. Może nawet dużo mniej. Wypełnił

uurdthan doskonale. Król-Bóg wyznaczy Rotha na króla Cenarii, a sam przyjmie tytuł

Króla Najwyższego. Z czasem przekaże Rothowi całe cesarstwo.

Odpychając myśli o przyszłej chwale, Roth zatrzymał się w ostatnim wąskim

korytarzu, gdzie jego ludzie dogonili go. Drzwi przed nimi wychodziły na klatkę

schodową u podstawy wieży północnej. Roth machnął na swoich ludzi.

Uderzyli w ukryte drzwi i wypadli do holu, rozbłyskując mieczami. Dwóch

gwardzistów honorowych stojących na dole wieży nie miało żadnej szansy. Ledwie

zdążyli się zdziwić, a już nie żyli.

- Pilnujemy drzwi. Agon nie wejdzie na górę - oznajmił Roth. - Książę i

księżniczka będą następni.

Sprawdził kuszę.

***

Logan siedział na brzegu łóżka i czekał. Zamknął oczy i pomasował skronie. Na

chwilę został sam w sypialni na szczycie północnej wieży. Jenine Gunder... nie: Jenine

Gyre - zostawiała go, żeby się przyszykować.

Przyszykować.

Logan źle się czuł. Oczywiście fantazjował o kochaniu się, ale zrobił co w jego

mocy, by te fantazje ograniczały się do tylko jednej kobiety - a tą kobietą nie była

Jenine.

Kiedy Serah przyjęła oświadczyny, myślał, że jego fantazje wreszcie się spełnią.

Planował ich ślub na dzisiejszy ranek.

A teraz to.

Usłyszał cichy szelest bosych stóp na dywanie i uniósł wzrok. Włosy Jenine były

rozpuszczone, bujnymi lokami opadły jej do połowy pleców. Miała na sobie białą

jedwabną prześwitującą koszulę nocną i uśmiechała się niepewnie. Jej uroda

zapierała dech w piersi. Wszystko, co zasugerowała jej wieczorowa suknia zeszłej nocy

- bogowie! to było raptem wczoraj? - urzeczywistniło się, każda zmysłowa obietnica

wypełniła się z nadmiarem. Logan chłonął wzrokiem każdą jej krągłość, od bioder do

wąskiej talii, od tali do idealnych piersi, jedna krzywizna przechodziła w drugą, z

finezją, która mogłaby natchnąć artystę. Zachwycał się jej skórą, złocistą w blasku

świec, ciemnymi kręgami sutków widocznych przez materiał, drżeniem, zdradzającym

nieśmiałość w jej postawie. Pragnął jej. Pragnął ją posiąść. Żądza zapłonęła w nim,

zaślepiła, połykając cały świat z wyjątkiem stojącej przed nim piękności i jego myśli o

tym, co za chwilę zrobi.

Odwrócił wzrok. Zawstydzony. Gula narastała mu gardle, prawie

uniemożliwiając oddech.

- Taka jestem brzydka? - spytała.

Podniósł wzrok i zobaczył, że skrzyżowała ręce na piersiach i łzy napłynęły jej

do oczu. Zbolały spuścił wzrok.

- Nie, nie, moja pani. Proszę, podejdź.

Nie poruszyła się. To nie wystarczyło. Logan spojrzał jej w oczy.

- Proszę. Jesteś taka ładna, tak bardzo, bardzo piękna, że mnie oszołomiłaś. Aż

mnie to boli. Chodź, usiądź obok mnie. Proszę.

Jenine usiadła obok niego na łóżku, blisko, ale nie dotykając go. Logan niewiele

o niej wiedział. Nawet jego ojciec uważał ją za zbyt bogatą jak na partię dla Logana.

Słyszał tylko, że była lubiana, „promienna", że się „statkuje" i nie skończyła jeszcze

szesnastu lat. Logan rozumiał określenie „promienna". Przy kolacji bił od niej blask -

dopóki nie odezwał się jej ojciec. Łajdak. Logan teraz rozumiał, jak musiał się czuć

jego ojciec, widząc kobietę, którą kochał, poślubioną temu czemuś.

Określenia „że się statkuje" używano też wobec brata Jenine. W przypadku

księcia oznaczało to, że zdaniem ludzi wreszcie kończy z bardziej ewidentnymi

amorami i zaczyna przejmować pewne obowiązki związane z rządzeniem. Ale w

przypadku Jenine Logan podejrzewał, że „statkowanie się" oznacza, że już nie bawi się

w berka na zamku.

Tak bardzo różniła się od Serah... I była jego żoną.

- Jestem... byłem zaręczony z inną kobietą jeszcze tego ranka. Kobietą, którą

kochałem od lat... i nadal kocham, Jenine. Mogę tak do ciebie mówić?

- Możesz mnie nazywać, jak zechcesz, mój lordzie mężu.

Jej głos był chłodny. Logan ją zranił. Cierpiała, ale z całkiem niewłaściwych

powodów. Niech to szlag, była taka młoda. Ale z drugiej strony, nie tylko na niego

spadły same niespodzianki w czasie ostatniego dnia.

- Byłaś kiedyś zakochana, Jenine?

Zastanawiała się nad jego pytaniem z większą powagą, niżby się tego

spodziewał po piętnastolatce.

- Hm... lubiłam niektórych chłopców.

- To nie to samo - uciął Logan.

I natychmiast pożałował swojego tonu.

- Zamierzasz mnie zdradzać? - odgryzła się natychmiast. - Z nią?

To uderzyło Logana między oczy. Ta sytuacja nie była łatwa i dla Jenine. Jak się

musiała czuć, lubiąc go, wychodząc za niego i wiedząc, że kocha kogoś innego? Logan

ukrył twarz w dłoniach.

- Złożyłem przysięgi małżeńskie, bo poprosił mnie o to król, bo naród tego

potrzebował. Ale traktuję je poważnie, Jenine. Będę ci wierny. Spełnię swój

obowiązek.

- A twoim obowiązkiem jest spłodzić następcę?

Jej ton ani trochę się nie ocieplił. Logan zdawał sobie sprawę, że powinien

zmilczeć, mimo to odpowiedział:

- Tak.

Padła na łóżko, podciągnęła koszulę i rozłożyła nogi.

- Obowiązek czeka na spełnienie, mój panie - powiedziała, odwracając twarz i

gapiąc się na ścianę.

- Jenine... popatrz na mnie!

Przykrył jej nagość i - bogom dzięki - patrzył tylko na jej twarz, kiedy do niej

mówił, chociaż nawet teraz jej ciało krzyczało do niego. Czuł się jak zwierzę.

- Jenine, będę tak dobrym mężem, jak zdołam. Ale nie mogę ci dać mojego

serca. Jeszcze nie. Patrzę na ciebie i czuję się źle, bo pragnę kochać się z tobą. Ale

jesteś moją żoną! Do diabła, byłoby łatwiej, gdybyś nie była tak... tak diabelnie

piękna! Mógłbym tylko patrzeć na ciebie, nie pragnąc... nie pragnąc tego, co

powinienem dziś zrobić. Rozumiesz?

Najwyraźniej nie rozumiała, ale usiadła z powrotem, podkurczając nogi. Nagle

znowu była dziewczyną. Rumieniła się z powodu tego, co przed chwilą zrobiła, ale nie

odwróciła wzroku.

Logan uniósł ręce.

- Nie winię cię. Sam siebie nie rozumiem. To wszystko jest takie pokręcone. Nic

nie ma sensu, odkąd Aleine...

- Proszę, nie mówmy dzisiaj o moim bracie. Proszę.

- Wszystko straciłem.

Wszystko... wszystko poszło nie tak. Jak mógł być tak egoistyczny? Stracił

przyjaciela, ale ona straciła starszego brata. Też musiała cierpieć.

- Przepraszam - dodał.

- Nie, to ja przepraszam - powiedziała Jenine, patrząc nań spokojnie, chociaż ze

łzami w oczach. - Przez całe życie wiedziałam, że wyjdę za tego, za którego będę

musiała, przez wzgląd na kraj. Starałam się nawet nie podkochiwać w nikim, bo

wiedziałam, że mój ojciec w każdej chwili może mi powiedzieć, że mnie potrzebuje.

Od dwóch lat starałam się ciebie nie lubić. Wiem, że uważasz mnie za głupią

dziewczynę, ale, masz pojęcie, kim byli moi potencjalni mężowie? Ceurański książę,

który lubi chłopców, i drugi, który ma sześćdziesiąt lat, alitaerański, który ma sześć,

lodricarski, który nie mówi w naszym języku i już ma dwie żony, Khalidorczycy,

którzy traktują kobiety jak przedmioty, i Modaińczyk, który dwa razy owdowiał w

tajemniczych okolicznościach. I byłeś ty. Każdy cię lubi. Dobry król wykorzystałby

nasze małżeństwo, żeby uleczyć rozdźwięk między naszymi rodzinami, ale mój ojciec

cię nienawidzi. Musiałam więc patrzeć na ciebie, słyszałam historie o tobie od mojego

brata i od innych dziewcząt, słyszałam, że jesteś odważny, że jesteś honorowy, że

jesteś lojalny, że jesteś mądry. Mój brat powiedział mi, że jesteś jedynym mężczyzną,

jakiego zna, którego nie onieśmielałby mój umysł. Wiesz jak to jest używać prostych

słów i udawać, że się nie rozumie różnych rzeczy, żeby nie zaszkodzić swojej

reputacji?

Logan nie był pewien, czy rozumie. Kobiety z pewnością nie musiały nigdy

udawać głupich. Prawda?

- Kiedy się dowiedziałam, że mam cię poślubić, miałam wrażenie, że wreszcie

spełnią się wszystkie moje dziewczęce marzenia. Nawet kiedy mój ojciec się zachował

jak... i Serah... i Aleine... - Wzięła głęboki wdech. - Przepraszam, lordzie mężu. Byłeś

ze mną szczery. Wiem, że nie prosiłeś o to. Przykro mi, że musiałeś ją stracić, żebym

ja mogła mieć ciebie. Wiem, że spotkało cię ostatnio dużo przykrych niespodzianek. -

Uniosła głowę i przemówiła jak księżniczka: - Ale zrobię co w mojej mocy, żeby okazać

się dobrą niespodzianką, mój panie. Dołożę starań, aby okazać się godną twojej

miłości.

Na bogów, co to za kobieta! Logan spojrzał na Jenine zeszłego wieczoru i

zobaczył tylko piersi. Zobaczył ją chichoczącą z przyjaciółmi i widział w niej dziecko.

Był głupcem. Jenine Gunder - Jenine Gyre - była księżniczką, która się urodziła, by

zostać królową. Jej pewność siebie, jej świadome poświęcenie, jej siła wzbudzały w

nim nabożny podziw. Wcześniej miał nadzieję, że jego żona dorośnie, stając się dla

niego dobrą partnerką. Teraz miał nadzieję, że sam dorośnie, by stać się dobrym

partnerem dla tej kobiety.

- A ja zrobię wszystko, co w mojej mocy, by nasza miłość wzrastała, Jenine -

powiedział. - Po prostu...

Położyła palec na jego ustach.

- Będziesz mi mówił Jeni?

- Jeni? - Logan dotknął delikatnej, gładkiej skóry jej policzka i wzrokiem

powędrował po jej ciele. Wolno mi. Mogę. Powinienem nawet. - Jeni? Mogę cię

pocałować?

Nagle znowu stała się niepewną dziewczyną, dopóki ich usta się nie spotkały. A

wtedy, mimo jej wahania, niepewności i naiwności, dla Logana stała się wszystkim co

ciepłe, miękkie, piękne i kochające na tym świecie. Była wszystkim, czym jest kobieta,

i pod każdym względem okazała się cudowna. Objął ją i przyciągnął do siebie.

Kilka minut później, Logan odsunął się od niej na łóżku, odwracając głowę w

stronę drzwi. - Nie przestawaj - poprosiła.

Podkute buty uderzały o schody za drzwiami. I to dużo więcej niż jedna para

butów.

Nawet nie zatrzymując się, żeby włożyć ubranie w ciemnościach, Logan sturlał

się z Jenine i złapał miecz.

54

Regnus Gyre uskoczył z powrotem w boczny korytarz, kiedy przebiegł obok niego

Brant Agon z kilkunastoma gwardzistami królewskimi i - co dziwne - paroma tłustymi

arystokratami.

- Niech żyje król! Do księcia - krzyczał jeden z nich.

Do księcia? Zatem plotki nie były prawdziwe - Regnus słyszał, że Aleine’a

Gundera zamordowano zeszłej nocy.

Gdyby lord generał był sam, Regnus zawołałby starego przyjaciela, ale nie kiedy

towarzyszył mu Vin Arturian. Vin miał obowiązek aresztować Regnusa i zrobiłby to,

nawet jeśli mu to nie odpowiadało.

Rozległy się krzyki, gdzieś w głębi zamku, ale Regnus nie rozumiał słów. Fakt,

że działo się tyle rzeczy, których nie rozumiał, niepokoił go, ale nic nie mógł poradzić

na to, co się działo w innych miejscach zamku - cokolwiek to było. Miał tylko sześciu

ludzi i żaden nie miał zbroi. Wystarczająco trudno było im się tu dostać, udając

służących i zarazem starając się zachować miecze. Mógł mieć tylko nadzieję, że

znajdzie Nalię i wyprowadzi ją stąd.

Komnaty królowej znajdowały się na pierwszym piętrze zamku w północno-

wschodniej części. Regnus i jego ludzie szli przez zamek nonszalancko w dwóch

grupach po trzech, starając się nie przyciągać uwagi służby, ale teraz zdecydowanie

przywołał drużynę. Ludzie zgromadzili się wokół niego i Regnus ruszył biegiem.

Dotarli do komnat królowej, nie wpadając na żadnego służącego ani

wartownika. Mieli niewiarygodne szczęście. W walce przeciwko nawet dwóm

wartownikom mającym broń i zbroje Regnus i jego ludzie mogli zwyczajnie zginąć.

Regnus zapukał głośno do wielkich drzwi i otworzył je. Dama dworu, która już

miała je otworzyć, cofnęła się zaskoczona.

- Ty! - wykrzyknęła. - Milady, uciekaj! Morderca!

Nalia Gunder siedziała w bujanym fotelu, z nietkniętym haftem na kolanach.

Natychmiast wstała, ale machnęła na służkę.

- Nie wygłupiaj się. Odejdź.

Jej dwie młodsze córki, Alayna i Elise, wyglądały, jakby płakały. Wstały

niepewnie. Żadna z nich nie była na tyle duża, żeby rozpoznać diuka Gyre.

- Co tu robisz? - zapytała królowa Nalia. - Jak się tu dostałeś?

- Twoje życie jest w niebezpieczeństwie. Człowieka, który zaatakował zeszłego

wieczoru moją rezydencję, wynajęto, by cię dziś zabił. Błagam, Nal... proszę, moja

królowo. - Odwrócił wzrok.

- Mój panie - powiedziała. Tak właśnie królowa mogła powitać ulubionego

wasala. Tak też mogła zwrócić się lady do swojego męża. W tych dwóch słowach

Regnus usłyszał, że mówi mu „Nigdy nie kochałam nikogo prócz ciebie". - Mój panie -

powtórzyła. - Regnusie, pójdę, gdziekolwiek mi każesz, ale nie możemy ich zostawić.

Jeśli mnie grozi niebezpieczeństwo, im także.

- Twoje córki mogą iść z nami.

- Mam na myśli Logana i Jenine. Pobrali się dziś popołudniu.

„Niech żyje król! Do księcia!". Okrzyki arystokratów nagle nabrały sensu.

Skrócili sobie frazę „Król nie żyje. Niech żyje król". Życzyli długiego życia nowemu

królowi. Księciu. Loganowi.

Król Gunder nie żył. Logan został nowym królem.

Lepszy człowiek pomyślałby w pierwszej chwili o czymś innym, Regnus to

wiedział. Lepszy mąż też pomyślałby o czymś innym w pierwszej chwili. Jednakże jego

pierwszą myślą było to, że mąż Nalii nie żyje. Ten pełen nienawiści człowieczek, który

przysporzył im tyle cierpienia, odszedł. Żona Regnusa też nie żyła. On i Nalia nagle,

cudem zostali uwolnieni z trwającej dwadzieścia dwa lata niewoli. Dwadzieścia dwa

lata - i nagle wyrok, który brał za dożywocie, złagodzono.

Skupił się na radościach dumnego ojca i zdolnego przywódcy, ale nigdy nie

wierzył, że w domu czeka na niego coś więcej niż małżeńskie męki. Teraz już szczęście

nie wydawało się tak odległą możliwością, znajdowało się tutaj, krok od niego,

promieniało przed nim, patrzyło oczami pełnymi miłości. Jak inne byłyby powroty do

Nalii, dzielenie z nią domu, rozmów, życia, łoża.

Gdyby go zechciała, mógłby ją poślubić. Naprawdę by ją poślubił.

Powoli docierały do niego inne komplikacje. Logan był teraz nowym królem?

To byłby prawdziwy koszmar dla genealogów, gdyby Regnus i Nalia mieli dzieci. Ale

nie przejmował się tym.

Zaśmiał się w głos. Nagle zrobiło mu się lekko na duszy. I natychmiast

oprzytomniał. Agon, straże i arystokraci pędzili do jego syna, uzbrojeni w noże

stołowe.

Loganowi groziło niebezpieczeństwo. Ci ludzie biegli mu na ratunek. Loganowi

groziło niebezpieczeństwo i Regnus odwrócił wzrok.

Nie było czasu, żeby wszystko tłumaczyć, mówić Nalii, że jest wolna, że Aleine

nie żyje. Regnus musiał działać. Nie miał pojęcia, ile czasu mu jeszcze zostało.

- Są w niebezpieczeństwie! Za mną! - krzyknął Regnus, unosząc miecz. - My...

Coś gorącego przeszyło jego plecy i nagle zniknęło.

Regnus odwrócił się i potarł pierś, poirytowany. Zobaczył coś czarnego

przemykającego do cieni, kiedy nagle z gardła jednego z jego ludzi popłynęła krew.

Jakby byli marionetkami, którym przecięto sznurki, jego ludzie padli szybko jeden po

drugim, martwi. Dłoń, którą dotknął piersi, lepiła się.

Spojrzał w dół. Krew rozlewała się po tunice nad sercem. Spojrzał na Nalię.

Cień znalazł się za nią i trzymał ją. Jedna czarna ręka trzymała w górze jej podbródek,

a druga długi wąski miecz, którym cień zabił Regnusa. Nalia nie odrywała wzroku od

diuka, oczy miała ogromne z przerażenia.

- Nalia - powiedział.

Padł na kolana. Przed oczami robiło mu się biało. Starał się utrzymać oczy

otwarte, ale wtedy zdał sobie sprawę, że cały czas ma je otwarte, tylko to już nie ma

żadnego znaczenia.

***

Lord generał Agon ze swoją zbieraniną arystokratów i straży nie poruszał się

wystarczająco szybko. W ciągu setek lat zamek kilkakrotnie przebudowano, a w

planach niczego nie uproszczono. Dwa razy ludzie generała zatrzymywali się, bo

trafiali na zamknięte drzwi, kłócili się, czy lepiej je rozwalić, czy obejść, i w końcu

postanawiali iść inną drogą.

Teraz biegli ostatnim korytarzem prowadzącym do północnej wieży - strażnicy

pędzili, Agon biegł, a kilku arystokratów sapało na drugim końcu korytarza.

Arystokraci już dawno porzucili entuzjastyczne okrzyki „do księcia" i „niech żyje król

Gyre!". Teraz oszczędzali oddech.

Agon wszedł do antykamery wieży przy dźwiękach przekleństw i walenia do

drzwi prowadzących na schody.

Jeden z królewskich wartowników, pułkownik Gher, stał w wejściu do

antykamery.

- Szybciej, moi panowie - ponaglał ostatnich dwóch brzuchatych arystokratów.

Przyglądając się pokojowi, lord Agon pozwolił młodszym, lepiej zbudowanym

mężczyznom zaatakować grube drzwi prowadzące na schody. Pomieszczenie nie było

duże, miało ledwie dwadzieścia stóp kwadratowych. Zostało skromnie umeblowane, a

sufit znajdował się tak wysoko, że ginął w ciemności. I prowadziło do niego tylko

dwoje drzwi: jedne na schody i drugie na korytarz. Nie dało się ich ominąć.

Coś tu nie grało. Fakt, że drzwi zamknięto, oznaczał, że stojących na tym

posterunku strażników albo zabito, albo przekupiono.

Lord generał Agon spojrzał przez ramię na pułkownika Ghera, który zapędzał

ostatniego arystokratę do pokoju. Przepchnął się obok kuzyna Logana, grubego lorda

lo-Gyre, i już chciał krzyknąć ostrzegawczo, ale zanim zdążył wypowiedzieć choćby

słowo, pięść pułkownika Ghera w rękawicy z kolczej plecionki uderzyła go w

podbródek.

Agon poleciał do tyłu i tylko mógł patrzeć z podłogi, jak pułkownik Gher

zatrzaskuje drzwi i zasuwa rygiel.

Jeden ze strażników uderzył ramieniem w drzwi zaraz potem, ale nie drgnęły, a

chwilę później Agon usłyszał, że zasunięto sztabę.

- Jesteśmy uwięzieni - poinformował usłużnie lord Urwer.

Na chwilę wszyscy w pokoju zamarli. Kiedy lord generał wstał z pomocą

jednego ze strażników, zobaczył, że do mężczyzn zaczyna docierać znaczenie tego

faktu.

Skoro właśnie zdradził jeden z ich ludzi, to zamach na życie księcia nie był

incydentem ani wyizolowanym, ani nieudolnie zaplanowanym. Wszystko w ciągu

ostatnich kilku dni zostało precyzyjnie zaaranżowane - od śmierci księcia Aleine'a po

ich przybycie do tego miejsca swojej śmierci. Mieli małe szanse na przetrwanie.

- Co teraz robimy, panie? - zapytał jeden ze strażników.

- Przebijamy się przez te drzwi - powiedział lord Agon, wskazując drzwi na

schody.

Prawdopodobnie było już za późno. Na górze tych schodów znajdą pewnie

wrogich żołnierzy i martwych członków rodziny królewskiej. Ale Agon już dawno

temu nauczył się nie marnować czasu na polu bitwy, lamentując, co powinno się

zrobić, co powinno się wcześniej zauważyć. Wzajemne oskarżenia można zostawić na

później, o ile będzie jakieś później.

Straże ponowiły atak na drzwi. Nagle rozległ się świst i brzdęk bełtu z kuszy.

Królewski wartownik padł - bełt przeszył kolczugę z taką łatwością, jakby to był

jedwab. Agon zaklął i rozejrzał się po pokoju, szukając otworów strzelniczych w

ścianach. Żadnego nie dostrzegł.

Mężczyźni rozglądali się nerwowo wokół, próbując ustrzec się wroga, który

zaatakował znikąd.

Brzdęk.

Kolejny strażnik zatoczył się na towarzysza i padł martwy.

Agon i reszta spojrzeli w mrok. Nisko zwieszający się żyrandol uniemożliwiał

im dostrzeżenie czegokolwiek poza nim. Cichy śmiech rozległ się echem w

ciemnościach.

Wartownicy i arystokraci rozbiegli się, szukając jakiejś osłony, ale nie mogli na

wiele liczyć.

Jeden z żołnierzy schował się za miękko obitym fotelem o szerokim oparciu. Z

kolei arystokrata zerwał ze ściany portret sir Robina i trzymał go przed sobą jak

tarczę.

- Drzwi! - warknął Agon, chociaż serce wypełniała mu rozpacz.

Nie było drogi ucieczki. Człowiek - albo ludzie - strzelający do nich, nie tylko

miał swoich ludzi i zdrajców w zamku, ale znał także tajemnice tej budowli.

Paranoiczny król Hurlak nafaszerował zamek sekretnymi pokojami i zamaskowanymi

otworami w ścianach do szpiegowania. Ponieważ kusznik wiedział, gdzie są,

wystarczyło, żeby tylko siedział i mordował ich po kolei. Nie mieli jak go

powstrzymać.

Brzdęk. Żołnierz siedzący za wielkim fotelem zesztywniał, kiedy bełt przebił się

przez oparcie i wbił w jego plecy. Zabójca dał im do zrozumienia, że znaleźli się w

beznadziejnym położeniu.

- Drzwi! - krzyknął Agon.

Z odwagą, jakiej wielu dowódców żądało, ale niewielu otrzymywało, reszta

straży rzuciła się do rąbania drzwi. Wiedzieli, że niektórzy z nich zginą w trakcie

wysiłków, ale wiedzieli też, że to jest ich jedyna droga ucieczki, jedyna nadzieja na

życie.

Brzdęk. Kolejny królewski żołnierz padł w połowie zamachu na drzwi. Lord

Ungert trzymający w słabych rękach portret przed sobą, zakwilił jak mała

dziewczynka.

Brzdęk. Wydawało się, że żołnierz odskoczył w bok, kiedy bełt przeszył mu ucho

i pchnął go broczącego krwią na framugę.

W drzwiach pojawiło się pęknięcie. Jeden z trzech żołnierzy, którzy się ostali,

krzyknął triumfalnie.

Strzała wleciała przez szczelinę w drzwiach i wbiła mu się w ramię. Mężczyzna

obrócił się raz, nim bełt z góry rozłupał mu kręgosłup.

Obaj ostatni strażnicy się załamali. Jeden upuścił miecz i padł na kolana.

- Proszę - błagał. - Proszę, nie. Proszę, nie. Proszę...

Ostatni był kapitan Arturian. Zaatakował drzwi jak opętany. Był silnym

człowiekiem, a drzwi trzęsły się i kołysały pod jego uderzeniami, szpara się poszerzała,

wydłużała i sięgała już zasuwy.

Uskoczył, kiedy dwie strzały śmignęły przez szczelinę i obok jego głowy, a

potem zaatakował raz jeszcze. Kolejna strzała przeleciała obok Vina Arturiana, a Agon

zobaczył, jak szarpnął głową do tyłu. Policzek miał skaleczony - cięcie zakreśliło czystą

linię - a ucho rozdarte na pół.

Krzycząc, kapitan Arturian cisnął mieczem przez dziurę jak włócznią. Złapał

zasuwę i wyrwał ją z drzwi, szarpiąc się, kiedy strzała przebiła mu rękę na wylot. Nie

zwracając na nią uwagi, złapał się drzwi i pchnął je, wyważając z framug.

Pięciu khalidorskich łuczników w mundurach cenaryjskich stało na schodach z

napiętymi łukami. Za nimi stało sześciu żołnierzy z mieczami i czarownik. Jeden

łucznik leżał u ich stóp z mieczem kapitana wyrastającym mu z brzucha. Pięciu

łuczników jednocześnie puściło cięciwy.

Podziurawiony strzałami kapitan Vin Arturian padł do tyłu. Jego ciało upadło

obok strażnika na klęczkach, który wtedy wrzasnął.

Brzdęk. Krzyk zakończył się charczeniem i młody mężczyzna padł, topiąc się we

własnej krwi.

I wtedy nadeszła jedna z tych upiornie zwyczajnych chwil pośród chaosu

bitewnego, jakie lord Agon już przeżył, ale do których nigdy się przyzwyczaił.

Jeden z łuczników oddał swój łuk, zszedł do pokoju i złapał drzwi.

- Przepraszam - powiedział do kapitana, którego właśnie pomógł zabić. Nie

drwił, był zwyczajnie uprzejmy. Wyszarpnął drzwi z pośmiertnie zaciśniętych palców

kapitana, wyszedł z powrotem na klatkę schodową i wstawił drzwi na miejsce,

podczas gdy lord Agon i arystokraci patrzyli.

W tym zawieszeniu poza czasem, zanim rzeczywistość powróciła z miażdżącą

siłą, lord Agon spojrzał na arystokratów. Oni popatrzyli na niego. To byli ci, którzy

byli gotowi narazić własne życie, żeby ratować księcia. Odważni ludzie, nawet jeśli

niektórzy to głupcy, pomyślał, patrząc na lorda Ungerta, zasłaniającego się obrazem.

Poprowadził tych ludzi na śmierć.

Pułapka była sprytna. „Sługa Gyre'ów", który powiadomił o ataku, na pewno

był jednym z ludzi uzurpatora. Ta sztuczka nie tylko rozdzieliła straże królewskie,

zabierając większość z sali głównej, ale także zgrabnie oddzieliła ziarno od plew.

Lordowie, którzy poszli za Agonem, to nie byli do końca ci, po których lord generał

spodziewał się, że staną w obronie księcia Logana, ale właśnie oni wykazali się

lojalnością w jedyny sposób, który się liczył - poprzez działanie.

A zabijając tych ludzi, Khalidor eliminował tych, którzy najprędzej stanęliby

przeciw niemu. Genialne.

Mimo charkotu i rwanego oddechu umierającego żołnierza Agon dosłyszał

jeszcze jeden dźwięk. Natychmiast go rozpoznał. To był pracujący lewar kuszy.

Klik-klik-klak. Klik-klik-klak.

- Żebyście wiedzieli, kogo przeklinać, gdy będziecie umierać - dobiegł

rozbawiony, złowieszczy głos z kryjówki nad nimi. - Jestem książę Roth Ursuul.

- Ursuul! - wykrzyknął lord Braeton.

- Och, wobec tego czuję się zaszczycony - odparł lord lo-Gyre.

Bełt trafił lo-Gyre'a w gruby brzuch z taką siłą, że wyleciał przez plecy,

zabierając ze sobą sporą część wnętrzności. Lord przysiadł bezwładnie pod ścianą.

Kilku lordów przeklęło Ursuula, jak sam się o to prosił. Ktoś podszedł, aby

pocieszyć lorda lo-Gyre, drżącego na podłodze i oddychającego ze świstem. Lord

generał nadal stał. Śmierć znajdzie go na własnych nogach.


- Chcę ci podziękować, lordzie generale - powiedział Roth. - Dobrze mi służyłeś.

Najpierw zabiłeś dla mnie króla, smakowity kąsek, jeśli idzie o zdradę, i mimo to

zdołałeś wciągnąć tych ludzi w pułapkę. Zostaniesz za to sowicie nagrodzony.

- Co? - zdziwił się stary lord Braeton, patrząc z niepokojem na Agona. -

Powiedz, że to nieprawda, Brant.

Kolejny bełt przeszył serce lorda Braetona.

- To kłamstwo - powiedział lord Agon, ale lord już nie żył. Klik-klik-klak. Klik-

klik-klak.

Lord Ungert spojrzał na Agona przerażony. Płótno trzęsło się w jego dłoniach.

- Proszę, powiedz mu, żeby przestał - błagał Agona, widząc, że jest ostatnim

arystokratą, który ostał się żywy. - Nawet nie chciałem iść za tobą. Moja żona mi

kazała.

W malowanej tarczy z sir Robinem pojawiła się mała dziurka i lord Ungert

zatoczył się do tyłu. Przez dłuższą chwilę stał oparty o ścianę, krzywiąc się i nadal

trzymając w rękach obraz. Wyglądał na zniesmaczonego, jakby płótno miało

rzeczywiście zatrzymać bełt z kuszy. Potem upuścił portret i rama się roztrzaskała.


- Łajdaku - powiedział lord lo-Gyre z trudem, łapiąc oddech i wbijając wzrok w

lorda generała Agona. - Ty łajdaku.

Następny bełt trafił go między oczy.

Lord generał Agon uniósł wyzywająco miecz.

Roth się zaśmiał.

- Nie kłamałem, lordzie generale. Zostaniesz nagrodzony.

- Nie boję się.


Bełt trafił Agona w kolano i generał poczuł, jak kość się roztrzaskuje. Zatoczył

się na fotel i padł. Chwilę potem kolejny bełt przeszył mu łokieć. Lord generał miał

wrażenie, że urwało mu rękę. Ledwo wytrzymał, siedząc na podłodze, chwytając się

oparcia fotela jak tonący.

- Mój siepacz powiedział mi, że ufa, że popędzisz na ślepo i wpadniesz prosto w

pułapkę. W końcu byłeś na tyle głupi, żeby zaufać jemu - powiedział Roth.

- Blint!

- Tak. Ale nie powiedział mi, że zdradzisz swojego króla! To było wyśmienite. I

jeszcze wyswatałeś lorda Gyre z rodziną królewską? To twój przyjaciel, co? To

kosztowało Logana życie. Wiem, że nie boisz się umrzeć, lordzie generale - powiedział

Roth. - W nagrodę daję ci życie. Idź i żyj ze swoją hańbą. No już, idź. Odpełznij,

robaczku.

- Resztę swojego żałosnego życie spędzę, polując na ciebie - rzucił przez

zaciśnięte zęby Agon.

- Nie. Jesteś tchórzem, Brant. Mogłeś mnie powstrzymać. Zamiast tego

pomagałeś mi na każdym kroku. Teraz ja i moi ludzie idziemy na górę. Książę i

księżniczka umrą, bo mnie nie powstrzymałeś. Więc czemu miałbym cię zabijać? Nie

dałbym rady bez twojej pomocy.

Roth zostawił lorda generała dyszącego na podłodze. Zdruzgotanego.

55

Sierżant Bamran Gamble naciągnął długi łuk alitaerański dzięki szerokim mięśniom

pleców. Nieważne, czy jest się silnym jak tur - nie da się naciągnąć alitaerańskiego

długiego łuku tylko siłą ramion. Zrobiony z grubego cisu łuk był długi na siedem stóp i

potrafił przebić zbroję z odległości dwustu kroków. Gamble słyszał o ludziach, którzy

trafiali w cel wielkości czterech stóp z odległości pięciuset kroków, ale Bogu dzięki nie

musiał dokonywać takiej sztuki.

Stał na dachu strażnicy na dziedzińcu zamkowym. Zdrajca zabarykadował ich

tam, ale tchórz albo nie miał odwagi, albo zapomniał pochodni, żeby podłożyć ogień

pod budynek. Ludzie Gamble'a wybili dziurę na dach i pomogli mu wyjść na górę.

Pierwszy pocisk czarownika przeleciał nad głową sierżanta, zanim zdążył

napiąć łuk. Czarownik był jedynym meisterem na dziedzińcu; najwidoczniej

zostawiono go tam, żeby miał na wszystko oko. Z wysoka Gamble widział, że nawet

teraz kolejni żołnierze wlewają się przez Wschodni Most Królewski, ale nie spuszczał

oczu z czarownika. To była kobieta o rudych włosach i bladej skórze. Dyszała ciężko,

jakby ostatni pocisk odebrał jej część sił, ale już zbierała się w sobie, nuciła i czarny vir

na jej rękach się napinał.

Jeśli chybi, nie będzie miał drugiej szansy. Czarownica strzeli niżej i podpali

strzechę, która pokrywała strażnicę. Zginie ponad czterdziestu ludzi sierżanta

Gamble'a.

Napiął mięśnie pleców naciągając łuk. Trzy palce przesunęły się w stronę jego

twarzy. Cięciwa dotknęła ust. Żadnego celowania. Kierował się tylko instynktem. Kula

ognia zapłonęła między dłońmi czarownicy. Grot skoczył dokładnie przez płomień i

strzała przeleciała przez eteryczny płomień i mostek młodej kobiety. Strzał ściął ją z

nóg, jakby była przywiązana do konia, który ruszył pełnym galopem. Strzała

przyszpiliła jej ciało do wielkich drzwi.

Sierżant Gamble nie był świadomy tego, że wyciągnął następną strzałę. Gdyby

miał wybór, wolałby zejść z dachu i wyprowadzić swoich ludzi na zewnątrz, ale nagle

bitwa zaśpiewała mu w żyłach. Po siedemnastu latach służby wojskowej po raz

pierwszy walczył.

Strzała musnęła jego usta i skoczyła w przód. Trafiła kolejną czarownicę,

prowadzącą oddział górali przez most. To był doskonały strzał, jeden z najlepszych w

życiu Gamble'a. Strzała przeleciała przez trzy rzędy biegnących żołnierzy i trafiła

czarownicę w pachę, gdy wymachiwała rękoma w biegu. Siła uderzania zdmuchnęła

kobietę z mostu. Bezwładnie wpadła w wody Plith.

Górale nawet nie zwolnili. Wtedy sierżant Gamble zrozumiał, że znaleźli się w

niezłych tarapatach. Dwóch łuczników i jeden czarownik oderwali się od grupy i

zaczęli rozglądać za sierżantem, ale reszta przeszła przez most. Kiedy łucznicy napięli

łuki, czarownik dotknął ziemi i na każdym grocie zapłonął ogień.

Gamble ześlizgnął się z dachu i opadł na dziedziniec, kiedy dwie płonące strzały

zagłębiły się w strzechę. Ogień rozprzestrzenił się nienaturalnie szybko. Nim Gamble

odblokował drzwi, dym już wylewał się z wnętrza strażnicy.

- Co robimy, panie sierżancie? - zapytał jeden z mężczyzn, kiedy stłoczyli się

wokół niego.

- Nie mogą nas wszystkich wziąć na raz, więc będę próbowali nas rozdzielić.

Podejrzewam, że jest ich dwustu, może trzystu. Musimy przedostać się do dolnych

koszar.

Tam będzie około dwustu ludzi. Przynajmniej liczebnością dorównają

przeciwnikowi, chociaż sierżant Gamble podejrzewał, że to i tak niewiele pomoże w

walce z khalidorskimi góralami i czarownikami.

- Do diabła z nimi - powiedział młody strażnik. - Nie umrę za Dziewiątaka.

Nadal mamy Wschodni Most Królewski. Spadam stąd.

- Pobiegnij do tego mostu, a będzie to ostatnia rzecz, Jules, jaką zrobisz w tym

życiu - odparł sierżant Gamble. - Za to nam płacą. Wszelkie niedopatrzenie

obowiązków to zdrada, taka sama jak zdrada Conyera, kiedy zamknął nas tu, żebyśmy

zginęli.

- Grosze nam płacą.

- Wiedzieliśmy, ile płacą, kiedy się zaciągaliśmy.

- Niech pan robi, co pan musi. - Jules schował miecz do pochwy i odwrócił się.

Ruszył biegiem w stronę mostu.

Każdy z trzydziestu dziewięciu mężczyzn patrzył na sierżanta.

Wyciągnął strzałę, wyszeptał modlitwę za dwie dusze, kiedy cięciwa dotknęła

jego ust i posłał strzałę w kark Julesa.

Zamieniam się w prawdziwego bohatera wojennego, nie ma co. Świetnego w

zabijaniu kobiet i własnych ludzi.

- Będziemy walczyć - oznajmił. - Jakieś pytania?

***

Kylar biegł niezauważony przez kwatery służby. Nadal nie pojawili się żadni

żołnierze. Gdzieś w zamku musiało się dziać naprawdę źle, skoro żołnierze nie

zorganizowali żadnego odporu.

Nagle znalazł się wśród walczących. Przynajmniej jeden oddział górali musiał

dostać się inną drogą, bo dwudziestu było teraz zajętych wyżynaniem dwukrotnie

przewyższających ich liczebnością cenaryjskich żołnierzy.

Oddział Cenaryjczyków niemal się rozpadał, chociaż sierżant nadal

wykrzykiwał rozkazy. Na widok jego twarzy Kylar się zatrzymał. Znał tego sierżanta.

To był Gamble, strażnik, który przyszedł do północnej wieży w dniu, w którym Kylar

po raz pierwszy zabił.

Kylar dołączył do walki i zabijał Khalidorczyków z taką łatwością, z jaką kosa

ścina zboże. To była prosta robota. Nie czerpał radości z zabijania ludzi, którzy ledwo

go widzieli.

Początkowo nikt go nie dostrzegał. Był smugą czerni we wnętrznościach zamku

zbudowanego z ciemnego kamienia i oświetlonego migoczącymi pochodniami. A

potem uratował życie Gamble'owi, ścinając głowę jednemu Khalidorczykowi i

patrosząc drugiego, gdy zapędzili w róg sierżanta.

Nawet nie zwolnił. Wpadł w wir. Był pierwszą twarzą Aniołów Nocy. Był

Odpłatą. Zabijanie już nie było działaniem, ale stanem, formą istnienia. Kylar stał się

zabijaniem. Jeśli każda kropla krwi winnego, którą przelał, mogła wymazać jedną

kroplę niewinnej krwi, to tego wieczoru się oczyścił.

Rozcinał kolczugi, utwardzaną skórę i ciało, ferując Sędzią okrutne wyroki, i

było to najwspanialsze uczucie na świecie. Kylar zatracił się w szaleństwie, w jakiejś

dziwacznej medytacji, obrotach, cieciach, unikach, siekaniu, kłuciu, waleniu,

miażdżeniu, niszczeniu twarzy, gaszeniu przyszłości. Nie trwało to długo. Nie minęło

pół minuty, a wszyscy Khalidorczycy nie żyli. Nie ostał się żaden ranny. W gorączce

zabijania Kylar działał bardzo dokładnie.

Na Cenaryjczykach zrobiło to wstrząsające wrażenie. Te owieczki w zbrojach

straży stały, gapiąc się na plamę ciemności, którą był Kylar. Nawet nie podnieśli

broni. Nie stali w pozycji gotowości do walki. Tylko zdumiewali się widokiem awatara

Śmierci, który pojawił się pośród nich.

- Anioł Nocy walczy dla was - powiedział.

Już za dużo czasu tu zmarnował. Logan mógł właśnie umierać. Pobiegł w głąb

zamku.

Wszystkie drzwi były zamknięte, a korytarze upiornie ciche. Mógł tylko

zakładać, że służący pochowali się w swoich pokojach albo już uciekli.

Łomot wielu stóp uderzających w zgodnym rytmie zatrzymał go nagle. Kylar

schował się w ocienionych drzwiach w narożniku.

Może i był bezpiecznie ukryty przed oczami ludzi, ale dziś na zamku pojawiły

się rzeczy bardziej niebezpieczne niż ludzie.

- Na dole musi być uwięzionych co najmniej dwustu ich żołnierzy - powiedział

jeden z oficerów do mężczyzny, którego szczupła sylwetka zdradzała, że jest

czarownikiem, chociaż nosił zbroję i miecz. - To wytrzyma może kwadrans, meisterze.

- A arystokraci w oranżerii? - zapytał czarownik. Odpowiedź zginęła zagłuszona

łoskotem stóp górali, kiedy mijali Kylara i zniknęli gdzieś dalej.

Zatem arystokratów uwięziono w oranżerii. Kylar nigdy wcześniej nie widział

oranżerii - właściwie unikał zamku jak ognia - ale widział obrazy przedstawiające to

miejsce, i jeśli artystów nie poniosła za bardzo wyobraźnia, to Kylar podejrzewał, że

zdoła ją odnaleźć. Uznał, że to równie dobre miejsce, jak każde inne, żeby poszukać

Logana i Durzo.

W miarę jak zagłębiał się w korytarze zamkowe, szukając oranżerii, na

podłogach zaczęły się pojawiać ciała, a posadzka stała się śliska od krwi. Kylar nawet

nie zwolnił. Ciała należały głównie do straży arystokratów.

Biedne łapserdaki. Kylar nie współczuł specjalnie ludziom, którzy wybierali

zbrojną profesję, a zaniedbali ćwiczeń, ale tych zwyczajnie zmasakrowano. Dobrze

ponad czterdziestu strażników leżało martwych lub umierających, drgających i

toczących pianę w agonii. Kylar zobaczył tylko ośmiu martwych górali.

Szlak krwi i trupów doprowadził Kylara do podwójnych drzwi z orzecha

zamkniętych na sztabę od zewnątrz. Uniósł ją i otworzył drzwi.

- Co, u diabła? - usłyszał szorstki głos z khalidorskim akcentem. Cofając się od

szpary, żeby stanąć za kolejnym wizerunkiem

Dziewiątaka w bohaterskiej pozie, Kylar zobaczył kilku górali strzegących

pomieszczenia pełnego arystokratów. Byli tam mężczyźni, kobiety, nawet kilkoro

dzieci. Stali w nieładzie, przerażeni. Niektórzy płakali. Inni wymiotowali z powodu

trucizny.

Kroki rozbrzmiały na posadzce poza zasięgiem wzroku Kylara i górale, których

widział, przygotowali broń. Ktoś zaczepił halabardą o drzwi i otworzył je. W progu

pojawił się krępy khalidorski oficer, równie szeroki, jak wysoki.

Oficer pociągnął drugie drzwi halabardą, a potem skinął i dwóch mężczyzn

wypadło na korytarz, plecami do siebie, z uniesionymi mieczami. Spojrzeli na posąg,

na Kylara, który przywarł do pleców rzeźby, ustawiając ręce i nogi za rękami i nogami

posągu.

- Nikogo tu nie ma, panie - powiedział jeden z żołnierzy.

W oranżerii, która nie była nawet w połowie tak wspaniała, jak to

przedstawiano na malowidłach, było dziesięciu strażników i czterdziestu, może

pięćdziesięciu arystokratów - wszyscy nieuzbrojeni. Na szczęście górale nie mieli ze

sobą czarowników. Kylar zakładał, że czarownicy byli zbyt cenni, żeby marnować ich

do pilnowania więźniów.

Wśród arystokratów było kilku najwyżej postawionych w królestwie. Kylar

rozpoznał więcej niż paru królewskich ministrów. Fakt, że wszyscy znajdowali się

tutaj, oznaczał, że Roth wierzył, że przejmie zamek szybko i chciał osobiście

zdecydować, kogo zabić, a kogo dołączyć do własnego rządu.

Mężczyźni i kobiety robili wrażenie oszołomionych. Nie wierzyli w to, co

właśnie im się przydarzyło. To, że w jednej chwili cały ich świat wywrócono do górny

nogami, wykraczało poza ich pojmowanie. Widać było, że wielu poważnie się

pochorowało. Niektórzy byli roztrzęsieni i zakrwawieni, podczas gdy inni nietknięci.

Niektóre z kobiet, o włosach nadal idealnie ułożonych w misterne fryzury, płakały,

podczas gdy inne, mające rany i rozdarte suknie, wydawały się spokojne i opanowane.

Za Kylarem odezwał się żołnierz:

- Na miłość boską, kapitanie! Sztaba sama się nie podniosła!

- Mieliśmy strzec tego pokoju i zostać w środku.

- Ale nie wiemy, co tam jest... panie kapitanie.

- Zostajemy - powiedział przysadzisty kapitan tonem, który nie tolerował

najmniejszego sprzeciwu.

Kylar niemal współczuł młodemu góralowi. Słusznie rozumował. Pewnego dnia

byłby z niego dobry oficer.

To nie powstrzymało Kylara przed porzuceniem cienia, chociaż był o krok od

Khalidorczyka.

Powiedział sobie, że nie staje się widzialny, żeby było sprawiedliwie. Po prostu

potrzebował całej siły na później.

Młody Khalidorczyk ledwie zdążył wyciągnąć miecz z pochwy, kiedy Kylar go

wypatroszył. Potem przeskoczył obok niego, lewą ręką rzucił nożem, a prawą rozdarł

wzmacnianą skórę zbroi i żebra cięciem w górę. Jednym gładkim ruchem zbił rękę z

mieczem przeciwnika i ostrze wbiło się w ciało następnego żołnierza. Głową uderzył w

twarz górala i błyskawicznie obrócił się razem z nim. Ciało mężczyzny przyjęło z

wilgotnym chrupnięciem uderzenie halabardą kapitana. Kylar uskoczył w dół przed

cięciem i dźgnął Khalidorczyka wakizashi w pachwinę. Leżąc na plecach, przewrócił

kopniakiem mężczyznę, a impet kopnięcia wykorzystał, żeby skoczyć z powrotem na

nogi.

Sześciu mężczyzn padło albo nie żyło. Zostało czterech. Pierwszego poniosło.

Zaszarżował z krzykiem - wrzeszczał, że Kylar zabił jego brata. Parowanie, riposta i

brat dołączył do brata. Ostatni trzej ruszyli razem.

Szybkie cięcie pozbawiło jednego żołnierza miecza razem z ręką, następny

skrzyżował z Kylarem ostrze pięć razy, nim uskoczył dość daleko i padł bez oczu po

cięciu przez twarz. Kylar przeskoczył nad halabardą, która miała w niego uderzyć, i

odwrócił się do atakującego oficera. Zmienił chwyt na rękojeści i dźgnął mieczem do

tyłu, przeszywając jednorękiego żołnierza.

Oficer rzucił halabardę i wyciągnął rapier. Kylar uśmiechnął się, widząc, jak

skrajnie różną broń wybiera kapitan, a potem spojrzał ponad jego ramieniem.

Mężczyzna już zaczął się odwracać, ale zmarszczył brwi i nie popatrzył za siebie.

Ładna arystokratka rozłupała donicą tył głowy Khalidorczyka. Kwiatki i ziemia

walały się wszędzie, ale na donicy nie pojawiła się nawet rysa.

- Dziękuję za uratowanie nas - wydyszała dziewczyna - ale niech cię diabli za to

spojrzenie na mnie. Przez ciebie mogłam zginąć.

Należała do tych kobiet, których fryzura i makijaż nie zostały w najmniejszym

stopniu naruszone przez przemoc, jaką musiano zastosować, gdy wszystkich tu

zamykano. I w najmniejszym stopniu nie poruszył jej fakt, że właśnie roztrzaskała

człowiekowi czaszkę. Tylko strzepnęła ziemię z sukni i sprawdziła, czy nie umazała jej

krwią. Kylar zdziwił się, że piersi nie wyskoczyły jej z głębokiego dekoltu, gdy

podbiegała. Rozpoznał ją.

- Ale nie spojrzał za siebie, prawda? - zapytała Terah Graesin, ciesząc się z

czarnej jedwabnej chusteczki na twarzy.

Założył maskę z przyzwyczajenia, ale gdyby tego nie zrobił, niektórzy z

arystokratów mogliby go rozpoznać.

- Cóż, nigdy...

Ktoś zapukał do drzwi i wszyscy zamarli. Trzy puknięcia, dwa, trzy i znowu

dwa. Ktoś zawołał:

- Nowe rozkazy, kapitanie! Jego Wysokość każe ich wszystkich zabić.

Potrzebujemy żołnierzy do zdławienia oporu na dziedzińcu.

- Musicie natychmiast stąd wyjść - powiedział Kylar głośno, żeby usłyszeli go

wszyscy arystokraci. - Jeszcze co najmniej dwustu górali nadchodzi Zachodnim

Mostem Królewskim. To pewnie oni właśnie walczą na dziedzińcu. Jeśli chcecie żyć,

zbierzcie wszelką broń, jaką znajdziecie, i uwolnijcie żołnierzy, którzy są w pułapce na

dole. Inni już tam ruszyli. Razem z nimi może wydostaniecie się z zamku. Już go

straciliście. Straciliście całe miasto. Jeśli nie będziecie dostatecznie szybcy, stracicie

też życie.

Ta nowina wstrząsnęła tłoczącymi się wokół Kylara arystokratami. Niektórzy

jeszcze bardziej się skurczyli, ale kilku wzięło się w garść.

- Będziemy walczyć, panie - powiedziała Terah Graesin. - Ale niektórych z nas

otruto...

- Znam te trucizny. Jeśli nadal żyjecie, to znaczy, że przyjęliście małą dawkę i

dojdziecie do siebie w pół godziny. Gdzie jest Logan Gyre?

- Proszę o wybaczenie, ale jestem Terah Graesin, teraz królowa Graesin,

gdybyś...

Kylar zmrużył oczy.

- Gdzie. Jest. Logan. Gyre?

- Nie żyje. Król nie żyje. Królowa też nie żyje. Księżniczki nie żyją. Wszystkie.

Świat się zatrząsł w posadach. Kylar poczuł się, jakby go ktoś go zdzielił pałką

prosto w żołądek.

- Na pewno? Widziałaś ciała?

- Byliśmy z królem w sali głównej, kiedy zginął. A królową i jej młodsze córki

znalazłam w ich komnatach, zanim mnie złapano. Były... to było straszne. - Pokręciła

głową. - Nie wiedziałam Logana i Jenine, ale na pewno zabito ich w pierwszej

kolejności. Kiedy król ogłosił ich ślub, opuścili salę może z dziesięć minut przed

początkiem przewrotu. Lord generał zebrał ludzi i ruszył Loganowi na ratunek, ale się

spóźnił. Ci ludzie właśnie się przechwalali, jak to wyrżnęli królewską straż.

- Gdzie?

- Nie wiem, ale jest za...

- Ktoś wie, dokąd poszedł Logan? - krzyknął Kylar.

Wyczytał z ich twarzy, że niektórzy wiedzą, ale nie powiedzą mu, bo się boją, że

ich zostawi. Tchórze. Usłyszał, że gdzieś w głębi ogrodu ktoś jęczy. Przepchnął się

przez tłum arystokratów i zobaczył bladego jak płótno, spoconego mężczyznę, który

leżał na plecach. Na ustach miał pianę, a obok głowy kałużę wymiocin. Wyglądał tak

źle, że Kylar ledwo go rozpoznał. To był hrabia Drake.

Kylar przyklęknął obok hrabiego, wyciągnął kilka liści z sakiewki i zaczął je

wpychać hrabiemu do ust.

- Masz antidotum? - zapytał jeden ze stojących, ale chorych arystokratów. - Daj

je mi.

- Daj mi! - zażądał inny.

Zaczęli się przepychać. Kylar wyciągnął Sędziego i przytknął jego czubek do

gardła arystokraty.

- Jeśli ktokolwiek tknie mnie albo jego, zabiję. Przysięgam.

- On jest tylko hrabim! - zawołała tłusta, trzęsąca się arystokratka. - Jest

biedny! Ja mogę dać ci wszystko!

Twarda, mściwa część Kylara nie chciała dać im antidotum za ich podłość i

małostkowość. Rzucił jednak woreczek Terah Graesin.

- Daj to najbardziej potrzebującym. Antidotum nie pomoże tym, którzy już są

nieprzytomni, a każdy, kto nadal stoi o własnych siłach, nie potrzebuje go.

Otworzyła usta, słysząc, że ktoś ma czelność jej rozkazywać, ale posłuchała.

Czas przeciekał mu przez palce. Był tutaj. Był na zamku, ale nie miał pojęcia, w

którym miejscu na zamku powinien się znaleźć. Spojrzał na hrabiego, zastanawiając

się, czy już za późno, by mu pomóc.

Hrabia poruszył się. Otworzył oczy i powoli zogniskował wzrok. Przeżyje.

- Północna wieża - powiedział.

- Tam poszedł Logan?

Hrabia pokiwał głową i padł wyczerpany.

- Dla nich już za późno - powiedziała Terah Graesin. - Walcz z nami. Dam ci

ziemie, tytuły, ułaskawienie...

Nie zważając na arystokratów, Kylar owinął się cieniem i pobiegł.

***

Ludzie Rotha wbiegli po schodach i kopniakami otworzyli drzwi do sypialni.

Roth i Neph Dada szli za jedenastką ludzi, którzy wepchnęli się do pokoju pośród

pomruków i okrzyków. Chociaż podwójne drzwi były szerokie na trzech ludzi, mając

przed sobą trzy szeregi mężczyzn, Roth nie mógł zobaczyć co się dzieje, słyszał tylko,

że nie jest dobrze. Rozlegały się odgłosy uderzających o siebie ciał, brzęk miecza

tnącego kolczugę, trzask czaszki pękającej jak melon.

Obok niego Neph Dada wyciągnął poznaczone virem ręce. Mruknął i część viru

zaczęła się wić. Upiornie cichy wstrząs rozrzucił ludzi we wszystkie strony.

Poprzewracali się nawet ludzie Rotha.

Trzech dokładnie przed nimi poleciało do tyłu. Roth już szykował się na cios,

ale tamci wpadli na niewidzialną barierę, którą Neph wzniósł dla ochrony.

Vürdmeister powiedział coś znowu i pokój zalało światło. Roth wszedł do

środka z Nephem, gdy wszyscy inni wracali do siebie.

Logan też próbował wstać, ale jego członki zostały unieruchomione, jakby były

przyszpilone do podłogi ogromnym ciężarem. Był nagi i wściekły. Roth schował miecz

do pochwy, kiedy ośmiu z jego ludzi zbierało porozrzucaną broń. Sześciu ludzi leżało

na podłodze, krwawiąc z głębokich ran. Trzech z nich było martwych, trzech wkrótce

do nich dołączy. Najwyraźniej Logan Gyre nie lenił się z mieczem.

Na łóżku, w podciągniętej, prześwitującej koszuli nocnej leżała księżniczka.

Rzucała się przerażona, ale nie mogła się przykryć. Neph ją też unieruchomił.

Roth usiadł na łóżku obok dziewczyny i powiódł spojrzeniem po jej pięknym

ciele. Oblizał palec, przyłożył go do jej szyi i przeciągnął w dół ciała.

- Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłem - powiedział.

Oczy Jenine Gunder zabłysły. Rumieniła się, bo jej się bezceremonialnie

przyglądał, ale była też rozgniewana.

Roth położył palec na jej ustach, uciszając ją, nim zdążyła cokolwiek

powiedzieć.

- Przyszedłem tylko pogratulować z okazji godów, moja gołąbeczko -

powiedział. - Jak się wam układa? Zadowolona jesteś z uposażenia męża?

Zerknął na nagiego Logana i skrzywił się.

- Chyba jesteś. Mój drogi diuku Gyre, wstań - rozkazał Roth. - A może

powinienem powiedzieć: „książę Gyre"? Nie trać ducha. Widziałem jej matkę nagą, a

po pewnym czasie i ona...

Logan chciał się rzucić na niego, ale więzy trzymały. Jeden z mężczyzn uderzył

go w twarz.

Roth kontynuował, ignorując Logana. Zacmokał z niesmakiem.

- Po pewnym czasie. W tym sęk. Po pewnym czasie i księżniczka mogłaby się

dorobić takich samych pięknych piersi i bioder. - Uśmiechnął się i uszczypnął ją w

policzek.

Wstał, a Neph z pomocą magii uniósł Jenine z łóżka, tak żeby stanęła drżąca

obok męża.

- Ale nie masz czasu. Mam nadzieję, że nacieszyłaś się małżeństwem. Logan,

przyjacielu, mam nadzieję, że nie traciłeś czasu na grę wstępną, bo wasze małżeństwo

właśnie się skończyło.

Chwila się przeciągała. Niczego Roth tak nie kochał, jak obserwować

oszołomienie przechodzące w trwogę, a potem w rozpacz.

- Kim jesteś? - zapytał Logan; jego oczy nie zdradzały strachu.

- Jestem Roth. Ja jestem człowiekiem, który rozkazał zabić twojego brata,

Jenine. - Roth patrzył, jak sens słów uderza w dziewczynę niczym fala. Ale nie

zamilkł, nie pozwolił, by zaprzeczyła. - Jestem Roth, Shinga Sa’kagé. Jestem

człowiekiem, który zlecił zabicie twojego ojca, Jenine. Niecałe dziesięć minut temu

patrzyłem, jak jego głowa sturlała się pod stół. Jestem książę Roth Ursuul z

Khalidoru. Jestem człowiekiem, który rozkazał zabić twoje siostry i twoją matkę,

Jenine. Jeśli nadstawisz uszu, to może usłyszysz ich krzyki.

Przyłożył palec do ucha i sparodiował minę kogoś, kto uważnie nasłuchuje.

- Wy dwoje to jedyne, co dzieli mnie od cenaryjskiej korony, Jenine.

Zamierzam ją sobie wziąć. I obawiam się, że będę musiał was zabić. Chcecie wybrać,

które z was ma pierwsze umrzeć?

Przy każdym zdaniu obserwował jej oczy, zachłannie karmił się jej umierającą

nadzieją, pożerał narastającą rozpacz. Wyciągnął nóż i odwrócił ją tak, żeby stała

twarzą do Logana.

Logan krzyknął bez słów, ale Neph zakneblował mu usta. Szarpał się i napinał

uwięziony, prężył mięśnie, ale nie sposób było wyrwać się z magicznych więzów

Nepha. Prędzej zerwałby gwiazdę z nieba.

- Mój panie! - zawołał żołnierz z korytarza. - Zatopiono jedną z naszych barek.

Meisterowie potrzebują wsparcia, żeby zdusić opór.

Obserwowanie nadziei rozkwitającej w oczach młodej dziewczyny przyprawiało

Rotha o dreszcz podniecenia.

- Opór - powiedział. - Może was ocalą! Ale chwileczkę, twój bohater już tu jest.

Logan, będziesz tak stał? Nie uratujesz jej?

Mięśnie rąk i nóg Logana wybrzuszyły się i magiczne więzy drgnęły i osłabły.

Neph przemówił, ponownie je wzmacniając. Książę nie mógł się ruszyć.

- Chyba nie - powiedział Roth, odwracając się do Jenine. - Ale ty jesteś

księżniczką! Na pewno zjawią się jacyś ludzie z królewskiej straży. Oczywiście, założę

się, że lord generał pędzi wam na ratunek! - Odgarnął włosy za zniekształcone ucho. -

Ale zabiłem Agona i wszystkich strażników. Nie ma już nadziei. Nikt cię nie uratuje,

Jenine.

Roth stanął za dziewczyną i przesunął wolną ręką po jej smukłym brzuchu.

Rozerwał koszulę nocną, zerwał ją i złapał księżniczkę za pierś. Kiedy łza spłynęła jej z

oka, pochylił się i pocałował ją w szyję jak kochanek. Cały czas patrzył kpiącym

wzrokiem na Logana.

A potem w tym samym miejscu, gdzie złożył pocałunek, poderżnął jej gardło.

Pchnął ją i Jenine, potykając się, padła w ramiona Logana, a po prawej stronie

jej szyi tryskała fontanna krwi. Neph poluzował więzy na tyle, żeby Logan mógł

trzymać dziewczynę, ale by nie mógł sięgnąć wyżej i zatamować krwawienia.

Oczy Logana zamieniły się w studnie przerażenia i współczucia. Dźwięk, który

dla uszu Rotha zabrzmiał jak błoga muzyka, krzyk, jaki wydziera się z duszy, która

przeżywa krańcowe cierpienie, wyrwał się z ust Logana. Tulił drobną, z trudem

łapiącą powietrze dziewczynę do piersi. Roth chłonął jego przerażenie, starając się

zapisać to wspomnienie w umyśle, wiedząc, że będzie tego potrzebował w długie,

mroczne noce.

Ale wtedy Logan odwrócił się tak, że Roth nie widział jego twarzy, i spojrzał w

oczy Jenine.

- Jestem tu, Jenine - powiedział, nie odrywając od niej oczu. - Nie zostawię cię.

Czułość w jego głosie rozwścieczyła Rotha. Zupełnie jakby Roth już się nie

liczył. Tym kojącym głosem Logan wyciągał siebie i Jenine ze świata ciemności,

odgradzał ich w miejscu, do którego Roth nie miał wstępu.

I książę Ursuul widział, że kiedy Jenine spojrzała w oczy Loganowi, uspokoiła

się - nie uwolniła się od życia, ale z pewnością od rozpaczy.

- Naprawdę byś mnie pokochał, prawda? - zapytała.

Roth wiedział, że powinien był ciąć głębiej. Trzeba było przeciąć tchawicę, a nie

tylko jedną tętnicę. Uderzył Logana w twarz, ale jego cios równie dobrze mógłby być

bzyczącym komarem - takie zrobił wrażenie. Wielki mężczyzna nawet nie oderwał

wzroku od księżniczki.

- Jeni. Jeni - powtarzał cicho. - Ja już cię kocham. Niedługo będę z tobą.

- Umierasz! - krzyknął Roth stojąc krok od niego, ale mógłby być letnim

wietrzykiem.

Kolana Jenine drżały, więc Gyre znowu przytulił ją do siebie, zamykając oczy i

szepcząc jej coś do ucha, podczas gdy życie wypływało z niej razem z krwią broczącą

mu pierś.

- Mój panie, potrzebują pana - powtórzył posłaniec.

Logan nawet nie spojrzał na Rotha, kiedy Jenine zadrżała przy jego piersi.

Nadal szeptał jej czułe zapewnienia. Jeszcze trzykrotnie wciągnęła z trudem powietrze

i wzdychając, umarła w ramionach męża. Powieki jej opadły. Neph powoli zwolnił

trzymające ją więzi i dziewczyna upadła na podłogę.

- Nie! Nie! - wrzasnął Roth.

Ona nawet się nie bała. Zrobił wszystko jak trzeba, a ona nie bała się śmierci.

Kto by nie bał się śmierci? To nie było w porządku. To nie tak.

Spoliczkował Logana. Raz i jeszcze raz. I znowu. I jeszcze raz.

- Nie umrzesz szybko, Loganie Gyre - szydził Roth. Odwrócił się do swoich

ludzi. Zacisnął zęby. - Zabrać go do Paszczy i rzucić sodomitom.

- Panie! - Posłaniec znowu wpadł do pokoju. - Musisz...

Roth złapał go za włosy. Z wściekłością dźgnął go w twarz jak oszalały. Dźgał

raz za razem. Obrócił nieszczęśnika i próbował mu podciąć gardło, ale nie trafił i ciął

powyżej ucha. Nóż się obsunął i spory kawał skalpu został Rothowi w ręce. Mężczyzna

zawył, aż Roth znowu go złapał i tym razem podciął mu gardło.

W tym czasie Neph otworzył ukryte drzwi w sypialni. Uniósł ciało księżniczki za

pomocą magii i kazał mu szybować przed sobą.

- Neph, co robisz?

- Król-Bóg życzy sobie, żeby wystawić na pokaz głowy wszystkich członków

rodziny królewskiej. Cokolwiek planujesz, radziłbym ci się pospieszyć.

Nie zwrócił się do Rotha, używając tytułu. Wszystko szło nie tak, a ojciec

wkrótce się tu zjawi. Roth odwrócił się, dysząc, z zakrwawionym kawałkiem skóry z

włosami w pięści. Cały się trząsł z wściekłości i trzymający Logana ludzie pobledli.

- Przynieście mi jego głowę, jak już skończą. A zanim oddacie go sodomitom,

obetnijcie mu fiuta i przynieście mi jego klejnoty, to zrobię sobie z nich sakiewkę na

drobne. Chcę, żeby się wykrwawiał na śmierć, kiedy go będą rżnęli.

56

W antykamerze u podstawy północnej wieży straszliwie śmierdziało krwią i kałem

wydalonym w chwili śmierci, a do tego dochodził kwaśny odór uryny. Kylar zakrztusił

się, kiedy otworzył zabarykadowane drzwi.

Jedno spojrzenie wystarczyło, żeby się zorientował w sytuacji. Mężczyzn

uwięziono w pokoju, a w zasadzce siedział kusznik. Kylar się skrzywił. Kusznik? W tak

małym pomieszczeniu?

A potem zobaczył wąską platformę pod sufitem, teraz doskonale widoczną w

cieniach, które już niczego nie ukrywały przed spojrzeniem Kylara. Sądząc po tym, jak

rozrzucone były ciała, to musiał być jeden człowiek, strzelający do strażników i

arystokratów jak do kaczek.

Więc to się stało z ludźmi, którzy zjawili się ratować księcia. Sądząc po śladach

krwi ciągnących się za drzwi, ocalał tylko jeden człowiek i zdołał się wyczołgać z

pokoju.

Kylar mimo mdłości wbiegł po schodach. Znalazł w wejściu sześciu martwych

Khalidorczyków. Reszta historii była jasna. Zaskoczony w łóżku z żoną - ubrania

Logana leżały porozrzucane po pokoju - Logan skoczył do walki. Zabił sześciu w pełni

uzbrojonych Khalidorczyków, ale sądząc po wypalonych śladach na podłodze,

zraniono go albo unieruchomiono za pomocą magii.

A potem, sądząc po szerokiej, klejącej się kałuży krwi, Roth zabił Logana

powoli, żeby krwawił obficie, albo zabił oboje - Logana i jego żonę. Żadnego ciała nie

było w pokoju. Khalidorczycy pewnie chcieli zachować ciało Logana razem z ciałami

reszty rodziny królewskiej, żeby całe królestwo mogło zobaczyć, że nie żyją i ród

królewski zmieciono z powierzchni ziemi.

Rozerwana koszula nocna leżała na podłodze. Księżniczka, taka młoda i piękna,

pewnie znajdowała się w jakimś pokoju, gdzie gwałcono ją aż umrze.

Kylar starał się zinterpretować ślady w inny sposób. Jego umysł analizował

scenę, próbując powstrzymać rozpacz. Możliwe, że księżniczkę zabito, ale czy Logan

nadal żył?

Żołnierze nie zostawiliby Logana przy życiu, zabijając księżniczkę, z którą mogli

się zabawić. Logan był wojownikiem, znanym szermierzem i następcą tronu. Resztę

królewskiej rodziny zabito brutalnie, ale z dużą dokładnością i skrupulatnością. Jeśli

Khalidorczycy zamierzali uczynić jakiś wyjątek i chwilowo kogoś oszczędzić, to nie

Logana.

Smutek uderzył Kylara jak prawdziwy cios. Logan nie żył. Jego najlepszy

przyjaciel nie żył. A winić za to można było tylko Kylara.

Mógł to powstrzymać. Mógł zabić Durzo zeszłej nocy. Miał przed sobą plecy

siepacza, cel, którego nie sposób chybić. Dorian powiedział mu. Powiedział!

Jakiego bólu nie zadał Loganowi? Pozwolił, żeby zabito jego przyjaciela,

Aleine'a, ukrywał prawdę na temat romansu Serah z Aleinem, pozwolił, by zabrano go

do więzienia za morderstwo i zmuszono do zerwania zaręczyn. Teraz od Logana

zażądano, żeby poślubił dziewczynę, której nie znał, potem go zamordowano, a jego

żonę, z którą nie był nawet godziny, zgwałcono i zabito.

Opadając na podłogę, Kylar zapłakał.

- Loganie, tak bardzo mi przykro. Przepraszam. To moja wina, zawiodłem.

Podparł się ręką i włożył dłoń do kałuży krwi. Spojrzał na zakrwawioną dłoń.

Tak samo zakrwawiona jak pięć lat temu, dokładnie w tej samej komnacie, kiedy po

raz pierwszy samodzielnie wykonał robotę. Była zakrwawiona cały czas, od chwili gdy

pierwszy raz zabił niewinną osobę. Do tego miejsca przywiodło go morderstwo.

Zatoczył pełne koło. Zabicie jednej niewinnej osoby nieubłaganie prowadziło do

kolejnych morderstw na niewinnych. Przez ostatnie pięć lat robił dokładnie to, co

zamierzał: coraz bardziej i bardziej upodabniał się do Durzo Blinta. Stał się mordercą.

Spał niespokojnie, więc nie spał głęboko, a przez to był jeszcze bardziej niebezpieczny.

Stale chodził rozdrażniony, a krew, która oblepiła mu ręce właśnie w tym pokoju,

nigdy nie została zmyta. Tylko jej przybywało. Bez wątpienia miał teraz na rękach

krew Logana - to nie był przypadek.

Drake'owie lubili mówić o boskiej ekonomii: Bóg zamieniał szloch w śmiech,

smutek w radość. Siepacz był jak książę-kupiec zajmujący się szatańską ekonomią.

Morderstwo płodzi morderstwo i, jak powiedział Durzo, za wszystko zawsze płacą

inni.

Czy inni muszą płacić za moje porażki? Nie ma innego sposobu? Krew na jego

rękach świadczyła o tym, że nie ma. To jest rzeczywistość. Twarda, nieprzyjemna,

nienawistna, ale prawdziwa.

- Łamię własne zasady - powiedział rozmazany cień.

Kylar nawet nie podniósł wzroku. Nie obchodziło go, czy umrze. Ale tamten już

nic nie powiedział. Po dłuższej chwili Kylar zapytał z goryczą:

- Nie baw się w uczciwe zagrywki. Robota to robota?

Durzo wyszedł z cieni.

- Kylar, muszę cię nauczyć ostatniej zasady.

- A jaka to zasada, mistrzu?

- Już prawie jesteś siepaczem. Teraz, kiedy nauczyłeś się wygrywać w niemal

każdej walce, musisz nauczyć się jeszcze jednej reguły: nigdy nie walcz, kiedy nie

możesz wygrać.

- Świetnie. Wygrywasz.

Durzo stał przez dłuższą chwilę.

- Chodź, uczniu. Oto twój Tygiel.

- Do tego sprowadza się całe twoje życie? - zapytał Kylar, w końcu podnosząc

wzrok. - Próby i wyzwania?

- Moje życie? Takie jest życie w ogóle.

- To nie wystarcza - nie zgodził się Kylar. - Ci ludzie nie powinni byli umrzeć.

Khalidor nie powinien wygrywać. To nie w porządku.

- Nigdy nie powiedziałem, że to w porządku. Mój świat nie jest czarno-biały, nie

składa się z tego co dobre i złe. Twój też nie powinien taki być. Nasz świat to tylko

lepsze i gorsze, mrok jaśniejszy i ciemniejszy. Cenaria nie mogła wygrać z

Khalidorem, choćby nie wiadomo co dzisiaj się wydarzyło. W ten sposób zginęło kilku

arystokratów zamiast dziesiątek tysięcy chłopów. Tak jest lepiej.

- Lepiej? Mój najlepszy przyjaciel nie żyje, a teraz pewnie gwałcą jego żonę! Jak

możesz stać z boku bezczynnie? Jak możesz tamtym pomagać?

- Bo życie jest puste.

- Chrzanisz! Gdybyś w to wierzył, zginąłbyś dawno temu!

- Rzeczywiście umarłem dawno temu. Całe dobro przemija i całe zło przemija, a

my nie możemy nic zrobić, żeby zmienić cokolwiek albo kogokolwiek. A już w

najmniejszym stopniu samych siebie. Ta wojna nadejdzie i przejdzie, będzie

zwycięzca i ludzie, którzy zginą na próżno. Ale my będziemy żyć. Jak zawsze. A

przynajmniej ja.

- To nie w porządku.

- Czego chcesz? Sprawiedliwości? Sprawiedliwość to bajka. Pocieszający mit z

miękkim futerkiem.

- Mit, w który dawno temu wierzyłeś - odpowiedział Kylar, wskazując na słowo

„SPRAWIEDLIWOŚĆ" wytrawione na ostrzu Sędziego.

- Kiedyś wierzyłem w różne rzeczy. To nie znaczy, że są prawdziwe.

- Kto lepiej na tym wyszedł? Logan czy my? Logan mógł spać nocą. Ja siebie

nienawidzę. Śni mi się morderstwo i budzę się zlany potem. Ty szukasz zapomnienia

w piciu i wyrzucasz pieniądze na dziwki.

- Logan nie żyje - odparł Durzo. - Może będzie nosił koronę w następnym życiu,

ale teraz nie na wiele mu to się zdało, co?

Kylar spojrzał dziwnie na Durzo.

- I to ty mówisz, że życie jest puste, bez znaczenia. Że nie zabieramy niczego

wartościowego, kiedy odbieramy życie. Patrz, jak trzymasz się własnego. Jesteś

pierdolonym hipokrytą.

- Każdy coś wart człowiek jest hipokrytą. - Durzo sięgnął do kieszeni na piersi i

wyciągnął zwinięty kawałek papieru. - Jeśli mnie zabijesz, to jest dla ciebie. Wyjaśni ci

pewne rzeczy. Uznaj to za dziedzictwo. Jeśli ja zabiję ciebie... no cóż, to, jak już umrę,

wpadnę do ciebie na pogaduchy po drodze do najniższego kręgu piekieł.

Durzo wsunął papier do kieszeni na piersi i wyciągnął ogromny miecz z długą,

czerwoną wstążką zwieszającą się z rękojeści. Ostrze było dłuższe i cięższe niż Sędzia,

ale z pomocą Talentu Durzo mógł nim władać jedną ręką.

- Nie rób tego - powiedział Kylar. - Nie chcę z tobą walczyć.

Siepacz podszedł. Kylar stał nieruchomo, nie wykonując najmniejszego gestu w

swojej obronie.

- Już mu oddałeś Kulę Ostrzy? - zapytał Kylar.

Siepacz się zatrzymał. Sięgnął do sakiewki i wyciągnął srebrzystą kulę.

- Tę? To nic. Kolejna podróbka. - Wyrzucił kulę przez okno. Szkło rozprysło się,

kiedy ka’kari przeleciało przez okno i pożeglowało w mrok.

- Coś ty zrobił?! - zawołał Kylar.

- Na Anioły Nocy! Związałeś moje ka'kari. Ukradłeś je mi. Nadal nie rozumiesz?

Zupełnie jakby mówił w obcym języku. Związał? Kylar podejrzewał, że związał

ka'kari - musiał, bo jego Talent teraz działał. A Durzo mówi, że to szkiełko?

- To niewiarygodne - powiedział Durzo, kręcąc głową. - Wyciągaj miecz i walcz,

chłopcze.

- Teraz to mój miecz, co? - zapytał Kylar.

- Nie na długo. Nie zasłużyłeś sobie, żeby zostać moim następcą. - Durzo uniósł

miecz.

- Nie chcę z tobą walczyć - powiedział Kylar, odmawiając wyciągnięcia ostrza. -

Nie będę.

Durzo uderzył. W ostatniej sekundzie Kylar wyciągnął Sędziego i zablokował

cięcie. Wzmocniony Talentem cios napotkał drugi wzmocniony Talentem cios. Ostrza

zadrżały od siły uderzenia.

- Wiedziałem, że to jest w tobie - powiedział Durzo. Uśmiechnął się groźnie.

Wszelkie złudzenia, jakie mógł mieć Kylar odnośnie do tego, że Durzo

potraktuje go ulgowo, bo nie miał czasu nauczyć się korzystać z Talentu, zniknęły w

jednej chwili. Blint rzucił się do zaciekłego ataku tak szybko, że powinno być to

niemożliwe.

Kylar zatoczył się do tyłu, blokując ciosy i odskakując, żeby uniknąć kolejnych.

Durzo wykorzystywał każdą broń w swoim arsenale. Miecz rozmazał się w

kombinacjach ciosów, a wstążka u rękojeści zamieniła się w migoczący czerwony

strumień. Jej zadaniem było odciągnąć wzrok przeciwnika od niebezpiecznego ostrza.

Każdego, kto pozwoliłby sobie zagapić się na chwilę, zaraz otrzeźwiłaby stal między

żebrami.

Ale nie tylko miecz mieszał Kylarowi w głowie. Po cięciu w głowę Durzo kopnął

go w kolano, a potem z obrotu uderzył na odlew w twarz. Kombinacje ciosów szły

jedna po drugiej, przechodziły płynnie w kolejne jak wściekła rzeka śmiercionośnego

ruchu.

Parując i uskakując, Kylar cofał się coraz bardziej. Durzo nie dawał mu czasu

na myślenie, ale Kylar był świadom pomieszczenia wokół siebie. Zajmowało całe

najwyższe piętro wieży, więc tworzyło wielkie koło, spłaszczone na jednym końcu przy

wejściu i na drugim przy garderobie.

Dobre obycie w walce z Durzo powoli uspokajało Kylara. Oczywiście zawsze

przegrywał, ale tym razem sprawy przyjmą inny obrót. Muszą.

Moc przepłynęła mu przez ręce, wywołując ciarki - miał wrażenie, że każdy

włosek na ciele stanął mu dęba. Sparował pchnięcie i ostrze Durzo poleciało w bok,

jakby ważyło ćwierć swojego ciężaru. Blint w ułamku sekundy otrząsnął się, ale

przestał napierać.

Kylar stał jard od ściany, a obok niego znajdowała się wiśniowa komoda. Ostrze

Blinta strzeliło mu do oczu, ale to była zmyłka. Prawdziwy atak Durzo to był kopniak

w prowadzącą nogę Kylara. Chłopak odchylił się do tyłu ku ścianie, wymachując stopą

i zatrzymując nogę Blinta. Spodziewając się parady, Blint siekł za mocno. Ciężkie

ostrze zagłębiło się w komodę.

Kamienna ściana uderzyła Kylara w plecy, kiedy się potknął, zmuszając go do

natychmiastowego wyprostowania się. Ale zamiast próbować wyrwać miecz z

komody, Durzo sięgnął przez ramię i wyciągnął dwa bliźniacze miecze shuang gou

zakończone hakami. Każdy miał półksiężycowate ostrza osłaniające kostki dłoni, a

poza tym wyglądały jak zwykłe miecze, tyle że zakończone hakami, którymi można

złapać miecz przeciwnika.

- Nie cierpię ich - powiedział Kylar.

- Wiem.

Kylar zaatakował, nadal starając się dopasować efekt Talentu do walki. Z tego,

co się zorientował, pozwalał mu poruszać się szybciej i uderzać z większą siłą, ale

istniały granice szybkości, z jaką mogło walczyć dwóch obdarzonych Talentem

wojowników. Talent nie pozwalał szybciej podejmować decyzji, więc nie była to tylko

kwestia przyspieszenia zwykłego tempa walki. Kylar musiał być ostrożniejszy - i nadal

nie miał pojęcia, czy Talent będzie chronił jego ciało. Jeśli Blint przebije się przez

obronę Kylara wzmocnionym Talentem kopnięciem, to połamie mu żebra jak gałązki

czy też jego żebra też się wzmocniły?

Jedyny sposób żeby się tego dowiedzieć, to nie dowiadywać się na razie.

Blint pozwolił Kylarowi ruszyć naprzód, na razie tylko osłaniając się mieczami

shuang gou. A potem, kiedy się zbliżyli do łóżka, zaczął posługiwać się hakami. Kiedy

Kylar uderzył, Durzo za pomocą haka wykręcił ostrze Sędziego w bok. Zaraz po tym

ciął z góry drugim mieczem.

Odskakując, Kylar zorientował się, że Durzo zapędził go pod jedno z szerokich

okien wieży. Durzo zbliżył się i przyjął powolne cięcie, ale zamiast odepchnąć je w

bok, złapał ostrze drugim hakiem, blokując miecz Kylara.

Kiedy chłopak rzucił się naprzód, Blint wykierował ostrze Sędziego tak, że

przeszło obok jego głowy, i wyrwał je Kylarowi. Sędzia uderzył z brzękiem o posadzkę

za Kylarem. Blint kopnął go w pierś, a chłopak ledwo co spowolnił to kopnięcie

rękami, które uniósł, wyciągając sztylety.

Kylar uderzył w okno i poczuł, że szkło pęka, drewno rozpada się i rozlatuje się

zasuwka. Ogarnęło go przyprawiające o mdłości wrażenie, że wylatuje w pustą

przestrzeń.

Szukając czegoś - czegokolwiek - czego mógłby się złapać, Kylar obrócił się z

rozpaczliwą gracją spadającego kota. Zostawione na łaskę grawitacji sztylety spadły,

wirując i połyskując w świetle księżyca.

Kylar wepchnął palce przez delikatną szybę okna. Zacisnął dłonie na drewnie i

potrzaskanym szkle, ale okno się otworzyło.

Z trzaskiem uderzył twarzą o mur wieży. Szkło rozcinało mu palce i zazgrzytało

o kości, kiedy obsunęła mu się ręka. Ale utrzymał się.

Mrugając, zawisł na jednej dłoni. Krew spływała mu po ręce. Krew spływała po

twarzy. Zwisał dwieście stóp nad bazaltową podstawą zamku i rozległą powierzchnią

rzeki. Para buchała z pojedynczego wulkanicznego otworu na Vos i przesłaniała barkę

zacumowaną przy brzegu. Opary błyszczały w świetle księżyca. Daleko w dole przy

statku Kylar dostrzegł rozmawiających mężczyzn. Nawet z tej wysokości słyszał brzęk

stali i dostrzegł khalidorskich najeźdźców miażdżących piechotę na dziedzińcu

zamkowym.

A wtedy sierżant Gamble wynurzył się z frontowej bramy. Prowadził

arystokratów i ponad dwustu cenaryjskich żołnierzy. Próbowali uciec z zamku, jak im

kazał Kylar, ale kiedy przedzierali się do wschodniej bramy, Khalidorczyków wsparło

ponad stu górali, którzy nadeszli z przeciwnej strony zamku.

W ciągu kilku sekund dziedziniec stał się polem bitwy o Cenarię. Zamek i

miasto były stracone. Jeśli arystokraci Zginą, padnie też Cenaria. Jeśli przedrą się

przez masy górali i wydostaną przez Wschodni Most Królewski, będą mogli

zorganizować opór.

To była najsłabsza iskierka nadziei, ale w Cenarii nadzieja nigdy nie

rozbłyskiwała oślepiającym światłem.

Kylar usłyszał trzask i opadł o kilka cali. Wspiął się po framudze okna akurat,

kiedy wyskoczył następny zawias. Ostatni zawias zaprotestował również wyskoczył.

Kylar rzucił się na okiennicę przymocowaną do ścian wieży, Wcisnął palce

między listewki. Złapał się. Trzy listewki złamały się i wreszcie zablokowały jego

upadek.

Okno opadało spokojnie pod nim, obracając się raz za razem na wietrze.

Uderzyło o skały raptem kilka kroków od rzeki - dokładnie tam, gdzie wylądowałby

Kylar, gdyby spadł. Okno rozpadło się na drzazgi i odłamki szkła.

Kylar spojrzał w górę. Zawiasy okiennic męczyły się, powoli wychodząc z

kamienia.

Cudownie.

***

Durzo Blint stał pośród rzezi i niczego z niej nie dostrzegał. Ciała walały się w

sypialni. Świeżo ścięte lilie kwitły tuż obok królewskiego łoża - białe lilie zbryzgane na

czerwono krwią.

Delikatna, kiedyś biała koszula nocna moczyła się w szerokiej kałuży szkarłatu

u jego stóp. Na kwietnej mozaice wypalono czarny krąg. Kwaśny odór czarognia

zdusił aromat perfum w powietrzu.

Ale Durzo widział tylko otwarte okno przed sobą. Na jego ospowatej twarzy

malowało się zdumienie. Wiatr wpadał z wyciem przez okno, sprawiając, że zasłony

łopotały i wciskając siwe włosy Durzo do oczu.

Palcami prawej ręki przerzucał ostrze raz zarazem. Od palca do palca, do palca

i przerwa. Od palca do palca, do palca i obrót. Zorientował się, co robi, i schował

sztylet do pochwy. Zacisnął usta i owinął się cętkowaną, szaro-czarną peleryną,

zakrywając pas pełen strzałek, sztyletów, różnych narzędzi i sakiewek.

To nie tak miało się skończyć. Nie miało być tak pusto. Odwrócił się plecami do

okna i znieruchomiał. Przechylił głowę, jakby usłyszał coś ponad wyciem wiatru.

***

Kylar zmusił się, żeby puścić okiennicę zakrwawioną prawą ręką. Wymacał

puste pochwy po sztyletach, które odpowiadały pustej pochwie na jego plecach.

Jęcząc, skręcił się, żeby sięgnąć po tanto na łydce. Palce miał sztywne, pokaleczone,

słabe. Tanto omal nie wypadło mu z ręki.

Sznury, mocujące okiennice do ścian, z łatwością pękły. Zardzewiałe zawiasy

zaskrzypiały głośno. Kylar zesztywniał, ale nic nie mógł na to poradzić. Wziął dwa

szybkie wdechy, a potem odepchnął się od wieży obydwiema stopami. Bujnął się z

powrotem ku otwartemu oknu i podciągnął się z pomocą Talentu, jakby się huśtał na

ogromnej huśtawce.

Okiennica oderwała się od wieży, a jemu ledwo udało się wznieść na tyle, żeby

zamiast uderzyć o ścianę, wpaść do sypialni i przelecieć po podłodze.

Podciął Durzo, który przewrócił się na niego i jeden z mieczy z hakami siepacza

wyleciał przez okno. Między nimi leżała okiennica, więżąc ręce Durzo z niezręcznej

pozycji. Kylar uderzył Durzo okiennicą w twarz.

- Nie... - Kylar uderzył okiennicą w twarz Durzo z całą siłą swojego Talentu.

Mężczyzna zleciał z niego.

Kylar przeturlał się na bok i skoczył na równe nogi.

Ale Blint też już wstał. Kopnął taboret w stronę Kylara. Chłopak zablokował go

stopą, ale stracił równowagę i się przewrócił. Wylądował twarzą na ozdobnym

dywanie.

Biegnąc z prędkością błyskawicy, Blint uniósł miecz shuang gou. Zamiast

próbować wstać albo się przeturlać, Kylar złapał dywan i szarpnął nim.

Durzo poleciał w przód szybciej niż się spodziewał i tylko przeciął powietrze,

gdy kolanami trafił Kylara w ramię. Przekoziołkował.

Ciężki miecz Durzo nadal był zaklinowany w komodzie obok okna, ale Sędzia

leżał bliżej. Kylar złapał go i się odwrócił.

- ...chcę...

Siepacz rzucił się, żeby porwać miecz z hakiem z podłogi.

- ...walczyć z tobą! - Kylar skoczył na miecz shuang gou.

Durzo szarpnął broń w górę z całą siłą swojego Talentu. Przez chwilę wydawało

się, że żelazne ostrze wytrzyma. Ale wtedy miecz pękł cal od rękojeści.

- Może i nie chcesz, synu, ale coś w tobie nie zgadza się na śmierć -

odpowiedział Durzo.

Odrzucił na bok złamane ostrze, ale nie wyciągnął innej broni.

- Mistrzu, nie każ mi walczyć ze sobą - powiedział Kylar, celując ostrzem w

gardło Durzo.

- Podjąłeś decyzję, kiedy mi się sprzeciwiłeś.

- Dlaczego to zrobiłeś?

- Nie wziąłbym cię na ucznia, gdybym nie myślał, że jesteś kimś, kim nie jesteś.

Niech Aniołowie Nocy mi wybaczą.

- Nie mam na myśli siebie! - Ręce Kylara się trzęsły. - Dlaczego zmusiłeś mnie

do zdrady najlepszego przyjaciela?

- Ponieważ złamałeś zasady. Ponieważ życie jest puste. Ponieważ ja też

złamałem zasady. - Durzo wzruszył ramionami. - To wraca do człowieka.

- To nie wystarczy!

Durzo zetknął czubki palców i zacisnął usta.

- Logan umarł, krzycząc, wiesz? Żałosne.

Kylar rzucił się na niego. Miecz śmignął ku szyi Durzo. Ale on nawet się nie

wzdrygnął. Miecz uderzył w jego dłoń i zatrzymał się, jakby nie był naostrzony.

Ale Durzo nadal trzymał ręce złożone przed sobą. Dłoń, która trzymała ostrze

Kylara, była czysto magiczna.

Wyrwała Sędziego z ręki Kylara. Druga pojawiła się w powietrzu, uderzając go.

Kylar zablokował cios i zatoczył się do tyłu, kiedy Durzo szedł spokojnie przed siebie,

buzując mocą Talentu.

Kylar nic nie mógł na to poradzić. Blokował coraz szybciej i szybciej, ale dłonie

atakowały jeszcze szybciej. W końcu ręce z jego własnego Talentu rozkwitły niepewnie

przed nim i zablokowały kilka ciosów, ale to nie wystarczyło. Durzo zmuszał go do

cofania się.

W końcu dłonie złapały wszystkie kończyny Kylara i przyszpiliły go do ściany.

Nie mógł się ruszyć nawet na cal.

- Ach, dzieciaku. Gdybym mógł cię nauczyć, jak używać Talentu, byłbyś kimś

naprawdę nadzwyczajnym.

Durzo wyciągnął sztylet do rzucania. Zakręcił nim w palcach. Uniósł go.

Zatrzymał się, jakby chciał coś powiedzieć, ale tylko pokręcił głową.

- Przykro mi, Kylar.

- Daruj sobie. Życie jest puste, prawda?

Durzo westchnął. Gapił się na Sędziego, który połyskiwał czernią u stóp Kylara,

równie bliski jak blask księżyca i równie odległy jak księżyc. Na jego pobliźnionej

twarzy malowały się żal i cierpienie.

Wędrując za jego spojrzeniem, Kylar popatrzył na czarny miecz, który Durzo

nosił przez tyle lat, i przypomniał sobie...

Krzywiąc się, Durzo wyrwał Kylarowi mieszek i odwrócił go do góry nogami.

Kula Ostrzy spadła mu do dłoni.

- Niech to. Tak jak myślałem - powiedział.

- Co? - spytał Kylar.

To była fałszywka, kolejne fałszywe ka’kari.

Durzo nie był w nastroju do udzielania odpowiedzi.

- Dziewczyna widziała twoją twarz?

Za odpowiedź wystarczyło milczenie Kylara.

- Zajmij się tym. Kylar, to nie jest prośba. To rozkaz. Zabij ją.

- Nie - odparł Kylar.

- Coś ty powiedział?

Czarna krew ściekała z Sędziego i zbierała się w kałuży na podłodze.

- Nie zabiję jej. I nie pozwolę panu. Przykro mi.

- Kim jest ta dziewczyna, że warto dla niej narażać się na to, by ścigano cię

przez resztę twojego krótkiego... - Urwał. - To Laleczka.

- Tak, proszę pana. Przykro mi.

- Na Anioły Nocy! Nie chcę twoich przeprosin! Chcę posłusze... - Durzo uniósł

palec i zamilkł.

Kroki się zbliżały. Durzo otworzył drzwi i wypadł na korytarz z nieludzką

szybkością, a jego miecz rozbłysnął srebrzyście w słabym świetle.

Jego miecz rozbłysnął srebrzyście? Ostrze Sędziego było czarne.

Rozległ się dźwięk czegoś metalicznego turlającego się po marmurze w stronę

Kylara, który wyciągnął rękę i poczuł, że ka'kari uderzyło go w dłoń.

- Nie! Nie, to jest moje! - wrzasnął Blint.

W jednej chwili ka'kari rozlało się niczym czarny olej.

Co przed chwilą powiedział Durzo? Że srebrne ka'kari to jeszcze jedna

fałszywka. Ukradłeś moje ka'kari. Wcale nie srebrne. Tylko czarne. Ka'kari, które

Durzo nosił od lat, ukryte w powłoce na ostrzu Sędziego.

Ka'kari wybierają sobie panów. Z jakiegoś powodu czarne ka'kari wybrało

Kylara. Może wybrało go lata temu, w tym dniu, kiedy Durzo pobił go za zobaczenie

się z Laleczką. W tamtym dniu, kiedy błękitna poświata otoczyła czarne ostrze. Kiedy

Durzo krzyknął: „Nie, tylko nie to! Jest moje!", a żarzący się błękitny ogień wgryzł się

w palce Kylara. Durzo odrzucił miecz na bok, więc Kylar nie mógł związać ka'kari do

końca, bo gdyby mu się udało, nie wezwałby srebrnego ka’kari dla Durzo. Teraz już

wiedzieli, że nie przyzwał go, bo było fałszywe. Nie było w mieście żadnego ka’kari

poza czarnym należącym do Durzo.

I Durzo wiedział od tamtego dnia, że jeśli pozwoli Kylarowi żyć, na zawsze

straci czarne ka'kari. Zostawił mu je nawet dziś wieczorem, żeby uczeń miał szansę.

Ale teraz było już za późno.

Durzo wyglądał, jakby chciał powiedzieć coś więcej, w jakiś sposób dać upust

cierpieniu. Ale słowa nigdy nie były jego mocną stroną.

Zamiast tego, stojąc raptem kilka kroków od Kylara, rzucił w jego twarz nożem.

Czas nie zwolnił.

Świat nie skurczył się do czubka wirującego noża.

Ale rozpacz zagotowała się w żarze szaleńczej nadziei, która wezbrała w sercu

Kylara. Nie zauważył, że jego ręka uniosła się, nie wiedział nawet, jak ją wyrwał, nie

wiedział, jak ka'kari przeszło z ostrza na podłodze do jego dłoni. Po prostu tam było.

W tym niespowolnionym ułamku sekundy czarna maź skoczyła z jego palców i

rozbryznęła się na wirującym nożu, lecącym w stronę jego piersi, jak ślina na

chodniku.

Kiedy Kylar spojrzał znowu, noża nie było.

Brzdęk.

Kylar spojrzał w dół, żeby zobaczyć, skąd ten odgłos. Ka'kari turlało się po

podłodze ku niemu. Kiedy wspięło się na jego but i roztopiło na skórze, Kylar poczuł

przypływ mocy.

Z łatwością, jakby po prostu wzruszył ramionami, wyrwał się widmowym

rękom, które przyszpilały go do ściany. Zgrabnym ruchem stanął i wyciągnął rękę w

stronę dawnego mistrza, uwalniając energię, która w nim wzbierała.

Durzo poleciał do tyłu, jakby cała potęga huraganu dmuchnęła mu w twarz.

Koziołkował, ślizgał się i turlał przez pokój, aż uderzył o ścianę.

Z pomocą Talentu Kylar podniósł Sędziego i przyciągnął do swojej dłoni.

- Nie walcz, kiedy nie możesz wygrać - powiedział. - I nie walcz, kiedy nie

chcesz wygrać. Racja?

Durzo z trudem wstał. Nie miał broni. Przyjął pozycję do walki i uśmiechnął się

krzywo.

- Czasem trzeba walczyć.

- Nie tym razem - powiedział Kylar.

Uniósł miecz i puścił się biegiem przed siebie. Durzo się nie poruszył. Po prostu

patrzył Kylarowi w oczy, gotowy. W ostatniej sekundzie Kylar uskoczył w bok i

zanurkował przez okno w prześwietlone blaskiem księżyca powietrze wokół północnej

wieży.

Jednym z tych ludzi koło statku był Roth.

57

Logan nie zamierzał pozwolić komukolwiek używać jego klejnotów jako sakiewki na

drobne, już nie wspominając o Rothcie Ursuulu. Więcej: zamierzał zabić łajdaka. Nie

przejmował się, że jest nieuzbrojony i nadal nagi - Roth pewnie podejrzewał, że to mu

odbierze resztki godności - bo wściekłość dodawała mu siły. Całe okrucieństwo,

zepsucie i horror, jakie widział tego ostatniego dnia, wywołały w nim przemianę.

Później znowu będzie człowiekiem. Teraz był tylko twardą, zmrożoną na kryształ

wściekłością. Logan uznał, że nawet mając związane ręce, może zabić obu strażników.

Kiedy furia wzbierała w jego ciele, czuł, że mało co mogłoby go powstrzymać.

Poza magią. Roth też to wiedział i wysłał swojego czarownika, Nepha Dadę,

żeby odprowadził Logana do podziemi. Neph najwyraźniej nauczył się na pamięć

planu zamku, ponieważ bez trudu kluczył korytarzami dla służby, bocznymi schodami

i piwniczkami.

Miasto Cenaria miało tylko jedno więzienie, połączone z zamkiem jednym

tunelem - teraz opanowanym przez khalidorskich górali - i oddzielone od reszty

miasta rozgałęziającą się rzeką Plith. Więźniów wożono do więzienia barką. Niewielu

je opuszczało. Można było uznać, że złoczyńców, którzy tu trafiali, ziemia pochłonęła

żywcem.

A może - jak pomyślała maleńka cząstka Logana, która nie była czystą

wściekłością, gdy specyficzny zapach atakował jego zmysły - miejsce to nazywano

Paszczą z całkiem innych powodów. Opary nieustannie uciekały z północnej części

Vos i wypełniały powietrze w więzieniu zapachem siarki, nim wreszcie wypływały na

zewnątrz.

Neph Dada zatrzymał się przed żelazną bramą, podczas gdy jeden z pilnujących

Logana strażników szukał klucza. Neph spiorunował go wzrokiem i machnął ręką

przed zamkiem. Czarne zawijasy na jego skórze poruszały się niezależnie od ręki.

Zamek zazgrzytał.

Strażnik wyjął właściwy klucz i uśmiechnął się słabo.

- Mam inne sprawy do załatwienia - powiedział Neph. - Dacie sobie z nim radę

sami?

- Tak jest! - powiedział strażnik, zerkając nerwowo na Logana.

Loganowi serce zabiło radośnie. Walka nago z dwoma uzbrojonymi

mężczyznami nie była do końca równa, ale dopóki magiczne więzy trzymały jego ręce

w bezruchu, a nogom pozwalały ledwie szurać, nic nie mógł zrobić.

- Dobrze. Więzy będą trzymać jeszcze dziesięć minut - poinformował ich Neph.

- To mnóstwo czasu, panie.

Parskając pogardliwie, Neph zostawił ich. Strażnik z wielkim nosem otworzył

żelazną bramę, dając Loganowi czas, na przyzwyczajenie wzroku do słabego

oświetlenia. Po prawej i lewej ciągnęły się ciężkie drzwi z oknami, w które wstawiono

kraty.

- Na wypadek, gdybyś się zastanawiał - powiedział Nochal - to są najładniejsze

apartamenty w tym miejscu. Prawdziwe wygody. Dla arystokracji. Ale nie dla ciebie.

Logan spojrzał na mężczyznę beznamiętnie.

- Tamta rampa wychodzi na powierzchnię. Ale to też nie dla ciebie.

Strażnik o twarzy łasicy spojrzał na Nochala:

- Zawsze drażnisz się z trupami?

- Zawsze - odpowiedział Nochal, wsadzając palec do nosa. - No co? - zapytał,

kiedy Łasica spojrzał na niego. - Tylko się drapałem.

- Zamknij się - powiedział Łasica. - Schodzimy na trzeci poziom?

- Aha, aż do Dna, do Wyjców. Załatwmy to szybko. - Nochal popukał w czwarte

drzwi, kiedy przechodzili. - Zaraz do ciebie wrócę, skarbie!

Z celi dobiegał cichy płacz, ale kobieta nawet nie podniosła wzroku.

- Napaliłem się na tę sukę - przyznał Nochal. - Widziałeś ją?

Łasica pokręcił głową, więc Nochal opowiadał dalej:

- Ma więcej blizn na twarzy niż góral pcheł, ale kto by tam patrzył na twarz,

nie?

- Książę rozerwie ci gardło, jeśli ją tkniesz - powiedział łasica.

- A skąd będzie wiedział?

- Przyjdzie tu dzisiaj. Chce uwolnić naszych chłopaków z Sa’kagé, zajrzeć do tej

dziwki i jakiegoś dzieciaka, którego tu wrzucili.

- Tej nocy? Do diabła, wystarczy mi mniej niż pięć minutek - powiedział Nochal

i zaśmiał się.

Przeszli dwa poziomy wykopanych przez ludzi tuneli; smród ściśniętych na

małej przestrzeni ludzi przybierał na sile i mieszał się z odorem siarki, ścieków i

innych zapachów, których Logan nie potrafił rozpoznać. Co pewien czas sprawdzał

więzy, ale nie było żadnej zmiany. Ledwo mógł się ruszać. Mimo to wypatrywał swojej

szansy. Zwyczajna ucieczka nie wystarczy. Musiał zabić strażników, zdobyć klucze i

pamiętać, jak ma się kierować do wyjścia.

Wyjców trzymano na trzecim poziomie, ale kiedy dotarli do naturalnych jaskiń,

ledwie co poszerzonych narzędziami, Logan nie usłyszał wycia.

- Nie chcemy iść dalej - powiedział Nochal, zatrzymując się przed drzwiami

podwójnie wzmocnionymi żelaznymi pasami. - Ci łajdacy zrobią co trzeba. Nawet nie

zamierzam próbować go wyciągać z Dna. Nie zbliżę się do tych zwierząt.

- Dna? - spytał Logan.

Nochal zerknął z ukosa, ale najwyraźniej miał ochotę go postraszyć.

- To Dno Piekieł. Dla gwałcicieli, zabójców i innych dewiantów tak

pokręconych, że wieszanie było dla nich za dobre. Wrzuca się ich tutaj, żeby pożerali

się nawzajem. Muszą zbierać wodę ze skał, a straże nigdy nie wrzucają im dość chleba.

Czasem najpierw na niego szczają.;

- Więc kto teraz... no wiesz? - zapytał Łasica, niepewnie wyciągając ostrze. - Te

więzy nie będą trzymały wiecznie.

- Kto teraz co? - zdziwił się Nochal.

- No wiesz. Obetnie mu.

Logan sprawdził więzy, ale nadal trzymały mocno. Ręce miał unieruchomione

wzdłuż boków, stał prosto jakby połknął kij, a stopy mógł tylko przesunąć o kilka cali -

i strażnicy wiedzieli o tym. O bogowie. Miał coraz mniej czasu.

- Ja to zrobię - warknął Nochal. Złapał kij z pętlą, którą założył Loganowi na

szyję, a potem podał kij Łasicy. - Trzymaj go. Nie możemy ryzykować. Daj mi to.

Łasica podał nóż Nochalowi. To był zwyczajny nóż, ale Logan nie mógł oderwać

od niego oczu. Strach zaczął mieszać się z wściekłością, i poczuł, że lód rozmarza.

Taje. Zrobią to. Na bogów, nie. Szarpał się, wymachiwał rękami i nogami jak zwierzę.

Nochal zaśmiał się, a Łasica tylko zacisnął pętlę mocniej na szyi, aż twarz

Logana zrobiła się sina. Nic go to nie obchodziło. Niech mnie teraz zabiją. Na bogów!

- Szkoda, że nie pracowałeś ze mną dłużej - powiedział Nochal.

- Czemu? - zapytał Łasica, nerwowo trzymając kij z pętlą w obu rękach.

Nochal wbił Łasicy nóż w oko. Mężczyzna stanął na czubkach palców, zadrżał

konwulsyjnie i padł.

- Bo wtedy spróbowałbym cię zwerbować, zamiast zwalniać - powiedział Nochal

i zaśmiał się, rozcinając pętlę na szyi Logana.

Logan zagapił się na niego tak zaszokowany, że zabrakło mu słów, a wściekłość

i strach powoli w nim bledły. Nochal nie zwracał na niego żadnej uwagi.

- Jak już będziesz mógł się ruszać, włóż to. Przykro mi, że nie zesłali tu kogoś

bliższego twoim rozmiarom - powiedział Nochal, ściągając ubranie z trupa Łasicy.

- Kim u diabła jesteś?

- Nieważne. - Nochal rzucił Loganowi spodnie Łasicy. - Liczy się to, dla kogo

pracuję. - Zniżył głos, żeby więźniowie go nie podsłuchali. - Pracuję dla Jarla. To

przyjaciel twojego przyjaciela.

- Kto?

- Jarl kazał mi powiedzieć, że jest przyjacielem przyjaciela. - Nochal rozciął

bieliznę Łasicy nożem. - Mówię ci tylko to, co kazano powie...

- Co ty, do licha, robisz? - przerwał mu Logan.

- Obcinam mu klejnoty.

- Ożesz! - Logan zamknął oczy i odwróciłby się, gdyby magiczne więzy

pozwoliły mu na to.

Nochal zignorował go i ciął.

- Niech to szlag! Nie wygląda to ładnie, ale musi wystarczyć. Mamy szczęście, że

ma włosy w tym samym kolorze co ty, nie? - Wstał i potrząsnął przed Loganem

kawałkiem skóry. - Słuchaj chłoptasiu, to nie był mój pomysł. Ale jeśli Roth znajdzie

po tobie ten mieszek, a ja szczęśliwie „zginę w czasie powstania", to może obaj

przeżyjemy. Rozumiesz?

- Nie.

- To kiepsko. Nie mamy czasu. To, co chrzaniłem po drodze tutaj, to prawda. W

pierwszych celach są kobieta i mała dziewczynka. Jarl chce je wydostać. Chce

wiedzieć, czemu Rothowi zależy na nich. Wygląda na to, że więzy słabną. Pomóż mi.

Logan odkrył, że może poruszyć rękami, jeśli bardzo się postara, a stopy mógł

już niemal swobodnie przesuwać. Złapał Łasicę za nogę - starając się nie patrzeć na

jego krocze - i zaczął go ciągnąć razem z Nochalem.

- Więc powiedziałeś to wszystko, tylko po to, żebym wiedział? - zapytał Logan.

Nochal skrzywił się, patrząc na długie pręty wstawione w czarną dziurę w

podłodze. Dziura była na tyle głęboka, że przy słabym świetle pochodni Logan nie

mógł dostrzec jej dna. Nochal złapał klucz, otworzył małą bramkę przy bliższym

końcu prętów. Z Dna dobiegały odgłosy pociągania nosem i pomruki.

- I żeby sprawdzić, czy on coś wie na ten temat, zanim go zabiję - wytłumaczył

Nochal. - Pomóż mi go wrzucić. Nie martw się, tu jest wystarczająco głęboko, a brzegi

są strome.

Logan niechętnie się przesunął, żeby pomóc. Nadal nie był w stanie poruszać

się na tyle, żeby kucnąć i złapać się prętów, więc Nochal musiał otworzyć bramkę, a

Logan wepchnął Łasicę do dziury.

Rozległy się demoniczne wrzaski radości i na dole natychmiast rozpętała się

walka.

Trzęsąc się, Logan odsunął się od jamy.

- Jaki mamy teraz plan?

- Plan? - Nochal spojrzał w ciemność w dole i pokręcił głową. - Wynosimy się

stąd. Jeśli dzisiejszego wieczoru wygra Roth, nie będzie mógł się doczekać, żeby cię

odnaleźć. Jarl ma kilku ludzi, którzy przyznają, że widzieli ciało. Ktoś inny powie, że

widział mnie martwego, i w końcu przyzna się, że okradł mnie po śmierci. Pokaże

twoją „sakiewkę" Rothowi.

- Niezbyt to przekonujące. Zamkniesz wreszcie tę przeklęta kratę?

- Na górze umierają setki ludzi. Nie sposób dowiedzieć się, co się stało z

pojedynczymi osobami. Roth to wie. W każdym razie to najlepsze, co możemy zrobić i

przy okazji utrzymać cię przy życiu. Jarl sam będzie musiał zdecydować, czy sprawa z

„sakiewką" to przesada.

Nochal zagapił się na Dno, z którego dobiegało nieomylnie mlaskanie. Odwrócił

się do Logana z krzywym uśmieszkiem.

- Aż się człowiek zastanawia, co?

Logan pokręcił głową, czując mdłości. Odwrócił się akurat, żeby zobaczyć

cieniutkie lasso, które wyleciało z Dna. Opadła gładko na ramiona Nochala.

W mgnieniu oka Logan zorientował się, że linę spleciono ze ścięgien i pomyślał

niezbyt bystrze: Co za zwierzę tam na dole jest na tyle duże, żeby zrobić linę z jego

ścięgien?

Oczy Nochala wypełniły się przerażeniem, a potem lasso napięło się i

szarpnięciem ścięło go z nóg. Poleciał prosto na otwartą kratę i tylko rozłożone ręce i

nogi powstrzymały go przed upadkiem. Wtedy pętla ześlizgnęła się z jego ramion na

szyję. Na Dnie rozległ się dziki śmiech. Logan zatoczył się przed siebie; poruszał się

szybciej niż pół godziny temu, ale nadal za wolno.

Lina wokół szyi Nochala zaciskała się coraz mocniej. Musiało ją ciągnąć z pięciu

ludzi. Ręce mu słabły, a kiedy zamrugał, patrząc na Logana, miał groteskowo

wybałuszone oczy.

A potem ręce mu się ugięły i spadł na Dno.

Logan próbował go złapać. Ale potknął się przez ostatnie resztki więzów i sam

poturlał się do jamy.

Złapał się prętów i spojrzał w dół. Ledwo co dostrzegał zbite w kupę ludzkie

kształty, unoszące się i opadające kończyny. Wrzeszczeli i szarpali siebie nawzajem i

Nochala, który młócił rękami i nogami, krzycząc.

Jeden z mężczyzn dostrzegł Logana i ryknął.

Logan szarpnął się w bok z całej siły. Poczuł, że słabnące magiczne więzy

napinają się i pękają. Padł plecami na kamień, a potem usiadł i zamknął kratę.

Kiedy szarpnięcie liną przewróciło Nochala, wypadł mu z rąk klucz, ale Logan

był zbyt roztrzęsiony, żeby zamknąć kratę. Niepewnie wstał i odszedł korytarzem.

Włożył rzeczy Łasicy, które napięły się na wyższym i bardziej umięśnionym

ciele. Miał szczęście, że ubranie było workowate, bo inaczej nie miałby szansy się w

nie wcisnąć. Wciągnął ciasne buty i wstał.

Próbował znaleźć w sobie siłę, żeby wrócić i zamknąć kratę. Nawet jeśli nigdy

więcej nie zobaczy więzienia, wiedział, że przez resztę życia będą go prześladowały

koszmary z tego dnia. Ostatnie, czego chciał, to zawrócić długim korytarzem do Dna.

Ale nie mógł pozwolić tym zwierzętom, żeby miały choćby najmniejszą szansę

na ucieczkę.

Ruszył długim korytarzem ostrożnie i powoli, chociaż wiedział, że powinien się

spieszyć. Kilka kroków od kraty zatrzymał się. Nic się nie działo, ale nadal słyszał

odgłosy rozdzierania mięsa. Zebrało mu się na wymioty.

Z góry dobiegły głosy zbliżających się ludzi. Długi kamienny korytarz niósł

słowa.

- Ej, ty! - zawołał ktoś z khalidorskim akcentem. Odpowiedział mu jeden z

mężczyzn siedzących w ostatnich celach przed Dnem, ale Logan nie był w stanie

usłyszeć słów.

- Przechodziło tędy dwóch żołnierzy z więźniem?

Logan zamarł, gdy więzień coś mruknął.

- Widzisz? Nie szli tędy. A uwierz mi, nie chciałbyś zejść na Dno.

Logan w duchu pobłogosławił więźnia, który skłamał, pewnie bardziej z

nawyku kłamania władzom niż żeby mu pomóc.

- A ty myślisz, że więzień powie ci prawdę? - zapytał mężczyzna z dworskim

khalidorskim akcentem. - Książę żądał potwierdzenia, że Logan Gyre nie żyje.

Wszyscy twoi ludzie współpracują z nami i przeszukują podziemia. Próbujesz nas

powstrzymać?

- Nie, panie!

Nienaturalne, nieruchome czerwone światło rozświetliło długi korytarz.

Czarownik! Cholera, dokąd mam iść?

W słabym świetle pochodni Logan obejrzał znowu korytarz. Ale nie było tu

nisz, żadnego miejsca do ukrycia. Znajdował się w ślepej uliczce.

Tyle razy ominęła mnie śmierć, żebym miał teraz tak skończyć?

Logan zastanawiał się, czy nie rzucić się na mężczyzn. Mając tylko nóż, miał

małe szanse, ale gdyby najpierw zabił czarownika, może by się udało.

- To miejsce jest nasycone mocą, aż mi się kręci w głowie - odezwał się ktoś

inny.

- Prawda - powiedział pierwszy czarownik. - Nie czułem tyle zła w jednym

miejscu, odkąd... cóż, od ostatniego spotkania z naszym suwerenem.

Z jakiegoś powodu uznali to za zabawne. Logan załamał się, kiedy usłyszał, że

śmieje się co najmniej sześciu mężczyzn.

Sześciu ludzi. Być może pięciu to czarownicy. A co najmniej dwóch na pewno.

Nawet jeśli to dwóch czarowników i czterech żołnierzy, Logan był zgubiony. A

czerwone światło było coraz mocniejsze, jego źródło znajdowało się zaledwie parę

kroków od niego.

Logan spojrzał z przerażeniem na kratę. To była jedyna droga ucieczki. Hrabia

Drake powiedział mu, że życie jest cenne, a samobójstwo to rozwiązanie dla tchórza,

grzech przeciwko Bogu, kiedy odrzucasz mu w świętą twarz jego dar.

Co kiedyś powiedział mu Kylar? Raz zaczepiły ich „podwójnie nielegalne"

prostytutki, działające poza kontrolą i ochroną Sa’kagé. Dziewczynki - żadna z nich

nie miała nawet dwunastu lat - proponowały siebie do szczególnie upokarzających

praktyk, o których Logan dotąd nawet nie słyszał. Kylar powiedział wtedy tylko:

„Zdziwiłbyś się, ile potrafisz zrobić, żeby przeżyć".

Zdziwiłbyś się, ile potrafisz zrobić, żeby przeżyć.

Logan otworzył kratę i wsunął się do środka. Zwieszając się z żelaznych krat

jedną ręką, zamknął zamek. Potem wsadził klucz do kieszeni, wyciągnął nóż i spadł na

dno piekieł.

58

Dopiero kiedy Kylar leciał w powietrzu, zdał sobie sprawę, jak daleko było do rzeki.

Naprawdę nie miał żadnego usprawiedliwienia. Zwisał z tego samego okna, patrzył w

dół, i to raptem pięć minut temu. Tyle że teraz widok się powiększał. Gwałtownie.

Ominie skały. To dobrze. Za to uderzy w rzekę z nieprawdopodobną prędkością,

głową. Może wyszkolony nurek wyszedłby z tego bez szkody, ale Kylar nie był

nurkiem.

Rzeka wypełniła mu pole widzenia. Rozłożył ręce. Talent otoczył go cienką

warstwą.

I Kylar wpadł do rzeki. Jego wyciągnięte ręce nic nie pomogły, ale warstwa

Talentu chroniła go i pozwoliła mu wejść pod skórę rzeki jakby był drzazgą.

Ochrona Talentu rozpadła się zaraz po tym, gdy Kylar uderzył w rzekę. Woda

zaatakowała brutalnie niczym olbrzym zaciskający dłonie na jego ciele.

Znowu śnił, jeśli można mówić o śnie, kiedy się... kiedy co? Myśli rozmyły się i

stracił wątek.

To był sen, który śnił przez ostatnie dziesięć lat zawsze, gdy widział śmierć. Jak

zawsze, przez chwilę wiedział, że to sen, ale nim zdał sobie sprawę jaki, nie mógł już

się wyrwać. Sen narastał wokół niego i Kylar znowu miał jedenaście lat.

Warsztat szkutniczy jest ciemnym, opuszczonym, zimnym miejscem w

księżycowym świetle. Merkuriusz jest śmiertelnie przerażony, chociaż sam to

zaplanował. Teraz odwraca się, a Szczur stoi za nim, nagi.

Merkuriusz przesuwa się do dziury, przez którą kiedyś podnoszono łodzie z

brudnych wód Plith, przesuwa się do liny, do której przywiązał kamień i na końcu

której zrobił pętlę.

- Pocałuj mnie jeszcze raz - mówi Szczur i staje dokładnie przed

Merkuriuszem, obejmując go lubieżnie. - Pocałuj mnie jeszcze raz.

Gdzie jest pętla? Położył ją tutaj, prawda? Widzi kamień, który ma pociągnąć

Szczura ku śmierci w głębinach, ale gdzie jest... Szczur przyciąga go do siebie i

Merkuriusz czuje jego oddech na twarzy. Ręce Szczura szarpią ubranie

Merkuriusza...

Kylar uderzył o dno rzeki. Otworzył gwałtownie oczy i zobaczył Sędziego kilka

cali od twarzy. Uderzenie o wodę wyrwało mu go z ręki. Miał szczęście, że nie pociął

się nim na kawałki. Miał szczęście, że srebrne ostrze powędrowało na dno razem z

nim.

Kylar porwał Sędziego i wypłynął na powierzchnię.

Jak długo tam byłem? Nie dłużej niż moment, bo inaczej by utonął. Kilka

sekund później Kylar ze zdziwieniem zauważył, że znowu oddycha i nie jest ranny,

przynajmniej nie od upadku. Nadal jednak krwawił z nosa i palców, brudząc wodę

wokół siebie. Prąd rzucił nim o skalę, na którą Kylar się wydrapał.

Rzeka wyrzuciła go na skały pod Wschodnim Mostem Królewskim od strony

Vos - dokładnie po drugiej stronie rzeki znajdowała się posiadłość Jadwinów. Brzeg

rzeki, na którym stał, stanowił także podstawę murów zamkowych, więc żeby

przemieścić się w górę rzeki, musiał po części się wspinać, po części płynąć.

Potrzebował dziesięciu wyczerpujących minut, nim wreszcie dotarł do miejsca, w

którym mógł spokojnie wyjść z wody.

Nabrzeże, na którym widział Rotha, znajdowało się na północnym koniuszku

wyspy. Żeby się tam dostać, musiałby albo znowu zmierzyć się z rzeką i głazami, albo

przejść przez niski, cuchnący budynek, który przykrywał Szczelinę na Vos.

Kylar podejrzewał, że nie da rady płynąć między skałami kolejne dziesięć albo

dwadzieścia minut. Nawet jeśli Roth nadal tam będzie, to kiedy Kylar dotrze na

miejsce, już na nic nie będzie miał siły. Wreszcie przestała mu się lać krew z nosa, a

rękę owinął, więc też nie krwawiła za mocno, ale gdyby spróbował płynąć, krwawienie

by się odnowiło. Ręka go rwała i całe ciało miał osłabione z powodu utraty krwi.

Każdej innej nocy Kylar by odszedł. Nie był w formie, żeby się pokusić o

zabójstwo. Ale logika nie na wiele się tu zdawała. Nie dziś. Nie po tym, co zrobił Roth.

Budynek na Szczelinie zbudowano z kamienia, na planie kwadratu o boku

trzydziestu kroków. Budynek był ledwie parterowy. Miał być to cud inżynierii, ale

Kylar nie bardzo się na tym znał. Podejrzewał, że arystokracja nie zachwycała się

cudem, który śmierdział jak zgniłe jajka.

To głupota próbować dalej. Kylar był tak wyczerpany, że z trudem myślał

choćby o użyciu Talentu. Musiał zużyć na to sporo własnej siły. Oparł się o ciężkie

drzwi, zbierając się w sobie. Nadal trzymał Sędziego. Spojrzał na miecz i zagapił się na

słowo wytrawione na ostrzu. SPRAWIEDLIWOŚĆ. Tyle, że teraz już nie było tam

napisane „sprawiedliwość". Kylar zamrugał.

ŁASKA - wypisano takimi samymi srebrnymi literami, dokładnie w miejscu,

gdzie wcześniej na czerni widniała SPRAWIEDLIWOŚĆ. Na rękojeści, prostopadle do

ostrza, w miejscu kiedyś czarnym od ka'kari, takie same srebrne litery składały się na

słowo ODPŁATA.

Ka'kari zniknęło. Kylar był tak ogłupiały ze zmęczenia, że na chwilę wpadł w

rozpacz. A potem przypomniał sobie, gdzie przepadło. Weszło mi w skórę? Właściwie

jak bardzo był zmęczony? Na pewno mu się wydawało. Miał zwidy.

Obrócił rękę i czarny pot nagle spłynął mu z dłoni jak olej, przez chwilę płynny,

a potem nagle stężał w ciepłą metaliczną kulę. Teraz była czarna jak noc, całkowicie

pozbawiona jakichkolwiek cech. Czarne ka'kari. W historii Logana wspominano tylko

o sześciu: białym, zielonym, brązowym, srebrnym, czerwonym i niebieskim.

Cesarz Jorsin Alkestes i jego arcymag Ezra dał je sześciu czempionom,

lekceważąc jednego z najlepszych przyjaciół Jorsina, który go zdradził. Po wojnie

wszyscy pożądali sześciu ka'kari i ci, którzy je mieli, szybko ginęli.

Kylar próbował sobie przypomnieć, jak się nazywał zdrajca. Acaelus Thorne.

Jorsin wcale go nie znieważył. Udając, że go lekceważy, Jorsin dał swemu

najlepszemu przyjacielowi szansę na ucieczkę - i dzięki temu artefakt nie trafił w ręce

nieprzyjaciela. Ponieważ nikt nie wiedział o istnieniu czarnego ka'kari, Acaelusa nie

ścigano. I dzięki temu przeżył.

Durzo podpisał list „A. Thorne".

- Bogowie - westchnął Kylar.

Nie mógł teraz o tym myśleć, nie mógł się zatrzymać, bo nie da rady potem

znowu ruszyć.

- Pomóż mi - powiedział do ka'kari. - Proszę. Służ mi.

A potem ścisnął je, a ono się rozpuściło i rozlało po jego skórze, ubraniu, po

twarzy i oczach. Wzdrygnął się, ale nadal doskonale widział - nadal widział w

ciemnościach zupełnie naturalnie. Spojrzał na swoje ręce, na czarny miecz, zobaczył,

jak lśnią magią i znikają. Nie spowił się cieniem, jak to robią siepacze. Jego dłonie i

miecz zniknęły. Kylar nie był już cieniem. Był niewidzialny.

Nie miał czasu na dziwienie się; miał robotę do wykonania. Minęło dziesięć

minut albo więcej, odkąd widział Rotha na nabrzeżu. Jeśli Roth ma dziś umrzeć,

Kylar musi się ruszyć. Otworzył wytrychem zamek i wszedł do budynku.

W środku było tak gorąco, że ledwo dało się oddychać. Drewniane pomosty

otaczały ogromny centralny komin o średnicy piętnastu kroków. Zrobiono go z

szerokich arkuszy blachy znitowanych ze sobą, a wspierało go zewnętrzne drewniane

rusztowanie. Komin schodził co najmniej cztery kondygnacje w dół, do naturalnego

pęknięcia w skorupie ziemskiej.

Patrząc w zacienione głębiny Szczeliny, Kylar zrozumiał, dlaczego ludzie

nazywali to cudem. Inżynierowie, którzy tu pracowali, nie tylko okiełznali moc

gorącego powietrza, które wylatywało z ziemi, ale też pilnowali, żeby Plith nie wlała

się do pęknięcia w skorupie.

Gdyby to się stało, rzeka by się zagotowała. Ryby by poumierały. Rybacy by

zniknęli. Cenaria straciłaby główne źródło pokarmu.

Nawet teraz, nie zwracając uwagi na chaos panujący milę od nich, ludzie

pracowali: obsługiwali liny, sprawdzali wielokrążki, oliwili przekładnie, wymieniali

arkusze blachy.

Kylar przeszedł długim pomostem, skręcił kilka razy i znalazł się na

skrzyżowaniu, gdzie mógł albo pójść do drzwi poniżej poziomu ziemi, albo na górę, do

drzwi dla obsługi przy wylocie komina na północnym końcu budynku - tam gdzie

będzie Roth.

Zszedł na dół. Drzwi osadzono obok dwuskrzydłowej bramy, używanej przy

wwożeniu ogromnych fragmentów urządzeń. Kylar uchylił drzwi.

Na zewnątrz stała młoda czarownica z włosami związanymi z tyłu i rękami

poznaczonymi virem. Patrzyła w górę na kamienną rampę. Ktoś z nią rozmawiał, ale

Kylar nie mógł dostrzec tej osoby. Za nią stało kilkanaście innych osób podobnie

ubranych.

Kylar przymknął drzwi. Wrócił do drugiego odgałęzienia pomostów i otworzył

drzwi, które prowadziły do poziomego odcinka komina.

Wygięty w bok, komin przypominał bardziej tunel z parą. Miał szerokość

piętnastu kroków, dopóki kawałek dalej, przy ostatnim wentylatorze nie zwężał się do

czterech. Podłoga była z blachy wzmocnionej od spodu, żeby robotnicy mogli stanąć w

środku, kiedy pracowali przy wielkim wentylatorze umieszczonym tuż przed

miejscem, gdzie komin skręcał w dół, albo o wiele mniejszym, za którym gorące

powietrze wypływało w cenaryjską noc. Północny wentylator obracał się na tyle

wolno, że Kylar powinien móc zobaczyć przez niego Rotha.

Wszedł do środka ostrożnie, sprawdzając podłoże, czy nie zaskrzypi, gdy je

obciąży. Nic nie skrzypiało. Ale zanim jeszcze Kylar zamknął za sobą drzwi, ogarnęło

go nieokreślone, nieprzyjemne uczucie.

Ochłodzony po długiej podróży metalowym kominem siarkowy dym powoli

wylewał się tunelem w noc na zewnątrz. Ciężki dym wypełniał dolną jedną trzecią

objętości tunelu, kłębiąc się i przewalając. Jedyne światło dawał księżyc na zewnątrz,

ale jego blask był filtrowany przez wirujący wiatrak. Wśród gęstego dymu i tańczących

cieni Kylar nie widział wiele lepiej od zwykłego człowieka.

Ktoś tu był.

59

Serce Durzo właśnie wyskoczyło z tej przeklętej wieży. Podszedł do okna i patrzył, aż

zobaczył, że Kylar wypływa na powierzchnię.

Niesamowite. Przez wszystkie te lata nigdy nie spróbowałem czegoś równie

durnego, a proszę, on to robi pierwszego dnia i jeszcze mu się udaje. Kylar wygramolił

się na brzeg i zaczął się przemieszczać na północ. Durzo wiedział, dokąd zmierza.

Uparty głupiec. Zawsze miał to w sobie, już kiedy nie pogodził się z faktem, że zawalił

zabicie Szczura, poszedł i zabił tego zwyrodnialca w ciągu następnych trzech godzin.

Kylar robił to, co uważał za słuszne, i do diabła z konsekwencjami, do diabła z

tym, co myśleli inni, nawet Durzo. Przypominał Blintowi Jorsina Alkestesa. Kylar

zdecydował się być lojalny wobec mistrza i trzymał się tego nawet wbrew woli Durzo.

Wierzył w Blinta tak samo, jak wierzył w niego Jorsin. Kylar był przeklętym

dzieciakiem, ale z drugiej strony pokładał nadzieję w człowieku o wiele gorszym niż

Acaelus Thorne.

Ból rezonował w każdej drobinie życia Durzo Blinta. W ciągu tych lat wcielił się

w tysiąc najróżniejszych oszustów, i każdego, kto uwierzył w jego kłamstwo, potrafił

skreślić. Jednak Jorsin znał go. Kylar go znał. Nie po raz pierwszy w ciągu siedmiu

stuleci życie przynosiło cierpienie. Wszystkie słowa były solą, a Durzo Blint otwartą

raną. Gdzie popełniłem błąd?

Poruszył się, ponieważ jak każdy człowiek, którym stał się Acaelus Thorne,

Durzo Blint był człowiekiem czynu. Talent rozlał się wokół jego dłoni i stóp - to

zabawne, że nadal tak działał, chociaż stracił ka’kari - i Durzo wyszedł przez okno. Nie

spadł.

Magia wokół jego stóp chwyciła się kamienia i Durzo odchylił się w przód,

obejmując się rękami tak, że zwisał z muru zamkowego jak owad. Kylar nie nauczył

się wszystkich sztuczek mistrza. Do diabła, nawet ich wszystkich nie widział.

Wiedział, dokąd Kylar zmierza i wiedział, jak dostać się tam przed nim, więc się

nie spieszył. Brzęk broni na dziedzińcu przyciągnął jego uwagę. Spowił się w cienie i

spełzł na dziedziniec.

Walka utknęła w martwym punkcie. Dwustu cenaryjskich strażników i

czterdziestu albo więcej arystokratów nie mogło się przedrzeć przez setkę

Khalidorczyków blokujących bramę prowadzącą na Wschodni Most Królewski.

Khalidorczycy mieli pół tuzina czarowników, którzy jednak na tym etapie walki

niewiele już mogli zrobić, poza tym, że samą obecnością osłabiali morale. Zużyli cały

zasób magii.

Okiem wytrenowanym w bitwach i sztuce zabijania, Durzo wychwycił kluczowe

dla walki postaci. Czasem to było łatwe. Zwykle byli to ważni oficerowie, a czarownicy

zawsze byli istotni. Czasem jednak chodziło o zwykłych żołnierzy w szeregu, którzy

dodawali sił ludziom wokół. Jeśli zabije się kogoś takiego, przebieg całej bitwy się

zmieni. Po khalidorskiej stronie kluczowi byli dwaj oficerowie, trzej czarownicy i

jeden olbrzymi góral. Po cenaryjskiej były najważniejsze tylko dwie osoby: sierżant z

alitaerańskim długim łukiem i Terah Graesin.

Sierżant był prostym żołnierzem, który mimo wieku prawdopodobnie pierwszy

raz brał udział w bitwie. Durzo znał ten wyraz twarzy. Sierżant był człowiekiem, który

zaciągnął się do wojska, żeby się przekonać, co jest wart, i wreszcie dowiedział się w

czasie walki. Przeszedł swój własny Tygiel i utwierdził się. To była mocna rzecz - takie

utwierdzenie się - i każdy człowiek wokół sierżanta to czuł.

Z kolei Terah Graesin wyróżniałaby się w każdym tłumie - z jej biustem i pychą.

Wyglądała zjawiskowo w porwanej modrej sukni. Wierzyła, że nikt nie ośmieli się jej

skrzywdzić. Wierzyła, że wszyscy wokół będą jej słuchać, i ludzie też to czuli.

- Sierżancie Gamble - rozległ się znajomy głos tuż pod Durzo. Żołnierz posłał

kolejną strzałę, zabijając meistera, ale nie jednego z tych ważnych.

Hrabia Drake pojawił się we frontowej bramie i złapał sierżanta.

- Nadchodzi kolejna setka górali - powiedział, a jego głos prawie utonął w

szczęku broni i zgiełku na dziedzińcu.

Widok hrabiego dodał soli do rany, którą otworzył Kylar. Durzo myślał, że

hrabia został w domu, ale oto on, nadal chory od trucizny siepacza. I wkrótce zginie

razem z resztą.

- Niech to szlag! - zaklął sierżant Gamble.

Durzo odwrócił się od nich. Cenaryjczycy zostaną wycięci w pień. To nie była

jego sprawa. Miał własną randkę z Sądem Ostatecznym.

- Aniele Nocy! - wrzasnął sierżant. - Jeśli walczysz z nami, walcz i teraz! Aniele

Nocy! Przybądź!

Durzo zamarł. Mógł się tylko domyślać, że Kylar już interweniował w

wydarzenia na zamku. Bardzo dobrze, Kylarze. Zrobię to dla ciebie, i dla hrabiego, dla

Jorsina i dla wszystkich głupców, którzy wierzą, że nawet morderca może dokonać

czegoś dobrego.

- Daj mi swój łuk - powiedział Durzo.

Wypowiedział słowa twardym, groźnym głosem, wzmocnionym Talentem.

Sierżant Gamble obrócił się gwałtownie i razem z hrabim Drakiem spojrzeli na cień

nad bramą. Sierżant rzucił mu swój łuk i kołczan strzał.

Durzo złapał łuk ręką, a kołczan Talentem. Kiedy zakładał jedną strzałę,

następną wyciągał już Talentem. Przykucnął na pionowej ścianie i natychmiast skupił

się całym umysłem na truposzach.

Olbrzymi góral poległ jako pierwszy - dostał strzałą między oczy. Potem padli

czarownicy, co do jednego, oficerowie i ustawieni w klin górale przed mostem. Durzo

opróżnił kołczan z dwudziestoma strzałami w niecałe dziesięć sekund. Uznał, że to

było cholernie dobre strzelanie. Oczywiście Gaelan Gwiezdny Żar nieźle sobie radził z

długim łukiem.

Durzo rzucił łuk z powrotem sierżantowi, który jeszcze nie pojął, co się stało.

Hrabia Drake to co innego. Nawet nie patrzył na dziedziniec, kiedy cenaryjska linia

przebiła się przez wyłom. Nie zdziwił się nagłym wahaniem w szeregach

Khalidorczyków, które w kilka sekund zamieniło się w klęskę. Patrzył na Durzo.

Sierżant Gamble zaklął pod nosem z podziwem, ale usta hrabiego otworzyły się,

żeby udzielić błogosławieństwa. Durzo nie mógł go przyjąć. Już odszedł.

Żadnych więcej błogosławieństw. Żadnej więcej łaski. Żadnej więcej soli.

Żadnego więcej światła w moich ciemnych zaułkach. Skończymy to. Proszę.

60

Strach ogarnął Kylara. Opadł w dym. Głuchy łomot i jęk metalu rozległy się ponad

nim. Przeturlał się i zobaczył jeden nóż wystający z drzwi i drugi z arkusza blachy

tworzącego komin.

- Więc wykombinowałeś sobie, że dzięki temu możesz być niewidzialny, hę? -

powiedział Durzo Blint gdzieś z ciemności obok południowego końca tunelu.

- Niech cię diabli, Blint! Powiedziałem ci, że nie chcę walczyć - powiedział Kylar

i natychmiast przesunął się z miejsca, w którym stał, gdy się odezwał.

Przyjrzał się ciemności. Nawet jeśli Durzo nie był w pełni niewidzialny, w

dymie i migotliwej grze światła i cienia na jedno wychodziło.

- To był imponujący skok, chłopcze. Sam starasz się zostać legendą? - zagadnął

go Durzo, dziwnie przygaszony i smutny.

Kylar potknął się. Durzo znajdował się teraz przy mniejszym wentylatorze na

północnym krańcu tunelu. Musiał minąć Kylara o krok, żeby tam się dostać.

- Kim jesteś? - zapytał Kylar. - Jesteś Acaelus Thorne, prawda? - Prawie

zapomniał, żeby się przesunąć.

Nóż przeleciał na szerokość dłoni obok brzucha Kylara i odbił się od ściany z

brzękiem.

- Acaelus był głupcem. Grał z diabłem, a teraz ja przyszedłem po należną diabłu

zapłatę. - Głos Durzo był chrapliwy, pełen bólu. Płakał.

- Panie Blint - powiedział Kylar, odzywając się tak grzecznie po raz pierwszy,

odkąd zabrał ka’kari. - Dlaczego się nie przyłączysz do mnie? Pomóż mi zabić Rotha.

Jest na zewnątrz, prawda?

- Na zewnątrz jest łódź pełna meisterów i Vürdmeisterów - odpowiedział

Durzo. - To koniec. Khalidor zdobędzie zamek w ciągu godziny. O świcie przybędą

kolejni górale, a regularne wojsko khalidorskie już maszeruje w stronę miasta.

Wszyscy, którzy mogli poprowadzić przeciw nim armię, nie żyją albo uciekli.

W dali rozległ się gong i zadźwięczał w blaszanym gardle komina. Ciepłe

powietrze zaczęło dmuchać z głębin.

Kylarowi zrobiło się niedobrze. Tak się starał i wszystko na nic. Zabił kilku

żołnierzy, ocalił paru arystokratów, ale to niczego nie zmieniło.

Podbiegł cicho do małego, północnego wiatraka, który teraz kręcił się szybciej.

Między łopatkami dojrzał Rotha rozmawiającego z czarownikami.

Durzo miał rację. Było tam kilkudziesięciu czarowników. Niektórzy wracali z

powrotem na łódź, ale co najmniej dwudziestu towarzyszyło Rothowi, który poza tym

miał jako ochronę kilkunastu ogromnych górali.

- Roth zabił mojego najlepszego przyjaciela - powiedział Kylar. - Zabiję go.

Dziś.

- Więc będziesz musiał przejść przeze mnie.

- Nie będę z tobą walczył.

- Zawsze się zastanawiałeś, czy zdołasz mnie pokonać, kiedy nadejdzie ta chwila

- powiedział Durzo. - Wiem, że się zastanawiałeś. A teraz masz swój Talent i ka’kari.

Jako chłopiec przysiągłeś, że nie pozwolisz, aby ktokolwiek cię pobił. Nigdy więcej.

Powiedziałeś, że chcesz być mordercą. Zrobiłem z ciebie mordercę, prawda?

- Idź do diabła! Nie będę z tobą walczył! Kim jest Acaelus?! - krzyknął Kylar.

Głos Durzo nabrał mocy, kiedy zaśpiewał ponad łomotem wentylatora i

gorącego powietrza:

Nikczemni podniosą na niego dłoń,

Lecz ona nie zwycięży.

Ich ostrza zostaną pożarte,

Miecze niegodziwych przebiją go,

Lecz on nie upadnie,

Będzie skakał z dachów świata

I raził książęta...

Blint urwał.

- Nigdy mi się nie udało - powiedział cicho.

- O czym ty mówisz? Co to jest? To jakaś przepowiednia?

- To nie ja, tak samo jak Strażnik Świata nie był Jorsinem. To ty, Kylar. Ty

jesteś duchem kary i nagrody, sędzią, Aniołem Nocy. Ty jestem odpłatą, na jaką

zasłużyłem.

Odpłata wynika z umiłowania sprawiedliwości i pragnienia naprawienia zła.

Ale zemsta to przekleństwo. Trzy twarze ma Anioł Nocy, awatar Sędziego: Odpłatę,

Sprawiedliwość i Łaskę.

- Ale ja nie mam za co się mścić. Zawdzięczam ci życie - powiedział Kylar.

Durzo spoważniał.

- Tak, życie pełne krwi. Służyłem temu przeklętemu ka'kari przez prawie

siedemset lat. Służyłem martwemu królowi i ludziom, którzy nie byli go warci. Żyłem

w cieniu i stałem się taki jak ci, którzy mieszkają w mroku. Oddałem wszystko, czym

byłem, dla jakiegoś marzenia, nadziei, której nigdy tak naprawdę nie zrozumiałem. Co

się dzieje, kiedy zerwiesz wszystkie maski, jakie nosi człowiek, i nie znajdziesz pod nią

twarzy, tylko pustkę? Zawiodłem ka’kari raz. Jeden raz zawiodłem w ciągu siedmiuset

lat służby i opuściło mnie. Nie postarzałem się nawet o dzień, nawet o dzień przez

siedemset lat. Potem pojawiła się Gwinvere. I Vonda. Kochałem ją.

- Wiem - powiedział łagodnie Kylar. - Przykro mi z powodu Vondy.

Durzo pokręcił głową.

- Nie. Nie kochałem Vondy. Chciałem tylko... chciałem tylko, żeby Gwinvere

wiedziała, jak to jest, kiedy ktoś, kogo kochasz, dzieli łóżko z innymi. Pieprzyłem się z

nimi obiema. Płaciłem Gwinvere, ale to z Vondy zrobiłem dziwkę. To dlatego

chciałem na początku zdobyć srebrne ka'kari: żeby dać je Gwinvere. Dzięki temu nie

umarłaby, jak umarli wszyscy, których kochałem. Ale kamień króla Davina to

falsyfikat, więc zostawiłem je, żeby ludzie Garotha Ursuula je znaleźli. Jedyny sposób,

żeby ocalić Vondę, to oddać im moje własne ka'kari. Z jednej strony jej życie, z drugiej

moja moc i wieczne życie. Nie kochałem jej, więc cena była zbyt wysoka. Pozwoliłem

jej umrzeć. Tego dnia ka'kari przestało mi służyć. Zacząłem się starzeć. Ka'kari stało

się tylko czarną farbą na mieczu, który kpił sobie ze mnie napisem

SPRAWIEDLIWOŚĆ. Sprawiedliwe było, że się starzeję, tracę formę i umrę. Byłeś

moją jedyną nadzieją, Kylar. Wiedziałem, że jesteś ka'kariferem. Przywołałbyś do

siebie ka'kari. Pogłoski mówiły, że jest drugie w kraju. Czarne ka'kari odrzuciło mnie,

ale może srebrne by się związało. To było mało prawdopodobne, ale zawsze dawało

nadzieję na drugą szansę, na odkupienie, na życie. Jednak ty tylko przywołałeś moje

ka'kari. Zacząłeś je wiązać tego dnia, kiedy cię zbiłem, tego dnia, kiedy zaryzykowałeś

własne życie, żeby ocalić dziewczynkę. Oszalałem. Odbierałeś mi jedyną rzecz, jaka mi

została. Straciłem reputację, straciłem honor, już nie byłem taki doskonały.

Przyjaciele nie żyli. Kobieta, którą kochałem, nienawidziła mnie, a potem ty odebrałeś

mi nadzieję. - Odwrócił wzrok. - Chciałem z tobą skończyć. Ale nie potrafiłem. -

Wrzucił ząbek czosnku do ust. - Wiedziałem, że nie potrafiłeś pierwszy raz zabić.

Nawet tego zwyrodnialca, Szczura. Wiedziałem, że nie potrafisz zabić kogoś z powodu

tego, co może zrobić.

- Co? - Kylara przeszedł dreszcz.

- Ulice by cię pożarły. Musiałem cię ocalić. Nawet jeśli wiedziałem, że może do

tego dojść.


Nie. Boże, proszę, nie. Niech to nie składa się w całość.

- Szczur nie okaleczył Laleczki - powiedział Durzo. - Ja to zrobiłem.

Dym wypełniał teraz tunel do połowy. Wielki wentylator kręcił się powoli, a

śmigiełka mniejszego wirowały tak szybko, jak biło serce Kylara. Poszatkowany blask

księżyca padał bez ładu i składu na kłębiący się dym.

Kylar nie mógł się poruszyć. Nie mógł oddychać. Nie mógł nawet

zaprotestować. To było kłamstwo. To musiało być kłamstwo. Znał szczura. Widział

jego oczy. Widział w nich zło.

Ale nigdy nie widział zła w Durzo, co? Kylar widział, jak mistrz zabijał

niewinnych, a jednak nigdy nie pozwolił sobie zobaczyć w tym zła.

Wielki wentylator obracał się teraz szybko. Łup-łup-łup łopatek siekało czas na

kawałki, znaczyło jego upływ, jakby czas miał tu jakieś znaczenie.

- Nie. - Kylar z trudem wykrztusił to słowo, poprzez prawdę, która go dławiła.

Blint mógłby to zrobić.

Życie jest puste. Życie jest puste. Dziewczyna z ulicy jest dokładnie tyle warta,

ile może zarobić jako dziwka.

- Nie! - krzyknął Kylar.

- Teraz to się kończy. - Durzo zamigotał i zniknął, objęła go ciemność.

Kylar poczuł narastającą wściekłość, absolutną, gorącą wściekłość, która w nim

zapłonęła.

Ponad hałasem umęczonych wiatraków i gorącego wiatru Kylar ledwo słyszał

kroki. Obrócił się i zrobił unik.

Dym zawirował, kiedy siepacz-cień przebiegł obok niego.

Usłyszał miecz wysuwany z pochwy i sam wyciągnął Sędziego. Cień pojawił się

zbyt blisko, zbyt szybko. Zderzyli się i miecz wyleciał Kylarowi z ręki. Uskoczył do

tyłu.

Wstał wolno, cicho, wysilając wszystkie zmysły, przykucając nisko w dymie.

Wściekłość przezwyciężyła zmęczenie; skanalizował ją, zmuszając, by go otrzeźwiła.

Rozejrzał się, szukając czegoś, co da mu przewagę, ale niewiele tu można było

znaleźć. Mógłby stanąć blisko wielkiego, południowego wiatraka, który chroniłby jego

tyły, ale Blint z łatwością zepchnąłby go na wirujące łopatki. Nie były tak ostre ani nie

obracały się tak szybko, żeby odciąć kończynę, ale z pewnością by go ogłuszyły. W

walce z Durzo to oznaczało śmierć.

W regularnych odstępach umieszczono na ścianach i suficie tunelu uchwyty,

żeby robotnicy mogli wymienić odcinki komina. Ale w miejscu, w którym stał Kylar,

uchwyt znajdował się co najmniej dziesięć stóp nad jego głową.

Nagle, kiedy skoczył, przepłynęło przez niego szarpnięcie Talentu. I już miał

uchwyt w ręku. Ale w chwili, gdy zacisnął prawą dłoń, omal nie spadł. Zapomniał, że

szyba pocięła mu rękę do żywego.

Kylar zakołysał się i zaczepił stopami o inne pierścienie. Prawą rękę miał za

słabą, żeby utrzymała jego ciężar, więc nią wyciągnął tanto. Gong rozbrzmiał znowu,

kiedy Kylar spojrzał na tanto. Proste ostrze, osiem cali długości, ścięty pod kątem

czubek do przebijania się przez zbroję. Mając tak słabą rękę, nie był w stanie ciąć tym

nożem.

Schował go i sięgnął do specjalnej pochwy, z której wyciągnął krótki,

zakrzywiony nóż połowy długości tanto. Cztery maleńkie dziurki wzdłuż grzbietu noża

były wypełnione bawełną. Pochwa była mokra. Kylar nie wiedział, czy rzeka wypłukała

jad białej żmii, czy nie. Ale nie miał wyboru.

Wiatr osłabł i nagle całkiem ucichł. Wentylatory nadal się obracały, łomocząc

na naoliwionych osiach.

Kylar wisiał nieruchomo i czekał. Dym stopniowo opadał i już nie wypełniał

całego tunelu. Kiedy następnym razem Durzo poruszy się w dymie, Kylar dostrzeże

zawirowanie, nawet jeśli nie zobaczy samego siepacza.

Wentylatory ucichły i teraz tylko szeptały. Kylar słyszał już tylko własne tętno w

uszach. Wytężał się teraz, nie tylko po to, żeby zobaczyć albo usłyszeć siepacza, ale

żeby utrzymać się w miejscu - i to bezszelestnie.

Gdyby Durzo go usłyszał, Kylar byłby całkiem odsłonięty. Ze stopami w

pierścieniach nie zdołałby szybko się poruszyć. I byłby wielkim celem.

Jedyną jego przewagą było zaskoczenie. Ale Durzo nauczył go, że to

najważniejsza rzecz ze wszystkich. Mijały minuty.

Wentylatory ucichły całkowicie. Dym opadł na dno tunelu.

Boleśnie powoli Kylar odwrócił głowę, uważając, by nawet jego kołnierzyk nie

zaszeleścił. A z pewnością kiedy dym opadł tak nisko i przelewał się powoli na północ,

Kylar powinien być w stanie coś dostrzec, jakiś wir, jakieś poruszenie niepasujące do

reszty.

Oddychał tak, jak się poruszał: powoli, ostrożnie. Nos, który rozkwasił o mur

wieży pozwalał mu oddychać tylko jedną dziurką. Lewa ręka go paliła. Nogi bolały.

Ale mimo to nie poruszył się, nie wydał żadnego dźwięku.

Przerażenie narastało w jego sercu, w miarę jak tak wisiał. Jak mógł walczyć z

Durzo? Ilu ludzi zabił jego mistrz? Ile razy Durzo pokonał go w każdej próbie, przy

każdym wyzwaniu? Jak Kylar mógł walczyć teraz, poraniony i osłabiony? Durzo może

czekać na dnie tunelu wieczność. Pewnie przysiadł przy mniejszym, północnym

wiatraku. Mając światło za plecami, zobaczy Kylara, gdy ten tylko zeskoczy, i w jednej

sekundzie go dopadnie.

Kim był Kylar, żeby zabić legendę?

Próbował uspokoić tłukące się serce. Gardło mu się zaciskało. Gorące uczucia,

które napędzały go przez całą noc, ochłodły. Był zimny, pusty. Durzo miał rację, na

tym świecie nie ma miejsca dla sprawiedliwości. Logan nie żył. Elene pobito, a ludzie,

którzy dopuścili się wszelkiego zła, jakie Kylar potrafił sobie wyobrazić, zwyciężali.

Zawsze wygrywali. I zawsze będą.

Nie mógł dużo dłużej się trzymać. Durzo usłyszy bicie jego serca tłukącego się o

żebra. Zmusił się do spowolnienia oddechu. Cierpliwości! Cierpliwości.

Wciągnął powoli powietrze i zamarł. Wokół unosił się ledwie wyczuwalny

zapach.

Czosnek! Obaj, mistrz i uczeń, pomyśleli o tym samym. Durzo zwieszał się

dokładnie tak samo jak Kylar, jak jego odbicie w lustrze, kilka cali od niego,

usadowiony tak, żeby obserwować dym i dostrzec najdelikatniejsze zawirowanie.

Kylar poderwał głowę i uderzył nożykiem. Smuga ciemności, która znajdowała

się raptem jeden pierścień od niego, też się poruszyła.

Jego nóż rozciął ubranie. Kylar zablokował atak drugą ręką i obaj spadli z

sufitu.

Kylar uderzył ciężko o podłogę, rozbryzgując kałużę, która zebrała się na dnie

tunelu, i waląc w metal tak mocno, że poczuł pieczenie w karku. Przeturlał się i

skoczył na równe nogi. Usłyszał brzęk miecza wyjmowanego z pochwy.

Durzo stał się widoczny. Kylar też. Był zbyt zmęczony, żeby utrzymać

niewidzialność choćby sekundę dłużej. Czuł się wyżęty jak szmata. Spojrzał na trzy

stopy stali w ręku Blinta i swoje cztery cale.

- Więc do tego doszło - powiedział Durzo. - Podejrzewam, że nie zostały ci już

żadne sztuczki w zanadrzu w stylu tej w wieży?

- Nawet nie wiem, co się tam stało - powiedział Kylar. - Nic mi nie zostało.

- Więc dobrze, że nie pozwoliłem ci zaatakować Rotha, co? - powiedział Durzo z

uśmieszkiem, który mógł doprowadzić do szału.

Kylar nie miał już siły, by się złościć. Był jak pusta skorupa.

- Nie widzę, jakie to ma znaczenie - powiedział. - Wolałbym, żeby moja krew

była na jego rękach, nie twoich.

Schował nóż do pochwy.

- Użyłeś jadu żmii, co? - zapytał Durzo i zaśmiał się. - Oczywiście, że tak. -

Zasalutował Kylarowi i schował miecz do pochwy.

A potem nogi się pod nim ugięły i musiał się chwycić pierścienia na ścianie,

żeby nie upaść.

- Zawsze się zastanawiałem, jakie to uczucie - powiedział. Dotknął rozcięcia w

tunice. Kylar myślał, że rozciął tylko ubranie, ale okazało się, że pierś Durzo krwawiła

z płytkiej rany.

- Mistrzu! - Kylar popędził do niego i podtrzymał go, gdy siepacz znowu się

zachwiał.

Blint zaśmiał się. Twarz miał białą jak śmierć.

- Przez długi czas nie martwiłem się tym, że mogę umrzeć. A to nie takie złe. -

Skrzywił się. - Ale to też nic dobrego. Kylar, obiecaj mi coś.

- Wszystko.

- Zaopiekuj się moją małą. Ocal ją. Mama K będzie wiedziała, gdzie ją trzymają.

- Nie mogę. Zrobiłbym to, ale nie mogę.

Obrócił głowę i wyciągnął strzałkę z karku. W pierwszej chwili myślał, że czuł

rwanie w szyi od uderzenia w ziemię, ale kiedy tylko się poruszył, zorientował się. To

był zatruta strzałka. Kylar też umierał.

Durzo znów się zaśmiał.

- Fartowny rzut. Wyprowadź mnie stąd. Już niedługo do woli nawącham się

siarki.

Kylar wytaszczył ich obu przez drzwi z tunelu. Pomógł Durzo usiąść, a potem

sam usiadł naprzeciwko niego. Był wyczerpany. A może trucizna na strzałce to był jad

węża królewskiego z cykutą?

- Naprawdę kochasz tę Elenę, co?

- Tak. Naprawdę.

Co dziwne, tylko tego żałował. Powinien być innym człowiekiem, lepszym.

- Powinienem już nie żyć - powiedział Durzo.

- Nóż się zamoczył.

To od trucizny zakręciło mu się w głowie? Durzo spróbował się zaśmiać, ale

zamiast tego jego oczy posmutniały.

- Jorsin powiedział mi „Sześć ka’kari dla sześciu Aniołów Światła, ale jedno

ka'kari stanie na straży w nocy". Czarne ka’kari wybrało ciebie. Teraz jesteś Aniołem

Nocy. Daj tym małostkowym, niewdzięcznym ludziom coś lepszego niż sobie

zasłużyli. Daj im nadzieję. To twój sprawdzian na mistrza: zabij Rotha. Dla tego

miasta. Dla mojej córki. Dla mnie. - Wbił palce w rękę Kylara. - Przepraszam, synu.

Przepraszam za wszystko. Pewnego dnia może mi wybaczysz... - Powieki opadały mu,

ale walczył, żeby nie zamknąć oczu, zachować przytomność.

Słowa Durzo nie miały sensu. Wiedział, że Kylar umierał. To musiała być

trucizna.

- Wybaczam ci - powiedział Kylar. - Niech nasza krew nie plami naszych rąk.

Oczy Durzo rozbłysły nagle, jakby dochodził do siebie mimo trucizny we krwi.

Uśmiechnął się.

- Nie zatrułem... strzałki... List...

Durzo umarł w połowie oddechu. Delikatne drżenie przebiegło przez jego ciało,

a jego oczy nadal patrzyły na Kylara.

Kylar zamknął mu oczy. Poczuł w sobie bezbrzeżną pustkę. Płacz ugrzązł gdzieś

w nim, zagubiony w mrocznej próżni gardła. Wstał, jakby miał nogi z drewna,

zapominając o ostrożności. Trup ześlizgnął mu się z kolan, głowa uderzyła o żelazny

pomost. Kończyny leżały bezwładnie, niezgrabnie, w nienaturalnej pozycji.

Nieruchome. Jak to u trupa. Za życia każdy człowiek był niepowtarzalny. Po śmierci

każdy stawał się tylko mięsem. Durzo był jak każdy truposz.

Odrętwiały Kylar sięgnął do kieszeni na piersi Durzo i wyciągnął list, który miał

być jego dziedzictwem. Znajdował się dokładnie pod raną na piersi siepacza.

List przesiąkł krwią. Wszystkie słowa, które na nim nakreślono, były

nieczytelne. Cokolwiek Durzo chciał usprawiedliwić, cokolwiek pragnął wytłumaczyć,

jakikolwiek dar chciał ofiarować Kylarowi w ostatnich słowach, umarło to razem z

nim. Kylar został sam.

Opadł na kolana. Opuściły go wszystkie siły. Wziął martwego siepacza w

ramiona i zapłakał. I siedział tak przez długi czas.

61

Świt zastał Kylara wlekącego się ulicą do jednej z kryjówek. Nim odszedł, usypał

piramidę z kamieni nad ciałem Durzo na północnym krańcu Vos. O tej porze nikt się

tu nie kręcił. Kylar ukradł łódkę z portu i pozwolił, żeby prąd poniósł go do Nor, bo

nie miał sił wiosłować.

Zacumował przy warsztacie, w którym zabił Szczura. Nadal było tu ciemno i

pusto - idealne miejsce dla roboty, jaką wtedy planował. Zastanawiał się, czy Szczur

ciągle tkwi w wodzie zakotwiczony w gnoju, a jego niespokojny duch gapi się na małą

łódkę Kylara, z nienawiścią i złem, które kiedyś żyło w jego sercu podrostka.

To był poranek do samotnych rozmyślań. Kylar automatycznie odbezpieczył

pułapki na drzwiach i wszedł chwiejnym krokiem do środka. Blint miał rację. To

byłoby samobójstwo zaatakować dzisiaj Rotha. Kylar był tak wyczerpany, że myślał, że

jest pod działaniem trucizny. Pewnie nie dałby sobie rady nawet z jednym meisterem.

Może warto było zapłacić życiem za życie, żeby się pozbyć z powierzchni ziemi

Rotha Ursuula, ale z pewnością nie zamierzał umrzeć bez powodu. Zamknął drzwi,

zatrzymał się i zawrócił. Sprawdził każdy zamek trzy razy. Zamknął, otworzył i

zamknął. To dla ciebie, mistrzu.

Wziął dzban z wodą, nalał jej do miski, wziął mydło i zaczął zmywać krew z

dłoni. Zobaczył swoją twarz w lustrze - zimną i spokojną, gdy usuwał ostatnie

pozostałości po życiu mistrza.

Krew pobrudziła ucho dzbana. Mała plamka, ciemna smuga od krwi z jego rąk.

Kylar złapał dzban i cisnął nim w lustro. I dzban, i zwierciadło roztrzaskały się.

Woda, szkło i porcelana wylądowały na ścianie, w pokoju, na ubraniu i twarzy Kylara.

Opadł na kolana i zapłakał.

W końcu zasnął. Kiedy się obudził, czuł się lepiej, niż na to zasługiwał. Umył się

i poczuł odświeżony. Gdy golił zarost przed odłamkiem lustra, złapał się na tym, że

szczerzy zęby.

Blint wcale nie zamierzał mnie zabić, ale nie mógł się oprzeć pokusie, żeby

rzucić strzałką i pokazać mi, że mógłby, gdyby chciał. Stary łajdak. Kylar zaśmiał się.

Naprawdę stary łajdak.

To był wisielczy humor, ale Kylar potrzebował teraz wszystkiego, co potrafił w

sobie wskrzesić.

Ubrał się i wziął broń, myśląc ze smutkiem o sprzęcie, który stracił tej nocy.

Sztylety, trucizny, kotwiczki do lin, noże do rzucania, tanto, zatruty nóż - stracił całą

ulubioną broń oprócz Sędziego.

Opłakuję sprzęt, zamiast opłakiwać Logana, Durzo albo Elene. To było tak

idiotyczne, że Kylar znowu się roześmiał.

Uznał, że nie zachowuje się całkiem normalnie. Może to naturalne. Nigdy nie

stracił nikogo, na kim naprawdę mu zależało. A teraz straci trzy osoby w jedną noc.

Kiedy w końcu Kylar wynurzył się z kryjówki, na ulicach panował już

popołudniowy tłok. Krążyło tysiące plotek na temat tego, co się wydarzyło w zamku

ostatniej nocy. Wojsko zjawiło się jak grom z jasnego nieba. Wynurzyło się ze

Szczeliny na Vos. Przybyła armia magów z południa. Nie, to byli czarownicy z

północy. Górale wybili wszystkich na zamku. Khalidor zamierza zrównać z ziemią całe

miasto.

Niewielu plotkarzy przejmowało się tymi wieściami. Kylar zobaczył paru ludzi,

którzy pakowali dobytek na wozy albo wózki i opuszczali miasto, ale nie było ich

wielu. Większość wierzyła, że nie może im się przydarzyć nic złego.

Kryjówki Mamy K nadal pilnował muskularny Cewan, który udawał, że

naprawia płot.

Kylar nie zawracał sobie głowy niewidzialnością. Podszedł do niego w

pośpiechu, pochylił się, żeby zapytać o drogę, i położył rękę na ukrytym krótkim

mieczu mężczyzny. Cewan za późno spróbował wyciągnąć broń i dostrzegł na

rękojeści cudzą dłoń. Kylar złamał mu mostek ciosem zadanym otwartą dłonią i

zostawił go walczącego o oddech, poruszającego ustami jak ryba.

Wziął klucze, które strażnik miał u pasa, i otworzył drzwi. Zamknął je za sobą i

otulił się cieniem.

Niewidzialny, znalazł Mamę K w gabinecie. Przeglądała raporty z burdeli. W

milczeniu czytał jej przez ramię. Próbowała poskładać w całość to, co się stało na

zamku.

Igła zanurzyła się w obwisłą skórę na tricepsie. Mama K krzyknęła i złapała się

za rękę. Wyciągnęła igłę i odwróciła się powoli na krześle. Wyglądała potwornie staro.

- Witaj, Kylarze - powiedziała. - Spodziewałam się ciebie wczoraj.

Pojawił się w drugim krześle - rozleniwiona, młoda Śmierć.

- Skąd wiedziałaś, że to ja?

- Durzo użyłby trucizny, po której umierałabym w agonii.

- To nalewka z korzenia ariamu i odrobiny hiacyntu - wyjaśnił Kylar. - Agonia

dopiero nadejdzie.

- Powolna trucizna. Więc postanowiłeś dać mi czas. Po co? Żebym przeprosiła?

Płakała? Błagała?

- Żebyś pomyślała. Pamiętała. Żałowała.

- Więc to sąd. Po ulicach krąży nowy morderca, dający starym dziwkom to, na

co zasłużyły.

- Tak, a ty zasłużyłaś na to, żeby stracić tę jedyną rzecz, która sprawiła, że

zdradziłaś Durzo.

- A cóż to takiego, mędrcze? - Uśmiechnęła się jak żmija.

- Kontrola. - Kylar odpowiedział beznamiętnie, apatycznie. - Nie sięgaj po

sznur od dzwonka. Mam małą kuszę, ale nie jest precyzyjna. Mogę trafić w rękę,

zamiast w sznur.

- Kontrola, tak to nazywasz - powiedziała Mama K, siedząc sztywno, jakby

połknęła kij. - Wiesz, że gwałty nie rozkładają się równo, nawet wśród pracujących

dziewczyn? Niektóre są gwałcone raz za razem. Inne nigdy. Te, które są gwałcone, to

ofiary. Te sukinsyny, gwałciciele, potrafią jakoś to zauważyć. To nie jest „kontrola". To

godność. Wiesz, ile godności ma czternastolatka, kiedy alfons jej nie chroni? Kiedy

miałam czternaście lat, zabrano mnie do domu pewnego arystokraty, gdzie spędziłam

piętnaście godzin w towarzystwie gospodarza i jego dziesięciu najbliższych przyjaciół.

Potem musiałam podjąć decyzję i wybrałam godność. Zatem, jeśli myślisz, że

trucizna, przez którą wysram sobie bebechy, sprawi, że zacznę błagać, to bardzo się

mylisz. Kylar był nieporuszony.

- Dlaczego nas zdradziłaś?

Opór Mamy K powoli słabł, podczas gdy Kylar czekał z cierpliwością siepacza.

Nie odpowiadała mu przez minutę, przez pięć. Siedział cierpliwie jak sama Śmierć.

Wiedział, że teraz Mama K musi już czuć zawroty głowy.

- Kochałam Durzo - przyznała w końcu.

Kylar zamrugał.

- Co takiego?

- Spałam z setkami żonatych mężczyzn w swoim życiu i poznałam małżeństwo

od najmniej słodkiej strony. Ale gdyby mnie poprosił, wyszłabym za niego. Durzo

jest... był, bo przypuszczam, że go zabiłeś? Tak, tak myślałam. Durzo był dobrym

człowiekiem na swój sposób. Uczciwym. - Usta jej zadrżały. - Nie mogłam znieść

uczciwości. Powiedział mi zbyt wiele nieprzyjemnych prawd na mój własny temat, a

coś twardego, mrocznego, co żyje we mnie, nie mogło znieść światła. - Zaśmiała się.

To był gorzki, okropny dźwięk. - Poza tym on nigdy nie przestał kochać Vondy,

kobiety, która absolutnie nie była go warta.


- Więc myślałaś, że go zabiję? A jeśli to on zabiłby mnie?

- Kochał cię jak syna. Kiedy już związałeś ka'kari, powiedział mi. „Życie za

życie", powiedział. „Boska ekonomia"; tak to nazywał. Wiedział już wtedy, że zginie za

ciebie. Och, czasem z tym walczył, ale nie był człowiekiem tak pozbawionym zasad,

jak chciał o sobie myśleć. Poza tym zmienił się po śmierci Vondy. Ostrzegałam go.

Była cudowną, lekkomyślną dziewczyną. Jedną z tych kobiet, które rodzą się bez serca

i nie wyobrażają sobie nawet, że mogą czyjeś złamać. Durzo był dla niej ekscytujący.

Był dla niej niczym więcej jak buntem. Ale umarła, zanim ją przejrzał, więc już na

zawsze widział ją idealną. Na zawsze została świętą, a ja tylko plwociną w kuflu.

- Nie kochał jej.

- Och, ja to wiedziałam, ale on nie. Pod każdym innym względem był

niepowtarzalny, ale jak wszyscy inni mężczyźni uważał, że rżnięcie plus podnieta

równa się miłość.

Skuliła się nagle z bólu, kiedy zacisnął jej się żołądek. Kylar pokręcił głową.

- Powiedział mi, że chciał, żebyś była zazdrosna, żebyś poczuła to, co on czuł,

gdy byłaś z innymi. Kiedy zginęła, myślał, że nigdy mu nie wybaczysz. Gwinvere, on

cię kochał.

Prychnęła z niedowierzaniem.

- Dlaczego miałby powiedzieć coś takiego? Nie. Durzo zamierzał pozwolić na to,

by jego córka zginęła.

- Dlatego go zdradziłaś?

- Nie mogłam pozwolić, żeby zginęła. Nie rozumiesz? Uly jest córką Durzo, ale

nie jest moją siostrzenicą.

- Więc kto jest jej m... Nie.

- Nie mogłam jej zatrzymać. Wiedziałam to. Nie cierpiałam herbatki z wrotycza,

ale tym razem po prostu nie mogłam. Siedziałam z filiżanką stygnącą w moich rękach

i tłumaczyłam sobie, że coś takiego musiało się kiedyś stać. A mimo to nie mogłam jej

wypić. Shinga z córką, można sobie wyobrazić lepszy cel? Wszyscy znaliby moją

słabość. Gorzej, każdy widziałby we mnie jeszcze jedną zwyczajną kobietę. Po tym już

nigdy nie utrzymałabym władzy. Więc wyjechałam z miasta, urodziłam ją w sekrecie i

ukryłam. Ale jak mógł pozwolić Uly umrzeć, nawet myśląc, że to córka Vondy? Jak

mógł? Roth groził mu, ale Durzo uznał, że to blef. Nie znasz Rotha. On by to zrobił.

Jedyny sposób, w jaki mogłam ją uratować, to pozwolić, by Durzo zginął pierwszy.

Gdyby Durzo nie żył, Roth nie musiałby spełnić pogróżek. Musiałam wybrać między

mężczyzną, którego kochałam od piętnastu lat, i córką. Wybrałam córkę. Durzo i tak

chciał umrzeć, a teraz i ja chcę. Nie odbierzesz mi niczego, czego sama nie oddałabym

z radością.

- Nie uznał, że blefują.

Mama K najwyraźniej nie pojmowała. Pokręciła głową. Widział, jak gmach

przypuszczeń, który wybudowała, wali się cegła po cegle. Durzo, który pozwolił się

szantażować, to Durzo, któremu zależało na córce, chociaż nigdy jej nie widział.

Durzo, który był gotów na coś takiego, to Durzo, który potrafił kochać. Zamknęła

przed nim serce, ponieważ myślała, że on o nic nie dba, nie potrafi. Przez piętnaście

lat ukrywała miłość do mężczyzny, który ukrywał swoją miłość do niej. To oznaczało,

że zdradziła człowieka, który ją kochał. Napuszczając Kylara na Durzo, zabiła

mężczyznę, który ją kochał.

- Nie. Nie.

- Jego ostatnim życzeniem było, żebym ją uratował. Powiedział, że będziesz

wiedzieć, gdzie jest.

- Na bogów. - Te słowa ledwo wykrztusiła zdławionym głosem.

Kolejny spazm przebiegł przez jej ciało, a ona wyglądała, jakby cieszyła się z

bólu, który nadchodzi. Chciała umrzeć.

- Uratuję ją, Mamo K. Ale musisz mi powiedzieć, gdzie jest.

- Jest w Paszczy. W celi dla arystokratów razem z Elene.

- Z Elene? - Kylar się zerwał. - Muszę tam wracać.

Podszedł do drzwi, a wtedy odwrócił się i wyciągnął Sędziego. Mama K patrzyła

na niego obojętnie.

- Zawsze zastanawiałem się, dlaczego Durzo nazwał ten miecz Sędzią, a nie po

prostu Sprawiedliwością - powiedział Kylar. Zdjął ka’kari z miecza, odsłaniając słowo

ŁASKA na stali pod spodem. - Albo jeśli to się kryło pod słowem

SPRAWIEDLIWOŚĆ, to czemu po prostu nie nazwać go ŁASKĄ? Teraz już wiem.

Pokazałaś mi. Czasem ludzie nie powinni dostawać po prostu tego, na co zasłużyli.

Jeśli na świecie nie ma niczego poza okrutną sprawiedliwością, to wszystko na nic.

Sięgnął do sakiewki i wyciągnął maleńką fiolkę z antidotum. Postawił ją na

biurku.

- To jest łaska. Ale sama musisz zdecydować, czy chcesz ją przyjąć. Masz pół

godziny. - Otworzył drzwi. - Mam nadzieję, że ją przyjmiesz. Brakowałoby mi ciebie.

- Kylar! - zawołała, gdy już doszedł do drzwi. - Czy on naprawdę... naprawdę

powiedział, że mnie kocha?

Usta miała zaciśnięte, twarz napiętą, spojrzenie twarde, ale po policzkach

płynęły jej łzy. To był jedyny raz, kiedy widział ją płaczącą. Skinął głową i wyszedł,

zostawiając ją zgarbioną w krześle, z wilgotnymi policzkami, patrzącą ponuro na

buteleczkę z życiem.

62

Kylar popędził do zamku. Nawet śpiesząc się ze wszystkich sił, mógł się spóźnić.

Miasto zaczynało odczuwać skutki przewrotu. Mięśniacy Sa’kagé jako pierwsi odkryli

praktyczne konsekwencje zamachu stanu: nie odpowiadając przed nikim i nie mając

nikogo, kto by im płacił, straże miejskie przestały pracować. Nie ma straży, nie ma

prawa. Skorumpowani strażnicy, którzy od lat pracowali dla Sa’kagé, jako pierwsi

zaczęli plądrować. Wkrótce potem plądrowanie rozprzestrzeniło się jak zaraza.

Khalidorscy górale i meisterowi stacjonowali na moście Vanden i na wschodnim

brzegu Plith, żeby plądrowanie ograniczyło się do Nor. Najwyraźniej dowódcy

khalidorskiego najazdu chcieli zachować miasto nietknięte, albo woleli sami zająć się

łupieniem bardziej zamożnych okolic.

Kylar zabił dwóch mężczyzn, którzy chcieli zamordować jakąś kobietę, ale poza

tym nie zwracał uwagi na szabrowników. Dyskretnie przekradł się przez rzekę,

unikając meisterów, którzy mogli być uważniejsi.

Kiedy dostał się na wschodnią stronę, ukradł konia. Myślał o Aniołach Nocy.

Blint mówił o nich nie raz w ciągu tych lat, ale Kylar nigdy specjalnie nie zwracał na to

uwagi. Zawsze uważał, że to jeszcze jeden przesąd, jakieś pozostałości po starych,

martwych bogach.

A potem Kylar zaczął się zastanawiać, jak zareaguje na niego Elene, nawet jeśli

ją uratuje. Od tego zrobiło mu się niedobrze.

Przez niego wylądowała w więzieniu. Myślała, że zabił księcia. Nienawidziła go.

Próbował zaplanować, jak zabije Rotha - człowieka, którego strzegli meisterowie,

khalidorscy górale i może jakiś mięśniak Sa’kagé. To mu nie poprawiło samopoczucia.

Im więcej o tym myślał, tym gorzej się czuł.

Nie wiedział nawet, czy meisterowie mogli go widzieć, kiedy był spowity

cieniem, ale jedyny sposób, w jaki mógł to sprawdzić, miał bardzo poważne minusy.

Jednakże w końcu ruszył głową i spojrzał w lustro, żeby sprawdzić, czy ka’kari jest tak

skuteczne, jak myślał. Zdumiał się. Siepacze przechwalali się, że są jak duchy, że stają

się niewidzialni, ale to było właśnie to: przechwałki. Nikt nie był niewidzialny.

Jedyny drugi siepacz, jakiego Kylar widział podkradającego się, wyglądał jak

nieokreślona, rozlana plama czegoś. Blint wyglądał jak mająca sześć stóp wzrostu

smuga plamistej ciemności - to wystarczało dla celów praktycznych przy słabym

oświetleniu. A kiedy Blint nieruchomiał, stawał się cieniem wśród cieni.

Jednakże Kylar był niewidzialny. Wszyscy siepacze stawali się bardziej

widzialni, kiedy się poruszali. Kiedy Kylar się poruszał, nie było widać niczego poza

odkształceniem powietrza.

Irytowało go to, że tyle czasu spędzał, ucząc się podkradać bez Talentu. Miał

wrażenie, że to stracony wysiłek. A potem pomyślał, że trzeba będzie się przekraść

obok czarowników. I uznał, że może jednak nie tracił czasu.

Ruszył w górę ulicą Sidlin do skrzyżowania z Horak, potem obszedł posiadłość

Jadwinów, zostawiając konia, a samemu otaczając się ka’kari. Słońce zachodziło, gdy

badał sytuację na Wschodnim Moście Królewskim.

Jak się spodziewał, ochrona była zniechęcająca. Dwudziestu zwykłych żołnierzy

khalidorskich stacjonowało przy frontowej bramie. Między nimi krążyło dwóch

czarowników. Dwóch następnych rozmawiało ze sobą po drugiej stronie bramy. Co

najmniej cztery łodzie patrolowały wyspę Vos, opływając ją w regularnych odstępach.

Dobrze, że Kylar nie planował dostać się do zamku. Dobrze, że zjawił się z

małym arsenałem. Skacząc od skały do skały, od drzewa do krzaka, Kylar zbliżał się

do mostu. Wyjął z worka ciężką kuszę. Nie cierpiał kusz. Były nieporęczne, wolne i

mógł z nich strzelać każdy idiota, który potrafił celować.

Kylar założył specjalny bełt, sprawdził szpulkę z jedwabiem i zaparł się całym

ciałem o podporę mostu. Co powtarzał mu Blint? Że powinien częściej ćwiczyć z

bronią, której nie lubi?

Krzywiąc się, Kylar wycelował. Z powodu żelaznego pokrycia na podporach

mostu, cel był malutki. Musiał trafić w ostatni filar powyżej pokrycia, gdzie było

odsłonięte drewno - w cel szeroki na cztery cale z odległości czterdziestu kroków, przy

lekkiej bryzie. Na taką odległość z tej kuszy trafiało się z dokładnością dwóch cali.

Miał więc dwa cale marginesu błędu.

Jeśli spudłuje, to musi odpowiednio spudłować. Jeśli trafi wyżej lub niżej, bełt

uderzy w metal i spowoduje hałas, który obudziłby umarłego. Jeśli strzeli za bardzo w

lewo, bełt przeleci obok mostu, uderzy w skały pod zamkiem i pewnie odbije się,

lądując z pluskiem w rzece.

Kylar nie cierpiał kusz.

Poczekał, aż łódź znajdzie się niemal dokładnie pod mostem. Jeśli trafi - kiedy

trafi - wykorzysta fakt, że ludzie na łodzi właśnie wypłyną z blasku zachodzącego

słońca i wpłyną w cień zamku. Będą gorzej widzieć. Odetchnął i nacisnął delikatnie

języczek spustu, aż orzech puścił cięciwę.

Bełt wystrzelił, szpulka zawirowała z cichym świstem. Bełt pofrunął cztery cale

na prawo od ostatniego filara.

Kylar złapał rozwijająca się linkę, kiedy się napięła. Bełt z szarpnięciem

zatrzymał się niecałe trzy stopy od muru zamkowego i zaczął opadać, a Kylar jak

najszybciej wybierał linkę. Zawisła na jednej z poprzecznych belek na prawo od filara,

w który celował. Bełt zakołysał się, lecąc w stronę filara, jak wahadło. Kylar

pospiesznie ciągnął sznur, ale grot odbił się z brzękiem od żelaznego pokrycia filara.

Haki na bełcie zaklinowały się w szczelinie i Kylar napiął linę równolegle do

spodniej części mostu.

Meister podszedł do skraju mostu, łapiąc się nerwowo poręczy. Zerknął w dół i

zobaczył łódź przepływającą pod mostem.

- Ej! - krzyknął. - Uważaj tam!

Lekko uzbrojony mężczyzna na łodzi spojrzał w górę, mrużąc oczy w półmroku.

- Jasne, ty gów... - przełknął słowa, kiedy zdał sobie sprawę, że mówi do

czarownika.

Meister zniknął, a mężczyzna zaczął besztać wioślarzy. Mężczyzna z łodzi i

czarownik myśleli, że to ten drugi narobił hałasu.

Nie tracąc czasu na zastanawianie się, ile miał szczęścia, Kylar zamocował drugi

koniec linki i ukrył kuszę. Następna łódź nadal znajdowała się kawałek stąd. Kylar

przerzucił nogę przez linę, przesunął się w stronę rzeki i zawisł w powietrzu.

Przez dłuższą chwilę, myślał, że umrze, kiedy jedwabna linka opadła ku rzece.

Hak się wyrwał! A jednak Kylar trzymał się liny, która wreszcie przyzwyczaiła się do

jego ciężaru. Wspiął się nad przepaścią niemal do góry nogami, podciągając się na

rękach, z nogami skrzyżowanymi na linie. Obniżenie się liny oznaczało, że kiedy

przekroczy środek, będzie musiał się wspinać pod górę.

Zamiast się męczyć na linie, Kylar podciągnął się do przedostatniego filara.

Spojrzał na żelazne pokrycie. Było powyżerane ze starości i przez wodę. I wisiało

pionowo. Nie najlepsza powierzchnia do wspinaczki.

Nie miał jednak wyboru. Musiał zejść z liny, zanim dopłynie następna łódź. On

był niewidzialny, ale opadająca lina wprost przeciwnie.

Rzucił się z liny na filar - i zsunął się. Objął żelazne poszycie wszystkimi

kończynami, ale filar miał taką średnicę, że nie mógł go otoczyć rękami. Nierówna

powierzchnia nie dawała tyle tarcia, żeby przestał zjeżdżać, ale wystarczała, żeby

zedrzeć skórę po wewnętrznej stronie rąk i ud.

Uderzył w wodę na tyle wolno, że plusk był cichy. Wygramolił się na

powierzchnię i przytrzymał się podpory, kiedy przepływała następna łódka.

Mając przy sobie tyle broni, nie mógł płynąć, ale kiedy odepchnął się od filara,

zanurzył się blisko brzegu, tak że mógł iść po dnie rzeki. Wynurzył się z wody, zanim

się utopił. W ostatniej chwili.

Szedł na północ tą samą trasą, co poprzedniej nocy. Cieszył się, że Blint nie

żyje. Siepacz w życiu nie odpuściłby mu tej wpadki. Z powodu pudła i niewątpliwie

żenujących rozcięć na wnętrzu ud, Blint nabijałby się z niego przez dziesięć lat. Kylar

już to słyszał: „A pamiętasz, jak próbowałeś wyryćkać filar mostu?".

Kylar przysiadł w szopie na łodzie i wyczyścił broń. Musiał założyć, że cała

trucizna się spłukała - drugi dzień z kolei. Wyżął ubranie, ale nie śmiał czekać tyle

czasu, żeby całkiem wyschnąć. Skoro już był tutaj, chciał dostać się do środka i

wydostać z powrotem jak najszybciej. Rozejrzał się po szopie. Nikt jej nie pilnował.

Najwyraźniej Khalidorczycy uznali, że patrole wystarczą.

Dwóch mężczyzn strzegło długiej rampy, która prowadziła do Paszczy. Stali

spięci, najwyraźniej nie odpowiadało im ich zadanie. Kylar nie dziwił im się. Przy

ciągłym smrodzie, krzykach od czasu do czasu i sporadycznym dudnieniu pod ziemią

też nie czułby się dobrze.

Sędzia ciął w lewo i w prawo i po sekundzie obaj mężczyźni nie żyli. Odciągnął

ich ciała w krzaki i zabrał klucze do drzwi.

Wejście do Paszczy pomyślano tak, by przerażało mężczyzn i kobiety, których

tam zamykano. Kiedy otworzył drzwi, Kylar zobaczył, że rampa schodząca w dół

rzeczywiście wygląda jak język prowadzący do ogromnego gardła. Krzywe zębiska

wyrzeźbiono w czarnym wulkanicznym szkle wokół. Umieszczone za czerwonym

szkłem pochodnie wyglądały jak dwoje migoczących, demonicznych oczu.

Milutko. Kylar zignorował ten widok i tylko nasłuchiwał. Zszedł językiem i

skręcił w korytarz do celi dla arystokratów. Od przyjaciół Durzo znał z grubsza

rozkład pomieszczeń, ale z pewnością nigdy nie chciał ich odwiedzić.

Znalazł celę, sprawdził, czy na drzwiach nie ma pułapek, poczekał chwilę w

korytarzu, nasłuchując. To było szaleństwo - bał się otworzyć drzwi. Bardziej bał się

stawić czoło Elene i Uly niż przekraść się obok czarowników i walczyć z Sa’kagé.

Na bogów! Przyszedł uratować Elene, a bał się tego, co ona powie. Idiotyczne. A

może tego, czego nie powie, kiedy spojrzy na niego. Poświęcił jej wszystko! Ale nie

wiedziała o tym. Wiedziała tylko, że nie zrobiła nic złego, a siedziała w więzieniu.

Cóż, czekanie niczego tu nie poprawi.

Kylar otworzył wytrychem zamek, przestał osłaniać się za pomocą ka'kari i

naciągnął czarną maskę.

W celi stało łóżko, na którym siedziała Elene ze ślicznym urwisem na kolanach.

Kylar prawie nie zauważył małej dziewczynki. Nie odrywał oczu od Elene. A ona

patrzyła na niego oniemiała. Jej twarz wyglądała jak maska - bardziej dosłownie,

niżby sobie tego życzył, ponieważ miała podbite oczy po jego ciosach. Patrzyła na

niego jak przestraszony szop.

Gdyby to nie była jego wina i chodziło o kogoś innego, może by się nawet

zaśmiał.

- Tato! - zawołała dziewczynka.

Zsunęła się z kolan Elene. Nadal gapiąc się na Kylara, Elene ledwo zauważyła,

że dziewczynka podbiegła do niego. Uly przytuliła się do Kylara.

- Mama mówiła, że przyjdziesz! Przysięgała, że nas uratujesz. Jest z tobą?

Odrywając wzrok od Elene, która nagle zmrużyła oczy, Kylar próbował wyrwać

się dziewczynce.

- Ehm, musisz być Uly - powiedział.

Mama? Miała na myśli Mamę K? Czy swoją opiekunkę? Kwestię ojcostwa

wyjaśni później. Co miał jej powiedzieć? „Przykro mi, ale twoja matka pewnie nie żyje,

i to ja ją zabiłem, ale w ostatniej chwili zmieniłem zdanie i dałem jej antidotum, więc

to właściwie nie moja wina, jeśli nie żyje. A ostatniej nocy zabiłem też twojego ojca.

Jestem jego przyjacielem. Przepraszam". Pochylił się, żeby mogła mu spojrzeć w oczy.

- Twojej matki nie ma tu ze mną, Uly. Ale przyszedłem cię uratować. Potrafisz

zachowywać się bardzo, bardzo cicho?

- Cichutko jak mysz pod miotłą.

Dziewczynka w ogóle się nie bała. Albo niczego nie rozumiała, albo Elene

odwaliła kawał dobrej roboty, uspokajając ją.

- Witaj, Elene - powiedział, prostując się.

- Witaj, kimkolwiek jesteś.

- On się nazywa Durzo, ale możemy mówić na niego Zoey - powiedziała Uly.

Kylar mrugnął do niej, zadowolony, że się wtrąciła. Nawet jeśli, ogólnie rzecz

biorąc, dzieci były nieznośne, przeszkodziła w rozmowie, której nie miał ochoty

prowadzić. Zwłaszcza tu i teraz.

Elene zerknęła na Uly, potem znowu na niego, pytając spojrzeniem: „Jest

twoja?". Kylar pokręcił głową.

- Idziesz? - zapytał.

Skrzywiła się. Uznał to za zgodę.

- Za mną - powiedział do Uly. - Cichutko jak myszka, dobrze? Powinni ruszać, i

to szybko.

Poplątane kwestie emocjonalne mogą poczekać na lepszy moment. Albo na

święty nigdy.

Ruszyły za nim. Szedł w stronę rampy. Denerwował się. Elene trzymała Uly za

rękę. Zatrzymała się, gdy Kylar ruszył przodem. Kiedy dotarli do wyrzeźbionych

zębów, Elene przyciągnęła Uly i zaczęła mówić do niej coś uspokajającym tonem.

Kylar wszedł po rampie i uchylił drzwi.

Drzwi zadrżały, gdy trzy strzały wbiły się w drewno.

- Niech to szlag! - zaklął Kylar.

Za łatwo poszło. Powinien był się zorientować. Miał nadzieję, że pomoże mu

panujący wszędzie chaos. Zamykając znowu drzwi na zamek złamał w nim klucz.

Niech się dranie tu włamują.

- Z powrotem do tunelu! - krzyknął, ciągnąc Elene i zmuszając do biegu. - Nie

będziesz mnie widzieć, ale ja tu będę. Będę was chronił. Po prostu słuchaj mojego

głosu - powiedział, kiedy czarna maź ka’kari sączyła mu się przez pory.

Nawet jeśli ją zaskoczył, nagle znikając jej sprzed oczu, dobrze to ukryła.

Truchtała, ciągnąc za sobą Uly.

- Muszę biec? - rzuciła pytanie w powietrze.

- Wystarczy, że będziesz szybko szła - odpowiedział Kylar.

Bramy, która prowadziła do podziemi zamku, nikt nie pilnował. Bogom za to

dzięki. Może jednak chaos związany z zajmowaniem całego kraju trochę mu pomoże.

Może patrol na zewnątrz po prostu natknął się na ciała.

Kylar zamknął za sobą bramę i znowu złamał klucz w zamku. Powoli wspięli się

po schodach i wyszli na korytarz dla służby zamkowej.

Korytarzem szybko doszli do skrzyżowania. W końcu korytarza żołnierze

khalidorscy, którzy nie mieli służby, stali pod ścianą i dowcipkowali. Kylar zatrzymał

Elene, a sam ruszył w ich stronę. Nagle usłyszał, że jeden z nich woła do kogoś w

otwartym pokoju za nimi.

Jeśli ich zabije, ten, kto siedzi w pokoju, podniesie alarm. Kylar sam dałby

sobie radę, ale Elene i Uly nie. Wrócił do Elene.

- Ruszycie, kiedy powiem. Teraz.

Elene zarzuciła szal na głowę i powlekła się przez korytarz, pochylona, z twarzą

odwróconą, z jedną stopą wykręconą, wlekąc ją za sobą. Wyglądała jak stara wiedźma.

Zasłaniała sobą Uly.

Co prawda, w ten sposób potrzebowała więcej czasu na przejście, ale, kiedy

jeden z żołnierzy ją zauważył, nie zwrócił na nią uwagi.

- Niezła sztuczka - pochwalił Kylar, doganiając ją, kiedy znowu ruszyła

normalnym, szybkim krokiem.

- Tam, gdzie dorastałam, głupie dziewczyny nie zachowują dziewictwa -

odpowiedziała.

- Dorastałaś po wschodniej stronie. To nie to samo co Nory.

- Myślisz, że bezpieczniej jest pracować przy rozwiązłych arystokratach?

- Dokąd idziemy? - spytała Uly.

- Cicho. - Kylar podszedł do kolejnego skrzyżowania.

Korytarz prowadził do kuchni. Sądząc po dobiegających z niej ochrypłych

głosach, lepiej było nie zabierać tam Elene i Uly. Drzwi na prawo były zamknięte, a

korytarz na lewo pusty.

Kylar wyciągnął wytrychy, ryzykując, że ktoś może wyjść z kuchni. Nie podobał

mu się pomysł pójścia najprostszą drogą.

Zamek łatwo się otworzył, ale drzwi podparto czymś ciężkim od drugiej strony.

Pewnie jakiś służący zrobił co w jego mocy, żeby zabarykadować je w czasie

przewrotu.

- Dokąd idziemy? - zapytała znowu Uly.

Kylar zakładał, że dziewczynka zacznie go irytować, ale nie sądził, że tak

szybko. Tym razem pozwolił Elene uciszyć małą.

Z pomocą Talentu mógłby wykopać drzwi, niezależnie od tego, co je blokowało,

ale hałas ściągnąłby wszystkich z kuchni, a Kylar czuł, że trzeba się spieszyć. Nie

chciał zostawiać Elenę i Uly, gdy sam będzie sprawdzał drogę.

- W lewo - szepnął.

Korytarz wił się i wznosił o parę ciągów schodów. Kylar usłyszał za sobą brzęk

kolczugi i tupot podkutych butów.

- Szybciej! - rzucił.

Mężczyźni za nimi truchtali spokojnie, więc nie ścigali uciekających więźniów,

tylko po prostu odpowiedzieli na rozkaz. Kylar cofnął się do schodów i zobaczył co

najmniej dwudziestu mężczyzn.

Dogonił Elene i Uly. Mijali kolejne drzwi. Nie zważając, kto może ich usłyszeć,

Kylar zaczął naciskać klamki. Wszystkie drzwi były zamknięte.

- Dlaczego idziemy do sali tronowej? - zapytała Uly.

Kylar zatrzymał się. Elene spojrzała na dziewczynkę, równie zaskoczona jak on.

- Co? - zapytał.

- Dlaczego idziemy...

- Skąd wiesz, dokąd idziemy? - dopytywał się Kylar.

- Mieszkam tu. Mama jest służącą. Nasz pokój jest tuż...

- Uly, wiesz, jak stąd wyjść? Tak, żeby ominąć salę tronową? Szybko!

- Nie wolno mi tam wchodzić - powiedziała. - Będę miała kłopoty.

- Do diabła! Wiesz, jak stąd wyjść, czy nie?!

Przestraszona pokręciła głową. Za łatwo mu poszło, co?

- Masz podejście do dzieci - zakpiła Elene.

Dotknęła policzka Uly, przykucnęła przed nią i spojrzała jej w oczy.

- Wchodziłaś tu na górę, Uly? - zapytała łagodnie. - Nie będziemy się gniewać,

obiecuję.

Ale Uly za bardzo się bała, żeby cokolwiek powiedzieć. Kroki się zbliżały.

- Szybko! - Kylar złapał Elene za rękę i puścił się biegiem, zmuszając ją do

ciągnięcia za sobą dzieciaka.

Nie podobało mu się to. Za czysto tu było. Zbyt wygodnie, kiedy mieli tylko

jedną drogę.

Jedna droga. O to chodzi! W tym zamku nigdy nie ma tylko jednej drogi.

Biegnąc, Kylar oglądał ściany i sufity. Nawet nie sprawdzał drzwi po drodze. Skręcili

za kolejny róg. Zatrzymał się gwałtownie.

Migocząc, stał się widoczny.

- Elene, widzisz tę trzecią płytę? - Wskazał panel.

- Nie. Ale co mam zrobić?

- Pchnij ją. Podniosę cię. W zamku jest pełno sekretnych korytarzy. Znajdź

drogę wyjścia. Może Uly ci pomoże.

Skinęła głową, a Kylar przykucnął pod ścianą. Elene podkasała spódnicę i

weszła na jego udo. Skrzywiła się, gdy zdała sobie sprawę, że wspinając się po nim,

owinie mu spódnicę wokół głowy, ale nie zawahała się, tylko weszła mu na ramiona i

wreszcie na jego ręce. Żeby nie stracić równowagi, opierała się dłońmi o ścianę. Kiedy

Kylar wstał i wyprostował ręce, uniósł ją wysoko.

Elene pchnęła płytę i wpełzła do wąskiej przestrzeni. Odwróciła się akurat, gdy

Kylar podniósł Uly.

- Złapiesz ją?

- Lepiej, żebym złapała.

Kroki rozbrzmiewały niemal tuż obok.

Kylar z łatwością podrzucił Uly. Niech to szlag, Talent naprawdę się przydaje.

Elene złapała dziewczynkę, stęknęła i jakoś zdołała ją wciągnąć.

- Och, ja już tu byłam - powiedziała Uly. Kylar wyjął sztylet i rzucił go Elene.

Złapała broń.

- Co mam z tym zrobić?

- Poza oczywistym? - spytał.

- Dzięki. A teraz wskakuj. Jest miejsce, szybko.

Kylar się nie poruszył. Dorian powiedział: „Jeśli dwa razy zrobisz właściwą

rzecz, zapłacisz za to życiem". A Blint powiedział: „Są rzeczy cenniejsze niż życie".

Hrabia zaś: „Nie dasz rady odpłacić za wszystko, co zrobiłeś. Ale jeszcze możesz zostać

zbawiony. Jeśli gotów jesteś na poświęcenie, Bóg da ci szansę, żebyś uratował coś

bezcennego".

Spojrzał na Elene. Coś bezcennego, zgadza się. Uśmiechnął się do niej, a ona

popatrzyła na niego, jakby zwariował.

- Kylar, pospiesz się!

- To pułapka, Elene. Jeśli im zniknę, zaczną sprawdzać ukryte przejścia. Nie

mogę cię bronić w sekretnym przejściu, tam jest za ciasno. Uciekaj z zamku. Idź do

Jarla Pod Niebieskim Odyńcem, pomoże ci.

- Zabiją cię. Jeśli to pułapka, nie możesz...

- Patrzyłem - przerwał jej i uśmiechnął się krzywo. - Masz wspaniałe nogi.

Mrugnął. I zniknął.

63

Vürdmeister Neph Dada przeklinał Rotha Ursuula po raz setny tego dnia. Służenie

infantowi Króla-Boga miało być zaszczytem. I jak wszystkie zaszczyty od Króla-Boga,

ten też miał swoją cenę. Jeśli infant nie wypełniał uurdthan, razem z nim karano jego

Vürdmeistera. Posłuszeństwo było wymagane. Całkowite posłuszeństwo. No, chyba że

coś mogło się nie spodobać Królowi-Bogu.

I dlatego właśnie Neph klął. Nie był do końca posłuszny Rothowi, ale odkręcał

coś, co książę zaczął. Coś, w co książę wierzył, że zakończył. Coś, czego powstrzymanie

wymagało wszystkich umiejętności Nepha. Na szczęście Roth był zbyt zajęty

zabezpieczaniem zamku i miasta, żeby pytać, gdzie się podziewał Vürdmeister. Poza

tym miał teraz sześciu meisterów, którymi mógł dowodzić, a trzech z nich to

Vürdmeisterzy niemal tak potężni jak Neph. Gdyby Roth wysłał po niego ludzi, mały

pokój służącego, który Neph zajął, był wystarczająco odizolowany, żeby nikt go tutaj

nie znalazł.

Jego dzieło - jego drobne oszustwo, bunt i ryzykowna gra o przychylność Króla-

Boga - leżało wyciągnięte na łóżku. Była piękną dziewczyną - chociaż Król-Bóg nie

potrzebował kolejnej pięknej dziewczyny - ale miała też ducha. Ognista, inteligenta, a

najlepsze ze wszystkiego, że świeżo owdowiała, dziewicza panna młoda i księżniczka.

Jenine Gyre była prawdziwym trofeum. Trofeum, które ukoronuje harem Króla-Boga.

Trofeum, które Neph wyrwał ze szczęk śmierci.

Oczywiście każdy Vürdmeister tak stary jak on znał tomy na temat zachowania

życia. To leżało w ich własnym interesie, kiedy się starzeli.

Ale ja jestem geniuszem. Geniuszem.

Jego plan wykrystalizował się, kiedy Roth wygłaszał tyrady i bezsensowne

słowa wylatywały z niego, jakby miał biegunkę. Jak zwykle. Rana, którą zadał, okazała

się szczęśliwa. Ciął tylko po jednej stronie szyi, nie tak głęboko, żeby przeciąć krtań.

Neph pozwolił dziewczynie krwawić, aż straciła wszystkie siły, a potem delikatnym

muśnięciem magii połaskotał przeponę Jenine, wypychając resztki powietrza z jej

płuc, kolejnymi dwoma zamknął jej oczy, a czwartym zatamował upływ krwi z szyi.

Jakimś szybkim ruchem odwrócił uwagę od jej ciała, żeby nikt nie zauważył, że nadal

oddycha, i dziewczyna była jego.

Zabił siedem służących, szukając właściwej krwi dla niej. Niechlujna robota.

Powinien był lepiej się sprawić, ale to też wystarczy. Postanowił zostawić bliznę.

Dodawała księżniczce charakteru. A w ramach ukoronowania pracy znalazł w mieście

dziewczynę, która przypominała księżniczkę, i kazał umieścić jej głowę nad wschodnią

bramą razem z głowami reszty rodziny. Jak znajdziesz właściwy kolor włosów i

odpowiednio je ułożysz, to potem już wystarczy tylko obić twarz na tyle, że nie sposób

powiedzieć, czyja to głowa. Mimo to uważał, że chociaż był wyczerpany, odwalił kawał

doskonałej roboty.

Jutro rano Król-Bóg przybędzie i albo nagrodzi, albo ukarze Rotha Ursuula.

Tak czy inaczej Neph wyjdzie na tym dobrze.

Zatrzymał się przed wyjściem z pokoju. Poczuł coś dziwnego na zewnątrz.

Podszedł do okna, otworzył drewniane okiennice - w pokojach dla służby nie było

szyb - i wyjrzał na widmowy cenaryjski ogród posągów.

Meisterowie rozbili tam obóz, uznając, że to miejsce uosabia centrum władzy.

Vürdmeister Goroel lubił grać na nosie bogom i martwym królom podbitego kraju. To

była gra na pokaz - nie zajęli pokojów w zamku, bo Goroel chciał pokazać Królowi-

Bogowi, że kiedy meisterowie idą na wojnę, prowadzą twarde, żołnierskie życie. To

nie do zniesienia.

Jakiś człowiek wspiął się na jeden z posągów. Neph nie widział wyraźnie jego

twarzy, ale z pewnością nie był to Khalidorczyk. Sethyjczyk? Co Sethyjczyk z mieczem

w ręku robi, wspinając się na posąg w czasie wojny? Poniżej stał olbrzymi kowal o

jasnych włosach i wyglądał na zaniepokojonego. Neph pokręcił głową. Vürdmeister

Goroel nie potraktuje takiej zniewagi lekko.

- Czarownicy Króla-Boga! - krzyknął mężczyzna tubalnym głosem, kilkanaście

razy wzmocnionym za po mocą magii. Mag? - Czarownicy fałszywego Króla-Boga,

słuchajcie! Przybywajcie do mnie! Tego dnia, na tej skale zostaniecie zmiażdżeni!

Przybywajcie i niech wasza arogancja zostanie stosownie nagrodzona!

Gdyby nie głosił herezji, czarownicy mogliby pozwolić, żeby zajął się nim

Vürdmeister Goroel, ale herezję należy zdusić w zarodku. Trzeba. Natychmiast.

Wszystkich trzydziestu meisterów zaczerpnęło ze swoich virów.

Zmysły magii Nepha eksplodowały. Zatoczył się przy ścianie i padł. Jakby

tysiące diabłów śpiewało jednocześnie do jego uszu. Magia była jak ognisko - jak

drugie słońce - wybuchające w całym zamku. Neph poczuł mrowienie w virze, czuł,

jak vir płonie, kiedy magia oblała go. Nie czerpał z viru, i to z pewnością było jedyne,

co go uratowało. Moc przelewająca się przez zamek to więcej magii, niż potrafił sobie

wyobrazić. Nawet Król-Bóg nie potrafił władać taką ilością magii.

Iskierki magii skoczyły fali na powitanie. Neph wiedział, że to meisterowie.

Meisterowie, którzy nie czerpali wcześniej z virów, sięgnęli do nich teraz. Równie

dobrze mogliby być muchami, które próbują zgasić ognisko machaniem swoich

skrzydełek. Magia odnalazła ich, owinęła się wokół nich i spaliła na popiół. Czuł, jak

pędy ich mocy pękają, jak po kolei wybuchają.

Pożoga nastąpiła na dziedzińcu, w tym dziwnym cenaryjskim ogrodzie

posągów. Neph powinien zostać tu i przeżyć? Odważy się wyjść i stawić czoło temu

ogniowi? Co ten tytaniczny mag zrobi, jeśli Neph ośmieli się stanąć do konfrontacji? A

co zrobi mu Król-Bóg, jeśli Neph nie spróbuje?

***

Dziwna, oderwana myśl przyszła do głowy Kylarowi, kiedy otworzył ostatnie

drzwi i ruszył do sali tronowej. To dlatego ci strażnicy przed Paszczą się denerwowali.

Bo byli przynętą. A teraz ja też nią jestem.

Zaraz potem przypomniało mu się kredo Durzo: życie jest puste. Było to kredo,

które Durzo zdradził. Puste kredo. Nie ratowało życia ani nie czyniło go lepszym.

Sprawiało, że życie siepacza było bezpieczniejsze, bo pozwalało zapomnieć o

sumieniu. A przynajmniej pomagało w tym. Durzo starał się żyć zgodnie z tym kredo i

odkrył, że jest nazbyt szlachetny.

Kylar zastanawiał się, co go doprowadziło do tego miejsca. Był gotów umrzeć.

Czy to duma, bo myślał, że może mu się uda wbrew wszelkiej logice? Czy to

zobowiązanie wobec Durzo, bo uważał, że spłaci dług wobec niego, ratując Uly? A

może zemsta - nienawidził Rotha tak bardzo, że gotów był zginąć, byleby go zabić? A

może miłość?

Miłość? Głupiec ze mnie. Czuł coś do Elene, to prawda. Coś intensywnego,

upajającego i nierozsądnego. Może to i była miłość, ale kogo kochał - Elene czy jej

obraz, urywki dostrzeżone z daleka, posklejane przypuszczeniami?

Może to resztki romantyzmu kazały mu zjawić się tutaj, szlam pozostawiony

przez historie o księżniczkach i bohaterach, które czytała mu Ulana Drake. Może

spędził zbyt dużo czasu z ludźmi, którzy wierzyli w fałszywe cnoty takie jak męstwo

albo poświęcenie, do których pogardę próbował mu zaszczepić Durzo. Może zaraził

się tym.

Nieważne, dlaczego się tu znalazł. To była właściwa rzecz, którą należało zrobić.

Był bezwartościowym człowiekiem. Jeśli swoim pustym życiem zdoła wykupić życie

Elene, to przynajmniej zrobi coś dobrego. To będzie jedyna rzecz, z której mógłby być

dumny. Jeśli dał też szansę Uly, to tym lepiej.

Sam też miał szansę: szansę, że dorwie Rotha. Kylar nieraz stawał do walki

pewny siebie, ale teraz było inaczej. Kiedy wszedł do krótkiego korytarza

prowadzącego do sali tronowej, poczuł spokój.

Powietrze przeszył przenikliwy skowyt. Mężczyźni, którzy stali w sali, pilnując

drzwi, chwycili mocniej broń.

To magiczny alarm, uprzedzający, że się zjawiłem.

W sali byli - rzecz jasna - górale. Spodziewał się tego. Ale nie spodziewał się ich

trzydziestu. I czarownicy. Ich też się spodziewał. Ale nie pięciu.

Drzwi zamykające korytarz, w którym podsadził Elene i Uly, otworzyły się z

hukiem i wysypało się przez nie dziesięciu kolejnych górali.

Sadząc parę szybkich kroków, wskoczył do sali tronowej, z nadzieją, że ominie

kilka pierwszych ataków. Sala była ogromna, z tronem z kości słoniowej i rogu na

podwyższeniu, do którego prowadziły dwa ciągi siedmiu stopni rozdzielone podestem.

Roth siedział na tronie z dwoma czarownikami po obu stronach. Pozostali stali na

platformie. Górale stali na obwodzie sali.

Przeskoczył ponad wirującymi ostrzami dwóch górali, którzy cięli na oślep

przed drzwiami. Mieli nadzieję, że im się poszczęści i trafią niewidzialnego siepacza.

Wyciągając Sędziego z pochwy na plecach, Kylar przeturlał się i stanął.

Mrowie drobniutkich dłoni pojawiło się w powietrzu, kiedy czarownicy

zaśpiewali. Dłonie szukały go, szarpały nim. Kłębiły się nad posadzką, skacząc i

chwytając się nawzajem, gdy macały w poszukiwaniu Kylara.

Odskoczył, tnąc ręce, ale miecz przeszedł przez nie, nie robiąc im krzywdy. Nie

było czego ciąć.

Obsiadły go rojem i stały się konkretniejsze, mocniejsze, gdy dwóch

czarowników zaśpiewało wspólnie. A kiedy dłonie zmusiły go do stanięcia prosto,

Kylar poczuł, że chwyta go coś jeszcze. Czuł się jak dziecko w palcach olbrzyma.

To coś go rozdzierało. Poczuł, że osłona ka’kari pęka. Pozwolił jej zniknąć. Nic

mu nie pomoże, że będzie częściowo niewidzialny, skoro i tak nie może się ruszyć.

Cóż, wyszło wspaniale. Ze wszystkich historii o głupich facetach, którzy

specjalnie pchali się w zastawioną na nich pułapkę, ta chyba ma najżałośniejsze

zakończenie.

Kylar miał nadzieję - do diabła, liczył na to - że przynajmniej zabierze ze sobą

na tamten świat paru gwardzistów. Może czarownika. Jeśli dwóch, to byłoby miło.

Durzo pokręciłby głową z niesmakiem.

- Wiedziałem, że przyjdziesz, Blint - napawał się Roth.

Wstał z tronu i machnął na czarowników. Kylar został uniesiony i pchnięty w

przód, poprowadzony magicznymi schodami do podestu poniżej tronu.

Blint? Na bogów. Władowałem się w pułapkę, która nawet nie była dla mnie.

Magiczne palce zerwały mu maskę.

- Kylar? - zdziwił się Roth.

I zaraz wybuchnął śmiechem.

- Mój książę, ostrożnie - odezwał się rudy czarownik po prawej ręce Rotha. - On

ma ka’kari.

Roth klasnął w dłonie i znowu się zaśmiał, jakby nie mógł uwierzyć w swoje

szczęście.

- W samą porę! Och, Kylar, gdybym był innym człowiekiem, to prawie

darowałbym ci życie.

Cięta riposta zamarła Kylarowi na ustach, kiedy spojrzał Rothowi w oczy. O ile

większość jego truposzy miała trochę mroku w swoich duszach, o tyle Roth miał całą

rzekę, bezgraniczną i ponurą, ryczącą, pożerającą ciemność o głosie jak grzmot. To był

człowiek, który nienawidził wszystkiego co cudowne.

- Kapitanie - powiedział Roth - gdzie jest dziewczyna i dziwka ze szramami?

Jeden z mężczyzn, który wszedł za Kylarem, odpowiedział:

- Zgubiliśmy je, Wasza Wysokość.

- Jestem rozczarowany, kapitanie - odpowiedział Roth. - Znajdźcie je.

- Tak jest, Wasza Wysokość - odparł żołnierz, zebrał swoją dziesiątkę i wyszedł

z sali.

Roth zwrócił się do Kylara:

- A teraz czas na deser. Wiesz, jak długo cię szukałem?

Kylar zamrugał i zablokował zmysły na zło człowieka stojącego przed nim.

Zmusił się do nonszalanckiego tonu.

- Ponieważ jestem człowiekiem, który zamierza cię zabić, to podejrzewam, że...

cóż, od chwili kiedy pierwszy raz spojrzałeś w lustro i zdałeś sobie sprawę, jaki jesteś

paskudny.

Roth znowu klasnął w dłonie.

- Przekomiczne. Wiesz, Kylar, mam wrażenie, że stałeś w moim cieniu całe lata,

sprzeciwiając się wszystkiemu, co robiłem. Fakt, że ukradłeś moje ka’kari, naprawdę

mnie poirytował.

- Cóż, lubię drażnić - odpowiedział Kylar, choć tak naprawdę wcale nie słuchał.

Sprzeciwiał się całymi latami? Roth naprawdę zwariował. Kylar nawet go nie

znał. Ale niech sobie gada, co zechce. Kylar ukradkiem napiął mięśnie, sprawdzając

magiczne więzy.

Trzymały jak stal.

Nie wyglądało to dobrze. Kylar nie miał planu. Nawet zaczątku planu. Nie

sądził jednak, żeby jakiś plan mógł tu coś zadziałać. Khalidorscy żołnierze otoczyli go,

czarownicy obserwowali jak sępy, ich viry wiły się delikatnie, a Roth wyglądał na

zdecydowanie za bardzo zadowolonego z siebie.

- I rzeczywiście irytujesz. Pojawiasz się w najmniej odpowiednich chwilach.

- Zupełnie jak ta wysypka, którą podłapałeś od chłopaczków do towarzystwa,

co?

- Proszę, co za osobowość. Doskonale. Od wczoraj nie miałem żadnej naprawdę

satysfakcjonującej ofiary.

- Gdybyś rzucił się na własny miecz, wszyscy bylibyśmy usatysfakcjonowani.

- Miałeś swoją szansę na zabicie mnie. - Roth wzruszył ramionami. - Nie udało

ci się. Ale nie wiedziałem, że zostałeś siepaczem. Poznałem twoje prawdziwe imię

dopiero wczoraj i zabicie ciebie musiało poczekać, aż zdobędę królestwo dla mojego

ojca.

- Nie mam ci tego za złe. Miałem szansę?

- Ile wdzięku w obliczu klęski. Durzo cię tego nauczył?

Kylar nie potrafił na to odpowiedzieć. To pewnie głupie, żeby w takiej chwili

irytować się tym, że się straciło punkt w pojedynku na dowcip, ale z drugiej strony,

gdyby Kylar był mądrzejszy, to pewnie w ogóle by się tu nie znalazł.

- Muszę powiedzieć, że nie jestem pod wrażeniem tego pokolenia siepaczy.

Uczennica Hu rozczarowała mnie tak samo jak ty. Serio. Durzo przynajmniej zabiłby

jednego z moich ludzi, zanimbym go złapał, nie sądzisz? Obawiam się, że jesteś tylko

nędznym cieniem swojego mistrza. A tak przy okazji, gdzie on się podziewa? To nie w

jego stylu wysyłać drugi sort do wykonania roboty, która osobiście go obchodzi.

- Zabiłem go zeszłej nocy. Bo pracował dla ciebie. Książę klasnął w ręce i

zachichotał.

- To chyba najcudniejsza rzecz, jaką usłyszałem. Zdradził mnie, ratując ciebie, a

ty zdradziłeś go, pracując dla mnie. Och, Kylar. - Roth zszedł po schodach i stanął

przed nim. - Gdybym mógł wam zaufać, cholernym siepaczom, to zatrudniłbym cię w

okamgnieniu. Ale jesteś zbyt niebezpieczny. I oczywiście związałeś moje ka’kari.

Czarownik Rotha zesztywniał - denerwował się, widząc, jak blisko Kylara stoi

jego książę.

Musi wiedzieć coś, czego ja nie wiem, pomyślał Kylar. Nie mógł poruszyć

żadnym mięśniem. Był bezradny.

Chwileczkę. To o to chodzi. Właśnie dlatego czarownik się denerwował. Myśli,

że ka'kari stanowi zagrożenie. A skoro tak myśli, to może ma rację?

Roth wyciągnął piękny, długi miecz z pochwy na biodrze.

- Rozczarowałem się tobą.

- Dlaczego? - zapytał Kylar, zachodząc w głowę, jak mógłby użyć ka'kari.

Co o nim wiedział? Uruchomiło jego Talent. Pozwalało mu widzieć w

ciemnościach. Sprawiało, że był niewidzialny. Wychodziło przez jego skórę i kryło go

lepiej, niż potrafił ukryć się jakikolwiek siepacz.

Ale jak?

- Miałem nadzieję, że to będzie zabawne - tłumaczył Roth. - Zamierzałem

powiedzieć, jak bardzo utrudniłeś mi życie. Ale ty jesteś jak Blint. Nawet cię nie

obchodzi, czy żyjesz, czy nie. - Roth uniósł miecz.

- Pewnie, że mnie obchodzi - powiedział Kylar, okazując strach. - Jak bardzo

utrudniłem ci życie?

- Przykro mi, nie dam ci tej satysfakcji. Nie daj się prosić!

- Nie chodzi o mnie - powiedział Kylar. - Wiesz, że meisterowie twojego ojca i

żołnierze zrelacjonują mu wszystko, co widzieli i słyszeli. Czemu nie mają poznać całej

historii?

To było niezręczne, ale ponieważ chodziło o jego własne życie, szybkie myślenie

przychodziło mu z takim trudem, jakiego sobie nawet nie wyobrażał.

Roth się zamyślił.

To na nic. Ka'kari robiło to, co robiło. Na miłość boską pożarło nóż zeszłej nocy!

Nie stoi za tym żadna logika. To po prostu magia.

Absorbuje. Pożera. To właśnie robi! Kylar poczuł ogromny przypływ mocy po

tym, jak pożarło nóż. Pożeracz. Blint nazwał je Pożeraczem. Może miał rację?

- Przykro mi - powiedział Roth. - Nie występuję dla nikogo. Nawet dla ciebie.

To sprawa tylko między nami, Merkuriusz.

Roth podał swój miecz czarownikowi po lewej i odgarnął włosy za uszy...

Nie miał uszu. Lewe wyglądało tak, jakby się stopiło. A prawe zostało obcięte.

Merkuriusz wylądował na kolanach pośrodku warsztatu. Trudno było

namówić Szczura, żeby wszedł do ciemnej szopy, ale udało mu się. Teraz stopa

Szczura znajdowała się dokładnie pośrodku pętli, którą Merkuriusz rozłożył na

podłodze, ale Merkuriusz nie mógł się ruszyć. Nie był w stanie wziąć pełnego

wdechu. Szczur stał kilka cali od niego, przerażający w swojej nagości, wydając

polecenia. Uderzył go. Merkuriusz poczuł smak krwi. I zorientował się, że się

porusza. Złapał pętlę i zacisnął węzeł ciasno na kostce Szczura. Chłopak krzyknął i

poderwał kolano, wbijając je w twarz Merkuriusza.

Merkuriusz wylądował na wielkim kamieniu i podrapał sobie plecy, zsuwając

się między kamień i dziurę w podłodze, przez którą spuszczano łodzie na brudne

wody rzeki. Wygramolił się i objął rękoma kamień. Podniósł wzrok, spodziewając

się, że starszy chłopiec już się szykuje do ataku.

Szczur popatrzył na Merkuriusza, na dziurę, na kamień, na sznur i na swoją

kostkę. Merkuriusz nigdy nie zapomni wyrazu jego oczu. A potem Szczur rzucił się,

a Merkuriusz wrzucił kamień do dziury.

Sznur się napiął i pociągnął Szczura w połowie skoku. Chłopak szamotał się,

próbując złapać Merkuriusza, ale nie udało mu się. Wbijał palce w gnijące drewno,

ześlizgując się i znikając w dziurze. Rozległ się głośny plusk.

Chwilę potem Merkuriusz usłyszał krzyk. Podszedł do brzegu dziury.

Szczur trzymał się czubkami palców i błagał. To niemożliwe. A wtedy

Merkuriusz zobaczył, że kamień wylądował na belkach podtrzymujących warsztat

nad rzeką i tworzących kratownicę. Balansował niebezpiecznie, ale dopóki Szczur

utrzymywał sznur napięty, kamień nie mógł go wciągnąć w głębiny.

Merkuriusz podszedł do stosu ubrań Szczura i znalazł sztylet. Szczur błagał,

łzy spływały po jego pryszczatych policzkach, ale Merkuriusz słyszał tylko ryk krwi

w uszach. Przykucnął przy Szczurze ostrożnie, ale bez strachu. Nawet teraz ręce

chłopaka drżały, bo musiały utrzymać jego ciężar. Był za tłusty, żeby tak długo

wytrzymać, za tłusty, żeby puścić się jedna ręką i złapać Merkuriusza.

Jednym szybkim ruchem Merkuriusz chwycił go za ucho i je odciął. Szczur

wrzasnął i puścił się.

Jego ciało uderzyło w kamień, zrzucając go. Ostatnim, co widział Merkuriusz,

była jego przerażona twarz, chociaż zasłoniły ją młócące ręce, szukające czegoś,

czegokolwiek i nie znajdujące niczego.

Merkuriusz czekał i czekał, a potem, zataczając się, odszedł.

Pryszcze zniknęły. Zapuścił brodę, żeby zasłonić blizny po kilku. Budowa się

zgadzała, chociaż schudł, odkąd opuścił Nory. A to nierówno obcięte ucho i jego oczy -

na bogów! jak mógł nie zauważyć tych martwych oczu? - oczy nadal były takie same.

- Szczur - wykrztusił Kylar.

Jego plan rozpadł się na tysiące odłamków, serce mu zamarło. Czuł się znowu

jak dziecko, czekające w kolejce, aż Szczur go pobije, zbyt przerażone, żeby stać je było

na cokolwiek poza płaczem.

- Nie żyję, racja? Zabawne, to samo powiedziano mi o tobie. - Roth pokręcił

głową, ale mówił cicho. Te słowa były przeznaczone tylko dla uszu Kylara. - Neph

spalił mi drugie ucho za karę za to, co mi zrobiłeś. Kosztowałeś mnie trzy lata,

Merkuriusz. Trzy lata, zanim znów stałem się głową gildii. Wstrzymywałem oddech...

bogowie, miałem wrażenie, że przez wieczność. Wieczność walczyłem z węzłem, który

zawiązałeś mi na kostce, wykrwawiałem się na śmierć w tej brudnej wodzie, nim w

końcu Neph mnie wyciągnął. Obserwował mnie przez cały czas i powiedział potem, że

zastanawiał się, czy nie dać mi umrzeć. Musiał zabić jednego z moich dużych.

Pamiętasz Rotha, prawda? I wrzucił go na moje miejsce, zanim przyszedł twój mistrz.

Musiałem się przenieść do jakiejś gównianej gildii na drugim końcu Nor i zacząć od

początku. Przez ciebie omal nie zawiodłem ojca. - Trząsł się z wściekłości. Odsłonił

stopione ucho. - To była najmniejsza z moich kar. A potem ty „umarłeś" w

najdogodniejszym momencie. Nigdy w to nie uwierzyłem. Wiedziałem, że gdzieś

żyjesz i tylko na mnie czekasz. Uwierz mi, gdybym miał czas, torturowałbym cię

latami, doprowadziłbym cię do granic ludzkiej wytrzymałości i poza nie. Leczyłbym

cię tylko po to, żeby znowu ranić. - Zamknął oczy i znowu zniżył głos: - Ale nie mam

tego luksusu. Jeśli zostawię cię przy życiu, mój ojciec może zjawić się z innymi

planami dla ciebie. Może zrobić coś innego z ka'kari. Zapłaciłem za nie i zamierzam

natychmiast je związać. - Uśmiechnął się ponuro. - Jakieś słowa na pożegnanie?

Kylar nie uważał, odpłynął myślami. Strach i wstrząs sprawiły, że jego umysł

zabłądził w chwili, gdy żadna inna rzecz nie powinna być ważniejsza. Nie tak go uczył

Durzo. Strach trzeba zauważyć, a potem zignorować. Przy czym był? Pożeraczu?

Magii?

- Do diabła - powiedział, nie zdając sobie sprawy, że mówi na głos.

Roth uniósł brew.

- Hm, nudne, ale wystarczająco do rzeczy.

Znowu chwycił miecz i odchylił rękę. Ostrze się zbliżało. Roth zamierzał ściąć

mu głowę. Wszystko w Kylarze wołało o ratunek.

Huk rozległ się gdzieś poza zasięgiem słuchu, ale Kylar odczuł go jako

uderzenie w żołądek, zupełnie jak grzmot. Przed oczami rozbłysnął mu błękit i biel

magii. Widział magię śmigającą przez powietrze lotem strzały, ścianę magii.

Zamek zatrząsł się w posadach i wszyscy to poczuli. Gdziekolwiek spojrzał,

Kylar widział oszołomione twarze. Roth przewrócił się na schodach z rozdziawionymi

ustami, ale nadal trzymał miecz.

Kylar nagle poczuł, że część magicznych więzów pęka. Rozejrzał się i zobaczył,

że magia - wyglądała jak pozioma błękitno-biała ulewa, przelatująca bez śladu przez

ściany i ludzi - rozbryzguje się wokół więzów i zbiera wokół nich. Więzy były czarne

jak viry czarowników, ale błękitna magia syczała i trzaskała, gdy tylko dotknęła czerni.

A potem błękitna magia uczepiła się magii czarowników i rzuciła na jej czarne

macki jak pożoga wspinająca się na wzgórze, w końcu sięgając samych czarowników.

Trzech meisterów wrzasnęło i więzy trzymające Kylara zniknęły, kiedy trzy

żywe, błękitne pochodnie zapłonęły w sali. Ale Kylar patrzył na siebie. Ka'kari

pokrywało go jak czarna skóra i wszędzie, gdzie błękitna ulewa magii uderzała w

niego, zbierała się w kałużach roztańczonych jak w deszczu i potem znikała - a ka'kari

puchło mocą.

Pożeracz pochłaniał też magię.

A potem magiczny wstrząs zniknął.

Przez ułamek sekundy trwała cisza, aż wreszcie Roth wrzasnął na czarowników,

którzy nie korzystali z vira - jedynych dwóch, którzy pozostali żywi na sali.

- Łapać go! - Poderwał miecz ze schodów i zamachnął się, celując w twarz

Kylara.

Niesamowite, ale czarownicy natychmiast go posłuchali. Więzy w jednej chwili

powróciły, zaciskając się na rękach i nogach Kylara. Wszędzie tam, gdzie go dotykały,

zgodnie z wolą Kylara ka'kari puchło, okręcało się wokół nich, przesuwało, zasysało i

pożerało je.

Kylar szarpnął się do tyłu w więzach, zanim jeszcze całkowicie zniknęły.

Przedarł się przez nie z całą siłą Talentu i miecz Rotha ciął powietrze, kilka cali od

jego gardła.

Kylar poleciał do tyłu; jego stopy wyrwały się ostatnie, przez co się potknął.

Przekręcił się w locie i wolną ręką rzucił nożem.

Żołnierz jęknął i padł.

Kylar wylądował na plecach poniżej schodów. Uderzenie zaparło mu dech, ale

już sunąc po posadzce, wymachiwał mieczem. Górale stali po jego lewej i prawej, a

miecz rozbłysnął dwa razy, tnąc przez buty i kostki po obu stronach.

Trzech górali padło, ale pozostali rzucili się do ataku. Kylar zerwał się z podłogi.

Z trudem łapał powietrze, ale był gotów do walki.

64

Solon próbował zejść z posągu. Król Logan Verdroekan był jednym z pierwszych

władców Cenarii, być może mitycznym. Solon nie pamiętał, czego dokonał, ale

musiało to być coś heroicznego, skoro Regnus Gyre nazwał jego imieniem swojego

syna. I musiał być kimś specjalnym, żeby zasłużyć sobie na pomnik tych rozmiarów,

na którym wznosił miecz wysoko i wyzywająco. Solon nie wybrał go ze względu na

metaforyczne znaczenie, tylko po prostu dlatego, że chciał, by widział go każdy

meister w ogrodzie. Każdy meister w odległości pięciuset kroków, używający viru w

ciągu kilku sekund, w czasie których on zdołał utrzymać Curocha, zginął.

Curoch leżał na kamieniach pod nim. Feir porwał go i zawijał w koc. Krzyczał

do Solona, ale on nie rozumiał ani słowa. Nadal miał wrażenie, że płonie. Każda żyła

w jego ciele piekła go tak mocno, że trudno było nawet poczuć kamienny miecz

Verdroekana pod plecami. Solon przysiadł wcześniej na ramieniu martwego króla i

przytrzymał się kamiennego miecza, tak samo unosząc Curocha w górę, kiedy uwolnił

magię. Przesunął chwyt. Nogi mu się trzęsły. I nagle spadł.

Feir nie złapał go, ale przynajmniej osłabił upadek.

- Nie mogę chodzić - powiedział Solon.

Mózg mu płonął, pole widzenia rozbłyskiwało wszystkimi kolorami tęczy, a

czaszka stanęła w płomieniach.

- To było niesamowite, Feir. To drobiazg w porównaniu z tym, czego on może

dokonać...

Feir złapał go i przerzucił sobie przez ramię. Powiedział coś, ale Solon nie

bardzo mógł zrozumieć co. Powtórzył.

- Och, załatwiłem z pięćdziesięciu. Może dziesięciu zostało - odpowiedział

Solon. - Jeden na wschodnim moście.

Starał się przypomnieć sobie, co mu powiedział Dorian. Coś ważnego. Coś,

czego miał nie słyszeć Feir.

„Nie pozwól Feirowi umrzeć. Jest ważniejszy niż miecz".

- Będę musiał cię posadzić. - powiedział Feir. - Nie martw się, nie zostawię cię.

W szokujących odcieniach zieleni i błękitu żołnierze khalidorscy kłębili się

przed wschodnią bramą. Solon nawet nie pamiętał, kiedy opuścił ogród. Zaśmiał się

na widok Feira. Posługiwał się Curochem jak mieczem.

Widok Feira walczącego mieczem był więcej niż po prostu niesamowity, to był

przywilej. Feir zawsze był z natury zwodniczo szybki, niewiarygodnie silny, a jego

ruchy były precyzyjne jak ruchy tancerza. W odcieniach zieleni, błękitu i czerwieni

Feir miażdżył żołnierzy. Żadnej przedłużonej wymiany ciosów. Każdy z żołnierzy

zdążył się co najwyżej raz zamachnąć bronią, nie trafiał, albo cios był sparowany, a

potem umierał.

Feir zaklął, ale kiedy Solon próbował podążyć za jego spojrzeniem, feeria

kolorów okazała się zbyt intensywna. Wielki mężczyzna podniósł go, znowu przerzucił

przez ramię i ruszył biegiem. Solon widział drewniany most pod nogami przyjaciela.

- Trzymaj się mocno - powiedział Feir.

W ostatniej chwili Solon chwycił się pasa po obu stronach szerokich pleców

przyjaciela. Feir zrobił unik w bok, wymachując rękami. Mając nogi z przodu Feira i

głowę podskakującą za jego plecami, Solon dostrzegł tylko na chwilę błysk Curocha.

Feir obrócił się - w prawo, żeby Solon nie spadł - i Curoch znowu się pojawił. A potem

Feir znowu puścił się biegiem. Solon zobaczył za nimi trzy ciała leżące na moście. Ten

człowiek zabił właśnie trzech ludzi, mając Solona przerzuconego przez ramię.

Zdumiewające.

- Dorian powiedział mi, że nasza nadzieja w wodzie, ale żeby nie skakać. Szukaj

liny! - powiedział Feir.

Solon uniósł głowę, jakby wiele mógł pomóc w szukaniu liny, zwisając za

plecami przyjaciela. Nie widział sznura, ale zobaczył meistera przywołującego kulę

czarognia. Próbował wrzasnąć, ale nie mógł złapać tchu.

- Niech cię szlag, Dorianie! - krzyczał Feir. - Co za cholerna lina?

- Padnij! - ryknął Solon.

Z refleksem typowym dla mistrza fechtunku Feir natychmiast padł. Czarogień

przeleciał z trzaskiem nad ich głowami i wybuchł na kilkunastu khalidorskich

żołnierzach, którzy strzegli bramy daleko przed nimi. Solon zaczął pełznąć i omal nie

roztrzaskał sobie głowy o jeden z wielkich garów ogniowych, które strzegły mostu.

Stary czarownik za nimi - widząc gęstość viru, Solon uznał, że to Vürdmeister -

znowu ściągał magię. Feir złapał Solona za kołnierz i przerzucił go za gar. Dzięki temu

Solon znalazł się w bezpiecznym miejscu, ale Feir nadal był odsłonięty. Tym razem to

nie był czarogień, ale coś innego, czego Solon jeszcze nie widział. Wściekle czerwony

promień nie tyle leciał, ile mknął przez powietrze do Feira, który ustawił magiczną

tarczę i zanurkował za nią.

Tarcza ledwo odchyliła promień - znowu w żołnierzy, którzy biegli, by dołączyć

do potyczki - ale siła magii rozsadziła tarczę i odrzuciła Feira jak szmacianą lalkę.

Zbierając siły, o których istnienie Solon nawet się nie podejrzewał, złapał Feira

i przyciągnął go do siebie, w cień gara ogniowego.

Dwóch kolejnych meisterów dołączyło do Vürdmeistera, a za nimi pojawili się

żołnierze. Brama na drugim końcu mostu była otwarta i przez nią wlewali się

żołnierze.

Feir usiadł i spojrzał na Curocha, który leżał dwadzieścia stóp od nich,

odsłonięty.

- Mogę go użyć - powiedział. - Ocalić go.

- Nie! - zaprotestował Solon. - Umrzesz.

Żołnierze i meisterowie zwolnili, przegrupowując siły, zbliżając się teraz

powoli, ostrożnie i w szyku.

- Ja się nie liczę, Solonie. Nie możemy pozwolić, żeby go zdobyli.

- Nie pożyłbyś na tyle długo, żeby go użyć. Nawet gdybyś oddał życie za jedną

sekundę mocy.

- Ale on tam leży!

- A tu jest to - powiedział Solon, wskazując na brzeg mostu.

Feir zerknął.

- Chyba żartujesz.

Za krawędzią wisiała czarna jedwabna lina, przywiązana pod mostem po obu

jego stronach. Feir nie patrzył na linę, tylko oceniał odległość dzielącą go do niej.

- Ej, to proroctwo, nie? Musi się udać - powiedział Solon. Gdyby tylko świat

przestał rozbłyskiwać na żółto.

- To nigdy nie działa dokładnie tak, jak mówi Dorian!

- Gdyby ci powiedział, że to zrobisz, przyszedłbyś tu?

- Skąd! I nie kiwaj przemądrzale głową. Wystarczy, że Dorian ciągle tak robi. -

Feir spojrzał na zbliżających się żołnierzy i meisterów. - Dobra. Ty pierwszy.

Pójdzie po Curocha. Bohaterski idiota.

- Nie dam rady - powiedział Solon. - Nie mam sił złapać się liny. Umrę, jeśli

pójdę sam.

Feir wstał.

- Daj mi tylko spróbować... - Sięgnął Talentem i złapał miecz.

Natychmiast ręce viru zaskwierczały na jego magii i zaczęły piąć się ku niemu.

Solon odciął magię Feira własną. Kolorowe plamy wybuchły mu przed oczami.

- Nie rób tego. Nie rób tego, błagam. Och. - I zaraz dodał: - Weź mnie na

barana, Feir. - Nie miał czasu na wyjaśnienia. Meisterowie byli już blisko.

- Ja oszalałem, a ty jesteś tłusty - odparł Feir.

Ale podniósł przyjaciela i zarzucił go sobie na plecy.

- Daj mi też dostęp do magii. Mam plan. I nie jestem tłusty.

Chociaż wiecznie podawał w wątpliwość wszelkie plany, kiedy byli bezpieczni,

Feir dobrze wiedział, że w czasie walki trzeba się słuchać. Otworzył się szybko dla

Solona, który zagłębił się w Talencie Feira. Sam przymocował się do pleców

przyjaciela magicznymi więzami. A potem szybko przygotował pięć cieniutkich

splotów. To nadal bolało, ale nawet w połowie nie tak mocno, jak korzystanie z

własnego Talentu.

- A teraz - powiedział - skacz.

Feir zeskoczył z mostu. Lina znajdowała się w idealnym miejscu - nie dzięki

wiatrowi albo proroctwu, ale dlatego, że Solon przesunął ją magią. Kiedy Feir złapał

się liny, Solon uruchomił pozostałe sploty magii.

W bokach obu garów ogniowych pojawiły się dziury i powietrze ze środka,

nagle rozprężone, psiknęło olejem prosto na most.

Rozległ się oczekiwany świst. Rzeka nagle rozświetliła się na pomarańczowo i

biało i spadających magów owiał żar.

A potem sprawy potoczyły się zbyt szybko, by za nimi nadążyć. Feir złapał się

liny obiema rękami i zahaczył nogą, natychmiast obracając się do góry nogami. Nagłe

szarpnięcie złamało Solonowi rękę. Gdyby nie magiczne więzy, spadłby do wody jak

kamień. Lina, umocowana po obu stronach, najpierw naciągnęła się, wyginając w dół

pośrodku. Ponieważ Feir i Solon nie dotarli do środka mostu, oznaczało to, że

śmignęli naprzód na odległość piętnastu kroków. A potem koniec liny znajdujący się

bliżej zamku zerwał się.

Solon patrzył na światło wybuchające nad nimi, nie do końca świadomy, że

przelatują na linie z zatrważającą prędkością coraz bliżej rzeki. A może to przez ból

eksplodujący mu w głowie. Potem uderzyli o coś zimnego i twardego.

Złapał oddech. W złym momencie. Zimna, twarda rzecz stała się zimną, mokrą

rzeczą. Byli pod wodą. Zakaszlał, kiedy Feir wypłynął na powierzchnię, a Solon

pomyślał mgliście, że ten człowiek albo jest fenomenalnym pływakiem, albo ktoś ich

wyciąga.

Feir klęczał na płyciźnie, unosząc ręce. Wiszący mu na plecach Solon zobaczył,

że dłonie przyjaciela są w krwawych strzępach, pocięte przez linę. Z ran prześwitywała

kość.

- Ach, jesteście w lepszej formie, niż się spodziewałem - powiedział Dorian,

kiedy wyciągnął ich z rzeki magią. - Przestańcie zbijać bąki. Trzeba się zbierać, jeśli

mamy na czas dotrzeć do Khalidoru.

- Zbijać bąki? - zapytał Solon, ciesząc się, że ma dość siły, by się oburzyć.

- Khalidor? - spytał Feir.

- Cóż, tam czeka moja oblubienica. Nie mogę się doczekać, żeby się dowiedzieć,

kim jest. Myślę, że Curoch też tam dotrze.

Feir zaklął, ale Solon - mimo złamanej ręki, fioletu przed oczami i całej reszty -

tylko się zaśmiał.

65

Kiedy wchodzili w obręb łuku, który zakreślał jego miecz, albo w zasięg jego nóg lub

uderzających pięści, mężczyźni kładli się jak zboże podczas letniej burzy. Dla Kylara,

który zawsze miał talent do walki, starcie nagle nabrało sensu. Chaos rozwinął się w

piękne, zawiłe, przeplatające się i logiczne wzory.

Tylko patrząc na twarz człowieka, potrafił od razu ocenić: parada, zawahanie,

natarcie i odskok. Mężczyzna umarł i upadł dostatecznie daleko, żeby nie ograniczać

Kylarowi ruchów. Następny, zamach w prawo, obrót, cios pięścią w nos. Piruet, cięcie

w ścięgno, w gardło. Zasłona, riposta. Pchnięcie.

Podzielona skurczami komór jego serca bitwa miała swój rytm, swoją melodię.

Każdy dźwięk miał swoje miejsce. Tenor dzwoniącej stali nakładający się na bas pięści

i stóp uderzających w ciało, to miękko, to twardo, i baryton rzucanych przekleństw,

przerywanych przez staccato podzwaniających kolczug.

Kiedy jego Talent śpiewał, Kylar stawał się wirtuozem. Walczył w cudownym

szale jak opętany tancerz. Czas nie zwalniał, ale Kylar odkrył, że jego ciało reaguje na

sygnały, których nie dostrzega świadomie - stosował obroty, uniki przed ciosami,

których jego umysł w ogóle nie rejestrował, uderzał z niesamowitą szybkością i gracją

anioła śmierci, Anioła Nocy.

Górale próbowali zmiażdżyć go samą przewagą liczebną. Ich ostrza cięły

powietrze o cal od ucha Kylara, pół cala od brzucha i ćwierć cala od uda. Uprzedzał

każdy cios, ryzykował coraz bardziej, aż ciała zabitych zaczęły napierać na niego,

zamiast padać do tyłu.

Schował Sędziego do pochwy, złapał rękę trzymającą ostrze mierzące w jego

brzuch i szarpnął chudym góralem tak, że ten dźgnął swojego towarzysza. Kylar

zamachnął się nożem za plecy, odbijając cios mieczem, a drugi nóż wbił komuś w

oczodół.

Dwóch górali z przeciwnych kierunków wymierzyło w niego włócznie. Padł na

ziemię, złapał drzewca, szarpnął. Kiedy obaj nabili się na włócznie, zerwał się i

kopniakiem zgruchotał kolejnemu Khalidorczykowi twarz.

Ale sytuacja była beznadziejna. Zaraz zostanie uwięziony w klatce splątanych

broni i rzucających się, umierających ludzi.

Lekko jak kot, wskoczył na plecy umierającemu na kolanach żołnierzowi i odbił

się od ramienia jednego z górali przebitych włóczniami.

Kiedy skoczył w bok w powietrze, kula zielonego czarognia wielkości pięści

śmignęła w jego kierunku. Trafiła go w pelerynę i rozpadła się na kawałki. Wylądował

na posadzce i zrobił unik przed ciosem mieczem. Peleryna buchnęła zielonym

płomieniem. Kylar zerwał ją z siebie i zanurkował między dwiema włóczniami.

Trzymają pelerynę za brzeg, narzucił ją na jednego z napastników. Zielony

płomień opadł na skórę człowieka i buchnął błękitem. Mężczyzna wrzasnął.

Kolejna kula czarognia zaskwierczała w powietrzu, a Kylar schował się za

jednym z filarów podpierających wysokie sklepienie.

Miał dwa mgnienia oka na odpoczynek. Kylar zabił albo unieszkodliwił ponad

połowę Khalidorczyków, ale teraz pozostali lepiej wykorzystywali swoje zdolności.

Punkt dla nich, punkt dla niego.

- Do kapitana! Zostawcie meisterowi czyste pole widzenia! - krzyknął Roth.

Mężczyźni przesunęli się do kapitana, tworząc klin między Kylarem i Rothem,

który wycofał się do tronu i obserwował.

Ale Kylar nie tracił czasu, kiedy chował się za filarem. Wiedział, że jeśli chce

mieć szansę dorwać Rotha, najpierw musi zabić czarowników. Obaj obserwowali

przestrzenie między filarami, którędy musiał przebiec.

Zebrał kałużę ka’kari w ręce i nadal czując w umyśle palce magii czarowników,

siłą woli kazał ka'kari spłynąć na miecz. Jakby wyczuwając, że sprawa jest pilna,

ka’kari natychmiast pokryło stal. Ka’kari i stal zamigotały i stały się niewidzialne.

Kylar wyskoczył zza filaru i palce natychmiast go dopadły. Zatoczył mieczem

koło i poczuł, jak palce drżą i umierają. Łapiąc za brzeg jeden z długich gobelinów,

które pokrywały ściany sali tronowej, Kylar podbiegł do filara, ale dopiero wtedy, gdy

czarogień wyskoczył z dłoni czarownika.

Gdyby miał czas zastanowić się nad tym, Kylar nie próbowałby go zablokować

swoim mieczem - to szaleństwo, próbować zablokować magię; teraz jednak

zareagował odruchowo. Uderzył w zieloną kulę ognia płazem. Wybuchając w

okamgnieniu, ogień ze świstem zniknął w ostrzu.

Kylar uskoczył za filar, trzymając gobelin jedną ręką, z mieczem teraz już

widocznym przez skwierczący w nim zielony płomień. Z całą siłą Talentu skoczył.

Wzniósł się w powietrze pośrodku sali tronowej, a kiedy gobelin zaczepił o filar,

gwałtownie zmienił kierunek lotu Kylara, wystrzeliwując go w górę schodów.

Drugi czarownik musiał rzucić czarogień, którego Kylar nie zauważył, bo

gobelin nie wytrzymał i pękł chwilę przed tym, jak Kylar zamierzał go puścić. Padł na

podest między schodami, z ośmioma stopami płonącej tapiserii w rękach. Cisnął nią

w górali i ciął czarownika, który nucił dwa stopnie od niego.

Czerep głowy czarownika odpadł, odsłaniając mózg. Mężczyzna odwrócił się,

ale jego usta dokończyły jeszcze inkantację. Grube czarne pędy, które wiły się pod

skórą jego rąk pogrubiały groteskowo jak napięte mięśnie i wyrwały się z rąk,

wybuchając przez skórę.

Moc buchnęła z rykiem z umierającego czarownika, kiedy zatoczył się, próbując

znaleźć Kylara. Kylar skoczył za niego. Kopnął czarownika tak mocno, że mężczyzna

oderwał się od ziemi i poleciał na khalidorskich górali.

Młócące czarne macki wdarły się w mężczyzn, zasysając ich łapczywie i

przeżuwając.

Podczas gdy czarne macki rozrywały żołnierzy, Kylar bardziej wyczuł niż

zobaczył białe światło formujące się za nim. Odwrócił się akurat na czas, żeby

zobaczyć śmigającego w powietrzu homunkulusa. Stworzenie uskoczyło, gdy Kylar

ciął desperacko, i wbiło drobne pazury w jego pierś.

Kylar już odskakiwał w bok, gdy poczuł wstrząs i zobaczył, że powietrze faluje.

Rzeczywistość wybrzuszała się w jego kierunku. Falujące powietrze zakrzywiło się,

przesuwając się za biegnącym Kylarem. Powietrze się rozdarło. Kylar skoczył prosto

pod ścianę i omal nie dostał w twarz kolejną kulą czarognia.

Poczwarzec rzucił się prosto w rzeczywistość, o włos chybiając Kylara. Ciskał się

rozwścieczony, rozrywając dziurę i zaciskając straszliwe szpony wokół dwóch filarów,

raptem stopę od Kylara. Chłopak wyrwał z piersi homunkulusa i cisnął nim w twarz

żołnierza.

Kiedy poczwarzec znowu się rzucił, Kylar skoczył do góry. Podobna do gęby

minoga paszcza strzeliła naprzód i zamknęła się na wrzeszczącym żołnierzu, zasysając

go do otchłani. Nim Kylar opadł, poczwarzec i żołnierz zniknęli.

Kylar odwrócił się i skoczył na szczyt schodów, ale był za wolny. Kiedy odrywał

się od ziemi, zobaczył lecącą ku niemu smugę światła. Nie było czasu na wyjęcie noży

do rzucania. Kylar cisnął mieczem w ostatniego czarownika.

Magiczny bełt trafił Kylara w lewe ramię. Impet skoku poniósł go w górę i

naprzód, a strzał sprawił, że przekoziołkował do tyłu. Upadł na marmurową posadzkę

u stóp tronu i strzaskał kolano.

Przez dłuższą chwilę nie mógł skupić wzroku. Mrugał i mrugał, aż wreszcie

pozbył się krwi z oczu. Zobaczył Sędziego, wbitego po rękojeść w czarownika dziesięć

kroków dalej, z ostrzem czarnym od ka'kari.

Zdał sobie sprawę, że patrzy na martwego czarownika spomiędzy pary nóg.

Powędrował wzrokiem wzdłuż niej w górę aż do twarzy Rotha.

- Wstań - powiedział Roth i wbił mu długi miecz w krzyż.

Kylar zadławił się powietrzem, kiedy Roth obrócił miecz, tnąc nerkę. A potem

rozpalony metal uniósł się. Coś pociągnęło Kylara, zmuszając go do wstania.

Ból sprawił, że wszystko wokół stało się zamglone i niewyraźne. Ogłupiały Kylar

spojrzał na martwych czarowników. Kto mnie podniósł?

- Wszyscy infanci Króla-Boga Ursuula są z urodzenia czarownikami -

powiedział Roth. - Nie wiedziałeś?

Kylar zagapił się bezmyślnie na niego. Roth miał Talent? Niewidzialne ręce

wypuściły go. Zgiął się wpół, gdy obciążył uszkodzoną lewą nogę. Marmurowa

podłoga znowu się z nim zderzyła.

- Wstawaj! - powiedział Roth.

Dźgnął Kylara w pachwinę i zaklął.

Kylar opuścił głowę na posadzkę, kiedy krzyk Rotha stał się nieartykułowany.

Głos Rotha ścichł do szmeru w porównaniu z rykiem bólu.

Ból rozbłysnął kolejną nutą w jego żołądku, kiedy Roth ponownie go dźgnął.

Potem musiał znowu go podnieść, bo Kylar poczuł, że głowa opada mu na bok. Jeśli

wcześniej czuł ból, teraz nadeszła agonia.

Każda część jego ciała została oczyszczona ogniem, zanurzona w alkoholu i

natarta solą. Powieki miał obsypane tłuczonym szkłem. Drobne ząbki gryzły jego

nerwy wzrokowe. A zaraz po oczach, każda tkanka, ścięgno, mięsień i narząd zostały

po kolei zamarynowane w cierpieniu. Krzyczał.

Ale w głowie mu się przejaśniło.

Zamrugał. Stał przed Rothem i był świadomy. Świadomy i przerażony. Musiał

wylądować na lewym kolanie, kiedy upadł na marmur, bo było strzaskane. Miał

krwotok wewnętrzny - z jego jelit sączyła się powolna śmierć, kwasy żołądkowe paliły

wnętrzności, a z nerki lała się czarna krew. Jego lewe ramię wyglądało, jakby

przywitało się z młotem olbrzyma.

- Nie umrzesz szybką śmiercią - powiedział Roth. - Nie pozwolę na to. Nie po

tym, co zrobiłeś. Patrz, co narobiłeś! Mój ojciec się wścieknie.

Więc to tak. Umierał. Kylar był w stanie utrzymać się niepewnie na zdrowej

nodze, ale nie miał broni. Jego miecz i ka'kari znajdowały się dziesięć kroków od

niego - równie dobrze mógłby się znajdować po drugiej stronie oceanu. Nie miał

broni, a Roth nawet teraz pilnował się, żeby nie wejść w zasięg jego rąk. Kylar nie miał

nawet zwykłego noża.

- Jesteś gotowy umrzeć? - zapytał Roth, a jego oczy rozbłysły złowrogo.

Kylar patrzył się na swoją prawą rękę. Pośród wszystkich pobitych, pociętych i

zmiażdżonych części jego ciała palce były zdrowe, w idealnym stanie, wyleczone. Nie

tę rękę poranił o szybę zeszłej nocy?

- Jestem - odpowiedział, zaskakując samego siebie.

- Żałujesz czegoś?

Kylar wejrzał w Rotha i zrozumiał go. Kylar zawsze miał w swojej duszy

wystarczająco dużo ciemności, by rozumieć złych ludzi. Roth próbował wydobyć z

niego cierpienie. Chciał go zabić, kiedy Kylar będzie rozmyślał o tych wszystkich

rzeczach, których nie zrobił. Zbierał rozpacz.

- Łatwo jest dobrze umrzeć - powiedział Kylar. - Wymaga to tylko chwili

odwagi. To dobre życie sprawiało mi trudność. W porównaniu z tym, czymże jest

śmierć?

- Niedługo się przekonasz - warknął Roth.

Kylar uśmiechnął się krzywo, a potem wyszczerzył zęby, kiedy Rotha ogarnęła

wściekłość.

- Zabicie Logana było zabawniejsze - powiedział Roth.

Uderzył mieczem w pierś Kylara.

Logan! Ta myśl zraniła Kylara okrutniej niż miecz w dłoni Rotha. Kylar żył z

miecza, i fakt, że od niego umrze, nie był ani zaskakujący, ani niesprawiedliwy". Ale

Logan nigdy nawet nie chciał nikogo skrzywdzić. To niesprawiedliwe, że Roth go

zabił. Nie w porządku.

Kylar zagapił się na stal wbijającą mu się w pierś. Złapał rękę Rotha i

przyciągnął ją, nabijając się na miecz aż po rękojeść. Roth wytrzeszczył oczy.

- Jestem Aniołem Nocy - powiedział Kylar, z trudem łapiąc powietrze, gdy stal

przeszyła mu płuco. - To jest sprawiedliwość. To za Logana.

Rozległ się brzęk i było słychać, jak metal turla się po marmurze. Ka’kari

skoczyło do dłoni Kylara...

I wpadło prosto do ręki Rotha. Triumf zapłonął w jego oczach. Zaśmiał się.

Kylar złapał go za ramiona i spojrzał mu w oczy.

- Jestem Aniołem Nocy - powtórzył Kylar. - A to jest sprawiedliwość. To za

Logana. - Uniósł prawą rękę.

Roth nic nie rozumiał. A potem popatrzył na lewą rękę. Ka'kari zamieniło się w

płynny metal i przeciekło mu między palcami. Jego dłonie chwytały, jak wtedy w

warsztacie szkutniczym, i niczego nie mogły złapać. Ka’kari wpadło do dłoni Kylara i

zamieniło się w ogromny sztylet katar.

Kylar uderzył w pierś Rotha.

Roth spojrzał w dół, a jego niedowierzanie zamieniło się w przerażenie, kiedy

Kylar wyciągnął sztylet, a potem przerażenie zamieniło się w czystą panikę gdy serce

zaczęło pompować krew prosto do jego płuc.

Roth wrzasnął, nie godząc się z własną śmiertelnością.

Kylar wypuścił księcia i spróbował się odsunąć, ale nogi odmówiły mu

posłuszeństwa. Kolano ugięło się pod nim i padł na ziemię razem z khalidorskim

księciem.

Roth i Kylar leżeli oko w oko na marmurze u stóp tronu, gapiąc się na siebie i

umierając. Każdy drżał konwulsyjnie, kiedy skurcze przebiegały przez ich członki.

Każdy ciężko dyszał, z trudem łapali powietrze w zgodnym rytmie. Oczy Rotha

wypełniły się strachem, paniką tak wielką, że wręcz paraliżującą. Już nie widział

Kylara leżącego parę cali od niego. Jego wzrok zamglił się i wypełnił bezbrzeżnym

przerażeniem.

Kylar był zadowolony. Ten Anioł Nocy rozdzielał śmierć i teraz przyjął własną

część. To nie było miłe, ale za to sprawiedliwe. Ta kara była zasłużona. Patrząc, jak

oczy Rotha w końcu nieruchomieją, Kylar zapragnął, żeby było coś piękniejszego w

śmierci niż tylko sprawiedliwość. Ale nie potrafił odwrócić się do tego życia, tej

śmierci, tej strasznej sprawiedliwości.

I wtedy ktoś go obrócił. Kobieta. Powoli zogniskował na niej wzrok. To była

Elene. Położyła sobie jego głowę na kolanach i głaskała go po włosach. Płakała. Kylar

nie widział jej blizn. Wyciągnął rękę i dotknął jej twarzy. Wyglądała jak anioł.

I wtedy zobaczył swoją rękę. Była idealna, cała i, co zdumiewające,

niezakrwawiona. Po raz pierwszy w życiu miał czyste ręce. Czyste!

I przyszła śmierć. Kylar się poddał.

66

Terah Graesin zapłaciła właśnie fortunę najładniejszemu mężczyźnie, jakiego w życiu

widziała. Jarl powiedział, że porozmawia z Shingą, ale miał tyle pewności siebie, że

zastanawiała się, czy sam nim nie jest. Nie podobało jej się przekazywanie Sa’kagé

takiej ilości pieniędzy, ale nie miała wyboru. Armia Króla-Boga przybędzie o świcie, a

ona już zbyt wiele czasu spędziła w mieście.

Przewrót nie przebiegł zgodnie z planem Króla-Boga. Khalidorczycy

kontrolowali mosty, zamek i bramy miejskie, ale w niektórych z tych miejsc obsada

była ledwie symboliczna. To się zmieni, kiedy przybędzie reszta armii, a Terah i jej

arystokracja musieli zniknąć, zanim to nastąpi. Gdyby nie zapłaciła połowy swojej

fortuny Jarlowi, musiałaby zostawić za sobą wszystko. Królowa musi podejmować

trudne decyzje, a ponieważ wszyscy inni nie żyli, była, ni mniej, ni więcej, królową.

Dochodziła północ. Wozy już załadowano. Ludzie czekali. Nadszedł czas.

Terah stała przed rezydencją rodzinną. Jak pozostałe domy diuków, i ich był

starą, prawdziwą fortecą. Teraz splądrowaną fortecą. Splądrowaną fortecą,

śmierdzącą olejem, który wylali w każdym pomieszczeniu, na każdą bezcenną

pamiątkę rodową zbyt ciężką, aby ją zabrać i w rowki wycięte w każdej wielowiekowej

belce. Nadszedł czas. Siepacze Jarla powinni o północy wyrżnąć Khalidorczyków

pilnujących wschodniej bramy miasta. Wszyscy pozostali arystokraci zbili się w

gromadkę przed swoimi rezydencjami. Z podwyższonej frontowej werandy widziała,

że niektórzy stoją na ulicy Horak, czekając i patrząc, czy naprawdę to zrobi.

Zapisała rezydencję w pamięci. Po powrocie odbuduje ją dla swojej rodziny,

dwa razy wspanialszą od starej.

Terah Graesin wyszła na ulicę i wzięła pochodnię od sierżanta Gamble'a.

Łucznicy zgromadzili się wokół niej. Osobiście podpaliła każdą strzałę. Na jej

skinienie strzelili.

Rezydencja buchnęła płomieniami. Ogień wylewał się oknami i sięgnął niebios.

Królowa Terah Graesin nie patrzyła. Wsiadła na konia i poprowadziła swoją kolumnę,

swoją żałosną armię, złożoną z trzystu żołnierzy i sześciuset służących i sklepikarzy,

na ulicę prowadzącą do wschodniej bramy.

Po wschodniej stronie wspaniałe rezydencje zapalały się jedna po drugiej. To

były stosy pogrzebowe fortun. Wszystko tracili nie tylko arystokraci, ale też ci, którzy

od nich zależeli, pracowali dla nich. Mimo to niszczycielskie płomienie były

światełkiem nadziei. Cenaria mówiła: „Może i wygraliście, ale wasze zwycięstwo to

żaden triumf. Możecie mnie wygnać z mojego domu, ale nie zamieszkacie w nim. Nie

zostawię wam nic prócz spalonej ziemi".

W odpowiedzi na te wielkie pożary w całym mieście zapłonęły też mniejsze

ognie. Sklepikarze podpalali swoje sklepy. Kowale rozpalili paleniska tak mocno, że

pękały. Piekarze niszczyli piece. Młynarze topili kamienie młyńskie w Plith.

Właściciele magazynów podpalali je. Właściciele bydła wyrzynali stada. Kapitanowie

uwięzieni na Plith topili magią czarowników własne statki.

Tysiące dołączyły do exodusu. Strumyk arystokratów i ich sług zapoczątkował

powódź. Powódź stała się potężnym tłumem, armią wymaszerowującą z miasta -

pokonaną, ale nadal maszerującą. Niektórzy jechali na wozach, inni konno, niektórzy

szli boso z pustymi rękami i pustymi brzuchami. Niektórzy przeklinali, inni się

modlili, niektórzy spoglądali za siebie udręczonym wzrokiem, niektórzy płakali.

Niektórzy zostawili braci i siostry, rodziców i dzieci, ale każda z cenaryjskich sierot

niosła w sercu maleńki, słaby płomyk nadziei.

Powrócę, przysięgał płomyk. Powrócę.

***

Neph stał tak bardzo z boku, jak tylko mógł pośród meisterów, generałów i

żołnierzy czekających, żeby powitać Króla-Boga Garotha Ursuula, który jechał przez

Zachodni Most Królewski z orszakiem. Król-Bóg włożył wspaniały gronostajowy

płaszcz, który podkreślał bladość jego północnej skóry, a pierś miał nagą, nie licząc

ciężkich, złotych łańcuchów wskazujących na jego urząd. Był potężny, umięśniony i

żywotny jak na swój wiek. Zatrzymał rumaka przed bramą na dziedziniec. Powitało go

sześć głów na pikach. Siódma pika stała pusta.

- Komendancie Gher.

- Tak, suzerenie... ehm, mój boże, Wasza Świątobliwość, panie.

Były pułkownik straży królewskiej odchrząknął. Sprawy nie wyglądały dobrze.

Chociaż wydawało się, że plany Rotha i Nepha są realizowane bez kłopotu, jakoś tak

się stało, że wojska Króla-Boga poniosły bardziej dotkliwe straty niż planowano.

Stracili całą barkę z góralami. Wielu arystokratów, którzy powinni zginąć, uciekło.

Ogromne połacie miasta płonęły. Serce cenaryjskiego przemysłu i ekonomii zamieniło

się w popiół.

Na razie nie zauważyli zorganizowanego oporu, ale skoro tylu arystokratów

nadal żyło, na pewno się pojawi. Meisterowie, którzy mieli zadać śmiertelny cios w

samo serce Modai, nie żyli. Ponad pięćdziesięciu meisterów zabito za jednym

zamachem i nie było na to żadnego wyjaśnienia poza plotkami o jakimś magu z

Talentem większym, niż miał ktokolwiek od czasów Ezry Szalonego i Jorsina

Alkestesa. Ceurańska inwazja skończyła się, zanim się zaczęła. Syn Króla-Boga został

zamordowany, gdy wypełnił uurdthan.

Sa’kagé trzeba będzie przywołać do porządku, trzeba będzie schłodzić

atmosferę - w przenośni i dosłownie: gasząc pożary. Ktoś musi za to wszystko

odpowiedzieć. Neph Dada próbował wymyślić, jak zadbać o to, żeby to na pewno nie

był on.

- Dlaczego na moim moście widzę pustą pikę? - zapytał Król-Bóg. - Ktoś mi

odpowie?

Komendant Hurin Gher, poprawił się na siodle, gapiąc się jak idiota na pustą

pikę.

- Nie znaleźliśmy ciała księcia... to znaczy uzurpatora... ehm, Logana Gyre,

panie. Ale wiemy... wiemy, że nie żyje. Mamy trzy raporty potwierdzające jego śmierć,

ale w całym tym zamieszaniu w czasie walk... Pracujemy... pracujemy nad tym.

- Rzeczywiście. - Król-Bóg nie spojrzał na Hurina Ghera. Przyglądał się

twarzom rodziny królewskiej nad sobą. - A ten Cień, który zabił mojego syna? On też

nie żyje?

Nepha przeszły ciarki, gdy usłyszał cichą groźbę w pytaniu Króla-Boga. W

pierwszej chwili, kiedy Khalidorczycy weszli do sali tronowej, pomyśleli, że to jakiś

elitarny oddział wybił wszystkich górali, ale Neph zdołał ożywić mężczyznę, któremu

obcięto stopę. Przysięgał, że widział większość walki, nim stracił przytomność. To był

jeden człowiek. Cień. Anioł Nocy, tak go nazwał. Ta historia już krążyła wśród ludzi.

Człowiek, który wszedł niezauważony, który potrafił zabić trzydziestu górali,

pięciu meisterów i jednego z infantów samego Króla-Boga. Człowiek odporny na stal i

magię. To bzdura, rzecz jasna. Sądząc po ilości krwi, jaką znaleziono, ten człowiek

musiał umrzeć. Ale, nie mając ciała...

- Ktoś wywlekł ciało, panie. Szliśmy po śladzie krwi przez sekretne przejścia. To

było mnóstwo krwi, panie. Jeśli to naprawdę był tylko jeden człowiek, to nie żyje.

- Wygląda na to, że mamy mnóstwo martwych ludzi bez ciał, komendancie.

Znajdźcie je. A na razie nabijcie tu jakąś głowę. Najlepiej taką, która przypomina

Logana Gyre.

***

To nie było w porządku. Ferl Khalius był jednym z pierwszych górali na ziemi

cenaryjskiej. Jednym z nielicznych, którzy przeżyli podpalenie i zatopienie barki, i to

tyko dzięki temu, że miał dość rozumu, żeby zrzucić zbroję, zanim wskoczył do wody.

Dzięki temu nie utopił się jak reszta. Dołączył do drugiego oddziału i walczył gołymi

rękami, nim zabrał broń góralom, którzy zginęli w pierwszym ataku na dziedzińcu.

Osobiście zabił sześciu cenaryjskich żołnierzy, dwóch arystokratów, właściwie sześciu,

gdyby liczyć też dzieci, czego nie robił.

A co dostał w nagrodę za bohaterstwo, za spryt? Gównianą robotę. Niektóre

oddziały dostały pozwolenie na łupienie - dobre oddziały po zachodniej stronie, którą

barbarzyńcy nazywali Norami, najlepszym zaś pozwolono przetrząsnąć zgliszcza po

wschodniej stronie pod nadzorem oficerów. Cały oddział Ferla zginął, więc

wyznaczono mu uprzątnięcie gruzu na wschodnim moście.

To była brudna i niebezpieczna robota. Czarownicy zgasili ogień, ale wiele

belek było osłabionych, niektóre trzeszczały, a nawet pękały pod ciężarem człowieka.

Filary miały się świetnie: okryte żelazem były odporne na ogień, ale na nich człowiek

nie stanie, więc niewielki był z nich pożytek.

Najgorsze było uprzątanie ciał. Niektóre z nich były spalone na węgiel, od

zewnątrz pokryte czarną skorupą, ale ze środka nadal coś się sączyło. I ten smród

spalonego ciała i włosów! Grzebał wśród ciał, zbierał wszystko, co wyglądało

obiecująco, a same ciała zrzucał z mostu. Niektóre oddziały byłyby zadowolone, gdyby

ich polegli otrzymali stosowny pochówek, ale Ferl nie zamierzał nosić tych

przeklętych, cuchnących trupów przez cały most. Niech ich piekło pochłonie.

I wtedy zobaczył miecz. Musiał leżeć pod ciałami, kiedy wybuchnął ogień, bo

był nietknięty. Nawet rękojeść nie poczerniała od dymu. To była piękna broń o

rękojeści zdobionej smokami. Taki miecz pasowałby prawdziwemu watażce. Gdyby

miał takie ostrze, klan patrzyłby na niego z bojaźnią i podziwem. A na to właśnie

zasłużył. Miał wszystkie niezwykłe rzeczy zanieść jednemu z Vürdmeisterów.

Jasne, po tym jak mnie pięknie potraktowali. Zerkając na pozostałych

mężczyzn pracujących przy moście i widząc, że żaden nie patrzy, wyciągnął miecz,

odłożył go na bok i schował zdobycz do pochwy. Nie pasował najlepiej, ale na razie to

wystarczy. Rękojeść stanowiła pewien problem przez te smoki, ale przy pierwszej

okazji owinie ją skórą. Miał zręczne ręce. Za parę godzin miecz będzie wyglądał jak

każdy inny.

Znalezisko zdecydowanie poprawiło mu samopoczucie. Trudno uznać to ostrze

za prawdziwą nagrodę za męstwo Ferla, ale zawsze to jakiś początek.

***

Meister szła ostatnim korytarzem prowadzącym do tego, co barbarzyńscy

Południowcy nazywali Dnem Piekła. Upajająca i zarazem przyprawiająca o mdłości

fala cierpienia pochłonęła ją. Potknęła się i zatoczyła pod ścianę. Towarzyszący jej

żołnierz odwrócił się. Był przerażony.

- Nic, nic - powiedziała.

Podeszła do kraty przykrywającej dziurę. Wypowiedziała kilka słów i zapłonęło

przed nią czerwone światło.

Stworzenia na Dnie zerknęły i cofnęły się. Przemówiła znowu i światło opadło

na Dno. Przyjrzała się każdemu więźniowi. Dziesięciu mężczyzn, jedna kobieta i jeden

przygłup ze spiłowanymi zębami. Żaden z nich nie mógł być uzurpatorem.

Odwróciła się z lekkimi zawrotami głowy i odeszła, starając się nie uciec

pędem.

***

Minutę później wielki mężczyzna wyturlał się spod nawisu wydrapanego w

skale.

Kobieta spojrzała na niego i pokręciła głową.

- Głupiec z ciebie. Siedzenie tutaj jest gorsze od wszystkiego, co mogą ci zrobić

na górze. Popatrz na siebie. Jesteś miękki. Dno cię zniszczy, Trzynasty.

Logan spojrzał beznamiętnie na brudną kobietą w dziurawej sukience i bez

kilku zębów. Wyraz jej twarzy był jedyną rzeczą przypominającą ludzką dobroć, jaką

można było znaleźć w tej jamie.

- Chociaż przez tę dziurę przechodzą wszystkie odpadki ludzkości i powstają z

niej wszystkie ognie zatracenia, nie ugnę się - odpowiedział Logan.

- Lubi długie słowa, co? - powiedział duży mężczyzna nazywany Piątakiem.

Uśmiechnął się odsłaniając zakrwawione dziąsła - jeden z pierwszych objawów

szkorbutu - i owinął sobie wokół ciała linę ze ścięgien.

- Dużo mięcha na tym skurwielu. Pojemy sobie jak nigdy.

Szkorbut oznaczał niedożywienie. Niedożywienie oznaczało, że Piątak żył

wystarczająco długo, żeby pochorować się z niedojadania. Przetrwał. Logan spojrzał

na niego i wyciągnął nóż - jedyną rzecz, która jak najdosłowniej odcinała go od tych

zwierząt.

- Pozwól, że powiem to prościej - zaczął, tłumiąc odruch, żeby powiedzieć

„ujmę". - Nie złamiecie mnie. Ta dziura mnie nie złamie. Nie ugnę się. Nie. Złamię.

Się.

- Jak się nazywasz, kochasiu? - zapytała kobieta.

Logan wyszczerzył zęby. Budziło się w nim coś groźnego i dzikiego. Coś w nim

mówiło: „Gdzie inni zawiedli, zachwiali się, upadli, ja będę triumfował, jestem inny, z

innej gliny, powstanę".

- Mówcie mi: Królu - powiedział i uśmiechnął się w taki sposób, jakby mówił

„walcie się" wbrew swojemu cierpieniu i smutkowi. I poczuł się mocny.

To było to. To było przetrwanie. To był sekret. To był żywy płomień ukryty pod

popiołami jego wypalonego serca. Żeby tylko zdołał go utrzymać.

EPILOG

Elene zapukała do drzwi warsztatu bednarza. Włosy miała zakryte, plecy zgarbione,

stopę wykrzywioną w bok. Wojska khalidorskie przybyły wczoraj i król Garoth Ursuul

wynagradzał żołnierzy za męstwo, pozwalając im brać, co zechcą. To nie byłby dobry

dzień dla ładnych kobiet na ulicach Cenarii.

Potrzebowała dwóch potwornych dni na znalezienie tego miejsca. Bednarz

otworzył drzwi i dał znać, żeby weszła. Wskazał, by szła na tyły warsztatu. Jarl siedział

przy stole pokrytym papierami, z workami wypchanymi pieniędzmi u stóp.

- Znalazłem sposób, żeby cię stąd wydostać - powiedział. - Khalidorski

przewodnik karawany zgodził się ciebie zabrać. Będziesz musiała leżeć w schowku do

przemycania herbaty barush i innych, gorszych rzeczy, dopóki nie wyjedziecie poza

bramy miasta, ale zmieścisz się tam spokojnie z dziewczynką. Wyjeżdżacie przed

zmrokiem.

- Mogę zaufać temu przemytnikowi? - zapytała Elene.

- Nie możesz ufać nikomu - odparł Jarl. Był wyczerpany. - To Khalidorczyk, a ty

jesteś piękna. Ale ponieważ to Khalidorczyk, ma największe szanse wywieźć cię z

miasta. I pracuje z nami od dwudziestu lat. Zadbałem, aby bezpieczne przewiezienie

cię leżało w jego najlepszym interesie.

- Musiałeś mu zapłacić fortunę - powiedziała Elene.

- Tylko połowę fortuny. - Na usta Jarla wypłynął cień uśmiechu. - Drugą

połowę dostanie, kiedy dasz mi znać, że bezpiecznie dotarłaś na miejsce.

- Dziękuję.

- Przynajmniej tyle mogę zrobić dla Kylara. - Jarl spuścił wzrok. - A właściwie

to wszystko, co mogę dla niego zrobić.

Elene objęła go.

- To więcej niż dosyć. Dziękuję.

- Dziewczynka jest na dole. Nie chciała zostawić jego ciała... nie chciała go

zostawić.

***

Rozpoznał to miejsce. Przepełniało go biało-złote ciepło. Jego ciało było

skąpane w świetle. Szedł tunelem pewnym i spokojnym krokiem. Chętnie, ale bez

pośpiechu.

Delikatne palce zamknęły mu oczy.

Dziecko pisnęło. Żal. Smutek. Ciemność. Zimno.

Zamrugał, otrząsając się z koszmaru. Odetchnął. Niech biało-złote światło

znowu go obejmie.

- Złap go za rękę, Uly, pomóż mi.

Zimne kamienie przesuwały się pod jego plecami. Dyskomfort. Ból.

Bezradność.

A potem zimno i wrażenie przepychania się zbladły.

Szedł niepewnie tunelem. Zaczął biec. Był tam, gdzie jego miejsce. Tu, gdzie nie

ma bólu.

Łza rozprysła się na jego twarzy. Kobieta odezwała się, ale nie rozumiał słów.

Potknął się i przewrócił. Leżał, przerażony, ale koszmar nie wracał. Podniósł się

na kolana, wstał. Przy następnym kroku uderzył w... nic.

Wyciągnął ręce i pomacał niewidzialną barierę. Była zimna jak żelazo i gładka

jak szkło. Za nią narastało ciepło i przywoływało go biało-złote światło. Czy to ludzie,

te postaci, które widział przed sobą?

Coś go odciągało na bok, od bariery. Poczuł, że się obraca, i kiedy powoli skupił

wzrok, zobaczył komnatę - a właściwie nie samą komnatę, bo ona nadal była

niewyraźna; wydawało mu się, że pełno w niej ludzi, którzy wielce zaciekawieni chcieli

go zobaczyć, ale nie mógł ich dostrzec. Wyraźnie widział tylko mężczyznę siedzącego

przed nim na niskim tronie i dwoje drzwi. Drzwi po jego prawej były ze szczerego

złota. Światło przeciekało zza nich każdą szczeliną - to samo ciepłe biało-złote światło,

w którym Kylar dopiero co był. Drzwi po lewej zrobiono ze zwykłego drewna i miały

zwyczajną, metalową klamkę. W twarzy mężczyzny dominowały migotliwe, żółte jak u

wilka oczy. Nie był wysoki, ale emanował autorytetem, siłą.

- Co to za miejsce? - spytał Kylar.

Mężczyzna wyszczerzył zęby.

- Ani niebo, ani piekło. To jest, powiedzmy, Przedsionek Tajemnicy. To moje

królestwo.

- Kim jesteś?

- Acaelus lubił nazywać mnie Wilkiem.

- Acaelus? Masz na myśli Durzo? - dopytywał się Kylar.

- Przed tobą stoi wybór. Możesz wyjść jednymi z tych drzwi. Wybierz złote, a

wypuszczę cię tam, gdzie już byłeś, i wtedy przyjmij moje przeprosiny za przerwanie ci

podróży.

- Podróży?

- Twojej podróży do nieba, piekła, zapomnienia, reinkarnacji, czy co tam kryje

śmierć.

- A ty wiesz, co kryje? - zapytał Kylar.

- To Przedsionek Tajemnicy, Merkuriuszu. Tu nie znajdziesz żadnych

odpowiedzi, tylko wybory. - Wilk wyszczerzył zęby w pozbawionym radości,

drapieżnym uśmiechu. - Przez drewniane drzwi wrócisz do swojego życia, do swojego

ciała, czasu... mniej więcej do swojego czasu. Twoje ciało będzie potrzebowało kilku

dni, żeby się wyleczyć. Będziesz prawdziwym Aniołem Nocy jak Acaelus przed tobą.

Twoje ciało, jak wcześniej Acaelusa, będzie niewrażliwe na plagę czasu; chyba trzeba

się zestarzeć, żeby to naprawdę docenić. Będziesz także leczył się w tempie nieznanym

żadnemu śmiertelnikowi. To, co nazywasz Talentem, będzie wzrastać. Nadal można

cię zabić. Różnica polega na tym, że będziesz powracał. Staniesz się żywą legendą.

To brzmiało cudownie. Aż za dobrze. Będę jak Acaelus Thorne. Będę jak Durzo.

Ta druga myśl sprawiła, że zamarł. Ciężar nieśmiertelności - niezależnie od tego, jak

to naprawdę działało - czy też moc tego, albo nawet sam ciężar czasu zamieniły

Acaelusa Thorne, księcia, bohatera w Durzo Blinta, pozbawionego nadziei,

zgorzkniałego mordercę. Przypomniał sobie szyderczą uwagę, którą rzucił Blintowi:

„A ja myślałem, że są niezwyciężone".

„Są nieśmiertelne. To nie to samo".

- Dlaczego robisz to dla mnie? - zapytał Kylar.

- Być może w ogóle nic nie robię. Może to dzieło ka'kari.

- A jaka jest cena?

- Ach, Durzo dobrze cię przygotował, co? - Wilk wydawał się smutny. - Prawda

jest taka, że nie wiem. Mogę ci tylko powiedzieć, co słyszałem od bardziej

oświeconych ode mnie. Wierzą, że powrót z martwych to pogwałcenie naturalnego

porządku życia i że ceną za takie nienaturalne życie jest życie pośmiertne. Za te

siedemset lat życia Acaelus oddał całą wieczność. Ale może się mylą. To może nie

mieć żadnego wpływu na wieczność, a może nie ma żadnej wieczności, na którą

można by wpłynąć. Jestem niewłaściwym... człowiekiem... do udzielania takich

odpowiedzi, ponieważ sam wybrałem takie życie.

Kylar podszedł do złotych drzwi. Tam było pięknie. Czuł spokój. Co za głupiec

oddałby wieczny spokój i szczęście w złotym świetle za krew, hańbę, rozpacz i obłudę

życia, jakie wiódł?

Kiedy podszedł do nich bliżej, drzwi się zmieniły. Złoto się stopiło, zlało w

jednej chwili w kałużę na ziemi i rozszalałe piekło skoczyło ku Kylerowi, gotowe go

połknąć. Zaraz potem zniknęło i powróciły złote drzwi. Kylar popatrzył na Wilka.

- Wieczność - powiedział Wilk - może nie być dla ciebie przyjemnym miejscem.

- Ty to zrobiłeś?

- Prosta iluzja. Ale gdybyś ty sądził Kylara Sterna, dałbyś mu wieczny raj?

- Nie jesteś całkiem obojętny wobec mojego wyboru, prawda?

- Stałeś się graczem, Aniele Nocy. Każdy jest zainteresowany twoim wyborem.

Kylar nie miał pojęcia, jak długo tam stał. Wiedział tylko, że jeśli podejmie

niewłaściwą decyzję, prawdopodobnie będzie miał mnóstwo czasu na żałowanie.

Matematyczne formułki tu nie pomogą. Były pełne nieskończoności i zer, i nie sposób

było powiedzieć, po której stronie równania wylądują. Nie można odpowiedzieć

asekurancko, kiedy stoi się przed możliwością odrzucenia wieczności w raju, albo

uniknięcia wieczności w piekle, albo wyborem wiecznego życia na ziemi ze wszystkimi

jego wadami zamiast miłosiernego zapomnienia. Kylar nie miał wiary w miłującego

Boga, jak hrabia Drake, ani przekonania Durzo, że taki Bóg nie istnieje. Wiedział, że

zrobił dużo złego, według wszelkich standardów. Wiedział, że zrobił też parę dobrych

rzeczy. Oddał życie za Elene.

Elene. Wypełniła jego umysł i serce tak całkowicie, że to aż bolało. Gdyby

wybrał powrót, nawet gdyby go zaakceptowała, zestarzałaby się i umarła w ciągu

maleńkiego ułamka jego życia. A istniała szansa, że nigdy go nie zaakceptuje, że nigdy

nie zdoła.

Wszystkie „jeśli" i „być może" wzrastały i upadały ogromnymi wieżami

pozbawionych fundamentów przypuszczeń, a Elene pozostawała. Kylar kochał ją.

Zawsze ją kochał.

Elene to ryzyko, które zawsze gotów był podjąć.

Powziął decyzję i podbiegł do zwykłych drzwi. Krzyknął...

... i gwałtownie usiadł.

Elene krzyknęła. Uly wrzasnęła.

Oddychając szybko i głęboko, Kylar rozerwał zakrwawioną tunikę.

Jego pierś była gładka. Dotknął koszmarnie poranionego ramienia. Było całe,

równie zdrowe jak palce prawej ręki. Nie miał nawet jednej blizny na ciele.

Siedział, mrugając, nawet nie patrząc na Uly i Elene, które zamarły, gapiąc się

na niego.

- Żyję. Żyję?

- Tak, Kylar - powiedziała Mama K, wchodząc do pokoju. Jej spokój był

nierzeczywisty.

Kylar przez chwilę siedział jak głupi. To wszystko działo się naprawdę.

- Niewiarygodne. Kylar: ten, który zabija i ten, który jest zabijany. Durzo od

początku wiedział.

Uly najwyraźniej wzięła przykład ze spokoju Kylara i Mamy K i nie miała nic

przeciwko, że Kylar siedzi i rozmawia, chociaż chwilę temu był martwy. Elene nie

radziła sobie równie dobrze. Zerwała się i podeszła do drzwi.

- Elene, poczekaj - powiedział Kylar. - Poczekaj, powiedz mi tylko jedno.

Zatrzymała się i spojrzała na niego zagubiona, przestraszona i pełna nadziei, z

oczami mokrymi od łez.

- Kto ci zrobił te blizny? Nie Durzo, prawda? To był Szczur, zgadza się?

- Powróciłeś z martwych, żeby mnie o to zapytać? Oczywiście, że Szczur! -

krzyknęła i uciekła.

- Czekaj! Elene, przepraszam! - Spróbował się ruszyć, ale chyba zużył wszystkie

siły, wstając. Dziewczyna zniknęła. - Chwileczkę, za co ja, do diabła, przepraszam?

Uly spojrzała na niego oskarżycielsko.

- Nie pozwolisz jej odejść, prawda?

Kylar złapał się brzegu łóżka, jakby to było koło ratunkowe. Popatrzył na Uly i

uniósł bezradnie rękę. Szybko musiał ją opuścić, żeby się nie przewrócić.

- A jak mam ją zatrzymać?

Uly tupnęła nóżką i wybiegła z pokoju.

Mama K śmiała się, ale inaczej niż do tej pory: głębiej, pełniej, naprawdę

szczęśliwa, jakby ten sam akt woli, który sprawił, że wybrała życie, uwolnił ją od

cynizmu.

- Wiem, co sobie myślisz. Durzo okłamał cię, kiedy powiedział, że skrzywdził

Elene. Oczywiście, że skłamał. Tylko w ten sposób mógł cię ocalić. Musiałeś go zabić,

żeby go zastąpić. Ka'kari nie mogło do końca się związać, dopóki poprzedni pan nie

umarł.

Siedzieli w milczeniu. Kylar myślał, jak śmierć Durzo rzuciła nowe światło na

jego życie. Wprawiała go w zakłopotanie myśl, jak bardzo mylił się co do mistrza,

biorąc go za tak pełnego nienawiści, że naprawdę uwierzył, że Durzo był zdolny

okaleczyć Laleczkę. Ale podobał mu się obraz, który się z tego wyłaniał. Durzo Blint,

legenda, był Acaelusem Thornem, bohaterem. Kylar zastanawiał się, ile imion innych

bohaterów nosił jego mistrz. Poczuł przeszywający ból, pustkę w żołądku i napływ

powstrzymywanych łez.

- Będzie mi go brakować - powiedział przez zaciśnięte gardło.

Oczy Mamy K odzwierciedlały jego ból.

- Mnie też. Ale będzie dobrze. Nie wiem czemu, ale naprawdę w to wierzę.


- Więc postanowiłaś żyć - powiedział, mrugając, żeby się pozbyć łez.

Nie chciał płakać przy Mamie K.

- Ty też. - Uniosła brew. W jej oczach jakimś cudem malował się smutek, a

zarazem szczęście i rozbawienie. - Ona cię kocha, Kylar. Czy sobie z tego zdaje sprawę,

czy nie. Sama wyciągnęła cię z zamku. Nie zgodziła się ciebie opuścić. Znaleźli ją

ludzie Jarla. Dopiero kiedy cię tu przynieśli, Uly zauważyła, że twoje rany się goją.

- Jest na mnie wściekła.

- Wściekła w sposób, w jaki złości się zakochana kobieta. Ja to wiem.

- Powiedziałaś Uly, kto jest jej matką?

- Nie i nigdy nie powiem. Nie chcę jej tak wychowywać.

- Potrzebuje rodziny.

- Miałam nadzieję, że będziecie z Elene zainteresowani tą pracą.

***

Na wschodnim brzegu Plith zapadła noc spowita w chmurę dymu. Miasto paliło

się cały dzień i nocny wiatr wszędzie roznosił zapach spalenizny. Ogień odbijał się w

rzece, a niskie chmury zatrzymywały pełne popiołów powietrze jak poduszka

przyciśnięta do twarzy miasta.

Wóz turkotał na ulicy. Woźnica siedział zgarbiony, z owiniętą twarzą, żeby

uchronić się przed cuchnącym powietrzem. Wyprzedził kuternogę o zgarbionych

plecach i wykręconej stopie.

- Podwieźć? - zapytał skrzeczącym głosem.

Kobieta spojrzała wyczekująco. Też owinęła twarz, ale oczy miała młode,

chociaż popodbijane.

Jej khalidorski woźnica miał mieć ciemne włosy i być gruby. Ten był siwy,

chudy jak patyk, zgarbiony i niemal ginął w ubraniu. Pokręciła głową i odwróciła się.

- Elene, proszę - odezwał się normalnym głosem Kylar. Wzdrygnęła się.

- Powinnam się ciebie bać, prawda?

- Nigdy bym cię nie skrzywdził - odpowiedział.

Uniosła z niedowierzaniem brwi.

- W każdym razie nie tak naprawdę.

- Co robisz? - zapytała, rozglądając się.

Nikogo innego nie było na ulicy.

- Chciałbym cię stąd zabrać - powiedział Kylar, odgarniając rozjaśnione włosy i

uśmiechając się spod charakteryzacji. - Ciebie i Uly. Możemy pojechać gdziekolwiek.

Potem podjadę po nią.

- Dlaczego ja?

Oniemiał.

- To zawsze byłaś ty. Ko...

- Nie waż się mówić, że mnie kochasz. Jak możesz to kochać? - Zerwała szalik z

twarzy i wskazała na blizny. - Potrafiłbyś kochać dziwadło?

Pokręcił głową.

- Nie kocham blizn, Elene, nienawidzę ich...

- I nigdy nie zobaczysz niczego poza nimi.

- Nie skończyłem. Elene, obserwowałem cię, odkąd byliśmy dziećmi. Masz

rację, przez długi czas nie widziałem niczego, prócz blizn. Nie będę ci chrzanił, że są

piękne. Blizny są brzydkie, ale ty nie. Kobieta, którą widzę, kiedy na ciebie patrzę, jest

niesamowita. Jest bystra, wygadana i ma takie serce, że zaczynam wierzyć, że ludzie

potrafią być dobrzy, mimo tego, co widziałem przez całe swoje życie.

Jego słowa docierał do niej, widział, to. Och, Mamo K, powiedz, że nauczyłem

się czegoś od ciebie na temat słów. Powiedz mi, że nauczyłem się czegoś wbrew sobie.

Elene gwałtownie wymachiwała rękami.

- Jak możesz to mówić? Nie znasz mnie!

- Nie jesteś nadal Laleczką?

Opuściła ręce.

- Tak. Ale nie sądzę, żebyś ty nadal był Merkuriuszem.

- Nie - przyznał. - Nie jestem. Nie wiem, kim jestem. W tej chwili wiem tylko, że

nie jestem moim mistrzem i nie będę żył tak jak on.

Nadzieja w niej gasła.

- Kylar - powiedziała. Zauważył, że z rozmysłem wybrała to imię. - Zawsze będę

ci wdzięczna. Ale my... to byłaby katastrofa. Zniszczyłbyś mnie.


- Mama K powiedziała, że twój mistrz przejmował wszystkie moje listy.

- Tak, ale spędziłem pracowite popołudnie nadrabiając zaległości - odparł

Kylar.

Uśmiechnęła się smutno.

- I nadal nie rozumiesz?

Czy dziewczyny kiedykolwiek mówią z sensem?

Pokręcił głową.

- Kiedy byliśmy dziećmi, ty zawsze mnie chroniłeś, opiekowałeś się mną. To ty

umieściłeś mnie w prawdziwej rodzinie. Chciałam zostać z tobą na wieczność. A

potem, kiedy dorastałam, byłeś moim dobroczyńcą, dzięki któremu czułam się kimś

specjalnym. Byłeś moim tajemniczym młodym lordem, którego kochałam tak

desperacko i tak głupio. Byłeś moim Kylarem, biednym arystokratą, o którym

opowiadały mi hrabianki. A potem uratowałeś mnie z więzienia.

- Mówisz to tak, jakby to było coś złego.

- Och, Kylar. Co się stanie z tą głupiutką dziewczyną, kiedy się okaże, że nie

jestem dość dobra dla mężczyzny, którego kochałam całe życie?

- Ty nie dość dobra?!

- To bajka. Nie zasłużyłam sobie na to. Coś się stanie. Znajdziesz kogoś

ładniejszego, albo zmęczysz się mną, albo mnie zostawisz, a ja nigdy się nie otrząsnę,

ponieważ jedyna miłość, jaką potrafię dać, to głupie, ślepe uczucie, tak głębokie i

silne, że czuję, że się rozpadam, kiedy próbuję je ogarnąć. Nie mogę po prostu omdleć

i wylądować z tobą w łóżku, bo ty zaraz z niego wyskoczysz i zajmiesz się własnym

życiem, a ja tak nie dam rady.

- Nie proszę, żebyś się ze mną kochała.

- Więc jestem zbyt brzydka, żeby...

Do diabła, nie potrafił powiedzieć jednej rzeczy jak trzeba.

- Dość tego! - ryknął i Elene natychmiast zamilkła. - Myślę, że jesteś

najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem. I najczystszą. I najlepszą. Ale nie

proszę, żebyś się ze mną rżnęła!

Na jej twarzy malowała się konsternacja, ale widać było, że jego słowa sprawiły

jej przyjemność.

- Elene - odezwał się cicho. - Przepraszam, że krzyknąłem. Przepraszam, że cię

uderzyłem... nawet jeśli zrobiłem to, żeby cię ratować. Dwa razy w ciągu ostatnich

kilku dni myślałem, że umieram. Może rzeczywiście umarłem, nie wiem. Ale wiem, że

kiedy myślałem, że umieram, żałowałem tylko ciebie. Nie. Nie twoich blizn - dodał,

gdy dotknęła twarzy. - Żałowałem, że nie stałem się człowiekiem, z którym mogłabyś

być. Że nawet gdybyś mnie zechciała, to nie było dla mnie. Nasze życie zaczęło się w

szambie, ale jakimś cudem ty stałaś się tym, kim jesteś, a ja tym. Nie podoba mi się to,

co zrobiłem. Nie podoba mi się to, kim się stałem. Nie zasługujesz na bajkę? A ja nie

zasługuję na drugą szansę, ale proszę cię o nią. Boisz się, że życie jest zbyt ryzykowne?

Widziałem, co się dzieje, kiedy się nie ryzykuje. Mama K i mój mistrz kochali się, ale

za bardzo bali się ryzyka, i to ich zniszczyło. Tak czy inaczej zawsze ryzykujemy.

Gotów jestem zaryzykować, żeby zobaczyć świat twoimi oczami. Chcę cię poznać.

Chcę być ciebie wart. Chcę patrzeć w lustro i lubić to, co zobaczę. Nie wiem, co będzie

potem, ale wiem, że chcę stawić temu czoło razem z tobą, Elene. Nie proszę cię o

rżnięcie. Może pewnego dnia zasłużę na prawo, by poprosić cię o coś bardziej

trwałego. - Spojrzał na nią, a było to trudniejsze niż stawienie czoła khalidorskim

góralom. Wyciągnął rękę. - Proszę, Elene. Pojedziesz ze mną?

Skrzywiła się i odwróciła wzrok. Jej oczy błyszczały od łez, ale może to przez

popiół w powietrzu. Zamrugała szybko, nim znowu spojrzała na Kylara. Przez długą

chwilę przyglądała się jego twarzy. Spojrzał w jej wielkie piwne oczy. Odwracał się od

nich tyle razy, bojąc się, że Elene zobaczy, kim naprawdę jest. Odwracał się, bo

obawiał się, że Elene nie zniesie widoku brudu w nim. Teraz odpowiedział na jej

spojrzenie. Otworzył się przed nią. Nie ukrywał ciemności. Nie ukrywał miłości.

Pozwolił, by jej wzrok przeszył go na wylot.

Ku jego zdziwieniu, jej spojrzenie wypełniło się czymś czulszym niż

sprawiedliwość, cieplejszym niż łaska.

- Tak się boję.

- Ja też - przyznał.

Wzięła jego dłoń.

PODZIĘKOWANIA

Od siódmej klasy było już z górki. Właśnie wtedy moja nauczycielka angielskiego,

Nancy Helgath, sprawiła, że poczułem się jak gość, kiedy zachęciła mnie, żebym czytał

Edgara Allana Poe dzieciakom z mojej klasy w czasie przerwy na lunch. Wszyscy

siedzieli z wytrzeszczonymi oczami, kiedy czytałem im „Studnię i wahadło",

„Berenice" i „Kruka". Ale ja patrzyłem tylko na jedną osobę: wysoką, bystrą

dziewczynę, w której się podkochiwałem i której się bałem: Kristi Barnes.

Wkrótce zacząłem pisać moją pierwszą powieść. Zamierzałem zostać

nauczycielem angielskiego i pisarzem, a potem poślubić Kristi Barnes.

Ta książka nie powstałaby, gdyby nie moja matka - nie tylko z powodów

oczywistych. Późno zacząłem czytać, a kiedy już zacząłem, nie cierpiałem tego. Nie

pomógł nauczyciel, który wrzeszczał na mnie „dukasz!", kiedy nie potrafiłem płynnie

czytać w pierwszej klasie. Mama zabrała mnie na rok ze szkoły, żebym uczył się w

domu (dopiszcie tu sobie żart o nieprzystosowaniu społecznym), a jej oddanie i

cierpliwość sprawiły, że pokochałem czytanie.

Dziękuję moim młodszym siostrom, Chriście i Elisie, które błagały o historyjki

na dobranoc. Entuzjastyczna i wyrozumiała publiczność jest niezbędna dla

początkującego nastoletniego gawędziarza.

Jedna rzecz to kochać czytanie, a druga to pisać. Moja nauczycielka

angielskiego w szkole średniej, Jael Prezau, była jedna na milion. Zainspirowała setki.

To jedna z tych kobiet, która wymęczy człowieka, pocieszy, zachęci do jeszcze cięższej

pracy, da za to czwórkę, a ty i tak będziesz zachwycony. Powiedziała mi, że nie wolno

mi łamać zasad gramatyki, dopóki czegoś nie wydam. To była zasada, która mnie

przerosła.

W college'u przez krótką chwilę rozważałem politologię. Horror. Kilka osób

powstrzymało mnie przed tym katastrofalnym wyborem. Jednym z nich był szpieg

przemysłowy, którego poznałem w Oxfordzie. Czytając historię, którą napisałem,

powiedział: „Chciałbym umieć robić to, co ty". Hę? Potem mój najlepszy przyjaciel

Nate Davis został redaktorem dziennika literackiego w naszym college'u i ogłosił

konkurs na opowiadanie. Cud nad cudami, wygrałem nagrodę pieniężną i zdałem

sobie sprawę, że zarobiłem ciut więcej niż płaca minimalna. Połknąłem haczyk. (To

było więcej, niż zdołałem zarobić przez bardzo długi, długi czas). Zacząłem nową

powieść, a za każdym razem, gdy próbowałem przygotować zadane prace, mogłem

liczyć, że Jon Low zapuka do moich drzwi. „Ej, Weeks, masz dla mnie następny

rozdział?". To mnie jednocześnie irytowało i pochlebiało mi. Nie miałem pojęcia, że

byłem przygotowywany do pracy z redaktorem.

Muszę podziękować Programowi dla Pisarzy w Iowa za odrzucenie mnie.

Chociaż nadal czasem ubieram się na czarno i piję latte, to pomogło mi zdecydować,

że wolę pisać książki, w rodzaju tych, które mi się podobają, a nie w rodzaju tych,

które powinny mi się podobać.

Długu wdzięczności dla mojej żony nie da się przecenić. Jej wiara

podtrzymywała mnie. Jej poświęcenie budziło podziw. Jej mądrość ratowała mnie

przed wieloma ślepymi uliczkami w fabule. Żeby wydać książkę, trzeba stawić czoło

wielu trudnościom, żeby poślubić taką kobietę jak Kristi, trzeba je wszystkie pokonać.

Mój agent Don Maass rozumie powieść jak nikt, kogo do tej pory spotkałem.

Don, przypominałeś mi o rzeczywistości i byłeś mi mądrym nauczycielem i źródłem

zachęty. Dzięki tobie stałem się lepszym pisarzem.

Ogromne podziękowania dla niesamowitego zespołu redaktorskiego w Orbit.

Devi, dzięki za twoje liczne uwagi, entuzjazm i wskazówki, pozwalające mi przebrnąć

przez nieznany proces. Tim, dziękuję za to, że dałeś mi szansę. Jennifer, byłaś

pierwszą osobą, z którą skontaktowałem się w Orbit, i muszę ci powiedzieć, że fakt, że

dostałem odpowiedź na wysłane e-mailem pytanie jeszcze tego samego ranka,

naprawdę dużo dla mnie znaczył. Oczywiście zaraz potem zaczęłaś przysyłać mi

papiery do wypełnienia i wtedy zrozumiałem, że nie śnię. Alex, dziękuję za genialną

stronę internetową, piękne plakaty, reklamówki na całą stronę w New York Times i te

świetne stojące reklamy w księgarniach Bordres. Są rewelacyjne. Lauren, dziękuję, że

wzięłaś moje zera i jedynki i zrobiłaś z nich coś prawdziwego. Hilary, nadzwyczajna

redaktorko, szczególne podziękowania za dwa słowa: sztylet nerkowy. Przydały się w

tej książce.

Chcę także podziękować wszystkim innym ludziom w Orbit i Hachette, którzy

naprawdę pracują, podczas gdy my artyści siedzimy w kafejkach, ubieramy się na

czarno i popijamy latte. Wymieniłbym was z nazwiska, ale nie wiem, jak się

nazywacie. Jednakże naprawdę doceniam, co zrobiliście, biorąc moje słowa i tworząc

z nich coś konkretnego. A więc, ludzie od składu, opracowania graficznego (tak przy

okazji: rety!), pracownicy biurowi, księgowi, prawnicy i gościu od e-maili - dzięki.

Szaleni marzyciele potrzebują wiele zachęty. Kevin, fakt, że jesteś ze mnie

dumny, to największy dar dla młodszego brata. Tato, pamiętam, jak zwierzyłem ci się

ze zmartwienia, że wahadłowiec kosmiczny narobi dziur w atmosferze, przez które

ucieknie całe powietrze z Ziemi. Zamiast natychmiast mnie poprawić, wysłuchałeś

mnie - i nadal to robisz. Jacobie Klein, twoje zachęty i przyjaźń przez wszystkie lata są

nieocenione. Byłeś przy mnie od samego początku (to była czwarta nad ranem w

Niedfeldt, o ile pamiętam). Chłopakom z Chatki w Hillsdale College (Jonowi „Brakuje

ogniwo" Low, Nate'owi „Moja głowa wygląda jak tyłek PK" Davisowi, AJ „Moja

dziewczyna to posprząta" Siegmannowi, Jasonowi

„Uwielbiam masło" Siegmannowi, Ryanowi „Kto narzygał" Downeyowi,

Peterowi „Szykownemu" Kollerowi, Charlesowi „Kamizelce" Robinsonowi, Mattowi

„Bez sosu" Schrammowi) - nie mogłem dzielić nory z lepszymi łajdusami. Dennisie

Foley, byłeś pierwszym zawodowym pisarzem, który poświęcił mi czas i udzielił rad.

Powiedziałeś, że powiesz mi, czy mam sobie darować i poszukać prawdziwej pracy.

Cody Lee, dziękuję za niepohamowany entuzjazm, nadal uśmiecham się na jego

wspomnienie. Shaun i Diane McNay, Mark i Liv Pothoff, Scott i Kariann Box, Scott i

Kerry Rueck, Todd i Lisel Williams, Chris Giesch, Blane Hansan, Brian Rapp, Dana

Piersal, Jeff i Sandee Newville, Keith i Jen Johnson - dziękuję wam za to, że w nas

wierzyliście i pomogliście uczynić lata pracy i czekania nie tylko znośnymi, ale wręcz

zabawnymi.

Dziękuję wszystkim, którzy w ciągu tych wszystkich lat, gdy dowiadywali się, że

jestem pisarzem, nie pytali: „O, a wydałeś coś?".

A na koniec dziękuję Tobie, zaciekawiony Czytelniku, który czytasz

podziękowania. Zdajesz sobie sprawę, że podziękowania czytają tylko ci, którzy

szukają tu własnego nazwiska, prawda? Jeśli jesteś na tyle nietuzinkową osobą, żeby

czytać podziękowania, nie znając autora, to znaczy, że będzie nam się dobrze

układało. Sięgnięcie po książkę autora, którego nigdy się nie czytało, to pewien akt

wiary. Oto moja propozycja: daj mi kilka stron, a ja Ci zagwarantuję pełen odjazd.

Weeks Brent - Nocny Anioł 01 - Droga Cienia.pdf

Documents

Transcript of Weeks Brent - Nocny Anioł 01 - Droga Cienia.pdf