10. Stosowanie przepisów prawa w działalności socjalnej

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Grażyna Jakubczyk Dorota Koprowska Stosowanie przepisów prawa w działalności socjalnej 346[04].O1.06

Poradnik dla ucznia Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: mgr Iwona Grudzień dr Jolanta Lesiewicz Opracowanie redakcyjne: mgr inż. Tomasz Sułkowski Konsultacja: dr Dorota Koprowska Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 346[04].O1.06 „Stosowanie przepisów prawa w działalności socjalnej”, zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu opiekun w domu pomocy społecznej. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 3 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Normy prawne i przepisy prawa 7 4.1.1. Materiał nauczania 7 4.1.2. Pytania sprawdzające 15 4.1.3. Ćwiczenia 16 4.1.4. Sprawdzian postępów 18

4.2. Przepisy prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego, prawa pracy oraz prawa o ubezpieczeniach społecznych

19

4.2.1. Materiał nauczania 19 4.2.2. Pytania sprawdzające 25 4.2.3. Ćwiczenia 25 4.2.4. Sprawdzian postępów 27

4.3. Przepisy prawa międzynarodowego dotyczące praw człowieka 28 4.3.1. Materiał nauczania 28 4.3.2. Pytania sprawdzające 31 4.3.3. Ćwiczenia 31 4.3.4. Sprawdzian postępów 32

5. Sprawdzian osiągnięć 33 6. Literatura 38


1. WPROWADZENIE

Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy z zakresu stosowania przepisów prawa w działalności socjalnej.

W poradniku zamieszczono: − wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,

abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika, − cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem, – materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia założonych celów

kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej, – zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści, – ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne, – sprawdzian postępów, – sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw pytań otwartych. Zaliczenie testu potwierdzi

opanowanie materiału całej jednostki modułowej, – literaturę uzupełniającą.


Schemat układu jednostek modułowych

346[04].O1 Podstawy świadczenia usług

socjalnych

346[04].O1.01 Charakteryzowanie psychofizycznych

i społecznych aspektów rozwoju człowieka

346[04].O1.02 Doskonalenie umiejętności

interpersonalnych

346[04].O1.03 Kształtowanie umiejętności

rozwiązywania problemów

346[04].O1.05 Stosowanie przepisów

bezpieczeństwa i higieny pracy oraz udzielanie pierwszej pomocy

346[04].O1.04 Prowadzenie profilaktyki

i promocji zdrowia

346[04].O1.06 Stosowanie przepisów prawa

w działalności socjalnej


2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − stosować umiejętności komunikacji interpersonalnej, − rozpoznawać potrzeby i problemy osób niepełnosprawnych, − rozwiązywać problemy osób niepełnosprawnych, − prowadzić profilaktykę i promocję zdrowia, − wspierać osoby niepełnosprawne w korzystaniu z kompleksowej rehabilitacji, − korzystać z różnych źródeł informacji, − użytkować komputer, − współpracować w grupie.


3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: – posłużyć się podstawowymi pojęciami z zakresu prawa, – określić rolę prawa w systemie polityki społecznej, – wyszczególnić źródła prawa obowiązującego w polityce społecznej, – przedstawić zakres obowiązywania prawa w czasie i przestrzeni, – rozpoznać i rozwiązać problemy podopiecznych domu pomocy społecznej, – posłużyć się przepisami prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego, prawa pracy oraz

prawa o ubezpieczeniach społecznych, – posłużyć się przepisami kodeksu administracyjnego w zakresie niezbędnym do

stosowania ustaw: o pomocy społecznej, o ochronie zdrowia psychicznego, o rehabilitacji i zatrudnieniu osób niepełnosprawnych,

– udzielić mieszkańcom domu pomocy społecznej informacji o obowiązujących przepisach prawa ich dotyczących.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Normy prawne i przepisy prawa 4.1.1. Materiał nauczania Prawem są normy ogólne, abstrakcyjne, uchwalone w odpowiednim trybie przez organy państwowe. Te normy prawne zawarte są w określonych aktach prawnych tworząc pewną hierarchię: konstytucja, wydawane na jej podstawie ustawy, następnie wydawane na podstawie ustaw akty prawne rządu w postaci rozporządzeń. Te akty prawne obok ratyfikowanych umów międzynarodowych stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa w RP [14]. Zawarte w aktach prawnych normy prawne stanowią system prawa stanowionego.

Specyficznym źródłem prawa są dekrety. Są to akty prawne treści ogólnej mające moc ustawy, wydane przez inny organ aniżeli parlament. Aktualnie w Polsce nie ma organu upoważnionego do wydawania dekretów. Istotnym warunkiem przestrzegania aktów normatywnych jest ich ogłoszenie (promulgacja), czyli podanie do publicznej wiadomości lub wiadomości podmiotów bezpośrednio zainteresowanych. Są one ogłaszane w publikacjach urzędowych, zwanych organami promulgacyjnymi. Są nimi: − Dziennik Ustaw, − Monitor Polski, − Monitor Sądowy i Gospodarczy, − Dzienniki Urzędowe poszczególnych resortów.

Najważniejsze akty normatywne, a więc ustawy, rozporządzenia, umowy międzynarodowe ogłaszane są w Dzienniku Ustaw RP.

Uchwały i zarządzenia naczelnych i centralnych organów publikowane są w Monitorze Polskim. W Monitorze Polskim ogłaszane są także uchwały indywidualne Sejmu i Senatu. Cechą charakterystyczną aktów normatywnych ogłaszanych w Monitorze Polskim jest to, że nie ma dla nich bezwzględnego obowiązku ich ogłaszania, jaki istnieje dla ustaw i rozporządzeń.

Zarządzenia wydawane przez poszczególnych ministrów i kierowników urzędów centralnych, mające znaczenie tylko dla jednego resortu, ogłaszane są w dziennikach urzędowych tych organów. Prawo w znaczeniu przedmiotowym – to ogół norm ustanowionych lub uznawanych przez państwo zabezpieczonych stosowaniem przymusu, regulujących organizację i zakres działalności instytucji oraz postępowania ludzi. Istotną cechą prawa jako ogółu norm obowiązujących w państwie jest jego powszechność, co oznacza, że normy prawne dotyczą w jednakowym wszystkich osób przebywających stale lub czasowo na terenie danego państwa bez względu na płeć, rasę, wyznanie, czy przynależność do różnych ugrupowań społecznych i politycznych. Pewne odchylenia od zasad powszechności uregulowane są w przepisach prawa międzynarodowego. Prawo w znaczeniu podmiotowym – to pewne możliwości dowolnego zachowania się i uprawnienia, jakie wynikają dla określonych osób z poszczególnych przepisów prawa (prawa podmiotowego). Prawa podmiotowe mogą mieć charakter praw podmiotowych: − bezwzględnie obowiązujących, praw skutecznych wobec wszystkich osób, − względnie obowiązujących, czyli praw skutecznych tylko wobec konkretnie oznaczonych

osób.


Przepis prawny i norma prawna to podstawowe pojęcia nauk prawnych. Nazwa przepis prawny występuje zarówno w języku prawnym, tzn. języku tekstów prawnych, jak i w języku prawniczym, tj. w języku środowisk prawniczych. Norma prawna to termin właściwy wyłącznie dla języka prawniczego. Ze względu na sposób powstawania normy prawne dzielimy na: a) ustanowione przez państwo (normy ustawowe) – wydane przez upoważniony organ

państwa i zawarte w różnego rodzaju aktach normatywnych; b) uznane przez państwo (normy usankcjonowane) nie wydane przez państwo w formie

aktów normatywnych, lecz uznane za powszechnie obowiązujące: − normy recypowane – przejęte od innego państwa; − normy wydane przez organizacje niepaństwowe podniesione do rangi powszechnie

obowiązujących; − normy zwyczajowe – powstałe samorzutnie i uznane przez państwo za obowiązujące.

W rozważaniach prawoznawstwa wyodrębnia się pięć aspektów rozumienia relacji obu tych określeń [23]: a) przepis prawny – norma prawna jako pojęcia równoznaczne, b) przepis prawny jako pojęcie wyłączne, c) norma prawna jako wypowiedź konstruowana z przepisów prawa, d) norma prawa jako „zjawisko” odrębne od przepisów prawa, e) norma prawna jako znaczenie przepisu prawa, Ad a). Przepis prawny i norma prawna bywają często traktowane jako pojęcia używane

zamiennie. Właściwością takiego sposobu rozumienia jest równoznaczność tych terminów. Przepis prawny i norma prawna to reguły zachowania wyodrębnione w tekście prawnym jako artykuł lub jako jeszcze mniejsza, mająca kształt zdania wypowiedź wchodząca w skład artykułu.

Ad b) Przepis prawny jest często stosowany jako pojęcie wyłączne. Skoro nazwy przepis prawny, norma prawna ujmując wszystkie problemy prawne w kategorii przepisów. Termin norma prawna nie występuje w ogóle w tekście ustaw.

Ad c) Norma prawna bywa traktowana jako wypowiedź konstruowana z przepisów prawa. Omawiana koncepcja formułuje twierdzenie o odrębności pojęć: „przepis prawny”, „norma prawna”. Przepis prawny jest rozumiany jako zwrot językowy zawarty w tekście prawnym. Stanowi część techniczną tego artykułu wyodrębnioną przez prawodawcę jako artykuł, paragraf lub w innej postaci. Przepis prawny jest ustanowiony przez kompetentny organ prawodawczy, jest dany przez prawodawcę. Norma prawna to reguła zachowania zawierająca niezbędne elementy, skonstruowana na podstawie przepisów prawa przez prawoznawców. Jest wypowiedzią konstruowaną przez teoretyków prawa według określonego wzoru, norma prawna nie stanowi dla nich przedmiotu poznania prawa tak jak przepis.

Ad d) W nauce prawa można spotkać pogląd, iż norma prawna jest „zjawiskiem” odrębnym od przepisu prawa. Główną tezę stanowi tutaj twierdzenie, że prawo obowiązujące składa się z norm prawnych, a nie z przepisów prawa. Przepisy prawa to tylko techniczny środek do wyrażania norm prawnych. Normy prawne są, więc samodzielnie istniejącymi regułami zachowania.

Ad e) Inne rozumienie obydwu pojęć polega na takim odróżnieniu terminów „przepis prawny” i „norma prawna”, iż przez pojęcie „norma prawna” będziemy rozumieli znaczenie przepisu prawa. Można przyjąć, że norma prawna (reguła postępowania) stanowi treść prawa (przepisu prawnego), natomiast przepis prawny stanowi jego formę. Norma prawna jest więc popartą przymusem państwowym ogólną regułą postępowania skierowaną do abstrakcyjnego adresata, określającą jego postępowanie w przewidzianej tą normą sytuacji. Każda norma prawna określa, jak mają się


zachować ci, do których jest skierowana, jeżeli znajdą się w sytuacji określonej w danej normie. Norma prawna może być regułą bądź nakazującą, bądź zakazującą, bądź też upoważniającą do określonego postępowania. Jest ona regułą o charakterze ogólnym i skierowana jest nie do konkretnej osoby, lecz zawsze do pewnego kręgu adresatów.

Norma prawna jest jednostką logiczną konstruowaną z przepisów prawnych. Skonstruować normę prawną na podstawie przepisów – to znaczy znaleźć spójne ze sobą trzy części normy, stanowiące logiczną całość hipotezę, dyspozycję i sankcję. Znalezienie przynajmniej dwu z nich: hipotezy i dyspozycji - jest konieczne [14].

Przepis prawny jest zwrotem językowym zawartym w tekście prawnym. Stanowi on fragment aktu prawnego wyodrębniony ze względów technicznych przez normo dawcę w postaci artykułu, paragrafu, ustępu, czy punktu. Przepis prawa – zdaniokształtny zwrot językowy wskazujący sposób postępowania. Wyodrębniony formalnie w tekście prawnym jako jednostka redakcyjna w postaci np.: artykułu, paragrafu czy ustępu lub jako zdaniokształtny fragment jednostki redakcyjnej. Pojęcie przepis prawa nie jest tożsame z pojęciem normy prawnej; bowiem elementy treści normy prawnej mogą być zawarte w wielu różnych przepisach i to nie tylko jednej ustawy. W ujęciu funkcjonalnym przepisy prawa stanowią podstawę do ustalenia treści norm prawnych. Przepisu nie możemy traktować w sferze prawda/fałsz. W języku potocznym, a rzadziej w języku prawnym, przepisy prawa to także wszelkie akty normatywne obowiązujące na danym obszarze (np. w państwie).

Rodzaje przepisów: – przepisy ogólne – określają przedmiotowy i podmiotowy zakres stosunków społecznych,

regulowanych danym aktem prawodawczym, objaśniają podstawowe użyte w akcie nazwy, a często też ustalają ogólne zasady jego stosowania,

– przepisy szczegółowe – normy, określające zachowania podmiotów, których one dotyczą, – przepisy przejściowe – ich celem jest pełniejsze umiejscowienie danego przepisu

w całokształcie innych przepisów, czy też w świetle innych norm postępowania, – przepisy dostosowujące – określają jak organy stosujące prawo winny realizować nowy

akt prawodawczy do konkretnych regulowanych nim sytuacji, – przepisy końcowe – są to w szczególności przepisy derogacyjne, uchylające poprzednie

całe akty prawodawcze, bądź niektóre ich przepisy. Przepisy prawne są wyodrębnionymi zdaniami zamieszczonymi w aktach prawnych (np.

w ustawach, rozporządzeniach). Są one elementarnymi cząstkami tych aktów. Ze względów porządkowych przepisy ujmuje się w formie artykułów lub paragrafów. Artykuły i paragrafy udziela się z kolei na ustępy (oznaczone cyfrą arabską z kropką), na punkty (oznaczone cyfrą arabska z nawiasem) oraz litery. Zwykle w pojedynczym przepisie wyrażona jest jedna norma prawna. Niekiedy jednak norma prawna wyrażona może być w kilku przepisach bądź też jeden przepis wyrażać może dwie normy prawne lub więcej.

Zakres zastosowania normy prawnej są to sytuacje opisane w hipotezie tej normy, które jeżeli wystąpią w rzeczywistości, to dopiero wówczas adresat tej normy będzie miał aktualny obowiązek zachowania się w określonej normie.

Stosunek prawny jest to jeden z rodzajów stosunków społecznych, to taki rodzaj stosunku społecznego, którego powstanie, elementy składowe, zmiana i ustanie regulowane są przepisami obowiązującego prawa [4]. − faktyczne – relacja zachodząca przynajmniej pomiędzy dwoma podmiotami, niezależnie

od tego czy chociażby jeden z nich o tym wie, czy sobie to uświadamia. − tetyczne – jest to określone zachowanie jednego podmiotu na rzecz drugiego.

Normy prawne mają określoną strukturę wewnętrzną. W normach wyróżnić można trzy części: hipotezę, dyspozycję i sankcję. Na ogół hipoteza stanowi najbardziej rozbudowany element normy prawnej.


Hipoteza jest to część normy określająca krąg adresatów, do których norma się odnosi, i okoliczności, w jakich ma zastosowanie. Inaczej mówiąc, hipoteza określa warunki, których zaistnienie powoduje obowiązek zachowania się w sposób wskazany w normie. Generalnie wyodrębnia się w niej elementy podmiotowe i elementy przedmiotowe. Elementy podmiotowe wskazują adresata normy prawnej, oraz jego cechy, określają cel działania podmiotu prawa, mogą opisywać sposób działania. Elementy przedmiotowe określają stany, zjawiska lub wydarzenia zewnętrzne w stosunku do adresata, np. pewne zachowania ludzkie, działanie praw przyrody, funkcjonowanie gospodarki, miejsce działania, czas działania.

Dyspozycja normy jest to część normy wyznaczająca sposób postępowania w sytuacji, gdy spełnione zostały warunki przewidziane w hipotezie. Sprowadza się to bądź do zachowań będących obowiązkami podmiotów prawa, bądź też do zachowań stanowiących ich uprawnienia.

Sankcja jest częścią normy określającą następstwa zachowania się w sposób niezgodny ze wskazanymi określonymi w dyspozycji. Obowiązek prawny polega na tym, że norma prawna nakaz lub zakaz określonego zachowania się. Powstrzymanie się od zachowania nakazanego dyspozycją normy prawnej nosi nazwę zaniechania i jest sankcjonowane. Rozróżniamy następujące rodzaje sankcji prawnych: – sankcja karna – (represyjna) polega na odpowiedniej dolegliwości za przekroczenie

normy prawa karnego. Sankcje te w świetle kodeksu karnego dzielą się RP dzielą się na: kary, środki karne. „Nie ma przestępstwa bez ustawy, nie ma kary bez ustawy obowiązującej w momencie popełnienia czynu”.

– sankcja egzekucyjna – występuje w normach prawa cywilnego i administracyjnego. – sankcja nieważności czynności prawnej – typowa jest dla norm prawa cywilnego

i rodzinnego. Klasyfikacja, trójczłonowa budowy normy prawnej ulega pewnym modyfikacjom.

W normach prawa karnego hipoteza połączona jest z dyspozycją w jedno określenie czynu przestępczego. Na przykład w normie:, „Kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”, część pierwsza, „kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe” jest utworzonym z połączenia hipnozy i dyspozycji określeniem czynu przestępczego. Z kolei w normach prawa cywilnego wyodrębnić można łatwo hipnozę i dyspozycje, sankcja natomiast przewidziana jest zwykle w innych przepisach. Na przykład w normie „kto z winy swej wyrządził drugiemu krzywdę, obowiązany jest do jej naprawienia” – cześć pierwsza, „kto z winy swojej wyrządził drugiemu krzywdę” stanowi hipnozę tej normy, określa bowiem okoliczności, których zaistnienie powoduje obowiązek określonego zachowania. Dalsza część tej normy – dyspozycja – wskazuje jak należy konsekwencjach przewidzianych przez prawo, gdyby adresat normy nie postąpił w sposób zgodny z dyspozycją.

Sankcje w normach prawnych są zróżnicowane. W normach prawa karnego sankcja ma charakter zagrożenia represja karną, np. w postaci kary pozbawienia wolności lub grzywny. W prawie cywilnym sankcja może przybierać formę zagrożenia egzekucją majątkową, może tez polegać na zagrożeniu nieważnością określonych działań. Stosunek prawny i jego elementy Działania prawne: czynności prawne (zmierzające do wywołania skutków prawnych np. zawarcie umowy – są objęte wolą stron: inne czyny(rodzą skutki prawne, ale nie są zależne od woli człowieka, nie są objęte jego pierwotną wolą. Inne czyny to wszelkie czyny, które można podzielić na: – dozwolone – skutek ich nie jest objęty wolą, są także niezamierzone, art.180-194,

np. znalezienie rzeczy (nie jest to czyn zakazany, ale nie jest objęty wolą; art.83 „kto znalazł rzecz zgubioną, powinien natychmiast zawiadomić osobę, która rzecz zgubiła, jeżeli nie zna tej osoby powinien znaleźć odpowiedni organ państwowy”),


– niedozwolone (zakazane) – naruszenie przepisów drogowych, czyn ten nie był objęty jego wolą, ale rodzi on skutki prawne.

Czynności prawne zmierzające do wywołania skutku prawnego dzielą się na 3 kategorie: 1. Czynności prawne SENSU STRICTO. 2. Orzeczenia sądowe:

a) konstytutywne (stworzony zostaje nowy stan rzeczy), b) dektoratoryjne (stwierdzają istniejący stan rzeczy).

3. Akty administracyjne: a) dektoratoryjne (np. zaświadczenie przedstawia stan faktyczny), b) konstytutywne (podmioty postawione są w nowej sytuacji, uzyskują prawa).

Elementy stosunku prawnego: Każdy stosunek prawny składa się z trzech elementów: 1) podmioty stosunku prawnego – są nimi doby, którym prawo przypisuje zdolność prawną,

czyli możność nabywania prawa i zaciągania obowiązków, 2) przedmioty tego stosunku – jest to zachowanie się ludzi niekiedy także z udziałem rzeczy,

których te zachowanie dotyczą, 3) treść stosunku, czyli uprawnienia – uprawnienia i towarzyszący im obowiązek stanowią

treść stosunku prawnego. Podmiot stosunku prawnego Podmiotowość prawa – zdolność prawna ogólna. Zdolność do czynności prawnych (osób fizycznych i prawnych). Zdolność prawna ogólna – możność posiadania praw i obowiązków przez osoby fizyczne i prawne. Art.8§1 „Każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną”. Zdolność do czynności prawnych – możność realizacji praw i obowiązków własnym działaniem lub we własnym imieniu, mówiąc o własnym działaniu obejmujemy w pewnym sensie kategorie czynów. Ogólna zdolność prawna jak i podmiotowość prawna są kategoriami normatywnymi (określone w prawie). Od zdolności prawnej ogólnej należy odróżnić pojęcie prawa podmiotowego ludzi. Do praw podmiotowych jednostki należą: − prawo do życia i zachowania zdrowia; − prawo do wolności; − prawo do równości; − prawo do własności prywatnej; − prawo do sprawiedliwości. Prawo pozytywne jeśli chce mieć status ustawowy (prawa) sprawiedliwego, nie może być sprzeczne z prawami naturalnymi. Podział podmiotów osób fizycznych z punktu widzenia zdolności do czynności prawnych: − do13 lat – nie mają zdolności czynności prawnych; − 13-18 lat – ograniczona zdolność; − 21 lat mąż i 18 lat żona – pełna zdolność. − nałogowy pijak, narkoman, osoba ubezwłasnowolniona – pozbawienie czynności

prawnych, − osoba chora psychicznie – całkowicie lub częściowo ubezwłasnowolniona. Adresaci prawa Osobą fizyczną jest każdy człowiek. Od momentu urodzenia aż do śmierci posiada zdolność prawną. Zdolność prawną posiada również nienarodzone dziecko. Może mieć ono określone prawa, np. prawo do dziedziczenia pod warunkiem, że urodzi się żywe. Każdemu, więc człowiekowi niezależnie od statusu społecznego, płci, rasy, wieku przysługuje podmiotowość prawna. Obok zdolności prawnej podmiotom prawa w różnym zakresie przysługuje zdolność


do czynności prawnych. Rozumie się przez nią zdolność do nabywania praw i obowiązków i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu, a ogólniej mówiąc do wywoływania skutków prawnych mocą oświadczeń woli, np. dokonywania kupna sprzedaży, zawierania małżeństwa, sporządzania testamentu, zakładania firmy itp.. Rozróżnia się pełną i ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Pełną zdolność do czynności prawnych posiada człowiek, który ukończył 18 rok życia, czyli uzyskał pełnoletność. Pełnoletnią staje się też kobieta, która po ukończeniu 16 roku życia za zgodą sądu zawarła związek małżeński. Ograniczoną zdolność do czynności prawnej posiada osoba, która ukończyła 13 lat. Taką samą zdolność posiada osoba pełnoletnia częściowo ubezwłasnowolniona orzeczeniem sądu. Istota ograniczonej zdolności do czynności prawnych polega na tym, że osoba małoletnia lub ubezwłasnowolniona częściowo, może nabywać określone prawa i zaciągać zobowiązania poprzez własne oświadczenie woli wyłącznie za zgodą swego przedstawiciela (rodzica lub kuratora). Ograniczenie to nie dotyczy drobnych transakcji codziennego życia, np. kupna gazety, jak również rozporządzania własnym zarobkiem oraz rzeczami oddanymi jej do swobodnego użytku. Tylko ważne powody mogłyby uzasadnić ograniczenie tej możności przez sąd. Nie dotyczy również dokonywanych przez te osoby czynności nieodpłatnych. Ubezwłasnowolnić częściowo można osobę, która dotknięta jest chorobą psychiczną, niedorozwojem umysłowym, a jej stan psychiczny nie wymaga ubezwłasnowolnienia całkowitego, osoba ta potrzebuje pomocy w kierowaniu swoimi sprawami. Dla osoby ubezwłasnowolnionej częściowo ustanawia się kuratora jako jej ustawowego przedstawiciela. Zdolności do czynności prawnych nie posiadają osoby przed ukończeniem 13 roku życia oraz osoby całkowicie ubezwłasnowolnione. Wszystkie czynności prawne dokonane przez te osoby są nieważne za wyjątkiem drobnych umów życia codziennego, np. kupna gazety. Czynność taka staje się ważna z chwilą jej dokonania, chyba, że rażąco krzywdziłaby osobę niezdolną do czynności prawnych. Ubezwłasnowolnienie całkowite – to pozbawienie wszelkiej zdolności do czynności prawnych. Może być ono orzeczone w stosunku do osoby, która ukończyła 13 rok życia, a także w stosunku do osoby pełnoletniej, która cierpi na chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub dotknięta jest nałogiem pijaństwa lub narkomanii i jej stan psychiczny powoduje, że nie może ona prowadzić swoich spraw. Dla osób tych ustanawia się opiekuna. Przedstawicielami ustawowymi małoletnich dzieci są rodzice, jeśli nie są pozbawieni władzy rodzicielskiej lub inne osoby wyznaczone przez sąd rodzinny. Z wnioskiem o ubezwłasnowolnienie mogą wystąpić następujące osoby: − małżonek osoby, która ma być ubezwłasnowolniona, − rodzice, − zstępni (dzieci, wnuki), − rodzeństwo, − prokurator. Osoba prawna – to trwałe zespolenie pewnej grupy osób fizycznych i środków majątkowych dla dokonania określonych celów społecznych lub ekonomicznych dokonane na podstawie właściwych przepisów prawnych, czyli jest to jednostka organizacyjna, która w dziedzinie stosunków majątkowych może występować jako podmiot praw i obowiązków. W zależności od sposobu powstawania osoby prawnej rozróżnia się osoby prawne typu: − instytucjonalnego – powoływane do życia ustawą lub aktem administracyjnym (Skarb

Państwa, Kościół, szkoły wyższe, PAN, przedsiębiorstwa państwowe); − zrzeszeniowego - tworzone w wyniku zgodnych oświadczeń woli pewnej grupy osób

(związki zawodowe, spółdzielnie, stowarzyszenia, spółki akcyjne, spółki z o.o.). Warunkiem nieodzownym powstania osoby prawnej jest dokonanie jej wpisu do rejestru osób prawnych. Z tą chwilą osoba prawna nabywa osobowość prawną. Dzięki niej może występować w obrocie prawnym, czyli nabywać prawa i rozporządzać nimi, jak również


zaciągać zobowiązania. Czynności tych dokonuje za pomocą kompetentnych organów (dyrektor, prezes, zarząd spółki itp.). W samej treści czynności prawnej wyodrębnia się: − elementy istotne – bez nich czynność nie mogłaby dojść do skutku, − elementy nieistotne – w przypadku ich braku mogą mieć zastosowanie inne przepisy

prawa lub uznawane zwyczaje, − elementy dodatkowe – np. obwarowanie zawartej umowy najmu terminem lub

warunkiem. Przesłanki ważności czynności prawnej: − dokonujący czynności prawnej musi mieć zdolność do czynności prawnej, − czynność ta powinna być zgodna z prawem i zasadami współżycia społecznego, − czynność ta powinna być wolna od wad oświadczenia woli, − czynność powinna być dokonana we właściwej przewidzianej dla niej formie, np. forma

pisemna, akt notarialny. Niekiedy czynność prawna wywiera skutki prawne dopiero po spełnieniu określonych warunków, np. umowa sprzedaży nieruchomości wywiera skutki po dokonaniu wpisu prawa własności do księgi wieczystej. Nie zawsze osoba mająca zamiar wywołania zamierzonych skutków prawnych musi dokonywać czynności osobiście. Może tego dokonać za pośrednictwem przedstawiciela. Osobę zastępowaną nazywamy – osobą reprezentowaną, a upoważnienie przedstawiciela do działania na rzecz osoby reprezentowanej – umocowaniem. Rozróżniamy dwa rodzaje przedstawicielstwa: − przedstawicielstwo ustawowe – podstawę umocowania stanowią przepisy ustawy, − pełnomocnictwo – podstawę umocowania stanowi wola osoby reprezentowanej. Przedstawicielem ustawowym są rodzice oraz opiekun i kurator dla osoby ubezwłasnowolnionej. Przekroczenie przez nich granic umocowania powoduje nieważność czynności prawnej. Udzielenie pełnomocnictwa przez reprezentowanego może być w zasadzie dokonane w dowolnej formie. Różny jest zakres umocowania, stad podział pełnomocnictwa na: − ogólne – musi być udzielone na piśmie; daje ono upoważnienie do dokonywania

wszelkich czynności w granicach zwykłego zarządu, − rodzajowe – określa pewien rodzaj czynności, − szczegółowe – wyraźnie określa czynność, jaka ma być dokonana przez pełnomocnika. Pełnomocnictwo wygasa zawsze z chwilą śmierci mocodawcy, bądź pełnomocnika. Może też być przez mocodawcę wcześniej odwołane.

Część różnych oddziaływań i zależności między ludźmi, a rzeczami zwłaszcza wzajemnych oddziaływań między ludźmi jest przejawem obiektywnych i definitywnych praw społecznych. Wyrazem funkcjonowania tych praw jest pewien układ wzajemnych oddziaływań, czyli stosunków społecznych. Stosunek prawny jest szczególnym przypadkiem stosunku społecznego i polega on na tym, że zależność pomiędzy uczestnikami struktur przebiega pod kontrolą norm prawnych. Norma prawna precyzuje sytuację społeczną, kiedy stosunek prawny powstaje, zmienia się lub ustaje.”

Jeżeli ma miejsce określone zdarzenie prawne, w odniesieniu do adresata normy zaczyna się stosować dyspozycję z tej normy płynącą, a w razie, czego również wyciągać sankcje w niej zawarte. Oznacza to, iż wobec kogoś wymaga się określonych zachowań (działania bądź powstrzymania się od działania) lub też daje się komuś prawo do określonych żądań. W sytuację taką zaangażowany jest nie tylko adresat. Jeżeli ktoś coś musi lub czegoś nie może, zawsze ktoś inny ma prawo wymagać takich zachowań (np.: kontrahent, żona czy instytucja państwowa). Gdy komuś przyznaje się prawo do żądania czegoś, to zawsze ktoś zobowiązany jest do realizacji tego żądania. Stosowanie normy prawnej powoduje, zatem powstanie szczególnej relacji, pomiędzy co najmniej dwoma podmiotami. Jedna strona ma


prawo żądać (prawo do roszczenia) a druga ma obowiązki prawne wobec żądającego. Taka relacja to inaczej stosunek prawny. Od stosunku społecznego różni się on tym, że wynika z normy prawnej.

Rys. 1. Konstrukcja stosunku prawnego [29]

Stosunki prawne wynikają z norm prawnych i osadzone są w konkretnych okolicznościach życia. Ich liczba i różnorodność jest przeogromna. Sklasyfikowanie ich jest niezwykle trudne i wykraczające poza ramy tego przedmiotu. Warto jednak zwrócić uwagę na dwie ich cechy stosunków prawnych.

Po pierwsze, różna może być pozycja prawna poszczególnych podmiotów stosunku prawnego. Podmioty mogą mieć status równorzędny jak w stosunkach cywilnoprawnych np. prawo cywilne, prawo pracy. Status podmiotów może być jednak nierównorzędny – np. organ administracyjny wydający decyzję administracyjną (stosunek administracyjnoprawny) czy sąd wydający wyrok więzienia (stosunek karnoprawny). Sąd i organ administracyjny może być również podmiotem stosunku cywilnoprawnego (np. kupując materiały biurowe).

Po drugie, stosunki prawne mogą mieć charakter jednostronny (każda osoba jest albo podmiotem obowiązku albo podmiotem prawa) lub też, jak w przykładzie o kontraktacji, pozycje osób mogą się zmieniać (charakter dwustronny). Rodzaje zdarzeń prawnych Zdarzeniem prawnym jest każde rzeczywiste wydarzenie (działanie człowieka lub natury), które powoduje powstanie, zmianę bądź zakończenie stosunku prawnego. Zdarzenia te mogą być zależne od woli człowieka (np. sprzedaż samochodu, zawarcie małżeństwa) lub też niezależne od niej (np. zniszczenia spowodowane wichurą, śmierć człowieka). Pamiętać trzeba, że nie chodzi tu o świadomość, lecz o działanie człowieka pod wpływem jego woli. Działaniu człowieka zgodnemu z jego wolą może towarzyszyć wyrażanie woli (słowem, pismem czy w jakikolwiek sposób okazywać on może, iż chodzi mu o powstanie, zmianę lub rozwiązanie stosunku prawnego). W tej sytuacji mówi się o aktach prawnych. Jeżeli człowiek działa świadomie i zgodnie z własna wolą, lecz nie towarzyszy temu wyrażanie woli mamy do czynienia z czynem. Stosunki i zdarzenia prawne Zdarzenia prawne obejmują: − czyny, − akty prawne.

Czyny prawne to wszystkie działania zgodne w wolą człowieka, którym nie towarzyszy wyrażanie woli wywołania skutków prawnych. W zależności od zgodności z obowiązującymi przepisami prawnymi, czyny dzieli się na: a) dozwolone – nie zakazane przez prawo (np. jazda na rowerze – jest się wówczas

adresatem norm prawa o ruchu drogowym),


b) niedozwolone – zakazane przez prawo (np. kradzież jabłek z nie swojego sadu – jest się adresatem art.123 KW). Akty prawne dzielą się na trzy kategorie:

a) czynności prawne – świadome działanie jednej lub kilku osób wyrażające się oświadczeniem woli, mające na celu wywołanie skutków prawnych (np. zawarcie umowy),

b) decyzje administracyjne – decyzje wydawane w danych sprawach przez organy władzy publicznej (np. zgoda na budowę domu wydana przez urząd nadzoru budowlanego),

c) konstytutywne orzeczenia sądowe – decyzje sądu w danej sprawie zmieniające stan zainteresowanych stron (np. decyzja o podziale majątku rozwodzących się małżonków); sąd może również wydawać orzeczenia deklaratywne (np. orzeczenie, iż złożono żądane dokumenty), lecz te nie są aktami prawnymi.

Rys. 2. Klasyfikacja zdarzeń prawnych [31]

Z rysunku 2 wynika, iż zdarzenia mogą być zależne od woli człowieka (przykład: sprzedaż samochodu, zawarcie małżeństwa) lub też niezależne od woli (przykład: zniszczenia spowodowane wichurą, śmierć człowieka). Pamiętać trzeba, że nie chodzi tu o świadomość, lecz o działanie człowieka pod wpływem jego woli. Działaniu człowieka zgodnemu z jego wolą może towarzyszyć wyrażanie woli (słowem, pismem czy w jakikolwiek sposób okazywać on może, iż chodzi mu o powstanie, zmianę lub rozwiązanie stosunku prawnego). W tej sytuacji mówi się o aktach prawnych. Jeżeli człowiek działa świadomie i zgodnie z własna wolą, lecz nie towarzyszy temu wyrażanie woli mamy do czynienia z czynem. 4.1.2. Pytania sprawdzające Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do ćwiczeń. 1. Co to jest prawo i w jakim znaczeniu można się tym pojęciem posługiwać? 2. Co to jest norma prawna? 3. Kto jest adresatem norm prawnych? 4. Jaka jest struktura norm prawnych? 5. Jakie są rodzaje stosunków prawnych?


6. Co oznacza pojęcie stosunek prawny i jakie elementy stosunku prawnego można wyróżnić?

7. Jakie są rodzaje zdarzeń prawnych? 4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zastanów się, które z twoich zachowań (lub zachowań z twojego otoczenia) mogłyby spowodować powstanie stosunku prawnego – wymień dwa. Określ ich rodzaj.

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) dokonać w parze z kolegą analizy wybranych zachowań, 2) zapisać na kartce trzy wybrane przez was zachowania, 3) określić te zachowania w aspekcie stosunku prawnego, 4) wynik pracy zaprezentować przed grupą, 5) uczestniczyć w dyskusji panelowej- stosunki prawne i ich rodzaje.

Wyposażenie stanowiska pracy: − arkusze papieru formatu A4, − flamastry, − małe kartki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Dokonaj analizy stosunku prawnego, który łączy pracownika Domu Pomocy Społecznej z pracodawcą.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) określić na podstawie jakiego faktu prawnego stosunek ten powstał, 2) określić podmioty tego stosunku, 3) odszukać w kodeksie pracy odpowiednie przepisy dotyczące stosunku pracy i zapoznać

się z nimi, 4) określić zakres praw i obowiązków, jakie wynikają ze stosunku pracy, 5) zapisać na kartce osobno uprawnienia pracownika i jego obowiązki oraz uprawnienia

pracodawcy i jego obowiązki, 6) zaprezentować grupie wyniki swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − kodeks pracy, − przykładowa umowa o pracę, − kartki papieru, − mazaki, − flip-chart.


Ćwiczenie 3 Scharakteryzuj stosunek prawny wynikający z poniższego przepisu: Art. 217. §1. KK – Kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność

cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) zidentyfikować rodzaje stosunków prawnych, 2) wskazać podmiot oraz przedmiot stosunku publicznie przedstawić swoją rolę, 3) przeanalizować dokumenty prawne, 4) współpracować w zespole.

Wyposażenie stanowiska pracy: − poradnik dla ucznia, − arkusze papieru, − flamastry, − Kodeks cywilny. Ćwiczenie 4

Posługując się przepisami prawa ustal, czy i jakimi wadami dotknięte są następujące oświadczenia woli:

Opis sytuacji (1): Franciszek K. ma duże zaległości podatkowe. W obawie przed zajęciem mu przez organy finansowe domku letniskowego przeniósł fikcyjnie własność domu na rzecz obcej mu osoby, która podjęła się roli fikcyjnego nabywcy nieruchomości.

Opis sytuacji (2): W umowie zawartej przed notariuszem strony uzgodniły, że właściciel nieruchomości składającej się z trzech działek gruntu A, B, C zbywa je na rzecz nabywcy X za cenę 20 tysięcy zł każda. W jakiś czas później nabywca zorientował się, że treść umowy odbiega od postanowień umownych, mianowicie umowa opiewa na dwie działki A, B za 60 tysięcy złotych ogółem.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) dokładnie zapoznać się z opisem sytuacji, 2) wybrać do analizy jeden przypadek, 3) odszukać w dostępnych aktach prawnych odpowiednie przepisy mające zastosowanie do

wybranej sytuacji, 4) przygotować odpowiedź popartą odpowiednimi podstawami prawnymi, 5) zaprezentować ją na forum grupy i uzasadnić swoje stanowisko, 6) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − odpowiednie akty prawne tj. kodeks cywilny, kodeks postępowania cywilnego, − wzory pism procesowych, − kartki, − pisaki.


4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić, czym jest prawo i kiedy się nim można posługiwać? 2) określić, co stanowi normę prawną i kto jest jej odbiorcą: 3) określić, jaka jest struktura norm prawnych? 4) wymienić elementy stosunku prawnego? 5) wymienić rodzaje stosunków prawnych, 6) określić czym jest zdarzenie prawne? 7) wymienić rodzaje zdarzeń prawnych?


4.2. Przepisy prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego, prawa pracy oraz prawa o ubezpieczeniach społecznych

4.2.1. Materiał nauczania Prawo cywilne

Prawo cywilne (łac. ius civile) – gałąź prawa obejmująca zespół norm prawnych regulujących stosunki cywilnoprawne między podmiotami prawa prywatnego (osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi niebędącymi osobami prawnymi, którym ustawy przyznały zdolność prawną), a także sytuację prawną osób i rzeczy jako podmiotów i przedmiotów stosunków cywilnoprawnych oraz treść stosunków prawnych, na którą składają się uprawnienia i obowiązki podmiotów tych stosunków. Normy prawa cywilnego wyróżniają się spośród innych norm prawnych zwłaszcza tym, że regulują stosunki między autonomicznymi podmiotami. Oznacza to, że nie występuje charakterystyczny dla prawa publicznego stosunek podporządkowania jednego podmiotu innemu podmiotowi. Ze stosunków cywilnoprawnych wynika, więc zasada autonomiczności podmiotów, która oznacza, iż samodzielnie kształtują one relacje między sobą. Normy prawa cywilnego wyznaczają tylko ogólne granice autonomii podmiotów uwzględniając interes powszechny. Prawo cywilne jest w Polsce prawem stanowionym (od XIX wieku) i skodyfikowanym (od 1965 r.). Podstawowym źródłem prawa cywilnego jest Kodeks cywilny – ustawa z 23 kwietnia 1964 r., obowiązująca od 1 stycznia 1965 r. Prawo cywilne dzieli się na wiele podgałęzi. Specyficzną pozycję mają : prawo pracy, prawo własności intelektualnej i prawo handlowe, które wyodrębniły się z prawa cywilnego, zachowując jednak wiele z jego cech. We właściwym, klasycznym prawie cywilnym wyodrębnia się następujące działy: − część ogólną- dotyczącą zasad wspólnych całemu prawu cywilnemu; − prawo rzeczowe - odnoszące się do rzeczy; − prawo zobowiązań- zawierające normy prawa majątkowego o charakterze względnym; − prawo spadkowe- zawierające normy prawne dotyczące przejścia majątku po zmarłym na

inne podmioty prawa; − prawo rodzinne. Podział ten, wzorowany na systematyce pandektowej wywodzącej się z późnego prawa rzymskiego, nie jest podziałem poprawnym z logicznego punktu widzenia, dokonano go, bowiem wedle różnych kryteriów. W praktyce okazał się ona jednak najskuteczniejszym podziałem. Oprócz tego istnieje wiele węższych gałęzi prawa (np. prawo wodne, prawo górnicze), które zazwyczaj łączą cywilnoprawną i administracyjną metodę regulacji. Zespół norm określających prawo, którego państwa jest właściwe dla oceny międzynarodowych stosunków osobistych w zakresie prawa cywilnego tworzy dział zwany prawem prywatnym międzynarodowym.

Prawo rodzinne Prawo rodzinne – wyspecjalizowany dział prawa cywilnego regulujący stosunki prawne w rodzinie zarówno niemajątkowe i majątkowe, jej istnienie i funkcjonowanie, stosunki wewnątrz rodziny jak i z osobami trzecimi. W Polsce kwestie związane z prawem rodzinnym reguluje kodeks rodzinny i opiekuńczy, kodeks cywilny i ustawy szczegółowe. Źródłem prawa rodzinnego w ustawodawstwie polskim jest Kodeks rodzinny i opiekuńczy, który powstał 25 lutego 1965 r. i był od tego czasu wielokrotnie zmieniany, ostatnio w 2007 roku. Najważniejsze zmiany dotyczyły: − przepisów o przysposobieniu, − wyboru nazwisk noszonych przez małżonków,


− unormowania w kodeksie konkordatowej formy zawarcia małżeństwa, − unormowania w kodeksie instytucji separacji, − reformy małżeńskich ustrojów majątkowych.

Kodeks rodzinny stanowi niejako uzupełnienie przepisów kodeksu cywilnego, mimo że materia, którą reguluje została zawarta w odrębnym akcie prawnym. Nowoczesna regulacja praw rodzinnych dokonana została w Traktacie Konstytucyjnym Unii Europejskiej, gdzie w rozdziale II zawarte zostało prawo do założenia rodziny i zawarcia małżeństwa, zakaz dyskryminacji, różnorodność kulturową, religijną i językową, równouprawnienie kobiet i mężczyzn, prawa dziecka, ochrona życia rodzinnego i zawodowego i tym samym prawa te zostały w sposób znaczący rozwinięte, także z punktu widzenia teorii praw człowieka. Podstawowe pojęcia związane z prawem rodzinnym to: − małżeństwo, − przysposobienie, − obowiązek alimentacyjny, − opieka, − kuratela. Państwo zaczęło ingerować w stosunki rodzinne w XVIII wieku: Kodeks Napoleona nie mówił o władzy rodzicielskiej, ale o ojcowskiej, ojciec miał prawo karcenia domowego. Dopiero od XIX w. wprowadzono sankcje przeciw nadużywaniu karcenia dzieci.

Prawo pracy Prawo pracy – jest to gałąź prawa obejmująca ogól regulacji w zakresie stosunku pracy konkretnego pracodawcy i pracownika jako stron stosunku pracy oraz regulacji dotyczących organizacji pracowników i pracodawców, układów i sporów zbiorowych, a także partycypacji i dialogu w zbiorowych stosunkach pracy. Prawo pracy jest zespołem norm związanych ze stosunkiem pracy, regulujących stosunki prawne pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Kodeks pracy jest w systemie prawa pracy podstawowym aktem prawnym regulującym wzajemne prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Regulacje dotyczące praw i obowiązków podmiotów stosunku pracy występują nie tylko w kodeksie, ale także w innych aktach prawnych, które zawierają albo odesłanie wprost do odpowiednich przepisów kodeksu pracy lub stanowią, że przepisy kodeksu mają zastosowanie do spraw nimi nie uregulowanych. Prawo pracy jest to ogól norm prawnych regulujących społeczne stosunki pracy podporządkowanej i sprawy z nimi związane. Początki prawa pracy (zwany również prawem robotniczym) wiążą się z rewolucją przemysłową. Uzyskano ograniczenie pracy kobiet, dzieci, czasu pracy (w W. Brytanii czas pracy dzieci 1802 r., inspekcja pracy 1833 r.), ubezpieczenia społeczne (Niemcy 1883-1889), nadawanie mocy prawnej układom zbiorowym pracy między związkami zawodowymi a pracodawcami, normowanie umowy o pracę w kodeksach cywilnych. Prawo pracy kształtowało się pierwotnie w ramach prawa Administracyjnego i cywilnego, wyodrębniło się jako samodzielna gałąź prawa po I wojnie światowej. Do rozwoju prawa pracy w skali między narodowej przyczyniła się MOP (Międzynarodowa Organizacja Pracy). Stosunek pracy to stosunek prawny o charakterze dobrowolnym i trwałym, łączący pracownika i pracodawcę. Do nawiązania stosunku pracy dochodzi poprzez określoną czynność prawną, skutkującą powstaniem różnych postaci (form) prawnych tego stosunku, czyli: − umowy o pracę, − powołania, − mianowania, − wyboru, − spółdzielczej umowy o pracę.


Na treść stosunku pracy składają się wzajemne uprawnienia i obowiązki jego stron. Pracownik powinien świadczyć osobiście, sumiennie i starannie pracę określonego rodzaju oraz w określonym rozmiarze na rzecz pracodawcy, kierując się jego wskazówkami i poleceniami. Natomiast pracodawca ma obowiązek dopuścić pracownika do pracy, zapewnić należyte warunki pracy (zwłaszcza bhp), terminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę oraz inne świadczenia związane z wynagrodzeniem, które wynikają z umowy o pracę oraz przepisów prawa pracy. Każda ze stron zobowiązana jest do dbałości o dobro drugiej strony, oznacza to konieczność współdziałania pracodawcy i pracownika w wykonywaniu wzajemnych zobowiązań, co może skutkować powstaniem roszczeń po jednej lub drugiej stronie. Pracodawca jest władny dyscyplinować pracownika w drodze postępowania porządkowego poprzez nakładanie nań stosownych kar porządkowych. Na pracodawcy bowiem spoczywa ryzyko gospodarcze i osobowe związane z kooperacją stron w ramach stosunku pracy. Ewentualne szkody w mieniu pracodawcy obciążają nie pracowników, lecz pracodawcę. Obok zatrudnienia w ramach stosunku pracy występują różne formy zatrudnienia niepracowniczego związane zwłaszcza z umowami cywilnoprawnymi: − umowa o dzieło, − umowa zlecenia, − umowa agencyjna.

Prawo o ubezpieczeniach społecznych Zabezpieczenie społeczne w Polsce – to system świadczeń, do których obywatele mają

prawo lub, z których mają możliwość korzystania w wypadkach i na warunkach określonych w odpowiednich przepisach prawa. Celem zabezpieczenia społecznego jest zapewnienie bezpieczeństwa socjalnego obywatelom na wypadek ryzyka socjalnego takiego jak: choroba, wypadek przy pracy, choroba zawodowa, niezdolność do pracy trwała i okresowa, starość, utrata pracy, macierzyństwo, śmierć żywiciela rodziny, niedostatek dochodu w rodzinie, czy trudna sytuacja życiowa. Zabezpieczenie społeczne realizowane jest poprzez: − ubezpieczenia społeczne, − zaopatrzenie społeczne, − pomoc społeczną. Ubezpieczenia społeczne charakteryzuje przymus odprowadzania składki przez wszystkich pracujących. Oparte są one na idei solidaryzmu społecznego. Świadczenia udzielane z tego systemu mają charakter roszczeniowy (obligatoryjny). Do nabycia uprawnień wymagane jest opłacanie składek dostosowanych do rozmiarów ryzyka i wysokości dochodów. Powstały w ten sposób fundusz jest źródłem pokrycia wydatków na świadczenia. Wysokość i warunki przyznawanych świadczeń są określone ustawowo przy użyciu zobiektywizowanych kryteriów, a same świadczenia są zróżnicowane zależnie od wysokości opłacanych składek (osiąganych dochodów). Nabycie prawa do świadczeń następuje z chwilą spełnienia warunków przewidzianych w ustawie, niezależnie od rzeczywistej potrzeby. Instytucja dysponująca funduszem ubezpieczeniowym (np. ZUS) stwierdza tylko zaistnienie przesłanek ustawowych i określa skutki wynikające z nich w sferze uprawnień, wykorzystując przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Od jej decyzji zainteresowanemu przysługuje odwołanie do niezależnych organów. Rodzaje ubezpieczeń społecznych: − ubezpieczenie emerytalno-rentowe, − ubezpieczenie chorobowe, − ubezpieczenie wypadkowe. Rodzaje świadczeń z ubezpieczenia społecznego: − długookresowe, np. emerytura, renty z tytułu niezdolności do pracy, renta rodzinna,


− krótkookresowe, np. zasiłek chorobowy, macierzyński, świadczenia rehabilitacyjne, zasiłek wyrównawczy, opiekuńczy,

− jednorazowe, np. zasiłek pogrzebowy. Zaopatrzenie społeczne – nie jest związane z wcześniejszym opłacaniem składek. Świadczenia finansowane są z funduszy publicznych (podatków). Wysokość i warunki przyznawania świadczeń określone są ustawowo na podstawie zobiektywizowanych kryteriów. Z reguły świadczenia przysługują wszystkim obywatelom danego kraju, należącym do określonej grupy (np. ludzie starzy, rodziny z dziećmi). Wymiar świadczenia jest jednolity w ramach danej grupy i jest on ustalony na poziomie zapewniającym wszystkim członkom tej grupy zaspokojenie potrzeb, na co najmniej minimalnym poziomie. Świadczenia te mają charakter roszczeniowy, przy czym prawa do świadczeń wynika wyłącznie z woli ustawodawcy. Przykładowym świadczeniem o charakterze zaopatrzeniowym jest zasiłek rodzinny wraz z dodatkami, czy świadczenie pielęgnacyjne.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych – państwowa jednostka organizacyjna o osobowości prawnej. Do najważniejszych zadań ZUS-u należy realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, dysponowanie środkami finansowymi funduszów ubezpieczeń społecznych oraz Funduszu Alimentacyjnego, realizacja umów i porozumień międzynarodowych w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, opracowywanie aktualnych analiz i prognoz w zakresie ubezpieczeń społecznych, kontrola wykonywania przez płatników składek i przez ubezpieczonych obowiązków w zakresie ubezpieczeń społecznych oraz innych zadań zleconych Zakładowi oraz kontrola orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy.

Pomoc społeczna – podobnie jak zaopatrzenie społeczne nie jest związana z opłacaniem składek. Jest to instytucja polityki społecznej państwa mająca na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych wówczas, gdy nie są one w stanie przezwyciężyć jej własnym staraniem wykorzystując swoje zasoby, możliwości i uprawnienia. Świadczenia z pomocy społecznej przyznawane są indywidualnie po uprzednim zbadaniu warunków życiowych danej osoby i stosownie do jej potrzeb. Mają one charakter fakultatywny (roszczeniowy). Źródłem finansowania świadczeń są fundusze publiczne zarówno lokalne, jaki i centralne. Podstawowym aktem prawnym regulującym działalność pomocy społecznej jest Ustawa z dnia 12.03.2004 r. o pomocy społecznej. Pomocy społecznej udziela się z powodu trudnej sytuacji życiowej, do której można zaliczyć: − ubóstwo, − sieroctwo, − bezdomność, − bezrobocie, − niepełnosprawność, − długotrwałą lub ciężką chorobę, − przemoc w rodzinie, − wielodzietność oraz potrzebę ochrony macierzyństwa, − bezradność w sprawach opiekuńczo wychowawczych i prowadzeniu gospodarstwa

domowego zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, brak umiejętności w przystosowaniu do życia młodzieży opuszczającej placówki opiekuńczo-wychowawcze,

− trudności w integracji osób, które otrzymały status uchodźcy, − trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego, − alkoholizm lub narkomanię, − zdarzenie losowe i sytuacja kryzysowa, − klęskę żywiołową lub ekologiczną.


Prawo do świadczeń pieniężnych przysługuje w zasadzie po spełnieniu warunku dochodu w rodzinie i wystąpienia jednej z ww. sytuacji określonej w art. 8 Ustawy o pomocy społecznej. Świadczenia z pomocy społecznej dzieli się na: I. Świadczenia pieniężne, którymi są:

− zasiłek stały, − zasiłek okresowy, − zasiłek celowy i specjalny zasiłek celowy, − zasiłek i pożyczka na ekonomiczne usamodzielnienie, − pomoc dla rodzin zastępczych, − pomoc na usamodzielnienie i kontynuację nauki, − świadczenie pieniężne na utrzymanie i pokrycie wydatków związanych z nauką

języka polskiego dla uchodźców. II. Świadczenia niepieniężne:

− praca socjalna, − bilet kredytowany, − składki na ubezpieczenie zdrowotne, − składki na ubezpieczenie społeczne, − pomoc rzeczowa w tym na ekonomiczne usamodzielnienie się, − sprawienie pogrzebu, − poradnictwo specjalistyczne, − interwencja kryzysowa, − schronienie, − posiłek, − niezbędne ubranie, − usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania, w ośrodkach wsparcia oraz

w rodzinnych domach pomocy, − specjalistyczne usługi opiekuńcze w miejscu zamieszkania oraz ośrodkach wsparcia, − mieszkanie chronione, − pobyt i usługi w domach pomocy społecznej, − opieka i wychowanie w rodzinie zastępczej i placówce opiekuńczo-wychowawczej, − pomoc w uzyskaniu odpowiednich warunków mieszkaniowych, pomoc w uzyskaniu

zatrudnienia, pomoc na zagospodarowanie – w formie rzeczowej dla osób usamodzielniających się,

− szkolenie, poradnictwo rodzinne i terapia rodzinna prowadzone przez ośrodki adopcyjno-opiekuńcze.

Ustawa o pomocy społecznej reguluje tryb postępowania w sprawach przyznawania świadczeń, dla spraw nieuregulowanych w ustawie mają zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Świadczenia niepieniężne obejmują świadczenie usług dla osób niezdolnych do samoobsługi (w środowisku oraz wymagających całodobowej opieki. Jeżeli wymaga tego indywidualna sytuacja, osobom samotnym, które z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymagają pomocy innych, a są jej pozbawione, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych (art. 50 ustawy o pomocy społecznej). W razie niemożności zapewnienia usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania przez rodzinę i gminę osoba wymagająca opieki całodobowej może ubiegać się o skierowanie do domu pomocy społecznej (art. 54 ustawy o pomocy społecznej).


Ośrodki Pomocy Społecznej w ramach świadczeń niepieniężnych udzielają schronienia poprzez przyznanie tymczasowego miejsca noclegowego w noclegowniach, schroniskach, domach dla bezdomnych, ośrodkach interwencji kryzysowej, hostelach. W ramach systemu pomocy społecznej funkcjonują także placówki zapewniające półstacjonarną opiekę środowiskową. Są to ośrodki wsparcia, które zapewniają całodzienny pobyt, posiłki, podstawowe świadczenia opiekuńcze, rekreacyjno-kulturalne, edukacyjne, rehabilitacyjne. Przykład: Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 września 2000 r. w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U. Nr 82, poz. 929 z dnia 4 października 2000 r.)

Rozdział 5 Tryb kierowania i przyjmowania osób ubiegających się o przyjęcie do domu

§ 17.

1. Do domu kieruje się na podstawie: 1) pisemnego wniosku osoby ubiegającej się o skierowanie do domu, zwanej dalej

„osobą ubiegającą się", złożonego do ośrodka pomocy społecznej właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania lub pobytu, z wyjątkiem osób, o których mowa w § 3 ust. 2; za zgodą osoby ubiegającej się lub jej przedstawiciela ustawowego wniosek może zgłosić inna osoby fizyczna lub prawna, powiatowe centrum pomocy rodzinie lub ośrodek pomocy społecznej,

2) wywiadu środowiskowego (rodzinnego) przeprowadzonego przez pracownika socjalnego ośrodka pomocy społecznej właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się, zawierającego w szczególności pisemne stwierdzenie braku możliwości zapewnienia usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania przez rodzinę i gminę, z wyjątkiem osób, o których mowa w § 3 ust. 2,

3) opinii ośrodka pomocy społecznej dotyczącej stopnia sprawności osoby ubiegającej się, z wyjątkiem osób, o których mowa w § 2 pkt 7 i § 3 ust. 2; wzór opinii określa załącznik nr 3 do rozporządzenia,

4) opinii właściwego ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu osoby ubiegającej się powiatowego zespołu do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności, zwanego dalej „zespołem do spraw orzekania”, stwierdzającej wystąpienie przesłanek wymienionych w art. 19 ust. 1 ustawy oraz określającej typ domu, do którego osoba ubiegająca się powinna zostać skierowana, z wyjątkiem osób, o których mowa w § 2 pkt. 7 i § 3 ust. 2,

5) wniosku osoby niepełnosprawnej intelektualnie przebywającej w domu, która ukończyła 30 lat, lub jej opiekuna prawnego,

6) decyzji o przyznaniu zasiłku stałego wyrównawczego lub renty socjalnej; do decyzji dołącza się zgodę osoby ubiegającej się, jej przedstawiciela ustawowego lub opiekuna prawnego na ponoszenie opłaty za pobyt w domu oraz zgodę na potrącanie opłaty przez ośrodek pomocy społecznej z zasiłku stałego, zasiłku wyrównawczego lub renty socjalnej, w przypadku skierowania do domu ponadlokalnego,

7) decyzji organu emerytalno-rentowego ustalającego wysokość renty lub emerytury; do decyzji załącza się zgodę osoby ubiegającej się na ponoszenie opłaty oraz na jej potrącanie przez właściwy organ emerytalno-rentowy ze świadczenia emerytalnego lub rentowego, zgodnie z odrębnymi przepisami,

8) oświadczenia o wysokości dochodu osoby ubiegającej się, rodziny zobowiązanej


do ponoszenia opłaty, dochodu dziecka, w przypadku gdy opłatę ponosić będzie opiekun prawny,

9) zaświadczenia, o którym mowa w art. 22 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950, z 1998 r. Nr 37, poz. 204, Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 38, poz. 360 i Nr 77, poz. 862 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136).

2. W przypadku gdy do domu kieruje się osobę na podstawie orzeczenia sądu, wydanie decyzji o skierowaniu do domu nie wymaga przedłożenia dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2–8. Dokumenty te powinny zostać skompletowane w terminie trzech miesięcy od daty wydania decyzji o skierowaniu do domu.

3. Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, kompletuje ośrodek pomocy społecznej, o którym mowa w ust. 1 pkt 1. W przypadku gdy osobę ubiegającą się kieruje się do domu o zasięgu ponadgminnym, dokumenty te ośrodek przekazuje do właściwego ze względu na siedzibę domu powiatowego centrum pomocy rodzinie.

4. Decyzję o skierowaniu lub odmowie skierowania do domu: 1) prowadzonego przez powiat lub na jego zlecenie – wydaje starosta lub z jego

upoważnienia kierownik powiatowego centrum pomocy rodzinie, 2) prowadzonego przez gminę lub na jej zlecenie – wydaje prezydent, burmistrz,

wójt lub z upoważnienia rady gminy – kierownik ośrodka pomocy społecznej, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu osoby ubiegającej się.

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co to jest opieka prawna i kuratela? 2. Co obejmuje pojęcie stosunek pracy? 3. Jaki znasz podstawowy stosunek pracy? 4. Co oznacza pojęcie zabezpieczenie społeczne i w jaki sposób może być ono realizowane? 5. Jakie występują rodzaje ubezpieczeń społecznych? 6. Czym charakteryzuje się pomoc społeczna i jakie są rodzaje świadczeń z pomocy

społecznej? 7. Jaki jest zakres regulacji ustawy o pomocy społecznej? 8. Jakie są zasady i warunki objęcia świadczeniami z pomocy społecznej? 4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Pogrupuj i scharakteryzuj świadczenia z: − ubezpieczenia społecznego, − zaopatrzenia społecznego, − pomocy społecznej.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) wylosować rodzaj świadczenia do charakterystyki,


2) z otrzymanych od nauczyciela zapisanych na kartkach różnych świadczeń społecznych wybrać te, które są świadczeniami wylosowanego rodzaju,

3) posegregować kartki i przyczepić w odpowiednim miejscu na tablicy, 4) przedstawić cechy charakterystyczne wylosowanego świadczenia, 5) zaprezentować wyniki na forum grupy, 6) wysłuchać wyników pracy innych, 7) sprawdzić i omówić poprawność wylosowanego ćwiczenia, 8) wziąć udział w dyskusji podsumowującej.

Wyposażenie stanowiska pracy: − tablica, − klej lub magnesy, − kartki z wypisanymi świadczeniami społecznymi. Ćwiczenie 2

Dokonaj analizy ustawy o pomocy społecznej i przedstaw zasady objęcia osoby starszej pomocą społeczną.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) zapoznać się z odpowiednim tekstem z Poradnika dla ucznia, 2) odszukać przepisy ustawy regulujące zasady objęcia pomocą społeczną, 3) określić sytuacje trudne kwalifikujące do ubiegania się o pomoc ze środków pomocy

społecznej, 4) określić, co ustawa rozumie pod pojęciem dochód rodziny, 5) określić zasady ustalania kryterium dochodowego osoby lub rodziny uprawniającego do

ubiegania się o pomoc społeczną, 6) zaprezentować wyniki pracy na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − ustawa o pomocy społecznej, − kartki formatu A 4, − pisaki, − mazaki. Ćwiczenie 3

Przeanalizuj przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dotyczące opieki i dokonaj ich charakterystyki.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) odszukać przepisy prawne dotyczące opieki i dokładnie się z nimi zapoznać, 2) ustalić, kiedy Sąd powołuje opiekę prawną osobno dla osób dorosłych i małoletnich, 3) ustalić, na jaki okres może być ustanowiona opieka, 4) określić zakres opiekuna prawnego, 5) określić, czy opieka jest odpłatna, czy nieodpłatna, 6) wypisać i zaprezentować cechy charakterystyczne opieki prawnej.


Wyposażenie stanowiska pracy: − kodeks rodzinny i opiekuńczy, − mazaki, − papier, − tablica. 4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz? Tak Nie 1) posłużyć się przepisami prawa cywilnego? 2) posłużyć się przepisami prawa rodzinnego i opiekuńczego? 3) posłużyć się przepisami prawa pracy? 4) udzielić podstawowych informacji dotyczących przepisów Księgi IV

Kodeksu Cywilnego?


4.3. Przepisy prawa międzynarodowego dotyczące praw człowieka 4.3.1. Materiał nauczania

Podstawową formą prawa międzynarodowego jest prawo międzynarodowe publiczne, będące zespołem norm regulujących stosunki międzynarodowe w szerokim znaczeniu: nie tylko stosunki międzypaństwowe, lecz także stosunki między państwami a innymi podmiotami oraz między tymi innymi podmiotami, tzn. ogólnie stosunki między różnymi, niezależnymi od siebie i nie podlegającymi jakiejś wspólnej władzy państwowej podmiotami. Wyróżnia się także prawo międzynarodowe prywatne, które w istocie swej nie jest prawem międzynarodowym, ale prawem wewnętrznym różnych państw. Źródła prawa prywatnego mają charakter wewnętrzny (są to ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym, kodeksy cywilne i handlowe, rozrzucone ustawy itp.), w przeciwieństwie do prawa publicznego, którego źródłami są przeważnie umowy międzynarodowe, a także zwyczaje i uchwały prawotwórcze organizacji międzynarodowych. Podmiotami prawa publicznego międzynarodowego są państwa, organizacje, a w ograniczonym zakresie jednostki, natomiast podmiotami prawa prywatnego międzynarodowego są wszystkie podmioty prywatno-prawne (jak Skarb Państwa, spółki, osoby fizyczne). Prawa człowieka (w oparciu o Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka z 1966 roku oraz Powszechną Deklarację Praw Człowieka): a) prawa osobiste: (Art. 38 - 56 Konstytucji RP) prawo do:

− życia − rzetelnego sądu, − decydowania o swoim życiu, − prawo jednego człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się prawo innego człowieka,

b) prawa i wolności polityczne: tzw. prawa negatywne - prawa służące ochronie wolności jednostki przed ingerencją ze strony państwa (Art. 57 - 63 Konstytucji RP): − prawo do obywatelstwa, − możliwość uczestniczenia w życiu publicznym, − czynne prawo wyborcze - możliwość uczestnictwa w wyborach, − bierne prawo wyborcze - możliwość kandydowania w wyborach, − wolność zrzeszania się, − prawo do uczestniczenia i organizowania pokojowych manifestacji, − prawo do składania wniosków, petycji, skarg, − dostęp do informacji o działaniach władz i osób publicznych, − równy dostęp do służby publicznej,

c) wolności i prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne tzw. prawa pozytywne - uprawnienia jednostki do świadczeń na jej rzecz - prawa socjalne prawo do: (Art. 68, 75 Konstytucji RP): − ochrony zdrowia, − nauki, − pracy, − odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, zapewniającego jednostce i jej

rodzinie egzystencję odpowiadającą godności ludzkiej, − pomocy socjalnej (ogólnie), − rozrywki (np. granie w piłkę nożną, pływanie),

d) prawa ekonomiczne (Art. 64 Konstytucji RP): − prawo do własności, − prawo dziedziczenia,


e) prawa solidarnościowe (w większości nie posiadają sformalizowanego charakteru prawnego) – wszystkie prawa przysługujące grupom społecznym, np. prawo narodów do samostanowienia,

f) prawa kulturalne (Art. 73 Konstytucji RP): − wolność twórczości artystycznej, − badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, − wolność korzystania z dóbr kultury i ich wytwarzania.

Gwarancje: 1) materialne (dotyczą głównie praw socjalnych, ekonomicznych i kulturowych), 2) formalne (prawo do ochrony prawnej jednostki):

− prawo każdego człowieka do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezawisły sąd,

− prawo do fachowej obrony w postępowaniu przed organami aparatu państwowego, − prawo do skargi konstytucyjnej.

System ochrony praw człowieka można podzielić na 4 sfery: – system powszechny, – systemy regionalne, – systemy wewnątrzpaństwowe, – organizacje wyspecjalizowane. System powszechny – tworzy społeczność międzynarodowa, przygotowująca akty normatywne w dziedzinie ochrony praw człowieka. W ramach ONZ realizacją zadań związanych z przestrzeganiem praw jednostki zajmują się różne organy: – Wysoki Komisarz ds. Praw Człowieka, – Komisja Praw Człowieka. Systemy regionalne – działają na terenie poszczególnych kontynentów. Najbardziej rozbudowany jest system europejski. W Radzie Europy przygotowano ważne akty prawne, są to, np.: − Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności – 1950 r., − Europejska Karta Socjalna – 1961 r., − Europejska Konwencja o Zapobieganiu Torturom oraz Nieludzkiemu traktowaniu lub

Karaniu – 1989 r. Dokumenty wypracowane przez Wspólnotę Europejska to: − Deklaracja Podstawowych Praw i Wolności – 1989 r., − Deklaracja o Prawach Człowieka – 1991 r. Systemy wewnątrzpaństwowe – państwa uznające międzynarodowe prawa i konwencje w zakresie ochrony praw człowieka zobowiązują się do ich przestrzegania poprzez ratyfikacje i dostosowanie własnego prawodawstwa do norm prawa międzynarodowego, tworzenia zarówno gwarancji materialnych, jak i formalnych dla realizacji ochrony praw człowieka. Ważną rolę odgrywają również organizacje wyspecjalizowane: − Międzynarodowy Czerwony Krzyż, − Amnesty International, − Międzynarodowa Organizacja Pracy, − UNESCO, Human Rights, − Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu, do którego każdy obywatel może

wnieść skargę w związku z łamaniem przez władze państwowe i samorządowe w jego kraju międzynarodowych aktów prawnych, w tym głównie konwencji o prawach człowieka.


Prawa człowieka to wrodzone, niezbywalne prawa przynależne każdemu człowiekowi z racji jego przynależności do rodzaju ludzkiego. Praw tych nie można nadać, ani ich pozbawić, stąd określa się je niekiedy mianem praw pierwotnych lub praw naturalnych. Prawa człowieka dzieli się na kilka części (tzw. generacji). I generacja – podstawowe fundamentalne prawa obywatelskie i polityczne: − prawo do życia, − prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego, − prawo do wolności sumienia i myśli, − prawo do gromadzenia się i zrzeszania się, − prawo do uczestnictwa w życiu publicznym, II generacja – prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne: − prawo do słusznych i korzystnych warunków pracy, − prawo do tworzenia i przynależności do związków zawodowych, − prawo do nauki, − prawo do bezpieczeństwa socjalnego, − prawo do uczestnictwa w życiu kulturalnym, III generacja – prawa kolektywne: − prawo do rozwoju, − prawo do korzystania z dobrodziejstw cywilizacyjnych, − prawo do życia w pokoju, − prawo do ochrony danych osobowych. Prawa I generacji powinny być bezwzględnie przestrzegane, zaś II i III generacji – w miarę możliwości państwa.

Obowiązujące prawo w Polsce w zakresie praw pacjenta stanowi, że pacjenci mają prawo do: − wyrażania zgody lub odmowy zgody na określone świadczenie (proponowane leczenie,

czynności diagnostyczne i hospitalizacja) – po uzyskaniu odpowiedniej informacji, − uzyskania informacji o stanie zdrowia, − poszanowania ich intymności i godności w czasie leczenia (terapii), − swobodnego kontaktu z rodziną i innymi osobami i opieki pielęgnacyjnej sprawowanej

przez rodzinę, − tajemnicy korespondencji.

Każdy człowiek, w każdych warunkach ma prawo do godnego życia. W aktach prawa międzynarodowego podkreśla się, że istnieje potrzeba szczególnej ochrony godności i autonomii człowieka znajdującego się w pewnych sytuacjach, np. osoby chorej, czy pozbawionej wolności. Istotną kategorią praw z tym związanych są prawa pacjenta. Dotyczą one ochrony autonomii i wolności, ochrony nietykalności osobistej oraz ochrony danych osobistych (stan zdrowia, przebyte choroby, stosowana terapia itp.).

Przedmiot szczególnej uwagi stanowi ochrona praw pacjentów szpitali psychiatrycznych, gdyż psychiatria jak żadna inna dziedzina medyczna często wymaga posłużenia się przymusem zewnętrznym, stąd szczególne regulacje, służące ochronie praw pacjentów szpitali psychiatrycznych. Podstawowym aktem prawnym z tej dziedziny jest Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Zobowiązuje ona organy administracji rządowej i samorządowej do: − tworzenia i prowadzenia psychiatrycznej opieki zdrowotnej i prowadzenia usług

i domów pomocy społecznej dostosowanych do szczególnych potrzeb osób z zaburzeniami psychicznymi,

− zapewnienia nauczania dzieci upośledzonych umysłowo i specjalnego postępowania rewalidacyjno-wychowawczego wobec nich,


− organizowania oparcia społecznego dla psychicznie chorych i upośledzonych umysłowo, którzy mają poważne trudności w życiu codziennym,

− bezpłatnych świadczeń zdrowotnych dla tych osób. Reguluje ona również tryb postępowania przy przyjęciu do szpitala psychiatrycznego i domu pomocy społecznej. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co jest podstawową formą prawa międzynarodowego? 2. Czego dotyczą gwarancje formalne? 3. Co oznacza pojęcie prawa człowieka? 4. Czego dotyczą prawa pacjenta? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Podaj po jednym przykładzie podanych poniżej praw i wolności politycznych: − możliwość uczestniczenia w życiu publicznym, − czynne prawo wyborcze - możliwość uczestnictwa w wyborach, − wolność zrzeszania się, − prawo do składania wniosków, petycji, skarg, − równy dostęp do służby publicznej.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) z otrzymanych od nauczyciela zapisanych na kartkach różnych przykładów praw wybrać te, które są przykładem poszczególnych praw wymienionych w ćwiczeniu,

2) posegregować kartki i przyczepić w odpowiednim miejscu na tablicy, 3) uzasadnić dokonany wybór na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − tablica, − klej lub magnesy, − kartki z wypisanymi różnymi przykładami praw. Ćwiczenie 2

Dokonaj analizy ustawy o ochronie zdrowia psychicznego i przedstaw zasady przyjęcia do Domu Pomocy Społecznej osoby chorej psychicznie, która nie wyraża zgody na pobyt w DPS, a brak opieki zagraża życiu tej osoby.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) odszukać przepisy ustawy regulujące zasady przyjmowania do DPS osób chorych

psychicznie, 2) określić jakie mogą wystąpić dodatkowe sytuacje trudne, 3) określić, co ustawa rozumie pod pojęciem chory psychicznie, 4) zaprezentować wyniki pracy na forum grupy.


Wyposażenie stanowiska pracy: − ustawa o ochronie zdrowia psychicznego, − kartki formatu A 4, − pisaki, mazaki. Ćwiczenie 3

Przeanalizuj Deklarację o Prawach Człowieka i dokonaj jej charakterystyki.


Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) odszukać Deklarację o Prawach Człowieka i dokładnie się z nią zapoznać, 2) wypisać i zaprezentować cechy charakterystyczne Deklaracji, 3) zaprezentować wyniki analizy na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − Deklaracja Praw Człowieka, − mazaki, − papier, − tablica. 4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz? Tak Nie

1) posłużyć się przepisami prawa międzynarodowego? 2) scharakteryzować prawa człowieka? 3) wymienić i opisać system ochrony praw człowieka? 4) udzielić podstawowych informacji dotyczących wybranych praw

człowieka?


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa. 5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 7. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. 8. Na rozwiązanie testu masz 45 minut. ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1. Prawo do nazwiska uregulowane jest w przepisach prawa

a) cywilnego. b) administracyjnego. c) rodzinnego i opiekuńczego. d) konstytucyjnego.

2. Prawo podmiotowe bezwzględnie obowiązujące to

a) ogół norm prawnych obowiązujących wszystkich obywateli. b) uprawnienie skuteczne wobec wszystkich podmiotów prawa. c) uprawnienie skuteczne wobec konkretnie oznaczonych osób. d) ogół norm obowiązujących konkretnie oznaczone osoby.

3. Przepis art. 27 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stwierdza, że „oboje

małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli” zawiera normę a) dozwalającą. b) zakazującą. c) nakazującą. d) względnie obowiązującą.

4. Źródłem prawa stanowiącym bardziej szczegółowe rozwinięcie przepisów prawa

zawartych w ustawie i wydawanym na podstawie delegacji ustawowej jest a) uchwała. b) zarządzenie. c) regulamin. d) rozporządzenie.


5. Podstawą pracowniczego stosunku pracy jest a) umowa o pracę. b) umowa agencyjna. c) umowa o dzieło. d) umowa zlecenie.

6. Przy ustalaniu zakresu uprawnień i obowiązków opiekuna prawnego, należy posłużyć się

przepisami a) ustawy o pomocy społecznej. b) kodeksu cywilnego. c) kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. d) kodeksu postępowania administracyjnego.

7. Opiekę prawną powołuje się dla osoby dorosłej w sytuacji

a) choroby psychicznej. b) całkowitego ubezwłasnowolnienia. c) długotrwałej choroby. d) niezaradności osób starszych i samotnych.

8. Pełnoletniej osobie, samotnie gospodarującej, całkowicie niezdolnej do pracy z powodu

wieku lub niepełnosprawności, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium ustalonego zgodnie z art. 8 Ustawy o pomocy społecznej, przysługuje a) zasiłek stały. b) zasiłek okresowy. c) renta socjalna. d) specjalny zasiłek celowy.

9. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego dopuszcza możliwość przyjęcia do szpitala

osoby chorej psychicznie bez wymaganej zgody pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego tylko wtedy, gdy dotychczasowe zachowanie tej osoby wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo zdrowiu innych osób. Takie działanie uzasadnia sytuację, gdy a) osoba chora psychicznie posądza bliskich, że ją trują i chcą ją „wykończyć” – jest

agresywna wobec małżonka, rzuca w niego przedmiotami. b) osoba chora psychicznie wulgarnie odnosi się do bliskich i sąsiadów. c) osoba chora psychicznie często upija się. d) osoba chora psychicznie nie przyjmuje systematycznie leków.

10. Zasady organizowania przez gminę usług opiekuńczych dla osób samotnych

i niepełnosprawnych uregulowane są w ustawie o a) pomocy społecznej. b) rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. c) ochronie zdrowia psychicznego. d) świadczeniach rodzinnych.

11. Świadczeniem z ubezpieczenia społecznego jest

a) zasiłek socjalny. b) renta socjalna. c) zasiłek chorobowy. d) zasiłek stały.


12. W stosunku do osoby w wieku 27 lat o naruszonej sprawności organizmu zdolnej do wykonywania zatrudnienia na stanowisku pracy przystosowanym do jej potrzeb i możliwości wymagającej częściowo lub okresowo pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych orzec można a) niepełnosprawność. b) umiarkowany stopień niepełnosprawności. c) znaczny stopień niepełnosprawności. d) lekki stopień niepełnosprawności.

13. Obywatel obcego państwa popełnił przestępstwo na polskim statku morskim. Wobec tej

osoby będzie miała zastosowanie a) polska ustawa karna. b) ustawa karna państwa z którego pochodzi popełniający przestępstwo. c) żadna z ustaw karnych bo jest obcokrajowcem. d) ustawa morska.

14. Za zezwoleniem Sądu małżeństwo zawarła 16–letnia dziewczyna. Zamieszkała wraz

z mężem u swoich rodziców, którzy uważają, że mają prawo i obowiązek kierowania postępowaniem córki z racji jej wieku i ich władzy rodzicielskiej. Stanowisko rodziców jest uzasadnione a) tak bo dziewczyna jest nieletnia. b) nie bo dziewczyna jest mężatką. c) nie bo taki obowiązek mają rodzice męża. d) tak bo rodzice zawsze mają prawo i obowiązek kierować postępowaniem swoich

dzieci. 15. Przez okres 3 lat rodzice nie utrzymywali dziecka, gdyż ojciec przebywał w tym czasie

w zakładzie karnym, a matka nie pracowała. Dziecko pozostawało na utrzymaniu dziadków. Do utrzymania dziecka zobowiązani byli a) mimo wszystko rodzice. b) dziadkowie. c) zakład karny. d) instytucje pomocy społecznej.

16. Kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby obowiązany

jest do a) wydania korzyści w naturze, a gdyby to było niemożliwe, do zwrotu jej wartości. b) zatrzymania wszystkiego. c) zwrotu wyłącznie równowartości uzyskanych korzyści. d) zwrotu w naturze czegoś innego.

17. Uzyskanie pozwolenia organu budowlanego na budowę domu jednorodzinnego od strony

prawnej reguluje a) prawo cywilne. b) prawo administracyjne. c) prawo pracy. d) prawo rodzinne i opiekuńcze.


18. Zwolnienia z pracy np. w ramach zwolnień grupowych reguluje a) prawo administracyjne. b) prawo pracy. c) prawo cywilne. d) prawo rodzinne i opiekuńcze.

19. Pozbawionym władzy rodzicielskiej można być na podstawie

a) prawa administracyjnego. b) prawa pracy. c) prawa cywilnego. d) prawa rodzinnego i opiekuńczego.

20. Umowę najmu lokalu użytkowego zawiera się na podstawie

a) prawa cywilnego. b) prawa administracyjnego. c) prawa pracy. d) prawa rodzinnego i opiekuńczego.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko ............................................................................................................................ Stosowanie przepisów prawa w działalności socjalnej Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punkty

1 a b c d 2 a b c d 3 a b c d 4 a b c d 5 a b c d 6 a b c d 7 a b c d 8 a b c d 9 a b c d 10 a b c d 11 a b c d 12 a b c d 13 a b c d 14 a b c d 15 a b c d 16 a b c d 17 a b c d 18 a b c d 19 a b c d 20 a b c d

Razem:


6. LITERATURA 1. Adamiak B., Borkowski J.: Kodeks postępowania administracyjnego z komentarzem.

C.H. Beck, 2006 2. Anioł W.: Międzynarodowa polityka społeczna. Wyd. UW, Warszawa 1989 3. Andrzejewski M.: Prawo rodzinne i opiekuńcze. C.H. Beck, 2006 4. Bezpłatny Biuletyn dla prawników „Sygnały Prawne” 5. Breczko A., Zamróz A., Oliwniak S.: Wstęp do nauk prawnych. Temida 2, Białystok

1994 6. Błędowski P.: Pomoc społeczna i opieka nad osobami starszymi. BPS, Warszawa 1996 7. Europejska Karta Społeczna. Dz. U. Nr 8 z 1999 r., poz. 67 8. Fijałkowski T.: Kodeks pracy. Ustawy, nowe przepisy wykonawcze, komentarz,

orzecznictwo sądowe, teksty ujednolicone. Wydawnictwo WGP, 2007 9. Głąbicka K.: Polityka socjalna w Unii Europejskiej, Studia Europejskie nr 4 z 1997 10. Grewiński M.: Integracja Socjalna Wspólnoty Europejskiej cz.1, 2, Studia Europejskie

nr 2, 3 z 2000 11. Gronowska B., Jasudowicz T., Mik C.: Prawa człowieka. Dokumenty międzynarodowe.

COMER, Toruń 1993 12. Gromek K.: Prawo rodzinne. C.H. Beck, 2006 13. Ignatowicz J., Nazar M.: Prawo rodzinne. LexisNexis, 2005 14. Jamróz A. (red): Wstęp do prawa. Temida 2, Wydawnictwo Stowarzyszenia

Absolwentów Wydziału Prawa UW, Wydanie I, 1999 15. Kodeks cywilny. Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Wolters Kluwer Oficyna, Kraków 2007

(stan prawny 21.04.2007) 16. Kodeks postępowania administracyjnego i inne akty prawne. Wolters Kluwer Oficyna,

Kraków 2007 17. Lewandowski I.: Elementy prawa. PWN, Warszawa 1999 18. Łętowski J.: Prawo administracyjne dla każdego. Ecostar, Warszawa 1995 19. Michalska A.: Europejska Konwencja Praw Człowieka. Podstawowe dokumenty.

Helsińska Fundacja Praw człowieka, Warszawa 1995 20. Prawa człowieka w szpitalach psychiatrycznych i domach pomocy społecznej. Raport

z badań. Helsińska Fundacja Praw Człowieka, Warszawa 1996 21. Przewodnik po Europejskiej Karcie Społecznej, Warszawa 2001 22. Rozporządzenie Rady Ministrów z dn. 8 stycznia 2002 r. w sprawie przyjmowania

i rozpatrywania skarg i wniosków (Dz.U. z 2002 r., nr 5, poz. 46) 23. Stawecki T., Winczorek P.: Wstęp do prawoznawstawa. Wyd.4, C.H. Beck, 2003 24. Strona Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, Pomoc Społeczna, Akty Prawne.

http://www.mps.gov.pl/index.php?gid=352 25. Ustawa z dn. 14 czerwca 1960 r. KPA(tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071) 26. Ustawa z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Dz.U. z 15 kwietnia 2004 r. Nr 64,

poz. 593, z późn. zm. 27. Ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu

osób niepełnosprawnych. Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm. 28. Ustawa z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Dz.U z dnia

20 września 2005 r., Nr 180, poz. 1493 29. Ustawa z 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Dz.U z 1994 r., Nr 111,

poz. 535 z późn. zm. 30. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Dz.U. z dnia 18 maja 1964 r. z późn. zm. 31. Strona www.abcprawa.pl – 10.06.2007

http://www.mps.gov.pl/index.php?gid=352

http://www.abcprawa.pl

10. Stosowanie przepisów prawa w działalności socjalnej

Career

Transcript of 10. Stosowanie przepisów prawa w działalności socjalnej