86

Drzewo Narin

W starożytnych Atenach rósł wielki, pras-

tary dąb. Mieszkańcy miasta wierzyli,

że żyje w nim driada Narin, drzewna nimfa,

która spełnia życzenia.

Gdy Rzymianie podbili Ateny, nowemu

namiestnikowi bardzo spodobała się okolica.

Rozkazał ściąć prastary dąb i chciał posta-

wić w  tym miejscu pałac. Na nic się zdały

prośby Ateńczyków! Na nic się zdały wyjaś-

nienia, że w drzewie mieszka driada o imieniu

Narin! Namiestnik nie wierzył w takie dyrdy-

mały jak drzewne nimfy i nie zmienił decyzji.

Dąb został ścięty, a na jego miejscu stanął pałac tak wspaniały, że

mógłby go pozazdrościć niejeden władca. W dniu, w którym namiestnik

urządził przyjęcie powitalne, nad Atenami rozpętała się straszna burza.

Pioruny, raz po raz, uderzały w pałac z niespotykaną siłą. Z budynku zos-

tały tylko gruzy. Straszliwy ogień zniszczył wszystko. W ten oto sposób

driada Narin zemściła się za swoje krzywdy.

Wróżka ze studni

J eśli uda ci się przedostać przez siedem gór, przejść przez siedem pustyń, prze-

płynąć przez siedem mórz i przemierzyć siedem lasów, dotrzesz do odległych

Chin, gdzie znajdziesz wyjątkową studnię. Mówiło się, że w studni mieszkała wodna

wróżka, która nagradzała każdego, kto przyszedł do niej z życzeniem.

Poznajcie Xinni, dziewczynkę, która bardzo chciała sprawdzić, czy legenda mó-

wiła prawdę. Xinni wspięła się na siedem gór, przeszła przez siedem pustyń, prze-

płynęła przez siedem mórz i  przemierzyła siedem lasów. Zajęło jej to aż rok!

W końcu dziewczynka dotarła do magicznej studni. Wrzuciła kamyk do środka

i usłyszała tylko cichy plusk. Wrzuciła drugi kamyk i znowu usłyszała ten sam od-

głos. Wrzuciła trzeci kamień i ze studni wydobyło się głośne „Au!”. Wodna wróżka,

rozeźlona, że ktoś rzucił w nią kamykiem, wychyliła głowę ze studni. Na szczęście

Xinni była tak uroczą dziewczynką, że wróżka

szybko zapomniała o złości.

– Chciałabym, żeby na świecie zapanował pokój – powie-

działa mała wędrowniczka.

Niestety wodna wróżka nie miała takiej mocy, żeby

spełnić to piękne życzenie. Na pocieszenie podarowała

dzielnej Xinni magiczny kwiat: każdy, kto podziwiał

jego piękno, stawał się łagodny jak baranek. Kwiat

ten potrafi unosić się na wodzie i do dzisiaj jest symbo-

lem pokoju i harmonii. Nazywa się lotos.

Legenda o Tytanii i Oberonie

T ytania i Oberon rządzili królestwem elfów.

Pewnego dnia wdali się w kłótnię. Król

Oberon postanowił dać nauczkę żonie. Zna-

lazł w  lesie czarodziejski kwiat, nazywany

kwiatem miłości: gdy położysz jego płatek na

powiekach śpiącej kobiety, zakocha się ona

w pierwszej osobie, którą zobaczy po prze-

budzeniu. Jak się pewnie domyślacie, gdy

Tytania poszła spać, Oberon położył ma-

giczne płatki na jej powiekach.

Los chciał, że w  momencie, w  którym

królowa elfów otworzyła oczy o poranku, zespół

wędrownych aktorów przejeżdżał leśną drogą. Towa-

rzyszył im osioł! Było to niezwykłe zwierzę: tak na-

prawdę to jeden z  aktorów został przemieniony

w osła przez chochlika żartownisia. Domyślacie się,

w kim zakochała się królowa elfów pod wpływem

czarodziejskiego kwiatu, prawda?

Wyobraźcie sobie minę Oberona, gdy zobaczył,

że Tytania oszalała z miłości do osła! Król elfów cofnął

zaklęcie i małżonkowie już się na siebie nie gniewali.

88

Magiczne moce Nereidy

D awno, dawno temu, wielki statek płynął przez Morze Egej-

skie. Na jego pokładzie pracowało stu dzielnych marynarzy.

Niespodziewanie rozpętała się straszliwa burza, a statek roz-

kołysał się niebezpiecznie na wzburzonej wodzie. Fale

uderzały w kadłub z taką siłą, że przestraszeni maryna-

rze, chociaż odwagi im nie brakowało, zaczęli wzywać

pomocy. Nie było nikogo, kto mógłby im pomóc…

Czyżby? Nagle z  wody wyłoniła się morska nimfa.

Była to piękna kobieta z rybim ogonem pokrytym łus-

kami. Marynarze dobrze wiedzieli, z kim mają do czynie-

nia: to Nereida, o której greccy marynarze opowiadają sobie w portowych tawernach!

Kapitan statku pamiętał z  tych opowieści, że Nereida może powstrzymać burzę

i uchronić statek przed zatonięciem, dlatego poprosił ją o pomoc.

– Pomogę wam pod warunkiem, że nie będziecie przyglądać się temu, co zrobię

– powiedziała nimfa.

Kapitan przytaknął, a Nereida stanęła na burcie i zaklinała morskie fale i pio-

runy. Marynarze, zgodnie z rozkazem, patrzyli w przeciwną stronę. Gdy słońce wy-

szło zza chmur, a morze ponownie stało się gładką taflą, na statku rozległy się

okrzyki radości i gorące podziękowania. Nie wszyscy marynarze wiwatowali: nie-

stety, dwóch majtków, którzy pochodzili z dalekich krain i nie znali języka greckiego,

nie zrozumiało, czego zażądała Nereida… Przyglądali się nimfie przez cały czas i za

karę nie mogli już nigdy mówić.

Sto kieszonek

J arpur, król Indii, marzył, żeby zostać najbogatszym człowiekiem na świecie.

Żądza ta była tak wielka, że król nakładał na swoich poddanych coraz to większe

podatki i doprowadził kraj do ruiny, a jego mieszkańców wpędził w nędzę.

Pewnego dnia do złotego pałacu króla Jarpura przybył handlarz magicznymi

przedmiotami. Król z wielkim zainteresowaniem oglądał wspaniałości, które pokazy-

wał mu przybysz. Najbardziej ze wszystkich przedmiotów zapragnął peleryny, która

miała sto kieszonek, a w każdej z nich, według słów handlarza, miał być ukryty skarb.

89

Handlarz, żeby potwierdzić prawdziwość swoich słów, włożył rękę

do pierwszej lepszej kieszeni i wyciągnął ogromny diament.

Królowi aż zaświeciły się oczy! Bez wahania kupił pelerynę:

zapłacił za nią tyle złota, ile mieściło się w pałacowym skarbcu.

Tego wieczoru król zamknął się w swojej komnacie, założył ma-

giczną pelerynę i wsunął rękę do jednej z kieszonek. Była pusta! Włożył rękę do

drugiej kieszonki… znowu nic nie znalazł! Próbował dalej, ale w żadnej ze stu kie-

szonek nie było skarbów. Król Jarpur wpadł w furię i rozkazał pojmać handlarza,

który sprzedał mu pelerynę. Oszust już dawno opuścił Indie i zacierał ręce na

myśl, ile złota zdobył dzięki naiwności króla zaślepionego władzą i bogactwem.

Nimfa Echo

Wwysokich górach mieszkała młoda i piękna nimfa o imieniu Echo. Bóg

Zeus bardzo ją lubił i zlecał jej różne zadania. Nie raz, nie dwa Echo od-

wracała uwagę bogini Hery, gdy Zeus bawił się na ziemi. Pewnego razu okrutna

Hera zdała sobie sprawę z podstępu młodej nimfy i za karę pozbawiła ją głosu: od

tej pory Echo mogła jedynie powtarzać słowa, które usłyszała z ust innych. Cóż to

była za okrutna kara!

Smutna nimfa błąkała się po lesie. Spotkała tam młodzieńca o imieniu Nar-

cyz i zakochała się w nim bez pamięci. Niestety, nie mogła nic powiedzieć… Nar-

cyz był tak bardzo zajęty podziwianiem swojego odbicia w strumyku, że nie

zwracał uwagi na nic i na nikogo. Gdy w końcu dostrzegł nimfę, zapytał:

– Kim jesteś? – zapytał Narcyz.

– Jesteeeś… – Echo powtórzyła ostatnie usłyszane słowo.

– Czego chcesz?

– Chceeesz… – odrzekła nimfa, nie panując nad wypowiada-

nymi słowami.

Narcyz był przekonany, że Echo robi sobie z niego żarty i po-

czuł się urażony.

Biedna Echo wróciła w góry. Raz na jakiś czas można usły-

szeć, jak powtarza słowa podróżników, którzy przeprawiają się

przez górską przełęcz.

90

O dzielnym Hylasie

Z nacie mit o dzielnym podróżniku Hylasie? W czasie jed-

nej ze swoich wypraw przez Morze Egejskie, Hylas po-

szukał schronienia na wyspie Kos. Był bardzo zmęczony

podróżą i jedyne o czym myślał, to znaleźć słodką wodę

i ugasić pragnienie. Wdrapał się na najwyższy punkt

wyspy i natrafił tam na źródełko o wodzie czystej jak

kryształ. Już chciał się napić, gdy zauważył pod wodą

jakieś magiczne stworzenia. Były to skrzydlate nimfy

o oczach zielonych jak szmaragdy. Hylas patrzył na

nimfy jak zahipnotyzowany! Wbrew swojej woli zanu-

rzył głowę pod wodą, a następnie wszedł cały do źródełka

i zniknął.

Nigdy więcej nie widziano dzielnego Hylasa.

Szukano go nie raz, nie dwa. Mieszkańcy wyspy Kos

opowiadają, że zamieszkał razem z nimfami w po-

dwodnym królestwie.

Sprytna kuchareczka

W starożytnych Chinach mieszkała kucha-

reczka o imieniu Xeng Gua. Cóż to była za

szelma! Pewnego dnia pan domu zlecił jej, żeby przygotowała dwie kaczki po pekiń-

sku – spodziewał się gościa na kolacji i liczył na pyszny posiłek. Gdy nastał wieczór,

pan domu wyszedł po swojego przyjaciela. Długo nie wracali. Xeng Gua wyjęła dy-

miące się kaczki z pieca i pomyślała sobie: „ Szkoda, żeby takie pyszne kaczuszki

ostygły! Nic to, muszę zjeść je sama!”. Kuchareczka nie dość, że była sprytna, to oka-

zało się, że jest też wielkim łakomczuchem i w mig połknęła

danie dla dwóch osób.

Pan domu i jego gość właśnie przekroczyli próg. Gdy

gospodarz wszedł do kuchni, żeby znaleźć nóż do pokroje-

nia kaczki, Xeng Gua wślizgnęła się do salonu i powie-

działa gościowi, żeby czym prędzej uciekał.

91

– Pan domu chce obciąć ci ucho nożem kuchennym! – wykrzyknęła udając

przerażenie.

Następnie wróciła do kuchni i powiedziała, że gość sam zjadł dwie kaczki po

pekińsku i uciekł w obawie przed karą. Gospodarz zajrzał do salonu i zobaczył tylko

obgryzione kostki na stole. Tak, to sprytna kuchareczka je tam podłożyła! Gościa

dawno już nie było.

Tego wieczoru Xeng Gua poszła spać bardzo dumna ze swojej przebiegłości.

Śniła o dwóch dymiących się kaczkach po pekińsku,

aż jej ślina ciekła!

Tęczowa wróżka

W Indiach rodzice opowiadają dzie-

ciom historię o wróżce, która

mieszkała wśród chmur i bardzo lubiła ob-

serwować, co dzieje się na ziemi. Zauważyła,

że gdy pada deszcz, ludzie chowają się

smutni w swoich domach. Wróżka dobrze

wiedziała, że deszcz jest bardzo po-

trzebny, bo dzięki niemu na ziemi

rosną piękne kwiaty i drzewa. Co

jakiś czas obdarowywała ludzi

prezentem, aby ich rozweselić.

Nie był to byle jaki podarek! Gdy

deszczowe chmury znikały, wróżka

rysowała na niebie łuk o siedmiu kolo-

rach. Tak, to była piękna tęcza!

Hindusi, gdy tylko zauważą na

niebie wielobarwny łuk, w jednej chwili

uśmiechają się od ucha do ucha.

Zdradzę wam sekret: gdy zobaczycie

tęczę i wypowiecie życzenie, wróżka

mieszkająca w chmurach na pewno je usły-

szy i postara się je spełnić!

92

Legenda o dziesięciu Słońcach

W starożytnych Chinach wierzono, że bardzo

dawno temu na niebie mieszkało nie jedno,

a dziesięć Słońc, które na zmianę ogrzewały Zie-

mię swoimi promieniami. Ludzie nie znali nocy ani

pór roku, bo któraś z ognistych kul zawsze wisiała

na horyzoncie i opromieniała świat. Niech was nie

dziwi, że na Ziemi rosło wtedy bardzo dużo wa-

rzyw i  zbóż i  nikt nie chodził głodny.

W końcu zawsze było ciepło!

Pewnego dnia dziesięć Słońc doszło

do wniosku, że ludzie nie doceniają ich

ciężkiej pracy na nieboskłonie. Postanowiły

dać ludziom nauczkę: wszystkie wzeszły

w tym samym czasie i na Ziemi zapanował

taki upał, że rośliny bardzo szybko więdły,

jedna po drugiej.

Mieszkał wówczas w Chinach łucznik o imieniu Yi, który był znany z tego, że

nigdy nie spudłował. Yi wypuścił dziewięć strzał i w jednej chwili dziewięć Słońc

spadło z nieba. To właśnie dlatego Ziemię ogrzewa tylko jedno Słońce, to, które do-

brze znacie. Gdy Słońce odpoczywa w nocy, na Ziemi panuje ciemność, bo nie ma już

zmienników.

O dziadziusiu i wnuczku

NaDalekim Wschodzie, w chatce z trzciny, mieszkał dziadziuś z synem, sy-

nową i ukochanym wnuczkiem. Dziadziuś był już tak stary, że prawie

nie słyszał, a ręce trzęsły mu się tak bardzo, że gdy podawano mu miskę z jedzeniem,

połowa zawartości lądowała na podłodze. Nie jeden talerz roztrzaskał się przy tym

w drobny mak!

Pewnego dnia syn i synowa kupili staruszkowi talerz zrobiony z drewna i za-

brali mu łyżkę. Od tej pory dziadziuś miał jeść używając rąk.

Wnuczek, gdy zobaczył, co się wydarzyło, postanowił dać

rodzicom nauczkę, której nigdy nie zapomną. Wystrugał dwie

drewniane miski i powiedział:

– Zrobiłem wam dwie drewniane miski, z których będziecie

jeść, gdy wasze głowy pokryje siwizna, a drżące ręce nie będą

w stanie trzymać łyżki.

W ten oto sposób rodzice chłopca zrozumieli, że postąpili

bardzo źle. Przeprosili dziadziusia i od tej pory podawali mu strawę

na talerzach z najpiękniejszej porcelany.

W skrzydłach miłości

W starożytnym Egipcie opowiadano historię o tym, jak powstał nasz świat. Po-

słuchajcie!

Geb i Nut, pierwsi bogowie, mieli dwóch synów, Ozyrysa i Seta. Mieli też dwie

córki, Izydę i Neftydę. Ozyrys pojął za żonę Izydę, a Set ożenił się z Neftydą.

Ozyrys przyszedł na świat pierwszy, dlatego dostał w spadku od rodziców wła-

dzę i bogactwo. Set bardzo zazdrościł bratu i postanowił się na nim zemścić. Roz-

kazał wybudować wielki sarkofag i podstępem zamknął Ozyrysa w środku. Wrzucił

skrzynię do Nilu i myślał, że już nigdy nie zobaczy brata…

Zrozpaczona Izyda wyruszyła na poszukiwanie męża. Odna-

lazła skrzynię, a w niej ciało Ozyrysa. Set nie dał za wygraną i rozka-

zał poćwiartować ciało na czternaście części i rozrzucić je po całym

Egipcie.

I tym razem Izyda się nie poddała! Wędrowała po pustyni tak długo,

aż odnalazła wszystkie czternaście kawałków. Połączyła je i przewiązała

bandażem: w ten oto sposób zrobiono pierwszą mumię w Egipcie. Izyda

otuliła skrzydłami ciało Ozyrysa i za pomocą magii przywróciła boga do

życia.

Pamiętajcie, miłość może

przezwyciężyć nawet

śmierć!