Nowenna przed świętem św. Teresy od Dzieciątka Jezus

(J.M.J.) Nowenna przed świętem św. Teresy od Dzieciątka Jezus

na podstawie „Nowenny Miłosierdzia” FLOS CARMELI Poznań 2005

- DA KARMEL POZNAŃ AD 2013 -

NOWENNA PRZED ŚWIĘTEM ŚW.TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS

„Zawierzenie Miłosierdziu Bożemu jest drogą,

na której nasze życie i cała istota,

krok po kroku kształtowana jest przez Miłość.

Bóg zna nas doskonale i żadne z Jego działań nie jest bezcelowe.

Każdy z nas przeznaczony jest do pełni Miłości.”

Dziś święta Tereska opowie nam:

(dz.1.): że Naturą Miłości Miłosiernej jest zniżanie się

(dz.2.): że Miłość Miłosierna jest jakby ślepa i nie wyrachowana

(dz.3.): że Miłosierdzie jest cierpliwe

(dz.4.): jak patrzy na Miłosierdzie i grzech

(dz.5.): że Miłosierdzie jest nieustannie działające

(dz.6.): że Miłosierdzie jest tkliwe i delikatne

(dz.7.): że miarą zawierzenia Miłosierdziu Bożemu jest miłość bliźniego

(dz.8.): że Miłosierdzie przenika wszystko

(dz.9.): że wcieleniem Miłosierdzia jest Jezus Chrystus

W chwili ciszy będziemy mieli okazję by rozważyć te słowa

i trwać w obecności Miłości Miłosiernej.

Po tej ciszy połączymy się w krótkiej modlitwie do Jezusa Miłosiernego.

Na zakończenie o wstawiennictwo będziemy prosić św. Tereskę odmawiając litanię.

1) ROZWAŻANIA Z DNIA

2) CISZA

3) MODLITWA DO JEZUSA MIŁOSIERNEGO

„Jezu Miłosierny, proszę Cię naucz mnie swej pokory.

Dziękuję Ci, że jesteś ze mną w Eucharystii. Dziękuję Ci za ten niepojęty dar. Naucz mnie

przyjmować Twoje Miłosierdzie

i naucz mnie, co to znaczy świadczyć wobec innych o Twoim Miłosierdziu.

Jezu cichy i pokornego serca,

- uczyń serce moje według Serca Twego.”

4) LITANIA DO ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS

I NAJŚWIĘTSZEGO OBLICZA




Dzień 1: Naturą Miłości Miłosiernej jest zniżanie się

Miłosierdzie Boże z natury swej pochyla się nad nędzą swych stworzeń, aby

uzupełniać ich braki, podnosić je i przemieniać w siebie. Jego potęga

i wielkość tym bardziej się ujawnia, im bardziej Bóg zniża się do swych stworzeń.

Święta Teresa przepięknie o tym opowiada: Zrozumiałam także, że miłość Naszego

Pana objawia się równie dobrze w najprostszej duszy, która w niczym nie opiera się Jego

łasce, jak i w duszy najbardziej wzniosłej, gdyż w istocie właściwością miłości jest

uniżenie się, gdyby wszystkie dusze były podobne do dusz Świętych doktorów, którzy

oświecili Kościół jasnością swej doktryny, wydaje się, że Dobry Bóg nie zszedłby dość

nisko, przychodząc do ich serca, ale On stworzył dziecko, które niczego nie umie

i jedynie cicho kwili, On stworzył biednego dzikusa, który za przewodnika

ma jedynie prawo natury i właśnie aż do ich serc raczył On uniżać się, to właśnie są Jego

polne kwiaty, których prostota Go zachwyca… Schodząc w ten sposób, Dobry Bóg

pokazuje swoją nieskończoną wielkość. Tak samo jak słońce równocześnie ogrzewa cedry

i każdy mały kwiatek, jak gdyby był on sam na ziemi, tak samo Nasz Pan zajmuje się

każdą poszczególną duszą, jakby nie miała do siebie podobnych i jak w przyrodzie

wszystkie pory roku są ułożone w taki sposób, ze sprawiają, iż w wyznaczonym dniu

rozkwita najbardziej uboga stokrotka, tak samo wszystko odpowiada dobru każdej

duszy. (A 2v-3r)

Od razu, pierwszego dnia wypływamy na głębię. Rozważamy pokorę Miłosiernego

Boga, która zachwyca Teresę. Tajemnicę ZNIŻANIA SIĘ, UMNIEJSZANIA, CZY

MALEŃKOŚCI BOGA, kontempluje Ona w misterium WCIELENIA, MĘKI

I EUCHARYSTII. W tych trzech zwierciadłach ogląda i uczy się MĄDROŚCI MIŁOWANIA.

Tutaj znajduje się źródło chrześcijańskiego życia. Teresa odkrywa w misterium

Chrystusa, że On istniejąc w postaci Bożej, nie korzysta z żadnej możliwości, by ujawnić

swą boską chwałę, ale z miłości do nas ukrywa swój blask i upodabnia się do nas

we wszystkim, z wyjątkiem grzechu. Wcielenie i życie ukryte objawia ogrom miłości Boga,

który wybiera bycie maleńkim i ubogim. Dlatego Teresa napisze na pożegnanie

do o. Bellière:

Nie mogę się lękać Boga, który dla mnie stał się tak mały…

kocham Go!... ponieważ On jest tylko miłością i miłosierdziem! (LT 266)

Pokory i uniżenia możemy uczyć się od naszego Boga. Można powiedzieć,

że wszystko co dalej podejmiemy w tej naszej drodze, jest tajemnicą uniżenia i niezwykłej

hojności Boga, który na wiele sposobów pragnie okazać nam miłość, szanując jednak

naszą wolność.




Dzień 2: Miłość Miłosierna jest jakby ślepa i nie wyrachowana

Tak wielkie uniżenie Boga ma swoje konsekwencje. Przyglądając się Chrystusowi

w Ewangelii wraz z Teresą dostrzegamy, że właściwością Miłości (Bożej) jest zniżanie się.

Tak aby Miłość była w pełni zaspokojona, mówi Teresa, trzeba, by uniżała się do nicości

i żeby tę nicość przekształciła w ogień… (1Krl 18.38) (M 3v) – czyli nas! Nasze grzechy,

słabości i wszystko, co w nas znajduje Bóg, chce przemienić w miłość!

Bóg więc, widząc naszą słabość, nie tylko nie zraża się naszymi upadkami, lecz jest

przez nie niejako przyciągany. Pochyla się nad nami i podnosi nas, zniża się

aż do nicości, aż do głębi naszej słabości, oczyszcza i podnosi przemieniając dusze

w ogień Bożej Miłości. Im niżej schodzi człowiek, upadlając swe życie i godność, tym niżej

schodzi Miłosierdzie Boga, by człowieka ocalić i przebóstwić. To pragnienie miłowania

swych stworzeń jest w Bogu tak wielkie, iż czyni Go w pewnym sensie ślepym, co dla

Teresy jest synonimem miłosierdzia.

Pewnej nowicjuszce, która nie była pewna, czy Jezus jest z niej zadowolony, widząc

jej wielką nędzę, święta Teresa odpowiedziała: Nie lękaj się, Ten którego wybrałaś za

Oblubieńca, posiada na pewno wszystkie doskonałości; ale ośmielam się powiedzieć, że

ma On równocześnie wielką słabość: jest ślepy!, a także nie posiada jednej wiedzy: to jest

wyrachowania. Gdyby widział jasno, gdyby umiał rachować, to czyż wobec wszystkich

naszych grzechów nie powinien by zamienić nas w nicość? Ale nie, Jego miłość do nas

czyni Go ślepym w sensie pozytywnym. Rozważ tylko: Jeżeli największy na świecie

grzesznik w chwili śmierci żałuje i umiera w akcie miłości, wówczas Pan, nie licząc

z jednej strony nieprzeliczonych łask, których ten nieszczęśnik nadużył, ani z drugiej

strony tych jego zbrodni, widzi jedynie i liczy tylko jego ostatnią modlitwę i przyjmuje

go bezzwłocznie w Ramiona swego Miłosierdzia. Ale, by uczynić Go tak ślepym

i niezdolnym do najmniejszego rachunku, trzeba umieć chwycić Go za Serce, to Jego słaba

strona. (RiWN III)




Dzień 3: Miłosierdzie jest cierpliwe

Zniżając się do poziomu i możliwości człowieka Miłosierdzie Boże pracuje cierpliwie

i stopniowo.

Na przykładzie jednej ze swych współsióstr, u której święta Teresa chciała zmienić

wiele rzeczy, Bóg dał jej pojąć, że są dusze, których jego miłosierdzie oczekuje

nieznużenie, którym udziela swojego światła jedynie stopniowo, dlatego też wystrzegałam

się, żeby nie przyspieszać jego godziny i cierpliwie czekałam, aż spodoba się Jezusowi

ją zesłać. (G 21r)

Wspomina także, jaką cierpliwość miał Jezus wobec niej samej i znosił

to cierpliwie, ponieważ nie lubi On odsłaniać duszom wszystkiego od razu. Zwykle udziela

on swego światła stopniowo. (Na początku mego życia wewnętrznego, w wieku lat

trzynastu i czternastu, zadawałam sobie pytanie, w czym mogłabym jeszcze postąpić,

sądziłam bowiem, że nie można już lepiej pojmować doskonałości; wkrótce jednak

zrozumiałam, że na tej drodze im kto dalej postąpi, tym cel wydaje mu się bardziej

odległy. Obecnie pogodziłam się z myślą, ze zawsze będę się widzieć niedoskonałą

i w tym znajduję radość…). (RiWN III)




Dzień 4: Miłosierdzie a grzech

Miłosierdzie Boże nie objawia się Teresie jedynie w przebaczeniu grzechów, czy

uzupełnianiu braków, lecz także w zachowaniu od grzechu. Miłosierdzie Boga jest

UPRZEDZAJĄCE.

Dlatego święta Teresa wyznaje: Ach! czuję to, Jezus wiedział

że jestem za słaba, żeby narażać mnie na pokusę, być może pozwoliłabym się w całości

spalić temu zwodniczemu światu, gdybym zobaczyła, jak świeci się przed moimi

oczami… Tak się nie stało, spotkałam jedynie gorycz tam, gdzie silniejsze dusze

spotykają radość i przez wierność odrywają się od niej. Nie mam więc żadnej zasługi

w tym, że nie uległam miłości do stworzeń, gdyż zostałam przez nią zabezpieczona

jedynie przez wielkie miłosierdzie Dobrego Boga!... Przyznaję, że bez Niego, mogłabym

upaść tak nisko, jak św. Magdalena i głębokie słowa Naszego Pana do Szymona

rozbrzmiewają z wielką słodyczą w mojej duszy… Wiem, że: „ten, komu mniej się

odpuszcza, mniej MIŁUJE” (Łk 7,47), ale wiem również, że Jezus odpuścił mi więcej niż

św. Magdalenie, gdyż przebaczył mi z góry, nie dopuszczając, abym upadła. Ach! jak

bardzo chciałbym móc wyrazić, co czuję!...

Oto przykład, który trochę wyjaśni moją myśl.- Przypuśćmy, że syn zręcznego

doktora spotyka na swojej drodze kamień, o który się przewraca

i z powodu tego upadku łamie sobie kończynę; wkrótce nadchodzi jego ojciec, z miłością

go podnosi, leczy jego rany, używając do tego celu wszelkich środków swej sztuki

i wkrótce jego syn całkowicie wyleczony wyraża mu swoją wdzięczność. Bez wątpienia

to dziecko ma rzeczywiście powód, żeby kochać swojego ojca! Ale zrobię jeszcze inne

przypuszczenie.– Ponieważ ojciec wiedział że na drodze syna znajduje się kamień,

pośpiesza przed synem (nie będąc widziany przez nikogo) i kamień usuwa. Z pewnością

ten syn, przedmiot przewidującej czułości, NIE WIEDZĄC o nieszczęściu, przed którym

ojciec go uchronił, nie okaże mu swej wdzięczności i będzie go mniej kochał, niż gdyby

został przez niego wyleczony… ale jeśli pozna niebezpieczeństwo, którego uniknął, czyż

nie będzie kochał go bardziej? No właśnie, to ja jestem tym dzieckiem, przedmiotem

przewidującej miłości Ojca, który nie posłał swojego Słowa, żeby odkupić sprawiedliwych

tylko grzeszników (Mt 9,13). On chce, abym go kochała, ponieważ mi odpuścił

nie dużo, ale wszystko. Nie czekał, aż będę go BARDZO KOCHAĆ (Łk 7,47), jak

św. Magdalena, ale chciał, żebym WIEDZIAŁA, jak pokochał mnie niewypowiedzianie

przewidującą miłością po to, abym ja pokochała go do szaleństwa!... Słyszałam,

że podobno nie spotkano duszy czystej, która kochałaby bardziej, niż dusza żałująca

za grzechy, ach! jakże chciałabym zaprzeczyć tym słowom!... (A 38v-39r)




Dzień 5: Miłosierdzie jest nieustannie działające

Miłosierdzie Boga to dla Teresy Miłość Boża w działaniu. Ono oczyszcza dusze,

ubogaca łaskami i cnotami. Ono wypala, trawi i przekształca. Ono uświęca i przebóstwia

całe człowieczeństwo, czyniąc nas podobnymi do Chrystusa. Bóg ma liczne sposoby

w swym miłosierdziu na to, by najbardziej zbrukane dusze wydobyć z kałuży błota,

osuszyć w promieniach swego Słońca Miłości i pomimo naszej nędzy uczynić nas

wielkimi świętymi.

Święta Teresa była świadoma swojej nędzy i słabości, lecz Pan dał

mi do zrozumienia również, że moja osobista chwała nie ukaże się oczom śmiertelnych,

że będzie polegała na tym, iż staną się wielką Świętą!!!... To pragnienie mogłoby

wydawać się zuchwałe, jeśli weźmie się pod uwagę, jak bardzo byłam słaba

i niedoskonała i jak bardzo nadal taka jestem po siedmiu latach spędzonych w zakonie,

a jednak cały czas odczuwam tę samą ufną śmiałość, ze stanę się wielką Świętą, gdyż

nie liczę na moje zasługi, nie mając żadnych, ale pokładam nadzieję w Tym, który jest

Mocą, Samą Świętością, to On sam, zadowalając się moimi słabymi wysiłkami, podniesie

mnie aż do Siebie, i okrywając mnie swoimi nieskończonymi zasługami, uczyni mnie

Świętą. (A 32r)

MIŁOŚĆ jest tak potężna w działaniu, że potrafi wyciągnąć korzyść

ze wszystkiego, z dobra i ze zła, które we mnie znajduje, i przekształcić moją duszę

w SIEBIE. O moja ukochana Matko! Jakże jest słodka droga miłości. Niewątpliwie można

upaść, można popełniać niewierność, lecz miłość, ponieważ umie ze wszystkiego

wyciągnąć korzyść, szybko pochłania wszystko, co może nie podobać się Jezusowi,

pozostawiając jedynie pokorny i głęboki pokój w głębi serca… (A 83 r)




Dzień 6: Miłosierdzie jest tkliwe i delikatne

Święta Teresa przechadzała się po ogrodzie, wsparta na mnie-

-wspomina jej rodzona siostra, Matka Agnieszka. Wracając, zatrzymała się, aby

przypatrzeć się białej kokoszce, tulącej swe pisklęta pod skrzydłami.

Na ten widok łzy napełniły jej oczy. – Płaczesz? – zapytałam. Odpowiedziała mi: Nie mogę

mówić w tej chwili, jestem zbyt wzruszona. Później wytłumaczyła mi to z niebiańskim

wyrazem: Rozpłakałam się na myśl, że Pan Bóg użył tego porównania w Ewangelii,

abyśmy uwierzyli w czułość Jego miłości. Przez całe życie tak ze mną postępował, kryjąc

mnie pod swymi skrzydłami. Dlatego nie mogłam już zapanować nad sercem wezbranym

wdzięcznością i miłością. Ach! dobrze robi Pan Bóg, że się przede mną ukrywa, że rzadko

mi ukazuje dowody swego miłosierdzia…, i to jakby przez kraty. (NV 7.06)




Dzień 7: Miarą zawierzenia Miłosierdziu Bożemu jest miłość bliźniego

To właśnie sposób traktowania bliźniego podpowiada świętej Teresie do jakiego

stopnia oddała się Miłosierdziu Bożemu. Wie doskonale, że po ludzku miłowanie

wszystkich jest niemożliwe. Jest to jednak możliwe wówczas, gdy przyjmujemy

to Miłosierdzie i pozwalamy Mu w nas i przez nas działać. Nakazując nam miłować

bliźnich Boską Miłością, Bóg tym samym chce nas przebóstwić i przemienić w siebie:

Kiedy Pan rozkazał swojemu ludowi, aby kochał swojego bliźniego jak siebie samego (Kpł

19,18), nie zstąpił jeszcze na ziemię, a dobrze wiedząc do jakiego stopnia kocha się swoją

własną osobę, nie mógł wymagać od swoich stworzeń większej miłości do bliźniego.

Ale kiedy Jezus dał apostołom przykazanie nowe, SWOJE WŁASNE PRZYKAZANIE, jak

to mówi trochę dalej, to nie mówi On, by kochać bliźniego jak siebie samego, ale by kochać

go jak On, Jezus, go kochał, jak będzie go kochał aż do dopełnienia się wieków…

Ach! Panie, wiem, że nie rozkazujesz mi niczego niemożliwego, znasz lepiej niż

ja moją słabość, moją niedoskonałość, wiesz dobrze, że nigdy nie mogłabym kochać moich

sióstr tak jak Ty je kochasz, gdybyś Ty sam, o mój Jezu, nie kochał ich również we mnie.

Właśnie dlatego, że chciałeś mi udzielić tej łaski, dąłeś przykazanie nowe.- Och! Jak

bardzo je kocham, po znieważ daje mi ono pewność, ze jest twoją wolą kochać we mnie

tych wszystkich, których mi przykazujesz kochać!...

Tak, czuję to kiedy jestem miłosierna, to sam Jezus działa we mnie, im bardziej

jestem z Nim zjednoczona, tym bardziej również kocham wszystkie moje siostry. (G 12v)

Jedno słowo, jeden miły uśmiech często wystarczają, żeby radować duszę smutną;

ale to absolutnie nie po to, by osiągnąć ten cel, chcę praktykować miłość bliźniego,

bo wiem, że szybko bym się zniechęciła: słowo, które wypowiem w najlepszej intencji,

będzie być może zinterpretowane zupełnie na opak. Dlatego, żeby nie tracić czasu, chcę

być miła dla wszystkich. (G 28r)




Dzień 8: Miłosierdzie przenika wszystko

Sprawiedliwość Boża, mądrość i potęga, wszystko jest spowite w Miłosierdzie.

Święta Teresa pisze: Rozumiem jednak, że wszystkie dusze nie mogą być do siebie

podobne, trzeba, aby były różne rodziny dusz, żeby specjalnie uczcić każdą

z doskonałości Dobrego Boga. Mnie dał On swoje nieskończone Miłosierdzie i to poprzez

nie kontempluję i podziwiam inne doskonałości Boże!... Wtedy wszystkie wydają mi się

promieniujące miłością, nawet Sprawiedliwość (a być może jeszcze bardziej, niż każda

inna) wydaje mi się okryta miłością… Jakaż to słodka radość myśleć, że Dobry Bóg jest

Sprawiedliwy, to znaczy, że liczy się z naszymi słabościami, że doskonale zna kruchość

naszej natury. Czegóż miałabym się obawiać? Ach! czyż Bóg nieskończenie sprawiedliwy,

który raczył wybaczyć wszystkie winy marnotrawnemu dziecku, nie ma być również

Sprawiedliwy wobec mnie, która zawsze jestem przy Nim? (A 83v-84r)




Dzień 9: Jezus Chrystus- Wcielenie Miłosierdzia

Chrystus nadaje całej starotestamentalnej tradycji miłosierdzia Bożego ostateczne

znaczenie. Nie tylko mówi o nim i tłumaczy je poprzez porównania i przypowieści,

ale nade wszystko sam je wciela i uosabia. Poniekąd On sam jest Miłosierdziem. Kto

je widzi w Nim, kto je w Nim znajduje, dla tego w sposób szczególny widzialnym staje się

Bóg jako Ojciec bogaty w miłosierdzie1.

Święta Teresa kontempluje Słowo Życia- Ewangelię świętą i w słowach Pisma

Świętego i modlitwie doświadcza spotkania ze Zbawicielem i czerpie mądrość wprost

ze źródła: Wystarczy, ze rzucę wzrokiem na Św. Ewangelię, natychmiast oddycham

wonnościami życia Jezusa i wiem, w którą stronę biec… Jednak nie na pierwsze miejsce

się wysuwam, ale pędzę na ostatnim (Łk 14,10); zamiast biec na przedzie z faryzeuszem,

pełna ufności powtarzam pokorną modlitwę celnika (Łk 18,13), ale przede wszystkim

naśladuję zachowanie się Magdaleny; jej zadziwiającą, lub raczej rozmiłowaną śmiałość,

która oczarowuje Serce Jezusa (Łk 7,36-50), uwodzi moje. Tak, czuję to, chociażbym miała

na sumieniu wszystkie grzechy, które mogą być popełnione, pobiegłabym z sercem

skruszonym żalem rzucić się w ramiona Jezusa, gdyż wiem, jak czule kocha

On marnotrawne dziecko, które do Niego powraca (Łk 15,20-24). To nie dlatego, że Dobry

Bóg w swoim uprzedzającym miłosierdziu zachował moją duszę od śmiertelnego grzechu,

wznoszę się do Niego przez ufność i miłość. (G 36v-37r)

Święta Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza prowadzi nas

KU ZAWIERZENIU. Niech Jej słowa i wstawiennictwo pomogą nam rzeczywiście

powierzać się Miłosiernemu Ojcu w Chrystusie każdego dnia.

1 Jan Paweł II, Dives In Misercordia, I,2.




Modlitwa na zakończenie nowenny

Święta Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza,

przez przedziwną moc czynienia cudów jaką Cię Bóg obdarzył,

uproś nam te łaski,

o które każdy z nas z ufnością prosi Boga, za Twoim wstawiennictwem

i których każdy z nas potrzebuje.

Amen.

Nowenna przed świętem św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Documents

Transcript of Nowenna przed świętem św. Teresy od Dzieciątka Jezus