Żołnierze, oddziały i instytucje wojskowewyróżnione wpisaniem

zasług i osiągnięćdo

KSIĘGI HONOROWEJ WOJSKA POLSKIEGO

MINISTERSTWO OBRONY NARODOWEJDEPARTAMENT WYCHOWANIA I PROMOCJI OBRONNOŚCI

Warszawa, 14 sierpnia 2014 r.

KSIĘGI HONOROWEJ WOJSKA POLSKIEGO

Żołnierze, oddziały i instytucje wojskowewyróżnione wpisaniem

zasług i osiągnięćdo

14 sierpnia 2014 roku, w  ramach obchodów Święta Wojska Polskiego, Minister Obrony Narodowej wyróżnił żołnierzy, byłych żołnierzy oraz oddziały i instytucje woj-skowe wpisaniem ich zasług i osiągnięć do „Księgi Honorowej Wojska Polskiego”.

W tym roku, na podstawie ustawy z dnia 9 października 2009 roku o dyscyplinie wojskowej, po raz piąty zapełniono karty „Księgi Honorowej Wojska Polskiego”, konty-nuując tradycje cieszącego się szczególnym uznaniem wyróżnienia – wpisu do „Księgi Honorowej Ministra Obrony Narodowej”.

W  „Księdze” upamiętniane są czyny zasługujące na najwyższe uznanie, świad-czące o szczególnej ofiarności i odwadze oraz najszczytniejszych dokonaniach żołnie-rzy w  umacnianiu obronności Rzeczypospolitej Polskiej. Znajdujące się w  „Księdze” wpisy ukazują dokonania żołnierzy różnych korpusów kadry zawodowej i  rodzajów służby, upamiętniając zarówno zasługi bojowe, sukcesy w dowodzeniu i szkoleniu, jak i w pracy sztabowej, organizacyjnej oraz naukowo-badawczej. Znalazły w niej miejsce również czyny świadczące o wyjątkowej odwadze i poświęceniu wykazanym w obliczu zagrożenia. Szczególne miejsce zajmują wpisy dokumentujące czyny żołnierzy, którzy oddali życie w służbie Ojczyźnie.

Wpisem do „Księgi Honorowej Wojska Polskiego” wyróżnione zostały również oddziały i instytucje wojskowe, które wykazały się szczególnymi osiągnięciami w wyko-nywaniu zadań służbowych, w tym szkoleniowych, na przestrzeni lat swojego istnienia.

W tym roku Minister Obrony Narodowej wyróżnił wpisaniem zasług i osiągnięć do „Księgi Honorowej Wojska Polskiego” osiemnastu żołnierzy oraz sześć oddziałów i instytucji wojskowych.

Żołnierzom, rodzinom żołnierzy wyróżnionych pośmiertnie oraz dowódcom oddziałów i  instytucji wojskowych, którym wyrażono uznanie wpisaniem do „Księgi Honorowej Wojska Polskiego” wręczane są dyplomy pamiątkowe, natomiast kopie wpisu są eksponowane w salach tradycji lub innych zaszczytnych miejscach w jednost-kach wojskowych.

„Księga Honorowa Wojska Polskiego” przechowywana jest w  skarbnicy tradycji wojskowej – Muzeum Wojska Polskiego.

5

6

7

8

ŻOŁNIERZE WYRÓŻNIENIWPISANIEM ZASŁUG

DO „KSIĘGI HONOROWEJWOJSKA POLSKIEGO”

10

Generał dywizji doktor Mirosław Rozmus — Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej w Warszawie

Wyróżniony za wybitne osiągnięcia w dowodzeniu oraz działalności na rzecz rozwoju Żandarmerii Wojskowej

Generał dywizji doktor Mirosław Rozmus jest wybitnym dowódcą, o niezwykle bogatym doświadczeniu zawodowym zdobytym na wielu stanowiskach służbowych. Współtwo-rzył i był dowódcą m.in. 21 Brygady Strzelców Podhalańskich w  Rzeszowie oraz zastępcą dowódcy 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej w  Żaganiu. W  ramach V zmiany misji Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku, dowodził I Bry-gadową Grupą Bojową w  składzie Wielonarodowej Dywizji Centrum – Południe.

Obejmując w 2010 r. obowiązki Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej rozpoczął dynamiczną reformę tej formacji, z powodzeniem inicjując i wdrażając nowoczesne rozwiąza-nia mające wpływ na podniesienie jakości i skuteczności jej działań w kraju, jak i podczas reali-zacji zadań wynikających ze zobowiązań sojuszniczych.

Zasługą generała Mirosława Rozmusa były prace nad odtworzeniem od 2011 r. Wielona-rodowego Batalionu Policji Wojskowej dla potrzeb NATO, pozwalające na osiągnięcie pełnej zdolności bojowej w ramach sojuszu, potwierdzonej bardzo dobrą oceną podczas certyfikacji przeprowadzonej przez międzynarodową komisję CREVAL.

Niezaprzeczalnym sukcesem Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej jest również utworzenie na terytorium Polski Centrum Eksperckiego Policji Wojskowej NATO w Bydgosz-czy, które stanowi bazę edukacyjną i szkoleniową policjantów wojskowych wszystkich krajów sojuszu.

Kolejnym wyzwaniem, z którym z powodzeniem zmierzyła się Żandarmeria Wojskowa pod dowództwem generała Mirosława Rozmusa, był zakończony w 2013 r. proces akcesyjny o przy-jęcie do międzynarodowej organizacji sił policyjnych o statusie wojskowym – Europejskich Sił Żandarmerii (EGF). Pierwszą operacją polskich żandarmów w składzie komponentu Europej-skich Sił Żandarmerii EUROGENDFOR jest misja w ramach Polskiego Kontyngentu Wojsko-wego w  Republice Środkowoafrykańskiej, której celem jest ustabilizowanie trudnej sytuacji w kraju oraz umożliwienie odbudowy struktur rządowych.

Dokonania służbowe generała dywizji doktora Mirosława Rozmusa oraz jego walory osobi-ste i zawodowe zasługują na najwyższe uznanie, stanowiąc wymierny wkład w rozwój i umac-nianie zdolności bojowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

11

Pułkownik pilot Tadeusz Drybczewski - dowódca Brygady Lotnictwa Marynarki Wojennej im. kmdr. por. pil. Karola Trzaski-Durskiego w Gdyni

Wyróżniony za wybitne osiągnięcia w dowodzeniu i szkoleniu pilotów Marynarki Wojennej oraz opracowanie nowoczesnych lotniczych procedur ratowniczych

Pułkownik pilot Tadeusz Drybczewski jest absolwentem Wyż-szej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie i Uniwersytetu Gdań-skiego. Od początku ponad trzydziestoletniej służby związany jest z  lotnictwem Marynarki Wojennej, w  którym zajmował wie-le odpowiedzialnych stanowisk, m.in. zastępcy dowódcy 1 Dywi-zjonu Lotniczego, specjalisty Szefostwa Ratownictwa Morskiego w Dowództwie Marynarki Wojennej, zastępcy dowódcy Gdyńskiej Brygady Lotnictwa MW oraz szefa Oddziału Lotnictwa Dowódz-

twa Marynarki Wojennej. Od 2011 r. jest dowódcą Brygady Lotnictwa MW.Pułkownik Tadeusz Drybczewski jest pilotem klasy mistrzowskiej i  instruktorem z nalo-

tem ponad 3 000 godzin. Latał na samolotach TS-11 Iskra, SbLim-2, Lim-5 oraz na śmigłowcach Mi-14. Obecnie jest pilotem śmigłowców Mi-2 i W-3. Wyrazem uznania dla jego umiejętności było nadanie tytułu „Pilota Roku 1997 Lotnictwa Sił Zbrojnych RP” oraz dwukrotne wyróżnie-nie tytułem honorowym „Zasłużonego Pilota Wojskowego”.

Potwierdzeniem profesjonalizmu pułkownika Tadeusza Drybczewskiego był udział w pla-nowaniu i  realizacji licznych ćwiczeń na szczeblu Marynarki Wojennej organizowanych we współdziałaniu z innymi rodzajami Sił Zbrojnych oraz międzynarodowych ćwiczeń ratow-niczych, takich jak: COOPERATIVE BALTIC EYE, BALTOPS oraz BALTSTAR.

Swoje doświadczenie oraz wiedzę wykorzystał przy opracowaniu lotniczych procedur ratowniczych, które wprowadziły nowatorskie sposoby działań wychodzące naprzeciw wyma-ganiom współczesnego pola walki, przede wszystkim w „Programie Szkolenia Ratowniczego na śmigłowcach MW”. Nie bez znaczenia dla powstania tego programu były doświadczenia zdo-byte przez pułkownika Drybczewskiego w  licznych akcjach ratowniczych. Przede wszystkim w czasie powodzi w 1997 r., gdy na terenie Wrocławia i Dolnego Śląska dowodził komponen-tem lotniczym Marynarki Wojennej, za co został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospoli-tej Polskiej „Krzyżem Zasługi za Dzielność”.

Nienaganna służba pułkownika pilota Tadeusza Drybczewskiego, wybitne osiągnięcia w szkoleniu pilotów oraz opracowaniu lotniczych procedur ratowniczych, przyczyniają się do podniesienia zdolności bojowej lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz sytuują go wśród najbardziej wyróżniających się żołnierzy Wojska Polskiego.

12

Pułkownik doktor Mieczysław Lepionka- szef Oddziału Kompetencyjno-Normatywnego Zarządu Organizacji i Uzupełnień - P1 Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie

Pułkownik doktor Mieczysław Lepionka jest absolwentem Wydziału Elektromechanicznego Wojskowej Akademii Tech-nicznej. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1998 r. w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych.

Jest oficerem o  bogatym doświadczeniu zawodowym, zdobytym podczas służby w 32 Pułku Lotnictwa Rozpoznania Taktycznego w Sochaczewie, Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych oraz w komórkach organizacyjnych Sztabu Gene-

ralnego Wojska Polskiego.Pułkownik Mieczysław Lepionka od 2010 r. kieruje Oddziałem Kompetencyjno-Norma-

tywnym Zarządu Organizacji i  Uzupełnień – P1 Sztabu Generalnego WP, w  którym opra-cowano projekty dokumentów normatywnych umożliwiających wdrożenie do działalności służbowej, przyjętego w 2013 r., nowego systemu kierowania i dowodzenia Siłami Zbrojnymi RP oraz nowych rozwiązań dotyczących pragmatyki służby żołnierzy zawodowych. Na ich podsta-wie określono nowe zasady budowy struktur dowodzenia i jednostek organizacyjnych w resor-cie obrony narodowej oraz przygotowano szczegółowe zakresy działania nowo utworzonych struktur dowódczych - Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych oraz Dowództwa Operacyjnego Rodzajów Sił Zbrojnych.

Szczególne wyzwanie stanowiło opracowanie i sprawne wdrożenie nowych rozwiązań doty-czących zasad działalności kompetencyjnej i organizacyjno-etatowej w resorcie obrony naro-dowej, które wynikały m.in. ze zmian w  zakresie sposobu zaszeregowania poszczególnych stanowisk służbowych do stopni etatowych.

Zdolności organizacyjne i  koncyliacyjne pułkownika Mieczysława Lepionki, kierującego pracami legislacyjnymi podczas budowania nowych struktur organizacyjnych i etatowych, jak również umiejętność zapewnienia wysokiego poziomu merytorycznego wykonywanych zadań pomimo presji czasu, zasługują na słowa najwyższego uznania.

Dokonania służbowe, zaangażowanie oraz profesjonalizm pułkownika doktora Mieczysła-wa Lepionki przyczyniają się do umacniania obronności Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyróżniony za szczególne osiągnięcia we wdrażaniu nowego systemu kierowania i dowodzenia Siłami Zbrojnymi RP

13

Pułkownik w stanie spoczynku Andrzej Niewiadomski— radca generalny Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie

Wyróżniony za znaczące osiągnięcia w opracowaniu dokumentów normatywnych dotyczących pragmatyki służby żołnierzy zawodowych

Pułkownik w  stanie spoczynku Andrzej Niewiadomski w  czasie ponad trzydziestoletniej służby wojskowej w  Departamencie Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej zajmował wiele odpowiedzialnych stanowisk służbowych — od pomocnika szefa Wydziału poprzez radcę prawnego, szefa oddziału do zastępcy dyrektora departamentu. Po  zakończeniu zawodowej służby wojskowej kontynuował pracę na stanowisku zastępcy dyrektora Departamentu Kadr,

a ostatnio radcy generalnego.Wniósł bardzo duży wkład w normowanie prawnych aspektów funkcjonowania Sił Zbroj-

nych RP oraz pragmatyki służbowej żołnierzy zawodowych. Reprezentując resort obrony naro-dowej w pracach komisji parlamentarnych, uczestniczył w opracowywaniu wielu dokumentów normatywnych o strategicznym znaczeniu dla Sił Zbrojnych RP.

W  latach 2009–2010, w  ramach Strategicznego Przeglądu Obronnego, był szefem grupy roboczej ds. Profesjonalizacji Sił Zbrojnych RP i  polityki kadrowej, gdzie koordynował i odpowiadał za określenie przyszłych wymagań oraz kierunków i zakresu zmian w szkolnictwie wojskowym, polityce kadrowej i  personalnej, w  odniesieniu do w  pełni zawodowych Sił Zbrojnych  RP. Uczestniczył również w  pracach Grupy Roboczej V4K do spraw Zarządzania Wojskowymi Zasobami Osobowymi Węgier, Czech, Słowacji i  Polski, której działania zorientowane były na osiąganie wspólnych celów w zakresie zarządzania personelem wojskowym, struktury organizacyjnej wojskowej służby zdrowia, a  także systemu emerytalnego żołnierzy zawodowych. Będąc członkiem międzyresortowych zespołów przygotowujących rozwiązania prawne dotyczące służb mundurowych, koordynował opracowywanie projektów aktów prawnych dotyczących przebiegu służby żołnierzy zawodowych i  kandydatów na  żołnierzy zawodowych. Zajmował się również poradnictwem prawnym, przede wszystkim dotyczącym przestrzegania uprawnień żołnierzy i pracowników wojska.

Doświadczenie, profesjonalizm oraz zaangażowanie w służbie i pracy pułkownika w stanie spoczynku Andrzeja Niewiadomskiego w  istotny sposób przyczyniają się do umacniania obronności Rzeczypospolitej Polskiej.

14

Pułkownik Wiesław Przesór- główny specjalista Szefostwa Transportu i Ruchu Wojsk — Centrum Koordynacji Ruchu Wojsk w Warszawie

Pułkownik Wiesław Przesór jest wybitnym specjalistą w dziedzinie transportu i ruchu wojsk. Jest absolwentem Woj-skowej Akademii Technicznej. Zajmował wiele odpowiedzial-nych stanowisk w  jednostkach organizacyjnych transportu i  ruchu wojsk, Departamentu Dostaw Uzbrojenia i  Sprzętu Wojskowego oraz Sztabu Generalnego WP. Od 2004 r. pełni służbę w Szefostwie Transportu i Ruchu Wojsk.

Pułkownik Wiesław Przesór posiada niezwykle bogate doświadczenie i wiedzę w dziedzinie zagadnień transportowo-logistycznych, które umiejętnie wykorzystuje w opracowywaniu nowatorskich rozwiązań w zakresie pozyskiwania transportu strategicznego na potrzeby obronne.

Podczas ponad trzydziestoletniej służby wojskowej uczestniczył w  realizacji wielu zadań ważnych dla obronności państwa, począwszy od dowodzenia logistyką w czasie budowy mostu autostradowego w Zakroczymiu na trasie S7. Brał również udział w opracowaniu strategicznych dokumentów normatywnych z zakresu kierowania ruchem wojsk, m.in. „Doktryny Transpor-tu i Ruchu Wojsk Sił Zbrojnych DD/4.4”, dostosowującej krajowe przepisy i procedury do zasad przyjętych w armiach państw NATO.

Od 2006 r. uczestniczył w  przeprowadzeniu procesu akcesyjnego przystąpienia Polski do Programu Uzyskania Zdolności Strategicznego Transportu Lotniczego na bazie samolotów typu C-17. Z sukcesem kierował Nieetatowym Zespołem Negocjacyjnym, a także uczestniczył w procesie formowania natowskiej Organizacji Zarządzania Transportem Lotniczym, w któ-rej był przedstawicielem Ministra Obrony Narodowej. Reprezentował również Ministra Obro-ny Narodowej w programie Tymczasowego Rozwiązania Transportu Strategicznego (SALIS) na bazie samolotów AN-124, zapewniającego dostęp Sił Zbrojnych RP do środków transportu dla Polskich Kontyngentów Wojskowych.

Dokonania służbowe i  profesjonalizm pułkownika Wiesława Przesóra w  istotny sposób przyczyniły się do podniesienia zdolności bojowej logistyki wojskowej, a tym samym umacnia-nia Sił Zbrojnych RP i obronności państwa.

Wyróżniony za szczególne osiągnięcia w pozyskiwaniu transportu strategicznego na potrzeby obronne Sił Zbrojnych RP

15

Pułkownik Wojciech Smołuch— szef Oddziału Szkolenia Centrum Operacji Specjalnych — Dowództwa Komponentu Wojsk Specjalnych w Krakowie

Wyróżniony za szczególne osiągnięcia w opracowywaniu i wdrażaniu nowatorskich rozwiązań w szkoleniu żołnierzy Wojsk Specjalnych

Pułkownik Wojciech Smołuch służbę wojskową rozpoczął w  Centrum Szkolenia Młodszych Specjalistów Nadwiślań-skich Jednostek MSW w Katowicach. Jest prymusem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu oraz absolwentem Akademii Obrony Narodowej, podyplo-mowych studiów na wydziale bezpieczeństwa Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, a także wielu szkoleń i kursów specjalistycznych. Pełnił służbę m.in. w: 25 Dywizji Kawale-

rii Powietrznej, Szefostwie Wojsk Aeromo bilnych, a następnie w Szefostwie Wojsk Zmechani-zowanych i Pancernych Dowództwa Wojsk Lądowych.

Od 2006 r. zajmował różne stanowiska w Szefostwie Działań Specjalnych Sztabu Generalne-go WP, a następnie w Dowództwie Wojsk Specjalnych, m.in.: zastępcy szefa Oddziału Szkolenia, szefa Oddziału Zabezpieczenia i Koordynacji Szkolenia oraz szefa Pionu Szkolenia.

Pułkownik Wojciech Smołuch dzięki szerokiej wiedzy specjalistycznej oraz doświadczeniu z powodzeniem kierował pracami nad wieloma nowatorskimi rozwiązaniami szkoleniowymi, które wdrożono do działalności służbowej. Jest współautorem systemu rozwoju podoficerów Wojsk Specjalnych oraz programów szkolenia zespołów bojowych i pododdziałów specjalnych jednostek Wojsk Specjalnych. Przygotował i  nadzorował wprowadzenie elektronicznej ewi-dencji szkolenia oraz stworzył koncepcję zaawansowanego symulacyjnego systemu wsparcia szkolenia tego rodzaju wojsk. Zainicjował budowanie zdolności Wojsk Specjalnych w obszarze prowadzenia prac minerskich i pirotechnicznych.

Dzięki jego inicjatywom dokonano wielu znaczących zmian i nowelizacji dokumentów nor-mujących modernizację i  rozbudowę terenowych obiektów szkoleniowych oraz wprowadze-nie na wyposażenie Wojsk Specjalnych nowoczesnego sprzętu i uzbrojenia. Obecnie sprawuje merytoryczny nadzór nad budową Ośrodka Szkolenia Wojsk Specjalnych w Jednostce Wojsko-wej Komandosów.

Dokonania służbowe pułkownika Wojciecha Smołucha w  wymierny sposób przyczyniły się do podniesienia sprawności bojowej żołnierzy Sił Zbrojnych RP, a tym samym umacniania obronności państwa.

16

Pułkownik w stanie spoczynku profesor doktor habilitowany Adam Tomaszewski- były komendant Wydziału Wojsk Lądowych Akademii Obrony Narodowej w Warszawie

Pułkownik w  stanie spoczynku profesor doktor habilito-wany Adam Tomaszewski jest wybitnym dydaktykiem woj-skowym. Po ukończeniu w 1967 r. Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu pełnił służbę w 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu oraz Akademii Sztabu Generalnego, gdzie w 1984 r. uzyskał tytuł naukowy doktora.

Od 1990 r. swoją karierę naukową i  wojskową związał z  Akademią Obrony Narodowej, gdzie zajmował m.in. sta-nowiska: docenta, kierownika Katedry Wojsk Rakietowych i  Artylerii oraz kierownika Katedry Sztuki Operacyjnej.

W 1991 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a 5 lat później — profesora zwyczajnego.W  latach 1996–2006 pełnił obowiązki komendanta Wydziału Wojsk Lądowych, którego

zadaniem było kształcenie i doskonalenie zawodowe oficerów przewidzianych na średnie i wyż-sze stanowiska dowódcze i sztabowe w Siłach Zbrojnych RP. Pułkownik Tomaszewski był inicja-torem i nadzorował opracowanie, a następnie wdrożenie nowych programów studiów i kursów dostosowanych do standardów obowiązujących w państwach NATO oraz zmian zachodzących w Wojsku Polskim.

Był współorganizatorem wielu konferencji, szkoleń i ćwiczeń, w których uczestniczyli rów-nież oficerowie z wydziałów wojskowych uczelni zagranicznych m.in. z Hamburga i Kopenha-gi. Szczególnym powodzeniem cieszyły się prowadzone w Wydziale „Kursy integracji z NATO” przeznaczone dla oficerów wszystkich rodzajów sił zbrojnych.

Wykorzystując swoją kreatywność i energię inspirował działalność badawczą i publicystycz-ną Wydziału oraz sam aktywnie w niej uczestniczył. W tym okresie głównym celem tej działal-ności było wypracowanie nowego modelu przygotowania i użycia Wojsk Lądowych w operacjach wielonarodowych w  warunkach przynależności Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego. Wyniki badań uzyskanych we współpracy z Dowództwem Wojsk Lądowych oraz doświadcze-nia kadry dydaktycznej wyniesione z udziału w operacjach międzynarodowych i ćwiczeniach z wojskami, stanowiły podstawę do opracowania wielu materiałów dydaktycznych.

Zaangażowanie w  służbie oraz wybitne osiągnięcia pułkownika w  stanie spoczynku profesora doktora habilitowanego Adama Tomaszewskiego w  działalności dydaktycznej wniosły wymierny wkład w  przygotowanie profesjonalnej kadry dowódczej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyróżniony za szczególne osiągnięcia w szkoleniu kadr dowódczych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej

17

Pułkownik profesor doktor habilitowanyMariusz Wiatr— rektor – komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych im. generała Tadeusza Kościuszki we WrocławiuWyróżniony za wybitne osiągnięcia w działalności dydaktycznej i naukowej na rzecz rozwoju szkolnictwa i myśli wojskowej

Pułkownik profesor doktor habilitowany Mariusz Wiatr jest wybitnym znawcą globalnych i regionalnych problemów militarnych oraz autorytetem w dziedzinie nauk wojskowych, a w szczególności sztuki operacyjnej.

Jest absolwentem Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zme-chanizowanych we Wrocławiu oraz Akademii Wojskowej w Dreźnie. Po uzyskaniu w 1993 r. tytułu doktora nauk woj-skowych w  Akademii Obrony Narodowej zaangażował się w  działalność dydaktyczną i  naukową. W  latach 1994–1995 odbył studia operacyjno-strategiczne w Akademii Dowodze-

nia Bundeswehry w Hamburgu. Zdobyte wówczas doświadczenie i wiedzę wykorzystał w proce-sie przygotowania Sił Zbrojnych RP do spełnienia wymogów oraz uzyskania interoperacyjności z siłami zbrojnymi państw NATO, a także ich transformacji do współczesnych wyzwań.

Był twórcą i pierwszym kierownikiem Zakładu Działań Połączonych w Akademii Obrony Narodowej, którego działalność koncentrowała się na problemach prowadzenia operacji połączonych. Służbę w Akademii zakończył w 2007 r. na stanowisku komendanta Wydziału Wojsk Lądowych. W tym samym roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał pułkownikowi Wiatrowi tytuł profesora nauk wojskowych.

W styczniu 2008 r. pułkownik Mariusz Wiatr objął stanowisko zastępcy komendanta ‒ pro-rektora ds. naukowo-dydaktycznych w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych, a w marcu 2011 r. został rektorem ‒ komendantem tej uczelni. Pod jego kierownictwem uczelnia uzy-skała uprawnienia do prowadzenia studiów I i II stopnia w zakresie: nauk o bezpieczeństwie, inżynierii wojskowej, zarządzania oraz socjologii na poziomie licencjatu. Stała się również zapleczem eksperckim Sił Zbrojnych RP z zakresu prowadzenia operacji połączonych na szcze-blu taktycznym.

Pułkownik Mariusz Wiatr jest autorem cenionych prac naukowo-badawczych i publikacji naukowych. Za swoją działalność dydaktyczno-naukową został uhonorowany między innymi: Nagrodą Ministra Obrony Narodowej za opracowanie „Modelu rozwoju oficera w Siłach Zbroj-nych RP”, a także wyróżnieniem rektora Akademii Obrony Narodowej w konkursie na najlep-szą rozprawę doktorską i habilitacyjną.

Wybitne osiągnięcia pułkownika profesora doktora habilitowanego Mariusza Wiatra w wymierny sposób wpływają na kształcenie profesjonalnych kadr Wojska Polskiego przyczy-niając się do zwiększenia zdolności bojowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

18

Pułkownik pilot Sławomir Żakowski— zastępca dowódcy Centrum Operacji Powietrznych —Dowództwa Komponentu Powietrznego w Warszawie

Pułkownik Sławomir Żakowski jest absolwentem Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie oraz Akademii Obro-ny Narodowej. Jest pilotem klasy mistrzowskiej, instruktorem i oblatywaczem samolotów M-28 Bryza i C-295 CASA.

Posiada bogate doświadczenie dowódcze zdobyte w czasie trzydziestoletniej służby pełnionej między innymi w: 13 eska-drze lotnictwa transportowego w Krakowie, 8 Bazie Lotniczej w Krakowie, 3 Brygadzie Lotnictwa Transportowego w Powi-dzu oraz 3 Skrzydle Lotnictwa Transportowego w Powidzu.

Pułkownik Sławomir Żakowski jest pierwszym polskim pilotem samolotów transportowych, który wykonywał misje w  warunkach bojowych w  Ira-ku i  Afganistanie. Wielokrotnie organizował i  uczestniczył w  misjach humanitarnych, mię-dzy innymi do Iranu, Algierii i Biesłanu w Rosji. Jego doskonałe umiejętności i zaangażowanie w służbie zostały docenione przyznaniem między innymi tytułu „Pilota 2003 Roku Wojsk Lot-niczych i Obrony Powietrznej” oraz wyróżnieniem przez Ministra Obrony Narodowej w 2012 r. tytułem honorowym „Zasłużony Pilot Wojskowy”.

Swoje ogromne doświadczenie i  wiedzę wykorzystał przygotowując szereg rozwiązań i  dokumentów metodycznych stosowanych w  szkoleniu pilotów samolotów transportowych M-28 Bryza, C-295 CASA i  C-130 Hercules. Jest autorem „Programu szkolenia na samolo-cie C-295 CASA” oraz modelu szkolenia w lotnictwie transportowym, który usystematyzował wymogi dotyczące szkolenia na różnych typach samolotów transportowych w SZ RP, a także inicjatorem organizacji kursów taktycznych dla pilotów samolotów transportowych, które są bazą do dalszego szkolenia w powietrzu. Uczestniczył również w opracowaniu „Poradnika dla personelu latającego nad terenem górzystym”.

Nienaganna służba oraz wybitne osiągnięcia pułkownika pilota Sławomira Żakowskie-go w szkoleniu polskich pilotów stanowią wymierny wkład w umacnianie zdolności bojowych i  taktycznych lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej oraz sytuują go wśród najbar-dziej wyróżniających się żołnierzy Wojska Polskiego.

Wyróżniony za znaczące osiągnięcia w szkoleniu lotniczym i wdrażaniu nowych samolotów transportowych

19

Podpułkownik rezerwy Jarosław Zieliński— były dowódca Grupy Obsługi Technicznej 31 Bazy Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu

Wyróżniony za znaczący wkład w opracowanie i wdrożenie koncepcji przyjęcia na wyposażenie Sił Zbrojnych RP samolotów wielozadaniowych F-16

Podpułkownik rezerwy Jarosław Zieliński jest absol-wentem Wojskowej Akademii Technicznej. Posia-da bogate doświadczenie dowódcze zdobyte podczas trzy dziestopięcioletniej służby pełnionej m.in. na stanowi-skach: dowódcy eskadry technicznej i  szefa Służby Inżynie-ryjno-Lotniczej 62, a następnie 3 Pułku Obrony Powietrznej Kraju w Poznaniu. W styczniu 2000 r. został skierowany do służby w 31 Bazie Lotniczej w Poznaniu, którą kontynuował w 31 Bazie Lotnictwa Taktycznego.

Podpułkownik rezerwy Jarosław Zieliński uczestniczył w  tworzeniu struktur organizacyjnych 31 Bazy Lotniczej, której zadaniem było przyjęcie na wyposażenie samolotu wielozadaniowego F-16. Współuczestniczył nie tylko w  opracowaniu schematu strukturalnego Grupy Obsługi Technicznej, ale przede wszystkim opracował koncep-cję przyjęcia sprzętu i wyposażenia do tego typu statku powietrznego. Obejmowała ona m.in. procedury odpraw celnych, ułatwiających i przyspieszających wdrożenie samolotu wielozada-niowego w Siłach Zbrojnych RP, a następnie wpływających na utrzymanie wysokiego poziomu sprawności podczas jego eksploatacji.

Jego umiejętności i  zdolności organizacyjne były wielokrotnie wykorzystywane podczas przygotowywania i prowadzenia przedsięwzięć szkoleniowych, m.in. ćwiczeń CLEAN HUN-TER 2005, SENTRY WHITE FALCON 2005, ANAKONDA 2009, BIELIK 09, FORCEVAL 2011, SIROCCO 2012, ZEFIR 2012 czy SQUADRON EXCHANGE 2012.

Jako oficer o wybitnych zdolnościach technicznych oraz ogromnym doświadczeniu wyka-zał się również umiejętnościami racjonalizatorskimi. Jest między innymi autorem projek-tu „FOD” ( foreign object damaged), który — dzięki zastosowaniu podziału lotniska na strefy bezpieczeństwa — pozwala lepiej chronić silniki lotnicze przed uszkodzeniami. Projekt został wdrożony w Siłach Powietrznych jako obowiązujący wzorzec.

Podpułkownik rezerwy Jarosław Zieliński dzięki swojemu profesjonalizmowi stał się wzor-cem do naśladowania dla swoich podwładnych, szkoląc kilka pokoleń techników samolotów o najwyższych kwalifikacjach.

Nienaganna służba oraz wybitne osiągnięcia podpułkownika rezerwy Jarosława Zielińskiego w przygotowaniu personelu technicznego i wprowadzaniu do eksploatacji samolotów wieloza-daniowych F-16, w znaczący sposób przyczyniły się do podniesienia zdolności bojowej lotnic-twa Sił Zbrojnych RP.

20

Chorąży Krzysztof Kwaśnik— dowódca Obsługi 6 Oliwskiego Ośrodka Radioelektronicznego Marynarki Wojennej im. adm. Arendta Dickmana w Gdyni

Chorąży Krzysztof Kwaśnik służbę wojskową rozpoczął w 1998 r. jako kadet szkoły chorążych Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki w Zegrzu. Po jej ukończeniu objął stanowisko dowódcy zespołu w 6 Ośrodku Radioelektro-nicznym Marynarki Wojennej w Gdyni. W 2002 r. został dowódcą grupy i wiodącym specjalistą z  zakresu rozpo-znania sygnałowego i obrazowego.

Chorąży Krzysztof Kwaśnik jest wysoko oceniany przez przełożonych za sumienność, odpowiedzialność i  zaan-gażowanie w  wykonywanie powierzonych  obowiązków.

Trzykrotnie brał udział w  misjach poza granicami państwa w  strukturach Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. Po raz pierwszy w 2010 r., na stanowisku pod-oficera specjalisty w ramach VII zmiany, gdzie w trakcie ciężkich walk dwukrotnie został ranny.

W 2011 r. pełnił służbę jako młodszy technik śmigłowca w IX zmianie PKW. Za wybitne czyny bojowe połączone z wyjątkową ofiarnością i odwagą w czasie działań bojowych prze-ciwko aktom terroryzmu podczas użycia Sił Zbrojnych RP poza granicami państwa został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Krzyża Wojskowego.

Swoje zaangażowanie oraz umiejętność skutecznego działania w  najtrudniejszych warunkach potwierdził w 2013 r., gdy został skierowany do służby na stanowisku podoficera specjalisty w  XIII zmianie PKW w  Afganistanie. Podczas misji wykazał się niezwykłą walecznością w trakcie odparcia ataku na bazę w Ghazni, gdzie został ranny po raz trzeci. W  2013 r. Minister Obrony Narodowej przyznał chorążemu Krzysztofowi Kwaśnikowi odznakę Za Rany i Kontuzje.

Zasługi bojowe, postawa na polu walki oraz profesjonalizm chorążego Krzysztofa Kwaśnika sytuują go wśród najlepszych żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyróżniony za odwagę i ofiarność podczas służby w składzie Polskich Kontyngentów Wojskowych w Afganistanie

21

Kapral Łukasz Goździk— dowódca drużyny szturmowej 7 batalionu kawalerii powietrznej 25 Brygady Kawalerii Powietrznej w Tomaszowie Mazowieckim

Wyróżniony za męstwo i odwagę wykazane podczas służby w IV zmianie Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie

Kapral Łukasz Goździk rozpoczął służbę w  październiku 1999 r. jako żołnierz zasadniczej służby wojskowej, a następnie służby nadterminowej 7 batalionu kawalerii powietrznej w  Tomaszowie Mazowieckim. W  styczniu 2005 r. został powołany do służby zawodowej na stanowisko zwiadowcy-radiotelefonisty, zwiadowcy-celowniczego, a  obecnie dowódcy drużyny szturmowej.

Kapral Łukasz Goździk po raz pierwszy został skierowany do pełnienia służby poza granicami państwa w 2005 r., na stanowi-sku pomocnika dowódcy plutonu – dowódcy drużyny w ramach

V zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku.Swoje doskonałe wyszkolenie, a  przede wszystkim umiejętność podejmowania trafnych

decyzji w sytuacji zagrożenia życia i zdrowia wielokrotnie potwierdził w trakcie kolejnej misji, w IV zmianie Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, gdzie pełnił służbę na sta-nowisku dowódcy załogi.

Szczególną odwagą wykazał się podczas jednego z patroli, gdy w wyniku kontaktu ognio-wego z przeciwnikiem, ranni zostali żołnierze wojsk koalicji. Kapral Łukasz Goździk, pomimo ciągłego ostrzału, udzielił pierwszej pomocy poszkodowanym, jednocześnie ewakuując ich ze strefy bezpośredniego zagrożenia w bezpieczne miejsce. Jego opanowanie, determinacja i sku-teczność działania pozwoliły na uniknięcie ofiar wśród żołnierzy patrolu.

Ofiarność i odwaga wykazane przez kaprala Łukasza Goździka na polu walki są godne naj-wyższej pochwały i uznania, stanowiąc wzór do naśladowania dla innych żołnierzy.

22

Śp. Pułkownik Grzegorz Nicke- dowódca kompanii wsparcia dywizjonu zabezpieczenia Centrum Szkolenia Artylerii i Uzbrojenia im. gen. Józefa Bema w Toruniu

Pułkownik Grzegorz Nicke służbę wojskową rozpoczął w 1994 r. jako podchorąży Wyższej Szkoły Oficerskiej im. gen. J. Bema w Toruniu. Po jej ukończeniu pełnił zawodową służbę wojskową w 5 Pułku Artylerii w Sulechowie, 14 Pułku Arty-lerii Przeciwpancernej w  Suwałkach i  6 dywizjonie artylerii samobieżnej w Toruniu. Uczestniczył w misji Polskiego Kon-tyngentu Wojskowego KFOR w Kosowie.

Od 2009  r. dowodził kompanią wsparcia dywizjonu zabezpieczenia Centrum Szkolenia Artylerii i  Uzbrojenia w Toruniu.

Był znakomitym dowódcą, wyróżniającym się wysokim poczuciem odpowiedzialności za podwładnych i powierzone zadania.

8 października 2013 r. pułkownik Grzegorz Nicke był kierownikiem zajęć programowych ze szkolenia strzeleckiego na temat „Ćwiczenie w rzucaniu granatami ręcznymi” z żołnierzami kompanii wsparcia, odbywających się w ośrodku szkolenia toruńskiego Centrum. Gdy granat bojowy F-1 upadł zbyt blisko miejsca, w którym znajdowali się ćwiczący, pułkownik Nicke osło-nił własnym ciałem znajdującego się w okopie żołnierza, ratując mu życie.

Pułkownik Grzegorz Nicke zmarł 19 października wskutek obrażeń doznanych w wyniku zranienia odłamkami eksplodującego granatu.

Za zasługi w ratowaniu życia ludzkiego został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Krzyżem Zasługi za Dzielność oraz mianowany przez Ministra Obro-ny Narodowej na stopień wojskowy pułkownika.

Profesjonalizm w służbie, walory osobiste oraz wyjątkowa odwaga i poświęcenie pułkow-nika Grzegorz Nicke są godne najwyżej pochwały i stanowią wyjątkowy wzór do naśladowania dla wszystkich żołnierzy.

Wyróżniony pośmiertnie za bohaterski czyn uratowania życia innego żołnierza

23

Śp. Komandor profesor doktor habilitowany Leszek Piaseczny— były dziekan Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w GdyniWyróżniony pośmiertnie za wybitne osiągnięcia w rozwoju techniki okrętowej oraz w działalności dydaktycznej na rzecz Marynarki Wojennej

Komandor Leszek Piaseczny był wybitnym specjalistą w dziedzinie eksploatacji i konstrukcji techniki okrętowej, a w szczególności sil-ników spalinowych.

Był absolwentem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdy-ni, Politechniki Gdańskiej, gdzie uzyskał stopień doktora nauk tech-nicznych, oraz Politechniki Poznańskiej, na której uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 2003 r. Prezydent Rzeczpospolitej Pol-skiej nadał komandorowi Leszkowi Piasecznemu tytuł profesora nauk technicznych.

Od 1972 r. był asystentem w  Zakładzie Eksploatacji Okrętów Katedry Technologii i Eksploatacji, a następnie adiunktem i zastępcą szefa Instytutu Technicz-nej Eksploatacji Okrętów Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. W  latach 1993–2003 pełnił funkcję szefa Oddziału Naukowego, a następnie – do 2006 r. – komendanta – dziekana Wydzia-łu Mechaniczno-Elektrycznego Akademii Marynarki Wojennej.

Profesor Leszek Piaseczny prowadził badania naukowe w dziedzinie trwałości i niezawod-ności okrętowych systemów technicznych oraz optymalizacji systemów obsługi technicznej okrętów, m.in. technologii napraw okrętowych tłokowych silników spalinowych oraz zastoso-wania kompozytów polimerowych.

Był człowiekiem niezwykle kreatywnym, o  ogromnej energii i  pasji, który wybitne osią-gnięcia naukowe łączył z osobowością humanisty i erudyty w wielu dziedzinach kultury. Zna-komity wykładowca i  nauczyciel akademicki, autor nowatorskich wykładów i  seminariów naukowych, wyjątkowo ceniony promotor i recenzent prac wielu pokoleń studentów. Pozosta-wił znaczący dorobek naukowy obejmujący trzy monografie, dwa patenty oraz ponad 200 arty-kułów naukowych.

Osiągnięcia komandora profesora doktora habilitowanego Leszka Piasecznego jako nauczy-ciela akademickiego i naukowca stanowią wymierny wkład w rozwój polskiej techniki wojsko-wej oraz szkolenia kadr na potrzeby Sił Zbrojnych RP.

24

Śp. Starszy chorąży sztabowy Mirosław Łucki- dowódca Sekcji Ogniowej Jednostki Wojskowej Komandosów w Lublińcu

Starszy chorąży sztabowy Mirosław Łucki służbę wojskową roz-począł w lipcu 2007 r. jako żołnierz zasadniczej służby wojskowej, a następnie żołnierz nadterminowy 1 Pułku Specjalnego Koman-dosów w Lublińcu. W 2000 r., wraz z powołaniem do zawodowej służby wojskowej w  korpusie podoficerów, został wyznaczony na stanowisko zwiadowcy – minera, a następnie operatora. W latach 2005-2009 pełnił służbę w Jednostce Wojskowej GROM, po czym powrócił do macierzystej jednostki w  Lublińcu na stanowisko zastępcy dowódcy Sekcji.

Trzykrotnie brał udział w misjach Polskich Kontyngentów Woj-skowych w Afganistanie w Zadaniowym Zespole Bojowym Wojsk Specjalnych Task Force 50 (TF-50) w składzie VII, X i XIII zmiany. Świetne wyszkolenie, doskonałe umiejętności przy-wódcze i bardzo dobra organizacja pracy umożliwiały chorążemu Łuckiemu skuteczne dowo-dzenie sekcją specjalną podczas kilkudziesięciu operacji bojowych, co w  wymierny sposób przyczyniało się do efektywnego działania TF-50.

Starszy chorąży sztabowy Mirosław Łucki zginął w nocy z 23 na 24 sierpnia 2013 r., w trak-cie operacji pk. CHATR 14, mającej na celu przejęcie środków walki służących do prowadze-nia działalności terrorystycznej z nielegalnego magazynu znajdującego się w dystrykcie Giro. W zasadzce przygotowanej na siły koalicyjne rannych zostało dwóch innych żołnierzy TF-50 oraz pięciu funkcjonariuszy specjalnych afgańskich służb bezpieczeństwa.

Za czyny bojowe połączone z wyjątkową ofiarnością i odwagą podczas użycia Sił Zbrojnych RP poza granicami państwa został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospoli-tej Polskiej Krzyżem Kawalerskim Orderu Krzyża Wojskowego i Krzyżem Zasługi za Dzielność oraz mianowany przez Ministra Obrony Narodowej na stopień wojskowy starszego chorążego sztabowego.

Starszy chorąży sztabowy Mirosław Łucki złożył najwyższą ofiarę w walce z międzynarodo-wym terroryzmem służąc szlachetnej sprawie przywracania bezpieczeństwa, pokoju i wolności.

Wyróżniony pośmiertnie za odwagę i męstwo okupione ofiarą życia podczas służby w składzie Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie

ODDZIAŁY I INSTYTUCJE WOJSKOWEWYRÓŻNIONE WPISANIEM

NAZWY I OSIĄGNIĘĆDO „KSIĘGI HONOROWEJ

WOJSKA POLSKIEGO”

26

Dowództwo Wielonarodowego Korpusu Północny–Wschód (część polska) w Szczecinie

Dowództwo Wielonarodowego Korpusu Północny–Wschód w  Szczecinie (część polska) jest jednostką wojskową stanowiącą polski wkład do Wielonarodowego Dowództwa Korpusu Północ-ny-Wschód, będącego elementem struktury wojskowej Sojuszu Północnoatlantyckiego. Korpus został utworzony 18 września 1999 r. na podstawie trójstronnego porozumienia państw założycielskich: Danii, Niemiec i  Polski. Żołnierze części polskiej stanowią największą grupę spośród 13 krajów wchodzących w  skład Korpusu. Struktura Korpusu ulegała systematycznym przeobrażeniom wynikającym ze zmian doktrynalnych Sojuszu. W 2005 r. Dowództwo osiągnęło status certyfikowanego Dowództwa Sił Lądo-wych Sojuszu, spełniając wymogi Pełnej Gotowości Operacyjnej. Korpus, jako część składowa sił NATO, od 15 lat odgrywa bardzo ważną rolę w systemie bezpieczeństwa narodowego w tym regionie Europy.

W 2007 r. personel Dowództwa Korpusu po raz pierwszy wziął udział w misji Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF) w Afganistanie. Przez 6 miesięcy blisko 160 oficerów i podoficerów Kor-pusu stanowiło część nowo utworzonego Dowództwa Kompozytowego Sił ISAF w Kabulu, gdzie potwier-dzili swój wysoki poziom przygotowania i zaangażowania. Od lutego do sierpnia 2010 r. Korpus wydzielał obsadę nowo utworzonej struktury dowodzenia, jaką było Połączone Dowództwo Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (IJC). W 2014 r. Korpus po raz trzeci delegował swoich żołnierzy do afgańskiej misji.

Wielonarodowy Korpus Północny–Wschód od początku swojego istnienia – wykorzystując swoje geo-strategiczne położenie w środkowej Europie, w obszarze Morza Bałtyckiego – z powodzeniem realizuje kil-kuletni cykl szkolno-treningowy, którego kulminacją są ćwiczenia organizowane dla jednostek państw zrzeszonych. W  maju 2012 r., w  duńskiej bazie wojskowej Nymindegab odbyło się ćwiczenie pk. KRYSZTAŁOWY ORZEŁ 12, potwierdzając bar-dzo dobre przygotowanie żołnierzy do wykonywania powierzonych zadań. Kolejną edycję ćwiczenia przeprowadzono w kwietniu 2013 r., w niemiec-kiej bazie w Wildflecken, wykorzystując rzeczywiste dane z misji ISAF.

Od 19 grudnia 2012 r. strukturą Wielonarodowego Korpusu Północny–Wschód dowodzi generał broni Bogusław Samol.

Osiągnięte wyniki szkolenia i  działania w  strukturach sojuszniczych oraz zasługi w  służbie poza granicami państwa żołnierzy części polskiej Dowództwa Wielonarodowego Korpusu Północny-Wschód w  Szczecinie zasługują na najwyższe uznanie oraz wyróżnienie wpisaniem nazwy i osią-gnięć jednostki do Księgi Honorowej Wojska Polskiego.

Wyróżnione za szczególne osiągnięcia w wykonywaniu zadań szkoleniowych oraz w misjach wojskowych poza granicami państwa

27

Jednostka Wojskowa Komandosów w Lublińcu

Jednostka Wojskowa Komandosów jest najstarszą jednostką Wojsk Specjalnych, której rodo-wód sięga 1957 r. Chwalebnie kontynuuje tradycje m.in. Pierwszej Samodzielnej Grupy ,,COM-MANDO”, Batalionów Armii Krajowej ,,Zośka”, ,,Parasol” i ,,Miotła”, Polskiego Samodzielnego Batalionu Specjalnego, 1 batalionu szturmowego w  Dziwnowie oraz 62  kompanii specjalnej ,,Commando” w Bolesławcu. W 2011 r. została przekształcona z 1 Pułku Specjalnego Komando-sów w Jednostkę Wojskową Komandosów w Lublińcu.

Jednostka jest przeznaczona do prowadzenia lądowych operacji specjalnych w warunkach pokoju, kryzysu i wojny oraz związanych ze zwalczaniem terroryzmu. Komandosi z Lublińca są najwyższej klasy specjalistami w rozpoznaniu, działaniach bezpośrednich i niekonwencjonal-nych oraz wsparcia militarnego prowadzonego samodzielnie lub we współdziałaniu z innymi jednostkami działań specjalnych. Poziom ich wyszkolenia i  przygotowania do działań bojo-wych przeszedł najwyższą próbę podczas wykonywania zadań w Macedonii, Pakistanie, Kon-go, Kosowie, Bośni i Hercegowinie, Libanie, Syrii, Iraku, Czadzie i Afganistanie.

Na szczególne uznanie zasługują najtrudniejsze misje prowadzone w ramach Zadaniowego Zespołu Bojowego Task Force 50 (TF-50) w składzie Zgrupowania Wojsk Specjalnych Polskie-go Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie.

Dokonania jednostki były wielokrotnie doceniane przez przełożonych: Minister Obrony Narodowej za szczególne osiągnięcia w  wykonywaniu zadań służbowych w  2008 r. nadał 1 Pułkowi Specjalnemu Komandosów tytuł „Znak Honorowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej”, natomiast za uzyskanie najlepszych wyników w  działalności służbowej w  2012  r. wyróżnił Jednostkę Wojskową Komandosów tytułem honorowym „Przodujący Oddział Wojska Polskiego”. W  2012 r. szef Sztabu Generalnego WP wyróżnił tytułem honorowym „Przodujący Pododdział Wojsk Specjalnych” TF-50, za dokonania bojowe połączone z ofiarnością i odwagą żołnierzy podczas wykonywania zadań w PKW w Afganistanie.

Od 26 listopada 2012 r. jednostką dowodzi pułkownik Wiesław Kukuła.

Osiągnięcia Jednostki Wojskowej Komandosów w  Lublińcu zasługują na najwyższe uznanie, stanowiąc najlepsze świadectwo profesjonalizmu, odwagi i  męstwa polskich żołnierzy i  wnosząc wymierny wkład w walkę z międzynarodowym terroryzmem.

Wyróżniona za szczególne osiągnięcia w wykonywaniu zadań specjalnych poza granicami państwa

28

2 Inowrocławski Pułk Inżynieryjny im. gen. Jakuba Jasińskiego w Inowrocławiu

2 Inowrocławski Pułk Inżynieryjny wywodzi swoją historię od 2 Pułku Kolejowego utworzo-nego w 1957 r. w Przemyślu, skąd w 1960 r. został przeniesiony do Inowrocławia. 1 listopada 2013 r. w  jego strukturę zostały włączone trzy jednostki inżynieryjne: 1 batalion drogowo--mostowy z Dęblina, 3 batalion inżynieryjny z Niska oraz 4 batalion inżynieryjny z Głogowa. Obecnie podlega Dowódcy Generalnemu Rodzajów Sił Zbrojnych.

Pułk specjalizuje się w realizacji zadań inżynieryjnych w zakresie budowy dróg, mostów, urządzania i utrzymania przepraw, rozbudowy fortyfikacyjnej i budowy zapór oraz oczyszcza-nia terenu z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych.

Trud codziennej służby żołnierzy Pułku jest doceniany przez społeczeństwo, w wymierny sposób przyczyniając się także do rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej kraju. Do zna-czących osiągnięć należą m.in. zbudowany w ciągu trzech miesięcy w 1985 r. warszawski Most Syreny, który służył społeczeństwu do 2000 r. jako most zastępczy na czas remontu Mostów Poniatowskiego oraz Śląsko-Dąbrowskiego, wykonana w 2006 r. estakada o długości 681 m na Trasie Toruńskiej w Warszawie, czy most w Poznaniu przygotowany dla potrzeb Euro 2012.

W 2013 r. w Pułku sformowano Wojskową Jednostkę Odbudowy, która jako pierwsze tego typu zgrupowanie zadaniowe w Wojsku Polskim, osiągnęła gotowość i wykonała zadanie na rzecz społeczeństwa, budując most na rzece Mień w Lipnie.

Na profesjonalizm i umiejętności żołnierzy z  Inowrocławia społeczeństwo może również liczyć podczas klęsk żywiołowych, np.: w 2012 r. uczestniczyli oni w likwidacji skutków powo-dzi w Jeleniej Górze, odbudowując trzy mosty drogowe o łącznej długości 48 m.

Żołnierze Pułku wykonują również najtrudniejsze zadania saperskie. W  2013 r. patrole rozminowywania interweniowały 1083 razy na terenie pięciu województw. Wykryto i zlikwidowano 233 817 szt. bomb, pocisków i amunicji.

Od 7 października 2013 r. dowódcą Pułku jest pułkownik Marek Wawrzyniak.

Profesjonalizm żołnierzy 2 Pułku Inżynieryjnego w Inowrocła-wiu, zaangażowanie w  służbie oraz wkład w  kształtowanie pozy-tywnego wizerunku Sił Zbrojnych RP, zasługują na najwyższe uznanie i wyróżnienie wpisaniem nazwy i osiągnięć jednostki do Księgi Honorowej Wojska Polskiego.

Wyróżniony za szczególne osiągnięcia w wykonywaniu zadań inżynieryjnych i saperskich

29

Oddział Żandarmerii Wojskowej w Krakowie

Oddział Żandarmerii Wojskowej w  Krakowie został powołany 1 września 1990 r. Obecnie podlegają mu: wydział w Nowej Dębie i placówki w Bielsku-Białej, Gliwicach, Kielcach, Lubliń-cu, Przemyślu i Rzeszowie

Oddział wykonuje głównie zadania związane z  zapobieganiem popełnianiu przestępstw i  wykroczeń przez żołnierzy, wykrywaniem i  ściganiem ich sprawców, ochroną porząd-ku publicznego na terenach i w obiektach wojskowych oraz w miejscach publicznych, a także zapewnianiem bezpieczeństwa delegacji krajowych i zagranicznych.

Oddział zasięgiem działania obejmuje obszar czterech województw: małopolskiego, ślą-skiego, świętokrzyskiego i podkarpackiego. Ze względu na przygraniczne położenie współdzia-ła z polskimi oraz zagranicznymi organami i służbami właściwymi w sprawach bezpieczeństwa i porządku publicznego. W sprawach ścigania sprawców przestępstw Oddział współdziała rów-nież z Centralnym Biurem Śledczym, Centralnym Biurem Antykorupcyjnym, Agencją Bezpie-czeństwa Wewnętrznego i Służbą Kontrwywiadu Wojskowego.

Krakowscy żandarmi z powodzeniem wspierają Policję w ogólnopolskich i lokalnych akcjach, tj. „Bezpieczny weekend”, „ZNICZ”, „TRUCK”, „Bezpieczny wypoczynek” oraz w Narodowym Eksperymencie Bezpieczeństwa „Weekend bez ofiar”.

Żołnierze Oddziału potwierdzili swoje doskonałe wyszkolenie, także podczas wykonywa-nia zadań w misjach poza granicami państwa: na Wzgórzach Golan, w Syrii, Bośni, Kosowie, Iraku i Afganistanie.

Za uzyskanie najlepszych wyników w działalności służbowej w 2011 r. Oddział Żandarme-rii Wojskowej w Krakowie został wyróżniony przez Ministra Obro-ny Narodowej tytułem honorowym „Przodujący Oddział Wojska Polskiego”.

Od 22 sierpnia 2011 r. komendantem Oddziału jest pułkownik Sebastian Kalisz.

Zaangażowanie w  służbie, doskonałe wyszkolenie i  profesjo-nalizm żołnierzy Oddziału Żandarmerii Wojskowej w  Krakowie zasługują na najwyższe uznanie oraz wyróżnienie wpisaniem jego nazwy i osiągnięć do Księgi Honorowej Wojska Polskiego.

Wyróżniony za szczególne osiągnięcia w wykonywaniu zadań dochodzeniowo-śledczych i prewencyjnych na terenie kraju oraz poza granicami państwa

30

Centrum Wsparcia Teleinformatycznego Sił Zbrojnychim. płk. prof. Kazimierza Drewnowskiego w Warszawie

Centrum Wsparcia Teleinformatycznego Sił Zbrojnych rozpoczęło swoją działalność 1 stycznia 2012 r. Kontynuuje tradycje i historię: 2 Samodzielnego Pułku Łączności, Węzła Łączności Ministerstwa Obrony Narodowej i Sztabu Generalnego, Węzła Łączności nr 2 — JW Nr 3211 oraz Centralnego Węzła Łączności Ministerstwa Obrony Narodowej.

Głównym zadaniem Centrum jest zapewnienie bezawaryjnego działania systemu łącz-ności kierowania i  dowodzenia oraz zabezpieczenie funkcjonowania multimedialnych systemów teleinformatycznych. Przeznaczone jest również do koordynacji i  nadzoru nad funkcjonowaniem jawnego i niejawnego systemu telekomunikacyjnego dla potrzeb dowo-dzenia i kierowania Sił Zbrojnych RP oraz łączności koalicyjnej dla potrzeb instytucji i jed-nostek organizacyjnych MON.

W codziennej służbie personel Centrum zapewnia najwyższą sprawność działania syste-mów teleinformatycznych dla potrzeb Ministra Obrony Narodowej i komórek organizacyj-nych Ministerstwa Obrony Narodowej, Sztabu Generalnego WP, Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych, Dowództwa Operacyjnego Rodzajów Sił Zbrojnych oraz innych instytucji i jednostek wojskowych znajdujących się w obszarze odpowiedzialności Centrum oraz czterech podporządkowanych mu Regionów Wsparcia Teleinformatycznego w: Byd-goszczy, Krakowie, Olsztynie i Wrocławiu.

Centrum zapewnia techniczną współpracę stacjonarnych systemów łączności Sił Zbrojnych RP i  państw NATO oraz organizację systemu łączności z  jednostkami przebywającymi poza obszarem kraju.

Dokonania Centrum nawiązują do chlubnych osiągnięć jego poprzedników, których wyrazem było wyróżnienie przez Ministra Obrony Narodo-wej w 1997 i 2005 r. Centralnego Węzła Łączności Ministerstwa Obrony Narodowej nadaniem tytułu honorowego „Znak Hono-rowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej” za szczególne osiągnięcia w wykonywaniu zadań służbowych.

Od początku istnienia Centrum jego szefem jest pułkownik Ryszard Michta.

Rzetelna służba żołnierzy i pracowników Centrum Wspar-cia Teleinformatycznego Sił Zbrojnych dobrze służą niezawod-ności i efektywności funkcjonowania resortu obrony narodowej oraz systemu obronnego państwa, zasługując na wyróżnienie wpisaniem nazwy i  osiągnięć instytucji do Księgi Honorowej Wojska Polskiego.

Wyróżnione za szczególne osiągnięcia w zapewnieniu działania systemów łączności i teleinformatycznych resortu obrony narodowej

31

Wojewódzki Sztab Wojskowy w Poznaniu

Wojewódzki Sztab Wojskowy w  Poznaniu jest terenowym organem administracji wojskowej w strukturach Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, obejmującym obszar województwa wielko-polskiego. Koordynuje działalność sześciu Wojskowych Komend Uzupełnień w: Kaliszu, Koninie, Lesznie, Nowym Tomyślu, Pile i Poznaniu oraz Komendy Garnizonu Poznań.

Główne zadania Sztabu polegają na zapewnieniu utrzymania w gotowości systemu zarządza-nia kryzysowego, sprawnej realizacji przedsięwzięć związanych z utrzymaniem gotowości bojo-wej i mobilizacyjnej oraz promocją wojska.

Personel Sztabu skutecznie współpracuje z  jednostkami organizacyjnymi administra-cji publicznej województwa wielkopolskiego w  dziedzinie zarządzania kryzysowego, a  przede wszystkim z Centrum Zarządzania Kryzysowego Wojewody Wielkopolskiego w zakresie prze-ciwdziałania i  usuwania skutków zagrożeń niemilitarnych na terenie województwa. Szczegól-nym przykładem skutecznego współdziałania i właściwego planowania była sprawna organizacja działań w czasie klęski powodzi w 2010 r., która przyczyniła się do znacznego ograniczenia strat materialnych.

Bardzo dobra współpraca Sztabu z lokalnymi organami administracji i porządku publicznego jest również efektem wspólnych przedsięwzięć szkoleniowych. Pozwoliły one m.in. na wypracowa-nie zasad i procedur uczestnictwa przedstawicieli resortów: obrony narodowej i spraw wewnętrz-nych, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz terenowych organów administracji wojskowej w procesie planowania i wykorzystania jednostek służby zdrowia na potrzeby obronne państwa.

Dzięki kreatywnej działalności promocyjnej przedstawiciele Sztabu osiągają znakomite efekty w pozyskiwaniu ochotników do służby wojskowej. Aktywnie wspie-rają również działalność organizacji pozarządowych oraz innych partnerów społecznych, popularyzując zawód żołnierza oraz kształ-tując pozytywny wizerunek Wojska Polskiego.

Od 3 sierpnia 2009 r. szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Poznaniu jest pułkownik doktor Zdzisław Małkowski.

Zaangażowanie, sprawność działania i  profesjonalizm żołnie-rzy i pracowników Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Poznaniu przyczyniają się do umacniania systemu bezpieczeństwa i obronno-ści Rzeczypospolitej Polskiej, zasługując na najwyższe uznanie oraz wyróżnienie wpisaniem nazwy i osiągnięć instytucji do Księgi Hono-rowej Wojska Polskiego.

Wyróżniony za szczególne osiągnięcia w realizacji zadań związanych z zarządzaniem kryzysowym oraz promocją służby wojskowej

Opracowanie graficzne i druk

Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej

www.wceo.wp. mil.pl