CZASOPISMO CHRZEŚCIJAŃSKIE · ·STYCZEŃ 2017 NIE NA …ziarnoprawdy.pl/pdf/265January2017.pdf ·...

CZASOPISMO CHRZEŚCIJAŃSKIE · STYCZEŃ 2017 · NIE NA SPRZEDAŻ

W TYM NUMERZE

. Dobre początki i trwałe zakończenia . Tajemnica małżeństwa . Noc spędzona w lesie

. Skazana Kometa . Być jak Jezus . Karen wyrzeka się swych praw

Ziarno Prawdy

Ziarno Prawdy

Artykuł wstępnyDobre początki i trwałe zakończenia ��3Oliwa w twojej lampie ��4

NauczanieNowe narodzenie ��5Coś, co wszyscy powinniśmy zrobić ��7Nowy początek ��8Wymazanie zapisu ��9

Dla rodzicówGdy ojciec się spóźnia ��10Przebudzenie w domu �� 11Tajemnica małżeństwa �� 14

Część historycznaNoc spędzona w lesie �� 15Kałamarz �� 17

Część praktycznaSztuka koncentracji �� 19 Apetyt i głód ��20

Dla młodzieżySkazana kometa �� 22 Bosonogi uczeń �� 23 Być jak Jezus �� 25 Jezus jest moim . . . �� 26

Kącik dla dzieci Życie morsów �� 27Na śliskiej drodze �� 28Karen wyrzeka się swych praw�� 29

Fragment książkiPionier (część 4) �� 31

PoezjaWierny Sługa �� 35

Ostatnia stronaPodobni do Chrystusa �� 36

Wydawca:Christian Aid MinistriesP�O� Box 360Berlin, OH 44610 USA

Wydawane w Polsce przez: Międzynarodowa Misja Anabaptystycznaul. Miłosza 805–300 Stara Niedziałka [email protected]

Komitet wykonawczy:David Troyer | Paul WeaverRoman B. Mullet | James R. MulletPhilip Troyer | Eli Weaver

Komitet rewizyjny:Ernest Hochstetler | Perry TroyerJohnny Miller | Clay ZimmermanFred Miller

Redaktor naczelny:Alvin Mast

Zastępca redaktora naczelnego:James K. Nolt

Skład komputerowy: Kristi Yoder | SuAnn TroyerPaweł Szczepanik

Korektorzy:Jolanta Ławrynowicz | Szymon Matusiak

Zdjęcie na okładce: Shutterstock

Czasopismo jest bezpłatne. Dobrowolne ofiary można wpłacać na nasze konto:Fundacja „Dziedzictwo” ING Bank Śląski nr:91 1050 1894 1000 0022 9084 2752

© 2017� Całość niniejszej publikacji ani żadna jej część nie może być reprodukowana bez pisemnej zgody Christian Aid Ministries.Wszelkie prawa zastrzeżone.www.christianaidministries.org

SpisTreści

3„Szukajcie naprzód królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane’’ Ewangelia Mateusza 6,33

wstępnyartykuł

„Tak więc ktokolwiek słucha słów moich i według nich postępuje, podobny jest do człowieka, który buduje sobie dom na skale.” Ewangelia Mateusza 7,24

Przejeżdżaliśmy obok jakiegoś budynku kościelnego w pierwszą niedzielę nowego roku. Mimo że było

dość wcześnie, zauważyliśmy całkiem sporo samochodów na parkingu. Spojrzałem na żonę, zastanawiając się, o co chodzi. I nagle olśniła mnie myśl, że tak samo zaskoczony byłem równo rok wcześniej, gdy mijaliśmy ten sam budy-nek kościelny i zauważyliśmy, że ludzie bardzo wcześnie się gromadzą. Wtedy doszedłem do wniosku, że członkowie tej społeczności chyba musieli podjąć jakieś noworoczne postanowienie, że będą wcześniej przychodzić na nabo-żeństwo. Z czasem, w ciągu roku, zauważyliśmy jednak, że w kolejne niedziele parking coraz bardziej pustoszał. Teraz być może znów postanowili przyjeżdżać wcześniej.

Nowe początki widać wszędzie. Są konieczne. Bez nich nic nowego się nie stanie. Taki jest Boży porządek. Dziecko się rodzi, nasiono kiełkuje, kładzie się fundamen-ty nowego domu, a ludzie się pobierają i zaczynają wspól-ne życie. Grzesznicy są przekonywani o grzechu, a Bóg w swoim miłosierdziu udziela im łaski upamiętania. Zostają zrodzeni z góry i tak zaczyna się nowe życie w Chrystusie.

Kiedy jednak zaczynamy coś naprawdę wartościowe-go, powinniśmy to dokończyć. W 14 rozdziale Ewangelii Łukasza Jezus naucza o dokończeniu tego, co zostało rozpoczęte.

Zanim zaczniemy wypowiadać niewczesne i aroganckie

postanowienia, powinniśmy policzyć koszty. Zaczynajmy określony projekt tylko wtedy, gdy jesteśmy przekonani, że mamy Boże błogosławieństwo. Takie przekonanie może płynąć z czyjejś mądrej dary, zbadania okoliczności lub ze studiowania Słowa Bożego. Zaczynając, musimy być zdeterminowani, by dokończyć.

Czasem początki bywają trudne: mąż lub żona nawią-zują jakiś niemoralny romans, gwałcąc małżeńskie ślubo-wanie; ludzie wpadają w uzależnienie od alkoholu, które niszczy im życie; albo dają się pochłonąć goryczy, dysząc nienawiścią do bliźniego. Widząc, jak sami popadamy w złe nawyki, powinniśmy natychmiast odwrócić się od nich, pokutując z nieodpowiedzialnych zachowań, które są złym świadectwem i dają „amunicję” szydercom: roz-poczęcie budowy domu bez zgromadzenia odpowiednich środków, obietnica wykonania konkretnej usługi i nie-dokończenie dzieła, pożyczenie pieniędzy i zwlekanie ze spłatą długu oraz tym podobne.

Nagrodą za dokończenie rozpoczętego przedsięwzięcia jest świadectwo stabilności i dojrzałości w naszym życiu. Gdy za każdym razem wytrwale dążymy do dokończenia dzieła, ludzie zaczynają nam ufać. Gdy damy słowo, że będziemy gdzieś punktualnie, zaczniemy konkretną pracę w określonym terminie lub spłacimy pożyczkę, otoczenie będzie przekonane o naszej wiarygodności. Zawsze po-winniśmy być pewni, że nasze obietnice są spójne z wolą

Dobre początki i trwałe zakończenia

—Alvin Mast

4 Ziarno Prawdy • styczeń 2017

Żadne światło nie świeci samo z siebie, ale zawsze posiada jakieś źródło.

Jeśli to jest lampa oliwna, to konieczny jest zapas oliwy, inaczej światło zgaśnie.

Światło każdego chrześcijanina jest bardzo przydatną rzeczą zarówno dla niego, jak i dla wszystkich tych, którzy się z nim stykają. Jakże bardzo potrzeb-ne jest ono na tym świecie, tak mrocz-nym, strasznym i pełnym zamętu!

Dziesięć panien miało oliwę w lampach, ale pięć z nich nie miało jej wystarczająco, przez co ich lampy zaczęły gasnąć. Nie były gotowe, kiedy nadszedł Oblubieniec.

W perspektywie naszego możliwe-go i jakże gorzkiego rozczarowania

jest także fakt, że ci wszyscy ludzie, którzy powinni widzieć nasze świa-tło, być prowadzeni i wspierani przez nie, mogą być pozbawieni tego dobrodziejstwa.

Przez modlitwę, poprzez gorliwe studiowanie Słowa, dzięki czujno-ści i doskonałemu posłuszeństwu

– możemy utrzymać zapas oliwy! Pamiętajmy, że nie wystarczy mieć

raz na zawsze zapas. Wielu go miało, a teraz żyją w ciemności. Uzupełniajmy więc na bieżąco zapas w naszym lampach!

Zaczerpnięto z Herald of His ComingGospel Revivals Inc.

PO Box 279 Seelyville, IN 47878Fax: 812-442-6201

[email protected] za pozwoleniem

Przekład na język polski: Krzysztof Dubis

Bożą, a następnie ich dotrzymywać. Obiecując cokolwiek, warto również wspomnieć, że będziemy mogli to zrobić, jeśli Pan pozwoli, bo przecież nawet nie wiemy, czy do-żyjemy jutra. „Wy, którzy nie wiecie, co jutro będzie. Bo czymże jest życie wasze? Parą jesteście, która ukazuje się na krótko, a potem znika. Zamiast tego, winniście mówić: Jeżeli Pan zechce, będziemy żyli i zrobimy to lub owo” (Jk 4,14-15).

Czytając niniejszy numer magazynu, z pewnością za-uważycie, że nastał nowy początek. Od dłuższego czasu projektowaliśmy nowy wygląd Ziarna Prawdy. Rozwój technologii spowodował znaczne obniżenie kosztów druku w kolorze.

Myśleliśmy i modliliśmy się o to, żeby nasz magazyn był bardziej kolorowy. Kolory są wszędzie. Bóg jest ich Stwórcą. Trawa jest zielona, niebo ma różne odcienie błękitu, kwiaty są wielobarwne, podobnie jak zwierzęta. Jakże mdły byłby świat, gdyby Bóg stworzył go w czerni

i bieli! Z nielicznymi wyjątkami, ludzie mogą się cieszyć pełną gamą kolorów.

Mamy nadzieję, że ten i kolejne numery będą Wam się podobać. Zastosowanie kolorów nie zmieni treści magazy-nu. Ewangelia się nie zmieniła. Bóg nigdy nie zmienia i nie zmieni swego Słowa. Ogólne przesłanie zawarte tutaj jest podstawowe i niezmienne: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Przez gło-szenie Krzyża Bóg zmienia ludzi, którzy zaczynają nowe życie w Chrystusie. Jakież to ekscytujące!

Jeśli nie znasz jeszcze Boga, szukaj Go. Czytaj Biblię. On ma dla ciebie Dobrą Nowinę. On może Cię zmie-nić, umożliwiając Ci nowy początek i trwałe zakończenie. Pragnieniem wydawcy tego magazynu jest inspirowanie i motywowanie Czytelników do jeszcze skuteczniejszej służby Bogu.


Oliwa w twojej lampie


„Najmilsi, od dawna już pragnąłem bardzo napisać do was coś o naszym wspólnym zbawieniu, teraz zaś odczuwam potrzebę zwrócenia się do was, aby was zachęcić do walki o wiarę przekazaną raz na zawsze świętym” List Judy 1,3

nauczanie

Nowe narodzenie—Daniel Fox

W Biblii znajdujemy kilka trudnych fragmen-tów na temat naturalnego stanu nieodro-

dzonego człowieka żyjącego poza Chrystusem.Podajemy obrazy, jakimi posługuje się Biblia, żeby

opisać ten stan:

• gardło niczym otwarty grób, zdradziecki język, usta pełne przekleństwa i gorzkości;

• pyszny, ślepy, zły, zuchwały, ma umysł przytępiony;

• nieprawy, grzeszny, nieczysty, niesprawiedliwy, niewdzięczny;

• serce zatwardziałe, kamienne, nikczemne;

• chciwy, lubieżny, zachłanny, zepsuty;

• kłamliwy, zwiedziony, złośliwy, ucho przytępione, skalany, diabelski;

• dzieci nieposłuszeństwa, dzieci niegodziwości, dzieci diabelskie, dzieci gniewu, przeklęte dzieci;

• obcy, przychodnie, ci, którzy odeszli, zgubione owce;

• grzeszny, chory, twardego karku, buntownik, wyniosły, zatwardziały;

• bez nadziei, bez Chrystusa, bez Boga na tym świecie.

Ta lista oczywiście nie jest kompletna i nie jest to miły obraz, lecz kiedyś opisywał każdego z nas. „Wśród nich i my wszyscy żyliśmy niegdyś w pożądliwościach

ciała naszego, ulegając woli ciała i zmysłów, i byliśmy z natury dziećmi gniewu, jak i inni” (Ef 2,3). Tak Bóg postrzega naturalnego człowieka. Oczywiście, jego stan jest godny pożałowania, a w takich okolicznościach jest skazany na spędzenie wieczności w piekle z dala od oblicza Bożego. Człowiek rozpaczliwie potrzebuje

pomocy, bo nie może zbawić się sam. Jest martwy w swoich przewinieniach i grzechach – duchowo martwy i na zawsze oddzielony od Boga, o ile pozostanie w tym stanie. Człowiek absolutnie nie jest w stanie sam siebie urato-wać bez pomocy z zewnątrz. Taka pomoc jest dostępna. „(...) Ale Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, dla wielkiej miłości swojej, którą nas umiłował, i nas, którzy umarliśmy przez upadki, ożywił wraz z Chrystusem – łaską zbawieni jesteście – i wraz z nim wzbudził” (Ef 2,4–6).

To wzbudzenie – czyli duchowe ożywienie – jest przemianą, nowym życiem najwyższej wagi. Nazywane jest odrodzeniem, nowym narodzeniem, zrodzeniem przez Słowo, zrodzeniem z Ducha. Żaden człowiek


winny przed Bogiem nie może zostać zbawiony bez doświadczenia nowych narodzin. Jezus powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego” (J 3,3). Martwy człowiek nie może sam się ożywić; lecz Bóg może to uczynić. Nowe narodzenie jest cudem Bożym, dokonywanym przez działanie Ducha Świętego w sercu grzesznika.

Określenie „serce” jest używane w Biblii w odniesie-niu do ośrodka uczuć w człowieku, który motywuje każdy jego czyn i działanie. Stosując tę definicję serca do cielesnego człowieka, od razu widzimy potrze-bę nowego narodzenia. Musi zaistnieć jakaś zmiana, która przekształci dziecko diabelskie w dziecko Boże, grzesznika w świętego, przeciwnika Boga adoptowa-nego jako syna Bożego – zmiana serca, zmiana pana, zmiana królestw.

Zdumiewamy się naturalnymi narodzinami, które nie zachodzą bez cierpienia bólów poro-dowych. Duchowe narodziny również nie oby-wają się bez bólu, lecz gdy człowiek poddaje się przekonaniu od Ducha Świętego i przyjmuje lekarstwo (Jezusa) na grzech i nieczystość, które zostaje zastosowane, pojawia się radość zrodzo-nego z Ducha – prawdziwy Boży cud. Skruszony grzesznik, żałujący starego, nikczemnego życia – który pokutuje i odwraca się od tego, co sprawiło, że Pan za niego cierpiał i umarł – przyjmuje odpuszczenie win, dar Ducha Świętego i życie wieczne. Zaczyna iść drogą do nieba jako nowe stworzenie w Chrystusie – stare przeminęło i wszystko stało się nowe: życie w miłości, radości i pokoju; a z jego wnętrza wytryskują strumie-nie wody żywej.

Zbawienie jest darem, lecz otrzymujemy go na okre-ślonych warunkach. Trzeba pokutować, odwrócić się od grzechu, uwierzyć i przyjąć życie wieczne. Można to zrobić jedynie uchwyciwszy się „wielkich i cennych obietnic Bożych”. Jedna z nich mówi, że „darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyśmy przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, unik-nąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość” (2 P 1,4). „Boska natura”! Dzieci Boże mają uczestnictwo w naturze Ojca. Oczywiście, to wymaga oddzielenia od świata i zła, pośród którego żyjemy. Podstawowym znaczeniem biblijnego uświę-cenia jest oddzielenie – po to, by się oczyścić i oddzie-lić dla służby Bogu.

Nikt nie może służyć Bogu ku Jego upodobaniu bez wcześniejszego doświadczenia nowego narodzenia

i oddzielenia, które automatycznie mu towarzyszy. Bóg jest święty, a ci, którzy Mu służą, muszą wzno-sić do góry czyste ręce. Człowiek może pokazywać jakąś zewnętrzną formę pobożności (oddzielenia), lecz będzie ona pozbawiona mocy. Istnieje poważne niebezpieczeństwo, że taka osoba kiedyś obudzi się w piekle. Tacy ludzie myślą, że zostaną zbawieni, bo posiadają jakąś formę pobożności. Na tym polega re-ligia. Prawdziwe oddzielenie jest efektem nowego na-rodzenia. Nie chodzi o to, żeby się zreformować, tylko żeby się odrodzić. Kolejne noworoczne postanowienia nie są ani oddzieleniem, ani nowym narodzeniem. „(...) Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha

Świętego, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego” (Tt 3,5–6).

Zewnętrzna forma oddzielenia bez wewnętrznej duchowej mocy pochodzącej z nowego narodzenia z Ducha jest gorsza niż całkowity brak oddzielenia, gdyż daje szatanowi okazję do zaoferowania fałszywe-go poczucia bezpieczeństwa człowiekowi pogrążone-mu w śnie duchowej śmierci, z którego bardzo trudno się obudzić. Cóż za straszna tragedia.

Prawdziwe dziecko Boże pragnie oddzielenia we-wnętrznego („Chrystus w was”) oraz zewnętrznego („nadzieja chwały”). Kształt tego świata, który tkwi pod kontrolą złego, nie ma żadnego udziału w chwale; dlatego dziecko Boże musi być od świata oddzielone wewnętrznie i zewnętrznie.

„Mając przeto takie obietnice, najmilsi, oczyśćmy się z wszelkich brudów ciała i ducha, dopełniając uświęcenia naszego w bojaźni Bożej” (2 Kor 7,1 Biblia Tysiąclecia, wyd. II).

Zaczerpnięto z Light of Life, tom 34 nr 3Rod and Staff Publishers, Inc.

Wykorzystano za pozwoleniemPrzekład na język polski: Krzysztof Dubis

Gdy człowiek poddaje sięprzekonaniu od Ducha Świętego...

pojawia się radość zrodzonegoz Ducha.


„Synu, idź, pracuj dziś w winnicy” (Mt 21,28)

porównuje Kościół Boży do namiotu. W Starym Testamencie prorok Izajasz podniósł głos niczym trąbę, by wezwać lud Boży do pokuty. W rozdziale 54. przypomniał łaskawe obiet-nice Boga dla Jego dzieci: „Poszerz zasięg twojego namiotu i zasłony twoich mieszkań, nie krępuj się, wydłuż twoje sznury i wbij mocno twoje paliki!”.

Było to proroctwo wskazujące na przyszły Kościół Chrystusowy w erze Nowego Testamentu. Kościół jest jak namiot, a wolą Bożą jest jego powiększanie, by mogli tam wejść wierzący z każdego pokolenia i narodu. Aby Kościół wzra-stał, sznury przytrzymujące namiot muszą zostać wydłużone, a paliki kotwiczące muszą być wbite głębiej i wzmocnione. Cóż za wyzwanie!

Kilka rozdziałów dalej Izajasz znowu przedstawia Bożą wizję dla ludu Pańskiego, w której znajdujemy kilka bardzo praktycznych instrukcji:

„Lecz to jest post, w którym mam upodobanie: że się rozwiązuje bezprawne więzy, że się zrywa powrozy jarzma, wypuszcza na wolność uciśnionych i łamie wszelkie jarzmo, że podzielisz twój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu, gdy zobaczysz nagiego, przyodziejesz go, a od swojego współbra-ta się nie odwrócisz. (…) I Pan będzie ciebie stale prowadził i nasyci twoją duszę nawet na pustkowiach, i sprawi, że twoje członki odzyskają swoją siłę, i będziesz jak ogród nawodniony i jak źródło, którego wody nie wysychają (…) i nazwą cię naprawiaczem wyłomów, odnowicielem, aby w nich można było mieszkać” (Iz 58,6-7.11-12).

Gdy Jezus zawisł na krzyżu, zawołał: „Wykonało się!”. Jego misja na ziemi została wypełniona. Wykonał plan Ojca. Zostało dokonane odkupienie za grzechy. Nasz Pan miał pełne prawo ogłosić: „Wykonało się”.

Nie jest to jednak prawdą w odniesieniu do naszej ziem-skiej pielgrzymki – ani waszej, ani mojej. Wciąż jesteśmy tutaj i oczywiście nadal mamy do wykonania swoją pracę. Weźmy sobie do serca słowa apostoła Pawła: „A tak, bracia moi mili, bądźcie stali, niewzruszeni, zawsze pełni zapału do pracy dla Pana, wiedząc, że trud wasz nie jest daremny w Panu” (1 Kor 15,58).

Zaczerpnięto z Family Life, marzec 2014Pathway Publishers


Powinniśmy utrzymywać nasze relacje w dobrej kondycji, bo nigdy nie wiemy, kiedy możliwość ich poprawy

zostanie nam odebrana. Jeśli jesteśmy winni komuś prze-prosiny, nie zwlekajmy. Unikając szukania pokoju, jesteśmy winni „niedokończonych spraw”.

Nie wszystkie „niedokończone sprawy” mają związek z błędami przeszłości. W bardzo dosłownym sensie wszyscy mamy coś do zrobienia w tej kwestii. Bóg ma dla nas plan tutaj, na ziemi, i nikt nie jest wyjątkiem od tej zasady. Jak długo jest nam darowane życie i zdolność do normalnego funkcjonowania, tak długo będziemy mieli do załatwienia jakieś „niedokończone sprawy”.

Pewien nieznany poeta napisał słowa popularnej pieśni

Jest praca dla rąk i praca dla serca,Odpowiedzialność na sercu i w rękach,Każda część ciała ma coś do zrobienia.

Jest praca dla starych i praca dla młodych,I nikt z nas nie ma żadnej wymówki.

Jest praca dla silnych i praca dla słabych,Bo każdy ma coś do zrobienia.

Wspomóc chorego, nakarmić głodnego,Odziać nagiego, pouczyć grzesznego.

Pan mówi: „Pracuj” i wskazał nam drogę.„Nie jutro, lecz dzisiaj, a Ja was wspomogę”.

Bo każdy ma coś do zrobienia.

Jezus powiedział: „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie” (J 14,15). W podobieństwie o talentach pokazał uznanie dla oddanej służby: „Dobrze, sługo dobry i wierny! (…) Wejdź do radości pana swego” (Mt 25,23). Jednakże sługa, który zakopał swój talent w ziemi, został opisany jako „zły i leniwy”.

Apostoł Paweł jest przykładem kogoś, kto poświęcił całe życie budowaniu królestwa Chrystusowego. W swoich pi-smach często odnosi się do swej pracy dla Pana. Do Koryntian napisał: „Daleko więcej niż oni wszyscy pracowałem, wszakże nie ja, lecz łaska Boża, która jest ze mną”.

Paweł trudnił się wytwarzaniem namiotów. Nie była to jednak praca, która pochłaniałaby go od świtu. Jego wizja była dużo dalsza niż szycie namiotów.

Interesujące, że przynajmniej w jednym miejscu Biblia


w łonie judaizmu, której członkowie uwierzyli w Jezusa Chrystusa jako Mesjasza, pokładając ufność w Nim, a nie w prawach Starego Testamentu. W swej gorliwości Saul z Tarsu docierał do odległych miast, ścigając chrze-ścijan i oddając ich w ręce władz, które więziły i zabijały uczniów Jezusa.

Pewnego dnia na drodze do Damaszku spotkał Jezusa i to doświadczenie zmieniło jego życie. Przeobraził się z krwawego prześladowcy w kaznodzieję głoszącego Ewangelię. Jego świadectwem było głoszenie Ewangelii, którą niegdyś próbował zniszczyć.

Nowy początek z Bogiem to coś więcej niż nowo-roczne postanowienie, porzucenie złych nawyków, poskromienie gniewu czy przezwyciężenie nienawiści do sąsiada. Bóg oczekuje, że zaczniemy od nowa po-przez nawrócenie i oddanie życia pod kontrolę Jezusa Chrystusa. Jego krew wymazuje zapis wszystkich grze-chów z przeszłości, jeśli prosimy Go o przebaczenie. Każdy nowy wierzący otrzymuje dar Ducha Świętego, a On daje nam moc do trwałej zmiany – nie tylko w bieżącym roku, lecz w każdym następnym.

„Chodźcie więc, a będziemy się prawować – mówi Pan! Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna” (Iz 1,18).

„Lecz gdy mówię do bezbożnego: Na pewno umrzesz, a on odwróci się od swojego grzechu, będzie wypełniał prawo i sprawiedliwość (…). Nie będzie się pamiętało żadnych jego grzechów, które popełnił” (Ez 33,14.16).

„Tym zaś, którzy Go przyjęli, dał prawo stać się dzieć-mi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego” (J 1,12).

Zaczerpnięto ze Star of Hope, styczeń 2014Rod and Staff Publishers, Inc.


NOWY

Styczeń jest miesiącem wyjątkowym. Zazwyczaj ludzie postanawiają sobie wtedy, że w różnych

sprawach zaczną od nowa. Jednocześnie jest to pora podsumowań i oceny wykonania noworocznych po-stanowień sprzed roku. Kolejny raz ludzie stwierdzają, że łatwiej było postanowić niż dotrzymać, zwłaszcza widząc ilość porażek poniesionych na tym polu.

Czy w ramach podsumowań zauważacie rzeczy, które najchętniej wymazalibyście ze swego życia? Czy chcieli-byście po prostu zacząć od początku? Początkowi roku nieuchronnie towarzyszy nowy przypływ postanowień związanych z pragnieniem wymazania przeszłości i na-dzieją na nowy początek.

W rzeczywistości nie da się zmienić tego, co już na-stąpiło. Okazja do zrobienia inaczej czegoś, co zrobili-śmy, przemija na zawsze, niczym wody rzeki płynącej pod mostem. Mimo to, stojąc u progu nowego roku, możemy doznać zachęty dzięki temu, że Bóg obiecał wymazać grzechy i upadki z przeszłości, jeśli tylko bę-dziemy pokutować. Co więcej, Bóg pomoże nam zacząć od nowa: „Dlatego pokutujcie i nawróćcie się, aby wasze grzechy były zgładzone” (Dz 3,19).

W liście do kościoła w Filippi apostoł Paweł odnosi się do swej upadłej przeszłości i przyznaje, że potrzebny jest nowy początek. W Liście do Filipian 3,13-14 pisze: „Bracia, ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem, ale jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, i zdą-żając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do na-grody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie”. Ten mąż Boży, spod pióra któ-rego wyszła większość pism Nowego Testamentu, miał za sobą mroczną przeszłość, której żałował, oraz wiele czynów, o których najchętniej by zapomniał. Za młodu był gorliwym zwolennikiem żydowskiego stronnictwa religijnego i starał się wykorzenić nową sektę powstałą

P CZĄTEK

—Herbert Torkelson

9

Początek nowego roku jest czasem introspekcji i refleksji nad na-

szymi czynami w minionym roku. Czy zastanawiając się nad tym okre-sem przypominamy sobie występki, o których wolelibyśmy, żeby nikt ich nie pamiętał? Może nawet chcieliby-śmy, żeby nie było żadnego rejestru naszej przeszłości.

Biblia mówi, że Ktoś zapisuje wszyst-ko, co zrobiliśmy – dobro czy zło – i to nie tylko z zeszłego roku, ale z każdego dnia naszego życia. Księga Objawienia w rozdziale 20 opisuje Sąd Ostateczny, kiedy każdy stanie przed Bogiem. Gdy przyjdzie nasza kolej, ten rejestr zostanie otwarty i zostaniemy osądze-ni według tego, co jest tam zapisane. „I księgi zostały otwarte; również inna

księga, księga żywota została otwarta; i osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w księgach” (Obj 20,12).

Kiedy rozważamy trzeźwiącą rzeczy-wistość naszych uczynków, które mają być osądzone przez Boga, żałujemy, że nie możemy zmienić różnych rzeczy. Czyn popełniony jest jak woda płyną-ca pod mostem – szansa odwrócenie jej biegu nie istnieje. Jednak Bóg przy-gotował sposób, dzięki któremu nasze przeszłe błędy i grzechy mogą zostać wymazane. Możemy dostąpić przeba-czenia poprzez oczyszczającą moc krwi Jezusa. Kiedy przeżyjemy przebacze-nie, Bóg zapomina o naszej przeszłości i nasz obciążający zapis jest usunięty.

Kiedy zaczynamy nowy rok,

zacznijmy go z czystym kontem. Przynieś swoją przeszłość do Chrystusa, prosząc Go o przebaczenie grzechów, a On to uczyni.

• „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 J 1,9).

• „A grzechów ich i ich niepra-wości nie wspomnę więcej” (Hbr 10,17).

• „Ja, jedynie Ja, mogę przez wzgląd na siebie zmazać twoje przestępstwa i twoich grzechów nie wspomnę” (Iz 43,17). Zaczerpnięto ze Star of Hope, styczeń 2015

Rod and Staff Publishers, Inc.Przekład na język polski: Krzysztof Dubis

„A grzechów ich i ich nieprawościnie wspomnę więcej” (Hebrajczyków 10,17).

„Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy

i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1,9)

„Ja, jedynie Ja, mogę przez wzgląd na siebie zmazać twojeprzestępstwa i twoich grzechów nie wspomnę” (Izajasza 43,25).

Wymazanie zapisu

„Szukajcie naprzód królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane’’ Ewangelia Mateusza 6,33

—Jason Zimmerman


rodzicówdla

Gdy ostatni klient wyszedł ze sklepu, Aaron już sobie wyobrażał, co się dzieje u niego w domu oddalonym

o jakieś 7 kilometrów. Pewnie żona stoi przy kuchni, a dzieci patrzą przez okno, wyczekując tatusia. Szybko zadzwonił do domu:

− Noemi, możesz już szykować kolację. Ostatni klient wy-szedł po złożeniu dużego zamówienia. Będę w domu jakiś kwadrans po szóstej.

Tymoteusz spojrzał spod podnośnika na zegar.− Już czas na kolację! Ale teraz nie mogę

przerwać pracy. Skończę tylko z tym ukła-dem wydechowym. Nie zajmie mi to więcej niż jakieś pięć – dziesięć minut, a kolacja zwykle jest gorąca, nawet gdy się spóźniam.

Większość ojców nieuchronnie się spóźnia w takich sytuacjach, lecz ojciec chrześcijański powi-nien unikać chronicznego spóź-niania się w stylu Tymoteusza.

Jakie zasady pomagają ojcu wracać do domu na czas?

Chrześcijański ojciec dąży do tego, żeby wracać do domu punktualnie. Każdy biznesmen docenia fakt, że dostawca przybywa na czas, bo wtedy produkcja nie traci na ciągło-ści. Każdy mąż docenia posiłek podany zaraz po powrocie do domu, co pozwala zrobić bez opóźnień wszystko, co jest zaplanowane na wieczór. Jak spóźnienia ojca wpływają na rodzinę? Ojciec nieprzewidywalny może zaburzać domowy

Gdy ojciec się spóźniaporządek i niweczyć plany. Może zaniżać morale głodnych i sennych dzieci, nie mówiąc o żonie, która nie może się na niego doczekać. Sam osłabia szacunek dla siebie jako głowy domu. Natomiast punktualnością buduje respekt dla siebie. Oznajmiając konkretny plan, oszczędza reszcie rodziny życia w napięciu i stresie. Dzięki przejrzystości w sprawie czasu

przebywania poza domem, buduje również zaufanie.

Ojciec zdaje sobie sprawę, że dzieci będą go naśladować. Jego spóźnial-

stwo lub punktualność mają wpływ na zachowanie przyszłych pokoleń.

Ojciec powinien równoważyć kon-flikty interesów. Może się czuć obcią-żony mnogością zamówień, cieszyć

się satysfakcją z dobrze wykonywanej pracy lub pozytywną atmosferą w zespo-le pracowniczym. Wyznawane przezeń wartości muszą pozostawać w równowa-

dze z prawdą i praktycznym wymiarem życia rodzinnego. Na czas posiłku i kła-

dzenia małych dzieci do spania trzeba po prostu odłożyć narzędzia i wyłączyć telefon

komórkowy.Ojciec powinien realistycznie zarządzać

czasem. Na przykład, może sobie skalkulować, ile czasu zajmuje mu zamknięcie sklepu, zatankowa-

nie furgonetki, podróż do domu i umycie się przed posił-kiem, a następnie zaplanować sobie wszystkie te czynności. Czasem jesteśmy tak pochłonięci różnymi czynnościami, że należy dobrze sobie wyznaczyć limit czasowy przed czasem

„Będziesz je przekazywał twoim dzieciom, będziesz o nich mówił zarówno przebywając w domu, jak i w czasie podróży, kładąc się spać i ze snu powstając.” Księga Powtórzonego Prawa 6,7

koniecznym do trzymania się planu. Punktualność będzie zależeć od tego, czy koncentrujemy się na właściwym celu i czy mamy motywację, żeby wszystkie zaplanowane czynno-ści skończyć przed nocą. Jeśli pracujemy dla kogoś, to należy uzgodnić plan odpowiadający zarówno pracodawcy, jak i pra-cownikowi, uwzględniając potrzeby jego rodziny.

Ojciec musi uznać, że notoryczne spóźnianie się jest pro-blemem. Ojciec, który ma nawyk spóźniania się, wywiera negatywny wpływ na całą rodzinę, zatem każde spóźnienie wymaga jakiegoś rodzaju usprawiedliwienia. Dobrze będzie wytłumaczyć powód spóźnienia i zmienić swój terminarz tak, żeby poprawić własną przewidywalność w oczach rodziny. Może to oznaczać wcześniejsze rozpoczęcie pracy, unikanie rozproszenia lub zmniejszenie obciążeń.

Gdy ojcu zdarzy się spóźnić, powinien jak najszybciej wytłumaczyć się pozostałym członkom rodziny. Jeśli można było spóźnienia uniknąć, należą się wszystkim przeprosiny.

Należy zminimalizować narażanie żony na stres wywołany własną niepunktualnością i pogodzić się z niedogodnościami spowodowanymi własnym spóźnieniem.

Ojciec ma być w domu przywódcą. Jego zachowanie wpływa na morale pozostałych. Jego sposób myślenia i nawyki będą powtarzane przez dzieci. To, jak poważnie trak-tuje rodzinny rozkład zajęć, jest wskaźnikiem jego szacunku dla żony i całej rodziny. To, jak się odnosi do własnych spóź-nień, determinuje jego wyczucie stosownej pory w różnych przyszłych sytuacjach, wpływa na jego małżeństwo i stanowi ważny czynnik w wychowaniu dzieci.

Patrząc na dzieła Boga, który jest naszym Ojcem, jesteśmy zainspirowani Jego punktualnością, bowiem „gdy nadeszła pełnia czasu, posłał swego Syna”.

Zaczerpnięto z Home Horizons, maj 2014Eastern Mennonite PublicationsWykorzystano za pozwoleniem


Tysiące lat temu, w najpiękniejszym ogrodzie, jaki znał świat, żyło pewne małżeństwo. Stworzeni na

obraz i podobieństwo swego Stwórcy, żyli wyłącznie po to, by objawiać Go Jego stworzeniu oraz sobie nawzajem, oddając Mu w ten sposób chwałę w każdej chwili dnia. Pokornie przyjęli status nadany im przez Boga – całko-witą uległość i gotowość czynienia Jego woli.

Ponieważ zawsze byli Mu poddani, ponieważ żyli dla Niego a nie dla siebie, byli również poddani sobie nawza-jem. Dlatego w pierwszej rodzinie żyjącej w tym pięknym ogrodzie panowała całkowita harmonia, pokój, miłość i jedność, nie tylko z Bogiem, ale również między nimi.

Pewnego dnia ta harmonia została zburzona, ponieważ do domu skoncentrowanego na Bogu wkradł się wąż, a wraz z nim grzech. Wtedy, gdy stracili pokój i społecz-ność ze Stwórcą, ich wzajemna uległość oraz rodzinna sielanka stały się historią. Nie żyli już dla Boga – każde z nich zaczęło żyć samolubnie. Byli teraz sami sobie bogami, a ponieważ nie żyli już dla Boga, nie mogli już żyć dla siebie nawzajem. Zamiast pokoju, harmonii, miłości i jedności, w ich domu zapanowała niezgoda i nienawiść – krótko mówiąc, GRZECH!

Przebudzenie zaczyna się w domuGrzech wkradł się najpierw do domu i dlatego wła-

śnie tam powinno rozpocząć się przebudzenie. Jest ono

rozpaczliwie potrzebne w Kościele, w kraju i na świecie. Lecz przebudzony Kościół bez przebudzonych rodzin byłby zwykłą hipokryzją. Jest to miejsce najtrudniejsze i wymagające poniesienia największych kosztów, lecz wła-śnie tam trzeba rozpocząć.

Zanim jednak pójdziemy dalej, przypomnijmy sobie, czym rzeczywiście jest przebudzenie. Najprościej ujmu-jąc, oznacza ono nowe życie w sercach, w których nastąpił jego odpływ – ale nie chodzi o nowe życie w sensie wła-snych wysiłków albo działalności wynikającej z własnej inicjatywy. Nie jest to ludzkie życie, lecz Boże – życie Jezusa przepływające przez nas. Ten rodzaj życia przeja-wia się w społeczności i jedności z najbliższymi – kiedy upadają bariery między nami a Bogiem oraz między nami a nimi. Przede wszystkim to właśnie rodzina jest tym miejscem, gdzie takiego przebudzenia powinniśmy doświadczyć.

Niestety, codzienne przeżycia w domach zdeklarowa-nych chrześcijan są diametralnie inne – małe irytacje, zszarpane nerwy, egocentryzm i wzajemne urazy, a jeśli nawet nie dzieje się między nami nic ewidentnie złego, to brakuje całkowitej jedności i społeczności charaktery-stycznej dla chrześcijan żyjących pod jednym dachem. Wszystko, co wchodzi między nas a Boga oraz między nas a innych, powoduje skażenie naszej relacji z Nim, a nasze serca nie są przepełnione Bożym życiem.

Przebudzenie w domu



nie jest jedynie jakieś sentymentalne uczucie, ani nawet żarliwa namiętność.

Fragment 13. rozdziału 1 Listu do Koryntian mówi o tym, czym jest prawdziwa miłość i jeśli przetestujemy siebie na jego podstawie, to może się okazać, że tak na-prawdę wcale nie kochamy się wzajemnie, a nasze zacho-wanie wskazuje na coś wręcz przeciwnego – a przecież przeciwnością miłości jest nienawiść! Spójrzmy na to, co ten fragment mówi nam o miłości.

Miłość jest cierpliwa i dobrotliwa.Miłość nie jest chełpliwa, ani się nie nadyma.Miłość nie postępuje nieprzystojnie (nie jest przykra),

nie szuka swego (nie jest samolubna), nie unosi się (trudno ją zirytować), nie myśli nic złego (nie rozkoszuje się złym myśleniem o kimś innym).

Jak wyglądają nasze rodziny w obliczu tego sprawdzianu?Prawda, że często postępujemy zupełnie przeciwnie?

Często jesteśmy niecierpliwi w stosunku do innych oraz nieprzyjemni w naszych odpowiedziach i reakcjach.

W naszych domach może być również wiele zawiści. Mąż i żona mogą sobie nawzajem zazdrościć darów, nawet tych prowadzących do duchowego rozwoju. Rodzice mogą być zawistni w stosunku do własnych dzieci, nierzadko też widzimy gorzką zazdrość między rodzeństwem.

„Miłość nie zachowuje się nieprzystojnie” – co dzieje się z naszą uprzejmością? Oznacza ona okazywanie miłości w małych sprawach, a na tym najczęściej się potykamy. Myślimy, że w stosunku do domowników możemy sobie pozwolić na więcej.

Jakże często się nadymamy, czyli okazujemy zarozu-miałość! Przejawia się ona na różne sposoby. Myślimy, że wiemy najlepiej, chcemy przeforsować swoje zdanie, do-kuczamy komuś lub rządzimy się, a przecież taka postawa prowadzi do pogardzania innymi. Już sama postawa wyż-szości stawia nas ponad drugim człowiekiem (w naszym wyobrażeniu). Gdy w głębi serca pogardzamy kimś, wów-czas winimy go za wszystko, myśląc jednocześnie, że go kochamy.

A co z „nie szukaniem swego” – czyli z brakiem sa-molubstwa? Wiele razy dziennie stawiamy na pierwszym miejscu własne pragnienia czy interesy, które są dla nas najważniejsze.

Jakże łatwo się unosimy! Jakże szybko potrafimy się na kogoś zirytować! Jakże często pozwalamy się owładnąć nieprzyjaznym myślom lub urazom w stosunku do kogoś za to, że coś zrobił albo czegoś nie zrobił! A jednak uparcie twierdzimy, że w kwestii miłości wzajemnej nie ma braków w naszych rodzinach. Tymczasem to wszystko dzieje się wśród nas codziennie, lecz my nie zaprzątamy sobie głowy

Co jest nie tak w naszych domach?Pierwszym problemem w wielu rodzinach jest brak

prawdziwej, wzajemnej otwartości. Przeważnie żyjemy jakby za zaciągniętymi zasłonami. Inni nie znają nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę, a my wcale nie uważa-my, że powinni. Nawet osoby nam najbliższe nie wiedzą, co się dzieje w naszych sercach – o problemach, staczanych bitwach, porażkach i o tym, z czego Pan Jezus musi tak często nas oczyszczać. Ten brak przejrzystości i otwartości zawsze jest efektem grzechu.

Pierwszym efektem pierwszego grzechu było pragnie-nie ukrycia się przed Bogiem w krzakach ogrodu Eden. Ci, którzy jeszcze niedawno byli tak bardzo przejrzyści dla Boga i dla siebie nawzajem, teraz chowali się przed Bogiem z powodu popełnionej nieprawości; nic zatem dziwnego, że zaczęli się również chować przed sobą nawza-jem. W sercu Adama pojawiły się myśli i reakcje, których Ewa nigdy nie miała poznać, a i w sercu Ewy były rzeczy skrywane przed mężem.

I tak jest od tamtej pory. Ukrywając coś przed Bogiem, ukrywamy to również przed sobą nawzajem. Za tą ścianą

rezerwy działającej jak maska skrywamy swoje prawdziwe „ja”. Czasem chowamy się w niezwykle subtelny sposób za maską żartownisia. Boimy się okazywać powagę, bo nie chcemy, by inni zanadto się zbliżyli i ujrzeli, kim napraw-dę jesteśmy – dlatego ciągle prowadzimy jakąś grę, udając kogoś innego. Nie jesteśmy prawdziwi wobec siebie na-wzajem, a przecież nie można mieć prawdziwej społecz-ności z kimś nieprawdziwym, więc bliskie relacje i jedność w domu stają się niemożliwe. Takie zachowanie Pismo nazywa „chodzeniem w ciemności” – bo ciemnością jest wszystko, co stanowi dla nas kryjówkę (1 J 1,6).

Brak miłościDrugim problemem w naszych domach jest brak praw-

dziwej miłości wzajemnej. Ktoś powie: „Cóż, tego nie można powiedzieć o naszej rodzinie, bo przecież nikt nie kocha się nawzajem tak bardzo, jak my z mężem”. Ale chwileczkę! To zależy od tego, co nazywamy miłością. To

Wszystko, co wchodzi między nas a Boga oraz między nas a innych, powoduje skażenie naszej relacji z Nim, a nasze serca nie są przepełnione Bożym życiem.


takimi „drobiazgami”, choć stanowią one przeciwieństwo miłości, a przeciwieństwem miłości jest nienawiść.

Niecierpliwość jest nienawiścią, podobnie jak zawiść, zarozumiałość, samowola, egoizm, irytacja i uraza! A nie-nawiść jest GRZECHEM. „Kto mówi, że jest w światło-ści, a brata swojego nienawidzi, w ciemności jest nadal” (1 J 2,9). On powoduje napięcia, wznosi bariery między ludźmi, powoduje niezgodę i uniemożliwia społeczność zarówno z Bogiem, jak i z ludźmi.

Jedyna droga wyjściaPowstaje zatem pytanie: Czy pragnę nowego życia,

przebudzenia we własnym domu? Powinienem spraw-dzić swoje serce pod tym kątem. Czy wolałbym pozostać w obecnym stanie, czy też jestem rzeczywiście głodny nowego życia – życia, które popłynie z Boga – w mojej ro-dzinie? Bo jeśli rzeczywiście nie pragnę, to nie będę gotów przedsięwziąć koniecznych kroków.

Pierwszym krokiem, który muszę zrobić, jest nazwa-nie grzechu (mojego a nie cudzego) po imieniu i pójście z nim pod Krzyż, ufając Panu Jezusowi, że mnie z niego oczyści (1 J 1,9).

Gdy zginamy karki pod Krzyżem, pozbawiona egocen-tryzmu miłość Pana do innych ludzi, Jego cierpliwość i wyrozumiałość wpływa do naszych serc. Drogocenna krew oczyszcza nas z braku miłości i ze złej woli, a Duch Święty napełnia nas tym, co jest naturalne dla Jezusa. Pierwszy List do Koryntian w rozdziale 13. opisuje nic innego jak właśnie miłość, która jest Jego atrybutem a dla nas darem, bo gdy On jest nasz, to my jesteśmy uczestni-kami Jego natury.

Ten błogosławiony proces może przebiegać za każdym razem, gdy grzech i brak miłości wkradają się do naszego życia, ponieważ oczyszczające źródło krwi Pana jest dla nas zawsze dostępne.

Taka kolej rzeczy spowoduje, że w naszych domach za-czniemy chodzić drogą Krzyża. Będziemy widzieć kolejne sprawy, w których musimy wyrzec się własnych praw tak, jak Jezus wyrzekł się swoich ze względu na nas. Będziemy musieli zobaczyć, że tym, co powoduje w nas tak ostre reakcje na samolubstwo i pychę innych, jest po prostu nasza własna pycha i nasze własne samolubstwo, których nie jesteśmy gotowi się wyrzec. Będziemy musieli zaakcep-tować postępowanie innych w stosunku do nas jako Bożą wolę i pokornie zgiąć kark przed tym, co Bóg dopuszcza. Nie oznacza to absolutnie, że musimy akceptować czyjś egoizm jako wolę Bożą dla tych ludzi, lecz jako wolę Bożą dla nas. Jeśli chodzi o innych, to Bóg zapewne zechce się nami posłużyć, o ile pozwolimy się złamać, by pomóc im

zobaczyć ich własną potrzebę w tym zakresie. Oczywiście, jeśli jesteśmy rodzicami, musimy stanowczo korygować zachowanie naszych dzieci. Jednak ani jedno, ani drugie z powyższych nie powinno wypływać z samolubnych mo-tywacji, lecz z miłości do innych i pragnienia ich dobra.

Naszej własnej wygody i praw musimy się wyrzekać ciągle – tylko w ten sposób miłość Pana Jezusa będzie mogła nas napełniać i wyrażać się poprzez nas.

Gdy już zostaniemy złamani na Krzyżu, będziemy mu-sieli okazać gotowość naprawy relacji z innymi – czasem nawet z własnymi dziećmi. Bardzo często jest to prawdzi-wy sprawdzian naszego złamania, które jest przeciwień-stwem hardości serca – a ona mówi do innych: „To twoja wina!”. Jakże inna atmosfera zapanuje w naszej rodzinie,

gdy domownicy usłyszą od nas: „To moja wina”.Pamiętajmy, że na Krzyżu jest miejsce tylko dla jednej

osoby. Nie możemy powiedzieć: „To moja wina, ale twoja też! Musisz tu przyjść razem ze mną!”. Nie, musisz tam pójść sam i powiedzieć: „Moja wina”. Bóg będzie bar-dziej pracował w innych poprzez twoje złamanie niż przez cokolwiek innego, co mógłbyś zrobić lub powiedzieć. Czasem jednak będziesz musiał poczekać – być może nawet długo.

Lecz Bóg z pewnością odpowie na twoje modlitwy i przyprowadzi również innych na Golgotę. Wtedy zo-staniemy zjednoczeni. Wtedy mur podziału między nami zostanie zburzony. Będziemy mogli chodzić w światło-ści, w prawdziwej przejrzystości – z Jezusem i z innymi, miłując się wzajemnie żarliwie i czystym sercem. Grzech jest czymś, z czym – z pewnością – zmagamy się wszyscy, dlatego u stóp Jezusa, gdzie grzech zostaje oczyszczony, znajdujemy jedyne właściwe miejsce, w którym możemy być znowu jednością. Prawdziwe zjednoczenie niesie ze sobą obraz dwóch lub więcej grzeszników spotykających się na Golgocie.

©1950 Roy Hession Book Trust, EnglandWykorzystano za pozwoleniem


Naszej własnej wygody i praw musimy się

wyrzekać ciągle – tylko w ten sposób miłość Pana Jezusa będzie mogła nas

napełniać i wyrażać się poprzez nas.


do więzi Chrystusa z Kościołem. W rzeczywistości możliwa jest odwrotna sytuacja: Bóg starannie zaplanował małżeństwo, tak jak każdy inny aspekt stworzenia. Bóg oczywiście mógł zaplanować małżeństwo i zasady nim rządzące w dowolnie wybrany przez siebie sposób. Ale jednak zaprojektował je na wzór chwalebnego, przyszłego związku Chrystusa z Kościołem, co najwyraźniej już wtedy było w Jego zamyśle.

Te dwa rodzaje związków są tak ściśle powiązane ze sobą, że możemy poznawać zasady rządzące małżeństwem, patrząc na Chrystusa i na Kościół, oraz odwrotnie: możemy zwiększać nasze zrozumienie więzi Chrystusa z Kościołem, spoglądając na zasady, które panują w pobożnym małżeństwie. Właściwie czytając 5 rozdział Listu do Efezjan możemy mieć trudność z ustaleniem, który z wymienionych związków jest głównym tematem.

Rozdział ten wymienia kilka zasad tajemnicy małżeństwa. Paweł udziela pouczeń mężom i żonom w oparciu o sposób, w jaki Chrystus jest złączony z Kościołem. Te zasady są sku-teczne, ponieważ są wbudowane w samo sedno małżeństwa. Żona, która poddaje się mężowi i szanuje go jako głowę, jest szczęśliwą żoną i ma szczęśliwego męża. Mąż, który zajmuje swoje miejsce jako przywódca w domu, który darzy swoją żonę ofiarną miłością, który o nią dba jak o samego siebie i otacza troską – to szczęśliwy mąż i jego żona także jest szczęśliwa.

Podsumowując ten temat – połączenie tych dwóch relacji w jedną stanowi sedno owej tajemnicy małżeństwa. Pewnego dnia Chrystus i Kościół będą na zawsze zjednoczeni i tak „zawsze będziemy z Panem”.

Zaczerpnięto z Home Horizons, grudzień 2014Eastern Mennonite PublicationsWykorzystano za pozwoleniem


O jedności pomiędzy mężem a żoną apostoł Paweł pisze, że „tajemnica to wielka” (Ef 5,31-32). Grecki

oryginał słowa „wielki” to mega. A zatem małżeństwo to wielka tajemnica – jedna z tych, które mierzy się Bożą skalą. I jako taka, powinna powodować w nas zdumienie i zadziwienie.

Przez tajemnicę zazwyczaj rozumiemy wszystko, co jest tak niejasne lub niewytłumaczalne, że wzbudza ciekawość. To, w jaki sposób ogromny samolot pasażerski mógł zniknąć bez śladu, pozostaje zagadką. Podobnie, co ciągnie jakiegoś młodego mężczyznę do konkretnej kobiety, także pozostaje niewyjaśnione.

Jednakże, słowo tajemnica nie jest użyte w Nowym Testamencie w znaczeniu czegoś intrygującego, a raczej odnosi się ono do długo ukrywanej prawdy, której nie można poznać inaczej niż przez objawienie z góry i która objawiona jest właśnie w tym momencie. We współczesnym rozumieniu tajemnica to wiedza ukryta; w znaczeniu biblijnym jest to prawda objawiona.

Apostoł Paweł objawił prawdę, która wcześniej była zakryta. Ta wielka prawda, ta „mega-tajemnica” istnieje od początku w relacji męża i żony, jako ilustracja relacji Chrystusa i Kościoła.

Małżeństwo Adama i Ewy przedstawia ten związek, choć wówczas nie mieli oni pojęcia, że kiedyś będzie istniał twór zwany Kościołem. Przez około cztery tysiące lat mężczyźni i kobiety wchodzili w związki małżeńskie, nie pojmując, iż te Boże zasady, które sprawiały, że ich małżeństwa funkcjonowały, w gruncie rzeczy odzwierciedlały związek Chrystusa z Jego Oblubienicą. We właściwym Bożym czasie ta prawda została odsłonięta w jedyny możliwy sposób – poprzez bezpośrednie objawienie.

To nie oznacza, że małżeństwo było najpierw w Bożym zamyśle i że później Bóg wykorzystał je jako ilustrację pasującą

TAJEMNICA MAŁŻEŃSTWA—Marvin Zimmerman


Ta historia wydarzyła się w roku 1758 w hrabstwie York w stanie Pensylwania.

− Jak minęła podróż? – zapytała Barbara, nie-cierpliwie czekając na relację męża. Była wio-

sna i Isaac właśnie wrócił z Filadelfii. Sprzedał cały wóz bawełnianej, lnianej i wełnianej odzieży utkanej przez jego żonę ubiegłej zimy.− Nie miałem żadnych problemów ze sprzedażą two-

ich wyrobów – odparł ze smutkiem. − Ale widziałem licytację niewolników. Handlarze niewolników sprze-dają ich jak konie albo bydło. Cieszę się, że Kościół menonitów sprzeciwił się niewolnictwu.

Kręcąc smutno głową, Izaak poszedł do pracy w oborze. W niedzielę pojechali do kościoła, gdzie z uwagą wysłuchali kaznodziei, który mówił: „Praw-dziwi chrześcijanie powinni chodzić śladami Jezusa. Jego droga to miłość, radość, pokój, cierpliwość, ła-godność, dobroć, wierność, pokora, współczucie (…)”.

Ślady Jezusa – rozmyślał Isaac. − Łagodność, dobroć i współczucie. Myślami wrócił do aukcji niewolników. Niewolnictwo jest złe. Człowiek nie powinien anga-żować się w takie okrucieństwo, będąc jednocześnie uczniem Jezusa.− „Jeśli mnie miłujecie, będziecie przestrzegać

moich przykazań” – ciągnął kaznodzieja. − Nie

przestrzegamy Jego przykazań, żyjąc jak ten bogacz, którzy przyodziewał się w purpurę i drogie szaty.

Ci handlarze niewolników zbijają fortuny – Isaac nie mógł zapomnieć o targu niewolników. Ale to jest sprzeczne z nauczaniem Chrystusa. Jestem coraz bar-dziej przekonany, że nie powinienem brać udziału w tej nikczemności.

W drodze z kościoła do domu rzekł do Barbary:− Rozmawiałem z moim bratem Jamesem. W ubie-

głym tygodniu był w Lancaster i dowiedział się, że wuj Henry jest chory. Pomyślałem, że powinienem go odwiedzić.− Myślę, że byłoby to miłe – odparła Barba-

ra. − Chłopcy zebrali już większość kukurydzy, a ja z dziećmi poradzę sobie z obowiązkami w oborze. Co prawda długo cię nie było w domu, ale to chyba jest ważna sprawa. Kiedy zamierzasz wyjechać?− Może jutro rano. Będę jechał cały dzień i może za-

nocuję u Brennemanów. Znamy ich od lat.− To brzmi nieźle – przytaknęła Barbara. − Byłoby

miło, gdybyś się zobaczył jeszcze raz z wujem Hen-rym. Biorąc pod uwagę jego podeszły wiek, to może być ostatnia szansa.

Nazajutrz Isaac spakował juki.− Ubrania, ser, chleb, jabłka, krzesiwo, hubka

Noc spędzona w lesie—Joanna F. Martin

„Tedy rzekł do nich: Tak więc każdy uczony w Piśmie, gdy staje się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do pana domu, który wydobywa ze swego skarbca to, co nowe, i to, co stare.” Ewangelia Mateusza 13,52

częśćhistoryczna

16

– szeptał do siebie. − Zapomniałem o czymś? O tak, mój nóż. Nie mogę jechać bez noża.

Pośpieszył do domu po nóż.− Będę już jechał – uśmiechnął się czule do Barbary.

− Zostań z Bogiem.− Jedź z Bogiem – odparła. − I uważaj na siebie.

Przez cały dzień Isaac kołysał się w siodle na kla-czy Nell. Po południu wiosenne powietrze zrobiło się chłodne. Rześka bryza owiewała mu policzki i próbo-wała ściągnąć kapelusz. Isaac zapiął płaszcz pod szyję. Pośpieszając wiernego konia, powiedział:

− Przyśpiesz kroku, Nell. Wkrótce będziemy u Brennemanów. Ciepła kuchnia, gorąca kolacja i miękkie łóżko to piękna perspektywa.

Isaac wyciągnął szyję i rzucił okiem na gospodar-stwo stojące przed nim.− Nie, to nie jest dom Brennemanów – stwierdził. −

Mieszkają chyba obok.Nell ciężko stąpała doliną aż do następnego grzbie-

tu góry.− Tak, to tutaj – rzekł Isaac z ulgą. Poznał obszerny

dom, wielką stodołę i zabudowania.Skierował Nell w alejkę wiodącą do domu, lecz po

chwilki zatrzymał konia. Po prawej ręce zobaczył wielkie, płaskie pole, na którym pracował chyba z tu-zin niewolników. Przygnębieni, ze zwisającymi głowa-mi chodzili ciężkim krokiem, a z ich chudych ciał zwi-sały zdarte łachmany.− Amos Brenneman ma niewolników i traktuje ich

w ten sposób! – wykrzyknął Isaac. − To nie jest w po-rządku.

Spojrzał tęsknie w kierunku jasnych okien domu, a potem znów na niewolników pracujących w zim-

nym zmierzchu. Przypomniało mu się kazanie z ostatniej niedzieli. Ślady Jezusa to miłość, ła-godność i współczucie. Nie – postanowił. − Nie mogę wejść do tego domu. Amos pewnie na-karmi mnie jak króla, podczas gdy ci niewolni-cy muszą mieszkać w szałasach i drżeć z zimna w łachmanach.

Isaac zawrócił Nell i wyjechał z alejki. − Wolę przespać się w lesie – powiedział do

swej klaczy − niż zaakceptować grzech tego człowieka.

Po wejściu do ciemnego lasu Isaac przywią-zał Nell do drzewa. Z pudełka wyjął hubkę i krzesiwo, a na ziemi przygotował suche pa-tyki i liście. Potem uderzył nożem w krzesiwo, żeby wzniecić iskrę i przyłożył hubkę, zapala-jąc ogień. Wilgotny wiatr wydawał się upar-cie gasić go, zanim rozpalił się na dobre. Po kilku cierpliwych próbach liście zajęły się ogniem, który wznosił się coraz wyżej, zapa-lając suche patyki.− A teraz rozgrzejemy chleb i ser nad ogniem

– powiedział do siebie.Przy pomocy kija w kształcie widelca roz-

grzał kanapkę, aż przybrała formę tostu, a roz-puszczony ser zaczął po niej pełzać. Ugryzł ka-

wałek i zadowolony oparł się o drzewo. Pyszne.

Ziarno Prawdy • styczeń 201716


Pisanie przez tysiące lat pełniło znaczącą rolę w naszej cy-wilizacji. Większość tego, co obecnie wiemy o dawnych

kulturach, pochodzi z tekstów wyrytych na glinianych tablicz-kach i słupach pamiątkowych. Zawodowi pisarze zajmowali się utrwalaniem tych oficjalnych zapisów, gdy tylko była taka po-trzeba. Niewielu prostych ludzi – jeśli w ogóle jacyś – umiało czytać i pisać.

Hiob (19,24) i Jeremiasz (17,1) piszą o żelaznych rylcach. Takie rylce były narzędziami do rycia w kamieniu. Dopiero 500 lat przed Chrystusem zaczęto stosować pióra gęsie. Bez wąt-pienia korzystali z nich wszyscy pisarze Nowego Testamentu. Prośba apostoła Pawła o przyniesienie „pergaminów” (2 Tm

4,13) oznaczała prośbę o specjalnie spreparowane skóry owcze; najprawdopodobniej materiał do zapisywania jego listów. Używał on także kałamarza wykonanego z miękkiego kamie-nia i gliny.

Materiały piśmiennicze oraz metody pisania niewiele zmie-niły się na przestrzeni wieków. Gęsie pióra pełniły ważną rolę aż do XIX wieku, kiedy zastąpione zostały piórami o za-ostrzonych końcówkach. Pod koniec tego stulecia pojawiły się również pierwsze pióra wieczne, jednak początkowo były one dosyć zawodne. Około 1945 roku weszły do użycia długopisy. Niektórzy starsi ludzie pamiętają używanie szklanych lub metalowych kałamarzy w szkole. Ich

Kałamarz—Luke Shertzer

Może to prosty posiłek, ale przynajmniej nie jest pro-duktem niczyjego cierpienia.

Po zjedzeniu kolacji Isaac znalazł kilka większych kawałków drewna, żeby podtrzymać ogień przez całą noc. Następnie przygotował sobie legowisko. Umieścił juki pod głową jako poduszkę.

Zwinął się w kłębek, żeby jakoś ochronić się przed coraz silniejszym wiatrem. Wsadził dłonie pod pachy, żeby je ogrzać. Chłodna wilgoć ciągnąca od ziemi za-częła przenikać jego spodnie. Chyba się za bardzo nie wyśpię – pomyślał. Może jednak powinienem pójść do Brennemanów. Pomasował stopy, żeby je zagrzać.− Ale nie mogę – powiedział na głos. − Niewolnic-

two jest złe, a ja nie chcę mieć w tym udziału.W nocy spał niespokojnie i z przerwami. Jednak

rano zbudził się z czystym sumieniem. Odwiedził wuja Henry’ego i kilka dni później był już w drodze do domu. Tym razem noc spędził w szopie u jakichś nieznanych gospodarzy.

Miesiąc później Isaac podawał paszę bydłu w obo-rze, gdy nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich Amos Brenneman.

− Samuel Herr powiedział mi, że spałeś w moim lesie zamiast wejść do mojego domu. Przecież jesteśmy do-brymi przyjaciółmi. Na pewno przyjąłbym cię godnie

– Amos wyglądał na zdezorientowanego.Isaac podał bydłu jeszcze jedną porcję paszy i oparł

się na grabiach.− Chciałem z tobą porozmawiać – zaczął z namysłem.

− Planowałem zatrzymać się u ciebie tamtej nocy, lecz gdy zobaczyłem twoich niewolników, nie mogłem i zrezygnowałem.

Amos poruszył się, lecz nie odpowiedział.− Przybyłbym do ciebie jako człowiek majętny, a ty

przyjąłbyś mnie chętnie – ciągnął uprzejmie Isaac. − Ale gdybym był tak biedny jak jeden z twoich niewol-ników, pewnie nie zostałbym potraktowany lepiej od nich.

Amos nie miał nic do powiedzenia.− Lecz… – wyznał szczerze Isaac − nie żywię do cie-

bie urazy, Amosie. Bardzo chętnie zatrzymałbym się u ciebie w domu, gdybym mógł zrobić to z czystym su-mieniem. Wcale nie było mi dobrze w tym lesie. Jak-że jednak mógłbym cieszyć się wygodami, wiedząc, że twoi niewolnicy tak bardzo cierpią? Ważniejsze dla mnie jest chodzenie śladami Jezusa niż wygodne miej-sce do spania.− Hm, to daje do myślenia – mruknął Amos. − Ale

nie mogę sobie pozwolić na to, żeby dać wolność moim niewolnikom.

To powiedziawszy, Amos odwrócił się i wyszedł.Isaac pełen pokoju wrócił do pracy. Miał świado-

mość, że idzie śladami Jezusa, który jest cichy i łagod-nego serca.

Zaczerpnięto z Konrad’s ChoiceEastern Mennonite Publications

Ephrata, PA 17522Wykorzystano za pozwoleniem



Częściową winą za to można obarczyć elektroniczne formy przekazu, które kładą raczej nacisk na szybkość niż na zawar-tość. Komunikowanie się za pomocą esemesów, maili oraz innych form internetowych jest szybkie i łatwe. Jednakże w związku z samą naturą tych środków porozumiewanie się w ten sposób sprzyja odruchowemu wysyłaniu tekstu, niedba-łej gramatyce oraz powierzchownej treści. Odbiorca przeglą-da wiadomość, a następnie od niechcenia ją kasuje i szybko zapomina.

W przeciwieństwie do tej formy, ręczne pisanie wymaga ja-snego formułowania myśli, poprawnej gramatyki oraz poświę-cenia czasu. W rezultacie dostajemy coś, co o wiele bardziej warto zachować na przyszłość do ponownego przeczytania.

Może ktoś ma w domu jakiś stary kufer pełen pamiętników, zapisków, czy listów naszych krewnych, których nasze wnuki nigdy nie poznały. Dlatego warto udostępnić im te rodzinne skarby. Czy pozostawiamy po sobie jakiś zapis, który mógłby być błogosławieństwem dla przyszłych pokoleń? A może dziennik byłby dobrą formą takiego zapisu? Dajmy swoim po-tomkom wgląd do naszego życia, który może stać się dla nich pobożnym wpływem w czasie, gdy nas już nie będzie.

Zaczerpnięto z Home Horizons, kwiecień 2014Eastern Mennonite Publications


pióra nie miały zbiorniczka na atrament, więc musieli ciągle zanurzać końcówkę, po zapisaniu kilku kolejnych wyrazów. Ponieważ ten atrament schnął powoli, do zapisanej strony przyciskano bibułę do osuszania. W poprzednich wiekach ten

sam efekt uzyskiwano, posypując stronę drobnym piaskiem, który następnie zdmuchiwano. W czasie, kiedy pisanie było trudniejsze i bardziej czasochłonne, ludzie uważa-li sztukę kaligrafii za coś ważnego. Szkoły kładły nacisk

na tę umiejętność, co jest udokumentowane w piśmienni-czym materiale, jaki zachował się z tamtego okresu. Wygląda na to, że piękny, pochyły charakter pisma był

wówczas postrzegany jako obowiązujący standard. Być może kałamarz symbolizuje zasób wiedzy

zachowany w piśmiennictwie od dawnych poko-leń. To, co nasi przodkowie zapisywali w swoich dziennikach i listach, daje nam wgląd w ich życie codzienne oraz jego wyzwania. Te pisma stanowią

pewne dziedzictwo, przedłużenie wpływu ich autorów oraz wzbogacenie naszego życia obecnie.

A co z przyszłością? W naszym cyfrowym wieku umiejęt-ność pięknego kaligrafowania odeszła do lamusa wraz z piórem wiecznym i atramentem. Obecnie wielu młodych ludzi ma trudności z odczytywaniem takiego pisma. Wyrobiony cha-rakter pisma w jakiejkolwiek postaci jest zdecydowanie na wymarciu.


częśćpraktyczna

„Dlatego podnoście się wzajemnie na duchu i budujcie jedni drugich, tak jak to zresztą już czynicie.” 1List do Tesaloniczan 5,11

Słuchasz właśnie porannego kazania, a tu nagle zauważasz muchę wędrującą po twoim rękawie. Obserwujesz ją, jak

robi jeszcze kilka kroków, zatrzymuje się gwałtownie i nerwowo trze o siebie przednie odnóża. Szybkim trzepnięciem ręki unieru-chamiasz ją, po czym strzepujesz i ponownie zwracasz swą uwagę na kazanie.

Jednak kątem oka zauważasz jakiś ruch z prawej strony. To porządkowy idzie wzdłuż przejścia, aby sprawdzić termometr. Widocznie jest za ciepło, bo właśnie zaczął otwierać okna. Nie zdając sobie z tego sprawy, podążasz wzrokiem za nim od jednego okna do następnego. Jeszcze nie zdążył skończyć, a już jest więcej powietrza. Świeże powietrze pomaga bardziej skupić uwagę na kaznodziei, który – jak zauważyłeś – przeszedł już do następnej myśli swojego przesłania.

Brat Jan głosi na temat „Być jak Jezus”. Zdążyłeś docenić najważ-niejsze punkty przesłania i szczególnie teraz jesteś w stanie utożsa-mić się z tym, co brat mówi: „W czasie próby musimy się zwrócić do Pisma po odpowiedzi”. Jakie to prawdziwe. Przypominasz sobie z żalem swoje spotkanie ze sprzedawcą w miejscowym sklepie. Chodzi o te dwa słowa, których użył – czemu nie miałeś odwagi go upomnieć? „Nie bierz imienia Pana, Boga twego, nadaremnie”. „Kto się mnie zaprze przed ludźmi...”. Gdybyś tylko pamiętał te słowa, może znalazłbyś potrzebną odwagę. A co z pewnym wyda-rzeniem ze stycznia, kiedy….? Twoje myśli galopują.

Te trzy sytuacje mentalne obrazują rodzaje rozproszenia uwagi, z którymi wszyscy mamy do czynienia podczas nabożeństwa. Pierwsza sytuacja z muchą – to zaledwie drobiazg. Małe owady, podobnie jak inne drobiazgi, przyciągają naszą krótkotrwałą uwagę: ktoś może kichnął, komuś spadł śpiewnik, jakaś mama śpiesznie wychodzi z płaczącym dzieckiem. Nasza uwaga rozprasza

się zaledwie na chwilę. Zanim zauważymy szczegół, który nas roz-prasza, już go właściwie nie ma i nasze umysły szybko powracają do nabożeństwa.

Większe ryzyko rozproszenia naszej uwagi stanowi porząd-kowy, gdyż on nie tylko angażuje nasze myśli, ale przez dłuższą chwilę wykonuje swoje obowiązki. Taka osoba może przecież jednak wykonywać swoje zadanie, nie będąc obserwowaną przez uczestników nabożeństwa; problem polega na tym, że my lubimy się przyglądać. Płaczące dziecko, ptak za oknem, mucha, którą odgoniliśmy a ona znów wróciła – takie rozpraszające szczegóły potrafią nas wciągnąć. Musimy je świadomie zignorować, inaczej spędzimy ten czas na przyglądanie się stworzeniu zamiast na wy-sławianiu Stwórcy.

Trzeci rodzaj rozproszenia uwagi jest chyba najbardziej zwodni-czy. Pojawia się spokojnie i niezauważalnie w naszych umysłach. Zdanie wypowiedziane przez mówcę daje początek ciągowi myśli − najpierw jest to pojedyncza myśl − i jest ona dobra − ale potem przychodzi cała seria. Kiedy kazanie się rozwija, nasza odwrócona uwaga także rozwija nasze myśli i w ten sposób nieraz odbiegają one coraz dalej. Kiedy wreszcie nasz mentalny objazd dobiega końca, dołączamy ponownie do toku myśli kaznodziei w jakimś całkiem odległym punkcie.

Nie możemy całkowicie uniknąć rozproszenia uwagi, ponie-waż zdarzenia, które nas do tego skłaniają, będą miały miejsce na każdym zgromadzeniu. Ale nie wolno nam zajmować nimi naszej uwagi, inaczej będą nas odciągać coraz dalej od stóp Jezusa ku porządkowym, płaczącym dzieciom, natrętnym owadom czy wreszcie meandrom naszych własnych myśli.

The Eastern Mennonite TestimonyWykorzystano za pozwoleniem


Sztuka koncentracji—Ernest Wine


Apetyt i głód

Czym jest apetyt? Czym jest głód? Początkowo te dwa pytania mogą się wydawać jakąś pułapką. Przecież

chyba wszyscy wiedzą, czym jest jedno i drugie – prawda? Doświadczamy ich codziennie. Oczywiście, są ze sobą ściśle związane. Jak można być głodnym, nie mając apety-tu? Najczęściej jedno towarzyszy drugiemu. Jednak nawet, gdy używamy tych określeń jako synonimów, głodu nie należy mylić z apetytem. Zdefiniujemy je oddzielnie, żeby lepiej oba pojęcia zrozumieć.

Głód jest uczuciem łaknienia lub pragnienia pokarmu, związanym z towarzyszącymi mu odczuciami osłabienia, niezadowolenia czy bólu w żołądku. Głód można zaspo-koić przyjęciem pokarmu.

Apetyt jest nabytym oczekiwaniem przyjemności zwią-zanej z jedzeniem, opartym na wspomnieniach zapachu, smaku czy wyglądu potraw. Apetyt można mieć nawet po zaspokojeniu głodu. Ponadto, apetyt jest doznaniem umysłu, które może trwać po zaspokojeniu doznań w żołądku.

Bóg stworzył nasze ciała tak, żebyśmy doświadczali głodu, który jest konieczny do podtrzymania zdrowia cie-lesnego. Tutaj wielką rolę spełnia żołądek – umięśniony organ wykonujący dla nas ważną oraz interesującą pracę. Średni żołądek dorosłej osoby może zmieścić nieco ponad ćwierć litra treści. Podczas jedzenia kilka gruczołów pro-dukuje śluz zwilżający pokarm, a inne gruczoły dostarcza-ją kwas solny zabijający wiele bakterii dostających się do

treści żołądkowej, która jest następnie trawiona w postać płynną i w ciągu trzech do czterech godzin powoli rozprze-strzenia się w jelitach w celu odżywienia całego organizmu.

Pusty żołądek powoduje skurcze związane z uczuciem głodu. Skurcze nie są jednak jedyną przyczyną odczu-wania głodu, bo nawet osoby z usuniętym żołądkiem bywają głodne. W cały ten proces jest zaangażowany

również układ nerwowy i hormonalny. Odczuwaniu głodu towarzyszy również spadek poziomu cukru we

krwi. Zbyt obfity posiłek powoduje rozciągnięcie żo-łądka ponad jego pojemność i dyskomfort wzrastający z każdym następnym kęsem. Czy słyszeliście kiedyś powiedzenie, że „jeden kęs za dużo powoduje ból”? Takie uczucie sprawia, że nawet obżartuch przestaje jeść i to pomimo tego iż na talerzu ma jeszcze bardzo

apetyczne danie. Obżarstwo jest problemem wszyst-kich ludzi, zarówno grubych, jak i szczupłych. Nasze

ciała metabolizują pokarm w różnym tempie, a nasza waga nie musi wcale wskazywać, czy kontrolujemy apetyt czy nie. Szczupli ludzie również mogą jeść zbyt wiele.

Fakty te podajemy nie tylko po to, żeby zaspokoić cieka-wość czytelnika, lecz również dlatego, że lepsze zrozumie-nie tematu jest ogólnie pomocne w formułowaniu naszych opinii.Zastanówmy się, czy są jakieś fragmenty Pisma mó-wiące o apetycie i głodzie?

Tak, są. Kilka z nich rozważymy:

1. Gdy z możnym zasiądziesz do stołu, uważaj pilnie, co masz przed sobą, i przyłóż sobie nóż do gardła, gdy chciwie jesz; nie pożądaj jego łakoci, bo to jest pokarm zwodniczy (Prz 23,1-3). Wiadomo od zawsze, że możni jedzą wy-stawnie i obficie. Przykład mamy w Księdze Daniela 5,1. Niestety, od dawna elementem takich uczt są różne ekscesy – najczęściej nikt w ogóle nie myśli o tym, że Bóg może być obecny w miejscach tak wielkiej obfitości. Król Belsazar był wielce zdumiony i zaniepokojony, gdy zostało mu to uświadomione (zob. Dn 5,5-6).

Przypowieści Salomona 23,1-3 zalecają samokontrolę w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z obfitością jedze-nia. Możecie nie mieć wpływu na to, ile czego pojawia się na stole, lecz Słowo wzywa do samodyscypliny podczas konsumpcji – nawet drastycznej, jeśli to konieczne. Bóg jest wszechobecny i lepiej podejmować właściwe decyzje samemu niż doświadczać Jego karcenia w związku ze złymi nawykami.

2. Nie spożywaj chleba człowieka zawistnego i nie pożądaj jego łakoci (Prz 23,6; zob. 23,7-8). Oczywiście prawdą jest, że Jezus jadał z celnikami i grzesznikami (Mt 9,10-11), lecz

—Ronald C. Martin


wystawnym jedzeniem. Beztroskie wylegiwanie się, roz-rywka i ucztowanie znieczulają nas na potrzeby Łazarzy, którzy „pragną nasycić się odpadkami ze stołu bogacza” (Łk 16,21).

Z szóstego rozdziału Księgi Amosa możemy również wnioskować, że tamci ludzie żądali wyłącznie najlepszych mięs (jagnięta i cielęta). Czy jesteśmy aż tak ważni, że należy nam się w życiu to, co najlepsze? Nie. Taka postawa pro-wadzi do rozrzutności i ubóstwa, o których mówi Księga Przypowieści 23,21. Jezus ujmuje to następująco: „Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się o życie swoje, co będzie-cie jedli albo co będziecie pili, ani o ciało swoje, czym się przyodziewać będziecie. Czyż życie nie jest czymś więcej niż pokarm, a ciało niż odzienie?” (Mt 6,25). Oczywiście, że jest.

6. Marta zaś krzątała się koło różnej posługi; a przystąpiw-szy, rzekła: Panie, czy nie dbasz o to, że siostra moja pozostawi-ła mnie samą, abym pełniła posługi? Powiedz jej więc, aby mi pomogła (Łk 10,40). Przygotowanie posiłku nie powinno zabierać nam czasu przeznaczonego dla Pana, tak jak za-brało to Marcie.

Jeśli zamiast pójść na nabożeństwo musimy pozostać w domu, by przygotować posiłek, to znaczy, że zbyt wiele uwagi poświęcamy temu drugiemu. Proste, lecz pożywne dania można przygotować szybciej, nie ujmując czasu na służbę dla Pana, co pozwoli nam usiąść u Jego stóp i uczyć się. „Maria bowiem dobrą cząstkę wybrała, która nie będzie jej odjęta” (Łk 10,42).

Prostota posiłków pomoże również naszym gościom unikać pokusy przejedzenia. Dania powinny być smaczne i wystarczająco pożywne – konieczność przygotowania wielu talerzy dla każdego gościa oznacza, że możemy wy-kraczać poza wystarczalność. W tym kontekście nasze przy-gotowania mogą gościom pomóc lub zaszkodzić.

7. Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Bożą (1 Kor 10,31). Zanim rozpocznie-my konsumpcję, podziękujmy Bogu za błogosławieństwo pożywienia i zdrowia. Czy przypadkiem nie zapominamy o Bogu zaraz po skończeniu modlitwy? Czy rzeczywiście jesteśmy szczerze wdzięczni za pokarm, który spożywamy? Czy naprawdę rozumiemy, jak bardzo jesteśmy niegodni takiej obfitości? I czy nasze nawyki żywieniowe przyczyniają się do chwały Bożej? Mogą się przyczyniać. Czyńmy w tej kwestii wszystko ku Jego chwale.

Zaczerpnięto z The Christian Contender, marzec 2014Rod and Staff Publishers, Inc.


nie czynił tego w celu bratania się z nimi. Z drugiej strony, spożywanie posiłków jest również czynnością społeczną, w czasie której Jezus nauczał o Bogu. Czyżby Przypowieści Salomona 23,6-8 sugerowały, że dopóki nie mamy okazji do czynienia dobra, należy unikać potencjalnego wikłania się w takie społeczne układy z osobami o złej woli?

Inne nauczanie, jakie może płynąć z tych wersetów, do-tyczy potraw, które same w sobie nie są ani dobre, ani złe – jaka zatem myśl przysługuje ostrzeżeniu, by nie pożądać łakoci? Łakocie to pokarm wyjątkowo smaczny i delikatny. Jakie dania mogą pasować do tej kategorii? Wyszukane? Drogie? Gotowe ze sklepu? W dzisiejszych warunkach może to po prostu oznaczać, że nie powinniśmy się karmić byle czym. Większość łakoci dostępnych dzisiaj na rynku to po prostu żywność niezdrowa. Powinniśmy dbać o ciała, które dał nam Bóg, karmiąc się zdrowo.

3. Nie bywaj wśród upijających się winem lub obżerających się mięsem, gdyż pijak i żarłok ubożeją, a ospali chodzą w łachmanach (Prz 23,20-21). Obżarstwo jest po prostu po-błażaniem sobie w niezdrowym zaspokajaniu apetytu. List do Filipian 3,19 mówi o ludziach, których „bogiem (…) jest brzuch, a chwałą to, co jest ich hańbą, myślą bowiem o rzeczach ziemskich”. Powinniśmy się wstydzić, jeśli chlu-bimy się tym, ile zjedliśmy albo że jedliśmy aż do bólu żołądka. Rozpustne jedzenie nie jest żadnym powodem do chwały. Ewangelia Mateusza 24,38 mówi o ludziach, którzy żyli w taki sposób i zostali żywcem pochłonięci w potopie w ramach Bożego sądu.

4. Wszystek trud człowieka ma służyć jego ustom, a jednak jego łaknienie nie może być zaspokojone (Kzn 6,7). Hebrajskie słowo tłumaczone jako „łaknienie” to „nefesz” tłumaczone przeważnie jako „dusza”. Musimy pracować, by jeść (2 Tes 3,10). Jednakże nasze spełnienie w życiu nie zależy od tego, co wkładamy do ust, lecz od tego, czym sycimy duszę.

Dlatego właśnie możecie stać przed otwartą lodówką z pełnym żołądkiem, szukając w niej czegoś, czego tam nie znajdziecie. Odczuwamy taki rodzaj głodu, którego nie można zaspokoić żywnością. Może to zrobić jedynie Bóg. „[Abyście] mogli poznać miłość Chrystusową, która przewyższa wszelkie poznanie, abyście zostali wypełnieni całkowicie pełnią Bożą” (Ef 3,19).

5. Biada beztroskim na Syjonie (…). Wylegują się na łożach z kości słoniowej i rozciągają się na swoich dywanach, zjadają jagnięta z trzody i cielęta z obory (Am 6,1.4; zob. 6,5-7). W tych wersetach widać Boże niezadowolenie w stosun-ku do ludzi, którzy marnują czas i zajmują się głównie


dlamłodzieży„Posłuchaj, mój synu, i zapamiętaj me słowa, a one pomnożą lata twego życia.” Księga Przysłów 4,10

Dwadzieścia jeden lat temu, w marcu 1993 roku, Eugene and Carolyn Shoemaker wraz Davidem Levym badali

nieboskłon, szukając obiektów bliskich Ziemi. Pewnej szczególnej marcowej nocy Shoemakerowie i Levy odkry-li jakiś niezwykły obiekt. Była to kometa nazwana potem Shoemaker-Levy 9.Od razu kometa wydała im się niezwykła. Zamiast twar-

dego, pojedynczego jądra typowego dla komet, posiadała wiele jąder lub inaczej głów. Po kilku miesiącach studio-wania jej orbity okazało się, że krąży wokół Jupitera. Już to samo w sobie było dziwne, bo komety zwykle krążą wokół Słońca. Trajektoria lotu komety pokazywała również, że najwyraźniej w niedalekiej przeszłości krążyła wokół Słońca, lecz tzw. punkt odsłoneczny (inaczej aphelium) oryginalnej orbity (czyli punkt najdalszy od słońca) znajdował się blisko Jupitera. A to zwiastowało katastrofę.W latach sześćdziesiątych lub siedemdziesiątych XX wieku

kometa została wyrwana ze swej orbity wokół Słońca przez silną grawitację Jupitera. Pędziła w kierunku jego orbity, zbliżając się niebezpiecznie z każdym kolejnym okrąże-niem, aż wreszcie 7 lipca 1992 roku znalazła się zbyt blisko. Przyśpieszając coraz bardziej i przelatując obok Jupitera z prędkością dziesiątek tysięcy kilometrów na godzinę, zo-stała potężnie pociągnięta przez grawitację planety. Energia kinetyczna komety pchała ją w przestrzeni kosmicznej, lecz siła przyciągania Jupitera zmieniała jej kierunek, a obydwie potężne siły zaczęły intensywnie oddziaływać na lecący obiekt. Kometa nie chciała zwolnić biegu, a Jupiter nie zamierzał jej wypuścić ze swych grawitacyjnych objęć, więc została rozdarta na kawałki! Zaobserwowano dwadzieścia jeden jej fragmentów rozsianych w przestrzeni kosmicznej, z których

największy miał 4 km średnicy. Wszystkie nadal oddalały się od Jupitera.Po mniej więcej dwóch latach fragmenty zawróciły i zaczęły

lecieć w kierunku Jupitera z zawrotną prędkością 216 000 km na godzinę. Całe to zamieszanie na niebie wywołało takie poruszenie wśród astronomów, że wielu z nich nie mogło się oderwać od teleskopu. Byli pewni, że po raz pierwszy zobaczą kolizję obiektów w systemie słonecznym. I stało się! Tym razem wszystkie weszły w atmosferę Jowisza, który w dniach 16-22 lipca 1994 pochłonął je wszystkie w całości!To było spektakularne wydarzenie. Każdy z fragmentów

uderzył w planetę i eksplodował z ogromną siłą, rozbijając się na kawałki rozrzucone w promieniu wielu kilometrów i zostawiając serię ciemnych bruzd. Siła uderzenia wzbudziła chmurę pyłu na wysokość prawie 3200 kilometrów. Jeden z nich strzelił w powierzchnię Jupitera z siłą setki razy więk-szą niż wszystkie bomby atomowe na świecie razem wzięte, tworząc ciemną bruzdę dwa razy większą od obwodu Ziemi.Ta kometa zeszła ze swojej ścieżki i „pofrunęła” w innym

kierunku, skazana na fatalne konsekwencje. Dla nas jest ona wartościową lekcją, z której powinniśmy wyciągnąć wnioski. To ważne, żebyśmy chodzili właściwymi drogami, zamiast zbaczać na ścieżkę zagłady, jak mówi Słowo Boże:„Niech twoje serce nie zbacza na jej drogi, nie błądź jej

ścieżkami! Gdyż wiele ofiar doprowadziła do upadku i liczni są ci, których zamordowała. (…) To drogi do krainy umar-łych, które wiodą do komór śmierci” (Prz 7,25-27).

Zaczerpnięto z Nature Friend Magazine, styczeń 2014© Dogwood Ridge OutdoorsWykorzystano za pozwoleniem


—Morris YoderSkazana kometa


Luay oparł głowę pomiędzy rękami, czytając słowa w książce. Ta lekcja po prostu była niezrozumiała.

Większość chłopców uczących się w tej afrykańskiej klasie o profilu przywódczym robiła szybkie postępy, ale nie on. „Przecież muszę się uczyć, żeby uczyć mój lud o Jezusie.” Przez całe życie nigdy nie miał takiego pragnienia. Teraz musi się postarać.

Zamachnął się na muchę, która bzyczała mu koło ucha, podrapał się w głowę i próbował z całej siły czytać, jednak udało mu się zaledwie zrozumieć kilka słów.

– Co się dzieje? – zapytał nauczyciel, pochylając się nad nim.

– Nie mogę czytać – powiedział Luay.– Przecież dałem ci okulary, żebyś lepiej widział.– Wiem. Chce się nauczyć, ale to jest takie trudne. – Więc będę musiał chyba wybrać innego chłopca

na twoje miejsce – powiedział nauczyciel łagodnie. – Misjonarze potrzebują dobrych uczniów, ponieważ każdy nauczyciel musi zdobyć sporą wiedzę. Uczniowie muszą być pilni.

Luay się zasmucił. Był jednym z sześćdziesięciu najlep-szych chłopców wybranych spośród afrykańskich plemion. I tak bardzo chciał opowiedzieć innym o Jezusie. Zagryzł wargi z determinacją.

– Spróbuję się bardziej postarać.– Dobry chłopiec – uśmiechnął się nauczyciel. Ale mimo wielu prób wciąż mu się nie udawało. Dzień,

w którym został wybrany do nauki w szkole dla misjo-narzy, był najszczęśliwszym w jego życiu. Jednak niektóre wymogi były trudne. Na przykład, od początku misjonarze nalegali, żeby chłopcy jedli owoce i warzywa. Nie lubił niektórych rodzajów jedzenia, ale trzeba je jeść, jeśli chce się być zdrowym. Teraz jego chude ramiona i nogi nabrały siły, okulary pomagały lepiej widzieć, a lekarstwa dodawały zdrowia. Najważniejsze były opowieści o Jezusie, które go uszczęśliwiały. Jednak czytanie nie szło mu najlepiej.

Kilka godzin później na parapet okna od klasy śmignęła małpka, po czym zniknęła. Luay roześmiał się, gdy zwie-rzątko zagapiło się bezmyślnie na klasę pełną chłopców, jakby błagalnie zapraszając do wspólnej zabawy.

– Sio! – powiedział nauczyciel i małpka zniknęła. Luay pogrążył się w rozmyślaniach i jego zadania pozo-

stały niedokończone.

– Luay, czy możesz podejść do mnie? – zapytał nauczyciel. Chłopiec skinął głową i zsunął się ze swojego miejsca.– No cóż, czas mija, a my musimy wyszkolić kogoś, kto

nauczy się czytać.– Przykro mi – odparł Luay. – Lepiej, żeby inny chłopiec

zajął moje miejsce, ale proszę mi pozwolić być uczniem Jezusa.

– Może porozmawiaj z panem Spencerem. On ci pewnie udzieli jakiejś rady na przyszłość.

Kiedy pan Spencer zgodził się, że inny chłopiec powi-nien przyjść na jego miejsce, Luay prosił go usilnie:

– Proszę mi pozwolić być uczniem Jezusa. Będę najlep-szym pomocnikiem, jak to tylko możliwe.

– No tak, Jezus potrzebuje tego rodzaju pracowników – powiedział pan Spencer. – On na pewno ma coś dla ciebie. A teraz muszę wracać do domu i przygotować przesłanie dla nowej wioski, którą mam odwiedzić jutro. Ci ludzie prawie nic nie słyszeli o Jezusie.

– Mogę iść razem z panem? Będę pomagać po drodze. Będę niósł pana Biblię i zrobię wszystko, co pan mi powie.

– Dobrze, możesz ze mną iść. Bądź u mnie jutro wcze-śnie rano, o wschodzie słońca. Jeśli się spóźnisz, to mnie już nie zastaniesz.

– Dobrze, proszę pana, będę. Nazajutrz Luay popędził w ciemności ścieżką do wioski,

gdzie mieszkał pan Spencer. Koło domu zaszczekał pies, ale w środku było ciemno.

Zapukał do drzwi; nikt nie otwierał. Tłukł w drzwi pięścią tak długo, aż wreszcie otworzył zaspany pan Spencer.

– Jestem. Możemy iść – powiedział Luay.– Ale jest o wiele za wcześnie. Musisz wejść i pospać

jeszcze trochę. Pójdziemy rano. Luay posłuchał, ale nie mógł zasnąć. Leżał całkiem

przytomny, myśląc o nowej wiosce i historiach, jakie pan Spencer miał opowiadać. To były historie o Jezusie.

O świcie wyruszyli po solidnym śniadaniu. Po drodze misjonarz mówił o tym, co będą robić, kiedy dotrą na miejsce. Luay szedł szybko, niosąc Biblię misjonarza i torbę z prowiantem. Buty, które dostał od misjonarza, nie były za wygodne, więc zzuł je z nóg i przywiązał wokół talii. Szedł śpiesznie, wzniecając przy krokach obłoczki kurzu.

Ludzie z wioski zgromadzili się pod koroną drzew, gdzie Luay ustawił stojak z tablicą flanelową. Przez jakąś godzinę

Bosonogi uczeńHistoria oparta na prawdziwych wydarzeniach

—Janis Good


biegał od domu do domu, zapraszając ludzi do wysłucha-nia opowieści o Jezusie.

Ci, których to zaciekawiło, przybyli na miejsce; ludzie w różnym wieku z dziećmi biegającymi pośrodku. Niektórzy usiedli na ziemi, a inni trzymali się w tyle, z dala od tłumu, przysłuchując się opowiadaniu. Przez dłuższą chwilę pan Spencer mówił o Jezusie i że tylko On może pomóc ludzkości. Ludzie słuchali i zadawali pytania.

Z tamtego miejsca poszli następnie odwiedzić jeszcze dwie inne wioski. Luay uczył się, jak tylko umiał i robił wszystko, żeby przyciągnąć ludzi. Czasem niósł worek ze słodyczami dla dzieci. Kiedy zatrzymywali się na odpoczy-nek, pan Spencer pomagał mu w nauce czytania. Chłopiec był tak zajęty pracą i uczeniem się wszystkiego, co zoba-czył, że całkiem zapomniał o tym, jak brakuje mu nauki w szkole.

Kiedy Luay wrócił do domu, jego mama powiedziała:– Musisz sobie dać spokój z tą głupotą. Przestań słuchać

tego misjonarza. Powinieneś zostać tutaj i uczyć się naszych zwyczajów i obrzędów.

– Nie, mamo, Jezus jest prawdziwą i jedyną drogą. On nam we wszystkim pomoże. On jest wszechmocny.

– Dosyć! Nie wolno ci tak mówić. Muszę cię ukarać za ten upór.

Luay dostał lanie, ale i tak nie poddał się wymaganiom mamy. Nie ma nikogo takiego, jak Jezus. Musi iść za Nim bez względu na wszystko.

Przez około rok chłopiec towarzyszył misjonarzowi, aż w końcu znał bardzo dobrze każdą historię. Przepadał za opowiadaniem tego wszystkiego swojej rodzinie i przyjaciołom.

Przesłanie Jezusa rozgrzewało jego serce za każdym razem. Ten Jezus mógł czynić tak wielkie rzeczy! Mógł uzdrawiać chorych i wskrzeszać martwych. Kto inny mógłby to robić, jeśli nie sam Bóg? Jezus rozmnożył też ryby i chleb, żeby nakarmić głodnych. Znał serca ludzi. Wiedział, kto był zły, a kto przyjął Jego nauczanie. Potrafił napełnić serce dobrymi rzeczami i wymazać zło z życia ludzi. Rozświetlał serca ludzi i nadawał im kierunek. Któż nie chciałby zostać Jego uczniem? Im więcej Luay się dowiadywał, tym mocniej wierzył. Jezus był na pewno Synem Bożym. Ten Jezus szeptał do jego serca. Słowa Boga pozostawiały w jego duszy głęboki pokój za każdym razem, kiedy je słyszał.

W ciszy nocnej Luay leżał na swoim posłaniu i mówił do Jezusa. Mógł Mu o wszystkim opowiedzieć, co tylko pragnął albo co go gnębiło. Mógł prosić Jezusa o pomoc i On mu pomagał. Czasem czuł ukłucie sumienia i wtedy wyznawał grzechy, które mu przychodziły na myśl.

Pewnego dnia Luay pobiegł do wioski, aby zaprosić ludzi na spotkanie.

– Musicie przyjść i posłuchać o Jezusie, o tym, który potrafi napełnić serce radością i szczęściem. On przyszedł, aby zabrać zło z naszych serc i oczyścić je. Chodźcie po-słuchać o Nim.

Nagle dwóch niesympatycznych chłopców wynurzyło się tuż przed nim.

– Nie możesz tu przychodzić. Nie chcemy słuchać tych głupot – po czym splunęli na niego.

– Ale Jezus jest dobry i kochający. On chce czynić dla was dobre rzeczy. Chcecie słodycze?

Młodszy chłopiec tylko popatrzył na niego surowo, ale starszy popchnął go i zamachnął się na niego. Luay stracił przytomność. Chwilę potem pan Spencer pochylał się nad nim i pomagał mu usiąść.

– Co się stało? – zapytał, wycierając krew z twarzy chłopca.

– Nie wiem. Rozmawiałem z takimi nieprzyjemnymi chłopakami i dalej nie pamiętam.

Przez chwilę mówili o tym, co się wydarzyło, a potem modlili się w tej sprawie. Pan Spencer opowiadał mu ła-godnie o kosztach bycia uczniem Jezusa.

– Nie zawsze jest to łatwe, rozumiesz? Czasem ludzie byli okrutni wobec Jezusa i Jego naśladowców, mimo że przecież oni mieli dobrą wolę i przynosili im nowinę o zbawieniu.

– Wiem – powiedział Luay, wstając z ziemi z pomocą pana Spencera.

– Czy teraz po tym, jak cię potraktowano, dalej chcesz iść za Jezusem?

– Oczywiście, a za kim miałbym iść? On jest moim najlepszym Przyjacielem i pomocnikiem. Wiem, że tylko On jest prawdą. On oczyszcza mnie z grzechów i odnawia mnie. A gdzie jest worek ze słodyczami dla dzieci?

– Widziałem, jak ci chłopcy go taszczyli, odchodząc – powiedział misjonarz. – To co, idziemy? Widzę, że pod drzewem gromadzą się ludzie.

Luay poszedł w ich kierunku szczęśliwy, że może znowu skorzystać z okazji słuchania o Jezusie. Te historie nigdy mu się nie znudziły, mimo że słyszał je dziesiątki razy. Nagle poczuł na sobie wzrok misjonarza. Pan Spencer uśmiechał się przy tym.

– O czym pan myśli?– Myślę, że jest pewien oddany uczeń, który jest gotów

dołączyć do wielkiej klasy wierzących. – Kto taki?! – wykrzyknął Luay. – To świetnie, kiedy

ktoś nowy dołącza do Bożej rodziny.– Ten uczeń jest bosonogi i kocha Pana Jezusa. Daje


świadectwo tego, że jest prawdziwym wierzącym – uśmiechnął się pan Spencer. – Myślę też, że będzie on dobrym nauczycielem Ewangelii.

Luay otworzył buzię ze zdziwienia, mimo że jego twarz jeszcze bolała go z powodu opuchlizny.

– Naprawdę? To ja? Nawet jeśli nie umiem dobrze czytać?

– Zgadza się – potwierdził pan Spencer. – Bóg przyjmuje

różnych ludzi i posługuje się nimi w różny sposób. A ty całkiem dobrze umiesz opowiadać.

Luay uśmiechnął się i przyśpieszył kroku, żeby nie po-zostawać w tyle. Obłoczki kurzu wzbijały się spod jego tupoczących, bosych stóp.

Zaczerpnięto z Partners, luty 2014Christian Light Publications, Inc.


—Ellen Erb

co on może jeszcze wymyślić. Ale Bóg czuwa i On ma moc zachować nas od niebezpieczeństwa. Bóg też kocha pana Smitha. My też go kochamy, bo w naszych sercach jest miłość Boża. To bardzo nieszczęśliwy człowiek. Potrzebuje Jezusa, a my przecież chcemy być jak Jezus, okazując mu miłość, kiedy jest okazja. No a teraz zanieśmy trochę ciastek i kakao dziadkowi i Filipowi.

− Dobry pomysł – podchwyciła Sara ochoczo. Z chęcią była gotowa myśleć o czymś innym, niż pan Smith. Szła za babcią do garażu, a trawa łaskotała ją w stopy.

Dziadek spojrzał znad swoich narzędzi, a oczy mu się zaświeciły.

− Skąd wiedziałyście o dwóch głodnych czekających na jakieś małe co nieco? – zapytał. − Te ciastka wyglądają przepysznie! – to mówiąc, sięgnął do talerza.

− Bo są przepyszne – powiedziała Sara z uśmiechem. − Wiem, bo już jedno spróbowałam.

− Dzięki za pyszności – dodał Filip. − Zobaczcie, co robimy! – wykrzyknął pomiędzy jednym kęsem a drugim. − Dziadek wymienia uchwyt od siekiery.

− Tak? – brwi babci uniosły się lekko. − A co jest z nią nie tak?

− Ano cóż, zauważyłem pęknięcie i nie wiem, czy było tam, zanim pożyczyłem siekierę, czy pojawiło się potem. Tak czy siak, najlepiej będzie go wymienić.

− Ale dziadku! – zawołała Sara. − Ten stary uchwyt jest taki zdezelowany, że pęknięcie mogło się zdarzyć w domu pana Smitha. Czy on nie będzie się zastanawiał, dlaczego jest nowy uchwyt i nie wpadnie w gniew, jeśli mu powiesz, że był uszkodzony?

− Myślałem o tym, Sarusiu – powiedział dziadek – ale raczej zrobię wszystko, co mogę, żeby zapobiec problemom.

− Sarusiu, możesz wyłożyć na ten papierowy ta-lerzyk dwanaście ciastek? – zapytała babcia. −

Chcemy poczęstować pana Smitha, kiedy dziadek będzie mu odnosił siekierę.

Sara przestała na chwilę zeskrobywać ciepłą masę z rondla i gapiła się na babcię ze zdziwieniem.

− Pan Smith? – zapytała. − Czy to nie ten pijak, który wjechał prawie w nasz dom?

Poczuła kamień w żołądku, zerkając w kierunku ku-chennej ściany wysuniętej najbliżej drogi.

− Czy on nie jest groźny? – dodała.Kiedy przyszła wraz z bratem w odwiedziny do babci

na całe popołudnie, nie marzyła wcale o robieniu ciastek dla jakiegoś pijaka.

Babcia uśmiechnęła się ze zrozumieniem. − Martwisz się, bo wjechał w nasz dom? – zapytała

łagodnie.− Ttta…ak – powiedziała Sara powoli, po czym po-

wtórzyła pytanie: − Czy on jest groźny?− Czasem pewnie tak – odparła babcia żywo. − Ale

tego wieczoru, gdy pan Smith wjechał w nasz dom, ktoś go wyprowadził z równowagi, dlatego się upił. Jednak widzisz, Bóg nas ochronił. Byliśmy na spotkaniu modlitew-nym, kiedy to się zdarzyło i Pan ustrzegł go od uderzenia w ścianę, w której jest rura z gazem. Bardzo się cieszymy, że jemu też nic się nie stało. Jedyne zniszczenia dotknęły jego ciężarówkę i tę ścianę, którą trzeba wyremontować. Poradzimy sobie znakomicie, aż do remontu ściany od wewnątrz i wymiany części sidingu na zewnątrz.

− Wiem – powiedziała Sara z drżeniem. − Ale on mnie i tak przeraża.

− Wiesz co? Ja też bym się bała, gdybym myślała o tym,

Być jak Jezus


I wolę chyba, żeby wpadł w złość z powodu nowego uchwy-tu niż pękniętego uchwytu – westchnął dziadek. − Chcę być jak Jezus, ale czasem jest ciężko, bo nie zawsze wia-domo, co robić. Pożyczyłem tę siekierę, ponieważ jeden z naszych sąsiadów ma moją. Pomyślałem, że może to być dobry pomysł na pokazanie panu Smithowi, że nie żywię do niego urazy po wydarzeniach z zeszłego miesiąca. Ale teraz po prostu mam nadzieję, że on mnie nie zapyta, czemu siekiera ma nowy uchwyt – roześmiał się.

Babcia zgodnie skinęła głową. − Uważam, że dobrze robisz – zachęciła go. − Chcemy

żyć w pokoju i pokazać mu, że Bóg go kocha. Jesteś teraz jedyną Biblią, którą on czyta.

− Masz rację – uśmiechnął się dziadek do babci. − Dzięki za ciastka. Są prawdziwym hitem.

− Cieszę się – odparła babcia z uśmiechem. – Chodź, Sara, pozmywamy teraz.

Sara poszła za babcią do domu z głową pełną myśli. Czuła się zarazem dziwnie i bezpiecznie. Nie miało wła-ściwie znaczenia, co pan Smith zrobił albo czego nie zrobił. Ważniejsze było robić tak, jak uczył Jezus, a Bóg zatroszczy się o resztę.

Zaczerpnięto z Partners, wrzesień 2013Christian Light Publications, Inc.


Towarzyszem: Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną (Obj 3,20).

Przywódcą: Wiedzie mnie ścieżkami sprawiedliwości ze względu na imię swoje (Ps 23,3).

Zaopatrzycielem: A Bóg mój zaspokoi wszelką potrzebę waszą według bogactwa swego w chwale, w Chrystusie Jezusie (Flp 4,19).

Obrońcą: Choćbym nawet szedł ciemną doliną, Zła się nie ulęknę, boś Ty ze mną, Laska Twoja i kij Twój mnie pocieszają (Ps 23,4).

Doradcą: Prowadzisz mnie według rady swojej (…) (Ps 73, 24).

Pomocnikiem: Tak więc z ufnością możemy mówić: Pan jest pomocnikiem moim, nie będę się lękał; cóż może mi uczynić człowiek? (Hbr 13,6).

Wszystkim we wszystkim: (...) nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz Chrystus jest wszystkim i we wszystkich (Kol 3,11).

JEZUS jest moim:

Zaczerpnięto z Behold the Lilies of the FieldWykorzystano za pozwoleniem



– Posłuchaj tego – czytał Szymon – mors zjada codziennie 50 kilogramów małży i robaków.

Młody mors jest karmiony przez matkę. Kiedy podrasta, matka wypycha go do lodowatej wody, żeby nauczył się sam dla siebie szukać pożywienia.

– Dobrze, że nie jestem morsem – powiedziała sied-mioletnia Adela, poruszona tą myślą.

– Adelo, pora już na nas. Idziemy do domu opieki dla starszych ludzi – przypomniała mama.

– Ojej, muszę iść? – marudziła Adela. – Obiecałaś pomóc w częstowaniu ciastkami – przy-

pomniała mama, pakując ostatnią partię ciasteczek z rodzynkami.

Adela zmarszczyła nos. – Chcę pomóc, ale nie podoba mi się, że tam tak śmier-

dzi – przyznała. – Życie nie składa się z samych przyjemnych rzeczy –

odparła mama – ale Bóg cieszy się, kiedy odkładamy na bok nasze uczucia i robimy coś dla kogoś. Niektórzy z tych staruszków nie są przez nikogo odwiedzani. To jeden ze sposobów, w jaki możemy ich trochę uradować.

– To czemu Szymon nie musi iść z nami? – zapytała Adela, wysuwając dolną wargę.

– Bo ja opracowuję referat na temat morsów i to na jutro – przypomniał jej Szymon. Jednak w duchu po-myślał: „Jak to dobrze, że nie muszę iść w odwiedziny do staruszków”.

– Szymon pójdzie innym razem – odpowiedziała mama. – Szymon, postaraj się skończyć ten referat na jutro, kiedy nas nie będzie. Tata jest w swoim gabinecie, gdybyś go potrzebował.

kącik dladzieci

„Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom we wszystkim, gdyż to podoba się Panu.” List do Kolosan 3,20

Życie morsów—Lucinda J. Rollings

Adela posłusznie pozbierała opakowania z ciastkami i powoli poszła za mamą do samochodu.

Potem, kiedy obie wróciły do domu po odwiedzinach, na twarzach miały wielki uśmiech.

– Wiesz, Szymon, straciłeś coś świetnego! – zawołała Adela. – Pan Nessy pokazał nam, jak wiewiórki jedzą mu prosto z ręki! Założyłam rękawiczkę i też próbowałam, ale wiewiórki ode mnie uciekły, niestety. Pojedziemy je kiedyś jeszcze pooglądać? – spojrzała pytająco w stronę mamy.

– Myślę, że możemy pojechać po szkole za tydzień albo dwa – zasugerowała mama. – A wtedy Szymon też może się z nami zabrać.

– Nie, dzięki – odparł Szymon. – Czy mam cię wypchnąć do lodowatej wody, jak mama

morsów swoje młode, kiedy mają szukać jedzenia? – za-pytała mama.

– Ale o co chodzi? – zdziwił się Szymon.– Kiedy zabrałam Adelę dzisiaj, też nie chciała jechać

– wyjaśniła mama. – Ale dzieciom dobrze robi, gdy uczą się dawać coś innym, a mieszkańcy domu opieki bardzo cieszą się z odwiedzin. Adeli dało to więcej radości, niż się spodziewała. Myślę, że i tobie przyda się takie wypchnięcie.

– To fakt – przyznała Adela. – Pan Nessy był wdzięcz-ny za odwiedziny. A na dworze, tam, gdzie oglądaliśmy wiewiórki, było świeże powietrze.

W następny piątek Szymon trochę się krzywił, pomagając tacie, mamie i Adeli umyć jabłka przed wizytą w domu opieki dla starszych osób. Jednak postanowił się uśmie-chać, kiedy tata przypomniał mu, że nie może wyglądać ponuro, jeśli chce rozweselić innych. Po odwiedzinach, siedząc już w samochodzie, Szymon zawołał:


– Pan Nessy naprawdę wie dużo o wiewiórkach! Nie wiedziałem, że używają ogona jako pomocy w utrzy-mywaniu równowagi, kiedy skaczą albo się wspinają.

– I to są gryzonie, jak szczury czy króliki – dodała Adela.

– Wygląda na to, że może zechcecie częściej jeździć w to miejsce – zauważył tata.

– Może – przytaknął Szymon. – Nie było całkiem fajnie, ale podobały mi się wiewiórki.

– Wiewiórki to także magazynierzy – zauważył tata. – Zbierają i chowają jedzenie, trzymając je wyłącznie dla siebie. A ja się cieszę, że wy dwoje zechcieliście podzielić się swoim czasem, żeby komuś pomóc. Biblia mówi, że kiedy robimy coś dobrego dla ludzi w potrzebie, to tak, jakbyśmy to robili dla Jezusa.

Szymon milczał przez chwilę. Potem powiedział:– Pan Nessy śmiał się od ucha do ucha przy naszym

wyjeździe. Nasze odwiedziny musiały mu sprawić wielką radość.

– Na pewno tak – odpowiedziała mama. – Większość mieszkańców domu opieki dostała od nas jabłka i też się chyba cieszyli, że przyjechaliśmy do nich. Cieszę się, że moje małe morsy uczą się, jak wychodzić do innych.

Zaczerpnięto ze Story Mates, luty 2014Christian Light Publications, Inc.


Na śliskiej drodze—I. B.

Ściereczka w ręku Irenki śmigała dookoła krzesła, które odkurzała. Było sobotnie przedpołudnie, więc

Irenka właśnie pomagała przy sprzątaniu. Wyjrzała przez okno. Zauważyła, że po deszczu padającym zeszłej nocy śnieg był pokryty śliską warstwą lodu.

– Kochanie! – zawołał tata w stronę mamy, otwierając drzwi – Muszę pojechać do miasta po baterie. Czy po-trzebujesz czegoś?

– O, ja też mogę jechać? – prosiła Irenka. – Chyba tak, jeśli mama pozwoli – powiedział tata.

– Skończyłaś odkurzanie? – zapytał, spoglądając na ście-reczkę w rękach Irenki.

Irenka błyskawicznie skończyła odkurzanie krzesła. Miała nadzieję, że rodzice pozwolą jej pojechać.

– Może jechać – zgodziła się mama, wręczając tacie listę zakupów.

Irenka szybko pobiegła na górę przebrać się i wkrótce była z powrotem na dole. Mama przyczesała jej włosy.

– Myślisz, tatusiu, że będzie ślisko? – zapytała, kiedy wyjechali na drogę. Prawie pożałowała, że wybrała się na tę przejażdżkę.

– Na to wygląda – stwierdził tata. – Ale będę jechać bardzo ostrożnie. W mieście drogi są posypane.

Irenka westchnęła z ulgą i oparła się z powrotem na swoim miejscu.

I właśnie wtedy, kiedy tata brał zakręt, samochód wpadł w poślizg. Zakręcił się w kółko kilka razy i zatrzymał.

– Tato! – krzyknęła Irenka, zaciskając kurczowo ręce


i zamykając oczy. Była przerażona. Tata szybko zjechał na pobocze.– Jak dobrze, że nic nie jechało – powiedział drżącym

głosem. – To się stało tak nagle. Mogliśmy spowodować wypadek. Bóg czuwał nad nami. Podziękujmy Mu od razu.

Oboje pochylili głowy, dziękując Bogu za opiekę. Tata po chwili znów odpalił samochód.

– Zobacz – powiedział – przed nami jest piaskarka. Teraz droga powinna być już lepsza. Ale nadal będę bardzo jechał bardzo powoli.

Po zrobieniu zakupów wrócili do domu.

– Mamo! – wołała Irenka od drzwi. – Auto wpadło w poślizg na oblodzonej drodze i bardzo się bałam. Tata mówił, że mogliśmy mieć wypadek.

– Myślałam, że drogi mogą być śliskie i modliłam się za was – powiedziała mama.

Tego wieczoru Irenka poszła spać, dziękując Bogu za Jego opiekę nad nimi na śliskiej drodze.

Zaczerpnięto z Wee Lambs, luty 2014Rod and Staff Publishers, Inc.


Karen wyrzeka

się swych praw

—Mary Hursh

Karen zajęła swoje miejsce w samochodzie i zapięła pasy.− Wszyscy zapięci? – zapytał tato, spoglądając

w lusterko wsteczne.− Tak jest – dzieci odpowiedziały chórem.− Tak się cieszę, że Kaufmanowie nas zaprosili! – klaskała

podekscytowana Lucille. − Pobawię się z Joanną.Tato uśmiechnął się, widząc jej entuzjazm.− Ja również się cieszę. Potem zobaczę się z tatą Joanny. Ale

porozmawiajmy o tym, czego nauczyliśmy się dziś w kościele. Karen, co szczególnego zapamiętałaś z dzisiejszego kazania?

− Zastanawiam się, co to znaczy wyrzekać się swoich praw, jak mówił brat Andrew.

− Cóż, pomyśl o Panu Jezusie – odparł tato. − Jakie mamy prawa? On nawet nie rościł sobie prawa do posiadania wła-snego domu, w którym mógłby się dobrze wyspać i zjeść.

Tato włączył kierunkowskaz i wjechał na podjazd domu Kaufmanów.

− Pamiętajmy o tym dziś po południu, dzieci. Jeśli ktoś od-bierze wam zabawkę albo powie coś, co wam się nie spodoba, spróbujcie zachować się tak, jak zrobiłby to Pan Jezus.

Po obiedzie, gdy naczynia były już umyte, Karen weszła do salonu. Lucille właśnie się bawiła śliczną małą laleczką. Nagle Joanna wyrwała jej zabawkę z rąk.

Lucille próbowała odzyskać lalkę, lecz Joanna trzymała ją mocno. Lucille zaczęła płakać, szarpiąc mocno, aż wreszcie udało jej się cel osiągnąć.

Do pokoju wszedł tato.− Kłócicie się, dziewczynki? – zapytał.− Ona mi zabrała lalkę – pociągnęła nosem Lucille.− Lucille miała ją pierwsza – wyjaśniła Karen. − A Joanna

jej odebrała.Żadnego z rodziców Joanny nie było w pobliżu. Karen pa-

trzyła, jak tato bierze Lucille na kolana i tłumaczy jej coś szeptem. Pociągnęła nosem i potrząsnęła głową. Tato coś jej jeszcze powiedział, po czym Lucille podeszła do Joanny i wrę-czyła jej lalkę.

Karen nie wierzyła własnym oczom. Przecież Lucille pierwsza bawiła się tą lalką! Dlaczego tato jej powiedział, żeby oddała coś, co jej się należy? To nie jest w porządku – pomyślała. Zaraz jednak przypomniała sobie, co tato mówił w samochodzie po drodze: „Pan Jezus nie rościł sobie prawa nawet do posiadania własnego domu. Jeśli ktoś odbierze wam zabawkę albo powie coś, co wam się nie spodoba, spróbujcie zachować się tak, jak On by to zrobił”.

Chyba właśnie o to chodziło tacie – zastanawiała się. − Pewnie pouczył Lucille, że powinna zrezygnować ze swoich praw.

Kilka dni później było wieczorne spotkanie modlitewne. Otwierając drzwi łazienki, Karen usłyszała, jak Hannah mówi:

− To było bardzo łatwe, a ty w ogóle nie zrozumiałaś, o co chodzi! Nawet mój brat, który jest w pierwszej klasie, potra-fiłby odpowiedzieć!


Karen skinęła głową, a jej podbródek zaczął drżeć.− Po nabożeństwie poszłam do łazienki. Były tam Hannah

i Jackie, które naśmiewały się z Olivii. Glenda wyszła i po-wiedziała o tym swojej mamie. Kiedy wróciła, obwiniła nas wszystkie, a ja nie pomogłam wyjaśnić sytuacji, mamo. Naprawdę nie pomogłam. Powiedziałam co prawda, że Biblia zabrania szydzić z ludzi, ale one nie słuchały. Zastanawiałam się, co zrobić, gdy przyszła siostra Joy.

− Chodźmy z tym do taty poprosić go o poradę w tej sytuacji – zasugerowała mama.

Rodzice usiedli z Karen w salonie.− Córeczko, powtórz tatusiowi to, co powiedziałaś mi

w sypialni – zachęciła mama.Karen ponownie wyjaśniła sytuację.− Nie wiedziałam, co zrobić, tato. Nie miałam szansy wy-

jaśnić wszystkiego i nie chciałam, żeby siostra Joy pomyślała sobie, że ja tylko próbuję jakoś wybrnąć z kłopotliwej sytu-acji. No i w końcu w niczym nie pomogłam.

Tato potarł podbródek w zamyśleniu.− Cóż, Karen, nie było mnie tam, ale wierzę, że mówisz

prawdę. Widzę to w twoich oczach. Przemyśl sobie taką rzecz: Czy jesteś gotowa wyrzec się prawa, by zostać właści-wie zrozumianą? – spojrzał łagodnie w oczy córki.

Karen siedziała w milczeniu przez kilka minut.− To znaczy, czy jestem gotowa na to, że siostra Joy może

sobie pomyśleć, iż jestem winna, choć nie jestem?Tato przytaknął skinieniem głowy.− Pamiętaj, że Jezus często był fałszywie oskarżany o różne

rzeczy, choć nigdy nie zgrzeszył. Mimo to nie spędził życia na przekonywaniu oskarżycieli, że się mylą. My często za-sługujemy przynajmniej częściowo, żeby inni źle sobie o nas pomyśleli. Jezus nie zasłużył na to ani razu.

− Spróbuję – odpowiedziała odważnie Karen.− Mama porozmawia z siostrą Joy, jeśli będzie miała

okazję. Prawda, kochanie?− Tak, porozmawiam – odpowiedziała mama. − Lecz jeśli

nikt nie poruszy tematu, zostawię sprawę w spokoju. Próby usprawiedliwiania siebie czasem tylko wszystko pogarszają.

− To prawda – zgodził się tato. − To nie jest najważniejsze, żeby każdy wiedział, że jesteś niewinna. Po prostu upewnij się, że masz czyste sumienie, a resztę zostaw Bogu.

Karen westchnęła głęboko.− Czuję się dużo lepiej. I nawet się nie gniewam na Hannah

i Jackie, że narobiły mi kłopotu, jeśli tak na to popatrzę.− To dlatego, że taka jest Boża droga – odrzekł tato z za-

chęcającym uśmiechem.

Zaczerpnięto z Partners, wrzesień 2013Christian Light Publications, Inc.


− Musisz jeść więcej wątróbki. Ona jest dobra na mózg. Mam ci przynieść trochę jutro na drugie śniadanie? – to był głos Jackie.

Karen zorientowała się, że mówią do Olivii, uczennicy piątej klasy. Odrabianie lekcji często przychodziło jej z trud-nością, lecz Karen wiedziała, że dziewczynka przykłada się do nauki i stara się, jak może. Jak one mogą się tak zabawiać jej kosztem? I jak można pomóc Olivii?

Glenda, jedna z przyjaciółek Olivii, właśnie myła ręce.− Nie śmiejcie się z Olivii! – wybuchnęła. − Ona się bardzo

stara!− Biblia mówi, że nie powinniśmy sobie kpić z innych –

rzekła Karen.Hannah i Jackie nie zwracały na nią uwagi.− Może trzeba cię posadzić w oślej ławce na szkółce nie-

dzielnej – znęcała się Hannah.Glenda wymknęła się z łazienki z wyrazem determinacji na

twarzy. Mam nadzieję, że nie pójdzie naskarżyć swojej mamie albo komuś innemu – pomyślała zrozpaczona Karen.

Chwilę potem Glenda wróciła z mamą oraz z siostrą Joy, która szybko oceniła sytuację, widząc zapłakaną buzię Olivii.

− Olivio, co się stało? – zapytała łagodnie. − Ktoś zrobił ci krzywdę?

Olivia pokazała palcem na starsze dziewczynki.− One się ze mnie śmieją.Jackie i Hannah od razu przybrały pozę niewiniątek.− Po prostu mówiłyśmy, że chętnie pomogłybyśmy jej

w odrabianiu lekcji, jeśli ma kłopoty – wyjaśniła Hannah.Mama Glendy miała surową minę.− Skoro tak, to dlaczego ona płacze?Obie dziewczynki wzruszyły ramionami.− Nauczyciel oceni, czy Olivia potrzebuje pomocy w od-

rabianiu lekcji – powiedziała stanowczo siostra Joy. − To nie jest wasz problem. Myślę, że lepiej byłoby, gdybyście poszły do waszych mam.

− Ale... ale... – zająknęła się Karen.Jak to możliwe? No właśnie, przecież ona wszystko widzia-

ła i wcale nie pomogła w wyjaśnieniu sprawy!Siostra Joy wzięła Olivię za rękę i otworzyła drzwi łazienki.

Karen nie miała innego wyjścia, jak pójść za nią do salonu. Hannah i Jackie zrobiły to samo, robiąc potulne miny. Karen była pewna, że siostra Joy opowie ich matkom, co zaszło.

Oczywiście, nieco później siostra Joy podeszła do mamy Karen i rozmawiała z nią przez kilka minut. Karen bawiła się w „a kuku!” z małym chłopcem stojącym na ławce, ale wewnątrz była pełna obaw.

Wieczorem mama weszła do pokoju Karen. Usiadła na brzegu jej łóżka i zapytała:

− Mogłabyś mi opowiedzieć, co się stało dziś wieczorem w kościele?

Pionier


CZĘŚĆ CZWARTA

fragmentksiążki

„W pierwszym roku jego panowania, ja, Daniel, badałem Pisma, licząc lata, które � zgodnie z tym, co Pan objawił prorokowi Jeremiaszowi � miały upłynąć od zburzenia Jerozolimy, a miało być owych lat siedemdziesiąt Księga Daniela 9,2

Ewangelista i jego rodzina przyjmują trudy

i przygody związane z głoszeniem Ewangelii

RACHAEL LOFGREN

W miarę upływu czasu, Sanford modlił się ufnie o żonę, prosząc Boga o prowadzenie.

Nigdy by się nie spodziewał, że odpowiedź nadejdzie w takiej właśnie formie. W niedzielę, jak zwykle, naj-pierw mężczyźni zajęli swoje miejsca, a potem zaczę-ły wchodzić młode kobiety. Wtedy Sanford zauważył nieśmiałą dziewczynę na samym przodzie. Stała ze spuszczonymi oczami. Nigdy nie zauważył jej dotąd, ale nagle coś się stało w jego sercu.

W nadchodzących tygodniach walczył z nieoczeki-wanymi myślami. Dlaczego tak bardzo zakochał się w Marcie, tej słodkiej, cichej dziewczynie? Podziwiał jej rodziców. Jej rodzina była zamożna i wielodziet-na, zaś Marta, druga po najstarszym dziecku, miała bardzo dużo pracy. Sanford przedstawił swoje pytania Bogu.

Właśnie przycinał drzewa, gdy nadszedł koniec jego zmagań. Myślał o tej sprawie cały ranek – czuł bardzo

PionierPodróz wizjo

nera

.

Rozdzial 7

POSZUKIWANIE/


mocno, że ta dziewczyna jest właśnie tą jedyną. Postanowił położyć runo: tego wieczoru miało się odbyć spotkanie młodzieży, a Marta rzadko przycho-dziła na takie spotkania.

Sanford spojrzał w zimowe niebo i ukląkł na zmro-żonej trawie pod jabłonią. „Panie pokaż mi, czy Marta rzeczywiście jest dziewczyną dla mnie. Spraw, żeby ona była dzisiaj wieczorem na spotkaniu, jeśli to rzeczywiście ona. Pokaż mi swoją wolę. Dziękuję Ci”. Wrócił do pracy z oczekiwaniem zmieszanym z niepewnością.

Nadszedł wieczór i Marta przyszła na spotka-nie. Sanford odczuł pokój ogarniający jego duszę. Wiedział, że Bóg dał mu odpowiedź. Tymczasem innym uczestnikom jego zachowanie podczas spotka-nia wydawało się dziwne, choć starał się ukryć powód swego rozkojarzenia.

Tego lata w czasie żniw Sanford postanowił wy-jechać na zachód do Kansas. Dla każdego młodego mężczyzny, który nie miał zatrudnienia na cały etat był to dobry sposób na dorobienie sobie. W ostatnią niedzielę, w czasie śpiewu młodzieży, idąc do drzwi wyjściowych minął po drodze grupkę młodych kobiet. Zatrzymując się na moment, poprosił je o modlitwę za siebie na czas swojego wyjazdu. Chociaż widział Martę w tej grupie, to nie spodziewał się, że jej serce tak szybko odpowie na tę prośbę – a jednak Marta zadeklarowała taką chęć.

Po kolejnym sezonie żniw w Kansas i zakończeniu roku szkolnego z dziewiątą klasą, zaczął myśleć kon-kretnie o swoim ewentualnym małżeństwie. W końcu pewnego niedzielnego popołudnia Sanford oświad-czył się Marcie. Spojrzał na rumieniącą się dziew-czynę i powiedział tonem jednocześnie poważnym i żartobliwym:

– Marto, czy myślisz, że mogłabyś ze mną przeżyć następne siedemdziesiąt lat?

Spokojną twarz Marty rozjaśnił nagle uśmiech:– Tak, nawet sto lat – powiedziała łagodnie i w jej

oczach pojawiła się radość.Postanowili poddać swoją przyszłość pod modlitwę

i post, szukając jednocześnie rady i błogosławieństwa rodziców.

Ślub odbył się w tradycyjnym stylu we czwartek po żniwach. Sanford chciał mieć skromną uroczystość tylko w gronie rodzinnym, jednak rodzice Marty

nalegali, żeby ślub był wydarzeniem dla całej spo-łeczności. Po ceremonii zawarcia małżeństwa dwustu gości zebrało się w wysprzątanej stodole na weselnym obiedzie. Wieczorem mniejsza już grupa – głównie młodzieży – zebrała się na kolację i śpiew. Para młoda miała spędzić swoją pierwszą noc w domu rodzinnym Marty.

Późnym wieczorem, kiedy ostatni goście żegnali się i wychodzili, Sanford spojrzał na swoją młodą żonę i uśmiechnął się szczęśliwy.

– To był trudny dzień, Marto, ale wreszcie jesteśmy małżeństwem – uśmiechnął się i wziął ją za rękę.

Marta uśmiechnęła się i rozmarzona powiedziała:– Nie mogłoby być wspanialej. Wszystko jest

idealnie.

W następnym tygodniu we wtorek wprowadzili się do malutkiego, przytulnego białego domku. Niewielki ganek i okna na poddaszu dodawały mu uroku, a Marta postarała się, aby w środku stał się równie przytulny jak od zewnątrz. Przyjaciel Sanforda, Ben i jego narzeczona przyszli, żeby pomóc młodej parze przy urządzaniu się. Kiedy kobiety rozpakowywały pudła, a mężczyźni przesuwali meble na swoje miej-sce, dało się słyszeć pukanie do drzwi.

Gdy Sanford wrócił od drzwi, Marta spojrzała na niego pytająco.

– To był leśniczy. Wokół Alleghenów szaleją pożary i szukają ochotników do gaszenia – zwrócił się do Bena i uśmiechnął się szeroko. – Co powiesz na przy-godę, Ben? Jesteś za tym?

– Jasne, czemu nie? Jeżeli dziewczyny są na tak – zwrócił się niepewnie do swojej narzeczonej.

– Oj, wszystko będzie dobrze. Mamy się nawza-jem, prawda, Marto? – Sanford nie mógł pohamować uśmiechu.

Chociaż Marta nie chciała, żeby jej mąż szedł w środek niebezpieczeństwa i nieznanego, nie miała zamiaru go zatrzymywać.

– Trudno, jak chcesz, to idź – zgodziła się.Marta spojrzała na narzeczoną Bena, która potrzą-

snęła głową i roześmiała się:– Chłopaki! Na szczęście pożary nie wybuchają co-

dziennie. No, to do dzieła! Bądźcie ostrożni i trzymaj-cie się siebie nawzajem.

Ben rozpromienił się zadowolony i razem z Sanfordem zabrali się za przygotowania.

Tej nocy pod czarnym niebem ręce Sanforda po-kryły się bąblami od rozgrzanej rączki grabi. Pełznąc


pod górę jednego grzbietu góry i prawie zbiegając po drugiej stronie, odkrył następne ognisko płomieni wytryskujące spomiędzy suchych liści. Dławiąc pło-mienie grabiami, pracował w pośpiechu. Gęsty, zawie-sisty dym gryzł go w oczy. Z trudem łapał powietrze i parł do przodu, czasem biegnąc, czasem niemal zata-czając się, znowu innym razem na czworaka. Palił go w środku pośpiech konieczny do wykonania tego za-dania, podczas gdy na zewnątrz straszna łuna rozświe-tlała niebo. Zatracił się w ferworze walki, pomimo wyczerpania czując napływ adrenaliny w swoim ciele.

Około północy rozległ się sygnał na przerwę i po-siłek. Znużeni mężczyźni z trudem schodzili się na szczycie góry z różnych stron. Z twarzy uczernionych od sadzy wyglądały zaczerwienione oczy.

– Panowie, dobra robota! Chcę wam podziękować za pomoc w ochronie okolicy naszej góry i ich miesz-kańców – pochwalił ich leśniczy.

Mężczyźni popijali gorącą kawę, zbici w gromadkę, chroniąc się przed zimnem, które nagle zaczęło prze-nikać przez ubrania. Wykonując swoje zadania, wcze-śniej nie czuli tego chłodu, ale teraz stali nieruchomo i listopadowe powietrze przyprawiało ich o dreszcze. W tych okolicznościach mocna, słodka kawa smako-wała podwójnie pysznie.

Kiedy wszyscy mężczyźni dostali swoje porcje, le-śniczy dołączył do nich ze swoją kawą.

– Właśnie słyszałem w radiu wyniki dzisiejszych wyborów – oznajmił. – Wygrał Eisenhower – to nasz nowy prezydent.

Kilku mężczyzn jęknęło; dwóch pozostałych wiwatowało.

– No cóż, w końcu mamy rok 1952 i czas na jakieś zmiany – zażartował ktoś.

Rozmowy toczyły się dalej, a ciepła kawa ich roz-grzewała i otrzeźwiła. Sanford i Ben popatrzyli po sobie i uśmiechnęli się.

– Coś mi się zdaje, że dzisiejsza noc to jakiś moment historyczny, nie? – zaśmiał się Ben.

– Chyba coś w tym stylu – zgodził się Sanford. Ziewnął i potrząsnął głową.

– To była niezła przygoda, ale już mam dość.– Ja też – potwierdził Ben, kończąc drugi kubek

kawy, a leśniczy właśnie ogłaszał koniec przerwy i powrót do pracy.

Gdy dotarli wreszcie z powrotem do domu z rękami całymi w otarciach i bąblach, zaczynało już świtać. Sanford poczuł, że nigdy dotąd prysznic nie był dla niego taką przyjemnością. Po gorącym śniadaniu wraz

z Martą pożegnał Bena i jego narzeczoną. Kiedy za-mykali drzwi, Sanford zwrócił się do swojej młodej żony:

– Jestem wykończony! Myślisz, że mój szef da mi dzisiaj wolne?

– Jestem tego pewna, szczególnie kiedy usłyszy, co robiłeś przez całą noc – pocieszyła go Marta.

– Chyba i tak będę musiał przejść się do niego i to uzgodnić – ziewnął Sanford ponownie i oparł głowę o ścianę. – Nie pamiętam, kiedy tak się czułem – uśmiechnął się do swojej żony pomimo wyczerpania. – Ale warto było!

Jego szef był mniej miłosierny niż przewidywa-ła Marta. Powiedział, że przecież Sanford nie prosił wcześniej o wolny dzień, dlatego też on nie widzi powodu, dla którego miałby dostać wolne. Sanford był zbyt zmęczony, żeby go przekonywać. Nieprzytomny z niewyspania wlókł się cały dzień za wozem, zbierając kukurydzę.

Tego wieczora spuchły mu kolana. W kolejnych dniach ból stał się tak silny, że musiał iść do lekarza, który przepisał mu jakieś zastrzyki, po których zapa-lenie zaczęło się goić. Długo nosił w pamięci swoją przygodę na górze i cenę, jaką musiał za nią płacić. Podobnie jego żona nie mogła zapomnieć tej długiej, pełnej niepokoju nocy w ich małym domku, ani też wyrazu wyczerpania na jego uczernionej sadzą twarzy. W tamtej chwili nie miała pojęcia, że ten rodzaj roz-dzielenia i niebezpieczeństw miał się jeszcze nie raz zdarzyć w ich życiu.

Wkrótce okazało się, że Sanforda ściga wojsko. Pewnego ponurego dnia w styczniu w ich domu po-jawiła się wielka, brązowa koperta. Płatki śniegu tań-czyły wokół niego, kiedy wchodził z kopertą na ganek. Marta obserwowała go z okna w kuchni, zastanawia-jąc się, co znajduje się w brązowej kopercie.

Otwierając ją drżącymi rękami, z troską na twarzy czytał zawiadomienie. W jego oczach Marta wyczy-tała kłopoty.

– Dostałem wezwanie do wojska – oznajmił. Stali przez chwilę w osłupieniu. Marta zarzuciła mu ręce na szyję. W jej oczach

lśniły łzy.– Musisz jechać? – zapytała łagodnie, jakby

z wahaniem.– Boję się, że nie mam wyjścia, Marto – potrzą-

snął głową w zamyśleniu. – Może nie będzie tak źle. Zadeklaruję się jako osoba odmawiająca służby


wojskowej ze względu na przekonania. I może będę mógł odbyć służbę gdzieś indziej, na przykład na farmie albo w szpitalu. Omówimy to z naszymi ro-dzicami i może oni coś doradzą.

Marta płakała cicho. – Dopiero co osiedliśmy tutaj. Ale jak musimy

jechać, spróbujemy wydobyć z tego to, co najlepsze.– Słusznie, Marto. Bóg ma na pewno w tym jakiś

cel. Może dzięki temu uda nam się założyć misję polową. Nigdy nie wiadomo, jak Pan to wykorzysta. Czekajmy po prostu i patrzmy, co się będzie działo. To może być kolejna przygoda, prawda? Jeśli dostanę służbę gdzieś indziej, pewnie będziesz mogła ze mną pojechać. A jak nie, mogłabyś zostać ze swoją rodziną. Tak czy inaczej, coś nam z tego wyjdzie. Jest już ta zupa? Zaprzęgnę konia, a ty się w tym czasie przygo-tuj do wyjścia; zjemy szybko i pojedziemy powiedzieć naszym rodzicom.

Matka Marty również rozpłakała się na te wieści. Nie chciała rozstawać się z córką, szczególnie tak świeżo po ślubie. Ojciec Marty doradził, żeby posta-rali się o opcję odroczenia.

– Naprawdę jesteś to winien Marcie; powinie-neś przynajmniej spróbować, Sanford – zachęcał go. – Wasze małżeństwo jest tak krótkie a przecież ugruntowanie związku wymaga czasu. Chyba byłoby najlepiej, gdybyście jakoś mogli mieć trochę spokoju.

Rodzice Sanforda okazali się mniej radykalni w doradzaniu. Byli gotowi zaakceptować wszystko, co tylko ich syn postanowi, choć również uważali odro-czenie za niezłą możliwość.

– No cóż, spróbujemy zatem odroczenia i zobaczy-my, co się da zrobić – zadecydował Sanford niechętnie.

Im dłużej o tym myślał, tym bardziej pomysł odby-cia służby w jakiejś formie jednak go pociągał. Czuł zew przygody i nowych możliwości służenia ludziom.

Nadchodzące miesiące były jak lawiny niepewności i załatwiania różnych spraw. Sanford wraz z jeszcze jednym młodym człowiekiem okazali się jedynymi mężczyznami w grupie uchylającymi się od służby wojskowej z powodów wiary. Kiedy nadeszła pora na komisję lekarską, jeden z oficerów zerknął na druko-wane litery „CO”1 na formularzu Sanforda i wydał pogardliwy dźwięk.

Sanford zniósł upokorzenie, trzymając się w my-ślach posłuszeństwa Bogu.

Okazało się, że odroczenie z powodu pracy na farmie 1. CO - skrót oznaczający osobę odmawiającą pełnienia służby wojskowej ze względu na sumienie - przyp. red.).

nie było możliwe, ponadto w środku tego całego za-mieszania odkryli, że Marta jest w ciąży. Sanford postanowił, że chce pracować z ludźmi; w zakła-dzie psychiatrycznym albo w domu dziecka. Razem z Martą modlili się i rozważali dostępne propozycje.

Kiedy jednak nie mogli znaleźć niczego dla siebie, wysłali podanie do Centralnej Komisji Mennonitów (Mennonite Central Commitee, w skrócie MCC), aby zapisać się na program zastępczej służby wojskowej.

W niedługim czasie zostali przyjęci i przydzieleni do pracy na farmie Brook Lane niedaleko Hagerstown, w stanie Maryland. Była to placówka należąca do szpi-tala psychiatrycznego założonego przez MCC po tym, jak młodzież odbywająca staż pracy w stanowych szpi-talach zgłosiła opłakany stan tych instytucji. Farma była częścią tej akcji i dawała pacjentom miejsca pracy w ramach procesu leczenia.

Chociaż Sanford czuł się zawiedziony tym, że nie będzie pracował z pacjentami, pogodził się ze swoim przydziałem obowiązków jako częścią Bożego planu. Praca na farmie była czymś, co znał i kochał. I kto wie, jakie drzwi Bóg na końcu otworzy dla nich?

Gdy nadeszła wiosna, spakowali swój dobytek i pożegnali się z rodzinami. Matka Marty z wielkim smutkiem żegnała swoją najstarszą córkę. Płakały, obejmując się na pożegnanie.

– Będę pisać – obiecała Marta.– Będziemy tęsknić. Jedźcie z Bogiem – mama

ukryła oczy w chusteczce i uśmiechnęła się dzielnie przez łzy.

– Opiekuj się nią, Sanford – jego teść uścisnął mu mocno dłoń.

Czwartego kwietnia 1953 roku młoda para wyru-szyła w nieznane. Najpierw przeszli wstępne szkolenie w Pensylwanii, a potem rozpoczęli swoje obowiązki. Mogli sobie jedynie wyobrażać możliwe przygody i próby, jakie na nich czekały, ale byli razem. Mieli też ufność, że Bóg idzie przed nimi. Gdziekolwiek On ich powołał, tam też był razem z nimi.

—ciąg dalszy nastąpi

Fragment książki Trailblazer©2014 TGS International

Filia Christian Aid MinistriesPrzekład na język polski: Krzysztof Dubis

Był wierny sługa, co siał Boże Słowo,nie tylko na żyznych ziemiach,

Ale i w górach wysokich,By użyźniły się szybko znowu,By nie zostały tam puste stoki.Siał wiosną ziarno słów Bożych

Wychodząc z Biblią na poleI szukał wciąż ziemi nowych,

Gdzie mógłby posiać nadzieję.Użyźniał wszystkie serca

I zawsze niósł pocieszenie.On bywał w wielu miejscach,

By głosić Boże zbawienie.Widział Bóg jego pracęI jeszcze przed żniwamiZaprosił go na ucztę,

By dzielić się z nim darami.Odpoczął wierny sługaPrzy boku swego Pana

I oparł swą głowę na Jego ramieniu,Lecz tutaj-na świecie, ziemia zorana

Dziś tęskniI wielce się smuci.

Nie płaczcie użyźnione serca!I przestañ smucić się duszo!

Wspomnijcie na słowa siewcy,Że wszyscy odejść muszą…

Jak głosił zawsze wierny sługaZdążamy co dzieñ do Wiecznej Chwały!

Dzisiaj już koñczy się jego posługa.Dziś Bóg z radością

Wpuszcza go do Raju.Będziemy go często wspominać na Ziemi

Bo tu pozostawił po sobie wiele:Kościół przedstawia jego pracowitość,

Bo dbał w tygodniu o jego wygląd,Kazania zaś głosił w niedzielę.

I jeszcze dzisiaj brzmią jego słowa,Że Bóg w Jezusie dał nam zbawienie!

Że ziemskie życieTo tylko droga.

Droga do Domu Wiecznego,Co jest największym pocieszeniem…

—Aneta Nowak

Wierny S³uga

Jako uczniowie Jezusa staramy się być do Niego podobni. Nasze wnętrze powinno odzwierciedlać obraz hojnego, kochającego i dającego Boga.

Kościół nie zawsze traktował tę odpowiedzialność z powagą. Lud Boży nie zawsze osiągał swój cel – żeby być rękami i stopami Jezusa w Jego obecności.

Modlę się o to, aby moc Jezusa wypełniła obficie nasze życie, żebyśmy – po-dobnie jak On – mieli pragnienie, by być błogosławieństwem dla ludzi w po-trzebie. I modlę się, żebyśmy nauczyli się patrzeć na nasz świat współczującymi oczami naszego Niebiańskiego Ojca, który każdego dnia przygląda się zarówno tym głodującym, jak i tym przejedzonym.

Zaczerpnięto z The Other Side of The Wall© 2001 TGS International

Filia Christian Aid MinistriesPrzekład na język polski: Krzysztof Dubis

Podobni do Chrystusa

—Gary Miller

CZASOPISMO CHRZEŚCIJAŃSKIE · ·STYCZEŃ 2017 NIE NA …ziarnoprawdy.pl/pdf/265January2017.pdf ·...

Documents

Transcript of CZASOPISMO CHRZEŚCIJAŃSKIE · ·STYCZEŃ 2017 NIE NA …ziarnoprawdy.pl/pdf/265January2017.pdf ·...