Dobry Duszek nr 21 wydanie specjalne z okazji 60 – lecia ...Dobry Duszek nr 21 – wydanie...

„DOBRY DUSZEK”

Gazetka Przedszkola nr 16 „Zaczarowany Zakątek” redagowana i wydawana przez Nauczycieli i Dzieci

Rysunek: Basia Kuna

Nr 21 – maj 2019

Wydanie jubileuszowe z okazji 60 – lecia Przedszkola

Nakład: 120 egz.

Dobry Duszek nr 21 – wydanie specjalne z okazji jubileuszu 60 – lecia Przedszkola

2

„Wszystkiego, co naprawdę powinienem wiedzieć, nauczyłem się w

przedszkolu - o tym jak żyć, co robić, jak postępować, współżyć z innymi,

patrzeć, odczuwać, myśleć, marzyć i wyobrażać sobie lepszy świat... Oto

rzeczy, których się nauczyłem:

Dziel się wszystkim. Graj fair. Nie bij ludzi. Odkładaj rzeczy na miejsce. Sprzątaj po sobie. Nie bierz rzeczy, które nie są twoje. Jeśli kogoś skrzywdzisz - przeproś. Myj ręce przed jedzeniem. Spuszczaj wodę. Gorące ciasteczka i zimne mleko są zdrowe. Prowadź zrównoważone życie - ucz się, myśl, rysuj, maluj, śpiewaj,

tańcz i baw się po trochu każdego dnia. Każdego popołudnia utnij sobie drzemkę. Kiedy wychodzi się w świat trzeba uważać na samochody, trzymać

się za ręce i nie oddalać się. Bądź świadomy, że istnieją rzeczy niewyjaśnione. Pomyśl o małym

ziarenku w styropianowym kubku: korzenie rosną w dół, liście rosną w górę i nikt naprawdę nie wie dlaczego. Tak dzieje się ze wszystkim.

Złote rybki, chomiki, białe myszki i nawet małe ziarenka w styropianowym kubku - wszystko przemija. My też.

Pamiętaj o "Elementarzu" i pamiętaj pierwsze słowo, którego się nauczyłeś - najważniejsze ze wszystkich…”

To słowa Roberta Fulghuma, który okres przedszkolny i ważność edukacji przedszkolnej stawia ponad wszystko. A mówi o tym w publikacji „All I Really Need to Know I Learned in Kindergarten", która zajęła pierwsze miejsce na liście bestsellerów New York Timesa.

Aby wykorzystać ten okres najlepiej dla naszych dzieci skorzystajmy z rad, wskazówek, sposobów i ciekawostek zaczerpniętych z literatury fachowej i opracowanych przez ludzi, którzy znaczenie wieku przedszkolnego rozumieją najlepiej.

Jubileuszowe wydanie naszej gazetki z okazji 60 – lecia powstania Przedszkola „Zaczarowany Zakątek” przybrało nietypową formę - formę poradnika dla rodziców .

Oto 60 rad na 60 – lecie (źródło: Bliżej Przedszkola)


3

Przeczytaj książkę Roberta Fulghuma „Wszystkiego co

naprawdę muszę wiedzieć dowiedziałem się w przedszkolu” Wyd.

Kos, tłum. Julian Brudzewski .

To bardzo mądra książka, która bez filozoficznego nadęcia opowiada

o prostych – trudnych sprawach, które każdemu mogą przytrafić się w

życiu i o sposobach radzenia sobie z nimi.

„Są książki, z których można się wiele dowiedzieć, są takie, które dają

emocje dobre, są niestety i takie, które dają emocje złe, są takie, które nic nie

dają. Jest ich tysiące. Ale są też nieliczne książki, które dają nadzieję, tak jak

ta właśnie.”

1


4

Pomóż swojemu dziecku na progu przedszkola pozbyć się

pieluchy.

Pamiętaj, że dziecko z pieluchą w przedszkolu to co prawda nie

koniec świata, ale bez pieluchy będzie mu zdecydowanie wygodniej. A

przede wszystkim nie będzie się czuło „inne”.

Pozwól dziecku wybrać w sklepie nocnik. Im bardziej będzie z nim

„związane”, tym łatwiej będzie mu rozpocząć naukę samodzielnego

korzystania z toalety.

Potraktuj naukę korzystania z nocnika jak dobrą zabawę – zachęcaj

malucha aby siadał na nocniku. Namawiaj żeby sadzał na nim swoje

zabawki i pomagał im z niego „korzystać”.

Uśmiechnij się kiedy dziecku uda się usiąść na nocniku, bij mu brawo,

kiedy mu się to uda.

Wytłumacz dziecku co się dzieje w jego brzuchu po wypiciu lub

zjedzeniu czegoś. Być może zainteresowane tematem będzie chciało

szybciej obejrzeć efekty tych działań.

Pozwól dziecku towarzyszyć ci w łazience. Dzieci uczą się przez

naśladowanie.

Czytaj z dzieckiem mądre książeczki,

które pomogą mu pozbyć się pieluchy

i zaprzyjaźnić z nocnikiem. Jedną z

nich jest publikacja „Nocnik

Pomocnik. Książeczka pomagająca

pożegnać się z pieluchą”. M. Ledwoń.

2


5

Pomóż swojemu dziecku na progu przedszkola oduczyć się

korzystania ze smoczka i z butelki.

Nie niszcz, nie wyrzucaj, nie „oddawaj” komuś smoczka uspokajacza

czy butelki. To mogłoby być dla twojego dziecka szokiem.

Wytłumacz dziecku, że smoczków i butelek używają wyłącznie

dzidziusie. A ono jest przecież już takie duuuże!

Brak akcesoriów – przyjaciół jest trudnym emocjonalnie momentem

– poświęcaj wtedy maluchowi więcej czasu.

Naucz dziecko korzystania z kubeczka. W sklepach dostępnych jest

wiele wariantów. Na pewno któryś przypadnie do gustu twojemu

dziecku.

Nagradzaj (uwagą, radością i entuzjazmem) za korzystanie z

kubeczka. Nie denerwuj się gdy coś się rozleje. Rozładuj napięcie

uśmiechem.

Smoczek – uspokajacz powinien być stosowany wyłącznie u

niemowląt po pierwszym miesiącu życia, najpóźniej do pierwszego

roku życia. Później jest on zbędnym gadżetem.

Obserwuj i szukaj! Twoje dziecko musi nauczyć się nowych strategii

radzenia sobie z przykrymi emocjami, które zastąpią mu ssanie

smoczka. Pomóż mu je znaleźć.

Czytaj z dzieckiem mądre książeczki,

które pomogą mu pozbyć się smoczków i

butelek. Jedną z nich jest publikacja

„Smoki – Obiboki. Książeczka

pomagająca pożegnać się ze smoczkiem i

z butelką”.

3


6

Zadbaj by w miłej atmosferze przekazać dziecku informację o

tym, że pójdzie do przedszkola. Może to być rozmowa, spacer pod

budynek przedszkola, uroczysty podwieczorek, na którym oznajmisz mu, że

wkrótce zostanie przedszkolakiem. Dziecko powinno wówczas usłyszeć, że

jest już duże, dzielne, potrafi wiele samo zrobić, więc przyszedł czas by

zostało przedszkolakiem. Może otrzymać z tego powodu gratulacje i

książeczkę. Jako rodzice przyszłego przedszkolaka powinniście sobie

zdawać sprawę z tego, że nie możecie przebyć drogi rozwojowej za dziecko,

bo ono samo musi zdobywać i doskonalić swoje umiejętności. Im mniej

będzie różniło się od swoich kolegów, tym szybciej poczuje się wśród nich

pewnie. Będzie dumne z tego, że potrafi to samo co inni. Waszym zadaniem

w tym okresie jest wspomaganie dziecka a nie wyręczanie go.

Pomóż swojemu dziecku w procesie adaptacji. Przebieg

procesu adaptacji do przedszkola ma charakter indywidualny i

zależy od wielu czynników. Jednym z ważniejszych jest opanowanie przez

dziecko podstawowych umiejętności samoobsługowych (jedzenia,

ubierania się, korzystania z urządzeń sanitarnych). Poziom ich opanowania

ma znaczący wpływ na poczucie bezpieczeństwa i niezależności malucha,

co jest szczególnie ważne w pierwszych dniach pobytu w przedszkolu.

Zdobywając nowe doświadczenia i umiejętności w bezpiecznych domowych

warunkach, dziecko na pewno lepiej poradzi sobie z napięciem

emocjonalnym towarzyszącym rozstaniu z najbliższymi.

Naukę samodzielnego radzenia sobie w różnych sytuacjach

życiowych trzeba rozpocząć jak najwcześniej. Dziecko, usamodzielniając

się, zdobywa cenną umiejętność niezależnego myślenia, buduje poczucie

własnej wartości, staje się odważne, zaradne życiowo, dociekliwe i ciekawe

świata. Lepiej funkcjonuje w kontaktach z rówieśnikami.

4

5


7

Żegnaj się krótko (uśmiech, buziak, pa, pa) – im dłużej

zostajesz i przekonujesz dziecko tym gorzej, ponieważ wszelkiego

rodzaju obietnice i zapewnienia stają się dla dziecka męczące i drażliwe.

Staraj się nie wchodzić z dzieckiem do Sali – oszczędzisz

smutku i żalu innym dzieciom (tym, które zostały już same).

Nie ulegaj emocjom – patrząc na rozpacz dziecka po

rozstaniu, pamiętaj że nie robisz mu żadnej krzywdy. Przedszkole

jest mu potrzebne, gdy się z nim oswoi, na pewno je polubi.

Bądź spokojny i stanowczy – to doda pewności dziecku i

pozwoli mu łatwiej oswoić się z nową sytuacją.

Wyjaśnij dziecku, że pod Twoją nieobecność może

korzystać z pomocy wychowawczyni lub pani woźnej. Z

każdym problemem może przyjść do nauczycielki, szczególnie gdy ma

potrzebę fizjologiczną, gdy płacze i tęskni za domem.

6

7 8

9 10


8

Wyjaśnij, że czas odpoczynku to chwila

wytchnienia, naturalnego wzrostu, zebranie sił do

dalszej aktywności w ciągu dnia. Jeśli Wasze dziecko nie śpi w ciągu dnia,

może słuchać bajek lub muzyki relaksacyjnej podczas popołudniowego

odpoczynku.

Nie przedstawiaj dziecku przedszkola jako

miejsca, w którym jest mnóstwo zabawek i że będzie się

tu tylko świetnie bawić. Wasz maluch będzie teraz przedszkolakiem,

przedstaw mu, więc plan dnia, opowiedz jak wygląda dzień przedszkolaka –

co robi rano, w południe i po południu.

Pokaż dziecku łazienkę, szatnię, sale, plac zabaw –

wyjaśnij, co się robi w poszczególnych pomieszczeniach,

aby dziecko nie czuło się skrępowane, gdy Was zabraknie.

Kontroluj to, co mówisz w obecności dziecka o jego

pobycie w przedszkolu – pamiętaj, że dziecko słyszy i

żywo reaguje na Twoje słowa. Mówiąc, że jeśli będzie płakało w

przedszkolu tak samo jutro jak dziś, to zostanie w domu, nie pomożesz mu

przełamać bariery związanej z rozstaniem.

11

12

13

14


9

Witaj dziecko z uśmiechem, gdy je odbierasz i ciesz

się razem z nim, gdy następnego dnia idzie znowu do

przedszkola.

Wspieraj dziecko w naturalnym dążeniu do

samodzielności.

Chwal je za każdy, nawet najmniejszy sukces, jaki osiągnie w tej

dziedzinie. Zauważaj i akceptuj próby spożywania posiłków, mycia się,

ubierania, czy załatwiania potrzeb fizjologicznych, podejmowane przez

malucha bez twojej pomocy.

Okazuj radość z każdego sukcesu jaki dziecko osiąga

podczas załatwiania potrzeb fizjologicznych i dbania o

higienę osobistą. Zwracaj uwagę jakie to ma znaczenie dla niego i dla ciebie,

nazywaj to, co udało mu się zrobić samodzielnie: Jestem dumna, że

potrafisz… Cieszę się, że udało ci się… Wierzę, że poradzisz sobie z tym w

przedszkolu.

Zachęcaj dziecko do pomocy w utrzymaniu

porządku, włączaj w proces planowania sposobu

spędzania wolnego czasu przez członków rodziny. Ustal z pociechą jej

obowiązki domowe dostosowane do możliwości przedszkolaka (np. zasady

dbania o zabawki).

15

16

17

18


10

Doceniaj dziecięce zmagania i trud. Nie wyręczaj

dziecka. Dyskretnie obserwuj jak radzi sobie z różnymi

czynnościami, pomagaj tylko wtedy, gdy zachodzi taka potrzeba.

Pozwalaj dziecku popełniać błędy, uwierz w jego

możliwości. Zachęcaj malucha do podejmowania decyzji

i rozwiązywania problemów adekwatnych do jego możliwości. Nie spiesz

się z dawaniem odpowiedzi i gotowych rozwiązań, kiedy pociecha

rozwiązuje jakiś problem.

Wspieraj dziecko w sytuacji porażek i ucz

aktywnego radzenia sobie z nimi. Powiedz, że jesteś

dumny z jego pracy i wysiłku, namawiaj do podejmowania kolejnych prób.

Doceniaj inicjatywę, a nie efekty działań: Widzę, że wiele trudu włożyłeś w

założenie kurtki. Cieszę się, że udało ci się to zrobić. Nad zapinaniem suwaka

trzeba będzie jeszcze popracować.

Daj dziecku czas, okazuj cierpliwość, nie irytuj się, gdy

zmaga się z jakąś czynnością. Osiąganiu samodzielności

może towarzyszyć nieporządek (np. podczas jedzenia, mycia się), ale to nie

oznacza, że trzeba malucha wyręczać i pozbawiać satysfakcji, że poradził

sobie sam.

19

20

21

22


11

Pomóż dziecku pokonać wszystkie schody na drodze

do samodzielności.

23


12

Współpracuj z nauczycielami, konsultuj z nimi

postępy dziecka. Maluch stymulowany przez

rówieśników może być w przedszkolu bardziej samodzielny niż w domu.

Warto wykorzystać te doświadczenia i przenosić nowe umiejętności na

sytuacje domowe.

Przeczytaj o co prosi Twoje dziecko…

Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że

przyjmuję postawę głupio dorosłą.

J. Korczak

Zadaniem rodziców jest dbać o to, aby dziecko było dzieckiem.

Najmłodsi potrzebują różnorodnych aktywności i doświadczeń, by ich

dzieciństwo było źródłem wspomnień, z których będą czerpać w

przyszłości.

Wyzwaniem dla rodziców jest zatrzymać się, być uważnym, dołączyć

do dziecka w zabawie, codziennie rozmawiać, zadawać inspirujące pytania i

wspólnie z nim szukać odpowiedzi. Próby traktowania dziecka jak

dorosłego mogą przynieść rezultaty w postaci „poważniejszego”

zachowania – pod nim jednak nadal będą się kryć dziecięce emocje i

potrzeby. Jeśli będą one tłumione, mogą pojawić się trudności w

funkcjonowaniu emocjonalnym.

Dziecko, które zachowuje się jak „mały dorosły”, przejawia też często

trudność z nawiązywaniem relacji rówieśniczych.

Anna Skrzypczyk –psycholog

24

25


13


Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to

absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co

mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.

J. Korczak

(…) mały człowiek tak samo jak dorosły zasługuje na szacunek,

jednak dorośli dużo rzadziej mu go okazują. Trudno sobie wyobrazić, że o

dorosłej osobie w jej obecności mówimy tak, jakby jej nie było. Raczej nie

krytykujemy wszystkich potknięć, nie opisujemy publicznie wstydliwych

zdarzeń. Niestety, dzieci często są narażone na wysłuchiwanie

niepochlebnych opinii o sobie w obecności osób trzecich.



Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć

wszystkiego, czego się domagam(…).

J. Korczak

(…) Czy sprawianie przyjemności szkodzi dziecku? Zdecydowanie nie.

Jednak dostarczanie wszystkiego, czego tylko zapragnie, od razu, bez

wysiłku, bez „odczekania”, nie jest odpowiednią strategią. Czy wszystko

jest „za coś”? Tym bardziej nie. Powinniśmy pokazywać dziecku: chcę

dać ci to, co mogę, dlatego, że jesteś dla nie ważny. Tyle, że pod tym „dać”

najczęściej powinno kryć się danie czasu, uwagi, porozmawianie.


26

27


14


Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed Tobą bronić i

robię się głuchy.

J. Korczak

Rozmowa z dzieckiem jest bardzo ważnym narzędziem w procesie

wychowania. Trzeba jednak odróżnić rozmowę z dzieckiem od mówienia

do dziecka. Czasem dziecko, do którego dużo się mówi, to jednocześnie

dziecko, z którym wcale się nie rozmawia. Wiele komunikatów, które

słyszy, to nakazy, zakazy i pouczenia.

(…) Współczesna psychologia dziecka popiera postulat zawarty w

prośbie dziecka „Nie zrzędź”. Im więcej komunikatów zawierających

zakazy, zamiast sensownych argumentów, tym mniejsza motywacja

najmłodszych do podporządkowania się. Dzieci bardzo chętnie

współpracują z dorosłymi – ale z tymi, którzy współpracują z nimi.



Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.

J. Korczak

Lęki dzieci to efekt uboczny ich odkryć poznawczych. (…) Warto więc

zapewnić dziecko, że lęk jest naturalny, że nie jest powodem do wstydu.

Niestety, często mamy do czynienia z sytuacją odwrotną – to dorośli

generują dziecięce lęki, starając się za pomocą strachu regulować

zachowanie dziecka. (…). Ciągle można usłyszeć groźby: Zostawię cię tutaj.

28

29


15

Ja już wychodzę, a ty zostaniesz tu sam. Jednocześnie rodzic chciałby, aby

dziecko miało do niego zaufanie i przekonanie, że może spodziewać się od

niego tego, co najlepsze. Nie da się pogodzić gróźb i poczucia

bezpieczeństwa, kłamstwa i zaufania. Warto więc przemyśleć, co dziecku

powiedzieć oraz zastanowić się, co ono słyszy i rozumie.



Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest

nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.

J. Korczak

Dzieci uczą się i popełniają błędy. To prawo ucznia, który dopiero

zdobywa wiedzę o świecie zarówno tym fizycznym, jak i społecznym. Wiele

jednak zależy też od nauczyciela, od tego jak zareaguje na błędy. Czy

konsekwencje będą źródłem wiedzy i nowych kompetencji, czy jedynie

okazją do poczucia porażki oraz wstydu.

Dorosły może pokazać dziecku, że za niewłaściwe zachowanie musi

ponieść dodatkową sankcję, często niezwiązaną z przewinieniem. (…)

Warto jednak zauważyć, ze kary nie uczą właściwego zachowania, nie

zwiększają szans na to, że w podobnej sytuacji dziecko postąpi inaczej.

(…) Dobrą strategią jest poszukanie naturalnych konsekwencji

zachowania. Jeśli wylałeś sok, musisz posprzątać, jeśli zniszczyłeś koledze

zabawkę, trzeba będzie mu ją odkupić, zamiast kupić nową zabawkę dla

ciebie.

Anna Skrzypczyk – psycholog

30


16

Przeczytaj o co prosi Twoje dziecko

Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce

okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie

indziej.

J. Korczak

(…) Zadawanie pytań to przejaw rozwijającego się myślenia dziecka.

Dziecko zaczyna rozwiązywać problemy – stawia pytania i weryfikuje

otrzymywane odpowiedzi. Aby tej ciekawości nie zahamować trzeba być

uważnym na dziecięce pytania. Nie oznacza to, że na każde musimy udzielać

właściwej i wyczerpującej odpowiedzi. Można się przyznać, że nie jesteśmy

pewni, że możemy razem spróbować znaleźć rozwiązanie nurtującego

dziecko problemu. Dzieci przychodzą do rodziców z różnymi pytaniami.

Część z nich określamy mianem „trudnych”. I co wtedy? No cóż, trzeba

odpowiadać! Jak? Zgodnie z prawdą, ale dostosowując odpowiedź do

możliwości poznawczych dziecka.

Anna Skrzypczyk - psycholog


Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo

strach zmusza mnie do kłamstwa.

J. Korczak

(…) Dlaczego dzieci kłamią? Po pierwsze: jest to przejaw dojrzewania

i wzrostu kompetencji społecznych. Po drugie: dzieci kłamią, bo chcą

spełnić oczekiwania dorosłych. Powiedzieć to, co dorosły wolałby usłyszeć.

Co więc robić, aby przekonać dziecko do szczerości? Po pierwsze: nie karać

31

32


17

za kłamanie – raczej pokazywać, że warto mówić prawdę. W praktyce, gdy

dziecko przyznaje się do przewinienia, powinniśmy zawsze podkreślać, że

cenimy to, że o tym powiedziało. Po drugie: warto pamiętać o dawaniu

przykładu. Dorośli kłamią bardzo często w ważnych i błahych sprawach.

Pamiętajmy, że dzieci patrzą, słuchają i uczą się od nas przez cały czas – nie

tylko dobrych rzeczy.

Anna Skrzypczyk – psycholog

Rozpoznaj wczesne symptomy autyzmu. Jeżeli

Twoje dziecko wykazuje którekolwiek poniższych

zachowań, nie lekceważ ich! Odpowiednio wcześnie podjęta terapia to

szansa na dobre funkcjonowanie Twojego dziecka w społeczeństwie.

1. W obszarze mowy i komunikacji:

Przejawia opóźnienia w rozwoju mowy;

Jego mowa jest specyficzna, „dziwaczna”;

Nie podtrzymuje rozmowy poprzez zadawanie pytań i

komentowanie;

Nie dzieli się wrażeniami i emocjami;

Zadaje powtarzalne, schematyczne pytania;

Używa echolalii, czyli cytuje fragmenty książek, bajek, wypowiedzi

dorosłych.

2. W obszarze kontaktów społecznych:

Ma trudności z budowaniem udanych interakcji z rówieśnikami;

Ma problem z rozumieniem reguł społecznych;

Ma kłopot z przyjmowaniem czyjegoś punktu widzenia;

Występują u niego deficyty empatii.

3. W obszarze zabawy i aktywności własnej:

Jego twórcza wyobraźnia jest ograniczona;

Podejmuje mało urozmaicone zabawy, czyli pojawiają się w nich te

same tematy, czynności;

Występuje przywiązanie do rytuałów.

33


18

Pozwól dziecku poznawać przez doświadczenie.

34


19

Dowiedz się co to jest agresja i agresywne

zachowania u dzieci.

Każde dziecko od czasu do czasu zachowuje się w sposób, który może

być dla ciebie nie do zaakceptowania. Zazwyczaj dzieje się tak, kiedy jakieś

ważne potrzeby dziecka nie mogą być zaspokojone, a maluch nie potrafi

sobie z tym poradzić.

Jeśli Twoje dziecko: bije, kopie, gryzie inne dzieci, wyrywa im

zabawki, rzuca przedmiotami, używa brzydkich wyrazów, przezywa innych,

w inny sposób wyrządza krzywdę dzieciom lub dorosłym, to

prawdopodobnie nauczyło się w ten sposób radzić sobie z własnymi

potrzebami i emocjami.

Dowiedz się jak możesz pomóc swojemu dziecku

w razie wybuchu złości.

Wytłumacz maluchowi, że wszystkie uczucia jakich doznaje, są „w

porządku”, że akceptujesz je całkowicie, razem z jego emocjami.

Powiedz dziecku, że przykre uczucia można okazywać w taki sposób,

aby nie krzywdzić siebie i innych.

Ustal razem z dzieckiem, jakie zachowania są niedopuszczalne w

waszym domu. Ustalenia powinny obowiązywać wszystkich

członków rodziny.

Zapowiedz jakie konsekwencje będą wyciągane w przypadku użycia

przemocy.

Ustal z dzieckiem, w jaki sposób może bezpiecznie wyrażać swoją

złość (np. tupać, podrzeć niepotrzebną kartkę).

Podpowiedz dziecku jak może się uspokoić w przypadku narastającej

złości (np. wziąć głęboki oddech). Przećwiczcie te sposoby.

35

36


20

Wszystkie rozmowy na temat złości i agresji należy prowadzić, gdy

jesteśmy spokojni i mamy na nie czas.

Okaż cierpliwość. Dziecko może się stopniowo nauczyć, jak radzić

sobie bez agresji, jednak jest to proces długotrwały. Początkowo

możliwe jest nasilenie zachowań agresywnych, gdy maluch będzie

reagować buntem na nowe ustalenia. Trzeba spokojnie przeczekać

ten trudny okres, realizując ustalone założenia.

Bardzo ważna jest współpraca z nauczycielami przedszkola, do

którego uczęszcza Twoje dziecko – wspólne ustalenia dotyczące

zasad zachowania i konsekwencji wyciąganych w sytuacji ich

łamania.

W razie silnego wybuchu złości, jeżeli dziecko wyraża złość w sposób

niezagrażający sobie i innym (np. kładzie się na ziemi i uderza w nią

rękami i nogami, stoi i krzyczy), obserwuj je niezauważalnie dla

niego, czekając aż się uspokoi.

Jeżeli dziecko wyraża złość poprzez atak na kogoś lub niszczenie

przedmiotów, przytrzymaj je, aż się wyciszy.

Porozmawiaj z dzieckiem dopiero wtedy, gdy się uspokoi.

Słuchaj, żeby pomóc! Ty widzisz złość, a twoje

dziecko mówi…

Jestem zmęczony.

Jestem głodny.

Zgubiłem zabawkę.

Wstydzę się…

Nikt mnie nie kocha.

Nikt się ze mną nie bawi.

Nudzę się.

Chcę to zrobić sam.

Źle się czuję.

Nie potrafię tego zrobić.

Ty mnie nie słuchasz.

37


21

Pamiętaj: skoro dziecko uczy się zachowań

agresywnych, może także oduczyć się ich. W różnych

sytuacjach życia codziennego pokazuj dziecku własnym przykładem, jak w

inny sposób można sobie radzić ze złością, rozwiązywać spory, osiągać

upragnione cele.

Nie wysyłaj chorego dziecka do przedszkola –

zastanów się jak ono się czuje i jakie będą konsekwencje

Twojej decyzji. Chore dziecko nie zawsze potrafi zwerbalizować swoje

potrzeby - musisz nauczyć się odczytywać mowę ciała Twojego dziecka!

„Jest migocąco, chce mi się pić… Niech mnie ktoś przytuli” – GORĄCZKA.

Temperatura wyższa niż 38 stopni to sygnał, że dziecko bezwzględnie

powinno zostać w domu. Prawdopodobnie dość szybko pojawią się

dodatkowe objawy, gorączka może gwałtownie wzrosnąć i będzie

konieczne podanie leku ją obniżającego.

„Dlaczego nie mogę przestać kaszleć? Mam potworny katar… Nie mogę

oddychać” – PRZEZIĘBIENIE LUB GRYPA.

Lekki ból gardła, katar, pokasływanie – taki stan należy

zdiagnozować. Jeżeli objawy mają charakter grypowy (ból mięśni i

kości, dreszcze, uczucie rozbicia), należy bezwzględnie zostawić

dziecko w domu i zasięgnąć opinii specjalisty, bo powikłania grypy

mogą być bardzo poważne.

„Chyba coś wpadło mi do oka! Strasznie mnie szczypie. Nie mogę

otworzyć oczu!” – ZAPALENIE SPOJÓWEK.

Zaczerwienienie oczu nie jest objawem, który powinien budzić

poważny niepokój, jednak zaczerwienione oko z towarzyszącą temu

wydzieliną ropną jak najbardziej. Ze względu na duże ryzyko

przeniesienia infekcji należy bezwzględnie ograniczyć kontakt

chorego z innymi dziećmi.

38

39


22

„Chyba jakiś robak wszedł mi do ucha i mnie gryzie. Ja się go boję!” –

BÓL UCHA.

Jest bardzo dotkliwy, utrudnia koncentrację, męczy, dlatego lepiej

pozwolić dziecku zostać w domu, nawet jeżeli nie towarzyszy mu

gorączka i nie ma obawy, ze zarazi inne przedszkolaki.

„Jest mi niedobrze… Bardzo boli mnie brzuch. A jak nie zdążę do toalety

– WYMIOTY I BIEGUNKA.

Występujące pojedynczo lub łącznie są istotnym wskazaniem do

pozostawienia dziecka w domu. Z takimi objawami wiąże się

ogromny stres dziecka, np. że nie dotrze na czas do toalety. Ponadto

w trakcie infekcji żołądkowej organizm dziecka jest narażony na

odwodnienie.

„Co ja mam na brzuchu? Dlaczego to tak swędzi? Niech ktoś zdejmie ze

mnie te kropki! – WYSYPKA.

Może być objawem choroby zakaźnej wieku dziecięcego: różyczki,

ospy, szkarlatyny czy rumienia zakaźnego. Dla pewności należy udać

się do lekarza, mając na uwadze fakt, że wszystkie choroby zakaźne

wymagają izolacji chorego dziecka.

Ucz się od dziecka.

Dziecko może nauczyć dorosłych trzech rzeczy:

1. Być ciągle zajętym.

2. Cieszyć się bez powodu.

3. Domagać się ze wszystkich sił tego czego pragniesz.

40


23

Bądź Eko i ucz tego swoje dziecko. To nie żadna

bzdura, niech zapanuje ekokultura!

Gdy wychodzisz z pomieszczenia, wyłącz światło – to tak wiele

zmienia.

Zamiast autem czy skuterem, wybierz jazdę autobusem, tramwajem

lub rowerem.

Kiedy zęby szorujesz, zakręć wodę, to jej nie zmarnujesz.

Porzuć toksyczne plastiki, wybierz ekotorby albo trwałe pojemniki.

Pielęgnuj rośliny, drzewa, czystego powietrza nam potrzeba.

Odpuść windę, idź po schodach, taki nawyk siły i wigoru doda.

Poznaj kilka ważnych trików, wrzucaj odpady do pojemników.

Wyłącz sprzęty elektryczne, kiedy nie korzystasz – to bardzo

ekologiczne.

Uświadamiaj wszystkie dzieci, że w koszach a nie na trawnikach

lądują wstrętne śmieci.

Pamiętaj, oszczędzaj papier, rysuj po dwóch stronach, wszak to

proste takie.

Pamiętaj: Nadwaga i otyłość niezależnie od wieku

jest stanem chorobowym. Poniżej kilka rad pomocnych

w walce z nieprawidłową masą ciała u dzieci.

KROK 1: Wskazane jest spożywanie małych objętościowo posiłków, ale za

to 4 – 5 razy dziennie. Należy unikać podjadania między posiłkami. Każdy

posiłek powinien mieć dodatek pod postacią owocu czy warzywa. Nie

zmuszaj dziecka do opróżniania talerza do końca, nie przekarmiaj go.

KROK 2: Wskazane jest ograniczenie posiłków wysokokalorycznych.

Należy unikać cukrów prostych oraz tłuszczów nasyconych. Dieta powinna

być bogata w węglowodany złożone, białko, oraz tłuszcze nienasycone.

41

42


24

KROK 3: Wskazane jest picie wody zamiast napojów. Słodzone i gazowane

napoje mogą stanowić znaczną część zbędnych kalorii w jadłospisie

dziecka, a ich eliminacja może korzystnie wpłynąć nie tylko na masę ciała

dziecka ale również na stan jego uzębienia.

KROK 4: Nie nagradzaj dziecka słodyczami. Porozmawiaj również na ten

temat z resztą rodziny. Lepiej nagrodzić dziecko balonikiem, książeczką, czy

naklejką niż cukierkiem czy lizakiem.

KROK 5: W domu nie powinny być gromadzone zapasy

wysokokalorycznych przekąsek, takich jak słodycze, desery mleczne,

chipsy, paluszki, krakersy, orzeszki.

KROK 6: Rodzic jest wzorem dla dziecka, z tego powodu sam jedz

prawidłowo. Dziecko to mały obserwator, jeżeli będziemy mu dawać dobry

przykład, jest większa szansa, że wybierze zdrową przekąskę.


25

Pamiętaj: Dziecko jest jak drzewo… Im lepsze ma

korzenie, tym lepsze wydaje owoce.

43


26

Poproś specjalistę o pomoc jeśli zauważysz, że

Twoje dziecko jest nadwrażliwe.

44


27

Słuchaj co mówi Twoje dziecko, kiedy wyjdzie z

przedszkola. Zastanów się co mu na to odpowiesz.

45


28

Czytaj dziecku codziennie przez co najmniej 20

minut. Czas czytania dostosuj do przedziału uwagi

dziecka. Początkowo może być krótki, stopniowo można go wydłużać;

chodzi jednak o codzienny rytuał czytania.

Wzbogacaj domową biblioteczkę o wartościowe

pozycje literackie, znanych i cenionych autorów.

Pamiętaj, że dla małych dzieci ilustracje są równie ważne jak tekst. Jeśli

masz wątpliwości, jakie książki polecić maluchowi, zasięgnij informacji np.

u nauczycielki w przedszkolu lub bibliotekarki. Warto również pójść z

dzieckiem do księgarni i obejrzeć nowe wydawnictwa dla dzieci albo

odwiedzić bibliotekę, aby wybrać lekturę, która spodoba się dziecku.

Szukaj książek, w których ważną rolę odgrywa

humor. Dobra literatura powinna bawić i wprawiać

dziecko w dobry nastrój. Śmieszne sytuacje, komizm języka, przerysowane

cechy charakteru ulubionych postaci i humorystyczna pointa pomagają

zaspokoić potrzebę rozrywki oraz mają walory wychowawcze: redukują

stres, uczą dystansu do siebie, kształtują dobre nastawienie do otaczającej

rzeczywistości. Rozwijanie poczucia humoru jest bardzo ważne w procesie

socjalizacji – pogodne i wesołe dzieci łatwiej nawiązują kontakty z

rówieśnikami i są pożądanymi towarzyszami zabaw.

46

47

48


29

Ucz dziecko szacunku do książek. Pokazuj jak

należy się z nimi obchodzić. Ustal miejsce, w którym

będą przechowywane i zadbaj o miły klimat towarzyszący kontaktowi z

książką: wygodne miejsce do czytania i dobre oświetlenie. Czytanie

powinno kojarzyć się dziecku wyłącznie z przyjemnymi doświadczeniami.

Dzięki nim będzie zwiększać się jego motywacja do samodzielnego czytania

i zamiłowania do literatury.

Podążaj za zainteresowaniami dziecka. Umożliwiaj

mu kontakt nie tylko z literatura piękną, lecz także z

książkami o tematyce przyrodniczej, technicznej i historycznej.

Odpowiednio dobrana literatura popularnonaukowa pomaga w

poznawaniu świata, umożliwia poszukiwanie odpowiedzi na pytania

malucha dotyczące jego tajemnic oraz zachęca do zabawy lub prowadzenia

prostych doświadczeń.

Rozmawiaj z pociechą o przeczytanych utworach.

Pytaj, co podobało jej się najbardziej, jak ocenia

postępowanie bohaterów i sposób rozwiązywania przez nich różnych

problemów. Nazywaj emocje jakie wywołuje w tobie wspólnie czytana

historia i okazuj zrozumienie dla emocji dziecka.

49

50

51


30

Zacieśniaj więzy rodzinne poprzez głośne czytanie.

Wspólna lektura wybranych bajek, baśni i opowiadań

sprawia, że czytanie staje się bardziej pasjonujące. Czas spędzony z

najbliższymi osobami, w połączeniu z magią literackiego przekazu, zapada

dziecku głęboko w pamięć. Emocje, które towarzyszą lekturze, potęgują tę

magię.

Pamiętaj, że kontakt z książką, a szczególnie głośne

czytanie, ma pozytywny wpływ na rozwój malucha:

Wzbogaca słownictwo, rozwija wyobraźnię, pamięć i myślenie.

Wzbudza ciekawość poznawczą przedszkolaka, w tym jego

zainteresowanie językiem. Dziecko szybciej poznaje nowe słowa i ich

podstawowe znaczenia, doświadcza wieloznaczności i

metaforyczności niektórych wyrazów, poznaje także strukturę i

funkcje różnych typów wypowiedzi.

Uczy empatii. Intonacja, z jaką czytamy tekst, pozwala dziecku

rozpoznawać oraz prawidłowo odczytywać intencje bohaterów i

emocje, jakie przeżywają. Dzięki temu staje się ono wrażliwsze na

potrzeby innych.

Umożliwia przedszkolakom silnie identyfikującym się z ulubionymi

bohaterami i ich przeżyciami doświadczanie w bezpiecznych

warunkach różnych emocji, np. gniewu, złości, radości, bólu, strachu i

smutku. Pomaga dziecku rozwiązywać podobne problemy w

rzeczywistości, np. oswoić lęki.

Pozwala odróżnić dobro od zła, Ukazuje w bezpiecznych warunkach

różne wzorce zachowań (pozytywne i negatywne), zachęca do oceny

postępowania bohaterów, skłania do wyciągania wniosków. Dziecko

odnajduje w fikcyjnych sytuacjach analogie do własnych przeżyć oraz

poznaje sposoby radzenia sobie z nimi.

52

53


31

Zapewnij bezpieczeństwo swoim pociechom w

czasie wakacji! Nie pozostawiaj ich bez opieki!

Rozmawiaj z dziećmi o różnych zagrożeniach, pamiętaj o tym, że

powinieneś zapewnić swoim dzieciom maksimum opieki. Szczególnie małe

dzieci powinny być zawsze pod opieką osób dorosłych.

Przypominaj dzieciom, że nie nie powinny

nawiązywać kontaktu z obcymi osobami dorosłymi,

przyjmować od nich jakichkolwiek prezentów i słodyczy ani oddalać się z

nieznajomymi z miejsca zabaw, czy wsiadać do pojazdów przez nich

kierowanych.

Wyznacz zasięg terenu, po którym dzieci mogą się

samodzielnie poruszać. Nie wszystkie miejsca nadają się

do zabawy dla Waszych dzieci. Ustalcie te miejsca wspólnie.

Czuwaj nad bezpiecznym korzystaniem z Internetu

przez dzieci. Ustalcie zasady, wspólnie z dziećmi

określcie, ile czasu będą spędzały dziennie przed komputerem. Zabrońcie

im podawania swoich danych osobowych, takich jak nazwisko, numer

telefonu, adres zamieszkania.

54

55

56

57


32

Przypominaj dzieciom numery alarmowe!

112 - telefon alarmowy służb ratowniczych

997 - telefon alarmowy Policji

998 - telefon alarmowy Straży Polarnej

999 - telefon alarmowy Pogotowia Ratunkowego

Poświęć dziecku możliwie najwięcej czasu w

okresie wakacyjnym. Dzieci pragną uwagi rodziców.

Podczas spędzania czasu z dzieckiem buduje się więź, której rodzic nie jest

w stanie zbudować w żaden inny sposób. Czas poświęcony przez rodzica

własnemu dziecku, wpływa w znaczący sposób na jego samoocenę, na jego

rozwój – zwłaszcza psychiczny. Dziecko, brak zainteresowania ze strony

własnego rodzica, odczytuje bardzo często jako brak akceptacji jego osoby,

a to może w niekorzystny sposób wpłynąć na jego dalsze życie, może

sprawić, że „na siłę będzie chciało zwrócić na siebie uwagę”, albo, że w

przyszłości, w dorosłym życiu, będzie zbyt nieśmiały.

Pamiętaj, że placówki oświatowe (szkoła,

przedszkole) pełnią tylko rolę wspomagającą w

wychowaniu dziecka. To, jakie będzie Twoje dziecko w przyszłości zależy

tylko od Ciebie!

58

59

60


33

COŚ DLA NAJMŁODSZYCH – znajdź różnice

(źródło: Bliżej przedszkola)


34


35


36


37

Dobry Duszek nr 21 wydanie specjalne z okazji 60 – lecia ...Dobry Duszek nr 21 – wydanie...

Documents

Transcript of Dobry Duszek nr 21 wydanie specjalne z okazji 60 – lecia ...Dobry Duszek nr 21 – wydanie...