kmdr ppor. mgr inż. Artur GRZĄDZIEL

dywizjon Zabezpieczenia Hydrograficznego MW, ORP „ARCTOWSKI”

TECHNIKA SONARU BOCZNEGO W BADANIACH

HYDROGRAFICZNYCH

Poszukiwanie i lokalizowanie obiektów podwodnych leżących na dnie morza, a stanowiących zagrożenie dla bezpiecznej żeglugi to jedno z wielu zadań jakie

powierza się między innymi państwowym służbom hydrograficznym. Do

wykrywania przeszkód podwodnych wykorzystuje się różnorodne metody i rozwiązania techniczne, wśród których największym zainteresowaniem, z uwagi na

efektywność, cieszy się technika sonaru bocznego SSS 1.

Sonar boczny to taki rodzaj sonaru, w którym wiązka akustyczna emitowana

jest w płaszczyźnie prostopadłej zarówno do kierunku ruchu jednostki pomiarowej jak i do powierzchni morza po obu stronach holowanego nośnika (opływnika).

Dzisiaj sonar boczny SSS wykorzystywany jest przede wszystkim do realizacji

następujących zadań:

poszukiwanie i wykrywanie przeszkód podwodnych, wraków,

zagubionych kotwic i innych obiektów sztucznych oraz naturalnych,

leżących pomiędzy profilami sondażowymi, stanowiących zagrożenie

dla żeglugi nawodnej, nawigacji podwodnej, połowów i innej działalności morskiej;

kontrola czystości dna kanałów, basenów portowych, torów wodnych,

red, kotwicowisk, akwenów specjalnego przeznaczenia, lokalizacja

sztucznych obiektów;

gromadzenie danych niezbędnych do prowadzeniach prac

pogłębiarskich i hydrotechnicznych;

lokalizowanie i monitorowanie podwodnych rurociągów i torów

kablowych, przegląd instalacji, wykrywanie miejsc ewentualnych

uszkodzeń;

identyfikowanie ruchomego podłoża morskiego, rodzaju osadów

powierzchniowych i akwizycja danych o jego strukturze.

Sonary boczne, stosowane w pomiarach hydrograficznych, ze względu

na miejsce umieszczenia przetworników możemy podzielić zasadniczo

na dwie podstawowe kategorie:

burtowy sonar boczny (hull-mounted sonar);

holowany sonar boczny (towed side scan sonar).

1 W literaturze można spotkać również inne anglojęzyczne nazewnictwo i pisownię

odnoszące się do sonaru bocznego: Sidescan sonar, Side Scan Sonar, Side-looking sonar czy

Bottom Classification Sonar. W hydrografii morskiej stosuje się nazwę „sonar boczny”,

natomiast w działaniach przeciwminowych częściej operuję się określeniami takimi jak

„sonar obserwacji bocznej” czy „sonar bocznego przeszukiwania”

Pierwszy z nich, często nazywany również sonarem kadłubowym, posiada

anteny nadawczo-odbiorcze zamontowane na stałe wzdłuż prawej i lewej burty

jednostki, poniżej linii wodnej. W sonarze bocznym typu towfish przetworniki

umieszczone są w metalowym, hydrodynamicznym korpusie holowanym za rufą jednostki na specjalnym kablu. Przetworniki hydroakustyczne instaluje się także na

zdalnie kierowanych pojazdach podwodnych ROV (Remotely Operated Vehicle) lub

pojazdach z własnym, niezależnym źródłem zasilania AUV (Autonomous Underwater Vehicle). Na rys. 1 przedstawiono przykłady sonaru burtowego

i holowanego.

Rys. 1. Sonar burtowy ACSON-100 (po lewej) i sonar holowany DF-1000 (po prawej)

Najczęściej i najpowszechniej stosowany jest sonar boczny w wariancie

holowanym. Sposób ten posiada wiele zalet. Rejestrowane dane sonarowe charakteryzują się wysoką rozdzielczością. Poprzez zmniejszenie odległości

przetwornik-dno uzyskuje się maksymalny efekt powstawania zjawiska cienia

hydroakustycznego, zmniejszony wpływ oddziaływania powierzchni morza na

czytelność obrazów sonarowych oraz możliwość holowania sonaru poniżej warstwy termokliny, która powoduje odbijanie i absorpcję energii akustycznej. Ponadto

oddzielenie przetworników od kadłuba jednostki holującej spowodowało

zmniejszenie zjawiska przenoszenia ruchu platformy na zobrazowanie sonarowe. Wariant holowany nie jest pozbawiony cech ujemnych. Warto zwrócić uwagę, że

aby opuścić, holować oraz wyciągnąć „rybkę” potrzebny jest specjalny sprzęt

(żurawik, rama wychylna, kabel holujący), bez którego trudno byłoby prowadzić prace sonarowe. Ponadto operator sonaru holowanego nie jest w stanie przewidzieć

zmieniającego się w trakcie pomiarów ukształtowania dna czy obecności skał,

wraków i przeszkód naturalnych co naraża bezpośrednio sonar na poważne

uszkodzenie. Największą chyba jednak wadą jest to, iż niezwykle trudno jest dokładnie określić pozycję sonaru w płaszczyźnie horyzontalnej.

W przypadku sonaru bocznego, którego przetworniki zamocowane są na stałe

w poszyciu kadłuba określenie dokładnej pozycji obiektu podwodnego nie stanowi problemu. Wynika to bowiem z faktu znajomości pozycji zamontowania anten

nadawczo-odbiorczych sonaru. Niestety dość istotną wadą sonarów burtowych jest

mniejsza zdolność rozdzielcza systemu sonarowego z uwagi na odległość przetwornik-dno oraz geometrię rozchodzącego się impulsu akustycznego. Dlatego

optymalne parametry pracy sonarów burtowych uzyskuje się zasadniczo

w akwenach płytkowodnych [1].

Podstawowe elementy systemu sonaru bocznego to nośnik przetworników

hydroakustycznych („rybka”), urządzenie rejestracji i archiwizacji danych oraz kabel łączący wymienione komponenty. Rys. 2 ilustruje uproszczony schemat

systemu sonarowego na wyposażeniu jednostek hydrograficznych dywizjonu

Zabezpieczenia Hydrograficznego Marynarki Wojennej (dZHMW).

Rys. 2. Podstawowa konfiguracja holowanego sonaru bocznego

W przypadku konwencjonalnych analogowych systemów sonarowych długość

kabla jest czynnikiem limitującym działanie urządzeń na głębszych akwenach.

EdgeTech model DF-1000, korzystając z technologii cyfrowej komunikacji,

zapewnia uzyskiwanie obrazów o wysokiej rozdzielczości przy głębokościach przekraczających możliwości systemów analogowych. Można wykorzystywać go

zarówno na głębokich jak i płytkich akwenach. Dodatkową korzyścią jest to, że

w zestawie wykorzystuje się jedynie pojedynczy, współosiowy kabel kevlarowy. Spełnia on rolę siły holującej, zasilania oraz zapewnia dwukierunkową

komunikację. Cyfrowe połączenie komunikacyjne z pokładowym komputerem

umożliwia równoczesną transmisję zarówno danych standardowej częstotliwości

(100 kHz) jak i danych wysokiej rozdzielczości (500 kHz)2. Elementem

odpowiedzialnym za rejestrację, archiwizację i zobrazowanie danych sonarowych

jest system DA-50 firmy CODA Technologies Ltd. Zapisuje on dane na dysku

twardym, które można odtworzyć w procesie obróbki i przetwarzania. „Rybka” holowana na 200 metrowym kablu emituje wiązkę akustyczną, wąską

2 Rzeczywista częstotliwość operacyjna kanału wysokiej rozdzielczości wynosi 390 kHz

( 20 kHz). Producent w dokumentacji technicznej posługuje się zwrotem „500 kHz” dla

potrzeb określenia danych wysokiej rozdzielczości.

w płaszczyźnie poziomej (0.5°-2°) i szeroką w płaszczyźnie pionowej, rzędu

40°-50° [2]. Impulsy rozchodzą się w kierunku prostopadłym do ruchu jednostki

pomiarowej. W przypadku modelu DF-1000 dla częstotliwości 500 kHz rozwartość

kątowa wiązki wynosi 50° x 0.5°. Rys. 3 przedstawia kształt charakterystyki promieniowania przetworników sonaru w obu płaszczyznach.

Rys. 3. Charakterystyka promieniowania holowanego sonaru bocznego EdgeTech

DF-1000 (a) w płaszczyźnie pionowej, (b) w płaszczyźnie poziomej. [Źródło: materiał uzyskany od pracownika EdgeTech (USA) p.Chuck Harding,

harding@edgetech.com]

Dzięki tak ukształtowanej wiązce sonar boczny posiada zdolność do zobrazowania i rozróżniania obiektów podwodnych o niewielkich rozmiarach.

Możliwości rozdzielcze sonaru bocznego zależą w głównej mierze od zastosowanej

częstotliwości pracy urządzenia. Typowe częstotliwości operacyjne sonarów bocznych wykorzystywanych w pomiarach hydrograficznych mieszczą się

w zakresie 100-500 kHz. Im wyższa częstotliwość sygnału, tym sonar boczny

posiada większą rozróżnialność, dochodzącą nawet do kilku centymetrów. Niestety

skuteczny zasięg działania jest wówczas znacznie ograniczony do max 75-150 m. Sonary niskiej częstotliwości (100 kHz) cechuje duży zasięg działania (200-300 m

na jeden przetwornik), ale kosztem zmniejszonej rozdzielczości zobrazowania [3].

Na rys. 4 pokazano różnicę w zobrazowaniu tego samego obiektu w kanale niskiej i wysokiej rozdzielczości.

Rys. 4. Wrak trałowca na dnie Zatoki Puckiej, a) dane 100 kHz, b) dane 500 kHz

Zasada pracy sonaru polega na pomiarze czasu od momentu wysłania impulsu

do momentu odebrania sygnału odbitego od dna (wraku) oraz rejestracji amplitudy

odebranych impulsów. Natężenie powracających do przetwornika sygnałów zależy

w głównej mierze od zróżnicowania i budowy dna morskiego. Obiekty podwodne o dobrych właściwościach akustycznych, takie jak skały, obiekty metalowe, drobne

zmarszczki piaskowe będą źródłem wyraźnych ech na zarejestrowanych obrazach

sonarowych (sonogramach). Intensywność zapisu akustycznych obrazów dna jest ponadto funkcją fizycznego kształtu elementarnych cząstek materiałów oraz kąta

nachylenia powierzchni opromieniowanych wiązką sonarową.

Interpretacja obrazów sonarowych dla „młodych” operatorów stanowi nie lada wyzwanie. Znajomość geometrii zastosowanej w sonarze bocznym przybliża

w pewnym stopniu tematykę powstawania i analizowania obrazów generowanych

przez sonar. Korpus sonaru zawierający przetworniki holowany jest na pewnej

głębokości pod powierzchnią morza. Nadanie impulsu hydroakustycznego stanowi czas początkowy (zerowy) dla procesu formowania obrazu sonarowego. Sonar

mierzy i wyświetla odległości obiektów (wraków, głazów, kotwic) od przetwornika,

który jest punktem odniesienia przy określaniu ich pozycji. Impuls nadawczy to bardzo silny sygnał generujący na sonogramie

3 ciągłą linię (linia zerowa). Następnie

wyróżniamy przedział czasu, podczas którego impuls rozprzestrzenia się

w kolumnie wody co oznacza, że żadne echo nie powraca do układu odbiorczego. Ten przedział czasu będzie zobrazowany w postaci białej strefy po obu stronach linii

zerowej.

Przykład obrazu sonarowego przedstawia rys. 5.

Rys. 5. Charakterystyka elementów obrazu sonarowego

3 Sonogram (z ang. sonar image, sonar record, sonograph) – obraz sonarowy w postaci

cyfrowej lub zapisu graficznego na papierze termicznym, przedstawiający dno, wszystkie

obiekty znajdujące się w polu widzenia wiązki akustycznej oraz typowe cechy

charakterystyczne dla każdego sonogramu.

W zależności od tego gdzie w kolumnie wody znajduje się sonar, pierwsze

echo może być odbiciem od dna bezpośrednio pod sonarem lub odbiciem od

powierzchni wody. Wiązka sonarowa, dzięki swojemu kształtowi i charakterystyce

kierunkowości, dociera do powierzchni wody oraz pionowo w dół do dna. Na rys. 5 sonar znajduje się bliżej powierzchni morza zatem ciągła linia równoległa do linii

zerowej jest niczym innym jak odbiciem od powierzchni wody. Następnie dochodzi

echo odbite od dna (linia dna), po którym docierają kolejne odbicia wyświetlane z odpowiednią intensywnością na odległości odpowiadającej czasowi przebiegu

sygnału. Warto zauważyć, iż są to odległości skośne (slant ranges) i nie reprezentują

rzeczywistych odległości horyzontalnych. Obiekty wystające powyżej płaszczyzny dna uniemożliwiają fali akustycznej dotarcie do strefy bezpośrednio za danym

obiektem, powodując jednocześnie tworzenie się cienia akustycznego. Szczegółowa

analiza kształtów cieni pomocna jest w określaniu fizycznego stanu obiektu.

To dzięki cieniom możliwe jest obliczenie wysokości obiektu nad dnem. Tor rozchodzenia się promieni akustycznych w środowisku wodnym jest

względnie prosty. Przy wykryciu obiektu geometria sonaru tworzy dwa trójkąty

podobne, w których boki jednego są proporcjonalne do odpowiednich boków drugiego trójkąta. Dzięki tym proporcjom możliwe jest oszacowanie wysokości

obiektu nad dnem oraz głębokości minimalnej nad obiektem [4]. Kratery, rowy, doły

i inne depresje to częste formy ukształtowania dna, na które można natrafić prowadząc trałowanie hydroakustyczne. Powstały one w skutek działalności

ludzkiej bądź w wyniku oddziaływania środowiska zewnętrznego. Te formy

geomorfologiczne dostarczają charakterystycznych ech, które stanowią czasami

problem w interpretacji. Rysunek 6 przedstawia sposób interpretacji obrazu sonarowego z typowym zagłębieniem dennym.

Klasyczne rejestratory danych sonarowych wykorzystujące skalę szarości

zobrazowują na papierze silne i wyraźne odbicia w postaci punktów (obszarów) ciemnych czy nawet czarnych a całkowity brak energii powracającej do sonaru jako

pola jaśniejsze (białe). Nowoczesne systemy sonarowe umożliwiają uzyskanie

zjawiska odwrotnego poprzez implementację rozmaitych „sztucznych” kolorów

w zależności od „siły” odbicia sygnału. Mają one możliwość tzw. „sztucznego koloryzowania danych” aby zwiększyć możliwości interpretacji i zrozumienia

obrazu. Chociaż współczesne procesory sonarowe są w stanie fałszywie

koloryzować dane przy użyciu szerokiej palety barw, większość operatorów sonarów preferuje zobrazowanie w tradycyjnej skali szarości (czarne na białym)

bądź w odcieniach piaskowych [5].

Prawie wszystkie systemy obrony przeciwminowej wykorzystują w pierwszej kolejności sonary w celu wykrycia „podejrzanych obiektów” a potem

ich klasyfikacji. Dzięki swoim możliwościom technicznym holowane sonary boczne

stanowią dzisiaj nieocenioną pomoc w działaniach okrętów podwodnych,

operacjach amfibijnych oraz pełnią istotną rolę w procesie realizacji zadań obrony przeciwminowej [6].

Rys. 6. Interpretacja sonogramu z typowym zagłębieniem w dnie

BIBLIOGRAFIA

1. ANDREW C., YOUNG A., Setup and Troubleshooting Procedures for the Klein 5500

Sidescan Sonar, Australian Department of Defence, Maritime Operation Division,

DSTO-GD-0372

2. MAZEL CH., Side Scan Sonar Training Manual, Klein Associates, Inc. 1985

3. PENROSE J.D., SIWABESSY P.J.W., GAVRILOV A., PARNUM I., HAMILTON

L.J., BICKERS A., BROOKE B., RYAN A., KENNEDY P., Acoustic Techniques for

Seabed Classification, Technical Report 32, Cooperative Research Centre for Coastal

Zone Estuary and Waterway Management, Australia, September 2005., s. 49

4. SIDE-SCAN SONAR for inspecting coastal structures, Coastal Engineering Technical Note. CETN-III-16, Revised 11/83. Coastal Engineering Research Center, Mississippi

39180

5. GRZĄDZIEL A., Geometria sonaru bocznego – klucz do zrozumienia i interpretacji

obrazów sonarowych, Przegląd Morski nr 7-8, Gdynia 2004

6. LCDR JOHNSON P., Seafloor classification and feature detection [w] “Manual on

Hydrography. Publication M-13”, International Hydrographic Bureau, Monaco 2005