Łap beboka (2)

To trudniejsza wersja zajęć. Zupełnie inne są zasady gry,

która tym razem odbywa się w grupach. Dzieci same

przygotowują też informacje o gliwickich legendach

i śląskich strachach. Emocjonująca rozgrywka sprawia, że

dzieci bez wysiłku zapamiętują postaci i ich

charakterystyczne elementy.

9 – 12 LAT 90 MINUT

CELE

Po zajęciach dzieci rozpoznają i nazywają postaci z gliwickich legend oraz fantastyczne

postaci ze śląskich podań. Potrafią opowiedzieć co najmniej jedną legendę.

METODY

asymilacji wiedzy: pogadanka, dyskusja,

samodzielnego dochodzenia do wiedzy: gra dydaktyczna.

Formy organizacyjne pracy: grupowa, indywidualna, zespołowa.

CO PRZYGOTOWAĆ WCZEŚNIEJ?

Talia składa się z 56 kart. Jest w niej 8 rodzajów kart. Aby przygotować jedną

talię, należy wydrukować arkusz z kartami 7 razy (7 x 8 = 56). (załącznik)

Dzieci będą grały w ośmioosobowych grupach. Potrzebujemy tyle talii, ile grup

utworzymy. Np. jeśli klasa liczy 24 dzieci, potrzebujemy 3 talie po 56 kart.

8 kart wydrukowanych w formacie A3 (załącznik)

Kilka dni przed zajęciami prosimy dzieci, aby każde z nich (indywidualnie)

przygotowało informacje na jeden z tematów:

Wizyta króla Jana III Sobieskiego w Gliwicach

Legenda o chrupiących półksiężycach

Legenda o obronie miasta w 1626 r.

Legenda o pszczołach, które pilnowały skarbu

Bebok

Połednica

Skarbnik

Utopek

Można dzieciom zaproponować jako źródło pozycje:

Świat gliwickich legend. Cz.1 / zebr. i oprac. Edmund Całka ; [il. Paweł Krzysztof

Całka]. - Gliwice : Towarzystwo Przyjaciół Gliwic, 1993-.

Bojki śląskie czyli Uczymy sie...bojać śląskie bojki, czytać po śląsku, bawić

śląskimi graczkami, malować i kryklać / Marek Szołtysek ; [il. Joanna Kucharczak

i Franciszek Kucharczak]. - Rybnik : "Śląskie ABC", 2006.

Należy dopilnować, aby na każdy z 8 tematów informacje zbierała podobna liczba

dzieci.

PRZEBIEG ZAJĘĆ

1. Informujemy dzieci, że podczas dzisiejszych zajęć będziemy grać. Żeby jednak

dobrze zrozumieć zasady gry, musimy poznać kilka legendy gliwickich i umieć

rozpoznać śląskie strachy. Przygotowane przez uczestników informacje na

poszczególne tematy zaraz bardzo się przydadzą.

2. Dzielimy dzieci na 8 grup według tematów ich zadań (tak, aby w grupie pracowały

osoby z tym samym tematem). Dajemy dzieciom 6-8 minut na wspólną pracę –

wymianę zebranych informacji oraz przygotowanie do przedstawienia ich

pozostałym.

3. Zapraszamy grupy po kolei do zaprezentowania legendy lub przedstawienia

śląskiego stracha. Do każdego tematu prowadzący prezentuje odpowiednią

ilustrację i gest, który jest przypisany do danego obrazka. Uzupełniamy

wiadomości przygotowane przez uczestników. Na koniec jeszcze raz powtarzamy

wszystkie gesty.

Gesty przypisane do kart – klucz:

Należy głośno powiedzieć: „Łap beboka!” i jak najszybciej

położyć rękę na karcie.

Gdy tylko zobaczymy Jana III Sobieskiego, wołamy głośno: „I

ha ha!”.

Ta karta oznacza, że zamieniamy się w pszczoły. Machamy

rękami i bzyczymy.

Jako że połednica pojawia się w samo południe, gdy słońce

razi swoimi promieniami, gdy tylko widzimy tę kartę, robimy

z dłoni daszek nad oczami.

Pyszne rogaliki z Gliwic pojawiły się na stole. Klepiemy się

po brzuchach i mówimy: „Mniam, mniam!”

Skarbnik pojawia się w kopalni. Gdy go widzimy, udajemy,

że uderzamy kilofem.

Utopek mieszka pod wodą. Gdyby nam przyszło zanurkować…

zatkalibyśmy nos! To właśnie robimy, widząc tę kartę.

Kobiety leją wrzątek za mury miejskie. A my chowamy ręce

za siebie, bo nie chcemy się oparzyć.

4. Zmieniamy układ i liczbę grup. Teraz w każdej grupie powinno się znaleźć 8

dzieci, każde z innym tematem. Zamianę można przeprowadzić szybko, prosząc

dzieci w każdej z pierwotnych grup o odliczenie do 3 (w przypadku 24

uczestników), a następnie o utworzenie nowych grup jedynek, dwójek i trójek.

Poniższy schemat może być pomocny:

5. Przedstawiamy zasady gry ŁAP BEBOKA (2).

Każda grupa otrzymuje jedną talię kart. Należy je potasować i rozdać pomiędzy

graczy, którzy kładą je przed sobą na stosie obrazkami ku dołowi. Nie wolno

podglądać, jakie karty się otrzymało. Celem gry jest pozbycie się wszystkich

swoich kart. Wygrywa osoba, której uda się to jako pierwszej.

Gracze będą dokładać katy w kolejności według ruchu wskazówek zegara.

Zaczyna dowolny gracz. Bierze pierwszą kartę ze swojego stosu i wykłada odkrytą

na środek stołu (ruchem „od siebie”, aby nie miał możliwości pierwszy podejrzeć

własnej karty).

I część zajęć II część zajęć

W zależności od tego, jaka karta trafiła na stół, wszyscy gracze muszą

odpowiednio zareagować (patrz: tabela). Osoba, która się pomyli, zabiera karty

ze środka stołu (może to być jedna karta lub kilka) i kładzie je zakryte na spodzie

swojego stosu. Jeśli nikt się nie pomyli, karta zostaje na środku, a następny gracz

odkrywa swoją kartę i kładzie na tej już leżącej na stole.

Wyjątkową kartą jest ta z bebokiem. Gdy tylko pojawi się ona na stole, wszyscy

gracze mówią „Łap beboka!” i kładą rękę na karcie. Czyja ręka znajdzie się na

samej górze, ten zabiera wszystkie karty ze środka stołu.

Gramy do momentu, aż jeden z graczy pozbędzie się swoich kart. Zostaje on

zwycięzcą.

CO JESZCZE MOŻEMY ZROBIĆ?

Dzieci same mogą zaproponować gesty do kart. Należy jedynie pozostawić

niezmieniony gest do karty z bebokiem, ponieważ nadaje on grze dynamizmu.