Pismo HZD NKIH „Leśna Szkółka” Grudzieo 2015/Styczeo 2016

ORANIE POLA

Czuwaj!

Na początek winien jestem wyjaśnienia, dlaczego tym razem na okładce

zostało napisane „grudzień/styczeń”. Na przełomie lat 2015/2016, jak zawsze,

nie odbywały się zbiórki: najpierw Boże Narodzenie, potem Nowy Rok.

Miałem też nadzieje na jakieś relacje z biwaków wigilijnych, lecz w końcu

żadna nie dotarła, skąd ich brak w tym zimowym numerze.

Mimo tego nie ma czym się przejmować. Druh Ratatuj jak zawsze sprostał

zadaniu oraz stworzył kolejny odcinek kursu ornitologicznego, zresztą

utrzymany w zimowej tematyce. W środku znajdziecie również wywiad,

przeprowadzony właśnie z Ratatujem. Nie wiem, czy wiecie, ale ta sama

osoba co miesiąc specjalnie na wymagania „Zasiewów” przygotowuje

okładkę.

Wraz z druhem Adamem – wieloletnim drużynowym Dwudziestki –

dokończyliśmy historię tej właśnie drużyny, sięgającą do końca jego kadencji

(czasu trwania sprawowania danej funkcji). Czasy nieujęte w tekście należą

już do teraźniejszości: po relację z nich kiedyś będzie należało poprosić dh

Mikensa, czyli obecnego drużynowego „Alhambry”.

Co do kroniki Kursu Zastępowych: na początek przedrukowano wstęp z tej

publikacji, potem przedstawiono Komendę oraz przykładowy plan dnia. Teraz

nadszedł czas na wybór relacji z zajęć. Redakcja będzie przedstawiała tylko

najwybitniejsze z nich, więc naprawdę polecam zapoznanie się z tą rubryką.

W tej zimowej porze macie również okazję przeczytać optymistyczną legendę

indiańską, przetłumaczoną przez Simona.

Miłej lektury!

SPIS TRESCI

Kilka slow o ptakach… - odc.

XIII

Wywiad z instruktorem: org.

Rafal Ratajczyk „Ratatuj”

Historia 20 NGDH „Alhambra”

cz. 5

Kronika KIMu PZ 2008/2009

Czerwona droga odc. VIII

Kartka ze spiewnika

Konkurs

…tuż po, zgadliście, retrospekcji. W poprzednim odcinku poznaliśmy dzierzbę – ptaka,

którego z hrabią Drakulą łączyło pewne zachowanie, którego teraz przypominad nie

będę, bo nie wszystkim z was się podobało. Przejdźmy zatem szybko do nowego

odcinka! Poznamy w nim ptaka, którego raczej normalnie w Polsce nie zobaczycie na

wolności. Jest on jednak naprawdę ciekawy, więc wam o nim opowiem. Oto…

Część XIII: Pimgwim, czyli jak to jdst być ptasią arktyczmą

łodzią podwodmą

Mamy zimę, więc kiedy opowiadad o pingwinie, jak nie teraz?

Zacznijmy od oczywistych faktów – każdy z nas wie coś o pingwinach.

Na pewno wiecie, że te ptaki nie latają. Ich skrzydła przekształciły się w coś, co

kształtem przypomina raczej płetwy. Ale to nadal skrzydła! Po prostu pingwiny

nigdzie nimi nie odlecą. W ogóle żeby latad potrzebowałyby naprawdę mocnej pary

skrzydeł, żeby oderwad te grube korpusiki od ziemi. Ale zamiast niej mają to, co

widzicie. Tak przekształcone skrzydła świetnie nadają się do pływania, w czym akurat

pingwiny są niesamowite, ale o tym jeszcze opowiem.

Co jeszcze wiemy na pewno? Że pingwiny żyją na Antarktydzie. A czego nie wiemy?

Założę się, że nie wiedzieliście, że pingwiny potrafią zmieniad temperaturę swojego

ciała (lub, mówiąc dokładniej, zachowywad stałą temperaturę nawet wtedy, gdy jest

zimniej lub cieplej)! Zdolnośd ta jest niezwykle przydatna, kiedy się mieszka na

najzimniejszym kontynencie na Ziemi.

Poza tym, mrozy Antarktydy pomaga mu znosid upierzenie – pingwiny mają gęste,

wodoodporne pióra, które świetnie również izolują od zimna.

Wspomniałem już przed chwilą, że pingwiny są świetnymi pływakami – a ściślej

mówiąc, nurkami. Ponieważ ryby, którymi pingwiny się żywią, z reguły nie biegają po

śniegu, trzeba je łowid. A ryby nierzadko pływają naprawdę głęboko. Pingwiny

pływają ze średnią prędkością 6-9 kilometrów na godzinę i najczęściej nurkują na

głębokośd 150 metrów, a to bardzo dużo. Ale czekajcie!

Z badao nad pewnym pingwinem wynikło, że nurkował on na głębokośd od 450 do

500 metrów, a pewna samica pingwina zanurkowała aż na 535 metrów! A możliwe

jest, że pingwiny mogą nurkowad jeszcze głębiej, bo sprzęt, którego używali ludzie do

tych pomiarów na pewnej głębokości przestaje byd dokładny.

Czym jeszcze zadziwią nas pingwiny?

Na pewno mogą nas zauroczyd swoimi pisklętami! Tak, każdy młody pingwinek tak

wygląda – upierzenie zmienia dopiero podczas arktycznego lata, czyli od listopada do

lutego.

Chociaż na takie mogą nie wyglądad, to pingwiny (przynajmniej cesarskie) są

naprawdę silne. Któregoś razu, sześcioosobowa ekipa ludzi chciała złapad pewnego

osobnika dla ogrodu zoologicznego. Sześciu dorosłych mężczyzn kontra jeden

pingwin, co może pójśd nie tak?

Otóż dużo, bo pingwin przewracał i potykał kolejno każdego z nich. Dopiero, kiedy

wszyscy naraz się na niego rzucili, udało się wreszcie go pojmad. Pingwin to nie byle

co, dorosły waży tyle, co pół człowieka.

A teraz pytanie z innej beczki – co z kolanami pingwina?

Czy on je w ogóle ma?

Patrząc po tych nogach, to kolan chyba za bardzo tam nie ma. W ogóle czy to na

pewno można nazwad nogami? Jak dla mnie, to to raczej są dwie stopy przyczepione

do ciała.

Hmm, chyba żeby rozwiązad tę zagwozdkę, musielibyśmy przyjrzed się szkieletowi

pingwina, albo zrobid mu prześwietlenie. Więc zróbmy.

Aaa, tu się schowały!

No proszę, a więc pingwin jednak ma nogi! I kolana też! Kto by pomyślał, że przez ten

cały czas kryły się pod skórą i mięśniami.

Tych oto nóg i kolan pingwiny używają, by chodzid po lodzie i śniegu. Chodzą w

charakterystyczny sposób, bujając się na lewo i prawo – w ten sposób nie upadają na

śliskim lodzie.

Z reguły.

Poza chodzeniem, pingwiny często ślizgają się też na brzuchu! Odpychają się wtedy

stopami i swoimi płetwoskrzydłami i suną po lodzie.

A co pingwiny sądzą o ludziach?

Generalnie pingwiny nie boją się ludzi. I nie mają za bardzo powodu, żeby się bad, bo

ludzie, którzy przybywają na Antarktydę, to z reguły naukowcy, którzy szanują

przyrodę i nie chcą zrobid pingwinom krzywdy.

Dlatego ludzie i pingwiny umieją się dogadad.

Nie to co takie foki, na przykład.

„Cześd, mieliście fajny namiot, ale ogólnie to się na nim położyliśmy”

Wracając do pingwinów, niektóre z nich czasami wypływają daleko poza Antarktydę i

znajdują się w różnych dziwnych miejscach.

Na przykład, w 2011 roku na plaży w Nowej Zelandii znaleziono młodego pingwina.

Gdy ludzie go odnaleźli, zdążył już zeżred trzy kilogramy piasku (myślał, że to śnieg), a

także trochę patyków i kamieni.

Na szczęście ludzie przeprowadzili operacje, dzięki którym usunęli je z brzucha i ocalili

mu życie. Pingwinek, nazwany „Happy Feet” (tak jak ten film animowany), powoli

wracał do zdrowia. Gdy już doszedł do siebie, naukowcy przyczepili mu urządzenie

namierzające i wypuścili go na wolnośd. Osiem dni później stracili z nim kontakt;

urządzenie pewnie spadło.

Tą historyjką kooczy się trzynasty odcinek naszej serii. W następnym opowiem wam o

remizie – nie, nie o budynku straży pożarnej, o ptaku! Tworzy naprawdę niesamowite

gniazda, do których nie są w stanie dostad się kuny ani łasice. Wiecie, dlaczego?

Opowiem wam w kolejnym odcinku! Do następnego razu!

Czuwaj!

Ratatuj herbu Harmattan

Wywiad z instruktorem

Redakcja: Czuwaj druhu Ratatuju! Znamy się od jakiegoś czasu i choć

pierwsze pytania mogą Ci się wydać trochę absurdalne, to mimo tego spytam

Cię, gdyż tak wymagają ramy tego pisma: Jakie funkcje aktualnie pełnisz

w Leśnej Szkółce? Masz może inne harcerskie zobowiązania, którym

przeznaczasz część swojego życia?

Ratatuj: Czuwaj! W Leśnej Szkółce pełnię niejedną funkcję – jestem

przybocznym w 20 NGDH „Alhambra” i Chorążym Kręgu, a zatem i jego

członkiem zwyczajnym. Poza tym, już prawie od roku (a może to już rok?)

jestem wędrownikiem w 9 NGZW „Tabor”!

Red.: Co najbardziej Ci się podoba w tym, co robisz?

Rat.: Dużo by opowiadać! Cóż, dla mnie jako przybocznego zdecydowanie

najlepszym widokiem jest zobaczyć, jak człowiek, który przychodząc

na swoje pierwsze zbiórki był marudny i niewiele umiał zrobić, wyrósł pod

skrzydłami drużyny na mężnego, dzielnego i sprawnego młodego harcerza.

Będąc chorążym, najwspanialszym jest widok tysięcy ludzi, bijących brawo

kolumnie harcerzy, której przewodzi 11 listopada. A będąc wędrownikiem

najlepszy jest moment, w którym widzę, jak z kolejnymi planami

wędrowniczymi pokonuję własne słabości i przekraczam kolejne granice

moich możliwości.

Red.: Na wstępie jeszcze chciałbym wyciągnąć na jaw odrobinę prywatnego,

codziennego Ratatuja. Jesteś studentem politechniki, tak? Co tam każą Ci

robić, bawisz się drutami?

Rat.: Zgadza się, jestem studentem Politechniki Gdańskiej na kierunku

Elektronika i Telekomunikacja. Ach, czego oni mi tam nie każą robić!

Zabawne, że o tym wspomniałeś, bo tak, między innymi bawię się drutami!

Zabawa ta przebiega pod nazwą „Układy logiczne” i polega na tym, że muszę

zaprojektować i zrealizować układ, który będzie wykonywał daną czynność –

na przykład mnożył przez cztery, albo liczył od 0 do 7. Przeciętny projekt

układu wygląda tak:

Ładny i w miarę czytelny. Z kolei w rzeczywistości wygląda on tak:

I już niestety nie jest tak ładnie i czytelnie.

Tak, wszystkie te kable muszę podłączyć sam. Tak, łatwo się pomylić.

Tak, wszystko potrafi się zepsuć od jednej pomyłki. Ale koniec końców,

częściej się udawało niż nie, więc mam raczej dobre wspomnienia z tym

przedmiotem. Do innych rzeczy które robię na Politechnice należy między

innymi praca przy rozmaitych urządzeniach laboratoryjnych, między innymi

oscyloskopach, takich jak ten, przy którym pracowałem w tym tygodniu:

Czasem moim zadaniem jest na przykład popatrzeć na te śmieszne fale

i powiedzieć, które ich fragmenty oznaczają 0, a które 1.

Choć to wszystko może wydawać się niezwykle skomplikowane

i dziwne, to jednak rzeczy, których uczę się na Politechnice są całkiem

fascynujące i nie zawsze takie trudne, jakie mogłyby się wydawać na pierwszy

rzut oka!

Red.: Wracając do harcerstwa, które stanowi główną myśl i sens tego pisma:

w jaki sposób toczyła się Twoja harcerska droga od początku? Na pewno

uczęszczałeś do Szkoły Podstawowej nr 46 w Gdyni, gdyż to ona od lat pełni

funkcję siedziby Dwudziestki.

Rat.: Cóż, początki mojej drogi harcerskiej są dość zagadkowe, bo nie

pamiętam, dlaczego przyszedłem na moją pierwszą zbiórkę. Faktycznie,

chodziłem do Szkoły Podstawowej nr 46 i przez trzy lata chodziłem do klasy

z wieloma harcerzami i harcerkami z Leśnej Szkółki. Ale na zbiórkę

przyszedłem dopiero później, w pierwszej klasie gimnazjum, a był to rok

2008. Nikt mnie wtedy specjalnie do tego nie zachęcał, po prostu przyszedłem

i już. Spodobało mi się, więc zostałem na trochę dłużej. W moim przypadku

„trochę dłużej” oznaczało ponad siedem lat, i liczba ta cały czas rośnie.

Zaczęło się od szeregowego, który później stał się podzastępowym,

a następnie zastępowym, który później został mianowany na przybocznego

i trafił do Kręgu. Kto by pomyślał, że to się tak potoczy? Siedem lat temu, ja

raczej nie.

Red.: Który okres w Twoich życiu – oczywiście w harcerstwie – wspominasz

najlepiej?

Rat.: Zdecydowanie cały rok 2014. I parę

miesięcy w przód i w tył.

Red.: Wiem, że z niejednej stołówki chleb już

jadłeś. Ile obozów masz na karku?

Rat.:Cóż, policzmy. Zalesie, Wygon,

Pogorzelica, Gostomko, drugi Wygon,

Wdzydze i Nasiczne – tak, to będzie już

siedem! Już najwyższa pora na ósmy.

Red.:Które z nich najmilej wspominasz

i dlaczego?

Rat.:Wdzydze 2014, z wielu powodów.

Między innymi dlatego, że pomagałem na nim zbudować wielką chatę, że

spałem w innej wielkiej chacie, że klimat był idealny, że atrakcji było

mnóstwo, że nasz podobóz wyglądał super, że zjadłem świerszcza jedzenie

było dobre, i że pierwszy raz mogłem na nim używać piły mechanicznej.

A, jak wiadomo, każdy facet w swoim życiu powinien choć raz nią operować.

Red.: Nierozłącznym elementem harcerstwa jest coś, co można określić

jednym słowem: przypał. Forma o mniej negatywnym wydźwięku, lecz

równie dobrze oddająca sens tego, co mam na myśli to przygoda. Mógłbyś

przybliżyć jedną z takich przygód, której na pewno byś nie przeżył poza Leśną

Szkółką?

Rat.: Cóż, myślę, że nigdzie indziej poza Leśną Szkółką nie próbowałbym

przespać nocy na kretyńskiej konstrukcji złożonej z karimaty i liny

przywiązanej do wątpliwej wytrzymałości gałęzi wepchniętej pomiędzy dwa

drzewa. Na pewno nigdzie indziej poza Leśną Szkółką nie spadłbym razem

z tą konstrukcją na ziemię. Na pewno nigdzie indziej nie łudziłbym się, że

drugi raz nie spadnę i nie wsadziłbym gałęzi z powrotem na miejsce, żeby

parę minut później znowu wylądować z nią na ziemi.

Nie, takie rzeczy tylko w Leśnej Szkółce.

Red.: Jednakże poza różnymi przygodami zajmujemy się też bardziej

życiowymi kwestiami. Znajdź coś najlepszego, co wniosło Ci do życia

harcerstwo. Co to takiego?

Rat.: To kilka cudownych osób, z którymi przeżyłem najlepsze chwile

mojego życia i z którymi wiążą mnie najmilsze wspomnienia.

Red.: Kto czytuje Zasiewy, ten wie, że fascynujesz się ornitologią (dział

zoologii zajmujący się światem ptaków). Skąd taka niepopularna pasja?

Rat.:Ach, dobre pytanie! Ale sekret tego zainteresowania zamierzam zdradzić

czytelnikom mojej serii w jej ostatnim odcinku, więc pozwolisz, że na razie

wstrzymam się z tą odpowiedzią?

Red.: Zgoda, nie mogę się doczekać! Obserwujesz czasem te śmieszne

stworzonka przez lornetkę o świcie nad morzem?

Rat.: No niestety, ale nie. Głównie dlatego, że nie mam lornetki.

Red.: Która z harcerskich dziedzin wiedzy najbardziej Ci się podoba, czy

może nauczyła Cię czegoś specjalnego? Dlaczego akurat to wyróżniłeś?

Rat.: Generalnie najfajniejsze ze wszystkiego są chyba umiejętności obozowe

i pionierskie. Dlaczego akurat one? Bo mają praktyczne zastosowania.

Owszem, znajomość życiorysu Roberta Baden-Powella też jest ważna, ale nie

zapewni mi ciepła, gdy będę spał w czasie deszczu w lesie. A umiejętnie

zbudowany szałas owszem.

Red.: Masz swoją ulubioną piosenkę harcerską?

Rat.: Niejedną! Niełatwo wybrać tę najlepszą. Powiedziałbym, że Krajka, ale

będę bardziej oryginalny i powiem, że Przebudzenie.

Red.: Dziękuję Ci za wywiad, życzę otwartego umysłu i wszystkiego

najlepszego. Mam nadzieję że Twoja drużyna też złożyła Ci stosowne

życzenia z okazji urodzin, które niedawno miałeś.

Rat.: Dziękuję bardzo! I, tak, złożyła mi życzenia! Butami. Na tyłku.

Dwadzieścia razy. Czuwaj!

Red.: Taką właśnie miałem nadzieję. Do zobaczenia!

Historia 20 NGDH

„Alhambra” cz. 5

Na szczęście rozkaz się nie ukazał. Okazało się, że Kuchcik członków kadry nie

sprowokował. Jako obserwator z boku zmusił kadrę drużyny, aby przygotowała listę

problemów, które widzą w drużynie, a są nierozwiązywalne. W czasie długiej rady

drużyny wszystkie niesnaski z obu stron zostają wyjaśnione, zaś wszyscy obiecują

sobie poprawę i popracowanie nad elementami, które zawiodły. Odbywa się

wspólna akcja przyjęcia nowych druhów w poczet członków drużyny. Miała ona

miejsce w środku weekendu – w nocy. Akcja tego rodzaju została podjęta po raz

pierwszy. W grono członków drużyny zostaje przyjęty świeży narybek, który miał

tworzyć drużynę, stanowiąc jej fundament przez najbliższe lata. Byli to: Czarek,

Rumun, Żołądź, Simpson.

Następnie drużyna jedzie na zimowisko w Darżlubiu, podczas którego drużynowy

nie może być obecny przez 2 pierwsze dni. Drużyną wtedy dowodzi Sondej.

Po przyjeździe Adama na zimowisko propozycję przyjęcia funkcji przybocznego

otrzymuje Sondej, a zastęp, który prowadził przez pół roku (Rysie), przejmuje

Ratatuj. Poproszony został również Mikens, lecz po namyśle uznał, że wolałby

doprowadzić swój zastęp do Przyrzeczenia Harcerskiego, a dopiero później objąć tę

funkcję. Chustę drużyny otrzymuje Mięso.

Drużyna konsekwentnie

i twardo realizuje program

systemu zastępowych, co

przekłada się na jej sprawne

działanie, sprawny przepływ

informacji oraz transparentność

(przejrzystość) w relacjach

między poszczególnymi

członkami, co umożliwia

rozwiązywanie problemów

na bieżąco. Kładzie się bardzo mocny nacisk na takie elementy jak obrzędowość

zastępu, sprawozdania z pracy (tzw. zeszyty zastępów) oraz dodatkowe zbiórki

zastępów, które odbywają się w tygodniu.

W maju Adam z dwoma przybocznymi jadą na wspólny wypad. W czerwcu wszyscy

członkowie kadry wyjeżdżają do Czernicy, gdzie Adam stara się wprowadzić kadrę

w tajniki wędrownictwa.

Drużyna odnotowuje mocny wzrost liczebności i sprawności w działaniu. Na obóz

Gostomko 2012 jedzie w silnej reprezentacji personalnej. Wacek i Dżejson otrzymują

chustę drużyny. Przez ostatnie pół roku było widać, gdzie krystalizuje się jądro

drużyny i na których ludziach spośród kadry drużyny i przybocznych będzie ona

w przyszłości budowana.

Reszta zaś czuje, że ich czas

powoli się kończy. To był

ostatni obóz w Dwudziestce

dla takich osób jak Patryk,

Banan, Ziemniak, Wojtas,

Szefler. Nadchodziło nowe

pokolenie.

Zostaje zorganizowana

ostatnia silna akcja

starszoharcerska wyjazdowa

w Dwudziestce, która odwiedza obóz w Pogorzelicy. W skład kadry wchodzili:

Mikens – przybocznym został na obozie, Sondej – przyboczny, Ratatuj – zastępowy,

Wojtas – zastępowy po Mikensie i Adam – drużynowy.

Obóz przyniósł pewną niekonsekwencję w działaniu wśród członków drużyny.

Jednak doświadczenie nauczyło – i kadra w większości tak postanowiła – że będzie

kontynuować pracę w określony sposób. Po odejściu większości starej kadry

po obozie (niektórzy w chwalebny, inni w mniej chwalebny sposób) kadra w składzie:

Sondej, Mikens, Ratatuj i Adam decyduje się na powołanie nowych zastępowych. Ku

ich przerażeniu nie za bardzo mają kogo mianować. Postanawiają wysłać większość

chłopaków, która pasuje wiekiem, na kurs zastępowych i podjąć się wyszkolenia ich

na przyszłą kadrę drużyny. Później Sondej zaczyna stopniowo wycofywać się

z drużyny ze względu na komplikacje w życiu prywatnym.

Na pierwszym biwaku

(męski w Szymbarku)

czterech członków drużyny

składa Przyrzeczenie

Harcerskie. Są to wycho-

wankowie zastępu Mikensa.

Byli to: Mięso, Żołądź,

Rumun oraz Simpson.

Następnie weszli w skład

kadry drużyny, o czym dalej.

Początkowo działali

w systemie patroli. Zostały utworzone 2 patrole, gdzie zastępowi wspierani przez

podzastępowych stawiali pierwsze krowki na instruktorskiej scieżce.

Drużyna jedzie na biwak do Lubocina, gdzie chustę otrzymuje Cytryna.

Zimowisko odbywa się w znowu Darżlubiu (2013), komendantem jest Adam,

a drużyną zajmuje się Mikens. Dżejson składa Przyrzeczenie Harcerskie.

Drużyna organizuje wypad dla starszych chłopaków, który odbył się wspólnie z kadrą

Pięćdziesiątki. Na Zlot Drużyn Dwudziestka stawia się w silnym składzie.

Na obóz w Wygonie – jeden z najlepszych w dziejach drużyny – gdzie nastąpiło

apogeum w działalności zastępów: kadra drużyny nauczyła się pracować w systemie

zastępów.

Zastęp nr 1 (Rysie): Ratatuj zastępowy; Skład zastępu: Kiwi, Cytryna, Puszysty, Gil.

Zastęp nr 2 (Kuguary): Simpson zastępowy; Wacek podzastępowy. Skład zastępu:

Kejti, Ignacy, Kebab, Ibisz, Kobe.

Zastęp nr 3 (Muflony): Rumun zastępowy; Żołądź i Mięso podzastępowi. Skład

zastępu: Adios, Dżejson.

Pewne błędy były szybko korygowane (również dominacje personalne), a po obozie

drużyna działa już na najwyższym poziomie. Mikens, Ratatuj i Adam organizują radę

drużyny, na której ustalają ostateczny skład zastępów do obozu 2014 we

Wdzydzach. Niestety drużynę zaczyna prześladować pech. Nie mogą zrealizować

do końca swoich planów naborowych ze względu na to, że dyrekcja nie chce wyrazić

zgody na akcję promocyjną w szkole pokątnie się tłumacząc. Zaś władze Leśnej

Szkółki – mimo nacisków władz 50 i 20 – są bezradne i rozkładają ręce nie wiedząc

co począć.

Swojego obiecanego zastępu nie otrzymują Rumun i Dżejson, którzy troszeczkę

w drużynie się nudzą i wprowadzają niepotrzebne lenistwo, źle wpływając na pracę

pozostałych członków kadry. Kadra nie ma im tego jednak za złe i niecierpliwie chcą

przekazać jakieś konkretne funkcję.

Żeby było tego mało osobista tragedia dotyka jednego z zastępowych

w Dwudziestce, co skutecznie wyklucza go z obecności w jej szeregach, oraz

prowadzenia działań na kilka miesięcy.

Dodatkowo również

drużynowy przechodzi

na przełomie roku załama-

nie społeczno-towarzyskie,

co nie wpływa bezpośrednio

na jego prace, ale na morale

w drużynie na pewno.

Jednak dzięki sprawnemu

system pracy i działaniu

oraz bardzo dobremu

wkładowi przybocznych

drużyna nie tylko działa, ale

wychodzi silniejsza z róż-

nych zawirowań.

Wiosną finalnie swój zastęp otrzymują Rumun i Dżejson. Jest on bardzo liczny.

Z racji doświadczenia w działalności kadry drużyny, założenie i praca w nim nie

stanowiło problemu dla chłopaków. Zastępowi bez problemu pytali się o radę

starszyzny drużyny (przybocznych i drużynowego), co świadczy o prawidłowych

relacjach w kadrze. W tym okresie dwa zastępy miewały zbiórki w ciągu tygodnia.

Drużyna spotykała się zawsze na zbiórkę drużyny w sobotę; kadra drużyny spotykała

się na radach w ciągu tygodnia oraz w nocy z piątku na sobotę na tzw. akcjach

starszoharcerskich noc przed zbiórką. Akcje te były nocowaniem z kuchnią polową

i rozmową na temat harcerstwa oraz przyszłości poszczególnych członków.

Wczesną wiosną Adam po wielu rozmowach z Ratatujem i Mikensem podejmuje

decyzję o przekazaniu im drużyny. Widząc ich rozwój umiejętności oraz fakt, jak

dobrze dowodzili jednostką i wspierali jej działanie, gdy drużyna przeżywała swoje

słabsze chwile; uznał, że są gotowi na podjęcie kolejnego wyzwania. Ustalają, że

drużynę otrzymują obaj, na równych warunkach, jednak to Mikens będzie

drużynowym, a Ratatuj przybocznym. Adam załatwia wszystkie formalności

z Komendą Kręgu oraz wspiera integrację Dwudziestki z Trójką i Pięćdziesiątką.

Objawia się to wspólnym programem obozowym.

Na Zlocie Drużyn organizowanym przez Mikensa i Ratatuja cała drużyna organizuje

sobie nocleg we własnych namiotach i w pałatkach. Zastępy działają świetnie

i wszyscy nie mogą doczekać się obozu.

Obóz 2014 był równie udany co poprzednie. Ten okres można śmiało nazwać

najlepszym w drużynie. Stabilna sytuacja drużynowego i przybocznych, sprawni

zastępowi i członkowie drużyny, o których można powiedzieć bez wahania, że mają

wysoki poziom lub chociaż na niego potencjał. Widać, że jest wiele pracy do

wykonania, ale to praca

pełna satysfakcji i z pewno-

ścią łatwiejsza niż kiedyś.

W drużynie program jest

sprawnie realizowany, a na-

mioty ułożone. Każdy czuje

się jak w wielkiej rodzinie,

grupie przyjaciół, gdzie

każdy może polegać na

każdym. Jest to przykład

pięknego działającego

mechanizmu.

Adam postanawia, że zmiana na miejscu drużynowego odbędzie się wraz

ze wszystkimi innymi obrzędami drużyny 10 dnia obozu.

Adam we współpracy z Wojciechem

Z kroniki kursu…

30 czerwca 2009 r.

raz z zastępem wyruszyliśmy o 11:00, aby dotrzeć do wsi Caryńskie.

Szliśmy czerwonym szlakiem pod górę i z góry. Droga była ciężka, ale

szliśmy przez bardzo piękne i malownicze tereny. O godzinie 11:50

doszliśmy na miejsce. Wieś Caryńskie jest to wieś powstała pod koniec

XVI w. Znajdowała się tam cerkiew, kaplica kultowa, następnie na jej miejscu

zbudowano murowaną. W maju 1946 r. wszyscy mieszkańcy tej wsi zostali wysiedleni do

ZSRR. Opustoszałe wtedy zabudowania spalono. Celem naszej wędrówki, a tak

właściwie zadaniem, jest zmierzenie fundamentów cerkwi, a następnie zrobienie makiety

z kartonów, pudełek itp. Gdy dotarliśmy do miejsca ruin, zastępem zmierzyliśmy

wszystko i poszliśmy szukać zdziczałych sadów, strumyków oraz cmentarza. Idąc,

znaleźliśmy grób osoby żyjącej 61 lat. Grób ma wykradziony krzyż i jest bardzo

zaniedbany. Napisy są w języku rosyjskim, pisane cyrylicą (tak powiedział nam druh

Rudy). Całe miejsce ogrodzone jest płotem. Kawałek dalej znaleźliśmy grób osoby, która

umarła w tym samym roku, co poprzednia. Znajduje się tam też krzyż (zachował się on

do 1911 r.), którego resztki porozrzucane są wokoło, a na jego miejscu postawiono nowy i

drewniany. Ze względu na opóźnienie w czasie, druhowie Rudy i Grzybek zostali, aby

przerysować szkic cerkwi. My poszłyśmy jako pierwsze, ponieważ mamy wolne tempo.

Gdy powróciliśmy już do obozu, zastępowa dała nam 5 minut odpoczynku, po czym

poszliśmy pod zacienione miejsce koło stołówki, aby rozpocząć robienie makiety. Cały

zastęp pracował bardzo ciężko, wszyscy mieli ręce od farby lub plasteliny, czego efekty

można obejrzeć na następnej stronie :D. Wszyscy coś kleją, malują, składają i ogólnie jest

bardzo wesoło. Po skończeniu naszej makiety idziemy na obiad. To przedpołudnie było

bardzo wyczerpujące, ale cały nasz zastęp dał radę i wbrew pozorom wszystkim się

chyba podobała nasza wyprawa.

30 czerwca 2009 r.

„Zielnik”

biórka trwała od 11:00 do 13:00. Poszliśmy na most, w cień pozbierać

rośliny. Szło nam to bardzo szybko i zwinnie. Wszyscy się przyłożyli do

pracy, ponieważ chcieliśmy zrobić ładny zielnik. Ilość naszych okazów

roślin powiększała się z każdą chwilą. Każdy miał zajęcie: Witek

szukał w książkach opisów zebranych roślin, Karolina starannie układała okazy w

koszulkach i opisywała je, Mikens opisywał okazy, Szympek przyklejał okazy na kartki.

Każdy miał zajęcie, więc się nie lenił i nie obijał. Zielnik powstawał bardzo szybko i

dokładnie. Szympek dobrze nami dowodził, dlatego to tak szło. Minusem było to, że

mieliśmy tylko dwa atlasy o roślinach. Reszta atlasów zawierała opisy zwierząt. Jednak

jakoś sobie poradziliśmy i udało nam się zrobić ładnie, starannie zrobiony zielnik. Kilka

koszulek zapełnionych roślinami. W pewnym momencie zaczęło padać, więc zabraliśmy

wszystkie nasze materiały do namiotu i tam skończyliśmy robić zielnik.

Czerwona droga VIII

O pochodzeniu lata i zimy

Legenda Indian Akoma

Wódz Indian Akoma miał córkę imieniem Ko – czin – ne – na – ko, nazywaną

zdrobniale Ko – czin. Była żoną Szakoka, Ducha Wody. Od dnia, w którym

zamieszkał wśród Akomów, z roku na rok robiło się zimniej i zimniej, a śnieg

zalegał coraz dłużej. Kukurydza przestała dojrzewać, a ludzie byli zmuszeni

wyżyć z jedzenia liści kaktusa i innych dzikich roślin.

Pewnego dnia Ko – czin wyszła zbierać liście kaktusa i wypalać kolce,

by mogła zabrać je wieczorem do zjedzenia. Jadła oddzielony od pnia liść,

kiedy zobaczyła młodego mężczyznę idącego w jej stronę. Ubrany był w żółtą

koszulę utkaną z włosia kukurydzy, pas, wysoki szpiczasty kapelusz, zielone

spodnie z zielonego mchu rosnącego wokół źródeł i sadzawek, a na nogach

mokasyny przepięknie zdobione kwiatami i motylami.

W ręce miał kolbę kukurydzy, którą podniósł w geście pozdrowienia.

Odpowiedziała swoim liściem kaktusa. Zapytał:

- Czym jest to, co jesz?

Odpowiedziała:

- Ludzie z mojego plemienia głodują, ponieważ kukurydza już nie rośnie

i jesteśmy zmuszeni żyć jedząc liście kaktusa takie jak ten.

-Proszę, zjedz tę kolbę, a ja tymczasem przyniosę Ci całą ich garść, którą

będziesz mogła zabrać do domu – powiedział młody człowiek. Odwrócił się

i odszedł na południe, szybko znikając jej z oczu. Niedługo potem wrócił,

niosąc duże naręcze kukurydzy, które złożył jej u stóp.

-Skąd wziąłeś tyle kukurydzy? – Ko – Czin zapytała.

- Przyniosłem ją z domu daleko na południu – odpowiedział. – Tam

kukurydza rośnie ochoczo, a kwiaty kwitną cały rok.

- Bardzo chciałabym zobaczyć twój piękny kraj. Zabierzesz mnie ze sobą

do swojego domu? – zapytała.

- Twój mąż, Szakok, Duch Wody, byłby wściekły, gdybym zabrał cię ze sobą

– powiedział.

- Ale ja go nie kocham, jest taki zimny. Od kiedy zamieszkał w naszej wiosce,

nie urosła żadna kukurydza, nie zakwitł ani jeden kwiat, a ludzie muszą żyć

z jedzenia tych kłujących liści – powiedziała.

- Cóż – rzekł – weź tę kukurydzę ze sobą

i nie wyrzucaj łupin poza swoje drzwi. Gdy

przyjdziesz jutro, przyniosę ci więcej.

Spotkamy się tutaj.

Pożegnał się i odszedł do swojego domu

na południe.

Ko – Czin udała się do domu z kukurydzą, gdzie spotkała swoje siostry, które

wyszły jej szukać. Były bardzo zaskoczone tym, że zamiast liści kaktusa

przyniosła kukurydzę. Ko – Czin powiedziała jej o młodym człowieku, który

przyniósł jej kukurydzę ze swego domu na południu. Pomogły jej zabrać ją

do domu.

Kiedy dotarły do domu, ich rodzice szczerze uradowali się z kukurydzy. Ko –

Czin szybko opowiedziała im ze szczegółami o młodym człowieku i o tym,

skąd pochodził, a także o tym, że umówili się na spotkanie kolejnego dnia, i że

przyjdzie z nią do ich domu.

To Mioczin – powiedzieli jej ojciec i matka razem. – Przyprowadź go ze sobą

do naszego domu.

Następnego dnia, Ko – Czin – Ne – Na – Ko udała się w umówione miejsce

i spotkała Mioczina, a rzeczywiście był to Mioczin, Duch Wiosny. Czekał

na nią z wielkimi ilościami kukurydzy.

Zanieśli ją razem do wioski Akomów. Było jej wystarczająco, by nakarmić

wszystkich ludzi. Mioczina przyjął z honorami w swoim domu Wódz.

Wieczorem, zgodnie ze zwyczajem, Szakok, Duch Wody i mąż Ko – Czin,

wrócił z północy. Cały dzień spędził bawiąc się północnym wiatrem,

śniegiem, słotą i zawieją.

Gdy tylko dotarł do wioski, wiedział, że Mioczin jest tam. Zawołał do niego:

- Mioczinie, jesteś tutaj?

Mioczin wyszedł mu na spotkanie.

- Teraz cię zniszczę!

- Nie, Szakoku, to ja cię zniszczę – odpowiedział Mioczin, zbliżając się do

niego, topiąc śnieg i zawieję, zamieniając mroźny zimowy wicher w wiosenny

powiew. Sople odpadały od ubrania Szakoka, które okazało się być

z zeschłego, wyblakłego sitowia.

Szakok powiedział:

-Nie będę teraz się z tobą potykał, ale spotkamy się tutaj za cztery dni, by

walczyć póki jeden z nas nie zostanie pokonany. Zwycięzca weźmie Ko –

Czin – Ne – Na – Ko.

Szakok odszedł w gniewie, aż wicher zawył i zachwiał murami Białego

Miasta. Ale ludziom ciepło było w ich domach, bo Mioczin był w wiosce.

Następnego dnia odszedł do siebie na południe, by przygotować się do walki

z Szakokiem.

Najpierw wysłał

orła do swego

przyjaciela Jat –

Mota, który żył na

zachodzie, prosząc

o pomoc w walce

z Szakokiem.

Następnie wezwał

wszystkie ptaki,

owady

i czworonożne

zwierzęta żyjące

w krainach lata.

Nietoperz był jego

strażą przednią i tarczą, bo jego twarda skóra mogła oprzeć się zawiei, jaką

Szakok rozpościerał wokół siebie.

Trzeciego dnia Jat – Mot rozniecił swoje ognia, by ogrzać wąskie, płaskie

kamienie, od których wziął swoje imię. Wielkie czarne chmury dymu

nadpełzły z południa i pokryły niebo.

Szakok przebywał na północy i wezwał sobie na pomoc wszystkie zimowe

ptaki i czworonożne zwierzęta krain zimowych. Jego tarczą i strażnikiem była

sroka.

Czwartego ranka widać było, jak obaj wrogowie prędko zbliżają się do wioski

Akomów. Na północy niebo pokryte było czarnymi chmurami burzowymi,

z których na ziemię opadał śnieg, słota i zawieja, które Szakok przywiódł ze

sobą do bitwy. Na południu Jat – Mot wciąż dokładał więcej drew do swoich

ognisk i widać było wielkie obłoki pary i dymu, które unosząc się formowały

masywne chmury, które były asystą w walce dla Mioczina, Ducha Lata.

Wszystkie jego zwierzęta były aż poczerniałe od dymu. Z chmur wokół niego

na wszystkie strony strzelały pioruny.

W końcu obaj dotarli do Białego Miasta. Błyski z chmur podniosły włosie

i pióra zwierząt i ptaków Szakoka. Szakok i Mioczin byli już blisko siebie.

Szakok miotał śnieg i wszystkie mrozy, które sycząc wypełniały powietrze

oślepiającą burzą. Ognie i dymy Jat – Mota topiły oręże Szakoka, który

zmuszając go do cofnięcia się.

W końcu zawarli rozejm. Mioczin zgodził się na niego i wówczas wiatr,

deszcz i śnieg umilkły.

Spotkali się obaj przy Białym Murze Akomy. Szakok powiedział:

- Zostałem pokonany, a ty, Mioczinie, jesteś zwycięzcą. Ko – Czin – Ne – Na

– Ko jest twoja na zawsze.

Następnie obaj zgodzili się być władcami przez połowę roku, Szakok zimą,

a Mioczin latem, oraz że nigdy więcej nie będą sobie wzajem przeszkadzać.

I dlatego właśnie mamy porę zimna i porę ciepła, które uzupełniają się

wzajemnie, tworząc cykl każdego roku.

Simon

24 lutego

To dwudziesty czwarty był lutego, G

poranna zrzedła mgła. D

Wyszło z niej siedem uzbrojonych kryp, e G

Turecki niosły znak. C D e

Ref.: No i znów bijatyka, znów bijatyka

bijatyka cały dzień.

I porąbany dzień i porąbany łeb,

razem, bracia, aż po zmierzch!

Już pierwszy skrada się do burt,

a zwie się '”Goździk”' i

z Algieru pasza wysłał go,

żeby nam upuścił krwi.

Ref.: No i znów bijatyka…

Następny zbliża się do burt,

a zwie się 'Róży Pąk'.

Plunęliśmy ze wszystkich luf,

bardzo szybko szedł na dno.

Ref.: No i znów bijatyka…

W naszych rękach dwa i dwa na dnie,

cała reszta zwiała gdzieś.

A jeden z nich zabraliśmy

na starej Anglii brzeg.

Konkurs

Z notatnika Baden-Powella

Na pytanie konkursowe z zeszłego miesiąca nie odpowiedział nikt. W związku

z tym napiszę tutaj: komendantów Leśnej Szkółki było 8. Poniżej załączam

ich chronologiczną listę, pochodzącą z podstrony LSu z Wikipedii:

hm. Jerzy Gach "Prorok" (1990 - 1996), hm. Marek Taba "Warek" (1996 -

1997), hm. Michał Obuchowski "Pacjent" (1997 - 1999), hm. Marek Taba

"Warek" (1999 - 2001), hm. Daniel Sienkiewicz "Sienek" (2001 - 2004), hm.

Marek Taba "Warek" (2004 - 2005), phm. Katarzyna Nabrdalik "Pszczółka"

(2005 - 2008), hm. Barbara Nabrdalik "Skrzat" (2008 - 2010), hm. Piotr

Ananicz "Cyborg" (2010 - 2012), hm. Kamil Kuchta "Kuchcik" (2012 -

obecnie).

Pytanie konkursowe, na które należy odpowiedzieć Redakcji (adres w stopce):

„Jak się nazywały co najmniej dwie organizacje, z których wywodzi się

polskie harcerstwo?”

Odpowiedź na pytanie powinna zawierać: Stopień, imię i nazwisko, ksywa,

drużyna, wiek, odpowiedź (np. mł. Jan Konarzewski „K4” 3NGDH „Buki” 15

na pewno była Knieja i Mandaryńczarnia, woodcraft to chyba nie to)

Haslo

. / . - . . / . / . . - / - / . . . . / . / . - . / - - - / . . // . - . . / . - / - - - / -

. // . . . / - - - / - / . / . - . / . / . . . ///