Olga BoznańskaOlga Boznańska Kraków 1865 - Paryż 1940Kraków 1865 - Paryż 1940

Mimo doskonałego wykształcenia i ogromnego talentu, a co za tym stoi zasłużonych sukcesów na międzynarodowych wystawach malarskich życie Olgi Boznańskiej okazało się dla niej samej pasmem osobistych nieszczęść i porażek. Z czego największym bodaj bólem było zupełne niedocenianie je twórczości przez rodzimą publiczność.Urodziła się w Krakowie jako córka inżyniera i spolszczonej Francuzki. Rodzice zadbali o odpowiednie wykształcenie Olgi i jej siostry Izabeli zarówno w kierunku ich uzdolnień jak i ogólnym, dzięki czemu artystka władała biegle kilkoma językami. Z racji płci nie mogła podjąć nauki na Akademii Sztuk Pięknych, dlatego jej edukacja artystyczna ograniczała się do indywidualnych, prywatnych lekcji u artystów. W Polsce byli to Kazmierz Pochwalski i Adrian Baraniecki. Od 1896 roku Boznańska kształciła się z kolei w Niemczech, w Monachium m.in. u Karola Krichendorfa i Wilhelma Durra. Tam wynajęła swą pierwszą pracownię i otrzymała pierwsze zamówienia, także tam jej sztuka rozwinęła się znacząco dzięki studiom najwybitniejszych artystów współczesnych. W 1898 roku artystka przenosi się do Paryża, gdzie mieszkać będzie do śmierci.Na pobyt w Paryżu przypada okres największej pomyślności artystycznej i materialnej artystki. Jej prace były nagradzane na wystawach na całym świecie, Societe Nationale des Beaux-Arts w 1904 roku zaliczył ją w grono swych członków, a w 1910 roku otrzymała Francuską Legię Honorową. Jakby w kontraście do tych honorów jej sztuka w Polsce nie zdobyła nigdy szacunku i zrozumienia wśród szerszego grona odbiorców, ani większych wyróżnień, co artystka, bardzo związana z ojczyzną przeżywała jako osobista porażkę.Zagranicznym nagrodom towarzyszył szeroki potok zamówień na jej prace, które zamawiały rządy szeregu państw, dwory monarsze i osoby prywatne. Jednak już w latach trzydziestych XX wieku popularność dzieł artystki zaczęła maleć. Do tego stopnia, że w 1934 roku powstał w Polsce honorowy komitet "Opieki nad Boznańską", który zabiegając o zamówienia jej obrazów ze strony państwa polskiego wspierał artystkę znajdującą się już wtedy w ciężkiej sytuacji, a w 1938 roku odniosły skutek zabiegi komitetu o odznaczenie artystki Orderem Polonia Restituta.Ostatnim wielkim wyróżnieniem dla Olgi Boznańskiej było Grand Prix na Expo w Paryżu w 1937 roku w dziedzinie malarstwa.Coraz gorzej miała się sama artystka osłabiona pasmem tragedii z jakim przyszło jej się kolejno zmierzyć - śmiercią ojca, zerwanymi zaręczynami, ciężką chorobą psychiczną siostry, a w końcu jej samobójczą śmiercią. Nie bez znaczenia dla stanu zdrowia malarki była także inwazja faszystowskich Niemiec na Polskę i upadek ojczyzny. Ciężką sytuację finansową poniekąd spowodowała także dobroć jej serca, która kazała wspierać każdego proszącego ją o pomoc, nie bacząc na ewentualny zwrot tejże pomocy, przez co nierzadko była wykorzystywana przez takich, którzy jej pomocy wcale nie potrzebowali.Zmarła 26.10.1940 w Paryżu w biedzie i zapomnieniu.

Malowała głównie portrety, studia figuralne, kwiaty, pejzaże i wnętrza. Indywidualny styl malarski Olgi Boznanskiej był wynikiem swobodnej interpretacji zasad impresjonizmu, z którego przejęła rozjaśnioną gamę barwną, miękki, roztopiony w szaromglistej atmosferze rysunek i fakturę obrazu, zachowując koloryt lokalny.

Zabudowania miejskie I.

1885. Olej na płótnie.

Portret kobiety (Cyganka). 1888. Olej na płótnie

Imieniny babuni. 1889. Olej na płótnie.

Kwiaciarki. 1889. Olej na płótnie

Srebrzysta dziewczynka. Ok. 1890. Olej na tekturze.

W pracowni. Po 1890. Olej na płótnie.

Macierzyństwo. 1902. Olej na płótnie.

Portret Stanisława Wyspiańskiego. 1905. Olej na płótnie. Muzeum im. prof. S. Fischera w Bochni.

Wnętrze pracowni artystki w Krakowie. 1906. Olej na tekturze

Wnętrze paryskiej pracowni. 1908. Olej na tekturze.

Portret młodej kobiety w bieli. 1912. Olej na tekturze.

Martwa natura z wazą. 1918. Olej na tekturze

Kwiaty. Po 1930. Olej na płótnie.

Autoportret. ? Galeria Obrazów, Lwów.

Portret dziewczynki. ?

Olej na tekturze. 56,5 x 47 cm. Własność prywatna.