Spajanie metali – rodzaje metod oraz spoin

Na początek krótko o spajaniu Przez pojęcie spajanie

metali rozumie się scalanie ich przy użyciu ciepła, albo przez nadtopienie łączonych części, albo przy użyciu środka (dodatku) spawalniczego.

Podział metod spajania

zależy od: spawania z lub bez dodatku

spawalniczego, rodzaju nośnika energii, materiału podłoża, sposobu wykonania, celu spajania, przebiegu spajania.

Spawanie

Metody spawania są stosunkowo łatwe w zastosowaniu i nadają się doskonale przy montażu, mogą być więc stosowane na placu budowy, pod gołym niebem. W budownictwie stalowym jest spotykana przede wszystkim metoda spawania łukowego.

Metoda spawania łukowego Przy spawaniu łukiem swobodnym (otwartym)

stosuje się elektrodę, a nośnikiem energii jest elektryczność. Dostarcza ona niezbędnego ciepła w łuku elektrycznym tworzącym się między elektrodą a częścią roboczą. Elektroda może topić się stopniowo i służy jako dodatek spawalniczy, może jednak pozostawać stale nie zużyta i służyć wtedy za anodę.

W powszechnie spotykanym spawaniu łukowym ręcznym stosuje się elektrodę otuloną. Otulina również topi się tak jak elektroda, wpływa na proces spawania, jak i na tworzące się jeziorko spawalnicze, tym samym na jakość spoiny.

Rdzeń elektrody zazwyczaj jest z tego samego materiału co łączone części robocze. Otulina pozostaje na spoinie jako zastygły żużel po spawaniu i trzeba ją odbić (usunąć). Przy użyciu tej metody można wykonywać spoiny o dużej grubości, choć wtedy czasochłonne jest zmienianie elektrod, jak również oczyszczanie spoiny po spawaniu.

Spawanie łukiem krytym Spawanie łukiem krytym nie jest metodą

ręczną, lecz w pełni zautomatyzowaną. Łuk elektryczny pali się “ukryty” pod proszkiem, który pełni funkcję otuliny elektrody, chroniąc jeziorko spawalnicze przed dostępem powietrza i wprowadzając dodatki spawalnicze. Elektrodę drutową i proszek podaje się automatycznie, nadmiar proszku odsysa się. Wózek jezdny przesuwa się stale automatycznie. Przemieszcza on agregat spawalniczy z prędkością do 900 mm spoiny na minutę.

Spoinę trzeba i tutaj po spawaniu oczyszczać młotkiem i szczotką drucianą. Spawanie może odbywać się tylko wtedy, gdy proszek stale otacza miejsce spawania. Poza poziomą pozycją, inne są również możliwe, jeżeli proszek jest utrzymywany przez odpowiednie urządzenia. Niekiedy takie urządzenia mogą być bardzo kosztowne.

Spawanie łukowe w osłonie gazowej

Dla uniknięcia wady poprzednio opisanych metod, mianowicie usuwania żużla, zastąpiono przy spawaniu w osłonie gazowej proszek i otulinę przez gaz. Chroni on spoinę przed dostępem otaczającego powietrza i wchodzi w połączenie ze stopiwem. W dalszym ciągu zachowuje swoją rolę, jak przy spawaniu pod topnikiem, elektroda drutowa, odpada również zmiana mocowania.

Spawanie elektrodą topliwą w gazie aktywnym (MAG)

Jest to spawanie łukowe w osłonie gazu

aktywnego chemicznie (CO 2, CO 2 + gaz obojętny) o możliwości zintegrowania całego agregatu w swego rodzaju pistolecie.

Spawanie w gazie obojętnym elektrodą topliwą (MIG)

Stosowana jest głównie do materiałów odpornych na korozję, jak na przykład metali nieżelaznych i ich stopów (aluminium i miedź).

Przy spawaniu metodą MIG cechą odróżniającą jest rodzaj gazu: zamiast gazu zawierającego węgiel i utleniającego, jakim jest CO2 , stosuje się gaz obojętny, nie reagujący chemicznie, na przykład argon lub hel. Drut dostarcza się – jak przy spawaniu MAG – ze szpuli.

Spawanie w gazie obojętnym elektrodą wolframową (WIG)

W metodzie WIG występuje nieprzepalająca się, nietopliwa elektroda wolframowa. Dodatek spawalniczy musi być więc oddzielnie doprowadzany. Metoda ta jest stosowana przy budowie zbiorników i rurociągów, gdzie jest potrzebna wysoka jakość spoiny.

Symbole literowe spoin spawanych

Rodzaje styków

Metody badania

Przy procesie spawania, który – patrząc metalurgicznie jest skomplikowany, jest możliwych wiele błędów, jak na przykład wtrącenia, braki związania i rysy. Badanie spoiny spawanej jest dlatego zawsze konieczne.

Najważniejsze metody badań obejmują: -badanie wizualne

-prześwietlanie-metoda ultradźwiękowa

Prezentację przygotował Tomasz Adamczyk

Dziękuję za uwagę