Numer okazyjny

W stulecie Legionowa 1919–2019

Po niezwykle krwawych walkach latem i jesienią 1915 roku na Wo-łyniu, w których Legionom Pol-

skim przyszło stawiać opór „rosyjskie-mu walcowi parowemu”, jak nazywano kolejne wielkie ofensywy carskich ge-nerałów, w listopadzie tegoż roku nad Styrem zapanował spokój. Część frontu nad tą rzeką, od Kostiuchnówki po Ku-checką Wolę, obsadził niemiecki korpus gen. Hauera, w którym znajdowały się podporządkowane mu trzy brygady Le-gionów Polskich. W pobliżu frontu zain-stalowała się również Komenda Legionów, dla której pobudowano kwatery zimowe pod Wołczeckiem. Jak miało się szybko okazać,

rozpoczął się najbardziej „artystyczny” okres w historii Legionów Polskich.

Wołyńskie leża zimowe powstałe na przełomie 1915 i 1916 roku stały się kon-glomeratem budowli, w których skrzy-żowały się zasady potrzeb wojennych z gustami i artystycznymi upodobaniami legionistów. Oprócz prostych ziemianek budowano za linią całe osiedla dla po-szczególnych brygad, służb i pułków. I to jakie osiedla! W zależności od fantazji architektów wyrastały ciągi szlacheckich dworków, podmiejskich willi czy chat gó-ralskich „spod samiuśkich Tater”.

Najokazalszą osadą wojskową za linią frontu była kwatera zimowa Komendy

Szanowni Państwo,w 1919 roku koszary Jabłonna po obję-

ciu przez polską załogę wojskową otrzy-mały nazwę Legionowo. Generał Bole-sław Roja uhonorował w ten sposób osadę Legionowo, założoną w 1916 roku na Wołyniu przez żołnierzy Legionów Pol-skich. Ich chlubny szlak bojowy w wal-ce o wolną Ojczyznę był jeszcze świeżo w pamięci Rodaków, oni sami zaś cieszy-li się zasłużonym statusem bohaterów. Nazwa, mimo lat wojny i komunizmu, przetrwała do dziś wraz z pamięcią o le-gionistach.

Dziś, świętując stulecie nadania nazwy, Obywatele Legionowa, do których ja również mam zaszczyt się zaliczać, od-dają hołd bohaterom. To wspaniała oka-zja, by przypomnieć tradycje wojskowe miasta, poznać jego historię oraz spotkać się z żołnierzami służącymi w dzisiej-szych realiach.

Dziedzictwo historyczne niewątpliwie wpływa na tożsamość Mieszkańców Le-gionowa. Podobnie jak ich poprzednicy sprzed wieku, współcześni troszczą się o rozwój zarówno swojej Małej Ojczyzny, jak i Polski. Legionowo, dumne Miasto Legionów, to wspaniałe miejsce!

Mariusz Błaszczakminister obrony narodowej

TUTAJ TRADYCJA WCIĄŻ ŻYJE

Najokazalszą osadą wojskową za linią frontu była kwatera zimowa Komendy Legionów. Zbudowano ją na rozległej polanie 4 km na zachód od Wołczecka i nazwano Legionowem.

Rojowe Osiedle ukryte w lasach pod Optową na Wołyniu – siedziba dowództwa 4 Pułku Piechoty płk. Bolesława Roi. Osiedle to w całości zaprojektował mjr inż. Andrzej

Galica, dowódca 1 Batalionu 4 Pułku, na zdjęciu z prawej, w rozmowie

z płk. Zygmuntem Zielińskim dowódcą III Brygady Legionów Polskich. Na drugim

planie widoczne jest wejście do ziemianki dowództwa, nad którą żołnierze ustawili

orła wykonanego z gałązek bukowych

Pierwsze LegionowoŻołnierze plutonu łączności 1 Dywizjonu Pociągów Pancernych w Legionowie, lata trzydzieste XX wieku

D U M N E M I A S T O L E G I O N Ó W

2Numer okazyjny W stulecie Legionowa 1919–2019

Legionowo należy już dziś do przeszłości. Przewalcowała je bowiem fala napierającej, choć

szczęśliwie powstrzymanej rosyjskiej ofenzywy (...). Była to wśródleśna, odlud-na, sztucznie stworzona siedziba – tak zaczynał się wstęp do wydanego w roku 1916 roku w Krakowie albumu fotogra-ficznego sierż. Dulęby, który zatytułował go krótko – „Legionowo”.

Dzieje Legionowa zaczynają się proza-icznie. W miejscu, w którym Kolej Nad-wiślańska przecinała Trakt Kowieński zbudowano w 1877 roku stację klasy IV Jabłonna Nowa. Obok właściciel dóbr August Potocki, zwany Guciem, zało-żył letnisko, które na jego cześć nazwa-no Gucin. Potocki zbudował tu również, 20 lat później, Hutę Szkła „Jabłonna”, największą tego typu na ziemiach pol-skich, która produkowała głównie butelki do portera z Okocimia.

Niemal od początku historia Jabłonny--Gucina-Legionowa miała charakter mi-litarny. Po drugiej stronie torów w 1892

roku utworzono rosyjski garnizon, a w 1898 roku w Jabłonnie powołano do życia Oddział Balonowy Warszawskiego Rejonu Fortecznego. Rosjanie stacjono-wali tu do momentu odejścia z Królestwa, kiedy to na początku sierpnia 1915 roku ostatecznie opuścili Warszawę i okolicę.

Garnizon przejęli Niemcy, tworząc Lager Jablonna, miejsce szkolenia dla dziesiątków tysięcy rekrutów wysyłanych następnie na front wschodni. W grud-niu 1916 roku polskie legiony wkroczyły do Warszawy, co upamiętniła jedna ze zwrotek „Marsza I Brygady”:

Pamięta wszak Warszawa chwile,Gdy szarych garść legunów szła.Rzuciła nam: germanofile.Do naszych ócz spłynęła ciężka łza.

Legiony przybliżyły się więc do swego przyszłego miasta. Właśnie pod Jabłon-ną, w Beniaminowie, umieszczono jeden z obozów dla internowanych legionistów w roku 1917. Zamknięty tu wraz z inny-

mi oficerami 5 Pułku Piechoty Sławoj Felicjan Składkowski wspominał począt-ki tego obozu: „Dotychczas pilnowali nas i otaczali drutami młodzi chłopcy z Infanterie Ersatz Grupp Jablonna. Nie byli dla nas zbyt surowi. Wprawdzie drutowali ostro i odrutowali szybko już prawie cały obóz, ale jako rekruci prawie, mieli szacunek dla nas starych żołnierzy frontowych, któ-rzy przyjechali do obozu jako oficerowie. Toteż gadali z nami, stojąc na posterunkach i wszyst-ko było załatwiane po przyjacielsku. Obecnie zdaje się, będzie gorzej. Upasłe twarze nowych wartowników Landsztur-mistów, wydłużone porcelanowymi fajami, patrzą na nas groźnie i podejrzliwie”.

Tymczasem na pra-wym brzegu Wisły po-

Legionów. Zbudowano ją na rozległej polanie 4 km na zachód od Wołczecka i nazwano Legionowem. Do budowy osa-dy przystąpiono już w połowie listopada 1915 roku. Zaangażowano do tego stu jeńców rosyjskich, którzy mieli doświad-czenie w ciesielce. Pracowali oni pod nad-zorem kompanii technicznej Komendy Legionów. Powstała wokół starej leśni-czówki osada stała się siedzibą komen-danta Legionów Polskich, gen. Karola Trzaski-Durskiego. Legionowo tworzy-ło kilkanaście baraków wzniesionych z nieokorowanych okrąglaków sosno-wych. Najokazalszy był barak mieszczący kasyno oficerskie, kancelarię operacyjną i kwatery oficerów. Dalej stanęły dwa na-stępne baraki dla szkoły podchorążych, trzy dla oddziałów sztabowych i jeńców oraz dwie duże stajnie. Na uboczu, pod

lasem, wybudowano kapliczkę. Wokół ba-raków szybko wyrosły domy różnych sie-dzib Komendy. Najoryginalniejsza wśród nich była willa „Zakopianka” z balkoni-kiem ozdobionym ciętymi w drewnie ro-zetkami i parzenicą oraz willa „Szrapnel” – kwatera kompanii technicznej. Była to piętrowa budowla w kształcie olbrzymie-go pocisku, z pomieszczeniami miesz-kalnymi na dole i tarasem widokowym na piętrze. W osobnym, obszernym baraku mieściło się kino. Całe osiedle zostało ze-lektryfikowane – prądu dostarczało wła-sne dynamo.

Osady pozazdrościły Komendzie inne legionowe oddziały, a jedno z osiedli przebiło ją nawet „strojnością”. Mowa o Rojowym Osiedlu – ukrytym w lasach pod Optową – siedzibie komendy 4 Puł-ku Piechoty płk. Bolesława Roi.

Niedaleko Legionowa powstał Nowy Jastków – osada dla kancelarii i taborów 4 i 6 Pułku Piechoty. Osiedle budowa-li wspólnie saperzy obu pułków przy pomocy Austriaków. Prace rozpoczęto w lutym, a zakończono w połowie kwiet-nia 1916 roku. Miejsce to nazwano na

pamiątkę bitwy pod Jastkowem, w której czwartacy przeszli chrzest bojowy.

Komendę III Brygady i część oddzia-łów 6 Pułku Piechoty zakwaterowano zaś w Nowych Kuklach, umiejscowionych między Rojowym Osiedlem a Legiono-wem. Kompleks nazwano na pamiątkę niedawnej bitwy pod Kuklami. Osobne siedziby miała II Brygada Legionów Pol-skich i artyleria legionowa mjr. Otokara Brzozy.

Wszystkie te artystyczne i architekto-niczne cuda ostały się do lata 1916 roku, kiedy uderzyła w nie nawała ogniowa kolejnej rosyjskiej ofensywy. Wojenna machina znowu ruszyła, siejąc śmierć i spustoszenie, a wroga artyleria równa-ła z ziemią metr po metrze legionowe pozycje.

Piotr Korczyński

na początku był gucinFotografia lotnicza Legionowa w latach trzydziestych XX wieku

wstał okręg Warszawa-Praga Polskiej Organizacji Wojskowej, obejmujący także Jabłonnę i okolice (Rejon II), a w niedale-kim Buchniku, dziś w granicach warszaw-skiej Białołęki, utworzono konspiracyjną szkołę podchorążych. Członkowie POW--u między 11 a 14 listopada 1918 roku roz-broili Niemców w Jabłonnie. Podobno już

11 listopada powstały pierwsze władze gminne, choć nie za-

pobiegło to rozgrabieniu niemieckich magazynów.

W ten sposób ponie-mieckie koszary w Ja-błonnie stały się jedną z głównych polskich baz

wojskowych. Utworzono tu obóz ćwiczebny dla 3

tys. żołnierzy. Właśnie tutaj formowano i przeorga-nizowywano pułki pie-choty posyłane kolejno w latach 1919–1920 na front wschodni, tu rów-nież miały miejsce ich

Nowa nazwa zaczęła funkcjonować w dokumentach urzędowych po 1921 roku, oficerowie mówili Jabłonna Legionowa, mieszkańcy – Jabłonna Gucin, używano też nazwy Jabłonna Cegielnia.

Ojciec chrzestny miejscowości, gen. Bolesław Roja, został

27 maja 1940 roku zamordowa-ny przez Niemców w obozie

koncentracyjnym Sachsenhausen

Na wprost siedziba Komendy Legionów, po prawej menaż oficerski, czyli stołówka

w Legionowie nad Styrem

Strona tytułowa jednodniówki Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet w Legionowie,

19 marca 1933 roku

3 Numer okazyjnyW stulecie Legionowa 1919–2019

Fort Władimir dość długo źle się kojarzył warszawiakom. To bo-wiem na jego stokach stracono

ostatniego dyktatora powstania stycznio-wego – gen. Romualda Traugutta oraz członków Rządu Narodowego. Przez wiele lat groził swymi 34 armatami war-szawskiemu Nowemu Miastu.

W 1916 roku w miejscu wykonania wy-roku śmierci na polskich patriotach usta-wiono krzyż. Był to pierwszy widomy znak przejęcia tej twierdzy przez Pola-ków. Wprawdzie od początku XX wieku fort nie pełnił już pierwszorzędnej roli militarnej – najpierw urządzono w nim

więzienie, a następnie archiwum wojsko-we, wciąż jednak przypominał o tragedii Traugutta i jego towarzyszy. Funkcję archiwum budynek pełnił również po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, gdyż został zaadaptowany na potrzeby Centralnego Archiwum Wojskowego. Po wojnie polsko-bolszewickiej w 1921 roku fort oficjalnie nazwano Fortem Legio-nów. Tym samym dobitnie podkreślono, że dawna twierdza, stojąca na straży za-borczego władztwa nad Warszawą i całym Królestwem Polskim, ma służyć nieodwo-łalnie i na wieczność Rzeczypospolitej.

PK

To tutaj w 1920 roku ruszyła naj-pierw produkcja balonów woj-skowych, które sprzedawano do

wielu krajów Europy. W 1929 roku z ko-lei otwarto w nim Wojskową Wytwórnię Spadochronów. Rodzimą produkcję spa-dochronów rozpoczęto, wykorzystując amerykańską licencję znakomitego jak na owe czasy spadochronu Irving. W nie-długim czasie Legionowo stało się stolicą polskiego spadochroniarstwa. Od 1936 roku miejscowy oddział Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) organizował cieszące się dużą popular-nością w kraju kursy dla instruktorów spadochronowych.

W Wieliszewie pod Legionowem 5 września 1937 roku licznie zgroma-dzona publiczność zobaczyła grupowy desant spadochronowy. Wykonało go 60 skoczków z LOPP. Pokaz ten był inau-guracją pierwszego w Polsce wojskowego kursu spadochronowego dla absolwentów szkół podchorążych wszystkich rodzajów broni. Szkolenie prowadzono pod kątem

opanowania techniki obsługi spadochro-nu i techniki skoków z balonu na uwięzi, z wieży spadochronowej oraz z samolotu. Zajęcia miały wyłącznie charakter spor-towy, ale już od następnego roku zaczęto szkolić spadochroniarzy dla wojsk po-wietrznodesantowych.

Niestety, spadochroniarzom wyszko-lonym na kursach w Legionowie nie było dane pokazać swych umiejętności w boju we wrześniu 1939 roku, ale ich doświad-czenie nie poszło na marne. Stało się bezcenne w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. To właśnie polscy instruk-torzy z Legionowa, a wśród nich szcze-gólnie porucznicy Jerzy Górecki i Julian Gębołyś byli pierwszymi, którzy szkolili spadochronowo cichociemnych, czy-li elitarną grupę skoczków wysyłanych do pracy konspiracyjnej w kraju podczas wojny oraz kadrę 1 Samodzielnej Bryga-dy Spadochronowej, która we wrześniu 1944 roku lądowała w Holandii i brała udział w bitwie o Arnhem.

Piotr Korczyński

LEGIONOWSKIE POCIĄGI

PANCERNE

Powstały w ramach stacjonującego w garnizonie Jabłonna pułku sa-perów kolejowych. Najpierw po-

wstał batalion, następnie dywizjon ćwi-czebny, potem dywizjon szkolny, a od 1927 roku funkcjonował 1 Dywizjon Pociągów Pancernych. Swoje święto ob-chodził 29 września.

Do walk w kampanii wrześniowej dywizjon, dowodzony przez ppłk. Jana Damasiewicza, wystawił pięć pociągów pancernych. „Danutę” przydzielono do armii „Poznań”. Walczyła w Wielko-polsce i na Mazowszu. Została rozbita 16 września pod Skierniewicami. Ten sam przydział dostał „Poznańczyk”, operujący między wielkopolskim Kro-toszynem a podwarszawskim Ołtarze-wem – 9 września załoga wysadziła go w powietrze. „Generał Sosnkowski”

wszedł w skład armii „Modlin”, chro-niącej północną granicę Mazowsza. Pociąg przemieszczał się między Cie-chanowem a Jabłonną, skąd wysłano go na poszukiwanie 1 Dywizji Piechoty Legionów w okolice Wyszkowa. Pod Łochowem został unieruchomiony na skutek zbombardowania przez nie-mieckie lotnictwo. Do armii „Pomorze” przydzielono „Paderewskiego”, któ-ry wziął udział w walkach w okolicach Kutna. Załoga wysadziła go w powie-trze 16 września. Natomiast „Śmierć”, nomen omen, stanowiła odwód Na-czelnego Dowództwa i znalazła się pod rozkazami dowódcy twierdzy Modlin, walcząc w jej w obronie. Po kapitulacji twierdzy załoga zniszczyła 28 września działa pociągu.

Dowództwo dywizjonu wśród ogólne-go chaosu opuściło Jabłonnę 7 września specjalnym transportem ewakuacyjnym, który via Warszawa i Rembertów doje-chał pod Siedlce. Tu 12 września prze-jęli go Niemcy.

JŻ

Z WŁADIMIRA – FORT LEGIONÓW

Start balonu „Legionowo" z placu Piłsudskiego w Warszawie, 19 marca 1935 roku

Pracownice Warsztatów Balonowych w Legionowie przenoszą do samochodu powłokę „Gwiazdy Polski", największego na świecie tradycyjnego balonu stratosferycznego,

wrzesień 1938 roku

przeformowanie i demobilizacja żołnie-rzy. Za dzień powstania polskiego ośrodka wojskowego można uznać 10 grudnia 1918 roku, gdy rozwiązała się miejscowa POW. Powstał tu 1 Pułk Piechoty, którego kadra wywodziła się z podwarszawskich peowia-ków, a który otrzymał 16 stycznia 1919 roku nazwę Pułku Legionowego.

Gen. Bolesław Roja, dowódca utwo-rzonej tu 1 Dywizji Piechoty Legionów, wystąpił z propozycją, by osiedlu wojsko-wemu oficjalnie nadać nazwę Legionowo. W rezultacie starosta powiatu warszaw-skiego dekretem z 3 maja 1919 roku zmie-nił nazwę Jabłonny Nowej na Legionowo.

W sierpniu 1920 roku w Jabłonnie i w pobliskim Chotomowie zatrzymały

się trzy pułki strzelców kaniowskich, na-leżące do XIX Brygady, która stąd prze-prowadziła kontratak na armię rosyjską. Po wyjściu kolejnych pułków garnizon Jabłonny Legionowej liczył około 1500–2000 żołnierzy. Były to głównie woj-ska kolejowe – początkowo Park Wojsk Kolejowych nr 2 (rozwinął się później w dy-wizjon pociągów pancernych) oraz wojska balonowe – najpierw 2 kompania balonów obserwacyjnych z Nieporętu, następnie 2 Batalion Balonowy z Poznania (z któ-rych powstaną Centralne Zakłady Balonowe). Takie były wojskowe początki miasta.

Jacek Żurek

Kolebka polskiego spadochroniarstwa

Historia cichociemnych i całego polskiego spadochroniarstwa wcale nie rozpoczęła się w Wielkiej Brytanii, lecz... w Legionowie.

4Numer okazyjny W stulecie Legionowa 1919–2019

WWW.POLSKA-ZBROJNA.PL

Wojskowy Instytut WydawniczyAleje Jerozolimskie 97, 00-909 Warszawa

Dyrektor: Maciej PodczaskiMiesięcznik „Polska Zbrojna”

Redaktor naczelny: Izabela Borańska-ChmielewskaPortal www.polska-zbrojna.pl

Kwartalnik „Polska Zbrojna. Historia”Redaktor naczelny: Anna Putkiewicz

Projekt zrealizowany przez redakcję Wojskowego Instytutu Wydawniczego.

Opracowanie graficzne: Marcin Izdebski Wydział Składu Komputerowego i Grafiki WIW

Redakcja i korekta: Wydział Opracowania Stylistycznego WIWZdjęcia: Biblioteka Narodowa, Muzeum Historyczne w Legionowie,

Narodowe Archiwum Cyfrowe, zbiory Jacka Szczepańskiego, zbiory Andrzeja Witkowskiego

Druk: Wojskowe Zakłady Kartograficzne sp. z o.o.ul. Fort Wola 22, 01-258 Warszawa

„W Legionowie powstanie szpital wojskowy, który będzie służył przede wszystkim Woj-sku Polskiemu. Ale z usług tego szpitala będą mogli także korzy-stać mieszkańcy Legionowa i po-wiatu legionowskiego”, zapewnił Mariusz Błaszczak, minister obrony narodowej.

Nowoczesny budynek szpital-ny powstanie przy ul. Zegrzyń-skiej 8 w Legionowie, na części działki użytkowanej dotychczas przez Wojskową Specjalistyczną Przychodnię Lekarską SPZOZ. Nowy szpital będzie filią Woj-skowego Instytutu Medycznego w Warszawie.

„Podpisałem decyzję, która oznacza zatwierdzenie koncep-cji rozbudowy i wzmocnienia Wojskowego Instytutu Medycz-nego w Warszawie. W praktyce oznacza to, że tutaj w Legio-nowie powstanie filia tego in-stytutu. Szpital będzie gotowy w 2022 roku”, zaznaczył mi-

nister. Wojskowa przychodnia specjalistyczna istniejąca w Le-gionowie zostanie zintegrowana z nowym szpitalem. Realizację koncepcji szef MON-u zle-cił gen. Grzegorzowi Giele-rakowi, dyrektorowi WIM-u. Podstawowym źródłem fi-nansowania będą środki re-sortu obrony narodowej. W nowej placówce, jako filii Wojskowego Instytutu Medycz-nego w Warszawie, planowane jest utworzenie składającego się z dwóch sal operacyjnych bloku operacyjnego oraz oddziałów szpitalnych: kardiologicznego, obserwacyjnego – chorób we-wnętrznych, intensywnej terapii. Powstanie szpitala przyczyni się do poprawy dostępności do świadczeń zdrowotnych nie tyl-ko dla żołnierzy i ich rodzin oraz emerytów wojskowych, lecz tak-że dla wszystkich mieszkańców regionu.

(mon)

Nowy szpital wojskowy powstanie

w Legionowie

SILNI W SOJUSZACH

Leopard 2A5 to czołg bojowy wykorzystywany do zwalczania celów opancerzonych (armata kalibru 120 mm), jak również celów naziemnych i powietrznych z karabinów maszynowych. Może prowadzić dzia-łania w dzień i w nocy oraz w każdym terenie, także przy ograniczonej widoczności. Nie narażając załogi, czołg może operować w terenie zatrutym, skażonym i napromieniowanym.

C Z O Ł G Ś R E D N I

LEOPARD 2A5

masa bojowa 59,9 t, długość kadłuba 7,72 m, wysokość do stropu wieży 2,5 m, szerokość 3,7 m, prędkość maks. 68 km/h

DANE TAKTYCZNO-TECHNICZNE

P R Z E Z N A C Z E N I E

Rosomak 8×8 jest wielomodułowym wozem bojowym wyposażonym w wieżę HITFIST 30 mm Bushmaster, która zapewnia wysokie możliwości bojowe. Przeznaczony jest do walki z piechotą oraz z lekkoopancerzonymi pojazdami, a także przygotowany do prowadzenia działań stabilizacyjnych w ra-mach polskich kontyngentów wojskowych.

K O Ł O W Y T R A N S P O R T E R O P A N C E R Z O N Y

ROSOMAK

masa pojazdu 22,5 t, długość całkowita 7,88 m, szerokość 2,83 m, wysokość 3,275 m, pręd-kość maks. 100 km/h, zasięg 500 km

DANE TAKTYCZNO-TECHNICZNE

P R Z E Z N A C Z E N I E

Samobieżna haubica Krab jest przeznaczona do niszczenia systemów rakietowych, baterii artylerii i rakiet przeciwlotniczych, stanowisk dowodzenia, węzłów łączności i umocnień terenowych, pododdziałów zmecha-nizowanych i zmotoryzowanych, znajdujących się w głębi ugrupowania przeciwnika, oraz innych ważnych obiektów zaplecza.

1 5 5 - m i l i m e t r o w a H A U B I C A

KRAB

masa bojowa z załogą 48 t, długość 12,10 m, szerokość 3,64 m, wysokość 3 m, donośność działa powyżej 40 km

DANE TAKTYCZNO-TECHNICZNE

P R Z E Z N A C Z E N I E

Z przemówienia ministra Mariusza Błaszczaka wygłoszonego podczas defilady Wojska Polskiego, która odbyła się 3 maja 2019 roku w Warszawie:

„Przystąpienie naszego kraju do NATO i Unii potwierdziło cywilizacyjną i kulturową przyna-leżność Polski do świata Zachodu. Uwolniło po-tencjał, dzięki któremu dziś możemy powiedzieć,

że polskie siły zbrojne są skuteczne, sprawnie dowodzone i konsekwentnie wyposażane w naj-nowocześniejszy sprzęt. Obecność wojsk NATO jest wyrazem szacunku i poczucia wspólnoty. Chciałbym podkreślić, że Wojsko Polskie było, jest i będzie aktywne, jeżeli chodzi o udział w mi-sjach. Polska jest silna w sojuszach!”.

Wizualizacja nowego szpitala w Legionowie. Źródło: MON