ORGAN PRASOWY ZWIĄZKU POLAKÓW W ARGENTYNIE – …€¦ · sus talentos, lo que prepararon en la...

ORGAN PRASOWY ZWIĄZKU POLAKÓW W ARGENTYNIE – ZAŁOŻONY W 1922 ROKURok XCIII Nr 02 (5198) Buenos Aires, febrero 28 lutego 2015 Nr pojedynczy $ 31,00.-

W tym numerze

* La Granja 2015...

* Misiones...

* Córdoba...

* Celebraciones...

* Porozmawiajmy...

* Drakula...

* Polonia y los Os-car...

i więcej...

NUESTRO SITIO

www.upranet.com.ar

TU PÁGINA

„Ida” Pawła Pawlikowskiego uhonorowana Oscarem! To pierwsza w historii polska fabuła, która otrzymała najważniejszą nagrodę filmową na świecie w kategorii filmu nieanglojęzycznego.

Oscar dla Polaków

Str. 2 Głos Polski Buenos Aires, Nr 02 / 2015 (5198)

Vacaciones PolacasGrandes y chicos pudieron disfrutar de la Colonia de vacaciones en la Granja.

El sábado 3 de enero partió el micro desde la Casa Polaca hacia Córdoba. El domingo temprano comenzó la temporada. Organizada como siempre por PMS, la comunidad polaca tuvo un espacio para descansar y estar en contacto con la naturaleza.

Cerca de 30 chicos participaron de la Colonia este año. En esta oportunidad, Juan Pablo Warpachowicz y Clara Pisaniak se encargaron de la juventud, junto con Vilén Ter-Gazarian quien se ocupó de las clases de educación física y de la pileta.

Los jóvenes pudieron aprovechar los días haciendo ejercicio, teniendo clases de cultura polaca (a cargo de Henio Kozlowski), practicando deportes, ensayando bailes (a cargo de Alicia Wojno), disfrutando de la pileta, realizando caminatas, teniendo canto, entre otras actividades. A principios de enero, el río no tenía agua, pero tras una fuerte tormenta hubo una crecida

y luego se pudo disfrutar de él. Varias lluvias hicieron que tuviera bastante agua.

Además de la juventud, los más grandes también fueron parte de la Colonia hospedados en las habitaciones que se encuentran en el predio o en la zona de carpas. Algunos se quedaron semanas, otros días. Muchos suelen ir todos los años y hubo gente que fue por primera vez.

Los fogones de los sábados son un clásico que se repitió este año. En ellos los chicos pudieron mostrar sus talentos, lo que prepararon en la semana, las canciones practicadas, los sketchs, los bailes. Para el final de enero se realizó el ognisko de despedida en el que bailaron un “Polonez”, baile nacional, contaron chistes, cantaron y presentaron un sketch de percusión.

La Colonia tuvo el honor de poder contar, como tantas veces, con Rosa Warpachowicz en la cocina, algo que se notó en la calidad de los platos, gracias a su trabajo y el de sus colaboradores. Además, toda la temporada fue posible gracias al grupo de trabajo de PMS, que dedicó su tiempo y esfuerzo para que todo saliera lo mejor posible. Entre ellos podemos mencionar a Verónica y Mariusz Strzelecki, Alicia Wojno, Henio Kozlowski, Ana Pawlik, José “Pipek” Bielewicz y Matías Kielak.

Otra vez, se pudieron unir las vacaciones con lo polaco. La Colonia de La Granja es un lugar especial en el que uno entra en contacto con la naturaleza, se desconecta, pasa buenos momentos con gente de la colectividad y mantiene las costumbres de padres y abuelos. Es un espacio de experiencias inolvidables.

Enrique MackiewiczFot. Henryk Kozłowski

Y las vacaciones llegaron a su fin....

(5198) Głos Polski Buenos Aires, Nr 02 / 2015 Str. 3

(cont. pag. 3)

Asociación Polaca de Posadas

Otro año más ha transcurrido, y son momentos para reflexionar, para culminar tareas programadas y feste-jar por los logros obtenidos.

En la tarde del jueves 18 de diciembre se llevó a cabo el cierre de los Talleres de Idioma y Cultura Polaca, así como también el de Dibujo y Pintura.En dicho encuentro con familiares y amigos, los asis-tentes a los talleres recibieron sus certificados, pero

Misiones - Posadas lo mejor de todo fue el poder compartir con mucho afecto la producción realizada por los alumnos.Recibieron sus Diplomas: Cynthia, Naomi, Sofía y Mikaela.

Estamos seguros que estos niños y jóvenes continua-rán con la labor emprendida por los mayores, es por eso que apostamos a su educación y a transmitirles valores, que darán sus frutos en el futuro, dijo emo-cionado el Presidente de la Asociación Luis Przysiez-nik.


(c. d. na str. 5)

(de pag. 3)

Gratulacje!!!

PAN KRZYSZTOF POLOŃSKI I AGATY

Krzysztof Poloński to pochodzący z Krakowa, a mieszkający od 30 lat w Dąbrowie Tarnowskiej biznesmen, właściciel firmy Krispol – Motosum, wielki miłośnik agatów.

Pasja do tych kamieni sprawiła, że stworzył ich pierwsze w kraju muzeum.

SZCZEGÓLNY MINERAŁ - AGATAgaty uważane są za fenomen przyrodniczy. Należą do jednych z najładniejszych i najciekawszych kamieni. Ich nazwa wywodzi się od greckiego słowa agathos oznaczającego „dobry” oraz starożytnego określenia sycylijskiej rzeki „Achates” (obecnie Dirilio) znanej z występowania w niej tego kamienia. Niektórzy badacze wskazują jednak, że termin jest jeszcze starszy, wywodzący się od semickiej nazwy obfitujących w agaty okolic Medyny. Kamienie te są naturalnymi produktami przyrody zbudowanymi z włóknistego chalcedonu, czyli dwutlenku krzemu z domieszkami barwników, i często z uwagi na wypełnienie kryształami należą do grupy kwarców. Składają się z naprzemianległych warstewek, odmiennie zabarwionych, o grubości do kilku milimetrów. Zdarza się jednak, że na jeden milimetr przypada ich kilkadziesiąt. „Czyste” są barwy od jasnoszaro-niebieskiej do białej, inne zawierające domieszki minerałów zawierają czasem wszystkie barwy tęczy. Powoduje to, że powstaje fascynujący labirynt krętych linii tworząc wraz z grą barw niepowtarzalny, przeźroczysty rysunek, przemawiający do odbiorcy swą głębią. Te nie przeźroczyste nazwano potocznie „porcelankami”

http://www.agatesworld.eu/


(ze str. 4)

(c. d. na str. 6)

Agaty z zewnątrz zazwyczaj wyglądają zwykle i banalnie, a ich kształt jest kulisty, owalny lub płaski (szczelinowe). W środku po przecięciu i wyszlifowaniu otrzymujemy obraz namalowany ręką przyrody miliony lat temu. Istnieje ogromna różnorodność nazw „rysunków” powstałych z przecięcia agatów. Wszystko zależy od kierunku i kąta jego przecięcia.Powstanie agatów związane jest z procesami wulkanicznymi mającymi miejsce na terenach współczesnej Polski ok. 285 mln lat temu. Tworzą wypełnienia pustek skalnych, do których są ściśle dopasowane kształtem. W wyniku stygnięcia magmy tworzyły się w niej pęcherze gazu, po ulotnieniu którego miejsce to wypełniały roztwory dwutlenku krzemu. Zawarte w nich substancje mineralne stopniowo się wytrącały zastygając i dając niekiedy setki kolorowych pasemek. W przypadku, gdy nie nastąpiło całkowite wypełnienie pustki tworzyły się tzw. geody z pięknymi szczotkami kwarcowymi, których główny składnik to skrytokrystaliczny kwarc zwany chalcedonem. W mniejszej ilości występuje kwarc grubiej uziarniony, natomiast domieszki tworzą inne minerały, w tym powodujące zabarwienie kamieni np. tlenki żelaza i manganu. Agaty pojawiają się też w innych skałach i w pustych przestrzeniach różnych obiektów mających długi kontakt z podłożem skalnym np. we wnętrzach skamieniałości.Dzięki zróżnicowanej kolorystyce powstało wiele odmian i nazw agatów występujących na całym świecie m.in. w Brazylii, Maroku, Niemczech, Argentynie, Indiach, USA, Meksyku, Rosji, Australii i w Czechach. W Polsce należą do najelegantszych kamieni szlachetnych i uchodzą za jedne z najpiękniejszych na świecie. Największe złoża znajdują na Dolnym Śląsku w okolicach miejscowości Nowy Kościół koło Złotoryi, Tenczynka - Rudno oraz Regulice niedaleko Krakowa. Mniejsze ilości są w obrębie: Różanej, Lubiechowej, Proboszczowa, Sokołowca, Gozdna oraz w Świerzawa-Wleń. Szczelinowe Agaty występują w Przedziedzy i Bystrzycy, a tzw. otoczakowe charakteryzujące się bardzo interesującą formą w Kotlinie Kłodzkiej w pobliżu Barda. Najbardziej znane to jednak Płóczkowskie Pola Agatowe, które zyskały światową sławę dzięki występującym tam szczególnie pięknym agatom. Każdego roku w ich poszukiwaniu setki zbieraczy odwiedzają okolice Lwówka Śląskiego.Agaty znane są od starożytności towarzysząc człowiekowi jako ozdoba, amulet i materiał na narzędzia. Zostały znalezione w najstarszych grobowcach z epoki kamiennej. Wiadomo, że już

3500 lat p.n.e. były pozyskiwane przez Egipcjan. Sumerowie szczycili się ich obróbką wykonując cylindryczne paciory, sygnety i bransolety, a w Mezopotamii amulety, talizmany, drobną biżuterię, naczynia i pieczęcie. W czasach rozkwitu kultury greckiej Arabowie przywozili je w celach handlowych z Indii, a Rzymianie udoskonalili techniki rzeźbiarskie. Tworząc kamee potrafili wykorzystać je rzeźbiąc w jednej barwnej warstewce, a kolejne służyły za tło. Przed 500 laty weneccy szklarze bezskutecznie próbowali mieszając surowce szklarskie uzyskać naśladownictwa agatów. Ich produkt można było łatwo odróżnić od oryginału.Również w Średniowieczu agaty uważano za kamienie dobroczynne. Wykorzystywane były jako materiał zdobniczy ołtarzy, naczyń liturgicznych i insygniów biskupich. Do najwspanialszych przedmiotów sztuki zdobniczej należy agatowy kielich Św. Wojciecha pochodzący z przełomu IX i X w. Kamień ten szczególnie ukochał, także Barok, z którego pochodzą wymyślne puzderka, tabakierki, amulety, sygnety, medaliony, drobne przedmioty codziennego użytku, a nawet sekretarzyk króla Jana III Sobieskiego należący obecnie do zbiorów muzeum w Wilanowie.Ciekawostką jest, że w niektórych krajach afrykańskich agaty służyły jako pieniądze, a w starożytności przez wzgląd na tajemnicę ich wnętrza, którą można było poznać dopiero po rozłupaniu i wypolerowaniu, przypisywano im nadprzyrodzoną moc i własności magiczne traktując jako boskie wytwory. Uważano, że służyły zmarłym w życiu pozagrobowym dla zaspokojenia błogostanu. Miały chronić przed urokami, ukąszeniami żmii, ściągnąć troski jego właściciela oraz przynieść bogactwo i sławę. Ze względu na tajemnicę owiane były głęboko mistyką, do której świata wprowadzała głębia przestrzeni, harmonia, symetria i chaos artystyczny. Dziś agaty są wykorzystywane głównie w jubilerstwie. Uważa się, także, że wpływają na psychikę, pomagają wzmocnić szacunek do samego siebie, zharmonizować emocje, uwolnić od stresu, ułatwiają podejmowanie wyzwań i odkrywanie samego siebie. Nazywane są również „Kamieniami Miłości”, ponieważ uwrażliwiają i pobudzają wyobraźnię.

PASJA DO AGATÓWHistoria Krzysztofa Polońskiego, która doprowadziła do powstania Muzeum Agatów i Skamieniałych Drzew rozpoczęła się 20 lat temu. Stało się to podczas jego wizyty na giełdzie minerałów na krakowskiej Akademii Górniczo Hutniczej, gdzie zobaczył skamieniałe, pochodzące z okolic Krakowa drzewa. Tutaj należy dodać, że Pan Krzysztof Poloński już jako dziecko zbierał kamyki, nie spodziewał się jednak, że w przyszłości staną się jego tak wielką pasją.


(ze str. 5)

(cont.pag. 7)

Podczas wspomnianej wizyty w Krakowie dostrzegł pierwszy nieznany sobie jeszcze wtedy agat, który nabył. Pan Józef Oleksy, u którego kupił kamień zafascynował go posiadaną przez siebie kolekcją i właśnie wtedy narodziła się jego pasja do agatów dająca poczucie odkrywania w nich czegoś pięknego. Sam pan Krzysztof mówi o nich, że można w nich dostrzec wiele ciekawych rysunków będących często inspiracją twórczą. Osobiście wykorzystując wiedzę i wyobraźnię zauważył wiele z nich. Stworzone przez niego w 2005 roku muzeum liczy już jubileuszowe10 lat. Ciekawostką jest, że miejsce to zainteresowało nawet osobę z Nowej Zelandii pragnącą odwiedzić Dąbrowę Tarnowską tylko dlatego, aby zobaczyć tą piękną kolekcję agatów na żywo. O randze zbiorów muzeum może świadczyć wiele dyplomów, które otrzymały wystawione w nim kolekcje. Wśród zbiorów jest m.in. jedyna na świecie agatowa kolekcja tematyczna, w której uważni widzowie mogą dostrzec np.: Świętą Rodzinę, Madonnę, Mumię Faraona, baśniowe smoki, Sztandar Socrealizmu, postaci historyczne i związane z nimi elementy. Kolekcjoner tak sam mówi: „Wyobraźnia i miejsce, w którym to wszystko się znajduje, daje nam obraz pięknego, cudownego świata w nich zawartego (…) Kamień ten ożywa poprzez nasze serce, wiedzę i wyobraźnię, dlatego dedykuję wystawę wszystkim: dzieciom i dorosłym, ponieważ każdy z nas zobaczy tam swoje Serce.”O randze placówki może świadczyć też, że jego twórca wielokrotnie prezentował swoje minerały podczas różnych wystaw. Pierwszą z nich pokazał już w 2003 r. w kopalni soli w Wieliczce na prawdopodobnie jedynej europejskiej podziemnej giełdzie minerałów. Kolejne prezentacje pana Krzysztofa Polońskiego mają miejsce w Lwówku Śląskim podczas corocznego Lwóweckiego Lata Agatowego, jedynej imprezie agatowej w Polsce będącej zarazem największą mineralogiczną giełdą plenerową w naszym kraju. W 2005 roku zdobył pierwsze miejsce za kolekcję tematyczną pt.”Stworzenie Świata”, a w 2009, 2010, 2012 i 2013 roku za najpiękniejszy Agat LLA. Otrzymał też nagrodę specjalną na AGH w Krakowie. W 2010 roku Agaty z Półczek Górnych zostały sklasyfikowane na drugim miejscu jako Najpiękniejsze Minerały Świata. Warto dodać, że wśród 10 tysięcy Agatów muzeum większość stanowią okazy tej lokalizacji.Pan Krzysztof Poloński za swój sukces uważa udział w 2005 roku w wystawie agatowej w Monachium, największej europejskiej halowej imprezie mineralogicznej, gdzie reprezentował nie tylko Polskę, ale również Europę. Tam też przekonał

się, że posiadane przez niego agaty stanowią niezwykłą atrakcję na skalę światową. Największym sukcesem jest jednak dla niego stworzenie pierwszej i jedynej na świecie kolekcji tematycznej agatów, w której każdy z nich poprzez charakterystyczne wnętrze ma swoją nazwę. Należy jednak dodać, że w stworzonym przez pana Krzysztofa Polońskiego muzeum można zobaczyć nie tylko agaty. Jest, także zbiór skamieniałych drzew oraz okaz największego Czarnego Dębu w Polsce pochodzący z okolic Dąbrowy Tarnowskiej. Jednak i to, także nie wszystko, bowiem twórca tego szczególnego miejsca jest miłośnikiem wędkarstwa, dlatego można również obejrzeć wiele okazów ryb, które są w większości ze Skandynawii jak Dorsze, Czarniaki i Szczupaki ale i wielkiego suma z Wisły, oraz rekord Polski w długości Głowacicy z Dunajca. Jego projektu przynęty wędkarskie jak błystka obrotowa Motosumka oraz Woblery Dąbrowskie zyskały już krajowe uznanie – patrz artykuł w najnowszym wydaniu miesięcznika Wiadomości Wędkarskie 02.2015. Jest też Komisarzem ds. Spinningu i organizatorem I Międzynarodowego Zlotu Miłośników Spinningu w dniach 6-8 marca w Zabrzu. Jest również współzałożycielem Fundacji SERCE BARDA, która promuje duchowe wartości w tradycji Chrześcijańskiej trzech kultur: Polskiej, Czeskiej i Niemieckiej w Bardzie Śląskim – Dolny Śląsk. Tam też planuje między innymi Muzeum Minerałów Kotliny Kłodzkiej i okolic.

Ostatnio piękno agatów można było podziwiać w Centrum Polonii – Ośrodku Kultury, Turystyki i Rekreacji w Brniu, gdzie prezentowany był ułamek z kolekcji Pana Krzysztofa Polońskiego.

Anna Hudyka

Córdoba

“Desde el 31 de Enero al 7 de Febrero se celebró el


(de pag.. 6)

GŁ

OS

D

OM

EY

KI

GŁOS DOMEYKI

Tematem pierwszego tegorocznego spo-tkania z cyklu „Porozmawiajmy o Kul-turze”, będzie odczyt prof. Krzysztofa P. Krajewskiego, geologa i badacza Antark-

tyki, pod tytułem:

JAK POLACY ODKRYLI NAJSTAR-SZY LÓD NA ANTARKTYDZIE?

Jak zwykle w lokalu Biblioteki, w piątek 20 marca o godz. 19ej.

Wstęp wolny, zapraszamy.

28º Encuentro de Colectividades de Alta Gracia -lo-calidad ubicada 35km al sur de Córdoba Capital- del cual la Asociación Polaca de Córdoba participó nue-vamente.

Presente con su tradicional carpa de comidas típicas como bigos, pierogi y deliciosas tortas, sumado a la participación en el Desfile Inaugural y posterior ac-

tuación del Grupo Krakus -quienes interpretaron dan-zas tradicionales de las regiones de Rzeszów y Nowy Sącz- nuestra colectividad participó un año más, como sucede desde los inicios de este gran festival.Polonia también estuvo representada en el certamen de la Elección de Reina de Colectividades: Sofía Mo-roz se ubicó entre las 10 finalistas de entre un total de 19 concursantes de cada una de las distintas colecti-vidades, resultando elegida Reina la participante de Siria, y como Primera y Segunda Princesa San Mari-no y España. Felicitamos a Sofía por todo el esmero y empeño en representar a la Colectividad Polaca con alegría y sencillez. ¡Gratulacje Sofi!Sin dudas todo lo mencionado no hubiese sido posi-ble sin la colaboración de todos quienes forman parte de nuestra institución.Comisión Directiva, Grupo Krakus, alumnos de idio-ma polaco, padres, amigos y demás simpatizantes de la cultura polaca pusieron tiempo y esfuerzo para que todo saliera de maravilla en este evento que nos con-voca a todos y nos une como colectividad. De corazón, muchas gracias a todos por estar, por ve-nir, por ayudar y acompañar a nuestra querida Asocia-ción. Por todo, gracias, dziękujemy.”A. M. Szmidt


Conoce al peluquero de uno de los ejecutores más sádicos de Hitler

Jozef Paczynski habló sobre su experiencia en Aus-chwitz, donde fue elegido para cortarle el cabello a Rudolf Hoess.8 Feb, 2015 Agencias

CRACOVIA, Polonia.- Durante buena parte de la Se-gunda Guerra Mundial, Jozef Paczynski le cortó el cabello al comandante de Auschwitz, Rudolf Hoess, uno de los ejecutores más sádicos en el régimen de Adolf Hitler.Cada siete o diez días, el prisionero polaco era lleva-do a la residencia de Hoess en un extremo del campo de concentración, donde le cortaba el cabello con ti-jeras y navaja. Hoess nunca intercambió una palabra con el joven al que había escogido como su peluquero personal.Durante años le han preguntado a Paczynski por qué no degolló al hombre que envió a la muerte a cientos de miles de inocentes en el campo de concentración más grande y tristemente célebre del aparato nazi.De acuerdo con The Associated Press, Paczynski dice que habría sido contraproducente, y que tanto él como muchos otros hubiesen sido asesinados como vengan-za y que la exterminación hubiera continuado al man-do de otro comandante.“Lo pensé”, afirmó. “Pero cuando advertí las conse-cuencias sencillamente no pude hacerlo”.El polaco de 95 años narró su historia a un auditorio en Cracovia que incluyó a otros dos sobrevivientes de Auschwitz y varios estadounidenses en el sur de Polonia después de las recientes conmemoraciones del 70 aniversario de la liberación del campo de con-

centración.Hoess fue juzgado por las autoridades polacas des-pués de la guerra y fue sentenciado a morir en la horca en 1947Los sobrevivientes que todavía tienen la fuerza, si-guen contando sus experiencias a públicos fascina-dos, con la urgencia que exige el paso del tiempo.Después que Paczynski narró su experiencia, los otros dos sobrevivientes conversaron con él y posaron jun-tos, arremangándose las camisas para mostrar el nú-mero de prisionero tatuado en el antebrazo.Paczynski, que vive en Cracovia, fue llevado preso a Auschwitz en junio de 1940 como castigo por inten-tar huir de la Polonia ocupada para unirse al ejército polaco en Francia. Fue arrestado después de cruzar la frontera a Eslovaquia y fue conducido en el primer transporte al campo de concentración, donde fue el prisionero 121.Fue asignado a la peluquería donde les cortaban el cabello a los jefes de la SS. Un día Hoess se presentó y le ordenó que fuera a su casa. Allí fue escoltado por un guardia.“La esposa de Hoess me hizo entrar en la casa. Se me quebraba la voz y me temblaban las manos y las piernas”, recordó Paczynski. “La esposa me llevó al primer piso hasta un cuarto de baño. Allí había un es-pejo y una silla y enseguida llegó Hoess. No me dijo una sola palabra. Pero lo saludé, él se sentó y le corté el cabello”.Hoess al parecer quedó satisfecho y lo hizo volver muchas veces para que lo atendiera, aunque jamás le dijo una sola palabra.Paczynski estuvo en Auschwitz hasta el 18 de enero de 1945, cuando los nazis hicieron salir a los prisione-ros, días antes de que el ejército soviético invadiera el campamento. Poco después fue liberado por los sol-dados estadounidenses en Alemania.Paczynski dijo que nunca presenció ninguna bruta-lidad de Hoess, quien supervisaba el manejo de las cámaras de gas donde fueron asesinados más de un millón de judíos y otros.Según lo que Paczynski observó, Hoess parecía “un padre y esposo ideal”.“Era un hombre de muy pocas palabras”, recordó. “Y personalmente nunca golpeó a un prisionero”.Hoess fue juzgado por las autoridades polacas des-pués de la guerra y fue sentenciado a morir en la hor-ca en 1947. Fue ejecutado en Auschwitz cerca de un crematorio.

Fuente: http://sipse.com/


(c. d. na str. 10)

Nicolás Copérnico (1473-1543), astrónomo polaco, conocido por su teoría Heliocéntrica que había sido descrita ya por Aristarco de Samos, según la cual el Sol se encontraba en el centro del Universo y la Tie-rra, que giraba una vez al día sobre su eje, completaba cada año una vuelta alrededor de él.Copérnico nació el 19 de febrero de 1473 en la ciudad de Thorn (hoy Toruń), en el seno de una familia de co-merciantes y funcionarios municipales. El tío materno de Copérnico, el obispo Lucas Watzenrode, se ocupó de que su sobrino recibiera una sólida educación en las mejores universidades. Copérnico ingresó en la Universidad de Cracovia en 1491, donde comenzó a estudiar la carrera de humanidades; poco tiempo des-pués se trasladó a Italia para estudiar derecho y medi-cina. En enero de 1497, Copérnico empezó a estudiar derecho canónico en la Universidad de Bolonia.En 1500, Copérnico se doctoró en astronomía en Roma. Al año siguiente obtuvo permiso para estudiar medicina en Padua (la universidad donde dio clases Galileo, casi un siglo después). Aunque nunca se do-cumentó su graduación como Médico practicó la pro-fesión por seis años en Heilsberg. A partir de 1504 fue canónigo de la diócesis de Frauenburg. Durante estos años publicó la traducción del griego de las cartas de

Theophylactus (1509), estudió finanzas y en 1522 es-cribió un memorando sobre reformas monetarias.Sus trabajos de observación astronómica practicados en su mayoría como ayudante en Bolonia del profesor Domenico María de Novara dejan ver su gran capaci-dad de observación. Fue gran estudioso de los autores clásicos y además se confesó como gran admirador de Ptolomeo cuyo Almagesto estudió concienzudamen-te. Después de muchos años finalizó su gran trabajo sobre la teoría heliocéntrica en donde explica que no es el Sol el que gira alrededor de la Tierra sino al con-trario.Esta teoría sin embargo también requería de compli-cados mecanismos para la explicación de los movi-mientos de los planetas, debido a la perfección de la esfera. Estimulado por algunos amigos, Copérnico publica entonces un resumen en manuscrito. En sus comentarios establece su teoría en 6 axiomas, reser-vando la parte matemática para el trabajo principal, que se publicaría bajo el título “Sobre las revolucio-nes de las esferas celestes”.A partir de aquí la teoría heliocéntrica comenzó a ex-pandirse. Rápidamente surgieron también sus detrac-tores, siendo los primeros los teólogos protestantes aduciendo causas bíblicas. En 1616 La iglesia Católi-ca colocó el trabajo de Copérnico en su lista de libros prohibidos.La obra de Copérnico sirvió de base para que, más tarde, Galileo, Brahe y Kepler pusieran los cimientos de la astronomía moderna.

Fuente: http://www.astromia.com/ Foto: Monumento a N. Copérnico en Toruń (fuente: Wikipedia)

Mes de febrero - Celebraciones

Kopernik twórcą kanapki? Na-ukowi żartownisie trzymają sie mocno!Mikołaj Kopernik to pionier epidemiologii i zwy-czaju smarowania chleba masłem – ten dowcip był tylko zabawą dwójki uczonych, ale do dziś niektórzy sądzą, że jest prawdą. Naukowe żarty mogą wywo-łać zamieszanie, ale też demaskować nieuczciwość i ignorancję.W 1520 roku, kiedy Mikołaj Kopernik dowodził obro-ną Olsztyna przed Krzyżakami w trosce o zdrowie żołnierzy wprowadził zwyczaj smarowania chleba masłem. Dzięki jego „wynalazkowi” było wiadomo, że obrońcy spożywają czyste kanapki, unikają zaraz-ków i epidemii. Dlaczego? Kanapka przecież zawsze spada masłem do ziemi, więc brud na maśle jest od

http://www.astromia.com/


(ze str. 9) razu doskonale widoczny. Zabrudzoną kanapkę łatwo można zidentyfikować i wyeliminować z menu.Ten żart naukowy wymyśliło dwóch amerykańskich historyków medycyny, którzy przekonywali, że sen-sacyjne informacje o przeszłości Kopernika znaleź-li w niemieckich archiwach. Opublikowany w 1973 roku w prestiżowym „American Journal of Medici-ne” dowcip miał być „odtrutką” na huczne obchody urodzin 500-lecia astronoma. „Napisany przez nich artykuł zachowywał jednak pozory naukowości: miał odniesienia do źródeł w przypisach, przeszedł wszystkie niezbędne recenzje, dlatego ufnego czytel-nika łatwo wprowadzał w błąd” – mówi w rozmowie z PAP dr hab. Jarosław Włodarczyk z Instytutu Histo-rii Nauki PAN.Artykuł sprawiał wrażenie wiarygodnej informacji i znalazło się wielu czytelników, którzy w tę opowieść uwierzyli. Z czasem mit zaczął żyć własnym życiem. „Nie chodziło tylko o zwyczaj smarowania chleba masłem, ale o powód, dla którego Kopernik miał ten zwyczaj wprowadzić: walka o zdrowie żołnierzy. Kopernik byłby zatem nie tylko zwykłym lekarzem, który stosował tradycyjne lekarstwa, ale też jednym z pionierów epidemiologii. Dlatego jego nazwisko zaczęło pojawiać się w niektórych opracowaniach hi-storyków medycyny” – wyjaśnia rozmówca PAP.Autorami innego naukowego dowcipu byli uczniowie paleontologa Gerharda Hahna. Podczas konferencji na jego cześć wygłosili referat będący w ich zamyśle jedynie naukowym dowcipem. „Zazwyczaj podczas tego typu konferencji w dobrym tonie jest, by choć je-den referat był utrzymany w tonie żartobliwym, roz-ładowującym pompę. Tak też się stało: trójka autorów napisała artykuł o strunowcach prekambryjskich” – mówi dr Włodarczyk.Młodzi uczeni wymyślili też fantastyczną metodę odkrywania wyglądu tych strunowców. Posłużyli się „fotografią powidokową”, wykonując zdjęcia kamie-ni które zachowywały pamięć o wydarzeniu z odle-głej przeszłości. „Podczas konferencji wszyscy się dobrze bawili. Mleko się rozlało trochę później, bo artykuły z konfe-rencji ukazały się w specjalnym numerze szacownego czasopisma. Z kolei abstrakty tych artykułów funk-cjonowały w naukowych bazach danych. Czytając je-dynie abstrakt żartobliwego artykułu, nie można było się przekonać, czy tekst był żartem, czy prawdą” – wyjaśnia dr Włodarczyk.Każdy, kto przeczytał cały artykuł, orientował się natychmiast, że jest to zabawa. Jednak ci, którzy zapoznali się jedynie abstraktem, włączali niekiedy artykuł do swojej literatury przedmiotu. „Niechcący

demaskowali w ten sposób, że nie czytają cytowa-nych przez siebie artykułów. Ten żart okazał się więc sprawdzianem ich uczciwości” – podkreśla historyk nauki.Czy takich przypadków może być więcej? „Mam nadzieję, że tak, bo jak widać żarty nieoczekiwanie mogą pełnić oczyszczającą funkcję” – mówi roz-mówca PAP.Najsłynniejszym żartem naukowym ostatnich lat była prowokacja nowojorskiego fizyka Alana Sokala. „Do pisma zajmującego się filozofią i postmodernizmem napisał artykuł, w którym posługiwał się językiem charakterystycznym dla artykułów filozoficznych. W tekście odwoływał się do prac fizycznych, mechaniki kwantowej, teorii względności, ale też do prac femi-nistycznych. Była to mieszanka, jaką często posłu-gują się postmodernistyczni humaniści” – opisuje dr Włodarczyk.„Tekst +Transgresja granic: ku transformatywnej hermeneutyce kwantowej grawitacji+ był jedynie prowokacją. Miał pokazać, że używając określonej konwencji językowej, można poruszać dowolną te-matykę. Zarówno z punktu widzenia fizyki, jak i hu-manistyki artykuł był kompletnie bezsensowny i nie prowadził do żadnych wniosków” - wyjaśnia historyk nauki.Zaraz po publikacji prowokacyjnego artykułu Sokal na łamach prasy - m.in New York Timesa - zdema-skował swoje postępowanie. Sprawa stała się bardzo głośna. „Sokal chciał pokazać, że nie można używać terminologii, której się nie rozumie, tylko po to, by nasz tekst wyglądał poważniej” – mówi dr Włodar-czyk.Zdaniem uczonego dobrze przemyślane żarty nauko-we mogą uczynić sporo dobrego. Wiedza i zdrowy rozsądek pozwalają szybko zorientować się, co jest prawdą, a co nie. W przypadku historii Mikołaja Ko-pernika wystarczyło poszukać źródeł, na które powo-ływali się autorzy dowcipu. Łatwo było przekonać się, że takie źródła po prostu nie istnieją.PAP - Nauka w Polsce, Ewelina Krajczyńskakr/ ula/

źródło: http://naukawpolsce.pap.pl/


Urodziny Fryderyka Chopina - świętujmy razem!

22 lutego 1810 - zgodnie z metryką chrztu, przypa-da 205 rocznica urodzin Fryderyka Chopina. Wiado-mo jednak, że kompozytor i jego rodzina obchodzili jego urodziny 1 marca. My znaleźliśmy kompromis - świętujemy cały tydzień!Wszystkiego najlepszego, Panie Chopin!

PESEL Fryderyka Chopina

W epoce Chopina łatwo było o pomyłki. Odpisy aktu chrztu wymagane były tylko z okazji ślubu albo na-dania szlachectwa. Poza tym nie używano dokumen-tów potwierdzających dzień narodzin. Do końca XIX wieku wszyscy bliscy kompozytora podawali 1 mar-ca 1809 roku jako datę jego narodzin, zaś po ujawnie-niu metryki chrztu do obiegu wszedł dzień 22 lutego 1810. Sam Fryderyk w Paryżu podał 1 marca 1810. Taką właśnie datę przyjęto jako „obowiązującą”

źródło: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina

Skarby z kraju Chopina w naj-większym muzeum świata2015-02-12

Wystawa „Skarby z kraju Chopina. Sztuka polska XV-XX wieku” odbywa się w Chińskim Muzeum Naro-dowym w Pekinie. Według minister kultury i dzie-dzictwa narodowego Małgorzaty Omilanowskiej jest to największa prezentacja polskiej sztuki zagranicą w tym roku. W Chińskim Muzeum Narodowym, położonym przy Placu Bramy Niebiańskiego Spokoju w Pekinie (plac Tiananmen), będącym największą instytucją muzeal-ną na świecie, w salach o powierzchni 1800 mkw., prezentowane są arcydzieła sztuki polskiej: średnio-wieczne ołtarze, rzeźby - Piękne Madonny przedsta-wiające stojącą Maryję z Dzieciątkiem na ręku, kie-lichy mszalne, portrety staropolskiej szlachty, zbroje rycerskie, kontusze, pasy słuckie, obrazy Mehoffera, Ruszczyca, Stanisławskiego oraz plakaty; w sumie 350 dzieł.Patronat nad pierwszą tak obszerną prezentacją sztu-ki polskiej w Chinach objęła Małżonka Prezydenta RP Pani Anna Komorowska.„Wybór obiektów na wystawę podyktowany był z jednej strony ich charakterem typowym dla sztu-ki polskiej, z drugiej ich artystyczną klasą. Staramy się pokazać swoiste cechy sztuki polskiej, jaką jest przykładowo doniosła rola malarstwa historycznego w wieku XIX. Z drugiej strony, próbujemy zbliżyć ją chińskiemu widzowi, wskazując na pewne bliskości, których świadectwem mogą być wpływy orientalne, typowe dla czasów sarmatyzmu” – wyjaśnia profe-sor Maria Poprzęcka, autorka scenariusza i kuratorka wystawy.Według Małgorzaty Omilanowskiej, minister kultu-ry i dziedzictwa narodowego, zwiedzający ekspozy-cję będą mogli nie tylko zapoznać się z najstaranniej

(c. d. na str. 14)


La Granja 2015Fot. Henio Kozłowski


wybraną grupą arcydzieł, dającą obraz dokonań ar-tystycznych ostatnich pięciu wieków w Polsce, ale także zyskają możliwość poznania zrębów naszych dziejów. „Za postać - symbol wybraliśmy genialnego kompozytora doby romantyzmu, piewcę ojczystego kraju. Na wskroś polska twórczość Chopina przekra-cza bariery kulturowe, pozostając czytelną i atrakcyj-ną dla współczesnych artystów i melomanów, szcze-gólnie w Azji” - podkreśliła minister. W związku z wystawą przypomniała też, że w październiku tego roku odbędzie się w Polsce XVII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina do któ-rego akces zgłosiła, jak zawsze, liczna grupa piani-stów z Chin.Wystawę sztuki polskiej w Pekinie „dużym i ważnym wydarzeniem w Chinach” nazwał Ambasador Chiń-skiej Republiki Ludowej pan Xu Jian. Według niego pokaz sztuki polskiej w Chińskim Muzeum Naro-dowym będzie okazją dla chińskiej publiczności do poznania kultury kraju, z którym łączą Chińczyków dobre relacje w innych sferach, na przykład bizneso-wych.Wprowadzeniem do ekspozycji jest animowana mapa, ukazująca geograficzne położenie Polski w sercu Europy, pomiędzy Wschodem a Zachodem. Na mapie zaznaczono też historyczną zmienność pol-skich terytoriów, co silnie odcisnęło się na naszej kul-turze i sztuce.Wystawa została tak zaaranżowana, aby sztukę polską pokazać w układzie chronologicznym: od XV wie-ku - późnego średniowiecza aż prawie do końca XX wieku. „Przedstawiamy poszczególne epoki poprzez sztukę, a więc pokazujemy średniowieczne ołtarze, Piękne Madonny, rzeźby świętych, portrety - cały splendor kultury staropolskiej. Mocno wyekspono-wany jest też czas sarmatyzmu; są to portrety polskiej szlachty, portrety trumienne, zbroje rycerskie, skrzy-dła husarskie, siodła, kontusze, pasy słuckie, kielichy, kufle, wspaniale malarstwo polskie - powiedziała Polskiej Agencji Prasowej, koordynatorka wystawy Iwona Danielewicz, kurator Zbiorów Sztuki Polskiej do roku 1914 w Muzeum Narodowym w Warszawie.Na wystawie znalazła się też - co podkreśliła Danie-lewicz - tzw. rolka sztokholmska, czyli malowany akwarelą na papierze 16-metrowy zwój ukazujący or-szak ślubny króla Zygmunta III a także okazały obraz Jana Matejki „Stefan Batory pod Pskowem”.W kolejnych przestrzeniach ukazana jest sztuka w czasach utraty niepodległości i znaczenie sztuki dla przetrwania świadomości narodowej w czasach nie-woli. „Eksponowane jest wielkie malarstwo polskie: obrazy Mehoffera, Ruszczyca, Stanisławskiego oraz

witraż Stanisława Wyspiańskiego +Bóg Ojciec – Stań się!”, zaprezentowany w formie monumentalnego przezrocza”.I bliżej już współczesności - mówi koordynatorka wy-stawy - „pokazujemy symboliczną rzeźbę +Tchnie-nie+ Xawerego Dunikowskiego, folklorystyczne dekoracje Zofii Stryjeńskiej, przykłady polskiego art-deco. Poprzez sztukę ukazane zostały nowe cele twórczości w czasach odrodzenia państwa polskiego po 1918 roku, i później zróżnicowanie tendencji arty-stycznych sztuki współczesnej”.Ekspozycję zamyka pokaz cenionego na świecie pol-skiego plakatu. Wzbogacenie wystawy o współczesny polski plakat nastąpiło na życzenie strony chińskiej. „Mamy świadomość i cieszymy się z tego, że wysta-wę naszej sztuki obejrzy bardzo liczna publiczność - powiedziała Polskiej Agencji Prasowej Agnieszka Morawińska, dyrektor Muzeum Narodowego w War-szawie. - Chińskie Muzeum Narodowe ma bowiem nieporównywalną z jakimkolwiek muzeum w Polsce liczbę odwiedzających - ogląda je przeciętnie 20 ty-sięcy widzów dziennie” - podkreśliła.Ekspozycji w Chińskim Muzeum Narodowym towa-rzyszyć będzie bogaty program wydarzeń kultural-nych, przygotowanych m.in. przez Culture.pl, flago-wą markę Instytutu Adama Mickiewicza. Zapowiada-ny jest cykl wystaw, koncertów, spektakli teatralnych i pokazów filmowych. „Właściwie możemy mówić o sezonie polskim w Chinach - uważa Paweł Potoro-czyn, dyrektor Instytutu Adama Mickiewicza. - Od lutego do sierpnia obecni będziemy w najlepszych kulturalnych adresach Pekinu, Szanghaju, Wunah, Tianjin”.Wystawa została zrealizowana przez Muzeum Naro-dowe w Warszawie we współpracy z Culture.pl - In-stytutem Adama Mickiewicza oraz Muzeami Narodo-wymi w Krakowie i Poznaniu. Towarzyszy jej bogato ilustrowany katalog, zawierający eseje wprowadzają-ce w historię MNW i w dzieje sztuki polskiej od XV do XX wieku. Publikacja została wydana w chińsko-angielskiej wersji językowej.Komisarzem wystawy jest Maria Poprzęcka, profesor Wydziału Artes Liberales Uniwersytetu Warszaw-skiego, a ze strony chińskiej dr Wang Hui z Chińskie-go Muzeum Narodowego. Przedsięwzięcie zostało sfinansowane przez Ministerstwo Kultury i Dziedzic-twa Narodowego przy wsparciu Mecenasa Wystawy KGHM Polska Miedź S.A. Wystawę, która trwa od 6 lutego do 10 maja, zorganizowano przy wsparciu Ambasady Rzeczpospolitej Polskiej w Pekinie.

Anna Bernat, Polska Agencja Prasowa

(ze str. 11)


(c. d. na str. 16)

Wielebny Księże Ksawery,

Z okazji urodzin życzymy Księdzuwiele radości, zdrowia,

niesłabnącego żaru duchaw trudnej kapłańskiej posłudze.Niech Najświętsza Panna otacza

Księdza Matczyną miłością i opieką,zwłaszcza w trudnych chwilach

i wyprasza u swojego Synawszelkie potrzebne łaski.

Podejmowany trud zmagania sięz codziennością niech Księdzauskrzydla i pozwoli dostrzegać

piękno i głębię życia.

Szczęść Boże!

życzenia Brukselskie eurokratki integrują się przy książkach i gotowaniu2015-02-05

Są dynamiczne i ambitne, czytają i dyskutują o litera-turze i społeczeństwie, organizują warsztaty i konfe-rencje, a jednocześnie znajdują czas na wspólne go-towanie - mowa o Brukselskim Klubie Polek, który pozwala się integrować nie tylko eurokratkom. BeKaP, bo tak w skrócie nazywa się ich stowarzysze-nie, powstało w 2011 r. Celem było zbliżenie środo-wiska pracujących w instytucjach europejskich i poza nimi Polek mieszkających w Belgii. Choć do organi-zacji udało się przyciągnąć niezwiązane z UE osoby, to większość z kilkudziesięciu członkiń stanowią eu-rokratki.- Pomysł wziął się z obserwacji ogromnego, bardzo zróżnicowanego środowiska polskiego w Brukseli. Brakowało i właściwie do tej pory brakuje aktywno-ści integrujących Polaków - opowiada PAP pomysło-dawczyni stowarzyszenia Aneta Górnicka-Boratyń-ska.Zaczęło się od ogłoszenia o spotkaniu, na które przy-szło około 20 kobiet. - Pierwszą aktywnością było wspólne gotowanie, ale nie jesteśmy klubem gospo-dyń brukselskich - zastrzega prezeska BeKaPu, była dziennikarka, polonistka i autorka książek na temat emancypacji kobiet.Choć wspólne przygotowanie dań z różnych stron świata pozostało zwyczajem w stowarzyszeniu, dzia-ła ono na wielu innych poza gastronomicznych po-lach.Raz w miesiącu organizuje spotkania w ramach klubu czytelnika, podczas którego panie czytają i dyskutują o literaturze poruszającej tematykę bliską kobietom. W ramach wieczorów autorskich udało im się ścią-gnąć do Brukseli m.in. laureatkę nagrody literackiej Nike Joannę Bator, a także innych pisarzy.BeKaP organizuje lub współorganizuje również sesje dotyczące profilaktyki nowotworowej czy spotkania


(ze str. 15)

(c. d. na str. 17)

z prawnikami. Stowarzyszanie prowadzi też projekt „polska zerówka”, gdzie dzieci imigrantów mogą uczyć się języka polskiego. - Mamy coraz więcej dzieci, które się tu urodziły, które są z rodzin mie-szanych, które mówią słabo po polsku. Także taka wczesna edukacja jest bardzo przydatna - uzasadnia Górnicka-Boratyńska.Z BeKaPem w ramach spotkań z Ciekawą Kobietą dyskutowały np. była pełnomocnik rządu ds. rów-nego traktowania Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, prof. Magdalena Środa, działaczka związkowa Doro-ta Gardias czy psychoterapeutka Katarzyna Miller. W planach jest zorganizowanie spotkania z komisarz UE Elżbietą Bieńkowską.- Jednym z głównych naszych celów jest integracja środowiska Polonii. Próby połączenia różnych śro-dowisk wychodzą raz lepiej raz gorzej, ale jesteśmy bardzo otwarci na wszystkich, również dla mężczyzn - zapewnia założycielka organizacji. Do Brukselskie-go Klubu Polek należy jeden mężczyzna, który - jak tłumaczy Górnicka-Boratyńska - dołączył ze względu na zainteresowanie dyskusjami literackimi.Stowarzyszenie zbiera niewielkie składki od swo-ich członków. Ze względu na to, że nie ma siedziby, spotkania organizuje w domach i zaprzyjaźnionych miejscach. Gości udaje się zapraszać dzięki wsparciu ambasady i MSZ, ale część spotkań jest po prostu bi-letowana, by w ten sposób pokryć ich koszty. Wiele wydarzeń organizowanych jest przez same członki-nie.- Każdy, kto przychodzi do tego klubu, zobowiązuje się włożyć coś od siebie, współtworzyć go - opowia-da szefowa BeKaPu. Dzięki takiemu podejściu w cią-gu kilku lat działania stowarzyszenia udało się zorga-nizować dziesiątki imprez. Za swoje prężne działanie panie otrzymały w 2013 r. wyróżnienie „Polaka Roku w Belgii”.- Jesteśmy formalnym stowarzyszeniem, mamy for-malne procedury, wypełniamy wnioski itd., ale nasza działalność opiera się na aktywności i energii mię-dzyludzkiej - podkreśla prezeska klubu.

Z Brukseli Krzysztof Strzępka, Polska Agencja Pra-sowaFot. PAP/EPA / OLIVIER HOSLET

„Gdziekolwiek mnie rzucisz” - o Polakach na małej wyspie2015-02-12

- Po dekadzie od początku fali polskiej imigracji na wyspie Man można stwierdzić, że jest to opowieść o sukcesie - uważa Dionisios Sturis, autor książki „Gdziekolwiek mnie rzucisz. Wyspa Man i Polacy. Historia splątania”. PAP: Po lekturze Pana książki wyspa Man jawi mi się jako tolkienowska kraina hobbitów, gdzie wszy-scy się znają i przyjaźnią, niczego nie brakuje, a opie-ka socjalna działa przyzwoicie. Jest bezpiecznie, bo przestępczość jest bardzo niewielka, samochodów nie kradną, bo nie ma, jak ich z wyspy wywieźć, słowem - Man to mały raj pomiędzy Wielką Brytania a Irlan-dią.D.S.: To z pewnością nie jest żaden raj. Wyspiarze mają takie same problemy jak ludzie żyjący gdzie indziej. Choć może na małej wyspie łatwiej sobie z nimi poradzić. Na Man bezrobocie jest minimalne, wynosi jakieś 2 proc., ofert pracy jest sporo, choć nie wszystkie bardzo atrakcyjne. Ale każdy mieszkaniec wyspy ma szansę na pracę, a w razie jakiejś katastro-fy opieka społeczna nie dopuści do najgorszego. Do-tyczy to jednak tylko rodzimych mieszkańców wyspy i przybyszów, którzy mieszkają na niej przez mini-mum pięć lat. Nie jest więc tak jak w Anglii, gdzie przywileje socjalne przysługują niemal od razu po osiedleniu się. Ale gdy polskim emigrantom, którzy przenieśli się na Man dwa lata wcześniej, urodziło się bardzo chore, wymagające drogiego leczenia i stałej opieki dziecko, to znaleziono dla nich pomoc poza systemem. Lokalne media grzmiały, że to wstyd dla wyspy, że opieka społeczna nie może pomóc ludziom, bo za krótko tu mieszkają. W końcu tej polskiej rodzi-nie pomogły im osoby prywatne.PAP: Jak w tym niewielkim, spokojnym raju znajdują


(ze str. 16)

(c. d. na str. 18)

się Polacy? W szczycie emigracyjnym, po 2005 roku na wyspie pracowało ponad 4 tys. osób z Polski.D.S.: To są jedynie szacunki, bo nie ma oficjalnych danych. Informacje tamtejszego ministerstwa pracy są niepewne, bo za jednym zarejestrowanym pracow-nikiem może stać cała, rozbudowana rodzina. Może też być odwrotnie - w rodzinie dwie osoby pracują na trzy etaty i mają aż sześć pozwoleń na pracę. Jednak z wielu przesłanek można wnioskować, że w latach 2005-2007 na wyspę trafiło około 4 tys. Polaków. Po kilku latach wiele osób wróciło do Polski, ale wkrótce potem, gdy okazywało się, że ojczyzna nadal nie speł-nia pokładanych w niej nadziei, spora część tej grupy wróciła na Man. Myślę, że teraz na wyspie mieszka około 1,5 do 2 tys. Polaków.PAP: Czy na Man są też inni imigranci?D.S.: Ludność wyspy to ko. 80 tys. osób. Manxowie, tacy z dziada pradziada, to tylko ok. 40 proc. popu-lacji, więc nie tak dużo. Wśród nowych osiedleńców wielu jest Anglików, trochę Szkotów i Irlandczyków. Na Man zamieszkali też Filipińczycy, Hindusi, nie-wielka grupa Portugalczyków i emigranci z RPA. Najnowsza fala emigracji, która trwa od 10 lat, to Polacy, Czesi, Słowacy, Litwini, Łotysze a także Ru-muni i Bułgarzy. W tej ostatniej grupie emigrantów Polaków jest najwięcej.PAP: Czy Polacy wtapiają się w społeczność wyspy, czy też tworzą emigranckie getto?D.S.: Nie ma polskiego getta, jakie znamy z innych krajów. Niektórzy Polacy faktycznie wolą trzymać się razem i mieszkają blisko siebie, w sąsiednich dziel-nicach stolicy - Douglas, ale brak jest infrastruktury, która ułatwiałaby życie poza lokalną społecznością – nie ma polskich szkół, polskich mediów, polskich re-stauracji. Chcąc nie chcąc, trzeba się integrować. Dla większości bohaterów mojej książki ta asymilacja to wielka wartość – zawiązują się przyjaźnie, powstają mieszane związki. Początkowo imigranci wspólnie wynajmowali mieszkania czy pokoje w prywatnych domach, żeby było taniej i żeby więcej można było zaoszczędzić, ale i to się zmienia. Za pokój trzeba było niegdyś płacić 50 funtów tygodniowo, czyli tyle, ile mniej więcej wynosiła dniówka. Zostawało dużo. Teraz zostaje trochę mniej, bo czynsz za mieszkanie jest odpowiednio wyższy, ale rodzina zyskuje pry-watność.PAP: Ile czasu potrzeba, żeby otrząsnąć się z ekscy-tacji nowością warunków i zacząć myśleć w ten spo-sób?D.S. To zawsze jest kwestia bardzo osobista, ale z mo-ich doświadczeń i obserwacji wynika, że dwa lata to okres, gdy człowiek przywyka do funkcjonowania w

innej rzeczywistości, innym języku, innej pogodzie. Na początku, cała ta nasza mała „polonijka” jechała na tym samym wózku: wszyscy pracowaliśmy w mało prestiżowych miejscach, w małżowni, na zmywa-kach, za barem, na budowie, w firmach sprzątających. Po dwu latach zaczęły się pojawiać różnice między tymi, którzy przyjechali na wyspę z Polski z pewnym kapitałem wykształcenia, a tymi, którzy go nie mie-li. Ci ostatni w większości zostali przy najprostszych pracach. Nie nauczyli się języka, nie próbują się asy-milować, choć trzeba przyznać, że nie zawsze jest im źle - mają stałą, stabilną pracę. Można dobrze żyć na obrzeżu społeczeństwa, tak jak jeden z moich boha-terów, Robert. Imigranci z wykształceniem, tak jak Julka, Grzesiek czy Magda, po kilku latach najczę-ściej znajdowali sobie lepszą pracę, łatwiejszą, lepiej płatną, zgodną z ich zainteresowaniami. Myślę, że po dekadzie można chyba stwierdzić, że historia polskiej imigracji na wyspie Man jest opowieścią o sukcesie.PAP: A co się dzieje z ich dziećmi?D.S.: Na wyspie nie ma dla nich osobnych szkół, dlatego polskie dzieci uczą się wspólnie ze swoimi lokalnymi rówieśnikami. Jeśli mają trudności w ko-munikacji, pomagają im Polki, zatrudniane w szko-łach przez rząd. Dzieci najczęściej szybko opanowują język, przeważnie szybciej niż rodzice. Pojawiają się takie problemy, że dziecko już mówi bardzo dobrze po angielsku i wstydzi się rodzica, który mówi słabo, z silnym akcentem. Pewnie dopiero następne pokole-nie będzie z sentymentem celebrować swoje polskie korzenie. Bywa jednak, że polskie dzieci, szczególnie te urodzone już na wyspie, maja problem z… języ-kiem polskim, z gramatyką i ortografią i mogą mieć poważne trudności, gdy rodzice zarządzą powrót do PolskiPAP: Pisze Pan, że na wyspie Man na naszych oczach trwa bardzo ciekawy proces budowania tożsamości, szukania korzeni. Czy Manxowie wolą odwoływać się do tradycji celtyckiej czy wikińskiej?D.S.: Przez długi czas odwoływanie się na wyspie Man do tradycji celtyckich było źle widziane przez Wielką Brytanię, ponieważ stawiało wyspę wśród podkreślających swoją niezależność krain jak Walia, Szkocja czy Irlandia. Kiedy obchodzono 1000-lecie Tynwaldu, czyli miejscowego parlamentu - dyskuto-wano ten temat, bo tradycja Tynwaldu jest w gruncie rzeczy celtycka, choć to wikingowie go zinstytucjo-nalizowali, wprowadzili coroczne zjazdy. W 1979 roku wygrała opcja wikingów. Wybudowano łódź, która przypłynęła na Man z Norwegii, zaproszono także tamtejsze władze. W tym samym czasie jednak na Man coraz głośniejsi byli młodzi buntownicy, któ-rym nie podobało się, że rząd przemienia wyspę w raj


(ze str. 17) podatkowy, że zaprasza bogaczy z Anglii czy Szkocji, których pieniądze windowały ceny ziemi i nierucho-mości. Uważali, że nowi przybysze za nic mają sobie miejscowe tradycje, że interesuje ich jedynie to, że od swoich wielkich fortun nie muszą płacić podatków. Ta kontestacja była swego rodzaju terroryzmem.PAP: Ruch terrorystyczny na wyspie Man?D.S.: Na miarę warunków malutkiej wyspy. Ofiarą miejscowych buntowników padła na przykład zamoż-na Brytyjka, która kupiła wielką willę nad morzem i zablokowała przechodzącą przez posiadłość ścieżkę na plażę. „Terroryści” regularnie rozsypywali słomę na podjeździe do jej domu, utrudniając jazdę samo-chodem. I właśnie tamten ruch młodych buntowników odwoływał się do celtyckich korzeni wyspy, podkre-ślał wspólnotę Manxów ze Szkotami i Irlandczykami. Teraz dawni „terroryści” rządzą wyspą, się członkami establishmentu, jak Phil Gawne, który niegdyś sie-dział w więzieniu za podpalenie budowanego domu bogatych Anglików, a dziś jest posłem do Tynwaldu i ministrem rolnictwa. Gdy ludzie, jak on doszli do władzy, zadbali na przykład o odrodzenie gaelickiego celtyckiego języka Manx, który UNESCO w pewnym momencie uznało za wymarły. Powołali szkołę, gdzie uczy się tylko w Manx, każdy może się zapisać na kurs tego języka, lub też na zajęcia z ludowych tań-ców czy pieśni. Coraz więcej książek tłumaczonych jest na manx, organizowane są kulturalne festiwale, które poskreślają dawne tradycje.PAP: W pobliskiej Anglii wytworzyła się sytuacja, że są dwie grupy żyjących tam Polaków: stara emigracja z czasów powojennych, wrośnięta w społeczeństwo i wcale nie tak czule nastawiona do nowych emigran-tów. Czy Polacy po wojnie osiedlali się także na Man?D.S.: Były to nieliczne przypadki. Na Man „starej” emigracji właściwie nie ma. Zbierając informacje o Polakach na tej wyspie natrafiłem jednak na cudow-ną, romansową historię. Dałem w gazecie ogłoszenie, że szukam kontaktu z Polakami i zbieram informacje o nich. Wśród niewielu odpowiedzi był list napisany ręcznie przez ponad 80-letnią panią Dorothy. W 1943 roku, jako młodziutka dziewczyna, zakochała się w polskim lotniku z oddziału RAF-u stacjonującego na wyspie. Ta miłość była bardzo krótka - znali się tylko trzy miesiące, widywali się w weekendy, chodzili na tańce. Potem Stanisław - bo tak nazywał się ukochany Dorothy - wyjechał, przesłał jedną kartkę pocztową i więcej się nie odezwał. Dorothy całe życie wspomi-nała go z wielką czułością, wyszła potem za mąż, ale ciągle czekała na znak od Stanisława. Ta sprawa była dla niej niezamknięta. Poprosiła mnie o pomoc w od-nalezieniu go, co nie było proste, bo źle zapamiętała

nazwisko ukochanego. Miejscowe muzeum zdigita-lizowało wszystkie gazety, które ukazywały się na wyspie od XVIII wieku. W tym zbiorze natrafiłem na sporo informacji o polskich żołnierzach, zidentyfiko-wałem aż trzech lotników - Stanisławów.PAP: Trafił pan też na całą serię opowieści pokazują-cych, jak w latach 50. mieszkanka Man mogła Polskę postrzegać.D.S.: Córka pani Rosy Roberts, krawcowej z Do-uglas, wyszła za mąż za Polaka i osiadła w Łodzi, później zaś przeniosła się z rodziną do Opola. Matka kilka razy ją odwiedziła, a po powrocie wygłaszała odczyty o Polsce dla członkiń kółka parafialnego. Rosa opowiadała o odbudowie Warszawy, tłoku w autobusach, tradycjach świętowania, elegancji Polek, ekstremalnych mrozach zimą oraz olbrzymich knie-jach zamieszkałych przez dziką i groźną zwierzynę. Polska była dla Rosy Roberts przyjemnie egzotycz-nym miejscem. Dla Polaków wyspa Man nadal jest właśnie taka.

Rozmawiała Agata Szwedowicz (PAP)Fot: PAP/EPA / RICHARD WATT/MOD

COMPUTER SYSTEMJorge Dylinski

[email protected]

Miembro en el programa intel® Technology Provi-der como socio Gold

Asesoramiento, legalización y venta de Software PC - NoteBooks - Monitores

Antivirus para PC personales y empresas

UWAGA!PROSIMY NASZYCH PRENUMERATO-RÓW, KTÓRZY BY MIELI ZALEGŁOśCI W OPŁACIE PRENUMERATY, O UREGU-LOWANIE ABONAMENTU.

Serdecznie dziękujemyRedakcja


WIELKI TYDZIEŃ rok 2015PORZĄDEK NABOŻEŃSTW . CEREMONII I NAUK REKOLEKCYJNYCHPolski Kościół przy ul. Mansilla 3847NIEDZIELA PALMOWA 29 marca o godz 11 Msza Święta i poświęcenie palm.WIELKI CZWARTEK 2 kwietnia Msza Święta o godz 18 tej.DZIEŃ USTANOWIENIA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU.Chrystus nas nie opuścił, pozostał z nami W KAWAŁKU CHLEBA, który kapłan zamienia w Jego ciałoTa prawda wymaga wiary, dobrej woli i wdzięczności, jest podstawą naszego duchownegożycia. Papież Jan Paweł II którego w dziesiąta rocznice Jego śmierci, dziś obchodzimy zostawił nam piękny przykład miłości do Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, w swoich słowachi czynach, był bratem wszystkich ludzi.

WIELKI PIĄTEK 3 kwietnia godz 18 ta Msza Święta,WIELKI DRAMAT MIŁOŚCI I NIENAWIŚCIW czasie ceremonii Wielkiego Piątku wyrazimy naszą pamięć, współczucie i solidarność cierpiącemu Chrystusowi, zmarłemu Papieżowi Janowi Pawłowi II, Elicie Polskiego Rządu, która zginęła koloSmoleńska. Wszystkim, którzy zostali zamordowani 75 lat temu w Katyniu i miejscach ludobójstwa sowieckiego w obozach koncentracyjnych, więzieniach i miejscach do dziś nieznanych.

WIELKA SOBOTA 4 kwietnia Msza Święta. o godz 18 tej,Poświęcenia ognia i wodyZWYCIĘSTWO PRAWDY NAD CIEMNOŚCIAMI I NIENAWIŚCIĄ.Prośmy Chrystusa Zmartwychwstałego aby oświecał nasze serca, sumienia i umysły, abyśmy postępowali w naszym życiu drogą prawdy, sprawiedliwości i dobra.

WIELKA NIEDZIELA WIELKANOCNA 5 kwietnia Msza Święta. REZUREKCYJNA godz.,11 ta.Zmartwychwstały Chrystus źródło naszej nadziei, siły i radości.SPOWIEDź PRZED I PO KAŻDYM NABOŻEŃSTWIE. Poświęcenie pokarmów po Mszy Świętej w Wielką Sobotę. Ks. Ksawery Solecki

KAPLICA POLSKICH SIÓSTR ZMARTWYCHWSTANEKLanus Oeste ul. Oliden 2050NIEDZIELA PALMOWA o godz. 9 tej Msza Święta.WIELKI CZWARTEK, WIELKI PIĄTEK, WIELKA SOBOTA godz. 17,30 te same uroczystości co w kościele przy ul. Mansilla.Spowiedź pól godz. przed każdym nabożeństwem.Święcenie pokarmów po Mszy Świętej. w Wielką Sobotę.

Ks.Ksawery Solecki, Ks. Krzysztof Domański, Polskie Siostry Zmartwychwstanki.


Para publicitar en Glos Polski: [email protected] ESCRIBANIA

STANKIEWICZDr. Fernando Stankiewicz

Escribano - Titular - AbogadoTel. 4372-6958 / 4371-0800

Fax: 4372-4962Rodriguez Peña 382 - 3 „B”

Capital Federal

YA ESCUCHÓ ??? LA HORA DE POLONIAInformación, actualidad, música, cultura, sorteos, entrevistasIDEA Y CONDUCCIÓN ALFREDO BILYK

DOMINGOS 10 a 11 hrs y repeticionesPOR AM 1400 RADIO [email protected]

EL ÚNICO ENCUENTRO RADIAL DE LOSPOLACOS Y SUS DESCENDIENTES

POLONIA FÚTBOL CLUBA R G E N T I N Awww.poloniafc.com.ar

http://harcerstwoargentyna.blogspot.com.ar

Harcerstwo Argentyna

ZAPRENUMERUJ GŁOS POLSKI DLA

SIEBIE I SWOICH PRZYJACIÓŁ

NUESTRO SITIO

www.upranet.com.arTU PÁGINA

upranet.com.ar

http://www.buenosaires.msz.gov.pl/

Polonia y los Oscar, una larga historia de amor


Drakula - od historii do mitu przyciągającego turystów2015-02-19

Prymitywna postać księcia Drakuli w XIX-wiecznej zachodniej literaturze mogła przyczynić się do po-strzegania regionu Bałkanów jako zacofanego cywi-lizacyjnie; dziś popularność wampira z Transylwanii przyciąga do Rumunii zagranicznych turystów. O sile legendy mówi PAP rumuński tłumacz polskiej litera-tury, wykładowca prof. Constantin Geambasu. Pierwowzorem dla eksploatowanej przez popkulturę postaci Drakuli był żyjący w XV w. wołoski hospo-dar Wład Palownik. - Spędził wiele lat w Imperium Osmańskim, gdzie nauczył się języka tureckiego i metod zniechęcających do nieprzestrzegania prawa także wśród swoich rodaków. Został nazwany Palow-nikiem, gdyż stosował drastyczny, azjatycki sposób wbijania na pal - opowiada PAP Geambasu.Wyjaśnia także, w jaki sposób Palownik zaczął być nazywany Drakulą. Ojciec Palownika - także Wład - był określany przydomkiem „Dracul” („drac” ozna-czał „diabeł”). Przydomek ten następnie przeszedł na Włada Palownika jako na syna (Drakula oznacza syna Diabła).- Legenda o Drakuli nie powstała w Rumunii, ale na Zachodzie - przypomina Geambasu. Stało się to dzięki XIX-wiecznej powieści gotyckiej Irlandczyka Brama Stokera „Drakula”. - Utwór został napisany w duchu gotyckim, czyli podobnym do dzisiejszych horrorów. Autorowi zależało na stworzeniu drastycznej, egzo-tycznej atmosfery. Główny bohater to wampir, który uwodzi kobiety i w nocy wysysa z nich krew. Akcja dzieje się na dzikich terenach, gdzie jest dużo lasów, bagien - mówi profesor.Geambasu zaznacza, że co prawda Siedmiogród (Transylwania) nie leży na Bałkanach, jednak z tym regionem był kojarzony książę Drakula. Podkreśla, że autor jednego z krytycznych opracowań powieści Stokera uważa, iż prymitywna i agresywna postać

Drakuli pozwalała na postrzeganie Bałkanów jako strefy zacofanej cywilizacyjnie. Profesor ocenia, że także obecnie wielu zachodnich turystów postrzega region w oparciu o postać Drakuli.Według Geambasu to jednak film, a nie literatura ostatecznie sprawił, że legenda o Drakuli przekształ-ciła się w eksploatowany przez popkulturę mit. Do-daje, że po upadku komunizmu i otwarciu granic po 1989 r. Rumuni zaczęli wykorzystywać Drakulę, by przyciągnąć turystów.W ocenie Geambasu wampir z Transylwanii to jednak jedynie jeden z motywów kojarzonych z Rumunią. - Tym, co zachwyca, są siedmiogrodzkie krajobrazy o zachowanym dziewiczym charakterze. Za komu-ny turystów praktycznie nie było, dlatego malowni-cze zakątki nie zostały naruszone - mówi profesor. Jak dodaje, dwa, trzy razy do roku do Siedmiogrodu przyjeżdża książę Karol.- Jego przodkowie byli związani z Siedmiogrodem. Książę Karol kupił tam nieruchomości. Zachęca Bry-tyjczyków do zwiedzania Siedmiogrodu, a Rumunów do zachowania i konserwowania średniowiecznych zabytków - zaznacza i dodaje, że Transylwania należy także do szlaku kulturowego związanego z monarchią austro-węgierską, który rozpoczyna się w Wiedniu.Prof. Constantin Geambasu, ur. 1948 r. tłumaczy na rumuński polską literaturę. W jego dorobku są zarów-no tłumaczenia literatury dawnej (np. „Trenów” Jana Kochanowskiego), jak i współczesnych autorów, m.in. Stefana Chwina, Wojciecha Kuczoka, Doroty Masłowskiej, Andrzeja Stasiuka, Olgi Tokarczuk. Na język rumuński przekładał także twórczość Adama Mickiewicza, Stanisława Wyspiańskiego, Andrzeja Szczypiorskiego, Czesława Miłosza, Wisławy Szym-borskiej, Zbigniewa Herberta, Karola Wojtyły, Lesz-ka Kołakowskiego, Stanisława Lema. W latach 2004-2011 kierował Katedrą Języków i Literatur Słowiań-skich Uniwersytetu w Bukareszcie.

Katarzyna Nocuń, Polska Agencja Prasowa

(cont. pag. 22)


Patio Gastronómico y Elección de la Reina de Colectividades

El sábado 14 de marzo se realizará nuevamente este evento en la Ciudad de Buenos Aires.

En Avenida de Mayo y Bolívar, de 16 a 23 hs, las colectividades volverán a tener su lugar para mostrar su cultura y ofrecer sus comidas y artesanías. Es la cuarta vez que se organiza esta fiesta, que reúne a los distintos países y al público que llena la avenida. Además de armar sus stands, Polonia volverá a participar con una candidata a Reina. En esta ocasión, nos representará la elegida Reina de la UPRA, Carolina Warpachowicz. El desfile constará de tres pasadas por el escenario: sport, vestido de noche y traje típico. Las chicas ingresarán, como se hizo el año pasado, en autos o carrozas decorados con los colores de su país. śEl jurado que elegirá a la ganadora será designado por la Dirección General de Colectividades. En el escenario, además del desfile, habrá shows artísticos.

Enrique Mackiewicz

Pocos países no anglosajones tienen una relación tan fructífera con el Oscar como Polonia. Sus cineastas han sumado doce estatuillas, dos más honoríficos y otros de los Oscar técnicos. Y no es Polanski ni Wajda el polaco que más ha ganado –el primero lo tiene a mejor dirección por ‚El pianista’, el segundo el de ho-nor- sino Janusz Kamiński, el director de fotografía, que se ha llevado dos, por ‚La lista de Schindler’ y ‚Salvar al soldado Ryan’. Por cierto, es en esa cate-goría donde Polonia ha logrado más finalistas: des-de 1993 hasta los responsables de esa labor en ‚Ida’, diez, de ellas seis de Kamiński.

En la película de habla no inglesa Polonia nunca había ganado hasta ‚Ida’, tras diez candidaturas, empezan-do por Roman Polanski por ‚Cuchillo en el agua’... y Wajda lo fue durante cuatro más. En dirección Po-lanski logró tres candidaturas, ganó con ‚El pianista’, y Krzysztok Kieslowski compitió con ‚Tres colores: rojo’. Por cierto, que Kieslowski y su compañero de escritura Krzystof Piesiewicz han sido los únicos can-didatos polacos en guion original con ‚Tres colores:

rojo’. En guion adaptado, compitieron, y no ganaron Polanski con ‚La semilla del diablo’ y Agnieszka Hol-land por ‚Europa Europa’.

En los premios de honor, el gran Leopold Stokow-ski recibió uno por su aportación a ‚Fantasía’ y en 1999 Andrzej Wajda logró un merecido homenaje. El director de arte Snton Grot fue cinco veces candidato en los años 30 y 40, nunca ganó, algo que sí hicieron los responsables de arte Ewa Braun y Allan Starski con ‚La lista de Schindler’. Finalmente, más allá de cortos y otras categorías, la actriz Ida Kaminska fue candidata a la mejor interpretación por ‚La tienda de la calle Mayor’ en 1967. Lo dicho: una historia de amor de una de las naciones más interesantes en el mundo del cine.

Fot. Pawel Pawlikowski con su Oscar a mejor pelícu-la de habla no inglesa. / AP

Fuente: http://cultura.elpais.com/

(de pag. 21)

http://elpais.com/especiales/oscars/

Ś.P.

Mgr Hanna Irena CHodowIeC ChełmiCka

B. członek P.S.A.ur. w Warszawie 21-go października 1923 r.

Zmarła w Adrogue 3-go stycznia 2015 r.

Cześć Jej Pamięci

Polskie Stowarzyszenie Absolwentów


ŚP

Józef CHoragIewICz

Urodzony 17-go grudnia 1924 w miejsc. Kozłowice – Śląsk

Starszy saper 14-tej Wielkopolskiej Kompanii Saperów.

Wieloletni członek Stowarzyszenia SPK.

Zmarł w miesiącu lipcu 2014Cześć Jego Pamięci!

Stowarzyszenie Polskich Kombatantów w Argentynie

Buenos Aires, febrero - luty - 2015 XCIII Nr 02 (5198)

GŁ O S P O L S K I LA VOZ DE POLONIA

Registro Nacional de la Propiedad Intelectual Nr 5044120Propietario: Unión de los Polacos en la Rep. Argentina

DIRECTOR: Ing. ENRIQUE MITTELSTAEDT REDACCION: BARBARA BOŻENA SOBOLEWSKA

Comité de redacción: Dr. Cristina Misa y Enrique Mackiewicz

Fotografías: E. Kozłowski y K. Misa

Redacción: Jorge L. Borges (ex Serrano) 2076 C1425FFB Buenos Aires

Tel/fax: (5411) 4774-3679 y (5411) 4774-7621

[email protected]

Horario de atenciónde la Unión de los Polacos en la Rep. Arg.

Secciones y Organizaciones que funcionan en la sede

J. L. Borges 2076, Capital Federal.

- Secretaría: lunes a jueves 12:00 a 20:00 hs, viernes 09:00 a 17:00 hs. Tel. 4774-7621.- Sección Cultural P.M.S.: martes y viernes 17:00 a 20:00. Tel. 4774-7621.- Sección de Ayuda Social SOS: martes y viernes 16:00 - 20:00. Tel. 4774-7621- Sección „Nasz Balet”: miércoles 19:00 - 21:00 y viernes 19:00 - 22:30. - Biblioteka I. Domeyko: martes y viernes 17:00 - 20:00. Tel. 4774-2212.- Club Polaco: martes y viernes 15:00 a 20:00. Tel. 4899-0937, e-mail: [email protected] Asociación Cultural Argentino - Polaca ACAP: martes y viernes 15:00 a 20: 00. Tel. 4795-0918/4899-0937.- Asociación „Polskie Stowarzyszenie Absolwentów” PSA: martes y viernes 18:00 a 20:00, e-mail:[email protected]

Asociación de Ex - Combatientes Polacos en la República Aegentina

calle J. L. Borges 1818 Cap. Fed. martes y viernes 16:00 - 21:00 hs

Tel. 4792-6317/4952-7687.

GŁOS POLSKIMateriały nadesłane do publikacji nie zawsze odpowiadają poglądom Redak cji. Zastrzegamy sobie prawo do skrótów otrzymanych artykułów oraz wprowadza nia poprawek gra-matycznych. Redakcja nie ponosi żadnej odpowiedzialności za podpisane publikacje. Nie zwracamy ma teriałów nie za-mówionych. Us ług i ko responden tów o raz p racowników Głosu Po l sk iego są n i eodp ła tne .

CENY PRENUMERATY 2015:

Półroczna: $182.- Numer pojedynczy: $31.-CENA OGŁOSZEŃ: Nekrologi: $80.- CENY INNYCH OGŁOSZEŃ:(w kancelarii)

A TODAS LAS ASOCIACIONES y SEC-CIONES, A NUESTROS COLABORADO-

RES, AUSPICIANTES y LECTORES

El material a publicarse en nuestro periódico Głos Polski deberá ser entregado preferentemen-te por correo electrónico a la siguiente [email protected] hasta el día 10 para ser incluido en el ejemplar del mes. Los anuncios de EVENTOS con fecha de ejecución deberán entregarse con 40 días de anticipación a la fe-cha de realización del mismo, de lo contrario no podemos garantizar su impresión en forma anti-cipada.

Muchas gracias, La Redacción.

[email protected]

La magia de la cocina polaca en pleno corazón de Palermo:

J. L. Borges 2076 - tel: [email protected]

ORGAN PRASOWY ZWIĄZKU POLAKÓW W ARGENTYNIE – …€¦ · sus talentos, lo que prepararon en la...

Documents

Transcript of ORGAN PRASOWY ZWIĄZKU POLAKÓW W ARGENTYNIE – …€¦ · sus talentos, lo que prepararon en la...