Chłopiec szybki jak strzała

Chlopiec szybki jak strzala.indd 2Chlopiec szybki jak strzala.indd 2 2014-04-16 15:24:352014-04-16 15:24:35

Podstawowy czarnyPodstawowy czarny

Sally Gardner

Chlop iec szybki jak strzala



Dla Lydii z wyrazami miłości.



– 7 –

Timmy Twinkle, co by nie mówić, był ra-czej pulchnym gościem. Kochał piłkę nożną, a największym jego marzeniem było umieć dobrze grać. O rany! Nie najlepiej szło mu w sporcie. Za to, jak sam uważał, był bezna-dziejny we wszystkich konkurencjach poza jedzeniem.

Tyle że Timmy Twinkle jeszcze wówczas nie wiedział, że jego palce u stóp mają ma-giczną moc.

Timmy nie zawsze był grubaskiem. Zaczął się w niego przeistaczać, kiedy jego babcia nagle zmarła podczas kupowania ziarna dla

1



– 8 –

ptaków. I wówczas, zupełnie niespodziewa-nie, ni z tego, ni z owego, mama Timmy’ego, która zawsze mogła polegać na swoich ro-dzicach pomagających jej w wychowywa-niu chłopca, postanowiła zacząć nowe życie w Hiszpanii i to bez własnego syna. W do-datku nikogo nie poinformowała o swoich planach. Powiedziała dziadkowi Twinkle, że jedzie do Hiszpanii na wakacje, żeby złapać trochę słońca.

– Tato – tłumaczyła dziadkowi – byłam bardzo młoda, kiedy urodził się Timmy, i jak do tej pory nie zasmakowałam życia.

– Aha – odpowiedział dziadek, który po tych wszystkich przejściach przestał mówić całymi zdaniami i tylko od niechcenia rzu-cał „aha” i „ee”, zupełnie jak kowboje w sta-rych westernach, które jego wnuk tak bardzo lubił oglądać.

– To co, zajmiesz się Timmym przez parę tygodni? – zapytała mama, obracając na drzwiach kawiarni Kettle’s Teashop zawiesz-kę stroną na „ZAMKNIĘTE”.



– 9 –

– Aha – odparł dziadek.– Kiedy wrócę i już nie będzie mnie nigdzie

gnać, znów otworzymy kawiarnię – zapro-ponowała mama.

I to by było na tyle. Włożyła swoją błysz-czącą, różową koszulkę i udała się na lotni-sko, trzymając w ręku bilet w jedną stronę.

Kiedy po dwóch tygodniach nadal jej nie było, Timmy poczuł nagły głód. Po roku od



jej wyjazdu już bezustannie był głodny. A po dwóch latach stał się prawdziwym gru baskiem. Odkrył, że jedzenie zapełnia mu pustkę po dawnym i bezpowrotnie mi-nionym poczuciu bezpieczeństwa i bycia kochanym.

Timmy miał wówczas siedem lat. Od mamy dostał jedynie trzy kartki pocztowe. Na pierwszej napisane było: „Szkoda, że cię tu nie ma. Spodobałoby ci się tutaj”. W drugiej mama informowała go, że pracuje w hiszpańskim tapas barze. A z trzeciej do-wiedział się, że mama właśnie bierze ślub. Timmy schował wszystkie pocztówki do pudełka po butach wraz z kapeluszem ma-tadora i zdjęciem ślubnym mamy. Mimo to za każdym razem, gdy o niej pomyślał, robił się głodny.



2Koledzy zaczęli się z niego wyśmiewać w drugiej klasie, gdy doszedł do niej Mickey Morris, znany wszystkim jako Mickey Łoś. W trzeciej klasie nic się nie zmieniło, nadal mu dokuczano. Wszyscy bali się Mickeya Łosia. Był najlepszym strzelcem w szkole, gwiazdą piłki nożnej na szkolnym boisku. Lubił o sobie myśleć jako o tajnej broni całej drużyny.

A potem, w czwartej klasie, kiedy wyda-wało się, że nie może już być gorzej, do klasy

– 11 –



dołączył Freddy Hammer. Obaj z Mickeyem bez ustannie znęcali się nad Timmym, co sprawiało, że chłopiec czuł się bardzo sa-motny i nieszczęśliwy.

Timmy całe dnie marzył o tym, żeby móc znaleźć się wszędzie, byle nie w szkole. Ma-rzył tak na każdej lekcji. Nawet nauka za-częła sprawiać mu problemy. Okropnie bał się przerw, podczas których Freddy Hammer

– 12 –



i Mickey Łoś przyciskali go do ściany, dając mu kuksańce, kopiąc i wyzywając: „Pączek bączek” albo „Grubas marudas”.

Dwa razy Timmy poszedł nawet na waga-ry. Zszedł do kanału przy starym, nieuży-wanym od lat, zarośniętym chwastami bo-isku, mimo że nie wolno mu było samemu nigdzie chodzić. Zjadł tam swoje drugie śniadanie, snując marzenia, jak kiedyś zdo-będzie gola dla drużyny Anglii. Zajadał ba-tony czekoladowe, które kupił za pieniądze z kieszonkowego, i nie mógł się już doczekać popołudnia, kiedy będzie mógł wrócić do dziadka na domowe ciasto.

Timmy nigdy nikomu nie mówił o swoich kłopotach w szkole. Nie było okazji, bo prze-cież poruszenie takich problemów wymaga prawdziwej rozmowy, czegoś zdecydowanie więcej niż dziadkowe „aha” i „ee”.

W tej sytuacji wyglądało na to, że może być już jedynie gorzej. Los jednak nagle się odmienił, gdy chłopiec znalazł rodzinny al-bum ze zdjęciami.



Chłopiec szybki jak strzała

Documents

Transcript of Chłopiec szybki jak strzała