Ogólna instrukcja walki (tymczasowa). Cz. 2, Działania kawalerji samodzielnej - 1933

MINISTERSTWO SPRAW W OJSKOW YC H

OGÓLNA INSTRUKCJA WALKI

C Z Ę Ś Ć II

D Z I A Ł A N I A K A W A L E R J I S A M O D Z I E L N E . )

MINISTERSTWO S P R A W WOJ S KOWYCH

OGÓLNA INSTRUKCJA WALKI

C Z Ę Ś Ć I I

D Z I A Ł A N I A K A W A L E R J I S A M O D Z I E L N E J

W A R S Z A W A 1 9 5 3

52185 cz.2

Nr. 9137/33. Główna D rukarnia Wojskowa.

iś5 1 '■ i5f 4'UMi M 1

M I N I S T E R S T W O S P R A W W O J S K O W Y C HBiuro O gólno-O rganizacyjne Liczba dz. 2800 — 13/wyszlc,

Warszawa, dnia 61VII. 1933 r.

ROZKAZ WPROWADZAJĄCY.

„Działania kawalerji samodzielnej" stanowią tymczasową instrukcję, która wejdzie do części II Ogólnej instrukcji walki.

Przedmiotem tej instrukcji są działania wielkiej jednostki kawalerji. Jest ona uzupełnieniem zasad, ujętych w Ogólnej instrukcji walki cz. I, przeznaczonem dla dowódców wielkich jednostek kawalerji. Nie powtarza tych zasad, dlatego też musi być studjowana łącznie z częścią I, stanowiącą jej podstawę.

Do znajomości instrukcji są obowiązani dowódcy kawalerji, od dowódcy pułku wzwyż.

I Wiceminister Spraw Wojskowych (—) Fabrycy

generał dywizji.

S P I S R Z E C Z Y

R o z d z i a ł I.

CHARAKTERYSTYKA KAWALERJISi r .

1. Isto ta kaw alerji .......................................................... 12. Dowódca k a w a l e r j i ...................................................13. Podział kaw alerji i je j z a d a n i a ............................. 24. W ybór form y w a l k i ...................................................3

R o z d z i a ł II.

MARSZ I POSTÓJ

A. M arsz.5. C harak terystyka o g ó l n a ........................................... 46. Szybkość m a r s z u ..........................................................47. W ysiłki marszowe ...................................................58. M arsz p o d r ó ż n y ..........................................................59. M arsz ubezpieczony . t ......................................5

10. W ykonanie m a r s z u ...................................................611. Marsze n o c n e ................................................................. 612. Marsze w trudnym terenie i z im ą ...............................713. Przesunięcia na polu b i t w y .................................... 814. Obrona p r z e c iw lo tn i c z a ........................................... 8

B. Postó j.15. Zasady o g ó ln e ................................................................. 8

VI

R o z d z i a ł III .

ROZPOZNANIE I UBEZPIECZENIE

A. Rozpoznanie.16. Postanowienia ogólne . . . . .17. Rozpoznanie d a l e k i e ..................................................18. Rozpoznanie b l i s k i e ...................................................19. Rozpoznanie b o j o w e ...................................................20. Rozpoznanie w n o c y ...................................................

B. U bezpieczenie.21. Swoboda działania i ubezpieczenie . . . .22. Znaczenie rozpoznania i przesłaniania w ubez

pieczeniu ........................................................................23. Znaczenie u g r u p o w a n i a ...........................................24. Ubezpieczenie b e z p o ś r e d n i e ....................................

U bezpieczenie m arszu.25. M arsz u b e z p ie c z o n y ...................................................26. M arsz w kilku k o lu m n a ch ...........................................27. Łączność i m e l d u n k i ..................................................

.Marsz ubezpieczony, czołow y w ielk ie j jednostk i k aw a le rji.

28. Rozpoznanie w m arszu c z o ło w y m .............................29. Użycie różnych b r o n i ...................................................30. S traż przednia .................................................................31. Siły g ł ó w n e .................................................................32. Miejsce d o w ó d c y ..........................................................33. S traż t y l n a .................................................................34. Ubezpieczenie b o c z n e ..................................................

M arsz ubezpieczony odw rotow y w ielk ie j jed n o stk i k aw a le rji.

35. S traż ty lna

VII

U bezpieczenie posto ju .36. C h a r a k t e r y s t y k a ..........................................................o7. Pogotowie czat i rozsiodłanie k o n i .............................38. Użycie różnych b r o n i ...................................................

R o z d z i a ł IV.DZIAŁANIA ZACZEPNE

39. Zasady o g ó ln e .................................................................

Bój spotkaniow y.40. Rola d o w ó d c y .................................................................41. Rozkazodawstwo ..........................................................42. Działanie straży p r z e d n i e j ....................................43. N atarcie sił g łó w n y ch ..................................................44. Ł ą c z n o ś ć ........................................................................45. Użycie różnych b r o n i ..................................................46. Działanie w wypadku niepowodzenia . . . .

Pościg.47. C h a r a k t e r y s t y k a ..........................................................48. Pościg b l i s k i .................................................................49. Pościg d a l e k i .................................................................50. Pościg w razie odwrotu dobrowolnego51. Użycie różnych b r o n i ...................................................

N atarcie w w alce ruchow ej.52. Ogólna c h a r a k te r y s ty k a ...........................................53. Użycie różnych b r o n i ...................................................

R o z d z i a ł V.ZAGON.

54. C h a r a k t e r y s t y k a .........................................................265o. Rodzaje zagonów i ich c e l e ..................................... 2656. W ykonanie z a g o n u ................................................. 2757. R o z p o z n a n i e ................................................................2858. Ł ą c z n o ś ć ....................................................................... 2959. Zaopatryw anie ................................... 30

202121212222

23232324 24

2525

Si r .

910121212

13

131313

141415

15151516 16 17 17

17

S i r .

181818

19

60. Przeciwdziałanie z a g o n o w i ....................................61. W y p a d y ........................................................................

R o z d z i a ł VI.DZIAŁANIA OBKOKNE

62. Zasady ogólne ..........................................................

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE63. Zasady o g ó ln e .................................................................64. Różne b r o n i e .................................................................

R o z d z i a ł VII.WYCOFANIE I ODWRÓT

65. Zasady o g ó ln e .................................................................66. Różne b r o n i e .................................................................

R o z d z i a ł VIII.DZIAŁANIA W SZCZEGÓLNYCH WARUNKACH

W alka w nocy w e mgle.67. Zasady o g ó ln e .................................................................

Działania w lasach.68. Przemarsz przez l a s ..................................................69. Natarcie na l a s ..........................................................70. Obrona l a s u .................................................................71. Działania op óźn ia jące...................................................

Walka o przeprawy i ciaśniny.72. Zasady o g ó ln e .................................................................

W alka o m iejscowości i bój uliczny.73. Zasady o g ó ln e .................................................................

R o z d z i a ł IX.ZESPOŁY MIESZANE

D ziałania w zimie.74. Zasady ogóln-' .................................... •75. Charakterystyka i s k ł a d ...........................................76. Z a d a n i a ........................................................................77. Zasady w y k o n a n i a ...................................................

VIII

ROZDZIAŁ I.

CHARAKTERYSTYKA KAWALERJI.

Istotną cechą kawalerji jest ruchliwość.Współczesne uzbrojenie zapewnia jej znaczną

siłę ogniową.Użycie kawalerji powinno dać możność wyko

rzystania obu tych właściwości w odpowiednim zakresie.

Ruchliwość swą zawdzięcza kawalerja koniom; troska o ich stan jest obowiązkiem wszystkich dowódców, jednak nie wolno przez przesadną dbałość o konie zmniejszać przydatności bojowej kawalerji. Należy oszczędzać konie poto, aby w chwili potrzeby tem bezwzględniej je wykorzystać.

Dzięki ruchliwości kawalerja jest typową bronią zaskoczenia; będzie ona poszukiwała zaskoczenia przy każdej sposobności. Stąd wypływa gwałtowność walki kawalerji, polegająca przedewszystkiem na wprowadzeniu do działania odrazu większości sił żywych i wszystkich środków ogniowych.

Szybkie zazwyczaj zmiany położenia wymagają od dowódcy kawalerji — obok zimnej krwi — ruchliwości, szybkiej oceny położenia i szybkiej decyzji.

1.Istota

kawalerji.

2.Dowódcakawalerji.

S tr .3030

31

3132

3333

34

353536 36

36

37

383839 39

2 Ogólna instrukcja walki. Cz. I I

Kawalerja dywizyjna wchodzi w skład dywizji piechoty (użycie jej omawia część I Ogólnej instrukcji walki).

Kawalerję samodzielną, zorganizowaną w brygady lub dywizje, przydziela się do wielkich jednostek lub wyższych związków, mających zadania operacyjne.

Wielka jednostka kawalerji rozporządza środkami, potrzebnemi do samodzielnego rozwiązywania zadań bojowych. Niemniej może zajść potrzeba wzmocnienia jej, zwłaszcza przez przydział ruchliwej piechoty, dodatkowej artylerji, broni pancernej i lotnictwa.

Główne zadania kawalerji przed bitwą: rozpoznanie dalekie i przesłanianie, działanie przeciw kawalerji i strażom przednim

nieprzyjaciela,zabezpieczenie dogodnych warunków działania

siłom głównym.Podczas bitwy kawalerji należy używać do dzia

łań rozstrzygających. Działa ona w związku z całością sił, dążąc przedewszystkiem do wyjścia na skrzydło i tyły nieprzyjaciela tak, aby jej wpływ na przebieg bitwy był szybki i rozstrzygający.

W walce obronnej zadaniem kawalerji będzie najczęściej ubezpieczenie wolnych skrzydeł wyższych związków lub szerokich odcinków drugorzędnych.

Po udanej bitwie kawalerja odda największe usługi w pościgu. W razie działań niepomyślnych kryje odwrót całości.

Działania kawalerji samodzielnej 3

Typową formą walki kawalerji jest walka kombinowana, t. j. piesza i konna.

Walka konna daje zwykle szybkie rozstrzygnięcie, wymaga jednak sprzyjających warunków, jak np.: zaskoczenie, nieprzyjaciel rozprzężony lub działa w szyku konnym i t. p. Każdy dowódca — zastosowując szarżę — musi mieć na oku, aby wynik usprawiedliwiał nieuniknione straty, zwłaszcza w razie szarży na piechotę.

Walka piesza stanowi najpewniejszą formę walki, jest jednak powolniejsza i zmniejsza siłę bojową kawalerji skutkiem wydzielenia koniowodów. W walce pieszej kawalerja wprowadza do działania odrazu wszystkie swe środki, a więc rozwija się szeroko, lecz płytko; wysiłek jej nie może być długotrwały. Troską każdego dowódcy kawalerji powinno być należyte umieszczenie i osłona koniowodów oraz zapewnienie możliwości szybkiego przejścia z walki pieszej do działania konno.

W razie konieczności użycia kawalerji spieszonej przez czas dłuższy, trzeoa odesłać konie daleko wtył. Kawalerja traci przez to wszystkie korzyści, jakie daje jej ruchliwość. Taka walka nie odpowiada charakterowi kawalerji.

Każdy dowódca kawalerji musi umieć nietylko wybrać odpowiednią formę walki, lecz także zachować możność szybkiej jej zmiany, zależnie od położenia.

Wybór formy walki należy do dziedziny wykonania i jest rzeczą poszczególnych dowódców. Nie należy w to wkraczać bez wyraźnej potrzeby.

Wybór formy walki*

4,3.Podział

kawalerji i jej zadania.

5.Charakterystyka ogólna.

6.Szybkośćmarszu.


ROZDZIAŁ II.

MARSZ I POSTÓJ.A. Marsz.

Umiejętność wykonywania szybkich i długotrwałych marszów jest podstawą wszelkich działań kawalerji.

Zdolność marszowa kawalerji zależy od stanu koni (zaprawa marszowa, warunki wyżywienia, dopasowanie rzędu i oporządzenia, kucie), od wyszkolenia jeźdźców w jeździe konnej, a przedewszystkiem od umiejętnej organizacji i wykonania marszu. Nie bez wpływu jest również stan dróg i pora roku.

Należy pamiętać, że marsz jest tylko środkiem do celu. Każdy dowódca kawalerji musi umieć doprowadzić swą jednostkę do miejsca przeznaczenia w stanie jak najmniejszego zmęczenia i całkowitej gotowości do dalszego działania.

Szybkość marszu kawalerji zależy od wielkości oddziału, rodzaju dróg, pory roku i dnia.

Wielkie jednostki kawalerji osiągają średnią szybkość 6 km na godzinę.

Oddziały kawalerji od pułku wdół, maszerując samodzielnie, mogą uzyskać szybkość 7 — 8 km na godzinę.

Artylerja konna ma szybkość podobną do kawalerji, lecz tylko na dobrych drogach.

Bataljony strzelców, wchodzące w skład wielkiej jednostki kawalerji, mogą iść z szybkością 5 km na godzinę. W celu ułatwienia marszu należy im zapewnić jak najwięcej środków przewozowych.


Wskazana tu szybkość odnosi się do marszów podróżnych.

Zależnie od warunków, dzienny przemarsz wielkiej jednostki kawalerji wynosi około 40 km. Im większa odległość, tem dzienne przemarsze muszą być mniejsze. Po 3 lub 4 dniach marszu należy, w miarę możności, dać jednodniowy odpoczynek.

Marsz powyżej 50 km w przeciągu 24 godzin jest marszem forsownym.

Wielka jednostka kawalerji musi być zdolna do jednorazowego przemarszu 100 km w ciągu 24 godzin, z zachowaniem zdolności wkroczenia do boju. Taki wysiłek bardzo wycieńcza wielką jednostkę kawalerji; może go usprawiedliwić tylko wyjątkowe położenie taktyczne.

W marszu podróżnym należy zapewnić jak największe wygody.

W ramach wielkiej jednostki najlepiej wykorzystać wszystkie istniejące drogi, dając artylerji drogę najlepszą, samochodom — najtwardszą, ba- taljonom strzelców — najkrótszą. Pułkom kawalerji przydzielać różne drogi marszu. Jeśli to niemożliwe, maszerować przynajmniej w kilku kolumnach.

Tabory bojowe wysyła się naprzód łub za oddziałami.

W marszu ubezpieczonym należy wszystko podporządkować potrzebom ubezpieczenia i walki.

Artylerję wysuwa się bliżej czoła kolumny, przydzielając z zasady jej część do straży przedniej, pojedyńcze działa — do oddziału przedniego,

7.Wysiłki

marszowe.

8.Marsz

podróżny.

9.Marsz ubez

pieczony.


Bataljony strzelców, wzmocnione oddziałem kawalerji, wyruszają przed wielką jednostką kawalerji tylko wtedy, gdy istnieje możność dopędzenia ich, zanim spotkają się z nieprzyjacielem. W przeciwnym razie maszerują ztyłu kolumny.

Broń pancerna posuwa się skokami w przerwach lub też przed kolumną.

Należycie stosowana karność marszowa jest podstawowym warunkiem dobrego wykonania marszu.

W miarę potrzeby wymarsz poprzedza się rozkazem przygotowawczym.

Na czynności przed wyruszeniem i karmienie koni trzeba co najmniej 2 godzin; czyszczenie koni po przybyciu na miejsce trw a także 2 godziny.

Co 2 godziny stosuje się przerwy dziesięciominu- towe w celu poprawienia siodłania i oporządzenia.

Odpoczynek długi (co najmniej 2 godziny) daje się dopiero w marszach powyżej 40 km, po przebyciu 2/s drogi. Należy go wykorzystać do karmienia ludzi i koni.

W marszach forsownych stosuje się odpoczynki 2 — 6 godzinne w zależności od pory dnia i dokonanego wysiłku; przestrzeń między odpoczynkami nie powinna przekraczać 50 km, ani spadać poniżej 25 km.

Tempo w chodach stosuje się do koni średnich. Przeplatanie marszu niewielkiemi okresami prowadzenia koni w ręku wpływa korzystnie na stan koni i jeźdźców.

Wielkie jednostki kawalerji będą bardzo często zmuszone do marszów nocnych, które chronią przed lotnictwem i umożliwiają zaskoczenie. N a


leży wówczas stosować często spieszanie. Organizować bacznie łączność wewnątrz kolumny.

W ciemną noc szybkość marszu spada do szybkości marszu nocnego piechoty i poniżej.

Chcąc ukryć marsz przed obserwacją lotniczą, trzeba wyruszać po zachodzie słońca, a przybywać przed wschodem; wydajność takiego marszu zależy od pory roku (długość nocy).

W nocy maszeruje się zwykle jedną drogą; odległości między oddziałami zmniejszone.

Piechota na czele.Z wyjątkiem pojedyńczych dział, przydzielonych

do oddziału przedniego, cała artylerja idzie ztyłu albo w środku kolumny.

Broń pancerna dopędza kawalerję o świcie lub posuwa się skokami ztyłu kolumny.

W terenach górzystych trzeba pozostawić mniejszym jednostkom dość dużą samodzielność m arszową, zwłaszcza co do odległości wewnątrz kolumny. Wpłynie to, oczywiście, na wydłużenie kolumny marszowej.

W marszach po trudnym terenie należy szczególną opieką otoczyć stan kucia koni.

Z nadejściem jesieni trzeba przewidzieć przejście z podków letnich na zimowe. Każdy dowódca kawalerji powinien zawczasu wydać niezbędne zarządzenia, pamiętając, że późną jesienią bardzo często zdarza się gołoledź. Należy również na czas przygotować zapas ostrych haceli. Zaniedbanie tego może unieruchomić kawalerję właśnie w wypadku największej potrzeby.

W marszach zimą trzeba kawalerję często spies z ą c .

12.Marsze

w trudnym terenie i zimą.

A

10.Wykonanie

marszu.

11.Marszenocne.

13.Przesunięcia

na polu bitwy.

14. Obrona

przeciwlotnicza.

15.Zasadyogólne.


Przesunięcia na polu bitwy wykonywa kawalerja w szykach luźnych szybkiemi chodami (kłus, galop).

Aby uchronić się przed lotnictwem nieprzyjaciela, kawalerja stosuje często marsze nocne.

W marszach dziennych należy organizować sprawną służbę obserwacyjno - alarmową i zgóry przeznaczyć część karabinów maszynowych do obrony przeciwlotniczej. W razie zagrożenia z powietrza kawalerja nie przerywa marszu, lecz schodzi z drogi i posuwa się dalej w szykach luźnych pod osłoną środków obrony przeciwlotniczej, umieszczonych na stanowiskach.

Tabory i artylerja posuwają się nadal drogą, powiększają odległości między oddziałami i wozami (działami).

B. Postój.

Postój jest dla kawalerji prawdziwym odpoczynkiem dopiero wówczas, gdy wszystkie konie są rozsiodłane i pod dachem. Kryte pomieszczenia dla koni są konieczne w zimnych porach roku i w czasie niepogody.

Wymagania te mogą doprowadzić do znaczniejszych odchyleń od drogi marszu.

Miejsce, wybrane na postój, musi zapewnić możność dogodnego wodopoju (liczne i obfitujące w wodę studnie, rzeka, jezioro).

Z kwaterunkowymi należy zawsze wysyłać lekarza weterynarji do zbadania, czy w wyznaczonych wsiach niema zakaźnych chorób końskich (świerzb, nosacizna); w podejrzanych wypadkach wybierać raczej biwak.


Najlepszem miejscem na biwak jest las wysokopienny o twardem podłożu z płynącą wpobliżu rzeką lub łatwo dostępnem jeziorem.

Postój samochodów pancernych wyznacza się, w miarę możności, w pobliżu kuźni lub miejscowych warsztatów ślusarskich.

W rozkazie postoju ubezpieczonego dowódca wyznacza te oddziały, których konie nie mogą być rozsiodłane.

ROZDZIAŁ III.

ROZPOZNANIE I UBEZPIECZENIE.

A. Rozpoznanie.

Kawalerja jest szczególnie przydatna w rozpoznaniu. Przydatność tę potęguje współpraca lot- 1 nictwa.

Rozpoznanie stanowi jedno z głównych zadań kawalerji. Zapewnienie ciągłości rozpoznania jest obowiązkiem każdego dowódcy kawalerji.

Rozpoznanie lotnicze pozwala ograniczyć pracę rozpoznawczą kawalerji do tych zadań, których lotnictwo wykonać nie może oraz do rozpoznania szczegółowego.

Śmiały duch zaczepny ułatwia wykonanie rozpoznania, a zarazem przesłania własne ugrupowanie i zamiary. Zaczepność jednak nie powinna doprowadzać do zapomnienia o zadaniu rozpoznania. Drobne jednostki rozpoznawcze o wiele lepiej spełnią swą rolę, śledząc i tropiąc, niż przez walkę.

Trzeba się zawsze starać wziąć jeńca.

2

16.Postanowienia ogólne.


17.Rozpoznanie

dalekie.

Wartość wyników rozpoznania zależy od:1. umiejętnego wyznaczania zadań rozpoznaw

czych ;2. należytej pracy oddziałów;3. przekazywania zdobytych wiadomości na

czas.

Rozpoznanie dalekie wykonywają wielkie jednostki kawalerji i lotnictwo.

Wielka jednostka kawalerji rozpoznaje zapomo- cą podjazdów i patroli oraz przez walkę sił głównych; cenne usługi oddają w tej pracy samoloty towarzyszące.

Przy wydzielaniu oddziałów rozpoznawczych dowódca wielkiej jednostki musi stosować rozumną oszczędność, aby nie rozdrabniać sił.

Patrole i podjazdy powinny odszukać przeciwnika i określić jego siły, choćby tylko w przybliżeniu.

Organizuje się rozpoznanie przez wskazanie podjazdom lub patrolom kierunków albo pasów rozpoznania i określenie ich zadań. Istniejąca sieć dróg stanowi podstawę przydziału pasów i kierunków.

Siła i skład_ podjazdu zależy od zadania. Zwykle będzie to szwadron, wzmocniony drużyną lub plutonem ciężkich karabinów maszynowych, a w razie potrzeby — samochodami pancernemi lub działami. Wzmacniania podjazdu rozpoznawczego ar- tylerją nie należy uważać za zasadę stale obowiązującą. Zależy to od siły podjazdu i warunków jego działania. Należy pamiętać, że podjazd musi być ruchliwy.

Podjazdem silnym nazywamy dywizjon, wzmocniony ciężkiemi karabinami maszynowemi, działem lub plutonem artylerji, bronią pancerną i kolarzami.

Należy zawsze dokładnie zorganizować przekazywanie wiadomości (wysunięta składnica meldunkowa) i wyposażyć podjazdy w środki łączności (motocykle, radjo i t. d.).

Zadania podjazdu określać najlepiej w formie pytań (chcę wiedzieć, czy...). Podjazdowi rozpoznawczemu należy dawać zadania, wiążące się tylko z rozpoznaniem i nie obciążać go zadaniami oddziału wydzielonego, jak opóźnianie lub obrona.

Dowódca wielkiej jednostki lub w jego zastępstwie szef sztabu odprawiają podjazdy osobiście.

Należy dobrze rozważyć wykonalność zadania; wyznaczanie zadań, przerastających siły podjazdu, jest niedopuszczalnem i niebezpiecznem łudzeniem samego siebie.

Koniec służby rozpoznawczej musi być oznaczony w rozkazie rozpoznania. Najlepiej określić granice, na które zostaną wysłane nowe podjazdy, a stare powrócą do sił głównych.

Aby umożliwić pracę podjazdów, należy wysyłać je dość wcześnie na odległość do jednego dnia marszu; podjazdy silniejsze można wysyłać na większe odległości. Za mała przestrzeń powoduje nerwową pracę podjazdu i nie zapewnia czasu na wykorzystanie wiadomości.

Praca rozpoznawcza wymaga czasu; nakazywanie podjazdom dużej szybkości jest niewłaściwe. Podjazdy robią średnio 6 km na godzinę; z chwilą wejścia w styczność z nieprzyjacielem szybkość ta znacznie spada.

Działania kawalerji samodzielnej U

12 Ogólna instrukcja walki. Cz. I I Działania kawalerji samodzielnej 13

Podjazdy posuwają się wzdłuż jednej osi aż do punktu, skąd mają rozpocząć właściwą pracę rozpoznawczą. Zadania podjazdów muszą być jasno określone (np. wzięcie jeńca).

B. Ubezpieczenie.Każdy dowódca kawalerji musi stale dbać o za

pewnienie sobie swobody działania i o ubezpieczenie swego oddziału.

Osiąga się to przez:1. rozpoznanie i przesłanianie;2. ugrupowanie ;3. bezpośrednie ubezpieczenie oddziałów.Posiadanie wiadomości o nieprzyjacielu i ukry

cie sił własnych to najważniejsze warunki ubezpieczenia.

Zaczepne zachowanie się oddziałów rozpoznawczych utrudnia nieprzyjacielowi zebranie wiadomości; jest to najlepszy sposób przesłaniania. Niekiedy, szczególnie na ważnych kierunkach, trzeba wyznaczyć osobne oddziały przesłaniające.

Przesłanianie uzupełnia się zarządzeniami, ma- jącemi na celu ukrycie oddziałów przed lotnictwem i zmylenie nieprzyjaciela.

Ugrupowanie musi zapewniać możność użycia niezbędnych sił i środków na każdym z zagrożonych kierunków. Wymagać to może podziału artylerji, samochodów pancernych, a niekiedy i karabinów maszynowych na poszczególne grupy kwaterujące, biwakujące lub maszerujące.

Wyznaczenie oddziałów ubezpieczających przez dowódcę całości nie zwalnia pozostałych oddziałów od bezpośredniego ubezpieczenia. Rodzaj i sposób

21. Swoboda działania i ubezpie

czenie.

22. Znaczenie

rozpoznania i przesłaniania w ubez

pieczeniu.

23.Znaczenieugrupowa

nia.

24.Ubezpieczenie bezpo

średnie.

W razie zatrzymania podjazdów przez przeciwnika wkracza wielka jednostka kawalerji, aby umożliwić im dalszą pracę. W tym czasie może się odbyć zmiana podjazdów.

Ponowne wejście wielkiej jednostki kawalerji w bój w celach rozpoznawczych nastąpi z chwilą ponownego zatrzymania podjazdów przez nieprzyjaciela. Bój ten zawsze jest z początku walką zaczepną i ma na celu rozpoznanie sił głównych nieprzyjaciela.

Nawiązanej styczności z przeciwnikiem nie wolno zerwać.

Rozpoznanie bliskie, wykonywane zapomocą patroli i podjazdów, daje dowódcy podstawę do użycia całości sił w bitwie. Z rozpoznaniem bliskiem należy zawsze łączyć rozpoznanie terenu.

Rozpoznanie bojowe wykonywają samodzielnie wszyscy dowódcy; nieotrzymanie rozkazu nie zwalnia żadnego dowódcy od obowiązku wysłania rozpoznania bojowego.

W zasadzie każdej jednostce kawalerji przypada rozpoznanie w granicach jej pasa działania, a jednostkom skrzydłowym — także na skrzydłach zewnętrznych.

Rozpoznanie nocne jest trudne, a osiągnięte wyniki nieproprocjonalne do zużycia sił. Rozpoznanie w nocy jest możliwe tylko w najbliższym promieniu drogi marszu; należy pamiętać, że szybkość posuwania się podjazdów i patroli nocą jest bardzo mała, a może spaść do 1 — 2 km na godzinę, tem bardziej, że do zbadania pewnych rejonów lub punktów trzeba się będzie zwykle spiesząc.

18.Rozpoznanie

bliskie.

19.Rozpoznanie

bojowe.

20.Rozpoznanie

w nocy.

14 Ogólna instrukcja walki. Cz. II

25.Marsz ubez

pieczony.

26. Marsz

w kilku kolumnach.

tego ubezpieczenia zależy od stopnia zagrożenia. W razie braku rozkazów każdy dowódca samorzutnie wyznacza ubezpieczenie bezpośrednie (posterunki alarmowe, pogotowie).

Ubezpieczenie marszu.Bezpieczeństwo marszu zapewnia się przez roz

poznanie, ugrupowanie, wydzielenie straży przedniej, bocznej i tylnej, ubezpieczenie bezpośrednie oraz obronę przeciwlotniczą i przeciwpancerną.

Zaskoczenie oddziałów maszerujących może nastąpić z ziemi (ogień artylerji, ciężkich karabinów maszynowych, uderzenie bezpośrednie) lub z powietrza. W celu przeciwdziałania każdy dowódca musi wporę przewidzieć chwilę zejścia z dróg i przejścia do szyków luźnych.

Przed zaskoczeniem z powietrza kryją najlepiej marsze nocne.

Rozczłonkowanie ubezpieczeń (straży przedniej, bocznej i tylnej) wielkiej jednostki kawalerji w porównaniu z dywizją piechoty cechują większe odległości, wynikające z łatwości skupienia poszczególnych członów kolumny i szybkości rozwijania się kawalerji do walki.

Zwykle brygada kawalerji posuwa się marszem bojowym w jednej kolumnie.

Marsz w kilku kolumnach można stosować w wypadku istnienia dogodnych a bliskich dróg równoległych. Odległości między kolumnami powinny umożliwić bitwę całością sił. Każda kolumna ubezpiecza się samodzielnie. Rozpoznanie i uzgodnienie ruchu kolumn należy do dowódcy całości.


Łączność utrzymują oddziały ubezpieczające z oddziałami ubezpieczanemi. Sposób utrzymania łączności ustala dowódca całości.

Dowódcy ubezpieczeń (straży przednich, bocznych i tylnych) powinni się zaznajamiać z treścią meldunków, idących do dowódcy całości i stwierdzać to podpisem; ponoszą odpowiedzialność za zbędne przetrzymywanie gońców meldunkowych.

27. Łączność

i meldunki.

Marsz ubezpieczony czołowy wielkiej jednostki kawalerji.

W celu rozpoznania wysyła się podjazdy (patrole) na 2 — 6 godzin przed rozpoczęciem ruchu, w kierunku marszu i na boki. Zadaniem rozpoznania jest stwierdzenie obecności lub nieobecności nieprzyjaciela i jego sił oraz rozpoznanie terenu.

Do straży przednich należy zawsze przydzielać artylerję. Strażom bocznym i tylnym oraz oddziałom przednim przydziela się w miarę potrzeby pojedyńcze działa. Artylerja, przydzielona do ubezpieczeń, musi umieć działać szybko i samorzutnie.

Piechocie, przydzielonej do wielkiej jednostki kawalerji, dodaje się zwykle mniejszy oddział kawalerji (pluton lub szwadron); wielkość oddziału zależy od położenia.

Kolarzami wzmacnia się oddziały ubezpieczające; należy unikać ich rozpraszania.

Zadaniem straży przedniej jest zapewnienie siłom głównym ciągłości marszu, bezpieczeństwa i najlepszych warunków działania. W tym celu straż przednia naciera szybko i energicznie na nieprzyjaciela, zatrzymującego marsz od czoła, roz-

28.Rozpoznanie

w marsza czołowym.

29.Użycie

różnychbroni.

30.Strai

przednia.


31.Siły główne.

32.Miejsce

dowódcy.

wijając wszystkie swe siły żywe i ogniowe. Dążeniem straży przedniej powinno być posuwanie się konno jak najdłużej.

Straży przedniej nie wolno odsłonić osi marszu.Siła straży przedniej wynosi zwykle około x/3

sił całości. Należy zawsze przydzielać pionierów, w dzień wzmacniać bronią pancerną.

Straż przednia w sile szwadronu wysyła naprzód pluton jako szpicę. Większa straż przednia dzieli się na oddział główny i oddział przedni. Oddział przedni w sile szwadronu wysyła od siebie pluton jako szpicę.

Oddział przedni składa się zwykle z !/4 sił kawalerji straży przedniej. Zwykle będzie wskazane przydzielić oddziałowi przedniemu działo, a w dzień broń pancerną. Zadaniem oddziału przedniego jest ubezpieczenie oddziału głównego.

Większość sił straży przedniej stanowi oddział główny; jego zadaniem jest ubezpieczyć siły główne oraz zapewnić im swobodę działania.

Dowódcy wszystkich członów straży przedniej są odpowiedzialni za bezpośrednie ubezpieczenie swych oddziałów, za łączność wśród nich i za zorganizowanie biernej i czynnej obrony przeciwlotniczej oraz obrony przeciwpancernej.

Ugrupowanie sił głównych zależy od przewidywań dowódcy.

Za bezpośrednie ubezpieczenie boczne sił głównych są odpowiedzialni dowódcy pułków.

Z chwilą zagrożenia ogniem artylerji, siły główne się rozczlonkowują.

Dowódca wielkiej jednostki kawalerji posuwa się przy straży przedniej, jak najbardziej wysu-

Dzialania kawalerji samodzielnej 17

Marsz ubezpieczony odwrotoiuy wielkiej jednostki kawalerji.

Ubezpieczenie marszu odwrotowego spoczywa na straży ty lnej; nie wolno jej odsłonić osi marszu sił głównych. Straż tylna nie może liczyć na pomoc sił głównych.

Straż tylna dzieli się, zależnie od sił, na oddział główny, tylny i szpicę tylną. Jej siła i skład zależą od położenia. Trzeba zawsze przydzielać jej broń pancerną i artylerję w odpowiedniej sile.

Zasadniczym sposobem wykonywania zadań przez straż tylną będzie działanie ogniem na dalekie odległości. Przeciwnatarcie konne będzie tu rzadko korzystne, natomiast zasadzki i przeciwnatarcia przy udziale broni pancernej mogą mieć duże powodzenie.

męty ao przoau, ceiem szyDKiego otrzymywania meldunków i bezpośredniej oceny położenia.

Straż tylną wyznacza się zawsze; jej zadaniem jest ubezpieczenie tyłów sił głównych. Siła straży tylnej wzrasta w miarę zwiększania się zagrożenia od tyłu.

Do obrony przed bronią pancerną trzeba będzie często przydzielać do straży tylnych pojedyńcze działa.

W razie niewyznaczenia straży tylnej przez dowódcę całości wydziela ją samorzutnie dowódca sił głównych.

Ubezpieczenie boków kolumny zarządza dowódca całości.

W kawalerji ubezpieczenie boczne stanowią najczęściej patrole lub podjazdy.

33.Straż tylna,

34.Ubezpieczenie boczne.

35.Straż tylna.

Ogólna instrukcja walki. Cz. II

36.Charaktery* ..... styka.

37. Pogotowie

czat i rozsio- dłaaie koni.

38.Użycie różnych broni.

Ubezpieczenie postoju.Wielka jednostka kawalerji ubezpiecza swój po

stój przez rozpoznanie, odpowiednie ugrupowanie i czaty.

Poszczególne grupy postojowe powinny być zdolne do samodzielnego ubezpieczenia i działania. W tym celu konieczny jest przydział artylerji do każdej grupy.

Dowódca całości nakazuje rozpoznanie, zawiadamia dowódców podwładnych o swym zamiarze na wypadek natarcia nieprzyjaciela, wyznacza zadania, przydziela kierunki (pasy) ubezpieczenia i określa (uzgadnia) linję oporu czat.

Kawaler ja, wyzyskując swą ruchliwość, dąży do odpoczynku zdała od nieprzyjaciela. Poza tem ubezpieczenie swe opiera na rozpoznaniu oraz ukryciu i rozczłonkowaniu sił głównych; do służby czat przeznacza jak najmniej sił.

Ubezpieczenie kawalerji jest podobne do czat marszowych.

Czaty zwarte stosuje kawalerja jedynie w wyjątkowych wypadkach.

Dowódca całości wyznacza w rozkazie postoju ubezpieczonego pogotowie i określa oddziały, którym nie wolno rozsiodłać koni; odddziały te rozmieszcza się na kierunku zagrożonym.

Artylerję rozmieszcza się w rejonach postoju sił głównych; musi ona mieć przygotowane dane ognia w zagrożonych kierunkach.

Czatom głównym lub samodzielnym placówkomo większej sile przydziela się w miarę potrzeby pojedyńcze działa, przedewszystkiem do obrony przeciwpancernej.


Oddziałów piechoty używa się do służby czat i rozpoznania w nocy.

Jeśli są dobre drogi, można użyć kolarzy jako pogotowia czat na szczególnie zagrożonych kierunkach.

Broń pancerną przydziela się do odwodu czat lub używa do rozpoznania. W dzień można ją przydzielać do czat głównych lub samodzielnych placówek: w nocy są one tam tylko zawadą.

ROZDZIAŁ IV.

DZIAŁANIA ZACZEPNE.Kawalerja może rozwiązywać większość przypa

dających jej zadań działaniem zaczepnem.Ruchliwość i gwałtowność działań kawalerji po

zwala jej, bardziej niż innym broniom, na skupienie wysiłków na jeden wyraźny cel i jedynie ubezpieczenie pozostałych kierunków; w razie niepowodzenia kawalerja może szybko się przegrupować i szukać rozstrzygnięcia gdzie indziej.

W spotkaniu z piechotą wielka jednostka kawalerji musi zawsze dążyć do oskrzydlenia przeciwnika. W tym celu wiąże go natarciem silnej straży przedniej i pod jej osłoną, wyzyskując zaskoczenie, uderza większością sił na boki lub tyły nieprzyjaciela, kierując się na jego artylerję i dowództwa.

W walce z kawalerja należy uderzać na artylerję i koniowodów. Wobec nieuchwytności bokówi tyłów kawalerji, trzeba działać szybko, skupiając wszystkie środki w miejscu rozstrzygającem.

Kawalerja powinna zawsze dążyć do natarcia na żywe siły przeciwnika, obezwładnić opór ogniem wszystkich broni i uderzyć siłą żywą, nie szukając

39.Zasadyogólne

20 Ogólna instrukcja walki. Cz. II

łatwego powodzenia na dalekiem skrzydle lub tyłach.

Z oskrzydleniem nieprzyjaciela łączy się zagrożenie własnego skrzydła lub tyłów. Dowódca kawalerji musi o tem pamiętać i w chwili rozstrzygającej wykazać stanowczość i zimną krew.

Wielka jednostka kawalerji naciera czołowo jedynie w razie zaskoczenia nieprzyjaciela. Wówczas należy przeć naprzód, aby nie dać czasu na opamiętanie się.

Bój spotkaniowy.W boju spotkaniowym zwycięża ten, kto prędzej

zdobędzie inicjatywę, i przez to narzuci swą wolę przeciwnikowi.

Ogólną podstawę do wejścia w bój dają: zadanie, teren i wiadomości o nieprzyjacielu.

Decyzja musi być powzięta szybko, pomimo szczupłych i niejasnych wiadomości o nieprzyjacielu.

Niema nic gorszego od wyczekiwania na dokładne wiadomości. Uniemożliwia to zaskoczenie i daje przeciwnikowi czas na wykonanie posunięć zapobiegawczych.

Decyzja musi być śmiała, prosta i możliwa do szybkiego wykonania.

Dowódca całości dostosowuje działanie straży przedniej do zamiaru użycia całości sił.

Z chwilą wprowadzenia w bój wszystkich sił dowódca całości pozostaje przy ugrupowaniu, któremu wyznaczył zadanie rozstrzygające. Ażeby zapewnić sobie wpływ na przebieg walki, zachowuje odwód. Po użyciu odwodu należy go jak najrychlej odtworzyć.


Zasadniczym warunkiem współdziałania różnych oddziałów i broni jest znajomość zamiaru dowódcy całości; zamiar ten musi być wyraźnie podany w rozkazie.

Rozkazy powinny być proste i jasne. Dowódca wielkiej jednostki będzie je często wydawał ustnie dowódcom podwładnym.

Rozkazy wydane ustnie należy następnie potwierdzić na piśmie.

Natarcie straży przedniej jest natarciem czoło- wem wzdłuż osi marszu.

W wypadku niepowodzenia straż przednia przechodzi do obrony, aby w ten sposób umożliwić działanie całości.

Dowódca całości:— określa zadania i podział sił,— wskazuje kierunki działań i, jeżeli trzeba,

pasy działania,— uzgadnia działanie poszczególnych grup,— zapewnia współdziałanie z artylerją i przy-

dzielonemi broniami,— wyznacza rejony dla koniowodów,— wydziela odwód,— wydaje dokładne zarządzenia co do łączności,

służby sanitarnej, zaopatrywania i ewakuacji.

Pułk kawalerji w natarciu może otrzymać pas szerokości od 500 do 1500 m, zależnie od położenia, rodzaju natarcia (główne albo pomocnicze) i sposobu przeprowadzenia: konno lub pieszo.

41.Rozka

zodawstwo.

42. Działanie -

straży przedniej.

43.Natarcie sił głównych.

40.Rola

dowódcy,


Dążeniem dowódcy grupy oskrzydlającej powinno być działanie konno jak najdłużej.

Najlepsze są żywe środki łączności ( gońcy konni, kolarze, motocykliści, samochody, samolot towarzyszący). Duże usługi może oddać radjo.

Zrozumienie zamiaru dowódcy całości i osobiste porozumienie się dowódców ułatwia łączność w dużym stopniu. Miejsce pobytu dowódcy całości powinni znać wszyscy podlegli dowódcy.

W większości wypadków artylerja będzie oddana pod rozkazy dowódców poszczególnych natarć.

Jeżeli warunki terenowe nie pozwolą na przydział większości artylerji do grupy oskrzydlającej, należy wówczas przydzielić do niej przynajmniej pojedyńcze działa lub plutony.

Piechotą zasila się przedewszystkiem natarcie czołowe.

Kolarzy używa się w zależności od warunków drogowych.

Broni pancernej można użyć w całości na jednym kierunku albo też rozdzielić ją pomiędzy poszczególne grupy; zasadniczy wpływ na ten podział wywiera teren.

Pionierzy, jeżeli nie są potrzebni w natarciu, pozostają w osłonie artylerji.

Samoloty towarzyszące zatrzymuje dowódca całości w swych rękach i używa przedewszystkiem do rozpoznania postępów własnych działań oraz do rozpoznania nieprzyjaciela na bezpośredniem przedpolu.


W wypadku niepowodzenia należy się szybko przegrupować, aby natrzeć w innem miejscu.

Pościg.

46. Działanie

w wypadku niepowodze

nia.

Pościg zmienia niepowodzenie przeciwnika w klęskę. Rozpoczyna się go natychmiast, prowadzi z największym wysiłkiem i zuchwale, aby wyzyskać przewagę moralną i nie pozwolić nieprzyjacielowi na otrząśnięcie się z wrażenia przegranej i zorganizowanie oporu.

Początek pościgu wynika zwykle z inicjatywy dowódców oddziałów czołowych. W tym celu muszą oni pilnie śledzić przebieg walki, aby nie przeoczyć chwili rozpoczęcia odwrotu przez przeciwnika.

Dowódca całości musi podtrzymać inicjatywę podwładnych, uzgadniając kierunki pościgu i wprowadzając nowe siły. A więc musi być tam, skąd może osobiście najłatwiej kierować pościgiem. Należy przewidzieć chwilę pościgu i zgóry go zorganizować.

Pościg bliski prowadzą samorzutnie oddziały nacierające:

— oddziały spieszone zazwyczaj ogniem,■— oddziały nacierające konno — szarżą.

Pościg daleki jest przedłużeniem pościgu bliskiego. Wykonywają go konno przedewszystkiem oddziały pościgowe (odwody), wyposażone w broń pancerną, artylerję i pionierów, przygotowane

48.Pościg bliski.

49.Pościgdaleki.

44.Łączność.


47.Charaktery

styka.


zgóry na prawdopodobnych kierunkach powodzenia. Pościg całą wielką jednostką kawalerji należy podjąć jak najszybciej, prąc zuchwale nieprzyjaciela czołowo i wyprzedzając po drogach równoległych. Strata czasu czyto z powodu opieszałości, czy też na dalekie oskrzydlenia, jest jednakowo karygodna.

Dowódca całości musi zachować stałą możność odparcia przeciwdziałań nieprzyjaciela. Im większe rozmiary klęski nieprzyjaciela, tem śmielsze są działania pościgowe.

Odwrót dobrowolny wykonywa przeciwnik zazwyczaj pod osłoną nocy.

Oddziały czołowe muszą wporę stwierdzić początek tego odwrotu; w tym celu stosuje się patrolowanie, czujną obserwację i wypady.

W razie spostrzeżenia odwrotu nieprzyjaciela kawalerja musi umieć przejść do niezwłocznego pościgu bez względu na porę dnia. W niektórych wypadkach lepiej będzie ograniczyć się w nocy do utrzymania styczności z przeciwnikiem, a do zorganizowanego pościgu ruszyć dopiero o świcie; zależy to od terenu, stopnia ciemności i stanu oddziałów własnych.

Dobrowolnie cofający się nieprzyjaciel może z łatwością przeszkadzać pościgowi przez zasadzki i przeciwnatarcia. Nie powinno to jednak doprowadzić oddziałów ścigających do przesadnej ostrożności; wystarczy zabezpieczyć się posiadaniem odwodu.

Artylerję dzieli się w pościgu jak najwcześniej między grupy pościgowe. Wskazane bywa przy


dzielanie pojedyńczych dział nawet poszczególnym szwadronom, jeśli mają samodzielne zadania.

Piechotę przeznacza się do oddziałów, ścigających przeciwnika po najkrótszych drogach. Dowódca całości wzmoże jej szybkość, przewożąc przynajmniej plecaki.

Kierunek użycia kolarzy zależy od stanu dróg.Broń pancerną rozdziela się między grupy pości

gowe. W wypadku dogodnej sieci dróg korzystne będzie utworzenie grupy z samochodów pancernych, kolarzy i mniejszych jednostek kawalerji w celu rzucenia jej na bok i tyły przeciwnika.

Natarcie w walce ruchowej.

W natarciu kawalerji rozstrzygającą rolę odgrywa zaskoczenie. Kawalerja zawsze będzie dążyła do uderzenia tam, gdzie nieprzyjaciel najmniej się tego spodziewa, a więc przedewszystkiem na skrzydło i tyły. Natarcie musi być gwałtowne, a więc wymaga wprowadzenia odrazu wszystkich środków. Nie mogąc uzyskać rozstrzygnięcia, kawalerja przerywa walkę, i uderza w innem miejscu.

Artylerja wspiera natarcie, tworząc grupy bezpośredniego wsparcia i ogólnego działania.

Piechotę i kolarzy przydziela się do natarcia czołowego.

Broni pancernej używa się do działań rozstrzygających. Udział samochodów pancernych w natarciu czołowem jest pożądany, jeśli przeciwnik posiada bardzo nieliczną artylerję.

50.Pościg

w razie odwrotu dobro

wolnego.


52. Ogólna

charakterystyka


Ogólna instrukcja walki. Cz. I I

ROZDZIAŁ V.

Z A G O N .

Zagon jest działaniem zaczepnem, wykonywa- nem samodzielnie i niespodzianie przez większe skupienie kawalerji, na dalekie tyły przeciwnika w celu zniszczenia komunikacyj, składów lub urządzeń, rozprzężenia dowodzenia i rozbicia, związania albo też opóźnienia odwodów.

Zagon cechują:— działania przez zaskoczenie wr położeniu nie-

jasnem, pełnem niespodzianek,— oderwanie się od własnych tyłów i źródeł za

opatrzenia,— duże wysiłki fizyczne.Zagony wykonywa jedna lub kilka wielkich jed

nostek kawalerji, złączonych pod wspólnem dowództwem. Wysuwają się one na dalekie tyły nieprzyjaciela, na odległość ponad jeden dzień marszu. W czasie działania zdane są na własne siły i to nieraz na przeciąg kilku dni.

Do zagonów wyznacza się oddziały wyborowe i wypoczęte. Rękojmią powodzenia jest charakter i zdolności dowódcy zagonu.

Jeżeli zagon ma na celu opanowanie i utrzymanie pewnych punktów na tyłach nieprzyjaciela, wówczas wielka jednostka kawalerji wyprzedza całość sił forsownemi marszami. W tym wypadku najtrudniejszą chwilą będzie wytrwanie w zajętem miejscu. To też siły główne muszą rozwinąć w tym czasie energiczne działania, aby ułatwić zagonowi otrzymanie zajętych punktów.


Zagon w celu rozbicia, opóźnienia lub ściągnięcia na siebie odwodów nieprzyjaciela oraz w celu rozprzężenia jego dowództw i tyłów, wykonywa swe zadanie jak najszybciej i powraca w celu wzięcia udziału w działaniach całości sił. Powrót może wymagać przebicia się przez front przeciwnika, a więc pociągnąć za sobą ciężkie walki

, i straty.

Dowódca zagonu powinien ułożyć plan działania i umieć dostosować go do położenia, nie tracąc z oczu zasadniczego celu zagonu.

Wyruszenie zagonu musi nastąpić z rejonu, zapewniającego zaskoczenie. Do wywalczenia przejścia przeznacza się inne oddziały.

Zabranie na zagon środków silnikowych (samochody pancerne) zależy od terenu i stanu dróg. Należy się liczyć z trudnością uzupełnienia ma- terjałów pędnych.

Wielkie usługi w zagonie może oddać lotnictwo towarzyszące.

Tabory ogranicza się do ostateczności.Marsz wykonywa się w jednej kolumnie lub po

bardzo skupionej wiązce dróg, ubezpieczając się ze wszystkich stron. Artylerja posuwa się w ta- kiem rozczłonkowaniu, ażeby mogła działać przedewszystkiem na czoło, ale także na boki i wtył.

Tabory maszerują zasadniczo przy oddziałach. W razie skupienia wszystkich taborów, umieszcza się je na końcu kolumny i osłania silną strażą tylną.

Ugrupowanie wielkiej jednostki kawalerji na postoju powinno być skupione i ubezpieczone zę wszystkich stron,

56.Wykonanie

zagonu.

54.Charaktery

styka.

55. Rodzaje zagonów

i ich cele

Wyznaczony przedmiot należy osiągnąć forsow - nemi marszami; przez szybkość utrudnia się nieprzyjacielowi zorganizowanie oporu lub zaczepnego przeciwidziałania. W zasadzie zagon wymija napotkany opór, aby prędzej dotrzeć do wyznaczonego celu. Jeżeli jednak napotka kawalerję, powinien ją rozbić, aby się uwolnić od pościgu.

Walkę rozstrzygającą u celu zaczyna się niespodzianie i z największem napięciem sił i środków; chodzi o jak najszybsze osiągnięcie wyników. Wdanie się w walkę długotrwałą pozwala przeciwnikowi na organizację przeciwdziałania i wyczerpuje zapas posiadanej amunicji.

Jeżeli wielka jednostka kawalerji osiągnęła przedmiot zagonu i ma go utrzymać przez pewien czas, grupuje się obronnie, wydzielając silne oddziały z zadaniem utrzymania dojść do bronionego rejonu. Siły główne umieszcza się tak, aby mogły wykonać przeciwnatarcie w każdym kierunku lub przyjąć oddziały wysunięte, i w razie potrzeby utworzyć ciaśniejszy pierścień obrony stałej. Należy zawsze dążyć do utrzymania wskazanego przedmiotu w sposób zaczepny (zwroty zaczepne); dlatego kawalerja obejmuje swem ugrupowaniem obronnem większą przestrzeń, aby zachować swobodę działania. W wypadku przeciwnym może przygotować sobie pułapkę, z której, w razie otoczenia, nie będzie wyjścia.

Wybór powrotnej drogi zagonu zależy od położenia. Kawalerja wraca najczęściej inną drogą, niż szła do celu zagonu.

Po przejściu frontu rozpoznanie kawaleryjskie ogranicza się jak najbardziej, aby najdłużej za


chować tajemnicę. Zwykle potrzebny będzie silny podjazd na osi marszu zagonu. Podjazd ten idzie w odległości kilku kilometrów przed kolumną. Na boki wydziela się w miarę potrzeby słabe oddziały, tylko do ubezpieczenia.

Podwładnym zakazać wysyłania jednostek rozpoznawczych.

Główna część pracy rozpoznawczej przypadnie w udziale lotnictwu. Lotnictwo linjowe, pozostające za frontem, rozpoznaje na korzyść dowódcy zagonu na dalsze odległości. Lotnictwo towarzyszące, włączone do zagonu, prowadzi rozpoznanie do jo we (najwyżej do 15 km) oraz pracuje na korzyść podjazdów.

Lotnictwo myśliwskie, w miarę możności, osłania zagon na podstawie wyjściowej, w czasie przejścia i powrotu prze?: front oraz podczas przekraczania ciaśnin.

Dowódca zagonu posiada trzy zasadnicze środki łączności ze swym dowódcą, a mianowicie; samolot, rad jo i gołębie pocztowe.

Łączność przy pomocy lotnika musi być przygotowana przed zagonem; ustala się zgóry terminy i rejony, w których lotnik będzie szukał kawalerji. Jest to zadanie lotnictwa linjowego. Trudność lądowania ograniczy wykorzystanie samolotów linjo- wych do meldunków ciężarkowych i podchwytowych. Wyjątkowo do łączności zewnętrznej można używać lotnictwa towarzyszącego.

Użycie radja należy ograniczyć do najniezbędniejszych wypadków. Wolno go użyć dopiero po odkryciu przez nieprzyjaciela miejsca pobytu zagonu, np. w czasie obrony pewnych punktów.

58.Łączność.

57.Rozpozna

cie.


30 Ogólna Instrukcja walki. Cz. II

59.Zaopatry

wanie.

60.Przeciwdzia

łaniezagonowi.

61.Wypady.

Dowódca zagonu powinien dbać o oswobodzenie się od kolumn taborowych. Osiągnie to przedewszystkiem przez wydatne zmniejszenie przewo żonych zapasów żywności, gdyż w zasadzie zagon żywi się z kraju.

Należy koniecznie zabrać z sobą amunicję, zwłaszcza artyleryjską, materjały wybuchowe oraz, w miarę potrzeby, owies i materjały pędne.

Do przeciwdziałania zagonowi nadaje się najlepiej kawalerja (w połączeniu z bronią pancerną i lotnictwem), posiada bowiem wystarczającą ruchliwość, aby dopaść przeciwnika, rozpoznać go i odrzucić, albo co najmniej przytrzymać do chwili nadejścia innych, sił.

Zachowanie się wielkiej jednostki kawalerji będzie zależało od sił, przeznaczonych do przeciwdziałania i od położenia.

W żadnym wypadku wielka jednostka kawalerji, zwalczająca zagon, nie może utracić z nim styczności. Ciągłe niepokojenie najbardziej utrudnia działanie zagonu, zmuszając go do znacznej straty czasu.

Wypad stanowi działanie o znaczeniu miejsco- wem. Sposoby wykonania są podobne, jak w zagonach; zakres i ryzyko wypadów jest jednak o wiele mniejsze.

Wypad wykonywa się zwykle siłami od szwadronu do pułku kawalerji (włącznie) na bliskie odległości; w wyjątkowych jedynie wypadkach trwa on dłużej, niż dobę.

Wypady stosuje się w obronie i w małej wojnie. Najczęstszem zadaniem wypadu będzie rozpozna


nie, rozprzężenie przeciwnika lub jego przygotowań do działania, oraz niszczenia na bliskich tyłach.

ROZDZIAŁ VI.

DZIAŁANIA OBRONNE.Ruchliwość kawalerji pozwala nawet małemi si

łami rozpoznawać daleko, a więc zdobywać wcześnie wiadomości i przerzucać się szybko głównemi siłami na najważniejszy kierunek działania.

Rozstrzyga to zwykle o wyborze przez kawalerję ruchowego rozwiązania zadań obronnych. Jedynie wyjątkowy teren, jak przesmyk lub przeszkoda, usprawiedliwiają trzymanie ich. Jednak i wówczas duży odwód powinien umożliwić dowódcy kawalerji szybkie wkroczenie na zagrożone kierunki.

Podjazdy rozpoznają, starając się przeniknąć jak najgłębiej w ugrupowanie nieprzyjaciela.

Lotnictwo przedłuża działanie podjazdów i ściśle z niemi współdziała.

Działanie sił głównych odbywa się według zasad boju spotkaniowego.

Kawalerja użyta w obronie stałej lub pozycyjnej, działa jak piechota.

Działania opóźniające.

Kawalerja wysuwa się całością swych sił jak najdalej w kierunku nieprzyjaciela, aby zyskać jak najwięcej terenu do walki opóźniającej.

Rozpoznanie prowadzi się zapomocą lotnictwa i podjazdów.

62.7asadyogólne.

63.Zasadyogólne.

64.Różnebronie.


Niezależnie od rozpoznania, na głównych kierunkach działań nieprzyjaciela organizuje się oddziały wydzielone w myśl zasad, podanych w Ogólnej instrukcji walki cz. I.

Łączenie zadań rozpoznania i opóźniania może stanowić jedynie wyjątek.

Oddziały wydzielone nie ograniczają się do walki na poszczególnych pozycjach opóźniających, lecz zapomocą drobnych oddziałów niepokoją stale nieprzyjaciela i zadają mu straty. Dzięki swej ruchliwości, kawalerja może tutaj działać zuchwale, zwłaszcza wobec piechoty przeciwnika.

Na osi naporu przeciwnika należy skupiać przydzieloną piechotę i środki ogniowe, siłami konnemi działać głównie na skrzydła, środki ogniowe zaczynają działać przeważnie na dalekich odległościach.

Rozpoznanie i walka oddziałów wydzielonych pozwoli dowódcy na właściwe użycie sił głównych.

Zwroty zaczepne są wskazane, szczególnie w działaniach przeciw piechocie, w celu zyskania na czasie, pobicia odosobnionej części sił nieprzyjaciela oraz dla ratowania zagrożonych oddziałów własnych.

Zaczepność działań nie powinna nigdy prowadzić do odsłonięcia nakazanego kierunku opóźniania.

Artylerja wspiera działanie sił głównych. Czasami będzie korzystny przydział pojedyńczych dział lub nawet plutonów artylerji do podjazdów.

Piechocie, współdziałającej z artylerją, wyznacza się zadanie czołowego powstrzymywania przeciwnika na kierunku najważniejszym; skrzydła trzeba zawsze ubezpieczać oddziałami kawalerji.


Pionierów należy wykorzystać do zniszczeń (mosty i drogi), które wydatnie opóźniają nieprzyjaciela.

ROZDZIAŁ VII.

WYCOFANIE I ODWRÓT.Kawalerję w zestawieniu z piechotą cechuje

w tych działaniach:— większa łatwość oderwania się od nieprzyja

ciela,— szybkość wykonania odwrotu.Cechy te pozwalają kawalerji na dłuższe pozo

stawanie w styczności z nieprzyjacielem, zwłaszcza raniej ruchliwym.

Dowódca wielkiej jednostki kawalerji musi pamiętać o dostatecznie wczesnem wycofaniu oddziałów mniej ruchliwych. Zadaniem kawalerji jest osłonić je w chwilach trudnych.

Dowódcy oddziałów, mających samodzielne zadania (podjazdy, oddziały wydzielone i t. p.), będą musieli sami rozstrzygać o chwili odwrotu. Podstawą decyzji będzie wykonanie otrzymanego zadania.

Artylerja kryje wycofanie ogniem; znaczną jej część i samochody pancerne przydziela się do oddziałów, osłaniających odwrót.

Aby zapewnić ciągłość ognia, artylerja konna będzie musiała rzutować się w głąb aż do plutonu włącznie.

W rozkazie wycofania należy uwzględnić mniejszą szybkość i ruchliwość przydzielonej piechoty.

65.Zasadyogólne.

66.Różnebronie.


Kawalerja musi ułatwić oderwanie się kolarzy. Kolarzom powinno się wyznaczać dogodne (bite) drogi odwrotu.

Oddziały, wyposażone w broń pancerną, mają widoki powodzenia w przeciwnatarciach. Broń pancerna nadaje się również do osłony odwrotu oddziałów konnych lub spieszonych.

ROZDZIAŁ VIII.

DZIAŁANIA W SZCZEGÓLNYCH WARUNKACH.

Walka w nocy (we mgle).Jeżeli marsz nocny kończy się ubezpieczonym

postojem, trzeba jeszcze za dnia wysunąć rozpoznanie na 15 — 20 km przed rejon postoju wielkiej jednostki. Wymaga to bardzo dużego wysiłku od koni oddziałów, wykonywających rozpoznanie.

Jeżeli wielka jednostka kawalerji ma wykonać marsz nocny, kończący się walką, podjazdy jej powinny jeszcze wieczorem dojść do celu działań, jednak tylko wtedy, kiedy działanie nie polega na zaskoczeniu nieprzyjaciela.

Kawalerja musi być przygotowana do wysiłków nocnych. Wysiłki te nie powinny jednak wpływać ujemnie na zdolność kawalerji do walki w dniu następnym.

Czasami kawalerja będzie zmuszona do nocnego natarcia. Nocne natarcie może mieć za cel przedewszystkiem kawalerję nieprzyjaciela. Pomysł natarcia powinien być bardzo prosty. Natarcie z podstaw wyjściowych odbywa się pieszo. Przedmioty natarcia wybiera się blisko; pościg zwykle


następuje w dzień. Zdobyte stanowiska przystosowuje się odrazu do obrony. Odwody służą przedewszystkiem do zapewnienia oddziałom nacierającym oparcia w wypadku niepowodzenia. Powodzenie natarcia zależy od ducha, wartości oddziałów i od zaskoczenia. Obowiązkiem wszystkich dowódców jest stałe utrzymywanie łączności z przełożonymi i sąsiadami. Dowódca całości musi uregulować rozmieszczenie koniowodów i zapewnić im bezpieczeństwo przez wydzielenie oddziałów osłony.

Obronę wykonywa kawalerja tak, jak piechota. Dowódca całości zapewnia bezpieczeństwo koniowodów.

Walkę we mgle prowadzi się według zasad walki nocnej. W przewidywaniu rozwiania się mgły powinni dowódcy wydać zawczasu odpowiednie zarządzenia.

Działania w lasach.Las niewielki przekracza się siłami głównemi

dopiero po opanowaniu wyjść przez straże przednie. Przejście przez duży las należy wykonywać w kilku kolumnach. Kolumny te działają samodzielnie, a więc muszą być wyposażone w artylerję. Dowódca całości zachowuje silny odwód. Należy się ubezpieczać na wszystkie strony i na odległość pola widzenia. Taborom przydziela się osłonę.

Las wybitnie krępuje kawalerję. Brak swobody ruchu uniemożliwia wykorzystanie najważniejszej jej cechy, ruchliwości.

Wielka jednostka kawalerji naciera na las, podzielona na samodzielne grupy, wyposażone w artylerję (do pojedyńczych dział włącznie). Zamiast

68. Przemarsz przez las.

69. Natarcie na las.

67.Zasadyogólne.

36 Ogólna instrukcja walki. Cz, I I

70.Obrona lasu.

71.Działania

opóźniające.

72.Zasadyogólne.

pasów natarcia wyznacza się kierunki. Utrzymanie kierunku powinno być stałą troską wszystkich dowódców.

W natarciu skupia się najpierw wysiłek na wysunięte części lasu. Następnie, jeżeli las jest płytki, prze się nawprost na skraj przeciwległy. Jeśli las jest głęboki, wówczas, po opanowaniu skraju lasu, porządkuje się oddziały i naciera dalej na stanowiska artylerji, polany, wyniosłości, skrzyżowania dróg i t. p. ważne przedmioty.

Wielka jednostka kawalerji wybiera pozycję obronną przedewszystkiem na skraju lasu.

Większy las jest zawsze dogodną maską do ukrycia koni.

Walka obronna o las rozwija się podobnie jak w piechocie. Należy jedynie położyć większy nacisk na przeciwdziałanie zaczepne na boki nacierającego nieprzyjaciela.

Lasy nadają się doskonale do prowadzenia walki opóźniającej, nawet małemi siłami kawalerji.

Zasadzki i częsta zmiana sposobów działania zbija z tropu nieprzyjaciela i skutecznie go powstrzymuje. Należy bacznie strzec swych skrzydeł, aby nie dać się otoczyć.

Walka o przeprawy i ciaśniny.

W walce o przeprawy należy zawsze dążyć do zaskoczenia. Można to najłatwiej osiągnąć przez mylenie przeciwnika zręcznemi działaniami pozor- nemi i przez szybkie zgromadzenie sił głównych w obranym punkcie.

Działania kawalerji samodzielnej 3?

Wielka jednostka kawalerji forsuje przeprawę jednocześnie w kilku miejscach, skupiając wysiłek główny w punkcie najdogodniejszym. Miejsca przepraw poszczególnych kolumn mogą być dość odległe od siebie.

Po dokonaniu przeprawy kolumny pomocnicze działają na korzyść sił głównych.

Kawalerja musi umieć przebywać rzeki wpław. Ułatwia to w dużym stopniu działania, zwłaszcza w razie braku środków przeprawy.

Ruchliwość kawalerji pozwala w obronie rzek na wyznaczanie jej rozległych stosunkowo odcinków, zwłaszcza na kierunkach drugorzędnych. W obronie rzeki należy jak najwydatniej niepokoić nieprzyjaciela na jego brzegu.

Walka o miejscowości i bój uliczny.

Przydatność kawalerji w walkach ulicznych jest mała.

Wielka jednostka kawalerji w natarciu na miejscowość działa czołowo tylko częścią swych sił, główny wysiłek natomiast kieruje na boki i tyły nieprzyjaciela. Oddziałom nacierającym należy zawsze przydzielać artylerję (choćby pojedyńcze działa) i broń pancerną. Natarcie na miejscowość prowadzi się poza tem według zasad piechoty.

Obronę miejscowości wykonywa kawalerja tak, jak piechota.

Mniejsze, murowane osiedla, można doskonale wyzyskać do działań opóźniających.

73.Zasadyogólne.


74.Zasadyogólne.

75. Charakte

rystyka i skład.

Działania w zimie.

śnieg i mróz utrudniają działania. Duże śniegi powodują zmniejszenie szybkości działań, a nawet poruszeń poza przetartemi drogami. Odwilże i następujące po nich nagłe mrozy ograniczają szybkość kawalerji wskutek gołoledzi.

W marszach zimą stosuje się często spieszanie i prowadzenie koni w rękach.

W razie obfitego śniegu korzystna będzie współpraca narciarzy, przedewszystkiem w rozpoznaniu.

ROZDZIAŁ IX.

ZESPOŁY MIESZANE.

Wielka jednostka kawalerji może być wzmocniona silną piechotą. Powstaje wówczas związek taktyczny (operacyjny) bez wyraźnej przewagi kawalerji lub piechoty.

Przeznaczeniem takiego związku jest wykonanie zadań, wymagających ruchliwości i dużej siły ognia.

Największe trudności w zespole mieszanym nastręcza uzgodnienie działań kawalerji i piechoty.

Skład takiego zespołu i stosunek ilościowy poszczególnych broni zależy od zadania a przedewszystkiem od terenu.

W skład związku mieszanego mogą wchodzić następujące bronie:

1) konne i broń pancerna: kawalerja,artylerja konna, .


konne oddziały ciężkich karabinów maszynowych,

wozy bojowe (samochody pancerne, czołgi szybkobieżne) i kolarze;

2) piesze: piechota,oddziały ciężkich karabinów maszynowych, artylerja lekka,

3) lotnictwo.Celem zwiększenia ruchliwości związku miesza

nego można bronie piesze przewozić na wozach lub samochodach.

Główne zadania związków mieszanych: osłona i opóźnianie, ubezpieczenie skrzydeł, zapewnienie styczności, wypady i pościg.Działanie zespołu mieszanego będzie zwykle po

legało na:1) czołowem związaniu przeciwnika lub też

uderzeniu w najdogodniejszym kierunku zapomocą broni mniej ruchliwych, lecz posiadających dużą siłę ogniową, oraz

2) użyciu oddziałów ruchliwych do działań na skrzydła i tyły nieprzyjaciela lub do wykorzystania i przedłużenia wyników, osiągniętych przez walkę oddziałów mniej ruchliwych.

W stosunku do piechoty działanie związku mieszanego będzie szybsze, w porównaniu zaś z kawaler ją działania związku będą ociężałe, lecz potężniejsze i umożliwiające dłuższy wysiłek.

76.Zadania.

77.Zasady

wykonania.

CENTRALNA BIBLIOTEKA WOJSKOWA WARSZAWA

52184 Cz. 2 1933

Ogólna instrukcja walki (tymczasowa). Cz. 2, Działania kawalerji samodzielnej - 1933

Documents

Transcript of Ogólna instrukcja walki (tymczasowa). Cz. 2, Działania kawalerji samodzielnej - 1933