Zagraniczna mobilność szkolnej kadry edukacyjnej w ramach

projektów instytucjonalnych

Projekt systemowy „Zagraniczna mobilność szkolnej kadry edukacyjnej w ramach projektów

instytucjonalnych” realizowany jest w celu podniesienia jakości i atrakcyjności kształcenia i doskonalenia

zawodowego nauczycieli przez dofinansowanie różnych form podnoszenia kwalifikacji zawodowych

za granicą oraz stworzenie profesjonalnych struktur organizowania mobilności ponadnarodowej

w instytucjach. Projekt jest finansowany w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, Priorytet III

Wysoka jakość systemu oświaty, Działanie 3.3 Poprawa jakości kształcenia, Poddziałanie 3.3.1. Efektywny

system kształcenia i doskonalenia nauczycieli – projekty systemowe. Jest projektem pilotażowym,

prowadzonym na zasadach programu Unii Europejskiej "Uczenie się przez całe życie" (LLP), w którym

zaadaptowane zostały procedury programu sektorowego Leonardo da Vinci (projekty wymiany doświadczeń

VETPRO) do szerszej grupy docelowej programu Comenius.

Realizacja projektu umożliwi uczestnikom podniesienie kwalifikacji zawodowych podczas staży

i szkoleń za granicą, a instytucjom wysyłającym stworzy możliwość wypracowania modelu podnoszenia

kompetencji zawodowych i językowych kadry edukacyjnej z wykorzystaniem mobilności zagranicznych,

przez co projekt przyczyni się do podniesienia jakości kształcenia i doskonalenia nauczycieli.

Cel główny projektu systemowego

Zwiększenie o 1000 liczby wyjazdów szkoleniowych kadry edukacyjnej poprzez dofinansowanie

przynajmniej 100 projektów mobilności instytucjonalnych do 2015 roku.

Cele szczegółowe projektu systemowego:

• Zapewnienie wsparcia instytucji działających w obszarze kształcenia i doskonalenia nauczycieli

w tworzeniu profesjonalnych struktur organizowania mobilności ponadnarodowej dla nauczycieli,

przyszłych nauczycieli i kadry edukacyjnej do 2015 roku;

• Osiągnięcie znacznego wpływu mobilności na znajomość języków obcych przez uczestników;

• Osiągnięcie znacznego wpływu mobilności na zdobycie nowych umiejętności zawodowych przez

uczestników projektu.

(źródło: http://pokl.frse.org.pl/projekty-instytucjonalne)

WSTĘP

W dniach 01.03 – 08.03.2014 w ramach projektu systemowego "Zagraniczna mobilność szkolnej

kadry edukacyjnej", finansowanego ze środków europejskich Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki

siedmiu nauczycieli Zespołu Szkół im. ks. Stanisława Staszica w Tarnobrzegu:

* Alicja Stelmach,

* Maria Kryszpin,

* Dorota Zuba,

* Danuta Ordon,

* Krzysztof Franecki,

* Krzysztof Wiatros

* Rafał Tracz

przebywało w Hiszpanii w Walencji. Tytuł projektu brzmiał: „Razem możemy więcej. Zagraniczna

mobilność nauczycieli kluczem do podniesienia jakości edukacji”. Celem projektu było podniesienie

kompetencji zawodowych i językowych kadry edukacyjnej z wykorzystaniem mobilności zagranicznych

oraz porównanie systemów edukacyjnych w obu krajach.

W ramach wyjazdu nauczyciele wizytowali szkoły prywatne, częściowo współfinansowane przez

Ministerstwo oraz szkoły państwowe prowadzące kształcenie zawodowe dla młodzieży oraz osób

dorosłych. Wśród odwiedzanych szkół znalazły się: Instituto de Formacion Professional CATARROJA,

Inter Instituto oraz Centre Integrat Public de Formacio Professional AUSIAS MARCH.

Nauczyciele mieli okazję poznać organizację procesu edukacyjnego , sposób finansowania

działalności szkół, prowadzenia kształcenia na wybranych kierunkach, wyposażenie dydaktyczne

w szkołach. Omawiano problemy obecnej edukacji zawodowej, dokonano obserwacji zajęć.

W wizytowanych szkołach odbyły się spotkania z kierownictwem oraz nauczycielami prowadzącymi

zajęcia. Wymieniono liczne uwagi, omawiano różnice systemów edukacyjnych, nauczyciele dzielili się

doświadczeniem zawodowym. Padły też propozycje dalszej współpracy na płaszczyźnie edukacyjnej,

co może zaowocować w bliskiej przyszłości.

Organizacja przyjmująca ESMOVIA zorganizowała seminarium dotyczące systemu edukacji

w Hiszpanii i wdrażanej w życie reformy kształcenia.

Wyjazd był również okazją do poznania kultury, architektury i historii trzeciego pod względem

wielkości miasta w Hiszpanii.

Udział w projekcie był szansą na zdobycie dodatkowych doświadczeń zawodowych, kulturowych ,

społecznych i językowych. W ten sposób stał się ważnym czynnikiem gwarantującym przyszłą

konkurencyjność i solidarność w Unii Europejskiej.

POCZĄTEK PODRÓŻY

1 marca 2014 r.

Tarnobrzeg - Warszawa - Paryż - Valencia

Aby wziąć udział w tym projekcie, należało

udać się z Tarnobrzega do Valencji. W związku

z tym nasze zdobywanie zawodowych

doświadczeń rozpoczęło się w sobotę 1 marca

pod tarnobrzeskim Lidlem, skąd ok. godz. 1300

wyruszyliśmy busem na lotnisko

w Warszawie.

Po podróży busem na Lotnisku Chopina

w Warszawie po dokonanej odprawie

mieliśmy 1,5 godzinny odpoczynek

w oczekiwaniu na nasz samolot, którym

polecieliśmy do Paryża na Lotnisko

Paryż-Roissy-Charles de Gaulle.

W Paryżu również około godzinny postój

w oczekiwaniu na lot do Valencii.

Na lotnisku, w ogarniętej nocą Valencii,

byliśmy parę minut po północy, czyli już

w niedzielę 2 marca. Tutaj przywitała nas

przedstawicielka organizacji nas przyjmującej

ESMOVIA - Vaida Petkeviciute.

Z lotniska zorganizowanym przez ESMOVIĘ

transportem zostaliśmy przewiezieni do Hotelu

OLIMPIA w dzielnicy ALBORAYA.

W pokojach spotkała nas niespodzianka

w postaci przygotowanego dla nas posiłku.

Po dotychczasowej podróży udaliśmy się na

zasłużony odpoczynek, by zregenerować siły,

tak potrzebne do pracy.

FOTOKRONIKA DNIA 1

Tarnobrzeg – Warszawa Warszawa – „przed odprawą”

Warszawa – „przed odprawą” Warszawa – W oczekiwaniu na samolot „po odprawie”

Warszawa – W oczekiwaniu na samolot „po odprawie”

Warszawa – Paryż „w samolocie”

Paryż - „w oczekiwaniu na połączenie do Valencii”

Valencia – w drodze do Hotelu Valencia – hotelowa recepcja

Valencia – hotelowa recepcja

VALENCIA

2 marca 2014 r.

niedziela - Valencia

Drugi dzień naszej podróży a zarazem pierwszy dzień w pięknej Valencii rozpoczęliśmy po śniadaniu

wspólnym spacerem po tym pięknym mieście. W wolną niedzielę mieliśmy możliwość podziwiania

pochodu dzieci w ramach rozpoczętych Dni Wiosny tzw. FALLAS.

Valencja (hiszp. Valencia; katal. València) – miasto w Hiszpanii, stolica prowincji i wspólnoty autonomicznej o tej samej nazwie. Jest trzecim pod względem liczby ludności miastem Hiszpanii i dwudziestym pierwszym w Unii Europejskiej. Leży nad rzeką Turia na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Pod względem geograficznym Walencja położona jest pośrodku liczącej 930 kilometrów kwadratowych żyznej niziny. Jest to ważny ośrodek przemysłowy, finansowy i kulturalno-naukowy. Posiada liczne zakłady przemysłowe, duże porty handlowe i pasażerskie, a także ważne węzły kolejowe (stacja València Norte), drogowe i lotnicze.

Historia Kolonia rzymska Valentia Edetanorum nazwa pochodzi od łac. valens "silny", na znak zwycięstwa nad Luzytanami; została założona w 138 roku p.n.e. i zamieszkana przez rzymskich żołnierzy. Od 712 do 1238 roku Walencja znajdowała się pod panowaniem arabskim. W latach 778–779 miasto zostało zniszczone przez Abd ar-Rahmana I. Nieustabilizowana sytuacja po śmierci Abd al-Aziza w 1061 roku, spowodowała, że w 1094 miasto zostało zdobyte przez Cyda. Jednak 8 lat później, w 1102 roku, Walencja wróciła znów pod panowanie arabskie. W 1238 roku, po pięciu miesiącach oblężenia miasto zdobył król Aragonii Jakub I Zdobywca. Spowodowało to, że muzułmanów zaczęli w mieście zastępować chrześcijanie, jednak był to długotrwały proces trwający jeszcze w XIV wieku. W XV wieku w Walencji przybyło wielu mieszkańców, w połowie wieku było ich około 75 000. Wówczas również w mieście miał miejsce duży rozwój gospodarki i kultury. Wiele znanych budynków powstało w tym okresie. Do 1707 miasto było stolicą królestwa pozostającego pod zwierzchnictwem Aragonii. W latach 1812–1813 zajęte zostało przez wojska francuskie. Podczas hiszpańskiej wojny domowej (1936–1939), od listopada 1936 do października 1937 znajdowała się tu siedziba rządu republikańskiego. W 1957 roku wylała rzeka Turia, wskutek czego miasto nawiedziła straszliwa powódź.

Flaga Walencji jest niemal identyczną kopią chorągwi przyznanej

w 1238 roku miastu Walencji przez króla Aragonii Jakuba I Zdobywcę.

Przyjęta 1 lipca 1982 roku. Proporcje 2:3.

FOTOKRONIKA DNIA 2

Widok na Valencie z okna pokoju Marii i Doroty

FALLAS w centrum

DZIEŃ 3 – poniedziałek – 3 marca 2014 r.

Koniec wypoczynku po podróży – zabieramy się ostro do pracy. Pierwszy dzień naszego wspólnego zdobywania „bagażu doświadczeń”, rozpoczęliśmy od spotkania w recepcji z naszą opiekunką Vaidą, która przyjechała po to, by pokazać nam drogę do budynku ESMOVII w centrum starego miasta. Po przybyciu na miejsce, ok. godz. 8.00, zapoznaliśmy się z Zespołem pracującym w Esmovi oraz wypełnialiśmy dokumenty aplikacyjne i zostaliśmy zapoznani z programem i założeniami projektu. Podczas spotkania zaprezentowano nam firmę ESMOVIA a my z kolei przybliżyliśmy naszą szkołę.

W hotelowym korytarzu oczekując na opiekunkę grupy

W drodze ze stacji Metra do siedziby ESMOVII

POCZĄTEK PRACY – ZDOBYWANIE NOWYCH DOŚWIADCZEŃ

O godz. 13.00 po owocnym spotkaniu w ESMOVI, nasza opiekunka grupy – 2 godziny oprowadzała nas po Valencii. Podczas pieszej wędrówki, zobaczyliśmy m.in. stary Dworzec Kolejowy, z przepiękną mozaiką, Arenę do walki byków, szereg zabytków mijanych po drodze, Modernistyczną halę targową oraz Katedrę.

Pracownicy ESMOVI

Wypełnianie dokumentów

Zwiedzanie Valencii – Arena

Dworzec Kolejowy i freski

W drodze na Stare Miasto

Modernistyczna hala targowa

Wspólne zdjęcie na hali targowej

Katedra

Około godziny 1500 rozstaliśmy się z naszą opiekunką i z mapą w ręku wyruszyliśmy w stronę najbliższej stacji Metra (spoglądając przy okazji na przepiękną okolicę), by zdążyć zjeść obiad i wrócić na zorganizowane dla nas seminarium. Od godz. 16.00 do 19.00 wzięliśmy udział w seminarium, podczas którego przybliżono nam wiadomości dotyczące ewaluacji a szczególnie przedstawiono ogólny zarys kontroli pracy hiszpańskich szkół oraz osoby odpowiedzialne za nadzór pedagogiczny i ocenę pracy szkoły. Seminarium prowadził nauczyciel Jesús Sanchis.

Jeszcze wspólne zdjęcie przy zabytkowej fontannie znajdującej się na tyłach katedry

DZIEŃ 4 – wtorek – 4 marca 2014 r.

Wtorek wczesnym rankiem pobudka, śniadanie i wyruszamy, ponieważ na godz. 800 mamy wstawić się w okolicach Dworca Kolejowego, tego który oglądaliśmy poprzedniego dnia, skąd wyruszamy do pierwszej z zaplanowanych placówek oświatowych. Pierwszą odwiedzaną przez nas szkołą był Insttituto de Formación Profesional CATARROJA. Centrum znajduje się w mieście Catarroja (spis ludności szacuje 25.000 osób) obszar miejski w pasie stolicy, zaledwie sześć kilometrów od Walencji, w szerokiej bazie przemysłowej, silnie zmniejszonej przez obecną sytuację gospodarczą. Doświadczenie ponad 30 lat i 15.000 uczniów przeszkolonych, nowe obiekty, ponad 5000 m2 i warsztaty. Zobaczyć można było duże inwestycje w nowe technologie i w ten sposób dostęp uczniów do szkolenia na najwyższym poziomie. Poziomy Nauczania Szkolenia organizowane w Instytucie mogą być zatwierdzone na poziomie europejskim:

Poziom 1 Poziom 2 Poziom 3

Nauczanie jest zorganizowana w następujący sposób: Działalność międzynarodowa Początkowa zawodowe Zawodowe regulowane Szkolenia zawodowe Akredytacja kompetencji Szkolenia zawodowe dla zatrudnienia Szkolenia zawodowe Kształcenia ustawicznego Dostosowane szkolenia Warsztaty wprowadzenie

Professional Family Specjalność Poziom

Energii i wody Energii ze źródeł odnawialnych. Wyższym poziomie

Energii i wody Efektywność energetyczna i energia

słoneczna. Wyższym poziomie

Drewno, meble i korek Projektowanie i remontu Wyższym poziomie

Drewno, meble i korek Stolarstwo i meble. Pośredni

Montaż i konserwacja Zakłady produkcyjne ciepła. Pośredni

Energii i wody Czynności instalacyjnych i domu

ogrzewanie powietrza. PCPI

Drewno, meble i korek Stolarstwo i meble. PCPI

FOTOKRONIKA z Insttituto de Formación Profesional CATARROJA

FOTOKRONIKA z Insttituto de Formación Profesional CATARROJA

FOTOKRONIKA z Insttituto de Formación Profesional CATARROJA

Po zapoznaniu z systemem kształcenia, sposobem oceniania uczniów oraz po dokonaniu obserwacji

dokumentacji szkolnej oraz z zapoznaniem się ze sposobem ewaluacji pracy szkoły zwiedzanie tej szkoły zakończyliśmy po godz. 1300 z podziwem i odrobinką zazdrości o w pełni nowoczesny i profesjonalny sprzęt w jaki wyposażona jest szkoła. Z naszym opiekunem rozsaliśmy się przy stacji Metra, by stąd szybko udać się na obiad do hotelu, gdyż w od godziny 1600 zaczynaliśmy seminarium w budynku ESMOVII. Seminarium prowadził nauczyciel Jesús Sanchis. Pan Jesús przybliżył nam tego dnia historię

i struktury szkolnictwa ze szczególnym zwróceniem uwagi na nadzór pedagogiczny w Hiszpanii. Mieliśmy

możliwość poznania i porównania struktury organizacyjnej oraz sposobu kontroli szkoły hiszpańskiej

i polskiej pod kątem ewaluacji. Hiszpania jest krajem o ustroju monarchią konstytucyjną opartą na ustroju demokracji parlamentarnej. Administracyjnie kraj dzieli się na 50 prowincji, oprócz tego w skład wchodzi jeszcze kilka samodzielnych krain historycznych: Baskonia, Galicja, Katalonia. W Hiszpanii używa się czterech oficjalnych języków: hiszpański, baskijski, galicyjski i kataloński. Jednolitym systemem oświaty zarządza Ministerstwo Edukacji Narodowej wraz z lokalnymi władzami oświatowymi. Ustawa z 1990 roku wprowadziła ośmioletni letni obowiązek szkolny (dzieci w wieku 6-14 lat). Centralna władza oświatowa zrezygnowała z wielu uprawnień na rzecz 17 autonomicznych regionów na które podzielony został kraj. Władze regionalne odpowiedzialne są za: -wprowadzenie oświaty obowiązkowej i wolnej od opłat -przygotowanie programów nauczania -kontrola nad procesami nauczania Nauczyciele , rodzice i dzieci mają zagwarantowany ustawowo wpływ na przebieg procesów nauczania i wychowania. Głównym celem edukacji ma być dbanie o pełny rozwój osobowości dziecka. Ustawa oświatowa wprowadzona w 1970 roku ustaliła istnienie czterech szczebli oświatowych: oświata przedszkolna, szkoła podstawowa, szkoła średnia i szkoła wyższa. Natomiast w 1990 roku wprowadzono inną strukturę modelu oświaty: oświatę ogólną i oświatę specjalistyczną. Do oświaty ogólnej zalicza się: przedszkola, szkołę podstawową, obowiązkową szkołę średnią (niższe klasy) szkołę średnią (wyższe klasy) i studia pomaturalne oraz szkolnictwo wyższe. Do oświaty specjalistycznej zalicza się: szkolnictwo artystyczne oraz filologię. Kształcenie przedszkolne jest nieobowiązkowe i obejmuje okres od urodzenia do 6 roku życia. Składa się z klas wiekowych: 0-2 lat najmniej uczęszcza tych dzieci do przedszkola, w wieku 3 lat i w wieku 4-6 lat. 60% przedszkoli finansowanych jest z puli państwowej natomiast 40% utrzymuje sektor prywatny. Nauka w szkole podstawowej trwa od 6 do 14 lat i składa się z trzech cyklów: - cykl niższy przewidziany dla uczniów pomiędzy 6-8 rokiem życia - cykl średni dla dzieci w wieku od 8-11 lat - cykl wyższy dla dzieci w wieku od 11-14 lat W cyklu niższym i średnim naucza jeden nauczyciel, który pomaga dzieciom poznać zasady współżycia społecznego i pomaga w osiągnięciu odpowiedniego poziomu intelektualnego. Cykl wyższy obejmuje dzieci w przedziale wiekowym od 11-14 lat i przygotowuje on do kształcenia zawodowego lub do podjęcia studiów. W szkole podstawowej nauczanie zorganizowane jest w pięciu obowiązkowych zakresach: Język hiszpański i lokalny, środowisko naturalne, społeczne i kulturowe, Edukacja artystyczna, Edukacja fizyczna, Język obcy-obowiązkowy od drugiego cyklu nauczania. Po ukończeniu szkoły podstawowej dziecko może obrać dwa kierunki dalszego kształcenia. Albo może pójść do trzyletniej nieobowiązkowej szkoły ogólnokształcącej w wieku od 14-17 lat. Po jej ukończeniu uczeń otrzymuje dyplom maturalny, który upoważnia go do podjęcia jednorocznego kursu orientacji uniwersyteckiej, lub może zacząć trzyletnie kształcenie zawodowe drugiego stopnia. Te szkoły mają przygotować do studiów wyższych lub do otrzymania tytułu „technika specjalisty” i podjęcia pracy zawodowej. Drugą drogą po ukończeniu szkoły podstawowej może być rozpoczęcie kształcenia zawodowego pierwszego stopnia a po jej ukończeniu otrzymuje się tytuł „technika pomocniczego”. Po tej szkole można rozpocząć dalsze kształcenie (również tutaj są dwie drogi: -rozpoczęcie nauki w drugiej klasie szkoły średniej ogólnokształcącej i dalej studia lub –kontynuowanie na drugim stopniu kształcenia zawodowego. Kształcenie zawodowe pierwszego stopnia trwa dwa lata natomiast kształcenie zawodowe drugiego stopnia trwa trzy lata.

Uczniowie rozpoczynają studia w wieku 18 lat, gdy wybrali szkołę średnią i kurs orientacji uniwersyteckiej. Gdy wybrali drugą opcję czyli cykl kształcenia zawodowego drugiego stopnia rozpoczynają studia w wieku 19 lat. Seminarium obfite w informacje zakończyliśmy o godz. 19.00.

FOTOKRONIKA Z SEMINARIUM

DZIEŃ 5 – środa – 5 marca 2014 r.

Kolejny dzień w pięknej Hiszpanii rozpoczęty wczesnym rankiem i od godz. 8.00 wizyta w szkole naszego prelegenta z seminarium. Tym razem odwiedzamy szkołę Instituto INTER. Tutaj mieliśmy możliwość spotkania z dyrekcją, nauczycielami i uczniami. Poznaliśmy również bazę dydaktyczną, specyfiką funkcjonowania prywatnej szkoły zawodowej. Dokonaliśmy również obserwacji zajęć teoretycznych i praktycznych oraz zdobyliśmy wiadomości na temat przeprowadzania kontroli pracy prywatnej szkoły hiszpańskiej oraz dokonaliśmy obserwacji dokumentacji szkolnej i zapoznano nas ze sposobem ewaluacji pracy szkoły. Szkoła ta można powiedzieć, że jest centrum szkolenia zawodowego, zajmujące się nauczaniem młodzieży i dorosłych powyżej 30 lat. Nauka odbywa się w klasie, jak również za pomocą nauczania na odległość. Obecnie szkoła kształci na kierunkach: mechanicznym, samochodowym, elektryczno-elektronicznym, mechatronicznym, medycznym oraz informatycznym. Szkoła mieści się w kilku budynkach umiejscowionych niedaleko siebie. Tutaj również mieliśmy okazję poznać i zobaczyć jak kształci się hiszpańska młodzież.

FOTOKRONIKA z Instituto INTER

Jak dnia poprzedniego, tak i teraz zwiedzane szkoły zakończyliśmy po godz. 1300, by po przerwie obiadowej na nowo wiąć się do pracy i udać się o godz. 16.00 na seminarium w budynku ESMOVII. To kolejne spotkanie seminariyjne przeprowadził nam już znany Jesús Sanchis, który mówił nam tym razem o systemie oświaty, szczególnie wprowadzanej obecnie reformy szkolnictwa hiszpańskiego. Przeanalizowanie programów nauczania i wychowania różnych typów szkół. Jak mówił: Konsultacje uznawane są za jedną z podstawowych metod w poradnictwie szkolnym. Mają pomagać i udzielać porad uczniowi lub grupie uczniów za pośrednictwem wychowawcy, który jest nauczycielem tej grupy. Poradnictwo obejmuje całą edukację obowiązkową, a do jego głównych celów należą: pomoc uczniom w poprawie osiąganych wyników, zwiększenie obszaru samoświadomości i szacunku dla samych siebie, rozwiązywanie trudności szkolnych, zdobywanie umiejętności potrzebnych do życia w społeczeństwie oraz umiejętności myślenia i podejmowania decyzji. Głównym celem jest wspieranie procesu nauczania i przyczynianie się do rozwoju osobistego, zawodowego i społecznego uczniów. Wśród różnych metod poradnictwa, w trybie konsultacji, należy wymienić działania promujące samoświadomość uczniów (za pomocą kwestionariuszy, raportów, zajęć, szkoleń z podejmowania decyzji) i inne, związane z przekazywaniem informacji o różnych ścieżkach akademickich, dostępnych w systemie edukacji i ze zindywidualizowanym podejściem do poszczególnych uczniów. Zarówno w szkołach podstawowych, jak i średnich każdej grupie uczniów jest przypisany wychowawca. Wyznacza go dyrektor szkoły spośród nauczycieli uczących daną grupę. w szkołach średnich wychowawca ma obowiązek prowadzenia godziny konsultacji w tygodniu ze swoją grupą, w czasie której omawiane są różne aspekty dojrzałości społecznej i osobistej uczniów, ze szczególnym naciskiem na poradnictwo zawodowe. Godzina poświęcana na konsultacje jest częścią tygodniowego planu zajęć. Plan poradnictwa zawodowego zawiera szczegółowe działania z zakresu poradnictwa zawodowego, takie jak szkolenie z decyzji zawodowych przez tworzenie wykazów zainteresowań, sesje informacyjne z uczniami i ich rodzinami, sesje dyskusyjne ze specjalistami z różnych sektorów gospodarki i różnych zawodów, wizyty w przedsiębiorstwach itp. Celem jest pomoc uczniom w podejmowaniu przyszłych decyzji w sprawie kariery i przekazywanie im doświadczeń zawodowych, a także ułatwianie przejścia do dorosłego życia. Zamierzenia te osiąga się przekazując wiedzę i stwarzając możliwości dostępu do różnych ścieżek edukacyjnych, przygotowywanie młodych ludzi do samodzielnego zarządzania karierą lub projektem zawodowym i doradzanie im w zakresie mobilności na terenie Europy. Wszystkie cykle szkoleniowe zawierają moduł praktycznego szkolenia zawodowego, korespondujący z danym profilem zawodowym. Najważniejszą cechą takich modułów jest to, że odbywają się one w prawdziwym środowisku gospodarczym (firma), w którym uczniowie pod kierunkiem wychowawców z instytucji edukacyjnej i miejsca pracy mogą bezpośrednio obserwować i wykonywać czynności i funkcje związane z różnymi zawodami.

FOTOKRONIKA Z SEMINARIUM

Ostatnie nasze spotkanie i wspólna fotografia

DZIEŃ 6– czwartek – 6 marca 2014 r.

To ostatni dzień, podczas którego odwiedziliśmy trzecią hiszpańską szkołę. Od godz. 8.00 do 13.00 przebywaliśmy na terenie szkoły CIPFP AUSIAS MARCH. Jak poprzednie dwie szkoły tak i ta jest szkołą zawodową. Młodzież kształcona jest głównie w kierunkach medycznych, administracji, informatyki i handlu. Program tej wizyty opierał się na poznaniu placówki, zapoznaniem nas ze sposobem kontroli i oceny pracy szkoły, pracowniami kształcenia zawodowego, dokonaliśmy obserwacji zajęć praktycznych. Obserwacja dokumentacji placówki, poznanie sposobu ewaluacji pracy to punkty powtarzające się w każdej szkole. Mieliśmy również możliwość zapoznania z zasadami współpracy szkoły z zakładami pracy pod kątem ścieżki kariery zawodowej uczniów.

Szkoła posiada bogatą bazę dydaktyczną, jak również do zajęć praktycznych. Każdy z uczniów posiada własne „stanowisko pracy”. Tutaj również odbywają się szkolenia zawodowe osób dorosłych. Jeżeli chodzi o praktyki zawodowe, odbywają się one po odbyciu szkolenia teoretycznego i trwa od 3 do 6 miesięcy, w zależności od kierunku.

FOTOKRONIKA z Ausias March

O godz. 16.00 ostatnie seminarium w którym uczestniczyliśmy poprowadziła pani wicedyrektor ostatniej placówki oświatowej: Maria. Przedstawiła nam sposoby odbywania praktyk oraz tematykę egzaminów wstępnych na przykładzie swojej szkoły. Dokonaliśmy również porównania prowadzenia zajęć dydaktycznych, zajęć pozaszkolnych.

FOTOKRONIKA Z SEMINARIUM

DZIEŃ 7– piątek – 7 marca 2014 r.

To ostatni dzień naszego pobytu w ciepłej Valencii. Tego dnia o godz. 9.00 spotkaliśmy się w budynku ESMOVI, gdzie dokonaliśmy ewaluacji szkolenia, wizyty oraz podzieliliśmy się spostrzeżeniami z pracownikami ESMOVI. Na zakończenie otrzymaliśmy certyfikaty. O godz. 12.00 pożegnaliśmy się z pracownikami firmy Esmovia.

DZIEŃ 8– sobota – 8 marca 2014 r.

Ostatnie chwile naszego pobytu w Hiszpanii: pakowanie i podróż na lotnisko skąd o godz. 13.00 wylecieliśmy

do Paryża, gdzie po czterogodzinnym oczekiwaniu na samolot wylecieliśmy do Warszawy. W Warszawie wylądowaliśmy o godz. 21.35. Natomiast w Tarnobrzegu przybyliśmy na około pierwszą w nocy.

PODSUMOWANIE

W czasie spotkań roboczych z nauczycielami ze szkół mieliśmy okazję poznać organizację procesu edukacyjnego, sposoby finansowania szkół, prowadzenia kształcenia na wybranych kierunkach, wyposażenia dydaktycznego. Przybliżono nam problemy obecnej edukacji zawodowej, obserwowaliśmy zajęcia dydaktyczne. Mocną stroną była różnorodność ciekawych materiałów szkoleniowych oraz sposób prowadzenia zajęć przez wykładowców, których cechowały wysokie kompetencje, kreatywność oraz pełen profesjonalizm. Podczas spotkań roboczych z nauczycielami w Hiszpanii zdobyliśmy informacje na temat:

Systemu kształcenia Wymaganych kwalifikacji zawodowych Umiejętności interpersonalnych niezbędnych w pracy Organizacji pracy nauczyciela O działaniach wspierających pracę nauczyciela w tym o zatrudnianiu. Poznaliśmy dokumentację tradycyjną i elektroniczną- dziennik lekcyjny.

W wizytowanych szkołach przeprowadziliśmy 3 wywiady grupowe z dyrekcją oraz nauczycielami prowadzącymi zajęcia, poznaliśmy bazą dydaktyczną kształcenia teoretycznego i praktycznego w zawodzie. Pytania przez nas zadawane dotyczyły systemu kształcenia zawodowego i potwierdzania kwalifikacji na różnych poziomach edukacji, nadzoru pedagogicznego, sposobu finansowania szkół, różnic systemów edukacyjnych , form dokumentowania osiągnięć uczniów, planowania i organizacji pracy szkoły, kształcenia i monitorowania mobilności zawodowej uczniów, kontroli pracy szkoły (ewaluacja). Przeprowadziliśmy wiele rozmów indywidualnych z nauczycielami poszczególnych przedmiotów, którzy wyjaśniali nam specyfikę prowadzenia zajęć oraz sposobu przygotowywania młodzieży i osób bezrobotnych do zawodu. Dyrekcje poszczególnych szkół udzieliły nam informacji na temat współpracy z rodzicami i zakładami pracy. W czasie wizyty w Hiszpanii zapoznaliśmy się z następującymi dokumentami szkolnymi, dzięki którym poznaliśmy bliżej funkcjonowanie placówek oświatowych w zakresie : W Hiszpanii obowiązuje zdecentralizowany model administracji oświatowej, według którego odpowiedzialność za oświatę jest podzielona między Państwo, Wspólnoty Autonomiczne, administrację lokalną i szkoły. Do obowiązków Ministerstwa należą m.in: ogólna organizacja systemu oświaty, podstawowe wymagania dla szkół, podstawa programowa, międzynarodowa współpraca w edukacji, polityka wspierania i koordynacji badań. Rząd przygotowuje również ogólne plany kształcenia i regulacje dla kwalifikacji zawodowych i akademickich, podstawy programowe gwarantujące prawo i obowiązek sprawnego posługiwania się językiem hiszpańskim (niepozostające w sprzeczności z kompetencją Wspólnot Autonomicznych dotyczącą ustalania regulacji gwarantujących obywatelom prawo do używania i znajomości własnych języków), ogólnopaństwowe oceny diagnostyczne, polityka finansowego wsparcia dla szkół i nauki, status właściciela szkół publicznych, statystyki oświatowe na potrzeby Państwa itp. Wspólnoty Autonomiczne- ponoszą odpowiedzialność administracyjną w obrębie ich terytoriów. Zajmują się tworzeniem, autoryzacją i zarządzaniem szkołami; rozwijaniem państwowych regulacji dotyczących programów nauczania i regulacją poziomów, ocen i specjalizacji; poradnictwem i wsparciem dla uczniów; zarządzaniem kadrą,nadzorem kształcenia i nad podręcznikami i innymi materiałami dydaktycznymi, oceną diagnostyczną w szkołach na terytorium Wspólnoty, usprawnianiem wymiany informacji i promocją dobrych praktyk w zakresie kształcenia i zarządzania, dostarczaniem Państwu potrzebnych danych w celu tworzenia statystyk oświatowych,udzielaniem wsparcia finansowego szkołom prywatnym i przyznawaniem stypendiów.

Szkoły są autonomiczne w sprawach organizacyjnych, edukacyjnych i finansowych ramach ustalonych przez obecne regulacje prawne, co ma na celu osiąganie sprawniejszej dystrybucji przypisanych środków jak i dostosowanie działań wychowawczych do potrzeb poszczególnych uczniów i do specyfiki środowiska szkolnego. Kalendarz szkolny ustalają co roku poszczególne Wspólnoty Autonomiczne przy uwzględnieniu pewnych minimalnych standardów gwarantujących ujednolicone funkcjonowanie placówek. Rok szkolny dla uczniów objętych obowiązkiem szkolnym trwa 175 dni w okresie między pierwszymi dwoma tygodniami września a późnym czerwcem. Szkoły są czynne pięć dni w tygodniu. Dzieci pobierają średnio 30 lekcji tygodniowo na poziomie szkoły średniej I stopnia (każda lekcja trwa 55 minut). Minimalna roczna liczba godzin nauczania to 875 na poziomie szkoły podstawowej i 1050 na poziomie szkoły średniej I stopnia Wielkość klas/podział uczniów na klasy Klasy mogą liczyć maksymalnie 30 uczniów na poziomie szkoły średniej I stopnia. Uczniów dzieli się na klasy według wieku. Klasy w szkole podstawowej mają jednego nauczyciela do wszystkich przedmiotów z wyjątkiem wychowania muzycznego, wychowania fizycznego i języków obcych, natomiast lekcje w szkole średniej prowadzą nauczyciele przedmiotu Programy i treści nauczania Programy nauczania tworzy się na trzech poziomach. Rząd centralny ustala krajową podstawę programową. Każda Wspólnota Autonomiczna rozwija podstawę programową w celu utworzenia własnego programu nauczania(pierwszy poziom tworzenia program} . Dodatkowo, każda szkoła przystosowuje podstawowy program nauczania do swojego tła ekonomicznego i kulturalnego i rozszerza go w ramach drugiego poziomu tworzenia programu. Trzeci poziom to rozpisywanie programu przez nauczyciela dla uczniów w obrębie klasy. Metody dydaktyczne są ustalane na poziomie szkoły przez zespoły nauczycieli, choć istnieją pewne ogólne wytyczne. Na poziomie szkoły podstawowej nauczanie ma holistyczny, interdyscyplinarny charakter. Jego celem jest integracja przeżyć uczniów i procesów uczenia się i musi być dostosowane do ich cech indywidualnych. Na poziomie szkoły średniej I stopnia metody nauczania również muszą być dostosowana do indywidualnych potrzeb każdego ucznia, rozwijać zarówno umiejętność samodzielnej nauki ,jak i współpracy, a także promować kreatywność i dynamizm. Technologie informacyjne i ich narzędzia są obowiązkowo wykorzystywane w Procesie dydaktycznym. Szkoły mają dowolność w wyborze podręczników i innych materiałów dydaktycznych Ministerstwo Edukacji ustala ogólnopaństwowe wytyczne dotyczące oceniania. Wspólnoty Autonomiczne rozwijają te wskazówki w celu zastosowaniakrajowych regulacji na własnym terytorium. Na poziomie szkoły podstawowej nauczyciele oceniają postęp uczniów we wszystkich obszarach w całościowy i ciągły sposób. Nauczyciele są odpowiedzialni za decyzję o promocji uczniów do następnej klasy przy uwzględnieniu informacji i kryteriów dostarczonych przez wychowawcę klasy. Na poziomie szkoły średniej I stopnia ocenianie jest ciągłe i osobne dla każdego z przedmiotów. Pod koniec każdego roku szkolnego cały zespół nauczycielski zbiera się i decyduje o promocji każdego z uczniów po przeanalizowaniu jego osiągnięć w zakresie wymagań na dany rok. Uczniowie, którzy ukończyli kształcenie na poziomie szkoły średniej I stopnia i zaliczyli wszystkie przedmioty obowiązkowe dla tego poziomu otrzymują świadectwo ukończenia kształcenia obowiązkowego na poziomie szkoły średniej. Pozwala im to podjąć naukę na poziomie szkoły średniej II stopnia (Baccalaureate) lub kształcenie zawodowe na poziomie średniozaawansowanym. Kształcenie ponad obowiązkowe na poziomie szkoły średniej obejmuje trzy typy Kształcenia: kształcenie akademickie, i dwa typy kształcenia zawodowego na poziomie średniozaawansowanym.

Treści programu nauczania są ustalane w ten sam sposób, jak dla kształcenia obowiązkowego. Od roku szkolnego 2009/10 wprowadzony został nowy, dwuletni program nauczania prowadzący do uzyskania Baccalaureate(II stopień kształcenia) regulowany Ustawą Oświatową z roku 2006. Jest on podzielony na trzy gałęzie: przedmioty artystyczne, nauki ścisłe z technologią oraz nauki humanistyczne i społeczne. Program składa się z trzech ścieżek kształcenia i obejmuje przedmioty wspólne dla wszystkich ścieżek (nauki ścisłe a świat współczesny, wychowanie fizyczne, filozofia z wychowaniem obywatelskim, historia z filozofią, historia Hiszpanii, język hiszpański z literaturą; drugi język urzędowy wraz z literaturą Wspólnoty Autonomicznej jeśli dotyczy; język obcy, Szkolenie zawodowe na poziomie średniozaawansowanym jest podzielone na 67 ciclos formatives (kursy modułowe o różnej długości) przyporządkowane 22 sektorom gospodarki. Kursy te składają się z modułów o treści zarówno teoretycznej, jak i praktycznej i są związane z konkretną umiejętnością (najbardziej wyspecjalizowane) lub podstawowe wielokierunkowe (ich celem jest rozwinięcie podstawowych umiejętności wielokierunkowych potrzebnych dla osiągnięcia kompetencji zawodowej w danym kursie). Ponadto, wszystkie ciclos formativoszawierają moduł dotyczący szkolenia i poradnictwa zawodowego (nabyte tam wiadomości pomagają poruszać się po rynku pracy, zrozumieć potrzebne regulacje prawne, przestrzegać podstawowych zasad BHP i rozpoznawać najczęstsze zagrożenia) oraz moduł praktyk zawodowych. Znajduje się pośród nich moduł pracy końcowej i praktyka zawodowa – przeprowadzana w firmie, studiu bądź w postaci warsztatów. Obecnie nowa struktura i podstawowe wytyczne zostały ustalone dla tych programów na poziomie krajowym. Ocena, promocja i kwalifikacje Ocena uczniów w ramach kształcenia maturalnego ma charakter ciągły, ale jest prowadzona osobno dla każdego przedmiotu. Uczniowie, którzy nie zaliczyli przedmiotu na zakończenie roku, mogą zdawać dodatkowy egzamin. Pierwszoklasiści, którzy zaliczyli wszystkie przedmioty bądź nie zdali z więcej niż dwóch, dostają promocję do klasy drugiej. Jeśli zaś nie zdali więcej niż z dwóch przedmiotów, muszą powtarzać cały rok. Ci spośród nich, którzy nie zdali z trzech lub czterech przedmiotów mogą decyzją władz oświatowych wybrać, czy chcą powtarzać wszystkie przedmioty, czy też zapisać się tylko na te, z których nie zdali i dodatkowo na dwa lub trzy przedmioty na poziomie drugiej klasy. Przyznanie oceny za te ostatnie jest jednak uzależnione od uzyskania promocji do drugiej klasy w danym roku szkolnym. Drugoklasiści, którzy otrzymali negatywne noty z więcej niż trzech przedmiotów, muszą powtarzać rok. Zkolei ci uczniowie, którzy nie zdali do trzech przedmiotów, muszą powtarzać tylko te przedmioty. Uczniowie mogą spędzić nie więcej niż cztery lata na tym etapie kształcenia. Ci, którym się powiedzie, otrzymują świadectwo Bachiller . Ocena ma charakter ciągły,także w procesie kształcenia zawodowego, gdzie po zdaniu wszystkich modułów kursu, uczniowie otrzymują dyplomTécnico(technika)w dziedzinie danej specjalizacji. Uczniowie, którzy nie zdali modułów odpowiadających łącznie czasowi trwania 25% wszystkich zajęć przewidzianych dla pierwszej klasy mogą kontynuować naukę w klasie drugiej, po ukończeniu programu uzupełniania zaległości. Jeśli jednak suma ta jest wyższa niż 25%, uczniowie muszą ponownie wykonać wszystkie czynności programowe związane z niezaliczonymi modułami. Uczniowie uczęszczający na zajęcia na miejscu mogą powtarzać czynności programowe maksymalnie dwa razy. Na podobnej zasadzie mogą podchodzić do egzaminów końcowych z danego modułu nie więcej niż cztery razy. Ocena praktyk zawodowych jest wyrażona w formie „zaliczony/niezaliczony”. Pozytywna ocena ze wszystkich modułów składających się na ciclo formative i praktyki zawodowe w firmie to wymogi konieczne dla zaliczenia ciclo formativo Praca szkół hiszpańskich bazuje głównie na Platformie Edukacyjnej, która jest środkiem przekazywania informacji i komunikacji między poszczególnymi podmiotami szkoły( ministerstwo-wspólnoty auton.- dyrekcje –nauczyciele –uczniowie – rodzice.).

Podstawowe programy nauczania i minimum godzin określa Ministerstwo Edukacji, a władze prowincji i szkół wzbogacają je w miarę możliwości i dostosowują pod kątem profili kształcenia, potrzeb wynikających z pracy i funkcjonowania szkoły oraz rynku pracy. Udział w projekcie był dla nas bardzo przydatny. Tematy omawiane na szkoleniach okazały się interesujące, a materiały przygotowane przez szkoleniowców pomocne i odpowiadające tematom zajęć. Komunikatywność prowadzących zajęcia okazała się być bardzo dobra, a stosunek do nas był bardzo życzliwy i przyjazny. Czas poświęcony szkoleniu okazał się być bardzo dobrze wykorzystany, a poziom merytoryczny zajęć wysoki. Z ewaluacji projektu wynika, że kompetencje nasze wzrosły, a cele założone w projekcie zostały osiągnięte. Doświadczenia zdobyte podczas wymiany przyniosły wymierne korzyści w postaci innowacyjnych pomysłów organizacji pracy naszej szkoły, wzbogacenia oferty edukacyjnej , a przez to podniesienia jakości kształcenia. Udział w wymianie przyczynił sie do podniesienia kwalifikacji zawodowych . Mieliśmy okazję sprawdzić posiadane umiejętności zawodowe i językowe w nowym środowisku kulturowym i w sytuacji konieczności posługiwania się branżowym językiem angielskim. Dodatkowe korzyści to wzrost poczucia własnej wartości, większa otwartość w zakresie postrzegania innych kultur, zwyczajów i tradycji, a przez to lepsza motywacja do poszukiwania indywidualnych ścieżek rozwoju. Zdobyte doświadczenia możemy wykorzystać w szkole poprzez dążenie do udoskonalania bazy dydaktycznej, pracy nad lepszym wizerunkiem szkoły ( wyposażenie , estetyka pomieszczeń), dbałości o skuteczność doboru kierunków kształcenia pod kątem rynku pracy ,przez co nasuwa się wniosek , aby zatroszczyć się w większym stopniu o efektywniejszą promocję szkoły w środowisku lokalnym. Wizyty w szkołach i obserwacja poszczególnych zajęć stały się dla nas inspiracją i bodźcem do uatrakcyjnienia i wzbogacenia procesu dydaktycznego, kładąc szczególny nacisk na wykorzystywanie metod poglądowych podczas zajęć z uczniami. Nawiązanie kontaktów między nauczycielami, umożliwiło systematyczne dzielenie się doświadczeniem, wzmocniło profesjonalny wizerunek i status zawodowy uczestników.