Carlo Lorenzini urodził się

24 listopada 1826 roku we

Florencji. Pseudonim

Collodi, pod którym jest

znany, przybrał na cześć

toskańskiej miejscowości,

gdzie przyszła na świat jego

mama.

Żył w niedostatku, a wykształcenie otrzymał wyłącznie dzięki wsparciu i gościnie bogatej rodziny Ginori, u której pracował jego ojciec. Kiedy miał 17 lat, zaczął pracować w księgarni, następnie redagował czasopisma satyryczne i literackie, pisał recenzje, cenzurował sztuki teatralne. Pierwszy sukces odniósł jako tłumacz bajek Charles‘a Perraulta, kolejny – jako autor historyjek o Jasiu i Okruszku . Był starym kawalerem, mieszkał z mamą, którą wielbił ponad wszystko, z bratem i bratową. Miał wąsy, krzywe nogi i brzuszek, za to szybko stracił włosy na głowie. Bywał złośliwy, lubił chodzić do karczmy, grał w karty. Dwukrotnie (w 1848 i 1860 roku), jako ochotnik, walczył o niepodległość nie zjednoczonych jeszcze Włoch.

Carlo Collodi napisał:

• „Pinokio” - Powieść ukazywała się w odcinkach w latach 1881-1883, początkowo jako Storiadi un burattino (Historie marionetki). W pełnej wersji wydana została wydana w 1883 roku

• „ Różowy małpiszonek, Pipi ” -W 1883 roku Carlo Collodi ogłosił na łamach "Il Giornaleper Bambini", że przygody jego najsłynniejszego bohatera -Pinokia - dobiegły końca. Nową postacią, którą wprowadził na karty czasopisma, była Pipí -psotna różowa małpka.

Charles Perrault urodził się 12

stycznia 1628 w Paryżu. Zmarł 16 maja 1703 roku w

Tamaże. Był francuskim

baśniopisarzem z epoki baroku

francuski.

Urodzony w Paryżu w bogatej, arystokratycznej rodzinie. Uczęszczał do najlepszych

szkół w kraju. Zanim rozpoczął karierę w służbach

rządowych, studiował prawo. Współtworzył Akademię Nauki oraz

uczestniczył w odbudowie Akademii Plastycznej.

Brat Charles'a (Claude) był architektem, lekarzem i

fizykiem, członkiem francuskiej Akademii Nauk.

• Zasłynął przede wszystkim jako autor zbioru baśni i powiastek dla dzieci bajki babci gąski(1697), zawierającego powszechnie znane, oparte na motywach ludowych utwory:

• Czerwony Kapturek• Śpiąca królewna• Kopciuszek• Kot w butach• Knyps z czubkiem• Ośla skórka• Sinobrody• Tomcio paluch• Wróżki

Bracia Grimm-dwaj rodzeni bracia, pisarze i uczeni

niemieccy Wilhelm Karl Grimm(1786-

1859) i Jacob Ludwig Karl Grimm (1785-1863), którzy dużą część swoich dzieł

publikowali wspólnie. Autorzy

Baśni Bracia Grimm

Oboje byli członkami Akademi Nauk w Berlinie i uczonymi ,o znacznym dorobku. Najwybitniejszym ich dziełem naukowym był Słownik niemiecki, którego publikację rozpoczęli w 1852 roku. Dzieło to

kontynuowane było przez następne pokolenia uczonych niemieckich, a jego ostatni brat Tom ukazał się w 1961 roku.

Najbardziej znanym ich osiągnięciem jest zebranie i opublikowanie baśni, które opracowali na podstawie wieloletnich badań podań, mitów i opowieści ludowych. Baśnie braci Grimm stały się klasyką,

przetłumaczoną na wiele języków. Bracia Grimm zmierzali w nich do odtworzenia najstarszego wzorca motywów baśniowych, stąd charakterystyczne dla opowieści okrucieństwo. Różniło ich to od

łagodniejszego ujęcia tych tematów przez francuskiego bajkopisarza Charles’a Perraulta. Niemniej w świecie tych baśni panowało żelazne prawo moralne – dobro i przezorność zwyciężają niegodziwość

Obaj bracia byli członkami Akademi Nauk w Berlinie i uczonymi o znacznym dorobku.

Najwybitniejszym ich dziełem naukowym był Słownik niemiecki, którego publikację

rozpoczęli w 1852 roku. Dzieło to kontynuowane było przez następne pokolenia

uczonych niemieckich, a jego ostatni tom ukazał się w 1961 roku.

Najbardziej znanym ich osiągnięciem jest zebranie i opublikowanie baśni, które opracowali na

podstawie wieloletnich badań podań, mitów i opowieści ludowych. Baśnie braci Grimm stały się klasyką, przetłumaczoną na wiele języków. Bracia Grimm zmierzali w nich do odtworzenia

najstarszego wzorca motywów baśniowych, stąd charakterystyczne dla opowieści

okrucieństwo. Różniło ich to od łagodniejszego ujęcia tych tematów przez francuskiego

bajkopisarza Charles’a Perraulta. Niemniej w świecie tych baśni panowało żelazne prawo

moralne – dobro i przezorność zwyciężają niegodziwość.

Hans Christian Andersen urodził się 2 kwietnia 1805 roku w Odense. Zmarł 4 sierpnia 1875 roku w Rolighet. Jest

duńskim poetą i pisarzem. Najbardziej

znany jest z swej twórczości

baśniopisarskiej.

Urodził się w najbiedniejszej dzielnicy Odense jako syn szewca Hansa Andersena i niepiśmiennej praczki AnneMarie z domu Andersdatter (1774–1833). Ojciec umarł

z powodu komplikacji zdrowotnych po udziale w wojnie napoleońskiej w 1816 roku, matka z powodu alkoholizmu. W dniu urodzenia został ochrzczony w domu, ze względu na to, że w tamtych czasach wiele

noworodków umierało zaraz po urodzeniu. 17 kwietnia został ochrzczony w kościele św. Jana w Odense.

W krainę baśni pierwsza wprowadziła go babcia (ze strony ojca). Andersen bywał z nią w przytułku dla chorych,

gdzie zajmowała się ogrodem, i gdzie później przebywał jego chory psychicznie dziadek. Kilka

motywów z opowieści babki zostało później wykorzystanych przez Andersena w jego utworach. Po śmierci ojca i powtórnym małżeństwie matki Andersen wyjechał we wrześniu 1819 do Kopenhagi z zamiarem zostania aktorem. W latach 1820–1821 uczęszczał do

szkoły baletowej w Kopenhadze. Próbował także gry w teatrze, ale nie przyjęto go. Karierę rozpoczął jako

śpiewak z wysokim sopranem, ale utracił go po mutacji głosu.

• Za wszelką cenę starał się być jak najbliżej teatru, w którym zadebiutował jako autor w 1829 sztuką Kjærlighed paa Nicolaj Taarn (Miłość na Wieży

Mikołaja). Od tego czasu pisał sporo sztuk teatralnych, które nie zawsze cieszyły się

powodzeniem. Ze względu na brak wykształcenia jego sztuki pełne były błędów

ortograficznych, interpunkcyjnych i stylistycznych. Krytycy od początku je odrzucali.

Dzięki wytrwałości dostał w 1822 stypendium królewskie, które umożliwiło mu dalszą naukę w szkole, a później studia. Pomógł mu JonasCollins, który od początku wierzył w talent chłopca. Pewniejsza sytuacja materialna

pozwoliła na kontynuowanie pracy twórczej i rozwijanie zainteresowań. Zwiedził niemal całą

Europę. Ciekawość świata i ludzi, ale także nieustanny niepokój ducha, poczucie

osamotnienia, kompleksy, skomplikowany charakter, nadmierna wrażliwość i egocentyzmuniemożliwiały mu znalezienie stałego miejsca i prowadzenie ustabilizowanego życia. Martwił

się, iż oszaleje, podobnie jak jego dziadek. Miewał stany depresyjne i melancholiczne, a

pod koniec życia chorował na grużlice

Twórczości dla dzieci początkowo nie traktował

poważnie, raczej jako zajęcie na marginesie pisarstwa dla

dorosłych. Choć zastrzegał, iż jego baśnie to pudełka: dzieci

oglądają opakowanie, a dorośli mają zajrzeć do wnętrza. Bardzo nie lubił, gdy jego

baśnie od początku uznano za dzieła dla dzieci, bez głębszego sensu. Jednak właśnie baśnie przyniosły mu wielki rozgłos i

sławę.