GAZETKA SZKOLNAWYDANIE SPECJALNE Z OKAZJI ŚWIĘTAPATRONA SZKOŁY JANUSZA KORCZAKA

Nr 5/2015

Gazetka redagowana przez uczniów klas trzecichw składzie:

Wojciech Pawlak, Julia Warzocha, Zuzanna Kolczyk, Zuzanna Klima, Nikola Włodarczyk, Wiktoria Leśnik, Maja Paszyn

Janusz Korczak –

człowiek o gorącym sercu.

27 lutego obchodzimy święto patrona naszejszkoły Janusza Korczaka. Tego właśnie dnia, wroku 1913, Korczak wprowadził swoichpodopiecznych do nowo wybudowanego DomuSierot przy ulicy Krochmalnej w Warszawie.Wtedy, podczas uroczystego otwarcia, ogłosiłswoje najważniejsze zasady wychowawcze,którymi kierował się w życiu.

W roku 1878 albo 1879 w rodzinie Goldszmitów w Warszawie urodził sięchłopczyk, Henryk. To właśnie ten mały Henryk miał zostać w przyszłościsławnym pisarzem i pedagogiem Januszem Korczakiem, ale jeszcze wcale otym nie wiedział.Każdy pewnie zapyta w tym miejscu: jak to? Przecież niemożna się urodzić albo – albo! No, chyba że w noc sylwestrową, kiedy jedenrok znika, a nadchodzi ten następny... zaś mały Henryk urodził się w lipcu,w samym środku roku. Ale jak wspominał później, jako dorosły już człowiek,jego tato tak długo zwlekał z wyrobieniem mu metryki, czyli świadectwaurodzenia, że w końcu coś tam się pokręciło i tak już zostało.

Henryk urodził się w zamożnej rodzinie żydowskiej, jego tata był adwokatem,a dziadek lekarzem w Hrubieszowie, miasteczku nieopodal Lublina. Kim byliŻydzi w Polsce? Teraz ich chyba nie ma? A może są? Żydzi to pradawnynaród, pochodzący z Azji Zachodniej, który tułał się od tysiącleci po świecie,a jedną z jego ojczyzn stała się tolerancyjna Polska – PierwszaRzeczpospolita. Żydzi z jednej strony żyli według swoich obyczajów wizolowanych społecznościach, z drugiej integrowali się z innymimieszkańcami, przez co stali się współtwórcami dzisiejszego polskiegospołeczeństwa.

Druga wojna światowa przyniosła tragiczną zagładę z rąk hitlerowskichNiemiec, podczas której zginęło ponad 90% polskich Żydów.

Henryk przyjął polski pseudonim – Janusz Korczak – nawiązujący do tytułupowieści znanego wówczas pisarza Józefa Ignacego Kraszewskiego. Prowadziłdom dla żydowskich sierot finansowany głównie przez zamożniejszych Żydów.

Pisał wyłącznie po polsku, dla czasopisma „Dos Kind” jego teksty przekładanona jidysz. Obserwacje z kolonii z dziećmi przedstawił w książkach Mośki,Joski i Srule i Józki, Jaśki i Franki. Zginął, wraz ze swymi podopiecznymi, wTreblince, ponieważ był Żydem. W powojennej Polsce uważany jest zabohatera narodowego.

„Pan Doktor mówi, że każdy może modlić się po swojemu, a ci, którzy niechcą, nie muszą modlić się wcale.” Mały Henryk przyniósł sobie na światpiękny, ale bardzo trudny dar. Dar odczuwania cierpień i smutków innychludzi, a właściwie nie tylko ludzi, ale wszystkich istot żywych. Wkrótcezauważył, że najbiedniejsze, najbardziej bezbronne i najczęściej krzywdzonesą dzieci pozbawione opieki i miłości. Pod koniec życia pisał w swympamiętniku:

Podobno już wtedy zwierzyłem babuni w intymnej rozmowie mój śmiałyplan przebudowy świata. Ni mniej, ni więcej, tylko wyrzucić wszystkiepieniądze. Jak i dokąd wyrzucić i co potem robić, zapewne nie wiedziałem.Nie należy sądzić zbyt surowo. Liczyłem wówczas pięć lat, a zagadnienieżenująco trudne: co robić, żeby nie było dzieci brudnych, obdartych igłodnych, z którymi nie wolno mi bawić się na podwórku.

Tatulo nazywał mnie w dzieciństwie gapą i cymbałem, a w burzliwychmomentach nawet idiotą i osłem. Jedna tylko babcia wierzyła w mojągwiazdę.”

Chłopiec chciał też zostać królem, żeby móc ulepszyć świat – wspomina o tymna początku powieści Król Maciuś Pierwszy.

Mały Henryk chyba niezbyt przepadał za swoją szkołą. Nic dziwnego –Warszawa była wtedy pod zaborem rosyjskim, to znaczy była częścią

rosyjskiego państwa, a w szkole trzeba było mówić tylko po rosyjsku, nawetnie wolno było bawić się w polskie zabawy na przerwach. Nauczyciele bylisurowi, dzieci żyły w ciągłym strachu przed karą.

Ale za to, kiedy Henryk odkrył książki, zaczytywał się w nich z kretesem,zapominając o świecie zewnętrznym.

Kiedy miał kilkanaście lat, na rodzinę spadło wielkie nieszczęście – ciężkozachorował ojciec Henryka. Nie mógł pracować, w domu zaczynało brakowaćpieniędzy, toteż chłopiec dawał korepetycje młodszym uczniom i okazał sięznakomitym, bezpośrednim nauczycielem.

Kiedy dorósł, poszedł na studia medyczne, pragnąc zostać lekarzem. Jakostudent poznawał z przyjacielem biedne dzielnice Warszawy, nawiązującprzede wszystkim znajomości z dziećmi, w tym z żebrakami, złodziejaszkami,gazeciarzami. Włóczędzy dawali inspirację do pisania – a Korczak uwielbiałpisać. Pisał dużo przez całe życie – jego artykuły w czasopismach i książkicieszyły się przychylnością czytelników, a w 1937 Polska Akademia Literaturynagrodziła go Złotym Wawrzynem, nagrodą niezwykle prestiżową.

Ale obok wspaniałych książek dla dzieci, żarliwie i niepokornie wypowiadał sięna temat dzieci, ich sytuacji życiowej, szkół, przytułków dla sierot, „narażającsię na zarzut, że zamęt sieje”.

Tak, bo prawa dzieci – to było wtedy coś niepojętego dla wielu dorosłych.Przecież prawa są dla ludzi dorosłych, pełnoletnich, którzy mają już dosyćrozumu, żeby umieć z nich korzystać! Nieraz nawet najbardziej kochającymrodzicom nie mieściło się w głowie coś podobnego.

Oczywiście, że o dzieci trzeba się troszczyć, żeby nie były głodne, trzebanakarmić je i ubrać, no nawet kupić im zabawki. Ważne jest, żeby dzieci miałygdzie spać i odpoczywać. O to wszystko muszą troszczyć się rodzice. Ale po cóżdzieciom jakieś prawa? Przecież o wszystkim i tak decydują za nich dorośli.

Pan Doktor mówi, że każde dziecko ma prawo do swoich tajemnic i doswoich marzeń. I że dzieciom należy mówić prawdę. Dziecko ma prawo byćtym, kim jest, i ma prawo do szacunku.

Przez siedem lat, od roku 1905, pracował jako lekarz, zyskując sławę ipopularność, ale niełatwo mu było pogodzić się z tym, że tylko bogaci mająmieć prawo do zdrowia. Od 1909 pracuje w Towarzystwie „Pomoc dla Sierot”na rzecz utworzenia domu opieki, który powstaje w 1912 na Woli, u zbieguKrochmalnej (teraz Jaktorowskiej) i Karolkowej.

Dyrektor Janusz Korczak zadbał o nowoczesny układ budynku i otoczenia –chciał uniknąć złej sławy dotychczasowych internatów, które są więzieniem,w którym dziecko jest numerem. Decyduje wówczas, że nie założy rodziny –jego dziećmi będą jego podopieczni. W sierocińcu, przy współpracy StefaniiWilczyńskiej, tworzy nowy rodzaj społeczeństwa dzieci i wychowawców,którego jednym z filarów jest sąd dziecięcy. Kto czuje się skrzywdzony,potraktowany niesprawiedliwie, może podać krzywdziciela do sądu, a sądnaradzi się i sprawiedliwie rozstrzygnie, kto ma rację. Wychowawcy mogli byćsądzeni tak samo jak dzieci. Ale oprócz sądu była też w sierocińcu na ścianietablica podziękowań, gdzie można było wpisać kogoś, kto pomógł,wyświadczył przysługę.

Najsłynniejsze cytaty Janusza Korczaka

Nie zmuszajmy dzieci do aktywności,lecz wyzwalajmy aktywność,nie każmy myśleć,lecz twórzmy warunki do myślenia.Nie żądajmy, lecz przekonujmy.Pozwólmy dziecku pytaći powoli rozwijajmy jego umysł tak,by samo widzieć chciało.

Wisło szara, nie zamieniłbym cię na dumną Tamizę ani zawrotną Niagarę, ani tajemniczą Zambezi, ani magiczny Ganges. Tamte może stokroć piękniejsze, mówiłyby do mnie językiem, którego nie rozumiem.

Ale kocham Wisłę warszawską i oderwany od Warszawy odczuwam żrącą tęsknotę. Warszawa jest moja i ja jestem jej. Powiem więcej: jestem nią.

Powiedz dziecku, że jest dobre, że umie, że potrafi.

Dziecko to jutro.

Pozwól dzieciom błądzić i radośnie dążyć do poprawy.

Dziecko ma prawo do poważnego traktowania jego spraw, do

sprawiedliwego ich rozważania.

Pomóżmy dzieciom, by każdy z nich stał się tym, kim stać się może.

My wychowujemy was, ale i wy nas wychowujecie ― źle albo dobrze

Wychowywać to znaczy: nie deptać, nie poniewierać, nie gasić, spieszyć

- dziecko ma prawo, by było tym czym jest.

Wychowywać ― znaczy chować, chronić, ukrywać przed krzywdą i szkodą, zabezpieczyć.

Wychowawca nie jest obowiązany brać na siebie odpowiedzialności za odległą przyszłość, ale całkowicie odpowiada za dzień dzisiejszy..

Mogę stworzyć tradycje prawdy, ładu, pracowitości, uczciwości, szczerości, ale nie przerobię żadnego z dzieci na inne, niż jest. Brzoza pozostanie brzozą, dąb dębem, łopuch łopuchem. Mogę budzić to, co drzemie w duszy, nie mogę nic stworzyć.

To jeden z najzłośliwszych błędów sądzić, że pedagogika jest nauka o dziecku , a nie o - człowieku.

Ile klejnotów traci człowiek, że nie ma już cierpliwości rozmawiać z ludźmi bezinteresownie, tylko tak, żeby ich poznać.

Życie moje było trudne, ale ciekawe. O takie właśnie prosiłem Boga.

Dziecko nie staje się człowiekiem, ale już nim jest.

Jesteśmy braćmi jednej ziemi. Wieki wspólnej doli i niedoli ― długa wspólna droga ― jedno słońce nam przyświeca

Jeśli chcesz zmieniać świat, zacznij od siebie.

Dlaczego szkoła przyjemna i potrzebna?... szkoła myśli tylko o uczniu: każda sala, każda ławka, każdy kącik jest właśnie dla ucznia.

Wszystko, co osiągnięte tresurą, naciskiem, przemocą - jest nietrwałe, niepewne, zawodne.

Mamy dwa wyrazy: swoboda i wolność. Swoboda, zda mi się, oznacza posiadanie - rozporządzam swą osobą. W wolności mamy pierwiastek woli, a więc czynu zrodzonego z dążenia...

Bo błąd w mowie to jak tłusta plama na fotografii matki, którą kochasz.

Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działałi kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagac mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka.

W zmęczeniu hartuję się i dojrzewam.

Nie mam jeszcze dzieci, a już je kocham.

Nie ma dzieci ― są ludzie; ale o innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze uczuć. Pamiętaj, że my ich nie znamy.

Jeśli chcesz być dozorcą, możesz nie robić nic. Wychowawca, który nie chce mieć przykrych niespodzianek, nie chce ponosić odpowiedzialnościza to, co się stać może ― jest tyranem dzieci.

Bądź sobą ―szukaj własnej drogi. Poznaj siebie , zanim zechcesz dzieci poznać. Zdaj sobie sprawę z tego, do czego sam jesteś zdolny, zanim dzieciom poczniesz wykreślać zakres ich praw i obowiązków. Ze wszystkich sam jesteś dzieckiem, które musisz poznać, wychować i wykształcić przede wszystkim

Jesteś porywczy ― mówię chłopcu ― Dobrze, bij, byle niezbyt mocno, złość się ale raz na dzień tylko.Jeśli chcecie, w tym jednym zdaniu streściłem całą metodę wychowawczą, którą się posługuję.

Zreformować świat - to znaczy zreformować wychowanie...

Wiara w pięść zabija szacunek dla intelektu, uczucia człowieka, oślepia irozjątrza. (...)Nie: moich uczniów nie wolno bić rodzicom. Moich najgorszych nawet nie oddam na poniewierkę i kalectwo...

Żadna książka, żaden lekarz nie zastąpią własnej czujnej myśli, własnego uważnego spostrzegania

Czy uczymy dzieci, jak żyć i dla kogo żyć należy, czy dajemy młodzieży cel w życiu, czy pomagamy jej w tych przełomowych okresach, gdy zaczyna sobie wyrabiać światopogląd, zaczyna rozglądać się i szukać, marzyć i dążyć, czy wiemy nawet, jakie ideały jej przyświecają?

Dzieci nie będą dopiero, ale już są ludźmi a nie lalkami, można przemówić do ich rozumu, odpowiedzą nam; przemówmy do ich serca - odczują nas.

Ja byłem bogaty, kiedy byłem mały, a potem już biedny, więc znam i to, ito.

Z siłą i mocą poprowadziłem swoje życie, które było na pozór nie uporządkowane, samotne i obce.Za syna wybrałem ideę służenia dziecku i jego sprawie. Na pozór straciłem...

Dzieci są nieznaną połową ludzkości.

Przede wszystkim należy uczyć dziecko patrzeć, rozumować i kochać, potem dopiero uczy się je czytać,

należy nauczyć młodzieńca chcieć i móc działać, a nie tylko wiele wiedzieć i umieć.

Bez szczęśliwego dzieciństwa całe życie jest kalekie.

Kto ucieka od historii , tego historia dogoni. Godność zachować w niedoli

Nie to ważne w co się bawić, a jak i co się przy tym myśli i czuje. Można rozumnie bawić się lalką, a głupio i dziecinnie grać w szachy. Można ciekawie i z fantazją bawić się w straż, pociąg, polowanie, w Indian, a bezmyślnie czytać książki.

Ilekroć odłożywszy książkę, snuć zaczniesz nić własnych myśli, tylekroć książka cel zamierzony osiąga.

Żegnamy tych wszystkich, którzy już odeszli lub niezadługo odejdą, aby nie powrócić. Żegnamy ich przed długą i daleką podróżą. A imię tej Podróży - Życie. Wiele razy myśleliśmy nad tym, jak żegnać, jakich rad udzielić. Niestety, słowa biedne są i słabe. Nic wam nie dajemy. Nie dajemy Boga, bo Go sami odszukać musicie we własnej duszy, w samotnym wysiłku. Nie dajemy Ojczyzny, bo ja odnaleźć musicie własna pracą serca i myśli. Nie dajemy miłości człowieka, bo nie ma miłości bez przebaczenia, a przebaczać - to mozół, to trud, który każdy sam musi podjąć Dajemy wam jedno: Tęsknotę za lepszym życiem, którego nie ma, ale kiedyś będzie, za życiem Prawdy i Sprawiedliwości. Może ta tęsknota doprowadzi was do Boga, Ojczyzny i Miłości. Żegnajcie, nie zapominajcie.

(Tymi słowami żegnał Janusz Korczak wychowanków Domu Sierot opuszczających zakład w 1919 roku).

Można żądać dobroci, ale nie takiej, która jest poświęceniem.

Dziecko jest pergaminem szczelnie zapisanym drobnymi hieroglifami, których część tylko zdołasz odczytać, a niektóre potrafisz wytrzeć lub tylko zakreślić i własną wypełnić treścią.

Kiedy jesteście zmęczeni i źli, wtedy kiedy dzieci są nieznośne i wyprowadzają was z równowagi, wtedy kiedy gniewacie się i krzyczycie , wtedy, kiedy chcecie karać w uniesieniu - pamiętajcie o zalęknionym, szybko bijącym sercu dziecka.

Szacunku, jeśli nie pokory, dla białego, jasnego, niepokalanego, świętego dziecięctwa.

Szacunku dla jego niewiedzy! Szacunku dla pracy poznania! Szacunku dla własności dziecka i jego budżetu.

Pozwólmy ochoczo pić radość poranka i ufać. Dziecko tak właśnie chce.

Umysł dziecka - las, którego wierzchołki lekko się poruszają, gałęzie splatają, liście drżąc dotykają.

Dzieci - to przyszli ludzie. Więc dopiero będą, więc jakby ich jeszcze nie było. A przecież jesteśmy: żyjemy, czujemy, cierpimy.

Dziecko małe, lekkie, mniej go jest. Musimy pochylić, zniżyć ku niemu.

Prośba Dziecka - "Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy..."

Dziecko uznane zostało za człowieka, za istotę, z którą trzeba się liczyć

i której nie wolno wieść na smyczy, lecz należy kierować umiejętnie, z rozwagą, z wysiłkiem umysłu, uczucia i woli...

"Dziecko chce być dobre, Jeżeli nie umie - naucz, Jeżeli nie wie - wytłumaczJeżeli nie może - pomóż"

DZIECI!DUMNE MIEJCIE ZAMIARY,GÓRNE MIEJCIE MARZENIAI DĄŻCIE DO SŁAWY - COŚ Z TEGO ZAWSZE SIĘ STANIE

20 reguł wychowania dzieci według Janusza Korczaka1. Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tegowszystkiego, czego się domagam. To tylko próba z mojej strony.

2. Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję poczuciabezpieczeństwa.

3. Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko Ty możesz mipomóc zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.

4. Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, żeprzyjmuję postawę głupio dorosłą.

5. Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest toabsolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, comówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.

6. Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jestnauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.

7. Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem.To zagraża mojemu poczuciu wartości.

8. Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że Cię nienawidzę. Tonie Ty jesteś moim wrogiem, lecz Twoja miażdżąca przewaga!

9. Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości.Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć Twoją uwagę.

10. Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed Tobą bronići robię się głuchy.

11. Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwietłamszony, kiedy nic, z tego wszystkiego nie wychodzi.

12. Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazićmyśli. To dla tego nie zawsze się rozumiemy.

13. Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbytłatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.

14. Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całąmoją wiarę w Ciebie.

15. Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami. Może sięwkrótce okazać, że zamiast prosić Cię o wyjaśnienie, poszukam ichgdzie indziej.

16. Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.

17. Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na Twój tematbyłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiempodziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.

18. Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzajueksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknijna to oczy.

19. Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudnodotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby namsię to udało.

20. Nie bój się miłości. Nigdy.

POMNIK JANUSZA KORCZAKA W OBOZIE ZAGŁADY W TREBLINCE.