AGNIESZKA OSIECKA

Agnieszka Osiecka urodziła się 9 października 1936 roku. Pierwsze lata dzieciństwa spędziła w Zakopanem, gdzie w popularnej restauracji "Watra" koncertował jej ojciec. Po wojnie rodzina Osieckich zamieszkała na Saskiej Kępie w prawobrzeżnej dzielnicy Warszawy. Niewielkie mieszkanie przy ul. Dąbrowieckiej 25 stało się dla Osieckiej ulubionym miejscem pracy na całe życie. Choć przebywała okresami w domu w Falenicy, w willi na Żoliborzu czy na Manhattanie, to jednak najważniejsze utwory powstawały przy biurku w mieszkaniu na Saskiej Kępie.

Osiecka studiowała na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim (1952-1956) oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961), uzyskując dyplom reżysera za etiudę filmową "Słoń". Jak sama przyznawała, zdolności organizacyjne i umiejętności kierowania dużymi grupami ludzi nie były jej najsilniejszą stroną, dlatego porzuciła reżyserię i zajęła się pisaniem. Podczas studiów rozpoczęła współpracę z prasą, publikowała reportaże i eseje.

W roku 1954 roku związała się ze Studenckim Teatrem Satyryków (STS), pisząc dla nich teksty piosenek - liryczne, ale nie pozbawione jednak akcentów społecznych. Zwykła mawiać: jestem dziennikarką. Dlatego wiele moich piosenek to po prostu rymowane reportaże. Była członkiem rady artystycznej STS-u, napisała dla tej sceny 166 tekstów

Swój pierwszy wielki sukces odniosła na

Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963, otrzymując nagrodę indywidualną za "Piosenkę o okularnikach".

W Polskim Radiu Osiecka prowadziła Radiowe Studio Piosenki. Tu poznała wielu muzyków i kompozytorów. W ciągu 7 lat działalności zespół nagrał i przedstawił w programach Polskiego Radia ponad 500 jej piosenek, wprowadzając na profesjonalne estrady późniejsze gwiazdy: Ewę Demarczyk, Marylę Rodowicz, Łucję Prus, Wojciecha Młynarskiego, Skaldów i Alibabki, Marka Grechutę.

Osiecka pisała też sztuki teatralne.

Pierwszą z nich - przygotowaną z myślą o

zawodowej scenie - "Niech no tylko zakwitną jabłonie" wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana przez wiele następnych lat.

Artystkę zafascynowała atmosfera wielonarodowościowej i bujnej twórczości otaczająca Teatr Andre Hübnera-Ochodlo.

Lato i jesień 1996 roku to końcowy czas współpracy Agnieszki Osieckiej z Teatrem w Sopocie. W ciągu krótkiego okresu artystce udało zrobić się nad wyraz wiele. Przede wszystkim dokonała niezwykłych przekładów pieśni żydowskich Mordechaja Gebirtiga, które złożyły się na recital André Hübnera - Ochodlo "Shalom", zaprezentowany przez Teatr Atelier już po śmierci poetki w sierpniu 1997 roku.

"Przekazała temu teatrowi swoje wielkie artystyczne i życiowe doświadczenie. To, że Teatr nosi dziś jej imię, jest dla niego zaszczytem, ale jest także hołdem złożonym przez jego twórców i współtwórców oddaniu, jakim ta wielka artystka go darzyła. Dość nieoczekiwanie wtedy mały teatrzyk "na piasku" wyrósł na zjawisko teatralne w skali ogólnopolskiej." - napisali twórcy teatru.

Nadanie imienia Agnieszki Osieckiej Teatrowi Atelier odbyło się w sierpniu 1997 roku, towarzysząc premierze spektaklu "Do dna".

AGNIESZKA OSIECKA O ATELIER:

• Głos Wybrzeża, lato 1996 „Jestem w siódmym niebie, bo Sopot był zawsze dla mnie miejscem szczęśliwym.”

• Życie, 11.03.1997 „Jestem bardzo szczęśliwa. Mam bardzo miłe miejsce w życiu. Od trzech lat związana jestem z małym teatrem "Atelier" w Sopocie. To teatr, który przypomina mi atmosferę STS-u. Prowadzi go André Hübner - Ochodlo. Sam śpiewa i reżyseruje, ale przede wszystkim jest dla nas tym, kim dla STS-u był Jerzy Markuszewski. Teraz będę miała drugi dom w Sopocie, kupię mały jacht...”

*STS - Studencki Teatr Satyryków

Agnieszka Osiecka napisała około 2 000 piosenek, wydanych m.in. w tomach:

• Kolory (1963) • Wyszłam i nie wróciłam (1969) • Listy śpiewające (1971) • Sztuczny miód (1977) • Żywa reklama (1985) • Śpiewające piaski (1989) • Opisanie szopki (1991) • W 2004 Polskie Wydawnictwo Muzyczne

rozpoczęło edycję Wielkiego śpiewnika Agnieszki Osieckiej, w którym pomieszczono blisko 500 piosenek zebranych w 13 tomach (tom 10. ukazał się w 2009).

Agnieszka Osiecka jest autorką scenariusza widowiska muzycznego Niech no tylko zakwitną jabłonie (1964, prapremiera w Teatrze Ateneum w Warszawie w reżyserii Jana Biczyckiego), który zdobył główną nagrodę na Festiwalu Polskiej Dramaturgii Współczesnej w 1964 i stał się największym przebojem teatralnym lat 60. XX wieku w Polsce.

Niektóre słynne piosenki Agnieszki Osieckiej:

• A ja wolę moją mamę (muz. Maria Jeżowska, wyk. Maria Jeżowska)

• Ballada o pancernych (muz. Adam Walaciński, wyk. Edmund Fetting)

• Ballada wagonowa (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Maryla Rodowicz)

• Będę czekać (muz. M. Legrand, wyk. Stenia Kozłowska)

• Bossanova do poduszki (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)

• Cyrk nocą (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)

• Damą być (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)

• Małgośka (muz. Katarzyna Gaertner, wyk. Maryla Rodowicz)

• Mechaniczna lalka (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta Villas)

• Mój pierwszy bal (muz. Franciszka Leszczyńska, wyk. Kalina Jędrusik)

• Mówiłam żartem (muz. Jarosław Abramow, wyk. Iga Cembrzyńska)

• Na całych jeziorach – ty (muz. Adam Sławiński, wyk. Teresa Tutinas, Kalina Jędrusik, Hanna Banaszak, Katarzyna Nosowska)

• Na zakręcie (muz. Przemysław Gintrowski, wyk. Krystyna Janda)

• Nie ma jak pompa (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)

• Od nocy do nocy (muz. Waldemar Kazanecki, wyk. Halina Kunicka, Edyta Górniak; do filmu Noce i dnie)

• Nim wstanie dzień (muz. Krzysztof Komeda, wyk. Edmund Fetting; do filmu Prawo i pięść)

• Okularnicy (muz. Jarosław Abramow, wyk. Kazimiera Utrata, Zofia Kucówna, Sława Przybylska i Tadeusz Łomnicki)

• Polska Madonna (muz. Andrzej Sikorowski, wyk. Maryla Rodowicz)

• Sing sing (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz) • Szaloną być (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta

Villas) • Sztuczny miód (muz. Krzysztof Paszek[5], wyk.

Barbara Krafftówna, Katarzyna Groniec)

• Uciekaj moje serce (muz. i wyk. Seweryn Krajewski - do serialu Jan Serce, Stanisław Sojka)

• Ulica japońskiej wiśni (muz. Jerzy Satanowski, wyk. Barbara Dziekan)

• Weselne dzieci (muz. Katarzyna Gaertner, wyk. Urszula Sipińska, Magda Umer, Krystyna Janda, Maryla Rodowicz)

• Zielono mi (muz. Jan Ptaszyn Wróblewski, wyk. Andrzej Dąbrowski, Katarzyna Nosowska, Ania Dąbrowska)

Osiecka pisała sztuki teatralne. Pierwszą z nich - przygotowaną z myślą o zawodowej scenie - "Niech no tylko zakwitną jabłonie" wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana przez wiele następnych lat.

Pisała też opowiadania (Biała bluzka), książki fabularne (m.in. Czarna wiewiórka, Salon gier), wspomnieniowe (Szpetni czterdziestoletni, Na początku był negatyw, Rozmowy w tańcu) i skierowane do najmłodszych czytelników (m.in. Dzień dobry Eugeniuszu, Wzór na diabelski ogon, Ptakowiec, Szczególnie małe sny) oraz sztuki teatralne (m. in. adaptacje Singera: Sztukmistrz z Lublina; Wilki, Darcie pierza).