Na czym polega chrześcijańska neutralność?

Świadkowie Jehowy wolni od winy krwi !

Jana 13 "34 Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście wy też miłowali się wzajemnie. 35 Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość”.

Większość przytoczonych wersetów pochodzi z przekładu 'Nowego Świata'.

Zachęcam każdego zainteresowanego, żeby konfrontował te cytaty z przekłademBiblii, jakim posługuje się jego własne wyznanie.

Bóg w swoim Słowie Biblii uczy nas, żebyśmy dokładnie sprawdzali, czy naszepostępowanie jest zgodne z Jego wolą.

2 Tymoteusza 3 „. 16 Całe Pismo jest natchnione przez Boga i

pożyteczne donauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości, 17 abyczłowiek Boży był w pełni umiejętny, całkowicie wyposażony do wszelkiegodobrego dzieła.” Dzieje Apostolskie 17 „10 Zaraz w nocy bracia wysłali Pawła i Sylasa do Berei,a oni, przybywszy tam, weszli do synagogi Żydów. 11 Ci zaś byli szlachetniejusposobieni niż tamci w Tesalonice, bo przyjęli słowo z największą gotowościąumysłu, każdego dnia starannie badając Pisma, czy tak się rzeczy mają.”Powinności prawdziwych chrześcijan. Wobec kogo prawdziwi chrześcijanie powinni być

lojalni?

Dzieje Apostolskie 1 "18 Wówczas wezwali ich i przykazali im, żeby się nigdzie nie wypowiadali ani nie nauczali z powoływaniem się na imię Jezusa. 19 Ale Piotr i Jan, odpowiadając, rzekli do nich: „Czy to jest prawe w oczachBożych słuchać raczej was niż Boga, osądźcie sami." A więc prawdziwi chrześcijanie choć zobowiązani przez Jezusa do płacenia podatków i posłuszeństwa wobec władz zwierzchnich muszą zdawać sobie sprawę, iż istnieją granice tego posłuszeństwa. Gdy wymagania władz zwierzchnich kolidują z prawem Bożym prawdziwy chrześcijanin nie będzie szedł na żadne kompromisy.

Mateusza 22 :”15 Wtedy faryzeusze

odeszli i wspólnie się naradzili, żeby go na czymś przyłapać w mowie. 16

Wysłali więc do

niego swych uczniów wraz z członkami stronnictwa Heroda, mówiąc: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej nauczasz w prawdzie, i nie zważasz na nikogo, gdyż nie patrzysz na wygląd zewnętrzny ludzi. 17

Powiedz nam więc: Jak myślisz? Czy wolno płacić podatek pogłówny Cezarowi, czy nie?” 18

Ale Jezus, znając ich niegodziwość, rzekł: „Dlaczego wystawiacie mnie na próbę, obłudnicy? 19

Pokażcie mi monetę podatku pogłównego”. Przynieśli mu denara. 20

A on powiedział do nich: „Czyj to wizerunek i napis?” 21

Rzekli: „Cezara”. Wtedy im powiedział: „Spłacajcie więc to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu”. 22

A gdy to usłyszeli, wpadli w zdumienie i pozostawiwszy go, odeszli.”

W pierwszym wieku wielu ludzi uważało,że gorliwie służy Bogu. W świetle nauk Słowa Bożego, Biblii wyglądało to jednak inaczej. Rzymian 10 „Bracia, dobra wola mego serca oraz moje błaganie,

które za nimi zanoszę do Boga, są doprawdy ku ich wybawieniu. 2 Zaświadczam im bowiem, że mają gorliwość dla Boga, ale nie według dokładnego poznania; 3 bo nie znając prawości Bożej, lecz starając się ustanowić własną, nie podporządkowali sięprawości Bożej.”Pan Jezus powiedział,że wielu prześladowców Jego uczniów będzie mniemało, że pełnią świętą służbę dla Boga. Najwymowniejszym przykładem jest sam Saul, który po nawróceniu się przyjął imię Apostoła Pawła.

Łukasza 16 „Powiedziałem wam to, żebyście się

nie zgorszyli. 2 Wykluczą was z synagogi. Doprawdy, nadchodzi godzina, gdy każdy, kto was zabije, będzie mniemał, że spełnia świętą służbę dla Boga. 3 Ale postąpią tak, gdyż nie poznali ani Ojca, ani mnie.”

Poza tym Syn Boży jednoznacznie

zapowiedział,że nie każdego człowieka uzna za swojego naśladowcę.

Mateusza 7:21 „Nie każdy, kto do mnie mówi: ‚Panie, Panie’, wejdzie do królestwa niebios, lecz tylko ten, kto wykonuje wolę mego Ojca, który jest w niebiosach. 22 Wielu mi powie w owym dniu: ‚Panie, Panie, czyśmy w twoim imieniu nie prorokowali i w twoim imieniu nie wypędzali demonów, i w twoim imieniu nie dokonywali wielu potężnych dzieł?’ 23 Ale ja wtedy im wyznam:Nigdy was nie znałem! Odstąpcie ode mnie, czyniciele bezprawia.”Jezus Chrystus nie pozostawił nas bez świadectwa. Jasno wyłożył na czym polega omijanie woli Bożej i zastępowanie jej ludzkimi ustaleniami, co do sposobu oddawania Mu czci i okazywania

posłuszeństwa.Mateusza 15 :”Potem z Jerozolimy przyszli do Jezusa faryzeusze i uczeni w piśmie, mówiąc: 2 „Czemu twoi uczniowie naruszają tradycję mężów z dawniejszych czasów? Na przykład nie myją rąk, gdy mają jeść posiłek”. 3 On, odpowiadając, rzekł do nich: „A czemu wy naruszacie przykazanie Boże ze względu na waszą tradycję? 4 Na przykład Bóg powiedział: ‚Szanuj swego ojca iswą matkę’ oraz: ‚Kto obrzuca obelgami ojca lub matkę, niech poniesie śmierć’.5 Ale wy mówicie: ‚Kto by powiedział do ojca lub matki: „Cokolwiek mam, dzięki czemu mógłbyś mieć ze mnie pożytek, jest darem poświęconym Bogu”, 6 ten wcale nie musi szanować swego ojca’. I tak przez waszą tradycję unieważniliście słowo Boga. 7 Obłudnicy, Izajasz trafnie

prorokował o was, mówiąc: 8 ‚Lud ten okazuje mi szacunek swoimi wargami, ale ich serce jest ode mnie bardzo oddalone.”Z wersetów tych jasno wynika, że to sam Bóg decyduje w jaki sposób ludzie mają oddawać Mu cześć. Sami się o to modlimy, gdy mówimy „(...) przyjdz Królestwotwoje, niech się dzieje wola Twoja” (Mateusza 6:9).Sam ten fakt jest już wystarczający, żeby przyjąć przekonanie, iż Bóg nie akceptuje każdej formy oddawania Mu czci, a więc każdej religii, która nazywasię od Imienia Pana Jezusa. On akceptuje tylko tą religię, której nakazy harmonizują z Jego wolą.Jak wiemy Biblia jest Słowem Bożym i nasz Bóg przemawia do nas za jej pośrednictwem, więc w niej należy szukać wytycznych odnośnie

woli Bożej (Bożych wymagań).

Jana 17” To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa. 4 Ja otoczyłem cię chwałą na ziemi, gdyż dokończyłem dzieła, które mi dałeś do wykonania(...)Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś czuwał nad nimi z powodu niegodziwca. 16 Nie są częścią świata, jak i ja nie jestemczęścią świata. 17 Uświęć ich przez prawdę; twoje słowo jest prawdą.„

JAKIMI CECHAMI POWINNA SIĘ CHARAKTERYZOWAĆ RELIGIA PRAWDZIWA:

Przede wszystkim jednością. Efezjan 4 „Ja zatem, więzień w Panu, upraszam was, abyście chodzili w sposób godny powołania, którym zostaliście powołani, 2 z zupełnym uniżeniem umysłu i łagodnością, z wielkoduszną cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości, 3 usilnie starając się zachować jedność ducha w jednoczącej więzi pokoju. 4 Jedno jest ciało i jeden duch, tak jak zostaliście powołani w jednej nadziei,do której was powołano; 5 jeden

Pan, jedna wiara, jeden chrzest; 6 jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi i przez wszystkich, i we wszystkich.”Skoro prawdziwi chrześcijanie mają mieć w sobie jednego Jednego Boga Ojca, to znaczy Jego ducha, to czy jest możliwe, żeby ten duch podawał im sprzeczne nauki? Czy Bóg i Jezus mogą być jednomyślnie przez wszystkich chrześcijan wyznawani skoro każde wyznanie uważające się za chrześcijańskie ma inny pogląd na to, w jaki sposób służyć Bogu (na czym polega Jego wola)?

1 Koryntian 10 "A nie chcę, bracia, żebyście nie wiedzieli, iż nasi praojcowie wszyscy byli pod obłokiem i wszyscy przeszli przez morze, 2 i wszyscy zostali ochrzczeni w Mojżeszu za sprawą obłoku i morza, 3 i wszyscy jedli ten sam pokarm duchowy, 4 i wszyscy pili ten sam

duchowy napój. Bo pili z duchowego masywu skalnego, który za nimi podążał, a ów masyw skalny oznaczał Chrystusa."

Jak więc widać chrześcijanie mieli być karmieni tym samym pokarmem duchowym, naukami Pana Jezusa, a one nie mogą być wobec siebie sprzeczne i takie nie są.

Izraelici przestrzegający Prawa Mojżeszowego też byli karmieni tym samym pokarmem duchowym. Cały naród był zobowiązany do przestrzegania tego samego prawa i dopiero w pózniejszych latach nastąpiło odstępstwo od tych zasad. Za czasów służby Pana Jezusa istniało wiele sekst, takich jak: faryzeusze, czy uczeni w piśmie.Bóg bardzo szczegółowo dbał o to, żeby Izraelitom, którzy opuścili Egipt staranie zorganizować sposób, w jaki mieli oddawać Mu cześć. Wystarczy poczytać Księgę

Powtórzonego Prawa, żeby się móc

o tym przekonać. Można tam łatwo zauważyć szereg drobiazgowych przepisów dotyczące Prawa Bożego, budowy Przybytku i życia w obozie na pustyni. Kwarantanny, obchodzenia się ze zmarłymi, przepisów żywieniowych itd.

Karmienie się właściwym pokarmem duchowym prowadzi do dojrzałości chrześcijańskiej.

Hebrajczyków 5 "Mamy o nim wiele do powiedzenia, lecz trudno to wyjaśnić, gdyż staliście się otępiali w słuchaniu. 12 Bo chociaż ze względu na czas doprawdy

powinniście być nauczycielami, wy znowu potrzebujecie kogoś, kto by was od początku uczył elementarnych rzeczy ze świętych oświadczeń Bożych, i staliście się jak potrzebujący mleka, a nie stałego pokarmu. 13 Każdy bowiem, kto spożywa mleko, jest nie zaznajomiony ze słowem prawości, bo jest niemowlęciem. 14 Ale pokarm stały należy się ludziom dojrzałym, tym, którzy dzięki używaniu mają władze poznawcze wyćwiczone, aby odróżniać to, co właściwe, od tego, co niewłaściwe."

W swoim znanym proroctwie zawartym w Ewangelii Mateusza w 24 rozdziale Pan Jezus obiecał, że podczas swojej obecności z Władzą Królewską, przed przystąpieniem do wykonania wyroku na bezbożnym świecie, powoła do istnienia grupę ludzi (Klasę Niewolnika Wiernego i Roztropnego), którzy będą dbali o to, żeby karmić pod względem duchowym trzodę Bożą. Wzorem

pierwszych chrześcijan zapewnia to współczesnym prawdziwych chrześcijanom odżywianie się tym samym pokarmem duchowym na całym obliczu Ziemi, co bez wątpienia sprzyja jedności.

Mateusza 24 " „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad członkami czeladzi swojej, aby im dawał pokarm we właściwym czasie? 46 Szczęśliwy ów niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, zastanie go tak czyniącego! 47 Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem."

Jakiś czas temu przez dłuższy czas uczestniczyłem w znanej grupie dyskusyjnej. Była to lista dyskusyjna o tematyce typowo religijnej. Zapisani na nią ludzie reprezentowali najróżniejsze denominacje chrześcijańskie. Kiedy doszło do dyskusji na temat 'Niewolnika Wiernego i Roztropnego' z 24

rozdziału Ewangelii według Mateusza, zapytałem: jak wy pojmujecie to proroctwo? Nie otrzymałem żadnej konkretnej odpowiedzi poza kilkoma naciąganymi ogólnikami.Na temat funkcjonowania Chrześcijańskiego Zboru Świadków Jehowy i na czym polega w nim rola 'Niewolnika Wiernego i Roztropnego' podsyłam osobne opracowanie.

Na początku niniejszego tekstu napisałem o przykazaniu, jakie Jezus dał swoim uczniom. Przykazaniu, które miało być znakiem rozpoznawczym charakteryzującym prawdziwych chrześcijan. Oczywiście chodzi o chrześcijańską miłość.

W rzeczywistości prawda Boża, ofiarna miłość i przebaczanie składają się na fundament istoty prawdziwego chrześcijaństwa.

1 Koryntian 13 "Gdybym mówił językami

ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się dźwięczącym mosiądzem lub brzęczącym czynelem. 2 I gdybym miał dar prorokowania i znał wszystkie święte tajemnice, i posiadł całe poznanie, i gdybym miał całą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. 3 I gdybym rozdał całe swoje mienie, żeby nakarmić drugich, i gdybym wydał swe ciało, żeby móc się chlubić, a miłości bym nie miał, nie odniósłbym żadnego pożytku.4

Miłość jest wielkodusznie cierpliwa i życzliwa. Miłość nie jest zazdrosna, nie przechwala się, nie nadyma się, 5 nie zachowuje się nieprzyzwoicie, nie szuka własnych korzyści, nie daje się rozdrażnić. Nie prowadzi rachunku krzywdy. 6 Nie raduje się z nieprawości, ale się współraduje z prawdą. 7 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, na wszystko ma nadzieję, wszystko przetrzymuje.8 Miłość nigdy nie zawodzi. Ale czy są dary

prorokowania — zostaną usunięte, czy

języki — ustaną, czy poznanie — będzie usunięte. 9 Mamy bowiem częściowe poznanie i po części prorokujemy, 10

ale gdy nadejdzie to, co zupełne, wówczas to, co częściowe, zostanie usunięte. 11

Kiedy byłem niemowlęciem, mówiłem jak niemowlę, myślałem jak niemowlę, rozumowałem jak niemowlę; ale teraz, skoro stałem się mężczyzną, pozbyłem się cech niemowlęcia. 12

Gdyż obecnie widzimy w mglistym zarysie za pomocą metalowego zwierciadła, ale później — twarzą w twarz. Obecnie znam częściowo, ale później poznam dokładnie, jak i ja jestem dokładnie poznany. 13

Teraz jednak pozostaje wiara, nadzieja, miłość — te trzy; lecz z nich największa jest miłość."

Kolosan 3:”2 Toteż jako wybrani Boży, święci i umiłowani, przyodziejcie się w tkliwe uczucia: współczucie, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność i wielkoduszną cierpliwość. 13

Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego. Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy. 14 A prócz tego wszystkiego przyodziejcie się w miłość, gdyż ona jest doskonałąwięzią jedności.”Każdy człowiek rozumiejący istotę prawdziwego chrześcijaństwa zgodnie z prawdą przyzna, że wola Boża została nam ostatecznie objawiona przez Syna Bożego Jezusa Chrystusa.Hebrajczyków 1 „Bóg, który dawno temu przy wielu okazjach i wieloma sposobami przemawiał do naszych praojców za pośrednictwem proroków, 2 przy końcu tych dni przemówił do nas za pośrednictwem Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego i przez którego uczynił systemy rzeczy.”

Filipian 2 "9 Dlatego też Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, 10 żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią 11 i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca."(Izajasza 42 „8 „Jam jest Jehowa. To jest moje imię; i chwały mojej nie oddam nikomu innemu””).

Jana 3 „Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w jego rękę. 36 Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto jest nieposłuszny Synowi, nie ujrzy życia, leczpozostaje na nim srogi gniew Boży.”Ustaliliśmy już, że obowiązkiem prawdziwych chrześcijan jest przejawianie miłości wobec siebie

i okazywanie jej w praktyce.Jakie inne powinności mają prawdziwi chrześcijanie? Powinności będące wynikiem nakazu szeroko pojętej woli Bożej?Mateusza 28 „18 A Jezus podszedł i powiedział do nich, mówiąc: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi. 19 Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzize wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, 20 ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem. A oto ja jestem z wamiprzez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy”.”

Teraz skoncentrujmy się znowu na 24 rozdziale Ewangelii Mateusza. Jezus wypowiedział tam szereg proroctw dotyczących czasów końca. Czyli naszych czasów. Oprócz zapowiedzi takich tragicznych zdarzeń, jak klęski

głodu, zarazy, wojny (Objawienie 6)powiedział słowa, które każdego człowieka powinny podnieść na duchu.

Mateusza 24 „14 I ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a potem nadejdzie koniec.”

Proszę zwrócić uwagę na to, co powiedział Jezus: „TA DOBRA NOWINA O KRÓLESTWIE” . Czyli ta nowina, którą głosił Jezus! Ewangelia, którą nakazał głosić wysyłając uczniów na świat i polecając nauczać: „wszystkiego, co wam nakazałem”!

A czego nauczał Pan Jezus podczas swojej ziemskiej służby, co było Jego głównym przesłaniem?

Marka 4 ”42 Jednakże z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce odludne.Ale tłumy zaczęły go poszukiwać i przyszły aż tam, gdzie był, i usiłowały go powstrzymać, żeby od nich nie odchodził. 43 Lecz on im rzekł: „Również innym miastom muszę oznajmiać dobrą nowinę o królestwie Bożym, gdyż po to zostałem posłany”. 44 I dalej głosił w synagogach Judei.”

A o co nakazał się modlić Jezus? Jaki rząd miał się przyczynić do ostatecznego uświęcenia (oczyszczenia z bezpodstawnych zarzutów Szatana) Imienia Bożego?

Mateusza 6 ”9 „Macie więc modlić się w ten sposób: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię. 10 Niech przyjdzie twoje królestwo. Niechsię dzieje twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi.”

A więc mamy się modlić o przyjście Królestwa Bożego i wzorem Jezusa Chrystusa mamy obwieszczać nadejście tego Królestwa Bożego na Ziemię. Królestwo, to inaczej rząd. Prawdziwi chrześcijanie modlą się i obwieszczają Królestwo Boże,które już niebawem usunie ten niegodziwy system i zapanuje nad Ziemią.

Mateusza 5 ”5 „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż oni odziedziczą ziemię.”psalm 37 „11 Lecz potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielcerozkoszować obfitością pokoju.”

Na stronie czasopisma 'Strażnica' wydawanego przez Świadków Jehowy można przeczytać informację: „Strażnicazwiastująca Królestwo Jehowy”.

Objawienie 7 „Teraz nastało wybawienie i moc, i królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa, ponieważ zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarża ich przed naszym Bogiem! 11 A oni go zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swego świadczenia i nie miłowali swych dusz nawet w obliczu śmierci.”

Czy jakikolwiek kościół oprócz Chrześcijańskiego Zboru Świadków Jehowy głosi rychłe nadejście Królestwa Bożego i przywrócenia Raju na Ziemi?

Przejdzmy teraz do innej sprawy. Tak samo, jak Bóg nie może być wewnętrznie rozdarty i preferować najróżniejszych form oddawania Mu czci, tak samo nie może popierać wojen prowadzonych przez zwaśnione narody i plemiona (Mateusza 12 ”25 Znając ich myśli, rzekł do nich: „Każde królestwo wewnętrznie podzielonepustoszeje i żadne miasto czy dom wewnętrznie podzielone się nie ostoją.„)

Przed swoją śmiercią Jezus modlił się o jedność dla swoich uczniów, to znaczy, żeby charakteryzowali się taką jednością celów i poglądów na życie, jakącieszyli i cieszą się Jehowa Bóg i Jezus.Jana 17 ”8 ponieważ wypowiedzi, które ty mi dałeś, ja dałem im, a oni je przyjęli i naprawdę poznali, że wyszedłem jako twój przedstawiciel, iuwierzyli, żeś ty mnie posłał. 9 Ja proszę za nimi; nie proszę za światem, lecz za tymi, których mi dałeś, są bowiem twoimi 10 i wszystko moje jest twoje, a twoje

jest moje, i wśród nich zostałem otoczony chwałą.11 „I już nie jestem na świecie, ale oni są na świecie, a ja przychodzę do ciebie. Ojcze Święty, czuwaj nad nimi ze względu na twoje imię, które midałeś, żeby oni byli jedno, tak jak my.”

Bardzo ważne: Jezus powiedział, że Jego uczniowie nie należą do świata! Dojakiego świata nie należał Jezus i nie mieli należeć Jego uczniowie? Biblia nie pozostawia nas w niewiedzy.

2 Koryntian 4 „Dlatego też, mając to usługiwanie stosownie do okazanego nammiłosierdzia, nie dajemy za wygraną, 2 ale wyrzekliśmy się rzeczy skrytych, których należy się wstydzić, i nie postępujemy przebiegle ani nie fałszujemy

słowa Bożego, lecz przez ujawnienie prawdy polecamy siebie przed obliczem Boga sumieniu każdego człowieka. 3 Jeśli więc oznajmiana przez nas dobra nowina istotnie jest zasłonięta, to jest zasłonięta wśród tych, którzy giną, 4 wśród których bóg tego systemu rzeczy zaślepił umysły niewierzących, aby nie mogło przeniknąć oświecenie chwalebną dobrą nowiną o Chrystusie, który jest obrazem Boga.„

Kto jest tym „bogiem tego systemu rzeczy”? Na to pytanie odpowiedział nam Jezus Chrystus:

Jana 12 „29 Tłum więc, który stał dokoła i to usłyszał, począł mówić, że zagrzmiało. Inni się odezwali: „Anioł do niego przemówił”. 30 Odpowiadając,Jezus rzekł: „Ten głos rozległ się nie ze względu na mnie, lecz ze względu na was. 31 Teraz

odbywa się sąd nad tym światem; teraz władca tego świata zostanie wyrzucony precz.„

1 Jana 4:4 „Wy, dziateczki, pochodzicie od Boga i zwyciężyliście tych ludzi, ponieważ ten, który jest w jedności z wami, jest większy niż ten, który jest w jedności ze światem.”

Władca tego świata (tego systemu

rzeczy), to znaczy bezbożnego świata ludzkiego. Świata nad którym nie panuje Królestwo Boże (dlatego się modlimy o jego nadejście). Świata, w którym nie dzieje się wola Boża jest Szatan, Boży przeciwnik. Zresztą sam Szatan jasno się określił podczas kuszenia Pana Jezusa.

Łukasz 4 ”5 Diabeł zaprowadził go więc wysoko i w jednej chwili pokazał mu wszystkie królestwa zamieszkanej ziemi, 6 i rzekł do

niego: „Dam ci całą tę władzę oraz ich chwałę, gdyż została mi przekazana i daję ją, komu chcę. 7 Jeśli więc ty oddasz mi cześć przed moim obliczem, wszystko to będzie twoje”. 8 Jezus, odpowiadając, rzekł do niego: „Jest napisane: ‚Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę'.”

Te słowa Szatana, które zostały zapisane w Biblii ku naszemu pożytkowi z woli Bożej, nie pozostawiają już żadnych wątpliwości. Wszelkie rządy

światowe, wszelkie wojny, niesprawiedliwość i mordy są inspirowane przez Szatana. I to on daje władzę komu chce na tym świecie. Jezus Chrystus nie przyjął tej władzy od Szatana. Prawdziwi chrześcijanie wzorem Jezusa Chrystusa (przecież mamy Go naśladować!) zachowują neutralność: odmawiają uczestnictwa w wojnach tegoświata oraz w życiu politycznym, gdyż wzorem Jezusa są podporządkowani Bogu.Jeżeli w przyszłości ludzie wybiorą na władcę tyrana, który postawi kogoś pod murem, to bądzcie pewni: nie będzie głosował na niego żaden Świadek Jehowy!Świadkowie Jehowy wiedzą, że nie można być gwiazdą w świecie Szatana tak, aby prędzej czy pózniej nie musieć oddać mu pokłonu. Szatan nie poprzestał najawnej próbie złamania prawości i

lojalności Syna Bożego podczas opisanego powyżej kuszenia, on usiłował czynić to w dalszym ciągu.

Łukasz 4 ”13 Toteż Diabeł, zakończywszy całe to kuszenie, odstąpił od niego aż do innego dogodnego czasu.”Jak wiadomo podczas służby Jezusa Jerozolima była pod zaborem Imperium Rzymskiego. Żydzi widząc cuda, jakie czynił Jezus i ujęci Jego mowami, które mylnie pojmowali (Nawet uczniowie Jezusa początkowo nie do końca pojmowalijego nauki. Dzieje Apostolskie 1 „6 Kiedy się zatem zgromadzili, zaczęli go pytać: „Panie, czy w tym czasie przywracasz królestwo Izraelowi?”), chcieli obwołać Go królem i postawić na czele rebelii przeciwko okupantom. Czypodległy Prawu Mojżeszowemu (obrzezany w ósmym dniu) Izraelita z pokolenia Judy; Jezus

zgodził się, aby walczyć za swój kraj obejmując dowództwo? Czy czuł jakiś patriotyczny obowiązek?

Jana 6 ”14 Kiedy więc ludzie ujrzeli znaki, których dokonał, zaczęli mówić:„To naprawdę jest prorok, który miał przyjść na świat”. 15 Jezus zaś, wiedząc, iż chcą przyjść i go porwać, żeby go uczynić królem, oddalił się znowu na górę

sam jeden.”Ale dlaczego Jezus nie chciał zostać Królem i wyzwolić swój naród spod władzy Rzymian? Syn Boży sam odpowiedział na to pytanie w rozmowie z Piłatem. Prześledzmy ten dialog.

Jana 18 „33 Toteż Piłat znowu wszedł do pałacu namiestnikowskiego i zawołałJezusa, i rzekł do niego: „Czy jesteś królem Żydów?” 34 Jezus odpowiedział:„Mówisz to sam z siebie czy inni opowiedzieli ci o mnie?” 35 Piłat odrzekł:„Czyż ja jestem Żydem? Twój własny naród i naczelni kapłani wydali mi ciebie.Co uczyniłeś?”

36 Jezus odpowiedział: „Moje królestwo nie jest częścią tegoświata. Gdyby moje królestwo było częścią tego świata, moi słudzy walczyliby, żebym nie został wydany Żydom. Ale przecież moje królestwo nie jest stąd”.„

Taka była postawa Jezusa, a co z Jego uczniami, którzy mieli Go naśladować? Znowu powrócimy do wspomnianego już kilka razy przykazania Pana Jezusa, jakie nałożył na swoich prawdziwych naśladowców.Jana 15 ”17 „To wam nakazuję, żebyście się wzajemnie miłowali. 18 Jeżeli świat was nienawidzi, wy wiecie, że mnie znienawidził wcześniej niż was. 19 Gdybyście byli częścią świata, świat kochałby to, co jest jego własnością. A ponieważ nie jesteście częścią świata, ale ja was ze świata wybrałem, dlategoświat was nienawidzi.„

Po zacytowaniu tych wersetów powinno być dla każdego logicznie myślącego człowieka oczywiste, że jedną z podstawowych cech pozwalających rozpoznać religię prawdziwą jest całkowita

neutralność wobec polityki i wojen tego świata. Z takiej postawy od początku znani są tylko Świadkowie Jehowy, jako Organizacja i sam ten fakt eliminuje wszystkie inne denominacje „chrześcijańskie” ze sfery rzeczowej dyskusji!Bóg Wszechmogący Jehowa nie akceptuje DOWOLNEJ FORMY oddawania Mu czci, w przeciwnym razie mielibyśmy do czynienia nie z 10 przykazaniami, ale z 10propozycjami.

W TEJ SAMEJ MIERZE nie może On popierać wojen prowadzonych przez różne narody i opowiadać się za którąkolwiek z nich. Nielogiczne jest przyjęcie poglądu, że uczniowie Jezusa za przyzwoleniem Boga mogliby stawać przeciwko siebie po obu stronach frontu i wzajemnie się zabijać!Do jakiego wniosku może doprowadzić taka wewnętrzna sprzeczność obrazuje następująca metaforyczna anegdota:

Przychodzi do Boga dwóch Jego synów. Jeden stoi na czele jednego narodu, drugi innego.

Pierwszy pyta Boga w modlitwie:-Ojcze czy mogę wyruszyć na wojnę

przeciwko memu bratu i go zabić?

Bóg odpowiada:-Tak synku, to sprawiedliwa wojna.Drugi syn zwraca się do Boga z podobną modlitwą:-Ojcze, czy mogę wyruszyć zbrojnie przeciwko memu bratu?Bóg i temu podobnie odpowiada:-Tak synku wyruszaj i zabij go w imię sprawiedliwości.Czy takie działania świadczyłyby o miłości Bożej i prawdziwej miłości braterskiej? Czy Wszechmogący i Miłosierny Ojciec mógłby aprobować relacje między swoimi dziećmi, które oscylują na zasadzie zamkniętego koła nienawiści?

Zobaczmy, co na ten temat napisał Jan w swoim 1 liście.1 Jana „(...)4 Każdy, kto trwa w grzechu, trwa także w bezprawiu, toteż grzech jest bezprawiem. 5 Wiecie również, że ten się ujawnił, aby usunąć nasze grzechy, a w nim grzechu nie ma. 6 Nikt, kto pozostaje w jedności z nim, nie trwa w grzechu; nikt, kto trwa w grzechu, nie widział go ani go nie poznał. 7 Dziateczki, niech was nikt nie wprowadza w błąd; kto trwa w prawości, jest prawy, tak jak ten jest prawy. 8 Kto trwa w grzechu,

pochodzi od Diabła, ponieważ Diabeł grzeszy od początku. Syn Boży po to się ujawnił, by zniweczyć dzieła Diabła. 9 Nikt, kto się narodził z Boga, nie trwa w grzechu, ponieważ Jego nasienie pozostaje w takim i nie może on trwać w grzechu, gdyż narodził się z Boga. 10 Dzieci Boga i dzieci Diabła uwidaczniają się w ten sposób: Nikt, kto nie trwaw prawości, nie pochodzi od Boga — ani ten, kto nie miłuje swego brata. 11 Bo to jest wieść, którą słyszeliście od początku, że powinniśmy jedni drugich miłować; 12 nie jak Kain, który pochodził od niegodziwca i zabił swego brata.

A dlaczego go zabił? Ponieważ jego własne uczynki były niegodziwe, natomiast jego brata — prawe. 13 Nie dziwcie się, bracia, że świat was nienawidzi. 14 My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, ponieważ miłujemy braci. Kto nie miłuje,pozostaje w śmierci. 15 Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że w żadnym zabójcy nie pozostaje życie wieczne. 16 Po tym poznaliśmymiłość, że on wydał za nas swą duszę; i my mamy obowiązek wydać

swe dusze za naszych braci. (...) 18 Dziateczki, nie miłujmy słowem ani językiem, lecz uczynkiem i prawdą.(...)23 Doprawdy, to jest jego przykazanie, żebyśmy wierzyli w imię jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie, tak jak on dał nam p rzykazanie . 24 Kto zaś przestrzega jego przykazań, ten pozostaje w jedności z nim, a on w jedności z takim; i po tym poznajemy, że on pozostaje wjedności z nami — dzięki duchowi, którego nam dał.(...)7 Umiłowani, dalej miłujmy się nawzajem, gdyż miłość jest od Boga, a każdy, kto miłuje, z Boga się narodził i Boga poznaje. 8 Kto nie miłuje, nie poznał Boga, ponieważ Bógjest miłością. (...)11 Umiłowani, jeśli Bóg nas tak umiłował, to i my mamy obowiązek miłować się wzajemnie. 12 Boga nikt nigdy nie widział. Jeżeli dalej miłujemy się wzajemnie, to Bóg pozostaje w

nas, a jego miłość zostaje w naswydoskonalona. 13 Po tym poznajemy, iż pozostajemy w jedności z nim, a on w jedności z nami, że udzielił nam swego ducha. (...) 18 W miłości nie ma bojaźni, lecz doskonała miłość precz odrzuca bojaźń, ponieważ bojaźń powściąga. Doprawdy, kto się boi, nie wydoskonalił się w miłości. 19 My zaś miłujemy, ponieważ on pierwszy nas umiłował. 20 Jeżeli ktoś twierdzi: „Miłuję Boga”, a jednak nienawidzi swego brata, to jest kłamcą. Bo kto nie miłuje swego brata, którego widział, nie może miłować Boga, którego nie widział. 21 A mamy od niego to przykazanie, że kto miłuje Boga, powinien miłować również swego brata.”Po zacytowaniu tych fragmentów Pisma Świętego nie ma już miejsca na jakiekolwiek spekulacje, codo tego na czym polega BOŻE

PRZYKAZANIE, przekazane za pośrednictwem Pana Jezusa,co do miłowania braci w wierze. Powtórzmy raz jeszcze słowa Mistrza:

Jana 13 "34 Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście wy też miłowali się wzajemnie. 35 Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość”.Jezus w tym nakazie miłowania blizniego poszedł jeszcze dalej i w takiej postawie też mamy obowiązek Go naśladować.

Mateusza 5 ”43 „Słyszeliście, że powiedziano: ‚Masz miłować swego bliźniego i nienawidzić swego nieprzyjaciela’. 44 Ja jednak wam mówię: Miłujcie swych

nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, 45 żebyście się okazali synami waszego Ojca, który jest w niebiosach, ponieważ on sprawia, że jego słońce wschodzi nad niegodziwymi i dobrymi, on też sprawia, że deszcz pada na prawych i nieprawych. 46 Bo jeśli miłujecie tych, którzy was miłują, jaką macie nagrodę? Czy tego samego nie czynią także poborcy podatkowi? 47 A jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż nadzwyczajnego czynicie? Czy tego samego nie czynią także ludzie z narodów? 48 Macie zatem być doskonali, tak jak wasz Ojciec niebiański jest doskonały.”

Pan Jezus dał nam najlepszy wzór do takiego postępowania i to w najcięższych chwilach swojego życia.

Łukasza 23 „32 A prowadzono też dwóch innych mężczyzn, złoczyńców, żeby ich stracić razem z nim. 33 Kiedy dotarli na miejsce zwane Czaszką, tam zawiesili na palach zarówno jego, jak i złoczyńców, jednego po prawicy i jednego po lewicy. 34 Jezus zaś mówił: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”.”Po śmierci Pana Jezusa i po Jego zmartwychwstaniu prawdziwi uczniowie i naśladowcy Syna Bożego przejawiali taką samą postawę.

Dzieje Apostolskie 7 „59 I kamienowali Szczepana, a on błagał i mówił:„Panie Jezusie, przyjmij ducha mego”. 60 Potem, upadłszy na kolana, zawołał silnym głosem: „Jehowo, nie policz im tego grzechu”. Kiedy to powiedział,zapadł w sen śmierci.”

Rzymian 12 „9 Miłość wasza niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do tego, co niegodziwe, lgnijcie do tego, co dobre. 10 W miłości braterskiej żywcie jedni do

drugich tkliwe uczucie. Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku. 11 Nie bądźcie opieszali w tym, czym się zajmujecie. Pałajcie duchem. Służcie Jehowie jako niewolnicy. 12 Radujcie się w nadziei. W ucisku bądźcie wytrwali. W modlitwie nie ustawajcie. 13 Dzielcie się ze świętymi według ich potrzeb. Podążajcie drogą gościnności. 14 Błogosławcie tym, którzy prześladują; błogosławcie, a nie przeklinajcie.„Wcześniej zacytowałem słynne proroctwo Pana Jezusa zapowiadające na nasze czasy ziemską kampanię ewangelizacyjną i głoszenie nadejścia Królestwa Bożego. Prorocy, którzy żyli przed Jezusem też zapowiadali te znamienne wydarzenia. Jednym znich był Micheasz. Zacytujmy, co napisał ten prorok:

Micheasza 4 „I stanie się pod koniec dni, że góra domu Jehowy będzie utwierdzona ponad szczytem gór i wyniesiona ponad wzgórza; i popłyną ku niej ludy. 2 I wiele narodów pójdzie i powie: „Przyjdźcie i wstąpmy na górę Jehowy i do domu Boga Jakubowego; a on będzie nas pouczał o swoich drogach i będziemy chodzić jego ścieżkami”. Z Syjonu bowiem wyjdzie prawo, a słowo Jehowy — z

Jerozolimy. 3 I wyda wyrok wśród wielu ludów oraz uporządkuje sprawy dotyczące dalekich, potężnych narodów. I przekują swe miecze na lemiesze, a swe włócznie na noże ogrodnicze. Nie podniosą miecza, naród przeciw narodowi, ani się już nie będą uczyć wojowania. 4 I będą siedzieć, każdy pod swą winoroślą i pod swym drzewem figowym, i nikt nie będzie ich przyprawiał o drżenie; powiedziały to bowiem usta Jehowy Zastępów.5 Bo wszystkie ludy, każdy z nich, będą chodzić w imieniu swego boga; my natomiast będziemy chodzić w imieniu Jehowy, naszego Boga, po czas niezmierzony, już na zawsze.”

Proszę zwrócić uwagę, iż Micheasz napisał, że naród przeciwko narodowi nie podniesie miecza i nie będą się uczyć sztuki

wojennej. Na podstawie tych słów wielu mylnie zrozumiało, iż to proroctwo dotyczy czasów, kiedy już zapanuje Królestwo Boże. Jest to niewłaściwe zrozumienie i zaraz wyjaśnię dlaczego.

Świadkowie Jehowy stanowią ziemską społeczność braterską i jako jedyni chrześcijanie jednomyślnie odmawiają pełnienia służby wojskowej, nie ucząc się zabijania (sztuki wojennej).Chociaż członkowie tego Bożego narodu duchowego wywodzą się z różnych narodów, to nawet, jako ich członkowie czują się zjednoczeni ze swoimi duchowymi braćmi z innych narodów i nawet w przypadku konfliktu zbrojnego nie podnoszą broni na swoich braci iinnych bliznich.

W tym właśnie sensie naród przeciw narodowi miał nie podnosić w naszych czasach

miecza!Jako jeden naród wywodzący się z różnych narodów, które to narody chodzą w imieniu swojego boga, często krwawego boga wojny, składając mu krwawe ofiary.

Świadkowie Jehowy natomiast chodzą w imieniu Prawdziwego Boga Jehowy i zachowują wzorem Jezusa chrześcijańską neutralność!Jak wspomniałem niektórzy, w tym przeciwnicy chrześcijańskiej neutralności, usiłują odnosić te wersety do czasów, kiedy zapanuje już Królestwo Boże nad Ziemią,

ale nie mają oni racji jeszcze z innego powodu. Dlaczego? Ponieważ wyraznie napisano, że wszystkie ludy (oddalone od życia Bożego) będą chodzić w imieniu swojego boga. A przecież w Królestwie Bożym nie będzie się czcić innych bogów poza Jedynym i Prawdziwym Bogiem Jehową! Więc to proroctwo, jak samo o sobie świadczy, dotyczy „ końca dni ” , to znaczy czasów ostatecznych. Czasów o których Jezus mówił w 24 rozdziale Ewangelii Mateusza. W czasie, gdy prawdziwi chwalcy Boga zachowują neutralność wobec politycznych spraw tego świata i głoszą Ewangelię o nadchodzącym Królestwie Bożym. Świadczył o tym na przykład Izajasz.

Izajasza 11 „6 I wilk pobędzie trochę z barankiem, a lampart będzie leżał z koźlęciem, jak również cielę i młody grzywiasty

lew, i wypasione zwierzę — wszystkie razem; i będzie je prowadził mały chłopiec. 7 Krowa i niedźwiedzica będą się paść; ich młode będą leżeć razem. I nawet lew będzie jadł słomę takjak byk. 8 I dziecię ssące będzie się bawić nad jamą kobry, a dziecko odstawione od piersi położy rękę na szczelinie świetlnej jadowitego węża. 9

Nie będą wyrządzać szkody ani przywodzić do zguby na całej mojej świętej górze; **gdyż ziemia będzie napełniona poznaniem Jehowy, tak jak wodypokrywają morze**.”

Jeżeli cała Ziemia będzie pełna poznania Boga, to jakże mógłby tam funkcjonować jakiś szkodliwy kult innego boga, za którym niewiernie mieli by chodzić członkowie jakichś narodów?Przysłów 2 "Prostolinijni bowiem będą przebywać na ziemi i nienaganni będą na

niej pozostawieni. 22 Niegodziwi zaś zostaną

z ziemi wytraceni, a postępujący zdradziecko (niewierni) zostaną z niej wyrwani (wykorzenieni)."

Takie zrozumienie poświadcza też też proroctwo zawarte w Księdze Daniela, które mówi, że Królestwo Boże usunie wszelkie konkurencyjne rządy oraz ich fałszywe religie.

Daniela 2 "44 „A za dni tych królów Bóg nieba ustanowi królestwo, które nigdy nie zostanie obrócone wniwecz. **I to królestwo nie przejdzie na żaden inny lud**. Zmiażdży ono wszystkie owe królestwa i położy im kres, lecz samo będzie trwać po czasy niezmierzone; 45 widziałeś bowiem, że bez udziału rąk został od góry odcięty kamień i że zmiażdżył żelazo, miedź, uformowaną glinę, srebro izłoto. Wielki Bóg oznajmił

królowi, co ma nastąpić potem. I sen jest niezawodny, a jego wyjaśnienie wiarogodne”."

Po zacytowaniu tych wersetów chyba jest już jasne, że proroctwo Micheasza nie odnosi się do czasów, gdy już będzie panowało Królestwo Boże (Królestwo Niebios), Królestwo októrego nadejście modli się

codziennie miliony ludzi.Mateusza 6 ”„Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię. 10Niech przyjdzie twoje królestwo.”Królestwo, pod rządami którego miał nadzieję żyć skruszony złoczyńca stracony wraz z Jezusem.Jana 23 "39 A jeden z wiszących złoczyńców odezwał się do niego obelżywie:„Czyż nie jesteś Chrystusem? Wybaw samego siebie i nas”. 40 Wówczas ten drugi zgromił go i rzekł: „Czy ty się w ogóle Boga nie boisz, chociaż podlegasz temusamemu wyrokowi? 41 I my doprawdy słusznie, bo w pełni otrzymujemy, na co zasłużyliśmy tym, cośmy zrobili; ale on nie zrobił nic zdrożnego”. 42 I jeszcze powiedział: **„Jezusie, pamiętaj o mnie, gdy się znajdziesz w swoim królestwie”**. 43 A on rzekł do niego: „Zaprawdę mówię

ci dzisiaj: Będziesz zemną w Raju”."Na koniec w temacie przykazania co do chrześcijańskiej neutralności przytoczę jeszcze niektóre wersety, które zdaniem przeciwników mają dowodzić tego, że chrześcijanie mogą odbywać służbę wojskową i uczestniczyć w wojnach tego podległego Szatanowi świata. Przytoczę je i rzetelnie argumentując wykażę, że przeciwnicy chrześcijańskiej neutralności i w tym przypadku są w błędzie.Łukasza 3 „14 Pytali go [Jana Chrzciciela] również pełniący służbę wojskową:„A my co mamy czynić?” I rzekł im: „Nikogo nie nękajcie ani nikogo fałszywie nie oskarżajcie, lecz poprzestawajcie na swym zaopatrzeniu”.Posługiwanie się tym wersetem w dowodzeniu tezy, że chrześcijanie

nie są zobowiązani do przestrzegania chrześcijańskiej neutralności, o której tutajtak wiele napisałem opiera się na zasadniczym niezrozumieniu. Po pierwsze chrzest Janowy miał inne znaczenie niż chrzest w Imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Miał on nawet inne znaczenie niż chrzest samego Jezusa! ChrzestJezusa nie był na odpuszczenie grzechów, ponieważ Pan Jezus grzechu nie popełnił. Więc za co miałby okazywać skruchę? Sam Jezus przy pewnej okazji postawił swoim przeciwnikom następujące, odważne wyzwanie:

Jana 8 „46 Kto z was udowodni mi grzech?” A więc chrzest Jezusa symbolizował gotowość Jezusa do wypełnienia woli Bożej, to znaczy dania obszernego świadectwa o Królestwie Bożym i złożenia okupu

za posłuszną ludzkość. Chrztem w Imię Ojca, Syna i Ducha Świętego Jezus również nie mógł być ochrzczony, ponieważ nie mógłby być ochrzczony w swoje imię!

Jezus nakazał ten chrzest dopiero po swoim zmartwychwstaniu. Miał on dotyczyć wszystkich narodów, a nie tylko narodu Izraelskiego. Miał on dać początek nowemu narodowi, Izraelowi duchowemu, który nie będzie się już uczył sztuki wojennej i który przy końcu czasów miał dać wielkie ogólnoświatowe świadectwo o nadchodzącym Królestwie Bożym.

Chrzest Janowy był przeznaczony dla Izraelitów, którzy byli gotowi okazać skruchę za przestępstwa, które popełnili przeciwko Prawu Mojżeszowemu. Orędzie Jana Chrzciciela i Chrzest Janowy miały za zadanie przygotować Naród Wybrany na przyjście Mesjasza.

Jana 1 „19 A to jest świadectwo Jana, gdy Żydzi wysłali do niego kapłanów i Lewitów z Jerozolimy, aby go zapytali: „Kim jesteś?” 20 On zaś wyznał i nie zaprzeczył, lecz wyznał: „Ja nie jestem Chrystusem”. 21 I zapytali go: „Cóż więc? Czy jesteś Eliaszem?” A on powiedział: „Nie jestem”. „Czy jesteś Prorokiem?” I odpowiedział: „Nie!” 22 Toteż rzekli do niego: „Kimże jesteś? —żebyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali. Co mówisz sam o sobie?” 23 Powiedział: „Jestem głosem wołającego na pustkowiu:

‚Prostujcie drogę Jehowy’, jak rzekł prorok Izajasz”. 24 A ci posłani byli spośród faryzeuszy.25 Zapytali go zatem i rzekli do niego: „Dlaczego więc chrzcisz, jeśli nie jesteś Chrystusem ani Eliaszem, ani Prorokiem?” 26 Jan odpowiedział im, mówiąc: „Ja chrzczę w wodzie. Pośród was stoi ktoś, kogo nie znacie, 27 ktoś,kto przychodzi za mną, ale ja nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u jego sandała”. 28 Działo się to w Betanii za Jordanem, gdzie Jan chrzcił.”

zresztą sam Jezus był początkowo posłany do zaginionych owiec z domu Izraela. Dopiero po złożeniu okupu za potomków Adama i wniebowstąpieniu reszta posłusznej ludzkości miała zjednać sobie błogosławieństwa. Pierwszym człowiekiem z pogan, który otrzymał dar ducha świętego (został namaszczony duchem

świętym i uznany za dziecko Boże, brata Jezusa,członka Duchowego Izraela) został rzymski setnik Korneliusz, którego przykład będę rozważał poniżej niniejszego tekstu.

Mateusza 10 "5 Tych dwunastu Jezus wysłał, dając im takie nakazy: „Nie oddalajcie się na drogę narodów i nie wchodźcie do miasta samarytańskiego, 6 ale raczej zachodźcie do zaginionych owiec z domu Izraela. 7 A idąc, głoście, mówiąc: ‚Przybliżyło się królestwo niebios’. 8 Leczcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie demony. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie."

Jednak błędem byłoby sądzić, że Syn Boży sztywno przestrzegał tej zasady. Tak mogą myśleć jedynie ci, którzy nie znają prawdziwej nauki Bożej zawartej na kartach Biblii. Kiedy Pan Jezus widział

wiarę i potrzeby duchowe u jakiegoś człowieka, to chętnie udzielał mu pomocy bez względu na narodowość.

Mateusza 15 "21 A odszedłszy stamtąd, Jezus oddalił się w okolice Tyru i Sydonu. 22 I oto niewiasta fenicka z tamtych rejonów wyszła i głośno wołała, mówiąc: „Zmiłuj się nade mną, Panie, Synu Dawida. Moja córka jest okropnie opętana przez demona”. 23 Ale on nie odpowiedział jej ani słowem. Toteż jego uczniowie podeszli i zaczęli go prosić: „Odpraw ją, bo wciąż woła za nami”. 24 On, odpowiadając, rzekł: „Nie zostałem posłany do nikogo oprócz zaginionych owiec z domu Izraela”. 25 Gdy ta niewiasta przyszła, zaczęła składać mu hołd, mówiąc: „Panie, pomóż mi!” 26 On, odpowiadając, rzekł: „Nie jest słuszne wziąć chleb dzieci i rzucić go szczeniętom”. 27 Ona powiedziała: „Tak, Panie; ale przecież szczenięta jedzą okruchy spadające ze stołu ich panów”. 28 Wtedy Jezus, odpowiadając, rzekł do niej: „O niewiasto, wielka jest twoja wiara;

niech ci się stanie, jak sobie życzysz”. I od tejże godziny jej córka była uzdrowiona."

Innym wzruszającym przykładem była rozmowa Jezusa z Samarytanką przy studni Jakuba. Ta nie izraelitka była też pierwszą osobą, której Jezus bezpośrednio wyjawił, że jest obiecanym Mesjaszem!

Jana 4 "7 Pewna niewiasta z Samarii przyszła zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: „Daj mi pić”. 8 (Bo jego uczniowie poszli do miasta kupić żywności). 9 A ta niewiasta samarytańska powiedziała do niego: „Jakże ty, mimo iż jesteś Żydem, prosisz mnie o coś do picia, skoro jestem niewiastą samarytańską?” (Żydzi bowiem nie utrzymują żadnych stosunków z Samarytanami).

10 Odpowiadając, Jezus rzekł jej: „Gdybyś znała wspaniałomyślny dar Boży oraz tego, który do ciebie mówi: ‚Daj mi pić’, poprosiłabyś go, a dałby ci wody żywej”. 11 Powiedziała do niego: „Panie, nie masz nawet czerpaka do wody, a studnia jest głęboka. Skąd więc masz tę wodę żywą? 12 Czyżbyś był większy niż nasz praojciec Jakub, który dał nam tę studnię i pił z niej on sam, a także jego synowie i jego bydło?” 13 Odpowiadając, Jezus rzekł do niej: „Każdy, kto pije tę wodę, znowu będzie

odczuwał pragnienie. 14 Kto zaś napije się wody, którą ja mu dam, już nigdy nie będzie odczuwał pragnienia, ale woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody tryskającej ku udzielaniu życia wiecznego” (....)16 Powiedział do niej: „Idź, zawołaj swego męża i przyjdź tutaj”. 17 Na to niewiasta rzekła: „Nie mam męża”. Jezus rzekł do niej: „Dobrze powiedziałaś: ‛Męża nie mam’. 18 Miałaś bowiem pięciu mężów, a mężczyzna, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. Powiedziałaś to zgodnie z prawdą”. 19 Niewiasta rzekła mu: „Panie, widzę, że jesteś prorokiem. 20 Nasi praojcowie oddawali cześć na tej górze, wy zaś mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie się powinno oddawać cześć”. 21 Jezus powiedział do niej: „Wierz mi, niewiasto: Nadchodzi godzina, gdy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcić Ojca. 22 Wy czcicie to, czego nie znacie; my czcimy to, co znamy, ponieważ wybawienie wywodzi się z Żydów. 23 Niemniej nadchodzi godzina,

i teraz jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcić Ojca duchem i prawdą, bo właśnie takich szuka Ojciec, aby go czcili. 24 Bóg jest Duchem, a ci, którzy go czczą, muszą oddawać cześć duchem i prawdą”. 25 Niewiasta powiedziała do niego: „Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. Kiedy on przybędzie, otwarcie oznajmi nam wszystko”. 26 Jezus powiedział jej: „Jestem nim ja, który z tobą mówię”."

Po przytoczeniu tych budujących przykładów pokazujących symboliczne różnice pomiędzy różnymi rodzajami chrztów oraz sens posłannictwa Jana Chrzciciela oraz Jezusa Chrystusa ,skoncentrujmy się raz jeszcze na wypowiedzi Jana Chrzciciela skierowanej do żołnierzy, którzy przybyli, aby ich zanurzył w Jordanie i pytali go o radę związaną z tym, w jaki sposób mają pełnić uczciwą służbę wojskową. Dlaczego Jan Chrzciciel w tamtym czasie nie potępił

służby wojskowej? Prawo Mojżeszowe, które obowiązywało za czasów służby Jana Chrzciciela, nakazywało, aby naród Izraelski posiadał regularną armię. Wtym czasie Bóg posługiwał się tym narodem do wykonywania swoich wyroków. Np. nad Kanaanem, Filistynami i innymi wrogami ludu Bożego. Żeby nie było wątpliwości poprzyjmy to odpowiednimi wersetami.

Księga Liczb 1 "I Jehowa przemówił do Mojżesza na pustkowiu Synaj, w namiocie spotkania, pierwszego dnia miesiąca drugiego, w drugim roku po ich wyjściu z ziemi egipskiej, i rzekł: 2 „Dokonajcie spisu ogólnej liczby zgromadzenia synów Izraela według ich rodzin, według domu ich ojców, stosownie do liczby imion — wszystkich mężczyzn, głowa po głowie, 3 od dwudziestu lat wzwyż, każdego stającego do wojska w Izraelu. Ty i Aaron macie ich spisać według ich zastępów.(...)44 Oto spisani, których spisali Mojżesz

oraz Aaron i naczelnicy Izraela, dwunastu mężów. Każdy z nich reprezentował dom swoich ojców. 45 A wszystkich synów Izraela spisanych według domu ich ojców, od dwudziestu lat wzwyż, wszystkich stających do wojska było, 46 tak, wszystkich spisanych było sześćset trzy tysiące pięciuset pięćdziesięciu."

2 Kronik 26 " 11 Uzzjasz miał również siłę bojową — tych, co szli oddziałami do służby wojskowej, według liczby spisanych ręką sekretarza Jejela oraz

urzędnika Maasejasza pod kontrolą Chananiasza spośród książąt królewskich. 12 Ogólna liczba mężów będących głowami domów patriarchalnych, dzielnych mocarzy, wynosiła dwa tysiące sześćset. 13 A ich władzy podlegały wojska liczące trzysta siedem tysięcy pięciuset mężczyzn, którzy brali udział w wojnie jako potężne wojsko, by wspomagać króla przeciwko nieprzyjacielowi. 14 I Uzzjasz przygotowywał dla nich, dla całego wojska, tarcze i dzidy, i hełmy, i pancerze, i łuki, i kamienie do proc. 15 Sporządził też w Jerozolimie machiny wojenne, wynalazek konstruktorów, przeznaczone na wieże i na narożniki, by można było miotać strzały i wielkie kamienie. Toteż jego sława dotarła bardzo daleko, otrzymał bowiem zdumiewającą pomoc, aż urósł w siłę."

Jezus Chrystus wypełnił Prawo Mojżeszowe i nie obowiązuje ono chrześcijan. Bóg do wykonania

wyroku nad bezbożnym światem nie będzie posługiwał się już ludzkim wojskiem złożonym z Jego chwalców, to znaczy naśladowców Jezusa. Jehowa Bóg i Jego Syn, Król Pan Jezus posłużą się do wykonania wyroku na bezbożnym świecie świętymi aniołami. Wypowiedzi Słowa Bożego nie pozostawiają co do tego faktu cienia wątpliwości.

Mateusza 13 „47 „Ponadto królestwo niebios jest podobne do niewodu zapuszczonego w morze i zagarniającego ryby wszelkiego rodzaju. 48 Gdy się napełnił, wyciągnęli go na brzeg i usiadłszy, zebrali wyborne do naczyń, ale nieodpowiednie wyrzucili. 49 Tak właśnie będzie podczas zakończenia systemurzeczy: aniołowie wyjdą i oddzielą niegodziwych od prawych, 50 i wrzucą ich do ognistego pieca. Tam będą płakać i zgrzytać

zębami.”

Mateusza 26 " 51 Ale oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnął rękę i dobył swego miecza, i uderzając niewolnika arcykapłana, odciął mu ucho. 52 Wtedy Jezus powiedział do niego: „Włóż swój miecz z powrotem na jego miejsce, bo wszyscy, którzy chwytają za miecz, od miecza zginą."

Objawienie 19 „11 I ujrzałem niebo otwarte, a oto biały koń. A siedzący na nim, zwany Wiernym i Prawdziwym, w prawości sądzi i prowadzi wojnę. 12 Jego oczy to ognisty płomień, a na jego głowie wiele diademów. Ma napisane imię,którego nie zna nikt prócz niego, 13 i jest przyobleczony w wierzchnią szatę spryskaną krwią, a imię, którym go zwą, brzmi Słowo Boga. 14 Również wojska,które były w niebie, podążały za nim na białych koniach, odziane w biały, czysty, delikatny len. 15

A z jego ust wychodzi ostry, długi miecz, aby mógł nim uderzyć narody, i będzie je pasł rózgą żelazną. On też depcze winnątłocznię gniewu srogiego zagniewania Boga Wszechmocnego. 16 A na swej szacie wierzchniej, mianowicie na udzie, ma napisane imię: Król królów i Pan panów.”

Rzymian 12 „19 Nie mścijcie się sami, umiłowani, lecz pozostawcie miejsce srogiemu gniewowi; napisano przecież: „Pomsta jest moja; ja odpłacę, mówi Jehowa”. 20 Ale „jeśli twój nieprzyjaciel

jest głodny, nakarm go, jeśli jest spragniony, daj mu coś do picia; bo czyniąc to, nagarniesz ognistych węgli na jego głowę”. 21 Nie dawaj się zwyciężyć złu, lecz zło dobrem zwyciężaj.”

A oto inne wersety, na które powołują się zwolennicy niezachowywania chrześcijańskiej neutralności. Dotyczą one relacji z namaszczenia duchem świętym wspomnianego już przeze mnie setnika rzymskiego, bogobojnego Korneliusza.

Dzieje Apostolskie 10 „(...)19 Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: „Oto szuka cię trzech mężczyzn. 20 Wstań przeto i zejdź na dół, i idź z nimi, nic nie powątpiewając, ponieważ ja ich wysłałem”. 21 Piotr zszedł więc na dół do tych mężczyzn i rzekł: „Oto ja jestem tym, którego szukacie. Z jakiego

powodu jesteście tu obecni?” 22 Oni rzekli: „Korneliusz, setnik, mąż prawy i bojący się Boga oraz cieszący się dobrą opinią u całego narodu żydowskiego, otrzymał za pośrednictwem świętego anioła Boskie polecenia, żeby cię wezwał do swego domui posłuchał tego, co masz powiedzieć”. 23 Zaprosił ich więc i ugościł.(...)34 Wtedy Piotr otworzył usta i rzekł: „Z całą pewnością dostrzegam, że Bóg niejest stronniczy, 35 lecz w każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe. (...)44 Kiedy Piotr jeszcze mówił o tych sprawach, duch święty zstąpił na wszystkich słyszących to słowo.45 A wierni, którzy przyszli z Piotrem — ci z obrzezanych — zadziwili się, ponieważ wspaniałomyślny dar ducha świętego został wylany także na ludzi z narodów. 46 Słyszeli

bowiem, jak mówią językami i wywyższają Boga. Na to Piotrrzekł: 47 „Czy tym, którzy tak jak my otrzymali ducha świętego, może ktoś odmówić wody, żeby nie zostali ochrzczeni?” 48 Wówczas kazał ich ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa. Potem poprosili go, żeby pozostał kilka dni.”

Zanim przejdziemy do dogłębnego rozważenia przykładu setnika Korneliusza i zastanowimy się, czy jego przykład popiera tezy przeciwników chrześcijańskiej neutralności, to najpierw należy zaznaczyć,że Prawo Mojżeszowe nie zabraniało oddawania czci Jehowie Bogu ludziom z narodów.

Księga Wyjścia 12 " 48 A jeśli jakiś osiadły przybysz przebywa z tobą jako przybysz i chce świętować Paschę dla Jehowy, niech zostanie obrzezany każdy mężczyzna, który jest u niego. Dopiero wtedy może się zbliżyć, by ją świętować;

i będzie jak rodowity mieszkaniec tej ziemi. Lecz żaden nieobrzezany nie może jej jeść. 49 Jedno ma być prawo dla rodowitego mieszkańca i dla osiadłego przybysza, który przebywa pośród was jako przybysz”."

Izajasza 36 "6 „A cudzoziemców, którzy się przyłączyli do Jehowy, żeby mu usługiwać i żeby miłować imię Jehowy — aby zostać jego sługami — wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, by go nie bezcześcić i trzymają się mego przymierza, 7 tych też przyprowadzę na moją świętą górę i sprawię, że będą się radować w moim domu modlitwy. Ich całopalenia i ofiary będą godne przyjęcia na moim ołtarzu. Bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich ludów”."

Równocześnie mogli oni pozostawać na służbie swoich krajów jeżeli na stale nie zamieszkali pośród ludu Izraela, nawet jako wojskowi i inni urzędnicy państwowi. Przytoczę jeszcze kilka

merytorycznych wersetów popierających moją argumentację.

Dzieje Apostolskie 8 „26 Jednakże anioł Jehowy rzekł do Filipa, mówiąc: „Wstań i idź na południe ku drodze biegnącej w dół z Jerozolimy do Gazy”. (Jest todroga pustynna). 27 I ten, wstawszy, poszedł, a oto Etiopczyk, eunuch — dostojnik królowej etiopskiej, kandaki — który był ustanowiony nad całym jej skarbem. Udał się on do Jerozolimy, aby oddawać cześć Bogu, 28 ale już wracał i siedząc na swym rydwanie, na głos czytał proroka Izajasza.(...)”

2 Królów 5 „A niejaki Naaman, dowódca wojska króla Syrii, stał się wielkim mężem przed obliczem swego pana i był poważany, gdyż poprzez niego Jehowa dał Syrii wybawienie; i mąż ten okazał się dzielnym mocarzem, chociaż był

trędowaty. 2 Syryjczycy zaś wyruszyli jako oddziały grabieżcze i uprowadzili z ziemi izraelskiej małą dziewczynkę, i ta w końcu znalazła się u żony Naamana. 3 Po jakimś czasie powiedziała do swej pani: „Gdybyż to mój pan był u proroka, który jest w Samarii! Wtedy on uleczyłby go z trądu”. 4 Potem ktoś przyszedł i powiadomił jego pana, mówiąc: „Tak a tak powiedziała dziewczyna z ziemiizraelskiej”.5 Wówczas król Syrii rzekł: „Ruszaj! Chodź, a poślę list do króla Izraela”. Poszedł więc i wziął w rękę dziesięć talentów srebra i sześć tysięcysztuk złota, i dziesięć szat na zmianę. 6 I przyniósł królowi Izraela list następującej treści: „A gdy dotrze do ciebie ten list — oto posyłam do ciebie Naamana, mojego sługę, żebyś go uleczył z trądu”. 7 Kiedy król Izraela przeczytał ów list, natychmiast

rozdarł swe szaty i rzekł: „Czyż ja jestem Bogiem, żebym uśmiercał i zachowywał przy życiu? Ten bowiem posyła do mnie, abym uleczył człowieka z trądu; bo zważcie tylko, proszę, i zobaczcie, jak on szuka zwady ze mną”. 8 Kiedy Elizeusz, mąż prawdziwego Boga, usłyszał, że król Izraela rozdarł swe szaty, niezwłocznie posłał do króla, mówiąc: „Czemu rozdarłeś swe szaty? Proszę, niech on przyjdzie do mnie, a dowie się, iż jest prorok w Izraelu”. 9 Toteż Naaman przybył ze swymi końmi oraz rydwanami wojennymi i stanął uwejścia do domu Elizeusza. 10 Jednakże Elizeusz wysłał do niego posłańca, mówiąc: „Trzeba, byś poszedł i wykąpał się w Jordanie siedem razy, żeby ci wróciło twoje ciało; i bądź czysty” (...)” 14 Wtedy poszedł i zanurzał się w Jordanie siedem razy, zgodnie ze słowem męża

prawdziwego Boga; potem jego ciało znowu było jak ciało małegochłopca i stał się czysty.(...)15 Wówczas wrócił do męża prawdziwego Boga, on sam oraz cały jego obóz, i przyszedłszy, stanął przed nim, i rzekł: „Doprawdy, oto teraz wiem, że nigdzie indziej na ziemi nie ma Boga, tylko w Izraelu. (...)W końcu Naaman rzekł: „Skoro nie, to proszę, by dano twemu słudze trochę ziemi — tyle, ile uniesie para mułów; bo twój sługa już więcej nie złoży całopalenia ani ofiary żadnemu z bogów oprócz Jehowy. 18 Oby Jehowa przebaczyłtwemu słudze tę oto rzecz: Kiedy mój pan przychodzi do domu Rimmona, żeby się tam pokłonić, i wspiera się na mojej ręce, a ja muszę się pokłonić w domu Rimmona, to gdy ja się kłaniam w domu Rimmona, oby Jehowa raczył przebaczyć twemu słudze w tej sprawie”. 19 Wtedy mu odrzekł:

„Idź w pokoju”. Ten więc oddalił się od niego o szmat drogi.”A więc nie wolno było nawróconym uprawiać bałwochwalstwa, ale dalej mogli służyć w swoich krajach, jako członkowie tych narodów. A więc przed nawróceniem z judaizmu na chrześcijaństwo setnik Korneliusz mógł z czystym sumieniem być żołnierzem swojego kraju, zwłaszcza,że Korneliusz nie był prozelitą! A jaka była różnica między Korneliuszem, a opisanym wcześniej przykładem etiopskiego eunucha, który niewątpliwie był prozelitą? Za odpowiedz niech posłużą dwa cytaty:

„Dlaczego nawrócenie się Korneliusza było szczególnym wydarzeniem?Chociaż Korneliusz znał pisma proroków, dawał Żydom jałmużnę, bał się Boga, ciągle modlił się do Niego i używał Jego imienia, Jehowa, to wbrew pewnym opiniom nie był prozelitą należącym do społeczności żydowskiej. Z Biblii wynika niezbicie, że był nieobrzezanym poganinem. W przeciwnym razie Piotr — który wiedział, co Prawo mówiło o osiadłym przybyszu — nie powiedziałby, że przebywanie z tym „człowiekiem innego rodu” jest dla niego jako Żyda niedozwolone (Kpł 19:33, 34; Dz 10:28). Gdyby Korneliusz był prozelitą, sześciu

Żydów towarzyszących Piotrowi nie ‛zadziwiłoby się’ na widok wylania ducha świętego „na ludzi z narodów” (Dz 10:45; 11:12). A ponadto po co „zwolennicy obrzezania” mieliby wtedy toczyć z Piotrem spór w tej sprawie? (Dz 11:2).W rzeczywistości Korneliusz był pierwociną nieobrzezanych pogan, którzy przyjęli chrystianizm. Odtąd już poganie nie musieli przed wejściem w skład zboru chrześcijańskiego zostawać żydowskimi prozelitami — takimi jak etiopski eunuch. W tamtej historycznej chwili Piotr oświadczył: „Z całą pewnością dostrzegam, że Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe” (Dz 10:34, 35). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. Piotr pierwszy udostępnił Żydom możliwość należenia do „Drogi”, a teraz pierwszy zaniósł dobrą nowinę o wybawieniu nieobrzezanym poganom. Także Jakub był zdania, że właśnie w tym momencie „Bóg po raz pierwszy zwrócił uwagę na narody” (Dz 15:7, 14).”

„W jakim sensie Etiopczyk, któremu głosił Filip, był eunuchem?Nie ulega wątpliwości, że etiopski eunuch ‛ustanowiony nad skarbem królowej kandaki’, któremu głosił Filip, był obrzezanym prozelitą żydowskim (Dz 8:27-39). Nie uważano go za poganina — to Korneliusz został pierwszym nieobrzezanym poganinem, który przyjął chrystianizm (Dz 10). Skoro ów Etiopczyk wielbił Boga w świątyni w Jerozolimie, musiał wcześniej nawrócić się na religię żydowską i zostać obrzezany (Wj 12:48, 49; Kpł 24:22). W związku z tym nie mógł

być eunuchem w dosłownym znaczeniu, gdyż Prawo Mojżeszowe zabraniało przyjmować kastratów do zboru izraelskiego (Pwt 23:1). Hebrajski odpowiednik wyrazu eunuch (sarís) w szerszym lub szczególnym znaczeniu mógł też określać dworzanina — np. w Rodzaju 39:1 nazwano tak Potyfara, który służył u faraona i był człowiekiem żonatym. Gdyby wspomniany urzędnik etiopski był eunuchem w dosłownym znaczeniu, nie mógłby być prozelitą, a w takim wypadku Filip nie mógłby go ochrzcić, ponieważ w tamtym okresie jeszcze nie rozpoczęto głoszenia dobrej nowiny nieobrzezanym poganom.”

„Wnikliwe poznawanie Pism” Wydawnictwo Towarzystwa Strażnica.Biblia nie mówi, jak potoczyły się losy Korneliusza setnika (najemnika) po tym, jak został chrześcijaninem. Ale bezsensowne jest mniemanie, że po tym, jak

został zapoznany z naukami Chrystusa i po otrzymaniu daru ducha świętego pozostał on na służbie u cesarza, który uważał siebie za boga i wymagał boskiej czci. Po prostu taki pogląd ewidentnie zaprzecza istocie nauki, jaką głosił Jezus Chrystus i Jego wierni naśladowcy. Nauki, która została wyłuszczona w nakazach, licznych przytoczonych w niniejszym tekście przeze mnie wersetach. Ludzie, którzy go uparcie głoszą zdają się zapominać,że „Całe Pismo jest przez Boga natchnione (2 Tymoteusza 3:16)”.Korneliusz otrzymał dar ducha świętego. A jakie owoce wydaje człowiek,na którego oddziałuje duch Boży? Czy człowiek będący z Boga może być żołnierzem i zabijać swoich współwyznawców, za których Jezus nakazał oddawać im życie i za których sam oddał

swoje życie? Innymi słowy: czy człowiek namaszczony na członka Królestwa Bożego może postępować, jak Kain, który zabił swojego brata? Biblia nie pozostawia żadnych wątpliwości, co do tego, kto jest ojcem zabójców.

Jana 8 "42 Jezus rzekł do nich: „Gdyby Bóg

był waszym Ojcem, miłowalibyście mnie, bo ja od Boga wyszedłem i tu jestem. Wcale też nie przyszedłem z własnej inicjatywy, lecz On mnie posłał. 43 Dlaczego nie wiecie, co mówię? Dlatego, że nie możecie słuchać mego słowa. 44 Wy jesteście z waszego ojca, Diabła, i chcecie spełniać pragnienia waszego ojca. Ten był zabójcą, gdy rozpoczął, i nie stał mocno w prawdzie, ponieważ prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, mówi zgodnie z własnym usposobieniem, gdyż jest kłamcą i ojcem kłamstwa. "

Galatów 5 „22 Natomiast owocem ducha jest miłość, radość, pokój,

wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, 23 łagodność, panowanie nad sobą.Przeciwko takim rzeczom nie istnieje żadne prawo. 24 Ponadto ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, zawiesili na palu ciało wraz z jego namiętnościami ipragnieniami.25 Jeżeli żyjemy według ducha, to dalej też według ducha postępujmy porządnie. 26 Nie popadajmy w próżność, pobudzając się wzajemnie dowspółzawodnictwa, jedni wobec drugich pałając zawiścią.” Pierwsi chrześcijanie woleli raczej ginąć na arenach rozszarpywani przez dzikie zwierzęta i płonąć na stosach niż oddawać boską cześć cesarzowi, lub insygniom wojskowym. Pierwsi chrześcijanie wzorem Jezusa stosowali się do Bożego Prawa, które nakazywało wyłączne oddanie Jehowie Bogu.

Mateusza 4 „8 Diabeł wziął go jeszcze na niezwykle wysoką górę i pokazał mu wszystkie królestwa świata oraz ich chwałę, 9 i rzekł do niego: „Dam ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi cześć”. 10 Wtedy Jezus rzekł do niego: „Precz, Szatanie! Jest bowiem napisane: ‚Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę’.”Prawo Mojżeszowe zakazywało oddawania bałwochwalczej czci symbolom państwowym o czym świadczą przeżycia proroka Daniela i jego młodych przyjaciół. Zacytujmy obszerne fragmenty opisujące ich przeżycia w niewoli babilońskiej.

Daniela 3 „Król Nebukadneccar wykonał złoty posąg; wysokość jego wynosiła sześćdziesiąt

łokci, a szerokość sześć łokci. Postawił go na równinie Dura wprowincji babilońskiej. 2 I posłał król Nebukadneccar, aby zgromadzono satrapów, prefektów i namiestników, doradców, skarbników, sędziów, wyższychurzędników policji i wszystkich zarządców prowincji; mieli przybyć na uroczystość poświęcenia posągu, który postawił król Nebukadneccar.3 Wówczas satrapowie, prefekci i namiestnicy, doradcy, skarbnicy, sędziowie, wyżsi urzędnicy policji i wszyscy zarządcy prowincji zgromadzili się nauroczystość poświęcenia posągu, który postawił król Nebukadneccar, i stali przed posągiem postawionym przez Nebukadneccara. 4 A herold głośno wołał:„Mówi się wam, ludy, grupy narodowościowe i języki, 5 że gdy tylko usłyszycie dźwięk rogu,

piszczałki, cytry, harfy trójkątnej, instrumentu strunowego, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, macie upaść i oddać cześć złotemu posągowi, który postawił król Nebukadneccar. 6 A kto nie upadnie i nie odda czci, zostanie natychmiast wrzucony do rozpalonego pieca ognistego”. 7 Wtejże więc chwili, gdy wszystkie ludy usłyszały dźwięk rogu, piszczałki, cytry, harfy trójkątnej, instrumentu strunowego i wszelkiego rodzajuinstrumentów muzycznych, wszystkie ludy, grupy narodowościowe oraz języki padły i oddały cześć złotemu posągowi, który postawił król Nebukadneccar.8 Dlatego w owej chwili podeszli pewni Chaldejczycy i oskarżyli Żydów. 9 Odezwawszy się, rzekli do króla Nebukadneccara: „Królu, żyj przez czasy niezmierzone. 10

Ty, królu, wydałeś nakaz, żeby każdy, kto usłyszy dźwięk rogu, piszczałki, cytry, harfy trójkątnej, instrumentu strunowego, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, upadł i oddał cześć złotemu posągowi 11 i żeby ten, kto nie upadnie i nie odda czci, został wrzucony do rozpalonego pieca ognistego. 12 Są Żydzi, których wyznaczyłeś do zarządzania prowincją babilońską: Szadrach, Meszach i Abed-Nego; ci krzepcy mężowie nie liczą się z tobą, królu, nie służą twoim bogom, a złotemu posągowi, który postawiłeś, nie oddają czci”.

13 Wówczas Nebukadneccar w przypływie złości i furii kazał przyprowadzić Szadracha, Meszacha i Abed-Nega. Toteż przyprowadzono tych krzepkich mężów przed króla. 14 Nebukadneccar odezwał się, mówiąc do nich: „Czy to prawda,Szadrachu, Meszachu i Abed-Nego, że nie służycie moim bogom, a złotemu posągowi, który postawiłem, nie oddajecie czci? 15 Jeżeli więc jesteście gotowi na to, by po usłyszeniu dźwięku rogu, piszczałki, cytry, harfy

trójkątnej, instrumentu strunowego i dud oraz wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych upaść i oddać cześć posągowi, który wykonałem, to dobrze. Jeślijednak nie oddacie czci, zostaniecie natychmiast wrzuceni do rozpalonego pieca ognistego. A któryż to bóg zdoła was wyratować z moich rąk?” 16

Szadrach, Meszach i Abed-Nego, odpowiadając, rzekli do króla:„Nebukadneccarze, nie musimy ci w tej sprawie odpowiedzieć ani słowem. 17 Jeżeli tak ma być, to nasz Bóg, któremu służymy, potrafi nas wyratować. Z rozpalonego pieca ognistego i z

ręki twojej, królu, on nas wyratuje. 18 A jeśli nie, to niech ci będzie wiadomo, królu, że nie twoim bogom służymy, azłotemu posągowi, który postawiłeś, nie oddamy czci”.”

Religia fałszywa, która pod płaszczykiem służenia Bogu zachęca ludzi do nienawiści, nacjonalizmu i zagrzewa do prowadzenia bratobójczych wojen określana w Księdze Objawienia, jako 'Babilon Wielki' (ogólnoświatowe imperium religii babilońskiej/fałszywej), którego najbardziej istotnym elementem jest nominalne chrześcijaństwo wypaczyła nauki Syna Bożego i pod

przykrywką służby dla Boga dopuściła się i w dalszym ciągu się dopuszcza strasznej winy krwi, za co jużniedługo poniesie zasłużoną karę!Współpracuje owa 'wielka nierządnica' z królami ziemi dopuszczając się wobec Boga nierządu duchowego i zdrady.

Objawienie 18 „15 I mówi do mnie:

„Wody, które ujrzałeś, gdzie siedzi nierządnica, oznaczają ludy i rzesze, i narody, i języki. 16

A dziesięć rogów, które

ujrzałeś, i bestia — ci znienawidzą nierządnicę i sprawią, że będzie spustoszona i naga, i zjedzą jej ciało, i doszczętnie spalą ją ogniem. 17

Bo Bóg włożył to do ich serc, żeby wykonali jego myśl, żeby wykonali swoją jedną myśl, dając swe królestwo bestii, aż się spełnią słowa Boga. 18

A niewiasta, którą ujrzałeś, oznacza wielką metropolię mającą królestwo nad królami ziemi”.(...)21 A pewien silny anioł podniósł kamień podobny do wielkiego kamienia młyńskiego i rzucił go w morze, mówiąc: „Tak Babilon, wielka metropolia, zostanie z rozmachem zrzucona i już nigdy nie będzie znaleziona.22 I już nigdy nie będzie w tobie słyszany głos śpiewaków, którzy wtórują sobie na harfie, i muzyków, i flecistów, i trębaczy, i już nigdy nie będzie w tobie znaleziony rzemieślnik jakiegokolwiek zawodu, i już nigdy nie będzie w tobie słyszany odgłos kamienia młyńskiego, 23 i już nigdy nie będzie w tobie

świecić światło lampy, i już nigdy nie będzie w tobie słyszany głos oblubieńca i oblubienicy; bo twoi wędrowni kupcy byli najznamienitszymi ludźmi na ziemi, bo przez twoje praktyki spirytystyczne zostały wprowadzone w błąd wszystkienarody. 24 Tak, znaleziono w niej krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi”.”

Religia fałszywa przyczyniła się też do zamordowania Syna Bożego i posłużyła się w tym celu wpływami politycznymi. Jezusa zabiła ta

sama polityka, na której czele nie chciał stanąć- i (o ironio!) przy pomocy polityki przeciwko, której nie chciał stanąć!

Jana 19 "12 Z tego powodu Piłat dalej starał się

go zwolnić. Ale Żydzi zawołali, mówiąc: „Jeżeli zwolnisz tego człowieka, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się Cezarowi”. 13

Toteż Piłat, usłyszawszy te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł w fotelu sędziowskim na miejscu, które zwą Kamiennym Brukiem, po hebrajsku zaś Gabbata. 14

A było właśnie przygotowanie Paschy; godzina była mniej więcej szósta. I powiedział do Żydów: „Oto wasz król!”

15 Jednakże oni zawołali: „Precz z nim! Precz

z nim! Na pal z nim!” Piłat powiedział do nich: „Waszego króla mam zawiesić na palu?” Naczelni kapłani odpowiedzieli: „Nie mamy króla oprócz Cezara”. 16

Wówczas więc wydał im go, aby zawisł na palu."

Szatan daje władzę komu chce i w celu osiągnięcia swoich celów może pogodzić nawet zawziętych wrogów. Cóż za jawny przykład perfidnej manipulacji! Jakże jasno , nie pozostawiając miejsca na zbędne domysły, Wszechmogący Bóg w swym Słowie obnaża nam osobowość tego zbuntowanego wichrzyciela!

Łukasza 23 "8 Kiedy Herod ujrzał Jezusa, wielce się uradował, bo od dłuższego czasu chciał go ujrzeć, gdyż o nim słyszał i miał nadzieję, że ujrzy jakiś znak dokonany przez niego. 9 I zaczął go wypytywać wieloma słowami, ale on mu nic nie odpowiedział. 10 Jednakże naczelni kapłani i uczeni w piśmie wciąż wstawali i oskarżali go zaciekle. 11 Wtedy Herod wraz ze swymi strażnikami wojskowymi poniżył go i wyśmiał, odziewając go w jasną szatę, i odesłał do Piłata. 12 I w tymże dniu zarówno Herod, jak i Piłat stali się dla siebie przyjaciółmi; przedtem bowiem wciąż byli ze sobą w nieprzyjaźni."

Religia fałszywa przez całe wieki zacięcie prześladowała szczerych poszukiwaczy prawdy, a tacy znajdowali się w każdym okresie historycznym. Nawet w mrocznym okresie średniowiecza.

Dlatego prawdziwi chrześcijanie wzorem Jezusa powinni trzymać się z daleka od polityki tego świata, ponieważ w przeciwnym razie śladami 'wielkiej nierządnicy' zaczęliby uprawiać nierząd duchowy i dopuszczać się zdrady wobec Świętego Boga Jehowy, który wymaga wyłącznego oddania!Pismo Święte takie sprzeniewierzenie się prawu

Bożemu nazywa po imieniu:

Jakuba 4 „4 Cudzołożnice, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Kto więc chce być przyjacielem świata, czyni siebie nieprzyjacielem Boga.”A więc wszyscy szczerzy ludzie, którzy tkwią w okowach religii fałszywej, która zwodzi ich serca i którzy poznali oraz zrozumieli słowa Biblii, które tutaj zacytowałem powinni jak najszybciej opuścić te religie, które swoimi czynami nie potwierdzają Bożego posłannictwa i przyłączyć się do czystego wielbienia Boga Wszechmogącego Jehowy. Księga Objawienia opisując zagładę religii fałszywej, która nastąpi już niedługo nawołuje:

Objawienie 19 „4 I usłyszałem

inny głos z nieba, mówiący: „Wyjdźcie z niej, mój ludu, jeżeli nie chcecie mieć z nią udziału w jej grzechach i jeżeli nie chcecie otrzymać części jej plag. 5 Bo grzechy jej narosły aż do nieba i Bóg przywołał na pamięć jej niesprawiedliwe uczynki.

6 Oddajcie jej tak, jak i ona oddawała, i uczyńcie jej dwa razy tyle, owszem, w dwójnasób to, co ona czyniła; do kielicha, w który ona nalewała mieszaninę, nalejcie jej dwa razytyle mieszaniny. 7 W jakim stopniu ona otaczała siebie chwałą i żyła w bezwstydnym zbytku, w takim stopniu zadajcie

jej męczarni i żałości. Bo mawiaw swym sercu: ‚Siedzę jako królowa i nie jestem wdową, i nigdy nie zaznam żałości’. 8 Dlatego też w jeden dzień jej plagi nadejdą, śmierć i żałość, iklęska głodu, i zostanie doszczętnie spalona ogniem, ponieważ silny jest Jehowa Bóg, który ją osądził.”

W czasie swojej ziemskiej służby Pan Jezus przepowiedział zagładę

odstępczej Jerozolimy. Ostrzeżeni chrześcijanie, gdy ujrzeli spełnianie się zapowiedzianych przez Syna Bożego znaków opuścili to miasto i tym samym ocalili życie. Każdy szczery człowiek, który chce uniknąć konsekwencji związanych z zapowiedzianą przez Boga zagładą religii fałszywej powinien uczynić dokładnie to samo!

Łukasza 21 "20 „A gdy ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez obozujące wojska, wówczas wiedzcie, że się przybliżyło jej spustoszenie. 21 Potem niech ci w Judei zaczną uciekać w góry i ci, co są w niej,

niech wyjdą, a ci w okolicach wiejskich niech do niej nie wchodzą; 22 gdyż są to dni wymierzania sprawiedliwości, żeby się spełniło wszystko, co napisano. 23 Biada kobietom brzemiennym i karmiącym piersią w owe dni! Bo będzie wielka bieda w kraju i srogi gniew nad tym ludem;"Mateusza 24 "15

„Kiedy więc ujrzycie obrzydliwość, która sprowadza spustoszenie, jak powiedziano przez proroka Daniela, stojącą w miejscu świętym (niech czytelnik wykaże rozeznanie), 16

niech potem ci w Judei zaczną uciekać w góry. 17

Kto będzie na dachu domu, niech nie schodzi, by wziąć dobytek ze swego domu, 18

a kto będzie w polu, niech nie wraca do domu, aby wziąć swoją szatę wierzchnią. 19

Biada kobietom brzemiennym i karmiącym piersią w owe dni! "20

Módlcie się, żeby wasza ucieczka nie nastąpiła w porze zimowej ani w dzień sabatu;Łukasza 23 "26

Kiedy go odprowadzali,

pochwycili niejakiego Szymona, rodowitego Cyrenejczyka, idącego ze wsi, i włożyli na niego pal męki, aby go niósł za Jezusem. 27

A podążało za nim wielkie mnóstwo ludu i niewiast, które uderzały się ze smutku i go opłakiwały. 28

Jezus odwrócił się do niewiast i rzekł: „Córki jerozolimskie, przestańcie płakać nade mną. Płaczcie raczej nad sobą i nad swymi dziećmi; 29

gdyż oto nadchodzą dni, w których ludzie powiedzą: ‚Szczęśliwe niewiasty niepłodne oraz łona, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiły!’ 30

Wtedy zaczną mówić do gór: ‚Padnijcie na nas!’, a do wzgórz: ‚Zakryjcie nas!’ 31

Bo jeśli tak czynią, gdy drzewo jest wilgotne, to co się stanie, gdy ono uschnie?”"

Pan Jezus osobiście ostrzegał swoich uczniów przed odstępcami i fałszywymi prorokami, którzy z chęci zysku i władzy, jako „wilki drapieżne w owczych skórach” będą usiłowali pożerać członków trzody Bożej.

Mateusza 24 „11 I powstanie wielu fałszywych proroków, i wielu wprowadzą w błąd; 12 a z powodu wzrostu bezprawia miłość większości oziębnie. 13 Ale ktowytrwa do końca, ten zostanie wybawiony. 14 I ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; apotem nadejdzie koniec.”

Słowa Pana Jezusa dotyczące zapowiadanego odstępstwa zaczęły się już spełniać niedługo po Jego zmartwychwstaniu.

Galatów 1 ”6 Dziwię się, że tak szybko dajecie się odsunąć od Tego, który was powołał przez

niezasłużoną życzliwość Chrystusa, do jakiejś innej dobrej nowiny. 7 Lecz ona nie jest inna; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą wypaczyć dobrą nowinę o Chrystusie. 8 Ale choćbyśmy nawet my albo choćby anioł z nieba oznajmił wam jako dobrą nowinę coś poza tym, co wam oznajmiliśmy jako dobrą nowinę, niech będzie przeklęty. 9 Jak powiedzieliśmypoprzednio, tak i teraz znowu mówię: Kto by wam oznajmiał jako dobrą nowinę coś poza tym, co przyjęliście, niech będzie przeklęty.”2 Tymoteusza 4 „Uroczyście przykazuję ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, który ma sądzić żywych i umarłych, oraz ze względu najego ujawnienie się i jego królestwo: 2 głoś słowo, czyń to 3 Nastanie bowiem czas, gdy nie zniosą zdrowej nauki, lecz zgodnie z własnymi pragnieniaminagromadzą sobie nauczycieli, by

im łechtali uszy; 4 i odwrócą uszy od prawdy, a zwrócą się ku fałszywym opowieściom.”

Pamiętajmy, że Bóg nie daje cudownego oświecenia już od początku, ponieważ prawda Boża była i jest objawiana stopniowo i na przestrzeni całych tysiącleci. Często się zdarzało, że nawet wierni słudzy Boży zapisywali proroctwa, których sensu nie pojmowali, gdyż nie nastała odpowiednia pora. Dotyczyło to zarówno proroków, którzy żyli przed Jezusem, jak i uczniów Pana Jezusa.

Daniela 12 „A w owym czasie powstanie Michał, wielki książę, który stoi dla dobra synów twego ludu. I nadejdzie czas takiej udręki, jakiej nie sprowadzono, odkąd się pojawił którykolwiek naród, aż do owego czasu. A lud

twój w owym czasie ujdzie cało — każdy, kto się znajdzie zapisany w księdze. 2 Z tych zaś, którzy śpią w prochu ziemi, wielu się zbudzi: jedni do życia poczas niezmierzony, a drudzy na pohańbienie i odrazę po czas niezmierzony.3 „I wnikliwi będą jaśnieć jak blask przestworza, a ci, którzy prowadzą wielu do prawości, jak gwiazdy — po czas niezmierzony, na zawsze.4 „Ty zaś, Danielu, okryj te słowa tajemnicą i zapieczętuj księgę aż do czasukońca. Wielu będzie przebiegać i nastanie obfitość prawdziwej wiedzy”.”Jana 16 „12[Jezus rzekł] „Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale w tej chwili nie możecie tego znieść. 13 Kiedy jednak ten przybędzie — duch prawdy — wprowadzi was w całą prawdę, bo

nie będzie mówił sam z siebie, lecz będzie mówił to, co słyszy, i oznajmi wam to, co nadchodzi.„

Bóg pragnie, aby Jego ziemskie rozumne stworzenia niejako Go szukały, pobudzane miłością i wdzięcznością za dar życia i piękny ziemski dom, jaki dla nas uczynił.

Sofoniasza 2 „3 szukajcie Jehowy, wszyscy potulni ziemi, którzyściewprowadzili w czyn jego sądownicze rozstrzygnięcie. Szukajcie prawości, szukajcie potulności. Zapewne będziecie mogli zostać ukryci w dniu gniewu Jehowy.”

Dzieje Apostolskie 17 "24 Bóg, który uczynił świat i wszystko, co na nim, ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych 25

ani nie jest obsługiwany rękami ludzkimi, jak gdyby czegoś potrzebował, ponieważ on sam daje

wszystkim życie i dech, i wszystko. 26 On też

z jednego człowieka uczynił wszystkie narody ludzkie, żeby zamieszkiwały na całej powierzchni ziemi, i on ustanowił wyznaczone czasy oraz ustalone granice zamieszkiwania ludzi, 27 aby poszukiwali Boga, czy by nie mogli go niejako namacać i rzeczywiście znaleźć, choć właściwie nie jest on daleko od nikogo z nas. 28

Dzięki niemu bowiem mamy życie i poruszamy się, i istniejemy, jak to rzekli nawet niektórzy z waszych poetów: ‚Bo jesteśmy też jego potomstwem’."

A więc wola Boża i Boże zamierzenie były ludziom objawiane stopniowo.Efezjan 3 " Dlatego ja, Paweł, więzień Chrystusa Jezusa dla was, ludzi z narodów... 2

jeśli istotnie usłyszeliście o urzędzie szafarza niezasłużonej życzliwości Bożej, danym mi ze względu na was, 3 że za sprawą objawienia została mi oznajmiona święta tajemnica, jak uprzednio pokrótce

napisałem. 4 Wobec tego, gdy to czytacie, możecie sobie uzmysłowić moje pojmowanie świętej tajemnicy o Chrystusie. 5 Za innych pokoleń tajemnica ta nie była oznajmiona synom ludzkim, tak jak została teraz przez ducha objawiona Jego świętym apostołom i prorokom, 6 mianowicie że ludzie z narodów mają być współdziedzicami i współczłonkami ciała, i współuczestnikami obietnicy w jedności z Chrystusem Jezusem przez dobrą nowinę. 7 Stałem się jej sługą zgodnie ze wspaniałomyślnym darem niezasłużonej życzliwości Boga, danym mi stosownie do sposobu oddziaływania jego mocy.8

Mnie, człowieka mniejszego od najmniejszego ze wszystkich świętych, obdarzono tą niezasłużoną życzliwością, bym oznajmił narodom dobrą nowinę o niezgłębionym bogactwie Chrystusa 9

i ukazał ludziom, jak jest zarządzana święta tajemnica, od niezmierzonej przeszłości ukryta w Bogu, który stworzył wszystko."

1 Koryntian „9 Ale jak jest napisane: „Oko nie widziało i ucho nie słyszało ani się w sercu człowieka nie zrodziło, co Bóg przygotował dla tych, którzy gomiłują””

Proroctwa Boże wypełniały się często po setkach lat. Jedne się już wypełniły, inne wypełniają się na naszych oczach (przeczytaj 24 rozdział Ewangelii Mateusza), a inne dopiero się wypełnią.

Świadkowie Jehowy od początku swojej działalności coraz lepiej rozumieją nauki Słowa Bożego i coraz bardziej korygują swoje zrozumienie spraw duchowych. Wyrazem tej pokornej postawy wobec coraz większego zrozumienia woli Bożej były poszczególnerezolucje wobec których publicznie się zobowiązywali.

Przysłów 4 „18 Lecz ścieżka

prawych jest jak jasne światło, które świeci coraz jaśniej, aż nastanie pełny dzień."

Oto jedna z nich:

Rezolucja„My, którzy od roku 1914 żyjemy w „dniu Pańskim” i w okresie sądu Bożego, radujemy się najwspanialszy ze wszystkich

przywilejów — służbą na rzecz Pana Wszechwładnego, Jehowy, pełnioną pod przewodem ustanowionego przez Niego Króla królów, Jezusa Chrystusa (Objawienie 1:10). Jako ŚWIADKOWIE JEHOWY, oświadczamy, że:

(1) ODRAZĄ napełnia nas postępowanie Babilonu Wielkiego, a zwłaszcza chrześcijaństwa, które ściągnęło hańbę na imię jedynego prawdziwego i żywegoBoga, Jehowy. Ze swej strony całym sercem PODTRZYMUJEMY słowa z Objawienia 4:11: „Godzien jesteś Jehowo, nasz Boże, przyjmować chwałę i szacunek, i moc”.(2) ODRAZĘ budzą w nas przejęte przez chrześcijaństwo nauki babilońskie, w szczególności doktryna o trójjedynym bogu, o nieśmiertelności duszy ludzkiej,

o wiecznych mękach w piekle, o ognistym czyśćcu, a także oddawanie czci wizerunkom — na przykład Marii i krzyża. Zgodnie z treścią Objawienia 22:18,19 ŚCIŚLE TRZYMAMY SIĘ spisanego Słowa Bożego i wszystkiego, co ono zawiera.Z ODRAZĄ odnosimy się do filozofii i praktyk przeciwnych Bogu i tak szeroko rozpowszechnionych w chrześcijaństwie — na przykład do ewolucjonizmu, przetaczania krwi, przerywania ciąży, posługiwania się kłamstwem, chciwości i nieuczciwości. Swoim trybem życia i wielbieniem BĘDZIEMY PRZYSPARZAĆ CZCI naszemu Stwórcy, Jehowie, Bogu Wszechmocnemu,którego drogi opisano w Księdze Objawienia 15:3 jako „sprawiedliwe i prawdziwe”.(4) Z ODRAZĄ traktujemy niestosowanie się chrześcijaństwa do pouczeń, których w 2 i 3

rozdziale Objawienia Jezus udzielił siedmiu zborom, omawiających między innymi sprawę sekciarstwa, bałwochwalstwa, rozpusty, wpływu Izebeli, oziębłości oraz braku czujności. Ze swej strony BĘDZIEMY SŁUCHAĆ IPRZESTRZEGAĆ tego, co „duch mówi zborom”.(5) Z ODRAZĄ odrzucamy niemoralność i pobłażliwość, widoczne w chrześcijaństwie i pośród jego kleru, natomiast z wdzięcznością przyjmujemy osąd Jehowy jasno wyłożony w Objawieniu 21:8, że ludzie uporczywie trwający przy swoich brudach — rozpustnicy, kłamcy i tym podobni — zostaną doszczętniewytraceni. CAŁYM SERCEM POPIERAMY biblijne mierniki regulujące sprawy płci, małżeństwa i życia rodzinnego.(6) Z ODRAZĄ odtrącamy wielowiekowy nierząd duchowy, jakiego się dopuszczało

duchowieństwo Babilonu Wielkiego, gdy współdziałało z władcami świeckimi, aby osiągnąć potęgę i bogactwo oraz zdobyć ciemięską przewagę nad prostym ludem.JESTEŚMY ZDECYDOWANI dopomagać ludziom szczerego serca, by mogli usłuchać anielskiego wezwania z Objawienia 18:4: „Wydostańcie się z niego, mój ludu”.(7) Z ODRAZĄ odcinamy się od ogromnej winy krwi, powstałej na skutek śmierci ponad 100 milionów ofiar zabranych przez wojny w samym tylko bieżącym stuleciu, co w głównej mierze trzeba przypisać rozpuście uprawianej przez wielką nierządnicę z żywiołami politycznymi. RADUJE NAS, że zbliża się chwila, w której Bóg wymierzy Babilonowi Wielkiemu zasądzoną karę, jak to wyraźniezapowiedziano w Objawieniu 18:21-24.Jako Świadkowie Jehowy, POCZYTUJEMY SOBIE ZA RADOŚĆ I

PRZYWILEJ oznajmianie światu, że w roku 1914 „królestwo świata stało się Królestwem naszego Pana[Jehowy] i Jego Chrystusa” (Objawienie 11:15). POSTANAWIAMY nieustraszenieprzeć naprzód z obwieszczaniem ogłoszonych już wyroków Jehowy, wydanych na Babilon Wielki, i z ostrzeganiem przed bliską wojną Bożą w nieuchronnym Armagedonie. JESTEŚMY ZDECYDOWANI, by „wszelkiemu narodowi i plemieniu, i językowi, i ludowi” powtarzać donośnym głosem dobrą wieść, że już wkrótce „nowe niebo i nowa ziemia” zaczną błogosławić posłusznej ludzkości (Objawienie 14:6; 21:1). RADOŚCIĄ NAPEŁNIA NAS rezultat tego obwieszczania — wielka, ponad trzymilionowa rzesza (obecnie przeszło siedmiomilionowa rzesza, przyp. Moja) ze wszystkich narodów, która na całym świecie jest teraz

ściśle z nami zespolona. Razem z aniołem lecącym środkiem nieba każdy z nas oświadcza: „Bogasię bójcie i dajcie Mu chwałę, ponieważ nadeszła godzina Jego sądu; a tak uczcijcie Tego, który uczynił niebo i ziemię, i morze, i źródła wód” (Objawienie 14:7).”(Strażnica 1989 r.)A jak pod względem przykazania co do obowiązku zachowywania chrześcijańskiej neutralności postępuje nominalne chrześcijaństwo?

Tytusa 1 „16 Publicznie oznajmiają, iż znają Boga, lecz swymi uczynkami się go zapierają, ponieważ są odrażający i nieposłuszni, i uznani za niegodnych jakiegokolwiek dobrego dzieła.”

A jaki przynosi to skutek? Czy taka postawa przyczynia się do uświęcania (oczyszczania z fałszywych zarzutów, którymi to Święte Imię obrzucił Szatan)Imienia Bożego?

Rzymian 2 „19(...) i jesteś przekonany, żeś przewodnikiem ślepych oraz światłem dla będących w ciemności, 20 człowiekiem korygującym nierozsądnych, nauczycielem niemowląt oraz mającym w Prawie zręby poznania i prawdy — 21 tyzatem, który uczysz drugiego, nie uczysz samego siebie? Ty, który głosisz:„Nie kradnij”, kradniesz? 22 Ty, który mówisz: „Nie cudzołóż”, cudzołożysz?

Ty, który przejawiasz wstręt do bożków, obrabowujesz świątynie? 23 Ty, który szczycisz się prawem, swoim przestępowaniem Prawa znieważasz Boga? 24 Gdyż„imieniu Bożemu bluźnią z waszego powodu między narodami”, tak jak jest napisane.”Jakub również nie pozostawił miejsca na jakiekolwiek dywagacje:

Jakuba 2 „18 Niemniej jednak ktoś powie: „Ty masz wiarę, a ja mam uczynki. Pokaż mi swą wiarę bez uczynków, a ja pokażę ci wiarę poprzez moje uczynki”. 19 Wierzysz, że jest jeden Bóg? Czynisz bardzo dobrze. Jednakże i demony wierzą, a dygoczą. 20 Ale czy chciałbyś wiedzieć, o pusty człowiecze, że wiara bez uczynków jest bezczynna [według innych przekładów „martwa”]?„

Warto tutaj przytoczyć słowa Pana Jezusa:

Mateusza 11 „ Niemniej mądrość potwierdza swą prawość swoimi dziełami.”Współcześnie posiadamy już kompletną Biblię, która pozwala nam zrozumieć istotę Bożego zamierzenia. Choć Bóg ma nam do objawienia jeszcze wiele i czeka na stosowną chwilę, żeby to uczynić, to święta tajemnica jest już na tyle odkryta,że apostoł Paweł mógł powiedzieć coś, co każdy człowiek powinien wziąć sobie głęboko do serca:

Dzieje Apostolskie 16 "29 „Skoro więc

jesteśmy potomstwem Bożym, to nie powinniśmy mniemać, że Istota Boska jest podobna do złota albo srebra, albo kamienia, do czegoś wyrzeźbionego dzięki kunsztowi i pomysłowości człowieka. 30 Wprawdzie Bóg nie zważał na czasy takiej niewiedzy, lecz teraz mówi ludziom, żeby wszyscy wszędzie okazali skruchę. 31 Ustalił bowiem dzień, w którym zamierza w prawości sądzić zamieszkaną ziemię przez męża, którego wyznaczył, udzielił też gwarancji wszystkim ludziom przez wskrzeszenie go z martwych”."

WIELKIE ŚWIADECTWO:Postawa Świadków Jehowy w obozach zagłady oczami faszystowskiego oprawcy Rudolfa Hössa. Oczywiście jego punkt widzenia jest dalece wypatrzony, coniektórzy przeciwnicy chrześcijańskiej neutralności, jaką charakteryzowali sięŚwiadkowie Jehowy podczas II wojny światowej, usiłowali

wykorzystać w szerzeniu oszczerstw i umniejszaniucierpień i zasług tych wiernych chrześcijan. To samo dotyczy sprawozdania IPN, do którego link podaję w dalszej części niniejszego tekstu. Nie można się spodziewać, że wszyscy ludzie, którzy Bogu nie służą będą przekazywać krystaliczną prawdę na temat postawy prawdziwych chrześcijan. Tacy ludzie przeważnie będą patrzeć na wszystko przez pryzmat własnych przekonań, a więc takie sprawozdania raczej nie będą do końca obiektywne. Niemniej to, co wielu z nich napisało daje wielkie świadectwo odnośnie zbożnej i bezkompromisowej wobec machinacji Szatana postawy Świadków Jehowy, która to postawa niewątpliwie przynosiła i dalej przynosi chwałę naszemu Niebiańskiemu Ojcu, tym samym pokazując,że Szatan jest

perfidnym kłamcą i wrogiem Boga,a co za tym idzie wszystkiego, co święte, dobre i sprawiedliwe. Że jest wrogiem życia wiecznego,a więc jest wrogiem wszelkiego stworzenia na obraz i podobieństwo Boże. Poświadczają to też straszne zbrodnie, jakich dopuścili się, świadomie czy nie, jego poplecznicy na przestrzeni całych tysiącleci z holocaustem włącznie.

Całe zło na świecie jest tak

naprawdę odbiciem jego osobowości, ponieważ:

Jakuba 1 "17 Każdy dobry dar i każdy

doskonały podarunek pochodzi z góry, bo zstępuje od Ojca świateł niebiańskich, a u niego nie ma zmienności obracania się cienia."

pl.wikipedia.org/wiki/Historia_%C5%9Awiadk%C3%B3w_Jehowy

"W obozach więziono tylko osoby dorosłe; dzieci odbierano i przekazywano na wychowanie innym rodzinom.

Byli jedną z kilku kategorii więźniów narodowościniemieckiej (np. niektórzy ewangelicy), którzy mogli w każdej chwili wyjść na wolność po podpisaniu deklaracji apostazji – ponad 95% osadzonych nie zrobiło tego, uważając prześladowania za „próbę wiary”. W obozach znęcano się nad nimi i zabijano, a także zmuszano do pracy w charakterze

służby domowej esesmanów. Rudolf Höss zeznał, że imponował mu hart ducha i siła wiary tych więźniów i wspominał, iż zarówno Heinrich Himmler jak i Theodor Eickepowoływali się wielokrotnie na ich religijny fanatyzm i stawiali go za przykład dla postępowania SS-manów w odniesieniu do narodowego socjalizmu i Adolfa Hitlera. Rudolf Höss również zwracał uwagę iż osoby, które podpisały wyrzeczenie się Międzynarodowego Zrzeszenia Badaczy Pisma Świętego, chciałyzachowywać bezwzględną wierność Jehowie nawet wówczas, gdy wyrzekli się wspólnoty religijnej. Po zakończeniu wojny Świadkowie Jehowy byli ważnymźródłem informacji na temat masowych zbrodni na Żydach w obozach zagłady."A oto co Rudolf Höss napisał na temat Świadków Jehowy w swojej biografii:

Rudolf Höss podczas procesu sądowego."(...)W Sachsenhausen przebywało wielu badaczy Pisma św. Wielu z nich odmówiło pełnienia służby wojskowej i dlatego zostali przez Reichsführer-SS skazani na śmierć. Rozstrzelano ich w obozie w obecności wszystkich więźniów, których w tym celu zwołano na apel. Badacze Pisma św. Musieli się temu przyglądać z pierwszych szeregów. Poznałem już wielu fanatyków religijnych w miejscachpielgrzymek, w klasztorach w Palestynie, na kolei hedżarskiej,

w Iraku, Armenii, katolików, prawosławnych, muzułmanów, szyitów, i sunnitów, jednakżebadacze Pisma św. w Sachsenhausen, a szczególnie dwóch spośród nich, przewyższali wszystko co dotychczas poznałem. Tych dwóch szczególnie fanatycznych badaczy Pisma św. odmawiało wykonania czegokolwiek, co tylko mogło mieć jakiś związek ze sprawami wojskowymi. Nie stawali na baczność, a więc nie zsuwali razem obcasów, nie przykładali rąk do szwów spodni, nie zdejmowali czapek. Mówili, że te oznaki czci należą się jedynie Jehowie, a nie ludziom. Nie istnieli dla nich żadni przełożeni.

Za jedynego zwierzchnika uznawali

oni tylko Jehowę. Musiano tych dwóch usunąć z bloku badaczy Pisma św. i zamknąć w areszcie, ponieważ stale wzywali innych badaczy Pisma św. do podobnego postępowania. Eicke wielokrotnie skazywał ich na karę chłosty za ich niezdyscyplinowanie . Karę tę przyjmowali z takim entuzjazmem, że można ich było posądzać niemal o perwersyjne skłonności. Prosili oni komendanta o dalsze kary, aby tym lepiej służyć swojej idei i Jehowie. Po przejściu przez komisję poborową, którą - jak można było przypuszczać - całkowicie zbojkotowali, odmówili nawet podpisania wojskowych dokumentów, zostali przez Reichsfuhrera SS również skazani na śmierć. Kiedy ich o tym w areszcie zawiadomiono, ogarnęła ich nieopisana radość i zachwyt. Nie mogli się doczekać egzekucji.Wciąż składali ręce, patrzyli z zachwytem w górę i wołali bez

przerwy:"Wkrótce będziemy u Jehowy, jakie to szczęście, że zostaliśmy do tego wybrani".

Parę dni przedtem byli obecni przy egzekucji swoich współwyznawców i nie można ich było wtedy utrzymać. Chcieli aby ich również rozstrzelano. Niemożna było patrzeć na to opętanie. Przemocą musiano ich zaprowadzić do aresztu. Na swoją egzekucję biegli niemal kłusem. Nie chcieli w żaden sposób dać się wiązać, aby móc podnieść ręce do Jehowy. W olśnieniu i zachwycie, które nie miało w

sobie nic ludzkiego, stali przed drewnianą ścianą.

**Tak wyobrażałem sobie pierwszych chrześcijańskich męczenników oczekujących na arenie na rozszarpanie ich przez dzikie zwierzęta**.

Szli oni na śmierć z jasnym obliczem, skierowanymi ku górze oczyma, złożonymi do modlitwy i podniesionymi rękoma. Wszyscy, którzy oglądali tę śmierć, byliwzruszeni, poruszony był nawet pluton egzekucyjny. Tą męczeńską

śmiercią swoich współwyznawców badacze Pisma św. zostali jeszcze bardziej utwierdzeni w swej wierze świadków Jehowy. Wielu z tych, którzy już podpisali zobowiązanie, że nie będą więcej zajmować się zdobywaniem nowych wyznawców dla swojej wiary - miało im to pomóc w wydostaniu się na wolność - wycofało je gdyż chcieli nadal cierpieć dla Jehowy.W normalnym życiu badacze Pisma św. byli w rzeczy samej ludźmi spokojnymi, pilnymi i zawsze chętnymi do udzielania pomocy innym. Zarówno mężczyźni jak ikobiety. Przeważnie byli to rzemieślnicy, w Prusach Wschodnich także wielu chłopów należało do tej sekty. Dopóki w czasie pokoju ograniczali się domodłów, nabożeństw i zebrań, byli nieszkodliwi i nie byli niebezpieczni dla państwa. Gdy jednak od 1937 r. dał się

zauważyć wzmożony werbunek do sekty, wówczas poddano ją inwigilacji i zatrzymano działaczy, którzy dostarczylidowodów, że nieprzyjaciel starał się świadomie i jak najgorliwiej o propagowanie idei badaczy Pisma św., aby przy pomocy ideologii religijnej podkopać w narodzie wolę walki orężnej. Na początku wojny okazało się, na jak wielkie niebezpieczeństwo narażano by się, gdyby już od 1937 r. nieinternowano najczynniejszych funkcjonariuszy i najbardziej fanatycznych wyznawców tej sekty, kładąc w ten sposób tamę propagandzie świadków Jehowy.W obozie badacze Pisma św. byli pilnymi i zasługującymi na zaufanie pracownikami. Można ich było wysyłać do pracy nawet bez nadzoru. Chcieli cierpliwie znosić niewolę dla Jehowy. Odrzucali tylko bezwzględnie wszystko, co w jakikolwiek sposób

było związane z wojskiem i wojną. Tak na przykład, badaczki Pisma św. w Ravensbrück odmawiały zawijania pakietów opatrunkowychsłużących do udzielania pierwszej pomocy. Fanatyczki odmawiały ustawiania się do apelu i można je było liczyć tylko w nie uporządkowanych gromadach.Wprawdzie aresztowani badacze Pisma św. byli członkami Międzynarodowego Zjednoczenia Badaczy Pisma św., ale w rzeczywistości nic nie wiedzieli o organizacji swego związku. Znali tylko funkcjonariuszy, którzy rozdzielali im pisma i którzy prowadzili godziny religii i zebrania. Nie mieli pojęcia, dla jakich celów politycznych jest wykorzystywana ich fanatyczna wiara. Gdy się imo tym mówiło, śmieli się, nie mogli tego zrozumieć.Oni mieli iść tylko za wezwaniem Jehowy i być Mu wierni. Jehowa

dawał im, natchnienie, mówił do nich za pośrednictwem Biblii (gdy się ją należycie czytało) i kaznodziejów. To wszystko było dla nich szczerą prawdą niewymagającą wyjaśnień. Jak różne było zachowanie się skazanych przed śmiercią!Badacze Pisma św. szli na śmierć w nastroju szczególnego zadowolenia, rzec można rozpromienienia, w niewzruszonym przeświadczeniu, że teraz będą mogli dostać się do królestwa Jehowy. Skazańcy, którzy odmówili pełnienia służby wojskowej, i sabotażyści z motywów politycznych szli na egzekucję pewnie, opanowanie i spokojnie, poddając się swemu nieuchronnemu losowi. Dla Jehowy i Jego nauki gotowi byli cierpieć, a nawet pójść na śmierć. Wierzyli, że dopiero dzięki temu staną się naprawdę wybranymi świadkami Jehowy. Tak też zapatrywali

się na uwięzienie i pobyt w obozie koncentracyjnym. Chętnie brali na siebie wszelkie cierpienia i niedogodności. Wzruszająca była ich braterska miłość bliźniego, wzajemna troska o siebie i pomoc wszędzie tam gdzie to tylko było możliwe.(...)" ('Pamiętniki Rudolfa Hössa' str: 85-88.)

ŚWIADKOWIE JEHOWY W PRL (BIULETYN IPN NR 3 (38) MARZEC 2004)JAN MIŁOSZ, OBEP IPN POZNAŃ"ŚWIADKOWIE JEHOWY W

WIELKOPOLSCE"

bioslawek.files.wordpress.com/2011/11/c59bwiadkowie-jehowy-w-prl-biuletyn-ipn-nr-3-38-marzec-2004.pdf

"Władze komunistyczne początkowo tolerowały Świadków Jehowy, sądząc, że ta grupa wyznaniowa może posłużyć do osłabienia wpływów Kościoła katolickiego wPolsce. Jednak doktryna wspólnoty mówiąca o mającym szybko nadejść Armagedonie – końcu świata – i wynikające z niej odsuwanie się jej członków od życia społecznego oraz ich pełne podporządkowanie władzom wspólnoty czyniły próbyich pozyskania niemożliwymi. Ściągnęło to na Świadków represje i doprowadziło do pełnej delegalizacji wyznania.(...)"

LEKTURA UZUPEŁNIAJĄCA:

www.fioletowetrojkaty.pl/sklep-internetowy.html

"Więzieni za wiarę"Henryk Dornik

„...w miłości nie ma bojaźni” Aleksandra MatelskaNazistowskie prześladowania Świadków Jehowy w Polsce

"Wytrwałem dzięki miłości Bożej"Henryk Dornik

"Hiobowie XX Wieku. Wspomnienia

Badaczy Pisma Świętego (Świadków Jehowy)."Krzysztof Bilińskisj-media.eu.org/literatura/tekst/hiobowie_xx_wieku_wstep.html

www.wydawnictwo-apropos.pl/?id_dzialu=1&id_kategorii=1 "Nigdy więcej wojny" Thanassis Reppas

"Powieść oparta na faktach. Jej autorem jest Świadek Jehowy,

który przedstawia losy innych Świadków i własne w czasie ostrych prześladowań, jakie rozpętał kościół prawosławny wraz z rządzącą partią polityczną w Grecji. Chociaż wrogowie posunęli się do wyszukanych metod, by złamać fizycznie i psychicznieuwięzionych Świadków Jehowy, to jednak wszystkie ich zabiegi spełzły na niczym. Świadkowie nie podjęli służby wojskowej zachowując tym samym czyste sumienie. Książka tchnie optymizmem, pokazując na przykładach żywych ludzi, żewarto niezachwianie trzymać się wzniosłych zasad, nawet wtedy, gdy wszystko zwraca się przeciwko nam.""Wierni Jehowie. Dzieje Świadków Jehowy w regionie łódzkim" Witold Kaszewski

"Po raz pierwszy proponujemy naszym czytelnikom opracowanie poświęcone prześladowaniom Świadków Jehowy w Polsce w czasach komunistycznych.Wierni Jehowie to opracowanie naukowe stworzone przez Świadka Jehowy, który przeprowadził ciekawe badania historyczne w oparciu o bogaty materiał źródłowy IPN-u, archiwum historyczne Świadków Jehowy oraz wywiady z naocznymi świadkamiwydarzeń sprzed lat. Ogrom wykonanej przez autora pracy, a

także fakt pionierskiego charakteru tej publikacji, daje czytelnikowi pewność, że lekturawarta była poświęconego czasu. Dzięki książce Wierni Jehowie niewątpliwie wzbogacimy wiedzę na temat działalności Świadków Jehowy w czasach komunistycznych zakazów i prześladowań."

"Zwykli... niezwykli..." Anna Jeżewska

"Opowiadanie to poświęcone jest Stefanowi i Elżbiecie Sosińskim, Świadkom Jehowy, których życie wywarło ogromny wpływ na autorkę niniejszych wspomnień.Jak pisze Anna Jeżewska: „Opowiadanie to dotyczy zwykłych ludzi. Ludzi, których spotykamy na co dzień, nie odznaczających się niczym szczególnym. Niefigurują na liście milionerów. Nie są popularni. Nigdy o nich nie napisano ani jednego artykułu w gazetach. Nigdy nie startowali w żadnym konkursie piękności. Nigdy nie byli nikim więcej niż sobą....”.Opowiadanie to mieści się zaledwie na czterdziestu stronach. I w zamiarzeautorki jest pamiątką po tych, którzy pokazali nam jak żyć. Jednocześnie wspomnienia te są hołdem dla tych wszystkich, którzy zawsze pozostają sobą.""Etyka chrześcijańska wobec

wybranych problemów społecznych" Krzysztof Pilch

"Autor niniejszej książki zestawił stanowiska czterech największych wyznań w Polsce w tak istotnych kwestiach jak: aborcja, antykoncepcja, eutanazja, samobójstwo, sztuczne zapłodnienie, homoseksualizm, małżeństwo i rozwód, kara śmierci oraz wojna i służba wojskowa. Dzięki tej analizie szybko zorientujemy się jakie różnice oraz punkty wspólne zachodzą w powyższych kwestiach pomiędzy

Świadkami Jehowy, Kościołem Rzymskokatolickim, Polskim Kościołem Prawosławnym i Kościołem Ewangelicko Augsburskim. Niewątpliwie lektura tej książki będzie też okazją do poszukania odpowiedzi na pytania, które rodzą się w nas, gdy rozważamy te gorące społeczne kwestie.""Fioletowe trójkąty" Hans Werner Kusserow

"Hans Werner Kusserow przedstawia w książce Fioletowe trójkąty losy swojej rodziny, w której był jednym z jedenaściorga dzieci. Ogień prób przez które musieli przejść rozpalił się w okresie okrutnych nazistowskich rządów nad światem. Ta liczna rodzina Świadków Jehowy stała się obiektem zaciekłych prześladowań tylko dlatego, że nie chcieli pójść na kompromis zdradzającswojego Boga oraz wyrzekając się miłości jaką nawzajem się darzyli. Książka ukazuje pełen dramatyzm wydarzeń sprzed lat, a jednocześnie wlewa w serca czytelników żywą nadzieję i wiarę w to, że każdy kto bezgranicznie zaufa Bogu zdoła wytrwać do końca. Niewątpliwie Fioletowe trójkąty dostarczają powodów dogłębokich wzruszeń oraz skłaniają do refleksji nad własnym życiem. Opisane w niej losy wiernych sług Jehowy są także hołdem dla

Stwórcy, który potrafiwybawić z opresji czy umocnić tak, by pokonać strach.

"Najodważniejsi byli zawsze Świadkowie Jehowy. Prześladowania i sprzeciw Świadków Jehowy w okresie reżimu hitlerowskiego" Hans Hesse

"Tytuł tej książki nawiązuje do wypowiedzi komunistki Gertrud

Keen, więzionej w kobiecym obozie koncentracyjnym w Moringen, która w takich właśnie słowach określiła wierną postawę Świadków Jehowy w starciu z nazistowską machiną śmierci.Świadkowie Jehowy rzeczywiście okazali się niezłomni i wierni Bogu, a także bardzo odważni, gdy zażądano od nich wyrzeczenia się wiary i porzucenia chrześcijańskiego stylu życia na rzecz ślepego oddania Hitlerowi. Zdecydowanie odrzucili ofertę złożenia pokłonu człowiekowi."

"Kroczyliśmy wąską drogą "Jan i Irena Otrębscy

"Kroczyliśmy wąską drogą, to wspomnienia ludzi którzy wykazali się niezłomną postawą nawet w obliczu bestialstwa i przerażającej rzeczywistości obozów koncentracyjnych. Autorzy kreślą w poruszający sposób kontrast pomiędzy przerażającym upadkiem człowieczeństwa a wzniosłymi miernikami moralnyminiewielkiej grupki Świadków Jehowy, więzionych w nazistowskich obozach. Jan i Irena Otrębscy wskazują, że ponad

miłością do życia i siebie nawzajem była wich sercach miłość do Jehowy, Boga któremu oddali się na spełnianie Jego woli." "W paszczy lwa" Simone Arnold Liebster

"W paszczy lwa to książka, która daje nam wgląd w losy dzieci Świadków Jehowy w okresie nazizmu. Simone Arnold Liebster opisuje, jak w walce o

przetrwanie pod względem fizycznym i psychicznym z uporem trzymała się tego, co pozostałojej z normalnego życia. Jej historia tchnie nadzieją, siłą i odwagą. Dzieje Simone kładą nacisk na odwagę, którą potrafiła ona wykazać się w obliczutrudów życia i udręk narodowego socjalizmu, by dochować wierności zasadom Jehowy, Boga, któremu bezgranicznie zaufała i co najistotniejsze, który dotrzymał swojej obietnicy: 'Nie pozostawię cię ani nie opuszczę'. To podstawowa publikacja dla czytelnika chcącego poznać losy Świadków Jehowy w tym mrocznym okresie historii ludzkości.

Ciekawy artykuł dot. życia Simone Arnold Liebster ukazał się również w czasopiśmie Przebudźcie się! z 8 października 1993 roku, str. 19-23."

Filmy DVD:

skroc.pl/ec61

ec61.skroc.pl

'Niezłomni'-Więzieni za wiarę:www.youtube.com/watch?v=MYVjMJMjIAk

"Wierni w obliczu prób - Swiadkowie Jehowy w Związku Radzieckim"pl.wikipedia.org/wiki/Wierni_w_obliczu_pr%C3%B3b_-_%C5%9Awiadkowie_Jehowy_w_Zwi%C4%85zku_Radzieckim"Wierni w obliczu prób – Świadkowie Jehowy w Związku Radzieckim – film dokumentalny o Operacji Północ. Film złożony jest z wypowiedzi niezależnychhistoryków oraz naocznych świadków wydarzeń z początku kwietnia 1951 roku, kiedy to tysiące świadków Jehowy z Ukrainy, Mołdawii i republik bałtyckich załadowano do wagonów towarowych i wywieziono na Syberię. Ukazano w nim losy

świadków Jehowy w byłym Związku Radzieckim. W filmie zamieszczoną również fabularyzowany wątek tamtych wydarzeń.Premiera filmu odbyła się w Moskwie, z okazji 50 lecia ukazanych wydarzeń. W tym też roku jako pierwsze pokazały go telewizje rosyjskie m.in. w SanktPetersburgu, Omsku oraz na Ukrainie w Winnicy, Kerczu, Melitopolu czy we Lwowie. Obecnie jest on wyświetlany w 32 językach: angielskim, bułgarskim, chorawckim, czeskim, chińskim (kantońskim i mandaryńskim), duńskim, estońskim, fińskim,francuskim, greckim, hiszpańskim, holenderskim, indonezyjskim, japońskim, koreańskim, litewskim, malgalskim, niemieckim, norweskim, polskim, portugalskim (Europa i Brazylia), rosyjskim, rumuńskim, serbskim, słowackim,słoweńskim, szwedzkim, ukraińskim, węgierskim i

włoskim."

http://tatanati.blogspot.com/2011/02/chrzescijanstwo-w-wojnach-religijnych.html

"Rozpoznani po owocachMiliony uczciwych ludzi uświadamia sobie,

iż religie świata są ‛złymi drzewami’ wydającymi „złe owoce”, do których głównie należy popieranie krwawych wojen. W Biblii światowe imperium religii fałszywej zostało przedstawione jako duchowa nierządnica nosząca imię „Babilon Wielki”. Pismo Święte mówi, że „znaleziono w niej krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi”

(Objawienie 17:3-6; 18:24).A zatem Bóg nie tylko nie popiera wojen

błogosławionych przez przywódców religijnych, ale też wkrótce wykona wyrok na religiach, które mordują w Jego imię . Spełni się wtedy proroctwo biblijne: „Babilon, wielka metropolia, zostanie z rozmachem zrzucona i już nigdy nie będzie znaleziona”. To radosne wydarzenie będzie oznaczać, że Bóg „wykonał wyrok na wielkiej nierządnicy” i „pomścił krew swoich niewolników przelaną jej ręką” (Objawienie 18:21; 19:2).

Ludzie oburzeni przelewaniem krwi w imię Boga mogą się zastanawiać, czy jacyś chrześcijanie naprawdę postępują zgodnie z proroctwem biblijnym, które zapowiadało: „Przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi i nie będą się już uczyć sztuki wojennej” (Izajasza 2:4). Czy znasz ludzi, którzy naprawdę boją się Boga i odmawiają udziału w wojnie?

Religia, którą popiera BógW rozprawie socjologicznej zatytułowanej

„Więcej o usprawiedliwianiu przemocy”, opublikowanej przez Uniwersytet Stanu Michigan, podano: „Od początku tego stulecia, podczas obu wojen światowych i w konfliktach zbrojnych okresu ‚zimnej wojny’ Świadkowie Jehowy konsekwentnie trzymali się zasady ‚chrześcijańskiej neutralności’ i niestosowania przemocy” . Na temat przyczyny tej postawy powiedziano: „Nauki Świadków Jehowy opierają się na przekonaniu, że Biblia jest natchnionym Słowem Bożym”.

Tak, Świadkowie Jehowy rzeczywiście żyją zgodnie z Biblią, która uczy: „Dzieci Boga i dzieci Diabła uwidaczniają się w ten sposób: Nikt, kto nie trwa w prawości, nie pochodzi od Boga, ani ten, kto nie miłuje swego brata. (...) Powinniśmy jedni drugich miłować; nie jak Kain, który (...) zabił swego brata” (1 Jana 3:10-12).

Świadkowie Jehowy często zwracają drugim uwagę na winę krwi, którą ponoszą religie świata. Powtarzają też gorącą zachętę

biblijną: „Wyjdźcie z niej [z Babilonu Wielkiego], mój ludu, jeżeli nie chcecie mieć z nią udziału w jej grzechach i jeżeli nie chcecie otrzymać części jej plag. Bo grzechy jej nagromadziły się aż do nieba i Bóg przywołał na pamięć jej niesprawiedliwe uczynki” (Objawienie 18:4, 5).

Wiele szczerych osób daje posłuch temu wezwaniu i opuszcza światowe imperium religii fałszywej. Jeżeli oburza cię zabijanie w imię religii i chcesz uniknąć gniewu Bożego, który z pewnością dosięgnie te pseudo-chrześcijańskie religie, to skontaktuj się ze Świadkami Jehowy, oni z radością pomogą ci poznać biblijne obietnice dotyczące nowego, sprawiedliwego świata, w którym nie będzie już wojen (Psalm 46:8, 9; 2 Piotra 3:13)."

Teraz zaprezentuję artykuł, który dementuje jedno z większych, w całej kampanii oszczerstw, kłamstw na temat rzekomego kompromisu, na jaki mieli pójść Świadkowie Jehowy podczas II wojny światowej.

Tą opowieść, którą można porównać do kłamstwa oświęcimskiego, można znalezć na wielu zmanipulowanych stronach internetowych i w literaturze papierowej, których treść jest ewidentnie wymierzona przeciwko działalności ludu Bożego. Generowanie mitomańskich zarzutów wokół Organizacji Bożej praktycznie nie ma końca i mało kto ma czas i ochotę, żeby to wszystko dementować, więc niech ten jeden przypadek (będący przypadkiem adekwatnym do treści niniejszego artykułu) będzie pouczającym przykładem dla każdego człowieka, który zamiast czerpać informacje o Świadkach Jehowy u zródła, buduje swoje poglądy bazując na obiegowych opiniach. Opinie takie są najczęściej podawane nieświadomym ludziom z którejś tam ręki, a co za tym idzie dodatkowo rozlicznie zmutowane.tatanati2.blogspot.com/2011/03/rezolucja-z-1933-roku-odpowiedz-na.html

Rezolucja z 1933 roku - Odpowiedź na zarzuty

W Księdze Przypowieści 14:15 napisano:<?xml:namespace prefix = o />Niedoświadczony daje wiarę każdemu słowu, lecz roztropny rozważa swe kroki. Dlatego nie wszystko co ludzie piszą o Świadkach Jehowy jest prawdą. Niektórzy nawet specjalizują się w przekręcaniu faktów i na podstawie półprawd dążą do zepsucia opinii Świadkom Jehowy.

W tym artykule odniosę się do polemiki p. Cezarego Podolskiego, którą zamieścił w swojej książce, na temat rezolucji wydanej przez Świadków Jehowy w 1933 w Niemczech.

Autor tej pozycji polemizuje na zasadzie zarzutów, że Świadkowie Jehowy w roku 1933 uchwalili rezolucję w której czołowi Świadkowie próbowali wyrazić poparcie dla nazistowskiego rządu i jego nienawiści do Żydów. Takie twierdzenie nie dość, że rozmija się z prawdą, to pokazuje jakimi

kłamstwami posługuje się autor w swoich artykułach na temat Świadków Jehowy.

To po prostu zwykła manipulacja i celowo błędna interpretacja faktów, potwierdzają ją obiektywne relacje z tamtych czasów ludzi postronnych.Każdy kto naprawdę pragnie poznać prawdę o tamtej rezolucji, powinien rozpocząć od źródeł obiektywnych oraz u samych wydawców wspomnianej rezolucji.

- Podstawowa publikacja to zbiór analiz historycznych pod redakcją Hansa Hesse "'Najodważniejsi byli zawsze Świadkowie Jehowy' Prześladowania i sprzeciw Świadków Jehowy w okresie reżimu hitlerowskiego", Wrocław, 2006, wyd. A Propos. Książka 350 str. zawiera sporo dokumentów i analiz. Pierwotnie wyszła w jęz. niemieckim. W wydaniu polskim dodano rozdział o historii Św. Jehowy w Polsce. Autorami są historycy zarówno będący Św. Jehowy, jak i nie będący.

- Teresa Wontor-Cichy "Więzieni za wiarę,

Świadkowie Jehowy w KL Auschwitz", wyd. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, Oświęcim 2003

- wspomnienia z tamtych czasów również wydane przez wydawnictwo A Propos http://www.wydawnictwo-apropos.pl

- filmy wideo: "Niezłomni w obliczu prześladowań, Świadkowie Jehowy

a hitleryzm" (wyd. Towarzystwo Strażnica, 1997), "Nie bójcie się, prześladowania Świadków Jehowy i ich ruch oporu pod panowaniem nazistowskim" (wyd. Drei Linden Film, rok ?)

- "Świadkowie Jehowy - głosiciele Królestwa Bożego" (wyd. Towarzystwo Strażnica, 1995), zwłaszcza część 6

Natomiast bardzo dokładny opis wydarzeń, na które powołuje się Cezary Podolski wraz ze zdjęciami i z

polemiką podanych wyżej tez, można znaleźć na oficjalnej stronie Św. Jehowy w artykule "Świadkowie Jehowy odważni w obliczu hitlerowskiego zagrożenia":

http://watchtower.org/p/19980708/article_01.htm

Oto cytat dotyczący sedna sprawy:

Świadkowie podejmują odważne działania

W tym wczesnym okresie swych rządów Hitler starannie kształtował opinię publiczną, przedstawiając siebie jako orędownika chrześcijaństwa. Zobowiązywał się do obrony wolności religijnej i obiecywał, że wyznania chrześcijańskie będzie traktował z „bezstronną sprawiedliwością”. Aby to uwiarygodnić, nowy kanclerz pojawiał się w kościołach. Wtedy właśnie wiele osób z krajów, które później znajdowały się w stanie wojny z

Niemcami, wyrażało podziw dla osiągnięć Hitlera.

Joseph F. Rutherford, ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica, zaniepokojony coraz bardziej napiętą sytuacją w Niemczech, postanowił wraz z administratorem niemieckiego Biura Oddziału Paulem Balzereitem wszcząć kampanię w celu poinformowania kanclerza Hitlera, przedstawicieli rządu i opinii publicznej, że Świadkowie Jehowy nie stanowią żadnego zagrożenia dla państwa i jego obywateli. Rutherford najwyraźniej myślał, że Hitler nie wie o atakach na Świadków albo że przeciwnicy religijni nakreślili mu fałszywy obraz sług Jehowy.

Przedstawiciele Biura Oddziału w Magdeburgu zorganizowali zgromadzenie i postanowili skorzystać z prawa obywateli niemieckich do

składania petycji. Na krótko przedtem do Świadków Jehowy z całych Niemiec skierowano zaproszenie, by 25 czerwca 1933 roku przybyli do Wilmersdorfer Tennishallen w Berlinie. Spodziewano się około 5000 obecnych. Mimo wrogiej atmosfery przybyło ponad 7000 odważnych delegatów. Przyjęli oni specjalną rezolucję, zatytułowaną „Oświadczenie”, w której zaprotestowali przeciw ograniczeniom nałożonym na działalność Świadków. Otwarcie przedstawili swe stanowisko i zaprzeczyli oskarżeniom o jakiekolwiek powiązania z ruchami politycznymi o charakterze wywrotowym.

Czytamy tam:

„Jesteśmy niesłusznie oskarżani przed urzędnikami państwowymi (...) niniejszym upraszamy przywódców i naród niemiecki o sprawiedliwe i bezstronne zbadanie faktycznego stanu

rzeczy”.

„Nie toczymy sporu z nikim, nie wyłączając nauczycieli religijnych, ale musimy zwrócić uwagę na to, iż właśnie podający się za przedstawicieli Boga i Chrystusa częstokroć są naszymi prześladowcami i przedstawiają nas władzom w niewłaściwym świetle”.

Zgromadzenie — dowodem odwagi czy pójścia na kompromis?

Niektórzy utrzymują, że przez owo zgromadzenie w Berlinie w 1933 roku i przyjęcie powyższej rezolucji czołowi Świadkowie próbowali wyrazić poparcie dla nazistowskiego rządu i jego nienawiści do Żydów. Takie twierdzenia rozmijają się jednak z prawdą. Powstały na gruncie dezinformacji i błędnej interpretacji faktów.

Na przykład krytycy utrzymują, że Świadkowie udekorowali Wilmersdorfer Tennishallen flagami ze swastyką. Niemniej na zdjęciach z tego zgromadzenia wcale nie widać w hali swastyk. Naoczni świadkowie potwierdzają, iż wewnątrz nie było żadnych sztandarów.

Niewykluczone jednak, że jakieś flagi wisiały na zewnątrz budynku. Dnia 21 czerwca, w środę poprzedzającą to zgromadzenie, z owej hali korzystała grupa bojówkarzy faszystowskich. A dzień przed zgromadzeniem tłumy młodych ludzi wraz z oddziałami SS (Schutzstaffel, pierwotnie gwardia przyboczna Hitlera, „Czarne koszule”), SA i innymi obchodziły w pobliżu uroczystość z okazji przesilenia letniego. Tak więc w niedzielę Świadkowie mogli zastać budynek przystrojony flagami ze swastyką.

Gdyby takie sztandary zdobiły elewację budynku, korytarze lub nawet samo wnętrze hali, Świadkowie by ich nie zdejmowali. Również dzisiaj, gdy wynajmują obiekty użyteczności publicznej na zebrania lub zgromadzenia, nie usuwają stamtąd symboli narodowych. Nie ma jednak najmniejszego dowodu, jakoby Świadkowie sami wieszali flagi lub je pozdrawiali.

Krytycy twierdzą też, iż Świadkowie rozpoczęli zgromadzenie niemieckim hymnem narodowym. Tak naprawdę na początku zaśpiewali pieśń „Nadzieja Syjonu”, oznaczoną numerem 64 w ich śpiewniku religijnym. Jej słowa napisano do melodii, którą skomponował Józef Haydn w 1797 roku. Pieśń ta już co najmniej od 1905 roku znajdowała się w śpiewniku Badaczy Pisma Świętego. W 1922 roku rząd niemiecki uznał utwór Haydna ze

słowami Hoffmanna von Fallerslebena za swój hymn państwowy. Niemniej Badacze Pisma Świętego w Niemczech dalej śpiewali czasami pieśń 64, podobnie jak ich współwyznawcy w innych krajach.

Trudno zgodzić się z tym, że śpiewanie pieśni o Syjonie mogło być próbą zjednania sobie nazistów. Pod presją antysemickiej postawy hitlerowców różne kościoły usunęły ze swych hymnów i swej liturgii takie terminy, jak „Juda”, „Jehowa” czy „Syjon”. Świadkowie Jehowy tak nie postąpili. Niewątpliwie więc organizatorzy zgromadzenia nie oczekiwali, że zdobędą przychylność rządu śpiewaniem pieśni opiewających Syjon. Być może niektórzy delegaci niezbyt chętnie śpiewali pieśń „Nadzieja Syjonu”, skoro ta kompozycja Haydna stanowiła podkład muzyczny do hymnu państwowego.

Przedstawienie stanowiska

Ponieważ zmieniał się rząd, a w kraju panował zamęt, Świadkowie Jehowy chcieli jasno przedstawić swe stanowisko. W przyjętej rezolucji zdecydowanie zaprzeczyli oskarżeniom o finansowe lub polityczne powiązania z Żydami. Toteż w dokumencie tym napisano:

„Wrogowie fałszywie zarzucają nam, jakoby nasza działalność była wspierana materialnie przez Żydów. Całkowicie mija się to z prawdą, gdyż do chwili obecnej Żydzi nie przekazali na nasze dzieło nawet najskromniejszego datku”.

Po tej wzmiance potępiono nieuczciwe praktyki wielkiego biznesu.

Oświadczono:

„To żydowscy kapitaliści z imperium brytyjsko-amerykańskiego zbudowali świat wielkiej finansjery i wykorzystują go do wyzyskiwania i uciskania narodów”.

Powyższa wypowiedź rzecz jasna nie odnosiła się do całego narodu żydowskiego i ubolewamy, jeśli została ona źle zrozumiana i kogokolwiek uraziła. Zdaniem niektórych ludzi Świadkowie Jehowy podzielali wrogość wobec Żydów, jaką powszechnie propagowano wówczas w niemieckich kościołach. Nie ma w tym cienia prawdy. Treść ich publikacji oraz postępowanie w okresie rządów nazistowskich dowodzi, że Świadkowie odrzucali poglądy antysemickie i potępiali hitlerowskie prześladowania Żydów. Bezpodstawność tego zarzutu najdobitniej wykazuje ich życzliwość względem Żydów, z którymi dzielili los

w obozach koncentracyjnych.

W rezolucji podkreślono religijny charakter działalności Świadków:

„Nasza organizacja w żadnym wypadku nie ma natury politycznej. Zależy nam tylko na nauczaniu ludzi Słowa Bożego”.

Przypomniano też rządowi o jego obietnicach. Świadkowie uznawali pewne wzniosłe ideały, w których obronie występował też publicznie rząd niemiecki. Należały do nich wartości rodzinne i wolność wyznania.

W związku z tym w rezolucji oznajmiono również: „Staranne przeanalizowanie naszych książek i innych publikacji wyjawi, że są w nich przedstawiane, pochwalane i mocno podkreślane te same wysokie ideały, do których dążą i które propagują

władze państwowe. W naszej literaturze wykazano też, iż Jehowa Bóg dopilnuje, by każdy, kto miłuje prawość i jest posłuszny Najwyższemu, we właściwym czasie osiągnął te szczytne cele”.

Świadkowie zatem nigdy nie wyrazili poparcia dla partii nazistowskiej. Ponadto chcieli korzystać z wolności wyznania i nie zamierzali zaniechać publicznego głoszenia (Mateusza 24:14; 28:19, 20).

Według sprawozdania zamieszczonego w Roczniku Świadków Jehowy — 1974 niektórzy niemieccy Świadkowie byli rozczarowani nie dość ostrym językiem rezolucji. Czy administrator Biura Oddziału, Paul Balzereit, rozwodnił tekst tego oświadczenia? Bynajmniej, ponieważ przeczy temu porównanie tekstu niemieckiego z angielskim. Najwyraźniej wrażenia

takie opierały się na subiektywnych obserwacjach osób, które nie brały bezpośredniego udziału w przygotowywaniu tego dokumentu. Do powyższych wniosków być może skłaniał również fakt, iż Balzereit zaledwie dwa lata później wyrzekł się wiary.

Obecnie wiemy, że działalność Świadków Jehowy w Niemczech obłożono zakazem w sobotę 24 czerwca 1933 roku, dzień przed zgromadzeniem w Berlinie. Jego organizatorzy oraz policja dowiedzieli się o tym kilka dni później. Biorąc pod uwagę napiętą sytuację i jawną wrogość urzędników hitlerowskich, jest zadziwiające, że to zgromadzenie w ogóle się odbyło. Nie ma przesady w twierdzeniu, iż owe 7000 Świadków odznaczało się odwagą, a swym przybyciem ryzykowało utratę wolności.

Po zgromadzeniu Świadkowie Jehowy rozpowszechnili 2 100 000 egzemplarzy przyjętej rezolucji. Niektórych od razu aresztowano i zesłano do obozów pracy. Wyraźnie ujawnił się wówczas ciemięski i brutalny charakter rządu hitlerowskiego, który wkrótce przypuścił zmasowany atak na tę niewielką grupkę chrześcijan.

Profesor Christine King napisała: „Hitlerowcy mieli się wnet przekonać, że brutalnością nie zdołają powstrzymać Świadków Jehowy”. Podobne przeświadczenie wyrażono we wspomnianej rezolucji: „Władza Jehowy Boga jest najwyższa i żadna siła nie zdoła Mu się skutecznie przeciwstawić”.*

Na koniec niniejszego opracowania, w ramach uzupełnienia, postanowiłem przytoczyć dwa artykuły na temat funkcjonowania Ziemskiej

Organizacji Bożej. Już wcześniej napisałem, że Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy kierowany jest przez zapowiedzianą w Ewangelii Mateusza W 24 rozdziale klasę 'Niewolnika Wiernego i Roztropnego'. Artykuły, które zaprezentuję są autorstwa Towarzystwa Strażnica.

Mateusza 24 "45 „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad członkami czeladzi swojej, aby im dawał pokarm we właściwym czasie? 46 Szczęśliwy ów niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, zastanie go tak czyniącego! 47 Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem."

„Wierny szafarz i jego Ciało Kierownicze„Kto rzeczywiście jest szafarzem wiernym, roztropnym, którego pan ustanowi nad swym gronem sług,

aby im dawał odmierzone porcje pokarmu we właściwym czasie?” (ŁUK. 12:42).

PODAJĄC złożony znak dni ostatnich, Jezus zadał pytanie: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad członkami czeladzi swojej, aby im dawał pokarm we właściwym czasie?”. Następnie wspomniał, że ów niewolnik miał za swoją wierność zostać ustanowiony nad całym mieniem Pana (Mat. 24:45-47).2

Kilka miesięcy wcześniej Jezus postawił podobne pytanie (odczytaj Łukasza 12:42-44). Wówczas niewolnika nazwał „szafarzem”, a „członków czeladzi” — „swym gronem sług”. Szafarz to zarządca domu. Był nim sługa, któremu podlegała reszta służby. Kto jest tym niewolnikiem, czyli szafarzem, i jak on dostarcza „pokarmu we właściwym czasie”? Każdy z nas koniecznie powinien uznawać ten specjalny kanał, za pośrednictwem którego rozdzielany jest pokarm duchowy. Zdaniem wielu komentatorów związanych

z chrześcijaństwem Jezusowi chodziło tu o ludzi zajmujących odpowiedzialne funkcje w społeczności jego wyznawców. Ale Jezus, występujący w tej przypowieści jako „pan”, nie mówił o mnóstwie niewolników rozproszonych po różnych odłamach chrześcijaństwa. Wyraźnie wspomniał tylko o jednym „szafarzu”, „niewolniku”, którego miał ustanowić nad całym swym mieniem. Jak już wielokrotnie wyjaśniano na łamach tego czasopisma, zbiorowo pojętym szafarzem musi zatem być „mała trzódka” namaszczonych duchem uczniów. Właśnie do nich Jezus nawiązał w nieco wcześniejszym fragmencie Ewangelii według Łukasza (Łuk. 12:32). Wyrażenie „grono sług”, lub inaczej „członkowie czeladzi”, odnosi się do jednej i tej samej grupy, ale uwypukla ich rolę jako poszczególnych jednostek. Nasuwa się więc ciekawe pytanie: „Czy każdy chrześcijanin należący do tej klasy niewolnika ma jakiś udział w dostarczaniu pokarmu duchowego we właściwym czasie?”. Odpowiedź staje się jasna, gdy dokładnie przeanalizujemy, co na ten temat mówi Biblia.

Sługa Jehowy w dawnych czasach Jehowa uznawał swój lud, starożytny naród izraelski, za zbiorowego sługę: „Wy jesteście moimi świadkami [liczba mnoga] — brzmi wypowiedź Jehowy — moim sługą [liczba pojedyncza], którego wybrałem” (Izaj. 43:10). Klasę tego sługi tworzyli wszyscy członkowie narodu. Warto jednak zauważyć, że za przekazywanie ludowi pouczeń odpowiedzialni byli wyłącznie kapłani oraz Lewici niepełniący służby kapłańskiej (2 Kron. 35:3; Malach. 2:7). 5

Czy w takim razie właśnie naród izraelski miał być niewolnikiem, o którym wspomniał Jezus? Nie. A wynika to ze słów Jezusa skierowanych do współczesnych mu Żydów: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mat. 21:43). Miała więc nastąpić istotna zmiana. Jehowa zamierzał się posłużyć nowym narodem. Jednak sposób przekazywania duchowych pouczeń przez niewolnika z przypowieści Jezusa jest podobny do tego, jaki obowiązywał w wypadku zbiorowo pojętego sługi Bożego

z czasów starożytnego Izraela.Pojawia się wierny niewolnik

Nowy naród, „Izrael Boży”, składa się z duchowych Izraelitów (Gal. 6:16; Rzym. 2:28, 29; 9:6). Został powołany do istnienia z chwilą wylania ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Odtąd wszyscy namaszczeni duchem chrześcijanie należeli do narodu, który miał usługiwać jako klasa niewolnika ustanowiona przez Pana, Jezusa Chrystusa. Wszyscy też otrzymali nakaz głoszenia dobrej nowiny i czynienia uczniów (Mat. 28:19, 20). Ale czy każdy członek tego grona miał być zaangażowany w dostarczanie pokarmu duchowego we właściwym czasie? Zobaczmy, jak na to pytanie odpowiada Pismo Święte.7

Kiedy Jezus wybrał 12 apostołów, zlecił im przede wszystkim głoszenie dobrej nowiny (odczytaj Marka 3:13-15). Zadanie to harmonizowało z podstawowym znaczeniem greckiego słowa apòstolos, pochodzącego od czasownika, który znaczy „wysyłać”. Ale gdy nadeszła pora na utworzenie zboru chrześcijańskiego, rolę apostoła poszerzono

o „urząd nadzorcy” (Dzieje 1:20-26).8

Głównie na czym skupiało się 12 apostołów? Odpowiedzi dostarczają wydarzenia, jakie się rozegrały po dniu Pięćdziesiątnicy. Gdy powstał spór dotyczący codziennego podziału żywności dla wdów, 12 apostołów zebrało uczniów i oświadczyło: „Nie jest stosowne, żebyśmy pozostawili słowo Boże, a rozdzielali pokarm na stoły” (Dzieje 6:1-6). Następnie apostołowie wyznaczyli do tego „koniecznego zajęcia” innych dojrzałych duchowo braci, dzięki czemu sami mogli się poświęcić „usługiwaniu słowem”. Postanowienie to spotkało się z błogosławieństwem Jehowy, ponieważ „słowo Boże dalej rosło, a liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała” (Dzieje 6:7). A zatem główna odpowiedzialność za udostępnianie pokarmu duchowego spoczywała na apostołach (Dzieje 2:42).9Z czasem odpowiedzialne zadania poruczano także innym. Paweł i Barnabas zostali pod kierownictwem ducha świętego wysłani przez zbór w Antiochii jako

misjonarze. Oni też stali się apostołami, choć nie należeli do grona dwunastu (Dzieje 13:1-3; 14:14; Gal. 1:19). Ich nominację potwierdziło ciało kierownicze w Jerozolimie (Gal. 2:7-10). Wkrótce potem Paweł wziął udział w rozdzielaniu pokarmu duchowego — napisał swój pierwszy natchniony list.Ale czy wszyscy namaszczeni duchem chrześcijanie byli zaangażowani w nadzorowanie dzieła głoszenia i przygotowywanie pokarmu duchowego? Nie. Apostoł Paweł zadał szereg pytań: „Czyż wszyscy są apostołami? Czyż wszyscy są prorokami? Czyż wszyscy są nauczycielami? Czyż wszyscy dokonują potężnych dzieł?” (1 Kor. 12:29) . Każdy pomazaniec zajmował się głoszeniem, ale w spisaniu 27 ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich uczestniczyło bardzo wąskie grono — zaledwie ośmiu mężczyzn.

Wierny niewolnik w naszych czasach Ze słów Jezusa zanotowanych w Ewangelii według Mateusza 24:45 wyraźnie wynika, że w czasie końca wciąż miała żyć na ziemi klasa niewolnika wiernego i roztropnego.

W Księdze Objawienia 12:17 jej członków nazwano ‛pozostałymi z potomstwa niewiasty’. Ostatek ten jako grupa został ustanowiony nad całym ziemskim mieniem Chrystusa. Tym mieniem, powierzonym pieczy wiernego szafarza, są ziemskie sprawy Królestwa jego Pana — chodzi między innymi o człowieczych poddanych tego Królestwa oraz obiekty i urządzenia wykorzystywane w głoszeniu dobrej nowiny.Skąd dany chrześcijanin wie, że ma nadzieję niebiańską i należy do ostatka Izraelitów duchowych? Odpowiedź znajdujemy w słowach, które apostoł Paweł skierował do osób mających tak jak on nadzieję na życie w niebie: „Wszyscy bowiem, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, na nowo wzbudzającego bojaźń, lecz otrzymaliście ducha usynowienia, przez którego to ducha wołamy: ‚Abba, Ojcze!’ Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli więc jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami wprawdzie Bożymi, lecz współdziedzicami z Chrystusem, jeśli tylko

razem z nim cierpimy, aby też razem zostać otoczeni chwałą” (Rzym. 8:14-17).13

Krótko mówiąc, chrześcijanie ci są namaszczeni świętym duchem Bożym i otrzymują niebiańskie „powołanie”, czyli zaproszenie (Hebr. 3:1). Jest to osobiste zaproszenie od Boga. Reagują na nie bez wahania — nie mają żadnych wątpliwości ani obaw, by przyjąć owo zrodzenie z ducha i uznanie za synów Bożych (1 Jana 2:20, 21). Tak więc nadziei tej nie wybierają sami. To Jehowa kładzie na nich swą pieczęć, czyli swego świętego ducha (2 Kor. 1:21, 22; 1 Piotra 1:3, 4) .(....)”

(Zródło: 'Strażnica' 2009 r.)

CIAŁO KIEROWNICZE STARSI ZBORU W 1 WIEKU.

Pierwsi chrześcijanie już od samego początku posiadali centralny organ zarządzania swoją działalnością. W ten

sposób chrześcijanie z pierwszego wieku otrzymywali te same wytyczne i ten sam pokarm duchowy, co zapewniało im jednomyślne trwanie w naukach Boga i Jezusa. Korzenie tych struktur organizacyjnych tkwią głęboko w teokratycznej organizacji starożytnego Izraela. Świadkowie Jehowy wzorując się na postępowaniu pierwszych chrześcijan w bardzo podobny sposób zorganizowali funkcjonowanie Ziemskiej Organizacji Bożej. Komentarze własne do tej części podkreśliłem.

Czy kiedykolwiek Bóg miał zorganizowany lud ? ( Tzn. było ,,jakieś ciało kierownicze'' które zarządzało, sądziło,wykluczało, pouczało na podstawie prawa itd). Bezsporne jest to, że w I wieku ne. Naród izraelski został odrzucony i po śmierci apostołów został wylany duch św. na 100 osób.

Mateusza 21 "42 Jezus powiedział im: „Czy nigdy nie czytaliście w Pismach: ‚Kamień, który odrzucili budowniczowie, ten stał się głównym kamieniem narożnym. Pojawił się on za sprawą Jehowy i jest cudowny w naszych oczach’? 43 Właśnie dlatego wam mówię: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce. "

Jak Jehowa kierował nowym zborem ? Rozpoczęło się głoszenie. Biblia podaje (podkreślam ważne zdania i wyrazy w tym temacie) :

(Dzieje 2:37-42) „ 37 A gdy to usłyszeli, poczuli się ugodzeni w serce i rzekli do Piotra oraz pozostałych apostołów: „Mężowie, bracia, cóż mamy czynić?” 38 Piotr powiedział do nich: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu waszych grzechów, a otrzymacie wspaniałomyślny dar ducha świętego. 39 Bo obietnica jest dla was i dla waszych dzieci, i dla wszystkich w oddali — ilukolwiek przywoła do siebie Jehowa, nasz Bóg”. 40 I wieloma innymi słowami dawał dokładne świadectwo i wciąż ich usilnie zachęcał, mówiąc: „Dajcie się wybawić spośród tego spaczonego pokolenia”. 41 Ochrzczono więc tych, którzy ochoczo przyjęli jego słowo, a tego dnia zostało dołączonych około trzech tysięcy dusz. 42 I dalej trwali w nauce apostołów

i dzieleniu się ze sobą, spożywaniu posiłków oraz na modlitwach. (Dzieje 2:47) 47 wysławiając Boga i znajdując łaskę u całego ludu. A Jehowa codziennie przyłączał do nich dostępujących wybawienia. „

Nowy Izrael wciąż się rozrastał. Czy był ktoś kto nim przewodził a JHWH się nim posługiwał ?

Mamy pierwszy sąd (dotyczy grzechu przeciwko duchowi św.)

(Dzieje 5:1-11) „5 Jednakże pewien mężczyzna imieniem Ananiasz, wraz z Safirą, swoją żoną, sprzedał posiadłość 2 i za wiedzą żony potajemnie zatrzymał część zapłaty, a tylko część przyniósł i złożył u stóp apostołów. 3 Ale Piotr rzekł: „Ananiaszu, dlaczego Szatan cię ośmielił, byś postąpił fałszywie wobec ducha świętego i potajemnie zatrzymał część zapłaty za pole? 4 Dopóki pozostawało u ciebie, czyż nie pozostawało twoim i czy po

sprzedaniu nie mogłeś dalej tym rozporządzać? Dlaczego postanowiłeś w swym sercu tak uczynić? Postąpiłeś fałszywie nie wobec ludzi, lecz wobec Boga”. 5 Usłyszawszy te słowa, Ananiasz upadł i skonał. I wielka bojaźń ogarnęła wszystkich, którzy o tym słyszeli. 6 A młodsi mężczyźni wstali, owinęli go w płótna i wyniósłszy, pogrzebali. 7 Po upływie około trzech godzin weszła jego żona, nie wiedząc, co się wydarzyło. 8 Piotr rzekł do niej: „Powiedz mi, czy oboje za tyle sprzedaliście to pole?” Ona rzekła: „Tak, za tyle”. 9 Piotr więc powiedział do niej: „Dlaczego oboje uzgodniliście między sobą, żeby wystawić na próbę ducha Jehowy? Oto stopy tych, którzy pogrzebali twego męża, są u drzwi; oni też ciebie wyniosą”. 10 Natychmiast upadła u jego stóp i skonała. Gdy młodzieńcy weszli, znaleźli ją martwą i wyniósłszy, pogrzebali ją obok jej męża. 11 Toteż wielka bojaźń ogarnęła cały zbór oraz wszystkich, którzy o tym słyszeli.”

No i pierwsze ,,jakieś,, nowe zorganizowanie

co do podziału posiłku (kto podjął decycję w tej sprawie ?).

(Dzieje 6:1-7) 6 „A w tych dniach, gdy przybywało uczniów, doszło do tego, że Żydzi mówiący po grecku zaczęli szemrać przeciwko Żydom mówiącym po hebrajsku, ponieważ przy codziennym podziale przeoczano ich wdowy. 2 Toteż dwunastu przywołało do siebie owo mnóstwo uczniów i rzekło: „Nie jest stosowne, żebyśmy pozostawili słowo Boże, a rozdzielali pokarm na stoły. 3 Dlatego, bracia, wyszukajcie spośród siebie siedmiu mężczyzn mających dobre świadectwo, pełnych ducha i mądrości, żebyśmy mogli ich wyznaczyć do tego koniecznego zajęcia, 4 my zaś będziemy się oddawać modlitwie i usługiwaniu słowem”. 5 Wypowiedź ta spodobała się całemu temu mnóstwu i wybrali Szczepana, mężczyznę pełnego wiary i ducha świętego, oraz Filipa i Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmenasa, i Nikolausa, prozelitę z Antiochii; 6 i postawili ich przed apostołami,

a oni, pomodliwszy się, włożyli na nich ręce. 7 Toteż słowo Boże dalej rosło, a liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała; i spora rzesza kapłanów okazała posłuszeństwo wierze. „

Pierwsze decyzje w sprawie głoszenia i miejsca. Gdzie zapadały ? I kto je podejmował ?

(Dzieje 8:1) 8 „Saul zaś pochwalał zamordowanie go. Owego dnia rozpoczęło się wielkie prześladowanie zboru w Jerozolimie; wszyscy oprócz apostołów rozproszyli się po różnych rejonach Judei i Samarii.

(Dzieje 8:14) 14 Kiedy apostołowie w Jerozolimie usłyszeli, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana;”

Oczywiście dziełem głoszenia kierowali Jehowa i Jezus posługując się duchem św. (np. kierował on Filipem). Jak i apostołami

np. Piotrem gdy w skład Izraela nowego weszli o dziwo ,,nieobrzezani''. Został na nich wylany duch św:

(Dzieje 10:44-48) „ 44 Kiedy Piotr jeszcze mówił o tych sprawach, duch święty zstąpił na wszystkich słyszących to słowo. 45 A wierni, którzy przyszli z Piotrem — ci z obrzezanych — zadziwili się, ponieważ wspaniałomyślny dar ducha świętego został wylany także na ludzi z narodów. 46 Słyszeli bowiem, jak mówią językami i wywyższają Boga. Na to Piotr rzekł: 47 „Czy tym, którzy tak jak my otrzymali ducha świętego, może ktoś odmówić wody, żeby nie zostali ochrzczeni?” 48 Wówczas kazał ich ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa. Potem poprosili go, żeby pozostał kilka dni. „

No i pierwszy problem:

(Dzieje 11:1-2) 11 „Apostołowie oraz bracia będący w Judei usłyszeli, że i ludzie z narodów przyjęli słowo Boże. 2 Kiedy więc

Piotr przybył do Jerozolimy, zwolennicy obrzezania zaczęli toczyć z nim spór, „

Rozwiązany:

(Dzieje 11:18) „18 Usłyszawszy to, uspokoili się i oddali chwałę Bogu, mówiąc: „A zatem również ludziom z narodów Bóg dał skruchę wiodącą ku życiu”. „

Ale w związku z tym powstał nowy, do go kogo mieli się udać i gdzie ?

(Dzieje 15:1-2) 15” A z Judei przybyli pewni ludzie i zaczęli nauczać braci: „Jeśli nie dacie się obrzezać według zwyczaju Mojżeszowego, to nie będziecie mogli dostąpić wybawienia”. 2 Ale gdy już powstał niemały zatarg i spór między nimi a Pawłem i Barnabasem, wyznaczono Pawła i Barnabasa oraz kilku innych spośród nich, żeby w sprawie tego sporu udali się do apostołów i starszych w Jerozolimie. „

No i znów, kto podejmował decyzję w tej

bądź co bądź w doktrynalnej sprawie ?

(Dzieje 15:6) „6 Toteż apostołowie i starsi zebrali się, aby rozpatrzyć tę sprawę(...)”

Po decyzji co zrobili ? Napisali list a w nim:

(Dzieje 15:23-29) „(...)„Apostołowie i starsi, bracia, do tych braci w Antiochii i Syrii, i Cylicji, którzy są z narodów: Pozdrowienia! 24 Ponieważ usłyszeliśmy, że niektórzy spośród nas zaniepokoili was swymi mowami, próbując zasiać zamęt w waszych duszach, chociaż nie daliśmy im żadnych poleceń, 25 doszliśmy do pełnej jednomyślności i uznaliśmy za słuszne, by posłać do was wybranych mężów wraz z naszymi umiłowanymi — Barnabasem i Pawłem — 26 ludźmi, którzy wydali swe dusze za imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa. 27 Wysyłamy więc Judasa i Sylasa, żeby o tym samym donieśli również w słowach. 28 Albowiem duch święty i my sami uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego brzemienia, z wyjątkiem

następujących rzeczy koniecznych: 29 macie powstrzymywać się od tego, co ofiarowano bożkom, i od krwi, i od tego, co uduszone, i od rozpusty. Jeśli będziecie się tego starannie wystrzegać, dobrze się wam powiedzie. Bądźcie zdrowi!” (Dzieje 16:3-5) (...). 4 A gdy podróżowali przez miasta, przekazywali miejscowym do przestrzegania postanowienia powzięte przez apostołów i starszych, którzy byli w Jerozolimie. 5 Toteż zbory rzeczywiście utwierdzały się w wierze i dzień w dzień wzrastały liczebnie. „

Wniosek jest taki że w I wieku wpływ na kierowanie zborami mieli Jehowa i Jezus posługując się duchem św. Ale niemały wpływ mieli również apostołowie, później wraz z nimi starsi w Jeruzalem. Ciekawe skąd tu po raz pierwszy pojawili się jacyś starsi (nowy urząd czy co?). A jednak byli i podejmowali wraz z apostołami decyzję w Jeruzalem. Kto ich powołał i jak ? Co prawda nie ma tu nic o nazwie Ciało kierownicze. Ale grono jest (jak zwał, tak

zwał nie chodzi o nazwę)

A lud dalej się rozrastał nie na jednym terytorium, jak to było w przypadku Izraela ale na cały świat.

STARSI IZRAELA

„Starsi Izraela. Jeszcze przed wyjściem Izraelitów z Egiptu byli wśród nich „starsi”, którzy przedstawiali sprawy ludowi, reprezentowali go i podejmowali decyzje. Gdy Mojżesz wracał do Egiptu, polecono mu, by o swym zadaniu powiedział właśnie starszym, oni zaś, a przynajmniej ci stojący na samym czele, mieli potem udać się razem z nim do faraona (Wj 3:16, 18). Kiedy Mojżesz jako przedstawiciel Boga przedłożył narodowi przymierze Prawa, to właśnie „starsi” reprezentowali lud przy zawieraniu tego przymierza z Jehową (Wj 19:3-8). Jakiś czas później, gdy Izraelici narzekali na warunki panujące na pustkowiu, Mojżesz zwierzył się Jehowie, że

przewodzenie temu ludowi stało się dla niego zbyt wielkim ciężarem. Wtedy Bóg polecił mu: „Zbierz mi siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, o których wiesz, że są starszymi ludu i ich urzędnikami (...) i wezmę nieco z ducha, który jest na tobie, i włożę go na nich, i będą ci pomagać nieść ciężar” (Lb 11:16, 17). Ci „starsi” zostali więc teokratycznie zamianowani do pełnienia tej służby (Lb 11:24, 25). Jehowa postanowił, by wspólnie z Mojżeszem byli odpowiedzialni za przewodzenie i zarządzanie. Z czasem Izraelici, prowadzący dotychczas koczowniczy tryb życia, podbili Ziemię Obiecaną i zaczęli prowadzić osiadłe życie w miastach i wsiach, podobnie jak wcześniej w Egipcie. Starsi byli odtąd odpowiedzialni za funkcjonowanie lokalnych społeczności. Sprawowali nad nimi nadzór, byli sędziami i urzędnikami, zajmowali się wymierzaniem sprawiedliwości oraz dbali o zachowywanie pokoju, porządku i zdrowia duchowego (Pwt 16:18-20; 25:7-9; Joz 20:4; Rut 4:1-12). Wzmianki o „całym Izraelu, jego starszych i jego naczelnikach, i jego sędziach, i jego

urzędnikach” (Joz 23:2; 24:1) czy o „starszych Izraela oraz wszystkich mężach będących głowami plemion, naczelnikach domów patriarchalnych” (2Kn 5:2) nie oznaczają, jakoby ci „naczelnicy”, „sędziowie” i „urzędnicy” byli kimś innym niż „starsi”. Wskazują raczej na funkcje, jakie pełnili poszczególni członkowie spośród ogółu starszych (por. 2Kl 19:2; Mk 15:1). W odniesieniu do mężczyzn reprezentujących cały naród używano takich określeń, jak „starsi Izraela” (1Sm 4:3; 8:4), „starsi kraju” (1Kl 20:7), „starsi zgromadzenia” (Sdz 21:16), a po rozpadzie państwa — „starsi z Judy i Jerozolimy” (czyli królestwa południowego) (2Kl 23:1). Podobnie jak wielu królów i kapłanów izraelskich, „starsi” jako ogół nie wywiązywali się ze swych powinności wobec Boga i ludzi (1Kl 21:8-14; Eze 7:26; 14:1-3). Ponieważ naród stracił uznanie Boże, ‛jego książętami mieli być chłopcy’, a ‛lekceważony miał się porywać na godnego szacunku’ (Iz 3:1-5). Pisma Hebrajskie podkreślają zatem, że sam wiek to jeszcze nie wszystko i że „siwizna

jest koroną piękna” tylko wtedy, „gdy się ją znajduje na drodze prawości” (Prz 16:31). „Nie ci okazują się mądrzy, którzy jedynie obfitują w dni, ani nie ci rozumieją sąd, którzy po prostu są starzy”, ale ci, którzy oprócz doświadczenia korzystają z kierownictwa ducha świętego i posiedli zrozumienie Słowa Bożego (Hi 32:8, 9; Ps 119:100; Prz 3:5-7; Kzn 4:13). „Starsi” zapewniali narodowi przewodnictwo przez całe jego dzieje, nawet w niewoli babilońskiej, a także po powrocie do Judy (Ezd 6:7; 10:7, 8, 14; Jer 29:1). Gdy na ziemi przebywał Jezus, „starsi” (gr. presbýteroi) zajmowali się zarówno sprawami dotyczącymi lokalnych społeczności (Łk 7:3-5), jak i całego narodu. „Zgromadzenie starszych” (gr. presbytérion) w Jerozolimie było jednym z głównych źródeł sprzeciwu wobec działalności Jezusa i jego uczniów (Łk 22:66; Dz 22:5). „

KOMITETY SĄDOWNICZE

Mateusza 18 "15 „Jeśli zaś twój brat popełni grzech, idź i jego winę odsłoń między tobą a nim samym. Jeśli cię posłucha, pozyskałeś swego brata. 16 Ale jeśli nie posłucha, weź ze sobą jeszcze jednego lub dwóch, aby każda sprawa mogła być potwierdzona ustami dwóch lub trzech świadków. 17 Jeżeli ich nie posłucha, powiedz zborowi. Jeśli nie posłucha nawet zboru, niech będzie dla ciebie po prostu jak człowiek z narodów i jak poborca podatkowy. 18

„Zaprawdę wam mówię: Cokolwiek byście związali na ziemi, będą to rzeczy związane w niebie, i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będą to rzeczy rozwiązane w niebie. 19 Znowu zaprawdę wam mówię: Jeśli dwóch z was na ziemi uzgodni coś ważnego, żeby o to prosić, stanie się im to za sprawą mego Ojca w niebie. 20 Bo gdzie jest dwóch lub trzech zebranych w moim imieniu, tam jestem pośród nich”."

1 Koryntian "9 Napisałem wam w liście,

żebyście przestali się zadawać z rozpustnikami, 10 nie mając na myśli ogólnie rozpustników tego świata albo chciwców i zdzierców lub bałwochwalców. W przeciwnym razie musielibyście po prostu opuścić świat. 11 Ale teraz piszę wam, żebyście przestali się zadawać z każdym, kto jest zwany bratem, a jest rozpustnikiem albo chciwcem, albo bałwochwalcą, albo człowiekiem rzucającym obelgi, albo pijakiem, albo zdziercą — żebyście z takim nawet nie jadali. 12 Bo cóż mi do sądzenia tych na zewnątrz? Czy nie wy sądzicie tych wewnątrz, 13 podczas gdy tych na zewnątrz sądzi Bóg? „Usuńcie niegodziwego spośród siebie”."

„SPRAWA SĄDOWA

„Rozprawa, proces, przewód sądowy; przedmiot takiego postępowania. Najważniejszy czasownik hebrajski związany z sądownictwem, riw, znaczy „kłócić się; walczyć; prawować się” (Rdz 26:20; Pwt 33:8; Prz 25:8). Pochodzący od niego rzeczownik jest tłumaczony m.in. na „sporna sprawa”, „rozprawa”, „sprawa sądowa” (Wj 23:2; Pwt 17:8; Ps 35:23; Iz 34:8). Hebrajski

wyraz din („sąd; wyrok”) bywa oddawany jako „sprawa sądowa”, „prawne roszczenie” lub „spór prawny” (Hi 35:14; Ps 140:12; Prz 22:10). Sprawy sądowe prowadzone wśród sług Jehowy miały przede wszystkim czynić zadość zasadom Bożym, a ponadto wymierzać sprawiedliwość winowajcom i zapewniać należne zadośćuczynienie pokrzywdzonym. Bóg interesował się nawet osobistymi nieporozumieniami między ludźmi, co Mojżesz uświadomił sędziom izraelskim w Powtórzonego Prawa 1:16, 17 . Sprawa sądowa, którą przeprowadzono w ogrodzie Eden, miała na celu zebranie faktów, ujawnienie wchodzących w grę kwestii spornych, podanie ich do publicznej wiadomości oraz ogłoszenie wyroku. Chociaż Jehowa wiedział o wszystkim, wezwał Adama i Ewę na przesłuchanie, jasno sformułował zarzuty, za pomocą pytań ustalił fakty i wysłuchał, co oboje mają na swą obronę. Skłonił ich do przyznania się do winy. Potem wydał zgodne z prawem orzeczenie, lecz kierując się sprawiedliwością i niezasłużoną życzliwością, okazał miłosierdzie

nienarodzonym jeszcze potomkom Adama i Ewy i odroczył na jakiś czas wykonanie kary śmierci (Rdz 3:6-19). Ten przewód sądowy przeprowadzony przez Jehowę Boga, Najwyższego Sędziego, stał się wzorem dla Jego sług (Rdz 3). Sędziowie szanujący zasady Boże mieli dążyć do ujawnienia i zbadania faktów w celu wymierzenia sprawiedliwości, w miarę możliwości złagodzonej miłosierdziem (Pwt 16:20; Prz 28:13; por. Mt 5:7; Jak 2:13). Chodziło o to, by ustrzec naród izraelski przed zepsuciem i chronić pomyślność jego poszczególnych członków, nie wyłączając osiadłych przybyszów i osiedleńców (Kpł 19:33, 34; Lb 15:15, 16; Pwt 1:16, 17). Prawo Mojżeszowe nakreślało odpowiedni tryb postępowania w sprawach cywilnych oraz karnych (obejmujących przestępstwa przeciwko Bogu i państwu), a także w wypadku nieporozumień, sporów i problemów dotyczących jednostek, rodzin, plemion i całego narodu. Tryb postępowania. Jeśli sprawa miała charakter osobisty, zainteresowane strony

zachęcano do unikania kłótni i załatwienia zatargu między sobą (Prz 17:14; 25:8, 9) . Gdyby zwaśnionym nie udało się osiągnąć porozumienia, mogli się zwrócić do sędziów (Mt 5:25). Taki tryb postępowania zalecił Jezus (Mt 18:15-17). Ani przed nadaniem Prawa Mojżeszowego, ani potem nie przestrzegano żadnej formalnej, skomplikowanej procedury sądowej (choć sytuacja uległa zmianie po utworzeniu Sanhedrynu). Niemniej rozprawy prowadzono w sposób spójny i uporządkowany. Sprawiedliwości w sądzie mógł dochodzić każdy — także kobiety, niewolnicy i osiadli przybysze (Kpł 24:22; Lb 27:1-5; Hi 31:13, 14). Oskarżony zwykle był obecny podczas przedstawiania zarzutów i mógł się bronić. Ani w społeczeństwie patriarchalnym, ani w starożytnym Izraelu nie było odpowiednika publicznego oskarżyciela, nie zachodziła też potrzeba powoływania adwokata. Żadnej ze stron nie obciążano kosztami postępowania sądowego. Osoba wnosząca skargę w sprawie cywilnej lub karnej zwracała się bezpośrednio do sędziów. Wzywali oni obwinionego oraz

świadków i przeprowadzali rozprawę — zwykle w miejscu publicznym, najczęściej w bramie miasta (Pwt 21:19; Rut 4:1). Przesłuchiwali obie strony, a także świadków i rozpatrywali dowody. Następnie wydawali orzeczenie. Czynili to od razu, chyba że brakowało dowodów lub sprawa była zbyt trudna i uznali za konieczne skierowanie jej do sądu wyższej instancji. Niezwłocznie też wykonywano wyrok — np. chłostę czy karę śmierci. Prawo Mojżeszowe nie przewidywało kary więzienia. Oskarżonego przetrzymywano pod strażą tylko wtedy, gdy sprawę przedstawiono do rozstrzygnięcia Jehowie (Kpł 24:12; zob. PRZESTĘPSTWA I KARY; SĄD). Każdy winowajca bez wyjątku musiał być pociągnięty do odpowiedzialności. Żadne wykroczenie nie mogło ujść płazem. Wymierzano za nie karę przewidzianą w Prawie, np. dokonanie zadośćuczynienia. Następnie winowajca miał złożyć w sanktuarium ofiarę, by pojednać się z Bogiem. Przebłagania należało dokonać za każde przewinienie (Kpł 5:1-19), nawet nieumyślne (Kpł 4:1-35). Osoba, która

dopuściła się występku w rodzaju oszustwa czy wymuszenia jakiejś rzeczy, lecz się przyznała i okazała skruchę, miała dać odszkodowanie, a prócz tego złożyć dar ofiarny za przewinienie (Kpł 6:1-7). Dowody. Jeżeli ktoś był świadkiem jakiegoś odstępczego zachowania, buntu, morderstwa (które kalało ziemię) lub innego poważnego przestępstwa, miał obowiązek je zgłosić i złożyć świadectwo o wszystkim, co wiedział. W przeciwnym razie podlegałby publicznie ogłoszonemu przekleństwu Bożemu (Kpł 5:1; Pwt 13:8; por. Prz 29:24; Est 6:2). Ale do rozstrzygnięcia sprawy nie wystarczał jeden świadek. Musiało ich być co najmniej dwóch (Lb 35:30; Pwt 17:6; 19:15; por. Jn 8:17, 18; 1Tm 5:19; Heb 10:28). Świadkowie mieli obowiązek mówić prawdę (Wj 20:16; 23:7), a niekiedy byli zaprzysięgani (Mt 26:63). Prawo wymagało złożenia przysięgi zwłaszcza wtedy, gdy jedynym świadkiem w danej sprawie był obwiniony (Wj 22:10, 11). Ponieważ każdy, kto składał zeznania przed sędziami lub w przybytku, w gruncie rzeczy stawał przed Jehową, świadkowie musieli być świadomi

tego, że to przez Niego zostaną rozliczeni (Wj 22:8; Pwt 1:17; 19:17). Nie wolno im było przyjmować łapówki ani dać się namówić niegodziwcowi do mówienia nieprawdy czy knucia zła (Wj 23:1, 8) . Nie mogli pozwolić, by na ich zeznania wpłynęła presja tłumu ani też zamożność bądź ubóstwo podsądnego (Wj 23:2, 3) . Nawet bliskie pokrewieństwo nie mogło nikogo powstrzymać od świadczenia przeciwko zdeprawowanemu przestępcy, który dopuścił się np. odstępstwa czy buntu (Pwt 13:6-11; 21:18-21; Za 13:3). Jeżeli komuś udowodniono składanie fałszywego świadectwa, miał ponieść taką karę, jaka groziła oskarżonemu (Pwt 19:17-21). W sprawach, w których zapadał wyrok śmierci, świadkowie zawsze mieli pierwsi rzucić kamieniem w skazanego. W ten sposób Prawo zobowiązywało ich do wykazania, że gorliwie bronią prawdziwego wielbienia i pragną wykorzenić z Izraela wszelkie zło. Z drugiej strony odstraszało od składania fałszywego świadectwa. Tylko ktoś całkowicie wyzuty z uczuć mógł wnieść kłamliwy zarzut, wiedząc, że pierwszy będzie

musiał podnieść rękę, by uśmiercić oskarżonego (Pwt 17:7). Dowody rzeczowe i poszlaki. W sytuacji, gdy zwierzę powierzone czyjejś pieczy zostało rozszarpane przez drapieżnika, ścierwo stanowiło wystarczający dowód do uwolnienia opiekuna od konieczności wypłacenia odszkodowania (Wj 22:10-13). Jeżeli mąż oskarżył żonę o ukrywanie przed nim faktu, że przed ślubem straciła dziewictwo, to jej ojciec mógł oczyścić córkę z zarzutów, przedstawiając sędziom jako dowód szatę z nocy poślubnej (Pwt 22:13-21). Dowody rzeczowe uznawano już w czasach patriarchów (Rdz 38:24-26). Podczas badania sprawy uwzględniano też poszlaki. Jeżeli zaręczona dziewczyna była napastowana w mieście i nie krzyczała, uważano to za dowód jej współwiny i dobrowolnej uległości (Pwt 22:23-27). Podejrzenie o cudzołóstwo . Mąż podejrzewający żonę o cudzołóstwo, do którego ona się nie przyznawała i na które nie miał świadków, mógł przyprowadzić ją do kapłana. Podlegała wtedy osądzeniu przez

Jehowę, znającego wszystkie fakty. Ale nie było to bynajmniej czymś w rodzaju tzw. sądów bożych (ordaliów). Sama ceremonia nie mogła wyrządzić takiej kobiecie szkody ani dowieść jej winy czy niewinności. To Jehowa sądził oskarżoną i objawiał swój wyrok. Jeżeli była niewinna, nie ponosiła żadnej szkody i miała ‛począć z nasienia’ swego męża. Jeśli zaś była winna, traciła zdolności rozrodcze. Gdyby jej winę mogło potwierdzić dwóch świadków wymaganych przez Prawo, sprawy nie przedstawiano by Jehowie, lecz sędziom, którzy skazaliby cudzołożnicę na śmierć przez ukamienowanie (Lb 5:11-31). Dokumenty. Izraelici posługiwali się różnego rodzaju dokumentami. Jeżeli mąż chciał odprawić żonę, musiał jej dać świadectwo rozwodu (Pwt 24:1; Jer 3:8; por. Iz 50:1). Jak wynika zwłaszcza z 1 Kronik, spisywano też rodowody. Istnieją również wzmianki o aktach kupna nieruchomości (Jer 32:9-11). Poza tym pisano wiele listów, które mogły zostać przechowane i użyte w sprawie sądowej (2Sm 11:14; 1Kl 21:8-14; 2Kl 10:1; Neh 2:7).

Proces Jezusa. Rozprawa, podczas której skazano Jezusa Chrystusa, była największą w dziejach parodią sprawiedliwego procesu. Już wcześniej naczelni kapłani oraz starsi ludu naradzali się, jak go zgładzić. A zatem sędziowie byli do niego uprzedzeni i jeszcze przed rozprawą ustalili werdykt (Mt 26:3, 4) . Przekupili Judasza, żeby im wydał Jezusa (Łk 22:2-6). Wiedzieli, iż postępują nikczemnie, dlatego nie uwięzili go za dnia w świątyni, lecz dopiero pod osłoną nocy posłali zgraję ludzi z pałkami i mieczami, żeby zatrzymali go w odludnym miejscu poza miastem (Łk 22:52, 53). Jezusa zaprowadzono najpierw do domu byłego arcykapłana Annasza, który dalej cieszył się ogromnym autorytetem i którego zięć Kajfasz piastował wówczas urząd arcykapłański (Jn 18:13). Tam go przesłuchano i spoliczkowano (Jn 18:22). Związanego zawleczono go potem do domu arcykapłana Kajfasza. Naczelni kapłani i cały Sanhedryn szukali fałszywych świadków. Wystąpiło ich wielu, ale składali sprzeczne świadectwa, z wyjątkiem dwóch, którzy przekręcili słowa Jezusa zanotowane w Jana

2:19 (Mt 26:59-61; Mk 14:56-59). W końcu arcykapłan zaprzysiągł Jezusa i zapytał, czy jest Chrystusem, Synem Bożym. Ten potwierdził i nawiązał do proroctwa z Daniela 7:13. Wtedy arcykapłan rozdarł szaty i wezwał trybunał do uznania Jezusa winnym bluźnierstwa. Sędziowie zgodzili się z tym i skazali go na śmierć. Potem pluli mu w twarz, bili go pięściami i wyszydzali, choć Prawo na to nie zezwalało (Mt 26:57-68; Łk 22:66-71; por. Pwt 25:1, 2 z Jn 7:51 i z Dz 23:3). Ta nielegalna rozprawa odbyła się nocą, po czym członkowie Sanhedrynu zebrali się znowu wczesnym rankiem, żeby potwierdzić wyrok i odbyć naradę (Mk 15:1). Rozkazali zaprowadzić związanego Jezusa do pałacu namiestnika Piłata, oświadczyli bowiem: „Nam nie wolno nikogo zabić” (Jn 18:31). Tym razem pomówili Jezusa, że zabrania płacić podatki Cezarowi i podaje się za Chrystusa, króla. Rzymianie mogliby zlekceważyć zarzut bluźnierstwa przeciwko Bogu Żydów, ale oskarżenie o działalność wywrotową musieli potraktować z całą powagą. Piłat nie zdołał nakłonić Jezusa do

zeznań, więc powiedział Żydom, iż nie stwierdził u niego żadnego przestępstwa. Kiedy się jednak dowiedział, że jest on Galilejczykiem, chętnie wysłał go do Heroda, którego jurysdykcji podlegała Galilea. Ten zasypał Jezusa pytaniami, mając nadzieję ujrzeć jakiś znak, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Wtedy go poniżył, wyśmiał i odesłał do Piłata (Łk 23:1-11). Namiestnik ponownie próbował uwolnić Jezusa, tym razem powołując się na pewien obowiązujący zwyczaj, ale Żydzi woleli, by wypuścił znanego buntownika i mordercę (Jn 18:38-40). Wtedy Piłat kazał ubiczować Jezusa, a żołnierze znowu zaczęli się nad nim znęcać. Potem wyprowadził go na zewnątrz i jeszcze raz spróbował go uwolnić, lecz Żydzi zaczęli wrzeszczeć: „Na pal z nim! Na pal z nim!” W tej sytuacji rozkazał wykonać egzekucję (Jn 19:1-16; Mt 27:15-26; Łk 23:13-25). Jakie prawa Boże pogwałcili Żydzi na czele z kapłanami podczas rozprawy Jezusa Chrystusa? Podczas procesu Chrystusa Żydzi rażąco

naruszyli wiele praw Bożych. Oto niektóre z ich występków: przekupstwo (Pwt 16:19; 27:25), zmowa i wypaczanie sprawiedliwości (Wj 23:1, 2, 6, 7; Kpł 19:15, 35), składanie fałszywego świadectwa za przyzwoleniem sędziów (Wj 20:16), żądanie uwolnienia mordercy (Barabasza), co ściągnęło na nich winę krwi i splugawiło ziemię (Lb 35:31-34; Pwt 19:11-13), ‛podążanie za tłumem w złych celach’ (Wj 23:2, 3 ). Kiedy domagali się uśmiercenia Jezusa na palu, złamali prawo zabraniające przejmowania ustaw innych narodów oraz zakaz stosowania tortur — przestępca bowiem miał najpierw zostać uśmiercony przez ukamienowanie, a dopiero potem zawieszony na palu (Kpł 18:3-5; Pwt 21:22). Prócz tego odrzucili Króla wybranego przez Boga na rzecz cudzoziemskiego, pogańskiego władcy (Cezara) (Pwt 17:14, 15), w końcu zaś stali się winni morderstwa (Wj 20:13). „