Wady psów myśliwskich

lęk przed myśliwym - powstaje na skutek ostrego i bezwzględnego traktowania. Pies nie przychodzi na zawołanie lub jest gotowy do natychmiastowego odwrotu, ucieka w pole polując na własną rękę. Usunięcie tej wady zależy od odporności psychicznej psa oraz stopnia zastraszenia.

zbyt duża pasja myśliwska – może być wadą, gdy będzie źle ukierunkowana, a człowiek nie panuje nad psem. Taki pies potrafi zrywać się gwałtowanie w chwili strzału, goni i mocno chwyta zwierzynę, a także ściga zające nie reagując na wołanie. Usunięcie tej wady jest czasem niemożliwe u psa dorosłego i może odbić się negatywnie na poprawnej pracy psa.

pies przetresowany – posiada stłumioną pasję, jest obojętny na wszelką zwierzynę. Objawiać się to może zupełnym brakiem samodzielności i nieustannym patrzeniem na myśliwego, przypadając do ziemi na każdy jego ruch. Usuwanie tej wady powstałej na skutek długotrwałego i rygorystycznego szkolenia jest bardzo trudne. Polega ono na powolnym wzbudzaniu pasji łowieckiej na terenach obfitujących w zwierzynę łowną, najlepiej w towarzystwie doświadczonego psa.

lęk przed strzałem – objawia się nerwowym zachowaniem i chęcią ucieczki w trakcie wystrzału. Często pies ucieka na sam widok broni myśliwego. Wada ta powstaje na skutek bezmyślnego strzelania w obecności nieprzyzwyczajonego psa, może być też następstwem nieprzyjemnych dla psa doznań np. postrzelenia. Najczęściej jednak jest to wada wrodzona psów o słabym układzie nerwowym i niskiej odporności psychicznej. Psy z wadą dziedziczną usuwane są z hodowli, natomiast jeśli był to wynik błędów szkoleniowych, to możliwe jest jej usunięcie, zwłaszcza u psa z dużą pasja myśliwską.

memłanie – polega na gwałtownym i mocnym ściskaniu zabitej lub postrzelonej zwierzyny, wielokrotnym jej podejmowaniu i upuszczaniu oraz ciągłym poprawianiu w kufie. Skłonność do memłania przejawiają zazwyczaj psy ostre wobec drapieżników. Usuwanie tej wady jest trudne i wymaga dużo czasu oraz cierpliwości. Polega to na hamowaniu zbytniego zapału chwytania zwierzyny i stałym ćwiczeniu, prawidłowego aportu.

nacinanie zwierzyny – objawia się oblizywaniem farby, skubaniem i szarpnięciem sukni, nadgryzaniem, a w końcu pożeraniem zdobyczy. Dlatego też nie wolno zostawiać psa (zwłaszcza młodego) samego przy zwierzynie, należy utrzymywać kontrolę nad psem po znalezieniu postrzałka, a przede wszystkim wymagać natychmiastowego i prawidłowego aportu. Źródłem tej wady może być również źle zbilansowana dawka pokarmowa i jednostronne żywienie pokarmem roślinnym.

zakopywanie zwierzyny – czynność tą wykonuje pies nazywany w gwarze myśliwskiej „grabarzem”. Taki osobnik jest obciążony atawistyczną cechą po przodkach zakopujących resztki łupu. Psy takie z ogromną pasją tropią i gonią zwierzynę, ale do myśliwego wracają bez zdobyczy. Objawem zakopania łupu są resztki piór lub sierści na kufie oraz pobrudzony ziemią nos. Główna przyczyna takiego zachowania leży w braku egzekwowania przyniesienia zwierzęcia, ponadto psy przemęczone zakopują zbyt ciężką zdobycz lub wydającą nieatrakcyjny dla psa wiatr. Aby nie dopuścić do występowania tej wady, należy skutecznie zniechęcać już szczenię do zakopywania kości lub resztek jedzenia, a u psów dorosłych trzeba ostrożnie ćwiczyć dokładny aport.

Prawie każdy problem dotyczący niewłaściwego zachowania się psów można

rozwiązać stosując odpowiednie metody szkolenia oraz przestrzegając zasad

pozytywnego i negatywnego wzmocnienia. Należy jednak być konsekwentnym w postępowaniu; tzn. ostrzeżenie dla psa ma być

jednoznaczne, posłuszeństwo absolutne, a nagroda korzystna

dla psa.