Wielokanałowa identyfikacja użytkowników na platformach e-commerce.
Identyfikacja autoreaktywnych limfocytów T w przewlekłej białaczce limfocytowej
2
74,2% (95% CI 57–86). Wykazano, że wpływ polimorficznych wariantów HLA-G na rokowanie w CLL zależy od stanu mutacji genu IGHV. W grupie ze zmutowanym IGHV chorzy z diplotypami LR wykazywali dłuższy 3-letni TFS w porównaniu z chorymi z grupy HR (68,5% vs 43,2%; p = 0,04). Z kolei w grupie z niezmutowanym IGHV chorzy z diplotypami LR mieli dłuższy 5-letni OS w porównaniu z nosicielami diplotypów HR (87,1% vs 71%; p = 0,02). Wyniki wskazują na rokowniczą rolę polimorfizmów HLA-G w CLL. Można przypuszczać, że obecność określonych wariantów polimorficznych predysponujących do większej ekspresji HLA-G wywołuje stan tolerancji immunologicznej wobec komórek nowotworowych, co umożliwia rozwój nowotworu i jego dalszą progresję. http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.072 Hipersplenizm w przebiegu leczenia przewlekłej białaczki limfocytowej B komórkowej (B-CLL) – opis przypadku D. Sigorski 1 , M. Piątek 1 , M. Ziomek 1 , W. Knopińska-Posłuszny 2, * 1 Oddział Kliniczny Chemioterapii SP ZOZ z W-M CO w Olsztynie, Polska 2 Oddział Hematologii SP ZOZ z W-M CO w Olsztynie, Polska *Autor prezentujący i do korespondencji. Adres email: [email protected] Wstęp: Hipersplenizm jest niespecyficznym objawem mogącym występować w przebiegu chorób nie tylko hematologicznych, lecz także ogólnoustrojowych. Materiał i metody: 78-letnia pacjentka z rozpoznaniem w 2004 roku B-CLL. Dotychczasowa terapia: LP, FC, R-FC, R-COP. Uzyskano maksymalnie PR. Ostatnie leczenie to bendamustyna do 08.2012. Pacjentka przyjęta na oddział celem kontynuacji leczenia immunoglobulinami. Stwierdzono niedokrwistość w IV stopniu toksyczności i neutropenię w II stopniu toksyczności. W badaniu histopatologicznym szpiku stwierdzono naciek układem chłonnym stanowiący 25% wszystkich komórek. Zlecono badania dodatkowe, w których stwierdzono podwyższony poziom bilirubiny całkowitej oraz bezpośredniej, ferrytyny, obniżony poziom haptoglobiny. Pomimo obrazu niedokrwistości hemolitycznej bezpośredni test antyglobulinowy był ujemny. Zlecono diagnostykę różnicową niedokrwistości oraz włączono terapię immunosupresyjnymi dawkami sterydów. Z powodu słabego efektu terapeutycznego dołączono rytuksymab i uzyskano poprawę parametrów czerwonokrwinkowych. Podczas leczenia stopniowo narastająca małopłytkowość. Z uwagi na niejednoznaczności w obrazie klinicznym wykonano scynty- grafię śledziony oraz wątroby i stwierdzono niewielką splenomegalię i cechy hipersplenizmu. W wykonanym badaniu histopatologicznym nie wykazano nacieku nowotworowego w obrębie narządu. 4 miesiące po zabiegu pacjentka zgłosiła się do poradni, gdzie stwierdzono normalizację parametrów morfologicznych krwi. Cel: Praca ma opisać nietypowy przebieg hipersplenizmu w przebiegu B-CLL. Wyniki: Rozpoznanie hipersplenizmu zostało postawione na podstawie obrazu klinicznego i scyntygrafii śledziony, po której zakwalifikowano pacjentkę do zabiegu splenektomii z następowym badaniem histopatologicznym, w którym wykluczono pierwotne i wtórne choroby śledziony, w tym naciek procesem zasadniczym. Wnioski: Hipersplenizm w przebiegu B-CLL z niewielką splenomegalią stanowi ciekawe wyzwanie diagnostyczne. Splenektomia stanowi możliwą opcję leczniczą, która w tym przypadku pozwoliła na uzyskanie efektu terapeutycznego i postawienie diagnozy. http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.073 Identyfikacja autoreaktywnych limfocytów T w przewlekłej białaczce limfocytowej K. Skórka 1, *, J. Zaleska 1 , M. Zając 1 , A. Piechnik 1 , M. Karp 1 , M. Grzywnowicz 1 , W. Tomczak 2 , P. Własiuk 1 , A. Dmoszyńska 2 , K. Giannopoulos 1,2 1 Samodzielna Pracownia Hematoonkologii Doświadczalnej, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska 2 Klinika Klinika Hematoonkologii i Transplantacji Szpiku, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska *Autor prezentujący i do korespondencji. Adres email: [email protected] Wstęp: Stymulacja antygenowa może mieć znaczący wpływ na powstawanie i proliferację komórek białaczkowych w przewlekłej białaczce limfocytowej (PBL). Wykazano, że białka cytoszkieletu, w tym miozyny pozamięśniowej MYHIIA (łańcuch ciężki miozyny IIA), są rozpoznawane przez monoklonalne przeciwciała wywodzące się ze swoistych BCR (receptorów komórek B). Odpowiedź immunologiczna limfocytów białaczkowych stymulowana przez MYHIIA może dotyczyć również autoreaktywnych limfocytów T i może odgrywać ważną rolę w etiopatogenezie PBL. Materiał i metody: W celu oceny ekspresji genu kodującego MYHIIA użyto qRT-PCR. Zaprojektowano dominujące epitopy wywodzące się z MYHIIA z restrykcją MHC I, stosując algorytmy komputerowe. Dodatkowo zbadano powinowactwo peptydów acta haematologica polonica 44s (2013) 96–101 99
Transcript of Identyfikacja autoreaktywnych limfocytów T w przewlekłej białaczce limfocytowej
74,2% (95% CI 57–86). Wykazano, że wpływ polimorficznych wariantów HLA-G na rokowanie w CLL zależy od stanu mutacjigenu IGHV. W grupie ze zmutowanym IGHV chorzy z diplotypami LR wykazywali dłuższy 3-letni TFS w porównaniuz chorymi z grupy HR (68,5% vs 43,2%; p = 0,04). Z kolei w grupie z niezmutowanym IGHV chorzy z diplotypami LR mielidłuższy 5-letni OS w porównaniu z nosicielami diplotypów HR (87,1% vs 71%; p = 0,02).Wyniki wskazują na rokowniczą rolę polimorfizmów HLA-G w CLL. Można przypuszczać, że obecność określonych wariantówpolimorficznych predysponujących do większej ekspresji HLA-G wywołuje stan tolerancji immunologicznej wobec komóreknowotworowych, co umożliwia rozwój nowotworu i jego dalszą progresję.
http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.072
Hipersplenizm w przebiegu leczenia przewlekłej białaczki limfocytowej B komórkowej (B-CLL) – opisprzypadku
D. Sigorski 1, M. Piątek 1, M. Ziomek 1, W. Knopińska-Posłuszny 2,*1Oddział Kliniczny Chemioterapii SP ZOZ z W-M CO w Olsztynie, Polska2Oddział Hematologii SP ZOZ z W-M CO w Olsztynie, Polska*Autor prezentujący i do korespondencji.Adres email: [email protected]
Wstęp: Hipersplenizm jest niespecyficznym objawem mogącym występować w przebiegu chorób nie tylko hematologicznych,lecz także ogólnoustrojowych.Materiał i metody: 78-letnia pacjentka z rozpoznaniem w 2004 roku B-CLL. Dotychczasowa terapia: LP, FC, R-FC, R-COP.Uzyskano maksymalnie PR. Ostatnie leczenie to bendamustyna do 08.2012. Pacjentka przyjęta na oddział celem kontynuacjileczenia immunoglobulinami. Stwierdzono niedokrwistość w IV stopniu toksyczności i neutropenię w II stopniu toksyczności.W badaniu histopatologicznym szpiku stwierdzono naciek układem chłonnym stanowiący 25% wszystkich komórek. Zleconobadania dodatkowe, w których stwierdzono podwyższony poziom bilirubiny całkowitej oraz bezpośredniej, ferrytyny,obniżony poziom haptoglobiny. Pomimo obrazu niedokrwistości hemolitycznej bezpośredni test antyglobulinowy był ujemny.Zlecono diagnostykę różnicową niedokrwistości oraz włączono terapię immunosupresyjnymi dawkami sterydów. Z powodusłabego efektu terapeutycznego dołączono rytuksymab i uzyskano poprawę parametrów czerwonokrwinkowych. Podczasleczenia stopniowo narastająca małopłytkowość. Z uwagi na niejednoznaczności w obrazie klinicznym wykonano scynty-grafię śledziony oraz wątroby i stwierdzono niewielką splenomegalię i cechy hipersplenizmu. W wykonanym badaniuhistopatologicznym nie wykazano nacieku nowotworowego w obrębie narządu. 4 miesiące po zabiegu pacjentka zgłosiła siędo poradni, gdzie stwierdzono normalizację parametrów morfologicznych krwi.Cel: Praca ma opisać nietypowy przebieg hipersplenizmu w przebiegu B-CLL.Wyniki: Rozpoznanie hipersplenizmu zostało postawione na podstawie obrazu klinicznego i scyntygrafii śledziony, po którejzakwalifikowano pacjentkę do zabiegu splenektomii z następowym badaniem histopatologicznym, w którym wykluczonopierwotne i wtórne choroby śledziony, w tym naciek procesem zasadniczym.Wnioski: Hipersplenizm w przebiegu B-CLL z niewielką splenomegalią stanowi ciekawe wyzwanie diagnostyczne. Splenektomiastanowi możliwą opcję leczniczą, która w tym przypadku pozwoliła na uzyskanie efektu terapeutycznego i postawieniediagnozy.
http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.073
Identyfikacja autoreaktywnych limfocytów T w przewlekłej białaczce limfocytowej
K. Skórka 1,*, J. Zaleska 1, M. Zając 1, A. Piechnik 1, M. Karp 1, M. Grzywnowicz 1, W. Tomczak 2, P. Własiuk 1,A. Dmoszyńska 2, K. Giannopoulos 1,2
1Samodzielna Pracownia Hematoonkologii Doświadczalnej, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska2Klinika Klinika Hematoonkologii i Transplantacji Szpiku, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska*Autor prezentujący i do korespondencji.Adres email: [email protected]
Wstęp: Stymulacja antygenowa może mieć znaczący wpływ na powstawanie i proliferację komórek białaczkowychw przewlekłej białaczce limfocytowej (PBL). Wykazano, że białka cytoszkieletu, w tym miozyny pozamięśniowej MYHIIA(łańcuch ciężki miozyny IIA), są rozpoznawane przez monoklonalne przeciwciała wywodzące się ze swoistych BCR(receptorów komórek B). Odpowiedź immunologiczna limfocytów białaczkowych stymulowana przez MYHIIA może dotyczyćrównież autoreaktywnych limfocytów T i może odgrywać ważną rolę w etiopatogenezie PBL.Materiał i metody: W celu oceny ekspresji genu kodującego MYHIIA użyto qRT-PCR. Zaprojektowano dominujące epitopywywodzące się z MYHIIA z restrykcją MHC I, stosując algorytmy komputerowe. Dodatkowo zbadano powinowactwo peptydów
a c t a h a ema t o l o g i c a p o l on i c a 4 4 s ( 2 0 1 3 ) 9 6 – 1 0 1 99
do HLA-A2, oceniając ekspresję HLA-A2 na komórkach linii T2 z peptydem vs bez peptydu metodą cytometrii przepływowej.Do oceny możliwości indukcji swoistych dla MYHIIA limfocytów T CD8+ przy kontakcie z antygenem przeprowadzonomieszane hodowle limfocytów z peptydem.Wyniki: Wybrano 12 peptydów z najsilniejszym powinowactwem do HLA-A2. Określono współczynnik FI (średnia intensyw-ność fluorescencji [MFI] HLA-A2 na komórkach linii T2 z peptydem vs bez peptydu). Najwyższy współczynnik FI wykazałypeptydy M6 (FI = 0,43), M1 (FI = 0,20), M2 (FI = 0,16), M3 (FI = 0,15). Odpowiedź immunologiczną przeciwko 4 peptydom M1, M2,M3, M6 uzyskano zarówno w grupie kontrolnej 3/5 (60%), jak i u 5/7 (71%) chorych. Wykazano, że istnieje korelacja międzyekspresją genu kodującego MYHIIA a ekspresją genu konstytutywnego GADPH (R = 0,73; p < 0,05), wskazująca na powszechnąekspresję MYHIIA w PBL.Wnioski: U chorych na PBL określono zdolność do indukcji limfocytów T cytotoksycznych skierowanych przeciwko4 peptydom wywodzącym się z autoantygenu MYHIIA. Istnienie autoreaktywnych limfocytów CD8+ wobec MYHIIA może byćwykładnikiem zaangażowania procesów autoimmunologicznych w etiologię PBL.
http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.074
Ekspresja receptorów Toll-like odzwierciedla deregulację układu odpornościowego u chorych na przewlekłąbiałaczkę limfocytową i ma znaczenie kliniczne
P. Wlasiuk 1,*, M. Zajac 1, W. Tomczak 2, K. Skorka 1, M. Osiak 1, N. Pajak 1, A. Piechnik 1, J. Zaleska 1, M. Karp 1,M. Grzywnowicz 1, K. Giannopoulos 1,2,**1Samodzielna Pracownia Hematoonkologii Doświadczalnej, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska2Klinika Hematoonkologii i Transplantacji Szpiku Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska*Autor prezentujący.**Autor i do korespondencji.Adres email: [email protected]
Wstęp: Przewlekłej białaczce limfocytowej (PBL) towarzyszą nawracające infekcje, które są przyczyną stymulacji układuimmunologicznego oraz stanowią główną przyczynę zgonów. Kluczową rolę w aktywacji odporności nieswoistej odgrywająreceptory Toll-like (TLR) zdolne do rozpoznania wzorców molekularnych związanych z drobnoustrojami. Podwyższonąekspresję TLR wykazano w większości nowotworów, a ich aktywacja prowadziła do zwiększenia oporności komóreknowotworowych na działanie komórek cytotoksycznych. W przypadku PBL ekspresja TLR na komórkach nowotworowych,które wywodzą się z układu odpornościowego, może zwiększać ich immunogenność i aktywować swoistą przeciwnowotwo-rową odpowiedź immunologiczną.Materiał i metody: Przy użyciu ilościowej reakcji PCR (qRT-PCR) oceniono ekspresję TLR2, TLR7, TLR9 oraz TLR4 i jegowariantów obróbkowych (TLR4[1],[3],[4]) we krwi i szpiku 94 chorych na PBL. Na poziomie białkowym metodą cytometriiprzepływowej oceniono ekspresję TLR9.Wyniki: Wykazano większą ekspresję TLR7 i TLR9 u chorych na PBL w porównaniu z osobami zdrowymi. Większą ekspresjęTLR7 i TLR9 wykazano w bardziej zaawansowanych stadiach PBL – III i IV wg klasyfikacji Rai. Ekspresja TLR2 oraz wariantówobróbkowych TLR4(1), TLR4(3) i TLR4(4) była mniejsza u chorych na PBL niż w grupie osób zdrowych. Chorzy z większąekspresją TLR9 charakteryzowali się dłuższym czasem wolnym od leczenia (57 miesięcy vs 8 miesięcy, p = 0,004).Wnioski: U chorych na PBL wykazano większą ekspresję TLR7 i TLR9 oraz mniejszą TLR2, TLR4(1), TLR4(3) i TLR4(4)w porównaniu z osobami zdrowymi. Większa ekspresja TLR9 na poziomie białkowym wiąże się z lepszym rokowaniemu chorych na PBL. Większa ekspresja TLR7 i TLR9 w bardziej zaawansowanych stadiach klinicznych PBL może być związanaz zaburzeniem regulacji funkcji układu immunologicznego.
http://dx.doi.org/10.1016/j.achaem.2013.07.075
Talidomid poprzez hamowanie limfocytów T regulatorowych może poprawić skuteczność immunoterapiipeptydowej u chorych na przewlekłą białaczkę limfocytową
J. Zaleska 1,*, A. Piechnik 1, M. Zając 1, K. Skórka 1, M. Karp 1, M. Grzywnowicz 1, W. Tomczak 2, P. Własiuk 1,A. Dmoszyńska 2, K. Giannopoulos 1,2
1Samodzielna Pracownia Hematoonkologii Doświadczalnej, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska2Katedra i Klinika Hematologii i Transplantacji Szpiku, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Polska*Autor prezentujący i do korespondencji.Adres email: [email protected]
a c t a h a em a to l o g i c a p o l on i c a 4 4 s ( 2 0 1 3 ) 9 6 – 1 0 1100
