JOURNAL OF ENDOUROLOGY – lipiec 2011

Porównanie chirurgii laparoskopowej z wprowadzeniem ręki chirurga w pole operacyjne z procedurami urologicznymi wykonywanymi metodą otwartą i laparoskopową: systematyczny przegląd informacji i metaanaliza

Cytowanie artykułu: Jonas Wadström, Amber L. Martin, Rhonda Estok, Catherine J. Mercaldi, Michael D. Stifelman. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1095–1104. doi:10.1089/end.2010.0348.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (240,5 KB) • PDF z linkami (189,4 KB) Jonas Wadström

1, Amber L. Martin

2, Rhonda Estok

2, Catherine J. Mercaldi

2, Michael D. Stifelman

3

1Department of Surgery, Uppsala University Hospital, Uppsala, Szwecja.

2Center for Health Care Analytics and Policy, United Biosource Corporation, Lexington, Massachusetts,

USA. 3Department of Urology, New York University, Nowy Jork, Nowy Jork, USA.

Adres do korespondencji: Amber Martin, B.S. United Biosource Corporation Center for Health Care Analytics and Policy 430 Bedford Street, Suite 300 Lexington, MA 02420 USA E-mail: amber.martin@unitedbiosource.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Chirurgia laparoskopowa z wprowadzeniem ręki chirurga w pole operacyjne (HALS, hand-assisted laparoscopic surgery) stanowi integralną część leczenia urologicznego. W pracy zamierzano przeprowadzić szeroką metaanalizę, porównując zabiegi chirurgiczne układu moczowego z wykorzystaniem metody HALS z procedurami wykonywanymi z użyciem technik otwartych i laparoskopowych.

Metody: Przeprowadzono systematyczny przegląd informacji i metaanalizę dotyczącą procedur HALS w obrębie układu moczowego (pobranie nerki od dawcy, nefrektomia lub nefroureterektomia) wykonanych w okresie od 1996 do 2007 r.

Wyniki: Do metaanalizy włączono 62 badania – 30 dotyczących procedur nefrektomii od dawcy, 21 nefrektomii radykalnej i 14 nefroureterektomii – przeprowadzonych u 5446 pacjentów. W przypadku nefrektomii od dawcy szacunkowa utrata krwi (EBL, estimated blood loss) była statystycznie istotna dla metody HALS w porównaniu z kohortami leczonymi technikami laparoskopowymi – odpowiednio −69,0 ml (95% CI, confidence interval, −129,7, −8,2) oraz −40,1 ml (95% CI, −68,2, −12,0). Długość hospitalizacji (LOS, length of stay) była krótsza w porównaniu z grupą leczoną zabiegami otwartymi o –1,7 dnia (95% CI, –2,3, –1,1). W przypadku nefroureterektomii EBL (−29,9 ml (95% CI, −242,3, 182,5)) i LOS (−1,5 dnia, 95% CI, −2,8, −0,3) również korzystniejsze wyniki obserwowano w przypadku HALS w porównaniu z procedurami wykonywanymi metodą otwartą. Czas pobytu w sali operacyjnej (OR, operating room) oraz czas ciepłego niedokrwienia (WIT, warm ischaemia time) były statystycznie istotne na korzyść nefrektomii od dawcy wykonywanej metodą HALS w porównaniu z kohortą laparoskopową: odpowiednio −36,8 min (95% CI, −61,3, −12,3) i −1,3 min (95% CI, −1,8, −0,7). W przypadku nefroureterektomii radykalnej zarówno EBL wynosząca –232,9 ml (95% CI, –383,6, –82,2), jak i LOS wynoszący –2,4 dnia (95% CI, –3,5, –1,3) były statystycznie istotne na korzyść metody HALS w porównaniu z grupą leczoną procedurami wykonywanymi metodą otwartą.

Wnioski: Przedstawiono największą przeprowadzoną do tej pory metaanalizę zabiegów HALS w obrębie układu moczowego. Po porównaniu z leczeniem chirurgicznym metodą otwartą HALS pozwala na istotne zmniejszenie EBL i LOS. W porównaniu z laparoskopową nefrektomią od dawcy HALS w istotny sposób zmniejszył utratę krwi, czas OR i WIT.

Ocena ergonomiki i umiejętności systemu do chirurgii laparoskopowej

Cytowanie artykułu: Richard Fanson, Faezeh Heydari Khabbaz, Anil Kapoor, Alexandru Patriciu. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1111–1114. doi:10.1089/end.2010.0741.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 14 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (208,2 KB) • PDF z linkami (185,7 KB) Richard Fanson

1, Faezeh Heydari Khabbaz

2, Anil Kapoor

3, Alexandru Patriciu

1

1Department of Electrical and Computer Engineering, McMaster University, Hamilton, Ontario, Kanada.

2School of Biomedical Engineering, McMaster University, Hamilton, Ontario, Kanada.

3Institute of Urology, St. Josephs Healthcare, Hamilton, Ontario, Kanada.

Adres do korespondencji: Alexandru Patriciu Department of Electrical and Computer Engineering McMaster University 1280 Main St. West, ITB A308 Hamilton, ON L8S4K1 Kanada E-mail: patriciu@mail.ece.mcmaster.ca

Streszczenie

Przedstawiona praca dotyczy systemu służącego do śledzenia, nagrywania i analizy ruchów narzędzi i ręki operatora podczas zabiegów chirurgii małoinwazyjnej. Zapisane trajektorie ruchu można w obiektywny sposób przeanalizować pod względem oceny zarówno ergonomiki, jak i umiejętności. System składa się z dwóch specjalnych markerów pracujących w podczerwieni (IR, infrared), wykorzystywanych do śledzenia ruchu narzędzia laparoskopowego w 6 stopniach swobody (DOF, degrees of freedom), oraz zestawu trzech markerów 3DOF IR przyczepionych do łokci i ramion operatora. Kompaktowa kamera IR śledzi i nagrywa ruch markerów podczas wystandaryzowanego zadania szkoleniowego (np. zszywania rany). Markery narzędzia zostały celowo tak opracowane, by zapewnić dobrą możliwość śledzenia ruchu z ograniczeniem ich objętości do minimum. Dokładność ruchów markerów narzędzia oceniono, wykazując pierwiastek kwadratowy z błędu średniokwadratowego, wynoszący 0,61 mm, 1,0 mm i 2,4 mm odpowiednio dla odległości od kamery 0,5 m, 0,68 m i 1 m. Ponadto niektóre próbki trajektorii nagrano podczas szkoleniowego zszywania rany. W części Wyniki znajdują się wartości pomiarów podstawowych umiejętności obliczonych na podstawie uzyskanych danych.

Orchidopeksja laparoskopowa u chłopców z zespołem suszonej śliwki – rezultaty leczenia i rozważania techniczne

Cytowanie artykułu: Joe Philip, Dhanya Mullassery, Ross J. Craigie, Ramaswamy Manikandan, Simon E. Kenny. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1115–1117. doi:10.1089/end.2010.0257.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 14 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (91,3 KB) • PDF z linkami (96 KB) Joe Philip, Dhanya Mullassery, Ross J. Craigie, Ramaswamy Manikandan, Simon E. Kenny Division of Paediatric Urology, Department of Surgery, Royal Liverpool Children’s Hospital, Alderhey, Liverpool, Wielka Brytania. Adres do korespondencji: Joe Philip, M.D., FRCS (Urol) Department of Urology University Hospitals Birmingham Mindelsohn Way, Edgbaston Birmingham B15 2WB Wielka Brytania E-mail: indianajoe@gmail.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Wnętrostwo jest często spotykaną cechą pacjentów z zespołem suszonej śliwki (PBS, prune belly syndrome). Orchidopeksja laparoskopowa pozwala na wypreparowanie powrózka nasiennego przy minimalnej chorobowości. W pracy omówiono trudności techniczne i rezultaty leczenia trzech chłopców z PBS poddanych dwuetapowej laparoskopowej orchidopeksji metodą Fowlera-Stephensa (F-SO, Fowler-Stephens orchidopexy).

Pacjenci i metody: Chłopca w wieku 1 roku i dwóch innych w wieku 2 i 4 lat poddano laparoskopowej F-SO. U wszystkich chłopców stwierdzono obecność jąder z żywą tkanką znajdujących się na głębokości 3 cm w obrębie pierścienia pachwinowego głębokiego. Naczynia jądra zostały podwiązane obustronnie z użyciem szwu poliglaktynowego 4/0 lub podzielone z użyciem diatermii monopolarnej. W drugim etapie obustronną F-SO wykonano w ciągu 6 mies. u dwóch chłopców, a u trzeciego pacjenta zabieg ograniczył się tylko do jednej strony. Jeden chłopiec oczekuje na drugi etap zabiegu po stronie przeciwnej.

Wyniki: U wszystkich trzech pacjentów można stwierdzić gonady o prawidłowej wielkości. Jak wynika z doświadczenia autorów, nacięcia skóry do umieszczenia portu powinny być mniejsze niż zazwyczaj, co ma na celu prewencję ulatniania się powietrza u dzieci z PBS. Chociaż ciśnienie śródbrzuszne wynoszące 12 mm Hg nie różniło się od zazwyczaj stosowanego w praktyce autorów, po wstępnej insuflacji (6 l/min) konieczne jest uzyskanie wysokiej prędkości przepływu gazu, co pozwala na skompensowanie nieuniknionego ulatniania się powietrza ze względu na cienką ścianę jamy brzusznej. Ryzyko uszkodzenia cienkiej ściany jamy brzusznej i naczyń podczas stosowania diatermii jest istotne. Laparoskopia umożliwia łatwe zobrazowanie moczowodu, jąder i naczyń jąder oraz pozwala na całkowite wypreparowanie naczyń jądrowych. W ten sposób łatwiej można zachować integralność naczyń nasiennych.

Wnioski: Wykorzystanie trokarów o możliwości radialnego rozszerzania tkanek, małe nacięcia oraz wysokie tempo przepływu gazu sprawiają, że opisywana procedura może być wykonywana bezpiecznie z dobrymi rezultatami i efektem kosmetycznym w tej trudnej grupie pacjentów.

Poprawiona precyzja elektrod ablacyjnych wykorzystujących prąd o częstotliwości radiowej i czujników ciepła: wstępne badanie skuteczności ablacji guzów nerki wykonywanych w pracowni hemodynamicznej pod kontrolą TK z detektorem typu flat-panel

Cytowanie artykułu: Raymond J. Leveillee, Scott M. Castle, Nelson Salas, Mehul Doshi, Vladislav Gorbatiy, William O’Neill. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1119–1123. doi:10.1089/end.2010.0702.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 14 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (343,1 KB) • PDF z linkami (243,9 KB) Raymond J. Leveillee

1,2, Scott M. Castle

1, Nelson Salas

1,2, Mehul Doshi

3, Vladislav Gorbatiy

1,

William O’Neill4

1Department of Urology, Division of Endourology, University of Miami, Miller School of Medicine, Miami,

Floryda, USA. 2Department of Biomedical Engineering, University of Miami, Coral Gables, Floryda, USA.

3Department of Radiology, Division of Interventional Radiology, University of Miami, Miller School of

Medicine, Miami, Floryda, USA. 4Department of Medicine, Division of Cardiology, University of Miami, Miller School of Medicine, Miami,

Floryda, USA. Adres do korespondencji: Raymond J. Leveillee, M.D. Department of Urology University of Miami 1400 NW 10

th Ave, Suite 509

Miami, FL 33136 USA E-mail: rleveill@med.miami.edu

Streszczenie

TK z detektorem typu flat-panel (FD-CT, flat-panel detector CT) zapewnia obrazy TK przekroju poprzecznego ciała pacjenta, oferując udoskonaloną przestrzeń roboczą do kontroli fluoroskopowej wykorzystywanej do umieszczania sondy termicznej np. w przypadku igieł do ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RFA, radiofrequency ablation) i czujników ciepła. Celem przedstawionej pracy było sprawdzenie możliwości wykorzystania FC-CT u osób poddawanych ablacji guza nerki w warunkach hybrydowej sali operacyjnej. U 11 pacjentów z guzami nerki rozpoznanymi przed zabiegiem za pomocą badania TK z podaniem środka kontrastowego w znieczuleniu ogólnym wykonano biopsję gruboigłową i jednocześnie CT-RFA pod kontrolą FD-CT w warunkach pracowni hemodynamicznej. Skany wykonano przed ablacją w celu ustalenia położenia guza, w trakcie zabiegu w celu wprowadzenia sondy i ukierunkowania czujników temperatury oraz po ablacji. Dla każdego pacjenta określono i zapisano okołooperacyjne i pooperacyjne rezultaty leczenia, wyniki badania histopatologicznego oraz wyniki badań radiologicznych wykonywanych w okresie obserwacji klinicznej. W obwodowej tkance każdego guza uzyskano docelowe wartości temperatury >60°C wskazujące na uzyskanie punktu końcowego leczenia. Badanie histopatologiczne materiału pobranego w czasie biopsji wykazało obecność raka nerkowokomórkowego u 6/11 pacjentów (55%) oraz zmiany łagodne u 2/11 osób (18%). U 3/11 (27%) chorych wynik biopsji nie został określony. Zaobserwowano trzy przypadki powikłań stopnia I wg klasyfikacji Claviena. U jednego pacjenta w pooperacyjnym badaniu TK stwierdzono nawrót choroby. Z doświadczenia autorów wynika, że ablacja małych guzów nerki pod kontrolą FD-CT jest możliwą do wykonania procedurą z użyciem wspomnianego zaawansowanego systemu naprowadzania.

Obiektywna ocena wpływu narzędzia roboczego na przepływ irygacji i widoczność uzyskiwaną podczas stosowania giętkich ureterorenoskopów

Cytowanie artykułu: Thorsten Bach, Christopher Netsch, Thomas R.W. Herrmann, Andreas J. Gross. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1125–1129. doi:10.1089/end.2010.0739.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 17 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (180 KB) • PDF z linkami (166,7 KB) Thorsten Bach

1, Christopher Netsch

1, Thomas R.W. Herrmann

2, Andreas J. Gross

1

1Department of Urology, Asklepios Hospital Barmbek, Hamburg, Niemcy.

2Department of Urology, MHH, Medical School of Hannover, Hanower, Niemcy.

Adres do korespondencji: Thorsten Bach, M.D. Department of Urology Asklepios Hospital Barmbek Ruebenkamp 220 22291 Hamburg Niemcy E-mail: t.bach@asklepios.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Upośledzona irygacja powoduje zmniejszenie widoczności podczas ureteroskopii giętkim instrumentem. Celem przedstawionego badania ex vivo była ocena wpływu narzędzi roboczych na transmisję światła w ośrodku jako obiektywnego pomiaru widoczności uzyskiwanej podczas stosowania giętkich ureteroskopów.

Materiał i metody: Oceniono pięć różnych ureteroskopów (Viper, Cobra, FlexX2, URF-P5, DUR-8 Elite).

Endoskopy umieszczono w ciemni optycznej z fotodiodą służącą do pomiaru transmisji światła. Transmisję światła zmierzono w przezroczystym płynie i w 2% roztworze tuszu, który miał symulować warunki upośledzonego widzenia. Zmierzono czas potrzebny do przywrócenia transmisji światła po zastosowaniu irygacji czystym płynem. Pomiary wykonano 5-krotnie przy pustych i naładowanych ureteroskopach (koszyk 1.7F, 2.2F, laser światłowodowy 273 μm).

Wyniki: Czas potrzebny do przywrócenia transmisji światła jako pomiaru widoczności zależy od wielkości narzędzi i długości kanału roboczego. Przedstawiony układ pozwala na uzyskanie bardziej czułych wyników niż pomiar prędkości przepływu irygacji. W przypadku pustych kanałów roboczych najszybsze przywrócenie transmisji światła (zwiększenie o 1000 jednostek) uzyskano z użyciem dwukanałowego urządzenia Cobra (25 s), a następnie jednokanałowego urządzenia DUR-8 (28 s), Viper (38,5 s) i FlexX

2

(40 s). Ureteroskop z najdłuższym kanałem roboczym (URF-P5) wymagał najdłuższego czasu irygacji do przywrócenia transmisji światła (66,5 s). Wspomniane wyniki stają się nawet bardziej oczywiste przy użyciu różnych narzędzi roboczych.

Wnioski: Pomiar transmisji światła jest czułym narzędziem służącym ocenie wydajności irygacji. Podwójna irygacja jest lepsza od pojedynczej w zakresie transmisji światła.

Porównanie wstecznych śródnerkowych zabiegów chirurgicznych z przezskórną nefrolitotomią w leczeniu pacjentów ze złogami w dolnym biegunie nerki o średnicy od 15 do 20 mm

Cytowanie artykułu: Omer F. Bozkurt, Berkan Resorlu, Yildiray Yildiz, Ceren E. Can, Ali Unsal. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1131–1135. doi:10.1089/end.2010.0737.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 9 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (113 KB) • PDF z linkami (129,5 KB) Omer F. Bozkurt

1, Berkan Resorlu

1, Yildiray Yildiz

1, Ceren E. Can

2, Ali Unsal

1

1Department of Urology, Kecioren Training and Research Hospital, Ankara, Turcja.

2Department of Statistics, Faculty of Science, Hacettepe University, Ankara, Turcja.

Adres do korespondencji: Berkan Resorlu, M.D. Department of Urology Kecioren Training and Research Hospital Ankara, 06010 Turcja E-mail: drberkan79@gmail.com

Streszczenie

Cel: Porównanie rezultatów leczenia przezskórną nefrolitotomią (PCNL, percutaneous nephrolithotomy) i wstecznymi śródnerkowymi zabiegami chirurgicznymi (RIRS, retrograde intrarenal surgery) stosowanego u pacjentów ze złogami o średnicy 15–20 mm znajdującymi się w dolnym biegunie nerki (LP, lower-pole) na podstawie oceny odsetka pacjentów bez złogów i powikłań związanych z terapią.

Pacjenci i metody: W retrospektywny sposób przejrzano dokumentację 79 pacjentów poddanych PCNL (n = 42 osoby) lub RIRS (n = 37 osób) standardowymi technikami z powodu złogów znajdujących się w LP o średnicy 15–20 mm.

Wyniki: W grupie leczonej PCNL odsetek osób bez złogów wyniósł 92,8% (39/42 pacjentów). Wspomniany odsetek wzrósł do 97,6% po przeprowadzeniu drugiej interwencji (litotrypsja falami uderzeniowymi generowanymi zewnątrzustrojowo u jednej osoby i RIRS u jednego pacjenta). Po jednym zabiegu RIRS u 33 z 37 (89,2%) pacjentów całkowicie wyeliminowano złogi nerkowe. U dwóch pacjentów konieczne było przeprowadzenie dodatkowej procedury (sztywna ureteroskopia u jednego pacjenta i RIRS u jednego chorego), po której całkowicie wyeliminowano złogi nerkowe. To z kolei przyczyniło się do uzyskania ogólnego odsetka powodzeń na poziomie 94,6%. U dwóch pacjentów stwierdzono bezobjawowe złogi resztkowe o średnicy <7 mm znajdujące się w LP nerki. U wspomnianych osób zastosowano obserwację z użyciem ultrasonografii nerek. W przypadku powikłań stwierdzono minimalne różnice między porównywanymi procedurami, z wyjątkiem odsetka krwotoków (wymagających przetoczenia preparatów krwiopochodnych) obserwowanych u trzech pacjentów leczonych PCNL. Ogólne odsetki osób wolnych od złogów i odsetki powikłań w przypadku PCNL były wyższe, ale stwierdzane różnice nie były statystycznie znamienne. Czas zabiegu był istotnie dłuższy w grupie pacjentów leczonych RIRS, a długość hospitalizacji po zabiegu była istotnie dłuższa niż w grupie PCNL.

Wnioski: PCNL i RIRS są bezpiecznymi i skutecznymi metodami leczenia pacjentów ze złogami o średniej wielkości znajdującymi się w LP. W wybranej grupie pacjentów RIRS może stanowić alternatywne dla PCNL leczenie o akceptowalnej skuteczności oraz niskiej chorobowości.

Randomizowane, prospektywne badanie kliniczne porównujące natychmiastową z opóźnioną ureteroskopią u pacjentów ze złogiem w moczowodzie i prawidłową funkcją nerek zgłaszających się na izbę przyjęć

Cytowanie artykułu: Stefano Guercio, Alessandra Ambu, Francesco Mangione, Mauro Mari, Francesca Vacca, Maurizio Bellina. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1137–1141. doi:10.1089/end.2010.0554.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 17 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (108,7 KB) • PDF z linkami (121,1 KB) Stefano Guercio, Alessandra Ambu, Francesco Mangione, Mauro Mari, Francesca Vacca, Maurizio Bellina Department of Urology, Rivoli Hospital, Rivoli, Turyn, Włochy. Adres do korespondencji: Stefano Guercio, M.D. Department of Urology Rivoli Hospital Via Rivalta 29 Rivoli, Turyn Włochy E-mail: guerciostefano@libero.it

Streszczenie

Cel: Porównanie bezpieczeństwa i skuteczności ureteroskopii wykonywanej w trybie nagłym i planowo w ramach prospektywnego badania klinicznego dotyczącego pacjentów zgłaszających się na izbę przyjęć (ED, emergency department) z kolką nerkową z powodu złogu tkwiącego w moczowodzie.

Pacjenci i metody: Do przedstawionego prospektywnego badania włączono 271 kolejnych pacjentów. Pacjentów zrandomizowano do grupy, w której wykonano ureteroskopię w trybie nagłym (grupa A) oraz do grupy leczonej ureteroskopią opóźnioną (grupa B). U wszystkich pacjentów wykonano spiralną tomografię komputerową bez środka cieniującego (HUCT, helical unenhanced CT). Stan wolny od złogów zdefiniowano jako całkowity brak kamieni resztkowych po upływie 1 tyg. od zabiegu stwierdzany w badaniu HUCT, niewymagający żadnych dodatkowych interwencji po ureteroskopii.

Wyniki: W grupie A znalazło się 139 poddanych ocenie pacjentów. Odsetek pacjentów bez złogów wyniósł 93%. Ani umiejscowienie, ani wielkość złogu nerkowego nie stanowiły istotnego czynnika prognostycznego (p > 0,05). Po wykonaniu pojedynczej ureteroskopii nie udało się usunąć dziewięciu złogów znajdujących się w moczowodzie. Stent Double-J założono u 27/139 pacjentów. W grupie B znalazło się 100 poddanych ocenie pacjentów. Pacjenci w grupie kontrolnej zostali zakwalifikowani do ureteroskopii po opuszczeniu ED. Odsetek pacjentów bez złogów wyniósł 90%. Po wykonaniu pojedynczej ureteroskopii nie udało się usunąć 10 złogów znajdujących się w moczowodzie. Stent Double-J założono u 80/100 pacjentów. Porównując wyniki uzyskane w grupie A i B, nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w odniesieniu do średnicy i lokalizacji złogu, powikłań oraz odsetka pacjentów wolnych od złogów. Odsetek implantacji stentu Double-J był istotnie wyższy (p < 0,05) u pacjentów z grupy B.

Wnioski: Z doświadczenia autorów wynika, że ureteroskopia wykonywana w trybie nagłym jest tak samo skuteczna i bezpieczna jak procedura planowa. Wspomniany zabieg jest korzystniejszy ze względu na natychmiastowe uśmierzenie bólu pacjentów i możliwość rozkawałkowania złogu.

Wpływ szybkiej opieki pooperacyjnej na funkcję jelit, ból oraz długość hospitalizacji u pacjentów po laparoskopowej prostatektomii radykalnej

Cytowanie artykułu: Ahmed Magheli, Nina Knoll, Michael Lein, Stefan Hinz, Carsten Kempkensteffen, Oliver Gralla. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1143–1147. doi:10.1089/end.2011.0020.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (174,7 KB) • PDF z linkami (152 KB)

Ahmed Magheli1, Nina Knoll

2, Michael Lein

1, Stefan Hinz

1, Carsten Kempkensteffen

1, Oliver Gralla

1Department of Urology, Charité University Medicine, Campus Mitte, Berlin, Niemcy.

2Department of Medical Psychology, Charité University Medicine, Campus Mitte, Berlin, Niemcy.

Adres do korespondencji: Ahmed Magheli, M.D., Ph.D. Department of Urology Charité Universitätsmedizin Berlin Charitéplatz 1 10117 Berlin Niemcy E-mail: amagheli@gmail.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Powrót funkcji jelit w okresie pooperacyjnym, możliwość poruszania się oraz skuteczne leczenie bólu to główne cechy składające się na skuteczny model szybkiego leczenia chirurgicznego. Oceniano nasilenie bólu, odsetek pacjentów mogących chodzić oraz powrót funkcji jelit w kohorcie pacjentów poddanych laparoskopowej prostatektomii radykalnej (LRP, laparoscopic radical prostatectomy).

Pacjenci i metody: Pięćdziesięciu pacjentów poddanych LRP w ośrodku autorów zostało zrandomizowanych do grupy otrzymującej tradycyjną i szybką opiekę pooperacyjną. Pooperacyjną funkcję jelit określono ilościowo na podstawie klinicznych objawów przedmiotowych perystaltyki jelit. Dane na temat możliwości chodzenia zebrano z użyciem krokomierzy. Ocenę stopnia nasilenia bólu przeprowadzono z użyciem wizualnej skali analogowej. Ogólne zadowolenie i dodatkowe parametry opisujące satysfakcję pacjenta z klinicznego przebiegu leczenia wykorzystano jako zmienne jakości życia.

Wyniki: U pacjentów z grupy szybkiej opieki pooperacyjnej zaobserwowano znacznie wcześniejszy powrót propulsywnej perystaltyki jelit bez zwiększenia liczby powikłań. Intensywne uruchamianie doprowadziło do istotnego skrócenia czasu do wystąpienia pierwszego oddania gazów/wypróżnienia. Pomimo istotnie zwiększonego odsetka chodzących pacjentów w grupie z szybką opieką pooperacyjną wspomniane osoby podawały istotnie mniejsze nasilenie odczuwanego bólu w trakcie znacznie krótszej hospitalizacji. W okresie hospitalizacji ogólne zadowolenie było istotnie wyższe w kohorcie pacjentów z szybką opieką pooperacyjną.

Wnioski: Dzięki zastosowaniu koncepcji szybkiej opieki pooperacyjnej u pacjentów poddawanych LRP chorzy mogą być wypisywani do domu wcześniej z mniejszą liczbą powikłań, niższym nasileniem bólu oraz wyższym ogólnym stopniem zadowolenia z jakości życia.

Porównanie strategii postępowania dotyczących dystalnego odcinka moczowodu u pacjentów poddawanych nefroureterektomii laparoskopowej

Cytowanie artykułu: Chad R. Ritch, Jamie T. Kearns, Adam C. Mues, Gregory W. Hruby, Mitchell C. Benson, James M. McKiernan, Jaime Landman. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1149–1154. doi:10.1089/end.2010.0542.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 20 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (152,5 KB) • PDF z linkami (128,9 KB) Chad R. Ritch, Jamie T. Kearns, Adam C. Mues, Gregory W. Hruby, Mitchell C. Benson, James M. McKiernan, Jaime Landman

Department of Urology, Columbia University Medical Center, Nowy Jork, Nowy Jork, USA Adres do korespondencji: Jaime Landman, M.D. Department of Urology Columbia University Medical Center 161 Fort Washington Ave, HIP 11th Floor Nowy Jork, NY 10032 USA E-mail: landman.jaime@gmail.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Optymalna strategia postępowania w przypadku dystalnego odcinka moczowodu i rozety pęcherza moczowego (DUBC, distal ureter and bladder cuff) u pacjentów poddawanych nefroureterektomii laparoskopowej (LNU, laparoscopic nephroureterectomy) z powodu raka z komórek przejściowych (TCC, transitional-cell carcinoma) górnych dróg moczowych jest kontrowersyjna. Opisano doświadczenie autorów w zakresie wykonywania zabiegów LNU i porównano kilka strategii postępowania dotyczących DUBC.

Pacjenci i metody: W badaniu przeprowadzono retrospektywną analizę danych 36 pacjentów poddanych LNU. W przypadku DUBC wykorzystano trzy strategie postępowania: Resekcja metodą otwartą (OR, open resection), całkowita dysekcja laparoskopowa i rekonstrukcja z użyciem szwów (LR, laparoscopic reconstruction) oraz dysekcja laparoskopowa ze zszyciem DUBC staplerem (LS, laparoscopic stapling). Porównano dane demograficzne pacjentów oraz zmienne śródoperacyjne, okołooperacyjne i histopatologiczne. Obliczono szacowane dwuletnie przeżycie bez nawrotu choroby (RFS, recurrence-free survival).

Wyniki: Przeanalizowano łącznie dane uzyskane od 36 pacjentów: 10 OR, 12 LR i 14 LS. Średnia wieku pacjentów wyniosła 69,6 roku, a średni okres obserwacji klinicznej wyniósł 15 mies. Grupy LR i LS charakteryzowały się istotnie krótszymi czasami zabiegu w porównaniu z grupą OR (odpowiednio 163 i 152 wobec 276 min (p < 0,05). W grupie LR stwierdzono najkrótszy średni okres hospitalizacji w porównaniu z grupami OR i LS (odpowiednio 2,0 dni wobec 3,5 i 2,7 dnia, p < 0,05). U żadnego pacjenta nie pozostawiono całego ujścia moczowodu, ale u 50% osób z grupy LS w badaniu cystoskopowym obserwowano pozostałość po usuniętym ujściu moczowodu. Wspomnianej sytuacji nie zaobserwowano u osób z grupy LR i OR (p < 0,05). Szacowane 2-letnie RFS wyniosło 65% dla całej kohorty bez istotnej statystycznie różnicy między badanymi grupami pacjentów.

Wnioski: Całkowita laparoskopowa resekcja DUBC jest możliwą do wykonania procedurą, zwłaszcza w odniesieniu do pacjentów z TCC górnego odcinka układu moczowego o niskim zaawansowaniu anatomicznym i histopatologicznym guza. Procedura ta zapewnia takie korzyści, jak krótszy czas zabiegu i hospitalizacji w porównaniu z wycięciem rozety pęcherza moczowego metodą otwartą.

Realizowalność i adekwatność limfadenektomii z użyciem robota stosowanej w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym

Cytowanie artykułu: Ronney Abaza, Gregory Lowe. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1155–1159. doi:10.1089/end.2010.0742.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 1 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (524,2 KB) • PDF z linkami (223,4 KB) Ronney Abaza, Gregory Lowe

Robotic Urologic Surgery, Department of Urology, Ohio State University Medical Center & James Cancer Hospital, Columbus, Ohio, USA. Adres do korespondencji: Ronney Abaza, M.D. 503 Doan Hall 410 W. 10th Avenue Columbus, OH 43210 USA E-mail: ronney.abaza@osumc.edu

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Znaczenie preparowania węzłów chłonnych (LND, lymph node dissection) w leczeniu pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym (RCC, renal-cell carcinoma) ewoluuje. Przy braku objawów klinicznych przerzut raka do węzła chłonnego jest rzadko obserwowany, ale u wybranych pacjentów LND ma nadal duże znaczenie. Wczesne rozpoznanie mikroprzerzutów może być korzystne dla pacjenta, zwłaszcza w obliczu nowych leków ogólnoustrojowych. Zdolność do przeprowadzenia adekwatnego zabiegu LND metodą laparoskopową jest niepewna. Dane dotyczące zabiegów chirurgicznych wykonywanych metodą otwartą pozwalają twierdzić, że do identyfikacji większości przerzutów węzłowych potrzebne jest usunięcie przynajmniej 12 węzłów chłonnych. Użycie robota może poprawić adekwatność laparoskopowego LND. W niniejszej pracy przedstawiono wyniki pierwszej opisywanej serii zabiegów LND wykonywanych z użyciem robota u pacjentów z RCC.

Pacjenci i metody: Jeden operator wykonał LND z użyciem robota u 36 pacjentów z RCC. W przypadku guzów prawostronnych LND obejmowało usunięcie węzłów chłonnych znajdujących się wokół żyły głównej dolnej, poza żyłą główną dolną i pomiędzy aortą i żyłą główną dolną. U pacjentów z guzami lewostronnymi LND obejmowało usunięcie węzłów chłonnych znajdujących się pomiędzy aortą i żyłą główną dolną oraz węzłów okołoaortalnych.

Wyniki: Średnia wieku pacjentów wyniosła 58 lat (22–79), a średnia wartość wskaźnika masy ciała wyniosła 32 kg/m

2 (20–54). Średnia wielkość guza wyniosła 7,3 cm, a 16 guzów określono jako

stadium T3 łącznie z 4 przypadkami czopa nowotworowego w żyle głównej dolnej. Średni czas trwania LND wyniósł 31 min, a średnia szacunkowa utrata krwi wyniosła 74 ml. Nie stwierdzono konieczności przetoczenia preparatów krwiopochodnych. Wypis ze szpitala nastąpił 1 dnia po zabiegu (POD, postoperative day) w przypadku 94% pacjentów i POD 2 u 6% chorych. Średnio usunięto 13,9 węzła chłonnego, a u jednego pacjenta (2,8%) stwierdzono pN+. Średnia liczba wyciętych węzłów chłonnych w przypadku pierwszej i drugiej części przypadków wzrosła z 11 do 16,8 węzła (p = 0,02), a w drugiej połowie pacjentów co najmniej 12 węzłów chłonnych uzyskano u 77% osób.

Wnioski: LND wykonywana z użyciem robota u pacjentów z RCC jest możliwą do zrealizowania procedurą pozwalającą na uzyskanie adekwatnej liczby węzłów chłonnych. Zwiększenie liczby wyciętych węzłów chłonnych w drugiej części przypadków może odzwierciedlać krzywą uczenia. Zgodnie z oczekiwaniami, odsetek obecności raka w pobranym węźle chłonnym był niski, ale w niniejszym badaniu uzyskano większą liczbę węzłów chłonnych od opisywanej w ograniczonej na ten temat literaturze fachowej dotyczącej metod laparoskopowych.

Porównanie dwóch strategii postępowania podczas retroperitoneoskopowego odłączania naczyń

limfatycznych od szypuły nerkowej stosowanego w leczeniu pacjentów z chłonkomoczem

Cytowanie artykułu: Cheng-Jing Zhang, Ren-Fu Chen, Xiao-Qing Sun, Hai-Tao Zhu, Ru-Min Wen, Jun-Qi Wang, Jia-Cun Chen, Jun-Nian Zheng. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1161–1165. doi:10.1089/end.2010.0520.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 17 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (301,6 KB) • PDF z linkami (168,1 KB) Cheng-Jing Zhang, Ren-Fu Chen, Xiao-Qing Sun, Hai-Tao Zhu, Ru-Min Wen, Jun-Qi Wang, Jia-Cun Chen, Jun-Nian Zheng Department of Urology, the Affiliated Hospital of Xuzhou Medical College, Xuzhou, Chińska Republika Ludowa. Adres do korespondencji: Ren-Fu Chen, M.D. Department of Urology Affiliated Hospital of Xuzhou Medical College 99 West Huaihai Road Xuzhou 221002 Chiny E-mail: chengjingzh@hotmail.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Retroperitoneoskopowe odłączenie naczyń limfatycznych od szypuły nerkowej jest wykonywane głównie z dojścia przez torebkę tłuszczową nerki (RA, renal adipose). W przedstawionym badaniu opisano nową technikę zabiegową wykonywaną z dojścia spoza torebki tłuszczowej nerki (EA, extra-adipose). Poza tym porównano wspomniane dwie strategie operacyjne stosowane w leczeniu pacjentów z opornym chłonkomoczem.

Pacjenci i metody: W okresie od grudnia 2002 r. do marca 2008 r. retroperitoneoskopowe odłączenie naczyń limfatycznych od szypuły nerkowej przeprowadzono u 41 pacjentów – u 23 osób z dostępu przez EA, a u 18 z dostępu przez RA. Stripping naczyń wnękowych oraz ureterolimfolizę wykonano w przypadku obydwu strategii postępowania, podczas gdy nerka została uruchomiona jedynie w grupie poddanej RA. Przeprowadzono porównanie obydwu strategii postępowania łącznie ze średnim czasem zabiegu, śródoperacyjną utratą krwi, długością okresu leżenia w łóżku po zabiegu, a także z wynikami leczenia operacyjnego.

Wyniki: Zabiegi przeprowadzono skutecznie bez większych powikłań. W grupie EA stwierdzono pewną przewagę w porównaniu z RA w zakresie śródoperacyjnej utraty krwi (54,9 ± 19,3 ml wobec 59,3 ± 26,5 ml, p > 0,05), długości hospitalizacji po zabiegu (6,6 ± 1,0 dzień wobec 7,2 ± 0,9 dnia, p > 0,05). Chłonkomocz ustąpił u wszystkich pacjentów bezpośrednio po zabiegu. Metoda EA była istotnie lepsza od RA w zakresie długości czasu zabiegu (78,9 ± 18,3 min wobec 101,8 ± 20,6 min, p < 0,05) oraz długości okresu leżenia w łóżku po zabiegu (20,7 ± 1,7 godz. wobec 72,0 ± 0,0 godz., p < 0,05). U żadnego pacjenta nie stwierdzono nawrotu choroby czy nerki opadniętej w okresie obserwacji klinicznej wynoszącym od 21 do 84 mies.

Wnioski: Retroperitoneoskopowe odłączenie naczyń limfatycznych od szypuły nerkowej stosowane u pacjentów z chłonkomoczem jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia. EA skraca istotnie czas zabiegu i daje możliwość wcześniejszego uruchomienia po operacji.

Konwersje w czasie laparoskopowych zabiegów chirurgicznych nerek: przyczyny i rezultaty

leczenia

Cytowanie artykułu: Bert S. Ivey, Steven M. Lucas, Carl A. Meyer, Tyler E. Emley, Aaron Bey, Thomas A. Gardner, Chandru P. Sundaram. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1167–1173. doi:10.1089/end.2010.0725.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 14 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (142 KB) • PDF z linkami (155,1 KB) Bert S. Ivey, Steven M. Lucas, Carl A. Meyer, Tyler E. Emley, Aaron Bey, Thomas A. Gardner, Chandru P. Sundaram Department of Urology, Indiana University, Indianapolis, Indiana, USA. Adres do korespondencji: Chandru P. Sundaram, M.D. Department of Urology Indiana University School of Medicine 535 N. Barnhill Drive, Suite 420 Indianapolis, IN 46202 USA E-mail: sundaram@iupui.edu

Streszczenie

Cel: Autorzy badali incydenty konwersji podczas laparoskopowych zabiegów chirurgicznych nerek, oceniając przyczyny i rezultaty leczenia.

Pacjenci i metody: Przeprowadzono jednoośrodkowy przegląd informacji na temat wszystkich laparoskopowych operacji chirurgicznych nerek wykonanych w ponad 9-letnim okresie z wyłączeniem zabiegów pobrania nerki od dawcy. Pacjentów oceniano pod kątem śródoperacyjnych wyników leczenia, epizodów konwersji i powikłań.

Wyniki: Odnaleziono informacje na temat 399 laparoskopowych zabiegów chirurgicznych nerek (dokumentacja 394 osób była możliwa do oceny), wśród których konwersję stwierdzono w 41 przypadkach (31 otwarte, 8 z wprowadzeniem ręki chirurga w pole operacyjne, 2 zaotrzewnowe). Powikłania śród- i pooperacyjne wystąpiły odpowiednio u 3,0% i 12,2% osób. Najczęstszą przyczyną konwersji był brak postępu zabiegu (20), a następnie trudne warunki anatomiczne (8), obecność czopu nowotworowego (5) i krwawienie (4). Odsetki konwersji do metody otwartej w przypadku zabiegów laparoskopowych z wprowadzeniem ręki chirurga w pole operacyjne (HAL, hand-assisted laparoscopic), procedur laparoskopowych z dostępu przezotrzewnowego, zabiegów laparoskopowych z dostępu zaotrzewnowego (RPL, retroperitoneal laparoscopic) oraz zabiegów z użyciem robota wyniosły odpowiednio 17,1%, 6,9%, 13,2% i 1,8%, chociaż metody HAL i RPL wykonywano częściej w przypadku procedur obustronnych, u pacjentów po przebytym leczeniu chirurgicznym jamy brzusznej oraz w przypadku dużych zmian (p < 0,05). Wskazanie do leczenia operacyjnego w istotny sposób wpływało na okołooperacyjny rezultat leczenia, co wynika z faktu, iż wielotorbielowatość nerek dziedziczona w sposób autosomalny dominujący i nefrektomia częściowa były związane z najwyższym odsetkiem konwersji do metody otwartej (13%), a nefroureterektomia charakteryzowała się najwyższym odsetkiem powikłań (40%). U osób z dużymi zmianami o masie powyżej 1500 g konwersję obserwowano w 40% przypadków wobec 8,2% w zabiegach u pacjentów z mniejszymi zmianami, p < 0,001. Przebyte leczenie chirurgiczne jamy brzusznej nie miało istotnego wpływu na odsetek konwersji (11,9% bez leczenia chirurgicznego jamy brzusznej w wywiadzie wobec 9,3% u pacjentów po przebytym leczeniu chirurgicznym, p = 0,401). W przypadku konwersji obserwowano istotnie wyższą utratę krwi, dłuższy czas zabiegu, większy odsetek przetoczeń preparatów krwiopochodnych, dłuższy okres hospitalizacji oraz większy odsetek powikłań (p < 0,05).

Wnioski: Na odsetek konwersji do metody otwartej w istotny sposób wpływają: wskazanie do leczenia chirurgicznego, wielkość zmiany oraz wykorzystywana technika zabiegu. Każdy przypadek konwersji jest związany ze wzrostem chorobowości okołooperacyjnej.

Pacjenci z krańcową niewydolnością nerek są kandydatami do laparoskopowej prostatektomii

radykalnej z użyciem robota

Cytowanie artykułu: Jonathan P. Heldt, Forrest C. Jellison, Walter D. Yuen, Christopher F. Tenggardjaja, Paul D. Lui, Herbert C. Ruckle, Gary R. Barker, D. Duane Baldwin. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1175–1180. doi:10.1089/end.2010.0680.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 25 maja 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (123,3 KB) • PDF z linkami (135,6 KB) Jonathan P. Heldt, Forrest C. Jellison, Walter D. Yuen, Christopher F. Tenggardjaja, Paul D. Lui, Herbert C. Ruckle, Gary R. Barker, D. Duane Baldwin Department of Urology, Loma Linda University Medical Center, Loma Linda, Kalifornia, USA. Adres do korespondencji: D. Duane Baldwin, M.D. Department of Urology Loma Linda University School of Medicine 11234 Anderson Street, Room A560 Loma Linda, CA 92354 USA E-mail: dduanebaldwin@mac.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Pacjenci z krańcową niewydolnością nerek (ESRD, end-stage renal disease) mają wiele chorób współistniejących, które sprawiają, że stanowią oni grupę chorych o podwyższonym ryzyku występowania powikłań operacyjnych. W konsekwencji rzadko rozpatruje się poddanie prostatektomii radykalnej pacjentów z ESRD i rakiem stercza (PCA, prostate cancer). Założeniem przedstawionego badania było porównanie pacjentów z ESRD poddawanych laparoskopowej prostatektomii z użyciem robota (RALP, robot-assisted laparoscopic prostatectomy) z kohortą osób nieleczonych dializoterapią.

Pacjenci i metody: Przeprowadzono retrospektywny przegląd dokumentacji medycznej 430 pacjentów poddanych RALP łącznie z 12 osobami leczonymi dializoterapią w momencie wykonywania zabiegu operacyjnego. Przedoperacyjne dane demograficzne, parametry okołooperacyjne i pooperacyjne rezultaty leczenia porównano z użyciem dwustronnego testu t-Studenta i testu chi-kwadrat przy zachowaniu poziomu istotności p < 0,05.

Wyniki: Dane demograficzne pacjentów łącznie ze wskaźnikiem masy ciała, klasyfikacją Gleasona i wartością swoistego antygenu sterczowego (PSA, prostate-specific antigen) były podobne w badanych grupach chorych. Pacjenci z ESRD byli młodsi (55,5 wobec 62,9 roku; p < 0,01), narażeni na wyższe ryzyko operacyjne wg klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologicznego (3,7 wobec 2,5; p < 0,01) i wykazywali wyższą wartość wskaźnika występowania chorób współistniejących (Charlson Comorbidity Index) skorygowanego o wiek pacjenta (6,2 wobec 4,2; p < 0,01). Rezultaty leczenia dotyczące pacjentów, takie jak: czas zabiegu, szacunkowa utrata krwi, odsetek powikłań, długość hospitalizacji oraz obecność przerzutu raka w marginesie zdrowej tkanki, nie wykazywały statystycznie znamiennej różnicy w badanych grupach chorych. U żadnego pacjenta z ESRD nie stwierdzono konieczności stosowania wkładek pochłaniających ani wykrywalnego stężenia PSA z użyciem ultraczułego testu.

Wnioski: Niniejszy przegląd przedstawia największą grupę pacjentów z ESRD poddawanych RALP. Wspomniani chorzy doświadczyli podobnych rezultatów leczenia w porównaniu z osobam i nieleczonymi dializoterapią pomimo większej liczby chorób współistniejących stwierdzanych w okresie

przedoperacyjnym. RALP przyczynia się do uzyskania minimalnego przemieszczania się płynów, niskiej utraty krwi oraz doskonałej kontroli raka, co czyni z tej metody idealną opcję terapeutyczną pozwalającą na przygotowanie chorych z ESRD i PCa do przeszczepu nerki.

Porównanie nefrektomii częściowej wykonywanej metodą otwartą i z użyciem robota: wpływ na kliniczne rezultaty leczenia

Cytowanie artykułu: Sangchul Lee, Jongjin Oh, Seong Kyu Hong, Sang Eun Lee, Seok-Soo Byun. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1181–1185. doi:10.1089/end.2010.0670.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 9 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (117,3 KB) • PDF z linkami (133,4 KB) Sangchul Lee, Jongjin Oh, Seong Kyu Hong, Sang Eun Lee, Seok-Soo Byun Department of Urology, Seoul National University College of Medicine, Seoul National University Bundang Hospital, Seongnam, Korea Południowa. Adres do korespondencji: Seok-Soo Byun, M.D., Ph.D. Department of Urology Seoul National University College of Medicine Seoul National University Bundang Hospital 300, Gumi-dong, Bundang-gu Seongnam, Gyunggi-do 463-707 Korea Południowa E-mail: ssbyun@snubh.org

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Nefrektomia częściowa z użyciem robota (RPN, robot-assisted partial nephrectomy) stała się realną alternatywą dla otwartej nefrektomii częściowej (OPN, open partial nephrectomy) w przypadku osób z małymi guzami nerki (SRM, small renal mass). Przeanalizowano rezultaty leczenia w grupach leczonych RPN i OPN w jednym ośrodku.

Pacjenci i metody: W ramach przedstawionego badania przeprowadzono retrospektywny przegląd danych, porównując 69 RPN i 234 OPN wykonanych w okresie od maja 2003 r. do grudnia 2010 r. w jednym ośrodku. Przeanalizowano zmienne kliniczno-histopatologiczne, parametry operacyjne i punkty końcowe dotyczące funkcji nerek.

Wyniki: Nie stwierdzono żadnych istotnych statystycznie różnic między badanymi kohortami pacjentów (RPN wobec OPN) w odniesieniu do wieku pacjenta (p = 0,609), płci (p = 0,703), przedoperacyjnego szacunkowego wskaźnika przesączania kłębuszkowego (eGFR, estimated glomerular filtration rate, p = 0,146), szacunkowej utraty krwi (p = 0,600) i wielkości guza (p = 0,256). Średnia długość zabiegu operacyjnego była dłuższa w grupie RPN (192 wobec 142 min; p < 0,001). Średni czas ciepłego niedokrwienia był dłuższy w kohorcie RPN (22,99 wobec 18,87 min, p < 0,001), ale nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie pooperacyjnych wartości eGFR (p = 0,162) i zmiany wartości eGFR (p = 0,520). Długość hospitalizacji (6,2 wobec 8,9 dnia, p < 0,001) oraz stosowanie leków przeciwbólowych w okresie pooperacyjnym (ketoprofen, 0,26 wobec 0,88 ampułki, p < 0,001) wypadły korzystniej w kohorcie RPN. Liczba pacjentów z obecnością raka w marginesie zdrowej tkanki wyniosła 0 w grupie RPN i 6 w grupie OPN. Średnie odsetki powikłań śródoperacyjnych wyniosły 4,35% i 4,27% odpowiednio w grupach RPN i OPN (p = 0,999). Średnie odsetki powikłań pooperacyjnych wyniosły 8,7% i 15,4% odpowiednio w grupach RPN i OPN (p = 0,158).

Wnioski: Przy uwzględnieniu parametrów okołooperacyjnych i pooperacyjnych zmian funkcji nerek RPN jest realną opcją leczenia pacjentów z SRM. To procedura chirurgiczna oszczędzająca liczbę nefronów, rozswzerzająca tradycyjne korzyści wynikające z procedury laparoskopowej.

Prospektywne, randomizowane porównanie tradycyjnej laparoendoskopowej chirurgii z jednego nacięcia z nefrektomią laparoskopową z użyciem miniaturowych narzędzi wykonywanych na modelu świńskim

Cytowanie artykułu: Lesli I. Nicolay, Ryan J. Bowman, Jonathan P. Heldt, Forrest C. Jellison, Neda Mehr, Christopher Tenggardjaja, William Millard II, Jeffrey L. Koning, D. Duane Baldwin. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1187–1191. doi:10.1089/end.2010.0623.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 1 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (232,8 KB) • PDF z linkami (203,6 KB) Lesli I. Nicolay

1, Ryan J. Bowman

1, Jonathan P. Heldt

1, Forrest C. Jellison

1, Neda Mehr

2,

Christopher Tenggardjaja1, William Millard II

1, Jeffrey L. Koning

1, D. Duane Baldwin

1

1Department of Urology, Loma Linda University Medical Center, Loma Linda, Kalifornia, USA.

2Department of Dermatology, Loma Linda University Medical Center, Loma Linda, Kalifornia, USA.

Adres do korespondencji: D. Duane Baldwin, M.D. Department of Urology Loma Linda University School of Medicine 11234 Anderson Street, Room A560 Loma Linda, CA 92354 USA E-mail: dduanebaldwin@mac.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Chirurgia laparoendoskopowa z jednego nacięcia (LESS, laparoendoscopic single-site surgery) właściwie nie pozostawia żadnych blizn, ale jest trudniejsza technicznie, co wynika z utraty triangulacji narzędzi. Założeniem przedstawionego badania było porównanie klasycznej przezpępkowej nefrektomii LESS z chirurgią laparoskopową z użyciem miniaturowego narzędzia (NAL, needlescopic-assisted laparoscopy). W tym celu oceniano na modelu świńskim, czy dodanie pojedynczego 2-mm portu podżebrowego może pomóc w przywróceniu triangulacji narzędzi, jednocześnie nie upośledzając okresu rekonwalescencji czy kosmetycznego rezultatu leczenia.

Materiał i metody: Dziesięć osobników płci żeńskiej zrandomizowano do grupy leczonej nefrektomią laparoskopową z użyciem LESS lub NAL. W grupie LESS zastosowano TriPort, wprowadzając go przez pojedyncze 2,5-cm nacięcie w okolicy pępka. W grupie NAL 5- i 10-mm porty umieszczono w pępku, a 2-mm port w linii środkowoobojczykowej. Porównano parametry przed-, około- i pooperacyjne. Zmienne przeanalizowano z użyciem testu sumy rangowanych znaków Wilcoxona i dwustronnego testu dokładności Fishera. Efekt kosmetyczny oceniono w sposób obiektywny z użyciem skali Vancouver Scar Scale i w sposób subiektywny przez „zaślepionego” dermatologa. Przeprowadzono analizę kosztów leczenia.

Wyniki: Szacunkowa utrata krwi była niewielka w obydwu badanych grupach (28,8 ml w grupie LESS i 9,4 ml w grupie NAL). Średnia długość zabiegu operacyjnego była istotnie krótsza w grupie NAL (103 wobec 150 min; p < 0,001). Nie stwierdzono żadnej różnicy w zakresie powikłań (2 wobec 1; p = 0,500), obiektywnej oceny efektu kosmetycznego (3,9 wobec 3,8; p > 0,2) czy subiektywnej oceny efektu

kosmetycznego (2 wobec 3; p = 0,500). Wykorzystanie protokołu NAL w istotny sposób obniżyło koszt zużycia sprzętu jednorazowego (363 $ wobec 1696 $).

Wnioski: Dodanie 2-mm portu podżebrowego i przywrócenie triangulacji narzędzi podczas realizacji protokołu NAL umożliwia skrócenie czasu zabiegu, zwiększenie komfortu operatora, przyczynia się do ułatwienia zabiegu oraz obniża koszty leczenia przy jednoczesnym utrzymaniu bezbliznowego efektu kosmetycznego obserwowanego w przypadku tradycyjnego protokołu LESS.

Porównanie czynnościowych i onkologicznych rezultatów leczenia pacjentów poddanych

obustronnej otwartej lub obustronnej laparoskopowej nefrektomii częściowej

Cytowanie artykułu: Christina B. Ching, Jianbo Li, Inderbir S. Gill, Matthew N. Simmons. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1193–1197. doi:10.1089/end.2010.0519.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 14 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (143,7 KB) • PDF z linkami (124,7 KB) Christina B. Ching

1, Jianbo Li

2, Inderbir S. Gill

3, Matthew N. Simmons

1

1Glickman Urological and Kidney Institute, Cleveland Clinic Foundation, Cleveland, Ohio, USA.

2Department of Quantitative Health Sciences, Cleveland Clinic Foundation, Cleveland, Ohio, USA.

3University of Southern California Institute of Urology, Keck School of Medicine, University of Southern

California, Los Angeles, Kalifornia, USA. Adres do korespondencji: Matthew N. Simmons, M.D., Ph.D. Staff, Center for Urologic Oncology Cleveland Clinic Glickman Urological and Kidney Institute 9500 Euclid Avenue, Suite Q10-1 Cleveland, OH 44195 USA E-mail: simmonm2@ccf.org

Streszczenie

Cel: W przedstawionym badaniu porównano dane operacyjne i rezultaty leczenia pacjentów poddanych obustronnej otwartej (BOPN, bilateral open partial nephrectomy) lub obustronnej laparoskopowej nefrektomii częściowej (BLPN, bilateral laparoscopic partial nephrectomy) z powodu obustronnych synchronicznych guzów nerki.

Pacjenci i metody: W retrospektywny sposób przejrzano dane pacjentów poddanych w ośrodku autorów obustronnej nefrektomii częściowej w okresie od 1992 r. do 2008 r. – 114 osób poddano BOPN lub BLPN. Porównano czas niedokrwienia, wielość guza i punkty końcowe funkcji nerek zaraz po zabiegu, w pośrednim punkcie czasowym (≤12 mies.) i odległym punkcie czasowym (>12 mies.). Oceniono również onkologiczne rezultaty leczenia z użyciem analizy Kaplana-Meiera.

Wyniki: BOPN i BLPN wykonano odpowiednio u 92 i 22 pacjentów. Przeciętna wielkość guza była większa w grupie leczonej BOPN (4,1 wobec 2,7 cm; p = 0,001). Niemniej jednak stopień zaawansowania choroby w badanu histopatologicznym był taki sam (p = 0,52). Średnia długość hospitalizacji była dłuższa w grupie BOPN (5,6 wobec 4,0 dni; p < 0,001). Szacunkowe wskaźniki filtracji kłębuszkowej w okresie przedoperacyjnym (eGFR, estimated glomerular filtration rate) w grupach BOPN i BLPN wyniosły ≥60 ml/min/1,73m

2. Procentowy spadek wartości eGFR obserwowany między dwiema badanymi grupami

pacjentów wyniósł 38% w grupie BLPN i 27% w grupie BOPN (p = 0,03). Po średnim okresie obserwacji klinicznej wynoszącym 5,5 roku odsetki przeżycia swoistego dla raka i przeżycia wolnego od nawrotu choroby były podobne.

Wnioski: Zastosowanie BOPN i BLPN przyczyniło się do uzyskania podobnych wyników kontroli onkologicznej w okresie obserwacji średnioterminowej. Stwierdzono, że BLPN wiązała się z wyższym spadkiem procentowym wartości eGFR. Obecnie w związku ze skróceniem czasu niedokrwienia podczas laparoskopowych nefrektomii częściowych oczekuje się, że czynnościowe rezultaty leczenia będą podobne.

Przezcewkowa enukleacja stercza z użyciem lasera GreenLight – badanie realizowalności

Cytowanie artykułu: Claus Brunken, Christian Seitz, Stephan Tauber, Rainer Schmidt. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1199–1201. doi:10.1089/end.2010.0550.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 25 maja 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (82,5 KB) • PDF z linkami (91 KB) Claus Brunken

1, Christian Seitz

2, Stephan Tauber

1, Rainer Schmidt

1

1Department of Urology, Asklepios Klinik St. Georg, Hamburg, Niemcy.

2Department of Urology and Andrology, St. John of God Hospital, Medical University of Vienna, Wiedeń,

Austria. Adres do korespondencji: Claus Brunken, M.D. Department of Urology Asklepios Klinik St. Georg Lohmühlenstr. 5 20099 Hamburg Niemcy E-mail: cl.brunken@asklepios.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Waporyzacja z użyciem lasera GreenLight jest uważana za małoinwazyjną procedurę służącą do leczenia pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego. Pomimo dobrych rezultatów czynnościowych uzyskanie odpowiedniego usunięcia tkanki u osób z dużym sterczem może stanowić problem. W przedstawionym badaniu oceniono, czy technika przezcewkowej enukleacji jest możliwa do zastosowania z użyciem lasera GreenLight jako potencjalny sposób na zwiększenie ilości usuwanej tkanki.

Pacjenci i metody: Posługując się techniką opisaną przez Gillinga dla lasera holmowego, przeprowadzono przezcewkową enukleację gruczolaka stercza z użyciem lasera 120W HPS GreenLight u 21 kolejnych pacjentów. W sposób prospektywny zebrano dane przedoperacyjne. Zapisano również informacje na temat objętości stercza, wyniku oceny objawów podmiotowych wg skali IPSS (International Prostate Symptom Score), objętości moczu resztkowego po mikcji (PVR, postvoid residual), stężenia swoistego antygenu sterczowego, szczytowej prędkości przepływu moczu, czasu zabiegu, długości okresu cewnikowania, długości hospitalizacji oraz powikłań okołooperacyjnych, a także masy usuniętej tkanki z użyciem energii laserowej. W okresie obserwacji klinicznej zapisywano informacje na temat IPSS i PVR. Dane przedstawiono w postaci wartości średniej ± odchylenie standardowe.

Wyniki: U 52% pacjentów przed operacją stwierdzono retencję moczu. Objętość stercza przed operacją wyniosła 74,6 ± 21,7 cm

3; 34,7 ± 21,7 g usunięto w czasie enukleacji. Dzięki enukleacji laserowej

GreenLight wartość oceny wg skali IPSS została obniżona z 25 ± 6 do 5 ± 9 (p = 0,0001), PVR z 126 ± 80 do 11 ± 18 (p = 0,002). Nie zaobserwowano poważnych powikłań. Średni czas zabiegu wyniósł 112 ± 27 min. Czas utrzymania cewnika wyniósł 1,2 ± 0,4 dnia. Średnia długość pobytu w szpitalu wyniosła 3,6 ± 0,9 dnia.

Wnioski: Enukleacja z użyciem lasera GreenLight to możliwa do wykonania i bezpieczna metoda leczenia. Redukcja tkanki jest całkowita przy osiągnięciu dobrych wyników czynnościowych. Wszyscy pacjenci mogli prawidłowo opróżniać pęcherz moczowy. Nie zaobserwowano poważnych powikłań.

Opisywana procedura jest wymagająca technicznie, co przyczynia się do wydłużenia czasu zabiegu podczas pierwszych interwencji.

Nowe mikrocząsteczki magnesujące złogi nerkowe: Analiza in vitro toksyczności i funkcjonalności biologicznej

Cytowanie artykułu: Saad A. Mir, Sara L. Best, Stacey McLeroy, Chester J. Donnally III, Bruce Gnade, Jer-Tsong Hsieh, Margaret S. Pearle, Jeffrey A. Cadeddu. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1203–1207. doi:10.1089/end.2010.0419.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 28 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (123,8 KB) • PDF z linkami (116,9 KB) Saad A. Mir

1, Sara L. Best

1, Stacey McLeroy

2, Chester J. Donnally III

1, Bruce Gnade

2, Jer-Tsong

Hsieh1, Margaret S. Pearle

1, Jeffrey A. Cadeddu

1

1Department of Urology, University of Texas Southwestern Medical Center, Dallas, Teksas, USA.

2Departments of Electrical Engineering/Chemistry, University of Texas at Dallas, Dallas, Teksas, USA.

Adres do korespondencji: Jeffrey A. Cadeddu, M.D. Department of Urology UT Southwestern Medical Center 5323 Harry Hines Blvd, J8.106 Dallas, TX 75390-9110 USA E-mail: Jeffrey.cadeddu@utsouthwestern.edu

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Opracowano nowe mikrocząsteczki zawierające żelazo (Fe-MP, iron-based particle) przyłączające się do fragmentów złogu szczawianu wapnia, sprawiając, że stają się paramagnetykami. Poprzednio wykazano zwiększoną skuteczność metod ekstrakcji złogu w modelu nieożywionym z użyciem magnesu. Przed badaniami in vivo dotyczącymi ekstrakcji kamieni przeprowadzono dalszą charakterystykę Fe-MP w odniesieniu do toksyczności komórkowej, a także oceniano wpływ płynów biologicznych na wydajność wiązania się cząsteczek.

Materiał i metody: Toksyczność: Pojedyncze warstwy mysich fibroblastów, ludzkiego nabłonka dróg moczowych i ludzkiego raka z komórek przejściowych wystawiono na działanie 1 mg/ml Fe-MP lub soli fizjologicznej za pośrednictwem warstwy agarozy. Żywotność komórek oceniono z użyciem barwienia czerwienią obojętną i densytometrii. Funkcjonalność biologiczna: Fragmenty ludzkich złogów szczawianu wapnia inkubowano przez 10 min w roztworze 1 mg/ml Fe-MP zawierającym różne stężenia moczu (10–50%) lub krwi (0,5–2%). Następnie fragmenty złogów wydobywano z użyciem narzędzia magnetycznego 8F. Testy obejmujące 10 fragmentów złogów sklasyfikowanych jako małe (3–3,9 mg) lub duże (6–6,9 mg) przeprowadzono w czterech powtórzeniach dla każdego stężenia.

Wyniki: Po 48-godzinnej ekspozycji na cząsteczkę nie stwierdzono żadnej toksyczności w jakiejkolwiek z trzech linii komórkowych z wyjątkiem roztworu komórek dróg moczowych o najniższym stężeniu. Odsetek powodzeń usunięcia złogu wyniósł 100% dla wszystkich kamieni bez względu na stężenie moczu lub krwi, a usunięcie ukończono w okresie krótszym niż 10 min.

Wnioski: Wstępne badania wykazały, że toksyczność komórkowa związana ze stosowaniem Fe-MP jest minimalna do zerowej. Mikrocząsteczki dobrze spełniają własną funkcję w obecności klinicznie istotnych stężeń moczu i krwi, które mogą występować w trakcie endoskopowych zabiegów usunięcia złogu.

Konieczne są dalsze badania toksyczności oraz testy wydobywania złogów prowadzone na modelach zwierzęcych.

Optymalny ruch obrotowy wiązki laserowej w trakcie fotoselektywnej waporyzacji stercza

obserwowany w modelu bydlęcym ex vivo

Cytowanie artykułu: E. Charles Osterberg, Eric C. Kauffman, Hyun Wook Kang, Ed Koullick, Benjamin B. Choi. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1209–1215. doi:10.1089/end.2010.0600.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 28 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (466 KB) • PDF z linkami (298,8 KB) E. Charles Osterberg

1, Eric C. Kauffman

1, Hyun Wook Kang

2, Ed Koullick

3, Benjamin B. Choi

1

1Department of Urology, Weill-Cornell Medical Center, Nowy Jork, Nowy Jork, USA.

2Laser Therapy Research, American Medical Systems Innovation Center, San Jose, Kalifornia, USA.

3American Medical Systems, West Minnetonka, Minnesota.

Adres do korespondencji: E. Charles Osterberg, M.D. Department of Urology Weill-Cornell Medical Center Starr 900 525 E. 68

th St.

Nowy Jork, NY 10065 USA E-mail: charlesosterberg@gmail.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Fotoselektywna waporyzacja stercza (PVP, photoselective vaporization of the prostate) stała się skuteczną procedurą służącą usuwaniu masy guza u osób ze zwężeniem drogi odpływu z pęcherza moczowego. Niemniej jednak technika chirurgiczna dotycząca najskuteczniejszej waporyzacji została w niewielkim stopniu zbadana. Wykorzystano model stercza wołu ex vivo w celu sprawdzenia, w jaki sposób kąt ruchu obrotowego wiązki laserowej (tzw. przemiatanie) wpływa na skuteczność waporyzacji tkanki gruczołu krokowego.

Materiał i metody: Badania przeprowadzono z użyciem systemu GreenLight™ HPS 120 W. Jeden operator wykonał kliniczną analizę wideo PVP, tworząc podstawę dla schematu opisanego badania. Waporyzacji poddano 60 gruczołów krokowych wołu z użyciem komory ex vivo wyposażonej w ruchy obrotowe wspomagane komputerowo. Tkanki poddano waporyzacji stałą prędkością przemiatania (0,5 ruchu/s) pod zmiennym kątem (0, 15, 30, 60, 90 i 120º). Objętość tkanki poddanej waporyzacji obliczono na podstawie przekrojów poprzecznych i porównano z użyciem dwupróbkowego testu t-Studenta.

Wyniki: Kliniczna analiza wideo PVP przeprowadzona przez jednego operatora pokazała średni kąt na poziomie 47,7º z 25% waporyzacją w przypadku kąta od 0 do 30º. Analiza ex vivo wykazała, że większe kąty przemiatania generowały szersze, ale za to bardziej powierzchowne uszkodzenie w czasie waporyzacji, co prowadziło z kolei do odparowania mniejszych objętości tkanek. W szczególności objętości tkanki poddanej waporyzacji wiązką laserową skierowaną pod kątem 0, 15 lub 30º były istotnie większe od tych obserwowanych po zastosowaniu kątów obrotowych 45, 60 i 90º (1,5–3,0 X; p < 0,05). Głębokość koagulacji tkanki rosła istotnie wraz ze wzrostem wielkości kątów obrotowych.

Wnioski: W sprawdzanym modelu ex vivo optymalną PVP uzyskiwano przy węższych kątach przemiatającej wiązki laserowej. Uzyskane przez autorów wyniki badań wskazują, że ruch wiązki

laserowej w czasie PVP można zbadać w naukowy sposób, identyfikując parametry zwiększające do maksimum skuteczność waporyzacji.

Ocena in vitro nitinolowych koszyków do usuwania złogów stosowanych podczas giętkiej ureteroskopii

Cytowanie artykułu: Christopher Netsch, Gerado Herrera, Andreas J. Gross, Thorsten Bach. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1217–1220. doi:10.1089/end.2010.0709.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 17 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (98 KB) • PDF z linkami (105,5 KB) Christopher Netsch, Gerado Herrera, Andreas J. Gross, Thorsten Bach Department of Urology, Asklepios Hospital Barmbek, Hamburg, Niemcy. Adres do korespondencji: Christopher Netsch, M.D. Department of Urology Asklepios Hospital Barmbek Rübenkamp 220 22291 Hamburg Niemcy E-mail: c.netsch@asklepios.com

Streszczenie

Wprowadzenie i cel: Ze względu na wzrost istotności klinicznej śródnerkowych zabiegów wstecznych (RIRS, retrograde intrarenal surgery) wprowadzono na rynek endourologiczny wiele różnych koszyków do usuwania złogów. Różnice w zakresie kształtu i materiału miały swoje konsekwencje w odniesieniu do wydajności i skuteczności procedur RIRS. Celem przedstawionego badania była ocena wydajności in vitro wielu dostępnych na rynku nitinolowych koszyków do usuwania złogów.

Materiał i metody: Do udziału w przedstawionej ocenie zostali zaproszeni producenci koszyków stosowanych podczas procedur RIRS. Ocena obejmowała pomiar wewnętrznej odporności koszyka na ugięcie, wpływ na kąt ugięcia giętkiego ureteroskopu (URF-P5, Olympus) i funkcję koszyka przy największym ugięciu. Wszystkie pomiary wykonano 5-krotnie.

Wyniki: W przedstawionym badaniu postanowiło wziąć udział dziewięciu producentów, którzy dostarczyli łącznie 15 różnych koszyków. Maksymalne ugięcie moczowodu (275º) osiągnięto w przypadku 12 koszyków, a zmniejszone w 3. Podczas maksymalnego odgięcia całkowite otwarcie koszyka było możliwe w 13 próbkach. W jednym przypadku możliwe było częściowe otwarcie koszyka. U jednego pacjenta użycie koszyka było nieskuteczne. Pomiar oporu wewnętrznego koszyka wykazał szerokie wahania (5,97 do 38 mm odgięcia/g), prowadzące do zwiększenia promienia wewnętrznego całkowicie odgiętego endoskopu w 10 z 15 badanych próbkach.

Wnioski: Badane koszyki charakteryzowały się dużą zmiennością w zakresie odporności na zginanie. Niemniej jednak wpływ na ogólną zdolność uginania wydaje się niewielki. Wysoki opór natomiast prowadzi do zwiększenia promienia wewnętrznego w pełni odgiętego renoskopu, co może zakłócać jego funkcjonalność. Znajomość kluczowych cech koszyka oraz różnic w zakresie jego wydajności może być bardzo ważna w wyborze najlepszego narzędzia dla danego pacjenta.

Laparoskopowa pozaotrzewnowa operacja naprawcza objawowego wodniaka jądra:

doświadczenie jednoośrodkowe obejmujące 73 zabiegi

Cytowanie artykułu: De-juan Wang, Jian-guang Qiu, You-qiang Fang, Tu-jie Si, Jian-bin Luo, Xin Gao. Journal of Endourology. July 2011, 25 (7): 1221–1225. doi:10.1089/end.2010.0594.

Opublikowany w tomie: 25 Numer 7: 8 lipca 2011 r. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 28 czerwca 2011 r.

Pełny tekst: • HTML • PDF do wydrukowania (367 KB) • PDF z linkami (242,6 KB) De-juan Wang

1, Jian-guang Qiu

1, You-qiang Fang

1, Tu-jie Si

1, Jian-bin Luo

2, Xin Gao

1

1Department of Urology, Third Affiliated Hospital of Sun Yat-sen University, Guangzhou, Chiny.

2Department of Urology, Second Hospital of Longyan, Longyan, Chiny.

Adres do korespondencji: Jian-guang Qiu, M.D. Department of Urology Third Affiliated Hospital of Sun Yat-sen University Guangzhou 510630 Chiny E-mail: gdmjc2009@googlemail.com qjg702@gmail.com

Streszczenie

Cel: Przedstawienie nowej, dwuportowej techniki laparoskopowej stosowanej w leczeniu dzieci z wodniakiem jądra, która pozwala na całkowicie pozaotrzewnowe zamknięcie drożnego wyrostka pochwowego (PPV, patent processus vaginalis) i nie wymaga od operatora posiadania umiejętności szycia laparoskopowego.

Pacjenci i metody: Przedstawiono opis serii zabiegów u 56 chłopców o medianie wieku wynoszącej 36 mies. (przedział 12–144 mies.), którzy byli konsultowani z powodu prawdopodobnie komunikującego się wodniaka jądra. Laparoskopowe operacje naprawcze wspomnianych wodniaków jądra odbyły się w okresie między lipcem 2009 r. a czerwcem 2010 r. W trakcie zabiegu przez identyczne nacięcie pępkowe (10 mm) do ciała pacjenta wprowadzono 5-mm laparoskop i 3-mm kleszczyki. Ujście worka wodniaka zostało zamknięte z dostępu pozaotrzewnowego za pomocą szwu okrężnego wokół pierścienia pachwinowego wewnętrznego.

Wyniki: Przed zabiegiem na podstawie badania fizykalnego i ultrasonograficznego stwierdzono, że u wszystkich dzieci wodniak ma charakter jednostronny. W trakcie zabiegu u 17 z 56 (30%) pacjentów stwierdzono obecność PPV po stronie przeciwnej. Przeprowadzono łącznie 73 procedury laparoskopowe z odsetkiem powodzeń na poziomie 100%. Średni czas zabiegu wyniósł 25 ± 6 i 36 ± 5 min odpowiednio dla zabiegu jedno- i obustronnego. W okresie obserwacji klinicznej wynoszącym 6 mies. (zakres 1–12 mies.) nie stwierdzono żadnego przypadku nawrotu choroby czy innych powikłań pooperacyjnych.

Wnioski: Ograniczone doświadczenie autorów wskazuje, że dwuportowa, całkowicie laparoskopowa technika pozaotrzewnowa może być bezpieczną, skuteczną i wiarygodną alternatywą w leczeniu pacjentów pediatrycznych z wodniakiem jądra.