Michał Knihinicki

Głowa kozła jako symbol satanistyczny

Studium historycznei analiza logiczna

Szc zec in

2019

Treść, skład:

Michał Knihinicki

Korekta językowa i merytoryczna:

Marcela Gibert

Koncepcja i wykonanie okładki:

Medea

Na pierwszej stronie zamieszczono rysunek Sabbatic Cross (2011)

twórcy o pseudonimie BurnChrist69 ze strony:DeviantArt.com/BurnChrist69/art/Sabbatic-Cross-269414377

© Copyright for the text of this book by Michał Knihinicki & Wydawnictwo The Serpent

Nakład nielimitowany

wydanie pierwsze

kwiecień/maj 2019

ISBN 978-83-925706-4-6

„Słynny symbol głowy kozła jest w rzeczywistości zniekształceniem, kłamstwem,

które umniejszyło prawdziwą moc bogini .”

ONA, 19941

1 Order of Nine Angles, Złowieszcza Dialektyka, PDF, The-Serpent.pl, 2009, s. 1.

(Wywiad z Christosem Beestem, zewnętrznym reprezentantem ONA w latach 1990-1999, przeprowadzony przez Gavina Baddeleya w 1994 r. i wydany w jego monografii sataniz-mu Lucifer Rising w 1999 r. Przełożony przeze mnie w 2005 r., a opublikowany jako darmowy PDF w Czytelni The-Serpent.pl w listopadzie 2009.)

Prolog

Naśladownictwo symboliki w satanizmie /9/

Wprowadzenie /15/

Rozdział 1

SYMBOLIKA CAŁEGO KOZŁA

1.1. Hasła „koza/kozioł” w słownikach symboli /19/1.2. Symbolika kozy i kozła u starożytnych Greków i Rzymian /26/1.3. Symbolika kozła ofiarnego u starożytnych Hebrajczyków /28/1.4. Symbolika owiec i kozłów w chrześcijaństwie Jezusa /30/1.5. Symbol grzechu, Pan Sabatu lub transport czarownicy:

kozioł-diabeł w kulturze chrześcijańskiej (44 ilustracje) /33/1.6. Podsumowanie rozdziału pierwszego /77/

Rozdział 2

SYMBOLIKA GŁOWY KOZŁA

2.1. Głowa kozła wrysowana w odwrócony pentagram jako symbol czarnej magii w książkach o okultyzmie (1856–1961/64 r.) /80/

2.2. Głowa kozła wrysowana w odwrócony pentagram wpisany w okrąg jako symbol czarnej magii i satanizmu współczesnego wg LaVeya (1966/68 r.) – narodziny „Pieczęci Bafometa” /84/

2.3. Podsumowanie rozdziału drugiego /87/

Rozdział 3

SYMBOLIKA BAFOMETA

3.1. Ścięta głowa jako rzekomy obiekt kultu Templariuszy- tradycyjne znaczenie symbolu Bafometa /91/

3.2. Bafomet Éliphasa Léviego - w nowożytnym okultyzmie /93/

3.3. Bafomet Aleistera Crowleya- w Thelemie i Ordo Templi Orientis (OTO) /102/

3.4. Bafomet Antona LaVeya - w satanizmie Kościoła Szatana (COS) /104/

3.5. Bafomet Petera J. Carrolla- w magii chaosu Iluminatów Thanaterosa (IOT) /108/

3.6. Bafomet Antona Longa – w satanizmietradycyjnym Zakonu Dziewięciu Kątów (ONA) /112/

Zakończenie /117/

Epilogi /119/

1) Dlaczego głowa kozła nie powinna być symbolem satanizmu?

2) Jakie zwierzę znacznie lepiej niż kozioł reprezentuje satanizm?

Chronologiczny spis ilustracji /125/Bibliografia tematyczna /133/Bibliografia alfabetyczna /139/

Spis tomów Academia Satanica /142/O autorze /144/

Prolog

Naśladownictwo symboliki w satanizmie

1924

Rysunek z książkiPaula Jagota

Science Occulte et Magie Pratique(Editions Drouin, Paris 1924, s. 172)

2014

Jedna ze współczesnych grafik, która w 2014 roku była dostępna w Internecie pod hasłem „goathead”.

Jej strona źródłowa:MysticIsland.spreadshirt.com/satanic-goat-head-with-pentagram-A7546960

Naśladownictwo pierwsze

1 1897 2 1961 / 1964 3 1968

4 1969 5 1996 6 2008 7 2014

1 1897 = Rysunek z 387 strony książki: Stanislas de Guaita, La Clef de la Magie Noire [Klucz do Czarnej Magii], wydanej we Francji w 1897 r.

2 1961 / 1964 = Okładka książki: Maurice Bessy, A Pictorial History of Magic and the Supernatural, wydanej po raz pierwszy we Francji w 1961 r. jako Histoire en 1000 Images de la Magie. Tłumaczenie angielskie ukazało się w 1964 r., kiedy Anton LaVey od około dekady gromadził okultystyczną literaturę.

3 1968 = Okładka płyty gramofonowej („long playa”) The Satanic Mass, na której po raz pierwszy zostało użyte oficjalne logo Kościoła Szatana, „stworzone”(de facto skopiowane z w.w. książki Bessy’ego) w 1966 lub na początku 1967 r.

Grafika ta, znana jako „P ieczęć Bafometa ” („Sigil of Baphomet”), była bez żadnego skrępowania używana przez LaVeya jako oficjalne logo Kościoła Szatana na okładkach wszystkich jego książek, mimo iż została skradziona. Symbol ten został opatentowany i zastrzeżony jako znak firmowy Church of Satan dopiero w 1983 roku, co oznacza, że przez pierwszych 17 lat istnienia Kościół Szatana nie miał na niego wyłączności w sensie prawnym, choć LaVey twierdził inaczej.

4 1969 = Okładka The Satanic Bible Antona Szandora LaVeya. Książka ta, definiująca satanizm współczesny, ukazała się rok po wydaniu The Satanic Mass oraz trzy lata po oficjalnym założeniu Kościoła Szatana.

5 1996 = Okładka Biblii Szatana – polskiego przekładu The Satanic Bible LaVeya (jw.) – wydanej po raz pierwszy przez Wydawnictwo Książki Niezwykłej „Mania” w 1996 r. (oprawa twarda), a po raz drugi przez Wydawnictwo F/Xw 1999 r. (oprawa miękka), za każdym razem z błędnym przekładem tytułu(The Satanic Bible = Biblia Satanistyczna). Powyższe zdjęcie jest skanem okładki pierwszego wydania w twardej oprawie (egzemplarz własny).

6 2008 = Okładka The Bible of the Adversary Michaela W. Forda – Amerykanina, twórcy współczesnego lucyferianizmu (od ok. 2002 r.), polegającego na integ-rowaniu i mieszaniu niemal wszystkich pojęć i symboli okultystycznych oraz traktowaniu tytułowego Lucyfera jako bóstwa pojawiającego się w wielu reli-giach i tradycjach pod innymi imionami. Książka została wydana w USA w 2008 roku pod szyldem wydawnictwa Forda „Succubus Publishing”.

7 2014 = Okładka The Book of the Divine Black Flame of Satan satanisty pod-pisującego się jako „Vrykolakas Oriax, Magus V°” z mało znanej, niedawno powstałej (2014), teistycznej organizacji satanistycznej o nazwie The Divine Black Flame of Satan. Autor docenia wpływ LaVeya na rozwój współczesnego sata-nizmu, ale mocno krytykuje jego ateizm twierdząc, że nie uznając Szatana jako realnej istoty, traci powód, aby taką ateistyczną postawę nazywać satanizmem. Umieścił jednak na okładce rysunek de Guaity, który na czarnym tle wygląda niemal identycznie, jak logo Kościoła Szatana.

Naśladownictwo drugie

8 1998 9 2002 10 2005

8 1998 = Logo oficjalnej strony internetowej Kościoła Szatana. Strona oraz symbol – kolorystycznie zmodyfikowana Pieczęć Bafometa – powstały w pod koniec 1998 r. Istniały w tej formie do marca 2014 r., kiedy to cała strona www.ChurchOfSatan.com została wizualnie przebudowana, a wraz z nią zmienił się także wygląd powyższego symbolu na szary – zobacz sam(a).

9 2002 = Logo oficjalnej strony internetowej Katedry Czarnego Kozła www.myspace.com/CathedralOfTheBlackGoat (ok. 2002–2014). Cathedral of the Black Goat (CoBG) powstała jako grupa internetowa pod koniec października 2002 r., a jako realna organizacja satanistyczna wiosną 2004 r. Pier-wsza książka, The Devil’s Bible, ukazała się rok później.

10 i 11 = Okładki oryginalnego wydania (2005) książki Myr-mydona oraz jej polskiego przekładu (2010). Jest to tłumaczenie II wydania (2007), rozszerzonego o dodat-kowe eseje autora (zamieszczone na końcu). Polski przekład został wydany przez amerykańskie Severed Head Publishing posiadające wyłączność na produkcję wszystkich przekładów tej książki.

11 2010

Dla porównania:

symbole dwóch uznanych i długo działających2

organizacji satanistycznych, które nie potrzebująumieszczania głowy kozła w swoim logo.

Logo Świątyni Seta3 Logo ONA4

2 Świątynia Seta istnieje oficjalnie i realnie od 1975 roku. Order of Nine Angles (ONA) istnieje mitycznie od zamierzchłych czasów, współcześnie (jako grupa satanistyczna pod tą nazwą) podobno od drugiej połowy lat 60. XX wieku, pod dowództwem Longa od drugiej połowy lat 70., zaś realnie od połowy lat 80. Mocny wpływ na satanizm i pod-ziemny okultyzm ma od początku lat 90.

3 Pentagram Świątyni Seta od zwykłego (odwróconego) pentagramu różni się jedynie tym, iż swymi wierzchołkami nie dotyka okręgu – taki znak jest zarezerwowany (nie wiem czy również prawnie) dla Temple of Set jako „Pentagram Seta”.

4 Jest to nietypowe połączenie septagramu (gwiazdy siedmioramiennej) oraz odwróconego pentagramu. Logo ONA ma celowo 7 wierzchołków, które symbolizują Siedmiowarst-wową Złowieszczą Ścieżkę (Seven-Fold Sinister Way) – jedno z najgłówniejszych pojęćw ich okultystycznej filozofii. Ponadto użyta tu liczba 7 celowo odnosi się także do tytułowej nazwy „dziewięć kątów” na dwa ezoteryczne sposoby – 9 symbolizuje siedem nexionów Drzewa Wyrd plus dwa ukryte nexiony (w postaci samego Drzewa oraz Otchłani) oraz alchemiczny proces łączenia siódemki i dwójki w unii przeciwieństw.

Wprowadzenie

Satanizm wywodzi się tylko i wyłącznie z kultury chrześcijań-skiej i powstałej w niej koncepcji (czy też wyobrażenia) Szatana. Badanie pochodzenia symboli satanistycznych – takich jak kozioł czarownic, Pan Sabatu – w innych kulturach i religiach nie ma więc sensu, ponieważ to nie w ich łonie powstał satanizm.

Wyraźmy się znacznie dokładniej: nie satanizm, lecz pojecie „wyznawców/czcicieli Diabła/Szatana” (a także „sług Szatana”) pow-stało w kulturze chrześcijańskiej, która zaczęła rodzić się wraz z epoką średniowiecza około IV wieku i swój pełny rozkwit osiągnęła między XIII a XVIII stuleciem. Wtedy to przedstawiciele tej kultury – Kościół Katolicki i służący mu urzędnicy państwowi – masowo mordowali heretyków i czarowników, czyli oczywiście „wyznawców Diabła”. Po-nieważ dominacja Kościoła i „chrześcijaństwa” w krajach europejskich trwała znacznie dłużej niż średniowiecze (będąc w pełnym rozkwiciei u szczytu władzy przez wiele lat po umownym zakończeniu Ciemnych Wieków w XV stuleciu – aż do połowy XX wieku), nie powinno się mówić o średniowiecznej kulturze chrześcijańskiej, lecz o kulturze chrześ-cijańskiej po prostu (patrz rozdz. 1.5), dając tym samym do zrozumienia, że trwała ona przez wszystkie następne epoki, aż do połowy XX wieku. Przez pojęcie chrześcijańskiej kultury mam na myśli przede wszystkim specyficzną mentalność, czyli głównie wiarę w realne i osobowe istnie-nie Szatana i demonów, a także w wielką moc, jaką mają czarni mago-wie/czarownicy/czarownice, którzy służyli Szatanowi przez swoją diaboliczną, bluźnierczą praktykę magiczną, czcząc, oczywiście, „fałszy-wych bogów” i demony.

Ta kultura i mentalność nie powstała w próżni. Wywodzi sięz dwóch innych, wcześniejszych od niej religii: starożytnych Hebraj-czyków (główne źródło: Stary Testament) oraz antycznych Grekówi Rzymian. Trzecim elementem ją tworzącym były nauki założyciela chrześcijaństwa – Jezusa – które znajdują się w czterech kanonicznych

ewangeliach5. Te trzy obszary powinny zatem zostać dokładnie zbadane, aby zrozumieć skąd dane pojęcia (nieraz wewnętrznie sprzeczne) wzięły się w czerpiącej z nich późniejszej kulturze chrześcijańskiej – a przez nią: skąd i dlaczego wzięły się w satanizmie.

Tylko w łonie tej kultury, a nie hinduizmu, islamu, religii celty-ckiej, germańskiej, greckiej, rzymskiej, japońskiej lub chińskiej, ani nawet nie w łonie judaizmu lub czystego chrześcijaństwa – i dopiero podczas Wieków Ciemnych – narodziło się pojęcie kultu Szatana (nie jego realny kult). Nigdzie indziej i nigdy wcześniej. Dlatego właśnie badanie jakich-kolwiek symboli satanistycznych poza tą kulturą nie ma najmniejszego sensu, bo w ogóle nie badamy wtedy genezy satanizmu. Każda kultura ma swoich antybohaterów i antywartości, jednak tylko zabobonna średniowieczna „chrześcijańska” mentalność stworzyła dziwaczne po-jęcie „wyznawców Szatana” – świadomych swego potępienia obłąka-nych czcicieli boga czystego zła. Z tego pojęcia pełnymi garściami czerpał rodzący się tysiąc lat później satanizm, który w XVII wieku dopiero raczkował (La Voisin i Guibourg oraz ich pierwsze czarne msze w latach 1667–1678), a w pełnej i jawnej postaci powstał dopiero w po-łowie XX w. (narodziny Kościoła Szatana w 1966 r.)

Dlatego chcąc zrozumieć pojęcie głowy kozła jako symbolu sata-nistycznego, przypatrzymy się pojęciu całego kozła w trzech obszarach,z których czerpała kultura chrześcijańska: starożytnej Grecji i Rzymu (rozdz. 1.2.), dawnych Hebrajczyków (rozdz. 1.3.) oraz w chrześcijańst-wie Jezusa (rozdz. 1.4.). W ten sposób będziemy mogli w pełni zrozu-mieć, dlaczego w mentalności średniowiecznej Panem Sabatu i symbo-lem grzechu (rozdz. 1.5) stał się właśnie kozioł, a nie np. baran lub byk. Dopiero w XIX w. jego sama głowa wpisana w odwrócony pentagram stała się symbolem czarnej diabelskiej magii – a przez to satanizmu.

5 Niekanoniczne – czyli gnostyckie lub/oraz apokryficzne – ewangelie nie są oczywiście brane pod uwagę, ponieważ chcę ukazać oficjalne nauczanie Jezusa, które stanowi dok-trynalną podstawę dla kościelnego „chrześcijaństwa” (doktryny KK).

Kolorowe ilustracje,

które w książce zostały wydrukowane

jako czarno-białe.

(Znaczna większość rysunków i rycinjest czarno-biała, zatem została tu pominięta.)

Bez autora, Oddzielenie owiec od kozłów.Mozaika z kościoła San Apollinare Nuovo

w Rawennie (Włochy),początek VI wieku.

[Źródło: Zalewska-Lorkiewicz 1996, s. 79.]

Robert de Boron, Poczęcie Merlina, ok. 1250 r. Ilustracja z Histoire de Merlin tego samego autora

[Źródło: Ward, Steeds 2008, s. 26; informacje o ilustracji: Internet]

Bez tytułu, bez autora, bez daty.Adoracja kozła przez heretyków.

Miniatura z Traktatu o zbrodni waldensów (Traittié du crisme de vauderie), Francja, ok. połowy XV wieku.

[Źródło: www.Inquisition-Art.net]

To samo, co na poprzedniej stronie, jednak z towarzyszącymizdobieniami w oryginalnej księdze i z innego źródła.

(Przyjrzyj się co jest przedstawione w dwóch okręgach.)

[Źródło: Zalewska-Lorkiewicz 1996, s. 109.]

Agostino de'Musi, Lo Stregozzo, ok. 1515-1525

[Źródło: Laurent, Nagour 2008, s. 157 jako Sabat]

Jan Ziarnko, Sabat czarownic, 1612 6

6 Wg krótkiego artykułu Roberta Macleana na stronie „University of Glasgow Library”: https://UniversityofGlasgowLibrary.wordpress.com/2011/04/26/the-damned-art-in-special-collections---a-history-of-witches-and-witchcraft-in-print-and-image/

Potwierdza to strona SalonTradycjiPolskiej.pl:

„Widok Place du Carrousel z 1612 roku pozostawił nam w formie dwóch sztychów Jana Ziarnko (ok. 1575 – ok. 1630) – w ogóle pierwszy polski artysta, który odnosił sukcesy poza krajem! Ten pochodzący ze Lwowa grafik, podpisujący swe ryciny „Polonus Leopoliensis”, znany we Francji jako Jean le Grain a we Włoszech jako Grano uprawiał przede wszystkim miedzioryt i akwafortę.” http://SalonTradycjiPolskiej.pl/Jan-Ziarnko-polski-grafik-ktory-zrobil-kariere-na-zachodzie/

Natomiast posiadana przeze mnie (i wielokrotnie tu wykorzystywana jako źródło ilustracji) książka Magica Sexualis [Laurent, Nagour 2008] na s. 136 podpisuje to dzieło zupełnie innym autorem, na dodatek nie podając jego imienia: „Sabat (Lancre)”. Jednakże od Przybyszewskiego (Synagoga Szatana, 11897, Kraków 1995, s. 196) wiemy, że De Lancre to nie artysta, lecz XVII-wieczny diabolog, „który w 1609 r. oczyszczał z czarownic całą Baskonię”, i z którego dawnej księgi autor Synagogi Szatana obficie korzystał.

.

Hendrik Goltzius (1558–1617), The Fall of Man, 1616

[Źródło: Ward, Steeds 2008, s. 78

(bez podania tytułu oraz daty powstania).]

Sabat czarownic. Ilustracja z 1687 roku.

[Źródło: Alexander 2008, s. 207.]

Francisco de Goya (1746–1828)

Sabat czarownic lub Wielki Kozioł, 1797–1798

Sabat czarownic, 1819-1820 lub 1821–18237

7 Data „1819-1820” wg Quignard (12007) 2008; data „1821–1823” wg Ward, Steeds 2008;data „ok. 1821” wg polskiej Wikipedii.

Erich Schütz, Hexenritt, 1926.Ilustracja z magazynu „Die Muskete”.

[Źródło: Internet.]

Jean Michel Nicollett, ilustracja do noweliDennisa Wheatleya Les Vierge De Satan

(The Devil Rides Out) z 1934 r.

Ta i następna strona:Bernard Zuber do książki o czarach Maurice Garçona, Paryż 1926

(Zwróć uwagę na bogatą symbolikę.)

Rycina z książki:

Léo Taxil, Les Mystères de la Franc-Maçonnerie, Paryż 1886

Christos Beest (ONA), Mousa of Swords,

z jego talii The Sinister Tarot (1992).

Bogini Bafomet w swej tradycyjnej (wg satanizmu tradycyjnego ONA)pozie, trzymająca ściętą głowę kapłana w taki sposób, aby zasłonić

połowę swej uśmiechniętej twarzy i by krew kapała na jej białą szatę.

Christos Beest (ONA), Mistress of the Earth (Davcina),

z jego talii The Sinister Tarot (1992).

Jest to Mistrzyni Ziemi (Bafomet) ukazana jako mroczna menstruująca kobieta siedząca na ludzkich czaszkach.

Fenicki bóg-byk Moloch

[Ilustracja z 1704 lub 1711 r.]

Chronologiczny spis ilustracji

Numer w nawiasie kwadratowym oznaczanumer strony w tej książce, na której dana ilustracja się znajduje.

początek VI wieku – Oddzielenie owiec od kozłów, mozaika z kościoła San Apollinare Nuovo w Rawennie. [32]

połowa XIII wieku – Robert de Boron, Poczęcie Merlina, ilustracja z Histoire de Merlin (ok. 1250 r. ) tego samego autora. [35]

połowa XV wieku – Czczenie Diabła pod postacią kozła. [36]

połowa XV wieku – Adoracja kozła przez heretyków, miniatura z Traittié du crisme de vauderie, Francja. [37] [38]

1500 – Albrecht Dürer, Czarownica lecąca tyłem na koźle [40]

1510 – Hans Baldung Grien, Sabat [41]

1515 – Agostino de'Musi, Lo Stregozzo [42]

1530 – Parmigianino, Sabat czarownic [43]

ok. 1571 – Wiedźmy gotujące wywar, ilustracja z broszury ks. Reinharda Lutza A True Report concerning the Godless Witches... [44]

ok. 1576 – Adrianus Hubertus, Sabat czarownic, XVI w. [45]

1555 – z: O. Magnus, Historia de gentibus septentrionalibus, Rome. [46]

1582 – z: A. Saur, Ein Kurtze Treue Warning, Frankfurt. [47]

1608 – z: Francesco M. Guazzo, Compendium Maleficarum [48-49] 4 szt.

1612 – Jan Ziarnko, Sabat czarownic [50-51]

1616 – Hendrik Goltzius, The Fall of Man [52]

1626 – Michael Herr, Zauberey, Niemcy, Frankfurt nad Menem. [53]

1669 – Johannes Praetorius, Sabat [54]

1687 – Sabat czarownic (brak autora i tytułu). [55]

1700 – Omaggio al diavolo. Akwaforta (brak autora). [58]

1704 lub 1711 – Dwie ilustracje boga Molocha z: Johann Lund, Die alten jüdischen Heiligthümer, Gottesdienste, und Gewohnheiten. [124 i 129]

ok. 1710 – Claude Gillot (1673-1722), Sabat czarownic, data nieznana. [56]

1730 lub 1808 – Sabat czarownic z Diabłem jako kozłem na tronie; Sztych francuski (brak autora i tytułu; niemal kopia pracy Gillota) [56]

1797 – Francisco de Goya, wielki czarny kozioł, naga czarownica i ofiaraz mężczyzny (bez tytułu, z cyklu Kaprysy). [60]

1797 – Francisco de Goya, Sabat czarownic lub Wielki Kozioł [61]

1819–23 – Francisco de Goya, Sabat czarownic [62]

1856 – Rysunek Bafometa autorstwa Éliphasa Léviego zamieszczony w jego książce Dogmat i Rytuał Wysokiej Magii. [93] [100]

1863 – Louis Le Breton, La Danse du Sabbat, ilustracja do książki:Collin de Plancy, Dictionnaire Infernal, (11818), wyd. VI. [64]

1870 – Émile Bayard, La Danse du Sabbat, ilustracja do książki: Paul Christian, Histoire de la Magie, wyd. Furne, Paris. [65]

1886 – „Bafomet, idol Templariuszy” jako sataniczne bóstwo masonów. Rycina z: Léo Taxil, Les Mystères de la Franc-Maçonnerie [101]

1889 – Grüß vom Hexentanzplatz, niemiecka pocztówka. [57]

1889 lub 1899 – Czarownica na koźle, niemiecka pocztówka. [68]

1897 – z: Stanislas de Guaita, La Clef de la Magie Noire, Francja [3] [10] [82]

1911 – Martin van Maële, sabat czarownic/czarna msza. Ilustracje do książki Czarownica (La Sorciere, 11862) J. Micheleta. [66-67] 2 szt

1924 – „Pentagram wyrażający dywersję” z: Paul Jagot, Science Occulte et Magie Pratique, Editions Drouin, Paryż, s. 172. [9] [83]

1926 – Erich Schütz, Hexenritt, ilustracja z magazynu „Die Muskete”. [69]

1926 – Frank C. Papé, „Zazwyczaj pojawiał się w postaci olbrzymiego kozła” Ilustracja do kolejnego wydania powieści Thais (11890) Anatola France’a. [71]

1926 – Bernard Zuber, ilustracje do książki: Maurice Garçon, La Vie Execrable de Guillemette Babin, Sorciere, Paryż. [72-75] 8 szt.

1928 – „Odwrócony Pentagram Czarnej Magii”, z: Charles W. Olliver, Handbook of Magic & Witchcraft. [83]

1930 – Rysunek Bafometa Léviego z okładki prokatolickiej książki Janiny Walickiej Czciciele Szatana. [100]

1931 – Głowa kozła w odwróconym pentagramie, z: Oswald Wirth, La Franc-Maçonnerie Rendue Intelligible à ces Adeptes, Deuxième Partie: “Le Com-pagnon”. [83]

1934 – Jean Michel Nicollett, ilustracja do noweli Dennisa Wheatleya Les Vierge De Satan (The Devil Rides Out). [70]

1961/64 – Maurice Bessy, Histoire en 1000 Images de la Magie, Francja 1961; A Pictorial History of Magic and the Supernatural, U.K. 1964 [10]

1966 – „Pieczęć Bafometa” – logo Church of Satan [84]1968 – Church of Satan, The Satanic Mass (nagranie long play). [10]1969 – Anton Szandor LaVey, The Satanic Bible (książka). [10]

lata 70. – Sigil/logo ONA. [13] [112]1975 – „Pentagram Seta” – logo Świątyni Seta. [13]1978 – „Sigil/Gwiazda Chaosu” – logo Iluminatów Thanaterosa. [108]

1992 – Mousa of Swords, z talii The Sinister Tarot Christosa Beesta, gdy był członkiem i reprezentantem ONA w latach 90. [115]

1992 – Mistress of the Earth (Davcina), z talii The Sinister Tarot. [116]

1996 – Anton Szandor LaVey, Biblia Szatana, wyd. Mania i F/X. [10]

1998 – Logo oficjalnej strony internetowej Kościoła Szatana ChurchOfSatan.com w latach 1998 – III 2014. [12]

2002 – Logo oficjalnej strony internetowej Katedry Czarnego Kozła Myspace.com/CathedralOfTheBlackGoat w latach ok. 2002–2014 [12]

2004 – Baphomet – Dark Goddess, bóstwo ONA (autor nieznany). [115]

2005 – Myrmydon Pontifex Maximus, The Devil’s Bible, USA. [12]

2008 – Michael W. Ford, The Bible of the Adversary, Succubus Publ. [10]

2010 – Myrmydon Pontifex Maximus, Biblia Diabła, Polska. [12]

2011 – BurnChrist69, Sabbatic Cross [1]

2014 – Vrykolakas Oriax, The Book of the Divine Black Flame of Satan [10]

2014 – Jedna ze współczesnych grafik głowy kozła („goathead”)http://mysticisland.spreadshirt.com/satanic-goat-head-with-pentagram-A7546960 [9]

2018 – Medea, Bafomet [trzymająca ściętą głowę kozła zamiast ściętej głowy kapłana] – okładka do tej książki.

Brak daty, autora i tytułu:

Czarownice lecące na sabat na miotłach i kozłach (wg mnie ok. XIX wieku). [59]

Sigil Bafomet lub Dreccańskie Księżyce Bafomet – symbol głównego bóstwa satanizmu tradycyjnego ONA (wg mnie lata 80. XX wieku). [116]

Ilość wszystkich ilustracji: 75

Fenicki chtoniczny bóg-byk Moloch, któremu składano ofiary z dzieci spalając je żywcem.

[Ilustracja z 1704 lub 1711 r.]

BIBLIOGRAFIAtematyczna i alfabetyczna

Autorzy przekładów są podani tylko w bibliografii alfabetycznej.

W obu bibliografiach,w obrębie danego działu (tematyczna)

lub nazwiska autora (alfabetyczna),pozycje podano w kolejności chronologicznej.

Podano tylko literaturę wykorzystaną,nie całą dostępną na dany temat.

B i b l i o g r a f i a t e m a t y c z n a

1. SYMBOLIKA CAŁEGO KOZŁA

1.1. Hasła „koza/kozioł” w słownikach symboli &1.2. Symbolika kozy i kozła u starożytnych Greków i Rzymian

Juan Eduardo CIRLOT, Słownik symboli, (11958), Znak, Kraków 2000 (wyd. I), 2012 (wyd. II) (hasło „Kozioł”).

Prof. dr Hans BIEDERMANN, Leksykon symboli, (11989), MUZA SA, Warszawa 2001, s. 159-160 (hasła „Koza”, „Kozioł”).

Władysław KOPALIŃSKI, Słownik symboli, Wiedza Powszechna, Warszawa 1990, s. 166-168 (hasło „KOZA (Kozioł, Cap)”).

Jack TRESIDDER, Słownik symboli, (11997), Wyd. RM, Warszawa 2001, s. 93-94 (hasło „Koza [kozioł]”).

Camilo Jose CELA, Słownik erotyzmu, Horyzont, Warszawa 2002, s. 37 (hasło „Byk”).

Álvaro Pascual CHENEL, Alfonso Serrano SIMARRO, Słownik symboli, Świat Książki, Warszawa 2008, s. 116 (hasło „Koza”).

1.3. Symbolika kozła ofiarnego u starożytnych Hebrajczyków

Joanna HARTWIG, Kozioł ofiarny, w: Antropologia religii. Zbiór szkiców. Tom 1, Zakład Antropologii Historycznej, Instytut Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1999, s. 41-57; [dostępny pod:] www.antropologia.uw.edu.pl/AR/ar-01-03.pdf

[• Na s. 41-48: szczegółowy opis religijnych rytuałów poświęcenia kozła u starożytnych Hebrajczyków; • na s. 48-51: to samo w starożytnej Asyro-Babilonii, Mezopotamii, Afryce i Grecji; • na s. 52-53: zgrabne zreferowanie koncepcji R. Girarda (z jego Sacrum i przemoc i Kozła ofiarnego); • na s. 53-55: wnioski końcowe.]

Literatura pogłębiająca:

René GIRARD, Sacrum i przemoc, (11972), Poznań 1993-1994René GIRARD, Kozioł ofiarny, (11982), Łódź 1987, 1991

1.4. Symbolika owiec i kozłów w chrześcijaństwie Jezusa

Ewangelia wg Mateusza 25:31-46.

1.5. Symbol grzechu, Pan Sabatu lub transport czarownicy: kozioł-diabeł w kulturze chrześcijańskiej (44 ilustracje)

Francesco Maria GUAZZO, Compendium Maleficarum (11608)[Pierwsze wydanie oryginalne: Mediolan 1608; współcześnie skany grafik/drzeworytów z tej książki dostępne są w Internecie.]

Katarzyna ZALEWSKA-LORKIEWICZ, Książę Ciemności. O średniowiecznych wyobrażeniach szatana, Wydawnictwo DiG, Warszawa 1996

[Kolorowe reprodukcje obrazów: • s. 54: Czciciele szatana przed jego tronem (drzeworyt włoski, pocz. XVII w.); • s. 55: Hans Baldung Grien, Sabat (drzeworyt, ok. 1525 r.); • s. 79: bez tytułu: oddzielenie owiec od kozłów, mozaika z pocz. VI w. (!); • s. 109: bez tytułu: sabat, miniatura z Traktatu o zbrodni waldensów ok. poł. XV w.]

Laura WARD, Will STEEDS, Demony. Wizje zła w sztuce, (12007), Arkady, Warszawa 2008

[Kolorowe reprodukcje obrazów: • s. 26: bez autora, tytułu i daty, średniowiecze; • s. 52: Francisco Goya, Wielki Kozioł (Sabat) (oficjalnie znany jako Sabat czarownic), 1797-8; • s. 53: ten sam Pretorius co u DI NOLI (patrz dalej), tyle że ci autorzy nie podali ani autora, ani daty, ani żadnej innej informacji; • s. 106: czarno-biały rysunek Lucyfera, bez tytułu, ilustracja (ponoć z ok. 1560 r.) z: Maurice Garçon, La Vie Execrable de Guillemette Babin.]

Alfonso M. DI NOLA, Diabeł, (11987), Universitas, Kraków 2001[s. 398: czarno-biały przedruk J. Pretoriusa z 1669 r., u di Noli bez tytułu: „sztych niemiecki przedstawiający sabat” - wielki siedzący kozioł jako obiekt diabolicznego kultu czarownic.]

Georges MINOIS, Diabeł, (11998), PAX, Warszawa 2001[Nieocenione źródło informacji historycznych nt. różnych dokumentów Kościoła dot. heretyków oraz konkurencyjnych wobec Młota na czarownice podręczników dla inkwizytorów - autorzy, daty i pełne tytuły, tyle, że nie zawsze podaje je po kolei.P.S. Ten sam autor podaje ewidentnie błędne informacje o satanizmie (rozdz. VI, par. 4.)]

Pascal QUIGNARD, Noc seksualna, (12007), słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2008[• s. 264-265 + 279: prawidłowa data drugiego Sabatu czarownic Goi; • s. 123 + 276: niesamowity rarytas – nieznany pozostałym autorom szkic Goi z 1798 r. ]

Wiele niespotykanych nigdzie indziej czarno-białych rysunków z kozłem czarownic:

Émilie LAURENT, Paul NAGOUR, Magica Sexualis. Okultyzm i magia seksualna, Diamond Books, Bydgoszcz 2008

Dominic ALEXANDER, Czarownice, wróżbici, szamani. Podróż przez świat mitów i magii, Świat Książki, Warszawa 2008

Brian P. LEVACK, Polowanie na czarownice w Europie wczesno-nowożytnej, (11987), Ossolineum, Wrocław 2009

Robert MUCHEMBLED, Dzieje diabła od XII do XX wieku, (12000), Oficyna Naukowa, Warszawa 2009 [wartościowy cytat na s. 54-55.]

Materials from the Division of Rare and Manuscript Collections, Cornell University Library. Created by the “Cornell University's Institute for Digital Collections”: http://fantastic.library.cornell.edu

[http://fantastic.library.cornell.edu/bookrecord.php?record=F003 – ilustracje z książki: Maurice Garçon, La Vie Execrable de Guillemette Babin, Sorciere, wyd. H. Piazza, Paris 1926]

www.Inquisition-Art.net/eng/sabbath01.htm

2. SYMBOLIKA GŁOWY KOZŁA

Éliphas LÉVI, Dogmat i Rytuał Wysokiej Magii. Tom 2: Rytuał, (11856), wyd. XXL, Wrocław 2009 [Rozdz. V „Płonący pentagram”, s. 52-54]

Peter H. GILMORE, Historia pochodzenia Sigilu Bafometa i jego użycie w Kościele Szatana, (12006), w: Kościół Szatana, Historia Kościoła Szatana, The Serpent, Szczecin 2014, s. 40-51.

„Gwiazda pięcioramienna”, hasło w: Władysław KOPALIŃSKI, Słownik symboli, Wiedza Powszechna, Warszawa 1990

3. SYMBOLIKA BAFOMETA 3.1. Ścięta głowa (kozła?) jako rzekomy obiekt kultu

Templariuszy. Tradycyjne znaczenie symbolu Bafometa

Éliphas LÉVI, Dogmat i Rytuał Wysokiej Magii. Tom 2: Rytuał, (11856), wyd. XXL, Wrocław 2009 [s. 115-116.]

Kormak Mak Art, Bafomet templariuszy, pierwotnie na: „Gildia Tajemnic”, 2001, www.Teksty.Gildia.pl/kormak/bafomet_templariuszy Strona od ok. 2010 r. nie istnieje; artykuł wcześniej skopiowano na strony:

www.Satanorium.pl/symbolika/16 (w 2003 r. bez podania autora i strony źródłowej)www.Insomnia.pl/Templariusze_i_ich_wierzenia-t215355.html (w 2007 r.)

3.2. Bafomet Éliphasa Léviego (w nowożytnym okultyzmie)

Éliphas LÉVI, Dogmat i Rytuał Wysokiej Magii. Tom 2: Rytuał, (11856), wyd. XXL, Wrocław 2009

[Rozdz. XV „Sabat”, s. 108-111 + 179.]

3.3. Bafomet Aleistera Crowleya (w Thelemie i OTO)

Aleister CROWLEY, Magija w teorii i praktyce, (11929), wyd. EJB, Kraków 1999

[Rozdz. V, VII, „Liber Samekh” oraz. „Ecclesiae Gnosticae Catholicae Canon Missae”]

3.4. Bafomet Antona LaVeya (w satanizmie Kościoła Szatana)

Anton Szandor LAVEY, Biblia Szatana, (11969), wyd. Mania, Wrocław 1996

[Cz. III „Księga Beliala”, rozdz. V „Satanistyczny rytuał”]

3.5. Bafomet Petera J. Carrolla (w magii chaosu IOT)

Peter J. CARROLL, Psychonauta, czyli magia chaosu w teorii i praktyce, (11987), wyd. Okultura, Warszawa 2006

3.6. Bafomet Antona Longa (w satanizmie tradycyjnym ONA)

Conrad Robury, Order of Nine Angles, Codex Saerus. Czarna Księga Szatana, (11983), wyd. The Serpent, Szczecin 2012

Order of Nine Angles, B a f o m e t , (1983-96), wyd. The Serpent, Szczecin 2009

Gavin Baddeley, Christos Beest (ONA), Złowieszcza Dialektyka, (1994; 11999), PDF na: The-Serpent.pl, XI 2009

Temple of Set, Order of Nine Angles, Introductio. Wprowadzenia w satanizm teistyczny Świątyni Seta oraz satanizm tradycyjny ONA, wyd. The Serpent, Szczecin 2015[część II: „Order of Nine Angles”, dodatek III: „O bogini Bafomet – brutalnej Matce Krwi”, s. 375-389 – przedruk czterech tekstów z sześciu z B a f o m e t (2009), jw. + jeden nowy.]

I N N E

(literatura uzupełniająca):

Stanisław A. WOTOWSKI, Magia i czary, wyd. I: Biblioteka „Izyda”, Warszawa 1926; wyd. II: Horus, Bytom 1994 [reprint I wydania]

Stanisław A. WOTOWSKI, Tajemnice masonerji i masonów, Wydawnictwo Księgarni F. Korna, Warszawa 1926

Gavin BADDELEY, Lucifer Rising: A Book of Sin, Devil Worship and Rock’n’Roll, Plexus, London 1999

James R. LEWIS, Satanism Today: An Encyclopedia Of Religion, Folklore and Popular Culture, ABC-CLIO, USA/England, 2001

Paolo LOMBARDI, Filozof i czarownica. Rozum i świat magiczny, (11997), IFiS PAN, Warszawa 2004

Jerzy PROKOPIUK, Proces templariuszy, doM wYdawniczy tCHu, Warszawa 2005Promocyjny fragment książki jest dostępny na portalu „Gnosis”:www.Gnosis.art.pl/e_gnosis/aurea_catena_gnosis/prokopiuk_templariusze1.htm

Jacek SIERADZAN, Szaleństwo w religiach świata, Inter-esse, Wanda,Kraków 2005

Bogdan BANASIAK, Sacrum, czyli utopia uniwersalna, w: „[fo:pa]. Kwartalnik literacko-filozoficzny”, nr 15: „Sacrum/profanum”, Szczecin, kwiecień 2008

B i b l i o g r a f i a a l f a b e t y c z n a

Alexander Dominic, Czarownice, wróżbici, szamani. Podróż przez świat mitów i magii, przeł. J. Korpanty, Świat Książki, Warszawa 2008

Baddeley Gavin, Lucifer Rising: A Book of Sin, Devil Worship and Rock’n’Roll, Plexus, London 1999

Banasiak Bogdan, Sacrum, czyli utopia uniwersalna, w: „[fo:pa]. Kwartalnik literacko-filozoficzny”, nr 15: „Sacrum/profanum”, Szczecin, kwiecień 2008

Biblia Tysiąclecia, Pallottinum, Poznań–Warszawa 1990

Biedermann Hans, Leksykon symboli, (11989), przeł. J. Rubinowicz, MUZA SA, Warszawa 2001

Carroll Peter J., Psychonauta, czyli magia chaosu w teorii i praktyce, (11987), przeł. D. Misiuna, wyd. Okultura, Warszawa 2006

Cela Camilo Jose, Słownik erotyzmu, przeł. K. Adamska, Horyzont, Warszawa 2002

Chenel Álvaro Pascual, Simarro Alfonso Serrano, Słownik symboli, przeł. M. Boberska, Świat Książki, Warszawa 2008

Cirlot Juan Eduardo, Słownik symboli, (11958), przełożył I. Kania, Znak, Kraków 2000

Cornell University's Institute for Digital Collections: Materials from the Division of Rare and Manuscript Collections, Cornell University Library; dostępne na: http://fantastic.library.cornell.edu

Crowley Aleister, Magija w teorii i praktyce, (11929), przeł. D. Misiuna,Wydawnictwo EJB, Kraków 1999

Gilmore Peter H., Historia pochodzenia Sigilu Bafometa i jego użycie w Kościele Szatana, (12006), w: Kościół Szatana, Historia Kościoła Szatana, przeł. M. Gibert, The Serpent, Szczecin 2014

Guazzo Francesco Maria, Compendium Maleficarum, Mediolan 1608 [skany grafik/drzeworytów dostępne w Internecie przez Google Grafika]

Hartwig Joanna, Kozioł ofiarny, w: „Antropologia religii. Zbiór szkiców.Tom 1”, Zakład Antropologii Historycznej, Instytut Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1999, s. 41-57; dostępny na: www.antropologia.uw.edu.pl/AR/ar-01-03.pdf

Kopaliński Władysław, Słownik symboli, Wiedza Powszechna, Warszawa 1990

Kormak Mak Art, Bafomet templariuszy, na: „Gildia Tajemnic”, 2001; www.teksty.gildia.pl/kormak/bafomet_templariuszy (strona już nie istnieje)

Laurent Émilie, Nagour Paul, Magica Sexualis. Okultyzm i magia seksualna, przeł. A. Wosińska, Diamond Books, Bydgoszcz 2008

LaVey Anton Szandor, Biblia Szatana, (11969), przeł. M.S. Mania, Wrocław 1996

Lewis James R., Satanism Today: An Encyclopedia Of Religion, Folklore and Popular Culture, ABC-CLIO, USA/England, 2001

Levack Brian P., (11987, 21994, 32006; 1pol1991, 2pol2009), Polowanie na czarownice w Europie wczesnonowożytnej, przeł. E. Rutkowski, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, wyd. II, Wrocław 2009

Lévi Éliphas, Dogmat i Rytuał Wysokiej Magii. Tom 2: Rytuał, (11856), przeł. M. Skierkowski, wyd. XXL, Wrocław 2009

Lombardi Paolo, Filozof i czarownica. Rozum i świat magiczny, (11997), przeł. A. Dudzińska-Facca, IFiS PAN, Warszawa 2004

Minois Georges, Diabeł, (11998), przeł. E. Burska, PAX, Warszawa 2001

Muchembled Robert, Dzieje diabła od XII do XX wieku, (12000), przeł. B. Szwarcman-Czarnota, Oficyna Naukowa, Warszawa 2009

Nola di Alfonso M., Diabeł, (11987), przeł. I. Kania, Universitas, Kraków 2001

ONA (11983) 2012 = Conrad Robury, Order of Nine Angles, Codex Saerus. Czarna Księga Szatana, przeł. M. Knihinicki, M. Gibert, The Serpent, Szczecin, XI 2012

ONA (1lata 80.) 2009 = Order of Nine Angles, B a f o m e t, [zbiór],przeł. M. Knihinicki, The Serpent, Szczecin, Noc Walpurgii 2009[Drugie wydanie większości w: ToS & ONA 2015, s. 375-389.]

ONA (1994, 11999) 2009 = Gavin Baddeley, Christos Beest (ONA), Złowieszcza Dialektyka, przeł. M. Knihinicki, PDF na: The-Serpent.pl, 2009

Prokopiuk Jerzy, Proces templariuszy, doM wYdawniczy tCHu, Warszawa 2005

Quignard Pascal, Noc seksualna, (12007), przeł. K. Rutkowski, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2008

Sieradzan Jacek, Szaleństwo w religiach świata, Inter-esse, Wanda, Kraków 2005

ToS & ONA 2015 = Temple of Set, Order of Nine Angles, Introductio. Wprowadzenia w satanizm teistyczny Świątyni Seta oraz satanizm tradycyjny ONA, przeł. M. Gibert, wybór i wstęp M. Knihinicki, The Serpent, Szczecin 2015

Tresidder Jack, Słownik symboli, (11997), przeł. B. Stokłosa, Wydawnictwo RM, Warszawa 2001

Ward Laura, Steeds Will, Demony. Wizje zła w sztuce, (12007), przeł. E. Romkowska, Arkady, Warszawa 2008

Wotowski Stanisław, Magia i czary, (11926), Horus, Bytom 1994

Wotowski Stanisław, Tajemnice masonerji i masonów, Wydawnictwo Księgarni F. Korna, Warszawa 1926

Zalewska-Lorkiewicz Katarzyna, Książę Ciemności. O średniowiecznych wyobrażeniach szatana, Wydawnictwo DiG, Warszawa 1996

Spis tomów serii

Academia Satanica

„Tom” 1 .

Bibliografie satanizmu:

Satanizm w literaturze polskojęzycznej wydanej drukiem

(I wyd.: 09.09.2009; aktualizowany)

Jako uzupełnienie powyższego:

Polskojęzyczna bibliografia ONA

(I wyd.: XI 2013; aktualizowany)

„Tom” 2 .

Podziały i nazwy rodzajów satanizmu :

Całościowe ujęcie rodzajów satanizmu (I wyd.: XI 2013)

Dotychczasowe podziały satanizmu (1986-2006) (I wyd.: XI 2013)

Pierwsze dwa „tomy” ukazały się w postaci czterech darmowych plików PDF opublikowanych na witrynie The-Serpent.pl

pod adresem www.The-Serpent.pl/czytelnia.

Kolejne tomy ukazały się w postaci drukowanych publikacji książkowych:

Tom 3 .

S a t a n o l o g i a :

Przeciwnik Boga. Wybrane koncepcje Szatana

The Serpent, Szczecin 2019

Tom 4 .

Symbole satanizmu:

Głowa kozła jako symbol satanistyczny.Studium historyczne i analiza logiczna

The Serpent, Szczecin 2019

Tom 5 .

Historia satanizmu współczesnego:

1966–2016: pół wieku satanizmu współczesnego

The Serpent, Szczecin 2019

Autor wszystkich: Michał Knihinicki

www.The-Serpent.pl