Rejestracja i postprodukcja nagrań wideo · Wprowadzenie Dostępność na rynku różnorodnego pod...

Rejestracja i postprodukcja

nagrań wideo

Opracował:

dr inż. Piotr Suchomski

Wprowadzenie

Współczesna technika cyfrowa umożliwia na

tworzenie coraz doskonalszych i coraz

ciekawszych, zaskakujących produkcji filmowych.

Technika cyfrowa przyczyniła się również do

ogromnego rozwoju

amatorskiego/konsumenckiego sprzętu audio-

wideo.

Rozwój cyfrowej techniki audio-wideo oraz

rozwój technik multimedialnych pozwolił na

stworzenie zróżnicowanego oprogramowania do

montażu nieliniowego.

Wprowadzenie

Dostępność na rynku różnorodnego pod względem

jakości i funkcjonalności sprzętu AV i

oprogramowania do przetwarzania wideo stwarza

możliwość budowy stosunkowo tanich,

funkcjonalnych systemów do realizacji i

postprodukcji nagrań wideo zarówno amatorskich

jak i profesjonalnych.

Obecnie różnica między amatorskimi a

profesjonalnymi systemami produkcji wideo tkwi

przede wszystkim w szybkości działania i rzadziej

w jakości obrazu. Zasada działania i

funkcjonalność są porównywalne.

Wprowadzenie

W procesie produkcji wideofonicznej wyróżniamy

dwa wzajemnie ze sobą powiązane i

oddziaływujące na siebie wątki tj. realizację i

postprodukcję.

Proces realizacji dotyczy wszystkich czynności

służących do rejestracji obrazu wideo.

Proces postprodukcji dotyczy wszystkich

czynności, których celem jest stworzenie finalnej

produkcji wideo na podstawie zrealizowanych

zdjęć wideo (montaż, efekty specjalne,

udźwiękowienie itp.).

Scenariusz – podstawa produkcji

filmowej

Punktem wyjścia produkcji filmowej jest

scenariusz.

Tworzenie scenariuszy filmów fabularnych jest

podobną sztuką jak pisanie opowiadań czy

powieści.

Scenariusz

Scenariusz posiada następujące elementy:

Struktura,

Postaci,

Dialogi,

Opis zdarzeń i miejsca akcji.

Scenariusz - struktura

Struktura 3 aktów:

Akt 1 – wprowadzenie – prezentacja głównej

postaci (protagonista) i jej rywala (antagonista),

wstępne określenie celu i pragnień postaci

głównej,

Akt 2 –rozwinięcie akcji – komplikowanie

problemu głównego bohatera, prezentacja

wątków pobocznych, zwroty akcji,

Akt 3 – rozwiązanie problemu głównego

bohatera, osiągnięcie celu.

Scenariusz - postaci

W filmie charakter postaci ukazują wydarzenia.

Każda postać jest prezentowana na 3

płaszczyznach:

Fizyczna (wiek, płeć, wzrost, sprawność

fizyczna itp..)

Społeczna (zawód, wykształcenie, religia itp.),

Psychologiczna (ambicje, temperament, lęki,

moralność itp.).

Analizę scenariusz ułatwia stworzenie

kwestionariuszy osobowych dla każdej postaci.


Postacią główną filmu jest osoba, która chce

osiągnąć cel i zdecydowanie do niego zmierza.

Cel nie musi być znany od początku, ale musi być

konkretny.

W ciekawym scenariuszu wskazany jest rozwój

charakteru postaci głównej (protagonisty) rzadziej

antagonisty.

Oprócz postaci głównych i dominujących w

scenariuszu pożądane jest istnienie postaci

pobocznych.


Orkiestracja – zróżnicowanie charakterów postaci.

Scenariusz jest tym ciekawszy im większa

różnorodność postaci.

Scenariusz - dialogi

Dialog spełnia 3 zasadnicze funkcje:

Informacyjna – dostarcza tylko tych informacji,

które są konieczne do zrozumienia historii.

Należy się zastanowić, które informacje mogą

być przekazane za pomocą obrazu

Wyrażanie emocji,

Prezentacja postaci po przez dykcję, styl

mówienia.

Dialog powinien być w formie naturalnej mowy

(żywej mowy).

Scenariusz - opisy

Podstawowym nośnikiem informacji w filmie jest

obraz.

Dobry scenariusz przedkłada opowiadanie historii,

prezentację informacji bardziej za pomocą obrazu

niż dialogu.

Scenariusz - format

Zaleca się aby format zapisu scenariusza był

utrzymany w ustalonej konwencji standardu,

Scenariusz jest podzielony na sceny. Nagłówek

sceny zawiera informację o miejscu akcji, czy

wnętrze/plener oraz czas – noc/dzień,

Scenariusz pisany jest czcionką 12 punktową

Courier.

Trzymanie standardu zapisu scenariusza ułatwia:

Szacowanie kosztów,

Podział ról,

Tworzenie harmonogramu.

Scenariusz – format dwukolumnowy

W przypadku filmów reklamowych,

dokumentalnych, instruktażowych itp. Stosuje się

układ dwukolumnowy A/V.

W pierwszej kolumnie zawarte są informacje o

ujęciach obrazu w postaci odręcznych rysunków i

krótką informacją.

W drugiej kolumnie zawarte są informacje o

dźwięku.

Scenariusz - przetwarzanie

Współcześnie do pisania scenariuszy

wykorzystuje się specjalistyczne oprogramowanie,

które nie tylko ułatwia tworzenie scenariusza ale

również jego analizę, podział, przetwarzanie np.

Final Draft.

Aby realizacja zdjęć była możliwa należy

stworzyć:

Scenopis – techniczny opis scen,

Podział ról,

Harmonogram realizacji zdjęć.

Przygotowania do zdjęć

Kompletowanie obsady (zdjęcia próbne, stawki,

umowy),

Dokumentacja potrzebnych obiektów, rekwizytów,

Wybór plenerów, projektowanie, budowa

dekoracji,

Projektowanie, szycie kostiumów, ustalanie

charakteryzacji,

Kompletowanie sprzętu zdjęciowego,

oświetleniowego i dźwiękowego,

Dopracowywanie scenopisu i dialogów,

Przygotowania do zdjęć

Planowanie czasu trwania scen,

Zakup praw do obiektów, utworów muzycznych

itp.,

Szkolenia aktorów do specjalnych zadań

filmowych np. szermierka, jazda konna,

opanowanie plabacków („udawanie gry”),

Harmonogram zdjęć,

Terminarz filmu włącznie z terminem premery,

Opracowanie kampani reklamowej.

Organizacja planu zdjęciowego

Czy wybrana lokalizacja jest dostępna?

Czy zdjęcia będą w plenerze i/lub we

wnętrzach?

Jak odległe są od siebie zaplanowane plany

zdjęciowe?

Jakie dekoracje są potrzebne?

Czy wybrane lokalizacje spełniają warunki

techniczne, niezbędne do wykonania

zaplanowanych ujęć?


Należy zwrócić uwagę na detale występujące

zarówno na planie zdjęciowym jak i w

ewentualnej scenografii.

Należy pamiętać o symbolice zarówno

przedmiotów jak i koloru czy oświetlenia:

architektura, style, sztuka reprezentujące

konkretne epoki – umiejscowienie w czasie i

miejscu,

kolory i oświetlenie jasne, żywe – wesoły

nastrój,

kolory ciemne, brudne – mroczny nastrój.


Czy planowane są efekty specjalne?

Czy efekt specjalny może być wykonany na

etapie realizacji za pomocą zręcznego

operowania kamerą, światłem, rekwizytami?

Czy efekt ma być wykonany na etapie

postprodukcji? (być może taniej, ale np.

bardziej pracochłonny)

Przygotowanie planu zdjęciowego pod kątem

późniejszej kompozycji lub rotoskopii obrazu

wideo.

Pojęcia podstawowe

Kadr - pojedynczy, nieruchomy obraz

Ujęcie - suma wszystkich kadrów, utrwalonych od

momentu włączenia kamery do jej zatrzymania.

Najmniejsza dynamiczna jednostka.

Sekwencja - szereg połączonych ze sobą ujęć

opisujących jeden temat.

Plan - zawartość obrazowa kadru zależna od kąta

widzenia kamery.

Rodzaje ujęć w filmie

Plan totalny – obejmuje cały teren akcji,

pokazuje najbardziej ogólny widok.


Plan ogólny – (węższy od totalnego)

wszystko co przekracza wzrost

człowieka,celem jest przekazywanie

informacji o miejscu, działaniach ludzi i

sytuacjach;


Plan pełny - bohater ukazany w całości

(od stóp do głowy), określona jest

dominująca postać, ukazuje związek

postaci z miejscem akcji.


Plan amerykański – postaci od głowy do

kolan, ukazywanie kontaktów między

ludźmi;

Plan średni – od pasa w górę,

ukazywanie osobowości poprzez

mimikę i gestykulację;

Plan bliski – ukazywanie stanu

psychicznego;


Zbliżenie - koncentruje się na twarzy

bohatera, uwidacznia jego stany

emocjonalne, a także może ujawnić

niedoskonałości urody aktora.


Półzbliżenie – nieco szerszy plan niż

zbliżenie, ukazuje popiersie postaci.

Plan podwójny – plan stosowany do

przedstawiania dialogu postaci. Obie

postaci są widoczne zazwyczaj od klatki

piersiowej w górę.

Przez ramię – również pokazuje dialog

postaci, ale skupia się na jednej z nich,

a druga jest pokazywana częściowo lub

w zarysie.


Subiekt (punkt widzenia) – pokazuje

obraz widziany oczami postaci.

Zapewnienie jakości obrazu wideo

•Podział kadru według zasady „złotego środka”;

•Przestrzeganie osi filmowej;

Zapewnienie jakości obrazu wideo - oświetlenie

Oświetlenie jest sztuką kinematografii. Źródła

światła wykorzystywane są przez

oświetleniowców podobnie jak farby przez

malarza do tworzenia dzieła.

Światło wolframowe zrównoważone – światła o

zakresie widmowym odpowiadającym światłu

żarowemu – ma zabarwienie pomarańczowe

lub żółte.

Światło dzienne – imitujące światło słoneczne,

ma kolor biały lub nawet lekko niebieskawy.

•Oświetlenie planu zdjęciowego;

•Sterowanie jasnością – dobór odpowiedniej

temperatury barwy, mocy żarówki oraz filtrów;

Łączenie światła dziennego i sztucznego;

•Stosowanie akcesoriów skupiających,

rozpraszających, zmiękczających światło;


halogenowe

wyładowcze

łukoweDiodowe (LED)


Oświetlenie trzypunktowe stanowi punkt

wyjścia do bardziej skomplikowanych

konfiguracji oświetlenia.

Światło rysujące – podstawowe źródło światła

oświetlające postać lub obiekt, ustawiane pod

kątem do oświetlanego obiektu. Światło

rysujące jest silnym, dominującym źródłem,

często współgrającym z innymi źródłami światła

na planie.

Światło wypełniające – wypełnia głebokie

cienie powodowane przez światło rysujące.

Zwykle światło to jest bardziej matowe i

rozproszone.


Światło kontrowe – umieszczane jest za

obiektem i służy do odseparowania obiektu od

tła (tworzenie wrażenia głębi). Może mieć inny

kolor niż pozostałe źródła światła np.

pomarańczowy czy niebieskawy.

1

1

1

Światła

1 -podstawowe 3- odcinające

2- rysujące 4 - wypełniające

2

3 4



•Oświetlenie postaci;


Oświetlenie pod kątem efektu kluczowania

wymaga:

zapoznania się z wymogami programu do

wykonania efektu kluczowania,

oświetlenia osobno obiektu i tła,

tło należy oświetlić równomiernie,

obiekt należy odsunąć maksymalnie od tła,

dobrze jest wykonać zdjęcia próbne i

wstępnie sprawdzić jakość kluczowania.

Oświetlenie powinno być odpowiednie – zbyt

słabe oświetlenie będzie powodowało zbyt

mocne wzmacnianie sygnału wideo przez

kamerę – pojawi się szum.


Zasilanie – w przypadku pracy z taśmą filmową

wymagane jest oświetlenie o dużej mocy rzędu

kilku KW. Taka moc wymaga odpowiednich

obwodów elektrycznych.

W przypadku produkcji wideo nie jest

wymagane oświetlenie o tak dużej mocy

(czułość kamer wideo jest znacznie większa).

W plenerze często również potrzebne jest

oświetlenie, które blokuje, rozprasza naturalne

światło słoneczne. Minimalna moc światła

przydatnego w plenerze to 2000 W.

•Parametry ekspozycji obrazu;

•Kontrola głębi ostrości obrazu;

•Wybór wielkości przesłony

•Kontrola balansu bieli – zapewnienie

jednakowego odwzorowania kolorów przy

różnym rodzaju oświetlenia. Polega na

umieszczeniu przed obiektywem białej kartki lub

skadrowanie kamery na biały element sceny i

uruchomienie funkcji kalibrowania balansu bieli.

Balans bieli należy wykonać za każdym razem

gdy w znaczący sposób zmienią się warunki

oświetlenia sceny.


Kamera wideo

Kamera – urządzenie optyczno-elektroniczne

służące do rejestracji obiektów będących w

ruchu.

Obraz z kamery może być rejestrowany na

taśmie magnetycznej, dyskach magneto-

optycznych lub optycznych, a także może być

bezpośrednio transmitowany za pomocą

medium np. Internet, telewizja

Kamera wideo – przetwornik CCD

Kamera wideo – obiektyw

Zarówno jakość przetwornika (CCD, CMOS) jak

i jakość obiektywu w istotny sposób decydują o

jakości uzyskiwanego obrazu.

W kamerach stosowane są obiektywy o

zmiennej ogniskowej. W zaawansowanych

modelach obiektywy mogą być wymienne

(podobnie jak w lustrzankach).

Kamera wideo – obiektyw

Kamera wideo – ogniskowa

Ogniskowa - w technice wideo jest definiowana

jako odległość obiektu od przetwornika CCD.

Zwiększanie ogniskowej powoduje przybliżenie

(powiększenie) obiektu, zmniejsza się kąt

widzenia. Teleobiektywy powiększają obiekty

jednakowo niezależnie od ich odległości od

obiektywu.

W kamerach kontrola zmiany ogniskowej

(zoom) na ogół realizowana jest przez układy

mechaniczno-elektroniczne. W tanich

kamerach DV układy te na ogół są „słabo

sterowalne”.

Kamera wideo – przysłona

Obiektyw skupia światło przechodzące przez

przysłone na płaszczyźnie ostrości, gdzie w

kamerze cyfrowej znajduje się przetwornik CCD

lub CMOS.

Stopień otwarcia przysłony podawany jest w

postaci tzw. liczb przysłony (f-stops) im większy

numer przysłony tym mniej światła jest

przepuszczane (mniejszy otwór przysłony).

Kontrola stopnia otwarcia przysłony pozwala

kontrolować głębię ostrości. Głębia ostrości

określa jak szeroki jest obszar, w którym

obiekty są wyraźne i ostre.

Kamera wideo – ostrość

Przed przystąpieniem do ręcznego ustawienia

ostrości należy dopasować wizjer kamery do

wzroku kamerzysty.

Aby ustawić ostrość najlepiej najpierw

skierować kamerę na główny obiekt, następnie

go powiększyć i ręcznie skorygować ostrość.

Ostrość jest ściśle związana z odległością

obiektu. Należy dobrze oszacować lub

zmierzyć odległość.

Jeśli są problemy z ustawieniem ostrości

należy zwiększyć liczbę przysłony (zwiększenie

głebi ostrości).

Kamera wideo – filtry

Profesjonalne kamery pozwalają na dodatkową

korekcję obrazu poprzez specjalne filtry

zakładane na obiektyw.

Filtr UV (przeciwsłoneczny) – zatrzymuje

promieniowanie UV i ogranicza zamglenie ujęć.

Filtr polaryzacyjny – zwiększa nasycenie

obrazu, bardzo przydatny w plenerze

(zwłaszcza w zachmurzony dzień). Eliminują

odbicia przy filmowaniu przez szybę.

Filtry neutralne – regulują ilość światła

(podobnie jak przysłona)

Kamera wideo – podstawowe ruchy

Na profesjonalnym planie filmowym kamera

często zamocowana jest na tzw. wózku, który

porusza się po specjalnych szynach

rozmieszczonych na planie zdjęciowym.


Panoramowanie (poziome lub pionowe) – ruch

kamery względem jej osi.

Najazdy – przesuwanie kamery wzdłuż osi

równoległej do obiektywy. Mogą być

wykonywane za pomocą specjalnych wózków

lub za pomocą zmiany ogniskowej (zoom).

Skracanie głębi planu – sytuacja, w której

wykonywany jest jednocześnie najazd kamery

za pomocą wózka i odjazd za pomocą

transfokatora (zoom out) – możliwa sytuacja

odwrotna. Plan pierwszy nie zmienia się, dalsze

obiekty „zbliżają się” lub „oddalają się”


Ujęcie z kranu – określa umieszczenie kamery

na specjalistycznym, ruchomy ramieniu, które

pozwala kamerą poruszać w trzech wymiarach


Śledzenie – ruch kamery równolegle do

kierunku poruszania się obiektów.

Ujęcia z „ręki” – głównie materiały reporterskie,

śledzenie obiektów, należy unikać

„przewidywania” ruchu obiektu.

Kamera wideo – parametry

Na funkcjonalność kamery wpływ mają:

Możliwość regulacji zbliżenia (zoom),

Możliwość ręcznej regulacji ostrości (focus)

Możliwość regulacji czasu otwarcia przysłony,

Możliwość wyboru przesłony,

Układy stabilizacji obrazu (optyczne i/lub

elektroniczne;

Możliwość ręcznej regulacji balansu bieli,

Możliwie małe zużycie prądu – żywotność

akumulatorów,

Rozbudowany interfejs we/wy – we/wy cyfrowe,

we/wy analogowe, gniazdo słuchawkowe, gniazdo

mikrofonu.

Kamera wideo – wybór

Dobór kamery zależy od:

oczekiwanej jakości obrazu docelowego,

budżetu,

wymaganej funkcjonalności i ergonomii.

Obecnie popularne techniki rejestracji w

kamerach:

Taśmy magnetyczne (zapis cyfrowy np. DV)

Zapis na kartach pamięci,

Zapis na wbudowanych dyskach twardych,

Zapis na specjalnych płytach DVD lub Blu-

ray

•Rejestracja dźwięku;

•Dobór mikrofonów – mikrofony kierunkowe do

„zbierania” dialogów, dookólne do „zbierania”

dźwięków z planu;

•Rejestracja za pomocą kamery lub oddzielnego

rejestratora, zsynchronizowanego z kamerą;


Przenośne rejestratory

Organizacja rejestracji zdjęć

Im większy zakres produkcji tym większa ekipa

ludzi będzie potrzebna. Należy odpowiednio

przydzielić zadania do konkretnych osób.

Operator obrazu – osoba odpowiedzialna za

kamery i oświetlenie.

Operator kamery – osoba obsługująca kamerę.

Pierwszy asystent operatora – odpowiada za

ładowanie kaset, dobór filtrów, ustawianie

ostrości.

Drugi asystent operatora – odpowiada za klaps

i przechowywanie kaset.


Operator dźwięku – odpowiada za dźwięk na

planie, pomagają mu w zależności od stopnia

trudności planu, asystenci, technicy,

mikrofoniarze (operowanie tyczką z

mikrofonem).

Szef obsługi technicznej – odpowiedzialny za

rozmieszczenie dodatkowych elementów,

oświetlenie, sprzętu do poruszania kamerami

itp.

Wózkarz – osoba odpowiedzialna za

sterowanie wózkami i innym ciężkim sprzętem

filmowym.


Dziennik ujęć – lista notatek, uwag do ujęć,

parametrów ekspozycji obrazu, jakości dźwięku

itp. z odniesieniem do kodu czasowego.

Ułatwia pracę przy ewentualnych poprawkach i

w procesie postprodukcji.

Diagram pracy kamery – w przypadku

skomplikowanych scen z dużą ilością akcji

warto rozrysować diagram pracy kamery.


– diagram pracy kamery

Protokół filmowania Kolejność komend, które wydaje asystent

reżysera:

„dźwięk”,

„kamera”,

„akcja”.

Każdą komendę potwierdza odpowiednia

osoba hasłem „jest” lub „gotowe”.

Należy dać chwilę czasu na „rozruch” urządzeń

oraz na ich zatrzymanie.

Nawet przy małej produkcji gdy liczba osób jest

znacznie ograniczona warto zachować

porządek i uprzedzać przed rozpoczęciem

akcji.

Nadzór nad scenariuszem

Rola osoby nadzorującej scenariusz jest

sprawdzanie czy?

Każdego dnia kręcona jest odpowiednia ilość

ujęć?

Czy ujęcia realizowane są zgodnie z

planem?

Czy zachowana jest ciągłość ujęć?

Czy klapsy są prawidłowo opisane numerami

ujęć?

Wprowadzanie zmian i poprawek do

scenariusza.

Nadzór nad scenariuszem

Każdej scenie przyporządkowany jest

jednoznaczny numer identyfikujący np. scena

123.

Każde ujęcie ma również swój numer

identyfikujący często łączony z numerem sceny

np. 123 – 3.

Osoba nadzorująca scenariusz robi notatki

opisujące kolejne ujęcia i ich duble.

http://www.klapsy.eu/klaps_filmowy_suchoscieralny.html

http://www.klapsy.eu/klaps_filmowy_kredowy.html

Przygotowanie do montażu

Każdą taśmę należy jednoznacznie

oznakować.

Pomocne może się okazać stworzenie bazy

danych wszystkich materiałów do danej

produkcji.

Każdą taśmę należy dokładnie opisać:

wyszczególnienie wszystkich ujęć.

staranne opisywanie kodów czasowych,

dzielenie długich ujęć na mniejsze,

opis jakości (przydatności) ujęć,

specjalne oznaczenie ujęć do efektów specjalnych

np. kluczowania.

Przygotowanie do montażu

Opisywanie zawartości ujęć:

dialogi – nawet jeśli obraz jest zły to dźwięk może

się przydać,

przebitki,

sceny akcji – opis wszystkich istotnych ujęć

składających się na cała akcję,

wywiady – pytanie + odpowiedź = scena,

ujęcia otwierające i zamykająca sceny,

„ciekawe” ujęcia – nie uwzględnione w scenariuszu,

tło – szumy, odgłosy planu itp.

Przechwytywanie materiału wideo

Po przeglądnięciu i opisaniu całego materiału

należy przechwycić tylko te ujęcia, które zostały

zakwalifikowane jako przydatne do montażu.

Ustalenie docelowych parametrów montażu

(montaż offline/online).

Koncepcja montażu

Struktura trzech aktów:

Wprowadzenie (ok. 30 min),

Rozwinięcie (ok. 45-60 min),

Zakończenie (ok. 30 min).

Struktura ta może być wykorzystywana również w

obrębie pojedynczej sceny, sekwencji scen.

Montaż analizujący/syntetyzujący

Dźwięk w filmie

Dialogi – główny nośnik informacji dźwiękowej.

Muzyka – w istotny sposób buduje nastrój filmu,

ilustruje i uzupełnia obraz.

Efekty dźwiękowe – oddają realizm dźwięku,

podkreślają nastrój, budują napięcie.

W czasie montażu obrazu należy

zaznaczyć/wynotować uwagi dotyczące poprawy

dźwięku (czy poprawić dialogi, jakie efekty

dźwiękowe, koncepcja sposobu budowania

napięcia przez muzykę itp.)

Montaż dźwięku najlepiej wykonać za pomocą

dedykowanego oprogramowania.

Poprawa jakości dialogów

Na początku należy podjąć próbę poprawy jakości

dialogu za pomocą metod przetwarzania sygnału.

Jeśli było wykonane kilka dubli tego samego

ujęcia spróbować „wyjąć” dźwięk z dubla gdzie

jakość dźwięku jest najlepsza.

W ostateczności przystąpić do nagrania

postsynchronów. Należy zadbać o:

synchronizację dźwięku z ruchem ust (można

wspomóc się filtrami do zmiany czasu

odtwarzania),

oddanie emocji w głosie.

Efekty dźwiękowe Nagrane synchronicznie na planie filmowym (

na ogół wymagają dodatkowej obróbki),

Wykorzystanie efektów z dostępnych bibliotek

dźwiękowych.

Imitowanie dźwięków (do obrazu) przez

imitatora dźwięku w studiu (tzw. foley studio).

Wybrane pojęcia z żargonu

telewizyjnego i filmowego Animacja – błąd montażowy, skok w obrazie.

Asynchron lub offsynchron – brak dokładnej

synchronizacji dźwięku z obrazem.

Forszpan - sygnał dźwiękowo-wizualny

rozpoczynający program z zapowiedzią trzech,

czterech najważniejszych tematów (zwany też

head-linem lub czołówką).

Oblankować setkę – przygotować do emisji

czyjąś wypowiedź.

Off – dźwięk zza kadru.

Prompter – urządzenie wyświetlający tekst

czytany przez lektora/prowadzącego.

Wybrane pojęcia z żargonu

telewizyjnego i filmowego Przebitka – obraz, którym na ogół maskuje się

przerwy w montażu, animacje.

Setka – czyjaś wypowiedź: dźwięk + obraz,

fragment nagrania, w którym widać usta mówcy.

Spady – materiały, które nie nadają się do

montażu (nadają się do kosza).

Żre – program jest w porządku.

Żywiec albo live – występ reportera nażywo.

Dziękuję za uwagę

Rejestracja i postprodukcja nagrań wideo · Wprowadzenie Dostępność na rynku różnorodnego pod...

Documents

Transcript of Rejestracja i postprodukcja nagrań wideo · Wprowadzenie Dostępność na rynku różnorodnego pod...