Kiedy Maria zastanawiała się nad tematem pracy doktorskiej, Henry Becquerel badał dziwne właściwości uranu, który wysyłał samorzutnie, bez udziału czynników zewnętrznych, nieznane wówczas promienie.

Pod wpływem namiętnej ciekawości i umiłowania wiedzy Maria wybrała sobie – jako temat pracy doktorskiej – studia nad promieniami Becquerela. Chciała przekonać się, jakie pierwiastki oprócz uranu wysyłają naturalne promieniowanie, podobne do promieniowania uranowego.

Realność tego przypuszczenia, a zarazem jego doniosłość została bez zastrzeżeń przyjęta przez Piotra Curie, który po namyśle postanowił przerwać swoje własne badania nad piezoelektrycznymi własnościami kryształów i przystąpił wraz ze swoją małżonką do poszukiwania nowych pierwiastków promieniotwórczych.

Cezary Pawłowski (uczeń Marii Skłodowskiej-Curie) napisał pózniej w swoich wspomnieniach:

„Jako pierwszy wyodrębniono bardzo aktywny

pierwiastek, zbliżony do bizmutu pod

względem własności chemicznych. Nazwano

go polonem na cześć ojczyzny Marii

Skłodowskiej – Curie. Praca o odkryciu tego

pierwiastka została ogłoszona przez Piotra i

Marię Curie w dniu 18. O7.1898 roku.

Drugim pierwiastkiem promieniotwórczym,

który został przez nich był rad, co zostało

ogłoszone światu w dniu 26. 12.1898 r”. Elektrometr używany przez państwo Cuire

Aby wyodrębnić jedną dziesiątą grama

chlorku radu Maria i Pierre musiali

przerobić 8 ton blendy uranowej za

pomocą aparatury laboratoryjnej. Na

potrzeby badań udało im się

zorganizować laboratorium w szopie z

glinianym klepiskiem, w której musieli

ścierpieć wszystkie możliwe

niedogodności (brak ogrzewania,

wentylacji, brak asystentów, brak

pieniędzy). Ich praca była tytaniczna,

fizycznie wykańczająca, niebezpieczna.

W 1903 roku Maria przedstawiła tezy swojej rozprawy doktorskiej pt. „Badanie ciał radioaktywnych”.Uniwersytet Paryski nadał Marii tytuł doktora nauk fizycznych z adnotacją très honorable (summa cum laude).

Okładka rozprawy doktorskiejMarii Skłodowskiej-Curie z 1903r.