1

2

umanistyczna klasa, złożona w dużej mierze z młodych, świadomych swego

zewnętrznego i duchowego piękna kobiet i kilku pewnych swoich typów

mężczyzn, nie mogła chyba wybrać bardziej adekwatnego dla siebie tematu

niż piękno. Jest to dla każdego człowieka pojęcie o tak odmiennym znaczeniu, a

także jest to motyw tak chętnie wykorzystywany w sztuce i kulturze, że zbiór artykułów

przygotowany na ten temat tworzy niemal kalejdoskop pojęć. W pełni ukazuje to, jak

szeroko pojmujemy kwestię piękna nie tylko namacalnego, ale też tego ideowego,

którego nie da się wprost scharakteryzować. Dostrzegamy je w wielu materiach –

zdjęciach, miłości, twarzach ukochanych osób, krajobrazach, religiach, nawet

przedmiotach codziennego użytku. Nie sposób piękno opisać, a wszystkie dotychczas

stworzone jego definicje pozostawiają jakiś niedosyt; sprawiają, że czujemy

rozczarowanie, jak tak wspaniałą wartość zamknąć w słowach „nie to piękne, co

piękne, ale to, co się komu podoba”. Przez lata prowadzono też dyskusje nad tym, czy

piękno i jego odczuwanie może być obiektywne, co więcej- czy w ogóle istnieje. W tym

momencie chyba jednak nikt o zdrowych zmysłach nie zaryzykowałby takiego

stwierdzenia. Piękno jako pozytywna właściowość istnieje i można jej doświadczać

ciągle. Choćby w sobie.

Redaktor naczelna

Julita Kisielewska

H

3

Coś o pięknie

Ten tekst miał nigdy nie powstać z jednego prostego powodu - temat jest według mnie dosyć

nudny. Nie bardzo odpowiada mi pisanie o pięknie, które kojarzy się z czymś delikatnym,

subiektywnym, kobiecym i zwyczajnie trudnym w ocenie. Jeśli ktoś powie że coś jest piękne,

to albo się z nim zgodzimy, albo nie. O pięknie zresztą chyba wszytko zostało powiedziane.

Oczywista wydaje się zwłaszcza opinia, że piękne jest to, co się komu podoba. Dla jednego

piękna będzie matematyka (nie dla mnie), dla drugiego wschód słońca o poranku. Moim

zdaniem temat piękna jest mocno kobiecy. Ja kobietą nie jestem (ale większość osób w mojej

klasie jest, dlatego łatwo się domyślić, dlaczego taki temat, a nie inny).

Sam wymawiając słowo "piękno" mam przed oczami obraz kobiety w zwiewnej chuście i

pięknych kolczykach. Dość, i ja spróbuję napisać coś sensownego. Przynajmniej mam

nadzieję, że taki będzie mój tekst. To, że piękno jest subiektywne, wie chyba każdy. Nigdy się

nie zastanawiałem, ale jak to jest, że dwóch mężczyzn, widząc tę samą kobietę, będzie miało

o jej wyglądzie całkiem odmienne zdanie. Jeden może się w niej zakochać, a drugi odwrócić

głowę z obrzydzeniem. Wiem, że to trochę skrajny przypadek, ale wcale nie tak odległy.

Ostatnio wchodząc do pokoju rodziców zobaczyłem, że mama ogląda "Miss International".

Niby nic wielkiego, ale w pewnym momencie stwierdziła, że kobieta, która wygrała, nie jest

taka ładna i ona zna ładniejsze. Przyglądam się zwyciężczyni i myślę: babka niczego sobie.

Ktoś przecież musiał na nią głosować, skoro wygrała. A nawet dużo ktosiów. Czy więc

modelka była piękna czy brzydka? Według mnie to pierwsze, chociaż trochę zbyt sztuczna.

Według mojej mamy zdecydowanie to drugie. I kto ma rację? My oboje. Mogę się założyć, że

gdyby do pokoju wszedł mój tata, powiedziałby jeszcze coś innego. I weź tu człowieku bądź

mądry.

Ciekawa sytuacja zachodzi, gdy dziecko namaluje jakiś obrazek (a umówmy się- małe dzieci

nie mają zbyt wielkiego talentu artystycznego). I gdy taki "twórca" pokaże swoje "dzieło"

rodzicom, ci zawsze odpowiedzą, że pięknie maluje. Tutaj mamy oczywiste kłamstwo, które

jednak powstaje w dobrych intencjach. Gdyby rodzice mówili Wam, że nie umiecie rysować, to

na pewno nigdy nie próbowalibyście więcej tego robić. Mógłbym w tym momencie przytoczyć

definicje piękna i zacząć sypać przykładami jak z rękawa, ale tego nie zrobię. Głównie dlatego,

że wszystko piszę z głowy, a praca, której większość stanowią mądre i suche teksty

skopiowane z Internetu, jest zwyczajnie nudna. To może teraz z innej strony.

Warto się zastanowić, czym tak w ogóle jest piękno? Pustym słowem, które określa rzeczy,

odczucia, czy to co widzimy? A może piękno jest pięknym samo w sobie, w końcu czy słowo

"piękno" nie jest piękne? A co jeśli piękno to wszystko to, co, potocznie mówiąc, określamy

jako ładne. Wszystkie te przykłady mają w sobie cząstkę racji.

Teoretycznie piękno jest czymś nienamacalnym, czego fizycznie dotknąć się nie da. Z drugiej

strony jeśli ktoś kocha kwiaty, trzymając taką różę w ręku, będzie mógł powiedzieć, że trzyma

piękno. Istnieją też pewne kanony piękna, w których większość osób jest jednomyślna. Czy

jest ktokolwiek, kto powie, że pawi ogon albo tęcza są paskudne? Albo bezchmurna,

gwieździsta letnia noc? Bliski mi jest ten drugi przykład, ponieważ kocham leżeć na dachu i

oglądać niebo nocą. Istnieje też coś takiego jak kanon brzydoty. Chociaż nie jestem pewny,

ale załóżmy, że tak. Jeśli ktoś stwierdzi, że renowacja fresku popełniona przez Cecile

4

Gimenzie (wpiszcie sobie a Google, jeśli nie wiecie, o co chodzi) jest piękna, to musi mieć

wypaczone poczucie gustu, albo nierówno pod sufitem. Są rzeczy, które piękne po prostu być

nie mogą.

Teraz wypada napisać coś o pięknie na przestrzeni wieków. Jak powszechnie wiadomo,

starożytni Grecy uznawali za piękne całkiem inne rzeczy (nie lubię tego słowa, ale trudno je

zastąpić) niż współcześni ludzie. Niestety posłużę się tutaj fragmentem z Internetu, ponieważ

sam bym tego lepiej nie ujął: "W starożytnej Grecji pojęcie piękna było znacznie szersze niż w

latach późniejszych. Wiązano je przede wszystkim z ideą dobra, duchowością, moralnością,

myślą i rozumem; utożsamiano je wtedy z doskonałością jako warunkiem piękna i sztuki na

najwyższym poziomie. Twierdzono, że piękno wynika głównie z zachowania proporcji i

odpowiedniego układu". Jak wynika z fragmentu, Grecy za piękne nie uznawali wychudzonych

modelek z tvnu. Dla nich piękne były idea i proporcje. Chociaż jest to dosyć ogólne

stwierdzenie, bo wiadomo, że nie wszyscy myśleli tak samo. Średniowiecze ominę, bo ludzie

żyjący w tym okresie byli jacyś dziwni. Pewnie nawet nie wiedzieli, co to piękno, zamiast tego

martwili się, by nie umrzeć na kaszel. Gdybym musiał obstawiać, co dla ludzi żyjących w tym

okresie było piękne, strzelałbym, że Bóg. Oczywiście dla chrześcijan. W renesansie za piękne

uważano głównie dzieła poszczególnych artystów np. "Pietę" Michała Anioła. Za ideał pięknej

kobiety powszechnie uchodziła Mona Lisa.

Większość z Was zapewne nigdy nie dobrnie do tego momentu. Bo umówmy się, kto czyta

gazetki szkolne? Prawie nikt, a nawet jeśli znajdzie się parę takich osób, to na pewno nie mają

ochoty czytać eseju na kilka stron.

Jakub Jurkowski kl.IIc

Zredagowano na telefonie komórkowym Huawei w drodze ze szkoły do domu

5

Piękno solidaryzmu społecznego w obliczu zagrożenia, czyli

jak One Love Manchester zmieniło życie milionów ludzi

Dzisiejszy świat jest przepełniony okrucieństwem, zakłamaniem, cierpieniem i fałszem,

oblegającymi wszystkie dziedziny życia. Bierność w stosunku do tych negatywnych postaw

można śmiało nazwać zezwoleniem na ich powielanie i rozprzestrzenianie. Przeciętnemu

człowiekowi może się wydawać, że jest bezsilny w stosunku do otaczającego go

okrucieństwa, jednak nie jest to prawda, ponieważ miłość stanowi kwintesencję piękna.

Łatwiej jest się pogodzić z trudnymi chwilami w życiu, kiedy ma się przy sobie kochające

osoby, które oferują swoją pomoc i otaczają opieką. Połączenie serc wielu jednostek w

słusznej sprawie to wzruszająca idea, która w dzisiejszych czasach ma swoje miejsce coraz

częściej za sprawą częstych ataków terrorystycznych.

Koncert charytatywny One

Love Manchester odbył się 4

czerwca 2017 roku jako

odważna odpowiedź na

bombardowanie po koncercie

amerykańskiej piosenkarki i

aktorki – Ariany Grande,

który odbył się 22 maja 2017

roku. Muzyczne widowisko

zgromadziło 55 tysięcy

uczestników; ludzi, którzy

poprzez swoje uczestnictwo

pragnęli pokazać swoje

wsparcie całemu światu.

Piosenkarka i zaproszeni goście wystąpili na stadionie Old Trafford w Manchesterze. W

bombowym zamachu samobójczym zginęły 22 osoby, zaś 116 zostało rannych. 4 czerwca

artyści wzięli udział w wydarzeniu, aby zebrać fundusze na pomoc rannym w zamachu,

rodzinom ofiar i ludziom silnie zaangażowanym emocjonalnie.

Ariana Grande otrzymała ogromne wsparcie od swoich przyjaciół z branży. W przeciągu kilku

godzin po ogłoszeniu koncertu

charytatywnego, management artystki

dostał wiele propozycji od muzyków, którzy

chcieliby wziąć czynny udział w tak

wspaniałym wydarzeniu. Piosenkarce

towarzyszyły inne ikony muzyki, m.in. takie

jak: Justin Bieber, Katy Perry, Miley Cyrus,

NiallHoran, Usher, zespół Coldplay,

Pharrell Williams, Little Mix, Imogen Heap,

Mac Miller, Robbie Williams i grupa Black

Eyed Peas. Niespodzianką wieczoru

okazał się być Liam Gallagher.

6

Nienawiść i strach nigdy nie zwyciężą

Scooter Braun (menadżer Ariany Grande) w porozumieniu z pozostałymi organizatorami

muzycznego wydarzenia zapewnił uczestników koncertu: „Po tragicznych wydarzeniach

minionej nocy i tych sprzed dwóch tygodni czujemy się odpowiedzialni, by uhonorować tych,

których straciliśmy, rannych i dotkniętych zamachami. Chcemy odważnie i śmiało zmierzyć się

ze strachem. Nie możemy się bać, zjednoczymy nasze głosy i zaśpiewamy głośno (...).

Wsparcie wszystkich zaangażowanych w koncert artystów jest niezachwiane, wszyscy są

zdeterminowani, aby wystąpić. Prosimy silne miasto Manchester i cały świat, by przyłączyli się

do nas, by w ten sposób

zakomunikować, że nienawiść i strach

nigdy nie zwyciężą”.

Wszystkie dochody trafiły na fundusz

We Love Manchester założony przez

Manchester City Councili organizację

humanitarną British Red Cross

(Brytyjski Czerwony Krzyż), a następnie

zostały przekazane wszystkim ofiarom

ataku i ich rodzinom. Każda z rodzin 22

ofiar ataku terrorystycznego w

Manchesterze po koncercie Ariany

Grande otrzymała 324 tysiące dolarów (czyli ponad milion złotych w przeliczeniu na polską

walutę) z funduszu We Love Manchester. Fundusz zgromadził ponad 24,5 miliona dolarów

dzięki One Love Manchester. Koncert charytatywny został okrzyknięty najliczniej oglądanym

internetowym koncertem w historii ze względu na milionową (rekordową) oglądalność.

Jak podaje portal arianagrande.pl: Koncert One Love Manchester był jednym z największych wydarzeń muzycznych w ciągu ostatnich miesięcy gromadząc miliony ludzi przed telewizorami i dziesiątki tysięcy na stadionie Old Trafford CricketGround. Serwis Overnights.tv opublikował wyniki oglądalności koncertu w telewizji w Wielkiej Brytanii.

Według raportu portalu koncert oglądało średnio 10,9 miliona widzów na kanale BBC One. Gdy Grande zamykała koncert o godzinie 22:00 czasu lokalnego, oglądalność wynosiła 14,5 miliona widzów. 22,6 miliona widzów obejrzało co najmniej trzy minuty koncertu.

Wynik ten sprawił, że koncert zgromadził największą widownię w brytyjskiej telewizji w 2017 roku od czasu transmisji fajerwerków w Londynie z okazji Nowego Roku, która do tej pory mogła pochwalić się największym wynikiem oglądalności.

Sue Murphy (radny) powiedział The Guardian:

7

Miasto i świat zareagowały z tak wielką życzliwością, hojnością i solidarnością w wyniku ataku na Manchester Arena.

Należy podkreślić, iż inicjatorką spektaklu była w całości Ariana Grande, która czując potrzebę odpowiedzenia na istniejące zło, dołożyła wszelkich starań w organizację tego wydarzenia. Scooter Braun rozmawiając o ataku w Manchesterze podczas jednego z wywiadów powiedział: Ariana mogłaby odwołać resztę trasy po ataku i zarobiłaby więcej biorąc pieniądze z ubezpieczenia, ale zdecydowała się występować, aby pozostać wierną samej sobie i swoim wartościom. Młoda wokalistka nie odwołując pozostałych przystanków trasy koncertowej Dangerous Woman Tour (pomijając kilka koncertów tuż po tragicznym zdarzeniu – w tym w Polsce) kolejny raz potwierdziła swoją dojrzałość i upór w dążeniu do celu. Piosenkarka odwiedziła osoby ranne w szpitalu, spotkała się z rodzinami ofiar oraz zapłaciła za ich pogrzeby. Zaoferowała swoją pomoc i skupiła się na tym w stu procentach.

Joan Grande – mama wokalistki stwierdziła: [Ariana]Chciała zrobić wszystko, aby pomóc uzdrowić miasto, gdzie miała miejsce ta straszna tragedia. To wszystko o czym mogła myśleć — powrót tutaj i zobaczenie się ze wszystkimi w szpitalu. Ariana nie płakała przez te dni ze strachu o siebie, płakała za życia, które zostały odebrane i jej zranionych fanów. [Ariana] powiedziała: Nie robię tego z myślą o sobie — to jest to, co muszę zrobić, aby oni poczuli się lepiej i bezpiecznie.

Artykuł: Variety

Zorganizowany koncert okazał się być bardzo emocjonalny. Nie obyło się bez wielu łez wzruszenia. Zaproszeni artyści byli wdzięczni, że mogli wziąć udział w tak pięknym, rozsiewającym miłość wydarzeniu, które na zawsze zmieniło świat muzyki.

Bartłomiej Warowny kl. IIc

8

SKAMANDRYCI – ponadczasowy fenomen czy grupa

pozerów?

Skamandryci są legendą dwudziestolecia międzywojennego. Zaczęli formować swoją

grupę około roku 1916, a w jej skład wchodzili: Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński, Jarosław

Iwaszkiewicz, Antoni Słonimski oraz Jan Lechoń. Nazwę zaczerpnięto od mitologicznej rzeki

Skamander opływającej Troję, aczkolwiek zawiera ona również aluzję do słynnego zdania z

“Akropolis” Stanisława Wyspiańskiego: “Skamander połyska, wiślaną świetląc się falą.”.

Michał Głowiński, profesor nauk humanistycznych, sformułował sąd, że grupy wcale nie

trzymała razem działalność poetycka, a rzeczywistość pozaliteracka - działalność “Pod

Pikadorem”, stolik na półpiętrze w kawiarni “Ziemiańskiej”, obracanie się w tych samych

kręgach towarzyskich. Jan Marx, krytyk literacki, również pisał, że Skamandryci byli “plejadą

nie tylko poetycką”, a sam Kazimierz Wierzyński w swoim niewydanym “Dzienniku” napisał:

“Skamander - jeśli ten termin ma mieć precyzyjny sens - objąć może młodości pięciu

przyjaciół.”.

Skamandrytom zarzucano - i zarzuca się do dziś - wtórność, brak głębi i bylejakość.

Wierzyński pisał: “Nie podchodźcie do mnie za blisko, / Jestem ptakiem. / Z mego lotu się

wróży”, co wielu ludzi odebrało jako swoistą przestrogę, by obserwować pracę Skamandrytów

jedynie z daleka, bo tylko wtedy wywiera ona w czytelniku zachwyt, a gdy przyjrzeć się jej

bliżej, staje się płytka i powtarzalna, co nie wpisuje się w pojęcie dobrej sztuki. Gombrowicz

pisał o swoim rozczarowaniu Skamandrytami, twierdząc, że grupa miała być odświeżeniem i

modernizacją dla ówczesnej społeczności, w końcu obiecano czytelnikom poezję lekką,

swobodną i wolną - miała ona przestać być uosobieniem horroru przeszłej wojny. Co zatem

poszło nie tak? “Czemuż góra mysz porodziła?” - pytał Gombrowicz, po czym sam doszedł do

wniosku, że grupie brakowało indywidualności poszczególnych charakterów, byli postrzegani

wyłącznie przez pryzmat całości. Pisarz stwierdził również, że innowacyjność Skamandrytów

okazała się kłamstwem, nie wytworzyli nic własnego i nie dostarczyli dzieł elektryzujących,

osobistych, zostających w pamięci. Skąd więc powszechne przekonanie, że byli oni

największymi poetami epoki? Czy zawdzięczają swoje dobre imię wyłącznie gloryfikacji?

Uważam, że Skamandryci zostali potraktowani niesprawiedliwie. Z jednej strony mówi

się, że oddzielnie nie mieli nic do zaoferowania i istnieli jedynie jako grupa, zaś z drugiej

formułuje się pewne zarzuty do każdego poety z osobna. Tuwimowi wytyka się przerost formy

nad treścią - mówi się, że był on poetą flirtu, często pięknym słowem okraszał skończony

tekst, który powinien być jedynie grą wstępną. Ale przecież był on mistrzem w opisywaniu

doznań zmysłowych! Można powiedzieć, że jego dzieła niemal ociekały sensualnością.

Czytając jego wiersze można zobaczyć każdy kolor, usłyszeć każdy dźwięk i poczuć każdy

zapach - Tuwim niejako rzucał zaklęcie na czytelnika. Wierzyński zaś jest posądzany o

bezrefleksyjność, nieważne czy akurat był poetą euforii czy nostalgii. Jest to jednakże zupełnie

świadome, poeta sam pisał w “Kuglarzu”:

“Z torbą kuglarską wędruję po świecie,

Magister śmiesznej i głupiej nauki,

Z kąta w kąt ziemi noszę własne śmiecie

I pokazuję moje dziwne sztuki.”

Myślę jednak, że lekkość wierszy pikadorczyka i brak głębszego przekazu nie wynikały z tego,

że poeta nie miał nic do powiedzenia, a raczej miały podłoże dużo prostsze - należy pamiętać,

że był to czas dwudziestolecia międzywojennego, a więc podejrzewam, że Wierzyński wyszedł

9

z założenia, że zarówno ludzie, jak i on sam, woleliby doświadczać poezji pokrzepiającej

serca, a nie tak dobrze znanej już sztuki patriotycznej - ciężkiej i przywracającej złe

wspomnienia. Antoni Słonimski z kolei został mianowany “krzykaczem”. Podobno dopiero

podczas wojny, kiedy pisał wiersze przerażające, pełne negatywnych emocji, zrozumiał, że

milczenie jest czasem lepsze od krzyku, a mowa nienawiści nie przystoi poecie, stworzył

jedne ze swoich najpiękniejszych utworów. Zarówno jemu, jak i Jarosławowi Iwaszkiewiczowi

nigdy nie zarzucono braku głębi. Zwłaszcza ten drugi zawierał w swoich utworach wiele

osobistych tragedii - po śmierci jego największej miłości, Jerzego Błeszyńskiego, wiele postaci

kreowanych przez poetę było bardzo podobnych właśnie do niego. Co ciekawe, ostatni z

wielkiej piątki, Jan Lechoń, wydaje się nie być wcale krytykowany. Był najmłodszy ze

Skamandrytów, a swoje utwory wydawał już w wieku czternastu lat. Bez przerwy zahaczał w

nich o temat śmierci, w jego słowach pobrzmiewało echo młodopolskiego dekadentyzmu.

Wierzyński pisał, że nie był on poetą rozwoju, a doskonalenia. Można więc powiedzieć, że

Lechoń przez całe życie pisał jakby jeden tekst i najciekawszy był właśnie jako autor tego

utworu, a nie poszczególnych wierszy.

Czym więc są Skamandryci? Oczywiście, że ponadczasowym fenomenem, grupą

różnych osobowości i jeszcze bardziej rozbieżnych spojrzeń. Głupim jest podawanie w

wątpliwość dorobku artystycznego największych polskich poetów, opierając się na kilku nie

całkiem znajdujących swoje miejsce w rzeczywistości zarzutach. Byli oni grupą zbyt wybitną,

aby popełniać tak duże w kwestii sztuki błędy.

Marta Ogrodniczuk kl. IIc

10

Polskie gwiazdy kina międzywojennego

Polskie kino dwudziestolecia międzywojennego było pełne znakomitych aktorów, którzy

swoimi kreacjami zdobyli serca publiczności, poniżej postaram się opisać najważniejszych z

nich. Dwaj amanci, Eugeniusz Bodo i Adolf Dymsza, stworzyli ponadczasowe kreacje w

komediach ,,Paweł i Gaweł'' (z której pochodzi kołysanka ,,Ach śpij, kochanie'') czy ,,Robert i

Bertrand''- w nim głównym bohaterom zajmującym się sprzedażą krawatów przydarza się

wiele zabawnych przygód.

Bohdan Eugene Junod Bodo

Początek jego kariery scenicznej to teatry łódzkie,

prowadzone przez ojca. Tu jako pięciolatek popisywał się

w tańcu kowbojskim z rewolwerem i batem. W wieku 18

lat uciekł z domu i występował najpierw w Poznaniu,

potem przeniósł się do Warszawy. Pierwsze wielkie

sukcesy zaczął odnosić w roku 1921 w działającym już

ponad rok teatrze Qui Pro Quo, natomiast 1925 roku

wraz z grupą zbuntowanych aktorów Qui Pro Quo znalazł

się w konkurencyjnym Perskim Oku. Wystąpił w ponad 30

filmach takich jak ,,Piętro wyżej”, z którego pochodzą

piosenki ,,Umówiłem się z nią na dziewiątą” czy ,,Sex

Appeal” (Bodo sam napisał scenariusz, a w brawurowej

interpretacji ,,Sex Appealu” przebrał się kobietę). Przed

wybuchem II wojny światowej był u szczytu popularności,

a w 1936r. zdobył tytuł króla elegancji. Ówczesna prasa mocno pasjonowała się jego życiem

prywatnym. Był związany z filmową gwiazdą Norą Ney i miał romans z Tahitanką Reri, który

podobno przez jej alkoholizm szybko się zakończył, ale najważniejszą kobietą w jego życiu

była matka- Dorota. Został aresztowany w 1941r. i został skazany za szpiegostwo, zmarł

najprawdopodobniej w 1943r. w łagrze w Kotłasie.

Adolf Dymsza

Właściwie nazywał się Adolf Bagiński. Pochodził z rodziny

robotniczej. Jego ojciec, też Adolf, był kolejarzem. Około 1918

roku zaczął występować w półamatorskim Teatrze im.

Staszica. Następne trzy lata spędził na prowincji, występował

m.in. w Teatrze Miejskim w Grodnie. W lutym 1921 roku trafił

na scenę słynnego teatru Qui Pro Quo i zagrał rolę w "Hotelu

Wantz" Konrada Toma. Występował w skeczach pisanych dla

niego specjalnie przez Juliana Tuwima, z którym Dymsza

szybko zawarł przyjaźń trwającą do końca życia poety.

Stworzył on dlań popisową rolę - dziwaka Teofila Winegreta

groźnie łypiącego okiem spod krzaczastych brwi,

11

wygłaszającego groteskowe monologi. Oprócz wielkich sukcesów na scenie odnosił je także w

filmie. Przed wybuchem drugiej wojny światowej zagrał dwadzieścia osiem ról filmowych. Po

wojnie wystąpił w ośmiu filmach, m.in. w ,,Skarbie” i ,,Sprawie do załatwienia”. Był

niesłychanie barwną postacią warszawskiego teatru. Przeszedł do legendy jako zawołany

teatralny kawalarz, płatający kolegom rozliczne sceniczne psikusy. Ostatnie lata jego życia to

postępujące zniedołężnienie i śmierć w domu opieki społecznej. Pozostawił wspomnienia

zamieszczone w tomie "Dymek z papierosa".

Aleksander Żabczyński

Urodził się w 1900r. w Warszawie. Gdy był dzieckiem, chciał

pójść w ślady ojca i zostać oficerem, jednak podczas studiów

na Uniwersytecie Warszawskim odkrył swoją prawdziwą pasję:

aktorstwo. Zadebiutował w 1922 roku na scenie teatru Reduta

w „Pastorałce” Leona Schillera. Zagrał m.in. Floryzela w

,,Opowieści zimowej” czy Żurosława w ,,Skalmierzankach”. W

1927 roku wyjechał z Warszawy. Grał w teatrach

dramatycznych Lwowa i Łodzi. W 1929 roku brał udział w

imprezach kulturalnych towarzyszących I Powszechnej

Wystawie Krajowej w Poznaniu. Na stałe wrócił do stolicy w

1930 roku i zaangażował się w Morskim Oku. Jeśli chodzi o

kino, Żabczyński zaczynał od filmu niemego, w Joinville pod

Paryżem zetknął się z filmem dźwiękowym. Zagrał w takich

filmach jak: „Manewry miłosne”, „ Ada! To nie wypada!”,

„Jadzia”, „Pani minister tańczy” czy „Zapomniana melodia”. Brał czynny udział w kampaniach

podczas II wojny światowej. Twórca takich szlagierów jak: ,,Już nie zapomnisz mnie”, ,,Tak

dziwnie mi”, ,,Czy słyszysz?”.

Helena Grossówna

Zadebiutowała w 1924r. na deskach teatru miejskiego w

Toruniu. Występowała razem z Eugeniuszem Bodo, Adolfem

Dymszą czy Aleksandrem Żabczyńskim. Grała główną rolę

kobiecą w filmach ,,Piętro wyżej” i ,,Robert i Bertrand”. W

,,Pawle i Gawle” grała dorosłą kobietę Violettę, która była

zmuszona do udawania cudownego dziecka. W ciągu czterech

lat zagrała aż w 17 filmach. Jej największą pasją był taniec.

Przeszła do historii jako aktorka, która wypowiedziała pierwsze

słowa w języku polskim, zarejestrowane na taśmie filmowej.

12

Hanka Ordonówna (Maria Anna Tyszkiewicz)

Była piosenkarką, tancerką i aktorką. Zadebiutowała w wieku 16

lat w teatrzyku ,,Sfinks”, ale największą sławę przyniosła jej

wykonywana piosenka ,,Miłość ci wszystko wybaczy” z filmu

,,Szpieg w masce''. Inne jej przeboje to ,,Błękitny Express” czy

,,Na pierwszy znak”. Ordonka, oprócz Polski, była również

znana w wielu innych państwach europejskich, występowała w

Atenach, Rydze, Berlinie, Paryżu, Wiedniu. Koncertowała też w

Stanach Zjednoczonych i Jerozolimie.

Pola Negri (Barbara Apolonia Chałupiec)

Urodziła się w 1897r. w Lipnie. Kiedy była małym dzieckiem, jej

ojca-słowackiego Roma- zesłano na Sybir. Jej matka była Polką,

w 1902r. obie przeprowadziły się do Warszawy. Ukończyła szkołę

baletową przy Teatrze Wielkim w Warszawie. W 1908r

zadebiutowała w ,,Jeziorze Łabędzim”, później zachwyciła swoją

partią solową w balecie ,,Coppelia”, wystąpiła również na scenie

Teatru Małego w ,,Ślubach panieńskich” Aleksandra Fredry jako

Aniela. Pseudonim artystyczny przejęła na cześć swojej ulubionej

poetki, włoszki-Ady Negri. Jej filmowym debiutem była główna rola

w ,,Niewolnikach zmysłów” w 1914r. W 1917r, wyjechała do

Berlina, tam występowała w filmach słynnego reżysera Maxa

Reinhardta, później u Ernesta Lubitscha w ,,Oczach mumii Ma”

czy ,,Carmen”. Stworzyła w nich wówczas modny typ femme

fatale. W 1922r. wyjechała do Hollywood, była tam gwiazdą kina

niemego, a swoimi rolami podbijała serca nie tylko publiczności, ale też gwiazdorów. Jej

kochankiem był Charlie Chaplin, a narzeczonym Rudolf Valentino, adorował ją również

genialny fizyk Albert Einstein. Gdy do kina wszedł dźwięk, większość gwiazd kina niemego nie

odnosiła już sukcesów. W 1927r. wyjechała do Paryża, aby poślubić gruzińskiego księcia, po

rozwodzie z nim wróciła na scenę, a następnie na plan filmowy. W 1964r zagrała swój ostatni

film z dźwiękiem i w kolorze, potem zajęła się pisaniem autobiografii. Zmarła w 1987r. w San

Antonio.

13

Oscary

Oscary to najbardziej prestiżowa

nagroda w dziedzinie kinematografii.

Statuetka jest nie tylko wyróżnieniem,

ale i niejednokrotnie ukoronowaniem

pracy twórców. Nagradzane są

wstępnie nominowane filmy, których

premiera nastąpiła w roku

kalendarzowym poprzedzającym

przyznanie nagrody. Umysły odbiorców

zwykle najbardziej rozpala

najważniejsza kategoria – Najlepszy

film. Przez lata na liście nagrodzonych

znalazły się dzieła ponadczasowe,

których wybitność nie budzi żadnych

wątpliwości. Laury wręczano jednak także obrazom, które z biegiem czasu zapominaliśmy.

Trudno uwierzyć, że kiedyś była to naprawdę skromna uroczystość, branżowy bankiet dla

twórców z Hollywood.

HISTORIA

Idea utworzenia organizacji zawodowej zajmującej się filmem zrodziła się w 1927 roku,

podczas spotkania towarzyskiego szefa wytwórni MGM Louisa Mayera, aktora Conrada

Nagiela, reżysera Freda Niblo i Freda Beetsona, który był liderem Związku Producentów

Filmowych. Był to idealny moment do podjęcia inicjatywy, gdyż amerykański przemysł miał już

za sobą serię przeobrażeń społeczno-ekonomicznych, a Hollywood stawał się światową

stolicą filmu. Pierwsze nagrody zostały zaprezentowane w 1929 roku w Hollywood Roosevelt

Hotel przy udziale 250 osób, ówczesna gala trwała zaledwie 15 minut. Początkowo Oscary

budziły umiarkowane zainteresowanie, a przedstawiciele mediów opuścili pierwszą galę

jeszcze przed jej zakończeniem. Do zwiększenia popularności nagród przyczyniły się media,

radio, a następnie telewizja. Pierwsze nagrody Akademii Filmowej rozdane zostały w

dwunastu kategoriach: najlepszy film, aktor, aktorka, reżyseria, reżyseria filmu komediowego,

scenariusz oryginalny, scenariusz adoptowany, opracowanie napisów filmowych, najlepsze

zdjęcia, artystyczna jakość produkcji, efekty inżynieryjne oraz dekoracja wnętrz. Z biegiem lat

zmieniała się liczba kategorii, w których statuetkę przyznawano: w roku 1929 i 1930

nagrodzono artystów tylko w ośmiu kategoriach, a już w 1939 roku zwycięzców było aż

dwudziestu. Obecnie nagrodę przyznaje się w dwudziestu czterech kategoriach.

STATUETKA

Statuetkę Oscara zaprojektował w 1928 roku Cedric Gibbons - pochodzący z Irlandii

amerykański scenograf filmowy. Prawdopodobnie Gibbons naszkicował ją na papierowej

serwetce podczas bardzo nudnego bankietu. Wkrótce meksykański aktor Emilio Fernandez

pozował nago Georgowi Stanleyowi, który wyrzeźbił i odlał pierwszego Oscara. Wręczany

Oscar ma postać statuetki, przedstawiającej rycerza trzymającego miecz. Postać stoi na rolce

filmu składającego się z pięciu szprych, symbolizujących aktorów, reżyserów, scenarzystów,

producentów i techników. Statuetka jest pokryta 24-karatowym złotem. Każda statuetka ma

14

wygrawerowany numer seryjny oraz napis A.M.P.A.S (Academy of Motion Picture Art and

Science). Dlaczego Nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej nazwano Oscar? Na ten

temat krąży wiele legend. Jedna z nich głosi, że Margaret Herrick, pracująca od lat 30. w

bibliotece Akademii, na widok statuetki krzyknęła: "Przecież on wygląda jak mój wujek Oscar!".

Oficjalnie nagroda nosi imię Oscar od 1939 roku.

1. CEREMONIA WRĘCZENIA OSCARÓW

Wszystko zaczęło się 16 maja 1929 roku w sali bankietowej Blossom Ballroom. Bilety

kosztowały 5 dolarów, a uroczystość oglądało 270 osób – w większości członków

Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej. Nie było żadnego nerwowego oczekiwania

kto wygra, gdyż nazwiska laureatów ogłoszone zostały trzy miesiące wcześniej. Nie było

żadnej transmisji – radio po raz pierwszy zaangażowało się dopiero rok później, a telewizja

była jeszcze w fazie pierwszych eksperymentów. Na pierwszej ceremonii aktor i reżyser mógł

otrzymać Oscara za całokształt pracy w ciągu roku. Nikt nie spodziewał się, że w ciągu kilku

lat nagrody młodej Akademii staną się najważniejszymi wyróżnieniami dla pracujących w

Hollywood filmowców.

Jakub Wenda kl.IIc

15

Piękno futbolu

Wszystkie znaki na Ziemi i niebie jednoznacznie wskazują, że już za kilkanaście dni będziemy

mieli wielką przyjemność oglądać piłkarskie Mistrzostwa Świata w Rosji. Impreza ta nawet

przed oficjalnym rozpoczęciem dostarcza nam wiele emocji. Tegoroczne mistrzostwa globu

przepełnione są kontrowersjami już od chwili wytypowania gospodarza turnieju, które odbyło

się osiem lat temu. W międzyczasie zginęło bardzo wiele osób budujących stadiony, a

same obiekty oprócz wielkich opóźnień są bardzo często fatalnie przygotowane (w

Jekaterynburgu zapomniano o jednej trybunie, którą „doczepiono” do areny, a w Petersburgu

nie pomyślano, iż na nowoczesnym stadionie w XXI wieku niezbędna jest instalacja

elektryczna, więc zainstalowano ją po zakończeniu budowy kosztującego miliard dolarów

„Stadionu Kriestowskijego”).

Trybuna w

Jekaterynburgu

Petersburska

koncepcja na

instalację

elektryczną

Co więcej, wiele państw (w tym Polska) z przyczyn politycznych bardzo poważnie rozważało

zbojkotowanie turnieju, poprzez niewysłanie swoich reprezentacji na mundial. Na szczęście

sprawa została znacznie złagodzona, a Anglia, która podjęła najdrastyczniejsze kroki spośród

występujących na mundialu nacji, poprzestała na decyzji niewysłania na Mistrzostwa Świata

jakiegokolwiek dziennikarza czy oficjela pochodzącego z Wysp. Tymczasem jednak

zainteresowanie mundialem rośnie – bilety sprzedają się jak ciepłe bułeczki, a Rosja

spodziewa się rekordowej liczby przyjezdnych kibiców na to wielkie święto futbolu, co

pokazuje chociażby zainteresowanie Kaliningradu współpracą z Gdańskiem, polegającą na

zapewnieniu turystom przez polskie miasto dogodnej bazy noclegowej. Jak to możliwe, że

mimo tak wielu kontrowersji i pojawiających się kolejnych pogłosek o zagrożonym

bezpieczeństwie kibiców w Rosji, wybiera się do niej tak ogromna masa ludzi?

Co sprawia, że zmagania 256 mężczyzn z 32

różnych krajów ogląda 3,2 miliarda ludzi

(oglądalność mundialu z Brazylii w 2014)? Na

czym polega tak często wspominana przez

sympatyków piłki nożnej magia mundialu?

Mówiąc o niej większości kibicom

oglądających cyklicznie mistrzostwa nasuwa

się najprawdopodobniej obrazek zmarłego w

2015 roku Clovisa Fernandesa.

16

Jego zdjęcie, robiące furorę w sieci po porażce reprezentacji Brazylii w półfinale 1:7 z

Niemcami, obiegło cały świat. Okazało się, że kibic ten ogląda swoich ulubieńców na każdym

mundialu od 1990 roku, a poza tym nie opuścił od tamtego czasu żadnego innego meczu

„Canarinhos”. Wąsaty mężczyzna stał się symbolem wsparcia i bezgranicznego poświęcenia

ofiarowanego ulubionej drużynie. Brazylijczyk uzewnętrznił uczucia, które targały w tamtym

czasie setkami milionów ludzi na całym świecie, przez co jego reakcje po poszczególnych

meczach odbierano tak pozytywnie.

Wydarzenia na mistrzostwach świata przyczyniały się także do zmiany sytuacji politycznej , a

nawet wszczęcia konfliktu zbrojnego. Do historii przeszła tak zwana „wojna futbolowa”.

Wybuchła ona w 1969 roku, kiedy po meczu eliminacji do mundialu pomiędzy Salwadorem a

Hondurasem (3:0) kibice zwycięskiej drużyny rozpoczęli czterodniową walkę, w której zginęło

około 3 tysięcy ludzi. Ciekawym przykładem pokazującym wielkie emocje przenoszące się

nawet na dyplomację jest zachowanie władz Haiti po przegranym (0:7) meczu z Polską na MŚ

w 1974 roku. Władze tego państwa, nie mogąc pogodzić się z dotkliwą porażką, wprowadziły

Polakom wizy, które wcześniej nie były wymagane.

Poza tym wydarzenia rozgrywające się podczas mundialu same tworzą często osobną

historię, zapisując się na stałe w popkulturze. Kto z nas nie słyszał o „złotej ręce Maradony”,

czy słynnej „główce Zidane’a” mimo tego, że zdecydowana większość nawet nie oglądała tych

meczów.

Nikogo nie dziwi zatem również to, że finał piłkarskich Mistrzostw Świata jest najbardziej

popularnym wydarzeniem sportowym na całym globie.

A więc już 14 czerwca, w dzień otwarcia Mistrzostw Świata FIFA 2018, nasza Ziemia stanie

się planetą futbolu. Cały świat oszaleje na punkcie piłki nożnej. Nawet stroniący od futbolu

piłkarski laik czując

z każdej strony

powszechne

podniecenie zerknie

na wynik jednego

czy drugiego

spotkania, aż z

czasem obejrzy

pełen ekscytacji

którykolwiek mecz

pod pozorem

niewinnego

rozerwania się ze

znajomymi. Już

niedługo nastąpi

okres, podczas

którego twarze znanych graczy będą wychodziła niemalże z lodówki, a na ulicy nie

usłyszymy o niczym innym jak tylko o mundialu. Wielkimi krokami nadchodzi czas, w którym

cały świat zostanie oczarowany niezwykłą magią mundialu.

Konrad Sawczuk kl.IIc

17

Muzyka- sztuka piękna?

Muzyka uważana jest przez wielu za największą ze sztuk, zdolną do ewokowania

najpiękniejszych i najgłębszych uczuć. W czasach archaicznych greckie słowo musike

oznaczało wszelką sztukę, którą opiekowały się Muzy. W okresie późniejszym trójjedność

poezji, muzyki i tańca określiła muzykę jako sztukę dźwięków, obejmującą zarówno teorię, jak

i praktykę muzyczną. W starożytnej Grecji muzyka była traktowana jako dar bogów, odbicie

harmonii sfer wszechświata. Przypisywano jej wielką moc oddziaływania na ludzkie dusze.

Pełniła ogromną rolę w wychowywaniu i kształceniu młodzieży, a konkursy muzyczne

dorównywały znaczeniem konkurencjom olimpijskim.

Tajemniczo brzmiące łacińskie określenie medii aevi (wieki średnie) to nazwa, której w

odniesieniu do całej epoki średniowiecza używali humaniści odrodzenia. Średniowiecze to

czas sztuki romańskiej i gotyckiej. Rozwój religijnej sztuki wokalnej, a co za tym idzie- muzyki-

przebiegał równolegle z rozwojem liturgii chrześcijańskiej. Podobnie jak w starożytności, w

muzyce istotny był w przede wszystkim pierwiastek duchowy, boski, choć teraz bogów

starożytnych zastąpił Bóg chrześcijański.

W okresie renesansu nastąpił rozwój muzyki i istotny wzrost jej znaczenia. Stało się tak za

sprawą powiększenia się grona kompozytorów i dynamicznego przyrostu repertuaru

muzycznego. Odbiorcami muzyki renesansowej były dwory władców i bogate mieszczaństwo.

Kompozycje owego czasu to przede wszystkim śpiewy wielogłosowe. Bujnie rozwijała się

kunsztowna, stanowiąca kontynuację muzyki średniowiecznej, polifoniczna muzyka religijna.

Epoka baroku postrzegana jest dziś jako czas pięknego i artystycznie owocnego okresu.

Barocco (słowo portugalskie) oznacza zdeformowaną perłę. Owym cennym klejnotem w

rozumieniu dawniejszych generacji był renesans. Przeświadczenie o doskonałości renesansu

wiązało się z jego zasadą nawiązywania do starożytności. Załamanie się owych dążeń

sprawiło, że nową stylistykę w sztuce zaczęto traktować jako deformację renesansu, a nie jako

nową i postępową epokę. Ideałom estetycznym służył nowy styl komponowania.

Kompozytorzy zwracali uwagę nie tylko na piękne prowadzenie głosów, lecz także na ich

współbrzmienia. W kilkugłosowych utworach zaczyna przeważać śpiewany głos górny oraz

instrumentalna podstawa basowa. Pozostałe głosy przybrały stopniowo postać wypełniających

współbrzmienie akordów W nowym stylu melodia mogła być traktowana swobodniej, bardziej

popisowo, a tekst stawał się bardziej zrozumiały dla słuchacza.

Słowo „klasyczny” to jeden z najstarszych i najbardziej żywotnych terminów funkcjonujących w

naszej kulturze. Określenie to wywodzi się z podziału obywateli Rzymu na pięć klas, według

którego classici reprezentowali pierwszą (najbogatszą i najbardziej wpływową) klasę

obywateli. Dla pozostałych Rzymian stanowili wzór postawy obywatelskiej. Klasycyzm to

najkrótsza z epok w dziejach muzyki nowożytnej, obejmująca zaledwie kilkadziesiąt lat.

Muzyka w tym stylu miała być wesoła, przyjemna, prosta, ale też elegancka. Jej głównym

celem miało być wprawianie słuchaczy w dobry nastrój. Rozpowszechnił się zwyczaj

muzykowania domowego, zwłaszcza w salonach arystokratów. Na publicznych koncertach

wykonywano dzieła orkiestrowe. Do użytku domowego kompozytorzy pisali pieśni oraz utwory

solowe przeznaczone na kilka instrumentów.

18

W epoce średniowiecza terminami „romans” i „romant” określano pisane w języku

starofrancuskim opowieści miłosne i opiewające czyny wielkich bohaterów. Wiele było w tym

utworach odniesień do świata ponadrealnego i związanych z nim cudownych zdarzeń. Styl

romantyczny drugiej połowy wieku, czyli jego późna odmiana, nosi nazwę neoromantyzmu. Na

znaczeniu zyskuje muzyka programowa, wiązana z inspiracjami i wątkami pozamuzycznymi.

Muzyka romantyczna przybliżyła się do literatury; obok form przejętych z klasycyzmu

powstawały nowe - analogiczne do gatunków literackich, takie jak ballada czy rapsodia,

rozpowszechniła się też pieśń komponowana do romantycznych poezji. Utwory muzyczne

często zawierały literackie, programowe treści. Symfonie romantyczne były dłuższe i bardziej

skomplikowane od klasycznych, chętnie nadawano im tytuły sugerujące pozamuzyczne wątki,

np. Symfonia dantejska. Powstał też nowy typ utworu na orkiestrę - poemat symfoniczny.

W sztuce XX wieku można wyróżnić dwa nurty artystyczne:

1) oparte na ideologii postępu w sztuce kierunki modernistyczne i awangardowe

2) nieakceptujące ideologii postępu kierunki klasycyzujące.

Wobec różnorodności w zakresie praktyki kompozytorskiej nie dziwi analogiczna mnogość

terminów, pomysłów notacyjnych i koncepcji teoretycznych. Muzyka XX wieku jawi się jako

mozaika stylów, kierunków, technik komponowania, wreszcie jako różnorodność

indywidualnych cech poszczególnych twórców.

Dzieje muzyki obejmują nie tylko

dwadzieścia stuleci naszej ery, ale także

bardzo długi czas przed naszą erą.

Muzyka od tysięcy lat towarzyszy

człowiekowi. Jest mu potrzebna, czy to

jako sposób wyrażenia emocji, środek

wychowawczy, a nawet leczniczy, czy też

dzieło sztuki służące medytacji,

wychwalaniu Boga lub wyłącznie funkcji

estetycznej.

Martyna Wojciechowska kl.IIc

19

Piękno samotności

Nie trzeba o niej dużo pisać. A jest ktoś, kto umiał ją

pokazać.

Caspar David Friedrich

Wędrowiec nad morzem mgły

Mnich nad brzegiem morza

20

Spis treści

Coś pięknie……………………..…………………………………………………….…………………3

Piękno solidaryzmu społecznego w obliczu zagrożenia, czyli jak One Love Manchester

zmieniło życie milionów ludzi ....................................................................................................5

SKAMANDRYCI – ponadczasowy fenomen czy grupa pozerów? .................................................. 8

Polskie gwiazdy kina międzywojennego ................................................................................. 10

Oscary .................................................................................................................................... 13

Piękno futbolu ......................................................................................................................... 15

Muzyka- sztuka piękna? ......................................................................................................... 17

Zespół redakcyjny:

Julita Kisielewska - redaktor naczelna

Krystyna Lauferska, Alicja Jarmoszewicz - okładka

Konrad Sawczuk IIc

Bartłomiej Warowny IIc

Martyna Wojciechowska IIc

Dominika Dobruk IIc

Jakub Jurkowski IIc

Marta Ogrodniczuk IIc