„50 Ciemniejszych Odcieni” · 2 Prolog Znowu wrócił. Mamusia śpi i znowu jest chora. Chowam...

1

„50 Ciemniejszych Odcieni”

Tłumaczenie: ma_dzik00

2

Prolog

Znowu wrócił. Mamusia śpi i znowu jest chora.

Chowam się i kulę pod stołem w kuchni. Przez palce widzę mamusię. Śpi na kanapie.

Jej ręka zwisa na lepki, zielony dywan. On ma na sobie wielkie buty z błyszczącą sprzączką i

staje nad mamusią, krzycząc.

Uderza mamusię pasem. Wstawaj! Wstawaj! Jesteś popieprzoną suką. Jesteś

popieprzoną suką. Jesteś popieprzoną suką. Jesteś popieprzoną suką. Jesteś popieprzoną

suką. Jesteś popieprzoną suką. Jesteś popieprzoną suką. Jesteś popieprzoną suką.

Mamusia szlocha. Przestań. Proszę, przestań. Mamusia nie krzyczy. Mamusia zwija się

w kulkę.

Zatykam uszy palcami i zamykam oczy. Dźwięk znika.

On obraca się i widzę jego buty kiedy wchodzi do kuchni. Nadal ma ze sobą pas.

Próbuje mnie znaleźć.

Schyla się i szczerzy do mnie. Paskudnie pachnie. Papierosami i piciem. Tutaj jesteś, ty

mały gówniarzu.

Budzi go lament. Chryste! Jest mokry od potu, a jego serce wali. Co jest, kurwa? Siada

na łóżku i wkłada głowę w ręce. Kurwa. Wróciły. Ten hałas to byłem ja. Bierze uspokajający

oddech, próbując oczyścić swój umysł i nos od zapachu taniego Burbona i papierosów

Cameli.

3

Rozdział 1

Przeżyłam Dzień Trzeci bez Christiana i mój pierwszy dzień pracy. To było miłe

odwrócenie uwagi. Czas przeleciał na poznawaniu nowych twarzy, pracy i panu Jacku

Hyde’dzie. Pan Jack Hyde… uśmiecha się do mnie, jego niebieskie oczy migoczą kiedy opiera

się o moje biurko.

- Świetna robota, Ano. Myślę, że stworzymy świetny zespół.

W jakiś sposób udaje mi się unieść kąciki ust, prawie się uśmiecham.

- Będę już szła, jeśli nie masz nic przeciwko.- Mówię.

- Oczywiście, jest siedemnasta trzydzieści. Do zobaczenia jutro.

- Do widzenia, Jack.

- Do widzenia, Ano.

Wkładam marynarkę, biorę torebkę i idę do wyjścia. Kiedy już otacza mnie powietrze

wczesnego wieczoru Seattle, biorę głęboki oddech. Powietrze nawet nie zaczyna wypełnić

pustki w mojej piersi, pustki, którą czuję od sobotniego poranka. To ziejąca dziura

przypominająca mi o mojej stracie. Idę do przystanku autobusowego z opuszczoną głową.

Gapię się na swoje stopy i rozmyślam o braku mojej ukochanej Wandy, mojego starego

Beetle’a… czy Audi.

Natychmiast zamykam drzwi przed tą myślą. Nie. Nie myśl o nim. Oczywiście stać

mnie na samochód- na ładny, nowy samochód. Podejrzewam, że zawyżył cenę za mój

samochód i ta myśl zostawia gorzki posmak w moich ustach, ale odprawiam ją. Próbuję

utrzymać mój umysł tak pusty i nieczuły jak to możliwe. Nie mogę o nim myśleć. Nie chcę

znowu płakać, nie na ulicy.

Mieszkanie jest puste. Tęsknię za Kate i wyobrażam sobie jak leży na plaży na

Barbados, popijając zimnego drinka. Włączam plazmowy telewizor żeby jakiś dźwięk

wypełniał próżnię i dał jakieś poczucie towarzystwa, ale ani nie słucham ani nie oglądam.

Siedzę i wpatruję się ślepo w ceglaną ścianę. Jestem odrętwiała. Nie czuję niczego poza

bólem. Jak długo będę musiała to znosić?

Dźwięk domofonu odrywa mnie od mojej udręki i moje serce zatrzymuje się. Kto to

może być? Naciskam interkom.

- Dostawa dla panny Steele.- Mówi znudzony, bezosobowy głos i przeszywa mnie

rozczarowanie. Osowiale schodzę po schodach i widzę młodego mężczyznę głośno żującego

gumę. Trzyma duże, kartonowe pudło i opiera się o drzwi frontowe. Podpisuję odbiór i

zanoszę przesyłkę na górę. Pudło jest zadziwiająco lekkie. W środku znajdują się dwa tuziny

długich, białych róż i bilecik.

4

Gratulacje w twoim pierwszym dni pracy.

Mam nadzieję, że dobrze poszło.

I dziękuję za szybowiec. To było bardzo wspaniałomyślne.

Ma szczególne miejsce na moim biurku.

Christian

Wpatruję się w drukowany bilecik, dziura w mojej piersi powiększa się. Bez wątpienia

przysłała to jego asystentka. Christian pewnie miał z tym niewiele wspólnego. Myślenie o

tym jest zbyt bolesne. Oglądam róże- są piękne i nie mogę zdobyć się na wyrzucenie ich do

śmieci. Idę do kuchni i szukam wazonu.

Pojawia się pewien model: pobudka, praca, płacz, sen. Cóż, próbuję spać. Nie mogę

uciec przed nim nawet w moich snach. Prześladuję mnie szare, płonące oczy, jego zagubione

spojrzenie, jego jasne, rozczochrane włosy. I muzyka… tyle muzyki- nie mogę słuchać żadnej

muzyki. Staram się omijać ją za wszelką cenę. Nawet dżungle reklamowe powodują, że drżę.

Z nikim nie rozmawiałam, nawet z mamą czy Rayem. Nie mam teraz siły na jałowe

rozmowy. Nie, w ogóle tego nie chcę. Stałam się własną wyspą. Zdewastowaną wojną

ziemią, na której nic nie rośnie, a horyzont jest posępny. Tak, to ja. Mogę wchodzić w

bezosobowe interakcje w pracy, ale to wszystko. Jeśli porozmawiam z mamą, to wiem, że

rozpadnę się jeszcze bardziej- a nie mam już czego złamać.

Mam trudności z jedzeniem. W porze lunchu w środę, udaje mi się zjeść kubeczek

jogurtu i to pierwsza rzecz jaką zjadłam od piątku. Odkryłam nową tolerancję dla picia kawy

latte i dietetycznej Coli. Kofeina pozwala mi funkcjonować, ale przez nią czuję się

niespokojna.

Jack zaczął nade mną wisieć, irytując mnie i zadając osobiste pytania. Czego on chce?

Jestem uprzejma, ale muszę trzymać go na odległość ramienia.

Siedzę i zaczynam przeglądać stos korespondencji zaadresowanej do niego. Cieszę

się, że mogę się skupić na jakieś fizycznej pracy. Słyszę dźwięk maila i szybko sprawdzam od

kogo to.

Jasna cholera. Email od Christiana. O nie, nie tutaj… nie w pracy.

5

Od: Christian Grey Temat: Jutro Data: 8 Czerwca, 2011 14:05 Do: Anastasia Steele

Droga Anastasio,

Wybacz, że przeszkadzam ci w pracy. Mam nadzieję, że dobrze ci idzie. Dostałaś moje

kwiaty?

Mam zapisane, że jutro jest otwarcie wystawy twojego przyjaciela i jestem pewien, że nie

miałaś czasu na kupienie samochodu, a to długa droga. Będę bardziej niż szczęśliwy żeby cię

tam zabrać- jeśli sobie tego życzysz.

Daj mi znać.

Christian Grey

Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Mam łzy w oczach. Pospiesznie wstaję od biurka i pędzę do łazienki żeby schować się

w jednej z kabin. Wystawa José. Cholera. Kompletnie zapomniałam, a obiecałam mu, że

przyjdę. Kurna, Christian ma rację: jak się tam dostanę?

Łapię się za czoło. Dlaczego José nie zadzwonił? Jak tak teraz o tym myślę- czemu nikt

nie zadzwonił? Byłam taka nieobecna, że nie zauważyłam milczenia mojej komórki.

Kurna! Ale ze mnie idiotka! Nadal mam ustawione przekierowywanie rozmów na

BlackBerry. Ja pierdole. Christian dostaje moje telefony- chyba, że wyrzucił BlackBerry. Jak

zdobył mój adres mailowy do pracy?

Zna rozmiar mojego buta, więc adres mailowy na pewno nie sprawił mu wielkiego

problemu.

Mogę go znowu zobaczyć? Zniosłabym to? Chcę go zobaczyć? Zamykam oczy i

odchylam głowę do tyłu kiedy przeszywa mnie żal i tęsknota. Oczywiście, że chcę.

Może, może mogłabym mu powiedzieć, że zmieniłam zdanie… Nie, nie, nie. Nie mogę

być z kimś, kto czerpie przyjemność ze sprawiania mi bólu. Z kimś, kto mnie nie kocha.

W moim umyśle pojawia się obrazy pełne tortur- szybowanie, trzymanie za ręce,

całowanie, wanna, jego czułość, jego humor i jego mroczne, ponure, seksowne spojrzenie.

Tęsknię za nim. Minęło pięć dni, pięć dni agonii, która wydawała się być wiecznością.

Owijam ramiona wokół ciała, przytulając się ciasno, próbując się trzymać. Tęsknię za

nim. Naprawdę za nim tęsknię… kocham go. Proste.

W nocy płaczę do poduszki aż nie zasnę. Wtedy żałuję, że odeszłam, żałuję, że on nie

jest inny, żałuję, że nie jesteśmy razem. Jak długo będzie trwało to okropne, przytłaczające

uczucie? Czuję się jak w Czyśćcu.

6

Anastasio Steele, jesteś w pracy! Muszę być silna, ale chcę pójść na wystawę José. A

głęboko we mnie, masochistka we mnie, chce zobaczyć Christiana. Biorę głęboki oddech i

wracam do swojego biurka.

Od: Anastasia Steele Temat: Jutro Data: 8 Czerwca, 2011 14:25 Do: Christian Grey

Cześć, Christian

Dziękuję za kwiaty; są śliczne.

Tak, doceniłabym podwózkę.

Dziękuję.

Anastasia Steele

Asystentka wydawcy Jacka Hyde’a, SIP

Sprawdzam telefon i rzeczywiście okazuje się, że nadal jest ustawiony na

przekazywanie rozmów. Jack jest na spotkaniu, więc szybko dzwonię do José.

- Cześć José. Tu Ana.

- Witaj, nieznajoma.- Jego głos jest tak ciepły i przyjemny, że znowu prawie się

rozklejam.

- Nie mogę długo rozmawiać. O której mam jutro być na twojej wystawie?

- Nadal przyjeżdżasz?- Brzmi na podekscytowanego.

- Tak, oczywiście.- Uśmiecham się pierwszym szczerym uśmiechem od pięciu dni

kiedy wyobrażam sobie jak się szczerzy do telefonu.

- O dziewiętnastej trzydzieści.

- To do zobaczenia. Do widzenia, José.

- Cześć, Ana.


Droga Anastasio,

O której mam po ciebie przyjechać?

7

Christian Grey



Wystawa José zaczyna się o 19:30. O której byś proponował?

Anastasia Steele



Droga Anastasio,

Od Portland dzieli nas pewna odległość. Przyjadę po ciebie o 17:45.

Czekam z niecierpliwością żeby cię zobaczyć.

Christian Grey



W takim razie, do zobaczenia.

Anastasia Steele


8

O rety. Zobaczę Christiana i po raz pierwszy od pięciu dni, trochę poprawia mi się

nastrój. Pozwalam sobie chwilę podumać co u niego.

Tęsknił za mną? Prawdopodobnie nie tak, jak ja za nim. Znalazł nową Niewolnicą skąd

tam one się biorą? Ta myśl jest tak bolesna, że od razu o niej zapominam. Spoglądam na stos

korespondencji, którą muszę posegregować dla Jacka i próbuję się na tym skupić żeby znowu

wypchnąć Christiana z mojej głowy.

Tej nocy, przewracam się w łóżku, próbując spać. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu,

nie płakałam do poduszki.

Wizualizuję sobie twarz Christiana kiedy opuszczałam jego mieszkanie. Jego

udręczony wyraz twarzy prześladuje mnie. Pamiętam, że nie chciał żebym szła, co było

dziwne. Dlaczego miałabym zostać skoro sprawy przybrały taki impas? Oboje krążyliśmy

wokół własnych problemów- mój strach przed karą, jego strach przed… czym? Miłością?

Obracając się na bok, przytulam poduszkę. Wypełnia mnie wszechogarniający

smutek. Myśli, że nie zasługuje na bycie kochanym. Dlaczego tak czuje? Czy to ma coś

wspólnego z jego wczesnym dzieciństwem? Z jego biologiczną matką, dziwką za koks? Moje

myśli opętują mnie aż do bardzo wczesnych godzin porannych, ale w końcu odpływam w

wyczerpujący sen.

Dzień strasznie się wlecze, a Jack jest niezwykle uważny. Podejrzewam, że to przez

śliwkową sukienkę Kate i czarne buty na wysokim obcasie, które ukradłam z jej szafy.

Podjęłam decyzję, że po swojej pierwszej wypłacie, pójdę na zakupy. Sukienka bardziej teraz

na mnie wisi, ale udaję, że tego nie widzę.

W końcu jest siedemnasta trzydzieści, chwytam torebkę i marynarkę. Próbuję

uspokoić nerwy. Zobaczę go!

- Masz dzisiaj randkę?- Mówi Jack kiedy przechodzi obok mojego biurka, też

wychodzi.

- Tak. Nie. Nie do końca.

Unosi jedną brew, najwyraźniej to go zainteresowało.- Chłopak?

Rumienię się.- Nie, przyjaciel. Były chłopak.

- Może jutro będziesz chciała pójść na drinka po pracy. Miałaś wzorowy pierwszy

tydzień, Ana. Powinniśmy to uczcić.- Uśmiecha się i jakaś nienazwana emocja przebiega

przez jego twarz, przez co czuję się nieswojo.

Wkłada ręce w kieszenie i szybko wychodzi przez podwójne drzwi. Marszczę brwi na

jego pospieszny odwrót. Drink z szefem, czy to dobry pomysł?

Kręcę głową. Najpierw muszę przebrnąć przez wieczór z Christianem Grey’em. Jak

mam to zrobić? Idę szybko do łazienki żeby się poprawić.

W ogromnym lustrze na ścianie, przyglądam się sobie uważnie. Jestem jak zwykle

blada, mam ciemne worki pod moimi za dużymi oczami. Wyglądam na zmizerowaną i

udręczoną.

9

Jeezu, chciałabym umieć używać produktów do makijażu. Nakładam maskarę i

eyeliner, podszczypuję policzki żeby jakoś nadać im koloru. Związuję włosy tak, że

artystycznie opadają mi na plecy i biorę głęboki oddech. To musi wystarczyć.

Nerwowo przechodzę przez foyer z uśmiechem i macham do Claire z recepcji. Myślę,

że mogłybyśmy zostać przyjaciółkami. Jack rozmawia z Elizabeth kiedy idę do drzwi.

Uśmiechając się szeroko, otwiera przede mną drzwi.

- Za tobą, Ana.- Mamrocze.

- Dziękuję.- Uśmiecham się, zawstydzona.

Na chodniku na zewnątrz czeka Taylor. Otwiera drzwi od samochodu. Spoglądam

niepewnie na Jacka, który idzie za mną. Spogląda w stronę Audi SUV z konsternacją.

Obracam się i wsiadam do środka. I oto on- Christian Grey- w szarym garniturze, bez

krawata, odpięty kołnierzyk. Jego szare oczy błyszczą.

Mam sucho w ustach. Wygląda nieziemsko, poza tym, że patrzy na mnie spode łba. O

nie!

- Kiedy ostatnio jadłaś?- Mówi ostro kiedy Taylor zamyka za mną drzwi.

Cholera.- Witaj, Christian. Ciebie też miło widzieć.

- Nie chcę teraz twojej mądrej buzi. Odpowiedz mi.- Jego oczy ciskają gromy.

Ja pierdolę. – Emm… jadłam jogurt na lunch. A, i banana.

- Kiedy ostatnio jadłaś coś konkretnego?- Pyta jadowicie.

Taylor siada za kółkiem, włącza silnik i wyjeżdża na ulicę.

Podnoszę wzrok i widzę, że Jack macha do mnie. Chociaż nie wiem w jaki sposób

widzi coś za przyciemnianymi szybami. Odmachuję.

- Kto to?- Pyta ostro Christian.

- Mój szef.- Zerkam na pięknego mężczyznę obok mnie, a jego usta zaciśnięte są w

cienką kreskę.

- Więc? Twój ostatni posiłek?

- Christian, to naprawdę nie twoja sprawa.- Mamroczę, czując się niewiarygodnie

odważna.

- Wszystko, co robisz jest moją sprawą. Powiedz mi.

Nie, nie jest. Jęczę z frustracji i przewracam oczami, a Christian mruży oczy. I pierwszy

raz od dawna, chcę się zaśmiać. Staram się powstrzymać chichot, który zaraz wybuchnie.

Twarz Christiana łagodnieje kiedy próbuję utrzymać poważną minę i widzę cień uśmiechu na

jego pięknie wyrzeźbionych ustach.

- Więc?- Pyta łagodniej.

- Pasta ala vongole w ostatni piątek.- Szepczę.

Zamyka oczy kiedy furia i może żal, pojawiają się na jego twarzy.- Rozumiem.- Jego

głos jest bez wyrazu.- Wyglądasz jakbyś od tego czasu schudła przynajmniej trzy kilo, może

więcej. Proszę jedz, Ano.- Upomina mnie.

Patrzę w dół na palce splątana na moich kolanach. Dlaczego przez niego zawsze czuję

się jak niegrzeczne dziecko?

10

Porusza się i obraca do mnie.- Jak się masz?- Pyta, jego głos nadal jest łagodny.

Cóż, gównianie… Przełykam.- Jeśli powiedziałabym ci, że w porządku, to

skłamałabym.

Ostro nabiera powietrza.- Ja też.- Mamrocze, sięga i kładzie rękę na mojej.- Tęsknię za

tobą.- Dodaje.

O nie. Skóra na skórze.

- Christian, ja—

- Ana, proszę. Musimy porozmawiać.

Będę płakać. Nie.- Christian, ja… proszę… Tak dużo płakałam.- Szepczę, próbując

utrzymać emocje na wodzy.

- Och, kochanie, nie.- Ciągnie moją rękę i zanim się orientuję, siedzę na jego kolanach.

Obejmuje mnie ramionami, wkłada nos w moje włosy.- Tak bardzo za tobą tęskniłem,

Anastasio.

Chcę uwolnić się z jego uścisku żeby zyskać trochę dystansu, ale jego ramiona mi na

to nie pozwalają. Przyciska mnie do swojej piersi. Rozpływam się. Och, właśnie tutaj chcę

być.

Opieram o niego głowę, a on całuje moje włosy, powtarzając proces. To jest dom.

Pachnie lnem, płynem do zmiękczania, żelem pod prysznic i moim ulubionym zapachem-

Christianem. Przez chwilę pozwalam sobie na fantazję, że wszystko będzie dobrze i to koi

moją sponiewieraną duszę.

- Chodź.- Christian zsuwa mnie ze swoich kolan.- Jesteśmy.

Co?

- Helipad, na dachu budynku.- Spogląda w stronę budynku dla wyjaśnienia.

Oczywiście. Charlie Tango. Taylor otwiera drzwi i wysiadam. Uśmiecha się do mnie

ciepło, co powoduje, że czuję się bezpieczna. Odwzajemniam uśmiech.

- Powinnam oddać ci twoją chusteczkę.

- Proszę ją zachować, panno Steele, z moimi najlepszymi życzeniami.

Rumienię się kiedy Christian obchodzi samochód i chwyta mnie za rękę. Patrzy

zagadkowo na Taylora, który spogląda na niego bez emocji, niczego nie wyjawiając.

- Dziewiąta?- Mówi do niego Christian.

- Tak, proszę pana.

Christian potakuje kiedy odwraca się i prowadzi mnie przed podwójne drzwi do

ogromnego foyer. Rozkoszuję się uczuciem jakie przynosi jego duża dłoń i długi palce

zwinięte wokół moich. Czuję to znajome przyciąganie- ciągnie mnie jak Ikara do słońca. Już

się sparzyłam i znowu tu jestem.

Kiedy docieramy do wind, naciska guzik. Zerkam na niego i widzę jego enigmatyczny

uśmiech. Kiedy drzwi się otwierają, puszcza moją rękę i wchodzę do środka.

Drzwi się zamykają i ryzykuję kolejne spojrzenie. Patrzy na mnie, jego szare oczy są

żywe. W powietrzu między nami, unosi się elektryczność. Jest wyczuwalna. Mogę jej prawie

posmakować. Pulsuje między nami, przyciąga nas do siebie.

11

- Ojej.- Tracę oddech kiedy przez chwilę ogrzewam się w tym pierwotnym uczuciu.

- Ja też to czuję.- Mówi, jego oczy są zamglone i intensywne.

Zabójcze, mroczne pożądanie zbiera się między moimi nogami. Christian chwyta mnie

za rękę i głaszcze moje kostki kciukiem. Wszystkie mięśnie zaciskają się przepysznie, głęboko

we mnie.

O ja pierdolę. Jak może nadal tak na mnie działać?

- Proszę, nie przygryzaj wargi, Anastasio.- Szepcze.

Podnoszę na niego wzrok i uwalniam wargę. Chcę go. Tutaj, teraz, w windzie. Jak

mogłabym nie chcieć?

- Wiesz, jak to na mnie działa.- Mamrocze.

Och, nadal na niego działam. Moja wewnętrzna bogini uwalnia się ze swoich

pięciodniowych dąsów.

Nagle drzwi się otwierają, przełamując zaklęcie i jesteśmy na dachu. Jest wietrznie i

pomimo mojej czarnej marynarki, jest mi zimno. Christian obejmuje mnie ramieniem i

przysuwa do swojego boku i pospiesznie idziemy przez lądowisko, gdzie na samym środku

stoi Charlie Tango. Jego śmigła obracają się wolno.

Wysoki blondyn o kwadratowej szczęce, w czarnym garniturze, wyskakuje ze środka.

Pochyla się i biegnie do nas. Ściska ręce z Christianem, krzyczy ponad hałasem śmigieł.

- Jest gotowa, proszę pana. Cała pańska!

- Wszystko sprawdzone?


- Zabierzesz ją około dwudziestej trzydzieści?


- Taylor czeka na ciebie przed budynkiem.

- Dziękuję, panie Grey. Bezpiecznego lotu do Portland, proszę pani.- Zasalutował mi. Christian potakuje, nie puszcza mnie, tylko schyla się i prowadzi mnie do drzwi helikoptera. Kiedy już jestem w środku, zapina mnie w uprząż pasów, ciasno je ściskając. Ma znajomy wyraz twarzy i swój sekretny uśmiech. - To powinno zatrzymać cię w miejscu.- Mamrocze.- Muszę powiedzieć, że podoba mi się ta uprząż na tobie. Niczego nie dotykaj. Rumienię się na szkarłat, a on przesuwa palcem wskazującym przez mój policzek zanim podaje mi słuchawki. Też chciałabym cię dotknąć, ale mi nie pozwalasz. Patrzę na niego spode łba. Poza tym, zapiął mnie tak mocno, że prawie nie mogę się ruszyć. Siada na swoim miejscu i zapina się, potem zaczyna cały proces przygotowawczy lotu. Jest taki kompetentny. To bardzo duży wabik. Zakłada słuchawki, przesuwa przełącznik i śmigła przyspieszają, ogłuszając mnie. Obraca się i patrzy na mnie.- Gotowa, kochanie?- Jego głos oddbija się echem przez słuchawki. - Tak. Uśmiecha się swoim szerokim, chłopięcym uśmiechem. Wow, tak dawno go nie widziałam. - Wieża Sea-Tac, tu Charlie Tango- Tango Echo Hotel, gotowy do startu do Portland przez PDX. Proszę o potwierdzenie, odbiór.

12

Bezosobowy głos kontrolera lotu odpowiada podając instrukcje. - Wieża, przyjąłem, Charlie Tango gotowy, bez odbioru.- Christian przełącza dwa przełączniki, chwyta drążek i helikopter podnosi się powoli i łagodnie ku wieczornemu niebu. Seattle i mój żołądek zostają na ziemi i jest tyle do zobaczenia. - Ścigaliśmy świt, Anastasio, a teraz zmierzch.- Słyszę jego głos w słuchawkach. Obracam się i patrzę na niego zaskoczona. Co to znaczy? Jak to jest, że potrafi mówić takie romantyczne rzeczy? Uśmiecha się i nie mogę nic poradzić na swój nieśmiały uśmiech. - Tym razem też więcej widać, przez wieczorne słońce.- Mówi. Ostatnim razem kiedy lecieliśmy do Seattle, było ciemno, ale tego wieczoru widok jest spektakularny, dosłownie nie z tego świata. Jesteśmy ponad najwyższymi budynkami i wzbijamy się wyżej i wyżej. - Escala jest tam.- Wskazuje na budynek.- Tam Boeing i nawet widać Space Needle. Wyciągam szyję.- Nigdy nie byłam. - Zabiorę cię, możemy tam zjeść. Co?- Christian, zerwaliśmy. - Wiem. Nadal mogę cię tam zabrać i nakarmić.- Patrzy na mnie. Kręcę głową i rumienię się zanim decyduję się na inne podejście.- Bardzo tu pięknie, dziękuję. - Imponujące, prawda? - Imponujące, że potrafisz to robić. - Pochlebstwa od pani, panno Steele? Ale jestem człowiekiem o wielu talentach. - Jestem tego w pełni świadoma, panie Grey. Obraca się i uśmiecha krzywo, a ja po raz pierwszy od pięciu dni, zaczynam się relaksować. Może nie będzie tak źle. - Jak w nowej pracy? - Dobrze, dziękuję. Interesująco. - Jaki jest twój szef? - Och, jest w porządku.- Jak mam powiedzieć Christianowi, że przez Jacka czuję się niekomfortowo? Christian obraca się i spogląda na mnie. - Co jest nie tak?- Pyta. - Poza tym, co oczywiste, to nic. - Oczywiste? - Och, Christian, czasami jesteś naprawdę tępy. - Tępy? Ja? Nie wiem czy podoba mi się pani ton, panno Steele. - Cóż, to niech ci się nie podoba. Kąciki jego ust podnoszą się.- Tęskniłem za twoją mądrą buzią. Tracę oddech i chcę krzyknąć: Ja tęskniłam za tobą- za całym tobą- nietylko za twoją buzią! Ale siedzę cicho i wyglądam przez szklaną kulę dla ryb, którą jest kokpit Charliego Tango. Lecimy na południe. Zmierzch jest po naszej prawej, słońce nisko na horyzoncie- ogromne, mocno pomarańczowe- i znowu jestem Ikarem, lecącym o wiele za blisko. Zmierzch przyszedł z nami z Seattle i niebo ma teraz kolor opalu, różu i akwamaryny połączonego w jedno, tylko Matka Natura wie jakim sposobem. Jest czysty, rześki wieczór, światła Portland świecą i migoczą, witając nas kiedy Christian ląduje helikopterem na

13

helipadzie. Jesteśmy na szczycie dziwnego, brązowego, ceglanego budynku w Portland- tego samego, z którego wylatywaliśmy trzy tygodnie temu. Jeezu, minęło tak niewiele czasu. Mimo to, czuję jakby znała Christiana przez całe swoje życie. Wyłącza Charliego Tango, wyłączając różne przełączniki by wyłączyć śmigła. W końcu słyszę tylko własny oddech przez słuchawki. Hmm. Przypomina mi się doświadczenie z Thomasem Tallisem. Blednę. O nie, na pewno nie chcę teraz o tym myśleć. Christian odpina swoją uprząż i wychyla się żeby odpiąć moją. - Dobra przejażdżka, panno Steele?- Pyta, jego głos jest przymilny, a oczy świecące. - Tak, dziękuję, panie Grey.- Odpowiadam uprzejmie. - No, to chodźmy zobaczyć zdjęcia tego chłopca.- Wyciąga rękę i chwytając ją, wysiadam z Charliego Tango. Siwowłosy mężczyzna z brodą podchodzi żeby nas powitać, uśmiechając się szeroko. Rozpoznaję w nim tego starszego pana z ostatniego razu kiedy tu byliśmy. - Joe.- Christian uśmiecha się i puszczając moją rękę, ściska ciepło dłoń Joe. - Pilnuj jej dla Stephana. Przyjedzie około ósmej albo dziewiątej. - Tak zrobię, panie Grey. Proszę pani.- Mówi, potakując.- Samochód czeka na dole, proszę pana. A i winda nie działa, muszą państwo użyć schodów. - Dziękuję, Joe. Chrstian bierze mnie za rękę i idziemy w kierunku schodów ewakuacyjnych. - Dobrze dla ciebie, że to tylko trzy piętra, na tych obcasach.- Mówi do mnie z dezaprobatą. No nie żartuj. - Nie podobają ci się buty? - Bardzo mi się podobają, Anastasio.- Jego wzrok ciemnieje i myślę, że powie coś innego, ale tego nie robi.- Chodź. Zejdziemy powoli. Nie chcę żebyś spadła i skręciła sobie kark.

Siedzimy w ciszy kiedy kierowca wiezie nas o galerii. Mój niepokój powrócił ze zdwojoną siłą i zdaję sobie teraz sprawę, że nasza podróż Charlim Tango była okiem cyklonu. Christian jst cichy i ponury... wygląda jakby się czegoś obawiał; nasz lepszy nastrój z wcześniej, wyparował. Jest tyle rzeczy, które chciałabym powiedzieć, ale ta podróż jest za krótka. Christian patrzy namiętnie przez okno. - Jose to tylko przyjaciel.- Mamroczę. Christian obraca się i patrzy na mnie, jego oczy są ciemne i ostrożne, niczego nie wyjawiają. Jego usta- och, jego usta nieproszenie mnie rozpraszają. Pamiętam je na sobie- wszędzie. Moja skóra podgrzewa się. On przesuwa się na siedzeniu i marszczy brwi. - Te piękne oczy robią się za duże w stosunku do twojej twarzy, Anastasio. Proszę, powiedz mi, że będziesz jadła. - Tak, Christian, będę jadła.- Odpowiadam automatycznie. - Mówię poważnie. - Co ty nie powiesz?- Nie potrafię ukryć pogardy w moim głosie. Poważnie? Zuchwałość tego faceta- faceta, przez którego przeszłam przez piekło w ciągu ostatnich pięciu dni. Nie, to nie tak. Sama się skazałam na to piekło. Nie. To on. Kręcę głową, skonsternowana.

14

- Nie chcę się z tobą kłócić, Anastasio. Chcę cię z powrotem i chcę żebyś była zdrowa.- Mówi łagodnie. Co? Co to znaczy?- Ale nic się nie zmieniło.- Nadal jesteś 50 Odcieniami. - Porozmawiajmy w drodze powrotnej. Jesteśmy na miejscu. Samochód podjeżdża przed galerię, Christian wysiada i zostawia mnie oniemiałą. Otwiera mi drzwi i wygramalam się. - Dlaczego to robisz?- Mój głos jest głośniejszy niż się spodziewałam. - Co robię?- Christian jest zaskoczony. - Mówisz coś takiego, a potem po prostu przestajesz. - Anastasio, jesteśmy na miejscu. Tu, gdzie ty chcesz być. Więc zróbmy to a potem porozmawiamy. Nieszczególnie widzi mi się scena na ulicy. Rumienię się i rozglądam wokół. Ma rację. To zbyt publiczne miejsce. Zaciskam usta kiedy on patrzy na mnie z góry. - Ok.- Mamroczę nadąsana. Chwyta mnie za rękę i prowadzi do budynku. Jesteśmy w przerobionym magazynie- ceglane ściany, ciemne drewniane podłogi,

białe sufity i białe światła. Jest przestronnie i nowocześnie. Wielu ludzi chodzi po podłodze

galerii, popijając wino i podziwiając prace José. Moje problemy rozpływają się na chwilę

kiedy dociera do mnie, że Jose zrealizował swoje marzenie. Tak trzymać, Jose!

- Dobry wieczór i witam na wystawie José Rodriguez'a.- Wita nas młoda kobieta

ubrana na czarno. Ma bardzo krótkie, brązowe włosy, jasną, czerwoną szminkę i wielkie,

okrągłe, zwisające kolczyki. Spogląda na mnie pobieżnie, a potem o wiele dłużej i wnikliwiej

na Christiana. Potem znowu wraca do mnie i mruga kiedy się rumieni.

Marszczę brew. On jest mój- albo był. Bardzo staram się nie patrzeć na nią spode łba. Kiedy jej oczy odzyskuję ostrość, znowu mruga. - Och, to ty, Ana. Chcielibyśmy żebyście się z tym zapoznali.- Uśmiecha się szeroko i podaje mi broszurę. Potem kieruje mnie do stołu obłożonego napojami i przekąskami. Skąd zna moje imię? - Znasz ją?- Christian marszczy brwi. Kręcę głową, tak samo zmieszana. Rozkojarzony, wzrusza ramionami.- Czego chciałabyś się napić? - Poproszę lampkę białego wina, dziękuję. Marszczy brew, ale trzyma język za zębami i idzie do otwartego baru. - Ana! José przedziera się przez tłum ludzi.

O żesz ty! Ma na sobie garnitur. Wygląda dobrze i uśmiecha się do mnie szeroko. Obejmuje mnie ramionami i mocno przytula. Robię, co mogę żeby nie wybuchnąć płaczem. Mój przyjaciel, mój jedyny przyjaciel od kiedy Kate jest na wyjeździe. Łzy zbierają się w moich oczach. - Ana, tak się cieszę, że udało cię się przyjść.- Szepcze mi do ucha, potem milknie i trzyma mnie na długość ramienia, gapiąc się. - Co? - Hej, wszystko w porządku? Wyglądasz, cóż, dziwnie. Dios mio, schudłaś? Mrugam żeby odpędzić łzy.- José, wszystko w porządku. Po prostu cieszę się z

twojego sukcesu. Gratuluję wystawy.- Mój głos zaczyna drżeć kiedy widzę niepokój na jego

tak znajomej twarzy, ale muszę się trzymać.

15

- Jak się tu dostałaś?- Pyta. - Christian mnie przywiózł.- Mówię, nagle jestem pełna obaw. - Aha.- Jego twarz smutnieje i puszcza mnie.- Gdzie on jest?- Jego wyraz twarzy mrocznieje. - Tam, poszedł po drinki.- Wskazuję głową w kierunku Christiana i widzę, że wymienia uprzejmości z kimś z kolejki. Christian podnosi wzrok kiedy patrzę w jego stronę i nasze oczy spotykają się. I w tej krótkiej chwili, jestem sparaliżowana, patrząc na niemożliwie przystojnego mężczyznę, który patrzy na mnie z jakąś nienazwaną emocją. Jego wzrok jest gorący, wpala się we mnie i przez chwilę wyłączamy się ze świata. Ja nie mogę... Ten piękny mężczyzna chce mnie z powrotem i gdzieś głęboko we mnie pojawia się słodka radość. Rozwija się jak poranna poświata o wczesnym świcie. - Ana!- José przywołuje mnie do tu i teraz.- Tak się cieszę, że przyszłaś. Posłuchaj,

muszę cię ostrzec—

Nagle, panna Bardzo Krótkie Włosy i Czerwona Szminka przerywa mu.- José,

dziennikarka z Portland Printz jest tutaj żeby się z tobą zobaczyć. Chodź.- Uśmiecha się do

mnie uprzejmie.

- Jakie to zajebiste, co nie? Sława.- Uśmiecha się szeroko, a ja nie mogę nic poradzić na to, że robię to samo- jest taki szczęśliwy.- Później cię znajdę, Ano.- Całuje mnie w policzek i patrzę jak podchodzi do młodej kobiety stojącej obok wychudzonego fotografa. Fotografie José są wszędzie. Niektóre zostały powiększone na ogromnych płótnach.

Są i monochromatyczne i kolorowe. Wszechogarniające piękno znajduje się wielu

krajobrazach. Na jednym z nich, zrobionym niedaleko jeziora w Vancouver, jest wczesny

wieczór i różowe chmury odbijają się od nieruchomej wody. Na chwilę przenoszę się do

spokojności jaka z niego emanuje. Niesamowite.

Christian przyłącza się do mnie, biorę głęboki oddech i przełykam, próbując odzyskać

co nieco z mojego wcześniejszego spokoju. Podaje mi kieliszek białego wina.

- Nadaje się?- Mój głos jest już bardziej normalny.

Christian patrzy na mnie zagadkowo.

- Wino.

- Nie. Rzadko podają dobre wino na takich imprezach. Chłopak jest dość

utalentowany, nieprawdaż?- Christian podziwia zdjęcie z jeziorem.

- A myślisz, że dlaczego poprosiłam go żeby zrobił ci zdjęcia?- Nie mogę nic poradzić

na dumę w moim głosie. Jego beznamiętne oczy przesuwają się ze zdjęcia na mnie.

-Christian Grey?- Fotograf z Portland Printz podchodzi do Christiana.- Mogę panu

zrobić zdjęcie?

- Jasne.- Christian ukrywa swoje rozdrażnienie. Odsuwam się, ale chwyta moją rękę i

przyciąga do swojego boku. Fotograf patrzy na nas i nie może ukryć swojego zaskoczenia.

- Dziękuję, panie Grey.- Strzela kilka fotek.- Panno…?- Pyta.

- Steele.- Odpowiadam.

- Dziękuję, panno Steele.- Odchodzi szybko.

- Szukałam w Internecie twoich zdjęć z randkami. Nie ma żadnych. To dlatego Kate

myślała, że jesteś gejem.

16

Usta Christiana drżą w uśmiechu.- To wyjaśnia twoje niewłaściwe pytanie. Nie, nie

chodzę na randki, Anastasio- tylko z tobą. Ale wiesz to.-Jego oczy płoną szczerością.

- Więc nigdy nie wychodziłeś ze swoimi— Nerwowo rozglądam się wokół, by

sprawdzić czy ktoś nie może nas usłyszeć— Niewolnicami?

- Czasem. Nie na randki. Zakupy i takie tam.- Wzrusza ramionami, nie spuszcza ze

mnie wzroku.

Och, więc tylko do pokoju zabaw— jego Czerwonego Pokoju Bólu i do jego

mieszkania. Nie wiem jak mam się z tym czuć.

- Tylko ty, Anastasio.- Szepcze.

Rumienię się i patrzę w dół, na palce. W swój sposób, zależy mu na mnie.

- Twój przyjaciel wydaje się być bardziej skupiony na krajobrazach, nie na portretach.

Rozejrzyjmy się.- Wyciąga do mnie rękę, a ja chwytam ją.

Przechodzimy obok kilku fotografii i zauważam parę, która potakuje w moją stronę,

uśmiechając się szeroko jak gdyby mnie znali. To pewnie dlatego, że jestem z Christianem,

ale jeden facet centralnie gapi się na mnie. Dziwne.

Skręcamy w jedną alejkę i już wiem dlaczego ludzie tak dziwnie na mnie patrzą. Na

ścianie wisi siedem ogromnych portretów- moich portretów.

Patrzę na nie ślepo, oszołomiona. Krew odpływa mi z twarzy. Ja: robiąca kwaśną

minę, śmiejąca się, patrząca spode łba, poważna, rozbawiona. Wszystkie w dużym zbliżeniu,

wszystkie czarno- białe.

Jasna cholera! Pamiętam, że José bawił się aparatem podczas kilku okazji kiedy nas

odwiedzał i kiedy z nim wychodziłam jako kierowca czy asystentka fotografa. Myślałam, że

tylko tak sobie strzelał. Nie, że to wyląduje na ogromnych płótnach.

Spoglądam w górę na Christiana, który gapi się wnikliwie na każde zdjęcie po kolei.

- Wygląda na to, że to nie tylko ja.- Mówi tajemniczo, jego usta są zaciśnięte.

Myślę, że jest zły. O nie.

- Przepraszam na chwilę.- Mówi, przyszpilając mnie na chwilę swoimi jasnym, szarym

spojrzeniem. Obraca się i idzie do recepcji.

O co mu teraz chodzi? Obserwuję zauroczona jak rozmawia z panną Bardzo Krótkie

Włosy i Czerwona Szminka. Wyciąga portfel i podaje jej kartę kredytową.

Kurna. Musiał kupić jedno z nich.

- Hej. To ty jesteś muzą. Te zdjęcia są wyśmienite.- Młody mężczyzna z burzą blond

włosów straszy mnie. Czuję rękę na łokciu i wiem, że Christian wrócił.

- Jesteś szczęściarzem.- Blond Burza uśmiecha się krzywo do Christiana, która patrzy

na niego chłodno.

- To prawda.- Mamrocze ponuro i odciąga mnie na bok.

- Czy ty właśnie kupiłeś jedno z nich?

- Jedno z nich?- Prycha, nie zdejmując ze mnie oczu.

- Kupiłeś więcej niż jedno?

17

Przewraca oczami.- Kupiłem wszystkie, Anastasio. Nie chcę żeby jakiś obcy człowiek

napalał się na ciebie w swoim domu.

Moją pierwszą inklinacją jest żeby się zaśmiać.- Ty wolisz to robić?- Szydzę.

Patrzy na mnie z góry, zbity z tropu moją zuchwałością, tak myślę, ale stara się ukryć

swoje rozbawienie.

- Szczerze mówiąc, tak.

- Zboczeniec.- Mówię i przygryzam dolną wargę żeby powstrzymać uśmiech.

Szczęka mu opada i teraz jego rozbawienie jest ewidentne. W zamyśleniu przesuwa

palcem po brodzie.

- Nie mogę się nie zgodzić z tym stwierdzeniem, Anastasio.- Kręci głową i jego oczy

łagodnieją humorem.

- Porozmawiałabym o tym bardziej wnikliwie, ale podpisałam klauzulę poufności.

Wzdycha i jego oczy ciemnieją.- Co ja chciałbym zrobić twojej mądrej buzi.-

Mamrocze.

Tracę oddech, bo aż za dobrze wiem, co to znaczy.- Jesteś bardzo niegrzeczny.-

Próbuję brzmieć na zszokowaną i udaje mi się. Czy on nie ma żadnych granic?

Uśmiecha się do mnie krzywo, rozbawiony, a potem marszczy brwi.

- Wyglądasz na bardzo zrelaksowaną na tych zdjęciach, Anastasio. Nie często cię taką

widuję.

Co? Hola! Zmiana tematu- mówiąc o niekonsekwencji- od dowcipnego do

poważnego.

Rumienię się i spoglądam na swoje palce. Podnosi moją głowę, a ja ostro nabieram

powietrza na kontakt z jego długimi palcami.

- Chcę żebyś była tak zrelaksowana przy mnie.- Szepcze. Resztki humor zniknęły.

Gdzieś głęboko we mnie, znowu czuję radość. Ale jak to możliwe? Mamy problemy.

- Musisz przestać mnie onieśmielać, jeśli tego chcesz.- Mówię ostro.

- Musisz nauczyć się komunikować i mówić mi jak się czujesz.- Odszczekuje, a jego

oczy płoną.

Biorę głęboki oddech.- Christian, chciałeś mnie jako Niewolnicę. Właśnie w tym tkwi

problem. W definicji Niewolnicy, przesłałeś mi ją raz.- Zatrzymuję się, próbując przypomnieć

sobie słowa.- Myślę, że synonimami były i tu cytuję: „łatwa w obróbce, ustępliwa, podatna,

pasywna, zrezygnowana, cierpliwa, uległa, oswojona”. Nie miałam na ciebie patrzeć. Nie

miałam do ciebie mówić dopóki mi na to nie pozwoliłeś. Czego się spodziewasz?- Syczę.

Mruga powiekami i jeszcze bardziej marszczy czoło kiedy kontynuuję.

- Bycie z tobą jest bardzo dezorientujące. Nie chcesz żebym ci się sprzeciwiała, ale też

lubisz moją „mądrą buzię”. Chcesz posłuszeństwa, poza momentami kiedy go nie chcesz-

żebyś mógł mnie ukarać. Po prostu nie wiem czego chcesz kiedy z tobą jestem.

Mruży oczy.- Trafne spostrzeżenie, jak zwykle, panno Steele.- Jego głos jest

lodowaty.- Chodź, zjedzmy coś.

- Jesteśmy tu dopiero pół godziny.

18

- Widziałaś zdjęcia, porozmawiałaś z chłopakiem.

- On ma na imię José.

- Porozmawiałaś z José- z mężczyzną, który kiedy widziałem go po raz ostatni,

próbował wepchnąć język w twoją niechętną buzię kiedy byłaś pijana i było ci nie dobrze.-

Warczy.

- On nigdy mnie nie uderzył.- Wypluwam słowa.

Christian patrzy na mnie spode łba, furia emanuje z każdej części jego ciała.- To cios

poniżej pasa, Anastasio.- Szepcze jadowicie.

Rumienię się, a Christian przebiega rękami przez włosy, jeżąc się ledwie

powstrzymywanym gniewem.- Patrzę na niego gniewnie.

- Zabieram cię na jedzenie. Znikasz przed moimi oczami. Znajdź chłopaka, pożegnaj

się.

- Proszę, nie możemy jeszcze trochę zostać?

- Nie. Idź. Teraz. Pożegnaj się.

Patrzę na niego gniewnie, a krew się we mnie gotuje. Pan Przeklęty Maniak Kontroli.

Złość jest dobra. Złość jest lepsza niż płacz.

Odrywam od niego wzrok i przeszukuję pomieszczenie w poszukiwaniu José.

Rozmawia z grupką młodych kobiet. Idę sztywno w jego kierunku i z dala od 50. Mam robić

co mówi tylko dlatego, że mnie tu przywiózł? Za kogo on się uważa, do diabła?

Dziewczyny spijają każde słowo z ust José. Jedna z nich traci oddech kiedy podchodzę,

bez wątpienia rozpoznając mnie z portretów.

- José.

- Ana. Dziewczyny, wybaczcie.- José uśmiecha się do nich szeroko i obejmuje mnie

ramieniem. Jestem w pewien sposób rozbawiona- José dobrze sobie radzi z dziewczynami,

imponuje im.

- Wyglądasz na wściekłą.- Mówi.

- Muszę iść.- Mówię uparcie.

- Dopiero przyszłaś.

- Wiem, ale Christian musi wracać. Zdjęcia są fantastyczne, José. Jesteś bardzo

utalentowany.

Szczerzy się do mnie.- Super było cię zobaczyć.

José podnosi mnie w swoich ramionach i okręca mną tak, że widzę Christiana po

drugiej stronie galerii. Patrzy spode łba i zdaję sobie sprawę, że to dlatego, że jestem w

ramionach José. Więc w wykalkulowanym ruchu, obejmuję ramionami szyję José. Christian

chyba zaraz umrze. Jego gniewne spojrzenie ciemnieje czymś ponurym i zaczyna powoli iść w

naszym kierunku.

- Dzięki, że ostrzegłeś mnie przed moimi portretami.- Bełkoczę.

- Cholera. Przepraszam, Ano. Powinienem był ci powiedzieć. Podobają ci się?

- Emm… nie wiem.- Odpowiadam szczerze, zbita z tropu jego pytaniem.

19

- Cóż, wszystkie zostały sprzedane, więc komuś się podobają. Zajebiście, nie? Jesteś

dziewczyną z plakatu.- Przytula mnie mocniej kiedy Christian dochodzi do nas, patrząc na

mnie gniewnie. Szczęśliwie, José go nie widzi.

José puszcza mnie.- Nie bądź obca, Ano. O, pan Grey, dobry wieczór.

- Panie Rodriguez, bardzo imponujące.- Głos Christiana jest lodowato uprzejmy.-

Przepraszam, że nie możemy zostać dłużej, ale musimy wracać do Seattle. Anastasio?-

Subtelnie podkreśla słowo my i chwyta mnie za rękę.

- Cześć, José. Jeszcze raz gratuluję.- Daję mu szybkiego całusa w policzek i zanim się

orientuję, Christian wyciąga mnie z budynku. Wiem, że gotuje się w cichym gniewie, ale ja

też.

Szybko spogląda w obie strony ulicy, a potem skręca w lewo i nagle zaciąga mnie do

bocznej alejki, przyciskając mnie do ściany. Chwyta moją twarz obiema rękami, zmuszając

żebym spojrzała w górę, w jego żarliwe oczy.

Tracę oddech, a jego usta robią nalot na moje. Całuje mnie gwałtownie. Przez chwilę

nasze zęby spotykają się, a potem jego język znajduje się w mojej buzi.

Pożądanie eksploduje w moim ciele jak fajerwerki na 4 Lipca i odwzajemniam

pocałunek, jego zapał. Moje ręce wplątują się w jego włosy i mocno je ciągną. Jęczy, niski,

seksowny dźwięk dobiegający z wnętrza jego gardła, który rozbrzmiewa we mnie. Jego ręce

przesuwają się w dół aż do moich ud, jego palce wbijają się w moją skórę przez śliwkową

sukienkę.

Wlewam w nasz pocałunek cały lęk i złamane serce ostatnich kilku dni, związując go

ze sobą i wtedy to mnie uderza- w chwili tej wiążącej namiętności- on robi to samo, czuje się

tak samo.

Dysząc, przerywa pocałunek. Jego oczy lśnią od pożądania, zapalając już i tak

rozgrzaną krew, która pulsuje w moim ciele. Nie czuję ust kiedy próbuję nabrać do płuc

cennego powietrza.

- Jesteś. Moja.- Warczy, akcentując każde słowo. Odsuwa się ode mnie i zgina, kładąc

ręce na kolanach jak gdyby przebiegł maraton.- Na miłość boską, Ana.

Opieram się o ścianę, dysząc. Próbuję przejąć kontrolę nad rozpustną reakcją mojego

ciała, próbuję odnaleźć swój spokój.

- Przepraszam.- Szepczę kiedy już mogę oddychać.

- Powinnaś. Wiem, co robiłaś. Chcesz fotografa, Anastasio? Oczywistym jest, że on coś

do ciebie czuje.

Rumienię się i kręcę głową.

- Nie. To tylko przyjaciel.

- Spędziłem całe swoje dorosłe życie na unikaniu skrajnych emocji. A ty… wzbudzasz

we mnie uczucia, które są mi kompletnie obce. To bardzo…- Marszczy czoło, szukając słowa.-

Niepokojące.

20

- Lubię kontrolę, Ano, a przy tobie, to po prostu— staje prosto, jego wzrok jest

intensywny— wyparowuje.- Macha ręką, potem przesuwa nią po włosach i bierze głęboki

oddech. Chwyta mnie za rękę.

- Chodź, musimy porozmawiać, a ty musisz coś zjeść.

21

Rozdział 2

Prowadzi mnie do małej, kameralnej restauracji.

- To miejsce będzie musiało wystarczyć.- Zrzędzi Christian.- Nie mamy dużo czasu.

Dla mnie ta restauracja jest w porządku. Drewniane krzesła, płócienne obrusy i ściany

w takim samym kolorze jak pokój zabaw Christiana- głęboka, krwista czerwień- z małymi,

pozłacanymi lustrami porozrzucanymi bez porządku; białe świece i małe wazoniki z białymi

różami. Ella Fitzgerald śpiewa łagodnie w tle o tej rzeczy nazywanej miłością. Jest bardzo

romantycznie.

Kelner prowadzi nas do stolika dla dwojga w małej alkowie. Siadam bojąc się, co

Christian chce mi powiedzieć.

- Nie mamy dużo czasu.- Mówi Christian do kelnera kiedy siadamy.- Więc poprosimy

dwie porcje befsztyka z polędwicy, średnio wysmażone, sos bernaise, jeśli macie, frytki i

zielone warzywa, cokolwiek ma szef kuchni; i proszę o kartę win.

- Oczywiście, proszę pana.- Kelner, zdziwiony chłodną postawą Christiana, wymyka

się. Christian kładzie swoje BlackBerry na stole. Jeezu, ja nie mogę sama wybrać?

- A co, jeśli nie lubię befsztyka?

Wzdycha.- Nie zaczynaj, Anastasio.

- Nie jestem dzieckiem, Christian.

- Cóż, to przestań tak się zachowywać.

Czuję się jakby mnie spoliczkował. Mrugam powiekami. Więc tak to będzie wyglądało,

wstrząsająca, spięta rozmowa. W bardzo romantycznej scenerii, ale z pewnością żadnych

serduszek i kwiatków.

- Jestem dzieckiem, bo nie lubię befsztyka?- Mamroczę żeby zamaskować zranienie.

- Dlatego, że celowo wzbudziłaś moją zazdrość. To dziecinne. Nie masz względu na

uczucia swojego przyjaciela, że tak go podjudzasz?- Christian zaciska usta i patrzy spode łba

kiedy kelner wraca z listą win.

Rumienię się- nie pomyślałam o tym. Biedny José- z całą stanowczością nie chcę go

zachęcać. Nagle, jestem przerażona. Christian ma rację; to było bezmyślne. Spogląda na listę

win.

- Chciałabyś wybrać wino?- Pyta i unosi wyczekująco brwi z czystą arogancją. Wie, że

kompletnie nie znam się na winach.

- Ty wybierz.- Odpowiadam nadąsana i skarcona.

- Poproszę dwie lampki Barossa Valley Shiraz.

- Emm… sprzedajemy je tylko na butelki, proszę pana.

- Więc butelkę.- Mówi ostro Christian.

22

- Tak, proszę pana.- Zawraca ulegle i nie winię go. Marszczę brwi. Co go gryzie? Och,

pewnie ja i gdzieś w głębinach mojej psychiki, moja wewnętrzna bogini wstaje ospale,

rozciąga się i uśmiecha. Spała przez jakiś czas.

- Jesteś bardzo naburmuszony.

Patrzy na mnie bez emocji.- Ciekawe dlaczego?

- Cóż, taka postawa dobrze wróży kameralnej i szczerej rozmowie o przyszłości, nie

sądzisz?- Uśmiecham się do niego słodko.

Zaciska usta w cienką linię, ale potem, prawie niechętnie, jego usta unoszą się i wiem,

że próbuje ukryć uśmiech.

- Przepraszam.- Mówi.

- Przeprosiny przyjęte i z radością chcę cię poinformować, że nie przeszłam na

wegetarianizm od kiedy ostatnio jedliśmy.

- Od kiedy ty ostatnio jadłaś. Myślę, że ten punkt jest dyskusyjny.

- Znowu to słowo „dyskusyjny”.

- Dyskusyjny.- Jego usta i oczy łagodnieją od humoru. Przebiega ręką przez włosy i

znowu jest poważny.- Ana, ostatnim razem kiedy rozmawialiśmy, zostawiłaś mnie. Trochę się

denerwuję. Powiedziałem ci, że chcę cię z powrotem, a ty… nic nie powiedziałaś.- Jego wzrok

jest intensywny i wyczekujący, podczas gdy jego szczerość jest rozbrajająca. Co mam na to

odpowiedzieć, do diabła?

- Tęskniłam za tobą… naprawdę za tobą tęskniłam, Christian. Te ostatnie kilka dni

były… trudne.- Przełykam, gula w moim gardle puchnie kiedy przypominam sobie mój

desperacki lęk odkąd go zostawiłam.

Ten ostatni tydzień był najgorszym w moim życiu, ból prawie nie do opisania. Nic

innego się z tym nie równa. Ale rzeczywistość mnie uderza.

- Nic się nie zmieniło. Nie mogę być tym, czym chcesz żebym była.- Wyciskam słowa

przez gulę w moim gardle.

- Jesteś tym, czym chcę żebyś była.- Mówi, jego głos jest empatyczny.

- Nie, Christian, nie jestem.

- Jesteś zdenerwowana przez to, co wydarzyło się ostatnim razem. Zachowałem się

głupio, a ty… Ty tak samo. Dlaczego nie użyłaś słowa bezpieczeństwa, Anastasio?- Jego ton

zmienia się, jest oskarżający.

Co? Hola- zmiana kierunku. Rumienię się i mrugam.

- Odpowiedz mi.

- Nie wiem, byłam przytłoczona tym wszystkim. Próbowałam być tym, czym chciałeś

żebym była. Próbowałam poradzić sobie z bólem i wyleciało mi z głowy. No wiesz…

zapomniałam.- Szepczę zażenowana i wzruszam przepraszająco ramionami.

Jeezu, może mogliśmy uniknąć całej tej bolesnej sytuacji.

- Zapomniałaś!- Mówi w horrorze, chwytając krawędzie stolika i patrząc na mnie

gniewnie.

23

Cholera! Znowu jest wściekły. Moja podświadomość też obdarza mnie gniewnym

spojrzeniem. Widzisz, sama sprowadziłaś na siebie to wszystko!

- Jak mam ci ufać?- Mówi niskim głosem.- Kiedykolwiek?

Kelner przynosi nasze wino kiedy siedzimy patrząc na siebie, niebieskie oczy w szare.

Oboje jesteśmy wypełnieni obwinianiem siebie nawzajem, podczas gdy kelner wyjmuje

korek z niepotrzebną nonszalancją i nalewa trochę wina do kieliszka Christiana. Christian

automatycznie sięga po kieliszek i bierze łyka.

- W porządku.- Jego głos jest szorstki.

Kelner pospiesznie napełnia nasze kieliszki, stawia butelkę na stole i szybko się

wycofuje. Christian przez cały czas nie spuścił ze mnie oczu. Pękam pierwsza, zrywam

kontakt wzrokowy i podnoszę swój kieliszek. Biorę duży haust. Prawie nie czuję smaku.

- Przepraszam.- Szepczę, bo nagle czuję się głupio. Odeszłam, bo myślałam, że

jesteśmy niekompatybilni. A on teraz mówi, że mogłam go powstrzymać?

- Za co przepraszasz?- Pyta zaalarmowany.

- Za nie użycie słowa bezpieczeństwa.

Zamyka oczy, jak gdyby w uldze.

- Mogliśmy uniknąć całego tego cierpienia.- Mamrocze.

- Ty wyglądasz dobrze.- Lepiej niż dobrze. Wyglądasz jak ty.

- Pozory mogą być złudne.- Mówi cicho.- Czuję wiele rzeczy, ale na pewno nie jest

dobrze. Czuję jakby słońce zaszło i nie wstawało przez pięć dni, Ano. Żyję w wiecznej nocy.

Jestem poruszona jego wyznaniem. Ojej, to tak jak ja.

- Powiedziałaś, że nigdy nie odejdziesz, a kiedy tylko zrobiło się ciężko, to już cię nie

było.

- Kiedy powiedziałam, że nigdy nie odejdę?

- Przez sen. To była najbardziej podnosząca na duchu rzecz jaką usłyszałem od bardzo

dawna, Anastasio. Spowodowała, że się zrelaksowałem.

Coś ściska mnie w sercu i sięgam po wino.

- Powiedziałaś, że mnie kochasz.- Szepcze.- Czy teraz to czas przeszły?- Jego głos jest

niski i zaciągnięty niepokojem.

- Nie, Christian, nie jest.

Patrzy na mnie na tak podatnego kiedy wypuszcza powietrze.- To dobrze.- Mówi.

Jestem zszokowana jego wyznaniem. Zmienił podejście. Kiedy wcześniej

powiedziałam mu, że go kocham, był przerażony. Kelner wrócił. Szybko stawia przed nami

nasze dania i wycofuje się.

Ja pierdolę, jedzenie.

- Jedz.- Rozkazuje Christian.

Gdzieś głęboko wiem, że jestem głodna, ale w tej chwili mój żołądek jest ściśnięty.

Siedzę na przeciwko jedynego mężczyzny, którego kochałam i debatuję na temat naszej

niepewnej przyszłości. To nie zachęca do jedzenia. Spoglądam z powątpiewaniem na

jedzenie.

24

- Boże dopomóż, Anastasio, jeśli nie będziesz jadła, to przełożę cię przez kolano, tutaj,

w tej restauracji i nie będzie to miało nic wspólnego z moją seksualną gratyfikacją. Jedz!

Jeezu, nie wyrywaj sobie włosów z głowy, Grey. Moja podświadomość gapi się na

mnie znad swoich okularów. Całkowicie zgadza się z 50 Odcieniami.

- Ok, zjem. Proszę, schowaj swoją świerzbiącą dłoń.

Nie uśmiecha się, tylko nadal gniewnie na mnie patrzy. Niechętnie podnoszę nóż i

widelec i zaczynam kroić befsztyk. Och, jest wyśmienity. Jestem głodna, naprawdę głodna.

Kiedy żuję, Christian wyraźnie się relaksuje.

Jemy naszą kolację w ciszy. Muzyka się zmieniła. Kobieta o miękkim głosie śpiewa w

tle, jej słowa odbijają echem moje myśli.

Spoglądam na 50. Je i obserwuję mnie. Głód, niepokój i tęsknota zmieszane w jedno

gorące spojrzenie.

- Wiesz, kto to śpiewa?- Próbuję jakiejś normalnej rozmowy.

Christian przestaje i słucha.- Nie… ale jest dobra, kimkolwiek jest.

- Mi też się podoba.

W końcu uśmiecha się swoim prywatnym, enigmatycznym uśmiechem. Co planuje?

- Co?- Pytam.

Kręci głową.- Zajadaj.- Mówi przymilnie.

Zjadłam połowę talerza. Nie mogę zjeść więcej. Jak mam to wynegocjować?

- Już więcej nie mogę. Czy zjadałam wystarczająco dla Pana?

Patrzy na mnie beznamiętnie, nie odpowiada. Potem spogląda na swój zegarek.

- Jestem naprawdę pełna.- Dodaję, biorąc łyk przepysznego wina.

- Niedługo musimy iść. Taylor jest tutaj i musisz wstać rano do pracy.

- Ty też.

- Funkcjonuję na mniejszej ilości snu od ciebie, Anastasio. Przynajmniej coś zjadłaś.

- Nie wracamy Charlim Tango?

- Nie, myślałem, że będę potrzebował drinka. Taylor po nas przyjedzie. Poza tym, w

ten sposób będę miał cię dla siebie przez kilka godzin w samochodzie, przynajmniej. Co

możemy robić oprócz rozmawiania?

Och, taki ma plan.

Christian woła kelnera i prosi o rachunek, potem podnosi BlackBerry i dzwoni.

- Jesteśmy w Le Picotin, Południowo- zachodnia Trzecia Aleja.- Rozłącza się.

Jeezu, jest taki szorstki przez telefon.

- Jesteś bardzo szorstki dla Taylora, właściwie, dla większości ludzi.

- Po prostu szybko przechodzę do rzeczy, Anastasio.

- Tego wieczoru nie przeszedłeś do rzeczy. Nic się nie zmieniło, Christian.

- Mam dla ciebie propozycję.

- To zaczęło się propozycją.

- Inną propozycję.

25

Kelner wraca i Christian podaje mu kartę kredytową bez sprawdzania rachunku.

Patrzy na mnie spekulująco kiedy kelner wkłada jego kartę do terminala. Telefon Christiana

wibruję, a on spogląda na niego.

Ma propozycję? Co tym razem? Przez mój umysł przebiega kilka scenariuszy:

porwanie, praca dla niego. Nie, nic nie ma sensu. Christian kończy płacić.

- Chodź. Taylor jest na zewnątrz.

Wstajemy, a on bierze moją rękę.

- Nie chcę cię stracić, Anastasio.- Czule całuje moje kostki, a dotyk jego ust na mojej

skórze odbija się echem w moim ciele.

Na zewnątrz czeka Audi. Christian otwiera przede mną drzwi. Wchodząc do środka,

zanurzam się w miękkiej skórze. On idzie na stronę kierowcy, Taylor wysiada z samochodu i

rozmawiają krótko. To nie jest ich zwyczajny protokół. Jestem ciekawa. O czym rozmawiają?

Wsiadają chwilę później i spoglądam na Christiana, który ma beznamiętny wyraz twarzy

kiedy patrzy do przodu.

Pozwalam sobie przez chwilę ponapawać się jego boskim profilem: prosty nos,

rzeźbione, pełne usta, włosy słodko opadające na jego czoło. Ten boski mężczyzna z

pewnością nie jest dla mnie.

Nagle łagodna muzyka wypełnia samochód. To instrumentalny kawałek, którego nie

znam. Taylor wyjeżdża na ulicę, kierując się w stronę I-5 i Seattle.

Christian obraca się tak żeby na mnie patrzeć.- Tak jak mówiłem, Anastasio, mam dla

ciebie propozycję.

Spoglądam nerwowo na Taylora.

- Taylor cię nie słyszy.- Zapewnia mnie Christian.

- Jak to?

- Taylor.- Woła Christian. Taylor nie odpowiada. Woła ponownie, nadal żadnej

odpowiedzi. Christian wychyla się i klepie go po ramieniu. Taylor wyjmuję z uszu słuchawkę,

której nie zauważyłam.

- Tak, proszę pana?

- Dziękuję, Taylor. Wszystko w porządku, kontynuuj.


- Zadowolona? Słucha swojego iPoda. Pucciniego. Zapomnij, że tu jest. Ja tak robię.

- Celowo poprosiłeś go żeby to robił?

- Tak.

Och.- Ok, twoja propozycja?

Christian nagle wygląda na zdeterminowanego w biznesowym stylu. Jasna cholera.

Negocjujemy umowę. Słucham uważnie.

- Pozwól, że najpierw o coś cię zapytam. Chcesz zwyczajnego waniliowego związku

bez żadnego perwersyjnego pieprzenia?

Opada mi szczęka.- Perwersyjnego pieprzenia?- Piszczę.

- Perwersyjnego pieprzenia.

26

- Nie wierzę, że to powiedziałeś.- Spoglądam nerwowo na Taylora.

- Cóż, powiedziałem. Odpowiedz mi.- Mówi spokojnie.

Rumienię się. Moja wewnętrzna bogini klęczy na jednej nodze z dłońmi złożonymi w

błagalnym geście.

- Lubię twoje perwersyjne pieprzenie.- Szepczę.

- Tak właśnie myślałem. Więc czego nie lubisz?

Tego, że nie mogę cię dotykać. Tego, że podoba ci się sprawianie mi bólu, ciosów

pasem…

- Groźby okrutnej i niezwyczajnej kary.

- Co to znaczy?

- Cóż, masz te wszystkie laski, bicze i inne rzeczy w swoim pokoju zabaw, które

straszliwie mnie przerażają. Nie chcę żebyś ich na mnie używał.

- Ok, żadnych lasek i biczów- albo pasków żeby nie było.- Mamrocze sardonicznie.

Patrzę na niego zdziwiona.- Masz zamiar skorygować twarde granice?

- Nie do końca, po prostu próbuję cię zrozumieć, zyskać czysty obraz tego, co lubisz, a

czego nie.

- Christian, fundamentalną sprawą jest to, że mam trudność ze zrozumieniem jest

twoja radość ze sprawiania mi bólu. I myśl, że robisz to, bo przekroczyłam jakąś samowolną

granicę.

- Ale nie jest samowolna; reguły są spisane.

- Nie chcę zbioru reguł.

- Żadnych?

- Żadnych reguł.- Kręcę głową, ale mam serce w gardle. Dokąd on zmierza?

- Ale nie przeszkodzi ci, jeśli dam ci klapsy?

- Klapsy czym?

- Tym.- Podnosi rękę.

Poruszam się nieswojo na siedzeniu.- Nie, nie przeszkadza mi to. Zwłaszcza z tymi

srebrnymi kulkami.- Dzięki Bogu, że jest ciemno, bo moja twarz płonie, a głos zanika kiedy

przypominam sobie tamtą noc. Taa… Zrobiłabym to znowu.

Uśmiecha się do mnie złośliwie.- Tak, to było fajne.

- Więcej niż fajne.- Mamroczę.

- Więc, możesz poradzić sobie z jakąś dawką bólu.

Wzruszam ramionami.- Tak, tak przypuszczam.- Och, dokąd on zmierza? Mój poziom

lęku podskoczył o wiele stopni na skali Richtera.

Przesuwa palcem po brodzie, jest głęboko zamyślony.- Anastasio, chcę zacząć jeszcze

raz. Robić te waniliowe rzeczy, a może potem kiedy bardziej mi zaufasz, a ja zaufam tobie, że

będziesz ze mną uczciwa i będziesz się ze mną komunikować, będziemy mogli pójść naprzód i

robić coś z rzeczy, które ja lubię robić.

27

Gapię się na niego ogłuszona, nie mam w głowie żadnych myśli- tak jakby komputer

mi się zawiesił. On spogląda na mnie z niepokojem, ale nie widzę go wyraźnie, jesteśmy

otoczeniu ciemnością Oregonu. W końcu dociera do mnie, że czas na decyzję.

Chce światła, ale czy mogę prosić go żeby to dla mnie zrobił? I czy ja nie lubię

ciemności? Trochę ciemności, czasami. Wspomnienia nocy z Thomasem Tallis’em wkradają

się do mojego umysłu.

- Ale co z karami?

- Bez kar.- Kręci głową.- Żadnych.

- A reguły?

- Bez reguł.

- Żadnych? Ale, masz potrzeby.

- Ciebie potrzebuję bardziej, Anastasio. Te ostatnie kilka dni było oczyszczające.

Wszystkie moje instynkty mówią mi, że mam pozwolić ci odejść. Mówią mi, że na ciebie nie

zasługuję. Te zdjęcia, które zrobił chłopak… Widzę, jak on cię widzi. Wyglądasz tam na tak

spokojną i piękną, nie żebyś nie była piękna teraz, ale widzę to. Widzę twój ból. Ciężko mi z

wiedzą, że to przeze mnie tak się czujesz. Ale jestem samolubnym facetem. Chciałem cię od

kiedy upadłaś w moim biurze. Jesteś wyjątkowa, uczciwa, ciepła, silna, bystra, omamiająco

niewinna; lista jest nieskończona. Podziwiam cię. Chcę ciebie i myśl, że ktoś inny mógłby cię

mieć, jest jak wbijanie noża w moją mroczną duszę.

Mam sucho w ustach. Jasna cholera. Moja podświadomość potakuje z satysfakcją.

Jeśli to nie jest deklaracja miłości, to nie wiem, co nią jest. Te słowa zwalają mnie z nóg.

- Christian, dlaczego myślisz, że masz mroczną duszę? Nigdy bym tak nie powiedziała.

Może smutną, ale jesteś dobrym człowiekiem. Widzę to… jesteś hojny, życzliwy i nigdy mnie

nie okłamałeś. A ja nie starałam się wystarczająco mocno. Ostatnia sobota była dla mnie

szokiem. Była moją pobudką. Zdałam sobie sprawę, że wcześniej byłeś dla mnie łagodny i, że

nie mogę być osobą, którą chcesz żebym była. Potem, po tym jak odeszłam, zaświtało mi, że

fizyczny ból, który mi sprawiłeś, nie był tak zły jak ból utraty ciebie. Chcę cię zadowalać, ale

to trudne.

- Przez cały czas mnie zadowalasz.- Szepcze.- Ile razy mam ci to mówić?

- Nigdy nie wiem, co myślisz. Czasami jesteś taki zamknięty w sobie… jak wyspa.

Onieśmielasz mnie. Właśnie dlatego siedzę cicho. Nie wiem, w którą stronę pójdzie twój

nastrój. Zmienia się z północy na południe i z powrotem, w nanosekundę. To dezorientujące i

nie pozwalasz mi siebie dotykać, a ja tak bardzo tego chcę żeby pokazać ci jak bardzo cię

kocham.

Mruga w ciemności, chyba z lękiem, a ja nie mogę już dłużej się oprzeć. Odpinam

pasy i wczołguję się na jego kolana biorąc go z zaskoczenia. Chwytam jego głowę w ręce.

- Kocham cię, Christianie Grey’u. A ty jesteś gotowy zrobić dla mnie to wszystko. To ja

nie zasługuję i jest mi przykro, że ja nie mogę zrobić tych wszystkich rzeczy dla ciebie. Może z

czasem… Nie wiem… ale tak, przyjmuję twoją propozycję. Gdzie mam podpisać?

Obejmuje mnie ramionami i przyciska do siebie.

28

- Och, Ana.- Mówi kiedy zakopuje nos w moich włosach.

Siedzimy obejmując się, słuchając muzyki- kojący utwór na pianino- odzwierciedlający

nastrój w samochodzie, słodki spokój po burzy. Układam się w jego ramionach, opierając

głowę na zgięciu jego szyi. Delikatnie głaszcze mnie po plecach.

- Dotykanie jest dla mnie twardą granicą, Anastasio.- Szepcze.

- Wiem. Żałuję tylko, że nie rozumiem dlaczego.

Wzdycha po chwili i odzywa się łagodnym głosem.- Miałem okropne dzieciństwo.

Jeden z alfonsów tej dziwki…- Jego głos niknie, a ciało napina się kiedy przypomina sobie

jakiś niewyobrażalny horror.- Pamiętam to.- Szepcze drżąc.

Moje serce ściska się nagle kiedy przypominam sobie blizny po oparzeniach na jego

skórze. Och, Christian. Zaciskam ramiona wokół jego szyi.

- Znęcała się? Twoja matka?- Mój głos jest niski i miękki od nieuwolnionych łez.

- Tego nie pamiętam. Była niedbała. Nie broniła mnie przed swoim alfonsem.

Prycha.- Myślę, że to ja opiekowałem się nią. Kiedy w końcu się zabiła, zajęło cztery

dni zanim ktoś podniósł alarm i nas znalazł… Pamiętam to.

Nabieram ostro powietrza. Kurwa, Matko Przenajświętsza. Gula rośnie mi w gardle.

- To ładnie popieprzone.- Szepczę.

- Pięćdziesiąt odcieni.- Mamrocze.

Obracam głowę i przyciskam usta do jego szyi, szukając i oferując pocieszenie kiedy

wyobrażam sobie małego, brudnego, szarookiego, zagubionego i samotnego chłopca,

siedzącego obok ciała swojej zmarłej matki.

Och, Christian. Wdycham jego zapach. Pachnie niebiańsko, mój ulubiony zapach na

całym świecie. Zaciska ramiona wokół mnie i całuje moje włosy, a ja siedzę w jego objęciach

kiedy Taylor pędzi przez noc.

Kiedy się budzę, jedziemy przez Seattle.

- Hej.- Mówi miękko Christian.

- Przepraszam.- Mamroczę kiedy siadam mrugając i rozciągając się. Nadal jestem w

jego ramionach na jego kolanach.

- Przez wieki mógłby patrzeć jak śpisz, Ano.

- Mówiłam coś?

- Nie. Już prawie jesteśmy u ciebie.

Och.- Nie jedziemy do ciebie?

- Nie.

Siadam prosto i patrzę na niego.- Dlaczego nie?

- Bo musisz pracować jutro.

- Aha.- Robię nadąsaną minę.

Uśmiecha się do mnie krzywo.- A co, miałaś jakiś pomysł?

Rumienię się.- Cóż, może.

29

Chichocze.- Anastasio, nie dotknę cię dopóki nie będziesz mnie o to błagać.

- Co?!

- Żebyś nauczyła się ze mną komunikować. Następnym razem kiedy będziemy się

kochać, będziesz musiała bardzo szczegółowo powiedzieć mi, czego chcesz.

- Och.- Zdejmuje mnie ze swoich kolan kiedy Taylor podjeżdża pod moje mieszkanie.

Christian wysiada i przytrzymuje dla mnie drzwiczki.

- Mam coś dla ciebie.- Idzie na tył samochodu, otwiera bagażnik i wyciąga duże pudło,

opakowane w ozdobny papier. Co to jest, u diabła?

- Otwórz kiedy będziesz w środku.

- Nie wchodzisz?

- Nie, Anastasio.

- Więc kiedy cię zobaczę?

- Jutro.

- Mój szef chce żebym poszła z nim jutro na drinka.

Twarz Christian twardnieje.- Taak?- Jego głos jest zaciągnięty utajoną groźbą.

- Żeby uczcić mój pierwszy tydzień.- Dodaję szybko.

- Gdzie?

- Nie wiem.

- Mógłbym cię stamtąd odebrać.

- Ok… napiszę ci maila albo smsa.

- Dobrze.

Odprowadza mnie do drzwi holu i czeka kiedy wygrzebuję klucze z mojej torebki.

Otwieram drzwi, on pochyla się do przodu, chwyta mnie pod brodę i odchyla moją głowę do

góry. Jego usta zatrzymują się nad moimi. Zamyka oczy i zostawia pocałunki od kącika

mojego oka do kącika moich ust.

Małe jęknięcie wymyka się z moich ust kiedy moje wnętrzności rozpływają się i

rozpościerają.

- Do jutra.- Mówi.

- Dobranoc, Christian.- Szepczę i słyszę tęsknotę w swoim głosie.

Uśmiecha się.

- Idź do środka.- Rozkazuje i idę przez hol niosąc mój tajemniczy pakunek.

- Nara, kochanie.- Woła, potem obraca się z gracją i idzie do samochodu.

Kiedy jestem już w mieszkaniu, otwieram pudełko i znajduję mojego MacBooka Pro,

BlackBerry i inne prostokątne pudełko. Co to? Odwijam srebrny papier. W środku znajduje

się czarne, gładkie, skórzane etui.

Otwieram je i znajduję iPad’a. O ja pierdolę… iPad. Na ekranie przyczepiona jest

karteczka z wiadomością napisaną przez Christiana.

Anastasio- To dla ciebie. Wiem, co chcesz usłyszeć.

30

Muzyka tutaj mówi to za mnie. Christian

Jasna cholera. Mam składankę muzyczną od Christiana zawarta w technologicznym

cudzie jakim jest iPad. Kręcę głową z dezaprobatą z powodu tego wydatku, ale gdzieś

głęboko w sobie, już kocham to cudeńko. Jack z biura ma jeden, więc wiem jak działają.

Włączam go i tracę oddech kiedy pojawia się tapeta: mały model szybowca. Ojej. To

Blanik L23, którego mu dałam, zamontowany na szklanej podstawce i leżący na czymś, chyba

na biurku Christiana w biurze. Wpatruję się w niego.

Zbudował go! Naprawdę go zbudował. Teraz już pamiętam, że wspomniał o tym na

karteczce przy kwiatach. Cała latam i w tej sekundzie już wiem, że włożył wiele namysłu w

ten prezent.

Przesuwam palcem po strzałce na dole ekranu żeby go odblokować i znowu brak mi

tchu. Na tapecie głównego ekranu znajduje się zdjęcie Christiana i moje, to w namiocie na

moim zakończeniu studiów. To, które pojawiło się w Seattle Times. Christian wygląda tak

przystojnie i moją twarz rozdziera szeroki uśmiech kiedy moja wewnętrzna bogini zwija się w

kulkę i obejmuje ramionami na swoim szezlongu- Tak, on jest mój!

Przesuwam palcem po ekranie, ikony przesuwają się i pojawia się kilka nowych na

kolejnym ekranie. Aplikacja Kindle, iBooks, Words- cokolwiek to jest.

Jasna cholera! The British Library? Dotykam ikony i pojawia się menu: KOLEKCJE

HISTORYCZNE. Przesuwam palcem w dół i wybieram POWIEŚCI XVIII I XIX WIEKU. Kolejne

menu. Stukam palcem na „AMERYKANIN” HENREGO JAMES’A. Otwiera się nowe okno

oferujące mi do poczytania zeskanowaną kopię książki. Jasna cholera- to wczesna edycja,

opublikowana w 1879 roku i jest na moim iPadzie! Kupił mi British Library na dotknięcie

palcem.

Wychodzę szybko, wiedząc, że mogłabym utknąć na wieczność w tej aplikacji.

Zauważam aplikację „dobre jedzenie”, przewracam oczami i uśmiecham się w tym samym

czasie. Aplikacja z newsami, aplikacja z pogodą, ale jego notka mówiła o muzyce. Wracam do

głównego ekranu, naciskam ikonę „iPod” i pojawia się lista utworów. Przewijam piosenki, a

lista powoduje, że się uśmiecham. Thomas Tallis- tej nie zapomnę w najbliższym czasie. W

końcu słyszałam ją dwa razy kiedy traktował mnie pejczem i pieprzył.

„Witchcraft”. Mój uśmiech jeszcze bardziej się rozszerza- taniec wokół salonu.

„Marcello” Bach’a- o nie, to za smutne na mój obecny nastrój. Hmm. Jeff Buckley- taa,

słyszałam o nim. Snow Patrol- mój ulubiony zespół- i piosenka zatytułowana „Principles of

Lust” („Zasady Pożądania”) zespołu Enigma. Jakie to Christianowe. Uśmiecham się krzywo.

Inna zatytułowana „Possession” („Opętanie”)… o tak, bardzo w stylu 50 Odcieni. I kilka

innych, których nigdy nie słyszałam.

31

Wybieram piosenkę, która przykuwa moją uwagę i naciskam „graj”. Nazywa się „Try”

(„Spróbować”) Nelly Furtado. Zaczyna śpiewać. Jej głos jest jak jedwabny szal, który oplata

się wokół mnie. Kładę się na moim łóżku.

Czy to znaczy, że Christian spróbuje? Spróbuje tego nowego związku? Upajam się

tekstem piosenki, patrząc w sufit i próbuję zrozumieć jego nagły zwrot. Tęsknił za mną. Ja

tęskniłam za nim. Musi żywić do mnie jakieś uczucia. Musi. Ten iPad, te piosenki, te

aplikacje- zależy mu. Naprawdę mu zależy. Moje serce wypełnia nadzieja.

Piosenka kończy się i łzy napływają mi do oczu. Szybko przesuwam do następnej-

„The Scientist” Coldplay- jeden z ulubionych zespołów Kate. Znam ten utwór, ale nigdy

wcześniej tak naprawdę nie wsłuchiwałam się w tekst. Zamykam oczy i pozwalam słowom

przejąć nade mną kontrolę.

Łzy zaczynają płynąć. Nie potrafię ich powstrzymać. Jeśli to nie są przeprosiny, to co

nimi jest? Och, Christian.

A może to zaproszenie? Odpowie na moje pytania? Za dużo z tego wyczytuję?

Prawdopodobnie za dużo z tego wyczytuję. Moja podświadomość potakuje, próbując ukryć

swoją litość.

Ocieram łzy. Muszę napisać do niego maila i podziękować mu. Wyskakuję z łóżka po

laptopa.

Coldplay nadal gra kiedy siedzę na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Mac ładuje się i

loguję się do poczty.

Od: Anastasia Steele Temat: IPAD Data: 9 Czerwca, 2011 23:56 Do: Christian Grey

Znowu doprowadziłeś mnie do łez.

Kocham iPada.

Kocham piosenki.

Kocham aplikację British Library.

Kocham Cię.

Dziękuję.

Dobranoc.

Ana xx

Od: Christian Grey Temat: iPad Data: 10 Czerwca, 2011 00:03

32

Do: Anastasia Steele

Cieszę się, że ci się podoba. Sobie też kupiłem.

Gdybym teraz tam był, to scałowałbym twoje łzy.

Ale mnie nie ma- więc idź spać.

Christian Grey


Uśmiecham się na jego odpowiedź, nadal jest taki apodyktyczny, taki Christianowy. Czy to

też się zmieni? I w tej chwili zdaję sobie sprawę, że oby nie. Lubię go takiego- władczego- tak

długo jak mogę się mu sprzeciwić bez strachu przed karą.

Od: Anastasia Steele Temat: Pan Zrzęda Data: 10 Czerwca, 2011 00:07 Do: Christian Grey

Jak zwykle brzmi pan na apodyktycznego i być może spiętego, być może zrzędliwego, panie

Grey.

Znam coś, co mogłoby to uspokoić. Ale w końcu, nie ma pana tutaj- nie pozwolił mi pan

zostać i spodziewa się pan, że będę błagać…

Może pan sobie pomarzyć, Proszę Pana.

Ana xx

Ps. Widzę, że dołączył pan też Motyw Prześladowczy: „ Every Breath You Take” („Każdy

Oddech, Który Weźmiesz”). Podoba mi się pańskie poczucie humoru, ale czy dr Flynn wie?

Od: Christian Grey Temat: Spokój Zen Data: 10 Czerwca, 2011 00:10 Do: Anastasia Steele

Moja najdroższa Panno Steele,

33

Wie pani, dawanie klapsów zdarza się także w waniliowych związkach. Z reguły za

porozumieniem stron i kontekście seksualnym… ale jestem bardziej niż szczęśliwy mogąc

zrobić wyjątek.

Ulży pani wiedza, że dr Flynn także lubi moje poczucie humoru.

Teraz, proszę iść spać, bo jutro niewiele będzie go pani miała.

Nawiasem mówiąc, będziesz błagała, zaufaj mi.

Christian Grey

Spięty Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Od: Anastasia Steele Temat: Dobranoc, Słodkich Snów Data: 10 Czerwca, 2011 00:12 Do: Christian Grey

Cóż, skoro tak ładnie prosisz i podoba mi się twoja słodka prośba, to zwinę się z moim

iPadem, którego tak życzliwie mi podarowałeś. Zasnę, przeglądając British Library i słuchając

muzyki, która mówi za ciebie.

A xxx

Od: Christian Grey Temat: Jeszcze jedna prośba Data: 10 Czerwca, 2011 00:15 Do: Anastasia Steele

Śnij o mnie.

x

Christian Grey


Śnić o tobie, Christianie Grey’u? Zawsze.

Szybko przebieram się w piżamę, myję zęby i wchodzę do łóżka. Zakładam słuchawki

na uszy, wyciągam płaski balon Charliego Tango spod poduszki i przytulam go do siebie.

Buzuję radością z głupim, szerokim uśmiechem na twarzy. Jaką różnicę może

przynieść jeden dzień. Jak ja teraz zasnę?

34

José Gonzalez zaczyna śpiewać kojącą melodię z hipnotyczną gitarą w tle i powoli

odpływam w sen, rozmyślając o tym jak świat naprawił się w jeden wieczór i zastanawiając

się czy powinnam przygotować listę utworów dla Christiana.

MUZYKA:

Ella Fitzgerald- What Is This Thing Called Love?

Corrinne Bailey Rae- Like a Star

Helene Grimaud- Piano Concerto No. 2 in C Minor, Op. 18: “Adagio Sostenuto”

Jeff Buckley- Lover, You Should’ve Come Over

Enigma- Principles of Lust

Sarah McLachlan- Possession

Nelly Furtado- Try

Coldplay- The Scientist

The Police- Every Breath You Take

Jose Gonzalez- Heartbeats

35

Rozdział 3

Jedyną dobrą rzeczą w nieposiadaniu samochodu jest fakt, że podczas jazdy

autobusem do pracy, mogę podłączyć słuchawki do mojego iPada, który bezpiecznie leży w

torebce, i słuchać wspaniałych nut od Christiana. Kiedy docieram do pracy, mam na twarzy

niedorzeczny uśmiech.

Jack spogląda na mnie uważnie.

- Dzień dobry, Ano. Wyglądasz… kwitnąco.- Jego uwaga mnie niepokoi. Jakie to

nieodpowiednie słowa od szefa!

- Dobrze spałam, dziękuję, Jack. Dzień dobry.

Jego brew marszczy się.

- Możesz je dla mnie przeczytać i dostarczyć mi raport przed lunchem?- Podaje mi

cztery manuskrypty. Kiedy widzi moje przerażone spojrzenie, dodaje.- Tylko pierwsze

rozdziały.

- Jasne.- Uśmiecham się czując ulgę, a on obdarowuje mnie szerokim uśmiechem.

Włączam komputer, kończąc moją latte i jedząc banana. W skrzynce znajduje się

email od Christiana.

Od: Christian Grey Temat: Tak mi dopomóż… Data: 10 Czerwca, 2011 08:05 Do: Anastasia Steele

Mam nadzieję, że jadłaś śniadanie.

Brakowało mi cię wczorajszej nocy.

Christian Grey


Od: Anastasia Steele Temat: Stare książki… Data: : 10 Czerwca, 2011 08:33 Do: Christian Grey

Jem banana pisząc. Nie jadłam śniadań przez ostatnie dni, więc to krok naprzód. Kocham

aplikację British Library- zaczęłam czytać Robinsona Crusoe… i oczywiście, kocham cię.

A teraz zostaw mnie w spokoju- próbuję pracować.

36

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: To wszystko, co zjadłaś? Data: 10 Czerwca, 2011 08:36 Do: Anastasia Steele

Stać cię na więcej. Będziesz potrzebowała energii na błaganie.

Christian Grey


Od: Anastasia Steele Temat: Szkodnik Data: : 10 Czerwca, 2011 08:39 Do: Christian Grey

Panie Grey- próbuję pracować na życie- I to pan będzie błagał.

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: No to dawaj! Data: 10 Czerwca, 2011 08:41 Do: Anastasia Steele

Panno Steele, uwielbiam wyzwania…

Christian Grey


Gapię się w ekran i uśmiecham jak idiotka. Ale muszę przeczytać te rozdział dla Jacka i

napisać raporty. Kładę manuskrypty na biurku i zaczynam.

37

Podczas lunchu idę do kawiarni po kanapkę pastrami i słucham muzyki na iPadzie. Na

początku Nitina Sawhney’a, to jakaś etniczna piosenka nazwana „Homelands”- dobra. Pan

Grey ma eklektyczny styl muzyczny. Kiedy wracam, słucham muzyki klasycznej „Fantasia on a

Theme of Thomas Tallis” Vaughna Williamsa. Och, 50 ma poczucie humoru i kocham go za

to. Czy ten głupi uśmiech kiedyś zejdzie z mojej twarzy?

Popołudnie strasznie się ciągnie. Decyduję się napisać maila do Christiana.

Od: Anastasia Steele Temat: Znudzona… Data: : 10 Czerwca, 2011 16:05 Do: Christian Grey

Bawię się kciukami.

Jak u ciebie?

Co robisz?

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Twoje kciuki… Data: 10 Czerwca, 2011 16:15 Do: Anastasia Steele

Powinnaś była przyjść pracować dla mnie.

Nie bawiłabyś się kciukami.

Jestem pewien, że zrobiłbym z nich lepszy pożytek.

W zasadzie, to widzę kilka opcji…

Zajmuje się monotonnymi fuzjami i zakupami.

To bardzo suche.

Twoje maile w SIP są monitorowane.

Christian Grey

Rozkojarzony Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

38

O cholera. Nie miałam pojęcia. Do diabła, skąd on to wie? Patrzę wilkiem na ekran i

szybko sprawdzam nasze maile i kasuję je.

Dokładnie o siedemnastej trzydzieści, Jack jest przy moim biurku. Dzisiaj jest piątek

nieformalnych ubrań, więc ma na sobie jeansy i czarną koszulę. Wygląda bardzo zwyczajnie.

- Drink, Ano? Zazwyczaj chodzimy na jednego szybkiego do baru po drugiej stronie

ulicy.

- My?- Pytam z nadzieją.

- Taa, większość z nas… idziesz?

Z jakiegoś niewiadomego powodu, którego nie chcę bardziej zgłębiać, przeszywa

mnie ulga.

- Z przyjemnością. Jak się nazywa ten bar?

- Lata 50.

- Żartujesz.

Patrzy na mnie dziwnie.- Nie. Ma jakieś znaczenie dla ciebie?

- Nie, przepraszam. Dołączę do was na miejscu.

- Czego chciałabyś się napić?

- Piwo poproszę.

- Super.

Idę do toalety i mailuję do Christiana z BlackBerry.

Od: Anastasia Steele Temat: Doskonale Się Wpasujesz Data: : 10 Czerwca, 2011 17:36 Do: Christian Grey

Idziemy do baru o nazwie „Lata 50”.

Liczba żartów, które mogłabym z tego wykopać jest nieskończona.

Czekam z niecierpliwością żeby się tam z panem spotkać, panie Grey.

A x

Od: Christian Grey Temat: Hazard Data: 10 Czerwca, 2011 17:38 Do: Anastasia Steele

Górnictwo to bardzo, bardzo niebezpieczny zawód.

Christian Grey


39

Od: Anastasia Steele Temat: Hazard? Data: : 10 Czerwca, 2011 17:40 Do: Christian Grey

Do czego zmierzasz?

Od: Christian Grey Temat: Tylko… Data: 10 Czerwca, 2011 17:42 Do: Anastasia Steele

Dokonuję obserwacji, panno Steele.

Niedługo się zobaczymy.

Raczej szybciej niż później, kochanie.

Christian Grey


Sprawdzam się w lustrze. Jaką różnicę może sprawić jeden dzień. Mam różowe

policzki, a moje oczy świecą. To efekt Christiana Grey’a. Mały sparing e-mailowy z nim tak

właśnie działa na dziewczynę. Szczerzę się do lustra i poprawiam moją jasnoniebieską

koszulę- tą, którą kupił mi Taylor. Mam na sobie też moje ulubione jeansy. Większość kobiet

w biurze nosi albo jeansy albo falbaniaste spódnice. Będę musiała zainwestować w jedną czy

dwie. Może zrobię to w ten weekend i spieniężę czek, który Christian dał mi za Wandę,

mojego Beetle’a.

Kiedy wychodzę z budynku, słyszę jak ktoś woła moje imię.

- Panna Steele?

Obracam się. Ostrożnie podchodzi do mnie blada, młoda kobieta. Wygląda jak duch-

taka blada i dziwnie wyblakła.

- Panna Anastasia Steele?- Powtarza, a jej mimika się nie zmienia, mimo że mówi.

- Tak?

Zatrzymuje się i wpatruje we mnie z chodnika oddalonego o jakieś trzy stopy. Patrzę

na nią ślepo, jestem znieruchomiała. Kim ona jest? Czego chce?

- Mogę w czymś pomóc?- Pytam. Skąd zna moje imię?

- Nie… Chciałam tylko na ciebie popatrzeć.- Jej głos jest upiornie łagodny. Tak jak ja,

ma ciemne włosy, które mocno kontrastują z jej jasną cerą. Jej oczy są brązowe, jak Burbon,

ale płaskie. Nie ma w nich życia. Jej piękna twarz jest blada i naznaczona smutkiem.

40

- Przepraszam- jestem tutaj w niekorzystnej sytuacji.- Mówię uprzejmie, próbując

zignorować ostrzeżenie, które wkrada się po moim kręgosłupie. Przy bliższym poznaniu, ona

wygląda dziwnie, jest zaniedbana i w nieładzie. Jej ubrania są o dwa rozmiary za duże, łącznie

z jej markowym trenczem.

Śmieje się. To dziwny, nieskoordynowany dźwięk, który tylko wzmaga mój niepokój.

- Co ty masz, czego ja nie mam?- Pyta smutno.

Mój niepokój zamienia się w lęk.- Przepraszam- kim jesteś?

- Ja? Jestem nikim.- Podnosi ramię żeby przejechać ręką po swoich sięgających do

ramion włosach. Kiedy to robi, rękaw trencza zsuwa się w dół i odkrywa bandaż owinięty

wokół jej nadgarstka.

Kurwa mać.

- Dobrego dnia, panno Steele.- Obraca się i idzie w górę ulicy, a ja jestem

przyśrubowana do chodnika. Obserwuję jak jej wątła postać znika z pola widzenia, zagubiona

pośród pracowników wychodzących z różnych biur.

Co to było?

Zdezorientowana, przechodzę na drugą stronę ulicy i próbuję przyswoić to, co się

właśnie stało. Moja podświadomość podnosi swoją ohydną głowę i syczy do mnie- Ona ma

coś wspólnego z Christianem.

Bar „Lata 50” jest wielkim, bezosobowym barem z proporczykami baseballu i

plakatami wiszącymi na ścianie. Jack jest przy barze z Elizabeth, Courtney i innymi

wydawcami. Jest też dwóch facetów z finansów i Claire z recepcji. Ma na sobie swoje

tradycyjne srebrne kolczyki w kształcie kół.

- Cześć, Ana!- Jack podaje mi butelkę Buda.

- Na zdrowie… dziękuję.- Mamroczę, nadal jestem wstrząśnięta po spotkaniu z

Dziewczyną- Duchem.

- Na zdrowie.- Trykamy się butelkami i Jack kontynuuje swoją rozmowę z Elizabeth.

Claire uśmiecha się do mnie słodko.

- Więc, jak ci minął pierwszy tydzień?- Pyta.

- Dobrze, dziękuję. Wszyscy wydają się być bardzo przyjacielscy.

- Wydajesz się dzisiaj o wiele bardziej radosna.

Rumienię się.- Jest piątek.- Mówię szybko.- Więc- masz jakieś plany na weekend?

Moja technika odwracania uwagi zadziałała i jestem ocalona. Okazuje się, że Claire

ma sześcioro rodzeństwa i jedzie na wielki zjazd rodzinny do Tacomy. Jest bardzo ożywiona i

zdałam sobie sprawę, że nie rozmawiałam z kobietami w moim wieku od kiedy Kate

wyjechała na Barbados.

Zastanawiam się jak się ma Kate… i Elliot. Muszę pamiętać żeby zapytać Christiana czy

coś słyszał. Och, i Ethan, jej brat, wraca w następny wtorek i zatrzyma się w naszym

41

mieszkaniu. Nie wyobrażam sobie, by Christian był zadowolony z tego powodu. Moje

wcześniejsze spotkanie z Dziewczyną- Duchem umyka w głąb mojego umysłu.

Podczas mojej rozmowy z Claire, Elizabeth podaje mi drugie piwo.

- Dzięki.- Uśmiecham się do niej.

Z Claire bardzo łatwo się rozmawia- lubi rozmawiać- i zanim się orientuję, piję trzecie

piwo, dzięki uprzejmości jednego z facetów od finansów.

Kiedy Elizabeth i Courtney wychodzą, Jack przyłącza się do mnie i Claire. Gdzie jest

Christian? Jeden z facetów z finansów zaczyna rozmawiać z Claire.

- Ana, myślisz, że podjęłaś dobrą decyzję przychodząc tutaj?- Głos Jacka jest łagodny i

stoi trochę za blisko. Ale zauważyłam, że ma taki zwyczaj ze wszystkimi, nawet w biurze.

Moja podświadomość mruży oczy. Za dużo z tego wyczytujesz, upomina mnie.

- Bardzo podobał mi się ten tydzień, dziękuję, Jack. Tak, myślę, że podjęłam właściwą

decyzję.

- Jesteś bardzo bystrą dziewczyną, Ano. Daleko zajdziesz.

Rumienię się.- Dziękuję.- Mamroczę, bo nie wiem co innego mam powiedzieć.

- Mieszkasz daleko?

- W rejonie Pike Market.

- Niedaleko ode mnie.- Uśmiecha się i przysuwa jeszcze bliżej, opierając o bar, czym

efektywnie mnie więzi.- Masz jakieś plany na ten weekend?

- Cóż… emm—

Czuję go zanim go widzę. Tak jakby całe moje ciało stanęło na baczności z powodu

jego obecności. To mnie relaksuje i rozpala w tym samym czasie- dziwna, wewnętrzna

dwoistość- i czuję tą dziwną, pulsującą elektryczność.

Christian obejmuje mnie, kładąc ramię na moim w niby normalnym okazaniu uczucia-

ale ja wiem, że jest inaczej. Oznacza swój teren i w tym momencie, to bardzo wskazane.

Łagodnie całuje moje włosy.

- Witaj, kochanie.- Mówi.

Nie mogę nic poradzić na to, że czuję ulgę, bezpieczeństwo. Jednocześnie jestem też

podekscytowana jego ramieniem na mnie. Przyciąga mnie do siebie i spoglądam na niego

kiedy patrzy na Jacka z beznamiętnym wyrazem twarzy. Przenosi uwagę na mnie, uśmiecha

się krzywo i obdarowuje lekki, szybkim pocałunkiem. Ma na sobie granatową, prążkowaną

marynarkę, rozpiętą na kołnierzyku białą koszulę i jeansy. Do schrupania.

Jack nieswojo się cofa.

- Jack, to jest Christian.- Bełkoczę przepraszająco. Czemu przepraszam?- Christian,

Jack.

- Jestem chłopakiem.- Mówi Christian z małym, chłodnym uśmiechem, który nie sięga

do jego oczu kiedy ściska rękę Jacka. Spoglądam na Jacka, który lustruje mentalnie ten

wspaniały okaz męskości przed sobą.

- Jestem szefem.- Odpowiada arogancko Jack.- Ana wspomniała o byłym chłopaku.

O cholera. Nie chcesz grać w tą grę z 50 Odcieniami.

42

- Cóż, już nie były.- Odpowiada spokojnie Christian.- Chodź, kochanie, czas iść.

- Proszę, zostań i napij się z nami.- Mówi gładko Jack.

Nie sądzę żeby to był dobry pomysł. Dlaczego to taka niekomfortowa sytuacja?

Spoglądam na Claire, która oczywiście gapi się z otwartymi ustami i widocznym podziwem na

Christiana. Kiedy przestanę przejmować się efektem jaki ma na kobiety?

- Mamy plany.- Odpowiada Christian z tajemniczym uśmiechem.

A mamy? Dreszcz oczekiwania przebiega przez moje ciało.

- Może innym razem.- Dodaje.- Chodź.- Mówi kiedy chwyta mnie za rękę.

- Do zobaczenia w poniedziałek.- Uśmiecham się do Jacka, Claire i facetów z finansów,

próbując ignorować niezadowolony wyraz twarzy Jacka. Idę za Christianem do drzwi.

Taylor czeka na chodniku za kierownicą Audi postawionego na chodniku.

- Dlaczego wydawało mi się, że to był konkurs kto obsika najwięcej drzew?- Pytam

Christiana kiedy otwiera przede mną drzwi samochodu.

- Bo był.- Mówi i uśmiecha się tajemniczo kiedy zamyka drzwi.

- Witaj, Taylor.- Mówię i nasze oczy spotykają się w lusterku wstecznym.

- Panno Steele.- Taylor uśmiecha się.

Christian siada obok mnie, chwyta mnie za rękę i delikatnie całuje moje kostki.-

Cześć.- Mówi łagodnie.

Moje policzki różowieją. Wiem, że Taylor nas słyszy, ale szczęśliwie nie widzi tego

palącego, zrywającego majtki spojrzenia, którym Christian mnie obdarowuje. To wymaga

całej mojej samokontroli żeby nie rzucić się na niego.

Och, tylne siedzenie samochodu… hmm. Moja wewnętrzna bogini delikatnie masuje

brodę w i cichej kontemplacji.

- Cześć.- Mówię, mam sucho w ustach.

- Co chciałabyś robić tego wieczoru?

- Myślałam, że powiedziałeś, że mamy plany.

- Och, wiem, co ja chciałbym robić, Anastasio. Pytam, co ty chciałabyś robić.

Uśmiecham się do niego szeroko.

- Rozumiem.- Mówi z lubieżnym uśmiechem.- Więc… błaganie. Chcesz błagać u mnie

czy u siebie?- Przechyla głowę na jedną stronę i uśmiecha się seksownie.

- Myślę, że jest pan bardzo zarozumiały, panie Grey. Ale może dla odmiany,

moglibyśmy pojechać do mnie.- Celowo przygryzam wargę i jego twarz ciemnieje.

- Taylor, do panny Steele, proszę.

- Tak, proszę pana.- Mówi Taylor i wyjeżdża na ulicę.

- Więc, jak minął ci dzień?- Pyta.

- Dobrze. A tobie?

- Dobrze, dziękuję.

Jego niedorzeczny, szeroki uśmiech, odzwierciedla mój. Znowu całuje mnie w rękę.

- Wyglądasz ślicznie.- Mówi.

- Ty też.

43

- Twój szef, Jack Hyde, jest dobry w swojej pracy?

Hola! To nagła zmiana kierunku? Marszczę brwi.- Dlaczego? Nie chodzi ci o ten

konkurs obsikiwania drzew, prawda?

Christian uśmiecha się krzywo.- Ten facet chce się dobrać do twoich majtek,

Anastasio.- Mówi oschle.

Rumienię się na szkarłat kiedy opada mi szczena, spoglądam nerwowo na Taylora.

Moja podświadomość ostro nabiera powietrza, jest w szoku.

- Cóż, może chcieć co mu się żywnie podoba… dlaczego w ogóle odbywamy tą

rozmowę? Wiesz, że w ogóle mnie nie interesuje. To tylko mój szef.

- Właśnie o to chodzi. Chce tego, co moje. Muszę wiedzieć czy jest dobry w swojej

pracy.

Wzruszam ramionami.- Tak sądzę.- Dokąd on zmierza?

- Cóż, niech lepiej zostawi cię w spokoju, bo inaczej jego dupa wyląduje na bruku.

- Och, Christian, o czym ty mówisz? Nie zrobił niczego złego.- … Jeszcze. Po prostu

staje za blisko.

- Jeśli zrobi jeden ruch, powiedz mi o tym. To się nazywa karygodna moralna podłość-

albo molestowanie seksualne.

- To był tylko drink po pracy.

- Mówię poważnie. Jeden ruch i wylatuje.

- Nie masz takiej władzy.- Poważnie?! I zanim chce przewrócić na niego oczami,

objawienie spada na mnie z siłą pędzącej ciężarówki.- Prawda, Christian?

Christian uśmiecha się tajemniczo.

- Kupujesz firmę.- Szepczę w horrorze.

Jego uśmiech znika kiedy słyszy panikę w moim głosie.- Nie do końca.- Mówi.

- Już ją kupiłeś. SIP.

Ostrożnie mruga powiekami.- Możliwe.

- Kupiłeś czy nie?

- Kupiłem.

Co do diabła?- Dlaczego?- Mówię przerażona. Och, tego już za wiele.

- Bo mogę, Anastasio. Musisz być bezpieczna.

- Ale powiedziałeś, że nie będziesz wtrącał się do mojej kariery!

- I nie będę.

Wyrywam dłoń z jego uścisku.- Christian…- Słowa mnie zawodzą.

- Jesteś na mnie wściekła?

- Tak. Oczywiście, że jestem na ciebie wściekła.- Syczę.- To znaczy, jaki

odpowiedzialny biznesmen podejmuje decyzje bazując na tym, kogo obecnie pieprzy?-

Blednę i spoglądam nerwowo na Taylora, który stoicko nas ignoruje.

Kurwa. Bardzo odpowiednia chwila na awarię filtra mózg- usta. Anastasio! Moja

podświadomość patrzy na mnie gniewnie.

44

Christian otwiera usta, potem je zamyka i patrzy na mnie spode łba. Patrzę na niego

gniewnie. Atmosfera w samochodzie zmienia się ciepłej od słodkiego powrotu do lodowatej

od niewypowiedzianych słów i potencjalnego obwiniania się nawzajem. Siedzimy i patrzymy

na siebie gniewnie.

Na szczęście, nasza niedogodna podróż samochodem nie trwa długo i Taylor

podjeżdża pod moje mieszkanie.

Nie czekam aż ktoś mi otworzy drzwi, tylko szybko wysiadam z samochodu.

Słyszę jak Christian mamrocze do Taylora.- Lepiej tutaj zaczekaj.

Czuję, że stoi blisko za mną kiedy próbuję znaleźć w torebce klucze od drzwi

frontowych.

- Anastasio.- Mówi spokojnie, jakbym była jakimś dzikim zwierzęciem przypartym do

muru.

Wzdycham i obracam się do niego. Jestem na niego taka wściekła, mój gniew jest

namacalny- mroczna istota próbująca mnie udusić.

- Po pierwsze, nie pieprzyłem cię od jakiegoś czasu- wydaje się, że od dawna. A po

drugie, chciałem wejść na rynek wydawniczy. Z czterech wydawnictw w Seattle, SIP przynosi

największe zyski, ale jest na wierzchołku i ulegnie stagnacji- musi się rozgałęzić.

Gapię się na niego lodowato. Jego oczy są takie intensywne, a nawet groźne, ale

seksowne jak diabli. Mogłabym się zgubić w ich stalowych głębinach.

- Więc teraz jesteś moim szefem.- Mówię ostro.

- Z technicznego punktu widzenia, jestem szefem szefa twojego szefa.

- I z technicznego punktu widzenia, to karygodna moralna podłość- fakt, że pieprzę się

z szefem szefa mojego szefa.

- W tej chwili, kłócisz się z nim.- Mówi Christian patrząc spode łba.

- To dlatego, że jest takim dupkiem.- Syczę.

Christian cofa się o krok w oszołomionym zaskoczeniu. O żesz kurna. Przegięłam?

- Dupkiem?- Mamrocze, a jego wyraz twarzy zmienia się w rozbawiony.

A niech to szlag! Jestem na ciebie wściekła, nie rozśmieszaj mnie!

- Tak.- Próbuję zachować oburzony wyraz twarzy.

- Dupkiem?- Mówi znowu Christian. Tym razem jego usta unoszą się w

powstrzymywanym uśmiechu.

- Nie rozśmieszaj mnie kiedy jestem na ciebie wściekła!- Krzyczę.

A on uśmiech się, olśniewający, biały uśmiech w stylu Amerykańskiego chłopca i nie

mogę nic poradzić. Też szeroko się uśmiecham i śmieję. Jak mogłabym nie być podatna na tą

radość w jego uśmiechu?

- Tylko dlatego, że mam na twarzy głupi uśmiech, to nie znaczy że nie jestem na ciebie

piekielnie wściekła.- Mówię nie mogąc złapać powietrza. Próbuję stłamsić mój chichot a la

cheerleaderka z liceum. Choć nigdy nie byłam cheerleaderką- ta gorzka myśl przemyka przez

mój umysł.

45

On pochyla się i myślę, że mnie pocałuje, ale tego nie robi. Wkłada nos w moje włosy i

głęboko wdycha ich zapach.

- Jak zawsze, jest pani taka nieprzewidywalna, panno Steele.- Odchyla się i patrzy na

mnie, a jego oczy tańczą dobrym humorem.- To zaprosisz mnie do środka czy odeślesz z

kwitkiem za używanie mojego demokratycznego prawa jako Amerykańskiego obywatela,

przedsiębiorcy i konsumenta, do kupowania tego, co mi się żywnie podoba?

- Rozmawiałeś o tym z dr Flynn’em?

Śmieje się.- Wpuścisz mnie czy nie, Anastasio?

Próbuję wyglądać na urażoną- przygryzanie wargi pomaga- ale uśmiecham się kiedy

otwieram drzwi. Christian odwraca się, macha do Taylora i czarne Audi odjeżdża.

To dziwne mieć Christiana Grey’a w mieszkaniu. To miejsce wydaje się dla niego za

małe.

Nadal jestem na niego wściekła- jego tendencje prześladowcze nie mają granic i

dociera do mnie, że to dlatego wiedział o monitorowaniu maili w SIP. Prawdopodobnie wie o

SIP więcej niż ja. Ta myśl jest nieprzyjemna.

Co mogę zrobić? Dlaczego ma tą potrzebę żeby zapewniać mi bezpieczeństwo?

Jestem dorosła- w pewnym sensie- na miłość boską. Co mogę zrobić żeby go o tym

zapewnić?

Patrzę na jego piękną twarz kiedy krąży po mieszkaniu jak zamknięty w klatce

drapieżnik i mój gniew słabnie. Widzieć go tutaj, w mojej przestrzeni kiedy myślałam, że

między nami koniec, to rozgrzewające uczucie. Bardziej niż rozgrzewające, kocham go i moje

serce wypełnia nerwowy zachwyt. Rozgląda się wokół, rozpoznaje teren.

- Ładne mieszkanie.- Mówi.

- Rodzice Kate kupili je dla niej.

Potakuje, ale jest rozkojarzony. Jego śmiałe szare oczy spotykają moje i wpatrują się

w nie.

- Emm… chciałbyś się czegoś napić?- Mamroczę i rumienię się z nerwów.

- Nie, dziękuję, Anastasio.- Jego oczy ciemnieją.

O cholera. Dlaczego jestem taka zdenerwowana?

- Co chciałabyś robić, Anastasio?- Pyta łagodnie kiedy idzie do mnie, dziki i seksowny.-

Ja wiem, co chciałbym robić.- Dodaje niskim głosem.

Cofam się aż wpadam na cementową wysepkę kuchenną.

- Nadal jestem na ciebie wściekła.

- Wiem.- Uśmiecha się niesymetrycznym, przepraszającym uśmiechem, a ja się

rozpływam… Cóż, może już nie jestem taka wściekła.

- Chciałbyś coś zjeść?- Pytam.

46

Powoli potakuje głową.- Tak. Ciebie.- Mówi. Wszystko na południe od mojej talii,

zaciska się. Jestem uwiedziona przez sam jego głos, ale to spojrzenie, to głodne chcę-ciebie-

teraz spojrzenie- o rety.

Staje przede mną, nie dotyka mnie, tylko patrzy mi w oczy i kąpie mnie w cieple

swojego ciała. Jest mi gorąco, jestem podenerwowana, a moje nogi są jak z galarety kiedy

pożądanie wypełnia moje ciało. Pragnę go.

- Jadłaś dzisiaj?- Mamrocze.

- Jadłam kanapkę na lunch.- Szepczę. Nie chcę rozmawiać o jedzeniu.

Zwęża oczy.- Musisz jeść.

- Naprawdę nie jestem teraz głodna… nie na jedzenie.

- A na co ma pani apetyt, panno Steele?

- Myślę, że pan wie, panie Grey.

Pochyla się i po raz kolejny myślę, że mnie pocałuje, ale nie robi tego.

- Chcesz żebym cię pocałował, Anastasio?- Szepcze mi do ucha.

- Tak.

- Gdzie?

- Wszędzie.

- Będziesz musiała być bardziej dokładna. Powiedziałem ci, że nie dotknę cię dopóki

nie będziesz mnie błagać i nie powiesz mi, co mam robić.

Moja wewnętrzna bogini wije się na swoim szezlongu. Pogubiłam się; on nie gra fair.

- Proszę.- Szepczę.

- Proszę co?

- Dotknij mnie.

- Gdzie, kochanie?

Jest tak kusząco blisko, jego zapach jest taki odurzający. Podnoszę rękę, a on

momentalnie się odsuwa.

- Nie, nie.- Beszta mnie, jego oczy nagle robią się duże i zaalarmowane.

- Co?- Nie… wróć tutaj.

- Nie. –Kręci głową.

- W ogóle?- Nie mogę ukryć tęsknoty w moim głosie.

Spogląda na mnie niepewnie i jego wahanie dodaje mi odwagi. Robię krok w jego

stronę, a on cofa się, podnosząc ręce w geście obronnym, ale uśmiecha się.

- Posłuchaj, Ana.- To ostrzeżenie. W rozdrażnieniu, przesuwa ręką przez włosy.

- Czasami ci to nie przeszkadza.- Dokonuję prostej obserwacji.- Może powinnam

znaleźć markera i moglibyśmy wyrysować te zakazane granice.

Unosi brew.- To nie jest zły pomysł. Gdzie jest twoja sypialnia?

Wskazuję głową w jej kierunku. Czy on specjalnie zmienia temat?

- Brałaś tabletki?

Osz kurna. Moje tabletki.

Jego twarz smutnieje kiedy widzi mój wyraz twarzy.

47

- Nie.- Piszczę.

- Rozumiem.- Mówi, jego usta są zaciśnięte.- Chodź, zjedzmy coś.

O nie!

- Myślałam, że idziemy do łóżka! Chcę iść z tobą do łóżka.

- Wiem, kochanie.- Uśmiecha się i nagle szybko rusza w moim kierunku, chwyta moje

nadgarstki i wciąga mnie w swoje ramiona tak, że jego ciało przyciska się do mojego.

- Musisz coś zjeść i ja też.- Mamrocze, jego szare oczy płoną.- Poza tym… oczekiwanie

do klucz do sztuki uwodzenia i w tej chwili, naprawdę jestem za opóźnioną gratyfikacją.

Phi, od kiedy?

- Jestem uwiedziona i chcę mojej gratyfikacji teraz. Będę błagać, proszę.- Skomlę.

Moja wewnętrzna bogini wychodzi z siebie.

Uśmiecha się do mnie czule.- Jedz. Jesteś za smukła.- Całuje mnie w czoło i puszcza.

To gra, część jakiegoś diabelskiego plan. Patrzę na niego spode łba.

- Nadal jestem na ciebie wściekła za kupienie SIP, a teraz jestem na ciebie wściekła,

bo każesz mi czekać.- Robię kwaśną minę.

- Mała z ciebie złośnica, prawda? Poczujesz się lepiej po dobry posiłku.

- Wiem, po czym poczuję się lepiej.

- Anastasio Steele, jestem zszokowany.- Lekko się ze mną droczy.

- Przestań się ze mną droczyć. Nie walczysz fair.

Powstrzymuje swój szeroki uśmiech przez przygryzienie dolnej wargi. Wygląda po

prostu uroczo… żartobliwy Christian igrający z moim libidem. Gdyby tylko moje umiejętności

uwodzenia były lepsze, wiedziałabym co zrobić, ale utrudnia mi to fakt, że nie mogę go

dotknąć.

Moja wewnętrzna bogini zwęża oczy i wygląda na zamyśloną. Musimy nad tym

popracować.

Kiedy ja i Christian patrzymy na siebie- ja rozpalona, zdenerwowana i pragnąca; on

zrelaksowany i rozbawiony mną- zdaję sobie sprawę, że nie mam jedzenia w mieszkaniu.

- Mogłabym coś ugotować- tyle, że będziemy musieli zrobić zakupy.

- Zakupy?

- Kupić artykuły spożywcze.

- Nie masz tutaj jedzenia?- Jego twarz twardnieje.

Kręcę głową. Cholera, wygląda na złego.

- Więc chodźmy na zakupy.- Mówi surowo kiedy obraca się na pięcie, idzie do drzwi i

otwiera je przede mną.

- Kiedy ostatni raz byłeś w supermarkecie?

Christian tutaj nie pasuje, ale podąża za mną z misją, trzymając koszyk na zakupy.

- Nie pamiętam.

48

- Czy pani Jones robi wszystkie zakupy?

- Myślę, że Taylor jej pomaga. Nie jestem pewien.

- Może być chińszczyzna? Szybko się robi.

- Chińszczyzna brzmi dobrze.- Christian szczerzy się, bez wątpienia odkrył mój ukryty

motyw związany z szybkim posiłkiem.

- Długo dla ciebie pracują?

- Taylor cztery lata, chyba. Pani Jones podobnie. Dlaczego nie miałaś żadnego

jedzenia w mieszkaniu?

- Wiesz dlaczego.- Mamroczę rumieniąc się.

- To ty mnie zostawiłaś.- Mówi z dezaprobatą.

- Wiem.- Odpowiadam małym głosikiem, nie chcą sobie o tym przypominać.

Podchodzimy do kasy i cicho stoimy w kolejce.

Czy gdybym nie odeszła to zaproponowałby waniliową alternatywę? Zastanawiam się.

- Masz coś do picia?- Przyciąga mnie z powrotem do teraźniejszości.

- Piwo… chyba.

- Pójdę po jakieś wino.

O rany. Nie jestem pewna jakie wina ma do zaoferowania supermarket Ernie.

Christian wraca z pustymi rękami i niesmakiem na twarzy.

- Obok jest dobry sklep z alkoholami.- Mówię szybko.

- Zobaczę co mają.

Może powinniśmy byli pojechać do niego, uniknęlibyśmy całej te mordęgi. Patrzę jak

z gracją wychodzi przez drzwi. Dwie kobiety zatrzymują się i gapią. O tak, obczajają moje 50

Odcieni.

Chcę móc wspominać go w moim łóżku, ale gra trudnego do zdobycia. Może ja też

powinnam. Moja wewnętrzna bogini potakuje w zgodzie. I kiedy stoję w kolejce do kasy,

knujemy plan. Hmm…

Christian wnosi torby z zakupami do mieszkania. Niósł je przez całą drogę ze sklepu.

Wygląda dziwnie. W ogóle nie jak prezes.

- Wyglądasz bardzo domowo.

- Nikt mnie wcześniej o to nie oskarżył.- Mówi oschle. Kładzie torby na wysepce

kuchennej. Kiedy zaczynam je rozpakowywać, wyciąga butelkę białego wina i szuka

korkociągu.

- To miejsce nadal jest dla mnie nowe. Myślę, że korkociąg jest w tamtej szafce.-

Wskazuję brodą.

To wydaje się takie… normalne. Dwoje ludzi próbujących się poznać,

przygotowujących posiłek. Ale to też dziwne. Strach, który zawsze czułam w jego obecności,

zniknął. Tyle już razem zrobiliśmy, rumienię się na samą myśl o tym, a mimo to prawie go nie

znam.

49

- O czym myślisz?- Christian przerywa moje rozważania kiedy zdejmuje swoją

prążkowaną marynarkę i kładzie ją na kanapie.

- Jak mało tak naprawdę cię znam.

Patrzy na mnie i jego oczy łagodnieją.- Znasz mnie lepiej niż ktokolwiek.

- Nie sądzę żeby to była prawda.- W mój umysł nieproszenie wkrada się pani

Robinson.

- Ale jest, Anastasio. Jestem bardzo, bardzo prywatną osobą.

Podaje mi kieliszek białego wina.

- Na zdrowie.- Mówi.

- Na zdrowie.- Odpowiadam i biorę łyka, a on wkłada butelkę do lodówki.

- Mogę ci w tym pomóc?- Pyta.

- Nie, w porządku… usiądź.

- Chciałbym pomóc.- Mówi szczerze.

- Możesz pokroić warzywa.

- Nie gotuję.- Mówi, patrząc podejrzliwie na nóż, który mu podałam.

- Wyobrażam sobie, że nie musisz.- Stawiam przed nim deskę do krojenia i kilka

czerwonych papryk. Patrzy na nie zmieszany.

- Nigdy nie kroiłeś warzywa?

- Nie.

Uśmiecham się głupawo.

- Nabijasz się ze mnie?- Pyta.

- Wygląda na to, że to jest coś co ja potrafię, a ty nie. Spójrzmy prawdzie w oczy,

Christian, to chyba pierwszy raz. Chodź, pokażę ci.

- Ocieram się o niego, a on cofa się o krok. Moja wewnętrzna bogini siada i zaczyna

zwracać uwagę na to, co się dzieje.

- W ten sposób.- Kroję paprykę, uważając żeby usunąć gniazda nasienne.

- Wygląda na dość proste.

- Nie powinieneś mieć z tym żadnego problemu.- Mamroczę ironicznie.

Przez chwilę patrzy na mnie bez emocji, a potem zabiera się za swoje zadanie. Ja

kontynuuję przygotowywanie pokrojonego w kostkę kurczaka. Zaczyna kroić, ostrożnie,

powoli. O matko, spędzimy tu cały dzień.

Myję ręce i idę szukać woka, oleju i innych potrzebnych składników. Podczas tego

procesu, cały czas się o niego ocieram- biodrem, ramieniem, plecami, rękami. Małe, na pozór

niewinne dotknięcia. On nieruchomieje za każdym razem kiedy to robię.

- Wiem, co robisz, Anastasio.- Mówi mrocznie, nadal przygotowuje pierwszą paprykę.

- Myślę, że to się nazywa gotowanie.- Mówię trzepocząc rzęsami. Chwytam drugi nóż

i podłączam się do jego deski. Obieram i siekam czosnek, szalotki, francuską fasolę i przez

cały czas wpadam na niego.

- Jesteś w tym całkiem dobra.- Mamrocze kiedy zaczyna kroić drugą paprykę.

50

- W siekaniu?- Wachluję rzęsami.- Lata praktyk.- Ocieram się o niego, tym razem

moim tyłkiem. Znowu nieruchomieje.

- Jeśli zrobisz to jeszcze raz, Anastasio, to wezmę cię na podłodze w kuchni.

Och, wow. To działa.- Najpierw będziesz musiał mnie błagać.

- Czy to wyzwanie?

- Może.

Odkłada nóż i powoli podchodzi do mnie, jego oczy płoną. Pochyla się przeze mnie i

wyłącza gaz. Olej w woku cichnie prawie od razu.

- Myślę, że zjemy później.- Mówi.- Włóż kurczaka do lodówki.

To nie jest zdanie jakiego spodziewałabym się usłyszeć od Christiana Grey’a i tylko on

może sprawić żeby brzmiało gorąco, naprawdę gorąco. Podnoszę miskę z pokrojonym

kurczakiem i niewprawnie przykrywam ją talerzem i chowam do lodówki. Kiedy się obracam,

stoi obok mnie.

- Więc jak, będziesz błagał?- Szepczę odważnie wpatrując się w jego ciemniejące oczy.

- Nie, Anastasio.- Kręci głową.- Żadnego błagania.- Jego głos jest miękki,

uwodzicielski.

Stoimy patrząc na siebie, upajając się sobą nawzajem- atmosfera jest nasączona

elektrycznością, nie odzywamy się, tylko patrzymy. Przygryzam wargę kiedy pożądanie tego

pięknego mężczyzny wypełnia moje ciało z zemstą, podgrzewa moją krew, burzy mój

oddech, zbiera się pod moją talią. Widzę, że moje reakcje wpływają na jego postawę, na jego

oczy.

W mgnieniu oka chwyta mnie za biodra i przyciąga do siebie, moje ręce sięgają do

jego włosów i jego usta pochłaniają mnie. Pcha mnie na lodówkę i słyszę protest butelek i

słoików kiedy jego język odnajduje mój. Jęczę w jego ustach i jedna z jego rąk przesuwa się

do moich włosów, odciągając moją głowę do tyłu kiedy całujemy się bestialsko.

- Czego chcesz, Anastasio?- Pyta.

- Ciebie.

- Gdzie?

- W łóżku.

Odrywa się ode mnie, podnosi w swoje ramiona, niesie mnie szybko i wydaje się, że

bez wysiłku, do mojej sypialni. Stawia mnie na nogach obok łóżka, pochyla się i zapal lampkę

nocną. Szybko rozgląda się po pokoju i pospiesznie zasuwa jasnokremowe zasłony.

- Co teraz?- Pyta łagodnie.

- Kochaj się ze mną.

- Jak?

Jeezu.

- Musisz mi powiedzieć, kochanie.

Jasna cholera.- Rozbierz mnie.- Już dyszę.

Uśmiecha się i zahacza palec wskazujący o moją trochę rozpiętą koszulę, ciągnąc mnie

do siebie.

51

- Grzeczna dziewczynka.- Mamrocze i nie zdejmując oczu z moich, zaczyna powoli

rozpinać moją koszulę.

Niepewnie kładę rękę na jego ramieniu żeby się podtrzymać. Nie narzeka. Jego

ramiona to bezpieczny teren. Kiedy kończy z guzikami, zsuwa koszulę po moich ramionach i

puszczam go, by pozwolić jej spaść na podłogę. Sięga do moich jeansów, odpina guzik i

odpina rozporek.

- Powiedz mi czego chcesz, Anastasio.- Jego szare oczy tlą się, a usta rozchyla kiedy

szybko nabiera powietrza.

- Całuj mnie odtąd dotąd.- Szepczę przesuwając palcem od mojego ucha i po moim

gardle. Odsuwa moje włosy z linii ognia, schyla się i zostawia słodkie pocałunki na ścieżce

wyznaczonej przez mój palec i z powrotem.

- Moje jeansy i majtki.- Mamroczę, a on uśmiecha się na mojej szyi zanim pada przede

mną na kolana. Och, czuję się taka władcza. Zahacza palce o moje jeansy i delikatnie zsuwa je

razem z moim majtkami. Wychodzę z moich obcasów i ubrań, więc mam na sobie tylko

stanik. Spogląda na mnie wyczekująco, ale nie wstaje.

- Co teraz, Anastasio?

- Pocałuj mnie.- Szepczę.

- Gdzie?

- Wiesz gdzie.

- Gdzie?

Och, nie daje za wygraną. Zawstydzona, szybko wskazuję na łączenie moich ud, a n

uśmiecha się dziko. Zamykam oczy, jestem przerażona, ale też maksymalnie podniecona.

- Och, z przyjemnością.- Chichocze. Całuje mnie i uwalnia swój język, swój inspirujący,

fachowy język. Jęczę zaciskając w pięści jego włosy. Nie przestaje, jego język krąży po mojej

łechtaczce, doprowadzając mnie do szaleństwa, wciąż i wciąż, wokół i wokół. Achhh… minęło

tylko… ile…? Och…

- Christian, proszę.- Błagam. Nie chcę dojść na stojąco. Nie mam tyle siły.

- Proszę, co, Anastasio?

- Kochaj się ze mną.

- Robię to.- Mówi delikatnie na mnie dmuchając.

- Nie. Chcę mieć cię w sobie.

- Jesteś pewna?

- Proszę.

Nie zaprzestaje swojej słodkiej, wyrafinowanej tortury. Głośno jęczę.

- Christian… proszę.

Wstaje i patrzy na mnie, jego usta błyszczą od dowodu mojego podniecenia.

O ja pierdolę…

- Więc?- Pyta.

- Więc co?- Dyszę wpatrując się w niego i umierając z pożądania.

- Nadal jestem ubrany.

52

Patrzę na niego zdezorientowana.

Rozebrać go? Tak, mogę to zrobić. Sięgam do jego koszuli, a on cofa się.

- O nie.- Upomina mnie. Cholera, miał na myśli spodnie.

Och, to mi nasuwa pewną myśl. Moja wewnętrzna bogini dopinguje głośno na krokwi

i padam przed nim na kolana. Raczej nieporadnie i z trzęsącymi się palcami, odpinam jego

jeansy, potem ściągam je razem z bokserkami i uwalnia się. Wow.

Zerkam na niego spod rzęs, a on patrzy na mnie z… czym? Z trwogą? Z podziwem? Z

zaskoczeniem?

Wychodzi z jeansów, ściąga skarpetki, a ja chwytam go ręką i mocno zaciskam.

Poruszam ręką w górę i w dół tak jak mi kiedyś pokazał. Jęczy głęboko i napina się, jego

oddech świszczy między zaciśniętymi zębami. Bardzo niepewnie wkładam go sobie do ust i

mocno ssę. Mmm, dobrze smakuje.

- Achh. Ana… wow, delikatnie.

Czule chwyta moją głowę i wpycham go sobie jeszcze głębiej, zaciskając usta razem

tak ciasno jak to tylko możliwe, osłaniam zęby i ssę mocno.

- Kurwa.- Syczy.

Och, to dobry, inspirujący, seksowny dźwięk, więc robię to znowu, wpychając go

jeszcze głębiej, kręcąc językiem wokół końca. Hmm… Czuję się jak Afrodyta.

- Ana, wystarczy. Dosyć.

Robię to znowu- Błagaj, Grey, błagaj- i jeszcze raz.

- Ana, dowiodłaś swojego punktu widzenia.- Warczy przez zaciśnięte zęby. Nie chcę

dojść w twoich ustach.

Robię to jeszcze raz, a on schyla się, chwyta mnie za ramiona, podnosi mnie na nogi i

rzuca na łóżko. Zdejmuje koszulę przez głowę, sięga do swoich porzuconych jeansów i jak

przystało na dobrego harcerza, wyjmuje foliowe opakowanie. Dyszy tak jak ja.

- Zdejmij stanik.- Rozkazuje.

Siadam i robię jak każe.

- Połóż się, chcę na ciebie popatrzeć.

Kładę się i patrzę na niego kiedy powoli zakłada prezerwatywę. Tak bardzo go chcę.

Patrzy na mnie i oblizuje wargi.

- Świetny widok, Anastasio Steele.- Pochyla się nad łóżkiem i powoli wczołguje się

nade mną, całując mnie w procesie. Całuje moje piersi i drażni moje sutki po kolei, podczas

gdy ja jęczę i wiję się pod nim, a on nie przestaje.

Nie… Przestań. Chcę cię sobie.

- Christian, proszę.

- Proszę, co?- Mamrocze między moimi piersiami.

- Chcę cię w sobie.

- Taak?

- Proszę.

53

Patrzy na mnie i rozchyla moje nogi swoimi. Przesuwa się tak, że wisi nade mną. Nie

zdejmując ze mnie wzroku, powoli się we mnie zanurza.

Zamykam oczy, oddając się uczuciu pełności, wyśmienitemu uczuciu posiadania.

Instynktownie unoszę miednicę na spotkanie z nim, łączę się z nim głośną jęcząc. Wycofuje

się i znowu bardzo powoli mnie wypełnia. Moje palce odnajdują drogę do jego jedwabistych

włosów, a on znowu bardzo powoli wchodzi i wychodzi ze mnie.

- Szybciej, Christian, szybciej… proszę.

Patrzy na mnie z triumfem i mocno mnie całuje. Potem naprawdę zaczyna się ruszać-

jasna cholera, karzący, bezlitosny rytm… o kurwa- i wiem, że to nie potrwa długo. Rytmicznie

się we mnie wbija. Zaczynam przyspieszać, moje nogi sztywnieją pod nim.

- Dalej, kochanie.- Dyszy.- Daj mi to.

Jego słowa są moim rozwiązaniem. Eksploduję, wspaniale, ogłuszająco i roztrzaskuję

się wokół niego na milion kawałków. On jest tuż za mną.

- Ana! O kurwa, Ana!- Upada na mnie, jego głowa zanurza się w mojej szyi.

MUZYKA:

Nitin Sawhney- Homelands

Andre Previn & Royal Philharmonic Orchestra- Fantasia on a Theme by Thomas

Tallis

54

Rozdział 4

Kiedy świadomość wraca do mnie, otwieram oczy i patrzę w oczy mężczyzny, którego

kocham. Twarz Christiana jest łagodna i czuła. Pociera nosem o mój, podpierając się na

łokciach. Jego ręce trzymają moje przy mojej głowie. Ze smutkiem podejrzewam, że to

dlatego żebym go nie dotknęła. Zostawia na moich ustach czuły pocałunek kiedy wychodzi ze

mnie.

- Tęskniłem za tym.- Mówi.

- Ja też.- Szepczę.

Chwyta moją brodę i mocno mnie całuje. Namiętny, błagający pocałunek. Proszący o

co? Nie wiem. Zostawia mnie bez tchu.

- Więcej mnie nie zostawiaj.- Nakazuje patrząc mi głęboko w oczy z poważnym

wyrazem twarzy.

- Ok.- Szepczę i uśmiecham się do niego. Jego odpowiadający uśmiech jest

olśniewający: ulga, zachwyt i chłopięca radość, zmieszane w jeden urokliwy wygląd, który

roztopił by najzimniejsze serca.- Dziękuję za iPada.

- Cała przyjemność po mojej stronie, Anastasio.

- Jaka jest twoja ulubiona piosenka na nim?

- To byłoby mówienie.- Szczerzy się.- Ugotuj mi jakieś jedzenie, dziewucho. Jestem

wygłodniały.- Dodaje. Siada nagle i ciągnie mnie ze sobą.

- Dziewucho?- Chichoczę.

- Dziewucho. Jedzenie, teraz, proszę.

- Skoro prosisz tak ładnie, panie. Zaraz się tym zajmę.

Kiedy wychodzę z łóżka, przypadkowo przesuwam poduszkę, odkrywając leżące pod

nią resztki balona. Chtistian sięga po niego i patrzy na mnie pytająco.

- To mój balon.- Mówię, czując poczucie własności kiedy sięgam po szlafrok i ubieram

go. O Jezu… dlaczego musiał go znaleźć?

- W twoim łóżku?- Pyta.

- Tak.- Rumienię się.- Dotrzymuje mi towarzystwa.

- Szczęściarz z tego Charliego Tango.- Mówi zaskoczony.

Tak, jestem sentymentalna, Grey, bo cię kocham.

- Mój balon.- Powtarzam, obracam się na pięcie i idę do kuchni, zostawiając go

szczerzącego się od ucha do ucha.

Christian i ja siedzimy na perskim dywanie Kate, jedząc pałeczkami kurczaka z

warzywami i makaronem z białych, chińskich miseczek. Popijamy schłodzonego Pinota

Grigio. Christian siedzi oparty o kanapę z wyciągniętymi nogami na dywanie. Ma na sobie

55

jeansy, koszulę i swoje dopiero co wypieprzone włosy, to wszystko. Buena Vista Social Club z

jego iPoda, gra w tle.

- To jest dobre.- Mówi z aprobatą kiedy pożera swoją porcję.

- Zazwyczaj ja zajmuję się gotowaniem. Kate nie jest dobrą kucharką.

- Twoja matka cię nauczyła?

- Nie do końca.- Szydzę.- Kiedy ja byłam zainteresowana nauką gotowania, moja

mama mieszkała z Mężem Numer Trzy w Mansfield w Teksasie. A Ray, cóż, gdyby nie ja, to

żyłby na tostach i daniach na wynos.

Christian patrzy na mnie.- Nie zostałaś z mamą w Teksasie?

- Nie. Steve, jej mąż, i ja, nie dogadywaliśmy się. I tęskniłam za Rayem. Jej

małżeństwo ze Stevem nie trwało długo. Myślę, że wróciły jej zdrowe zmysły. Nigdy o nim

nie mówi.- Dodaję cicho. Myślę, że to mroczna część jej życia, o której nigdy nie

rozmawiamy.

- Więc wróciłaś do Waszyngtonu żeby zamieszkać ze swoim ojczymem.

- Tak.

- Wygląda na to, że to ty się nim opiekowałaś.- Mówi łagodnie.

- Tak przypuszczam.- Wzruszam ramionami.

- Jesteś przyzwyczajona do opiekowania się ludźmi.

Ukryta nuta w jego głosie zwraca moją uwagę i spoglądam na niego.

- Co jest?- Pytam zaniepokojona jego ostrożnym wyrazem twarzy.

- Ja chcę się tobą opiekować.- Jego mieniące się oczy błyszczą od jakiejś nienazwanej

emocji.

Bicie mojego serca przyspiesza.

- Zauważyłam.- Szepczę.- Tylko robisz to w dziwny sposób.

Marszczy brew.- To jedyny sposób jaki znam.- Mówi chicho.

- Nadal jestem na ciebie wściekła za kupienie SIP.

Uśmiecha się.- Wiem, ale twoja złość, kochanie, nie powstrzymałaby mnie.

- Co ja powiem kolegom z pracy, Jackowi?

Zwęża oczy.- Ten popapraniec niech lepiej uważa.

- Christian!- Upominam go.- On jest moim szefem.

Usta Christiana zaciskają się w cienką linię. Wygląda jak krnąbrny uczeń.

- Nie mówi im.- Mówi.

- Nie mówić im o czym?

- Że jestem jej właścicielem. Umowa została podpisana wczoraj. Ta wiadomość będzie

tajna przez cztery tygodnie, podczas których zarząd SIP dokona pewnych zmian.

- Och… zostanę bez pracy?- Pytam zaalarmowana.

- Szczerze w to wątpię.- Mówi Christian, próbując powstrzymać uśmiech.

Patrzę na niego spode łba.- Jeśli odejdę i znajdę nową pracę, to tą firmę też kupisz?

- Nie myślisz o odejściu, prawda?- Jego wyraz twarzy znowu jest czujny.

- Możliwe. Nie jestem pewna czy dałeś mi wielki wybór.

56

- Tak, tą firmę też kupię.- Mówi zdecydowanie.

Znowu patrzę na niego spode łba. Nie wygram tutaj.

- Nie uważasz, że jesteś nieco nadopiekuńczy?

- Tak. W pełni zdaję sobie sprawę z tego jak to wygląda.

- Dzwoń do dr Flynn’a.- Mamroczę.

Odkłada pustą miseczkę i patrzy na mnie wyprany z emocji. Wzdycham. Nie chcę się

kłócić. Wstaję i sięgam po jego miseczkę.

- Chciałbyś deser?

- I teraz dobrze mówisz!- Mówi i uśmiecha się lubieżnie.

- Nie mnie.- Dlaczego nie mnie? Moja wewnętrzna bogini budzi się z drzemki i siada

prosto.- Mamy lody. Waniliowe.- Parskam.

- Naprawdę?- Jego uśmiech powiększa się.- Myślę, że moglibyśmy coś z nimi zrobić.

Co? Patrzę na niego ogłupiona kiedy z wstaje z gracją.

- Mogę zostać?- Pyta.

- Co masz na myśli?

- Na noc.

- Już założyłam, że zostajesz.- Rumienię się.

- To dobrze. Gdzie lody?

- W piekarniku.- Uśmiecham się do niego słodko.

Przechyla głowę na jedną stronę, wzdycha i kręci głową.- Sarkazm jest najniższą

formą dowcipu, panno Steele.- Jego oczy połyskują.

O cholera. Co on planuje?

- Nadal mógłbym przełożyć cię przez kolano.

Wkładam miseczki do zlewu.- Masz te srebrne kulki?

Poklepuje się po piersi, brzuchu i kieszeniach jeansów.- Zabawne, że nie noszę przy

sobie zapasowej pary. Niewiele z nich pożytku w biurze.

- Bardzo się cieszę, że to słyszę, panie Grey. A myślałam, że powiedział pan, i że

sarkazm jest najniższą formą dowcipu.

- Cóż, Anastasio, moje nowe motto brzmi: „ Jeśli nie możesz ich pobić, przyłącz się do

nich”.

Gapię się na niego- Nie mogę uwierzyć, że to powiedział- a wygląda na bardzo

zadowolonego z siebie kiedy się do mnie szczerzy. Obracając się, otwiera zamrażarkę i

wyjmuje kartonik waniliowych lodów Ben&Jerry’s

- Nadadzą się doskonale.- Podnosi na mnie swój mroczny wzrok.- Ben&Jerry’s &

Ana.- Powoli wypowiada każde słowo i akcentuje każdą sylabę.

O ja cię pierdolę. Moja szczęka chyba upadła na podłogę. Otwiera szufladę ze

sztućcami i wyciąga łyżeczkę. Kiedy spogląda w górę, jego szare oczy są przymrużone, a język

muska górne zęby. Och, ten język.

Nie mogę złapać tchu. Pożądanie, mroczne, gładkie i namiętne, przeszywa moje ciało.

Będziemy się bawić jedzeniem.

57

- Mam nadzieję, że jest ci ciepło.- Szepcze.- Ochłodzę cię tym. Chodź.- Wyciąga rękę, a

ja ją chwytam.

Kiedy jesteśmy w sypialni, kładzie lody na stoliku nocnym, ściąga pościel z łóżka, obie

poduszki i kładzie wszystko na kupce na podłodze.

- Masz prześcieradło na zmianę, prawda?

Potakuję obserwując go z fascynacją. Podnosi Charliego Tango.

- Nie zadzieraj z moim balonem.- Ostrzegam.

Jego usta unoszą się w pół uśmiechu.- Nie śniłbym o tym, kochanie, ale chcę zadrzeć z

tobą i tym prześcieradłem.

Moje ciało praktycznie doznaje konwulsji.

- Chcę cię związać.

Och.- Ok.- Szepczę.

- Tylko twoje ręce. Do łóżka. Musisz być unieruchomiona.

- Ok.- Szepczę znowu, bo nie jestem w stanie powiedzieć niczego innego.

Podchodzi bliżej, nie zdejmując ze mnie oczu.

- Użyjemy tego.- Chwyta pasek mojego szlafroka i z przepyszną, drażniącą

powolnością, rozplątuje go i delikatnie wyciąga.

Mój szlafrok rozchyla się. Stoję sparaliżowana pod jego rozpalonym spojrzeniem. Po

chwili, zsuwa szlafrok z moich ramion. Materiał spada na podłogę, więc stoję przed nim

naga. Głaszcze moją twarz kostkami, a jego dotyk rezonuje w głębinach mojej pachwiny.

Schyla się i obdarowuje szybki pocałunkiem.

- Połóż się na plecach na łóżku.- Mamrocze, jego oczy ciemnieją i wpalają się w moje.

Robię jak każe. Mój pokój jest pogrążony w ciemności, oprócz łagodnego,

przytłumionego światła mojej lampki nocnej.

Zazwyczaj nie znoszę żarówek energooszczędnych- są takie ciemne- ale kiedy teraz

jestem naga przy Christianie, to jestem im za to wdzięczna. Staje przy łóżku i patrzy na mnie

od stóp do głów.

- Mógłbym na ciebie patrzeć cały dzień, Anastasio.- Mówi i z tymi słowami wchodzi na

łóżko i siada na mnie okrakiem.

- Ramiona nad głowę.- Rozkazuje.

Jestem posłuszna. Zawiązuje koniec paska od szlafroka wokół mojego lewego

nadgarstka i przekłada koniec przez metalową kratkę na wezgłowiu mojego łóżka. Ciągnie go

tak mocno, że moje lewe ramię jest wyciągnięte nade mną. Potem robi to samo z prawą

ręką.

Kiedy jestem już przywiązana i patrzę na niego, to widzę jak znacząco się relaksuje.

Lubi kiedy jestem skrępowana. W ten sposób nie mogę go dotknąć. Dociera do mnie, że

żadna z jego Niewolnic też go nie dotknęła- a co więcej, nigdy nie miały takiej okazji. Zawsze

wszystko kontrolował i zachowywał dystans. To dlatego lubi reguły.

Schodzi ze mnie i schylając się, daje mi szybkiego całusa w usta. Potem wstaje i

zdejmuje koszulę przez głowę. Rozpina jeansy i rzuca je na podłogę.

58

Jest cudownie nagi. Moja wewnętrzna bogini robi potrójnego aksla i momentalnie

mam sucho w ustach. Jest bardziej niż piękny. Jego fizyczność jest wyrysowana klasycznymi

liniami: szerokie, muskularne ramiona, wąskie biodra, taki odwrócony trójkąt. Oczywistym

jest, że ćwiczy. Mogłabym na niego patrzeć przez cały dzień. Podchodzi w nogi łóżka, chwyta

moje kostki i ciągnie je mocno w dół tak, że moje ramiona są rozciągnięte na boki i nie mogę

się ruszać.

- Tak lepiej.- Mamrocze.

Podnosi kubeczek z lodami, wchodzi z powrotem na łóżko i znowu siada na mnie

okrakiem. Bardzo powoli zdejmuje wieczko i zanurza łyżeczkę.

- Hmm… nadal są dosyć twarde.-Mówi z uniesioną brwią. Nabiera łyżeczkę lodów

waniliowych i wkłada sobie do ust.- Pyszne.- Mówi oblizując usta.- Niesamowite, jak dobrze

może smakować dobra, zwyczajna wanilia.- Patrzy na mnie z krzywym uśmieszkiem.- Chcesz

trochę?- Droczy się ze mną.

Wygląda tak niesamowicie seksownie, młody i beztroski, kiedy tak siedzi na mnie i je

lody- jasne oczy, promieniejąca twarz. Och, co on mi zrobi, do diabła? Tak jakbym tego nie

wiedziała. Potakuję nieśmiało.

Nabiera kolejną łyżeczkę i oferuje mi ją, więc otwieram usta, ale szybko ją zabiera i

wkłada w swoje usta.

- Są za dobre żeby się dzielić.- Mówi i uśmiecha się dziko.

- Hej.- Zaczynam protestować.

- No co, panno Steele, lubi pani swoją wanilię?

- Tak.- Mówię z większą siłą niż chcę i próbuję go z siebie zrzucić.

Śmieje się.- Robimy się zadziorni, czyż nie? Nie robiłbym tego, gdybym był tobą.

- Lody.- Proszę.

- Cóż, skoro tak mnie dzisiaj pani zadowoliła, panno Steele.- Ulega i oferuje mi kolejną

łyżeczkę. Tym razem pozwala mi zjeść.

Chce mi się chichotać. Naprawdę dobrze się bawi, a jego nastrój jest zaraźliwy.

Nabiera kolejną łyżeczkę i karmi mnie jeszcze raz i jeszcze. Ok, wystarczy.

- Hmm, cóż, to jedyny sposób żeby mieć pewność, że jesz- karmienie na siłę.

Mógłbym się do tego przyzwyczaić.

Nabiera kolejną łyżeczkę lodów i podaje mi ją, ale tym razem zamykam usta i kręcę

głową. Pozwala roztopić się trochę na łyżeczce, zaczynają po niej spływać. Ciekną na moje

gardło i na klatkę piersiową. Nurkuje w dół i bardzo powoli zlizuje je ze mnie. Moje ciało

zapala się z tęsknoty.

- Mmm. Z pani smakują jeszcze lepiej, panno Steele.

Ciągnę za moje więzy i łóżko skrzypi, ale nie dbam o to- płonę z pożądania, pożera

mnie. Nabiera kolejną łyżeczkę i pozwala lodom spłynąć na moje piersi. Potem rozsmarowuje

je łyżeczką na każdej piersi i sutku.

Ojj… zimno. Sutki wydłużają się i twardnieją pod chłodem lodów waniliowych.

59

- Zimno?- Pyta łagodnie Christian, schyla się żeby po raz kolejny zlizać i zassać ze mnie

lody. Jego usta są gorące w porównaniu z zimnymi lodami.

O rety. To tortura. Kiedy lody zaczynają się roztapiać, spływają ze mnie na łóżko. Jego

usta kontynuują swoją powolną torturę ssąc mocno, pocierając łagodnie- Och, proszę!-

Dyszę.

- Chcesz trochę?- I zanim mogę przyjąć albo odrzucić jego ofertę, jego język jest w

moich ustach. Jest zimny, fachowy, smakuje Christianem i wanilią. Pyszny.

I właśnie kiedy zaczynam przyzwyczajać się do tego uczucia, siada prosto i prowadzi

łyżeczkę lodów w dół mojego ciała: przez mój brzuch do pępka, w którym zostawia duży

kawałek lodów. Och, tutaj jest zimniej niż wcześniej, ale też dziwnie pali.

- A teraz, już to wcześniej robiłaś.- Oczy Christiana świecą.- Nie będziesz mogła się

ruszać, bo inaczej lody będą na całym łóżku.- Całuje moje obie piersi i mocno ssie każdy z

sutków. Potem podąża po wcześniej wytyczonej lodami ścieżce, ssąc i liżąc.

A ja próbuję, próbuję się nie ruszać mimo tej oszałamiającej kombinacji zimna i

palącego dotyku. Ale moje biodra nieumyślnie zaczynają się ruszać w swoim własnym rytmie,

złapane przez to chłodne, waniliowe zaklęcie. On przesuwa się w dół i zaczyna jeść lody z

mojego brzucha, krążąc językiem w i wokół mojego pępka.

Jęczę. Jasna cholera. Jest zimno, jest gorąco, jest kusząco, ale nie przestaje. Przesuwa

lody w dół mojego ciała, do moich włosów łonowych i na moją łechtaczkę. Głośno krzyczę.

- Cicho, cicho.- Mówi łagodnie Christian kiedy jego magiczny język zabiera się do

zlizywania lodów i teraz cicho pojękuję.

- Och… proszę… Christian.

- Wiem, kochanie, wiem.- Mówi kiedy jego język zajmuje się swoją magią. Nie

przestaje, po prostu nie przestaje, a moje ciało zaczyna przyspieszać- wyżej, wyżej. Wkłada

we mnie jeden palec, potem kolejny i w agonalnie powolnym tempie, porusza nimi do

środka i na zewnątrz.

- Właśnie tutaj.- Mamrocze i rytmicznie pociera przednią ścianę mojej pochwy,

równocześnie kontynuując wyśmienite, bezlitosne lizanie i ssanie. O kurwa mać.

Niespodziewanie wybucham otępiającym zmysły orgazmem, wymazując z pamięci

wszystko to, co dzieje się na zewnątrz mojego ciała kiedy wiję się i jęczę. Jeezu, to stało się

tak szybko.

Niejasno stwierdzam, że zaprzestał swojego procederu. Wisi nade mną, zakładając

prezerwatywę, a potem szybko i mocno jest we mnie.

- O tak!- Jęczy kiedy wbija się we mnie. Jest lepki- rezultat roztopionych lodów. To

dziwnie rozpraszające uczucie, ale nie mogę się nad nim zatrzymać dłużej niż kilka sekund, bo

Christian nagle wychodzi ze mnie i obraca mnie na brzuch.

- W ten sposób.- Mamrocze i nagle znowu jest we mnie, ale nie zaczyna od razu

swojego karzącego rytmu. Wychyla się do przodu, uwalnia moje ręce i ciągnie mnie do góry

tak, że praktycznie na nim siedzę. Jego ręce przesuwają się do moich piersi, delikatnie

60

ciągnąc mnie za sutki. Jęczę, odrzucam głowę do tyłu, na jego ramię. Pieści moją szyję,

podgryza ją kiedy przepysznie wolno wygina biodra, wypełniając mnie znowu i znowu.

- Wiesz, ile dla mnie znaczysz?- Mówi przy moim uchu.

- Nie.- Mówię na bezdechu.

Uśmiecha się przy mojej szyi i jego palce chwytają moją szczękę i gardło, trzymając

mnie mocno przez chwilę.

- Tak, wiesz. Nie pozwolę ci odejść.

Jęczę kiedy zwiększa tempo.

- Jesteś moja, Anastasio.

- Tak, twoja.- Dyszę.

- Opiekuję się tym, co moje.- Syczy i gryzie mnie w ucho.

Krzyczę.

- Właśnie tak, kochanie, chcę cię słyszeć.- Oplata jedną rękę wokół mojej talii, drugą

chwyta moje biodro i wpycha się we mnie mocniej. Znowu krzyczę. I zaczyna się karzący

rytm. Jego oddech jest coraz cięższy i cięższy, pourywany, tak jak mój. Głęboko w moim ciele,

czuję znajome przyspieszanie. Jeezu, znowu?!

Jestem tylko wrażeniem. Właśnie to mi robi- bierze moje ciało w swoje całkowite

posiadanie tak, że nie mogę myśleć o niczym innym niż on. Jego magia jest potężna,

odurzająca. Jestem motylem złapanym w siatkę, który nie może i nie chce uciec. Należę do

niego… całkowicie do niego.

- No dalej, kochanie.- Warczy przez zaciśnięte zęby i na ten sygnał, niczym uczennica

czarodzieja, którą jestem, odpuszczam. I równocześnie znajdujemy swoją wolność.

Leżę zwinięta w jego ramionach na lepkim prześcieradle. Jego tors jest przyciśnięty do

moich pleców, jego nos w moich włosach.

- Przeraża mnie to, co do ciebie czuję.- Szepczę.

Christian nieruchomieje.- Mnie też, kochanie.- Mówi cicho.

- Co będzie, jeśli mnie zostawisz?- Ta myśl jest niewyobrażalna.

- Nigdzie się nie wybieram. Nie sądzę żebym kiedykolwiek wystarczająco się tobą

nasycił, Anastasio.

Obracam się i patrzę na niego. Jego twarz jest poważna i szczera. Wychlam się i czule

go całuję. Uśmiecha się i sięga żeby założyć lok za moje ucho.

- Nigdy nie czułem się tak, jak wtedy kiedy odeszłaś, Anastasio. Poruszyłbym niebo i

ziemię żeby uniknąć po raz kolejny tego uczucia.- Brzmi na smutnego, a nawet

oszołomionego.

Znowu go całuję. Chcę jakoś poprawić nam nastrój, ale Christian robi to za mnie.

- Pójdziesz ze mną jutro na letnie przyjęcie mojego ojca? To coroczne spotkanie

charytatywne. Powiedziałem, że przyjdę.

Uśmiecham się, nagle czuję się nieśmiała.

61

- Oczywiście, że pójdę.- O kurna. Nie mam się w co ubrać.

- Co?

- Nic.

- Powiedz mi.- Nalega.

- Nie mam się w co ubrać.

Teraz Christian wydaje się nieswój.

- Nie bądź zła, ale w moim domu nadal mam ubrania dla ciebie. Jestem pewien, że

jest tam kilka sukienek.

Zaciskam usta.- Co ty nie powiesz?- Mamroczę sardonicznym głosem. Nie chcę się

dzisiaj z nim kłócić. Potrzebny mi prysznic.

Dziewczyna, która wygląda jak ja, stoi na zewnątrz SIP. Nie, chwila- to jestem ja.

Jestem blada i brudna, a wszystkie moje ubrania są za duże. Gapię się na nią, ma na sobie

moje ciuchy- szczęśliwa, zdrowa.

- Co masz takiego, czego ja nie mam?- Pytam ją.

- Kim jesteś?

- Jestem nikim… Kim ty jesteś? Też jesteś nikim…?

- Więc jest nas dwie- nie mów nikomu, wiesz, wygnali by nas…- Uśmiecha się. Wolny,

złośliwy grymas rozprzestrzenia się na jej twarzy i jest tak mrożący krew w żyłach, że

zaczynam krzyczeć.

- Jezu, Ana!- Christian potrząsa mną.

Jestem taka zdezorientowana. Jestem w domu… w ciemności… w łóżku z Christianem.

Potrząsam głową żeby oczyścić umysł.

- Kochanie, wszystko w porządku? Miałaś zły sen.

- Och.

Zapala nocną lampkę i jesteśmy skąpani przez przyćmione światło. Spogląda na mnie,

jego twarz jest zatroskana.

- Dziewczyna.- Szepczę.

- Co się dzieje? Jaka dziewczyna?- Pyta łagodnie.

- Kiedy dzisiaj wieczorem wychodziłam z SIP, widziałam dziewczynę. Wyglądała jak

ja… ale nie do końca.

Christian zamiera i kiedy żarówka lampki nagrzewa się, widzę, że jego twarz szarzeje.

- Kiedy to było?- Szepcze z niepokojem. Siada prosto i wpatruje się we mnie.

- Tego popołudnia, kiedy wyszłam z pracy. Wiesz kto to jest?

- Tak.- Przebiega ręką przez włosy.

- Kto?

Jego usta zaciskają się cienką linię, ale nie odzywa się.

- Kto?- Naciskam.

- To Leila.

62

Przełykam ślinę. Była Niewolnica! Pamiętam, że Christian mówił o niej zanim

szybowaliśmy. Nagle czuję, że Christian emanuje napięciem. Coś się dzieje.

- Dziewczyna, która wrzuciła „Toxic” na twojego iPoda?

Patrzy na mnie z niepokojem.

- Tak. Mówiła coś?

- Powiedziała: „ co ty masz, czego ja nie mam?”, a kiedy zapytałam kim jest,

powiedziała, że „nikim”.

Christian zamyka oczy jakby w cierpieniu. O nie. Co się stało? Co ona dla niego

znaczy?

Czaszka mi pulsuje kiedy adrenalina przeszywa moje ciało. Co jeśli ona dużo dla niego

znaczy? Może za nią tęskni? Tak mało wiem o jego przeszłych… emm, związkach. Musiała

mieć podpisany kontrakt i robiła to, co chciał, chętnie dawała mu to, czego potrzebował.

O nie- a ja nie mogę. Mdli mnie na tą myśl.

Christian wychodzi z łóżka, zakłada jeansy i idzie do salonu. Spoglądam na mój budzik,

jest piąta rano. Wstaję z łóżka, zakładam jego białą koszulę i idę za nim.

Jasna cholera, rozmawia przez telefon.

- Tak, na zewnątrz SIP, wczoraj… wczesnym wieczorem.- Mówi cicho. Obraca się do

mnie kiedy idę w stronę kuchni i pyta.- O której godzinie dokładnie?

-Około osiemnastej dziesięć?- Bełkoczę. Do diaska, do kogo on dzwoni o tej porze? Co

zrobiła Leila? Podaje informację temu z kim rozmawia, nie zdejmując ze mnie oczu. Jego

wyraz twarzy jest mroczny i szczery.

- Dowiedz się jak… Tak… Nie powiedziałbym tego, ale też nie pomyślałbym, że może

to zrobić.- Zamyka oczy jakby coś go bolało.- Nie wiem jak to się skończy… Tak,

porozmawiam z nią… Wiem… Sprawdź to i daj mi znać. Po prostu ją znajdź, Welch- ma

kłopoty. Znajdź ją.- Rozłącza się.

- Chcesz herbaty?- Pytam. Herbata, odpowiedź Raya na każdy kryzys i jedyna rzecz,

którą potrafi zrobić w kuchni. Napełniam wodą czajnik.

- Właściwie, to chciałbym wrócić do łóżka.- Jego wzrok mówi mi, że nie ma na myśli

spania.

- Cóż, ja potrzebuję herbaty. Przyłączysz się do mnie?- Chcę wiedzieć, co się dzieje.

Nie odwróci mojej uwagi seksem.

Z rozdrażnienia przebiega przez włosy ręką.- Tak, poproszę.- Mówi, ale widzę, że jest

zirytowany.

Stawiam czajnik na kuchence i zajmuję się filiżankami i czajniczkiem. Mój niepokój

wystrzelił do poziomu warunku obronnego. Powie mi o swoim kłopocie? Czy będę musiała to

z niego wydusić?

Czuję na sobie jego wzrok- czuję jego niepewność, a jego gniew jest namacalny.

Spoglądam w górę, jego oczy połyskują lękiem.

- Co się dzieje?- Pytam łagodnie.

Kręci głową.

63

- Nie powiesz mi?

Wzdycha i zamyka oczy.- Nie.

- Dlaczego?

- Bo to nie powinno być twoim zmartwieniem. Nie chcę cię w to wciągać.

- Nie powinno być moim zmartwieniem, ale jest. Znalazła mnie i zaczepiła na

zewnątrz mojego biura. Skąd o mnie wie? Skąd wie, gdzie pracuję? Myślę, że mam prawo

wiedzieć, co się dzieje.

Znowu przebiega ręką przez włosy, emanując frustracją jak gdyby przechodząc przez

jakąś wewnętrzną walkę.

- Proszę?- Pytam łagodnie.

Zaciska usta i przewraca na mnie oczami.

- Ok.- Mówi zrezygnowany.- Nie mam pojęcia jak cię znalazła. Może przez nasze

zdjęcie w Portland, nie wiem.- Znowu wzdycha i czuję, że jego frustracja jest skierowana w

siebie.

Czekam cierpliwie, nalewając gotującą się wodę do czajniczka kiedy on chodzi w

jedną i drugą. Po chwili kontynuuje.

- Kiedy byłem z tobą w Georgii, Leila pojawiła się bez zapowiedzi w moim mieszkaniu i

urządziła scenę przed Gail.

- Gail?

- Pani Jones.

- Co masz na myśli mówiąc „urządziła scenę”?

Patrzy na mnie gniewnie i oceniająco.

- Powiedz mi. Coś ukrywasz.- Mój ton jest silniejszy niż czuję.

Mruga zaskoczony.- Ana, ja- Milknie.

- Proszę?

Pokonany, wzdycha.- Próbowała podciąć sobie żyły.

- O nie!- To wyjaśnia bandaż na jej nadgarstku.

- Gail zawiozła ją do szpitala. Ale Leila wypisała się zanim tam dotarłem.

Cholera. Co to znaczy? Ma skłonności samobójcze? Dlaczego?

- Psychiatra, który ją widział, powiedział, że to typowe wołanie o ratunek. Nie wierzył,

że może być w prawdziwym zagrożeniu- krok od myśli samobójczych, tak to nazwał. Ale ja

nie jestem przekonany. Od tamtej pory próbuję ją wyśledzić żeby zapewnić jej pomoc.

- Powiedziała coś pani Jones?

Patrzy na mnie. Wygląda naprawdę nieswojo.

- Niewiele.- Mówi w końcu, ale wiem, że nie mówi mi wszystkiego.

Odwracam swoją uwagę poprzez nalanie herbaty do filiżanek. Więc Leila próbuje

wrócić do życia Christiana i wybiera próbę samobójczą żeby zwrócić jego uwagę? Wow… to

straszne. Ale skuteczne. Christian wyjechał z Georgii żeby przy niej być, ale ona znika zanim

on się pojawia? Dziwne.

- Nie możesz jej znaleźć? Co z jej rodziną?

64

- Nie wiedzą gdzie jest. Tak samo jej mąż.

- Mąż?

- Tak.- Mówi rozkojarzony.- Jest mężatką od jakichś dwóch lat.

Co?- Więc była z tobą kiedy była mężatką?- Ja pierdolę. On naprawdę nie zna żadnych

granic.

- Nie! Dobry Boże, nie. Była ze mną trzy lata temu. Potem odeszła i dosyć szybko

wyszła za tego faceta.

Och. – Więc, czemu teraz chce zwrócić twoją uwagę?

Ze smutkiem kręci głową.- Nie wiem. Udało nam się tylko ustalić, że uciekła od

swojego męża cztery miesiące temu.

- Wyjaśnijmy to. Nie była twoją Niewolnicą od trzech lat?

- Od około dwóch i pół roku.

- I chciała więcej.

- Tak.

- Ale ty nie chciałeś?

- Wiesz o tym.

- Więc cię zostawiła.

- Tak.

- Więc, dlaczego teraz chce kontaktu z tobą?

- Nie wiem.- Ton jego głosu mówi mi, że ma przynajmniej teorię.

- Ale podejrzewasz…

Zwęża oczy w gniewie.- Podejrzewam, że to ma jakiś związek z tobą.

Ze mną? Czego by ode mnie chciała? „ Co ty masz, czego ja nie mam?”

Patrzę na 50, tak cudownie nagiego od pasa w górę. Mam go; jest mój. To właśnie

mam, a ona była tak do mnie podobna: takie same ciemne włosy i blada cera. Marszczę brwi

na tą myśl. Tak… co ja takiego mam, czego ona nie ma?

- Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wczoraj?- Pyta łagodnie.

- Zapomniałam o niej.- Wzruszam przepraszająco ramionami.- No wiesz, drinki po

pracy na koniec moje pierwszego tygodnia. Twoje pojawienie się w barze i twój… skok

testosteronu z Jackiem, a potem byliśmy tutaj. Umknęło mi to. Przy tobie zapominam o

różnych rzeczach, taki masz zwyczaj.

- Skok testosteronu?- Jego usta drgają.

- Tak. Konkurs „kto obsika najwięcej drzew”.

- Pokażę ci skok testosteronu.

- Nie wolałabyś napić się herbaty?

- Nie, Anastasio, nie wolałbym.

Jego oczy wpalają się w moje, paląc mnie swoim spojrzeniem pt. chcę-cię-i-chcę-cię-

teraz. Kurwa… to tak mnie rozpala.

- Zapomnij o niej. Chodź.- Wyciąga rękę.

65

Moja wewnętrzna bogini robi potrójne salto w tył na podłodze w Sali gimnastycznej

kiedy chwytam jego rękę.

Budzę się, jest mi za ciepło i jestem owinięta wokół nagiego Christiana Grey’a. Mimo,

że śpi, to i tak trzyma mnie mocno. Łagodne, poranne słońce przebija się przez zasłony. Moja

głowa leży na jego piersi, moje nogi są zaplątane w jego, moje ramię leży na jego brzuchu.

Lekko unoszę głowę, bojąc się, że mogę go obudzić. Wygląda na tak młodego, tak

zrelaksowanego kiedy śpi, tak pięknego. Nie mogę uwierzyć, że ten Adonis jest mój, cały mój.

Hmm… Podnoszę rękę i niepewnie dotykam jego piersi, przejeżdżając koniuszkami

palców przez włoski na klatce piersiowej, a on się nie rusza. Ja nie mogę. Prawie nie mogę w

to uwierzyć. Jest naprawdę mój- przez jeszcze kilka cennych chwil. Pochylam się i czule całuję

jedną z jego blizn. Jęczy łagodnie, a ja uśmiecham się. Całuję drugą, a on otwiera oczy.

- Cześć.- Szczerzę się, mam poczucie winy.

- Cześć.- Odpowiada ostrożnie.- Co robisz?

- Patrzę na ciebie.- Przesuwam palcami po jego znamienitej długości. Chwyta moją

rękę, zwęża oczy, a potem uśmiecha się swoim zrelaksowanym, olśniewającym uśmiechem i

uspokajam się. Moje sekretne dotykanie pozostaje sekretem.

Och… dlaczego nie pozwalasz mi cię dotykać?

Nagle przesuwa się nade mnie i przyciska mnie do materaca, jego ręce na moich- to

ostrzeżenie.

- Myślę, że ma pani złe zamiary, panno Steele.- Oskarża, ale nadal się uśmiecha.

- Przy tobie lubię mieć złe zamiary.

- Taak?- Pyta i lekko całuje mnie w usta.- Seks czy śniadanie?- Pyta, jego oczy są

ciemne, ale pełne humoru. Jego erekcja wbija się we mnie i podnoszę swoją miednicę na

spotkanie z nim.

- Dobry wybór.- Mamrocze na moim gardle kiedy zostawia szereg pocałunków aż do

moich piersi.

Stoję przy mojej komodzie, patrząc w lustro. Próbuję jakoś ułożyć moje włosy-

naprawdę są już za długie. Mam na sobie jeansy i t-shirt. Christian wyszedł spod prysznica i

ubiera się za mną. Patrzę z głodem na jego ciało.

- Jak często ćwiczysz?- Pytam.

- Każdego dnia poza weekendami.- Mówi zapinając spodnie.

- Co robisz?

- Biegam, podnoszę ciężary, boksuję.- Wzrusza ramionami.

- Boksujesz?

- Tak, mam osobistego trenera, byłego olimpijczyka, który mnie uczy. Ma na imię

Claude. Jest bardzo dobry. Polubiłabyś go.

66

Obracam się i spoglądam na niego kiedy zaczyna zapinać swoją białą koszulę.

- Co masz na myśli mówiąc „ że bym go polubiła”?

- Polubiłabyś jako swojego trenera.

- Po co mi osobisty trener? Mam ciebie do utrzymywania mnie w formie.- Uśmiech

się krzywo.

Podchodzi do mnie i obejmuje od tyłu ramionami. Jego ciemniejące oczy spotykają się

z moimi w lustrze.

- Ale chcę żebyś była w formie, na to, co mam w zamyśle. Będziesz musiała nadążać.

Rumienię się kiedy w moim umyśle pojawiają się wspomnienia z pokoju zabaw. Tak…

Czerwony Pokój Bólu jest wyczerpujący. Pozwoli mi tam wrócić? Chcę tam wrócić?

Oczywiście, że chcesz! Krzyczy ze swojego szezlonga moja wewnętrzna bogini.

Wpatruję się niezmierzone, hipnotyzujące, szare oczy.

- Wiesz, że tego chcesz.- Mówi do mnie.

Rumienię się i do mojego umysłu wpełza nieproszona myśl, że Leila prawdopodobnie

umiałaby za nim nadążyć. Zaciskam usta, a Christian marszczy brwi.

- Co?- Pyta z troską.

- Nic.- Kręcę głową.- Ok, spotkam się z Claudem.

- Tak?- Twarz Christiana rozświetla niedowierzanie. Jego wyraz twarzy powoduję, że

się uśmiecham. Wygląda jakby wygrał na loterii, choć Christian prawdopodobnie nawet

nigdy nie kupił losu- nie musi.

- Tak, jeezu- jeśli to cię uszczęśliwi.- Szydzę.

Obejmuje mnie mocniej i całuje w policzek.- Nawet nie masz pojęcia.- Szepcze.- Więc,

co chciałabyś dzisiaj robić?- Wtula się we mnie nosem, a to wysyła przepyszne łaskotki przez

moje ciało.

- Chciałabym ściąć włosy i emm… muszę iść zdeponować czek w banku i kupić

samochód.

- Mhm.- Mówi i przygryza wargę. Zdejmuje ze mnie jedną rękę, sięga do kieszeni

jeansów i trzyma przede mną kluczyki do mojego małego Audi.

- Jest tutaj.- Mówi cicho z niepewnym wyrazem twarzy.

- Co to znaczy „jest tutaj”?- Rany. Wydaję się być zła. Cholera. Jestem zła. Moja

podświadomość patrzy na niego gniewnie. Jak on śmie!

- Taylor przywiózł je wczoraj z powrotem.

Otwieram usta, potem zamykam je i powtarzam ten proces dwa razy, ale jestem po

prostu oniemiała. Oddaje mi samochód. Podwójna cholera. Dlaczego tego nie

przewidziałam? Cóż, dwoje może grać w tą grę. Sięgam do tylnej kieszeni swoich jeansów i

wyciągam kopertę z jego czekiem.

- Proszę, to twoje.

Christian patrzy na mnie pytająco, potem rozpoznaje kopertę, podnosi obie ręce i

odsuwa się ode mnie.

- O nie. To twoje pieniądze.

67

- Nie, nie moje. Chciałabym kupić od ciebie samochód.

Jego twarz całkowicie się zmienia. Furia- tak, furia- pojawia się na jego twarzy.

- Nie, Anastasio. Twoje pieniądze, twój samochód.- Mówi ostro.

- Nie, Christian. Moje pieniądze, twój samochód. Odkupię go od ciebie.

- Dałem ci ten samochód jako prezent na ukończenie studiów.

- Gdybyś dał mi długopis- to byłby właściwy prezent. Ty dałeś mi Audi.

- Naprawdę chcesz się o to kłócić?

- Nie.

- To dobrze. Tutaj są kluczyki.- Kładzie je na komodzie.

- Nie to miałam na myśli!

- Koniec dyskusji, Anastasio. Nie przeginaj.

Patrzę na niego spode łba i wtedy uderza mnie inspiracja. Biorę kopertę i drę ja na

dwie części, potem jeszcze na dwie i wrzucam do kosza na śmieci. Och, to wspaniałe uczucie.

Christian patrzy na mnie beznamiętnie, ale wiem, że to tylko cisza przed burzą.

Pociera brodę.

- Jak zawsze jest pani wyzwaniem, panno Steele.- Mówi oschle. Obraca się na pięcie i

wychodzi do drugiego pokoju. Nie takie reakcji się spodziewałam. Czekałam na Armagedon.

Spoglądam na siebie w lustrze, wzruszam ramionami i decyduję na zrobienie kitki.

Moja ciekawość bierze górę. Co on robi? Idę za nim do salonu, rozmawia przez

telefon.

- Tak, dwadzieścia cztery tysiące dolarów. Bezpośrednio.

Spogląda na mnie, nadal bez emocji.

- Dobrze… W poniedziałek? Świetnie… Nie, to wszystko, Andreo.

Zamyka telefon.

- Będą zdeponowane na twoim koncie bankowym w poniedziałek. Nie igraj ze mną.-

Gotuje się ze wściekłości, ale mam to gdzieś.

- Dwadzieścia cztery tysiące dolarów?!- Prawie krzyczę.- I skąd znasz numer mojego

konta?

Mój wybuch gniewu zaskakuje go.

- Wiem o tobie wszystko, Anastasio.- Mówi cicho.

- Nie ma takiej opcji żeby mój samochód był warty dwadzieścia cztery tysiące

dolarów.

- Zgodziłbym się z tobą, ale trzeba znać swój rynek, obojętnie czy kupujesz czy

sprzedajesz. Jakiś wariat chciał tą śmiertelną pułapkę i był gotów zapłacić taką kwotę.

Podobno to klasyk. Zapytaj Taylora, jeśli mi nie wierzysz.

Patrzę na niego ze złością, a on odwzajemnia to spojrzenie, dwa uparte głupki

patrzące na siebie.

I czuję to, to przyciąganie- elektryczność między nami- splątującą, związującą nas

razem. Christian nagle mnie chwyta i pcha na drzwi. Jego usta pochłaniają mnie. Jedną rękę

trzyma na moich pośladkach i przyciska do swojego kroku, a drugą chwyta moje włosy przy

68

karku i odchyla mi głowę. Moje palce są w jego włosach, mocno się w nie zaplątując i

przytrzymując go przy sobie. Przygniata mnie swoim ciałem, więzi mnie. Jego oddech jest

pourywany. Czuję go. Pragnie mnie, a ja jestem oszołomiona i podekscytowana kiedy zdaję

sobie z tego jak mnie potrzebuje.

- Dlaczego, dlaczego mi się przeciwstawiasz?- Bełkocze między rozgrzanymi

pocałunkami?

Krew szumi w moich żyłach. Czy zawsze będzie na mnie tak działał? A ja na niego?

- Bo mogę.- Nie mogę złapać powietrza. Raczej czuję niż widzę jego uśmiech przy

mojej szyi. Przyciska swoje czoło do mojego.

- O Panie, jak ja cię teraz pragnę, ale skończyły mi się prezerwatywy. Nigdy nie mam

ciebie dość. Jesteś szaloną, szaloną kobietą.

- A ty doprowadzasz mnie do szaleństwa.- Szepczę.- W każdy sposób.

Kręci głową.- Chodź. Chodźmy na śniadanie. Znam też miejsce, gdzie możesz obciąć

włosy.

- Ok.- Zgadzam się i tak po prostu, nasza kłótnia się skończyła.

- Ja się tym zajmę.- Podnoszę przed nim rachunek za śniadanie.

Patrzy na mnie spode łba.

- Musisz być tutaj szybki, Grey.

- Masz rację, muszę.- Mówi kwaśno, chociaż myślę, że się droczy.

- Nie miej takiej miny. Jestem o dwadzieścia cztery tysiące bogatsza niż byłam tego

ranka. Stać mnie zapłacenie- Spoglądam na rachunek.- dwudziestu dwóch dolarów i

sześćdziesięciu siedmiu centów za śniadanie.

- Dziękuję.- Mówi ponuro. Och, wrócił nadąsany uczeń.

- Gdzie teraz?

- Naprawdę chcesz obciąć włosy?

- Tak, spójrz tylko na nie.

- Dla mnie, wyglądasz ślicznie. Jak zawsze.

Rumienię się i spoglądam na moje splecione palce na kolanach.- I wieczorem jest to

przyjęcie u twojego ojca.

- Pamiętaj, obowiązuje uroczysty strój.

O jeezu.- Gdzie to będzie?

- W domu moich rodziców. Mają wielki namiot.

- Na jaki to cel charytatywny?

Christian pociera rękami uda i widać, że jest zmieszany.

- To program odwyku narkotykowego dla rodziców z małymi dziećmi nazywający się

Coping Together.

- To wydaje się być szczytny cel.- Mówię łagodnie.

69

- Chodź, idziemy.- Wstaje, efektywnie zatrzymując temat rozmowy o wyciąga do mnie

rękę. Kiedy ją chwytam, zaciska palce wokół moich.

To dziwne. W jednych sprawach jest tak demonstracyjny, a w innych tak zamknięty.

Wyprowadza mnie z restauracji i idziemy w dół ulicy. Jest śliczny, miły poranek. Słońce

świeci, a powietrze pachnie kawą i świeżo upieczonym chlebem.

- Dokąd idziemy?

- Niespodzianka.

Och, ok. Tak naprawdę to nie lubię niespodzianek.

Przechodzimy dwa budynki i sklepy zaczynają być zdecydowanie bardziej

ekskluzywne. Nie miałam jeszcze okazji pozwiedzać, ale to prawie za rogiem mojego

mieszkania. Kate będzie zadowolona. Jest tu mnóstwo małych butików, które zaspokoją jej

głód mody. Właściwie, to sama muszę kupić jakieś falbaniaste spódnice do pracy.

Christian zatrzymuje się przed olbrzymim, lśniącym salonem piękności i otwiera

przede mną drzwi. Nazywa się Esclava. Wnętrze jest urządzone w bieli i skórze. Przy prostym,

białym biurku na recepcji, siedzi młoda blondynka w białym uniformie. Spogląda na nas kiedy

wchodzimy.

- Dzień dobry, panie Grey.- Mówi radośnie, kolor wstępuje na jej policzki kiedy

wachluje na niego rzęsami. To efekt Grey’a, ale ona go zna! Skąd?

- Witaj, Greto.

A on zna ją. Co to jest?

- To, co zazwyczaj, proszę pana?- Pyta uprzejmie. Ma na ustach bardzo różową

szminkę.

- Nie.- Mówi szybko i spogląda na mnie nerwowo.

To, co zazwyczaj? Co to znaczy?

Ja pierdolę! To Zasada nr 6, cholerny salon piękności. Cały ten nonsens z

woskowaniem… kurwa!

To tutaj przyprowadzał wszystkie swoje Niewolnice? Może Leilę też? Co ja u diabła,

mam sobie teraz myśleć?

- Panna Steele powie ci, czego chce.

Patrzę na niego ze złością. Po kolei przedstawia mi Reguły. Zgodziłam się na

osobistego trenera, a teraz to?

- Dlaczego tutaj?- Syczę do niego.

- Jestem właścicielem tego miejsca i trzech podobnych.

- Jesteś właścicielem?- Tracę oddech z zaskoczenia. Cóż, to niespodziewane.

- Tak. To taka działalność poboczna. W każdym razie, cokolwiek chcesz, jest tutaj

twoje, na koszt firmy. Wszystkie rodzaje masaży: szwedzki, siatsu, gorące kamienie,

refleksologia, kąpiele w algach, maseczki. Wszystkie te rzeczy, które lubią kobiety, wszystko.

Tutaj to robią.- Macha ręką wokół pomieszczenia.

- Woskowanie?

70

Śmieje się.- Tak, woskowanie też. Wszystkiego.- Dodaje konspiracyjnie, dobrze

bawiąc się z mojego dyskomfortu.

Rumienię się i spoglądam na Gretę, która patrzy na nas wyczekująco.

- Chciałabym ściąć włosy.

- Oczywiście, panno Steele.

Greta z różową szminką, demonstruje germańską sprawność kiedy sprawdza ekran

komputera.

- Franco jest wolny za pięć minut.

- Franco jest w porządku.- Mówi zapewniająco Christian. Próbuję to wszystko pojąć.

Prezes Christian Grey jest właścicielem sieci salonów piękności.

Zerkam na niego a on nagle blednie- coś albo ktoś, zwrócił jego uwagę. Obracam się

żeby spojrzeć w tym samym kierunku. Na końcu salonu pojawia się lśniąca, platynowa

blondynka. Zamyka za sobą drzwi i rozmawia z jednym z fryzjerów.

Platynowa Blondynka jest wysoka, opalona, śliczna, w swoich latach trzydziestych

albo czterdziestych- ciężko powiedzieć. Jest ubrana w taki sam uniform jak Greta, tyle że

czarny. Wygląda zachwycająco. Jej włosy świecą jak aureola, są ścięte na pazia. Kiedy się

obraca, zauważa Christiana i uśmiecha się do niego- olśniewający, ciepły uśmiech

rozpoznania.

- Przepraszam na chwilę.- Bełkocze pospiesznie Christian.

Szybko przechodzi przez salon, obok fryzjerów- wszyscy w bieli, przez uczniów

myjących włosy i do niej, za daleko żebym mogła usłyszeć ich konwersację. Platynowa

Blondynka wita go z oczywistym afektem, całuje go w oba policzki, a jej ręce leżą na jego

przedramionach. Rozmawiają bardzo żywo.

- Panno Steele?

Recepcjonistka Greta próbuje zwrócić moją uwagę.

- Proszę chwileczkę zaczekać.- Obserwuję Christiana za fascynacją.

Platynowa Blondynka odwraca się i patrzy na mnie. Uśmiecha się tym samym

olśniewającym uśmiechem, jak gdyby mnie znała. Uprzejmie odwzajemniam uśmiech.

Christian wygląda na zmartwionego czymś. Coś jej tłumaczy, a on zgadza się z nim,

podnosząc ręce i uśmiechając się do niego. On uśmiecha się do niej- jest jasne, że bardzo

dobrze się znają. Może pracowali razem przez długi czas? Może ona kieruje tym miejscem; w

końcu, wygląda na kogoś z dużym autorytetem.

Wtedy to uderza mnie jak rozbijarka kulowa i wiem, głęboko w trzewiach wiem, kto

to jest. To ona. Zachwycająca, starsza, piękna.

To pani Robinson.

MUZYKA:

Buena Vista Social Club- Chan Chan

71

Rozdział 5

- Greto, z kim rozmawia pan Grey?- Moja czaszka próbuje uciec z budynku. Pulsuje

niepokojem, a moja podświadomość każe mi jej posłuchać. Ale udaje mi się brzmieć

wystarczająco nonszalancko.

- Och, to pani Lincoln. Jest współwłaścicielką tego miejsca z panem Grey’em.- Greta

wydaje się bardziej niż szczęśliwa mogąc podzielić się tą informacją.

- Pani Lincoln?- Myślałam, że pani Robinson jest rozwiedziona. Może poślubiła

jakiegoś biednego naiwniaka.

- Tak. Zazwyczaj jej tutaj nie ma, ale jeden z naszych pracowników zachorował, więc

go zastępuje.

- Znasz imię pani Lincoln?

Greta podnosi wzrok, marszczy brwi i zaciska swoje różowe usta, kwestionując moją

ciekawość. Cholera, może posunęłam się za daleko.

- Elena.- Mówi prawie z niechęcią.

Ogarnia mnie dziwna ulga, że mój zmysł szpiegowski nie zawiódł. Zmysł szpiegowski?

Prycha moja podświadomość, zmysł antypedofilski.

Nadal są głęboko pogrążeni w dyskusji. Christian mówi szybko do Eleny, a ona

wygląda na zmartwioną. Potakuje, wykrzywia twarz i kręci głową. Wyciągając rękę,

uspokajająco głaszcze go po ramieniu, równocześnie przygryzając wargi. Jeszcze jedno

skinięcie głową, spogląda na mnie i uśmiecha się wspierająco.

Mogę się jedynie gapić na nią z kamienną twarzą. Chyba jestem w szoku. Jak mógł

mnie tu przyprowadzić?

Mówi coś do Christiana, a on zerka na mnie, obraca się z powrotem i odpowiada jej.

Ona potakuje i chyba życzy mu powodzenia, ale moja umiejętność czytania z ruchu warg nie

jest za bardzo rozwinięta.

50 wraca do mnie z niepokojem na twarzy. I bardzo dobrze. Pani Robinson kieruje się

na tyły pomieszczenia i zamyka za sobą drzwi.

Christian marszczy brwi.- Dobrze się czujesz?- Pyta, ale jego głos jest zestresowany i

ostrożny.

- Nie do końca. Nie chciałeś mnie przedstawić?- Mój głos jest chłodny i ostry.

Opada mu szczęka, wygląda jakbym wyciągnęła mu dywan spod stóp.

- Ale myślałem—

- Jak na tak inteligentnego człowieka, to czasami naprawdę…- Słowa mnie zawodzą.-

Chciałabym stąd pójść.

- Dlaczego?

- Wiesz, dlaczego.- Przewracam oczami.

Patrzy na mnie, a jego oczy płoną.

72

- Przepraszam, Ano. Nie wiedziałem, że tu będzie. Nigdy jej tutaj nie ma. Otworzyła

nową filię w Bravern Center i tam normalnie urzęduje. Ktoś dzisiaj zachorował.

Obracam się na pięcie i idę do drzwi.

- Nie będziemy potrzebowali Franco, Greto.- Ucina Christian kiedy wychodzimy przez

drzwi. Muszę powstrzymać chęć ucieczki. Chcę uciec szybko i daleko stąd. Ogarnia mnie

ogromna potrzeba płaczu. Muszę po prostu uciec od tego całego popieprzenia.

Christian idzie obok mnie bez słowa kiedy próbuję przetrawić to wszystko w mojej

głowie. Obejmuję się ramionami żeby jakoś się obronić, mam spuszczoną głowę, unikając

drzew na Drugiej Alei. Mądrze nie wykonuje żadnego gestu żeby mnie dotknąć. Mój mózg

gotuje się od pytań bez odpowiedzi. Czy pan Wykrętny będzie gadał?

- Zabierałeś tam swoje Niewolnice?- Mówię ostro.

- Niektóre, tak.- Mówi cicho ciętym głosem.

- Leilę?

- Tak.

- To miejsce wygląda na nowe.

- Nie dawno było remontowane.

- Rozumiem. Więc, pani Robinson poznała wszystkie twoje Niewolnice.

- Tak.

- Wiedziały o niej?

- Nie. Żadna nie wiedziała. Tylko ty.

- Ale ja nie jestem twoją Niewolnicą.

- Nie. Z całą stanowczością nie jesteś.

Zatrzymuję się o staję z nim twarzą w twarz. Jego oczy są szerokie, pełne lęku. Jego

usta są zaciśnięte w twardą linię.

- Widzisz jak bardzo to jest popieprzone?- Mówię niskim głosem, patrząc na niego

gniewnie.

- Tak. Przepraszam.- Przynajmniej wygląda na skruszonego.

- Chciałabym ściąć włosy. Wolałabym miejsce, gdzie nie pieprzyłeś ani obsługi ani

klienteli.

Wzdryga się.

- A teraz, jeśli mi wybaczysz.

- Nie uciekasz, prawda?- Pyta.

- Nie, chcę tylko żeby ktoś podciął moje cholerne włosy. Gdzieś, gdzie będę mogła

zamknąć oczy, a ktoś umyje mi włosy. Gdzieś, gdzie będę mogła zapomnieć o tym całym

bagażu, który ci towarzyszy.

Przebiega ręką przez włosy.- Franco może przyjść do mojego mieszkania albo do

ciebie.- Mówi cicho.

- Jest bardzo atrakcyjna.

Mruga.- Tak, jest.

- Nadal jest mężatką?

73

- Nie. Rozwiodła się jakieś pięć lat temu.

- Dlaczego z nią nie jesteś?

- Bo między nami koniec. Już ci mówiłem.- Nagle marszczy brew. Podnosi palec, a

potem wyjmuje BlackBerry z kieszeni marynarki. Musiała wibrować, bo nie słyszałam

dzwonka.

- Welch.- Mówi krótko Christian, a potem słucha. Stoimy na Drugiej Alei, spoglądam

w kierunku dużego drzewa o liściach najżywszej zieleni przede mną.

Ludzie przechodzą obok nas, zajęci swoimi porannymi, sobotnimi sprawami. Bez

wątpienia rozmyślają o swoich własnych problemach. Zastanawiam się czy też muszą

zajmować się prześladującymi ich byłymi Niewolnicami, zachwycającymi byłymi Dominami i

mężczyzną, który nie wie co to prywatność według praw Stanów Zjednoczonych.

- Zginął w wypadku samochodowym? Kiedy?- Christian wyrywa mnie z moich

rozważań.

O nie. Kto? Słucham uważniej.

- Już drugi raz ten łajdak nie powiedział nam wszystkiego. Musi wiedzieć. To już nie

ma wobec niej żadnych uczuć?- Christian kręci głową z niesmakiem.- To zaczyna mieć sens…

nie… wyjaśnia dlaczego, ale nie gdzie.- Christian rozgląda się wokół jak gdyby czegoś szukał,

okazuje się, że ja odzwierciedlam jego ruchy. Nic nie przykuwa mojego wzroku. Widzę tylko

ludzi robiących zakupy, ruch uliczny i drzewa.

- Ona tutaj jest.- Kontynuuje Christian.- Obserwuje nas… Tak… Nie. Dwóch albo

czterech, dwadzieścia cztery na siedem… Jeszcze o tym nie wspomniałem.- Christian patrzy

na mnie.

Nie wspomniał o czym? Marszczę brwi kiedy patrzy na mnie ostrożnie.

- Co…- Szepcze i blednie, jego oczy rozszerzają się.- Rozumiem. Kiedy?... Tak

niedawno? Ale jak?... Bez żadnego sprawdzania?... Rozumiem. Wyślij mailem nazwisko,

adres i zdjęcia, jeśli je masz… dwadzieścia cztery na siedem, od tego popołudnia.

Współpracuj z Taylorem.- Christian rozłącza się.

- Więc?- Pytam zniecierpliwiona. Powie mi?

- To był Welch.

- Kim jest Welch?

- Mój doradca w sprawach bezpieczeństwa.

- Ok. Więc, co się stało?

- Leila zostawiła swojego męża jakieś trzy miesiące temu i uciekła z facetem, który

zginął w wypadku samochodowym cztery tygodnie temu.

- Och.

- Ten dupek, psychiatra, powinien był się tego dowiedzieć.- Mówi gniewnie.- Żal, to

właśnie to. Chodź.- Wyciąga do mnie rękę, a ja automatycznie podaję mu swoją zanim

wyrywam ją z powrotem.

- Poczekaj chwilę. Jesteśmy w środku rozmowy, o nas. O niej, o twojej pani Robinson.

74

Twarz Christiana twardnieje.- Ona nie jest moją panią Robinson. Możemy o tym

porozmawiać u mnie.

- Nie chcę iść do ciebie. Chcę ściąć włosy!- Krzyczę. Gdyby tylko potrafiła skupić się na

tej jednej rzeczy…

Wyciąga swoje BlackBerry z kieszeni i wybiera numer.- Greto, Christian Grey. Chcę

widzieć Franco w swoim mieszkaniu za godzinę. Poproś panią Lincoln… Dobrze.- Chowa

telefon.- Przyjdzie o pierwszej.

- Christian…!- Pluję rozdrażniona.

- Anastasio, Leila najwyraźniej przechodzi przez załamanie nerwowe. Nie wiem czy

chodzi jej o ciebie czy o mnie albo jak daleko może się posunąć. Pójdziemy do ciebie,

weźmiesz swoje rzeczy i możesz zostać u mnie dopóki jej nie namierzymy.

- Dlaczego miałabym to zrobić?

- Żebym mógł ci zapewnić bezpieczeństwo.

- Ale—

Christian patrzy na mnie gniewnie.- Wracasz ze mną do mojego mieszkania nawet

jeśli będę musiał zaciągnąć cię tam za włosy.

Gapię się na niego… to jest niepojęte. 50 Odcieni we Wspaniałych Barwach.

- Myślę, że przesadzasz.

- Nie przesadzam. Możemy kontynuować naszą dyskusję u mnie. Chodź.

Krzyżuję ramiona i patrzę na niego ze złością. To posunęło się za daleko.

- Nie.- Oświadczam uparcie. Muszę trzymać się swojego.

- Możesz iść albo mogę cię zanieść. Nie mam nic przeciwko żadnej z tych opcji,

Anastasio.

- Nie ośmieliłbyś się.- Patrzę na niego spode łba. Z pewnością nie zrobi sceny na

Drugiej Alei, prawda?

Na jego twarzy pojawia się pół uśmiech, ale nie sięga do jego oczu.

- Och, kochanie, oboje wiemy, że jeśli rzucisz rękawicę, to ja z ogromną przyjemnością

ją podniosę.

Patrzymy na siebie gniewnie- i nagle Christian schyla się, obejmuje mnie za uda i

podnosi. Zanim się orientuję, zwisam mu przez ramię.

- Postaw mnie!- Krzyczę. Och, jak dobrze jest krzyczeć.

Zaczyna kroczyć Drugą Aleją, ignorując mnie. Mocno obejmuje moje uda jednym

ramieniem, a wolną ręką uderza mnie w tyłek.

- Christian!- Krzyczę. Ludzie się gapią. Czy to może być jeszcze bardziej upokarzające?-

Pójdę! Pójdę.

Stawia mnie na ziemi i zanim zdąża z powrotem się wyprostować, kieruję się w stronę

mojego mieszkania głośno tupiąc. Cała się gotuję i ignoruję go. Oczywiście, już po chwili jest

przy moim boku, ale nie zwracam na niego uwagi. Co mam zrobić? Jestem taka zła, ale nawet

nie jestem pewna dlaczego- jest tyle powodów.

Kiedy wchodzę do domu, robię mentalną listę:

75

1. Niesienie na ramieniu- niewybaczalne dla kogoś powyżej sześciu lat.

2. Zabranie mnie do salonu, którego jest właścicielem razem ze swoją byłą kochanką-

jest aż taki głupi?

3. To samo miejsce, do którego zabierał swoje Niewolnice- ta sama głupota.

4. Niezdawanie sobie sprawy, że to był zły pomysł- a niby jest takim światłym facetem.

5. Posiadanie szalonych byłych dziewczyn. Mogę go za to winić? Jestem wściekła, więc

tak, mogę.

6. Wiedza na temat numer mojego konta bankowego- to jest po prostu za daleko

posunięta mania prześladowcza.

7. Kupienie SIP- ma więcej pieniędzy niż rozumu.

8. Naleganie żebym u niego została- Leila musi być większym zagrożeniem niż myślał…

nie wspomniał o tym wczoraj.

O nie, teraz to do mnie dociera. Coś się zmieniło. Co to może być? Zatrzymuję się, a

Christian razem ze mną.- Co się stało?- Żądam.

Marszczy brwi.- Co masz na myśli?

- Z Leilą.

- Powiedziałem ci.

- Nie, nie powiedziałeś. Jest coś jeszcze. Wczoraj nie nalegałeś żebym się u ciebie

zatrzymała. Więc, co się stało?

Porusza się niezręcznie.

- Christian! Powiedz mi!- Ucinam.

- Wczoraj udało jej się zdobyć pozwolenie na broń.

O kurwa. Patrzę na niego mrugając i czuję, że cała krew odpłynęła z mojej twarzy

kiedy próbuję przyswoić tą rewelację. Mogę zemdleć. Może chce go zabić? Nie.

- To tylko znaczy, że może kupić pistolet.- Szepczę.

- Ana.- Mówi głosem pełnym troski. Kładzie ręce na moich ramionach i przysuwa mnie

blisko do siebie.- Nie sądzę, że zrobi coś głupiego, ale po prostu nie chcę ryzykować, ze

względu na ciebie.

- Nie chodzi o mnie… co z tobą?- Szepczę.

Marszczy brwi, a ja oplatam go ramionami i mocno go przytulam. Opieram twarz o

jego pierś. Wydaje się, że mu to nie przeszkadza.

- Wracajmy.- Mówi i całuje moje włosy. To tyle. Cały mój gniew zniknął, ale nie

zapomniałam o nim. Został rozproszony groźbą, że coś może się stać Christianowi. Ta

myśl jest nie do zniesienia.

76

Spakowałam małą walizkę i włożyłam do plecaka mojego Maca, iPada i Charliego

Tango.

- Charlie Tango też z nami idzie?- Pyta Christian.

Potakuję, a on lekko się uśmiecha.

- Ethan wraca we wtorek.- Mamroczę.

- Ethan?

- Brat Kate. Zatrzyma się tutaj dopóki nie znajdzie sobie mieszkania w Seattle.

Christian patrzy na mnie pusto, ale zauważam lód zakradający się w jego oczy.

- Cóż, to dobrze, że będziesz u mnie. To da mu więcej przestrzeni.- Mówi cicho.

- Nie wiem czy ma klucze. Będę musiała wrócić do tego czasu.

Christian patrzy na mnie beznamiętnie, ale nic nie mówi.

- To wszystko.

Chwyta moją walizkę i wychodzimy przez drzwi. Kiedy okrążamy budynek kierując się

na parking, zdaję sobie sprawę, że oglądam się przez ramię. Nie wiem czy moja paranoja

bierze górę czy naprawdę ktoś mnie obserwuje. Christian otwiera drzwi pasażera w Audi i

patrzy na mnie wyczekująco.

- Wsiadasz?- Pyta.

- Myślałam, że ja prowadzę.

- Nie. Ja poprowadzę.

- Coś nie tak z moim prowadzeniem? Nie mów mi, że wiesz jaki miałam wynik na

egzaminie na prawo jazdy… Nie zdziwiłoby mnie to z twoimi tendencjami prześladowczymi.-

Może wie, że ledwo przebrnęłam przez egzamin teoretyczny.

- Wsiądź do samochodu, Anastasio.- Mówi gniewnie.

- Ok.- Pospiesznie wchodzę do środka. No poważnie, może byś wyluzował?

Może też ma to dziwne uczucie. Obserwuje nas jakiś mroczny strażnik- cóż, może to

blada brunetka o brązowych oczach, która jest bardzo podobno do mnie. I możliwie, że ma

ukrytą broń palną.

Christian wyjeżdża na ulicę.

- Czy wszystkie twoje Niewolnice były brunetkami?

Christian marszczy brwi i zerka na mnie szybko.- Tak.- Mamrocze. Wydaje się być

niepewny i wyobrażam sobie, że myśli: Dokąd ona zmierza?

- Tak tylko się zastanawiałam.

- Powiedziałem ci. Wolę brunetki.

- Pani Robinson nie jest brunetką.

- Pewnie właśnie dlatego.- Mamrocze.- Na zawsze odstraszyła mnie od blondynek.

- Żartujesz.- Brakuje mi tchu.

- Tak, żartuję.- Odpowiada rozdrażniony.

Gapię się przez okno, wszędzie wypatrując brunetek, choć żadna z nich nie jest Leilą.

77

Więc, lubi tylko brunetki. Ciekawe dlaczego? Czy pani Niezwykle Czarująca Pomimo

Że Starsza Robinson, naprawdę odstraszyła go od blondynek? Kręcę głową- Christian

Popapraniec Grey.

- Opowiedz mi o niej.

- Co chcesz wiedzieć?- Christian marszczy brwi, a jego ton głosu próbuje mnie

odstraszyć.

- Opowiedz mi o waszym układzie biznesowym.

Wizualnie się relaksuje, ciesząc się, że może mówić o pracy.- Jestem cichym

partnerem. Nie jestem szczególnie zainteresowany branżą urodową, ale ona zrobiła z tego

odnoszące sukces przedsięwzięcie. Ja tylko zainwestowałem i pomogłem jej zacząć.

- Dlaczego?

- Byłem jej to winny.

- Och?

- Kiedy rzuciłem Harvard, pożyczyła mi sto tysięcy dolarów na rozpoczęcie mojej

firmy.

O żesz kurwa… też jest bogata.

- Rzuciłeś?

- Nie czułem tego. Zaliczyłem dwa lata. Niestety moi rodzice nie byli tacy wyrozumiali.

Marszczę brwi. Nie aprobujący Pan Grey i dr Grace Trevelyan. Nie umiem sobie tego

wyobrazić.

- Wydaje się, że pomysł z rzuceniem studiów nie był taki zły, w twoim przypadku. Na

jakim kierunku byłeś?

- Polityka i Ekonomia.

Hmm… no mogłam się domyślić.

- Więc, jest bogata?- Mamroczę.

- Była znudzoną żoną, trofeum swojego męża, Anastasio. Jej mąż był zamożny-

wzbogacił się na drewnie.- Uśmiecha się krzywo.- Nie pozwalał jej pracować. No wiesz,

kontrolował ją. Niektórzy mężczyźni tacy są.- Obdarowuje mnie szybkim, szerokim

uśmiechem.

- Naprawdę? Kontrolujący mężczyźni, to na pewno tylko mityczne istoty?- Chyba nie

umiem wydusić ze swojej odpowiedzi większego sarkazmu.

Uśmiech Christiana powiększa się.

- Pożyczyła ci pieniądze swojego męża?

Potakuje i na jego ustach pojawia się mały, złośliwy uśmieszek.

- To okropne.

- Odzyskał, co jego.- Mówi mrocznie Christian kiedy wjeżdża do podziemnego garażu

Escali.

Och?

- Jak?

78

Christian kręci głową jak gdyby przypominał sobie wybitnie niemiłą rzecz i parkuje

obok Audi Quattro SUV.- Chodź, Franco niedługo tu będzie.

Kiedy jesteśmy w windzie, Christian spogląda na mnie.- Nadal jesteś na mnie

wściekła?- Pyta tonem stwierdzającym fakt.

- Bardzo.

Potakuje.- Ok.- Mówi i patrzy przed siebie.

Taylor czeka na nas we foyer. Jak on to robi? Skąd zawsze wie? Bierze moją walizkę.

- Welch kontaktował się z tobą?- Pyta Christian.


- I?

- Wszystko jest ustalone.

- Świetnie. Jak się ma twoja córka?

- Dobrze, dziękuję, proszę pana.

- To dobrze. O pierwszej przyjedzie fryzjer, Franco De Luca.

- Panno Steele.- Taylor opuszcza głowę.

- Cześć, Taylor. Masz córkę?

- Tak, proszę pani.

- Ile ma lat?

- Siedem.

Christian spogląda na mnie niecierpliwie.

- Mieszka ze swoją matką.- Wyjaśnia Taylor.

- Och, rozumiem.

Taylor uśmiecha się do mnie. To niespodziewane. Taylor jako ojciec? Idę za

Christianem do salonu, zaintrygowana tą informacją.

Rozglądam się wokół. Nie byłam tutaj odkąd odeszłam od niego.

- Jesteś głodna?

Kręcę głową. Christian patrzy na mnie przez chwilę, ale decyduje się nie kłócić.

- Muszę wykonać kilka telefonów. Czuj się jak w domu.

- Ok.

Christian znika w swoim gabinecie i zostawia mnie na środku ogromnej galerii sztuki,

którą nazywa domem. Zastanawiam się, co mam ze sobą zrobić.

Ubrania! Podnoszę plecak i idę na górę do mojej sypialni. Sprawdzam garderobę.

Nadal jest pełna ubrań- wszystkie nowe, jeszcze z metkami. Trzy długie suknie wieczorowe,

trzy sukienki koktajlowe i jeszcze trzy do codziennego noszenia. To wszystko musiało

kosztować fortunę.

Sprawdzam metkę na jednej z wieczorowych sukienek: 2, 998 dolarów. Ja pierdolę.

Siadam na podłodze.

79

To nie jestem ja. Wkładam głowę w ręce i próbuję przetrawić te ostatnie kilka godzin.

To wyczerpujące. Dlaczego, no dlaczego zakochałam się w kimś, kto jest po prostu szalony- w

pięknym, kurewsko seksownym, bogatszym od Krezusa?

Wyławiam BlackBerry z plecaka i dzwonię do mamy.

- Ana, skarbie! Minęło tyle czasu. Jak się masz, kochanie?

- Och, no wiesz…

- Co się stało? Nadal problemy z Christianem?

- Mamo, to skomplikowane. Myślę, że jest stuknięty. W tym problem.

- Mi to mówisz. Mężczyźni, czasami nie ma do nich instrukcji. Bob zastanawia się czy

nasza przeprowadzka do Georgii była dobrym ruchem.

- Co?

- Taa, mówi o powrocie do Vegas.

Och, ktoś inny ma problemy. To nie tylko ja.

Christian pojawia się w drzwiach szafy.- Tutaj jesteś. Myślałem, że uciekałaś.- Jego

ulga jest ewidentna.

Podnoszę rękę żeby pokazać, że rozmawiam przez telefon.- Przepraszam, mamo,

muszę lecieć. Niedługo znowu zadzwonię.

- Ok, słonko. Uważaj na siebie. Kocham cię!

- Ja też cię kocham, mamo.

Rozłączam się i patrzę na 50. Marszczy brwi i wygląda jakby było mu niezręcznie.

- Dlaczego się tutaj ukrywasz?- Pyta.

- Nie chowam się. Rozpaczam.

- Rozpaczasz?

- Z powodu tego wszystkiego, Christian.- Macham ręką na ubrania.

- Mogę wejść?

- To twoja szafa.

Marszczy brwi i siada ze skrzyżowanymi nogami, twarzą do mnie.

- To tylko ubrania. Jeśli ci się nie podobają, to każę je odesłać.

- Jesteś dużą rzeczą do ogarnięcia, wiesz o tym?

Mruga i drapie się po brodzie… po swojej lekko zarośniętej brodzie. Aż mnie palce

swędzą żeby go dotknąć.

- Wiem, ale się staram.- Mamrocze.

- Bardzo się starasz.

- Pani też, panno Steele.

- Dlaczego to robisz?

Jego oczy rozszerzają się i wraca ostrożny wyraz twarzy.- Wiesz, dlaczego.

- Nie, nie wiem.

Przebiega ręką przez włosy.- Jesteś frustrującą kobietą.

80

- Mógłbyś mieć ładną brunetkę jako Niewolnicę. Taką, która zapytałaby: „Jak

wysoko”, za każdym razem kiedy kazałbyś jej skakać. Oczywiście, jeśli miałaby pozwolenie na

odzywanie się. Więc dlaczego ja, Christian? Po prostu tego nie łapię.

Patrzy na mnie przez chwilę i nie mam pojęcia co myśli.

- Sprawiasz, że inaczej patrzę na świat, Anastasio. Nie chcesz mnie dla moich

pieniędzy. Dajesz mi… nadzieję.- Mówi łagodnie.

Co? Wrócił pan Tajemniczy.- Nadzieję na co?

Wzrusza ramionami.- Na więcej.- Jego głos jest niski i cichy.- I masz rację. Jestem

przyzwyczajony, że kobiety robią dokładnie to, co mówię, kiedy to mówię i robią dokładnie

to, co chcę. To szybko się nudzi. Coś w tobie jest, Anastasio. Coś, co woła do mnie na jakimś

głębokim poziomie, którego nie rozumiem. To jak syrena. Nie mogę ci się oprzeć i nie chcę

cię stracić.- Sięga i łapie mnie za rękę.- Proszę, nie uciekaj. Uwierz we mnie trochę i miej

trochę cierpliwości. Proszę.

Wygląda na tak podatnego… Jeezu, to aż niepokojące. Staję na kolanach i pochylam

się do przodu żeby czule pocałować go w usta.

- Ok. Wiara i cierpliwość. Mogę z tym żyć.

- To dobrze, bo Franco tu jest.

Franco jest mały, ciemny i jest gejem. Kocham go.

- Takie piękne włosy!- Tryska niemożliwym, prawdopodobnie sztucznym, włoskim

akcentem. Założę się, że jest z Baltimore czy skądś, ale jego entuzjazm jest zaraźliwy.

Christian prowadzi nas do łazienki, szybko wychodzi i wraca, niosąc krzesło.

- Zostawię was samych.- Mamrocze.

- Grazie, panie Grey.- Franco obraca się do mnie.- Bene, Anastasia, co z tobą zrobimy?

Christian siedzi na kanapie, przegląda coś, co wygląda jak arkusze kalkulacyjne.

Łagodna muzyka klasyczna wypełnia salon. Kobieta śpiewa z pasją, wkłada całą swoją duszę

w piosenkę. Zapiera mi dech w piersiach. Christian podnosi wzrok i uśmiecha się, odwracając

moją uwagę od muzyki.

- Widzisz! Mówiłem ci, że mu się spodoba.- Mówi entuzjastycznie Franco.

- Wyglądasz ślicznie, Ano.- Mówi Christian z aprobatą.

- Moja praca zakończona.- Mówi Franco.

Christian wstaje i idzie w naszym kierunku.- Dziękuję, Franco.

Franco obraca się, obejmuje mnie i całuje w oba policzki.- Nigdy nie pozwól nikomu

innemu obcinać twoich włosów, bellissima Anastasia!

Śmieję się. Jestem lekko zażenowana jego przyjacielskim zachowaniem. Christian

odprowadza go do foyer i wraca po chwili.

81

- Cieszę się, że nadal są długie.- Mówi kiedy idzie do mnie, jego oczy są jasne. Chwyta

kosmyk między palce.

- Są takie miękkie.- Mamrocze.- Nadal jesteś na mnie wściekła?

Potakuję, a on się uśmiecha.

- O co dokładnie jesteś wściekła?

Przewracam oczami.- Chcesz listę?

- Jest jakaś lista?

- Długa lista.

- Możemy o niej porozmawiać w łóżku?

- Nie.- Robię kwaśną minę, jak dziecko.

- To podczas lunchu, jestem głodny i nie tylko na jedzenie.- Uśmiecha się lubieżnie.

- Nie oślepisz mnie swoją seksperkością.

Próbuje powstrzymać uśmiech.- Co panią martwi, panno Steele? Proszę mówić.

Ok.

- Co mnie martwi? Więc, twoja karygodna ingerencja w moją prywatność; fakt, że

zabrałeś mnie do miejsca, gdzie pracuje twoja była kochanka i gdzie zabierałeś wszystkie

swoje kochanki na woskowanie; niosłeś mnie przez ulicę jak gdyby miała sześć lat, a

zwieńczeniem tego wszystkiego jest to, że pozwalasz swojej pani Robinson cię dotykać!- Mój

głos wzrósł do crescenda.

Unosi brwi i jego dobry humor znika.

- To niezła lista. Ale żeby jeszcze raz sprostować- ona nie jest moją panią Robinson.

- Może cię dotykać.- Powtarzam.

Zaciska usta.- Wie gdzie.

- Co to znaczy?

Przebiega obiema rękami przez włosy i na chwilę zamyka oczy, jak gdyby szukał jakiejś

boskiej wskazówki. Przełyka.

- Ty i ja nie mamy żadnych reguł. Nigdy nie byłem w związku bez reguł i nigdy nie

wiem gdzie mnie dotkniesz. Denerwuję się przez to. Twój dotyk jest kompletnie— Milknie

szukając słowa.- Po prostu znaczy więcej… o wiele więcej.

Więcej? Jego odpowiedź jest całkowicie niespodziewana, zaskakuje mnie i znowu

pojawia się między nami to małe słowo o ogromnym znaczeniu.

Mój dotyk znaczy… więcej. Jasna cholera. Jak mam mu się oprzeć kiedy mówi takie

rzeczy? Szare oczy szukają moich, obserwując mnie z niepokojem.

Niepewnie podnoszę rękę i niepokój zamienia się w alarm. Christian cofa się o krok,

opuszczam rękę.

- Twarda granica.- Szepcze nagląco. Na jego twarzy widzę ból i panikę.

Nic nie mogę poradzić na to, że czuję przytłaczające rozczarowanie.- Jakbyś się czuł,

gdybyś nie mógł mnie dotykać?

- Zniszczony i ogołocony.- Mówi od razu.

82

Och, moje 50 Odcieni. Kręcę głową i obdarowuję go małym, zapewniającym

uśmiechem. Relaksuje się.

- Pewnego dnia będziesz musiała powiedzieć mi dlaczego to twarda granica, proszę.

- Pewnego dnia.- Mamrocze i wyrywa się ze swoje podatności w nanosekundę.

Jak może tak szybko się przełączać? Jest najbardziej kapryśną osobą jaką znam.

- Więc, jeśli chodzi o resztę twojej listy. Ingerencja w twoją prywatność.- Jego usta

skręcają się kiedy to kontempluje.- Dlatego, że znam numer twojego konta w banku?

- Tak, to oburzające.

- Zawsze sprawdzam swoje Niewolnice. Pokażę ci.- Obraca się i idzie do gabinetu.

Podążam za nim, oniemiała. Wyciąga teczkę z zamykanego sekretarzyka. Na okładce

widnieje napis: ANASTASIA ROSE STEELE.

Kurwa mać, ja pierdolę. Patrzę na niego gniewnie.

Wzrusza przepraszająco ramionami.- Możesz ją zatrzymać.- Mówi cicho.

- Cóż, Boże, dzięki.- Mówię ostro.- Szybko wertuję zawartość. Ma kopię mojego

świadectwa urodzenia, na miłość boską, moje twarde granice, klauzulę poufności, kontrakt-

Jeezu- numer mojego ubezpieczenia, cv, dane o zatrudnieniu.

- Więc wiedziałeś, że pracuję w Clayton’s?

- Tak.

- To nie był przypadek. Nie wpadłeś tak po prostu?

- Nie.

Nie wiem czy ma mi to pochlebiać czy mnie złościć.

- To jest popierdolone. Wiesz o tym?

- Ja tego tak nie widzę. Z tym co robię, muszę być ostrożny.

- Ale to jest osobiste.

- Nie nadużywam tych informacji. Każdy może je zdobyć jeśli chce, Anastasio. Żeby

mieć kontrolę- potrzebuję informacji. Zawsze tak działałem.- Patrzy na mnie, a wyraz jego

twarzy jest nieczytelny i wymijający.

- Ale nadużyłeś informacji. Zdeponowałeś na moim koncie dwadzieścia cztery tysiące

dolarów, których nie chciałam.

Zaciska usta w twardą linię.- Powiedziałem ci. Tyle Taylor dostał za twój samochód.

Niewiarygodne, wiem, ale taka jest prawda.

- Ale Audi…

- Anastasio, zdajesz sobie sprawę ile zarabiam?

Rumienię się, oczywiście, że nie.- Dlaczego miałabym? Nie muszę wiedzieć jaki jest

stan twojego konta, Christian.

Jego oczy łagodnieją.- wiem. To jedna z rzeczy, które w tobie kocham.

Patrzę na niego w szoku. Kocha we mnie?

- Anastasio, w przybliżeniu zarabiam sto tysięcy dolarów na godzinę.

Opada mi szczęka. To nieprzyzwoita ilość pieniędzy.

83

- Dwadzieścia cztery tysiące dolarów jest niczym. Samochód, książki o Tess, ubrania,

są niczym.

Patrzę na niego. On naprawdę nie ma o tym pojęcia. Nadzwyczajne.

- Gdybyś był mną, jakbyś się czuł z tą całą… wielkością nadchodzącą w twoim

kierunku?- Pytam.

Patrzy na mnie ślepo i właśnie o to chodzi, to jego problem- empatia albo całkowity

jej brak. Cisza rozciąga się między nami.

W końcu wzrusza ramionami.- Nie wiem.- Mówi i wygląda na całkowicie ogłupionego.

Moje serce puchnie. Właśnie o to chodzi, z pewnością to zagadka jego 50 Odcieni. Nie

potrafi postawić się w mojej sytuacji. Cóż, teraz już wiem.

- To nie jest wspaniałe uczucie. To znaczy, jesteś bardzo hojny, ale to powoduje, że

czuję się niekomfortowo. Mówiłam ci to już wiele razy.

Wzdycha.- Chcę ci dać cały świat, Anastasio.

- Chcę tylko ciebie, Christian. Nie te wszystkie dodatki.

- Są częścią umowy. Częścią tego, kim jestem.

Och, to prowadzi donikąd.

- Zjemy coś?- Pytam. To napięcie między nami jest wyczerpujące.

Marszczy brwi.- Pewnie.

- Ugotuję coś.

- Dobrze. W innym wypadku, jedzenie jest w lodówce.

- Pani Jones ma wolne w weekendy? To znaczy, że jesz zimne resztki przez większość

weekendów?

- Nie.

- Och?

Wzdycha.- Moje Niewolnice gotują, Anastasio.

- Och, oczywiście.- Rumienię się. Jak mogłam być taka głupia? Uśmiecham się do

niego słodko.- Co zechciałby Pan zjeść?

Uśmiecha się krzywo.- Cokolwiek Pani znajdzie.- Mówi mrocznie.

Sprawdzając imponującą zawartość jego lodówki, decyduję się na hiszpański omlet.

Są nawet zimne ziemniaki- idealnie. To szybki i łatwe danie. Christian nadal jest w swoim

gabinecie. Bez wątpienia narusza prywatność jakiegoś biednego, nie podejrzewającego tego

człowieka i zbiera informacje. Ta myśl jest nieprzyjemna i zostawia gorzki smak w moich

ustach. Mój umysł wariuje. On naprawdę nie zna żadnych granic.

Potrzebuję muzyki, jeśli mam gotować. I będę gotować anty niewolniczo! Podchodzę

do stacji dokującej iPoda obok kominka i podnoszę iPoda Christiana. Założę się, że jest tam

więcej piosenek od Leili- to okropna myśl.

Gdzie ona jest? Zastanawiam się. Czego chce?

Drżę. Co za spuścizna. Nie potrafię nawet zacząć tego ogarniać.

84

Przejeżdżam przez długą listę utworów. Chcę czegoś z rytmem. Hmm, Beyonce- nie

wygląda mi to na styl Christiana. Crazy in Love (Szaleni w Miłości) O tak! Bardzo

odpowiednie. Naciskam przycisk powtarzania i głośno włączam muzykę.

Tanecznym krokiem wracam do kuchni, znajduję miskę, otwieram lodówkę i wyjmuję

jajka. Rozbijam je i zaczynam je trzepać. Tańczę przez cały czas.

Dokonuję kolejnego nalotu na lodówkę, wyjmuję ziemniaki, szynkę i- Tak!- groszek z

zamrażarki. To wszystko wystarczy. Znajduję patelnię, kładę ją na kuchence, nalewam trochę

oliwy z oliwek i wracam do trzepania jajek.

Żadnej empatii. Czy tylko Christian jest taki? Może wszyscy mężczyźni tacy są,

wprawiani w zakłopotanie przez kobiety. Nie wiem. Może to ni jest aż tak rewelacja.

Żałuję, że Kate nie jest w domu; ona by wiedziała. Za długo już jest na Barbados.

Powinna wrócić pod koniec tygodnia po swoich dodatkowych wakacjach z Elliotem. Ciekawe

czy nadal ogarnia ich pożądanie na sam widok.

Jedna z rzeczy, które w tobie kocham.

Przestaję ubijać. Powiedział to. Czy to znaczy, że są też inne rzeczy? Uśmiecham się

pierwszy raz od kiedy poznałam panią Robinson- prawdziwy, rozdzierający twarz uśmiech

prosto z serca.

Christian oplata mnie ramionami, a ja podskakuję.

- Interesujący wybór muzyki.- Mruczy kiedy całuje mnie pod uchem.- Twoje włosy

ładnie pachną.- Wtula się w nie i zaciąga głęboko.

Czuję pożądanie zbierające się w moim brzuchu. Nie. Uwalniam się ze jego objęcia.

- Nadal jestem na ciebie wściekła.

Marszczy brwi.- Jak długo jeszcze będziesz to ciągnąć?- Mówi, przebiegając ręką przez

włosy.

Wzruszam ramionami.- Na pewno dopóki nie zjem.

Jego usta drżą od rozbawienia. Obraca się, podnosi pilot z blatu i wyłącza muzykę.

- Ty dodałeś ją na swojego iPoda?- Pytam.

Kręci głową, jego twarz jest posępna i wiem, że ona to zrobiła- Dziewczyna Duch.

- Nie sądzisz, że wtedy próbowała ci coś tym powiedzieć?

- Cóż, patrząc z perspektywy czasu, to możliwe.- Mówi cicho.

Jak mówiłam, żadnej empatii. Moja podświadomość krzyżuje ramiona i mlaszcze z

niesmakiem.

- Dlaczego nadal na nim jest?

- Nawet lubię tą piosenkę. Ale jeśli cię obraża, to mogę ją usunąć.

- Nie, w porządku. Lubię gotować przy muzyce.

- Co chciałabyś usłyszeć?

- Zaskocz mnie.

Uśmiecha się krzywo i idzie do stacji dokującej iPoda, a ja wracam do ubijania jajek.

Chwilę potem pokój pomieszczenie wypełnia niebiańsko słodki głos Niny Simone. To

jedna z ulubionych piosenek Raya: „I Put a Spell on You”. (Rzuciłam na Ciebie Zaklęcie).

85

Rumienię się i obracam żeby popatrzeć na Christiana. Co próbuje mi powiedzieć?

Rzuciła na mnie zaklęcie dawno temu. Ojej… jego wyraz twarzy się zmienił, beztroska

zniknęła, oczy pociemniały, nabrały intensywności.

Obserwuję go, oczarowana kiedy zbliża się do mnie. Jak drapieżnik, którym jest.

Porusza się w wolnym rytmie muzyki. Ma bose stopy, jest ubrany tylko w wyciągniętą ze

spodni białą koszulę, jeansy i tlący się wzrok.

Nina śpiewa „ your mine”( „jesteś mój”) kiedy Christian dociera do mnie z jasnymi

intencjami.

- Christian, proszę.- Szepczę z trzepaczką w ręce.

- Prosisz o co?

- Nie rób tego.

- Czego mam nie robić?

- Tego.

Stoi przede mną i patrzy.

- Jesteś pewna?- Mówi, sięga, zabiera trzepaczkę z mojej ręki i kładzie ją z powrotem

w misce z jajkami. Serce podskakuje mi do gardła. Nie chcę tego- chcę tego- bardzo.

Jest taki frustrujący. Jest gorący i pragnę go. Odwracam wzrok od jego wiążącego

spojrzenia.

- Pragnę cię, Anastasio.- Mamrocze.- Kocham i nienawidzę i kocham się z tobą kłócić.

To bardzo nowe. Muszę wiedzieć, że wszystko między nami w porządku. To jedyny sposób

jaki znam.

- Moje uczucia do ciebie się nie zmieniły.- Szepczę.

Jego bliskość jest przytłaczająca, rozweselająca. Czuję to znajome przyciąganie,

wszystkie moje synapsy gnają w jego kierunku, moja wewnętrzna bogini tonie w swoim

libidzie. Patrząc na łatkę włosków widocznych przez dekolt w jego koszuli w kształcie V,

przygryzam wargę. Jestem bezradna, pędzona pożądaniem- chcę go posmakować w tym

miejscu.

Jest tak blisko, ale mnie nie dotyka. Ogrzewa mnie ciepło jego ciała.

- Nie dotknę cię dopóki nie powiesz „tak”.- Mówi łagodnie.- Ale w tej chwili, po

naprawdę gównianym poranku, chcę zanurzyć się w tobie i zapomnieć o wszystkim poza

nami.

O rety… nami. Magiczna kombinacja, mały zaimek, który załatwia sprawę. Podnoszę

głowę i patrzę na jego piękną, ale poważną twarz.

- Dotknę twojej twarzy.- Mówię i widzę moment zaskoczenia w jego oczach, zanim

dostrzegam zgodę.

Podnoszę rękę i głaszczę go po policzku, przesuwam palcami przez jego zarost.

Zamyka oczy i wypuszcza powietrze. Wtula twarz w moją rękę.

Pochyla się powoli i moje usta automatycznie podnoszą się do jego ust. Wisi nade

mną.

- Tak czy nie, Anastasio?- Szepcze.

86

- Tak.

Jego usta łagodnie zamykają się na moich, nakłaniając mnie, rozchylając moje wargi

kiedy jego ramiona oplatają się wokół mnie. Jego ręka przesuwa się na moje plecy, palce

zaplątują się we włosy z tyłu mojej głowy. Ciągnie je delikatnie, a drugą rękę kładzie płasko

na moim pośladku, przyciskając mnie do siebie. Pojękuję.

- Panie Grey.- Kaszle Taylor i Christian od razu mnie puszcza.

- Taylor.- Mówi lodowatym głosem.

Obracam się i widzę zakłopotanego Taylora stojącego na progu salonu. Christian i

Taylor patrzą na siebie, komunikują się bez słów.

- Do mojego gabinetu.- Mówi ostro Christian i Taylor szybko przechodzi przez pokój.

- Musimy to przełożyć na później.- Szepcze do mnie Christian zanim wychodzi za

Taylorem.

Biorę głęboki, uspokajający oddech. Do diabła. Nie mogę mu się oprzeć choć na

chwilę? Kręcę głową zniesmaczona swoim zachowaniem. Jestem wdzięczna Taylorowi za to

wtargnięcie, mimo, że czuję się zawstydzona.

Zastanawiam się w czym Taylor przeszkodził w przeszłości. Co widział? Nie chcę o tym

myśleć. Lunch. Zrobię lunch. Zaczynam kroić ziemniaki. Czego chce Taylor? Mój umysł

pracuje na najwyższych obrotach- chodzi o Leilę?

Wyłaniają się po dziesięciu minutach, właśnie kiedy omlety są gotowe. Christian

wygląda na zmartwionego kiedy spogląda na mnie.

- Poinstruuję ich za dziesięć minut.- Mówi do Taylora.

- Będziemy gotowi.- Odpowiada Taylor i wychodzi z salonu.

Wyjmuję dwa podgrzane talerze i kładę na wysepce kuchennej.

- Lunch?

- Poproszę.- Mówi Christian kiedy siada na jednym z stołków barowych. Teraz patrzy

na mnie z ostrożnością.

- Problem?

- Nie.

Patrzę na niego spode łba. Nie mówi mi. Stawiam przed nim talerz z lunchem i siadam

obok. Czuję się zrezygnowana, że znowu trzyma mnie w niewiedzy.

- To jest dobre.- Mamrocze Christian z aprobatą kiedy zjada kawałek.- Chciałabyś się

napić wina?

- Nie, dziękuję.- Muszę zachować trzeźwość umysłu przy tobie, Grey.

Rzeczywiście, nieźle to smakuje, choć nie jestem głodna. Ale jem, bo wiem, że inaczej

Christian będzie marudził. Christian w końcu przerywa naszą ponurą ciszę i włącza ten

klasyczny kawałek, który słyszałam wcześniej.

- Co to?- Pytam.

- Canteloube, Songs of Auvergne (Piosenki Owernii). Ta nazywa się “Bailero”

(Tancerz).

- Jest śliczna. Co to za język?

87

- To stary francuski- w zasadzie, to oksytański.

- Mówisz po francusku, rozumiesz to?- Przypominam sobie jego nieskazitelny

francuski, którym mówił na kolacji u jego rodziców.

- Niektóre słowa, tak.- Christian uśmiecha się i wizualnie relaksuje.- Moja matka

miała mantrę: instrument muzyczny, język obcy i sztuki walki. Elliot mówi po hiszpańsku; Mia

i ja po francusku. Elliot gra na gitarze, ja na pianinie, a Mia na wiolonczeli.

- Wow. A sztuki walki?

- Elliot uprawia judo. Mia tupnęła nogą w wieku dwunastu lat i odmówiła.- Uśmiecha

się krzywo na to wspomnienie.

- Żałuję, że moja mama nie była taka zorganizowana.

- Dr Grace jest wyśmienita jeśli chodzi o osiągnięcia swoich dzieci.

- Musi być z ciebie bardzo dumna. Ja bym była.

Mroczna myśl przebiega przez twarz Christiana i momentalnie staje się nieswój.

Bacznie mi się przygląda, jakbym wkroczyła na jakiś nieznany teren.

- Zdecydowałaś w co ubierzesz się na dzisiejszy wieczór? Czy muszę pojechać i coś ci

kupić?- Nagle jego ton jest szorstki.

Hola! Jest zły. Dlaczego? Co takiego powiedziałam?

- Emm… jeszcze nie. Wybierałeś wszystkie te ubrania?

- Nie, Anastasio. Dałem listę i twój rozmiar osobistemu doradcy ds. zakupów w

Neiman Marcus. Powinny pasować. A, tak żebyś wiedziała, zamówiłem dodatkową ochronę

na ten wieczór i kilka następnych dni. Leila jest nieprzewidywalna i może pojawić na każdej

ulicy Seattle, więc myślę, że to odpowiedni środek ostrożności. Nie chcę żebyś gdziekolwiek

wychodziła sama. Ok.?

Mrugam powiekami.- Ok.- Co się stało z Greyem muszę- cię- teraz- mieć?

- Dobrze. Pójdę ich wtajemniczyć. To nie powinno potrwać długo.

- Są tutaj?

- Tak.

Gdzie?

Christian bierze swój talerz, wkłada go do zlewu i znika z pokoju. Co to było, do

diabła? Jest jak kilka osób w jednym ciele. Czy to nie symptom schizofrenii? Muszę to

wygooglować.

Zabieram talerz, zmywam szybko i idę z powrotem do mojego pokoju, niosąc akta

osobowe ANASTASII ROSE STEELE. Z powrotem w garderobie, wyciągam trzy długie suknie

wieczorowe. No to która?

Leżę na łóżku i spoglądam na mojego Maca, iPada i BlackBerry. Jestem przytłoczona

tą technologią. Przegrywam listę utworów od Christiana z iPada do Maca, potem odpalam

przeglądarkę Google.

88

Leżę w poprzek łóżka patrząc na mojego Maca, kiedy wchodzi Christian.

- Co robisz?- Dopytuje się łagodnie.

Panikuje przez chwilę, zastanawiając się czy powinnam pozwolić mu zobaczyć stronę,

na której jestem: Liczne Zaburzenia Osobowości: Symptomy.

Wyciąga się obok mnie, spogląda na stronę z rozbawieniem.

- Jest jakiś powód, że jesteś na tej stronie?- Pyta nonszalancko.

Zniknął szorstki Christian- wrócił dowcipny Christian. Do diabła, jak niby mam za nim

nadążyć?

- Badania dotyczące skomplikowanej osobowości.- Patrzę na niego z kamienną

twarzą.

Jego usta drgają od powstrzymywanego uśmiechu.- Skomplikowanej osobowości?

- Mój własny projekt.

- Teraz jestem projektem? Aut. Może eksperyment naukowy. Kiedy myślałem, że

jestem wszystkim. Panno Steele, rani mnie pani.

- Skąd wiesz, że chodzi o ciebie?

- Zgaduję.- Uśmiecha się krzywo.

- Prawdą jest, że jesteś jedynym popieprzonym, zmiennym, maniakiem kontroli,

którego znam, intymnie.

- Myślałem, że jestem jedyną osobą, którą znasz intymnie.- Unosi brew.

Rumienię się.- Tak. To też.

- Doszłaś już do jakichś wniosków?

Obracam się i patrzę na niego. Leży na boku podpierając głowę na łokciu. Jego twarz

jest łagodna, rozbawiona.

- Myślę, że potrzebna ci intensywna terapia.

Podnosi rękę i delikatnie zakłada mi włosy za ucho.

- Myślę, że potrzebuję ciebie. Proszę.- Podaje mi szminkę.

Zakłopotana, marszczę brwi. Jest krwistoczerwona, w ogóle nie mój kolor.

- Chcesz żebym się nią pomalowała?- Piszczę.

Śmieje się.- Nie, Anastasio, jeśli nie chcesz. Nie jestem pewien czy to twój kolor.-

Kończy oschle.

Siada na łóżku ze skrzyżowanymi nogami i zdejmuje koszulę przez głowę. O rety.-

Podobał mi się twój pomysł z mapą.

Patrzę na niego ślepo. Z mapą?

- Z granicami dostępu.- Wyjaśnia.

- Och, żartowałam.

- Ja nie.

- Chcesz żebym rysowała po tobie szminką?

- Zmywa się. W końcu.

89

To znaczy, że będę mogła go dotykać. Na moich ustach gra mały uśmiech

zastanowienia i uśmiecham się do niego krzywo.

- A może coś bardziej permanentnego jak marker?

- Mógłby sobie zrobić tatuaż.- Jego oczy błyszczą dobrym humorem.

Christian Gray z tatuażem? Oszpecić jego cudowne ciało kiedy jest już naznaczone na

tak wiele sposobów? Nie ma mowy!

- Nie dla tatuażu!- Śmieję się żeby ukryć przerażenie.

- Więc szminka.- Szczerzy się.

Zamykam Maca i przesuwam go na bok. To może być fajna zabawa.

- Chodź.- Wyciąga do mnie ręce.- Usiądź na mnie.

Zdejmuję buty, siadam i czołgam się do niego. Kładzie się na łóżku, ale nadal ma

zgięte kolana.

- Oprzyj się o moje kolana.

Siadam na niego okrakiem i robię jak każe. Jego oczy są szerokie i ostrożne, ale jest

też rozbawiony.

- Wydajesz się być bardzo entuzjastyczna.- Komentuje drwiąco.

- Zawsze jestem chętna informacji, panie Grey, a to znaczy, że się pan zrelaksuje, bo

będę wiedzieć gdzie leżą granice.

Kręci głową jakby sam nie mógł uwierzyć, że pozwoli mi rysować po całym swoim

ciele.

- Otwórz szminkę.- Rozkazuje.

Och, jest w swoim trybie rozkazującym, ale nie dbam o to.

- Podaj mi swoją rękę.

Daję mu moją drugą rękę.

- Tą ze szminką.- Przewraca oczami.

- Czy ty przewracasz na mnie oczami?

- Tak.

- To bardzo niegrzeczne, panie Grey. Znam osoby, które reagują bardzo brutalnie na

przewracanie oczami.

- Naprawdę?- Jego ton jest ironiczny.

Podaję mu rękę ze szminką, a on siada nagle. Siedzimy nos w nos.

- Gotowa?- Pyta niskim, łagodnym głosem, który powoduje, że wszystko we mnie

zaciska się i napina. O wow.

- Tak.- Szepczę. Jego bliskość jest odurzająca, jego skóra tak blisko, jego zapach

zmieszany z żelem pod prysznic. Kieruje moją rękę do zagięcia swojego ramienia.

- Przyciśnij.- Mówi, a ja mam sucho w ustach kiedy kieruje moją rękę w dół, od jego

ramienia, przez pachę i w dół, z boku klatki piersiowej. Szminka zostawia szeroką, wyraźną

czerwona linię. Zatrzymuje się na dole swoich żeber, a potem prowadzimy linię w poprzek

jego brzucha. Napina się i patrzy mi w oczy, na pozór bez emocji, ale pod spodem widzę jego

powściągliwość.

90

Jego awersja jest trzymana na wodzy, ale jego szczęka jest napięta i widać spięcie

wokół jego oczu. W połowie brzucha, mówi:- I w górę, po drugiej stronie.- Puszcza moją rękę.

Odwzorowuję linię, którą wyrysowałam na jego lewej stronie. Zaufanie jakim mnie

obdarza jest oszałamiające, ale stępione faktem, że mogę policzyć jego ból. Siedem małych,

okrągłych blizn na jego piersi. Widzenie tej diabelskiej profanacji jego pięknego ciała jest jak

głęboki, mroczny czyściec. Kto zrobiłby coś takiego dziecku?

- Już, skończyłam.- Szepczę hamując emocje.

- Nie, nie skończyłaś.- Odpowiada i przejeżdża palcem wskazującym wokół podstawy

swojej szyi. Podążam za linią jego palca czerwoną smugą. Kiedy kończę, spoglądam w szarą

otchłań jego szarych oczu.

- Teraz moje plecy.- Mówi. Zmienia pozycję, więc muszę z niego zejść. Potem obraca

się na łóżku i siada plecami do mnie ze skrzyżowanymi nogami.

- Przeciągnij całą linię z mojej klatki piersiowej po drugiej stronie.- Jego głos niski i

ochrypnięty.

Robię jak mówi dopóki szkarłatna linia dociera do połowy jego pleców, bo wtedy

naliczam jeszcze więcej blizn szpecących jego piękne ciało. W sumie dziewięć.

Ja pierdolę. Muszę walczyć z ogromną chęcią pocałowania każdej z nich i jakoś

powstrzymać łzy zbierające się w moich oczach. Co za zwierzę to zrobiło? Ma spuszczoną

głowę i jego ciało jest spięte kiedy kończę okrążenie wokół jego pleców.

- Wokół twojej szyi też?- Szepczę.

Potakuję i rysuję kolejną linię, łączącą się z pierwszą wokół jego szyi pod włosami.

- Skończone.- Mamroczę. Wygląda jakby miał na sobie dziwną kamizelkę w kolorze

skóry z krwistoczerwoną lamówką.

Jego ramiona opadają kiedy się relaksuje i obraca się z powrotem do mnie.

- To są granice.- Mówi cicho. Jego oczy są ciemne, a źrenice rozszerzone… ze strachu?

Z pożądania? Chcę go przytulić, ale się powstrzymuję i patrzę na niego w zamyśleniu.

- Mogę z nimi żyć. Teraz chciałabym się na ciebie rzucić.- Szepczę.

Uśmiecha się dziko i podnosi ręce w błagalnym geście.

- Cóż, panno Steele, jestem cały twój.

Piszczę z dziecięcą radością i rzucam się w jego ramiona, powalając go na łóżko.

Wydaje z siebie chłopięcy śmiech wypełniony ulgą, że ta gehenna się skończyła. W jakiś

sposób, kończę leżąc pod nim na łóżku.

- A teraz, co do tego przekładania na później.- Mówi i jego usta pochłaniają moje.

91

MUZYKA:

Beyonce- Crazy in Love

Nina Simone- I Put a Spell on You

Academy of St. Martin in the Fields, Edward Gardner & Kate Royal Bailero- (Chants

d’auveregne, 1st Series, No.2)-

92

Rozdział 6

Moje ręce wplatają się w jego włosy kiedy pochłaniam Christiana ustami i oddaję się

dotykowi jego języka na moim. On robi to samo, pożera mnie. To niebiańskie uczucie.

Nagle podnosi mnie do pozycji siedzącej, chwyta rąbek mojego t-shirtu, zdejmuje mi

ją przez głowę i rzuca na podłogę.

- Chcę cię poczuć.- Mówi łakomie przy moich ustach kiedy jego ręce przesuwają się

do tyłu żeby odpiąć mój stanik. Zdejmuje go jednym płynnym ruchem i rzuca na bok.

Znowu lądujemy na łóżku. Przyciska mnie do materaca, a jego usta i ręka przesuwają

się do moich piersi. Łapię go za włosy kiedy bierze jeden z moich sutków między wargi i

mocno ciągnie.

Krzyczę kiedy przeszywa mnie to uczucie, jest kłujące i wszystkie mięśnie między

moimi nogami zaciskają się.

- Tak, kochanie, niech cię usłyszę.- Mamrocze na mojej rozgrzanej skórze.

O rany, chcę go w sobie, teraz. Bawi się moim sutkiem swoimi ustami, ciągnie go.

Wiję się i rzucam pod nim. Wyczuwam jego tęsknotą za mną, zmieszaną z- z czym? Z czcią.

Tak jakby mnie wielbił.

Drażni mnie swoimi palcami, mój sutek twardnieje i wydłuża się pod jego zdolnym

dotykiem. Jego ręka przesuwa się do moich jeansów. Szybko odpina guzik, rozpina rozporek,

wkłada rękę w moje majtki i dotyka mnie palcami.

Jego oddech świszczy kiedy jego palec wchodzi we mnie. Wpycham miednicę w jego

dłoń, a on odpowiada i zaczyna mnie pocierać.

- Och, kochanie.- Mówi, pochylając się nade mną i patrząc mi w oczy.- Jesteś taka

mokra.- Jego głos jest pełen zastanowienia.

- Pragnę cię.- Mówię.

Jego usta znowu łączą się z moimi i czuję jego żarliwą desperację, to jak mnie

potrzebuje.

To coś nowego- nigdy wcześniej tak nie było, no może poza tym jednym razem kiedy

wróciłam z Georgii- i jego wcześniejsze słowa wracają do mnie… Muszę wiedzieć, że wszystko

między nami w porządku. To jedyny sposób jaki znam.

Ta myśl uwalnia mnie. Wiedza, że tak na niego działam, że mogę zaoferować mu takie

ukojenie, robiąc to- moja wewnętrzna bogini mruczy z czystej przyjemności. Christian siada,

chwyta moje jeansy i ściąga je razem z moimi majtkami.

Patrzy na mnie przez cały czas kiedy wstaje, wyjmuje foliowe opakowanie z kieszeni i

rzuca je na mnie. Potem zdejmuje jeansy i bokserki za jednym zamachem.

Łapczywie rozdzieram folijkę i kiedy znowu kładzie się obok mnie, powoli zakładam

mu prezerwatywę. Chwyta moje obie ręce i kładzie się na plecach.

93

- Ty. Na górze.- Rozkazuje, wciągając mnie na siebie. Siadam na nim okrakiem.- Chcę

cię widzieć.

Och.

Prowadzi mnie, a ja z wahaniem opuszczam się na niego. Zamyka oczy i wygina biodra

na spotkanie ze mną, wypełniając mnie, rozciągając. Jego usta układają się w idealne O kiedy

wypuszcza powietrze.

Och, to takie przyjemne uczucie- posiadanie go, bycie posiadaną prze niego.

Trzyma moje ręce i nie wiem czy to dlatego żebym złapała równowagę czy żebym go

nie dotknęła- mimo, że mam moją mapę.

- Tak wspaniale się ciebie czuje- Mamrocze.

Unoszę się ponownie, oszołomiona władzą jaką mam nad nim. Obserwuję jak

Christian Grey powoli się pode mną rozpada. Puszcza moje ręce i łapie mnie za biodra. Kładę

swoje dłonie na jego ramionach. Wchodzi we mnie ostro i krzyczę.

- Właśnie tak, kochanie, poczuj mnie.- Mówi napiętym głosem.

Odrzucam głowę do tyłu i właśnie to robię. To jest coś, co tak świetnie mu wychodzi.

Ruszam się- całkowicie zsynchronizowana z jego rytmem. Wszystkie myśli i powody

uciekają. Jestem tylko wrażeniem, zatraconym w tej próżni przyjemności. W górę i na dół…

znowu i znowu… O tak… Otwieram oczy i patrzę w dół, na niego. Mój oddech jest

pourywany, a on patrzy na mnie lśniącymi oczami.

-Moja Ana.

-Tak.- Chrypię.- Zawsze.

Jęczy głośno i głęboko, zamyka oczy i odchyla głowę. O mój… Widzieć Christiana

rozbijającego się, to wystarcza żeby przypieczętować mój los. Dochodzę głośno,

wyczerpująco, wiruję w dół i dookoła. Upadam na niego.

- Och, kochanie.- Jęczy kiedy uwalnia się we mnie, trzymająco mnie nieruchomo i nie

puszczając.

Moja głowa leży na jego piersi na zakazanym terenie, mój policzek opiera się o włoski

na jego mostku. Dyszę i opieram się pokusie pocałowania go tam.

Po prostu leżę na nim i próbuję złapać oddech. Głaszcze mnie po włosach i przesuwa

rękę na moje plecy, pieszcząc mnie kiedy jego oddech uspokaja się.

- Jesteś taka piękna.

Podnoszę głowę i zerkam na niego ze sceptycznym wyrazem twarzy. Marszczy brwi w

odpowiedzi, siada szybko biorąc mnie z zaskoczenia i obejmując ramieniem. Chwytam się

jego bicepsów kiedy siadamy nos w nos.

- Jesteś. Piękna.- Mówi głosem pełnym empatii.

- A ty, jesteś czasami niesamowicie słodki.- Całuję go czule.

Unosi mnie i wychodzi ze mnie. Wzdrygam się kiedy to robi. Pochylając się, całuje

mnie delikatnie.

- Nie masz pojęcia jak bardzo jesteś atrakcyjna, prawda?

Rumienię się. Dlaczego on ciągle o tym mówi?

94

- Wszyscy ci ścigający cię chłopcy, to za mała wskazówka?

- Chłopcy? Jacy chłopcy?

- Chcesz listę?- Christian marszczy brwi.- Fotograf, szaleje za tobą, ten chłopak w

sklepie z narzędziami, starszy brat twojej współlokatorki. Twój szef.- Dodaje gorzko.

- Och, Christian, to po prostu nieprawda.

- Zaufaj mi. Pragną cię. Pragną tego, co jest moje.- Przyciąga mnie do siebie, a ja

podnoszę ręce do jego ramion. Moje ręce wplatają się w jego włosy i patrzę na niego z

rozbawieniem.

- Moja.- Powtarza, jego oczy świecą posiadaniem.

- Tak, twoja.- Zapewniam go i uśmiecham się. Wygląda na udobruchanego, a ja czuję

bardzo komfortowo siedząc nago na jego kolanach w pełnym świetle sobotniego popołudnia.

Kto by pomyślał? Ślady szminki pozostały na jego wyśmienitym ciele, choć zauważam kilka

smug na pościeli. Zastanawiam się, co sobie pomyśli pani Jones.

- Linia jest nadal nietknięta.- Mamroczę i odważnie przesuwam palcem wskazującym

po linii na jego ramieniu. Napina się i zaczyna mrugać.- Chcę pozwiedzać.

Patrzy na mnie sceptycznie.

- Mieszkanie?

- Nie. Myślałam o mapie skarbów jaką na tobie wyrysowałam.- Moje palce swędzą

żeby go dotknąć.

Jego brwi podnoszą się w zaskoczeniu i mruga z niepewnością. Pocieram jego nos

swoim.

- A co by to dokładnie zawierało, panno Steele?

Podnoszę rękę z jego ramienia i przesuwam koniuszkami palców po jego twarzy.

- Chcę tylko dotknąć cię wszędzie, gdzie mi wolno.

Christian chwyta mój palce wskazujący zębami i delikatnie go przygryza.

- Auu.- Protestuję, a on szczerzy się i z jego gardła dobywa się niskie warknięcie.

- Ok.- Mówi i puszcza mój palec, ale jego głos jest pociągnięty niepokojem.- Zaczekaj.-

Sięga za mnie, znów mnie podnosi i zdejmuje prezerwatywę. Bez ceremonialnie rzuca ją na

podłogę obok łóżka.

- Nie znoszę ich. Mam zamiar zadzwonić po dr Greene żeby dała ci zastrzyk.

- Myślisz, że najlepszy ginekolog położnik w Seattle od razy tu przybiegnie?

- Potrafię być bardzo przekonujący.- Mówi i zakłada mi włosy za ucho.- Franco odwalił

kawał dobrej roboty. Podoba mi się to cieniowanie.

Co?

- Przestań zmieniać temat.

Kładzie się z powrotem na łóżku, a ja znowu siedzę na nim okrakiem, opierając się o

jego zgięte kolana.

- Dotykaj sobie.- Mówi bez humoru. Wygląda na zdenerwowanego, ale próbuje to

ukryć.

95

Patrzę na niego przez cały czas kiedy sięgam w dół i przesuwam palcem pod linią

szminki przez jego cudnie wyrzeźbione mięśnie brzucha. Wzdryga się, więc przestaję.

- Nie muszę.- Szepczę.

- Nie, w porządku. Tylko muszę się… nastawić na to. Nikt nie dotykał mnie od

długiego czasu.- Mamrocze.

- Pani Robinson?- Słowa wypływają z moich ust i o dziwo, udaje mi się zatrzymać dla

siebie całą gorycz i nienawiść.

Potakuje, widać że czuje się nieswojo.- Nie chcę o niej rozmawiać. To zepsuje twój

dobry humor.

- Zniosę to.

- Nie, Ano, nie zniesiesz. Widzisz czerwień kiedy tylko o niej wspominam. Moja

przeszłość to moja przeszłość. Nie mogę jej zmienić. Mam szczęście, że ty jej nie masz, bo to

doprowadziłoby mnie do szaleństwa.

Marszczę brwi, ale nie chcę się kłócić.- Oszalałbyś? Bardziej niż już jesteś?-

Uśmiecham, mając nadzieję na rozluźnienie atmosfery między nami.

Jego usta drgają.- Oszalały za tobą.- Szepcze.

Moje serce wypełnia radość.

- Mam zadzwonić do dr Flynn’a?

- Myślę, że to nie będzie potrzebne.- Mówi oschle.

Przesuwa się opuszczając kolana. Kładę palce z powrotem na jego brzuchu i

przesuwam po jego skórze. Znowu nieruchomieje.

- Lubię cię dotykać.- Moje palce suną w dół, do jego pępka, a potem na południe,

wzdłuż jego imponującej długości. Jego usta rozchylają się kiedy jego oddech się zmienia,

oczy ciemnieją, a jego erekcja porusza się i drga pode mną. Osz ja pierdolę. Druga runda.

- Znowu?- Mamroczę?

Uśmiecha się.- O tak, panno Steele, znowu.

Co za przepyszny sposób na spędzenie sobotniego popołudnia. Stoję pod prysznicem i

myję się automatycznie. Uważam żeby nie zmoczyć moich związanych włosów i rozmyślam o

ostatnich kilku godzinach. Christian i wanilia chyba się polubili.

Tak wiele dzisiaj odkrył przede mną. Próba zasymilowania tych wszystkich

wiadomości jest ogłuszająca. Tak samo jest ze zdaniem sobie sprawy czego tak właściwie się

nauczyłam: szczegóły dotyczące jego wynagrodzenia- Wow, jest cholernie bogaty i to w

dodatku w tym wieku; to po prostu niespotykane- i teczka, którą ma na mnie i na wszystkie

swoje Niewolnice brunetki. Zastanawiam się, czy wszystkie są w tym sekretarzyku?

Moja podświadomość zaciska usta i kręci głową- nawet o tym nie myśl. Marszczę

brwi. A jakbym tylko zerknęła na chwilkę?

No i jest Leila- z pistoletem, możliwe, gdzieś- i jej okropny gust muzyczny nadal na

jego iPodzie. Ale co gorsze, pani Pedofil Robinson, nie mogę o niej myśleć i nie chcę. Nie chcę

96

żeby była widmem o połyskujących włosach w naszym związku. On ma rację, nosi mnie kiedy

o niej myślę, więc może lepiej jak nie będę tego robić.

Wychodzę spod prysznica i wycieram się. Nagle ogarnia mnie niespodziewana złość.

Ale kogo by nie nosiło? Jaka normalna o zdrowych zmysłach, zrobiłaby to

piętnastoletniemu chłopcu? Jak dużo dołożyła do jego popieprzenia? Nie rozumiem jej. A co

gorsze, on mówi, że mu pomogła. Jak?

Myślę o jego bliznach, mrocznym, fizycznym dowodzie przerażającego dzieciństwa i

okropnym przypomnieniu jakie psychiczne blizny musi dźwigać. Moje słodkie, smutne 50

Odcieni. Powiedział dzisiaj takie urocze rzeczy. Szaleje za mną.

Gapiąc się na swoje odbicie w lustrze, uśmiecham się na wspomnienie jego słów.

Moje serce znowu jaśnieje, a twarz przeobraża się w niedorzeczny uśmiech. Może nam się

uda. Ale jak długo będzie chciał to robić bez potrzeby zlania mnie, bo przekroczę jakąś

umowną granicę?

Mój uśmiech znika. Tego nie wiem. To cień, który nad nami wisi. Perwersyjne

pieprzenie, tak, to mogę robić, ale więcej?

Moja podświadomość gapi się na mnie ślepo, choć raz nie raczy mnie swoimi

mądrościami. Wracam do mojego pokoju żeby się ubrać.

Christian jest na dole i przygotowuje się robiąc to, co tam robi, więc mam sypialnię

dla siebie. Oprócz masy sukienek w szafie, mam też szafki pełne nowej bielizny. Wypieram

czarny, usztywniany gorset z metką na pięćset dolarów. Ma srebrną lamówkę z koronki i

pasujące majtki. Wyciągam też długie pończochy z podwiązkami, w naturalnym kolorze,

takie ładne, czysty jedwab. Wow, są takie… śliskie… i gorące, w pewnym sensie… o taak.

Sięgam po sukienkę kiedy Christian wchodzi niezapowiedziany. Hola, mógłbyś

zapukać! Nieruchomieje i gapi się na mnie. Jego szare oczy połyskują głodem. Rumienię się

wszędzie na szkarłat, tak mi się przynajmniej wydaje. Ma na sobie białą koszulę i czarne

spodnie od garnituru. Kołnierzyk jego koszuli jest odpięty. Nadal widzę linię szminki, a on

nadal się gapi.

- Mogę w czymś pomóc, panie Grey? Zakładam, że istnieje jakiś inny powód pańskiej

wizyty niż bezmyślne gapienie się na mnie.

- Raczej upajam się swoim bezmyślnym gapieniem, dziękuję, panno Steele.- Mówi

mrocznie, wchodząc dalej do pokoju i spijając mój wygląd.- Przypomnij mi żebym wysłał

osobiste podziękowania do Caroline Acton.

Marszczę brwi. A to kto, do cholery?

- Osobisty doradca do spraw zakupów u Neiman’a- Mówi. To straszne kiedy

odpowiada na moje niewypowiedziane pytania.

- Och.

- Jestem dość rozkojarzony.

- Widzę. Czego chcesz, Christian?- Patrzę na niego poważnie.

Odpowiada swoim skrzywionym uśmiechem i wyciąga z kieszeni spodni srebrne kulki.

Nieruchomieję. Jasna cholera! Chce mnie zlać? Teraz? Dlaczego?

97

- To nie to, co myślisz.- Mówi szybko.

- Oświeć mnie.- Szepczę.

- Pomyślałem, że mogłabyś je dzisiaj założyć.

To zdanie wisi między nami przez chwilę zanim ten pomysł dociera do mnie.

- Na przyjęciu?- Jestem zszokowana.

Potakuje powoli, a jego oczy ciemnieją.

O rety.

- Zlejesz mnie później?

-Nie.

Przez chwilę czuję delikatne ukłucie rozczarowania.

Chichocze.- A chciałabyś?

Przełykam ślinę. Po prostu nie wiem.

- Cóż, możesz być pewna, że nie dotknę cię w ten sposób, nawet jeśli będziesz mnie

błagała.

Och! To nowość.

- Chcesz zagrać w tą grę?- Kontynuuje i podnosi kulki.- Zawsze możesz je wyjąć, jeśli o

będzie za dużo.

Patrzę na niego. Wygląda szalenie kusząco- rozczochrane, niedawno wypieprzone

włosy, ciemne oczy tańczące od erotycznych myśli, te pięknie wyrzeźbione usta- uniesione w

seksownym, rozbawionym uśmiechu.

- Ok.- Zgadzam się. Tak, do diabła! Moja wewnętrzna bogini odnalazła swój głos i

krzyczy na mnie z dachu.

- Grzeczna dziewczynka.- Szczerzy się Christian.- Chodź tutaj, a włożę je jak tylko

nałożysz swoje buty.

Moje buty? Obracam się i spoglądam na zamszowe szpilki i w kolorze gołębiej

szarości, które pasują do sukienki, którą wybrałam.

No dalej, popraw mu nastrój! Szczeka do mnie moja wewnętrzna bogini.

Wyciąga rękę żeby mnie podtrzymać kiedy wchodzę w buty Christiana Louboutin’a-

kosztowały trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt pięć dolarów. Muszę być teraz wyższa o

przynajmniej dziesięć centymetrów.

Prowadzi mnie do łóżka, ale nie siada tylko podchodzi do jedynego krzesła w pokoju.

Podnosi je i stawia przede mną.

- Kiedy skinę głową, pochylisz się i chwycisz za krzesło. Rozumiesz?- Jego głos jest

ochrypnięty.

- Tak.

- Dobrze. A teraz otwórz usta.- Nakazuje niskim głosem.

Robię jak mi kazano, myśląc, że włoży mi kulki do ust żeby je nawilżyć. Nie, wślizguje

swój palec wskazujący.

Och…

98

- Ssij.- Mówi. Podnoszę rękę i chwytam go przytrzymując nieruchomo. Robię jak

mówi- widzisz, mogę być posłuszna kiedy chcę.

Smakuje mydłem… hmm. Ssę mocno i jestem nagrodzona. Jego oczy rozszerzają się, a

usta rozchylają kiedy bierze wdech. W tym tempie nie będę potrzebowała żadnego

nawilżenia. Wkłada kulki w swoje usta kiedy ja pracuję nad jego palcem, omiatając go

językiem. Kiedy próbuje go wyciągnąć, przygryzam.

Uśmiecha się szeroko, a potem kręci głową, upominając mnie, więc puszczam. Skina

głową, a ja pochylam się i chwytam za krzesło. Przesuwa moje majtki na jedną stronę i

bardzo powoli wkłada we mnie jeden palec. Zatacza nim leniwe koła, więc czuję go po

wszystkich stronach. Nie mogę nic poradzić na to, że z moich ust ucieka mały jęk.

Szybko wyciąga palec i z czułą delikatnością, wkłada we mnie kulki po kolei,

wpychając je głęboko we mnie. Kiedy już są na swoim miejscu, poprawia mi majtki i całuje

mnie w pośladki. Przesuwa rękami po moich nogach, od kostek do ud. Delikatnie całuje

każde udo w miejscu gdzie kończą się moje podwiązki.

- Ma pani piękne, piękne nogi, panno Steele.- Mamrocze.

Wstaje, chwyta mnie za biodra i przyciąga do siebie tak, że czuję jego erekcję.

- Może wezmę cię w ten sposób kiedy wrócimy do domu, Anastasio. Teraz możesz

wstać.

Czuję się skołowana, bardziej niż podniecona kiedy ciężar kulek pcha i ciągnie mnie w

środku. Christian pochyla się za mną i całuje mnie w ramię.

- Kupiłem je dla ciebie na galę w ostatnią sobotę.- Przekłada ramię w wokół mnie i

wyciąga rękę. Na jego dłoni leży małe, czerwone pudełko z napisem Cartier na wieczku.- Ale

mnie zostawiłaś, więc nie miałem okazji ci ich dać.

Och!

- To moja druga szansa.- Mamrocze. Jego głos jest napięty od jakiejś nienazwanej

emocji. Jest zdenerwowany.

Sięgam niepewnie po pudełeczko i otwieram. W środku znajduję parę błyszczących,

wiszących kolczyków. W każdym są cztery diamenty: jeden u podstawy, potem przerwa, a

potem trzy idealnie rozmieszczone diamenty zwisające jeden po drugim. Są piękne, proste i

klasyczne. Sama bym wybrała takie dla siebie, gdybym kiedykolwiek miała okazję kupować u

Cartiera.

- Są śliczne.- Szepczę, a że są kolczykami drugiej szansy, to kocham je.- Dziękuję.

Czuję jak się relaksuje i napięcie znika z jego ciała. Znowu całuje mnie w ramię.

- Ubierasz srebrną, satynową sukienkę?- Pyta.

- Tak? Może być?

- Oczywiście. Pozwolę ci się wyszykować.- Wychodzi przez drzwi bez patrzenia za

siebie.

99

Weszłam do alternatywnej rzeczywistości. Młoda kobieta, która patrzy na mnie w

lustrze jest warta czerwonego dywanu. Jej sięgająca do ziemi, srebrna sukienka bez

ramiączek jest po prostu zachwycająca. Może sama napiszę do Caroline Acton. Jest

dopasowana i ciasno przylega do moich kształtów.

Moje włosy spływają łagodnymi falami wokół mojej twarzy, przez moje ramiona i na

piersi. Zakładam je za ucho po jednej stronie, odkrywając kolczyki drugiej szansy. Mój

makijaż musi być minimalny, naturalny. Eyeliner, mascara, trochę różu i blada, różowa

szminka.

Tak naprawdę to nie potrzebuję różu. Jestem lekko zarumieniona od ciągłego ruchu

srebrnych kulek. Tak, one zagwarantują, że będę miała kolor na policzkach tego wieczora.

Kręcę głową na śmiałość erotycznego pomysłu Christiana, schylam się po satynową chustę i

srebrną kopertówkę; idę szukać moich 50 Odcieni.

Rozmawia z Taylorem i trzema innym mężczyznami w holu. Stoi plecami do mnie. Ich

zaskoczone, pochlebne wyrazy twarzy, zwracają uwagę Christiana. Obraca się kiedy staję i

czekam.

Jasna cholera! Mam sucho w ustach. Wygląda zachwycająco… Czarny garnitur, czarna

muszka i jego spojrzenie kiedy patrzy na mnie z podziwem. Podchodzi do mnie i całuje moje

włosy.

- Anastasio, zapierasz dech.

Rumienię się na ten komplement wypowiedziany przy Taylorze i trzech pozostałych

mężczyznach.

- Kieliszek szampana zanim pojedziemy?

- Poproszę.- Odpowiadam o wiele za szybko.

Christian skina głową na Taylora, który idzie do foyer ze swoją grupą.

Kiedy jesteśmy w salonie, Christian wyciąga szampana z lodówki.

- Ochroniarze?

- Bliska ochrona. Są pod nadzorem Taylora. Do tego też jest wyszkolony.- Christian

podaje mi kieliszek szampana.

- Jest bardzo przestronny.

- Tak, to prawda.- Uśmiecha się.- Wyglądasz ślicznie, Anastasio. Na zdrowie.- Podnosi

kieliszek i stukamy się. Szampan ma kolor jasnoróżowy. Jest przepysznie orzeźwiający i lekki.

- Jak się czujesz?- Pyta z rozpalonymi oczami.

- Dobrze, dziękuję.- Uśmiecham się słodko i nie daję nic po sobie poznać. Wiem, że

pyta o srebrne kulki.

Uśmiecha się krzywo.

- Masz, będziesz tego potrzebowała.- Podaje mi duży, atłasowy woreczek, który leżał

na wysepce kuchennej.- Otwórz.- Mówi między łykami szampana. Zaintrygowana, wkładam

rękę do woreczka i wyciągam skomplikowaną srebrną maskę z kobaltowymi, niebieskimi

piórami na fioletowym końcu.

- To bal maskowy.- Mówi stwierdzając fakt.

100

- Rozumiem.- Maska jest piękna. Srebrna wstążka wije się na jej krańcach, a wokół

oczu przyczepiona jest cudowna srebrna koronka.

- Uwydatni twoje piękne oczy, Anastasio.

Uśmiecham się szeroko, ale nieśmiało.

- Ty też będziesz miał maskę?

- Oczywiście. Są bardzo wyzwalające w pewien sposób.- Dodaje unosząc brew i

uśmiechając się krzywo.

Och. Będzie zabawa.

- Chodź. Chcę ci coś pokazać.- Trzymając mnie za rękę, prowadzi mnie do korytarza i

do drzwi obok schodów. Otwiera je odkrywając olbrzymi pokój wielkości jego pokoju zabaw,

który musi znajdować się dokładnie nad nami. Ten jest wypełniony książkami. Wow,

biblioteka, każda ściana od podłogi do sufitu zawalona książkami. Na samym środku stoi duży

stół bilardowy oświetlany przez długa, trójkątną lampę Tiffany’ego.

- Masz bibliotekę!- Piszczę w zachwycie, ogarnięta ekscytacją.

- Tak, pokój piłek, jak ją nazywa Elliot. Mieszkanie jest dosyć przestronne. Zdałem

sobie dzisiaj sprawę, kiedy mówiłaś o zwiedzaniu, że nigdy cię nie oprowadziłem. Teraz nie

mamy czasu, ale pomyślałem, że pokażę ci ten pokój i może wyzwę cię na partię bilarda w

niedalekiej przyszłości.

Uśmiecham się szeroko.

- No to dawaj.- Sekretnie się przytulam z radości. Jose i ja zacieśniliśmy swoją

znajomość przez grę w bilarda. Graliśmy przez ostatnie trzy lata. Jestem mistrzem kija. Jose

był dobrym nauczycielem.

- Co?- Pyta Christian, jest rozbawiony.

Och! Naprawdę muszę przestać pokazywać po sobie każdą emocję, którą czuję w

danej chwili, upominam się.

- Nic.- Mówię szybko.

Christian zwęża oczy.

- Cóż, może dr Flynn odkryje twoje sekrety. Poznasz go tego wieczoru.

- Drogiego szarlatana?- Ja pierdolę.

- Tego samego. Nie może się doczekać żeby cię poznać.

Christian bierze moją rękę i delikatnie głaszcze kciukiem moje kostki kiedy siadamy na

tylnym siedzeniu Audi i kierujemy się na północ. Wiercę się i czuję to w sobie. Odpieram

chęci jęku, bo Taylor siedzi z przodu, nie ma swojego iPoda. Obok niego siedzi jeden z

ochroniarzy, który chyba ma na imię Sawyer.

Zaczynam czuć tępy, przyjemny ból w dole brzucha spowodowany kulkami.

Zastanawiam się ile czasu wytrzymam bez jakiejś emm… ulgi? Krzyżuję nogi. Kiedy to robię,

coś co męczyło mnie na krańcach umysłu, nagle wypływa na zewnątrz.

- Skąd miałeś tą szminkę?- Pytam cicho.

101

Uśmiecha się krzywo i wskazuje na przód.- Taylor.- Mówi bezdźwięcznie.

Wybucham śmiechem.- Och.- I przestaję bardzo szybko- kulki.

Przygryzam wargę. Christian uśmiecha się do mnie, jego oczy dziko połyskują.

Dokładnie wie, co robi, seksowna bestia.

- Zrelaksuj się.- Mówi.- Jeśli to za dużo…- Jego głos niknie. Delikatnie całuje każdą z

moich kostek, a potem delikatnie ssie czubek mojego małego palca.

Teraz wiem, że robi to specjalnie. Zamykam oczy kiedy pożądanie budzi się w moim

ciele. Na chwilę poddaję się temu uczuciu, mięśnie zaciskają się głęboko we mnie. Ojej.

Kiedy znowu otwieram oczy, Christian przygląda się mi z bliska, mroczny książę. To

musi być ta wieczorowa marynarka i muszka, ale wygląda na starszego, wyrafinowanego i

niszcząco przystojnego rozpustnika.

Po prostu zapiera mi dech w piersiach. Jestem jego seksualną niewolnikiem i jeśli

mam mu wierzyć, to on jest moim. Uśmiecham się na tą myśl, a jego szeroki uśmiech jest

oślepiający.

- Więc, czego możemy się spodziewać na tym przyjęciu?

- Och, zwyczajnych rzeczy.

- Nie są zwyczajne dla mnie.- Przypominam mu.

Uśmiecha się czule i całuje moją rękę.- Wielu ludzi rzucających kasą. Aukcja, loteria,

kolacja, tańce. Moja matka wie jak urządzić dobre przyjęcie.- Uśmiecha się i pierwszy raz w

ciągu tego dnia, pozwalam sobie na małą ekscytację tym przyjęciem.

Wzdłuż podjazdu do rezydencji Grey’ów ciągnie się długa kolejka drogich

samochodów. Długie, jasnoróżowe, papierowe latarnie wiszą nad podjazdem kiedy się

zbliżamy. Widzę, że są wszędzie. W tym wczesno wieczornym świetle, wyglądają magicznie,

jakbyśmy wjeżdżali do zaczarowanego królestwa. Spoglądam na Christiana. Jakie to

odpowiednie miejsce dla mojego księcia- i moja dziecięca ekscytacja rośnie, zakrywając

wszystkie inne uczucia.

- Maski na twarz.- Szczerzy się Christian i kiedy zakłada prostą, czarną maskę, mój

książę staje się czymś mroczniejszym, bardziej zmysłowym.

Wszystko, co widzę z jego twarzy to jego pięknie wyciosane usta i mocna szczęka.

O żesz kurwa… Bicie mojego serca przyspiesza na jego widok. Zawiązuję swoją maskę

i szczerzę się do niego, ignorując głód w moim ciele.

Taylor podjeżdża pod rezydencję i odźwierny otwiera drzwi Christiana. Sawyer

wyskakuje i otwiera moje.

- Gotowa?- Pyta Christian.

- Bardziej nie będę.

- Wyglądasz pięknie, Anastasio.- Całuje moją rękę i wysiada z samochodu.

Przy jednej stronie domu, wzdłuż trawnika, ciągnie się ciemnozielony dywan

prowadzący na imponujące teren z tyłu. Christian w obejmuje mnie ramieniem, opierając

rękę na mojej talii kiedy idziemy zielonym dywanem za strumieniem elity Seattle w całej

102

swojej okazałości. Mają na sobie bardzo różne maski. Latarnie oświetlają drogę. Dwóch

fotografów zaprasza gości do pozowania do zdjęć na tle makiety z bluszczem.

- Panie Grey!- Woła jeden z fotografów. Christian potakuje i przyciąga mnie do siebie

kiedy szybko pozujemy do szybkiego zdjęcia. Skąd wiedzą, że to on? Bez wątpienia przez jego

znak rozpoznawczy- rozczochrane, miedziane włosy.

- Dwóch fotografów?- Pytam Christiana.

- Jeden jest z Seattle Times, drugi dla pamiątki. Będziemy mogli kupić kopię później.

Och, moje kolejne zdjęcie prasie. Leila wkrada się do mojego umysłu. Właśnie tak

mnie znalazła, pozującą z Christianem. Ta myśl jest niepokojąca, ale pocieszające jest to, że

jestem nie do rozpoznania pod maską.

Na końcu kolejki, stoją ubrani na biało kelnerzy. Ich tace są wypełnione szampanem i

jestem wdzięczna kiedy Christian podaje mi kieliszek- efektywnie odwraca moją uwagę od

mrocznych myśli.

Docieramy do dużej, białej pergoli obwieszonej mniejszymi wersjami papierowych

latarni. Pod nimi znajduje się parkiet z biało- czarnych kafelków. Pergola jest otoczona

niskim płotkiem z wejściami z trzech stron. Przy każdym wejściu stoją dwie duże rzeźby

lodowe w kształcie łabędzi. Czwarte wejście jest zajęte przez scenę, na której gra kwartet

smyczkowy. Grają łagodny kawałek, którego nie znam. Scena wydaje się być przygotowana

na duży zespół, ale nie ma śladu muzyków. Domyślam się, że przybędą później. Christian

chwyta mnie za rękę i prowadzi między łabędzie, na parkiet, gdzie zbierają się inni goście,

rozmawiając i popijając szampana.

Przy linii brzegowej stoi olbrzymi namiot, otwarty z jednej strony, blisko nas, więc

zauważam poustawiane stoły i krzesła. Jest ich tak wiele!

- Ile ludzi przyjdzie?- Pytam Christiana, jest zszokowana wielkością namiotu.

- Myślę, że około trzystu. Będziesz musiała zapytać moją mamę.- Uśmiecha się do

mnie i może to dlatego, że widzę tylko uśmiech, który rozświetla jego twarz, ale moja

wewnętrzna bogini słania się na nogach.

- Christian!

Z tłumu wychodzi młoda kobieta i zarzuca mu ramiona na szyję. Od razu wiem, że to

Mia. Jest ubrana w lśniącą, jasnoróżową, długą, szyfonową suknią. Do tego ma delikatną,

bardzo szczegółową, wenecką maskę w tym samym kolorze. Wygląda niesamowicie. Przez

chwilę jestem taka wdzięczna za sukienkę od Christiana.

- Ana! Skarbie, wyglądasz pięknie!- Przytula mnie szybko.- Musisz poznać moich

przyjaciół. Nie wierzą, że Christian w końcu znalazł sobie dziewczynę.

Zerkam z paniką na Christiana, a on wzrusza ramionami w zrezygnowanym geście pt.

Wiem-że-ona-jest-niemożliwa-musiałem-żyć-z-nią-przez-lata i Mia prowadzi mnie do grupki

czterech młodych kobiet. Wszystkie są bardzo dopieszczone, zadbane i drogo ubrane.

Mia przedstawia mnie szybko. Trzy z nich są słodkie i uprzejme, ale Lily, chyba tak się

nazywa, patrzy na mnie kwaśno spod swojej czerwonej maski.

103

- Oczywiście, wszystkie myślałyśmy, że Christian jest gejem.- Mówi uszczypliwie,

chowając swoją nienawiść pod dużym, sztucznym uśmiechem.

Mia robi kwaśną minę.

- Lily, zachowuj się. Jest oczywiste, że ma doskonały gust jeśli chodzi o kobiety. Czekał

na tą właściwą i to nie byłaś ty!

Lily rumieni się pod kolor swojej maski, tak samo jak ja. Czy to może być jeszcze

bardziej żenujące?

- Drogie panie, czy mógłbym odzyskać moją randkę, proszę?- Christian obejmuje mnie

ramieniem w pasie i przyciąga do siebie. Wszystkie cztery kobiety uśmiechają się szeroko,

rumienią i skręcają. Jego olśniewający uśmiech robi to, co zawsze. Mia spogląda na mnie i

przewraca oczami, muszę się zaśmiać.

- Miło było was poznać.- Mówię kiedy mnie odciąga.

- Dziękuję.- Mówię do Christiana kiedy jesteśmy już w pewnej odległości od nich.

- Widziałem, że Lily była z Mią. To okropna sztuka.

- Lubi cię.- Mamroczę oschle.

Wzdryga się.- Cóż, uczucie nie jest odwzajemnione. Chodź, przedstawię cię kilku

osobom.

Następne pół godziny spędziłam w amoku powitań. Poznałam dwóch Hollywoodzkich

aktorów, jeszcze dwóch prezesów i wielu znanych lekarzy. Jasna cholera… nie ma opcji

żebym zapamiętała wszystkie imiona.

Christian trzyma mnie blisko przy sobie i jestem mu za to wdzięczna. Właściwie to ten

dobrobyt, blask, skala tego wydarzenia onieśmielają mnie. Nigdy w życiu nie byłam na czymś

podobnym.

Ubrani na biało kelnerzy wirują z lekkością wśród gości z butelkami szampana,

uzupełniając mój kieliszek z niepokojącą regularnością. Nie mogę dużo pić. Nie mogę dużo

pić. Powtarzam sobie, ale zaczynam czuć oszołomiona. Nie wiem czy to przez szampana,

elektryzującą atmosferę tajemnicy i podekscytowania stworzoną przez maski czy sekretne

srebrne kulki. Tępy ból poniżej mojego pasa, zaczyna być trudny do zignorowania.

- Więc, pracujesz w SIP?- Pyta mnie łysiejący pan w masce niedźwiedzia, a może to

pies?- Słyszałem pogłoski o wrogim przejęciu.

Rumienię się. Tak, jest wrogie przejęcie i to przez mężczyznę, który ma więcej

pieniędzy niż rozumu i do tego jest prześladowcą.

- Jestem tylko asystentką na niskim szczeblu, panie Eccles. Nie wiedziałabym o taki

rzeczach.

Christian nic nie mówi i uśmiecha się lekko do Eccles’a.

- Panie i panowie!- Przerywa nam mistrz ceremonii. Ma na sobie imponującą biało-

czarną maskę arlekina.- Proszę zająć swoje miejsca. Kolację podano.

Christian bierze moją rękę i podążamy za rozgadanym tłumem do wielkiego namiotu.

Wnętrze jest zachwycające. Trzy olbrzymie żyrandole rzucają cienie w kolorach tęczy

na bladożółte jedwabne obicia ścian i sufitu. Musi być przynajmniej ze trzydzieści stolików i

104

przypominają mi prywatną jadalnię w Heathmanie- kryształowe kieliszki, świeży, biały

jedwab na stolikach i krzesłach. Na samym środku wyborna wystawa bladoróżowych piwonii

zebranych wokół srebrnego kandelabra. Obok niego stoi kosz z łakociami owinięty

przejrzystym jedwabiem.

Christian sprawdza tablicę z rozmieszczeniem miejsc i prowadzi mnie do stolika na

środku. Mia i Grace już siedzą i są pogrążone w głębokiej rozmowie z mężczyzną, którego nie

znam. Grace jest ubrana w połyskującą miętową suknię i wenecką maskę w tym samym

kolorze. Wygląda kwitnąco, jakby w ogóle nie była zestresowana. Wita mnie ciepło.

- Ana jak cudownie znowu cię widzieć! I do tego tak pięknie wyglądającą!

- Mamo.- Christian wita się z nią sztywno i całuje w oba policzki.

- Och, Christian, taki oficjalny!- Upomina go drocząc się.

Do naszego stołu dołączają rodzice Grace, pan i pani Trevelyan. Wydają się bardzo

tryskający energią i młodością, ale trudno powiedzieć przez ich identyczne brązowe maski.

Cieszą się, że widzą Christiana.

- Babciu, dziadku, czy mogę wam przedstawić Anastasię Steele?

Pani Trevelyan ogarnia mnie jak wysypka.- Och, w końcu sobie kogoś znalazł, jak

wspaniale i jaka ładna! Cóż, mam nadzieję, że zrobisz z niego uczciwego mężczyznę.- Tryska

kiedy ściska moją rękę.

Jasna cholera. Dziękuję Bogu za maskę.

- Mamo, nie zawstydzaj Anastasii.- Grace przybywa mi na ratunek.

- Zignoruj tą starą kozę, moja droga.- Mówi pan Trevelyan kiedy się witamy.- Myśli, że

tylko dlatego, że jest taka stara, to Bóg daje jej prawo do mówienia wszystkich głupot, które

wpadną do tej jej kudłatej głowy.

- Ano, to moja randka, Sean.- Mia przedstawia nieśmiało swojego młodego

mężczyznę. On uśmiecha się do mnie szeroko, a jego brązowe oczy tańczą z rozbawienia

kiedy ściskamy sobie dłonie.

- Miło mi cię poznać, Sean.

Christian ściska rękę Seana, ale bacznie go obserwuje. Nie mówcie, że biedna Mia też

ma problemy ze swoim nieznośnym bratem. Uśmiecham się do niej z sympatią.

Przyjaciele Grace, Lance i Janine, są ostatnią parą przy naszym stoliku, ale nadal nie

ma śladu pana Grey’a.

Nagle słyszymy pisk mikrofonu i głos pana Grey’a przez system nagłaśniający. Szum

rozmów cichnie. Carrick staje na małej scenie na końcu namiotu, na twarzy ma imponującą,

złotą maskę Punchinello.

- Witam, panie i panowie, na naszym corocznym balu dobroczynnym. Mam nadzieję,

że będą podobały się państwu atrakcje dzisiejszego wieczoru, i że sięgną państwo głęboko w

swoje portfele żeby wesprzeć fantastyczną pracę jaką nasz zespół robi z Coping Together. Jak

wiecie, ta sprawa jest bliska sercu mojej żony i mojemu.

Zerkam nerwowo na Christiana, który patrzy w kierunku sceny bez emocji, tak myślę.

Spogląda na mnie i uśmiecha się krzywo.

105

- Teraz oddam państwa w ręce naszego mistrza ceremonii. Proszę usiąść i dobrze się

bawić.- Kończy Carrick.

Pojawia się uprzejmy aplauz, potem szum w namiocie zaczyna się od początku. Siedzę

między Christianem, a jego dziadkiem. Podziwiam małą karteczkę z moim imieniem

wypisanym srebrnym kolorem kiedy kelner zapala kandelabr. Carrick przyłącza się do nas i

całuje mnie w obydwa policzki czym mnie zaskakuje.

- Dobrze cię widzieć, Ano.- Mamrocze. Wygląda uderzająco w swojej niezwykłej,

złotej masce.

- Panie i panowie, proszę wyznaczyć głowy stołów.- Woła mistrz ceremonii.

- Ooo, ja, ja!- Mówi od razu Mia, podskakując na krześle.

- Na środku stołu, znajdą państwo kopertę.- Kontynuuje MC.- Proszę, niech wszyscy

znajdą, wybłagają, pożyczą albo ukradną najwyższą donację na jaką mogą sobie pozwolić.

Przy liczbie, proszę dopisać swoje nazwisko i włożyć je do koperty. Głowy stołów proszę o

pilnowanie tych kopert. Będziemy ich później potrzebować.

Jasna cholera. Nie wzięłam ze sobą żadnych pieniędzy. Co za głupota- przecież to

przyjęcie charytatywne!

Christian wyciąga portfel i podaje mi dwieście dolarów.

- Proszę.- Mówi.

Co?

- Oddam ci.- Szepczę.

Lekko skrzywia usta i wiem, że nie jest szczęśliwy, ale nie komentuje. Piszę swoje imię

używając jego długopisu- jest czarny z białym motywem kwiatowym na zakrętce- a Mia podaj

kopertę dalej.

Przed sobą znajduję kolejną kartkę wypełnioną srebrną kaligrafią- nasze menu.

106

BAL MASKOWY NA POMOC STOWARZYSZENIU “COPING TOGETHER”

MENU

TATAR Z ŁOSOSIA Z KREMEM FRAICHE I OGÓRKIEM NA TOSTOWEJ BRIOSZCE

WINO ALBAN ESTATE ROUSANNE 2006

PIECZONA PIERŚ KACZKI

KREMOWE PUREE, WIŚNIE ZAPIEKANE Z TYMIANKIEM

FOIE GRAS

WINO CHATEAUNEUF-DU-PAPE VIELLES 2006 DOMAINE DE LA JANASSE

SZYFON1 ORZECHOWY W CUKROWEJ SKORUPCE

KANDYZOWANE FIGI, ZABAJONE, LODY KLONOWE

WINO CONSTANCE 2004 KLEIN CONSTANTIA

WYBÓR LOKALNYCH SERÓW I PIECZYWA

WINO ALBAN ESTATE GRENACHE 2006

KAWA I MAŁE PRZEKĄSKI

Cóż, to tłumaczy ilość kryształowych kieliszków w każdym rozmiarze, które zagracają

moje miejsce na stole. Wrócił nasz kelner, oferując wino i wodę. Wejście do namiotu, którym

weszliśmy jest zamykane. W tym samym czasie, dwóch kelnerów rozwija płótna po drugiej

stronie, odkrywając zachód słońca nad Seattle i Zatoką Meydenbauer.

To absolutnie zapierający dech w piersiach widok. Migoczące w oddali światła Seattle

i pomarańczowa, spokojna zatoka w półmroku, która odbija opalizujące niebo. Wow. Jest tak

spokojnie i błogo.

Między nami staje dziesięciu kelnerów, każdy trzyma talerz. Na cichy znak, serwują

nam nasze przystawki w idealnej synchronizacji, a potem znowu znikają. Łosoś wygląda

smakowicie i odkrywam, że jestem wygłodniała.

- Głodna?- Mówi Christian tak cicho, że tylko ja go słyszę. Wiem, że nie chodzi mu o

jedzenie i mięśnie w moim brzuchu zaciskają się.

1 deser z białek

107

- Bardzo- Szepczę i śmiało patrzę mu w oczy. Usta Christiana rozchylają się kiedy

bierze wdech.

Ha! Widzisz… dwoje może grać w tą grę.

Dziadek Christiana od razu włącza mnie w rozmowę. Jest wspaniałym, starszym

panem, bardzo dumnym ze swojej córki i jej trójki dzieci.

Dziwnie wyobrażać sobie Christiana jako dziecko. W mój umysł wkrada się

nieproszenie wspomnienie jego blizn po poparzeniach, ale szybko je miażdżę. Nie chcę teraz

o tym myśleć, choć o ironio, taki jest powód tego przyjęcia.

Żałuję, że nie ma tu Kate i Elliota. Tak bardzo by tu pasowała- ogromna liczba

widelców i noży leżąca przed nią, by jej nie przestraszyła- rządziła by stołem. Wyobrażam

sobie jak spiera się z Mią o to kto będzie głową stołu. Uśmiecham się na tą myśl.

Tematy rozmów płynnie się zmieniają. Mia jest bardzo zabawna, jak zwykle, i męczy

biednego Seana, który siedzi raczej w milczeniu, jak ja. Babcia Christiana jest najgłośniejsza.

Ona też ma cięte poczucie humoru, szczególnie jeśli chodzi o jej męża. Zaczyna mi być trochę

żal pana Trevelyan’a.

Christian i Lance rozmawiają o urządzeniu, które firma Christiana próbuje stworzyć.

Jest zainspirowane zasadą Schumachera: Małe jest Piękne. Ciężko nadążyć. Christian wydaje

się mieć zamiar dostarczyć elektryczność zasilaną wiatrem, do biednych społeczności na

całym świecie- urządzenia, które nie potrzebują ani baterii ani elektryczności i są mało

skomplikowane w obsłudze.

Obserwowanie jaki jest do tego zapalony, jest oszołamiające. Jest pełen pasji i

zdecydowany żeby polepszyć jakość życia osobom, które miały mniej szczęścia. Jego firma

ma zamiar być pierwszą na rynku, która stworzy telefon komórkowy zasilany wiatrem.

Wow. Nie miałam pojęcia. To znaczy, wiedziałam o jego pasji nakarmienia świata, ale

to…

Lance wydaje się nie rozumieć pomysłu Christiana żeby tak dobrowolnie oddać tę

technologię i nie opatentować jej. Przez chwilę zastanawiam się jakim sposobem Christian

ma tyle pieniędzy, jeśli tak łatwo chce je wydawać.

Strumień mężczyzn w eleganckich, dopasowanych marynarkach i czarnych maskach

przez całą kolację zatrzymuje się przy stole chcąc przywitać się z Christianem, uścisnąć jego

dłoń i wymienić uprzejmości. Niektórym mnie przedstawia, innym nie. Jestem

zaintrygowana, chciałabym się dowiedzieć jak i dlaczego robi to rozróżnienie.

Podczas jednej takiej rozmowy, Mia pochyla się przez stół i uśmiecha się.

- Ana, pomożesz mi w aukcji?

- Oczywiście.- Odpowiadam z za dużą radością.

Kiedy podają deser jest już ciemno na dworze i jest mi już naprawdę niewygodnie.

Muszę się pozbyć kulek. Zanim udaje mi się wymknąć, mistrz ceremonii pojawia się przy

naszym stoliku, a razem z nim- jeśli się nie mylę- panna Europejskie Warkoczyki.

Jak ona ma na imię? Hansel, Gretel… Gretchen.

108

Oczywiście jest zamaskowana, ale wiem, że to ona, bo jej wzrok nie opuszcza

Christiana. Rumieni się i jestem samolubnie zadowolona, że Christian w ogóle jej nie

zauważa.

MC prosi o naszą kopertę i z wypraktykowaną gracją pyta Grace o wyciągnięcie

zwycięskiego bilecika. Należy do Seana, który jest nagrodzony koszykiem owiniętym

jedwabiem.

Uprzejmie biję brawo, ale już dłużej nie mogę koncentrować się na kolejnych

wydarzeniach.

- Przepraszam na chwilę.- Mamroczę do Christiana.

Patrzy na mnie znacząco.

- Musisz skorzystać z toalety?

Potakuję.

- Pokażę ci drogę.- Mówi mrocznie.

Kiedy wstaję, wszyscy panowie przy stole wstają ze mną. Och, jakie maniery.

- Nie, Christian! Nie zabierzesz Any, ja to zrobię!

Mia wstaje zanim Christian może zaprotestować. Jego szczęka jest zaciśnięta i wiem,

że nie jest zadowolony. Szczerze mówiąc, ja też nie. Mam… potrzeby. Wzruszam

przepraszająco ramionami, a on zrezygnowany, siada szybko.

Kiedy wracamy, czuję się trochę lepie, choć ulga po usunięciu kulek nie jest tak

natychmiastowa jak liczyłam. Są teraz bezpiecznie schowane w mojej kopertówce.

Dlaczego myślałam, że mogę wytrzymać cały wieczór? Nadal jestem na głodzie- może

potem uda mi się przekonać Christiana żeby zabrał mnie do hangaru. Rumienię się na tą myśl

i spoglądam na niego kiedy siadam. Gapi się na mnie, a na jego ustach widzę cień uśmiechu.

Phi… już nie jest wściekły o przegapioną okazję, ale ja może jestem. Jestem

sfrustrowana, a nawet zirytowana. Christian ściska moją rękę i oboje uważnie słuchamy

Carricka, który wrócił na scenę i opowiada o Coping Together. Christian podaje mi kolejną

kartkę- listę nagród w aukcji. Szybko ją przeglądam.

109

PODARUNKI NA AUKCJĘ I HOJNI DOBROCZYŃCY DLA „COPING TOGETHER”

PODPISANY KIJ BASEBALLOWY OD DRUŻYNY „MARINERS”- DR. EMILY MAINWARING

TOREBKA, PORTFEL I BRELOCZEK GUCCI- ANDREA WASHINGTON

VOUCHER DLA DWÓCH OSÓB NA JEDEN DZIEŃ W ESCALVIE, BRAEBURN CENTER- ELENA

LINCOLN

PROJEKT KRAJOBRAZU I OGRODU- GIA MATTEO

KASETON COCO DE MER I ZESTAW PERFUM- ELIZABETH AUSTIN

LUSTRO WENECKIE- PAN I PANI J.BAILEY

DWIE SKRZYNKI WINA PAŃSTWA WYBORU OD ALBAN ESTATE- ALBAN ESTATES

2 BILETY VIP NA KONCERT XTY- PANI L.YESYOV

DZIEŃ WYŚCIGÓW NA DAYTONIE- EMC BRITT INC.

„DUMA I UPRZEDZENIE” JANE AUSTEN, PIERWSZA EDYCJA- DR. A.F. M. LACE-FIELD

JAZDA ASTONEM MARTINEM DB7 PRZEZ JEDEN DZIEŃ- PAN I PANI L.W NORA

OBRAZ OLEJNY W KOLORZE NIEBIESKIM J.TROUTONA- KELLY TROUTON

LEKCJA SZYBOWNICTWA- KLUB „SEATTLE SOARERS”

WEEKEND DLA DWOJGA W HEATHMANIE, PORTLAND- HEATHMAN

JEDEN WEEKEND POBYTU W ASPEN, COLORADO (6 NOCY)- PAN C.GREY

TYDZIEŃ POBYTU ZA GRANICĄ NA JACHCIE „SUSIECUE” ZADOKOWANYM W ST.LUCIA (6

NOCY NA POKŁADZIE)- DR I PANI LARIN

TYDZIEŃ NAD RZEKĄ ADRIANA, MONTANA (8 NOCY)- PAN I DR GREY

110

Jasna cholera. Spoglądam na Christiana mrugając oczami.

- Masz dom w Aspen?- Syczę. Aukcja jest w toku, więc muszę ciszej mówić.

Potakuje zaskoczony moim wybuchem i zirytowany, tak myślę. Przykłada palec do

swoich ust, dając mi znak żebym była cicho.

- Masz dom jeszcze gdzieś?- Szepczę. Potakuje ponownie i w ostrzeżeniu przekrzywia

głowę na jedną stronę.

Całe pomieszczenie wybucha wiwatami i aplauzem; jedna z nagród poszła za

dwanaście tysięcy dolarów.

- Potem ci powiem.- Mówi cicho Christian.- Chciałem z tobą pójść.- Dodaje raczej

nadąsany.

Cóż, ale nie poszedłeś. Robię nadąsaną minę i zdaję sobie sprawę, że nadal jestem

zrzędliwa i to bez wątpienia frustrujący efekt kulek. Mój nastrój pogarsza się kiedy widzę, że

pani Robinson jest na liście hojnych dobroczyńców.

Rozglądam się po namiocie żeby zobaczyć czy ją wypatrzę, ale nie widzę jej

odznaczających się włosów. Z pewnością Christian ostrzegłby mnie gdyby została tu

zaproszona. Siedzę i marnieję, biję brawo kiedy trzeba podczas, gdy każda pozycja jest

sprzedawana za zdumiewającą ilość pieniędzy.

Licytacja przesuwa się do domu Christiana w Aspen i dociera do dwudziestu tysięcy

dolarów.

- Po raz pierwszy, po raz drugi.- Woła MC.

Nie wiem, co mnie ogarnia, ale nagle słyszę swój głosy wybijający się ponad tłumem.

- Dwadzieścia cztery tysiące dolarów!

Każda maska przy naszym stole obraca się w moją stronę w zszokowanym zachwycie.

Największa reakcja dobiega z miejsca obok mnie. Słyszę jak ostro nabiera powietrza i czuję

jego gniew, który omywa mnie jak przypływająca fala.

- Dwadzieścia cztery tysiące dolarów od ślicznej damy w srebrze, po raz pierwszy, po

raz drugi… Sprzedane!

111

Rozdział 7

Jasna cholera, czy ja to właśnie powiedziałam? To pewnie przez alkohol. Wypiłam

szampana i cztery lampki różnych win. Spoglądam na Christiana, który jest zajęty biciem

brawa.

Cholera, będzie taki wściekły, a tak dobrze nam szło. Moja podświadomość w końcu

zdecydowała się pojawić i ma minę z obrazu Edvarda Munch’a „Krzyk”.

Christian pochyla się do mnie z wielkim, sztucznym uśmiechem przyczepionym do

twarzy. Całuje mnie w policzek, a potem przysuwa się bliżej i szepcze mi do ucha bardzo

zimnym, kontrolowanym głosem.

- Nie wiem czy mam wielbić cię u twoich stóp czy zlać cię na amen.

Och, wiem czego chcę w tej chwili. Spoglądam na niego, mrugając powiekami przez

maskę. Chciałabym móc odczytać jego oczy.

- Poproszę opcję numer dwa.- Szepczę kiedy aplauz powoli ustaje. Jego wargi

rozchylają się kiedy ostro nabiera powietrza. Och, te wyciosane usta- chcę je mieć na sobie,

teraz. Pożądam go. Obdarowuje mnie promiennym, szczerym uśmiechem, który zostawia

mnie bez tchu.

- Cierpisz, co? Musimy zobaczyć, co możemy z tym zrobić.- Mówi kiedy jego palce

przesuwają się po mojej szczęce.

Jego dotyk rezonuje głęboko, głęboko we mnie. Mój ból mnoży się i rośnie. Chcę się

na niego rzucić tu i teraz, ale opieramy się na swoich krzesłach i obserwujemy jak aukcja

przesuwa się do następnej pozycji.

Prawie nie mogę usiedzieć na miejscu. Christian kładzie ramię na moim, jego kciuk

rytmicznie głaszcze moje plecy, wysyłając przepyszne łaskotki po moim kręgosłupie. Wolną

ręką chwyta moją rękę, całuje ją, a potem kładzie na swoim kolanie.

Powoli i potajemnie- żebym zrozumiała o co chodzi, przesuwa moją rękę po swojej

nodze i kładzie ją na swojej erekcji. Tracę oddech i z paniką zerkam na ludzi wokół stołu, ale

wszyscy są wpatrzeni w scenę. Dzięki Bogu za moją maskę.

Korzystając z okazji, pieszczę go powoli, pozwalając moim palcom odkrywać to

miejsce. Christian trzyma rękę na mojej, ukrywając moje śmiałe palce, podczas gdy jego kciuk

przesuwa się na mój kark. Jego usta rozchylają się lekko i to jedyna reakcja na mój

niedoświadczony dotyk jaką widzę. Ale znaczy tak wiele. Pragnie mnie. Wszystko na południe

od mojego pępka ściska się. To staje się nie do zniesienia.

Tydzień nad rzeką Adriana w Montanie jest ostatnią pozycją z aukcji. Oczywiście, że

pan i dr Grey mają dom w Montanie i licytacji jest bardzo zagorzała, ale ja prawie tego nie

zauważam. Czuję jak rośnie pod moimi palcami i czuję, że mam władzę.

112

- Sprzedane za sto dziesięć tysięcy dolarów.- Oświadcza zwycięsko MC. Całe

pomieszczenie wybucha aplauzem i z niechęcią zaczynam bić brawo, Christian tak samo- to

psuje naszą zabawę.

Obraca się do mnie i jego usta drżą.- Gotowa?- Mówi nad głośnymi wiwatami.

- Tak.

- Ana!- Woła Mia.- Już czas!

Co? Nie. Nie znowu!- Czas na co?

- Na aukcję Pierwszego Tańca. Chodź!- Wstaje i wyciąga do mnie rękę.

Spoglądam na Christiana, który chyba patrzy na Mię spode łba i nie wiem czy śmiać

się czy płakać. Śmiech wygrywa. Próbuję stłamsić szkolny, dziewczęcy chichot. Po raz drugi

nasze plany zostają pokrzyżowane przez wysoką, różową elektrownię jaką jest Mia Grey.

Christian zerka na mnie i po chwili widzę cień uśmiechu na jego ustach.

- Pierwszy taniec będzie należał do mnie, dobrze? I nie odbędzie się na parkiecie.-

Mamrocze lubieżnie do mojego ucha. Mój chichot znika kiedy oczekiwanie podsyca

płomienie mojego pożądania. O tak! Moja wewnętrzna bogini wykonuje potrójne salto

Salchowa na swoich łyżwach.

- Czekam na to z niecierpliwością.- Pochylam się i szybko całuję go w usta.

Rozglądając się dookoła, widzę, że wszyscy goście przy stole są zszokowani. No tak, nigdy

wcześniej nie widzieli Christiana z randką.

Uśmiecha się do mnie szeroko i wygląda na… szczęśliwego. Wow.

- No chodź, Ana.- Popędza Mia. Chwytam jej wyciągniętą rękę i podążam za nią na

scenę, gdzie zebrało się jeszcze dziesięć innych młodych dziewczyn. Z lekkim niepokojem

stwierdzam, że Lily jest jedną z nich.

- Panowie! Teraz gwiazdy tego wieczoru!- Krzyczy MC ponad rozmowami.- Moment,

na który wszyscy czekaliście! Te dwanaście uroczych dam zgodziło się oddać do licytacji swój

pierwszy tańca dla największego licytanta!

O nie. Rumienię się od stóp do głów. Nie wiedziałam, że o to chodzi. Ale upokorzenie!

- To na zbożny cel.- Syczy do mnie Mia, wyczuwając mój dyskomfort.- Poza tym,

Christian wygra.- Przewraca oczami.- Nie mogę sobie wyobrazić, by pozwolił komuś się

przelicytować. Nie zdejmował z ciebie oczu przez cały wieczór.

Tak, skupić się na zbożnym celu. A Christian wygra. Spójrzmy prawdzie w oczy, grosza

mu nie brakuje.

Ale to oznacza więcej wydanych pieniędzy na ciebie! Warczy do mnie moja

podświadomość. Ale nie chcę tańczyć z nikim innym- nie mogę tańczyć z nikim innym- i to nie

jest wydawanie pieniędzy na mnie, to datek na cele charytatywne. Tak samo jak dwadzieścia

cztery tysiące dolarów, które już na to wydał? Moja podświadomość zwęża oczy.

Kurna. Chyba mnie poniosło z tą licytacją. Dlaczego kłócę się ze sobą?

- A teraz, panowie, proszę podejść do przodu i dobrze przyjrzeć się temu, co może być

wasze na pierwszy taniec. Dwanaście chętnych i ustępliwych dziewuch.

113

Jeezu! Czuję się jak na targu mięsa. Z przerażeniem obserwuję jak przynajmniej

dwudziestu mężczyzn rusza w kierunku sceny, w tym Christian przechodzący z gracją między

stolikami i zatrzymujący się kilka razy żeby się z kimś przywitać. Kiedy licytujący są już zebrani

pod sceną, MC zaczyna.

- Panie i panowie, zgodnie z tradycją maskarady nie będziemy ujawniać tajemnicy

kryjącej się pod maskami i zostaniemy jedynie przy pierwszych imionach. Jako pierwszą

mamy uroczą Jadę.

Jada też chichocze jak nastolatka. Może nie jestem taka dziwna. Jest ubrana od stóp

do głów w granatową taftę z maską w tym samym kolorze. Dwóch młodych mężczyzn

występuje na przód. Szczęściara z tej Jady.

- Jada mówi płynnie po japońsku, jest wykwalifikowanym pilotem i olimpijską

gimnastyczką… hmm.- Mc mruga.- Panowie, od jakiej ceny zaczniemy?

Widać, że Jadzie brakuje powietrza. Najwidoczniej jest oszołomiona słowami MC-

mówi kompletne brednie. Uśmiecha się niewinnie do dwójki licytujących.

- Tysiąc dolców!- Krzyczy jeden.

Licytacja bardzo szybko sięga pięciu tysięcy dolarów.

- Po raz pierwszy… po raz drugi… sprzedane!- Deklaruje głośno MC.- Dla pana w

masce!- Oczywiście wszyscy mężczyźni mają maski, więc pojawiają się salwy śmiechu, aplauz

i wiwaty. Jada szczerzy się do wygrywającego i szybko schodzi ze sceny

- Widzisz? To fajne!- Szepcze Mia.- Choć mam nadzieję, że Christian cię wygra… Nie

chcemy bójki.- Dodaje.

- Bójki?- Odpowiadam przerażona.

- O tak. Kiedy był młodszy był w gorącej wodzie kąpany.- Drży.

Christian i bójka? Kulturalny, wyrafinowany jak muzyka choralna Tudorów Christian?

Nie widzę tego. MC odwraca moją uwagę kolejną prezentacją- kobiety w czerwieni z

długimi, czarnymi włosami.

- Panowie, przedstawiam wam wspaniałą Mariah. Co zrobimy z Mariahą? Jest

doświadczonym matadorem, gra na wiolonczeli na poziomie orkiestrowym i jest mistrzynią

w skokach o tyczce… co wy na to, panowie? Jakie są oferty za taniec ze wspaniałą Mariah?

Mariah spogląda gniewnie na MC i ktoś bardzo głośno krzyczy.- Trzy tysiące dolarów!-

To zamaskowany mężczyzna z blond włosami i brodą.

Ma jednego konkurenta i Mariah zostaje sprzedana za cztery tysiące dolarów.

Christian obserwuje mnie jak jastrząb. Lubiący bójki Trevelyan- Grey- kto by

pomyślał?

- Jak dawno temu?- Pytam Mię.

Spogląda na mnie nie wiedząc o co chodzi.

- Jak dawno temu Christian wdawał się w bójki?

- Kiedy był młodym nastolatkiem. Doprowadzał moich rodziców do szaleństwa,

wracał do domu z rozciętymi wargami i podbitymi oczami. Został wydalony z dwóch szkół.

Wyrządził przeciwnikom jakieś poważne szkody.

114

Gapię się na nią.

- Nie mówił ci?- Wzdycha.- Ma dość kiepską reputację pośród moich znajomych. Był

personą non grata przez kilka lat. Ale wszystko zatrzymało się kiedy miał piętnaście czy

szesnaście lat.- Wzrusza ramionami.

Kurwa mać. Kolejny fragment układanki wchodzi na swoje miejsce.

- Więc, jakie są panów oferty za przepiękną Jill?

- Cztery tysiące dolarów.- Woła głęboki głos z lewej strony. Jill piszczy z radości.

Przestaję zwracać uwagę na aukcję. Więc Christian miał kłopoty kiedy był w szkole.

Ciekawe dlaczego wdawał się w bójki. Patrzę na niego. Lily przygląda się nam.

- A teraz, państwo pozwolą, że przedstawię piękną Anę.

O cholera, to ja. Spoglądam nerwowo na Mię, a ona przegania mnie na środek sceny.

Całe szczęście, że się nie przewracam, ale stoję zawstydzona w świetle reflektorów. Kiedy

spoglądam na Christiana, uśmiecha się do mnie krzywo. Łajdak.

- Piękna Ana gra na sześciu instrumentach, płynnie mówi dialektem mandaryńskim i

bardzo ceni sobie jogę… więc, panowie- Zanim może dokończyć zdanie, Christian przerywa

mu i gniewnie patrzy na MC przez maskę.

- Dziesięć tysięcy dolarów.- Słyszę. Lily nabiera powietrza w niedowierzaniu.

O kurwa.

- Piętnaście.

Co? Wszyscy zwracamy wzrok na wysokiego, nieskazitelnie ubranego mężczyznę

stojącego po lewej stronie przed sceną. Mrugam powiekami na 50. Cholera, co on sobie

pomyśli? Ale drapie się po brodzie i uśmiecha ironicznie do nieznajomego. Oczywiste jest, że

Christian go zna. Christian skina uprzejmie głową na Christiana.

- No, panowie! Mamy tutaj dzisiaj ostrych graczy.- Entuzjazm MC emanuje poprzez

maskę arlekina kiedy obraca się do Christiana i uśmiecha szeroko. To świetne

przedstawienie, ale moim kosztem. Chce mi się wyć.

- Dwadzieścia.- Mówi cicho Christian.

Szum tłumu umarł. Wszyscy gapią się na mnie, na Christiana i na pana Tajemniczego.

- Dwadzieścia pięć.- Mówi nieznajomy.

Czy to może być jeszcze bardziej żenujące?

Christian patrzy na niego beznamiętnie, ale jest rozbawiony. Wszystkie oczy

spoczywają na Christianie. Co zrobi? Serce podskakuje mi do gardła. Jest mi niedobrze.

- Sto tysięcy dolarów.- Mówi czysto i głośno.

- Co kurwa?- Syczy za mną Lily. Słychać ogólną konsternację i rozbawienie

rozprzestrzeniające się poprzez tłum. Nieznajomy podnosi ręce w geście poddania i śmieje

się, a Christian uśmiecha się do niego krzywo. Kątem oka widzę jak Mia podskakuje z radości.

Moja podświadomość spogląda na Christiana jakby ktoś jej przywalił w gębę.

- Sto tysięcy dolarów za uroczą Anę! Po raz pierwszy… po raz drugi…- MC gapi się na

nieznajomego, który kręci głową w udawanym żalu i kłania się.

- Sprzedane!- Krzyczy triumfująco MC.

115

W ogłuszającym dźwięku oklasków i wiwatów, Christian podchodzi do sceny żeby

chwycić mnie za rękę i pomóc mi zejść. Spogląda na mnie z rozbawionym, szerokim

uśmiechem kiedy schodzę. Całuje moją dłoń, a potem bierze mnie pod ramię i prowadzi do

wyjścia namiotu.

- Kto to był?- Pytam.

Spogląda na mnie.- Ktoś, kogo możesz poznać później. Teraz chcę ci coś pokazać.

Mamy około trzydziestu minut do końca aukcji Pierwszego Tańca. Potem musimy wrócić na

parkiet żebym mógł nacieszyć się tańcem, za który zapłaciłem.

- Bardzo drogim tańcem.- Mamroczę z dezaprobatą.

- Jestem pewien, że będzie warty każdego centa.- Uśmiecha się dziko. Och, ma cudny

uśmiech. Ból powraca i rozkwita w moim ciele.

Jesteśmy na trawniku. Myślałam, że skierujemy się do hangaru, ale ku mojemu

rozczarowaniu, wydaje się , że idziemy na parkiet, na którym teraz rozstawia się duży zespół.

Jest przynajmniej dwudziestu muzyków i krąży też kilku gości, paląc- ale skoro główna akcja

odbywa się w namiocie, nie zwracamy na siebie dużej uwagi.

Christian prowadzi mnie na kraniec domu i otwiera francuskie okno prowadzące do

wygodnego salonu, którego jeszcze nie widziałam. Przechodzi przez opustoszały korytarz w

kierunku zakręconych schodów z elegancką, wypolerowaną, drewnianą balustradą. Chwyta

mnie za rękę, prowadzi na drugie piętro, a potem na trzecie. Otwiera białe drzwi i wpuszcza

mnie do środka.

- To był mój pokój.- Mówi cicho. Stoi przy drzwiach i zamyka je za sobą na klucz.

Jest duży, prosty i mało w nim mebli. Ściany są białe tak jak meble; duże,

dwuosobowe łóżko, biurko z krzesłem, półki zagracone książkami i różnymi trofeami za

kickboxing- przynajmniej tak wyglądają. Ściany są obwieszone plakatami filmowymi: Matrix,

Fight Club, Truman Show i dwa oprawione w ramy plakaty z kickboxerami. Jeden nazywa się

Guiseppe DeNatale- nigdy o nim nie słyszałam.

Ale mój wzrok przykuwa biała, korkowa tablica nad biurkiem. Jest zawalona różnymi

fotografiami, proporczykami Mariners’ów i biletami. To kawałek młodego Christiana. Mój

wzrok wraca do wspaniałego, pięknego mężczyzny, który stoi teraz na środku pokoju. Patrzy

na mnie mrocznie, posępnie i seksownie.

- Nigdy nie przyprowadziłem tu dziewczyny.- Mamrocze.

- Nigdy?- Szepczę.

Kręci głową.

Przełykam ślinę i ból, który nękał mnie przez ostatnie kilka godzin, teraz ryczy.

Widzieć jak stoi na środku niebieskiego dywanu w masce… to bardziej niż erotyczne. Pragnę

go. Teraz. W każdy sposób w jaki mogę go mieć. Muszę opierać się chęci rzucenia się na

niego i zerwania z niego ubrań. Pochodzi do mnie wolno.

- Nie mamy dużo czasu, Anastasio, ale z tym jak się czuję w tej chwili, nie będziemy

potrzebowali dużo czasu. Obróć się. Pozwól mi zdjąć z ciebie tą sukienkę.

116

Obracam się i patrzę na drzwi, wdzięczna, że je zamknął. Pochyla się i szepcze mi do

ucha.- Nie zdejmuj maski.

Jęczę kiedy moje ciało zaciska się w odpowiedzi. Nawet mnie jeszcze nie dotknął.

Chwyta górę moją sukienki, jego palce dotykają mojej skóry, a ten dotyk przeszywa

moje ciało. Jednym, płynnym ruchem odpina zamek. Przytrzymuje sukienkę pomagając mi z

niej wyjść, potem obraca się i przewiesza ją na oparciu krzesła. Zdejmuje marynarkę i kładzie

ją na mojej sukience. Zatrzymuje się i przez chwilę gapi na mnie, spijając mój wygląd. Mam

na sobie gorset, pasujące majtki i upajam się jego zmysłowym wzrokiem.

- Wiesz, Anastasio.- Mówi łagodnie kiedy idzie w moim kierunku rozwiązując muszkę.

Wisi teraz po obu stronach jego szyi, potem odpina trzy górne guziki koszuli.- Byłem taki

wściekły kiedy kupiłaś moją dotację. Różne pomysły przeszły przez moją głowę. Musiałem

sobie przypominać, że kary są wykluczone. Ale potem się zgłosiłaś.- Patrzy na mnie przez

maskę.- Dlaczego to zrobiłaś?- Szepcze.

- Dlaczego się zgłosiłam? Nie wiem. Frustracja… za dużo alkoholu… zbożny cel.-

Mamroczę słabo i wzruszam ramiona. Może żeby zwrócić jego uwagę?

Wtedy go potrzebowałam. Teraz potrzebuję go jeszcze bardziej. Ból jest gorszy i

wiem, że on może go ukoić, uspokoić to ryczenie, poskromić bestię we mnie bestią w nim.

Jego usta zaciskają się w linię i powoli oblizuje górną wargę. Chcę poczuć ten język na sobie.

- Przysięgłem sobie, że nie uderzę cię znowu, nawet jeśli będziesz mnie o to błagała.

- Proszę.- Błagam.

- Ale potem zdałem sobie sprawę, że pewnie w tamtej chwili czułaś się bardzo

niekomfortowo, a to nie jest coś do czego jesteś przyzwyczajona.- Uśmiecha się do mnie

krzywo, arogancki łajdak, ale nie dbam o to, bo ma całkowitą rację.

- Tak.- Mówię.

- Więc, może mogę zrobić pewien… wyjątek. Jeśli to zrobię, musisz obiecać mi jedną

rzecz.

- Wszystko.

- Jeśli będziesz musiała, użyjesz słowa bezpieczeństwa i będę się po prostu z tobą

kochał, ok?

- Tak.- Dyszę. Chcę poczuć jego ręce na sobie.

Przełyka, bierze moją rękę i prowadzi do łóżka. Odrzuca pościel, siada, chwyta

poduszkę i kładzie ją obok siebie. Spogląda w górę, na mnie stojącą obok niego. Nagle mocno

ciągnie mnie za rękę i upadam na jego kolana. Przesuwa się lekko, więc moje ciało leży na

łóżku, moja klatka piersiowa na poduszce, moja głowa obrócona na jedną stronę. Pochyla się

i odgarnia mi włosy z ramion. Przebiega palcami przez pióra na mojej masce.

- Ręce na plecy.- Mówi.

Och! Zdejmuje muszkę i używa jej żeby związać moje nadgarstki, które teraz leżą na

moich plecach.

- Naprawdę chcesz to zrobić, Anastasio?

117

Zamykam oczy. To pierwszy raz odkąd się znamy kiedy naprawdę tego chcę.

Potrzebuję tego.

- Tak.- Szepczę.

- Dlaczego?- Pyta łagodnie kiedy głaszcze moje pośladki dłonią.

Jęczę kiedy tylko jego ręka dotyka mojej skóry. Nie wiem dlaczego… To ty kazałeś mi

nie myśleć za dużo. Po dniu takim jak ten- kłótni o pieniądze, Leilę, panią Robinson, moje akta

osobowe, mapa, to hojne przyjęcie, maski, alkohol, srebrne kulki, aukcja… Chcę tego.

- Muszę mieć powód?

- Nie, kochanie, nie musisz.- Mówi.- Po prostu próbuję cię zrozumieć.- Jego lewa ręka

oplata się wokół mojej talii, przytrzymując mnie w miejscu. Jego lewa ręka znika z mojego

tyłka i ostro ląduje na łączeniu moich ud. Ból łączy się bezpośrednio z bólem w moim

brzuchu.

O matko… Jęczę głośno. Uderza mnie znowu, dokładnie w to samo miejsce. Znowu

jęczę.

- Dwa.- Mamrocze.- Skończymy na dwunastu.

Ojej! Odczuwam to zupełnie inaczej niż ostatnim razem- to takie zmysłowe, takie…

konieczne. Głaszcze mnie po pośladkach swoimi rękami o długich palcach, a ja jestem

bezradna, związana i wciśnięta w materac. Jestem na jego łasce i to z własnej,

nieprzymuszonej woli. Uderza mnie ponownie, lekko z boku i znowu, po drugiej stronie.

Potem zatrzymuje się kiedy powoli zsuwa moje majtki i zdejmuje je. Delikatnie przesuwa

dłonią po moich pośladkach zanim kontynuuje klapsy- każde piekące uderzenie przynosi ulgę

mojemu pożądaniu- albo napełnia je- nie wiem. Poddaję się rytmowi każdego uderzenia,

chłonę, smakuję.

- Dwanaście.- Mówi niskim i ostrym głosem. Gładzi mnie po pośladkach i przesuwa

palce w dół. Powoli wślizguje we mnie dwa palce, zataczając nimi okręgi, wokół i wokół i

wokół, torturując mnie.

Jęczę głośno kiedy moje ciało przejmuje kontrolę i dochodzę, dochodzę, wybuchając

wokół jego palców. To takie intensywne, niespodziewane i szybkie.

- Właśnie tak, kochanie.- Mówi doceniająco. Rozwiązuje moje nadgarstki, jego palce

nadal są we mnie kiedy leżę dysząc z wyczerpania.

- Jeszcze z tobą nie skończyłem, Anastasio.- Mówi i przesuwa się bez usuwania

palców. Opuszcza mnie na kolana na podłogę, więc teraz opieram się o łóżko. Klęka za mną i

odpina rozporek. Wyjmuje ze mnie palce i słyszę znajomy dźwięk rozdzieranej folijki.-

Rozchyl nogi.- Warczy, a ja jestem posłuszna. Głaszcze mnie po pośladkach i wchodzi we

mnie.

- To będzie szybkie, kochanie.- Mamrocze i chwytając mnie za biodra, wysuwa się, a

potem mocno wbija we mnie.

- Achhh!- Krzyczę, bo to uczucie pełności jest niebiańskie. Uderza w ból mojego

brzucha, znowu i znowu, zmniejsza go każdym ostry, słodkim ruchem. To uczucie rozsadza mi

głowę, to jest to, czego potrzebowałam. Odpycham się na spotkanie z nim, ruch za ruch.

118

- Ana, nie.- Warczy i próbuje mnie unieruchomić, ale ja za bardzo go pragnę i odbijam

się od niego, ruch za ruch.

- Ana, cholera.- Syczy kiedy dochodzi i tortura w jego głosie znowu wysyła mnie do

nieba. Opanowuje mnie uzdrawiający orgazm, który trwa i trwa, wyciska ze mnie soki i

zostawia mnie wykończoną, bez tchu.

Christian pochyla się, całuje mnie w ramię i wychodzi ze mnie. Oplata mnie

ramionami i opiera głowę na środku moich pleców. Leżymy tak, opierając się na kolanach

przy łóżku, przez ile czasu? Sekundy? A nawet minuty, kiedy nasz oddech się uspokaja. Mój

ból brzucha zniknął i czuję kojący, satysfakcjonujący spokój.

Christian porusza się i całuje moje plecy.- Sądzę, że jest mi pani winna taniec, panno

Steele.- Mamrocze.

- Hmm.- Odpowiadam, upajając się brakiem bólu i kąpiąc w poorgazmicznej łunie.

Siada na piętach i ściąga mnie z łóżka na swoje kolana.- Nie mamy dużo czasu.

Chodź.- Całuje moje włosy i zmusza mnie do wstania.

Zrzędzę, ale siadam z powrotem na łóżku, zabieram majtki z ziemi i wkładam je.

Podchodzę leniwie do krzesła po sukienkę. Zauważam, że nie zdjęłam butów przez cały czas

naszej nielegalnej schadzki. Christian poprawia łóżko, wygładza koszulę i zawiązuje muszkę.

Kiedy zakładam sukienkę, patrzę na zdjęcia na tablicy. Nawet jako nastolatek,

Christian był świetny: z Elliotem i Mią na stoku narciarskim; sam w Paryżu, Łuk Triumfalny w

tle; w Londynie; Nowym Jorku; w Wielkim Kanonie; operze w Sydney, nawet na Wielkim

Murze w Chinach. Mistrz Grey wiele podróżował za młodu.

Widzę bilety z różnych koncertów: U2, Metallica, The Verve, Sheryl Crow, Filharmonia

Nowego Jorku wykonująca „Romeo i Julię” Prokofiev’a- co za eklektyczna mieszanka! A w

rogu, znajduje się zdjęcie paszportowej wielkości, przedstawiające młodą kobietę. Jest

czarno-białe. Wygląda znajomo, ale przysięgam na swoje życie, że nie potrafię jej skojarzyć.

To nie pani Robinson, dzięki Bogu.

- Kto to jest?- Pytam.

- Nikt ważny.- Mamrocze kiedy zakłada marynarkę i poprawia muszkę.- Mam cię

zapiąć?

- Poproszę. To dlaczego jest na twojej tablicy?

- To niedopatrzenie z mojej strony. Jak moja muszka?- Podnosi brodę jak mały

chłopiec, a ja uśmiecham się szeroko i poprawiam ją.

- Teraz jest idealna.

- Jak ty.- Mówi, chwyta mnie i całuje z pasją.- Lepiej się czujesz?

- O wiele. Dziękuję, panie Grey.

- Cała przyjemność po mojej stronie, panno Steele.

Goście zbierają się na parkiecie. Christian szczerzy się do mnie- dotarliśmy akurat na

czas- i prowadzi mnie na parkiet w kolorach szachownicy.

119

- A teraz, panie i panowie, czas na pierwszy taniec. Panie i dr Grey, są państwo

gotowi?- Carrick potakuje obejmując ramionami Grace.

- Panie i panowie z Aukcji Pierwszego Tańca, są państwo gotowi?- Wszyscy

potakujemy w zgodzie. Mia jest z kimś kogo nie rozpoznaję. Zastanawiam się, co się stało z

Seanem?

- Więc zaczynajmy. Rządzisz, Sam!

Młody mężczyzna wchodzi na scenę przy ciepłym aplauzie, potem obraca się za siebie

i strzela palcami. Rozpoczynają się znajome nuty „I’ve Got You Under My Skin” (coś w stylu

„Zalazłaś mi za skórę”) i wypełniają powietrze.

Christian uśmiecha się do mnie, bierze mnie w ramiona i zaczyna się ruszać. Och, jest

takim świetnym tancerzem. Sprawia, że tak łatwo za nim nadążyć. Szczerzymy się do siebie

jak idioci kiedy kręcimy się po parkiecie.

- Kocham tą piosenkę.- Mamrocze Christian i patrzy na mnie.- Wydaje się bardzo

pasująca.- Już się nie uśmiecha, jest poważny.

- Ty też zalazłeś mi za skórę.- Odpowiadam.- A przynajmniej tak było w twojej

sypialni.

Zaciska usta, ale nie udaje mu się ukryć rozbawienia.

- Panno Steele.- Upomina mnie, drocząc się.- Nie miałem pojęcia, że potrafi pani być

taka wulgarna.

- Ani ja, panie Grey. Myślę, że to przez te wszystkie niedawne wydarzenia. Były

pouczające.

- Dla nas obojga.- Christian znowu jest poważny i moglibyśmy tu być tylko my i zespół.

Jesteśmy w swojej prywatnej bańce.

Kiedy piosenka się kończy, oboje bijemy brawo. Piosenkarz Sam kłania się z

wdzięcznością i przedstawia swój zespół.

- Odbijany?

Rozpoznaję mężczyznę, który licytował mnie na aukcji. Christian puszcza mnie z

oporami, ale jest też rozbawiony.

- Proszę bardzo. Anastasio, to jest John Flynn. John, Anastasia.

O cholera!

Christian uśmiecha się do mnie krzywo i odchodzi na bok parkietu.

- Jak się masz, Anastasio?- Mówi gładko dr Flynn i zdaję sobie sprawę, że jest

Brytyjczykiem.

- Witam.- Jąkam się.

Zespół zaczyna grać kolejną piosenkę i dr Flynn bierze mnie w ramiona. Jest o wiele

młodszy niż myślałam, choć nie widzę jego twarzy. Ma na sobie maskę podobną do tej

Christiana. Jest wysoki, ale nie tak wysoki jak Christian i nie rusza się z taką gracją.

Co mam do niego mówić? Dlaczego Christian jest taki popieprzony? Dlaczego

postawił na mnie? To jedyna rzecz, o którą chcę zapytać, ale to wydaje się jakieś takie

niegrzeczne.

120

- Cieszę się, że w końcu cię poznałem, Anastasio. Dobrze się bawisz?- Pyta.

- Bawiłam.- Szepczę.

- Och. Mam nadzieję, że nie jestem odpowiedzialny za tą zmianę.- Obdarowuje mnie

szybkim, ciepłym uśmiechem. Trochę bardziej się relaksuję.

- Doktorze Flynn, pan jest psychiatrą. Niech pan mi powie.

Uśmiecha się szeroko.- W tym problem, co? W tym psychiatrycznym elemencie?

Chichoczę.- Martwię się, że odkryję zbyt wiele. Dlatego jestem trochę mało pewna

siebie i onieśmielona. I tak naprawdę, to chcę cię pytać tylko o Christiana.

Uśmiecha się.- Po pierwsze, to jest przyjęcie, więc nie jestem na służbie.- Szepcze

konspiracyjnie.- A po drugie, naprawdę nie mogę z tobą rozmawiać o Christianie. Poza tym-

droczy się- zajęłoby nam to czas do Gwiazdki.

Tracę oddech w szoku.

- To żart lekarza, Anastasio.

Rumienię się zawstydzona, a potem czuję lekką niechęć. Śmieje się z Christiana.

- Właśnie potwierdziłeś to, co mówiłam Christianowi… że jesteś drogim szarlatanem.-

Besztam go.

Dr Flynn zanosi się śmiechem.- Może coś w tym jest.

- Jesteś Brytyjczykiem?

- Tak. Pochodzę z Londynu.

- Jak się tutaj znalazłeś?

- Szczęśliwy zbieg okoliczności.

- Nie jesteś za bardzo wylewny, co?

- Nie ma wiele do opowiadania. Naprawdę jestem bardzo nudną osobą.

- Brzmisz jakbyś nie doceniał siebie.

- To Brytyjska naleciałość. Część naszego narodowego charakteru.

- Och.

- I mógłbym cię oskarżyć o to samo, Anastasio.

- Że też jestem nudną osobą, doktorze Flynn?

Prycha.- Nie, Anastasio, że nie jesteś wylewna.

- Nie ma wiele do opowiadania.- Uśmiecham się.

- Szczerze w to wątpię.- Nagle marszczy brwi.

Rumienię się, ale muzyka się kończy i Christian znowu jest przy moim boku. Dr Flynn

puszcza mnie.

- Miło było cię poznać, Anastasio.- Znowu uśmiecha się do mnie ciepło, a ja czuję

jakbym zdała jakiś ukryty test.

- John.- Christian skina głową.

- Christian.- Dr Flynn odwzajemnia skinięciem, obraca się na pięcie i znika pośród

tłumu.

Christian bierze mnie w ramiona na następny taniec.

121

- Jest o wiele młodszy niż się spodziewałam.- Mamroczę to niego.- I okropnie

niedyskretny.

Christian przekrzywia głowę na jedną stronę.- Niedyskretny?

- O tak, powiedział mi wszystko.- Drażnię się z nim.

Ciało Christiana napina się.- Cóż, w takim razie pójdę po twoją torebkę. Jestem

pewny, że nie chcesz mieć już ze mną nic wspólnego.- Mówi łagodnie.

Przestaję.- Niczego mi nie powiedział!- Mój głos wypełnia panika.

Christian mruga kilka razy zanim ulga wypełnia jego twarz. Znowu bierze mnie w

ramiona.- Więc zatańczmy.- Uśmiecha się do mnie szeroko, zapewniająco i znowu wirujemy

po parkiecie.

Dlaczego miałby myśleć, że chcę odejść? To nie ma sensu.

Tańczymy jeszcze przez dwa numery, a potem zdaję sobie sprawę, że muszę do

łazienki.

- To nie potrwa długo.

Kiedy idę do łazienki, przypominam sobie, że zostawiłam torebkę przy stole, więc

wracam do namiotu. Kiedy wchodzę, jest nadal oświetlony, ale prawie pusty- poza jedną

parą, która siedzi na jego drugim końcu- powinni naprawdę wynająć sobie pokój! Sięgam po

torebkę.

- Anastasia?

Podskakuję słysząc łagodny głos i obracam się. Widzę kobietę ubraną w długą,

obcisłą, czarną, aksamitną suknię. Jej maska jest unikatowa. Zakrywa jej twarz do nosa, ale

też przykrywa jej włosy. Ma dużo złotej koronki. Jest zachwycająca.

- Cieszę się, że jesteś sama.- Mówi łagodnie.- Przez cały wieczór chciałam z tobą

porozmawiać.

- Przepraszam, nie wiem kim jesteś.

Zdejmuje maskę z twarzy i uwalnia swoje włosy.

Kurwa! To pani Robinson.

- Przepraszam, że cię wystraszyłam.

Gapię się na nią. Ja pierdolę- kurwa, czego ta kobieta chce?

Nie wiem jakie są towarzyskie konwenanse kiedy spotyka się znajomego pedofila.

Uśmiecha się do mnie słodko i pokazuje ręką żebym usiadła przy stole. I ponieważ nie mam

żadnego punktu odniesienia, robię jak prosi- z uprzejmości. Jestem wdzięczna, że nadal

mam maskę na twarzy.

- Będę się streszczać, Anastasio. Wiem, co o mnie myślisz… Christian mi powiedział.

Patrzę na nią beznamiętnym wzrokiem, niczego nie ujawniając, ale cieszę się, że wie.

Przynajmniej nie będę musiała jej mówić i przechodzi od razu do rzeczy. Część mnie jest

piekielnie zaintrygowana tym, co może chcieć mi powiedzieć.

Milknie i spogląda mi przez ramię.- Taylor nas obserwuje.

Obracam się i zerkam na niego. Obserwuje namiot z wejścia. Sawyer z nim jest. Patrzą

wszędzie tylko nie na nas.

122

- Posłuchaj, nie mamy zbyt wiele czasu.- Mówi pospiesznie.- To musi być dla ciebie

oczywiste, że Christian jest w tobie zakochany. Nigdy go takiego nie widziałam, nigdy.-

Akcentuje ostatnie słowo.

Co? Kocha mnie? Nie. Dlaczego ona mi to mówi? Żeby mnie zapewnić? Nie rozumiem.

- On ci nie powie, bo prawdopodobnie sam nie zdaje sobie z tego sprawy, opierając

się temu, co mu powiedziałam. Ale to jest właśnie Christian. Nie jest przyzwyczajony do

jakichkolwiek pozytywnych uczuć i emocji. Za bardzo skupia się na tym, co negatywne. Ale

pewnie już sama do tego doszłaś. Myśli, że nie jest wart.

Mój umysł szaleje. Christian mnie kocha? Nie powiedział tego, a ta kobieta

powiedziała mu, że to właśnie czuje? Bardzo dziwne.

Setki obrazów przemykają przez moją głowę: iPad, szybowanie, lot żeby się ze mną

zobaczyć, jego wszystkie gesty, jego zaborczość, sto tysięcy dolarów za taniec. Czy to jest

miłość?

I jeszcze słyszę to z ust tej kobiety, która to potwierdza. Szczerze mówiąc, to niemiłe

uczucie. Wolałbym to usłyszeć od niego.

Coś ściska mnie za serce. Czuje się niewarty? Dlaczego?

- Nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego i jest oczywiste, że ty też żywisz uczucia do

niego.- Przez jej usta przemyka szybki uśmiech.- To cudownie i życzę wam obojgu

wszystkiego, co najlepsze. Ale to, co chciałam powiedzieć, to: jeśli znowu go skrzywdzisz, to

cię znajdę, młoda damo i nie będzie przyjemnie kiedy to zrobię.

Patrzy na mnie lodowatymi, niebieskimi oczami, które wbijają się w moją czaszkę.

Próbują dostać się pod moją maskę. Jej groźba jest tak niespodziewana, taka nie na miejscu,

że chichot niedowierzenia ucieka z moich ust. Ze wszystkich rzeczy, które mogła mi

powiedzieć, ta jest najmniej spodziewana.

- Myślisz, że to zabawne, Anastasio?- Wypluwa z siebie słowa.- Nie widziałaś go

ostatniej soboty.

Moja twarz poważnieje i mrocznieje. Myśl o nieszczęśliwym Christianie jest zbyt

bolesna, a ostatniej soboty zostawiłam go. Musiał do niej pójść. Na tą myśl robi mi się

niedobrze. Dlaczego siedzę i właśnie od niej słucham tego całego gówna? Wstaję powoli i

patrzę na nią.

- Śmieję się z pani zuchwałości, pani Lincoln. Christian i ja, nie mamy z tobą nic

wspólnego. I jeśli go zostawię, a ty po mnie przyjedziesz, to będę czekała. O to się nie martw.

I może zaaplikuję ci twoje własne lekarstwo w imieniu piętnastoletniego dziecka, które

wykorzystywałaś seksualnie i prawdopodobnie popieprzyłaś jeszcze bardziej niż już był.

Opada jej szczęka.

- A teraz proszę mi wybaczyć, mam lepsze rzeczy do robienia niż tracić na ciebie swój

czas.

Obracam się na pięcie, adrenalina i gniew wypełniają moje ciało. Idę w kierunku

wejścia do namiotu, przy którym stoi Taylor. W tym momencie wchodzi Christian. Wygląda

na podenerwowanego i zmartwionego.

123

- Tutaj jesteś.- Mówi, a potem marszczy brwi kiedy widzi Elenę.

Przechodzę obok niego bez słowa i daję mu wybór- ona albo ja. Podejmuje słuszną

decyzję.

- Ana.- Woła. Zatrzymuję się i obracam twarzą do niego kiedy mnie dogania.- Co się

stało?- Patrzy na mnie z troską na twarzy.

- Dlaczego nie zapytasz swojej byłej?- Syczę jadowicie.

Skrzywia usta, a jego oczy robią się lodowate.- Pytam ciebie.- Jego głos jest łagodny,

ale z ukrytą nutą czegoś o wiele bardziej groźnego.

Patrzymy na siebie gniewnie.

Ok, to się skończy kłótnią, jeśli mu nie powiem.- Grozi, że przyjdzie po mnie, jeśli

znowu cię zranię- prawdopodobnie z biczem.- Mówię ostro.

Ulga obmywa jego twarz, jego usta łagodnieją.- Z pewnością zdajesz sobie sprawę z

ironii tej sytuacji?- Mówi i widzę, że bardzo stara się stłumić swoje rozbawienie.

- To nie jest zabawne, Christian!

- Nie, masz rację. Porozmawiam z nią.- Przyjmuje poważny wyraz twarzy, ale nadal

powstrzymuje swoje rozbawienie.

- Nie zrobisz tego.- Krzyżuję ramiona na piersi, mój gniew wzrasta.

Mruga powiekami. Jest zaskoczony moim wybuchem.

- Słuchaj, rozumiem, że jesteś z nią związany finansowo, wybacz słowne skojarzenie,

ale— Milknę. O co chcę go poprosić? Żeby sobie ją odpuścił? Przestał się z nią widywać?

Mogę to zrobić?- Muszę do toalety.- Patrzę na niego gniewnie, moje usta są ułożone w

ponurą linię.

Wzdycha i przekrzywia głowę na jedną stronę. Czy może wyglądać jeszcze

seksowniej? To przez maskę czy to po prostu on?

- Proszę, nie bądź wściekła. Nie wiedziałem, że tutaj będzie. Powiedziała, że nie

przyjdzie.- Próbuje mnie udobruchać. Używa takiego tonu jakby rozmawiał z dzieckiem.

Podnosi rękę i przesuwa kciukiem po moich wydymanej wardze.- Nie pozwól Elenie zepsuć

naszego wieczoru, proszę, Anastasio. Ona to naprawdę stare dzieje.

Stare to główne słowo myślę kiedy bierze mnie pod brodę i delikatnie muska ustami

moje. Wzdycham w zgodzie i mrugam powiekami. Wyprostowuje się i chwyta mnie za łokieć.

- Potowarzyszę ci do toalety żeby znowu ktoś ci nie przeszkodził.

Prowadzi mnie przez trawnik w kierunku luksusowych, tymczasowych toalet. Mia

powiedziała, że dostarczono je specjalnie na tą okazję, ale nie wiedziałam, że są też wersje

deluxe.

-Poczekam tutaj na ciebie, kochanie.- Mówi.

Kiedy wychodzę mam już lepszy humor. Zdecydowałam, że nie pozwolę pani

Robinson zniszczyć mojego wieczoru, bo pewnie właśnie o to jej chodzi. Christian rozmawia

przez telefon trochę oddalony żeby śmiejący i gawędzący ludzie obok, nie usłyszeli go. Kiedy

się zbliżam, słyszę go. Jest bardzo dosadny.

124

- Dlaczego zmieniłaś zdanie? Myślałem, że się umówiliśmy. Cóż, zostaw ją w spokoju…

To pierwszy normalny związek w jakim jestem i nie chcę żebyś narażała go na

niebezpieczeństwo przez jakąś niepotrzebną troskę o mnie. Zostaw. Ją. W. Spokoju. Mówię

poważnie, Eleno.- Milnie i słucha.- Nie, oczywiście, że nie.- Mocno marszczy brwi kiedy to

mówi. Podnosi wzrok i widzi jak go obserwuję.- Muszę kończyć. Dobranoc.- Rozłącza się.

Przekrzywiam głowę na jedną stronę i unoszę brew. Dlaczego do niej dzwoni?

- Jak tam stare dzieje?

- W złym humorze.- Mówi sardonicznie.- Chcesz jeszcze potańczyć? A może

chciałabyś już iść?- Spogląda na zegarek.- Pokaz sztucznych ogni zaczyna się za pięć minut.

- Uwielbiam sztuczne ognie.

- Więc zostaniemy i obejrzymy je.- Oplata mnie ramionami i przyciąga blisko do

siebie.- Nie pozwól jej wejść między nas, proszę.

- Zależy jej na tobie.- Mamroczę.

- Tak, a mi na niej… jak na przyjaciółce.

- Myślę, że dla niej to coś więcej niż przyjaźń.

Marszczy brwi.- Anastasio, Elena i ja… to skomplikowane. Łączy nas wspólna historia.

Ale tylko to, historia. Tak jak powtarzałem ci wiele razy, jest dobrą przyjaciółką. To wszystko.

Proszę, zapomnij o niej.- Całuje moje włosy i w interesie nie popsucia naszego wieczora,

odpuszczam. Po prostu próbuję zrozumieć.

Idziemy w kierunku parkietu trzymając się za ręce. Zespół nadal gra.

- Anastasio.

Obracam się i widzę stojącego za nami Carricka.

- Zastanawiałem się czy zrobisz mi ten zaszczyt i poświęcisz mi swój następny taniec.-

Carrick wyciąga do mnie rękę. Christian wzrusza ramionami i uśmiecha się puszczając moją

dłoń. Pozwalam Carrickowi zaprowadzić się na parkiet. Lider zespołu, Sam, zaczął śpiewać

„Come Fly With Me” („Chodź, Polataj Ze Mną”), Carrick kładzie ramię wokół mojej talii i

zaczynamy tańczyć w tłumie.

- Chciałem ci podziękować za hojny datek na naszą instytucję dobroczynną, Anastasio.

Z jego tonu wnioskuję, że w ten sposób chce zapytać czy mnie na to stać.

- Panie Grey—

- Proszę, mów do mnie Carrick, Ano.

- Bardzo się cieszę, że mogę w tym uczestniczyć. Miałam niespodziewany zastrzyk

gotówki. Nie potrzebuję tych pieniędzy. I to taki zbożny cel.

Uśmiecha się do mnie i odkrywam, że mam szansę na małe, niewinne dochodzenie.

Carpe diem („chwytaj dzień”) syczy moja podświadomość z zakrytych ręką ust.

- Christian opowiedział mi trochę o swojej przeszłości, więc myślę, że słusznym jest

wspieranie waszej pracy.- Dodaję mając nadzieję, że to zachęci Carricka do ujawnienia

czegokolwiek o tajemnicy, którą jest jego syn.

Carrick jest zaskoczony.- Powiedział ci? To niezwykłe. Z pewnością masz na niego

bardzo dobry wpływ, Anastasio. Chyba nigdy nie widziałem go takiego, takiego… pogodnego.

125

Rumienię się.

- Przepraszam, nie chciałem cię zawstydzić.

- Cóż, w moim ograniczonym doświadczeniu, mogę powiedzieć, że jest bardzo

niezwykłym mężczyzną.- Mamroczę.

- To prawda.- Cicho zgadza się Carrick.

- Wczesne dzieciństwo Christiana wydaje się być okrutnie traumatyczne, z tego co mi

mówił.

Carrick marszczy brwi i martwię czy nie posunęłam się za daleko.

- Moja żona miała dyżur kiedy go przywieźli. To była sama skóra i kości, był bardzo

odwodniony. Nie chciał mówić.- Carrick znowu marszczy brwi, pogrążony w okropnym

wspomnieniu, pomimo szybkiego tempa otaczającej nas muzyki.- W zasadzie, nie mówił

przez prawie dwa lata. Gra na pianinie w końcu wyrwała go z tego stanu. Och, i oczywiście

przybycie Mii.- Uśmiecha się z dumą.

- Pięknie gra. I osiągnął tak wiele, musicie być z niego bardzo dumni.- Wydaję się być

rozkojarzona. Jasna Cholera. Nie mówił przez dwa lata.

- Ogromnie. Jest bardzo zdeterminowanym, bardzo zdolnym, bardzo bystrym

młodym mężczyzną. Ale tak między nami, Anastasio, to widzenie go takim jak dzisiaj-

beztroskim, zachowującym się jak na jego wiek przystało- to jest coś, co naprawdę cieszy

jego matkę i mnie. Oboje to dzisiaj komentujemy. Wierzę, że to tobie powinniśmy za to

podziękować.

Chyba cała jestem czerwona. Co mam na to odpowiedzieć?

- Zawsze był takim samotnikiem. Myśleliśmy, że nigdy go z nikim nie zobaczymy.

Cokolwiek robisz, proszę, nie przestawaj. Chcielibyśmy żeby był szczęśliwy.- Nagle się

zatrzymuje, jakby przekroczył jakąś granicę.- Przepraszam, nie chciałem żebyś poczuła się

niekomfortowo.

Kręcę głową.- Ja też chciałabym żeby był szczęśliwy.- Mówię, bo nie jestem pewna co

innego mogłabym powiedzieć.

- Cóż, bardzo się cieszę, że tu dzisiaj jesteś. To była wielka przyjemność móc patrzeć

na waszą dwójkę.

Kiedy ostatnie nuty „Fly Away with Me” znikają, Carrick puszcza mnie i kłania się. Ja

robię to samo, odzwierciedlając jego dobre wychowanie.

- Dość już tańczenia ze starym człowiekiem.- Christian znowu jest przy moim boku.

Carrick śmieje się.

- Mniej tego „starego” synu. Jestem znany ze swoich dobrych momentów.- Carrick

puszcza do mnie oko i odchodzi w tłum.

- Myślę, że mój tata cię lubi.- Mamrocze Christian kiedy obserwuje jak jego tata

miesza się w tłum.

- A czego tu nie lubić?- Zerkam na niego kokieteryjnie przez rzęsy.

- Dobre spostrzeżenie, panno Steele.- Wciąga mnie w swoje ramiona kiedy zespół

zaczyna grać „It Had to Be You”(„To musiałaś być ty”).

126

- Zatańcz ze mną.- Szepcze uwodzicielsko.

- Z przyjemnością, panie Grey.- Uśmiecham się w odpowiedzi i jeszcze raz porywa

mnie na parkiet.

O północy idziemy w kierunku wybrzeża, między namiot, a hangar, gdzie inni goście

zbierają się żeby obejrzeć fajerwerki. MC znowu ma władzę, pozwolił zdjąć maski żeby lepiej

było widać pokaz. Christian obejmuje mnie ramieniem, ale wiem, że Taylor i Sawyer są

blisko. Pewnie dlatego, że teraz jesteśmy w tłumie. Patrzą wszędzie tylko nie na nabrzeże,

gdzie dwóch pirotechników ubranych na czarno dokonuje ostatecznych przygotowań.

Widzenie Taylora przypomina mi o Leili. Może jest tutaj. Cholera. Krew marznie mi w żyłach i

przysuwam się bliżej Christiana. Spogląda na mnie kiedy przyciąga mnie do siebie.

- W porządku, kochanie? Zimno?

- W porządku.- Szybko spoglądam za nas i widzę jeszcze dwóch facetów z ochrony,

których imion nie pamiętam. Christian przesuwa mnie przed sobą i obejmuje ramionami od

tyłu.

Nagle słyszę klasyczną ścieżkę dźwiękową wybuchającą nad nadbrzeżem i widzę dwie

rakiety szybujące w powietrze. Eksplodują z ogłuszającym łoskotem nad zatoką, oświetlając

ją pomarańczowymi i białymi iskrami, które odbijają się od spokojnych wód zatoki. Opada mi

szczęka kiedy jeszcze kilka rakiet wystrzeliwuje w powietrze i eksploduje w kalejdoskopach

kolorów.

Nie pamiętam żeby kiedykolwiek widziała taki imponujący widok, no może poza tymi

w telewizji i tam też nie wyglądało to tak dobrze. Wszystkie fajerwerki są zsynchronizowane z

muzyką. Salwa za salwą, wybuch za wybuchem, światło za światłem. Tłum odpowiada

ostrym nabieranie powietrza, ochami i achami. To jak nie z tego świata.

Z pontonu na środku zatoki wystrzeliwuje na wysokość dwudziestu stóp kilka

srebrnych fontann. Zmieniają kolory: poprzez niebieski, czerwony, pomarańczowy i z

powrotem do srebrnego- i jeszcze więcej rakiet eksploduje kiedy muzyka sięga finału.

Twarz zaczyna mnie boleć od niedorzecznego uśmiechu, którzy przylepił mi się do ust.

Spoglądam na 50, a on wygląda tak samo. Jest zdumiony, jak dziecko, tym sensacyjnym

przedstawieniem. Finałem jest salwa sześciu rakiet wystrzelonych w ciemność w tym samym

czasie. Kąpią nas we wspaniałym, złotym świetle, a tłum wybucha oszalałym,

entuzjastycznym aplauzem.

- Panie i panowie.- Woła MC kiedy wiwaty i gwizdy znikają.- Jeszcze jedna rzecz do

dodania podczas tego wspaniałego wieczoru; państwa hojność wyniosła całkowitą sumę

wartości miliona ośmiuset pięćdziesięciu trzech tysięcy dolarów!

Znowu wybucha spontaniczny aplauz, a z pontonu wystrzeliwuje petarda formująca

się w srebrny napis połyskujący nad wodą „Dziękujemy, Coping Together”.

- Och, Christian… to było wspaniałe.- Szczerzę się do niego, a on pochyla się i całuje

mnie.

127

- Czas iść.- Mówi z szerokim uśmiechem na swojej pięknej twarzy, a jego słowa

zawierają w sobie obietnicę.

Nagle czuję się bardzo zmęczona.

Znowu spogląda w górę, Taylor jest blisko, tłum powoli się przerzedza. Nie

rozmawiają, ale dochodzi między nimi do jakieś wymiany informacji.

- Zostań ze mną przez chwilę. Taylor chce żebyśmy poczekali aż tłum zniknie.

Och.

- Myślę, że ten pokaz postarzył go o jakieś sto lat.- Dodaje.

- Nie lubi fajerwerków?

Christian spogląda na mnie dumnie i kręci głową, ale nie rozwija myśli.

- Więc, Aspen.- Mówi i wiem, że próbuje odwrócić od czegoś moją uwagę. To działa.

- Och… nie zapłaciłam.

- Możesz wysłać czek. Mam adres.

- Byłeś naprawdę wściekły.

- Tak, byłem.

Szczerzę się.- Winię ciebie i twoje zabawki.

- Nieźle to pani przezwyciężyła, panno Steele. To najbardziej satysfakcjonujący wynik

jaki pamiętam.- Uśmiecha się lubieżnie.- A nawiasem mówiąc, gdzie one są?

- Srebrne kulki? W mojej torebce.

- Chciałbym je odzyskać.- Pojawia się ten jego krzywy uśmieszek.- Są zbyt potężnym

narzędziem w twoich niewinnych rękach.

- Martwisz się, że znowu będę chciała coś przezwyciężyć, może z kimś innym?

Jego oczy błyszczą groźnie.- Mam nadzieję, że to się nie zdarzy.- Mówi, a jego głosie

słyszę chłodną nutę.- Ale nie, Ano. Chcę całej twojej przyjemności.

Hola.- Nie ufasz mi?

- Bezgranicznie. A teraz, czy mogę je odzyskać?

- Pomyślę o tym.

Zwęża oczy.

Znowu zaczyna się muzyka na parkiecie, ale tym razem to DJ grający dance’owy

kawałek, basy walą w bezlitosnym rytmie.

-Chcesz zatańczyć?

- Jestem naprawdę zmęczona, Christian. Chciałabym pójść, jeśli nie masz nic

przeciwko.

Christian spogląda na Taylora, który potakuje i ruszamy w kierunku domu, podążając

za kilkoma pijanymi gośćmi. Jestem wdzięczna, że Christian trzyma mnie za rękę- stopy bolą

mnie od mdlącej wysokości obcasów i ciasnych butów.

Mia przyskakuje do nas.- Nie mówcie, że już idziecie? Prawdziwa muzyka dopiero się

zaczyna. No chodź, Ana.- Chwyta mnie za rękę.

- Mia.- Upomina ją Christian.- Anastasia jest zmęczona. Jedziemy do domu. Poza tym,

mamy jutro wielki dzień.

128

Taak?

Mia robi nadąsaną minę, ale ku mojemu zdziwieniu, nie kłóci się z Christianem.

- Musisz wpaść jakoś w przyszłym tygodniu. Może mogłybyśmy pójść na zakupy?

- Jasne, Mia.- Szczerzę się, choć zastanawiam się jak- skoro muszę pracować na życie.

Całuje mnie w policzek, a potem mocno przytula Christiana, czym zaskakuje nas

oboje. Co jeszcze dziwniejsze, kładzie ręce bezpośrednio na klapach jego marynarki, a on

patrzy na nią pobłażliwie.

- Lubię widzieć cię takiego szczęśliwego.- Mówi do niego słodko i całuje w policzek.-

Cześć. Bawcie się dobrze.- Leci do swoich czekających przyjaciół- pośród nich jest Lily, która

bez maski wygląda na jeszcze bardziej skwaśniałą.

Ciekawe gdzie jest Sean.

- Pożegnamy się z moimi rodzicami zanim odjedziemy. Chodź.- Christian prowadzi

mnie przez stado gości do Grace i Carricka, którzy ciepło nas żegnają.

- Proszę, przyjedź znowu, Anastasio, wspaniale było mieć cię tutaj.- Mówi życzliwie

Grace.

Jestem trochę skołowana przez reakcję jej i Carricka. Szczęśliwie, rodzice Grace już

poszli, więc przynajmniej oszczędzono mi ich entuzjazmu.

Christian i ja idziemy za rękę w ciszy na przody domu, gdzie niezliczona liczba

samochodów stoi w kolejce żeby odebrać gości. Spoglądam na 50. Wygląda na szczęśliwego i

zrelaksowanego. To prawdziwa przyjemność widzieć go takiego, choć podejrzewam, że to

niezwykłe po tak nadzwyczajnym dniu.

- Ciepło ci?- Pyta.

- Tak, dziękuję.- Chwytam swój satynowy szal.

- Bardzo dobrze się bawiłem tego wieczoru, Anastasio. Dziękuję.

- Ja też. Niektóre momenty były lepsze niż inne.- Szczerzę się.

Uśmiecha się i potakuje, a potem marszczy brew.- Nie przygryzaj wargi.- Ostrzega w

taki sposób, że krew zaczyna się we mnie gotować.

- Co miałeś na myśli mówiąc, że mamy jutro wielki dzień?- Pytam żeby odwrócić

swoją uwagę.

- Dr Greene przyjeżdża żeby się z tobą uporać. I mam też niespodziankę dla ciebie.

- Dr Greene!- Zatrzymuję się.

- Tak.

- Dlaczego?

- Bo nienawidzę prezerwatyw.- Mówi cicho. Jego oczy połyskuję w łagodnym świetle

papierowych latarni, badając moją reakcję.

- To moje ciało.- Mamroczę zła, że mnie nie zapytał.

- Jest też moje.- Szepcze.

Spoglądam na niego kiedy kilku gości przechodzi obok, ignorując nas. Wygląda na tak

szczerego. Tak, moje ciało należy do niego… wie o tym lepiej niż ja.

129

Podnoszę rękę, a on wzdryga się lekko, ale nie rusza się. Chwytam bok jego muszki i

ciągnę za nią, więc się rozplątuje, odkrywając górne guziki jego koszuli. Delikatnie je

odpinam.

- Tak wyglądasz seksownie.- Szepczę. Właściwie to cały czas wygląda seksownie, ale

tak, naprawdę seksownie.

Uśmiecha się do mnie krzywo.- Muszę cię zabrać do domu. Chodź.

Przy samochodzie Sawyer podaje Christianowi kopertę. Taylor z jakiegoś powodu

wygląda jakby mu ulżyło. Christian wsiada do samochodu i podaje mi nieotwartą kopertę

kiedy Taylor i Sawyer siadają z przodu.

- Jest zaadresowana do ciebie. Ktoś z obsługi dał ją Sawyerowi. Pewnie od kolejnego

zniewolonego serca.- Skrzywia usta. Jest oczywiste, że nie cieszy go ten pomysł.

Patrzę na kopertę. Od kogo to? Rozdzieram ją i czytam szybko w przyciemnionym

świetle. Jasna cholera! To od niej! Dlaczego nie zostawi mnie w spokoju?

Możliwe, że źle cię oceniłam. Ty stanowczo źle oceniłaś mnie. Zadzwoń

do mnie, jeśli będziesz chciała wypełnić jakieś luki- mogłybyśmy zjeść lunch.

Christian nie chce żebym z tobą rozmawiała, ale będę bardziej niż szczęśliwa

mogąc pomóc. Nie zrozum mnie źle, popieram, wierz mi- ale Bóg mi świadkiem,

jeśli go zranisz… Został już wystarczająco zraniony. Zadzwoń do mnie: (206)

279-6261

Pani Robinson

Kurwa, podpisała „pani Robinson”! Powiedział jej. Drań.

- Powiedziałeś jej?

- Powiedziałem komu, co?

- Że nazywam ją panią Robinson.- Mówię ostro.

- To od Eleny?- Christian jest w szoku.- To śmieszne.- Narzeka przebiegając rękę przez

włosy. Widzę, że jest zirytowany.- Jutro się z nią rozmówię. Albo w poniedziałek.- Mamrocze

gorzko.

Choć wstyd mi przyznać, to mała część mnie jest zadowolona. Moja podświadomość

mądrze potakuje. Elena go wkurza i to jest dobra rzecz- z pewnością. Decyduję, że na razie

nic nie powiem, ale chowam jej notkę do torebki i w geście, który gwarantuje poprawę jego

humoru, oddaję mu kulki.

- Do następnego razu.- Mówię.

130

Spogląda na mnie i trudno widzieć jego twarz w ciemności, ale chyba uśmiecha się

krzywo. Sięga po moją rękę i ściska ją.

Patrzę przez okno w ciemność, rozmyślając o tym długim dniu. Tyle się o nim

nauczyłam, uzupełniłam tyle brakujących szczegółów- salony, mapa, jego dzieciństwo- ale

nadal jest tak wiele do odkrycia. I co z panią R.? Tak, zależy jej na nim i wygląda na to, że

bardzo. Widzę to. A jemu zależy na niej- ale nie w ten sam sposób. Już nie wiem co myśleć.

Wszystkie te informacje przyprawiają mnie o ból głowy.

Christian budzi mnie kiedy podjeżdżamy pod Escalę.- Muszę cię zanieść?- Pyta

łagodnie.

Sennie kręcę głową. Nie ma mowy.

Kiedy stoimy w windzie, opieram się o niego, kładę głowę na jego ramieniu. Sawyer

stoi przed nami, widać, że czuje się nieswojo.

- To był długi dzień, co, Anastasio?

Potakuję.

- Zmęczona?

Potakuję.

- Nie jesteś zbyt rozmowna.

Potakuję, a on uśmiecha się szeroko.

- Chodź. Położę cię do łóżka.- Bierze mnie za rękę kiedy wychodzimy z windy, ale

zatrzymujemy się w foyer kiedy Sawyer podnosi rękę. W ułamku sekundy robię się całkowicie

przytomna. Sawyer mówi do swojego rękawa. Nie miałam pojęcia, że ma na sobie radio.

- Tak zrobię, T.- Mówi i obraca się do nas.- Panie Grey, opony w Audi panny Steele

zostały przebite, a cały samochód oblany farbą.

Jasna cholera! Mój samochód! Kto by to zrobił? I znam odpowiedź jak tylko to pytanie

materializuje się w moim umyśle. Leila. Spoglądam w górę na Christiana, a on blednie.

- Taylor obawia się, że sprawca mógł wejść do mieszkania i może nadal tam być. Chce

się upewnić.

- Rozumiem.- Szepcze Christian.- Jaki jest plan Taylora?

- Jedzie windą serwisową z Ryanem i Reynolds. Sprawdzą mieszkanie i dadzą nam

znak kiedy będzie czysto. Mam z panem zostać.

- Dziękuję, Sawyer.- Christian zaciska ramię wokół mnie.- Ten dzień robi się coraz

lepszy.- Wzdycha gorzko, wtulając twarz w moje włosy.- Posłuchaj, nie mogę stać tutaj i

czekać. Sawyer, zajmij się panną Steele. Nie wpuszczaj jej dopóki nie będziesz miał

potwierdzenia, że jest czysto. Jestem pewien, że Taylor przesadza. Ona nie może wejść do

mieszkania.

Co?- Nie, Christian. Musisz zostać ze mną.- Proszę.

Christian puszcza mnie.- Rób co ci każę, Anastasio. Zaczekaj tutaj.

Nie!

131

- Sawyer?- Mówi Christian.

Sawyer otwiera drzwi foyer i wpuszcza Christiana do mieszkania. Potem zamyka je za

nim i staje przed nimi patrząc na mnie beznamiętnie.

Jasna cholera. Christian! W mojej głowie rodzi się cały szereg scenariuszy, a ja mogę

tylko stać i czekać.

MUZYKA:

Michael Buble- I’ve Got You Under My Skin

Michael Buble- Fly Away With me

Frank Sinatra- It Had To Be You

132

Rozdział 8

Sawyer znowu mówi do swojego rękawa.

- Taylor, pan Grey wszedł do mieszkania- wzdryga się i wyjmuje słuchawkę z ucha.

Prawdopodobnie otrzymał ostrą reprymendę od Taylora.

O nie, jeśli Taylor jest zaniepokojony…

- Proszę, wpuść mnie- błagam.

- Przepraszam, panno Steele. To nie powinno zająć dużo czasu- Sawyer podnosi obie

ręce w geście obronnym.- Taylor i reszta właśnie wchodzą do mieszkania.

Och. Czuję się taka bezużyteczna. Stojąc nieruchomo, nasłuchuję najmniejszego

dźwięku, ale słyszę tylko swój nierówny oddech. Jest głośny i pourywany, czaszka mi pulsuje,

mam sucho w ustach i jest mi słabo. Proszę, niech Christianowi nic się nie stanie, modlę się

cicho.

Nie mam pojęcia ile czasu mija. Nadal cisza. Z pewnością żaden dźwięk nie byłby

dobry- na szczęście nie słychać strzałów. Zaczynam krążyć wokół stołu we foyer i oglądać

obrazy na ścianie żeby odwrócić swoją uwagę.

Tak naprawdę to nigdy wcześniej na nie patrzyłam: same portrety, wszystkie religijne-

Matka Boska z Dzieciątkiem, wszystkie szesnaście obrazów. Dziwne.

Christian nie jest religijny, prawda? Wszystkie obrazy w salonie są abstrakcyjne, te są

zupełnie inne. To nie odwraca mojej uwagi na długo- Gdzie jest Christian?

Patrzę na Sawyera, a on spogląda na mnie beznamiętnie.

- Co się dzieje?

- Żadnych wieści, panno Steele.

Nagle klamka porusza się. Sawyer obraca się i wyciąga broń z futerału na ramieniu.

Nieruchomieję. Christian pojawia się w drzwiach.

- Czysto- mówi, marszcząc brwi na Sawyera, który momentalnie odkłada broń i cofa

się żeby go wpuścić.

- Taylor przesadza- mamrocze Christian kiedy wyciąga do mnie rękę. Stoję i patrzę na

niego, nie mogę się ruszyć. Spijam każdy najmniejszy szczegół: jego nieposkromione włosy,

napięcie wokół jego oczu, zaciśniętą szczękę, dwa odpięte guziki jego koszuli. Musiałam się

postarzeć o dziesięć lat. Christian marszczy brwi w trosce, jego oczy są ciemne.

- W porządku kochanie- przesuwa się w moją stronę, obejmuje mnie i całuje moje

włosy.- Chodź, jesteś zmęczona. Łóżko.

- Tak się martwiłam- mamroczę, oddając się jego objęciom i wdychając słodki, słodki

zapach z głową na jego piersi.

- Wiem. Wszyscy jesteśmy przewrażliwieni.

Sawyer zniknął, pewnie wszedł do mieszkania.

133

- Twoje byłe naprawdę okazują się być nie lada wyzwaniem, panie Grey- mamroczę

drwiąco.

Christian relaksuje się.

- Tak, to prawda.

Puszcza mnie, bierze za rękę, prowadzi przez korytarz i do salonu.

- Taylor i jego załoga sprawdzają wszystkie szafy i kredensy. Nie sądzę żeby tu była.

- Dlaczego miałaby tu być?- To nie ma sensu.

- Dokładnie.

- Mogłaby się tu dostać?

- Nie wiem jakim sposobem, ale Taylor jest czasami zanadto ostrożny.

- Przeszukałeś pokój zabaw?- szepczę.

Christian spogląda na mnie szybko, marszcząc brew.- Tak, jest zamknięty, ale

sprawdziliśmy go razem z Taylorem.

Biorę głęboki, oczyszczający oddech.

- Chcesz drinka albo coś innego?- Pyta Christian.

- Nie. Padam z nóg. Chcę iść do łóżka.

- Chodź. Położę cię do łóżka. Wyglądasz na wyczerpaną- wyraz twarzy Christiana

łagodnieje.

Marszczę brwi. On nie idzie? Chce spać sam?

Czuję ulgę kiedy prowadzi mnie do swojej sypialni. Kładę kopertówkę na komodzie i

opróżniam jej zawartość. Znajduję wiadomość od pani R.

- Proszę- podaję ją Christianowi.- Nie wiem czy chcesz to przeczytać. Ja chcę to

zignorować.

Christian przegląda ją pobieżnie i zaciska szczękę.

- Nie jestem pewien jakie luki ona może wypełnić- mówi luźno.- Muszę porozmawiać

z Taylorem- spogląda na mnie.- Pozwól, że rozepnę ci sukienkę.

- Zadzwonisz na policję w sprawie samochodu?- Pytam kiedy się obracam.

Zabiera mi włosy z pleców, jego palce łagodnie muskają moje nagie plecy i ciągnie za

zamek.

- Nie. Nie chcę ingerencji policji. Leila potrzebuje pomocy, nie interwencji policyjnej i

nie chcę ich tutaj. Po prostu musimy podwoić wysiłki w szukaniu jej- pochyla się i zostawia

pocałunek na moim ramieniu.

- Idź do łóżka- rozkazuje i już go nie ma.

Leżę, gapiąc się w sufit i czekając aż wróci. Tyle się dzisiaj wydarzyło, tyle rzeczy do

przetrawienia. Gdzie zacząć?

Budzę się gwałtownie. Jestem zdezorientowana. Zasnęłam? Mrugam w

przyciemnionym świetle, które wpada z korytarza przez lekko otwarte drzwi sypialni.

134

Christiana nie ma ze mną. Gdzie on jest? Spoglądam w górę. W nogach łóżka stoi cień. Może

cień kobiety? Ubranej na czarno? Ciężko powiedzieć.

W moim ogłupionym stanie, sięgam do nocnej lampki, a potem obracam się żeby

popatrzeć, ale nikogo tam nie ma. Kręcę głową. Wyobraziłam to sobie? Przyśniło mi się?

Siadam i rozglądam się po pokoju. Dopada mnie nieprzyjemne, wewnętrzne uczucie-

ale jestem tutaj całkiem sama.

Pocieram swoją twarz. Która godzina? Gdzie jest Christian? Godzina na zegarku

wskazuje drugą piętnaście rano.

Zaspana, wychodzę z łóżka i decyduję się znaleźć go, zaniepokojona wytworami

swojej wyobraźni. Teraz już widzę nieprawdziwe rzeczy. To musi być reakcja na dramatyczne

wydarzenia tego wieczora.

Salon jest pusty. Jedyne światło dochodzi z trzech lamp wiszących nad barem

śniadaniowym. Ale drzwi od jego gabinetu są uchylone i słyszę jak rozmawia przez telefon.

- Nie wiem dlaczego dzwonisz o tej godzinie. Nie mam ci nic do powiedzenia… cóż,

możesz powiedzieć mi teraz. Nie musisz zostawiać wiadomości.

Stoję nieruchomo przy drzwiach i podsłuchuję- czuję się winna. Z kim rozmawia?

- Nie, to ty posłuchaj. Prosiłem cię, a teraz ci mówię. Zostaw ją w spokoju. Ona nie ma

z tobą nic wspólnego. Rozumiesz?

Brzmi na agresywnego i złego.

- Wiem o tym. Ale mówię poważnie, Eleno. Zostaw ją, kurwa, w spokoju. Mam ci to

wysłać w trzech egzemplarzach? Słyszysz co do ciebie mówię?... To dobrze. Dobranoc- rzuca

telefon na biurko.

O cholera. Niepewnie pukam do drzwi.

- Czego???- Warczy, a ja prawie uciekam żeby się schować.

Siedzi przy biurko z głową w rękach. Spogląda wściekle do góry, ale jego twarz

łagodnieje kiedy tylko mnie zauważa. Jego oczy są szerokie i ostrożne. Nagle wygląda na

bardzo zmęczonego i coś ściska mnie za serce.

Mruga powiekami, a jego oczy wędrują w dół po moich nogach i z powrotem. Mam

na sobie jeden z jego t-shirtów.

- Powinnaś nosić satynę albo jedwab, Anastasio- mówi- ale nawet w moim t-shircie

wyglądasz pięknie.

Och, co za niespodziewany komplement.- Tęskniłam za tobą. Chodź do łóżka.

Wstaje powoli z krzesła, nadal w białej koszuli i czarnych spodniach od garnituru. Ale

teraz, jego oczy błyszczą i są pełne obietnicy… ale widzę też ślad smutku. Staje przede mną i

wpatruje we mnie, ale nie dotyka.

- Czy wiesz ile dla mnie znaczysz?- mówi.- Jeśli coś by ci się stało przeze mnie…- jego

głos niknie. Marszczy czoło i ból, który przeszywa jego twarz jest prawie namacalny. Wygląda

na tak kruchego- jego strach jest oczywisty.

- Nic mi się nie stanie- zapewniam go łagodnym głosem. Sięgam i głaszczę jego twarz,

przebiegając palcami przez zarost na jego policzku. Jest zadziwiająco miękki.- Szybko rośnie ci

135

broda- szepczę, bo nie jestem w stanie ukryć zamyślenia w moim głosie kiedy tak patrzę na

tego pięknego, popieprzonego mężczyznę przede mną.

Przesuwam palcami po jego dolnej wardze, a potem w dół, po jego gardle aż do

smugi szminki na jego szyi. Spogląda na mnie, nadal nie dotykając, jego usta są rozchylone.

Przebiegam palcem wzdłuż linii, a on zamyka oczy. Jego łagodny oddech przyspiesza. Moje

palce sięgają jego koszuli i przesuwam je do następnego zapiętego guzika.

- Nie dotknę cię. Chcę tylko rozpiąć ci koszulę- szepczę.

Jego oczy rozszerzają się i patrzą na mnie z niepokojem. Ale nie rusza się i nie

powstrzymuje mnie. Bardzo powoli odpinam guzik, trzymając materiał z dala od jego skóry.

Przesuwam się do następnego guzika, powtarzając proces- powoli, koncentrując się na tym

co robię.

Nie chcę go dotknąć. No dobra, chcę… ale tego nie zrobię. Przy czwartym guziku,

pojawia się czerwona linia i uśmiecham się do niego nieśmiało.

- Z powrotem na swoim terytorium- przesuwam palcami po linii zanim odpinam

ostatni guzik. Rozchylam jego koszulę i przesuwam się do jego czarnych, błyszczących spinek.

Odpinam je po kolei.

- Mogę zdjąć ci koszulę?- Pytam niskim głosem.

Potakuje, jego oczy nadal są szeroko otwarte kiedy sięgam i zsuwam koszulę po jego

ramionach. Uwalnia swoje ręce i stoi przede mną nagi od pasa w górę. Bez koszuli, wydaje

się, że odzyskuje swój spokój. Uśmiecha się do mnie krzywo.

- A co z moimi spodniami, panno Steele?- Pyta, unosząc brew.

- W sypialni. Chcę cię w twoim łóżku.

- Naprawdę? Panno Steele, jest pani nienasycona.

- Nie mam pojęcia dlaczego- chwytam jego rękę, wyciągam z gabinetu i prowadzę do

jego sypialni. W pokoju panuje chłód.

- Otworzyłaś drzwi na balkon?- Pyta, marszcząc brwi kiedy wchodzimy do jego

sypialni.

- Nie.- Nie pamiętam żebym to robiła. Pamiętam, że przeczesałam wzrokiem pokój

kiedy się obudziłam. Drzwi na pewno były zamknięte.

O cholera… Cała krew odpływa mi z twarzy i gapię się na Christiana z otwartymi

ustami.

- Co?- mówi ostro i patrzy na mnie gniewnie.

- Kiedy się obudziłam… ktoś tu był- szepczę.- Myślałam, że to moja wyobraźnia.

- Co???- Wygląda na przerażonego i pędzi do balkonu, wygląda na zewnątrz, potem

wraca do pokoju i zamyka za sobą drzwi.- Jesteś pewna? Kto?- Pyta ciętym głosem.

- Chyba kobieta. Było ciemno. Dopiero się obudziłam.

- Ubieraj się- warczy na mnie kiedy wraca.- Już!

- Moje ubrania są na górze- piszczę.

Otwiera szafkę w komodzie i wyciąga spodnie od dresu.

- Załóż je.- Są o wiele za duże, ale nie będę się z nim teraz kłócić.

136

Wyciąga t-shirt i szybko zakłada go. Chwyta telefon ze stolika nocnego i naciska dwa

przyciski.

- Kurwa, ona nadal tu jest- syczy do telefonu.

Trzy sekundy później, Taylor i jeszcze jeden ochroniarz wpadają do sypialni Christiana.

Christian streszcza im co się stało.

- Jak dawno temu?- domaga się Taylor, patrząc na mnie. Nadal ma na sobie

marynarkę. Czy ten facet kiedyś śpi?

- Jakieś dziesięć minut temu- mamroczę i z jakiegoś powodu czuję się winna.

- Zna mieszkanie jak własną kieszeń- mówi Christian.- Zabieram stąd Anastasię. Ona

gdzieś się tu ukrywa. Znajdź ją. Kiedy wraca Gail?

- Jutro wieczorem, proszę pana.

- Nie ma wracać dopóki to miejsce nie będzie zabezpieczone. Zrozumiano?- Mówi

ostro Christian.

- Tak, proszę pana. Pojedzie pan do Bellevue?

- Nie będę mieszał w to moich rodziców. Zarezerwuj mi gdzieś pokój.

- Tak. Zadzwonię do pana.

- Czy my lekko nie przesadzamy?- pytam.

Christian patrzy na mnie wściekle.- Ona może mieć broń- warczy.

- Christian, stała koło łóżka. Wtedy mogła mnie zastrzelić, jeśli chciałaby to zrobić.

Christian milknie na chwilę, próbując utrzymać swoje nerwy na wodzy. Odzywa się

zwodniczo łagodnym głosem.- Nie jestem gotowy na takie ryzyko, Anastasio. Taylor,

Anastasia potrzebuje butów.

Christian znika w swojej garderobie podczas, gdy drugi ochroniarz obserwuje mnie.

Nie pamiętam jego imienia, chyba Ryan. Przesuwa wzrok po korytarz i oknach na balkon.

Christian pojawia się kilka minut później ze skórzaną torbą na ramię. Ma na sobie jeansy i

swoją prążkowaną marynarkę. Kładzie mi na ramionach jeansową kurtkę.

- Chodź- łapie mnie mocno za rękę i prawie biegnę do salonu żeby nadążyć za jego

długimi krokami.

- Nie wierzę, że gdzieś się tutaj chowa- mamroczę, wpatrując się w drzwi na balkon.

- To duże mieszkanie. Jeszcze nie widziałaś wszystkiego.

- Dlaczego po prostu do niej nie zadzwonisz… nie powiesz jej, że chcesz z nią

porozmawiać?

- Anastasio, jest niestabilna i może być uzbrojona- mówi z irytacją.

- Więc po prostu będziemy uciekać?

- Na razie tak.

- A jeśli będzie próbowała zastrzelić Taylora?

- Taylor zna i rozumie broń- mówi z niesmakiem.- Będzie szybszy od niej.

- Ray był w wojsku. Nauczył mnie strzelać.

Christian unosi brwi i przez chwilę wygląda na totalnie rozbawionego.- Ty, z bronią?-

Mówi niedowierzająco.

137

- Tak.- Czuję się urażona.- Potrafię strzelać, panie Grey, więc proszę uważać. Nie tylko

byłymi Niewolnicami powinien się pan martwić.

- Będę o tym pamiętał, panno Steele- odpowiada oschle, ale jest rozbawiony. Dobrze

wiedzieć, że nawet w tej niedorzecznie napiętej sytuacji, potrafię go rozśmieszyć.

Taylor spotyka się z nami we foyer, podaje mi moją małą walizkę i czarne Conversy.

Jestem w szoku, że spakował mi jakieś ciuchy. Uśmiecham się do niego nieśmiało z

wdzięcznością, a jego odpowiadający uśmiech jest zapewniający. Zanim mogę się

powstrzymać, przytulam go mocno. Jest zaskoczony i kiedy go puszczam, ma zarumienione

policzki.

- Uważaj na siebie- mamroczę.

- Tak, panno Steele.

Christian marszczy brwi, patrząc na mnie. Potem spogląda pytająco na Taylora, który

uśmiecha się lekko i poprawia sobie krawat.

- Daj mi znać gdzie jadę- mówi Christian.

Taylor sięga do swojej marynarki, wyciąga portfel i podaje Christianowi kartę

kredytową.

- Może się panu przydać na miejscu.

Christian potakuje.- Dobre myślenie.

Ryan dołącza do nas.

- Sawyer i Reynolds niczego nie znaleźli- mówi do Taylora.

- Odprowadź pana Grey’a i pannę Steele do garażu- rozkazuje Taylor.

Garaż jest opustoszały. Cóż, jest prawie trzecia nad ranem. Christian popędza mnie w

kierunku siedzenia pasażera w R8 i wkłada moją walizkę i swoją torbę do bagażnika z przodu.

Stojące obok nas Audi jest w masakrycznym stanie- wszystkie opony przebite, biała farba

rozlana. Krew marznie mi w żyłach i jestem wdzięczna Christianowi, że mnie stąd zabiera.

- Zamiennik przyjedzie w poniedziałek- mówi Christian bez emocji kiedy siada obok

mnie.

- Skąd wiedziała, że to mój samochód?

Spogląda na mnie z niepokojem i wzdycha.- Miała Audi A3. Kupuję je dla wszystkich

moich Niewolnic. To jeden z najbezpieczniejszych samochodów w swojej klasie.

Och.- Więc, to jednak nie był prezent na zakończenie studiów.

- Anastasio, pomimo tego na co miałem nadzieję, nigdy nie byłaś moją Niewolnicą,

więc technicznie rzecz biorąc, to jest prezent na zakończenie- wyjeżdża z miejsca

parkingowego i pędzi do wyjazdu.

Pomimo tego, na co miał nadzieję. O nie… moja podświadomość smutno kręci głową.

To jest rzecz, do której ciągle wracamy.

- Nadal masz nadzieję?- Szepczę.

W samochodzie dzwoni telefon.- Grey- mówi ostro Christian.

- Fairmont Olympic. Na moje nazwisko.

- Dziękuję ci, Taylor. I, Taylor, bądź ostrożny.

138

Taylor milczy przez chwilę.- Tak, proszę pana- mówi cicho i Christian rozłącza się.

Ulice Seattle są opuszczone i Christian pędzi po Piątej Alei w kierunku I-5. Kiedy już

jesteśmy na międzystanowej, dociska pedał gazu, kierując się na północ. Przyspiesza tak

szybko, że momentalnie wbija mnie w siedzenie.

Zerkam na niego. Jest bardzo zamyślony i bije od niego posępna cisza. Nie

odpowiedział na moje pytanie. Często spogląda w lusterko wsteczne i dociera do mnie, że

sprawdza czy nikt nas nie śledzi. Może dlatego jesteśmy na I-5. Myślałam, że Olympic

Fairmont znajduje się w Seattle.

Patrzę przez okno i próbuję zracjonalizować mój wyczerpany, nadaktywny umysł. Jeśli

chciałaby mnie zranić, to miała ku temu okazję w sypialni.

- Nie. To nie coś, na co mam nadzieję, już nie. Myślałem, że to oczywiste- Christian

wyrywa mnie z mojej introspekcji, jego głos jest łagodny.

Mrugam powiekami na niego, ciaśniej owijając się jeansową kurtką i nie wiem czy

chłód dobiega z moje go wnętrza czy z zewnątrz.

- Martwię się, że no wiesz… nie jestem wystarczająca.

- Jesteś więcej niż wystarczająca. Na miłość boską, Anastasio, co mam zrobić?

Opowiedz mi o sobie. Powiedz, że mnie kochasz.

- Dlaczego myślałeś, że cię zostawię kiedy powiedziałam, że dr Flynn opowiedział mi

wszystko o tobie?

Wzdycha ciężko, zamyka oczy na chwilę i przez bardzo długi czas nie odpowiada.- Nie

możesz nawet zacząć rozumieć głębokości mojej deprawacji, Anastasio. I to nie jest coś,

czym chcę się z tobą podzielić.

- I naprawdę myślisz, że odeszłabym gdybym wiedziała?- Mój głos jest wysoki i pełen

niedowierzania. Czy on nie rozumie, że ja go kocham?- Takie niskie masz o mnie mniemanie?

- Wiem, że odejdziesz- mówi smutno.

- Christian… myślę, że to bardzo mało prawdopodobne. Nie mogę sobie wyobrazić nie

bycia z tobą. Kiedykolwiek…

- Raz mnie zostawiłaś- nie chcę powtórki.

- Elena powiedziała, że widziała cię w ostatnią sobotę- mówię cicho.

- Nie widziała- marszczy brwi.

- Nie poszedłeś się z nią zobaczyć kiedy odeszłam?

- Nie- odszczekuje zirytowany.- Właśnie ci powiedziałem, że nie i nie lubię kiedy się

we mnie wątpi- beszta mnie.- Nigdzie nie wychodziłem w ostatni weekend. Siedziałem i

robiłem szybowiec, który mi dałaś. To zajęło mi wieki- dodaje cicho.

Znowu coś ściska mnie za serce. Pani Robinson powiedziała, że go widziała.

To widziała czy nie? Ona kłamie. Dlaczego?

- W przeciwieństwie do tego, co myśli Elena, nie biegam do niej ze wszystkimi moimi

problemami, Anastasio. Do nikogo nie biegam. Może zauważyłaś, nie jestem zbyt rozgadany-

zaciska ręce na kierownicy.

- Carrick powiedział mi, że nie mówiłeś przez dwa lata.

139

- Naprawdę?- Usta Christiana zaciskają się w twardą linię.

- Właściwie to ja wycisnęłam z niego tą informację- jestem zawstydzona, więc

spoglądam na swoje palce.

- Więc co jeszcze powiedział tatuś?

- Powiedział, że twoja mama była lekarzem, który cię badał kiedy przywieziono cię do

szpitala. Po tym jak zostałeś znaleziony w swoim mieszkaniu.

Wyraz twarzy Christiana pozostaje pusty… ostrożny.

- Powiedział, że pomogła gra na pianinie. I Mia.

Jego usta unoszą się w uśmiechu na wspomnienie jej imienia. Po chwili mówi- Miała

około sześciu miesięcy kiedy ją przywieźli. Byłem podekscytowany, Elliot mniej. Już musiał

poradzić sobie z moim przyjazdem. Była idealna- ten słodki, smutny podziw jest zaraźliwy.-

Teraz, oczywiście jest mniej idealna- mamrocze i przypominam sobie jej skuteczne próby

pokrzyżowania naszych lubieżnych intencji na balu. Zaczynam chichotać.

Christian zerka na mnie.- Panią to bawi, panno Steele?

- Wydawała się bardzo zdeterminowana żeby nas rozdzielić.

Śmieje się radośnie.- Tak, jest dość uzdolniona- sięga i kładzie rękę na moim kolanie.-

Ale w końcu nam się udało- uśmiecha się, a potem jeszcze raz spogląda w lusterko

wsteczne.- Wydaje mi się, że nie jesteśmy śledzeni- zawraca na I-5 i kierujemy się z

powrotem do centrum Seattle.

- Mogę cię zapytać o coś w związku z Eleną?- Zatrzymujemy się na światłach.

Spogląda na mnie ostrożnie.- Jeśli musisz- mamrocze ponuro, ale nie pozwalam jego

irytacji mnie odstraszyć.

- Wieki temu powiedziałeś mi, że kochała cię w sposób, który uważałeś za

akceptowalny. Co miałeś na myśli?

- Czy to nie oczywiste?- Pyta.

- Nie dla mnie.

- Straciłem kontrolę. Nie mogłem znieść dotyku. Teraz nie mogę tego znieść. To był

ciężki czas dla czternasto, piętnastoletniego nastolatka z szalejącymi hormonami. Ona

pokazała mi sposób na rozładowanie napięcia.

Och.- Mia powiedziała, że wdawałeś się w bójki.

- Chryste, co jest nie tak z moją gadatliwą rodziną? Właściwie, to ty- zatrzymujemy się

na kolejnych światłach i zwęża na mnie oczy.- Inwigilujesz informacje z ludzi- kręci głową z

udawanym niesmakiem.

- Mia sama mi to powiedziała. Właściwie, to była bardzo otwarta. Martwiła się, że

rozpoczniesz bójkę w namiocie, jeśli nie wygrasz mnie na aukcji- mówię z oburzeniem.

- Och kochanie, nie było takiego zagrożenia. Nigdy w życiu nie pozwoliłbym żeby ktoś

inny z tobą zatańczył.

- Pozwoliłeś dr Flynn’owi.

- On zawsze jest wyjątkiem od reguły.

140

Christian wjeżdża na imponujący, liściasty podjazd hotelu Fairmont Olympic i parkuje

blisko drzwi, obok oryginalnej, kamiennej fontanny.

- Chodź- wysiada z samochodu i wyciąga nasze bagaże. Chłopiec parkingowy

podbiega do nas z zaskoczeniem na twarzy- pewnie przez nasz późny przyjazd. Christian

rzuca mu kluczyki.

- Na nazwisko Taylor- mówi. Chłopiec potakuje i nie potrafi ukryć swojej radości kiedy

wskakuje do R8 i odjeżdża. Christian chwyta mnie za rękę i wchodzimy do hotelu.

Kiedy stoję obok niego przy recepcji, czuję się całkowicie niedorzecznie. Jestem w

najbardziej prestiżowym hotelu Seattle, ubrana w za dużą jeansową kurtkę, za duże spodnie

od dresu i stary t-shirt. A obok mnie stoi elegancki, piękny, grecki bóg. Nic dziwnego, że

recepcjonistka przesuwa wzrokiem od niego do mnie i z powrotem jakby coś jej nie

pasowało. Oczywiście jest pod urokiem Christiana. Przewracam oczami kiedy rumieni się na

szkarłat i zaczyna się jąkać. Jeezu, nawet jej ręce się trzęsą.

- Czy… potrzebuje pan pomocy z… bagażem, panie Taylor?- Pyta, znowu robiąc się

czerwona.

- Nie, pani Taylor i ja damy sobie radę.

Pani Taylor! Ale nie noszę obrączki. Chowam ręce za plecami.

- Są państwo w Apartamencie Kaskadowym, panie Taylor. Jedenaste piętro. Nasz

goniec hotelowy pomoże z torbami.

- Nie trzeba- mówi krótko Christian.- Gdzie są windy?

Panna Rumieniący Szkarłat wyjaśnia i Christian znowu chwyta mnie za rękę. Omiatam

wzrokiem imponujące, opuszczone, okazałe lobby pełne bogatych krzeseł. Na sofie siedzi

jedynie ciemnowłosa kobieta, karmiąca smakołykami swojego Westa. Podnosi wzrok i

uśmiecha się do nas kiedy idziemy do wind. Więc hotel pozwala na zwierzęta? Dziwne jak na

takie wysmakowane miejsce!

Apartament ma dwie sypialnie, formalną jadalnię i pełnowymiarowy fortepian. W

ogromnym salonie płonie prawdziwy ogień w kominku. Jeezu… Ten apartament jest większy

od mojego mieszkania.

- Cóż, pani Taylor, nie wiem jak pani, ale ja bardzo potrzebuję drinka- mówi Christian,

zamykając na klucz frontowe drzwi.

Kładzie moją walizkę i swoją torbę na otomanie w nogach dużego łóżka z czterema

słupkami w sypialni. Potem prowadzi mnie za rękę do salonu, w którym płonie jasny ogień.

To przyjemny widok. Stoję i ogrzewam sobie ręce kiedy Christian przygotowuje nasze drinki.

- Armaniaku?

- Poproszę.

Po chwili dołącza do mnie przy kominku i podaje kryształową szklankę do brandy.

- To był niezły dzień, co?

Potakuję, a jego szare oczy patrzą na mnie z troską.

- Wszystko w porządku- szepczę zapewniająco.- Co z tobą?

141

- Cóż, w tej chwili chciałbym to wypić, a później, jeśli nie jesteś zbyt zmęczona,

zaprowadzić cię do łóżka i zatracić się w tobie.

- Myślę, że to da się zorganizować, panie Taylor- uśmiecham się nieśmiało do niego

kiedy zdejmuje buty i skarpetki.

- Pani Taylor, proszę przestać przygryzać wargę- szepcze.

Rumienię się patrząc na szklankę. Armaniak jest pyszny, zostawia ogrzewające ciepło

kiedy spływa po moim gardle. Kiedy spoglądam na Christiana, popija brandy i obserwuje

mnie ciemnymi, głodnymi oczami.

- Nigdy nie przestajesz mnie zadziwiać, Anastasio. Po takim dniu jak dzisiaj albo

raczej, wczoraj, nie jęczysz ani nie uciekasz z krzykiem. Podziwiam cię. Jesteś bardzo silna.

- Jesteś bardzo dobrym powodem żeby zostać- mamroczę.- Christian, powiedziałam

ci, nigdzie się nie wybieram, nie ważne co zrobiłeś. Wiesz, co do ciebie czuję.

Jego usta skrzywiają się jakby wątpił w moje słowa i marszczy brew jak gdyby to, co

mówię było bolesne. Och, Christian, co mam zrobić żebyś zdał sobie sprawę co do ciebie

czuję?

Pozwól mu cię zbić, syczy moja podświadomość. Patrzę na nią wilkiem.

- Gdzie powiesisz moje portrety od Jose?- Pytam żeby poprawić humor.

- To zależy- jego usta układają się w półuśmiech. Ten temat najwyraźniej o wiele

bardziej mu pasuje.

- Od czego?

- Od okoliczności- mówi tajemniczo.- Jego wernisaż jeszcze się nie skończył, więc nie

muszę od razu decydować.

Przekrzywiam głowę na jedną stronę i zwężam oczy.

- Może pani sobie patrzeć na mnie tak surowo jak pani chce, pani Taylor. Nic nie

powiem- drażni się ze mną.

- Mogę wyciągnąć z ciebie prawdę torturami.

Unosi brew.- Naprawdę, Anastasio, myślę, że nie powinnaś składać obietnic, których

nie może dotrzymać.

O rety, tak właśnie myśli? Kładę szklankę na obudowie kominka, sięgam i ku

zaskoczeniu Christiana zabieram mu szklankę i stawiam koło swojej.

- Będziemy musieli zobaczyć co można z tym zrobić- mamroczę. Bardzo odważnie-

bez wątpienia ośmielona przez brandy- biorę rękę Christiana i ciągnę go do sypialni.

Zatrzymuję się w nogach łóżka. Christian próbuje ukryć swoje rozbawienie.

- Teraz kiedy masz mnie tutaj, Anastasio, co ze mną zrobisz?- Droczy się ze mną

niskim głosem.

- Zacznę od rozebrania cię. Chcę dokończyć to, co zaczęłam wcześniej- sięgam do klap

jego marynarki, uważając żeby go nie dotknąć. Nie wzdryga się, ale wstrzymuje oddech.

Delikatnie zsuwam marynarkę przez jego ramiona, a jego szare oczy wpatrują się w

moje. Zniknął z nich cały dobry humor, wpalają się we mnie, są coraz większe, pełne

142

ostrożności i potrzeby? Istnieje tak wiele interpretacji jego twarzy. Co myśli? Kładę jego

marynarkę na otomanie.

- Teraz twój t-shirt- szepczę i podnoszę ją za rąbek. Współpracuje ze mną, podnosząc

ramiona i cofając się żeby łatwiej mi było ją zdjąć. Kiedy już się jej pozbywam, spogląda na

mnie z jasnymi intencjami, mając na sobie jedynie jeansy, które tak prowokująco zwisają z

jego bioder. Widać kawałek jego bokserek.

Moje głodne oczy przesuwają się przez jego napięty brzuch do resztek linii szminki,

wyblakłej i zamazanej. Potem znowu w górę, do jego klatki piersiowej. Niczego bardziej nie

chcę jak przejechania językiem przez włoski na jego piersi żeby go posmakować.

- Co teraz?- szepcze, jego oczy świecą.

- Chcę cię pocałować tutaj- przesuwam palcem z jednej kości biodrowej do drugiej

przez jego brzuch.

Jego usta rozchylają się kiedy ostro nabiera powietrza.- Nie powstrzymuję cię- mówi.

Chwytam jego rękę.- Więc lepiej się połóż- mówię i prowadzę go na bok łóżka.

Wydaje się być zdezorientowany i dociera do mnie, że może nikt nie przejął prowadzenia z

nim od czasu… niej. Nie, nawet tam nie idź.

Podnosi narzutę i siada na krańcu łóżka, spoglądając na mnie w oczekiwaniu. Wyraz

jego twarzy jest ostrożny i poważny. Staję przed nim i zdejmuję jego jeansową kurtkę,

pozwalając jej upaść na podłogę. Potem zdejmuję jego spodnie od dresu.

Pociera kciukiem o koniuszki swoich palców. Widzę, że bardzo chce mnie dotknąć, ale

się powstrzymuje. Biorę głęboki oddech i czują się wyjątkowo odważnie, sięgam po swój T-

shirt i ściągam go przez głowę. Stoję przed nim naga. Jego oczy nie opuszczają moich, ale

przełyka i jego usta rozchylają się.

- Jesteś Afrodytą, Anastasio- mówi.

Chwytam jego twarz w dłonie, odchylam ją do tyłu i schylam się żeby go pocałować. Z

jego gardła wydobywa się niskie warknięcie.

Kiedy moje usta dotykają go, nagle chwyta mnie za biodra i po chwili leżę pod nim.

Jego nogi wplatają się między moje, rozchylając je. Całuje mnie, plądrując moje usta, nasze

języki wplątują się w siebie. Jego ręka przesuwa się od mojego uda, przez biodro, wzdłuż

mojego brzucha do piersi, ściskając ją, ugniatając i ciągnąc za sutek.

Jęczę i bezwiednie unoszę miednicę na spotkanie z nim, znajdując przepyszny szew

jego rozporka i jego rosnącą erekcję. Przestaje mnie całować i spogląda na mnie rozbawiony i

bez tchu. Wygina biodra tak, że jego erekcja wpycha się na mnie… Tak. Właśnie tam.

Zamykam oczy i jęczę, a on robi to znowu, ale tym razem odpycham się na niego i

upajam jego jękiem kiedy znowu mnie całuje. Kontynuuje tą przepyszną torturę- ociera się o

mnie, a ja o niego. I ma rację- zatracanie się w nim jest odurzające i odpycham na bok

wszystko inne. Wszystkie moje zmartwienia wymazują się z pamięci.

W tej chwili jestem tutaj z nim- krew buzuje w moich żyłach i szumi głośno w uszach,

zmieszana z dźwiękiem naszych dyszących oddechów. Zakopuję ręce w jego włosach,

przytrzymując go przy swoich ustach, konsumując go, mój język jest tak samo głodny jak

143

jego. Przesuwam palcami po jego ramionach, w dół po dolnej części jego pleców do jego

jeansów i wkładam moje odważne palce do środka, przyciskając go do siebie znowu i znowu-

zapominając o wszystkim poza nami.

- Pozbawisz mnie męskości, Ano- szepcze nagle, odrywa się ode mnie i klęka. Szybko

zdejmuje jeansy i podaj mi foliowe opakowanie.

- Pragniesz mnie kochanie, a ja jak cholera pragnę ciebie. Wiesz, co robić.

Drżącymi palcami rozdzieram folijkę i nakładam mu prezerwatywę. Uśmiecha się

szeroko z otwartymi ustami, jego oczy są zamglone i pełne cielesnej obietnicy. Pochyla się

nade mną, ociera swój nos o mój z zamkniętymi oczami i przepyszną powolnością wchodzi

we mnie.

Chwytam jego ramiona i unoszę brodę do góry, odkrywając się w wyśmienitym

uczuciu pełności, w jego posiadaniu. Przesuwa zębami po mojej brodzie, wycofuje się i

znowu się we mnie wślizguje- tak powoli, tak słodko, tak czule- jego ciało przyciska się do

mojego, jego łokcie i ramiona leżą po obu stronach mojej głowy.

- Sprawiasz, że zapominam o wszystkim. Jesteś najlepszą terapią- mówi, poruszając

się w tym okrutnie leniwym tempie, chłonąc każdy milimetr mnie.

- Proszę, Christian, szybciej- mamroczę, chcąc więcej, teraz.

- O nie, kochanie. Ten raz musi być wolny- całuje mnie słodko, delikatnie gryząc moją

dolną wargę i pochłaniając moje łagodne jęki.

Przesuwam ręce do jego włosów i poddaję się jego rytmowi kiedy moje ciało wolno,

ale pewnie, zaczyna się budować wyżej i wyżej aż sięga płaskowyżu, spadając mocno i szybko

kiedy dochodzę wokół niego.

- Och, Ana- mówi kiedy odpuszcza, moje imię brzmi niczym błogosławieństwo kiedy

odnajduje swoją wolność.

Jego głowa leży na moim brzuchu, jego ramiona oplatają mnie. Moje palce bawią się

jego nieposkromionymi włosami i leżymy tak nie wiem jak długo. Jest tak późno i jestem taka

zmęczona, ale chcę po prostu cieszyć się tym błogim spokojem po kochaniu się z Christianem

Grey’em, bo właśnie to robiliśmy, czułe, słodkie uprawianie miłości.

Przeszedł długą drogę, tak jak ja i to w tak krótkim czasie. To prawie niepojęte. Przez

te wszystkie popieprzone rzeczy, zaczyna zapominać o jego prostej, szczerej wędrówce ze

mną.

- Nigdy nie będę miał ciebie dość. Nie zostawiaj mnie- mamrocze i całuje mój brzuch.

- Nigdzie się nie wybieram, Christian i wydaje mi się, że to ja chciałam pocałować twój

brzuch- bełkoczę sennie.

Uśmiecha się szeroko na mojej skórze.- Teraz nic cię nie powstrzymuje, kochanie.

- Nie sądzę żebym była w stanie się ruszyć. Jestem taka zmęczona.

Christian wzdycha i niechętnie przesuwa się, kładąc obok mnie z głową wspartą na

łokciu i przykrywa nas pościelą. Spogląda na mnie, a jego oczy połyskują ciepło i kochająco.

144

- Śpij, kochanie- całuje moje włosy, obejmuje ramieniem, a ja odpływam.

Kiedy otwieram oczy, pokój jest wypełniony światłem, które mnie oślepia. Mój umysł

jest zamazany od braku snu. Gdzie jestem? Och, w hotelu…

- Cześć- mruczy Christian i uśmiecha się do mnie. Leży obok mnie w ubraniach na

łóżku. Jak długo tu jest? Oglądał mnie? Nagle czuję się niemożliwie nieśmiała kiedy moja

twarz zapala się od jego stabilnego wzroku.

- Cześć- mamroczę wdzięczna, że leżę na brzuchu.- Jak długo mnie obserwujesz?

- Mógłbym godzinami patrzeć jak śpisz, Anastasio. Ale jestem tutaj około pięciu

minut- pochyla się i delikatnie mnie całuje.- Dr Greene niedługo tu będzie.

- Och- zapomniałam o jego nagannej interwencji.

- Dobrze spałaś?- Domaga się przymilnie.- Dla mnie tak to wyglądało, przez całe to

chrapanie.

Och, dowcipny, droczący się 50.

- Nie chrapię!- Mówię nadąsana.

- Nie, nie chrapiesz- szczerzy się do mnie. Wokół jego szyi nadal widzę blady ślad

czerwonej szminki.

- Brałeś prysznic?

- Nie. Czekam na ciebie.

- Och… ok.

- Która godzina?

- Kwadrans po dziesiątej. Nie miałem serca budzić cię wcześniej.

- Powiedziałeś mi, że w ogóle nie masz serca.

Uśmiecha się smutno, ale nie odpowiada.- Śniadanie już jest: naleśniki i bekon dla

ciebie. Chodź, wstawaj, robię się tam samotny- daje mi ostrego klapsa w tyłek przez co

podskakuję i wstaje z łóżka.

Hmm… To jest sposób okazywania prze Christiana ciepłych uczuć.

Kiedy się rozciągam, zdaję sobie sprawę, że wszystko mnie boli… to bez wątpienia

przez cały ten seks, tańczenie i bieganie w drogich butach na obcasach. Z trudem wstaję z

łóżka idę do okazałej łazienki z wejściem od sypialni, gdzie myślę o wszystkich wydarzeniach

poprzedniego dnia. Kiedy wychodzę, jestem ubrana w bardzo puszysty szlafrok, który wisiał

na kołku w łazience.

Leila- dziewczyna, która wygląda jak ja- to najbardziej niepokojący obraz na temat,

którego mój mózg snuje najwięcej domysłów. I jeszcze jej wizyta w sypialni Christiana. Czego

ona chce? Mnie? Christiana? Żeby zrobić, co? I kurwa, dlaczego zniszczyła mój samochód?

Christian powiedział, że dostanę kolejne Audi, tak jak wszystkie jego Niewolnice. Ta

myśl jest nieprzyjemna, ale skoro byłam tak hojna z pieniędzmi, które mi dał, to niewiele

mogę zrobić.

145

Wchodzę do salonu apartamentu, nie ma śladu Christiana. W końcu znajduję go w

jadalni. Siadam i jestem wdzięczna za leżące przede mną, imponujące śniadanie. Christian

czyta sobotnią gazetę i pije kawę. Jego śniadanie jest zjedzone. Uśmiecha się do mnie.

- Zjadaj. Będziesz potrzebowała dzisiaj dużo siły- droczy się.

- A to dlaczego? Zamkniesz mnie w sypialni?- Moja wewnętrzna bogini budzi się

nagle, cała sponiewierana po seksie.

- Choć ten pomysł jest bardzo kuszący, to pomyślałem, że wyjdziemy gdzieś dzisiaj.

Zażyjemy trochę świeżego powietrza.

- Czy to bezpieczne?- Pytam niewinnie, próbując ukryć ironię w moim głosie, ale

przegrywam.

Twarz Christiana poważnieje, a usta zaciskają się.- Tam gdzie jedziemy, tak. I to nie

jest temat do żartów- dodaje surowo, zwężając oczy.

Rumienię się i patrzę na swoje śniadanie. Nie podoba mi się łajanie mnie po tych

wszystkich dramatach i braku snu. Jem śniadanie w ciszy, jestem nadąsana.

Moja podświadomość kręci głową. 50 nie żartuje z mojego bezpieczeństwa- już

powinnam to wiedzieć. Chcę przewrócić na niego oczami, ale się powstrzymuję.

Ok, jestem zmęczona i drażliwa. Miałam wczoraj długi dzień i nie wyspałam się.

Dlaczego, no dlaczego on wygląda tak świeżo? Życie nie jest sprawiedliwe.

Ktoś puka do drzwi.

- To pewnie dobra pani doktor- zrzędzi Christian, najwidoczniej jeszcze gniewa się o

moją ironię. Szybko odchodzi od stołu.

Czy my po prostu nie możemy spędzić spokojnego, normalnego poranka? Wzdycham

ciężko, zostawiając pół mojego śniadania i wstaję żeby przywitać doktor Antykoncepcję.

Jesteśmy w sypialni i dr Greene gapi się na mnie z otwartymi ustami. Jest ubrana

luźniej niż ostatnim razem- w bladoróżowy, kaszmirowy bliźniak i czarne spodnie, jej blond

włosy są rozpuszczone.

- I przestałaś je brać? Tak po prostu?

Rumienię się, czuję się jak idiotka.

- Tak.- Czy mój głos mógłby być jeszcze mniejszy?

- Możesz być w ciąży- stwierdza fakt.

Co?! Tracę grunt pod stopami. Moja podświadomość upada na podłogę i dostaje

nudności. Ja też chyba zaraz zwymiotuję. Nie!

- Proszę, nasiusiaj do tego- dzisiaj ma załączony tryb biznesowy.

Pokornie przyjmuję od niej plastikowy pojemniczek i idę oszołomiona do łazienki. Nie.

Nie. Nie. Nie ma mowy… Nie ma mowy… Proszę, nie. Nie.

Co zrobi 50? Blednę. Wyjdzie z siebie.

Nie, proszę! Szepczę cichą modlitwę.

Podaję dr Greene probówkę, a ona ostrożnie wkłada do niej biały patyczek

146

- Kiedy zaczął się twój okres?

Jak mam myśleć o takich drobiazgach kiedy mogę tylko gapić się z lękiem na biały

patyczek?

- Emm… w środę? Nie tą ostatnią, w przedostatnią. Pierwszego czerwca.

- A kiedy przestałaś brać tabletki?

- W sobotę. W ostatnią sobotę.

Zaciska usta.

- Powinno być w porządku- mówi ostro.- Z twojej reakcji, widzę że ciąża nie byłaby

chyba dobrą wiadomością. Więc, Medroksyprogesteron jest dobrym pomysłem, jeśli nie

możesz zapamiętać żeby brać tabletkę każdego dnia- patrzy na mnie surowo, a ja skręcam

się pod jej pełnym autorytetu spojrzeniem.

- Jesteś czysta. Jeszcze nie miałaś owulacji, więc jeśli będziesz zachowywać

odpowiednie środki ostrożności, nie powinnaś zajść w ciążę. A teraz, pozwól, że skonsultuję z

tobą ten zastrzyk. Ostatnim razem odrzuciłyśmy go z powodu efektów ubocznych, ale

szczerze mówiąc, efekty uboczne posiadania dziecka sięgają o wiele dalej i trwają wiele lat-

uśmiecha się zadowolona ze swojego małego żartu, ale ja nawet nie mogę odpowiedzieć,

jestem w zbyt dużym szoku.

Dr Greene zaczyna opowiadać o efektach ubocznych, a ja siedzę sparaliżowana ulgą i

nie słyszę ani słowa. Myślę, że wolałabym jakąkolwiek liczbę dziwnych kobiet przy moim

łóżku niż przyznać się Christianowi, że mogę być w ciąży.

- Ana!- Mówi ostro dr Greene.- Zróbmy to- wyciąga mnie z mojego zamyślenia i

ochoczo podwijam rękaw do góry.

Christian zamyka za nią drzwi i patrzy na mnie ostrożnie.- Wszystko w porządku?-

pyta.

Potakuję niemo głową, a przechyla głowę na jedną stronę, jego twarz jest napięta od

troski.

- Anastasio, co jest? Co powiedziała dr Greene?

Kręcę głową.- Możesz ruszać za siedem dni- mamroczę.

- Siedem dni?

- Tak.

- Ana, co się stało?

Przełykam.- Nic, czym warto się martwić. Proszę, Christian, zostaw to.

Christian zbliża się do mnie. Chwyta mnie pod brodę, odchyla mi głowę i wpatruje się

ze empatią w moje oczy, próbując rozszyfrować moją panikę.

- Powiedz mi- mówi nalegająco.

- Nie ma nic do powiedzenia. Chciałabym się ubrać- odciągam brodę z jego zasięgu.

147

Wzdycha i przebiega ręką przez włosy, marszcząc brwi.- Chodźmy wziąć prysznic-

mówi w końcu.

- Oczywiście- mamroczę rozkojarzona, a ona skrzywia usta.

- Chodź- mówi posępnie i mocno chwyta mnie za rękę. Idzie do łazienki szybkim

krokiem, a ja ciągnę się za nim. Wydaje się, że nie tylko ja mam dzisiaj zły humor. Włącza

prysznic i szybko się rozbiera zanim obraca się do mnie.

- Nie wiem czy coś cię martwi czy masz po prostu zły humor przez brak snu- mówi

kiedy rozwiązuje mój szlafrok.- Ale chcę żebyś mi powiedziała. Ponosi mnie moja wyobraźnia

i nie podoba mi się to.

Przewracam oczami, a on patrzy na mnie gniewnie i mruży oczy. Cholera! Ok… proszę

bardzo.

- Dr Greene nakrzyczała na mnie, że zapomniałam o tabletce. Powiedziała, że mogę

być w ciaży.

- Co?- Christian blednie, a jego ręce nieruchomieją kiedy patrzy na mnie z poszarzałą

twarzą.

- Ale nie jestem. Zrobiła test. To był szok, to wszystko. Nie wierzę, że byłam taka

głupia.

Relaksuje się.- Jesteś pewna, że nie jesteś?

- Tak.

Wydmuchuje powietrze.- To dobrze. Tak, widzę, że taka wiadomość byłaby bardzo

dołująca.

Marszczę brwi… dołująca?- Bardziej martwiłam się o twoją reakcję.

Marszczy brwi zmieszany.- Moją reakcję? Cóż, to jasne, że mi ulżyło… szczytem

niedbałości i złych manier byłoby cię zapłodnić.

- Więc, może powinniśmy przejść na abstynencję- mówię ostro.

Przez chwilę patrzy na mnie zdezorientowany jakbym była jakimś eksperymentem

naukowym.- Jesteś dzisiaj w złym nastroju.

- To był po prostu szok, to wszystko- powtarzam nadąsana.

Chwyta klapy mojego szlafroka i przyciąga mnie w swoje ramiona, całując moje włosy

i przyciskając mnie do swojej piersi. Jestem rozkojarzona przez włoski na jego klatce

piersiowej, które łaskoczą mnie w policzek. Och, gdybym tylko mogła go pogłaskać!

- Ana, nie jestem do tego przyzwyczajony- mamrocze.- Moją naturalną inklinacją jest

żeby wytrzepać to z ciebie, ale szczerze wątpię żebyś tego chciała.

Jasna cholera.- Nie, nie chcę. To pomaga- przytulam mocniej Christiana i stoimy tak

przez wieki, Christian nago, a ja w szlafroku. Po raz kolejny jestem pod wrażeniem jego

szczerości. Niczego nie wie o związkach, ja też nie, poza tym czego nauczyłam się od niego.

Cóż, prosił o wiarę i cierpliwość; może ja powinnam zrobić to samo.

- Chodź, weźmy prysznic- mówi w końcu i puszcza mnie.

148

Cofa się i zdejmuje ze mnie szlafrok. Idę za nim pod kaskadę wody, wkładając twarz

pod strumień. Pod tym olbrzymim prysznicem jest miejsce dla nas obojga. Christian sięga po

szampon i zaczyna myć sobie włosy. Podaje mi go i robię to samo.

Och, jak dobrze. Zamykam oczy i poddaję się oczyszczającej, ciepłej wodzie. Kiedy

zmywam szampon czuję jego ręce na sobie, myjące moje ciało: moje ramiona, pod moim

ramionami, moje przedramiona, moje piersi, moje plecy. Obraca mnie delikatnie i przyciąga

do siebie kiedy kontynuuje wędrówkę po moim ciele: mój brzuch, jego zdolne palce między

moimi nogami- hmm- moje pośladki. Och, to takie przyjemne i takie intymne. Obraca mnie z

powrotem twarzą do siebie.

- Proszę- mówi cicho, podając mi żel pod prysznic.- Chcę żebyś zmyła resztki szminki.

Moje oczy momentalnie się otwierają i wpatrują w niego. Patrzy na mnie, cały mokry i

piękny, jego cudowne, jasne szare oczy niczego nie ujawniają.

- Nie oddalaj się za daleko od linii, proszę- mówi z napięciem.

- Ok- mamroczę, próbują przetrawić wielkość tego, o co właśnie mnie poprosił; żeby

dotknąć go na krańcach zakazanej strefy.

Wyciskam niewielką ilość mydła na rękę, pocieram ręce żeby stworzyć pianę, a potem

kładę je na jego ramionach i delikatnie zmywam resztki szminki po obu stronach.

Nieruchomieje i zamyka oczy, jego twarz pozostaje bez emocji, ale szybko oddycha i wiem,

że to nie pożądanie, a strach. Szybko to do mnie dociera.

Drżącymi palcami, uważając by podążać po linii na bokach jego piersi, myję i pocieram

łagodnie. Przełyka ślinę, jego szczęka jest napięta tak jakby zaciskał zęby. Och! Czuję ucisk w

sercu i coś ściska mnie za gardło. O nie, rozpłaczę się.

Zatrzymuję się żeby dolać więcej mydła na rękę i czuję jak się odpręża. Nie mogę na

niego spojrzeć. Nie jestem w stanie oglądać jego cierpienia, to za dużo. Przełykam.

- Gotowy?- Mówię i w moim głosie czysto i jasno słychać napięcie.

- Tak- szepcze, a jego głos jest ochrypnięty i naznaczony strachem.

Delikatnie kładę ręce po obu stronach jego piersi, a on znowu zamiera.

To zbyt wiele. Jestem oszołomiona zaufaniem jakim mnie obdarza, oszołomiona jego

strachem, krzywdą jaką wyrządzono temu pięknemu, upadłemu, skażonemu mężczyźnie.

Łzy zbierają się w moich oczach i spływają po mojej twarzy, znikając w wodzie z

prysznica. Och, Christian! Kto ci to zrobił?

Jego przepona porusza się szybko za każdym nieregularnym oddechem. Jego ciało jest

zesztywniałe, napięcie bije od niego kiedy moje ręce zmazują linię. Och, gdybym tylko mogła

zmazać twoje cierpienie to zrobiłabym to- zrobiłabym wszystko- i nie chcę niczego bardziej

niż pocałować każdą bliznę, którą widzę, scałować te obrzydliwe lata zaniedbania. Ale wiem,

że nie mogę i nieproszone łzy spływają mi policzkach.

- Nie. Proszę, nie płacz- mówi zbolałym głosem kiedy obejmuje mnie mocno.- Proszę,

nie płacz dla mnie.

149

Wybucham szlochem, zakopując twarz w jego szyi kiedy myślę o małym chłopcu,

zagubionym w morzu strachu i cierpienia, przestraszonym, zaniedbanym, wykorzystywanym.

To ból nie do zniesienia.

Odsuwa się ode mnie i chwyta moją twarz w dłonie, odchyla ją do tyłu i schyla się

żeby mnie pocałować.

- Ano, nie płacz, proszę- mówi przy moich ustach.- To było dawno temu. Bardzo

pragnę twojego dotyku, ale po prostu nie mogę tego znieść. To za dużo. Proszę, proszę, nie

płacz.

- Ja też chcę cię dotknąć. Bardziej niż jesteś w stanie sobie wyobrazić. Widzieć cię w

takim stanie… tak zranionego i bojącego się, Christian… to bardzo mnie rani. Tak bardzo cię

kocham.

Przesuwa kciukiem po mojej dolnej wardze.- Wiem. Wiem- szepcze.

- Bardzo łatwo cię kochać. Nie widzisz tego?

- Nie, kochanie, nie widzę.

- To prawda. Ja cię kocham i twoja rodzina też. Tak samo jak Elena i Leila, chociaż

dziwnie to okazują, ale tak jest. Jesteś tego warty.

- Przestań- kładzie palcem na moich ustach i kręci głową z udręką na twarzy.- Nie

mogę tego słuchać. Jestem niczym, Anastasio. Jestem tylko skorupą człowieka. Nie mam

serca.

- Masz. I chcę twoje serce, całe. Jesteś dobrym człowiekiem, Christian, naprawdę

dobrym człowiekiem. Nigdy w to nie wątp. Popatrz, co zrobiłeś… czego dokonałeś- łkam.-

Popatrz co zrobiłeś dla mnie… od czego się odwróciłeś, dla mnie- szepczę.- Ja wiem. Wiem,

co do mnie czujesz.

Spogląda na mnie, jego oczy są szeroko otwarte i pełne paniki. Słyszymy tylko równy

strumień wody, która obmywa nas z prysznica.

- Kochasz mnie- szepczę.

Jego oczy jeszcze bardziej się rozszerzają, a usta otwierają. Bierze głęboki wdech

jakby brakowało mu powietrza. Wygląda cierpiącego katusze- kruchego, podatnego.

- Tak- szepcze.

150

Rozdział 9

Nie potrafię powstrzymać swojej radości. Moja podświadomość gapi się na mnie z

otwartymi ustami w oszołomionej ciszy, a ja uśmiecham się szeroko, patrząc tęsknie na

szerokie, udręczone oczy Christiana.

Jego słodkie wyznanie dotyka mnie na jakimś podstawowym stopniu jak gdyby szukał

rozgrzeszenia: to słowo jest dla mnie jak manna z nieba. Moje oczy znowu wypełniają się

łzami. Tak, kochasz mnie. Wiem, że mnie kochasz.

To takie uwalniające uczucie jak gdyby kamień milowy został odrzucony na bok. Ten

piękny, popieprzony mężczyzna, o którym kiedyś myślałam jako moim romantycznym

bohaterze- silnym, odosobnionym, tajemniczym- posiada te wszystkie cechy, ale jest też

kruchy, wyobcowany i pełen nienawiści do samego siebie. Moje serce wypełnia się radością,

ale też bólem jaki on musi przeżywać. I w tym momencie wiem, że moje serce jest

wystarczająco duże dla nas obojga. Mam nadzieję, że tak jest.

Sięgam do góry żeby chwycić jego kochaną twarz i całuję go delikatnie, przelewając

całą moją miłość w ten słodki gest. Chcę go pożreć pod tą gorącą, spływającą wodą. Christian

mruczy i obejmuje mnie ramionami, trzymając mnie jak gdybym była powietrzem, którego

potrzebuje, by oddychać.

- Och, Ana- szepcze ochryple.- Pragnę cię, ale nie tutaj.

- Tak- mówię gorliwie w jego usta.

Wyłącza prysznic i chwyta mnie za rękę, wyprowadzając na zewnątrz i zawijając w

mój szlafrok. Owija się ręcznikiem wokół pasa, potem bierze mniejszy i zaczyna suszyć mi

włosy. Kiedy jest zadowolony z efektu, zawija ręcznik wokół mojej głowy i kiedy spoglądam w

olbrzymie lustro nad umywalką, wyglądam jakbym miała na sobie welon. Stoi za mną i nasze

oczy spotykają się w lustrze, tląca się szarość i jasnoniebieski, i to podsuwa mi pewną myśl.

- Mogę się zrewanżować?- Pytam.

Potakuje, choć marszczy brwi. Sięgam po kolejny ręcznik z półki pełnej puszystych

ręczników ułożonych obok toaletki. Staję przed nim na palcach i zaczynam suszyć jego włosy.

Pochyla głowę żeby było mi łatwiej i kiedy co jakiś czas widzę jego twarz pod ręcznikiem, to

uśmiecha się szeroko jak mały chłopiec.

- Minęło wiele czasu od kiedy ktoś mi to robił. Bardzo wiele czasu- mamrocze, ale

potem marszczy brwi.- W zasadzie, to chyba nikt nigdy nie suszył mi włosów.

- Na pewno Grace to robiła? Suszyła ci włosy kiedy byłeś mniejszy?

Kręci głową, utrudniając mi zadanie.

- Nie. Szanowała moje granice od pierwszego dnia, choć było to dla niej bolesne.

Byłem bardzo samowystarczalny jako dziecko- mówi cicho.

Czuję jakby ktoś kopnął mnie w żebra kiedy myślę o małym chłopcu o miedziano-

brązowych włosach, który sam się sobą zajmuje, bo nikt inny tego nie robi. Ta myśl jest

151

zastraszająco smutna, ale nie chcę żeby moja melancholia popsuła to rozkwitającą

intymność.

- Cóż, jestem zaszczycona- delikatnie droczę się z nim.

- Owszem, panno Steele. A może to ja jestem zaszczycony.

- To oczywiste, panie Grey- odpowiadam zgryźliwie.

Kończę z jego włosami, sięgam po następny ręcznik i przesuwam się żeby stanąć za

nim. Nasze oczy ponownie spotykają się w lustrze i jego uważny, pytający wzrok nalega bym

przemówiła.

- Mogę czegoś spróbować?

Po chwili, kiwa głową. Bardzo delikatnie i z lękiem, przesuwam miękki ręcznik po jego

lewym ramieniu, ścierając wodę, która zebrała się na jego skórze. Podnoszę wzrok żeby

sprawdzić jego wyraz twarzy w lustrze. Mruga powiekami, jego oczy wpalają się w moje.

Pochylam się i całuję jego biceps, a jego usta rozchylają się lekko. Suszę jego drugie

ramię w podobny sposób, zostawiając pocałunki wokół jego bicepsa i na jego ustach pojawia

się mały uśmiech. Ostrożnie wycieram jego plecy pod zamazaną linią szminki, która nadal

jest widoczna. Nie zdążyłam umyć mu pleców.

- Całe plecy- mówi cicho.- Ręcznikiem- ostro nabiera powietrza i zamyka oczy,

zaciskając je kiedy szybko go wycieram, uważając by dotykać go tylko ręcznikiem.

Ma takie atrakcyjne plecy- szerokie, wyrzeźbione ramiona i zdefiniowane wszystkie

małe mięśnie. Naprawdę dba o siebie. Ten piękny widok jest zmącony jedynie przez jego

blizny.

Ignoruję je z trudnością i powstrzymuję się, by nie ucałować każdej z nich. Kiedy

kończę, wypuszcza powietrze, a ja pochylam się i nagradzam go pocałunkiem w ramię.

Oplatam go ramionami od tyłu i wycieram jego brzuch. Nasze oczy znowu spotykają się w

lustrze, a jego twarz jest rozbawiona, ale też czujna.

- Potrzymaj to- podaję mu mały ręcznik do twarzy, a on marszczy brwi w

rozkojarzeniu.- Pamiętasz w Georgii? Sprawiłeś, że dotykałam siebie używając twoich rąk-

dodaję.

Jego twarz mrocznieje, ale ignoruję jego reakcję i ponownie oplatam go ramionami

od tyłu. Spoglądam na nas w lustrze- jego piękno, jego nagość i ja, z moim zakrytymi

włosami- wyglądam prawie biblijnie, jak z barokowego obrazu Starego Testamentu.

Sięgam po jego dłoń, którą powierza mi z ochotą i kieruję ją do jego piersi. Wolno i

nieporadnie przesuwam ręcznik po jego ciele. Raz, drugi i znowu. Jest kompletnie

znieruchomiały, tętniący napięciem- poza jego oczami, które śledzą każdy ruch mojej ręki

trzymanej na jego dłoni.

Moja podświadomość patrzy na mnie z aprobatą, jej zazwyczaj zaciśnięte usta

uśmiechają się teraz, a ja czuję się jak lalkarz. Jego niepokój wybija się falami z jego pleców,

ale zachowuje kontakt wzrokowy- choć jego oczy są ciemniejsze, bardziej martwe. Może

pokazują swoje sekrety.

Czy chcę tam iść? Czy chcę skonfrontować się z jego demonami?

152

- Myślę, że jesteś już suchy- szepczę kiedy opuszczam rękę, wpatrując się w szare

głębiny jego oczu w lustrze. Jego oddech jest przyspieszony, a usta otwarte.

- Potrzebuję cię, Anastasio- szepcze.

- Ja też cię potrzebuję- i kiedy mówię te słowa, razi mnie ich autentyczność. Nie mogę

wyobrazić sobie bycia bez Christiana, kiedykolwiek.

- Pozwól mi cię kochać- mówi ochryple.

- Tak- odpowiadam, a on obraca się i bierze mnie w ramiona. Jego usta szukają moich,

błagając mnie, wielbiąc mnie, czcząc mnie… kochając mnie.

Przesuwa palce po moim kręgosłupie kiedy patrzymy na siebie, kąpiąc się w

poorgazmicznej poświacie. Leżymy razem, ja na brzuchu, przytulając poduszkę, a on na boku.

Chłonę jego cenny, czuły dotyk. Wiem, że teraz musi mnie dotykać. Jestem balsamem dla

niego, źródłem pocieszenia. Jak mogłabym mu tego odmówić? Czuję dokładnie to samo w

stosunku do niego.

- Więc potrafisz być delikatny- mamroczę.

- Hmm.. na to wygląda, panno Steele.

Szczerzę się.- Nie byłeś szczególnie delikatny kiedy pierwszy raz… emm, zrobiliśmy to.

- Nie?- Uśmiecha się krzywo.- Wtedy kiedy obrabowałem cię z twojego dziewictwa.

- Nie uważam, że mnie obrabowałeś- mamroczę. Jeezu, nie jestem nieporadną

pensjonarką.- Myślę, że moje dziewictwo były zaoferowane dobrowolnie i z ochotą. Ja też cię

pragnęłam i jeśli dobrze pamiętam, to raczej mi się podobało- uśmiecham się do niego

nieśmiało, przygryzając wargę.

- Z tego co pamiętam, to ja też, panno Steele. Naszym celem jest zadowolenie-

rozciąga się i jego twarz łagodnieje.- I to znaczy, że jesteś całkowicie moja- cały humor znika z

jego głosu kiedy na mnie patrzy.

- Tak, jestem- mamroczę.- Chciałam cię o coś zapytać.

- Dawaj.

- Twój biologiczny ojciec… wiesz kim był?- Ta myśl mnie nękała.

Marszczy brew, a potem kręci głową.- Nie mam pojęcia. Dobrze, chociaż że to nie był

ten dzikus, który był jej alfonsem.

- Skąd wiesz?

- Mój tata… Carrick powiedział mi coś.

Spoglądam wyczekująco na 50. Pojawia się ten jego krzywy uśmieszek.

- Taka głodna informacji, Anastasio- wzdycha, kręcąc głową.- Alfons znalazł ciało

dziwki i zgłosił to władzom. Choć odkrycie nas zajęło mu cztery dni. Trzasnął drzwiami kiedy

wychodził… zostawiając mnie z nią… z jej ciałem- jego oczy stają się zamglone kiedy to sobie

przypomina.

153

Ostro nabieram powietrza. Biedny chłopczyk- ten horror jest zbyt ponury do

rozważania o nim.

- Policja przesłuchiwała go później. Zaprzeczał jakobym miał z nim cokolwiek

wspólnego i Carrick powiedział, że w ogóle nie był do mnie podobny.

- Pamiętasz jak wyglądał?

- Anastasio, to nie jest część mojego życia, którą często odwiedzam. Tak, pamiętam

jak wyglądał, nigdy go nie zapomnę- twarz Christiana ciemnieje i twardnieje, staje się

bardziej kanciasta, a jego oczy są zmrożone gniewem.- Możemy porozmawiać o czymś

innym?

- Przepraszam. Nie chciałam cię zmartwić.

Kręci głową.- To stare dzieje, Anastasio. Nie coś o czym chcę myśleć.

- Więc, jaka to niespodzianka?- Muszę zmienić temat zanim wejdzie w tryb 50

odcieni. Jego twarz momentalnie się rozjaśnia.

- Stawisz czoła wyjściu na świeże powietrze? Chcę ci coś pokazać.

- Oczywiście.

Po raz kolejny jestem zdumiona tym jak szybko się zmienia- jak zawsze. Szczerzy się

do mnie swoim chłopięcym, beztroskim, uśmiechem pod tytułem: mam-tylko-dwadzieścia-

siedem- lat i serce podskakuje mi do gardła. Więc to coś bliskie jego sercu. Żartobliwie

wymierza mi klapsa.

- Ubieraj się. Jeansy będą dobre. Mam nadzieję, że Taylor spakował ci jakieś.

Wstaje i zakłada swoje bokserki. Och… mogłabym tak siedzieć przez cały dzień i

obserwować jak kręci się po pokoju. Moja wewnętrzna bogini zgadza się ze mną, omdlewają

kiedy patrzy zalotnie ze swojego szezlongu.

- Wstawaj- upomina, jak zawsze apodyktyczny. Patrzę na niego, szczerząc się.

- Tylko podziwiam widok.

Przewraca na mnie oczami.

Kiedy się ubieramy, zauważam, że poruszamy się z synchronizacją dwojga ludzi,

którzy dobrze się znają. Każde z nas zdaje sobie świadomość z obecności drugiego,

wymieniając co jakiś czas nieśmiały uśmiech i dotykając się. I dociera do mnie, że to jest tak

samo nowe dla niego jak i dla mnie.

- Wysusz włosy- rozkazuje Christian kiedy jesteśmy już ubrani.

- Dominujący jak zawsze- uśmiecham się krzywo, a on pochyla się i całuje moje włosy.

- To nigdy się nie zmieni, kochanie. Nie chcę żeby się rozchorowała.

Przewracam oczami, a jego usta skrzywiają się w rozbawieniu.

- Wie pani, moja ręka nadal mnie świerzbi, panno Steele.

- Cieszę się, że to słyszę, panie Grey. Zaczynałam myśleć, że się pan opuszcza-

odparowuję.

- Z łatwością mógłbym ci zademonstrować, że nie w tym rzecz, jeśli byś sobie życzyła-

Christian wyciąga z torby duży, kremowy wełniany sweter i owija go artystycznie wokół

154

swoich ramion. Z jego białym t-shirtem, artystycznym nieładzie włosów, wygląda jak gdyby

wyszedł ze strony drogiego, błyszczącego magazynu.

Nikt nie powinien wyglądać tak dobrze. I nie wiem czy to przez chwile rozkojarzenie

jego idealnym wyglądem czy wiedza, że mnie kocha, ale jego groźba już mnie przeraża. To

moje 50 Odcieni; taki właśnie jest.

Kiedy sięgam po suszarkę, ogarnia mnie promień rozkwitającej nadziei. Znajdziemy

wspólną drogę. Musimy tylko rozpoznać wzajemne potrzeby i przyzwyczaić się do nich. Z

pewnością, mogę to zrobić?

Patrzę na siebie w lustrze szafy. Mam na sobie jasnoniebieską koszulę, którą kupił mi

Taylor i spakował ją. Moje włosy są w nieładzie, moja twarz zarumieniona, moje usta

opuchnięte- dotykam ich, pamiętając namiętny pocałunek Christiana i nie mogę nic poradzić

na pojawiający się mały uśmiech. Tak, powiedział.

- Gdzie dokładnie jedziemy?- Pytam kiedy czekamy w lobby na samochód.

Christian dotyka palcem bok swojego nosa i konspiracyjnie puszcza do mnie oko.

Wygląda jakby desperacko próbował ukryć swoją radość. Właściwie, to bardzo anty-50.

Zachowywał się tak kiedy byliśmy szybować- może właśnie to będziemy robić.

Uśmiecham się do niego szeroko. Spogląda w dół, na mnie w ten wyniosły sposób kiedy się

szczerzy. Pochyla się i lekko mnie całuje.

- Czy masz pojęcie jak bardzo mnie uszczęśliwiasz?- Mówi.

- Tak… dokładnie zdaję sobie z tego sprawę. Bo ty działasz na mnie tak samo.

Chłopiec parkingowy podjeżdża samochodem Christiana, a na jego twarzy widać

szeroki uśmiech. Jeezu, wszyscy są dzisiaj tacy szczęśliwi.

- Świetny samochód, proszę pana- bełkocze kiedy oddaje kluczyki. Christian puszcza

do niego oko i daje mu obscenicznie duży napiwek.

Marszczę brwi. No naprawdę?

Kiedy przemierzamy ruch uliczny, Christian jest pogrążony w myślach. Z głośników

dochodzi głos młodej kobiety; ma piękny, bogaty, aksamitny tembr głos i zatapiam się w jej

smutnym głosie.

- Muszę zahaczyć o jeszcze jedno miejsce. To nie powinno potrwać długo- mówi

rozkojarzony i odwraca moją uwagę od piosenki.

Och, dlaczego? Chcę wiedzieć co to za niespodzianka. Moja wewnętrzna bogini

skacze jak pięciolatka.

- Jasne- mamroczę. Coś jest nie tak. Nagle wygląda na zdeterminowanego.

Wjeżdża na parking dużego salonu samochodowego, zatrzymuje samochód i obraca

się do mnie. Jego twarz jest ostrożna.

- Musimy kupić ci nowy samochód- mówi. Patrzę na niego.

155

Teraz? W niedzielę? Co u diabła? I to jest dealer Saaba.

- Nie Audi?- To głupie pytanie jest jedynym jakie potrafię zadać i niech go Bóg

pobłogosławi; rumieni się.

Jasna cholera- Christian zawstydzony. To pierwszy raz.

- Pomyślałem, że wolałabyś coś innego- mamrocze. Prawie nie może usiedzieć na

miejscu, tak mu głupio.

Och, proszę… To zbyt cenna okazja, by nie podroczyć się z nim.- Saaba?

- Taa. 9-3. Chodź.

- O co chodzi z tobą i zagranicznymi samochodami?

- Niemcy i Szwedzi robią najbezpieczniejsze samochody na świecie, Anastasio.

Taak? – Myślałam, że już zamówiłeś dla mnie Audi A3.

Patrzy na mnie z mrocznym rozbawieniem.- Mogę to odwołać. Chodź- wysiada z

samochodu i z gracją podchodzi żeby otworzyć mi drzwi.

- Jestem ci winien prezent na zakończenie studiów- mówi łagodnie i wyciąga do mnie

rękę.

- Christian, naprawdę nie musisz tego robić.

- Tak, muszę. Proszę. Chodź- jego ton mówi mi, że lepiej się nie kłócić.

Zgadzam się na swój los. Saab? Chcę Saaba? Lubiłam Specjalne Audi Niewolnic. Było

świetne.

Oczywiście, teraz jest przykryte toną białej farby… Drżę. I ona nadal gdzieś tam jest.

Biorę rękę Christiana i wchodzimy do salonu.

Sprzedawca, Troy Turniansky od razu okrąża 50. Czuje sprzedaż. Jego akcent wydaje

się być środkowo- atlantycki, może brytyjski? Ciężko powiedzieć.

- Saab dla pana? Używany?- Zaciera ręce z radością.

- Nowy- usta Christiana zaciskają się w twardą linię.

Nowy!

- Myślał pan o jakimś konkretnym modelu?- Wazeliniarz.

- 9-3 2.0T Sport Sedan.

- Doskonały wybór, proszę pana.

- Jaki kolor, Anastasio?- Christian przekrzywia głowę.

- Emm… czarny?- Wzruszam ramionami.- Naprawdę nie musisz tego robić.

Marszczy brwi.- Czarny ciężko dostrzec w nocy.

Och, na miłość boską. Opieram się chęci przewrócenia oczami.- Ty masz czarny

samochód.

Patrzy na mnie spode łba.

- Więc, kanarkowa jasna żółć- wzruszam ramionami.

Christian robi minę- kanarkowa żółć najwyraźniej mu się nie podoba.

- Jaki kolor chciałbyś żebym miała?- Pytam jakby był małym dzieckiem, którym jest w

tak wielu sprawach. Ta myśl jest nieproszona- zarazem smutna i cucąca.

- Srebrny albo biały.

156

- Więc srebrny. Wiesz, wezmę Audi- dodaję, skarcona swoimi myślami.

Troy blednie, czuje, że może stracić sprzedaż.- Może życzyłaby sobie pani wersję ze

składanym dachem?- Pyta, uderzając w ręce z entuzjazmu.

Moja podświadomość jest zniesmaczona, przerażona tym całym procesem

kupowania samochodu, ale moja wewnętrzna bogini rzuca się na nią i upadają na podłogę.

Ze składanym dachem? Ślinię się!

Christian marszczy brwi i zerka na mnie.- Ze składanym dachem?- Pyta, unosząc brew.

Rumienię się. Tak jakby miała bezpośrednie połączenie z moją wewnętrzną boginią,

które oczywiście ma. Czasami to bardzo niewygodne. Wpatruję się w swoje ręce.

Christian obraca się do Troya.- Jak wygląda statystyka bezpieczeństwa przy modelu ze

składanym dachem?

Troy, widząc podatność Christiana zaczyna epos na temat różnych statystyk.

Oczywiście, Christian chce żebym była bezpieczna. To dla niego jak religia i niczym

fanatyk, którym jest, słucha uważnie wypowiedzi Troya. 50 naprawdę zależy.

Tak. Pamiętam jego wyszeptane, zadławione słowo z tego poranka i roztopiony blask

rozprzestrzenia się przez moje żyły jak ciepły miód. Ten mężczyzna- dar Boga dla kobiet-

kocha mnie.

Dociera do mnie, że uśmiecham się do niego szeroko jak głupia, a kiedy spogląda na

mnie to jest rozbawiony, ale też zdziwiony wyrazem mojej twarzy. Chcę przytulić siebie,

jestem taka szczęśliwa.

- Cokolwiek pani brała, ja też trochę poproszę, panno Steele- mamrocze kiedy Troy

odchodzi do komputera.

- Brałam pana, panie Grey.

- Naprawdę? Cóż, z pewnością wyglądasz odurzająco- całuje mnie szybko.- I dziękuję

za przyjęcie samochodu. Było łatwiej niż ostatnim razem.

- Cóż, to nie Audi A3.

Uśmiecha się krzywo.- To nie samochód dla ciebie.

- Lubiłam go.

- Proszę pana? 9-3? Znalazłem jeden w naszym oddziale w Beverly Hills. Możemy

sprowadzić go w kilka dni- Troy promienieje triumfem.

- Model flagowy?


- Świetnie- Christian wyjmuje swoją kartę kredytową, a może Taylora? Ta myśl jest

niepokojąca. Zastanawiam się co z Taylorem i czy znalazł Leilę w mieszkaniu. Pocieram ręką

czoło. Tak, jest jeszcze ten cały bagaż Christiana.

- Jeśli zechciałby pan ze mną pójść, panie- Troy spogląda na nazwisko na karcie- Grey.

Christian otwiera przede mną drzwi do samochodu i wsiadam na miejsce pasażera.

- Dziękuję- mówię kiedy siada obok mnie.

157

Uśmiecha się.

- Cała przyjemność po mojej stronie, Anastasio.

Muzyka znowu zaczyna grać kiedy Christian włącza silnik.

- Kto to?- Pytam.

- Eva Cassidy.

- Ma śliczny głos.

- Tak, miała.

-Och.

- Umarła młodo.

- Och.

- Jesteś głodna? Nie skończyłaś śniadania- spogląda na mnie szybko z dezaprobatą na

twarzy.

O o.- Tak.

- Więc najpierw lunch.

Christian jedzie do nabrzeża, a potem na północ wzdłuż Alaskan Way. To kolejny

piękny dzień w Seattle. Pogoda była dziwnie dobra przez ostatnie kilka tygodni.

Christian wygląda na szczęśliwego i zrelaksowanego kiedy słuchamy słodkiego,

pełnego emocji głosu Evy Cassidy, pędząc autostradą. Czy kiedykolwiek wcześniej czułam się

tak komfortowo w jego towarzystwie? Nie wiem.

Mniej się denerwuję jego nastrojami, pewna, że mnie nie ukarze. On też wydaje się

czuć przy mnie bardziej komfortowo. Skręca w lewo, jadąc wzdłuż nadmorskiej drogi i w

końcu zatrzymuje się na parking naprzeciw dużego portu.

- Zjemy tutaj. Otworzę twoje drzwi- mówi to w taki sposób, że wiem iż mądrzej jest

się nie ruszać i obserwuję jak idzie wokół samochodu. Czy to może się kiedyś znudzić?

Idziemy ramię w ramię na nabrzeże, na którym rozciąga się port przed nami.

- Tyle łodzi- mówię w zadumie. Są ich setki, we wszystkich kształtach i rozmiarach.

Kołyszą się na spokojnych wodach portu. W kierunku Sound widać tuziny żagli na wietrze,

poruszających się w przód i w tył, cieszących się dobrą pogodą. To wspaniały widok. Zaczęło

trochę wiać, więc owijam się marynarką.

- Zimno?- Pyta i przyciąga mnie mocno do siebie.

- Nie, tylko podziwiam widok.

- Mógłbym patrzeć na to cały dzień. Chodź, tędy.

Christian prowadzi mnie do baru z widokiem na morze i podchodzi do lady. Wystrój

jest bardziej w stylu Nowej Anglii niż Zachodniego Wybrzeża- białe ściany, jasnoniebieskie

meble i wiszące wszędzie ozdoby związane z łodziami. To jasne, wesołe miejsce.

- Panie Grey!- Barman wita się ciepło z Christianem.- Co mogę panu podać tego

popołudnia?

158

- Dzień dobry, Dante- uśmiecha się szeroko Christian kiedy siadamy na stołkach

barowych.- Ta urocza dama to Anastasia Steele.

- Witam w SP- Dante uśmiecha się do mnie przyjacielsko. Jest czarny i piękny, jego

ciemne oczy oceniają moją osobę i zdaje się, że podoba im się to, co widzą. Z jego ucha

mruga do mnie duży kolczyk z diamentem. Od razu go lubię.

- Czego chciałabyś się napić, Anastasio?

Spoglądam na Christiana, który obserwuje mnie wyczekująco. Och, pozwoli mi

wybrać.

- Proszę, mów mi Ana i poproszę to, samo co Christian- uśmiecham się nieśmiało do

Dantego. 50 jest o wiele lepszy w winach ode mnie.

- Napiję się piwa. To jedyny bar w Seattle, gdzie można dostać Adnam’a Explorer’a.

- Piwo?

- Tak- szczerzy się.- Dante, poprosimy dwa Explorery.

Dante potakuje i stawia piwa na barze.

- Mają tu pyszną zupę z owocami morza- mówi Christian.

Pyta mnie.

- Zupa i piwo brzmią świetnie- uśmiecham się do niego.

- Dwa razy zupa?- Pyta Dante.

- Poprosimy- szczerzy się do niego Christian.

Rozmawiamy podczas posiłku tak jak nigdy wcześniej. Christian jest zrelaksowany i

spokojny- wygląda na młodego, szczęśliwego i ożywionego, mimo wczorajszego ciężkiego

dnia. Opowiada mi historię Grey Enterprises Holdings i im więcej odkrywa, tym bardziej

wyczuwam jego pasję w naprawianiu problemów firm, nadzieję jaką pokłada w technologii,

którą rozwija i jego marzenie, by ziemia w krajach trzeciego świata przynosiła większe plony.

Słucham z fascynacją. Jest zabawny, sprytny, piękny, pełen filantropii i kocha mnie.

W rewanżu pyta mnie o Raya i moją mamę, o dorastanie w bujnych lasach

Montesano, moje krótkie mieszkanie w Teksasie i Vegas. Nalega bym powiedziała mu jakie

są moje ulubione książki i filmy i jestem zdziwiona ile mamy ze sobą wspólnego.

Kiedy rozmawiamy, uderza mnie, że zamienił się z Aleca w Angela, poniżenie w

wysokie ideały w tak krótkim czasie.

Kiedy kończymy posiłek, jest już po drugiej po południu. Christian wyrównuje

rachunek z Dante, który życzy nam wszystkiego dobrego.

- To świetne miejsce. Dziękuję za lunch- mówię do Christiana kiedy chwyta mnie za

rękę i wychodzimy z baru.

- Przyjdziemy tu jeszcze- mówi kiedy idziemy wzdłuż nabrzeża.- Chciałem ci coś

pokazać.

- Wiem… i już nie mogę się doczekać żeby to zobaczyć, cokolwiek to jest.

159

Spacerujemy wzdłuż portu, trzymając się za ręce. To takie przyjemne popołudnie.

Ludzie wyszli na zewnątrz, ciesząc się swoją niedzielą- wyprowadzają psy, podziwiają łodzie,

obserwują jak ich dzieci biegają po promenadzie.

Kiedy wchodzimy w głąb portu, łodzie zaczynają być coraz większe. Christian

prowadzi mnie na dok i zatrzymuje się przed wielkim katamaranem.

- Pomyślałem, że pożeglujemy tego popołudnia. To moja łódź.

Jasna cholera. Musi mieć przynajmniej dwanaście, może piętnaście metrów. Dwa

połyskujące, białe kadłuby, pokład, przestronna kabina, a ponad nimi bardzo wysoki maszt.

Kompletnie nie znam się na łodziach, ale nawet ja mogę powiedzieć, że ta jest wyjątkowa.

- Wow…- mamroczę w zadumie.

- Zbudowana przez moją firmę- mówi dumnie, a mi rośnie serce.- Była

zaprojektowana od podstaw przez najlepszych architektów marynarki na świecie i

skonstruowana tutaj w Seattle na moim placu. Ma elektryczny napęd hybrydowy,

asymetryczne, ruchome płaty nośne, kwadratowe główny żagiel—

- Ok… pogubiłam się, Christian.

Uśmiecha się.- To świetna łódź.

- Wygląda bardzo dobrze, panie Grey.

- To prawda, panno Steele.

- Jak się nazywa?

Przeciąga mnie na bok żebym mogła zobaczyć nazwę: Grace. Jestem zaskoczona.-

Nazwałeś ją po swojej mamie?

- Tak- przekrzywia głowę na jedną stronę, jest zdziwiony.- Dlaczego uważasz, że to

dziwne?

Wzruszam ramionami. Jestem zaskoczona- zawsze wydaje się taki ambiwalentny w jej

obecności.

- Uwielbiam moją mamę, Anastasio. Dlaczego nie miałbym nazwać po niej łodzi?

Rumienię się.- Nie, to nie to… tylko…- Kurna, jak mam to ująć w słowa?

- Anastasio, Grace Trevelyan ocaliła mi życie. Zawdzięczam jej wszystko.

Spoglądam na niego i pozwalam znaczeniu tych łagodnie wypowiedzianych słów

obmyć mnie. To dla mnie oczywiste, po raz pierwszy, że kocha swoją mamę. Więc skąd ta

dziwna ambiwalencja w jej kierunku?

- Chcesz wejść na pokład?- Pyta, a jego oczy są jasne i podekscytowane.

- Tak, proszę- uśmiecham się.

Wygląda na zachwyconego i zachwycającego zarazem, smakowita kombinacja.

Chwyta mnie za rękę, wchodzi do góry na mały trap i prowadzi mnie na pokład. Stoimy na

pokładzie pod sztywnym płótnem.

Po jednej stronie znajduje się stół i ławka w kształcie litery U obita jasnoniebieską

skórą, która może pomieścić przynajmniej z osiem osób. Spoglądam przez przesuwane drzwi

na wnętrz kabiny i podskakuję przestraszona kiedy zauważam tam kogoś. Wysoki mężczyzna

o blond włosach otwiera przesuwane drzwi i wychodzi- opalony, kręcone włosy i brązowe

160

oczy. Jest ubrany w wyblakłą, różową bluzkę polo z krótkimi rękawami, szorty i espadryle.

Ma około trzydziestki.

- Mac- uśmiecha się szeroko Christian.

- Panie Grey! Witamy z powrotem- ściskają sobie dłonie.

- Anastasio, to Liam McConnell. Liam, to moja dziewczyna, Anastasia Steele.

Dziewczyna! Moja wewnętrzna bogini robi szybką arabeskę (pozycja w balecie z jedną

uniesioną nogą). Nadal szczerzy się z powodu samochodu ze składanym dachem. Muszę się

do tego przyzwyczaić- nie powiedział tego pierwszy raz, ale słyszenie jak to mówi nadal jest

szokiem.

- Jak się pani ma?- Liam i ja ściskamy sobie dłonie.

- Proszę mówić mi Mac- mówi ciepło i nie potrafię umiejscowić jego akcentu.-

Witamy na pokładzie, panno Steele.

- Proszę, Ana- mamroczę, rumieniąc się. Ma głębokie, brązowe oczy.

- Jak ona wygląda?- Szybko wtrąca Christian i przez chwilę myślę, że mówi o mnie.

- Jest gotowa na rock and roll’a, proszę pana- szczerzy się Mac. Och, łódź, Grace.

Głupia ja.

- No to zaczynajmy w takim razie.

- Zabierze ją pan na otwarte wody?

- Taa- Christian uśmiecha się dziko.- Szybkie oprowadzenie, Anastasio?

- Tak, poproszę.

Podążam za nim do wnętrza kabiny. Dokładnie przed nami znajduje się kremowa,

skórzana sofa w kształcie litery L, a nad nią, masywne, zakrzywione okno z panoramicznym

widokiem na port. Po lewej jest część kuchenna- bardzo dobrze wyposażona, z jasnego

drewna.

- To główny salon, z boku aneks kuchenny- mówi Christian, machając w kierunku

kuchni.

Bierze mnie za rękę i prowadzi przez główną kabinę. Jest zadziwiająco przestronna.

Podłoga jest zrobiona z takiego samego jasnego drewna. Wygląda na nowoczesną,

wypieszczoną. Jest mało urządzona, ale bardzo funkcjonalna, tak jakby nie spędzał tu wiele

czasu.

- Łazienki po obu stronach- Christian wskazuje na dwie pary drzwi, potem otwiera

małe drzwi o dziwnym kształcie, które znajdują się centralnie przed nami i wchodzi do

środka. Jesteśmy w pluszowej sypialni. Och…

Ma królewskie łóżko i cała wypełniona jest jasnoniebieskim materiałem i jasną

podłogą jak jego sypialnia w Escali. Christian najwyraźniej wybiera jeden temat i trzyma się

go.

- To główna sypialnia- spogląda na mnie, jego oczy błyszczą.- Jesteś pierwszą

dziewczyną tutaj, poza moją rodziną- uśmiecha się krzywo.- Ale oni się nie liczą.

Rumienię się pod jego gorącym wzrokiem i mój puls zaczyna przyspieszać.

Naprawdę? Kolejny pierwszy raz. Przyciąga mnie w swoje ramiona, jego ręce wplatają się w

161

moje włosy i całuje mnie długo i mocno. Oboje nie możemy złapać oddechu kiedy się

odsuwa.

- Może będziemy musieli ochrzcić to łóżko- szepcze przy moich ustach.

Och, na morzu!

- Ale nie w tej chwili. Chodź, Mac będzie odcumowywał- ignoruje ukłucie

rozczarowania kiedy bierze moją rękę i prowadzi mnie z powrotem do salonu. Wskazuje na

inne drzwi.

- Tutaj biuro, a tam z przodu jeszcze dwie kabiny.

- Więc ile osób może spać na pokładzie?

- To sześcioosobowy katamaran. Choć, miałem jedynie rodzinę na pokładzie. Lubię

żeglować sam, ale nie kiedy ty tutaj jesteś. Muszę mieć na ciebie oko.

Otwiera szafkę i wyciąga z niej jasnoczerwoną kamizelkę ratunkową.

- Proszę- zakłada mi ją przez głowę, zaciska wszystkie paski i na jego ustach gra mały

uśmiech.

- Uwielbiasz mnie związywać, co?

- W każdy możliwy sposób- mówi z dzikim uśmiechem.

- Jesteś zboczeńcem.

- Wiem- unosi brew, a jego uśmiecha poszerza się.

- Moim zboczeńcem- szepczę.

- Tak, twoim.

Kiedy już jestem zapięta, chwyta boki kamizelki i całuje mnie.- Zawsze- mówi i puszcza

mnie zanim mam szansę odpowiedzieć.

Zawsze! Jasna cholera.

- Chodź- chwyta mnie za rękę i prowadzi na zewnątrz, potem po schodkach i na górny

pokład do małego kokpitu, w którym stacjonuje duży ster i podwyższone siedzenie. Na

dziobie statku, Mac robi coś z linami.

- To tutaj nauczyłeś się tych wszystkich sztuczek z linami?- Pytam niewinnie

Christiana.

- Weblinki (ósemki wioślarskie-rodzaj węzła) stało się pożyteczne- mówi, patrząc na

mnie oceniająco.- Panno Steele, wydaje się pani być zaciekawiona. Lubię kiedy jesteś

ciekawa, kochanie. Będę bardziej niż szczęśliwy, mogąc zademonstrować ci, co potrafię

zrobić z liną- uśmiecha się krzywo, a ja patrzę na niego beznamiętnie jak gdyby mnie

zmartwił. Przestaje się uśmiechać.

- Mam cię- szczerzę się.

Jego usta skrzywiają się i zwęża oczy.- Może później się z tobą policzę, ale teraz muszę

poprowadzić moją łódź- siada za kontrolą, naciska przycisk i silnik ożywa.

Mac biegnie na bok łodzi i szczerzy się do mnie, a potem zeskakuje na niższy pokład,

gdzie zaczyna rozwiązywać liny. Może on też zna jakieś sztuczki z linami. Ta nieproszona myśl

wpada mi do głowy i rumienię się.

162

Moja podświadomość patrzy na mnie gniewnie. Mentalnie wzruszam ramionami i

spoglądam na Christiana- winię 50. Podnosi nadajnik i łączy się radiowo z ochroną wybrzeża

kiedy Mac woła, że jesteśmy gotowi do drogi.

Po raz kolejny jestem olśniona profesjonalizmem Christiana. Jest taki kompetentny.

Czy jest coś czego ten człowiek nie potrafi robić? I potem przypominam sobie jego próby

pokrojenia w papryki w kostkę w moim mieszkaniu w piątek. Uśmiecham się na tą myśl.

Christian powoli wycofuje Grace z jej doku i kieruje ją w stronę wejścia do portu. Za

nami zebrał się mały tłumek na molo żeby obejrzeć nasze odpłynięcie. Małe dzieci machają,

a ja odmachuję im.

Christian spogląda na mnie przez ramię, a potem wciąga mnie między swoje nogi i

pokazuje mi różne kontrolki i gadżety w kokpicie.- Chwyć ster- rozkazuje, apodyktyczny jak

zawsze, ale robię jak mi kazano.

- Tak jest, kapitanie!- Chichoczę.

Kładzie ręce na moich i kontynuuje wyprowadzanie nas z portu. Po kilku minutach

jesteśmy już na otwartym morzu, mkniemy przez zimne, niebieskie wody Puget Sound. Z dala

od ochronnej ściany portu, wiatr jest silniejszy, a fale morskie rozbijają się pod nami.

Nie mogę nic poradzić na to, że się szczerzę, czując podekscytowanie Christiana- to

taka fajna zabawa. Robimy duży zakręt zanim kierujemy się na Półwysep Olympic, płyniemy z

wiatrem.

- Czas na żeglowanie- mówi Christian z ekscytacją.- Masz, przejmij ją. Utrzymuj ją na

kursie.

Co??? Uśmiecha się szeroko kiedy widzi przerażenie na mojej twarzy.

- Kochanie, to naprawdę łatwe. Trzymaj ster i miej oko na horyzont ponad dziobem.

Świetnie dasz sobie radę; zawsze sobie dajesz. Kiedy żagle pójdą w górę, poczujesz

pociągniecie. Po prostu trzymaj ją żeby była stabilna. Dam taki sygnał,- wykonuje ruch jakby

chciał poderżnąć sobie gardło- a wtedy ty możesz wyłączyć silniki. Ten przycisk- wskazuje na

duży, czarny, przycisk.- Rozumiesz?

- Tak- potakuję gwałtownie, czując panikę. Jeezu, nie spodziewałam się, że cokolwiek

tutaj zrobię!

Całuje mnie szybko, potem wstaje z kapitańskiego krzesła i idzie na przód łodzi żeby

dołączyć do Maca. Zaczyna rozwijać żagle, rozwiązywać liny i operować kołowrotkami i

dźwigniami. Dobra z nich drużyna, krzyczą do siebie różne specjalistyczne terminy i to

przyjemne widzieć, że 50 wchodzi w interakcje z kimś innym w tak beztroski sposób.

Może Mac jest jego przyjacielem. Wydaje się nie mieć wielu z tego co mogę

powiedzieć, ale w sumie, ja też nie mam ich wielu. Cóż, nie w Seattle. Jedyna przyjaciółka

jaką mam jest na wakacjach i opala się W St. James na zachodnim wybrzeżu Barbados.

Nagle czuję tęsknotę za Kate. Tęsknię za moją współlokatorką bardziej niż myślałam,

że będę kiedy wyjeżdżała. Mam nadzieję, że zmieni zdanie i wróci do domu ze swoim

bratem, Ethanem, a nie że przedłuży wyjazd z bratem Christiana, Elliotem.

163

Christian i Mac wciągają główny żagiel. Wypełnia się i naciąga kiedy omiata go wiatr i

nagle łódź wystrzeliwuje do przodu. Czuję to przez ster. Wow!

Pracują nad przednim żaglem i patrzę z fascynacją jak podlatuje w górę masztu.

Zostaje złapany przez wiatr, który rozciąga go.

- Trzymaj ją kochanie i wyłącz silniki!- Krzyczy Christian ponad wiatrem i pokazuje, że

mam wyłączyć silniki. Słyszę tylko jego głos, ale potakuję entuzjastycznie, spoglądając na

mężczyznę, którego kocham. Jest cały zmierzwiony od wiatru, ożywiony i stawiający opór

kołysaniu łodzi.

Naciskam przycisk i wycie silników zanika, a Grace płynie w kierunku Półwyspu

Olympic, sunąc po wodzie jak gdyby leciała. Chcę wyć i krzyczeć z radości- to musi być jedno

z najbardziej ekscytujących doświadczeń mojego życia- no może poza szybowcem i może

Czerwonym Pokojem Bólu.

Jasna cholera, ta łódź naprawdę potrafi się ruszać! Stoję, stabilnie trzymając stery i

walcząc z prądami. Christian znowu staje za mną po raz kolejny i kładzie ręce na moich.

- Co myślisz?- Krzyczy nad szumem wiatru i morza.

- Christian! To jest fantastyczne.

Uśmiecha się szeroko od ucha do ucha.- Poczekaj aż trójkątny żagiel pójdzie w górę-

wskazuje brodą na Maca, który rozwija trójkątny żagiel- ma kolor ciemnej, bogatej czerwieni.

Przypomina mi ściany w pokoju zabaw.

- Interesujący kolor- krzyczę.

Uśmiecha się do mnie spode łba i puszcza oko. Och, to taki wyzwalające.

Żagiel rozciąga się, ma duży eliptyczny kształt i Grace przyspiesza, sunąc przez Sound.

- Asymetryczny żagiel. Dla prędkości- Christian odpowiada na moje

niewypowiedziane pytanie.

- To niesamowite- nic lepszego nie jestem w stanie powiedzieć. Mam na twarzy

najbardziej niedorzeczny uśmiech kiedy przecinamy wodę, kierując się w ku majestatycznym

górom Olympic i wyspy Bainbridge. Spoglądam za siebie i widzę kurczące się za nami Seattle

oraz górę Rainier w dalekiej odległości.

Tak naprawdę to nigdy wcześniej nie doceniłam jak piękny i surowy jest krajobraz

otaczający Seattle- zielony, bujny, umiarkowany. Wysokie zielone drzewa i klify pojawiające

się co jakiś czas. To dzikie, ale spokojne piękno tego słonecznego popołudnia zapiera mi

dech. Ta stałość jest zachwycająca w porównaniu z naszą prędkością kiedy przecinamy wodę.

- Jak szybko płyniemy?

- Teraz 15 węzłów.

- Nie mam pojęcia co to znaczy.

- To około 27 kilometrów na godzinę.

- Tylko tyle? Wydaje się o wiele szybciej.

Ściska moje ręce i uśmiecha się.- Wyglądasz ślicznie, Anastasio. Dobrze widzieć kolor

na twoich policzkach… i to nie od rumienienia się. Wyglądasz tak jak na zdjęciach Jose.

Obracam się i całuję go.

164

- Umie pan pokazać dziewczynie dobrą zabawę, panie Grey.

- Naszym celem jest zadowolenie, panno Steele- przesuwa moje włosy i całuje mnie w

kark, wysyłając przepyszne łaskotki wzdłuż mojego kręgosłupa.- Lubię widzieć cię szczęśliwą-

mamrocze i zaciska ramiona wokół mnie.

Patrzę na szerokie, niebieskie wody, zastanawiając się co takiego zrobiłam w

przeszłości, że los uśmiechnął się do mnie i dostarczył mi tego pięknego mężczyznę.

Tak, jesteś szczęśliwą suką, burczy moja podświadomość. Ale twój los z nim jest

przesądzony. On nie będzie chciał do końca życia tego waniliowego gówna… będziesz

musiała pójść na kompromis. Mentalnie obrzucam gniewnym spojrzeniem jej okropną,

bezczelną twarz i opieram głowę o pierś Christiana. Ale gdzieś głęboko wiem, że moja

podświadomość ma rację, ale odrzucam te myśli. Nie chcę zepsuć sobie tego dnia.

Godzinę później, jesteśmy zakotwiczeni w małej, odosobnionej zatoczce wyspy

Bainbridge. Mac poszedł na ląd- po co, nie wiem- ale mam moje podejrzenia, bo jak tylko

Mac włącza silnik motorówki, Christian chwyta mnie za rękę i praktycznie zaciąga do swojej

kabiny, człowiek z misją.

Teraz stoi przede mną, emanując swoją odurzającą zmysłowością kiedy jego sprawne

palce szybko pracują nad paskami mojej kamizelki ratunkowej. Rzuca ją na bok i patrzy na

mnie ciemnymi, rozszerzonymi źrenicami swoich oczu.

Jestem już stracona, a prawie mnie nie dotknął. Podnosi rękę do mojej twarzy i jego

palce przesuwają się po mojej brodzie, gardle, mostku aż do pierwszego guzika mojej koszuli,

paląc mnie swoim dotykiem.

- Chcę cię zobaczyć- mówi i odpina guzik. Schyla się i zostawia delikatny pocałunek na

moich rozchylonych ustach. Dyszę i jestem podniecona kombinacją jego ujmującego piękna,

jego surowej seksualności w odosobnieniu tej kabiny i delikatnego kołysania łodzi. Robi krok

w tył.

- Rozbierz się dla mnie- szepcze, jego oczy płoną.

Ojej. Jestem bardziej niż szczęśliwa mogąc to zrobić. Nie zdejmując wzroku z jego

oczu, powoli odpinam każdy guzik i chłonę jego palący wzrok. Och, to uderza do głowy.

Widzę jego pożądanie- jest ewidentne na jego twarzy… i gdzie indziej też.

Pozwalam mojej koszuli spaść na podłogę i sięgam po guzik od spodni.

- Zatrzymaj się- rozkazuje.- Usiądź.

Siadam na krańcu łóżka, a on w jednym płynnym ruchu siada na kolanach przede mną

i rozwiązuje jedno, a potem drugie sznurowadło moich trampków. Ściąga je po kolei razem z

moimi skarpetkami. Chwyta mój lewą stopę i podnosi ją, a potem całuje opuszek mojego

dużego palca, przygryzając go zębami.

- Ach!- Jęczę kiedy czuję efekt między moimi nogami. Wstaje i wyciąga do mnie rękę,

a potem ciągnie do góry.

165

- Kontynuuj- mówi i cofa się żeby na mnie popatrzeć.

Rozpinam rozporek jeansów, zahaczam je kciukami i zsuwam jeans po moich nogach.

Łagodny uśmiech gra na jego ustach, ale jego oczy pozostają ciemne.

I nie wiem czy to dlatego, że kochał się ze mną dzisiejszego poranka i mam na myśli,

że naprawdę się ze mną kochał- delikatnie, słodko- czy przez jego pełną emocji deklarację-

Tak- ale w ogóle nie czuję się zawstydzona. Chcę być seksowna dla tego mężczyzny.

Zasługuje na to, sprawia, że czuję się seksowna.

Ok, to dla mnie nowość, ale uczę się pod jego mistrzowską kuratelą. I dla niego też

tak wiele rzeczy jest nowych. To trochę balansuje piłę między nami, tak myślę.

Mam na sobie jeden z zestawów nowej bielizny- białe, koronkowe stringi i pasujący

stanik- markowe o odpowiedniej cenie. Wychodzę z jeansów i stoję przed nim w bieliźnie, za

którą zapłacił, ale już nie czuję się tania. Czuję się jego.

Sięgając do tyłu, odpinam stanik i zsuwam ramiączka po ramionach, a potem zrzucam

go na moją koszulę. Powoli zsuwam majtki i pozwalam im spaść do kostek. Wychodzę z nich,

zadziwiona gracją z jaką to robię.

Stoję przed nim naga i bez wstydu. Wiem, że to dlatego, że mnie kocha. Już nie muszę

się ukrywać. On nic nie mówi, po prostu na mnie patrzy. Widzę jedynie jego pożądanie,

może nawet podziw i coś jeszcze, głębokość jego potrzeby- głębokość jego miłości do mnie.

Sięga w dół, unosi rąbek swojego kremowego swetra i zdejmuje go przez głowę

razem z t-shirtem, odkrywając swoją pierś i ani na chwilę nie zdejmując ze mnie swoich

szarych oczu. Zdejmuje buty i skarpetki zanim chwyta guzik swoich jeansów.

Wyciągam ręce i szepczę.- Pozwól mi.

Jego usta zaciskają się na chwilę w kształcie „ooch” i uśmiecha się.- Częstuj się.

Podchodzę do niego, wślizguję moje nieulękłe palce za jego jeansy i ciągnę, więc musi

podejść bliżej mnie. Bezwiednie nabiera powietrze z powodu mojej niespodziewanej

zuchwałości, a potem uśmiecha się. Odpinam guzik, ale zanim rozpinam mu rozporek,

pozwalam moim palcom pobłądzić. Przesuwam palcami po jego erekcji przez miękki materiał

spodni. Wygina biodra do przodu w moją dłoń i zamyka na chwilę oczy, upajając się moim

dotykiem.

- Stajesz się taka śmiała, Ano, taka odważna- szepcze i chwyta rękami moją twarz.

Schyla się i głęboko mnie całuje.

Kładę ręce na jego biodrach- w połowie na jego chłodnej skórze, a w drugiej na jego

niskich jeansach.- Ty też- mówię przy jego ustach kiedy moje kciuki powoli zataczają kółka na

jego skórze, a on uśmiecha się.

- Zmierzam tam.

Przesuwam ręce na przód jego jeansów i rozpinam rozporek. Moje odważne palce

przesuwają się po jego włosach łonowych do jego wzwodu i chwytam go mocno.

Z jego gardła wydobywa się niski dźwięk, jego słodki oddech omiata mnie i znowu

kochająco mnie całuje. Kiedy moja ręka przesuwa się po nim, wokół niego, pieszcząc go,

166

zaciskając go mocno, obejmuje mnie ramionami. Jego prawa ręka spoczywa na środku moich

pleców. Jego lewa ręka znajduje się w moich włosach, przytrzymując mnie przy jego ustach.

- Och, tak bardzo cię pragnę, kochanie- mówi i nagle odsuwa się ode mnie żeby zdjąć

jeansy i bokserki jednym szybkim, zwinnym ruchem. Wygląda pięknie, pięknie w ubraniu i

bez, każdy jego milimetr.

Jest idealny. Jego piękno jest sprofanowane jedynie jego bliznami, myślę ze

smutkiem. One biegnę o wiele głębiej niż na jego skórze.

- Co się dzieje, Ano?- Mamrocze i delikatnie głaszcze mnie po policzku kostkami

swojej ręki.

- Nic. Kochaj mnie, teraz.

Wciąga mnie w swoje ramiona, całując mnie, wplątując ręce w moje włosy. Nasze

języki splatają się. Prowadzi mnie do tyłu w kierunku łóżka, delikatnie opuszcza mnie na nie i

kładzie się przy moim boku.

Przesuwa nosem po linii mojej szczęki kiedy moje ręce wędrują do jego włosów.

- Czy masz pojęcie jak przepiękny jest twój zapach, Ano? Nie można mu się oprzeć.

Jego słowa robią to, co zawsze- podpalają moje ciało, przyspieszają mój puls. Przeswa

nos w dół mojego gardła, przez piersi, całując mnie żarliwie kiedy to robi.

- Jesteś taka piękna- mamrocze kiedy bierze do ust jeden z moich sutków i delikatnie

zaczyna go ssać.

Jęczę kiedy moje ciało podskakuje na łóżku.

- Niech cię usłyszę, kochanie.

Jego ręka przesuwa się do mojej talii i tonę w jego dotyku, skóra na skórze- jego

głodne usta na moich piersiach i jego zdolne palce, głaszczące i pieszczące mnie, oddające mi

hołd. Przesuwa rękę po moich biodrach, pośladkach i w dół mojej nogi aż do kolana. Przez

cały ten czas całuje i ssie moje piersi- o rety.

Chwyta moje kolano i podnosi mi nogę do góry, zakładając ją sobie za biodra przez co

wypuszczam powietrze i raczej czuję niż widzę jego odpowiadający szeroki uśmiech na mojej

skórze. Obraca się i kładzie na plecach, a ja razem z nim. Siedzę na nim okrakiem, a on

podaje mi foliowe opakowanie.

Przesuwam się do tyłu, biorę go w dłonie i po prostu nie mogę mu się oprzeć.

Schylam się i całuję go, biorę go do ust, wiruję językiem wokół niego, a potem mocno ssę.

Jęczy i wygina biodra do przodu, wchodząc głębiej w moje usta.

Mmm… dobrze smakuje. Chcę go mieć w sobie. Siadam i patrzę na niego; brakuje mu

tchu, ma otwarte usta i obserwuje mnie intensywnie.

Pospiesznie rozdzieram folijkę i zakładam mu prezerwatywę. Wyciąga do mnie ręce.

Podaję mu jedną, a drugą ustawiam się pod nim, a potem po chwili pochłaniam to, co moje.

Z jego gardła wydaje się niski jęk i zamyka oczy.

To uczucie kiedy jest we mnie… rozciąga mnie… wypełnia mnie- jęczę łagodnie- jest

boskie. Kładzie ręce na moich biodrach i porusza mną w górę i w dół, wpychając się we mnie.

Och… to takie przyjemne uczucie.

167

- Och, kochanie- szepcze i nagle siada, więc jesteśmy nos w nos i to uczucie jest

niezwykłe- takie pełne. Tracę oddech i chwytam jego przedramiona kiedy kładzie ręce na

mojej twarzy i patrzy mi w oczy- intensywne, szare, płonące pożądaniem.

- Och, Ana. Co ja przez ciebie czuję- mamrocze i całuje mnie namiętnie.

Odwzajemniam pocałunek, jestem zdezorientowana przez to przepyszne uczucie kiedy jest

zakopany głęboko we mnie.

- Och, kocham cię- mówię. Jęczy jak gdyby bolały go wyszeptane słowa i przewraca

się nie zrywając naszego cennego kontaktu i zabierając mnie ze sobą. Znowu leżę pod nim.

Oplatam nogi wokół jego pasa.

Patrzy na mnie z podziwem i zadumą. Jestem pewna, że mój wyraz twarzy jest

dokładnie taki sam kiedy sięgam ręką i głaszczę jego piękną twarz. Zaczyna się ruszać bardzo

powoli, zamyka oczy i pojękuje.

Delikatne kołysanie łodzi, spokój i cisza kabiny są zagłuszone jedynie przez nasze

mieszające się oddechy kiedy porusza się wolno we mnie i ze mnie. Tak kontrolująco i tak

dobre- to niebiańskie. Kładzie ramię nad moją głowę, jego ręka spoczywa na moich włosach,

a drugą głaszcze mnie po twarzy kiedy schyla się i całuje mnie.

Jestem owinięta w niego kiedy kocha się ze mną, wolno poruszając się do środka i na

zewnątrz, czcząc mnie. Dotykam go- przestrzegając granic- jego ramion, włosów, dolnej

części pleców, jego pięknych pośladków- i mój oddech przyspiesza kiedy jego równy rytm

wypycha mnie wyżej i wyżej. Całuje moje usta, moją brodę, moją szczęką, potem podgryza

moje ucho. Słyszę staccato jego oddechu z każdym delikatnym pchnięciem w głąb mojego

ciała.

Moje ciało zaczyna się trząść. Och… To uczucie znam tak dobrze… Jestem blisko…

Och…

- Właśnie tak, kochanie… zrób to dla mnie… Proszę... Ana- mówi i jego słowa są moim

rozwiązaniem.

- Christian!- Krzyczę, a on wydaje z siebie pomruk kiedy dochodzimy razem.

MUZYKA:

Eva Cassidy- Songbird

168

Rozdział 10

- Mac niedługo wróci- mamrocze.

- Hmm.- Moje oczy otwierają się i spotykają jego szary wzrok. O Panie, jego oczy mają

niesamowity kolor- zwłaszcza tutaj, na otwartym morzu- odbijają światło wody wpadające

przez małe okienka w kabinie.

- Bardzo chciałbym przeleżeć tutaj z tobą całe popołudnie, ale Mac będzie

potrzebował pomocy- Christian pochyla się i czule mnie całuje.- Ano, wyglądasz tak pięknie w

tej chwili, taka sponiewierana i seksowna. To sprawia, że pragnę cię jeszcze bardziej-

uśmiecha się i wstaje z łóżka. Leżę na brzuchu i podziwiam widok.

- Pan też nie jest taki zły, kapitanie- cmokam ustami w podziwie, a ona uśmiecha się

szeroko.

Obserwuję jak porusza się z gracją po kabinie kiedy się ubiera. Jest naprawdę bosko

piękny, i co więcej, znowu kochał się ze mną tak słodko. Prawie nie mogę uwierzyć w moje

szczęście. Prawie nie mogę uwierzyć, że ten mężczyzna jest mój. Siada obok mnie żeby

założyć buty.

- Kapitanie, tak?- Mówi oschle.- Cóż, jestem panem tego okrętu.

Przekrzywiam głowę na jedną stronę.- Jest pan panem mojego serca, panie Grey.- I

mojego ciała… i mojej duszy.

Kręci głową i schyla się żeby mnie pocałować.- Będę na górnym pokładzie. Gdybyś

chciała wziąć prysznic to jest w łazience. Potrzebujesz czegoś? Drinka?- Pyta, a ja mogę się

tylko uśmiechnąć. Czy to ten sam mężczyzna? Czy to ten sam 50?

- Co?- Pyta, widząc mój głupi uśmiech.

- Ty.

- Co ze mną?

- Kim jesteś i co zrobiłeś z Christianem?

A jego ustach pojawia się smutny uśmiech.

- Jest niedaleko, kochanie- mówi łagodnie i w jego głosie słychać nutkę melancholii,

prze którą od razu żałuję swojego pytania. Ale otrząsa się.- Zobaczysz go wystarczająco

szybko- uśmiecha się krzywo.- Zwłaszcza, jeśli nie wstaniesz- sięga i daje mi mocnego klapsa,

więc krzyczę i śmieję się w tym samym czasie.

- Już się martwiłam się.

- Taak?- Marszczy brew.- Wysyłasz mieszane sygnały, Anastasio. Jak facet ma za tobą

nadążyć?- Pochyla się i jeszcze raz mnie całuje.- Nara, kochanie- dodaje z olśniewającym

uśmiechem. Wstaje i zostawia mnie z moimi rozproszonymi myślami.

169

Kiedy pojawiam się na pokładzie, Mac już wrócił, ale znika na górnym pokładzie kiedy

otwieram drzwi salonu. Christian rozmawia przez BlackBerry. Z kim? Zastanawiam się.

Podchodzi do mnie i całuje moje włosy.

- Świetne wiadomości… dobrze. Taa… Naprawdę? Schody przeciwpożarowe?...

Rozumiem… Tak, dzisiaj wieczorem.

Naciska klawisz zakończenia rozmowy i dźwięk włączanego silnika przestrasza mnie.

Mac musi być w kokpicie powyżej.

- Pora wracać- mówi Christian, całując mnie jeszcze raz kiedy zapina mnie w

kamizelkę ratunkową.

Słońce jest nisko na horyzoncie kiedy wracamy do portu. Rozmyślam o tym

cudownym popołudniu. Pod ostrożnym i cierpliwym instruktażem Christiana, udało mi się

schować główny żagiel, przedni żagiel, przyspieszacz i nauczyłam się wiązać podwójny węzeł,

wyblinkę i węzeł skrótowy. Jego usta unosiły się w uśmiechu przez całą lekcję.

- Mogę cię związać jednego dnia- mówię.

Jego usta wykrzywiają się w rozbawieniu.- Najpierw będzie musiała mnie pani złapać,

panno Steele.

Jego słowa przypominają mi jak gonił mnie po mieszkaniu. To podekscytowanie, a

później okropny zakończenie. Marszczę brwi i drżę. Potem go zostawiłam.

Czy odeszłabym znowu teraz, kiedy przyznał, że mnie kocha? Wpatruję się w jego

czyste, szare oczy. Czy kiedykolwiek mogłabym znowu odejść- nie ważne co by mi zrobił? Czy

mogłabym go tak zdradzić? Nie. Nie sądzę.

Pokazał mi tą piękną łódź bardziej szczegółowo, wyjaśniając jej innowacyjny projekt i

technikę, opowiedział o bardzo dobrych materiałach, z których została zbudowana.

Pamiętam jak przeprowadzałam z nim wywiad, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Już

wtedy zwróciłam uwagę na jego pasję związaną ze statkami. Myślałam, że interesowały go

jedynie frachtowce budowane przez jego firmę, wypływające na ocean- a nie super

seksowne, błyszczące katamarany.

I, oczywiście, uprawiał ze mną słodką, niespieszną miłość. Kręcę głową,

przypominając sobie jak moje ciało zginało się i płonęły pod jego zdolnymi rękami. Jest

wybitnym kochankiem, tego jestem pewna- choć, oczywiście nie mam porównania. Ale Kate

byłaby bardziej zachwycona, jeśli zawsze by tak było; to do niej nie podobne, by pomijać

wszystkie szczegóły.

Ale na jak długo mu to wystarczy? Nie wiem i ta myśl mnie niepokoi.

Teraz on siedzi, a ja stoję w bezpieczeństwie jego ramion przez godziny- przynajmniej

tak mi się wydaje. Ogarnia nas komfortowa, przyjemna cisza kiedy Grace zbliża się coraz

bliżej Seattle. Trzymam stery, a Christian co jakiś czas doradza poprawki kursu.

- W żeglarstwie znajduje się poezja stara jak świat- mówi mi do ucha.

- To brzmi jak cytat.

170

Czuję jego szeroki uśmiech.- Bo jest. To Antoine de Sainte-Exupery.

-Och… Uwielbiam “Małego Księcia”.

- Ja też.

Jest wczesny wieczór kiedy Christian wprowadza nas do portu, jego ręce leżą na

moich. Z łódek mrugają światełka, odbijając się od ciemnej wody, ale nadal jest jasno-

przyjemny, jasny wieczór. To uwertura do tego, co zapowiada się być spektakularnym

zachodem słońca.

Na nadbrzeżu zbiera się grupka ludzi kiedy Christian powoli obraca łódź w dość małej

przestrzeni. Robi to z łatwością i wycofuje ją do tego samego miejsca, z którego

wypływaliśmy. Mac wskakuje na dok i przywiązuje Grace do słupka.

- I jesteśmy z powrotem- mamrocze Christian.

- Dziękuję- mówię nieśmiało.- To było idealne popołudnie.

Christian uśmiecha się szeroko.- Też tak myślę. Może możemy zapisać cię na kurs

żeglarstwa, żebyśmy mogli wypłynąć na kilka dni, tylko we dwoje.

- Byłoby cudownie. Możemy ochrzcić sypialnię znowu i znowu.

Pochyla się i całuje mnie pod uchem.- Hmm… czekam na to z niecierpliwością,

Anastasio- szepcze, a każdy włosek na moim ciele staje na baczność.

Jak on to robi?

- Chodź, mieszkanie jest puste. Możemy wracać.

- A co z naszymi rzeczami w hotelu?

- Taylor już je zabrał.

Och! Kiedy?

- Wcześniej, po tym jak sprawdził Grace ze swoją ekipą- Christian odpowiada a moje

niewypowiedziane pytanie.

- Czy ten biedny człowiek kiedyś śpi?

- Śpi- Christian unosi brew.- Po prostu wykonuje swoją pracę, Anastasio, w której jest

bardzo dobry. Jason to prawdziwe odkrycie.

- Jason?

- Jason Taylor.

Pamiętam jak myślałam, że „Taylor” to jego pierwsze imię. Jason. Pasuje do niego-

solidne, można na nim polegać. Z jakiegoś powodu, uśmiecham się.

- Lubisz Taylora- mówi Christian i patrzy na mnie podejrzliwie.

- Tak przypuszczam- jego pytanie zbija mnie z pantałyku. Christian marszczy brwi.- Nie

pociąga mnie, jeśli to dlatego się marszczysz. Przestań.

Christian prawie, że wydumuje wargi- jest nadąsany.

171

Jeezu, czasami zachowuje się jak dziecko.- Myślę, że Taylor bardzo dobrze się tobą

opiekuje. Dlatego go lubię. Wydaje się być życzliwy, lojalny i można na nim polegać. Ma dla

mnie ojcowski urok.

- Ojcowski?

- Tak.

- Ok, ojcowski- Christian testuje słowo i jego znaczenie. Śmieję się.

- Och, Christian, dorośnij, na miłość boską.

Christianowi opada szczęka, jest zaskoczony moich wybuchem, ale potem marszczy

brwi jakby rozważał moją wypowiedź.- Staram się- mówi w końcu.

- To prawda. Bardzo- odpowiadam łagodnie, a potem przewracam oczami.

- Jakie wspomnienia przywołujesz kiedy przewracasz na mnie oczami, Anastasio-

szczerzy się.

Uśmiecham się do niego krzywo.- Cóż, jeśli będziesz się zachowywał, to może

będziemy mogli ponowie przeżyć niektóre z tych wspomnień.

Jego usta skrzywiają się w półuśmiechu.- Zachowywał się?- Unosi brwi.- No

naprawdę, panno Steele, dlaczego pani myśli, że chciałbym je ponownie przeżyć?

- Prawdopodobnie po tym, że twoje oczy zapaliły się jak lampki choinkowe kiedy to

powiedziałam.

- Już tak dobrze mnie znasz- mówi oschle.

- Chciałabym cię poznać lepiej.

Uśmiecha się łagodnie.- A ja ciebie, Anastasio.

- Dzięki, Mac- Christian ściska rękę McConnell’a i staje na doku.

- To zawsze przyjemność, panie Grey, i do widzenia. Ano, wspaniale było cię poznać.

Nieśmiało ściskam jego rękę. Musi wiedzieć co robiliśmy z Christianem kiedy zszedł z

pokładu.

- Dobrego dnia, Mac i dziękuję.

Uśmiecha się szeroko i puszcza do mnie oko, przez co rumienię się. Christian chwyta

mnie za rękę i idziemy w górę doku do promenady portu.

- Skąd jest Mac?- Pytam, bo ciekawi mnie jego akcent.

- Z Irlandii… z Północnej Irlandii- Christian poprawia się.

- Jest twoim przyjacielem?

- Mac? Pracuje dla mnie. Pomagał budować Grace.

- Masz wielu przyjaciół?

Marszczy brwi.- Nie do końca. Robiąc, to co robię… nie kultywuję przyjaźni. Jest tylko-

Milknie i jeszcze bardziej marszczy brwi i wiem, że chciał wspomnieć o pani Robinson.

- Głodna?- Pyta, próbując zmienić temat.

Potakuję. Właściwie, to umieram z głodu.

- Zjemy tam gdzie zostawiłem samochód. Chodź.

172

Obok baru SP znajduje się małe włoskie bistro nazwane „Bee’s”. Przypomina mi o

miejscu w Portland- kilka stolików i ław, wystrój bardzo zdecydowany i nowoczesny. Duże,

czarno-białe fotografie z przyjęcia na początku wieku służą jako malowidła ścienne.

Christian i ja siedzimy naprzeciwko siebie na małej kanapie w kształcie litery U

(booth) między nami znajduje się stolik. Czytamy menu, popijając pyszne, lekkie Frascati.

Kiedy spoglądam znad menu z już podjętą decyzją, Christian patrzy na mnie spekulująco.

- Co?- Pytam.

- Wyglądasz ślicznie, Anastasio. Świeże powietrze dobrze ci służy.

Rumienię się.- Jeśli mam być szczera, to czuję się raczej jak poparzona wiatrem. Ale

spędziłam wspaniałe popołudnie. Dziękuję ci.

Uśmiecha się, jego oczy są ciepłe.- Przyjemność po mojej stronie- mówi.

- Mogę cię o coś zapytać?- Decyduję się na misję zbierania faktów.

- O wszystko, Anastasio. Wiesz o tym- przekrzywia głowę na jedną stronę i wygląda

przepysznie.

- Wydajesz się nie mieć wielu przyjaciół. Dlaczego?

Wzrusza ramionami i marszczy brwi.- Powiedziałem ci, naprawdę nie mam czasu.

Mam współpracowników, choć to bardzo różni się od przyjaźni, jak mniemam. Mam rodzinę i

to wszystko. Poza Eleną.

Ignoruję jego wspominkę o tej suczej trolicy.- Żadnych męskich przyjaciół, z którymi

możesz wyjść i się rozładować?

- Wiesz w jakim sposób lubię się rozładowywać, Anastasio- Christian skrzywia usta.- I

pracowałem, budowałem firmę- wygląda na zadumanego.- To wszystko co robię. Czasami

jeszcze żegluję i latam.

- Nawet w college’u?

- Nie do końca.

- Więc tylko Elena?

Potakuje z ostrożnym wyrazem twarzy.

- Musisz być samotny.

Jego usta unoszą się w małym, tęsknym uśmiechu.- Co chciałabyś zjeść?- Pyta, znowu

zmieniając temat.

- Wezmę risotto.

- Dobry wybór.- Christian przyzywa kelnera i w ten sposób kończy rozmowę.

Po złożeniu zamówienia, wiercę się na krześle i wpatruję w moje splątane palce. Jeśli

jest w nastroju do rozmów, to muszę z tego skorzystać.

Musze porozmawiać z nim o jego oczekiwaniach, o jego, eee… potrzebach.

- Anastasio, co się dzieje? Powiedz mi.

Spoglądam w jego zatroskaną twarz.

- Powiedz mi- mówi z większą siłą. Jego troska zmienia się w co? Lęk? Gniew?

173

Biorę głęboki oddech.- Po prostu martwię się, że to dla ciebie za mało. No wiesz, żeby

się rozładować.

Jego szczęka napinaj się, a oczy twardnieją.- Czy dawałem ci jakiekolwiek znaki, że to

za mało?

- Nie.

- Więc dlaczego tak myślisz?

- Wiem jaki jesteś. Czego… eee… potrzebujesz- jąkam się.

Zamyka oczy i pociera czoło swoimi długimi palcami.

- Co muszę zrobić?- Jego głos jest złowieszczo łagodny, jak gdyby był zły i moje serce

tonie.

- Nie, źle mnie zrozumiałeś. Byłeś cudowny i wiem, że minęło dopiero kilka dni, ale

mam nadzieję, że nie zmuszam cię byś zmienił się w kogoś kim nie jesteś.

- Nadal jestem sobą, Anastasio. Ze wszystkimi moimi 50 odcieniami popieprzenia.

Tak, muszę walczyć z potrzebą kontroli… ale taką mam naturę, tak sobie radziłem ze swoim

życiem. Tak, spodziewam się, że będziesz zachowywała się konkretny sposób, a kiedy tego

nie robisz, to to jest zarówno wyzwaniem jak i orzeźwieniem. Nadal robimy to, co ja lubię

robić. Pozwoliłaś mi wczoraj na klapsy po twojej oburzającej ofercie na licytacji- uśmiecha się

na to wspomnienie z zadowoleniem.- Lubię cię karać. Nie sądzę, by to pragnienie kiedyś

odeszło… ale staram się i nie jest tak ciężko jak myślałem, że będzie.

Skręcam się i rumienię, przypominając sobie naszą zakazaną schadzkę w jego

dziecięcej sypialni.- Nie przeszkadzało mi to- szepczę, uśmiechając się nieśmiało.

- Wiem- jego unoszą się w niechętnym uśmiechu.- Ani mi. Ale pozwól, że coś ci

powiem Anastasio. To wszystko jest dla mnie nowe i te ostatnie kilka dni było najlepszymi w

moim życiu. Nie chcę niczego zmieniać.

Och!

- To były też najlepsze dni w moim życiu, bez wyjątku- mamroczę i jego uśmiech się

poszerza. Moja wewnętrzna bogini potakuje gorączkowo w zgodzie i szturcha mnie mocno.

Ok, ok.

- Więc nie chcesz mnie zabrać do swojego pokoju zabaw?

Przełyka ślinę i blednie. Dobry nastrój go opuścił.- Nie, nie chcę.

- Dlaczego nie?- Szepczę. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam.

I tak, czuję to, to małe ukłucie rozczarowania. Moja wewnętrzna bogini tupie nogami i

wydyma usta, jej ramiona są skrzyżowane jak u naburmuszonego dziecka.

- Kiedy byliśmy tam ostatnim razem, zostawiłaś mnie- mówi cicho.- Będę unikał

wszystkiego, co może sprawić, że znowu mnie zostawisz. Byłem zrozpaczony kiedy odeszłaś.

Wyjaśniłem to. Już nigdy więcej nie chcę się tak czuć. Powiedziałem ci, co do ciebie czuję-

jego szare oczy są szeroko otwarte i kipiące szczerością.

- Ale to wydaje się nieuczciwe. To nie może być dla ciebie relaksujące- ten ciągły

niepokój o to jak ja się czuję. Zrobiłeś dla mnie te wszystkie zmiany i ja… Myślę, że powinnam

174

zrewanżować się w jakiś sposób. Nie wiem, może… spróbować… jakichś zabaw z

odgrywaniem ról- jąkam się, moja twarz jest szkarłatna jak ściany w pokoju zabaw.

Dlaczego tak trudno o tym rozmawiać? Robiłam z tym facetem całą masę

perwersyjnego pieprzenia. Rzeczy, o których nawet nie słyszałam kilka tygodni temu, rzeczy,

które wcześniej wydawały mi się niemożliwe. A mimo to, najtrudniejszym momentem jest

rozmowa o tym.

- Ano, odwdzięczasz się, bardziej niż myślisz. Proszę, proszę, nie czuj się tak.

Zniknął beztroski Christian. Jego oczy są teraz rozszerzone z niepokoju i to ściska mnie

w żołądku.- Kochanie, minął tylko jeden weekend- kontynuuje.- Daj nam czas. Myślałem o

nas bardzo dużo w zeszłym tygodniu, kiedy odeszłaś. Potrzebujemy czasu. Ty musisz mi ufać,

a ja tobie. Może za jakiś czas będziemy mogli pozwolić sobie na coś więcej, ale lubię to jaka

jesteś teraz. Lubię widzieć cię tak szczęśliwą, tak zrelaksowaną i beztroską, wiedząc, że

miałem z tym coś wspólnego. Ja nigdy— Milknie i przebiega ręką przez włosy.- Musimy iść

zanim będziemy mogli biec- nagle uśmiecha się krzywo.

- Co jest takie zabawne?

- Flynn. Ciągle to mówi. Nigdy bym nie pomyślał, że będę go cytować.

- Flynnizm.

Christian śmieje się.- Dokładnie.

Kelner przynosi nasze przystawki i bruschettę (grzanki). Nasza rozmowa zmienia

kierunek kiedy Christian się relaksuje.

Ale kiedy kelner stawia przed nami ogromne talerze z głównym daniem, nie mogę nic

poradzić na rozmyślanie o dzisiejszym Christianie- zrelaksowanym, szczęśliwym i beztroskim.

Przynajmniej teraz się śmieje, znowu jest w lepszym nastroju.

Wewnętrznie wydycham powietrze kiedy zaczyna pytać mnie o miejsca, w których

byłam. To krótka rozmowa, skoro nie byłam nigdzie poza kontynentem Stanów

Zjednoczonych. Z kolei Christian, podróżował po świecie. Wchodzimy w łatwiejszą, weselszą

konwersację, rozmawiając o miejscach, które odwiedził.

Po naszym smacznym i wypełniającym posiłku, Christian prowadzi samochód w

kierunku Escali. Delikatny głos Evy Cassidy dobiega z głośników. To pozwala mi w spokoju

pomyśleć. Miałam nieziemski dzień. Dr Greene, nasz prysznic, wyznanie Christiana, kochanie

się w hotelu i na statku, kupowanie samochodu. Nawet sam Christian był taki inny. Tak jakby

coś odpuścił albo odkrył coś na nowo, nie wiem.

Kto by pomyślał, że może być taki słodki? Czy on sam o tym wiedział?

Kiedy spoglądam na niego, też wygląda na zamyślonego. Wtedy uderza mnie, że tak

naprawdę to nigdy nie żył jak nastolatek- w każdym razie nie jak normalny nastolatek. Kręcę

głową.

175

Mój umysł wraca do balu, tańca z dr Flynnem i strachu Christiana, że Flynn powiedział

mi o nim wszystko. Christian nadal coś przede mną ukrywa. Jak możemy iść na przód, jeśli

tak czuje?

Myśli, że mogę go zostawić, jeśli będę go znała. Myśli, że mogę odejść, jeśli będzie

sobą. Och, ten mężczyzna jest taki skomplikowany.

Kiedy zbliżamy się bliżej domu, Christian zaczyna emanować napięciem, które

wkrótce staje się namacalne. Obserwuje chodniki i boczne alejki, jego oczy skaczą wszędzie.

Wiem, że szuka Leili. Ja też zaczynam szukać. Każda młoda brunetka jest podejrzana, ale nie

widzimy jej.

Kiedy wjeżdża do garażu, jego usta są zaciśnięte w napięta, ponurą linię. Zastanawiam

się dlaczego tu wróciliśmy skoro ma zamiar być taki nieufny i spięty. Sawyer patroluje garaż.

Zniszczone Audi zniknęło. Podchodzi otworzyć moje drzwi kiedy Christian zatrzymuje się

obok SUVa.

- Witaj, Sawyer- mamroczę swoje powitanie.

- Panno Steele- potakuje.- Panie Grey.

- Żadnego śladu?- Pyta Christian.

- Nie, proszę pana.

Christian potakuje, łapie mnie za rękę i kieruje się do windy. Wiem, że jego umysł

pracuje na nadgodzinach- jest rozkojarzony. Kiedy już jesteśmy w środku, obraca się do

mnie.

- Nie wolno ci wychodzić stąd samej. Zrozumiano?- Mówi ostro.

- Ok.- Jeezu, nie rwij sobie włosów z głowy. Ale jego nastawienie powoduje, że się

uśmiecham. Chcę przytulić siebie. Ten mężczyzna, taki dominujący i oschle ze mną

rozmawiający od kiedy go znam. Dziwię się, że jeszcze tydzień temu czułabym się bardzo

zagrożona, gdyby mówił do mnie w ten sposób. Ale teraz rozumiem go o wiele bardziej. To

jest jego mechanizm radzenia sobie. Stresuje się przez Leilę, kocha mnie i chce mnie chronić.

- Co jest takie zabawne?- Mamrocze, na jego twarzy widzę cień rozbawienia.

- Ty.

- Ja? Panno Steele? Dlaczego jestem zabawny?- Wydyma wargi.

Christian i wydymane wargi… gorące.

- Nie wydymaj ust.

- Dlaczego?- Jest jeszcze bardziej rozbawiony.

- Bo to ma na mnie taki sam efekt jaki ja mam na ciebie, kiedy robię to.- Celowo

przygryzam wargę.

Unosi brwi, zaskoczony i zadowolony w tym samym czasie.- Naprawdę?- Znowu

wydyma wargi i pochyla się żeby szybko mnie pocałować.

Unoszę usta do niego i kiedy nasze usta spotykają się, pocałunek zmienia się w

nanosekundzie- niekontrolowany ogień rozprzestrzenia się w moich żyłach i przyciąga mnie

do niego.

176

Nagle moje palce wplątują się w jego włosy kiedy chwyta mnie i przyciska do ściany

windy. Jego ręce oplatają moją twarz i trzymają mnie przy jego ustach kiedy nasze języki

nacierają na siebie. I nie wiem czy to odosobnienie windy sprawia, że wszystko wydaje się

bardziej realne, ale czuję jego potrzebę, jego strach, jego namiętność.

Ja pierdolę. Chcę go, tutaj i teraz.

Winda zatrzymuje się, drzwi się otwierają i Christian odciąga twarz od mojej, jego

biodra nadal przyszpilają mnie do ściany, jego erekcja wbija się we mnie.

- Wow- mamrocze dysząc.

- Wow- mówię to samo, wciągając powietrze z powrotem do płuc.

Patrzy na mnie iskrzącymi się oczami.- Co ty mi robisz, Ano- przesuwa kciukiem po

mojej dolnej wardze.

Kątem oka widzę, że Taylor cofnął się, więc już nie mam go w polu widzenia.

Wychylam się do góry i całuję Christiana w kącik jego pięknie wyrzeźbionych ust.

- Co ty mi robisz, Christian.

Cofa się i chwyta mnie za rękę. Jego oczy są teraz ciemniejsze i zwężone.- Chodź-

rozkazuje.

Taylor nadal stoi w foyer i dyskretnie czeka na nas.

- Dobry wieczór, Taylor- mówi Christian serdecznie.

- Panie Grey, panno Steele.

- Wczoraj byłam panią Taylor- szczerzę się do Taylora, który rumieni się.

- To ładnie brzmi, panno Steele- mówi Taylor tonem stwierdzającym fakt.

- Też tak myślałam.

Christian ściska moją rękę i patrzy spode łba.- Jeśli już skończyliście, to chciałbym

usłyszeć raport- spogląda gniewnie na Taylora, który teraz wygląda nieswojo, a ja wzdrygam

się wewnętrznie. Przekroczyłam granicę.

- Przepraszam- mówię bezdźwięcznie do Taylora, który wzrusza ramionami i

uśmiecha się życzliwie zanim obracam się żeby iść za Christianem.

- Zaraz do ciebie dołączę. Muszę zamienić słówko z panną Steele- mówi Christian do

Taylora i wiem, że mam kłopoty.

Christian prowadzi mnie do swojej sypialni i zamyka drzwi.

- Nie flirtuj z personelem, Anastasio- beszta mnie.

Otwieram usta żeby się bronić, potem znowu je zamykam i otwieram.- Nie

flirtowałam. Byłam przyjazna. To różnica.

- Nie bądź przyjazna dla personelu ani z nim nie flirtuj. Nie podoba mi się to.

Och. Do widzenia beztroski Christianie.- Przepraszam- mamroczę i wpatruję się w

swoje palce. Przez cały dzień nie sprawił, że czułam się jak dziecko. Sięga i chwyta mnie pod

brodę, odchylając mi głowę do góry żebym na niego spojrzała.

- Wiesz jaki jestem zazdrosny- szepcze.

- Nie masz powodu żeby być zazdrosnym, Christian. Moje ciało i dusza należą do

ciebie.

177

Mruga, jak gdyby ciężko było mu przyswoić ten fakt. Schyla się i całuje mnie szybko,

ale już bez tej namiętności, której doświadczyliśmy przed chwilą w windzie.

- To nie potrwa długo. Czuj się jak u siebie w domu- mówi nadąsany i obraca się,

zostawiając mnie stojącą na środku jego sypialni, oszołomioną i zdezorientowaną.

Na Boga, dlaczego miałby być zazdrosny o Taylora? Kręcę głową w niedowierzaniu.

Spoglądam na budzik, jest dopiero po ósmej. Decyduję, że przygotuję ubranie na

jutro, do pracy. Idę na górę do mojego pokoju i otwieram garderobę. Jest pusta. Wszystkie

ubrania zniknęły. O nie! Christian posłuchał mnie i pozbył się ich. Cholera.

Moja podświadomość patrzy na mnie gniewnie. Cóż, to wszystko przez ciebie i twoją

niewyparzoną buzię.

Dlaczego mnie posłuchał? Przypominają mi się słowa mamy: „ Mężczyźni są tacy

dosłowni, skarbie”. Wydymam usta, patrząc w pustą przestrzeń. Było tu też kilka ślicznych

strojów, jak srebrna sukienka, którą miałam na balu.

Wchodzę tępo do sypialni. Chwila, chwila- o co chodzi? iPad zniknął. Gdzie mój Mac?

O nie. Moja pierwszą myślą jest, że Leila mogła je ukraść.

Biegnę po schodach w dół i z powrotem do sypialni Christiana. A nocnym stoliku leży

mój Mac, iPad i plecak. Wszystko tutaj jest.

Otwieram drzwi do garderoby. Moje ubrania są tutaj, wszystkie. Dzielą przestrzeń z

ubraniami Christiana. Kiedy to się stało? Czemu on nigdy nie ostrzega mnie zanim robi takie

rzeczy?

Obracam się, a on stoi w drzwiach garderoby.

- Och, udało im się je przenieść- mamrocze rozkojarzony.

- Co się stało?- Pytam. Jego twarz jest ponura.

- Taylor myśli, że Leila dostała się tutaj schodami przeciwpożarowymi. Musiała mieć

klucz. Już zmieniono wszystkie zamki. Ekipa Taylora przeszukała każdy pokój w mieszkaniu.

Nie ma jej tutaj- milknie i przebiega ręką przez włosy.- Żałuję, że nie wiem gdzie jest. Udaje

jej się obchodzić nasze poszukiwania, kiedy potrzebuje pomocy- marszczy brwi i moja

wcześniejsza złość znika. Obejmuję go. Oplata mnie ramionami i całuje moje włosy.

- Co zrobisz kiedy już ją znajdziesz?- Pytam.

- Dr Flynn zna miejsce.

- A co z jej mężem?

- Umywa ręce- ton Christiana jest gorzki.- Jej rodzina mieszka w Connecticut. Myślę,

że jest teraz zupełnie sama.

- To smutne.

- Nie masz nic przeciwko, że wszystkie twoje rzeczy są tutaj? Chcę żebyś dzieliła ze

mną pokój- mamrocze.

Wow, szybka zmiana kierunku.

- Nie, nie mam nic przeciwko.

- Chcę żebyś ze mną spała. Nie mam koszmarów kiedy jesteś ze mną.

- Miewasz koszmary?

178

- Tak.

Obejmuję go mocniej. Jasna cholera. Jeszcze więcej bagażu. Moje ściska się dla tego

mężczyzny.

- Właśnie przygotowywałam ubrania na jutrzejszy dzień do pracy- mamroczę.

- Pracy!- Christian wymawia to słowo w taki sposób jakby było nieprzyzwoite. Puszcza

mnie i patrzy na mnie gniewnie.

- Tak, do pracy- odpowiadam, zmieszana jego reakcją.

Patrzy na mnie z kompletnym niezrozumieniem.- Ale Leila, ona tam jest.- Milknie.- ie

chcę żebyś szła do pracy.

Co? – To śmieszne, Christian. Muszę iść do pracy.

- Nie, nie musisz.

- Mam nową pracę, którą lubię. Oczywiście, że muszę iść do pracy.- Co on ma na

myśli?

- Nie, nie musisz- odpowiada z empatią.

- Myślisz, że zostanę tutaj i będę bawiła się kciukami kiedy ty będziesz sobie tam

Panem Wszechświata?

- Właściwie… tak.

Och, 50, 50, 50… Boże, daj mi siłę.

- Christian, muszę iść do pracy.

- Nie, nie musisz.

- Tak. Muszę- mówię powoli, jak do dziecka.

Patrzy na mnie spode łba.- To nie jest bezpieczne.

- Christian… muszę pracować na życie i nic mi nie będzie.

- Nie, nie musisz pracować na życie i skąd wiesz, że nic ci nie będzie?- Prawie krzyczy.

Co on ma na myśli? Będzie mnie utrzymywał? Och, to jest bardziej niż niedorzeczne.

Znam go ile? Pięć tygodni?

Teraz jest zły, w jego szarych oczach szaleje sztorm, ale gówno mnie to obchodzi.

- Na litość boską, Christian. Leila stała przy twoim łóżku i nie zrobiła mi krzywdy i tak,

muszę pracować. Nie chcę być twoją dłużniczką. Mam do spłacenia kredyt studencki.

Jego usta zaciskają się ponurą linię kiedy kładę ręce na biodrach. Nie ustąpię w tym.

Za kogo on się uważa do kurwy nędzy?

- Nie chcę żebyś szła do pracy.

- To nie zależy od ciebie, Christian. To nie twoja decyzja.

Przebiega obiema rękami przez włosy kiedy gapi się na mnie. Mijają sekundy, minuty,

a my nadal patrzymy na siebie ze złością.

- Sawyer pojedzie z tobą.

- Christian, to niepotrzebne. Jesteś irracjonalny.

- Irracjonalny?- Warczy.- Albo pojedzie z tobą albo będę naprawdę irracjonalny będę

cię tutaj trzymał.

Nie zrobiłby tego, prawda?- Jak?

179

- Och, znajdę sposób, Anastasio. Nie zmuszaj mnie.

- Ok!- Ulegam, podnosząc obie ręce żeby go udobruchać. Kurwa mać- 50 powrócił z

pełną siłą.

Stoimy i patrzymy na siebie wilkiem.

- Ok, Sawyer może pojechać ze mną, jeśli to poprawi ci nastrój- podsumowuję i

przewracam oczami. Christian zwęża oczy i robi groźny krok w moją stronę. Od razu cofam

się do tyłu. Zatrzymuje się, bierze głęboki oddech, zamyka oczy i przebiega obiema rękami

przez włosy. O nie. 50 Odcieni ma się świetnie i jest naprawdę nakręcony.

- Oprowadzić cię?

Oprowadzić? Żartujesz sobie ze mnie?- Ok- mamroczę ostrożnie. Kolejna zmiana

tematu- Pan Zmienny powrócił do miasta. Wyciąga do mnie rękę i kiedy ją chwytam, ściska ją

łagodnie.

- Nie chciałem cię przestraszyć.

- Nie przestraszyłeś. Po prostu przygotowywałam się do ucieczki.- Żartuję.

- Do ucieczki?- Oczy Christiana rozszerzają się.

- Żartuję!- O jeezu.

Wyprowadza mnie z garderoby i poświęcam chwilę żeby się uspokoić. Adrenalina

nadal przepływa przez moje ciało. Kłótnia z 50 nigdy nie jest lekka.

Oprowadza mnie po mieszkaniu, pokazując różne pokoje. Na górze, oprócz pokoju

zabaw są jeszcze trzy dodatkowe sypialnie. Intryguje mnie fakt, że Taylor i pani Jones mają

całe skrzydło dla siebie- kuchnię, przestronny salon i po sypialni. Pani Jones jeszcze nie

wróciła z odwiedzin u siostry, która mieszka w Portland.

Na dole, mój wzrok przykuwa pokój naprzeciwko jego gabinetu- pokój telewizyjny z

za dużą plazmą i różnymi konsolami do gier. Jest przytulny.

- Więc masz Xboxa?- Uśmiecham się krzywo.

- Tak, ale jestem w tym kiepski. Elliot zawsze mnie pokonuje. To było zabawne, kiedy

myślałaś, że to ten pokój jest moim pokojem zabaw- szczerzy się do mnie, jego złość

zniknęła. Dzięki Bogu, odzyskał dobry nastrój.

- Cieszę się, że uważa mnie pan za zabawną, panie Grey- odpowiadam.

- Bo taka pani jest, panno Steele. Oczywiście, kiedy nie jest pani irytująca.

- Zazwyczaj jestem irytująca kiedy pan jest nierozsądny.

- Ja? Nierozsądny?

- Tak, panie Grey. Nierozsądny mogłoby być pana drugim imieniem.

- Nie mam drugiego imienia.

- Więc „nierozsądny” by pasowało.

- Myślę, że to kwestia opinii, panno Steele.

- Interesowałaby mnie profesjonalna opinia dr Flynn’a.

Christian uśmiecha się krzywo.

- Myślałam, że Trevelyan to twoje drugie imię.

- Nie. To nazwisko.

180

- Ale go nie używasz.

- Jest za długie. Chodź- nakazuje. Wychodzę za nim z pokoju telewizyjnego. Idziemy

przez salon do głównego korytarza, obok składzika i imponującej piwniczki z winami. Potem

wchodzimy do dużego, dobrze wyposażonego biura Taylora. Taylor wstaje kiedy wchodzimy.

Jest tutaj pokój na spotkania, ze stołem dla sześciu osób. Ponad biurkiem znajduje się rząd

monitorów. Nie wiedziałam, że mieszkanie ma CCTV (monitoring). Na ekranach wyświetla się

widok na balkon, schody, windę dla obsługi i foyer.

- Cześć, Taylor. Tylko oprowadzam Anastasię.

Taylor potakuje, ale nie uśmiecha się. Zastanawiam się czy też dostał upomnienie i

dlaczego nadal jest w pracy? Kiedy uśmiecham się do niego, znowu potakuje. Christian

znowu chwyta mnie za rękę i prowadzi do biblioteki.

- I oczywiście, tutaj już byłaś- Christian otwiera drzwi. Widzę zielone sukno stołu

bilardowego.

- Zagramy?- Pytam. Christian uśmiecha się zaskoczony.

- Ok. Grałaś już kiedyś?

- Kilka razy- kłamię, a on zwęża oczy i przekrzywia głowę.

- Jesteś beznadziejnym kłamcą, Anastasio. Albo nigdy wcześniej nie grałaś albo—

Oblizuję usta.- Boisz się małych zawodów?

- Bać się takiej małej dziewczynki jak ty?- Christian odszczekuje, ale w pozytywny

sposób.

- Zakład, panie Grey.

- Jest pani aż tak pewna siebie, panno Steele?- Uśmiecha się krzywo, rozbawiony i

powątpiewający.- O co chciałabyś się założyć?

- Jeśli wygram, zabierzesz mnie do pokoju zabaw.

Patrzy na mnie jakby nie do końca pojmował co powiedziałam.- A jeśli ja wygram?-

Pyta po kilku zszokowanych chwilach.

- Wtedy to twój wybór.

Jego usta skrzywiają się jakby kontemplował swoją odpowiedź.- Ok, umowa stoi-

uśmiecha. Chcesz zagrać w zwyczajny bilard, angielski snooker czy bilard karambolowy?

- Zwyczajny bilard, poproszę. Nie znam pozostałych.

Christian wyjmuje duży skórzany futerał spod z szafki znajdującej się pod jedną z

półek z książkami. W środku widzę bile ułożone na aksamicie. Szybko i skutecznie układa bile

na stół. Chyba nigdy nie grałam w bilard na takim dużym stole. Christian podaje mi kij

bilardowy i kredę.

- Chciałabyś rozbić?- Udaje uprzejmość. Dobrze się bawi, myśli, że wygra.

- Ok- nakładam kredę na końcówkę kija i zdmuchuję nadmiar, patrząc na Christiana

spod rzęs. Jego oczy ciemnieją kiedy to robię.

Wymierzam kij w białą bilę i za jednym szybkim, czystym ruchem, uderzam środkową

bilę trójkąta z taką siłą, że bila w paski wpada do górnej prawej łuzy. Reszta bil rozproszyła

się po stole.

181

- Wybieram paski- mówię niewinnie i uśmiecham się skromnie do Christiana. Jego

usta unoszą się w rozbawieniu.

- Proszę bardzo- mówi uprzejmie.

Szybko udaje mi się umieścić w łuzach trzy następne bile. Tańczę w środku. W tej

chwili jestem taka wdzięczna, że Jose nauczył mnie grać i to tak dobrze. Christian patrzy

beznamiętnie, niczego nie ujawniając, ale jego rozbawienie wydaje się ustępować. O mały

włos chybię trafienie bilą z zielonym paskiem.

- Wiesz, Anastasio, mógł stać tutaj przez cały dzień i patrzeć jak pochylasz się i

wyciągasz na tym stole bilardowym- mówi pochlebiająco.

Rumienię się. Dzięki Bogu, że mam na sobie jeansy. Uśmiecha się krzywo. Próbuje

mnie rozkojarzyć, łajdak. Zdejmuje swój kremowy sweter przez głowę, rzuca go na krzesło i

uśmiecha się do mnie szeroko kiedy podchodzi do stołu żeby oddać pierwszy strzał.

Pochyla się nad stołem. Mam sucho w ustach. Och, już wiem co ma na myśli. Christian

w obcisłych jeansach i białym t-shircie, schylający się w taki sposób… to trzeba zobaczyć.

Prawie gubię wszystkie myśli. Szybko udaje mu się umieścić cztery kolorowe bile w łuzach,

następną marnuje kiedy do łuzy wpada biała bila.

- To bardzo podstawowy błąd, panie Grey- droczę się.

Uśmiecha się krzywo.- Ach, panno Steele, jestem tylko głupim śmiertelnikiem. Teraz

chyba pani kolej- macha w stronę stołu.

- Nie próbujesz przegrać, prawda?

- O nie. Z tym co mam w zamyśle jako nagrodę, chcę wygrać, Anastasio- wzrusza

ramionami.- Ale w końcu ja zawsze chcę wygrywać.

Zwężam oczy. Zatem w porządku… Tak się cieszę, że mam na sobie moją niebieską

koszulę, która ma dosyć głęboki dekolt. Obchodzę stół i pochylam się nisko przy każdej

nadarzającej się okazji, dając Christianowi obraz mojego tyłka i dekoltu kiedy tylko mogę.

Każdy kij ma dwa końce. Spoglądam na niego.

- Wiem, co robisz- szepcze, jego oczy są ciemne.

Kokieteryjnie przechylam głowę na jedną stronę i delikatnie pieszczę kij, powoli

przesuwając po nim ręką, w dół i w górę.- Och. Ja tylko zastanawiam się gdzie oddać

następny strzał- mamroczę dla rozkojarzenia.

Pochylam się przez stół i uderzam bilę z pomarańczowym paskiem żeby uzyskała

lepszą pozycję. Potem staję bezpośrednio przed Christianem i biorę resztę spod stołu.

Ustawiam się do następnego strzału, pochylając się mocno przez stół. Słyszę jak Christian

ostro nabiera powietrza i oczywiście pudłuję. Cholera.

Podchodzi i staje za mną kiedy nadal pochylam się przez stół i kładzie rękę na moim

tyłku. Hmm…

- Kręci tym pani żeby mi dokuczyć, panno Steele?- I daje mi mocnego klapsa.

Powietrze opuszcza moje płuca.- Tak- mamroczę, bo to prawda.

- Uważaj czego sobie życzysz, kochanie.

182

Masuję sobie pośladek kiedy on podchodzi na drugi koniec stołu, pochyla się i strzela.

Jeezu, mogłabym patrzeć na niego cały dzień. Uderza czerwoną bilę, która wpada do

bocznej, lewej łuzy. Celuje w żółtą do górnej, prawej łuzy i pudłuje. Szczerzę się.

- Czerwony Pokoju, nadchodzimy- dokuczam mu.

Leciutko unosi brew i pokazuje, bym kontynuowała. Szybko pozbywam się bili z

zielonym paskiem i fuksem udaje mi się zbić ostatni pomarańczowy pasek.

- Wskaż łuzę- mamrocze Christian w taki sposób jakby mówił o czym innym, czymś

mrocznym i nieprzyzwoitym.

- Górna, po lewej stronie- wymierzam w czarną, uderzam ją i pudłuję. No jasna

cholera.

Christian uśmiecha się dziko kiedy pochyla się nad stołem i szybko pozbywa się

dwóch pełnych bil. Praktycznie dyszę, obserwując jak jego gibkie ciało wyciąga się przez stół.

Prostuje się i nakłada kredę na kij, jego oczy wpalają się we mnie.

- Jeśli wygram…

O, taak?

- To sprawię ci lanie, a później zerżnę cię na tym stole bilardowym.

Osz kurwa. Każdy mięsień na południe od mojego pępka zaciska się mocno.

- Górna prawa- mamrocze, wskazując na czarną bilę i schyla się żeby oddać strzał.

183

Rozdział 11

Christian z łatwością uderza białą bilę, a ta turla się po stole, dotyka czarnej, która

bardzo powoli zbliża się do łuzy. Chwieje się na krawędzi i w końcu wpada do górnej, prawej

łuzy stołu bilardowego.

Niech to szlag.

Wstaje i jego usta układają się w uśmiechu pod tytułem „ Jesteś moja, Steele”.

Odkłada kij i wolno idzie w moją stronę: rozczochrane włosy, jeansy i biały t-shirt. Nie

wygląda jak prezes- wygląda jak niegrzeczny chłopiec z podejrzanej dzielnicy miasta. Jasna

cholera, jest tak kurewsko seksowny.

- Nie będziesz zbolałym przegranym, prawda?- Mamrocze, prawie nie umiejąc ukryć

swojego szerokiego uśmiechu.

- To zależy jak mocno mnie zlejesz- szepczę, podtrzymując swój kij dla oparcia.

Zabiera mi go i kładzie obok, zahacza palce o dekolt mojej koszuli i ciągnie mnie w swoją

stronę.

- Cóż, policzmy pani wykroczenia, panno Steele.- Liczy na swoich długich palcach.-

Jeden, wzbudzanie zazdrości o mój własny personel. Dwa, kłócenie się ze mną o pracę i trzy,

kręcenie przede mną tym smakowitym tyłeczkiem przez ostatnie dwadzieścia minut.

Jego oczy połyskują łagodną szarością pełną podekscytowania. Pochyla się i trąca

nosem mój.- Chcę żebyś zdjęła jeansy i tą bardzo kuszącą koszulę. Teraz.- Zostawia lekki

pocałunek na moich ustach, nonszalancko podchodzi do drzwi i zamyka je na klucz.

O mój…

Kiedy obraca się i spogląda na mnie, jego oczy płoną. Stoję sparaliżowana jak zombie,

serce mi wali, krew buzuje. Nie jestem w stanie poruszyć żadnym mięśniem. W głowie mam

tylko jedną myśl: to jest dla niego. Powtarzam to sobie jak mantrę.

- Ubrania, Anastasio. Wydaje się, że ciągle masz je na sobie. Zdejmij je albo ja zrobię

to za ciebie.

-Ty to zrób- w końcu odnajduję swój głos, jest niski i rozpalony. Christian uśmiecha się

szeroko.

- Och, panno Steele. To brudna robota, ale myślę, że podołam temu wyzwaniu.

- Zazwyczaj podołuje pan większości wyzwań, panie Grey.- Unoszę brew, a on

uśmiecha się krzywo.

- Panno Steele, cokolwiek ma pani na myśli.- W drodze powrotnej zatrzymuje się przy

małym biurku wbudowanym w jedną z półek z książkami. Sięga do niego i podnosi

trzydziestocentymetrową linijkę z pleksi. Trzyma ją za oba końce i wygina, jego oczy nie

opuszczają moich.

Jasna cholera- broń jego wyboru. Robi mi się sucho w ustach.

184

Nagle jest mi gorąco, jestem zdenerwowana i mokra w odpowiednich miejscach.

Tylko Christian jest w stanie podniecić mnie samym spojrzeniem i zgięciem linijki. Wsuwa ją

do tylnej kieszeni swoich jeansów i powoli idzie w moją stronę, jego oczy są ciemne i pełne

obietnicy. Bez słowa pada przede mną na kolana i zaczyna rozwiązywać moje sznurowadła,

szybko i skutecznie. Zdejmuje mi Conversy i skarpetki. Opieram się o stół bilardowy żeby nie

upaść. Kiedy patrzę jak odwiązuje moje sznurowadła, zastanawiam się nad głębokością uczuć

jakimi darzę tego pięknego mężczyznę ze skazą. Kocham go.

Chwyta moje biodra, wkłada palce w moje jeansy kiedy odpina guzik i rozporek. Zerka

do góry spod swoich długich rzęs, uśmiechając się swoim najbardziej lubieżnym uśmiechem

kiedy powoli ściąga mi jeansy. Wychodzę z nich i cieszę się, że ubrałam dzisiaj te śliczne,

śliczne majtki. Chwyta tył moich nóg i przesuwa nosem pomiędzy moimi udami. Prawie się

rozpływam.

- Chcę być dla ciebie dość ostry, Ano. Będziesz musiała powiedzieć mi, że mam

przestać, jeśli to będzie za dużo.

O rety. Całuje mnie… tam. Pojękuję.

- Słowo bezpieczeństwa?- Mamroczę.

- Nie, nie słowo bezpieczeństwa. Po prostu powiedz, że mam przestać i przestanę.

Rozumiesz?- Znowu mnie całuje i pociera nosem. Och, jakie to przyjemne uczucie. Wstaje,

jego wzrok jest intensywny.- Odpowiedz mi- rozkazuje aksamitnym głosem.

- Tak, tak, rozumiem.- Zastanawia mnie jego upór.

- Przez cały dzień dawałaś mi wskazówki i mieszane sygnały, Anastasio- mówi.-

Powiedziałaś, że martwiłaś się, iż straciłem swoje nastawienie. Nie jestem pewien co miałaś

przez to na myśli i nie wiem jak poważna byłaś, ale dowiemy się tego. Nie chcę jeszcze

wracać do pokoju zabaw, więc możemy tego spróbować teraz. Ale jeśli nie będzie ci się

podobało, musisz mi obiecać, że mi powiesz.- Paląca intensywność zrodzona z niepokoju

zastępuje jego wcześniejszą arogancję.

Ojj, proszę, Christian, nie martw się.- Powiem ci. Bez słów bezpieczeństwa-

odpowiadam żeby go zapewnić.

- Jesteśmy kochankami, Anastasio. Kochankowie nie potrzebują słów bezpieczeństwa-

marszczy brwi.- Prawda?

- Chyba nie- mamroczę. Jeezu… skąd mam wiedzieć?- Obiecuję.

Patrzy na moją twarz jakby szukał jakiejś wskazówki, że brakuje mi odwagi w moich

przekonaniach. Jestem zdenerwowana, ale też podekscytowana. Jestem o wiele szczęśliwsza

robiąc to kiedy wiem, że mnie kocha. To dla mnie bardzo proste i w tej chwili nie chcę za

dużo o tym myśleć.

Powolny uśmiech rozciąga jego twarz i zaczyna odpinać moją koszulę. Jego zdolne

palce szybko sobie z tym radzą, ale nie zdejmuje mi jej. Schyla się i podnosi kij bilardowy.

O kurwa, co on chce z tym zrobić? Przebiega mnie lodowaty chłód.

- Świetnie pani gra, panno Steele. Muszę powiedzieć, że jestem zaskoczony. Może

teraz trafi pani czarną bilą?

185

Mój strach znika i wydymam wargi, zastanawiając się czemu, do diabła, powinien być

zaskoczony- seksowny, arogancki łajdak. Moja wewnętrzna bogini rozgrzewa się w tle,

ćwicząc na podłodze- na jej twarzy maluje się duży uśmiech.

Ustawiam białą bilę. Christian staje za mną kiedy pochylam się żeby strzelić. Kładzie

rękę na moim prawym udzie i przesuwa palce w górę i w dół po mojej nodze, do mojego

tyłka i z powrotem, głaszcząc mnie delikatnie.

- Spudłuję, jeśli będziesz to robił- szepczę, zamykając oczy i oddając się uczuciu jego

rąk na mnie.

- Nie obchodzi mnie czy trafisz czy spudłujesz, kochanie. Chciałem tylko widzieć cię

taką. Częściowo ubraną, rozciągniętą na moim stole bilardowym. Masz pojęcie jak seksownie

teraz wyglądasz?

Rumienię się, a moja wewnętrzna bogini wkłada sobie róże między zęby i zaczyna

tańczyć tango. Biorę głęboki oddech, próbuję go ignorować i ustawić się do strzału. To

niemożliwe. Głaszcze moje pośladki, znowu i znowu.

- Górna lewa- mamroczę, a potem uderzam w białą bilę. Christian wymierza mi

mocnego klapsa.

To takie niespodziewane, że aż zawyłam. Biała uderza czarną, która odbija się od

stołu i ląduje daleko od łuzy. Christian znowu głaszcze moje pośladki.

- Och, myślę, że musisz spróbować jeszcze raz- szepcze.- Powinnaś się

skoncentrować, Anastasio.

Dyszę, podniecona tą grą. Christian podchodzi na koniec stołu, ponownie ustawia

czarną bilę, a potem turla białą w moją stronę. Wygląda tak zmysłowo, ciemne oczy i

lubieżny uśmiech. Jak mogłabym oprzeć się temu mężczyźnie? Łapię bilę i ustawiam ją,

jestem gotowa do kolejnej próby.

- E e- upomina mnie.- Zaczekaj.- Och, kocha przedłużać agonię. Podchodzi z

powrotem i znowu staje za mną. Ponownie zamykam oczy kiedy jeszcze raz głaszcze moje

udo, tym razem lewe. Potem znowu pieści mój tyłek.

- Wyceluj- mówi.

Nie mogę nic poradzić na jęk kiedy pożądanie skręca i wywraca się we mnie. I

próbuję, naprawdę próbuję myśleć o tym, gdzie powinnam uderzyć czarną bilę białą.

Przesuwam się lekko w prawo, a on za mną. Używając pozostałości mojej wewnętrznej siły-

która znacząco zmalała od kiedy wiem co się stanie, gdy uderzę białą bilę- celuje i znowu

uderzam białą bilę. Christian wymierza mi kolejnego mocnego klapsa.

Au! Znowu pudłuję.- O nie!- Pomrukuję.

- Jeszcze raz, kochanie. I jeśli tym razem spudłujesz, to naprawdę to poczujesz.

Co? Poczuję co?

Jeszcze raz ustawia czarną bilę i z bolesną powolnością wraca do mnie aż staje za

mną. Znowu głaszcze moje pośladki.

- Dasz radę- nakłania mnie.

186

Och- nie kiedy tak mnie rozpraszasz. Wyginam się w jego rękę, a on lekko mnie

uderza.

- Gorliwa, panno Steele?- Mamrocze.

Tak. Pragnę cię.

- Cóż, pozbądźmy się ich.- Delikatnie zsuwa mi majtki po udach i zdejmuje je. Nie

widzę co z nimi robi, ale czuję się wyeksponowana kiedy całuje moje oba pośladki.

- Strzelaj, kochanie.

Chcę zachlipać, to się nie uda. Wiem, że spudłuję. Wymierzam w białą bilę, uderzam

ją i przez swoją niecierpliwość, w ogóle nie trafiam w czarną. Czekam na cios, ale nie

nadchodzi. Zamiast tego, on pochyla się nade mną, przyszpilając mnie na stole, wyjmuje kij z

mojej ręki i turla go na bok stołu. Czuję go, jest twardy na moich pośladkach.

- Nie trafiłaś- mówi łagodnie do mojego ucha. Mój policzek jest przyciśnięty do obicia

stołu.- Połóż ręce na stole.

Robię jak mówi.

- Dobrze. Teraz cię zleję i może następnym razem już nie spudłujesz.- Przesuwa się

tak, że stoi po mojej lewej stronie, jego erekcja przy moim biodrze.

Pomrukuję i serce podskakuje mi do gardła. Mój oddech staje się dyszący i gorący,

ciężkie podekscytowanie przepływa przez moje żyły. Delikatnie głaszcze moje pośladki, a

drugą rękę kładzie na moim karku i jego palce chwytają w pięść moje włosy. Jego łokieć leży

na moich plecach, przytrzymując mnie. Jestem całkowicie bezradna.

- Rozchyl nogi- mamrocze i przez chwilę się waham. Wymierza mi mocnego klapsa-

linijką! Dźwięk jest gorszy niż pieczenie i bierze mnie z zaskoczenia. Tracę oddech i uderza

mnie znowu.

- Nogi- rozkazuje. Dysząc, rozchylam nogi. Linijka znowu ląduje na moim tyłku. Au,

boli, ale ten dźwięk, który wydaje jest gorszy niż samo uczucie.

Zamykam oczy i wchłaniam ból. Nie jest tak źle, a oddech Christiana staje się cięższy.

Uderza mnie znowu i znowu, a ja jęczę. Nie wiem jeszcze ile ciosów zdołam wytrzymać, ale

słyszę go, wiem jaki jest podniecony. To pokarm dla mojego podniecenia i mojej chęci

kontynuowania. Przechodzę na ciemną stronę, do miejsca w mojej psychiki, której nie znam

dobrze, ale którą odwiedziłam już w pokoju zabaw- z Tallisem. Linijka uderza mnie jeszcze raz

i jęczę głośno, a Christian mruczy w odpowiedzi. Uderza mnie znowu i znowu… i jeszcze raz…

tym razem mocniej, wzdrygam się.

- Przestań.- To słowo wyskakuje z moich ust zanim uświadamiam sobie, że je

powiedziałam. Christian momentalnie upuszcza linijkę i puszcza mnie.

- Wystarczy?- Szepcze.

- Tak.

- Teraz chcę cię zerżnąć- mówi napiętym głosem.

- Tak- mamroczę z tęsknotą. Odpina rozporek kiedy leżę na stole dysząc i wiedząc, że

będzie ostry.

187

Jeszcze raz zastanawiam się nad tym jak wytrzymałam- i tak, jak mi się podobało- to,

co zrobił mi do tej chwili. To takie mroczne, ale takie jego.

Wsuwa we mnie dwa palce i zatacza nimi koła. Uczucie jest wyśmienite. Zamykam

oczy i oddaję się mu. Słyszę rozdzieranie folii, a potem staje za mną między moimi nogami, i

rozsuwa je jeszcze bardziej.

Powoli zanurza się we mnie, wypełniając mnie. Słyszę jego pomruk czystej

przyjemności, który dotyka mojej duszy. Mocno chwyta moje biodra, wychodzi ze mnie i tym

razem mocno się we mnie wbija. Krzyczę. Nieruchomieje na chwilę.

- Jeszcze?- Pyta łagodnie.

- Tak… nic mi nie jest. Zatrać się… zabierz mnie ze sobą- mamroczę bez tchu.

Z jego gardła dobiega niskie jęknięcie, znowu wychodzi ze mnie, a potem wbija się.

Powtarza to bez ustanku- powolny, celowy, karzący, brutalny, niebiański rytm.

O ja cię pierdolę… Moje wnętrze zaczyna przyspieszać. On też to czuje i przyspiesza,

wypychając mnie wyżej, mocniej, szybciej- i poddaję się, eksplodując wokół niego. To

wyczerpujący, chwytający za duszę orgazm, który zostawia mnie sponiewieraną i

wykończoną.

Na krańcu świadomości zdaję sobie sprawę, że Christian też dochodzi, krzycząc moje

imię. Jego palce wbijają się w moje biodra, a potem nieruchomieje i upada na mnie.

Zsuwamy się na podłogę, a on układa mnie sobie w ramionach.

- Dziękuję, kochanie- mówi i pokrywa moją twarz lekkim jak piórka pocałunkami.

Otwieram oczy i spoglądam na niego, a on obejmuje mnie mocniej.

- Twój policzek jest różowy od obicia stołu- mamrocze i czule masuje moją twarz.- Jak

było?- Jego oczy są szeroko otwarte i ostrożne.

- Zaciskająco zęby dobrze- mamroczę.- Lubię ostro, Christian i lubię też delikatnie.

Lubię, że to z tobą.

Zamyka oczy i przytula mnie jeszcze mocniej.

Jeezu, jestem zmęczona.

- Nigdy nie zawodzisz, Ano. Jesteś piękna, bystra, zabawna, seksowna, rzucasz

wyzwania i każdego dnia dziękuję boskiej opatrzności, że to ty przyszłaś przeprowadzić ze

mną wywiad, a nie Katherine Kavanagh.- Całuje moje włosy. Uśmiecham się i ziewam w jego

pierś.- Wykańczam cię- kontynuuje.- Chodź. Kąpiel, a potem łóżko.

Leżymy w wannie Christiana, patrząc na siebie znad sięgającej do brody piany. Otacza

nas słodki zapach jaśminu. Christian masuje mi stopy, każdą po kolei. To takie przyjemne, że

powinno być nielegalne.

- Mogę cię o coś zapytać?- Mamroczę.

- Oczywiście. Ana, o wszystko. Wiesz o tym.

Biorę głęboki oddech, siadam i lekko się wzdrygam.

188

- Jutro, kiedy pójdę do pracy, czy Sawyer może mnie po prostu dostarczyć pod drzwi

frontowe biura, a potem odebrać po pracy? Proszę, Christian, proszę.- Błagam.

Jego ręce nieruchomieją, a brew marszczy się.- Myślałem, że się zgodziliśmy- zrzędzi.

- Proszę.- Błagam.

- A co z przerwą na lunch?

- Zrobię sobie coś tutaj do zabrania żebym nie musiała wychodzić, proszę.

Całuje moje podbicie.- Ciężko mi ci odmawiać- mamrocze jak gdyby czuł, że to

porażka z jego strony.- Nie wyjdziesz?

- Nie.

- Ok.

Uśmiecham się szeroko.- Dziękuję.- Podpieram się na kolanach, rozpryskując wodę

wszędzie i całuję go.

- Bardzo proszę, panno Steele. Jak twój tyłek?

- Obolały, ale nie okropnie. Woda jest kojąca.

- Cieszę się, że powiedziałaś mi bym przestał- mówi patrząc na mnie.

- Mój tyłek też.

Uśmiecha się szeroko.

Rozciągam się na łóżku, jestem taka zmęczona. Jest dopiero dziesiąta trzydzieści, ale

czuję jakby była trzecia nad ranem. To musi być jeden z najbardziej wyczerpujących

weekendów mojego życia.

- Czy panna Acton nie zabezpieczyła niczego do spania?- Pyta Christian, jego głos jest

zaciągnięty dezaprobatą kiedy patrzy na mnie.

- Nie mam pojęcia. Lubię nosić twoje T-shirty- bełkoczę sennie.

Jego twarz łagodnie i pochyla się żeby pocałować mnie w czoło.

- Muszę popracować, ale nie chcę zostawiać cię samej. Mogę użyć twojego laptopa

żeby zalogować się do biura? Będzie ci przeszkadzało jeśli będę pracował stąd?

- To nie jest mój laptop.- I odpływam.

Budzik włącza się, budząc mnie wiadomościami o korkach. Christian nadal śpi obok

mnie. Przecieram oczy i spoglądam na zegar. Szósta trzydzieści, za wcześnie.

Na dworze pada pierwszy raz od niepamiętnych czasów, światowe jest przyciemnione

i łagodne. Jest mi przytulnie i wygodnie w tym ogromnym, nowoczesnym monolicie z

Christianem u boku. Rozciągam się i obracam do przepysznego mężczyzny obok mnie.

Otwiera oczy i mruga sennie.

- Dzień dobry- uśmiecham się, głaszczę go po twarzy i wychylam żeby go pocałować.

- Dzień dobry, kochanie. Zazwyczaj budzę się przed budzikiem- mamrocze w

zastanowieniu.

189

- Jest ustawiony na tak wczesną godzinę.

- To prawda, panno Steele- szczerzy się Christian.- Muszę wstawać.- Całuje mnie, a

potem znika z łóżka. Z powrotem upadam na poduszki. Wow, obudzić się w szkolny dzień

obok Christiana Grey’a. Jak to się stało? Zamykam oczy i drzemię.

- No dalej śpiochu, wstawaj.- Christian pochyla się nade mną. Jest ogolony, czysty,

świeży- Hmm, pachnie tak dobrze- w świeżej, białej koszuli i czarnym garniturze, bez

krawata- wrócił prezes. A niech to, tak też dobrze wygląda.

- Co?- Pyta.

- Chciałabym żebyś wrócił do łóżka.

Jego usta rozchylają się, jest zaskoczony moimi słowami i uśmiecha się prawie

nieśmiało.- Jest pani nienasycona, panno Steele. Choć to bardzo kuszący pomysł, to mam

spotkanie o ósmej trzydzieści, więc muszę niedługo wyjść.

Och, spałam przez kolejną godzinę albo i dłużej. Cholera. Wyskakuję z łóżka ku

rozbawieniu Christiana.

Biorę prysznic i szybko się ubieram w strój, który przygotowałam wczoraj:

dopasowaną, szarą, ołówkową spódnicę; jasnoszarą, satynową koszulę i czarne czółenka na

wysokim obcasie. Wszystko dzięki mojej nowej szafie. Rozczesuję włosy i ostrożnie je

związuje, a potem idę do salonu. Tak naprawdę to nie wiem czego się spodziewać. Jak

dostanę się do pracy?

Christian popija kawę przy barze śniadaniowym. Pani Jones przygotowuje w kuchni

naleśniki i bekon.

- Wyglądasz ślicznie- mówi Christian. Obejmuje mnie ramieniem i całuje pod uchem.

Kątem oka widzę, że pani Jones uśmiecha się. Rumienię się.

- Dzień dobry, panno Steele- mówi kiedy stawia przede mną naleśniki i bekon.

- Och, dziękuję. Dzień dobry- bełkoczę. Jeezu, mogłabym się do tego przyzwyczaić.

- Pan Grey mówi, że chciałaby pani zabrać ze sobą lunch do pracy. Co chciałaby pani

zjeść?

Spoglądam na Christiana, który bardzo stara się nie pokazać swojego krzywego

uśmieszku. Zwężam oczy patrząc na niego.

- Kanapkę… sałatkę. Naprawdę wszystko mi jedno- uśmiecham się szeroko do pani

Jones.

- Przygotuję i spakuje lunch dla pani.

- Proszę mówić do mnie Ana, pani Jones.

- Ana- uśmiecha się i obraca żeby zrobić mi herbatę.

Wow… to jest zajebiste.

Obracam się i przekrzywiam głowę w kierunku Christiana, wyzywając go- no dalej,

oskarż mnie o flirtowanie z panią Jones.

- Muszę iść, kochanie. Taylor wróci i podrzuci ciebie i Sawyera do pracy.

190

- Tylko do drzwi.

- Tak. Tylko do drzwi- Christian przewraca oczami.- Ale bądź ostrożna.

Spoglądam do tyłu i widzę Taylora stojącego przy wejściu. Christian wstaje i całuje

mnie, chwytając mnie pod brodę.

- Nara, kochanie.

- Udanego dnia w biurze, mój drogi- wołam za nim. Obraca się i pokazuje mi swój

piękny uśmiech, a potem znika. Pani Jones podaje mi filiżankę herbaty i nagle czuję się

dziwnie, będąc tu z nią sam na sam.

- Jak długo pracuje pani dla Christiana?- Pytam, myśląc, że powinnam chwilę z nią

porozmawiać.

- Cztery lata czy jakoś tak- odpowiada uprzejmie kiedy zaczyna robić lunch dla mnie.

- Wie pani, ja sama mogę to zrobić- mamroczę, zawstydzona, że robi to za mnie.

- Ty jedz swoje śniadanie, Ano. To właśnie jest to, co robię. Lubię to. Miło

zaopiekować się kimś więcej niż tylko panem Taylor’em i panem Grey’em- uśmiecha się do

mnie bardzo słodko.

Moje policzki robią się różowe z przyjemności i chcę zbombardować tą kobietę

pytaniami. Musi tyle wiedzieć o 50, i choć jej podejście jest bardzo ciepłe i przyjacielskie, to

jest też bardzo profesjonalna. Wiem, że tylko zawstydzę nas obie, jeśli zacznę na nią

naciskać. Tak więc, kończę śniadanie w stosunkowo komfortowej ciszy, przerywanej jedynie

jej pytaniami o jedzenie, które chciałabym w lunchu.

Dwadzieścia pięć minut później, Sawyer pojawia się przy wejściu do salonu. Umyłam

zęby i jestem gotowa. Trzymając w ręce brązową papierową torebkę z lunchem- nie

pamiętam czy nawet moja mama przygotowywała dla mnie coś takiego- Sawyer i ja

kierujemy się windą na pierwsze piętro. Też jest bardzo małomówny, niczego nie ujawnia.

Taylor czeka w Audi i wsiadam na tylne siedzenie kiedy Taylor otwiera przede mną drzwi.

- Dzień dobry, Taylor- mówię pogodnie.

- Panno Steele- uśmiecha się.

- Taylor, przepraszam za wczoraj i moje niewłaściwe komentarze. Mam nadzieje, że

nie wpędziłam cię w kłopoty.

Taylor marszczy brwi w dezorientacji i spogląda na mnie w lusterku wstecznym kiedy

podłącza się do ruchu ulicznego Seattle.

- Panno Steele, ja rzadko kiedy mam kłopoty- mówi zapewniająco.

Och, to dobrze. Może Christian nie dał mu reprymendy. Więc, dał ją tylko mi, myślę

kwaśno.

- Cieszę się, że to słyszę, Taylor- uśmiecham się.

Jack spogląda na mnie i ocenia mój wygląd kiedy idę do swojego biurka.

- Dzień dobry, Ano. Dobry weekend?

- Tak, dzięki. A twój?

191

- Był dobry. Przygotuj się, mam dla ciebie pracę.

Potakuję i siadam przy komputerze. Wydaje się, że minęły lata od kiedy byłam w

pracy. Włączam komputer, odpalam pocztę i oczywiście, znajduję maila od Christiana.

Od: Christian Grey Temat: Szef Data: 13 Czerwca, 2011 08:24 Do: Anastasia Steele

Dzień dobry, panno Steele.

Chciałem tylko podziękować pani za wspaniały weekend mimo tych wszystkich dramatów.

Mam nadzieję, że nigdy pani nie odejdzie.

I chciałem tylko przypomnieć pani, że wieści o SIP są utajnione na następne cztery tygodnie.

Proszę skasować tego maila jak tylko go pani przeczyta.

Twój

Christian Grey,

Prezes Grey Enterprises Holdings Inc. & Twój szef szefa twojego szefa.

Ma nadzieje, że nigdy nie odejdę? Chce żebym się wprowadziła? Ja pierdzielę…

prawie nie znam tego człowieka. Naciskam „usuń”.

Od: Anastasia Steele Temat: Apodyktyczny Data: 13 Czerwca, 2011 09:03 Do: Christian Grey

Drogi panie Grey,

Prosi mnie pan żebym się do pana wprowadziła? I oczywiście, że pamiętam, iż dowód

pańskich epickich zdolności prześladowczych jest utajniony przez kolejne cztery tygodnie.

Czy mam przygotować czek dla „Coping Together” i przesłać go do pańskiego taty? Proszę,

nie kasować tego maila. Proszę odpowiedzieć na niego.

KC xxx

Anastasia Steele


192

- Ana!- Jack powoduje, że podskakuję.

- Tak.- Rumienię się, a Jack marszczy brwi.

- Wszystko w porządku?

- Jasne.- Wstaje i zabieram notes do jego biura.

- To dobrze. Jak pewnie pamiętasz, w czwartek jadę na Sympozjum Beletrystki dla

Wydawców w Nowym Jorku. Mam bilety i rezerwacje, ale chciałbym żebyś pojechała ze mną.

- Do Nowego Jorku?

- Tak. Będziemy musieli pojechać w środę i zostać na noc. Myślę, że to będzie dla

ciebie bardzo pouczające doświadczenie.- Jego oczy ciemnieją kiedy to mówi, ale jego

uśmiech jest uprzejmy.- Załatwisz rzeczy potrzebne do podróży? I zarezerwujesz dodatkowy

pokój w hotelu, w którym się zatrzymuję? Myślę, że Sabrina, moja wcześniejsza asystentka,

zostawiła gdzieś przydatne informacje.

- Ok.- uśmiecham się blado do Jacka.

Cholera. Wracam do biurka. To się nie spodoba 50, ale faktem jest, że chcę pojechać.

To brzmi na prawdziwą szansę i jestem pewna, że uda mi się trzymać Jacka na długość

ramienia, jeśli ma jakiś ukryty motyw. Z powrotem przy biurku, znajduję odpowiedź od

Christiana.

Od: Christian Grey Temat: Ja, apodyktyczny? Data: 13 Czerwca, 2011 09:07 Do: Anastasia Steele

Tak. Proszę.

Christian Grey,


Jeezu… chce żebym się wprowadziła. Och, Christian, to za wcześnie. Wkładam głowę

w ręce, próbując odzyskać nerwy. Tego właśnie potrzebuję po moim niezwykłym

weekendzie. Nie miałam ani chwili dla siebie, by przemyśleć i zrozumieć to wszystko, czego

doświadczyłam i odkryłam w ciągu ostatnich dwóch dni.

Od: Anastasia Steele Temat: Flynnizmy Data: 13 Czerwca, 2011 09:20 Do: Christian Grey

193

Christian, Co się stało z chodzeniem zanim będziemy mogli biegać?

Proszę, czy możemy o tym porozmawiać dziś wieczorem?

Zostałam poproszona, by pojechać na konferencję do Nowego Jorku we czwartek.

To znaczy spanie tam w środę.

Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć.

A x

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: CO? Data: 13 Czerwca, 2011 09:21 Do: Anastasia Steele

Tak. Porozmawiajmy dzisiaj wieczorem.

Jedziesz sama?

Christian Grey,


Od: Anastasia Steele Temat: Bez Dużych Wykrzyknień w Poniedziałkowy Poranek! Data: 13 Czerwca, 2011 09:30 Do: Christian Grey

Czy możemy porozmawiać o tym wieczorem?

A x

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Jeszcze Nie Widziałaś Wykrzyknień Data: 13 Czerwca, 2011 09:35 Do: Anastasia Steele

Powiedz mi.

194

Jeśli z tym obślizgłym typem, z którym pracujesz, to odpowiedź brzmi nie, po moim trupie.

Christian Grey,


Moje serce tonie. Kurna- jakby był moim ojcem.

Od: Anastasia Steele Temat: Nie, to TY Jeszcze Nie Widziałeś Wykrzyknień Data: 13 Czerwca, 2011 09:46 Do: Christian Grey

Tak. Z Jackiem.

Chcę pojechać. To dla mnie prawdziwa okazja.

I nigdy nie byłam w Nowym Jorku.

Poluzuj majtki.

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Nie, to TY Jeszcze Nie Widziałaś Wykrzyknień Data: 13 Czerwca, 2011 09:50 Do: Anastasia Steele

Anastasio,

To nie o moje cholerne majtki się martwię.

Odpowiedź brzmi NIE.

Christian Grey,


-Nie!- Krzyczę na computer, przez co wszyscy ludzie w biurze zatrzymują się i gapią na

mnie. Jack wychyla się ze swojego biura.

- Wszystko w porządku, Ana?

195

- Tak. Przepraszam- mamroczę.- Ja eee… po prostu nie zapisałam dokumentu.- Jestem

szkarłatna z zażenowania. Uśmiecha się, ale jego wyraz twarzy jest zagadkowy. Biorę kilka

głębokich oddechów i szybko piszę odpowiedź. Jestem taka wściekła.

Od: Anastasia Steele Temat: 50 Odcieni Data: 13 Czerwca, 2011 09:55 Do: Christian Grey

Christian,

Musisz wziąć się w garść.

NIE prześpię się z Jackiem- nie za całą herbatę Chin.

KOCHAM ciebie. Tak właśnie dzieje się kiedy ludzie się kochają.

UFAJĄ sobie.

Ja nie myślę, że PRZEŚPISZ SIĘ, SPRAWISZ LANIE, ZERŻNIESZ czy ZBICZUJESZ kogoś innego.

WIERZĘ w ciebie i UFAM ci.

Proszę, zrób mi tą GRZECZNOŚĆ i traktuj mnie tak samo.

Anastasia Steele


Siedzę i czekam a odpowiedź. Nic. Dzwonię do linii lotniczych i rezerwuję bilet dla

siebie, upewniając się, że to lot Jacka. Słyszę dźwięk przychodzącej poczty.

Od: Lincoln, Elena Temat: Randka w Porze Lunchu Data: 13 Czerwca, 2011 10:15 Do: Anastasia Steele

Droga Anastasio,

Naprawdę chciałabym zjeść z tobą lunch. Myślę, że zaczęłyśmy ze złej stopy i chciałabym to

naprawić. Jesteś wolna kiedyś w tym tygodniu?

Elena Lincoln

196

Jasna cholera- nie pani Robinson! Skąd, do diabła, ma mój adres mailowy? Wkładam

głowę w ręce. Czy ten dzień może być jeszcze gorszy?

Dzwoni mój telefon i ze znużeniem podnoszę głowę z rąk, spoglądając na zegar. Jest

dopiero dziesiąta dwadzieścia, a ja już żałuje, że wyszłam z łóżka Christiana.

- Biuro Jacka Hyde’a, przy telefonie Ana Steele.

Znajomy głos warcz na mnie.- Czy mogłabyś, proszę, skasować ostatniego maila,

którego do mnie wysłałaś i spróbować być trochę bardziej ostrożna z językiem jakiego

używasz w swojej korespondencji z pracy? Powiedziałem ci, system jest monitorowany. Będę

musiał zminimalizować szkody stąd.- Rozłącza się.

Kurwa mać… Siedzę i gapię się na telefon. Christian rzucił mi słuchawką. Ten facet

chodzi po mojej obrastającej piórkami karierze i rzuca mi słuchawką? Patrzę gniewnie na

aparat i gdyby nie był całkowicie martwym przedmiotem, to wiem, że wysechł by na wiór

pod moim spojrzeniem.

Otwieram maile i kasuję ten, który mu wysłałam. Nie jest taki zły. Wspomniałam tylko

o laniu i cóż, o biczowaniu. Jeezu, jeśli tak się tego wstydzi, to po prostu nie powinien tego

robić, do cholery. Podnoszę moje BlackBery i dzwonię na jego komórkę.

- Co?- Mówi ostro.

- Jadę do Nowego Jorku, czy to się tobie podoba czy nie- syczę.

- Jeśli liczysz—

Rozłączam się i przerywam mu w połowie zdania. Adrenalina przepływa w moim

ciele. No- to mu coś powiedziało. Jestem taka wściekła.

Biorę głęboki oddech, próbując się uspokoić. Zamykam oczy i wyobrażam sobie, że

jestem w jakimś szczęśliwym miejscu. Hmm… kabina na łodzi z Christianem. Odrzucam ten

obraz, bo w tej chwili jestem zbyt wściekła na 50 i nie chcę żeby zbliżał się do mojego

szczęśliwego miejsca.

Otwieram oczy i ze spokojem sięgam po notes. Dokładnie sprawdzam, co mam dzisiaj

do zrobienia. Biorę długi, głęboki wdech, mój spokój jest odzyskany.

- Ana!- Krzyczy Jack i przestrasza mnie.- Nie rezerwuj tego lotu!

- Och, za późno. Już to zrobiłam- odpowiadam kiedy wylatuje z swojego biura.

Wygląda na wściekłego.

- Słuchaj, coś się dzieje. Z jakiegoś powodu, nagle, wszystkie wydatki na podróże i

hotele muszą być najpierw zaakceptowane przez starsze kierownictwo. To przyszło z samej

góry. Idę zobaczyć się ze starym Roach’em. Najwyraźniej moratorium na wszystkie wydatki

właśnie zostało wprowadzone. Nie rozumiem tego.- Jack szczypie koniec nosa i zamyka oczy.

Większość krwi odpływa z mojej twarzy i coś ściska mnie w żołądku. 50!

- Odbieraj moje telefony. Pójdę zobaczyć co Roach ma do powiedzenia.- Mruga do

mnie i szybkim krokiem idzie spotkać się ze swoim szefem- nie z szefem szefa.

Niech to szlag. Christianie Grey’u… Moja krew znowu zaczyna się gotować.

197

Od: Anastasia Steele Temat: Co ty zrobiłeś? Data: 13 Czerwca, 2011 10:43 Do: Christian Grey

Proszę, powiedz mi, że nie będziesz się wtrącał w moją karierę.

Naprawdę chcę pojechać na tą konferencję.

Nie powinnam musieć cię pytać.

Skasowałam tego obraźliwego maila.

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Co ty zrobiłaś? Data: 13 Czerwca, 2011 10:46 Do: Anastasia Steele

Ja tylko chronię to, co moje.

Email, którego tak pochopnie wysłałaś, jest już wymazany z serwerów SIP, tak samo jako

moje maile do ciebie.

Tak przy okazji, tobie ufam bezgranicznie. To jemu nie ufam.

Christian Grey,


Sprawdzam czy nadal mam jego maile. Zniknęły. Wpływy tego mężczyzny nie znają

granic. Jak on to robi? Kogo takiego zna, że kto może tak po prostu szperać w głębinach

serwerów SIP i usuwać maile? To kompletnie nie moja liga.

Od: Anastasia Steele Temat: Dorosły Data: 13 Czerwca, 2011 10:48 Do: Christian Grey

198

Christian,

Nie potrzebuję ochrony przed własnym szefem.

Może spróbuje się do mnie przystawiać, ale powiem „nie”.

Nie możesz się wtrącać. To złe i kontrolujące na tak wielu poziomach.

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Odpowiedź brzmi NIE Data: 13 Czerwca, 2011 10:50 Do: Anastasia Steele

Ana,

Widziałem jaka jesteś „efektywna” w walce z niechcianą uwagą. Pamiętam, że właśnie dzięki

temu miałem przyjemność spędzić z tobą pierwszą noc. Fotograf przynajmniej coś do ciebie

czuje. Ten oślizgły typ nie. Jest seryjnym kobieciarzem i będzie próbował cię uwieść. Zapytaj

go, co stało się z jego poprzednią asystentką i tą przed nią.

Nie chcę się o to kłócić.

Jeśli chcesz pojechać do owego Jorku, to cię zabiorę. Możemy pojechać w następny

weekend. Mam tam mieszkanie.

Christian Grey,


Och, Christian! Nie w tym rzecz. Jest tak cholernie frustrujący. I oczywiście, że ma tam

mieszkanie. Gdzie jeszcze? Znowu wyciągnął sprawę z José. Czy kiedyś da mi o tym

zapomnieć? Byłam pijana, na litość boską. Z Jackiem bym się nie upiła.

Kręcę głową na monitor, ale odkrywam, że nie mogę kłócić się z nim przez maile.

Będę musiała poczekać do wieczora. Sprawdzam zegar. Jack nadal nie wrócił ze swojego

spotkania z Jerrym i muszę sobie jakoś poradzić z Eleną. Jeszcze raz czytam jej maila i

decyduję, że najlepiej będzie jeśli wyślę go do Christiana. Lepiej niech skoncentruje się na

niej, nie na mnie.

199

Od: Anastasia Steele Temat: FW Randka w Porze Lunchu albo Irytujący Bagaż Data: 13 Czerwca, 2011 11:15 Do: Christian Grey

Christian,

Kiedy ty byłeś zajęty wtrącaniem się w moją karierę i chronieniem swojego tyłka od moich

lekkomyślnych słów, otrzymałam poniższego maila od pani Lincoln. Naprawdę nie chcę

spotkać się z tą kobietą- nawet gdybym chciała, to nie wolno mi opuszczać tego budynku. Nie

wiem skąd ma mój adres mailowy. Co sugerujesz bym zrobiła? Jej email jest poniżej:

Droga Anastasio,

Naprawdę chciałabym zjeść z tobą lunch. Myślę, że zaczęłyśmy ze złej stopy i

chciałabym to naprawić. Jesteś wolna kiedyś w tym tygodniu?

Elena Lincoln

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Irytujący Bagaż Data: 13 Czerwca, 2011 11:23 Do: Anastasia Steele

Nie bądź na mnie zła. Mam w sercu twój najlepszy interes.

Jeśli coś by ci się stało, nigdy bym sobie nie wybaczył.

Rozmówię się z panią Lincoln.

Christian Grey,


Od: Anastasia Steele Temat: Nara Data: 13 Czerwca, 2011 11:32 Do: Christian Grey

Czy możemy, proszę, porozmawiać o tym wieczorem?

Próbuję pracować, a twoje ciągłe wtrącanie się jest bardzo rozpraszające.

200

Anastasia Steele


Jack wraca po dwunastej i mówi mi, że Nowy Jork odpada dla mnie, ale on nadal

jedzie i nie może nic zrobić żeby zmienić politykę kierownictwa. Wpada do swojego biura i

wkurzony zatrzaskuje za sobą drzwi. Dlaczego jest taki zły?

Gdzieś głęboko wiem, że jego intencje nie są szlachetne, ale jestem pewna, iż potrafię

sobie z nim poradzić. Zastanawiam się co Christian wie o poprzednich asystentkach Jacka.

Odkładam na bok te myśli i kontynuuję pracę, próbując wymyślić sposób żeby Christian

zmienił zdanie. Prognozy są słabe.

O pierwszej, Jack wychyla głowę ze swojego biura.

- Ana, mogłabyś proszę, kupić mi coś na lunch?

- Jasne. Co byś chciał?

- Żytnią kanapkę z wędzoną szynką, bez musztardy. Dam ci pieniądze jak wrócisz.

- Coś do picia?

- Poproszę Colę. Dzięki, Ana.- Wraca z powrotem do biura, a ja sięgam po torebkę.

Cholera. Obiecałam Christianowi, że nie będę wychodzić. Wzdycham. Nie dowie się, a

ja załatwię to szybko.

Claire z recepcji proponuje mi parasol, bo nadal strasznie pada. Kiedy wychodzę przez

frontowe drzwi, owijam się marynarką i spoglądam w obie strony spod zbyt dużego parasola.

Wszystko wydaje się w porządku. Nie ma śladu Dziewczyny Ducha.

Maszeruję szybko i mam nadzieję, że nie podejrzanie, do kawiarni. Jednakże im

bardziej się zbliżam, tym mam większe poczucie, że ktoś mnie obserwuje. Nie wiem czy

zaczynam mieć paranoję czy to prawda. Kurna. Mam nadzieję, że to nie Leila z bronią.

To tylko twoja wyobraźnia, mówi ostro moja podświadomość. Dlaczego, u diabła,

chciałaby cię zastrzelić?

Wracam po piętnastu minutach. Jestem cała i zdrowa, ale czuję ulgę. Myślę, że

skrajna paranoja i nadopiekuńczość Christiana zaczyna mnie też dopadać.

Kiedy zanoszę lunch Jackowi, spogląda na mnie znad telefonu.

- Dzięki, Ana. Skoro nie jedziesz ze mną, to będziesz musiała pracować do późna.

Musimy przygotować te streszczenia. Mam nadzieję, że nie masz planów- uśmiecha się do

mnie ciepło, a ja rumienię się.

- Nie, w porządku- mówię z jasnym uśmiechem i tonącym sercem. To łatwo nie

przejdzie. Christian się zdenerwuje, jestem tego pewna.

Kiedy wracam do swojego biurka, decyduję, że nie powiem mu od razu, bo jeszcze

będzie miał czas żeby znowu jakoś się wtrącić. Siadam i jem kanapkę z sałatką z kurczaka,

którą zrobiła mi pani Jones. Jest pyszna. Robi nieprzyzwoite kanapki.

Oczywiście, jeśli wprowadzę się do Christiana, to każdego dnia pracy będzie

przygotowywała mi lunch. Ta myśl jest niepokojąca. Nigdy nie śniłam o obscenicznym

201

bogactwie i tych wszystkich pułapkach- tylko o miłości. Żeby znaleźć kogoś, kto będzie mnie

kochał i nie będzie próbował kontrolować mojego każdego ruchu. Dzwoni telefon.

- Biuro Jacka Hyde’a—

- Zapewniałaś mnie, że nie wyjdziesz na zewnątrz- Christian przerywa mi. Jego głos

jest chłodny i mocny.

Moje serce tonie chyba milionowy raz tego dnia. Cholera. Skąd o tym wie, do diabła?

- Jack wysłał mnie po lunch. Nie mogłam odmówić. Masz kogoś kto mnie obserwuje?-

Moja czaszka pulsuje kiedy zdaję sobie z tego sprawę. Nic dziwnego, że czułam taką

paranoję- naprawdę byłam obserwowana. Znowu robię się zła.

- Właśnie dlatego nie chciałem żebyś wracała do pracy- mówi ostro Christian.

- Christian, proszę. Jesteś- 50 Odcieniami- taki duszący.

- Duszący?- Szepcze zaskoczony.

- Tak. Musisz z tym skończyć. Porozmawiamy wieczorem. Niestety muszę zostać

dłużej w pracy, bo nie mogę jechać do Nowego Jorku.

- Anastasio, nie chcę cię dusić- mówi cicho, zszokowany.

- Cóż, ale to robisz. Mam pracę do zrobienia. Porozmawiamy później- rozłączam się.

Czuję się wypompowana i trochę załamana.

Po naszym wspaniałym weekendzie dopada mnie rzeczywistość. Nigdy tak bardzo nie

chciałam uciec. Uciec do jakiegoś cichego miejsca, gdzie mogłabym pomyśleć o tym

mężczyźnie, o tym jaki jest i jak sobie z nim radzić. Z jednej strony wiem, że jest rozbity-

teraz widzę to jasno- i to zarówno łamie moje serce jak i wyczerpuje. Z małych kawałeczków

cennych informacji jakie dał mi o swoim życiu, rozumiem dlaczego. Niekochane dziecko;

obrzydliwe, okrutne środowisko; matka, która nie mogła go obronić, której on nie mógł

obronić, i która umarła przy nim.

Drżę. Mój biedny 50. Jestem jego, ale nie żeby trzymał mnie w klatce. Jak mam

sprawić, by to zobaczył?

Z ciężkim sercem, sięgam po jeden z manuskryptów, które Jack chce żebym

podsumowała. Kładę go na kolanach i czytam. Nie mogę wymyślić żadnego prostego

sposobu na popieprzoną manię kontroli Christiana. Będę po prostu musiała z nim później

porozmawiać, twarzą w twarz.

Pół godziny później, Jack przesyła mi dokument, który potrzebuje korekty i

wypolerowania. Musi być gotowy do druku na jutro, jest potrzebny na konferencję. To nie

tylko zajmie mi resztę popołudnia, ale też wieczoru. Zabieram się do pracy.

Kiedy podnoszę wzrok, jest już po siódmej i biuro jest opuszczone, choć światło w

biurze Jacka nadal się pali. Nie zauważyłam jak wszyscy wyszli, ale już prawie skończyłam.

Przesyłam dokument do akceptacji z powrotem do Jacka i sprawdzam skrzynkę odbiorczą.

Nie ma nic nowego od Christiana, więc szybko spoglądam na BlackBerry, a ono zaczyna

wibrować- to Christian.

- Cześć- mamroczę.

- Cześć, o której kończysz?

202

- Myślę, że około siódmej trzydzieści.

- Spotkamy się na zewnątrz.

- Ok.

Wydaje się być cichy, a nawet zdenerwowany. Dlaczego? Obawia się mojej reakcji?

- Nadal jestem na ciebie wściekła, ale to wszystko- szepczę.- Mamy dużo rzeczy do

omówienia.

- Wiem. Do zobaczenia o siódmej trzydzieści.

Jack wychodzi ze swojego biura.

- Muszę kończyć. Do zobaczenia później- rozłączam się.

Spoglądam do góry na Jacka kiedy podchodzi do mnie.

- Trzeba jeszcze podrasować w kilku miejscach. Odesłałem ci sprawozdanie z

powrotem.

Pochyla się nade mną raczej blisko kiedy odbieram dokument- niewygodnie blisko.

Jego ramię ociera się o moje. Przypadkowo? Wzdrygam się, ale on udaje, że tego nie widzi.

Jego druga ręka spoczywa na oparciu moje krzesła, dotykając moich pleców. Siadam prosto,

żeby nie opierać się o krzesło.

- Strony szesnaście i dwadzieścia trzy, to wszystko- mamrocze kilka centymetrów od

mojego ucha.

Moja skóra zaczyna pełzać od jego bliskości, ale decyduję, że będę to ignorować.

Nadal pochyla się nade mną i moje wszystkie zmysły są w stanie najwyższej gotowości. To

rozpraszające, niezręczne i w środku krzyczę, Odczep się!

- Kiedy to poprawisz, będzie można dać do druku. Możesz to zorganizować jutro.

Dziękuję, że zostałaś po godzinach i zrobiłaś to, Ana- jego głos jest gładki, delikatny. Jakby

mówił do zranionego zwierzęcia. Skręca mnie w żołądku.

- Myślę, że najmniejszą rzeczą, którą mogę zrobić żeby cię wynagrodzić, to zaprosić

cię na szybkiego drinka. Zasługujesz na to.- Zakłada kosmyk włosów, które uwolniły się z

mojej gumki, za moje ucho i delikatnie głaszcze płatek ucha.

Wzdrygam się zaciskając zęby i odsuwam głowę. Cholera! Christian miał rację. Nie

dotykaj mnie.

- Właściwie, to dzisiaj wieczorem nie mogę.- Ani żadnego innego wieczoru, Jack.

- Nawet na szybkiego?- Nakłania.

- Nie, nie mogę. Ale dziękuję.

Jack siada na krańcu mojego biurka i marszczy brwi. W mojej głowie słyszę głośne

dzwony ostrzegawcze. Jestem zdana na siebie w biurze. Nie mogę wyjść. Spoglądam

nerwowo na zegar. Jeszcze pięć minut do przyjazdu Christiana.

- Ana, myślę, że tworzymy świetny zespół. Przepraszam, że nie udało mi się wciągnąć

cię do Nowego Jorku. Bez ciebie to nie będzie to samo.

Jestem pewna, że nie. Uśmiecham się do niego słabo, bo nie wiem co mam

powiedzieć. Pierwszy raz w ciągu całego dnia, czuję małą ulgę, że nie jadę.

- Więc, dobrze spędziłaś weekend?- Pyta gładko.

203

- Tak, dzięki.- Dokąd on zmierza?

- Widziałaś się ze swoim chłopakiem?

- Tak.

- Co on robi?

Jest właścicielem twojej dupy…- Interesy.

- To interesujące. Jakiego rodzaju interesy?

- Och, trzyma palce w wielu ciastach.

Jack przekrzywia głowę na jedną stronę i schyla się w moim kierunku, znowu

naruszając moją przestrzeń osobistą.

- Jesteś bardzo skromna, Ano.

- Cóż, zajmuje się telekomunikacją, produkcją i rolnictwem.

Jack unosi brwi.- Tak wiele rzeczy. Dla kogo pracuje?

- Pracuje dla siebie. Jeśli dokument cię satysfakcjonuje, to chciałabym już pójść, w

porządku?

Odsuwa się. Moja przestrzeń osobista znowu jest bezpieczna.

- Oczywiście. Przepraszam, nie chciałem cię zatrzymywać- mówi nieszczerze.

- O której zamykają budynek?

- Ochrona jest tutaj do jedenastej.

- To dobrze- uśmiecham się, a moja podświadomość upada na fotel, ulżyło jej że nie

jesteśmy same w budynku. Wyłączam komputer, chwytam torebkę, wstaję i jestem gotowa

do wyjścia.

- Więc lubisz go? Swojego chłopaka?

- Kocham go- odpowiadam, patrząc Jackowi prosto w oczy.

- Rozumiem.- Jack marszczy brwi i wstaje z mojego biurka.- Jak ma na nazwisko?

Rumienię się.

- Grey. Christian Grey- bełkoczę.

Jackowi opada szczęka.- Najbogatszy kawaler Seattle? Ten Christian Grey?

- Tak. Ten sam.- Tak, Christian Grey, twój przyszły szef, który pożre cię na śniadanie,

jeśli jeszcze raz naruszysz moją przestrzeń osobistą.

- Tak myślałem, że wyglądał znajomo- mówi mrocznie Jack i znowu marszczy brwi.-

Cóż, jest szczęściarzem.

Mrugam na niego. Co mam na to odpowiedzieć?

- Udanego wieczoru, Ano- uśmiecha się Jack, ale uśmiech nie sięga jego oczu.

Sztywnym krokiem wraca do biura i nie ogląda się za siebie.

Wzdycham z ulgą. Cóż, problem może już sam się rozwiązał. Znowu zadziałała magia

50. Samo jego imię jest moim talizmanem i sprawiło, że ten facet wycofał się z podkulonym

ogonem. Pozwalam sobie na mały uśmiech zwycięstwa. Widzisz, Christian? Nawet twoje imię

mnie ochrania- nie musiałeś sprawiać sobie tyle problemu i ucinać fundusze na wydatki.

Sprzątam biurko i sprawdzam swój zegarek. Christian powinien być na zewnątrz.

204

Audi jest zaparkowane przy chodniku i Taylor wyskakuje żeby otworzyć mi tylne

drzwi. Nigdy tak się nie cieszyłam widząc go i wchodzę do środka uciekając przed deszczem.

Christian siedzi z tyłu i patrzy na mnie szerokimi i czujnymi oczami. Przygotowuje się

na mój gniew, jego szczęka jest zaciśnięta i napięta.

- Cześć- mamroczę.

- Cześć- odpowiada ostrożnie. Sięga i chwyta moją rękę mocno ją ściskając. Moje

serce lekko mięknie. Jestem taka zdezorientowana. Nawet nie myślałam nad tym, co muszę

mu powiedzieć.

- Nadal jesteś wściekła?- Pyta.

- Nie wiem- mamroczę. Podnosi moją rękę pokrywa moje kostki delikatnymi jak

motyle pocałunkami.

- To był gówniany dzień- mówi.

- Tak, był.- Ale po raz pierwszy odkąd wyszłam dzisiaj do pracy, zaczynam się

relaksować. Samo bycie w jego towarzystwie jest jak kojący balsam. I całe to gówno od

Jacka, burzliwa wymiana maili tam i z powrotem, Elena, znikają w tle. Na tyłach samochodu

jestem tylko ja i mój maniak kontroli.

- Teraz jest lepiej, bo ty tu jesteś- mówi. Siedzimy w milczeniu kiedy Taylor jedzie

ulicami. Oboje jesteśmy ponurzy i zamyśleni; ale czuję, że Christian też powoli zaczyna się

odprężać. Delikatnie gładzi kciukiem mojego kostki w kojącym rytmie.

Taylor wyrzuca nas przed budynkiem i oboje szybko chowamy się przed deszczem.

Christian chwyta mnie za rękę kiedy czekamy na windę. Jego oczy skanują wejście do

budynku.

- Zgaduję, że jeszcze nie znaleźliście Leili.

- Nie. Welch nadal jej szuka- mamrocze nieobecnie.

Winda przyjeżdża i wchodzimy do środka. Christian spogląda na mnie, jego szare oczy

są nieczytelne. Och, wygląda po prostu wspaniale- rozczochrane włosy, biała koszula, ciemny

garnitur. I nagle czuję to, znikąd, to uczucie. Ojej- tęsknota, pożądanie, elektryczność. Jeśli

byłoby widoczne, wyglądało by jak intensywna niebieska aura wokół nas i pomiędzy nami. To

takie silne. Jego wargi rozchylają się kiedy na mnie patrzy.

- Czujesz to?- Mówi.

- Tak.

- Och Ana- mruczy i chwyta mnie. Oplata mnie ramieniem, jedną rękę kładzie na

moim karku, odchylając moją głowę do tyłu kiedy jego usta odnajdują moje. Moje palce

wplatają się w jego włosy i głaszczą jego policzek kiedy pcha mnie na ścianę windy.

- Nie znoszę się z tobą kłócić- mówi przy moich ustach. W jego pocałunku jest coś

desperackiego, namiętnego. Coś, co odzwierciedla także mój pocałunek. Pożądanie

eksploduje w moim ciele, całe napięcie tego dnia szuka ujścia, celuje w niego, szukając

więcej. Jesteśmy tylko językami i oddechami i rękami i dotykiem i słodkim, słodkim

doznaniem. Jego ręka znajduje się na moim biodrze i szybko podnosi do góry moją spódnicę,

jego palce głaszczą moje uda.

205

- Słodki Jezu, założyłaś pończochy- jęczy w aprobującym podziwie kiedy jego kciuk

głaszcze skórę ponad moją pończochą.- Chcę to zobaczyć- dyszy i jeszcze wyżej unosi moją

spódnicę, eksponując górę moich ud.

Odsuwa się i sięga żeby nacisnąć przycisk „stop” na konsoli. Winda zatrzymuje się

łagodnie między dwudziestym drugim, a dwudziestym trzecim piętrem. Jego oczy są ciemne,

usta rozchylone i oddycha tak ciężko jak ja. Patrzymy na siebie nie dotykając się. Jestem

wdzięczna, że opieram się plecami o ścianę, która podtrzymuje mnie kiedy kąpię się w

zmysłowej, cielesnej ocenie tego pięknego mężczyzny.

- Rozpuść włosy- rozkazuje ochrypniętym głosem. Sięgam i zdejmuję gumkę,

uwalniając włosy. Spadają jak gruba chmura wokół moich ramion i na piersi.- Odepnij dwa

górne guziki koszuli- szepcze, jego oczy są teraz dziksze.

Przez niego czuję się taka rozwiązła. Moja wewnętrzna bogini wije się na swoim

szezlongu, czekając, pragnąc i dysząc. Sięgam do góry i bardzo powoli odpinam guziki tak, że

górna część moich piersi jest kusząco odsłonięta.

Przełyka.- Masz pojęcie jak ponętnie teraz wyglądasz?

Celowo przygryzam wargę i kręcę głową. Zamyka na chwilę oczy, a kiedy je otwiera,

ciskają gromy. Podchodzi do mnie i kładzie ręce na ścianie windy po obu stronach mojej

głowy. Jest tak blisko jak może być bez dotykania mnie.

Odchylam głowę do góry żeby spotkać jego wzrok, a on schyla się i ociera swój nos o

mój. To jedyne łączący nas dotyk. Jestem taka napalona w odosobnieniu tej windy, z nim.

Pragnę go, teraz.

- Myślę, że pani wie, panno Steele. Myślę, że lubi pai doprowadzać mnie do

szaleństwa.

- Doprowadzam cię do szaleństwa?- Szepczę.

- We wszystkim, Anastasio. Jesteś syreną, boginią.- Chwyta moją nogę nad kolanem i

zakłada ją sobie wokół pasa tak, że stoję na jednej nodze, opierając się o niego. Czuję go przy

sobie, jest twardy powyżej łączenia moich ud kiedy przesuwa ustami po moim gardle. Jęczę i

oplatam go ramionami za szyję.

- Teraz cię wezmę, Anastasio- mówi, a ja wyginam plecy w odpowiedzi, przyciskając

się do niego niecierpliwa. Z jego gardła dobiega głęboki i niski pomruk. Podnosi moją nogę

wyżej kiedy rozpina spodnie.

- Trzymaj się mocno, kochanie- mamrocze i w magiczny sposób wyjmuje foliowe

opakowanie, które trzyma przy moich ustach. Chwytam je między zęby, a on ciągnie tak, że

otwieramy je razem.

- Grzeczna dziewczynka.- Cofa się kawałeczek kiedy nakłada prezerwatywę.- Boże, nie

mogę czekać przez kolejne sześć dni- warczy i patrzy na mnie spod przymrużonych oczu.

- Mam nadzieję, że nie jesteś bardzo przywiązana do tych majtek.- Rozrywa je swoimi

zdolnymi palcami i rozpadają się w jego rękach. Krew buzuje w moich żyłach. Dyszę w

oczekiwaniu.

206

Jego słowa są odurzające, cały strach tego dnia zapomniany. Jest tylko on i ja, robimy

to, co potrafimy najlepiej. Bez zdejmowania ze mnie wzroku, powoli się we mnie zanurza.

Moje ciało zgina się i odchylam głowę, zamykając oczy i chłonąc uczucie we mnie. Wycofuje

się, a potem znowu we mnie wchodzi, tak wolno, tak słodko. Jęczę.

- Jesteś moja, Anastasio- mamrocze przy moim gardle.

- Tak. Twoja. Kiedy przyjmiesz to do wiadomości?- Dyszę. Pomrukuje i zaczyna się

ruszać, naprawdę ruszać. A ja poddaję się jego bezlitosnemu rytmowi, smakując każde

pchnięcie i ciągnięcie, jego pourywany oddech, jego potrzebę, odzwierciedlającą moją.

To sprawia, że czuję się taka potężna, silna, pożądana i kochana- kochana przez tego

porywającego, skomplikowanego mężczyznę, którego w zamian kocham całym sercem.

Wchodzi we mnie mocniej i mocniej, jego oddech jest nierówny. Zatraca się we mnie tak jak

ja zatracam się w nim.

- Och kochanie- jęczy Christian, jego zęby podgryzają moją szczękę i mocno dochodzę

wokół niego. Nieruchomieje, trzyma mnie mocno i podąża moim śladem, szepcząc moje

imię.

Teraz kiedy Christian jest wykończony, spokojny i całuje mnie delikatnie, jego oddech

uspokaja się. Nadal trzyma mnie przy ścianie windy, nasze czoła dotykają się, a moje ciało

jest jak z galarety: słabe, ale cudownie zaspokojone moim orgazmem.

- Och Ana- mamrocze.- Tak bardzo cię potrzebuję.- Całuje moje czoło.

- A ja ciebie, Christian.

Puszcza mnie, prostuje moją spódnicę i zapina dwa guziki mojej koszuli. Potem

naciska kombinację na klawiaturze windy, która z powrotem uruchamia windę. Winda

mocno podrywa się do góry, więc chwytam jego ramiona.

- Taylor będzie się zastanawiał gdzie jesteśmy.- Szczerzy się lubieżnie.

O cholera. Przeczesuję ręką włosy żeby jakoś pozbyć się tego efektu wypieprzonych

włosów, potem związuję je w kitkę.

- Może być- Christian uśmiecha się krzywo kiedy zapina spodnie i wkłada

prezerwatywę do kieszeni spodni.

Znowu wygląda jak uosobienie amerykańskiego przedsiębiorcy, a że jego włosy

zazwyczaj wyglądają jakby co dopiero zostały wypieprzone, to różnica jest niewielka. Poza

tym, że teraz się uśmiecha, jest zrelaksowany, a jego oczy błyszczą chłopięcym urokiem. Czy

wszystkich mężczyzn udaje się tak łatwo udobruchać?

Taylor czeka na nas kiedy drzwi się rozsuwają.

- Kłopot z windą- mamrocze Christian kiedy wychodzimy i nie mogę spojrzeć w twarz

żadnemu z nich. Przechodzę szybko przez podwójne drzwi i do sypialni Christiana w

poszukiwaniu jakiejś świeżej bielizny.

207

Kiedy wracam, Christian zdjął marynarkę i siedzi przy barze śniadaniowym

rozmawiając z panią Jones. Ona uśmiech się do mnie życzliwie kiedy kładzie przed nami dwa

talerze gorącego jedzenia. Mmm, pachnie przepysznie- coq au vin, jeśli się nie mylę.

Umieram z głodu.

- Smacznego panie Grey, Ano- mówi i zostawia nas samych.

Christian wyciąga butelkę białego wina z lodówki i kiedy jemy, opowiada jak blisko

jest już złożenia w całość idealnego telefonu komórkowego zasilanego energią słoneczną.

Jest ożywiony i podekscytowany całym projektem i wiem, że nie miał całkowicie gównianego

dnia.

Pytam go o jego nieruchomości. Uśmiecha się krzywo i okazuje się, że ma mieszkanie

tylko w Nowym Jorku, Aspen i w Escali. Nic więcej. Kiedy kończymy, zabieram nasze talerze

do zlewu.

- Zostaw to. Gail się tym zajmie- mówi. Obracam się i patrzę na niego, a on obserwuje

mnie. Czy kiedyś przyzwyczaję się, że ktoś zmywa po mnie?

- Więc, teraz kiedy jest już pani spokojniejsza, panno Steele, porozmawiamy o

dzisiejszym dniu?

- Myślę, że to ty jesteś spokojniejszy. Myślę, że dobrze mi idzie oswajanie cię.

- Oswajanie mnie?- Prycha zaskoczony. Kiedy potakuję, marszczy brwi jakby rozmyślał

o moich słowach.- Tak, może masz rację Anastasio.

- Miałeś rację co do Jacka- mamroczę poważnie i opieram się o wysepkę kuchenną,

badając jego reakcję. Jego twarz poważnieje, a oczy twardnieją.

- Próbował czegoś?- Szepcze, jego głos jest lodowaty.

Kręcę głową.- Nie i nie spróbuje, Christian. Powiedziałam mu dzisiaj, że jestem twoją

dziewczyną i od razu się odczepił.

- Jesteś pewna? Mógłbym zwolnić tego gnoja.- Christian patrzy spode łba.

Wzdycham, lampka wina dodaje mi odwagi.- Naprawdę musisz pozwolić mi walczyć w

moich bitwach. Nie możesz ciągle podważać mojego zdania i próbować mnie chronić. To

mnie dusi, Christian. Nigdy nie będę się cieszyła z twojego nieustannego wtrącania się.

Potrzebuję trochę wolności. Nawet bym nie śniła żeby mieszać w twoich interesach.

Mruga powiekami.- Chcę tylko żebyś była bezpieczna, Anastasio. Jeśli coś by ci się

stało— Milknie.

- Wiem i wiem dlaczego masz taką potrzebę chronienia mnie. I część mnie kocha to.

Wiem, że jeśli będę cię potrzebowała, to mogę na ciebie liczyć, tak samo jak ty na mnie. Ale

jeśli mamy mieć jakąkolwiek nadzieję na wspólną przyszłość, musisz ufać mi i mojemu

osądowi. Tak, czasami będę robiła błędy, ale muszę się uczyć.

Patrzy na mnie z niepokojem na twarzy, który zmusza mnie do podejścia do niego.

Staję między jego nogami, nadal siedzi na stołku barowym. Chwytam jego ręce i owijam je

wokół swojego pasa. Moje ręce kładę na jego ramionach.

- Nie możesz wtrącać się do mojej pracy. To złe. Nie potrzebuję żebyś przybywał jak

rycerz na białym koniu i ratował mnie. Wiem, że chcesz wszystko kontrolować i rozumiem

208

dlaczego, ale nie możesz. To niemożliwe… musisz nauczyć się odpuszczać.- Podnoszę rękę i

głaszczę go po twarzy, a on patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami.- I jeśli możesz to

zrobić, dać mi to, to wprowadzę się do ciebie- mówię łagodnie.

Ostro nabiera powietrza, jest zaskoczony.- Zrobiłabyś to?- Szepcze.

- Tak.

- Ale nie znasz mnie.- Marszczy brwi, jego głos jest zdławiony i spanikowany, bardzo

nie 50 Odcieniowy.

- Znam cię wystarczająco dobrze, Christian. Nic co mi o sobie powiesz nie odstraszy

mnie.- Delikatnie przebiegam kostkami przez jego policzek. Jego wyraz twarzy zmienia się z

zaniepokojonego w powątpiewający.- Ale gdybyś mógł mi odpuścić.- Proszę.

- Próbuję, Anastasio. Nie mogłem po prostu stać z boku i pozwolić ci pojechać do

Nowego Jorku z tym… oślizgłym typem. Ma niepokojącą reputację. Żadna z jego asystentek

nie pracowała dłużej niż trzy miesiące i nie były zatrzymywane przez firmę. Nie chcę tego dla

ciebie, kochanie.- Wzdycha.- Nie chcę żeby coś ci się stało. Myśl, że ktoś mógłby cię

skrzywdzić… napawa mnie zgrozą. Nie mogę obiecać, że nie będę się wtrącał, jeśli będę

uważam, że zostaniesz skrzywdzona.- Milknie i bierze głęboki wdech.- Kocham cię, Anastasio.

Zrobię wszystko co w mojej mocy żeby cię chronić. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.

A niech to. Moja wewnętrzna bogini, moja podświadomość i ja gapimy się na niego w

szoku.

Jeezu, dwa małe słowa. Mój świat zatrzymuje się, przechyla, a potem zaczyna kręcić

się wokół nowej osi; i chłonę tą chwilę, patrząc w jego szczere, piękne, szare oczy.

- Ja też cię kocham, Christian.- Pochylam się i całuję go. Pocałunek pogłębia się.

Taylor wchodzi ukradkiem i odchrząkuje. Christian odsuwa się i patrzy na mnie

intensywnie. Wstaje i obejmuje mnie w pasie.

- Tak?- Mówi ostro.

- Pani Lincoln jest w drodze na górę, proszę pana.

- Co?

Taylor przepraszająco wzrusza ramionami. Christian wzdycha ciężko i kręci głową.

- Cóż, to powinno być interesujące- mamrocze i uśmiecha się do mnie z rezygnacją.

Kurwa! Czemu ta przeklęta kobieta nie da nam spokoju?

209

Rozdział 12

- Rozmawiałeś z nią dzisiaj?- Pytam Christiana kiedy czekamy na przybycie pai

Robinson.

- Tak.

- Co jej powiedziałeś?

- Powiedziałem, że nie chcesz się z nią spotkać, i że rozumiem twoje powody.

Powiedziałem jej też, że nie podoba mi się, że działa za moimi plecami.- Jego wzrok jest

beznamiętny, niczego nie ujawnia.

Och, to dobrze.- Co ona powiedziała?

- Spławiła mnie tak jak tylko Elena potrafi.- Jego usta rozluźniają się w krzywą linię.

- Jak myślisz, dlaczego tutaj przyszła?

- Nie mam pojęcia- Christian wzrusza ramionami.

Taylor znowu wchodzi do salonu.- Pani Lincoln- ogłasza.

I oto ona… Dlaczego jest tak cholernie atrakcyjna? Jest cała ubrana na czarno: obcisłe

jeansy, koszula, która uwydatnia jej idealną figurę i aureola jasnych, błyszczących włosów.

Christian przyciąga mnie do siebie.- Elena- mówi, jego ton jest dociekliwy.

Ona patrzy na mnie z szokiem i nieruchomieje w miejscu. Mruga kilka razy zanim

odnajduje swój łagodny głos.- Przepraszam. Nie zdawałam sobie sprawy, że masz

towarzystwo, Christian. Jest poniedziałek- mówi, jakby to wyjaśniało dlaczego tu jest.

- Dziewczyna- mówi wyjaśniająco Christian, przechyla głowę na jedną stronę i


Elena uśmiecha się wolnym, szerokim uśmiechem skierowanym bezpośrednio do

niego. To denerwujące.

- Oczywiście. Witaj, Anastasio. Nie wiedziałam, że tu będziesz. Wiem, że nie chcesz ze

mną rozmawiać. Akceptuję to.

- Czyżby?- Zaznaczam cicho, patrząc na nią i biorąc nas wszystkich z zaskoczenia.

Lekko marszczy brwi i przesuwa się bliżej nas.

- Tak, przyjęłam to do wiadomości. Nie jestem tutaj z twojego powodu. Tak jak

powiedziałam, Christian rzadko ma towarzystwo w ciągu tygodnia.- Milknie na chwilę.- Mam

kłopot i muszę z porozmawiać o nim z Christianem.

- Och?- Christian prostuje się.- Chcesz drinka?

- Tak, poproszę- mamrocze z wdzięcznością.

Christian idzie po kieliszek, a Elena i ja stoimy patrząc na siebie niezręcznie. Bawi się

dużym srebrnym pierścionkiem na jej środkowym palcu, a ja nie mam gdzie patrzeć. W

końcu uśmiecha się lekko, podchodzi do wysepki kuchennej i siada na stołku barowym na

końcu. Najwyraźniej zna bardzo dobrze to miejsce i porusza się po nim swobodnie.

210

Mam zostać? Mam wyjść? Och, to takie trudne. Moja podświadomość patrzy spode

łba na tą kobietę swoim najbardziej złowieszczym wzrokiem.

Jest tyle rzeczy, które chciałabym powiedzieć tej kobiecie i żadna z nich nie jest

komplementem. Ale jest przyjaciółką Christiana- jego jedynym przyjacielem- i mimo mojej

całej nienawiści do tej kobiety, zachowuję się z wyuczoną uprzejmością. Decydując się

zostać, siadam na stołku, na którym wcześniej siedział Christian, z taką gracją na jaką mnie

stać. Christian nalewa wino do każdego z kieliszków i siada między nami przy barze

śniadaniowym. Nie czuje jakie to jest dziwne?

- Co jest grane?- Pyta ją.

Elena spogląda na mnie nerwowo. Christian sięga i chwyta mnie za rękę.

- Anastasia jest teraz ze mną- mówi w odpowiedzi na jej milczenie i ściska moją dłoń.

Rumienię się, a moja podświadomość szczerzy się do niego, zapominając o wcześniejszej

złości.

Twarz Eleny łagodnieje, tak jakby się cieszyła. Naprawdę się cieszyła. Och, w ogóle nie

rozumiem tej kobiety. Czuję się niekomfortowo i jestem podenerwowana w jej obecności.

Bierze głęboki oddech, wierci się na stołku i wydaje się być poruszona. Spogląda

nerwowo na swoje ręce i zaczyna maniakalnie obracać duży srebrny pierścionek na swoim

środkowym palcu.

Jeezu, co jest z nią nie tak? Czy to moja obecność? Tak na nią działam? Bo ja czuję się

tak samo- nie chcę jej tutaj. Podnosi głowę i patrzy Christianowi prosto w oczy.

- Jestem szantażowana.

O żesz kurna. Nie tego spodziewałam się z jej ust. Christian sztywnieje. Czy ktoś

dowiedział się o jej skłonnościach do bicia i pieprzenia z nieletnimi chłopcami? Powstrzymuję

odruch wymiotny i przez mój umysł przebiega obraz kurczaków wracających do kurnika.

Moja podświadomość zaciera ręce z chorobliwie zniesmaczoną radością. Dobrze.

- Jak?- Pyta Christian z przerażeniem w głosie.

Elena sięga do swojej za dużej, skórzanej, markowej torebki, wyciąga notatkę i podaje

ją mu.

- Połóż ją i rozłóż.- Christian wskazuje brodą na blat.

- Nie chcesz jej dotknąć?

- Nie. Odciski palców.

- Christian, wiesz, że nie mogę z tym iść na policję.

Czemu ja tego słucham? Pieprzy się z innym biednym chłopcem?

Rozkłada przed nim notatkę, a on schyla się żeby ją przeczytać.

- Proszą tylko o pięć tysięcy dolarów- mówi.- Jakiś pomysł kto to może być? Ktoś ze

wspólnoty?

- Nie- mówi swoim słodkim, łagodnym głosem.

- Linc?

Linc? Kto to?

- Co, po takim czasie? Nie sądzę- burczy.

211

- Czy Isaac wie?

- Nie powiedziałam mu.

Kim jest Isaac?

- Myślę, że powinien wiedzieć- mówi Christian. Ona kręci głową i teraz czuję, że

przeszkadzam. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Próbuję wyjąć rękę z uścisku Christiana,

ale on zaciska ją mocniej i obraca się żeby na mnie popatrzeć.

- Co?- Pyta.

- Jestem zmęczona. Chyba pójdę do łóżka.

Jego oczy szukają moich, czego szukają? Potępienia? Akceptacji? Wrogości? Moja

twarz pozostaje nijaka tak bardzo jak to możliwe.

- Ok- mówi.- To nie potrwa długo.

Puszcza mnie i wstaję. Elena obserwuje mnie uważnie. Stoję z zaciśniętymi ustami i

odwzajemniam jej wzrok, niczego nie ujawniając.

- Dobranoc, Anastasio- uśmiecha się do mnie lekko.

- Dobranoc- mamroczę pod nosem, mój głos jest zimny. Obracam się żeby wyjść. To

napięcie jest dla mnie za duże. Kiedy wychodzę z pokoju, kontynuują rozmowę.

- Chyba niewiele mogę zrobić, Eleno- mówi do niej Christian.- Jeśli chodzi o pieniądze-

jego głos niknie.- Mogę poprosić Welch’a żeby zrobił dochodzenie.

- Nie, Christian. Chciałam się tylko podzielić- mówi.

Kiedy już wyszłam z pokoju, słyszę jak Elena mówi.- Wyglądasz na bardzo

szczęśliwego.

- Jestem- odpowiada Christian.

- Zasługujesz na to.

- Chciałbym żeby to była prawda.

- Christian- beszta go.

Nieruchomieję i słucham uważnie. Nie mogę nic na to poradzić.

- Czy ona wie jak negatywnie myślisz o sobie? O twoich wszystkich problemach.

- Zna mnie lepiej niż ktokolwiek.

- Auć! To boli.

- Taka jest prawda, Eleno. Nie muszę grać z nią w żadne gierki. I mówię poważnie,

zostaw ją w spokoju.

- Jaki jest jej problem?

- Ty… To czym byliśmy. Nie rozumie.

- Spraw żeby zrozumiała.

- To przeszłość, Eleno i dlaczego miałbym opowiadać jej o naszym popieprzonym

związku? Jest dobra, słodka, niewinna i jakimś cudem kocha mnie.

- To nie cud, Christian- Elena upomina go lekko.- Miej trochę wiary w siebie.

Naprawdę jesteś niezłym kąskiem. Wystarczająco dużo razy ci to mówiłam. I ona też wydaje

się urocza. Silna. Ktoś, kto ci się postawi.

Nie słyszę odpowiedzi Christiana. Więc jestem silna? Z pewnością się tak nie czuję.

212

- Nie brakuje ci tego?- Kontynuuje Elena.

- Czego?

- Twojego pokoju zabaw.

Przestaję oddychać.

- To naprawdę nie twój pieprzony interes- mówi ostro Christian.

Och.

- Przepraszam- mówi nieszczerze Elena.

- Myślę, że lepiej będzie jak już pójdziesz. I proszę, następnym razem zadzwoń zanim

przyjedziesz.

- Christian, przepraszam- mówi i po jej tonie słychać, że tym razem naprawdę tak

myśli.- Od kiedy zrobiłeś się taki wrażliwy?- Znowu go beszta.

- Eleno, łączą nas interesy, które nam obojgu przyniosły ogromne korzyści. Niech tak

zostanie. To, co było między nami jest przeszłością. Anastasia jest moją przyszłością i nie

narażę tego na szwank w jakikolwiek sposób, więc przestań pieprzyć.

Jego przyszłością!

- Rozumiem.

- Posłuchaj, przykro mi z powodu twoich kłopotów. Może powinnaś ich przetrzymać i

sprawdzić ich blef.- Jego ton jest łagodniejszy.

- Nie chcę cię stracić, Christian.

- Nie jestem twój do tracenia, Eleno- znowu wrócił ostry ton.

- Nie to miałam na myśli.

- Co miałaś na myśli?- Jest szorstki, zły.

- Posłuchaj, nie chcę się z tobą kłócić. Twoja przyjaźń wiele dla mnie znaczy. Odczepię

się od Anastasi. Ale jestem tutaj jeśli będziesz mnie potrzebował. Zawsze będę.

- Anastasia myśli, że widziałem się z tobą ostatniej soboty. Zadzwoniłaś, to wszystko.

Dlaczego powiedziałaś jej, że było inaczej?

- Chciałam żeby wiedziała jaki byłeś zmartwiony kiedy odeszła. Nie chcę, by cię

zraniła.

- Wie. Powiedziałem jej. Przestań się wtrącać. Poważnie, zachowujesz się jak matka

kwoka.- Christian brzmi na zrezygnowanego. Elena śmieje się, ale w jej śmiechu słychać

smutny ton.

- Wiem. Przepraszam. Wiesz, że zależy mi na tobie. Nigdy bym nie pomyślała, że się

zakochasz, Christian. To bardzo satysfakcjonujący widok. Ale nie zniosłabym gdyby cię

zraniła.

- Zaryzykuję- mówi oschle.- Jesteś pewna, że nie chcesz żeby Welch trochę powęszył?

Elena wzdycha ciężko.- Podejrzewam, że to nie zaszkodzi.

-Ok. Rano do niego zadzwonię.

Słucham ich i próbuję rozwiązać to wszystko. Brzmi na starych przyjaciół, tak jak

mówi Christian. Tylko przyjaciół. I zależy jej na nim- może za bardzo. Cóż, a komu by nie

zależało gdyby go znali?

213

- Dziękuję Christian. I przepraszam. Nie chciałam przeszkadzać. Pójdę. Następnym

razem zadzwonię.

-Dobrze.

Ona wychodzi! Cholera! Pędzę przez korytarz do sypialni Christiana i siadam na łóżku.

Christian wchodzi po chwili.

- Poszła- mówi ostrożnie, badając moją reakcję.

Spoglądam na niego, próbując ubrać w słowa moje myśli.- Opowiesz mi o niej?

Próbuję zrozumieć, dlaczego myślisz, że ci pomogła- milknę, myśląc ostrożnie o moim

kolejnym zdaniu.- Nienawidzę jej, Christian. Myślę, że zrobiła ci niewypowiedzianą krzywdę.

Nie masz przyjaciół. Trzymała cię od nich z daleka?

Wzdycha i przebiega ręką przez włosy.

- Co chcesz, kurwa, o niej wiedzieć? Mieliśmy długi romans, skopała mi tyłek, a ja

pieprzyłem ją w sposoby, których nawet nie możesz sobie wyobrazić, koniec pieśni.

Blednę. Cholera, jest zły i to na mnie. Mrugam.- Dlaczego jesteś taki zły?

- Bo to całe gówno jest SKOŃCZONE!- Krzyczy, patrząc na mnie z furią. Wzdycha w

poirytowaniu i kręci głową.

Cholera. Patrzę na swoje dłonie splecione na kolanach. Ja tylko chcę zrozumieć.

Siada obok mnie.- Co chcesz wiedzieć?- Pyta znużonym głosem.

- Nie musisz mi mówić. Nie chciałam się wtrącać.

- Anastasio, to nie tak. Nie lubię rozmawiać o tym gównie. Żyłem w bańce przez wiele

lat, nic mnie nie dotykało i nie musiałem usprawiedliwiać się przed nikim. Ona zawsze była

moim powiernikiem. A teraz moja przeszłość i przyszłość kolidują ze sobą w sposób, którego

nigdy bym nie podejrzewał.

Zerkam na niego, a on patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami.

- Nigdy nie myślałem, że będę miał przyszłość z kimkolwiek, Anastasio. Dajesz mi

nadzieję i powodujesz, że myślę o wielu możliwościach.- Odpływa.

- Słuchałam- szepczę i znowu patrzę na swoje dłonie.

- Co? Naszej rozmowy?

- Tak.

- I?- Brzmi na zrezygnowanego.

- Zależy jej na tobie.

- To prawda. A mi na niej w mój własny sposób, ale to nijak ma się do tego, co czuję

do ciebie. Jeśli o to chodzi.

- Nie jestem zazdrosna.- Czuję się urażona, że mógłby tak pomyśleć. A może jestem?

Cholera. Może to właśnie to.- Nie kochasz jej- mamroczę.

Znowu wzdycha. Jest naprawdę wkurzony.- Dawno temu myślałem, że ją kochałem-

mówi przez zaciśnięte zęby.

Och.- Kiedy byliśmy w Georgii… powiedziałeś, że jej nie kochasz.

- Zgadza się.

Marszczę brwi.

214

- Wtedy kochałem ciebie, Anastasio- szepcze.- Jesteś jedyną osobą, dla której

przeleciałbym trzy tysiące mil.

Ojej. Nie rozumiem. Wtedy nadal chciał mnie jako Niewolnicę. Jeszcze bardziej

marszczę brwi.

- Uczucia jakimi cię darzę, są inne niż jakiekolwiek, które kiedykolwiek żywiłem do

Eleny- mówi wyjaśniająco.

- Kiedy wiedziałeś?

Wzrusza ramionami.- Jak na ironię, to Elena pokazała mi to. Zachęcała mnie żebym

poleciał do Georgii.

Wiedziałam! Wiedziałam to już w Savannah. Patrzę na niego ślepo.

Co mam z tego wyciągnąć? Może ona jest po mojej stronie i tylko martwi się, że go

zranię. Ta myśl jest bolesna. Nigdy nie chciałabym go zranić. Ona ma rację- już wystarczająco

dużo wycierpiał.

Może nie jest taka zła. Kręcę głową. Nie chcę zaakceptować jego związku z nią. Nie

popieram tego. Tak, tak właśnie jest. Jest podejrzanym charakterem, który żerował na

bezbronnym nastolatku, ograbiając go z jego młodzieńczych lat. Obojętnie co on mówi.

- Więc pragnąłeś jej? Kiedy byłeś młodszy?

- Tak.

Och.

- Nauczyła mnie wielu rzeczy. Nauczyła mnie wierzyć w samego siebie.

Och.- Ale też skopała ci tyłek.

Uśmiecha się pobłażliwie.- Tak.

- I podobało ci się to?

- Wtedy tak.

- Tak bardzo, że chciałeś to robić innym?

Jego oczy rozszerzają się i poważnieją.- Tak.

- Pomogła ci w tym?

- Tak.

- Była twoją Niewolnicą?

- Tak.

Ja pierdolę.- Spodziewasz się, że ją polubię?- Mój głos jest kruchy i gorzki.

- Nie, choć to cholernie ułatwiłoby mi życie- mówi znużony.- Rozumiem twoją

powściągliwość.

- Powściągliwość?! Jeezu, Christian. Gdyby to był twój syn, jakbyś się czuł?

Mruga jakby nie rozumiał pytania. Marszczy brwi.- Nie musiałem z nią zostać. To był

też mój wybór, Anastasio- mamrocze.

To zmierza donikąd.

- Kim jest Linc?

- Jej byłym mężem.

- Lincoln Timber?

215

- Ten sam- uśmiecha się krzywo.

- A Isaac?

- To jej obecny Niewolnik.

O nie.

- Ma dwadzieścia kilka lat, Anastasio. No wiesz, dorosły świadomy swoich czynów-

dodaje szybko, prawidłowo rozszyfrowując moje zniesmaczenie.

Rumienię się.- W twoim wieku- mamroczę.

- Posłuchaj, Anastasio. Tak jak jej powiedziałem, jest częścią mojej przeszłości. Ty

jesteś moją przyszłością. Nie pozwól jej stanąć między nami, proszę. I tak właściwie, to

jestem już naprawdę znudzony tym tematem. Idę popracować.- Wstaje i patrzy na mnie.-

Odpuść. Proszę.

Patrzę na niego uparcie.

- A, prawie zapomniałem- dodaje.- Twój samochód przyjechał dzień wcześniej. Jest w

garażu. Taylor ma kluczyki.

Wow… Saab?- Mogę nim jutro pojechać?

- Nie.

- Dlaczego nie?

- Wiesz dlaczego. To mi przypomina. Jeśli będziesz miała zamiar wyjść ze swojego

biura, to daj mi znać. Sawyer był tam, obserwował cię. Wygląda na to, że w ogóle nie mogę ci

zaufać w kwestii twojego bezpieczeństwa.- Patrzy na mnie spode łba. Znowu czuję się jak

niegrzeczne dziecko. I kłóciłabym się z nim, ale jest już wymęczony przez Elenę i nie chcę go

dalej testować. Ale nie mogę oprzeć się jednemu komentarzowi.

- Wygląda na to, że ja też nie mogę ci zaufać- mamroczę.- Mogłeś mi powiedzieć, że

Sawyer mnie obserwuje.

- O to też chcesz się kłócić?- Mówi ostro.

- Nie byłam świadoma, że się kłócimy. Myślałam, że się komunikujemy- bełkoczę

nadąsana.

Na chwilę zamyka oczy i widzę, że próbuje nad sobą panować. Przełykam ślinę i

obserwuję go z niepokojem. Jeezu, to może pójść w każdą stronę.

- Muszę popracować- mówi cicho i wychodzi z pokoju.

Wypuszczam powietrze. Nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymywałam oddech.

Kładę się na łóżku i gapię na sufit.

Czy my nie możemy odbyć choć jednej rozmowy, która nie przeobrazi się w kłótnię?

To wyczerpujące.

Po prostu nie znamy siebie dobrze. Czy naprawdę chcę się do niego wprowadzić?

Nawet nie wiem czy powinnam mu zrobić herbaty czy kawy kiedy pracuje. Czy w ogóle

powinnam mu przeszkadzać? Nie mam pojęcia co lubi, a czego nie.

Najwyraźniej jest zmęczony całą tą sprawą z Eleną- ma racje, powinnam z tym

skończyć. Odpuścić. Cóż, przynajmniej nie spodziewa się, że się z nią zaprzyjaźnię i mam

nadzieję, że ona teraz już przestanie napastować mnie o spotkanie.

216

Wstaję z łóżka i podchodzę do okna. Odblokowuję drzwi balkonu, otwieram je i

podchodzę do szklanej barierki. Jej transparentność jest niepokojąca. Powietrze jest chłodne

i świeże, bo jestem tak wysoko.

Patrzę na migoczące światła Seattle. Christian jest tak odizolowany od wszystkiego w

tej swojej fortecy. Przed nikim nie odpowiada. Właśnie powiedział mi, że mnie kocha. A

potem całe to gówno pojawia się przez tą straszną kobietę. Przewracam oczami. Jego życie

jest takie skomplikowane. On jest taki skomplikowany.

Z ciężkim westchnięciem, po raz ostatni zerkam na Seattle rozciągnięte niczym stosy

złota u moich stóp. Decyduję zadzwonić do Raya. Już jakiś czas z nim nie rozmawiałam. To jak

zwykle szybka rozmowa, ale przynajmniej mam pewność, że wszystko z nim w porządku i że

przerywam ważny mecz piłki nożnej.

- Mam nadzieje, że z tobą i Christianem wszystko świetnie- mówi niby zwyczajnie, ale

ja wiem, że chce wyciągnąć ode mnie informacje; mimo, że tak naprawdę nie chce wiedzieć.

- Taa. Wszystko super.- W pewnym sensie, i wprowadzam się do niego. Choć jeszcze

nie rozmawialiśmy o tym kiedy.

- Kocham cię, tato.

- Ja też cię kocham, Annie.

Rozłączam się i spoglądam na zegarek. Jest dopiero dziesiąta. Przez naszą dyskusję

czuję się dziwnie podenerwowana i bezradna.

Biorę szybki prysznic i z powrotem w sypialni, decyduję się ubrać jedną z koszul

nocnych, w które zaopatrzyła mnie Caroline Acton z Neiman Marcus. Christian zawsze jęczy,

że śpię w t-shirtach. Są trzy. Wybieram bladoróżową i zakładam ją przez głowę. Materiał

gładzi moje ciało, pieszcząc mnie i przylepiając się do mnie kiedy spada wokół mojego ciała.

Jest luksusowa- najlepsza, najcieńsza satyna. Jasna cholera. Patrzę na siebie w lustrze.

Wyglądam jak gwiazda filmowa z lat trzydziestych. Koszula jest długa, elegancka i bardzo nie

w moim stylu.

Chwytam szlafrok w tym samym kolorze i decyduję się zapolować na jakąś książkę w

bibliotece. Mogłabym czytać na iPadzie- ale w tej chwili potrzebuję komfortu namacalnej

książki. Zostawię Christiana w spokoju. Może odzyska swój dobry humor kiedy skończy

pracować.

W bibliotece Christiana jest tak wiele książek. Czytanie każdego tytułu zajmie

wieczność. Okazjonalnie spoglądam na stół bilardowy i rumienię się kiedy przypominam

sobie naszą poprzednią noc. Uśmiecham się kiedy widzę, że linijka nadal leży na podłodze.

Podnoszę ją i wymierzam sobie cios w drugą dłoń. Au! To piecze.

Dlaczego nie mogę wytrzymać trochę więcej bólu dla mojego mężczyzny? Odkładam

ją na biurko i dalej szukam jakiejś dobrej lektury.

Większość z książek to pierwsze edycje. Jak udało mu się skomasować taką kolekcję w

tak krótkim czasie? Może do obowiązku Taylora należy także kupowanie książek. Wybieram

„Rebeccę” Daphne Du Maurier. Dawno tego nie czytałam. Uśmiecham się kiedy zwijam się

na jednym z foteli i czytam pierwsze zdanie:

217

Śniło mi się tej nocy, że znowu byłam w Manderley…

Budzę się nagle, kiedy Christian bierze mnie na ręce.

- Hej. Zasnęłaś. Nie mogłem cię znaleźć- mówi i wtula nos w moje włosy. Sennie

obejmuję go za szyję i wdycham jego zapach- och, pachnie tak dobrze- kiedy niesie mnie z

powrotem do sypialni. Kładzie mnie na łóżku i przykrywa.

- Śpij, kochanie- szepcze i przyciska usta do mojego czoła.

Budzę się nagle z niepokojącego snu i jestem momentalnie zdezorientowana.

Nerwowo sprawdzam koniec łóżka, ale nikogo tam nie ma. Z salonu słyszę lekki dźwięk

skomplikowanej melodii granej na pianinie.

Która jest godzina? Sprawdzam budzik- druga rano. Czy Christian w ogóle przyszedł

spać? Odplątuję nogi ze szlafroka, który nadal mam na sobie i gramolę się w z łóżka.

W salonie staję w cieniu i słucham. Christian zatracił się w muzyce. Wygląda na

bezpiecznego w swoje bańce światła. A utwór, który gra ma w sobie melodię, której niektóre

elementy wydają się znajome, ale o wiele bardziej rozwinięte. Jeezu, jest dobry. Dlaczego to

zawsze mnie zaskakuje?

Cała ta scena wygląda jakoś inaczej i dociera do mnie, że pokrywa fortepianu jest

opuszczona, przez co mam niczym nie zmącony widok. Podnosi wzrok i nasze oczy spotykają

się. Szarość jego oczu mieni się łagodnie pod wpływem przygaszonego światła lampy. Gra

przez cały czas kiedy idę w jego kierunku. Jego oczy podążają za mną, upajając się mną i

płonąc coraz jaśniej. Kiedy docieram do niego, przestaje grać.

- Dlaczego przestałeś? To było śliczne.

- Masz pojęcie jak kusząco wyglądasz w tym momencie?- Mówi miękkim głosem.

Och.- Chodź do łóżka- szepczę, a jego oczy zapalają się kiedy wyciąga do mnie rękę.

Kiedy ją chwyta, ciągnie mnie niespodziewanie i ląduję na jego kolanach. Obejmuje mnie

ramionami i głaszcze nosem moją szyję za uchem, wysyłając dreszcze wzdłuż mojego

kręgosłupa.

- Dlaczego się kłócimy?- Szepcze kiedy jego zęby podgryzają płatek mojego ucha.

Jasny gwint. Moje serce zatrzymuje się na chwilę, a potem zaczyna znowu bić,

przesyłając żar przez moje ciało.

- Bo zaczynamy się poznawać, a ty jesteś uparty, kłótliwy, humorzasty i trudny-

mówię na jednym oddechu kiedy przechylam głowę, żeby dać mu łatwiejszy dostęp do

mojego gardła. Przesuwa nosem w dół mojej szyi i czuję jego uśmiech.

- Jestem tym wszystkim, panno Steele. Dziwne, że ze mną wytrzymujesz.

Podszczypuje moje ucho i jęczę.- Czy zawsze tak jest?- Wzdycha.

- Nie mam pojęcia.

218

- Ani ja.- Ciągnie za pasek od mojego szlafroka, więc rozchyla się i jego ręka przesuwa

się w dół mojego ciała, przez moje piersi. Moje sutki twardnieją pod jego delikatnym

dotykiem i napinają pod satyną. Kontynuuje do mojej talii, w dół po moim udzie.

- Jak cudownie czuć cię przez ten materiał i mogę wszystko zobaczyć- nawet to.

Delikatnie ciągnie przez materiał za moje włoski łonowe, przez co głośno nabieram

powietrza. Drugą rękę zaciska w pięść z moich włosów. Odchyla moją głowę do tyłu i całuje

mnie. Jego język jest niecierpliwy, bezlitosny, potrzebujący. Jęczę w odpowiedzi i głaszczę

jego drogą, drogą twarz. Jego ręka delikatnie podwija moją koszulę nocną do góry, powoli i

kusząco, aż jego ręka pieści moje odsłonięte pośladki. Potem przesuwa paznokciem kciuka

po wewnętrznej stronie mojego uda.

Nagle wstaje, podnosi mnie i sadza na fortepianie. Moje stopy opierają się o klawisze,

które wydają z siebie nieskoordynowane tony. Jego ręce przesuwają się po moich nogach i

rozchylają mi kolana. Chwyta mnie za ręce.

- Połóż się- rozkazuje, trzymając mnie za ręce kiedy kładę się na pokrywie fortepianu.

Jest twarda. Puszcza mnie i jeszcze bardziej rozchyla moje nogi, moje stopy tańczą na

klawiszach, po niższych i wyższych tonach.

O rany. Wiem, co zrobi i to oczekiwanie… Głośno pomrukuję kiedy całuje wewnętrzną

stronę mojego kolana. Potem kieruje się w górę mojej nogi całując ją, ssąc i podszczypując aż

dociera do uda. Miękka satyna mojej koszuli nocnej podjeżdża coraz wyżej, przesuwając się

po moim uwrażliwionym ciele kiedy przesuwa materiał. Poruszam stopami i akordy znowu

budzą się do życia. Zamykam oczy i oddaję się mu kiedy jego usta docierają między moje uda.

Całuje mnie… tam… O rany… potem delikatnie dmucha na mnie zanim jego język

zaczyna krążyć po mojej łechtaczce. Znowu rozchyla moje nogi. Czuję się taka otwarta-

wyeksponowana. Trzyma mnie w miejscu- jego ręce leżą na nad moimi kolanami kiedy jego

język torturuje mnie, nie dając mi odpocząć nawet na sekundę… nie dając ulgi. Unoszę

biodra, spotykając się z nim i odzwierciedlając jego rytm. To pożądanie trawi mnie.

- Och, Christian, proszę- jęczę.

- O nie kochanie, jeszcze nie- drażni się ze mną, ale ja czuję że przyspieszam. On też

zdaje sobie z tego sprawę, więc przestaje.

- Nie- piszczę.

- To jest moja zemsta, Ano- warczy łagodnie.- Kłóć się ze mną, a ja wykorzystam to w

jakiś sposób na twoim ciele.- Zostawia pocałunki wzdłuż mojego brzucha, jego ręce wędrują

do moich uda, głaszcząc je, ugniatając, kusząc. Jego język okrąża mój pępek kiedy jego ręce- i

jego kciuki..och, jego kciuki- dosięgają łączenia moich ud.

- Ach!- Krzyczę kiedy wpycha we mnie jeden kciuk. Drugi prześladuje mnie- okrutnie

wolno krążąc wokół i wokół. Moje plecy wyginają się, podnosząc z fortepianu kiedy wiję się

pod jego dotykiem. To prawie nie do zniesienia.

- Christian!- Krzyczę, zwijając się, tracę kontrolę z pożądania.

Lituje się nade mną i przestaje. Podnosi moje stopy z klawiszy i pcha mnie; nagle

przesuwam się bez wysiłku po pokrywie, ślizgając na satynie, a on za mną. Przez moment

219

klęczy między moimi nogami, żeby założyć prezerwatywę. Pochyla się nade mną, a ja dyszę,

patrząc na niego z nieopisanym pragnieniem. Dociera do mnie, że jest nagi. Kiedy zdjął

ubrania?

Patrzy na mnie z góry i w jego oczach widzę zastanowienie, zastanowienie i miłość i

namiętność. To zapiera mi dech w piersiach.

- Tak bardzo cię pragnę- mówi i bardzo powoli, ale wyśmienicie, zanurza się we mnie.

Leżę zwinięta na nim. Jestem wykończona, moje nogi i ręce są ciężkie i płynne.

Leżymy na pokrywie fortepianu. O rety. O wiele lepiej leży się na nim niż na fortepianie.

Uważam, by nie dotknąć jego piersi, opieram policzek na nim i jestem kompletnie

nieruchoma. Nie sprzeciwia się i słucham jak jego oddech zwalnia tak samo jak mój. Głaszcze

mnie po włosach.

- Wieczorami pijesz kawę czy herbatę?- Pytam sennie.

- Co za dziwne pytanie- mówi rozmarzony.

- Pomyślałam, że mogłabym przynieść ci herbatę do gabinetu, a potem zdałam sobie

sprawę, że nie wiem co byś chciał.

- Aaa, rozumiem. Wieczorami woda albo wino, Ano. Chociaż może powinienem

spróbować herbatę.

Jego ręce przesuwają się rytmicznie po moich plecach, czule mnie głaszcząc.

- Naprawdę bardzo mało o sobie wiemy- mamroczę.

- Wiem- mówi, a jego głos jest pełen żalu. Siadam i spoglądam na niego.

- O co chodzi?- Pytam. Kręci głową jakby chciał wyrwać się z jakiejś nieprzyjemnej

myśli. Podnosi rękę, głaszcze mój policzek, jego oczy są jasne i szczere.

- Kocham cię Ano Steele- mówi.

Budzik wybucha o szóstej rano wiadomościami o korkach, a ja zostaję brutalnie

obudzona z mojego niepokojącego snu o blondynkach i ciemnowłosych kobietach. Nie mogę

zrozumieć o co w tym chodzi i moja uwaga od razu zostaje odwrócona, bo Christian Grey jest

owinięty wokół mnie jak satyna. Jego głowa i nieposkromione włosy leżą na mojej klatce

piersiowej, jego ręka na mojej piersi, a jego ręka przerzucona przez moje i przytrzymująca

mnie. Nadal śpi, a mi jest za ciepło. Ale ignoruję mój dyskomfort, niepewnie podnosząc rękę,

by przebiec palcami prze jego włosy. Zaczyna się wiercić. Podnosi swoje jasne, szare oczy i

szczerzy się sennie. O rety… jest uroczy.

- Dzień dobry, piękna- mówi.

220

- Dzień dobry, piękny- uśmiecham się do niego. Całuje mnie, odwija sie ze mnie,

podpiera na łokciu i patrzy na mnie.

- Dobrze spałaś?- Pyta.

- Tak, pomimo zakłócenia mojego snu zeszłej nocy.

Jego uśmiech rozszerza się.- Hmm. Mi możesz zawsze tak przeszkadzać.- Znowu mnie

całuje.

- A ty? Dobrze ci się spało?

- Z tobą zawsze dobrze mi się śpi, Anastasio.

- Żadnych koszmarów?

- Nie.

Marszczę brwi i ryzykuję pytanie.- O czym są twoje koszmary?

Marszczy brew i jego uśmiech znika. Cholera- moja głupia ciekawość.

- To wspomnienia z mojego wczesnego dzieciństwa, przynajmniej tak twierdzi dr

Flynn. Niektóre wyraźne, inne mniej- jego głos cichnie i jego twarz przebiega odległa udręka.

W zamyśleniu o czymś, zaczyna głaskać mój obojczyk, rozpraszając mnie.

- Budzisz się z płaczem i krzykiem?- Na próżno próbuję żartować.

Spogląda na mnie zamyślony.- Nie, Anastasio. Nigdy nie płakałem. Tak daleko jak

sięgam pamięcią.- Marszczy brwi, jak gdyby sięgał do otchłani swoich wspomnień. O nie, to z

pewnością zbyt mroczne miejsce do odwiedzania jak na tą godzinę.

- Masz jakiekolwiek szczęśliwe wspomnienia z dzieciństwa?- Pytam szybko, głównie

po to, by odwrócić jego uwagę. Przez chwilę wygląda na zadumanego, nadal przesuwa palec

po mojej skórze.

- Pamiętam, że dziwka piekła coś. Pamiętam zapach. Chyba tort urodzinowy. Dla

mnie. A potem jest przybycie Mii z moją mamą i tatą. Moja mama bała się mojej reakcji, ale

od pierwszej chwili uwielbiałem małą Mię. Moim pierwszym słowem było „Mia”. Pamiętam

moją pierwszą lekcję gry na pianinie. Panna Kathie, moja nauczycielka, była niesamowita.

Hodowała też konie.- Uśmiecha się mądrze?....

- Powiedziałeś, że twoja mama cię uratowała. Jak?

Jego zaduma zostaje przerwana i patrzy na mnie jakbym nie rozumiała

podstawowych zasad matematyki, że dwa plus dwa to cztery.

- Adoptowała mnie- mówi prosto.- Myślałem, że była aniołem kiedy pierwszy raz ją

zobaczyłem. Była ubrana na biało i taka delikatna i spokojna kiedy mnie badała. Nigdy tego

nie zapomnę. Gdyby powiedziała nie albo gdyby Carrick powiedział nie…- wzrusza ramionami

i spogląda przez ramię na budzik.- To wszystko jest trochę zbyt głębokie jak na tak wczesną

porę- mamrocze.

- Złożyłam przysięgę, że poznam cię lepiej.

- Taak, panno Steele? Myślałem, że chciałaś wiedzieć czy wolą kawę czy herbatę-

uśmiecha się krzywo.- W każdym razie, myślę, że jest jeden sposób, żebyś mogła mnie

poznać.- Wygina biodra w sugestywny sposób.

221

- Myślę, że w ten sposób znam cię dość dobrze.- Mój głos jest karcący i upominający,

a to sprawia, że uśmiecha się jeszcze szerzej.

- Nie sądzę bym kiedykolwiek poznał cię dość dobrze w ten sposób- mamrocze.-

Istnieją pewne zalety z budzenia się przy tobie.- Jego głos jest miękki i topiąco uwodzicielski.

- Nie musisz wstawać?- Mój głos jest niski i ochrypły. Jeezu, co on mi robi…

- Nie dzisiaj. Jest tylko jedno miejsce, w którym chciałbym wstać, panno Steele.- I jego

oczy połyskują lubieżnie.

- Christian!- Głośno nabieram powietrza, jestem zszokowana. Przesuwa się nagle i

leży na mnie, przyciskając mnie do materaca. Chwyta moje ręce i ciągnie je nad moją głowę.

Zaczyna całować moje gardło.

- Och, panno Steele.- Uśmiecha się na mojej skórze, wysyłając przepyszne łaskotki

kiedy jego ręka wędruje w dół mojego ciała i zaczyna powoli podnosić moją satynową

koszulę nocną.- Och, co ja chciałbym pani zrobić- mamrocze.

I jestem zgubiona, przesłuchanie zakończone.

Pani Jones stawia przede mną naleśniki i bekon, a przed Christianem omlet i bekon.

Siedzimy obok siebie i w przyjemnej ciszy.

- Kiedy poznam twojego trenera, Claude’a i pokażę mu co potrafię?- Pytam. Christian

spogląda na mnie i szczerzy się.

- To zależy czy chcesz jechać do Nowego Jorku w ten weekend czy nie. No chyba, że

chciałabyś spotkać go wczesnym rankiem jakoś w tym tygodniu. Poproszę Andreę, żeby

sprawdziła jego grafik i powiem ci.

- Andreę?

- Moją asystentkę.

Aa, tak.- Jedną z twoich wielu blondynek.- Droczę się.

- Ona nie jest moja. Pracuje dla mnie. Ty jesteś moja.

- Pracuję dla ciebie- mamroczę kwaśno.

Uśmiecha się szeroko jakby zapomniał.- To prawda.- Jego szeroki uśmiech jest

zaraźliwy.

- Może Claude nauczy mnie kickboxingu.- Ostrzegam.

- O taak? Myślisz, że masz ze mną jakieś szanse?- Christian rozbawiony unosi brew.-

Dawaj, Steele.- Jest tak cholernie szczęśliwy w porównaniu do wczorajszego nastroju po tym

jak Elena wyszła. To kompletnie rozkrające. Może to przez seks… może to napełnia go

optymizmem.

Spoglądam za siebie na fortepian, wspominając zeszłą noc.- Znowu postawiłeś

pokrywę.

222

- Zamknąłem ją wczorajszej nocy, żeby ci nie przeszkadzać. Zdaje się, że to nie

poskutkowało, ale cieszę się z tego.- Usta Christiana formują się w lubieżny uśmiech kiedy

bierze kęs omleta. Rumienię się na szkarłat i uśmiecham do niego krzywo.

O tak… zabawa na fortepianie.

Pani Jones wychyla się i kładzie przede mną papierową torebkę z moim lunchem.

Rumienię się z poczucia winy.

- Na później, Ano. Tuńczyk, może być?

- O tak. Dziękuję, pani Jones.- Uśmiecham się do niej nieśmiało, a ona odpowiada mi

ciepłym uśmiechem zanim wychodzi z salonu. Spodziewam się, że chce nam dać trochę

prywatności.

- Mogę cię o coś zapytać?- Obracam się z powrotem do Christiana.

Jego rozbawiony wyraz twarzy znika.- Oczywiście.

- I nie będziesz zły?

- O Elenę?

- Nie.

- Więc nie będę zły.

- Ale teraz mam jeszcze dodatkowe pytanie.

- Och?

- O nią.

Przewraca oczami.- Co?- Mówi i jest poirytowany.

- Dlaczego tak się wściekasz kiedy o nią pytam?

- Szczerze?

Patrzę na niego spode łba.- Myślałam, że zawsze byłeś ze mną szczery.

- Dążę do tego.

Zwężam oczy.- To brzmi jak bardzo wymijająca odpowiedź.

- Zawsze jestem z tobą szczery, Ano. Nie chcę bawić się w gierki. Cóż, nie w takie

gierki.- Zastrzega kiedy jego oczy rozpalają się.

- A w jaki rodzaj gierek chcesz się bawić?

Przechyla głowę na jedną stronę i uśmiecha się krzywo.- Panno Steele, tak łatwo

rozproszyć pani uwagę.

Chichoczę. Ma rację.- Panie Grey, jest pan rozpraszający na tak wielu poziomach.-

Patrzę jak jego szare oczy tańczą humorem.

- Moim ulubionym dźwiękiem na całym świecie jest twój chichot, Anastasio. A

wracając do tematu, jakie było twoje pierwotne pytanie?- Pyta gładko i chyba się ze mnie

śmieje. Próbuję skrzywić usta, żeby pokazać niezadowolenie, ale lubię dowcipnego 50- jest

zabawny. Uwielbiam poranne przekomarzanie. Marszczę brwi, próbując przypomnieć sobie

moje pytanie.

- O tak. Widywałeś swoje Niewolnice tylko w weekendy?

- Tak, to się zgadza- mówi patrząc na mnie nerwowo.

Szczerzę się do niego.- Więc, żadnego seksu w ciągu tygodnia.

223

Śmieje się.- Aaa, do tego zmierzasz.- Wygląd jakby mu ulżyło.- A myślisz, że dlaczego

ćwiczę każdego dnia w tygodniu?- Teraz naprawdę się ze mnie śmieje, ale nie obchodzi mnie

to. Chcę przytulić się ze szczęścia. Kolejny pierwszy raz- cóż, wiele pierwszych razy.

- Wygląda pani na bardzo zadowoloną z siebie, panno Steele.

- Jestem, panie Grey.

- Powinnaś być.- Szczerzy się.- A teraz jedz śniadanie.

Och, apodyktyczny 50… zawsze jest w pobliżu.

Siedzimy na tyłach Audi. Taylor prowadzi i najpierw podrzuci mnie do pracy, a potem

Christiana. Sawyer siedzi z przodu.

- Nie mówiłaś przypadkiem, że brat twojej współlokatorki dzisiaj przyjeżdża?- Pyta

Christian niby zwyczajnie, jego głos i wyraz twarzy niczego nie ujawniają.

- Och, Ethan.- Głośno nabieram powietrza.- Zapomniałam. Och Christian, dziękuję, że

mi przypomniałeś. Będę musiała wrócić do mieszkania.

Jego twarz poważnieje.- O której godzinie?

- Nie jestem pewna, o której przyjeżdża.

- Nie chcę, żebyś gdziekolwiek chodziła sama- mówi ostro.

- Wiem- mamroczę i opieram się, by nie przewrócić oczami na pana

Przewrażliwienie.- Czy Sawyer będzie dzisiaj szpiegował… eee… patrolował?- Spoglądam

przebiegle w kierunku Sawyera i widzę, że czerwienieją mu uszy.

- Tak- odpiera ostro Christian. Jego oczy są lodowate.

- Gdybym prowadziła Saaba, byłoby łatwiej- mamroczę nadąsana.

- Sawyer będzie miał swój samochód i będzie mógł zawieźć cię do twojego

mieszkania, ale zależy o której godzinie.

- Ok. Myślę, że Ethan prawdopodobnie skontaktuje się ze mną w ciągu dnia. Wtedy

powiem ci jakie są plany.

Patrzy na mnie i nic nie mówi. Och, co myśli?

- Ok- zgadza się.- Nigdzie sama. Rozumiesz?- Macha przede mną długim palcem.

- Tak, najdroższy- mamroczę.

Na jego twarzy pojawia się cień uśmiechu.- I może powinnaś używać tylko swojego

BlackBerry. Tam będę do ciebie mailował. To powinno uchronić mojego faceta od IT przed

interesującym porankiem, ok?- Jego głos jest sardoniczny.

- Tak, Christian.- Nie mogę się oprzeć. Przewracam na niego oczami, a on uśmiecha

się krzywo.

- No panno Steele, zdaje się, że ręka zaczyna mnie świerzbić.

-Ach, panie Grey, pańska wiecznie świerzbiąca ręka. Co z tym zrobimy?

Śmieje się, a potem jego uwaga zostaje odwrócona przez jego Blackberry, które musi

być ustawione na wibracje, bo nie dzwoni. Marszczy brwi kiedy widzi kto dzwoni.

224

- O co chodzi?- Mówi ostro do telefonu, a potem słucha uważnie. Korzystam z okazji i

oglądam sobie jego śliczne rysy- jego prosty nos, włosy opadające na czoło. Przestaję go

lustrować kiedy widzę jego wyraz twarzy, który zmienia się z niedowierzającego w

rozbawiony. Słucham uważnie.

- Żartujesz… Dla takiej scenki… Kiedy ci to powiedział?- Christian chichocze prawie

niechętnie.- Nie, nie martw się. Nie musisz przepraszać. Cieszę się, że istnieje logiczne

wyjaśnienie. To była niedorzecznie mała suma pieniędzy… Nie wątpię, że masz zaplanowane

coś diabelskiego i kreatywnego na swoją zemstą. Biedny Isaac.- Uśmiecha się.- Dobrze… Do

widzenia.- Zamyka telefon i spogląda na mnie. Jego oczy nagle robią się ostrożne, ale widzę

w nich też jakąś dziwną ulgę.

- Kto to był?- Pytam.

- Naprawdę chcesz wiedzieć?- Pyta cicho.

I już wiem. Kręcę głową i patrzę przez swoje okno na szary dzień w Seattle, czując się

zrozpaczona. Dlaczego ona nie może zostawić go w spokoju?

- Hej.- Sięga po moją dłoń i całuje każdą z moich kostek. Potem nagle mocno ssie mój

mały palec i delikatnie go gryzie.

Ojj! Ma bezpośrednie połączenie z miejscem między moimi nogami. Nabieram

powietrza i spoglądam nerwowo na Taylora i Sawyera, potem na Christiana. Jego oczy są

ciemniejsze. Uśmiecha się do mnie powoli i zmysłowo.

- Nie przejmuj się, Anastasio- mamrocze.- Ona jest przeszłością.- I zostawia pocałunek

na wewnętrznej stronie mojej dłoni, wysyłając mrowienie wszędzie. Moja chwilowa złość

znika.

- Dzień dobry, Ano- mamrocze Jack kiedy idę do swojego biurka.- Ładna sukienka.

Rumienię się. Sukienka jest częścią mojej nowej szafy, dzięki uprzejmości mojego

niewiarygodnie bogatego chłopaka. To jasnoniebieska, lniana sukienka bez rękawów, dosyć

dopasowana. Włożyłam do niej kremowe sandały na wysokim obcasie. Christian chyba lubi

obcasy. Uśmiecham się sekretnie na tą myśl, ale szybko zmieniam go profesjonalny uśmiech

dla mojego szefa.

-Dzień dobry, Jack.

Właśnie mam zamówić kuriera, żeby zabrał broszury do drukarni, kiedy Jack wychyla

głowę ze swojego biura.

- Mógłbym prosić o kawę, Ano?

- Jasne.- Idę do kuchni i wpadam na Claire z recepcji, która również przygotowuje

kawę.

- Hej Ana- mówi radośnie.

- Cześć Claire.

Gawędzimy przez chwilę o zjeździe jej ogromnej rodziny podczas weekendu, na

którym bardzo dobrze się bawiła. Ja opowiadam jej o żeglowaniu z Christianem.

225

- Twój chłopak jest nieziemski, Ano- mówi rozmarzonym głosem.

Kusi mnie żeby przewrócić na nią oczami.

- Nie wygląda najgorzej.- Uśmiecham się do niej i obie zaczynamy się śmiać.

- Nie spieszyłaś się!- Mówi ostro Jack kiedy przynoszę mu kawę do biura.

Och! – Przepraszam.- Rumienię się, a potem marszczę czoło. Zajęło mi to tyle czasu,

co zwykle. O co mu chodzi? Może denerwuje się czymś.

Kręci głową.- Przepraszam Ano. Nie chciałem na ciebie naskoczyć, kochanie.

Kochanie?

- Coś się dzieje na poziomie wyższego kierownictwa i nie wiem co. Miej oczy i uszy

szeroko otwarte, ok? Jeśli coś usłyszysz… Wiem, że jak wy, dziewczyny, plotkujecie.- Szczerzy

się do mnie, a mi jest trochę niedobrze. Nie ma pojęcia jak my, „dziewczyny” plotkujemy. Ja

wiem co się dzieje.

- Dasz mi znać, prawda?

- Jasne- mamroczę.- Wysłałam broszury do drukarni. Wrócą przed drugą.

- Świetnie. Proszę.- Podaje mi stos manuskryptów.- Wszystkie potrzebują streszczenia

pierwszego rozdziału, potem wypełnienia.

- Już się za to zabieram.

Czuję ulgę mogąc wyjść z jego biura i usiąść przy moim biurku. Och, ciężko być

wtajemniczoną. Co on zrobi kiedy się dowie? Krew marznie mi w żyłach. Coś mi mówi, że

Jack będzie niepocieszony. Spoglądam na BlackBerry i uśmiecham się. Dostałam maila od

Christiana.

Od: Christian Grey Temat: Wschód Słońca Data: 14 Czerwca, 2011 09:23 Do: Anastasia Steele

Uwielbiam budzić się przy tobie rano.

Christian Grey,

Całkowicie i Kompletnie Zauroczony Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Moja twarz chyba zaraz rozpadnie się na dwie części od tego szerokiego uśmiechu.

Moja wewnętrzna bogini spada ze szczęścia ze swojego szezlonga.

226

Od: Anastasia Steele Temat: Zachód Słońca Data: 14 Czerwca, 2011 09:35 Do: Christian Grey

Drogi Całkowicie i Kompletnie Zauroczony,

Ja też uwielbiam budzić się przy tobie. Ale uwielbiam też być z tobą w łóżku i w windach i na

fortepianach i stołach bilardowych i łodziach i biurkach i pod prysznicem i w wannach i na

dziwnych drewnianych krzyżach z kajdanami i łóżkach z czerwoną, satynową pościelą i w

hangarach i pokojach dziecinnych.

Twoja,

Oszalała Seksem i Nienasycona xx

Od: Christian Grey Temat: Mokry Sprzęt Data: 14 Czerwca, 2011 09:37 Do: Anastasia Steele

Droga Oszalała Seksem i Nienasycona,

Właśnie rozlałem kawę na klawiaturę.

Chyba nigdy wcześniej mi się to nie przytrafiło.

Podziwiam kobiety, które koncentrują się na geografii.

Christian Grey,

Całkowicie i Kompletnie Zszokowany Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Od: Anastasia Steele Temat: Chichocząca- i też mokra Data: 14 Czerwca, 2011 09:42 Do: Christian Grey

Całkowicie i Kompletnie Zszokowany,

Zawsze.

Mam pracę do wykonania.

Przestań mi przeszkadzać.

OSiN xx

227

Od: Christian Grey Temat: Muszę? Data: 14 Czerwca, 2011 09:50 Do: Anastasia Steele

Droga OSiN,

Jak zawsze, twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

Podoba mi się, że jesteś chichocząca i mokra.

Nara, kochanie.

x

Christian Grey,

Całkowicie i Kompletnie Zauroczony, Zszokowany i Zaklęty Prezes Grey Enterprises Holdings

Inc.

Odkładam telefon i zabieram się do pracy.

Podczas przerwy na lunch, Jack prosi mnie, żebym poszła mu po lunch. Dzwonię do

Christiana od razu po wyjściu z biura Jacka.

- Anastasio.- Odbiera od razu, jego głos jest ciepły i pieszczotliwy. Jak to jest, że ten

mężczyzna powoduje, iż rozpływam się przez telefon?

- Christian. Jack poprosił mnie, żebym przyniosła mu lunch.

- Leniwy bydlak.- Narzeka Christian.

Ignoruję go i kontynuuję.- Więc idę po niego. Byłoby użytecznie gdybyś podał mi

numer Sawyera, żebym nie musiała cię niepokoić.

- Nie niepokoisz mnie, kochanie.

- Jesteś sam?

- Nie. W tej chwili jest tu sześć osób, które gapią się na mnie, zastanawiając się z kim,

u diabła, rozmawiam.

Kurna… - Naprawdę?- Mówię spanikowana.

- Tak, naprawdę. Moja dziewczyna- ogłasza odsuwając słuchawkę.

Jasny gwint!- Wiesz, pewnie wszyscy myśleli, że jesteś gejem.

Śmieje się.- Taa, pewnie tak.- Słyszę jego szeroki uśmiech.

- Eee, lepiej już pójdę.- Jestem pewna, że wie jaka jestem zawstydzona, że mu

przeszkadzam.

-Dam znać Sawyerowi.- Znowu się śmieje.- Jakieś wieści od twojego przyjaciela?

- Jeszcze nie. Dowie się pan pierwszy, panie Grey.

- Dobrze. Nara kochanie.

- Pa Christian.- Szczerzę się. Za każdym razem kiedy to mówi, uśmiecham się… To

takie nie 50, ale równocześnie takie jego.

228

Kiedy wychodzę kilka chwil później, Sawyer czeka przy drzwiach budynku.

- Panno Steele- wita mnie formalnie.

- Sawyer.- Potakuję w odpowiedzi i razem ruszamy do kawiarni.

Nie czuję się tak dobrze w towarzystwie Sawyera jak Taylora. Bez przerwy skanuje

ulicę kiedy idziemy wzdłuż budynków. Właściwie, przez to robię się nerwowa i odkrywam, że

robię to samo, co on.

Czy Leila tam jest? Czy wszyscy zostaliśmy już zarażeni paranoją Christiana? Czy to

część jego 50 odcieni? Co ja bym dała za półgodzinną szczerą rozmową z dr Flynnem, żeby się

dowiedzieć.

Wszystko wydaje się w porządku, normalna pora lunchu w Seattle- ludzie pędzący po

lunch, robiący zakupy, spotykający się z przyjaciółmi. Widzę jak dwie kobiety przytulają się na

powitanie.

Tęsknię za Kate. Minęły dopiero dwa tygodnie od kiedy wyjechała na wakacje, ale

wydają się być najdłuższymi dwoma tygodniami mojego życia. Tyle się wydarzyło- nigdy mi

nie uwierzy kiedy jej powiem. Cóż, kiedy opowiem jej wersję zgodną z klauzulą poufności.

Marszczę brwi. Muszę porozmawiać o tym z Christianem. Co Kate sobie pomyśli. Blednę na

tą myśl. Może wróci z Ethanem. Czuję przypływ podekscytowania na tą myśl, ale to raczej

wielce nieprawdopodobne. Na pewno zostanie z Elliotem.

- Gdzie stoisz kiedy czekasz i obserwujesz okolicę?- Pytam Sawyera kiedy stoimy w

kolejce po lunch. Sawyer stoi przede mną, twarzą do drzwi i non stop monitoruje ulicę oraz

wszystkich, którzy wchodzą. To denerwujące.

- Siedzę w kawiarni dokładnie po drugiej stronie ulicy, panno Steele.

- Czy to nie robi się nudne?

- Nie dla mnie, proszę pani. To właśnie robię- odpowiada sztywno.

Rumienię się.- Przepraszam, nie chciałam sugerować…- mój głos znika kiedy widzę

jego życzliwy, rozumiejący wyraz twarz.

- Proszę, panno Steele. Moim zadaniem jest panią chronić. I to właśnie będę robił.

- Więc, ani śladu Leili?

- Nie, proszę pani.

Marszczę brwi.- Skąd wiesz jak wygląda?

- Widziałem zdjęcie.

- Och, masz je przy sobie?

- Nie, proszę pani.- Puka się w głowę.- Wdrukowane do pamięci.

Oczywiście. Bardzo bym chciała obejrzeć zdjęcie Leili, żeby zobaczyć jak wyglądała

zanim stała się Dziewczyną Duchem. Zastanawiam się czy Christian dałby mi kopię? Tak,

pewnie tak- dla mojego bezpieczeństwa. Knuję spisek, a moja podświadomość triumfuje i

potakuje aprobująco.

229

Broszury wracają do biura i muszę powiedzieć, że wyglądają świetnie. Zanoszę jedną

do biura Jacka. Jego oczy zapalają się i nie wiem czy to przeze mnie czy broszurę. Wolę

myśleć, że to drugie.

- To wygląda świetnie, Ano.- Przerzuca ją w roztargnieniu.- Taa, dobra robota. Widzisz

się dzisiaj wieczorem ze swoim chłopakiem?- Jego usta zwijają się kiedy mówi „chłopakiem”.

- Tak. Mieszkamy razem.- W pewnym sensie to prawda. Cóż, na tą chwilę mieszkamy

razem. I oficjalnie zgodziłam się wprowadzić, więc to nie aż takie białe kłamstwo. Mam

nadzieję, że to wystarczy, by go zniechęcić.

- Miałby coś przeciwko gdybyś wyszła dzisiaj na szybkiego drinka? Żeby uczcić twoją

ciężką pracę?

- Dzisiaj wieczorem przyjeżdża do mnie przyjaciel spoza miasta i wszyscy idziemy na

kolację.- I będę zajęta każdej nocy, Jack.

- Rozumiem- wzdycha poirytowany.- Może kiedy wrócę z Nowego Jorku, hę?- Unosi

brwi w oczekiwaniu, a jego wzrok mrocznieje sugestywnie.

O nie. Uśmiecham się, powstrzymując dreszcz.

- Chciałbyś kawy albo herbaty?- Pytam.

- Kawę poproszę.- Jego głos jest niski i ochrypnięty jak gdyby prosił o coś innego.

Kurwa. Nie odczepi się. Teraz to widzę. Och… co robić?

Wzdycham z ulgą kiedy jestem już poza jego biurem. Przez niego czuję się spięta.

Christian ma rację co do niego i część mnie jest wkurzona, że Christian ma rację co do niego.

Siadam przy biurku i dzwoni moje Blackberry- nie znam tego numeru.

- Ana Steele.

- Cześć Steele!- Przeciągnięte słowa Ethana momentalnie mnie rozluźniają.

- Ethan! Jak się masz?- Prawie kwiczę z zachwytu.

- Cieszę się, że wróciłem. Jestem bardzo zmęczony tym słońcem, ponczami z rumem i

moją małą siostrą, która jest beznadziejnie zakochana w tym dużym facecie. To było piekło

Ano.

- Taa! Morze, piasek, słońce i poncze z rumem brzmią jak Piekło Dantego- chichoczę.-

Gdzie jesteś?

- Na Sea- Tac, czekam na bagaż. A ty co robisz?

- Jestem w pracy. Tak, zostałam szczęśliwie zatrudniona- odpowiadam kiedy słyszę jak

głośno nabiera powietrza.- Chcesz wpaść tutaj po klucze? Możemy spotkać się potem w

mieszkaniu.

- Brzmi świetnie. Zobaczymy się za jakieś 45 minut, może godzinę? Jaki adres?

Podaję mu adres SIP.

- Do zobaczenia wkrótce, Ethan.

- Nara- mówi i rozłącza się. Co? Ethan też? I dociera do mnie, że właśnie spędził

tydzień z Elliotem. Szybko piszę maila do Christiana.

230

Od: Anastasia Steele Temat: Goście ze Słonecznych Klimatów Data: 14 Czerwca, 2011 14:55 Do: Christian Grey

Drogi Całkowicie i kompletnie ZZiZ,

Ethan wrócił i przyjedzie tutaj po klucze od mieszkania.

Bardzo bym chciała upewnić się, że się zadomowi.

Może odbierzesz mnie po pracy? Możemy pojechać do mieszkania, a potem może pójdziemy

WSZYSCY na kolację?

Na mój koszt?

Twoja,

Ana x

Nadal OSiN

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Kolacja na Mieście Data: 14 Czerwca, 2011 15:05 Do: Anastasia Steele

Akceptuję twój plan.

Na mój koszt.

Odbiorę cię o 18:00.

X

Ps. Dlaczego nie używasz BlackBerry???!!!

Christian Grey,

Całkowicie i Kompletnie Zdenerwowany Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Od: Anastasia Steele Temat: Apodyktyczność Data: 14 Czerwca, 2011 15:11 Do: Christian Grey

Och, nie bądź taki zasadniczy jak Krzyż Pański.

231

Wszystko jest wedle norm.

Do zobaczenia o 18:00.

Ana x

Anastasia Steele


Od: Christian Grey Temat: Irytująca Kobieta Data: 14 Czerwca, 2011 15:15 Do: Anastasia Steele

Zasadniczy jak Krzyż Pański!

Pokażę ci zasadniczego jak Krzyż Pański.

I czekam na to z niecierpliwością.

Christian Grey,

Całkowicie i Kompletnie Bardziej Zdenerwowany, ale uśmiechający się z jakiegoś

niewiadomego powodu Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Od: Anastasia Steele Temat: Obietnice. Obietnice Data: 14 Czerwca, 2011 15:23 Do: Christian Grey

Dawaj, Grey.

Ja również czekam na to z niecierpliwością. ;D

Ana x

Anastasia Steele


Nie odpisuje, ale w końcu nie spodziewam się tego. Wyobrażam sobie jak jęczy z

powodu sprzecznych sygnałów i uśmiecham się na tą myśl. Przez chwilę rozmyślam co może

mi zrobić, ale łapię się na tym, że zaczynam wiercić się na krześle. Moja podświadomość

patrzy na mnie z dezaprobatą znad swoich okularów- zabieraj się do roboty.

232

Jakiś czas później, dzwoni mój telefon. To Claire z recepcji.

- Naprawdę śliczniutki facet czeka na ciebie przy recepcji. Musimy kiedyś wszyscy

wybrać się na drinka, Ano. Nie ma co, znasz naprawdę gorące towary- syczy konspiracyjnie

przez telefon.

Ethan! Biorę klucze z torebki i pędzę do recepcji.

Jasna cholera- rozjaśnione słońcem blond włosy, opalenizna za którą warto umrzeć i

połyskujące, orzechowe oczy spoglądają na mnie z zielonej skórzanej kanapy. Kiedy tylko

mnie zauważa, opada mu szczęka, wstaje i podchodzi do mnie.

- Wow, Ana.- Marszczy brwi kiedy schyla się, żeby mnie przytulić.

- Świetnie wyglądasz.- Szczerzę się do niego.

- Ty wyglądasz… wow, inaczej. Światowo, bardziej wyrafinowanie. Co się stało?

Zmieniłaś fryzurę? Ubrania? Nie wiem, Steele, ale wyglądasz seksownie!

Mocno się rumienię.- Och Ethan. Jestem po prostu w ciuchach do pracy.- Besztam go

kiedy Claire patrzy na nas z uniesioną brwią i kpiącym uśmiechem.

- Jak było na Barbados?

- Fajnie- mówi.

- Kiedy wraca Kate?

- Ona i Elliot przylatują w piątek. Ich związek robi się cholernie poważny.- Ethan

przewraca oczami.

- Tęskniłam za nią.

- Taa? Jak sobie radzisz z panem Mogulem?

- Panem Mogulem?- Parskam.- Cóż, było interesująco. Zabiera nas dzisiaj na kolację.

- Super.- Ethan wydaje się być naprawdę zadowolony. Phi!

- Proszę.- Podaję mu klucze.- Znasz adres?

- Taa. Nara.- Pochyla się i całuje mnie w policzek.

- Powiedzonko Elliota?

- Taa, łatwo się nim zarazić.

- To prawda. Nara.- Uśmiecham się do niego kiedy podnosi z podłogi obok zielonej

kanapy swoją dużą torbę na ramię i wychodzi z budynku.

Kiedy się obracam, Jack obserwuje mnie z daleka. Wyraz jego twarzy jest nieczytelny.

Uśmiecham się do niego radośnie i wracam do mojego biurka, czując przez cały czas jego

wzrok na mnie. To zaczyna mnie denerwować. Co robić? Nie mam pojęcia. Będę musiała

poczekać aż Kate wróci. Ma obowiązek stworzenia planu. Ta myśl odpędza mój ponury

nastrój i podnoszę następny manuskrypt.

Za pięć szósta dzwoni mój telefon. To Christian.

- Mówi zasadniczy jak Krzyż Pański- mówi, a ja uśmiecham się szeroko. Nadal jest

dowcipnym 50. Moje wewnętrzna bogini klaszcze w dłonie jak mała dziewczynka.

233

- Tutaj Oszalała Seksem i Nienasycona. Zakładam, że jesteś na zewnątrz?- Pytam

oschle.

- W rzeczy samej, panno Steele. Z niecierpliwością czekam, żeby panią zobaczyć.- Jego

głos jest ciepły i uwodzicielski. Moje serce trzepocze dziko.

- Nawzajem, panie Grey. Zaraz będę.- Rozłączam się.

Wyłączam komputer, zabieram torebkę i kremowy rozpinany sweter.

- Wychodzę, Jack- wołam.

- W porządku Ano. Dziękuję za dzisiaj, kochanie! Wspaniałego wieczoru.

- Tobie też.

Dlaczego nie może być taki przez cały czas? Nie rozumiem go.

Audi jest zaparkowane przy krawężniku. Christian wysiada kiedy się zbliżam. Zdjął

marynarkę i ma na sobie moje ulubione szare spodnie- te, które w szczególny sposób zwisają

z jego bioder. Jakim cudem ten grecki bóg jest mi przeznaczony? Szczerzę się jak wariatka w

odpowiedzi na jego własny idiotyczny uśmiech.

Przez cały dzień zachowywał się jak zakochany chłopak- zakochany we mnie. Ten

uroczy, złożony, naznaczony mężczyzna jest we mnie zakochany, a ja w nim. Wybucha we

mnie niespodziewana radość i smakuję tą chwilę- czuję się jakbym mogła podpić cały świat.

- Panno Steele, wygląda pani tak samo ujmująco jak dzisiejszego poranka.- Christian

bierze mnie w ramiona i głośno całuje.

- Pan też, panie Grey.

- Jedźmy do twojego przyjaciela. – Uśmiecha się do mnie i otwiera drzwi samochodu.

Kiedy Taylor prowadzi samochód w kierunku mieszkania, Christian opowiada mi o

swoim dniu- wydaje się, że był o wiele lepszy niż wczorajszy. Spoglądam na niego z

uwielbieniem kiedy próbuje wytłumaczyć mi jakiś przełom, którego dokonał wydział

środowiskowy w WSU Vancouver. Jego słowa niewiele mi mówią, ale jestem ujęta jego pasją

i zainteresowaniem tematem. Może tak właśnie będzie, dobre i złe dni. I jeśli dobre dni tak

wyglądają, to nie będę miała na co narzekać. Podaje mi kartkę papieru.

- To są godziny, w których Claude jest wolny w tym tygodniu- mówi.

Och! Trener.

Kiedy podjeżdżamy pod mój budynek, wyciąga z kieszeni BlackBerry.

- Grey- odpowiada.- Ros, o co chodzi?- Słucha uważnie i mogę powiedzieć, że jest

zainteresowany tą rozmową.

- Pójdę po Ethana. Wrócę za dwie minuty.- Mówię bezdźwięcznie do Christiana i

podnoszę dwa palce.

Potakuje, najwyraźniej jest rozkojarzony przez rozmowę. Taylor otwiera moje drzwi,

uśmiechając się ciepło. Szczerzę się do niego, nawet Taylor to czuje. Dzwonię domofonem i

krzyczę do niego radośnie.

- Cześć Ethan, to ja. Wpuść mnie.

234

Drzwi otwierają się i idę na górę, do mieszkania. Nie byłam tutaj od sobotniego

poranka. Wydaje się, że to było tak dawno temu. Ethan życzliwie zostawił otwarte drzwi.

Wchodzę do mieszkania i nie wiem dlaczego, ale momentalnie nieruchomieję. Zajmuje mi

chwilę nim zdaję sobie sprawę, że to przez bladą, mizerną postać stojącą przy wysepce

kuchennej. Leila trzyma mały rewolwer i patrzy na mnie beznamiętnie.

MUZYKA:

Vladimir Ashkenazy- Chopin Nocturne no.1 in B-Flat Minor, Op. 9, No. 1

235

Rozdział 13

Kurwa mać. Ona tutaj jest. Patrzy na mnie z niepokojąco beznamiętnym wyrazem twarzy, trzymając pistolet. Moja podświadomość mdleje i nie wiem czy nawet sole trzeźwiące ją obudzą. Mrugam wielokrotnie, podczas gdy mój umysł przegrzewa się. Jak się tutaj dostała? Gdzie jest Ethan? Jasna cholera! Gdzie jest Ethan? Przerażający chłód wypełnia moje serce, a moja głowa zaczyna pulsować kiedy każdy mięsień na mojej głowie zaciska się z horroru. Co, jeśli zrobiła mu krzywdę? Zaczynam szybko oddychać kiedy adrenalina i przerażenie do szpiku kości przebiegają moje ciało. Zachowaj spokój- powtarzam sobie tą mantrę w kółko. Ona przechyla głowę na jedną stronę, patrząc na mnie jakbym była wystawą z pokazu dziwaków. Jeezu, to nie ja jestem tutaj dziwna. Wydaje się, że minęły wieki od kiedy zaczęłam przyjmować to wszystko do wiadomości, choć tak naprawdę minął ułamek sekundy. Twarz Leili pozostaje nieczytelna, a jej wygląd jest jak zawsze niechlujna i zaniedbana. Nadal ma na sobie pobrudzony trencz i wygląda jakby naprawdę potrzebowała prysznica. Jej włosy są tłuste i mizerne, przyklejone do jej głowy, a jej oczy mają kolor stłumionego brązu. Są zamglone i lekko zdezorientowane. Pomimo, że mam suszę w ustach, próbuję coś powiedzieć. - Cześć. Leila, prawda?- Chrypię. Uśmiecha się, ale to raczej niepokojące skrzywienie ust, a nie prawdziwy uśmiech. - Ona mówi- szepcze, a jej głos jest łagodny i ochrypnięty za razem. - Tak, mówię- mówię łagodnie jak do dziecka.- Jesteś tutaj sama?- Gdzie jest Ethan? Moje serce wali na myśl, że mogła mu się stać krzywda. Jej twarz smutnieje tak bardzo, że wydaje mi się, że zaraz wybuchnie łzami- wygląda na tak zrozpaczoną. - Sama- szepcze.- Sama.- I głębia smutku zawarta w tym jednym słowie ściska moje serce. Co ma na myśli? Ja jestem sama? Ona jest sama? Jest sama, bo zrobiła krzywdę Ethanowi? O... nie... Muszę walczyć z duszącym moje gardło strachem, grożą mi łzy. - Co tutaj robisz? Mogę ci pomóc?- Moje słowa są spokojnym, delikatnym przesłuchaniem, pomimo duszącego mnie strachu. Marszczy brwi, jakby kompletnie zaskoczyły ją moje pytania. Ale nie wykonuje przeciwko mnie żadnych groźnych ruchów. Jej dłoń nadal trzyma luźno broń. Przyjmuję inną taktykę, próbując ignorować zaciskającą się w wokół mojej głowy obręcz. - Chciałabyś herbaty?- Dlaczego pytam ją czy chciałaby herbaty? To odpowiedź Raya na wszystkie emocjonalne sytuacje, która wyskakuje w nieodpowiednim momencie. Jeezu, poradził by sobie gdyby widział mnie w tej chwili. Załączyło by się jego szkolenie wojskowe i już dawno by ją rozbroił. Właściwie to nie mierzy pistoletem w moją stronę. Może mogę się ruszyć. Kręci głową i przechyla ją z boku na bok jakby rozciągała sobie szyję. Biorę głęboki wdech cennego powietrza, próbując się uspokoić mój paniczny oddech i przesuwam się w kierunku wysepki kuchennej. Marszczy brwi jakby nie do końca rozumiała co robię i przesuwa się lekko, żeby nadal patrzeć na mnie. Sięgam po czajnik i trzęsącą ręką

236

napełniam go wodą z kranu. Kiedy się ruszam, mój oddech spowalnia się. Tak, gdyby chciała mojej śmierci, to z pewnością już by mnie zastrzeliła. Patrzy na mnie z nieobecną, rozkojarzoną ciekawością. Kiedy włączam czajnik, ogarniają mnie myśli o Ethanie. Jest ranny? Związany? - Czy jeszcze ktoś jest w mieszkaniu?- Pytam niepewnie. Przechyla głowę w drugą stronę i swoją prawą ręką- nie tą z rewolwerem- chwyta kosmyk swoich długich, przetłuszczonych włosów. Zaczyna je okręcać i bawiąc nimi, ciągnąć i zwijając. To najwidoczniej odruch nerwowy i kiedy to odwraca moją uwagę, jeszcze raz uderza mnie jak bardzo jest do mnie podobna. Wstrzymuję oddech, czekając na jej odpowiedź. Budujący się we mnie lęk jest prawie nie do zniesienia. - Sama. Całkiem sama- mamrocze. To dobra wiadomość. Może Ethana tutaj nie ma. Ulga dodaje mi sił. - Jesteś pewna, że nie chcesz herbaty albo kawy? - Nie spragniona- odpowiada łagodnie i przybliża się do mnie o krok. Moje poczucie siły wyparowuje. Kurwa! Znowu zaczynam dyszeć ze strachu, który przebiega moje żyły mocno i ostro. Pomimo tego i czując odwagę, obracam się i wyciągam filiżanki z szafki. - Co ty masz czego ja nie mam?- Pyta, intonacja jej głosu przypomina przyśpiewkę dziecka. - Co masz na myśli Leilo?- Pytam tak delikatnie jak umiem. - Pan- pan Grey- pozwala ci mówić mu po imieniu. - Nie jestem jego Niewolnicą, Leilo. Eee... Pan rozumie, że nie jestem w stanie odpowiednio wypełniać tej roli. Przechyla głowę na drugą stronę. To całkowicie denerwujący i nienaturalny gest. - Nie-od-po-wie-dnia.- Testuje słowo, sprawdzając jak brzmi i jak brzmi z jej ust.- Ale Pan jest szczęśliwy. Widziałam go. Śmieje się i uśmiecha. Te reakcje są rzadkie... bardzo rzadkie dla niego. Och. - Wyglądasz jak ja.- Leila zmienia temat, zaskakując mnie. Jej oczy wydają się być naprawdę skupione na mnie po raz pierwszy.- Pan lubi posłuszne, które wyglądają jak ty i ja. Inne, wszystkie takie same... wszystkie takie same... a i tak pozwala ci spać w jego łóżku. Widziałam cię. Cholera! Była w pokoju. Nie wyobraziłam sobie tego. - Widziałaś mnie w jego łóżku?- Szepczę. - Nigdy nie spałam w łóżku Pana- mamrocze. Wygląda jak widmo. Cień człowieka. Wygląda na tak wątłą, poza faktem, że trzyma broń. Nagle czuję do niej ogromną sympatię. Jej ręka zaciska się wokół broni. Moje oczy rozszerzają się tak, że grozi mi ich wypadnięcie. - Dlaczego Pan lubi nas takie? To powoduje, że myślę, że coś... coś... Pan jest mroczny... Pan jest mrocznym człowiekiem, ale kocham go. Nie, nie, nie jest. Najeżam się wewnętrznie. Nie jest mroczny. Jest dobry człowiekiem, i nie jest w ciemności. Przyłączył się do mnie w świetle. A teraz ona pojawia się tutaj i próbuje ściągnąć go z powrotem przez myśl, że go kocha. - Leilo, chcesz oddać mi broń?- Pytam łagodnie. Mocno zaciska rękę wokół niej i przytula do swojej piersi. - To jest moje. To wszystko, co mi zostało.- Delikatnie głaszcze broń.- Żeby mogła połączyć się ze swoim ukochanym.

237

Jasna cholera! Który ukochanym? Christianem? Czuję jakby walnęła mnie w brzuch. Wiem, że za chwilę tu będzie, żeby sprawdzić co mnie zatrzymuje. Chce go zastrzelić? Ta myśl napawa mnie takim horrorem, że czuję jak moje gardło puchnie, zaciska się i boli, prawie mnie dławiąc. To samo dzieje się z moim żołądkiem. Jak na zawołanie, drzwi otwierają się na oścież i Christian staje w progu. Taylor za nim. Christian patrzy na mnie przez chwilę, lustrując mnie od stóp do głów i widzę małą iskrę ulgi na jego twarzy. Ale jego ulga jest znika kiedy jego wzrok pada na Leilę. Nieruchomieje, skupiając się na niej, w ogóle nie drżąc. Patrzy na nią z intensywnością, której nigdy wcześniej nie widziałam. Jego oczy są dzikie, szerokie, złe i przerażone. O nie… o nie. Oczy Leili rozszerzają się i przez chwilę wydaje się, że wróciły jej zmysły. Mruga szybko, podczas gdy jej ręka po raz kolejny zaciska się na broni. Przestaję oddychać i moje serce zaczyna walić tak głośno, że słyszę jak krew szumi mi w uszach. Nie, nie, nie! Mój świat spoczywa w rękach tej biednej, popieprzonej kobiety. Strzeli? Zastrzeli nas oboje? Christiana? Ta myśl kaleczy mnie. Ale po wieczności, kiedy czas zatrzymuje się wokół nas, jej głowa lekko się schyla i patrzy na niego przez swoje długie rzęsy, a jej twarz staje się skruszona. Christian podnosi rękę, by dać sygnał Taylorowi, że ma zostać na miejscu. Blada twarz Taylora zdradza jego furię. Nigdy go takiego nie widziałam, ale zostaje w miejscu, a Christian i Leila patrzą na siebie. Dociera do mnie, że wstrzymuję oddech. Co ona zrobi? Co on zrobi? Ale oni po prostu dalej na siebie patrzą. Wyraz twarzy Christiana jest surowy, pełen jakiejś nienazwanej emocji. Może to litość, strach, afekt… a może to miłość? Nie, proszę, nie miłość! Jego oczy wbijają się w nią i okrutnie wolno, atmosfera w mieszkaniu zmienia się. To budujące się napięcie jest tak silne, że czuję ich powiązanie, płynący między nimi prąd. Nie! Nagle to ja czuję intruzem, przeszkadzającym im kiedy stoją i patrzą na siebie. Jestem wyrzutkiem- podglądaczem, patrzącym na zakazaną, intymną scenę dziejącą się za zasłoniętymi kurtynami. Intensywny wzrok Christiana płonie jaśniej i jego postawa lekko się zmienia. Wygląda na wyższego, bardziej kanciastego, chłodniejszego i bardziej zdystansowanego. Rozpoznaję tą postawę. Widziałam go już takiego- w jego pokoju zabaw. Moja głowa znowu zaczyna pulsować. To jest Dominujący Christian i wygląda jakby było mu z tym dobrze. Może już od urodzenia był stworzony do tej roli, nie wiem, obserwuję z tonącym sercem i bólem brzucha jak Leila odpowiada. Jej usta rozchylają się, jej oddech przyspiesza kiedy pierwszy rumieniec pojawia się na jej policzkach. Nie! To taki nieproszony przebłysk jego przeszłości, okropnie być świadkiem tego. W końcu mówi do niej bezdźwięcznie jedno słowo. Nie wiem jakie, ale przynosi ono natychmiastowy skutek na Leili. Pada na kolana, jej głowa jest pochylona, a broń wypada z jej dłoni i turla się po drewnianej podłodze. O ja pierdolę. Christian podchodzi spokojnie do miejsca, w którym leży rewolwer i z gracją pochyla się, żeby ją podnieść. Spogląda na niego z obrzydzeniem, a potem wkłada do kieszeni swojej marynarki. Jeszcze raz spogląda na Leilę, która posłusznie klęczy obok wysepki kuchennej. - Anastasio, idź z Taylorem- rozkazuje. Taylor przechodzi przez prób i patrzy na mnie. - Ethan- szepczę. - Na dole- odpowiada stwierdzając fakt, cały czas patrząc na Leilę.

238

Na dole. Nie tutaj. Ethanowi nic nie jest. Ulga mocno i szybko wypełnia moje ciało i przez chwilę myślę, że zemdleję. - Anastasio- ostry ton Christiana jest ostrzeżeniem. Mrugam na niego i nagle nie mogę się poruszyć. Nie chcę go zostawiać- z nią. Przesuwa się i staje obok Leili, która klęczy u jego stóp. Pochyla się nad nią w ochraniającym geście. Ona jest taka nieruchoma, to nienaturalne. Nie mogę zdjąć z nich oczu- razem… - Na miłość boską Anastasio, czy chociaż raz w życiu zrobisz co ci kazano i pójdziesz?!- Oczy Christiana spotykają moje kiedy patrzy na mnie gniewnie. Jego głos jest zimny jak odłamki lodu. Gniew pod nim jest cichy, celowość jego tonu jest namacalna. Jest zły na mnie? Na pewno nie. Proszę- Nie! Czuję jakby mnie spoliczkował i to mocno. Dlaczego chce z nią zostać? - Taylor. Zabierz pannę Steele na dół. Już. Taylor potakuje, a ja nadal patrzę na Christiana. - Dlaczego?- Szepczę. - Idź. Wracaj do mieszkania.- Jego oczy połyskują lodowato.- Muszę zostać sam z Leilą- mówi szybko. Myślę, że próbuje przesłać mi jakąś wiadomość, ale jestem tak rozbita przez to wszystko, że nie mam pewności. Spoglądam na Leilę i widzę mały uśmiech na jej ustach, ale poza tym, pozostaje naprawdę beznamiętna. Pełnowartościowa Niewolnica. Kurwa! Moje serce zamienia się w lód. To jest to czego on potrzebuje. To jest to, co lubi. Nie! Chcę zacząć jęczeć. - Panno Steele. Ano.- Taylor wyciąga do mnie rękę, wskazując bym przyszła. Jestem unieruchomiona przez tą okropną scenę rozgrywającą się przede mną. Potwierdza moje najgorsze lęki i gra na moich wszystkich niepewnościach: Christian i Leila razem- Domin i jego Niewolnica. - Taylor- ponagla Christian, a Taylor pochyla się i bierze mnie na ręce. Ostatnią rzeczą jaką widzę zanim opuszczamy mieszkanie, to Christian delikatnie głaszczący głowę Leili i mówiący do niej łagodnie. Nie! Kiedy Taylor znosi mnie po schodach, leżę bezwiednie w jego ramionach i próbuję pojąć co wydarzyło się w ciągu ostatnich dziesięciu minutach- a może trwało to dłużej? Albo krócej? Pojęcie czasu mnie opuściło. Christian i Leila, Leila i Christian… razem? Co on z nią teraz robi? - Jezu, Ana! Kurwa, co się dzieje? Odczuwam ulgę kiedy widzę Ethana chodzącego po małym lobby. Nadal ma ze sobą swoją torbę na ramię. Och dzięki Bogu, nic mu nie jest! Kiedy Taylor stawia mnie na ziemi, praktycznie rzucam się na Ethana i obejmuję go za szyję. -Ethan. Och, dzięki Bogu!- Przytulam go mocno. Tak się martwiłam i przez chwilę czuję się wolna od mojej narastającej paniki co do tego, co teraz może się dziać w mieszkaniu na górze. - Co się kurwa dzieje, Ano? Kim jest ten facet? - Och, przepraszam Ethan. To jest Taylor. Pracuje dla Christiana. Taylor, to jest Ethan, brat mojej współlokatorki. Potakują na siebie głowami. - Ana, co się dzieje na górze? Szukałem kluczy do mieszkania kiedy ci faceci wyskoczyli znikąd i zabrali mi je. Jednym z nich był Christian…- Głos Ethana niknie.

239

- Spóźniłeś się… dzięki Bogu. - Taa. Spotkałem kolegę z Pullman. Poszliśmy na szybkiego drinka. Co się dzieje na górze? - Jest tam dziewczyna, była dziewczyna Christiana. W naszym mieszkaniu. Ma problemy psychiczne, a Christian…- mój głos załamuje się, a w oczach zbierają się łzy. - Hej- szepcze Ethan i znowu mnie przytula.- Czy ktoś zadzwonił po gliny? - Nie, to nie tak.- Szlocham w jego pierś i teraz kiedy już zaczęłam, nie potrafię przestać płakać. Uwalniam napięcie spowodowane tym ostatnim epizodem poprzez płacz. Ethan zaciska ramiona wokół mnie, ale czuję jego dezorientację. - Hej, Ana, chodźmy się napić.- Niezręcznie klepie mnie po ramieniu. Nagle też czuję się niezręcznie i jestem zawstydzona. I jak mam być szczera, to chcę pobyć sama. Ale potakuję, przyjmując jego ofertę. Chcę się stąd oddalić, oddalić od tego co dzieje się na górze. Obracam się do Taylora. - Czy mieszkanie było sprawdzone?- Pytam go pełna łez, wycierając nos ręką. - Tego popołudnia.- Taylor wzrusza przepraszająco ramionami kiedy podaje mi chusteczkę. Wygląda na zdruzgotanego.- Przykro mi, Ano- mamrocze. Marszczę brwi. Jeezu, ma wielkie poczucie winy. Nie chcę, żeby przeze mnie czuł się jeszcze gorzej. - Ona wydaje się mieć szczególne zdolności w unikaniu nas- dodaje patrząc spode łba. - Ethan i ja pójdziemy na szybkiego drinka, a później z powrotem do Escali.- Wycieram oczy. Taylor przestępuje z nogi na nogę.- Pan Grey chciał żebyś wróciła do mieszkania- mówi cicho. - Cóż, wiemy gdzie Leila teraz jest.- Nie potrafię ukryć goryczy w moim głosie.- Więc nie potrzeba tej całej ochrony. Powiedz Christianowi, że zobaczymy się później. Taylor otwiera usta żeby coś powiedzieć, ale mądrze znowu je zamyka. - Chcesz zostawić swoją torbę Taylorowi?- Pytam Ethana. - Nie, będę ją miał przy sobie, dzięki. Ethan potakuje na Taylora i przepuszcza mnie przez drzwi frontowe. Zbyt późno przypominam sobie, że zostawiłam torebkę w Audi. Nie mam niczego. - Moja torebka— - Nie martw się- mamrocze Ethan, jego twarz jest pełna troski.- Spoko, ja stawiam. Wybieramy bar po przeciwnej stronie ulicy. Siadamy na drewnianych stołkach barowych przy oknie. Chcę widzieć co się dzieje- kto przychodzi, a co ważniejsze, kto wychodzi. Ethan podaje mi butelkę piwa. - Kłopoty z byłą?- Pyta delikatnie. - To trochę bardziej skomplikowane- mamroczę i nagle robię się ostrożna. Nie mogę o tym rozmawiać- podpisałam klauzulę poufności. I po raz pierwszy naprawdę nie podoba mi się, że Christian nie powiedział nic o jej zniesieniu. - Mam czas- mówi uprzejmie Ethan i bierze duży łyk piwa. - To była sprzed kilku lat. Zostawiła swojego męża dla jakiegoś faceta. A potem, kilka tygodni temu, on zginął w wypadku samochodowym i teraz przyszła po Christiana.- Wzruszam ramionami. No, za wiele nie wyjawiłam. - Przyszła po niego?

240

- Miała broń. - Co kurwa?! - Właściwie to nikomu nią nie groziła. Myślę, że chciała zranić siebie. Ale dlatego tak się o ciebie martwiłam. Nie wiedziałam czy byłeś w mieszkaniu. - Rozumiem. Wydaje się niestabilna. - Tak, jest. - A co Christian z nią teraz robi? Krew odpływa z mojej twarzy i czuję gulę w gardle.- Nie wiem- szepczę. Oczy Ethana rozszerzają się- w końcu załapał. To jest sedno problemu. Co oni robią do kurwy nędzy? Mam nadzieję, że rozmawiają. Tylko rozmawiają. Ale i tak widzę w moim umyśle jak jego ręka czule głaszcze jej włosy. Ona ma załamanie nerwowe i Christianowi zależy na niej, to wszystko. Próbuję myśleć racjonalnie. Ale gdzieś w mojej głowie, moja podświadomość smutno kręci głową. To coś więcej. Leila była w stanie w pełni sprostać jego potrzebom w sposób, w który ja nie mogę. Ta myśl powoduje depresję. Próbuję skupić się na tym, co zrobiliśmy w ciągu ostatnich kilku dni- jego deklaracja miłości, jego flirtujący nastrój, jego dowcipność. Ale prześladują mnie znowu słowa Eleny. To prawda, co mówią o podsłuchujących. Nie brakuje ci tego… twojego pokoju zabaw? Wypijam piwo w rekordowym czasie i Ethan przynosi mi następne. Kiepski ze mnie kompan, ale on szczęśliwie zostaje ze mną, próbuje zagadywać i podnieść mnie na duchu. Opowiada o Barbados, o Kate i Elliocie, co jest cudownie rozpraszające. Ale to właśnie tylko to- odwrócenie uwagi. Mój umysł, moje serce, moja dusza nadal znajdują się w mieszkaniu z moimi 50 Odcieniami i kobietą, która była jego Niewolnicą. Z kobietą, która myśli, że nadal go kocha. Z kobietą, która wygląda jak ja. Kiedy pijemy trzecie piwo, pod mieszkanie podjeżdża duży samochód z przyciemnionymi szybami i staje obok Audi. Rozpoznaję dr Flynna, który wysiada z samochodu. Towarzyszy mu kobieta ubrana w coś so wygląda jak jasnoniebieski fartuch. Przed oczami miga mi Taylor, który wpuszcza ich przez frontowe drzwi. - Kto to?- Pyta Ethan. - Nazywa się dr Flynn. Christian go zna. - Jaki to lekarz? - Psychiatra. - Och. Oboje obserwujemy wejście i kilka minut później wracają. Christian niesie Leilę, która jest zawinięta w koc. Co? Obserwuję z przerażeniem jak wsiadają do dużego samochodu i szybko odjeżdżają. Ethan spogląda na mnie z sympatią i czuję się opuszczona, kompletnie opuszczona. - Czy mogę poprosić o coś mocniejszego?- Pytam Ethana słabym głosem. - Jasne. Co byś chciała? - Poproszę brandy. Ethan potakuje i wraca do baru. Patrzę przez szybę na frontowe drzwi. Po kilku chwilach Taylor wyłania się, wsiada do Audi i odjeżdża w stronę Escali… za Christianem? Nie wiem. Ethan stawia przede mną dużą szklankę brandy.

241

- No dawaj Steele. Upijmy się. To najlepsza propozycja jaką dostałam od jakiegoś czasu. Trykamy się szklankami i biorę łyk palącego, bursztynowego płynu. Ten ogień jest przyjemnym odwróceniem uwagi od okropnego bólu rozkwitającego w moim sercu. Jest późno i szumi mi w głowie. Ethan i ja zamykamy drzwi mieszkania. Upiera się, że odprowadzi mnie do Escali, ale nie zostanie. Zadzwonił do kolegi, z którym wcześniej poszedł na drinka i przenocuje u niego. - Więc to tutaj mieszka Mogul- gwiżdże Ethan jest pod wrażeniem. Potakuję. - Jesteś pewna, że nie mam z tobą wejść?- Pyta. - Nie, muszę stawić temu czoła albo po prostu pójść do łóżka. - Zobaczymy się jutro? - Tak. Dzięki, Ethan.- Przytulam go. - Wszystko się ułoży, Steele- mamrocze przy moim uchu. Puszcza mnie i obserwuje jak wchodzę do budynku. - Nara- woła. Uśmiecham się do niego lekko, macham, a potem naciska przycisk windy. Drzwi windy otwierają się i wchodzę do mieszkania Christiana. Taylor nie czeka, co jest dziwne. Otwieram podwójne drzwi i idę do salonu. Christian rozmawia przez telefon i chodzi nerwowo obok fortepianu. - Wróciła- mówi ostro. Obraca się, żeby popatrzeć na mnie z wściekłością kiedy wyłącza telefon.- Gdzie ty, kurwa, byłaś?- Warczy, ale nie robi żadnych kroków w moim kierunku. Jasna cholera, jest na mnie zły? Właśnie spędził Bóg wie ile czasu ze swoją szaloną byłą dziewczyną i jest zły na mnie? - Piłaś?- Pyta zszokowany. - Troszkę.- Nie sądziłam, że to takie oczywiste. Wypuszcza powietrze i przebiega ręką przez włosy.- Powiedziałem ci, że masz wrócić tutaj- jego głos jest zwodniczo cichy.- Teraz jest piętnaście po dziesiątej. Martwiłem się o ciebie. - Poszłam z Ethanem na drinka albo trzy, kiedy ty zajmowałeś się swoją byłą- syczę.- Nie wiedziałam jak długo będziesz… z nią. Mruży oczy i podchodzi kilka kroków w moją stronę, ale zatrzymuje się. - Dlaczego mówisz to w taki sposób? Wzruszam ramionami i patrzę w dół na swoje palce. - Ana, co się dzieje?- I po raz pierwszy słyszę w jego głosie coś innego niż gniew. Co? Strach? Przełykam i staram się dojść do tego, co chcę powiedzieć.- Gdzie jest Leila?- Pytam, patrząc na niego. - W szpitalu psychiatrycznym we Fremont- mówi i przygląda mi się bacznie.- Ana, co jest?- Przesuwa się w moją stronę aż staje przede mną.- Co się dzieje?- Pyta. Kręcę głową.- Nie jestem dla ciebie odpowiednia. - Co?- Mówi, a jego oczy rozszerzają się.- Dlaczego tak myślisz? Jak możesz tak myśleć? - Nie mogę być wszystkim czego potrzebujesz. - Jesteś wszystkim czego potrzebuję. - Widziałam cię z nią…- mój głos załamuje się.

242

- Dlaczego mi to robisz? Tu nie chodzi o ciebie, Ano. Chodzi o nią.- Ostro nabiera powietrza i przebiega ręką przez włosy.- W tej chwili jest bardzo chorą dziewczyną. - Ale ja to czułam… to, co mieliście razem. - Co? Nie.- Wyciąga rękę w moją stronę, ale ja cofam się instynktownie. Opuszcza rękę, mrugając powiekami. Wygląda jakby opanowało go cierpienie. - Uciekasz?- Szepcze kiedy jego oczy rozszerzają się ze strachu. Nie odzywam się, próbując pozbierać moje rozproszone myśli. - Nie możesz.- Prosi. - Christian… ja—. Mam problem żeby pozbierać myśli. Co próbuję powiedzieć? Potrzebuję czasu, czasu żeby przemyśleć to wszystko. Daj mi czas. - Nie. Nie!- Mówi. - Ja… Rozgląda się po pokoju dzikim wzrokiem, jakby czegoś szukał. Inspiracji? Boskiej interwencji? Nie wiem. - Nie możesz odejść Ano. Kocham cię! - Ja też cię kocham, Christian. Tylko— - Nie… nie!- Mówi desperacko i kładzie obie ręce na głowie. - Christian… - Nie- mówi, jego oczy są szerokie od paniki. Nagle pada przede mną na kolana, schyla głowę, a ręce o długich palcach kładzie na swoich udach. Bierze głęboki wdech i nie rusza się. Co?- Christian, co robisz? Nadal patrzy na podłogę. - Christian! Co ty robisz?- Mój głos jest wysoki. Christian nie porusza się.- Christian, spójrz na mnie!- Rozkazuję w panice. Jego głowa podnosi się do góry bez wahania i patrzy na mnie biernie swoim chłodnym, szarym wzrokiem- jest prawie łagodny… wyczekujący. O żesz kurwa… Christian. Niewolnik.

243

Rozdział 14

Christian klęczący przede mną i przytrzymujący mnie swoim szarym wzrokiem, to

najchłodniejszy i najbardziej otrzeźwiający widok jaki kiedykolwiek widziałam- nawet

bardziej niż Leila z bronią. Lekkie zamroczenie alkoholowe, które odczuwam, wyparowuje od

razu i jest zastąpione pulsowaniem głowy i przerażającym uczuciem kiedy krew odpływa z

mojej twarzy.

Z szoku, ostro nabieram powietrza. Nie, nie, to złe, tak złe i niepokojące.

- Christian, proszę, nie rób tego. Nie chcę tego.

Nadal patrzy na mnie beznamiętnie, nie rusza się, nie odzywa.

O kurwa. Mój biedny 50. Moje serce ściska się i przekręca. Co ja mu do diabła

zrobiłam? W moich oczach pojawiają się łzy.

- Dlaczego to robisz? Mów do mnie- szepczę.

Mruga raz.

- Co chcesz żebym powiedział?- Mówi łagodnie, bez emocji i przez chwilę czuję ulgę,

że się odzywa, ale nie tak- nie. Nie.

Łzy zaczynają spływać po moich policzkach i nagle widzenie go w takiej samej pozycji

jak żałosna Leila, jest nie do zniesienia. Obraz potężnego mężczyzny, który tak naprawdę

ciągle jest małym chłopcem, nad którym okrutnie się znęcano i zaniedbywano, który czuje się

nie wart miłości swojej idealnej rodziny i swojej o wiele mniej niż idealnej dziewczyny… mój

zagubiony chłopiec… serce mi pęka.

Współczucie, strata i rozpacz wypełniają moje serce i czuję duszące mnie uczucie

desperacji. Będę musiała walczyć, żeby ściągnąć go z powrotem, żeby ściągnąć z powrotem

mojego 50.

Myśl o tym, że mogę kogokolwiek zdominować jest straszna. Na myśl o dominowaniu

Christiana, robi mi się niedobrze. To sprawi, że będę jak ona- kobieta, która mu to zrobiła.

Drżę na tą myśl, walcząc z gulą w moim gardle. Nie ma opcji, żebym to zrobiła. Nie ma

opcji, żebym chciała to zrobić.

Kiedy moje myśli klarują się, widzę tylko jeden sposób. Nie zdejmując z niego oczu,

klękam przed nim.

Drewniana podłoga jest twarda pod moimi nogami i szybko ocieram łzy z mojej

twarzy.

W ten sposób jesteśmy na równi. Na tym samym poziomie. To jest jedyny sposób w

jaki go odzyskam.

Jego oczy rozszerzają się lekko i wpatruję się w nie, ale oprócz tego, jego twarz czy

poza, nie zmieniają się.

- Christian, nie musisz tego robić- błagam.- Nie ucieknę. Mówiłam ci, mówiłam i

mówiłam i mówiłam, że nie ucieknę. Wszystko to, co się zdarzyło… jest wszechogarniające.

244

Potrzebuję trochę czasu, żeby pomyśleć… potrzebuję trochę czasu dla siebie. Dlaczego

zawsze zakładasz najgorsze?- Moje serce znowu się ściska, bo wiem; to dlatego, że tak

bardzo w siebie wątpi, tak bardzo nienawidzi siebie.

Wracają do mnie słowa Eleny. Czy ona wie jak negatywnie myślisz o sobie? O twoich

wszystkich problemach?

Och Christian. Strach jeszcze raz chwyta moje serce i zaczynam bełkotać.- Miałam

zaproponować, że wrócę dzisiaj do swojego mieszkania. Ty nigdy nie dajesz mi czasu… czasu,

żebym po prostu mogła to wszystko przemyśleć- szlocham i cień zmarszczenia brwi

przemyka przez jego twarz.- Tylko żeby pomyśleć. Prawie się nie znamy, a ten cały bagaż jaki

z tobą przychodzi… Potrzebuję… Potrzebuję czasu, żeby to przemyśleć. A teraz kiedy Leila

jest… cóż, tam gdzie jest… zniknęła z ulic i nie jest już zagrożeniem… pomyślałam…

pomyślałam…- mój głos niknie i patrzę na niego. On patrzy na mnie uważnie i chyba mnie

słucha.

- Kiedy widziałam cię z Leilą…- Zamykam oczy kiedy bolesne wspomnienie jego

interakcji z byłą Niewolnicą znowu zaczyna mnie gnębić.- To był taki duży szok. Widziałam

przebłysk tego jak wyglądało twoje życie… i …- Spoglądam w dół na moje splątane palce, łzy

nadal spływają po moich policzkach.- Tu chodzi o mnie, o to, że nie jestem dla ciebie

wystarczająco dobra. To było jak wgląd w twoje życie i tak się boję, że się mną znudzisz, a

potem odejdziesz… i skończę jak Leila… jak cień. Bo cię kocham, Christian i jeśli mnie

zostawisz, to będzie jak świat bez słońca. Będę w ciemności. Nie chcę uciekać. Po prostu

jestem przerażona, że mnie zostawisz…

Kiedy wypowiadam te słowa do niego- w nadziei, że słucha- dociera do mnie z czym

mam prawdziwy problem. Po prostu nie wiem, dlaczego mu się podobam. Nigdy nie

rozumiałam dlaczego mu się podobam.

- Nie rozumiem, dlaczego uważasz mnie za atrakcyjną- mamroczę.- Ty jesteś, cóż,

jesteś tobą… a ja jestem…- Wzruszam ramionami i spoglądam na niego.- Po prostu nie widzę

tego. Jesteś piękny, seksowny, odnosisz sukcesy, jesteś dobry, życzliwy i dbający. Jesteś tymi

wszystkimi rzeczami, a ja nie. I nie mogę robić rzeczy, które lubisz. Nie mogę ci dać tego

czego potrzebujesz. W jaki sposób mógłbyś być ze mną szczęśliwy? Jakim cudem mogłabym

zatrzymać cię przy sobie?- Mój głos jest szeptem kiedy wyjawiam swoje najmroczniejsze

lęki.- Nigdy nie rozumiałam, co we mnie widzisz. A kiedy zobaczyłam cię z nią, to wszystko do

mnie dotarło.- Podciągam nosem i wycieram go ręką, patrząc na jego beznamiętny wyraz

twarzy.

Och, jest taki irytujący. Odezwij się, do cholery!

- Będziesz tutaj klęczał przez całą noc? Bo jeśli tak, to ja też- mówię ostro.

Jego wyraz twarzy chyba łagodnieje- może wygląda na lekko rozbawionego. Ale

ciężko powiedzieć.

Mogłabym wyciągnąć rękę i go dotknąć, ale to byłoby obrzydliwe wykorzystanie

pozycji w jakiej mnie postawił. Nie chcę tego, ale nie wiem czego on chce albo co próbuje mi

powiedzieć. Po prostu nie rozumiem.

245

- Christian, proszę, proszę… mów do mnie- błagam go, załamując ręce na moich

kolanach. Nie wygodnie mi w tej pozycji, ale klęczę dalej i wpatruję się w jego poważne,

piękne szare oczy. Czekam.

I czekam.

I czekam.

- Proszę- błagam jeszcze raz.

Jego intensywny wzrok nagle mrocznieje i zaczyna mrugać.

- Tak się bałem- szepcze.

No dzięki Bogu! Moja podświadomość pada na swój fotel i wzdycha z ulgą, a potem

bierze ogromny łyk ginu.

On mówi! Wypełnia mnie wdzięczność i przełykam ślinę, próbując ogarnąć to uczucie.

Grozi mi kolejny potok łez.

Jego głos jest niski i spokojny.- Kiedy zobaczyłem jak Ethan idzie do mieszkania,

wiedziałem, że ktoś musiał cię wpuścić do mieszkania. Razem z Taylorem wyskoczyliśmy z

samochodu. Wiedzieliśmy już i kiedy cię z nią zobaczyłem i to uzbrojoną. Chyba umarłem z

tysiąc razy, Ano. Ktoś zagrażający ci… wszystkie moje najgorsze lęki się spełniły. Byłem taki

zły na nią, na ciebie, na Taylora, na siebie.

Kręci głową odkrywając swój ból.- Nie wiedziałam jak bardzo niestabilna będzie. Nie

wiedziałem co robić. Nie wiedziałem jak zareaguje.- Milknie i marszczy brwi.- A potem dała

mi wskazówkę; wyglądała na tak skruszoną. I już wiedziałem, co muszę zrobić.- Milknie,

patrząc na mnie i próbując wybadać moją reakcję.

- Mów dalej- szepczę.

Przełyka.- Widzieć ją w takim stanie, wiedzieć, że mogłem jakoś przyczynić się do jej

załamania psychicznego…- Jeszcze raz zamyka oczy.- Zawsze była taka psotna i pełna życia.-

Drży i ostro nabiera powietrza, to brzmi prawie jak szloch. Słuchanie tego jest torturą, ale

klęczę i słucham uważnie.

- Mogła cię zranić i to byłaby moja wina.- Jego oczy odpływają, są pełne niepojętego

przerażenia i znowu milknie.

- Ale nie zrobiła tego- szepczę.- A ty nie jesteś odpowiedzialny za jej stan, Christian.-

Mrugam powiekami, zachęcając go do kontynuowania.

Wtedy doznaję olśnienia. Wszystko, co zrobił było dla mojego bezpieczeństwa i może

też dla bezpieczeństwa Leili, bo na niej też mu zależy. Ale jak bardzo mu na niej zależy? Ta

nieproszona myśl wypełnia mój umysł już od jakiegoś czasu. Mówi, że mnie kocha, ale był

taki ostry, wyrzucił mnie z mojego własnego mieszkania.

- Po prostu chciałem, żebyś poszła- mamrocze, znowu ta jego niesamowita

umiejętność czytania w moich myślach.- Chciałem, żebyś była z daleka od

niebezpieczeństwa, a… Ty. Nie. Chciałaś. Wyjść- syczy przez zaciśnięte żeby i kręci głową.

Jego rozdrażnienie jest namacalne.

Patrzy na mnie intensywnie.- Anastasio Steele, jesteś najbardziej upartą kobietą jaką

znam.- Zamyka oczy i jeszcze raz kręci głową z niedowierzenia.

246

Och, wrócił. Wypuszczam powietrze, czując ogromną ulgę.

Znowu otwiera oczy i jego twarz jest zrozpaczona- szczera.- Nie chciałaś uciec?- Pyta.

- Nie!

Znowu zamyka oczy i jego całe ciało relaksuje się. Kiedy je otwiera, widzę jego

cierpienie i mękę.

- Myślałem— Milknie.- To ja, Ano. Cały ja… i jestem cały twój. Co mam zrobić, żeby to

do ciebie dotarło? Żebyś zobaczyła, że chcę cię w każdy sposób w jaki mogę cię mieć. Że cię

kocham.

- Ja też cię kocham, Christian i widzieć cię takiego…- Dławię się i nowe łzy zaczynają

płynąć.- Myślałam, że cię zniszczyłam.

- Zniszczyłaś? Mnie? O nie, Ano. Wręcz przeciwnie.- Chwyta mnie za rękę.- Jesteś

moją linią życia- szepcze i całuje moje kostki zanim przyciska swoją dłoń do mojej.

Jego oczy są szerokie i pełne lęku. Delikatnie ciągnie za moją rękę i kładzie ją na

swoim sercu- w zakazanej strefie. Jego oddech przyspiesza. Jego serce bije jak oszalałe pod

moimi palcami. Nie zdejmuje ze mnie oczu; jego szczęka jest napięta, a zęby zaciśnięte.

Tracę oddech. Och, mój 50! Pozwala mi siebie dotknąć. Czuję jakby całe powietrze

wyparowało z moich płuc- nie ma go. Krew szumi mi w uszach kiedy bicie mojego serca

przyspiesza, dorównując mu.

Puszcza moją rękę, zostawiając ją na swoim sercu. Lekko rozchylam palce, czując

ciepło jego skóry pod materiałem jego koszuli. On wstrzymuje oddech. Nie mogę tego znieść.

Zaczynam zabierać rękę.

- Nie- mówi szybko i jeszcze raz kładzie swoją dłoń na mojej, przyciskając moje palce

do siebie.- Nie rób tego.

Te dwa słowa dodają mi odwagi, więc przesuwam się bliżej tak, że nasze kolana

dotykają się i niepewnie podnoszę drugą rękę, żeby dokładnie wiedział, co mam zamiar

zrobić. Jego oczy rozszerzają się, ale nie powstrzymuje mnie.

Zaczynam delikatnie odpinać guziki jego koszuli. To nie takie proste jedną ręką.

Rozprostowuję palce pod jego ręką i puszcza mnie, pozwalając mi użyć obu rąk. Moje oczy

cały czas patrzą na jego oczy kiedy rozchylam jego koszulę, odkrywając jego tors.

Przełyka, a jego usta rozchylają się kiedy oddech przyspiesza i czuję jego rosnącą

panikę, ale nie odsuwa się. Nadal jest w trybie Niewolnika? Nie mam pojęcia.

Powinnam to zrobić? Nie chcę go zranić, ani fizycznie ani psychicznie. Widzieć go

takim, oferującym się mi, było ostrzeżeniem.

Sięgam i moja ręka zatrzymuje się przy jego piersi. Wpatruję się w niego… pytając go

o zgodę. Bardzo subtelnie przechyla głowę na jedną stronę, przygotowując się na mój dotyk i

płynie z niego napięcie, ale tym razem to nie gniew- to strach.

Waham się. Naprawdę mogę mu to zrobić?

- Tak- mówi. Znowu pojawia się jego dziwna umiejętność odpowiadania na moje

niewypowiedziane pytania.

247

Wkładam koniuszki palców we włoski na jego piersi i lekko głaszczę je po jego

mostku. Zamyka oczy i jego twarz marszczy się jak gdyby doświadczał niewyobrażalnego

bólu. Bycie świadkiem tego jest nie do zniesienia, więc od razu podnoszę palce. Ale on

szybko chwyta moją rękę i kładzie ją z powrotem na swojej nagiej piersi tak, że włosy

łaskoczą moją dłoń.

- Nie- mówi napiętym głosem.- Muszę.

Jego oczy są tak mocno zaciśnięte. To musi być agonia. Obserwowanie tego jest

prawdziwą torturą. Pozwalam moim palcom ostrożnie przesunąć się po jego torsie aż do

serca, chłonąc to uczucie. Jestem przerażona, że posunęłam się za daleko.

Otwiera oczy i widzę szary ogień, wpalający się we mnie.

Jasna cholera. Jego wzrok parzy, jest dziki, bardziej niż napięty, a jego oddech bardzo

szybki. Wzburza moją krew. Wiję się pod jego spojrzeniem.

Nie powstrzymał mnie, więc jeszcze raz przebiegam koniuszkami palców po jego

piersi. Jego usta rozluźniają się. Dyszy i nie wiem czy to od strachu czy od czegoś innego.

Chciałam pocałować go tutaj od tak dawna, że opieram się na kolanach i przez chwilę

podtrzymuję jego wzrok, żeby moje intencje były jasne. Potem pochylam się i zostawiam

delikatny pocałunek powyżej jego serca. Czuję jego ciepło, słodki zapach skóry pod moimi

ustami.

Jego zdławione jęknięcie tak mnie porusza, że z powrotem siadam na piętach, bojąc

się co zobaczę na jego twarzy. Ma zaciśnięte oczy, ale nie poruszył się.

- Jeszcze raz- szepcze i jeszcze raz pochylam się nad jego piersią. Tym razem całuję

jedną z jego blizn. Traci oddech, a ja całuję kolejną i kolejną. Jęczy głośno i nagle jego

ramiona znajdują się wokół mnie, jego ręce w moich włosach, boleśnie unosząc moją głowę

do góry tak, że moje usta spotykają jego natarczywe usta. I całujemy się, moje palce wplątują

się w jego włosy.

- Och Ana- mówi, zgina się i kładzie mnie na podłodze, więc jestem pod nim.

Podnoszę ręce i dotykam jego piękną twarz i w tym momencie czuję jego łzy.

On płacze… nie. Nie!

- Christian, proszę, nie płacz. Mówiłam poważnie, że nigdy cię nie zostawię.

Naprawdę. Jeśli dałam ci odczuć co innego, to tak mi przykro… proszę, proszę wybacz mi.

Kocham cię. Zawszę będę cię kochała.

Pochyla się nade mną i patrzy z góry na mnie, a na jego twarzy maluje się wielkie

cierpienie.

- O co chodzi?

Jego oczy rozszerzają się.

- Co to za tajemnica, przez którą myślisz, że ucieknę z krzykiem? Która tak bardzo

upewnia cię w przekonaniu, że odejdę?- Błagam, mój głos drży.- Powiedz mi, Christian,

proszę…

248

Siada, choć tym razem ze skrzyżowanymi nogami, więc też się podnoszę i

rozprostowuję nogi na podłodze. Przez moment zastanawiam się czy nie moglibyśmy wstać z

tej podłogi? Ale nie chcę mu przeszkadzać. W końcu mi się zwierzy.

Patrzy a mnie i wygląda na całkowicie opuszczonego. O kurwa- to coś złego.

- Ana…- Milknie, szukając słów, jego twarz jest pełna bólu… Och? Dokąd to zmierza,

do diabła?

Bierze głęboki oddech i przełyka.- Jestem sadystą, Ano. Lubię biczować małe

dziewczynki o brązowych włosach takie jak ty, bo wszystkie wyglądacie jak ta dziwka- moja

biologiczna matka. Jestem pewny, że możesz zgadnąć dlaczego.- Mówi to w takim pośpiechu

jakby miał to zdanie w swojej głowie od wielu dni i chciał się go desperacko pozbyć.

Mój świat się zatrzymuje. O nie.

Tego się nie spodziewałam. To coś złego. Naprawdę złego. Spoglądam na niego,

próbując zrozumieć to, co właśnie powiedział. To wyjaśnia dlaczego wszystkie wyglądamy tak

samo.

Moja natychmiastową myślą jest, że Leila miała rację- „Pan jest mroczny.”

Przypominam sobie naszą pierwszą rozmowę o jego tendencjach, kiedy byliśmy w

Czerwonym Pokoju Bólu.

- Powiedziałeś, że nie jesteś sadystą- szepczę, desperacko próbując zrozumieć…

usprawiedliwić go jakoś.

- Nie, powiedziałem, że jestem Dominem. Jeśli cię okłamałem, to było to kłamstwo

pominięcia. Przepraszam.- Spogląda przez moment na swoje wypielęgnowane paznokcie.

Myślę, że jest zażenowany. Zażenowany, bo mnie okłamał? Albo z powodu tego czym

jest?

- Kiedy zadałaś mi to pytanie, miałem przewidziany zupełnie inny rodzaj związku

między nami- mamrocze. Po jego wzroku mogę powiedzieć, że jest przerażony.

Wtedy to uderza mnie jak buldożer. Jeśli jest sadystą, to naprawdę potrzebuje całego

tego biczowania i całego tego gówna. O kurwa. Wkładam głowę w ręce.

- Więc to prawda- szepczę, podnosząc na niego wzrok.- Nie mogę ci dać tego, czego

potrzebujesz.- To koniec, to naprawdę znaczy, że jesteśmy niekompatybilni.

Świat zaczyna usuwać się spod moich stóp, waląc się wokół mnie kiedy panika ciska

moje gardło. To koniec. Nie możemy tego robić.

Marszczy brwi.- Nie, nie, nie. Ano. Możesz. Dajesz mi to, czego potrzebuję.- Zaciska

pięści.- Proszę, uwierz mi- mamrocze, jego słowa są pełnym emocji błaganiem.

- Nie wiem w co wierzyć, Christian. To jest takie popieprzone- szepczę, moje gardło

jest zachrypnięte i boli, dławiąc mnie powstrzymywanymi łzami.

Jego oczy rozszerzają się i połyskują kiedy znowu na mnie patrzy.

- Ano, uwierz mi. Po tym jak cię ukarałem i odeszłaś, zmieniło się moje spojrzenie na

świat. Nie żartowałem kiedy powiedziałem, że będę unikał czucia się w ten sposób.- Patrzy

na mnie z bolesną uczciwością.- Kiedy powiedziałaś mi, że mnie kochasz, to było jak

249

objawienie. Nikt nigdy wcześniej mi tego nie powiedział i poczułem jakby coś odpuściło- a

może ty to zrobiłaś, nie wiem. Dr Flynn i ja nadal próbujemy to rozwikłać.

Och. Przez chwilę nadzieja połyskuje w moim sercu. Może nam się uda. Chcę żeby

nam się udało. Prawda? – Co to wszystko znaczy?- Szepczę.

- To znaczy, że nie potrzebuję tego. Nie teraz.

Co?- Skąd wiesz? Jak możesz być taki pewny?

- Po prostu wiem. Myśl, że mógłbym cię skrzywdzić… w prawdziwy sposób… jest dla

mnie odrażająca.

- Nie rozumiem. A co z linijkami, klapsami i całym tym perwersyjnym seksem?

Przebiega ręką przez włosy i prawie się uśmiecha, ale zamiast tego wzdycha ponuro.-

Mówię o ciężkim gównie, Anastasio. Powinnaś zobaczyć co potrafię robić z laską czy batem.

Moja szczęka opada z szoku.- Wolałabym nie.

- Wiem. Jeśli chcesz to zrobić, to w porządku… ale nie chcesz i rozumiem to. Nie mogę

robić z tobą tego całego gówna, jeśli ty tego nie chcesz. Już ci kiedyś powiedziałem, to ty

masz całą władzę. A teraz, od kiedy wróciłaś, w ogóle nie czuję tego przymusu.

Gapię się na niego przez chwilę, próbują przyjąć to wszystko do wiadomości.- Ale

kiedy się spotkaliśmy, tego właśnie chciałeś, prawda?

- Tak, bez wątpienia.

- Jak to może tak po prostu odejść, Christian? Tak jakby była jakimś rodzajem

panaceum, a ty zostałeś- dla znalezienia lepszego słowa- wyleczony? Nie łapię tego.

Wzdycha jeszcze raz.- Nie powiedziałbym wyleczony… Nie wierzysz mi?

- Po prostu jest to dla mnie niewiarygodne. To różnica.

- Gdybyś nigdy mnie nie zostawiła, to prawdopodobnie nie czułbym się w ten sposób.

To, że odeszłaś było najlepszą rzeczą jaką mogłaś zrobić… dla nas. Przez to, zdałem sobie

sprawę jak bardzo cię pragnę, tylko ciebie i mówię poważnie kiedy mówię, że wezmę cię w

każdy sposób w jaki mogę cię mieć.

Patrzę na niego. Mogę w to wierzyć? Głowa mnie boli na samą próbę przemyślenia

tego wszystkiego i głęboko w sobie, czuję się… odrętwiała.

- Nadal tu jesteś. Myślałem, że do tego czasu będziesz już za drzwiami- szepcze.

- Dlaczego? Bo mogę pomyśleć, że jesteś popaprańcem, który lubi biczować i pieprzyć

się z kobietami, które wyglądają jak twoja matka? Co mogłoby dać ci takie wrażenie?- Syczę

na niego, wybuchając.

Blednie na moje ostre słowa.

- Cóż, nie ująłbym tego dokładnie w ten sposób, ale tak- mówi, jego oczy są szerokie i

zranione.

Jego wyraz twarzy jest otrzeźwiający i żałuję swojego wybuchu. Marszczę brwi, czując

poczucie winy. Och, co mam zrobić? Spoglądam na niego i wygląda na skruszonego,

szczerego… wygląda jak mój 50.

250

Przypominam sobie zdjęcie w jego dziecięcej sypialni i już zdaję sobie sprawę

dlaczego ta kobieta wyglądała tak znajomo. Wyglądała jak on. To musiała być jego

biologiczna matka.

Sposób w jaki ją odrzucił wkrada się do mojego umysłu: Nikt ważny… To ona jest

odpowiedzialna za to wszystko… i wyglądam jak ona… Kurwa!

On wpatruje się we mnie palącymi oczami i wiem, że czeka na mój kolejny ruch.

Wydaje się być szczery. Powiedział, że mnie kocha, ale jestem naprawdę zdezorientowana.

To wszystko jest takie popieprzone. Zapewnił mnie jeśli chodzi o Leilę, ale teraz z

większą pewnością jak nigdy, wiem jak umiała go zadowalać. Ta myśl jest nużąca i

niesmaczna. Jestem taka zmęczona tym wszystkim.

- Christian, jestem wyczerpana. Czy możemy o tym porozmawiać jutro? Chcę iść do

łóżka.

Mruga w zaskoczeniu.- Nie idziesz?

- Chcesz żebym poszła?

- Nie! Myślałem, że odejdziesz kiedy się dowiesz.

Wszystkie te momenty, w których sugerował, że go zostawię jeśli poznam jego

najmroczniejszy sekret, przemykają przez mój umysł… a teraz już wiem. Cholera. Pan jest

mroczny.

Powinnam odejść? Spoglądam na niego, na tego szalonego mężczyznę, którego

kocham. Tak, kocham.

Mogę go zostawić? Już raz go zostawiłam i to prawie mnie zabiło… i jego też. Kocham

go. Wiem to, pomimo tych rewelacji.

- Nie zostawiaj mnie- szepcze.

- Na litość boską, nie! Nie pójdę!- Krzyczę i to jest oczyszczające. No, powiedziałam to.

Nie odchodzę.

- Naprawdę?- Jego oczy rozszerzają się.

- Co mogę zrobić, żebyś zrozumiał, że nie ucieknę? Co mogę powiedzieć?

Patrzy na mnie, znowu pokazując swój strach i cierpienie.- Jest jedna rzecz, którą

możesz zrobić.

- Co?- Pytam ostro.

- Wyjdź za mnie- szepcze.

Co? Czy on naprawdę właśnie—

Po raz drugi w czasie mniejszym niż pół godziny, mój świat zatrzymuje się.

O żesz kurwa. Gapię się na tego głęboko pieprzniętego mężczyznę, którego kocham.

Nie wierzę w to, co właśnie powiedział.

Małżeństwo? Oświadcza się? Żartuje sobie? Nic nie mogę na to poradzić- wybucha ze

mnie mały, nerwowy, niedowierzający chichot. Przygryzam wargę, żeby nie roześmiać się

histerycznie i polegam. Kładę się na podłodze i poddaję się śmiechowi. Śmieję się jak nigdy,

uzdrawiające, oczyszczające salwy śmiechu.

251

I przez chwilę jestem sama, spoglądają z góry na tą absurdalną sytuację. Chichocząca,

zdezorientowana dziewczyna obok pięknego, popieprzonego chłopca. Kładę ramię na oczach

kiedy mój śmiech przeobraża się w potok łez. Nie, nie… to już za dużo.

Kiedy histeria zaczyna ustępować, Christian delikatnie podnosi ramię z mojej twarzy.

Obracam się i patrzę na niego.

Wisi nade mną. Jego usta ułożone są w ostrożnym rozbawieniu, ale jego oczy płoną

szarością, może są zranione. O nie.

Delikatnie wyciera łzę z mojego policzka kostkami swojej ręki.- Bawią panią moje

oświadczyny, panno Steele?

Och, 50! Podnoszę rękę i czule głaszczę go po policzku, upajając się zarostem pod

moimi palcami. O Panie, kocham tego mężczyznę.

- Panie Grey… Christian. Twoje wyczucie czasu jest bez wątpienia— Spoglądam na

niego i słowa mnie opuszczają.

Uśmiecha się krzywo, ale zmarszczki wokół jego oczu mówią mi, że czuje się zraniony.

To mnie otrzeźwia.

- Dopiekasz mi, Ano. Wyjdziesz za mnie?

Siadam i pochylam się do niego, kładąc ręce na jego kolanach. Wpatruję się w jego

uroczą twarz.- Christian, spotkałam twoją byłą z rewolwerem, zostałam wyrzucona ze

swojego mieszkania, doświadczyłam na sobie termonuklearnego wybuchu 50—

Otwiera usta, żeby się odezwać, ale podnoszę rękę. Posłusznie zamyka usta.

- Właśnie ujawniłeś pewną, szczerze mówiąc, szokującą informację o sobie, a teraz

zapytałeś mnie czy za ciebie wyjdę.

Rusza głową z jednej strony na drugą, jak gdyby rozważał fakty. Jest rozbawiony.

Dzięki Bogu.

- Tak, myślę, że to sprawiedliwe i właściwe podsumowanie sytuacji- mówi oschle.

Kręcę głową.- Co się stało z opóźnioną gratyfikacją?

- Przeszło mi i teraz jestem adwokatem natychmiastowej gratyfikacji. Carpe diem,

Ano- szepcze.

- Posłuchaj Christian, znam cię ze trzy minuty i jest jeszcze tyle rzeczy, które muszę

wiedzieć. Za dużo wypiłam, jestem głodna, zmęczona i chcę iść do łóżka. Muszę rozważyć

twoje oświadczyny tak samo jak rozważałam kontrakt, który mi dałeś. I— Zaciskam usta żeby

pokazać swoje niezadowolenie, ale też by rozluźnić atmosferę między nami.- To nie były zbyt

romantyczne oświadczyny.

Przechyla głowę na jedną stronę i jego usta unoszą się w uśmiechu.- Jak zwykle,

trafne spostrzeżenie, panno Steele- mówi, a w jego głosie słychać ulgę.- Więc to nie znaczy

„nie”?

Wzdycham.- Nie, panie Grey, to nie znaczy „nie” , ale to też nie znaczy „tak”. Robisz

to tylko dlatego, bo się boisz i mi nie ufasz.

- Nie, robię to, bo w końcu spotkałem kogoś z kim chcę spędzić resztę życia.

252

Och. Moje serce zatrzymuje się na chwilę i zaczynam się rozpływać. Jak to jest, że w

środku najbardziej popieprzonej sytuacji, może mówić tak romantyczne rzeczy? Z szoku,

opada mi szczęka.

- Nigdy nie sądziłem, że mi się to przytrafi- kontynuuje, a jego twarz promienieje

czystą, niezmąconą szczerością.

Patrzę na niego, szukając właściwych słów.

- Mogę to przemyśleć… proszę? I pomyśleć o tym wszystkim, co się dzisiaj wydarzyło?

O tym, co mi właśnie powiedziałeś? Prosiłeś o cierpliwość i wiarę. Cóż, teraz twoja kolej,

Grey. Są mi teraz potrzebne.

Jego oczy szukają moich i po chwili pochyla się do przodu i zakłada mi kosmyk włosów

za ucho.

- Mogę z tym żyć.- Szybko całuje mnie w usta.- Nie zbyt romantyczne, co?- Unosi

brwi, a ja karcąco kręcę głową.- Serduszka i kwiatki?- Pyta łagodnie.

Potakuję i uśmiecha się lekko.

- Jesteś głodna?

- Tak.

- Nie jadłaś.- Jego oczy zamarzają, a szczęka zaciska się.

- Nie, nie jadłam.- Z powrotem siadam na piętach i patrzę na niego ostro.- Bycie

wyrzuconą z własnego mieszkania, po tym jak doświadczyłam intymnej interakcji pomiędzy

moim chłopakiem i jego byłą Niewolnicą, znaczącą osłabiły mój apetyt.- Patrzę na niego

gniewnie i kładę ręce na biodrach.

Christian kręci głową i wstaje z gracją. Och, w końcu możemy zejść z podłogi. Wyciąga

do mnie rękę.

- Pozwól, że przygotuję ci coś do jedzenia- mówi.

- Nie mogę po prostu iść do łóżka?- Mamroczę znużona kiedy podaję mu rękę.

Podciąga mnie do góry. Zdrętwiałam. Patrzy na mnie łagodnie.

- Nie, musisz jeść. Chodź.- Apodyktyczny Christian wrócił, ulżyło mi.

Prowadzi mnie do kuchni i popycha w kierunku stołka barowego. Potem idzie do

lodówki. Spoglądam na zegarek. Jeezu, jest prawie wpół do dwunastej, a muszę rano wstać

do pracy.

- Christian, naprawdę nie jestem głodna.

Ignoruje mnie kiedy przegląda zasoby ogromnej lodówki.- Sera?- Pyta.

- Nie o tej godzinie.

- Precle?

- W lodówce? Nie- odszczekuję.

Obraca się do mnie i szczerzy.- Nie lubisz precli?

- Nie o jedenastej trzydzieści. Christian, idę do łóżka. Możesz szperać w swojej

lodówce przez resztę nocy, jeśli chcesz. Jestem zmęczona, miałam zbyt interesujący dzień.

Dzień, o którym chciałabym zapomnieć.- Zsuwam się ze stołka, a on patrzy na mnie spode

łba, ale w tym momencie mam to gdzieś. Chcę iść do łóżka, jestem wyczerpana.

253

- Makaron z serem?- Podnosi do góry miskę przykrytą folią. Wygląda na tak pełnego

nadziei i przypochlebiającego się.

- Lubisz makaron z serem?- Pytam.

Potakuje entuzjastycznie i moje serce rozpływa się. Nagle wygląda tak młodo. Kto by

pomyślał? Christian Grey lubi potrawy dla dzieci.

- Chcesz trochę?- Pyta z nadzieją. Nie mogę mu się oprzeć i jestem głodna.

Potakuję i uśmiecham się słabo. Jego odpowiadający szeroki uśmiech zapiera dech.

Zdejmuje folię z miski i wkłada ją do mikrofalówki. Siadam z powrotem na stołku i obserwuję

piękno jakim jest pan Christian Grey- mężczyzna, który chce się ze mną ożenić. Porusza się z

gracją i łatwością po swojej kuchni.

- Więc wiesz jak się używa mikrofalówki?- Droczę się.

- Jeśli jest w opakowaniu, to zazwyczaj mogę coś z tym zrobić. To z prawdziwym

jedzeniem mam problem.

Nie wierzę, że to ten sam mężczyzna, który klęczał przede mną na kolanach niecałe

pół godziny wcześniej. Jak zwykle jest swoim zmiennym sobą. Ustawia talerze, sztućce i maty

na barze śniadaniowym.

- Jest bardzo późno- mamroczę.

- Nie idź jutro do pracy.

- Muszę iść jutro do pracy. Mój szef wyjeżdża do Nowego Jorku.

Christian marszczy brwi.- Chcesz tam pojechać w ten weekend?

- Sprawdzałam prognozę pogody i ma padać- mówię, kręcąc głową.

- Och, to co chcesz robić?

Mikrofalówka pika, ogłaszając, że kolacja jest już podgrzana.

- W tej chwili chcę po prostu skupiać się na każdym kolejnym dniu. Te wszystkie

wrażenia są… męczące.- Unoszę na niego brew, którą on rozsądnie ignoruje.

Christian kładzie białą miskę między nasze nakrycia i siada obok mnie. Wygląda na

zamyślonego i rozkojarzonego. Wykładam makaron na nasze talerze. Pachnie bosko i zaczyna

mi cieknąć ślinka w oczekiwaniu. Jestem wygłodniała.

- Przepraszam- mamrocze.

- Dlaczego przepraszasz?- Mmm, makaron smakuje tak dobrze jak pachnie. Mój

brzuch burczy z wdzięcznością.

- To musiał być dla ciebie straszny szok, znaleźć ją w twoim mieszkaniu. Taylor

osobiście sprawdzał je wcześniej. Jest bardzo zmartwiony.

- Nie winię Taylora.

- Ani ja. Szukał cię.

- Naprawdę? Dlaczego?

- Nie wiedziałem gdzie jesteś. Zostawiłaś torebkę, telefon. Nawet nie mogłem cię

namierzyć. Gdzie byłaś?- Pyta. Jego głos jest łagodny, ale w jego słowach znajduje się ukryta

nuta.

254

- Poszliśmy z Ethanem do baru po przeciwnej stronie ulicy. Żebym mogła widzieć co

się dzieje.

- Rozumiem.- Atmosfera między nami lekko się zmienia. Już nie jest lekka.

Ok, cóż… każdy kij ma dwa końce. Odwdzięczymy ci się, zobaczymy jak sobie

poradzisz, 50. Próbując brzmieć nonszalancko, płonąc z ciekawości, ale bojąc się odpowiedzi,

pytam:- Więc, co robiłeś z Leilą w mieszkaniu?

Spoglądam na niego, a on zatrzymuje w powietrzu widelec pełen makaronu. O nie, to

nie dobrze.

- Naprawdę chcesz wiedzieć?

Ściska mi się żołądek, a apetyt znika.- Tak- szepczę. Naprawdę? Naprawdę chcesz?

Moja podświadomość rzuciła pustą butelkę po ginie na podłogę i siada prosto na fotel,

patrząc na mnie z przerażeniem.

Usta Christiana zaciskają się w cienką kreskę i waha się.- Rozmawialiśmy i wykąpałem

ją.- Jego głos jest zachrypnięty i szybko kontynuuje kiedy nie odpowiadam.- I ubrałem ją w

twoje ubrania. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Była naprawdę brudna.

Ja pierdolę. Wykąpał ją?

Co za niewłaściwy gest. Zaczynam się nakręcać, wpatrując w niezjedzony makaron.

Teraz mdli mnie kiedy na niego patrzę.

Spróbuj myśleć racjonalnie, podpowiada moja podświadomość. Ta intelektualna część

mojego mózgu wie, że zrobił to tylko dlatego, że była brudna, ale to zbyt trudne. Moja

krucha, zazdrosna ja, nie może tego znieść.

Nagle chce mi się płakać- nie łkać jak dama, gdzie łzy powoli spływają po policzkach,

tylko wyć do księżyca. Biorę głęboki oddech, żeby powstrzymać to uczucie, ale moje gardło

jest suche od powstrzymywanych łez i łkania.

- To było wszystko, co mogłem zrobić, Ano- mówi łagodnie.

- Nadal czujesz coś do niej?

- Nie!- Mówi zszokowany i zamyka oczy, na jego twarzy znowu pojawia się cierpienie.

Odwracam się i znowu wpatruję w jedzenie. Nie mogę na niego patrzeć.

- Kiedy zobaczyłem ją taką- taką inną, taką załamaną. Zależy mi na niej tak jak jednej

ludzkiej istocie na drugiej.- Wzrusza ramionami jakby chciał pozbyć się nieprzyjemnej myśli.

Jeez, spodziewa się mojego współczucia?

- Ana, spójrz na mnie.

Nie mogę. Wiem, że jeśli to zrobię, to wybuchnę łzami. To już jest za dużo do

przyjęcia. Jestem jak przepełniony benzyną bak- pełny ponad pojemność. Nie ma miejsca na

nic więcej. Po prostu nie jestem w stanie poradzić sobie z jeszcze większą ilością gówna.

Wybuchnę i spalę się, i będzie nieprzyjemnie jeśli spróbuję. Jeezu!

Christian, któremu zależy na jego byłej Niewolnicy w taki intymny sposób- ten obraz

przemyka przez mój umysł. Kąpiący ją, kurwa, litości- nagą. Ostre, bolące wzdrygnięcie

miażdży moje ciało.

- Ana.

255

- Co?

- Nie rób tego. To nic nie znaczy. To było jak zajmowanie się dzieckiem, załamanym,

rozbitym dzieckiem- mamrocze.

Co on do diabła wie o zajmowaniu się dzieckiem? To była kobieta, z którą miał bardzo

rozległy, pełen dewiacji związek seksualny.

Och, to boli. Biorę duży, uspokajający oddech. A może on mówi o sobie. On jest

rozbitym dzieckiem. To ma większy sens… albo w ogóle nie ma sensu. Och, to wszystko jest

takie popieprzone i nagle jestem miażdżąco zmęczona. Potrzebuję snu.

- Ana?

Wstaję, zanoszę swój talerz do zlewu i wyrzucam zawartość do kosza.

- Ana, proszę.

Obracam się, żeby na niego spojrzeć.- Po prostu przestań, Christian! Przestań z tym

„Ana, proszę”!- Krzyczę na niego i łzy znowu zaczynają spływać po mojej twarzy.- Mam na

dzisiaj dosyć tego gówna. Idę do łóżka. Jestem zmęczona i emocjonalna. Zostaw mnie teraz

w spokoju.

Obracam się na pięcie i prawie biegnę do sypialni, zabierając ze sobą wspomnienie

jego zszokowanego spojrzenia. Miło wiedzieć, że ja też potrafię go zszokować. Zdejmuję

ubranie w super szybkim tempie i po przeszukaniu jego komody, wkładam jeden z jego t-

shirtów i idę do łazienki.

Spoglądam na siebie w lustrze. Prawie nie poznaję tej mizernej wiedźmy z

czerwonymi oczami i plamami na policzkach, która patrzy na mnie. To przepełnia czarę

goryczy. Zsuwam się na podłogę i poddaję wszechogarniającemu uczuciu, którego już nie

mogę powstrzymywać. Szlocham tak, że trzęsie mi się klatka piersiowa, w końcu pozwalając

moim łzom płynąć bez oporów.

256

Rozdział 15

- Hej- mówi łagodnie Christian kiedy bierze mnie w ramiona.- Proszę nie płacz Ano,

proszę- błaga. Siedzi na podłodze łazienki, a ja na jego kolanach. Obejmuję go ramionami i

łkam w jego szyję. Wtula głowę w moje włosy, delikatnie głaszcze mnie po plecach i głowie.

- Przepraszam kochanie- szepcze i zaczynam płakać jeszcze bardziej, przytulam go

jeszcze mocniej.

Siedzimy tak przez wieczność. W końcu, kiedy już się wypłakałam, Christian wstaje

trzymając mnie i zanosi do pokoju, gdzie kładzie mnie do łóżka. Po kilku chwilach, pojawia się

obok mnie, a światła gasną. Wciąga mnie w swoje ramiona, przytulając mocno i w końcu

odpływam w ciemny i niespokojny sen.

Budzę się jak poparzona. Moja umysł jest zamazany i jest mi za ciepło. Christian jest

owinięty wokół mnie jak winorośl. Mamrocze coś we śnie kiedy wysuwam się z jego objęcia,

ale nie budzi się. Siadam i spoglądam na budzik. Jest trzecia nad ranem. Potrzebuję Advilu i

czegoś do picia. Wstaję z łóżka i idę do kuchni w salonie.

W lodówce znajduję karton soku pomarańczowego i nalewam sobie szklankę. Hmm…

jest pyszny i mój ból głowy od razu łagodnieje. Przeszukuję szafki w poszukiwaniu jakichś

środków przeciwbólowych i w końcu znajduję plastikowe pudełko wypełnione lekarstwami.

Połykam dwa Advile i nalewam sobie kolejną szklankę soku pomarańczowego.

Podchodząc do ogromnej ściany ze szkła, wyglądam na śpiące Seattle. Światła

migoczą i mrugają pod powietrznym zamkiem Christiana, albo może powinnam powiedzieć:

twierdzą? Przyciskam czoło do chłodnego okna- co za ulga. Mam tyle do przemyślenia w

związku ze wszystkimi objawieniami wczorajszego dnia. Opieram się plecami o szkło i

ześlizguję się na podłogę. Salon jest pogrążony w ciemności, jedyne światło dochodzi z trzech

lamp zawieszonych nad wysepką kuchenną.

Mogłabym tu mieszkać jako żona Christiana? Po tym wszystkim, co tutaj robił? Z całą

tą historią jaka łączy go z tym miejscem?

Małżeństwo. To prawie nie do uwierzenia i całkowicie niespodziewane. Ale w końcu

wszystko co dotyczy Christiana jest niespodziewane. Moje usta unoszą się w ironicznym

uśmiechu. Christian Grey, spodziewaj się niespodziewanego- 50 Odcieni Popieprzenia.

Mój uśmiech znika. Wyglądam jak jego matka. To głęboko mnie rani i powietrze

szybko opuszcza moje płuca. Wszystkie wyglądamy jak jego mama.

Jak do diabła, mam poradzić sobie z tym małym sekretem? Nic dziwnego, że nie

chciał mi powiedzieć. Ale z pewnością nie wiele pamięta o swojej matce. Po raz kolejny

zastanawiam się czy powinnam porozmawiać z dr Flynn’em. Christian pozwoliłby mi? Może

mógłby uzupełnić luki.

257

Kręcę głową. Czuję się znużona światem, ale cieszę się ze spokoju salonu i jego

pięknych dzieł sztuki- zimnych i surowych, ale na swój sposób nadal pięknych w cieniu i z

pewnością, warte fortunę. Mogłabym tu mieszkać? Na dobre i na złe? W zdrowiu i w

chorobie? Zamykam oczy, opieram głowę o szkło i biorę głęboki, oczyszczający oddech.

Spokojną cisza zostaje przerwana prze dziki, pierwotny krzyk, który powoduje, że

każdy włosek na moim ciele staje na baczność. Christian! O kurwa- co się stało? Podrywam

się na nogi i biegnę z powrotem do sypialni nim echo tego okropnego dźwięku znika. Moje

serce wali ze strachu.

Włączam jeden z przełączników światła i nocna lampka Christiana budzi się do życia.

Rzuca się i obraca, wije z agonii. Nie! Znowu krzyczy i ten dziwny, przerażający, niszczący

dźwięk przeszywa moje ciało.

Cholera- koszmar!

- Christian!- Pochylam się nad nim, chwytam go za ramiona i potrząsam nim. Otwiera

oczy, są dzikie i puste, szybko przeszukują pusty pokój zanim znowu trafiają na mnie.

- Wyszłaś, wyszłaś, musiałaś wyjść- bełkocze. Jego szeroko otwarte oczy robią się

oskarżające i wygląda na tak zagubionego, to ściska moje serce. Biedny 50.

- Jestem tutaj.- Siadam obok niego.- Jestem tutaj- mamroczę łagodnie, by podnieść go

na duchu. Wyciągam rękę i głaszczę go po twarzy, próbując go uspokoić.

- Nie było cię- szepcze pośpiesznie. Jego oczy nadal są dzikie i przestraszone, ale zdaje

się, że się uspokaja.

- Poszłam po coś do picia. Byłam spragniona.

Zamyka oczy i pociera swoją twarz. Kiedy znowu je otwiera, wygląda na bardzo

opuszczonego.

- Jesteś tutaj. Och, dzięki Bogu.- Sięga po mnie, chwyta mnie mocno i ściąga w dół na

łóżko obok siebie.

- Poszłam tylko po coś do picia- mamroczę.

Och, intensywność jego lęku…Czuję go. Jego koszulka jest mokra od potu, a jego serce

wali kiedy mocno mnie przytula. Patrzy na mnie tak jakby chciał się upewnić, że naprawdę tu

jestem. Głaszczę go po włosach, a potem po policzku.

- Christian, proszę. Jestem tutaj. Nigdzie się nie wybieram- mówię łagodnie.

- Och Ana- mówi. Chwyta moją brodę, żebym nie ruszała głową, a potem jego usta

znajdują się na moich. Pożądanie ogarnia go, a moje zdradzieckie ciało odpowiada-jest tak

związane i dopasowane do niego. Jego usta są przy moim uchu, moim gardle, a potem

znowu na moich ustach. Jego zęby delikatnie ciągną za moją dolną wargę, jego ręce wędrują

w górę mojego ciała od biodra do piersi, podciągając mój t-shirt. Pieszcząc mnie, czując jak

przemierza wgłębienia i wybrzuszenia mojej skóry, wywołują tą samą znajomą reakcję, jego

dotyk wysyła drżenie przez moje ciało. Jęczę kiedy jego ręka chwyta moją pierś, a jego palce

zaciskają się na moim sutku.

- Pragnę cię- mamrocze.

- Jestem tutaj dla ciebie. Tylko ty, Christian.

258

Pomrukuje i całuje mnie raz jeszcze, namiętnie, z pasją i desperacją, której nigdy

wcześniej od niego nie czułam. Chwytam jego t-shirt i ciągnę, a on pomaga mi ściągnąć go

przez jego głowę. Klęcząc między moimi nogami, pospiesznie ciągnie mnie do pozycji

siedzącej i ściąga mój t-shirt.

Jego oczy są teraz poważne, pożądliwe, pełne mrocznych sekretów- wyeksponowane.

Chwyta moją twarz rękami, całuje mnie i znowu lądujemy na łóżku. Jego udo znajduje się

między moimi, więc leży na mnie w połowie. Jego erekcja jest sztywna na moim biodrze,

czuję ją przez jego bokserki. Pragnie mnie, ale jego słowa z wcześniej wybierają sobie ten

moment, by powrócić i prześladować mnie. To, co powiedział o swojej matce. To działa jak

kubeł zimnej wody na moje libido. Kurwa, nie mogę tego zrobić. Nie teraz.

- Christian… Przestań. Nie mogę- szepczę pospiesznie przy jego ustach, moje ręce

pchają jego ramiona.

- Co? Co się dzieje?- Mamrocze i zaczyna całować moją szyję, przesuwając czubkiem

języka po moim gardle. Och…

- Nie, proszę. Nie mogę tego zrobić, nie teraz. Potrzebuję trochę czasu, proszę.

- Och Ana, nie myśl tyle- szepcze kiedy podgryza płatek mojego ucha.

- Ach!- Nie mogę oddychać, czuję to w mojej pachwinie i moje ciało podskakuje,

zdradzając mnie. To takie dezorientujące.

- Jestem taki samo, Ano. Kocham cię i potrzebuję cię. Dotknij mnie. Proszę.- Pociera

nosem o mój i jego cicha prośba porusza mnie i mięknę.

Dotknąć go. Dotknąć go kiedy się kochamy. O rety.

Odsuwa się do góry i patrzy na mnie. W półświetle przytłumionego światłą lampki

nocnej, widzę, że czeka, czeka na moją decyzję i jest pod moim urokiem.

Podnoszę rękę i niepewnie kładę ją na miękkich włoskach jego mostku. Traci oddech i

zaciska oczy jak gdyby cierpiał, ale tym razem nie zabieram ręki. Przesuwam ją do jego

ramion, czując drżenie przebiegające przez jego ciało. Jęczy, a ja przyciągam go do siebie i

kładę obydwie ręce na jego plecach, w miejscu w którym jeszcze nigdy go nie dotykałam, na

jego łopatkach, przytrzymując go przy sobie.

Chowa głowę w mojej szyi, całując, ssąc i gryząc mnie, zanim przesuwa nosem po

mojej żuchwie chin i całuje mnie w usta. Jego język przejmuje kontrolę nad moimi ustami,

jego ręce znowu przesuwają się po moim ciele. Jego usta przesuwają się niżej… niżej… niżej,

do moich piersi, wielbiąc mnie po drodze, a moje ręce zostają na jego ramionach i plecach,

podziwiając wybrzuszenia jego doskonale ukształtowanych mięśni, jego skóra nadal jest

wilgotna od koszmaru. Jego usta zamykają się wokół mojego sutka, ciągnąc go tak, że rośnie

w odpowiedzi na jego zdolne usta.

Jęczę i przesuwam paznokciami po jego plecach. Traci oddech, a z jego gardła

wydobywa się zdławiony jęk.

- O kurwa, Ana- dławi się i jest to w jednej połowie płacz, a w drugiej jęk. Rozrywa mi

serce, ale także zaciska wszystkie mięśnie poniżej mojego pasa. Och, co ja mogę mu zrobić!

259

Moja wewnętrzna bogini wije się z pożądania, a ja dyszę na równi z jego storturowanymi

oddechami.

Jego ręka wędruje na południe, po moim brzuchu, w dół, do mojego łona- i jego palce

są na mnie, a potem we mnie. Jęczę kiedy okręca palce we mnie, w ten sposób i wypycham

miednicę na spotkanie jego dotyku.

- Ana- mówi. Nagle puszcza mnie i siada; zdejmuje bokserki i wychyla się do stolika

nocnego po foliowe opakowanie. Jego oczy błyszczą szarością kiedy podaje mi

prezerwatywę.- Chcesz to zrobić? Nadal możesz powiedzieć „nie”. Zawsze możesz

powiedzieć „nie”- mamrocze.

- Nie dawaj mi chwili do namysłu, Christian. Ja też cię pragnę.- Rozdzieram folijkę

zębami, on klęczy między moimi nogami i trzęsącymi palcami zakładam mu prezerwatywę.

- Spokojnie- mówi.- Pozbawisz mnie męskości, Ano.

Rozmyślam nad tym, co mogę zrobić temu mężczyźnie swoim dotykiem. Pochyla się

nade mną i moje wątpliwości na razie zostają odepchnięte i zamknięte w mrocznych,

przerażających głębinach mojego umysłu. Jestem oddłużona tym facetem, moim facetem,

moimi 50 Odcieniami. Nagle przesuwa się i ku mojemu zaskoczeniu jestem teraz na górze.

Wow.

- Ty mnie weź- mamrocze, jego oczy błyszczą z zabójczą intensywnością.

O rety, i powoli, tak bardzo powoli, siadam na nim. Odchyla głowę do tyłu i zamyka

oczy kiedy pojękuje. Chwytam jego ręce i zaczynam się ruszać, chłonąc głębokość mojego

posiadania, chłonąc jego reakcję, obserwując jak rozplątuje się pode mną. Czuję się jak

bogini. Pochylam się i całuję jego brodę, przebiegając zębami wzdłuż zarostu na jego szczęce.

Smakuje przepysznie. Chwyta moje biodra, ustalają mój rytm, powolny i spokojny.

- Ana, dotknij mnie… proszę.

Och. Pochylam się do przodu i podtrzymuję się rękami na jego klatce piersiowej.

Krzyczy, jego krzyk brzmi prawie jak szloch, wbija się głębiej we mnie.

- Achhh- łkam i przebiegam paznokciami przez jego pierś, przez włoski, a on jęczy

głośno i szybko się obraca. Znowu jestem pod nim.

- Wystarczy- jęczy.- Już nie, proszę.- To prośba płynąca z serca.

Podnoszę ręce i chwytam jego twarz w dłonie, czując wilgoć na jego policzkach.

Przyciągam go do siebie, bym mogła go pocałować. Owijam ręce wokół jego pleców.

Pomrukuje głęboko i nisko kiedy porusza się we mnie, wypychając mnie do przodu i w

górę, ale nie mogę skończyć. Moja głowa jest zbyt zamroczona, zamroczona problemami. Za

bardzo w niego wsiąknęłam.

- Odpuść Ano- popędza mnie.

- Nie.

- Tak- warczy. Lekko się przesuwa i wygina biodra, znowu i znowu.

Jeezu… achhhh!

- No dalej kochanie. Potrzebuję tego. Zrób to dla mnie.

260

I eksploduję, moje ciało jest jego niewolnikiem i owijam się wokół niego,

przyczepiając się do niego jak winorośl kiedy krzyczy moje imię i dochodzi razem ze mną.

Potem upada na mnie całym ciałem i przyciska do materaca.

Christian leży w moich ramionach, jego głowa na mojej piersi. Leżymy w

poorgazmicznej poświacie. Przesuwam palcami przez jego włosy i słucham jak jego oddech

powraca do normalności.

- Nigdy mnie nie zostawiaj- szepcze, a ja przewracam oczami doskonale wiedząc, że

mnie nie widzi.

- Wiem, że przewracasz oczami- mamrocze i słyszę ślad dobrego humoru w jego

głosie.

- Dobrze mnie znasz- mamroczę.

- Chciałbym poznać cię lepiej.

- Nawzajem Grey. O czym był twój koszmar?

- O tym co zwykle.

- Powiedz mi.

Przełyka i napina się zanim wzdycha, długie westchnięcie.- Muszę mieć około trzech

lat i alfons dziwki znowu jest wkurzony jak diabli. Pali i pali, jeden papieros za drugim i nie

może znaleźć popielniczki.- Milknie, a ja nieruchomieję kiedy okropny chłód łapie mnie za

serce.

- To bolało- mówi.- To ból pamiętam. To właśnie przez to mam koszmary. To i fakt, że

nic nie zrobiła żeby go powstrzymać.

O nie. To jest nie do zniesienia. Obejmuję go mocniej, moje nogi i ramiona

przytrzymują go. Próbuję nie pozwolić mojej rozpaczy zadławić mnie. Jak ktoś mógł tak

traktować dziecko? Podnosi głowę i przyszpila mnie swoim szarym wzrokiem.

- Nie jesteś taka jak ona. Nigdy tak nie myśl. Proszę.

Mrugam powiekami. Bardzo dobrze to usłyszeć. Znowu kładzie głowę na mojej piersi i

myślę, że skończył. Ku mojemu zaskoczeniu, mówi dalej.

- Czasami w moich snach ona po prostu leży na podłodze. I myślę, że śpi. Ale nie rusza

się. Nigdy się nie rusza. A ja jestem głodny. Naprawdę głodny.

O kurwa.

- Słychać głośny hałas i on jest z powrotem. I bije mnie tak mocno, przeklinając na tą

dziwkę. Jego pierwszą reakcją zawsze było użycie pięści albo paska.

- To dlatego nie lubisz być dotykany?

Zamyka oczy i przytula mnie mocniej.- To skomplikowane- mamrocze. Wsuwa nos

między moje piersi i bierze głęboki wdech, próbując mnie rozkojarzyć.

- Powiedz mi- nalegam.

Wzdycha.- Nie kochała mnie. Ja jej nie kochałem. Jedyny dotyk jaki znałem był…

brutalny. Od tego to się wzięło. Flynn wyjaśnia to lepiej ode mnie.

261

- Mogę się zobaczyć z Flynn’em?

Podnosi głowę żeby na mnie popatrzeć.- 50 Odcieni daje ci się we znaki?

- Trochę. Podoba mi się jak daje mi się we znaki w tej chwili- poruszam się pod nim

prowokująco, a on uśmiecha się.

- Tak, panno Steele, mi też się to podoba.- Pochyla się i całuje mnie. Patrzy na mnie

przez chwilę.

- Jesteś dla mnie taka cenna, Ano. Mówiłem poważnie o małżeństwie. Możemy

poznać się lepiej. Mogę się tobą opiekować. Ty możesz opiekować się mną. Możemy mieć

dzieci, jeśli chcesz. Położę mój świat u twoich stóp, Anastasio. Pragnę cię, twojego ciała i

duszy, na zawsze. Proszę, pomyśl o tym.

- Pomyślę o tym Christian. Pomyślę- zapewniam go, mój umysł znowu zaczyna

wirować. Dzieci? Jeezu.- Ale naprawdę chciałabym porozmawiać z dr Flynn’em, jeśli nie masz

nic przeciwko.

- Dla ciebie wszystko, kochanie. Wszystko. Kiedy chciałabyś się z nim zobaczyć?

- Raczej prędzej niż później.

- Ok. Rano to załatwię.- Spogląda na zegar.- Jest późno. Powinniśmy iść spać.-

Przesuwa się żeby wyłączyć lampkę nocną i przyciąga mnie do siebie.

Spoglądam na budzik. Cholera, jest trzecia czterdzieści pięć.

Obejmuje mnie ramieniem, jego przód do moich pleców i wtula się w moją szyję.-

Kocham cię, Ano Steele i chcę mieć u swojego boku, zawsze- mamrocze i całuje moją szyję.-

A teraz idź spać.

Zamykam oczy.

Z niechęcią otwieram moje ciężki powieki i jasne światło wypełnia pokój. Pomrukuję.

Czuję się zamroczona, odłączona od mojego ciała, a Christian znowu oplata mnie niczym

winorośl. Jak zwykle jest mi za gorąco. Z pewnością jest dopiero piąta rano. Alarm jeszcze się

nie włączył. Rozciągam się, by uwolnić się od tego upału, obracając się w jego ramionach.

Mamrocze coś niezrozumiałego przez sen. Spoglądam na zegar. Ósma czterdzieści pięć.

Cholera, spóźnię się. Kurwa. Wypadam z łóżka i pędzę do łazienki. Prysznic zajmuje mi

cztery minuty.

Christian siedzi na łóżku i patrzy mnie z nieukrywanym rozbawieniem oraz

ostrożnością. Wycieram się i równocześnie wybieram ubranie. Może czeka aż odniosę się do

wczorajszych rewelacji. W tej chwili nie mam na to czasu.

Sprawdzam mój strój- obcisłe czarne spodnie, czarna koszula- trochę jak pani R., ale

nie mam czasu na zmienianie zdania. Zakładam pospiesznie czarny stanik i majtki, świadoma,

że on obserwuje każdy mój ruch. To… denerwujące. Ta bielizna daje radę.

- Dobrze wyglądasz- mruczy Christian z łóżka.- Wiesz, możesz zadzwonić i powiedzieć,

że jesteś chora.- Obdarowuje mnie tym swoim niszczącym, obustronnym, stu

pięćdziesięcioprocentowym zwilżającym majtki uśmiechem. Och, jest taki kuszący. Moja

wewnętrzna bogini prowokacyjnie wydyma usta na mnie.

262

- Nie, Christian, nie mogę. Nie jestem megalomaniakalnym prezesem z pięknym

uśmiechem, który może przychodzić, dochodzić i wychodzić jak mu się podoba.

- Lubię dochodzić jak mi się podoba.- Uśmiecha się krzywo i jeszcze bardziej rozszerza

swój cudowny uśmiech, teraz to już jest HD IMAX.

- Christian!- Upominam go. Rzucam w niego ręcznikiem, a on uśmiecha się.

- Piękny uśmiech, tak?

- Tak. Wiesz jaki masz na mnie efekt.- Zakładam zegarek.

- Naprawdę?- Mruga niewinnie.

- Tak, wiesz. Taki sam efekt jaki masz na wszystkich kobietach. Oglądanie jak się

wszystkie tak słaniają, robi się naprawdę męczące.

- Naprawdę?- Unosi brew, jest jeszcze bardziej rozbawiony.

- Nie udawaj niewiniątka Grey. To naprawdę do ciebie nie pasuje- mamroczę

rozkojarzona kiedy zbieram włosy w kitkę i zakładam czarne buty na wysokim obcasie. No, to

będzie musiało wystarczyć.

Kiedy pochylam się nad nim żeby pocałować go na pożegnanie, chwyta mnie i ciągnie

na łóżko. Pochyla się nade mną i uśmiecha od ucha do ucha. O rany. Jest taki piękny- jasne

psotne oczy, rozczochrane wypieprzone włosy, olśniewający uśmiech. Teraz jest dowcipny.

Jestem zmęczona, cały czas jestem oszołomiona wczorajszymi wydarzeniami, a on

jest pogodny jak skowronek i seksowny jak diabli. Och, irytujący 50.

- Co mam zrobić, żeby zachęcić cię do zostania?- Pyta łagodnie, a moje serce na

chwilę się zatrzymuje. Samym sobą jest pokusą.

- Nie możesz- narzekam, próbując usiąść.- Puść mnie.

Wydyma usta i poddaję się. Szczerzę się i przesuwam palcami po jego ustach- moje

50 Odcieni. Tak bardzo go kocham, nawet z tymi wszystkimi monumentalnymi

popieprzeniami. Nawet jeszcze nie zaczęłam zastanawiać się nad wczorajszymi wydarzeniami

i jak się z nimi czuję.

Wychylam się do góry i całuję go, wdzięczna, że umyłam zęby. On całuje mnie długo i

mocno, a potem szybko stawia mnie na nogach. Jestem oszołomiona, nie mogę złapać tchu i

jestem lekko rozdygotana.

- Taylor cię zawiezie. Będzie szybciej, bo nie będziesz musiała szukać miejsca do

parkowania. Czeka na zewnątrz budynku- mówi uprzejmie Christian i wydaje się, że mu

ulżyło. Martwił się moją reakcją dzisiejszego poranka? Z pewnością ostatniej nocy- eee, tego

poranka- udowodniłam, że nie ucieknę.

- Ok. Dziękuję- mamroczę, rozczarowana, że stoję na nogach, zdezorientowana jego

wahaniem i trochę zirytowana, że znowu nie pojadę moim Saab’em. Ale, oczywiście ma

rację- z Taylorem będzie szybciej.

- Proszę korzystać ze swojego leniwego poranka, panie Grey. Żałuję, że nie mogę

zostać, ale człowiek który jest właścicielem firmy, nie pochwalałby faktu, że jego pracownicy

opuszczają pracę z powodu gorącego seksu.- Chwytam torebkę.

263

- Panno Steele, osobiście uważam, że nie mam wątpliwości, że by to pochwalił. W

zasadzie, to nawet mógłby na to nalegać.

- Dlaczego zostajesz w łóżku? To do ciebie nie podobne.

Zakłada ręce za głowę i szczerzy się do mnie.

- Bo mogę, panno Steele.

Kręcę głową.- Nara, kochanie.- Wysyłam mu pocałunek dmuchnięciem i wychodzę.

Taylor czeka na mnie i zdaje się, że rozumie mój pośpiech, bo pędzi jak burza żeby

dowieść mnie do pracy przed dziewiątą piętnaście. Jestem wdzięczna kiedy podjeżdża na

chodnik- wdzięczna, że przeżyłam- jego prowadzenie było przerażające. I wdzięczna, że nie

jestem okrutnie spóźniona- tylko piętnaście minut.

- Dziękuję Taylor- mamroczę z poszarzałą twarzą. Pamiętam jak Christian mówił, że

Taylor potrafi kierować czołgami, może bierze też udział w zawodach samochodów

wyścigowych.

- Ano- potakuje w pożegnaniu i pędzę do mojego biura. Kiedy otwieram drzwi

recepcji, dociera do mnie, że Taylor chyba pokonał w końcu formalną Pannę Steele. To

powoduje, że się uśmiecham.

Claire uśmiecha się do mnie szeroko kiedy biegnę przez recepcję i do mojego biurka.

-Ana!- Woła Jack.- Chodź tutaj.

O cholera.

- Co to za godzina?- Mówi ostro.

- Przepraszam, zaspałam.- Rumienię się na szkarłat.

- Niech to się więcej nie zdarzy. Zrób mi jakąś kawę, a potem musisz napisać kilka

listów. Do roboty!- Krzyczy, powodując, że się wzdrygam.

Dlaczego jest taki wściekły? O co mu chodzi? Co zrobiłam? Pędzę do kuchni po jego

kawę. Może trzeba było jednak zostać dzisiaj w domu. Mogłabym być… cóż, robić coś

gorącego z Christianem albo jeść z nim śniadanie albo po prostu rozmawiać- to byłaby bajka.

Jack prawie nie zauważa mojej obecności kiedy wracam do jego biura żeby dostarczyć

kawę. Rzuca we mnie kartką papieru- tekst jest napisany odręcznie i prawie nieczytelny.

- Przepisz to na komputer, daj mi do podpisania, potem zeskanuj i prześlij do

wszystkich naszych autorów.

- Tak Jack.

Nie podnosi wzroku kiedy wychodzę. Rety, jest wściekły.

Z pewną ulgą siadam w końcu przy biurku. Biorę łyk herbaty kiedy czekam aż

komputer się włączy. Sprawdzam maile.

264

Od: Christian Grey Temat: Tęsknię za Tobą Data: 15 Czerwca, 2011 09:05 Do: Anastasia Steele

Proszę, używaj swojego BlackBerry.

X

Christian Grey,


Od: Anastasia Steele Temat: Niektórym to dobrze Data: 15 Czerwca, 2011 09:27 Do: Christian Grey

Mój szef jest wściekły.

Winię ciebie, bo nie dawałeś mi spać swoimi… wybrykami.

Anastasia Steele,


Od: Christian Grey Temat: Wybryco? Data: 15 Czerwca, 2011 09:32 Do: Anastasia Steele

Nie musisz pracować, Anastasio.

Nie masz pojęcia jak mi wstyd za moje wybryki.

Ale lubię nie dawać ci spać ;)

Proszę, używaj swojego BlackBerry.

A i proszę, wyjdź za mnie.

Christian Grey,


265

Od: Anastasia Steele Temat: Z czegoś trzeba żyć Data: 15 Czerwca, 2011 09:35 Do: Christian Grey

Wiem, że twoją naturalną skłonnością jest uporczywość, ale po prostu przestań.

Muszę porozmawiać z twoim psychiatrą.

Tylko wtedy dam ci moją odpowiedź.

Nie mam nic przeciwko życiu w grzechu.

Anastasia Steele,


Od: Christian Grey Temat: BLACKBERRY Data: 15 Czerwca, 2011 09:40 Do: Anastasia Steele

Anastasio, jeśli chcesz rozmawiać o dr Flynn’ie to UŻYWAJ SWOJEGO BLACKBERRY.

To nie jest prośba.

Christian Grey,

Teraz wkurzony Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

O cholera. Teraz on też jest na mnie wściekły. Cóż, niech tak będzie, nic mnie to nie

obchodzi. Wyciągam BlackBerry z torebki i spoglądam na niego sceptycznie. Kiedy to robię,

zaczyna dzwonić. Czy on nie może zostawić mnie w spokoju?

- Tak- mówię ostro.

- Ana, cześć—

- José! Jak się masz?- Och, jak dobrze słyszeć jego głos.

- W porządku, Ano. Słuchaj, nadal spotykasz się z tym Grey’em?

- Eee tak… Dlaczego?- Dokąd on zmierza?

- Cóż, kupił wszystkie twoje zdjęcia i pomyślałem, że mógłbym je przywieźć do

Seattle. Wernisaż kończy się w czwartek, więc mógłbym je przywieźć w piątek wieczorem i

podrzucić je. Może moglibyśmy pójść na drinka czy coś. Właściwie, to miałem też nadzieję na

miejsce do spania.

- José, spoko. Taa, jestem pewna, że coś wymyślimy. Pozwól, że porozmawiam z

Christianem i oddzwonię do ciebie, ok?

266

- Super, czekam na telefon. Cześć Ano.

- Cześć.- I już go nie ma.

Ja pierdzielę. Nie widziałam go ani nie rozmawiałam z José od czasu jego wernisażu.

Nawet nie zapytałam jak poszło i czy sprzedał jeszcze jakieś zdjęcia. Ładna ze mnie

przyjaciółka.

Więc mogłabym spędzić piątkowy wieczór z José. Czy Christianowi to się spodoba?

Dociera do mnie, że przygryzam wargę dopiero wtedy kiedy zaczyna mnie boleć. Och, ten

człowiek ma podwójne standardy. On może- drżę na tą myśl- kąpać swoją porąbaną byłą

kochankę, ale ja prawdopodobnie dostanę tonę żalów za to, że chcę się napić z José. Jak to

załatwić?

- Ana!- Jack wyrywa mnie brutalnie z moich rozmyślań. Nadal jest wściekły?- Gdzie

ten list?

- Eee już.- Cholera. Co go gryzie?

Przepisuję list w super szybkim tempie, drukuję go i pełna obaw wchodzę do jego

biura.

- Proszę.- Kładę go na jego biurku i obracam się żeby wyjść. Jack szybko omiata go

swoim krytycznym, przeszywającym spojrzeniem.

- Nie wiem co ty tam robisz, ale ja płacę ci za pracę- szczeka.

- Zdaję sobie z tego sprawę Jack- mamroczę przepraszająco. Czuję jak na moją skórę

wkrada się rumieniec.

- To jest pełno błędów- mówi ostro.- Zrób to jeszcze raz.

Kurwa. Zaczyna brzmieć jak ktoś kogo znam, ale nieuprzejmość Christiana mogę

tolerować. Jack zaczyna mnie wkurzać.

- I przynieś mi następną kawę kiedy będziesz się tym zajmować.

- Przepraszam- szepczę i wymykam się z jego biura tak szybko jak mogę.

Ja pierdolę. Zaczyna być nie do zniesienia. Siadam z powrotem przy biurku i

pospiesznie poprawiam list, który miał dwa błędy. Sprawdzam go uważnie zanim drukuję.

Teraz jest idealny. Robię mu kolejną kawę, dając Claire znać przewracając oczami, że

wpadłam w głębokie gówno. Biorę głęboki oddech i znowu wchodzę do jego biura.

- Lepiej- bełkocze i niechętnie podpisuje list.- Zeskanuj to, zachowaj oryginał i wyślij

wszystkim naszym autorom. Zrozumiano?

- Tak.- Nie jestem idiotką.- Jack, czy coś się stało?

Podnosi wzrok, jego niebieskie oczy ciemnieją kiedy lustruje mnie od stóp do głów.

Moja krew zamarza.

- Nie.- Jego odpowiedź jest zwięzła, niegrzeczna i odrzucająca. Stoję tutaj jak idiotka,

za którą się nie uważam, a potem wychodzę z jego biura. Może on też cierpi na zaburzenia

osobowości. Eszz, jestem nimi otoczona. Idę do ksera, która oczywiście cierpi na zacięcie

papieru- i kiedy już je naprawiłam, okazuje się, że nie ma papieru. To nie mój dzień.

Kiedy w końcu wracam do swojego biurka i pakuję koperty, dzwoni BlackBerry. Widzę

przez szklaną ścianę, że Jack rozmawia przez telefon. Odbieram- to Ethan.

267

- Cześć Ana. I jak poszło wczorajszej nocy?

Wczorajsza noc. Szybki montaż obrazów przebiega przez mój umysł- Christian na

kolanach, jego tajemnica, jego oświadczenia, makaron z serem, mój płacz, jego koszmar,

seks, dotykanie go…

- Ech… w porządku- mamroczę nieprzekonywująco.

Ethan milknie i decyduje się zbyć moje zaprzeczenie.- To super. Mogę przyjść po

klucze?

- Jasne.

- Wpadnę za jakieś pół godziny. Będziesz miała czas na kawę?

- Nie dzisiaj. Spóźniłam się i mój szef zachowuje się jak rozzłoszczony niedźwiedź z

obolałą głową i trującym bluszczem w dupie.

- Brzmi paskudnie.

- Paskudnie i okropnie- chichoczę.

Ethan śmieje się i mój nastrój trochę się poprawia.- Ok, do zobaczenia za trzydzieści

minut.- Rozłącza się.

Spoglądam w górę, a Jack gapi się na mnie. O cholera. Ignoruję go i dalej pakuję

koperty.

Pół godziny później dzwoni mój telefon. To Claire.- On znowu tutaj jest, w recepcji.

Blond bóg.

Miło widzieć Ethana po całym tym lęku wczorajszego dnia i okropnym traktowaniu

przez mojego szefa dzisiaj. Niestety o wiele za szybko, żegna się ze mną.

- Zobaczymy się dzisiaj wieczorem?

- Prawdopodobnie zostanę u Christiana.- Rumienię się.

- Nieźle cię trafiło- obserwuje Ethan, ale z dobrymi intencjami.

Wzruszam ramionami. To nawet nie połowa i w tej chwili zdaję sobie sprawę, że

trafiło mnie bardziej niż nieźle. Mam to na całe życie. I zaskakujące jest to, że Christian czuje

to samo. Ethan przytula mnie szybko.

- Nara Ana.

Wracam do mojego biurka, walcząc z moim objawieniem. Och, co bym dała za

spędzenie dnia sama, żeby to wszystko przemyśleć.

- Gdzie byłaś?- Jack nagle pojawia się przede mną.

- Miałam pewną sprawę w recepcji.- On naprawdę zaczyna działać mi na nerwy.

- Chcę lunch. To, co zwykle- mówi szybko i wraca do biura.

Dlaczego nie zostałam w domu z Christianem? Moja wewnętrzna bogini krzyżuje

ramiona i zaciska usta; on też chciałaby poznać odpowiedź. Podnoszę torebkę, BlackBerry i

idę w kierunku drzwi. Sprawdzam wiadomości.

268

Od: Christian Grey Temat: Tęsknię za Tobą Data: 15 Czerwca, 2011 09:06 Do: Anastasia Steele

Moje łóżko jest za duże bez ciebie.

Wygląda na to, że w końcu jednak będę musiał iść do pracy.

Nawet megalomaniakalni prezesi muszą coś robić.

x

Christian Grey,

Bawiący Się Kciukami Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Jest jeszcze jeden od niego, z wcześniej.

Od: Christian Grey Temat: Dyskrecja Data: 15 Czerwca, 2011 09:50 Do: Anastasia Steele

Jest lepszą częścią męstwa.

Proszę, dyskrecja… twoje maile z firmowego konta są monitorowane.

ILE RAZY MAM CI TO MÓWIĆ?

Tak. Wykrzyknienia jak ty to nazywasz. UŻYWAJ SWOJEGO BLACKBERRY.

Dr Flynn może spotkać się z nami jutro wieczorem.

x

Christian Grey,

Nadal Wkurzony Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

I nawet jeszcze jeden… O nie.

Od: Christian Grey Temat: Świerszcze Data: 15 Czerwca, 2011 12:15 Do: Anastasia Steele

269

Nie odezwałaś się.

Proszę, powiedz, że wszystko u ciebie w porządku.

Wyślę Taylora żeby sprawdził!

x

Christian Grey,

Bardzo Zlękniony Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Przewracam oczami i dzwonię do niego. Nie chcę żeby się martwił.

- Telefon Christiana Grey’a, mówi Andrea Parker.

Och. Jestem tak zaskoczona, że to nie Christian odebrał, że zatrzymuję się na ulicy i

młody mężczyzna za mną mamrocze coś ze złością kiedy omija mnie, żeby na mnie nie

wpaść. Stoję pod zieloną, płócienną markizą kawiarni.

- Halo? Mogę w czymś pomóc?- Andrea wypełnia niezręczną ciszę.

- Przepraszam… Eee… miałam nadzieję porozmawiać z Christianem—

- Pan Grey jest w tej chwili na spotkaniu.- Jest naszpikowana wydajnością.- Mogę

przekazać wiadomość?

- Może mu pani powiedzieć, że dzwoniła Ana?

- Ana? Jak Anastasia Steele?

- Eee… Tak.- Jej pytania dezorientują mnie.

- Proszę chwileczkę zaczekać, panno Steele.

Słucham uważnie jak odkłada telefon, ale nie jestem w stanie powiedzieć co się

dzieje. Kilka sekund później, Christian jest na linii.- Wszystko w porządku?

- Tak, w porządku.

Słyszę jak szybko wypuszcza wstrzymywane powietrze. Ulżyło mu.

- Christian, dlaczego nie miałoby być w porządku?- Szepczę zapewniająco.

- Normalnie bardzo szybko odpowiadasz na moje e-maile. Po tym co ci wczoraj

powiedziałem, martwiłem się- mówi cicho, a potem mówi do kogoś w swoim biurze.

- Nie, Andreo. Powiedz żeby czekali- mówi surowo. Och, znam ten ton.

Nie słyszę odpowiedzi Andrei.

- Nie. Powiedziałem, niech czekają- mówi ostro.

- Christian, najwyraźniej jesteś zajęty. Zadzwoniłam tylko żeby ci powiedzieć, że

wszystko w porządku i mówię poważnie. Po prostu bardzo zalatany dzień. Jack zachowuje się

jakby chciał mnie zbiczować. Eee… to znaczy…- Rumienię się i milknę.

Christian nie odzywa się przez chwilę.

- Zbiczować, tak? Cóż, był taki czas, że nazwałbym go szczęściarzem.- Jego głos jest

pełny suchego humoru.- Nie pozwól mu na ciebie wsiąść, kochanie.

- Christian!- Besztam go i wiem, że się szczerzy.

270

- Po prostu obserwuj go, to wszystko. Cieszę się, że nic ci nie jest. O której godzinie

mam cię odebrać?

- Wyślę ci maila.

- Ze swojego BlackBerry- mówi surowo.

- Tak, proszę pana- odszczekuję.

- Nara, kochanie.

- Cześć…

Nie odkłada słuchawki.

- Rozłącz się- łajam go, uśmiechając się.

Wzdycha ciężko do telefonu.- Żałuję, że poszłaś dzisiaj rano do pracy.

- Ja też, ale jestem zajęta. Rozłącz się.

- Ty się rozłącz.- Słyszę jego uśmiech. Och, żartobliwy Christian. Kocham żartobliwego

Christiana. Hmm… kocham każdego Christiana.

- Już to przerabialiśmy.

- Przygryzasz wargę.

Kurna, ma rację. Skąd wie?

- Widzisz, myślisz, że cię nie znam Anastasio. Ale znam cię lepiej niż ci się wydaje-

mówi uwodzicielsko w sposób który powoduje, że jest mi słabo i jestem mokra.

- Christian, porozmawiamy później. W tej chwili, ja też bardzo żałuję, że wyszłam

rano.

- Będę czekał na maila, panno Steele.

- Dobrego dnia, panie Grey.

Rozłączając się, opieram się o zimne, twarde szkło okna kawiarni. O rety, należę do

niego nawet przez telefon. Kręcę głową żeby oczyścić umysł ze wszystkich myśli o Grey’u i

wchodzę do kawiarni, czując doła z powodu wszystkich myśli o Jacku.

Patrzy na wilkiem kiedy wracam.

- Mogę teraz zrobić sobie przerwę na lunch?- Pytam niepewnie. Spogląda na mnie i

jego wilcze spojrzenie pogłębia się.

- Jeśli musisz- mówi ostro.- Czterdzieści pięć minut. To odrobi czas twoje dzisiejsze

spóźnienie.

- Jack, mogę cię o coś zapytać?

- Co?

- Wydajesz się dzisiaj jakiś nieswój. Zrobiłam coś, co cię uraziło?

Momentalnie zaczyna mrugać.- Nie jestem teraz w nastroju żeby wyliczać twoje

wykroczenia. Jestem zajęty.- Dalej wpatruje się w monitor komputera, nakazując mi wyjść.

Hola… Co zrobiłam?

271

Obracam się i wychodzę z jego biura. Przez chwilę myślę, że zaraz się rozpłaczę.

Dlaczego tak nagle zaczął mnie bardzo nie lubić? Bardzo nieproszona myśl wpada mi do

głowy, ale ignoruję ją. Nie potrzebuję teraz jego gówna- mam dość własnego.

Wychodzę z budynku do pobliskiego Starbucks’a, zamawiam latte i siadam przy oknie.

Wyjmuję iPada z torebki i podłączam słuchawki. Losowo wybieram piosenkę i naciskam

„powtórz”, więc będzie grała bez przerwy. Potrzebuję muzyki żeby pomyśleć.

Mój umysł opływa. Christian sadysta. Christian Niewolnik. Christian nieznoszący

dotyku. Edypalne impulsy Christiana. Christian kąpiący Leilę. Pomrukuję i zamyka oczy, ten

ostatni obraz prześladuje mnie.

Czy naprawdę mogę wyjść za tego człowieka? Tak wiele rzeczy z nim przychodzi. Jest

skomplikowany i trudny, ale gdzieś głęboko wiem, że nie chcę go zostawić pomimo jego

wszystkich problemów. Nigdy nie mogłabym go zostawić. Kocham go. To byłoby jak odcięcie

sobie prawej ręki.

W tej chwili czuję, że nigdy nie byłam taka żywa, tak pełna energii. Spotkałam się z

wieloma rodzajami kłopotliwych, dogłębnych uczuć i nowych doświadczeń, odkąd go

poznałam. Nie ma nudnej chwili z 50.

Patrząc na moje życie przed Christianem, widzę, że wszystko było czarno-białe jak

zdjęcia José. Teraz mój cały świat wypełniają bogate, jasne kolory tęczy. Szybuję w

olśniewającym świetle, olśniewającym świetle Christiana. Nadal jestem Ikarem, który leci

zbyt blisko jego słońca. Prycham do siebie. Latanie z Christianem- kto może się oprzeć

facetowi, który potrafi latać?

Mogę go sobie odpuścić? Chcę go sobie odpuścić? Tak jakby przełączył włącznik i

zapalił mnie od wewnątrz. Znajomość z nim była edukacją. Odkryłam więcej rzeczy o sobie

przez ostatnie kilka tygodni niż wcześniej. Nauczyłam się swojego ciała, moich twardych

granic, moim miękkich granic, mojej tolerancji, mojej cierpliwości, mojego współczucia i

mojej zdolności kochania.

I to uderza mnie jak piorun- on potrzebuje tego ode mnie, co tego ma prawo- do

bezwarunkowej miłości. Nigdy nie doświadczył jej od tej dziwki- tego potrzebuje. Czy mogę

go kochać bezwarunkowo? Czy mogę zaakceptować to kim jest, pomimo nowości

wczorajszego wieczora?

Wiem, że jest uszkodzony, ale nie sądzę, by nie dało się go odkupić. Wzdycham

przypominając sobie słowa Taylora: „ Jest dobry człowiekiem, panno Steele.”

Widziałam wiele dowodów jego dobroci- jego praca charytatywna, jego etyka w

biznesie, jego hojność- a mimo to, on sam tego nie widzi. Nie czuje, że zasługuje na

jakąkolwiek miłość. Znając jego historię i jego skłonności, mam pojęcie skąd jego nienawiść

do samego siebie- to dlatego nie wpuszcza nikogo do środka. Mogę się przez to przebić?

Powiedział raz, że nie jestem w stanie zacząć rozumieć głębi jego deprawacji. Cóż,

teraz mi powiedział i biorąc pod uwagę pierwsze kilka lat jego życia, to mnie nie zaskakuje.

Choć szokiem było usłyszeć to głośno. W końcu mi powiedział- i wydaje się szczęśliwszy, że to

zrobił. Wiem wszystko.

272

Czy to obniża wartość jego miłości do mnie? Nie, nie sądzę. Nigdy wcześniej nie czuł

się tak, ja też nie. Tak po prawdzie, to oboje doszliśmy tak daleko.

Łzy zbierają się w moich oczach kiedy przypominam sobie jak ostatnia bariera

zawaliła się zeszłej nocy kiedy pozwolił mi się dotknąć. Jeezu, potrzeba było walniętej Leili

żebyśmy tam dotarli.

Może powinnam być wdzięczna. Fakt, że ją wykąpał, nie ma już teraz takiego

gorzkiego posmaku. Zastanawiam się, które ubrania jej dał. Mam nadzieję, że śliwkową

sukienkę. Lubiłam ją.

Więc, czy mogę kochać tego mężczyznę bezwarunkową miłością pomimo wszystkich

jego problemów? Bo nie zasługuje na nic innego. Nadal musi nauczyć się granic i małych

rzeczy, takich jak empatia i mniejsza kontrola. Mówi, że już nie czuje przymusu krzywdzenia

mnie; może dr Flynn będzie w stanie rzucić na to jakieś światło.

Właśnie to najbardziej mnie niepokoi- że on potrzebuje tego i zawsze znajdował

kobiety, które myślały tak samo. Marszczę brwi. Tak, takiego zapewnienia potrzebuję. Chcę

być wszystkim dla tego mężczyzny, jego Alfą i Omegą i wszystkimi rzeczami pomiędzy, bo on

jest tym dla mnie.

Mam nadzieję, że Flynn zna odpowiedzi i może potem będę mogła powiedzieć „tak”.

Christian i ja możemy znaleźć swój kawałeczek nieba, blisko słońca.

Wyglądam na zabieganą porę lunchu w Seattle. Pani Christian Grey- kto by pomyślał?

Spoglądam na swój zegarek. Cholera! Zeskakuję z krzesła i mknę do drzwi- spędziłam na

siedzeniu całą godzinę- co się stało z czasem? Jack mnie zabije!

Siadam przy biurku. Na szczęście nie ma go w biurze. Wygląda na to, że mi się

upiekło. Mocno wpatruję się w monitor, próbując przystosować moje myśli do trybu pracy.

- Gdzie byłaś?

Podskakuję. Jack stoi za mną ze skrzyżowanymi ramionami.

- W piwnicy, kserowałam.- Kłamię. Usta Jacka zaciskają się w cienką,

bezkompromisową linię.

- Wychodzę na samolot o szóstej trzydzieści. Musisz zostać do tego czasu.

- Ok.- Uśmiecham się do niego tak słodko jak umiem.

- Chciałbym, by mój plan pobytu w Nowym Jorku został wydrukowany i skopiowany

dziesięć razy. I zapakuj broszury. I przynieś mi kawę!- Warczy i szybko wchodzi do swojego

biura.

Wypuszczam powietrze z ulgą i wystawiam za nim język kiedy zamyka drzwi. Bydlak.

O czwartej dzwoni Claire z recepcji.

- Mia Grey dzwoni do ciebie.

Mia? Mam nadzieję, że nie chce zabrać mnie do centrum handlowego.

273

- Cześć Mia!

- Ana, cześć. Jak się masz?- Jej podekscytowanie jest duszące.

- Dobrze. Zalatany dzień. A ty?

- Jestem taka znudzona! Muszę znaleźć sobie coś do roboty, więc przygotowuję

przyjęcie urodzinowe dla Christiana.

Urodziny Christiana? Jeezu, nie miałam pojęcia.- Kiedy są?

- Wiedziałam. Wiedziałam, że ci nie powie. W sobotę. Mama i tata chcą żeby wszyscy

przyjechali na kolację żeby to uczcić. Oficjalnie zapraszam cię.

- Och, to cudownie. Dziękuję, Mio.

- Już dzwoniłam do Christiana żeby mu powiedzieć i dał mi twój numer tutaj.

- Spoko.- Mój umysł szaleje- co mam do diabła dać Christianowi na jego urodziny? Co

się kupuje człowiekowi, który ma wszystko?

- A może w przyszłym tygodniu pójdziemy na lunch?

- Jasne. A może jutro? Mój szef będzie w Nowym Jorku.

- Och, byłoby wspaniale, Ano. O której godzinie?

- Powiedzmy o dwunastej czterdzieści pięć?

- Będę. Cześć, Ano.

- Cześć.- Rozłączam się.

Christian. Urodziny. Na Boga, co mam mu dać?

Od: Anastasia Steele Temat: Przedpotopowy Data: 15 Czerwca, 2011 16:11 Do: Christian Grey

Drogi panie Grey,

Kiedy dokładnie miał mi zamiar pan powiedzieć?

Co powinnam kupić mojemu staruszkowi na jego urodziny?

Może nowe baterie do aparatu słuchowego?

A x

Anastasia Steele,


Od: Christian Grey Temat: Prehistoryczny Data: 15 Czerwca, 2011 16:20 Do: Anastasia Steele

274

Nie naśmiewaj się ze starszych.

Cieszę się, że żyjesz i kopiesz leżącego.

I że Mia się skontaktowała.

Baterie zawsze się przydadzą.

Nie lubię obchodzić swoich urodzin.

x

Christian Grey,

Głuchy jak Pień Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Od: Anastasia Steele Temat: Hmmm… Data: 15 Czerwca, 2011 16:24 Do: Christian Grey

Drogi panie Grey,

Wyobrażam sobie jak wydymał pan usta pisząc to ostatnie zdanie.

To działa na mnie w pewien sposób.

A xoxo

Anastasia Steele,


Od: Christian Grey Temat: Przewracając oczami Data: 15 Czerwca, 2011 16:29 Do: Anastasia Steele

Panno Steele,

CZY MOŻE PANI UŻYWAĆ SWOJEGO BLACKBERRY?

x

Christian Grey,

Prezes o Świerzbiących Rękach Grey Enterprises Holdings Inc.

Przewracam oczami. Dlaczego jest taki przewrażliwiony na punkcie maili?

275

Od: Anastasia Steele Temat: Inspiracja Data: 15 Czerwca, 2011 16:33 Do: Christian Grey

Drogi panie Grey,

Ach… pańskie świerzbiące dłonie nie mogą długo usiedzieć w spokoju, prawda?

Zastanawiam się, co powiedziałby o tym dr Flynn?

Ale teraz już wiem, co dać panu na urodziny- i mam nadzieję, że będę potem obolała…

;)

A x

Od: Christian Grey Temat: Dusznica Data: 15 Czerwca, 2011 16:38 Do: Anastasia Steele

Panno Steele,

Nie sądzę, by moje serce wytrzymało jeszcze jeden taki email, to samo moje spodnie.

Zachowuj się.

x

Christian Grey,


Od: Anastasia Steele Temat: Trudności Data: 15 Czerwca, 2011 16:42 Do: Christian Grey

Christian,

Próbuję pracować dla mojego bardzo trudnego szefa.

Proszę, przestań mi przeszkadzać i być trudnym sobą.

Przez twojego ostatniego maila prawie eksplodowałam.

x

Ps. Możesz mnie odebrać o 18:30?

276

Od: Christian Grey Temat: Będę Data: 15 Czerwca, 2011 16:48 Do: Anastasia Steele

Nic nie przyniosłoby mi większej przyjemności.

Tak właściwie, to jestem w stanie wymyślić wiele rzeczy, które przyniosłoby mi większą

przyjemność i we wszystkich jesteś Ty.

x

Christian Grey,


Rumienię się na jego odpowiedź i kręcę głową. Mailowe przekomarzanki mają się

dobrze, ale naprawdę musimy porozmawiać. Może po spotkaniu z Flynn’em. Odkładam

BlackBerry i kończę moje małe sprawozdanie finansowe.

O szóstej piętnaście biuro jest opuszczone. Mam wszystko przygotowane dla Jacka.

Taksówka na lotnisko jest zamówiona i muszę mu jeszcze tylko przekazać jego dokumenty.

Spoglądam nerwowo przez szklaną ścianę, ale nadal jest głęboko pogrążony w rozmowie

telefonicznej. Nie chcę mu przeszkadzać- nie z tym jego dzisiejszym nastrojem.

Kiedy czekam aż skończy, dociera do mnie że nic dzisiaj nie jadłam. O cholera, to

dobrze nie wpłynie na 50. Szybko wymykam się do kuchni żeby zobaczyć czy zostały jakieś

ciasteczka.

Kiedy otwieram wspólną puszkę z ciasteczkami, Jack pojawia się niespodziewanie w

drzwiach kuchni, zaskakując mnie.

Och. Co on tutaj robi?

Gapi się na mnie.- Cóż Ano, myślę, że to dobry czas żeby przedyskutować twoje

wykroczenia.- Wchodzi do środka, zamykając za sobą drzwi. Momentalnie zasycha mi w

ustach kiedy dzwonki alarmowe zaczynają dzwonić głośno w mojej głowie.

O kurwa.

Jego usta unoszą się w groteskowym uśmiechu, a jego oczy połyskują głębokim,

ciemnym kobaltem.- W końcu jesteś sama- mówi i powoli oblizuje dolną wargę.

Co?

- A teraz… będziesz grzeczną dziewczynką i wysłuchasz uważnie co mam ci do

powiedzenia?

277

MUZYKA:

Elbow- Wheather to Fly

278

Rozdział 16

Oczy Jacka błyszczą najciemniejszym odcieniem niebieskiego, uśmiecha się

pogardliwie kiedy wolno lustruje wzrokiem moje ciało.

Dławi mnie strach. Co to ma być? Czego on chce? Gdzieś głęboko w sobie i pomimo

suchości w moich ustach, w końcu znajduję odwagę żeby wydusić z siebie jakieś słowa.

Mantra z zajęć samoobrony „zagaduj ich” krąży po moim umyśle niczym wartownik.

- Jack, może ta pora nie jest zbyt dobra na tą rozmowę. Twoja taksówka przyjedzie za

dziesięć minut i jeszcze muszę przekazać ci wszystkie dokumenty.- Mój głos jest cichy, ale

zachrypnięty. Zdradza mnie.

Uśmiecha się i to jest despotyczny uśmiech pod tytułem „pieprz się”, który w końcu

sięga aż do jego oczu. Połyskują w ostrym fluorescencyjnym strumieniu światła nad nami,

jedynym w tym pomieszczeniu bez okien. Robi krok w moją stronę, patrząc na mnie

gniewnie, nie zdejmując ze mnie oczu. Jego źrenice rozszerzają się- czarny kolor zastępuje

niebieski. O nie. Mój strach wzrasta.

- Wiesz, musiałem kłócić się z Elizabeth żeby dała ci tą pracę…- Jego głos niknie kiedy

robi kolejny krok w moją stronę, a ja cofam się i wpadam na szafki z tyłu. Zagaduj go,

zagaduj go, zagaduj go.

- Jack, o co ci konkretnie chodzi? Jeśli chcesz się wyżalić, to może powinniśmy

poprosić o dołączenie HR. Moglibyśmy zrobić to z Elizabeth w bardziej formalnym otoczeniu.

Gdzie jest ochrona? Są jeszcze w budynku?

- Nie potrzebujemy HR żeby poradzić sobie z tą sytuacją, Ano- mówi z pogardą.- Kiedy

cię zatrudniłem, myślałem, że będziesz pilnym pracownikiem. Myślałem, że masz potencjał.

Ale teraz, nie wiem. Stałaś się roztargniona i niechlujna. I zastanawiam się… czy to nie twój

chłopak sprowadza cię na złą drogę?- Mówi słowo chłopak z mrożącym lekceważeniem.

- Postanowiłem sprawdzić twoje konto mailowe, żeby zobaczyć czy nie znajdę tam

jakichś wskazówek. I wiesz co znalazłem Ano? Co było nie na miejscu? Jedynymi prywatnymi

e-mailami na twoim koncie były te do twojego bajeranckiego chłopaka.- Milknie i bada moją

reakcję.- I zacząłem się zastanawiać… gdzie są maile od niego? Nie ma. Nada. Nic. Więc co się

dzieje, Ano? Jakim cudem jego maili do ciebie nie ma w naszym systemie? Jesteś jakimś

szpiegiem przemysłowym, posadzonym tu przez organizację Grey’a? To o to chodzi?

Jasna cholera, maile. O nie. Co tam powiedziałam?

- Jack, o czym ty mówisz?- Próbuję brzmieć na zdezorientowaną i jestem dość

przekonywująca. Ta rozmowa nie toczy się tak jak przypuszczałam, ale nie ufam mu za grosz.

Jakiś podprogowy feromon płynący od Jacka, trzyma mnie w stanie najwyższej gotowości.

Ten człowiek jest wściekły, niestabilny i całkowicie nieprzewidywalny. Próbuję się z nim

ułożyć.

279

- Właśnie powiedziałeś, że musiałeś przekonywać Elizabeth żeby mnie zatrudniła.

Więc jak mogę być szpiegiem? Zdecyduj się, Jack.

- Ale Grey spieprzył Nowy Jork, prawda?

O kurna.

- Jak mu się to udało, Ano? Co zrobił twój bogaty chłopak Ligi Bluszczowej?

Z mojej twarzy odpływają resztki krwi i chyba zemdleję.- Nie wiem o czym mówisz

Jack- szepczę.- Zaraz przyjedzie twoja taksówka. Przynieść ci twoje rzeczy?- Och proszę,

wypuść mnie. Skończ z tym.

Jack kontynuuje, upajając się moim dyskomfortem.- I on myśli, że dostawiałbym się

do ciebie?- Uśmiecha się krzywo, a jego oczy płoną.- Cóż, chcę żebyś coś przemyślała kiedy

będę w Nowym Jorku. Dałem ci tą pracę i spodziewam się, że okażesz jakąś wdzięczność. W

zasadzie, to mi się należy. Musiałem walczyć, żebyś się tu znalazła. Elizabeth chciała kogoś z

lepszymi kwalifikacjami, ale ja— ja zobaczyłem coś w tobie. Więc, musimy zawrzeć umowę.

Umowę, w której ty dbasz o moje szczęście. Rozumiesz co mówię, Ano?

Kurwa!

- Jeśli chcesz, potraktuj to jako dodatek do twoich obowiązków. I jeśli będziesz mnie

uszczęśliwiać, ja nie będę dalej drążył jak twój chłopak pociąga za sznurki, używa swoich

kontaktów albo płaci za przysługi swoim kolegom z bractwa Ligii Bluszczowej.

Opada mi szczęka. On mnie szantażuje. Za seks! I co mogę powiedzieć? Wieść od

przejęciu firmy przez Christiana jest utajniona jeszcze przez następne trzy tygodnie. Prawie

nie mogę w to uwierzyć. Seks- ze mną!

Jack przysuwa się bliżej dopóki nie staje centralnie przede mną, patrząc mi w oczy.

Jego dusząca, słodka woda kolońska wdziera się do mojego nosa- jest mdląca- i jeśli się nie

mylę, czuję gorzki zapach alkoholu w jego oddechu. Kurwa, pił… kiedy?

- Wiesz, jesteś taką spiętą, blokującą chuja, kuszącą fiuta niewydymką, Ano- szepcze

przez zaciśnięte zęby.

Co? Kuszącą fiuta… Ja?

- Jack, nie mam pojęcia o czym mówisz- szepczę kiedy czuję jak adrenalina wypełnia

moje ciało. Jest teraz bliżej. Czekam na swój ruch. Ray będzie dumny. Ray doskonale zna

samoobronę. Jeśli Jack mnie dotknie- jeśli chociaż będzie oddychał zbyt blisko mnie- to go

zdejmę. Mój oddech jest płytki. Nie wolno mi zemdleć, nie wolno mi zemdleć.

- Spójrz tylko na siebie.- Jack patrzy na mnie z pogardą.- Widzę, że jesteś bardzo

podniecona. Naprawdę mnie zwodziłaś. Wiesz, że tego chcesz. Wiem o tym.

No żesz kurwa mać. Ten facet ma urojenia. Mój strach wzrasta do poziom DEFCONA

JEDEN, zagrażając, że mnie przytłoczy.- Nie, Jack. Nigdy cię nie zwodziłam.

- Zwodziłaś, ty kusząca fiuta suko. Potrafię odczytywać znaki.- Sięga ręką i delikatnie

głaszcze moją twarz kostkami, potem w dół mojej szczęki. Jego palec wskazujący głaszcze

moje gardło i serce podskakuje mi do gardła kiedy walczę z odruchem wymiotnym. Dociera

do podstawy mojej szyi, do odpiętego górnego guzika mojej koszuli i przyciska rękę do mojej

klatki piersiowej.

280

- Pragniesz mnie. Przyznaj się, Ano.

Stabilnie utrzymując wzrok na jego oczach i koncentrując się na tym, co muszę zrobić-

bardziej niż na wstręcie i strachu- delikatnie kładę rękę na jego ręce. Uśmiecha się z

triumfem. Chwytam jego mały palec, odginam go do tyłu i ciągnę go mocno w dół do jego

biodra.

- Aaaa!- Krzyczy z bólu i zaskoczenia. Kiedy traci równowagę, podnoszę kolano i

mocno kopię go w pachwinę, idealnie trafiając do celu. Robię sprawny unik w lewą stronę

kiedy jego kolana zginają się i upada z jękiem na kuchenną podłogę, trzymając ręce między

nogami.

- Nigdy więcej mnie nie dotykaj- warczę do niego. Twój plan podróży i broszury są

spakowane na moim biurku. Teraz idę do domu. Miłej podróży. A w przyszłości, sam sobie

rób tą cholerną kawę.

- Ty pieprzona suko!- Krzyczy i jęczy do mnie, ale już jestem za drzwiami.

Biegnę do swojego biurka, chwytam marynarkę i torebkę i pędzę do recepcji,

ignorując jęki i przekleństwa łajdaka nadal leżącego na kuchennej podłodze. Wypadam z

budynku i zatrzymuję się na chwilę kiedy chłodne powietrze omiata moją twarz. Biorę

głęboki oddech i próbuję doprowadzić się do porządku. Ale nie jadłam przez cały dzień i

kiedy adrenalina zaczyna znikać, moje nogi poddają się i osuwam się na ziemię.

Z pewnym odcięciem obserwuję scenę rozgrywającą się przede mną w zwolnionym

tempie: Christian i Taylor w ciemnych garniturach i białych koszulach, wyskakują z

czekającego samochodu i biegną do mnie. Christian klęka obok mnie i na jakimś

nieświadomym stopniu, mam tylko jedną myśl w głowie: Jest tutaj. Mój ukochany jest tutaj.

- Ana, Ana! Co się dzieje?- Sadza mnie sobie na kolanach, przebiega rękami w górę i w

dół po moich ramionach, sprawdzając czy nie jestem ranna. Chwyta moją twarz w dłonie i

patrzy na mnie szerokimi, przerażonymi, szarymi oczami. Opadam na niego, nagle czuję się

przytłoczona ulgą i zmęczeniem. Och, ramiona Christiana. Nie ma innego miejsca, w którym

wolałabym być.

- Ana.- Potrząsa mną lekko.- Co się dzieje? Jest ci niedobrze?

Kręcę głową kiedy dociera do mnie, że muszę zacząć się komunikować.

- Jack- szepczę i raczej czuję niż widzę szybkie spojrzenie Christiana na Taylora, który

szybko znika w budynku.

- Kurwa!- Christian obejmuje mnie.- Co ten oślizgły typ ci zrobił?

I gdzieś obok granicy szaleństwa, zaczynam chichotać. Przypominam sobie całkowite

zszokowanie Jacka kiedy chwyciłam jego palec.

- Co ja mu zrobiłam.- Zaczynam chichotać i nie mogę przestać.

- Ana!- Christian znowu mną potrząsa i mój chichot słabnie.- Dotknął cię?

- Tylko raz.

Czuję jak mięśnie Christiana łączą się i napinają kiedy furia wypełnia jego ciało. Szybko

wstaje, z siłą i stabilnością- ze mną w jego ramionach. Jest rozjuszony. Nie!

- Gdzie jest ten skurwiel?

281

Słyszę stłumione krzyki z wnętrza budynku. Christian stawia mnie na nogach.

- Możesz stać?

Potakuję.

- Nie idź tam. Christian, nie idź.- Nagle wraca mój strach, strach co Christian zrobi

Jackowi.

- Wsiądź do samochodu- szczeka na mnie.

- Christian, nie.- Chwytam jego ramię.

- Wsiądź do cholernego samochodu, Ano.- Odtrąca moją rękę.

- Nie! Proszę!- Błagam go.- Zostań. Nie zostawiaj mnie samej.- Stosuję moją

ostateczną broń.

Christian sycząc, przebiega ręką przez włosy i patrzy na mnie gniewnie. Najwyraźniej

jest rozdarty. Krzyki w budynku stają się głośniejsze, a potem nagle robi się cicho.

O nie. Co zrobił Taylor?

Christian wyjmuje swoje BlackBerry.

- Christian, on ma moje maile.

- Co?

- Moje maile do ciebie. Chciał wiedzieć gdzie są twoje maile do mnie. Próbował mnie

zaszantażować.

Christian wygląda jakby chciał kogoś zamordować. O cholera.- Kurwa!- Wypluwa

słowa i zwęża na mnie oczy. Uderza klawisz na swoim BlackBerry.

O nie. Mam kłopoty. Do kogo dzwoni?

- Barney. Grey. Musisz wejść do głównego serwera SIP i wymazać wszystkie e-maile

Anastasi Steele do mnie. Potem wejdź w osobiste pliki Jacka Hyde’a i sprawdź czy gdzieś ich

tam nie ma. Jeśli są, wymaż je… Tak, wszystkie. Teraz. Daj mi znać, kiedy już to zrobisz.

Wbija palec w przycisk rozłączenia połączenia i wybiera następny numer.

- Roach. Grey. Hyde- ma wylecieć. Teraz. W tej sekundzie. Zadzwoń po ochronę.

Niech natychmiast sprzątnie swoje biurko albo upłynnię tą firmą jutro z samego rana. Już

masz. Już masz uzasadnienie, żeby go zwolnić. Rozumiesz?- Słucha przez chwilę i rozłącza się

usatysfakcjonowany.

- Blackberry- syczy do mnie przez zaciśnięte zęby.

- Proszę, nie bądź na mnie wściekły.- Mrugam.

- W tej chwili jestem na ciebie bardzo wściekły- warczy i jeszcze raz przebiega ręką

przez włosy.- Wsiadaj do samochodu.

- Christian, proszę—

- Wsiadaj do pieprzonego samochodu, Anastasio albo Bóg mi świadkiem, że sam cię

tam wsadzę- grozi, jego oczy rzucają gromy furii.

O cholera.- Nie rób niczego głupiego, proszę.- Błagam go.

- GŁUPIEGO?!-Eksploduje.- Mówiłem ci żebyś używała swojego pieprzonego

Blackberry. Nie mów do mnie o głupocie. Wsiadaj do pierdolonego samochodu, Anastasio.

282

JUŻ!- Warczy i przebiega mnie dreszcz strachu. To jest Bardzo Zły Christian. Nie widziałam

żeby kiedykolwiek był tak wściekły. Ledwo trzyma się swojej samokontroli.

- Ok- mamrocze, żeby go udobruchać.- Ale proszę, bądź ostrożny.

Zaciska usta w cienką linię i gniewnie wskazuje na samochód, patrząc na mnie

gniewnie.

Jeezu, ok, rozumiem przekaz.

- Proszę, bądź ostrożny. Nie chcę żeby coś ci się stało. To by mnie zabiło- mamroczę.

Mruga szybko i nieruchomieje, opuszczając ramiona gdy bierze głęboki oddech.

- Będę ostrożny- mówi, jego oczy łagodnieją. Och, dzięki ci Panie. Jego oczy wpalają

się we mnie kiedy idę w stronę samochodu, otwieram przednie drzwi pasażera i wsiadam do

środka. Kiedy już jestem bezpieczna w Audi, Christian znika w budynku i serce znowu

podskakuje mi do gardła. Co on chce zrobić?

Siedzę i czekam. I czekam. I czeka. Pięć minut wieczności. Taksówka Jacka podjeżdża

przed Audi. Dziesięć minut. Piętnaście. Jeezu, co oni tam robią? I co z Taylorem? To czekanie

jest męczarnią.

Dwadzieścia pięć minut później, Jack wyłania się z budynku, ściskając karton w

rękach. Za nim idzie ochroniarz. Gdzie był wcześniej? A za nimi, Christian i Taylor. Jack

wygląda jakby było mu niedobrze. Idzie prosto do taksówki i jestem wdzięczna, że Audi ma

przyciemnione szyby, więc nie widzi mnie. Taksówka odjeżdża- prawdopodobnie jednak nie

do Sea-Tac- kiedy Chrisitan i Taylor docierają do samochodu.

Christian otwiera drzwi i z gracją siada na siedzeniu kierowcy, pewnie dlatego, że ja

siedzę z przodu. Taylor siada za mną. Oboje milczą kiedy Christian włącza silnik i odjeżdżamy.

Ryzykuję szybkie spojrzenie na 50. Jego usta są zaciśnięte, ale wydaje się być rozkojarzony. W

samochodzie rozlega się dzwonek telefonu.

- Grey- burczy Christian.

- Panie Grey, tu Barney.

- Barney, jestem na głośnomówiącym i są jeszcze inne osoby w samochodzie-

ostrzega Christian.

- Wszystko zrobione, proszę pana. Ale muszę porozmawiać z panem o tym co jeszcze

znalazłem na komputerze pana Hyde’a.

- Zadzwonię do ciebie kiedy dotrę na miejsce. I dzięki, Barney.

- Nie ma problemu, panie Grey.

Barney rozłącza się. Wydaje się być o wiele młodszy niż myślałam.

Co jeszcze jest na komputerze Jacka?

- Rozmawiasz ze mną?- Pytam cicho.

Christian spogląda na mnie, zanim znowu kieruje wzrok na drogę i widzę, że nadal

jest wściekły.

- Nie- mamrocze nadąsany.

Aha, to tak teraz będzie… jakie to dziecinne. Obejmuję się ramionami i wypatruję

przez okno. Może po prostu powinnam poprosić go żeby podrzucił mnie do mojego

283

mieszkania. Potem może sobie ze mną nie rozmawiać z Escali i oszczędzić nam nieuniknionej

kłótni. Ale nawet kiedy o tym myślę, to wiem, że nie chcę zostawiać go żeby się zamartwiał,

nie po wczorajszym dniu.

W końcu podjeżdżamy pod Escalę i Christian wysiada z samochodu. Poruszając się z

gracją wokół samochodu, otwiera moje drzwi.

- Chodź- rozkazuje kiedy Taylor siada na miejscu kierowcy. Biorę jego zaoferowaną

dłoń i idę za nim przez olbrzymie foyer, do windy. Nie puszcza mnie.

- Christian, dlaczego jesteś na mnie taki wściekły?- Szepczę kiedy czekamy.

- Wiesz dlaczego- mamrocze, gdy wchodzimy do windy. Wbija kod na swoje piętro.-

Boże, gdyby coś ci się stało, już by nie żył.- Ton Christiana jest lodowaty do szpiku kości.

Drzwi zamykają się.

- Jak na razie, zrujnuję jego karierę, żeby nie mógł więcej wykorzystać żadnej młodej

kobiety, nędzna podróbka mężczyzny.- Kręci głową.- Jezu Ana!- Chwyta mnie nagle i więzi w

kącie windy.

Jego ręce chwytają w pięści moje włosy kiedy przyciąga moją twarz do swojej, jego

usta znajdują się na moich w pełnym pasji, desperackim pocałunku. Nie wiem dlaczego to

mnie zaskakuje, ale tak jest. Czuję jego ulgę, jego tęsknotę i jego gniew kiedy jego język

bierze w posiadanie moje usta. Przestaje i patrzy na mnie z góry, opierając się o mnie swoim

ciężarem tak, że nie mogę się ruszyć. Zostawia mnie bez tchu, trzymającą się go dla

podtrzymania równowagi. Wpatruję się w jego piękną twarz naznaczoną determinacją, bez

śladu humoru.

- Jeśli coś by cię się stało… Jeśli zrobiłby ci krzywdę…- Czuję drżenie, które przebiega

przez niego.- Blackberry- rozkazuje cicho.- O teraz. Rozumiesz?

Potakuję przełykając ślinę, nie jestem w stanie zerwać kontaktu wzrokowego od jego

ponurego, zauroczonego spojrzenia.

Prostuje się, puszczając mnie kiedy winda zatrzymuje się.- Powiedział, że kopnęłaś go

w jaja.- Ton głosu Christiana jest lżejszy i słyszę w nim nutę podziwu. Chyba zostało mi

przebaczone.

- Tak- szepczę, nadal próbując się pozbierać po intensywności jego pocałunku i jego

pełnym emocji nakazie.

- Dobrze.

- Ray jest byłym wojskowym. Świetnie mnie wyuczył.

- Bardzo się z tego cieszę- mówi i dodaje unosząc brew.- Będę musiał o tym

pamiętać.- Bierze mnie za rękę i wyprowadza z windy. Czuję ulgę. Myślę, że to maksymalnie

zły nastrój w jaki może wpadać.

- Muszę zadzwonić do Barneya. To nie potrwa długo.- Znika w swoim gabinecie,

zostawiając mnie w przestronnym salonie. Pani Jones kończy przygotowywać nasz posiłek.

Umieram z głodu, ale muszę znaleźć sobie coś do roboty.

- Mogę pomóc?- Pytam.

Śmieje się.- Nie, Ano. Przygotować ci coś do picia? Wyglądasz na wymęczoną.

284

- Nie pogardziłabym lampką wina.

- Białe?

- Tak, poproszę.

Siadam na jednym ze stołków barowych, a ona podaje mi kieliszek schłodzonego

wina. Nie wiem co to jest, ale jest pyszne i dobrze się pije, koi moje zszargane nerwy. O czym

to ja myślałam dzisiaj wcześniej? Jak bardzo żywa się czuję odkąd poznałam Christiana. Jakie

ekscytujące stało się moje życie. Jeezu, czy mogłabym dostać kilka nudnych dni?

Co by było gdybym nigdy nie poznała Christiana? Siedziałabym w swoimi mieszkaniu i

rozmawiałabym z Ethanem, całkowicie przerażona incydentem z Jackiem, bo wiedziałabym,

że w piątek musiałabym stawić czoła temu oślizgłemu typowi. A tak to jest duża szansa, że

już nigdy więcej go nie zobaczę. Ale dla kogo będę teraz pracowała? Marszczę brwi. Nie

pomyślałam o tym. Cholera, czy ja w ogóle mam jeszcze pracę?

- Dobry wieczór, Gail- mówi Christian kiedy wchodzi z powrotem do salonu i odciąga

mnie od moich myśli. Idzie prosto do lodówki i nalewa sobie lampkę wina.

- Dobry wieczór, panie Grey. Kolacja za dziesięć minut, proszę pana?

- Brzmi świetnie.

Christian unosi kieliszek.

- Za byłych wojskowych, którzy świetnie trenują swoje córki- mówi i jego oczy

łagodnieją.

- Na zdrowie- mamroczę, podnosząc kieliszek.

- Co się dzieje?- Pyta Christian.

- Nie wiem czy nadal mam pracę.

Przekrzywia głowę na jedną stronę.- Nadal chcesz ją mieć?

- Oczywiście.

- No to nadal ją masz.

Proste. Widzisz? Jest panem mojego wszechświata. Przewracam oczami, a on

uśmiecha się.

Pani Jones robi nieprzyzwoitego kurczaka z warzywami w cieście. Zostawiła nas

byśmy mogli nacieszyć się jej smakołykami i czuję się już lepiej odkąd coś zjadłam. Siedzimy

przy barze śniadaniowym i pomimo mojego przymilania się, Christian nie powie mi co

Barney znalazł na komputerze Jacka. Odpuszczam ten temat i decyduję się poruszyć drażliwą

kwestię rychłego przyjazdu José.

- Dzwonił José- mówię nonszalancko.

- Och?- Christian obraca twarz w moją stronę.

- Chce dostarczyć twoje zdjęcia w piątek.

- Osobista dostawa. Jakie do dla niego wygodne- mamrocze Christian.

- Chce gdzieś pójść. Na drinka. Ze mną.

- Rozumiem.

285

- I Kate i Elliot powinni już wrócić do tego czasu- dodaję szybko.

Christian odkłada widelec i marszczy brwi.

- O co właściwie prosisz?

Najeżam się.- O nic nie proszę. Informuję cię o moich planach na piątek. Posłuchaj,

chcę zobaczyć się z José i on chce zostać na noc. Albo zostanie tutaj albo może zostać u mnie,

ale jeśli tak, to ja też powinnam tam być.

Oczy Christiana rozszerzają się. Wygląda na ogłupionego.

- Dobierał się do ciebie.

- Christian, to było wiele tygodni temu. Był pijany, ja byłam pijana, ty uratowałeś

sytuację. To się więcej nie powtórzy. Nie jest Jackiem, na litość boską.

- Ethan tam jest. Może dotrzymać mu towarzystwa.

- On chce się widzieć ze mną, nie z Ethanem

Christian patrzy spode łba.

- To tylko przyjaciel.- Mój głos jest empatyczny.

- Nie podoba mi się to.

No i co z tego? Jeezu, czasami jest taki irytujący. Biorę głęboki wdech.- Christian, on

jest moim przyjacielem. Nie widziałam go od wernisażu. A i wtedy bardzo krótko. Wiem, że

nie masz przyjaciół poza tą okropną kobietą, ale ja jakoś nie jęczę, że się z nią spotykasz-

mówię ostro. Christian mruga w szoku.- Chcę się z nim zobaczyć. Byłam kiepską przyjaciółką.-

Moja podświadomość jest zaalarmowana. Tupiesz swoją małą nóżką? Uspokój się w tej

chwili!

Szare oczy błyskają.- Tak właśnie myślisz?- Mówi.

- Myślę o czym?

- O Elenie. Wolałabyś żebym się z nią nie widywał?

Matko Przenajświętsza.- Dokładnie. Wolałabym, żebyś się z nią nie widywał.

- Dlaczego nic nie powiedziałaś?

- Bo nie mam nic do gadania w tej kwestii. Myślisz, że jest twoją jedyną przyjaciółką.-

Wzruszam ramionami w rozdrażnieniu. On naprawdę tego nie łapie. W jaki sposób ta

rozmowa zeszła na nią? Nawet nie chcę o niej myśleć. Próbuję nakierować nas z powrotem

na José.- Tak samo jak ty nie możesz decydować czy ja mogę widywać się z José czy nie. Nie

widzisz tego?

Christian patrzy na mnie z konsternacją, chyba. Och, co myśli?

- Przypuszczam, że może zostać tutaj- mamrocze.- Będę mógł mieć go na oku.- Brzmi

na nadąsanego.

Alleluja!

- Dziękuję! Wiesz, jeśli też mam tu zamieszkać, to…- Milknę. Christian potakuje. Wie,

co próbuję powiedzieć.- Nie żebyś nie miał miejsca.- Uśmiecham się krzywo.

Jego usta unoszą się powoli.- Czy pani uśmiecha się do mnie krzywo, panno Steele?

- Z całą pewnością, panie Grey.- Wstaję na wypadek gdyby zaczęły go świerzbić

dłonie. Oczyszczam nasze talerze i wkładam je do zmywarki.

286

- Gail to zrobi.

- Już to zrobiłam.- Staję prosto i spoglądam na niego. Obserwuje mnie.

- Muszę popracować przez jakiś czas- mówi przepraszająco.

- Spoko. Znajdę sobie jakieś zajęcie.

- Chodź tutaj- rozkazuje, ale jego głos jest łagodny i uwodzicielski, a oczy rozgrzane.

Nie waham się i idę wprost w jego ramiona, chwytając go za szyję kiedy siedzi na stołku

barowym. Obejmuje mnie, przyciska do siebie i po prostu trzyma.

- Dobrze się czujesz?- Szepcze w moje włosy.

- Dobrze?

- Po tym co stało się z tym skurwielem? Po tym co stało się wczoraj?- Dodaje, jego

głos jest cichy i szczery.

Spoglądam w jego ciemne, poważne, szare oczy. A dobrze się czuję?- Tak- szepczę.

Jego ramiona zaciskają się mocniej wokół mnie i czuję się bezpieczna, wielbiona i

kochana za razem. To rozkoszne uczucie. Zamykam oczy i upajam się byciem w jego

ramionach. Kocham tego mężczyznę. Kocham jego odurzający zapach, jego siłę, jego

zmienność- mój 50.

- Nie kłóćmy się- mamrocze. Całuje moje włosy i zaciąga się głęboko.- Pachniesz

niebiańsko jak zwykle, Ano.

- Ty też- szepczę i całuję go w szyję.

Puszcza mnie o wiele za szybko.- To powinno potrwać tylko dwie godziny.

Chodzę bez celu po mieszkaniu. Christian nadal pracuje. Wzięłam prysznic, założyłam

swoje spodnie od dresu i t-shirt i jestem znudzona. Nie chcę czytać. Kiedy siadam,

przypominam sobie palce Jacka na moim ciele.

Idę do mojej starej sypialni, pokoju Niewolnicy. José może tutaj spać- spodoba mu się

widok z okna. Jest dwudziesta piętnaście i słońce zaczyna powoli znikać na zachodzie. Światła

miasta migoczą pode mną. Wspaniale to wygląda. Tak, spodoba się José. Zastanawiam się

gdzie Christian powiesi moje zdjęcia. Wolałabym, żeby tego nie robił. Nie czuję chęci

patrzenia na siebie.

Z powrotem na korytarzu, staję przed pokojem zabaw i zupełnie bezmyślnie,

chwytam za klamkę. Christian zazwyczaj zamyka go, ale ku mojemu zdziwieniu, drzwi

otwierają się. To dziwne. Czuję się jak dziecko grające w podchody i wchodzące do

zakazanego lasu. Wchodzę do środka. Jest ciemno. Włączam światło i blask karniszy wypełnia

pokój łagodnym blaskiem. Jest tak jak zapamiętałam. Pokój wyglądający jak łono matki.

Przez mój umysł szybko przemykają wspomnienia z ostatniego pobytu tu. Pasek…

Wzdrygam się. Teraz wisi niewinnie na wieszaku obok drzwi, razem z innymi rzeczami.

Niepewnie przebiegam palcami przez paski, pejcze, paletki i bicze. A niech to. O tym muszę

porozmawiać z dr Flynnem. Czy ktoś uprawiający ten styl życia, może po prostu przestać? To

287

wydaje się nieprawdopodobne. Podchodzę do łóżka, siadam na miękkim czerwonym

satynowym prześcieradle i omiatam wzrokiem wszystkie te sprzęty.

Obok mnie stoi ławka, a nad nią cały asortyment lasek. Jest ich tak wiele! Z pewnością

wystarczyłaby jedna? Cóż, im mniej będę o nich myśleć, tym lepiej. I wielki stół. Nigdy go nie

używaliśmy, cokolwiek on na nim robi. Moje oczy kierują się na sofę i przesuwam się, żeby

na niej usiąść. To tylko sofa, nie ma w niej niczego niezwykłego- niczego do przywiązywania,

przynajmniej ja nic nie widzę. Spoglądam za siebie i znajduję muzealną komodę. Ciekawi

mnie. Co on w niej trzyma?

Kiedy otwieram górną szufladę, dociera do mnie, że krew tętni mi w żyłach. Dlaczego

jestem taka zdenerwowana? To wydaje się takie zakazane, tak jakbym bezprawnie weszła na

czyjąś posesję. Oczywiście, tak właśnie jest. Ale jeśli chce się ze mną ożenić, cóż…

Kurwa mać, co to wszystko jest? Rząd sprzętów i dziwnych narzędzi ułożonych

ostrożnie- nie mam pojęcia czym są albo do czego służą. Podnoszę jeden. Ma kształt naboju z

jakąś taką rączką. Hmm… do diabła, co się z tym robi? W moim umyśle panuje zamieszanie,

choć chyba mam pomysł. Jeezu, są cztery różne rozmiary! Moja czaszka pulsuje i spoglądam

do góry.

Christian stoi w drzwiach, gapiąc się na mnie, jego twarz jest nieczytelna. Jak długo

tam jest? Czuję się jakby przyłapano mnie z ręką w puszce ciasteczek.

- Cześć.- Uśmiecham się do niego nerwowo i wiem, że moje oczy są szeroko otwarte i

jestem śmiertelnie blada.

- Co robisz?- Mówi łagodnie, ale w jego głosie słychać ukrytą nutę.

O cholera. Jest wściekły? Rumienię się.- Eee… Byłam znudzona i ciekawa- mamroczę

zawstydzona, że mnie przyłapał. Powiedział, że będzie zajęty przez dwie godziny.

- To bardzo niebezpieczna kombinacja.- Przesuwa swoim długim palcem wskazującym

po dolnej wardze w cichej kontemplacji, nie zdejmuje ze mnie oczu. Przełykam i mam sucho

w ustach.

Wchodzi powoli do pokoju i cicho zamyka za sobą drzwi, jego szare oczy płoną. O

rety. Opiera się leniwie na komodzie, ale myślę, że jego postawa jest zwodnicza. Moja

wewnętrzna bogini nie wie czy to czas na walkę czy ucieczkę.

- Więc, co dokładnie panią tak ciekawi, panno Steele? Może mogę panią oświecić.

- Drzwi były otwarte… Ja— Spoglądam na Christiana kiedy wstrzymuję oddech, jak

zawsze niepewna jego reakcji i tego co powinnam powiedzieć. Jego oczy są ciemne. Myślę,

że jest rozbawiony, ale ciężko powiedzieć. Kładzie łokcie na komodzie i opiera brodę na

złączonych rękach.

- Byłem tu dzisiaj wcześniej, zastanawiałem się co zrobić z tym wszystkim. Musiałem

zapomnieć zamknąć.- Patrzy spode łba, jak gdyby niezamknięcie drzwi było okropnym

uchybieniem z jego strony. Marszczę brwi- zapominanie jest do niego niepodobne.

- Och?

- A teraz znajduję cię tutaj, ciekawską jak zawsze- jego głos jest łagodny, zagadkowy.

- Nie jesteś wściekły?- Szepczę, używając pozostałego w płucach powietrza.

288

Przekrzywia głowę na jedną stronę i jego usta drżą z rozbawienia.

- Dlaczego miałbym być wściekły?

- Czuję jakbym wkraczała na nie swój teren… i zawsze jesteś na mnie wściekły.- Mój

głos jest cichy, chociaż czuję ulgę. Brew Christiana marszczy się ponownie.

- Tak, wkraczasz na nie swój teren, ale nie jestem wściekły. Mam nadzieję, że

któregoś dnia zamieszkasz tu ze mną i to wszystko,- wskazuje ręką na pokój- będzie też

twoje.

Mój pokój zabaw… hę? Gapię się na niego- to dużo do zaabsorbowania.

- Właśnie dlatego tu dzisiaj byłem. Próbowałem zdecydować, co zrobić.- Klepie swoje

usta palcem wskazującym.- Jestem zły przez cały czas? Rano nie byłem.

Och, to prawda. Uśmiecham się na wspomnienie Christiana kiedy się obudziliśmy i to

odwraca moją uwagę od tego, co stanie się z pokojem zabaw. Był takim zabawnym 50 tego

ranka.

- Byłeś dowcipny. Lubię dowcipnego Christiana.

- Taak?- Unosi brew i jego piękne usta układają się w uśmiech, nieśmiały uśmiech.

Wow!

- Co to jest?- Podnoszę srebrne coś w kształcie naboju.

- Zawsze gorliwa informacji, panno Steele. To korek doodbytniczy- mówi delikatnie.

- Och…

- Kupiony dla ciebie.

Co?- Dla mnie?

Potakuje powoli, jego twarz jest teraz poważna i ostrożna.

Marszczę brwi.- Kupujesz nowe, eee… zabawki… dla każdej Niewolnicy?

- Niektóre rzeczy. Tak.

- Korki doodbytnicze?

- Tak.

Ok… Przełykam ślinę. Korek doodbytniczy. Jest zrobiony z porządnego metalu- z

pewnością to niewygodne? Pamiętam naszą rozmowę o zabawkach erotycznych i twardych

granicach, po moim zakończeniu studiów. Chyba powiedziałam wtedy, że spróbuję. Teraz,

widząc to na własne oczy, nie wiem czy to jest coś, co chciałabym zrobić. Oglądam go jeszcze

raz i wkładam z powrotem do szuflady.

- A to?- Wyciągam długi, czarny, gumowy obiekt w kształcie uszeregowanych,

okrągłych kulek połączonych razem. Pierwsza jest duża, a ostatnia o wiele mniejsza. W sumie

osiem kulek.

- Kulki doodbytnicze- mówi Christian, obserwując mnie ostrożnie.

Och! Oglądam je z fascynacją i horrorem. Wszystkie te kulki, we mnie… tam! Nie

miałam pojęcia.

- Przynoszą niezły efekt, jeśli wyciągniesz je podczas orgazmu- dodaje stwierdzając

fakt.

- To dla mnie?- Szepczę.

289

- Dla ciebie.- Potakuje powoli.

- To jest szafka do tyłka?

Uśmiecha się krzywo.- Jeśli wolisz.

Zamykam ją szybko, rumieniąc się jak czerwone światło uliczne.

- Nie podoba ci się szafka do tyłka?- Pyta niewinnie, rozbawiony. Spoglądam na niego

i wzruszam ramionami, próbując pokonać swój szok.

- Nie jest na górze mojej świątecznej listy prezentów- mamroczę nonszalancko.

Otwieram niepewnie drugą szufladę. Christian uśmiecha się szeroko.

- W następnej szufladzie są różne rodzaje wibratorów.

Szybko zamykam szufladę.

- A w następnej?- Szepczę, znowu jestem poszarzała, ale tym razem ze wstydu.

- Ta jest bardziej interesująca.

Och! Niepewnie otwieram szufladę, nie zdejmując oczu z jego pięknej, ale raczej

zadowolonej z siebie twarzy. W środku znajduje się cały zbiór metalowych przedmiotów i

jakieś klamerki do ubrań. Klamerki do ubrań! Podnoszę duże metalowe, klamerkowe

urządzenie.

- Klamerki genitalne- mówi Christian. Staje prosto i podchodzi żeby stanąć obok mnie.

Od raz wkładam je z powrotem i wybieram coś bardziej delikatnego- dwie małe klamerki na

łańcuszku.

- Niektóre z nich służą do zadawania bólu, ale większość do sprawiania przyjemności-

mamrocze.

- Co to jest?

- Klamerki sutkowe. Dla obu.

- Obu? Sutków?

Christian uśmiecha się krzywo.- Cóż, są dwie klamerki, kochanie. Tak, na oba sutki, ale

nie to miałem na myśli. Te są i dla bólu i dla przyjemności.

Och. Zabiera mi je.

- Wystaw mały palec.

Robię jak prosi i przyczepia jedną klamerkę na czubek mojego palca. Nie jest to zbyt

nieprzyjemne.

- Uczucie jest bardzo intensywne, ale to zdejmowanie ich sprawia największy ból i

przyjemność.- Usuwam klamerkę. Hmm, to może być fajne. Wiję się na tą myśl.

- Podobają mi- mamroczę, a Christian uśmiecha się.

- Taak, panno Steele? Chyba widzę.

Potakuję nieśmiało i przygryzam wargę. Sięga ręką i ciągnie za moją brodę, więc

puszczam swoją dolną wargę.

- Wiesz jak to na mnie działa- mamrocze.

Chowam klamerki z powrotem do szuflady, a Christian pochyla się do przodu i

wyciąga jeszcze dwie.

- Te są regulowane.- Podnosi je żebym mogła obejrzeć.

290

- Regulowane?

- Można je nosić bardzo ciasno zapięte… albo nie. Zależy od twojego nastroju.

Jak on to robi, że to brzmi tak erotycznie? Przełykam i żeby odwrócić jego uwagę,

wyciągam urządzenie, które wygląda jak najeżony kolcami, okrągły nóż do ciasta.

- To?- Marszczę brwi. Na pewno nie ma pieczenia w pokoju zabaw.

- To wiatraczek Wartneberg’a.

- Do?

Sięga i zabiera mi go.- Podaj mi rękę. Dłonią do góry.

Daję mu moją lewą rękę, a on chwyta ją delikatnie, przesuwając kciukiem po moich

kostkach. Przebiega mnie dreszcz. Jego skóra na mojej, to nigdy nie przestanie mnie

zadziwiać. Przejeżdża kółkiem po mojej dłoni.

- Au!- Ząbki wbijają się w moją skórę- to coś więcej niż ból. Właściwie, to lekko

łaskocze.

- Wyobraź to sobie na swoich piersiach- mamrocze lubieżnie Christian.

Och! Rumienię się i wyrywam rękę. Mój oddech i serce przyspieszają. Jasna cholera.

- Pomiędzy bólem, a rozkoszą jest cienka linia, Anastasio- mówi łagodnie kiedy

pochyla się i chowa urządzenie z powrotem do szuflady.

- Klamerkami do ubrań?- Szepczę.

- Z klamerkami do ubrań można robić wspaniałe rzeczy.- Jego szare oczy płoną.

Opieram się o szufladę tak, że się zamyka.

- Czy to wszystko?- Christian wygląda na rozbawionego.

- Nie…- Ciągnę żeby otworzyć czwartą szufladę i jestem wprawiona w zakłopotanie

przez dużą ilość skóry i pasków. Ciągnę za jeden z pasków… okazuje się, że jest przeczepiony

do kulki.

- Kulka do kneblowania. Żebyś była cicho- mówi Christian znowu rozbawiony.

- Miękka granica- mamroczę.

- Pamiętam- mówi.- Ale nadal możesz oddychać. Zaciskasz zęby na kulce.- Zabiera mi

ją i zaciska palce na kulce w sposób w jaki zrobiłyby to zęby.

- Nosiłeś coś takiego?- Pytam.

Nieruchomieje i patrzy na mnie.- Tak.

- Żeby nie było słychać twoich krzyków?

Zamyka oczy, chyba przez rozdrażnienie.- Nie, nie o to w nich chodzi.

Och?

- Chodzi o kontrolę, Anastasio. Jak bardzo bezradna byłabyś, gdybyś była związana i

nie mogła mówić? Jak bardzo musiałabyś zaufać, wiedząc, że mam nad tobą taką władzę? Że

muszę odczytywać język twojego ciała i twoją reakcję, a nie słuchać twoich słów? To czyni cię

bardziej zależną i daje mi całkowitą kontrolę.

Przełykam.

- Wydaje się jakby ci tego brakowało.

291

- To jest coś, co znam- mamrocze, patrząc na mnie. Jego szare oczy są szerokie i

poważne. Atmosfera między nami zmienia się, jak gdyby był w konfesjonale.

- Masz nade mną władzę. Wiesz, że tak jest- szepczę.

- Mam? Sprawiasz, że czuję się… bezradny.

- Nie!- Och, 50…- Dlaczego?

- Bo jesteś jedyną osobą jaką znam, która naprawdę mogłaby mnie zranić.- Sięga i

zakłada mi włosy za ucho.

- Och Christian… to działa w obie strony. Jeśli byś mnie nie chciał— Drżę, spoglądając

na moje splątane palce. Tutaj leży moja kolejna obawa w związku z nami. Gdyby nie był taki…

zniszczony, to chciałby mnie? Kręcę głową. Muszę spróbować nie myśleć w ten sposób.

- Ostatnią rzeczą jaką chciałabym zrobić, to zranić cię. Kocham cię- mówię, sięgając i

przejeżdżając palcami po jego baczku, delikatnie głaszczę jego policzek. Wtula twarz w mój

dotyk, upuszcza kulkę z powrotem do szuflady. Sięga po mnie, obejmując mnie w pasie i

przyciąga do siebie.

- Skończyliśmy już ten pokaz?- Pyta łagodnym i uwodzicielskim głosem. Jego ręka

przesuwa się w górę, po moich plecach aż do mojego karku.

- Dlaczego? Co chciałeś robić?

Pochyla się i całuje mnie delikatnie, a ja rozpływam się, chwytając jego ramiona.

- Ano, zostałaś dzisiaj prawie zaatakowana- jego głos jest łagodny, ale lodowaty i

ostrożny.

- No i?- Pytam, upajając się dotykiem jego ręki na moich plecach i jego bliskością.

Odciąga głowę i patrzy na mnie wilkiem.

- Co masz na myśli mówiąc „no i”?- Mówi z reprymendą.

Spoglądam w górę w jego śliczną, naburmuszoną twarz i jestem oślepiona.

- Christian, nic mi nie jest.

Obejmuje mnie ramionami i trzyma blisko siebie.- Kiedy sobie pomyślę, co się mogło

stać- mówi, zakopując twarz w moich włosach.

- Kiedy się nauczysz, że jestem silniejsza niż wyglądam?- Szepczę zapewniająco w jego

szyję, wdychając jego przepyszny zapach. Nie ma niczego lepszego na świecie niż bycie w

ramionach Christiana.

- Wiem, że jesteś silna- duma cicho Christian. Całuje moje włosy, a potem, ku mojemu

wielkiemu rozczarowaniu, puszcza mnie. Ej?

Pochylając się, wyciągam kolejny przedmiot z otwartej szuflady. Kilka kajdanek

przyczepionych do pręta. Podnoszę go do góry.

- To- mówi Christian z ciemniejącymi oczami- jest pręt rozszerzający z kajdankami na

kostki i nadgarstki.

- Jak to działa?- Pytam, jestem naprawdę zaintrygowana. Moja wewnętrzna bogini

wychyla głowę ze swojego bunkra.

- Chcesz żebym ci pokazał?- Mówi zaskoczony i na chwilę zamyka oczy.

Mrugam. Kiedy otwiera oczy, błyszczą.

292

O rany.- Tak, chce demonstracji. Lubię być związana- szepczę kiedy moja wewnętrzna

bogini wyskakuje z bunkra i ląduje na swoim szezlongu.

- Och Ana- mamrocze. Nagle wygląda na cierpiącego.

- Co?

- Nie tutaj.

- Co masz na myśli?

- Chcę cię w moim łóżku, nie tutaj. Chodź.- Chwyta pręt i moją rękę, a potem szybko

wyprowadza mnie z pokoju.

Dlaczego wychodzimy? Spoglądam do tyłu.- Dlaczego nie tam?

Christian zatrzymuje się na schodach i spogląda na mnie grobowym wzrokiem.

- Ana, ty możesz być już gotowa żeby tam wrócić, ale ja nie. Ostatnim razem kiedy

tam byliśmy, zostawiłaś mnie. Ciągle ci to mówię. Kiedy zrozumiesz?- Marszczy brwi,

puszczając mnie, żeby mógł gestykulować swoją wolną ręką.

- W konsekwencji, zmieniło się całe moje nastawienie. Moje całe spojrzenie na życie

zmieniło się radykalnie. Powiedziałem ci o tym. To, czego ci nie powiedziałem, to, że—

Milknie i przebiega ręką przez włosy, szukając właściwych słów.- Jestem jak alkoholik na

odwyku, ok? To jedyne porównanie jakie przychodzi mi do głowy. Przymus zniknął, ale nie

chcę stawiać pokusy na swojej drodze. Nie chcę cię zranić.

Wygląda na tak pełnego wyrzutów sumienia i w tej chwili, przebiega mnie ostry ból.

Co ja zrobiłam temu człowiekowi? Poprawiłam jego życie? Był szczęśliwy zanim mnie poznał,

prawda?

- Nie zniosę, jeśli cię zranię, bo cię kocham- dodaje, spoglądając na mnie, jego twarz

wyraża absolutną szczerość. Wygląda jak mały chłopiec, który mówi bardzo prostą prawdę.

Wygląda na całkowicie uczciwego i zapiera mi dech w piersiach. Uwielbiam go

bardziej niż cokolwiek innego i kogokolwiek innego. Kocham tego mężczyznę bezwarunkowo.

Rzucam się na niego tak mocno, że musi upuścić to co trzyma, żeby mnie złapać kiedy

przyciskam go do ściany. Chwytając jego twarz w obie dłonie, przyciągam jego usta do

swoich. Czuję jego zaskoczenie kiedy wpycham język w jego usta. Stoję jeden stopień nad

nim- jesteśmy na tym samym poziomie i czuję się ogromnie silna. Całuję go namiętnie, moje

palce wplątują się w jego włosy, chcę go dotknąć, wszędzie, ale powstrzymuję się. Znam jego

strach. Moje pożądanie rozwija się, rozkwitając głęboko we mnie, jest gorące i ciężkie.

Christian pomrukuje i chwyta mnie za ramiona, odciągając mnie.

- Chcesz żebym zerżnął cię na schodach?- Mamrocze, jego oddech jest nierówny.- Bo

w tej chwili, zrobię to.

- Tak- mamroczę i jestem pewna, że mój mroczny uśmiech jest taki sam jak jego.

Spogląda na mnie gniewnie, jego oczy są przymrużone i ciężkie.- Nie. Chcę cię w

moim łóżku.- Nagle łapie mnie i przerzuca sobie przez ramię. Piszczę głośno, a on uderza

mnie mocno w tyłek, więc piszczę znowu. Kiedy schodzi po schodach, zatrzymuje się żeby

podnieść pręt rozszerzający.

293

Pani Jones wychodzi ze składzika kiedy przechodzimy przez korytarz. Uśmiecha się do

nas, a ja macham do niej przepraszająco, do góry nogami. Christian chyba jej nie zauważył.

W sypialni, stawia mnie na nogi i rzuca pręt na łóżku.

- Nie sądzę, że zrobiłbyś mi krzywdę- mówię.

- Ja też nie sądzę, że zrobiłbym ci krzywdę- mówi. Bierze moją głowę w dłonie i całuje

mnie długo i mocno, podpalając moją już i tak rozgrzaną krew.

- Tak bardzo cię pragnę- szepcze przy moich ustach dysząc.- Jesteś pewna? Po

dzisiejszym dniu?

- Tak, ja też cię pragnę. Chcę cię rozebrać.- Nie mogę się doczekać, żeby położyć na

nim swoje ręce, moje palce swędzą, pragnąc go dotknąć.

Jego oczy rozszerzają się i przez chwilę się waha, może rozważa moją prośbę.

- Ok- mówi ostrożnie.

Sięgam do drugiego guzika jego koszuli i słyszę jak nabiera powietrza.

- Nie dotknę cię, jeśli nie chcesz- szepczę.

- Nie- odpowiada szybko.- Zrób to. W porządku. Nic mi nie jest- mamrocze.

Delikatnie odpinam guzik i moje palce ześlizgują się po jego koszuli do następnego.

Jego oczy są wielkie i świecące, a usta rozchylone kiedy jego oddech zaczyna być płytki. Jest

taki piękny, nawet w swoim strachu… przez swój strach. Odpinam trzeci guzik i zauważam

miękkie włosy wystające z ogromnego V jego koszuli.

- Chcę cię tam pocałować- mówię.

Ostro nabiera powietrza.- Pocałować mnie?

- Tak- mamroczę.

Traci oddech kiedy odpinam kolejny guzik i bardzo powoli pochylam się do przodu,

żeby moje intencje były jasne. On wstrzymuje oddech, ale stoi w miejscu kiedy zostawiam

delikatny pocałunek pomiędzy miękkimi loczkami. Odpinam ostatni guzik i podnoszę twarz

do góry. Patrzy na mnie i na jego twarzy widzę satysfakcję, spokój i… zastanowienie.

- To robi się coraz łatwiejsze, prawda?- Szepczę.

Potakuje kiedy powoli zsuwam koszulę z jego ramion i pozwalam jej spaść na

podłogę.

- Co ty mi zrobiłaś, Ano?- Mamrocze.- Cokolwiek to jest, nie przestawaj.- I bierze mnie

w swoje ramiona, zaciskając w pięści moje włosy i odchylając moją głowę, by mieć lepszy

dostęp do mojego gardła.

Przesuwa ustami po mojej szczęce, podgryzając ją lekko. Mruczę. Och, pragnę tego

mężczyzny. Moje palce zabierają się za guzik jego spodni i rozpinają rozporek.

- Och kochanie- mówi kiedy całuje mnie za uchem. Czuję jego erekcję, mocną i

twardą, napinającą się moją stronę. Pragnę go, w moich ustach. Szybko odsuwam się do tyłu

i padam na kolana.

- Łoł?- Traci powietrze.

Mocno ciągnę za jego spodnie i bokserki i uwalnia się. Zanim może mnie

powstrzymać, biorę go do ust, ssę mocno, czerpiąc radość z jego zszokowanego zaskoczenia

294

kiedy jego usta rozchylają się. Spogląda na mnie z góry, obserwując mój każdy ruch. Jego

oczy są takie ciemne i pełne zmysłowego błysku. O rety. Osłaniam zęby i ssę mocniej. Zamyka

oczy i poddaje się swojej cielesnej przyjemności. To takie podniecające. Wiem, co mu robię i

to jest hedonistyczne, wyzwalające i seksowne jak diabli. To uczucie uderza mi do głowy,

jestem nie tylko władcza, ale też wszechwiedząca.

- Kurwa- syczy i delikatnie chwyta moją głowę, wyginając biodra, więc wchodzi głębiej

w moje usta. O tak, chcę tego i omiatam go językiem, ciągnąc mocno… znowu i znowu.

- Ana.- Próbuje się cofnąć.

O nie, Grey. Pragnę cię. Mocno chwytam jego biodra i podwajam wysiłki. Widzę, że

jest blisko.

- Proszę- dyszy.- Ano, dojdę- pomrukuje.

To dobrze. Moja wewnętrzna bogini w ekstazie odrzuca głowę do tyłu, a on dochodzi

głośno i mokro w moich ustach.

Otwiera swoje jasne, szare oczy i patrzy na mnie z góry. Uśmiecham się do niego,

oblizując usta. Szczerzy się do mnie, to szalony, lubieżny uśmiech.

- A więc tak się będziemy bawić, panno Steele?- Pochyla się, chwyta mnie pod

ramionami i stawia na nogi. Nagle jego usta znajdują się na moich. Mruczy.

- Czuję swój smak. Ty smakujesz lepiej- mamrocze przy moich ustach. Ściąga mi t-shirt

i rzuca go na podłogę. Potem podnosi mnie i rzuca na łóżko. Chwyta nogawki moich spodni

dresowych i ciągnie mocno, zjeżdżają w jednym płynnym ruchu. Jestem naga, rozciągnięta na

jego łóżku. Czekam. Pragnę. Jego oczy spijają mnie i powoli zdejmuje resztę swoich ubrań,

nie zdejmując ze mnie oczu.

- Jesteś piękną kobietą, Anastasio- mówi z aprobatą.

Hmm… Kokieteryjnie przechylam głowę na bok i uśmiecham się do niego szeroko.

- Jesteś pięknym mężczyzną, Christian i smakujesz bardzo dobrze.

Obdarowuje mnie dzikim, szerokim uśmiechem i sięga po pręt rozszerzający. Chwyta

moją lewą kostkę i szybko zapina ją w kajdanki, mocno dociskając, ale nie za mocno.

Sprawdza ile mam miejsca przez włożenie swojego małego palca między kajdany, a moją

kostkę. Nie zdejmuje wzroku z moich oczu. Nie musi patrzeć co robi. Hmm… robił to już

wcześniej.

- Będziemy musieli sprawdzić jak ty smakujesz. Jeśli dobrze sobie przypominam, to

ma pani rzadki, wyborny smak, panno Steele.

Och.

Chwyta moją drugą kostkę, tą też zapina szybko i sprawnie. Moje stopy są oddalone

od siebie o jakieś sześćdziesiąt centymetrów.

- Dobrą rzeczą w tym sprzęcie jest to, że się rozszerza- mamrocze. Naciska coś na

pręcie, potem pcha i moje nogi rozszerzają się jeszcze bardziej. Wow, moje stopy znajdują się

teraz jakiś metr od siebie. Opada mi szczęka i biorę głęboki wdech. Kurwa, to jest gorące.

Płonę, jestem bezradna w potrzebie.

Christian oblizuje dolną wargę.

295

- Och, będziemy mieć z tym fajną zabawę, Ano.- Sięga w dół, chwyta pręt i obraca go,

więc nagle znajduję się na brzuchu. To mnie zaskakuje.

- Widzisz, co mogę ci zrobić?- Mówi mrocznie i znowu obraca pręt, więc wracam na

plecy. Patrzę na niego bez tchu.

- Te inne kajdanki są na twoje nadgarstki. Pomyślę o tym. To zależy czy będziesz się

dobrze zachowywała czy nie.

- A kiedy się źle zachowuję?

- Jestem w stanie wymienić kilka uchybień- mówi łagodnie, przesuwając palcami po

wnętrzu moich stóp. To łaskocze, ale pręt nie pozwala mi ruszyć nogami, choć próbuję uciec

jego palcom.

- Na przykład twoje Blackberry.

Tracę oddech.- Co zrobisz?

- Och, nigdy nie ujawniacz moich planów.- Uśmiecha się krzywo, a jego oczy zapalają

diabolicznie.

O ja pierdolę. Nie mieści mi się w głowie, że jest taki seksowny, zapiera mi dech.

Czołga się po łóżku, klęka pomiędzy moimi nogami, cudownie nagi. Jestem bezradna.

- Hmm. Jest pani taka wyeksponowana, panno Steele.- Przesuwa palcami obu rąk w

górę, po wewnętrznej stronie moich nóg. Robi to powoli, leniwie, rysując małe kółka. Nie

zrywa ze mną kontaktu wzrokowego.

- Wszystko tkwi w oczekiwaniu, Ano. Co ja ci zrobię?- Jego łagodnie wypowiedziane

słowa wbijają się prosto w najgłębszą, najmroczniejszą część mnie. Rzucam się na łóżku i

jęczę. Jego palce kontynuują swój powolny atak w górę moich nóg, przez moje kolana.

Instynktownie chcą zacisnąć nogi, ale nie mogę.

- Pamiętaj, jeśli coś ci się nie spodoba, po prostu każ mi przestać- mamrocze.

Schylając się, całuje mój brzuch, łagodne, ssące pocałunki, podczas gdy jego ręce kontynuują

swoją wolną, pełną tortur podróż na północ po wewnętrznych stronach moich ud. Dotykają

mnie i droczą się ze mną.

- Och proszę, Christian.- Błagam.

- Och, panno Steele. Odkryłem, że potrafi pani być bezlitosna w swoich miłosnych

atakach na mnie. Myślę, że powinienem się odwdzięczyć.

Moja palce zaciskają się na pościeli kiedy oddaję się mu. Jego usta kierują się na

południe, jego palce na północ, do podatnego i wyeksponowanego łączenia moich ud.

Pojękuję kiedy wkłada we mnie palce i unoszę miednicę na spotkanie z nim. Christian jęczy w

odpowiedzi.

- Nigdy nie przestajesz mnie zadziwiać, Ano. Jesteś taka mokra- mamrocze w miejscu,

gdzie moje włosy łonowe łączą się z moim brzuchem. Moje ciało podskakuje kiedy jego usta

odnajdują mnie.

O mój…

Zaczyna powolny, zmysłowy atak, jego język zatacza kółka wokół i wokół, podczas gdy

jego palce poruszają się we mnie. Nie mogę zacisnąć nóg ani się ruszyć, więc to uczucie jest

296

intensywne, naprawdę intensywne. Moje plecy wyginają się kiedy próbuję wchłonąć te

odczucia.

- Och Christian- krzyczę.

- Wiem kochanie- szepcze i unosząc głowę, dmucha łagodnie na najbardziej wrażliwą

część mojego ciała.

- Aaaah! Proszę!- Błagam.

- Powiedz moje imię- rozkazuje.

- Christian- wołam, prawie nie rozpoznając swojego głosu. Jest taki wysoki i pełen nie

zaspokojonego pragnienia.

- Jeszcze raz- mówi.

- Christian, Christian, Christian Grey!- Wołam głośno.

- Jesteś moja- jego głos jest miękki i śmiertelnie poważny. Za ostatnim pociągnięciem

jego języka, spadam spektakularnie w orgazm, ale że moje nogi są od siebie tak bardzo

oddalone, orgazm trwa i trwa. Zatracam się.

Niejasno stwierdzam, że Christian obrócił mnie na brzuch.

- Spróbujemy tego, kochanie. Jeśli nie będzie ci się podobało albo będzie zbyt

niewygodnie, powiedz mi i przestaniemy.

Co? Jestem zbyt zagubiona w mojej poorgazmicznej poświacie, żeby zbudować

jakąkolwiek spójną czy logiczną myśl. Siedzę na kolanach Christianach. Jak to się stało?

- Pochyl się, kochanie- mruczy do mojego ucha.- Głowa i klatka piersiowa na łóżku.

Jestem ogłuszona, robię jak każe. Ciągnie do tyłu moje obie ręce i zamyka je w

kajdankach na pręcie, zaraz obok moich kostek. Och… Moje kolana są podwinięte do góry,

mój tyłek w powietrzu. Jestem całkowicie bezradna, należę całkowicie do niego.

- Ano, wyglądasz pięknie.- Jego głos jest pełen zastanowienia i słyszę dźwięk

rozrywanej folii. Przebiega palcami w dół po moim kręgosłupie i zatrzymuje się przy moim

tyłku.

- Kiedy będziesz gotowa, chcę też tego.- Jego palce wiszą nade mną. Głośno

wypuszczam powietrze kiedy zaczynam napinać się pod jego delikatną inspekcją.- Nie dzisiaj,

słodka Ano, ale któregoś dnia… Chcę cię w każdy sposób. Chcę wziąć w posiadanie każdy

milimetr ciebie. Jesteś moja.

Myślę o korku doodbytniczym i wszystko głęboko we mnie, zaciska się. Jego słowa

powodują, że pomrukuję, a jego palce zsuwają się w dół i dookoła, na bardziej znajome

terytorium.

Kilka chwil później, wchodzi we mnie mocno.- Au! Delikatnie- krzyczę, a ona

nieruchomieje.

- Wszystko w porządku?

- Delikatnie… daj mi się do tego przyzwyczaić.

Powoli wychodzi ze mnie, a potem delikatnie wsuwa się z powrotem, wypełniając

mnie, rozciągając, dwa razy, trzy i jestem bezradna.

- Tak, dobrze, teraz już to łapię- mamroczę, oddając się temu uczuciu.

297

Pomrukuje i przyspiesza tempo. Porusza się, porusza się… nieustępliwie… do przodu,

do środka, wypełniając mnie… i to jest cudowne uczucie. W mojej bezradności jest radość,

radość w moim oddaniu się mu i wiedza, że może się we mnie zatracić w sposób w jaki chce.

Mogę to robić. Zabiera mnie do tych mrocznych miejsc, miejsc, o których istnieniu nie

miałam pojęcia. Razem wypełniamy je oślepiającym światłem. O tak… błyszczącym,

oślepiającym światłem.

I odpuszczam, rozpływając się w tym, co mi robi i odnajdując moje słodkie, słodkie

uwolnienie kiedy dochodzę znowu, głośno, krzycząc jego imię. A on nieruchomieje, wlewając

we mnie swoje serce i duszę.

- Ana, kochanie- krzyczy i upada obok mnie.

Jego palce sprawnie odpinają paski kajdanek. Masuje moje kostki i nadgarstki. Kiedy

kończy i wreszcie jestem wolna, wciąga mnie w swoje ramiona i odpływam z wyczerpania.

Kiedy znowu wypływam na powierzchnię, jestem zwinięta obok niego, a on patrzy na

mnie. Nie mam pojęcia, która jest godzina.

- Mógłbym przez wieczność patrzeć jak śpisz, Ano- mamrocze i całuje mnie w czoło.

Uśmiecham się i przysuwam do niego omdlała.

- Nie chcę nigdy pozwolić ci odejść- mówi miękko i oplata mnie ramionami.

Hmm.- Nigdy nie chcę odejść. Nigdy nie pozwól mi odejść- bełkoczę sennie, moje

powieki nie chcą się otworzyć.

- Potrzebuję cię- szepcze, ale jego głos jest odległą, eteryczną częścią mojego snu.

Potrzebuje mnie… potrzebuje mnie… i kiedy w końcu wpadam w ciemność, moja ostatnie

myśli błądzą wokół małego chłopca o szarych oczach i brudnych miedziano brązowych

włosach, który uśmiecha się do mnie nieśmiało.

298

Rozdział 17

Hmm.

Christian pieści ustami moją szyję kiedy się budzę.

- Dzień dobry, kochanie- szepcze i podgryza moje ucho. Moje oczy otwierają się i

zamykają. Jasne, poranne światło zalewa pokój i jego ręka delikatnie pieści moje piersi,

drocząc się ze mną. Przesuwając się w dół, chwyta moje biodro, leżąc za mną i przysuwa do

siebie.

Rozciągam się obok niego, chłonąc ten dotyk i czuję jego erekcję na moich

pośladkach. O rety. Pobudka a la Christian Grey.

- Cieszysz się, że mnie widzisz- bełkoczę sennie i wpycham się na niego sugerująco.

Czuję jego szeroki uśmiech przy mojej szczęce.

- Bardzo się cieszę, że cię widzę- mówi i jego dłoń głaszcze mnie po brzuchu, kierując

się w dół, żeby dotknąć mnie tam i pozwolić swoim palcom odkrywać.- Z całą pewnością,

istnieją pewne zalety budzenia się obok pani, panno Steele- drażni się ze mną i delikatnie

obraca mnie na plecy.

- Dobrze spałaś?- Pyta kiedy jego palce kontynuują swoją sensualną torturę.

Uśmiecha się do mnie z góry- tym swoim olśniewającym uśmiechem amerykańskiego modela

o idealnych zębach, na widok którego można paść trupem. Zapiera mi dech w piersiach.

Moje biodra zaczynają kołysać się w rytm tańca, który rozpoczęły jego palce. Całuje

mnie szybko w usta, a potem przesuwa się na moją szyję, podgryzając ją powoli, całując i

ssąc po drodze. Jęczę. Jest czuły, jego dotyk jest lekki i niebiański. Jego odważne palce

przesuwają się w dół i powoli wkłada we mnie jeden. Cicho syczy z podziwu.

- Och Ana- mamrocze żarliwie przy moim gardle.- Zawsze jesteś gotowa.- Porusza

palcem w rytmie pocałunków, gdy jego usta wędrują leniwie przez mój obojczyk, a potem do

moich piersi. Torturuje jeden, potem drugi sutek zębami i ustami, ale robi to bardzo

delikatnie, a one twardnieją i wydłużają się w słodkiej odpowiedzi.

Pomrukuję.

- Hmm- warczy łagodnie i podnosi głowę, żeby popatrzeć na mnie swoimi

połyskującymi, szarymi oczami.- Pragnę cię, teraz.- Sięga do stolika nocnego. Przesuwa się na

mnie, podpierając się na łokciach i pociera swoim nosem o mój podczas, gdy rozchyla moje

nogi swoimi. Klęka i rozdziera foliowe opakowanie.

- Nie mogę się doczekać soboty- mówi, jego oczy połyskują lubieżną radością.

-Twojego przyjęcia?- Dyszę.

- Nie. Będę mógł przestawać używać tych pierdolców.

- Trafna nazwa.- Chichoczę.

Uśmiecha się do mnie krzywo, nakładając prezerwatywę.- Czy pani chichocze, panno

Steele?

299

- Nie.- Próbuję zachować poważną minę i przegrywam.

- Teraz nie czas na chichoty.- Kręci głową upominająco, a jego głos jest niski, surowy,

ale jego twarz- ja pierdolę- jest zarówno kamienna jaki i wulkaniczna.

Powietrze staje mi w gardle.- Myślałam, że lubiłeś kiedy chichoczę- szepczę

zachrypnięta, spoglądając w mroczne głębiny jego sztormowych oczu.

- Nie teraz. Jest czas i miejsce na chichotanie. Teraz to ani jedno ani drugie. Muszę cię

powstrzymać i chyba wiem jak- mówi tajemniczo i jego ciało przykrywa moje.

- Co chciałabyś na śniadanie, Ano?

- Poproszę tylko granolę. Dziękuję pani Jones.

Rumienię się kiedy siadam obok Christiana przy barze śniadaniowym. Kiedy ostatni

raz widziałam wyszukaną i odpowiednią???? Panią Jones, byłam bezceremonialnie

przerzucona przez ramię Christiana i niesiona do sypialni.

- Wyglądasz ślicznie- mówi łagodnie Christian. Znowu ubrałam szarą, ołówkową

spódnicę i szarą, jedwabną bluzkę.

- Ty też- uśmiecham się do niego nieśmiało. Ma na sobie jasnoniebieską koszulę i

jeansy. Wygląda luzacko, czysto i idealnie, jak zawsze.

- Powinniśmy kupić ci więcej spódniczek- mówi, stwierdzając fakt.- W zasadzie, to z

rozkoszą zabrałbym się na zakupy.

Hmm… zakupy. Nienawidzę zakupów. Ale może z Christianem nie będą takie złe.

Decyduję się odwrócić jego uwagę, to najlepsza forma obrony.

- Zastanawiam się, co się stanie dzisiaj w pracy?

- Będą musieli zastąpić tego oślizgłego typa.- Christian marszczy brwi, patrząc spode

łba jak gdyby wdepnął w coś wybitnie nieprzyjemnego.

- Mam nadzieję, że moim nowym szefem będzie kobieta.

- Dlaczego?

- Cóż, będziesz miał mniej podejrzeń, że mogę z nią uciec- droczę się z nim.

Jego usta drżą i zaczyna jeść omlet.

- Co jest takie zabawne?

- Ty jesteś. Jedz granolę, całą, jeśli to całe twoje śniadanie.

Apodyktyczny jak zawsze.

- Więc, kluczyk wsadza się tutaj.- Christian wskazuje na zapłon pod dźwignią biegów.

- Dziwne miejsce- mamroczę. Ale tak podoba mi się każdy najmniejszy szczegół tego

samochodu i praktycznie podskakuję jak małe dziecko na wygodnym skórzanym fotelu.

Christian w końcu pozwala mi poprowadzić mój samochód.

300

Patrzy na mnie chłodno, choć jego oczy płoną od dobrego humoru.- Jesteś tym dość

podekscytowana, co?- Mamrocze rozbawiony.

Potakuję, szczerząc się jak głupek.- Tylko powąchaj zapach nowego samochodu. Ten

jest nawet lepszy niż Specjał Niewolnicy… emm, A3- dodaję szybko, rumieniąc się.

Usta Christiana drgają.- Specjał Niewolnicy, hę? Ma pani taką umiejętność zabawy

słowami, panno Steele.- Odchyla się z fałszywą dezaprobatą na twarzy, mnie nie oszuka.

Wiem, że dobrze się bawi.

- Więc jedźmy.- Macha swoim długim palcem w stronę wjazdu do garażu.

Klaszczę w dłonie, włączam samochód i silnik budzi się do życia. Ustawiam dźwignię

skrzyni biegów na „jazda”, zdejmuję powoli stopę z hamulca i Saab zaczyna płynnie

przesuwać się do przodu. Taylor zapala Audi za nami i kiedy barierka wyjazdowa podnosi się,

wyjeżdża za nami z Escali na ulicę.

- Możemy mieć włączone radio?- Pytam kiedy czekamy na pierwszych światłach.

- Chcę żebyś była skoncentrowana- mówi ostro.

- Christian, proszę, umiem prowadzić przy włączonej muzyce.- Przewracam oczami.

Przez chwilę patrzy na mnie wilkiem, a potem sięga do radia.

- Możesz na nim odtwarzać swojego iPoda, dyski mp3 i CD- mówi.

Zbyt głośne, przyjemne nuty The Police, nagle wypełniają samochód. Christian ścisza

muzykę. Hmm… „King of Pain” (Król Bólu).

- Twój hymn- drażnię się z nim i natychmiast zaczynam tego żałować, kiedy widzę, że

jego usta zaciskają się w cienką linię. O nie. – Mam gdzieś tą płytę- kontynuuję pospiesznie,

chcę odwrócić jego uwagę. Hmm… gdzieś w mieszkaniu, w którym spędziłam bardzo mało

czasu.

Zastanawiam się jak tam u Ethana. Powinnam spróbować dzisiaj do niego zadzwonić.

Nie będę miała wiele do roboty w pracy.

Niepewność rozkwita w moim brzuchu. Co się stanie kiedy wejdę do biura? Czy

wszyscy będą wiedzieli o Jacku? Czy wszyscy będą wiedzieli o ingerencji Christiana? Czy nadal

będę miała pracę? A niech to, jeśli nie mam pracy, to co ja będę robić?

Wyjdź za gazylionera, Ano! Moja podświadomość znowu przybrała swoją paskudną

maskę. Ignoruję ją- pazerna suka.

- Hej, panno Niewyparzona Buzia. Wracaj.- Christian przyciąga mnie do tu i teraz

kiedy zatrzymuję się na następnych światłach.

- Jesteś bardzo rozkojarzona. Skoncentruj się, Ano- beszta mnie.- Wypadki zdarzają

się wtedy kiedy człowiek nie jest skoncentrowany.

Och, na litość boską- i nagle cofam się w czasie do sytuacji kiedy Ray uczył mnie

jeździć. Nie potrzebuję kolejnego ojca. Męża- może, perwersyjnego męża. Hmm.

- Po prostu myślę o pracy.

- Kochanie, będzie dobrze. Zaufaj mi.- Christian uśmiecha się.

301

- Proszę, nie wtrącaj się w to. Chcę sama sobie z tym poradzić. Christian, proszę. To

dla mnie ważne- mówię najdelikatniej jak umiem. Nie chcę się kłócić. Jego usta po raz kolejny

zaciskają się w upartą linię i chyba znowu zacznie mnie krytykować.

O nie.

- Nie kłóćmy się, Christian. Spędziliśmy taki wspaniały poranek. A wczorajszej noc

była— Słowa mnie zawodzą, wczorajsza noc była— Niebem.

Nic nie mówi. Spoglądam na niego, ma zamknięte oczy.

- Tak. Niebem- mówi łagodnie.- Mówiłem wczoraj poważnie.

- O czym?

- Nic chcę pozwolić ci odejść.

- Nie chcę odejść.

Uśmiecha się tym nowym, nieśmiałym uśmiechem, który burzy wszystko na swojej

drodze. O matko, ten uśmiech jest potężny.

- To dobrze- mówi prosto i wizualnie relaksuje się.

Wjeżdżam na parking niedaleko SIP.

- Odprowadzę cię do pracy. Taylor zabierze mnie stamtąd- oferuje Christian.

Wydostaję się jakoś z samochodu, choć nie jest to łatwe przez moją spódnicę, podczas gdy

Christian wysiada z gracją, pewny swojego ciała. Albo sprawia tylko wrażenie kogoś pewnego

swojego ciała. Hmm… ktoś, kto nie może znieść dotyku, nie może zachowywać się tak

pewnie. Marszczę brwi na moje wędrujące myśli.

- Nie zapomnij, że dzisiaj o siódmej spotykamy się z Flynn’em- mówi kiedy wyciąga do

mnie rękę. Naciskam zamykanie drzwi na pilocie od samochodu i chwytam jego rękę.

- Nie zapomnę. Przygotuję dla niego listę pytań.

- Pytań? O mnie?

Potakuję.

- Ja mogę odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania o mnie.- Christian wygląda na

urażonego.

Uśmiecham się do niego.- Tak, ale chcę poznać bezstronną opinię drogiego

szarlatana.

Marszczy brwi i nagle wciąga mnie w swoje ramiona, trzymając mocno moje obie

ręce za moimi plecami.

- Czy to dobry pomysł?- Mówi niskim i zachrypniętym głosem. Odchylam się do tyłu i

widzę ogromny lęk spowijający jego szerokie oczy. To rozrywa moją duszę.

- Jeśli nie chcesz, to nie zrobię tego.- Wpatruję się niego, mrugając powiekami, chcąc

zmyć troskę z jego twarzy. Próbuję wyciągnąć jedną rękę, a on uwalnia ją. Czule dotykam

jego policzka- jest gładki od porannego golenia.

- Czym się martwisz?- Pytam łagodnym i kojącym głosem.

- Że sobie pójdziesz.

- Christian, ile razy mam ci powtarzać- nigdzie się nie wybieram. Już powiedziałeś mi o

najgorszym. Nie zostawię cię.

302

- Więc dlaczego mi nie odpowiedziałaś?

- Nie odpowiedziałam?- Mamroczę nieszczerze.

- Wiesz o czym mówię, Ano.

Wzdycham.- Mszę wiedzieć, że wystarczę ci, Christian, To wszystko.

- Nie wystarczy ci na to moje słowo?- Mówi rozdrażniony i puszcza mnie.

- Christian, to wszystko wydarzyło się tak szybko. I tak jak sam o sobie mówisz, jesteś

50 odcieniami popieprzenia. Nie mogę ci dać tego, czego potrzebujesz- mamroczę.- To po

prostu nie dla mnie. Ale to sprawia, że czuję się nieodpowiednia, zwłaszcza po zobaczeniu cię

z Leilą. Kto może powiedzieć, że któregoś dnia nie spotkasz kogoś, kto lubi robić to co ty? I

kto może powiedzieć, że ty nie, no wiesz… nie zakochasz się w niej? W kimś o wiele bardziej

dopasowanym do twoich potrzeb.- Na myśl o Christianie z kimś innym, robi mi się niedobrze.

Wpatruję się w dół na moje splątane palce.

- Znałem wiele kobiet, które lubiły robić, to co ja lubię robić. Żadna nie przyciągała

mnie w taki sposób jak ty. Nigdy nie miałem żadnej więzi emocjonalnej z którąkolwiek z nich.

To zawsze byłaś ty, Ano.

- Bo nigdy nie dałeś im szansy. Zbyt wiele czasu spędziłeś zamknięty w swojej fortecy,

Christian. Posłuchaj, porozmawiajmy o tym później. Muszę iść do pracy. Może dr Flynn

podzieli się z nami swoimi spostrzeżeniami.- To o wiele za ciężki temat do rozmowy na

parkingu o ósmej pięćdziesiąt rano. I ten jedyny raz, Christian wydaje się zgadzać ze mną.

Potakuje, ale jego oczy są czujne.

- Chodź- rozkazuje, wyciągając do mnie rękę.

Kiedy docieram do swojego biurka, znajduję na nim karteczkę proszącą mnie bym od

razu udała się do gabinetu Elizabeth. Serce podskakuje mi do gardła. Och, to jest właśnie ta

chwila. Zwolnią mnie.

- Anastasio.- Elizabeth uśmiecha się uprzejmie, wskazując na krzesło przed swoim

biurkiem. Siadam i patrzę na nią wyczekująco, mając nadzieję, że nie słyszy mojego walącego

serca. Wygładza swoje grube, czarne włosy i patrzy na mnie przygnębionymi, czystymi,

niebieskimi oczami.

- Mam raczej przykre wiadomości.

Przykre! O nie.

- Wezwałam cię, żeby poinformować, że Jack opuścił firmę raczej niespodziewanie.

Rumienię się. Te nie jest dla mnie przykra wiadomość. Powinnam jej powiedzieć, że

wiem?

- Jego raczej pospieszne odejście, pozostawiło wolne stanowisko i chcielibyśmy żebyś

objęła je tymczasowo, dopóki nie znajdziemy zastępstwa.

Co? Czuję jak krew odpływa mi z głowy. Ja?

- Ale jestem tu dopiero od jakiegoś tygodnia.

303

- Tak, Anastasio, rozumiem, ale Jack zawsze zachwalał twoje umiejętności. Miał co do

ciebie wielkie plany.

Przestaję oddychać. Z pewnością miał wielkie nadzieje na zaciągnięcie mnie do łóżka.

- Tutaj masz szczegółowy opis obowiązków. Przejrzyj go dokładnie i później dzisiaj

możemy to przedyskutować.

- Ale—

- Proszę, wiem, że to nagłe, ale już kontaktowałaś się z najważniejszymi autorami

Jacka. Twoje notatki na temat rozdziałów, nie pozostały niezauważone przez innych naszych

wydawców. Masz bystry umysł, Anastasio. Wszyscy myślimy, że dasz radę.

- Ok.- To jest nierzeczywiste.

- Słuchaj, pomyśl o tym. W międzyczasie możesz zająć biuro Jacka.

Wstaje, efektywnie dając mi do zrozumienia, że mam już iść i wyciąga rękę. Ściskam ją

w kompletnym oszołomieniu.

- Cieszę, się że już go nie ma- szepcze i przez jej twarz przemyka rozpacz. Jasna

cholera. Co on jej zrobił?

Wracam do mojego biurka, chwytam Blackberry i dzwonię do Christiana.

Odbiera po drugim dzwonku.- Anastasio. Wszystko w porządku?- Pyta zaniepokojony.

- Właśnie tymczasowo dali mi posadę Jacka- wypalam.

- Żartujesz- szepcze zszokowany.

- Miałeś z tym coś wspólnego?- Mój Gos jest ostrzejszy niż miał być.

- Nie, nie, wcale. To znaczy, z całym szacunkiem Anastasio, ale jesteś tam od jakiegoś

tygodnia. I nie mówię tego nieuprzejmie.

- Wiem.- Marszczę brwi.- Najwyraźniej Jack mocno mnie zachwalał.

- Taak?- Ton Christiana jest lodowaty. Potem wzdycha.

- Cóż kochanie, jeśli oni myślą, że dasz sobie radę, to jestem pewien, że tak będzie.

Gratuluję. Może powinniśmy uczcić to jakoś po spotkaniu z Flynn’em.

- Hmm. Jesteś pewien, że nie miałeś z tym nic wspólnego?

Milczy przez chwilę, a potem mówi niskim, groźnym głosem.- Wątpisz we mnie?

Złości mnie to.

Przełykam. Rety, tak łatwo się wścieka.- Przepraszam- mówię skarcona.

- Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, daj mi znać. Będę tutaj. I Anastasio?

- Co?

- Używaj Blackberry- dodaje dosadnie.

- Tak, Christian.

Nie rozłącza się, a tego się spodziewałam, tylko bierze głęboki oddech.

- Mówię poważnie. Jeśli będziesz mnie potrzebowała, jestem tutaj.- Jego słowa są o

wiele łagodniejsze, ugodowe. Och, jest taki zmienny… jego huśtawki nastroju są jak

metronom ustawiony na presto.

- Ok- mamroczę.- Lepiej już pójdę. Muszę przenieść się do biura.

- Jeśli będziesz mnie potrzebowała. Mówię poważnie- mamrocze.

304

- Wiem i dziękuję Christian, kocham cię.

Czuję jego szeroki uśmiech po drugiej stronie telefonu. Odzyskałam go.

- Ja też cię kocham, kochanie.- Och, czy kiedyś będę miała dość tych słów do mnie?

- Porozmawiamy później.

- Nara, kochanie.

Rozłączam się i spoglądam na biuro Jacka. Moje biuro. Jasna cholera- Anastasia

Steele, Wydawca. Kto by pomyślał? Powinnam poprosić o więcej pieniędzy.

Co pomyślałby Jack gdyby wiedział? Drżę na ta myśl i zastanawiam się jak spędził

poranek, nie w Nowym Jorku tak jak się spodziewał. Wchodzę do jego- mojego biura- siadam

przy biurku i zaczynam czytać opis stanowiska.

O dwunastej trzydzieści, dzwoni do mnie Elizabeth.

- Ana, potrzebujemy cię na spotkaniu w sali konferencyjnej o pierwszej. Jerry Roach i

Kay Bestie też będą- no wiesz, prezes firmy i wice prezes? Wszyscy wydawcy są proszeni o

stawienie się.

Cholera!

- Czy muszę coś przygotować?

- Nie, to tylko zebranie informacyjne, które robimy raz w miesiącu. Lunch będzie

zapewniony.

- Będę.- Rozłączam się.

Jasna cholera! Przeglądam obecnych czołowych autorów Jacka. Tak, praktycznie

mam to opanowane. Mam pięć manuskryptów, które bardzo mu się podobały i jeszcze dwa,

które naprawdę powinny zostać poddane rozważeniu. Biorę głęboki oddech- nie mogę

uwierzyć, że jest już pora lunchu. Dzień szybko przeleciał i okrutnie mi się to podoba. Miałam

tyle rzeczy do przyswojenia tego poranka. Piknięcie mojego kalendarza informuje o

spotkaniu.

O nie- Mia! W całym tym podekscytowaniu, zapomniałam o naszym lunchu.

Wyciągam Blackberry i staram się szybko wyszukać jej numer.

Dzwoni mój telefon.

- To on, w recepcji.- Głos Claire jest ściszony.

- Kto?- Przez chwilę, myślę, że to może Christian.

- Blond bóg.

- Ethan?

Och, czego on chce? Momentalnie czuję się winna, że do niego nie zadzwoniłam.

Ethan jest ubrany w niebieską koszulę, biały t-shirt i jeansy. Uśmiecha się pogodnie,

kiedy się pojawiam.

- Wow! Wyglądasz gorąco, Steele!- Mówi, potakując z aprobatą. Szybko mnie

przytula.

- Wszystko w porządku?- Pytam.

Marszczy brwi.- Wszystko w porządku, Ano. Po prostu chciałem cię zobaczyć. Nie

odzywałaś się od jakiegoś czasu i chciałem sprawdzić jak traktuje cię pan Mogul.

305

Rumienię się i nie mogę powstrzymać uśmiechu.

- Ok!- Mówi Ethan podnosząc ręce do góry.- Widzę po tym sekretnym uśmiechu. Nie

chcę nic więcej wiedzieć. Wpadłem mając nadzieję, że masz czas na lunch. Zapisałem się na

kursy sportowe w Seattle we wrześniu. Do mojej specjalizacji.

- Och Ethan. Tyle się wydarzyło. Mam ci milion rzeczy do opowiedzenia, ale teraz nie

mogę. Mam spotkanie.- Uderza mnie pewien pomysł.- I zastanawiam się czy nie mógłbyś

wyświadczyć mi naprawdę, naprawdę, naprawdę wielkiej przysługi?- Łączę ręce w modlitwie.

- Jasne- mówi, zdezorientowany moim błaganiem.

- Miałam zjeść lunch z siostrą Christiana i Elliota, ale nie mogę jej złapać, a o tym

spotkaniu dowiedziałam się dopiero teraz. Proszę, zabierzesz ją na lunch? Proszę?

- Ooo Ana! Nie chcę opiekować się jakimś bachorem.

- Proszę Ethan.- Obdarowuję go spojrzeniem największych-najbardziej niebieskich-

oczu- o-najdłuższych-rzęsach jaki jestem w stanie z siebie wykrzesać. Przewraca oczami i

wiem, że już mi się udało.

- Ugotujesz mi coś?- Mamrocze.

- Jasne, cokolwiek, kiedykolwiek.

- Więc gdzie ona jest?

- Powinna tu zaraz być.- I jak na zawołanie, słyszę jej głos.

- Ana!- Woła z drzwi frontowych.

Oboje obracamy się i oto i ona- kształtna, wysoka, z błyszczącymi, czarnymi bob- jest

ubrana w krótką miętową sukienkę i czółenka na wysokim obcasie w tym samym kolorze, z

paskami wokół jej szczupłych kostek. Wygląda olśniewająco.

- Bachor?- Szepcze Ethan gapiąc się na nią.

- Tak. Bachor, który potrzebuje niańki- odszeptuję.- Cześć Mia.- Przytulam ją szybko, a

ona ewidentnie gapi się na Ethana.

- Mia, to jest Ethan, brat Kate.

On potakuje, jego brwi są uniesione w zaskoczeniu. Mia mruga kilka razy kiedy podaje

mu rękę.

- Miło mi cię poznać- mówi gładko Ethan, a Mia znowu mruga. Ten jedyny raz jest

milcząca. Rumieni się.

Ja pierdzielę. Chyba nigdy nie widziałam, żeby się rumieniła.

- Nie mogę iść na lunch- mamroczę ułomnie.- Ethan zgodził się cię zabrać, jeśli nie

masz nic przeciwko? Możemy to przełożyć?

- Jasne- mówi cicho. Mia cicha, to ci dopiero.

- Taa, zajmę się tym. Nara, Ana- mówi Ethan, oferując Mii swoje ramię. Przyjmuje je z

nieśmiałym uśmiechem.

- Cześć Ano- mówi Mia. Potem obraca się do mnie i mówi bezdźwięcznie.- O. Mój.

Boże!- I puszcza do mnie oko.

306

Jeezu… on się jej podoba! Macham do nich kiedy opuszczają budynek. Zastanawiam

się jakie jest nastawienie Christiana do randek jego siostry? Ta myśl jest nieprzyjemna. Ona

jest w moim wieku, więc nie może mieć nic przeciwko, prawda?

Mówimy tutaj o Christianie. Moja okropna podświadomość wróciła w zaciągniętym

na usta kardiganie i torebce przewieszonej na przedramieniu. Odrzucam ten obraz. Mia jest

dorosłą kobietą, a Christian potrafi być rozsądny, prawda? Porzucam tą myśl i wracam do

biura Jacka… eee… do mojego biura, żeby przygotować się na spotkanie.

Kiedy wracam, jest już trzecia. Spotkanie poszło dobrze. Nawet otrzymałam

pozwolenie na popchnięcie spraw dwóch manuskryptów, którym kibicuję. To uderzające do

głowy uczucie.

Na moim biurku znajduję ogromny wiklinowy koszyk z przepięknymi białymi i

jasnoróżowymi różami. Wow, sam ich zapach jest niebiański. Uśmiecham się kiedy podnoszę

bilecik. Wiem kto je przysłał.

Gratulacje, panno Steele

I zawdzięcza to pani tylko sobie!

Bez pomocy zbyt przyjacielskiego, sąsiedniego, megalomaniakalnego Prezesa.

Z miłością,

Christian

Podnoszę Blackberry i piszę do niego maila.

Od: Anastasia Steele Temat: Megalomaniak… Data: 16 Czerwca, 2011 15:43 Do: Christian Grey

… jest moim ulubionym rodzajem maniaka. Dziękuję za piękne kwiaty. Zostały dostarczone w

ogromnym koszu wiklinowym, który kojarzy mi się z piknikami i kocami.

x

Od: Christian Grey Temat: Świeże Powietrze Data: 16 Czerwca, 2011 15:55 Do: Anastasia Steele

Maniak, tak? Dr Flynn może będzie miał coś do powiedzenia na ten temat.

Chcesz wybrać się na piknik?

307

Moglibyśmy dobrze się bawić na odkrytych przestrzeniach, Anastasio…

Jak mija ci dzień, kochanie?

Christian Grey,


O rety. Rumienię się czytając jego odpowiedź.

Od: Anastasia Steele Temat: Rozgorączkowana Data: 16 Czerwca, 2011 16:00 Do: Christian Grey

Dzień przeleciał szybko. Prawie nie miałam czasu, żeby myśleć o czymś innym niż o pracy.

Myślę, że dam radę! Opowiem ci więcej kiedy będę w domu.

Odkryte przestrzenie brzmią… interesująco.

Kocham Cię.

A x

Ps. Nie martw się dr Flynn’em.

Dzwoni mój telefon. To Claire z recepcji. Desperacko chce się dowiedzieć kto przysłał

kwiaty i co się stało z Jackiem. Przesiedziałam cały dzień w biurze, więc ominęły mnie plotki.

Mówię jej szybko, że kwiaty są od mojego chłopaka, i że niewiele wiem o odejściu Jacka.

Blackberry pika i mam kolejnego maila od Christiana.

Od: Christian Grey Temat: Spróbuję… Data: 16 Czerwca, 2011 16:09 Do: Anastasia Steele

… się nie martwić.

Nara, kochanie. x

Christian Grey,


308

O piątej trzydzieści, sprzątam biurko. Nie mogę uwierzyć jak szybko minął ten dzień.

Muszę wrócić do Escali i przygotować się na spotkanie z dr Flynn’em. Nawet nie miałam

czasu, żeby pomyśleć o pytaniach. Może dzisiejsze spotkanie będzie inicjacyjne i może

Christian pozwoli mi znowu się z nim zobaczyć. Wzruszam ramionami żeby odegnać tą myśl i

macham do Claire na pożegnanie.

Myślałam też o prezencie dla Christiana. Wiem, co mu dam. Chciałabym dać mu to

dzisiaj wieczorem, przed spotkaniem z Flynn’em, ale jak? Obok parkingu znajduje się mały

sklep z upominkami turystycznymi. Uderza mnie inspiracja i wchodzę do środka.

Christian rozmawia przez Blackberry, stojąc i patrząc przez szklaną ścianę kiedy pół

godziny później wchodzę do salonu. Obraca się, uśmiecha się i kończy rozmowę.

- Ros, to świetnie. Powiedz Barneyowi i wtedy ruszymy… Do widzenia.

Idzie do mnie, a ja stoję nieśmiało w wejściu. Przebrał się biały t-shirt i jeansy,

uwodzicielski, niegrzeczny chłopiec. Wow.

- Dobry wieczór, panno Steele- mówi i schyla się żeby mnie pocałować.- Gratuluję

awansu.- Obejmuje mnie. Pachnie przepysznie.

- Brałeś prysznic.

- Właśnie ćwiczyłem z Claudem.

- Aaa.

- Udało mi się dwa razy zwalić go na dupę.- Christian uśmiecha się szeroko, chłopięco.

Jest zadowolony z siebie. Jego uśmiech jest zaraźliwy.

- To nie zdarza się często?

- Nie, ale kiedy się zdarza, satysfakcja jest ogromna. Głodna?

Kręcę głową.

- Co?- Marszczy brwi.

- Jestem zdenerwowana. Flynn’em.

- Ja też. Jak ci minął dzień?- Puszcza mnie i daję mu szybkie sprawozdanie. Słucha

uważnie.

- A i jest jeszcze jedna rzecz, o której powinnam ci powiedzieć- dodaję.- Miałam zjeść

lunch z Mią.

Unosi brwi w zaskoczeniu.- Nie wspominałaś o tym.

- Wiem, zapomniałam. Nie mogłam na niego pójść przez spotkanie i zamiast tego,

Ethan ją zabrał.

Jego twarz ciemnieje.- Rozumiem. Przestań przygryzać wargę.

- Pójdę się odświeżyć- mówię zmieniając temat i obracam się żeby odejść, zanim

zacznie drążyć ten temat.

309

Gabinet dr Flynn’a jest niedaleko mieszkania Christiana. To bardzo przydatne,

rozmyślam, w przypadku nagłych, awaryjnych sesji.

- Zazwyczaj biegnę tutaj z domu- mówi Christian kiedy parkuje mojego Saaba.- To

świetny samochód.- Uśmiecha się do mnie.

- Też tak myślę.- Odwzajemniam uśmiech.- Christian… ja— Spoglądam na niego z

lękiem.

- O co chodzi, Ano?

- Proszę.- Wyciągam z torebki małe, czarne pudełeczko.- To na twoje urodziny.

Chciałam ci to dać teraz, ale tylko jeśli obiecasz, że nie otworzysz go przed sobotą, ok?

Mruga w zaskoczeniu i przełyka ślinę.- Ok- mamrocze ostrożnie.

Biorę głęboki oddech i podaję mu pudełko, ignorując jego zdezorientowany wyraz

twarzy. Potrząsa pudełkiem, które wydaje z siebie bardzo satysfakcjonujący grzechot.

Marszczy brwi. Wiem, że desperacko pragnie zobaczyć, co zawiera. Potem szczerzy się, jego

oczy są rozświetlone młodzieńczym, beztroskim podekscytowaniem. O matko… wygląda na

swój wiek i jest taki piękny.

- Nie możesz go otworzyć do soboty- ostrzegam go.

- Rozumiem- mówi.- Dlaczego dajesz mi to teraz?- Wkłada pudełko do wewnętrznej

kieszeni swojej niebieskiej, prążkowanej marynarki, blisko swojego serca.

Bardzo odpowiednie miejsce, myślę. Uśmiecham się do niego krzywo.

- Bo mogę, panie Grey.

Na jego ustach pojawia się kpiące rozbawienie.

- Panno Steele, ukradła pani moją kwestię.

Zostajemy wpuszczeni do wspaniałego gabinetu dr Flynn’a przez bardzo rześką i

przyjazną recepcjonistką. Ciepło wita Christiana, trochę zbyt ciepło jak na mój gust- jeezu,

mogłaby być jego matką- a on zna jej imię.

Pokój jest mało urządzony: bladozielony z dwiema ciemnozielonymi kanapami

ustawionymi przodem do dwóch skórzanych krzeseł. Ma atmosferę klubu dla dżentelmenów.

Dr Flynn siedzi przy biurku na dalekim końcu pokoju.

Kiedy wchodzimy, wstaje i podchodzi do nas. Jest ubrany w czarne spodnie i

jasnoniebieską koszulę rozpiętą pod szyją, bez krawata. Jego jasne niebieskie oczy wydają się

widzieć wszystko.

- Christian.- Uśmiecha się polubownie.

- John.- Christian ściska rękę Johna.- Pamiętasz Anastasię?

- Jak mógłbym zapomnieć? Witaj Anastasio.

- Proszę, Ana- bełkoczę kiedy mocno ściska moją dłoń. Kocham angielski akcent.

- Ano- mówi uprzejmie i kieruje nas do kanap.

Christian wskazuje mi jedną z nich. Siadam, próbując wyglądać na zrelaksowaną, więc

kładę rękę na obiciu. kanapy. Christian rozsiada się na drugiej kanapie, więc jesteśmy

ustawieni do siebie bokiem. Między nami stoi mały stoli z prostą lampą. Z zainteresowaniem

zauważam pudełko chusteczek leżące obok lampy.

310

Nie tego się spodziewałam. W głowie miałam obraz przyciemnionego, białego pokoju

z czarnym, skórzanym szezlongiem; wtedy moja wewnętrzna bogini czułaby się bardziej jak w

domu.

Dr Flynn wygląda na zrelaksowanego i mającego wszystko pod kontrolą. Siada na

jednym krzeseł i podnosi skórzany notes. Christian krzyżuje nogi, opiera kostkę na swoim

kolanie i wyciąga jedno ramię wzdłuż oparcia kanapy. Sięgając drugą ręką, odnajduje moją

dłoń leżącą na kanapie i ściska ją dodając mi otuchy.

- Christian poprosił mnie, żebyś mogła potowarzyszyć mu podczas jednej z naszych

sesji.- Zaczyna delikatnie dr Flynn.- Chcę tylko powiedzieć, że traktujemy te sesje z całkowitą

poufnością—

Unoszę brew patrząc na Flynn’a, a on zatrzymuje się w pół zdania.

- Och, eee… podpisałam klauzulę poufności- mamroczę zawstydzona, że zamilkł.

Oboje Christian i Flynn gapią się na mnie, a Christian puszcza moją rękę.

- Klauzulę poufności?- Dr Flynn marszczy brwi i spogląda na Christiana.

Christian wzrusza ramionami.

- Wszystkie swoje związki z kobietami zaczynasz od klauzuli poufności?- Pyta go Flynn.

- Kontraktowe, tak.

Usta Flynn’a drgają.- Byłeś w jakichś innych rodzajach związków z kobietami?- Pyta i

wygląda na rozbawionego.

- Nie- odpowiada Christian po chwili i też wygląda na rozbawionego.

- Tak myślałem.- Dr Flynn z powrotem przenosi swoją uwagę na mnie.- Cóż, zgaduję,

że nie musimy się martwić o poufność, ale czy mogę zasugerować żebyście przedyskutowali

tą kwestię w którymś momencie? Z tego co wiem, to już nie wchodzicie w ten rodzaj

kontraktowego związku.

- Miejmy nadzieję, że w inny rodzaj kontraktu- mówi Christian, spoglądając na mnie.

Rumienię się ,a dr Flynn zwęża oczy.

- Ano. Musisz mi wybaczyć, ale prawdopodobnie wiem o tobie o wiele więcej niż

myślisz. Christian był bardzo wylewny.

Spoglądam nerwowo na Christiana. Co mu powiedział?

- Klauzula poufności?- Kontynuuje.- To musiało cię zszokować.

Mrugam powiekami.- Och, myślę, że tamten szok zbladł przy najświeższych

rewelacjach Christiana- odpowiadam, mój głos jest łagodny i wahający się. Brzmię na bardzo

zdenerwowaną.

- Jestem pewien- dr Flynn uśmiecha się do mnie.- Więc, Christian, o czym chciałbyś

porozmawiać?

Christian wzrusza ramionami jak krnąbrny nastolatek.- Anastasia chciał się z tobą

spotkać. Może powinieneś ją zapytać.

Na twarzy dr Flynn’a znowu pojawia się zaskoczenie i patrzy na mnie bystrym

wzrokiem.

Jasna cholera. To jest przerażające. Spoglądam w dół, na swoje palce.

311

- Czułabyś się bardziej komfortowo gdyby Christian zostawił nas na chwilę?

Moje oczy wystrzeliwują w stronę Christiana, a on patrzy na mnie wyczekująco.

- Tak- szepczę.

Christian marszczy brwi i otwiera usta, ale zamyka je szybko i wstaje w jednym

płynnym, pełnym gracji ruchu.

- Będę w poczekalni- mówi, jego usta są zaciśnięte w naburmuszoną linię.

O nie.

- Dziękuję Christian- mówi beznamiętnie dr Flynn.

Christian obdarowuje mnie długim, przeszukującym spojrzeniem, a potem szybko

wychodzi z pokoju- ale nie trzaska drzwiami. Uff. Od razu się relaksuję.

- Onieśmiela cię?

- Tak, ale nie tak bardzo jak kiedyś.- Czuję się nielojalna, ale to prawda.

- To mnie nie dziwi, Ano. W czym mogę ci pomóc?

Wpatruję się w moje splątane palce. O co mogę zapytać?

- Dr Flynn, nigdy wcześniej nie byłam w związku, a Christian jest… cóż, jest

Christianem. I przez ostatni tydzień, wydarzyło się wiele rzeczy. Nie miałam okazji, żeby

przemyśleć pewne sprawy.

- Co musisz przemyśleć?

Spoglądam na niego i jego głowa jest przekrzywiona na jedną stronę kiedy patrzy na

mnie ze współczuciem, chyba.

- Cóż… Christian mówi mi, że z radością zrezygnuje z… eee— Zacinam się i milknę. O

wiele trudniej o tym mówić niż sobie wyobrażałam.

Dr Flynn wzdycha.- Ano, w bardzo krótkim czasie przez który się znacie, zrobiłaś

większy postęp z moim pacjentem niż ja przez dwa lata. Masz na niego daleko idący efekt.

Musisz to widzieć.

- On też ma na mnie daleko idący wpływ. Tylko nie wiem, czy mu wystarczam. Do

wypełnienia jego potrzeb- szepczę.

- Tego ode mnie potrzebujesz? Zapewnienia?

Potakuję.

- Potrzeby się zmieniają- mówi prosto.- Christian znalazł się w sytuacji, gdzie jego

metody radzenia sobie, przestają być efektywne. W bardzo prosty sposób, zmusiłaś go do

skonfrontowania się z jego demonami i ponownych przemyśleń.

Mrugam. To jest echo tego, co powiedział mi Christian.

- Tak, jego demony- mamroczę.

- Nie rozmyślamy o nich, należą do przeszłości. Christian wie o swoich demonach, tak

samo ja i jestem pewien, że teraz ty też o nich wiesz. O wiele bardziej skupiam się na

przyszłości i doprowadzeniu Christiana do miejsca, w którym chce być.

Marszczę czoło, a on unosi brew.

- Techniczny termin to TSNR, przepraszam- uśmiecha się.- To znaczy Terapia

Skoncentrowana na Rozwiązaniach. Chodzi o skupienie się na celu. Koncentrujemy się na

312

tym, gdzie Christian chce być i jak go tam zaprowadzić. To dialektyczne podejście.

Rozmyślanie o przeszłości nie ma sensu- to robili wszyscy lekarze, psycholodzy i psychiatrzy z

jakimi Christian się widywał. Wiemy, dlaczego jest taki jaki jest, ale to jego przyszłość jest

ważna. To, gdzie Christian widzi siebie, gdzie chce być. Trzeba było twojego odejścia, żeby

zaczął myśleć poważnie o tej formie terapii. Zdaje sobie sprawę, że jego celem jest kochający

związek z tobą. To proste i nad tym teraz pracujemy. Oczywiście, istnieją przeszkody- na

przykład jego haptofobia.

O jeezu… jego co? Wypuszczam powietrze.

- Przepraszam. Mam na myśli jego strach przed dotykiem- mówi dr Flynn, kręcąc

głową jakby beształ sam siebie.- O której z pewnością wiesz.

Rumienię się i potakuję. Och, to!

- Cierpi na chorobliwy samo wstręt. Jestem pewien, że to nie jest dla ciebie

zaskoczeniem. I oczywiście jest też parasomnia… eee, przepraszam, dla osoby z zewnątrz,

koszmary nocne.

Mrugam, próbując zaabsorbować te długie słowa. Wiem o tym wszystkim. Ale Flynn

nie wspomniał o mojej głównej obawie.

- Ale on jest sadystą. Jako ktoś taki, z pewnością ma potrzeby, których ja nie mogę

wypełnić.

Dr Flynn normalnie przewraca oczami, a jego usta zaciskają się w twardą linię.- To już

nie jest uznawane za termin psychiatryczny. Nie wiem ile razy już mu to mówiłem. To nawet

nie jest zaklasyfikowane parafilia, nie od lat dziewięćdziesiątych.

Dr Flynn znowu mnie stracił. Mrugam patrząc na niego. Uśmiecha się do mnie

życzliwie.

- To mnie wkurza.- Kręci głową.- Christian po prostu myśli w najgorszych kategoriach

o każdej sytuacji. To część jego samo wstrętu. Oczywiście, istnieje coś takiego jak sadyzm

seksualny, ale to nie jest choroba; to styl życia. I jeśli jest praktykowany w bezpiecznym,

rozsądnym związku pomiędzy dwojgiem dorosłych świadomych swoich czynów, to jest to

nieistotne. Rozumiem, że właśnie w taki sposób Christian przeprowadzał wszystkie swoje

związki BDSM. Jesteś pierwszą kochanką, która się nie zgodziła, więc on nie będzie tego robił.

Kochanką!

- Ale to z pewnością nie jest takie proste.

- Dlaczego nie?- Dr Flynn przyjaźnie wzrusza ramionami.

- Cóż… powody, dla których to robi.

- Ana, w tym sęk. W terminach terapii rozwiązań, to właśnie jest takie proste.

Christian chce być z tobą. Żeby to zrobić, musi zapomnieć o bardziej ekstremalnych

aspektach takie rodzaju związku. W końcu, to o co prosisz nie jest nierozsądne… prawda?

Rumienię się. Nie, nie jest nierozsądne, prawda?

- Nie sądzę. Ale martwię się, że on tak myśli.

- Christian uznaje to i zachował się konsekwentnie. Nie jest obłąkany- wzdycha dr

Flynn.- Krótko mówiąc, nie jest sadystą, Ano. Jest zdenerwowanym, przestraszonym,

313

błyskotliwym młodym mężczyzną, który dostał gówniane karty kiedy się urodził. Możemy

wszyscy bić się nad tym w piersi i do śmierci analizować kto, jak i dlaczego- albo Christian

może pójść na przód i decydować jak chce żyć. Znalazł coś, co odpowiadało mu przez mniej

więcej kilka lat, ale odkąd cię spotkał, to już nie działa. I w konsekwencji, zmienia swój

sposób działania. Ty i ja musimy uszanować jego wybór i wspierać go w nim.

Wpatruję się w niego.- To jest moje zapewnienie?

- Lepszego nie będzie, Ano. W tym życiu nie ma gwarancji.- Uśmiecha się.- I jest to

moja profesjonalna opinia.

Też się uśmiecham, ale słabo. Żarty lekarzy… jeezu.

- Ale on myśli o sobie jak o alkoholiku na odwyku.

- Christian zawsze będzie myślał o sobie jak najgorzej. Tak jak powiedziałem, to część

jego samo wstrętu. To leży w jego charakterystyce, żeby niewiadomo co. Naturalnie, obawia

się tej zmiany w swoim życiu. Potencjalnie odkrywa się przed całym światem emocjonalnego

bólu, którego nawiasem mówiąc, miał okazję zasmakować kiedy go zostawiłaś. Oczywiście,

że jest pełen obaw.- Dr Flynn przerywa.- Nie chcę stresować cię tym jak ważną rolę

odgrywasz w jego damasceńskiej przemianie, w jego drodze do Damaszku. Ale tak jest.

Christian nie byłby w tym miejscu, gdyby nie spotkał ciebie. Osobiście nie uważam, żeby

alkoholik był zbyt dobrą analogią, ale jeśli dla niego to działa na tą chwilę, to myślę, że

powinniśmy dać mu przywilej wątpliwości.

Dać Christianowi przywilej wątpliwości. Marszczę brwi na tą myśl.

- Emocjonalnie, Christian jest na poziomie nastolatka. Całkowicie ominął ten etap

swojego życia. Skierował całą swoją energie na odnoszenie sukcesów w świecie biznesu i

dokonał tego poza wszelkimi oczekiwaniami. Jego świat emocjonalny musi nadgonić.

- Więc jak mam pomóc?

Dr Flynn śmieje się.- Po prostu rób to, co robisz- szczerzy się do mnie.- Christian jest

zakochany po uszy. Wspaniale to widzieć.

Rumienię się, a moja wewnętrzna bogini przytula się z radości, ale coś mnie niepokoi.

- Mogę zapytać o jeszcze jedną rzecz?

- Oczywiście.

Biorę głęboki oddech.- Część mnie myśli, że gdyby nie był taki popsuty to… nie

chciałby mnie.

Brwi dr Flynna wystrzeliwują w górę z zaskoczenia.- To bardzo negatywna rzecz do

powiedzenia o sobie, Ano. I właściwie, więcej mówi o tobie niż o Christianie. Nie równa się z

jego samo nienawiścią, ale jestem nią zaskoczony.

- Cóż, niech pan popatrzy na niego… a potem na mnie.

Dr Flynn marszczy brwi.- Zrobiłem to. Widzę atrakcyjnego, młodego mężczyznę i

widzę atrakcyjną, młodą kobietę. Ano, dlaczego nie uważasz siebie za atrakcyjną?

O nie… Nie chcę rozmawiać o sobie. Spoglądam w dół, na palce. Słyszę ostre pukanie

do drzwi, które powoduje że podskakuję. Christian wraca do pokoju i patrzy na nas gniewnie.

Rumienię się i szybko zerkam na Flynn’a, który uśmiecha się dobrotliwie do Christiana.

314

- Witamy z powrotem, Christian- mówi.

- Myślę, że czas minął, John.

- Prawie, Christian. Przyłącz się do nas.

Christian siada, ale tym razem obok mnie i w geście posiadania, kładzie rękę na moim

kolanie. Ten ruch nie pozostaje niezauważony przez dr Flynn’a.

- Masz jeszcze jakieś inne pytania, Ano?- Pyta dr Flynn i jego troska jest ewidentna.

Cholera… nie powinnam była zadawać tego pytania. Kręcę głową.

- Christian?

- Nie dzisiaj, John.

Flynn potakuje.

- Myślę, że korzystne będzie jeśli przyjdziecie jeszcze do mnie. Jestem pewny, że Ana

będzie miała więcej pytań.

Christian potakuje niechętnie.

Rumienię się. Kurna… chce drążyć ten temat. Christian chwyta mnie za rękę i

obserwuje mnie intencjonalnie.

- W porządku?- Pyta łagodnie.

Uśmiecham się do niego potakując. Tak, pójdziemy w przywilej wątpliwości, dzięki

uprzejmości dobrego doktora z Anglii.

Christian ściska moją rękę i obraca się do Flynn’a.

- Jak ona się ma?- Pyta łagodnie.

Ja?

- Wyjdzie z tego- mówi zapewniająco dr Flynn.

- To dobrze. Informuj mnie o postępach.

- Będę.

Kurwa mać. Mówią o Leili.

- Pójdziemy uczcić twój awans?- Pyta mnie Christian.

Potakuję nieśmiało i Christian wstaje.

Szybko żegnamy się z dr Flynn’em i Christian wyprowadza mnie na zewnątrz z

nieprzyzwoitym pośpiechem.

Na ulicy, obraca się do mnie.- Jak było?- Pyta z niepokojem.

- Było dobrze.

Patrzy na mnie podejrzliwie. Przekrzywiam głowę na jedną stronę.

- Panie Grey, proszę nie patrzeć na mnie w taki sposób. Wedle zaleceń doktora, dam

panu przywilej wątpliwości.

- Co to znaczy?

- Zobaczysz.

Jego usta skrzywiają się, a oczy zwężają.- Wsiadaj do samochodu- rozkazuje

otwierając drzwi pasażera w Saabie.

315

Och, zmiana kierunku. Dzwoni moje Blackberry. Wyciągam je z torebki.

Cholera, José!

- Cześć!

- Ana, cześć…

Wpatruję się w 50, który patrzy na mnie podejrzliwie.- José- mówię do niego

bezdźwięcznie. Patrzy na mnie beznamiętnie, ale jego oczy twardnieją. Myśli, że tego nie

widzę? Przenoszę uwagę z powrotem na José.

-Przepraszam, że do ciebie nie zadzwoniłam. Chodzi o jutro?- Pytam José, ale patrzę

na Christiana.

- Taa, słuchaj, rozmawiałem z jakimś facetem z mieszkania Grey’a, więc wiem gdzie

dostarczyć zdjęcia i powinienem tam być między piątą, a szóstą… potem jestem wolny.

Och.

- Cóż, właściwie to w tej chwili mieszkam u Christiana i jeśli chcesz, to mówi, że

możesz u niego zostać.

Christian zaciska usta. Hmm, ładny z niego gospodarz.

José milczy przez chwilę, próbując przyswoić te wiadomości. Kulę się. Nie miałam

okazji porozmawiać z nim o Christianie.

- Ok- mówi w końcu.- A z tym Grey’em to poważna sprawa?

Obracam się od samochodu i przechodzę na drugą stronę chodnika.

- Tak.

- Jak bardzo poważna?

Przewracam oczami i milknę. Dlaczego Christian musi słuchać?

- Poważna.

- Jest z Toba teraz? To dlatego mówisz monosylabami?

- Tak.

- Ok. Więc wolno ci jutro wyjść?

- Oczywiście, że tak.- Mam nadzieję, Automatycznie krzyżuję palce.

- Więc gdzie się spotkamy?

- Mógłbyś odebrać mnie z pracy- oferuję.

- Ok.

- Wyślę ci adres smsem.

- O której godzinie?

- Powiedzmy o szóstej?

- Jasne. To do zobaczenia, Ano. Czekam na to z niecierpliwością. Tęsknię za tobą.

Szczerzę się.- Super. To do zobaczenia.- Wyłączam telefon i obracam się.

Christian opiera się o samochód i obserwuje mnie ostrożnie, jego twarz jest

niemożliwa do odczytania.

- Jak się ma twój przyjaciel?- Pyta chłodno.

- Świetnie. Odbierze mnie z pracy i chyba pójdziemy na drinka. Przyłączysz się do nas?

316

Christian waha się, jego szare oczy są chłodne.- Nie uważasz, że będzie czegoś

próbował?

- Nie!- Mój ton jest rozdrażniony, ale powstrzymuję się przed przewróceniem oczami.

- Ok.- Christian podnosi ręce do góry w poddaniu się.- Spotkaj się ze swoim

przyjacielem i zobaczymy się późniejszym wieczorem.

Spodziewałam się kłótni, jego zgoda zbija mnie z tropu.

- Widzisz? Potrafię być rozsądny.- Uśmiecha się krzywo.

Skrzywiam usta. Zobaczymy.

- Mogę poprowadzić?

Christian mruga, jest zaskoczony moją prośbą.

- Wolałbym nie.

- A właściwie to dlaczego?

- Bo nie lubię być wożony.

- Jakoś dzisiaj rano to zniosłeś i wydaje się, że tolerujesz wożenie przez Taylora.

- Bezgranicznie ufam zdolnościom prowadzenia Taylora.

- A moim nie?- Kładę ręce na biodrach.- Poważnie, twoja mania kontroli nie zna

granic. Prowadzę odkąd skończyłam piętnaście lat.

Wzrusza ramionami w odpowiedzi, jakby ta informacja w ogóle nie miała znaczenia.

Och, jest taki irytujący! Przywilej wątpliwości? Cóż, pieprzyć to.

- Czy to mój samochód?- Domagam się odpowiedzi.

Marszczy brwi.- Oczywiście, że to twój samochód.

- Więc proszę, daj mi kluczyki. Prowadziłam go dwa razy i to tylko do i z pracy. Teraz

ty zabierasz mi całą zabawę.- Jestem w trybie całkowitego wydymania ust. Usta Christian

drgają od powstrzymywanego uśmiechu.

- Ale nie wiesz dokąd jedziemy.

- Jestem pewna, że może mnie pan oświecić, panie Grey. Do tej pory świetnie to panu

wychodziło.

Spogląda na mnie w osłupieniu, a potem uśmiecha się swoim nowym, nieśmiałym

uśmiechem, który totalnie mnie rozbraja i zapiera dech.

- Świetnie, hę?- Mamrocze.

Rumienię się.- W większości tak.

- Cóż, w takim razie.- Podaje mi kluczyki, podchodzi do drzwi kierowcy i otwiera je

przede mną.

- Tutaj w lewo- rozkazuje Christian i jedziemy na północ w kierunku I-5.- Do diabła

Ana, delikatnie.- Chwyta się deski rozdzielczej.

Och, na litość boską. Przewracam oczami, ale nie obracam się żeby spojrzeć na niego.

Van Morrison śpiewa w tle.

- Zwolnij!

317

-Zwalniam!

Christian wzdycha.- Co powiedział Flynn?- Słyszę niepokój, który płynie w jego głosie.

- Powiedziałam ci. Mówi, że powinnam dać ci przywilej wątpliwości.- Cholera, może

powinnam pozwolić Christianowi prowadzić. Wtedy mogłabym go obserwować. W zasadzie…

wystawiam migacz, żeby zjechać na pobocze.

- Co robisz?- Mówi ostro zaalarmowany.

- Pozwalam ci prowadzić.

- Dlaczego?

- Żebym mogła na ciebie patrzeć.

Śmieje się.- Nie, nie, nie. Chciałaś prowadzić. Więc, ty prowadź, a ja będę na ciebie

patrzeć.

Spoglądam na niego spode łba.- Oczy na drodze!- Krzyczy.

Moja krew gotuje się. W porządku! Zjeżdżam na chodnik tuż przed światłami i

wypadam z samochodu, trzaskając drzwiami. Staję na chodniku ze skrzyżowanymi

ramionami i patrzę na niego ze złością. Wysiada z samochodu.

- Co ty robisz?- Pyta gniewnie i gapi się na mnie.

- Nie. Co ty robisz?

- Nie możesz tutaj parkować.

- Wiem o tym.

- Więc dlaczego to zrobiłaś?

- Bo mam dosyć twoich ciągłych rozkazów. Albo ty będziesz prowadził albo się

zamknij!

- Anastasio, wracaj do samochodu zanim dostaniemy mandat.

- Nie.

Mruga, jest kompletnie zagubiony. Potem przebiega rękami przez włosy i jego gniew

zamienia się w dezorientację. Nagle wygląda tak komicznie, że nie mogę się nie uśmiechnąć.

Marszczy brwi.

- Co?- Znowu na mnie szczeka.

- Ty.

-Och Anastasio! Jesteś najbardziej frustrującą kobietą na świecie.- Wyrzuca ręce w

powietrze.- W porządku, poprowadzę.- Chwytam klapy jego marynarki i przyciągam go do

siebie.

- Nie, to pan jest najbardziej frustrującym mężczyzną na świecie, panie Grey.

Patrzy na mnie z góry, jego oczy są ciemne i intensywne. Obejmuje mnie w pasie i

przytula, trzymając blisko siebie.

- Może jesteśmy dla siebie przeznaczeni- mówi łagodnie i zaciąga się głęboko, trzyma

nos w moich włosach. Obejmuję go ramionami i zamykam oczy. Po raz pierwszy od rana,

czuję się zrelaksowana.

- Och… Ana, Ana, Ana- mówi, jego usta przyciskają się do moich włosów. Mocniej

zaciskam ramiona wokół niego i stoimy tak w bezruchu, ciesząc się z chwili

318

niespodziewanego spokoju, na ulicy. Puszczając mnie, otwiera drzwi pasażera. Wsiadam do

środka i siedzę cicho, obserwując jak obchodzi samochód.

Christian zapala silnik i wyjeżdża na ulicę, nucąc razem z Vanem Morrisonem.

Wow. Nigdy nie słyszałam jego śpiewu, nawet pod prysznicem, nigdy. Marszczę brwi.

Ma śliczny głos- oczywiście. Hmm… czy on słyszał jak ja śpiewam?

Nie prosiłby cię o rękę gdyby słyszał! Moja podświadomość ma skrzyżowane ramiona i

jest ubrana w kratę Burberry… jeezu. Piosenka kończy się, a Christian uśmiecha się krzywo.

- Wiesz, gdybyśmy dostali mandat, to samochód jest zarejestrowany na ciebie.

- Cóż, to dobrze, że dostałam awans, stać mnie na karę- odpowiadam zadowolona z

siebie, gapiąc się na jego śliczny profil. Jego usta drgają. Zaczyna się kolejna piosenka Vana

Morrisona kiedy wjeżdża na rampę I-5 na północ.

- Gdzie jedziemy?

- To niespodzianka. Co jeszcze mówił Flynn?

Wzdycham.- Opowiadał o SSSTNR czy czymś.

- TSNR. Ostatni rodzaj terapii- mamrocze.

- Próbowałeś innych?

Christian prycha.- Kochanie, byłem poddany im wszystkim. Kognitywizm, Freud,

funkcjonalizm, Gestalt, behawioryzm… Wymień co chcesz, przez te wszystkie lata, na pewno

to robiłem- mówi i jego ton zdradza jego gorycz. Nienawiść w jego głosie jest stresująca.

- Nie uważasz, że to ostatnie podejście pomoże?

- Co powiedział Flynn?

- Powiedział, żeby nie rozmyślać nad przeszłością. Skupić się na przyszłości, na

miejscu w którym chcesz być.

Christian potakuje, ale wzrusza ramionami w tym samym czasie, jego twarz jest

czujna.

- Co jeszcze?- Nalega.

- Mówił o twoim lęku przed dotykiem, chociaż nazwał to jakoś inaczej. I o twoich

koszmarach i o twoim samo wtręcie.- Spoglądam na niego, w wieczornym świetle wygląda

na zamyślonego, przygryza paznokieć kciuka. Spogląda na mnie szybko.

- Oczy na drodze, panie Grey- upominam go, unosząc brew.

Wygląda na rozbawionego i lekko rozdrażnionego.- Rozmawialiście przez wieki,

Anastasio. Co jeszcze mówił?

Przełykam.- On nie myśli, że jesteś sadystą- szepczę.

- Naprawdę?- Mówi cicho i marszczy brwi. Atmosfera w samochodzie spada.

- Mówi, że ten termin nie jest uznawany przez psychiatrię od lat dziewięćdziesiątych-

mamroczę, próbując szybko zmienić nastrój między nami.

Twarz Christiana mrocznieje i powoli wypuszcza powietrze.

- Flynn i ja mamy na temat odmienne zdania- mówi cicho.

319

- Powiedział, że zawsze myślisz o sobie jak najgorzej. Wiem, że to prawda-

mamroczę.- Wspomniał też o sadyzmie seksualnym, ale powiedział, że to styl życia, a nie

choroba psychiczna. Może to o tym myślisz.

Jego szare oczy znowu błyskają w moją stronę, a jego usta są zaciśnięte w ponurą

linię.

- Więc, jedna rozmowa z dobrym doktorkiem i jesteś ekspertem- mówi jadowicie i

jego oczy wracają na drogę.

O rany… Wzdycham.

- Słuchaj, jeśli nie chcesz słuchać co powiedział, to mnie nie pytaj- mówię łagodnie.

Nie chcę się kłócić. W zasadzie, ma rację- co ja do diabła wiem o tym gównie? Czy w

ogóle chcę wiedzieć? Mogę wymienić najistotniejsze punkty: jego mania kontroli, chęć

posiadania, zazdrość, nadopiekuńczość. Całkowicie rozumiem skąd pochodzą. Potrafię nawet

zrozumieć dlaczego nie lubi być dotykany- widziałam blizny cielesne. Mogę sobie jedynie

wyobrazić te psychiczne, a tylko raz miałam okazję widzieć kiedy miał koszmary. I dr Flynn

powiedział—

- Chcę wiedzieć o czym rozmawialiście- Christian przeszkadza w moich rozmyślaniach

kiedy zjeżdża wyjściem 172 z autostrady I-5, kierując się w stronę zachodzącego słońca.

- Nazwał mnie twoją kochanką.

- Taak?- Jego ton jest pojednawczy.- Cóż, jest wybredny w swoich słowach. Myślę, że

to odpowiednie stwierdzenie. Ty nie?

- Myślałeś o swoich Niewolnicach jako o kochankach?

Brew Christian znowu się marszczy, ale tym razem zastanawia się. Łagodnie skręca

Saabem na północ. Gdzie jedziemy?

- Nie. Były partnerkami seksualnymi- mamrocze roztropnym głosem.- Ty jesteś moją

jedyną kochanką. I chcę żebyś była czymś więcej.

Och… znowu to magiczne słowo, tętniące od możliwości. To powoduje, że się

uśmiecham i przytulam się wewnętrznie, moja wewnętrzna bogini promienieje radością.

- Wiem- szepczę, bardzo starając się ukryć moje podekscytowanie.- Po prostu

potrzebuję czasu, Christian. Żeby ogarnąć te ostatnie dni.- Spogląda na mnie dziwnie, jest

zakłopotany, a jego głowa jest przechylona na jedną stronę.

Po chwili, światła zmieniają się na zielone. Potakuje, zgłaśnia muzykę i nasza rozmowa

jest skończona.

Van Morrison nadal śpiewa- teraz bardziej optymistycznie- o cudownej nocy na taniec

na Księżycu. Wyglądam przez okno na pinie i świerki osypane złotem znikającego światła

słonecznego, ich długie cienie rozciągają się na drodze. Christian skręcił w bardziej w bardziej

mieszkalną ulicę i kierujemy się na zachód, w stronę Sound.

- Dokąd jedziemy?- Pytam znowu, gdy skręcamy w ulicę. Widzę znak- 9 Aleja NW.

Jestem zbita z tropu.

- Niespodzianka- mówi i uśmiecha się tajemniczo.

320

MUZYKA:

The Police- King of Pain

Van Morrison- Moondance

Van Morrison- Someone Like You (2007 Remastered)

321

Rozdział 18

Christian nadal jedzie przez ulicę wolnostojących, dobrze utrzymanych, drewnianych

domów. Dzieci grają w koszykówkę, rzucając do koszy przymocowanych na podwórkach,

jeżdżą na rowerach albo biegają po ulicy. To wszystko wygląda tak płynnie i stanowi całość,

domy ustawione pomiędzy drzewami. Może jedziemy kogoś odwiedzić? Kogo?

Kilka minut później, Christian ostro skręca w lewo i widzę przed nami dwie białe,

metalowe bramy z ornamentami umieszczone na dwumetrowej ścianie z piaskowca.

Christian naciska przycisk na swoich drzwiach i elektryczna szyba cicho zjeżdża w dół.

Wybiera numer na konsoli i bramy otwierają się.

Spogląda na mnie, jego twarz zmieniła się. Wygląda na niepewnego, a nawet

zdenerwowanego.

- O co chodzi?- Pytam i nie mogę zamaskować troski w swoim głosie.

- O pomysł- mówi chicho i przejeżdża Saabem przez bramę.

Jedziemy ścieżką szeroką na dwa samochody. Po jednej stronie szumią drzewa w

gęsto zalesionym lesie, a po drugiej znajduje się rozległe pole, które zdziczało. Trawa i dzikie

kwiaty zajęły jego miejsce, tworząc idylliczną łąkę. Późna wieczorna bryza porusza trawą, a

wieczorne słońce ozłaca dzikie kwiaty. Jest śliczna- całkowicie spokojna i nagle wyobrażam

sobie jak leżę na trawie, patrząc w górę na czyste, letnie niebo. Ta myśl jest kusząca, ale też

robi mi się niedobrze z jakiegoś powodu. Dziwne.

Ścieżka zakręca dookoła i zmienia się w podjazd do imponującego domu o

śródziemnomorskim stylu z delikatnego różowego piaskowca. Jest wspaniały. Wszystkie

światła są włączone, każde okno jasno oświetlone w półmroku. Przed garażem na cztery

samochody, stoi zaparkowane czarne BMW, ale Christian zatrzymuje się na zewnątrz dużego

portyku.

Hmm… Zastanawiam się, kto tu mieszka? Dlaczego wpadliśmy w odwiedziny?

Christian spogląda na mnie z niepokojem, kiedy wyłącza silnik.

- Postarasz się zachować otwarty umysł?- Pyta.

Marszczę brwi.

- Christian, potrzebowałam otwartego umysłu od dnia, w którym cię poznałam.

Uśmiecha się ironicznie i potakuje.- Trafne spostrzeżenie, panno Steele. Chodźmy.

Drzwi z ciemnego drewna otwierają się i staje w nich kobieta o ciemnobrązowych

włosach, szczerym uśmiechu. Jest ubrana w elegancki, liliowy garnitur. Jestem wdzięczna, że

przebrałam się w moją nową, granatową sukienkę- chciałam zaimponować dr Flynn’owi. Ok,

nie założyłam dzisiaj zabójczych szpilek jak ona- ale przynajmniej nie jestem w jeansach.

- Panie Grey- uśmiecha się ciepło i ściskają sobie ręce.

- Panno Kelly- mówi uprzejmie.

322

Ona uśmiecha się do mnie i wyciąga rękę, którą ściskam. Jej rumieniec pod tytułem

czyż-on-nie-jest-boski-chciałabym-żeby-był-mój, nie pozostaje niezauważony.

- Olga Kelly- ogłasza rześko.

- Ana Steele- odpowiadam. Kim jest ta kobieta? Odsuwa się na bok, zapraszając nas

do środka. Doznaję szoku, kiedy wchodzimy. Miejsce jest puste- totalnie puste. Znajdujemy

się w ogromnym przedsionku. Ściany mają kolor wyblakłego, żółtego pierwiosnka ze śladami

w miejscach, w których kiedyś musiały wisieć obrazy. Pozostały tylko staroświeckie,

kryształowe żyrandole. Podłogi są zrobione z poszarzałego drewna. Po obu stronach znajdują

się zamknięte drzwi, ale Christian nie daje mi czasu na pojęcie tego, co się dzieje.

- Chodź- mówi biorąc mnie za rękę i prowadzi pod łukowatym sklepieniem do dużego,

wewnętrznego holu. Jest zdominowany przez zakręcone schody o skomplikowanej, żelaznej

balustradzie, ale nie zatrzymujemy się tutaj. Przeprowadza mnie przez główny salon, który

jest pusty oprócz dużego, wyblakłego złotego dywanu- największego dywanu jaki widziałam.

Och i są tu cztery kryształowe żyrandole.

Ale teraz intencje Christiana są jasne kiedy idziemy przez pokój i wychodzimy

francuskimi drzwiami ja duży, kamienny taras. Pod nami znajduje się pole wypielęgnowanej

trawy o wielkości połowy boiska do piłki nożnej. Ale poza polem, jest też widok. Wow.

Panoramiczny krajobraz zapiera dech w piersiach- a nawet powoduje omdlenie:

zmierzch nad Sound. O mój…

W oddali leży wyspa Bainbridge, a dalej, nadal widoczne w czystym wieczorze słońce

tonie powoli, dając krwistą i pomarańczową poświatę za Parkiem Narodowym Olympic.

Jasnoczerwony kolor krwawi niebo- opal, akwamaryna, błękit- mieszając się z ciemniejszym

fioletem rzadkich chmur i ziemi za Sound. To najlepszy obraz natury, wizualna symfonia na

niebie, odbijająca się w głębokich, spokojnych wodach Sound. Zatraciłam się w tym widoku

gapiąc się i próbując pojęć to piękno.

Dociera do mnie, że z podziwu wstrzymuję powietrze, a Christian nadal trzyma mnie

za rękę. Kiedy niechętnie odrywam oczy od widoku, spogląda na mnie nerwowo.

- Przywiozłeś mnie tutaj, żebym podziwiała ten widok?- Szepczę. Potakuje, jego twarz

jest poważna.

- Jest oszałamiający, Christian. Dziękuję- mamroczę pozwalając moim oczom jeszcze

raz nacieszyć się tym widokiem. Puszcza moją rękę.

- Chciałabyś patrzeć na niego przez resztę swojego życia?- Mówi.

Co? Szybko obracam twarz w jego stronę, przestraszone niebieskie oczy zadumane

szare. Chyba opadła mi szczęka i patrzę na niego ślepo.

- Zawsze chciałem mieszkać na wybrzeżu. Żeglowałem po Sound pragnąc mieć taki

dom. To miejsce nie jest długo na rynku. Chcę go kupić, zburzyć i zbudować nowy dom, dla

nas- szepcze i jego oczy błyszczą prześwitującymi nadziejami i marzeniami.

O ja pierdolę. W jakiś sposób udaje mi się nie upaść. Chwieję się. Mieszkać tutaj! W

tej pięknej przystani! Do końca życia…

- To tylko pomysł- dodaje ostrożnie.

323

Spoglądam z powrotem na wnętrze domu. Ile jest wart? Pewnie około ilu? Pięciu,

dziesięciu milionów? Nie mam pojęcia. Jasna cholera.

- Dlaczego chcesz go zburzyć?- Pytam patrząc na niego. Jego twarz lekko smutnieje. O

nie.

- Chciałbym stworzyć dom bardziej przystosowany do środowiska, używając

najnowszych technologii ekologicznych. Elliot mógłby go zbudować.

Znowu spoglądam na pokój. Widzę pannę Olgę Kelly na dalekim końcu, krzątającą się

przy wejściu. Oczywiście, jestem agentem od nieruchomości. Pokój jest ogromny i ma

podwójną wysokość, wygląda trochę jak salon w Escali. Nad nim znajduje się balkon- to musi

być drugie piętro. Widzę duży kominek i cały szereg francuskich drzwi otwierających się na

taras. Ma urok starego świata.

- Możemy rozejrzeć się po domu?

Mruga.- Jasne- wzrusza ramionami zdezorientowany.

Twarz panny Kelly rozjaśnia się jak świąteczna choinka kiedy wracamy do środka. Jest

zachwycona, że może nas oprowadzić i opowiada nam historię domu.

Dom jest przeogromny; trzy tysiące sześćset sześćdziesiąt metrów kwadratowych

razem z ziemią. Oprócz tego głównego salonu, jest też kuchnia, a raczej sala bankietowa z

dołączonym pokojem- Rodzina!- pokój muzyczny, biblioteka, gabinet i ku mojemu

zdumieniu, wewnętrzny basen, siłownia z sauną. Na dole, w piwnicy znajduje się kino- Jeezu-

i pokój gier. Hmm… w jaki rodzaj gier moglibyśmy tam grać?

Panna Kelly opowiada o wszystkich cechach dom, ale przede wszystkim, jest piękny i

najwyraźniej kiedyś należał do szczęśliwej rodziny. Teraz jest trochę odrapany, ale to nic

czego nie dałoby się naprawić.

Kiedy idziemy za panną Kelly na drugie piętro po wspaniałych schodach, prawie nie

potrafię ukryć swojego podekscytowania… ten dom ma wszystko o czym mogłabym

kiedykolwiek zamarzyć.

- Czy nie mógłbyś przystosować tego domu do środowiska i zrobić go bardziej

ekologicznym?

Christian mruga powiekami niezadowolony.- Musiałbym zapytać Elliota. On jest

ekspertem w tym wszystkim.

Panna Kelly prowadzi nas do głównej sypialni, gdzie wysokie na całą ścianę okna,

otwierają się na balkon. Widok nadal jest spektakularny. Mogłabym przez cały dzień siedzieć

na łóżku i wyglądać przez okno, obserwując żaglówki i zmieniającą się pogodę.

Na tym piętrze jest jeszcze pięć dodatkowych sypialni. Jeezu- dzieci. Szybko

odpycham tą myśl na bok. Już i tak mam za dużo do przemyślenia. Panna Kelly jest zajęta

sugerowaniem Christianowi, że ziemie wokół domu mogłyby być zaaranżowane na stajnie

konne i padoki. Konie! Przez mój umysł przemykają przerażające obrazy kilku lekcji jazdy

konnej, ale Christian wydaje się nie słuchać.

- Padok byłby w miejscu gdzie teraz jest łąka?- Pytam.

- Tak- odpowiada rześko panna Kelly.

324

Dla mnie łąka wygląda jak miejsce, gdzie można leżeć w długiej trawie i organizować

pikniki, a nie puszczać samopas jakieś szatańskie pomioty na czterech nogach.

Z powrotem w salonie, panna Kelly znika dyskretnie i Christian jeszcze raz prowadzi

mnie na taras. Słońce zaszło i światła półwyspu Olympic migoczą po drugiej stronie Sound.

Christian przyciąga mnie w ramiona i odchyla moją brodę swoim palcem

wskazującym, wpatrując się we mnie.

- Dużo do ogarnięcia?- Pyta, jego twarz jest nieczytelna.

Potakuję.

- Chciałem sprawdzić czy ci się podoba zanim go kupię.

- Widok?

Potakuje.

- Kocham ten widok i podoba mi się ten dom.

- Taak?

Uśmiecham się do niego nieśmiało.

- Christian, miałeś mnie już na łące.

Jego usta rozchylają się kiedy ostro nabiera powietrza, potem jego twarz przeobraża

się w szeroki uśmiech, a jego ręce nagle wplątują się w moje włosy i całuje mnie.

Z powrotem w samochodzie, kiedy wracamy do Seattle, nastrój Christiana znaczenie

się polepszył.

- Więc, kupisz go?- Pytam.

- Tak.

- Wystawisz Escalę na sprzedaż?

Marszczy brwi.- Czemu miałbym to zrobić?

- Żeby zapłacić za…- Mój głos niknie, oczywiście. Rumienię się.

Uśmiecha się do mnie krzywo.- Stać mnie na niego, zaufaj mi.

- Lubisz być bogaty?

- Tak. Pokaż mi kogoś, kto nie lubi- mówi mrocznie.

Ok, trzeba szybko zejść z tego tematu.

- Anastasio, też będziesz musiała nauczyć się być bogata, jeśli powiesz „tak”- mówi

łagodnie.

- Bogactwo nie jest czymś, do czego aspirowałam, Christian.- Marszczę brwi.

- Wiem. Kocham to w tobie. Ale też nigdy nie byłaś głodna- mówi prosto. Jego słowa

są otrzeźwiające.

- Dokąd jedziemy?- Pytam rześko, zmieniając temat.

- Świętować.- Christian relaksuje się.

Och! – Co świętować, dom?

- Już zapomniałaś? Twój awans.

325

- Aaa tak- szczerzę się. Zapomniałam.

- Gdzie?

- Wysoko, w moim klubie.

- W twoim klubie?

- Tak. W jednym z nich.

The Mile High Club znajduje się na 76 piętrze wieży Columbia, wyżej od mieszkania

Christiana. Jest bardzo nowoczesny i ma najbardziej oszołamiający widok na Seattle.

- Cristal, proszę pani?- Christian podaje mi kieliszek schłodzonego szampana kiedy

siedzę na stołku barowym.

- Dziękuję, proszę pana.- Akcentuję flirtująco te ostatnie słowa, celowo trzepocząc

rzęsami.

Spogląda na mnie, a jego twarz ciemnieje.- Czy pani ze mną flirtuje, panno Steele?

- Tak, panie Grey. Co pan z tym zrobi?

- Jestem pewien, że coś wymyślę- mówi niskim głosem.- Chodź. Nasz stolik jest

gotowy.

Kiedy podchodzimy do stolika, Christian zatrzymuje mnie, chwytając za łokieć.

- Idź i zdejmij majtki- szepcze.

Och? Przepyszny dreszcz przebiega po moim kręgosłupie.

- Idź- rozkazuje cicho.

Eee, co? Mrugam powiekami. Nie uśmiecha się- jest śmiertelnie poważny. Każdy

mięsień poniżej mojego pasa, zaciska się. Podaję mu swój kieliszek, obracam się na pięcie i

idę do łazienki.

Cholera. Co on zrobi? Może ten klub został właściwie nazwany.

Łazienki są szczytem modernistycznego wystroju- ciemne drewno, czarny granit i

strumienie światła ze strategicznie rozmieszczonych halogenów. W odosobnieniu kabiny,

uśmiecham się krzywo, zdejmując bieliznę. Po raz kolejny jestem wdzięczna, że przebrałam

się w grantową, obcisłą sukienkę. Myślałam, że to właściwy strój na poznanie dobrego dr

Flynn’a- nie spodziewałam się, że ten wieczór tak się potoczy.

Już jestem podekscytowana. Dlaczego on tak na mnie działa? Troszkę nie podoba mi

się, że tak łatwo oddaję się jego urokowi. Teraz już wiem, że nie spędzi tego wieczoru na

omawianiu naszych problemów i ostatnich wydarzeń… ale jak mam mu się oprzeć?

Sprawdzam swoje odbicie w lustrze. Mam jasne oczy i jestem zarumieniona od

ekscytacji. Problemy sroblemy.

Biorę głęboki oddech i wracam do klubu. To znaczy, nie żebym już nie wychodziła bez

majtek. Moja wewnętrzna bogini ma na ramionach różowy, piórkowy szal i diamenty,

zakłada buty w stylu „przeleć mnie”.

Christian wstaje uprzejmie kiedy wracam do stolika, jego twarz jest nieczytelna. Jak

zwykle wygląda idealnie, spokojnie i pod kontrolą. Oczywiście wiem, że jest inaczej.

326

- Usiądź obok mnie- mówi. Wślizguję się na siedzenie, siada.- Zamówiłem dla ciebie.

Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko.- Podaje mi na pół wypity kieliszek szampana,

obserwując mnie i pod jego przeszywającym wzrokiem, moja krew znowu zaczyna wrzeć.

Kładzie ręce na swoich udach. Spinam się i lekko rozchylam nogi.

Kelner przynosi nam talerz ostryg na lodzie. Ostrygi. Przypominam sobie jak

siedzieliśmy w prywatnej jadalni w Heathmanie. Omawialiśmy kontrakt. O rany. Przebyliśmy

daleką drogę od tamtego czasu.

- Pamiętam, że smakowały ci ostrygi kiedy ostatnio ich próbowałaś.- Jego głos jest

niski i uwodzicielski.

- To był jedyny raz kiedy ich próbowałam.- Jestem dysząca, mój głos mnie wydaje.

Jego usta drgają od uśmiechu.

- Och panno Steele, kiedy się pani nauczy?- Rozmyśla.

Bierze jedną ostrygę i podnosi drugą rękę ze swojego uda. Wzdrygam się w

oczekiwaniu, ale sięga po kawałek cytryny.

- Czego nauczę?- Pytam. Jeezu, moje tętno szaleje. Jego długie, wykwalifikowane

palce delikatnie wyciskają sok z cytryny na muszlę.

- Jedz- mówi, trzymając muszlę blisko moich ust.- Powoli odchyl głowę do tyłu-

mamrocze. Robię jak prosi i ostryga spływa po moim gardle. Dotyka mnie tylko muszlą.

Christian zjada jedną ostrygę, a potem karmi mnie kolejną. Kontynuujemy tą torturę,

aż wszystkie dwanaście ostryg zostaje zjedzonych. Jego skóra nigdy nie dotyka mojej. To

doprowadza mnie do szaleństwa.

- Nadal lubisz ostrygi?- Pyta kiedy przełykam ostatnią.

Potakuję zarumieniona, pragnę jego dotyku.

- To dobrze.

Wiercę się na siedzeniu. Dlaczego to jest takie podniecające?

Znowu kładzie rękę na swoim udzie, a ja rozpływam się. Teraz. Proszę. Dotknij mnie.

Moja wewnętrzna bogini klęczy, ma na sobie tylko majtki i błaga. Christian przesuwa rękę po

swoim udzie, podnosi ją i znowu kładzie na swoje miejsce.

Kelner dolewa nam szampana i zabiera talerze. Kilka chwil później, wraca z naszym

głównym daniem: strzępie (ryba)- nie wierzę- ze szparagami, ziemniakami saute i sosem

holenderskim.

- Pańskie ulubione danie, panie Grey?

- Całkowicie, panno Steele. Choć, wydaje mi się, że w Heathmanie to był dorsz.- Jego

ręka porusza się w górę i w dół po jego udzie. Mój oddech zatrzymuje się, ale on nadal mnie

nie dotyka. To takie frustrujące. Próbuję skoncentrować się na rozmowie.

- Pamiętam, że byliśmy wtedy w prywatnej jadalni i omawialiśmy kontrakt.

- Szczęśliwe dni- mówi krzywo się uśmiechając.- Tym razem mam nadzieję, że uda mi

się cię przelecieć.- Podnosi rękę żeby podnieść nóż.

Pff!

Bierze kęs strzępiela. Robi to specjalnie.

327

- Nie licz na to- mamroczę z wydymanymi ustami i kiedy spogląda na mnie, jest

rozbawiony.- Skoro jesteśmy już przy kontraktach- dodaję.- Klauzula poufności.

- Podrzyj ją- mówi prosto.

Hę?

- Co? Naprawdę?

- Tak.

- Jesteś pewien, że nie polecę do Seattle Times z expose?- Droczę się.

Śmieje się i to jest wspaniały dźwięk. Wygląda tak młodo.

- Nie. Ufam ci. Dam ci przywilej wątpliwości.

Och. Szczerzę się.- Nawzajem.

Jego oczy rozpalają się.- Bardzo się cieszę, że założyłaś sukienkę- mamrocze. I bum.

Pożądanie przebiega przez moją już rozgrzaną krew.

- Więc dlaczego mnie nie dotknąłeś?- Syczę.

- Tęsknisz za moim dotykiem?- Pyta szczerząc się. Jest rozbawiony… łajdak.

- Tak- cedzę.

- Jedz.- Rozkazuje.

- Nie dotkniesz mnie, prawda?

- Nie.- Kręci głową.

Co? Głośno nabieram powietrza.

- Tylko sobie wyobraź jak będziesz się czuła kiedy będziemy w domu- szepcze.- Nie

mogę się doczekać, żeby zabrać cię do domu.

- To będzie twoja wina, jeśli eksploduję tutaj, na siedemdziesiątym szóstym piętrze-

mamroczę przez zaciśnięte zęby.

- Och Anastasio. Znajdziemy jakiś sposób, by ugasić ogień- mówi, uśmiechając się

lubieżnie.

Zaczynam jeść rybę, dymiąc, a moja wewnętrzna bogini zwęża oczy w cichej,

diabolicznej kontemplacji. Też możemy zagrać w tą grę. Nauczyłam się podstaw w

Heathmanie. Biorę kęsa strzępiela. Jest taki pyszny, że rozpływa się w ustach. Zamykam oczy,

chłonąc ten smak. Kiedy je otwieram, rozpoczynam uwodzenie Christiana Grey’a. Bardzo

powoli podwijam do góry sukienkę, ukazując więcej swoich ud.

Christian momentalnie nieruchomieje z widelcem ryby zatrzymanym w powietrzu.

Dotknij mnie.

Po chwili, kontynuuje jedzenie. Biorę kolejny kęs ryby, ignorując go. Potem odkładam

nóż i przebiegam palcami prze wewnętrzną stronę swoich ud, lekko poklepując skórę

opuszkami palców. To jest rozpraszające nawet dla mnie, zwłaszcza, że pragnę jego dotyku.

Christian znowu nieruchomieje.

- Wiem co robisz.- Jego głos jest niski i zachrypnięty.

- Wiem, że pan wie, panie Grey- odpowiadam miękko.- Właśnie o to chodzi.-

Podnoszę szparaga, spoglądam na Christiana spod rzęs, potem zanurzam szparaga w sosie

holenderskim, zataczając nim kółka.

328

- Nie użyje pani tego przeciwko mnie, panno Steele.- Uśmiecha się krzywo i sięga po

szparaga zabierając mi go. W jakiś zadziwiający i denerwujący sposób, znowu udaje mu się

mnie nie dotknąć. Nie, to nie tak miało być- nie taki był plan. Bosz!

- Otwórz usta- rozkazuje.

Przegrywam tą bitwę. Znowu spoglądam na niego, jego oczy błyszczą jasną szarością.

Rozchylam lekko usta i przesuwam językiem po dolnej wardze. Christian uśmiecha się i jego

oczy ciemnieją jeszcze bardziej.

- Szerzej- mówi, a jego usta rozchylają się tak, że widzę jego język. Pomrukuję

wewnętrznie i przygryzam wargę. Potem robię jak prosi.

Słyszę jak ostro nabiera powietrza- nie jest taki odporny. To dobrze, w końcu go

dopadam. Moja wewnętrzna bogini, leżąca na swoim szezlongu, zaciska pięści i unosi je w

powietrzu na znak zwycięstwa.

Patrząc na jego oczy, biorę szparaga do ust i ssę, czule… delikatnie… czubek. Sos

holenderski rozpływa się w ustach. Przygryzam główkę, cicho jęcząc z aprobatą.

Christian zamyka oczy. Tak! Kiedy znowu je otwiera, jego źrenice są rozszerzone. To

ma na mnie natychmiastowy efekt. Pomrukuję i sięgam ręką, żeby dotknąć jego uda. Ku

Mojem zaskoczeniu, używa swojej drugiej ręki i chwyta mój nadgarstek.

- O nie, panno Steele- mamrocze łagodnie. Podnosi moją rękę do ust i delikatnie

przesuwa ustami po moich kostkach, a ja wiję się. W końcu! Proszę o więcej.

- Nie dotykaj- upomina mnie cicho i kładzie moją rękę z powrotem na moim kolanie.

To takie frustrujące, ten krótki, niesatysfakcjonujący kontakt.

- Nie grasz fair.- Wydymam wargi.

- Wiem.- Podnosi kieliszek z szampanem, żeby wznieść toast, więc robię to samo.

- Gratulacje z powodu awansu, panno Steele.- Stukamy się kieliszkami i rumienię się.

- Tak, to było dość niespodziewane- mamroczę. Marszczy brwi jak gdyby jakaś

nieprzyjemna myśl przebiegła przez jego umysł.

- Jedz- rozkazuje.- Nie zabiorę cię do domu, dopóki tego nie zjesz. A potem, będziemy

mogli naprawdę świętować.- Jego wyraz twarzy jest taki napalony, taki sprośny, taki

rozkazujący. Rozpływam się.

- Nie jestem głodna. Nie na jedzenie.

Kręci głową, bardzo dobrze się bawiąc, ale w tym samym czasie mruży oczy.

- Jedz albo przełożę cię przez kolano, tutaj i będziemy zabawiać innych gości.

Jego słowa powodują, że zaczynam się wiercić. Nie odważyłby się! On i jego

świerzbiąca ręka. Zaciska usta w twardą linię i gapię się na niego. Podnosi szparaga i zanurza

jego główkę w sosie.

- Zjedz to- mamrocze, jego głos jest niski i uwodzicielski.

Jestem posłuszna.

- Naprawdę za mało jesz. Schudłaś odkąd się znamy- jego ton jest czuły.

Nie chcę myśleć o swojej wadze; prawdą jest, że podoba mi się bycie tak szczupłą.

Przełykam szparaga.

329

- Ja tylko chcę pojechać do domu i kochać się- mówię rozkojarzona. Christian szczerzy

się.

- Ja też. I będziemy. Zjedz wszystko.

Niechętnie obracam się do mojego jedzenia i zaczynam jeść. No poważnie? Zdjęłam

majtki i w ogóle. Czuję się jak dziecko, któremu zabroniono cukierka. On tak bardzo lubi się

droczyć. Przepyszny, gorący, niegrzeczny kusiciel, i cały mój.

Wypytuje mnie o Ethana. Okazuje się, że Christian robi interesy z ojcem Kate i Ethana.

Hmm… świat jest mały. Czuję ulgę, że nie wspomina o dr Flynn’ie czy domu, bo trudno mi

koncentrować się na rozmowie. Chcę iść do domu.

Rozwija się między nami cielesne oczekiwanie. Jest w tym taki dobry. Każe mi czekać.

Ustawia scenę. Pomiędzy kęsami, kładzie rękę na swoim udzie tak blisko mnie, ale nadal

mnie nie dotyka i tylko dalej się ze mną droczy.

Łajdak! W końcu kończę jeść i odkładam sztućce na talerz.

- Grzeczna dziewczynka- mamrocze i te dwa słowa mają w sobie tyle obietnicy.

Marszczę brwi.- Co teraz?- Pytam, pożądanie wbija się pazurami w mój brzuch. Och,

pragnę tego mężczyzny.

- Teraz? Wyjdziemy. Wierzę, że ma pani pewne oczekiwania, panno Steele, które

zamierzam wypełnić szczytem moich umiejętności.

Łoo!

- Szczytem… twoich… umieję… tności?- Jąkam się. Jasna cholera.

Szczerzy się i wstaje.

- Nie musimy zapłacić?- Pytam bez tchu.

Przekrzywia głowę na jedną stronę.- Jestem tutaj członkiem. Doliczą to do mojego

rachunku. Chodź, Anastasio. Panie przodem.- Przesuwa się na bok kiedy wstaję żeby odjeść,

pamiętając o tym, że nie mam na sobie majtek.

Spogląda na mnie mrocznie rozbierającym wzrokiem, a ja upajam się jego cielesną

pochwałą. To sprawia, że czuję się taka seksowna- ten piękny mężczyzna pożąda mnie. Czy to

zawsze będzie mnie tak podniecało? Celowo zatrzymuję się przed nim, żeby rozprostować

sukienkę na moich biodrach.

Christian szepcze mi do ucha.- Nie mogę się doczekać, żeby zabrać cię do domu.- Ale

nadal mnie nie dotyka.

Po drodze mamrocze coś o samochodzie do kierownika sali, ale nie słucham. Moja

wewnętrzna bogini płonie w oczekiwaniu. Jeezu, mogłaby oświetlić całe Seattle.

Kiedy czekamy na windę, dołączają do nas dwie pary w średnim wieku. Kiedy drzwi

się otwierają, Christian chwyta mnie za łokieć i kieruje na tył windy. Rozglądam się wokół,

jesteśmy otoczeni ciemnymi, przydymionymi, szklanymi lustrami. Kiedy inne pary wchodzą,

mężczyzna w raczej niezbyt imponującym brązowym garniturze, wita się z Christianem.

- Grey.- Potakuje uprzejmie. Christian potakuje, ale nie odzywa się.

Pary stają przed nami, patrząc na drzwi windy. Najwyraźniej są przyjaciółmi- dwie

kobiety gadają głośno, podniecone i ożywione po swoim posiłku. Chyba są trochę podpite.

330

Kiedy drzwi się zamykają, Christian klęka obok mnie, żeby zawiązać sznurowadło.

Dziwne, jego sznurowadła są zawiązane. Dyskretnie kładzie rękę na mojej kostce,

przestraszając mnie. Kiedy wstaje, jego ręka przesuwa się w górę mojej nogi, przepysznie

głaszcząc moją skórę- wow. Muszę stłumić swoje zaskoczenie kiedy jego ręka dosięga moich

pośladków. Christian staje za mną.

O mój… Wpatruję się w głowy ludzi stojących przed nami. Nie mają pojęcia do czego

zmierzamy. Christian obejmuje mnie w pasie swoją wolną ręką i przyciąga do siebie,

trzymając mnie w miejscu, podczas gdy jego palce poruszają się po mojej skórze. Jasna

cholera, kurwa mać… tutaj? Winda gładko sunie w dół, zatrzymując się na pięćdziesiątym

trzecim piętrze. Wsiada jeszcze więcej ludzi, ale nie zwracam na to uwagi. Jestem skupiona

na każdym, najmniejszym ruchu jego palców. Zatacza nimi kółka… teraz przesuwa je do

przodu, kiedy cofamy się do tyłu.

Po raz kolejny powstrzymuję jęk, gdy jego palce sięgają do celu.

- Zawsze taka gotowa, panno Steele- szepcze kiedy wślizguje we mnie swój długi

palec. Wiję się i tracę oddech. Jak może to robić przy tych wszystkich ludziach?

- Nie ruszaj się i bądź cicho- ostrzega, mamrocząc do mojego ucha.

Jestem zarumieniona, jest mi gorąco, płonę z pożądania uwięziona w windzie z

siedmioma ludźmi, z czegoś szóstka nie ma pojęcia, co się dzieje w kącie. Jego palce wchodzi

we mnie i wychodzi, znowu i znowu. Mój oddech. Jeezu, to żenujące. Chcę kazać mu

przestać… i kontynuować… i przestać. Opieram się o niego, a on zaciska ramię wokół mnie,

czuję jego wzwód na moim biodrze.

Zatrzymujemy się na czterdziestym czwartym piętrze. Och… jak długo będzie trwała

ta tortura? Do środka… na zewnątrz… do środka… na zewnątrz… Odbijam się subtelnie od

jego upartego palca. Po tym całym niedotykaniu, wybiera sobie właśnie ten moment?!

Tutaj?! I to sprawia, że jestem bardzo nakręcona.

- Ciii- mówi, z pozoru wydaje się nieporuszony kiedy jeszcze dwoje ludzi wchodzi na

pokład. Winda zaczyna robić się zatłoczona. Christian przesuwa nas jeszcze bardziej w tył i

jesteśmy teraz przyciśnięci do kąta. Nadal mnie trzyma i dalej torturuje. Wkłada nos w moje

włosy. Jestem pewna, że wyglądamy jak młoda zakochana para, migdaląca się ze sobą w

kącie- jeśli komuś chciałoby się obrócić i zobaczyć co robimy… I wkłada we mnie drugi palec.

Kurwa! Pomrukuję głośno i dziękuję Bogu, że zbiorowisko ludzi przed nami nadal

gada ze sobą w całkowitej niewiedzy.

Och Christian, co ty mi robisz. Opieram głowę na jego piersi, zamykam oczy i poddaję

się jego bezlitosnym palcom.

- Nie dochodź- szepcze.- Chcę tego później.- Rozszerza palce na moim brzuchu o

przyciska lekko, kiedy kontynuuje swoje słodkie prześladowanie. Uczucie jest wyborne.

Winda w końcu dociera na pierwsze piętro. Drzwi otwierają się z głośnym piknięciem i

pasażerowie prawie od razu zaczynają wychodzić. Christian powoli wysuwa swoje palce i

całuje mnie w tył głowy. Spoglądam na niego, a on uśmiecha się. Potem znowu potakuje na

pana Źle Dopasowany Brązowy Garnitur, który odwzajemnia gest kiedy wychodzi z windy ze

331

swoją żoną. Prawie tego nie zauważam, bo zamiast tego koncentruję się na tym żeby nie

upaść i opanować dyszenie. Jeezu, czuję się obolała i pozbawiona czegoś. Christian puszcza

mnie, każąc mi stać na własnych nogach bez podparcia.

Obracam się i patrzę na niego. Wygląda na spokojnego i niezmąconego, jak zawsze.

Hmm… to nie fair.

- Gotowa?- Pyta. Jego oczy połyskują dziko kiedy wkłada do ust swój palec

wskazujący, a potem środkowy i ssie je.- Bardzo dobre, panno Steele- szepcze. Zaraz

zwymiotuję.

- Nie wierzę, że to zrobiłeś- mamroczę i prawie się rozpadam.

- Byłaby pani zdziwiona, co potrafię zrobić, panno Steele- mówi. Sięgając, zakłada lok

za moje ucho i lekki uśmiech zdradza jego rozbawienie.

- Chcę cię zabrać, ale może damy radę dotrzeć tylko do samochodu.- Szczerzy się, gdy

bierze moją rękę i wyprowadza z windy.

Co? Seks w samochodzie! Czy nie możemy tego po prostu zrobić na zimnej,

marmurowej podłodze holu… proszę?

- Chodź, dojdziemy najpierw tam.

- Tak, chcę.

- Panno Steele!- Beszta mnie z udawanym horrorem na twarzy.

- Nigdy nie uprawiałam seksu w samochodzie- bełkoczę. Christian zatrzymuje się i

kładzie te same palce pod moja brodą, odchylając do tyłu moją głowę. Patrzy na mnie

gniewnie.

- Bardzo się cieszę, że to słyszę. Muszę powiedzieć, że byłby zdziwiony, żeby nie

powiedzieć wściekły, gdyby było inaczej.

Rumienię się i mrugam powiekami. Oczywiście, że tylko z nim uprawiałam seks.

Marszczę brwi.

- Nie to miałam na myśli.

- A co miałaś na myśli?- Jego ton jest zaskakująco szorstki.

- Christian, to było tylko takie wyrażenie.

- Sławne wyrażenie „ Nigdy nie uprawiałam seksu w samochodzie”. Tak, samo

nasuwa się na język.

Jeezu… o co mu chodzi?

- Christian, nie myślałam. Na litość boską, ty właśnie… eee, zrobiłeś mi to w windzie

pełnej ludzi. Mam szargane nerwy.

Unosi brwi.- Co ci zrobiłem?- Wyzywa mnie.

Patrzę na niego spode łba. Chce, żebym to powiedziała.

- Nakręciłeś mnie i to bardzo. A teraz zabierz mnie do domu i zerżnij.

Z zaskoczenia opada mu szczęka i zaczyna się śmiać. Uwielbiam to, bo zdarza się tak

rzadko.

- Jest pani urodzoną romantyczką, panno Steele.- Bierze mnie za rękę wychodzimy z

budynku, przed którym obok mojego Saaba, stoi parkingowy.

332

- Więc, chcesz seksu w samochodzie- mamrocze Christian, gdy włącza silnik.

- Szczerze mówiąc, to wystarczyłaby mi podłoga w holu.

- Zaufaj mi Anastasio, mi też. Ale nie chciałbym zostać aresztowany w tej nocnej

porze i nie chciałem pieprzyć się z tobą w łazience. Cóż, nie dzisiaj.

Co?!- Chcesz powiedzieć, że była taka możliwość?

- O tak.

- To wróćmy tam.

Obraca się, żeby na mnie spojrzeć i śmieje się. Jego śmiech jest zaraźliwy; wkrótce

śmiejemy się oboje- cudowny, histeryczny, odchylający głowę śmiech. Sięga i kładzie rękę na

moim kolanie, pieszcząc je delikatnie swoimi długimi, zdolnymi palcami. Przestaję się śmiać.

- Cierpliwości, Anastasio- mówi i wjeżdża na ulice Seattle.

Parkuje Saaba garażu Escali i wyłącza silnik. Nagle, w tej zamkniętej przestrzeni,

atmosfera między nami zmienia się. Spoglądam na niego w oczekiwaniu, próbując

kontrolować palpitacje mojego serca. Obrócił się do mnie, opierając o drzwiczki i podpierając

łokieć o kierownicę.

Pociąga za swoją dolną wargę kciukiem i palcem wskazującym. Jego usta mnie

rozpraszają. Chcę je na sobie. Obserwuje mnie wnikliwie, jego szare oczy są ciemne. Mam

sucho w ustach. Uśmiecha się powoli i seksownie.

- Będziemy się pieprzyć w samochodzie w czasie i miejscu, które wybiorę. W tej

chwili, chcę cię wziąć na każdej możliwej powierzchni mojego mieszkania.

To tak jakby mówił bezpośrednio do mojego podbrzusza… moja wewnętrzna bogini

staje w baletowej pozycji arabeski.

- Tak.- Jeezu, brzmię na taką zapowietrzoną i zdesperowaną.

Pochyla się lekko do przodu. Zamykam oczy, czekając na pocałunek i myśląc- w końcu.

Ale nic się nie dzieje. Po chwili otwieram oczy i widzę, że na mnie patrzy. Nie potrafię określić

co myśli, ale zanim mogę cokolwiek powiedzieć, jeszcze raz odwraca moją uwagę.

- Jeśli teraz cię pocałuję, to nie dojdziemy do mieszkania. Chodź.

Bosz! Czy ten mężczyzna może być jeszcze bardziej frustrujący? Wysiada z

samochodu.

Znowu czekamy na windę. Moje ciało tętni oczekiwaniem. Christian trzyma mnie za

rękę i rytmicznie przebiega kciukiem po moich kostkach. Każde dotknięcie odbija się we mnie

echem. Och, chcę poczuć jego ręce na całym moim ciele. Torturował mnie wystarczająco

długo.

- Więc, co się stało z natychmiastową gratyfikacją?- Mamroczę kiedy czekamy.

333

Christian obdarowuje mnie swoim złośliwym uśmieszkiem.

- Nie jest odpowiednia w każdej sytuacji, Anastasio.

- Od kiedy?

- Od tego wieczoru.

- Dlaczego tak mnie torturujesz?

- Wet za wet, panno Steele.

- Jak ja cię torturuję?

- Myślę, że wiesz.

Spoglądam na niego i jego twarz trudno odczytać. Chce mojej odpowiedzi… o to

chodzi.

- Ja też jestem za opóźnioną gratyfikacją- szepczę, uśmiechając się nieśmiało.

Niespodziewanie ciągnie mnie za rękę i nagle znajduję się w jego ramionach. Chwyta

w pięść moje włosy przy kark i odchyla do tyłu moją głowę.

- Co mogę zrobić, żebyś powiedziała „tak”?- Pyta gorliwie, znowu zbijając mnie z

pantałyku. Mrugam, patrząc na jego śliczną, poważną, zdesperowaną twarz.

- Dać mi trochę czasu? Proszę- mamroczę. Pomrukuje i w końcu mnie całuje, długo i

mocno. Potem jesteśmy już w windzie, ręce i twarze i języki i usta i palce i włosy. Pożądanie,

gęste i silne przepływa przez moje żyły i otumania umysł. Christian pcha mnie na ścianę

windy, przyszpilając swoimi biodrami. Jedną rękę trzyma moje włosy, drugą, moją brodę,

przytrzymując mnie w miejscu.

- Należę do ciebie- szepcze.- Mój los jest w twoich rękach, Ano.

Jego słowa są odurzające i przez mój rozgrzany stan, chcę zedrzeć z niego ubranie.

Zaczynam zdejmować mu marynarkę i kiedy winda przyjeżdża do mieszkania, wpadamy do

foyer, nadal się całując. Christian przyciska mnie do ściany przy windzie, marynarka spada na

podłogę. Jego ręce wędrują w górę po moich nogach, a usta nigdy nie opuszczają moich.

Podwija moją sukienkę.

- Pierwsza powierzchnia tutaj- i szybko mnie podnosi.- Obejmij mnie nogami.

Robię jak mi kazano. On obraca się i kładzie mnie na stole we foyer tak, że stoi między

moimi nogami. Zdaję sobie sprawę, że na stole nie ma sztandarowego wazonu z kwiatami.

Hę? Sięga do kieszeni jeansów, wyciąga foliowe opakowanie i podaje mi je, rozpinając

spodnie.

- Wiesz, jak bardzo mnie podniecasz?

- Co?- Dyszę.- Nie… ja…

- Cóż, tak jest- mamrocze- przez cały czas.- Zabiera foliowe opakowanie z moich rąk.

Och, to takie szybkie, ale po tym całym kuszeniu, okrutnie go pragnę- w tej chwili. Spogląda

na mnie z góry, gdy nakłada prezerwatywę. Kładzie ręce pod moimi udami, rozszerzając je.

Ustawia się, ale zatrzymuje.- Miej otwarte oczy. Chcę cię widzieć- szepcze i ściskając

moje obie ręce, powoli się we mnie zanurza.

Próbuję, naprawdę próbuję, ale to uczucie jest takie boskie. Na to czekałam po tym

całym kuszeniu. Och, ta pełność, to uczucie… Pomrukuję i wyginam plecy do góry.

334

- Otwarte!- Warczy, zaciskając swoje ręce na moich i wchodząc we mnie tak ostro, że

krzyczę.

Otwieram oczy i widzę jego szeroko otwarte oczy. Powoli się wycofuje, a potem

jeszcze raz się we mnie zanurza. Jego usta są luźne i formują Ach… ale nic nie mówi. Widząc

jego podniecenie, jego reakcję na mnie- zapalam się od środka, krew pali moje żyły. Jego

szare oczy wpalają się w moje. Zwiększa tempo, a ja upajam się tym uczuciem i chwalę je. Ja

obserwująca go, on obserwujący mnie- jego pasja, jego miłość kiedy razem zaczynamy się

rozpadać.

Krzyczę kiedy eksploduję wokół niego, a Christian jest tuż za mną.

- Tak, Ano!- Krzyczy. Upada na mnie, puszczając moje ręce i opiera głowę na mojej

klatce piersiowej. Moje nogi nadal obejmują i pod cierpliwymi, matczynymi oczami obrazów

Matki Boskiej, przytulam jego głowę i staram się odzyskać oddech.

Podnosi głowę, żeby na mnie popatrzeć.- Jeszcze z tobą nie skończyłem- mówi i całuje

mnie.

Leżę nago na łóżku Christiana, rozciągnięta na jego piersi dysząc. Jasna cholera- czy

jego energia w ogóle kiedyś znika? Christian przesuwa palcami po moich plecach.

- Usatysfakcjonowana, panno Steele?

Pomrukuję w zgodzie. Nie mam siły na rozmowę. Podnoszę głowę, obracam na niego

swoje nieostre spojrzenie i kąpię się w jego ciepłym, dumnym spojrzeniu. Celowo

przekrzywiam głowę w dół, żeby wiedział, że pocałuję go w tors.

Od razu się napina i zostawiam łagodny pocałunek we włoskach na jego piersi,

wdychając jego niepowtarzalny zapach zmiksowany z potem i seksem. Jest odurzający.

Przewraca się na bok, więc leżę obok niego. Patrzy na mnie.

- Czy seks jest taki dla wszystkich? Dziwię się, że ludzie w ogóle wychodzą z domu-

mamroczę, nagle czując się nieśmiało.

Szczerzy się.- Nie mogę mówić za wszystkich, ale z tobą jest cholernie wyjątkowy,

Anastasio.- Schyla się i całuje mnie.

- To dlatego, że jest pan cholernie wyjątkowy, panie Grey.- Zgadzam się, uśmiecham

do niego i głaszczę jego twarz. Mruga powiekami w zagubieniu.

- Jest późno. Idź spać- mówi. Całuje mnie, a potem kładzie się i przyciąga mnie do

siebie na łyżeczkę.

- Nie lubisz komplementów.

- Idź spać, Anastasio.

Hmm… Ale przecież on jest cholernie wyjątkowy. Jeezu… dlaczego nie zdaje sobie z

tego sprawy?

- Bardzo podobał mi się dom- mamroczę.

Nie odzywa się przez chwilę, ale czuję jego szeroki uśmiech.

335

- Kocham cię. Idź spać.- Wtula się w moje włosy i odpływam w sen. Czuję się

bezpieczna w jego ramionach i śnię o zachodach słońca, francuskich drzwiach i szerokich

schodach…. i o małym chłopcu o miedzianobrązowych włosach biegnącym przez łąkę. Śmieje

się i chichocze kiedy go gonię.

- Muszę iść, kochanie. –Christian całuje mnie pod uchem.

Otwieram oczy i jest ranek. Obracam się do niego, ale już wstał. Pochyla się nade

mną, jest ubrany, świeży i przepyszny.

- Która godzina?- O nie… Nie chcę się spóźnić.

- Bez paniki. Mam śniadanie biznesowe.- Pociera nosem o mój.

- Ładnie pachniesz- mamroczę, rozciągając się pod nim. Moje kości są przyjemnie

ściśnięte i gruchoczą od naszych wczorajszych wyczynów. Obejmuję go za szyję.

- Nie idź.

Przekrzywia głowę na jedną stronę i unosi brew.- Panno Steele, próbuje pani

odciągnąć mężczyznę od uczciwego dnia pracy?

Potakuję sennie, a on uśmiecha się tym nowym, nieśmiałym uśmiechem.

- Mimo, że jesteś bardzo kusząca, to muszę iść.- Całuje mnie i wstaje. Ma na sobie

ciemny, granatowy garnitur, białą koszulę i granatowy krawat. W każdym milimetrze

wygląda na prezesa… gorącego prezesa.

- Nara, kochanie- mamrocze i już go nie ma.

Spoglądam na budzik, jest prawie siódma- musiałam przespać alarm. Cóż, pora

wstawać.

Pod prysznicem, uderza mnie inspiracja. Wymyśliłam kolejny prezent urodzinowy dla

Christiana. Tak ciężko jest kupić coś człowiekowi, który ma wszystko. Już dałam mu mój

główny prezent i nadal mam ten drugi, który kupiłam w sklepie z pamiątkami. Ale ten

następny prezent, tak naprawdę będzie dla mnie. Przytulam się w oczekiwaniu i wyłączam

prysznic. Muszę go tylko przygotować.

Będąc w garderobie, nakładam ciemnoczerwoną sukienkę z okrągłym dekoltem. Tak,

nada się do pracy.

Teraz prezent dla Christiana. Zaczynam przeszukiwać szafy, szukając jego krawatów.

W dolnej szufladzie znajduję te wyblakłe, podarte jeansy, te które nosi w pokoju zabaw- te,

w których wygląda tak seksownie. Głaszczę je delikatnie, używając całej dłoni. Ojej, materiał

jest taki miękki.

Znajduję pod nimi duże, płaskie, kartonowe pudełko. Od razu wzbudza moją

ciekawość. Co tam jest? Gapię się na nie, czując jakbym znowu wchodziła na nie swój teren.

336

Wyjmuję je i potrząsam. Jest ciężkie, tak jakby zawierało dokumenty i manuskrypty. Nie

mogę się powstrzymać, otwieram pokrywkę- i szybko ją zamykam. Kurwa mać- zdjęcia z

Czerwonego Pokoju. Siadam na piętach z szoku i próbuję wymazać ten obraz z mojego

mózgu. Dlaczego otworzyłam to pudełko? Dlaczego je zatrzymał?

Drżę. Moja podświadomość patrzy na mnie wilkiem- to było przed tobą. Zapomnij o

nich.

Ma rację. Wstając, zauważam, że jego krawaty wiszą na końcu wieszaków z jego

ubraniami. Znajduję mój ulubiony i szybko wychodzę.

Próbuję sobie wmówić, że te zdjęcia są z PA- Przed Aną. Moja podświadomość

potakuje z aprobatą, ale z ciężkim sercem kieruję się do salonu na śniadanie. Pani Jones

uśmiecha się do mnie ciepło, a potem marszczy brwi.

- Wszystko w porządku, Ano?- Pyta życzliwie.

- Tak- odpowiadam rozkojarzona.- Ma pani klucz do… eee, pokoju zabaw?

Nieruchomieje na chwilę, jest zaskoczona.

- Tak, oczywiście.- Odpina mały pęk kluczy od paska.- Co chciałabyś zjeść na

śniadanie, skarbie?- Pyta kiedy podaje mi klucze.

- Tylko granolę. To zajmie chwilkę.

Teraz czuję większą ambiwalencję co do tego prezentu, ale dopiero odkąd odkryłam

te zdjęcia. Nic się nie zmieniło, szczeka na mnie moja podświadomość i patrzy na mnie

gniewnie spod okularów. To zdjęcie było gorące, wtrąca moja wewnętrzna bogini i mentalnie

karcę ją wzrokiem. Tak, było- za gorące jak dla mnie.

Co jeszcze chowa? Szybko przeczesuję komodę muzealną, biorę co potrzebuję i

zamykam drzwi od pokoju na klucz. Jose nie byłby zadowolony, gdyby go odkrył!

Oddaję klucze pani Jones i siadam, żeby zjeść śniadanie. Dziwnie się tutaj czuję bez

Christiana. Zdjęcie tańczy po moim umyśle. Zastanawiam się, kto to był? Może Leila?

W drodze do pracy, rozważam czy powiedzieć Christianowi, że znalazłam jego zdjęcia.

Nie! Krzyczy moja podświadomość, na jej twarzy maluje się twarz Edvarda Munch’a.

Prawdopodobnie ma rację.

Kiedy siadam przy swoim, Blackberry wibruje.

337

Od: Christian Grey Temat: Powierzchnie Data: 17 Czerwca, 2011 08:59 Do: Anastasia Steele

Obliczyłem, że istnieje przynajmniej 30 powierzchni do zaliczenia. Czekam z niecierpliwością

na każdą z nich. Potem są jeszcze podłogi, ściany- i nie zapomnijmy o balkonie.

Potem mamy jeszcze moje biuro…

Tęsknię za Tobą. x

Christian Grey,

Prezes O Przewlekłej Erekcji, Grey Enterprises Holdings Inc.

Jego e-mail powoduje, że się uśmiecham i moje wcześniejsze obawy wyparowują.

Teraz to mnie pragnie i wspomnienia eskapad wczorajszej nocy zalewają mój umysł… winda,

foyer, łóżko. Przewlekła erekcja jak najbardziej pasuje. Zastanawiam się, jaki może być żeński

odpowiednik?

Od: Anastasia Steele Temat: Romans? Data: 17 Czerwca, 2011 09:03 Do: Christian Grey

Panie Grey,

Myśli pan tylko o jednym.

Tęskniłam za panem podczas śniadania.

Ale pani Jones była bardzo pomocna.

Ax

Od: Christian Grey Temat: Zaintrygowany Data: 17 Czerwca, 2011 09:07 Do: Anastasia Steele

W czym pani Jones była pomocna?

338

Co pani kombinuje, panno Steele?

Christian Grey,

Zaciekawiony Prezes Grey Enterprises Holdings Inc.

Skąd on wie?

Od: Anastasia Steele Temat: Stuka Po Nosie Data: 17 Czerwca, 2011 09:10 Do: Christian Grey

Poczekaj, a zobaczysz- to niespodzianka.

Muszę popracować… pozwól mi.

Kocham cię.

A x

Od: Christian Grey Temat: Sfrustrowany Data: 17 Czerwca, 2011 09:12 Do: Anastasia Steele

Nienawidzę, kiedy coś przede mną ukrywasz.

Christian Grey,


Wpatruję się w mały ekran Blackberry. Gwałtowność jego maila zaskakuje mnie.

Dlaczego tak się czuje? Przecież nie ukrywam erotycznych zdjęć moich byłych.

339

Od: Anastasia Steele Temat: Dogadzając Ci Data: 17 Czerwca, 2011 09:10 Do: Christian Grey

To na twoje urodziny.

Kolejna niespodzianka.

Nie bądź taki nadąsany.

A x

Nie odpowiada od razu i wzywają mnie na spotkanie, więc nie mogę nad tym zbyt

długo rozmyślać.

Kiedy następnym razem spoglądam na Blackberry, ku mojemu przerażeniu dociera do

mnie, że jest czwarta popołudniu. Gdzie się podział ten dzień? Nadal żadnej wiadomości od

Christiana. Decyduję, że znowu do niego napiszę.

Od: Anastasia Steele Temat: Halo Data: 17 Czerwca, 2011 16:03 Do: Christian Grey

Nie rozmawiasz ze mną?

Nie zapomnij, że idę na drinka z José, i że zostaje u nas na noc.

Proszę, przemyśl jeszcze raz dołączenie do nas.

A x

Nie odpowiada i czuję dreszcz niepokoju. Mam nadzieję, że nic mu nie jest. Dzwonię

na jego komórkę i odzywa się poczta głosowa. Powitanie jest proste: Grey, proszę zostawić

wiadomość w jego najbardziej wywyższającym się tonie.

- Cześć… eeemm.. to ja. Ana. Wszystko w porządku? Zadzwoń do mnie.- Jąkam się.

Nigdy wcześniej nie musiałam mu żadnej zostawiać. Rumienię się i rozłączam. Oczywiście, że

będzie wiedział, że to ty idiotko! Moja podświadomość przewraca oczami. Kusi mnie, żeby

zdzwonić do jego asystentki Andrei, ale to chyba o krok za daleko. Z niechęcią wracam do

pracy.

340

Mój telefon dzwoni i serce podskakuje mi do gardła. Christian! Ale nie- to Kate, moja

najlepsza przyjaciółka, w końcu!

- Ana!- Krzyczy tam gdzie jest.

- Kate! Wróciłaś? Tęskniłam za tobą.

- Ja też. Mam ci tyle do opowiedzenia. Jesteśmy na Sea Tac, ja i mój mężczyzna-

chichocze w najbardziej nie Kate’owy sposób.

- Super. Ja też mam ci dużo do opowiedzenia.

- Zobaczymy się w mieszkaniu?

- Idę na drinka z José. Przyłącz się do nas.

- José jest w mieście? Jasne! Napisz mi gdzie.

- Ok.- Uśmiecham się szeroko. Moja najlepsza przyjaciółka wróciła do domu. Po tak

długim czasie!

- Wszystko u ciebie dobrze, Ana?

- Taa, w porządku.

- Nadal z Christianem?

- Tak.

- To dobrze. Nara!

O nie, ona też. Wpływ Elliota nie zna granic.

- Taa. Nara, kochanie- szczerze się i rozłącza się.

Wow. Kate wróciła. Jak mam jej opowiedzieć o tym wszystkim co się zdarzyło?

Powinnam to spisać, żeby niczego nie zapomnieć.

Godzinę później dzwoni mój telefon biurowy- Christian? Nie, to Claire.

- Powinnaś zobaczyć tego faceta w recepcji, który do ciebie przyszedł. Jak to się

dzieje, że znasz tych wszystkich gorących facetów Ano?

To pewnie José. Spoglądam na zegar- za kwadrans szósta. Mały dreszczyk ekscytacji

pulsuje we mnie. Nie widziałam go od wieków.

- Ana, wow! Wyglądasz świetnie. Tak dorosło.- Szczerzy się do mnie José.

Tylko dlatego, że mam na sobie elegancką sukienkę… Jeezu!

Przytula mnie mocno.- I jesteś wysoka- mamrocze w podziwie.

- To tylko buty, José. Ty też nie wyglądasz najgorzej.

Jest ubrany w jeansy, czarny t-shirt i biało- czarną, flanelową koszulę.

- Pójdę tylko po swoje rzeczy i możemy iść.

- Spoko. Zaczekam tutaj.

341

Podnoszę dwa piwa Rolling Rocks z zatłoczonego baru i idę do stolika, przy którym

siedzi José.

- Odpowiada ci mieszkanie Christiana?

- Taa. Nie byłem w środku. Dostarczyłem zdjęcia tylko do windy serwisowej. Jakiś

facet o imieniu Taylor zabrał je. Wygląda na niezłe mieszkanie.

- Jest. Powinieneś zobaczyć jego wnętrze.

- Nie mogę się doczekać. Na zdrowie, Ano. Seattle ci służy.

Rumienię się, gdy stukamy się butelkami. To Christian mi służy.- Na zdrowie.

Opowiedz mi o twoim wernisażu i jak poszło.

Uśmiecha się szeroko i zaczyna opowiadać. Sprzedał wszystkie zdjęcia oprócz trzech.

Dzięki temu spłacił kredyty studenckie i jeszcze mu trochę zostało.

- I zostałem zakontraktowany przez Władze Turystyczne Portland do zrobienia zdjęć

krajobrazów. Całkiem nieźle, co?- Kończy dumnie.

- Och José, to cudownie. Ale to nie będzie przeszkadzało w twoich studiach?-

Marszczę brwi.

- Niee. Teraz, kiedy wy wyjechałyście i jeszcze trójka kumpli, z którymi się zadawałem,

to mam więcej czasu.

- Żadna gorąca laska cię nie zajmuje? Kiedy ostatnim razem cię widziałam, pół tuzina

kobiet spijało każde słowo z twoich ust.- Unoszę brew.

- Niee, Ana. Żadna z tych kobiet nie jest mnie godna.- Zuchwalec.

- No jasne. José Rodriguez, uwodziciel. –Chichoczę.

- Hej, mam swoje momenty, Steele.- Wygląda na lekko zranionego i czuję się

skarcona.

- Oczywiście, że masz.- Próbuję go ułagodzić.

- Więc, jak tam Grey?- Pyta, a jego ton zmienia się na chłodniejszy.

- Dobrze. Jest nam dobrze- mamroczę.

- Mówisz, że to poważne?

- Tak. Poważne.

- Nie jest dla ciebie za stary?

- Och José. Wiesz, co mówi moja mama: urodziłam się stara.

Usta José wykrzywiają się kpiąco.

- Co u twojej mamy?- I ot tak, wyszliśmy ze strefy zagrożenia.

- Ana!

Obracam się i widzę Kate z Ethanem. Wygląda świetnie: opalona, rozjaśnione

słońcem, truskawkowe blond włosy i olśniewająco biały uśmiech. Wygląda tak dobrze w

białej bluzce i obcisłych, białych jeansach. Wszystkie oczy patrzą na Kate. Wyskakuję z krzesła

i przytulam ją. Och, jak ja tęskniłam za tą kobietą!

Odsuwa się ode mnie i trzyma na długość ramienia, obserwując mnie z bliska.

Rumienię się pod jej intensywnym wzrokiem.

342

- Schudłaś i to bardzo. I wyglądasz inaczej. Dorosło. Co się działo?- Mówi matka

kwoka, zaniepokojona i apodyktyczna.- Podoba mi się twoja sukienka. Pasuje do ciebie.

- Dużo się wydarzyło odkąd wyjechałaś. Opowiem ci później, kiedy będziemy same.-

Nie jestem jeszcze gotowa na Inkwizycję Katherine Kavanagh. Patrzy na mnie podejrzliwie.

- Wszystko w porządku?- Pyta łagodnie.

- Tak- uśmiecham się, chociaż byłabym szczęśliwsza, gdybym wiedziała gdzie jest

Christian.

- Super.

- Cześć Ethan- szczerzę się do niego, a on przytula mnie przez chwilkę.

- Cześć Ana- szepcze mi do ucha.

José marszczy brwi na niego.

- Jak było na lunchu z Mią?- Pytam Ethana.

- Interesująco- odpowiada tajemniczo.

Och?

- Ethan, znasz José?

- Raz się spotkaliśmy- mamrocze José, lustrując Ethana kiedy ściskają sobie dłonie.

- Taa, w mieszkaniu Kate w Vancouver- mówi Ethan, uśmiechając się do José.- No

dobra, kto co pije?

Idę do łazienki. Kiedy tam jestem, piszę Christianowi gdzie jesteśmy; może się do nas

przyłączy. Nie mam żadnych nieodebranych wiadomości ani maili. To do niego niepodobne.

- Co jest Ana?- Pyta José kiedy wracam do stolika.

- Nie mogę złapać Christiana. Mam nadzieje, że wszystko u niego w porządku.

- Nic mu nie będzie. Chcesz następne piwo?

- Jasne.

Kate pochyla się przez stół.- Ethan mówi, że jakaś szalona była dziewczyna była w

mieszkaniu z bronią?

- Cóż… taa.- Wzruszam przepraszająco ramionami. O jeezu, musimy teraz o tym

rozmawiać?

- Ana, co się działo do diabła?- Kate nagle milknie i sprawdza swój telefon.

- Cześć kochanie- mówi, gdy odbiera. Kochanie! Marszczy brwi i patrzy na mnie.-

Pewnie- mówi i obraca się do mnie. To Elliot… chce z tobą rozmawiać.

- Ana.- Głos Ethana jest spięty i cichy, moja czaszka zaczyna pulsować.

- Co się dzieje?

- Christian. Nie wrócił z Portland.

- Co? Co masz na myśli?

- Jego helikopter zaginął.

- Charlie Tango?- Szepczę, gdy całe powietrze opuszcza moje ciało.- Nie!

343

Rozdział 19

Wpatruję się tępo w płomienie. Tańczą jasnym pomarańczowym kolorem z

niebieskimi końcówkami w kominku mieszkania Christiana. I pomimo gorąca dobiegającego

od ognia i koca na moich ramionach, jest mi zimno. Zimno do szpiku kości.

Zdaję sobie sprawę ze ściszonych głosów, wielu ściszonych głosów. Ale są w tle, to

tylko odległy szum. Nie słyszę słów. Wszystko co słyszę, wszystko na czym mogę się skupić to

łagodne syczenie gazu dobiegające z ognia.

Moje myśli wracają do domu, który widzieliśmy wczoraj i ogromnych kominków-

prawdziwych kominków na drewno. Chciałabym kochać się z Christianem przed prawdziwym

ogniem. Tak, to byłoby fajne. Bez wątpienia wymyśliłby coś, żebym zapamiętała to, tak samo

jak robi to za każdym razem kiedy się kochamy. Prycham do siebie, nawet wtedy kiedy tylko

się pieprzyliśmy. Tak, te razy też były pamiętne. Gdzie on jest?

Płomienie połyskują i migoczą, trzymając mnie na uwięzi, sprawiając, że czuję

odrętwienie. Skupiam się jedynie na ich płonącym, spalającym pięknie. Są czarujące.

„Anastasio, oczarowałaś mnie.”

Powiedział to, kiedy pierwszy raz spał ze mną w moim łóżku. O nie…

Obejmuję się ramionami, świat rozpada się i rzeczywistość wkrada się do mojej

świadomości. Rozrywająca pustka, która jeszcze bardziej się powiększa. Charlie Tango

zaginął.

- Ano. Proszę- namawia mnie pani Jones, jej głos sprowadza mnie z powrotem do

pokoju, do teraz, do cierpienia. Podaje mi filiżankę herbaty. Z wdzięcznością biorę filiżankę i

podstawek. Klekot porcelany zdradza moje trzęsące się ręce.

- Dziękuję- szepczę, mój głos jest zachrypnięty od wstrzymywanych łez i ogromnej guli

w moim gardle.

Mia siedzi naprzeciwko mnie na większej niż duża kanapie w kształcie litery U i trzyma

Grace za rękę. Spoglądają na mnie, widzę ból i lęk na ich ślicznych twarzach. Grace wygląda

starzej- matka martwiąca się o swojego syna. Mrugam powiekami bez emocji. Nie potrafię

zaoferować im wspierającego uśmiechu, a nawet łzy- nie ma nic, tylko dziura i rosnąca

pustka. Spoglądam na Elliota, José i Ethana, którzy stoją wokół baru śniadaniowego. Ich

twarze są poważne, rozmawiają cicho. Dyskutują o czymś łagodnie ściszonymi głosami. Pani

Jones krząta się za nimi w kuchni.

Kate jest w pokoju telewizyjnym, monitorując lokalne wiadomości. Słyszę

przytłumiony jazgot wielkiej plazmy. Nie zniosę ponownego oglądania tych wiadomości-

CHRISTIAN GREY ZAGINĄŁ- jego piękna twarz w telewizji.

W roztargnieniu dociera do mnie, że nigdy nie widziałam tylu osób w tym pokoju, a i

tak wydają się być krasnoludkami w jego rozmiarach. Mała wyspa zagubionych,

przestraszonych ludzi w domu mojego 50. Co sobie pomyśli o ich obecności tutaj?

344

Taylor i Carrick rozmawiają gdzieś z władzami, które raczą nas informacjami, ale

wszystkie są bez znaczenia. Fakt jest taki- zaginął. Nie ma go już osiem godzin. Żadnego

znaku, żadnego słowa od niego. Poszukiwania zostały odwołane- tyle wiem. Jest po prostu za

ciemno. I nie wiemy gdzie jest. Może być ranny, głodny albo gorzej. Nie!

Odmawiam kolejną cichą modlitwę do Boga. Proszę, niech Christianowi nic nie będzie.

Proszę, niech Christianowi nic nie będzie. Powtarzam to w swojej głowie bez końca- moja

mantra, moja linia życia, coś konkretnego, do czego mogę przyczepić się w mojej desperacji.

Odmawiam myślenia o najgorszym. Nie, nie idź tam. Jest nadzieja.

„Jesteś moją linią życia.”

Słowa Christiana wracają do mnie, by mnie prześladować. Tak, zawsze jest nadzieja.

Nie mogę rozpaczać. Jego słowa odbijają się echem w moim umyśle.

„Teraz jestem adwokatem natychmiastowej gratyfikacji. Carpe diem, Ano”.

Dlaczego nie chwytałam dnia?

„Robię to, bo w końcu spotkałem kogoś z kim chcę spędzić resztę życia.”

Zamykam oczy w cichej modlitwie, kołysząc się delikatnie. Proszę, niech reszta jego

życia nie będzie taka krótka. Proszę, proszę. Nie mieliśmy wystarczająco dużo czasu…

potrzebujemy więcej czasu. Tyle zrobiliśmy w ciągu ostatnich kilku tygodni, tak daleko

zaszliśmy. To nie może się skończyć. Wszystkie nasze czułe momenty: szminka, kiedy kochał

się ze mną po raz pierwszy, w hotelu Olympic; kiedy oferował mi siebie klęcząc przede mną

na kolanach; kiedy w końcu go dotknęłam.

„Jestem taki samo, Ano. Kocham cię i potrzebuję cię. Dotknij mnie. Proszę.”

Och, tak bardzo go kocham. Bez niego będę niczym, niczym oprócz cienia- wszystkie

światła pogasną. Nie, nie, nie… mój biedny Christian.

„To ja, Ano. Cały ja… i jestem cały twój. Co mam zrobić, żeby to do ciebie dotarło?

Żebyś zobaczyła, że chcę cię w każdy sposób w jaki mogę cię mieć. Że cię kocham.:

A ja ciebie, moje Pięćdziesiąt Odcieni.

Otwieram oczy i ponownie wpatruję się ślepo w płomienie, wspomnienia naszych

wspólnie spędzonych chwil przelatują przez mój umysł: jego chłopięca radość, gdy

żeglowaliśmy i szybowaliśmy; jego uwodzicielski, wyrafinowany, gorący jak diabli wygląd na

balu maskowym; tańczenie, o tak, taniec tutaj przy Sinatrze, kręciliśmy się wokół pokoju;

jego cicha nadzieja wczoraj w domu- oszałamiający widok.

„Położę mój świat u twoich stóp, Anastasio. Pragnę cię, twojego ciała i duszy, na

zawsze.”

Och proszę, niech nic mu nie będzie. Nie może już go nie być. Jest centrum mojego

wszechświata.

Z mojego gardła wymyka się szloch i przyciskam rękę do ust. Nie. Muszę być silna.

José nagle pojawia się u mojego boku. A może był tu od jakiegoś czasu? Nie mam

pojęcia.

- Chcesz zadzwonić do swojej mamy albo taty?- Pyta łagodnie.

345

Nie! Kręcę głową i ściskam rękę José. Nie mogę mówić. Wiem, że się rozpadnę jeśli to

zrobię, ale ciepło i delikatny uścisk jego ręki daje mi ukojenie.

Och, mama. Moja warga trzęsie się na myśl o mojej mamie. Powinnam do niej

zadzwonić? Nie. Nie dałabym sobie rady z jej reakcją. Może do Raya, nad nim emocje nie

wzięłyby góry- on nigdy nie reaguje emocjonalnie, nawet kiedy Marinersi przegrają.

Grace wstaje, żeby przyłączyć się do chłopców. To musiał być najdłuższy czas jaki

spędziła siedząc. Mia przychodzi, by usiąść obok mnie i chwyta moją drugą rękę.

- On wróci- jej głos jest zdeterminowany, ale załamuje się przy ostatnim słowie. Jej

oczy są szerokie i czerwone, jej twarz blada i opuchnięta od braku snu.

Spoglądam na Ethana, który obserwuje Mię i Elliota, obejmującego Grace. Spoglądam

na zegar. Jest po jedenastej, prawie północ. Cholerny czas! Z każdą mijającą godziną,

rozszarpująca mnie pustka powiększa się, pożera, dławi. Gdzieś głęboko wiem, że się

przygotowuję, przygotowuję na najgorsze. Zamykam oczy i odmawiam kolejną cichą

modlitwę, trzymając za ręce Mię i José.

Otwierając je ponownie, jeszcze raz wpatruję się w płomienie. Widzę jego nieśmiały

uśmiech- to mój ulubiony wyraz jego twarzy, przebłysk prawdziwego Christiana, mojego

prawdziwego Christiana. Jest tyloma ludźmi: maniakiem kontroli, prezesem, prześladowcą,

bogiem seksu, Dominem- i w tym samym czasie- chłopcem ze swoimi zabawkami.

Uśmiecham się. Jego samochód, jego łódź, jego samolot… Charlie Tango… nie… nie… mój

zagubiony chłopiec, jest teraz naprawdę zagubiony. Mój uśmiech znika i przeszywa mnie

przerażenie. Pamiętam go pod prysznicem, gdy zmywałam resztki szminki.

„Jestem niczym, Anastasio. Jestem tylko skorupą człowieka. Nie mam serca.”

Gula w moim gardle powiększa się. Och, Christian, masz, masz serce i jest moje. Chcę

je kochać na zawsze. I choć jest skomplikowany i trudny, kocham go. Zawszę będę go kochać.

Nie będzie nikogo innego. Nigdy.

Pamiętam jak siedziałam w Starbucksie, rozważając plusy i minusy Christiana.

Wszystkie te minusy, nawet te zdjęcia, które znalazłam tego ranka, teraz są bez znaczenia.

Jest tylko on i to czy wróci. Och proszę, Panie, przyprowadź go z powrotem, proszę, niech nic

mu nie będzie. Pójdę do kościoła… Zrobię wszystko. Och, jeśli dostanę go z powrotem, będę

chwytała dzień. Jego głos znowu odbija się echem w mojej głowie: „Carpe diem, Ano.”

Spoglądam głębiej w ogień, płomienie nadal liżą i wiją się wokół siebie jasno

połyskując. Potem Grace piszczy i wszystko przechodzi w zwolnione tempo.

- Christian!

Obracam głowę i widzę jak Grace szybkim krokiem przemierza salon z miejsca.

Wcześniej była gdzieś za mną i chodziła nerwowo po pokoju. We wejściu stoi

skonsternowany Christian. Jest ubrany tylko w swoją koszulę i spodnie od garnituru. W

rękach trzyma granatową marynarkę, buty i skarpetki. Wygląda na zmęczonego, brudnego i

totalnie pięknego.

Kurwa mać… Christian. Żyje. Patrzę na niego ślepo i próbuję określić czy mam

halucynacje czy naprawdę tu jest.

346

Jego twarz jest totalnie zdezorientowana. Ledwo udaje mu się odłożyć na podłogę

marynarkę i buty, żeby złapać Grace, która zarzuca mu ramiona na szyję i całuje go mocno w

policzek.

- Mama?

Christian patrzy na nią i jest kompletnie zagubiony.

- Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę- szepcze Grace przestraszonym głosem.

- Mamo, jestem tu.- Słyszę konsternację w jego głosie.

- Umarłam dzisiaj z tysiąc razy- szepcze, jej głos jest prawie niesłyszalny, odbija echem

moje myśli. Wypuszcza powietrze i szlocha, nie jest w stanie dłużej powstrzymać łez.

Christian marszczy brwi, przerażony albo zażenowany- nie wiem- po chwili, obejmuje ją w

uścisku, trzymając blisko siebie.

- Och Christian- wykrztusza, obejmując go i łkając w jego szyję- całkowicie zapomniała

o powstrzymywaniu się- a Christian nie opiera się. Po prostu ją trzyma i kołysze w przód i w

tył, żeby ją pocieszyć. Łzy zbierają się w moich oczach. Carrick krzyczy z korytarza.

- Żyje! Cholera, jesteś!- Wyłania się z biura Taylora, ściskając komórkę i obejmuje ich

oboje. Zamyka oczy w słodkiej uldze.

- Tata?

Mia piszczy coś niezrozumiałego, potem wstaje i biegnie do swoich rodziców,

przytulając ich wszystkich.

W końcu łzy zaczynają spływać po moich policzkach. Jest tutaj, nic mu nie jest. Ale nie

mogę się ruszyć.

Carrick odsuwa się jako pierwszy, wycierając oczy i klepiąc Christiana po ramieniu.

Mia puszcza ich i Grace cofa się.

- Przepraszam- bełkocze.

- Hej, mamo, w porządku- mówi Christian, konsternacja nadal jest ewidentna na jego

twarzy.

- Gdzie byłeś? Co się stało?- Grace płacze i chowa głowę w rękach.

- Mamo- mamrocze Christian. Znowu bierze ją w ramiona i całuje w czubek głowy.-

Jestem tutaj. Nic mi nie jest. Po prostu cholernie dużo czasu zajął mi powrót z Portland. O co

chodzi z tym komitetem powitalnym?- Spogląda w górę i rozgląda się po pokoju aż spotyka

moje oczy.

Mruga i zerka na José, który puszcza moją rękę. Usta Christiana zaciskają się. Spijam

jego widok i przepływa przeze mnie ulga. Pozostawia mnie wyczerpaną, wykończoną i

całkowicie podekscytowaną. Ale moje łzy nadal nie chcą przestać płynąć. Christian przenosi

uwagę z powrotem na swoją matkę.

- Mamo, wszystko w porządku. Co się stało?- Mówi Christian zapewniająco. Ona

kładzie ręce po obu stronach jego twarzy.

- Christian, zaginąłeś. Twój plan lotu. Nie doleciałeś do Seattle. Dlaczego się z nami

nie skontaktowałeś?

Brwi Christiana wystrzeliwują w górę z zaskoczenia.- Nie myślałem, że to tyle potrwa.

347

- Dlaczego nie zadzwoniłeś.

- Bateria mi padła.

- Nie zatrzymałeś się… przy budce telefonicznej?

- Mamo, to długa historia.

- Och Christian! Nigdy więcej mi tego nie rób! Rozumiesz?- Prawie na niego krzyczy.

- Tak, mamo.- Wyciera jej łzy swoim kciukiem i jeszcze raz przytula. Kiedy już jej

lepiej, puszcza go i pozwala mu przytulić Mię, która uderza go mocno w tors.

- Martwiliśmy się przez ciebie!- Wypala i też płacze.

- Jestem tutaj, na litość boską- mamrocze Christian.

Kiedy Elliot podchodzi do niego, Christian przekazuje Mię Carrickowi, który już

obejmuje ramieniem swoja żonę. Drugie owija wokół swojej córki. Elliot oferuje Christianowi

szybkie przytulenie, ku zdziwieniu Christiana i mocno wali go w plecy.

- Dobrze cię widzieć- mówi głośno Elliot, troszkę szorstko, próbuje ukryć swoje

emocje.

I kiedy łzy spływają po mojej twarzy, widzę to. Salon jest tym wypełniony-

bezwarunkową miłością. Ma tego na łopaty???????; po prostu nigdy wcześniej tego nie

zaakceptował i nawet teraz jest totalnie zagubiony.

Popatrz Christian, wszyscy ci ludzie cię kochają! Może teraz zaczniesz to wierzyć.

Kate stoi za mną- musiała wyjść z pokoju telewizyjnego- i delikatnie głaszcze mnie po

włosach.

- On naprawdę tutaj jest, Ano- mówi, oferując mi komfort.

- Teraz przywitam się z moją dziewczyną- mówi Christian do rodziców. Oboje

potakują, uśmiechają i odsuwają na bok.

Christian idzie do mnie, jego szare oczy są jasne, choć znużone i nadal

zdezorientowane. Gdzieś w sobie, znajduję siłę, żeby ruszyć stopami i wpadam w jego

otwarte ramiona.

- Christian!- Szlocham.

- Ciii- mówi i trzyma mnie zakopując nos w moich włosach i głęboko wciągając

powietrze. Podnoszę swoją zapłakaną twarz i całuje mnie o wiele a krótko.

- Cześć- mamrocze.

- Cześć- odszeptuję, gula w moim gardle pali mnie.

- Tęskniłaś za mną?

- Troszkę.

Szczerzy się.- Widzę.- I delikatnym dotykiem swojej ręki, ociera łzy, które nie chcą

przestać spływać po moich policzkach.

- Myślałam… Myślałam— Dławię się.

- Widzę. Ciii… jestem tutaj. Przepraszam. Później- mamrocze i znowu szybko mnie

całuje.

348

- Nic ci nie jest?- Pytam, puszczając go i dotykając jego torsu, ramion, pasa. Och, ten

ciepły, witalny, zmysłowy mężczyzna pod moimi palcami- to zapewnia mnie, że jest tutaj i

stoi przede mną. Wrócił. Nie wzdryga się, tylko patrzy na mnie.

- Nic mi nie jest. Nigdzie się nie wybieram.

- Och, dzięki Bogu.- Obejmuję go w pasie i przytula mnie jeszcze raz.- Jesteś głodny.

Chcesz się czegoś napić?

- Tak.

Odsuwam się, żeby przynieść mu coś, ale nie puszcza mnie. Zakłada mnie sobie pod

ramieniem i wyciąga rękę do José.

- Panie Grey- mówi José.

Christian prycha.- Christian, proszę- mówi.

-Christian, witaj z powrotem. Cieszę się, że nic ci nie jest… i eee, dzięki, że mogę tu

zostać.

- Nie ma problemu.- Christian zwęża oczy, ale jego uwaga zostaje odwrócona przez

panią Jones, która nagle pojawia się u jego boku. Dopiero teraz zauważam, że nie jest tak

elegancka jak zazwyczaj. Wcześniej tego nie widziałam. Ma rozpuszczone włosy, jest ubrana

w miękkie, szare legginsy i duży szary sweter z emblematem Kuguarów WSU. Wygląda o

wiele lat młodziej.

- Mogę coś panu przynieść, panie Grey?- Wyciera oczy chusteczką.

Christian uśmiecha się do niej z sympatią.- Poproszę piwo, Gail. Budvara i coś na ząb.

- Ja przyniosę- mamroczę chcąc zrobić coś dla mojego mężczyzny.

- Nie. Nie idź- mówi łagodnie, zaciskając ramię wokół mnie.

Reszta rodziny stoi blisko nas, Kate i Ethan też się przyłączają. Christian ściska rękę

Ethana i daje Kate szybkiego całusa w policzek. Pani Jones wraca z piwem i szklanką.

Christian bierze butelkę, ale kręci głową na szklankę. Ona uśmiecha się i wraca do kuchni.

- Jestem zdziwiony, że nie chcesz czegoś mocniejszego- mamrocze Elliot.- Więc co ci

się przydarzyło, do kurwy nędzy? Pierwsze co pamiętam, to że tata zadzwonił do mnie i

powiedział, że śmigłowiec zaginął.

- Elliot!- Łaja go Grace.

- Helikopter- warczy Christian poprawiając Elliota i podejrzewam, że to taki rodzinny

żart.

- Usiądźmy i opowiem wam.- Christian zaciąga mnie na kanapę, wszyscy siadają i

patrzą na Christiana. Bierze duży łyk piwa. Zauważa Taylora czającego się przy wejściu i

potakuje. Taylor odwzajemnia gest.

- Twoja córka?

- Już w porządku. Fałszywy alarm, proszę pana.

Córka? Co się stało córce Taylora?

- Cieszę się, że pan wrócił. Czy to będzie wszystko?

- Mamy helikopter do odebrania.

Taylor potakuje.- Teraz? Czy rano wystarczy?

349

- Myślę, że rano, Taylor.

- Bardzo dobrze, panie Grey. Coś jeszcze, proszę pana?

Christian kręci głową i podnosi w górę butelkę w geście toastu. Taylor obdarowuje go

rzadkim uśmiechem- myślę, że nawet rzadszym niż uśmiechy Christiana- i wychodzi do

swojego biura albo pokoju.

- Christian, co się stało?- Domaga się Carrick.

Christian zaczyna opowiadać. Leciał z Ros, swoją prawą ręką, Charlim Tango, żeby

rozwiązać problem z finansowy z WSU w Vancouver. Prawie nie mogę nadążyć, jestem taka

oszołomiona. Po prostu trzymam Christiana za rękę i wpatruję się w jego wypielęgnowane

paznokci, jego długie palce, zmarszczki na jego kostkach, na jego zegarek- Omega z trzema

małymi wskazówkami. Spoglądam na jego piękny profil, gdy kontynuuje swoją opowieść.

- Ros nigdy nie widziała Góry Św. Heleny, więc w drodze powrotnej, dla uczczenia, na

chwilę zboczyliśmy z trasy. Jakiś czas temu usłyszałem, że TFR jest podniesione i chciałem

popatrzeć. Cóż, szczęście, że to zrobiliśmy. Lecieliśmy nisko, około sześćset metrów AGL,

kiedy zapalił się panel sterowania. Mieliśmy ogień na ogonie. Nie miałem wyjścia, musiałem

odciąć całą elektronikę i lądować.- Kręci głową.- Posadziłem ją przy Silver Lake,

wyprowadziłem Ros i udało mi się ugasić ogień.

- Ogień? W obu silnikach?- Carrick jest przerażony.

- Taa.

- Cholera! Ale myślałem—

- Wiem- przerywa mu Christian.- To było czyste szczęście, że leciałem tak nisko-

mamrocze. Wzdrygam się. Puszcza mnie i obejmuje ramieniem.

- Zimno?- Pyta. Kręcę głową.

- Jak ugasiłeś ogień?- Pyta Kate, budzi się w niej instynkt Carly Bernstein. Jeezu,

czasami brzmi tak dosadnie.

- Gaśnicą. Musimy je mieć. Takie jest prawo- odpowiada Christian tym samym tonem.

Przychodzą mi na myśl jego słowa, wypowiedziane tak dawno temu. „Każdego dnia

dziękuję bożej opatrzności, że to ty przyszłaś przeprowadzić ze mną wywiad, a nie Katherine

Kavanagh.”

- Dlaczego do nas nie zadzwoniłeś albo nie użyłeś radia?- Pyta Grace.

Christian kręci głową.- Bez elektroniki nie mieliśmy radia. I nie chciałem ryzykować,

włączania jej z powodu ognia. GPS nadal działał na moim Blackberry, więc byłem w stanie

ustalić, gdzie jest najbliższa droga. Dojście tam zajęło nam cztery godziny. Ros była w

obcasach.- Usta Christiana zaciskają się w dezaprobującą linię.

- Nie mieliśmy zasięgu. Nie ma go w Gifford. Najpierw padła bateria Ros. Moja

wyczerpała się po drodze.

Do diabła. Spinam się i Christian przyciąga mnie na swoje kolana.

- Więc jak dotarliście do Seattle?- Pyta Grace lekko mrugając. Bez wątpienia z naszego

powodu. Rumienię się.

350

- Chcieliśmy złapać stopa i zebraliśmy nasze środki. Razem mieliśmy sześćset dolarów

i myśleliśmy, że będziemy musieli kogoś przekupić, żeby nas odwiózł, ale kierowca ciężarówki

zatrzymał się i zgodził zawieźć nas do domu. Odmówił przyjęcia pieniędzy i podzielił się z

nami swoim lunchem.- Christian kręci głową skonsternowany tym wspomnieniem.- To trwało

wieki. Nie miał komórki. Dziwne, ale prawdziwe. Nie zdawałem sobie sprawy.- Milknie i

patrzy na swoją rodzinę.

- Że będziemy się martwić?- Szydzi Grace.- Och Christian!- Beszta go.- Odchodziliśmy

od zmysłów!

- Nawet załapałeś się do wiadomości, braciszku.

Christian przewraca oczami.- Taa. Domyśliłem się tego, kiedy przybyłem na to

przyjęcie, a wcześniej trafiłem na grupę fotografów na zewnątrz. Przepraszam mamo.

Powinienem był poprosić kierowcę, by się zatrzymał żebym mógł zadzwonić. Ale spieszyło mi

się do domu.- Spogląda na José.

Och, to dlatego, że José się u nas zatrzymuje. Jeezu- całe to zamartwianie się.

Grace kręci głową.- Po prostu cieszę się, że wróciłeś w jednym kawałku, skarbie.

Zaczynam się relaksować, więc opieram głowę na jego piersi. Pachnie dworem,

troszkę potem, żelem pod prysznic i Christianem- najprzyjemniejszym zapachem na świecie.

Łzy znowu zaczynają spływać po mojej twarzy, łzy wdzięczności.

- Oba silniki?- Mówi znowu Carrick, marszcząc brwi w niedowierzaniu.

- Mi to mówisz.- Wzrusza ramionami Christian i głaszcze mnie po plecach.

- Hej- szepcze. Kładzie palec pod moją brodą i odchyla do tyłu moją głowę.- Przestań z

tym płakaniem.

Wycieram nos ręką w najbardziej nieelegancki sposób.- Przestań z tym znikaniem.-

Podciągam nosem, a jego usta unoszą się.

- Awaria elektroniki… to z pewnością dziwne, co?- Mówi znowu Carrick.

- Tak, też przeszło mi to przez myśl, tato. Ale w tej chwili, chcę tylko położyć się do

łóżka i pomyśleć o tym całym gównie jutro.

- Więc media wiedzą, że ten Christian Grey odnalazł się cały i zdrowy?- Pyta Kate.

- Tak. Andrea i moi ludzie od PR zajmą się mediami. Ros zadzwoniła do niej, po tym

jak podrzuciliśmy ją do domu.

- Tak, Andrea zadzwoniła do mnie, żeby powiedzieć, ze nadal żyjesz- szczerzy się

Carrick.

- Muszę dać podwyżkę tej kobiecie. Na pewno jest późno- mówi Christian.

- Panie i panowie, myślę, że to jest wskazówka, iż mój drogi brat potrzebuje snu by

być pięknym i młodym- sugeruje szydząco Elliot. Christian robi minę do niego.

- Cary, mój syn jest bezpieczny. Teraz już możesz zabrać mnie do domu.

Cary? Grace patrzy z uwielbieniem na swojego męża.

- Tak. Myślę, że wszystkim nam przyda się sen- odpowiada Carrick uśmiechając się do

niej.

- Zostańcie- oferuje Christian.

351

- Nie kochanie, chcę pojechać do domu. Teraz, gdy już wiem, że jesteś bezpieczny.

Christian niechętnie sadza mnie na kanapie i wstaje. Grace przytula go jeszcze raz,

przyciskając głowę do jego torsu i zamykając oczy z zadowoleniem. Obejmuje ją.

- Tak się martwiłam, skarbie- szepcze.

- Wszystko ze mną dobrze, mamo.

Grace odchyla się i wpatruje się w niego podczas, gdy on ją trzyma.- Tak. Myślę, że

tak- mówi wolno spoglądając na mnie i uśmiechając się. Rumienię się.

Odprowadzamy Carricka i Grace do foyer. Zdaję sobie sprawę, że za mną, Mia i Ethan

są pokrążeni w rozgorączkowanej, szepczącej dyskusji, ale nie słyszę jej.

Mia uśmiecha się nieśmiało do Ethana, a on gapi się na nią i kręci głową. Ona nagle

krzyżuje ramiona i obraca się na pięcie. Ethan pociera czoło jedną ręką, najwyraźniej jest

sfrustrowany.

- Mamo, tato, poczekajcie na mnie- woła nadąsana Mia. Może jest tak samo zmienna

jak jej brat.

Kate przytula mnie mocno.- Mogę powiedzieć, że odbywały się tu jakieś poważne,

gówniane rzeczy, kiedy żyłam sobie w błogiej ignorancji na Barbados. To oczywiste, że

szalejecie za sobą. Cieszę się, że jest bezpieczny. Nie tylko z jego powodu, ale też z twojego,

Ano.

-Dziękuję, Kate- szepczę.

- Taa. Kto by pomyślał, że znajdziemy miłość w tym samym czasie?- Szczerzy się.

Przyznała się.

- I to z braćmi!- Chichoczę.

- Możemy skończyć jako szwagierki- piszczy.

Napinam się, a potem mentalnie kopię się w tyłek kiedy Kate odsuwa się i patrzy na

mnie spojrzeniem: „Czego mi nie mówisz, Steele?”. Rumienię się. Cholera, powinnam jej

powiedzieć, że poprosił mnie o rękę?

- No chodź, kochanie.- Elliot wzywa ją z windy.

- Porozmawiajmy jutro, Ano. Musisz być wyczerpana.

Ułaskawiono mnie.- Jasne. Ty pewnie też, Kate. Przebyłaś dzisiaj długą drogę.

Przytulamy się jeszcze raz, a potem ona i Elliot wsiadają do windy z Grey’ami. Ethan

ściska dłoń Christiana i przytula mnie szybko. Wygląda na rozkojarzonego, ale idzie za nimi

do windy i drzwi zamykają się.

José czai sie w korytarzu kiedy wychodzimy z foyer.

- Słuchajcie, pójdę spać… zostawię was samych- mówi.

Rumienię się. Jeezu, dlaczego to jest takie niezręczne?

- Wiesz gdzie iść?- Pyta Christian.

José potakuje.

-Taa, gosposia—

- Pani Jones.- Uszczególniam.

- Taa, pani Jones pokazała mi. Niezłe masz tutaj mieszkanko, Christian.

352

- Dziękuję- mówi uprzejmie Christian, gdy staje obok mnie. Kładzie ramię na moich i

pochylając się, całuje moje włosy.

- Pójdę zjeść to, co przygotowała mi pani Jones. Dobranoc, José.- Christian wraca do

salonu, zostawiając mnie z José.

Wow! Zostawiona sam na sam z José.

- No to dobranoc.- José nagle wygląda na zakłopotanego.

- Dobranoc José i dziękuję, że zostałeś.

- Jasne Ano. Kiedy tylko twój bogaty, bajerancki chłopak zaginie, będę na posterunku.

- José!- Besztam go.

- Tylko żartowałem. Nie wściekaj się. Będę wyjeżdżał wczesnym rankiem, zobaczymy

się niedługo, tak? Tęskniłem za tobą.

- Jasne, José. Mam nadzieję, że szybko. Przepraszam, że dzisiejszy wieczór był taki…

gówniany.- Uśmiecham się krzywo, ale przepraszająco.

- Taa- szczerzy się.- Gówniany.- Obejmuje mnie.- Ano, poważnie, cieszę się, że jesteś

szczęśliwa, ale jestem tu gdybyś mnie potrzebowała.

Spoglądam na niego.- Dziękuję.

Uśmiecha się smutno, to taki słodko gorzki uśmiech, a potem idzie na górę.

Obracam się w stronę salonu. Christian stoi koło kanapy i obserwuje mnie z

nieczytelną twarzą. W końcu jesteśmy sami i patrzymy na siebie.

- Wiesz, on nadal na ciebie leci- mamrocze.

- A skąd pan to wie, panie Grey?

- Rozpoznaję symptomy, panno Steele. Myślę, że mam tą samą przypadłość.

- Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę- szepczę. No, powiedziałam to. Wszystkie

moje najgorsze lęki spakowane ładnie w jedno krótkie zdanie, którego w końcu się

pozbyłam.

- Nie było tak źle jak się wydaje.

Podnoszę jego marynarkę i buty z podłogi, a potem przesuwam się w jego kierunku.

- Ja to wezmę- szepcze sięgając po marynarkę.

Christian patrzy na mnie tak, jakbym była powodem, dla którego żyje i jestem pewna,

że to odzwierciedla moje spojrzenie. Jest tutaj, naprawdę. Wciąga mnie w swoje ramiona i

obejmuje mnie.

- Christian.- Głośno nabieram powietrza i znowu pojawiają się łzy.

- Ciii.- Uspokaja mnie, całując we włosy.- Wiesz… ciągu tych kilku chwil prawdziwego

terroru zanim wylądowałem, moje wszystkie myśli dotyczyły ciebie. Jesteś moim

talizmanem, Ano.

- Myślałam, że cię straciłam- mówię. Stoimy w swoich objęciach, ponownie łącząc się i

zapewniając nawzajem. Kiedy zaciskam ramiona wokół niego, odkrywam, że nadal trzymam

jego buty. Upuszczam je głośno na podłogę.

- Chodź, weź ze mną prysznic- mamrocze.

- Ok.- Spoglądam w górę. Nie chcę go puścić. Sięga w dół i unosi moją brodę palcami.

353

- Wiesz, nawet zalana łzami jesteś piękna, Ano Steele.- Pochyla się i całuje mnie

delikatnie.- I twoje usta są takie miękkie.- Całuje mnie znowu, pogłębiając pocałunek.

O rety… i pomyśleć, że mogłam go stracić… nie… Przestaję myśleć i oddaję się mu.

- Muszę odłożyć marynarkę- mamrocze.

- Upuść ją- mamroczę przy jego ustach.

- Nie mogę.

Odchylam się i spoglądam na niego zaintrygowana.

Uśmiecha się krzywo.- Dlatego.- Wyciąga z wewnętrznej kieszeni marynarki małe

pudełeczko z moim prezentem, które mu dałam. Kładzie marynarkę na oparciu kanapy i

kładzie na niej pudełko.

Chwytaj dzień, Ano, szturcha mnie moja podświadomość. Cóż, jest już po północy,

więc technicznie rzecz biorąc, są jego urodziny.

- Otwórz je- szepczę i zaczyna mi walić serce.

- Miałem nadzieję, że to powiesz- mamrocze.- To doprowadzało mnie do szaleństwa.

Szczerzę się do niego psotliwie. Jeezu, czuję się skołowana. Widzę ten jego nieśmiały

uśmiech i rozpływam się pomimo mojego walącego serca. Czerpię radość z jego

rozbawionego, ale zaintrygowanego wyrazu twarzy. Rozpakowuje pudełko swoimi

wprawnymi palcami i otwiera je. Marszczy brew, gdy wyciąga mały, kwadratowy, plastikowy

breloczek do kluczy. Jest na nim zdjęcie zrobione z malutkich pikseli, które pojawia się i znika

jak ekran LED. Tworzy obraz linii horyzontu Seattle, skupiając się na Space Needle. Przez

pejzaż Seattle przebiega znikający i pojawiający się napis SEATTLE.

Wpatruje się w niego przez chwilę, a potem spogląda na mnie zdezorientowany.

Widzę zmarszczkę na jego ślicznej brwi.

- Obróć go- szepczę wstrzymując oddech.

Robi to i jego oczy natychmiast wystrzeliwują do moich. Są szerokie i szare, ożywione

radością i zadumą. Jego usta rozchylają się z niedowierzenia.

Na breloczku miga słowo „tak”.

- Wszystkiego najlepszego- szepczę.

354

Rozdział 20

- Wyjdziesz za mnie?- Szepcze z niedowierzaniem.

Potakuję nerwowo, rumieniąc się i nie do końca wierząc w jego reakcję- tego

mężczyzny, którego myślałam, że straciłam. Jak może nie rozumieć jak bardzo go kocham?

- Powiedz to- rozkazuje łagodnie, jego wzrok jest intensywny i gorący.

- Tak, wyjdę za ciebie.

Ostro nabiera powietrza i nagle przesuwa się, chwytając mnie i okręcając wokół w

najbardziej nie 50 sposób. Śmieje się młodo i beztrosko, promieniejąc zachwytem. Łapię

jego ramiona dla równowagi, czując jego mięśnie pod moimi palcami i ogarnia mnie jego

zaraźliwy śmiech- oszałamiający, otumaniający jak dziewczyna szalejąca za swoim pięknym

mężczyzną. Stawia mnie na ziemi i całuje. Mocno. Jego ręce oplatają moją twarz, jego język

jest nalegający, przekonywujący… podniecający.

- Och Ana- mówi przy moich ustach i to jest egzaltacja, która pozostawia mnie drżącą.

Kocha mnie, co do tego nie miałam wątpliwości i chłonę smak tego pysznego mężczyzny,

mężczyzny, którego myślałam, że mogę już nigdy nie zobaczyć. Jego radość jest ewidentna-

błyszczące oczy, chłopięcy uśmiech- i jego ulga jest prawie namacalna.

- Myślałam, że cię straciłam- mamroczę, nadal oszołomiona i bez tchu od jego

pocałunku.

- Kochanie, trzeba o wiele więcej niż awarii 135 żeby mnie od ciebie oderwać.

- 135?

- Charlie Tango. Jest Eurocopterem 135, najbezpieczniejszym w swojej klasie.- Jakaś

nienazwana, ale mroczna emocja przebiega szybko przez jego twarz, rozpraszając mnie.

Czego mi nie mówi? Zanim mogę zapytać, nieruchomieje i patrzy na mnie marszcząc brwi i

przez chwilę myślę, że mi powie. Mrugam w jego spekulujące, szare oczy.

- Chwila, chwila. Dałaś mi to zanim widzieliśmy się z Flynn’em- mówi, unosząc

breloczek. Wygląda prawie na przerażonego.

O rany, dokąd on zmierza? Potakuję, zachowując poważną minę.

Opada mu szczęka.

Wzruszam ramionami przepraszająco.- Chciałam, żebyś wiedział, że cokolwiek powie

Flynn, to nie będzie miało dla mnie znaczenia.

Christian mruga w niedowierzaniu.- Więc przez cały wczorajszy wieczór, kiedy

błagałem cię o odpowiedź, to już ją miałem?- Wygląda na skonsternowanego. Znowu

potakuję, desperacko próbując odgadnąć jego reakcję. Spogląda na mnie w oszołomionej

zadumie, ale potem zwęża oczy i jego usta wykrzywiają się w rozbawionej ironii.

- Całe to zamartwianie się- szepcze tajemniczo. Szczerzę się do niego i wzruszam

ramionami po raz kolejny.- Och, niech pani nawet nie próbuje mnie ugłaskać, panno Steele.

W tej chwili chcę…- Przebiega ręką przez włosy, a potem kręci głową i zmienia taktykę.

355

- Nie mogę uwierzyć, że trzymałaś mnie w takiej niewiedzy- jego szept jest

naznaczony niedowierzaniem. Jego wyraz twarzy staję się lekko zaalarmowany, jego oczy

połyskują dziko, a usta zamieniają się w zmysłowy uśmiech.

A niech to. Przebiega mnie dreszcz. Co on myśli?

- Myślę, że należy się jakaś rekompensata, panno Steele- mówi łagodnie.

Rekompensata? O cholera! Wiem, że się ze mną bawi, ale i tak cofam się o krok do

tyłu.

Szczerzy się.- Czy to gra?- Szepcze.- Bo złapię cię.- I jego oczy płoną jasną, dowcipną

intensywnością.- I przygryzasz wargę- mówi grożąco.

Wszystkie moje wnętrzności zaciskają się jednocześnie. O rany. Mój przyszły mąż chce

się bawić. Cofam się o kolejny krok, a potem obracam żeby uciec- klęska. Christian łapie mnie

jednym szybkim ruchem, a ja piszczę z radości, zaskoczenia i szoku. Przekłada mnie sobie

przez ramię i rusza korytarzem.

- Christian!- Syczę wiedząc, że José jest na górze, choć wątpliwym jest by nas usłyszał.

Próbuję złapać równowagę chwytając się dolnej części jego pleców, a potem w odważnym

impulsie, daję mu klapsa. Oddaje mi.

-Au!- Wyję.

- Czas na prysznic- deklaruje z triumfem.

- Postaw mnie na ziemi!- Próbuję brzmieć na niezadowoloną, ale nie wychodzi mi to.

Moje próby uwolnienia się są daremne- jego ramię jest mocno przyciśnięte do moich ud- i z

jakiegoś powodu, nie mogę przestać chichotać.

- Lubisz te buty?- Pyta rozbawiony kiedy otwiera drzwi łazienki.

- Wolę kiedy dotykają podłogi- próbuję warknąć na niego, ale nie wychodzi mi to, bo

nie mogę pozbyć się śmiechu z mojego głosu.

- Pani życzenie jest dla mnie rozkazem, panno Steele.- Nie stawia mnie na ziemi, tylko

zdejmuje oba moje buty i pozwala im spać na płytki. Zatrzymuje się przy umywalce i opróżnia

kieszenie- Blackberry z rozładowaną baterią, kluczyki, portfel, breloczek. Mogę sobie tylko

wyobrazić jak wyglądam w lustrze pod tym kątem. Kiedy kończy, wmaszerowuje prosto w za

duży prysznic.

- Christian!- Upominam go głośno, jego intencje są teraz jasne.

Włącza wodę na maksa. Jeezu! Arktyczna woda tryska na moje plecy i skomlę- a

potem przestaję, przypominając sobie, że José jest nad nami. Jest zimno, a ja jestem ubrana.

Chłodna woda moczy moją sukienkę, majtki i stanik. Jestem cała zmoczona i nie mogę

przestać chichotać.

- Nie!- Piszczę.- Postaw mnie!- Daję mu jeszcze jednego klapsa, tym razem mocniej i

Christian puszcza mnie, pozwalając mi zsunąć z jego przemoczonego ciała. Jego biała koszula

jest przyklejona do jego piersi, a jego spodnie są przemoczone. Ja też jestem przemoczona,

zarumieniona, oszołomiona i nie mogę złapać powietrza. Szczerzy się do mnie wyglądając

tak… tak niewiarygodnie gorąco.

356

Jest spokojny, jego oczy błyszczą i znowu chwyta rękami moją twarz, przyciągając

moje usta do siebie. Jego pocałunek jest czuły, wielbiący i całkowicie rozpraszający. Już

przestaje mnie obchodzić, że jestem brana i przemoczona pod prysznicem Christiana.

Jesteśmy tylko my dwoje pod spływającą wodą. Wrócił, jest bezpieczny, jest mój.

Moje ręce bezwiednie przesuwają się do jego koszuli, która przykleja się do każdego

elementu jego torsu, odkrywając włoski pod białą mokrością. Wyszarpuję koszulę z jego

spodni, a on pomrukuje przy moich ustach, ale jego usta nie odrywają się od moich. Kiedy

odpinam jego koszulę, on sięga po suwak mojej sukienki, powoli go zsuwając. Jego usta stają

się bardziej nalegające, bardziej prowokujące, jego język atakuje mnie- i moje ciało

eksploduje pożądaniem. Mocno ciągnę za jego koszulę, rozdzierając ją na boki. Guziki latają

wszędzie, odbijając się od płytek i znikając na podłodze prysznica. Kiedy ściągam mokry

materiał z jego ramion, przyciskam go do ściany, udaremniając jego próby rozebrania mnie.-

Spinki- mamrocze, podnosząc nadgarstki, gdzie jego koszula wisi jest przemoczona i wisi

luźno.

Drżącymi palcami, odpinam pierwszą, a potem drugą, pozwalając złotym spinkom

spaść na wykafelkowaną podłogę. Jego koszula robi to samo. Jego oczy szukają moich przez

spływającą wodę, jego wzrok jest palący, zmysłowy, gorący jak woda. Sięgam do jego spodni,

ale kręci głową i chwyta mnie za ramiona obracając mnie tak, że jestem do niego odwrócona.

Kończy długą podróż na południe z moim zamkiem, odgarnia moje mokre włosy z szyi i

przesuwa językiem w górę mojej szyi do linii włosów i z powrotem, całując i ssąc po drodze.

Jęczę, a on powoli zsuwa sukienkę z moich ramion i przez piersi całując moją szyję

pod uchem. Odpina mi stanik i zsuwa go po moich ramionach, uwalniając moje piersi. Jego

ręce chwytają je od tyłu kiedy mamrocze z podziwem do mojego ucha.

- Taka piękna- szepcze.

Moje ramiona są uwięziona przez stanik i sukienkę, która wisi pod moim piersiami.

Moje ramiona nadal są w rękawach, ale ręce są wolne. Odchylam głowę dając mu lepszy

dostęp do mojej szyi i słyszę jego ostre nabieranie powietrza kiedy moje dociekliwe palce

dotykają jego erekcji. Wpycha się w moje dłonie. Do cholery, czemu nie pozwolił mi zdjąć

spodni?

Ciągnie za moje sutki, które twardnieją i rozciągają się pod jego eksperckim dotykiem.

Wszystkie myśli o jego spodniach znikają i przyjemność ostro wyrasta w moim brzuchu.

Opieram się o niego głową i pomrukuję.

- Tak- mówi i znowu mnie obraca, pochłaniając moje usta. Zdejmuje mi stanik,

sukienkę i majtki, które dołączają do jego przemoczonej koszuli na podłodze prysznica.

Chwytam żel pod prysznic. Christian nieruchomieje, gdy dociera do niego co chcę

zrobić. Wpatrując się prosto w jego oczy, wyciskam trochę słodko pachnącego żelu na dłoń i

trzymam rękę przed jego torsem, czekając na odpowiedź na moje niewypowiedziane

pytanie. Jego oczy rozszerzają się, a potem prawie niezauważalnie skina głową.

Ostrożnie kładę ręce na jego mostku i zaczynam wmasowywać mydło w jego skórę.

Jego pierś unosi się, gdy ostro nabiera powietrza, ale nie rusza się z miejsca. Po chwili jego

357

ręce chwytają moje biodra, ale i tak mnie nie odpycha. Bacznie mnie obserwuje, jego

spojrzenie jest bardziej intensywne niż przestraszone, ale jego usta są rozchylone, gdy jego

oddech przyspiesza.

- W porządku?- Szepczę.

- Tak.- Jego krótka, dysząca odpowiedź jest prawie westchnięciem. Przypomina mi się

wiele naszych wspólnych prysznicy, ale ten w hotelu Olympic jest słodko gorzkim

wspomnieniem. Cóż, teraz mogę go dotykać. Myję go zataczając delikatne kółka, czyszcząc

mojego mężczyznę, przesuwając się do jego pach, po jego żebrach, płaskim umięśnionym

brzuchu w stronę jego wzwodu i spodni.

- Moja kolej- szepcze i sięga po szampon, przesuwając nas poza zasięg wody. Wyciska

trochę szamponu na moją głowę.

Myślę, że to wskazówka, bym przestała go myć, więc zahaczam palce o jego spodnie.

Wciera szampon w moje włosy, jego silne, długie palce masują moją głowę. Mruczę z

aprobatą i zamykam oczy, by oddać się temu niebiańskiemu uczuciu. Po całym stresie tego

wieczoru, właśnie tego potrzebowałam.

Christian chichocze i otwieram oczy, by zobaczyć, że uśmiecha się do mnie.- Podoba

ci się to?

- Hmm…

Szczerzy się.- Mi też- mówi i pochyla się żeby pocałować moje czoło, jego palce

kontynuują swoje słodkie, silne ugniatanie mojej głowy.

- Obróć się- mówi z autorytetem. Robię jak każe i jego palce powoli pracują nad moją

głową, oczyszczając ją, relaksując i kochając. Och, to rozkoszne. Sięga po więcej szamponu i

delikatnie myje niższe partie moich włosów. Kiedy kończy, z powrotem zaciąga mnie pod

prysznic.

- Odchyl głowę do tyłu- rozkazuje cicho.

Robię to z przyjemnością, a on dokładnie spłukuje pianę. Kiedy kończy, znowu

obracam się do niego twarzą i lecę jak pszczoła do miodu do jego spodni.

- Chcę umyć cię całego- szepczę. Uśmiecha się i podnosi rękę w geście, który mówi:

„Jestem cały twój, kochanie”. Szczerzę się; czuję jakby były Święta Bożego Narodzenia.

Szybko odpinam jego suwak i wkrótce jego spodnie i bokserki dołączają do reszty naszych

ubrań. Wstaję, sięgam pod żel pod prysznic i gąbkę.

- Wygląda na to, że cieszysz się, że mnie widzisz- mamroczę oschle.

- Zawsze się cieszę, że panią widzę, panno Steele.- Uśmiecha się złośliwie.

Nakładam żel na gąbkę i wracam do mojej podróży po jego torsie. Jest bardziej

zrelaksowany- może dlatego, że właściwie go nie dotykam. Kieruję gąbkę na południe, przez

jego brzuch, wzdłuż podbrzusza, przez jego włosy łonowe i po jego wzwodzie.

Zerkam na niego, a on patrzy na mnie ze zwężonymi oczami i sensualną tęsknotą.

Hmm… lubię to spojrzenie. Upuszczam gąbkę i używam mojej ręki chwytając go mocno.

Zamyka oczy, odchyla głowę do tyłu, pomrukuje i wpycha swoje biodra w moje ręce.

358

O tak! To takie podniecające. Moja wewnętrzna bogini wypłynęła na powierzchnię po

swoim wieczorze pełnym kołysania się i łkania w kącie. Teraz ma na ustach krwistoczerwoną

szminkę.

Jego płonące oczy nagle wbijają się w moje. Przypomniał sobie coś.

- Jest sobota- mówi z oczami podpalonymi lubieżną zadumą, chwyta moją talię,

przysuwając mnie do siebie i całując dziko.

Wow- zmiana rytmu!

Jego ręce zsuwają się po moim śliskim, mokrym ciele do łączenia moich ud. Jego palce

odkrywają, droczą się, a jego usta są bezlitosne i pozostawiają mnie bez tchu. Jego druga

ręka jest w moich mokrych włosach, trzymając mnie w miejscu, podczas gdy próbuję ogarnąć

pełną moc jego uwolnionej żądzy. Jego palce wchodzą we mnie.

- Achh- jęczę w jego usta.

- Tak- syczy i podnosi mnie, trzymając ręce pod moimi pośladkami.- Obejmij mnie

nogami, kochanie.- Oplatam go nogami i przyczepiam jak małpka do jego szyi. Opiera mnie

na ścianie prysznica i zatrzymuje się spoglądając na mnie.

- Oczy otwarte- mamrocze.- Chcę cię widzieć.

Mrugam, moje serce szaleje, gorąca i ciężka krew pulsuje w moim ciele. Pożądanie,

prawdziwe i gwałtowne mknie przeze mnie. Christian wchodzi we mnie bardzo powoli,

wypełniając mnie, biorąc mnie w posiadanie, skóra na skórze. Wpycham się na niego i głośno

pomrukuję. Kiedy już cały jest we mnie, nieruchomieje, a jego twarz jest napięta i

intensywna.

- Jesteś moja, Anastasio- szepcze.

- Zawsze.

Uśmiecha się zwycięsko i porusza się powodując, ze braknie mi tchu.

- I teraz możemy wszystkim o tym powiedzieć, bo powiedziałaś „tak”- jego głos jest

pełen szacunku. Pochyla się, pochłaniając moje usta i zaczyna się ruszać… powoli i słodko.

Zamykam oczy i odchylam głowę, gdy moje ciało zaczyna się zginać, moja wola oddaje się

mu, jest niewolnikiem jego odurzającego rytmu.

Jego zęby podgryzają moją szczękę, brodę i szyję kiedy zwiększa tempo, wypychając

mnie do przodu, do góry- z dala od tego świata, prysznica, wieczornego lęku. Istnieję tylko ja

i mój mężczyzna, poruszamy się we wspólnym rytmie, niczym jedna osoba- kompletnie sobą

pochłonięci- nasze westchnięcia i pomruki mieszają się razem. Upajam się tym cudownym

uczuciem jego posiadania, gdy moje ciało zakwita i obsypuje się kwieciem wokół niego.

Mogłam go stracić… i kocham go… Tak bardzo go kocham i nagle jestem oszołomiona

wielkością mojej miłości i głębokością mojego zaangażowania. Spędzę resztę życia kochając

tego człowieka. I z tą zadziwiającą oraz inspirującą myślą, wybucham wokół niego- leczący,

oczyszczający orgazm. Wykrzykuję jego imię kiedy łzy zaczynają spływać po moich

policzkach.

Szczytuje i wlewa się we mnie. Wtula twarz w moją szyję i trzymając mnie mocno,

siada na podłodze. Całuje moją twarz i łzy, gdy woda spływa po nas i czyści.

359

- Moje palce pomarszczyły się- mamroczę usatysfakcjonowana, gdy opieram się o

jego pierś. Podnosi moje palce do swoich ust i całuje je po kolei.

- Naprawdę powinniśmy wyjść spod tego prysznica.

- Wygodnie mi tu.- Siedzę między jego nogami, a on trzyma mnie blisko siebie. Nie

chcę się ruszać.

Christian pomrukuje w zgodzie. Nagle czuję się zmęczona i znużona światem. Tyle się

wydarzyło w ciągu ostatniego tygodnia- wystarczy tych dramatów na całe życie- a teraz

wychodzę za mąż. Chichot niedowierzania wymyka się z moich ust.

- Coś panią bawi, panno Steele?- Pyta pobłażliwie.

- To był zalatany tydzień.

Szczerzy się.- To prawda.

- Dziękuję Bogu, że wrócił pan w jednym kawałku, panie Grey- szepczę, trzeźwiejąc na

myśl o tym, co mogło się stać. Christian napina się i od razu żałuję, że mu przypomniałam.

- Bałem się- przyznaje ku mojemu zaskoczeniu.

- Wcześniej?

Potakuje z poważną twarzą.

O żesz kurna.- Więc podałeś swojej rodzinie lżejszą wersję, żeby ich nie martwić?

- Tak. Byłem za nisko, żeby dobrze wylądować. Ale w jakiś sposób, udało mi się.

Cholera. Moje oczy wędrują do niego, a on patrzy na mnie grobowym wzrokiem, gdy

woda nadal nas obmywa.- Jak blisko było?- Spogląda na mnie.

- Blisko.- Milknie.- Przez kilka okropnych sekund myślałem, że już nigdy cię nie

zobaczę.

Przytulam go mocno.- Nie potrafię wyobrazić sobie mojego życia bez ciebie, Christian.

Kocham cię tak bardzo, że to mnie przeraża.

- Ja też- mówi.- Moje życie byłoby puste bez ciebie. Tak bardzo cię kocham.- Jego

ramiona zaciskają się wokół mnie i wtula się w moje włosy.- Nie chcę nigdy pozwolić ci

odejść.

- Nie chcę odejść, nigdy.- Całuję jego szyję, a on pochyla się i całuje mnie delikatnie.

Po chwili porusza się.- Chodź. Wysuszymy cię i położymy do łóżka. Jestem

wyczerpany, a ty wyglądasz jak zbity pies.

Odchylam się i unoszę brew na jego wybór słów. Przekrzywia głowę na jedną stronę i


- Ma pani coś do powiedzenia, panno Steele?

Kręcę głową i niepewnie staję na nogach.

Siedzę na łóżku. Christian nalegał, że wysuszy mi włosy- jest w tym całkiem dobry. Jak

to się stało jest nieprzyjemną myślą, więc od razu ją odrzucam. Jest po drugiej nad ranem i

jestem gotowa do snu. Christian patrzy na mnie i ogląda breloczek zanim wchodzi do łóżka.

Znowu niewiarygodnie kręci głową.

360

- To jest świetne. Najlepszy prezent urodzinowy jaki kiedykolwiek dostałem.-

Spogląda na mnie, jego oczy są łagodne i ciepłe.- Lepsze niż mój podpisany plakat Giuseppe

DeNatale.

- Powiedziałabym ci wcześniej, ale skoro były twoje urodziny… Co daje się

człowiekowi, który ma wszystko? Pomyślałam, że dam ci… siebie.

Odkłada breloczek na stolik nocny i przytula się do mnie, wciągając w swoje ramiona

tak, że leżymy na łyżeczkę.

- Jest idealny. Jak ty.

Uśmiecham się krzywo, choć on nie może zobaczyć mojej twarzy.- Daleko mi do

ideału, Christian.

- Czy pani uśmiecha się krzywo, panno Steele?

Skąd wie?- Może- chichoczę.- Mogę cię o coś zapytać?

- Oczywiście.- Głaszcze nosem moją szyję.

- Nie zadzwoniłeś wracając z Portland. Czy to naprawdę z powodu José? Bałeś się, że

będę z nim sama?

Christian nic nie mówi. Obracam się do niego twarzą, jego oczy są szerokie.

- Wiesz jakie to niedorzeczne? Na jaki stres skazałeś swoją rodzinę i mnie? Wszyscy

bardzo cię kochamy.

Mruga kilka razy i uśmiecha się nieśmiało.- Nie miałem pojęcia, że wszyscy będziecie

się tak martwić.

Zaciskam usta.- Kiedy przebije się przez twój zakuty łeb, że jesteś kochany?

- Zakuty łeb?- Jego brwi unoszą siew zaskoczeniu.

Potakuję.- Tak. Zakuty łeb.

- Nie sądzę, żeby masa właściwa mojej głowy była znacząco wyższa niż reszta mojego

ciała.

-Mówię poważnie! Przestań próbować śmiać się ze mnie. Nadal jestem na ciebie

trochę wściekła, choć to jest częściowo przyćmione faktem, że jesteś w domu cały i zdrowy,

kiedy myślałam, że … - Mój głos niknie, gdy przypominam sobie te przerażające kilka godzin.-

Cóż, wiesz, co myślałam.

Jego oczy łagodnieją i sięga ręką, by pogłaskać mnie po twarzy.- Przepraszam. Ok?

- Twoją biedną mamę też. To było bardzo poruszające wiedzieć cię z nią- szepczę.

Uśmiecha się nieśmiało.- Nigdy nie widziałem jej takiej.- Mruga powiekami na to

wspomnienie.- Tak, to naprawdę było coś. Zazwyczaj bardzo się kontroluje. To był niezły

szok.

- Widzisz? Wszyscy cię kochają- uśmiecham się.- Może teraz zaczniesz w to wierzyć.-

Schylam się i całuje go czule.

- Wszystkiego najlepszego, Christian. Cieszę się, że tu jesteś, by spędzić ze mną ten

dzień. I nie widziałeś co mam przygotowane dla ciebie na jutro eee… dzisiaj.- Uśmiecham się

krzywo.

361

- Jest więcej?- Mówi osłupiały i jego twarz wybucha zapierającym dech w piersiach

szerokim uśmiechem.

- O tak, panie Grey, ale będzie pan musiał poczekać do tego czasu.

Budzę się nagle ze snu albo koszmaru, a moje tętno szaleje. Obracam się

spanikowana i ku mojej uldze, Christian śpi obok mnie. Poruszyłam się, więc on też to robi i

wyciąga rękę we śnie i obejmuje mnie ramieniem, opierając głowę na moim ramieniu i

wzdychając lekko.

Pokój jest zalany światłem. Jest ósma rano. Christian nigdy nie śpi tak długo. Kładę się

z powrotem i pozwalam uspokoić się Mojem walącemu sercu. Skąd ten niepokój? Czy to

efekt wczorajszej nocy?

Obracam się i wpatruję w niego. Jest tutaj. Jest bezpieczny. Biorę głęboki

uspokajający oddech i spoglądam na jego śliczną twarz. Twarz, która teraz jest taka znajoma,

wszystkie jej zagłębienia i cienie odciśnięte w moim umyśle.

Wygląda o wiele młodziej kiedy śpi i szczerzę się, bo dzisiaj jest o cały rok starszy.

Przytulam się wewnętrznie, myśląc o moim prezencie. Oooch… co zrobi? Może powinnam

zacząć od przyniesienia mu śniadania do łóżka. Poza tym, może José jeszcze tu jest.

Znajduję José przy barze śniadaniowym, je płatki. Nie mogę nic poradzić na mój

rumieniec, gdy go widzę. Wie, że spędziłam noc z Christianem. Dlaczego nagle czuję się taka

nieśmiała? Przecież nie jestem naga czy coś. Mam na sobie długi do ziemi, satynowy szlafrok.

- Dzień dobry, José.- Uśmiecham się bezwstydnie.

- Hej Ana!- Jego twarz rozświetla się, jest naprawdę szczęśliwy, że mnie widzi. W jego

wyrazie twarzy nie ma śladu droczenia się czy lubieżnych zamiarów.

- Dobrze spałeś?- Pytam.

- Pewnie. Niezły jest stąd widok.

- Taa. Dosyć wyjątkowy.- Tak jak właściciel mieszkania.- Chcesz śniadanie dla

prawdziwego mężczyzny?- Drażnię się z nim.

- Bardzo.

- Dzisiaj są urodziny Christiana. Robię mu śniadanie do łóżka.

- Nie śpi?

- Śpi, myślę, że jest wykończony wczorajszym dniem.- Spoglądam szybko w bok i idę

do lodówki, żeby nie zauważył mojego rumieńca. Jeezu, to tylko José. Kiedy wyjmuję jajka i

bekon z lodówki, José szczerzy się do mnie.

- Naprawdę go lubisz, co?

Zaciskam usta.- Kocham go, José.

Jego oczy rozszerzają się na moment, a potem uśmiecha się szeroko.- A czego tu nie

kochać?- Pyta wskazując rękami na salon.

Patrzę na niego spode łba.- Jeny, dzięki!

- Hej, Ana, tylko żartowałem.

362

Hmm… czy zawsze będą mnie o to posądzać? Że wychodzę za Christiana dla jego

pieniędzy?

-Poważnie, żartuję. Nigdy nie byłaś taką dziewczyną.

- Może być omlet?- Pytam zmieniając temat. Nie chcę się kłócić.

- Jasne.

- Dla mnie też- mówi Christian wchodząc do salonu. Kurwa mać, ma na sobie tylko dół

od piżamy, który zwisa z jego bioder w totalnie seksowny sposób- Jeezu!

- José.- Potakuje.

- Christian.- José odwzajemnia gest.

Christian obraca się do mnie i uśmiecha do mnie kiedy gapię się na niego. Zrobił to

celowo. Zwężam oczy, desperacko próbując odzyskać mój spokój, a twarz Christiana staje się

lekko zaalarmowana. Wie, że wiem co próbuje zrobić i nie dba o to.

- Chciałam ci przynieść śniadanie do łóżka.

Podchodzi do mnie, bierze w ramiona, odchyla do góry moją brodę i zostawia na

moich ustach głośny, mokry pocałunek. Bardzo nie 50!

- Dzień dobry, Anastasio- mówi. Chcę spojrzeć na niego spode łba i powiedzieć mu, że

ma się zachowywać, ale są jego urodziny. Rumienię się. Dlaczego ciągle musi znaczyć swój

teren?

- Dzień dobry, Christian. Wszystkiego najlepszego.- Uśmiecham się do niego, a on

obdarowuje mnie krzywym uśmieszkiem.

- Czekam z niecierpliwością na mój drugi prezent- mówi i to wystarcza. Rumienię się

na kolor Czerwonego Pokoju Bólu i zerkam nerwowo na José, który wygląda jakby przełknął

coś niedobrego. Odwracam się i zaczynam przygotowywać jedzenie.

- Więc, jakie masz plany na dzisiaj, José?- Pyta Christian, niby ze spokojem siada na

stołku barowym.

- Jadę zobaczyć się z moim tatą i Rayem, tatą Any.

Christian marszczy brwi.

- Znają się?

- Taa, byli razem w wojsku. Stracili ze sobą kontakt zanim Ana i ja spotkaliśmy się na

studiach. To w pewnym rodzaju urocze. Teraz są najlepszymi kumplami. Jedziemy

powędkować.

- Powędkować?- Christian jest naprawdę zainteresowany.

- Taa. Można złowić niezłe sztuki w wodach tego wybrzeża. Pstrągi potrafią być

naprawdę duże.

- Prawda. Mój brat, Elliot i ja złowiliśmy kiedyś pstrąga ważącego piętnaście i pół kilo.

Rozmawiają o wędkarstwie? Co jest takiego w tym wędkarstwie? Nigdy tego nie

rozumiałam.

- Piętnaście i pół kilo? Nieźle. Chociaż ojciec Any odniósł rekord. Dziewiętnaście i pół

kilo.

- Żartujesz! Nic nie powiedział.

363

- A tak w ogóle to wszystkiego najlepszego.

- Dzięki. Więc, gdzie lubisz wędkować?

Odcinam się. Tego nie muszę wiedzieć, ale w tym samym czasie czuję ulgę. Widzisz,

Christian? José nie jest taki zły.

Kiedy nadchodzi godzina wyjazdu José, oboje są o wiele bardziej zrelaksowani w

swoim towarzystwie. Christian szybko przebiera się w t-shirt, jeansy i na boso odprowadza

José i mnie do foyer.

- Dzięki, że mogłem się tu przespać- mówi José do Christiana, gdy ściskają sobie

dłonie.

- W każdej chwili- Christian uśmiecha się.

José przytula mnie szybko.- Uważaj na siebie, Ano.

- Jasne. Świetnie było cię zobaczyć. Następnym razem będziemy się lepiej bawić.

- Trzymam cię za słowo.- Macha do nas z windy i już go nie ma.

- Widzisz, nie jest taki zły.

- Nadal chce się dobrać do twoich majtek, Ano. Ale nie mogę powiedzieć, że go

obwiniam za to.

- Christian, to nieprawda!

- Nie masz o tym pojęcia, prawda?- Uśmiecha się krzywo.- Pragnie cię. Bardzo.

Marszczę brwi.- Christian, to tylko przyjaciel, dobry przyjaciel.- I nagle zdaję sobie

sprawę, że brzmię jak Christian, gdy mówi o panie Robinson. Ta myśl jest niepokojąca.

Christian unosi ręce w pojednawczym geście.

- Nie chcę się kłócić- mówi łagodnie.

Och! Nie kłócimy się… prawda?- Ani ja.

- Nie powiedziałaś mu, że się pobieramy.

- Nie. Pomyślałam, że powinnam najpierw powiedzieć mamie i Rayowi.- Cholera.

Pomyślałam o tym pierwszy raz od kiedy się zgodziłam. Jeezu- co powiedzą moi rodzice?

Christian potakuje.- Tak, masz rację. I… eeem, powinienem zapytać twojego ojca.

Śmieję się.- Och Christian, to nie jest osiemnasty wiek.

O ja pierdolę. Co powie Ray? Myśl o tej rozmowie napełnia mnie przerażeniem.

- To tradycja.- Christian wzrusza ramionami.

- Porozmawiajmy o tym później. Chcę dać ci drugi prezent.- Moim celem jest

odwrócenie jego uwagi. Myśl o moim prezencie wypala dziurę w moim sumieniu. Muszę mu

go dać i zobaczyć jak zareaguje.

Uśmiecha się nieśmiało i moje serce zatrzymuje się na chwilę. Tak długo jak będę

żyła, nigdy nie zmęczę się patrzeniem na ten uśmiech.

- Przygryzasz wargę- mówi i ciągnie za moją brodę.

364

Przebiega mnie dreszcz, gdy jego palce dotykają mnie. Bez słowa i kiedy jeszcze mam

trochę odwagi, biorę jego rękę i prowadzę go z powrotem do sypialni. Puszczam jego rękę,

zostawiając go przy łóżku i wyjmuję dwa pozostałe pudełka spod łóżka.

- Dwa?- Mówi zaskoczony.

Biorę głęboki wdech.- Kupiłam to przed eeem.. wczorajszym incydentem. Teraz nie

jestem już go taka pewna.- Podaję mu szybko pierwsze pudełko zanim zmienię zdanie. Patrzy

na mnie skonsternowany, wyczuwając moją niepewność.

- Jesteś pewna, że chcesz żebym to otworzył?

Potakuję nerwowo.

Christian rozrywa papier i z zaskoczeniem patrzy na pudełko.

- Charlie Tango- szepczę.

Uśmiecha się szeroko. Pudełko zawiera mały, drewniany helikopter z dużym,

napędzanym słonecznie śmigłem. Otwiera je.

- Napędzany energią słoneczną- mamrocze.- Wow.- I zanim mogę się obejrzeć, siedzi

na łóżku i składa go. Robi to szybko i podnosi do góry kładąc na swojej dłoni. Niebieski,

drewniany helikopter. Spogląda w górę, na mnie i obdarowuje swoim wspaniałym,

amerykańsko- chłopięcym uśmiechem, potem podchodzi do okna, by skąpać mały helikopter

w promieniach słońca. Śmigło zaczyna się obracać.

- Popatrz na to- mówi oglądając go z bliska.- Już teraz możemy zrobić tyle z tą

technologią.- Trzyma go na wysokości oka, obserwując obracające się śmigła. Jest

zafascynowany i fascynującym jest obserwowanie kiedy zatraca się w myślach, wpatrując w

mały helikopter. Co myśli?

- Podoba ci się?

- Ana, jest cudowny. Dziękuję.- Chwyta mnie i całuje szybko, a potem wraca do

oglądania śmigła.- Dodam go do szybowca w moim biurze- mówi rozkojarzony, obserwując

obracające się śmigła. Zabiera rękę ze słońca i śmigła zwalniają, a potem zatrzymują się.

Nie mogę nic poradzić na rozrywający moją twarz uśmiech i chcę przytulić siebie.

Uwielbia go. Oczywiście, bardzo interesują go alternatywne technologie. Zapomniałam o tym

w moim pośpiechu kupowania tego. Kładzie helikopter na komodzie i obraca się do mnie.

- Będzie dotrzymywał mi towarzystwa, gdy będziemy próbowali ocalić Charlie Tango.

- Da się go ocalić?

- Nie wiem. Mam nadzieję. W innym wypadku, będę za nią tęsknił.

Za nią? Jestem zszokowana sobą, bo czuję małe ukłucie zazdrości. Jestem zazdrosna o

martwy przedmiot. Moja podświadomość prycha szyderczym śmiechem. Ignoruję ją.

- Co jest w tym innym pudełku?- Pyta, jego oczy są rozszerzone od prawie dziecięcego

podekscytowania.

Kurwa mać.- Nie jestem pewna Czu ten prezent jest dla ciebie czy dla mnie.

- Naprawdę?- Pyta i wiem, że wzbudziłam jego zainteresowanie. Nerwowo podaję mu

drugie pudełko. Potrząsa nim lekko i oboje słyszymy klekotanie. Spogląda na mnie.

365

- Dlaczego jesteś taka zdenerwowana?- Pyta zdezorientowany. Wzruszam ramionami.

Jestem zawstydzona i podekscytowana kiedy się rumienię. Unosi brew.

- Zaintrygowała mnie pani, panno Steele- szepcze i jego głos przeszywa mnie.

Pożądanie i oczekiwanie rozchodzą się w moim brzuchu.- Muszę powiedzieć, że podoba mi

się twoja reakcja. Co miałaś w zamyśle?- Zwęża oczy spekulująco.

Mocno zaciskam usta i wstrzymuję oddech.

Podnosi pokrywkę pudełka i wyjmuje małą karteczkę. Reszta zawartości jest

zawinięta w papier. Otwiera kartkę i jego oczy szybko wystrzeliwują w moje- rozszerzając się

z szoku albo zaskoczenia. Nie wiem.

- Robić ci niegrzeczne rzeczy?- Mamrocze. Potakuję i przełykam ślinę. Ostrożnie

przekrzywia głowę na jedną stronę, patrząc na moją reakcję i marszczy brwi. Potem zwraca

swoją uwagę z powrotem na pudełko. Przedziera się przez jasnoniebieski, lekki papier i

wyciąga maskę na oczy, klamerki sutkowe, korek doodbytniczy, swojego iPoda, swój

srebrnoszary krawat- i ostatni, ale to nie znaczy, że najgorszy- klucz do pokoju zabaw.

Spogląda na mnie, jego twarz jest mroczna i nieczytelna. O kurna. Czy to było złe

posunięcie?

- Chcesz się pobawić?- Pyta łagodnie.

- Tak.

- Na moje urodziny?

- Tak.- Czy mój głos może być jeszcze mniejszy?

Niezliczona ilość emocji przebiega przez jego twarz, żadnej nie mogę być pewna, ale

wybiera niepokój. Hmm… Nie do końca takiej reakcji się spodziewałam.

- Jesteś pewna?- Pyta.

- Bez biczy i innych rzeczy.

- Rozumiem to.

- W takim razie, tak. Jestem pewna.

Kręci głową i spogląda na zawartość pudełka.- Oszalała seksem i nienasycona. Cóż,

myślę, że możemy coś zrobić z tym zestawem- mamrocze prawie do siebie, potem wkłada

przedmioty z powrotem do pudełka. Kiedy znowu na mnie spogląda, jego wyraz twarz

kompletnie się zmienił. O ja cię, jego szare oczy płoną, a usta unoszą się w powolnym,

erotycznym uśmiechu. Wyciąga do mnie rękę.

- Teraz- mówi i to nie jest prośba. Mój brzuch zaciska się mocno i ostro, głęboko,

głęboko na dole.

Kładę rękę na jego dłoni.

- Chodź- rozkazuje i wychodzę za nim z sypialni. Mam serce w gardle. Gorące

pożądanie mknie przez moją krew, gdy moje wnętrzności zaciskają się wygłodniałym

oczekiwaniem. Moja wewnętrzna bogini robi salta wokół swojego szezlongu. W końcu!

366

Rozdział 21

Christian zatrzymuje się przed pokojem zabaw.

- Jesteś pewna?- Pyta, jego wzrok jest rozgrzany, ale zaniepokojony.

- Tak- mamroczę uśmiechając się do niego nieśmiało.

Jego oczy miękną.- Jest coś czego nie chcesz robić?

Jestem zbita z tropu jego niespodziewanym pytaniem i mój umysł zaczyna pracować

na najwyższych obrotach. Tylko jedna myśl przychodzi mi do głowy.- Nie chcę, żebyś robił mi

zdjęcia.

Nieruchomieje, jego twarz twardnieje kiedy przekrzywia głowę na jedną stronę i

patrzy na mnie spekulująco.

O cholera. Zaraz zapyta mnie dlaczego, ale szczęśliwie nie robi tego.

- Ok- mamrocze. Marszczy brwi, gdy otwiera drzwi kluczem, potem odchodzi na bok,

żeby mnie przepuścić. Czuję na sobie jego wzrok kiedy wchodzi za mną i zamyka drzwi.

Kładzie pudełko na komodzie, wyciąga z niego iPoda, włącza go, potem macha ręką

przed mini wieżą na ścianie. Przyciemnione, szklane drzwiczki rozsuwają się po cichu. Naciska

jakieś guziki i po chwili pokój wypełnia dźwięk metra. Ścisza go tak, że hipnotyzujący

elektroniczny rytm, który po nim następuje, otacza nas. Kobieta zaczyna śpiewać, nie wiem

kim jest, ale jej głos jest miękki i ochrypły zarazem. Beat jest miarowy, powolny… erotyczny.

Ojej. To muzyka do kochania się.

Christian obraca się do mnie twarzą, kiedy stoję na środku pokoju z walącym sercem,

krew śpiewa i pulsuje w moich żyłach- albo tak mi się wydaje- w rytm muzycznego,

uwodzicielskiego rytmu. Powoli podchodzi do mnie i ciągnie za moją brodę, więc już nie

przygryzam wargi.

- Co chcesz robić, Anastasio?- Mówi, zostawiając szybki pocałunek kąciku moich ust,

jego palce nadal trzymają mnie za brodę.

- To twoje urodziny. Co ty chcesz- szepczę. Przesuwa kciukiem po mojej dolnej

wardze, jego brew znowu się marszczy.

- Jesteśmy tutaj, bo myślisz, że ja chcę tu być?- Jego słowa są wypowiedziane

łagodnie, ale patrzy na mnie intensywnie.

- Nie- szepczę.- Ja też chcę tutaj być.

Jego wzrok mrocznieje, staje się bardziej śmiały, gdy ocenia moją odpowiedź. Po

czasie, który wydaje się wiecznością, odzywa się.

- Och, jest tyle możliwości, panno Steele.- Jego głos jest cichy i podekscytowany.- Ale

zacznijmy od rozebrania cię.- Ciągnie za pasek mojego szlafroka, który rozchyla się

odkrywając moją satynową koszulę nocną. Potem odsuwa się o krok i nonszalancko siada na

oparciu kanapy.

- Zdejmij ubranie. Powoli.- Patrzy na mnie zmysłowo wyzywając mnie.

367

Przełykam kompulsywnie zaciskając uda. Mam już mokro między nogami. Moja

wewnętrzna bogini jest już naga i czeka w kolejce gotowa, czekająca i błagająca bym ją

dogoniła. Zsuwam szlafrok z ramion, moje oczy nie spuszczając wzroku z niego. Pozwalam

spaść szlafrokowi na podłogę. Jego zauroczone szare oczy rozgrzewają się i patrząc na mnie,

przesuwa palcem wskazującym po swoich ustach.

Zsuwam po ramionach cienkie ramiączka koszuli nocnej, patrzę na niego przez chwilę,

a potem puszczam je. Koszula spływa w dół mojego ciała i leży u moich stóp. Jestem naga i

praktycznie już dyszę, jestem taka gotowa.

Christian nie rusza się przez chwilę i upajam się jego szczerze mówiąc, zmysłowym

podziwem. Wstaje, podchodzi do komody i podnosi srebrnoszary krawat- mój ulubiony.

Przesuwa go między palcami, gdy obraca się i podchodzi spokojnie w moją stronę z

uśmiechem na ustach. Kiedy staje przede mną, spodziewam się, że poprosi o moje ręce, ale

nie robi tego.

- Myślę, że jest pani zbyt nieubrana, panno Steele- mamrocze. Zakłada krawat na

moją szyję i powoli, ale wprawnie zawiązuje węzeł. Wygląda mi to na bardzo dobrze

wykonany węzeł Windsor. Kiedy zaciska go, jego palce dotykają mojego gardła i przebiega

mnie elektryczność, przez którą tracę oddech. Pozostawia szeroki koniec krawata bardzo

nisko, jest tak długi, że końcówka dotyka moich włosów łonowych.

- Teraz wygląda pani świetnie, panno Steele- mówi i pochyla się, by delikatnie

pocałować mnie w usta. To szybki pocałunek i chcę więcej, pożądanie wypełnia moje ciało

spiralnym pragnieniem.

- Co powinniśmy teraz z tobą zrobić?- Mówi i podnosząc krawat, ciągnie go tak

mocno, że jestem zmuszona wpaść w jego ramiona. Jego ręce nurkują w moje włosy,

odchylają moja głowę do tyłu i naprawdę mnie całuje, mocno, jego język jest nieprzebłagany

i bezlitosny. Jedna z jego rąk sunie po moich plecach i chwyta mnie za pośladki. Kiedy

odsuwa się ode mnie, też dyszy i patrzą na mnie szare, zamglone oczy; zostawia mnie tak

pragnącą go, próbującą złapać oddech, moje myśli są całkowicie potrzaskane. Jestem pewna,

że moje usta będą opuchnięte od jego zmysłowego ataku.

- Obróć się- rozkazuje delikatnie. Jestem posłuszna. Wyciąga moje włosy spod

krawata, szybko robi z nich warkocz i zaplata go gumką. Ciągnie za niego, więc moja głowa

odchyla się do góry.

- Masz piękne włosy, Anastasio- mówi i całuje moje gardło wysyłając dreszcze wzdłuż

mojego kręgosłupa.- Musisz tylko powiedzieć „stop”. Wiesz o tym, prawda?- Szepcze przy

moim gardle.

Potakuję z zamkniętymi oczami, chłonąc jego usta na mnie. Znowu mnie obraca i

podnosi końcówkę krawata.

- Chodź- mówi delikatnie ciągnąc krawat i prowadząc mnie do komody, gdzie reszta

zawartości pudełka leży na wierzchu.

- Anastasio, te przedmioty.- Podnosi korek doodbytniczy.- To jest za duży rozmiar.

Jako analna dziewica, nie chcesz od tego zaczynać. Chcemy zacząć od tego.- Unosi swój mały

368

palec, a ja tracę oddech z szoku. Palce… tam? Uśmiecha się krzywo i do mojej głowy wkrada

się nieprzyjemna myśl o analnym wkładaniu pięści z kontraktu.

- Tylko palec, pojedynczy- mówi łagodnie z tą swoją niesamowitą umiejętnością

czytania w moich myślach. Moje oczy wystrzeliwują do jego. Jak on to robi?

- Te klamerki są barbarzyńskie.- Szturcha klamerki sutkowe.- Użyjemy tych.- Kładzie

inną parę klamerek na komodzie. Wyglądają jak gigantyczne spinki do włosów, ale z małymi,

zwisającym klejnotami.- Są regulowane- mamrocze Christian, jego głos jest zaciągnięty

troską.

Mrugam szeroko otwartymi oczami. Christian, mój seksualny mentor. Wie o wiele

więcej o tym wszystkim niż ja. Nigdy go nie dogonię. Marszczę brwi. Wie więcej ode mnie w

większości spraw… poza gotowaniem.

- Jasne?- Pyta.

- Tak- szepczę, mam sucho w ustach.- Powiesz mi co zamierzasz zrobić?

- Nie. Wymyślam to na bieżąco. To nie jest scenka, Ano.

- Jak powinnam się zachowywać?

Marszczy brwi.- Jak chcesz.

Och!

- Spodziewałaś się mojego alter ego, Anastasio?- Pyta, jego ton jest zarówno lekko

kpiący jak i zdezorientowany. Mrugam.

- Cóż, tak. Lubię go- mamroczę. Uśmiecha się swoim prywatnym uśmiechem i sięga,

by przejechać kciukiem po moim policzku.

- Taak?- Mówi i przesuwa kciukiem po mojej dolnej wardze.- Jestem twoim

kochankiem, Anastasio, nie twoim Dominem. Uwielbiam słyszeć twój śmiech i dziewczęcy

chichot. Lubię, gdy jesteś zrelaksowana i szczęśliwa, tak jak na zdjęciach Jose. To jest

dziewczyna, która upadła wchodząc do mojego biura. To jest dziewczyna, w której się

zakochałem.

Ja pieprzę. Opada mi szczęka i ciepło rozkwita w moim sercu. To radość- czysta

radość.

- Ale mimo tego wszystkiego, to lubię też robić pani niegrzeczne rzeczy, panno Steele.

A moje alter ego zna kilka sztuczek. Więc, rób jak ci każę i obróć się.- Jego oczy połyskują

dziko i radość ostro przenosi się na południe mocno łapiąc mnie i ściskając poniżej pasa.

Robię jak mi kazano. Stojąc za mną, otwiera jedną z szuflad i po chwili znowu jest przede

mną.

- Chodź- rozkazuje i ciągnie za krawat prowadząc mnie do stołu. Kiedy przechodzimy

obok kanapy, po raz pierwszy zauważam, że zniknęły wszystkie laski. To mnie rozprasza. Były

tutaj wczoraj? Nie pamiętam. Christian gdzieś je przełożył? Pani Jones? Christian przerywa

moje rozmyślania.

- Chcę, żebyś na tym uklękła- mówi kiedy stajemy przy stole.

Och, ok. Co zamierza? Moja wewnętrzna bogini nie może się doczekać, by się

dowiedzieć- już wskoczyła na stół i patrzy na niego z uwielbieniem.

369

Christian delikatnie podnosi mnie i sadza na stole. Siadam na kolanach przed nim,

zadziwiona własną gracją. Teraz jesteśmy na tym samym poziomie oczu. Przesuwa rękami po

moich udach, chwyta za kolana i rozsuwa moje nogi stając przede mną. Wygląda bardzo

poważnie, jego oczy są ciemniejsze, zwężone… pełne żądzy.

- Ramiona za siebie. Założę ci kajdanki.

Wyciąga jakieś skórzane kajdanki z tylnej kieszeni i sięga za mnie. No to jedziemy.

Gdzie zabierze mnie tym razem?

Jego bliskość jest odurzająca. Ten mężczyzna zostanie moim mężem. Czy kobieta

może aż tak pożądać swojego męża? Nie pamiętam, bym gdzieś o tym czytała. Nie mogę mu

się oprzeć i przesuwam rozchylonymi wargami wzdłuż jego szczęki, czując jego zarost. To

oszołamiająca kombinacja szorstkości i miękkości pod moim językiem. Nieruchomieje i

zamyka oczy. Jego oddech zmienia się i odsuwa się ode mnie.

- Przestań albo to będzie o wiele szybsze niż oboje byśmy tego chcieli- ostrzega. Przez

chwilę myślę, że może być zły, ale potem uśmiecha się i jego rozgrzane oczy są rozbawione.

- Nie można ci się oprzeć.- Wydymam usta.

- Taak?- Mówi oschle.

Potakuję.

- Cóż, nie rozpraszaj mnie, bo cię zaknebluję.

- Lubię cię rozpraszać- szepczę, patrząc na niego uparcie, a on unosi brew.

- Albo wymierzę ci klapsy.

Och! Próbuję ukryć uśmiech. Był taki czas, jeszcze do niedawna, kiedy byłabym

ujarzmiona jego groźbą. Nie miałabym odwagi spontanicznie go pocałować, gdy był w tym

pokoju. Teraz zdaję sobie sprawę, że już mnie nie onieśmiela. To objawienie. Szczerzę się

psotnie, a on uśmiecha się krzywo.

- Zachowuj się- warczy i odsuwa się, patrząc na mnie i uderza kajdankami w swoją

dłoń. Jasno widzę ostrzeżenie w tym ruchu. Próbuję wyglądać na skruszoną i chyba mi się

udało. Znowu do mnie podchodzi.

- Tak lepiej- mówi i znowu pochyla się przeze mnie z kajdankami. Opieram się chęci

dotknięcia go, ale wdycham jego cudowny, Christianowy zapach, nadal świeży od nocnego

prysznica. Hmm… Powinnam zabutelkować ten zapach.

Spodziewam się, że zakuje moje nadgarstki, ale przyczepia kajdanki powyżej moich

łokci. To powoduje, że wyginam plecy, wypychając piersi do przodu, choć moje łokcie nie są

ze sobą złączone. Kiedy kończy, cofa się i podziwia mnie.

- W porządku?- Pyta. Może nie jest to najwygodniejsza pozycja, ale jestem tak

pochłonięta oczekiwaniem, by zobaczyć co zrobi dalej, że potakuję słabo.

- Dobrze.- Wyciąga maskę z tylnej kieszeni.

- Myślę, że widziałaś już wystarczająco dużo- mamrocze. Zakłada maskę na moją

głowę i zakrywa moje oczy. Mój oddech przyspiesza. Wow. Dlaczego brak możliwości

widzenia jest taki erotyczny? Jestem tutaj związana i klęczę na stole czekając- słodkie

oczekiwanie jest gorące i ciężkie w moim brzuchu. Ale nadal mogę słuchać, rytmiczny utwór

370

nadal trwa. Odbija się w moim ciele. Nie zauważyłam tego wcześniej. Musiał ustawić na

powtarzanie.

Christian odchodzi. Co robi? Podchodzi z powrotem do komody, otwiera szufladę, a

potem znowu ją zamyka. Wraca po chwili i czuję go przed sobą. W powietrzu unosi się

gryzący, bogaty, piżmowy zapach. Jest tak przepyszny, że aż ślinka leci.

- Nie chcę poniszczyć mojego ulubionego krawata- mamrocze. Rozplątuje go.

Ostro nabieram powietrza, gdy przeciąga go przez moją szyję, krawat sunie w górę po

moim ciele, łaskocząc mnie. Poniszczyć jego krawat? Słucham uważnie, żeby wiedzieć co

robi. Pociera ręce. Jego kostki nagle dotykają mojego policzka i przesuwają się po mojej

szczęce.

Moje ciało staje na baczności, gdy jego dotyk wysyła pyszne dreszcze. Jego ręka

rozkłada się na mojej szyi i jest śliska od słodkiego olejku. Jego ręce ślizgają się po moim

gardle, przez obojczyk i w górę, po moim ramionach. Jego palce delikatnie ugniatają moje

ciało. Och, robi mi masaż. Nie tego się spodziewałam.

Kładzie drugą rękę na moim drugim ramieniu i zaczyna kolejną powolną, kuszącą

podróż po moim obojczyku. Pomrukuję łagodnie, gdy kieruje się w stronę moich coraz

bardziej bolących piersi. Bolą, bo pragną jego dotyku. Drażni się ze mną. Wyginam ciało

jeszcze bardziej w stronę jego mistrzowskiego dotyku, ale jego ręce przechodzą na boki,

powoli, zamierzenie, w rytmie muzyki i celowo omijają moje piersi. Pomrukuję, ale nie wiem

czy z przyjemności czy z frustracji.

- Jesteś taka piękna, Ano- mamrocze, jego głos jest niski i zachrypnięty, jego usta przy

moim uchu. Jego nos przesuwa się po mojej szczęce, nadal mnie masuje- pod piersiami,

przez brzuch, w dół… Przelotnie całuje mnie w usta, potem pociera nosem moją szyję i

gardło. Cholera jasna, płonę… jego bliskość, jego ręce, jego słowa.

- I niedługo będziesz moją żoną i będę trwał przy tobie- szepcze.

O rany.

- Kochał i szanował.

Jeezu.

- Moim ciałem, będę cię wielbił.

Odchylam głowę do tyłu i jęczę. Jego palce przesuwają się po moich włosach

łonowych i niżej. Pociera dłonią moją łechtaczkę.

- Pani Grey- szepcze, gdy jego ręka pracuje na mnie.

Jęczę.

- Tak- mówi, gdy jego dłoń kontynuuje kuszenie mnie.- Otwórz usta.

Moje usta już są rozchylone od dyszenia. Otwieram je bardziej, a on wkłada między

moje wargi duży, zimny przedmiot. Ma kształt za dużego smoczka dla dzieci, ma małe

wgłębienia czy rzeźbienia i jest chyba na jakimś rodzaju łańcuszka. Jest duży.

- Ssij- nakazuje łagodnie.- Włożę to w ciebie.

We mnie? Gdzie we mnie? Serce podskakuje mi do gardła.

- Ssij- powtarza i przestaje mnie pocierać.

371

Nie. Nie przestawaj. Chcę krzyknąć, ale mam pełne usta. Jego pokryte olejkiem ręce

ślizgają się w górę mojego ciała i w końcu dotykają moich zaniedbanych piersi.

- Nie przestawaj ssać.

Delikatnie obraca moje sutki pomiędzy swoimi kciukami, a palcami wskazującymi.

Twardnieją i wydłużają się pod jego mistrzowskim dotykiem, wysyłając podmuchy

przyjemności między moje nogi.

- Masz takie piękne piersi, Anastasio- mamrocze i moje sutki twardnieją jeszcze

bardziej w odpowiedzi. Mamrocze swoją aprobatę i jęczę. Jego usta przesuwają się z mojej

szyi w stronę jednej piersi, gryząc delikatnie po drodze i ssąc, znowu i znowu. Nagle czuję

uszczypnięcie klamerki.

- Achh!- Bełkoczę przez urządzenie w moich ustach. Ja pierdolę, to uczucie jest

wyśmienite, surowe, bolesne, przyjemne… och- uszczypnięcie. Delikatnie liże językiem

zaklamerkowany sutek i kiedy to robi, nakłada klamerkę na drugi sutek. To drugie

uszczypnięcie jest tak samo ostre… ale też tak samo przyjemne. Jęczę głośno.

- Poczuj to- szepcze.

Och, czuję. Czuję. Czuję.

- Daj mi to.- Delikatnie ciągnie za rzeźbiony, metalowy smoczek w moich ustach i

puszczam go. Jego ręce jeszcze raz przesuwają się po moim ciele do łączenia moich ud.

Znowu nałożył olejek na ręce. Ześlizgują się na moje pośladki.

Tracę oddech. Co zrobi? Napinam się siedząc na kolanach, gdy przebiega palcami

między moimi pośladkami.

- Cii, spokojnie- mówi przy moim ucho i całuje mnie w szyję, podczas gdy jego palce

głaszczą mnie i droczą się ze mną.

Co on zrobi? Jego druga ręka ślizga się w dół mojego brzucha, tam i znowu zaczyna

mnie pocierać. Wkłada we mnie palce i głośno jęczę z aprobatą.

- Wsadzę to w ciebie- mamrocze.- Nie tutaj.- Jego palce przesuwają się między moimi

pośladkami, rozsmarowując olejek.- Ale tutaj.- Przesuwa palce zataczając kółka, do środka i

na zewnątrz, uderzając w przednią ścianę mojej pochwy. Jęczę i moje ściśnięta sutki puchną.

-Ach.

- Teraz cicho.- Christian wyjmuje palce i wślizguje we mnie ten przedmiot. Chwyta

rękami moja twarz i całuje, jego usta atakują moje. Słyszę stłumione kliknięcie. To, co jest we

mnie zaczyna wibrować- tam! Tracę oddech. To uczucie jest niesamowite- to coś, czego

nigdy wcześniej nie czułam.

- Ach!

- Spokojnie- uspokaja mnie Christian, tłumiąc moje jęki swoimi ustami. Jego ręce

przesuwają się w dół i bardzo delikatnie ciągną za klamerki. Krzyczę głośno.

- Christian, proszę!

- Ciii, kochanie. Trzymaj się.

To zbyt wiele- ta cała stymulacja, wszędzie. Moje ciało zaczyna się wspinać i z racji, że

klęczę, nie jestem w stanie tego kontrolować. O mój… Czy dam sobie radę z tym?

372

- Grzeczna dziewczynka- uspokaja mnie.

- Christian.- Dyszę, nawet we własnych uszach brzmię na zdesperowaną.

- Cii, poczuj to, Ano. Nie bój się.- Jego ręce są teraz na mojej talii trzymając nie, ale nie

mogę skoncentrować się też na jego rękach, z tym co jest we mnie i klamerkach. Moje ciało

buduje się, szykuje na eksplozję- z powodu bezlitosnego wibrowania i słodkiej, słodkiej

tortury na moich stukach. O ja pierdolę. To będzie zbyt intensywne. Jego ręce przesuwają się

z moich bioder w dół i dookoła. Są śliskie, dotykają mnie, czują mnie, ugniatają moją skórę-

ugniatają moje pośladki.

- Taka piękna- mówi i nagle delikatnie wpycha we mnie mały palec… tam! W mój

tyłek. Kurwa. To uczucie jest obce, pełne, zakazane… ale och… takie… przyjemne. Porusza

nim powoli na zewnątrz i do środka, a jego zęby podgryzają moją odchyloną do góry brodę.

- Taka piękna, Ano.

Jestem zawieszona gdzieś wysoko- wysoko nad szeroką, szeroką doliną, szybuję i

spadam w tym samym czasie, nurkując w stronę Ziemi. Już nie mogę i krzyczę, gdy moje ciało

wybucha i dochodzi przez tą oszałamiającą pełność. Kiedy moje ciało eksploduje, jestem

tylko odczuciem- wszędzie. Christian odpina jedną, a potem drugą klamerkę, powodując, że

moje sutki przeszywa słodkie, słodkie bolące uczucie, ale takie przyjemne. Przez to mój

orgazm, ten orgazm, trwa i trwa. Jego palec zostaje tam, gdzie był, delikatnie wchodząc i

wychodząc ze mnie.

- Achhh!- Krzyczę i Christian owija się wokół trzymając mnie, gdy moje ciało

kontynuuje wewnętrzne, bezlitosne pulsowanie.

- Nie!- Krzyczę znowu błagając i tym razem wyciąga ze mnie wibrator i swój palec.

Moje ciało nadal drży.

Uwalnia moje jedno ramię, które spada do przodu. Moja głowa opada na jego ramię i

jestem zagubiona, zagubiona w tym wszechogarniającym uczuciu. Jestem nierównym

oddechem, wyczerpanym pożądaniem i słodkim stanem nieświadomości.

Zamroczona rejestruję, że Christian podnosi mnie, niesie do łóżka i kładzie na

zimnym, satynowym prześcieradle. Po chwili jego ręce, nadal naoliwione, delikatnie masują

tył moich ud, moje kolana, łydki i ramiona. Czuję jak łóżko zapada się kiedy kładzie się obok

mnie.

Ściąga mi maskę, ale nie mam siły, by otworzyć oczy. Znajduje mój warkocz i

rozplątuje go, a potem schyla się i całuje mnie w usta. Ciszę pokoju zakłóca jedynie mój

nieregularny oddech. Powoli się uspokaja, gdy delikatnie lecę w stronę Ziemi. Muzyka się

zatrzymała.

- Taka piękna- mamrocze.

Kiedy zmuszam jedno oko do otworzenia się, on patrzy na mnie uśmiechając się.

- Cześć- mówi. Udaje mi się mruknąć w odpowiedzi i jego uśmiech rozszerza się.- Było

wystarczająco niegrzecznie?

Potakuję i uśmiecham się niechętnie. Jeezu, jeszcze bardziej niegrzecznie, a

musiałabym zlać nas oboje.

373

- Myślę, że próbujesz mnie zabić- mamroczę.

- Śmierć przez orgazm.- Uśmiecha się krzywo.- Są gorsze przyczyny- mówi, a potem

lekko marszczy brwi jak gdyby jakaś nieprzyjemna rzecz przebiegła mu przez myśl. To mnie

stresuje. Sięgam i głaszczę go po twarzy.

- W każdej chwili możesz mnie tak zabijać- szepczę. Zauważam, że jest nagi i gotowy

do akcji. Kiedy chwyta moją rękę i całuje kostki, wychylam się do góry, biorę jego twarz w

ręce i przyciągam jego usta do moich. Całuje mnie szybko i przestaje.

- To jest to, co ja chcę robić- mamrocze i sięga pod swoją poduszkę po pilota od

wieży. Naciska przycisk i delikatny dźwięk gitary odbija się od ścian.

- Chcę się z tobą kochać- mówi patrząc na mnie, jego szare oczy płoną jasną,

kochającą szczerością. W tle, znajomy głos zaczyna śpiewać „The First Time Ever I Saw Your

Face” (Pierwszy Raz, Gdy Cię Zobaczyłem). I jego usta odnajdują moje.

Kiedy zaciskam się wokół niego, dochodząc jeszcze raz, Christian rozpada się w moich

ramionach. Odchyla głowę do tyłu krzycząc moje imię. Przyciska mnie mocno do swojej

piersi, gdy siedzimy nos w nos na środku ogromnego łóżka. Siedzę na nim okrakiem. I w tej

chwili- w tej chwili radości, z tym mężczyzną, przy tej muzyce- intensywność mojego

wcześniejszego, dzisiejszego doświadczenia i wszystko, co odkrył w ciągu ostatniego tygodnia

oszałamia mnie ponownie. Nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Całkowicie poradziłam sobie

z tymi uczuciami. Jestem w nim tak bardzo, bardzo zakochana. Po raz pierwszy

doświadczyłam przebłysku zrozumienia jak się czuję w związku z moim bezpieczeństwem.

Przypominając sobie jak blisko było wczoraj z Charlie Tango, drżę i łzy zbierają się w

moich oczach. Jeśli coś by mu się stało- tak go kocham. Moje łzy spływają po policzkach. Tyle

stron Christiana- jego słodka, delikatne osoba i jego surowa Kurwa-mogę-robić-ci-co-mi-się-

żywnie-podoba-a-ty-i-tak-dojdziesz strona Domina- jego pięćdziesiąt odcieni- on cały. Cały

taki spektakularny. Cały mój. I zdaję sobie sprawę, że nie znamy się dobrze i mamy górę

problemów do rozwiązania. Ale wiem, że zrobimy to dla siebie i będziemy mieli na to resztę

życia.

- Hej- mówi chwytając moją głowę w ręce i patrząc z góry. Nadal jest we mnie.-

Dlaczego płaczesz?- Jego głos jest pełen troski.

- Bo tak bardzo cię kocham- szepczę. Na wpół zamyka oczy, jakby był naćpany, i

chłonie moje słowa. Kiedy znowu je otwiera, płoną miłością.

- A ja ciebie, Ano. Sprawiasz, że czuję się… całością.- Całuje mnie delikatnie, a Roberta

Flack kończy śpiewać.

Rozmawialiśmy, rozmawialiśmy i rozmawialiśmy, siedząc razem na łóżku w pokoju

zabaw. Ja na jego kolanach, obejmując się nogami. Czerwone, satynowe prześcieradło jest

374

owinięte wokół nas jak królewski kokon i nie mam pojęcia ile czasu minęło. Christian śmieje

się z mojego udawania Katherine podczas sesji zdjęciowej w Heathmanie.

- Pomyśleć, że to ona mogła przyjść na wywiad ze mną. Dzięki Bogu za zwykłe

przeziębienie- mamrocze i całuje mnie w nos.

- Sądzę, że miała grypę, Christian- upominam go, przesuwając palcami do włoskach

na jego piersi i dziwiąc się, że tak dobrze to znosi.- Wszystkie laski zniknęły- mamroczę

przypominając sobie wcześniejsze rozkojarzenie. Zakłada mi włosy za ucho po raz setny.

- Wydaje mi się, że nigdy nie przejdziesz przez tą twardą granicę.

- Nie, sądzę, że nie przejdę- szepczę z szeroko otwartymi oczami, a potem spoglądam

na bicze, paletki i pejcze wiszące na przeciwległej ścianie. Podąża za moim wzrokiem.

- Chcesz żebym ich też się pozbył?- Jest rozbawiony, ale szczery.

- Nie palcata.. tego brązowego. I tego zamszowego pejcza, wiesz którego.- Rumienię

się.

Uśmiecha się do mnie.

- Ok, palcat i pejcz. Panno Steele, jest pani pełna niespodzianek.

- Tak jak pan, panie Grey. To jedna z rzeczy, które w panu kocham.- Całuję go

delikatnie w kącik ust.

- Co jeszcze we mnie kochasz?- Pyta i jego oczy rozszerzają się.

Wiem, że zadanie tego pytania to dla niego wielka sprawa. Zaskakuje mnie i mrugam

powiekami. Wszystko w nim kocham- nawet jego 50 Odcieni. Wiem, że życie z Christianem

nigdy nie będzie nudne.

- To.- Głaszczę palcem wskazującym jego dolną wargę.- Kocham to i to, co z tego

wychodzi i to, co robisz mi tym. I to co jest tutaj.- Głaszczę go po skroni.- Jesteś taki bystry,

dowcipny, masz taką dużą wiedzę i jesteś kompetentny w tak wielu rzeczach. Ale przede

wszystkim, kocham to, co jest tutaj.- Przyciskam rękę do jego piersi, czując równe bicie jego

serca. Jesteś najbardziej współczującą osobą jaką znam. To co robisz. Jak pracujesz. To

zastraszająco inspirujące- szepczę.

- Zastraszająco inspirujące?- Jest skołowany, ale widzę ślad humoru na jego twarzy.

Potem jego twarz przeobraża się i pojawia się jego nieśmiały uśmiech, jakby był

zawstydzony. Chcę się na niego rzucić, więc to robię.

Drzemię owinięta w satynę i Grey’a. Christian głaszcze mnie, budząc.

- Głodna?- Szepcze.

- Hmm, wygłodniała.

- Ja też.

Podnoszę się i patrzę jak leży rozciągnięty na łóżku.

- Są pana urodziny, panie Grey. Ugotuję coś. Co by pan chciał?

375

- Zaskocz mnie.- Przebiega ręką po moich plecach głaszcząc mnie.- Powinienem

sprawdzić na Blackberry wszystkie wiadomości, które mnie wczoraj ominęły.- Wzdycha i

zaczyna siadać i wiem, że ten wyjątkowy czas się skończył… na razie.

- Weźmy prysznic- mówi.

Jak mam odmówić jubilatowi?

Christian rozmawia przez telefon w swoim gabinecie. Taylor jest z nim, wygląda na

poważnego, ale jest luźno ubrany w jeansy i obcisły, czarny t-shirt. Zajmuję się robieniem

lunchu. Znalazłam w lodówce filety z łososia i polewam je cytryną, robię sałatkę i gotuję

młode ziemniaki. Czuję się niezwykle zrelaksowana i szczęśliwa, na szczycie świata-

dosłownie. Obracam się w stronę wielkiego okna i wpatruję w cudownie niebieskie niebo.

Całe to rozmawianie… całe to seksowanie… hmm. Można się do tego przyzwyczaić.

Taylor wyłania się z gabinetu przerywając moje rozważania. Wyłączam mojego iPoda i

wyjmuję słuchawkę.

- Cześć Taylor.

- Ana.- Potakuje.

- Z twoją córką wszystko dobrze?

- Tak, dzięki. Moja była żona myślała, że ma zapalenie wyrostka, ale jak zwykle

przesadzała.- Taylor przewraca oczami zaskakując mnie.- Sophie ma się dobrze, choć ma

okropny wirus żołądkowy.

- Przykro mi.

Uśmiecha się.

- Czy Charlie Tango została zlokalizowana?

- Tak. Ekipa jest już w drodze. Powinna wrócić na lotnisko późnym wieczorem.

- Och, to dobrze.

Uśmiecha się lekko.- Czy to wszystko, proszę pani?

- Tak, tak, oczywiście.- Rumienię się… Czy kiedykolwiek przyzwyczaję się, że Taylor

mówi do mnie na pani? Przez to czuję się tak staro, jakbym miała przynajmniej trzydziestkę.

Potakuje i wychodzi z salony. Christian nadal wisi na telefonie. Czekam, aż ziemniaki

się ugotują. Uderza mnie pewien pomysł. Idę do torebki i wyciągam Blackberry. Mam

wiadomość od Kate.

*Do zobaczenia wieczorem. Czekam z niecierpliwością na dłuuuugą pogawędkę.*

Odpisuję.

*Ja też.*

Dobrze będzie porozmawiać z Kate.

376

Włączam program pocztowy i piszę szybką wiadomość do Christiana.

Od: Anastasia Steele Temat: Lunch Data: 18 Czerwca, 2011 13:12 Do: Christian Grey

Drogi panie Grey,

Piszę, żeby powiadomić pana, że lunch jest już prawie gotowy.

I że doświadczyłam dzisiaj rozsadzającego, perwersyjnego seksu.

I jeszcze jedna rzecz- kocham cię.

A x

(Twoja narzeczona)

Uważnie słucham reakcji, ale nadal gada przez telefon. Wzruszam ramionami. Może

jest zbyt zajęty. Blackberry wibruje.

Od: Christian Grey Temat: Perwersyjny seks Data: 18 Czerwca, 2011 13:15 Do: Anastasia Steele

Który aspekt był rozsadzający?

Robię notatki.

Christian Grey,

Wygłodniały i Niknący w Oczach po Porannych Ćwiczeniach Prezes Grey Enterprises Holdings

Inc.

Ps. Uwielbiam twój podpis.

Pps. Co się stało ze sztuką konwersacji?

Od: Anastasia Steele Temat: Wygłodniały? Data: 18 Czerwca, 2011 13:18 Do: Christian Grey

377

Drogi panie Grey,

Czy mogę zwrócić pana uwagę na pierwsze zdanie mojego poprzedniego emaila

informującego, że pański lunch jest już prawie gotowy… więc proszę mi tu bez żadnego

wygłodnienia i niknięcia.

Odwołując się do rozsadzających aspektów perwersyjnego seksu… szczerze mówiąc-

wszystko. Będę zainteresowana przeczytaniem pańskich notatek. I też podoba mi się mój

podpis w nawiasach.

A x

(Twoja narzeczona)

Ps. Od kiedy stałeś się taki rozmowny? I przecież rozmawiasz przez telefon!

Naciskam „wyślij” i spoglądam do góry, a on stoi przede mną uśmiechając się krzywo.

Zanim mogę coś powiedzieć, przeskakuje obok wysepki kuchennej, bierze mnie w ramiona i

całuje głośno.

- To wszystko, panno Steele- mówi puszczając mnie i wychodzi- w jeansach, bosych

stopach i puszczonej luźno białej koszuli- z powrotem do swojego biura, zostawiając mnie

bez tchu.

Zrobiłam dip z rzeżuchy, kolendry i kwaśnej śmietany. Będzie pasował do łososia.

Ustawiłam wszystko na barze śniadaniowym. Nie znoszę przeszkadzać mu kiedy pracuje, ale

teraz stoję w drzwiach jego gabinetu. Nadal rozmawia przez telefon z wypieprzonymi

włosami i jasnymi, szarymi oczami- uczta dla oczu. Podnosi wzrok, gdy mnie widzi i nie

zdejmuje ze mnie oczu. Lekko marszczy brwi i nie wiem czy to przeze mnie czy jego

rozmowę.

- Po prostu wpuść ich do środka i zostaw w spokoju. Rozumiesz, Mia?- Syczy i

przewraca oczami.- To dobrze.

Udaję, że jem, a on uśmiecha się szeroko i potakuje.

- Do zobaczenia później.- Rozłącza się.- Jeszcze jeden telefon?- Pyta.

- Jasne.

- Ta sukienka jest bardzo krótka- dodaje.

- Podoba ci się?- Okręcam się. To jedna z sukienek wyboru Caroline Acton. Miękka,

turkusowa, letnia sukienka. Prawdopodobnie bardziej pasuje na plażę, ale jest taki piękny

dzień z tak wielu powodów. Marszczy brwi, a moja twarz smutnieje.

- Wyglądasz w niej fantastycznie, Ano. Po prostu nie chcę, żeby ktoś inny cię w niej

widział.

- Och!- Łajam go.- Jesteśmy w domu, Christian. Jest tu tylko służba.

378

Skrzywia usta i albo próbuje ukryć rozbawienie albo naprawdę uważa, że to nie jest

śmieszne. Ale w końcu potakuje. Kręcę głową- on naprawdę mówi poważnie? Wracam z

powrotem do kuchni.

Pięć minut później staje przede mną trzymając telefon.

- Ray chce z tobą rozmawiać- mamrocze patrząc na mnie z ostrożnością.

Całe powietrze opuszcza moje ciało. Biorę telefon i zakrywam mikrofon.

- Powiedziałeś mu!- Syczę. Christian potakuje, jego oczy są szerokie z powodu mojego

zestresowanego wyglądu.

Kurna! Biorę głęboki wdech.- Cześć tato.

- Christian właśnie zapytał mnie czy może się z tobą ożenić- mówi Ray.

O Kurna. Cisza rozciąga się między nami, desperacko próbuję wymyślić co mam mu

powiedzieć. Ray jak zwykle milczy, nie dając mi wskazówki jaka może być reakcja na tą

rewelację.

- Co powiedziałeś?- Łamię się pierwsza.

- Powiedziałem, że chcę z tobą porozmawiać. To takie nagłe, nie sądzisz Annie? Nie

znasz go długo. To znaczy, jest miłym facetem, zna się na wędkowaniu… ale tak szybko?-

Jego głos jest spokojny i wyważony.

- Tak. To jest nagłe… poczekaj chwilę.- Szybko wychodzę z kuchni, z dala od

zaniepokojonego wzroku Christiana i idę w stronę dużego okna w salonie. Drzwi na balkon są

otwarte i wychodzę na słońce. Nie mogę podejść do krawędzi. Jest zbyt wysoko.

- Wiem, że to nagłe i w ogóle, ale… cóż, kocham go. On kocha mnie. Chce się ze mną

ożenić i nigdy nie będzie dla mnie nikogo innego.- Rumienię się, to chyba najbardziej intymna

rozmowa jaką kiedykolwiek przeprowadzałam z moim ojczymem.

Ray jest cichy po drugiej stronie telefonu.

- Powiedziałaś swojej matce?

- Nie.

- Annie… Wiem, że jest bogaty i do wzięcia, ale małżeństwo? To taki duży krok. Jesteś

pewna?

- Jest moim żyli długo i szczęśliwie- szepczę.

- Wow- mówi po chwili Ray łagodniejszym tonem.

- Jest wszystkim.

- Annie, Annie, Annie. Jesteś taką silną, młodą kobietą. Mam nadzieję, że wiesz co

robisz. Daj mi go z powrotem, dobrze?

- Jasne tato. A czy poprowadzisz mnie do ołtarza?- Pytam cicho.

- Och, kochanie.- Jego głos załamuje się i jest cichy przez kilka chwil. Emocje w jego

głosie, powodują że łzy zbierają się w moich oczach.- Nic nie sprawiło by mi większej

przyjemności- mówi w końcu.

Och Ray, tak bardzo cię kocham… Przełykam, żeby się nie rozpłakać.- Dziękuję tato.

Oddam cię z powrotem Christianowi. Bądź dla niego delikatny. Kocham go- szepczę.

379

Myślę, że Ray uśmiecha się na drugim końcu linii, ale ciężko powiedzieć. Zawsze

ciężko powiedzieć, jeśli chodzi o Raya.

- Jasna sprawa, Annie. I przyjedź odwiedzić swojego staruszka i zabierz ze sobą tego

Christiana.

Wmaszerowuję z powrotem do pokoju- wkurzona na Christiana, że mnie nie ostrzegł-

i podaję mu telefon. Mój wyraz twarzy pokazuje mu jak bardzo jestem wkurzona. Jest

rozbawiony, gdy bierze telefon i wraca do swojego gabinetu.

Pojawia się po dwóch minutach.

- Mam raczej odżałowane błogosławieństwo twojego ojca- mówi dumnie, tak

dumnie, że w sumie zaczynam chichotać, a on szczerzy się do mnie. Zachowuje się tak jakby

właśnie negocjował ogromną fuzję, co na pewnym poziomie jest prawdą.

- Cholera, dobra z ciebie kucharka, kobieto.- Christian przełyka ostatni kęs i podnosi

kieliszek wina. Rozkwitam pod jego aprobatą i dociera do mnie, że mogę dla niego gotować

tylko w weekendy. Marszczę brwi. Lubię gotować. Może powinnam zrobić mu tort na

urodziny. Sprawdzam zegarek. Mam jeszcze czas.

- Ana?- Wyrywa mnie z moich myśli.- Dlaczego poprosiłaś mnie, żebym nie robił ci

zdjęć?- Jego pytanie straszy mnie i to bardzo, bo jego głos jest zwodniczo łagodny.

O… kurna. Zdjęcia. Wpatruję się w mój pusty talerz, bawiąc się palcami na kolanach.

Co mogę powiedzieć? Obiecałam sobie nie wspominać, że znalazłam jego wersję Readers

Wives.

- Ana- mówi ostro.- O co chodzi?- Powoduje, że podskakuję, a jego rozkazujący głos

każe mi na niego spojrzeć. Kiedy to myślałam, że przestał mnie onieśmielać?

- Znalazłam twoje zdjęcia- szepczę.

Jego oczy rozszerzają się z szoku.- Byłaś w sejfie?- Pyta niedowierzająco.

- W sejfie? Nie. Nie wiedziałam, że masz sejf.

Marszczy brwi.- Nie rozumiem.

- W twojej szafie. Pudełko. Szukałam twojego krawata, a pudełko było pod twoimi

jeansami… tymi, które normalnie nosisz w pokoju zabaw. Poza dzisiejszym dniem.- Rumienię

się.

Patrzy na mnie osłupiały i nerwowo przebiega ręką przez włosy, gdy przyswaja tą

informację. Pociera brodę zamyślony, ale nie potrafi zamaskować rozdrażnienia na swojej

twarzy. Mocno kręci głową poirytowany- ale też rozbawiony- słaby uśmiech podziwu całuje

kącik jego ust. Składa razem dłonie przed sobą i znowu skupia się na mnie.

- To nie to co myślisz. Zapomniałem już o nich. Pudełko zostało przeniesione. Te

zdjęcia powinny być w moim sejfie.

- Kto je przeniósł?- Szepczę.

Przełyka.- Jest tylko jedna osoba, która mogła to zrobić.

- Och. Kto? I co masz na myśli mówiąc, że „to nie to co myślę”?

380

Wzdycha i przechyla głowę na jedną stronę. Chyba jest zawstydzony. I powinien być!

Warczy moja podświadomość.

- To zabrzmi chłodno, ale… są moją polisą- szepcze przygotowując się na moja

odpowiedź.

- Polisą?

- Przeciwko ujawnieniu.

Grosz spada i klekocze się dookoła w mojej pustej głowie.

- Och- mamroczę, bo nie wiem co innego mam powiedzieć. Zamykam oczy. To jest

właśnie to. To jest 50 Odcieni Popieprzenia, tutaj, teraz.- Tak. Masz rację- mamroczę.- To

brzmi chłodno.- Wstaję, żeby odnieść nasze talerze. Nie chcę wiedzieć nic więcej.

- Ana.

- Czy one wiedzą? Dziewczyny… Niewolnice?

Marszczy brwi.- Oczywiście, że wiedzą.

Och, cóż, to już coś. Sięga po mnie, chwyta i przyciąga do siebie.

- Te zdjęcia powinny być w sejfie. Nie są do użytku rekreacyjnego.- Milknie.- Może

były, kiedy były robione. Ale— Milknie próbując mnie ubłagać.- Nic nie znaczą.

- Kto włożył je do twojej szafy?

- To mogła być tylko Leila.

- Zna kombinację do twojego sejfu?

Wzrusza ramionami.- Nie zdziwiłoby mnie to. To bardzo długa kombinacja i rzadko jej

używam. To jedyny numer, który mam spisany, i którego nie zmieniałem.- Kręci głową.-

Zastanawiam się, co jeszcze wie i czy coś jeszcze stamtąd wzięła.- Marszczy brwi, a potem

kieruje uwagę z powrotem na mnie.- Posłuchaj, zniszczę zdjęcia. Teraz, jeśli chcesz.

- To twoje zdjęcia, Christian. Zrób z nimi co chcesz- mamroczę.

- Nie bądź taka- mówi biorąc moją głowę w swoje ręce i podtrzymując mój wzrok.-

Nie chcę tego życia. Chce naszego życia, razem.

A niech to. Skąd on wie, że pod moim przerażeniem w związku z tymi zdjęciami, stoi

fakt, że jestem paranoiczką?

- Ano, myślałem, że odpędziliśmy te wszystkie duchy dzisiaj rano. Ja tak czuję. Ty nie?

Mrugam, przypominając sobie nasz bardzo, bardzo przyjemny, romantyczny,

niegrzeczny poranek w pokoju zabaw.

- Tak.- Uśmiecham się.- Tak, ja też tak czuję.

- To dobrze.- Pochyla się do przodu i całuje mnie obejmując ramionami.- Podrę je-

mamrocze.- A potem muszę wracać do pracy. Przepraszam kochanie, ale mam kupę

interesów, którymi muszę się zająć tego popołudnia.

- Spokojnie. Muszę zadzwonić do mojej mamy.- Robię kwaśną minę.- Potem chcę iść

na zakupy i upiec ci tort.

Uśmiecha się szeroko i jego oczy podświetlają się jak u małego chłopca.

- Tort?

Potakuję.

381

- Tort czekoladowy?

- Chcesz tort czekoladowy?- Jego uśmiech jest zaraźliwy.

Potakuje.

- Zobaczę, co da się zrobić, panie Grey.

Znowu mnie całuje.

Carla jest oszołomiona i milczy.

- Mamo, powiedz coś.

- Nie jesteś w ciąży, prawda Ano?- Szepcze z przerażeniem.

- Nie, nie, nie, nic z tych rzeczy.- Rozczarowanie rozcina moje serce i przykro mi, że

mogłaby tak o mnie pomyśleć. Ale potem przypominam sobie z tonącym sercem, że była w

ciąży ze mną, gdy wychodziła za mojego tatę.

- Przepraszam skarbie. To jest po prostu takie nagłe. To znaczy, Christian jest niezłym

kąskiem, ale jesteś taka młoda i powinnaś zobaczyć trochę świata.

- Mamo, nie możesz się po prostu cieszyć? Kocham go.

- Skarbie, muszę się po prostu przyzwyczaić do tego pomysłu. To szok. Już w Georgii

widziałam, że jest między wami coś wyjątkowego, ale małżeństwo…?

W Georgii chciał, żebym została jego Niewolnicą, ale nie powiem jej tego.

- Ustaliliście datę?

- Nie.

- Chciałabym, żeby żył twój ojciec- szepcze. O nie.. tylko nie to. Nie to, nie teraz.

- Wiem mamo. Też chciałabym go poznać.

- Tylko raz cię trzymał i był taki dumny. Myślał, że jesteś najpiękniejszą dziewczynką

na świecie.- Jego głos jest śmiertelnie ściszony, gdy opowiada rodzinną historię… znowu.

Zaraz się rozpłacze.

- Wiem mamo.

- A potem umarł.- Podciąga nosem i wiem, że to uderza ją tak jak za każdym razem.

- Mamo- szepczę chcąc sięgnąć przez telefon i przytulić ją.

- Jestem śmieszną, starą kobietą- mamrocze i znowu podciąga nosem.- Oczywiście, że

się cieszę, skarbie. Czy Ray wie?- Dodaje i wydaje się, że odzyskała swój spokój.

- Christian właśnie go poprosił.

- Och, to słodkie. To dobrze.- Słyszę melancholię, ale stara się.

- Tak, było- mamroczę.

- Ana, skarbie, tak bardzo cię kocham. Cieszę się. I oboje musicie nas odwiedzić.

- Tak mamo. Ja też cię kocham.

- Bob mnie woła, muszę kończyć. Daj mi znać, kiedy to będzie. Musimy zaplanować…

będziecie mieli wielkie wesele?

Wielkie wesele, cholera. Nawet o tym nie pomyślałam. Wielkie wesele? Nie. Nie, nie

chcę wielkiego wesela.

382

- Jeszcze nie wiem. Kiedy tylko się dowiem, zadzwonię do ciebie.

- Dobrze. Dbaj o siebie i uważaj. Musicie się wyszaleć… później będzie masa czasu na

dzieci.

Dzieci! Hmm… i znowu to samo- nie do końca ukryte odniesienie do faktu, że miała

mnie tak wcześnie.

- Mamo, nie zniszczyłam ci życia, prawda?

Traci oddech.- O nie, Ano, nigdy tak nie myśl. Byłaś najlepszą rzeczą jaka przytrafiła

się twojemu ojcu i mnie. Po prostu chciałabym, żeby tu był, zobaczył jak wyrosłaś, i że

wychodzisz za mąż.- Znowu jest zamyślona i sentymentalna.

- Też bym tego chciała.- Kręcę głową myśląc o moim mitycznym ojcu.- Mamo, leć już.

Zadzwonię niedługo.

- Kocham cię, skarbie.

- Ja ciebie też, mamo. Do widzenia.

W kuchni Christiana pracuje się jak marzenie. Jak na mężczyznę, który nie ma pojęcia

o gotowaniu, wydaje się, że ma wszystko. Podejrzewam, że pani Jones też uwielbia gotować.

Jedyną rzeczą, której potrzebuję jest czekolada wysokiej jakości, do polewy. Zostawiam dwie

połówki ciasta na chłodzących raszkach, chwytam torebkę i wkładam głowę przez drzwi

gabinetu Christiana. Jest skoncentrowany na ekranie komputera. Spogląda w górę i

uśmiecha się.

- Idę właśnie do sklepu po kilka składników.

- Ok.- Marszczy brwi.

- Co?

- Założysz jakieś jeansy czy coś?

No daj spokój.- Christian, to tylko nogi.

Patrzy na mnie, nie jest rozbawiony. Będzie kłótnia. A są jego urodziny. Przewracam

oczami czując się jak nieznośna nastolatka.

- Co, jeśli bylibyśmy na plaży?- Próbuję innego podejścia.

- Nie jesteśmy na plaży.

- Miałbyś coś przeciwko tej sukience, gdybyśmy byli na plaży?

Rozważa to przez chwilę.- Nie- mówi prosto.

Przewracam oczami i uśmiecham się krzywo.- Cóż, wyobraź sobie, że jesteśmy. Nara.-

Obracam się i biegnę do foyer. Wbiegam do windy zanim mnie łapie. Kiedy drzwi się

zamykają, macham do niego szczerząc się słodko kiedy obserwuje mnie bezradnie- ale na

szczęście jest rozbawiony- ze zwężonymi oczami. Kręci głową, a potem już go nie widzę.

Och, to było ekscytujące. Adrenalina pulsuje w moich żyłach, a moje serce chce uciec

z piersi. Ale im niżej znajduje się winda, tym niżej mój duch. Kurna, co ja zrobiłam?

Pociągnęłam tygrysa za ogon. Będzie wściekły kiedy wrócę. Moja podświadomość

patrzy na mnie gniewnie znad okularów z rózgą w ręce. Cholera. Myślę o tym jak małe mam

383

doświadczenie z mężczyznami. Nigdy wcześniej nie mieszkałam z mężczyzną- no oprócz

Raya- ale z jakiegoś powodu, on się nie liczy. Jest moim tatą... cóż, mężczyzną, którego

uważam za mojego tatę.

A teraz mam Christiana. Myślę, że też nikim tak naprawdę nie mieszkał. Muszę go

zapytać- jeśli nadal ze mną rozmawia.

Ale mam silne poczucie, że powinnam nosić to, co mi się podoba. Pamiętam jego

reguły. Tak, to musi być dla niego trudne, ale przecież sam kupił tą sukienkę. Powinien był

podać sklepowi Neiman lepsze wytyczne. Nic za krótkiego!

Ta sukienka nie jest taka krótka, prawda? Oglądam się w ogromny lustrze lobby.

Cholera. Jest, jest dosyć krótka, ale już zajęłam stanowisko. I bez wątpienia będę musiała

zmierzyć się z konsekwencjami. Zastanawiam się, co zrobi, ale najpierw potrzebuję gotówki.

Gapię się na wydruk z bankomatu: $51,689.16. To o 50 tysięcy dolarów za dużo!

„Anastasio, też będziesz musiała nauczyć się być bogatą, jeśli powiesz „tak”. I tak to się

zaczyna. Biorę swoje nędzne 50 dolarów i idę do sklepu.

Kiedy wracam, idę prosto do kuchni i nie mogę wyzbyć się poczucia zagrożenia.

Christian nadal jest w gabinecie. Jeezu, jest prawie popołudnie. Decyduję, że moją najlepszą

opcją jest stawienie mu czoła i sprawdzenie jaką szkodę zrobiłam. Ostrożnie zerkam przez

drzwi do gabinetu. Rozmawia przez telefon patrząc przez okno.

- A specjalista od Eurocopterów jest umówiony na poniedziałek rano?... Dobrze.

Informuj mnie. Powiedz im, że muszę znać ich ostateczną analizę w poniedziałkowy wieczór

albo wtorkowy poranek.- Rozłącza się i obraca na krześle obrotowym, ale nieruchomieje

kiedy mnie widzi. Jego twarz jest beznamiętna.

- Cześć- szepczę. Nic nie mówi i moje serce spada do żołądka. Szybko wchodzę do

gabinetu i obchodzę biurko do miejsca, w którym siedzi. Nadal nic nie mówi, jego oczy nie

spuszczają ze mnie wzroku. Staję przed nim, czując się jak 50 odcieni głupoty.

- Wróciłam. Jesteś na mnie wściekły?

Wzdycha, sięga po moją rękę i wciąga mnie na swoje kolana obejmując mnie

ramionami. Zakopuje nos w moich włosach.

- Tak- mówi.

- Przepraszam. Nie wiem co mnie napadło.- Kulę się na jego kolanach wdychając ten

niebiański Christianowy zapach i czuję się bezpieczna mimo faktu, że jest wściekły.

- Ani ja. Noś, co chcesz- mamrocze. Przebiega ręką przez moją odkrytą nogę do

mojego uda.- Poza tym, ta sukienka ma swoje zalety.- Schyla się, żeby mnie pocałować i

kiedy nasze usta dotykają się, pożądanie albo żądza albo głęboka potrzeba naprawy sytuacji,

przebiega przeze mnie. Pożądanie zapala moją krew. Chwytam jego głowę w ręce biorąc w

pięści jego włosy. Mruczy, gdy jego ciało odpowiada i z głodem podgryza moją dolną wargę-

384

moje gardło, ucho, jego język atakuje moje usta. Zanim zdaję sobie z tego sprawę, rozpina

spodnie, ustawia mnie okrakiem na sobie i zagłębia się we mnie. Chwytam oparcie krzesła,

moje stopy ledwo sięgają podłogi… i zaczynamy się ruszać.

- Podoba mi się twoja wersja przeprosin- mówi w moje włosy.

- A mi twoja.- Chichoczę wtulając się w jego tors.- Skończyłeś?

- Chryste Ana, chcesz więcej?

- Nie! Chodziło mi o pracę.

- Skończę za jakieś pół godziny. Odsłuchałem twoją wiadomość na poczcie głosowej.

- Z wczoraj.

- Wydawałaś się zmartwiona.

Przytulam go mocno.

- Byłam. To do ciebie niepodobne, żeby nie odpisywać.

Całuje moje włosy.

- Twój tort powinien być gotowy za pół godziny.- Uśmiecham się i schodzę z jego

kolan.

- Czekam na niego z niecierpliwością. Kiedy się piekł, pachniał przepysznie, a nawet

dekadencko.

Uśmiecham się do niego nieśmiało czując się lekko niepewnie, a on odwzajemnia ten

wyraz twarzy. Jeezu, naprawdę tak bardzo się różnimy? Może to przez jego wspomnienia o

pieczeniu z dzieciństwa. Pochylam się, zostawiam szybki pocałunek na jego ustach i wracam

do kuchni.

Jestem gotowa, gdy słyszę jak wychodzi z gabinetu i zapalam pojedynczą, złotą

świeczkę na jego torcie. Uśmiecha się od ucha do ucha, gdy podchodzi do mnie, a ja cicho

śpiewam mu „ Sto lat”. Potem pochyla się i zdmuchuje świeczkę z zamkniętymi oczami.

- Pomyślałem życzenie- mówi kiedy znowu je otwiera i z jakiegoś powodu sposób w

jaki na mnie patrzy powoduje, że rumienię się.

- Polewa jest nadal miękka. Mam nadzieję, że będzie ci smakowało.

- Nie mogę się doczekać, żeby go spróbować, Anastasio- mamrocze i robi z tego coś

bardzo niegrzecznego. Kroję nam po kawałku i zaczynamy jeść małymi widelczykami do

deserów.

- Mmm- mruczy z aprobatą.- Właśnie dlatego chcę się z tobą ożenić.

Śmieję się z ulgą… smakuje mu.

- Gotowa stawić czoła mojej rodzinie?- Christian wyłącza silnik R8. Zaparkowaliśmy na

podjeździe jego rodziców.

385

- Tak. Powiesz im?

- Oczywiście. Z niecierpliwością czekam na ich reakcję.- Uśmiecha się dziko i wysiada z

samochodu.

Jest dziewiętnasta trzydzieści i choć to był ciepły dzień, to chłodna wieczorna bryza

wieje znad zatoki. Owijam się szalem, gdy wysiadam z samochodu. Mam na sobie

szmaragdowo zieloną sukienkę koktajlową, którą znalazłam dzisiaj rano, gdy przeszukiwałam

szafę. Ma szeroki pasek w tym samym kolorze. Christian bierze mnie za rękę i idziemy do

drzwi frontowych. Carrick otwiera je szeroko przed nami zanim zdążymy zapukać.

- Christian, witaj. Wszystkiego najlepszego, synu.- Chwyta zaoferowaną przez

Christiana rękę, ale przyciąga go na chwilę w swoje objęcia zaskakując go.

- Eee… dzięki tato.

- Ana, jak wspaniale znowu cię widzieć.- Mnie też przytula i wchodzimy za nim do

domu.

Zanim udaje nam się postawić stopę w salonie, Kate maszeruje korytarzem w naszą

stronę. Wygląda na wkurzoną.

O nie!

- Wy! Chcę z wami porozmawiać- warczy swoim głosem pod tytułem „ Lepiej mi się

kurwa nie sprzeciwiajcie”. Spoglądam nerwowo na Christiana, który wzrusza ramionami i

decyduje polepszyć jej nastrój, gdy idziemy za nią do jadalni zostawiając zdezorientowanego

Carricka na progu salonu. Kate trzaska drzwiami i obraca się do mnie.

- Co to, kurwa, jest?- Syczy i macha przede mną kartką papieru. W kompletnym

zagubieniu biorę ją od niej i przeglądam szybko. Robi mi się sucho w ustach. O kurwa. To

moja mailowa odpowiedź do Christiana, gdzie omawiamy kontrakt.

MUZYKA:

Eurythmics- This City Never Sleeps

Roberta Flack- The First Time Ever I Saw Your Face

386

Rozdział 22

Kolor znika z mojej twarzy, kiedy moja krew zamieniona w lód i strach przeszywa

moje ciało. Instynktownie staję między nią, a Christianem.

- O co chodzi?- mamrocze Christian zaniepokojonym głosem.

Ignoruję go. Nie wierzę, że Kate nam to robi.

- Kate! To nie ma z tobą nic wspólnego.- Patrzę na nią jadowicie, gniew zastępuje mój

strach. Jak ona śmie to robić? Nie teraz, nie dzisiaj. Nie w urodziny Christiana. Zaskoczona

moją odpowiedzią, mruga szerokimi zielonymi oczami.

- Ana, o co chodzi?- Mówi ponownie Christian, jego ton jest ostrzejszy.

- Christian, mógłbyś wyjść, proszę?- Pytam go.

- Nie. Pokaż mi.- Wyciąga rękę i wiem, że nie wolno się z nim teraz kłócić- jego głos

jest zimny i twardy. Niechętnie podaję mu maila.

- Co on ci zrobił?- Pyta Kate ignorując Christiana. Wygląda na pełną obaw. Rumienię

się i niezliczona liczba erotycznych obrazów przelatuje szybko przez moją głowę.

- To nie twój interes, Kate.- Nie potrafię ukryć rozdrażnienia w moim głosie.

- Skąd to masz?- Pyta Christian, jego głowa jest przekrzywiona na jedną stronę, jego

twarz bez emocji, ale jego głos… tak zwodniczo łagodny. Kate rumieni się.

- To nieistotne.- Widząc jego kamienny, gniewny wzrok kontynuuje pospiesznie.- Był

w kieszeni marynarki, która jak podejrzewam należy do ciebie. Znalazłam ją na drzwiach

sypialni Any.- Skonfrontowana z płonącym szarym wzrokiem Christiana, twardość Kate lekko

umyka, ale wydaje się, że wraca do siebie i patrzy na niego spode łba.

Jest kwintesencją wrogości w prowokującej, czerwonej sukience. Wygląda wspaniale.

Ale dlaczego, do diabła, przeszukuje moje ciuchy? Zazwyczaj jest na odwrót.

- Powiedziałaś komuś?- Głos Christiana jest jak satynowa rękawiczka.

- Nie! Oczywiście, że nie- mówi ostro Kate czując afront. Christian potakuje i wydaje

się relaksować. Obraca się i idzie w stronę kominka. Kate i ja w milczeniu obserwujemy jak

podnosi zapalniczkę z obudowy, podpala maila i puszcza go pozwalając mu spaść w palenisko

i zniknąć. Cisza w pokoju jest przytłaczająca.

- Nawet Elliotowi?- Pytam, kierując uwagę z powrotem na Kate.

- Nikomu- mówi Kate empatycznie i po raz pierwszy wygląda na zmieszaną i

zranioną.- Chcę tylko wiedzieć, że nic ci nie jest, Ano- szepcze.

- Wszystko w porządku, Kate. Lepiej niż w porządku. Proszę, Christian i ja mamy się

dobrze, naprawdę dobrze. Tamto to stara sprawa. Proszę, zignoruj to.

- Zignoruj to?- Mówi.- Jak mogę to zignorować? Co on ci zrobił?- I jej zielone oczy są

pełne troski.

- Nic mi nie zrobił, Kate. Naprawdę. Wszystko jest w porządku.

Mruga.

387

- Naprawdę?- Pyta.

Christian obejmuje mnie ramieniem i przyciąga do siebie nie zdejmując oczu z Kate.

- Ana zgodziła się zostać moją żoną, Katherine- mówi cicho.

- Żoną!- Piszczy Kate, jej oczy rozszerzają się w niedowierzaniu.

- Pobieramy się. Tego wieczoru ogłosimy nasze zaręczyny- mówi.

- Och!- Kate gapi się na mnie.- Zostawiam was na szesnaście dni i to się dzieje? To

bardzo nagłe. Więc wczoraj, kiedy powiedziałam— Patrzy na mnie zagubiona.- A gdzie ten

email się wpasowuje?

- Nigdzie, Kate. Zapomnij o nim, proszę. On mnie kocha, a ja kocham jego. Nie rób

tego. Nie psuj tego przyjęcia i naszego wieczoru- szepczę. Mruga i jej oczy niespodziewanie

lśnią od łez.

- Nie. Oczywiście, że tego nie zrobię. Wszystko w porządku?- Chce zapewnienia.

- Nigdy nie byłam szczęśliwsza- szepczę. Sięga w przód i chwyta mnie za rękę pomimo

obejmującego mnie ramienia Christiana.

- Naprawdę wszystko w porządku?- Pyta z nadzieją.

- Tak.- Szczerzę się do niej, moja radość wraca. Wróciła na moją stronę. Uśmiecha się

do mnie, moja radość odbija się na niej. Wychodzę z objęć Christiana, a ona nagle mnie

przytula.

- Och Ano. Tak się zmartwiłam, kiedy to przeczytałam. Nie wiedziałam co myśleć.

Wyjaśnisz mi to?- Szepcze.

- Pewnego dnia, nie teraz.

- Dobrze. Nikomu nie powiem. Tak bardzo cię kocham, Ano. Jak własną siostrę. Po

prostu pomyślałam… Nie wiedziałam, co myśleć. Przepraszam. Jeśli ty jesteś szczęśliwa, to i

ja jestem szczęśliwa.- Patrzy wprost na Christiana i powtarza swoje przeprosiny. On potakuje,

jego oczy są kamienne, a wyraz twarzy nie zmienia się. O cholera, nadal jest wściekły.

- Naprawdę mi przykro. Masz rację, to nie moja sprawa- szepcze do mnie.

Ktoś puka do drzwi, Kate i ja odskakujemy od siebie. Grace wkłada głowę przez drzwi.

- Wszystko w porządku, skarbie?- Pyta Christiana.

- Wszystko w porządku, pani Grey- mówi niezwłocznie Kate.

- W porządku, mamo- mówi Christian.

- To dobrze.- Grace wchodzi.- Więc nie będziecie miały nic przeciwko jak dam

mojemu synowi urodzinowy uścisk.- Uśmiecha się do nas szeroko. On przytula ją mocno i od

razu topnieje.

- Wszystkiego najlepszego, skarbie- mówi łagodnie, zamykając oczy w jego uścisku.-

Tak się cieszę, że nadal z nami jesteś.

- Mamo, nic mi nie jest.- Christian uśmiecha się do niej. Grace odsuwa się, przygląda

mu się z bliska i szczerzy się.

- Tak się cieszę- mówi i głaszcze go po twarzy.

Ona wie! Kiedy jej powiedział?

388

- Cóż, dzieci, jeśli już skończyliście z tym tete-a-tete, to jest tutaj zbiorowisko ludzi,

którzy chcieliby sprawdzić czy naprawdę jesteś w jednym kawałku, Christian. I chcieliby

życzyć ci wszystkiego najlepszego.

- Zaraz przyjdę.

Grace spogląda z niepokojem na Kate i mnie, wydaje się być zapewniona naszymi

uśmiechami. Puszcz do mnie oko, kiedy trzyma przed nami otwarte drzwi. Christian wyciąga

do mnie rękę i łapię ją.

- Christian, naprawdę przepraszam- mówi pokornie Kate. Pokorna Kate to coś

wartego zapamiętania. Christian potakuje i wychodzimy za nią.

W korytarzu, spoglądam z niepokojem na Christiana.- Czy twoja mama wie o nas?

- Tak.

- Och.- I pomyśleć, że nasz wieczór mógłby zostać zniszczony przez dociekliwą pannę

Kavanagh. Drżę na tą myśl. Implikacje stylu życia Christiana ujawnione wszystkim. Jasna

cholera.

- Cóż, to był interesujący początek wieczoru.- Uśmiecham się do niego słodko.

Spogląda na mnie- i wróciło jego rozbawione spojrzenie. Dzięki niebiosom.

- Panno Steele, jak zawsze ma pani dar do niedopowiedzeń.- Podnosi moją rękę do

swoich ust i całuje moje kostki, gdy wchodzimy do salonu, w którym witają nas nagłe,

spontaniczne i ogłuszające oklaski.

Cholera. Ilu ludzi tu jest?

Szybko przebiegam wzrokiem przez pokój: wszyscy Grey’owie, Ethan z Mią, Dr Flynn i

jego żona, jak podejrzewam. Jest Mac z łodzi, wysoki przystojny Afroamerykanin- pamiętam,

że widziałam go w biurze Christiana, kiedy się poznaliśmy- sukowata przyjaciółka Mii Lily,

dwie kobiety, których w ogóle nie poznaję i … O nie. Moje serce tonie. Ta kobieta… pani

Robinson.

Gretchen materializuje się z tacą szampana. Ma na sobie długą czarną sukienkę, nie

warkoczyki, a kok. Rumieni się i trzepocze rzęsami na Christiana. Aplauz zanika i Christian

ściska moją rękę, gdy wszystkie oczy spoglądają na niego wyczekująco.

- Dziękuję wszystkim. Wygląda na to, że będę tego potrzebował.- Podnosi z tacy dwa

kieliszki i obdarowuje Gretchen krótkim uśmiechem. Gretchen chyba zaraz padnie albo

zacznie się słaniać. Podaje mi kieliszek.

Christian unosi kieliszek i wszyscy od razu suną do przodu. Na przodzie kolumnady

znajduje się ta zła kobieta w czerni. Czy ona w ogóle nosi inne kolory?

- Christian, tak się martwiłam.- Elena przytula go i całuje w obydwa policzki. Christian

nie puszcza mnie, pomimo, że próbuję uwolnić swoją rękę.

- Nic mi nie jest, Eleno- mamrocze chłodno Christian.

- Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś?- Jej prośba jest desperacka, jej oczy szukają jego

oczu.

- Byłem zajęty.

- Nie dostałeś moich wiadomości?

389

Christian porusza się zmieszany i przyciąga mnie bliżej, obejmując ramieniem za talię.

Jego twarz pozostaje beznamiętna, kiedy patrzy na Elenę. Ona nie może mnie dłużej

ignorować, więc potakuje uprzejmie w moim kierunku.

- Ana- pomrukuje.- Wyglądasz ślicznie, skarbie.

- Elena- pomrukuję.- Dziękuję.

Napotykam wzrok Grace. Marszczy brwi obserwując naszą trójkę.

- Eleno, muszę coś ogłosić- mówi Christian, spoglądając na nią beznamiętnie.

Jej czyste niebieskie oczy zasnuwają się mgłą.- Oczywiście.- Udaje uśmiech i cofa się

do tyłu.

- Chciałbym wam coś powiedzieć- woła Christian. Czeka chwilę dopóki szum w pokoju

nie znika i wszystkie oczy znowu spoglądają na niego.

- Dziękuję wszystkim za przybycie. Muszę powiedzieć, że spodziewałem się cichej

rodzinnej kolacji, więc to jest miła niespodzianka.- Patrzy wprost na Mię, która szczerzy się i

macha do niego. Christian kręci głową w rozdrażnieni i kontynuuje.

- Ros i ja— spogląda na rudą kobietę stojącą niedaleko z małą blondynką- mieliśmy

wczoraj małe problemy.

Och, to jest ta Ros, która z nim pracuje. Ros szczerzy się i unosi kieliszek. Christian

potakuje.

- Więc jestem wyjątkowo szczęśliwy, że mogę tu dzisiaj być i podzielić się z wami

wszystkimi bardzo dobrymi wiadomościami. Ta piękna kobieta- spogląda na mnie- panna

Anastasia Rose Steele, zgodziła się zostać moją żoną i chciałbym żebyście dowiedzieli się o

tym jako pierwsi.

Słyszę głośne nabieranie powietrza ze zdziwienia, dziwne wiwaty, a potem aplauz!

Jeezu- to się dzieje naprawdę. Chyba przybrałam kolor sukienki Kate. Christian łapie mnie za

brodę, podnosi moje usta do swoich i krótko całuje.

- Niedługo będziesz moja.

- Już jestem- szepcze.

- Legalnie- mówi bezdźwięcznie i uśmiecha się dziko.

Lily, która stoi obok Mii, wygląda na rozbitą; Gretchen wygląda jakby zjadła coś

obrzydliwego i gorzkiego. Kiedy z niepokojem spoglądam po zebranym tłumie, zauważam

Elenę. Ma otwarte usta. Jest oszołomiona- a nawet przerażona i nie mogę nic poradzić na

niewielkie, ale intensywne uczucie satysfakcji widząc ją oniemiałą. A tak w ogóle, to co ona

tu robi, u diabła?

Carrick i Grace przerywają moje niepokorne myśli i wkrótce jestem przytulana,

całowana przez wszystkich Grey’ów.

- Och Ano. Tak się cieszę, że będziemy rodziną- tryska Grace.- Zmiana w Christianie…

jest… szczęśliwy. I jestem ci taka wdzięczna.- Rumienię się zawstydzona jej entuzjazmem, ale

też sekretnie zadowolona.

- Gdzie pierścionek?- Wypala Mia, gdy mnie przytula.

390

- Emm… Pierścionek! Jeezu. Nawet nie pomyślałam o pierścionku. Spoglądam z

niepokojem na Christiana.

- Wybierzemy go razem- Christian patrzy na nią gniewnie.

- Och, nie patrz tak na mnie, Grey!- Upomina go, a potem obejmuje.- Tak się cieszę

Christian- mówi. Jest jedyną osobą jaką znam, która nie jest onieśmielona przez gniew

Grey’a. Mnie to przeraża… Cóż, na pewno kiedyś tak było.

- Kiedy się pobieracie? Ustaliliście datę?- Uśmiecha się do Christiana.

On kręci głową, jego rozdrażnienie jest namacalne.- Nie mam pojęcia i nie ustaliliśmy.

Ana i ja musimy to wszystko przedyskutować- mówi poirytowany.

- Mam nadzieję, że będziecie mieć wielkie wesele, tutaj- szczerzy się entuzjastycznie,

ignorując jego zgryźliwy ton.

- Prawdopodobnie polecimy jutro do Vegas- warczy na nią i zostaje nagrodzony pełną

wersją nadąsanego grymasu Mii Grey. Przewracając oczami obraca się do Elliota, który po raz

drugi w ciągu tak krótkiego czasu przytula go.

- Brawo, brachu.- Klepie Christiana po plecach.

Odpowiedź pokoju jest niesamowita i mija kilka minut zanim staję obok Christiana i dr

Flynn’a. Zdaje się, że Elena gdzieś zniknęła, a nadąsana Gretchen uzupełnia kieliszki

szampanem.

Obok dr Flynn’a stoi uderzająca młoda kobieta o długich, ciemnych, prawie czarnych

włosach, dekolcie i ślicznych, orzechowych oczach.

- Christian- mówi Flynn wyciągając rękę. Christian ściska ją z radością.

- John. Rhian.- Całuje ciemnowłosą kobietę w policzek. Jest malutka i ładna.

- Cieszę się, że nadal z nami jesteś Christian. Moje życie byłoby nudne i ubogie bez

ciebie.

Christian uśmiecha się złośliwie.

- John!- Upomina go Rhian ku rozbawieniu Christiana.

- Rhian, to Anastasia, moja narzeczona. Ano, to żona Johna.

- Bardzo miło mi poznać kobietę, która w końcu pochwyciła serce Christiana.- Rhian

uśmiecha się do mnie życzliwie.

- Dziękuję- mamroczę znowu zawstydzona.

- Rzuciłeś tam nieźle podkręconą piłkę, Christian.- Dr Flynn kręci głową w

rozbawionym niedowierzaniu. Christian marszczy brwi.

- John, ty i twoje metafory krykieta- Rhian przewraca oczami.- Gratuluję wam obojgu i

wszystkiego najlepszego, Christian. Co za wspaniały prezent urodzinowy.- Uśmiecha się do

mnie szeroko.

Nie miałam pojęcia, że dr Flynn i Elena będą tutaj. To szok i przeszukuję swój umysł,

by sprawdzić czy nie mam czegoś o co mogłabym go zapytać, ale przyjęcie urodzinowe nie

wydaje się właściwym miejscem na konsultację psychiatryczną.

Gawędzimy przez kilka minut. Rhian jest niepracującą, pełnoetatową mamą dwójki

chłopców. Dedukuję, że to ona jest powodem, dla którego dr Flynn praktykuje w Stanach.

391

- Ma się dobrze, Christian. Bardzo dobrze odpowiada na leczenie. Jeszcze kilka

tygodni i będziemy mogli rozważać program dochodzącego pacjenta.- Głosy dr Flynn’a i

Christiana są ciche, ale nie mogę nie słuchać i raczej nieuprzejmie przestaję słuchać Rhian.

- Więc teraz to same przyjęcia dziecięce i pieluchy…

- To musi zajmować ci dużo czasu.- Rumienię się, zwracając uwagę z powrotem na

Rhian, która śmieje się słodko. Wiem, że Christian i Flynn rozmawiają o Leili.

- Zapytaj ją o coś dla mnie- mamrocze Christian.

- Więc czym się zajmujesz, Anastasio?

- Proszę, Ana. Pracuję w branży wydawniczej.

Christian i dr Flynn jeszcze bardziej obniżają głosy, to takie frustrujące. Ale przestają,

gdy dołączają do nas dwie kobiety, których wcześniej nie rozpoznałam- Ros i szampańska

blondynka, którą Christian przedstawia jako jej partnerkę, Gwen.

Ros jest czarująca i wkrótce odkrywam, że mieszkają prawie naprzeciwko Escali. Jest

pełna pochwał dla umiejętności pilotażu Christiana. To był jej pierwszy raz w Charlie Tango i

mówi, że nie wahałaby się, żeby znowu polecieć. Jest jedną z niewielu kobiet, która nie jest

olśniona Christianem… cóż, powód jest oczywisty.

Gwen jest chichocząca i ma kpiące poczucie humoru. Christian wydaje się czuć

wybitnie dobrze w ich towarzystwie. Zna je dobrze. Nie rozmawiają o pracy, ale już widzę, że

Ros jest bystrą kobietą, która z łatwością za nim nadąża. Ma też świetny, gardłowy śmiech

spowodowany zbyt dużą ilością papierosów.

Grace przerywa naszą leniwą konwersację, by poinformować wszystkich, że kolacja

jest serwowana w formie bufetu w kuchni Grey’ów. Goście powoli kierują się na tyły domu.

Mia dopada mnie w korytarzu. W swojej jasnoróżowej, falbaniastej lalkowej sukience

i zabójczych szpilkach, góruje nade mną niczym Bożonarodzeniowa wróżka. Trzy ma dwa

kieliszki do koktajlów.

- Ana- syczy konspiracyjnie. Spoglądam na Christiana, który puszcza mnie ze

spojrzeniem pod tytułem powodzenia-dla-mnie-też-niemożliwym-jest-radzenie-sobie-z-nią i

wkradam się za nią do jadalni.

- Proszę- mówi psotnie.- To jeden ze specjalnych cytrynowych Martini mojego taty. O

wiele lepszy niż szampan.- Podaje mi kieliszek i obserwuje niepewnie, gdy biorę pierwszy

niepewny łyk.

- Hmmm… pyszne. Ale mocne.- Czego chce? Próbuje mnie upić?

- Ano, potrzebuję porady. I nie mogę zapytać Lily. Ona wszystko krytykuje.- Mia

przewraca oczami, a potem szczerzy się do mnie.- Jest o ciebie taka zazdrosna. Myślę, że

miała nadzieję, że któregoś dnia ona i Christian będą razem.- Mia wybucha śmiechem na ten

absurd, a ja czuję niepokój.

To jest coś, z czym będę musiała borykać się przez długi czas- innych kobiet

pragnących mojego mężczyzny. Odpycham nieproszoną myśl ze swojej głowy i odwracam

swoją uwagę kieliszkiem w dłoni. Biorę kolejnego łyka martini.

- Spróbuję pomóc. Wal.

392

- Jak wiesz, Ethan i ja poznaliśmy się niedawno, dzięki tobie.- Uśmiecha się szeroko.

- Tak.- Dokąd ona z tym zmierza do diabła?

- Ano, on nie chce się ze mną spotykać.- Wydyma usta.

- Och.- Mrugam na nią w oszołomieniu i myślę Może po prostu aż tak na ciebie nie

leci.

- Słucha, to źle zabrzmiało. Nie chce się ze mną spotykać, bo jego siostra spotyka się z

moim bratem. No wiesz, myśli, że to jak kazirodztwo. Ale wiem, że mu się podobam. Co

mogę zrobić?

- Och, rozumiem- mamroczę próbując kupić trochę czasu. Co mogę powiedzieć?-

Możesz zgodzić się na przyjaźń i dać sobie nawzajem trochę czasu? Chodzi mi o to, że

dopiero go poznałaś.

Unosi brew i rumienię się.

- Posłucha, wiem, że ja dopiero co poznałam Christiana, ale…- Patrzę na nią spode

łba, niepewna co chcę powiedzieć.- Mia, to jest coś, co ty i Ethan musicie razem rozwiązać. Ja

spróbowałabym przyjaźni.

Mia uśmiecha się szeroko.

- Nauczyłaś się tego spojrzenia od Christiana.

Rumienię się.- Jeśli chcesz rady, zapytaj Kate. Może ona będzie miała jakiś wgląd w to

jak czuje się jej brat.

- Myślisz?- Pyta Mia.

- Tak- uśmiecham się zachęcająco.

- Super. Dzięki Ana.- Znowu mnie przytula i wybiega podekscytowana do drzwi-

jestem pod wrażeniem zważając na jej wysokie obcasy. Bez wątpienia leci teraz zawracać

głowę Kate. Biorę kolejny łyk martini i mam zamiar pójść za nią, ale zatrzymuję się.

Elena wpada do pokoju z napiętą twarzą ukazującą ponurą, wściekłą determinację.

Cicho zamyka za sobą drzwi i patrzy na mnie spode łba.

Osz cholera.

- Ana- szydzi.

Przywołuję całą swoją kontrolę, jestem lekko oszołomiona dwoma kieliszkami

szampana i zabójczym koktajlem w ręce. Krew odpłynęła mi z twarzy, ale rozkazuję mojej

podświadomości i wewnętrznej bogini zachować spokój, bym mogła wyglądać na tak

nieporuszoną jak mogę.

- Elena.- Mój głos jest malutki, ale opanowany- pomimo moich suchych ust. Dlaczego

ta kobieta tak bardzo mnie przeraża? I czego teraz chce?

- Zaoferowałabym ci moje serdeczne gratulacje, ale myślę, że byłoby to niewłaściwe.-

Jej przyszpilające, zimne niebieskie oczy wpatrują się we mnie mroźno i są wypełnione

nienawiścią.

- Ani nie potrzebuję ani nie chcę twoich gratulacji, Eleno. Jestem zaskoczona i

rozczarowana, że cię tu widzę.

Unosi brew. Chyba jest pod wrażeniem.

393

- Nie myślałam o tobie jako o godnym przeciwniku, Anastasio. Ale zaskakujesz mnie

na każdym kroku.

- Ja w ogóle o tobie nie myślałam.- Kłamię chłodno. Christian byłby dumny.- A teraz

jeśli mi wybaczysz, mam o wiele lepsze rzeczy do roboty niż marnowanie czasu na ciebie.

- Nie tak prędko, paniusiu- syczy opierając się o drzwi efektywnie je blokując.- Co ty

sobie wyobrażasz zgadzając się wyjść za Christiana? Jeśli choć przez moment myślisz, że

możesz go uszczęśliwić, to bardzo się mylisz.

- To, na co godzę się zrobić z Christianem to nie twoja sprawa.- Uśmiecham się z

sarkastyczną słodkością. Ignoruje mnie.

- On ma potrzeby, potrzeby, których ty nie możesz nawet zacząć zaspokajać.- Napawa

się.

- Co ty wiesz o jego potrzebach?- Warczę. Moje oburzenie zapala się jasno, płonąc we

mnie, gdy adrenalina mknie przez moje ciało. Jak ta popierdolona suka śmie wygłaszać mi

kazania?- Nie jesteś niczym więcej niż chorym człowiekiem molestującym dzieci i gdyby to

zależało ode mnie, to wrzuciłabym cię do siódmego kręgu piekła i odeszła z uśmiechem. A

teraz zejdź mi z drogi. A może mam cię do tego zmusić?

- Popełniasz tutaj wielki błąd, panienko.- Macha na mnie długim, chudym, idealnie

wypielęgnowanym palcem.- Jak śmiesz oceniać nasz styl życia? Nic nie wiesz i nie masz

pojęcia w co się pakujesz. I jeśli myślisz, że będzie szczęśliwy z małą, myszowatą

materialistką lecącą na kasę to…

Wystarczy! Rzucam resztkę mojego cytrynowego martini na jej twarz mocząc ją.

- Nie waż się mówić mi w co się pakuję!- Krzyczę na nią.- Kiedy się nauczysz? To nie

twój cholerny interes!

Gapi się na mnie z horrorem, wycierając lepkiego drinka z twarzy. Sądzę, że zaraz się

na mnie rzuci, ale nagle zostaje popchnięta do przodu kiedy drzwi otwierają się.

Christian stoi w progu. Ogarnięcie sytuacji zajmuje mu nanosekundę- ja poszarzała i

drżąca, ona przemoczona i wściekła. Jego śliczna twarz ciemnieje i wygina się w złości, gdy

staje między nami.

- Co ty robisz Eleno do kurwy nędzy?- Mówi, jego głos jest kamienny i naznaczony

groźbą.

Mruga na niego.- Ona nie jest dla ciebie odpowiednia, Christian- szepcze.

- Co???- Krzyczy przestraszając nas obie. Nie widzę jego twarzy, ale jego całe ciało

napięło się i wydziela antypatię.

- Skąd ty kurwa wiesz, co jest dla mnie odpowiednie?

- Masz potrzeby, Christianie- mówi łagodniejszym głosem.

- Powiedziałem ci wcześniej, to nie twój kurewski interes- ryczy. O cholera- Bardzo Zły

Christian podniósł swoją nie tak okropną głowę. Ludzie to usłyszą.

- Co to ma być?- Milknie patrząc na nią gniewnie.- Myślisz, że to ty? Ty? Myślisz, że ty

jesteś dla mnie odpowiednia?- Jego głos jest łagodniejszy, ale ocieka pogardą i nagle, nie

394

chcę tutaj być. Nie chcę być świadkiem tego intymnego zdarzenia. Jestem intruzem. Ale

utknęłam- moje nogi nie chcę się poruszyć.

Elena przełyka ślinę i wydaje się wracać do siebie. Jej poza lekko się zmienia, staje się

bardziej rozkazująca i robi krok w jego stronę.

- Byłam najlepszą rzeczą jaka kiedykolwiek ci się przydarzyła- syczy do niego z

arogancją.- Popatrz teraz na siebie. Jeden z najbogatszych, odnoszących największe sukcesy

przedsiębiorców w Stanach Zjednoczonych. Kontrolujący, ambitny, niczego nie potrzebujesz.

Jesteś panem wszechświata.

Christian cofa się jakby go poraziło i patrzy na nią z oburzonym niedowierzaniem.

- Kochałeś to, Christian, nie próbuj się oszukiwać. Byłeś na drodze do samo destrukcji

i ocaliłam cię od tego, ocaliłam cię przed życiem za kratkami. Uwierz mi, kochanie, właśnie

tam byś skończył. Nauczyłam cię wszystkiego, co wiesz, wszystkiego czego potrzebujesz.

Christian blednie gapiąc się na nią w przerażeniu. Kiedy się odzywa, jego głos jest niski

i wyraża niedowierzanie.

- Nauczyłaś mnie pieprzyć, Eleno. Ale to jest puste tak jak ty. Nic dziwnego, że Linc

odszedł.

Gula rośnie w moich ustach. Nie powinno mnie tu być. Ale jestem przyspawana w

miejscu, chorobliwie zafascynowana, kiedy wzajemnie się patroszą.

- Ani razu mnie nie przytuliłaś- szepcze Christian.- Ani razu nie powiedziałaś, że mnie

kochasz.

Elena zwęża oczy.- Miłość jest dla głupców, Christianie.

- Wynoś się z mojego domu.- Nieskazitelny, wściekły głos Grace straszy nas. Trzy

głowy obracają się do miejsca, w którym stoi Grace, na progu pokoju. Patrzy gniewnie na

Elenę, która blednie pod swoją opalenizną St.Tropez.

Czas wydaje się wisieć w miejscu, gdy zbiorowo głośno nabieramy powietrza, a Grace

wchodzi do pokoju. Jej oczy lśnią furią nie opuszczając Eleny dopóki nie staje przed nią. Oczy

Eleny rozszerzają się w alarmie, a Grace wymierza jej policzek przez twarz. Odgłos uderzenia

odbija się od ścian jadalni.

- Zabieraj swoje obrzydliwe pazury z mojego syna dziwko i wynoś się z mojego domu.

Natychmiast!- Syczy przez zaciśnięte zęby.

Elena chwyta czerwieniejący policzek i przez chwilę gapi się w przerażeniu.

Zszokowana mruga na Grace. Potem pospiesznie wychodzi z pokoju, nie kłopocząc się

zamknięciem za sobą drzwi.

Grace obraca się powoli do Christiana i napięta cisza przykrywa nas jak gruby koc, gdy

Christian i Grace patrzą na siebie. Po chwili, Grace odzywa się.

- Ano, zanim oddam ci go, mogłabyś mi dać chwilę albo dwie na osobności z moim

synem?- Jej głos jest cichy, zachrypnięty, ale bardzo silny.

- Oczywiście- szepczę i wychodzę tak szybko jak mogę, spoglądając z lękiem przez

ramię. Ale żadne z nich nie patrzy na mnie, kiedy wychodzę. Nadal wpatrują się w siebie, ich

niewypowiedziana komunikacja wrzeszczy głośno.

395

Kiedy jestem w korytarzu, momentalnie czuję się zagubiona. Serce mi wali, a krew

mknie przez żyły… Czuję się spanikowana i nie na miejscu. Kurwa mać, to było ciężka

sytuacja, a teraz Grace wie. Cholera. Nie mam pojęcia, co powie Christianowi i wiem, że to

złe, ale opieram się o drzwi i próbuję podsłuchać.

- Jak długo, Christianie?- Głos Grace jest łagodny. Ledwie ją słyszę.

Nie słyszę jego odpowiedzi.

- Ile miałeś lat?- Jej głos jest bardziej nalegający.- Powiedz mi. Ile miałeś lat, kiedy to

wszystko się zaczęło?- Znowu nie słyszę Christiana.

- Wszystko w porządku, Ano?- Przerywa mi Ros.

- Tak. W porządku. Dziękuję. Ja…

Ros uśmiecha się.- Właśnie idę po torebkę. Potrzebuję papierosa.

Przez chwilę rozważam czy się do niej nie przyłączyć.

- Idę do łazienki.- Muszę pozbierać nerwy i myśli, przemyśleć to, czego właśnie

doświadczyłam i co usłyszałam. Górne pięto wydaje się być najbezpieczniejszym miejscem,

jeśli chcę pobyć sama. Obserwuję jak Ros wchodzi do pracowni artystycznej i ruszam po

schodach na drugie piętro, biorąc pod dwa stopnie naraz. A potem na trzecie. Jest tylko

jedno miejsce, w którym chcę być.

Otwieram drzwi do dziecięcego pokoju Christiana i zatrzaskuję je za sobą, biorąc

wielki haust powietrza. Podchodzę do jego łóżka, opadam na nie i wpatruję się w zwykły

biały sufit.

Ja pierdolę. To musi być bez wątpienia jedna z najbardziej wyczerpujących

konfrontacji z jaką kiedykolwiek musiałam się zmierzyć. A teraz czuję się pusta. Mój

narzeczony i jego eks kochanka- żadna przyszła panna młoda nie powinna tego oglądać.

Mimo tego, część mnie cieszy się, że odkryła swoje prawdziwe oblicze, i że byłam tego

świadkiem.

Moje myśli wracają do Grace. Biedna Grace, że musiała to wszystko usłyszeć. Ściskam

jedną z poduszek Christiana. Będzie wiedziała, że Christian i Elena mieli romans, ale nie

będzie miała pojęcia jakiej natury. Dzięki Bogu. Jęczę.

Co ja robię? Może ta zła wiedźma miała rację.

Nie, odmawiam uwierzenia w to. Jest zimna i okrutna. Kręcę głową. Ona się myli.

Jestem odpowiednia dla Christiana. Jestem tym, czego potrzebuje. I w momencie

oszałamiającej jasności, nie kwestionuję tego jak żył do niedawna, ale dlaczego. To, co robił

niezliczonym dziewczynom- nawet nie chcę wiedzieć ile ich było. „Jak” nie jest złe. Wszystkie

były dorosłe. Wszystkie były w- jak to ujął Flynn?- w bezpiecznych, zdrowych, dobrowolnych

związkach. Chodzi o to dlaczego. „Dlaczego” było złe. „Dlaczego” pochodziło z jego

mrocznego miejsca.

Zamykam oczy i kładę na nich ramię. Ale teraz poszedł naprzód, zostawił to za sobą i

oboje jesteśmy w świetle. Jestem olśniona przez niego, a on przeze mnie. Możemy

prowadzić siebie nawzajem. Nęka mnie pewna myśl. Cholera! Napastliwa, wewnętrzna myśl i

jestem w jedynym miejscu, w którym mogę odegnać tego ducha. Tak, muszę to zrobić.

396

Staję na nogach drżąc, zdejmuję buty, podchodzę do jego biurka i oglądam tablicę

nad nim. Zdjęcia młodego Christiana nadal tu są- bardziej przejmujące niż kiedykolwiek, gdy

myślę o spektaklu pomiędzy nim, a panią Robinson, którego właśnie byłam świadkiem. W

rogu znajduje się małe czarno-białe zdjęcie jego matki, dziwki uzależnionej od koksu.

Włączam lampkę na biurku i ustawiam strumień światła na jej zdjęcie. Nawet nie

znam jej imienia. Jest do niego bardzo podobna, ale młodsza, smutniejsza i patrząc na jej

pełną żalu twarz czuję współczucie. Próbuję znaleźć podobieństwa między jej twarzą i moją.

Wpatruję się w zdjęcie z naprawdę bardzo, bardzo bliska i nie widzę żadnych. Może poza

włosami, ale jej chyba są jaśniejsze od moich. W ogóle nie jestem do niej podobna. To ulga.

Moja podświadomość cmoka na mnie ze skrzyżowanymi ramionami, patrząc

gniewnie znad swoich okularów. Dlaczego się torturujesz? Powiedziałaś „tak”. Pościeliłaś

sobie. Zaciskam na nią usta. Tak, zrobiłam to i to z radością. Chcę leżeć w tym posłanym

łóżku z Christianem do końca życia. Moja wewnętrzna bogini siedzi w pozycji lotosu i

uśmiecha się. Tak. Podjęłam właściwą decyzję.

Muszę go znaleźć. Christian będzie się martwił. Nie mam pojęcia jak długo byłam w

tym pokoju- pomyśli, że uciekłam. Przewracam oczami, gdy rozmyślam o jego

przewrażliwieniu. Mam nadzieję, że on i Grace już skończyli. Drżę na myśl co jeszcze mogła

mu powiedzieć.

Spotykam Christiana, kiedy wchodzi po schodach na drugie piętro szukając mnie. Jego

twarz jest napięta i zmęczona- to nie ten beztroski 50, z którym przyjechałam. Kiedy staję na

piętrze, on zatrzymuje się na ostatnim stopniu, więc jesteśmy na tej samej wysokości oczu.

- Cześć- mówi ostrożnie.

- Cześć- odpowiadam z rezerwą.

- Martwiłem się—

- Wiem- przerywam mu.- Przepraszam, nie mogłam stawić czoła uroczystości.

Musiałam po prostu, wiesz, uciec. Żeby pomyśleć.- Podnoszę rękę i głaszczę go po twarzy.

Zamyka oczy i wtula twarz w moją rękę.

- I pomyślałaś, że zrobisz to w moim pokoju?

- Tak.

Sięga po moją rękę i przyciąga w swój uścisk, a ja chętnie oddaję się jego ramionom,

mojemu ulubionemu miejscu na świecie. Pachnie świeżym praniem, żelem pod prysznic i

Christianem- najbardziej uspakajającym i podniecającym zapachem na planecie. Wdycha

powietrze nosem w moich włosach.

- Przepraszam, że musiałaś to wszystko znieść.

- To nie twoja wina, Christian. Dlaczego ona tutaj była?- Spogląda na mnie i jego usta

układają się w przepraszającą minę.

- Jest przyjacielem rodziny.

Próbuję nie reagować.- Już nie. Jak twoja mama?

- Mama jest teraz nieźle wkurwiona na mnie. Naprawdę się cieszę, że tu jesteś, i że

jesteśmy w środku przyjęcia. W innym wypadku mogłoby być ze mną krucho.

397

- Tak źle, co?

Potakuje, jego oczy są poważne i wyczuwam jego oszołomienie jej reakcją.

- Winisz ją?- Mój głos jest cichy i zachęcający.

Przytula mnie mocniej i wydaje się być niepewny, myśli.

W końcu odpowiada.- Nie.

Wow! Przełom!- Możemy usiąść?- Pytam.

- Jasne. Tutaj?

Potakuję i oboje siadamy na najwyższym stopniu.

- Więc, jak się czujesz?- Pytam z niepokojem chwytając jego rękę i spoglądając na jego

smutną, poważną twarz.

Wzdycha.

- Wyzwolony.- Wzrusza ramionami, a potem uśmiecha się szeroko- cudowny,

beztroski uśmiech Christiana, a zmęczenie i napięcie obecne chwilę temu znikają.

- Naprawdę?- Odwzajemniam jego uśmiech. Wow, przeszłabym na czworakach przez

potłuczone szkło dla tego uśmiechu.

- Nasze interesy biznesowe są skończone. Koniec.

Marszczę brwi.- Upłynnisz salony?

Prycha.- Nie jestem windykatorem, Anastasio.- Upomina mnie.- Nie. Podaruję je jej.

W poniedziałek porozmawiam z moim prawnikiem. Choć tyle jestem jej winny.

Unoszę brew.- Nie będzie więcej pani Robinson?- Jego usta wykrzywiają się w

rozbawieniu i kręci głową.

- Nie.

Szczerzę się.

- Przykro mi, że straciłeś przyjaciela.

Wzrusza ramionami, a potem uśmiecha się złośliwie.- Naprawdę?

- Nie- przyznaję się rumieniąc.

- Chodź.- Wstaje i wyciąga do mnie rękę.- Przyłączmy się do przyjęcia na naszą cześć.

Może się nawet upiję.

- Upijasz się?- Pytam i biorę jego rękę.

- Nie odkąd byłem dzikim nastolatkiem.- Schodzimy po schodach.

- Jadłaś?- Pyta.

O cholera.

- Nie.

- Cóż, powinnaś. Po wyglądzie i zapachu Eleny wnioskuję, że wylałaś na nią jeden z

zabójczych koktajli mojego ojca.- Spogląda na mnie próbując zetrzeć rozbawienie ze swojej

twarzy, ale nie udaje mu się.

- Christian, ja—

Podnosi rękę.

398

- Żadnych kłótni, Anastasio. Jeśli masz zamiar pić i rzucać alkoholem w moje byłe, to

musisz jeść. To zasada numer jeden. Wydaje mi się, że już przeprowadzaliśmy tą rozmowę po

naszej pierwszej wspólnej nocy.

O tak. Heathman.

Z powrotem w korytarzu, zatrzymuje się i głaszcze mnie po twarzy przejeżdżając

palcami po mojej szczęce.

- Leżałem godzinami i patrzyłem jak śpisz- mamrocze.- Może już nawet wtedy cię

kochałem.

Och.

Pochyla się i całuje mnie delikatnie, a ja rozpuszczam się wszędzie. Całe napięcie z

ostatniej godziny umyka z mojego ciała.

- Jedz- szepcze.

- Ok- zgadzam się, bo w tej chwili prawdopodobnie zrobiłabym dla niego wszystko.

Bierze mnie za rękę i prowadzi w stronę kuchni, gdzie impreza jest rozkręcona na maksa.

- Dobranoc John, Rhian.

- Jeszcze raz moje gratulację, Ano. Będzie wam dobrze.- Dr Flynn uśmiecha się do nas

uprzejmie stojąc ramię w ramię z Rhian, gdy szykują się do wyjścia.

- Dobranoc.

Christian zamyka drzwi i kręci głową. Spogląda na mnie, jego oczy są nagle

rozjaśnione podekscytowaniem.

A to co?

- Została tylko rodzina. Myślę, że moja mama za dużo wypiła.- Grace śpiewa karaoke

na jakiejś konsoli do gier w pokoju rodzinnym. Kate i Mia dają jej zarobić.

- Winisz ją?- Uśmiecham się złośliwie próbując zachować między nami lekką

atmosferę. Udaje mi się.

- Czy widzę krzywy uśmieszek, panno Steele?

- Tak.

- To był niezły dzień.

- Christian, ostatnio każdy dzień z tobą to niezły dzień- mój glos jest sardoniczny.

Kręci głową.- Trafne spostrzeżenie, panno Steele. Chodź. Chcę ci coś pokazać.- Bierze

mnie za rękę i prowadzi przez dom do kuchni, gdzie Carrick, Ethan i Elliot rozmawiają o

Marinersach, piją ostatnie drinki i jedzą resztki.

- Na spacerek?- Elliot droczy się sugestywnie, gdy wychodzimy przez francuskie drzwi.

Christian ignoruje go. Carrick marszczy brwi na Elliota kręcąc głową w cichej reprymendzie.

Kiedy idziemy po schodach na trawnik, zdejmuję buty. Półksiężyc świeci jasno nad

zatoką. Jest błyszczący, zalewa wszystko różnymi odcieniami szarości, gdy światła Seattle

migoczą słodko w oddali. Światła w hangarze są zapalone, łagodne ciepło w zimnym

otoczeniu blasku księżyca.

399

- Christian, chciałabym jutro pójść do kościoła.

- Och?

- Modliłam się, żebyś wrócił żywy i wróciłeś. Chociaż tyle mogę zrobić.

- Ok.

Przez kilka chwil idziemy w milczeniu trzymając się za ręce. Potem coś mi się

przypomina.

- Gdzie powiesisz zdjęcia, które zrobił mi José?

- Pomyślałem, że możemy powiesić je w nowym domu.

- Kupiłeś go?

Zatrzymuje się i wpatruje we mnie, jego głos jest pełen troski.- Tak. Myślałem, że ci

się podobał.

- Podoba mi się. Kiedy go kupiłeś?

- Wczoraj rano. Teraz musimy zdecydować, co z nim zrobić- mówi z ulgą.

- Nie burz go. Proszę. To taki śliczny dom. Potrzebuje tylko odrobiny czułej miłości.

Christian patrzy na mnie i uśmiecha się.- Ok. Porozmawiam z Elliotem. Zna dobrego

architekta; pracowała nad moim domem w Aspen. On może zająć się przebudową.

Prycham, bo nagle przypomina mi się ostatni raz kiedy przechodziliśmy przez ten

trawnik w świetle księżyca do hangaru. Och, może to właśnie będziemy teraz robić.

Uśmiecham się szeroko.

- Co?

- Pamiętam jak ostatnim razem zabrałeś mnie do hangaru.

Christian chichocze cicho.- Och, to była zabawa. W zasadzie…- Nagle zatrzymuje się i

przerzuca mnie sobie przez ramię. Piszczę, choć jesteśmy już blisko.

- Byłeś naprawdę zły, jeśli dobrze pamiętam- dyszę.

- Anastaio, ja zawsze jestem naprawdę zły.

- Nie, nie jesteś.

Wymierza mi klapsa i zatrzymuje się przy drewnianych drzwiach. Zsuwa mnie po

swoim ciele z powrotem na ziemię i chwyta moją twarz w dłonie.

- Nie, już nie.- Schyla się i mocno mnie całuje. Kiedy się odsuwa, nie mogę złapać

tchu, a pożądanie mknie przez moje ciało.

Spogląda na mnie i w świetle światła dochodzącego z wewnątrz hangaru widzę, że

jest zaniepokojony. Mój zaniepokojony mężczyzna, nie biały rycerz czy mroczny rycerz, ale

mężczyzna- piękny, nie tak popieprzony mężczyzna, którego kocham. Sięgam i głaszczę jego

twarz przebiegając palcami po jego baczkach i wzdłuż szczęki do jego brody. Potem

pozwalam palcu wskazującemu dotknąć jego ust. Relaksuje się.

- Mam ci tutaj coś do pokazania- mówi i otwiera drzwi.

Ostre, fluorescencyjne światło oświetla imponującą motorówkę przyczepioną do

doku, która delikatnie kołysze się na ciemnej wodzie. Obok niej stoi łódka.

- Chodź.- Christian bierze mnie za rękę i prowadzi do góry po drewnianych schodach.

Otwiera drzwi i odsuwa się na bok, by mnie wpuścić.

400

Moja szczęka upada na podłogę. Poddasze jest nie do rozpoznania. Pokój jest

wypełniony kwiatami… wszędzie są kwiaty. Ktoś stworzył magiczną altankę z pięknych,

dzikich kwiatów zmieszanych ze światełkami i miniaturowymi latarenkami, które oświetlają

pokój łagodnym i bladym światłem.

Moja twarz obraca się do niego, a on patrzy na mnie, jego twarz jest nieczytelna.

Wzrusza ramionami.

- Chciałaś serduszek i kwiatków- mamrocze.

Mrugam i nie do końca wierzę w to, co widzę.

- Masz moje serce.- I macha ręką wokół pokoju.

- A tutaj są kwiaty- szepczę rozmyślając nad jego zdaniem.- Christian, jest ślicznie.-

Nie wiem co innego mogłabym powiedzieć. Serce podskakuje mi do gardła, a łzy zbierają się

w oczach.

Chwyta mnie za rękę i wciąga do pokoju. Zanim to do mnie dociera, klęka przede mną

na jednej nodze. Osz cholera… Tego się nie spodziewałam! Przestaję oddychać.

Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjmuje pierścionek i patrzy na mnie oczami

jasnymi, ogorzałymi i pełnymi emocji.

- Anastasio Steele. Kocham cię. Chcę cię kochać, wielbić i ochraniać przez resztę

mojego życia. Bądź moja. Zawsze. Dziel ze mną moje życie. Wyjdź za mnie.

Mrugam na niego, gdy moje łzy zaczynają spływać. Mój 50, mój mężczyzna. Tak

bardzo go kocham i wszystko, co mogę powiedzieć w tym przypływie emocji to:- Tak.

Uśmiecha się szeroko z ulgą i powoli zakłada pierścionek na mój palec. Jest piękny,

owalny diament na platynowej obrączce. Jeezu, jest wielki… Wielki, ale taki prosty i

zachwycający w swojej prostocie.

- Och, Christian.- Szlocham nagle przytłoczona radością i też padam przed nim na

kolana. Moje palce wplątują się w jego włosy i całuję go. Całuję go całym swoim sercem i

duszą. Całuję tego pięknego mężczyznę, który kocha mnie tak jak ja kocham jego. Obejmuje

mnie, jego ręce przesuwają się do moich włosów, jego usta na moich. Głęboko w sobie

wiem, że zawsze będę należała do niego, a on zawsze będzie mój. Tak daleko razem

zaszliśmy, jeszcze długa droga przed nami, ale jesteśmy dla siebie stworzeni. Tak ma być.

Końcówka papierosa iskrzy się jasno w ciemności, kiedy głęboko się nim zaciąga.

Wydmuchuje dym kończąc dwom kółeczkami dymu, które znikają przed nim. Są blade jak

duchy w świetle księżyca. Przesuwa się na fotelu znudzony i bierze szybki łyk Burbona z

butelki zawiniętej w brązowy papier. Potem kładzie ją z powrotem między uda.

Nie wierzy, że on jeszcze tu jest. Jego usta wykrzywiają się w sardoniczny sposób.

Helikopter był pochopnym i śmiałym posunięciem. Jednym z najbardziej ożywczych rzeczy

401

jakie zrobił w swoim życiu. Ale niezbyt korzystną. Ironicznie przewraca oczami. Kto by

pomyślał, że ten skurwysyn naprawdę potrafi latać tym gównem?

Prycha.

Nie doceniali go. Jeśli Grey myślał choć przez chwilę, że on usunie się w cień skomląc,

to ten chuj gówno wie.

Tak było przez całe jego życie. Ludzie bez przerwy go niedoceniali- to tylko facet,

który czyta książki. Pieprzyć to! Mężczyzna z fotograficzną pamięcią, który czyta książki. Och,

rzeczy, których się nauczył, które wie. Znowu prycha. Taa, wiem o tobie, Grey. Rzeczy, które o

tobie wiem.

Całkiem nieźle jak na dzieciaka z rynsztoka Detroit.

Całkiem nieźle jak na dzieciaka, który wygrał stypendium do Princeton.

Całkiem nieźle jak na dzieciaka, który ciężko harował na studiach i dostał się do

branży wydawniczej.

A teraz to wszystko się spierdoliło, spierdoliło przez Grey’a i jego małą sukę. Patrzy

spode łba na dom jak gdyby on reprezentował wszystko czym gardzi. Ale nic się nie dzieje.

Jedynym dramatem była zdyszana blondynka w czerni biegnąca po podjeździe we łzach

zanim wsiadła do białego CLK i odjechała.

Chichocze w rozbawieniu, a potem wzdryga się. Kurwa, jego żebra. Nadal są obolałe

od kopniaka pachołka Grey’a.

Odtwarza tą scenę w swojej głowie. „Kurwa, jeśli jeszcze raz dotkniesz pannę Steele,

to cię kurwa zabiję.”

Ten sukinsyn też dostanie za swoje. Taa, dostanie to, na co zasługuje.

Z powrotem rozsiada się na fotelu. Wygląda na to, że to będzie długa noc. Zostanie,

poobserwuje i poczeka. Wyjmuje kolejnego czerwonego Marlboro. Jego szansa nadejdzie.

Jego szansa nadejdzie wkrótce.

Koniec części drugiej…

Dziękuję Wam ,

Madzik :)

„50 Ciemniejszych Odcieni” · 2 Prolog Znowu wrócił. Mamusia śpi i znowu jest chora. Chowam...

Documents

Transcript of „50 Ciemniejszych Odcieni” · 2 Prolog Znowu wrócił. Mamusia śpi i znowu jest chora. Chowam...