UNIWERSYTET MUZYCZNY FRYDERYKA CHOPINAJ M R e k t o r p r o f . z w . R y s z a r d Z i m a k

P r o r e k t o r d s . a r t y s t yc z n y c h p r o f . U M F C K l a u d i u s z B a r a n

S a l a K o n c e r t o w a U M F C , Wa r s z a w a , u l . O k ó l n i k 28 s t y c z n i a 2 0 1 4 , ś r o d a , g o d z . 1 9 0 0

EDWARD CZERNYZBIGNIEW NAMYSŁOWSKI

Swing & Jazz

Środa na Okólniku

Big Band UMFCpod kierunkiem

Piotra Kostrzewy

Patronat medialny:

Współorganizator:

Partner koncertu:

CUDZE CHWALICIE, SWEGO NIE ZNACIE…

Przysłowie, które przytaczam, będzie dzisiejszego wieczoru bardziej aktualne niż zwykle! Mu-

zyka jazzowa jest oczywiście kojarzona z miejscem swego powstania – Ameryką, która stała się

niemalże synonimem tego gatunku. Dzisiejszym koncertem mamy jednak zamiar udowodnić,

że Polacy mają swoich artystów w tej typowo amerykańskiej dziedzinie, jaką jest jazz big ban-

dowy, i to artystów tej klasy, że bez żadnych kompleksów można się nimi chwalić.

Osoby, które mam tu na myśli, to bohaterowie dzisiejszego koncertu – dwie wybitne indywi-

dualności w świecie polskiego swingu i jazzu: Edward Czerny oraz Zbigniew Namysłowski. Na

polskim i światowym rynku muzyki jazzowej i rozrywkowej obydwaj panowie zdobyli niekwe-

stionowaną pozycję jako jedni z czołowych przedstawicieli uprawianych przez siebie gatunków.

Mają na swoim koncie olbrzymi dorobek kompozytorski przeznaczony na najróżniejsze składy

– na szczęście dla naszego uniwersyteckiego big bandu aranże na orkiestrę jazzową są ważną

częścią twórczości obydwu panów.

W pierwszej części koncertu przypomnimy postać Edwarda Eberharda Czernego, prezentując

dość szerokie spektrum jego twórczości, zarówno w dziedzinie kompozycji, jak i aranżacji. Usły-

szą Państwo także piosenki, do wykonania których zaprosiliśmy utalentowaną absolwentkę na-

szej uczelni – Agatę Malcherek. W tej części przygotowaliśmy również „małą” niespodziankę...

W drugiej części koncertu wystąpi nasz gość – Zbigniew Namysłowski i zaprezentuje fragment

swojej bogatej twórczości kompozytorskiej we własnych aranżacjach na big band.

Obydwie części koncertu to zetknięcie się dwóch rodzajów jazzu – w ujęciu tradycyjnym oraz

nowoczesnym. To prawdziwy zaszczyt być gospodarzami takiego wieczoru i wielka przyjem-

ność móc prezentować Państwu polski jazz oraz polskich jazzmanów.

Piotr Kostrzewa

Big Band UMFC

Program

Wspomnienie o Edwardzie Czernym:

PAWEŁ SZTOMPKE

EDWARD EBERHARD CZERNY (1917–2003)

kompozycje, aranżacje i opracowania

Sygnał Orkiestry Tanecznej Polskiego Radia (1959)

South American Joe (muz. Cliff Friend & Irving Caesar, ok. 1934)

Gdy Ty się śmiejesz (sł. Tadeusz Śliwiak, 1964)

solo: AGATA MALCHEREK wokal

Taniec z szablami (muz. Aram Chaczaturian, 1942)

Moja lala ma na imię Kasia (sł. Andrzej Tylczyński, 1960)

grupa wokalna:

MARIA SZOŁAJSKA

MARTA TABĘCKA

OLGA CZYŻ

NATASZA ARMIAK

MONIKA TARASIUK

TOSIA DZIUBECKA

TELIMENA DYMOWSKA

przygotowanie:

dr Anna Perzanowska-Tarasiuk

Emanuela na saksofon altowy i zespół jazzowy (1954)

solo: ZBIGNIEW NAMYSŁOWSKI

saksofon altowy

Na huśtawce na zespół jazzowy (1945)

Estrellita (muz. Manuel Maria Ponce, 1914)

solo: BARTŁOMIEJ KACPERSKI

trąbka

Pójdę wszędzie z Tobą (sł. Andrzej Tylczyński, 1963)

solo: AGATA MALCHEREK wokal

Kolorowa karuzela – fokstrot na big band (1966)

Przerwa

ZBIGNIEW NAMYSŁOWSKI (ur. 1939)

kompozycje i aranżacje

Ju-Jel (1982)

The Tree of Fear (1983)

Blissful Coolnes (2012)

Kloc (1992)

Fiesta & Siesta (1985)

ZBIGNIEW NAMYSŁOWSKIsaksofon altowy / sopranino

JACEK NAMYSŁOWSKI puzon

BIG BAND UMFCpod kierunkiem

PIOTRA KOSTRZEWY

Edward Eberhard Czerny

(właść. Eberhard Antonius Czerny, pseud. „La Strado”), kompozytor, dyrygent, aranżer i multiin-

strumentalista; ur. 11 czerwca 1917, Zabrze; zm. 16 lutego 2003, Salzgitter (Dolna Saksonia).

Przed wojną studiował w Konservatorium der Reichshauptstadt Berlin: kompozycję i teorię

u Kurta von Wolfurta oraz dyrygenturę u Artura Rothera. Prowadził własną orkiestrę, anga-

żowaną do koncertów i rewii na Śląsku (Katowice, Wrocław, Zabrze). Występował w rozgłośni

gliwickiej. Nie został zmobilizowany ze względu na niepełnosprawność, spowodowaną wy-

padkiem samochodowym.

W latach 1940–1944 przebywał w Zabrzu, gdzie prowadził rozrywkowe orkiestry hoteli

„Haus Mertopol” i „Admiralspalast”. Był współzałożycielem, a w latach 1945–1946 – człon-

kiem Zabrzańskiej Orkiestry Filharmonicznej oraz Oddziału Związku Zawodowego Muzyków

w Zabrzu. Do roku 1947 działał też jako dyrygent orkiestry fi rmowanej własnym nazwiskiem,

dla której pisał repertuar rozrywkowy, taneczny i swingowy z jazzowymi improwizacjami, wy-

konywany na koncertach i w rewiowych widowiskach na terenach południowej Polski.

W latach 1948–1981 zajmował się komponowaniem i aranżacjami dla orkiestr symfonicz-

nych i rozrywkowych Polskiego Radia i Telewizji w Warszawie, Krakowie, Katowicach i Łodzi

oraz dla orkiestr dętych i big bandów. W latach 1951–1954 był kierownikiem muzycznym

Teatru Dramatycznego w Jeleniej Górze, a w roku 1957 – big bandu Jana Walaska. W 1959

roku podpisał kontrakt koordynatora artystycznego Orkiestr Symfonicznych i Orkiestr Dętych

Związku Zawodowego Kolejarzy.

Od 1955 roku mieszkał w Warszawie. W latach 1955–1958 pełnił funkcję drugiego dyry-

genta, a od 1959 do 1974 roku – pierwszego dyrygenta i dyrektora artystycznego popularnego

big bandu, działającego pod nazwą Orkiestra Taneczna Polskiego Radia, z którym nagrał około

dwóch tysięcy utworów, koncertował w całej Polsce i krajach sąsiednich (ówczesne NRD, ZSRR,

Czechosłowacja, Rumunia, Węgry). Od 1959 roku miał stałe audycje w Programach I i II Pol-

skiego Radia, w których wylansował większość nagranych pod własną dyrekcją przebojów lat

sześćdziesiątych.

Od 1975 roku poświęcił się głównie twórczości kompozytorskiej, dyrygował też gościnnie

koncertami fi lharmonicznymi w Polsce i w Niemczech. W 1979 roku Komitet Papieski zamó-

wił u Edwarda Czernego monumentalne opracowanie pieśni Boże, coś Polskę z okazji pierwszej

pielgrzymki Jana Pawła II do ojczyzny.

Od 1981 roku przebywał za granicą. Pisał dla orkiestr NDR Sinfonieorchester i NDR Pops

Orchestra z Hamburga oraz Rundfunk-Tanzorchester Berlin, a także dla innych niemieckich or-

kiestr symfonicznych, dętych i rozrywkowych.

W 1992 roku uległ w Salzgitter ciężkiemu wypadkowi samochodowemu. Został pochowa-

ny w Berlinie.

Edward Czerny otrzymał wiele nagród, m.in.: wyróżnienie na Festiwalu Jazzowym w No-

wym Jorku za kompozycję Diabelski młyn (1959), nagrodę w międzynarodowym konkursie na

utwór rozrywkowy w Monachium za Wesołą wiadomość (1964) oraz dwie nagrody przyznane

przez jury międzynarodowych konkursów na utwór na orkiestrę dętą: w Londynie za Saksofony

na huśtawce (1971) i w Wiedniu za Parafrazę „Perpetuum Mobile” J. Straussa (1975). Wielokrot-

nie był laureatem nagród przyznawanych przez Ministra Kultury i Sztuki, w 1976 roku został

odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi dla kultury polskiej, zaś

w 1977 roku otrzymał „Złotą płytę” Polskich Nagrań za całokształt twórczości.

Edward Czerny był jednym z twórców Festiwali w Sopocie, Opolu i Kołobrzegu jako ich

wieloletni opiekun artystyczny, dyrygent i aranżer. Tworzył muzykę teatralną i fi lmową. Z ze-

społami Śląsk i Mazowsze współpracował od chwili ich powstania.

W Archiwach Polskiego Radia w Warszawie, Łodzi, Katowicach i Krakowie pozostawił prze-

szło 3000 nagrań orkiestr radiowych (pod dyrekcją własną oraz innych dyrygentów, m.in.: Je-

rzego Gerta, Stanisława Hasa, Jerzego Haralda, Stefana Rachonia, Henryka Debicha, Ryszarda

Dudka), zawierających kompozycje oraz opracowania twórcze muzyki klasycznej, rozrywkowej,

jazzowej oraz repertuaru dla orkiestr dętych. Pisał dla najwybitniejszych solistów opery i ope-

retki, m.in. Ewy Ignatowicz, Agnieszki Kossakowskiej, Izabelli Nawe, Barbary Nieman, Bogny

Sokorskiej, Teresy Żylis-Gary, Andrzeja Hiolskiego, Bernarda Ładysza, Wiesława Ochmana,

Bogdana Paprockiego, Kazimierza Pustelaka, Ryszarda Tarasewicza, Mieczysława Wojnickiego,

Adama Zwierza. Nagrał wiele przebojów z gwiazdami polskiej piosenki, m.in.: Urszulą Dudziak,

Anną German, Ludmiłą Jakubczak, Kaliną Jędrusik, Haliną Kunicką, Martą Mirską, Krystyną Ko-

narską, Marią Koterbską, Krystyną Prońko, Łucją Prus, Sławą Przybylską, Joanną Rawik, Hanną

Rek, Danutą Rinn, Reną Rolską, Ireną Santor, Violettą Villas, Marianną Wróblewską, Nataszą Zyl-

ską, Andrzejem Dąbrowskim, Cezarym Fabińskim, Mieczysławem Foggiem, Januszem Gniat-

kowskim, Jerzym Połomskim, Andrzejem Rosiewiczem, Jaremą Stępowskim, Zbigniewem

Wodeckim, Tadeuszem Woźniakowskim oraz z zespołami wokalnymi: Alibabki, Beltono, Novi

Singers i Partita z udziałem wybitnych instrumentalistów jazzowych: Wojciecha Karolaka, Je-

rzego Miliana, Henryka Miśkiewicza, Jerzego Matuszkiewicza, Janusza Muniaka, Włodzimierza

Nahornego, Zbigniewa Namysłowskiego, Juliusza Skowrońskiego, Michała Urbaniaka, Jana

Walaska, Jana Ptaszyna Wróblewskiego i wielu innych.

Nagrał ponad 300 płyt dla Polskich Nagrań, Muzy i innych wydawnictw płytowych (w tym

dla Polonii w Stanach Zjednoczonych), które doczekały się wielu wznowień.

Koncerty muzyki popularnej, podczas których wykonywana jest muzyka Edwarda Eber-

harda Czernego, zajmują od przeszło pół wieku stałe miejsce w repertuarach fi lharmonii oraz

innych instytucji kultury w kraju i za granicą.

Charakterystyczną cechą twórczości Edwarda Czernego jest połączenie na równych pra-

wach orkiestry symfonicznej i big bandu. Stworzone w ten sposób rozpoznawalne brzmienie

orkiestry i indywidualny styl aranżowania na skład symfoniczny, dęty, big band, a także ich

różnorakie połączenia znacząco wpłynęły na rozwój polskiej muzyki rozrywkowej lat pięćdzie-

siątych i sześćdziesiątych oraz na kierunek jej dalszych przemian.

W 2004 roku powstała Fundacja im. Edwarda Eberharda Czernego, która zajmuje się wy-

dawaniem dzieł swego patrona, archiwizacją, rozpowszechnianiem i popularyzacją dorobku

twórczego artysty, m.in. poprzez organizację poświęconych mu koncertów monografi cznych,

będących nawiązaniem do tradycji koncertów sylwestrowo-noworocznych z drugiej połowy

lat pięćdziesiątych, zapoczątkowanej przez Edwarda Czernego w Filharmonii Narodowej (co

wprowadziło polską muzykę rozrywkową i jazzową do sal fi lharmonicznych). Dotychczas zrea-

lizowano kilkadziesiąt koncertów monografi cznych z tego cyklu, a odbyły się one w większości

polskich fi lharmonii i innych instytucji kultury.

Od 2005 roku odbywa się Zabrzański Festiwal Orkiestr im. Edwarda Eberharda Czernego.

W roku 2007 Edward Czerny został wyróżniony tytułem Wybitnego Zabrzanina. W 2010 roku

w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach powstała praca dyplomowa

Język muzyczny Edwarda Czernego jako twórcy polskiej powojennej muzyki rozrywkowej.

Ważniejsze kompozycje i opracowania twórcze

Valse-Impromptu Nr 1 na sekstet smyczkowy (1931)

Valse-Impromptu Nr 2 na kwintet smyczkowy (1931)

Heimatkundliche Ouvertüre na orkiestrę symfoniczną (1932)

Suite Nr 2 na dziesięć instrumentów blaszanych (1933)

Tanz der Wellen – Sinfonisches Bild Nr 1 (1933)

Walzer-Idyll na saksofon tenorowy i fortepian (1934)

Walzer-Episode na saksofon tenorowy i fortepian (1934)

Zigeuner Werbung – czardasz na dwoje skrzypiec i fortepian (1934)

Schneefl ocken foxtrott – intermezzo na orkiestrę jazzową i kwintet smyczkowy (1936)

Ein bunter Abend – uwertura na orkiestrę symfoniczną (1938)

Tippmamsell – musical w trzech aktach do tekstu Wilhelma Trzei (1938)

Englischer Walzer na orkiestrę symfoniczną (1945)

Solo na pięć saksofonów na orkiestrę jazzową (1945)

Polka na cztery klarnety i zespół instrumentalny (1946)

Trzej weseli bracia – solo na trzy puzony i zespół instrumentalny (1946)

Fantazja na temat „Traviaty” G. Verdiego na orkiestrę symfoniczną (1947)

Kantylena na temat „Melodii” A. Rubinsteina na orkiestrę symfoniczną (1947)

Lisi bieg – polka na cztery klarnety i orkiestrę symfoniczną (1948)

Suita śląska na orkiestrę symfoniczną (1949)

Suita śląska na orkiestrę dętą (1949)

Na trasie W-Z – fokstrot na big band (1949)

Tempo, tempo – galop na orkiestrę symfoniczną (1951)

O krasnoludkach i sierotce Marysi – bajka muzyczna według Marii Konopnickiej (1953)

Wesoła wiadomość – fokstrot na orkiestrę symfoniczną i big band (1954)

Emanuela na saksofon altowy i zespół jazzowy (1954)

Diabelski młyn – bebop na big band (1955)

Groteska z fugą na temat „La Cumparsity” G. M. Rodrigueza na orkiestrę symfoniczną (1957)

Molo boogie – swing-boogie na big band (1957)

Siup na księżyc – komedia muzyczna w 3 aktach do libretta Józefa Prutkowskiego (1957)

Parafraza „Lekkiej kawalerii” F. Suppé na orkiestrę symfoniczną i big band (1957)

Parafraza „Marsza fl orentyńskiego” J. Fučíka na big band (1958)

Suita polskich krakowiaków na orkiestrę symfoniczną (1959)

Appassionata „Oczy czarne” na orkiestrę symfoniczną i big band (1960)

Parafraza na tematy góralskie na orkiestrę symfoniczną (1960)

Parafraza na własny temat na orkiestrę symfoniczną (1961)

Frasquita – parafraza według F. Lehára na orkiestrę symfoniczną i big band (1962)

Koncertowa parafraza „François” według A. Karasińskiego na orkiestrę symfoniczną i big band (1965)

Kolorowa karuzela – fokstrot na big band (1966)

Wariacje na temat „Mein Hut, der hat drei Ecken” na trąbkę i orkiestrę symfoniczną (1967)

Gershwin – parafraza na orkiestrę symfoniczną (1967)

Melodie świata – parafraza na orkiestrę symfoniczną (1969)

Melodie, których chętnie słuchamy – parafraza na orkiestrę symfoniczną (1969)

Hora staccato – taneczna igraszka na orkiestrę symfoniczną i orkiestrę dętą (1971)

Saksofony na huśtawce – solo na pięć saksofonów i orkiestrę dętą (1971)

Fantazja na tematy góralskie na fortepian i orkiestrę symfoniczną (1972)

Izabella – pasodoble Z. Kotila w opracowaniu na orkiestrę dętą (1972)

Parafraza na temat „Perpetuum Mobile” J. Straussa na wielką orkiestrę dętą (1975)

Kálmán – parafraza na orkiestrę symfoniczną (1978)

Boże, coś Polskę – suita na orkiestrę symfoniczną, orkiestrę dętą i trzy chóry (1979)

Enkelin-Suite na orkiestrę symfoniczną (1984)

Englischer Walzer na orkiestrę symfoniczną i big band (1991)

Sinfonische Erzählung (1998)

opracowania arii i pieśni na orkiestrę symfonicznąZbiór pieśni E. de Curtisa (O, nie zapomnij mnie; Dla ciebie, Mario; Śpiewaj mi; Wróć do Sorrento; Kocham tak ogromnie i in.), 2 pieśni C. A. Bixia (Desiderio; Dla ciebie, Łucjo), zbiór pieśni operetkowych (Pieśń Tasilla z operetki Hrabina Marica E. Kálmána, Pieśń Armanda z operetki Błękitna maska F. Reymonda, Pieśń Juana z operetki Clivia N. Dostala i in.), arie i pieśni z operetek F. Lehára (Kraina uśmiechu, Wesoła wdówka, Paganini) i wiele innych (wśród nich: Ave Maria Ch. Gounoda, ’O sole mio E. di Capui, Valencia J. Padilli)

muzyka teatralna i fi lmowaMaż pognębiony (Molier), Dom otwarty (M. Bałucki), Wesele Figara (P. Beaumar chais), Igraszki z diabłem (J. Drda), Nie trzeba się zarzekać (A. Musset), Panna bez posagu (A. Ostrowski), O krasnoludkach i sierotce Marysi (M. Konopnicka, reż. Z. Łozińska), Kiss me, Kate (S. Spewack, muz. C. Porter, reż. J. Rakowiecki), Cień (W. Młynarski, reż. K. Dejmek), Między brzegami (reż. W. Lesiewicz) i in.

piosenkiBoję się Twojej miłości (J. Kondratowicz, Z. Zapert), Brazylio, Brazylio (A. Tylczyń ski), Coś się zaczyna(J. Dumnicka), Gdy ty się śmiejesz (T. Śliwiak), Jak przyjemnie maszerować (Em. Czerny), Już północ (A. Tylczyński), Meine Puppe heißt Marie-Luise (B. Czerny), Moja lala ma na imię Kasia (A. Tylczyński), Moja miłość to Warszawa (J. Dumnicka), Motyle w sweterkach (J. Dumnicka), Nasza miłość ma kolor jesieni (A. Tylczyński, Z. Zapert), Nietrudno zerwać kwiat (W. Skrzypiński), Marzenia dziewcząt (Z. Kaszkur, Z. Zapert), Pójdę wszędzie z Tobą (A. Tylczyński), Uczucie stare jak świat (Em. Czerny), Graj, Sabało(J. Dumnicka), Nie trzeba marzeń (W. Skrzypiński), Tango pełne słońca (Em. Czerny) i in.

sygnałySygnał Festiwalu Sopockiego, Sygnał Orkiestry Edwarda Czernego, Sygnał Orkie stry Tanecznej Polskiego Radia, Sygnał Orkiestr Związku Zawodowego Kolejarzy

Zbigniew Namysłowski

Saksofonista, fl ecista, wiolonczelista, puzonista i pianista, lider licznych składów instrumentalnych,

od kwartetu po orkiestrę, kompozytor wielu tematów polskiego jazzu, innowator fascynujący ma-

riażami jazzu z odmiennymi gatunkami.

Należał do pierwszego składu polskich muzyków jazzowych występujących po wojnie poza

granicami kraju: w 1958 roku odbył podróż do Danii z Jerzym Matuszkiewiczem, zaś w 1962 roku

wyjechał na pierwsze koncerty polskich muzyków do USA. Także jako pierwszy polski muzyk

jazzowy nagrał płytę za granicą (LOLA, Decca 1967).

Przez kilka lat był członkiem zespołu NIEMEN ENIGMATIC. Artysta zapisał się na trwałe na

obu legendarnych albumach zespołu, grając w utworach: Bema pamięci żałobny rapsod (1969)

i Człowiek jam niewdzięczny (1971). Na płycie Niemena znalazła się także oryginalna kompozycja

Namysłowskiego Sprzedaj mnie wiatrowi.

Najważniejsze jednak były i są składy fi rmowane własnym nazwiskiem artysty: przede wszyst-

kim ZBIGNIEW NAMYSŁOWSKI QUARTET (1967) oraz składy, których muzycznymi emblematami

pozostają nagrane przez nie płyty: otwarty na muzykę świata album WINOBRANIE (1973), prze-

bojowy KUJAVIAK GOES FUNKY (1975) oraz kultowy album lat osiemdziesiątych AIR CONDITION.

W kolejnych dekadach Namysłowski dał wyraz swojej fascynacji muzyką Tatr, nagrywając wraz

z kapelą góralską, utworzoną z wirtuozów gatunku, płytę NAMYSŁOWSKI & ZAKOPANE HIGHLAN-

DERS (1996).

Obok projektów z kręgu „jazz&folk” artysta zrealizował także swoją wizję muzyki Mozarta, na-

grywając w towarzystwie najlepszych polskich kameralistów płytę MOZART GOES JAZZ (1999).

Oto prawdziwy pionier muzycznego postmodernizmu!

Ta krótka „notka” to zaledwie wierzchołek góry lodowej w przypadku artysty o takim dorobku.

Artysty nieustannie poszukującego, ale też – co o wiele rzadsze – znajdującego własną muzykę

i własny język. To unikalny konglomerat jazzu, folku, rocka i muzyki klasycznej, poparty własnym

niepowtarzalnym brzmieniem.

Piotr Kostrzewa

Dyplom warszawskiej Akademii Muzycznej uzyskał w klasie perkusji prof. Edwarda Iwickiego.

Działalność artystyczną rozpoczął już w czasie studiów, współpracując z orkiestrami Filharmonii

Narodowej oraz Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Ma na swoim koncie również współpracę

z wieloma teatrami dramatycznymi Warszawy (Ateneum, Studio, Mały, Współczesny, Rampa).

Od 1993 roku jest kotlistą Orkiestry Sinfonia Varsovia. Przez 20 lat pracy zagrał wiele kon-

certów w kraju i za granicą, wykonując niezwykle bogaty repertuar symfoniczny i kameralny.

Występował w najbardziej prestiżowych salach koncertowych świata, m.in.: Carnegie Hall,

Théâtre des Champs Elysées, Barbican Center, Teatro Colón, Sydney Opera, Suntory Hall, współ-

pracując z wybitnymi dyrygentami i solistami, takimi jak: Yehudi Menuhin, Witold Lutosławski,

Jacek Kaspszyk, Jan Krenz, Jerzy Maksymiuk, Grzegorz Nowak, Krzysztof Penderecki, Jean-

-Pierre Rampal, Mścisław Rostropowicz, Valery Gergiev, Marc Minkowski, Charles Dutoit, Jerzy

Semkow, Marta Argerich, James Galway, Nigel Kennedy, Anne-Sophie Mutter, Nelson Freire,

Shlomo Mintz. W jego dorobku znajduje się ponad 200 płyt nagranych z tą orkiestrą dla świa-

towych wytwórni fonografi cznych (Decca, Deutsche Grammophon, EMI, Sony), wśród nich

komplet symfonii Beethovena i Schuberta oraz uwertury Rossiniego i Mozarta pod dyrekcją

Yehudi Menuhina.

Jako perkusista rozrywkowy współpracował z Ryszardem Rynkowskim, Piotrem Rubikiem,

Zbigniewem Namysłowskim, Zygmuntem Kuklą, Janem Stokłosą, Krzesimirem Dębskim, Zbi-

gniewem Zamachowskim, Haliną Frąckowiak. Nagrywał również muzykę do wielu fi lmów,

m.in. Quo vadis, Ogniem i mieczem, Trzy kolory, W pustyni i w puszczy, 1920. Bitwa warszawska

i wielu innych.

Jest współzałożycielem powstałej w 2000 roku Fundacji Sinfonia Varsovia, której był człon-

kiem zarządu, następnie wiceprezesem, a od roku 2007 piastuje urząd jej prezesa. Organizacja

ta zajmuje się m.in. promocją orkiestry Sinfonia Varsovia, organizacją jej koncertów i nagrań

oraz promowaniem uzdolnionej muzycznie młodzieży. W 2008 roku, wraz z zarządem Fundacji

ustanowił Stypendium Artystyczne im. Franciszka Wybrańczyka (fundatora oraz wieloletniego

Prezesa Fundacji), przeznaczone dla wybitnych młodych muzyków – uczniów szkół muzycz-

nych II stopnia regionu mazowieckiego.

Od 2007 roku Piotr Kostrzewa jest opiekunem artystycznym oraz dyrygentem Szymanow-

ski Big Band, z którym nagrał 3 płyty: 100% swing (CD Accord), Pozytywne wibracje 11 (EMI

Polska) oraz Jazz’t Friends (Sony Music Polska). Od roku 2012 prowadzi również Big Band Uni-

wersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie.

Agata Malcherek

Dyrygent, wokalistka, skrzypaczka. Absolwentka Wydziału Dyrygentury Chóralnej, Edukacji

Muzycznej, Muzyki Kościelnej, Rytmiki i Tańca, w specjalności Dyrygentura Chóralna, na Uni-

wersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.

Bez problemu porusza się zarówno po muzyce klasycznej, jak i rozrywkowej. Współpraco-

wała z najważniejszymi postaciami polskiego show biznesu, występując u boku takich muzy-

ków, jak: Adam Sztaba, Tomasz Szymuś czy Michael Bolton.

Założycielka wielokulturowego zespołu Trzcina Cukrowa, z którym koncertuje, prezentując

rasową sambę rodem z Brazylii. Wielokrotnie udzielała swojego głosu na nagraniach polskich

hip-hopowców oraz na koncertowym DVD basisty Wojciecha Pilichowskiego.

Jest fi nalistką licznych konkursów muzycznych, w tym jedynej w Polsce edycji telewizyjne-

go programu muzycznego Star Academy.

Od kilku lat prowadzi indywidualne zajęcia wokalne, a także współpracuje z Centrum Pro-

mocji Kultury w Warszawie, gabinetem Mówię Dobrze oraz Akademią Muzyki.

Big Band UMFC

Big Band UMFC został powołany w 2006 roku z inicjatywy kierownika Katedry Instrumentów

Dętych, prof. zw. Bogumiła Gadawskiego oraz dziekana Wydziału Instrumentalnego, prof. zw.

Błażeja Sroczyńskiego. Zespół tworzą studenci wszystkich wydziałów Uniwersytetu Muzyczne-

go Fryderyka Chopina w Warszawie.

W latach 2006–2012 opiekę artystyczną nad zespołem sprawował wybitny muzyk – fl eci-

sta, saksofonista i aranżer, dr Ryszard Borowski. Pod jego kierownictwem big band zagrał wiele

koncertów na Uniwersytecie oraz w innych salach koncertowych, prezentując bogaty repertuar

muzyki jazzowej, rozrywkowej oraz transkrypcje muzyki klasycznej.

W koncertach big bandu brali udział czołowi polscy muzycy jazzowi, m.in. Krzesimir Dęb-

ski, Krzysztof Herdzin, Atom String Quartet, Cezary Konrad oraz muzycy młodego pokolenia,

m.in. Mateusz Smoczyński, Nika Lubowicz.

Zespół jest laureatem nagród i wyróżnień zdobytych na festiwalach i przeglądach big ban-

dów w Polsce, m.in. podczas Bydgoszcz Big Band Festiwal w 2007 i 2008 roku.

Od października 2012 roku kierownikiem artystycznym zespołu jest mgr Piotr Kostrzewa

– muzyk-kotlista Orkiestry Sinfonia Varsovia oraz współzałożyciel i opiekun artystyczny Szy-

manowski Big Band.

Trąbki

Bartłomiej Kacperski

Daniel Kalamon

Aneta Mścisz

Mateusz Rubaj

Kamil Zwoliński

Puzony

Jacek Namysłowski (gościnnie)

Michał Rzeźnikowski

Ewa Harasimiuk

Karol Jasłowski

Łukasz Kostrzewa

Tuba

Mateusz Zieliński

Klarnet

Jacek Dziołak

Saksofony

Szymon Zawodny alt

Urszula Gosk alt / tenor

Konrad Gzik alt / tenor

Paweł Kozyra tenor

Katarzyna Sabuda alt / baryton

Grzegorz Bil baryton

Sekcja rytmiczna

Jakub Zaczkowski fortepian

Marek Lipski fortepian

Maciej Kozioł kontrabas

Michał Zuń kontrabas / gitara basowa

Konstanty Szemraj gitara

Wojciech Kostrzewa perkusja

Radosław Mysłek perkusja

Tomasz Bielecki instrumenty perkusyjne

Artur Stodolny ksylofon / wibrafon